ทัณฑ์รักมาเฟีย

ไม่มีทางมาทำงานกับคณุ หรอก ตอ่ ให้เสนอเงนิ เดอื นเยอะขนาดไหน’
“รอสกั ครนู่ ะคะ ลกู ค้าจ๋า” พนักงานในร้านนำเสอ้ื ผ้าและรองเท้าทเี่ ธอเลอื กเอา

แไวก้ก้ว่อซนงึ่ เหธนอ้าอไาปศคยั ดิ พเงักนิ อยูดท่ ้ำวใยหช้ควั่ นควร่าางวงวา่านอหยยากบิ กโทนิ รอศะัพไรทเ์ มปอืน็ ถพอื ิเศอษอกมาตั้งใจจะโทร. หาเกด
“มาทำอะไรท่ีน่ีนะ่ เรา?” เสยี งห้าวอารมณ์ ดีทท่ี ักอยขู่ ้างตัวทำให้มือถอื ในมือเกือบ

หลน่ ต้องรบี กดตัดสายที่กำลังโทร. ออก หันไปมองคนทักด้วยดวงตากลมโตฉายแวว
ประหลาดใจเต็มเป่ยี ม ไม่นึกวา่ เขาจะเหน็ เธอด้วย

“คุณชาย”

“ดัดผมเหรอ สวยดนี ่ี แตฉ่ ันชอบแบบเดมิ มากกวา่ ” ไมถ่ ามเปล่า แต่มอื ใหญย่ ัง
ยกข้ึนจับปอยผมของเธอมาดจู นหญงิ สาวถอยหลังกรดู ตาวาววับ

“อยา่ มาจับผมของดฉิ ันเชยี วนะ”
“ทำไม หรอื สมี ันจะตก ทำสผี มใหมซ่ ะด้วย” สหี น้าของชายหน่มุ ดเู หมือนจะไม่
พอใจนดิ ๆ เมือ่ มองหน้าเธอ จนแพรวพรรณรายงง กผ็ มเธอ...จะทำอะไรกไ็ มใ่ ชว่ า่ เขา
จะเดือดรอ้ นเสยี หนอ่ ย
“สมี ันไมต่ ก แตด่ ฉิ ันไม่ชอบ มาซอ้ื เส้อื ผ้าใสท่ ำงานค่ะ”
“อ้อ! งั้นเด๋ียวฉันจะจ่ายให้เอง”
“เรอ่ื งอะไรล่ะ”
“สวัสดกิ ารพนักงานไง ไหนเอาบิลมาดูซ”ิ ชายหนุ่มย่นื มอื จะไปคว้าบิลที่
พนักงานย่ืนสง่ ให้ จนหญงิ สาวเบิกตาโตด้วยความตน่ื ตระหนก รบี จับมือใหญท่ ี่กำลังจะ
หยิบบิลข้นึ มาดู ชายหนมุ่ ขืนข้อมอื แล้วก้มลงมองเธอ
“ไม่เอาคะ่ ดฉิ ันจะจ่ายเอง” ขืนเขาเหน็ ชอ่ื และท่อี ยู่ของสำนักงานบางกอกไทม์
บนบิล ความกแ็ ตกหมดน่ะส!ิ
“ผู้ใหญ่ให้ของ ทำไมไม่รับ?” ถามเสยี งดุ แล้วพยายามจะดงึ มอื ข้ึนมา แต่หญิง
สาวย้อื เอาไว้ คว้าแยง่ กระดาษขนาดครง่ึ เอสโี่ ดยเอาตัวเข้าบังไมใ่ ห้เขาก้มลงมองเห็น

จงึ กลายเปน็ ว่ารา่ งของเธอตกไปอยูใ่ นอ้อมแขนของหม่อมราชวงศ์อัครัชอยา่ งไม่ร้ตู ัว
โดยมือใหญ่ข้างหนงึ่ รัดรอบเอวเลก็ เอาไว้

“เอามาเลยนะ ของคนอืน่ เขา อยา่ เสยี มารยาทสคิ ะ” เธอขฟู่ อ่ เมอื่ มอื เรยี วพับ
บิลเก็บหลังจากคลด่ี ูเล็กน้อยเพือ่ เชก็ จำนวนเงนิ

“ทำไมถึงหวงนัก” เสยี งถามน้ันดังอยขู่ ้างหูเธอ จนสมั ผัสได้ถึงลมหายใจอ่นุ ๆ ที่
ระบายอยู่ข้างแก้มจนไรผมปลวิ

เทา่ นั้นเองแพรวพรรณรายกส็ ะด้งุ เฮือก เมือ่ ลดสายตาลงเห็นมอื ใหญ่ทาบบน
หน้าท้องในอาการกอดประคองหลวมๆ จนเธอขนลุกซู่ หน้ารอ้ นวบู พร้อมกับนึกโมโห
ตัวเอง

“ปลอ่ ยดิฉันนะคะคุณชาย”
“กลัวล้มเทา่ น้ัน ทำไมต้องแย่งเหมอื นเดก็ ๆ ไมใ่ ห้จา่ ยกไ็ มจ่ ่ายส”ิ ฝ่ายชายบอก
เหมือนหน่ายใจ
“สพี่ ันสามร้อยห้าสบิ ค่ะ” เธอรบี หันไปบอกราคาหลังจากทด่ี ึงมอื อุ่นออกอย่างไม่
เบานัก
เม่อื ก้กี ็ว่าจะจา่ ยเอง แต่ตอนน้ีถือว่าเป็นค่าแต๊ะอ๋ังก็แล้วกัน! จอมเฮ้ยี วคดิ เข้า
ข้างตัวเอง
“ต้องเอาบลิ ไปเบิกกับฝา่ ยการเงิน เอาบลิ มาส”ิ
“ไม่เอา งั้นดฉิ ันจา่ ยเอง” จมกู โด่งเลก็ เชดิ ข้ึนแล้วควานหาเงนิ ในกระเป๋า
เปลย่ี นใจทันควัน
“ราคานั้นใชม่ ้ัยครับ?” นายหัวแห่งเมืองกระบี่กลับหันไปถามพนักงานงา่ ยๆ เสยี
เอง

“ใชค่ ะ่ คุณชาย”
“ไมต่ ้องทอน” เขาบอกหลังจากหยบิ แบงก์ พันห้าใบยนื่ ให้พนักงานทไ่ี หว้อย่าง
นอบน้อม สหี น้ายินดจี นออกนอกหน้า แพรวพรรณ-รายย่นจมูก หากท้ายสดุ ก็พนม

มอื ไหว้อย่างดี เพราะถึงอยา่ งไรมารยาทท่ีได้รับการอบรมก็อยูใ่ นสายเลือด

“ขอบคุณคะ่ ”
“ไมเ่ ป็นไร ไปหาอะไรกนิ กันเถอะเรา”
“อ้าว คณุ ชายมากับ...ง่า คณุ หญงิ จติ รวดไี ม่ใชเ่ หรอคะ?”
“แคผ่ า่ นมาเจอกันเทา่ นั้น ไปเถอะนา่ เหน็ ชลธศิ บอกวา่ พรงุ่ น้ีเราจะไปเรม่ิ งาน
แล้วใชม่ ้ัย?”

“ใชค่ ะ่ ”
“ดี ง้ันก็ข้นึ ไปพร้อมกัน ฉันจะกลับไปท่ีเกาะพรงุ่ น้ีพอดี”
“คณุ ชายมาทำอะไรที่นค่ี ะ?” เธอยังไม่รับปาก แต่ปรายตามองชายหนุม่ อย่าง
รปะลมอ่ ัดยรชะาวยังเมกอ่ื ับเกดานิ งตเกามงสเขแาลอก็ อสก์งมา่ ยาดๆ้านอนาอจกจะออกจเพากิ่งอเหอน็ ฟวฟ่ารซิ า่ ขงสองงู ใเฮหเญวน่อยอู่ในนิ ชดุอัเนสดอ้ื าเมชัน้ติ
ซงึ่ อยไู่ มไ่ กลจากห้างฯ น้ีนัก
“มาทำงานสิ ไปเถอะ อยากกินอะไร?” ไม่ถามเปลา่ แต่มอื ใหญย่ ังรวบกำข้อมือ
เล็กเอาไว้แล้วลากเธอไปราวกับเธอตกลงกับเขาเรยี บรอ้ ยแล้ว
“เด๋ียวสคิ ะ ดฉิ ันไมห่ วิ หรอก ยังมงี านต้องทำค่ะ” ก็วันน้เี ธอมนี ัดกับ ส.ส. วศนิ
ที่บ้านของเขาเพื่อสัมภาษณ์ ตามทน่ี ัดเอาไว้ ขนื เธอออกเดินทางชา้ กว่าอกี หนึง่ ชัว่ โมง
หลังจากน้ี... มหี วังไปสายแหงๆ

“อ้าว! นกึ วา่ วา่ งงานซะอีก?” ค้ิวเข้มเลกิ สงู เป็นเชงิ ประหลาดใจ ทำให้ปากสชี มพู
ท่ีขยับจะแก้ตัวหุบลงอยู่ชวั่ อึดใจเพื่อตั้งสติ

“งานสว่ นตัวคะ่ ชว่ ยทำอะไรให้คณุ อาจรลั นดิ หน่อย”
“ง้ันเหรอ?” สองหนุ่มสาวยืนอยู่กลางทางเดนิ จนเปน็ ที่จับตามองของผู้คนท่ีผา่ น
ไปมา เพราะฝ่ายชายน้ันสงู ใหญ่ผดิ ชายไทยสว่ นมาก แถมหน้ายังแทบมองไม่ออกว่ามี
เลือดไทยอยู่ในตัวถึงครงึ่ หน่งึ แพรว-พรรณรายบิดข้อมือออก เงยหน้าข้ึนมองนายหัว
หน่มุ หน้ามุย่ ชักอดึ อัดกับสถานการณ์ น้ีเตม็ ทน

“ฉันยังไม่กินข้าวเทยี่ งเลย นจี่ วนจะบ่ายสามอยู่แล้ว” เสยี งห้าวหลดุ ออกมาจาก
ปากด้วยคำอธบิ ายทีท่ ำให้หญงิ สาวเผยอปากค้าง ‘ก็แล้วมาบอกฉันทำไมมทิ ราบ!?’

“ก็ไปทานสคิ ะ”

“ไม่เคยกินข้าวคนเดยี วซะท”ี
“ก็ไปกนิ กับคุณหญิงจิตรวดี ร้านนั้นไง” น้วิ เรยี วชไ้ี ปทางร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ห่าง
ออกไปนัก พลางปรายตามองเพ่ือให้แนใ่ จวา่ คนข้างในจะไม่ออกมาเพ่อื ทำให้แผนของ
เธอแตก

“ไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“ง้ันก็กนิ อยา่ งอ่ืน”
“นั่นสิ ไปกันเถอะ หิว”

“กด็ ฉิ ันบอกแล้ววา่ มธี รุ ะต้องไปทำ”
“ธุระอะไรละ่ เด๋ียววานเกษมไปทำให้ก็ได้ รออย่ทู ีล่ านจอดรถแน่ะ”
“ธรุ ะสว่ นตัว จะใช้คนอ่ืนไปทำได้ยังไงกันคะ แล้วทำไมคุณชายต้องอยากกนิ
ข้าวกับดิฉัน” เธอถามตรงๆ ไมอ่ ้อมค้อมจนสายตาทม่ี องมาปรากฏแววย้มิ หัวข้ึนมาชัว่
วบู
“เรากำลังจะได้รว่ มงานกัน ก็ควรรจู้ ักกันเอาไว้ อกี อย่างถือเปน็ ค่าเส้อื ผ้าท่ีเธอไม่
ยอมให้ฉันดบู ลิ นั่นกแ็ ล้วกัน”
พอเขาพดู อย่างนั้นคนฟังเลยหน้าแดง “ถ้าอย่างนั้นดิฉันจ่ายเงินเองก็ได้คะ่ ”
เธอกำลังจะค้นกระเป๋าหาเงินมาคืน แตต่ ้องชะงักเมอื่ เหน็ สายตาของชายหนุม่ ท่ี
มองมาราวกับจะตำหนิ
“เอาเถอะ อยากไปนักกไ็ ป” เขาบอกสหี น้าเฉยชาแล้วหันหลังเดนิ หา่ งออกไป
ทำให้แพรวพรรณรายอ้าปากค้าง ก่อนทีอ่ ะไรบางอย่างจะฉดุ ให้เธอเดนิ ตามเขาไป
แต่ฝา่ ยชายก้าวยาวและเรว็ จนมือเรยี วต้องคว้าทอ่ นแขนแกรง่ เอาไว้
เจ้าตัวให้เหตผุ ลกับตนเองวา่ ... เพราะกำลังจะมาเปน็ เจ้านายเท่าน้ันหรอกนา่ ขัด

ใจกันมันไมด่ ีกับงาน!
“เด๋ียวสคิ ะ”

“อะไรอกี ?” คนตัวสงู หันมาถามด้วยสหี น้าเหนื่อยหนา่ ยจนคนเดนิ ตามเกือบทำ
ปากยน่ื เหมือนยามท่อี ยู่กับคนในครอบครัว

“กินก็ได้ แต่ต้องเรว็ ๆ นะคะ เด๋ียวจะไปทำธรุ ะสาย”
“ก็เทา่ นั้นแหละ ออกไปกินข้างนอกกแ็ ล้วกัน รา้ นในน้ีไม่อรอ่ ย”
พร้อมขแอพงรสวว่ พนรใรหณญรท่ายถ่ี กูก้มแลยงง่ มไปอชงวข่ ้ยอถมอือื ตัวเไอมง่เทข่ถี้าใูกจรววา่ บเปไป็นจองู ยอา่ ีกงรนอ้ไี บปอไดย้ยา่ ังงอไงอ่ นใหจากเป็น
ทผ้วชู ่าาบยคุ อล่นื ิกทข่ีไมอ่งใผช้เูช่ ปา้ายหตมรางยหอนย้า่าทงีเ่เธขอามนานิ ททำอาใยนา่ งใจนว้ี ่าเป็นเธอม‘คีหุณวังชสายลัมดาทเ้ิงฟแียล’้วชไกมห่เนห้มาไือปนแกลับ้ว
ลักษณะของหนุ่มเจ้าช้ทู ั่วไป ลักษณะของเขาชวนให้เกดิ ความเกรงขามกับคนรอบข้าง
ได้โดยไมร่ ตู้ ัว ก็คงเพราะอยา่ งน้กี ระมังพอ่ ถงึ ได้มีสาวๆ ไมเ่ ลือกหน้า
ดแลึงมะเอื ดอินเอมเคกอ่ื ยีคงดิแกตอันย่เหไ่าปมงนอื โ้ันนดชคยวาทยาอมหดขนฝุน่ ุม่ เี ขจท้อ้ะามใงหสีบ้ชมัางา้ ผลปัสงรพะจกนเิ ศาเรธษกอเ็แพเดทรินราะกตเซขามมึาทเเปขันน็้ามฝาา่จยนปจละอ่เอย่ยมปอื รเะธทอ้วเสงแยี ลเอ้วง
“ร้านน้ันอรอ่ ย เกษมเคยพามากิน” ชายหนมุ่ พยักพเยดิ ให้ดรู ้านก๋วยเต๋ยี วข้าง
ทางท่มี ีคนคอ่ นข้างมากจนหญงิ สาวตาโต ไม่นึกวา่ คนระดับเขาจะชวนเธอมากนิ อะไร
แบบน้ี

“คุณลงุ ทำอะไรอยคู่ ะ ไม่ชวนมากินซะด้วยกัน?”
“นา่ จะกนิ เสรจ็ แล้ว เพราะบอกวา่ จะกินตั้งแต่ฉันเข้าไปข้างใน”
พันกว่า“ใหแ้ดถฉิ มันยเังลเ้ีอยงาบนิละคไปะเ”บิกเกลับ้ยี ฝง่ากย๋วบยัญเตช๋ียขี วอยงังอไงอกฟ็ไฟมิซถ่ องึ สีกอทงอรด้อนยับวแา่ คล้มุ กเกกับนิ คคา่ ุ้มเส้อื จผอ้าสม่ี
เฮ้ียวย้มิ กรมิ่ อมิ่ เงินกับแผนการของตนเอง

“เอาส”ิ อัครชั พยักหน้ารบั ด้วยรอยย้ิมขบขันเมอื่ ก้มลงมองเธอราวกับลว่ งรคู้ วาม
ในใจ จนผวิ หน้าเนียนชักจะเปล่งปลั่งจนต้องรบี ดตุ นเองในใจวนุ่ วาย

“เสน้ เล็กคะ่ ใสม่ ะระเยอะๆ”
“เกาเหลากับข้าวเปล่า แล้วกเ็ ลก็ แห้งท่ี” หม่อมราชวงศ์อัครัชสัง่ บ้างแล้วนัง่ ลง
บนเก้าอ้แี บบสองคน
พ่อค้าก๋วยเต๋ยี วรบี ยกมือไหว้ เหน็ ชดั วา่ ร้จู ักนายหัวของเมอื งกระบดี่ ี รอยย้มิ
กว้างขวางจรงิ ใจราวกับกำลังจะได้ทำอาหารให้เทวดากิน โดยที่ชายหน่มุ ย้มิ รับน้อยๆ
ท่าทางตามสบาย
ผืนเล็ก“โนพากยหหัวัวบอผกมเจปะ็นทภำใาหษ้เาปใตน็ ้ พเิ ศษเลยนะครบั ” พอ่ ค้าผิวคอ่ นข้างขาวท่ใี ช้ผ้าขนหนู
พรรณร“าขยอเบบิกใจตากวข้าางยดไีรมเึ อ่ปยลาา่ ก?”เชอื่ วชา่ าเยขหาจนะุ่มพตูดอภบาเษปา็นใตภ้ไาดษ้ดาเ้วดยียวทก่าันทางเปในน็ ขธณรระมทช่ีแาพติไรมว่
นเค้เี อกะิดเมขาินด้วโยดลยักทษสี่ ณงา่ ะรทาศี่เปไี มน็ ไ่ ผด้นู้ลำดโลดงยดแ้วทย้จสนง่ิ หแญวดิงลส้อาวมตร้อองบทกึ่งาทย้ังเทลไ่ียมแเ่ มต้แ็มตใ่นจ้นอักย... ผู้ชายคน
“พอได้ครับ” ตอบด้วยรอยย้มิ เต็มหน้า
แตเ่ ทา่ ที่เธอสงั เกตจำนวนคนในรา้ น ท่าทางจะไมพ่ อได้เฉยๆ แน่ เพราะ
แนตอม่ กเี จดา็กกลคูกนมทือนี่ อัง่ ยโตสู่ ๊ะอแงลส้วามคยนังคมอีคยนชมว่ายยเืนหตลอ่ ือคิวรมอือสทัง่ ำองีกานหเลปาน็ ยรระาวยิงท้ัพงท่อี่คคุย้ากมัอบี ยลคูกู่ นค้าเดด้ียวยว
สหี น้าแจ่มใส โต๊ะถกู เคลียร์อย่างรวดเรว็ ไปให้เดก็ ล้างจานหลังร้านเม่อื มลี ูกค้าเก่าลุก
เพื่อให้คนใหม่มานัง่
หญงิ สาวหันไปมองโต๊ะรอบๆ ด้วยสหี น้าผอ่ นคลายด้วยเป็นคนกนิ งา่ ยอยงู่ ่ายมา
แต่ไหนแตไ่ ร อาหารมาเสริ ์ฟในเวลาไม่ถงึ ห้านาทดี ี ขาดแต่เส้นเล็กแห้งที่คุณชายอัครัช
สงั่ เอาไว้ ซงึ่ คาดว่าคงจะตามมาในไมช่ ้า
“อรอ่ ยนะ น้ำซปุ กลมกลอ่ ม มะระขมนิดๆ ลองแล้วจะตดิ ใจ นายเล้งเขาขาย
อาทติ ย์ ละห้าวัน หยดุ จันทร์ อังคาร เพราะวันหยดุ ลกู ค้าเยอะ”
“ยังกับพนักงานบรษิ ทั เชยี วนะคะ”

“แกบอกว่าทำงานแล้วต้องมเี วลาใชเ้ งนิ บ้าง บ้านอยู่ในเมอื งข้างศาลากลาง

จังหวัดหลังใหญๆ่ ไง เคยเห็นม้ัย?”
“บ้านทรงยโุ รปหลังน้ันน่ะเหรอคะ?” หญงิ สาวเบกิ ตากว้างโดยทีช่ ายหนุ่มไมต่ อบ
นอกจากดวงตาพราวระยับเม่ือเห็นเธอหันไปมองพ่อค้าผ้าข้รี ้วิ หอ่ ทองอกี รอบ
แกลาออกจากเป็นผู้จัดการธนาคารชว่ งเศรษฐกจิ ล้มปี 40
“จบมาจากเยอรมัน มีเเฟรนไชส์ราวสบิ กว่าท่ีม้ังในกระบ่ีกับจังหวัดใกล้ๆ บอกวา่
มาเปดิ รา้ นขายก๋วยเต๋ียว
ขายเทา่ น้ีพอ เพราะไม่อยากเหนอื่ ยมาก”
หญิงสาวพยักหน้าหงกึ ๆ อยา่ งเข้าใจ วกิ ฤตเิ ศรษฐกจิ ในปี 2540 ทำให้เศรษฐกจิ
ไทยล้มละลายจนคนไทยบางกล่มุ ในขณะน้ันเปรยี บกับการเสยี กรงุ ครัง้ ทส่ี าม ตา่ งชาติ
พอเจตุา้าเสสหาัวรหมดกากกรันรมมเาขย้ากยโลรึดงากแยจิ รรกมา่ งารเปทก็นกุ ารยภกาาคจอ่ กสสวร่ ้านงขแบอปกงิโปรตับรระหเเคนทม้ศีสี นิ ฯพละรฯงทุ พั้งภเะศรารงัคษกฐาใรี คนเนงเนิ มเคอื ยงรไทวยยกแแาลลระธะชบนนรารคชดาน้ั รา
กลางตกงานกลับชนบทมาทำธุรกจิ เล็กๆ น้อยๆ
อพดำยอรามัสกีพพเปอ“รตน็กะอรเินาสนชอื นททถั้นา้าานงยสตเังาศอมเรดนาษ็กรหฐถอกนทยิจึ่งจ่ีเู่ วลขะ่าอยเปคง‘ลเกะ่ อีย่ าเนรชเไปยี ปน็ คเสุณพทอื ำรพนใะอ่หบั้นเ้กาลไทลม่าสัตบส่ มเอำปคเนดน็ัญทจ็ เเ่พศี รรสรยี ษะำนเคฐจหัญก้านิอจอัแงยยสบหู่ ู่ทอบืัวี่เวพทร่าา่าอกมนเอ่ีเพเศคนยี รยหษงมนฐพี้กาไนรจิมะ้ันแต่ รบ้เอารชบงา
ทั้งหมด แม้แตค่ รง่ึ ก็ไมต่ ้อง อาจจะสกั เศษหนง่ึ สว่ นสก่ี จ็ ะสามารถอยไู่ ด้...’ ที่บ้านเลยลง
ผักสวนครวั กับไม้ผลเพิ่มอีกเพียบ” หญงิ สาวเลา่ อมย้ิมเป่ยี มสขุ เมอื่ นึกถึงบ้านเรอื น
ไทยก่อนจะชะงักกึกเมือ่ เหน็ วา่ ตัวเองชักจะพดู มากไป เพราะสายตาของราชนิกุลหนมุ่
มองมาอยา่ งประเมนิ แต่ท้ายทส่ี ดุ เขากไ็ มไ่ ด้ถามอะไรให้เธอใจหายใจควำ่

“คณุ พอ่ ของเราท่านมคี วามคดิ ดี”
“เอ้อ... ขอบคุณค่ะ กนิ สคิ ะ ทา่ ทางนา่ อรอ่ ย” รบี เปลยี่ นเรอื่ งคยุ เสยี ละดี
“กินด้วยกันกไ็ ด้นะ เอาข้าวมั้ย?” หางเสยี งมีรอ่ งรอยเอน็ ดจู นทำให้หญงิ สาวท่ี
ไม่เคยหวัน่ ไหวต่อเพศตรงข้ามเดาะล้ินในปากเบาๆ

“ไม่เอาคะ่ แคน่ ้ีกอ็ ่ิมแล้ว กินอิม่ นักจะง่วง” พดู แล้วกก็ ้มหน้าก้มตาใชต้ ะเกียบ

คบี เสน้ ก๋วยเต๋ยี วเข้าปากอย่างเรยี บร้อย
“เรายังอ้วนได้อีกมาก สาวๆ มเี น้อื มหี นังหน่อยก็น่ารกั ดี”
“ถ้าคณุ หญิงจิตรวดีมาได้ยินคงน้อยใจแย”่ เพราะปากพาจนแท้ๆ เลยทำให้เผลอ

หลดุ สง่ิ ที่คิดในใจออกไปโดยไมร่ ้ตู ัว จนชายหนุ่มมองมาน่งิ ใชต้ ะเกยี บคีบข้าวเข้าปาก
เออ่ื ยๆ

“อย่าพดู ถึงเธออย่างนั้น มันไม่ดี คนอืน่ ได้ยนิ จะพานเข้าใจผิด” คำพดู อยา่ ง
สภุ าพบุรษุ เหมอื นสอน แตแ่ ฝงการปฏเิ สธไปในตัวทำให้แพรวพรรณรายรบี ยกแก้วน้ำ
ข้นึ ดม่ื หน้าร้อนผา่ ว

“ขอโทษค่ะ” เธอตอบเบาแทบไม่มีเสยี ง หน้ามุ่ยเล็กน้อยแตก่ ้มลงเก็บอาการ
“กินเถอะ ไหนบอกว่ามธี ุระจะต้องรบี ไป”
หญิงสาวไมต่ อบแต่พยักหน้ารับ ขณะที่หมอ่ มราชวงศ์อัครชั กเ็ ลกิ ชวนคยุ ต่าง
คนต่างกนิ อาหารของตนเอง โดยทชี่ ายหนุม่ กินอาหารสองอยา่ งเสรจ็ ในเวลาเดียวกับ
เธอ และไม่เหลืออะไรท้ิงเหมอื นกับแพรว-พรรณราย
“เอาอกี ม้ัย?”

“อมิ่ แล้วคะ่ ปกติไมเ่ คยกนิ เรว็ เท่าน้ี คดิ เงนิ เลยนะคะ”
“ฮ่อื ” อัครชั รบั คำ มองสาวน้อยทข่ี วนขวายหยบิ เงนิ ออกมาจ่ายทกุ อิรยิ าบถด้วย
รอยย้ิมมมุ ปาก

คา่ อาหารม้อื นั้นแคร่ อ้ ยยี่สบิ แตค่ นท่จี ะเบิกเงินเพมิ่ ได้สพี่ ันกวา่ ใจดีให้ทิปไปสอง
รอ้ ยเพราะถงึ อย่างไรกค็ ้มุ เกินค้มุ จา่ ยเงนิ เสรจ็ ตา่ งคนตา่ งลุกโดยที่เธอหันไปมองหนุม่
ตัวโต

“ดิฉันไปแล้วนะคะ”
“พรงุ่ น้ีจะพร้อมกี่โมง เด๋ยี วให้เกษมไปรับทบ่ี ้าน จะได้ขนของมาเลย”
“โอย ดฉิ ันไปเองได้คะ่ ไม่ลำบากเลย ของก็ไม่ได้มเี ยอะ ท่พี ักมเี ฟอร์นิเจอร์
แล้วใชม่ ั้ยคะ?”

“มคี รบ ออกสักเก้าโมงก็แล้วกันจะได้ไม่รบี ยังไมร่ ้อนมาก”
“ไปกับเรอื ทไ่ี ปสง่ นักท่องเทีย่ วรเึ ปล่าคะ?”
“เปลา่ ไปกับเรอื สว่ นตัวของฉัน”
“ไมไ่ ปได้มั้ยคะ ให้ดฉิ ันเดินทางไปอยา่ งปกตกิ ับทัวร์ดีกว่า คุณชลธิศบอกวา่ มี
เรอื เข้าออกทุกวัน โทร. ไปถามเวลาออกมาเรยี บรอ้ ยแล้วด้วยคะ่ ”
ดว่ น ท“ำเใรหาเ้หปญ็นิงอสะาไรวกรับีบสฉาั่นยนหักนห้าหนวาือรแังเกก้ตยี ัวจเรปไึ็นง?พ”ัลวนัน้ำเสยี งดขุ รมึ ข้นึ มาอย่างปัจจบุ ันทัน
“อุ้ย ไมใ่ ชน่ ะคะ แตด่ ิฉันเกรงใจ อีกอยา่ งเรากำลังจะมาเป็นเจ้านายลูกน้อง คน
อน่ื ทราบจะครหาได้นะคะ ปกติคุณชายเคยพาลูกจ้างข้นึ เกาะด้วยตัวเองเหรอคะ?”
“ลกู จ้างปกติก็ไม่เคย” จรงิ ๆ ไมเ่ คยหรอก แตเ่ ว้นเอาไว้ให้เธอเข้าใจไปอกี อย่าง
“เรากลัวเสยี หายนักเหรอที่ต้องไปไหนมาไหนกับฉัน?”
“ดฉิ ันไม่ได้กลัว ดิฉันกลัวแทนคณุ ชายต่างหาก”
“ฉันไม่กลัว งั้นกเ็ กบ็ ของไว้ เจอกันเก้าโมงเชา้ พรงุ่ น้”ี ชายหนมุ่ บอก
รายละเอียดเพิม่ อกี นิดหน่อยถึงสถานทีน่ ัดหมาย ก่อนจะยกมอื ข้นึ แตะแก้มเนียน
ละเอียดเบาๆ เหมือนหยอกเย้า
“แล้วเจอกัน พรรณราย”
มือเรยี วยกข้นึ กุมแก้มที่ร้อนวูบวาบ หน้าแดงจัดข้ึนมาทันที โดยทีค่ นทำเดิน
ลอยชายหา่ งออกไปอกี ด้าน ซงึ่ เกษมมารอรับอยูแ่ ล้วและก้มศรี ษะให้เธอนดิ ๆ จากนั้น
รา่ งสงู ใหญ่กับบอดีการ์ดสว่ นตัวกเ็ ดินหายลับไปด้วยกัน
‘ฮึ่ม! แต๊ะอ๋ังอีกแล้ว คราวหน้าจะให้จ่ายมากกวา่ น้อี ีก คอยด’ู สาวน้อยอาฆาต
หนักมองตามแผ่นหลังกว้าง จึงไม่เห็นรา่ งสงู ระหงที่เพง่ิ กินอาหารญี่ปุ่นเสรจ็ ออกมากับ
ลกู ค้า ทันได้เห็นภาพของเธอกับหมอ่ ม-ราชวงศ์อัครชั ก่อนแยกจากกัน

หญิงสาวขับรถมาถึงบ้ านท่ใี หญ่โตราวกับคฤหาสนข์ องนักการเมืองชอ่ื ดังใน

เวลาบา่ ยสามโมงห้าสบิ นาทพี อดี ณรงค์ เป็นคนออกมารับหน้าเมื่อคนรับใชพ้ าเธอเดนิ
เข้ามาในบ้านโอโ่ ถง

ห้องรบั แขกทีเ่ ธอมานัง่ รอ ส.ส. วศนิ มตี ู้โชว์ เก็บสะสมเครอื่ งลายครามของเกา่
ไว้หลายตู้ ฝาผนังประดับภาพของเจ้าของบ้านถ่ายคู่กับบรรดานักการเมอื งและผ้นู ำ
ประเทศในหลายวาระและสมัย เฟอร์นเิ จอร์ราคาแพงทกุ ช้นิ ท่นี ่าจะสงั่ มาจากนอกเมือ่ ดู
ยหี่ ้อ แตเ่ มื่อมารวมกันแล้วกลับดูขัดตาอยา่ งประหลาดสำหรับคนทเ่ี คยชนิ กับบ้านผู้ดี
เกา่ อยา่ งเธอ

‘สะสมของปลอมซะด้วย’ ปากบางอมย้มิ ขมุบขมิบกับตัวเองเมือ่ ยน่ื หน้าเข้าไป
จนชดิ ต้ลู ายครามหน่งึ เพอ่ื ชมข้าวของภายในท่ีปลอมเสยี เกือบเหมือนของจรงิ

‘ทา่ จะโดนหลอกขายมาอกี ที เฮ้อ... นา่ สงสารจรง๊ิ ’
งานเป็น“คกณุารมหาเันรว็กดลนีับ”่ีมาเไสหยีว้งเจท้าักขทอ่ดี งังบข้า้นนึ ทด้ีเ่าพนิ่งหมลาังถทงึ ำอใยห่า้แงพอร่อวนพนร้อรณม รโาดยยรบที ป่ีอรกี ับฝส่าหยี นรับ้าเไปห็นว้
ด้วยสหี น้าย้มิ แย้ม

“เชญิ นั่งเถอะ” ส.ส. วศนิ อยู่ในชดุ เส้อื เชต้ิ เกบ็ ชายเข้าในกางเกงสแล็กส์ ถ้าใส่
สทู อีกตัวกพ็ รอ้ มทจี่ ะออกไปข้างนอก

“ขอบพระคณุ ทา่ นมากค่ะทีใ่ ห้โอกาสดฉิ ัน”
“ไมเ่ ป็นไร ดทู า่ วา่ จะมีหนังสอื พมิ พ์ ของคณุ เท่านั้นท่ีได้สัมภาษณ์ ครบทุกคน”
กสมาั รภทาักษเณชน่์ สนอ่ื ั้นทไี่แหสนดทง้ัวงส่าร้นิ ขู้ า่ วดนอี อยก่าจงายกิง่ ขอให้สอื่ รอเฟพังรแาะถทล่างนขผา่ ้ววู ขา่ รอาชงเกจา้ารหจนัง้าหทว่รี ัดะไดมับ่ยสองู มกใวห่า้
ตน ทั้งยังไม่ยอมให้ความเห็นเรอ่ื งคดีบกุ รกุ ปา่ กับข่าวการสงั่ ย้าย ท่จี นบัดน้คี ำสงั่ ย้ายก็
ยังมาไม่ถงึ
“เปน็ เพราะทา่ นเมตตาเทา่ นั้นหรอกค่ะ” เธอตอบย้ิมๆ “ดิฉันขออนุญาตใช้
เครอ่ื งบันทกึ เสยี งการสนทนานะคะ”

“เชญิ ตามสบาย แล้วนายหัวอัครล่ะ ท่านว่ายังไงบ้าง”
“นายหัวอัครจะเป็นของบางกอกสดุ สัปดาห์ ในอาทติ ย์ ถัดๆ ไปค่ะทา่ น เพราะ

อะไรทา่ นคงทราบดีอยู่แล้ว” เธอตอบด้วยสหี น้าเป็นปกตแิ ม้จะยังไมไ่ ด้นัด
หม่อมราชวงศ์อัครัช และไม่ร้วู า่ เขาจะยอมให้สมั ภาษณ์ หรอื ไม่

“ผมเข้าใจ น่าเหน็ ใจนายหัว”
“ทราบว่าทา่ นเป็นคนติดต่อนายหน้าค้าท่ีให้นายหัวอัครด้วยใชม่ ้ัยคะ?” เธอแกล้ง
หยอดจากสงิ่ ท่ีรมู้ า
“ก็เรอ่ื งน้ีแหละทีผ่ มลำบากใจ...” จากนั้นคำอธิบายอยา่ งน่าเชอ่ื ถือก็หลั่งไหลออก
มาจากปากของ ส.ส. คนดัง

“ผมเป็นนักการเมอื ง กพ็ อมรี ายได้ทางอ่ืนบ้าง อยากทำงานให้สังคมก็ต้องอย่าง
นน้าแี ยหหลัวะอคัคุณรรจู้ ลักำเพพังรเางะนิ เคเดยือใชนไ้ ปหรวะ้วจาำนตกำแันหมนาง่ คไมงน่ไมึก่พวอ่าเรอ่ื นงาจยะหเปน็น้าคแบนบนน้ัน้”ี กเ็สพหี ยี นง้าแขนอะงนวำศในหิ ้
หนักใจพอๆ กับน้ำเสยี ง
“ท่านยืนยันว่าไม่มสี ว่ นร้เู หน็ กับเรอ่ื งน้ี”

“ผมยนื ยัน”

แพรวพรรณรายป้อนคำถามไปเรอื่ ยๆ โดยพยายามไม่กดดันผู้ถูกถามมากนัก
แต่บางคำถามนักการเมอื งหนุ่มใหญก่ เ็ ลี่ยงไปเสยี หรอื ไม่ยอมตอบ โดยอ้างว่าพูดไมไ่ ด้
“เรอ่ื งเลือกตั้งทจี่ ะมาถึง ท่านคดิ วา่ ยังไงคะ เรอ่ื งทีเ่ กิดข้ึนจะมผี ลกระทบกับ
คะแนนเสยี งของพีน่ ้องประชาชนรเึ ปล่า?”

“กค็ งมีบ้าง แตผ่ มเชอ่ื ว่าพนี่ ้องชาวกระบย่ี ังไว้ใจในตัวผม ผมเปน็ คนท่นี ี่ เกิดที่
นี่ กอ็ ยากทำประโยชน์ ให้คนบ้านเรา ยังไงความจรงิ กค็ งปรากฏออกมาวันยังค่ำในเมอ่ื
ทา่ นนายกฯ สัง่ การให้ดเี อสไอลงพ้นื ท่แี ล้ว ผมไมก่ ลัว” สหี น้าของเขาขงึ ขังกับสงิ่ ท่ี
บอก พอๆ กับน้ำเสยี งเหมอื นที่ใชใ้ นการปราศรยั หาเสยี ง
พยายาม“อบยังาคกับฝสาหีกนบ้าอไกมอใ่ หะ้ไแรสกดับงคอนารกมรณะบ์ อี่บะ้าไงรคอะอ?ก” มานอแกพจราวกพรอรรยณย้มิ รานยดิ ตๆั้งคบำนถารมมิ สฝดุปี ทา้กาย
วศนิ ใชเ้ วลานานกวา่ จะฝากฝังสงิ่ ท่เี ขาอยากพดู หมด จนเธอเบอ่ื แทบยกมือปดิ

ปากหาวเพราะอยากกลับไปเก็บของเต็มที ใจคดิ ไปถึงวันพรงุ่ น้ีท่ีจะต้องเดินทางข้ึนไป

บนเกาะว่ามีอะไรรอเธออยบู่ ้าง
“ขอบคุณทา่ นมากนะคะทสี่ ละเวลาให้ดฉิ ันสมั ภาษณ์ ” มือเรยี วเอ้อื มไปกดปดิ

เครอ่ื งบันทึกเสยี ง เพื่อไมใ่ ห้อกี ฝา่ ยได้มีโอกาสพูดจาน้ำท่วมทงุ่ ไปมากกวา่ น้ี
กันเพรแาะคว่นศ้ีกนิ เ็ เอปียน็ นนจักะแเจยร!่ ยาตนัวถี่ ย้างไมสเ่ คหี ยนไ้าดข้รอบั งขเ้อขมาจลู รมงิ าใกจ่อพนอหๆน้กาเับธอน้กำเอ็ สายี จงเคหนล้ิมักไแปนเน่หมชอืวนน
เชอื่ ไมแ่ ปลกใจท่ไี ด้ทน่ี ั่งในสภามาแล้วหลายสมัย

“ขออนญุ าตถ่ายรปู ท่าน กับในบ้านน้ีหนอ่ ยได้ม้ัยคะ?”
“ถา่ ยบ้านคงไม่เหมาะ แตถ่ ่ายรปู ผมไมม่ ปี ัญหา” แพรวพรรณ-รายก้มลงปรบั
เลนส์กล้องเพอื่ แอบย้มิ กับคำตอบน้ัน ร้อู ยู่แล้ววา่ ทำไมเขาไมย่ อมให้ถา่ ยในบ้าน
ถา่ ยออกไปก็ประจานกันน่ะสิ ในเมอ่ื บ้านหลังใหญ่ขนาดน้ี แถมเฟอร์นิเจอร์หรู
เกนิ ฐานะ ทั้งทเ่ี มือ่ เรม่ิ เล่นการเมอื งฐานะของวศนิ อยู่ในข้ันชนช้ันกลาง ดีวา่ ได้ภรรยามี
ฐานะดี จึงมีเงินทนุ มาใช้ในการหาเสยี งจากนักการเมืองท้องถ่นิ เข้าสนู่ ักการเมืองระดับ
ประเทศ และคงจะใช้อำนาจหน้าทก่ี อบโกยผลประโยชน์ กลับมาเกินคุ้มจนถงึ ทกุ วันน้ี
ขนื ถา่ ยออกไปคนมีคำถามตามมา อาจจะโดนตรวจสอบความโปรง่ ใสไม่ร้ตู ัว
“ดิฉันเข้าใจคะ่ ทา่ น” หญิงสาวหยิบกล้องถ่ายรปู ข้ึนมาบันทึกภาพหลายภาพ เพ่ือ
เกบ็ ภาพที่ดที สี่ ดุ ขณะทีน่ ักการเมอื งหนุ่มใหญช่ วนคุยอกี หลายคำ ลงท้ายว่า...
“อยกู่ นิ ข้าวเย็นด้วยกันก่อนสคิ ณุ ”
“คงไม่ดแี น่คะ่ ถ้าใครทราบ ทั้งท่านและดฉิ ันจะโดนครหา”
คำตอบของเธอทำให้อกี ฝา่ ยโบกมือแล้วหัวเราะ “อยา่ คดิ มากสิ ใครมันจะมารู้
อยู่ในบ้านของผมแท้ๆ รับรองจะสงั่ ไมใ่ ห้เดก็ ปากโป้ง” ไมเ่ พียงแต่คำพูด หากสายตาที่
ขสงย่ มะาแมขีนยัยงแหอาบกแจฝำตงบ้อางงปอิดยบา่ ังงสทหส่ีี นอ่ ้าเคเอ้าาทไาวง้ดเพ้วยศการก้มลงไแหพว้รอวยพา่ งรเรรณยี บรารย้อขยนลกุ ด้วยความ
เพ่อื ป้อ“งขกอันบกพารรไะมค่เณุ ป็นท่กานลมางาทกาคง่ะควแาตมน่คโดิ ยบหารยอื ขกอารงตเริดาสหนิ ้าบมนนใักนขก่าาวรรเขับขยี นองขก่าำวนคัล่ะ”ทกุ อยา่ ง
“โอ๊ย! คณุ ก็พูดไป ผมไม่ได้คดิ อะไรแบบน้ัน”

“มิได้ค่ะทา่ น ดิฉันเพียงชแ้ี จงนโยบายของบางกอกไทม์ ให้ทา่ นทราบ”
“ทำงานเป็นนักข่าว หน้าตาคุณยังเด็กอยู่มาก เดก็ จบใหมแ่ บบน้จี ะได้สกั เทา่ ไหร่
กัน นี่ผมไม่ได้ดูถูกคณุ นะ”
“เงนิ เดอื นน้อย แตพ่ อเล้ียงตัวได้ถ้าไมฟ่ มุ่ เฟือยคะ่ เด็กจบใหมก่ ็อย่างทท่ี า่ น
บอกนัน่ แหละ ต้องอดทนหนอ่ ยค่ะ”
“ผมเข้าใจ คนทำงานเพ่อื อุดมคติ สมัยน้หี ายาก ผมชนื่ ชมจรงิ ๆ” ปากพดู เชน่
นั้น แต่สายตาสอ่ เค้าบางอย่างแทน หากแพรวพรรณรายทำท่าไม่รไู้ มช่ ้ี
“วันน้ีคงพอเทา่ น้ี ดฉิ ันจะขออนุญาตกลับเลยนะคะ”
“ถ้ามีอะไรเหลอื บ่ากวา่ แรง อย่าลมื นกึ ถงึ ผมล่ะ มอี ะไรพอชว่ ยได้ผมยนิ ด”ี
“ขอบพระคุณทา่ นมากคะ่ ” เธอลกุ ข้นึ ยืน ไม่อ้อยอ่งิ เสยี เวลาอกี ตอ่ ไป
“ตามสบาย เด๋ยี วให้ณรงค์ ไปสง่ ทีร่ ถ” วศนิ เองก็ลกุ ข้นึ ยนื กดกรงิ่ ข้างตัวไม่ก่ี
วินาที รา่ งของคนสนิทก็เข้ามาปรากฏตัวในห้องเพือ่ นำแพรวพรรณรายออกไป คงเพอ่ื
ให้แนใ่ จว่าเธอจะไม่ไปแอบถ่ายรปู อะไรเข้านัน่ แหละ
“บ้านท่านสวยมาก หวังวา่ คงพบกันอีกนะคะ คุณณรงค์ ” นักขา่ วสาวหันมาย้ิม
ให้คนสนิททีท่ ำหน้าเรยี บ เขาย้ิมตอบเพยี งเล็กน้อยเมื่อเธอเอ่ยชมบ้าน
คนอาไร้...ไมม่ ีมารยาท คนเขาอตุ สา่ ห์ ชมจะขอบคณุ สักนิดกไ็ ม่มี
หุ่นคล้ายอาเสยี่ นดิ ๆ ของ ส.ส. คนดังเดินออกมามองตามรถญีป่ ุ่นคันเล็กทีห่ าย
ออกไปจากตัวบ้าน ใบหน้าเตม็ ไปด้วยร้วิ รอยครนุ่ คิด ไม่สบอารมณ์
“แกสัง่ คนตามเด็กคนน้ใี ห้ดี ฉันมีลางสังหรณ์ ไม่ดเี ลย”
“เดก็ ใหม่ คงไมก่ ่อปัญหามากม้ังครับ แตผ่ มจะให้คนตามดู”
“แกคงไม่คิดอยา่ งนั้นแน่ณรงค์ หน้าตาสวยเปน็ ผู้ดี พดู จาฉะฉาน ต้ังคำถาม
ออกมาแต่ละอยา่ งเหมอื นกับพวกเก๋าเกม แกคิดเหรอวา่ บางกอกไทม์ จะสง่ นักขา่ ว
ผู้หญิงทไ่ี ม่แนจ่ รงิ มาลงในพ้นื ท่ี แกรมู้ ั้ยว่าฉันเพ่ิงรอู้ ะไรมา”
“อะไรครับท่าน?” ณรงค์ หันมามองเจ้านายอย่างแปลกใจ

ใครๆ อาจจะคดิ ว่าวศนิ ไมใ่ ชค่ นท่รี ้ายนักเพราะบุคลิกของเขาเหมอื นผ้ใู หญ่นา่
เชอ่ื ถอื ยามท่ีเขาให้สัมภาษณ์ ก็ไมใ่ ชอ้ ารมณ์ เหมือนนักการเมืองคนอ่นื แตเ่ ต็มไปด้วย
เหตุผลโน้มน้าวใจ มจี ติ วิทยาดี แม้แตค่ นกระบ่เี องแท้ๆ ยังไม่ตระหนักถึงตัวตนทแี่ ท้
จรงิ ของ ส.ส. คนดัง แต่ณรงค์ บอกได้เลยว่า เสน้ ทางแห่งอำนาจของนักการเมืองหนุ่ม
ใหญ่ โชกโชนและเตม็ ไปด้วยกลน่ิ คาวเลอื ด วศนิ มีสัญชาตญาณในการจับผิดทด่ี ี และ
ใจเย็นพอๆ กับทเี่ ลอื ดเยน็ ในเวลาทต่ี ้องการ

“นายทุนใหญข่ องบางกอกไทม์ คือเสย่ี จลุ ”
“เสย่ี จุลศักด์ ิ ดำรงภักดีกุล เจ้าของเครอื่ งด่มื บำรงุ กำลังนะ่ เหรอครับ?”
“ก็จะใครซะอกี ล่ะ หนังสอื พิมพ์ หัวน้ีเปดิ ตัวมาแคไ่ ม่กป่ี ี แตไ่ ด้รับความเชอื่ ถือ
รวดเรว็ จนมียอดขายสงู ท่สี ดุ ในบรรดาหนังสอื พมิ พ์ ประเภทเดยี วกัน มันให้คนอ่นื ถือ
ห้นุ แทนตั้งหลายคน มันอาจจะสง่ แมน่ ักข่าวคนน้ีมาเพอ่ื จับผดิ ข้ากไ็ ด้ เรอื่ งท่ขี ้าเคย
เลน่ งานมัน”
“แตเ่ ราจะกลัวอะไรล่ะครบั ถ้าผิดนัก...”
“แกอยา่ พดู ไป” วศนิ รบี ยกมอื ข้ึนห้าม “ข้าจะลองกลอ่ มดูสกั หนอ่ ย แต่บอกตาม
ตรงว่าเดก็ คนน้ถี ูกใจข้าจรงิ ๆ ทำงานแรกๆ ก็อยา่ งน้ี อาจจะอยากกินอุดมการณ์ ”
ของวศคนิ ำเตปอน็ บทนี่ร้ันกู้ ันทใำในหห้ณมรคู่ งนคใ์ อก้งึ ลไ้ชปดดิ ้ไวมย่กทค่ี า่ ทนาง“ไทมา่่สนบคารยับใจนถ้ัากคณุ รหสญนงิิยรม้เู รทอ่ื ี่ชงอบเธขออจงะแไปมล่ยกง่ิ
เอาตัวออกหา่ งจากทา่ นเหรอครบั ?”
“แกกอ็ ยา่ ให้คุณหญิงรเู้ รอื่ งสวิ ะ คณุ หญิงจติ รวดี ยังไงก็ต้องมาเปน็ เพชรประดับ
หัวแหวน แต่ผ้ชู ายเรามันก็ต้องมีบ้าง เดก็ นั่นทั้งสาวทั้งสวยกวา่ คณุ หญงิ ตั้งเยอะ เสยี
แตไ่ ม่แต่งตัวเท่าน้ันเอง ลงว่าถ้าข้าได้ไว้ในมือจรงิ ๆ ข้ีคร้าน...”
“แต่เธอเป็นนักข่าว ถ้าเธอไม่ยอมข้ึนมา จะต้องเปน็ เรอ่ื งใหญแ่ น่” นานทปี หี น
กว่าลกู น้องจะเถยี งเสยี งแข็งข้ึนมา
“ถ้าเปน็ อย่างน้ันจรงิ เราก็คงไม่มีทางเลอื ก พรงุ่ น้ีไอ้กษติ มันไปให้ปากคำ แกให้
ไอ้หาญตามดูให้ดกี ็แล้วกัน อยา่ ให้มันแหกคอกข้ึนมาได้ ถ้ามันกล้าทรยศ ข้าจะไมเ่ ก็บ

เอาไว้แน”่ นักการเมอื งหน่มุ ใหญ่สงั่ กำชบั ลูกน้องเรอื่ งกษติ นายหน้าค้าที่ซงึ่ กำลังถกู
สอบหนักอยใู่ นขณะน้ี

“แล้วเรอื่ งนักขา่ วนั่น?”
“เรอื่ งของข้าเถอะ แกอย่าขัดใจข้านักเลยไอ้ณรงค์ ” คนสนิทจำต้องพยักหน้ารับ

ขสาอวงลนดักแสอาพนยรรุตวกั าพษลร์งทรมเี่ณจอ้างรหเาบนยอ้ากทรำ์โ่ตี ลทำังรรข.วับจรกแถันลก้วตลแัวับทเอบบ้าาจไนะวโ้เเหปมร่อนื็่ ้อมพงเี ยดส้าวยี นยงสเครำวคยี าัญกมเยใขนิน้ าคดจาีดกี มเเพธืออรถาเอืะอมดงันไังดขเ้ปพ้นึ น็ยาเหบยญอามริง์
ตดิ ตอ่ เพ่ือขอสมั ภาษณ์ มาแล้วถึงสามครง้ั แต่เขาไมม่ ที ีท่าวา่ จะใจออ่ น

ครั้งหลังท่ีเธอโทร. ไป กลับเหมือนเขาปิดเครอื่ งเอาไว้ตลอดจนเธอนกึ วา่ ตำรวจ
คงให้พยานคนสำคัญเลกิ ใชง้ านโทรศัพท์ มือถอื เสยี แล้ว

“คณุ วฑิ ูรย์ ดใี จจรงิ คะ่ ทคี่ ณุ โทร. มา”
“ชว่ ย...ผม...ด้วย...” เสยี งแหบสัน่ ตอบกลับด้วยความหวาดกลัวแทบไม่เปน็ คำ
ทำให้แพรวพรรณรายขนลุกซขู่ ้นึ มาโดยทันที หญิงสาวรบี เบนรถเข้าจอดข้างทางจนรถ
ด้านหลังบบี แตรใสเ่ พราะความโมโห แต่เธอไมส่ นใจ
“ชว่ ย!? ชว่ ยอะไรคะ คุณอยทู่ ีไ่ หน บอกฉันส?ิ ”
“มันกำลังตามฆ่าผม ตำรวจเปน็ พวกของมัน ผมได้รบั บาดเจ็บ” เสยี งของเขา
แผว่ เบาราวกระซบิ เหมือนกลัวใครสักคนจะได้ยนิ
“คุณอยทู่ ไ่ี หน ฉันจะไปท่ีนั่นเด๋ียวน้”ี
“บ้านพักกรมปา่ ไม้ ผมหนมี า ผมเปิดจีพเี อสเอาไว้”
มตาำรแวนจบเ“หปเดูอ็น๋ยีีกใวคคนรรง้ัะใแคคละร้”วเอปอเ็นธกตอรัวรถกบี เาเปอร็น”ามกอืระถชอื าอกอ“กฉจันากจหะไูเพปทอ่ื น่ีหัา่นตเำดแ๋ยี หวนนง่ ้ี ขแอตง่คเขุณาบอกกอ่ ฉนันจมะนากำ่มอันน
“ตำรวจ... ลูกน้องของสารวัตรประทีป มันบอกว่านายหัวอัครสัง่ ว่าผมต้องตาย!

มันตามฆ่าผม”
คำตอบนั้นเหมอื นกับใครเอาน้ำแขง็ มาทมุ่ เข้าใสเ่ ธอ ความหนาวเหนบ็ ท่ีไม่คุ้น

เคยหลอมรวมเข้าไปในกระแสเลือด แพรวพรรณรายมอื เย็นชดื เหยียบคันเรง่ พารถพุ่ง
ไปข้างหน้าเมื่อหาคำตอบโต้ไม่เจอชวั่ ขณะจนรถเกอื บเสยี หลัก

“ผมไม่อยากเชอื่ ผมต้องไปแล้ว ชว่ ยเรยี กรอ้ งความเปน็ ธรรมให้ผมด้วยถ้าผม
ตายไป”

“สารวัตรประทีปร้เู รอื่ งน้รี เึ ปลา่ คะ คุณรมู้ ้ัยว่าตำรวจที่ตามลา่ คุณชอ่ื อะไร?”
อธบิ าย“ลสักาษรวณัตะรขปอระงทคีปนครง้ายไมใร่นู้ ครตาำบรสวกีจานกั่นีให้เธผอมฟไังมเร่ ส้จู ยีักงชกอ่ื ระทแอ่ ตนผ่ กมระจแำหทน่น้ามันได้”คงเเปข็นา
เพราะเจ้าตัวกำลังวง่ิ หนอี ยดู่ ้วย

“ซอ่ นตัวเอาไว้นะคะ คุณจะต้องไม่เปน็ อะไร ฉันจะไปท่ีนัน่ เด๋ียวน้”ี
“ผมรวู้ ่าผมไม่รอด เพราะอยา่ งน้แี หละ ผมถึงต้องโทร. หาคณุ คืนความ
ยตุ ิธรรมให้ผมนะคณุ นักขา่ ว อย่าให้เรอื่ งเงยี บหาย”
“ฉันจะทำ”
“ผมจะลบเบอร์คุณท้งิ แล้วปิดโทรศพั ท์ เท่าน้ีนะ”
ปัง! มีเสยี งปนื ดังข้ึนหนงึ่ นัด กอ่ นที่ทุกอยา่ งจะเงียบหายไป หัวใจของแพรว
พรรณรายเต้นระรัว หญิงสาวรบี ตอ่ สายหาจรัลเพอ่ื เลา่ เรอื่ งครา่ วๆ และแจ้งจุดหมาย
ปลายทางของตนเองขณะท่ีเหยียบคันเรง่ จนเกือบมดิ อยา่ งไม่กลัวตาย
หวังเพียงว่าจรัลคงแจ้งความให้ตำรวจตามไปชว่ ยวฑิ รู ย์ ทัน

9

พยานเท็จ บ่วงแร้วอันแนน่ หนา

เธอมาถึงสายเกนิ ไป!

แพรวพรรณรายเดินแหวกกล่มุ ตำรวจเข้าไปหารา่ งทน่ี อนคว่ำหน้าอยู่ในราวปา่ ไม่
ไกลจากบ้านพักของเจ้าหน้าที่ป่าไม้ในพกิ ัดคร้งั สดุ ท้ายทเ่ี ธอได้มานัก

หญงิ สาวมือไม้อ่อนจนไม่มีแรงถ่ายรปู เจ้าหน้าทตี่ ำรวจทั้งกลมุ่ และคนที่แตง่ ชดุ
เหมือนเจ้าหน้าท่ปี า่ ไม้หันมามองเธอด้วยความแปลกใจ ร.ต.อ. ประทีป เกิดกล้า คือ
หนึ่งในนั้น

“อ้าว คุณเพอ่ื น ทำไมถงึ มาทน่ี ่ไี ด้?”
บังเอิญ“ไฉดั้นยินบังเสเอยี ิญงปผนื ่าน” มเธาทอาพงูดนเ้ี สยี งเดพังรพาะออใยหา้ไกดม้ยาินขกอันสทมั ั่วภาสษาณย์ตเจา้าสหอนด้าสทา่่ีปย่ามไมอ้คงไ่ะปรอบแตๆ่
อยา่ งระมัดระวัง เพื่อหาลักษณะของคนท่วี ิฑรู ย์ บอกกอ่ นเสยี ชวี ติ ... หากไมพ่ บใครท่มี ี
ลักษณะเชน่ นั้น

“นั่นใครคะ?” หญงิ สาวเอย่ ปากถามแม้จะรคู้ ำตอบดอี ยู่แล้ว

“วฑิ ูรย์ พยานสำคัญในคดขี องเราครับ นา่ เจบ็ ใจนัก” นายตำรวจยศน้อยกว่า
คนหนง่ึ เปน็ คนตอบ

แพรวพรรณรายยกมือข้ึนกอดอกด้วยความหนาวสนั่ ท่ไี มไ่ ด้มาจากอากาศ
ภปาิดยบนังอแวกวตเามท่อืีส่ ปัน่ รไาหยวตาเมดอนิ งเขไป้าไยปังใรกา่ งลข้ตอัวงสผา้ตูรวาัยตอรสยบื่างสเวสนยี สไมอ่ไบดส้ วนเธปอรละดจเำปสลถือานกตที ้าอลงงทเ่ีพอื่

“ทำไมวิฑรู ย์ ถึงออกมาทน่ี ไ่ี ด้ เขาต้องอยทู่ ี่เซฟเฮาส์ไม่ใชเ่ หรอ?” เพราะยืนอยู่
ใกล้กัน แพรวพรรณรายจงึ ได้ยนิ เสยี งรำพึงเบาๆ จาก ร.ต.อ. ประทีป

วงหน้าเรยี วทคี่ อ่ นข้างซดี เซยี วหันไปมองนายตำรวจด้วยความสงสัยในสง่ิ
เดียวกัน เธอรมู้ าว่าพยานสำคัญ โดยเฉพาะในคดีใหญท่ ่ีอยู่ในความสนใจของ
ถปอึงริสขะรชั้นะาทลช่ีจบนะปไมปราะไกหวๆัตนิอตนอ่อั้นกไหจจนาะกตตทา้อะมงเใบอจียยชน่ใู อนรบากหษาาฎรกดรไ์กูแมลลจ่ ขาำยเอปเงป็นตน็ จำผรรวง้ิูหๆจาพยเิสศาษบตสลญู อชดวั่ ยค่สี รบาิ วสชี่ วั่ โมงแทอบาไจมจ่มะี

“สารวัตรคะ ฉันมีเรอื่ งสำคัญต้องพดู กับคณุ ”
“ว่ามาสิ คณุ เพื่อน?”
บอกเป“น็ คเยุสทยี ่ีนงกไ่ี มระ่ไดซ้คบิ ่อะีกคคุณรัง้ วแิฑลู้รวยม์ .อ..เงขไปาโรทอรบ. ๆหาจฉนันใบฉหันนไ้ามข่แอนงใ่ จรว.ตา่ จ.อะ.ไว้ปใจรใะคทรีปไเดค้”ียดเธขอ้งึ
เขาพยักหน้ารบั แล้วรบี หันไปสัง่ การลกู น้องให้ดำเนินการตอ่ ตามขั้นตอนเพอื่ จะกลับไป
กับเธอ

“เราจะไปทโ่ี รงพักด้วยกัน”
“ฉันขอถา่ ยรปู กับสัมภาษณ์ นิดหน่อยก่อนได้มั้ยคะ?”
“เชญิ ตามสบาย แต่เราคงตอบอะไรไมไ่ ด้มาก”
“ไมเ่ ป็นไรค่ะ เท่าน้กี ็ดมี ากแล้ว”
ครง่ึ ชวั่ โมงตอ่ มา แพรวพรรณรายก็ขับรถตามรถจ๊ีปคล้ายรถตรวจการของ
ร.ต.อ. ประทีปกลับไปยังโรงพัก หญงิ สาวหายเงียบเข้าไปคยุ ในห้องทำงานสว่ นตัวของ
นายตำรวจใหญ่นานนับชวั่ โมง ก่อนท่นี ายตำรวจผ้หู น่ึงทม่ี หี น้าทส่ี เกตช์ภาพจะถูก
เรยี กตัวเข้ามาและกลับออกไปในเวลาไม่นานนักหลังจากนั้น
หากสงิ่ ที่ทำให้แพรวพรรณรายเขม้นมองด้วยความสงสยั คอื ร.ต.อ. ประทีปรับ
โทรศัพท์ สายหนึง่ ระหว่างทีก่ ำลังคยุ กับเธอ แล้วสหี น้าของเขากเ็ ครง่ ขรมึ มากข้ึนกว่าเดมิ
“สารวัตรจะจัดการยังไงต่อคะ?” เธอเอ่ยปากถามเมื่อนายตำรวจวางสาย
เป็นพย“าตน้อไงดช้สนั ว่ สนตูหรนศงึ่ พถแ้าคลุ้ณวสเอพบอ่ื สนวชนว่ ยเเปบน็อพร์โยทารน. ยทนื ่คียุณัน วฑิ ูรย์ โทผร.มจหะทาคำเุณรอื่ เพงขือ่ อนดคักงฟใชัง้
ย้อนหลังไปท่ผี ู้ให้บรกิ ารโทรศพั ท์ ”

ให้เพื่อ“นไมดา้คเะป่ ็นแพตยเ่ พานอ่ื สนอตบ้อปงทากำงคาำนอีกคคงรไง้ั มกส่ แ็ ะจด้งวเพกือ่จะนอกยแ็ ูท่ ล่ีน้วี่นกันานนักสาเรอวาัตเปร็นอวยา่ ่าถใ้หาต้ใ้อคงรกรวู้ารา่
คุณวิฑรู ย์ โทร. หาเพือ่ นได้ม้ัยคะ?”
“จเพิระื่อเดคชวามเปพลราอะดคภดัยีนข้ีเปอ็นงคคุณดพี ผิเศมษต้อผงมทำออยยใู่ า่นงฐนา้ันนอะผยูู้่
แล้ว ร.ต.อ. ประทปี พยักหน้ารับ
แต่ยังไงกต็ ้องรายงาน พ.อ.
ชว่ ยเท่านั้น”

รวมถงึ การสง่ ตำรวจลับคอยตามดแู ลเธอด้วย...นายตำรวจใหญ่ผ่อนลมหายใจ
อยา่ งหนักหนว่ ง แต่ยังไมอ่ ยากบอกให้เธอไมส่ บายใจเพราะเขาแทบไม่มีหลักฐานในมอื
นอกจากคำบอกเล่าของเธอ
หากสายท่ีเพ่งิ โทร. หาเขานั้นบอกว่า ตำรวจสองในสามนายที่คอยเฝ้าดแู ลวฑิ รู ย์
ทเ่ี ซฟเฮาส์ถกู ฆา่ เสยี แล้ว ขณะทีน่ ายตำรวจอีกคนทเี่ หลือหายตัวไป ซง่ึ ลักษณะตรงกับ
คนร้ายในภาพสเกตช์ทแี่ พรวพรรณ-รายถ่ายทอดมาจากคำบอกเล่าของวิฑรู ย์ อกี ที คดี
น้ีท่าทางจะหนักหนากว่าท่ีคิด เพราะมีการสังหารทั้งนักขา่ วท้องถิ่น เจ้าหน้าที่ ชาวบ้าน
และพยานอยา่ งเห้ียมโหดไมเ่ กรงกลัวกฎหมาย

“ฉันเข้าใจคะ่ วันน้ผี ลการชันสตู รคุณนาวินออกมาแล้วใชม่ ้ัยคะ?” เธอถามไป
อีกเรอ่ื งทเี่ พิง่ ได้ข่าวมาเรอ่ื งการเสยี ชวี ติ ของนาวนิ นักข่าวท้องถิ่นเพื่อนของดเิ รก นัก
จัดรายการวทิ ยุชมุ ชน

“ใช่ เป็นการฆาตกรรม ไม่ใชอ่ บุ ัตเิ หตุ”
“เพอ่ื นทำขา่ วน้ไี ด้ใชม่ ้ัยคะ?”
“ได้ครบั แตจ่ ะโยงเข้าหาคดบี กุ รกุ ปา่ คงไมไ่ ด้เด๋ียวจะเสยี รปู คดี เพราะยังไม่มี
หลักฐานอื่นนอกจากทบ่ี อกวา่ เขาถูกฆาตกรรม”
“แตข่ า่ วสดุ ท้ายที่เขาทำคือเรอ่ื งการบกุ รกุ ป่า”

หนรานอื ไมร“่มดู้ จาวี ะกา่วแพ่าคอวไ่กยหน่านงักนขแั้น่าตกว่คเ็คกนงง่อไทดา่ จ่ีน้”ะกตรส็ แี.ตาผม.อ่ขาร้.อถมปคลู ารมดะาทเเดปีสายนถ้มิอึงนคแวบิดาบๆมเเปปจน็ ็นากกไลปปาไรงดะ้ทสโบี่จดะกยตาไรามมณ่สม์ ทราปุำเสงวามา่ นเอปมน็ ายจราวงิ

เสเดกาดนิยแมตกาาเ้เวแปปพิดน็ ปรหหวร่วนพะง่มุ ตรนูรใณหัก้ตขร้ัง่าาวแยรตขนุ่่ตับพอรีนก่ ถลทอับเ่อี ธกมอจาดถาับึกงแเสคลถร้วาอ่ื เนมงแต่ืีอลำเธระอวมจขอกับงลใรับบถหไเขปน้าย้าไคังปบ่อจ้ าอนนดขพ้ใางันกซขบดี้อาเนงซธยี ีรวภเขดพา้วเแยปลน็ ะคน
“น้องเพอื่ นโทรมจัง”
“เหนอ่ื ยน่ะคะ่ ” เธอตอบเบาๆ ดึงกระเป๋าหนังสนี ้ำตาลมาสะพายและเปดิ ประตรู ถ

ดน้ารนาธหวิ ลาังสเมพาื่อเปห็นยบยิ ัองไางหบา้ารงคคาะว?ห”วานทซ่ี อ้ื ตดิ มาด้วยขณะทีช่ วนธรี ภพคยุ “ไปทำขา่ วที่
มเหาตนุกานาร“นณเัหบ์ ทมสเี่ือบิจนป้าหีเดนิม้าที่ตำรปวัญจคห้มุาภกาันคคใตรเู้ สยี ชไวมี ติร่ เ้จู มาือ่กไกหารรจล่ ะอยบุตวิลางงรซะะเทบี”ิดซง่ึ เปเข็นาเปกัญรน่ิหาแเลรอ้ะื เรลงั ่า

“แล้วน้องเพ่อื นล่ะ อยูท่ างน้มี ีขา่ วคบื หน้าอะไรบ้าง?”
“คณุ นาวนิ ถูกฆาตกรรม เพ่อื นเพงิ่ กลับมาจากสถานตี ำรวจ สว่ นคุณวิฑรู ย์ ถกู
ฆ่าตายแล้ว”
“อะไรนะ!” สหี น้าของธีรภพตกใจจรงิ ๆ เม่ือมองเธอ เพงิ่ เข้าใจว่าทำไมทที า่ ของ
นักข่าวสาวรนุ่ น้องจงึ ดูเหน็ดเหน่ือยกว่าทุกคร้งั
แพรวพรรณรายเลา่ เรอ่ื งครา่ วๆ ให้ชายหนุ่มฟัง ท่ามกลางสหี น้าทเี่ ครง่ เครยี ดข้ึน
ทุกทขี องนักขา่ วรนุ่ พ่ี
แต่เธอไมย่ อมเลา่ เรอื่ งทว่ี ิฑรู ย์ บอกว่าใครอยเู่ บ้อื งหลังการสง่ คนมาเอาชวี ิตของ
เเขพาราะสเาปเหน็ ตขุห้อนก่ึงลเา่พวรหาาะหนร.ักตห.อน.าเปกรินะกทวีปา่รท้อจี่ งะขพอูดมพาลซ่อง่ึยถๆึงจะไมข่ โอดรยอ้ ปงรเาธศอจเาอกงทก้ัง็ไพม่มยีทานางแเลละ่า
หลักฐานนอกจากสงิ่ ท่เี ธอได้ยินจากคนทีเ่ พิง่ เสยี ชวี ติ อกี ท้ังหากเรอื่ งน้แี พรง่ พรายออก
รไปาชวงไศม์อ่เัคพรียัชงเจปะ็นเสแยีนร่ ปู คดี แตค่ งไม่มใี ครยอมให้เธอข้นึ ไปท่เี กาะสว่ นตัวของหมอ่ ม-
“ไมไ่ ด้การแล้วละน้องเพื่อน พ่วี า่ เรากลับกรงุ เทพฯ ไปดีกวา่ ”

ค้วิ เรยี วขมวดมุ่นทันที “พดู อะไรอยา่ งนั้นล่ะคะ ไม่มีใครรซู้ ะหนอ่ ยว่าคุณวิฑูรย์
โทร. หาเพ่ือน”

“จะไว้ใจได้ยังไง ตอนทนี่ ้องเพือ่ นไปถงึ ท่เี กิดเหตุในเวลาอย่างน้ันทั้งท่ีไม่มใี ครรู้
เลยกช็ วนสงสัยพออยู่แล้ว แล้วน้องเพ่ือนยังบอกอกี วา่ ตำรวจอยเู่ บ้อื งหลังเรอื่ งน้”ี
อีกอย่า“งเทพาื่องนดีเทอรสาบไอคไ่ะม่มทีแาตงต่ หำลรุวดจเรนอื่ างยทนีเ่ พั้น่ือกนำลคังยุ ถกกู ับตคาุมณจวับฑิ กูรุมยต์ เัปวน็ คเขนาสไดมุ ท่เห้าย็นอเพออ่ื กนไปนี่คะ
แน”่

“ถงึ อยา่ งน้ันก็เถอะ พีไ่ มอ่ ยากให้น้องเพือ่ นเสยี่ ง เขาคดิ ยังไงถึงโทร. หาน้อง
เพ่ือน ตอนขอสัมภาษณ์ ก็ไมย่ อม”
เงยี บ “ทตำอตนัวนใหั้น้หเขายากสำาลบังสจญู ะเข้าทโ่ีโคทรรง.กาหรคาเุ้มพครราะอคงนพทยีจ่านะเนอคี่าชะวี ติ เขาตเปอ็นนตหำลรังวกจ็ต้อเงขเากคบ็ งตไมัว่
เหลอื ใครที่จะฝากความหวังเอาไว้”

“ก็เลยเลือกน้องเพื่อนซะอยา่ งนั้น เราเปน็ แค่นักขา่ วเลก็ ๆ จะไปชว่ ยอะไรเขา
ได้”

“เราชว่ ยขยายขา่ วให้ผ้ใู หญ่ของบ้านเมืองลงมาเอาจรงิ เอาจังกับเรอ่ื งน้ี ไมป่ ลอ่ ย
ให้เรอ่ื งหายไปกับเวลาเหมือนคดีอื่นๆ น่ะสคิ ะ”

ธรี ภพเงยี บไปเมือ่ ท้ังคู่เข้ามาคุยกันอยู่ในครวั หลังจากชว่ ยกันยกถงุ อาหารเข้ามา
แพรวพรรณรายวางกระเป๋าลงและเตรยี มทำอาหารเหมอื นหมดความสนใจในการ
สปนลอ่ทยนมาลืองจเาพกยี เรงอ่ืเทงา่นน้แี ้ันน่โดขยณเฉะทพ่ชี าะายเมห่ือนคุม่ นซตง่ึ ารย้จู ตักิดเธตอ่อมหาาแเลธ้วอหลาหยญปงิีรสดู้ าวี วา่ คงรถนุ่ อื นเ้อองาไเปมน็ม่ ธีทรุาะง
ของตัวท่ีจะทำให้คนทฝี่ ากความหวังไว้กับเธอนอนตายตาหลับ

ชายหนุ่มลอบผอ่ นลมหายใจด้วยสหี น้าไมส่ บายใจ “พ่ีนกึ ว่าน้องเพื่อนข้นึ ไปบน
เกาะแล้วซะอีก”
พ่ภี พกล“อับยมทู่ าแำขลา่้ววไบงคนะน”้ีตอ่หหญนิงอ่สยาวคห่ะันมกแีลตับ่ปมราะยเ้มิดใน็ หร้ ้อแนล้วแบตอจ่ ะกขเข้ึนาไวปา่ พจะรทงุ่ นำอ้เี ชะไา้ รแเลป้วน็ อเพาหราาะร

เยน็

“วันน้ซี ้อื น้ำบดู ูสำเรจ็ มาด้วย ไม่รจู้ ะอรอ่ ยรเึ ปลา่ ”
“พช่ี อบกนิ ไม่นึกวา่ น้องเพอื่ นจะกนิ เป็นด้วย”
“กนิ ได้หมดนัน่ แหละค่ะ ถ้าไม่พิสดารนัก แต่คงกนิ เผด็ มากไม่ได้ ทีบ่ ้านแมศ่ รี
สอนทำอาหารได้ครบเกอื บทุกภาค”
“ใครได้น้องเพ่ือนไปเปน็ แมศ่ รเี รอื น คงยง่ิ กว่าถกู รางวัลท่หี น่ึง” เขาพดู ตามใจ
คิดแล้วรบี หัวเราะกลบเกลื่อน ยกมอื ข้ึนลูบต้นคอของตัวเองแก้เขินเม่ือเห็นสายตาของ
เธอ

“แต่คงจะปวดหัวเพราะความหัวแขง็ ของเรามากกว่า พี่ไปรบั เกดนะ อยากให้ชว่ ย
อะไรมั้ย?”

“ไปรับเกดเถอะค่ะ แค่น้ีเอง เพื่อนทำได้สบายมาก กวา่ เกดจะมาถึงกค็ งเกอื บ
เสรจ็ พอด”ี

“พีจ่ ะรบี กลับจ้ะ” รา่ งสงู ผิวเข้มอยา่ งชายไทยแท้เดินกลับออกไปทางหน้าบ้าน
แพรวพรรณรายจงึ รามอื ทีก่ ำลังทำงานลงชัว่ คราว

คดิ ถึงสง่ิ ท่ีวฑิ ูรย์ บอกเลา่ ก่อนทจ่ี ะเสยี ชวี ิตแล้วพานมอื ไม้หมดแรงจนต้องทรดุ ตัว
ลงนัง่ ชัว่ คราว นกึ สงสัยวา่ เธอจะสามารถข้ึนไปบนเกาะน้ันได้อย่างไรโดยไมเ่ ผยพริ ธุ
สง่ิ ใด ท่ามกลางหัวใจซงึ่ กำลังหวาดระแวงอยา่ งเตม็ เปยี่ ม

“เขาว่าคนใกล้ตายไมม่ วี ันโกหก” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง
กอ่ นหนเธ้าอไมท่เั้งชยอื่ ังวเอา่ วาิฑตัวรู เยข์ จ้าะเสโกยี่ หงเกปน็ เขพายเปานน็ ปนาักกอสนำคุรัญักษเก์ อื แบลทะีส่เคดุ ยใรนอ้ คงดเรีจยี นนตเ้อรอ่ืงมงนาจ้มี บาชแวลี ต้ิว
ลงอยา่ งน่าเศรา้ สลด

หากการเคยพบเห็นราชนกิ ลุ หน่มุ ผู้นั้นมาแล้วหลายคร้ัง ประกอบกับได้คุยกับ
คใคอรตหาลมาปยรคะสนาคนโทด่เียกเิดฉถพกู าชะกะตรอากงักนาอญยจ่างนม์ ซาง่ึกเธฝอาไ่ ยปนห้าันเจได้าต้ใัหวถ้ขึง้อบม้าลู นเแชลงิ ละไึกดท้คเี่ ยุปกน็ ันปอระยโา่ ยงชถนกู ์
หลายอย่างเพราะบิดาเล่นการเมืองท้องถ่ินมาต้ังแตร่ นุ่ หนุ่ม ยอ่ มร้เู บ้อื งลกึ เบ้อื งหลังดี

ในหลายสง่ิ
ความไมก่ซรออื่ งสกตั ายญ์ สจจุ นร์ตเิ ล่ามวีแ่าตตร่ชะว่ กยูลเพหลัฒอื นเจฉือัตจราพนงชศา์ไวมบ่เ้าคนยมสชี รอ่ื ้าเงสปยี รงะดโยา่ งชพนร์ ใ้อหย้ชใมุ นชเรนอ่ื จงนเป็น
ทร่ี ักและนับถือของคนในท้องท่มี านาน ผิดกับนักการเมืองมากเลห่ ์ คนดังทเ่ี ธอเพ่ิงไป
สัมภาษณ์ มา ความเชอื่ มั่นวา่ หม่อมราชวงศ์อัครัชผู้สบื ทอดสายเลอื ดสนี ้ำเงินผ้หู ยง่ิ
ทะนงในเกยี รติอาจจะเข้าไปพัวพันกับเรอื่ งเสยี หายโดยไม่ร้ตู ัวจึงเกดิ ข้นึ
และควแามตเข่ ป้อ็นมไลูปอไดกี ้ทดเ่ี้าขนาเจกะ่ียยวงุ่ กเกับี่ยคววกาับมเสรัมอื่ พงผันิดธ์ อกันฎหดมีระาหยวจาร่ งงิ ๆส.ส.กวไ็ ศมน่สิ ากมับานรถักเธพุริกกเิจฉหยนไมดุ่ ้
โดยเฉพาะการกล่าวหาจากพยานปากเอกอย่างวฑิ รู ย์

“รอให้ข้นึ ไปบนน้ันกอ่ นก็แล้วกัน แล้วค่อยหาทางสบื ข่าวให้มากกว่าน้ี” เธอ
ถอนหายใจยาวแล้วลุกข้ึนเตรยี มอาหารต่อ แม้ความหนักอกจากเหตุการณ์ น่าเศรา้ จะ
แทบไม่คลายลง แต่ด้วยพ้นื นสิ ยั เด็ดเดีย่ วและมองตรงไปข้างหน้าทำให้เธอร้สู กึ ดีข้นึ
บ้าง ‘ที่สดุ แล้วความจรงิ กจ็ ะปรากฏ’ เจ้าตัวเชอ่ื มั่นเชน่ นั้น

แพรวพรรณรายลุกข้ นึ เก็บของตอนเช้าตรใู่ สก่ ระเป๋าใบใหญ่ เธอซ้อื เป้ใบโต
ราคาย่อมเยาเพื่อใสเ่ สอ้ื ผ้าชดุ ทำงานทเี่ พง่ิ ซอ้ื มาหลายชดุ กับถุงนอ่ งรองเท้าสองสามคู่
สำหรบั งานใหม่ เสรจ็ แล้วจึงอาบน้ำแตง่ ตัวลงไปรบั ประทานอาหารเชา้ ทเี่ กดแก้วทำเอาไว้
ก่อนออกไปทำงานที่โรงพยาบาลราวเจ็ดโมงครง่ึ
หน้าข้ึน“มนอ้องงเเธพอ่ือจนากหขน้าังวสตอ้ืมพกิำมลพัง์ ขออุน่ งบเารงอืกอออกกไทกมโ่ี ์มตง?า”มอธงีรขภ้าวพขทอักงมทาเ่ี จพาม่ิกขใ้นึนคมราัวเปห็นลเังปเ้ใงยบ
โตด้วยความประหลาดใจ

“ราวเก้าโมงเช้าคะ่ เพือ่ นจะกวนให้ไปสง่ เด๋ยี วจะเอารถเชา่ ไปคืนซะหนอ่ ย ท้ิง
ไว้หลายวันคงแพงนา่ ด”ู

“ไมต่ ้องบอกก็ไปอยูแ่ ล้วจ้ะ ว่าแตท่ ำไมมกี ระเป๋าเพ่ิม ซอ้ื ของฝากเหรอ ทำไมไม่
เกบ็ ไว้ทน่ี ี่ จะหอบห้ิวไปทำไมให้หนักเปลา่ ๆ?”

“ของต้องใชน้ ่ะค่ะ อยากเอาติดตัวไปมากกว่า” เธอวางข้าวของท้ังหมดลงแล้ว
เดนิ มานั่งโต๊ะด้วยสหี น้าสดใสหากไมย่ อมอธบิ ายมากไปกว่าน้ัน ไมม่ ีทางเสยี ละทจ่ี ะ
ยต้ออมงฟแังพอรกีง่ พฝร่าายยบใ่นหจ้ธนีรภหพชู าร้วู ่าเธอข้นึ ไปทำอะไรอยู่บนเกาะ ถงึ จะไม่กลัวแต่ก็รำคาญที่จะ

“พจ่ี ะทักเรอื่ งทรงผมใหมอ่ ยู่ทีเดยี ว”
“สวยรเึ ปลา่ คะ?”
ออกเว“ลสายวยาวอ”ยคแู่ ลน้วทแี่ อไมบต่ร้ักอแงถอาบมชพนื่ ห่ี ชรมอมกาหลแาตยน่ ป้อมี งหี เพรอื่ือจนะไไมม่เส่คงัยเทกำตสเหผี ็นม อย่างดีกเ็ ลม็ ๆ
“เบอ่ื ๆ ข้ึนมาบ้างสคิ ะ สาวๆ ทัว่ ไปเขากท็ ำอยา่ งน้ีท้ังนั้น” เธอเสแก้ตัวไปตาม
เรอื่ ง
“แต่น้องเพอื่ นไม่ใชส่ าวๆ ทั่วไป” ธรี ภพว่าแล้วยักไหล่ มองเธอบรกิ ารตัวเอง
อยา่ งกระฉับกระเฉง ไมต่ ้องคอยให้เขาถามหรอื ชว่ ย ทำให้ชายหนมุ่ มองตามอย่าง
เพลินตา
“โทร. หาพี่ทกุ วันนะครับ”

“จะพยายามคะ่ ยังไงกต็ ้องโทร. หาคุณคเชนทร์กับคณุ พ่อเกอื บทกุ วันอยู่แล้ว”
คำตอบนั้นคอื การปฏิเสธไปในตัว แตไ่ มไ่ ด้ตัดรอนให้คนพูดเสยี น้ำใจ

“ข่าวเรมิ่ ดังข้ึนทุกที น้องเพื่อนเล่นประเด็นที่คณุ นาวนิ กับคุณวฑิ รู ย์ เสยี ชวี ิตซะ
นจน้อคยนๆเขแาลเ้วดวาไาดงล้หงมดเปลี่ยว่านจเะปตน็ ้อยงกเกแ่ียกว้วกกับาแเรฟอ่ื ขง้นึบจุกิบรกุ ปา่ ” ชายหนุ่มยกหนังสอื พมิ พ์ ข้ึน

“เอาที่ไหนมาพูดล่ะคะ เพอ่ื นเขยี นขา่ วออกจะเปน็ กลาง”
“เหอะ เปน็ กลาง แตถ่ ้าคนอา่ นไม่โง่คงไม่มีทางเดาพลาด แถมหัวข้อข่าวยังมาอยู่
ตดิ กันซะอย่างนั้น”
เป็นกล“าแงหตมามนโใยคบราจยะขเดอางไคปุณยังคไงเชนทกรแ็ ์ ลไ้วมแไ่ ตด้ใ่สจรเปุขอาสะไคิ ระเองซเระาหมนีห่อนย้า”ท่แี ค่เสนอข่าวอย่าง

“คณุ คเชนทร์วา่ ไงบ้างเรอื่ งท่นี ้องเพือ่ นข้ึนไปบนเกาะ”
“กบ็ น่ นดิ หนอ่ ย แตก่ ็ยอม” เธอเตมิ ผักชี เขย่าขวดพรกิ ปน่ ตักน้ำส้มใสข่ ้าวต้ม
วหุ่นนว้าคายู่สโนดทยนไมาเ่มสอมงอหนไม้าคเ่ คนยถมาีปมระทกำาใยหข้ธัดรี ภเขพนิ ขสมะวเดท้ิคน้วิอมายอคงล้เาพยรสาาะวแๆพรอวีกพเรปร็นณจำรนายวมนักมจา้อกง
‘การสบตาคสู่ นทนาแสดงถึงความจรงิ ใจ เราจะได้จับตาดูอีกฝ่ายด้วยวา่ กำลัง
โกหกรเึ ปลา่ ’ สาวน้อยเคยบอกเขาไว้อยา่ งนั้นเมอื่ นานมาแล้ว
“น้องเพอื่ น...มอี ะไรปิดบังพีไ่ ว้รเึ ปลา่ ?” คำถามของเขาทำให้มือเรยี วขาวที่เอ้ือม
ไปคว้าขวดพรกิ ไทยจะมาเขย่าต่อชะงัก วงหน้าผอ่ งเงยข้ึนสบตากับเขาแล้วสา่ ยหน้า
แตธ่ รี ภพทันเห็นประกายไหววบู ในดวงตาค่นู ั้น
“ไมม่ ีนค่ี ะ จะมีกค็ งมเี รอ่ื งไม่สบายใจบ้าง แตพ่ ่ีภพก็คงร้อู ยแู่ ล้ว” พอเธอบอก
เชน่ นั้น ความสงสยั ก็มลายหายไปเกือบหมด ถึงจะเก่งกล้าแคไ่ หน แพรวพรรณรายก็
ยังอายนุ ้อย ประสบการณ์ ท่ไี ม่มากพอทำให้หวัน่ ไหวไปกับสงิ่ ตา่ งๆ ทม่ี ากระทบได้ง่าย
ตัวเขาเองยอ่ มร้ดู ที ่สี ดุ
“คำสงั่ ย้ายยังมาไม่ถึง ท่านผู้วา่ อาจจะไมถ่ กู ย้ายแล้วกไ็ ด้ ผ้ใู หญข่ ้างบนกย็ ังไม่
ให้ขา่ วอะไรน่ีครับ”
“เพราะยังไมไ่ ด้ขา่ วน่ะสคิ ะ ถงึ ไม่สบายใจ”
“คุณพอ่ ของน้องเพอ่ื น ท่านว่ายังไงละ่ ครบั ?”
ลงด้วยมทือ่าททาีเ่ ขงทย่พี ่าขยวายดพามรใกิ หไ้เทปย็นเปนกอื ตยทิลสี่งเดุ หม“ืคอณุนสพะ่อดไุดมใ่ไจดก้ทับรคาบำถทาุกมอนยั้นา่ งหแรอตกห่ คญะ่ งิ ”สาวก็วาง
ขอบเข‘ตพออ่ ำบนอาจกขลอูกงไดเร้ใานไปฐขานยะายพตอ่ ่อกใับหล้คูกนอนื่แตฟ่ทัง้ั’งพหอ่ มกอ่ ับมลรูกาชไมว่มงศีส์พทิ ธง์ศเิ อ์จาักเรร์อืส่ งอทน่ีไลมูกไ่ ดส้อาวยคู่ในน
เล็กเอาไว้เชน่ น้ันเมือ่ ท่านบอกเล่าต้นื ลกึ หนาบางของวงการราชการและการเมอื งไทย
และแพรวพรรณรายกย็ ึดปฏบิ ัตเิ สมอมาทีจ่ ะไม่เอาเรอื่ งอ่อนไหวใดๆ มาบอกเลา่ กับคน
อ่นื แม้แต่เพอ่ื นสนิท
ธีรภพน้ัน จะเรยี กว่าเปน็ เพือ่ นสนิทย่งิ ไม่ถนัดปาก จึงไมม่ ที างเลยทห่ี ญงิ สาวจะ

เปดิ เผยสง่ิ ใดที่เธอรบั รจู้ ากบดิ าให้เขาร้ดู ้วย
“วันน้วี ันอาทิตย์ น้องเพ่อื นข้ึนไปทเี่ กาะแล้วจะทำอะไรบ้าง?”

อยู่ทไ่ี ห“นกค็ นงอสกำรนวั้นจสกจถ็ ะานปดิทคหี่ อนลอ่ ัมยน์ ขอถง้บาเาปง็นกไอปกไสด้ดกุ ส็จะัปหดาาขหา่์ ใวหว้ค่าณุนาคยเเชพนิม่ ทลรา์คภะ่ท”่ีถูกยิงคนน้ี
“ไปสมั ภาษณ์ คุณวศนิ มา เปน็ ยังไงบ้างครบั ”
“เด๋ียวเพื่อนเลา่ ให้ฟังตอนที่อยู่บนรถดีกว่า จะได้ไมเ่ สยี เวลา” หญงิ สาวก้มลง

เป่าข้าวให้รอ้ นน้อยลงแล้วตักใสป่ าก หนุ่มรนุ่ พี่จึงขยับตัวลกุ
“พช่ี งกาแฟให้ กาแฟสอง น้ำตาลหนึ่ง ใสน่ มเหมอื นเดมิ ใชม่ ั้ย?”
“ใชค่ ่ะ พ่ีภพจำแมน่ ” เธอย้ิม ลงมอื กินในขณะทธ่ี ีรภพชงกาแฟมาวางลงตรง

หน้า แล้วรนิ น้ำเยน็ มาวางข้างๆ อยา่ งเอาอกเอาใจ
“ถ้าเราใสใ่ จเรอ่ื งอะไร เรากจ็ ะจำได้ดเี สมอ” เขาบอกเบาๆ แตไ่ ม่สบตาเธอ ทำให้

ข้าวต้มท่ีกำลังอรอ่ ยรสชาตกิ รอ่ ยลง ก็บอกแล้ว สำหรบั แพรวพรรณราย... เมื่อไมร่ กั ก็
ย่อมอึดอัดใจ

หญิงสาวขับรถไปคืน จ่ายเงินคา่ เชา่ และรับบลิ ที่ออกในนามของบางกอกไทม์
มรถาไปกท่อ่านเรจอื ะชเวธ่ ยอจธงรีึ เภลพ่าเขรนอื่ ขงทอไ่ีงปขสอัมงตภนาษเอณง์ วไปศในิ สใร่หถ้เขการฟะบังะสองตอนของเขา ระหวา่ งทข่ี ับ

“สรปุ ก็คือ เขาเฟดตัวออกหา่ ง ไม่ยอมรบั วา่ มีสว่ นร้เู หน็ นอกจากแนะนำคนผดิ
ให้นายหัวอัคร”
“ใชค่ ่ะ พภ่ี พอยทู่ ่ีน่มี านาน คิดว่ายังไงคะ?”

“จะมากจะน้อยเขากค็ งรเู้ หน็ บ้างนัน่ แหละครับ แต่กำลังจะเลือกต้ังอยา่ งน้ี เขาไม่
มที างยอมเสยี คะแนนเสยี งของตัวเองแน่”
“เพือ่ นกว็ ่าอย่างนั้น รถมู้ งึ้ัยไคมะย่ วอ่ามทใ่ีบห้า้นเพเข่อื านนถะ่ า่ ยรปูใมหาญลอ่งยา่ งบกาับงวสังว่ นเปขน็ อไงมต้สกกั แแตท่ง้
ประโคมซอ้ื แตข่ องราคาแพง

แผน่ ใหญข่ นาดน้ันเด๋ยี วน้หี ายากเตม็ ที บ้านน้ันสรา้ งนานรยึ ังคะ”
“ไม่ก่ีปนี เ่ี องครบั ตอนท่ไี ด้ตำแหนง่ รฐั มนตร”ี ธีรภพเอ่ยชอ่ื กระทรวงหน่งึ “เขา

ไม่เคยให้ใครเข้าไปทำข่าว พีย่ ังวา่ น้องเพื่อนโชคดที ไ่ี ด้เข้าไปทน่ี ั่น”
“เหน็ ตอนแรกตกใจ ไมอ่ ยากให้เพอ่ื นเข้าไป” เธอแหยเ่ สยี งใสแล้วหัวเราะเมอ่ื
ชายหน่มุ ยกมอื ข้นึ ลบู ท้ายทอย
เพราะต“ดิ พใ่ีเจปเน็ ราหกว่ ็ไงด้”รอู้ ยคู่วำเ่าปหรมยอขนอั่นงเเจข้าาชเปขู้ ็นนจารดงิไจหนนน่าบตากงทใจีที่ยอเพมใรหาะ้นแ้อพงรเวพพ่อื รนรสณัมรภายาษยณังจ์ กำ็
สายตาและคำพดู ของนักการเมอื งหนุ่มใหญไ่ ด้ดี

“เขาคงไมก่ ล้าหรอกค่ะ ยงุ่ กับนักขา่ ว มแี ต่ปัญหา”
ถ้าล่ามน“ถ้อ้างเเขพารอ่ื วู้น่าเนอ้อาไงวเพ้ใชอื่ ้จนะเเปป็นน็ ลปกู รสะโายวชขนอ์ งกรับอตงัวปเลอัดงมการกะทกวรวา่ งคงไเมพก่ราละ้าบยาุ่งงกอนก่คไี ทงมค์ เิดปว็น่า
ฉบับเดียวทเ่ี รม่ิ โจมตีเขา ทำให้ฉบับอนื่ เลน่ ขา่ วตาม”

“ในชว่ งเวลาอย่างน้ีนะ่ เหรอคะ?” หญงิ สาวเลิกค้ิวข้ึนสงู
“ส.ส.วศนิ นิสยั ไม่เหมอื นใคร” ธีรภพบอกด้วยน้ำเสยี งคล้ายหงุดหงิด
“อาจจะแค่คิด แตค่ งไม่ทำหรอกคะ่ เขามปี ัญหามากอยแู่ ล้ว ถ้าเป็นเวลาปกตกิ ว็ ่า
ไปอย่าง”
“พ่ีอยากให้น้องเพือ่ นกลับกรงุ เทพฯ ข้ึนไปบนเกาะ...” ภาพของชายหนมุ่ รา่ งสงู
ใหญ่ ใบหน้าคมสนั ปรากฏข้ึนในมโนภาพ “กไ็ มป่ ลอดภัย หรอื อยทู่ ่นี ีก่ ็ไมป่ ลอดภัย
เหมอื นกัน”

ด้วยกา“รเยรกาเขล้อกิ มพือดู ขเร้ึนอ่ื ดงเูนว้กีลันาบเถนอนะาคฬะ่ กิ ”า แพรวพรรณรายตัดบท เมนิ หน้าหนสี ายตาตัดพ้อ
เพิ่งแปดโมงสสี่ บิ ห้า หวังว่าหมอ่ มราชวงศ์อัครชั
จะยังไมม่ า เธอไม่อยากให้ธรี ภพสงสัยมากไปกว่าน้ี
สงิ่ ท่ีเหลหอืญทงิ ั้งสหามวดใหไ้ปหยนังุ่มจรดุ นุ่ นพัดหี่ ห้ิวมการยะบเปน๋าทเดา่ เนิ รอทื างเหใบ็นใสหปญดี ่สโบดุ ตตสามขี มาวาคาใดนสขนี ณ้ำเะงทนิ ตี่ โนดดเอเดงแน่ บลกำ
สวยใหมเ่ อีย่ ม ขนาดโดยสารหลายคนพร้อมตราประทับของเฮเวน อนิ อันดามัน

รสี อร์ต กพ็ ยักหน้าอยา่ งพอใจ
“สง่ เพอื่ นเทา่ น้ีแหละค่ะ”
“ลำน้ันรเึ ปลา่ พช่ี ว่ ยขนของลงไปบนเรอื ดกี วา่ ”
“คงไมต่ ้องหรอกค่ะ คนของเขามาโนน่ แล้ว พภี่ พกลับไปทำงานเถอะ อย่าลมื

งานทีเ่ พื่อนฝากให้ทำนะคะ”
ใกล้จะ“ถไงึ มเล่รอืืมหโรดอยกทนีร่ ่าา่ งขอเปง็นเกงษานมขกอำลงัพงปี่ดีน้วขย้ึนเหมมาอืจานกกเันรอื นแ”ี่ ละเชดานิ ยมหานเพุ่มื่อวชางว่ กยรหะ้ิวเปก๋ารละงเปเม๋าื่อ

“ระวังตัวด้วยนะ น้องเพ่อื น”
“พภ่ี พกเ็ หมอื นกันนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”
“ครบั แล้วเจอกัน” เขายกมอื ไหว้เกษมตามแพรวพรรณราย กอ่ นจะมองเธอ
อย่างอ้อยองิ่ จนได้รับรอยย้มิ คร้ังสดุ ท้ายจึงหันหลังกลับ
แพรวพรรณรายมองตามแผ่นหลังกว้างของเพ่ือนรนุ่ พแ่ี ล้วถอนหายใจยาว ชวั่
วบู หน่ึงที่ร้สู กึ ถึงความหวาดหวั่นอยา่ งประหลาดจนอยากหันหลังกลับ เมื่อไมร่ ้วู ่าหนทาง
ข้างหน้าที่จะไปเผชญิ น้ันจะมีอุปสรรคอะไรรออยู่ โดยเฉพาะหลังจากท่ีได้คุยกับวฑิ ูรย์
กอ่ นท่ีเขาจะเสยี ชวี ิตไป ความหวาดระแวงว่าเธออาจกำลังตอ่ กรกับคนรา้ ยทเี่ ห้ียมโหด
ถึงขั้นสัง่ ปลิดชวี ติ ของคนอนื่ เพ่อื รกั ษาผลประโยชน์ ของตนเอง นำพาความหนาวเยน็
อย่างหนง่ึ จับขั้วหัวใจ
มนษุ ย์ ทกุ คนมีความกลัวและรกั ชวี ิตด้วยกันท้ังนั้น และยิ่งประสบการณ์ น้อยไม่
เคยพบเรอ่ื งเลวรา้ ยกย็ ง่ิ กลัวมากข้นึ คณุ พ่อสอนว่ามแี ตค่ นโง่เท่าน้ันทีไ่ ม่กลัวความตาย
ตราบใดที่เรายังกลัว นั่นหมายถึงเราเหน็ คุณคา่ ของการมีชวี ิตอยู่ คนทอี่ อ่ นแออาจจะ
ล้มเลกิ ความต้ังใจเสยี กลางคัน แตเ่ ธอเคยมั่นใจเสมอวา่ ตนเองไม่ใชค่ นอ่อนแอ
กปลระัวสทา้ิงปหไุถปญชุ ิงนสเธาอแวตเสปก่ดู น็ าหรนารัยกกั ใขษจ่าาลวคึกวแตาลมร้วเาปบหน็ัในดกกทลลี่คาับงวอเาอยมา่าจไงวรต้งสิ ัดยำัคใงจไัญมท่ปป่สีรลาดุ่อกยฏควแามม้หหัววใาดจจระะแเอวนงแเอลียะคงตวาามม

10

เลขาฯ คนใหม่ หรอื หวานใจมาเฟีย?

“เรอื สวยนะคะคุณลุง”
“เรอื สว่ นตัวของนายหัวครับ บางครง้ั กใ็ ห้แวะมารบั แขกวีไอพีบ้าง ถ้าไกลหน่อย
ก็ใชเ้ ครอ่ื งบนิ น้ำหรอื เฮลิคอปเตอร์” เกษมตอบแล้วสง่ กระเป๋าของเธอตอ่ ให้คนขับเรอื
พร้อมกับรับเป้ใบใหญไ่ ปด้วย
“นายหัวมารยึ ังคะ?” หญงิ สาวกอดกระเป๋าหนังสนี ้ำตาลเข้ากับตัวแล้วเดินเข้าไป
ภายใน จึงได้รับคำตอบด้วยตนเองจากคนท่นี ั่งเอนกายอยู่บนเก้าอ้ีนวมแบบปรับได้ซง่ึ
ขณะน้เี อนลงคล้ายกึ่งนอน
หม่อมราชวงศ์อัครัชสวมแว่นดำ มือถือแก้วกาแฟทย่ี ังดืม่ ไมห่ มดแล้วยกข้ึนเป็น
ทำนองทักทายเธอ เขาสวมเส้อื ยืดสเี ทาและกางเกงขาสน้ั สเี ขียวข้มี ้ากับรองเท้าผ้าใบที่
วางไว้บนโต๊ะกลม แล้วลดเท้าลงเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา
“สวัสดคี ะ่ ” เธอพนมมือไหว้ กอ่ นท่รี า่ งเพรยี วจะเดินไปหาท่ีนัง่ ของตนเองด้วย
ใบหน้าสงบนิ่ง แต่ยังแอบมองคนที่เอนๆ นอน หากเพราะเขาสวมแว่นเอาไว้ เธอจึงไม่
เห็นความร้สู กึ ในดวงตานั้น นอกจากมมุ ปากได้รปู สวยทยี่ ้มิ ให้น้อยๆ กับไรเคราเขยี ว
คร้มึ บนใบหน้าสนี ้ำตาลอ่อนทเี่ ธอมองแล้วเมินหนี
“แฟนมาสง่ เหรอ ทำไมมาด้วยกันได้”
“พภี่ พอาสามาสง่ เท่าน้ันค่ะ” เธอแสรง้ ถอนหายใจเสยี งดังแล้วปรายตาคมวับไป
มองเขา นึกฉนุ เมือ่ ได้ยนิ เสยี งหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“งั้นเหรอ หวังวา่ คงไมต่ ามข้นึ ไปบนเกาะด้วยหรอกนะ”
“กฎของรสี อร์ต ห้ามพนักงานมแี ฟนด้วยเหรอคะ?”

“กฎของรสี อร์ตไม่ห้าม แตก่ ฎของการเป็นเลขาฯ ฉันห้าม สรุ เชษฐ์กย็ ังไม่มแี ฟน
ฉันชอบให้คนใกล้ชดิ ทำงานเต็มเวลา ไมฟ่ ุ้งซา่ นกับเรอื่ งรกั ๆ ใครๆ่ ”

หยู ! คนอะไรเผดจ็ การนา่ ดู ลกู น้องละห้ามมีแฟน แตต่ ัวเองสำสอ่ นไปทัว่
เปล่ียนสาวควงไมซ่ ำ้ หน้า ทีอย่างน้.ี ..!

“มแี ฟนแล้วมันเป็นยังไงคะ?”
“เด๋ยี วกแ็ วะแต่งหน้าทาปาก รับโทรศพั ท์ แฟน ออนเอม็ เวลาอกหักหรอื ทะเลาะ
กันมากเ็ หม่อ เสยี งานเสยี การ เลกิ งานกต็ ้องรบี กลับบ้านไปกินข้าว เอาใจแฟน นย่ี ังไม่
นขัอบงทพเี่ ล่อ่นเจห้าูเปลรน่ ะตคณาุ กับบอเจก้าอนยาย่างอนกี ้ันนะค”งเทพ่ารทาาะงเอหยตาุ่นง้เีหอลงังเเหข็นาถจงึ ะมเยีผอ้ชู ะว่ แยนส่ ว่ เพนรตาัวะเสปหีน็ นผ้าู้ชทาา่ ยทาง
ก็แล้วทำไมถึงยอมรับเธอเข้าทำงาน หรอื ทบ่ี อกออกมาท้ังหมดน่ี เพราะกลัวเธอ
จะไป ‘ให้ทา่ ’ เขาเข้าอีกคน
“คนมีแฟนดีๆ ท่ไี ม่อยากจับเจ้านาย แถมยังมคี วามรบั ผิดชอบกเ็ ยอะไปนี่คะ”
“ไม่รสู้ ิ เจอกค่ี นก็อยา่ งน้ีทุกที” แวน่ สดี ำสนทิ ถูกถอดออกใสไ่ ว้ในกระเป๋า
สะพายข้างยาวๆ ข้างตัว ตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำท่ที อดมองมายังเธอหยีนดิ ๆ บอกแวว
ขบขัน

“ตัวคุณชายเองยังมีแฟนเยอะแยะ น่าจะเข้าใจหัวอกของหนุ่มสาวคนอน่ื ”
ขเธ้อโแอกโด้ต“รัวฉาขกันอับเปงคเ็นณขุ ขาหแ้อลญย้วงกิ จเวสติ ้นารววเนพด้รอีฟายังะตเป้อ็นงคแสนยจะ่ายย้เมิ งินถเ้ดารือ้วู น่าจะอพกี ูดออยยา่ งา่ ง..น. ้ีนฉา่ ันอัยดังเทไมปม่ ไวแี ้ไฟปนเป”ดิ ฟใหัง้

“คุณชายมอี คติ แถมมีข้อแม้แบบน้เี ท่ากับละเมดิ สทิ ธสิ ว่ นบคุ คลกันน่คี ะ”
“ลาออกตอนน้ีก็ยังทันนะ ไมว่ า่ อะไรหรอก หรอื ไม่ ฉันจะย้ายเราไปเปน็
พนักงานแผนกอนื่ แตค่ งต้องไปอย่ภู เู ก็ต” เจ้านายหมาดๆ ยกแก้วกาแฟข้ึนจบิ สหี น้า
ไมอ่ นาทรร้อนใจต่อข้อกลา่ วหาของเธอจนแพรว-พรรณรายกำมือแนน่
นี่ถ้าไมค่ ิดว่าคุณชายมาเฟยี นเ่ี ปน็ ทั้งเป้าหมายและแหล่งข่าวชัน้ ดี แถมไมเ่ คยร้จู ัก
เธอมาก่อน เธอต้องคดิ ว่าเขารทู้ ันเธอแน่ๆ

“ยังไมล่ าออกค่ะ ตอนน้ยี ังไมม่ ีแฟนเหมอื นกัน” แล้วกไ็ ม่ได้โกหกเหมอื นเขา
ด้วย... ประโยคหลังน้เี ธอต่อเข้าไปทางสายตา โดยที่ยังสบตากับฝา่ ยชายนิ่ง แต่อัครชั
จะรทู้ ันเธอหรอื ไม่ก็แล้วแต่ หากตาสฟี ้าจัดเหลือบดำคู่นั้นไม่สง่ ประกายใดออกมาให้เธอ
จับได้ นอกจากร้วิ รอยของความรน่ื รมย์

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ท่านผ้วู า่ ฯ เปน็ ยังไงบ้าง?”
กส่รอุ เนชทษเ่ี “ฐข์คใาหณุ จ้เะธอเอลาจฟ่าถรังลั งึดปส้วรบยะาสวยัหีตดนิคคี ้วาะ่ สา”มบเาหปยญ็นๆมิงสาขาวอบงรอสีกอร์มตองชาแยลหะนงาุ่มนหคันรไา่ ปวสๆงั่ คนขทัเ่ีบธใอหต้อ้อองกชเว่รอยื

“สรุ เชษฐ์เขาดุ ไม่ใจดอี ยา่ งฉันหรอก” พอเลา่ เสรจ็ กช็ มตัวเองให้เธอฟัง
“ดิฉันทำงานกับคนได้ทุกประเภทคะ่ ”
“แม้กระทั่งคนเลว?”
แต่เขาไคมำเ่ ถคายมบนอั้นกทเรำาใซหะ้ตทาีวกา่ ลเปมน็โตคตนวเัดลไวปมดอิฉงันเขคางอเลยอื ่างกปไรมะไ่ หดล้” าเดธใอจตอบ“เคสนยี งเลหววมานีอยูท่ ั่วไป
“อกี อยา่ ง มนษุ ย์ เราก็มที ั้งความดคี วามเลวปะปนกันอยู่แล้ว ขอแคอ่ ยา่ งหลัง
อย่ามีมากจนทำให้คนอ่นื เดือดรอ้ นนัก ดิฉันกพ็ อจะรว่ มงานด้วยได้”
“แล้วถ้ามมี ากเกนิ ไปเราจะทำยังไง?”
“ก็คงทำเท่าทีท่ ำได้ม้ังคะ ถ้าเปน็ คุณชายละ่ คะ จะทำยังไง?” เธอถามกลับ แทนท่ี
จะตอบ ทำให้ราชนิกลุ หนมุ่ หัวเราะเบาๆ
“ปกตใิ ครจะเลวฉันไม่ค่อยสนหรอก ถ้าไมม่ าทำให้ฉันเดอื ดรอ้ น”
“อยา่ งน้ีเรยี กว่าสนใจแต่ผลประโยชน์ ของตัวเองรเึ ปลา่ คะ ถ้าทกุ คนเพิกเฉย
หมด คนเลวก็คงได้ใจแย”่ เธอแสรง้ ทำหน้าเศร้าไมใ่ ห้เขารวู้ ่าหลอกดา่
“ฉันไมไ่ ด้มหี น้าทก่ี ำจัดคนเลวน่ี พรรณราย” ไมร่ ้ทู ำไม ชอื่ ของเธอทีอ่ อกมาจาก
ปากของหม่อมราชวงศ์อัครชั จึงทำให้รา่ งเพรยี วต้องขยับตัวอย่างไม่สบายใจ
“แล้วถ้าคนพวกนั้นทำให้คณุ ชายเดือดร้อนละ่ คะ?”

“มันจะต้องไม่ได้ตายด”ี เสยี งห้าวตอบนมุ่ ๆ หากเอาจรงิ
ตาสดี ำขลับขนุ่ ขวางข้นึ มาชัว่ วบู หนึง่ เม่อื นึกถงึ การตายของวฑิ ูรย์ นห่ี รอื
เตปาลลา่ง.เ..พตื่อัวปอิดยบา่ งังขปอรงะกคานยทรีท่ อ้ ำนใแห้รเขงขาเอดงือเพดรลอ้ งิ นโทแสละ้ว ‘มันไมไ่ ด้ตายด’ี หญงิ สาวหลบุ เปลือก
“ถึงแม้วา่ ... คนพวกนั้นจะไมใ่ ชค่ นเลวรเึ ปล่าคะ?” เสยี งใสแข็งข้นึ เล็กน้อยโดย
ไม่ร้ตู ัว
“คนดๆี คงไม่ทำให้คนอย่างฉันเดอื ดร้อนหรอก” เขาตอบไปอีกทางซง่ึ ตีความ
หมายได้หลายอยา่ ง หากเธอไม่ยอมแพ้ รบี รกุ ตอ่
“คุณชายคิดว่าตัวเองเป็นคนอยา่ งไหนละ่ คะ?”
“ไมร่ ้สู ิ ฉันไมเ่ คยวิเคราะห์ ตัวเองซะที เดาเอาว่าคงไม่ใชค่ นดเี ทา่ ไหร่ แตก่ ไ็ ม่ถึง
ข้ันเลวจนรบั ไม่ได้ หรอื เราคดิ ยังไง พรรณราย?”

‘เรา’ เม้มปากนดิ ๆ กอ่ นจะรบี คลายออก “ดิฉันไมท่ ราบ ดฉิ ันไม่ร้จู ักคุณชาย
เลย”

“นั่นส”ิ เสยี งห้าวนุ่มนวลเห็นด้วยเต็มที่ “อย่าตัดสนิ คนอน่ื ก่อน เราวา่ จรงิ ม้ัย
ง้ันตอ่ ไปน้ีเราคงต้องทำความร้จู ักกันให้มากข้นึ ”

“ดิฉันเป็นแค่ลกู จ้าง คงไม่บังอาจทำความร้จู ักกับคุณชายให้ลกึ ซ้งึ นอกจาก
ทำงานตามหน้าที่”

“ฉันก็ไมไ่ ด้หมายความถงึ อยา่ งอ่ืนน่ี จะสถานะไหน เรากต็ ้องทำความร้จู ักกันอยู่
แล้ว”

“คุณชายมอี ะไรอยากบอกรเึ ปลา่ คะ ดิฉันจะได้ไมป่ ฏบิ ัตติ ัวให้เปน็ ท่ีขัดใจ”
“ฉันเป็นคนพอใจอะไรง่ายๆ ขอแค่อยา่ งเดยี ว... อย่าโกหก” เสยี งห้าว
บอกกลา่ วนุ่มนวล “เรามอี ะไรโกหกฉันรเึ ปล่า พรรณราย?”
น่าแปลกท่ีเขาถามด้วยสหี น้าปกติ รอยย้ิมพรายบนรมิ ฝีปากได้รปู อย่างชายชาตรี
บ่งบอกว่าคนพูดกำลังอารมณ์ ดีอย่แู ท้ๆ หากแพรว-พรรณรายกลับรอ้ นวูบไปท้ังตัว

สงสยั จะเป็นเพราะเธอมี ‘ชนักติดหลัง’

“จะมีอะไรได้ละ่ คะ?” เธอบอกสหี น้าสดใส รอยย้มิ เจ่ือนๆ ผดุ ข้นึ เพอื่ ลดความ
รสู้ กึ ผิดจนต้องดตุ นเองว่นุ วาย
หไดา้กตเข้อาไงเมถป่เือน็ หเคน็ปนต็นร้อก้างายรรจแสู้ รทกึ งิ นผจนคดิ ุณเธเขอธอทอำงเสพปำรียเะรงเจท็ทดำศง้วชายนากตตาิเารสมกยี หรดนะ้วช้ายทากซ่ี ้ำหเนข้าาเกปาน็กคขนองทคีน่ นา่ สโกงงสกัยนิ ทอีส่ อดุ กมแาละ

“ดีแล้วท่ีไม่มี ฉันไม่อยากเปลี่ยนเลขาฯ บ่อยๆ” ชายหนุ่มสง่ ย้ิมเนือยๆ มาให้

“ดิฉันกห็ วังจะได้ทำงานรว่ มกับคณุ ชายนานๆ”
“ต้องอยา่ งน้ีสพิ รรณราย ถ้าทำงานดี ฉันจะทุม่ ให้เราท้ังใจทีเดยี ว เงินเดอื นเทา่
ไหรก่ พ็ ร้อมจะเปย์ ไมอ่ ้ัน” ประโยคนั้นทำให้ตาโตขยายข้นึ อกี นิด เพราะความหมายมัน
แปรง่ ๆ พกิ ล ไมเ่ คยเหน็ เจ้านายทไี่ หนจะมา ‘ท่มุ ท้ังใจ’ ให้ลกู จ้างเสยี ที

“คุณชายไปอยเู่ มอื งนอกต้ังแตอ่ ายุเทา่ ไหรค่ ะ?”
ปัจจบุ ัน“เรสนุ่ รๆจ็ ละม้ัง ยังเรยี นมัธยมอยู่ ปีน้ีฉันสามสบิ สามปแี ล้ว” เจ้านายรายงานอายุ

จะเป็นค“อน้อข”องเจป้ารตะัวเทพศยไักหหนนก้า็ไหมง่ไึกด้ๆเต็มแทอ่ี บรแบั บวะัฒปนากธดรูถรมูกมนาดิ กหข็ นาด่อๆย กง็ ้แี หละ พวกลกู ครง่ึ
ภาษาผดิ ความหมาย ทั้งท่ดี ูเหมือนจะพูดคลอ่ งทุกอย่าง เกินๆ แถมบางทียังใช้

เธอสรปุ เอาเองเสรจ็ สรรพ ไมส่ นใจหรอกว่ามันจะเอียงขนาดไหน เพราะมอี คติ
มานานเป็นทนุ

แตก่ อ่ นทห่ี นมุ่ สาวจะคยุ กันต่อ เกษมก็เดินเข้ามาย่ืนโทรศัพท์ ของเรอื ให้นายหัว
อัครชั ชายหน่มุ รบั มาและนั่งคยุ ต่อหน้าเธอ

“ว่าไงเบน?”

แพรวพรรณรายเมนิ หน้าออกไปมองฟองคล่ืนสขี าวทีต่ ัดข้นึ มาเกอื บถงึ กระจก

เสราอื ยทคีเ่ งธจอะนรังา่ ยองยาู่ นแอตะไ่ปรรใาหย้ฟตังายมืดอยงเาหว็นสหี น้าของชายหนุม่ เครง่ เครยี ดข้นึ มาหลังจากปลาย
คำหยาบ“อเปะไ็นรภกาันษวาะอังไกอฤ้รษะยอำอนกมี่ มันากอลกี ้าสพอดู งบสัดามซคบำอจยนา่ ไงมน่เ้หีเชลยี ือวคเหรารบอผ?้”ูดี ราช-นกิ ลุ หนมุ่ สบถ

“นายจัดการเท่าทที่ ำได้กอ่ นก็แล้วกัน ถ้าเหลือบ่ากว่าแรงยังไงเราคอ่ ยเรยี กคน
ของรอสส์มาชว่ ย หรอื ติดต่อข้ึนไปหาท่านท่ีกรงุ เทพฯ ฉันจะคยุ กับเกษมกอ่ น แล้ว
ส.ส.วศนิ ว่ายังไง?” คราวน้ีปลายสายคงจะพูดอะไรสกั อยา่ งทไ่ี มถ่ กู อารมณ์ เพราะสหี น้า
ของชายหนุม่ ปรากฏแววโทสะข้นึ มา

“ฉันคิดแล้วว่าต้องลงอีหรอบน้ี มันกล้ามาก” น้ำเสยี งห้าวเยน็ ชาราวกับเป็นคน
ละคนทเี่ พง่ิ คยุ เล่นหยอกล้อกับเธอ ทำให้ตากลมโตหรล่ี งอย่างอยากรอู้ ยากเห็น หรอื
เขาจะรเู้ รอ่ื งทว่ี ศนิ ปฏิเสธไมม่ ีสว่ นร้เู ห็นในคดี นอกจากเรอ่ื งแนะนำนายหน้าให้กับเขา
แล้ว ต้องใชแ่ น!่

“เออ ถ้าต้องข้ึนมาอกี ก็ต้องข้นึ ไมม่ ีปัญหาหรอก เจอกันท่ีเกาะเบน”
เกปอ่ น็ นททำ่ีรน“อฮอยือ่ งยว้ิม่าเคแทอ่ห่ายนยค้ๆีแยุหจกละันะเ”ปทิดหี ชขล้าึนังยอหยน่าหุ่มงันไยมมนื่ ่แาโมนทอ่ใรงจศอพั กี ทท์ คี ืนใตหา้เกกลษมมโตกแจ็ล้อ้วงพเปย๋ักงมหานท้า่เี ใขหา้ออกยี ูฝ่แล่า้ยว

“ดิฉันชว่ ยอะไรได้บ้างรเึ ปลา่ คะ อยา่ งเชน่ ออกไปยนื ข้างนอกให้คุณชายคุยกับ
คณุ ลงุ ?”

“ไม่ต้องหรอกพรรณราย เกษมรอได้ ฉันอารมณ์ ดอี ยูแ่ ล้วเวลาเห็นหน้าเรา”
เจ้านายหมาดๆ บอกเสยี งเรยี บด้วยใบหน้าทีเ่ หมือนแผ่นผ้าซง่ึ ถกู ขงึ เอาไว้จนตงึ ทำให้
ประโยคซงึ่ ดเู ผนิ ๆ เหมือนการเก้ียวพาไมเ่ หลือความหวาน

คุณชายมาเฟยี น่ี ใชค้ ำผิดความหมายอย่เู รอื่ ย หรอื ต้ังใจจะพูดอย่างน้กี ับเธอกัน
แนน่ ะ!

“คณุ ชายทำงานทไี่ หนมากที่สดุ คะ?”
“เมอื่ ก่อนอยอู่ เมรกิ าราวแปดสบิ เปอร์เซน็ ต์ แต่ปหี ลังๆ มานอ่ี ยูเ่ มืองไทยแปดสบิ

เปอร์เซน็ ต์ อยบู่ นเกาะเปน็ หลัก แล้วไปจังหวัดอน่ื ๆ เดอื นละครงั้ เวลาประชมุ ใหญห่ รอื
มีเรอื่ ง”

“คณุ อาจรัลเล่าวา่ พ่อเล้ียงของคณุ ชายทำธรุ กิจเกี่ยวกับเทเลคอม”

พนัก “ก็ทำนองนั้นแหละ” เขารับคำสง่ ๆ ไมห่สนนาวใๆจจะอขีกยราอยบควถา้ามเเปพ็น่ิมหแนลุ่ม้วอเอน่ื นทต่ีไัมวพใ่ ชงิ ่
มองเธอตามสบายจนหญงิ สาวชักร้อนๆ
เจ้านายหมาดๆ คนน้ี มีหวังเธอลุกหนีออกไปแล้ว
“เลา่ เรอ่ื งของเราให้ฉันฟังบ้างส”ิ
“ไม่มอี ะไรนา่ สนใจนค่ี ะ ดฉิ ันกำพร้า” จะกำพรา้ พอ่ หรอื แมก่ ็เรยี กว่ากำพรา้
งเหานมอทื นำ กเปันน็ หสลาวานนส้อายวเขออองอคอณุ ยกอผาจลรปัลร”ะโยชน์ ทั้งหมดให้ตัวเอง “เพิ่งเรยี นจบ เลยมาหา

“ไมม่ ีพี่น้องเลยเหรอ?”
“เออ่ ...จรงิ ๆ กม็ คี ะ่ คนหน่งึ แตง่ งานแล้ว แต่อกี คนยังเรยี นไมจ่ บ” เธอเล่าตาม
จรงิ ไม่โกหก หากไม่คดิ ลงจะรายละเอยี ดเหมือนกัน ได้แตภ่ าวนาให้เขาไม่ซักมากไป
กว่าน้ี และเพอื่ ไมใ่ ห้เขาซกั ต่อ หญิงสาวเลยตั้งคำถามแทน

“เวลาทำงาน ดิฉันจะได้อย่บู นรสี อร์ตตลอดเลยใชม่ ั้ยคะ?”
“ไม่ เราต้องไปทุกท่ที ี่ฉันต้องการให้เราไป”
“ทุกที่?”

“ฮื่อ บนตัวเมืองกระบี่ทเี่ พ่งิ มา จังหวัดท่องเทยี่ วใกล้ๆ ที่ฉันมหี ุ้นสว่ นโรงแรม
อยู่ หรอื ไปอเมรกิ าเพ่ือทำงานทางน้นู บ้าง รอสส์พ่อเล้ยี งของฉันเขาแก่แล้ว อกี อย่างถ้า
ไม่ไปเด๋ียวแม่บ่น”

คำวา่ อเมรกิ าทำให้คนฟังตาเหลอื ก กเ็ ธอจะไปได้ยังไงถ้าต้องใช้เอกสารปลอมไป
ทำพาสปอร์ต!

ไอ้เรอ่ื งมาทำงานนยี่ ังพอวา่ เพราะแทบไม่มีบรษิ ัทไหนตรวจสอบจรงิ จัง แต่ขืน
ต้องทำพาสปอร์ตออกนอกประเทศ โอย! ไมอ่ ยากจะคิด

“คือ... ดิฉันแพ้เครอ่ื งบนิ นัง่ ไม่ได้เลยคะ่ เมามาก แถมยังเปน็ ภูมิแพ้ อากาศ
เปลี่ยนนิดหนอ่ ยจะอาการกำเรบิ ถ้าคุณชายต้องไปอเมรกิ าใชค้ ณุ สรุ เชษฐ์แทนได้มั้ยคะ
ดิฉันรบั รองวา่ จะทำงานที่เมืองไทยให้ดที ีส่ ดุ ”
เรามีปัญ“นห่ฉีาอันะจไะรกเอับากเราารไอปอดก้วนยอเพกรปาะรอะเยทาศกรใเึ หป้สลรุา่ ?เช”ษฐ์ประจำเปน็ หลักแหลง่ นะ พรรณราย

“โอย! กอ็ ย่างท่บี อกนั่นละคะ่ แพ้ทุกอยา่ ง” สหี น้าผอ่ งเดือดเน้ือรอ้ นใจจนอัค
รชั เกอื บจะหัวเราะออกมา

“ฉันจะลองคยุ กับสรุ เชษฐ์ดู ถ้าไม่ไหวจรงิ ๆ กค็ งต้องหาคนใหม่” บอกเธอด้วย
สหี น้าคดิ หนักเสรจ็ ชายหน่มุ ก็ปลอบใจเมอื่ เห็นตากลมโตเบิกค้างอย่างตกตะลึง “ฉัน
ไมไ่ ลเ่ ราออกหรอกนา่ อยา่ งดีกไ็ ปทำงานทภ่ี ูเก็ต”

“ดิฉันจะทำงานบนเกาะ!” หญงิ สาวยืนกรานกระต่ายขาเดียว ชักจะโมโหทง่ี านมี
อุปสรรคมากกวา่ ทค่ี ดิ

“ภเู กต็ ไมด่ ีตรงไหน เรามอี ะไรนักหนาบนเกาะสว่ นตัวของฉันรเึ ปล่า?”
“ก็ดฉิ ันฝันไว้ตั้งนานแล้วว่าจะทำงานอยู่บนเกาะ”
“เอ้า บนเกาะก็บนเกาะ ไปเป็นเซลส์ทโ่ี รงแรมกแ็ ล้วกัน” เจ้านายยอมอนมุ ัติด้วย
สหี น้าประหลาด นึกขันตัวเองเสยี เตม็ ประดา ก็เคยมที ่ไี หนวะ ลูกจ้างเลือกตำแหน่ง
และสถานทท่ี ำงานเองได้ แล้วดเู ธอส!ิ
“แล้วจะได้เจอคุณชายบ้างรเึ ปลา่ คะ?”
“ทำไม เราอยากเจอฉันง้ันเหรอ?”

“เอ้อ... ดฉิ ันก็แคส่ งสยั ”
“ไมค่ อ่ ยได้เจอหรอก นอกจากผา่ นมาเห็นกันบ้าง ถ้าเป็นเซลส์กต็ ้องข้นึ ตรงกับ
ผู้จัดการฝ่ายขาย”
หูย! ขืนทำอย่างน้ัน เธอจะสบื ค้นเรอื่ งของเขาได้ง่ายๆ ทีไ่ หนล่ะ เรยี วปากหยัก
เม้มแน่นอยา่ งคิดหนัก

“อยากทำงานกับฉันเหรอ?” เสยี งนมุ่ ถามเหมือนจะรคู้ วามในใจ
“ก็...อยากคะ่ แตไ่ มอ่ ยากเดนิ ทางไกล” เธอปรายตามองอกี ฝา่ ยอย่างไม่ไว้ใจแล้ว
รบี อธบิ ายต่อเพราะกลัวเขาจะเข้าใจผิด คิดเลยเถิดวา่ เธอจะเหมอื นกับสาวๆ ทัว่ ไปท่ี
อยากจับเจ้านาย “คุณอาจรลั บอกว่า ถ้าได้ทำงานกับคณุ ชายโดยตรง กเ็ หมอื นได้เรมิ่
งานในตำแหน่งผู้บรหิ าร จะได้เรยี นร้งู านเรว็ หูตากว้างไกลไงคะ”
นั่นแหละ...ถกู ทสี่ ดุ หูตากว้างไกล เจ้านายไปไหน ทำอะไรกร็ หู้ มด เลขาฯ คน
ใหม่ย้มิ กรม่ิ เม่ือนึกถงึ เหตุผลของตนเอง
“มันกย็ ากอยู่นะพรรณราย เรามขี ้อแม้ แตอ่ ยากจะทำตำแหนง่ เดิม”
ปคัณุญหชาาย“ขบอ้ออีกแกแมเปอ้แดงควส่ข่าบิ้อเเปดอไียปรว์เอเซทเนม็ า่ นรตก์ิ้ันาแดคดิฉ่ปฉิันีลันจะจะยเะสี่ดชนิบิดเทเปชาองยรแด์เท้ซวนยน็ เกตข์าขารใอทนงำเเงมวาลอืนงาหไนทักยคทุณั้งไหมสมร่ รุ ับดเชโเอษลทยฐ์กีคนไง็ ะดไคม้คะ่ม่ะ”ี
หญงิ สาวเสนอตัวอย่างแข็งขัน
“เอาอย่างนั้นเหรอ?”
“อยา่ งน้ันแหละค่ะ”
“กไ็ ด้ พรรณราย” นายหัวหนุ่มพยักหน้ารับเนิบๆ แล้วหยบิ แวน่ ดำข้ึนมาใสใ่ หม่
“ฉันนอนกอ่ น ถึงแล้วปลกุ ด้วยกแ็ ล้วกัน”
“อีกนานมั้ยคะ?” น้ำเสยี งของเธอตน่ื เต้นข้ึนมานิด เม่อื รวู้ ่ากำลังเข้าใกล้จุด
หมายปลายทางเข้าไปทุกที
“อีกราวครงึ่ ชวั่ โมง อย่างช้าไมเ่ กนิ สสี่ บิ นาที วันน้ีไม่มีคลื่นแรง”
“ตกลงคะ่ ”

หญิงสาวมองผ่านกระจกสปดี โบตออกไป เหน็ เกาะขนาดเล็กลบิ ๆ ใกล้เข้ามา
เรอื่ ยๆ สเี ขยี วขจกี ลางเกาะถูกล้อมรอบด้วยหาดทรายเม็ดละเอียดสเี กอื บขาว และ
สง่ิ กอ่ สรา้ งขนาดจ๋ิว ท่ยี ิง่ เข้าใกล้กย็ ่ิงทำให้เกิดประกายระยับด้วยความชน่ื ชมในดวงตา

สดี ำสนิท ราวสบิ ห้านาทตี อ่ มา เรอื ก็เทียบกับชานพักท่สี ร้างย่ืนลงไปในทะเล
“คุณชายคะ ถึงแล้วค่ะ” หญงิ สาวลองเรยี กเบาๆ เม่ือเรอื โยนตัวเบาๆ แต่

ใบหน้าคมเข้มที่อย่ภู ายใต้แว่นดำยังนง่ิ เฉย เขากอดอกนอนหลับในท่าเดิมไมข่ ยับมาก
ว่าครง่ึ ชัว่ โมงก่อน

“คณุ ชายคะ ถึงแล้ว” น้วิ เรยี วยนื่ ไปแตะท่อนแขนแกรง่ เบาๆ แล้วเกอื บรอ้ ง
อทุ านออกมาเมื่อเขาคว้าหมับที่ข้อมอื ของเธอ และกระชากรา่ งอรชรเข้าไปหาพรอ้ มๆ
กับท่ีรา่ งใหญ่ลกุ พรวดข้นึ จนหัวใจของแพรว-พรรณรายเต้นผดิ จังหวะ

“อ้อ! โทษที ถงึ แล้วเหรอ?”
“ใชค่ ่ะ” เธออยากจะโวยวาย แต่ไม่เห็นประโยชน์ อะไรเมือ่ ชายหนมุ่ ยกมือหนึ่ง
ข้นึ ลูบหน้า
“เมอ่ื คืนไมไ่ ด้นอน เลยหลับลกึ ไปหนอ่ ย ไปกันเถอะ” อัครัชว่าพลางขยับตัวลกุ
โดยคว้ากระเป๋าสะพายผ้ชู ายใบยาวข้นึ มาด้วย และดึงเธอให้เดินมาหยบิ กระเป๋าหนัง
ของตนเองข้ึนมาบ้าง
“ทำไมถงึ ไม่ได้นอนคะ?”
รมิ ฝปี า“กยเงปุ่ ๆน็ รเอรยอื่ ยงง้มิ าอนยน่าดิงพหนอใอ่ จย กับเรอื่ งคดี” เขาตอบเพิม่ เพียงเท่าน้ัน แตค่ นฟังขยับ
“ดิฉันต้องชว่ ยเรอื่ งน้ีด้วยรเึ ปล่าคะ หมายถงึ เรอ่ื งคดที ่คี ุณชายกำลังถกู เข้าใจ
ผิด”

“รไู้ ด้ยังไงว่าฉันถูกเข้าใจผิด” ชายหนมุ่ ถามกลับ ก้มลงมองเธอผา่ นแวน่ แพรว
พรรณรายจงึ ไมเ่ ห็นประกายในดวงตา เว้นแตร่ อยยกสงู บนมมุ ปากนดิ ๆ

“แล้วไมไ่ ด้เข้าใจผดิ เหรอคะ?” เธอตีหน้าซอ่ื ถามกลับ เสยี งหัวเราะหึๆ จงึ หลดุ
อมออื จกับจารกอลบำเอคอวเแลกก็ รเง่พข่ืออยงกรา่เงธสองขู ใ้นึ หมญา่รทาี่กว้ากวับขเ้ึนปไน็ ปสบงิ่ นไรส้นะ้พำหานนักกจ่อนนคนแถลกู ้วยกก้มตล้องงมหาอ่ พปราอ้ กมลด
กเข่อียนวทเขีม่ ้มอื รขา้าวงแหผนน่ ่งึ กจระะโอจกบดรอ้วบยเทอว่ วงอท้อ่านเปแ็นอธ้นรพรมาเชธาอตเิอดยิน่าตงาทมี่สสดุ ะพโาดนยเหมนเี กอื ษแมผแ่นลนะ้คำในสขแับจ๋วเรสอื ี

ห้ิวกระเป๋าเสอ้ื ผ้าตามมา
“กอ็ าจจะได้ชว่ ยบ้างละมั้ง”
คำตอบน้ันทำให้เธอพอใจ แต่มือขาวเล่ือนข้ึนจิกบนทอ่ นแขนกำยำแล้วเงยหน้า

ข้ึนย้ิมให้เจ้านายหมาดๆ
“ดิฉันจ๊ักจ้คี ่ะ”
“โอบบ่อยๆ จะได้ชนิ เรานคี่ ิดมาก” ชายหน่มุ บอกเสยี งเรยี บเหมือนขบขัน แต่

ยอมปลอ่ ยมือจากเอวคอดของเธอ แล้วช้ชี วนให้ดูที่พักรอบด้าน
ทคแป่สีนลดุ กคตือเฮาบแเ้าวพบนน้ารพนวักพอพหินัรกลรรัณงาอเยลันรร็กาดอยทาบเมยี่งเัยกน่นื หาละนรงแสีไ้าบปของ่ ้ใึนรเน์ปตมทน็ อะสโงเซวโลรนยงเหแหลรหมมาืาอยสกนหงตู สาเรกดถง้าไากชกนลนั้ลทาอเงีพ่ปอเัก็นกกาผโไะคป่อม้งสนอคดุใงรนลลง่ึ วกูกฝึ งหเันขกูลข้าลกูไอมปตงดเาใป้วคน็ยจรปศหุด่าลเิลดกปาน่นิยะ
พ้ืนท่ใี นบรเิ วณกว้างเขยี วขจี แดดแรงแตล่ มทะเลทป่ี ะทะทำให้ไม่ร้อนนัก

“ดิฉันต้องพักท่ีไหนคะ?”
“ห่างจากโรงแรมเข้าไปในเกาะหน่อย เราพักอยูก่ ับฉันกับสรุ เชษฐ์ มแี มบ่ ้านเปน็
ไชปาวมเีนก้ำาตะกคเอปยน็ ดแูแหลลบ่ง้านน้ำจดเื ดินวัสนกัหสลับงิ จนะาพทาีกไถ็ปึงเทโรีย่ งวแ”รม หรอื จะนั่งรถกอล์ ฟมาก็ได้ ลึกเข้า
“ทนี่ ี่มีชาวเกาะด้วยเหรอคะ?” หญงิ สาวแหงนหน้าข้ึนถามคนสงู กว่าเกือบฟุต
ด้วยความต่ืนเต้น
“มสี ิ บางคนก็เปน็ ลกู จ้างทำงานอยกู่ ับเรา บางครอบครวั เป็นชาวประมง ก็ได้
อาศัยซ้อื อาหารทะเลสดสว่ นหนึง่ จากพวกเขาน่ีละ แขกติดใจกันมาก”

“กน็ ่าหรอกค่ะ ทนี่ ี่สวยมากจรงิ ๆ”
“อยแู่ ล้วอาจติดใจ จนไม่อยากกลับข้ึนฝั่งก็ได้นะ”
“ไม่รสู้ คิ ะ แต่ที่แนๆ่ คงอกี นานกวา่ จะเบ่ือ” หญิงสาวเดินเคยี งข้างรา่ งของ
เจ้านายหนมุ่ ลงจากสะพาน ผา่ นหาดทรายขาวเนยี นละเอยี ดจนนา่ ถอดรองเท้าเดินเข้า

ไปในโรงแรม ลกึ เข้าไปมสี าวใหญ่คนหนง่ึ มายืนต้อนรบั อยูท่ ่หี น้าลอ็ บบีเย็นเฉียบจนคน
ทเี่ พ่งิ เข้ามาด้านในสะท้านนิดๆ กอ่ นทจี่ ะถกู มืออุ่นสอดรอบเอวเลก็ อกี รอบ เบนตัวเธอ
ซง่ึ กำลังมองไปรอบๆ ให้หันมามองคนทย่ี ืนคอยรับพร้อมย้ิมนิดๆ อยตู่ รงหน้า

“คุณอรพิน นเ่ี ลขาฯ ของผม พรรณราย เรยี กน้องเพอ่ื นกไ็ ด้” คำแนะนำของ
เขาทำให้ ‘เลขาฯ’ ตาโต กเ็ ขาเรยี กเธอว่าพรรณรายมาตลอด ใครจะไปนึกว่าเขาจำได้ว่า
ชอ่ื เล่นของเธอคืออะไร หญิงสาวร้อนๆ หนาวๆ เงยหน้าข้นึ มองเจ้านายหนุ่มอย่างไม่
แน่ใจ หากเห็นเพยี งสายตาปกตทิ มี่ องลงมาและละมอื ออกอย่างสภุ าพเพอื่ รับแฟ้มบาง
อยา่ งจากอรพนิ มาดู

“น้องเพอ่ื น ชอื่ นา่ รักจังนะคะ ดิฉันได้อา่ นแฟ้มทีค่ ณุ ชลธิศสง่ มาแล้ว จัดโต๊ะ
ทำงานเอาไว้ในห้องของคณุ สรุ เชษฐ์ตามที่นายหัวสัง่ เอาไว้ด้วยคะ่ ”

“ดคี รบั นคี่ ณุ อรพนิ เปน็ เลขาฯ ผู้บรหิ ารนะพรรณราย คณุ อรพินจะเปน็ คน
สอนงานเรารว่ มกับสรุ เชษฐ์” เขากลับมาเรยี กชอ่ื เธอเหมอื นเดิม มอื เรยี วจงึ ยกข้นึ ไหว้
อรพนิ อยา่ งเรยี บรอ้ ยแล้วย้ิมมัดใจ

“สวัสดคี ่ะคุณอรพิน” เด๋ียวก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น” เลขานกุ าร
“เรยี กพพี่ ินกไ็ ด้คะ่ น้องเพ่อื น
ประสทิ ธิภาพสงู บอก

สายตาสาวใหญ่มองสำรวจรา่ งโปรง่ เพรยี วอย่างชอบใจ ยิ่งคำเรยี กขานที่นาย
ใวหา่ ผญู้ใ่ ต‘้บเสังนคัอบใบหัญ้’ ชแาพจะรเวรพยี รกรกณันรเอายงจอึงยถา่ กูงไมรองกสาำรรยวกจอใหย้ส่างาพวนิจ้าอรยณหาน้ากใน็สาเปยน็หัวไ‘มน่เ้อคงยเสพนือ่ ในจ’
จึงไมใ่ ชส่ ง่ิ ปกติ

“ขอบคณุ พ่พี นิ มากคะ่ ”
“เด๋ยี วผมกับน้องเพ่อื นจะกลับไปที่บ้านพัก อกี สกั ชัว่ โมงสง่ คนตามไปดูด้วยนะ
ครบั เผอื่ จะต้องการอะไรเพิ่ม เอกสารน่ใี ห้สง่ ไปกับรถเลยกแ็ ล้วกัน วันน้จี ะทำงานท่ี
บ้าน เยน็ ๆ คอ่ ยสง่ คนไปรบั ”

“ได้คะ่ นายหัว”

“มเี รอ่ื งด่วนอะไรอีกม้ัยครับ?”
“ไม่มคี ะ่ คุณสรุ เชษฐ์กลับมาแล้ว คงอยู่ทบ่ี ้านแล้วค่ะ”
“ดี วันน้ีอยากกนิ อะไรเรา?” ประโยคหลังเขาก้มลงถามหญงิ สาวทก่ี ำลังมองไป
ทั่วด้วยสายตาชนื่ ชม
“กินอะไรก็ได้ค่ะ”
“ง้ันก็กลับบ้านกันเถอะ วันน้สี งั่ อาหารทะเลพวกป้งิ ยา่ งให้เพิ่มจากรายการปกติ
หน่อยก็แล้วกัน แล้วเจอกันพรงุ่ น้ีครบั คณุ อรพนิ ”
“ดฉิ ันจะจัดการให้ค่ะ นายหัว”
แพรวพเรลรขณาฯรายผเ้งบู ยรหหิ นาร้าเขก้ึน่าแพกดู ่ อมะอไรงบตาางมอรยา่ งา่ สงงู ใหญสว่ ่ทน่เี ดหนิมอ่กมลับราไชปวยงังศบ์อ้าัคนรพชั ักกจ้มากลงดฟ้านังดห้วลยัง
สหี น้าอารมณ์ ดี แตะเอวเธอเบาๆ อยา่ งมีมารยาทแล้วปล่อยเพ่อื ให้ฝ่ายหญงิ เดนิ ออก
นอกประตกู ่อน
“น่ีเหรอคะ ผ้ชู ว่ ยของคณุ สรุ เชษฐ์ สวยจังนะคะ แต่หน้ายังเดก็ อยู่เลย”
มพานทักี่ลง็อานบบขีากยขจ็ ะอเงปโ็นรงจแดุ รสมนเดใินจทเต้ังนรเ่้ันข้ามาถามอย่างตน่ื เต้น เพราะเมือ่ ไหรท่ ีน่ ายใหญผ่ ่าน

“หน้าเด็ก แตค่ วามสามารถคงไม่เดก็ แนจ่ ้ะ ทำข้อสอบได้เกือบเต็ม ลงนายหัว
รับรองอยา่ งน้ี ไมผ่ ดิ หวังหรอก”

“นา่ อจิ ฉาจังเลยนะคะ นายหัวไม่เคยฝากงานให้ใครซะท”ี
อกี ฝ่าย“ทอ่ยี าจนื จฟะังไมต่าใโชตร่ ดาย้วยทัค่วไวปากม็สไดน้”ใจเอกรินพเหนิ ตพุ ึม“พไปำกทับำงตานนเไอดง้แแลล้ว้วนนกึ ัดขแ้นึ ขไกดก้ ลุ่มรบใี หหมันเ่ ไอปาไไลว้่
ไมใ่ ชเ่ หรอจ๊ะ?”

“ยังมาไม่ถึงเลยค่ะ ก็มารอรับอยู่นี่ไงคะ” อรพินไม่ตอบ หากสา่ ยหน้าแล้วเดิน
ข้ึนบันไดกลับไปยังห้องทำงานของตนเองบนชั้นสอง

สองนาหทดนี ีกมุ่ ถ็สงึาบว้นานัง่ รทถีส่ กรา้องลใ์ฟห้ไมปกี ทลีบ่นิ่ ้ าอนาพยขักอบงนรถสี นอนร์ตคหอลนังกขรนตี าเดสก้นลเาลง็กสอใงชชเ้ัน้ วลาเพยี เปงไน็ มห่ถินึง
ผทาสงมเขไ้มาเ้แปล็นะซป้มุนู ไม้สงู หมลีรังะคเบาโยี คง้งบมนีพชันัน้ ธ์สุไมอ้เงลซ้ือง่ึ ยหง้อดยงกามระถปาูดงก้วลย้วไมย้กไมร้เะอดาาไนว้แใหผ้เ่นหยน็ ามวาดแโู ตอ่ไโ่ กถลง
เหมือนทางเข้าลอ็ บบีของโรงแรมห้าดาว หญิงสาวมองการตกแต่งภายในอย่างชอบใจ

“บ้านสวยจังเลยนะคะ ทำไมคุณชายไมพ่ ักท่ีโรงแรมละ่ คะ?”
ชายหนุ่มเดนิ นำเธอเข้าไปในบ้าน พร้อมพนักงานขับรถกอล์ ฟทห่ี ้ิวกระเป๋าของ
สองหนุ่มสาวตามเข้ามาวางภายในห้องโถงปูหินออ่ นแผ่นใหญ่ แล้วถอยหลังกลับออก
ไปหลังเจ้านายยนื่ แบงก์ สแี ดงให้หนงึ่ ใบ
“เอารถจอดไว้นีแ่ หละ นายเดินกลับไป เผือ่ จะใช้”
“ครบั นายหัว”

ภายในบ้านมสี ตรวี ัยกลางคนผ้หู นงึ่ รา่ งท้วมผวิ คล้ำ แต่งกายเรยี บรอ้ ยมายืน
ประสานมือรออยูแ่ ล้ว และรบี ย้ิมให้นายหัวกับแขกอย่างกว้างขวางพรอ้ มพนมมือไหว้
จนแพรวพรรณรายเกอื บรบั ไหว้ไม่ทัน
เป็นคน“ดฉูแันลชบอ้าบนอยทบู่ ำ้าคนวมามากสกะอว่าาดป้าซจกั ิตผ้าน่นี ท้อำงอเาพห่อื ารนบ้าชงอ่ื คเดุณ๋ียพวเรอราณกรราะยเป๋านนแี่้อมงเ่เตพือ่อื นนจไตปิ
เกบ็ ไว้ห้องท่สี งั่ ให้จัดไว้นะ” ชายหนมุ่ เพ่ิงตอบคำถามหญิงสาว กอ่ นจะแนะนำให้เธอ
ร้จู ักกับคนของเขา เตอื นจติ กุลกี จุ อขนกระเป๋าข้นึ ไปชัน้ บนตามคำสัง่

“ป้าจิตทำกับข้าวเก่ง แต่แกทำได้เฉพาะอาหารใต้ บางทฉี ันอยากกนิ
อาหารฝรงั่ หรอื อาหารภาคกลางบ้าง ปกตสิ รุ เชษฐ์จะทำให้ ข้างบนมีสามห้องนอน บ้าน
ป้าจติ อยอู่ ีกด้านของเกาะ เช้าไปเยน็ กลับ”

บอกอยา่ งน้ีแปลว่า เธอจะต้องพักอยกู่ ับชายหนุ่มโสดสองคน เป็นผ้หู ญิงคน
เดยี วภายในบ้านท่ีไม่มสี ตรอี น่ื ใดอยเู่ ลย แพรวพรรณรายยน่ หัวค้ิวเงยหน้าข้นึ มอง
สงิ่ ก่อสร้างตรงหน้า

ไมไ่ ด้กลัวหรอก ขนื ใครมาทำรมุ่ รา่ มแม่จะเล่นงานเสยี ให้อ่วม แต่คนอื่นน่ะสจิ ะ

มองอย่างไร!

“เด๋ยี วให้สรุ เชษฐ์ไปพักบ้านพักผู้จัดการอีกหลัง แล้วเรยี กป้าจติ มานอนอีกห้อง
แทน” อย่ๆู เจ้านายหมาดๆ ก็เอ่ยข้นึ เหมอื นร้กู ารควรไม่ควร และรวู้ ่าเธอคดิ อะไรอยู่
หญิงสาวหันไปมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ

“คณุ สรุ เชษฐ์จะโกรธรเึ ปลา่ คะ ทำไมคุณชายไมห่ าห้องให้ดฉิ ันพักรวมกับ
พนักงานผู้หญิงคนอื่น?”
ทมับ่ีน้ากนม็ ีป“ฉสัญันรุ หเไชมาอษไ่ ดยฐ้์ไไ่นู ปมะทโ่ ..กำ.”งราธสนหหีทรนอีโ่ ร้ากงขแอเรรงมานเทปาุกยน็ วหเันลัวขหบานฯาุ่มงคหขรนอ้ังักงอฉใอจันกเมไบปอ่ื าขมง้าอคงงรนเั้งธอกอก็ต้อกงลหับอไบมงเ่ าปนน็ กเลวัลบามาแทตำ่

“อะไรคะ?”

“กป็ กติสรุ เชษฐ์จะต้องเตรยี มเส้อื ผ้าข้าวของ จัดกระเป๋าให้ฉัน บางทีก็หาอะไรให้
กิน”

“ดิฉันทำได้คะ่ ” แพรวพรรณรายรบี รบั คำอยา่ งลิงโลดโดยไมเ่ สยี เวลาคิด ยง่ิ เธอ
เข้านอกออกในห้องนอนสว่ นตัวของเขาได้ ยามที่เธอไปค้นอะไรกย็ ่ิงงา่ ยเข้า ไม่มีใคร
สงสยั แน่

ดวงตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำของอัครัชเป็นประกายแปลกๆ เม่อื ก้มลงมองเธอ “ไม่
กลัวเหรอ?”

“กลัวคณุ ชายน่ะเหรอคะ?” เธอเลกิ ค้ิวแล้วชะงัก ก่อนจะย้มิ ออกมาอย่างเป็นต่อ
“คุณชายนะ่ สติ ้องกลัวดฉิ ัน” ตากลมโตสบตากับเขาน่งิ กเ็ ขาบอกเองวา่ เบอ่ื
เลขาฯ ประเภทอยากจับเจ้านาย
เท่าท่เี ธอเคยคยุ กับกรองกาญจน์
หม่อมราชวงศ์อัครชั ไมเ่ คยยุ่งกับคนใน
ปกครอง เขาไมใ่ ชส่ มภารกนิ ไก่วัด ไม่เคยแม้แต่จะแสดงทา่ ทเี จ้าชู้ และเขาเคยไล่เลขา
สาวๆ ทแี่ สดงพฤตกิ รรมไม่เหมาะสมออกไปแล้วหลายคนจนไม่มีใครกล้าให้ทา่ มานาน
แล้ว จะวา่ ไป...เขาแทบไม่เคยยุ่งกับสาวๆ ที่ไหนในกระบี่ท้ังนั้น นอกจากเคยออกเดต
กับคุณหญงิ จิตรวดบี ้าง

ข่าวคราวความเสเพลทั้งหลายของเขาเท่าทเ่ี ธอเคยรเู้ ห็น ล้วนแต่มาจากอเมรกิ า
เกอื บทั้งหมด!

“ฉันควรกลัวเราเหรอ?” ชายหนุ่มถามเสยี งนุ่ม ตาเปน็ ประกายพราวด้วยความ
ขบขัน

“จรงิ ๆ กไ็ มค่ วรกลัวหรอกค่ะ ถ้าคุณชายไม่คดิ นอกลูน่ อกทางกับดิฉัน”
“โอ้โห นี่เราขู่ฉันเหรอ ถ้าฉันทำแล้วเราจะทำอะไรได้?”
“คณุ ชายไม่กล้าหรอกค่ะ ดฉิ ันจะไปบอกคณุ หญิงจติ รวดเี ปน็ คนแรก จากนั้นก็
จะป่าวประกาศหนังสอื พมิ พ์ ให้เขาร้กู ันทัว่ คราวน้ลี ะ คณุ ชายจะต้องเดอื ดร้อนหนัก”
ไอ้นิสัยถกู กระทำแล้วจะนั่งรอ้ งไห้ไม่กล้าบอกใครเหมอื นนางเอกนยิ ายไทยน้ัน
ไมใ่ ชน่ สิ ัยของเธอแน่!
“ฉันกย็ อมรบั สิ วา่ ปล้ำเราจรงิ ” ชายหนมุ่ ท้ิงตัวนัง่ ลงบนโซฟา มองหน้าเธอด้วย
ประกายตารนื่ รมย์ เม่อื บอกประโยคลนุ่ ๆ แบบไม่ต้องขัดเกลาน้ัน จนตากลมโตตวัดไป
มองอย่างเอาเรอ่ื ง
“ดีสคิ ะ อยากมีสามีรวยๆ เหมอื นกัน” เธอแสยะย้ิมรบั ไม่นกึ หรอกว่าเขาจะทำ
จรงิ หากเมื่อประสานสายตาที่จ้องตรงมาก็ต้องเกดิ อาการรอ้ นวบู ตามเน้อื ตัวจนนกึ โมโห
อาการบ้าๆ ของตนเอง
“เอาเป็นว่าเราเข้าใจตรงกันกแ็ ล้วกัน” อัครัชสรปุ แบบท่เี ธอต้องปรายตามอง
อยา่ งไม่แน่ใจ ทว่ี า่ ‘เข้าใจตรงกันน้ัน’ ตรงกันประการใด
“ไปอาบน้ำพักผ่อนซะกไ็ ด้ ห้องขวามอื สดุ เปน็ ของเรา แล้วลงมากินอาหารเท่ยี ง
เด๋ยี วจะได้เจอสรุ เชษฐ์”
“ค่ะ วันน้คี ณุ ชายจะให้ดฉิ ันเรม่ิ งานเลยรเึ ปล่าคะ?”
“ไม่หรอก เด๋ียวฉันจะทำงานที่ค้าง เราอยากไปไหนรเึ ปลา่ ?”
“อยากไปดรู อบๆ เกาะค่ะ”
“งั้นจะเรยี กเกษมไปเปน็ เพ่อื น”

“ขอบคณุ คะ่ ” วงหน้าเรยี วผ่องข้นึ มาทันควันด้วยความสขุ เม่อื แยกตัวข้ึนไปชั้น
บนด้วยอาการเหมือนจะบนิ โดยไม่เหน็ นัยน์ ตาที่มองตามเธอหรล่ี งอยา่ งใครค่ รวญ

เกษมถูกเรยี กตัวมาคุยในห้ องทำงานช้ันล่าง ขณะที่แพรว-พรรณรายสำรวจ
ห้องนอนใหม่และจัดข้าวของของตนเองเข้าตู้ ก่อนจะอาบน้ำเตรยี มตัวรบั ประทาน
อาหารกลางวัน
เขาเปน็ “พเบยนานโท”ร.อัคมราชับเอรกม่ิ ว่าเม่อืนนายั่งกลษงบติ นใหเก้ป้าาอก้ที คำำงทานเ่ี ปตน็ ัวปใรหะญโยโ่ ดชยน์มกีบับอตดำรีกวาจร์ดวใัหย้คกุ้มลคางรคอนง
นั่งอยู่ตรงข้าม

“เป็นประโยชน์ ยังไงครบั อย่าบอกนะว่า...?”
“มันบอกวา่ ฉันเป็นคนบงการทั้งหมด จ่ายเงินย่สี บิ ล้านเพื่อให้ไปกว้านซ้อื ทจ่ี าก
ชาวบ้านท่ีบุกรกุ ก่อนหน้ามา แล้วจะจา่ ยทเ่ี หลอื ตอนงานเสรจ็ โฉนดนั่นฉันก็ปลอมข้ึน
มาเองโดยให้สนิ บนกับเจ้าหน้าท่เี พือ่ ตบตาเจ้าหน้าทรี่ ัฐ”
“แล้วนายวศนิ ?”
“นายวศนิ ไมร่ ้เู รอื่ งอะไรทั้งนั้น มันยังวา่ ท่ีนายวศนิ ต้องเข้ามายุ่งเรอื่ งน้เี พราะเป็น
แผนของฉัน ทไี่ ปเปรยเรอ่ื งทีด่ นิ จนนายวศนิ ต้องแนะนำมันมา ท้ังทฉ่ี ันร้กู ับมันอยู่
กอ่ นหน้าแล้ว”
“ไอ้น่มี ันเลวจรงิ ๆ กล้าใสค่ วามนายหัวถงึ ขนาดน้ี คนของผมตามมันไปตอนท่ี
ตำรวจให้ประกันตัวออกมา มันไปท่สี ำนักงานทนายความครับ แต่คนของเราเจอนาย
วศนิ กับไอ้ณรงค์ ออกมาจากสำนักงานนัน่ ทีหลังตอนทีค่ ิดวา่ ไม่มีคนเห็น ทำทีว่านายก
ษติ ไปปรกึ ษาทนายความจรงิ ๆ”
“มันคงตั้งใจดึงคดี ลูกเมยี ของมันละ่ ?”
ทราบ น“คายนคขนอนงไ้ีโอล้หภาแญตเ่ไฝม้า่ถดึงอู กยับู่ เลผวมบครสิดิ ทุวธา่ น์ ิ คายนกขษอติงคไอง้หโดาญนขย่ัูเงรฆอ่ื า่ งปลดิ ูกปเมากยี ตดำ้วรยวจทเท่รี ว่า่ ทมี่ผมอมื
พานายวิฑูรย์ หนีออกมาจากเซฟเฮาส์หลังจากท่ีฆ่าเพ่ือนตำรวจด้วยกันตายสองคน”

“สรปุ ก็คอื พยานโดนฆา่ ตัดตอนแล้วท้ังหมด ทเี่ หลอื อย่กู ็กลายเป็นพยานเท็จ”
“ครบั คราวน้ีตำรวจคงไม่รจู้ ะไปเรยี กใครมาสอบ นอกจากจะจับคนของไอ้หาญ
ได้ แต่กย็ ังไม่มีหลักฐาน” เกษมสบตากับนายหนุม่ ท่มี องมานิ่งๆ
“ผมจะอาสาจัดการเรอื่ งน้ีเอง”
“เกษมร้แู ล้วเหรอวา่ มันเป็นใคร?”
“ยังไม่แนใ่ จ แตผ่ มต้องรแู้ น่ ถ้าหาตัวไมไ่ ด้จรงิ ๆ ผมจะจับไอ้หาญนแ่ี หละมาเปน็
พยานให้เรา”
“เขาซอื่ สัตย์ กับนายวศนิ ไมใ่ ชเ่ หรอ?”
“มันซอ่ื สัตย์ กับเงิน แล้วกร็ กั ชวี ติ ท่ีสดุ เท่านั้นแหละครับ ไม่อยา่ งน้ันมันจะถบี
ผมเข้าคกุ แล้วฆา่ ลกู เมียของผมทำไม” สหี น้าของเกษมกรา้ วข้ึนมาอกี คร้งั เมอ่ื รำลึกถงึ
อดตี

“เอาเถอะ ดูท่าเรอื่ งน้จี ะไปไกลกวา่ ทีค่ ดิ ซะแล้ว ฉันจะเรยี กคนท่อี เมรกิ ามาชว่ ย
คนของเราทน่ี คี่ งไม่พอ”

“ได้อยา่ งน้ันก็ดคี รับ แตค่ งต้องระวังหนอ่ ย”
“รสี อร์ตเรามที ัวร์ตา่ งชาติมาลงทกุ วันอยแู่ ล้ว ไม่ต้องหว่ ง เอามาแค่มือดๆี สอง
สามคนก็เกนิ พอ เบนรับจัดการเรอ่ื งทนายความ ฉันจะคยุ กับผ้ใู หญท่ างกรงุ เทพฯ อีก
แรง”

“ครบั ผมวา่ นายหัวคงถูกเรยี กสอบหนักเรว็ ๆ น้”ี
“เรอ่ื งน้ันไมใ่ ชป่ ัญหาหรอกเกษม” รอยย้มิ อยา่ งใจเย็นผุดข้นึ บนมมุ ปากได้รปู
ของชายชาตรี

“วันน้ีตอนบา่ ย มารับน้องเพอื่ นไปสำรวจรอบเกาะหน่อยนะ”
“คุณหนูจะมาทำงานกับเรานานรเึ ปลา่ ครับ?”
“นานเทา่ ที่ฉันต้องการ”
“เธอยังเด็ก...” สหี น้าของอดตี หัวหน้าซมุ้ มือปนื ไม่ค่อยสบายใจนัก จนอัครัช

หัวเราะลั่นอย่างอดไม่ได้

“บ๊ะ! เกษมคิดว่าฉันจะทำอะไรแม่จอมเฮ้ยี วได้ลงคอ”
เกษมมองมาอยา่ งร้ทู ัน เพราะสนทิ กับเจ้านายจนร้ถู งึ เรอ่ื งราว
การฝาก“ผปมลาไม(่ทปรริ าันบย” า) ย่าง ไว้กับแมว (ลายพาดกลอน) งานน้ีไมร่ วู้ า่ ใครน่าสงสาร

รา่ งสงู กวา่ สันทัดเล็กน้อยลุกข้ึนยนื “อกี ชวั่ โมงครงึ่ ผมจะมาใหม่”

“ตามสบาย” รา่ งสงู ใหญ่เอนกายพิงพนัก แล้วต่อสายถงึ ใครบางคนทางกรงุ เท
พฯ

“อาเทพครบั ผมต้องการความชว่ ยเหลือ”
“อากำลังนึกถึงคุณชายอยู่ทีเดียว รอ้ นใจเตม็ ทีเพราะรวู้ า่ กำลังมเี รอ่ื ง”
เขป้าน็ราเชวกล“าาอรเากกเทือารพบเสมพบิือดู เงออรยด็ะา่ดโงมับกงสับคงูมรใญงี่ึนกาเมณร่ือะ”ทสรรุอวเัชคงมษรัชหฐ์หมาดัวาถไเรทึงายบะ้ฟาเบนังาพๆอดกใี นว่ลาสำอคองคแนล้วจะเรวม่ิ างตส้นาเยลจ่าาเรกอ่ื กงันใหก้็

แพรวพรรณรายได้ รบั การแนะนำให้ ร้จู ักสรุ เชษฐ์กอ่ นม้ อื อาหารกลางวัน เพราะ
เมื่อเธอเดนิ ลงมาจากบันได เขากำลังนั่งคุยอะไรบางอย่างกับหม่อมราชวงศ์อัครชั อยู่
แล้วที่ชดุ รับแขก

รา่ งสงู ของชายหนุม่ ลุกข้ึนยนื เมื่อหันมาเหน็ เธอก่อน อัครชั จึงผายมือให้หญิง
สาวมารว่ มวงด้วย

หญิงสาวสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าเพ่ือหารอ่ งรอยของการจดจำได้... แล้วเกอื บ
จพะบถกอันนเปหน็ายคใรจั้งอแอรกกมาอย่างโลง่ อกเมื่อเขามองเธอด้วยสายตาของคนแปลกหน้าที่เพ่งิ
ของเลข“พานรรกุ ณารรหานยมุ่ หนนสี่ ้ารุ ตเชายษปฐ์ราผก้ชู ฏว่แยวขวอแปงฉลันกใจนขคี่้นึ ณุ มาเพชวัือ่่ คนรกู่ จอ่ ะนมจาชะหว่ ยายงไาปนนายก”ลาสยหเี ปน็น้า
เรยี บเฉยไร้อารมณ์ ดังเดิมเมอ่ื จับมอื กับเธอ

“สวัสดคี รบั คณุ เพอื่ นมาเรว็ ทันเวลามาก”

“ฉันอยูท่ ่กี ระบอ่ี ยูแ่ ล้วน่ีคะ”
“น้องเพอื่ นเป็นหลานสาวของท่านผ้วู า่ ฯ จรัล เพง่ิ จบใหม่ แต่คุณสมบัตใิ ช้ได้”
อัครัชบอกเสยี งเอ่อื ยเมื่อหนมุ่ สาวนั่งลงอีกครงั้ ป้าจติ เข้ามาเสริ ์ฟน้ำหวานและยอบตัว
บอกว่าอาหารเทย่ี งจะพรอ้ มในอีกสบิ นาที
“ให้เพื่อนไปชว่ ยรเึ ปล่าคะ?”
“ไม่ต้องคะ่ คณุ หนูนั่งคยุ อยูท่ นี่ แี่ หละ”
“เอาไว้เราค่อยทำอาหารง่ายๆ ให้ฉันเวลาวันไหนทตี่ ้องทำงานดกึ ป้าจิตเขา
ทำงานในเวลางาน ฉันบอกสรุ เชษฐ์เรอ่ื งย้ายแล้ว”
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณต้องลำบาก” หญิงสาวหันมามองคนที่เธอจะต้องมา
เรยี นงานด้้วยโดยตรง
“ไม่เปน็ ไรครบั ไม่ลำบากอะไร ย้ายซะทกี ็ดเี หมือนกัน จะได้เปลย่ี นบรรยากาศ”
ถงึ จะตอบอย่างนั้น แต่สหี น้าของเขาเรยี บจนเดาอารมณ์ ไม่ถูกเหมอื นในวันแรกไม่มผี ดิ
“พรงุ่ น้ีกเ็ รมิ่ สอนงานเลย ทำเหมอื นทำงานตามปกติ สลับกับคณุ อรพนิ คนละ
ครง่ึ วัน หรอื คนละวันก็แล้วแต่นาย”
“ครับคุณชาย เด็กจบใหม่ถงึ จะไม่มีประสบการณ์ แตค่ อ่ นข้างกระตือรอื ร้น”
“ไปกนิ ข้าวกันเถอะเรา จะได้ทำงานซะที ชว่ งบา่ ยเกษมจะพาคุณเพอื่ นไปทัวร์
รอบเกาะ”

กับเจ้าน“ลายงุ เก“ผษมมแนคะ่ แ่เหปรลอกคใรจบั ?น”กึ วสา่ ลรุ เุงชแษกฐจ์ทะไำปหทน้ำางแาปนลใกหๆ้คณุ อชกี ายคบร้งันจฝนัง่ ก”ระทัง่ หันไปสบตา
เป็นเชงิ“บพอรงกุ่ นท้ีขาง้ึนใไหป้เธกอ็ทเันดถินมนเำถเ”ข้าไปอัใคนรชัหต้อองอบาเอห่าือรยซๆงึ่ อยเูต่ลดิ่ือกนันมือมาแตะเอวของสาวน้อย
รปู ทั้งหคมืนดแนน้ันบแเพปร็นวไพฟรลร์ ปณรระากยอจบัดสกง่ าไรปสใง่ หง้ชานโลปบดิ ลคเอพล่ือัมพนร์ ในิ หต้ค์ อเอชกนไทปรใ์ ห้ครเวชมนทท้ังรด์ตารววนจ์ โอหีกลทดี

กวา่ จะได้เข้านอนกล็ ่วงเข้าไปเช้าวันใหม่ แต่หญิงสาวปดิ ตาลงด้วยความสบายใจจน
หลับสนิทหลังจากสง่ ข้อความให้เพือ่ นสาวจัดการงานให้

โชคดีทท่ี ั้งคสู่ นิทสนมและพ่งึ พากันมาเป็นเวลาหลายปแี ล้ว หาไม่ งานของเธอจะ
ต้องลำบากมากกว่าน้แี น่

ดสต้างาู ลนสออห่องลเนันงชท้วิ ้า้นิงคนตรา้แีังวฬ่ึ พสกิ วราผขยวมพ้อยรมาเรือวปณเสน็ รลรออื าวนยยยเา่ อลทงยเก็ีด่ ดใู่ ัสดยี นขเี วปชาทน็วดุ ่ที เลกปำอรใ็นะหนเโ้คเโธปตรอรอๆ่ื ยงงสน่ปภสุ รจานะีมพด้ำกู ัตบแอาเลยพละา่เยี งขเงสไ้มอม้อืถช่ยนกู อ่าองถบกเักดใเเปจยี ปเน็วพยี ไเรกหลาัมบะ็กยรพๆอังรเงมสเรสทยีวน้าีดบส้ำาไน้ยว้
ผมดำขลับของตนเองไม่หาย

“เอาเถอะ กไ็ ม่เลวร้ายนักหรอก” ความจรงิ แล้วเป็นรปู ลักษณ์ ท่เี หมาะกับ
ตำแหนง่ ใหม่มากกวา่ แบบเดมิ เสยี อกี
แคป่ ืนพหกญิงสสนาัวบหมันือไปแคลวะ้าโกทรระศเพัป๋ทาส์ มะอื พถาอืยรหานคังาแใบพโงตททีใ่ ีเ่ชอเ้ าปข็นอกงลอ้อองกถเกา่ ยอื ภบาหพมจดำเปเ็นหลอแื ลเอะาอไัดว้
เสยี งได้มีประสทิ ธิภาพพอสมควร แทนกล้องคุณภาพดี แต่ไมส่ ะดวกจะพกไปไหนมา
ไหน กับเครอ่ื งสำอางนิดหนอ่ ย

อัครัชนัง่ อยแู่ ล้วทีห่ ัวโต๊ะอาหารท่เี ดมิ ชายหนุ่มกำลังคยุ โทรศพั ท์ เมอ่ื เธอเดินลง
ไปถึง เขาทำสญั ญาณมือให้เข้าไปได้เมื่อหันมาเห็น หญิงสาวจึงเดินไปท้งิ ตัวลงบนเก้าอ้ี
ห่างออกไปหนง่ึ ท่ี จงึ เห็นว่าเตือนจิตอยูใ่ นครัวด้วย

“นายยังไมต่ ้องข้นึ มาหรอกเบน เด๋ยี ววันสองวันน้ีฉันจะไปเอง ถ้ามีเรอ่ื งด่วนก็
ใช้ทนายของเราก่อน”

“ฮื่อ... ฉันร้เู รอ่ื งแล้ว นายรอเกษมกแ็ ล้วกัน เทา่ นั้นแหละ”
“พรรณราย จะเอาอะไร?” หนมุ่ รา่ งใหญ่ที่อยูใ่ นชดุ สทู แตเ่ สอ้ื นอกพาดไว้บนท่ี
แขวนข้างประตหู ันมาถามเธอ
“มีอะไรบ้างคะ ป้าจิต?”

“มขี ้าวต้มทะเลของนายหัว ทีโ่ รงแรมเอาปาท่องโก๋กับซาลาเปามาให้คะ่ ”
“ขอท้ังปาท่องโก๋และซาลาเปาค่ะ กาแฟเพื่อนจะชงเอง” หญงิ สาววางกระเป๋าลง
แล้วเตรยี มลุกข้ึน
“บอกสตู รมาเลยค่ะ ป้าจิตทำให้ได้ทุกอยา่ ง”
วงหน้าเรยี วชะโงกดเู ครอ่ื งทำกาแฟสด “เพ่อื นไมก่ นิ กาแฟดำ ไม่ชอบนมสด ใส่
นมข้นมมี ้ัยคะ ถ้าไมม่ ีนมขอน้ำตาลสองกับครมี สอง” สาวน้อยบอกสตู รเพราะไมใ่ ชค่ อ
กาแฟแท้มาแตไ่ หนแต่ไร โดยมีเจ้านายมองด้วยสายตาเอน็ ดู
“มีนมข้นค่ะ รอสักครนู่ ะคะ”
“นอนหลับดีรเึ ปล่า?”
“สบายดีค่ะ คุณชายต่ืนเชา้ อยา่ งน้ีทกุ วันรเึ ปล่าคะ?“
“สว่ นใหญ่กเ็ ปน็ อย่างน้ัน เว้นแตช่ ว่ งไหนงานเยอะ หรอื จำเปน็ ต้องนอนดึกก็
ตน่ื สายหนอ่ ย”
“ต้ังแตพ่ รงุ่ น้ี ดิฉันจำเป็นต้องไปทำงานพร้อมคุณชายรเึ ปล่าคะ?”
“ถ้าฉันอยู่ เราก็ต้องไปด้วย ถ้าไม่อยู่กไ็ ปทำงานคนเดียว แตไ่ มต่ ้องห่วงหรอก
เราจะได้อยู่ด้วยกันเกอื บตลอดเวลานั่นแหละ จำได้ม้ัย เราสญั ญาว่าจะเดนิ ทางในเมอื ง
ไทยแทนสรุ เชษฐ์”
คำรับรองแปลกๆ ทำให้คนฟังกลอกตา “จำได้ค่ะ”
“กลางวันถ้าฉันไม่มีนัดกับแขก หรอื เอาเราไปด้วย ก็กนิ ข้าวด้วยกัน แตม่ ้ือเยน็
ฉันตามใจเรา”
โอ้โห! ฟังดูใกล้ชดิ ย่ิงกว่าชวี ิตของคสู่ ามภี รรยาบางคอู่ ีกนะนี่ สรปุ วา่ เธอกค็ งตัว
ติดกับเขาเกอื บตลอดเวลา ยกเว้นม้อื เยน็ แล้วจะมีเวลาหลบไปทำงานสกั ก่มี ากน้อย
หนอ

“ยังมีเวลาเปลี่ยนใจทันนะ ก็อย่างทีบ่ อกนั่นแหละ เด๋ยี วฉันจะย้ายเราไปแผนก
อน่ื หรอื ไม่ก็ไปอยู่ภเู ก็ต” เจ้านายหมาดๆ ว่า สหี น้าเข้าอกเข้าใจ