ทัณฑ์รักมาเฟีย

แม้เขาจะทำงานให้เรา’ ลออศรสี อน
“ผมชอ่ื สงวนครับ เชญิ คุณหนกู ับคุณธรี ภพข้างใน” สงวนเปดิ ประตกู ว้าง แล้ว
เดินนำเข้าไปในบ้าน
จรัลและภรรยารออย่แู ล้ว ปรารถนาเป็นฝ่ายลกุ ข้นึ มารับมอื ของหญงิ สาวทีค่ ้อม
ศรี ษะลงไหว้อ่อนน้อม
เเอดาินกทราะงเเปป๋า็นนย้อังงไเงพจอ่ื ๊ะนหไนป?ู เ”กบ็ สขัง่้างงาบนนคทนี ในหบ้อ้านงทแลผ่ี ้ว้งึ มปันรามรถาทนำาคกวห็ าันมสมะาอถาาดม
“สงวน
ตอนสายนั่นละ
พนิ ิจดูหน้าสาวน้อยด้วยความสนใจ

“สะดวกดคี ะ่ คณุ อา ขอบพระคณุ คะ่ ”
“จะให้ไปรับก็ไม่เอา ไมเ่ คยได้เห็นกันเลยตั้งหลายปีแล้วนะ หน้าคมคล้าย
คณุ ชาย สวยเหมอื นคุณลดาวัลย์ ด้วย โตจนอาเกือบจำไม่ได้” ปรารถนาจูงมอื หญงิ สาว
ไปนั่ง หลังจากแพรวพรรณรายแนะนำเพอ่ื นรนุ่ พีใ่ ห้รจู้ ักท่านผู้วา่ ฯ และภรรยาของเขา
“แคม่ าพักด้วยก็รบกวนมากแล้วคะ่ แตค่ งไม่นาน เพอ่ื นวา่ จะหาโรงแรมพักเอง”
“โอ๊ย! อย่าเชยี วนะ ไม่อยา่ งนั้นอาจะโกรธเชยี ว พักอยซู่ ะด้วยกันน่ีแหละ”
“ออฟฟซิ เปน็ คนออกเงนิ ค่ะ” หญิงสาวบอกกลั้วหัวเราะ นัง่ ลงอยา่ งเรยี บรอ้ ย
ข้างปรารถนา สว่ นธรี ภพนั่งบนเก้าอ้ขี ้างๆ ผ้วู า่ ฯ จรัล
“ถึงอย่างน้ันกเ็ ถอะ พักอยู่ด้วยกันจะได้ดูแลได้ ถ้าจำเปน็ ต้องไปไกลจรงิ ๆ ถงึ
คอ่ ยไปพักโรงแรมเถอะน้องเพื่อน ถ้ามาเฉพาะเรอ่ื งขา่ ว อาจจะพักทีน่ ่ีไหว” ปรารถนา
เองรจู้ ากสามวี า่ ธิดาของคณุ ชายพงศ์จักร์มาทำอะไร

แล้วอยสากายถตอานเขห้มางยวใดจหยาาวกเมเธตอตเาอขงอเปงน็ภรคยินาใขน้ารพา้นืชทก่ีารรชดู้ ั้นีเรผอ่ื ้ใูงหสญถาม่ นอกงารรา่ณงอ์ ใรนชจรังสหงู วเัพดรเยี มว่ือรู้
วา่ ราชนิกลุ สาวน้อยคนน้มี าเพอื่ ทำข่าวจึงไมใ่ ครส่ บายใจนัก
‘เป็นหว่ ง หากเปน็ ลูกสาวเราคงไม่ยอมให้ไป อายุกเ็ ท่าน้ี แล้วดสู ิ เอวบางรา่ ง
น้อยอย่างกับมดตะนอย’ คดิ ในใจแต่ต้องสงบปากคำเอาไว้

“เป็นนักข่าวเหมือนกันเหรอคุณ หน้าตาค้นุ ๆ” ท่านผ้วู ่าฯ ทักข้นึ บ้างเม่ือหันไป
มองธีรภพ

“ครบั ทา่ น ผมเคยไปทำข่าวท้องถ่ิน กับแวะไปตดิ ตอ่ สถานท่ีราชการทีจ่ ังหวัด
บ้าง”

“อ้อ ถงึ วา่ แล้วบ้านอยู่ไหนล่ะคุณ?”
“ไม่ไกลนักหรอกครับ อยูห่ า่ งจากโรงพยาบาลกระบไี่ มม่ าก ผมอย่กู ับน้องสาว”
ธรี ภพตอบสภุ าพ

“เยน็ พรงุ่ น้ีมากินข้าวด้วยกันส”ิ
เปน็ พย“าเบยา็นลพรสงุ่ นนทิ้ี กเับพเื่อพนื่อกนับพพอ่ีภสพมมคนีวัรดทไามนไ่ ขด้า้เวจเอยกน็ ันดน้วายนกแันล้วคน่ะ้อ”งสแาพวรพวี่ภพพรชรณอื่ เรกาดยแเปก็น้ว
คนตอบเสยี เองเม่ือเห็นทา่ ทางอกึ อักของธรี ภพ เพราะไม่กล้าปฏเิ สธจรัล

“อยา่ งนั้นรึ งั้นสะดวกวันไหนก็มา กอ่ นที่น้องเพอื่ นจะกลับก็แล้วกัน” ทา่ นสรปุ
อยา่ งอารมณ์ ดี สหี น้ามเี มตตา

ธรี ภพอยูค่ ยุ กับทั้งสามคนสักพักกข็ อตัวกลับ โดยนัดแนะทจ่ี ะมารับตัวเพ่ือนรนุ่
น้องในวันรงุ่ ข้ึนตอนแปดโมงเช้า

“อาคุ้นหน้าเพื่อนของน้องเพอื่ นคนน้ีนะ” จรลั เปรยเมือ่ ได้ยินเสยี งสตาร์ตรถ
ออกจากบ้าน

“เขาเป็นคนกระบค่ี ่ะ ข้ึนไปเรยี นหนังสอื ทกี่ รงุ เทพฯ เปน็ รนุ่ พขี่ องเพอ่ื น คุณอา
อาจจะได้เจอกันอยู่บ้างมั้งคะ”

“ก็เปน็ ได้ แต่อารสู้ กึ ว่าเคยพบกับเขาทีอ่ นื่ แตต่ อนน้ีนึกไมอ่ อก” ท่านผ้วู ่าฯ
จรัลบอกแล้วหัวเราะ

“แก่แล้วกอ็ ยา่ งน้ีแหละหนู คนแก่สมัยน้ีเป็นอัลไซเมอร์กันเยอะ”
“คณุ พอ่ บอกว่าต้องทำสมาธิ ฝึกการใชส้ มองเยอะๆ ค่ะ แต่คณุ อาคงรอู้ ยแู่ ล้ว”
หญงิ สาวออกตัวเพราะกลัวผ้ใู หญ่จะโกรธ แตจ่ รลั พยักหน้ารับอารมณ์ ดี

“คุณชายความจำดมี าก แล้วนี่หวิ รเึ ปลา่ ?”
“ไมค่ ะ่ หนเู รยี บร้อยมาแล้วกอ่ นข้ึนเครอื่ ง”
จะตน่ื ส“กั ไปกอโี่ มาบงกนไ็้ำดอ้”าบปทร่าานรถอนนาซเปะดน็ ีมฝั้ยา่ ยถพึงดู ยบัง้าไงงกหค็ ญงเงิ หสนาวอื่ จยงึ หบัน้ามนานย้ตี้ิมน่ื รบัเชา้ แต่น้องเพือ่ น
“เพ่อื นตน่ื เช้าเหมือนกันคะ่ คณุ อาตน่ื มาทำอาหารเช้ากี่โมงคะ?”
“อาต่นื ก่อนหกโมง แต่ไมต่ ้องมาชว่ ยหรอกแมค่ ณุ อามแี ม่บ้านแถวน้ีมาชว่ ยทำ
คเพวอื่ ามนสอะยอาากดทบา้านนอะอไราเหปาน็รเพชิเ้าศเรษม่ิ รเเึจป็ดลโ่ามลง่ะจล้ะกู ?ค”ณุ อนาผ้ำเ้ชูสายี ยงตเม้อตงไตปาทคำลง้าายนลแอปอดศโมรทีงเำชใหา้ ้แนพ้อรวง
พรรณรายย้มิ รบั สนทิ ใจอยา่ งรวดเรว็
“เพอ่ื นทานได้ทกุ อยา่ งคะ่ ” เธอตอบเสยี งใส ทา่ ทางประจบ
“ห้องอาอยู่ขวามอื มอี ะไรกเ็ รยี กนะลูก ขาดเหลอื อะไรกบ็ อก”
จรงิ ๆ อ“ขยอากบถคาุณมตคุณอนอนาม้ี าแกตคค่ ะ่ ิดวา่ เดถ๋ยี้าพวพรงุ่รนงุ่ น้ีก้ีพลับ่ีภเพรสว็ รปุ เคหสนใจู หะ้ฟกังลแับลม้วาถคาุยมกเรันอื่ พงงรางุ่ นนน้นี ะา่ คจะะ
ค้มุ กวา่ ”
“เอาสิ พรงุ่ น้ีกด็ เี หมือนกัน เพราะปลัดอาสโุ สของอาจะมาบอกข่าวสอบสวนชาว
บ้านท่ถี ูกจับเหมือนกัน”
ทสอำงงาคนนข“ยมอังอีงเอินรยาีเผทน้ชูอปารรย์เญนิ นต็ญ้ดอา้วตงยเรขนี าปะมิดจา๊ะเตทดิ อเอมถทาไ้าจี วนงึ้ใ้อจชะงต้ มเพอานพ่อื ันปกิดออเยยทกู่าอกับมใพช”่อง้ ปแานรมา่ รถนแาตเสค่ รงมติ ้อทง้ังลคงมู่มีลาทูกี่หส้อาวง
“ดีนะ่ สคิ ะ คงได้รบกวนแนค่ ่ะ น้องๆ เป็นยังไงบ้างคะ”
“พอไหวทั้งคู่จ้ะ” ปรารถนาเลา่ ถงึ การเรยี นของลูกสาวสองคนให้ฟัง คยุ กันอีก
สักพักจึงยอมปล่อยตัวให้แพรวพรรณรายข้ึนไปพักผอ่ น

อากาศยามเช้าสดชนื่ แตเ่ มฆคร้มึ นดิ ๆ เหมอื นจะมฝี นตกหลงฤดูกาล หรอื อีก

ทีก็เพราะเป็นจังหวัดตดิ ทะเลทไี่ ด้รับอิทธพิ ลของลมมรสมุ บ่อย สงสยั วันหลังต้องดู
พยากรณ์ อากาศก่อนจะออกจากบ้าน จะได้เตรยี มตัวถกู หญงิ สาวคดิ เมอ่ื ยืนมองท้อง
ฟ้าอยูท่ ่ีหน้าตา่ งหลังออกกำลังกายด้วยการยดื เส้นยืดสายเบาๆ
สะพายแหพนรังวเปพน็ รรเปณ้เพราอ่ื ยคอวาาบมนค้ำลเปอ่ ลงียต่ ันว เสผ้อื มผถ้าูกเปรน็ดั แเสน้อื ่นเชไวต้ิ ้กลากงากงรเะกหงมยอ่ีนมเหเมปอืลน่ียนเดกมิ ระเมปือ๋า
ห้ิวรองเท้าผ้าใบเดนิ ลงมาชั้นล่างและเดินตามกล่ินอาหารไปทหี่ ้องรับประทานอาหารด้าน
ข้างตดิ ระเบยี ง ซงึ่ ปลกู ไม้ดอกอยา่ งดาวเรอื ง ดาวกระจาย บานชน่ื บนระเบียงแขวน
คุณนายต่ืนสายและกล้วยไม้หลายกระถาง หญิงสาวปรายตามองอยา่ งชอบใจ

“หอมจังคะ่ คุณอา”
“ข้าวต้มก๊ยุ นะ่ ลูก เปน็ ข้าวกล้องใหม่ นัน่ กาแฟกับนมแล้วกป็ าทอ่ งโก๋”
ปรารถนาหันมาบอก จรลั นัง่ อยทู่ ี่โต๊ะอาหารแล้ว กลางโต๊ะมแี จกันเสยี บดอกพลับพลงึ
ชอ่ โตสขี าว และกับข้าวเอาไว้กนิ กับข้าวต้ม หญิงสาวย้มิ กว้าง วางสมั ภาระแล้วเดนิ เข้า
ไปชว่ ยผู้สงู วัยตักอาหาร
“คุณอานัง่ เถอะคะ่ เพือ่ นจัดการเอง”

“เอากาแฟเหรอลูก”

“เพอื่ นด่มื นมคะ่ กาแฟเอาไว้วันทไ่ี มไ่ หวจรงิ ๆ กนิ มากนักจะใจสัน่ ” หญิงสาวตัก
ข้าวต้มใสถ่ ้วยและวางบนจานรองทเี่ ตรยี มเอาไว้แล้วไปบรกิ ารผ้สู งู วัย ขณะทป่ี รารถนา
รนิ นมสดและน้ำเปลา่ เย็นจนฝ้าจับทันทที ่วี างลงเคยี งกันให้เธอ

“คุณลออศรเี ปน็ ยังไงบ้างจ๊ะ?”
อาทติ ย์ ทแ่ี ล้วแม่ศรไี ปทำบุญผ้าปา่ ที่ลพบุรกี ับเพือ่ นบ้าน
“เหมอื นเดมิ คะ่
ยังฝากความคดิ ถึงมาถงึ คุณอาทั้งคดู่ ้วยคะ่ ”

งานของลออศรี นอกเหนือจากดูแลบ้านให้คุณชายจักรและหลานๆ คอื การไป
วัด สองสามเดือนครั้งเธอจะออกไปทำบุญ หรอื ไปต่างจังหวัดกับเพ่ือนบ้านบ้างยามทมี่ ี
งานบญุ และตามหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ไปอิตาลยี ามท่ที า่ นไปเยีย่ มลกู สาว นอกจาก
น้ันจะเก็บตัวเงียบเชยี บอยแู่ ต่ในบ้าน

อติ าลนี ้ันเจ้าตัวกไ็ มอ่ ยากไปเพราะเกรงใจคณุ ชาย แต่พราวพลิ าศย่นื คำขาดมาวา่
ถ้าแม่ศรไี มไ่ ปกับคุณพ่อเธอจะโกรธ ลออศรจี ึงยอมเดนิ ทางออกนอกประเทศเพอ่ื หลาน
สาวสดุ ทรี่ กั

“จรงิ สิ คิดถึงคณุ ศรเี หมอื นกัน ไมไ่ ด้เจอกันนานมาก เธอทำอาหารอรอ่ ย”
กลับมา“ฝราอกบคทุณ่ีแล”้วไจปรเัลยห่ียันมไทปา่ บนอกคไดชู่ ้กวี ินติ ข้าแวมเก้จระยอี บยปบู่ ้าากนหเปม็น้อสชว่าวนวใังหญ่
อรอ่ ยจนอยากเอา
แต่เน่ืองจากจรัล
เรยี นรนุ่ เดยี วกับหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ จงึ พอมคี วามคุ้นเคยกับท้ังลดาวัลย์ และลออ
ศรนี ้องเล้ียงของเธอ

“คุณศรเี ธองามนะคะ ถงึ จะไมส่ วยเท่าคุณลดาวัลย์ แต่งามเย็นตา”
แล้วพา“กไันมเ่หคัวยเรแาตะง่ งาแนพนรี่วพครงรจณะรไามย่โฟทรังมแเลท้วา่ อคมนยร้ิมนุ่ ราวใคครรชาวมเวด่ายี แวมก่ศันร”สี วยจหรรัลอื ตดออี บยภ่ารงรนยั้นา
อยา่ งน้ี เธอก็ปล้มื แทนท้ังนั้นแหละ

“วันน้ีจะไปทีไ่ หนบ้างล่ะน้องเพ่อื น?” จรัลหันกลับมาถามหญิงสาวท่ีนั่งลงเรมิ่
รับประทานอาหารเชา้

“ไปบ้านนักขา่ วทีป่ ระสบอุบัติเหตุเมือ่ วานน้ีคะ่ คณุ อา แล้วกค็ งจะตระเวนดู
สถานที่ให้รจู้ ักกอ่ น วันหลังจะได้แยกทำงานกับพภี่ พได้เลย”

“อะไร ผ้หู ญิงจะตระเวนไปไหนมาไหนคนเดยี วได้ยังไงจ๊ะ?” ปรารถนาตกใจ
ผู้ใหญ่ส“เบพาอ่ื ยนใจไมจทน่ ำตอิดะเไปร็นเสนย่ี ิสงัยหรอกค่ะ” ถึงอย่างไรเจ้าตัวกจ็ ะ ‘ไม่’ ไว้กอ่ นเสมอเพื่อให้

“แตย่ ังไงกต็ ้องลงไปดูพ้นื ที่ทม่ี ปี ัญหา ไปสัมภาษณ์ ชาวบ้าน ญาตคิ นตาย แวะไป
สถานตี ำรวจ หาคณุ อาจรัล แล้วก็ไปทรี่ สี อร์ตชอื่ เฮเวน อนิ อันดามันใชม่ ้ัยคะ?”

“ต้องเปน็ แขกถึงจะไปได้ เป็นเกาะสว่ นตัวนะลกู ”
“ง้ันเพอ่ื นก๊อเป็นแขก” แพรวพรรณรายรับสมอ้างไม่ทกุ ข์ ไม่รอ้ น

“เขาคงเข้มงวดข้ึนนะอาว่า เพราะคดีน้ีแหละ นายเกษมไปทำงานให้นายหัวอัคร

คยอง่ ไขมอป่ งลน่อายยใเกห้ษคมนในหอ้ฟกังข้นึแตเก่แามะ้ทง่า่ายนๆผ”ู้วา่แฯละเเอมง่ือกเ็รอแู้ ่ยคถ.่ .ึง.นายเกษม จรลั เลยต้องเลา่ ประวัติ

“เคยตดิ คกุ คดีฆ่าคนตายโดยไม่เจตนา แตไ่ มน่ านกอ็ อกมา เหน็ วา่ ทา่ นวิทย์ ทรง
ชว่ ย เขาเคยร้จู ักกัน”

“เอ๊ะ! ทำไมท่านชายอัครวิทย์ ทรงรจู้ ักกับคนคุกคะ?”
กท็น่าับนถไือมท่ใชา่ นค่ ทนั้งไนมั้่นมเี ข้ียสวมเัยลท็บที่ ่าเนกยษังมมนีชั่นวี ติเขอายกู่็ว่าทเครยงสเปร็น้างมคือณุ ปปูนื กเการา่ ก”ับจชราลัว
“ใครๆ
บ้านเอาไว้เยอะ
เลา่ มองนัยน์ ตาเบกิ กว้างด้วยความสนใจของหญิงสาวแล้วย้ิม
ประทปี “สทง่าสนัยเพติ่งรยงไ้าหยนมกา ็มกาับถปามลอัดาทนงถเ้าปจน็ ะดหัูเวรหอื่ นง้คาทดมี ีเดส๋ยีอวบอสาวจนะแคนดะบี นกุ ำรใกุ หป้ร่าจู้ ักมทะา่รนนื สนา้กี ร็จวัตะมรี
พวกผู้บัญชาการสำนักคดีอาญาพเิ ศษมารว่ มด้วย”

“พันเอกจิระเดช ชัยวัฒนา” หญิงสาวเปรย จรลั ผงกหัวรบั

“ใช่ น้องเพื่อนเตรยี มตัวมาดี แตช่ ว่ งแรกคงจะเปิดเผยข้อมลู มากไมไ่ ด้ ไม่ง้ันจะ
เสยี รปู คดี พวกนายทนุ จะไหวตัวทันซะก่อน วา่ แตม่ ีนักขา่ วทีไ่ หนตายเหรอลกู ?” จรลั
ถามท้ังๆ ทพี่ อรอู้ ยู่แล้ว
เป็นอุบ“ัตพเิ ี่ภหพตจุบรองิ กๆวา่ เปห็นรนอื ัมกคีขน่าวพทย้อางยถา่นิมทคะำ่ ให้เเปข็นารอายยา่ งงานน้ันข่าวนแ้อี ตยเ่ พเู่ ห่ือมนอื วน่ามกันันดบู ังไเมอแ่ ญิ นไ่วปา่
หนอ่ ยเลยวา่ จะไปดู”
“น้องเพอ่ื นข่าวไว เด๋ียวอาจะถามสารวัตรประทีปให้อกี แรง”
“ขอบคณุ คณุ อามากค่ะ แล้ว...คุณชายอัครละ่ คะ ทางนั้นเป็นยังไง?”

“เหน็ วา่ จะเชญิ มาสอบเรว็ ๆ คดนยี ้ีลังะกมำ้ักงวมอแยตู่ไ่ มแ่ร้จตู ะ่ทมีแ่ หี นล่ๆักฐาโนฉพนอดดนำ่ะเนต้อินงคเดป็รนี เึ ขปอลงา่
เพราะการซอ้ื ขายยังไมส่ มบูรณ์ ดี
ปลอม เห็นว่าไม่ยอมให้สัมภาษณ์ นักข่าวเลยไมใ่ ชเ่ หรอ?”

“ใชค่ ะ่ ต้องตามเอาเอง”

“ปล่อยให้น้องเพอื่ นทานอาหารเชา้ ให้สบายเถอะคะ่ คณุ ตอนเย็นค่อยมาคุยกัน”
ปรารถนาเอ่ยข้ึนเมอื่ เหน็ วา่ ชกั จะคุยกันยาว “เวลากินไม่ควรคยุ กระเพาะจะได้ทำงาน
เต็มที่ ล้นิ รับรสได้ดี อาหารจะอรอ่ ยข้นึ ”

แต่ปรารธถรี นภพามมาายรนื ับสเธง่ หอกญอ่ งิ นสเาววลขา้นึ แรปถดแโลมะงฝเาชก้าฝรัางวกหับ้ าเพนอ่ืาทนี รนจุ่ รพัล่ขี ออองกเไธปอทำงานแล้ว เหลอื
“ฝากด้วยนะพอ่ คณุ บอกชาวบ้านด้วยวา่ น้องเพ่ือนมาพักอยทู่ ี่บ้าน” คำ

บอกกลา่ วนั้นหมายความว่า ท่านผู้ว่าฯ รบั รอง แพรวพรรณ-รายจะทำงานสะดวกข้นึ
“ผมจะดูแลน้องเพื่อนอย่างดีครบั ท่าน”
“อย่าลมื มากนิ ข้าวด้วยกันวันไหนท่ีสะดวกนะจ๊ะ”
“ครบั ผม”
“ขอบคณุ ค่ะคุณอา ไปแล้วนะคะ” มือเรยี วกระพุ่มไหว้อ่อนช้อยแล้วปีนข้ึน

รถกระบะ ธีรภพไหว้ตามแล้วข้นึ มาทำหน้าที่พลขับ
“ทา่ นดแู ลน้องเพ่ือนดนี ะ”
“คุณอาจรัล ทา่ นผ้วู า่ ฯ ท่านเปน็ เพอื่ นสมัยเรยี นของคุณพ่อค่ะ”

พดู ของ“เฐขานาทะำอใยหา่้วงงนห้อนง้าเเพรยือ่ี วนหันคไงปคมุ้นอเคงยแรตอก่ยับยค้มิ นนใ่าหรักญร่คะบนาโยตอยไปู่บทนีไ่ สหหีนนก้าท็ แำมง้จานะฟงา่ังยด”รู สู้ คกึ ำ
วา่ น้ำเสยี งน้ันเหมอื นคนพดู ท้อใจ
ซะทวี า่ เ“ปผ็นู้ใลหูกญสด่ าๆี วขกอเ็งมคตุณตพาผ่อู้น”้อยเทธั้องนบ้ันอกแหเสลยี ะงคนะ่ ่มุ นเววลลาเพอ่ืแมน้จไปะไทมำ่จงรานงิ เกส็ไยี มท่เ้ัคงหยมบดอกใแคตร่
แพรวพรรณรายเองกต็ ้องยอมรบั วา่ คำนำหน้าและนามสกลุ ทำให้ได้รบั การต้อนรบั ขับสู้
คอ่ นข้างดี โดยเฉพาะเมอ่ื ใครๆ ร้วู ่าบิดาของเธอคอื เจ้าหน้าทีต่ ำแหน่งสงู ในกระทรวง
การตา่ งประเทศ

ธีรภพมาจากครอบครัวชนชัน้ กลาง แม้บดิ าจะรับราชการก้าวหน้าค่อนข้างมาก
แต่หลังจากที่เขาถกู ฆาตกรรมไปในเวลาไลเ่ ลยี่ กับมารดาเน่ืองจากความซอื่ สตั ย์ ในหน้าท่ี

โดยหาตัวคนทำผิดไมไ่ ด้ ท้ิงลูกชายหญิงสองคนไว้เพียงลำพัง สองพี่น้องก็ค่อนข้าง
ลำบากกว่าจะเรยี นจบ
พชิ ญดสารว่ านเคหยนเกง่ึ ท็บเ่ี มขาาเเลจ่ายี ใมหต้ฟัวังกเรเ็ อพ่ื งรทาะ่ีธครี ิดภวพา่ เเปธรอยฐกานับะเพดอืกี่ วน่าฝทงู้ังสกมารัยเเงรินยี แนลหะนสังงั สคอมื
‘น้องเพ่อื นเขาเป็นเช้อื เจ้า บ้านเขาผ้ดู ี ฐานะกร็ ำ่ รวย เขาคงไม่มาเห็นใจคนจนๆ
ไมม่ ีแม้แตพ่ ่อแม่อยา่ งข้าหรอก อย่างดีก็คงได้แตแ่ อบรกั เขาอยูอ่ ยา่ งน้ีเท่านั้นแหละ’
ไมค่ บก‘ับพเ่ออขง็ ้าอบยอ่ากงแวฟา่ บน้ากนค็ นง้ีเเขปา็นไมเพ่ดรถู ากูะเคขนาไจมน่ได้รนัก้อเองเ็งพเท่ือ่านนเั้นอลงกะว็นะิส’ยั นไม่าร่มักีคจำะบตอากยเลถ่าว้า่าเขธีรา
ภพตอบเพอ่ื นวา่ อยา่ งไร และแพรว-พรรณรายเองกไ็ ม่เคยแสดงทที ่าวา่ เคยรับรกู้ าร
สนทนาน้ี

กับคนบางคนน้ัน เธอรดู้ ีว่าการเอย่ ถึง...เป็นเรอื่ งละเอยี ดออ่ นอยา่ งยิง่ รงั แต่จะ
ทำให้กระดากใจกันท้ังคู่เสยี เปลา่ ๆ ไม่ใชท่ ุกคนต้องการความเห็นใจโดยตรงเสยี
เมื่อไหร่
“พข่ี อโทษ ไมไ่ ด้หมายความว่าอยา่ งน้ันหรอก น้องเพ่ือนทำงานเก่งเพราะตัวเอง”
ธีรภพรบี แก้ตัว สหี น้าไม่สบายใจจนแพรวพรรณรายหัวเราะ
คดีเก่าใ“หเพ้เพอ่ื อ่ืนนไมฟไ่ ังดด้คกี ิดวว่าา่คพะ่ ภี่” พเธหอมเาปยลคยี่ วนามเรวอื่ ่ายงังไงซะหน่อย เลา่ เรอ่ื งท่ีดนิ ผนื น้ันกับเรอื่ ง
สำนักจ“ัดยกังาไรมทม่ รใี ัพคยรราก้อู ระปไร่ามไมาก้กหระรบอี่กทน้เี่อปงน็ เพห่อืนน่วยเพงรานาะหทลาังกกใานรพยั้นืงไทมีน่ ใ่ ห้ขี ้ขอา่งวกมรามกปา่ ไม้
แตท่ าง
เข้ามา
ต้ังข้อหาชาวบ้านแถวนั้นว่าบุกรกุ พ้นื ทป่ี ่า ทขี่ ้างผนื ท่นี ายหัวอัครจะซ้อื นัน่ แหละ” ธีรภพ
หเลญ่าิงเสขาาวไกมต็่ร้ัเ้งู รใอื่จงทคจี่ วะาใมหเ้เกปี่ยน็ วอขย้อ่างงทนบ่ี้ัน้าไนปขเรออื่ งยแๆพรวพรรณรายกับหม่อมราชวงศ์อัครชั และ
“แล้วเป็นยังไงคะ?”
คนท่ไี ม่มีให้กต็ ้องต้ังข้อหากันไป
“ก็ขอเรยี กดเู อกสาร ทบนี างายคทนนุกบ็มกุีบรางกุ คเปนน็ กพ็ไมันม่ ๆี ไร่ ไม่เห็นใครจะมาจับ ป่ามัน
แตช่ าวบ้านเขากโ็ วยวายวา่

เสอื่ มโทรมหมดแล้ว ชาวบ้านเองกต็ ้องการทท่ี ำกิน”
“แล้วเขาบอกม้ัยคะวา่ นายทุนคนไหน?” ตากลมโตเบกิ กว้างด้วยความสนใจ

ธีรภพสา่ ยหน้า
“ใครจะกล้าพดู ละ่ น้องเพื่อน กก็ ลัวกันทั้งน้ัน พอถามก็อกึ อักๆ ไมย่ อมเลา่ ให้

จบ แตเ่ รอ่ื งมันมอี ยวู่ า่ มีนักอนุรกั ษ์ปา่ คนหนึ่งไปฟ้องทางสำนักฯ ปา่ ไม้ให้ตรวจสอบ
ทด่ี นิ ทน่ี ายหัวอัครกำลังถอื ครอง”

“นักอนรุ ักษ์?”
ขายขอ“งคเกน่าใหนลพา้ยนื ปทแีี่ชลอ่ื ้วนายเขวาฑิ ชรูอยบ์ เทค่ียงใวจป่าเเขลายเศปกนึ็ ษนาักวศ่าตกึ รษงาไคหณนเะปศ็นลิ พป้ืนศทาส่อี ตนรุร์ กั มษา์เปเดิ ขราา้จนะ
ตระเวนต้ังแคมป์ ทอ่ งเทีย่ วของเขา เขาว่าเคยเหน็ พวกแรงงานตา่ งด้าว กับพวกนายทนุ
เเอทารรลถเลแอบก็ร์มโฮาชลักกลับาแกทไรมก้อเอตกอไรป์ตขนี าตยะขเขาบาแมปาลบุกกรใจกุ เไพถรปาระับคพดิ ้ืนวา่ทท่ปี ่ตี ลรูกงนต้นั้นยเปางน็ ปา่ สงแวลน้ว”เอารถ

“เขามีหลักฐานใชม่ ั้ยคะ แล้วเขาแจ้งความไปต้ังแต่เมื่อไหร?่ ”
“หลักฐานน่ะมแี ตร่ ปู ถา่ ยทเ่ี คยถ่ายไว้ตอนเหน็ รถพวกนั้น กับเอกสารพ้นื ที่ปา่ ไม้
เจ้าหน้าท่ีกม็ ีกันทุกคนนั่นแหละน้องเพ่อื น แตท่ ี่นั่นอยใู่ นเขตการดำเนินการปฏิรปู ท่ดี นิ
เพื่อเกษตรกรรม เพราะยังค้างคดีฆาตกรรม ผอ. สว่ นจัดการท่ดี ินป่าไม้คนเก่าเลยไปไม่
ถึงไหนซะที เขาเคยแจ้งแตเ่ รอ่ื งกเ็ งียบหาย จนไม่กี่วันมาน้ีเขาเพง่ิ มาฟ้องอกี หนเพราะ
ชาวบ้านโวยข้นึ มา แล้วมีนักข่าวเข้ามาทำขา่ วจนเรอื่ งแดงไปถงึ ทำเนียบท่านนายกฯ”
“เขาคงร้วู า่ มีคนฟังเขาแล้วมั้งคะ” แพรวพรรณรายพูด
คนดมี ีอย่มู ากมาย แต่เมอื่ จะลกุ ข้ึนมาทำหน้าทขี่ องพลเมืองดี กลับได้รบั การ
เพกิ เฉยจากเจ้าหน้าทีร่ ัฐ หรอื ไม่มกี ารดำเนนิ การท่ีจรงิ จัง หลกี เล่ียงการปฏิบัตหิ น้าที่
วดเอ้่าวาจยชะกวไี ดาติ ร้รขทับอำคตงวัตวาัวสมเอคอง้มุงมมคาารตเอสรงฐย่ี เางปนน็ วพฑิ บยรู าายงน์ คคนรแ้ังนลถ้ะคี กู คงขดกม่ ีลกข้าำูล่คเัุกงพอครยาาม่ใะู ไนหคนพวๆวามกกสเขเ็นปาใกน็ จห็ขขวา่ อวางดขปก้ึนรลมะัวชาจแาลนช้นวไมมอ่ ั่นยาใกจ
ขา่ วทวี่ า่ ทำให้หัวใจของเธอชมุ่ ชน้ื ข้นึ มาด้วยความหวัง ร้สู กึ อยากพบหน้าพยาน

คนน้ีโดยเรว็

“ก็น่าจะใช่ เขาวา่ เขาเคยคยุ กับชาวบ้านก่อนหน้าน้ี ชาวบ้านเลา่ ว่าพวกเจ้าหน้าท่ี
รบบั กุ ผรกิุดปชา่อเปบน็กาชราปวรบา้าบนปรามเขผาู้บจุกะมรกุกี ปาร่าสงั่มรกี ้อื าถรปอฏนิบแัตลิะทดเี่ อำเ้ือนตนิ ่อคกดลที ุ่มันนทายี ทนุแต่ถอ้ายเป่าง็นถก้าลเหุม่ ็นขคอนง
นายทุนหรอื ผู้มอี ิทธพิ ลอยเู่ บ้ืองหลัง จะแกล้งดำเนินการลา่ ช้า บางครง้ั ไมม่ กี ารตดิ ตาม
คดี ชาวบ้านเขาเลยโกรธ แล้วยิ่งมีการกว้านซ้อื ที่...”
“ทแ่ี ปลงน้ัน ของนายหัวอัคร?”

“ใชจ่ ้ะ ทีแ่ ปลงนั้นแหละ ชาวบ้านเขาเลยไม่พอใจ ทนำ้ำนเสอยงี วงา่ขคอนงธรวรี ภยกพ็รกวลยับเอเปาน็ๆ
ไม่มใี ครทำอะไรได้ สว่ นคนจนโดนรังแก แต่ก็แปลก”
เหมือนเยาะหยัน “พอจะหาพยานยนื ยันกลับไม่เห็นหัวใครซะนี่”
“คณุ วฑิ รู ย์ ไงคะ เขาพักอยูท่ ีไ่ หน?”
“บ้านเขาอยใู่ นตลาด เปดิ ร้านขายของเกา่ อยแู่ ถวน้ัน อย่ใู กล้สถานีตำรวจด้วย”

“ถ้าอย่างน้ันก็คงวางใจได้ว่าปลอดภัย”
“ถ้าพวกมันจะเลน่ งานข้ึนมาจรงิ ๆ กค็ งไมม่ วี ันปลอดภัยหรอกน้องเพ่ือน ดู
อย่างพอ่ กับแม่ของพส่ี ”ิ อีกครงั้ ...ทน่ี ้ำเสยี งของเขาบอกถึงความขมขนื่ ทดท้อจนแพรว
พรรณรายเอ้อื มมือไปบบี มอื ใหญท่ ่จี ับเกยี ร์เบาๆ กอ่ นจะรบี ปลอ่ ยออก

“เพื่อนเสยี ใจด้วยค่ะ” ธีรภพเคยเลา่ ให้ฟังว่าครอบครัวของเขา พ่อเป็นนาย
สสตัวงำ่่ รเนกวช็จบวย่ดยศ้วนสยากงู ยาทรฆถนุ กู่าโชกยงิงงิ ทชตราาวัพยบยเพ้์าเนพรา่ือะอขภำัดาพยผรหลาลงปัคงรตดะกโีเมยล่อืชงพกนั์นยกัาไบยมกา่ไลมดุ่ม้เเรลนยียากโยดรทอ้นุนงปคิดวปแามตากก่เปลน็ ับแธมถรขู่กรมใอสงเร่ ขา้ ยาโวด่านมี
ท้ังครอบครวั เหลอื แคต่ ัวเองกับน้องสาวท่ีเพ่ิงเข้าเรยี นมหาวทิ ยาลัย กวา่ จะ
ประคับประคองกันมาจนถึงวันน้ไี มใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ย ไหนจะทกุ ขเวทนาจากการสญู เสยี
บเปพุ ็นกเคารรที อื่ ้ังงคมแู่ อื ทใบหจ้คะนในเลเววลาเดยี วกัน และสงั คมท่ีไม่เข้าใจ ตราหน้าวา่ บิดาถูกฆา่ เพราะ

ท้ายสดุ ...แม้จะไมม่ หี ลักฐานว่าบิดาของเขามสี ว่ นร้เู ห็น แตก่ ไ็ มอ่ าจนำตัวผู้ทำผิด

มาลงโทษได้
ครอบคเรรัวอื่ ทง่ีเยงังียคบงหจาดยจกำลคาวยามเปอ็นัปคยลศืน่ จากกรคะทวบามฝไั่งม่เนปน็านธไรปรผม้คู นกห็ ลงลมื เหลอื เพียงคนใน
ข้าราชก“าพร่อทขกุ อคงนพเท่ีมำ่ืองเากนิดรมับาใเปชน็้ชาขต้าิดข้วอยงแคผวาน่ มดซินอื่ แสลตั ้วย์ มาโดจยะตตล้อองดรักและหวพงแอ่ หเคนยแบผอ่นกดวนิ า่
ต้องไมย่ อมให้คนทำผิดลอยนวล ทำหน้าท่ีกวาดล้างคนพาลอภบิ าลคนดี ถ้าไมไ่ ด้ทำ
หกน็เป้าน็ ทพใี่ หว้สกมทบรยรู ณศต์ ห่อรแอื ผลน่ะเดว้ินนกาแรลป้วฏดบิ สู ัตงิ่ หิ ทนีพ่ ้าวทกีก่ มไ็ ันมทส่ ำมกเักบียทรา่ นตขิสอิ งคขน้ารเลาชวกไมาร่ไดถ้ร้บาั ชโวท่ ยษคหนรอชกวั่
น้องเพอ่ื น มันมีแตจ่ ะรวยข้นึ เจรญิ ข้นึ ทุกวันๆ แถมคนยังยกยอ่ งสรรเสรญิ คนดๆี
ต่างหากทีต่ ้องชดใชค้ ุณประเทศชาติไม่จบสน้ิ ”

“อย่าพดู อย่างน้ีสคิ ะ ถงึ สงั คมจะเอาพวกเขามาลงโทษไมไ่ ด้ แต่แม่ศรสี อนว่า
กกรรรรมม.เ.ป.จ็นะเตคิดรตอื่ างมชต้นี ัวำไทปกุ อถยึง่ายงั”งไงวันหนง่ึ ก็จะต้องชดใช้ อาจจะไม่ใชข่ ณะทย่ี ังมีชวี ิตอยู่

“จะเอาอะไรมาพิสจู น์ ล่ะ!” เขาข้ึนเสยี งห้วน กระด้างจนแพรว-พรรณรายชะงัก
ไมเ่ คยรวู้ ่ารนุ่ พห่ี นมุ่ จะยังคงขมขืน่ กับอดตี อยถู่ ึงบัดน้ี แตห่ ญิงสาวไมถ่ อื โทษ

ความทุกข์ ท่เี ขาเคยได้รบั น้ันหนักหนาสาหัส หากไมเ่ จอกับตนคงไม่มีวันรู้
ความเหน็ ใจและสงสารเอ่อท้น คนพวกนั้นจะรหู้ รอื ไม่ว่าพวกเขาได้ทำร้ายใคร
ยหาลมายที่หคานผอลาปจกระลโายยชเปน็์นใหค้ตนัวชเัว่องหลองะผไดิรจะเรพ้ารยาเะทจา่ ะกมารีกค่ี น‘ฆก่ัานคเนล่าททา่ีไงมจิ่สตวญู ญิ เสญยี าคณว’ามเชคอนื่ มดั่นๆี
ศรทั ธาใดๆ ท่ีตนเคยมีเม่อื ต้องเผชญิ หน้ากับความอยุตธิ รรม
“ศรทั ธาน่ะสคิ ะ ศรทั ธาที่จะทำความดี ทำสง่ิ ท่ีถูกต้อง ทำหน้าทข่ี องตนเอง
เหมอื นทค่ี ณุ พอ่ ของพ่ภี พเชอื่ มั่น” เธอทอดเสยี งอ่อนโยนอยา่ งท่ีไมไ่ ด้ทำบอ่ ยนัก
เลยที่จะ“เเชออาื่ ชเพนื่อะนเอถยอ่าะงควุณ่ามวคี ฑิ นูรมยา์ นกัม่นาไยงคทะต่ี ่อสแ้เตู หถ่ ม้าอืทนุกๆคนกทับ้อเใรจาแถลึง้วจเะราไจมะ่เหเปน็ ็นหยนังทไงางลไ่ะหคนะ
คุณพอ่ บอกวา่ เกียรตยิ ศของมนษุ ย์ อยูท่ ี่การทำหน้าที่ของตนให้สมบรู ณ์ มนษุ ย์ เราเกิด

มาต้องยังประโยชน์ ให้คนอื่นบ้างนะคะ”
“น้องเพ่อื นพูดเหมอื นคนแกเ่ ลย” ธรี ภพหัวเราะเสยี งปรา่ หลังจากเงยี บไปนาน

หันมามองเธอแวบหนึง่ ด้วยนัยน์ ตาออ่ นล้าก่อนจะกลับไปมองถนนเหมอื นเดมิ แพรว
พรรณรายจึงหัวเราะอย่างไม่สดใสนัก

“เล่าเรอ่ื งอบุ ัตเิ หตกุ ับนักขา่ วคนนั้นให้ฟังหนอ่ ยสคิ ะ?”
“เขาคงรอชันสตู รศพอยู่ วันน้เี ราไปทบ่ี ้านเขากอ่ นกแ็ ล้วกัน น่าจะได้อะไรบ้าง”

กลางใหบ้มา่นขคอนงในนักบข้าน่าวไทม้ อ่มงใี ถค่ินรอคยน่ยูนก้ันเเวป้นน็ ยบา้ยานแกส่ๆองชค้ันนคหรนง่ึ ไึง่ มเป้ ค็นรญง่ึ ปาูนติของผส้ภูตาาพยกลแากงแเจก้งา่
วา่ คนทเี่ หลือเตรยี มไปจัดสถานทีร่ อรับศพเพอ่ื บำเพ็ญกศุ ลท่ีวัด

“คนตายโหง เขาไม่ต้ังศพทีบ่ ้าน ต้ังสามวันต้องเผาเลย หนเู ป็นเพอ่ื นเขาเหรอ
ลูก?”

“ใชค่ ่ะ ได้ขา่ วกส็ ายไปซะแล้ว จะต้ังศพทไ่ี หนคะคณุ ยาย?”
“วัดใกล้ๆ นแี่ หละหนู ขับรถเลยไปมุมถนนเสน้ น้ีทางขวามือกถ็ งึ แล้ว หลาน
ยายบญุ น้อยเหลือเกิน” ยายยกผ้าซบั น้ำหมากข้ึนเชด็ หัวตาจนแพรวพรรณรายต้อื ใน
หัวอก แตด่ ้วยหน้าท่ที ำให้ต้องตะล่อมถาม
“หนูเปน็ เพ่อื นสมัยเรยี น แต่ไมไ่ ด้เจอกันนานแล้วคะ่ มาถงึ เพิ่งทราบข่าว”
“เปน็ นักขา่ วเหมือนกันร?ึ ”
“ค่ะ คณุ ยาย มาทำขา่ วเรอื่ งท่ขี องนายหัวอัคร”
“ยายไม่รเู้ รอ่ื งนั้นหรอก ได้ยินแตเ่ ขาพูดๆ กัน” แกวางผ้าลงแล้วหยบิ กระป๋องสี
เงินมถี งุ พลาสติกรองมาบ้วนน้ำหมาก ก่อนจะหยิบยาฉนุ มาจุกไว้ที่มมุ ปาก
“พอ่ นาวนิ เขาสนทิ กับพอ่ ดิเรก ทำข่าวน้ีด้วยกัน”
“คณุ ดิเรก?”
“เขาเปน็ เพ่ือนกัน เป็นนักจัดรายการวิทยุทน่ี แ่ี หละหนู ตอนน้ีคงอยูท่ ส่ี ถานี

ตำรวจหรอื โรงพยาบาล”

“คุณยายมีเบอร์ติดตอ่ มั้ยคะ เอ้อ...คอื หนูอยากถามเรอ่ื งนาวนิ นะ่ คะ่ ”
“คงจะมอี ย่ใู นสมดุ บนโต๊ะนัน่ ละม้ัง?” แกชม้ี ือเหี่ยวย่นให้ดสู มุดคล้ายสมุดบัญชี
เลม่ หนาบนโต๊ะวางโทรศพั ท์ บ้าน
“หนขู อดูได้มั้ยคะ ถ้าคุณยายไม่ว่า”
“เอาสิ ลุกไปหยบิ มาดู พอ่ นาวินเขาคงจดเอาไว้ ยายเสน้ เอ็นยึด จะลุกจะนั่งมัน
ลำบากไปหมด”
ออกมารอา่ ยงเา่ พงมรยชีี วัยกเม้ม่อื ลเงหไ็นหชว้แอ่ื ลด้วเิ รคกลานแลเขะา่เไบปอทรโ่ี์โตท๊ะรเ.พื่อขหอยงเิบขสามหุดลัมงเาปเปดิ ดิหดาไู ด้ไมเก่นอืานบจะเขคียรานง
ชอ่ื ด้วยลายมอื คล้ายอักษรไทยตวัดเส้นงดงาม หญงิ สาวใช้กล้องในมอื ถอื ถา่ ยรปู เบอร์
อ่นื ๆ เอาไว้เผือ่ จะหาเบาะแสได้ในวันหน้า
แพรวพรรณรายชวนธรี ภพไปซ้อื ขนมและผลไม้ทีร่ ้านค้าแถวนั้น แล้วแวะเอา
กลับมาให้หญิงชรากอ่ นจะพากันไปทว่ี ัด
ชาวบ้านบรเิ วณวัดไมค่ อ่ ยร้เู รอื่ งอะไรจากทเ่ี ธอเลยี บๆ เคยี งๆ ถาม แตห่ ญงิ สาว
และเพือ่ นรนุ่ พสี่ อบถามได้ความวา่ บ้านของดเิ รกอย่ทู ี่หลังวัดแถวน้ัน เขาทำงานอยู่ท่ี
ศนู ย์ สง่ กระจายเสยี งวทิ ยชุ มุ ชน และนา่ จะมาทวี่ ัดในตอนเย็นหลังจากที่เอาศพมาตั้ง
แล้ว
“โทร. ไปนัดดกี วา่ คงจะรอไมไ่ หวหรอกค่ะ” แพรวพรรณรายบอกเมอื่ หันมามอง
ธีรภพ ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเหน็ ด้วย มองเธอลงมอื เกบ็ ภาพสองสามภาพ คยุ กับ
ชาวบ้านเพ่มิ อีกหลายคนแต่ไม่ได้อะไรมากนัก
“น้องเพือ่ นอยากไปไหนต่อ?”
“ไปหาคุณวฑิ ูรย์ ได้มั้ยคะ พ่ีภพมเี บอร์ติดต่อเขาม้ัย?”
“มี แตไ่ ม่ร้เู ขาจะให้สมั ภาษณ์ รเึ ปลา่ ร้สู กึ จะโดนถามเยอะจนมนึ ”
“ลองนัดดูหนอ่ ยค่ะ เพื่อนจะกล่อมเอง เสรจ็ แล้วเราไปดูทีเ่ กดิ เหตุ แล้วไปเชา่

รถให้เพอ่ื นตอ่ ถ้าทันก็คุยกับคณุ ดิเรกซะวันน้เี ลย”
“น่าจะทันแค่ไปดูที่” ธีรภพยกนาฬกิ าข้อมือข้นึ ดเู วลา “ไปหาข้าวกลางวันกนิ กัน

ที่อ่าวนางม้ัยเรา เผื่อน้องเพ่อื นชอบวันหยดุ พีจ่ ะพาไปเท่ยี วก่อนกลับ”

นัน่ เปน็ “ไองยคาะก?ไ”ปค่ะ แตอ่ ยากทำงานมากกวา่ เราหาอะไรกินง่ายๆ แถวน้ีกไ็ ด้ ก๋วยเต๋ียว
หญิงสาวช้มี ือไปทร่ี ้านขายก๋วยเต๋ยี วและข้าวแกงข้างถนนซงึ่ มีคนจับ
จองทอ่ี ยแู่ ล้วเกอื บเตม็

“เขาบอกว่าถ้าคนเยอะ แปลว่าอรอ่ ย”
พรรณร“าอยาคจจงไะมเปไ่ ป็นถเพ้าเรสายีะใเวกลลา้เทเี่ยธงอแเลป้ว็นกคไ็ นดง้”่ายๆ
ให้ดูสะอาดพอใช้ ธีรภพหัวเราะขำ นึกอย่แู ล้วว่าแพรว
อย่างน้ีเอง กินที่ไหนยังไงกไ็ ด้ ขอแค่

“แตร่ ้านน้ีอรอ่ ยจรงิ ไปกันเถอะเรา กนิ เสรจ็ พ่ีจะขับรถพาไปดพู ้ืนท่ี คงเจอใคร
บ้างหรอก”
“นั่นสคิ ะ คนมาทำข่าวกันเยอะ”
หญิงสาวตอ่ สายหาดิเรกและวิฑูรย์ หลังจากท่สี งั่ อาหารเปน็ เกาเหลาเน้อื ตุ๋นกับข้าว
เปล่า น้ำด่ืมน้ันเธอหยบิ ออกมาจากเป้ทส่ี ะพายหลังมาด้วยเพราะไม่ไว้ใจน้ำข้างนอก
ดิเรกนัดเธอในวันพรงุ่ น้ใี ห้มาพบเขาท่วี ัดตอนสวดศพราวหนึ่งทุ่ม
รเขายาคกงาเรก“ววบ็ ทิันเยอนชุ า้ีผไมุ วมช้ชยมนั ่งุ ๆสถตู ึงรพจระคงมุ่ นงีเคต้กี ้า้อ็เเหคงมเรผอืง่ าเนคหกรลัยนีอดคกรไปับ“ผกมอ่คไนุยม”กอ่ ันยเทสาก่งียี าเงนดขือซอดะงเรดลอ้ เิยรนจกหะทรไุ้มดอส้ไกมม่เกสแับตยี เน่เปวา็นลวนาินักเศปจนพ็ัด
เพ่อื นสนทิ ของผม ผมไมเ่ ชอ่ื วา่ เขาเกิดอุบัติเหตจุ รงิ ”

คำรับรองของดเิ รกทำให้แพรวพรรณรายเน้ือเต้นด้วยความยนิ ดี อย่างน้อยกม็ ี
เค้าวา่ มีคนอยากพูดบ้าง
“แล้วญาติๆ ของคุณนาวินละ่ คะ คุณดิเรกคดิ ว่าพวกเขาร้เู รอ่ื งรเึ ปล่า?”
“ไมน่ ่าจะรคู้ รบั นาวินหว่ งคนที่บ้าน ไม่อยากให้ใครมากังวลใจไปด้วย ผมต้อง
ไปแล้ว พรงุ่ น้คี อ่ ยคุยกันนะครับ”

วิฑูรย์ ...นักอนรุ ักษ์ป่าไม้คนนั้นรับสาย แตเ่ ขาอิดออดที่จะให้สัมภาษณ์ ท่าทาง
อารมณ์ ไมค่ อ่ ยดดี ้วย แถมน้ำเสยี งยังลนๆ พกิ ลจนแพรวพรรณรายต้องขอรอ้ งอยา่ ง
นมุ่ นวลหลายครั้ง

“เจอกันท่ีท่ีคุณสะดวกก็ได้คะ่ ทสี่ ถานีตำรวจเปน็ ไงคะ?”
ผมเป็น“พพยวากนค”ุณมาสัมภาษณ์ กันไปแล้ว พอซะทเี ถอะ ตำรวจกำลังทำเรอื่ งค้มุ ครองให้

“กรณุ าด้วยเถอะค่ะ คณุ วิฑรู ย์ ดฉิ ันจะไมท่ ำให้คณุ ลำบากใจหรอื เสยี เวลามาก
หรอก...”

“ผมไมว่ ่าง ไม่ต้องโทร. มาอกี แล้วนะ”
“ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันพักอยกู่ ับท่านผ้วู า่ ฯ จรลั ” เธอรบี บอก ปลายสายจงึ เงยี บ
ไปพักหน่ึง แตแ่ ล้วกว็ างสายไปโดยไมก่ ลา่ ววา่ อะไรอกี
สหี น้าของเธอคงบ่งบอกถึงความผิดหวังอย่างยิ่งยวด ธรี ภพจงึ ย้ิมจางๆ ให้
“เขาไมย่ อมใชม่ ั้ย?”
“ใชค่ ะ่ อยา่ งน้อยเราต้องได้พยานบคุ คลที่น่าเชอ่ื ถือมากกวา่ หนงึ่ คนนะคะ ย่งิ
หลายคนก็ยิ่งดี”
“ตำรวจอาจจะขอรอ้ งให้เขาปิดปากก็ได้ เรอ่ื งยังใหม่ พี่โทร. ไปหาสายขา่ วมา
คเขณาบะอกกรรวม่าพการรงุ่ อนน้ี มุ พัต.อิให. ้เปจริน็ ะคเดดชีพกเิ ศ็จษะลแงลม้วาลุยทงมี าพน้นืกัทบ่ีเทปีมน็ สขออบงสสวานรวทัต้อรงปทร่ี ะทเพปี ราะททา่ ีป่ นรปะชลัดมุ
ทนง กับท่านผ้วู า่ ฯ น้องเพอ่ื นอย่กู ับท่านผู้ว่าฯ แล้วจะกลัวอะไร?”
“แตแ่ หม สำนักข่าวอื่นได้ข่าวของเขาไป เพอ่ื นมาสายแคว่ ันเดยี วเทา่ นั้น” เธอ
บน่ เพราะรวู้ ่าเมอ่ื วานตอนสาย มีหนังสอื พิมพ์ หลายฉบับได้สมั ภาษณ์ วิฑูรย์ ทส่ี ถานี
ตำรวจภูธรไปบ้างแล้ว แต่ธรี ภพตดิ งานอน่ื ไปไมท่ ัน ทำให้พลาดขา่ วไปอย่างนา่ เสยี ดาย
“พ่เี ชก็ ดแู ล้ว ท่ีสัมภาษณ์ กไ็ มม่ ีอะไรมาก กอ็ ย่างท่พี ่เี ล่าให้ฟังนัน่ แหละ เรอื่ งท่ี
บอกว่าเขามภี าพถ่าย เคยเจอพวกแรงงานต่างด้าว รถที่ไปปรบั ท่บี ุกรกุ กับเคยเหน็ หน้า
พวกนายทนุ เราใชว้ ิธีอ้างข่าวท้องถ่ินทีเ่ ขาออกกไ็ ด้”

“ก็จรงิ ค่ะ แล้วเขามภี าพถา่ ยนายทุนพวกนั้นรเึ ปลา่ คะ?”
“เอ รสู้ กึ วา่ เขาจะไม่ได้พูดนะ หรอื อีกทีกค็ งไม่ได้รบั อนุญาตให้พดู ไมง่ ้ันพวกมัน
คงไหวตัวซะก่อน ไม่มหี ลักฐานแนช่ ัด พดู ไปจะโดนฟ้องหม่นิ เอาง่ายๆ น่ะสนิ ้องเพ่อื น”
“ก็จรงิ ของพภ่ี พ”

“เรอ่ื งพ้นื ที่นก่ี อ็ ีก ตอนน้ตี ำรวจกับกรมปา่ ไม้เข้าไปยดึ พ้ืนท่ไี ว้แล้ว มที หารชว่ ย
ลาดตระเวนด้วย เราอาจจะได้อะไรท่นี ั่นบ้างกไ็ ด้” ธรี ภพปลอบ
กลางวันสองหแนตก่มุ่ ลสับาวไมเดไ่ ินด้ทอาะงไรไปมทากีด่ อินยผ่านืงทดี่คังดกิ ล่าวเพในราตะอมนเี จบ้า่าหยนห้าลทังข่ี รอบั งปกรระมทปานา่ ไอมา้ซหง่ึ าเรป็นคน
ใหมอ่ ยแู่ คค่ นเดียว กับทหารลาดตระเวนอีกสองคน แตไ่ ม่มใี ครให้คำตอบอะไรได้
นอกจากบอกให้เธอรอข่าวจากทาง ‘ผู้ใหญ’่

“ตอนท่ีเราเข้ามา พวกที่กำลังทำงานกันอยู่หนไี ปหมดกอ่ นที่เราจะมาถงึ ครบั ข่าว
คเรงยี รงวั่ เ”ปน็ แถทวหตารรงนชาายยหปนา่ ง่ึ ชบ้ใี หรเ้ดิ วบู ณ้านน้พันักมครี ถนแงบานก็ ทโฮีค่ กลับ้ายแทบ้ารนกเพตักอครน์ตนีงาตนะกข่อาบสรหา้ ลงาทยัว่ คไันปปจลอูดก
อหยลูา่ ยปีลึกเข้าไปมยี างพาราเปน็ แนวยาวซง่ึ ดจู ากขนาดของลำต้นคงจะให้ผลผลติ มาแล้ว

ถ้าท่ีตรงน้ีเป็นป่าสงวนจรงิ ก็ดทู า่ วา่ พวกนายทนุ คงจะสบู สาธารณสมบัตขิ องชาติ
มาแล้วจนอิ่มหนำ

“ทำไมคดิ วา่ ข่าวจะรวั่ ล่ะคะ?”
“ผมไม่ทราบครับ ต้องไปถามผู้ใหญ่ แต่รสู้ กึ วา่ เขาจะได้บัตรประจำตัวคนตา่ งด้าว
เอาไว้ใบหน่ึง คงต้องตดิ ตามตัวมาขยายผลดำเนินคดตี ่อ”
“แล้วเจ้าของบรษิ ทั รถพวกน้?ี ”
“เรายึดเอาไว้ครบั เด๋ยี วเจ้าของก็คงไปแสดงตัวกับตำรวจเอง นา่ จะจ้างมามาก
กวา่ พวกตัวใหญ่สงั่ งานลงมาแล้วลกู น้องเอาลงมาทำตอ่ ”
‘พวกตัวใหญ’่ ทีว่ ่า กค็ งไมพ่ ้นการทำงานเปน็ ขบวนการ ทต่ี ้องมตี ั้งแต่เจ้าหน้าที่
รฐั นายทุน นักการเมือง หรอื ผู้มีอิทธพิ ลอยเู่ บ้ืองหลัง ไมง่ ้ันคงไมบ่ กุ รกุ ผืนป่าของชาติ

ได้อยา่ งเป็นลำ่ เป็นสนั อย่างทีเ่ ห็น คงเป็นเพราะอยา่ งน้ีดีเอสไอจึงลงมาเล่นในคดีน้เี อง

“กลับแล้วนะคะ ถ้ามีอะไร โทร. ไปบอกจะดใี จมากเลยคะ่ ” หญิงสาวย้ิมหวาน
ผูกมิตร แล้วหยิบนามบัตรแจกทกุ คนท่อี ย่ใู นท่ีนั้น กอ่ นจะลากลับ
เมอื่ มาแล้วถงึ จะกลับไปมือเปล่า แต่บางทอี าจจะมีคนอยากคุยอยากบอกอะไรกับ
เธอในภายหลัง หรอื อยา่ งน้อยก็โทร.ไปให้เบาะแส หญงิ สาวเคยได้ขา่ วจากวธิ ีน้ีมาแล้ว
หลายหน ถงึ บางคนจะโทร. มาให้เบาะแสเพือ่ สรา้ งกระแสมากกว่า แตห่ ลายครั้งเธอก็ได้
ข้อมลู ทเ่ี ป็นประโยชน์

4

โยกย้ายคนดี ปิดปากพยาน

แพรวพรรณรายแวะไปเลอื กรถ ได้ รถญี่ปุ่นค่อนข้ างใหม่สเี ทาเปน็ รถเชา่ ให้
ตัวเอง โดยทธ่ี รี ภพยังไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่นั่นเอง

“พรงุ่ น้ไี ปกับพี่ภพกอ่ นคะ่ ต้องไปพบคณุ ดิเรกจำได้ม้ัยคะ ไปคนเดยี วคงไม่
เหมาะ พีภ่ พร้จู ักรเึ ปล่า?’

“เคยเห็นบ้าง แต่ไม่ได้คุยกัน”
“เลกิ ทำหน้าอย่างนั้นได้แล้ว เพอื่ นไมเ่ ปน็ ไรหรอกค่ะ”
“พีเ่ ปน็ ห่วง” เขายังบ่นไม่เลิก แต่ก็ไม่เซ้าซม้ี ากไปกวา่ น้ัน
แพรวพรรณรายขับรถเชา่ ของตัวเองตามรถธรี ภพแวะไปท่ีตลาดสดเพอ่ื ซอ้ื ของ
เตรยี มไปปรงุ ท่ีบ้าน รอเวลาให้เกดแก้วเลกิ เวรแล้วกลับมารับประทานอาหารเย็นรว่ มกัน
ตามทีน่ ัดไว้ หญิงสาวโทร. ไปถามน้องสาวของธีรภพวา่ เธออยากกนิ อะไร
เกดแก้วดีใจมากทีเ่ ธอโทร. หา น้องสาวของเพ่อื นรนุ่ พค่ี นน้อี ยู่ในวัยเดียวกับ
เหพเธปนิเอน็ศังษสสว่เอื คนยใพหมบญิตก่รเันภกหดาพแลขกาย้อวคงชสรองั้อบแงเลสธะอาเวแคจมยงึ ้จแคะว่อระ้นวู ไ่าปขแท้าพงบ่ี อร้าวบน-อเพรุ่นอรื แรนมณไ้แทรพยายรขวไอพมงไ่รเดรธ้ณคอดิสรกอายับงจคพะรีช่ เ้งั ปาสย็นมขฝัยอา่ทงยี่ยเพธังอูดเรเเยปสี น็นยี
เป็นสงิ่ ท“อ่ีเกาจดจแะกร้วอบนอากนวหา่ นคอ่ วยรทนำะคะคุณเพ่อื น วันน้ีมีคนโดนยงิ ” การเรยี ก ‘คุณเพือ่ น’
‘ก็คุณเพ่อื นเปน็ หมอ่ มหลวง เกดเป็นแคเ่ ดก็ บ้านนอก ไมก่ ล้าเรยี กชอื่ เฉยๆ
หรอกคะ่ ’

‘แต่เราเปน็ เพอ่ื นกัน’ ไม่อยากบอกวา่ เพอ่ื นบางคนจิกหัวเรยี กเธอเสยี ด้วยซำ้ แต่
อแพยรากวใพหร้เรรณาหรราอืยเกปไ็ ลมา่ ่เคยถือเราคไมณุ ม่ พีส่อทิ สธ์อิเรนยี เกสรมอ้ องวจา่ากกใคารรให้เกยี ยรศตถิขา้นึ บอรยรดู่กาับศคกั นดใ์ ิกห็แ้ คว่มา่ าเขยาา
‘เกยี รต’ิ อยทู่ ว่ี า่ เราทำตัวอย่างไรต่างหาก
แก้ว อ‘่อโอนยน!้อไมมถ่เอ่อมาหตรนอกแคล่ะะชถอ้าบไมเป่เร็นยี ผกู้ฟคังุณมเาพก่อืกนวา่ พเกูดดก็ไม่กล้าหรอก’ น่แี หละ คอื เกด

“เอ๊ะ! ยิงกันเรอ่ื งอะไรจ๊ะ?”
“ยังไมร่ เู้ ลยคะ่ คงต้องรอให้ผ่าตัดเสรจ็ พรงุ่ น้ีตำรวจน่าจะมาสอบปากคำท่ี
โรงพยาบาล เขาว่า...” น้ำเสยี งของเกดแก้วลังเลใจ “น่าจะเกี่ยวกับเรอ่ื งบกุ รกุ ป่า”
“หืม จรงิ เหรอ ใครโดนยงิ กัน?”
“ชาวบ้านแถวน้ันแหละค่ะ ไม่ร้ยู ังไง อาการน่าเปน็ หว่ ง คงต้องรอให้ตื่นมาพดู
เอง ตอนท่ีเมยี เขาไปเหน็ คนรา้ ยก็หนไี ปแล้ว แตจ่ ะผา่ ตัดเสรจ็ แล้วละค่ะ”
“เกดกลับบ้านยังไง?”
“นั่งสองแถวค่ะ มีสองแถวผา่ นโรงพยาบาลไปท่บี ้าน ถ้าดึกๆ หรอื ไมม่ รี ถ พี่ภพ
จะมารับ หรอื ถ้าพี่ภพไม่อยู่กใ็ ห้เพ่ือนไปสง่ ”
“ง้ันวันน้เี พ่ือนจะไปรับเอง”

“เกรงใจนะ่ สคิ ะ”
“ไมห่ รอก” ตากลมโตลดลงมองเวลาท่นี าฬกิ าดจิ ทิ ัลหน้ารถ “เหลือเวลาสอง
ชวั่ โมงกว่า เพื่อนจะกลับไปทำกับข้าว แล้วจะไปรับเกดทีโ่ รงพยาบาล ทันถมเถ”
ของเข้าธบรี ้าภนพแเลล้วกิ เหลัว่าเคร้วิ อื่ เงมท่ือี่เไพปง่ิ ถคึงุยบก้าันบเพกักดแกเ้วมใอื่ หแ้เขพารฟวัพง รรณรายออกมาจากรถ ชว่ ยห้วิ
“โอ้โห แค่ขับรถกลับบ้านแค่น้กี ค็ ุยกันเปน็ ค้งุ เป็นแคว”
“แหม คิดถงึ นคี่ ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว” หญิงสาวหัวเราะ เงยหน้าข้ึนสำรวจ
บ้านพักหลังเล็กสองชนั้ ของสองพีน่ ้อง ลักษณะคล้ายทาวน์ เฮาส์ทั่วไป ภายในจัดเอา

ไว้ดูดีพอสมควร
“บ้านเล็กๆ คนจนก็อย่างน้ี” เขาออกตัว ปรายตามองเธอด้วยสหี น้าเหมอื น

อึดอัดใจ

“น่าอยอู่ อกค่ะ จะหลังเล็กหลังใหญ่ ไม่สำคัญเทา่ อยู่แล้วมีความสขุ รเึ ปลา่ คน
รวยบางคนบ้านใหญย่ ังกับวัง แต่ทกุ ข์ เพราะความเครยี ด สมบัตมิ ากมายกไ็ มช่ ว่ ยให้มี
ความสขุ ข้นึ นะคะ”

“มีเงินมากกค็ งชว่ ยได้บ้าง แต่คนที่มมี ากอยแู่ ล้วอยา่ งน้องเพื่อนกค็ งไมเ่ ข้าใจ”
ธีรภพกลับว่าเชน่ น้ันแล้วเงยี บไป ห้ิวของสว่ นใหญพ่ าเธอเดินเข้าไปในครัว แพรว
พรรณรายมองตามอยา่ งพิศวง ไม่เคยร้วู า่ เขานกึ ในแงน่ ้ัน
“บ้านเพอ่ื นเองก็ไม่ได้รวยซะหนอ่ ย ถ้าไม่มคี ุณพ่อสักคน คงไมม่ ปี ัญญาหาบ้าน
น่าอยเู่ ท่าพ่ภี พแน่คะ่ ” เธอปลอบแกนๆ เพราะไม่ร้จู ะพดู อะไรมากกว่าน้ัน
หญงิ สาวมีเพือ่ นทฐ่ี านะด้อยกวา่ มากมาย บางครง้ั ตามไปทบ่ี ้านตา่ งจังหวัดด้วยซำ้
แเปต็น่สว่ หนาใกหหญญเ่ พิงส่ือานวเกหค็ ลดิ ่านวา่้ันเขมาักคพงึงอพายอเใพจรกาับะชสองิ่ ทบีต่เธนอมี ไม่เคยแสดง ‘ปม’ เหมอื นท่ธี รี ภพ
ผ้ชู ายหลายคนไมอ่ ยากมีฐานะด้อย
กว่าผู้หญิงที่ตนพงึ ใจ คดิ ได้อย่างนั้นเธอก็ย้มิ แล้วสา่ ยหน้า
“พภี่ พล้างผัก หั่นผัก เด๋ยี วเพอ่ื นจะทำกับข้าวเอง มผี ้ากันเป้อื นให้สกั ผนื รเึ ปล่า
คะ?”

“เด๋ยี วพี่ไปหยบิ ให้ ความจรงิ ให้พี่ทำเองกไ็ ด้ น้องเพือ่ นเปน็ แขก”
“ไมไ่ ด้สคิ ะ วันน้พี ภี่ พเปน็ สารถี แถมยังออกค่ากับข้าวเกอื บหมด เพอื่ นต้องเป็น
คนออกแรง ไม่ต้องกลัวจะกนิ ไมไ่ ด้หรอกคะ่ ถงึ แม่ศรจี ะบอกว่าเพอื่ นไมไ่ ด้เรอื่ งได้ราว
แต่รบั รองว่าท้องไมเ่ สยี ”
“ถ้าเปน็ ฝีมือน้องเพือ่ นพย่ี อมท้องเสยี ” ชายหนมุ่ วา่ แล้วเดนิ หายออกไปจากห้อง
เลยไม่เห็นสหี น้าหนักใจของสาวน้อยทม่ี องตาม
‘ดีแล้วท่เี ชา่ รถมาทำงานเอง ขนื ติดกันอยอู่ ย่างน้นี านๆ คงลำบากใจแย่ เฮ้อ!’
แพรวพรรณรายทำกับข้าวสอี่ ย่าง ต้มยำทะเล ปผู ัดผงกะหร่ี ไข่เจียวใสใ่ บ

โแหลร้วะพากทั้บายพสรดุกิ เชป้ฟี็น้าผสัดดผหััก่นรชวน้ิ มเมลติก็ รๆแบซบงึ่ เเจตรยี มไมไว่ใ้ลสงเ่ นก้อืระสทตั ะวต์ อนปทก่เี กตดมิ ้แือกเย้ว็นกเลธับอมมาักถจงึ ะบก้านิน
มังสวิรัติ เพราะได้อทิ ธพิ ลมาจากลออศรี แมศ่ รกี นิ มังสวริ ตั ิทกุ วันพระ และกนิ เน้อื สัตว์
น้อยนักแม้แต่ม้ืออาหารปกติ แตส่ ำหรบั คนในบ้านแล้วเธอจัดเต็มสำรบั บำรงุ เตม็ ท่ี
ผ่าตัดหแัวตใ่พจทอ่ ำลบกู าทยเ่ีพหาลสือเมออ่ืยเแู่ กคือส่ บอสงอคงนปกีก็ไ่อมน่ชอบกหนิ มเอ่ นม้ือรสาตชั วว์ มงศาก์พเงชศน่ ์จกักันร์กหก็ลนัิงจเนาก้ือกปาลราเป็น
หลัก โดยอ้างวา่ ‘ย่อยงา่ ยดนี ่ะลูก คนแก่ต้องกินอยา่ งน้’ี

‘คณุ พอ่ ยังไม่แก่ซะหน่อย’
‘แพงมหี ลานให้พอ่ แล้ว จะไม่แกไ่ ด้ยังไง น่ีถ้าน้องเพือ่ นกับน้องเพลนิ ออกเรอื น
ไป พอ่ คงแก่มากกว่าน้ี แต่คงจะนอนตายตาหลับ’ สหี น้าของทา่ นออ่ นโยน แตล่ กู สาว
คนเลก็ รบี โวยวาย

‘โอ๊ย! เรอ่ื งอะไรจะหนีกันไปง่ายๆ ล่ะค้า ไม่แต่งงานหรอก จะอย่กู ับคณุ พอ่ ไป
จนแก่นัน่ แหละ ถ้าท้งิ ไปก่อนก็โป้งด้วย’ พดู เสรจ็ กห็ น้าง้ำ แตค่ ุณชายจักรหัวเราะ ยีหัว
สดี ำสนทิ เลน่ อยา่ งเอ็นดู

‘กลัวอะไรกับความตาย พอ่ กลัวแต่จะไม่ได้ไปกอ่ นเท่านั้น’
‘ไม่ร้ลู ะ ตอ่ ไปอย่าพูดเรอ่ื งตงเรอ่ื งตายนะคะ’ แม้กระทั่งความตาย ลกู สาวคน
เล็กก็พยายามบงการ

อน่ื หนห้ามท่อ่ีรอมรงาคชอื วกงาศร์พเปงน็ ศ์นจัักกรข์บ่าวอกวา่ หน้าที่หลักของน้องเพือ่ น คอื การบงการชวี ิตคน
เจ้าตัวไม่ทกุ ข์ ร้อนกับคำเปรยี บเปรย กต็ อนที่ทา่ นเข้าโรงพยาบาลคร้งั นั้น เธอก็
ใจหลน่ ไปกองแทบเท้า ไม่สามารถนึกจินตนาการถงึ ‘บ้าน’ ที่ปราศจากเสาหลักของ
ครอบครัวอยา่ งท่านได้

บ้านของเธอ...หมายถึง คุณพอ่ แมศ่ รี คแพงองกี สกหัี่บ้าเปพีกลวนิ ่าจะยกง่ิ ลตับอนนบ้้ีาแนพเงงแียตบ่งเงหางนา
ย้ายไปอยู่กับสามี สว่ นเพลนิ กห็ นไี ปเรยี นต่อ
หากใครคนหนึง่ ต้องจากไปจรงิ ๆ จะทำอย่างไร

ธีรภพทำหน้าทหี่ ุงข้าวและทำความสะอาดบ้าน ขณะท่ีแพรว-พรรณรายทำกับข้าว
หญิงสาวล้างหน้าล้างตาหลังจากวางอาหารไว้บนโต๊ะแล้วขับรถออกไปรบั เกดแก้วกับ
เพ่อื นรนุ่ พ่ี

โรงพยาบาลกระบ่ียังมคี นอย่มู ากพอสมควร หนมุ่ สาวนัง่ คุยกันเอ่อื ยๆ รอเกด
แก้วอย่รู าวสบิ ห้านาที ฝา่ ยน้ันก็เดนิ แกมวง่ิ หน้าเรดิ ออกมา

“คุณเพือ่ น คิดถงึ จังเลยคะ่ ดสู ิ เจอกันกี่ครงั้ ก็สวยข้นึ ตลอด” รา่ งบอบบางผวิ
คล้ำนดิ ๆ หากเนียนสวยของเกดแก้วในชดุ พยาบาลสขี าวสะอาดร้องทักตั้งแตเ่ หน็ หน้า
เธอ แพรวพรรณรายยนื ข้นึ แล้วหัวเราะ อ้าแขนออกรับรา่ งท่ีเต้ียกวา่ เล็กน้อยมากอดไว้

“คิดถึงเหมอื นกัน ดสู ิ เจอกันก่ีทกี ็ไมอ่ ้วนข้นึ เลย ทำงานหนักเกนิ ไปรเึ ปลา่ ?”
“ไมห่ รอกค่ะ แคร่ บั จ๊อบทคี่ ลินกิ อาทิตย์ ละสามวันเท่านั้นเอง”
“โอ้โห จะเกบ็ เงินไปไหน?”
“เงนิ เดอื นข้าราชการนิดเดียวเทา่ นั้น” เกดแก้วย้มิ ตาหยี หันไปทักพี่ชายแล้ว
คล้องแขนแพรวพรรณรายเดินกลับออกไปทลี่ านจอดรถ
“พอได้เพื่อน กล็ ืมพเี่ ชยี วนะ”
ปลอ่ ยใ“หเห้เกอดะ!กลับพสี่เอหง็นแหถนว้าเอกันง อวยันู่ทนกุ ้วีจัะนได้กแนิ ลก้วับนขถ่ี ้า้าวไฝมมีเ่ ปอื น็ คเณุ พรเพาะือ่ คนณุ ดเ้วพย่อื นยังตพดิ ภ่ี ใพจสกม็คัยง
ไปทบี่ ้านสวนอยเู่ ลยค่ะ”
“นั่นมันฝีมอื แม่ศรตี า่ งหาก” แพรวพรรณรายวา่ กลั้วหัวเราะ แล้ววกมาเข้าเรอ่ื งท่ี
ต้ังใจอยากถาม
“เลา่ เรอื่ งคนท่ถี กู ยงิ วันน้ีหน่อยสเิ กด เปน็ ยังไงบ้าง?”
เหน็ แสสงไอฟงเสปาดิ วตค่ำยุ ขกอันงกรถำลทังวี่ จิ่งะเขเด้าินมขาด้า้มวยถคนวนาใมนเรโว็รสงพงู เยพารบาาะลมไัวปแอตกี ่คฝุยั่งกทันจี่ เอพดลรนิ ถไว้ โดยไม่
“อ๊ยุ ! คุณเพื่อน ระวังคะ่ !” เกดแก้วร้องอุทานเมอ่ื เห็นรถวิง่ ตัดหน้าในระยะ

ประชดิ ขณะทก่ี ำลังจะข้ามไปลานจอดรถ กอ่ นจะดงึ แพรว-พรรณรายเอาไว้จนล้มลง
ข้างบาทวถิ ี

“โอ๊ะ! อะไรกันเนยี่ ขับประสาอะไร ไม่ดเู หรอว่ามีคน”
ตพารมรณนสิ ร“ัยาแยอหค่อะยุๆนจโ๋อเยรยนาๆคงคแุยตขก่พ้ีัเนกูดเรพยงัลงใไจินมคม่ทนาันกอจกนื่ บวา่ คร่ะา่.เ.ง.พ”เพรเรากะยี เดวธแกอก็เเ้ดวอินพงเยเปกุง็นอื เพคบ่อนืเปนเงน็ สยวาห่งิวนไขป้า้นึ ทขมี้ร่ึนถาชพควลันนานงแ้บันพอซรกวง่ึ
กำลังจอดเข้าไปในซองพอดี พยาบาลสาวเบิกตาโตรบี หันมาหาพีช่ าย

“เฮ้ย! เอาแล้วไง ไปห้ามสพิ ่ีภพ”

“ร้แู ล้ว”
ขับถงึ กรรถะเบบี่ นแซต์รต่ นุ่ อลน่าสน้ดีุแเพปรน็ วมพันรรวณับเรพาิง่ยอไมอ่สกนมใาไจด้ไเมก่นลาียนดเปถน็ ้าบไ้มาไ่รอว้พยวจกรงคิ คนงรไวมย่มไีคมน่เหเอ็นาหมัวา
คนอ่นื เนย่ี !

“ขับยังไง เหน็ มั้ยวา่ เกอื บชนฉัน คดิ จะลงมาดูรเึ ปล่าหา!?”
“เอ้อ พอดี...” คนขับรถวัยกลางคน รา่ งสงู เกินสัดทัดไม่มากท่ีอยใู่ นชดุ ฟอร์ม
พยายามอ้าปากอธิบาย
“พอดีอะไร ไม่เหน็ เหรอว่านีม่ ันถนนในโรงพยาบาล ไม่ใชถ่ นนทางด่วน จะซง่ิ
ไปไหนค้า”
“คือ...เรารบี ”

“รบี แคไ่ หนกไ็ มค่ วรประมาทนะคะ หรอื คดิ วา่ ฉันคงไม่ตายเพราะอยู่หน้า
โรงพยาบาล?”

“มอี ะไรเหรอเกษม?” ประตหู ลังเปิดออก รา่ งสงู ใหญ่ลุกข้นึ มา แล้วก้มลงมอง
คนท่ีกำลังโวยวาย สังเกตว่าเธออ้าปากค้างมองเขาเหมือนไมเ่ คยเหน็ แตแ่ พรว
พถนรรัดณนรักายนหอันกหจลาังกใผหิว้ดทวีด่ งผูไฟอ่ ทงำเปให็น้ใยบอหงนใย้าอใยนูใ่คนวมามุมสมลืดัวคล้ายชเาดย็กหสนามุ่วจึงไมเ่ ห็นใบหน้านั้น

“อ้อ! คุณสนิ ะ เจ้าของรถ ฉันถามว่าขับรถยังไง ไม่เห็นเหรอว่าจะชนฉัน”
“เรารบี คนขับคงไม่ทันดู แต่หนูเองก็รบี ออกมาไม่ใชเ่ หรอ ไมด่ ูรถก่อนข้ามถนน
ละ่ ?”
“อะไร ตัวเองผดิ แล้วยังจะโยนความผดิ ให้คนอ่นื อีก”
“ไม่ได้โยน แค่บอกวา่ นา่ จะผดิ เหมอื นกัน เอาอย่างน้นี ะหนู จะเอาเท่าไหร่ วันน้ี
ฉันรบี ”

คอจะตห้ังนหู..น.ท้าำตหานแ้าทเบหไมมือ่บนอจกะวกา่ นิ มเีเลลอืือดดกไทนิ ยเน้แือต่ด๊ันแหพงดู นไหทนย้าชมัดอแงจค๋วนแทลี่สะงู บกังวเ่าอมิญากเปมน็ายบจ้านท่ี
พบกับเขาที่น่ี เขาจำเธอไมไ่ ด้เสยี ด้วย ไมง่ ้ันคงไมเ่ รยี ก ‘หนู’ เพราะวันน้ี ‘หน’ู ไม่มี
แวน่ ใสใสม่ าด้วยเหมอื นเวลาทำงาน

“เงนิ น่ะไม่เอา แต่อยากเอาเรอ่ื ง...ได้มะ?” ปากหยักสชี มพูเรอ่ื เหมอื นกลบี
ดอกไม้ชมุ่ ชน้ื แสยะย้ิม จนหน่มุ ตัวโตชะงัก เขม้นมองเธอให้ชัดข้นึ ขณะท่ีเกษมสา่ ย
หน้า
เด็กมัธยอัคมรชหั เาอกงทกา่ ทถ็ อางนห‘การยา่ ใงจ’ อเกยนิ่างวอัย่อไนปรนะับอสาบิ ปตี ัวก็เท่าน้ี แตพ่ ูดจานา่ ตี หน้าตายังกับ

“คณุ หนคู รบั ท่านรบี จรงิ ๆ วันน้ี เปน็ ความผิดของผมเองทขี่ ับเรว็ ไมท่ ันได้ด”ู
“ฉันรอู้ ยู่แล้ววา่ คณุ ผิด” เธอลากเสยี งยียวน ยินดีทไี่ ด้ข่มคนอ่นื ทำให้หนมุ่ ตัว
โตถอนใจหนัก จนเจ้าของรา่ งมดตะนอยโมโหข้ึนมาอีก แหงนหน้าคอต้ังจ้องเขาเขม็ง
พอๆ กับดวงตาคมกล้าสฟี ้าเข้มเหลือบดำทย่ี นื อยูใ่ นด้านสวา่ งกวา่
“ผดิ แล้วต้องขอโทษนะ่ ร้จู ักมั้ย แล้วสัญญามาด้วยวา่ จะไมข่ ับรถประมาทแบบน้ี
อีก”
“เอ้อ....คุณเพ่ือนคะ อยา่ ทะเลาะกันเลยนะคะ” เกดแก้วท่มี าถึงและยนื ฟังอยู่
แล้วสองสามประโยคเอ้อื มมือไปแตะแขนของแพรวพรรณ-รายเบาๆ
“ไม่ได้ทะเลาะซะหนอ่ ย แค่อยากได้คำขอโทษ จะต้องรอจนไปเกิดใหมร่ เึ ปลา่ ?”

“ปากอย่างน้ีนา่ ปลอ่ ยให้ไปเกิดใหมน่ ะ เม่ือก้ีบอกว่าจะให้สัญญาด้วยไมใ่ ช่
เหรอ?” เสยี งห้าวถามกลับเอือ่ ยเฉ่ือย ไม่มีวีแ่ วววา่ จะเดอื ดเน้ือรอ้ นใจทรี่ ถของตัว
เกอื บชนเธอตาย แถมยังสวนกลับจนเธอกำมือแนน่

“เออ ปากอย่างน้เี วลาเจอคนแบบคุณเท่าน้ันแหละ จะขอโทษ หรอื จะไปคุยกัน
ที่โรงพัก”

“ขู่ซะด้วย”

“ไม่ได้ขเู่ ว้ย!”
“อยา่ พดู ไมเ่ พราะ พ่อแมไ่ มไ่ ด้สัง่ สอนเหรอ หน้าตากด็ ”ี เสยี งห้าวชักจะเข้มข้นึ
มือลดลงดึงต้นแขนกลมกลึงแต่เธอสะบัดออกทันควัน แล้วตวัดหมัดเหวย่ี งใสห่ น้าเขา
จขนองคเนธทอไ่มี มาไก่ ดด้ตเ้ัองตาไัววเ้ดก้าอื นบหหลลังบไม่ทแันพรวพรทรวณ่าเรขายากขลบับฟดันันแเนธอ่นพด้วลยิกคกวลาับมเโขก้ารรธถจแัดล้วดงึ พแลขานง
กระทบื เท้าลงไปบนเท้าใหญเ่ ตม็ แรงจนได้ยนิ เสยี งอทุ าน แล้วซดั กลับเฉียดๆ เพราะ
ชายหนุม่ กระโดดออกทัน

ค้ิวเข้มขมวดข้นึ ด้วยความพศิ วงมากกว่าเดมิ เมอ่ื ดอู อกว่าเธอน่าจะเป็นการต่อสู้
เสยี ด้วย
“เด็กบ้าอะไรอยา่ งน้!ี ” เสยี งห้าวคำรามอยดู่ ้านหลัง
รา่ งเพรยี วหันขวับกลับมาเผชญิ หน้ากันอกี ครงั้ คราวน้เี ปลี่ยนทศิ ทางใหม่ทำให้
เหน็ ใบหน้าใสกระจ่างตาชัดเจน หม่อมราชวงศ์อัครชั ก้มลงมอง นง่ิ งันไปชัว่ วินาทกี อ่ น
ที่ใบหน้าจะกลับมาเฉยชาเหมอื นเดมิ
ตอเนสนยี ้ตีงใ้อสงตเพอิ่มนขน้อ้ีกหำาลทังำจระา้ เยปรลา่ งี่ยกนาเยปเ็นข้ตามวาาดด้วอยย่รู อเมม่อื รกอ่ ้ีทจีนพ่ ธูดีรไภมพเ่ พเหราน็ ะ
“ก็อย่างน้ีละ
เพราะพูดกับคนไม่ดี”
วา่ ชกั จะไมไ่ หว
เขาตกใจจนไม่ได้ห้ามแม้จะมาถงึ นานแล้วเมอ่ื เห็นใบหน้าของคนทกี่ ำลังมเี รอ่ื ง
กับแพรวพรรณราย คหบดมี ีชอ่ื ของกระบี่ แทบไม่มใี ครไม่ร้จู ักนายหัวอัคร โดยเฉพาะ
คนท่เี ป็นนักขา่ วอย่างเขา

“น้องเพอ่ื น อยา่ มเี รอ่ื งเลยจ้ะ เรากลับดีกว่า เด๋ยี วอาหารจะเยน็ ซะหมด”
สายตาสฟี ้าจัดตวัดไปมองหนุม่ ไทยผวิ สเี ข้มแล้วหันมามองใบหน้าแอรม่ อกี ครงั้
“อ้อ! มากับแฟน อายเุ ท่าน้กี ็มแี ฟนแล้ว แกแ่ ดดนักนะ ฟังเขาไว้กด็ ีนะหนู มี
แฟนแสบอย่างน้ีหวังว่าคณุ คงไม่ปวดหัวตายไปซะก่อน” ชายหน่มุ หันไปพยักพเยิดกับ
ธรี ภพในประโยคหลัง

“ไมใ่ ชเ่ ดก็ เว้ย! อย่ามาเปลีย่ นเรอ่ื ง ไปโรงพักกันเลยดีกว่า โดนคดีเดยี วสงสัย
จะไม่พอ ชอบรงั แกชาวบ้านเขาด้วยรไึ งคณุ น่ะ”

“คด?ี ” อัครัชชะงักทันที พศิ คนตรงหน้าอีกครงั้ ช้าๆ แล้วย้ิมดุ
“ตอนน้เี ราคงเทา่ กันแล้ว เด๋ียวฟ้องข้อหาหมน่ิ ประมาทกลับซะดีม้ัย?”
“ก็เอาส!ิ ยังไมไ่ ด้พดู ซะหน่อยว่าคดอี ะไร” เธอลอยหน้า ไมม่ ที ที ่ากลัวเม่อื หนุ่ม
ตัวโตเดนิ เข้ามาใกล้

“เกง่ กฎหมายซะด้วยนะเรา”
“น้องเพื่อน...พี่ขอร้อง” ธรี ภพรบี ขัดข้ึนเสยี งเข้มเม่อื เหน็ เธอทำท่าจะอ้าปากเถยี ง
เกดแก้วชว่ ยพีช่ ายทันที
“คณุ เพือ่ นคะ กลับกันเถอะค่ะ คุณเขาคงไมไ่ ด้ตั้งใจ”
“แบบน้คี งไม่เรยี กไมต่ ั้งใจแล้วละ ใชม่ ะ ทำผิดไมย่ อมรับผดิ ทำรา้ ยรา่ งกาย
แล้วใสค่ วามคนอ่ืนด้วย”
“น้องเพื่อน!” ธีรภพข้ึนเสยี งห้วนจนคนทีก่ ำลังอาละวาดหน้าง้ำ
“ก็ให้เขาขอโทษเพ่ือนมากอ่ นส”ิ
“ผมขอโทษครับ มองไมเ่ หน็ คุณหนูจรงิ ๆ เรารบี มาก” เกษมเปน็ คนเอ่ยข้นึ เสยี
เองด้วยใบหน้าเฉยชา แพรวพรรณรายเลยแสยะย้มิ ให้
“ไม่เปน็ ไรคะ่ พดู ดๆี ซะต้ังแตท่ ีแรกก็จบเรอ่ื งไปแล้ว แต่ฉันยังไม่จบเรอื่ งกับคุณ
คุณ...ทำรา้ ยรา่ งกายฉัน!”
น้ำเสยี งข่มของเธอทำให้ ‘คณุ ’ สา่ ยหน้า เด็กบ้าอะไรอย่างน้ี มาถึงกห็ าเรอ่ื ง

ทเมะอ่ื เลพาิศะกดัทูบรเขวาดรทาวรงกอับงอคัน์ เอธพวอา้ลอนแมอัน้นนอา่ยนา่ ักงก!ับมเดขาตเะหนน็ อแยล้ววแต่าเ่เธปอน็ คมงดไมดเ่ัดดแ็กปมลากงพอันยา่ธงุกทร่ีคริมด
รว่ มกับสายพันธ์ เุ อเลี่ยน มดจเี อ็มโอ กัดที...อยากขย้ใี ห้แหลกคามอื

“จะเรยี กรอ้ งค่าเสยี หายด้วยเหรอเรา เท่าไหรล่ ่ะ?”
“ฟังไว้นะค้าคุณลุง” ‘คุณลุง’ สะดุ้งเมอ่ื แพรวพรรณรายยกตำแหน่งญาตใิ ห้โดย
ไม่ทันต้ังตัว
“มเี จ้านายอย่างน้นี ับวา่ เปน็ กรรมอย่างหนงึ่ นะคะ เอะอะกใ็ ชเ้ งินเข้าแก้ปัญหา
แตเ่ งินนะ่ ไม่อยากได้หรอก” ประโยคหลังเธอหันขวับกลับมาทีเ่ จ้านายของคนขับรถ
ซอ้ื รถห“รห”ู ัดตเลายีกนลมแบโตบดแำบเปบน็อยมั่านงปดรๆี ายอมยอา่งงรคถุณอยลา่ งุ งเเขหายหยี นด่อๆยส“กิ ็ไแมตไ่ ก่ ดเ็้แขป้าลใจวนา่ จะะซมอ้ื เี งนินิสเัยยดอีๆะ
ได้ จรงิ มั้ยค้าคณุ ลงุ ?”
“เอ้อ!” ‘คุณลงุ ’ ชักลำบากใจ แม้จะค่อนข้างเหน็ ด้วยกับเธอ
“ฉันยังไมไ่ ด้ทำอะไรเธอเลยนะ แม่ตัวแสบ” น้ิวชจ้ี ้ิมลงมาตรงกลางหน้าผาก
เนยี น แม้จะไมโ่ ดนตัว
ไว้หน้าแใบห้บด้ินน้ีมตาากย่อเถนอะวถะ!้าไมต่เั้งหแน็ ตว่เกา่ มดิ ีคมนายอังืน่ ไอมย่เค่ดู ย้วเยจอผจ้หู ะญลงงิ มทไี่อื หรนงั แมกาเผถู้หียญงใิงสเปฉ่ ็นอคดรๆ้ังแรไมก่
เหมือนกัน

“ไมไ่ ด้ทำ!?” เสยี งถามสงู ลิบแล้วรบี หาพวก
“หูย! พยานตั้งสามคนแน่ะ คณุ พยายามจับตัวฉัน จับกดเอาไว้กับรถด้วย”
“ถ้าทำจรงิ คงไม่ทำแคน่ ั้นหรอกแมค่ ณุ ปากดีอย่างน้กี ดลงกับพ้นื ซะละเหมาะ”
เขาขู่เสยี งต่ำแล้วเดนิ ใกล้เข้ามาอีกก้าวจนเธอผงะโดยไมร่ ตู้ ัว บอกตัวเองว่า ‘ไม่ได้กลัว
นะเว้ย’
“กล็ องดูเซ!่ ”
“วันน้ีไม่ว่าง อย่าให้เจอกันอีกกแ็ ล้วกัน ว่าไง จะเอาเท่าไหร่ ค่าเสยี หาย ไม่

อยา่ งนั้นฉันจะไปทำธุระซะที”
แพรวพรรณรายกัดฟันกรอด นอกจากไม่มคี วามรบั ผดิ ชอบ ทำร้ายรา่ งกายเธอ

ตอนน้ียังมีหน้ามาขม่ ขู่ ไหนยังจะท่าทางเหนื่อยหน่ายรำคาญใจสดุ ๆ ราวกับเธอทำให้
เขาเสยี เวลาเหลอื เกนิ

เข้าใจแล้ววา่ ท่ผี ่านมาทเี่ ธอไม่ชอบหน้าเขาน่ะ มันไม่มอี ะไรผดิ ปกตหิ รอก กค็ น
อยา่ งน้!ี ใครจะอยากไปดีด้วย

“เกบ็ เงินของคณุ ไว้เป็นคา่ ทนายต่อสคู้ ดีเถอะ ถอื วา่ ฉันบรจิ าคให้” คางเล็กเชดิ
ข้ึน

“น้องเพ่อื น กลับได้แล้ว ไมง่ ้ันพจ่ี ะท้งิ เอาไว้ทน่ี ค่ี นเดยี ว” ธีรภพบอกเสยี งเข้ม
อยา่ งเหลืออด ทำให้คนท่กี ำลังต่อตากับหนุ่มรา่ งสงู ใหญล่ ะสายตามาอยา่ งเสยี ไม่ได้
เกดแก้วนั้นยนื หน้าซดี หน้าเซยี วเพราะไมอ่ ยากมีเรอื่ ง

“กลับก็ได้คะ่ ” เธอบอกแล้วทำท่าจะหันหลังกลับ แต่มอื ใหญ่คว้าหมับเข้าทตี่ ้น
แขนกลมกลึง

“จะเกบ็ เงินซ้อื เชอื กเอาไว้รอ แสด้ ้วย ระวังตัวเอาไว้ให้ดนี ะแม่ตัวแสบ”คำขูเ่ สยี ง
เห้ียมทีค่ นพูดต้ังใจก้มหัวลงมาพดู ให้เธอได้ยินแคค่ นเดยี วน้ัน ทำให้แพรวพรรณรายอ้า
ปากค้าง หน้าร้อนจ๋ี ตัวยิ่งรอ้ นผะผา่ วด้วยความโมโหจนไฟลุก

“อ๋ี ไอ้...”
“กลับบ้านได้แล้ว” ธรี ภพเข้ามาดึงข้อมอื ของเธอบังคับให้ออกเดนิ เป็นเวลา
มเดอียงวดกวับงตท่อีาคัคมรกชั ลป้าลส่อฟี ย้าตเข้น้มแเขหนลอือีกบขด้าำงเปพ็นอทดำี นองตา‘ฝกาลกมเโอตาดไวำ้กข่อลนับท’ ่วี าววับด้วยโทสะตวัด
เกษมมองตามหลังหน่ึงหนุ่มกับสองสาว แล้วหันกลับมามองเจ้านายหน่มุ ซง่ึ ย้มิ
มุมปากด้วยสหี น้าแปลกๆ
“เข้าไปข้างในกันเถอะครับ นายหัว”
“ฮอื่ ไปส”ิ

“ไม่รไู้ อ้เพิม่ มันจะรอดรเึ ปลา่ ” เกษมรำพงึ น้ำเสยี งไมส่ บายใจนัก
เพราะใเหพ้กิม่ าลรกาภับ.ต..ชำราววจบเ้ารนอ่ื ทงอท่ี ยด่ี นใ่ิู นพบ้ืนอกท่วี ่าคทนำงทา่ีอนยใ่นเู บร้อื สี งอหรล์ตังแไลมะน่ เาป่ จน็ ะสเปานย็ ในหา้เยกหษัวมอัครถอูกยยา่ ิงง
ทที่ กุ คนเข้าใจ

“หาคนมาเฝ้าเอาไว้ด้วยถ้ามันรอด เกิดมใี ครตามมาฆ่าปิดปากละยุง่ มันเลน่ แรง
ต้ังแต่เรม่ิ เกมทีเดียว”

“คงไม่อยากให้เรอื่ งรวั่ ออกไปน่ะครับ เชอื ดไก่ให้ลงิ ดซู ะ คนท่เี หลอื กไ็ มก่ ล้าพูด
มันเพิง่ สงั่ ฆา่ นักข่าวชอ่ื นาวนิ เมือ่ วานน้เี อง”
หลักฐา“นเไรดอ่ื ้วงา่นเ้ันปน็เบกนามรฆันาดตใู กหร้แรลม้ว” ยังไมใ่ ห้เผา เก็บศพเอาไว้ชนั สตู รจนกว่าจะหา

“เมียไอ้เพิม่ เป็นพนักงานอยู่ที่รสี อร์ตต้องหยดุ งานมาดูแลผัวมันด้วยครบั นาย
หัวทราบรยึ ัง?”

“รแู้ ล้ว เหน็ คณุ ชลธศิ บอกวา่ ต้องรบั อีกหลายตำแหน่งเหมอื นกัน” ชลธศิ ทอี่ ัครัช
พูดถงึ คอื ผู้จัดการแผนกทรพั ยากรบคุ คลซง่ึ คอยจัดหาคนทั้งในภาคใต้และประจำ
สำนักงานที่กรงุ เทพฯ
ขโรองใแหร้มเป“ใฉ็นนันคกเนรอะทงบ่กีไวกี่ ็อ้ใับยจภาไกเูดกห้หต็ านเลอ่ คขยงาจฯชะวไ่ มมงน่ไาหช้ปี วว่ รยะงมถา้าานทเปสไ็นมรุ เไ่คชดนษ้”ใฐน์ ทเพ้อรงาทะี่เขฝาาดกูงเากนษหมลดายปู ทระี่ วทัตั้งิดร้วสี ยอนร์ตะ

“ได้ครับ”

แพรวพรรณรายนงั่ ด้ านหลังคนเดียวขณะที่ธรี ภพขับรถพากลับบ้าน เกดแก้ว
หันมามองเพ่อื นสาวซงึ่ ยังนั่งหน้ามุ่ย

“น้องเพื่อนร้มู ้ัยว่าผ้ชู ายทีเ่ ราไปหาเรอื่ งกับเขานะ่ ใคร?” ธีรภพมองกระจกหลัง
“กห็ ม่อมราชวงศ์อัครชั ไงคะ เพื่อนเคยไปสมั ภาษณ์ เขามาหนหนึ่งแล้วน่า”

“อ้าว ถ้ารอู้ ยา่ งน้ันแล้วไปแสดงฤทธ์ ิใสเ่ ขาได้ยังไง เราไมม่ นี โยบายมปี ัญหากับ
เป้าหมายหรอื แหล่งขา่ ว เพราะมันกระทบกับงาน แตเ่ ขาจำน้องเพือ่ นไมไ่ ด้น่ี ใชม่ ั้ย?”

“ทา่ ทางอย่างน้ันน่ะเหรอคะจะจำได้ เขาแทบไมไ่ ด้มองหน้านักขา่ วด้วยซำ้ แล้ว
วันน้เี ขาจะขับรถชนเพอ่ื น”

“คนขับรถของเขาเปน็ คนขับ แล้วเขาก็ขอโทษน้องเพือ่ นแล้วด้วย”
“ตอนแรกเขาไมไ่ ด้ตั้งใจจะขอโทษด้วยซ้ำ ยังโทษว่าเพื่อนผดิ แล้วตอนหลังยัง
มาขเู่ พ่ือนอีก” เธอแก้ตัวเสยี งแขง็ รอู้ ยูห่ รอกวา่ ตัวเองทำเกนิ เหตไุ ปหน่อย แต่ตอนน้ัน
มเดันิมโมเพโหรจาะรงโิ ดๆนขเมู่ หือ่ นรสู้อ็ กึยว..่า.จรถะซเฉ้อื ยีเชดอื รกา่ งกไับปแแสค้อ่เสยน้ ่างยนา้แันดหงรผอื ่าแมปาดเฟียตซอาดนสินม้ีย์ น่ิงโะ่ มสโ!ิ หมากกวา่
คงจะมารสหู้ รรา้องกเควร่าอชื อข่ื า่เสยยมี งาทเฟ่ชี ียคิ ใานโกเมขอื องงไเทขยาเตป่อ็นแยหังงไๆง พราวพลิ าศเลา่ ให้เธอฟังหมดแล้ว นี่
บ้านเรา! เรอื่ งอะไรจะยอม
“เราเดนิ ไม่ดูทางด้วยแหละคะ่ คุณเพ่อื น” เกดแก้วบอกเสยี งออ่ ยด้วยความ
เกรงใจ

“ถงึ จะเดินไม่ดูทางยังไง ก็ไม่มใี ครเขาขับรถเรว็ ขนาดน้ัน มันเปน็ ถนนใน
โรงพยาบาลนะเกด”

“ถอื วา่ ผดิ กันทั้งคู่ ทส่ี ำคัญเขาเปน็ เป้าหมาย น้องเพ่ือนไม่ควรทำอย่างนั้นอยู่ดี”
ธรี ภพสรปุ มองคนนั่งหลังท่นี ิ่งเงยี บไป ปากยืน่ ออกมานิดๆ เมอ่ื คิดว่าไม่มีใครมอง แต่
สักพักกย็ อมรบั ผิด

“ขอโทษคะ่ ”
“คราวน้ีถ้าเจอหน้ากัน เขาจะยอมให้สมั ภาษณ์ รเึ ปลา่ ”
“คงจำไม่ได้หรอกม้ัง”
ได้เลยป“ทระะชเลดาจะนกัเนกขดนแากด้วนต้ี้อมงเีเปหน็รอคจนะหจ้าำมไมท่ไัพด้ ยกเว้นเขาจะความจำเสอื่ ม!” รนุ่ พอ่ี ดไม่
“พอเถอะคะ่ พ่ภี พ คุณเพอื่ นแค่ใจรอ้ นเทา่ นั้น เอาเปน็ วา่ ถ้ามีการสมั ภาษณ์ หรอื

ต้องเจอคุณชายคนนั้น พภี่ พก็เป็นคนทำซะเอง แล้วให้คณุ เพื่อนทำอย่างอืน่ ไปดีม้ัย
คะ”

“ก็คงต้องเปน็ อยา่ งนั้นแหละ แล้วอยา่ มาโวยวายนะ ถ้าพ่ีสัมภาษณ์ ไม่ถกู ใจเรา”
“เด๋ยี วเพอ่ื นจะเขยี นสครปิ ต์ ให้เอง” คนกอ่ เรอ่ื งยังไม่วายบงการ ความจรงิ ไม่ได้
โกรธธีรภพหรอก

ใชเ่ รอ่ื งสสาว่เหนตตุหัวนธึง่ รีทภเ่ี ธพอคค่อบนกขับ้าเงขเปาไ็นดผ้ย้ใูาหวนญา่ นใจกเย็เพ็นราแะลเมะไอื่ มเ่กก่ยลี ัววทกัจบ่ี ะงตานักหเตรืออื นเรเอ่ืมงือ่ อเืน่หน็ซงเึ่ ธไมอ่
ทำผดิ โดยไม่กลัวเธอโกรธ นสิ ยั ของแพรวพรรณรายไม่เหมือนสตรที ัว่ ไปท่ตี ้องการให้
เพศตรงข้ามมาเอาใจเกนิ เหตุ ขืนใครทำอย่างนั้นคงได้เล่ียนกันไปข้าง!

ดังน้ัน เมื่อทั้งสามกลับไปถึงบ้านทาวน์ เฮาส์ครง่ึ ปูนครงึ่ ไม้ของสองพสี่ อง
บรรยากาศจงึ กลับมาเฮฮาเหมอื นเดมิ

“กับข้าวอรอ่ ยทกุ อยา่ งเลยค่ะ อิ่มจนจกุ เลยนะเนย่ี ” เกดแก้วชมเปาะหลังจาก
แยตก่ไแขก่เ้วจนีย้ำวเเยป็นน็ ขห้นึ ลดัก่ืมจงรึ ยว้ดมิ เแดกีย้มวแหทมบดปแรลิ ้วลเพบู รทา้อะงอาหแามรเ่คกรอื วั บทหเี่ ลมม็ ดนทันุ่กนอยดิ ่านงี่หนธ่อีรยภพนแล้ันะเกตินิม
ข้าวถงึ สามหนจนคนทำปลาบปล้มื

“น่ถี ้าแม่ศรมี าเหน็ จะต้องเลกิ วา่ เพื่อนไม่เอาไหนแน่ๆ”
“โอย ถ้าแม่ศรเี หน็ วา่ คุณเพื่อนไมเ่ อาไหน สาวๆ สมัยน้ีคงแย่เพราะแทบไม่มี
คุณสมบัติของแม่ศรเี รอื นแล้วละค่ะ อย่าวา่ แตก่ ับข้าวกับปลาเลย แค่ดแู ลตัวเองกย็ ัง
ยุง่ ”
“อยา่ งเรางั้นสิ แม่บ้านแกงถุง”
“ตัวเองเกง่ ตาย เหน็ ต้มแตม่ าม่ากับเจียวไข่” สองพ่ีน้องหันมาแขวะกันเอง
แพรวพรรณรายหัวเราะแล้วลงมอื เก็บจาน “มีเงาะกระป๋องอยูใ่ นตู้เยน็ จ้ะ เป็น
ของหวานเพราะไมม่ ีเวลาทำ กลัวทบ่ี ้านน้ไี ม่มเี ครอ่ื งมอื ด้วย”
“พ่ีจัดการเอง เกดเกบ็ จานสิ น้องเพอ่ื นนัง่ ลงเถอะจ้ะ”

“ไมเ่ ปน็ ไรค่ะ ชว่ ยๆ กันจะได้เสรจ็ เรว็ ๆ” เธอบอกแล้วทำงานอยา่ งคล่องแคลว่
เดินลวิ่ เข้าไปในห้องครัว ทำให้สายตาของหนมุ่ ไทยแท้ผวิ เข้มที่มองตามเต็มไปด้วย
ความชน่ื ชม จนน้องสาวหันมามองแล้วย้ิมอย่างรทู้ ัน

“มองอะไรน่ะเรา”
“ทคี ณุ เพ่ือนละน้องเพอื่ น ทเี กดนะ่ เรยี กเกดเฉยๆ เวลาโกรธก็ไอ้เกด”
“กเ็ ราเปน็ น้อง เหมือนกันทไี่ หน” โหนกแก้มคล้ำแดดของเขาเป็นสเี ข้มข้ึน
“คุณเพื่อนก็เปน็ เพอื่ นรนุ่ น้องเหมอื นกันคะ่ ” เกดแก้วบอกเสยี งเบาไม่ให้คนใน
ครวั ได้ยิน
ธคีรนภอพน่ื นสั้นแอไตงม่พเก่ใน่ีชด้ไอ่แมงก่เส้ขวบเ้าปตใจน็ าคกคัวนนานมมงิ่อนกงัย่อสทนง่ิ ี่นตท้อา่ ่รี งงา่ ๆสงบาวออสยบง่บา่ มงาทางใะขหลอ้ ุปงรนโุ้อปถงรงึ สงจ่ าะวเเปธจอะ็นถเคออื นงจเพาปนดู น็ นชค้าอนมยเทแดีบ่ ลินอะเกเขกพ้ารค่ีชงราใัวยจ
ให้ตัดใจ
‘ถ้าอยากรกั ษาความเปน็ เพ่อื นเอาไว้ อย่าเกนิ เลยดกี วา่ คะ่ คณุ เพื่อนเธอไมช่ อบ
หรอก เด๋ยี วเกดจะเข้าหน้าเธอไมต่ ิดด้วย’
‘เธอจะรไู้ ด้ยังไง?’
เปลา่ ?’‘เกจดรงิเปอน็ย่าเพงทือ่ เ่ี นกขดอแกงค้วุณพดู เพอ่ื พนี่ชายขแอล้งวเกธ็เอปห็นนน้า้อตงาสดาี วคขมอเงขพ้มี่ภอพย่างชเกายดไเทคยยแมทอ้ งผเปิดน็ รึ
ลกกเู็ ปช็นาทย่นีหมายายตปำรอวงจขยอศงสสงูาใวนๆโรงหเรลยี านยคมนัธยมนป้อระงจสำาจวังเดหวาไัดด้หหมรดอื วแา่มค้ขนณไหะนเรบยี ้านงมทห่แี าอวบทิ ชยอาบลพัยี่
ชาย หรอื คนไหนทเ่ี ขาจะกินแห้ว
‘กับคนบางคนแล้ว ถงึ จะไม่ได้คบหาเป็นแฟนกัน แต่มิตรภาพของเขาก็มคี ่ามาก
แล้วนะคะ’
‘พรี่ ู้ แตพ่ ่ไี มเ่ คยตัดใจจากน้องเพ่ือนได้เหมือนท่ีเคยทำกับคนอืน่ พจี่ ะพยายามก็
แล้วกัน’ ธีรภพเคยรับปากน้องสาวเอาไว้

เมอ่ื แพรวพรรณรายกลับถึงจวนผ้ วู ่าฯ ในคืนน้ัน จรลั และภรรยายังรออยู่ แม้
หญงิ สาวจะโทร. มาบอกวา่ จะกลับดึกหนอ่ ย

“นึกวา่ จะมาดึกกวา่ น้ีซะอีก” ทา่ นผ้วู า่ ฯ ทัก เมื่อหญิงสาวเดินโหยง่ ปลายเท้าเข้า
มาในบ้าน แล้วยกมือไหว้

“กลัวจะรอน่ะคะ่ อยากมาคุยกับคุณอาด้วย”
“อากม็ เี รอ่ื งจะคยุ กับน้องเพอื่ นเหมือนกัน” สหี น้าของจรัลแปลกๆ เหมือนกำลัง
ไมส่ บายใจ
“กินข้าวกินปลามาแล้วใชม่ ั้ย อยากได้อะไรเพม่ิ รเึ ปล่าลูก?” ปรารถนาถามตาม
ประสาคนสมัยเก่าท่มี ักสนใจปากท้องและความสขุ สบายของคนในบ้าน
“เพื่อนเรยี บร้อยแล้ว ขอบพระคณุ ค่ะ” เธอยกมอื ไหว้อกี รอบแล้วหันไปหาจรลั
“คุณอาจะนอนดึกรเึ ปลา่ คะ?”
“อารอได้ น้องเพื่อนไปอาบน้ำเถอะ หน้าหมองเชยี ว”
“ไมน่ านหรอกค่ะ เด๋ียวเพือ่ นจะรบี ลงมา” หญงิ สาวบอกแล้วเดินค้อมตัวกลับข้นึ
ไปเปลี่ยนเส้อื ผ้าท่หี ้องนอนของตนเองบนชั้นสอง
แพรวพรรณรายอาบน้ำเสรจ็ พอดีกับทีห่ ม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์โทร. มา เพื่อ
สอบถามความเรยี บรอ้ ยเหมือนทกุ ครง้ั ท่ีลกู สาวคนเลก็ ออกมาทำงานต่างจังหวัด
“เปน็ ยังไงบ้างลูก วันน้ีพอ่ ดูขา่ ว น้องเพ่อื นไปทำขา่ วบกุ รกุ ป่าสงวนใชม่ ้ัย?”
“เออ่ ...ก็ ค่ะ” เธออ้อมแอ้มเล็กน้อยเพราะไม่ได้เล่าให้ทา่ นฟังว่าจะมาทำขา่ วอะไร
“เหน็ เขาว่ามันอันตราย”
ทำให้บ“ุพเอกาารทเี่ีไปหน็ นหม่วางพูดล่ะคะ” ยังไงก็ต้อง ‘ไม่’ ไว้กอ่ นตามหน้าทลี่ กู ทดี่ ี ลูกทด่ี ีต้องไม่
“ผ้ใู หญ่เขาพูดกันในกระทรวงน่ะสิ คดนี ้ีเปน็ คดใี หญเ่ พราะดทู า่ มันจะพัวพันกับ
นักการเมือง คุณหญิงนงนภัสเขาตกใจทรี่ ้วู ่าลูกไปท่ีนั่น หนังสอื พิมพ์ ของลูกสาวเขาสง่
นักข่าวชายลงพ้นื ท”ี่

การพดู ถงึ คณุ หญิงนงนภัสทำให้ลูกสาวหน้าบ้ึง ไมเ่ ข้าใจวา่ ทำไมท้ังลกู สาว
คุณหญิง ทั้งตัวคณุ หญงิ เองจะต้องทำให้เธอโดนบดิ าดุ
“สนใจอะไรยายนวลล่ะคะ เขาทำข่าวสายบันเทิง จะร้เู รอ่ื งการเมืองได้ยังไง ยง่ิ
คณุ หญงิ นงนภัส...”

“อย่ามาทำเหมอื นพอ่ เปน็ คนเขลาสลิ ูก” คณุ ชายพงศ์จักร์ขัดข้ึนเสยี งเรยี บแต่
เอาจรงิ จนคนเตรยี มเถียงหน้าจ๋อย
“ไมม่ อี ะไรซะหนอ่ ย เพอ่ื นกม็ าทำขา่ วตามหน้าท่ี คนอืน่ เขามากันเยอะแยะ”
“พ่อจะฝากลกู ไว้กับคุณชายอัคร ยังไงน้องเพื่อนก็ต้องไปทำขา่ วพี่เขาอยูแ่ ล้วไม่
ใชเ่ หรอ?”

คราวน้คี นทีจ่ ะโดนฝากกับ ‘พี่’ รอ้ งเสยี งหลง ให้ฝากเธอเอาไว้กับมาเฟยี ซาดสิ ม์
เขาได้ฆ่าเธอตายเสยี กอ่ นจะทำข่าวเสรจ็ น่ะสิ ไอ้คนท่ตี ายไปก่อนหน้ากับคนทโี่ ดนยงิ ที่
โรงพยาบาลนี่ ไมร่ เู้ ขามีสว่ นร้เู ห็นด้วยหรอื เปลา่
เธอเพิ่งคยุ กับเกดแก้ว รวู้ า่ คนทถี่ กู ยงิ ทำงานในเฮเวน อิน อันดามัน รสี อร์ต
แถมตำรวจยังมาเฝ้าทห่ี น้าห้อง แล้วตัวเขาเองยังไปอย่ใู นท่ีเกิดเหตใุ นเวลาแบบนั้น
ไว้ใจได้เสยี ทไ่ี หน
คโพดุณยนาชคนารหย“หรออาอื ยัตคเ่าปราเย้ชาหยี มเวขานนายกะักคำยขละิ่งั่างวถจก้าะมมาเันปรคี เน็ผวมิดผาือมธู้ตงสร้จอรัมะงมตพหเ้อันานขงธียทอ์ สมำงว่ตสนัวงั ถตเคป้าัวมใน็ กคนก็ยระล่งิรคเา้เู ะปขง้็นาลทเะรเ่ี หกพา้็าหยง่ มังนเลรไังบัม็งสสร่ อืดู้แนิ พ้ถวบิมยมนพซเจป์้ำขา้วาอกหา่ เงแมขเหาพายลมื่ออ่งีสนขยว่ ไา่า่ นดวง้
รต้เู้อหง็นดดแู ้วลยไดรเึ้”ปลเธา่ อรแา่ลย้วยไาหวนนย้ำัไงหคลุณไฟอาดจับรขัลณเะพทอ่ืบ่ี นิดมานาพ่ิงฟักังกเับงียเพบอื่ ๆนขโดอยงคไมุณข่ พัดอ่จนนกะคระะทัง่ ทเธา่ นอ
พดู จบ

“จรลั เป็นแคข่ ้าราชการ พอ่ ได้ยนิ ข่าวไม่ดดี ้วย”

“ข่าวไม่ดี หมายความวา่ ยังไงคะ?”

“จรลั จะโดนย้าย แล้วคราวน้ีใครจะดูแลลูกสาวของพอ่ ?”

“โดนย้าย!?” แพรวพรรณรายอทุ านอย่างตกตะลึง ตัวชาวาบตั้งแต่หัวจดเท้า
‘ขา่ ว’ ของคณุ พ่อมหี รอื จะไม่จรงิ
ถงึ ท่านจะไม่ได้ประจำอยกู่ ระทรวงยตุ ิธรรมซงึ่ ดีเอสไอสังกัดอยู่ แต่ด้วยตำแหน่ง
หกันน้าหทรีซ่อื งึ่แรลบั กรเาปชลกีย่ านรมขา้อตมลลู อดยชอ่ วี มติ ต้อรง้จูรัก้ขู ้คอนมูลมเาบก้อืมงายลกึหแลลายะแขบ่าวบวซงงึ่ใเนคเยปไ็นดอ้ชยว่ ยา่ งเดหีลอื เก้อื กูล
แพรวพรรณรายได้บดิ าคอยเป็นอาจารย์ สว่ นตัวท่บี ้านซงึ่ หาทีไ่ หนไมไ่ ด้ ทั้ง
วเิ คราะห์ การเมอื งไทย และอธิบายโครงสรา้ งของรฐั ได้ราวกับหนังสอื สารานกุ รม
เคลือ่ นท่ี โยงใยของอำนาจในบ้านเมืองน้ี มีหรอื ทที่ า่ นจะไม่รู้
หากไม่มั่นใจ ท่านไมพ่ ดู และแม้แพรวพรรณรายจะเปน็ ลกู สาว ข้อมูลใดทมี่ ี
ความออ่ นไหว ทา่ นยังย้ำแล้วย้ำอีกให้เธอทำงานด้วยความระมัดระวังและห้ามมใิ ห้
แพพงศร์ง่จพักรร์าอยยอเู่ อบ้กอื งไปหลังทสั้งว่ สนน้ิ หนว่งึันในน้เีคมวอ่ื าทม่าสนำเเตรจ็อื ขนองเธหอนต้า้ทอก่ีงยารงิ่ งกาวน่ารับฟล้ัวงนมีหมอ่ มราชวงศ์

“คุณอาจรัลรรู้ ยึ ังคะ?”

“น่าจะได้ข่าวแล้วละ”
“มนิ ่า” หญงิ สาวนึกถึงสหี น้าแปลกๆ ของผู้สงู วัยข้นึ มา “เพ่อื นเพิ่งกลับมาจาก
ข้างนอก ยังไมไ่ ด้คุยกัน แตท่ า่ ทางท่านไม่สบายใจน่ะคะ่ ” เธอเสรมิ
“ไมม่ ใี ครสบายใจหรอกลกู มันดูจงใจเกินไป จรัลยังไมพ่ ้นวาระท่ีจะต้องย้ายไปท่ี
อ่นื ดเี อสไอจะลงพ้ืนทีพ่ รงุ่ น้แี ล้ว งานน้ีมอี ุปสรรคตั้งแต่ต้น คงไมจ่ บลงงา่ ยๆ”
“เพื่อนรคู้ ะ่ ”
“ย้ายไปอยู่ซะกับพ่เี ขา เด๋ยี วพอ่ จะโทร. ไปฝากเอาไว้เอง”
“ย้ายไม่ได้คะ่ มันไม่เหมาะสม แล้วคุณพ่อก็ห้ามบอกคณุ ชายอัครด้วย วา่ เพื่อน
ลงมาทำข่าวท่ีกระบ”ี่
“น้องเพอ่ื น”
“เพื่อนขอโทษนะคะ แตค่ ณุ พอ่ จะสง่ เพื่อนไปฝากให้เขาดูแล แนใ่ จเหรอคะว่า

เขาจะไมเ่ ป็นหนึ่งในผ้สู มรรู้ ว่ มคดิ ของขบวนการ” เธอถามด้วยน้ำเสยี งขออภัย รดู้ ีวา่
ทกุ การตัดสนิ ใจของท่าน ล้วนทำเพื่อหวังในสงิ่ ทด่ี ที ส่ี ดุ สำหรบั เธอ

“พอ่ มั่นใจ แล้วหนไู มม่ ั่นใจในวจิ ารณญาณของพ่อแล้วเหรอลกู ?”
“คณุ พ่อกร็ วู้ า่ ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนั้น แตค่ ุณพอ่ แทบไมร่ ้จู ักเขาเลยนะคะ เคยเห็นกันไม่กี่
ครั้งเทา่ นั้น”
“หนูเข้าใจผิดแล้ว พ่อพบกับคุณชายอัครบ่อยต้ังแตแ่ พงแต่งงานไป คุณชายแวะ
ไปเยย่ี มพ่อทีก่ ระทรวงเกอื บทุกครงั้ ที่ข้ึนมากรงุ เทพฯ”
“...!!!” ข้อมลู น้ที ำให้แพรวพรรณรายอ้ึงได้เหมือนกัน
“แต่คณุ พ่อคะ ยังไงก็ไมเ่ หมาะสมอยดู่ ี เขาจะคดิ ยังไง เพอ่ื นมาทำงาน แถมงาน
น้ียังเก่ียวกับเขาโดยตรงด้วย?”
“คุณชายจะยินดีดแู ลลูก เชอ่ื พ่อเถอะ จะไมม่ ใี ครสงสัยเรอื่ งความสมั พันธ์ ของ
ครอบครวั เราหรอก คุณชายไมท่ ำให้เพอื่ นเดอื ดร้อนแน่ถ้าท่านเข้าใจสถานการณ์ ”
คำกล่าวน้ีหมายความวา่ บดิ าได้ไตรต่ รองทุกอย่างมาแล้วเป็นอย่างดี ท่านเชอื่ จ
รงิ ๆ วา่ บรุ ษุ ผ้นู ั้นไม่มีสว่ นร้เู หน็ ในเรอ่ื งท่ีเกดิ ข้ึน และจะให้หม่อมราชวงศ์อัครชั ดูแล
เธออย่างลับๆ โดยไม่ให้ใครอื่นรู้ ดังน้ัน ข้ออ้างเกีย่ วกับข้อครหาในหน้าทก่ี ารงานของ
เธอจะตกไปทันที

“เพือ่ นนา่ จะอยูก่ ับคุณอาจรลั ได้อกี หลายวัน”
“ถงึ อยู่กไ็ มป่ ลอดภัย จรลั เป็นคนดี เรอื่ งน้ันพ่อรดู้ ี แต่ท่านผ้วู ่าฯ อาจจะดูแลลกู
ได้ไม่ดพี อ”
“เพ่อื นมาทำงาน จะหวังให้ใครมาดแู ลไมไ่ ด้หรอกค่ะ เพ่อื นจะดแู ลตัวเอง ท่ีมา
พักกับคุณอาจรัลก็เพ่ือความสะดวกในการทำงาน และให้คณุ พ่อสบายใจเทา่ นั้น”
“แพรวพรรณราย” เสยี งเรยี กอ่อนโยนด้วยชอ่ื จรงิ ทำให้เรยี วปากสแี ดงเรอ่ื เม้ม
แนน่ เพราะรดู้ ีวา่ อะไรจะตามมา
“นกึ เหรอว่าพอ่ ไม่รจู้ ักลกู สาวของพอ่ ถ้าลูกเป็นคนอื่น พ่อจะไม่หว่ งเท่าน้ี แต่

พ่อเชอื่ อยู่ดีวา่ ถ้าเสย่ี จลุ หรอื คณุ คเชนทร์ได้รับโทรศัพท์ ของพ่อ น้องเพอื่ นจะถกู
เรยี กตัวกลับมาทันที”

“อยา่ ทำอย่างนั้นนะคะ!...” หญงิ สาวบอกเสยี งโหย อยากทมุ่ ตัวลงกับพ้นื แล้ว
กรดี ร้องรำ่ ไห้เหมอื นสมัยเดก็ ตอนท่อี ้อนอยากขออะไรจากผ้ใู หญน่ ัน่ เลยทเี ดียว

แต่ร้ดู วี ่าเปล่าประโยชน์ ! ผู้ใหญอ่ ย่างหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ไมเ่ หมอื นลออศรี
หรอื คุณแม่ทจี่ ะรบี กุลกี ุจอเอาใจเธอ หากเธอรำ่ รอ้ งอย่างไม่มเี หตุผล นอกจากไม่ได้
อะไรแล้ว ท่านยังจะเมนิ หนีไมส่ นใจเสยี อกี คณุ พ่อกับเพลิน กม็ ีจิตวิทยาดีพอๆ กัน
นัน่ แหละ

ทา่ น ยถอึงมยทาุกมอปยก่าตงทิ เว่านลาจทะ่ีเทธำอตแัวสเหดมงฤอื ทนธก์ ิับแทตี่ช่ถอ้าบเอคาอ่ จนรงิแขค้นึ ะมลกูาไสมา่มวที คานงเเลลย็กวท่าี่เธชออจบะขเ้นอึ าขชี่คนอะ
ท่านได้
ไปเปน็ ล‘ลกู กู สสาาววบข้าอนงอพ่นื อ่ ’ต้องไมใ่ ชค่ นไรเ้ หตุผล ไม่ร้จู ักคดิ ถ้าเพอ่ื นอยากทำตัวมปี ัญหาก็
มอื บิดา‘เไพมอ่ืเ่ องาอนนะงค้อะขอเคพนื่อื ดนีเปมน็ ิเชเดน่ ก็ นดั้นแี จละ้วตก้อไ็ งดก้’ ลยายามเปน็น้ันหสมาาวหนัว้อเนยา่จะยคนืุณหพนอ่ ้าจมะุ่ยรักแกตระแ่ ตพุกง
คนเดยี วเพราะแพงเรยี บรอ้ ย เพลินเองกเ็ คารพท่านจนไม่เคยเถียง คนอ่ืนกจ็ ะไม่กล้า
มาเอาใจเธอเพราะกลัวทา่ นโกรธ แย่ท่สี ดุ !

สง่ิ เดียวท่จี ะกลอ่ มทา่ นได้ คือเธอต้องทำให้ทา่ นคล้อยตามเธอเทา่ น้ัน!
“เพ่ือนสัญญาวา่ จะไม่ทำตัวเสยี่ ง ทำงานกับคู่หดู ้วยคะ่ พภ่ี พไงคะ คุณพ่อจำได้
ม้ัย” อย่างน้อยก็ขอให้ยกเพ่อื นรว่ มอาชพี มาอ้าง เรอ่ื งอะไรจะบอกว่าตั้งใจจะแยกกัน
ทำข่าวกับธรี ภพ
“มีคนตายแล้วน้องเพือ่ น อยา่ นึกวา่ พอ่ ไมร่ ้นู ะ”
“เพื่อนเอาปนื ที่ซานโดรซ้อื ให้มาด้วย” เจ้าตัวดีรบี อวด
“นั่นยงิ่ หนักกว่าเดมิ จะไปทำข่าวหรอื ไปทะเลาะกับใคร?” คนพกอาวุธรา้ ยแรง
เรม่ิ ทำหน้าเหยเก ขณะที่คุณชายจักรสา่ ยหน้า ไม่ใชไ่ มร่ วู้ ่าลูกเขยคนโตมาสอนอะไรเอา

ไว้กับจอมเฮ้ียวของทา่ น แตก่ พ็ ูดไมอ่ อก
“คุณพอ่ คะ คณุ พ่อกร็ ้วู ่าเพ่ือนรกั อาชพี การเปน็ นักขา่ วขนาดไหน”

“พอ่ ร้”ู
นเห้ีกร็มออีคันะ“แตเตรพ่ลา่อืยะนคทั้รนง้วนู กา่ั้นม็คอีุณถา้พาชเพอ่ีพเต่อื ปา่นน็งเกหปัน่วน็ งผ้แูชเตากยล่ิดคูกมุณหาเลพพาอ่ือ่นกทคค็ำนหงอนไม่นื้า่หทถ้าต่ีึงมจ่าใงะชกเปัมน่ ็น้ัยผคู้ชะค”าุณยพถอ่ ้าสมอาทนำเงอางนไแมบใ่ บช่

“กอ็ าจจะ”

เปิดเผย“นใหั่น้สไงงั คคมะรลู้ ถะ่ ค้าทะ?ุก”คนรกั ตัวกลัวตายกันซะหมด แล้วใครจะกล้าเอาความจรงิ ไป
“เขามกี ระบวนการทำงานกันอย่แู ล้ว น้องเพื่อนไม่ใชต่ ำรวจ มหี น้าทแ่ี ค่ทำข่าว”
“เพื่อนกม็ าทำข่าวไงคะ คุณอาจรลั เพ่ิงถูกสัง่ ย้าย ท่านไม่ใชข่ ้าราชการตัวเลก็ ๆ

อยา่ งน้คี ุณพ่อยังจะแนใ่ จอกี เหรอวา่ กระบวนการของคุณพอ่ จะทำหน้าท่ีได้ดพี อ แต่
อยังยฟา่ งังนค้อำตยอถบ้ามีใอคยรสากักรควู้ น่าเคจอ้าหยนก้ารทะตร่ี ้ัฐุนจะดคำเอนยินทกวางรถกาับมคคนนททำี่เผกิดย่ี วยัขงไ้องงใหค้เนขทารำ้วูผ่าิดปกระ็คชงตาช้อนง
ระวังตัวไมท่ ำอะไรอกุ อาจ เจ้าหน้าท่ีกต็ ้องระวังที่จะไม่เพกิ เฉยหรอื ละเว้นการปฏิบัติ
หน้าท่ี เรอ่ื งอาจจะไม่รนุ แรงอยา่ งท่คี ดิ นะคะ”

“ก็คงใช”่
“คณุ พ่อกร็ ้วู ่า ถ้าเพ่อื นเป็นข้าราชการอย่างคณุ พ่อกจ็ ะต้องทำงานให้เตม็ กำลัง
คมทเจปาวีคำก็นงานาคมตนตณสุาใาใายหชหมท้เ้เาาอจยกรุ ้ากถอวหชััคนนนจรก้าะส็ทตเบ้ถลอี่ า้าืองยเไอกพปกยไอ่ืวดา่ น่าห้เเหพ้มาขมรีป่อาอเตัญแพค้ังมื่อหเะ่พยถนาอจี่น้าเรระล้องฐัิยงๆทขเน”่ราอนะาทคงจเเุกธะะขอคสาสงกน่ เไร็คพมปปุงหี่ือปอเนนปรย้ะน็าส่าจทงัญหำส่ีมวท่ ญอชีงีไ่ ดหแัยาวทสน่าอบ่จแงขะบตดไาา่กปดูแง็ตขลใพ้อจอบ้นื ง้คาทรนวอแี่เเาพอสมมื่อยนอืชน่างอว่ งัโนยใชเเจตปหคเรตน็ลดา้นีทอยืหูี่
ตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อบดิ าเงยี บเสยี งไป
“คณุ พอ่ คะ?” หญงิ สาวเรยี กเบาๆ อย่างเกรงใจ

มเี สยี งถอนหายใจยืดยาวมาตามสาย “ก็ได้ เพ่ือนชนะ แต่พ่อให้เวลาแคห่ นึง่
อาทติ ย์ ถ้าเหตุการณ์ ทำท่าจะบานปลายรา้ ยแรงกว่าน้ี แตเ่ พื่อนไมย่ อมไปอยู่กับคณุ ชาย
อัคร เพือ่ นจะต้องกลับมากรงุ เทพฯ แล้วให้สำนักงานสง่ คนอื่นไปแทน”
ถึงเวลา“ถต้ากจลวงนคตะ่ ัว!”ข้ึนเมธอาแรลับ้วคคำด่อ้วยยหนาว้ำิเธสใี ยีหงมล่ งิขโาลยดผ้าเตออานหนน้้าไี ดรอ้เทดา่ ไไวห้กร่อก่ นค็ ลวะรเจปะ็นรบั ดไี ว้เทา่ น้ัน

“น้องเพื่อนสัญญาแล้วนะ”
“สญั ญาคะ่ ” น้ิวเรยี วไขว้กลับเอาไว้ด้านหลัง
“ดี โทร. มาหาพ่อทุกวันด้วย แมศ่ รเี ขาก็คงเป็นห่วง”
“นัน่ สคิ ะ พักน้ีแม่ศรเี ง้าเหงา ยงิ่ เพื่อนไมอ่ ย่คู งจะเหงาหนักเพราะไมม่ ีเพื่อนคยุ
คเปุณน็ พศ่อกุไนมต่ชลวาน” แมศ่ รไี ปดูละครเวทลี ่ะคะ เรอ่ื งอะไรนะทแี่ มศ่ รบี อกว่าอยากดู ร้สู กึ วา่ จะ

“เด๋ยี วพอ่ จะลองถามดูกแ็ ล้วกัน”

“ชวนทานข้าวเย็นด้วยนะคะ คนดแู ลบ้านทุกวัน เราต้องดแู ลเขาบ้าง ร้านอาหาร
ไทยรมิ น้ำท่เี ราเคยไปกินกันก็อรอ่ ย แมศ่ รคี งจะชอบ”
“ไมเ่ อานา่ ลกู ” เสยี งทา่ นเรม่ิ ออ่ นระอากับความเจ้าก้เี จ้าการของลูกสาวคนเล็ก
ถึงมมุ ปากจะปรากฏรอยย้ิมข้ึนมาโดยไมร่ ้ตู ัว
อเยร่าาเเพคยง่ิ ไพปบบกอันกแคลุณ้วชาเยพออ่ื ัคนรไเมรอ่อื่ ยงทากีเ่ พใหอื่ ้ในคมรามการมะอบง่ีนวะ่าคเปะน็ ถเด้ามก็ ี
“อ้อ! แล้วอีกอย่าง ประโยคหลังยังอดแอบประชดนดิ หน่อยไม่ได้ จนคุณชาย
ตอ้ะอไงรใเหพ้พื่ออ่นมไปาฝหาากเขฝาังเอดงูแกล็ไ”ด้
จักรเกือบหัวเราะเพราะไม่ร้ทู ันความเจ้าเลห่ ์ ของคนรายงาน และสนใจสง่ิ อื่นมากกว่า

“อ้าว ง้ันเหรอ พ่อไมเ่ ห็นร้วู า่ เคยเจอกัน”
“แหมมม...” เสยี งแหมลากยาวอย่างล้อเลยี น “กม็ ันไม่มีอะไรนา่ สนใจนีค่ ้า”
“เรอะ! อย่างนั้นก็ด”ี จากนั้นสองพอ่ ลูกก็คุยกันอีกราวห้านาที กอ่ นท่แี พรว
พรรณรายจะขอตัววางสาย

“คณุ อาจรลั คอยอยู่คา่ เพ่อื นลมื เลย!”

5

กลบเกลือ่ นความผิด ปกปิดความเลว โยนคนดีลงเหว ระราน
มาเฟีย (โดยไม่ร้ตู ัว)

จรัลเอนแอพยร่บู วนพเรกร้าณอ้โีรยายกวทิ่งำลจางกบหันวไาดยมาชม้ันเี ลบา่าะงบางๆปรารรอถงนไมาขใ่ ้หึน้ปไวปดนหอลนังแล้วโคทงรเทหัศลนอื ์ ปแิดต่
ใบหน้าของท่านผ้วู ่าฯ มองตรงไปยังความมดื ตรงระเบียง เหน็ เงาของกล้วยไม้และ
คุณนายตื่นสายบางต้น

หญิงสาวทรดุ ตัวลงนัง่ บนโซฟาใกล้ๆ กัน ใบหน้าไม่สดใสเม่ือจรัลหันมาย้ิมให้
“น้องเพื่อน”
“คณุ อา ขอโทษทช่ี า้ คะ่ เพอื่ นตดิ สายกับคณุ พอ่ ”
คงจะเปน็ สหี น้าของเธอกระมัง ทำให้จรลั ย้มิ จางๆ “คุณชายคงพูดให้ฟังแล้วสนิ ะ
เด๋ียวคำสงั่ ย้ายกค็ งมาถงึ ”
“ใชค่ ่ะ ต้องย้ายไปท่ไี หนคะ?”
“ข่าววา่ ปราจนี บรุ ”ี จรัลตอบเสยี งเรยี บ แต่ทำให้คนฟังกำมอื แนน่ ด้วยความ
แค้นใจ
“เพ่ือนจะเอาข่าวลง จะเล่นงานให้หนักไปเลย ใครทีจ่ ัดการย้ายคณุ อาจะต้อง
ร้อนตัวบ้าง บางทีอาจจะทำให้การโยกย้ายชะงัก ทำแบบน้ีมันจงใจชดั ๆ เดก็ อมมอื ก็ดู
ออก”
“เขากค็ งหาเหตผุ ลจนได้นั่นแหละน้องเพือ่ น อีกอยา่ งหัวหน้าทมี สอบสวนทต่ี ้อง
สง่ มอบงานให้ดเี อสไอ คือปลัดทนง ไมใ่ ชอ่ า”
“ถงึ อย่างนั้นก็เถอะค่ะ แล้วปลัดทนงทว่ี า่ เป็นคนยังไงคะ?”

อยทู่ น่ี ี่ม“พานรงาุ่ นน้แีอลาจ้วะพเปาน็น้คอนงเดพใี อื่ ชนไ้ ดไป้ แสนว่ นะนสำาใรหว้ัรต้จูรักเพปิ่งลมัดาทใหนมงก่ ทับา่ สทาารงวกัตรระปตรือะรทอื ปี ร้นดที”นงเขา
“ได้ค่ะ ตอนเย็นเพ่อื นมนี ัดกับคุณดิเรก เขาเปน็ เพื่อนของคณุ นาวินท่ปี ระสบ

อุบัติเหตเุ มื่อวันกอ่ นไงคะ”
ให้เปน็ “ออบุ ้อัต!ิเหคตนแุ นลั้น้วสเอง่ งมออบาเรพา่ งิง่ ใไหด้้ญยินาตขเิ่าอวาใไหปมท่ ำทพาธิ งที ตาำงรศวาจสพนยาาจยะาไมดจ้ปะดิ สครดปุ ีผลเพกราาระชรันถขสอตู งร
เขาชนต้นไม้ไม่มีคูก่ รณี แถมคนตายยังมีแอลกอฮอล์ ในเส้นเลือดเกินระดับปกติ แต่
รสู้ กึ จะมมี อื ดมี าย้ือเรอ่ื งไว้”

“ย้ือเรอ่ื งไว้ ยังไงคะ?”
“กไ็ มย่ อมให้เผาศพ ญาติเขายนื ยันที่จะให้เกบ็ รา่ งเอาไว้ เพราะเขาเชอ่ื ว่าลกู ชาย
เขาไม่ได้ตายเพราะอบุ ัติเหต”ุ
“เอ๊ะ! แปลกจังคะ่ เพือ่ นไปที่บ้านของคุณนาวินมาวันน้ี คณุ ยายของเขาบอกว่า
ญขอาตงเจิ ขะาไกปับรทับบ่ีศ้าพนมเาพทรำาพะไธิ มี ่อยากแลใ้หว้ใคคณุ รดเปเิ ็รนกหเว่องงกบ็ สองกสวยั า่ คคุณณุ นดเาิ รวกินจคะนไปนช้ไี มว่ ยไ่ ดย้ค้อื ยุ เรเรอื่ อ่ืงงไวง้าลนะ
มั้งคะ?”

“อาไมค่ ดิ อย่างนั้นนะ ดเิ รกนอ่ี าพอเหน็ หน้าอยูบ่ ้าง คนรนุ่ ใหม่ เป็นคนดีแต่ไม่มี
แบ็กอัปอะไรหรอกน้องเพื่อน”

“ง้ัน...มอื ดที คี่ ุณอาวา่ หมายถงึ ใครล่ะคะ?”
“อาก็อยากร้เู หมือนกัน”
เหลือรอ“่ แงปรอลยกใจหัง้ตาถม้าตเปอ่ น็ กอล้อุ่มขนบา่ วจนะมกอี ารีกบคุกดรคี กุ ่ะป่ามคี กน็ยถ่งิ ูกต้ยอิงงวอันยนาก้ีเอใหง้เปปดิ น็ คพดนใี ัหก้เงสานรจ็ขๆองไเฮม่
เวน อิน อันดามัน เกดแก้วน้องสาวของพ่ภี พบอกวา่ ผ่าตัดเสรจ็ แล้ว แตต่ ้องรอให้ฟ้นื
ตอนน้ีตำรวจคอยดแู ลอยู่คะ่ ยังไมร่ ้วู ่าเกดิ อะไรข้นึ ”
“อายังไม่ทันร้เู รอื่ งน้ี สงสยั จะเพ่งิ เกิดเรอ่ื ง” เขาไมไ่ ด้บอกตอ่ ว่าชอ็ กเรอ่ื งทีถ่ กู สัง่
ย้ายดว่ น จนไม่มแี กจ่ ติ แกใ่ จท่จี ะสนใจเรอื่ งอน่ื ชัว่ คราวด้วย

“ใชค่ ะ่ คนื น้ีพีภ่ พจะรายงานขา่ วตามปกติ แต่เพอ่ื นจะแจ้งให้ลงเรอื่ งของคุณอา
ด้วย พรงุ่ น้ีถ้าพอมเี บาะแสจะได้ทำขา่ วสองคนน้ันต่อ”
“ตามใจน้องเพื่อนเถอะ แต่ระวังหนอ่ ยกแ็ ล้วกัน เออ...เห็นท่จี ังหวัดมปี ระกาศ
รบั สมัครงานของรสี อร์ตนายหัวอัครด้วย คนสนใจมากเหมอื นกัน จะวา่ ไปตั้งแตเ่ ขา
กลับมาทำงานจรงิ จังทีน่ ี่ กม็ กี ารจ้างงานท้องถ่ินเพม่ิ ข้นึ เยอะ”

“หลายตำแหน่งรเึ ปลา่ คะ?”
กล่าวน“ักกห็ ลกาายรตจำ้าแงหงานน่งเอปย็นู่”เรอ่ื แงปพกรวตพิสรำหรณรบั รสายถเาพนยีปงรพะกยอักบหกนา้ารรับรบู้ างไแมหไ่ ด่งร้สับนคในจมเรันอ่ื ทง้ังดปังี
เพราะมคี นเข้าออกบอ่ ย
“วันน้เี พือ่ นโทร.หาคุณวฑิ รู ย์ เขาไมย่ อมให้สมั ภาษณ์ คะ่ ”

“เขาวา่ ยังไงละ่ ?”
พูดอะไ“รเเขดา๋ยี บวอจกะวเส่าเยี ขราปูใหค้ดสมีั ภเขาาษเปณ็น์ ไพปแยลาน้วคนสแำตคพ่ ัญภ่ี พคบณุ อกอวาคา่ บะา..ง.”ทตี หำญรวิงจสคางวขนองิ่ รไ้ปองสไักมพ่ใักห้
เพ่อื สดู หายใจลกึ สำหรบั คำถามใหม่
“เพื่อนร้มู าว่า กอ่ นหน้าน้ีคณุ วิฑูรย์ เคยเอาเรอื่ งบุกรกุ ปา่ มาแจ้งทางการแล้ว แต่
ไมม่ ีใครสนใจ”
“ทำงานทน่ี ไ่ี ม่ง่ายนักหรอกน้องเพอื่ น เอรอา่ื ถงูกนป้ีกดิ ็คหงูปเปดิ น็ ตเารอ่ื งมทีหที่ ลาางยผค้ใู ดหีทญชี่ ย่ าวกบเป้า็นน
ข้ออ้างทจ่ี ะย้ายอาเหมือนกัน แต่โดยสตั ย์ จรงิ
รอ้ งเรยี นมา แต่ถ้าผ้นู ้อยทร่ี ับสนิ บนข้างล่างไม่แทงเรอื่ งข้ึนข้างบน แม้กระทั่งเรอื่ งน้ี
กวา่ อาจะรมู้ ันกแ็ ดงออกมาแล้ว”
หญงิ สาวพยักหน้ารบั เชอ่ื โดยไม่ต้องคิดซ้ำสองว่าท่านผู้ว่าฯ พดู ความจรงิ แน่
“ถ้าอย่างนั้น คณุ อาคงพอจะเดาได้ว่าเจ้าหน้าท่ที ้องถิน่ ของรฐั กลมุ่ ไหนท่ีสมรรู้ ว่ ม
คิดกับผ้มู ีอทิ ธิพล”
“น่าจะมาจากเกอื บทกุ ๆ หนว่ ยงานนั่นแหละ อาจะพยายามบอกทุกอย่างท่ีอารู้
ก่อนทจี่ ะย้ายไป”

แพรวพรรณรายขอตัวไปหยิบเครอื่ งบันทกึ เสยี งและสมดุ โน้ตกับปากกา กอ่ นที่
คใจนคตอา่ ขงวอัยงแจตะน่ลั่งะหคันนหเทนา่ ้าทเีข่เข้าาหทารกาันบเพจ่อื รเปลั น็คอ่แหยลๆง่ ขไ่าลวใ่เลหยี้เธงอรายชอ่ื ทคั้งนแทหำลงง่าขนา่ขวอตง้นรเฐั รอ่ื งนแสิ ลัยะ
แนหักลก่งาขรเ่ามวอืแวงทดเ่ีลข้อาฟมันธงวอา่ ยา่ ไงมช่วาา่วจบะ้ามนากหรอืนนัก้อธยุรกจิสท.ส่ีน.า่ จวะศอนิยจู่ใะนตข้อ่ายงมนสี ่าสว่ นงสเกัย่ียขวอขง้อกงรใะนบี่
เรอ่ื งน้ี และใครคือกล่มุ บุคคลท่นี า่ จะอยู่เบ้อื งหลังการถกู สัง่ ย้ายกะทันหันของทา่ น

กวา่ คนต่างวัยทั้งคจู่ ะหยดุ คยุ กัน ปรารถนาก็ต้องเดนิ ลงมาตามตอนเกอื บ
เเขทพ้าี่ยรราางะชคแกนื พารรยวาพบมรุคนรคณ้ันลสรอายงนฟคิตังนบิ ไยปุค้าดคย้วลเขยแ้าลไตะป้ักงใครนมำหถป้อา่ามงไทม้วำงิเคาจนัรดานกะั่งาหรห์ พนพิม้ารคพ้อ์อแมมลคพะ้นพวิ หเรตานิ ขอต้อร์ อ์ทมอต่ลีู กเ่อสมอรานิ ไมิ ดเทท้ปั้งอกึขรค้อ์เ่อนมนูล็ต
ข้างหนาพอสมควร

“อาหลาน ข้ึนนอนเถอะจ้ะ พรงุ่ น้คี อ่ ยมาลุยกันต่อนะ”
“ขออีกห้านาทคี ่ะคุณอา คำถามสดุ ท้ายแล้วเพื่อนจะปดิ เครอ่ื ง” หญงิ สาวหันไป
มองใบหน้าของผู้สงู วัยอยา่ งเกรงใจ แตท่ ่านย้มิ ให้อ่อนโยน
“คุณอาคงเหนือ่ ยแย่”
“เหน่อื ยนิดหน่อยแตไ่ ม่เบอ่ื หรอกลกู ทำงานกับน้องเพ่ือนแล้วสนุก ถ้าอามี
ลูกน้องทุ่มเทอย่างน้ีเยอะๆ คงเกษยี ณอายแุ ล้วนอนตายตาหลับ”
“อาจะไปชงโอวัลตนิ มาให้ก่อนนอนก็แล้วกัน เด๋ียวจะมานั่งด้วย” ปรารถนาหัน
หลังเดินกลับเข้าไปในครวั โดยมสี ามมี องตามหลัง
“อาโชคดีท่ีได้คชู่ วี ิตดี เธอท้ังสง่ เสรมิ เปน็ กำลังใจ เปน็ หลังบ้านที่ใครๆ ก็จะ
ต้องยนิ ดี อยา่ งน้ีใชม่ ้ัยน้องเพ่ือน ทีค่ นรนุ่ ใหม่เขาบอกว่า ลักก้อี ินเลิฟ อันลักก้อี นิ
เกม”

ก้คี ือบ้า“นไมเมจ่ อื รงงิ เหรราอตก่างคห่ะากคลุณ่ะคอะาทล่ียักังกม้ที ีป้ังัญสอหงาใอหย้ตา่ ง้องลตักามกแ้ีทกไ่ี ้ด้ทำงแานตเ่ตพอ่ ื่อใรหับ้ยใ้าชย้ชไปาตอิ ยอทู่ ันไ่ี หลนัก
เพื่อนก็เชอ่ื ว่าคณุ อาจะทำประโยชน์ ให้คนในพ้นื ที่ได้เต็มกำลัง”

“ขอบใจนะน้องเพอื่ น”
ภาพสดุ ท้ายท่เี ธอเหน็ ในคืนนั้นกอ่ นทจ่ี ะปดิ ประตหู ้องทำงานลง หลังจากท้ิงให้
จรัลอยู่กับปรารถนากอ่ นข้ึนนอน คือภาพท่ีทา่ นผ้วู ่าราชการจังหวัดกระบี่ดึงมอื ของ
ภรรยามากุมไว้แล้วค้อมไหล่ลลู่ ง ไมห่ ลงเหลือคราบข้าราชการผ้สู งา่ ผ่าเผย โดยมีมอื
ของคชู่ วี ติ ลูบบา่ ไหล่ให้พร้อมเชด็ น้ำตาตัวเองไปด้วย
เคราะหแ์ แพลระวคพวรามรณอยรตุายิธหรรลมับตหาาลกงเดธ้อวยไมค่ไวดา้ทมำสอะะเไทรือสนักใอจย่างจเพะตื่อ้อเปงมิดโีคปนงดขอี บกี วกนี่คกนารทคี่ตน้อชงัว่รทับ่ี
อยเู่ บ้ืองหลังการโกงสาธารณสมบัติของชาติ และรังแกคนดๆี หรอื ข้าราชการที่รับใช้
ชาติด้วยความซอื่ สัตย์ มาจนตลอดชวี ติ ของท่านอยา่ งคณุ อาจรลั เธอคงไมม่ ีวันลดความ
รสู้ กึ หนักอ้งึ ในใจให้คลายลงได้เลย
หญงิ สาวนึกถึงคำสอนของอาจารย์ ท่ีถา่ ยทอดเอาไว้วา่ สอื่ มวลชน มีภาระหน้าที่
พห้นืน้าฐทาน่ที ดาง้ังปเดระิมวัตคิศือาสกตารรล์แำหเง่ลกยี างลขสา่ มวัทยเี่ขกอดิ งขต้ึนนไปสทคู่ ่เี วปาน็ มเรสเู้ หมน็อื นของางนพแลหเมง่ อือดุงมกแาลระณย์ังมภี หารรอืะ
วาระแหง่ ชาติ ทีย่ คุ สมัยเรยี กร้องให้กระทำอกี ด้วย

“อะไรกันวะ! ใครมันเลน่ ขา่ วได้ ไวขนาดน้?ี ”
เสยี งห้วนเต็มไปด้วยโทสะบอกถึงความไมพ่ อใจเมื่อเขว้ียงหนังสอื พมิ พ์ ลงบน
พ้นื จนผู้ติดตามรบี เข้ามาเกบ็ วางไว้บนโต๊ะ ไมต่ ้องถามกร็ วู้ า่ ทา่ นโกรธเรอื่ งอะไร
พาดหัวขา่ วยามเช้าของบางกอกไทม์ บอกถึงกลมุ่ นักธรุ กจิ และผู้มอี ิทธพิ ลใน
จังหวัดกระบ่ี ทีอ่ าจจะมสี ว่ นเกยี่ วข้องกับการบกุ รกุ พ้ืนทีป่ ่าสงวน แม้จะไมม่ ีการเอย่ ชอื่
หรอื ตำแหนง่ โดยตรงเพ่อื ป้องกันการถกู ฟ้องและเบ่ียงเบนประเดน็ แต่คนที่อยู่ในวงใน
ย่อมเดาออกว่าหมายถึงใคร
“บางกอกไทม์ ชา้ เรว็ ยังไงขา่ วกต็ ้องออกมาอยู่ดนี ีค่ รบั ท่านอีกอยา่ งมีฉบับน้ีฉบับ
เดยี วท่เี ล่นเรอ่ื งของท่าน คนอาจจะไม่สนใจมากกไ็ ด้”
“อย่ามาทำเหมอื นข้าปัญญาอ่อนไปหน่อยเลย ไอ้ณรงค์ แกกร็ ้วู า่ หนังสอื พมิ พ์ หา่

ฉบับน้ีมันได้รับความเชอ่ื ถอื ขนาดไหน ปที แี่ ล้วมันเพ่งิ ได้รบั รางวัลมาด้วยไมใ่ ชเ่ หรอ”
“ผมจะรบี ตามหาตัวนักขา่ วให้เรว็ ท่สี ดุ ครบั ”
“ดี ข้าอยากรนู้ ักว่ามันเป็นใคร ทำไมถึงรดู้ ีนัก แถมยังโยงข้าไปหาคนสัง่ ย้ายเปน็

นัยๆ ซะด้วย ไอ้พวกข้กี ลาก มันเอามาจากไหน!”
“ท่านกอ็ อกมาปฏเิ สธ คำสัง่ ย้ายยังมาไมถ่ ึง ไมม่ ีใครกล้าให้ข่าวหรอกครับ เยน็ น้ี

มงี านเล้ียงทีบ่ ้านคุณหญิงจติ รวดอี ยู่แล้วนค่ี รบั นักข่าวคงมากันเพยี บ อีกไมถ่ งึ สาม
อาทิตย์ กจ็ ะเลอื กตั้งซอ่ ม”

“แกมันโง่หรอื ฉลาดกันแนว่ ะไอ้ณรงค์ ก็เพราะเลือกตั้งซอ่ มน่ะสทิ ่ีข้าปวดหัวอยู่
ตเลอ่นนในห้้ีมขันนื เปมดัินเลลงือขก่าตวั้งสซัว่ อ่ๆมอยยังเ่าลงอืนด้ีจนตาชแาทวบบก้านระเขเด้า็นใจผมดิ ันเนรากึ ไวดา่้เมสันยี เแกน้าม่อ้าีเขกตนนัก้ีใแชนม่่ ้ักยวา่ จไอะ้
พวกฐานันดรที่ส3่ี น่ี?”

“นายหัวอัครก็ถกู พาดพิงถึงด้วยนคี่ รบั ”
“แนล่ ะ แตค่ ุณชายอัครไมไ่ ด้ลงรบั เลอื กต้ังเหมอื นอย่างข้าน่”ี
“เอ้อ...มีขา่ วอืน่ ไม่คอ่ ยดีด้วยครับท่าน”
“อะไรอีกล่ะ นอกจากไอ้พวกดีเอสไอ เอฟบไี อเมืองไทยมันยกโขยงกันลงมาทีน่ ี่
ยังจะมขี า่ วไหนไม่ดีกวา่ น้อี กี ไอ้ณรงค์ !?”
“ตำรวจต้องเกบ็ ศพนายนาวินเอาไว้ต่อเพราะญาติไมย่ อมรับคดี แถมคนของ
รสี อร์ตนายหัวอัครมันยังไมต่ าย ตอนน้ีตำรวจไปเฝ้าหน้าห้อง วันน้ีคงเรมิ่ สอบปากคำ
เบ้อื งต้นได้ถ้ามันฟ้ืนข้ึนมา”
“แกจะบอกข้าวา่ ยังไง ณรงค์ เอาเรอื่ งไอ้นักข่าวนั่นกอ่ น?”
“มคี นดึงเรอื่ งศพ วา่ ไม่ได้เป็นอบุ ัตเิ หตุครับ”
ฟันธงไ“ปแเลล้วยควน่าไขออ้นงักแขกา่ มวันนทัน่ ำมอันะไเมรอาเยหู่ ล้าทขีเับวรลถามชานรตบั ้นเงไนิ มล้ตะาแยทโหบงจเะอเงกาหไขา!ข่ ?้า” ทำไมมันไม่
“เขาพยายามทำอยา่ งน้ันครบั แตร่ สู้ กึ วา่ คดีจะมีมอื ทสี่ าม?”

“มงึ กพ็ ูดมาสวิ ะ อ้ำๆ อ้งึ ๆ อยไู่ ด้” เม่ือรอ้ นใจเพราะเห็นท่าทกี ระอักกระอว่ น
ของลกู น้องคนสนทิ ถ้อยคำท่ใี ชก้ ห็ ยาบกระด้างข้ึน แต่ณรงค์ ไมไ่ ด้รสู้ กึ แปลกอะไร
เพราะชนิ อย่แู ล้ว
ความซ‘อื่ภสาพัตลย์ักนษำณค์ว’ าขมอเจงรญิ สม.สา.สทู่ว้อศงนิ ถใิน่ นสชาอยบตเารปยี รกะชรอ้าชงคนวาคมอื เปค็นนธทรีท่ รำมงใาหน้ชกาาวรบเม้าือนงดย้วายม
ทลี่ งพ้ืนท่หี าเสยี งก็ยกมือไหว้ประชาชนด้วยสหี น้านอบน้อม ถ้อยคำล้วนระรน่ื หู แต่
ยามท่ผี ลประโยชน์ ถกู ใครขวางทาง ลับหลังคนอน่ื แล้ว วศนิ จะกล่าวคำผรสุ วาทได้แทบ
ไม่ซ้ำเมอ่ื อย่กู ับกระโถนท้องพระโรงอย่างณรงค์

“ข่าววา่ คนของทางเฮเวน อิน อันดามันมาดงึ เรอ่ื งไว้กับทางผู้ใหญ่ น่าจะเป็น...
คณุ คมกฤชครบั ทา่ น”

“คมกฤช แกหมายถงึ เพือ่ นสนทิ คุณชายอัคร ลูกชายไอ้ปลัดกระทรวงยุติธรรมที่
ตายไปตั้งนานแล้วนะ่ เหรอ?”

“ใชค่ รบั ”
คคเพอนลยนยด้ัน์ บแู ทถอลำึงยผไกมลับเปขเขรา้าจะแใโะตจยไว่ฝมช่าีรม่นเจ้ขู์อื ยักาบาเมรปหิท็นคาี่หมเรจมกธ้าอ่รุฤขกมชอิจรงดากช้เาิจบนวกนงบาศจรร์อาเกิ อมัคางนิรรเกชั สาอยีรอาทดศนิ ้่อวัยทยงอรเซทเยสำ้ ่ยีู่ทนวต่ี ากา่ งลปคับรนระงุ่ทเเดทเีร่ ป้วศอื ็นยเงปบเทป็นคุั้ง็นหหลอ้ลุนกิ ัันกทสดเวี่่ หับนมหแบอื นลาน่ึงงะ
ของภาคใต้ ทำให้คมกฤชมชี อื่ เสยี งพอตัว

‘ทา่ มันจะฮบุ กจิ การลกู ชายท่านวิทย์ ซะละม้ัง ดูมันวางท่าเข้า’ วศนิ เคยเยาะเย้ย
ในใจอย่างนั้น เขาเองไมใ่ ชไ่ มเ่ คยพยายามทำความร้จู ักกับชายหนมุ่ คนดังกล่าวใน
ระดับที่สนิทชดิ เชอ้ื ข้นึ แตม่ ันไม่เคยสนใจสะพานแห่งมิตรไมตรที ่เี ขาทอดเอาไว้ราวกับ
ปพู รมแดง แม้ยามพบหน้ากันจะให้ความเคารพนับถอื เขาดี

‘ทางดๆี มีไม่ยอมเดนิ สักวันมเี รอื่ งแล้วอย่ามาขอความชว่ ยเหลือจากข้า มันคง
คดิ วา่ มันแน!่ ’

กระน้ันสองเสน้ ทางก็มิเคยบรรจบ เน่อื งจากคมกฤชสนใจทำแต่งาน บนิ ไปมา

เป็นว่าเลน่ ไม่เคยสนใจการเมืองท้องถ่นิ แม้เขาจะได้ยนิ ว่ามันสนิทสนมคบหากับ
หเพาื่อกนมคีเกวา่ าขมอจงำเพปอ่ น็ มัน จนมเี ส้นสายเพื่ออำนวยความสะดวกทางการเมืองอยูพ่ อสมควร

ผู้น้ันยังยใาหม้คทวห่ี ามม่อเปมน็รากชันวเงอศง์อกัคับรเัชขกามลาับกมกาวอ่ายทูป่ ค่ี รมะกเทฤศชไเทคยยเเปปน็็นหลบักคุ เลสิกยี ออาีกรมณรา์ ชดีนกิทลุา่ ทหานงมุม่ ี
สอุงป่านราิสศัยตี อาอ่ มนแโบยบนขเอหงมสือภุ นาพทา่บนรุ ชษุ าสยมอเัคชรอ้ื วเิทจ้าย์ ผู้เแปมน็ ้รพปู รระา่ บงิหดนา ้าทตำาจใหะ้ควศอ่ นนิ ไวปางทใาจงวม่าาครงดคาวบคแตมุ ่
งา่ ย

‘ทา่ ทางขัดกับนัยน์ ตา’ หาญ เมอื งนคร เจ้าของซ้มุ มอื ปนื เมอื งคอน จังหวัด
นครศรธี รรมราช ที่มชี อื่ เสยี งทส่ี ดุ ในภาคใต้ ซง่ึ วศนิ เรยี กใชง้ านประจำ เคยบอกเมอ่ื ได้
มโี อกาสตดิ ตามเขาไปพบกับหมอ่ มราชวงศ์อัครัชในงานเล้ียงครั้งหนึ่ง

‘นัยน์ ตามันเปน็ ยังไง?’
‘แขง็ กร้าว ไม่หวั่นไหว ปกปิดอารมณ์ เหมอื นสายตาของคนทีช่ นิ กับความตาย
หรอื อีกทีกไ็ ม่กลัวตาย คนแบบน้เี ห้ียมได้ทส่ี ดุ คล้ายตาของทา่ นวิทย์ แต่รนุ่ ลกู ท่าจะ
แข็งกวา่ มาก’
‘ท่านวิทย์ ?’ วศนิ หัวเราะขำขัน ‘ท่านวทิ ย์ นุ่มนวลอยา่ งกับอะไร’
พหัวูดนค้อนย‘คกนลแ้นาตไมุ่มว่ น่จศำวนิ เลปไมน็ ่ถแตตือ้อ่ทสงำาขใเ่มพหค้รเกานะษอฝมนื่ ีมห’อื มหไออาบ้ญหราาญบเมมคัอืกาบงเจนแรกคจ้วราใเกขหับ้า้ นขค้ันานยรจแะ้าบดงับบโดนพย้ีลระไกู มกนม่า้อฬคี งำทลใำงชงทงา้ ้านายนถแวมลาัน้ยว
วางใจได้วา่ ต้องสำเรจ็ เทา่ นั้น
กันได้ เกเพษรมาะแเลมะ่อื หจาวญนเตคัยวเปหน็ าหญุ้นเคสยว่ ทน้ิงกใ่อหน้เกจษะแมตถกูกคจอับกจันนต้องแถบกู บจไมอง่มจวี ำันอกยล่ใู ับนมคากุ รหว่ ลมางยานปี
กอ่ นทีห่ มอ่ มเจ้าอัครวทิ ย์ จะทรงชว่ ยเหลือเขาออกมา
‘ก็แกไม่ใชเ่ หรอ ทส่ี ง่ ไอ้เกษมเข้าคุก’
‘ผมไมไ่ ด้อยากทำหรอกคณุ วศนิ แตม่ ันจำเป็น’ การสนทนาจบลงเพียงเทา่ นั้น

“แล้วไอ้กฤชมันมาแสเ่ รอ่ื งน้ที ำไม?” วศนิ หันไปหาณรงค์ สหี น้าเหมอื นไมเ่ ชอ่ื
“หรอื มันจะรเู้ รอ่ื งน้?ี ”

“กไ็ มแ่ น่เหมือนกันนะครบั คนของเกษมมันไปเฝ้าไอ้เพิ่มลาภทีโ่ รงพยาบาลด้วย
เราจะลงมอื ซ้ำยังทำไมไ่ ด้”

“เป็นไปได้ยังไงกันวะ รสู้ กึ วา่ ตั้งแต่ข้าจะขายทใ่ี ห้นายหัวอัครน่ี อุปสรรคเยอะ
เหลอื เกนิ นักข่าวมันก็แหก่ ันลงมาเตม็ พ้ืนที่ เที่ยวได้ถามซอกแซกไปเรอื่ ย มันไม่มีงาน
อื่นทำกันรยึ ังไงถงึ ต้องมารมุ ท้งึ ข้าอยา่ งกับแร้งลง”
คดีอาญ“ดาพีเอเิ ศสษไอลมงีชมอื่ าเเสลยี่นงเวอ่างตรเงรเาหคมงยือิ่งนทไำมอ้บะรไรรทลัดำบแากถขม้นึยัคงฉรับลาดพเ.ปอน็.จกิระรเดดชทำผคดบ.สี ำสคำัญนัๆก
มาแล้วหลายคดีครับ”
มันอยา“กจทะกำอละัวไอระกไ็ใรห้มันเรทามำไที ป่านพออยขูท่ ้นึ ั้งศคนาลเรอคื่ งนกขถ็ อูกงดทอา่ นงเกป็คน็ วปบๆี คุมเดผ๋้ียูบัวญคชนากกล็ารืมคไนปนท้ำีอขีกา่ ทวี
เรอื่ งอื่น ถึงตอนนั้นจะให้สงั่ ปลดมัน หาคนอนื่ มาแทนกย็ ังได้”

“งั้นท่านจะให้ทำยังไงครับ?”
“เตรยี มหาพยานให้ดี เด๋ยี วไอ้นายหน้าขายท่กี ับนายหัวอัครจะได้ทำงานแทนเรา”
“เรอ่ื งเงนิ ย่สี บิ ล้าน?”
มันเป็น“นคานยรทับุนใตชเา่่ รงาชซาะตทิ ไ่ี เหบนี่ยงเใบคนรจปะรไะปเดเช็นอ่ื ในหั้กเรธอ่ื ุรงกอจิ อลกกู จคารกง่ึตอัวยเร่างาจนนั้นกวเรา่ าจตะ้เอลงือเลกน่ ตง้ังาเนสรวจ็่า
แล้วค่อยลงมอื จัดการไอ้พวกปากมากทีหลัง แกแพรข่ ่าวให้ไอ้พวกนักข่าวก็แล้วกัน”
เม่อื คิดหาทางออกได้แล้ว ใบหน้าอม่ิ เอบิ ด้วยราศกี ด็ ขี ้นึ
“ผมจะรบี จัดการทันที”

“เรยี กไอ้หาญข้นึ มาด้วย ข้าจะให้มันจัดการไอ้พวกตัวเลก็ ๆ ทอ่ี ยู่ข้างหลัง ถ้า
เนบตัากรงกยีคามนรไมเปมันเือบหงิกาหยเนคตมรุ่ ัวอ่ืใไหงปเญซพะชซ่ งรึ่ มเปไามน็เป่มพน็คี อ่ นขหอทมงำ้างขยาวนมัญาใแหใลห้ ้ว้คหมุณลันหากยญค็ ปงิงี จงถิต่อารยมวเถปดึงลีตข้ยีาอมพทงิกกีข่ าำ้ารนสไัปลงั่ รเสอยึ ำงัหง”รบั อง้อาน! เล้แยี กง

วันเกิดของ หมอ่ มราช-วงศ์จติ รวดี รฐั วภิ าค เศรษฐนิ ยี ังโสดคนสวยวัยเพียงยส่ี บิ เก้าปี
ของกระบี่

“เรยี บรอ้ ยแล้วครบั ทา่ น”
“ดี สงั่ ดอกไม้สวยๆ เอากล้วยไม้ชอ่ ใหญๆ่ มาด้วย” รอยย้มิ แจ่มใสผุดข้นึ บน
ใบหน้า
พออ่รรนคกจับ“ะถขต้า้า้อคเงรุณอว็ ๆิจหฉญนาิงท้มี ต่ขี้ัยก้า?ไล”ดง้เวแมัยตยี ทง่ ทงอี่ ั้งาอ่นสนวกกยับวทขา่ั้้งานรัวบทยสีนบิ้ลี ๆะเปแป็กนี เผอย้ดู๋งย่ิ ทีเกำค่าในหนั้กฝทเ้ั่งารยเยีมหนอื ญนงิงกอดรกูสะบงู ี่คแ่าทกน้ังวา่เา่พปเขรอ่ื าานรจถระวน่ใมจา
ยง่ิ ข้ึน
“ผมได้ขา่ ววา่ คณุ หญงิ เธอออกไปดินเนอร์กับนายหัวอัครมาหลายครั้งแล้วนะ
ครบั ” ณรงค์ ขัดข้ึนอยา่ งเกรงใจ ทำให้วศนิ เหลอื บตามองลกู น้อง
“เขาอาจจะเจอกันเรอื่ งงานกไ็ ด้ ทำธุรกจิ โรงแรมกันทั้งค่ไู ม่ใชเ่ รอะ ไหนวา่ นาย
หัวควงอยูก่ ับนางแบบอิตาลี?”
“คนนั้นอยูอ่ ติ าลี เจอกันทีอ่ เมรกิ าบ้าง แต่คนน้อี ยู่เมืองไทยนี่ครบั แถมปหี ลังๆ
ทา่ นกเ็ ห็น วา่ นายหัวอัครแทบจะประจำอยูเ่ มืองไทย”
“เปน็ ไปได้ยังไงวะ ข้าไมย่ อมหรอกโว้ย! คนน้ขี ้ารกั จรงิ หวังแตง่ รอมาต้ังนาน
แล้วเธอกไ็ มใ่ จออ่ นซะท”ี
ณรงค์ ก้มหน้าลง ไมก่ ล้าสบตากับเจ้านายเพราะเหน็ ใบหน้าอวบอมู คล้ายอาเสย่ี
สอ่ เค้าอารมณ์ ร้ายข้ึนมาอกี
ส.ส. วศนิ อายไุ มม่ ากนัก ถอื ว่าก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่ทางการเมืองมากกว่า
กอคัันบนรจรานุ่ะชกเนดินิกียจุลวนกหเัปนน็นุ่มฐทลา่ปีกูนรคะารรรำง่ึ่ถรซนวง่ึ ยาอขอ่ อหนงนวส้าัยาตวกาๆกว่าไ็ เมทก่ไอ่ีือดยบ้ขาส้รี กวบ้ิิ มปาดีเปูดอ็นีำนทห้วาลจมังไบนม้าิด่รน้ๆู ใแหตท้มร่า่ าวทกยามงกมาวยีสา่ แง่านแรต่นา่เศอมแีน่ือบเบทชผียาู้มตบีิ
เตปร็นะกคูล่แู ยข่ง่ิงทส่ีงนู ส่ากง่ ลแัวลจะนรไปู มร่คา่ งวหรวนา้างตใาจได้เปรยี บไปหลายขุม หากมาเปรยี บเทยี บกันจรงิ กน็ ับ