ทัณฑ์รักมาเฟีย

16

คณะนักขา่ ว แขกคนสำคัญ และความลับของแพรวพรรณราย

นักขา่ วบอ่าีกยเวปันน็ อจาำทนิตวยน์ มาก แแตพห่ รญวพงิ สรราวณใรสาแ่ ยวแ่นตก่งันตแัวดอดออกัไนปโตรบัปชิดโหลนบ้าลทหที่ ว่าังเรวอื า่ จซะงึ่ ไมมาพ่กับบ
ใครทร่ี ้จู ักพอทีจ่ ะต้ังคำถามมากนัก เพราะแม้จะไมไ่ ด้ประจำสายข่าวบันเทงิ แต่นักขา่ ว
บางคนยอ่ มเคยเห็นหน้ากันบ้าง

“เฮ้! บัว ทางน้”ี มือขาวยกข้ึนโบกไหวๆ เม่อื เหน็ รา่ งของเพอ่ื นสาวในชดุ เส้อื
ยืดกางเกงยนี กำลังสะพายกระเป๋าเดนิ มาตามสะพาน ชโลบลมองเห็นเธอแทบจะใน
ทันทีและรบี เดินมาหาพร้อมรอยย้ิมกว้าง สองสาวตรงเข้ากอดกันแน่นด้วยความยนิ ดี

“ต๊าย! ยายนวลมาด้วยเหรอเน่ยี ?”
“ฮ่ือ มากับคุณเพญ็ พศิ ทุ ธ์ ิ หัวหน้างานของเขา แต่เขาไมท่ ักฉันหรอกเธอก็ร้”ู
“กลัวจะมาย่งุ กับฉันจนเปน็ เรอื่ งแทนน่ะส”ิ แพรวพรรณรายจงู มือเพ่ือนเดนิ ตาม
หลังนักข่าวและแขกกล่มุ ใหญ่ซงึ่ คยุ กันจ้อกแจ้กจอแจเพราะต่นื ตากับสถานท่ี
“คนื น้ฉี ันจะมานอนทห่ี ้องกับเธอนะ ตอนน้ฉี ันว่าฉันหนีก่อนดกี วา่ ตากล้องคน
นั้นก็มาด้วย ฉันจำได้”
“งานชา้ งนี่เธอ ใครไมม่ าได้เชยตาย”
“ย่ะ ไปเชก็ อินแล้วทำตัวตามสบายนะ เยน็ ๆ คำ่ ๆ จะข้นึ ไปหา”
“แล้วงานของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
“เด๋ียวค่อยเลา่ ตอนน้ัน แล้วเจอกันนะบัว”
เพญ็ พิศทุ ธ์ ิมองตามรา่ งเพรยี วท่ีเดินผละออกจากชโลบลหน้าห้องลอ็ บบดี ้วย
ความสนใจแล้วหันไปสะกิดรนุ่ น้อง

“นัน่ เพอื่ นของเรารเึ ปลา่ หน้าตาคุ้นๆ แต่ทรงผมไมเ่ หมอื นเดมิ ”
“ไหนคะ?” นวลนาถรบี มองตามแล้วเบกิ ตากว้าง “ใชย่ ายเพอ่ื นจรงิ ๆ ด้วย ตาย
จรงิ เขามาทำอะไรท่ีนี่ ไมไ่ ด้มากับยายบัวนค่ี ะ”
ดห้รวอยื สคมัว“ภานมาา่ ษสจงณะสม์ เยั าจท้าขำเขพอา่ งรวาเคกะดเาฮะบี เทวุกีก่ นรำกุ ลปังอา่เนิปน็ แขอต่ัานท่ วดำใไาหมมญถันงึ่ ปขดิ้นึ ตมาายบสนำนห้รไี ดับ้?น”ักขเา่ พว็ญที่ต-้อพงิศกทุ าธร์ ิมขมาทวำดขค่า้ิวว
และยง่ิ ชอ่ื ของเขาอาจเกยี่ วข้องกับคดสี ำคัญที่ทา่ นนายกฯ ให้ดเี อสไอรบั เปน็ คดี
พิเศษ ความสนใจของสอื่ มวลชนต่อหมอ่ มราชวงศ์อัครชั ยงิ่ เพมิ่ พนู
“นั่นสคิ ะ ไหนนักขา่ วเราขอยังไงก็ไม่ได้ข้นึ มา ไมม่ ีใครได้ข้ึนมาสกั คน หรอื ยาย
เพอ่ื นจะใชเ้ สน้ ”
“นวลหมายความว่ายังไง?”
“ก็คุณชายอัครชั ร้จู ักกับบ้านของยายเพ่อื นน่ีคะ เขาเคยจะดองกัน แตพ่ ่แี พงพี่
สาวของยายเพ่ือนแตง่ งานกับมหาเศรษฐอี ิตาเลยี นไปซะก่อน”
“เหน็ จะเปน็ อยา่ งนั้น” สหี น้าของเพ็ญพศิ ทุ ธ์ ิบ่งบอกถึงความเสยี ดาย “หวังวา่ พ่ี
จะทำให้คณุ ชายยอมให้สัมภาษณ์ ได้บ้างนะ”
“เห็นจะยากมั้งคะ ยายเพอ่ื นมาเองแบบน้ี ดไี มด่ ีจะขอสมั ภาษณ์ ฉบับเดียวซะละ
ม้ัง”

“ไมล่ องกไ็ ม่รู้ แตเ่ ขาไมเ่ หน็ มาทักนวลเลย พีว่ ่าเขาเห็นนวลนะ”
“เขาไมไ่ ด้นับนวลเป็นเพ่ือนของเขานักหรอกคะ่ นวลไมไ่ ด้เป็นล่ิวล้อเขาเหมือน
ยายบัวน”่ี
“นวลน่าจะไปคยุ กับเขานะ ยังไงกน็ ักข่าวด้วยกัน เผือ่ จะแบ่งปันข้อมลู พึ่งพา
กันในอนาคต”

นวลนาถเกือบจะแบะปากกับคำแนะนำน้ัน หากระงับเอาไว้ทัน “นวลไมไ่ ด้อยูใ่ น
สายขา่ วเดียวกับเขา เขาไมช่ ว่ ยหรอกคะ่ แตน่ วลจะลองดูกแ็ ล้วกัน” ท้ายประโยค

เจ้าตัวเสรมิ อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้เมื่อเหน็ สายตาของนักข่าวรนุ่ พ่ี

“ไปไหนมานะ่ เรา?” อัครชั ทักทันทีท่ีเจ้ าตัวก้ าวเข้ ามาในบ้ าน ทำให้รา่ งเพรยี ว
เกือบสะด้งุ

“ไปดนู ักข่าวค่ะ เขามากันเต็มเลย คนื น้ีเพ่ือนไมน่ อนทบ่ี ้านนะคะพอ่ี ัคร”
“แล้วจะไปนอนที่ไหน?”
“พอดเี พอื่ นมีเพ่อื นเป็นนักขา่ วคนหนง่ึ เขาจะมาทำขา่ ว เลยว่าจะแวะไปนอน
ด้วยคะ่ ” เธอรบี หาทางออกกันเอาไว้ก่อน เพ่อื ให้แน่ใจว่าหากมคี นมาทัก อย่างน้อยอัค
รชั จะได้ไม่เอะใจมาก
“พจ่ี ะชวนเราไปบ้านผ้ใู หญแ่ สวงคนื น้ีอยู่ทเี ดยี ว”
สง่ ไปรกั “ไษปาทตำัวไทม่นีคั่นะ?”เธเธออเอรงบี เเปดน็ ินคเขน้าชไปว่ ยหเาขคานเอทาน่ี ไัว่ง้อยถ้บู่าพนอโซหฟาโาอกเพาสรไาดะจ้ ำหไดญ้วิงา่ สเพาวม่ิ ตลั้งาใภจถจูกะ
ใชท้ ุกกลวธิ เี พือ่ เค้นความลับจากเพิ่มลาภให้ได้
“ไปหาอะไรกนิ เหมือนครัง้ ท่ีแล้วไง ไมอ่ ยากไปดูหน้าคนทเี่ ราชว่ ยเหลอื เหรอ พี่ว่า
จะไปเย่ยี มเขาซะหน่อย”
คำชวนเข้าลอ็ กตรงกับแผนการของเธอเอง สง่ ผลให้ตาดำขลับเปน็ ประกาย
แวววาว
“ไปสคิ ะ” รบี รับปากออกไปด้วยสหี น้าเรงิ รา่ ก่อนจะจ๋อยลงเพราะกลัวชโลบล
โกรธ “แตต่ ้องขอไปบอกเพ่อื นก่อน”
“ก็ตามใจ” มือใหญ่ดึงมือของเธอให้ลุก หญงิ สาวลุกตามอย่างงงๆ กอ่ นจะ
อทุ านเมื่อโดนเกี่ยวเอวคอดให้เธอนั่งลงบนตักกว้าง
“พอ่ี ัคร ไมเ่ อาค่ะ” มอื เล็กผลักบา่ กว้างดันตัวออกด้วยสหี น้าเห่อร้อน กใ็ กล้กัน
ทไี รเธอก็มีแตเ่ สยี เปรยี บทกุ ที
“ถ้าเสรจ็ งานใหญแ่ ล้ว เราไปเทีย่ วอเมรกิ ากันสักพักดีม้ัย?” ชายหนมุ่ โอบรอบ

เอวเล็กแน่น แนบใบหน้าลงกับทรวงอกนมุ่ นมิ่ จนหญงิ สาวเบนตัวออกห่าง หัวใจเต้น
แรงจนเขานา่ จะได้ยนิ

“จะไปทำไมกันคะ แล้วคดีความทางน้ีของพ่ีชายอัครล่ะคะ?” เธอหยดุ ด้ินเพราะ
ความสงสยั

“คดกี ป็ ล่อยให้ทนายดำเนนิ การไปสิ คงยังไมม่ ีอะไรร้ายแรงชว่ งน้ีหรอก พีอ่ ยาก
พาน้องเพ่ือนไปหาแม่กับรอสส์”

“จะเรว็ ไปรเึ ปลา่ คะ?”
“พใ่ี จร้อน อยากเป็นของน้องเพื่อนเรว็ ๆ”
สกั วัน โถอ้ายเป...น็ เแอบาบอนีก้ันแลจ้วะตน้อะงขแยืนแ่เขนา่ ขยันยัดเยียดตัวเองให้เธออย่างน้ี คงได้ใจอ่อนเข้า
“เอาไว้ก่อนดกี วา่ ค่ะ เรอื่ งคด.ี ..” เธอเงยี บสกั พักเพราะไมร่ จู้ ะเรมิ่ ต้นยังไง
“น้องเพื่อนอยากร้วู ่าพี่มสี ว่ นร้เู ห็นรเึ ปล่าใชม่ ้ัย?” การร้ทู ันของเขาทำให้แก้มข้ึน
สจี ัด

“ก.็ .. เราคบกันแล้วไมใ่ ชเ่ หรอคะ?” เธอถามเสยี งเบา ร้สู กึ ละอายใจข้นึ มาไม่
น้อยท่หี ลอกใช้ความสมั พันธ์ สว่ นตัวเพอ่ื ล้วงข้อมูลจากเขา

“ถ้าบอกแล้วเราจะเชอ่ื ใจพเี่ หรอ?” ชายหนุม่ ถามย้ิมๆ สบตากับเธอในระยะหา่ ง
แค่ไมถ่ ึงฟุต

“พ่ีอัครคงไม่โกหกเพอ่ื น” เธอพยายามตอบไม่ให้เข้าตัว ก่อนทหี่ ัวใจจะเต้นผดิ
จังหวะเพราะเขาย้มิ ให้ทั้งปากทั้งตา

“พจ่ี ะไม่โกหกน้องเพอ่ื น แต่หมายความวา่ เราเองกต็ ้องไม่มคี วามลับกับพด่ี ้วย”
“เพอื่ นจะมีความลับอะไรได้” บอกเสยี งอุบอิบ แถมหน้าเรมิ่ เสยี ท้ังทพ่ี ยายาม
บังคับให้มันปกตอิ ย่างเต็มท่ีด้วยการย้มิ นา่ รกั ให้เขา
“นั่นสิ แล้วมีมั้ย?” เขาถามเสยี งแหบแล้วเรมิ่ และเล็มรมิ ฝปี ากนมุ่ นม่ิ สชี มพู
สาวน้อยเอนตัวหนจี นเอวจะหัก มอื ขาวดันคางสากระคายออกห่าง “อย่าสคิ ะ

ไหนเราคุยกันแล้วไง”
“ว่าถ้าพป่ี ล้ำเราแล้วจะรบั ผิดชอบ”
“โอ๊ย! พดู อะไรไม่ได้ความ เพอ่ื นไม่ยอมหรอกนะ อย่านอกเรอ่ื งสคิ ะ”

คอดข้า“งเหปน็น่ึงแขฟ้นึ นกกรันะตช้บัองตเ้นชคอื่ อใจขกาวันดไ้ามนใ่ ชหลเ่ หังรอก่อสนวจตี ะฮกา้มรล์ตง”ปิดเปขาากตทอีอ่บ้าแขล้นึ ้วจละะปมรอื ะจทา้วกงเจอนว
หัวใจเธอกระเดน็ กระดอน ลมื หมดว่ากำลังจะถามอะไรต่อ

“พอ่ี ัคร...”

ถอนจูบ“นเพ้อ่ืองตเพั้งคอ่ื ำนถาพมแ่ไี มล่เ้วคกย้มอลดงทไปนใกหับมเร่โดอื่ ยงอไมย่ค่างดิ นจ้เีะลรยอฟพังอี่คยำตากอรบักเราจนไดแ้มพ้ัยร?ว”พรเรขณายรอายม
ถอยฉากไมท่ ัน ต้องยอมให้แฟนหมาดๆ ตักตวงความหวานลกึ จากเรยี วปากอวบอม่ิ
จับจองล้ินนุม่ ชน้ื ของเธอจนขนลกุ เน้อื ตัวสะท้านจากรสซาบซา่ นแห่งรอยจมุ พติ ลกึ ซง้ึ

เธอคดิ วา่ จะแย่เสยี แล้วเมือ่ มืออุ่นทีร่ ดั รอบเอวสอดเข้าไปลูบไล้แผ่นหลังเนียน
ละเอียดลื่นมือจนต้องจกิ ปลายเลบ็ ลงบนต้นคอแกรง่ เตรยี มขว่ น จนกระทัง่ มเี สยี ง
กระแอมดังข้นึ อยา่ งเกรงใจ มอื ใหญจ่ งึ รบี ดึงออกจากชายเส้อื กอ่ นจะดงึ เธอมากอด
แล้วกดหัวเล็กซบลงกับบา่ เงยหน้าข้นึ มองผ้มู าเยอื นด้วยสหี น้าเย็นชา

“สรุ เชษฐ์ ออกไปรอทีห่ น้าบ้านกอ่ น”
“ขอโทษครบั คณุ ชาย” ผ้ชู ว่ ยสว่ นตัวก้มหน้าแล้วหันหลังกลับโดยทันที นึกใน
ใจวา่ ซวยจรงิ ๆ ทม่ี าผดิ เวลา
อีกอย่างที่นกึ ไมถ่ ึง คอื ความสมั พันธ์ ระหว่างผู้ชว่ ยคนใหมข่ องเขากับนายใหญ่
ของเฮเวน อนิ อันดามันจะรดุ หน้าไปเรว็ ถงึ เพยี งน้ี หากเขาก็คาดการณ์ เอาไว้อยแู่ ล้ว
จงึ ไมแ่ ปลกใจนัก
แม้จะเปน็ คนชอบเก็บงำความรสู้ กึ ไว้ภายใต้สหี น้าอารมณ์ ดีเป็นเนืองนติ ย์ แต่
ท่าทขี องหม่อมราชวงศ์อัครชั ต่อหม่อมหลวงแพรวพรรณ-รายชดั เจนยงิ่ กวา่ ทีเ่ ขาเคย
เสหน็นใรจาแชลน้วกิ ลุ อหยน่าหุม่ วมังคี เวลายมวส่ามัจะพหันาธท์ กางับดสึงาตวัวคเนธอไหมนาใมกาลต้้ัชงแดิ ตเ่ มรมแิ่ี ตทจ่ำงะาปนดิ ดต้วายยกเสันน้ ทางขหอางกเธไอม่

มากกวา่ จะยอมอำนวยความสะดวกกลายๆ ทั้งทร่ี ดู้ ีวา่ เธอมาเพ่อื ประสงค์ สงิ่ ใด
“พ่ีขอโทษ” ชายหน่มุ กระซบิ บอกเบาๆ ข้างหู ลูบแผน่ หลังบอบบางอยา่ ง

ปลอบโยน

“เพื่อนจะข้ึนไปบนห้อง สกั พักจะไปหาเพอื่ นทโี่ รงแรมคะ่ ” เธอบอกไปอกี ทาง
เยพงิ่ ร..า.ะเยขังาอเปาย็นไเมจ้หา่ นายายขอไมงเ่เธคอยชนิ กับการแสดงความรกั ในท่สี าธารณะ โดยเฉพาะอยา่ ง

“พจี่ ะบอกสรุ เชษฐ์เรอ่ื งของเรา น้องเพ่อื นกลับลงมากอ่ นห้าโมงเยน็ นะ เราจะได้
ไปหาแสวงด้วยกัน”

“คะ่ ” เธอพมึ พำรับคำแล้วดงึ ตัวออกโดยไม่ยอมมองหน้าชายหนุม่ กอ่ นจะหัน
หลังเดินข้ึนห้อง
อยู่นานแพรรววบพรรวรมณจราากยขกา่ ลวับทลี่เธงอมพาจอาหกาชไัน้ด้แบลนะหขล่าังวจทาธ่ี กีรพภยพาสยง่ ามมาใใชหส้ ้เปมน็าธรินะัยง่ เะขียผนา่คนอไลปัมหนน์ ง่ึ
ชวั่ โมงเต็มหญิงสาวจึงยอมลกุ ข้นึ เดนิ ไปหาชโลบลทโ่ี รงแรม

พมาฯลงแพล้สืนะอทงงใี่าสนนาใกวนรนะอั่งบอคีใ่ ฟุยหฟก้เพันิซือ่ใอหนย้ฟรจู่ ักังนฟถัสงึงเวส่ปนโ่ีน็ มแกงพาเศรรตวษพอรบโดรแณยทฝนรา่าอยยยเแล่ารงา่ กไปมอรป่ัปะสิดเดบบตักงสาถรณาน์ ท-่ีตกนารเอณง์ ใพนบกตร้ังงุ แเตท่
แน่ละ...ยกเว้นเรอ่ื งของเธอเองกับหมอ่ มราชวงศ์อัครัช ท่เี ป็นตายอย่างไรก็คงไม่

อาจปล่อยให้ใครรใู้ นเวลาน้ี
“ยายนวลเขามาถามหาเธอด้วยละ” ชโลบลบอกกอ่ นที่เธอจะขอตัวกลับ
“เขาเห็นฉันเหรอ ถามยังไง แล้วบัวตอบไปว่าไง?”
“กถ็ ามว่าเธอมาทำอะไรที่น่ี ฉันเลยบอกไปตามตรงวา่ มาทำข่าว แตท่ ำเสรจ็ แล้ว

เลยซอ้ื ทัวร์ข้ึนมาเทีย่ วเกาะ”
“เขาคงเชอื่ ละ” แพรวพรรณรายถอนหายใจ นวลนาถอาจจะไมใ่ ชค่ นที่มไี อคิว

สงู นัก แตไ่ ม่ใชค่ นโง่เทา่ ไหร่

เพอื่ นน“ั่นเขแาหกลค็ ะงจไะมรเ่ ชวู้ า่อื่ ตัวเปแน็ตถ่น้าักเรขา่ายวนื ยันทอำไยมา่ คงนุณ้แี คลเ้วชจนะทวรา่ ์ยถังงึ ไยงอไดม้ให้ตกัวลมัวาแทตำเ่อจะ้าไนราเยสขย่ี องๆง
อย่างน้นี ะ”
เลา่ เรอื่ ง“อเพย่มิ ่างลนาภ้อใยหฉ้เัพนอืก่ นพ็ ฟอไังด้หลดัก้วฐยานร้ดูเพีว่ิม่าสบง่ิ้าใงดลกะน็ตา่ามบัทวพี่ ดู คกนื ับนช้ีแโหลลบะล.ไ..ป” แลน้วักขา่ วไมสม่าวีทราบีง
รัว่ ไหลออกจากปากของเจ้าตัว เพราะหญงิ สาวไม่ใชค่ นชา่ งพดู อีกทั้งเก็บความลับเกง่
“ฉันจะต้องหลอกถามอะไรนายเพิ่มลาภนัน่ ให้ได้”

“โอ๊ย! ถงึ ถามได้แตต่ ัวจะเอามาทำข่าวยังไงล่ะ แล้วถ้าขา่ วออกไป นายหัวอัคร
เขาจะไมส่ งสัยเหรอ”

“กอ็ ้างถึงแหลง่ ข่าวไปสิ ไมร่ ลู้ ะ ฉันจะไม่ยอมเสยี เท่ียวหรอกนะบัว”
“ร้.ู ..ว่าพูดยังไงเพอื่ นกค็ งไมฟ่ ัง ยังไงก็ระวังตัวด้วยกแ็ ล้วกัน”ชโลบลสง่ ท้ายกอ่ น
จากกันในเย็นนั้น

ลอาำทเดิตมิ ยอ์ กัคำซรลชัังง่ึ ดจพะเู าหลแมับพือขรนอวจบพะฟรเ้ปารพณน็ อลรดำาสี ยว่เนดชินตาัวทยทาหงเ่ี นขไ่มุาปใจทชับี่ห้งจามูงนบู่ มเ้ าอือนงเลข็กอเงเดผมิน้ือู่ใลสหยุอญทง่บหร้าานยนุ่มขแส้นสึ าวฝวงัไง่ ดปห้วถลยงึังนเจจ้ันา็ตกพสคกรนะี
ของแสวงจัดการลากเจต็ สกีมาผูกเอาไว้กับสะพานที่เดมิ

“นายหัวมาตรงเวลาพอดี คณุ เพอื่ นสบายดนี ะครบั ?”
“สบายดคี ะ่ แล้วผ้ใู หญก่ ับลูกบ้านละ่ คะ?”
เลา่ นั้นท“ไำมใค่หอ่้ตยาดสำบขาลยับเทขา่ ยไาหยรใ่ หเพญรจ่าะนมไีคมนส่ นตาใยจจตะำปรัดวมจือข้ทนึ โ่ี มอาบสรออบบเเคอรวยี เดลเก็ ลดยงึ คเธรัอบ”เดคินำเบคอยี กง
ไปกับแสวง
“นายเพิ่มลาภเป็นยังไงบ้าง?”
“ดขี ้นึ แล้วครับ ผมจัดเวรเฝ้าอย่างดี นายหัวไม่ต้องห่วง ถ้ามันข้ึนมาอีกคราวน้ี
ละก็! ไอ้พวกหนักแผ่นดิน แคช่ งิ เรอื ยนต์ มันถึงกับฆ่าคน”

“มันคงยังไม่กล้าหรอก แตย่ ังไงก็ระวังตัวให้ดี ฉันจะสง่ คนมาชว่ ยผู้ใหญ่
ลาดตระเวน”

“ขอบคุณนายหัวมากครับ พวกเราจะระวังตัว น่คี รอบครวั ไอ้เพมิ่ ก็ย้ายมาพัก
เรอื นหลังเล็กของผมกันหมด”

“ดแี ล้ว”
“วันน้เี มียผมทำกับข้าวไว้เพยี บ แตค่ นมารว่ มคงต้องคอ่ ยๆ ทยอยกันมาเพราะ
ต้องเดนิ เวรยาม”
“ฮอ่ื ! เรอ่ื งอาวธุ ลาดตระเวน ขาดเหลอื อะไรก็บอกฉันกแ็ ล้วกัน หรอื จะโทร. ไป
บอกเกษมก็ได้”
แถมยัง“บแรคจิ ท่ า่คนี ใาหย้หอันวราบัมัคยนกับในโรหงมเรู่บยี ้านนอเขย้าู่ททกุ ำงปาี นพวกเรกาับกร็ไับมซร่ อ้้จูื ะอขาอหบารคทุณะเยลังสไดงกแัลบ้วเรลาะตคลรอับด”
คำบอกเล่านั้นทำให้แพรวพรรณรายเงยหน้าข้นึ มองคางสากระคายของชายหน่มุ ด้วย
ความศรทั ธาเพ่มิ ข้ึนมาอีกหน่อย
“ไมล่ ำบากอะไรนน่ี า หวิ รยึ ังเรา?”
“หวิ ค่ะ อยากกินกะแช”่ เธอบอกเสยี งใส ทำให้ผู้ใหญ่แสวงหัวเราะลั่นด้วย
ความพึงพอใจ
“ยังเหลืออยไู่ หนงึ ครับ ผมเกบ็ เอาไว้เพราะรวู้ ่าวันน้คี ุณเพื่อนจะมาด้วย”
“ขอบคณุ ค่ะ เพ่อื นอยากไปเยยี่ มนายเพ่ิมลาภด้วย ได้มั้ยคะ?” ท้ายประโยคเธอ
เงยหน้าข้ึนขออนญุ าตแฟนหนมุ่ ด้วยสหี น้าออดอ้อนเหมือนทีเ่ คยใช้กับบดิ าสำเรจ็ มา
แล้วทกุ ครงั้
หยุดน่งิ “อเอยาทู่ สเี่ ิรยีเดว๋ียปวากใหส้เชี มมียพผู ู้ใหเหญมพ่ อื านไปจ”ะบอตกาสเปฟี ็น้าเนขัย้มๆเหลวือา่ บกดารำลตดามลใงจมนอ้ีจงะหมนีค้า่าเใธชอจ้ า่ ยแลใ้ดว
ตามมา
“คนงก!” เธอขยับปากโดยไมม่ ีเสยี ง

“อ๊ะ! ร้ใู จแล้วน่ี อย่างน้ีพ่ีรักตายเลย” อัครัชบอกเสยี งน่มุ นวลแล้วหัวเราะ
ครน้ื เครงจนผ้ใู หญ่แสวงต้องหัวเราะตาม

“เด๋ยี วผมจะเรยี กเมียให้ครับ คุณเพอ่ื นรอสักครู่ ต้องเดินเข้าไปข้างในหน่อย”
บ้านหลังเลก็ ของผ้ใู หญ่แสวงนั้น อยเู่ ลยเข้าไปจากบ้านตดิ ชายหาดของเขาราว
ครง่ึ กโิ ลเมตร ภรรยาของผ้ใู หญช่ วนลูกเมยี ของเพม่ิ ลาภออกไปนั่งเลน่ ข้างนอกเพื่อให้
หญิงสาวเยยี่ มไข้ได้โดยสะดวก หลังการขอรอ้ งเสยี งอ่อนหวานจากเธอว่ามีอะไรจะ
สอบถามเพิ่มลาภนิดหนอ่ ย
หากสบิ ห้านาทตี อ่ มา แพรวพรรณรายก็เดนิ ตามหลังภรรยาของผู้ใหญ่แสวงกลับ
โดยมไี ฟฉายกระบอกโตสองกระบอกสอ่ งทาง เพราะมีชายชาวบ้านท่ีลาดตระเวนเดนิ
ตามหลังมาสง่ ด้วยอีกคน
หญงิ สาวถอนใจยาวกับความรใู้ หม่ทีไ่ ด้รับมา หัวใจท่ีเคยหนักอ้งึ ร้สู กึ เบาลงเกิน
ครงึ่ เมือ่ ร้วู า่ ดเู หมือนคนรักคนแรกในชวี ิตของเธอจะไม่ได้มีสว่ นพัวพันกับการบุกรกุ ป่า
จรงิ แต่ถงึ อย่างนั้นเธอก็ไม่อาจเพกิ เฉยตอ่ การตายของวิฑรู ย์ และสงิ่ ทเ่ี ขาบอกก่อนตาย
ได้ อ้อ! ยังมหี ลักฐานในโทรศพั ท์ มือถอื อกี อย่าง พรงุ่ น้แี หละเธอจะต้องถ่ายโอนข้อมูล
ลงในคอมพิวเตอร์แล้วนั่งดใู ห้ละเอียด
โวดงยอาไมหตา่คร้อืนทงน่ีเใป้ันหล้ใหีย่ คญนริงปเปส้อน็านวอเราห้จู หมักาือจรินบป้งกิคยะร่แาง้ั งชทแีแ่ท่ กลลี ล้วะ้มนเฟหดิ ังลช้าาจยึงสหเลลนกิับ่มุ รกพาับดู กคายุ รตกัับกชอาาวหบาร้าในสจป่ นานก้ดำค้ว้ายงตเรัวมิ่ เอลงง
“ไหวมั้ยน้องเพอ่ื น?”
“เพือ่ นไมเ่ มาซะหน่อย” เธอบอกแล้วเดนิ นำหน้าแม้จะร้สู กึ มนึ นดิ ๆ แต่ยังร้ตู ัวดี
อยู่ทกุ ประการ
“ถ้าไมไ่ หวเด๋ียวให้เขาเอาเรอื ยนต์ ไปสง่ เด๋ยี วจะตกน้ำตกท่าไป” มือใหญ่อบอุ่น
สอดเข้าโอบประคองเอวเล็ก
“กบ็ อกแล้วว่าเพื่อนไมเ่ มา กลับได้เลยค่ะ”
“ไมเ่ มากไ็ มเ่ มา” ชายหน่มุ สา่ ยหน้าย้มิ ๆ กับคนยนื ยันเสยี งแขง็

เธอกลับไหวจรงิ แมแ้ลจะะตเม้ออ่ื งกกลอับดถเองึ วฝคั่งนขขอับงรเสอี าอไรว์ต้แนน่วงแแขลน้วแซกบรหง่ จนึง้าคกวับ้าแรผา่ งน่ อหรลชังร
กว้างท้ังตัวเพราะกลัวตก
ข้นึ มาอ้มุ ก่อนจะวางไว้บนรถกอล์ ฟเพ่อื ขับกลับบ้าน และอุ้มรา่ งท่เี กอื บจะหลับไปแล้ว
ข้นึ ไปวางบนเตียง

“ไหนบอกวา่ ไม่เมา จะอาบน้ำไหวรเึ ปลา่ ?”
“ไมต่ ้องอาบค่ะ” เสยี งอู้อ้ีพึมพำบอกแล้วพลกิ ตัวควำ่ หน้าลงกับหมอน ไม่สนใจ
ว่าใครจะอยหู่ รอื ไปเพราะง่วงเตม็ ที
“แมจ่ อมเฮ้ียว นพ่ี ่ีจะทำยังไงกับเราดนี ะ” หูของเธอดเู หมือนจะได้ยินเสยี งบน่
อกรอ่ ชนรที่จแมลกู้วมโดเี ส่งจยี ะงกปดรละตงบูปิดนใแนก้หมลนามุ่ ยแวรนิ งๆาทีตจอ่ นมเาธอย่นตัวหนี ผ้าหม่ ถกู ดงึ ข้ึนมาคลุมรา่ ง

หกโมงแเชพ้ารวพรรณหญรางิ ยสหาวยคตี วา้าตโืน่ทกรศับพั เสท์ยีมงานปดาิ ฬแลกิ ้วาปทบลุกทวทนต่ี ้ัคงไววา้ ใมนทรโทงจรำศกพั ่อทน์ มจอื ะถทอื ำหตนอ้นายน่
ค่อยๆ พยงุ ตัวลุกข้นึ เดินโซเซเข้าห้องน้ำ
หไปัวหเพาชรโาคละรอบงึ่ าลชบัวเ่ นพโ้มำอ่ื สงนรตัดะ่อผแมนมาะเตก็มันรทาเ่ งปี่ เ็นพกอร่อยยี นว่าจงกะส็เเดดุรมนิทิ่ ้าเอปยอ่ากผจมาใกหห้แ้อหง้งนแ้ำลโะดแยตพ่งันตัวผเ้าปเช็นด็ชตดุ ัวทผำงนื าเนล็กโโทพรก.
เจด็ โมงเศษเธอจงึ ลงไปนั่งอยู่ที่ห้องอาหารพร้อมโน้ตบุ๊กเพอื่ ทำงาน และคยุ กับ
เตือนจิตท่กี ำลังประกอบอาหารเชา้ ไปด้วย มอื ขาวจัดการโหลดข้อมลู ท่โี จรกรรมมาได้ลง
ไปในคอมพิวเตอร์และนัง่ อ่านอย่างละเอียด
โทรศัพท์ มอื ถือของนายจ้างมีข้อความเข้ามาทกุ วัน เอปา่ น็ นชดาแู วลต้ว่างรสชู้ ากึ ตวเิ ่าสจยีะเเปปน็น็
มารดาของเขา รปู ภาพมอี ยู่ไม่ก่ภี าพ และมีเบอร์โทร.นับร้อย
สว่ นใหญ่ มีคนไทยแค่ไมถ่ งึ สามสบิ คนซงึ่ ดแู ล้วน่าจะเกย่ี วกับงานและเพ่ือนฝูง
หชญอื่ ิงทส่เี ธาวอสไดง่ ้ยอเนิี มจลาหกาปหามกอ่หมมรอ่ ามชรวางชศว์พงศงศ์อ์จัคักรรัช์ผ้เู ปเ็นปบน็ ิดชาอื่ ใทห้เี่ชธว่อยสเนชกใ็ จเบมอากร์
วรเทพ...
เปน็ พิเศษ

โทรศพั ท์ ให้ เพราะทา่ นร้จู ักข้าราชการชน้ั ผ้ใู หญผ่ ู้น้อยมากมาย
“คุณเพื่อนตืน่ เช้าจังนะคะ”
“วันน้แี ขกเยอะนค่ี ะ มีแตค่ นสำคัญมา เด๋ียวนายหัวกค็ งจะไมว่ ่างทั้งวัน” หญิง

สาวตอบแม่บ้านทั้งที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ อเี มล สักพักก็มแี ก้วกาแฟรอ้ นกรนุ่ ดำสนิทตาม
ท่ีเจ้าตัวร้องขอมาวางตรงหน้า

“นายหัวมาพอดี”

รา่ งใหญเส่ทยี ่เี พงทงิ่ ักมขานอัง่ งลเตงมอื นองจเติ ธทอำดใ้วหย้แสพารยวตพารเอรณ็นดรูายรบี กมดือสเง่ ลอ็กีเมกลดปเดิงยคหอนม้พาขวิ ้นึ เตยอ้ิมรใ์ทหก่ี้หำนลุม่ัง
ทำงานค้างทันที
“ขยันจรงิ วันน้ีมารบั แขกกับพี่นะ” คแำตว่าค่ น‘พที่’ี่ฟังทคช่ี ำาชยวหนนช่มุ กั ใกชร้ ะทสำบั ใกหร้เตะสอื า่นยจเพิตหราันะ
มามองหนมุ่ สาวด้วยสายตาพิศวงแกมยนิ ดี
กลัวความลับแตก

ก็ ‘แขก’ ที่เขาว่า หลายคนน้ันรจู้ ักเธอแนน่ อน ขนื ไปเจอจรงิ เธอก็แย่นะ่ ส!ิ
ฟซิ ทั้งห“มวันดเนอ้ีปงว” ดหัวมากเลยคะ่ พอ่ี ัครใช้คุณสรุ เชษฐ์ได้มั้ยคะ เพอ่ื นจะรับงานในออฟ

“เปน็ อะไรมากรเึ ปลา่ ?”
“ไมห่ รอกค่ะ แตไ่ มอ่ ยากรับแขก ให้เพอ่ื นทำโอทีหลังเลิกงาน หรอื ชว่ ยประสาน
งานกับแผนกอ่ืนกไ็ ด้”
“งานน้จี ะมเี พ่อื นสนิทของพีม่ าตั้งหลายคน พ่อี ยากแนะนำให้เราร้จู ัก ต่อไปก็
ต้องได้ทำความคุ้นเคยกันอยดู่ ”ี
ปลาบปนล้ำ้ืมเขส้นยึี งมเาชไญมิ น่ ช้อวยนเขมอื่องรเว้ขู า่ าเสขง่าผไมลไ่ ใดห้ค้คดิ นทท่จี ี่กะำปลิดังบจังะคหวาทามางสปัมลพกี ันตธัว์ ขชอะงงคักนด้ทวั้ยงคร่้สเูู อกึ าไว้

“เราเพิ่งคบกันเอง เอาไว้รอบหน้าดีมั้ยคะ?”
“ถ้างั้นหลังเสรจ็ เรอ่ื งยงุ่ ๆ แล้ว ไปชคิ าโกด้วยกันนะ” ชายหน่มุ เองก็ยอมรบั

งา่ ยๆ ไม่เซา้ ซ้ี
“ต้องไม่ย่งุ จรงิ ๆ นะคะ” อยา่ งเชน่ ... ถ้าเขาโดนอัยการสงั่ ฟ้องข้ึนมาละก็ยงุ่ แน่
“ไม่ไปก็ไมเ่ ป็นไร แต่วันน้ีพ่คี งไม่ได้มากินม้อื กลางวันด้วย ต้องรบั รองแขก

ตอนเย็นมนี ัดสมั ภาษณ์ นักข่าวกับทีมงานของทารา่ ”
“ค่ะ เพือ่ นกินกับพ่ีพนิ กไ็ ด้” เธอย้ิมแฉ่งด้วยความยินดีทห่ี าทางปลกี ตัวได้อยา่ ง

ละมนุ ละมอ่ ม

นวลนาถลงไปเดินเลน่ ท่ีชายหาดคนเดียวในตอนเช้าตรู่ ก่อนจะกลับเข้ามาใน
เวลาเกอื บแปดโมงเชา้ หญิงสาวชะงักที่หน้าล็อบบีเมอ่ื เห็นรา่ งเพรยี วคุ้นตาเดินเคียงมา
กับชายหนุ่มรา่ งสงู ใหญ่ กอ่ นจะเดินข้นึ บันไดด้านข้างไปชน้ั สอง
“นัน่ มันยายเพือ่ นน่ี แล้วมาอยกู่ ับคณุ ชายอัครได้ยังไง?” หญิงสาวไมร่ อช้า เมอื่
สองหนุม่ สาวลับสายตาไป นักข่าวสายบันเทงิ ของไทยสารเดลจี่ งึ ปราดเข้าไปทีล่ อ็ บบีซงึ่
มพี นักงานประชาสมั พันธ์ ยนื อยู่สองคน
“คุณคะ เมือ่ ก้ฉี ันเห็นคุณชายอัครเดนิ ข้นึ บันไดไปกับใครเหรอ ดูข้างหลังค้นุ ๆ
เหมอื นเคยเห็นที่ไหนมากอ่ น”
“เมอื่ ก้ี อ๋อ คงจะเป็นคุณพรรณราย เลขาฯ ของนายหัวอัครน่ะค่ะ เธอเพิ่งเรม่ิ
มาทำงานได้ไม่นาน”
“ยายเพื่อนเน่ียนะ มาเป็นเลขาฯ!” นวลนาถพึมพำกับตัวเองด้วยความแปลกใจ
กส่อำคนัญทขีต่ อาจงะคฉนาทย่ีเปธรอะถกือายเปว็นาบคขแู่ ้ึนข่งดต้วลยอคดวมามามีชยั เมอ่ื ร้สู กึ ว่าตัวเองกำลังกำความลับ

ไม่มีทางเสยี ละ...ทค่ี นซง่ึ รกั อาชพี การเปน็ นักข่าวอยา่ งยายเพือ่ นจะลาออกมาเป็น
เลขาฯ นีค่ งจะมาหลอกหมอ่ มราชวงศ์อัครัชขอทำงานด้วยเพ่ือสบื ข้อมูลเรอื่ งคดบี กุ รกุ
ป่าน่ะสิ ร้ายนักนะ!
หญงิ สาวท่ีแพรวพรรณรายเคยบอกชโลบลเอาไว้วา่ ‘ไม่โง่นัก’ คาดเดาได้อยา่ ง
ถูกต้องเหมาะเหมง็ !

“เออ่ ...เรม่ิ งานมาแล้วก่ีวันคะ?”
“น่วี ันแรกของอาทิตย์ ทีส่ องคะ่ ” นวลนาถแสยะย้ิมรับชา้ ๆ อยา่ งหมายมาด
“ขอบคุณนะคะ ฉันกย็ ังว่าเขาหน้าค้นุ ทแี่ ท้กเ็ คยเรยี นมาด้วยกันนเ่ี อง”
อัธยาศ“ัยคขณุ อนงแักพขรา่ ววพเปรน็รณเพรื่อานยเขปอ็นงทคุนณุ เพพรราระณฝร่าายยนเั้หนรชออคบะซ?้อ”ื ขนมหพรนอื ัผกงลาไนม้ลแ็อวะบมบาซี วงึ่างชเออบา
ไว้ให้ทเี่ คาน์ เตอร์ และคยุ หยอกล้อเล่นเล็กๆ น้อยๆ ถามด้วยความสนใจ
แถมทกุ คนร้ดู วี า่ ท่าทางเจ้าของเฮเวน อิน อันดามัน ‘ใสใ่ จ’ เลขาฯ คนใหม่มาก
ขนาดไหน ดังนั้น การได้ร้จู ักสนิทสนมกับเธอหรอื เพือ่ นของเธอน่าสนใจน้อยอยู่หรอื
“ใช่ เราเรยี นมาด้วยกัน แตไ่ ม่ได้เจอกันนานแล้ว คณุ พอจะร้มู ั้ยว่าเพื่อนเขาพัก
อยทู่ ่ีไหน?”
“พักอยทู่ ่บี ้านพักผู้บรหิ ารด้านหลังโรงแรมค่ะ”
“ได้พักอยูบ่ ้านพักผู้บรหิ ารเชยี วเหรอ ไหนคณุ บอกว่าเพ่อื นเขาเป็นเลขาฯ?”
หนง่ึ ในสองคนทตี่ อบในตอนแรกกำลังจะตอบอยู่แล้วถ้าไมโ่ ดนเพอ่ื นอีกคนเอา
เท้าเขีย่ แรงๆ เสยี กอ่ น จึงพอนึกได้ถึงการควรไม่ควร “เอ้อ...คุณนักขา่ วลองไปถามเธอ
ดสู คิ ะ”

“ฉันขอเบอร์ที่โต๊ะทำงานของเธอหนอ่ ยได้ม้ัยคะ ดใี จนะ่ ไม่ได้เจอกันมาสกั พัก
แหลาก้วขแตอ่เเปพ็นือ่ นเบเอขรา์โเปทลร.ีย่ สนว่เบนอตรัว์มออื าถจจอื ะ”ชวนดวเสลยนี กาถอ่ ถนามด้วยสหี น้ากระตือรอื ร้น เพราะรวู้ า่

“ได้สคิ ะ” แมส่ าวคนท่ชี า่ งคยุ รบี ก้มลงหยบิ กระดาษโพสต์ อิตแผ่นเล็กออกมา
เขียนเบอร์โทรศัพท์ ทโี่ ต๊ะทำงานของเลขาฯ คนใหมแ่ ล้วยนื่ ให้นวลนาถ

“ขอบคณุ มากจ้ะ”
ได้เบอร์โทร. มาแล้วนักขา่ วสายบันเทิงของไทยสารเดล่ีก็กลับข้ึนไปบนห้องของ
ตนเองเพือ่ อาบน้ำเปลย่ี นเสอ้ื ผ้า สมองขบคิดอย่างหนักว่าจะหาประโยชน์ จากสงิ่ ท่ีรใู้ ห้
ได้มากที่สดุ อยา่ งไร และแก้เผด็ แพรวพรรณ-รายไปในตัวด้วย

แม้จะไม่เคยทะเลาะกันรนุ แรง แตค่ วามหมางเมินระหวา่ งทั้งสองนั้นประจักษ์ชดั
ทั้งสาเหตทุ แ่ี พรวพรรณรายแสดงออกอยเู่ สมอว่าไมเ่ คยเต็มใจรบั คุณหญิงนงนภัส
อรรถเศรษฐ์ มารดาของเธอเข้ารว่ มสกุล หากถงึ จะทำทา่ วา่ ไม่แคร์อยา่ งที่อกี ฝา่ ยหน่ึง
แสดงออก นวลนาถกร็ ดู้ วี ่าเธอยังคงกระหายที่จะมีชัยชนะสักอย่างเหนือเพื่อนรว่ ม
คณะ

สาเหตุ.ท..ทว่ีไ่าสม่งไ่ิ ดห้มนาึง่ จทา่ีแกมม้แาตรดแ่ าพขรอวงพเธรรอณเอรงายเอแงตก่เไ็ ปม็น่เคบยรุ ลษุ ว่ ผงู้หรถู้นึงึ่งสซางึ่ เสหาตยแุ ตหาง่ ขคอวงาเมขบามาดไี วห้เมพาื่อง
แพรวพรรณรายเพียงคนเดยี ว ท้ังทีเ่ ธอไมม่ ีอะไรด้อยกวา่ เพอ่ื นสาวเลยสกั นดิ หากเขา
ผู้น้ันไมเ่ คยเห็นเธออยใู่ นสายตา

ใชส่ !ิ เขาจะร้มู ั้ยว่า แพรวพรรณรายข้ึนมาทำอะไรอยู่ท่นี ่!ี
เมอ่ื ความคดิ ลงตัว หญิงสาวก็ไมร่ อให้เสยี เวลาด้วยการคว้าโทรศพั ท์ มือถือข้ึนมา
โทร. หาชายหนมุ่ ทันที
มเี สยี งเรยี กเข้าอยูน่ าน กวา่ ชายหนมุ่ จะรบั สายเสยี งงัวเงยี เลก็ น้อย “น้องนวล”
“พ่ภี พ สบายดรี เึ ปลา่ คะ?”
“สบายดคี รบั เกดิ อะไรข้นึ ทำไมถึงโทร. หาพี่”

“นวลมาทำขา่ วที่เฮเวน อนิ อันดามัน เลยนึกถึงพภี่ พข้นึ มา เราไมไ่ ด้เจอกัน
นานแล้วนะคะ”

ปลายสายเงียบไปอีกพักหน่งึ จนหญงิ สาวเกอื บกล้ันลมหายใจ กอ่ นที่เขาจะตอบ
อยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ “พีค่ ดิ วา่ เราคุยกันเข้าใจแล้วซะอกี ว่าจะเลิกพบกันซะท”ี

“สำหรับนวล มันไมง่ า่ ยอย่างน้ันสคิ ะ” นวลนาถหัวเราะเหมือนกำลังหยันตัวเอง
“นวลไมไ่ ด้จะทำให้พภ่ี พลำบากใจหรอกคะ่ แค่คดิ ถึงก็เลยโทร. มาหา วันน้เี ห็น
เพื่อนเลยนกึ ถงึ พภี่ พข้นึ มา”
“นวลเจอน้องเพ่ือนด้วยเหรอ?” คำถามเสยี งกระตือรอื ร้น ทำให้ใจของคนฟัง
เหมอื นถูกบีบรัดด้วยความเจ็บปวดบางประการ จะมใี ครน่าสมเพชเหมือนเธอบ้างหนอ
ทั้งทมี่ ีพร้อมขนาดน้ี แต่กลับหลงรกั ชายคนหนึ่งซงึ่ ไม่เคยเห็นเธออยใู่ นสายตา เขายอม

มีความสัมพันธ์ กับเธอ แตไ่ มย่ อมตอบแทนความรักแม้เพยี งน้อยนดิ อย่างทีเ่ ธอมอบให้
เสยี งใส“ใรชาวส่ กคิ ับะเปเน็ พเิงร่ รอ่ื นู้งขะเบนขยี่ ันว่า“เนพ่กึอื วน่าเมขาาทมำาขทา่ำวงาอนยอา่ งยเู่ทดีร่ียสี วอซระ์ตอนีก้ดี”้วย” เธอแสร้งหัวเราะ

“นวลพูดอะไร น้องเพื่อนน่ะเหรอจะทำงานอยู่ที่รสี อร์ต”
ด้วยน้ำ“เเสปยี น็ งเเลปขน็ าปฯกตขทิ อ่สี งดุนายหถัวึงอเัครอร่ื ดง้ทวยีเ่ พสิ่งคิ สะอบทถ่าาทมากงับสพนนิทัสกนงามนกปันรนะชา่ ดาสู”ัมพนันวลธ์ ทนี่ลาถอ็ เบลบา่ ี
“บางกอกไทม์ น่ียอมให้นักข่าวทมุ่ เทจังเลยนะคะ”

“สงสัยจะเปน็ เรอ่ื งเข้าใจผดิ เอาแค่น้ีก่อนนะนวล พอดพี ่ีเพงิ่ ตืน่ เด๋ยี วอาบน้ำ
แล้วจะโทร. ไปหาใหม่”

ร้ดู .ี ..วา่ มันเป็นเพยี งคำแก้ตัวเทา่ นั้น แตน่ วลนาถก็ยอมให้อีกฝ่ายวางสายไปแต่
โดยดี “แล้วคุยกันนะคะ”

วางสายจากธรี ภพเสรจ็ หญงิ สาวกใ็ ชโ้ ทรศัพท์ ภายในต่อสายหาแพรวพรรณราย
ตามเบอร์ท่ีได้มา

“หน้าห้องท่านประธานค่ะ” เสยี งใสตอบรบั หลังเสยี งเรยี กเข้าดังเพยี งหนึง่ ครงั้
“นฉ่ี ันเองนะ นวลนาถ”

แพรวพรรณรายขนลุกทันทที ไ่ี ด้ยนิ เสยี งอันคุ้นเคย ไม่ต้องถามกจ็ ำได้ดีวา่ ใคร
โทร. มา

หญิงสาวเหลือบตาไปมองสรุ เชษฐ์ซงึ่ นั่งทำงานอย่เู งียบๆ รอเวลาทจี่ ะออกไปรับ
แขกกับเจ้านาย นกึ ร้ทู ันทวี า่ กำลังจะมีเรอ่ื งไมด่ เี กดิ ข้ึน กน็ วลนาถจะมเี บอร์ทีโ่ ต๊ะทำงาน
ของเธอได้อยา่ งไร ถ้าอีกฝ่ายไมร่ คู้ วามจรงิ แล้ว

“มีอะไรรเึ ปลา่ ?” เธอถามเสยี งเรยี บ พยายามให้เป็นปกติท่ีสดุ ท้ังทีก่ ำลังแชง่ ชัก
ความซวยซง่ึ มาเยือนโดยไม่ร้ตู ัว
ใหม่ขอ“งฉเัขนาขทอแี่ เทข้แ้าปล้รวะเปเดน็ ็นนเัลกยขา่กวแ็ ตลัว้วแกสันบที่แฉอันบไมมาค่สดิมัวคา่รคงุณานชเพาย่อื อหัคาทรัชางจขะโรม้วู ยา่ เขล้อขมาฯลู ” คน

“ลงมาเจอฉันท่ีหน้าล็อบบสี ”ิ แพรวพรรณรายบอกเสยี งเรยี บ
น้ำเสยี ง“นได้ัน้ จอนกี ตส้อบิ งนขาบทฟฉี ันันแจนะลน่ งไป” ปลายสายตอบกลับ ซงึ่ คนฟังร้ดู ีถงึ ความรา่ เรงิ แห่ง

สาวสบสตบาิ กนันาเทมีตือ่ ่อลมิฟาต์ เรปา่ ดิงเอพอรกยี วทแ่อีพยรู่ใวนพชรรดุ ณทำรงายานจงึอหอันฟหฟลซิ ังยเดนื ินรอนอำอยอแู่ กล้ไวปขท้างาลงปฟิ รตะ์ ตสูหลอังง
ของลอ็ บบี แล้วหยุดยืนรอข้างสวนหยอ่ มเล็กๆ

“เธอนี่กเ็ กง่ นะ ข้ึนมาหาข่าวได้ถึงบนน้ี”
“ไมค่ ิดเหรอวา่ บางทเี ธออาจจะเข้าใจผดิ ไป ฉันกับคณุ ชาย เรารักกัน ฉันไมค่ ิด
วา่ คณุ ชายจะชอบแน่ ถ้ามีคนมาให้ร้ายคนรกั ของเขา”หญงิ สาวขม่ ด้วยน้ำเสยี งเหยยี ดๆ
ปรายตาไปมองเพื่อนรว่ มสถาบันทีไ่ ม่เคยกินเส้นกันเลย
ไม่รเู้ หมือนกันว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นอะไรกับเธอ แตว่ ิสยั ที่ไม่ชอบจุกจกิ จ้จู ้ีทำให้
แพรวพรรณรายไม่เคยใสใ่ จ จนกระทัง่ ในตอนน้ี...ตอนท่ีกำลังถกู ข่มขู่!
คำว่า ‘คนรัก’ ท่ีหญิงสาวพดู ออกไป ทำให้นวลนาถหน้าเสยี เล็กน้อย แตย่ ังเชดิ
คางข้นึ
“ฉันไมเ่ ชอ่ื ถึงเธอจะยอมเอาตัวเข้าแลกจรงิ แต่ฉันไมค่ ิดว่าคณุ ชายจะรวู้ า่ ทแ่ี ท้
เธอมาทำอะไร”
“เอาตัวเข้าแลก?” ค้ิวเรยี วเลิกสงู หน้าเนียนใสเปน็ สจี ัดข้ึนเลก็ น้อยด้วยความ
เโนก้รอื ธเชอเ่ื พใรจาใะนแกมา้จระเไปมน็ ต่ ครนงนรักักขอหงาเกขกา็ไเพม่ถอ่ื งึจกะับไดผ้อดิ ยเู่สทยนี่ี ท่ี ีเดียว อย่างน้อย เธอก็ใช้ความไว้
“แล้วไมค่ ิดเหรอวา่ ในเม่ือฉันถึงกับเอาตัวเข้าแลกอยา่ งที่เธอกลา่ วหา พชี่ าย
อัครจะเหน็ คนอื่นดกี ว่าฉัน”
“มันกต็ ้องลองดูสิ จรงิ มั้ย คณุ ชายอาจจะยังหลงเธอเพราะยังใหม่ แตจ่ ะมีผ้ชู าย
คนไหนบ้างรับได้ท่ีถูกหลอก”
“อยากบอกเขากไ็ ปบอกสิ แต่เตือนเอาไว้กอ่ นนะ ว่าฉันไม่รบั ประกันว่าจะเกิด

อะไรข้นึ ดไี มด่ ี ไทยสารเดลอ่ี าจจะเปน็ หนังสอื พมิ พ์ ฉบับเดียวท่ีไม่ได้ทำขา่ วบนน้ีเพราะ
ข้อหาหมิ่นประมาท ฉันไมไ่ ด้มาทนี่ ใ่ี นฐานะนักขา่ ว ครอบครัวของฉันกับพี่ชายอัครร้จู ัก
กันดี และฉันไมค่ ิดวา่ วา่ ทค่ี หู่ ม้ันของฉันจะยอมให้คนอนื่ มาดูถูกฉันแน่ แนล่ ะว่ารวม
ถึงคณุ พ่อของฉันด้วย” หญงิ สาวขเู่ สยี งห้วน ไมย่ อมให้อกี ฝา่ ยเห็นความหวาดหวั่นแม้
เพยี งน้อยนิด

นวลนาถเองก็ถงึ กับตกตะลงึ ไป... อีกครั้งสำหรบั ความร้สู กึ ของการเปน็ ผู้แพ้!
“วา่ ท่ีคหู่ มั้น?” หญิงสาวทวนคำ เธอร้ใู จคุณหญงิ นงนภัส อรรถ-เศรษฐ์ ผ้เู ปน็
บุพการดี ี หากเธอทำให้วา่ ทคี่ ูห่ มั้นเข้าใจผิด หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ยอ่ มต้องไมพ่ อใจ
ครอบครัวของเธอแน่
“เอาไว้ถ้าจะแตง่ เมอ่ื ไหร่ จะสง่ บัตรเชญิ ให้เธอกับครอบครัวกแ็ ล้วกัน มีอะไรจะ
พูดกับฉันอีกม้ัย?”

นวลนาถกำมอื แนน่ กับสหี น้ามัน่ ใจของอกี ฝา่ ย ถึงจะคิดวา่ ยังพอมหี วัง แต่หาก
เเธปอ็นลทอ่แี งนเลน่ ่นอนงาวนา่ แพไทรวยพสรารรเณดลราีจ่ ยะจตร้องิ งถูกแไลละข่ ห้นึ มจอ่ ามกรเกาชาะวงศห์อนัค้าทรชัี่กยารนื งอานยข่ขู อ้างงหเธญอิงทส่กี าำวลังจกะ็
ไปได้สวยคงหยดุ ชะงักแน่

“ไม่ม”ี
เสยี เวลแาพรวพรนรณวลรนายาพถจยงึักลห้วนง้มารือบั หคยำตบิ โอทบรนศ้ันัพแทล์ ม้วอื หถันอื หอลอังกกมลาับจเาขก้ากไรปะภเาปย๋าเใสนอ้ื โแดลย้วไมก่ยดอฟมัง
‘...แล้วไมค่ ดิ เหรอว่า ในเมือ่ ฉันถึงกับเอาตัวเข้าแลกอย่างทเ่ี ธอกลา่ วหา พีช่ ายอัครจะ
เห็นคนอน่ื ดกี วา่ ฉัน...’

ตาสนี ้ำตาลเข้มของนักข่าวสาวจากไทยสารเดล่ีเย็นยะเยยี บ ก่อนจะจัดการสง่
ไฟล์ บันทึกเสยี งที่ได้ ไปท่โี ทรศพั ท์ มือถือของใครบางคน “หวังว่าพภี่ พจะเลิกตาบอดซะ
ทีนะคะ”

แพรวพรรณรายนั่งทำงานอยูใ่ นออฟฟซิ ทั้งวัน โดยสงั่ ข้าวกลางวันข้นึ มากินกับ
อรพนิ เมือ่ ทั้งเจ้านาย สรุ เชษฐ์และทรงพลพากันออกไปรับแขกและดคู วามพร้อมของ

สถานท่ีในชว่ งบ่าย จนกระทั่งได้เวลาเลิกงาน หญงิ สาวยังนัง่ ทำงานโดยทรี่ นุ่ พ่เี ก็บของ
แล้วชะโงกหน้าเข้ามาบอกเธอในห้องทีใ่ ช้รว่ มกับสรุ เชษฐ์

“วันน้ีลกู ชายพ่ีไม่สบาย ขอกลับเรว็ หนอ่ ยนะน้องเพอ่ื น”
อกี ฝา่ ย“สเปหี ็นนอ้าไะมไร่ดมีนาักกรเเึ นปอืล่ ง่าคจะากชน่ื พชพี่ อนิ บ?ใ”นอัธยเธาอศหยั ันขไอปงถสาามวเรพนุ่ รพาะเ่ี ปค็นวาทมนุ เปอน็ยแหู่ ล่ว้วงเมื่อเหน็

“ออกหัดน่ะ นี่ต้องหยดุ เรยี นนานเลย ยังเด็กเลยงอแงหน่อยจ้ะ”
“ง้ันรบี กลับไปดูน้องเถอะคะ่ ยังเหลืออะไรให้เพ่อื นชว่ ยรเึ ปลา่ คะ?”
“เหลือทำรายงานการประชมุ ของแผนกขาย พท่ี ำไปได้เกือบเสรจ็ แล้ว เหลืออกี
ประมาณหนงึ่ ชวั่ โมงจ้ะ”
“สง่ ไฟล์ มาเลยคะ่ เด๋ียวเพอื่ นจะจัดการตอ่ ให้เอง”
“ขอบใจมากนะน้องเพ่อื น แล้วพรงุ่ น้พี ่ีจะซอ้ื ขนมครกเจ้าเก่ามาให้กนิ กับกาแฟ”
คุณแมล่ กู หนึ่งกระวกี ระวาดกลับไปสง่ ไฟล์ งานและเดินมาอธบิ ายตอ่ อีกหนอ่ ยก่อนจะ
ขอตัวกลับบ้านไป
แพรวพรรณรายนัง่ ทำงานต่ออยา่ งสบายใจ เพราะเปน็ ลักษณะงานท่เี ธอถนัดอยู่
แล้ว ใช้เวลาชวั่ โมงเศษกเ็ รยี บรอ้ ย สง่ ไฟล์ กลับไปให้อรพินทางอเี มลเพอื่ ให้
อีกฝ่ายเชก็ ในตอนเช้า ก่อนจะกระจายรายงานให้คนท่ีเกย่ี วข้องตอ่ ไป
“คณุ เพ่อื น ยังไม่กลับอกี เหรอ?” สรุ เชษฐ์เดินเข้ามาถามในเวลาหลังหกโมงครงึ่
เม่อื เข้ามาแล้วยังพบเธอนั่งเกบ็ ของ หญงิ สาวเงยหน้าข้นึ ย้ิมให้ผ้ชู ว่ ยฯ หนุม่
“กำลังจะกลับพอดีค่ะ”
“คนื น้จี ะมีปาร์ต้ตี ้อนรบั ทมี งานกับนักขา่ วหลังสัมภาษณ์ คุณชายสงั่ ให้คณุ มา
รว่ มกับเรารเึ ปลา่ ?”
“ยังไม่ได้คุยกันเลยคะ่ แตฉ่ ันปวดหัวนะ่ สงสัยยังแฮงก์ จากเมื่อคืน” เธอรบี หา
ทางชงิ่

“ก็ตามใจ เด๋ียวผมจะบอกคุณชายให้”

“แล้วน.่ี ..คุณชายทำอะไรอยคู่ ะ?”
“คยุ กับทารา่ แล้วกเ็ ธโอโดรา”
“งั้นฉันกลับบ้านกอ่ นนะ ถ้าคุณไม่มีงานด่วน?”
“ไม่เปน็ ไร รอได้ เด๋ยี วผมจะเอากลับไปทำที่บ้านคนื น้ี คุณไม่ค่อยสบายนี่”
“ถ้ามกี ็แบง่ เอามาเถอะค่ะ ฉันพอไหวถ้านั่งทำทีบ่ ้าน หายากนิ สักหน่อยกค็ งดขี ้นึ
คณุ ต้องชว่ ยคณุ ชายรบั แขก”
“คณุ กลับไปพักเถอะ” สรุ เชษฐ์ตัดบทหลังนง่ิ คดิ สองสามวนิ าที

17

กลลวง... ธาตแุ ท้

อย่แู ถวแนพั้นรวจพึงอรร้อณมไรปาทยาลงงดม้าานจหาลกังหล้ อ็องบทบำงี าเดนินชก้ันลสับอบง้านเชมา้ ียๆงมดอ้วงยวส่าไหี มน่ม้าีคเปน็นทกี่เัธงวอลพอร้จู ัก
ถงึ จะคอ่ นข้างมัน่ ใจว่านวลนาถจะไมเ่ อาเรอื่ งไปบอกอัครัช แต่เธอกลับหวาด

วติ กด้วยบางสง่ิ แปลกๆ ท่ีไมร่ ้วู ่าคอื อะไร จนกระทั่งไมอ่ าจทำใจให้ผ่อนคลายได้
เตือนจิตรออยแู่ ล้วทีบ่ ้านด้วยสหี น้าย้ิมแย้ม “คณุ เพื่อนจะกินข้าวเลยรเึ ปล่าคะ

คุณชายโทร. มาบอกวา่ วันน้ีเธอจะกินเล้ยี งท่ีชายหาด”
“ขออาบน้ำแล้วจะลงมากนิ คะ่ ป้าจติ ”
“ง้ันอกี สักสบิ นาทปี ้าจะอนุ่ รอนะคะ”
หญิงสาวย้มิ รบั ไม่สดใสนักแล้วข้นึ ไปอาบน้ำเปลีย่ นเสอ้ื ผ้า กำลังคดิ ว่าวันน้จี ะ

เขียนคอลัมน์ เพิม่ เตมิ หลังอาหารเย็น ทันใดโทรศัพท์ มือถอื ก็ดังข้ึน
“พ่ีภพ เพือ่ นว่าจะโทร. หาอยพู่ อดี จะถามเรอ่ื งนายกษติ น่ะค่ะ”
“น้องเพ่อื นไมเ่ ห็นบอกพวี่ ่าข้ึนไปทำอะไรทนี่ ั่น” อะไรบางอย่างซงึ่ ตึงเครยี ดใน

น้ำเสยี งของนักข่าวรว่ มฉบับทำให้แพรวพรรณรายอยากถอนหายใจยาว นึกร้ไู ด้โดย
ทันทีวา่ อกี ฝ่ายร้คู วามจรงิ แล้ว

วันน้ตี ้องเป็นวันท่เี ธอดวงซวยท่ีสดุ สงสัยจะก้าวเท้าผดิ ข้างตอนออกจากบ้าน
เแขหางรๆ.ู้ ..หใญครงิ ๆสาวถรงึ บี ไปดั้ดร้คูคววาามมจกรังงิวนล้ีหทม้ิงดกแ่อลน้วทจ่ี อะ้อท.ำ.ใ.ยหก้ตเัววเ้นอคงไนมรส่ ักบหามยาใดจๆมากขไอปงกเธวอ่านเอั้นง นถี่ ้า

“เพ่อื นบอกคุณคเชนทร์แล้วนคี่ ะ”
“แต่น้องเพ่อื นไมเ่ หน็ ความจำเป็นวา่ ควรบอกพี่ใชม่ ั้ย”

“มันเป็นงานของเพ่อื น ไม่อยากบอกให้กังวลค่ะ” เธอเล่ียงความจรงิ เลก็ น้อย
“การเอาตัวเข้าแลกน่ีเปน็ งานของน้องเพอ่ื นด้วยเหรอ?”
หญิงสาวอ้งึ ไปชัว่ ครเู่ ม่อื ได้ฟังคำถามน้ัน รทู้ ันทีวา่ ลางสังหรณ์ ของเธอไม่ผิด
เลย...นวลนาถ!
“ถ้านวลนาถบอกละก็ ไม่ใชอ่ ยา่ งน้ันหรอกคะ่ เราแคม่ ีปากเสยี งกันนดิ หน่อย
เพราะเขามาข่ขู อข้อมูล” เธอขม่ ใจอธิบายด้วยน้ำเสยี งราบเรยี บท่ีสดุ
“น้องเพือ่ นกลับข้นึ มาเถอะ พี่ไมเ่ ห็นวา่ จะต้องลงทนุ ทำอะไรถงึ ขนาดน้ัน พีจ่ ะ
คยุ กับคุณคเชนทร์”
“เพื่อนคุยกับคุณคเชนทร์แล้ว”
เยาะหย“ันแตแ่คปณุลกคๆเชจนนทครน์ไมฟ่รังวู้ ช่าันก้จอะงเเลพืออ่ื ดนขข้ึน้ึนหไนป้าทำอะไรบ้างน”่ี น้ำเสยี งของเขาเหมอื น
“คุณคเชนทร์รดู้ ีวา่ เพือ่ นข้ึนมาทำอะไรทน่ี ี่ สง่ ไฟล์ เรอื่ งงานมาให้เพือ่ นด้วยค่ะ
จะโทร. มาบอกเทา่ น้แี หละ” เธอวา่ เสยี งเยน็ แล้วเตรยี มวางสาย แต่อีกฝา่ ยเรยี กเอาไว้
ด้วยน้ำเสยี งเหมือนเพิง่ รตู้ ัว
“พขี่ อโทษ”
“ถ้ารสู้ กึ ผิดจรงิ กค็ วรจะคดิ ก่อนพดู สคิ ะ สงสัยอะไรกน็ า่ จะถามกันตรงๆ ไม่ใชม่ า
ดถู ูกเพ่ือน”
“พี่แค.่ ..”
อธิบาย“ใเนทสา่ นง่ิ ้ทนี ต่ี ะนคะเอปงกวไ็ดมหไ่ ัวด”้ร้สูหกึญดงิ นี สักาววราา่ งงเสพารยยีไปวเปรล้ลู ี่ยะวนา่ ใดจูโทห่ีจดะรล้ายงไปแกติน่ไมออ่ าหยาารกเเปส็นยี นเวอลนา
เขลงลงกลางเตียง หวังว่าจะงีบสกั ครใู่ ห้รสู้ กึ ดีข้นึ
แต่เธอกลับเผลอหลับไปจรงิ ๆ จนกระทัง่ เตอื นจติ มาเคาะประตูห้อง “คุณเพอ่ื น
นอนอยู่รเึ ปลา่ คะ?”
“ป้าจิต” หญิงสาวพลิกตัวข้นึ มาเอามือขย้ตี า งัวเงียมองรา่ งของป้าจิตทีย่ นื อยู่

หน้าประตหู ้องและเปิดไฟให้เธอ
“อยากนอนต่อรเึ ปลา่ คะ ไม่สบายรเึ ปลา่ ให้ป้าทำข้าวต้มข้นึ มาให้ม้ัย?”
“ไมห่ รอกค่ะ เพอ่ื นเผลอหลับไปหนอ่ ย” เธอเหลอื บตามองนาฬกิ าก่อนเบกิ ตาโต

“ตายจรงิ จะสามท่มุ แล้วเหรอคะเนี่ย?”
“นายหัวโทร. มา ถามว่าคณุ เพ่ือนทานข้าวรยึ ัง พอร้วู ่ายังไมล่ งมาเลยใชป้ ้าข้นึ มา

ตามคะ่ ”
“อ้อ” มอื เรยี วยกข้ึนเสยผมทย่ี งุ่ เหยิง “เมอ่ื ไหรพ่ ี่ เอ๊ย! นายหัวจะกลับมาคะ?”
เตอื นจติ เกอื บย้มิ กับคำหลุดปากของเธอ เพราะนายหัวอัครเป็นคนบอกเองวา่

‘ฝากดูแลน้องเพือ่ นด้วยนะป้า ถ้าเสรจ็ เรอ่ื งยุ่งๆ แล้ววา่ จะข้ึนไปกรงุ เทพฯ’
‘นายหัวจะแตง่ งานแล้วเหรอคะ?’ อัครชั ไม่ตอบ แตย่ ้มิ นดิ ๆ ในแบบทีค่ นผ่าน

โลกมานานแล้วถูกใจนักหนา เพราะคณุ พรรณรายสวยน่ารกั สมกับนายหัวเหลือเกนิ
ถงึ ใครๆ จะเชยี ร์ให้นายหัวได้กับคุณหญิงจิตรวดี และเธอเคยข้นึ มาถงึ ทนี่ ่ี อกี ทั้ง
อัธยาศัยของราชนกิ ลุ สาวกน็ า่ รกั ไมแ่ พ้กัน แตเ่ ตอื นจิตก็ร้สู กึ ว่านายหัวไมไ่ ด้คิดอะไรกับ
เธอเกนิ น้องสาว ตา่ งจากสายตาท่ีมอง ‘น้องเพือ่ น’ ลบิ ลับ

“ยังไมก่ ลับค่ะ แต่คงเป็นห่วง เห็นทช่ี ายหาดนา่ สนกุ คณุ เพ่อื นไมอ่ ยากลงไป
เหรอคะ?”

“ยังคะ่ ” แตถ่ ึงจะตอบอย่างน้ัน สาวน้อยกร็ ้สู กึ สนใจ นึกอยากร้วู ่าจะมีใครตอ่
ใครบ้าง ไปแอบดูและถา่ ยรปู เอาไว้หนอ่ ยก็นา่ จะดี
เไปว้แลลยี่ ้วนใเเมสสือ่ร่้อื อคผงดิ ้าเอเทปย้า็นแา่ กตงนะางเ้ันดเกนิ งอขหอาลสกัง้นัไเปสกบรับจร็ เมเสิ ว้ือ้อืณเตยชัว็นาโยใคนหรง่าเวดลทาเรี่ อควู้ าอ่ า่ สเนปาขยน็ ้สาสงะดถพาึกานยทกจี่หลัดญ้องงิงาคนสชู่าวพี จคึงลก้อลังบคขอ้นึ เไอปา

หญิงสาวไมไ่ ด้ลงไปถงึ หาด แตย่ นื แอบมมุ อาศัยพมุ่ ไม้บังบรเิ วณด้านข้างโรงแรม
ท่ีมองเห็นบรเิ วณหาด กอ่ นจะห่อปากเมอื่ เหน็ ดวงจันทร์เกอื บเตม็ ดวงลอยอยู่เหนือน้ำ
ราวกับบรรยากาศของ Full Moon Party ทีห่ าดรน้ิ ณ เกาะพงัน ในจังหวัดสรุ าษฎ์
ธานี ซงึ่ เป็นสถานทีห่ น่ึงในสามของโลกที่สามารถมองเห็นพระจันทร์สวยที่สดุ ในคืนทม่ี ี

พคนืระนจ้จีันะทไมร์ขใ่ ช้นึ ค่เตนื ็มขด้นึ วสงบิ หห้ารคอื ำ่คนื ซขง่ึ ้ึนถ้าสเบธิ อห้จาคำไ่ำมข่ผอิดงทนุกา่ จๆะเเปด็นอื ขน้นึ สถบิงึ ทสน่ีค่ี ่ำีจ่ ะแไมต่ใก่ ชส็ ห่ วายดงราน้ิมไมแ่ใลชะ่
เลน่

บรเิ วณหาดทรายสขี าวมีเสอื่ ปเู อาไว้นั่งเป็นระยะ ตรงกลางต้ังโต๊ะวางอาหารแบบ
เเปต้ียลตใบิดโพต้ืนออกมไพี ปนเสักริ ง์ฟาไนมข่ขอางดโรระงยแะรมใสดช่้าดนุ สหขนี า่ึงวเเปหน็ มซอื มุ้ นอกา๊กุหคารอยปม้ิงีทย้ั่งางซอชู าแิหบารบทบะุพเลเฟใสต์ จแ่ าลนะ
อาหารที่ทำตามสัง่ งา่ ยๆ เครอื่ งดื่มมอี า่ งพันช์ ค็อกเทล และเครอื่ งดม่ื พ้ืนฐานบรกิ ารเต็ม
อัตรา หญิงสาวใชเ้ วลาไม่นานกม็ องเหน็ โต๊ะของแขกวไี อพี
จากอติ ตาลากีเชลอ้ื มสโตายหกรรล่ี กี งเมือ่ เหซ็นง่ึ เรธา่ องสจงำู ไใดห้โญดยข่ ทอันงคทนีแรมกั ้จหะมเหาน็ดๆเพยี งนดัง่ ้าอนยขชู่ ้างดิ วก่าับเปน็นางเธแโบอบโสดารวา
อีกข้างคือโดมินกิ มากับสาวน้อยคนหนึ่งซงึ่ ทำให้คนมองเบกิ ตาโต

“เพลนิ มาอย่ทู ่ีนไ่ี ด้ยังไง ต้องอยอู่ เมรกิ าไมใ่ ชเ่ หรอ?”
หญงิ สาวก้าวไปข้างหน้าหน่ึงก้าวโดยไม่รตู้ ัว แล้วใชก้ ล้องซมู ภาพเข้ามาจน
เหมือนกับตนเองไปนัง่ อยูข่ ้างหนุ่มสาวคู่นั้น พิชญดารา อัครเดโช นัง่ หน้ามุย่ เค้ยี ว
ขออาหงาพรสี่แาตวต่ ทาเ่ีมมอืองงทไรทายยรบาวนสพอ้นื งปีกอ่ โนดยมหียกนมุ่มอืราเ่ ขงใีย่ หปญลซ่ายงึ่ ผเธมอทเคี่ทย้งิ รต้จัูวักสเลพวรยาะเลเขน่ าอมันางบานอกแถตงง่ึ
ความสัมพันธ์ ที่ไม่ปกติ
ใจนกึ อยากไปลากลูกพ่ลี ูกน้องซง่ึ อายเุ ท่ากันมาถามเสยี ให้รคู้ วาม แต่กร็ ดู้ วี ่าทำ
ไม่ได้ในเมื่อคนทน่ี ั่นรจู้ ักเธอหมด คงต้องโทร. ไปถามคณุ พ่อเสยี แล้วว่าทา่ นรเู้ รอื่ งน้ี
หรอื เปลา่ เพลนิ ไมใ่ ชค่ นเหลวไหล จะมาที่นี่กับเพลย์ บอยอยา่ ง โดมินกิ ไรเดอร์ เบด
ฟอร์ด ได้อย่างไร
มอี กี คนในโต๊ะซง่ึ คลับคล้ายคลับคลาว่าเธอจะเคยเหน็ ทไี่ หนมากอ่ นแตน่ กึ ไม่
เแครปสีลอ่ น็ อะยททรอ์้ตมีาอยซงกสาง่ึ นดมุ เแาขรลาวท่ ะไมานวรง้หาา่างนกนแับวเบหดสบมสาวือนั้ หคนๆา่นเงปหอเน็หนอปนกงึ่ ซาไอื รปงึ่เ์ตรเเธป้ยปีี อน็กวเปตบดาิรากรวดา่ คนานงัง่ เักคปขยุ็น่ากดวับีไจซคากนน์สเทนอ่ืเ่ี หอแลรข์ อืนใงแนตลโา่ะตงโ๊ๆะตอ๊ะยแขล้่าางงะอๆแาขรกมนขณา่ อจ์ ดะงี

หญงิ สาวซมู และภาพเก็บไปเรอื่ ยๆ ก่อนจะรสู้ กึ ว่ามบี างสง่ิ ผิดปกติ
“นวลนาถไปไหน?” นวลนาถไม่ได้นั่งอยูท่ โี่ ต๊ะกับเพ็ญพศิ ทุ ธ์ ิ ซง่ึ แพรวพรรณราย
จำนักข่าวจากอีกสำนักได้ดี
หญิงสาวเหลียวซา้ ยแลขวา ยังยืนอยู่ตรงน้ันอีกนานเพ่อื เก็บภาพเพราะลาง
สงั หรณ์ บางอย่างซง่ึ ไม่นา่ สบายใจ จนกระทั่งหันไปเหน็ เธโอโดราซบหัวลงบนต้นแขน
ของหม่อมราชวงศ์อัครัช แล้วเงยหน้าข้ึนพูดอะไรบางอยา่ งกับเขา ฝา่ ยชายเองก็ก้มลง
มองเธอด้วยสหี น้าย้มิ ๆ ตอบคำถามท่าทางอารมณ์ ดี แม้จะไม่ได้แตะต้องรา่ งกายฝา่ ย
หญงิ

ปากบางเม้มแนน่ อยู่ๆ กน็ ึกไมช่ อบหน้ารนุ่ พสี่ าวคนน้ีข้นึ มา ทั้งท่ีเมื่อก่อนก็เคย
คยุ ถกู อัธยาศัยกันดี แล้วพี่ชายอัครน่นี ึกยังไงยอมให้ฝ่ายหญิงซบ ทำยังกับคนตัวเปลา่
เล่าเปลอื ย! คนทไี่ มเ่ คยมีแฟนหงึ จนควันออกหู

“กลับดกี ว่า อยู่แล้วเสยี อารมณ์ ” หญิงสาวหันหลังกลับเดินเลาะมุมตกึ ออกไป
แล้วชะงัก เอ้ยี วตัวกลับเกือบไมท่ ันเม่อื เห็นรา่ งของเพ่ือนสาวที่กำลังมองหาอยหู่ ้วิ
กระเป๋าสะพาย แต่งตัวเหมอื นกำลังจะไปทไ่ี หนทั้งท่ีนา่ จะนั่งอย่ใู นงาน

“จะไปไหนของเขานะดึกขนาดน้ี”

เธอแอบเดนิ ตามนวลนาถเงียบๆ โดยไม่ให้อกี ฝา่ ยร้ตู ัว เพราะท่าทางหันซ้ายหัน
ขแลวาะรเชะแา่ สวปดีดระโวบังตขไอว้ลงนำหักนขงึ่า่ วซสง่ึ คาวงยจิง่ะชใชวข้น้ึนใหฝ้นัง่ า่ สงสยั ปรากฏวา่ นวลนาถเดินไปถึงท่าเรอื

“จะข้ึนกระบี่ไปทำไมกัน ก็พรงุ่ น้ีจะมีถ่ายแฟชนั่ อยู่แล้วนี่?”
ก่อนจะหหญยิิงบสโทาวรมศอพั งทต์ มาือมถสอืปทดี กี่โบำลตังทม่หี สี าญัยลญับาไณปใเรนยี คกวเาขม้ามซดื ง่ึ ขเธอองเทป้อดิ งสทนั่ ะไเวล้ขใ้นึนเมวาลดาู ไมพ่กอน่ี เหาทน็ ี
วา่ ใครโทร. มากย็ ้มิ สดใส “คณุ พอ่ ขา”

“เป็นไงบ้าง น้องเพือ่ น?”
“สบายดีคะ่ คุณพอ่ กับแม่ศรลี ะ่ คะ?”
“สบายดที กุ คน พ่อโทร. มาเรอ่ื งเบอร์โทร. ที่หนถู ามถึง” น้ำเสยี งของบดิ า

แปลกๆ เหมือนกำลังหนักใจ

“ใครกันคะคุณพอ่ ?”
“ท่านวรเทพ ท่านรฐั มนตร.ี ..” บดิ าขยายชอื่ และตำแหนง่ ของคนท่เี ธอถามถึง
อย่างละเอียดและประวัติการทำงานอันยาวนาน “เทา่ ที่พ่อรู้ เคยร้จู ักกับท่านอัครวทิ ย์
แคลิดะวม่าคาหงาเ่ ปงก็นันเพพรักาะหเลรัอง่ื งน้เ”ี พราะทา่ นวรเทพเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรอื่ งมอื ไมส่ ะอาดบางอย่าง
สาวน้อยตาโตกับคำบอกเลา่ น้ัน “แล้วพ่ี เอ๊ย! คณุ ชายอัครไมท่ ราบเรอ่ื งเหรอ
คะ?”
“คดิ วา่ คงไม่ทราบ เพราะคุณชายเพงิ่ มาอยู่ประจำทเี่ มอื งไทยระยะหลังไม่กีป่ ี ท่าน
อัครวทิ ย์ ก็สน้ิ ไปนานแล้ว”
“คณุ พอ่ หมายความวา่ นักการเมอื งคนน้ีอาจจะกำลังชว่ ยคุณชายอัครประวงิ
คด?ี ”

“พ่อไม่ได้หมายความวา่ อย่างนั้น ข่าวเสยี หายเรอ่ื งนั้นของทา่ น คนคงลืมไปนาน
แล้ว พักหลังมากม็ แี ต่ขา่ วดๆี ท่านได้ตำแหน่งบ่อย สนิทกับข้าราชการระดับสงู เยอะ
แต่เทา่ ท่พี อ่ รู้ ไมม่ ีความเกี่ยวพันระหว่างท่านกับ ส.ส. วศนิ บางทที ่านอาจจะชว่ ย
คณุ ชายอัครกไ็ ด้”

“อย่างน้ันเหรอคะ?”
“แล้วพ่อจะลองถามๆ ให้” คำรบั รองอยา่ งร้ใู จทำให้รอยย้มิ บนใบหน้าผดุ ข้นึ มา
ราวดอกไม้แปดกลีบ
“รกั คุณพ่อทีส่ ดุ ในโลกเลยค่า”
“หึๆ วันหนึ่งถ้ามแี ฟนแล้ว จะรกั แฟนมากกวา่ พอ่ รเึ ปล่า?”
“ไม่มีทาง” เจ้าตัวรบี ตอบเสยี งขงึ ขัง ปลายสายจงึ หัวเราะอยา่ งเอน็ ดู
“แล้วนี่ เม่ือไหรจ่ ะมแี ฟนกับเขาซะที เห็นลกู สาวบ้านอืน่ เขาเปล่ยี นแฟนกันมา
แล้วเยอะแยะ”

คำถามปกติแท้ๆ แต่ลูกสาวเรม่ิ ร้สู กึ ร้อนๆ หนาวๆ กระสบั กระสา่ ย ไม่กล้าบอก
เบปดิ ดิ าเเผรอื่ยงอทอีต่ กัวมเอางจตะกตล้องงคเปบ็นหปาดัญใู หจกาแับนห่ มอ่ มราชวงศ์อัครชั เพราะรดู้ ีวา่ ถ้าความจรงิ

ถึงจะรวู้ า่ ในไม่ชา้ ชายหนุ่มจะรเู้ รอ่ื งทกุ อย่าง แตเ่ ธอไม่อยากนึกถึง ขอเพยี ง
เวลาน้ี... “อยากอยกู่ ับคุณพอ่ นานๆ นีค่ ะ”
“ถ้ามคี นมาขอ จะทำยังไง?” ท่านถามเสยี งเย้า

“ใครค้า คณุ พ่อล้อเล่นใชม่ ะ?”
คงจะเปน็ เพราะน้ำเสยี งประหวัน่ พรนั่ พรงึ ของเธอ ผ้เู ปน็ พอ่ จงึ หัวเราะเสยี งดัง
อยา่ งอารมณ์ ดี “พ่อก็ถามดูไปอย่างนั้น มีอะไรกโ็ ทร. มานะลูก ถ้าพ่อได้เรอ่ื งยังไงแล้ว
จะรบี โทร. หาน้องเพ่อื น”
“อ้อ! ยังมอี กี เรอื่ งหนง่ึ ค่ะคณุ พ่อ คุณพ่อคยุ กับเพลนิ ครัง้ สดุ ท้ายเมอ่ื ไหรค่ ะ?”
“เอ ท่าทางจะเปน็ วันเสาร์ทผ่ี ่านมา น้องเพลินมักโทร. มาวันศกุ ร์ เสาร์ หรอื ไมก่ ็
อาทิตย์ รายงานชวี ิตสว่ นตัวเขาตามปกตนิ ัน่ แหละ ถามทำไมเหรอลกู ?”

“แล้วเพลินบอกวา่ จะเดนิ ทางไปทไ่ี หนรเึ ปล่าคะ?”
“ไม่นี่ บอกว่าเพิง่ สอบเสรจ็
ด้วย มีอะไรรเึ ปล่าลกู ” ทา่ นถามซำ้ นวา่้ำจเสะหยี างงขาอนงพหเิ มศอ่ษมทรำาชวเตงรศยี์พมงหศัว์จขัก้อร์ทชัำกวเทปิ ็นยาหนว่ ิพงขน้ึนธ์
มาจรงิ ๆ จนลูกสาวรบี ปฏิเสธ

“ไมม่ อี ะไรค่ะ พอดเี พือ่ นไมไ่ ด้คยุ กับเพลินมาจะครง่ึ เดอื นอย่แู ล้ว วันน้โี ทร. หา
ไมต่ ิดเลยลองถามคุณพอ่ ดู”

“เพลนิ เปน็ เด็กดี คงไมม่ ีอะไรหรอกลกู ปกติก็บอกคนทบี่ ้านอยูแ่ ล้วถ้าจะไป
ที่ไหน”

“คงจะเปน็ อย่างนั้นคะ่ ” หญงิ สาวตัดบทด้วยไม่อยากให้บดิ าเป็นกังวล นกึ เขน่
เข้ยี ววา่ จะต้องหาโอกาสเข้าไปซกั ฟอกพิชญดาราเสยี ให้ขาวสะอาดเชยี ว “รกั คณุ พอ่ นะ
คะ”

“พ่อกร็ ักหนู ระวังตัวแล้วกอ็ ยา่ ประมาทนะน้องเพ่ือน ถ้าลำบากให้บอกพีเ่ ขาละ่ ”
เธอพมึ พำรับคำแล้ววางสายไปเพราะกำลังคดิ เรอ่ื งพชิ ญดารา

หญงิ สาวเก็บโทรศัพท์ สา่ ยหัวเบาๆ ความคิดลอ่ งลอยไปเรอื่ ยๆท้ายสดุ คือคดิ หา
คำตอบว่าท่ีแท้แล้ววรเทพอยู่ข้างคนถกู หรอื คนผดิ เพราะหลักฐานทอ่ี ยู่ในมอื เธอ ทุก
อยา่ งล้วนห้าสบิ ห้าสบิ ประกอบกับสถานการณ์ ในขณะน้ี หัวใจทีเ่ อนเอียงทำให้เธอ
อยากเชอื่ วา่ ‘คนรักกำมะลอ’ จะไม่เกีย่ วข้องกับเรอ่ื งทเ่ี กดิ ข้ึน แม้จะรวู้ า่ เธอจะต้องเผอ่ื
ใจเท่าใดก็ตาม
เรอ่ื งด่วแนพจระวตพ้อรงรขณ้ึนรฝาัย่งเดนิ ไปท่ีทา่ เรอื ซงึ่ ยังมีพนักงานประจำอยู่ตลอดท้ังคนื เผอ่ื ใครมี

“เมื่อก้ี ฉันเห็นเพอ่ื นแวบๆ เปน็ นักข่าว เขาจะไปท่ีไหนเหรอคะ?”
“คุณพรรณราย” พนักงานลกุ ข้นึ ย้ิมให้เลขาฯ ของนายหัวอัคร “เธอจะข้นึ ฝั่ง
ครบั บอกวา่ มธี รุ ะด่วน”
“เอ๊ะ! แล้วจะกลับมาเมอ่ื ไหรท่ ราบมั้ยคะ?”
“ผมไมร่ ้จู รงิ ๆ ครบั เออ่ ...แต่เห็นเธอคุยโทรศพั ท์ บอกวา่ ถ้าคยุ เสรจ็ แล้วเธอจะ
หาเรอื กลับมาที่นีใ่ ห้เรว็ ทสี่ ดุ ”
แพรวพรรณรายผงกศรี ษะรบั คำตอบแล้วพึมพำขอบคณุ เบาๆ กอ่ นจะเดนิ กลับ
ไปทีบ่ ้านพัก... นวลนาถไปไหน
คืนนั้นแพรวพรรณรายนัง่ เขียนคอลัมน์ ต่อ ธีรภพสง่ อีเมลเรอื่ งความคบื หน้า
ของคดีมาให้แล้ว แต่แทบไมม่ ีอะไรใหม่ นอกจาก ร.ต.อ.ประทปี เกดิ กล้า สารวัตร
สบื สวนสอบสวนให้สัมภาษณ์ กับนักขา่ ววา่ มผี ้ตู ้องหาเพิ่มข้ึนอีกหนึ่งคน ซงึ่ นา่ จะ
เก่ียวข้องกับคดบี ุกรกุ ปา่
‘ตำรวจกำลังรวบรวมพยานหลักฐานอยคู่ รบั ตอนน้เี ราคงให้สัมภาษณ์ อะไรไม่ได้
เพราะจะเสยี รปู คดี’
ก็คำตอบเดมิ แต่เธอรอู้ ยแู่ ล้ววา่ ผู้ต้องหาในคดที ี่ว่าคอื ใคร จะมีใครเสยี อีกละ่
นอกจากลูกน้องของนายหาญที่เกษมจับตัวเอามาสอบสวนได้ อยากร้จู รงิ วา่ นายคนนั้น

ร้เู รอื่ งอะไรบ้าง

“เด๋ียวจะไปคาดคั้นเอากับคณุ ลุงให้ได้” หญงิ สาวหมายมาดเอาไว้ในใจ
นอกนั้นก็เปน็ บทสรปุ ออกมาอย่างแนน่ อนวา่ เจ้าหน้าทีป่ ่าไม้ยนื ยันวา่ จดุ พกิ ัด
บรเิ วณท่ีเกดิ เหตอุ ยู่ในเขตปา่ สงวนจรงิ พนักงานสอบสวนกำลังรวบรวมพยาน
หลักฐานทบ่ี ่งช้เี พ่ือหาตัวผู้กระทำความผิด ท้ังพยานบคุ คล ซง่ึ สำคัญทส่ี ดุ คือ
ประจักษ์พยาน พยานเอกสาร หรอื พยานวัตถุ ในคดีอาญาแผน่ ดินทค่ี นทั้งประเทศ
กำลังจับตามอง

ชายหาดเชห้าลวาันยรหงุ่ าขด้ ึนแเลปะ็นทว่าันเรทอื ีว่เป่นุ ็นวาโลยเเกพชรนัาะจะนมักกี ขาา่ รวถทา่ กุ ยสแำนฟักชตนั่ าแมบเรกน็บดภ์ ขาพองทสารัมา่ภาโษดณย์ยทดึั้ง
เจ้าของแบรนด์ ดีไซเนอร์คนอ่ืนๆ และบรรดานางแบบทั้งหลายในเวลาหยดุ พักตามที่
ทางรสี อร์ตรว่ มกับเจ้าของแบรนด์ จัดตารางเอาไว้ต้ังแตเ่ ช้าจดค่ำ
ให้สัมภแาตษ่คณน์ สทอ่ื ่ีใไคหรนตเอ่ ปใน็ คพรอิเศยษากได้ขอ่ากีวมท้ังากไมทย่ สี่ อดุ มคตนอหบนคึ่งำกถค็ าอมื เเรจอ้่ืาขงอคงดเีบกกุ าะรกุ ปก่าทลีก่ ับำไลมังย่ เปอน็ม
ขา่ วใหญ่ เขาเพยี งบอกวา่

“ผมให้ทนายความดำเนินการไปตามข้ันตอนเพื่อพสิ จู น์ ความบรสิ ทุ ธ์ ขิ องเฮเวน
อนิ อันดามัน สว่ นดีเอสไอและทมี สอบสวน ผมเชอ่ื มั่นวา่ คงสรปุ สำนวนตามหลักฐาน
ถ้าเห็นว่าควรฟ้องใครกค็ งสง่ สำนวนให้อัยการเท่าน้ันแหละครบั ”

“อยา่ งน้ีแปลวา่ คณุ ชายยอมรบั รเึ ปลา่ ครบั วา่ เปน็ ผ้ตู ้องสงสยั หรอื อาจจะเปน็
ผ้ตู ้องหา”

“ผมไม่ได้ว่าอยา่ งน้ัน”
ก็เท่านั้น... คราวน้ใี ครจะตั้งคำถามอะไรเจ้าตัวกเ็ พยี งย้มิ นดิ ๆ ไม่ยอมเปิดปากจน
นักข่าวรามือไปเอง
สมั พันธ“์เสหว่ ็นนสตอ่ื ัวตข่าองปงครุะณเทชศายบกอับกนว่าางแบทบ่แี แบสรนนดส์ ตวัยดรสเึนิปใลจา่ มคาะล?”งถ่ายเพแญ็บบพทิศีน่ ทุ ี่ธ์ ิเปเพ็นรคานะคต้ัวงาคมำ

ถามน้ี ดงึ สายตาเจ้าของรสี อร์ตให้หันไปมอง
“คดิ ว่าเปน็ ความพอใจของทกุ คนมากกวา่ ครบั ”
“แตเ่ ธโอโดราให้สมั ภาษณ์ วา่ ทน่ี ี่สวยมาก”
“แล้วคุณไมเ่ ห็นด้วยเหรอ?” คนถูกถามไม่เคยตกหลมุ
“เหน็ ด้วยสคิ ะ แต่เคยเหน็ ขา่ วคุณชายควงกับเธอมาแล้วหลายคร้งั ทั้งทีอ่ ิตาลี

และอเมรกิ า”

“เราอยใู่ นกลุ่มเดยี วกัน”
“แปลว่าความสัมพันธ์ น้ไี มม่ ากกวา่ เพ่อื นใชม่ ั้ยคะ?”
“กค็ วรจะเปน็ อย่างนั้นไมใ่ ชเ่ หรอครบั ”
แตค่ นฟังสหี น้าไม่
“แล้วคุณหญิงจิตรวดีล่ะคะ?” นักขา่ วสาวรกุ หนัก
เปลย่ี นแปลงอารมณ์
“เธอเป็นเหมือนน้อง ครอบครัวของเราทำธุรกิจเดียวกันตั้งแต่ครัง้ บรรพบุรษุ ทำ
เหมือง ต่อมากม็ าทำโรงแรม”

“แปลว่าคณุ ชายยังไมม่ คี นพิเศษ?”
“ผมไม่ได้พูดอยา่ งน้ัน” ชายหนุ่มดูเหมอื นจะย้ิมออกมาครหู่ น่งึ ตาคมกล้าเปน็
ประกายพราวระยับวบู หน่ึง

“งั้นแปลวา่ คุณชายมีคนรักแล้ว”
“ผมไมน่ ิยมให้เรอ่ื งสว่ นตัวเปน็ ข่าว ผมไมใ่ ชน่ ักการเมืองหรอื ดารา”
“แตค่ ุณชายเป็นหนมุ่ เน้อื หอม สาวๆ คงอยากร้”ู
“ผมวา่ ตอนน้คี งไม่หอมเทา่ ไหร”่ เขาตอบหน้าตาย แต่เรยี กเสยี งหัวเราะจาก
นักข่าวท้ังกลมุ่
“พอ่ คุณเอ๊ย! มาดดยี ่ิงกวา่ ดาราตั้งหลายขุม ไมใ่ ชแ่ คห่ ล่ออยา่ งเดียว” นักข่าว
สาวคนหนึ่งเอนตัวไปกระซบิ กับเพื่อนซงึ่ พยักพเยดิ เหน็ ด้วยอย่างแขง็ ขัน

ครบั ” “เสอรุ าเลชะษคฐร์เับปน็ วฝันา่ ยนเ้ีพออนเตทัว่าเนข้ีด้ามกี าวห่าาไเมดโ๋ียควรตโฟอนนแหลน้วง่ึ ปทรมุ่ ะเกชาญิ ศกนิ เเปลิด้ียโงอทกีห่ า้อสงใอห้าเหจ้าานรนายะ
ลกุ ข้นึ ยืนแม้จะยังมคี นพยายามเรยี กไว้และตั้งคำถาม

“คณุ สรุ เชษฐ์ พอจะบอกได้ม้ัยคะว่าคุณชายมีคนรกั แล้วรยึ ัง?”
“คณุ ชายตอบไปแล้วนะครบั ขอบคณุ ทกุ ท่านครบั ”

ตลอดวันน้ัน แพรวพรรณรายทำงานขลุกอยู่แตใ่ นห้ อง จนกระทั่งเลกิ งาน
หญิงสาวกำลังเก็บของเมื่อสรุ เชษฐ์ก้าวเข้ามาในห้องหลังอรพนิ กลับไปแล้ว เธอเงยหน้า
ข้นึ มองผ้ชู ว่ ยสว่ นตัวของอัครัชและย้มิ ให้เขานิดๆ

“มอี ะไรให้ฉันชว่ ยรเึ ปล่าคะ?” หญิงสาวถามคำถามเดมิ
“ไม่มคี รับ คุณชายได้ชวนคุณมาทานอาหารเยน็ ด้วยมั้ย?”
“เปล่าคะ่ ฉันจะกลับบ้านเลย” เธอตอบแล้วเก็บของตอ่ มีเสยี งมอื ถอื ดังข้นึ
หญิงสาวจงึ ดึงโทรศัพท์ จากกระเป๋าเสอ้ื สทู ตัวสนั้ มาดูแล้วขมวดค้ิวเมอ่ื เห็นชอื่ ผู้ทโี่ ทร.
เข้ามา
“พ่ภี พ มอี ะไรรเึ ปลา่ คะ?”
“เกดโดนรถชน พ่ีกำลังพาไปทโ่ี รงพยาบาล เลยโทร. มาบอกน้องเพือ่ น คิดวา่
พรงุ่ น้ีคงไปทำขา่ วไม่ได้”
สรุ เชษฐน์ห้ำันเสมยี างมรอ้องนร“ตนาขยอจงรรงิ นุ่ เพปหี่ น็ นอุ่มะทไรำมใหาก้แรพเึ ปรวลพ่าครระณเกราิดยขอ้ึนุทไาดน้ยดัง้วไยง คทวไ่ี าหมนต?ก”ใจจน
“ทีป่ ากซอยเข้าบ้านน่ีเอง เขานัง่ รถโดยสารเล็กมาเอง แล้วข้ามถนน”
ขา่ วทไี่ ด้ยนิ ทำให้คนฟังใจหายวาบ เพราะน้ำเสยี งของธรี ภพแหบแห้งในประโยค
หลัง หญงิ สาวเม้มปากด้วยความกังวล ด้วยคนทไี่ ด้รบั อุบัตเิ หตุคอื เพอ่ื นของเธอเอง
และเธอร้ดู วี ่าธีรภพไม่มใี คร
การไร้คนเคียงข้างในยามวิกฤตนิ ั้น แม้จะไมเ่ คยประสบกับตัวเอง หากหญงิ สาว

ก็เปน็ ห่วงเม่อื ร้วู า่ สองพน่ี ้องคงต้องการกำลังใจเทา่ ท่หี าได้
“เพือ่ นจะข้ึนไปเด๋ยี วน้แี หละ” หญงิ สาวตัดสนิ ใจในทันที

“น้องเพือ่ นทำงานอยไู่ มใ่ ชเ่ หรอ?”
หญิงสาวหันไปมองสรุ เชษฐ์เมื่อรนุ่ พี่หนุ่มเตอื นข้ึนมา ชายหนมุ่ มองเธออยู่แล้ว
และเลิกค้ิวข้นึ

“เพอ่ื นจะข้นึ ไปค่ะ”
“น้องเพื่อน อย่าบอกใครล่ะวา่ มาหาพ่กี ับเกด”
“ทำไมคะ?”
“ก็เราทำงานอยูท่ ่ีนั่น ถ้ามคี นสงสัยข้ึนมาน้องเพื่อนจะลำบาก”
หญงิ สาวขมวดค้ิวย่งุ หากเบาเสยี งลง “แต่คุณชะ...เอ้อ เขาเคยเห็นพวกเราทกุ
คนแล้ว”
“พ่เี ปน็ นักข่าว ถ้าน้องเพื่อนมาเขาคงสงสัย”
คำอธบิ ายนั้นทำให้คนฟังย่นหัวค้วิ หนักกว่าเดิม เพราะอัครชั ยอ่ มเห็นธรี ภพ
ตอ้ังะไแรต่ในเขงาานเควยันพเกดู ดิเอขงอดง้วหยมซอ่ ำ้ มราแชถวมงเศข์จาิตยังรวร้วูดา่ ี เธจอะมเดเี พาไ่ือมน่ไดเป้เล็นยนเักชขยี ่าววหอรยอื ่าวง่าชธโีรลภบพลทำงแานต่
ความกังวลใจทำให้ไมอ่ ยากซักฟอกตอนน้ี บางทีไมบ่ อกคงจะดีกวา่ อยา่ งที่ธรี ภพแนะนำ
“ตกลงค่ะ”
“แล้วพ่ีจะรอ”
วางสายเสรจ็ หญงิ สาวกเ็ ดนิ ไปหาสรุ เชษฐ์ซงึ่ กำลังอา่ นเอกสารอยู่ตามมารยาท แต่
เธอรวู้ ่าเขาได้ยนิ ทกุ อย่าง
“คณุ อาผ้หู ญิงไมส่ บายค่ะ ฉันจะขอกลับข้นึ ไปท่กี ระบ่ีคนื น้ี” เธอภาวนาขอโทษ
ขอโพยในใจที่ต้องโกหก
“บอกคุณชายก่อนดีกว่ามั้ยครับ แล้วภรรยาของทา่ นผ้วู า่ ฯ เป็นอะไรมากรึ
เปลา่ ?”

ปรารถน“วาัเนปน็น้คี เบณุ าชหาวยานงาจนรยงิ ๆุ่ง อาหญงิ ทา่ นมโี รคประจำตัวค่ะ” นไี่ มไ่ ด้โกหกนะ เพราะ
บางสว่ นสรเุ ลเชยษม้ัฐย์มคอรงับหนอ้ากี ผ.้.ูช.”ว่ ยชขาอยงหเนข่มุากล่อดนสจายะถตอาลนงใมจองนา“ฬจะกิ กาลขั้บอขม้ึนอื ไป“พครรง่้ึอชมวั่ ผโ้มูโดงยเรสอื ากร็
จะออกจากท่าแล้ว”

“งั้นฉันไปเก็บของเลยนะคะ ถ้าไม่มอี ะไรหนักหนา จะรบี กลับมาภายในวันพรงุ่ น้ี
คะ่ ”

“ผมจะบอกคณุ ชายให้”
“ขอบคณุ นะคะ” หญิงสาวกระวกี ระวาดกลับไปเก็บข้าวของแล้วผลนุ ผลันออก
ไปจากห้องทำงาน ท้ิงให้สรุ เชษฐ์มองตามหลังด้วยความแปลกใจ... คุณอาหญงิ ไมส่ บาย
แล้วทำไมธรี ภพโทร. มาบอก?
เปน็ กางใเชกเ้ งวยลีนาไพมอถ่ ดงึ ียตัีส่วบิ นเสาท้อื ี ยืดแพแรวลพะแรจรณ็กเรกาตยหกนก็ ังลเับผไอื่ ปหอนาบาวน้ำลจวัดกเสๆอ้ื ผ้เาปหลนีย่ ่งึ นชดเุ สใ้อืสผเ่ ป้า้
ไเสพหำ่อืหนหรอับยยนบิเู่ สำปไมนืปอเแปลหละญีย่มนีดิงสพแลากวะไกเปสำดล้อื ้วังนยจอกะนกัน้หาเวหนอนง่ึ อตียกัววจาแกมหโ้จน้อะ้ตงคบิดก๊กุ วอ่แา่ ไนลมะจ่มขะีอ้หาัวนันขตกอรลงาับสยไอำปคะัเญไปรดทิ มก่ี ัรกะพเปก๋าตเดิดนติ ัวทไาปง

ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชวั่ โมงจงึ ถึงฝัง่ ระหว่างทางน้ันหญงิ สาวโทร. หาแม่
กศับรเีสพงิ่ อ่ื ทร่ที าย่านงเาลนา่ ตใัวห้ฟหังลังจากนั้นจงึ คยุ กับบิดาเพอ่ื สอบถามความคบื หน้า และต้องขนลุก

ธรี ภพมารออยแู่ ล้วทีท่ ่าเรอื รวมกับผ้โู ดยสารเที่ยวสดุ ท้ายทจ่ี ะข้นึ ไปบนเกาะใน
เวลาสองทุ่มครง่ึ เขายืนปะปนอยู่กับนักทอ่ งเท่ียวจำนวนหลายสบิ คนเนอื่ งจากทา่ เรอื น้ี
สามารถเดินทางไปได้หลายเกาะ มองดแู ทบไมแ่ ผกกับคนอนื่ เพราะใสห่ มวกแก๊ปเอาไว้
จนเธอมองไม่เหน็ กระทัง่ อีกฝา่ ยเข้ามาสะกิด

“น้องเพือ่ น ทางน้ี”

“เกดเป็นยังไงบ้างคะ?” เธอเดินตามไปท่รี ถกระบะสองตอนคันเดมิ แล้วเปดิ ประตู
ข้ึนนั่งด้วยตัวเอง วางเป้เอาไว้บนตัก หันไปสอบถามชายหนมุ่ อย่างใจร้อน

“กำลังผา่ ตัด อย่ทู ี่โรงพยาบาลเขานั่นแหละ”
ข้างเครแง่ พเครรวยี พดรหรณลังรจาายกพบยอักกหเธนอ้าวรบาั่ อาการรอขใอหง้รเกถดอแอกก้วแยลัง้วนหา่ันเปไปน็ มหอ่วงงหน้าคเธนอขเับอรงถกท็ไม่คี ่ร่อ้จู นะ
ปลอบโยนอยา่ งไร จงึ ได้แตน่ ั่งเงียบๆ ให้เขารบั รวู้ า่ ยังมีใครอกี คนอยเู่ คียงข้างเท่าน้ัน

“ใจเยน็ ๆ นะคะพ่ภี พ”

“น้องเพื่อนกลับกรงุ เทพฯ ได้ม้ัยครับ อยา่ ทำงานน้ีต่ออกี เลย”
ในชว่ งคเว้วิ ลเรายแี หวข่งคมววาดมขเ้ปึน็นทัคนวทาเี มมตอื่ าไยดข้ฟอังงปนร้อะโงยสคานว้ัน ไม่นึกวา่ เขาจะคุยกับเธอเรอ่ื งงาน
เรอื่ งทุกอย่างจะต้องคลีค่ ลายในเรว็ ๆ น้ีค่ะ” “แตค่ ดกี ำลังรดุ หน้า เพอ่ื นมั่นใจวา่

“น้องเพอ่ื นร้ไู ด้ยังไงครับ?”
“เพราะตำรวจได้พยานมาใหม่แล้วนะ่ สคิ ะ เปน็ คนท่ขี ้นึ ไปบนเกาะเพอื่ จะฆา่
พยานอกี คนท่เี คยถกู ยิงวันแรกๆ ที่เพ่อื นไปหาเกดทโ่ี รงพยาบาลจำได้มั้ยคะ?”
“แล้วน้องเพอื่ นจะรไู้ ด้ยังไง ว่าเขาจะอย่ไู ปจนให้การในช้นั ศาลได้”
“ทำไมพภ่ี พถามอย่างนั้นล่ะคะ?”
“เพราะมีคนตายหลายคน พี่เปน็ ห่วงน้องเพอื่ นมาก กลับกรงุ เทพฯ ไปเถอะนะ
ครับ อย่ามายงุ่ กับเรอื่ งน้ีอกี เลย”

ถงึ พลอหยญเปงิ ็นสหาว่วถงอมนาถหึงาเยธใอจแผ่วเบา คดิ วา่ เขาคงเครง่ เครยี ดเพราะอาการของน้องสาว
ขใก่าวลท้เข่เี พ้า“ไเือ่ ปพนทือ่ จุกนะทไปมีแดิ เล่ คป้วอ็นนลไะรัมคหนะร์ ตออจกนะคมะก่ าลลับ้เมรไเาปลจกกิะรตกงุ้อลเทงางอพคยฯันจู่ ไนเดพก้ย่ือวังนา่ ไองไัมย่ถกขอา่ารยวจนหะ้ีลเสปังัง่ น็ แฟนข้อ่า่”งวผลู้ตดี ้องโหดายไดเฉ้ พเราะา

“น้องเพื่อนคิดว่าใครเปน็ คนรา้ ย?”

“ใครกเ็ ปน็ ได้ท้ังนั้นแหละคะ่ ตอนน้คี งยังตอบไม่ได้ เพือ่ นเองกส็ ับสนไปหมด
แล้ว แถมงานน้ยี ังมีทีทา่ วา่ จะมคี นใหญ่คนโตเก่ียวข้องเพิม่ ข้นึ อีก”

“คนทว่ี ่านั่น ใครกันเหรอครบั ?”
“เพ่ือนไมแ่ นใ่ จนะคะ” หญงิ สาวขมวดค้วิ มนุ่ เมอื่ นึกถงึ สง่ิ ท่ีโทร.คุยกับบิดาเมอ่ื
ตอนเยน็
“น่าจะเป็นท่านวรเทพ” รถกระตกุ เล็กน้อยหลังจากทเี่ ธอตอบคำถาม จนหญงิ
สาวหันไปมองคนขับ

“พภี่ พโอเคมั้ย เพ่ือนขับรถให้ก็ได้นะคะ”
“พอ่ี ยากให้น้องเพื่อนตัดสนิ ใจซะ ว่าจะเลกิ หาข่าวน้ีแล้วกลับกรงุ เทพฯ”
คำพดู ทื่อๆ ของเขาทำให้เธอขนลกุ เกรยี วด้วยสญั ชาตญาณเตือนภัยข้ึนมาโดย
ทันที หญิงสาวหันไปมองด้านหน้า เพงิ่ สงั เกตว่ารถของธรี ภพมงุ่ ออกจากตัวเมอื ง ไมใ่ ช่
โรงพยาบาลกระบท่ี ีเ่ ขาบอกวา่ เกดแก้วรกั ษาตัวอยู่
“เกดไม่ได้โดนรถชนใชม่ ้ัยคะ?” หญิงสาวสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเป้ชา้ ๆ แต่
เสยี หลักเมื่อชายหนมุ่ แฉลบรถลงข้างทางแล้วหันมาหาเธอพรอ้ มด้วยผ้าผนื หนึ่งในมือ
จนคนทเ่ี กือบจะลงไปกองบนพ้ืนรถเพราะไม่ได้คาดเขม็ ขัดนิรภัยป้องกันตัวไม่ทัน แถม
สดู หายใจเอากลิ่นหอมเอียนเข้าไปเตม็ รัก
กระน้ันเธอก็กล้ันหายใจทันทีและด้นิ สดุ แรง แตม่ อื ท่ีกำผมด้านหลังและมือท่ีกด
ผร้จู้าักกัตบลจอมกดู หขอลางยเธปอีทชผ่ี า่ า่งนแขม็งาแ...รผง้ชู ายทห่ีเธญอิงเสขา้าวใจเหวลา่ เือขบารตักาขเธ้นึ อมองใบหน้าออ่ นโยนทเ่ี ธอเคย
สหี น้าของเขาบอกถึงความเศรา้ ล้ำลกึ แต่สายตาเดด็ เดี่ยวเยน็ ชาอย่างทเ่ี ธอไม่
เคยเห็นมากอ่ น!
“ทำไมน้องเพอ่ื นไมเ่ คยฟังพี่เลย พี่ไม่อยากทำอย่างน้ีสักนิด”
รา่ งเพรยี วคอ่ ยๆ ออ่ นระทวยลงเมื่อทนไมไ่ หวต้องสดู หายใจเข้าไปอกี คร้ัง
กระนั้น...ตาพรา่ พรายยังมองเพอื่ นรนุ่ พีด่ ้วยความผดิ หวังและประณามรนุ แรงจน
อกี ฝา่ ยต้องเมนิ หน้าหนี

งานเล้ ียงในเวลาหัวค่ำดำเนนิ ไปอย่างชน่ื มนื่ ครกึ คร้นื ด้ วยจำนวนแขกทั้งของ
โรงแรมและแขกพเิ ศษ เธโอโดรายนื อยขู่ ้างกายสงู ใหญ่ของอัครัชเกอื บตลอดเวลา ไม่
สนใจชายหนุ่มอกี คนทม่ี องมาหน้าตงึ

“จะแกล้งเขาไปถึงไหน?”
“กอ็ ยากซอ่ื บ้อื นัก คบกันมาตั้งนานไม่เหน็ จะขอฉันแต่งงานซะท”ี
“ก็ทำไมไม่ขอซะเอง ถ้าไมร่ กั คณุ เขาจะตามมาถงึ ท่นี ี่เหรอ?”
“หึ เพราะได้หยุดนะ่ สิ ไมง่ ้ันวันๆ ก็เอาแตว่ งิ่ จับคนร้าย ไมเ่ ห็นจะสนใจฉันเลย”
“แล้วทน่ี ัง่ หึงจนควันออกหอู ยนู่ ั่น ไมเ่ รยี กว่าสนใจรไึ ง?” อัครัชถามแล้วสา่ ย
หน้า ไม่อยากหันไปสบตากับเจ้าหน้าทเี่ อน็ รโิ ก้เพราะกลัวจะเผลอแสดงท่าทผี ดิ ปกติออก
ไปทางสายตา

มาได้ปีเไศอษ้หแมลอ้วนีม่ ันเปโง็น่หเรขอื าบน้า่ะกหันรอแื นว่ ะถท้าผี่ย้อหู มญใิงหท้เเี่ธขโาอรโกั ดไรปาคข้วนึ งขหี่คนอุ่มออยนื่ ู่อตยำา่ ตงาน้ีท้ังสทง่คี สบัยกตัน้อง
สัง่ สอนให้หลาบจำ นายหัวหนมุ่ ถอนใจเฮือก

“อะไร! แสดงทา่ ทางสนใจฉันหนอ่ ยได้ม้ัย นคี่ งคิดถงึ แฟนอกี แล้วละส”ิ
“กำลังข้าวใหม่ปลามัน” ตอบเสยี งห้าวเนือยๆ จรงิ ๆ แล้วเป็นเขาคนเดยี วที่
อยากล้มิ รสสง่ิ ทีเ่ พ่งิ ว่า ในขณะท่ีจอมเฮ้ียวชา่ งหวงตัว จะแตะนดิ แตะหน่อยกม็ ักข่วน
เอาเจ็บๆ

“ต๊าย! ไหนซานโดรบอกว่าสาวไทยข้อี ายจะตาย ขนาดแพงแต่งงานมีลกู กับเขา
ต้ังนานแล้ว บางทียังแก้มแดงเหมอื นสาวๆ เวลาจะรกั กัน”
แก้วเครสอ่ื หี งนด้า่มื แขล้นึ ะแจวดวรตมิ าฝขีปอางกสาไวมก่ตรอกี บทวำ่าใกหร้หะมไร่อมราชวงศ์หนุ่มหัวเราะอยใู่ นลำคอ ยก

“แล้วเมื่อไหรจ่ ะแนะนำให้ร้จู ักซะทีล่ะ ฉันจะได้เหน็ หน้าเพ่ือนสะใภ้รเึ ปล่าเนีย่ ?”
“เด๋ียวจะพาไปหาทีอ่ เมรกิ า ตอนน้เี ขาไมว่ า่ ง”
“ไมใ่ ชค่ นทฉ่ี ันเคยเจอหรอกใชม่ ้ัย?”

“หญงิ วดเี ป็นเหมอื นน้อง”
“คงจะสวยนา่ ดสู ทิ ่า ถึงมัดใจคุณอยูไ่ ด้ แต่ไหนแตไ่ รมาไม่เหน็ ยอมหยุดอยู่ทใ่ี คร
สกั ที พูดแล้วชกั อยากเห็น”
หงาลนังดข้าอนชงอาเธยาชอหเญนม่มุาอื่ กเนพรารยี ยมงตแยำล้มิ ระวรปบัจรใาหบคญปรา้รร่ นาา่ งมจสมะงูาตแเอฟหบีย่งวกข่าาอเรธง์ดโกิออราโงุ ดโรรดมาีเคฟยปินเรหันะ็นเซทเาธศออหแติ รลาอื้ลวตี ำรเเขดวาินจมเเฉอขง้พามไาปะาใดสก้าานลย้
ด้วยสหี น้าข้งึ เคยี ด ทำให้แฟนสาวข้งี อนรบี เบยี ดรา่ งเข้าใกล้เพอื่ นหนุ่มอยา่ งจงใจแล้ว
เมินหน้าหนี เชดิ คางนา่ หมั่นไส้ พอดกี ับทสี่ รุ เชษฐ์เดินเข้ามา
“คณุ ชายครับ”
ราชนกิ ุลลกู ครงึ่ ทำหน้าเบือ่ หน่าย ผลักรา่ งระหงอวบอมิ่ คืนให้เจ้าของตัวจรงิ ไป
เบาๆ “เอาตัวไปซะทีเถอะ เอน็ รโิ ก้ เธอกำลังปรกึ ษาผมว่าถ้าคณุ ไม่ขอเธอแตง่ งานซะที
จะมัดคณุ เข้าโบสถ์ ได้ยังไง”
เพยี งย้มิ“อใาหเ้ชผอู้มรา์!ใหมทท่ ำีย่ ไนืมทโหำนนิสกยัแกอ้มยเา่ ปงนน็ ้”ีสเี ข้มนแาลงแ้วบเลบีย่ สงาอวอหกนม้าบาใ้ึงห้หนแมตุ่ สช่ าายวเหคนล่มุ ยี ไรม์ก่สันนเอใจง
“ผมไมร่ ้วู า่ คณุ อยากแต่งงานแล้ว ไหนบอกว่าอยากเปน็ นางแบบไปนานๆ”
“ฉันอายุยี่สบิ เจด็ แล้วนะยะ จะรอให้แกต่ ายก่อนรไึ ง คณุ มันหัวท่ือ!”

“มีอะไรรเึ ปลา่ ?”
“ผมคดิ ว่าคณุ ชายยังไม่ร้วู ่าคุณเพ่อื นข้นึ ไปที่กระบ่ี”
“ข้นึ ไปทำไม?” ใบหน้าคมสันหันมาจ้องผู้ชว่ ยคนสนิทด้วยความงนุ งง
“เธอว่าคุณปรารถนา ภรยิ าของท่านผู้วา่ ฯ จรัลป่วย แตผ่ มเพิ่งโทร. ไปสอบถาม
ที่จวน”
“แล้วยังไง?”
“เธอสบายดคี รับ” สรุ เชษฐ์บอกหน้าตาไมส่ บายใจ โดยเฉพาะเมื่อเห็นประกายใน

ดวงตาทเี่ ปลยี่ นไปของนายจ้าง

“แล้วนายก็ปล่อยให้เธอข้นึ ไปไม่ยอมมาบอกฉัน”
ดเู หมือ“นเรวอืา่ ผค้งูชเาพยง่ิ ทถช่ี ึงอื่ทธา่ ีไรมภน่พาจนะเคปร็นบั คนผโทมรอ.ยมากา”โทร. ไปเชก็ กอ่ น เพราะตอนทีร่ บั สาย

“นักขา่ วของบางกอกไทม์ ” อัครัชจำได้อยา่ งแมน่ ยำ

“ใชค่ รบั ผมไม่ทันคิดวา่ เธอจะโกหก พอดีผมติดคุยกับทารา่ แล้วกท็ มี งานของ
เธอ กว่าจะนึกได้แล้วโทร. ไปทจ่ี วนกต็ อนทีเ่ รอื จะถงึ แล้ว เมื่อสกั ครนู่ ้ีเองครับ”
“แล้วนายโทร. หาน้องเพ่ือนรยึ ัง?”

“ยังครับ ผมมาถามนายหัวกอ่ นว่าจะจัดการยังไง เพราะผมคุยกับท่านผู้ว่าฯ อยู่
พักใหญ่ แกล้งถามจนรวู้ า่ คณุ ปรารถนาสบายดี แล้วถามว่าคณุ เพื่อนมีเพอ่ื นชอื่ ธีรภพรึ
เปลา่ ” สหี น้าของสรุ เชษฐ์เครง่ เครยี ดมากข้ึน
อัครัชพยักหน้ารับ สรุ เชษฐ์ฉลาดพดู เสมอ สว่ นเขาเองเคยโทร.ไปคุยเปิดอกกับ
ท่านผู้ว่าฯ จรัลแล้ว ก่อนทีแ่ พรวพรรณรายจะข้นึ มาทำงานท่นี ่ี โดยมหี มอ่ มราชวงศ์
พงศ์จักร์ชว่ ยรบั รอง “แล้วยังไง?”
“ทา่ นวา่ เคยพบเขาสองครัง้ ตอนท่คี ณุ เพ่ือนยังอยู่ที่กระบี่ แต่จรงิ ๆ แล้วท่าน
เคยพบเขามากอ่ น...” สรุ เชษฐ์ถอนใจหนักเพราะรวู้ า่ ระเบิดกำลังจะลง
“ทา่ นเคยเห็นนายธรี ภพคนน้ี คยุ อยูก่ ับ ส.ส. วศนิ เป็นการสว่ นตัวครบั ”
บรกิ รม“าเรขับาแไปก้สวเัมหภลา้าษทณ่เี ห์ อละือไไรปรเทึ ปันลท่าี?”เป็นสถัญึงจญะถาณามวอ่ายเต่างรนยี ้ัมนพร้อแมตท่ชจ่ี าะยอหอนกมุ่ จกาวกักงามนอื เรยี ก
ว“ไศมนิ ค่ ยรน่ืับขอเปงบน็ างงาอนยเ่าลง้ยี ทงดี่ เมูเหอ่ื มหือลนายจเะดเปือ็นนเกช่อค็ นใหท้นีโ่ รางยแธรรี มภขพอใงนคทณุ ล่ี หับญตาิงควนดี
ส.ส. ทา่ นเห็น
ตอนนั้น
ท่านออกไปยืนจะสบู บุหรเ่ี ลยเห็นเข้า แต่ท่านเก็บเรอื่ งน้ไี ว้ไม่ให้ใครรู้ พอเหน็ นายคนน้ี
อกี ครัง้ ตอนที่คุณเพื่อนพาไปที่บ้านเลยร้สู กึ คลับคล้ายคลับคลา แตย่ ังจำไม่ได้”
“บ้าระยำ! สงั่ ให้เรอื เรว็ เตรยี มออก โทร. ไปบอกให้เกษมมารอรบั ที่ทา่ เรอื ถาม

ด้วยวา่ มใี ครท่นี ั่นเหน็ น้องเพอื่ นตอนที่ข้นึ จากท่าเรอื บ้าง แล้วไปทางไหน ฉันจะไปลาทา
รา่ กอ่ น”

“ครับคุณชาย”

สรุ เชษฐ์เดนิ ไปฝากงานกับผู้จัดการทรงพลให้รับรองแขกในเวลาทีเ่ หลือ แล้วรบี
โทร. ไปสัง่ ให้เตรยี มเรอื ออก ก่อนจะโทร. ไปหาเกษมขณะทก่ี ำลังนั่งรถกอล์ ฟกลับไป
หยบิ ของสำคัญทีบ่ ้านพัก

สองหน่มุ มาพบกันทีท่ ่าเรอื ในเวลาไมถ่ งึ สบิ ห้านาทตี ่อมา โดยรา่ งสงู ใหญ่ของ
หมอ่ มราชวงศ์อัครัชเปลย่ี นไปสวมเส้อื ยดื กางเกงยนี มีเส้อื แจก็ เกตหนังสวมทับ และ
รองเท้าเดนิ ปา่ อยา่ งดี แปลงสภาพราวกับหนุ่มนักทอ่ งเที่ยว สะพายกระเป๋าใบยาวด้าน
หลัง และไล่คนขับไปจากเรอื เพอ่ื ขับเอง

18

พิษสวาท... ขโมยหัวใจมาเฟีย

แพรวพรรณรายกะพรบิ เปลือกตาทยี่ ังหนักอ้ งึ ร้สู กึ อยากอาเจียนเป็นกำลัง
หญิงสาวพยายามขยับตัวแต่กลับทำไมไ่ ด้ เธอสดู หายใจลกึ เพ่ือต้ังสติ รใู้ นเวลาไมก่ ่ี
วินาทีวา่ ตนเองกำลังเผชญิ กับสถานการณ์ ท่ไี มน่ า่ พิสมัยอยา่ งแน่นอน
ของเธอ“อท้ือก่ี .ร..ะ”ดิกเสกยี รงะรเด้อ้ียงเไบมาไ่ ๆด้นดั้นังอเปอกน็ มเพาจราาะกโปดานกมทัด่ีถ!ูกปิดด้วยเทปกาวเอาไว้ แถมมอื ไม้
เธอนอหนญอยงิ สบู่ านวแใคชร้เวไ่ มล้ไาผต้ัแ่งสขตง็ ๆิหลายบนนาหทัวี มหี มอกนอ่ เนกจ่าๆะลืมรตอาขงอ้นึ ยสหู่ ำร้อวงจซบงึ่ รเปเิ ว็นณบ้ทานต่ี ไนมเ้กอึง่งปอนูยู่
กลางเกา่ กลางใหมแ่ คบๆ ทว่านักข่าวสาวต้องเบกิ ตาโพลงเม่ือเหน็ รา่ งของใครคนหนึง่
นอนขดอยูบ่ นโซฟามมุ หนง่ึ แถมถูกมัดไว้เหมอื นหมูเชน่ เดียวกันกับเธอ

‘นวล มาอยทู่ ีน่ ีไ่ ด้ยังไง?’ นั่นเปน็ เสยี งอทุ านในใจ เพราะเธอพดู ไม่ได้

อารมณ์ นั้นโทสะผุดข้นึ มาจนหน้ามืด ธรี ภพ! ไมน่ กึ ว่าเขาจะทำกับเธอเชน่ น้ไี ด้
จรงิ อยา่ งทีท่ ่านสนุ ทรภู่วา่ เอาไว้

แล้วสอนวา่ อยา่ ไว้ใจมนุษย์

มันแสนสดุ ลกึ ล้ำเหลือกำหนด
ถงึ เถาวัลย์ พันเก่ียวทีเ่ ล้ยี วลด

กไ็ ม่คดเหมือนหนง่ึ ในน้ำใจคน...
สามารถชทวั่ ำเสวงลิ่ ใาดเกซืองึ่ บเรหาอนางึ่ จปไีขมอเ่ คงอยนาชกึ พี ฝกันารวเา่ ปพน็ วนกักเขขา่าจวะเป็น
เธอเองได้เรยี นร้วู ่ามนุษย์ นั้น
แตแ่ พรวพรรณรายไม่เคยคิด
ว่าสงิ่ น้จี ะเกดิ ข้ึนกับตน หญิงสาวหลับตาลงชวั่ ขณะหนึ่งด้วยความเศรา้ สะเทอื นใจและ

เสยี ดายจนน้ำตารน้ื
มิตรภาบพัดระนห้ีเธว่าองรเแู้ธลอ้วกวับ่าธรี ภเพกดแอกา้วจคไมงไ่มมวี ่ไันด้หเปว็นนอกะลไับรอมยาเา่ ปง็นที่เเธพอือ่ กนังหวรลอื ใพนนี่ค้อรางแเหรกมอื นแเดลมิ ะ
ได้อีกชวั่ ชวี ิต เขาทำเชน่ น้ีเพราะอะไร จนแล้วจนรอดเธอกย็ ังนกึ หาคำตอบให้ตัวเองไม่
ได้

เสยี งเปิดประตอู อกดึงภวังค์ ความคดิ ของนักข่าวสาวกลับคนื มาและพยงุ ตัวลกุ
ข้ึนนัง่ อย่างทลุ ักทเุ ล หญงิ สาวกวาดสายตามองตามรา่ งสงู ของชายไทยผวิ เข้มท่ีเดนิ เข้า
มาในห้องอยา่ งระมัดระวัง จนกระทัง่ เขาเดินเข้ามาใกล้
รมิ ฝีปา“กเทจ็บแ่ี หห้นงผ่อายกนแะลนะ้อกงลเืนพนอ่ื ้ำนล”ายลเงทคปอกาวถกูหดันงึ ไอปอมกอไงปเพเสื่อยี นงสดาังวแทค่ลี วืมกตาขห้นึ ญในิงสชาว่ วงเนล้ันยี
พอดี

“นวลมาอย่ทู ีน่ ไี่ ด้ยังไงคะ?”

“เขามาไม่ถกู เวลาเทา่ ไหร”่ ธรี ภพหันไปมองนวลนาถและเดนิ ไปดงึ เทปกาวออก
ให้ฝ่ายน้ันเชน่ กัน
“พ่ภี พทำอย่างน้ีกับนวลได้ยังไง?” น้ำเสยี งของนวลนาถแหบพรา่ เจอื ด้วย
อารมณ์ เคืองขุ่นร้าวรานใจ
หากเขาตอบกลับด้วยสหี น้าเฉยชา “เธอทำตัวเอง พก่ี ็บอกแล้วว่าอยา่ ข้ึนมา”
“เธอข้นึ มาหาพ่ีภพทำไม?” แพรวพรรณรายหันไปถามฝา่ ยนั้นบ้าง แตเ่ พื่อนรว่ ม
มหาวิทยาลัยเชดิ คางหนีจนหญงิ สาวหมัน่ ไส้ จนถึงขนาดน้แี ล้วยังจะมาถือทฐิ บิ ้าๆ อกี
แมค่ นน้ี
“แล้วตกลงพี่ภพทำแบบน้ที ำไมคะ?”
“เพราะเขาทำงานให้ ส.ส. วศนิ นะ่ ส”ิ คำตอบน้นี วลนาถเปน็ ฝ่ายตอบเสยี เอง
ด้วยเสยี งข่นื ทำให้นักขา่ วสาวหันไปมองรนุ่ พีด่ ้วยสหี น้าตกตะลงึ สังเกตเห็นความ
ละอายใจชวั่ แวบทปี่ รากฏข้ึนในแววตาของเขา

“แล้วพภี่ พจะทำอยา่ งน้ันทำไม?”

“เงินไงล่ะ พตี่ ้องการเงนิ มเี พียงอย่างเดยี วเทา่ น้ันทพี่ ่ีจะทำให้ตัวเองเข้าใกล้น้อง
เพ่ือนได้มากยิ่งข้นึ ”
“ใกล้เพือ่ น?” นักข่าวรนุ่ น้องงนุ งง ยังคงไมเ่ ข้าใจอยู่ดวี ่าเขาพลา่ มบ้าบออะไรอยู่
ฉัน ป“ลเข่อายรกัใหเธ้ฉอันยเังปไ็นงลเงะ่ าขอรงกั เเธธอออตยลูไ่ อดด้ตม้ังนา านแตร่เสะหยี วแ่ารงงนท้ันฉ่ี กันไ็ ทมมุ่ ่ลเะทอ..า.”ยใจทท้า่จี ยะเคสบยี หงขากอับง
นวลนาถเจอื เสยี งสะอ้ืน หากแพรวพรรณรายอ้าปากค้างไปแล้ว
“เธอกับพภ่ี พเน่ียนะ ฉันไมเ่ ห็นจะเคยร้เู รอื่ ง?”
“เธอจะรเู้ รอื่ งอะไรในเมอ่ื เธอไมเ่ คยรกั เขาเลย” แววตาของนวล-นาถบอกถึง
ความสะใจปนเจบ็ ช้ำเมอ่ื ได้เอ่ยประโยคน้ันและเหน็ ความเจ็บปวดในดวงตาของธีรภพ
“เธอเตม็ ใจมาแบให้พี่เองไมใ่ ชเ่ หรอ จะไมส่ นองก็เกินไปหนอ่ ยละม้ัง ผ้ชู ายมี
เลือดเน้อื คนไหนก็คงทนไมไ่ หวถ้าจะได้ลองของฟรี เราเคยคุยกันแล้ววา่ จะไมม่ พี ันธะ
ผกู มัด เธอเองก็ไมเ่ หน็ เคยปฏเิ สธ”

“ใชส่ ิ นวลมันใจง่าย! แตเ่ ป็นเพราะใครกันท่บี อกวา่ จะพยายามลืมเพ่ือน ถ้า
นวลจะใจงา่ ยกเ็ พราะพ่ภี พเองให้ความหวังนวลด้วย”

คำพดู ไร้ความเหน็ ใจของธีรภพ ไมเ่ พยี งทำให้นวลนาถน้ำตารว่ งเผาะ ใบหน้า
ซดี เซยี วด้วยความสะเทอื นใจรนุ แรง แม้แตแ่ พรวพรรณรายเองก็ยังมองเขาเหมือนไม่
เคยเห็น ไมน่ กึ ว่าสภุ าพบุรษุ แสนดที เี่ ธอเคยร้จู ัก แท้จรงิ จะมีสนั ดานดิบไมแ่ ตกตา่ งจาก
ผู้ชายมักงา่ ยทั่วไป
“เธอเข้าใจไปเอง” ธรี ภพแก้ตัวเสยี งทือ่
“เอาละคะ่ เรอื่ งมันก็มาถงึ ข้ันน้ีแล้ว อยา่ มัวแต่ตัดพ้อตอ่ วา่ กันอกี เลย” แพรว
พรรณรายเอย่ ข้นึ บ้าง

สักคนแ“ลเธ้วอไมมัน่เคจยะไเดข้้ราใับจคอวะาไมรรกัชตวั่ อชบวี ิตแทขนองเธแอถมมแียตัง่คถนูกหมลารอมุ กรใกั ช้เจปะ็นเขเค้าใรจอื่ มง้ัยมวือา่มกันารนรา่ ักทใเุ ครศร
ขนาดไหน”

เพื่อนรว่ มสถาบันหันมาตวาดใสด่ ้วยความแค้นใจ ทำให้สาวน้อยหันไป

มองฝา่ ยนั้นด้วยความระอา
จากท่คี ิดสงสารเมอื่ ครู่ เลยเปลยี่ นมาเปน็ เซง็ แทน เพราะพอรจู้ ักพ้ืนนสิ ัยของ

อกี ฝา่ ยดี ทย่ี อมมคี วามสมั พันธ์ กับธีรภพ สว่ นหนงึ่ ก็คงเพราะอยากเอาชนะเธอด้วย
นัน่ แหละ

“กถ็ ้าเธอไมใ่ จออ่ นให้เขาหลอก เขาก็คงไม่หลอก เอาเป็นวา่ พอกันทั้งคู่
นัน่ แหละ”

“น่เี ธอ!”

หญงิ สาวยกมอื ข้ึนให้อกี ฝ่ายหยุด แล้วหันไปหาธีรภพด้วยสหี น้าเครง่ เครยี ด “พี่
ภพต้องการอะไรจากพวกเราคะ ถึงเอาตัวมาขังไว้อย่างน้ี?”

“นวลมาขู่พี่ บอกว่าจะเปิดเผยความสัมพันธ์ เรอื่ งของเราให้น้องเพอ่ื นร้ถู ้าพไ่ี ม่
ยอมคบกับเขา”

แพรวพรรณรายหันไปมองใบหน้าแดงกำ่ ของเพือ่ นรว่ มอาชพี เม่ือฟังคำอธิบาย
ของธีรภพ แต่นวลนาถเมนิ หน้าหนี

“ถ้าเพ่ือนรแู้ ล้วจะเป็นยังไงล่ะคะ พี่ภพกร็ ้วู า่ ระหวา่ งเราไม่เคยมอี ะไรเกนิ คำวา่
เพ่ือนหรอื พีน่ ้อง?”

“เพราะพไ่ี มค่ ูค่ วร ไมม่ พี รอ้ มทุกอย่างเหมือนนายหัวอัคร ไมม่ เี ลือดสนี ้ำเงินสบื
สกุลให้ลกู ของน้องเพือ่ นใชม่ ั้ย”

“คนละเรอื่ งแล้วละค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮอื กอย่างรำคาญปนหงดุ หงิด ไม่
นกึ ว่าอีกฝ่ายจะคดิ เลือ่ นเป้อื นไปได้ถึงเพียงน้ีท้ังท่เี ธอไม่เคยให้ความหวัง

“เอาเถอะค่ะ อยากคิดยังไงกต็ ามใจ แต่พภ่ี พคงรอู้ ยู่แล้ววา่ ความจรงิ คอื อะไรถ้า
ไม่หลอกตัวเอง เพื่อนอยากรเู้ หตุผลทพี่ าเพ่ือนมาขังเอาไว้ต่างหาก”

“น้องเพอื่ นรมู้ ากเกนิ ไป”
“ร้อู ะไรมากเกินไป เพือ่ นเองกร็ เู้ ทา่ ท่ีพภ่ี พร้”ู เธอถามงงๆ กอ่ นท่หี ัวใจจะเต้น
กระหนำ่ รวั แรงข้ึนเม่ือนึกถึงถ้อยคำสดุ ท้ายทีเ่ จรจากับเขา...วรเทพ

“หมายความวา่ ท่านวรเทพอยเู่ บ้ืองหลังเรอ่ื งน้ีจรงิ ๆ เหรอคะ” หญิงสาวจ้องหน้า
รนุ่ พห่ี น่มุ อย่างสบั สน

วรเทพชว่ ยเหลอื อัครัช นั่นหมายความวา่ แท้จรงิ แล้วคนรักกำมะลอของเธอมี
สว่ นเก่ียวข้องกับเรอื่ งน้ีใชไ่ หม หรอื เขาเพยี งขอความชว่ ยเหลือผดิ คน เธองงไปหมด
แล้ว!
“บอกเพื่อนมาสคิ ะ ว่าใชม่ ้ัย?”
ธรี ภพไมต่ อบ เขามองหน้าเธอนง่ิ กอ่ นท่คี วามเข้าใจบางอยา่ งจะเรม่ิ หลัง่ ไหล เมอ่ื
เหน็ ความหวาดหวัน่ ในแววตาของเธอ “น้องเพื่อนรกั เขาจรงิ ๆ รกั นายหัวอัครใชม่ ้ัย?”
กคันดฟสันองถ“คนามนัน่ ดมไ้มวาขยใ่ ังชคไเ่ววรา้ไอ่ื มมงแใ่ทคชเ่ี ้นรเ่ ราใจอ่ื จะงตเล้อก็ งมาหครุยอื กพันีภ่ หพรจอะกฆน่าะเรคาะสอพงี่ภคพนนทึก้ิงเยพังอื่ไงปถิดึงปทาำกแ”บบหนญ้ี จงิ ับสตาัวว
“พีจ่ ะฆ่าน้องเพอ่ื นลงได้ยังไง”
เปน็ พย“างน้ันกผป็ ่อลนอ่ หยนเพักื่อใหน้เกปับ็นนเบวาล แล้วเราจะสะสางเรอ่ื งพวกน้ีด้วยกัน ให้เขากันพีภ่ พ
แล้วเรอื่ งวันน้ีเพอ่ื นจะลืมมันไป”
“แปลว่ายังไงก็ต้องตดิ คุกปีสองปใี ชม่ ั้ย พีไ่ ม่มวี ันยอมใช้ชวี ิตอย่างน่าสมเพชใน
คกุ แน่”
“แต่ยินดที ำตัวนา่ สมเพชด้วยการให้ความรว่ มมือ รับสนิ บนคนทำผดิ ใชม่ ้ัยคะ พี่
เจภกาพกดขทา่ที ยพ่าเนี่ภกพียทำรจตตะัวสิยเห้ศูปนค็น้ณุาขน้าพ้อร่อางชสขกาอวางรตตทัวัวซี่เเอออื่ งงสไตัด้ยเทห์ แ่ารมนอ้แจหตะล่ใตังน้อจวงาากเรสทะยี ่ทีสใำดุจตทแัว้านเยป่ทข็น่ีลอคกู งนชชาทวี ยริตทยำศตัวแแรลบว่ ้วบมไนทห้ำนี ผจดิหะใยลนัังง
คดโี กงกินสมบัตขิ องชาต”ิ

เผียะ! ใบหน้าเรยี วสะบัดหลังจากทีเ่ ธอบรภิ าษเขาเสรจ็ จนเลือดกบปาก

นวลนาถร้องอุทานออกมาแล้วลุกข้ึนยนื “หน้าตัวเมียรไึ ง ทำร้ายผู้หญิง”
และพจ่ี “ะพไม่ีข่ยออโทมษติดคแุกตน่ พ้อจ่ีงเะพไมอ่ื ย่นอไมมค่เปว็นรพเหูดมแือบนบพน่อ้ันทโ่ี งคท่ วำาดมีมผาชิดัขว่ ชอวงี พติ แไี่ มตเ่่ไกม่ยี ่เควยกมับคีคนณุ เพหน็อ่

ความดี คนทำชวั่ ทมี่ ันได้ดิบได้ดมี ีอย่ตู ้ังมาก มันกย็ ังผยองหน้าอยู่ในสงั คมมคี นนับ
หน้าถือตา แล้วทำไมพ่จี ะทำบ้างไมไ่ ด้”
หัวอก รบนุ่ ังพเก่ีหิดนเป่มุ น็เถคียวงาเมสนยี ้องแยขเนง็ ้อื ชตัว่ำ่ ใวจบู ลทกึ คี่ ลว้ำาใมนขชมะขตนื่ าชใจวี ใิตนซองึ่ ดเลีต่นเกตาละกกุมจนแนน่ ร้าวไปทั้ง

วันหนง่ึ เคยมพี รัง่ พรอ้ มท้ังครอบครวั พอ่ แมล่ กู แม้ไม่ใชเ่ ศรษฐแี ต่กไ็ มน่ ้อยหน้า
ใคร

แตว่ ันต่อมากลับสญู ส้นิ ท้ังหมดไม่เหลอื สง่ิ ใด ใครเลยจะเข้าใจความเจบ็ ปวดน้ี
เทา่ เขาผู้ซงึ่ เคยประสบกับตนเอง ปมด้อยท่ีเขาเองไม่อยากยอมรบั ว่าตนมีอย่เู ต็มเปี่ยม
นานเท่าใดทีเ่ ขาและน้องสาวต้องใช้ชวี ิตอย่างคนยากไร้ เหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาด
เกหวยา่ จียะดปหรยะาคมับแปลระะรคะอบงบทย้ังืดตยัวาเดอขงแอลงะรนาช้อกงาใรหเพ้เรอื่ ยี เนรยจี นกรจอ้ บงความเปต็น้อธงรเผรมชใญิ ห้กบับิดสาอายยต่นู าาดนูถปูกี
ทา่ มกลางความขัดสนไปเสยี ทุกอยา่ ง ศรทั ธาและอดุ มการณ์ ท่เี คยมี ยากท่ีจะยึดถอื เอา
ไว้ยามท่ีถูกโชคชะตาโหมกระหน่ำเล่นงานอย่างหนัก

“คุณพอ่ ของพภ่ี พเปน็ คนมเี กยี รติ พภ่ี พต่างหากท่โี ง่ ทั้งโงแ่ ล้วยังหลงผิดอกี
ด้วย” แพรวพรรณรายว่าเสยี งต่ำ
ซงึ่ เคยเคปำ็นพพดู ้นืแลนะิสสัยาตย่อตสาผกู้ ดิับหคววังาอมอยยา่ งายกง่ิ เอยาวชดนนะ้ันแทลำะใคหว้คานมขฟมังสขะ่ืนอใกึ จไอปันยสาาวมนัญานสำอนยกึ า่ ดง้านดี
หนัก หากท้ายสดุ ... เขามองเธอด้วยสายตาตัดพ้อ ปะปนไปกับความร้สู กึ ผดิ แล้วยก
มอื ข้นึ แตะแก้มนวล
เธอเคยหนาักบแเปพน็ รเวพพื่อรนรณด้วรยายสสหี ะนบ้าัดเยหน็ นช้าหา นแีแวลว้วตถาแ่มขเลง็ ือกดร้าลวงขบ้ึนนพเจ้นื ็บกาเยงนย้ัหนนย้าังขไ้มนึ เ่ มทอ่าเงจคบ็ นใทจี่
ทห่ี ลงไว้ใจคนผิด

“อยา่ มาแตะต้องตัวฉัน ถ้าไม่ปล่อยฉันไปกฆ็ ่าฉันสิ แตอ่ ย่าหวังวา่ ฉันจะปลอ่ ย
ให้แกลอยนวลพ้นเง้อื มมอื กฎหมาย ถ้าฉันรอดไปได้... ฉันนแ่ี หละจะเอาแกเข้าคกุ !”

สน้ิ เสยี งของเธอก็มเี สยี งหัวเราะเบาๆ ยามที่ประตหู ้องเปดิ ออกอีกคร้งั แพรว

พรรณรายหันไปมองผ้มู าใหม่สองคน หากหนงึ่ ในนั้นทำให้เธออุทานออกมาด้วยความ
ประหลาดใจ “นายหาญ เมืองนคร”

“โอ้โห ผมนที่ า่ จะดังใหญ่แล้ว แม้แต่คนรักของนายหัวอัครก็ยังร้จู ัก”
“น่ีแกยังไม่ถูกจับอีกเหรอ พวกแกต้องการอะไร?”
หันไปมหอางญธีหรภัวพเรซาะงึ่ ดยังนื ขห้ึนนก้าวเค่าเรดยี มิ ดเพ“รคาุณะคเำปถน็ ามคขนอกงลเ้าธหอาญมผอ้หูงใญบงิ หขนอ้างแนดางยชห้ำัวข้อางัคหรนจะง่ึ แตล้อ้วง
มีค่ามาก คณุ คดิ อยา่ งน้ันมั้ย”
“แกเข้าใจผดิ ฉันไม่ได้เปน็ อะไรกับคุณชายอัคร” หญิงสาวเชดิ คางตอบเสยี ง
มัน่ คง แต่หาญย้มิ พร้อมกับสา่ ยหน้า
ว่าคณุ เ“ปอ็นยคา่ นคิดรักจะขหอลงนอกายผหมัวซอะัคใรห้ยแาถกมเลกยำลคังรจับะหคมุณ้ันผกั้นหู ญด้วิงย”เพ่ือนคณุ เป็นคนรับรองเอง
แล้วยง่ิ แโมพโรหวมพารกรขณ้นึ รกายว่าหเันดิมขวับไไมปท่ มำอตงัวนใหว้ลเปน็นาปถรทะห่ี โลยบชตน์าเธแอถดม้วยยังสสหี รนา้ ง้าปกัญระหดาาเกอใาจไว้รอเหท็นา่
เธอเสยี น!่ี
เหมอื น“อฉีกันฝโา่กยหเปกนเ็ พแรมาละแงมทน่่มี จ่าี ตะอมมาแเนบ้ลอื ก็ตัเวมล์ ฉันทนำใะ่ ห”้นวหลญนิงาถสารวบี บสอา่ ยกหดน้วย้าทสันหี ทนดี้าร้วำยคทา่ญาทใาจง
เลิก่ ลั่ก
“เธอน่ะสโิ กหก ฉันถามคนท่รี สี อร์ตมาแล้วนะ”
“เอาละ จะเปน็ คนรกั รเึ ปลา่ ผมกม็ ัน่ ใจว่าคุณมคี ่ากับนายหัวอัคร” หาญสรปุ
แทน มองหน้าแพรวพรรณรายนง่ิ “เราคงต้องมาดูกัน ว่านายหัวอัครเหน็ คุณมคี า่ มาก
แคไ่ หน?”
“แกจะทำอะไร ตกลงว่านายแกคอื ส.ส. วศนิ ทอ่ี ยู่เบ้ืองหลังคดีบกุ รกุ ปา่ จรงิ ๆ
ใชม่ ั้ย แล้วนายหัวอัครมาเก่ียวอะไรด้วย?”
หัวเราะ“ใพนวลกำคนัอกฟขัาง่ วดนนู ี่ส่าขอนดลร้กูกุ ันทแุกล้ควเนหลือพบวตกามไันปมถองึ ไงดธ้อรี ภายพุสซน้ั ง่ึ ไยงนื ลหะ่ น้าคขุณึง ผ“ู้หอ้ญอ.งิ..”อาจหจาะญมี

บางคนที่ทำตัวฉลาดบ้าง ออกไปรอข้างนอกได้แล้วคณุ ”
“ไม่ ผมตกลงกับคณุ วศนิ ไว้แล้ว วา่ เขาจะมอบน้องเพ่อื นให้ถ้าผมพาตัวเธอมา”

ธรี ภพบอกเสยี งห้วนเม่ือถกู สัง่ ไม่ยอมสบตากับแพรว-พรรณรายท่ีกำลังมองเขาด้วย
สายตาราวกับจะกินเลอื ดกนิ เน้ือ

‘ได้ ขา่ วว่าล้ ือร้จู ักคุณแพรวพรรณราย’ ส.ส. คนดังเรยี กเขาไปพบเม่อื วานตอน
เยน็ หลังจากทีน่ วลนาถโทร. มา

‘ครบั ’
‘สนิทกันมากรเึ ปล่า?’
‘เธอไว้ใจผม แล้วผมกร็ ักเธอ เรารักกัน’ คำตอบของเขาเรยี กความสนใจจาก
วศนิ ได้ชะงัดนัก
‘อยา่ งนั้นเหรอ แล้วล้อื ร้รู เึ ปลา่ ว่าเธอข้ึนไปทำอะไรบนเกาะ?’
‘ไปสบื หาข่าวเรอื่ งน้ีแหละครับ แตเ่ ธอจะไม่ได้อะไร’
‘ล้อื ผดิ แล้ว เธอรเู้ รอ่ื งมากเชยี วละ และอาจจะสาวมาถงึ เราได้ด้วย เพราะไอ้
วิฑูรย์ มันโทร. หาเธอกอ่ นตาย’
‘เรอ่ื งน้ันผมรแู้ ล้วครบั ’ ธีรภพกลนื น้ำลาย ทีไ่ มย่ อมบอกเรอ่ื งน้ีกับวศนิ ตั้งแต่
แรก เพราะกลัวแพรวพรรณรายจะมีอันตรายหรอื ถูกดงึ เข้ามาเกยี่ วข้อง ไม่นึกว่า
อกี ฝา่ ยจะร้เู รอ่ื งเสยี เอง
คเคหุณนน็ ขชไออาย้งหสมอาาัญนยัคตทรกเ่ีาถับปขูกพน็ อจวคงับกนไขวสส้อไัง.่ ดสงฆ้มค.า่ ันนมคัขหนน้นึน..ด.่งึไตัปงบามบมนวีนแเ่แีกผเวกานะวายะขรัท้งูอเัไนงปออ็น้ห๊ัว‘พาแเญอยลงเ้าวปนลน็ เแ้อื รคลอร่ื นะ้รูงทเึขฆป่ีแอา่ลยไง่าอ่ยอว้นง่ิั๊ว่าไไักปอขล้กว้า่ือิฑววก่าทรู นร็ ้ยอ้ดูั้น์ มงีอคถันยือน่ิ บ่แู ไอลดกเ้ว้ธเปเอธ็แนเอถควมยา่
อยา่ งดี’
คำว่า ‘พยาน’ ทำให้สหี น้าของธีรภพเผอื ดสขี ้นึ บอกถึงความตกใจเพราะไม่เคย
รเู้ รอื่ งน้มี ากอ่ น และวศนิ กอ็ ่านสายตาน้ันออก

‘ล้อื ไมร่ ้ลู ะสิ ถ้ารกั กันจรงิ ทำไมคณุ นักข่าวแฟนล้อื ถงึ ไมเ่ ล่าให้ล้อื ฟังทั้งหมดว่า
มันเกดิ อะไรข้นึ ’

วศนิ มองลิ่วล้อทตี่ ัวเองเล้ยี งมาด้วยอำนาจเงินอย่างเดอื ดดาล หากมันรดู้ จี รงิ เขา
คงไมเ่ ดอื ดร้อนอย่างน้ี

‘ทมี สอบสวนสัง่ ปลดคนของอ๊ัวบางสว่ นข้อหารับสนิ บนออกแล้ว พวกดเี อสไอ
กับอัยการมันสอบสวนลกู น้องไอ้หาญ มันออกหมายจับณรงค์ กับไอ้หาญแล้ว สว่ น
ทนายความของมันใชพ้ ยานเอกสารค้านข้อกลา่ วหาของไอ้กษติ จนป่านน้ียังออก
แหฟมนายลจ้ือับจคะณุ ไมชส่ ารยา้ องปัคัญรไหมาไ่ ใดห้ ้อแั๊วถ!’มยังหาพยานบุคคลมายันสคู้ ดี แล้วทีน้ีล้อื บอกอ๊ัวสิ วา่
พรรณร‘ผายมปจดิ ะปคยุากกเับงียเธบอเเกอ็บงงคำรขับ้อ’มลู ไจวำ้จไดน้วเรา่ เอื่ ขงามตารไะกหลนเกกนิเมก่ือวทา่ ทราีเ่ บขขาคา่ วาดฝันไมร่ เู้ ลยว่าแพรว
กร็ ้ดู ี แ‘ลแคะค่ล้งือไคมุยต่ ค้องงไบมอพ่ กอนหะรอวกา่ ธถรี ้าภไอพ้หาเญธอกเับปณน็ พรงยคา์ ถนกูชจต้ี ับัวไไดอ้้หาใญครไจดะ้สถบกู าซยัดทคอณุ ดชเปาย็นอรัคายร
ตอ่ ไป’

‘เธอเป็นลูกสาวรองปลัดกระทรวงฯ ท่านคงไมค่ ดิ ท่ีจะ...’
‘อั๊วไม่อยากทำ แตล่ ้อื มวี ธิ ไี หนท่ีพอจะชว่ ยอ๊ัวได้บ้างม้ัยละ่ ธรี ภพ ถงึ ตัวล้ือเองก็
เถอะ...’
เทพำือ่ใหน้ธีรคภแำถพตน่าขมานเทชลีนงุกิ ้ัขนซ่มเู่ขขาู่ดเคป้ววน็ยาหสมว่หรี กังนเท้ธาเ่ีเอยกยน็บ็ ่ิงงชกำามวซ่าาง่ึอเมนะาน่ิไพรนทรา้ั้องนหมหมกลัดบานยัยเปมนี ือ่ ์ ตราแ้วู ขม่าอน้จงักะฆรกว้าู าตา่ รเกเธมรออืเไลงมือท่มดรใี รเจยาใชน็ หจ้เะกไินม่
ยอมปล่อยเธอเอาไว้แน่ ทำให้ชายหน่มุ โพล่งสง่ิ ที่คิดได้ในเวลานั้นออกไปทันที
‘ผมจะพาเธอออกนอกประเทศ ถ้าท่านจะยอมชว่ ย จะไมก่ ลับมาทเี่ มอื งไทยอีก’
‘แนใ่ จเหรอว่าล้ือจะควบคมุ ผู้หญิงเก่งๆ อย่างน้ันได้?’ เสยี งของวศนิ เยาะหยัน
พอๆ กับสายตาไม่เชอื่ ใจทม่ี องมา เหมอื นจะบอกว่าทเี่ รอ่ื งลกุ ลามใหญโ่ ตน้ันก็เพราะธีร
ภพควบคมุ แพรวพรรณรายไมไ่ ด้

‘ผมแน่ใจ คุณวศนิ อยา่ ทำอะไรน้องเพอ่ื นนะครบั ’
นักการเมืองชอ่ื ดังนิง่ ไปพักใหญ่จนธีรภพเกือบหายใจไม่ออก ก่อนจะยอมพยัก
หน้าเนิบนาบ ‘เหน็ แกท่ ี่ล้อื ทำงานให้อั๊วมานาน อั๊วจะจ่ายล้ือห้าล้าน เอาไปตั้งตัว ถ้าล้อื
คุมผู้หญิงอยู่ แตจ่ ะจา่ ยตอนท่ลี ้อื ออกนอกประเทศไปแล้ว’
‘ผมสัญญา ถ้าเธอกลับมาสรา้ งปัญหาท่ีนี่ คณุ วศนิ สง่ คนมาฆ่าผมได้เลย’ ชาย
หนมุ่ รับคำอยา่ งลนลาน นาทีนั้นความรักตัวกลัวความผดิ ทีเ่ คยทำเอาไว้ในอดตี และ
ความรักต่อหญิงสาวซง่ึ หมายปองมานานมีเทา่ กัน
หลงลมื แม้กระทัง่ จนิ ตนาการวา่ เขากำลังรบั ปากสง่ิ ทีท่ ำได้ยากเย็นเพียงใด
ที่สดุ ของความหลงลืมอยา่ งไมน่ ่าให้อภัยก็คอื หลังจากได้มเี วลาคดิ และไตรต่ รอง
อย่างถ้วนถี่ ลเ่อขลาวเพงแง่ิ นพึกรวไดพ้ใรนรณนารทายีนม้ี าทวา่ี่นตี.่ ั.ว.เขเาพเออ่ื งใคชง้เปไมน็ ต่ เ่าหงยจอื่ ากลหอ่ มชาน้ั กดใขีนอกงรนะดายานหัวทห่วี นศนิุ่ม
‘หลอกใช้’
คู่กรณีอกี ที เพราะร้ดู วี ่าหนุ่มสาวท้ังคมู่ ใี จให้กัน
‘พีม่ ันโงอ่ ยา่ งไม่นา่ ให้อภัย แถมยังหลงผดิ อย่างทเี่ ราว่าจรงิ ๆ น้องเพ่อื น’
แล้วยง่ิ ตอนน้.ี ... ชายหน่มุ เมินหลบสายตาแข็งกรา้ วของเธอหลังจากทถ่ี ูกเขา
ทำรา้ ยเพราะความลมื ตัว สรรพนามเรยี กขานที่เปลีย่ นไปทำให้เขาแทบไม่เหลือความ
มเปัน่ ็นใมจาอกีกกแวลา่ ้วเจ้าทนั้งายยังกคับำลยกูนื จย้าันงจากนวลนาถและหาญ วา่ เธอกับหม่อมราชวงศ์หนุ่มผ้นู ้ัน
ถงึ จะบอกตัวเองว่าหากเธอเปน็ ของเขา ถ้าเขาพาเธอหนีไปจากเมืองไทยไม่มีวัน
ให้เธอกลับมาทน่ี ี่ เขาคงจะเปล่ียนใจเธอได้สกั วัน แตธ่ ีรภพย่อมรดู้ ที สี่ ดุ วา่ เขาไม่อาจ
หลอกตัวเองได้ ไม่ใชเ่ ฉพาะตัวเธอเองเท่าน้ัน ไหนจะครอบครัวของเธอ และ...นายหัว
คนดังแหง่ เมอื งกระบี่ ธรี ภพไมโ่ งพ่ อท่จี ะไม่ร้วู า่ เขาคงรอดตัวไปได้ไม่นานนัก
นายวศนิ จะไม่มีวันปล่อยเขาไปตามที่เคยรับปากเอาไว้ คนอยา่ งมันมหี รอื จะยอม
เสยี เงินห้าล้านเพื่อเขา
ความโลภ...ความกลัว...ความรกั ...และการตัดสนิ ใจชวั่ แลน่ น้ัน กำลังทำให้เขาติด
กับ กำลังจะถูกผลักลงไปในหลมุ พรางมืดทะมึนอันเกิดจากความคดิ ต้นื เขนิ ของ

ตนเอง!

“กเ็ ด๋ยี วค่อยมาเอาไปทหี ลังสวิ ะ ตอนน้คี ณุ วศนิ มเี รอ่ื งต้ องใช้คุณผู้หญิงคนน้ี
อย”ู่ น้ำเสยี งหงดุ หงดิ ของหาญทำให้ธีรภพเม้มปาก หน้าขึง

“ผมจะอย่ทู นี่ ดี่ ้วย” ชายหนุม่ ยนื ยัน ปรายตาไปมองคนทย่ี นื หน้านิ่งจ้องเขา
อย่างไมห่ วาดหวัน่ ชายหนุ่มผอ่ นลมหายใจออกมาเบาๆ นึกโกรธตัวเองที่ลุแก่โทสะ
ทำรา้ ยเธอ

“กต็ ามใจ อยากอยกู่ ็อยู่ เอาละ คุณผู้หญิง ผมว่าเราโทร. หานายหัวอัครกัน
หนอ่ ยดีกวา่ ”

แพรวพรรณรายเม้มปากแน่น คดิ ว่าคงไม่มีทางเปล่ยี นใจมันได้แน่ หาญตอ่ สาย
หจ้อาคงนทห่ีทัว่เี ขหานต้า้อซงมุ้ กมาอืรดป้วนื ยเมซอมืิ กงคารอ์ดนทเขีซ่ ม้อื มง็ าใหม่สำหรบั ใชง้ านน้ีโดยเฉพาะ ตากลมโตจับ

“นายหัวอัครเหรอครับ น่ีผมเอง... โอ้ ยินดจี รงิ ๆ ทีน่ ายหัวจำผมได้”
“ครบั เลขาฯ ของนายหัวอยูก่ ับผมเอง แปลกใจจรงิ ว่าทำไมนายหัวถึงเดาได้”
หาญรับคำหลังจากปลายสายพูดอะไรบางอย่าง เขาหันไปมองหน้าธีรภพซงึ่ รสู้ กึ ถึงความ
หเยาน็ญเจยะียหบันบไนปผมวอิ เงนแ้อืพเรมวอ่ื พรรวู้ รา่ ณข้อราคยวามแทล่สี ้วอยงน่ื ฝโา่ทยรพศูดพั กทัน์ ไปจชะตดิ ้อปงาเกกเธ่ียอวหข้ลอังงจกัาบกตกนดสปีกกเอ่ กนอทร์่ี
โฟน

“พูดอะไรสกั อยา่ งสคิ รับ คุณผ้หู ญงิ ”
“พอ่ี ัคร...” หญงิ สาวเอ่ยเพียงเทา่ นั้นเพราะจูๆ่ กร็ ้สู กึ ต้อื ข้ึนมาในหัวอกเมอื่ ได้ยิน
เสยี งนุ่มนวลเรยี กมาตามสาย
“น้องเพ่อื นไมต่ ้องกลัว พ่พี าเรากลับบ้านได้แนๆ่ ใจเย็นๆ นะ ทนู หัวของพ่ี”
โทรศัพเทส์ กยี ลงับหม้าวากทป่ดี ลปดอิ บสปโยกี นเกไดอ้ยร์โนิ ฟกนันทัว่ ทำให้หาญเปดิ ย้มิ ด้วยความพอใจแล้วดึง
“ดจี รงิ ทไี่ ด้รวู้ ่านายหัวรกั คุณผู้หญงิ ขนาดนั้น.... ผมต้องการอะไรนะ่ เหรอ ผม
ต้องการให้นายหัวมาท่นี ี่ คนเดยี ว!”

ให้เปน็ ปแพกรตวิอพยร่ารงณเตร็มาทยี่ ขนลเกุม่ือไดม้อืยนเิ ยว็น่าพเฉวียกบมดัน้วตย้อคงวกาามรพอระัน่ไรพ...รมงึ ันแมจ้ะจใะหพ้พยี่ชายายามอขัค่มรสมาหี ทน่นี ้าี่
ทำไม?

“ถ้านายหัวให้ใครตามมาจากท่าเรอื ผมจะยงิ คณุ ผู้หญิงท้ิงทันที คงไม่ต้องบอก
ใชม่ ั้ยวา่ ผมร้คู วามเคลื่อนไหวของนายหัวแน่...แล้วก็ห้ามบอกคนอ่นื ด้วย!”

สหี น้าของหาญขรมึ ข้ึนเมอ่ื ปลายสายพูดอะไรบางอยา่ ง “ผมจะรอ อยา่ ลมื กฎ
เหล็กของเรา ถ้ามคี นอนื่ เม่อื ไหร่ ผมคงรบั รองความปลอดภัยให้คนรักของนายหัวไม่
ได้! เธอยังสาว ยังสวย คงไมต่ ้องบอกใชม่ ั้ยว่ามันจะนา่ เสยี ดายแคไ่ หน...” หาญพูด
ด้วยน้ำเสยี งมีนัยหยาบโลน กอ่ นจะนัดแนะสถานทีก่ ับชายหนุ่ม ทำให้แพรวพรรณราย
รวู้ ่าเธออยู่ติดกับอำเภอเมอื งกระบ่นี ัน่ เอง “อกี สองชัว่ โมงผมจะติดตอ่ ทีน่ ัดหมายไป
ใหม”่

“แกต้องการอะไรจากพี่อัคร?” หญิงสาวถามทันทที ี่หาญปิดเครอ่ื งมือสอ่ื สารด้วย
สหี น้าพึงพอใจ

“ถงึ เวลาคณุ ก็จะร้เู องนัน่ แหละคณุ ผู้หญงิ ไป เราต้องย้ายทก่ี ันแล้ว”
“ย้ายท่ี หมายความวา่ ไง?” เธอถามด้วยความหวาดหวัน่ เมื่อหาญตรงเข้ามาแก้มัด
ท่เี ท้าและกระชากต้นแขนของเธอ แตธ่ ีรภพเดินเข้ามาใกล้
“ผมจะพาน้องเพอ่ื นออกไปเอง”
หัวหน้าซมุ้ มอื ปืนเมืองคอนยักไหล่ แล้วปลอ่ ยมือ “เฮ้ย! เอาตัวผ้หู ญงิ คนน้ัน
ไป”
หาญรอจอายกู่ขน้า้ันงขนบอวกนอทกี ั้งหหลมาดยกคน็ถูกพแาตอ่หอักวหไปนย้าัซงร้มุ ถมปือิกปอนื ัปชทอื่ ีจ่ ดอังดเดรอนิ อไปยู่สปดิอปงครันะตูแลมะคี ตนอ่ ขสอายง
หานายจ้าง
“ว่าไง?”
“นายหัวอัครตกลงจะมาหาผมคนเดียว”

“ดี สมใจข้านัก!” เสยี งหัวเราะเบาๆ ดังมาอย่างพงึ พอใจ