ทัณฑ์รักมาเฟีย

เธอยังพดู ไม่จบเสยี งเยน็ ชากแ็ ทรกข้ึนมากอ่ น “อ้อ จะรอดวู ่าถ้าผัวไม่ตดิ คกุ ถึง
จะรบั ผดิ ชอบอยา่ งน้ันใชม่ ั้ย?”

“พดู อะไรไม่ได้เรอื่ ง” แพรวพรรณรายกัดฟันกรอด หน้าม้านทอี่ ีกฝา่ ยร้ทู ัน...
อยา่ งน้อยกส็ ว่ นหน่งึ

“น่าน้อยใจนะ ที่ร้วู า่ เมียเราเขาไม่อยากอยู่เคียงข้าง เวลาทผ่ี ัวมปี ัญหา”
ของคณุ “มชันายไมม่ใาเชฟอ่ ยี ยา่ ทง่นีใช้ัน้ทน้ังะกคำละ”ังครอเบธคอรแอหงงเนธอหนแ้าถมมอยงัเงพเรดยี ากนรห้อ้องงใอหย้รา่บั งผสดิ ดุ ชกอลบ้ันอกยับา่ ลงไลี มา่
ละอายใจ มผี ู้หญิงคนไหนต้องเจออยา่ งน้บี ้างไหมน่ี

“ถ้าอยากให้อยูเ่ คียงข้าง ก็เอ้อ... บอกความจรงิ ทกุ อยา่ งกับดฉิ ันมาสคิ ะ”
บอกเสรจ็ กน็ ิ่ง หัวใจเต้นตึกตักรอฟังคำตอบ ร้สู กึ วา่ รอคอยเนิ่นนานทั้งทีช่ าย
หนมุ่ เงยี บไปเพยี งสองวินาที
“พีจ่ ะไปรบั ” อัครชั วา่ เสยี งหนักแล้ววางสายไป ท้ิงให้คนรอฟังคำอธิบายยืนหน้า
เหวอ

“โอ๊ย! อกี แล้วนะ อย่างน้ีเมื่อไหรจ่ ะรเู้ รอื่ งกันซะท”ี
เพราะตโ้อทงรลศงัพไทป์ ถอกธู ิบโยายนเลรงอ่ื บงนราเวตใยี หง้ผนู้ใุ่มหขญณ่ระกู้ ทอ่ เี่ นธอท่แีคตุณง่ ชตัาวยอมยา่าเงฟรียวจดะเรมว็าไทมำอย่ อะไมรเหสา่ ยีมเๆวลแาถว
น้ี

แต่หลังจากลงไปหาจรลั และปรารถนา หาเหตุอ้างว่าเธอจะต้องไปอยูก่ ับคณุ ชาย
อัครัชชวั่ คราวจนกว่าคดีจะสน้ิ สดุ เพอื่ ความสะดวกในการทำข่าวคดีบุกรกุ ป่าสงวนที่
ใกล้จะมาถงึ บทสรปุ ปรากฏว่าชายหน่มุ ไม่ได้มาตามนัด

เขาโทร. เข้ามาหลังจากทหี่ ญงิ สาวชะเง้อชะแง้มองประตูรวั้ อยหู่ ลายตอ่ หลายรอบ
ด้วยความรอ้ นใจ เม่ือเวลาผ่านไปนานนับชัว่ โมง

“น้องเพอ่ื น อยูก่ ับทา่ นผู้วา่ ฯ กอ่ น พี่ยังไม่สะดวกไปรับ”
“เกดิ อะไรข้นึ เหรอคะ?” เธอถามเพราะหวัน่ ใจเนอ่ื งจากจับความผดิ ปกติบาง

ประการได้ในน้ำเสยี งของเขา ราวกับมสี ง่ิ หน่ึงสง่ิ ใดเกิดข้นึ
“พมี่ แี ขกทีไ่ ม่คาดฝันนิดหน่อย แล้วจะรบี ไปหานะจ๊ะ”
“เมื่อไหรล่ ะ่ คะ?”
“เรว็ ทส่ี ดุ เท่าท่ีจะทำได้”
“ใครมาคะพอี่ ัคร?” ความห่วงใยทำให้เธอเปลี่ยนสรรพนามกลับไปเป็นแบบเดิม
“ทา่ นวรเทพ” ชายหนุ่มตอบเทา่ นั้นก็วางสายไป ไมใ่ ห้โอกาสเธอถามอะไรเพ่มิ
“เกดิ อะไรข้นึ รเึ ปล่า น้องเพอื่ น?” จรัลถามเม่ือเหน็ สหี น้าผิดปกติของเธอหลัง

จากวางสาย

“คณุ ชายมแี ขกกะทันหันน่ะคะ่ วันน้ีคงยังมาไมไ่ ด้ คุณอาคะ เพอ่ื นขอยมื รถไป
ใช้หน่อยได้มั้ยคะ” แพรวพรรณรายหันมาถาม เพราะจำได้วา่ เมอ่ื คืนลุงสงวนบอกว่า
ทา่ นผู้ว่าฯ ลาหยุดวันน้ี

“เอาสลิ ูก วันน้ีอาลาหยดุ ไมม่ ีธรุ ะสำคัญทีไ่ หน”
“ขอบพระคุณมากคะ่ ” เธอพนมมอื ก้มศรี ษะไหว้อย่างเรยี บรอ้ ย
“เรอื่ งย้ายอา คุณชายโทร. มาคยุ ให้สบายใจเรยี บรอ้ ยแล้ว ขอบใจน้องเพื่อน
มาก” จรลั เอย่ ปากก่อนท่หี ญงิ สาวจะออกจากบ้าน วงหน้าเรยี วจงึ ย้ิมรับสดใส
จังหวัดหกมระ่อบมี่ ราชจวะงไมศ์่พมกีงศาร์จเักดรนิ ์แเจร้งอื่ ขงาต่ ว่อเพอยราา่ ะงรแ้มูนา่นจาอกนวงในเนวอื่่างจากทา่เนรอ่ื เองยง้เาปย็นผต้วู ัว่ารตา้ังชตกัวาตรี
สร้างข่าวชว่ ยลูกสาววา่ จะมีการฟ้องไปทีศ่ าลปกครองหากถกู ย้ายจรงิ ทำให้ผ้มู ีอำนาจที่
อยู่เบ้อื งหลังจำต้องหยดุ ดำเนินการเพื่อประวิงคดีบกุ รกุ ปา่ สงวน
ใกหร้ทะบ้อีท่ ง“ที่มอีพี่ ะอ่กไรเามไรดไือ้ดลง้อ่ะเปคยน็ะ่ทู คน่ี เนพี่กด่อ่อื ”ีนนจไมะถไ่ ดึง้ชวาว่ รยะอโยะไกรยเล้ายยกส็คมณุ คอวารทแำลง้วานนเค่ี ตะม็ กถำอืลัเงป็นสโรชา้ งคปดรีขะอโยงคชนน์
“น้องเพ่อื นถอ่ มตัว สมแล้วทเ่ี ปน็ ลูกสาวของคณุ ชายจักร”

อัครัชเดินนำรา่ งท้ วมทา่ ทางมสี ง่าราศขี องข้ าราชการการเมืองระดับสงู ใน
กระทรวงมหาดไทยเข้ามาในสำนักงาน โดยให้ผ้ตู ิดตามรออยู่ท่ีห้องรับแขกด้านนอก
“เชญิ นัง่ ครบั อาเทพ ไมน่ ึกว่าจะได้พบกันทน่ี ่”ี

“อายอมรับว่าใจร้อนนะ่ คณุ ชาย”
“เรอ่ื งอะไรเหรอครบั ?” ค้ิวเข้มของราชนิกลุ หนุ่มเลิกข้ึนเลก็ น้อย ใบหน้า
อารมณ์ ดยี ้มิ เย้ือนต้อนรับผู้มาเยือน
“กเ็ รอื่ ง ส.ส. วศนิ น่ะสิ อาเพิ่งรเู้ มื่อคนื น้จี ากคนในทีมสอบสวน” สหี น้าของ
ข้าราชการการเมอื งเข้มข้นึ คล้ายคนกำลังโกรธจัด “นายวศนิ ใสร่ ้ายว่าอาอยู่เบ้ืองหลัง
เรอื่ งน้ี”

เทพพอ“จจะะบเปอน็ กอไดย้ม่าั้งยนวั้น่าคไนด้ยในังไทงมีลสะ่ คอรบบั สวในนทเมี่ว่าือ่ นอเี่ าปเท็นพใคเปร็น?”ฝา่ ยมาเตือนผมด้วยซำ้ ไป อา
“อาบอกไม่ได้ ไม่อยา่ งนั้นเขาคงไมก่ ล้าสง่ ข่าวอกี กค็ นน้แี หละท่เี คยเตือนอา
เรอื่ งคุณชายมากอ่ น”
“แตม่ ันจะมผี ลยังไงละ่ ครบั ในเมื่ออาเทพไม่ได้มสี ว่ นร้เู หน็ อะไรในเรอื่ งน้เี ลย”
“มีผลแน่...” ทา่ ทางลำบากใจของผู้มีพระคุณ ซง่ึ ให้ความชว่ ยเหลอื เขามานาน
ทำให้อัครัชขมวดค้ิว
“เพราะพยานบุคคลในคดี คุณชายก็รวู้ ่าสำคัญมากขนาดไหน นายวศนิ เปน็
นายทนุ ผู้บงการคนเดียวท่ีทางการมีหลักฐานมัดตัว แล้วถ้าเขาให้การซดั ทอดอา...”
นักการเมืองสงู วัยเลา่ เรอ่ื งเก่ียวกับการแทรกแซงคดีและความสมั พันธ์ ของ ส.ส. วศนิ
กเมับอื ขง้ามราาเชปกน็ าเรวรละดาหับลสางูยหปลใี าหย้หคมน่อซมงึ่ รหานชวุนงหศล์อังัคเขรัชาอฟยังู่ และอำนวยผลประโยชน์ ทางการ
อีกฝ่ายเล่าจบ โดยท่ีราชนกิ ลุ หนมุ่ นิ่งเงียบจน

“อาพลาดไปท่เี คยเซน็ เอกสารบางฉบับเข้า จรงิ ๆ ก็ไมใ่ ชอ่ าคนเดยี ว แต่ถ้านาย
วนศายนิ กจฯะถเืออเงอกาเ็ตห้อตงุนก้มีาราปอด้ิางคดอีโาดคยงเลรำว็ บ”าก คดนี ้ีอยใู่ นความสนใจของประชาชนมาก ทา่ น

“แล้วผมจะชว่ ยอาเทพได้ยังไง?”

จเทปั้อง็นยดเังอดเยปินแูห่น็ เพขลต้ารากึ ไยวปเพคพซันร่ือ้อืรกขณเาอขรรง้คาาใๆ้ายนหจรลออา้ าดอนยรกสรถๆาะ้ ไนดววเ้ ทพกรี่จรซ้าึงานอ้ืไะมแแค้ถ่ถมาใบวีหคนนนร้ััน้้นาสสแเนปำลใ็นน้วจกักรรา้ ลงถนาับญนสเขปะี่ขด้านุ่อมวงกากเลนฮซาเัง่ ้อืงวใเนแนกล่าระกอถรลนิ า้ านงออใันาหโชหมดคาข่ารดมตอัีทนางมม่ีจรีสรทถัลัง่ำ
นัก

คนหนงึ่หทญา่ ทงิ สางาควใงจชะก้ เลป้อ็นงกสาอร่ ์ดงททาี่มงาไกกับลแสขอ่ กงขจอนงเหนน็ ายภหาพัวอัครกรอหงกญาิงญสจานว์รยอืนจคนยุ ฝอ่ายยกู่นับั้นใพคูดร
ธรุ ะเสรจ็ แล้วจึงยกโทรศัพท์ มือถอื ข้ึนมาต่อสายหาเพอ่ื นท่ตี สี นทิ เอาไว้

“นเี่ พ่ือนเองนะ”

“โอ๊ย! เพื่อน หายไปไหนมา เม่อื เช้าน้ีนายหัวอารมณ์ เสยี มาก ใครกเ็ ข้าหน้าไม่
ตดิ ”

“ชา่ งเขาเถอะ เพ่อื นกลับบ้านคณุ อาจรัลมา” หญิงสาวตอบพรอ้ มทำหน้าเบ้ราว
กับคนอารมณ์ เสยี มายืนอยูต่ อ่ หน้า “ใครมาน่ะกรอง เห็นว่านายหัวมีแขกเหรอ?”
“อ๋อ... ท่านวรเทพน่ะ เหน็ พอ่ วา่ นา่ จะถกู เรยี กลงมาเรอ่ื งคดบี กุ รกุ ป่า แต่มาเรว็
จรงิ ” กรองกาญจน์ ร้ดู ตี ามเคยเพราะได้ข่าวจากบิดามาอีกที “นหี่ ายเข้าไปคุยกับนายหัว
ต้ังนานแล้ว ยังไม่ออกมา”
“แล้วทา่ นไปทสี่ ถานีตำรวจพบดเี อสไอมารยึ ัง?”
“กรองไมร่ ้เู หมือนกันนะเพอ่ื น แต่เชา้ ขนาดน้ีน่าจะยังไมไ่ ปจ้ะ”
“รมู้ ั้ยวา่ วันน้นี ายหัวมนี ัดกับทไ่ี หนบ้าง?”
“เทา่ ท่ีกรองร้นู ายหัวต้องไปให้ปากคำกับพนักงานสอบสวนทส่ี ถานตี ำรวจเพ่ิมเตมิ
จ้ะ เพราะพ่อวา่ เม่อื วานเขาสอบปากคำ สน.้ำสเส. ยี วงศขนอิ งไดก้เรยอองะกเาชญยี จวน์ พนงึ าพยอนใัน่ จอจานลปะดิวไาดม่
โมวิดยวกา่อยนใหจญะป่ ดิ ทเพ้ายราะจะถูกต้ังข้อหาหนัก”

“สมน้ำหน้า อยากมาดงึ นายหัวไปยงุ่ ด้วยดีนัก”
“กรองวา่ นายหัวไมร่ เู้ รอ่ื งด้วยจรงิ ๆ น่ะเหรอ?” หญงิ สาวถามออกไปโดยไม่รตู้ ัว
เม่อื เหน็ จากกล้องสอ่ งทางไกลท่ีใช้อยวู่ ่าชายรา่ งท้วมวัยกลางคนก้าวออกมาจากตัว
อาคาร

“ทำไมเพ่ือนถามอย่างนั้นล่ะ?”
“เอาแคน่ ้ีก่อน แขกของนายหัวออกมาแล้ว ขอบใจกรองมาก เด๋ยี วเพ่ือนค่อย
โทร. หาใหม่” หญงิ สาวบอกแล้วรบี วางสาย ทันได้ยินเสยี งกรองกาญจน์ ถามแว่วๆ วา่
เธอรไู้ ด้ยังไงก่อนท่ีสายจะตัดไป
เธอหยบิ กล้องถ่ายรปู ออกมา ซมู ภาพที่หม่อมราชวงศ์อัครชั เดนิ ออกมาสง่ วรเทพ
เชถปองึ น็ รตถเไชดงิ ้อโแดยสย่าดฝงงสา่คยบวสาายมงู โวเดัคยยากรไวพมา่ ่ตเตม้อบ่ืองหผใลชู้สังแ้ งูตฟวบัยลไกชหวเลพ่าร่ นรนุ่ าั่งละลเูกงปใดน็ น้วเยรวถลทา่ากทลางาแรงักพวันใรควรพก่ รันรณดี ราอยัคเรกชั บ็ คภ้อามพศไวรี ้ทษกุ ะ
หญงิ สาวขมวดค้ิวมุน่ แล้วขับรถออกทันทีทเี่ ห็นรถของวรเทพสองคันเคล่อื นที่
ออกมา เธอขับนำไปก่อนไมใ่ ห้อีกฝา่ ยไหวตัว เพราะคอ่ นข้างมัน่ ใจวา่ ทีห่ มายของ
ข้าราชการการเมืองระดับสงู คอื สถานตี ำรวจ... และกจ็ รงิ เสยี ด้วย
หญงิ สาวจอดรถไว้และมานัง่ รออยู่ทร่ี ้านอาหารตามสัง่ รา้ นเดมิ ท่ีเคยเจอกับเกษม
ลงมือสัง่ อาหารเช้าบวกเท่ียงให้ตัวเองเรว็ กวา่ ปกตเิ ม่ือนั่งมองรถสองคันจอดไว้บรเิ วณ
หน้าสถานีตำรวจ
“วันน้ีลุงเกษมก็เพ่งิ ไปค่ะ” แม่ค้าทชี่ อ่ื หวานทัก เพราะจำหน้าเธอได้ นักข่าวสาว
ตาโตทันที รบี ละสายตาจากหน้าโรงพักมาหาแมค่ ้า
“มาทำไมคะ?”

“มากินข้าวเหมือนเดมิ ค่ะ เพ่ิงออกไปสกั ครนู่ ้เี อง เห็นวา่ มาทำธรุ ะให้นายหัว”
“ขอบคณุ ค่ะ” หญิงสาวตักข้าวเข้าปากแล้วนัง่ มองคนเข้าออกหน้าสถานีตำรวจ
เพอื่ ให้แน่ใจว่าเป้าหมายของเธอจะไม่เสรจ็ ธรุ ะเรว็ และไปเสยี ก่อน โทรศพั ท์ มือถอื ของ
เธอเงยี บกรบิ ปราศจากเสยี งเรยี กเข้า ไม่มที ีท่าวา่ จะมีคนมาทวงให้เธอรบั ผิดชอบเน้ือตัว

ชายชาตรขี องเขาอยา่ งเมอ่ื คนื และเมือ่ เช้า แพรวพรรณรายจึงกินข้าวได้อยา่ งสบายใจ
ระหว่างนั้นก็คยุ กับแม่ค้าซง่ึ เมือ่ วา่ งงานกจ็ ะเข้ามานั่งคยุ กับเธอตามประสาคนชอบคุย

“เลอื กตั้งเมือ่ วานเปน็ ยังไงบ้างคะ กาให้ใครเอย่ ?”
“กพ็ รรค...” แมค่ ้าเอย่ ชอ่ื พรรคคูแ่ ขง่ ของ ส.ส. วศนิ แล้วถอนใจยาว
“เขานับคะแนนเสรจ็ ต้ังแต่เมอ่ื คืนแล้วละคะ่ ดีนะทข่ี ่าวออกมาก่อน ไม่งั้นเราคง
เลือกคนโกงกินเข้าไปนัง่ ในสภาเหมอื นเดมิ นา่ เจ็บใจนัก”
“แสดงวา่ สมัยกอ่ นๆ กก็ าให้เขาไปทุกรอบ”
“ใชน่ ะ่ สคิ ะ” แมค่ ้าค้อนให้เมือ่ มคี นร้ทู ัน
แพรวพรรณรายหัวเราะเสยี งใสแล้วรบี จ่ายคา่ ข้าวท้ังทย่ี ังกินขนมไมเ่ สรจ็ ดี เมื่อ
เห็นรา่ งท้วมของวรเทพก้าวลงมาจากสถานตี ำรวจด้วยสหี น้าค่อนข้างสดชน่ื
“หนูไปแล้วนะคะ ไว้วันหน้าจะมาใหม่”
“โชคดีนะคะคณุ ”

เธอเข้าไปนั่งในรถและขับตามหลังรถของวรเทพต่อ การจราจรในกระบว่ี ันน้ี
ค่อนข้างบางตาทำให้หญิงสาวระบายลมหายใจด้วยความกังวล ถ้ารถของเขาออกนอก
เมืองท่ีไม่ค่อยมีรถรา จะต้องรทู้ ันทวี ่าถกู ตาม
เชน่ เดมิ ความโดกยังวมลรี ถใจญขป่ี อุ่นงขเธับอตดาขี ม้นึ หเลพังรทา้งิะชปว่รางกหฏ่างวห่าลรถายสคอันงครันถเดพ้าอื่นไหมน่ใ้าหก้เปลั็นบเทข่สี ้างไสปยใั นเมหอื า่ งง
มากไปก็กลัวจะคลาดกันอีก

นักขา่ วสาวขมวดค้วิ มนุ่ เมอ่ื ไปถงึ จุดหมายปลายทางของวรเทพและเหน็ คนเหล่า
นั้นขนกระเป๋าลง

สนามบนิ ... หญิงสาวเอนหลังพิงเบาะ ที่แท้ก็คงจะกลับกรงุ เทพฯ กระมัง จะไป
ไหนได้อกี ล่ะ อุตสา่ ห์ ขับรถตาม

เสยี งเรยี กเข้าจากโทรศพั ท์ มอื ถือทำให้เธอชะงักมือท่กี ำลังจะขับรถกลับเข้าไปใน
ตัวเมอื งอกี คร้งั ตากลมโตเหลอื บมองเบอร์โทร. เข้าแล้วถอนใจฟู่

“ว่าไงคะ?”
“อยูท่ ไ่ี หน?” เสยี งถามตามสายเหมือนจะตงึ เครยี ดยังไงอยู่
เธอเลยได้ทีตอบกลับด้วยน้ำเสยี งไม่ย่หี ระ “ก.็ .. แถวๆ น้ีละคะ่ ”
“คดิ ว่าจะรออยทู่ ี่บ้านท่านผู้ว่าฯ ซะอีก จะไปไหนทำไมไม่โทร.บอกพ”่ี
“อยา่ มาหาเรอ่ื งนะ ใครล่ะวางโทรศัพท์ ใสเ่ ค้านะ่ ”
“ก็โทร. มาแล้วไง งอนเหรอ?” คราวน้เี สยี งห้าวนุ่มนวลข้ึนคล้ายคนพูดกำลัง
กลั้นหัวเราะ

“เรอื่ งอะไรจะงอน มีอะไรกับดิฉัน?”

“ผัวโทร. หาเมีย คงไม่ต้องมธี ุระกไ็ ด้มั้ง อยทู่ ่ไี หนพจ่ี ะไปรับ”
“รบั ไปไหนคะ?” เธอกัดฟันถาม พยายามลืมๆ สรรพนามที่อกี ฝา่ ยใช้ ร้ดู ีว่าขนื
ไปตอ่ ปากตอ่ คำให้เขาได้ใจ อกี ฝา่ ยอาจจะล้อเธอเล่นสนกุ ปากมากกว่าเดิม
“ไปโรงพัก พี่ต้องให้ปากคำเพิ่มเตมิ หน่อย แล้วไปเที่ยวกันดกี วา่ ”
ไปโรงพักก็น่าสนใจด.ี .. เธอพยักหน้ากับตัวเอง “เท่ยี วตอนน้นี ะ่ เหรอ ดิฉันต้อง
ทำงาน คณุ ชายกร็ ”ู้
“ไปกับพี่ก็ได้งานเหมือนกัน อยากไปเข้ากาสโิ นรเึ ปล่า?”
ถงึ กาสโ“ิ กนาทสเี่ ขโิ นารทว่ ีไ่ มหหนุ้นคกะั?บโอดยม่านิ บิกอแกลนะะซวา่าน..โ.”ดรเซสงยึ่ี เงปใดิ สอหยยบู่ ดุ นไปเกดา้วะยในควปารมะตเทืน่ ศเเตพ้นือ่ นกบำล้านังนึก
“ใช่ ท่ีนั่นแหละ”
“แล้วจะได้งานได้ยังไง ดิฉันไมม่ ดี วงการพนันเหมอื นคุณชายหรอกนะคะ ต้อง
ทำงานเท่านั้นถึงจะได้เงิน”
“นัน่ สิ พท่ี ำงานกาสโิ น น้องเพ่อื นทำงานกับ...พ่อี ีกที รบั รองว่าพีจ่ า่ ยงาม วินวนิ
กันทั้งคนู่ ะสวตี ต้”ี
“ฮึย่ ! อยา่ มาลามกกับดิฉันนะ”

“คำไหนลามก?” ปลายสายหัวเราะครกึ ครน้ื ทา่ ทางอารมณ์ ดีเชน่ เคย
“แล้วดฉิ ันจะได้ทำงานยังไง?” เธอกัดฟันเปลี่ยนน้ำเสยี งเป็นงานเปน็ การไมย่ อม
ตกหลุม

“ไปถงึ แล้วก็รเู้ อง” เธอรับปากในท่ีสดุ หลังจากหยุดคดิ สะระตะดูถึงผลได้
“ดฉิ ันจะไปรอท่โี รงพัก”
ผลเสยี

ถึงใบหน้าจะร้อนจัดเมอ่ื คิดว่าจะต้องกลับไปพบกับเขาอกี ครั้ง แตค่ นอย่างแพรว
พเปรน็ รฝณ่ารยาไยดไ้ปมร่มะเี โอยยี ชงนอ์ ายให้ขายหน้าอยู่แล้ว และเธอสังหรณ์ ใจ วา่ การไปครง้ั น้เี ธอจะ

“ตอนน้เี ราอยู่ทไ่ี หน”
“กบ็ อกแล้ววา่ แถวๆ น้ี เด๋ียวจะรบี ไปค่ะ แตด่ ิฉันไม่ได้เอาเสอ้ื ผ้ามาเปลีย่ น”
“แล้วค่อยไปหาเอาข้างหน้า มาเรว็ ๆ นะสวีตต้ี ถ้าช้า...”
“ดฉิ ันกำลังจะไป” เธอปิดโทรศัพท์ แล้วโยนลงบนเบาะกอ่ นจะออกรถ หน้ารอ้ น
เผจา่ อวเเขมา่ืออรกี ้ดู คีวรา่ งั้อีกตฝรา่ ายบกใำดลทัง่ีคจะณุ หชยาบิ ยยมกาสเฟง่ิ ยีใดยมังมาขีรู่ปู แนล่าะเกนลีค่ ยีือดสนาเัน่หเตอุหานไว่งึ ้ตท่อีเ่ ธรออจงะตเ้อธองกมลแี ัตบไ่จปะ
เสยี เปรยี บ

ไมใ่ ชก่ ลัวเขาจะเอาไปให้คณุ พอ่ ดูหรอก ครนั้ มเี วลาคิดพจิ ารณาอยา่ งถถ่ี ้วน
รหปูญแิงบสบานว้กัน็รขวู้ อา่ องเกี ธฝออ่ายยเู่พปียางกแแคสข่ ยูเ่ ะทอา่ นอ้กันเปน็ รอแยตยถ่ ้ิมึงออยาฆ่างานต้ันเธอก็อับอายเหลอื เกนิ ที่เขามี
เมือ่ นักข่าวสาวเดนิ ทางไปถึงสถานีตำรวจ
มนี ักขา่ วจากหลายสำนักมารอ
สัมภาษณ์ นักธรุ กจิ ชอื่ ดังของเมอื งกระบ่อี ยู่แล้ว และวันน้จี ะมีการเคลอ่ื นย้ายผู้ต้องหา
อย่าง ส.ส. วศนิ ไปทเ่ี รอื นจำกลางประจำจังหวัดด้วย
แพรวพรรณรายถอื โอกาสสอบถามความคืบหน้าจากเพ่ือนรว่ มอาชพี เพราะตนมา
ช้านิดหน่อยหลังอัครชั หายเข้าไปในโรงพักแล้ว แล้วจงึ แวะเข้าไปคยุ กับเกษมซง่ึ ยืนรอ
เจ้านายอยู่ข้างรถ

“คณุ หนูหนไี ปบ้านทา่ นผ้วู ่าฯ นายหัวเลยไล่ รปภ. ออก” คุณลงุ แจ้งขา่ วดีทันที
เม่อื เธอเดินเข้าไปใกล้

“อะไร ทำไมถึงทำอย่างนั้นละ่ คะ เขาไม่ได้รเู้ รอื่ งด้วยซะหนอ่ ย” คนที่ทำให้คน
อื่นโดนไลอ่ อกหน้าตน่ื

“ถือว่าละเว้นการปฏิบัตหิ น้าท่ไี งครบั มันไปนั่งหลับอยใู่ นห้องน้ำตอนทีน่ ายหัว
ลงมาตาม”

“อ้อ...” เธอรับคำในลำคอ รสู้ กึ ผดิ น้อยลงนดิ หนงึ่ “นา่ สงสารเขานะคะ ที่จรงิ
ควรทำทัณฑ์ บนไว้กอ่ น ทำไมต้องไลอ่ อกด้วย เจ้านายของคณุ ลุงใจรา้ ย”
เวลางาน“ไลเอ่ รอาตกรนว่ะจดดแี จู ลา้กวคกรลับ้องวไงมจ่รร้กู ป่อดิ นหคนน้าไนม้มี ร่ ัน้จู ักหรลักับษยาาหมนก้าีค่ ทรี่ขัง้ องบตาัวงเคอรงั้งอเอยา่าเงหนล้ี ้าจม้าางดไื่มว้
ก็เปลืองคา่ แรงเปล่าๆ ส้หู าคนท่เี ขาต้ังใจทำงาน ลำบากจรงิ ๆ มาทำดกี วา่ ”

“อ้อ...” เธอพยักหน้าเปน็ ครั้งท่สี อง ไมห่ ลงเหลือความรสู้ กึ ผิดเทา่ ไหร่ “งั้นกด็ ี
แล้วละคะ่ คดไี ปถึงไหนแล้วคะ”

“ไอ้หาญสารภาพหมด ท้ังคดที รี่ ว่ มมือกับไอ้ณรงค์ ฆ่าคุณวิฑรู ย์ เสรจ็ แล้วก็เกบ็
ตำรวจ ยิงนายเพิ่มลาภ ฆ่าคนบนเกาะ แล้วกท็ ห่ี ลอกนายหัวข้ึนมาบนน้ี กับคดี
ก่อนหน้าอีกหลายกระทง กรณถี ูกจ้างวานจากนายวศนิ ทั้งนั้น ไมป่ ระหารชวี ติ ก็คงถอื
วา่ โชคดี”

“แล้วท่านวรเทพมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะคะ?”
“คณุ หนไู ปถามนายหัวเองดกี วา่ ”
“คุณลุงจะไปกาสโิ นด้วยกันรเึ ปลา่ คะ?”
“ไมไ่ ด้ไปครบั นายหัวจะเอาคนของท่านไปด้วย คงไม่ต้องใชผ้ มแล้ว”
หญงิ สาวผงกหัวรับ รดู้ ีวา่ ถึงจะถามมากกวา่ น้ี แต่ถ้าสงิ่ ใดทเ่ี กษมไม่อยากตอบ
ต่อให้เธอซกั จนคอแห้งกค็ งไมไ่ ด้รบั คำตอบอยูด่ ี หญิงสาวเอย่ ขอตัว กำลังจะหันหลัง
กลับไปทหี่ น้าสถานตี ำรวจซง่ึ ตำรวจคมุ ตัวอดตี นักการเมืองชอื่ ดังลงมา หากเกษมเรยี ก
เอาไว้

“ฝากนายหัวด้วยนะครับ”
คำฝากฝังของคณุ ลงุ ทำให้คนโดนฝากทำหน้าเหวอ แต่เนือ่ งจากต้องรบี ไปทำขา่ ว
จึงพยักหน้าสง่ ๆ
“เพอ่ื นไปนะคะ เด๋ยี วมา”
สหี น้าของวศนิ ซงึ่ ยังอยใู่ นชดุ เส้อื เช้ติ และกางเกงสแลก็ ส์ราคาแพงของตนหาก
ยับย่ยู บ่ี ้งึ ตงึ จัด เขาเดินเคียงมากับตำรวจและทนายความของตนเองเพอ่ื ไปข้นึ รถ
เคลือ่ นย้ายไปยังเรอื นจำกลาง
แล้วยัง“จค้าุงณววานศมนิ อืคปะืนไปปทระำกร้าันยตคัวนไขมอ่ไดง้แเฮบเบวนน้ี อนิแสอดันงวด่าาคมณุ ันมเสี ปว่็นนคพวัวามพจันรกงิ ัรบเึคปดลีบ่าคกุ ะร?กุ ”ป่า
“คณุ วศนิ ทราบผลการเลอื กตั้งเมอ่ื วานรยึ ังคะ”
“คิดว่าอนาคตทางการเมอื งจะหมดลงเท่าน้รี เึ ปล่าครบั ?”
“...” และอกี หลายตอ่ หลายคำถามเซง็ แซ่ ท่ยี ่งิ ทำให้สหี น้าของนักการเมืองชอื่ ดัง
บ้ึงตึงมากข้นึ
“ขอโทษนะครับ ลูกความของผมจะให้ปากคำในศาลเท่านั้น จะไมข่ อตอบคำ
ถามใดๆ ท้ังสน้ิ จนกว่าความจรงิ จะกระจา่ งออกมาเอง ขอตัวนะครับ” ทนายความซงึ่
ยนื อยู่ข้างๆ เอย่ เสยี งดังท่ามกลางคำถามทีไ่ ม่ได้หยุดลง
“คุณวศนิ เกีย่ วข้องยังไงกับท่านวรเทพคะ?” คำถามของเธอซง่ึ นักข่าวคนอื่นไม่
รเู้ รอื่ งการมาให้ปากคำของวรเทพ ทำให้วศนิ หันมามอง และเขาจำนักขา่ วสาวของ
บางกอกไทม์ ได้ทันที
“ดฉิ ันเหน็ ท่านวรเทพมาทีน่ ีน่ ะ่ คะ่ แต่คิดว่าคงไมเ่ ก่ียวข้องกัน”
วศนิ ขบกรามแน่นเหมือนอยากจะพดู อะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เมนิ หน้าหนี ไม่
ตอบคำถาม แพรวพรรณรายขมวดค้ิวด้วยความแปลกใจต่อทา่ ทนี ั้น
“คดิ แล้ววา่ ดฉิ ันคงเข้าใจผดิ ไปแน่ๆ เพราะเหน็ ทา่ นวรเทพทส่ี ำนักงานของเฮเวน
อิน อันดามันกับนายหัวอัคร แล้วท่านจะเกยี่ วข้องกับคณุ วศนิ ได้ยังไง จรงิ ม้ัยคะ?”

เธอหยอดเปน็ คำถามสดุ ท้าย คิดว่าถ้าไมไ่ ด้ผลก็แล้วไป
หากนักการเมืองชอ่ื ดังหันขวับมาเหมอื นงถู กู ตีขนดหาง “ใครบอกว่ามันไมเ่ กีย่ ว
มันนั่นแหละไอ้ตัวการใหญ่ คดิ จะปลอ่ ยให้ข้าเข้าคุกคนเดยี ว ไมม่ ที างหรอกโว้ย!”

“จะเป็นไปได้ยังไง ท่านเป็นนักการเมืองทีส่ ร้างผลงานดีมาตลอด แทบไม่เคยมี
เรอื่ งมัวหมองเลยนะคะ”

ดูเหมือ“นควณุ ศนวิ ศจนะิ ฟิวหสย์ขดุาดเถเพอระาะคเรำาถไาปมกขันอเงถแอพะรควรพับร”รณทรนาายยควเาขมามหีสันหี มนา้ามเอคงรหยี นด้จานัดักขแ่าตว่
สาวด้วยสายตาอาฆาตแค้น
“พวกคุณคดิ จรงิ ๆ เหรอว่าผมจะทำเรอ่ื งใหญข่ นาดน้คี นเดียวได้ ทเี รอ่ื งได้เงนิ
นละ่่าขระนรหกิ ัวระลรุก้ี พแรตงั่ ่พพอรอูจอะเกขม้าคาจกุ าเกสปอื ากกจขะอโยงนนักมกาใาหรเ้กมรู อื ับงเทคีก่ราำะลหัง์ คจะนกเดลยีายวเปไน็ ออ้..ด.”ตี คำผรสุ วาท
นักข่าวท้ังคณะอ้ึงกันอยูพ่ ักใหญก่ ่อนจะระดมยิงคำถามเข้าไปใหม่ ทำให้

“หมอบอกว่าลูกความของผมกำลังเครยี ดจัด บางทีอาจจะพดู อะไรออกไปเกิน
จรงิ อยา่ ถือสาเลยนะครับ”

“ใครบอกว่าผมพูดเกินจรงิ ชวี ิตผมฉบิ หายหมดก็เพราะไอ้พวกน้”ี
“คุณวศนิ เราต้องไปกันแล้ว ใจเยน็ ๆ ครับ”
เป็นทีข“อพงวพกวมกงึ มมงึ ันแบล้อ่วนนท.่ี ..ำ”ลายชวี ิตของกู ทม่ี านกี่ ็ต้ังใจจะมาเหยียบย่ำกใู ห้จมดินละสิ
วศนิ ยังตะโกนออกมาอีกหลายคำกว่าจะยอมเงียบเสยี งลงขณะทตี่ ำรวจและ
ทนายความดันตัวของเขาไปข้นึ รถ

เรปถน็ ด้คานรงภั้หสาลพดุังทสท้ดาปุี่ ย้ทอด้าง้วยกยทันนี่ทอัุกยยคนา่ ์นงตดเาหแี ็นขกง็คอ่กือนร้าทวสี่ป.สระ.ตสูจะอปบดิ ตลกงนั่งคเขอาแหขัน็งมไมาสม่ บอตงาใกคับรเแมพื่อรถวกู พนรรำตณัวรขา้นึย
หลายคนดักีหกลาับรตเมาลืองงหผล้กู ังำจลาังกตปกรเะปตน็ ูปผิด้ตู จ้อนงเหกาอื คบดมอี ืดาญเาหแมผือ่นนดกนิ ับแคลวะาคมดมอีดื ามญนาใรนา้ ยชแวี รติ งขออกี งเขา

เอง

ไอ้กษติ ... นายหน้าค้าทีม่ ันกลับคำให้การจนหมดเปลอื ก สารภาพความจรงิ หมด
ทกุ อย่าง ยอมแม้กระทั่งถกู ดำเนนิ คดฐี านให้การเทจ็ เม่ือร้วู า่ ลูกเมยี ของมันปลอดภัย
หลังจากที่ หาญ เมืองนคร ถกู นำตัวเข้ามาในโรงพัก และเกษมมาเย่ยี มหลังจากน้ัน
เขาไม่รวู้ ่าพวกมันพูดอะไรกัน แตเ่ ขารตู้ ัวเองวา่ เขามาถงึ ทางตันอย่างไม่มีวันหวนกลับ

แม้ไอ้ณรงค์ คนสนิทท่เี คยอยู่เคียงข้างเขาเสมอจะยังไมป่ รปิ ากสง่ิ ใด แตไ่ มช่ ้าก็
เรว็ วศนิ เชอื่ วา่ มันคงยอมสารภาพหมดเปลือกเมื่อเขาถกู ต้อนจนมุมเพอ่ื ลดโทษของ
ตนเอง

เหมาะสทม่ีนกา่ ับเจภ็บาใพจลคักือษณ์ นัก‘ทก่าานรเ’มืองมมอื าสยะนื อมาดอทงเกี่ ขำาลผัง่าตนกลเกูปกน็ รเหงดย้วื่อยขสอหี งนส้างั เคหมน็ อกเห็นใจ
ตัวโกง่ ‘ชวี ทิต้าบยาสงดุทกมี ลันับกถ็เหูกมกอืินนซกะนาร่ี พนคันุณนคั่นงแเขห้าลใะจคบวาางมทจีมำันเปเ็นสยข่ี งอมงาผกมนระอวลศ้นุ นิ ให้ไพมีค่ข้นึนจอนีก
หลายคนทร่ี ว่ มในขบวนการจะต้องไมพ่ อใจแน่ ถ้ารวู้ า่ คณุ ให้การซดั ทอดคนทเ่ี หลือ ตา
น้ีคุณโดนกนิ ’

นัน่ คอื คำขู่ ไมใ่ ชค่ ำเปรยี บเทียบ แต่ใครเลยจะรวู้ ่า การเปรยี บเทียบนั้นมาจาก
สนั ดานประการหนึ่งซงึ่ น้อยคนนักจะล่วงรขู้ อง ‘ทา่ น’

‘ผมไม่กลัว ลูกเมียผมไมม่ ี จะให้ผมรบั ผดิ คนเดียวผมไม่ยอม’
‘เราจะหาทางชว่ ยคุณเอง คงต้องใชเ้ วลาหน่อย บางคดียดื เย้ือไปถงึ สบิ ปี
เปล่ยี นรัฐบาลแล้วจะล้มคดซี ะทหี ลังกย็ ังได้ คณุ เองกร็ ู้ ใจเยน็ ๆ เถอะนา่ ’
นสังา่ อค้วมกพ‘ยวังเกปจน็นะั้นใไหอม้ผ้ันคนมเยใขาจ้ีคะเเกุยย็น้ยอถถยกู ากูส่ไดถงั ้ยคาังงมผไตงมรวาทหา่ ย่านนัง้าไเคงรย้มู ม้ัยั้ยวทผ่า่ีตผม้อู้ตไงม้อเ่เงขหห้าลมาืใอานนเกหั่งยี ้ออรยงตข่ใู ิยันงศคคศนุกกั อดืน่ ก์ ิศๆินรอขี ไ้าะอวไ้ขรแอดยกี งะ
แล้ว’ เขาครำ่ ครวญและทรดุ ตัวลงนั่งเกาะลกู กรงท้ังน้ำตา ชวี ติ ท่สี มบรู ณ์ พนู สขุ เกอื บ
ตลอดมา ไมเ่ คยเลยสักคร้งั ท่ีจะตกอยใู่ นสถานการณ์ ทจี่ นตรอกนา่ สมเพชเทา่ น้ี
และเขาไมเ่ คยร้เู ลยว่าเขาอ่อนแอได้มากแคไ่ หนเมอื่ ชวี ิตตกต่ำลงถงึ ขีดสดุ ... ไม่

เคยรจู้ นได้ประสบกับตนเอง!
‘คุณยังเหลือชวี ิตอยู่ แต่ถ้ายอมแพ้ซะตอนน้ี บางทีคณุ อาจจะไม่เหลืออะไรจ

รงิ ๆ’

นัน่ เป็น ‘คำข่’ู สดุ ท้ายกอ่ นทีท่ ่านจะเดนิ หันหลังให้เขา และคงจะหันหลังจากไป
ท้ิงไว้เพียงความอัปยศของคนซง่ึ เคยรงุ่ เรอื งและมีทุกอย่าง เขาเกือบจะสะกดกลั้น
อารมณ์ เอาไว้ได้แล้ว และพรำ่ บอกให้ตัวเองใจเย็น
เปน็ แคแม่ ตหเ่ ามเศื่อรนษังฐนหี ักนขมุ่ า่ ไวรน้พัน่ ิษมสันงบคอวกาวม่าอด‘ททน่านข’องเไขปาหจางึ ไขอา้นดาสยะหบัวั้นร้ลายงก! าจซง่ึ เขาเคยคิดว่า

‘มันจะท้งิ กูเปน็ แพะรบั บาปคนเดียว มันไม่มที างชว่ ยกอู ย่างปากวา่ แน่’

หญงิ สาวผอ่ นลมหายใจออกมาเมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปทา่ มกลางเสยี งวิพากษ์
ผวจิู้สาอ่ืรขณา่ ์ วข้นึ หไาปกฟกัง่อคนำทส่ีนมั ักภขาษ่าวณด์ ข้วอยงกหันัวเหอนงจ้าะชตดุ ้ังสคอำบถสามวกนับเแธลอะผ้บู ตัญำรชวาจกนารายสำหนนักงึ่ คกด็มอีาเาชญญิ า
พเิ ศษของดเี อสไอ

และเม่ือเสรจ็ ส้นิ การให้สมั ภาษณ์ ทใ่ี ห้ความมั่นใจกับประชาชนว่า คดีจะต้องได้
รับการคล่คี ลายโดยเรว็ หลังจากสอบสวนเสรจ็ และรวบรวมสำนวนคดสี ง่ มอบให้
พนักงานอัยการตัดสนิ ใจว่าเห็นควรสงั่ ฟ้องคดีตอ่ ผ้บู กุ รกุ ป่าสงวนหรอื ไม่ และคดอี าญา
หลายคดที ่ี ซงึ่ มหีสม.ส่อ.มราชววศงศนิ ์อมัคสี รว่ ชั นเปเก็นีย่ โวจขท้อกง์ ยดื่น้วฟย้อในงรฐว่านมดะ้ผวยู้บงการเบ้ืองหลังรวมถงึ การ
ฆาตกรรม

หาก พ.อ. จริ ะเดช ชยั วัฒนา ผบ. สำนักคดีอาญาพิเศษ ไมต่ อบคำถามใดๆ ท่ี
เกย่ี วข้องกับวรเทพ
“ผมยังไมท่ ราบเรอื่ งเลยครับ”
“เมื่อเช้าทา่ นวรเทพมาทน่ี จ่ี รงิ เหรอครบั ?”
“ใช่ ท่านเพยี งมาชว่ ยดูหลักฐานบางอย่างตามท่ีเรารอ้ งขอไปเท่านั้น มากกว่าน้ี
ผมคงยังตอบอะไรไม่ได้ เอาไว้เทา่ น้ีกอ่ นนะครบั ”

“แล้วคุณชายอัครชั เจ้าของเฮเวน อนิ อันดามัน เก่ยี วข้องกับเรอื่ งน้ีมั้ยครับ”
“คุณชายอยู่ในฐานะโจทก์ ฟ้องร้องคณุ วศนิ ขอตัวกอ่ นนะครับ”
แพรวพรรณรายเดินกลับลงไปทีร่ ถกอ่ นใครเพอื่ น โดยมรี า่ งสงู ใหญ่ยืนพิงประตู
รถรออย่แู ล้ว หญิงสาวหันซ้ายหันขวาด้วยความตกใจกลัวใครจะมาเหน็ เธออยกู่ ับเขา
“ไปรถพี่ เอากุญแจมา เด๋ียวให้คนขับรถน้องเพือ่ นไปสง่ ท่านผู้วา่ ฯ ให้เอง”
ไว้เคียง“กคันะ่ ”กอ่ เธนอทย่ีจ่ืนะกกุลญาแยจเปให็น้ไขมา่ อ่ วิดเสอยีอเดอแงล้วโดกย้าวมเีเขก้าษไปมใเนป็นนคั่งในนขรับถเบมนีชซาย์มตัน่าวงัชบาทตจี่ หิ อนด้าเตอาา
รคมิลฝ้ายปี คากนขจยนี ับซโง่ึ คเธ้งหอรลตู้ังอจ่ ามกาทวี่าย่ ค่ืนือกคญุ นแญจ่ปีรถุ่นขนอัง่ งอเยธอขู่ ้าใงหๆ้ลูกน้องแอลกีะอคัคนรขัชอเดงหินัวเขห้านม้าาบนอั่งดกกี ับาเรธ์ดอ
สว่ นตัวเรยี บรอ้ ยแล้ว

“ไปสนามบนิ เลยนะเกษม”

“ครบั นายหัว”

ตาสฟี ้าเข้มเหลอื บดำหันมาจับจ้องเธอเมื่อรถออก แพรวพรรณ-รายขยับ
ตัวอยา่ งอึดอัด เหลอื บตาไปสบกับเขาชัว่ ครแู่ ล้วเมินหนเี สยี ไม่ให้ดูจงใจมากนัก
“เคยไปกาสโิ นม้ัย?” เสยี งห้าวถามอยา่ งเอ็นดูในกิรยิ านั้น มือยกข้ึนพาดเบาะ
ท่นี ั่งแล้วไล้เส้นผมสนี ้ำตาลเข้มของเธอเลน่ เบาๆ จนสาวน้อยนั่งตัวแข็งทือ่ ในอาการ
ตอ่ ต้าน หันมาสง่ สายตาพฆิ าตแลกกับรอยย้ิมบาดใจของเขา

“เคยค่ะ แค่อยากเข้าไปดู เลยลองไปเลน่ สล็อตแมชชนี สองสามครงั้ ” เธอ
เรหาวยกียับดเตขัวาลตะรมงเอื พจ่อื าใกหเ้ธมออื ไขมอไ่ งดเ้จขนาหต้ลอดุงกอัดอฟกันกแรตอ่ยดังรสู้ กึ ถงึ มอื ใหญ่ทด่ี งึ ปอยผมเล่นแผว่ ๆ

“ทเ่ี ฮเวน อนิ อันดามันอยู่ได้ทกุ วันน้ี สว่ นหนง่ึ ก็เพราะกาสโิ นที่เรากำลังจะไป
กันนแ่ี หละ กาสโิ นในเมืองไทยคงจะอกี นานกว่าจะสร้างได้”

“คราวน้บี อกได้รยึ ังคะ ว่าเราจะไปที่นั่นกันทำไม”
“อย่าใจร้อนสิ เด๋ยี วไปถงึ แล้วกร็ ้เู อง เราอาจจะมาขอบใจพ่ที หี ลังตอนนั้นก็ได้ พี่

จะรอ”

ตาดำขลับเหล่มองคนพดู จากคำตอบดังกล่าว แล้วนกึ ถึงการระเบิดโทสะของ
วศนิ หญิงสาวจงึ หันมาจ้องเขาเต็มตา “นายวศนิ โกรธมากทร่ี วู้ ่าทา่ นวรเทพอยกู่ ับ
คุณชาย”

“แล้วทำไมเขารวู้ า่ อาเทพอย่กู ับพ่ลี ะ่ อ้อ...” ชายหนุ่มตอบคำถามด้วยตัวเองเมื่อ
เหน็ สหี น้าของเธอ สหี น้า...ที่เข้ามาสงิ สอู่ ยใู่ นใจและสยบความทะนงตนวา่ เขาน้ันไมเ่ คย
ตกอยใู่ ต้อำนาจของสตรใี ดได้ชะงัดนัก

ตอนน้ีแค่มองเธอ เขากร็ ้สู กึ ถึงความหวานล้ำฉ่ำช้นื ท่ีปลายล้นิ รสชาติชวน
มัวเมาที่เขาเคยได้สัมผัสแตะต้องอยา่ งลึกซ้งึ และเชอ่ื เถอะว่า ถ้าเขาได้อยู่กับเธอสอง
ต่อสองนานพอ การควบคุมตัวเองของเขาคงจะถูกแผดเผามอดไหม้

ลงนรกไปเลยไอ้ความอดทนน่ะ เขาจะครอบครองเธออยา่ งท่ีใจอยากจนเต็มอิม่
สมกับท่ตี ้องอดทนราวกับรอคอยเธอมาแล้วชัว่ ชวี ติ ชายหนุม่ สา่ ยหน้าอย่างออ่ นใจกับ
ตนเอง เพราะความจรงิ แล้วท้ังคู่ได้อยดู่ ้วยกันไม่ถงึ เดอื น

“เพราะอยา่ งน้ีเองใชม่ ้ัยถงึ ไม่ยอมอยู่ท่ีบ้านทา่ นผู้ว่าฯ รา้ ยข้นึ ทกุ ทนี ะเรา”
“ทำไมถงึ เป็นอย่างนั้นละ่ คะ คณุ ชายบอกวา่ จะเล่าความจรงิ ทกุ อย่างให้ดฉิ ันฟัง”
“เราจะรับผดิ ชอบพ่รี เึ ปลา่ ละ่ ?” หางเสยี งห้าวนมุ่ นวลหยอกเย้าเม่อื ทวงถามข้อ
แลกเปลี่ยน พงึ พอใจทเี่ ห็นวงหน้าเนยี นใสข้นึ สแี ดงเรอ่ื บนโหนกแก้ม แต่เธอก็ไม่เมนิ
หลบ
“กต็ ้องดูกอ่ นสคิ ะ วา่ รบั ผดิ ชอบแล้วจะคุ้มรเึ ปล่า”
เสยี งหัวเราะลั่นดังตามมาหลังจากฟังคำตอบของเธอ “ก็ยตุ ิธรรมด”ี
“ใช้เวลานานม้ัยคะ กวา่ จะถึงกาสโิ นที่วา่ ?”
“ไม่ถงึ ชัว่ โมง เราโดยสารเครอ่ื งบินเลก็ ของกาสโิ นไปลงทส่ี นามบินบนเกาะ”
“แตด่ ฉิ ันไม่ได้เอาพาสปอร์ตมา ไมท่ ราบว่าจะต้องเดนิ ทางออกนอกประเทศ”
“ไม่มปี ัญหาหรอก เด๋ียวให้คนท่ขี ับรถทา่ นผ้วู า่ ฯ ไปสง่ คนื หยบิ มาให้ น้องเพื่อน

โทร. บอกภรรยาของท่านผ้วู ่าฯ ไว้สิ ที่เหลอื พจ่ี ะจัดการให้เอง เราพอมีเส้นสายทดี่ ่าน
ตรวจคนเข้าเมืองอยูบ่ ้าง”

“อ้อ! เงินซอ้ื ได้ทกุ อยา่ งสนิ ะคะ”
“กไ็ มถ่ ึงขนาดน้ัน แค่เกอื บทุกอยา่ ง หรอื เรารงั เกียจเงนิ ของพี”่
“ดฉิ ันรงั เกยี จถ้าเงนิ ได้มาด้วยวธิ ีการสกปรกมากกวา่ ”
ชายหนมุ่ ไม่ตอบคำถามนั้น มีเพยี งรอยย้ิมน้อยๆ ที่มุมปากและมอื ที่ยังคงไล้ผม
ขหใหนอญง่มุ เข่สธ้าาองวเตเลดัวน่ นิ ไแมทผย่ าว่งอมเมบาอาถธงึ ิบสานแยพาใมรหบว้ฟนพิ ังใรรนณจอนกีรไาคมยร่คเงึ่อิดชงจัว่กะโ็เมสตงน็มตใไ่อปจมกดั้าบวยกหคาญรวลิางบูมสไคาลวดิ ้แขสผอับ่วเสปๆนดิ ใใแชนบ้สหบัญัวนทญั้นีห่ านณุ่มสโรรอา่ มงง
ม่ิงเพื่อใชบ้ รกิ ารโทร. ข้ามแดนอัตโนมัตจิ ากโทรศัพท์ มือถอื รอพาสปอร์ตของเธออีก
ราวสามสบิ นาที และออกเดินทางหลังจากนั้น

กเลธาดอสลรโิ ง้จนู าชบกเ่อาฟ่ืกยดอ่ืาสัรงงสอซฟำงง่ึูมรโเัวป่งมคจิดงัวง่.ต.เา่.ัวกมมอืีคาบนแไเดไพป้ทเ็นมรยวือ่อขพัไนนมรดเ่รกงับณ่ีปนิ หที ไรนปีผ่าง่ึยเ่าลในเนน่งมยเหอาหลเชนาแยย้ีาตแข่จส้ นึ หำนนมนลวอง่ึ ้นางในสนผบง่ิ้สูมกาถาท่อเายตสนื่ออรก้าปนางีสมอีโแิลนตังตจ่กะา่ างเรพปขม่ิรอะขงเ้ทึนสถศไมซาน่มง่ึ ี
เจรญิ จรงิ ๆ เรยี วปากบางเม้ม เพราะพอรวู้ ่าหนุ่มรา่ งใหญ่ข้างตัวมหี ุ้นอยูท่ ีน่ ่ี

ธรุ กิจอนื่ อาจซบเซา แตด่ ูเหมือนธุรกจิ ท่เี กยี่ วข้องกับกิเลสของมนุษย์ ไม่เคยขาดลกู ค้า
เชน่ เดยี วกับเงนิ ทองมากมายท่ีสับเปลี่ยนหมุนเวียนอยู่ในแหล่งอโคจรเชน่ น้ี

“โดมนิ กิ จัดห้องพักให้เราพักด้วยกัน” หนุ่มท่โี อบเอวเธอเดินเข้ามาในโรงแรมหรู
ราวกับโรงแรมหกดาวบอก โดยมบี อดกี าร์ดชาวตา่ งชาตไิ ปเชก็ อนิ ให้

“ดิฉันจะนอนคนเดยี ว” หญงิ สาวก้มลงมองมอื อุน่ ที่ไม่ยอมละจากตัวเธออย่าง
หนักใจ กอ่ นท่จี ะขมวดค้ิวเม่อื ได้ยินชอ่ื โดมนิ ิก

“วันน้ันดฉิ ันเหน็ เพลนิ ทีร่ สี อร์ตของคุณชาย”
“เพลิน?” อัครัชก้มลงมองเธองงๆ กับการเปลยี่ นเรอ่ื งกะทันหัน
“พชิ ญดารา ลูกพล่ี ูกน้องของดิฉัน หลานสาวคนเดียวของคุณพอ่ ยังไงละ่ คะ

เขามาทำอะไรกับโดมนิ ิก?”

“ไมร่ สู้ ิ พไี่ มไ่ ด้ถาม”
ค้วิ เรยี วสวยขมวดมากข้ึนกว่าเดมิ ด้วยความกังวลใจ เพราะจนถึงบัดน้เี ธอก็ยัง
ญตบิอดาตกตขค่ิอพุณองิชพเญธอ่ อดกาก็ ไรมลา่ไใัวมชท่ไญ่่าดนา้ ตเปโิพท็นน่ี รห้.อว่ งงไฝปั่งทเขาใงจาหทนอจี่ ึกพะอมักยาทสาี่อกนเตใมอ่จรวกิ “า่ าขอกัอคใ็ ครหชัุย้ฝกกาัไ็กบมขโ่ถด้อนมคัดินวเกิาพมไรดเอา้มะาั้พยไวคชิ ้ทะญุก?ด”คารรงั้ าเปจน็ ะ
“เขาไมอ่ ยู่ พอเสรจ็ งานถา่ ยแบบของทารา่ เขาก็กลับนิวยอร์กไปแล้ว เห็นว่าจะ
ไปลอ่ งเรอื ตอ่ ”
“ง้ันเอาเบอร์โทร. มาค่ะ”
“ต้องถามเขากอ่ น วา่ จะให้มั้ย” เสยี งห้าวตอบอย่างผอ่ นปรน แตค่ ำตอบ ณ
ขณะนั้นคอื ‘ไม่’ แล้วหันไปรบั คยี ์ การ์ดมาจากมอื ของบอดี-การ์ดซงึ่ เข้ามาแจ้งเรอื่ งห้อง
พัก “ไปกันเถอะเรา”

“เราจะกลับกันวันน้ีเลยรเึ ปล่าคะ ดิฉันไม่มีเส้อื ผ้าเปล่ยี น”
“เส้อื ผ้าคอ่ ยหาซอ้ื เอาใหม่ พีส่ งั่ เอาไว้ให้เขาหาชดุ ข้ึนไปให้น้องเพ่ือนเปล่ยี นเย็น
น้แี ล้ว ว่างๆ คอ่ ยลงมาเลอื กด้วยตัวเองนะสวีตต้ี เราจะค้างสักคืนสองคนื ถ้ามคี วาม
คืบหน้าที่กระบ่ีเด๋ียวพีจ่ ะให้คนเกบ็ ข่าวเอาไว้ให้”
“คณุ ชายจะให้ดฉิ ันสัมภาษณ์ พิเศษใชม่ ั้ยคะ?” เธอตะลอ่ มหลอกถาม หากเขา
ยอมให้สมั ภาษณ์ คอลัมน์ ของเธอกจ็ ะสมบรู ณ์ อยา่ งทีไ่ ม่มีหนังสอื พมิ พ์ ฉบับไหนได้ขา่ ว
ระดับเอ็กซ์คลซู ฟี น้ี
ได้กลนิ่ แไคอ่คดดินิ .แ..ละอการลมนิ่ ณห์ญทข่ี้าอนุ่ ันมัสวดขอชนงื่ นักขตา่ วากสาลวมกโ็เตรดม่ิ ำแขจลม่ ับกจรับะจจ่้าองงเหเขมาอืเปนน็ ทป้อรงะฟก้าาหยลวังิบฝวันบ
ราวกับจะสะกดจติ ให้ชายหนุม่ ยอมรบั ปาก
หากแต่เป้าหมายของเธอทำให้คดิ หนัก “ก็ข้นึ อยู่กับว่าสมควรให้สมั ภาษณ์ รึ
เปล่า”
“สมควรสคิ ะ รสี อร์ตของคุณชายจะได้ดังข้ึนไงล่ะ”

“เราคงไม่ได้อยากสัมภาษณ์ พี่เรอ่ื งรสี อร์ตอย่างเดียวหรอกมั้ง”
“ก็ใช.่ .. คุณชายจะได้ช้แี จงเรอื่ งคดบี ุกรกุ ป่าด้วยไงละ่ คะ” จอมงกบอกอยา่ งเอา
บญุ เอาคุณ

“พี่ไมค่ ่อยสนใจเทา่ ไหร”่
“แต่ดิฉันสนใจ” ชกั โมโหเมอื่ เป้าหมายเล่นตัวเกนิ เหตุ
“ข้อแลกเปล่ยี นงา่ ยๆ เท่านั้น อันดับแรกก็รับผิดชอบพีซ่ ะก่อน อยา่ งท่ีสองก็
แทนตัวเองว่าเพ่อื นแล้วเรยี กพีเ่ หมอื นเดิม”
“แตค่ ณุ ชายยังไมอ่ ธบิ ายตัวเองเลยนะคะ”
“เราจะได้รบั คำอธิบายท้ังหมดในวันสองวันน้ีแหละ พีค่ ดิ วา่ วธิ นี ั้นน่าจะดีกวา่ ”
“โอ๊ย! เลน่ ตัว เง่อื นไขเยอะแยะเหลือเกิน”
“ไม่เอากต็ ามใจ พไ่ี มช่ อบบังคับใจใครอยู่แล้ว” ชายหนมุ่ วา่ พลางเปิดประตแู ล้ว
ดันแผ่นหลังบอบบางให้เข้าไปในห้องกอ่ น
“งั้นบังคับเค้าทำไมล่ะ” หญิงสาวท้งิ เป้ทห่ี อบห้วิ มาด้วยลงบนพ้นื ดังตุ้บ แล้วหัน
มาประจันหน้ากับเขา
“กเ็ ราบอกวา่ อยากขอโทษพ”่ี อัครชั ก้มลงเก็บเป้ของเธอแล้วเดนิ ตามรา่ งเพรยี ว
ที่หันขวับเดินกลับเข้าไปในห้อง ตามองสำรวจรอบตัวอยา่ งระแวดระวังด้วยความ
หวาดหวัน่ ที่อบุ ัตขิ ้ึน แต่รักษามาดเอาไว้เต็มทจี่ นชายหนุ่มต้องกลั้นย้ิม
“ฮึ่ย! เค้าไม่ได้อยากจะขอโทษแบบนั้นซะหนอ่ ย” เจ้าตัวแทบจะกระทืบเท้าเมื่อ
ปพชา้รนื ยะกจห่อำนตนมุ่ัวหวขนาอง้างเนปเั้ขน้ขาองเปเธ็นอแธลลรง้รวบมถนชอโาดซตเใิฟสนอ้าื ใทนหกุ อ้เสรกยีถอบาอนรกอ้กดยา้วรณยท์โดว่แยงมทม้แา่ีกตเปร่คะ็นวเปาธม๋ราเปรสม่า้อืเชถผา่อื ้ตานขอิ อนันัง่นเเปกขน็ ด็าวพ้วารยงสอวยรบู่ รนค์
“เรอื่ งมันแล้วไปแล้วนา่ สวีตต้ี อาบน้ำกันเถอะ พร่ี ้อน” น้ำเสยี งห้าวเชญิ ชวน
ไม่ร้รู อ้ นร้หู นาวกับความโกรธของเธอ
“ดฉิ ันจะเอาห้องสว่ นตัว”

ไดห้านนกใน็ย“ังกซไ็นหงึ่ ไวมี่ ง”ีเตมยีหเี้งอลคงศงิสนไว่ซัยนซทต์ส่ีไัวมขี ..่บา.วขรสอสิ ะงทุ อเธรา์ อิาดยวเใู่าตนงียเนดง้ำ่นใเหสเปญยี น็ ง่ขสนเงมา่าดื่ออนยช้ันู่กายลหานงน้หอุ่ม้งอบเง้พยุ ่ือใบน้ใจหะ้เนธออดนูหด้อ้นิ งขนนอานด
“ดฉิ ันไมช่ นิ กับการนอนรว่ มกับคนอืน่ ”
“พ่ไี ม่ใชค่ นอื่น จะนอนแยกห้องทำไมให้มันวุ่นวาย”
“จ่ายค่าห้องเองกไ็ ด้” เธอเสนออยา่ งลังเลใจ ดจู ากสถานทีแ่ ล้ว ค่าโรงแรมคืน

หน่ึงคงทำให้ขนหัวลกุ แตค่ รน้ั จะไปพักทอี่ น่ื กค็ งไมส่ ะดวก
“นอนด้วยกันนแี่ หละ ไม่งั้นกไ็ มม่ กี ารสมั ภาษณ์ อะไรท้ังน้ัน”
เมือ่ อีกฝา่ ยเอาสง่ิ ท่ีเธอต้องการเหนือสง่ิ อ่นื ใดในตอนน้ีเข้ามาลอ่ ตากลมโตเลย

กลอกไปมาอย่างใช้ความคิด ท้ายสดุ กย็ อมพยักหน้ารับหงกึ ๆ ถึงจะไมช่ อบใจ แตส่ ง่ิ ท่ี
เสยี ไปแล้วยอ่ มเรยี กคืนมาไม่ได้

และ... ในเมือ่ เสยี ไปแล้ว กส็ มควรหาประโยชน์ จากการสญู เสยี น้ใี ห้เตม็ ที่

22

กระชากหน้ ากากผ้ ู บงการตั วจริง

อัครชั ออกมาจากห้ องน้ำด้ วยผ้ าขนหนผู ืนเดียวพันรอบเอว รา่ งเพรยี วท่ยี ังอยู่
ในชดุ เสอ้ื ผ้าครบนั้นสลัดรองเท้าข้นึ ไปนอนควำ่ หน้าทำงานอยบู่ นเตยี งกับโน้ตบ๊กุ ของ
ตนเองเรยี บรอ้ ยไปนานแล้ว มชี ดุ ราตรสี ั้นแขวนอยูห่ น้าตู้ ซงึ่ ร้านเสอ้ื ผ้าด้านลา่ งคงข้ึน
มาสง่ ตามทเ่ี ขาสัง่ ฮเิ ดกิเอาไว้

“ทำอะไรน่ะเรา?”
“โหลดรปู กับถอดคำให้สัมภาษณ์ ขา่ วของวันน้คี ะ่ ”
“ข้างๆ มโี ต๊ะทำงาน คอมพ์ พีซกี ับเครอื่ งถ่ายเอกสาร แล้วกเ็ ครอื่ งแฟกซ์ถ้าเรา
อยากใช้ น่าจะสะดวกกวา่ โน้ตบุ๊ก”
“ขอบคณุ ค่ะ” เธองึมงำตอบ ไม่ได้หันมามองเพราะกำลังอนิ กับการเขยี นคอลัมน์
ของตนเอง
“หวิ รเึ ปล่า?”
“ยังคะ่ รอได้อกี สักพัก”
“ขยันอยา่ งน้ี แต่งงานกันแล้วจะมีเวลาไปฮันนมี ูนกับพร่ี เึ ปลา่ ?”
ทองข้ึนคมำาถคารมอ่ นม้ันทดับังอบยดขู่ เ้บางยี หดแู ลลงะมทาำบในห้ตเธัวอเธขอนซลง่ึุกนเกอรนยี พวังเพพารบาะรแา่ ลงแะฝกังรจง่ กมำกู ยโำดส่งนีล้ำงตบานลแก้ม
นมุ่ แรงๆ ตัวเขายังมไี อเย็นจากน้ำและกลน่ิ ของสบใู่ หม่ๆ ผสมกับกล่ินเฉพาะตัวของ
ชายชาตรที ำให้เลอื ดลมสาวสบู ฉีดจนแก้มเนียนร้อนวูบ
“ดิฉันยังไม่ได้รบั ปากว่าจะรบั ผิดชอบคุณชายซะหน่อย” หญงิ สาวเอยี งคอหนี
หัวใจเต้นตึกตักจนกลัววา่ เขาจะได้ยินเมอื่ ชายหนมุ่ เอ่ยถงึ ‘การแต่งงาน’

“ง้ันรอมีลกู สักคนสองคนแล้วคอ่ ยแตง่ ก็ได้ เด๋ยี วน้ีเขาทำอยา่ งน้ันกันเยอะแยะ”
“ดิฉันไมใ่ ชฝ่ รงั่ !” หน้าเรยี วออ่ นใสชักจะไมส่ บอารมณ์ เมอื่ นึกภาพตัวเองใสช่ ดุ
แตง่ งานท้องยน่ื ออกมา ตัวเธอนะ่ ไมเ่ ท่าไหร่ แต่แม่ศรคี วานหายาลมแน่ๆ แล้วคณุ พอ่
จะเอาหน้าไปไว้ทไ่ี หน?
“อ้าว แล้วจะเอายังไงล่ะ สวตี ต้ี เราอย่กู รงุ เทพฯ พอ่ี ยกู่ ระบี่ แถมต้องบนิ ไป
ไหนมาไหนบ่อยๆ เปลย่ี นงานดีมั้ย?”
ไมไ่ ด้ถามเฉยๆ แตใ่ บหน้าสากระคายนดิ ๆ ท้ังทีเ่ พงิ่ โกนหนวดเคราออกกำลังซกุ
ไซซ้ อกคอและบา่ ไหลด่ ้วยลลี าเนบิ นาบ เย้ายวนไรค้ วามละอาย เขากำลังปลกุ เรา้ เธอ
ให้ตายส!ิ และรา่ งกายของเธอกำลังมปี ฏกิ ิรยิ าตอบรับ
“ดิฉันชอบเป็นนักขา่ ว เรอ่ื งอะไรจะเปล่ียนงาน” ตอบเสยี งแปรง่ ใจไมอ่ ยู่กับ
เน้ือกับตัว โดยเฉพาะเมอ่ื รา่ งของเธอถกู พลิกออกจากโน้ตบ๊กุ ให้นอนหงายลงบนเตียง
อกี ด้าน รสู้ กึ ถงึ ยอดทรวงที่พุง่ ดันเน้อื ผ้าบางๆ จนอยากครางออกมา
นเ่ี ขาทำบ้าอะไรกับเธอ เหตุใดเธอไม่ดันเขาออกไป และบอกให้เขาไปลงนรกซะ
แต่สง่ิ ทีเ่ ธอทำก็คือการมองกล้ามเน้ืองดงามน่าลูบไล้และอยากยกมือข้ึนไปแตะต้องมัน
“งั้นกย็ ้ายมาประจำท่ีกระบ่ี แทนนายธรี ภพนัน่ ก็คงได้ละม้ัง”
ข้อเสนอน้ันน่าสนใจไม่น้อย แตว่ า่ ... เธอกำลังเจรจาตอ่ รองอะไรกับเขาอยูล่ ่ะ
เน่ยี !

แพรวพรรณรายเลียรมิ ฝปี ากอยา่ งงุนงงกับตนเอง ความคิดเรมิ่ ออกนอกลนู่ อก
ทางเมอื่ มือแกรง่ ลูบสขี ้างเบาๆ รา่ งใหญ่กำยำทเ่ี รมิ่ อุน่ ครอ่ มอยูด่ ้านบนให้ความร้สู กึ
คล้ายเธอกำลังจะถกู ตะปบด้วยพยัคฆ์ ร้าย โดยเฉพาะยามทีด่ วงตาสฟี ้าเข้มกวาดมอง
ใบหน้าและลำตัวของเธอซงึ่ ทำหน้าที่ได้ดไี มแ่ พ้มอื สากระคายของเขา

“คุณชาย ลงไปจากตัวดิฉันเด๋ียวน้ีนะ”

“พอ่ี ยากรกั น้องเพอ่ื น มันนานเหมือนเป็นปมี าแล้วนะสวตี ต้ี พี่หวิ เราเหลือเกิน”
เปขิดาปกา้มกลนงมุ่บชอน้ืกรทมิี่เผหยู อขแ้ึนลด้ว้วเลยื่อคนวาปมาตกนื่ซตง่ึ เะพลิง่ ึงเอจรยจา่ งาถส้อนยิทคแำนทบท่ี แำนให่น้เธออ้าปากค้างเคลอ่ื นมา

ความคดิ ของเธอชะงักกกึ เพราะการเรยี กร้องจากปากได้รปู จัดเจนทดี่ งึ เอาสติ
สมั ปชัญญะให้หล่นหายไปชวั่ คราว

ชวั่ คราวหรอื ... เธอสงั หรณ์ ใจวา่ เธอไม่อาจหลดุ พ้นจากอำนาจของเขาชัว่
นิรนั ดร์ตา่ งหาก

หญิงสาวปล่อยให้ล้นิ ร้อนๆ ซกุ ไซ้เข้ามาจับจองล้ินเล็กสชี มพนู ุ่มนิ่มแล้วดดู ดงึ
สำรวจไปทั่วโพรงปากหอมหวาน นำพาความซา่ นสยวิ จนมอื ขาวเลอ่ื นข้นึ พยายามดัน
บ่ากว้างตงึ แน่นให้ถอยหา่ งอย่างงมุ่ ง่าม กอ่ นที่เธอจะสอดไซม้ อื เจ้ากรรมเข้าสเู่ รอื นผม
สนี ้ำตาลเข้มดกหนาของเขาแทน

“ไม่นะคะ เราจะ...ไม่ทำมันอีก ไมใ่ ชต่ อนน้ี”
“เราจะทำแนๆ่ พรี่ อจนแต่งงานไม่ไหว”
“แต่คณุ ชายยังไม่เคลียร์ตัวเอง”
“พี่จะทำ แตต่ อนน้พี ีต่ ้องรักเรากอ่ น อยา่ ขัดพเ่ี ลยนะสวตี ต้”ี เขาเงียบเสยี งไป
ชวั่ คราวเพราะก้มลงจูบเธอตดิ ๆ กันจนสาวน้อยหอบสะท้อน
ได้ขนาด“อไยหนาก..ก.”ลนเื ขกากิน้มเรลาเงขก้ารไะปซทบิ ั้งสตงิั่วที่เฝขังาตตั้วอเงอกงาเรขท้าำไจปนในแตก้ัมวเใรสากรล้มู า้ัยยวเปา่ เน็ รสาทจี ำัดใขห้น้ึพที่ทันรมตาาน
ตากลมโตขยายไปกับคำพดู ของเขา ขนทกุ เส้นในกายของเธอลุกพรบึ ใน
ปฏิกิรยิ าตอบสนอง เส้นเลอื ดราวกับมเี ปลวไฟบางอย่างหลอ่ เล้ยี ง และเม่อื มันพุ่งฉีด
เข้าไปในอวัยวะต่างๆ ทัว่ รา่ งกาย หญิงสาวกร็ ้สู กึ ถงึ ความเรงิ รา่ รอ้ นรมุ่ และหาญกล้า
อยา่ งแปลกประหลาดคล้ายกับอยากให้เขาแตะต้องสมั ผัส กระทำทกุ ๆ อยา่ งท่เี ขา
ต้องการบนเน้ือตัวเธออยา่ งทเ่ี ขาได้บรรยายเอาไว้ไมม่ ีผดิ เพ้ียน
อะไรกับโอผย้ชู !ายปเปีศน็าจครรางั้คทะสี่ตอนงไเหทนา่ นมั้ันนสเองิ งสนเู่ ธะอ...กัเนสนยี ะงหแนพง่ึ รตวักพเตรรือณนขรา้นึ ยมานด่เี้วธยอคเพวงิา่ มกอำลับังอจาะยมี
โอ๊ย! แล้วจะสนทำไมกันล่ะ ยังไงเธอก็หลงรกั เขาไปแล้ว คงไมม่ ีทางปลอ่ ยให้
ผ้ชู ายคนน้ีรอดมือไปได้อยูแ่ ล้วไมใ่ ชห่ รอื ยะ แล้วคิดดูว่าถ้าเธอผูกเขาเอาไว้ด้วยใย
เสนห่ าจนเขาติดใจหลงใหล เธอต้องการอะไรเขากจ็ ะต้องยอมแนๆ่ ไหนๆ กเ็ สยี ไป

แล้ว ทำไมถึงจะโง่หวงเน้อื หวงตัวอยูไ่ ด้ นา่ จะใชม้ ารยาหญิงให้เปน็ ประโยชน์ เต็มท่ี
“ตกลงนะ สวตี ต้”ี เสยี งวอนขอแหบพรา่ แต่มือเรม่ิ แกะกระดมุ เสอ้ื ของเธอออก

โดยที่ตายังจับจ้องใบหน้าเนียนใส ราวกับกำลังรา่ ยมนตร์แผดเผาการควบคมุ ตนเอง
ของเธอ

“คณุ ชายจะยอมให้สัมภาษณ์ แล้วใชม่ ้ัยคะ?”
“ทกุ อยา่ ง นะจ๊ะ” ตอนน้ถี ้าเธอบอกให้ไปลุยไฟในนรกเขากค็ งจะรบั ปากท้ังนั้น
ขอเพียงเธอยนิ ยอมให้เขาถาโถมบ้าคลัง่ อย่ใู นตัวเธอ สมกับทีเ่ ขาร้อนรมุ่ หื่นหิว
ราวกับตดิ ยาหลังจากได้ชมิ ออร์เดิร์ฟเพยี งคร้งั เดยี ว
ใบหน้าคมสนั ก้มลงมาใหมเ่ มื่อดงึ เสอ้ื ออกจากรา่ งกลมกลงึ ซง่ึ เปลีย่ นเป็นสชี มพู
เรว็ ทันใจ แล้วเรมิ่ พรา่ งพรมรอยจูบรอ้ นรมุ่ ลงบนเน้ือตัวผ่องหอมหวานอย่างกระหาย
แพรวพรรณรายหอ่ ตัวเข้าหากัน เพราะถงึ แม้จะใจกล้าแต่กช็ กั จะไมแ่ น่ใจในตนเอง
เธอจะ... ไหวหรอื เปลา่ หญิงสาวห่อปากเข้าหากันเมอ่ื เขาปลดตะขอบราเซยี ร์
ออกไปแล้ว ใบหน้าระคาย และมือสากกระด้างกำลังคลุกเคล้าง่วนอยบู่ นยอดทรวงผลิ
งดงาม พาให้ลมหายใจหอบกระชน้ั
จากครง้ัถแ้ารเปกลไปี่ยไนดใ้ จแตลอ้วนดูนทา่้เี ขทาาจงขะฆองา่ เคธุณอไชหามยเมนาี่ยเฟียทตำอไมนเนธอ้ีสลิ ืมนึกถงึ ‘ผลกระทบ’ หลัง

“คุณชายคะ...”
“พอ่ี ัคร” ชายหนมุ่ แก้ให้ แล้วเล่ือนใบหน้าข้ึนปิดปากเธอด้วยปากอุ่นรอ้ นจนใจ
สาวกระเจงิ โดยท่ีมอื ไมย่ อมหยดุ ทำงาน แม้จะสงั เกตเหน็ อาการเกรง็ ข้ึนมานิดๆ ของ
สาวน้อยในอ้อมแขน ร้ดู วี ่าเธอกำลังกลัวอะไร
จากเธอ“ไพปอ่ี ใัคนรท่สี ดุ เรา...เหพยราุดะกรอ่้ดู นีว่าไขดื้นม้ัยเขคาะเด” นิ หนน้ำ้าเสมายี กงกหวว่าานด้ัหนวจั่นะตร้อบี พงรดู ้วู เ่ามเธ่ืออเขคางยไมอม่มปลี ัะญปญากา
ตอ่ ต้านแน่
“สายไปแล้วละ สวีตต้ี” มือใหญก่ ระด้างจับมอื เลก็ นำไปโอบล้อมเขาไว้จน
สาวน้อยเกอื บสะบัดมอื หนคี วามรอ้ นแรงผะผา่ วซงึ่ เธอไมม่ ีทางกำรอบ มอื หนาซอ้ นทับ

มือนมุ่ นม่ิ เขาย้มิ พรายรา้ ยกาจแล้วเรมิ่ สอนให้เธอขยับมอื
“อยา่ งน้ไี ง สวีตต้ี ถ้าทำถูกวิธีละพจี่ ะยอมตายคาอกเราเลยนะยอดรัก”
วงหน้าเรยี วสา่ ยอยา่ งอับจน ล้ินคับปากจนพูดไมอ่ อก ตาจ้องเป๋งท่ีใบหน้า

เคลิบเคล้มิ ของชายหนุ่ม ก่อนจะร้สู กึ ถึงอำนาจของอสิ ตรเี มือ่ เขาซ้ดี ปากราวกับทรมาน
นักหนา

“ใช่ ทีร่ กั อยา่ งน้ัน...”
นา่ แปลกที่แค่มองเขา เธอกลับเหมอื นรสู้ กึ ถงึ ความสะท้านซา่ นซา่ ของตนเอง
เธอกำลังหลอมละลาย ละลาย...กระน้ันก็ร้ตู ัวว่าเขาดงึ มอื เธอออก กำลังเปล้ืองปราการ
ช้นิ สดุ ท้ายของเธอท้ิงไป ทวา่ ตาดำขลับได้แต่เบิกโพลงจ้องค้างที่ใบหน้าเรงิ โรจน์ เตม็
เปี่ยมไปด้วยราคะร้อนแรงของเขา เม่ือมือเล็กถูกนำให้ไปกอบกุมเขาอีกครงั้ และเธอทำ
ตามคำสงั่ ราวกับถกู สาป
คุณพระคุณเจ้าชว่ ย! เธอไม่เหน็ ร้เู ลยวา่ มันจะ...อยา่ งน้ี มนิ า่ เธอถงึ เจบ็ ราวกับจะ
ขาดใจในครง้ั แรก!!
“น้องเพือ่ น เยี่ยมจรงิ ๆ สวีตต้”ี
“พ่อี ัคร เพ่อื นไม.่ ..” เธอกำลังจะประท้วง นายหัวหนุ่มกด็ งึ มือเลก็ ออกจาก ‘เขา’
อยา่ งละมนุ ละมอ่ มแล้วยกสะโพกเตม็ ตึงในมือข้ึนมากอ่ นจะก้มหน้าลงไป
และเขา... ก็ทำให้เธอหลอมละลายมากข้นึ กวา่ เดิม หญงิ สาวเปล่งเสยี งคราง มอื
ทต้ัึกงเตสว้นงผคมวสามน้ั หๆอมบหนวศานรี ษอยะไา่ ดง้ดรปดุู เันมทอ่ื วป่าาจกัดรเอ้ จนนครอบลงจบนนโลคกวาขมออง่อเธนอลแะทมบุนระเดบื่มดิ ลอ้มิอชกมเิ ปร็นส
เสยี่ งๆ ได้ยนิ เสยี งกรดี รอ้ งราวกับไม่ใชเ่ สยี งของตนเม่อื รสู้ กึ ว่าตัวเองกำลังหลั่งรนิ
เธอไม่รวู้ า่ หลงลมื ตนอยนู่ านขนาดไหนเม่อื รา่ งกำยำด้วยกล้ามเน้อื เปน็ ลอน
เคล่อื นข้นึ มาทาบทับรา่ งนุ่มนม่ิ สอดมือชอ้ นใต้หัวทยุ ของเธอเพอ่ื บดจบู หวานฉ่ำ มอื
ใหญอ่ กี ข้างกดต้นขาของเธอแนบหน้าอก กอ่ นจะพงุ่ ทะยานมาข้างหน้า
“ฮ้อื ...” เปลือกตาบางใสปดิ สนิทพร้อมเสยี งกรดี รอ้ ง
รา่ งละมนุ มือสัน่ ระรกิ น้ำตาคลอ เม่อื รสู้ กึ ว่าตัวเองถกู เหยยี ดขยาย ตอกตรงึ

ฝแตังค่แนรั้ง่นนด้เี ้วปยน็ คคววาามมแเจกบ็ รงท่ รไ่ี อ้มน่มอีระะอไรุ มาถเทูกยีคบรอไดบ้ คครวอางมลเกจึ ็บล้แำจบนบจทะรหมาายนใทจห่ี ไมวอ่านอแกหลมเธอซเา่ จนบ็ ใ.จ..
ซบั น้ำต“าพทข่ี ่ีรวอ่ งโทรนิษลงนจ้อากงหเพาง่ือตนานอย่ารา่ กั งเจอนาพออ่กี ดเอใาจใไจม่ไหว”ซกุ พซูดบเอสยยี อู่งหย้าา่ วงแนหั้นบจพนรเาธ่ อกย้มอลมงเปจดิูบ
เปลอื กตาข้นึ

“ถ้าไมไ่ หวให้บอกพนี่ ะ สวีตต้ี”
รทู้ ัน แลแ้วลจ้วะเมขายบ้อื อนกตอัวะมไราขก้ัานงตหอนน้ากน่อ้ี! นจะตเปาดลำี่ยขนลเับปถ็นลใึบงใหสนจ่ ้านบหดิ นเบุ่ม้ครลา่ ง้าใยหถญกู ห่ทัรวมเราานะออยยา่่างง
หนัก

มอื อ่นุ สอดเข้าใต้ข้อพับเข่าทั้งสองข้างของเธอ กอ่ นทีก่ ายแกรง่ จะถาโถม โจน
จ้วง ทา่ มกลางเสยี งหอบหายใจหนักหนว่ งและเสยี งครวญราวกับจะขาดใจทกุ จังหวะท่ี
เขาบุกรกุ เรยี กร้องการตอบสนองจากรา่ งงามซงึ่ ด้ินสะบัด สา่ ยไหวรบั ตามธรรมชาติ ไม่
ประสปี ระสา แต่ทำให้หัวใจของชายฉกรรจ์ เต้นโลด ฮึกเหมิ ยง่ิ กวา่ ท่เี คยเสพสมกับหญิง
ใด

ตาดำขลับหวานเย้ิมของเธอหรป่ี รอื จับจ้องใบหน้าของเขา ดนู ่ารกั น่าหลงใหล
เธอเอียงอาย แตก่ ระน้ันกย็ ังกล้าทจี่ ะสบตากับเขาในชว่ งเวลาแห่งความเรงิ โรจน์ ซงึ่
เรง่ เร้าให้ตัณหาอันดิบเถ่อื นของชายชาตรพี ุง่ ข้นึ สงู ราวกับจะไปถงึ ช้ันฟ้าในบัดเด๋ยี วน้ัน

“สวีตต้ี จ้องพแี่ บบน้ี พีจ่ ะยิง่ หลงเราจนโงหัวไมข่ ้นึ แล้วร้มู ั้ย”
รนุ แรงข“ก้นึ ด็ เพีนร่ะาสะคิคะว”ามปลเ้ืมธอปยีตังกิ กับลค้าวตาอมบเปแดิล้เวผเปยลชง่วเนสคยี ลงคั่งไรคางลก้ซับง่ึ กไมารเ่ หโถมมือกนรสะตหรนคี ่ำนเตใ็มดแนจน่น
รา่ งน้อยโยกคลอน วงหน้างดงามซง่ึ แดงเรอื่ ด้วยเพลิงอารมณ์ สา่ ยไหว

“จำไว้นะทรี่ กั พี่เปน็ แบบน้ีกเ็ พราะเรา... เทา่ น้ัน” เขาก้มลงกระซบิ รมิ หยู ามที่แอน่
รา่ งกระหนำ่ อัดเข้าหาเธอราวกับตายอดตายอยาก จนสาวน้อยพูดไม่ออก ยอมให้บท
พศิ วาสขับเคลื่อนสาดซดั ด้วยความบ้าคลัง่ กระแทกเธอเข้าสจู่ ุดไคลแมกซ์สดุ หฤหรรษ์
ในตอนนั้นเพราะทานทนไมไ่ หว

“เพ่ือน ระ...รกั พ่ีอัคร รัก...เหลอื เกิน” หญงิ สาวลืมตัวสารภาพเสยี งหอบในนาที
ทนัน้่ีนง่ิเอฟงังเธปอลพ้ืมรเอ้ ปมรมรอไปยกยั้บิมคร้าวยามกราจ้สู ทกึ ท่ี อำัศใจหร้เรธยอ์ ทอ่ไียดา้รกบั ครากง่อแนล้วจะหลายมื ตตัวาขไป้ึนจเาหก็นโใลบกหนน้ีด้า้วคยมคาย
ความขายหน้า
“อายอะไรกัน พ่ีรกั น้องเพอื่ น รักจะขาดใจอยแู่ ล้วสวตี ต้ี”

เขาก้มลงมอบจมุ พติ ขอบคณุ ตอบแทนความน่ารักของเธอเนิ่นนานจนเธอคลาย
ความขัดเขิน หัวใจเต็มต้นื เอบิ อาบทว่ มท้นไปด้วยความสขุ สดชน่ื เหมือนเพงิ่ ตายแล้ว
เกดิ ใหม่
จากนั้นกแ็ ทบไร้บทสนทนาเม่ือชายหนุ่มลดขาของเธอลงข้างหนง่ึ โดยท่ีลมหายใจ
ของสาวน้อยยังไมข่ าดห้วงดี แล้วเสยี ดแทรกเข้ามาใหม่สดุ ทางจนเธอสนั่ สะเทอื นไปทั้ง
ตัว รา่ งนุ่มนม่ิ ถกู สัมผัสเฟ้นฟอนจนถ้วนทั่ว พลิกแพลงท่วงทา่ สอนให้เธอเสพเพศรส
อันหอมหวานและตักตวงเอาคนื จนแทบสำลักความสขุ คาอกของจอมเฮ้ียว

ความดมื่ ด่ำแหง่ บทรักดำเนินไปจนเธอตาพรา่ พราย อ่อนเปล้ยี โรยแรงจนจะทน
ไเเขหมางไ่ รห่อื ะจวเบงึจกาดิ กรคกะวแาาทรมเกดสเนิขุรอทอื นอางกกอาเันปยยน็เขาเ้สาวมนยี่ าางเนปๆน็ ครแง้ั ลสะดุไปท้ถายงึ หลาคยวคามรัง้รจ้อนนครระ้าอนสุ จาะดนซับัดเข้ารหา่างเธแกอรยง่าชม้นืที่

“พ่ีมคี วามสขุ เหลอื เกนิ มคี วามสขุ มั้ยสวีตต้”ี เสยี งห้าวครางแนบใบหู แล้วรงั้
เธอข้นึ มาทาบทับ โดยไรก้ ารขัดขืน
เพราะฝแืนพลรืมวไพวร้ไรมณไ่ หรวายพไยมักส่ หนนใ้าจรวับา่ สตัอวเงอคงรจงั้ ะออยย่าใู่งนเสสยี ภไามพ่ไดไห้ น ก่อนจะปิดเปลอื กตาลง
เดียว อยากแตจ่ ะหลับไปอย่าง

“ดูสิ รักพแี่ ล้วก็ท้งิ กันซะง้ัน เด๋ยี วพจี่ ะอาบน้ำให้ น้องเพื่อนจะได้นอนหลับ
สบายตัว”

หญิงสาวครางงึมงำรบั คำ ปลอ่ ยให้เขาลกุ จากไปสกั พักแล้วมาอ้มุ เธอไปวางใน
อ่างน้ำอนุ่ นวดแผ่นหลังบอบบางและบ่าไหล่ขณะทอ่ี าบน้ำให้เธอจนเธอหลับๆ ตน่ื ๆ

หลายครั้ง และหลับสนิทเมื่อรา่ งละมุนซง่ึ ห่อด้วยผ้าขนหนูหลังเชด็ ตัวถูกอ้มุ มาวางลง
บนเตียงนุ่มแสนสบาย มีรา่ งเปลือยเปล่าอบอุ่นซอ้ นทับใต้ผ้าห่มผนื หนาแล้วหลับสนิท
ไปด้วยกัน

แพรวพรรณรายลืมตาข้ นึ อกี คร้งั ภายในห้ องนอนไร้แสงสว่าง มีเพยี งแสงไฟ
จากภายนอกลอดผ่านผ้ามา่ นเข้ามา หญงิ สาวกะพรบิ ตาในความมืดแล้วผุดลกุ ข้นึ เม่อื
นกึ ออกวา่ ตัวเองอยทู่ ไ่ี หน มือขาวควานไปบนทน่ี อนจงึ ร้วู า่ เธอนอนอยู่คนเดียว
เคหล็นำวเป่าดเิ คปโ่อ็นคยมเวยไลังฟชาหเัวก่ัว!อืเตบถยี สึงงอาแมยลทา่้วงุม่ จไแรึงลกล้วย็กุ ังขอ้นึ ายมเาหกลอือยบดู่ ตีทาเ่ี มพอรดงิ นไปาฬกับกิ เาขพารเาสยยี นข้ำนบานดโนต้ัน๊ะหัวหเญตียิงสงจาวึง

“ไปไหนของเขานะ ไม่ยอมปลกุ ” รา่ งเพรยี วขยับตัวลุกพร้อมอาการนว่ิ หน้านดิ ๆ
ผวิ แก้มแดงเรอื่ ข้ึนเมอื่ หาคำตอบให้อาการออ่ นเปล้ยี คล้ายกระดกู จะละลายได้ แตถ่ งึ
อย่างน้ัน เธอก็สดชน่ื จนอยากออกไปย้ายภูเขาท้ังลูกหลังจากได้นอนเตม็ อิ่ม

มีโน้ตแผน่ เล็กวางอยู่หน้ากระจก เขียนเป็นภาษาอังกฤษตัวอักษรเน้นหนักตวัด
นดิ ๆ ถกู ทับอยู่ใต้ขวดน้ำหอมผู้ชาย

‘พีล่ งไปรับรองแขกท่กี าสโิ น จะกลับข้นึ มาตอนดึก ตนื่ แล้วสงั่ อาหารค่ำข้ึนมากิน
หรอื ถ้าคดิ ถงึ กโ็ ทร. หาพที่ เ่ี บอร์เดิมนะสวตี ต้ี... รกั น้องเพ่อื น’ ข้อความลงท้ายสั้นๆ ทำ
เอาคนอ่านหน้าแดงจัด หัวใจพองฟดู ้วยความสขุ คล้ายฟองเบยี ร์สดทีล่ ้นขอบแก้วออก
มา

ย่ีสบิ นาทตี ่อมา รา่ งอรชรจงึ อาบน้ำเสรจ็ ออกมาแต่งตัวด้วยชดุ ราตรใี หม่ทเี่ พิง่ ได้
มา ตั้งใจจะลงไปหาอาหารกนิ ด้านลา่ งคนเดียวและสำรวจสถานที่ไปด้วยโดยไม่มคี นคมุ

สบิ ห้านาทตี ่อมา สาวน้อยในชดุ เดรสส้นั สนี ้ำเงนิ เข้มเกือบดำ จึงเดนิ ถือกระเป๋า
แแลบะบโหทนรศีบพัตัวท์ปมลอื วิ ถลืองรมนุ่ าลด้า่าสนดุลซา่ งงึ่ สใานมากรรถะใเปช๋าเ้ ปม็นเี พกยี ลง้อเคงถรด่ายิตรกปู าแร์ดละอเคัดรเอสื่ งยี สงำไอดา้ดงีพสออสงสมาคมวชรน้ิ
กรณที ี่ไมต่ ้องการงานระดับมืออาชพี

แพรวพรรณรายลงไปยนื แลกเงนิ ท่ีหน้าเคาน์ เตอร์ หญงิ สาวเคาะน้วิ ไปมาพลาง
มองไปรอบๆ ระหว่างท่เี จ้าหน้าทกี่ ำลังทำงาน พลันดวงตาดำสนทิ ก็จับภาพรา่ งท้วมมี
สง่าราศใี นชดุ สทู ลำลองกำลังเดนิ ผา่ นประตูห้องโถงขนาดอลังการก่อนทจ่ี ะเข้าสสู่ ถาน
กาสโิ น เคยี งข้างด้วยรา่ งสงู ใหญข่ องชายหนมุ่ ซงึ่ นอนกกกอดเธอมาตลอดท้ังบ่าย

“เสรจ็ รยึ ังคะ?” หญงิ สาวรบี หันไปเรง่ เจ้าหน้าท่ีซง่ึ สง่ เงนิ มาให้ทันทีราวกับรใู้ จ
มเธอี อีกพคึมนพขำ้าขงอหบลคังณดุ เู หพมลอืางนเกจะบ็ เเปงนิน็ ผใสู้ตก่ ิดรตะาเปม๋าขแอลงะขร้าบี รราชดุ กเดานิรกตาารมเมสอืองงรราะ่ งดเับขส้าไงู ปภายใน และ

“เป็นอยา่ งท่คี ณุ พ่อว่าเอาไว้จรงิ ๆ ซะด้วย” หญงิ สาวมองตามหลังผู้ทเี่ ดินหายลับ
ไปอย่างครนุ่ คดิ

มีนักการเมือง ข้าราชการ และเศรษฐรี วมถึงนักเสยี่ งโชคมากมายจากเมอื งไทย
เดินทางเอาเงนิ มาถลุงที่นี่ เพราะสะดวกและเดินทางงา่ ยพอๆ กับการไปมาเก๊าหรอื
สงิ คโปร์

โอ่โถงแแหพง่ รนว้ี พรเรพณดารนายหก้อ้างวโเถขง้าเไปป็นภภายาพในศลิ ปะกนวูนาสดงสู สายที ตอางไอปรรา่ อมบๆแสดสงเถราอ่ื นงทราี่อวันบในหสญรโว่ ตง
สวรรค์ ตามความเชอื่ แบบชาวครสิ เตยี นให้นักทอ่ ง-เท่ียวพากันถา่ ยรปู เก็บเอาไว้ รอบ
ด้านสงู ข้ึนไปประดับกระจกสลี วดลายวจิ ติ ร และด้านหน้ามีสระน้ำขนาดยักษ์เล้ียงปลา
คาร์ป จัดแตง่ น้ำพเุ ต้นระบำตามหลักฮวงจุ้ยทั้งที่ห้นุ สว่ นใหญท่ ั้งสามคนไม่มีใครมเี ชอ้ื
จนี เลยแม้แต่คนเดยี ว หรอื อกี ทกี ็มแี ต่เธอไม่รู้

ผนังตรงกลางของห้องโถงเป็นต้ปู ลาขนาดยักษ์สเ่ี หลี่ยมผนื ผ้าแบ่งเปน็ ชอ่ งใน
อทศยิ ่าปงรนะาต่ ชใู มหญทท่ ั้งาเงปเน็ข้าที่พักเสลา้ียยงตปาลแาลใะหร้โาชวคกัลบาจภะอสยะท่าง้อปนลคาวมาังมกสรว่างรปงุ่ ลเราหอื มงแอลสะจี โัดชแคยลกาภเอขาอไวง้
เจ้าของสถานที่ แนล่ ะ... คงไมใ่ ชข่ องผู้มาเยอื น ปากจ้ิมล้ิมแบะออกอยา่ งหมั่นไส้

หญิงสาวเดินตามคนอน่ื เข้าไปด้านในหลังจากแลกชปิ เหมือนกับเปน็ นักเลน่
ขแล้าระาสชอกดารสกา่ ยารสเามยอื ตงาชหอื่ าดสังามในรา่หง้อคงุ้นรตะดาับวไี ไอมพต่ ซี ้องึ่ งยใังชเเ้ปว็นลโาซนนานทหใ่ี หญ้ลิงกู สคาว้าเกดเ็ นิห็นไปแเผลอืน่ กหโลตัง๊ะขไอดง้

รา่ งสงู ใหญข่ องคนรกั ของเธอเอนพงิ กายหันข้างให้ประตู เล่นเหรยี ญอย่บู นน้ิว

พร้อมทอดสายตาลงบนโต๊ะด้วยสหี น้าอารมณ์ ดี ผมสนี ้ำตาลเข้มถกู เสยข้นึ เผย
หน้าผากกว้างและความคมคายของใบหน้าแบบเลือดผสม ซงึ่ ทำให้หลายสายตาทต่ี ้ังใจ
จะผ่านเลยต้องจ้องน่ิงกับความคมเข้มของสดุ หล่อมาดเหลอื กินเหลือใชใ้ นชดุ สทู
ลำลองของอาร์มานีสดี ำสนิท
เลียมอแยล่บู ะนเพเนีย้อื งตแัควแ่มกอรงง่อกยำ่ายงำนด้ี้วเยธกอลก้าน็ มึกเนห้ือวงงเดปงน็ ามบส้าทมีจ่เปะใ็นหบ้สุราษุ ยเตพาศขขอองงสเตขราค.ี ..นใดไผป้ชโู ลามย
ของเธอ!

มือเรยี วยกข้นึ กมุ หน้าอกด้วยความตกใจกับการโมเมแสดงความเปน็ เจ้าของเพศ
ผู้คนแรกในชวี ิตอยา่ งนั้น
‘ขายหน้าจรงิ ๆ เลยเธอ ทำงานสยิ ะ อยา่ มัวแต่จ้องผ้ชู าย’ แพรว-พรรณรายดุ
ตัวเองว่นุ วายในใจแล้วเมนิ หน้าหนจี ากเขาไปเขม้นมองนักการเมืองชอ่ื ดังแทน หญิง
สโดาวยแททำทรก่าใตหัว้เเปข็น้าไปปกอตยิคูใ่ ลน้าหย้อนงักนเั้ลนน่ซงค่ึ มนอี อยื่น่ไู ม่กโี่ ต๊ะ ทำทีตัดสนิ ใจว่าจะเข้าไปนัง่ ท่ไี หนดี
เหลอื เป“น็เคชราอ่ื วงตด่า่ืมงชหนาต่อทิ ยั้งนหะมคดรรบั าวหอกาคเทนพ” ทชา่ าทยาหงนจะุ่มเถปา็นมชเปาว็นจภีนาหษราอืไทชยาวโดเอยเทชผี่ยี ู้รสว่ ่ี มโตแ๊ละทะี่
ตะวันตกอกี สอง

“เอามาเลยคุณชาย อะไรกไ็ ด้” อัครัชกระดกิ น้ิวเรยี กบรกิ รที่ปราดเข้ามารับ
รายการเครอื่ งดมื่

“วันน้ไี ด้เจอเจ้าของกาสโิ นตัวจรงิ อาคงมโี ชค”
“ผมต่างหากที่มีโชค ได้รบั แขกอย่างอาเทพ” เสยี งห้าวตอบรับ หยบิ แก้วเครอื่ ง
ด่ืมทรงสงู ราคาแพงจากถาดของบรกิ รเล่อื นให้วรเทพซง่ึ นัง่ อยูต่ ิดกับเขากอ่ น

“ขอให้วันน้เี ป็นวันของอาเทพ วันน้ีผมเล้ียงเอง” คำอวยพรน้ันทำให้ข้าราชการ
การเมืองระดับสงู หัวเราะอย่างพงึ พอใจ รบั แก้วเหล้ามาแล้วมองอีกฝา่ ยยน่ื แก้วมาชน
กันด้วยสหี น้าชนื่ มน่ื ตามองบรรยากาศบนโต๊ะพนันมาตรฐานระดับโลกด้วยสายตา
ตื่นเต้น แววกระเห้ียนกระหือรอื ท่ไี ม่เคยปรากฏยามอยใู่ นสภาทเี่ มอื งไทยฉายข้นึ จน

วาววับ

แหล่งฟอกเงนิ แหล่งใหมข่ องเขา สถานทที่ จ่ี ะทำให้เขาหาข้ออ้างของการมีฐานะ
เกนิ นักการเมอื งได้อยา่ งท่ไี มม่ ีไอ้อีหน้าไหนจะมาเอาผดิ ต่อให้ไอ้วศนิ มันใชข้ ้ออ้างไหน
ศาลฎกี าแผนกคดอี าญาของผ้ดู ำรงตำแหนง่ ทางการเมอื งกไ็ ม่มวี ันเอ้อื มมอื มาถึงเขา

“ขอบใจมาก คณุ ชาย ขอบคณุ จรงิ ๆ ทีช่ ว่ ยเหลืออา”
“ผมเต็มใจ อาเทพอยู่เคียงข้างผมมาตลอด แล้วจะให้ผมปล่อยอาลำบากได้
ยังไงล่ะครับ” ราชนกิ ุลหนุ่มก้มหัวรับ
แพรวพรรณรายขมวดค้วิ กับบทสนทนานั้น เธอเตรไ่ ปท่ีโต๊ะข้างๆ แล้วต้องถอน
ใจเนอื่ งจากบรเิ วณนั้นแทบไม่ได้ยนิ เสยี งอะไรเลย แถมตอนน้กี ห็ ิวเตม็ ทีเพราะไมม่ ี
อะไรตกถงึ ท้องมาตั้งแตอ่ าหารเชา้ บวกเทีย่ งหน้าโรงพัก
รา่ งเพรยี วจำต้องเดนิ วนกลับออกไปเพอ่ื หาอาหารคำ่ ให้ตัวเองกอ่ นทีจ่ ะเป็นลมไป
เสยี ก่อน หญงิ สาวเลือกนั่งท่รี ้านอาหารอิตาเลียนสัง่ บีฟสเต๊กเวลดันให้ตนเอง และตอ่
สายหาบิดา

“คุณพอ่ นอนรยึ ังคะ?”
“ยังหรอกลกู ยังไมส่ ท่ี มุ่ เลย น้องเพื่อนจะเสรจ็ งานกลับมาเม่ือไหร?่ ”
“ก.็ .. คงไม่นานนักหรอกคะ่ ”
“พ่อได้ขา่ ววา่ พนักงานสอบสวนเตรยี มจะสรปุ สำนวนคดแี ล้วน่ลี กู ”
“แล้วทำไมทา่ นวรเทพถึงมานั่งเล่นอยทู่ ่นี ่ีได้” หญงิ สาวเอ่ยชอื่ สถานกาสโิ นชอ่ื ดัง
ในประเทศเพือ่ นบ้าน ซง่ึ ทำให้หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์ถึงกับเงียบเสยี งไป
“น้องเพอื่ นร้ไู ด้ยังไงลูก?”
“เพราะเพอ่ื นอยทู่ ี่นน่ี ่ะสคิ ะ เปน็ อยา่ งทีค่ ุณพอ่ บอกเพือ่ นเอาไว้จรงิ ๆ ซะด้วย”
หญิงสาวสดู ลมหายใจลกึ ถึงสงิ่ ทเ่ี ธอเคยบอกกับอัครัชกอ่ นหน้าน้ี
‘คณุ พอ่ เล่าวา่ ท่านวรเทพติดการพนันค่ะ มักจะบินไปเล่นท่คี ลับกาสโิ นใหญ่ๆ ปี
ละหลายครั้ง แล้วกเ็ คยเกอื บถกู ศาลฎกี าแผนกคดีอาญาฯ แจ้งข้อหาคอร์รัปชันเพราะมี

เงนิ อยู่ในบัญชขี องคนอน่ื เกือบสองร้อยล้าน ทั้งท่พี ้ืนฐานท่านไม่ได้รำ่ รวยแล้วก็ไม่มี
ทธุรา่ กนจิอทย่ีจ่บู ะอกก่อวใา่ หเ้ปเง็นนิ เงงอนิ กขเองงยตขัวนเาอดงน้ันสกู้ ันแอตน่ยู่นายาคนนทท้ี่ายปส.ปดุ .เชล.ยหเชลอืุ่ดวมา่ าคไดรอ้ บแคตร่หอลงังเจงนาิ กขนอ้ันง
ท่านก็ไมม่ ีชอ่ื เสยี งดา่ งพรอ้ ยอีกเลย’

‘ตอนแรกคุณพ่อเล่าวา่ ส.ส. วศนิ กับทา่ นวรเทพไมค่ ้นุ เคยกัน แต่พีภ่ พเลา่ ว่า
ส.ส. วศนิ นา่ จะเคยคยุ กับท่านวรเทพ คณุ พ่อเองกย็ ืนยันมาอย่างน้ันตอนหลัง ทา่ นไป
สอบถามเพือ่ นๆ วงในทส่ี นิทกันมาคะ่ ’

“ไปกับคุณชายอัครเหรอ?”
คราวน้เี ธอเองเปน็ คนท่ขี มวดค้วิ กับคำถามของทา่ นบ้าง “เอ้อ... คณุ พอ่ ร้ไู ด้ยังไง
คะ?”

“คุณชายโทร. มาหาพอ่ ตั้งแตเ่ มือ่ คืน ว่าจะข้นึ มาจัดการเรอื่ งของท่านกับหนูให้
เรยี บรอ้ ยภายในเดือนน้”ี

คำยนื ยันของบดิ าสง่ ผลให้ตาดำขลับเปน็ มันกลอกไปมาอยา่ งอับจนหนทาง
เพราะไม่คิดว่าเขาจะไปไกลถงึ ขนาดนั้น แม้ลึกๆ จะภูมใิ จทเี่ ขาแสดงความจรงิ ใจว่า
อยากรบั ผดิ ชอบเธอเตม็ ที่ แตก่ ็น่าจะปรกึ ษากันกอ่ นอยดู่ ี

คนทีร่ ้เู รอื่ งทีหลังหน้าน่วิ ค้ิวขมวด “เขาว่ายังไงบ้างล่ะคะ?”
“ท่านบอกว่ารักลูกสาวของพอ่ อยากขอไปเป็นแมศ่ รเี รอื น”
จะต้องเวปา่ ท็นี่แแมม่ศบ่ ร้าเนี รใอื หน้ผทู้ชำหายนค้านกลไหนื นไม“่เแขล้าค้วา..ย.คไณุมอ่ พอ่อกว่ายังเพไงรลาะ่ะคชะวี ?ิต”น้ีไมเ่ คยจินตนาการวา่
“พ่อตามใจน้องเพอ่ื น”
ลมหายใจของเธอพรงั่ พรอู อกมากับคำตอบน้ันแล้วย้ิมซกุ ซน “ง้ันเด๋ียวเราค่อย
คุยกันนะคะ เพือ่ นยังไม่แน่ใจ คุณพ่อคิดวา่ ทำไมท่านวรเทพถงึ มาเลน่ ที่นี่ได้” หญงิ สาว
วกกลับไปหาเรอื่ งเดมิ ด้วยความสนใจยิ่ง
“หนไู มล่ องถามคณุ ชายเขาดลู ่ะ?”

“คณุ พ่อคิดว่า...พอ่ี ัครไมร่ เู้ หน็ หรอื มีสว่ นกับเรอื่ งทีเ่ กิดข้นึ ใชม่ ั้ยคะ?”
น้ันเธอถจาะมคอดิ อวก่าคไปณุ แพล่้อวเกปก็ ็นลค้ันนใดจมีฟัักงคไมำตท่ อันบคเนหมอื นแรตอ่นคั่นำสกงั่เ็ ปปนร็ ะแหคา่กรชารวี คิตดิ เอาแแมต้ใใ่ นจคตรนาแเพรกื่อ
เข้าข้างตัวเองเท่านั้น ลกึ ลงไปแล้ว แพรว-พรรณรายรดู้ วี า่ เธอสามารถเชอ่ื
วจิ ารณญาณของบดิ าได้เตม็ ร้อย
มีสว่ นพ“เอ่ รมอื่ ั่นงรใ้เูจหวน็ ่าไนม่ะม่ คี งร้แูนน้อ่ งเเพพร่ือานะคคณุิดวช่าาพย่อถจูกะดกึงลใ้าหฝ้เปาก็นฝแังพละกู รสับาบวาทปีพ่ อ่อยรตู่ ัก้ังไนวา้กนับคแนตท่เรพ่ี อื่ อ่ ง
ไม่มั่นใจว่าจะไว้ใจได้เหรอลกู ”

หญิงสาวเกือบจะผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความโลง่ ใจ โดยมเี สยี งหัวเราะดังมา
ตามสายราวกับจะรคู้ วามกังวลใจของเธอ “คราวน้ีกส็ บายใจได้แล้วนะลูก มาถงึ ข้ันน้ี มี
อะไรไมเ่ ข้าใจก็คุยกันซะ”

“ขอบคุณคะ่ นี่เพลินโทร. หาคณุ พ่อรยึ ังคะ?” สาวน้อยรบี เปลยี่ นเรอ่ื งด้วย
ความขัดเขิน

ตกน้ำใ“ชโไ้ทมร่ไ.ดม้ เาพแลิ่งก้วลวัันบหนอ้เี องเหบน็ อคกยุ พกัอ่บแวมา่ ไ่ศปรแอี คยมู่เปป์ กน็ ับนเาพนอื่ ”นๆ ที่มหา-วิทยาลัย โทรศัพท์
“เอ๊ะ! อ้อ... อย่างน้ันเหรอคะ”
เพลินนะเพลนิ ... น่ีต้องมีอะไรสักอย่างผิดปกตแิ น่ๆ ใครทีไ่ หนเขาเรยี กการลอ่ ง

กมเราาอื สเลวโิ ่า่านกใคหารน้เธไดปอังแฟคังมสมปอา์เงฟคแียรลตงั้ ้วัถวพงึรชิ้กายญารแดพหางบ่ รนกานวิับย่ะโดหอมรร์อกืนิ จวกิ ะ่าอเเปรยยี็น่ากงเไพโมดอ่ื ่คมนานิ ขดกิ ฝองันตไรนเดแอลเระพ์สรง่ิเาบทะฝดี่ลฟ่าูกยพอนรล่ี ั้์นดกู เนคเ้อยจง้าโเทพลร่อา่ .
ไมม่ วี ีแ่ ววเลยวา่ ทั้งคจู่ ะมารว่ มทางกันได้

เพลินไมเ่ คยโกหกมากอ่ น ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่ จะจับมาซกั ฟอกให้ขาวสะอาดเชยี ว
ฮม่ึ !

“จะคุยกับแม่ศรรี เึ ปล่า น้องเพอื่ น...” เสยี งนุม่ นวลของบิดาถามมาตามสายสอง
ครัง้ คนที่กำลังคดิ ถงึ ลูกพลี่ กู น้องด้วยความกังวลจึงได้ยิน

“เอ้อ! ไม่ต้องคะ่ พอดีเพ่ือนมากนิ ข้าว เด๋ียวพรงุ่ น้ีคอ่ ยโทร. หาแมศ่ รี จะได้คุย
นานๆ”

“งั้นพ่อไมบ่ อกวา่ หนโู ทร. มานะ เด๋ียวแม่ศรจี ะน้อยใจ”
“แน้...คณุ พ่อกลัวแมศ่ รนี ้อยใจด้วยเหรอคะ” แซวเสยี งใสอยา่ งล้อเลยี น ได้ยิน
เสยี งบดิ ากระแอมมาตามสายจงึ ย้ิมกว้างมากกวา่ เดมิ และเผ่อื แผร่ อยย้มิ น้ันให้บรกิ รที่
เข้ามาเสริ ์ฟอาหารด้วย
“ไม่ต้องมาล้อพ่อ รบี กลับบ้านเรว็ ๆ นะลกู ”
“ทราบกำหนดเม่อื ไหร่ จะรบี โทร.บอกเลยนะคะ”
เป็นหว่ “งพไม่อไ่ จดะ้”รอ อย่าอยหู่ ่างคณุ ชายนักนะลูก อะไรๆ ก็ยังไม่เรยี บร้อย พอ่ อด
“คุณพอ่ รตู้ ั้งแต่เม่อื ไหรค่ ะ ว่าเพอ่ื นอย่กู ับพีอ่ ัคร?” หญิงสาวรสู้ กึ ตงดิ ๆ ใจเลย
อดถามข้ึนมาไม่ได้
“กต็ ั้งแตท่ ่หี นูไปสมัครงานท่รี สี อร์ตนั่นแหละ จรงิ ๆ พ่อจะเรยี กตัวกลับมาแล้ว
แต่คณุ ชายทา่ นขอรอ้ งเอาไว้”
“ฮึ่ย! ง้ันทุกคนกร็ ้กู ันหมด รวมหัวกันหลอกเพอ่ื นใชม่ ั้ยคะ?”
เสยี งหัวเราะหๆึ อย่ใู นลำคอ ที่ลกู สาวจอมเฮ้ยี วอตุ สา่ ห์ โยนความผดิ ให้คนอื่น
แทถั้งทม่ีโสดอนงจปับีทไ่แี ดล้เ้รวอทื่ งำคเรวอื่ างมเผอาดิ ไขว้อองยตา่นลเมืองขอ“โนท้ษองพเี่พเข่อื านฝตาา่ กงหเนา้กือฝทไ่ีาปกหตลัวอกับกเคขุณาซชะานยะเขลากู ก”อ่ น
“คณุ พอ่ รไู้ ด้ยังไงคะ!” เธอหลดุ เสยี งออกมาจนแขกโต๊ะข้างๆ หันมามอง แต่
แพรวพรรณรายแตกต่ืนเกนิ กว่าจะสนใจ
“จะกลับเมื่อไหรก่ โ็ ทร. มาบอกก่อน แมศ่ รคี งอยากทำกับข้าวบำรงุ บำเรอลูกสาว
เตม็ ท”ี บดิ ากลับตอบเสยี อยา่ งน้ันแล้ววางสายไป ปลอ่ ยให้เธอนั่งมองโทรศัพท์ แล้ว
ครางกับตนเองอยา่ งหมดท่า
คุณชายมาเฟยี ... รา้ ยกาจกว่าท่เี ธอคิดหรอื นี่ นอกจากจะรงั แกเธอ ข่มขใู่ ห้เธอ

รับผิดชอบ แล้วยังรทู้ ันเธอทุกอยา่ งมาต้ังแตต่ ้นจนจบ นเ่ี ธอประเมนิ เขาผดิ ไปอยา่ งไม่
นา่ ให้อภัยขนาดน้ีเชยี วหรอื

ตสี องแล้ ว... อัครชั ก้ มลงมองนาฬกิ าฝังเพชรบนข้ อมอื แล้ วย้มิ ออกมาเอือ่ ยๆ
เนกัยือนบ์ ตจาะเทรกุม่ิ เตบาือ่ หแนตา่ ย่กเย็ มังอ่ื ทเมุ่หเ็นตส็มหีทน่ี ้าเเคพรรง่าเะคทรุกยี คดรขงั้ อทงี่จคะนถอทย่ถี ูกผตพี านตัน่อมเขา้ากส็จงิะแตล้อะงเไสดยี ้กมินันเปน็
เหย่ือล่อจนเปลี่ยนใจ
เฮ้ยี วเตเ็มขทาเีองแอตยต่ า้กอกงนลัั่งบทขน้นึ อไปยนู่ท่นีอนเ่ี พกื่ออใดหร้แา่ ผงนน่มุกนาริ่มบรรลดผุ อลม..ด. มคเปว็นามขหอองมขหวัญวาแนตขง่ องงานจอใหม้
เธอ

ขา่ วลดี ทจ่ี ะมเี พียงบางกอกไทม์ ได้รบั และเธอ...เป็นคนเขียนคอลัมน์ แบบน้ีเมยี
เขาคงจะดีใจน่าดู!

“คุณชาย อาขอโอดีเพิม่ ได้มั้ย?” ข้าราชการการเมอื งระดับสงู เล่นตดิ พันจนต้อง
ขอใช้เครดิตเกินวงเงนิ ที่มี

“อาเทพหมดไปเยอะแล้วนะครบั ถ้าห้นุ สว่ นของผมรคู้ งจะไมพ่ อใจ มหี ลักทรัพย์
ค้ำประกันรเึ ปลา่ ครับ เด๋ยี วกลับไปกรงุ เทพฯ แล้วคอ่ ยเคลยี ร์เมือ่ ไหรก่ ็ได้” เขาถามด้วย
น้ำเสยี งเกรงใจ ทั้งท่เี งินเพยี งเท่าน้.ี .. สำหรบั เขาและโดมินิกหรอื ซานโดร หากคนเล่น
สนิทกันและมเี ครดติ ดีจรงิ จะปล่อยโอดมี ากกว่าน้ีอกี หลายเท่าก็ยังได้

“อาไม่ได้พกเงินสดมามากขนาดน้ัน วงเงนิ ในบัตรที่จะถอนต่อวันก็หมด” ท่ีพูด
อมั้ยย่างเนอั้นานเพาฬรากิะาใเชรใ้อื หน้คนน้ีไสปนด้วทิ ยอกอ็ไกดไ้”ปถนอานฬเงกิ นิ ารมนุ่ าถลมิงึ สิเตามด็ ครารคัง้ แาแลพ้วงย่หี“อ้อาดเซังถน็ กู เชปค็ลใดหอ้กอ่อกนวไาดง้
บนโต๊ะ ไมส่ นใจชาวตา่ งชาตทิ เ่ี หลอื ซง่ึ นั่งรว่ มโต๊ะอยู่ด้วยเพราะสถานที่แห่งน้ีแทบไม่มี
ใครสนใจใคร

เมอื่ กิเลสและความโลภเข้าครอบงำ สัญชาตญาณที่ฝึกให้คงบคุ ลกิ อันน่าศรัทธา
ต่อผ้พู บเหน็ ของข้าราชการการเมืองระดับสงู กไ็ มเ่ หลือ

“เอาอย่างน้ันกไ็ ด้ครบั ครงั้ น้ผี มจะรับรองให้เอง เด๋ยี วผมสัง่ เหล้ามาเล้ยี ง ถ้าอา
เทพเหนือ่ ยอยากข้ึนไปนอนกอ่ น พรงุ่ น้ีมาตอ่ ก็ยังไหว” เขาเองกจ็ ะได้ไปนอนกกเมีย
ให้ฉ่ำใจเสยี ที ไม่ร้ปู า่ นน้ีเธอจะทำอะไรอยู่

คนทเ่ี พิ่งล้มิ รสเสน่หาด้วยความรักเพยี งสองครงั้ ไมค่ ่อยมอี ารมณ์ จะอยตู่ ่อ อยาก
แตจ่ ะกลับไปคลอเคลยี พะเน้าพะนอเมีย!

“ตายังแขง็ อยู่เลยคณุ ชาย ขออกี สักสองสามตา”
ขเล้ึนน่ หม้อางนสพับอักสงไสบิปาปดมี้วตยานห้ันน้าตกานิ อเดิวโลรายไปถหึงตลัสงี จี่ ากกวทา่ ่ทเี ส่ีขยี ้าเรงาินชมกาากรกเการอื เบมเอื ปง็นรปะดระับวสัตงู ิกจาะรหณอ์ ขบอสงงั กขาารร
ปิดในหอ้อัคงรวัชีไอเกพ็บจี เัดชกค็ าแรลดะาขว้านว์ โขหอลงดทรุกปู อใยนา่ หง้อเองานไว้อี ้ อกสมง่ สาใญั สญแ่ ฮานณดมีไอื ดใรหฟ้ค์ นที่เแฝล้า้วกสลง้่อเงชวค็ งกจับร
ขนอองกทจั้งาหกมจดะมทีน่ีไดาฬ้มกาิ จาาเกรอืวนรเหทรพหู ใาหย้บากอดยกี ังามร์ดแี ลหูกวนคแรงลึ่ ชะาสวรญอ้ ่ปียนคุ่ อททเ่ี ดอนิ งตคาำมพอรอ้อมกพมาระเล่ยี มทอซงง่ึ
องค์ โต

ผพี นันมันทำได้ทกุ อยา่ ง เขาได้พิสจู น์ กับตาตัวเองมาแล้วนับครัง้ ไมถ่ ้วนว่ามัน
จรงิ เสยี ยง่ิ กว่าอะไรทั้งหมด!

“หาต้นตอให้เจอ แล้วเอาหลักฐานทั้งหมดมา”
“ไมต่ ้องห่วงครบั ผมขอเวลาไมเ่ กนิ หน่งึ อาทติ ย์ ”
“ขอบใจแกมาก ถ้าเสรจ็ งานน้แี ล้วก็กลับไปหารอสส์ได้เลย”

ซง่ึ ว่างเชพารยาะหเนปน็มุ่ แเวยลกายจำา่ รกงุ่ บอดรีกา่ างรสด์ งู แใหล้ญวเใ่ ดชิน้คกียล์ กับาขร์้ดนึ เไปปดิ หเข้ อ้างไพปัใกนโหด้ยอองเาบศายั ๆลิฟตเ์พตัวื่อเไดมมิ ่ให้
รบกวนคนที่คงจะกำลังนอนหลับสนทิ

เขาเดนิ ไปยืนมองรา่ งอรชรบนเตียงซง่ึ นอนควำ่ หน้ากอดหมอน เธอใสเ่ ส้อื ยืด
ตัวโครง่ ของเขานอนเพราะคงไม่มีเสอ้ื นอน จนชายหนมุ่ จปุ ากตำหนิตัวเองท่ลี ืมท้ิง

บรา่ัตงรนเคุ่มรนดม่ิ ติ เเอหามไือว้ในหบ้เาธงอสใงิ่ ชท้ เ่ี ชแอ่ื ตม่เโขยางมวคี ่าเวธาอมเสปขุ ็นอขยอ่างงเปขราะหลาดทเ่ี ห็นเส้อื ผ้าของตัวเองบน
สา่ ยหนม้าโี นค้ตอ่ บยุ๊กๆอย่บูดนึงเเคตรียอ่ื งงมหือนท้าำจมอาหเปาก็นนิสขดี อำสงนเธทิ อแอตอ่ปกุม่ มพากาวดเปวอดิ ร์ยวังามงไี ไฟว้อบนยู่โตช๊ะาใยนหหน้อ่มุ ง
ทโดำยงามนีกขา้างงเๆกงบ็อแกล้เวซลองรม์ใือสถม่ อาตดัวเสเด้อื ียผว้าทเด้ังนิทเี่ใขน้าหห้อ้องงเนป้ำิดแอรรา่ ์เงยเปน็ ลเฉอื ยียบอกกลับข้ึนมาบนเตียง

“ไม่หนาวบ้างรไึ งนะ สวีตต้ี”
รา่ งนุม่ นิม่ ถูกดงึ เข้ามาในอ้อมกอดเมื่อเขาล้มตัวลงบนเตียงแล้วดงึ ผ้าห่มทีส่ อด
แน่นกับฟกู ข้นึ มาคลุมรา่ งของทั้งคู่ เธอพลกิ ตัวลมื ตาอยา่ งงว่ งงนุ เงยหน้าข้นึ มองเขา
นา่ รักจนชายหนมุ่ อดใจไม่อยู่ ต้องก้มลงจบู แก้มน่ิมท้ังสองข้างแรงๆ
“พอี่ ัคร ทำไมถึงเลน่ ไม่เลิกซะที อย่าบอกนะวา่ ติดการพนัน” น้ำเสยี งงัวเงียเอา
เรอื่ งทำให้อัครชั ชะงัก
“ลงไปท่ีกาสโิ นมาเหรอ ทำไมไม่เรยี กพ่ลี ่ะ?”
“กต็ ัวอยกู่ ับใครล่ะ”
“อยูก่ ับใครกเ็ รยี กได้ท้ังน้ัน หรอื น้องเพื่อนเคยเจออาเทพ?”
“กใ็ ชน่ ่ะสคิ ะ ยังกลัวเขาจะเหน็ ” เธอกระดากใจทจ่ี ะเรยี กยกย่องว่า ‘ทา่ น’ เชน่
เคคดยีทเพางรกาาะรพเมฤอืตงิกจระรบมรทหิ ี่เหารน็ ปรนะเกึทสศงไสปัยไดว้ตา่ คลนอทด่ถรี อูกดผฝีกั่งาไรดพ้อนยัน่าเงขไร้าสงิ จนเคยเกอื บถกู ดำเนนิ
“ง้ันกด็ ีแล้วละ อยูอ่ ีกสักวัน พรงุ่ น้พี จี่ ะพาเท่ียวรอบเกาะ ท่ีนี่ใหญ่พอสมควร”

“ไหนบอกวา่ มาทำงานไงคะ”
“พ่ที ำงานให้แล้วไง รออกี สกั หน่อยกไ็ ด้เรอื่ ง พรงุ่ น้พี จ่ี ะให้ดูอะไรบางอย่าง”
อบอนุ่ ก“ออ่ ืมน.จ..ะ”ลมื เตธอาขร้ึนับคมำาออยีกใู่คนรลงั้ ำ“คพออี่ เพัครราระไู้ ดง่ว้ยงังเไตง็มทเรี อ่ื งยเออ้อม.ใ..หเม้เขื่อาเดกงึือเบขส้าไอปงใปนกี อ่อ้อนม?แ”ขน
“เรอื่ งเด็กๆ อยา่ งนั้นเหรอพจี่ ะไม่ร”ู้ ชายหนมุ่ หัวเราะอยู่ในลำคอ “พ่ใี ห้คนตาม

สบื ต้ังแตแ่ รกเพราะกลัวจะเปน็ พวกไม่หวังดจี รงิ ๆ พอรวู้ ่าคนที่โทร. มาเป็นลูกสาวคน
เลก็ ของอาจักรเลยไม่อยากทำให้ท่านไมส่ บายใจ”

“แล้วทำไม...”
“หรอื จะให้พห่ี าเรอ่ื งเด็กกลับ?” ชายหนมุ่ อมย้มิ ถามกลับอยา่ งร้ใู จเมือ่ เหน็ สหี น้า
ละอายปนอยากรขู้ องเธอ
“แล้วทำไมต้องแกล้งจำเพื่อนไมไ่ ด้คะ”
อาจักรโ“ทจรรง.ิ ๆมากฝจ็ าำกไฝมังไ่ ดเอ้หารไอว้กพคถี่ รึง้งันแึกรอกอทกี่เจเพอเรราาะทเคี่กยรงเุ หเทน็ พรฯปู เรแาตทพ่ หี่ อ้อเงจทอำองาีกนทขที อี่กงรทะา่บน่ี ”แล้ว
“หูย... คุณพ่อไม่ได้วางรปู ไว้บนโต๊ะทำงานไมใ่ ชเ่ หรอคะ?” คนเป็นลกู ย่อมเคย
เข้าไปท่ีทำงานของบิดาท่กี ระทรวงฯ โต๊ะทำงานของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์เรยี บร้อยจน
สภุ าพสตรยี ังต้องอาย
“จรงิ ๆ ทา่ นมี แตไ่ ม่ได้วางไว้บนโต๊ะ เกบ็ เอาไว้ในล้ินชัก ทา่ นว่าเวลาคิดถึงจะได้
หยบิ ข้ึนมาดู พอพรี่ วู้ ่าเรากับน้องเพลินแกล้ง พเี่ ลยขอดูรปู ตอนไปเย่ียมท่าน”
“เห็นแล้วเปน็ ยังไง?” สาวน้อยถามอยา่ งอยากร้อู ยากเหน็ ประสาผ้หู ญิง เสยี ง
หัวเราะห้าวท้มุ จงึ ดังข้ึน
“กเ็ ด็ก หน้าตาสวยน่ารัก” น่าขย้ำด้วย “แตก่ ็เด็กมากถ้าเทยี บกับพี”่
ว่าเดก็ ช“กัตอหนงดุ นห้ันงตดิ ัวยังเอพยราาะกพแรตา่งวงพานลิ กาศับผแ้เูพปงน็ เลพยี่อาไยมมุ เ่ าหก็นกจวะา่ ตเธ่างอกเพันียเทง่ปาไีเหดรีย”่ วคนปทกี่ถตกู ิเมวอลงา
อา่ นเจอในหนังสอื นิยาย พระเอกเขาเหน็ รปู นางเอกแล้วจะต้องหลงรักอยากเห็นตัวจรงิ
ไม่ใชห่ รอื ไงยะ!
แเปต็นเ่ ขภารจ“ระตยออายเนพานกอื่ ั้แนนตแ่งคเหก่อมับยือพานก่ี นหแ้มอต้ันงม่ สไันวาว้ก”ไเ็ ปมน็่ไดไ้คปดิไมจ่ไะดด้องึ ยนู่แ้อลง้วแพงแลพงงมแาตยง่่งุ กยับากซกานับโพดี่จรรแงิ ลๆ้วกเว็ก้นลซายะ
“ฮือ่ ...” แพรวพรรณรายเอยี งหน้ากลับไปซบกับหมอนตามเดิม ระบายลมหายใจ
เบาๆ อยา่ งผดิ หวัง

วงหน้าเรยี วใสเห็นเลือดฝาดบนผวิ เนียนละเอยี ดมยุ่ นิดๆ นา่ เอ็นดูจนคนทม่ี อง
อยู่พลิกรา่ งของเธอข้นึ ด้านบน

“ไมเ่ อานะคะ เพ่อื นจะนอนแล้ว”
“พูดจรงิ ๆ วา่ ตอนทีเ่ ห็นรปู กเ็ หน็ ว่าเรานา่ รกั แตพ่ ่ียังอยากอยู่เปน็ โสด ไม่อยาก
มีเมยี ”

“ก็ชา่ งสิ เค้าก็ไมอ่ ยากรบั ผิดชอบตัวซะหนอ่ ย” จมกู โด่งเล็กเชดิ ข้นึ กลางอากาศ
แล้วต้องยน่ คอหนจี นคอแทบหักเพราะเขาชะโงกหน้าข้นึ มาจูบหน้าผากและปลายจมูก

“แตพ่ อเห็นตัวจรงิ คร้ังแรกกน็ ึกอยากปล้ำนักขา่ ว”
“คนห่นื กาม!” เธอว่าหน้าเห่อร้อน
“แล้วพอเหน็ ครง้ั ทีส่ องทีก่ ระบน่ี ี่กอ็ ยากมีเมยี เด็กข้ึนมาจรงิ ๆ ตอนแรกนกึ ว่าต้อง
แย่งไอ้หนมุ่ นักข่าวนั่นมาซะอกี ”
“แปลวา่ ถ้ามีแฟนอยู่แล้วกจ็ ะแยง่ เหรอคะ?”
“งั้นสิ แคแ่ ฟน เปล่ียนใจเมอื่ ไหรก่ ็ได้ แตพ่ ่เี ดาเอาวา่ คงไม่ใช่ ขนื ใชก่ ไ็ มเ่ หมาะ
กัน เพราะน้องเพ่อื นคงข้ึนขีค่ อหมอนัน่ น่าดู ผ้หู ญิงข่มผ้ชู าย ไมน่ า่ รกั รมู้ ้ัย”
คราวน้คี นท่ชี อบบงการชวี ติ ของคนอน่ื ทำหน้ามยุ่ มากกวา่ เดมิ เพราะท่าทางอย่าง
น้ี ไมต่ ้องทำนายกร็ ้วู า่ เธอคงไมม่ ีวันขม่ เขาลง ตากลมโตเหล่มองใบหน้าคมสันในระยะ
ลมหายใจ ‘แต่ถ้าขม่ ด้วยอย่างอ่ืนละก.็ .. ไมแ่ น่เหมือนกันนะ’
จอมเฮ้ียวเรม่ิ คดิ แผนการเจ้าเล่ห์ เอาไว้ในใจเป็นตุเปน็ ตะ หากลยุทธ์ เอาไว้ขม่
‘ว่าทสี่ าม’ี
“ไม่ต้องข่ม พก่ี ็รกั จะขาดใจแล้ว” มอื ใหญก่ ดหัวทยุ ให้ซบลงกับอกกว้าง เป็น
โอกาสอันดีให้เธอย้ิมแก้มแทบปรดิ ้วยความสขุ ก่อนจะขมวดค้วิ ข้นึ มาอีกรอบ
ใทคค่ี รณุ บชอเกาบยว่อื มา่ จเาธรเฟองิ ๆีปยกขทปอเ่ี ดงิขเคาธรวอ้ทูาฉัมนลรเธาสู้ ดอกึ ตไขดลนื้ดอมีพดีสอเวาใมลชโีา้ งแ่ๆไมตห่ตล่ ้่วอึกยงลใๆงหไ้ปเกธใเ็ อบนพื่อใูดแจยอน่หอญก่ะสมิง!ิาสดา้ววยนซึก้ำพอทใ้ังจทไี่ใมคน่ ร้อตย่อ

“พ่ีอัครคะ เรอื่ งเพลนิ ...” คนทต่ี ่นื เตม็ ทเ่ี ตรยี มตัวซกั ฟอก
“เอาไว้คยุ กันวันหลังเถอะสวีตต้ี พีง่ ่วง นอนกันเถอะทีร่ กั ”
“ก็ได้คะ่ ” เธอจำต้องหลับตาลงบ้างเพราะความเกรงใจ แตต่ ่นื ข้ึนมาแล้วเพราะ
ชว่ งบ่ายได้นอนไปเตม็ ท่ี และหลับไปตั้งแต่ยังไมห่ ้าทมุ่ หลังจากข้ึนมาทำงานด้านบน

23

ดอกรักบานในใจใครท้ังโลก แต่ดอกโศกบานในหัวใจฉัน
และอาจเป็นเชน่ น้ชี วั่ ชวี ัน เมือ่ รักอันแจม่ กระจา่ งกลับร้างไกล4

สขวาว่าคงท่อ่ีเแยธๆพอเรผวพลยอกรลรแณืมขรนรดู าขมยอ่าลงนืมแปตฟิดานตหืน่ นรขสูุ้่ม้ นึกึอมลอาำกตกจัวอ่ าหนกนรตาักัววอเแธ้ึงปอเพดรโามระ้สงูทเกึ่อชวน้าา่ หแใชญขเ้นงิวสแลกาาวนรกง่ากะนพอเปรดบิน็เอตปาาีเไสพว้แู้รสาะงมไมือ่
อยากให้เขาตน่ื ข้นึ มา
นึกๆ ดกู ็แปลกทเ่ี ธอรสู้ กึ คุ้นเคยกับเขาในเวลาอันรวดเรว็ ถ้ากอ่ นหน้าน้ีสกั แค่
เสขอางอแาพทรติ วยพ์ มรรคี ณนมราายบคองกควดิ า่ วา่เใธคอรจคะนยอนมั้นมเสอี ยีะไสรตกิเับปผน็ ู้ชแานย่ ก่อนแตง่ และยอมรว่ มเตยี งกับ
หญงิ สาวทำสำเรจ็ ในทีส่ ดุ แล้วหันกลับมามองใบหน้าคมสันยามหลับอย่างพนิ ิจ
พจิ ารณา

แฟนของเธอ... เพราะยยามามปทกี่รตมิ ดิ ฝูรีปาวากกัไบดส้รภุปู าโพคบ้งขรุ ษุ้นึ อเปาร็นมรณอย์ ดยอี ้มิ ย่เู ปม็นักนจิตะเยป์ ็นรอยยแน้ิม่
ละ...ยกเว้นแต่กับเธอ
พรายอยา่ งร้ายกาจ
และยามไมป่ กตบิ คุ ลกิ ของเขากลับเปลย่ี นเปน็ ดบิ เถื่อน ดดุ ันราวกับเปน็ คนละ
คน

แตไ่ ม่ว่าจะเปน็ อย่างไหน เขากค็ อื สดุ ฮอต เป็นหนุ่มหล่อเร้าใจ จนสาวๆ ต้อง
แดเกห้วรยลง็ เ่งนสใ้ิวอ้หื ดมไ้วหข่ ยมอคพงวรตามนมฮเเอ่สองยงี กวแงซลทา่ ้วเนี่ พหเัวิ่งนซลห้อาื ลอมังยาเเู่ใขมก้า่อื ไลปว้ อานาหบนญน้ีก้ำง่อิ แสนตาทวง่ ตรี่อ้าัวมนเยสร้มิวยี ภงใจหูมะอิมป่กิดเภปลูมน็งใิ ชจดกุ ักบระโป‘ขรมุ งทสรนั้ ัพทยับ์ ’

รา่ งอรชรอ้อนแอ้นราวกับมดตะนอยไล้เครอ่ื งสำอางอย่างสดุ ท้ายลงบนแก้มนวล
เล็กน้อยเพื่อเพ่มิ สสี นั และฉีดน้ำหอมขวดเล็กท่ีหาเจอจากกระเป๋าเดนิ ทางของเขาบน
จุดชพี จรเม่อื อ้อมแขนแกรง่ รัดรอบเอวอ้อนแอ้นจากด้านหลัง

“หอมจรงิ สวีตต้ี”

“พอ่ี ัคร ทำไมถงึ ตืน่ เรว็ นักล่ะคะ”
“ตน่ื ต้ังแตน่ ้องเพื่อนเข้าไปอาบน้ำแล้ว รอแป๊บนะท่ีรัก ให้พอี่ าบน้ำแล้วเราลงไป
หาอะไรกินกันด้านลา่ ง”
“นอนพอแล้วเหรอคะ เมอ่ื คืนกลับมาเกือบเชา้ ”
“อยู่ใกล้เมยี ไม่เคยงว่ งเลย”
“อย่ามาเรยี กเค้าอยา่ งนั้นนะ ยังไม่ได้แต่งงานกันซะหนอ่ ย” หญิงสาวประท้วง
หน้ารอ้ นจัด เอนตัวหนเี ม่ือใบหน้าคมสันสากด้วยไรเคราซกุ ไซซ้ อกคอจากด้านหลัง
“เด๋ยี วก็แต่งแล้ว พ่ีชอบกลนิ่ น้ำหอมของตัวเองบนตัวน้องเพ่อื น” เขาสาธิต
ความชอบ ด้วยการเอนตัวบดเบียดมาข้างหน้าจนแพรวพรรณ-รายหน้าแดงเห่อ “เมื่อ
วานพี่ลมื ให้บัตรเครดติ เราไว้ใช้ ขอโทษนะสวีตต้ี”
“เพื่อนพอมีหรอกค่ะ”
โด่งเป็น“สค้นันดฝใูังนลงกบระนเแปก๋า้ขมอนงุ่มพหไี่ นดัก้เลๆยนอะกี ทชีกออ่ บนใบทไเี่ ขหานจกะ็เผกล็บะไถว้อยพห่ขี า่ องไอปาบนส้ำากวอ่นน้อ”ยจจึงหมันูก
ไปมองตามแผ่นหลังกว้างอยา่ งขัดเขนิ
เอาเถอะ! ในเมื่อเขาอนญุ าตแล้วเธอก็ต้องสนองเสยี หน่อย หญิงสาวเดินไปค้น
กระเป๋าเงนิ ของชายหนุ่มดเู พอ่ื หาบัตรรดู และกดเงนิ สด ไมไ่ ด้คิดจะเล่นตัวเพราะมั่นใจ
วา่ ตนเองขาดทุนไปเยอะแล้ว อดภมู ิใจกับความใจกว้างและมีน้ำใจนึกถึงเธอของเขาไม่
ได้ เขามั่งคั่ง แตส่ ง่ิ นั้นคงจะปราศจากความหมายถ้าเขาใจคอคับแคบไมเ่ ผือ่ แผ่
แต่เด๋ยี ว... หวังวา่ คงไม่ได้ทำอย่างน้ีกับสาวๆ จนชาชนิ หรอกนะ!
“บ้าจรงิ ยายเพอื่ น เธอจะไปหงึ อดตี ของเขาได้ยังไง” หญิงสาวสา่ ยหน้ากับตนเอง

ก่อนทร่ี ปู เด็กทารกรปู หนึ่งจากซอกข้างกระเป๋าเงินจะหลน่ ลงบนพ้นื เมอื่ เธอดงึ
บัตรเครดิตทเี่ ลอื กแล้วออกมา มือเรยี วหยบิ รปู ข้นึ มาดูด้วยความพศิ วง

รปู นั้นเปน็ ภาพสคี อ่ นข้างเก่าครำ่ ครา่ อาจจะนับสบิ ปมี าแล้ว ภาพของเด็กทารก
นอนอยู่ในเปลหวาย ดูเหมือนจะคุ้นตาแต่นกึ ไม่ออกวา่ เคยเห็นทไี่ หน... หญิงสาว
เกกะบ็ พภราบิ พตนา้อไี วย้ท่างำไงมงงัหนรอื วนา่ กึ...ฉจงนะเวปา่ น็ เดล็กกู นข้ออยงเใขนาภ!!าพคอื ใคร และหมอ่ มราชวงศ์อัครัชจะ

อยา่ เชยี วนะ แพรวพรรณราย! เธอจะต้องไม่เพาะเมล็ดพันธ์ แุ ห่งความคิดอันชวั่
รา้ ยโดยไมย่ อมสบื หาความจรงิ

หญิงสาวดงึ ภาพน้ันมาเกบ็ ไว้กับบัตรเครดิตแล้ววางกระเป๋าเงนิ ของเขาคืนบนโต๊ะ
เครอ่ื งแป้ง นึกแปลกใจตนเองเหมอื นกันวา่ ทำแบบน้ันทำไม ตาดำขลับมองซ้ายมอง
ขวาเดนิ หาโน้ตบุ๊กของตนเองจนเจอในอกี หลายนาทตี อ่ มา

เม่อื อัครัชอาบน้ำเสรจ็ และเดินออกมาหาเธอ แพรวพรรณรายกก็ ำลังครำ่ เครง่ อยู่
กับงานของตนเองแล้ว

“ทำงานหรอื ทำอะไร สวตี ต้ี?”

“ทำงานค่ะ กะวา่ กลับไปถ้าทำข่าวเสรจ็ จะกลับกรงุ เทพฯ ซะที”
“ฮือ่ ... ดเี หมือนกัน พีก่ ลับด้วย อาจักรชวนไปนอนด้วยหลายหนแล้ว”
“พอ่ี ัครไม่มีบ้านท่นี ัน่ เหรอคะ?”
“มีจ้ะ แต่ไมค่ อ่ ยได้อยู่ เลยปล่อยให้ฝรงั่ เชา่ ทำสำนักงานไปแล้ว เวลาไปกรงุ เท
พฯ กพ็ ักโรงแรม” ชายหนุ่มบอกสถานที่ต้ังในยา่ นทเ่ี จรญิ ท่สี ดุ แห่งหนึ่งของกรงุ เทพฯ
ซงึ่ ทำให้แพรวพรรณรายพยักหน้ารบั เพราะเรม่ิ นึกออกแล้ว ยังเคยนึกสงสยั ว่า บรษิ ัทที่
ว่าน้ีชา่ งได้ทำเลเหมาะสมและมีสำนักงานแบบเรอื นไทยประยกุ ต์ ท่สี วยเหลอื เกิน
“พอ่ี ัคร... เออ่ เคยอยูก่ ับผ้หู ญิงที่ไหนมากอ่ นรเึ ปล่าคะ?”
“อยู่แบบไหนจ๊ะ?” คนถามถามแล้วก็นั่งลงบนเก้าอ้ขี ้างเธอ มอื โอบรอบบ่าเลก็
และเล่อื นเมาส์ดสู ง่ิ ทเี่ ธอทำจนหัวใจของสาวน้อยชกั ไหวเอนออกนอกลนู่ อกทาง เขา
ชา่ งสามารถรา่ ยเวทมนตร์ทำลายการควบคมุ ตนเองของเธอได้ชะงัดนัก

“ก็ อยแู่ บบเป็นคู่ๆ แบบคบกัน แต่ยังไม่ได้แตง่ งาน”
“จรงิ ๆ กเ็ คยนะ แตม่ ันนานมากแล้ว ตั้งแตส่ มัยพีย่ ังรนุ่ ๆ เรยี นหนังสอื อยลู่ ะ
มั้ง”

“พี่อัครอยากมีลูกรเึ ปล่าคะ?”
“เมือ่ กอ่ นกไ็ มเ่ คยนึกอยาก แตเ่ ด๋ยี วน้เี ปลยี่ นใจแล้ว น้องเพ่ือนล่ะ อยากมีลูก
กับพรี่ เึ ปลา่ ?”
“แล้วลูกของเราจะเป็นลกู คนแรกของพ่ีอัครรเึ ปล่าคะ?”
“ทำไมถามอยา่ งนั้นละ่ สวตี ต้ี?”
“กพ็ ่อี ัครเคยมลี ูกมากอ่ นรเึ ปล่าล่ะคะ?”
ชายหนมุ่ อ้งึ ไปนานกับคำถามประหลาดน้ัน ยังนึกไม่ออกวา่ เธอไปได้ความคดิ
เรอื่ งท่วี า่ เขามีลูกแล้วมาจากไหนกไ็ ด้ยินเสยี งเคาะประตหู น้าห้องหนักๆ
“เอาไว้ทหี ลังนะสวีตต้ี คงมใี ครมาตาม หรอื น้องเพื่อนสงั่ อาหารเชา้ ไว้”
“เราตกลงกันว่าจะลงไปกนิ ข้างล่างนีค่ ะ” เธอมองตามรา่ งสงู ใหญ่ที่ลุกผละจากไป
นกึ หวั่นใจนิดๆ ว่าหรอื เขาจะมีลกู แล้วจรงิ ๆ ถึงมองหน้าเธออยา่ งพศิ วงเมอื่ เธอตั้งคำ
ถาม

ความคดิ ของหญิงสาวเลอื นๆ ไป เพราะได้ยินเสยี งสบถของคนรัก ไมว่ า่ ใครก็
ตามทม่ี ายืนอยหู่ น้าประตูจะต้องนำข่าวไม่ดอี ยา่ งมากมาบอกกับเขาแน่ แพรวพรรณราย
ลกุ เดินตามออกไปดู

“เกดิ อะไรข้ึนคะพี่อัคร?”

“ส.ส. วศนิ แขวนคอตายกับลกู กรงในห้องขังแล้ว เมอ่ื คนื น้ีเอง” ชายหนมุ่ หัน
กลับมาบอกหน้าเครยี ด “เราคงต้องกลับกระบ่กี ันกอ่ นแล้วละ น้องเพ่อื น”

“จะเป็นไปได้ยังไงคะ แล้วเขาไปหาเชอื กมาจากไหน?” ความกังวลเรอ่ื งคนรัก
หายไปเพราะความพรนั่ พรงึ ท่อี บุ ัติข้นึ จากข่าวใหม่ทเี่ พ่งิ ได้รบั

“เส้อื นักโทษน่ะ ฉกี ออกใช้แทนเชอื ก”

“แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างคะ?”
“กำลังสอบสวนคนคมุ อยจู่ ้ะ แต่นายวศนิ ไมไ่ ด้ท้งิ หลักฐานอะไรไว้เลย ผู้ต้องหา
ท่ีห้องขังใกล้ๆ บอกว่าได้ยนิ เสยี งเขาร้องไห้อยู่ทั้งคืน พข่ี อเวลาเกบ็ ของหน่อย เรากิน
ข้าวเชา้ แล้วไปกันเลย”
“ตกลงคะ่ ” เธอรับคำอย่างงนุ งง แล้วลงมอื เก็บของของตนเองและของเขาเสรจ็
โดยใช้เวลาไม่นานนัก
ทั้งคลู่ งมารบั ประทานอาหารเชา้ โดยท่ีชายหน่มุ กนิ ไปพดู โทรศัพท์ กับเกษมท่ี
กระบ่ไี ป กนิ เสรจ็ ก็ไปท้งิ ข้อความไว้ทป่ี ระชาสมั พันธ์ ให้วรเทพว่าจะกลับกอ่ นเพราะมี
เรอ่ื งด่วน รบั แฮนดีไดรฟ์ ทฮ่ี เิ ดกเิ อามาฝากไว้ยัดใสม่ ือแพรวพรรณราย แล้วพาเธอไปที่
สนามบนิ เล็ก

“เรอื่ งน้ีจะมผี ลกับคดีรเึ ปลา่ คะ?” เธอมีโอกาสตั้งคำถามกต็ อ่ เม่ือทั้งคไู่ ด้นั่งอยบู่ น
เครอ่ื งบินแล้ว

“มีแน่จ้ะ คดขี องเขาเพงิ่ สอบสวน ยังไมไ่ ปถึงชัน้ ศาลเลย ขาดพยานยืนยันคน
สำคัญแบบน้ี ตัวใหญอ่ าจจะหลุดหมดได้งา่ ยๆ”

“ตัวใหญ่ทว่ี ่า รวมถึงคนที่พ่ีอัครไปเอนเตอร์เทนเขาเมือ่ คืนรเึ ปล่า?”
“พี่คิดว่า มากหรอื น้อย เขาจะต้องมีสว่ นร้เู ห็น”
หญงิ สาวเงียบไปกับคำยนื ยันนั้น ก่อนท่ีทั้งคูจ่ ะตกอยใู่ นความเงยี บจนกระทั่งไป
ถงึ สนามบินกระบ่ี

“เพอื่ นแยกตัวออกไปดีกวา่ นายวศนิ ฆา่ ตัวตายอยา่ งน้ี นักข่าวคงมาตามพี่อัคร
แน่” หญงิ สาวบอกหลังจากที่เดินเคยี งกันออกมาจากดา่ นศลุ กากร

“พ่ีจะให้เกษมมาอย่เู ปน็ เพื่อนน้องเพอื่ น”
“ในสถานการณ์ อย่างน้ีน่ะเหรอคะ ไม่คะ่ เพอ่ื นกลัววา่ การตายของนายวศนิ อาจ
จะไมใ่ ชก่ ารฆ่าตัวตาย”
“ถงึ เปน็ อยา่ งน้ันจรงิ ก็ไมม่ ใี ครฆา่ พ่ีให้เรอ่ื งมันยงุ่ มากกว่าเดิมหรอกสวตี ต้”ี

“ให้คณุ ลงุ อยูก่ ับพ่ีอัครนะ่ ดแี ล้ว เพือ่ นดแู ลตัวเองได้คะ่ ”
“พ่จี ะอยู่กับลกู น้องของเกษม น้องเพอ่ื นไม่ต้องหว่ ง พไี่ ม่ไว้ใจให้ใครดูแลเราเท่า
เกษม”
“อย่างน้ันกไ็ ด้ค่ะ” เธอรบั ปากเพอื่ ตัดปัญหา
เกษมมารอรบั ทั้งคอู่ ยู่แล้วทสี่ นามบนิ พรอ้ มลูกน้องอีกหนึ่งคน หัวหน้าบอดกี าร์ด
รับคำสงั่ ของนายหัวแล้วชว่ ยแพรวพรรณรายห้วิ ของไปท่ีรถ ขณะท่ชี ายหนุม่ แยกไปอีก
ทางหลังจากดงึ เธอไปกอดไว้แน่นอยู่ชวั่ ขณะ โดยพึมพำบอกเธอว่า ‘เด๋ยี วเสรจ็ เรอ่ื ง
ยุง่ ๆ เราคอ่ ยมาคยุ กันนะ สวีตต้’ี
“ตำรวจวา่ ยังไงบ้างคะ คุณลุง?”
“ศพถกู สง่ ไปชันสตู รอยคู่ รบั เด๋ียวกค็ งร้ผู ล เขาอาจจะฆา่ ตัวตายจรงิ เพราะเป็น
ห้องขังเดย่ี ว ถึงจะมองไม่เห็นกันแตผ่ ู้ต้องหาคนอ่ืนๆ ยืนยันว่าไมม่ ใี ครเข้ามาตอนเกดิ
เรอื่ ง”

“คุณลงุ คิดว่ายังไงคะ?”
“บอกตรงๆ วา่ ผมยังแปลกใจ เพราะไมค่ ิดวา่ คนอย่างนายวศนิ จะฆ่าตัวตาย คน
ทีร่ ักตัวเองอย่างท่สี ดุ น่ะเหรอครบั จะฆ่าตัวตาย แตค่ ิดอกี ทเี ขากอ็ าจไมม่ ที างเลือก ถ้าถกู
นายวรเทพข่มู ากๆ เข้า อาจจะตัดสนิ ใจฆา่ ตัวตายหนโี ทษในคุก”
แพรวพรรณรายยกมอื ข้ึนลูบขมับกับคำตอบนั้น “แล้วพอี่ ัคร เอ่อ... นายหัวจะ
โดนดงึ เข้ามาเก่ียวข้องกับเรอ่ื งน้รี เึ ปล่าคะ?”
“คดิ ว่าคงไม่หรอกครบั นายหัวเป็นฝา่ ยโจทก์ เห็นๆ กันอย่แู ล้ววา่ จะชนะคดี
เเปพน็ราปะ่านสางยวกนษจติรงสิ ารภาแพตรเ่ วอ่ มกกสับารไทอ้ี่ดหินาญทแี่นลาย้วกวศน็ นิายใหธรี้นภาพยกษติ ทเอางาปมา่าไหมล้กอย็ กนื นยาันยวหา่ัวทเปี่ตน็รงขนอ้ันง
ปลอม ศาลพิสจู น์ เรอ่ื งน้ีได้อยแู่ ล้ว ถึงผู้ต้องหาคนสำคัญจะตายไปแล้ว พวกตัวเลก็ ตัว
น้อยคงจะโดนกันหลายคนอยู่ดี ที่ผนื นั้นกค็ นื ให้แผ่นดนิ ไป”
“เหน็ ว่านายหัวจ่ายคา่ มัดจำไปบ้างแล้วน่ีคะ”
“ก็คงได้คนื หรอกครับ แตค่ งต้องใชเ้ วลานานหนอ่ ย ตอนน้ีทา่ นคงไมค่ ่อยสนใจ

เทา่ ไหร่ คณุ หนจู ะไปท่ไี หนครับ”
“ทำข่าวคะ่ คุณลงุ คอยอยูท่ ่ีรถเวลาเพอ่ื นทำข่าวกไ็ ด้ อาจจะมคี นจำได้”
“ไมค่ อ่ ยมีคนจำได้หรอกครบั เขาคิดว่าผมเปน็ คนขับรถซะมากกว่า”

แพรวพรรณรายกลับไปนอนทีจ่ วนผ้ ูวา่ ฯ จรลั ในคนื น้ัน เพราะออฟฟซิ ของเฮ
เวน อิน อันดามัน มนี ักข่าวไปเฝ้าอยู่ด้านหน้าเพอื่ หาทางสมั ภาษณ์ อัครชั แต่ยังไม่มี
ใครมโี อกาสสมั ภาษณ์ เจ้าตัวสักคน นับจากท่เี ขาเข้าไปพบสารวัตรประทีปทีส่ ถานีตำรวจ

ขา่ วพาดหัวใหญ่วันตอ่ มาคอื ข่าวของนักการเมืองชอ่ื ดังทก่ี ลายเปน็ ผ้ตู ้องหาคดี
บกุ รกุ ปา่ ฆ่าตัวตายหนคี ดี หรอื ถูกฆ่าตัดตอน?

“พรงุ่ น้ีผลการชันสตู รก็นา่ จะออกมาแล้วนี่ น้องเพือ่ น” จรัลถามสาวน้อยที่นั่ง
ทำงานอยใู่ นบ้านชว่ งเยน็ หลังกลับจากสถานีตำรวจและนัง่ ทำงานอยใู่ นห้องนั่งเล่น

“ใชค่ ่ะ อธิบดดี เี อสไอบอกว่าเกือบจะสรปุ สำนวนคดไี ด้แล้ว ส.ส. วศนิ ก็มาฆา่
ตัวตายซะกอ่ น แตก่ ค็ งสรปุ สำนวนให้อัยการสง่ ฟ้องเท่าทท่ี ำได้”

“นายหัวเป็นยังไงบ้าง?”
“ยังไมไ่ ด้คยุ กันเลยค่ะ” เธอก้มหน้าก้มตาทำงาน จึงไม่ได้เห็นสายตาสำรวจของผู้
สงู วัย
“อาจะได้ฟังขา่ วดรี เึ ปลา่ ?”
“ยัง... ไมท่ ราบสคิ ะ” เธอจำใจเงยหน้าข้ึนตอบคำถามด้วยสหี น้ากังวลปนขัดเขนิ
คดิ ว่าจรลั คงร้เู รอ่ื งมาจากบิดาของเธอ
“วันน้ีนายหัวอัครโทร. มา ขออนุญาตเข้ามาที่นี่”
“เออ่ ... แล้วคุณอาวา่ ยังไงคะ?”
“อาเลยบอกว่าต้องเดินมาถามน้องเพื่อนก่อน” แก้มใสแดงระเรอื่ ข้นึ เพราะคำ
ตอบนั้น ถึงอยา่ งไรเธอก็อย่ใู นบ้านของผ้ใู หญ่คนหนึ่งในฐานะผู้ปกครองชัว่ คราว ใจ
จรงิ แม้อยากจะออกไปพบกับคนรกั มากกวา่ กค็ งไมเ่ หมาะแน่

“แล้วแต่คุณอาคะ่ ” เธอตอบอยา่ งเจยี มเน้อื เจยี มตัว แต่ตาเป็นประกายแวววาว
อย่างประหลาด

“ถ้างั้นอาไมใ่ ห้มาดีกวา่ ” ตอบเสรจ็ ก็หัวเราะเสยี งดังเมื่อเห็นหน้าเหวอของลกู สาว
เพอ่ื น “อาล้อเลน่ อีกไมเ่ กนิ ชัว่ โมงนายหัวก็คงจะมาถึงแล้ว น้องเพื่อนไปอาบน้ำอาบ
ท่าซะเถอะ เด๋ยี วคอ่ ยลงมาทำงานตอ่ ”

“ยังไม่ได้ชว่ ยอาผ้หู ญงิ ทำครัวเลยคะ่ ”
“ไม่เป็นไร วันน้แี ม่บ้านยังอยู่ เด๋ียวให้เขาชว่ ยเอง”
หญิงสาววิ่งกลับข้ึนไปอาบน้ำเปล่ียนเสอ้ื ผ้าด้วยสหี น้ารา่ เรงิ อย่างปดิ ไมม่ ดิ เธอ
ดแ้ตว่งยตเลัว็กดน้ว้ยอชยดอุ อยย่างูก่ เับปน็บ้าธนรสรมบชายาตๆเิ พรดาะ้วอยยชาดุกดใหดู ้เแี ขบาบพไอมใใ่ จห้จงใจมากนัก ถงึ กับแต่งหน้า
ไมบ่ อกไม่ร้นู ะเนี่ยว่าเป็นตัวเธอเอง แต่งตัวสวยรอชายหน่มุ ราวกับสาวรนุ่ ที่นัด
เดตคร้งั แรก

รา่ งสงู ใหญ่ค้นุ ตาค้นุ ใจเดินเข้ามาในบ้านหลังจากทเ่ี ธอกลับลงมาช้นั ล่างไม่ถึง
ครง่ึ ชัว่ โมง อัครชั ทำความเคารพเจ้าของบ้านอยา่ งเรยี บร้อย แล้วได้รับอนญุ าตให้นั่งคยุ
กับสาวน้อยทโ่ี ต๊ะนัง่ เลน่ หน้าบ้านเพียงลำพัง ขณะท่เี กษมซง่ึ มาด้วยเข้าไปนัง่ ดูทีวี คุย
กับเจ้าของบ้าน

“พอ่ี ัครเป็นยังไงบ้างคะ?” หญิงสาวกวาดสายตามองรา่ งใหญ่ในชดุ เส้อื ยดื และ
กางเกงยนี พอดีตัวของคนรักหน่มุ แค่เครอ่ื งแตง่ กายงา่ ยๆ แต่เขาก็ยังดหู ลอ่ เร้าใจ
เหมือนเคย หากใต้ตาหมองคล้ำเล็กน้อยเหมอื นคนอดนอน จนมอื ขาวอดไม่ได้ท่ีจะยก
ข้นึ ไปแตะเบาๆ ชายหนุม่ จงึ จับน้วิ เรยี วไปพรมจูบปลายน้วิ เนบิ นาบจนเธอเสยี วซา่ นไป
ท้ังตัว

“พี่สบายดี เพ่งิ ไล่คนออกไปชดุ หนึ่ง”
“หมื ไล่ใครออกคะ?” เธอยอมให้มอื เล็กถกู ดึงไปคลึงเลน่ มองใบหน้าคมสนั ตา
ปรอย

“ท่แี นๆ่ ก็วิมล คนของ ส.ส. วศนิ กับยามสองสามคนทีเ่ ขาเคยฝากเข้าทำงาน”

“วิมล อ้อ...จำได้แล้ว คนที่กรองกาญจน์ บอกเพ่ือน” เธออทุ านแล้วหัวเราะเขนิ ๆ
เมือ่ ถกู จับได้ว่าแอบไปสบื ความลับจากคนของเขา “แล้วเรอื่ งคดีละ่ คะ?”

“กค็ งต้องปลอ่ ยให้เป็นไปตามกระบวนการทางกฎหมาย เราต้องการอย่างน้ันไม่
ใชเ่ หรอสวีตต้?ี ”

จมูกโด่งเลก็ ยน่ กับคำถามน้ัน ร้ดู ีว่าคุณชายมาเฟียพรอ้ มท่จี ะใชม้ าตรการรนุ แรง
สำหรับใครกต็ ามทกี่ ่อให้เกดิ ความเสยี หายให้เขาโดยไม่มีคำวา่ ปรานี แตส่ าวน้อยไม่คดิ
วา่ เธอจะชนิ กับวถิ ีทางอย่างนั้น เธอไม่อยากให้มือของเขาเป้อื นเลือดโดยใชอ้ ิทธพิ ลมืด
สร้างเวรกรรมกับใคร ไม่ว่าเขาจะเคยทำอะไรมากอ่ นหน้าน้ี ซงึ่ หญงิ สาวไม่คดิ จะถาม

“แล้วเขาจะหลุดรเึ ปล่าคะ?”
ไมต่ ้องบอกก็รดู้ วี า่ ‘เขา’ ที่สาวน้อยของเขาเอย่ ถงึ คือใคร “พ่ีจะทำให้แน่ใจวา่
เขาจะได้รบั โทษมากที่สดุ ”
“จะทำได้ยังไงละ่ คะ นายวศนิ กต็ ายไปแล้ว” หญิงสาวถอนหายใจเฮือก
“ไว้ใจพ่ีเถอะสวีตต้ี ฆาตกรไมเ่ คยทำงานโดยไม่ท้งิ หลักฐานเอาไว้ ไม่ทางใดกท็ าง
หนงึ่ เราเพียงแค่ต้องหามันให้เจอ” ตาสฟี ้าเข้มสบตาเธอเพือ่ ให้ความมั่นใจ
“วันน้วี า่ งพอดี พ่อี ัครให้เพื่อนสัมภาษณ์ ได้มั้ยคะ?”
“เอาส”ิ ชายหนุ่มยอมรบั อย่างใจดี ย้มิ ออกมานดิ ๆ เมอ่ื เธอขอตัววงิ่ กลับข้นึ ไป
เตรยี มของทั้งเครอ่ื งบันทกึ เสยี งและกล้องถา่ ยรปู กลับลงมาในเวลาไม่กี่นาทีอยา่ ง
กระตอื รอื ร้น
หญิงสาวเตรยี มสครปิ ต์ ทจี่ ะสัมภาษณ์ เขาเอาไว้นานแล้ว จึงไมม่ ปี ัญหาอะไร ชาย
เหหนตุ่มผุ ตลอจบนคสำาถวานม้อทยุกแออยบา่ งยด้มิ ้วดย้วทยา่ คทวาางมตปามลส้ืมบปาีตยเิ พราะหสลหี งนแ้าฟมนั่นตใัวจเแอลงะน้ำเเขสายี องาหจนจะักเแลน่นน่ ตัมวี
ไม่ชอบให้สัมภาษณ์ แต่เมื่อต้องทำแล้วเขาทำได้ดรี าวกับมที นายประจำตัวมากระซบิ ให้
คำปรกึ ษาอยใู่ กล้ๆ เพราะไม่ยอมหลุดคำพูดทีอ่ าจจะตคี วามหมายไปผดิ ทางแม้เธอจะ
แกล้งดักคอหลายคร้งั
และเมือ่ ไม่อยากตอบ ชายหนุ่มก็เพียงหัวเราะ ปดิ ท้ายด้วยการถา่ ยภาพสองสาม

ภาพซง่ึ เขายอมให้แค่นั้น
“พอเถอะ จะถ่ายอะไรนักหนา เราแอบถา่ ยที่ออฟฟิซกับบนเกาะมาหมดแล้วไม่

ใชเ่ หรอ?”
จมูกโดง่ เลก็ ยน่ นิดๆ กับคำถามร้ทู ันนั้น แต่ย้ิมหวานอยา่ งประจบ “แล้วใชไ้ ด้มั้ย

คะ ภาพพวกน้ันนะ่ ”
“ตามใจเราสิ น้องเพือ่ น...” วงหน้าเรยี วเงยข้นึ มองเขาหลังจากปดิ กล้อง
“ถ้างานเสรจ็ แตง่ งานกันซะทีนะ สวีตต้”ี
ตากลมโตจ้องเป๋งเม่อื ได้ฟังคำขอแตง่ งานแบบแปลกๆ เออ่ ...จะว่าไป เขาไม่เคย

ขอแตง่ งานเสยี หนอ่ ย มแี ต่ข่มขู่ให้เธอรับผิดชอบแล้วไปบอกกับคุณพอ่ ว่าจะจัดการ
เรอ่ื งของเขากับเธอให้เรยี บร้อย
หมายถเงึ ธอเดทก็ำทคา่ นคนิดั้นหลเปา็นยวลินูกใาทคีรคกะ?อ่ ”นจะถามเรอื่ งทีย่ ังค้างคาใจ “แล้วเรอ่ื งลูก เพือ่ น

“เดก็ ท่ไี หน?” ชายหน่มุ งง เพราะความยุ่งยากหลังกลับมาถงึ กระบี่ท้ังเรอื่ งคดีและ
การจัดการบุคลากรภายใน ทำให้ลมื เรอื่ งทเ่ี คยคุยกับเธอทีก่ าสโิ นไปชวั่ คราว

“พ่ีอัครยังไม่ได้บอกเพ่ือนเลย ว่าเคยมีลกู มาแล้วรยึ ัง?”
“อะไรทำให้เราถามพ่ีอย่างนั้น?”
“ก็...รปู ในกระเป๋าเงนิ ...ของพี่อัคร” เธอบอกหน้ามยุ่ ตามองแฟนหนุม่ อย่างจับ
ผดิ เหน็ สหี น้างนุ งงของเขาเหมอื นกำลังทบทวนข้อความของเธอ กอ่ นทชี่ ายหนุ่มจะ
เปลง่ เสยี งหัวเราะลัน่
“จำตัวเองไม่ได้จรงิ ๆ นะ่ เหรอ สวีตต้ี?”
“ตัวเอง?” คราวน้ีเป็นเธอเองที่ก๊งบ้าง กอ่ นที่ความเข้าใจจะไหลบา่ ท่วมท้นใน
หลายวนิ าทตี ่อมา
โอ๊ย! ขายหน้าท่สี ดุ ! กถ็ งึ วา่ ทำไมรปู นั้นถงึ ดคู ุ้นตาอยา่ งประหลาด แต่จำไมไ่ ด้
ทแี่ ท้...กเ็ พราะมันเป็นรปู ของเธอเอง แต่เวอร์ชันท่ีแพรวพรรณรายจำได้นั้น คือ

ภหมาพ่อขมอรางชเธวองนศ์อหนนุ่มอยน่ใู้อนยเอปัคลรหัชวายกำพลัรงาเอวพามลิ อื าศไพทลี่เปห่ ็นลัพงม่ีสอาวงคนล้อางนด้เวตยาสะแหี ตนะ้าอเปยน็ บู่ ผน้ใูพห้นื ญแเ่ กลนิ ะ
วัย

“แล้วทำไมตัวมรี ปู เค้าต้ังแตแ่ บเบาะ อยากทำมิดีมริ า้ ยกับเค้าตั้งแต่อยใู่ นเปลเลยรึ
ไง!” เพราะเสยี หน้าที่จำไม่ได้เลยหาเรอ่ื งเสยี เลย

นายหัวหน่มุ หัวเราะจนตัวโคลง อดใจไม่ไหวกับคนทา่ มาก จนต้องลากรา่ ง
น่มุ นมิ่ ให้มานั่งตักแล้วซกุ ไซพ้ วงแก้มแดงจัดอย่างชนื่ อกชน่ื ใจ “คดิ อกุศลกับพจ่ี รงิ ๆ ที่
เก็บไว้เพราะชอบ จบำอไกด้วเล่าโาตๆขว้นึ ่าใเคห้ยเลไอืปกยคนื นดใูนด้อคงนนห่ารนกั ่ึงมเปากน็ ทเจ่ีบ้า้าสนาอวาจักแลร้วทพ่า่กี นน็ พกึ อ่ ยเลังไยงถไมา่ ย่รู้
รปู น้ันเก็บเอาไว้
เกบ็ รปู นั้นตดิ ตัวเอาไว้ตลอด”
“ทำไมเก็บรปู เพ่อื นไว้ แตม่ าขอหมั้นแพง?”
เป็นขอ“งโเธร่ากทห็นู ลหังัวจาเกดทก็ น่ี ข้อนงาแดพนง้ันแจตำง่ ไงมาไ่นดไ้หปรแอลก้ววา่ แใคตร่เรพา่ใีกค็ยรังนเด้อก็ งเหมลาือร้ทูเกหี นิ ลังวแา่ ถรมปู ยทัง่เี กเฮ็บ้ียไวว้
ขนาดน้ี”

ปากจ้มิ ล้ิมย่นื ออกมาเป็นดอกไม้ตูมสแี ดงเรอ่ื แตด่ วงตากลมโตเปน็ ประกาย
แวววาวเจดิ จ้า ลดหัวลงพิงบ่ากว้างด้วยความสขุ เหลอื ประมาณ ปล้ืมอกปล้ืมใจที่เขา
เห็นวา่ เธอน่ารกั ต้ังแตแ่ บเบาะจนต้องเกบ็ รปู เอาไว้
ของท้ังตคา่จู สะฟเี ค้าลจัอ่ืดนเหเลข้ือาหบาดกำันลเดกลืองบมจอะงสเนรยี ทิ วแปนาบกอบยางูแ่ เลม้วื่อเเมธอ่ือมแเีหสงยีนงหหนน้าึ่งขด้นึ ังข้นึ กเ่อปนน็ ทภใี่าษบหาน้า
อังกฤษ

“มาอยทู่ ี่นเ่ี องนะ อาเชอร์ รอสส์ให้ฉันมาตาม”

ลมโตดแำเพปร็นวมพันรรเหณลรือายบเไกปอืมบอถงสองนิ่ มใีชจวีอิตอสกว่มนาดส้วัดยเหคมวือามนโนมาโฬหกเิ พาทราระากยาแรตขร่ัดา่ จงัสงหงู รวาะวน้ัน ตาก
นางแบบทีม่ ายนื จ้องท้ังคดู่ ้วยสหี น้าเย็นชา

ตาสฟี ้ากระจา่ งเหมอื นท้องฟ้าในฤดูร้อน ผิวขาวผ่องราวกับอาบน้ำนมแทนน้ำ