ทัณฑ์รักมาเฟีย

คนของเขา...เหน็ ท่าทางคณุ หญงิ จติ รวดีสนทิ สนมกับนายหัวอัครเป็นอันดี คน
เลือดสเี ดียวกัน มหี รอื จะไมอ่ ยากผกู พัน ธรุ กจิ แบบเดยี วกันยิง่ เหมือนเรอื ลม่ ในหนอง
แถมวัยทใี่ กล้กันกวา่ มากคงจะง่ายตอ่ การจูนเข้าหากันอกี ด้วย

“ถ้าไอ้หาญมาแล้ว โทร. บอกข้าด้วย ข้าต้องการคยุ กับมันทันที” ใบหน้าของ
วศนิ ข้งึ เคยี ดไปด้วยความคดิ คำนงึ สว่ นตัว

เงปานน็ ลงา้วนแนวแสันลงเ้ไวกฟแดิ ตใขเ่ นปอห็นง้เอคจง้าหบขบออดลงมี โรชีรมู งอ่ืขแขอรงอมโงรจหงังแมหร่อวมัมดหร้าาชดขวา้างวรศแา์ชจหิกตง่ ารหรวนชดั้นง่ึี ใผรนฐ้ัใู วหกิภรญะา่คบ่ีรกะแยับขบิสกรว่เะหนยรหับอื่ นทึ่ง่ีมเเาปพรน็รว่ าผมะู้
กบรอหิงาสรงู ใอนยโ่ารงงเแปร็นมรขะอเบงียเจบ้าของงาน รวมถงึ นักข่าวท้องถิ่น โต๊ะใหญท่ เี่ อาไว้รับของขวัญ

“นัน่ คณุ หญงิ จติ รวดี น้องเพื่อนร้จู ักเอาไว้ เผอ่ื วันหน้าจะได้พ่งึ พากันได้ เธอ
ทซทำำงึ่ เงยปาานน็ มเทนกี่ค้ีอ่งายดู่ในผนสิ มชัยนดุนา่ รร่าารกั ตกั ร”เสีผนั้ ยทสว่านเงี ขหผยี น้วู ว้าา่ นผฯ้ำอ่ ตงเาออลีย่องงนดหงเนยาม้าาวม์ จาผับหมตายสาาาผวว้พู สนบล้อเวยหยรน็ เา่ หงยอรียชดรตรรางวมกเีับปมยี ดผตมะเนลกอ็ ยๆ
อย่างดีตเพอรนาะเยต็้นอหงมลาังรจว่ ามกงนาัดนสทมั่ีจภรลั าษเหณ็น์ ดวเิา่ รจกำเเปรว็็นข้ึนกวา่ หเดญมิ งิโสดายวทกี่ฝ็ต่า้อยงนรั้นบี กรว่ลมับมบือ้าเนปแ็นต่งตัว
ชวนนักขา่ วรนุ่ พ่ีมารว่ มงานด้วยเพราะจรัลบอกวา่

‘นายหัวอัครคงจะมางานน้ี เขาสนทิ กัน’
เหอะ! น่าสงสารคุณหญิง ถ้าสนิทกันจะเป็นอะไรได้นอกจากเป็นก๊ิกกัน แล้วพอ่
คนน้ันเขาก็มีก๊ิกอยู่แล้วมากมายรวมท้ังเธโอโดราเพ่อื นของพราวพลิ าศ ไหนบอกว่าคบ
กันอยู่ คนมากรกั อย่างน้ันใครหลงไปสนิทด้วยกซ็ วยหมดแหละ
“เพ่อื นเคยเห็นแล้วคะ่ แต่เราคนละรนุ่ เลยไมเ่ คยได้คยุ กัน”
ก้มลงเซ“นน็ ัน่ ชสอื่ แิ วลันะยนื่น้กี บ็จัตะไรดเช้คญิยุ กใัหน้เซดะก็ ทห”ี น้จางราลั นวโา่ ดอยยอา่ งธอบิ าารยมวณา่ แ์ ดพี รแวตพะรบรั้นณเรอาวยขเอปงน็ ภหรลรายนาให้

สาว

“คนเยอะเหมอื นกันนะ ยังกับงานชมุ นุมคืนสเู่ หย้าของไฮโซกระบี่” ธรี ภพซงึ่ อยู่
ในชดุ สทู ลำลอง มกี ระเป๋ากล้องถา่ ยรปู สะพายเอาไว้ข้างตัวก้มลงชวนเธอคุย แพรว
พรรณรายมองไปทั่วงานแล้วพยักหน้ารบั

“นั่นสคิ ะ” งานน้ีเธอจะได้รจู้ ักแหล่งข่าวที่สำคัญเยอะแน่ ต่อไปเวลาทำงานจะได้
ง่ายข้ึน

หญิงสาวไม่รจู้ ะขอบคุณจรลั อย่างไรให้สมกับความเมตตา แม้จะถกู บั่นทอน
เกปำน็ลัองใปุ จสเพรรรคาะใถนูกกสารงั่ ชย้ว่ายยงานแตข่ทอา่งนเธกอแ็ ทบไม่แสดงออกให้เธอเห็น และยิ่งไม่ให้สง่ิ น้ันมา

เธอเอง...จะไม่มวี ันทอดท้งิ ท่านเชน่ กัน!
ผ้าลกู ไมเจ้ย้าาขวอไงมง่เาทน่ากทัย่ีนนืปัรกออรัญับมแณขกวี อับยแใู่ วนวชดุ รผาตมรยยีาวาวถคูกรเงก่ึ นลอ่้าเงอสาทีไวอ้เงปน็ ทชรางยทกันรสยุ มกัยรายเปทนั็ด
กล้วยไม้สขี าว รองเท้าส้นสงู โทนสเี ดียวกันทำให้รา่ งที่สงู ขนาดเธอน้ันกลับย่ิงดรู ะหง
โดดเดน่ ใบหน้าถูกตกแต่งด้วยเครอื่ งสำอางอย่างดี ดสู วยแบบไฮโซสมฐานะเจ้าของ
งาน

“คุณหญงิ ครับ”

“ทา่ นผู้วา่ ฯ คุณอาหญิง ขอบคณุ ทีใ่ ห้เกียรติมางานหญิงค่ะ” เสยี งใสของ
หม่อมราชวงศ์จิตรวดีแหบเครอื นดิ ๆ ทรงเสน่ห์ ก้มศรี ษะลงไหว้ออ่ นชอ้ ยเมอื่ รบั กลอ่ ง
ของขวัญมาสง่ ต่อให้เดก็ ทโี่ ต๊ะ แล้วมองเลยมายังหนุ่มสาวด้านหลังทา่ นผู้วา่ ฯ และ
ภรยิ าด้วยความพศิ วง กระน้ันใบหน้าก็ยังรบั แขก ย้มิ งามตาเชน่ เดิม

“สขุ สนั ต์ วันเกิดครบั งานของคณุ หญิงวดจี ะไมม่ าได้ยังไง วันน้พี าหลานสาวมา
ด้วย” ท่านผู้ว่าฯ ย้ิมเมอื่ แตะแผ่นหลังบอบบางให้แพรวพรรณรายก้าวมาข้างหน้า

“หม่อมหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช ลูกสาวคนเลก็ ของคุณชายพงศ์จักร์”
“ชอื่ เพอ่ื นค่ะ” แพรวพรรณรายก้มศรี ษะลงเปน็ ฝ่ายไหว้ผ้สู งู วัยกว่าราวเจ็ดปี
กอ่ นแล้วย้ิมผกู มติ ร กอ่ นจะดงึ แขนของรนุ่ พี่มาแนะนำตอ่

“นี่พ่ธี ีรภพ เพ่อื นรว่ มงานของเพ่อื น เป็นนักขา่ วของบางกอกไทม์ คะ่ ”
“ยนิ ดีคะ่ ยินดีมาก น้องเพอื่ น คุณธรี ภพ” รอยย้ิมบนใบหน้าของสาวรนุ่ พกี่ ว้าง
ข้ึน

“พี่คดิ ว่าเราต้องเคยเห็นกันแนๆ่ ขออนุญาตเรยี กตัวเองวา่ พน่ี ะคะ เรยี กพ่วี ดกี ็
ได้ น้องเพอ่ื นดูยังเดก็ มาก คณุ ชายจักรสบายดมี ้ัยคะ?”

“ขอบคุณมากค่ะพีห่ ญิงวดี คุณพอ่ สบายดีคะ่ เราเคยเจอกัน แตร่ สู้ กึ วา่ ตอนน้ัน
เพื่อนจะยังเรยี นไมจ่ บ”

“อ้อ ใชล่ ะ แล้วนม่ี าเที่ยวกระบเ่ี หรอคะ?”
“มาทำข่าวคะ่ เพื่อนเปน็ ผ้สู อื่ ข่าวสายการเมืองของบางกอกไทม์ เขยี นคอลัมน์
ให้บางกอกสดุ สปั ดาห์ ” หญิงสาวหยบิ นามบัตรที่เตรยี มไว้มาย่ืนให้จิตรวดี
“น้องเพอื่ นมาพักกับผมครับ คณุ หญงิ คงพอได้ยินข่าวทผี่ มอาจถูกสัง่ ย้าย” จรัล
เปรยข้นึ มา ทำให้จติ รวดีหันมามองด้วยสหี น้าแสดงความเสยี ใจอยา่ งจรงิ ใจ เธอดจู ะ
เข้าใจสถานการณ์ ดตี ามประสานักธุรกิจหญงิ ท่ีต้องมีหูตากว้างไกล
“อยากถามเรอ่ื งน้อี ยทู่ ีเดียวค่ะ เอาอย่างน้นี ะคะ คณุ อากับทุกคนไปที่โต๊ะท่จี ัดไว้
หญิงจะรบี แวะไปคยุ ด้วยตอนกลางงาน”
“ขอบคุณพห่ี ญงิ มากคะ่ ”
“ตามสบายนะคะ ยินดีที่ได้รจู้ ักคะ่ คณุ ธีรภพ” ท้ายสดุ เธอหันไปย้ิมให้ผู้สอื่ ขา่ ว
หน่มุ อยา่ งมีไมตรี
“เธอสวยมากนะคะ” แพรวพรรณรายเอนตัวไปกระซบิ กับจรลั เม่อื เดินห่างออก
มา
“เป็นคนเกง่ ท่อี ายุน้อย อัธยาศยั น่าคบหา แถมยังโสด หนุม่ ๆ ยา่ นน้หี มายปอง
เธอทกุ คน”

“นายหัวอัครสงสัยจะอย่ใู นท็อปลิสต์ ” ถึงอยา่ งไรกอ็ ดกระแทกไปถงึ เป้าหมายไม่
ได้

“ส.ส. วศนิ ด้วยลูก”

“หืม?” หญงิ สาวเลกิ ค้วิ หันไปถามอยา่ งสนใจ
“เขาเปน็ หม้ายมาหลายปแี ล้ว ถึงจะอายุมากกว่าหนอ่ ย ก็ถอื ว่าเน้ือหอมมาก”

“เข้าใจแล้วคะ่ อยากกินเน้ือหงส์” ช“คอ่ื งณอรยง่าคง์น้ัเนปลน็ ะคนน้อสงนเพิทื่อ”นจรนลั ัน่ ทไำงสญั สญ.สา.ณวใศหน้ดิ ู

จรลั หัวเราะกับคำเปรยี บเปรยน้ัน
มาถึงพอดี สว่ นคนสงู ๆ ที่ยืนอยู่ข้างๆ
เมื่อทกุ คนประจำท่ใี นโต๊ะ แต่ววิ ตรงน้ยี ังสามารถมองเหน็ ประตทู ่ีเจ้าของงานยืนรับแขก
ได้เม่อื แขกกลมุ่ ใหมเ่ พ่งิ มาถงึ

“ทา่ ทางเขาพลสี กันดีนะคะ”
“เทียวไล้เทียวขือ่ กันนานแล้ว”

แพรวพรรณรายพยักหน้ารับ จรลั กับปรารถนาแนะนำให้สองหนุม่ สาวรจู้ ักกับ
ขแห้ารลา่งชขกา่ าวรทแี่นล่าะจนะักเปธรน็ุ กปิจรหะโลยาชยนค์นเททา่ อ่ีทยที่ ู่โำตได๊ะ้ใกแลต้ๆก่ ารกสันนทนทาั้งทยำังไพมย่ไดัก้นพาเนยนดิ ัใกห้หเญพงริ สาะาผว้รูเหว่ ็นม
โต๊ะอีกสค่ี นเพ่ิงมาถงึ ปลัดทนงและสารวัตรประทปี มาพร้อมครอบครวั

ค่แู ละชสวอนงคคยุ นดแ้วรยกเแรพอ่ื งรทวัพว่ ๆรรณไปรายกสับอธดีรแภทพรรก้จู เัรกอ่ืแงลค้วดรีบะห้างวไ่ามงใว่ หัน้ดูจงเลใจยเไกหนิ ว้ไภปรจรนยาเปข็อนงกทา้ัรง
กดดันแหลง่ ข่าว
“คณุ เพอ่ื นจะอยทู่ ่นี ่ีอกี ก่วี ันครบั ?” ปลัดทนงเป็นคนตั้งคำถาม
“นา่ จะสักอาทิตย์ คะ่ หลังจากน้ันกข็ ้นึ อยูก่ ับความคืบหน้าของข่าว”
“ขา่ วน้ีกระบดี่ ังข้นึ เยอะ นักข่าวมากันเกอื บทุกสำนักเลยนะครับ”

“ขา่ วใหญแ่ บบน้ี ประชาชนสนใจมากอย่แู ล้วค่ะ” หญิงสาวย้มิ รับคำเปรยของ
ร.ต.อ. ประทีป

“สารวัตรพอจะบอกได้ม้ัยครบั วา่ ต่อไปเชญิ ใครมาสอบสวนอกี บ้าง หลังจากดี
เอสไอมารบั คดีไปทำตอ่ แล้ว?” ธรี ภพเลียบเคียงถามเข้าเรอ่ื ง

“ก็คงต้องเชญิ คนที่เกย่ี วข้องตามพยานบุคคล พยานเอกสาร หรอื พยานวัตถุ
แตใ่ นคดอี าญาแผน่ ดินแบบน้ี พยานบุคคลสำคัญท่สี ดุ โดยเฉพาะประจักษ์พยานหรอื
คนทเี่ หน็ เหตุการณ์ พจิ ารณาตามสำนวนคดีที่ทางเราจัดสง่ ให้ แล้วแต่วิจารณญาณของ
ท่านผ้บู ัญชาการสำนักคดีอาญาพเิ ศษกับพนักงานอัยการ” นายตำรวจหัวหน้าสถานี
ท้องทีต่ อบรบั ย้มิ ๆ

“ต้องเชญิ นายหัวอัครด้วยใชม่ ้ัยคะ?”
“น่าจะเปน็ อยา่ งน้ันครับคณุ เพื่อน”
“พดู ถึงกม็ าพอดเี ชยี วค่ะ” คำพูดของปรารถนาทำให้ทกุ คนหันไปมองท่ปี ระตทู าง
เข้า รา่ งสงู ใหญ่ของหมอ่ มราชวงศ์อัครัชโดดเดน่ เพราะสงู มาก เขามากับชายหนมุ่ คน
หนง่ึ อายรุ นุ่ เดยี วกันอยู่ในชดุ สทู ลำลองทั้งคู่ ใสเ่ สอ้ื เชต้ิ กางเกงสแล็กส์ มเี สอ้ื นอกสี
เข้มสวมทับ
กัน” จ“รคัลนเอนนั้นตคัวุณมาคบมอกกฤแชพรวพเปร็นรณทั้งรเาพย่อื นหทญั้งิงหสุ้นาสวเว่ รนมิ่ ขเหอลงือนบายสหายัวตาไเปปรน็ อลบกูๆคโรตงึ่ ๊เะหนม้เี ปอื น็น
แขกวไี อพี เด๋ยี วกลุ่มที่กำลังคยุ กันอยู่หน้างานกค็ งจะย้ายเข้ามา และเขาจะต้องเหน็ เธอ
แน่ๆ
ด้วยเหตุผลบางอยา่ งทเ่ี ธอไม่ล่วงรแู้ น่ชดั นัก แพรวพรรณรายไม่ต้องการให้อัค
รัชพบเห็นเธอ ไมใ่ ช.่ ..ในฐานะนักขา่ วหรอื ลกู สาวของหม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์
“เหน็ วา่ สนิทกันมาตั้งแตร่ นุ่ พ่อ” ปรารถนาเลา่ ให้เพอ่ื นรว่ มโต๊ะฟัง
“พอ่ คนน้เี ขาอยู่เมอื งไทยมากกวา่ นายหัว ขา่ วว่าเจ้าช้นู า่ ดคู ะ่ ”
“แต่หน้าตาดนี ะ คมเข้มเหมอื นคนไทยมากกวา่ ” เสยี งเจรจาดังอย่โู ดยรอบ แต่
แพรวพรรณรายชกั ไมม่ สี มาธิ
“พี่ภพ เพอ่ื นอยากย้ายทนี่ ะ่ ไม่อยากให้เขาเหน็ ” แพรวพรรณรายกระซบิ บอก
เพอื่ นรนุ่ พ่ี

“อ้าว! ทำไมล่ะ?”
“ไมร่ ้สู คิ ะ มีโต๊ะพาเพื่อนไปนัง่ รเึ ปล่า พี่ภพรจู้ ักใครม้ัย?”

“มโี ต๊ะนักข่าวอย่ตู รงนู้น คุณหญงิ เธอจัดให้เปน็ พิเศษ เห็นเด็กหน้างานบอก”
โต๊ะตามคำบอกเล่าน้ัน ทำให้แพรวพรรณรายรบี หันไปดู เป็นโต๊ะท่อี ยตู่ รงกลาง
ห้อง ค่อนไปด้านหลัง แตว่ วิ ดีสามารถมองเห็นได้รอบห้องโถงใหญท่ ่ีจัดงานได้เกือบทุก
โต๊ะ
“ไปนัง่ ที่นั่นก็ได้ พ่รี จู้ ักอยูห่ ลายคน” ธีรภพบอก เพราะอดึ อัดใจเหมอื นกันที่
ต้องนัง่ กับผ้ใู หญ่วีไอพีทั้งโต๊ะ
ไม่รอให้รนุ่ พ่ีชวนซ้ำ หญิงสาวหันไปบอกผู้ใหญท่ ี่รว่ มโต๊ะ เพราะดูท่าคนท่ีคุยกัน
อยหู่ น้าประตจู ะเสรจ็ เรอ่ื งพอดี
“เพือ่ นขออนญุ าตไปนัง่ โต๊ะกับเพอื่ นๆ ของพภี่ พนะคะ เด๋ยี วใกล้กลับแล้วจะ
แวะมาใหม่”
“อ้าว ทำไมละ่ หนู กน็ ัง่ ซะด้วยกันท่นี ี”่ ภรรยาของปลัดทนงท้วง
“จะไมเ่ หมาะนะ่ สคิ ะ เรามาทำข่าว โต๊ะน้เี กบ็ ไว้ให้ผู้ใหญ่ดกี วา่ ค่ะ”
“เอ้อ...ถ้าอย่างน้ันกไ็ ปเถอะจ้ะ” ปรารถนาเองกด็ เู หมือนจะร้วู า่ ไมค่ อ่ ยเหมาะ แม้
แพรวพรรณรายจะแต่งตัวอย่างคนทมี่ ารว่ มงาน แต่กล้องทีธ่ ีรภพสะพายมาด้วย เม่ือมา
นั่งกับข้าราชการชั้นผ้ใู หญ่ทำให้ดไู ม่ดีนักในสายตาของคนอ่นื
เธอรบี ยกมอื ไหว้ลาอย่างเรยี บรอ้ ยแล้วลกุ ข้นึ ยืน เอยี งหน้าไปด้านอื่นเม่ือ
เหลือบเหน็ กลุ่มคนหน้าห้องเดนิ มาด้านน้พี อดี โชคดีทธ่ี ีรภพบังอยู่ ทั้งคูจ่ ึงเดนิ ไปทโี่ ต๊ะ
ซง่ึ จัดเอาไว้ให้สอ่ื มวลชน
จติ รวดเี ปน็ คนเดนิ นำอัครชั คมกฤช และกลมุ่ ของ ส.ส. วศนิ มาหาโต๊ะด้วย
ตัวเอง และจัดให้ทุกคนนัง่ รวมกัน ขณะทผ่ี ู้ติดตามต้องแยกไปนั่งด้านหลัง
“ผมเหน็ คุณหนทู น่ี ายหัวทะเลาะด้วยเมอ่ื วานน้”ี เกษมบอกกอ่ นท่ีจะเดนิ แยก
ออกไป แล้วบุ้ยใบ้ให้นายหนุ่มหันไปมองโต๊ะท่หี ญงิ สาวนั่งลงเรยี บร้อยแล้ว ตาสฟี ้าเข้ม
เหลือบมองตามแล้วหรล่ี งเมือ่ สำรวจไปทั้งโต๊ะ จงึ ได้เห็นหนมุ่ หน้าเข้มท่ีนัง่ อยู่ข้างเธอ
ทันที

“ใครวะ?” คมกฤชทอ่ี ยูใ่ กล้พอได้ยนิ กม็ องตามสายตาของเพ่ือนอีกที

“เดก็ น่ะ ไม่มีอะไร” เพราะรา่ ง
“คนไหน อยา่ บอกนะวา่ ชดุ สเี ขยี วน้ำตาล?” ที่ต้องถามอย่างนั้น
อ้อนแอ้นท่นี ั่งเอียงหน้าครง่ึ ๆ มาด้านน้โี ดดเดน่ ทีส่ ดุ ในโต๊ะ
“คนนั้นแหละ”

“ใคร?”

“อย่ายงุ่ น่า”
แเตด่อ๋ียัควรนชั ้ีมหคี ันวกามลัลบับเห?ม”ือตนาหสมนี ด้ำตคาวลาเมหสลนือใบจเลขงียแวคพ่นินั้นจิ สเปต็นรทีเวเี่ หลน็าเรดะียยวะกไักบลทอเ่ี สยยี ่างง
“อ้อ!
พราวระยับ
แหบทรงเสนห่ ์ นดิ ๆ ของจติ รวดดี ังข้นึ เพราะเดนิ มาถึงโต๊ะพอดี
“คุณชาย คุณคมกฤชเชญิ ทางน้คี ่ะ คณุ วศนิ ขาดเหลอื อะไรเรยี กหญิงได้เลยนะ
คะ”

“ขอบคณุ ครบั คุณหญงิ ผมบอกรยึ ังว่าวันน้คี ณุ หญงิ สวยเตะตาเหลือเกิน” คำ
ชมของ ส.ส. คนดัง ทำให้จิตรวดที ำทา่ ขัดเขินเลก็ น้อย สว่ นคมกฤชเบ้ปาก อัครัช
เพียงแตย่ ้มิ ในหน้า

“สำนวนลเิ กจรงิ ๆ วะ่ ” คมกฤชขยับปากแทบไม่มีเสยี ง
“คุณวศนิ ปากหวานต่างหากล่ะคะ หญงิ กเ็ หมือนทุกวัน คงจะเปน็ เพราะชดุ สวย”
“สวยท้ังคนท้ังชดุ ครับ แจกันสวยแค่ไหน ถ้าดอกไม้ไม่งามกย็ ากที่จะได้ประดับ
อยู่ในคฤหาสน์ ”
“คณุ วศนิ เหน็ ทจี ะอยากเชญิ แจกันดอกไม้ไปประดับคฤหาสน์ ?” คมกฤชถาม
เสยี งเย้า
“ใครบ้างจะไม่อยากละ่ ครบั แตไ่ ม่ร้วู า่ คฤหาสน์ บ้านผมจะมีวาสนารเึ ปล่า”
“คฤหาสน์ ของคุณวศนิ คงจะชอบให้มีดอกไม้ประดับ” หญิงสาวเย้ากลับอยา่ งมี
ชนั้ เชงิ

เป็นทีร่ ้กู ันในวงในว่า ส.ส. วศนิ เจ้าชไู้ ม่ใชน่ ้อย แม้จะทำอยา่ งเงยี บๆ แตก่ ม็ ัก

จะมสี าวสวยทั้งสถานเรงิ รมย์ ในกระบี่ หรอื แม้แต่กรงุ เทพฯ มารบั ใช้อยเู่ สมอ
“ถ้าได้ดอกไม้ทพิ ย์ ไปประดับ ผมคงไม่มีวันเหลือสายตาไปแลดอกไม้อนื่ หรอก

ไคปรมับอ” งคอำัคตรอชั บแหลวะาเพน่อจื นนเขลอย่ี งนเขไดาท้รับต่ี เาสเปยี ็นงปหัรวะเรกาาะยนผ้อิดยปๆกตจิากคุณหญงิ จิตรวดี หญงิ สาวหัน

“เชญิ นัง่ เถอะคะ่ แล้วหญิงจะตามมาคุยด้วยทหี ลัง”
หม่อมรวาศชนิวงหศัน์อกัคลรับัชมเปาม็นอปงกผตู้รทิ ว่ ุกมอโตย๊ะ่าง “ไเดม้ขือ่ า่ รวา่วง่ารคะนหขงเอดงนิ คกุณลัชบาไยปถทูกางยเิดง มิ อากาสรเหีปนน็ ้ายขังอไงง
บ้างครบั ?”

“ข่าวของคณุ วศนิ ไวดนี ี่ ยังไมต่ ายครบั ” อัครัชตอบด้วยรอยย้ิมในหน้าเหมอื น
เดิม จนคนได้รับไม่แนใ่ จวา่ ถูกประชดหรอื เปล่า

“เกดิ อะไรข้นึ เหรอครบั ประทานโทษเถอะ ผมไมท่ ันได้สอบถามรายละเอยี ด?”
“มันคงไปขัดหัวแม่เท้าใครเข้านะ่ ครบั เหน็ เปน็ คนพดู มากเหลือเกนิ ตำรวจสอบ
อะไรก็ไม่ได้ความสกั อยา่ ง”
“เอ๊ะ! ทำไมเปน็ อยา่ งน้ันล่ะครบั ?”
“มันถูกยิงที่คอ ยังพดู ไม่ได้น่ะคณุ วศนิ ”
“โชคร้ายจรงิ ๆ” นักการเมอื งคนดังอุทานออกมาด้วยสหี น้าเห็นใจ
วศนิ จะอเอัคารยชั ังพไงยักหมนา้าเปยน็อมแบรับบน“้ีซคะรแบั ล้ผว”มก็วพ่าออชยาา่ ยงนห้ันนแุ่มหทลวะงถแาลม้วเรเอรื่ อ่ืงนงท้ีขดี่้ึนินมขาองเวรศานิ คกุณม็ ี
สหี น้าหนักใจข้นึ มาทันที
เป็นปัญ“ผหามสกกั ำทล”ัีงตามเรอ่ื งอยู่ นายหน้าคนน้ันเคยหาทดี่ นิ ให้ผมหลายแปลงแล้ว ไม่เคย
“มันไมใ่ ชป่ ัญหาธรรมดานะครับ แตเ่ ป็นปัญหาหนักซะด้วย คดิ วา่ คงไมก่ ่วี ันน้ี
เราจะต้องได้รับการตดิ ตอ่ จากดเี อสไอแน่” คมกฤชเอย่ ข้ึนบ้าง เรยี กบรกิ รทเี่ ดนิ โฉบไป
มาเพ่ือหยบิ เบยี ร์แก้วโตวางลงให้ทั้งอัครัชและตนเอง

“คุณชายไมต่ ้องหว่ งนะครับ ผมจะดูแลเรอ่ื งน้ีให้เปน็ อยา่ งดี”
“ผมกเ็ ชอื่ ว่าคุณวศนิ จะดแู ลเป็นอยา่ งดี แต่ขอให้เราทำความเข้าใจตรงกันนะ
กคลรับา่ วขวอ่าผงรมาไชมนม่ กิ คี ลุ วหามนปมุ่ รทะำสใงหค้ค์ ทนจี่ ฟะัเงขห้านไป้าเเปกลย่ี ่ียวนข้อสงไี ปกัเบลเก็รอ่ืนง้อผยดิ เหกมฎือหนมาดยวใงดตๆาจะทก้ังรส้า้นวิ ข”้ึนคำ
หากวนิ าทีตอ่ มาก็หัวเราะและพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแทบไม่มพี ริ ธุ ให้ใครจับได้
“พูดอะไรอย่างน้ันละ่ ครบั ผมเปน็ คนรักความถกู ต้อง ผมไมส่ บายใจเลยทต่ี ้อง
ทำให้คณุ ชายมาเกี่ยวข้องกับเรอื่ งแบบน้ี ไอ้นายหน้านัน่ ผมต้องเอาเรอ่ื งมันให้ได้ถ้า
มันมาหลอกต้มเราจรงิ ๆ” คำรับรองของนักการเมอื งดังทำให้อัครัชย้ิม
มีหรอื ทีจ่ ะไม่ร้วู ่าผ้พู ูดประสงค์ สง่ิ ใดอยูภ่ ายใต้คำพูดนั้น!
หนุม่ บอ“ไกมใ่ ชเป่ปัญน็ เหวาลหานเดักยี หวนกาับจทนผ่ี แู้วกา้่ไฯม่ได้หจรรอัลกเดคนิ ุณเขว้าศมนิ าหถา้าเรวางมสเี จนตทนนาาบจรึงสิตทุ้อธง์ ิจเปรงลิ ”ยี่ นชาไปย
สนใจผ้มู าใหม่
“ทา่ นผู้วา่ ฯ สวัสดีครบั ?”
“นายหัวอัคร คดิ เหมอื นกันครบั วา่ จะเจอกันทีน่ ”่ี
“งานคณุ หญงิ ยังไงกค็ งต้องมาครบั ” ราชนิกุลหนมุ่ ตอบสน้ั ๆ ลุกข้นึ เล่อื นเก้าอ้ี
ให้ผู้มาใหม่ คมกฤชเองกล็ ุกข้นึ อยา่ งให้เกียรติ รอจนจรลั นั่งลงจงึ นัง่ ตามหลังจากทำ
ความเคารพผ้สู งู วัยกว่าแล้ว
ครบั ท่ีจ“ังทหา่ วนัดผอู้วาา่จฯเสยี ผคมนไมดฝี้ยมีนิ ือขไา่ ปวใเรนอ่ื เงวยล้าายอย่าเงทน็จ้”ีจรงิ เปน็ ยังไงครับ ฟังแล้วใจเสยี จรงิ ๆ
“ไมเ่ ป็นไรครบั นายหัว ตอนน้ีคำสงั่ ยังลงมาไม่ถึง ผมเองก็ไม่ทราบแน่” จรัล
ออกตัว

“ผมมเี รอื่ งอยากคยุ ด้วยสกั ครู่ เชญิ ทางนู้นได้มั้ยครบั คุณชายจักรโทร. มาหา
ผม” จรลั ไม่อ้อมค้อม ไม่แม้แต่จะทักทายเพ่อื นรว่ มโต๊ะอกี คนด้วยซำ้ จนวศนิ หน้าตงึ
เพราะเม่อื ก่อนน้ัน แม้จะไมใ่ ชม่ หามติ ร แตใ่ นท่ีสาธารณะท้ังคูก่ ็แสดงออกต่อกันอย่างมี
มารยาทตามสมควร

“อาจักร? เชญิ ทางน้นู เถอะครับ ขอตัวกอ่ นนะครบั คณุ วศนิ เด๋ยี วมานะเบน”
“ตามสบาย” คมกฤชยกแก้วเบยี ร์ข้นึ สงู แล้วย้ิมรับ ค้อมหัวให้ทา่ นผ้วู า่ ราชการ
จังหวัดกระบ่อี ย่างสภุ าพ
เหมือนสกอำลงัรงาต่ งั้งเดใจนิ ฟตังาสมง่ิกทันจี่ อรัลอกพไดู ป โดยทชี่ ายหนมุ่ อ่อนวัยและสงู กว่ามากจะก้มลงนดิ ๆ
“ท่าทางท่านผ้วู า่ ฯ จะคดิ ว่าผมมีสว่ นร้เู ห็นกับการย้ายของท่าน” วศนิ เอ่ยข้ึนเปน็
ทำนองชวนคยุ
“ทำไมถงึ คิดอยา่ งน้ันละ่ ครบั ทา่ นผ้วู า่ ฯ เองก็บอกวา่ คำสัง่ ยังมาไมถ่ ึง ไม่
แนใ่ จ?” คมกฤชแสรง้ ทำสหี น้าอินโนเซนต์
“กค็ ณุ คมกฤชไมไ่ ด้อา่ นข่าวบางกอกไทม์ เมือ่ เช้าน้ีเหรอครับ นักขา่ วพวกน้ีมันดี
แต่อาศยั น้ำหมกึ ป้ายสคี นอ่ืน หนังสอื พิมพ์ ฉบับอน่ื กล็ งขา่ วบุกรกุ ปา่ ไหนยังจะทวี เี กอื บ
ทุกชอ่ ง”
“เอ...ผมไมท่ ันได้หยบิ มาดซู ะด้วยส”ิ
“มันวา่ ผมกับ ‘ท่าน’...” ส.ส. วศนิ เอ่ยถงึ ชอื่ ผู้ใหญค่ นหนง่ึ ในบ้านเมอื ง “มี
ความสมั พันธ์ กัน ทำให้ท่านผู้ว่าฯ ถกู สัง่ ย้ายเพราะคดบี กุ รกุ ป่า”
“ถ้าไม่จรงิ กฟ็ ้องเลยสคิ รบั จะมาพดู พล่อยๆ ได้ยังไง” คมกฤชยสุ ง่ ทั้งน้ำเสยี ง
และหน้าตานั้นยากทีจ่ ะบอกวา่ รน่ื รมย์ หรอื จรงิ จังจนวศนิ ไม่แนใ่ จ
“จะฟ้องข้นึ มาให้อ้ือฉาวขายข้หี น้าได้ยังไงละ่ ครับ มันเขยี นเบยี่ งเบนประเด็น ไม่
ยอมลงชอ่ื โดยตรง พวกน้ีมันฉลาดนักละ แต่ใครอ่านก็คงรู้ ผมเองอาสามาทำงานให้
บ้านเมอื งแล้วก็ต้องมคี วามอดทน ไม่ง้ันคงถอดใจลาออกไปซะหลายหน” นักการเมอื ง
คนดังอธิบาย ปรายตามองก็เหน็ อีกฝ่ายยกแก้วเบียร์ข้ึนด่ืมแล้วหลุบเปลือกตาลงจนไม่
เห็นปฏิกริ ยิ าตอบสนอง แต่เหน็ ว่าไมด่ แี น่ถ้าจะพูดเรอื่ งพวกน้ี จึงรบี เปลี่ยนหัวข้อ
สนทนา

3 ฐานันดรทส่ี ห่ี รอื ฐานันดรศกั ด์ ิทสี่ ่ี (The Press) หมายถงึ กลุ่มบคุ คลหรอื คณะบคุ คลท่ีประกอบ

อาชพี หนังสอื พมิ พ์ มที ม่ี าจากในรัฐสภาอังกฤษ

ทีม่ อี ำนใานจใสนมกัยากรลปากงคขรอองงยแโุ วรป่นแโคดวย้นเไฉดพ้จาัดะรอะยเบ่างยี ยบงิ่ ขใอนงอสังังกคฤมษใหบ้เปุค็นคชลนกชลน้ัุ่มใหหรญอื ฐ่หารนอื ันกดลร่มุ
(Estate) ซง่ึ มอี ยสู่ ามประเภท ประกอบด้วย ฐานันดรทีห่ นึ่ง เจ้านายและขุนนาง
(เจรNิตยี oใบจbรแi้อlลiยtะyภค)าวยามใทนเำชหอื่ฐนา้านทฐันี่ปาน้ดอัรนงทกดส่ีันรอทดงส่ีินาแนมดักนบสจวาาชมกหัญกราชอรื นรผกุ ้นู รำา(ทนCาขoงอศmงาmตสา่นoงาnชsา(ต)Cิ leเปแrลg็นะyผร)ู้ทักำษเหปานน็ค้าวผทา้นู ม่ีเปำสท็นงาผบงู้
ผลิตพ้นื ฐานเพ่ือสนับสนนุ ฐานันดรทห่ี นง่ึ และที่สอง

ตอ่ มาในสมัยทีม่ กี ารปกครองแบบประชาธิปไตยและมีรัฐสภา มกี ารจัดระเบยี บ
ฐานันดรใหม่ดังน้ี ฐานันดรท่ีหนงึ่ (The Monachy) คอื สภาขุนนาง ฐานันดรท่ี สอง
(The Church of Englan) คอื ศาสนา บรรพชติ พระราชาคณะ และฐานันดรทสี่ าม
(The Parliament) คือสภาผู้แทนราษฎร ซง่ึ คนธรรมดาได้เลือกตั้งให้เป็นผ้แู ทนตน
เข้าไป

วันหนึ่งมีการประชมุ ในรฐั สภาอังกฤษ สมาชกิ สภาผ้แู ทนราษฎรคนหนง่ึ ชอื่ นาย
เอ็ดมันด์ เบริ ์ก (Edmund Burke 1729›1797 นักการเมอื งและนักทฤษฎีการเมือง
ซปดชเร้รวงาึ่าวเะยอปชอวยน็ังมุาู่่ กบฐาัฤดณนษนัน)้ีไดดตล้รทมั้งใุกีน่ีแฐดาขต้ดี ฐน้นึ่น้วาันนั้อยนดันภ”มริปดาทกรรสี่เาหลขย่ี ่นมุาเชกผ่งึ ตม้ใีดิ้ปู อนือขรนทไ้ะึนปห้ักงแยสนอลังาบง่ึ้วมกทอฐลา่แาานุ่มชนลคผพีะันน้ฐนูหดาห้นไีนรดนังกัน้กสังำดลลสอื รั่างอพื นวปพิมข้ันรมิพ้ึนะก์พชจวำ์ึงมุลา่ ไกังด“ัมซน้.ร.าง่ึ.ัอบนใไยกนดั่งา้นู่พฟขร้ีณาังกกกลัะนเา่าทรรวมาปเ่ี พขารรนาาึงะทนังค่ ชั้งฟวำมุหนัา่งขลเกงึปอาไา็นยวรง้
ฐานันดรท่ีส่ี

บางทฤษฎี ฐานันดรศักด์ ิอาจจะเรยี งไม่เหมือนกัน หรอื แตกตา่ งกันได้

6

นายทุนต่างชาติ หรอื เจ้าทีแ่ รง

แพรวพรรณรายคอยแอบมองโต๊ ะวีไอพีจนแทบไมไ่ ด้ สนใจคยุ กับเพ่อื นรว่ ม
โต๊ะในตอนแรก เพราะเหน็ จรลั เดนิ ไปหาหมอ่ มราชวงศ์อัครัชและเดนิ หายไปด้วยกันพัก
ใหญ่...ไปไหน? เจ้าตัวชะเง้อคอตามด้วยลางสังหรณ์ แปลกๆ

‘ก็คุณอาไม่ค่อยชอบเขานักไมใ่ ชเ่ หรอ ทำไมถงึ อยากคุยกับเขา หรอื เธอจะเข้าใจ
ผดิ ไปเอง?’

“น้องเพือ่ น มองอะไรนักหนา?”

“มองหาคณุ อาจรัลคะ่ ”
“มองไปกไ็ ม่ได้อะไร อยากร้กู ็ไปถามท่านผู้ว่าฯ เอาสิ แล้วพรงุ่ น้นี ้องเพ่อื นจะไป
ไหนบ้าง?”
“ชว่ งสายทางดีเอสไอจะให้สมั ภาษณ์ นักขา่ ว เราเจอกันทนี่ ั่นกอ่ น หลังจากน้ันก็
แยกกัน เพอ่ื นจะไลส่ มั ภาษณ์ พยานแวดล้อมที่น่าสนใจ ตอนเยน็ ๆ ถ้าทันบางทีจะซ้อื
ธทัรีวภร์พข้ึนฟไังปททเ่ีำกใหาะ้หนนัน่ มุ่ นร่นะุ่ คพะ่ ี่เ”ปน็ เธเดออืราด่ ยเปย็นาวรแ้อผนนขข้ึนอมงาวทันันถทัดี ไป ซงึ่ จะลุยเดย่ี วด้วยตัวเองให้
“จะไปทำไมที่รสี อร์ตนัน่ ?”

ไปน่ะส“แิ กป็ตล้อกงไป“เสขคิ าะเป”น็ หแญหลงิ ส่งขาวา่ ทวำหเนผ้าลงองๆไมอ่เขา้จาใเปจว็นา่ ตเขัวากจาะรไมถ่พ้าอไมใจ่ไดอ้ขะไ่ารวนจักากหเนขาา ถ้าไม่
แล้ว
เพ่อื นจะทำสก๊ปู ขา่ วให้สมบรู ณ์ ได้ยังไงล่ะคะ?” เธอลดเสยี งลงเหมอื นกระซบิ อย่างระวัง
“แต่เขาจะยอมให้น้องเพ่อื นสัมภาษณ์ เหรอ กเ็ ราไปแสดงฤทธ์ เิ อาไว้มากขนาด
น้ัน”

“เพือ่ นมวี ิธีก็แล้วกันนา่ หรอื ถ้าเขาไมย่ อม พี่ภพนัน่ แหละต้องรบั หน้าที่” พดู ไป
ตากลมโตกเ็ หลอื บไปทางหลังห้องท่ีจัดเอาไว้ให้คนระดับล่างและผู้ติดตามแขกวีไอพีไป
นัง่ เธอเห็น ‘คุณลุง’ ของเธอแล้ว

“นั่งอยู่ตรงน้นี ะคะ เด๋ยี วเพอื่ นมา”
“น้องเพือ่ นจะไปไหน?”
“แถวๆ น้ลี ะนา่ ไมเ่ กนิ ยส่ี บิ นาทคี ่ะ กนิ ไปได้เลยไม่ต้องรอเพื่อน” จอมเฮ้ียว
บอก เตรยี มลุกเดินเลี่ยงออกไปยังโต๊ะข้างๆ เพื่อไปหา ‘คุณลุง’ ญาตคิ นใหมท่ ีเ่ ธอ
แตง่ ต้ังให้เองสดๆ รอ้ นๆ
“น้องเพอื่ น”
“หมื อะไรคะ?” หญงิ สาวหันกลับไปมอง
“เอ้อ! ไมม่ อี ะไรจ้ะ กลับมาเรว็ ๆ กแ็ ล้วกัน พีอ่ ยากคยุ กับเราเรอ่ื งไปท่ีเกาะนั่น
ถ้าเราอยากสมั ภาษณ์ พ่ีจะจัดการให้เอง” ธีรภพบอกเสยี งขรมึ เธอพยักหน้ารบั เรว็ ๆ
แล้วเดินไปด้านหลังห้องทันที
“ใครนะ่ คนน้ี แฟนพีภ่ พเหรอคะ สวยจังเลย” นักข่าวท้องถ่ินคนหนงึ่ เอนกาย
มาถามด้วยสหี น้าล้อเลียน
ธีรภพมองกลับด้วยสหี น้าอดึ อัดใจ “อยา่ ยุ่งนา่ ”
“แหม มแี ฟนสวยขนาดน้ี มินา่ ถงึ ไมย่ อมสนใจสาวๆ บ้านเราเลย”

รา่ งอ้ อนแอ้ นท่ีเดนิ ใกล้ เข้ ามาทำให้ เกษมละมอื จากช้อนทีก่ ำลังตักอาหาร เงย
หน้าข้ึนมองเธอแล้วย้มิ ให้นิดๆ

“คุณหนู ไม่นกึ ว่าจะเจอกันทีน่ ่ี”
“พอด.ี ..” หญงิ สาวบ้ยุ ใบ้กลับไปยังโต๊ะนักข่าวท่เี พง่ิ เดินจากมา เพราะแน่ใจว่า
เกษมจะจำธรี ภพได้ “ตามรนุ่ พี่มานะ่ คะ่ ขอนั่งด้วยสกั ครไู่ ด้ม้ัยคะ?”
“ตามสบายครบั มีอะไรให้ผมรบั ใช้รเึ ปล่า?” โชคดที โี่ ต๊ะน้ียังไม่มีใครอื่นมานั่ง

หญงิ สาวจึงเปดิ ย้ิมสวย

“หูย...รับใช้อะไรกันละ่ คะ หนจู ะมาขอโทษอีกคร้งั เรอ่ื งเมื่อวาน”
“เป็นความผดิ ของผมเองนค่ี รับ คุณหนูไมเ่ อาเรอื่ งกด็ ีแล้ว”
แซวนัก“ลหะนเรูชอ่ือ่ื งพชรอื่ รยณาวราเยป็นค่ะโยมชานจ์ นากี่ กรงุ เทพฯ” เธอจงใจละคำแรกเอาไว้ เพอื่ นๆ ชอบ
“ผมชอ่ื เกษมครับคณุ หน”ู

“เพอื่ นๆ บอกวา่ คณุ ลงุ ทำงานท่ีเฮเวน อิน อันดามันรสี อร์ตเหรอคะ?”
“จะวา่ อยา่ งนั้นกไ็ ด้ครับ ผมเป็นคนขับรถให้นายหัวอัคร”
“เขาบอกว่าท่นี ั่นสวยมากๆ จรงิ รเึ ปล่าคะ คือ หนูอยากไปเทยี่ ว”
“สวยจรงิ ครบั ผมไมเ่ คยเห็นรสี อร์ตทไี่ หนท้ังภาคใต้นจ่ี ะสวยเทา่ ของนายหัว”
แปพากรเวอพารไวร้ณแลร้วาคยลเกาือยอบแอบกะเปป็นากรเอพยรยา้ะิมคอวอาดมอล้อมื นตัวไปแล้วกับคำเยนิ ยอนั้น แต่ต้องรบี เม้ม
“คืออย่างน้ีนะคะคณุ ลุง...”

เมื่ออัครชั เดินกลับมาทีโ่ ต๊ ะอกี คร้งั โต๊ ะน้ันกม็ คี นนัง่ เกือบเตม็ เว้นทใี่ ห้เขาไว้
สองท่ี ไมม่ ชีใาคยรหถนามุ่มเนรัง่อื่ ลงงทบ่กี นำลเกัง้าเอป้ข็ีนอขงา่ วตในหเอญงอ่ แยลู่ใะนทเักวทลาายนเ้ีพเื่อหน็นจรวะ่ เมปโน็ต๊ะเพทรีม่ าาะใมหที มั้งอ่ วยศ่านิ ง
อารมณ์ ดี
และอัครชั อย่ดู ้วยกัน คนท่มี านั่งด้วยสว่ นมากมีความค้นุ เคยกับฝา่ ยใดฝ่ายหน่ึงมาก
กวา่
วว่าไี งอขพ้าี งกๆซารงึ่ รมบั กี อปาัครรรแะชัทสาดนงอจสาาากหยศาตรลิ ดาปขำนิเอนชงนิ วอื่ ไศดปนิังทท่ถีม่ี ูกอเมวงื่อม่าจพา้าจธิงงึ ีกมเปราขน็ ้ึนปหไรมปะอ่ ดกมาำยรเนาวชินับวรดงา้วศยย์จกคติ ารวรบวามดนไมีเมวา่พทนีอใั่งกใเกจล้า้เโมอต้ีืทอ่๊ะี่
หมอ่ มราชวงศ์สาวสวยแสดงออกถงึ ความสนทิ สนมกับราชนิกลุ

“อาหารอรอ่ ยรเึ ปล่าคะคณุ ชาย?”

“อรอ่ ยทกุ อย่างครับ พ่อครัวโรงแรมคุณหญิงฝีมอื ดี รสชาติแบบออรจิ ินัลแท้ๆ
ทั้งอาหารไทยอาหารฝรงั่ ”

“หญิงไปขอซอ้ื ตัวมาจากโรงแรมท่ฝี รงั่ เศสเชยี วนะคะ กว่าเขาจะใจอ่อนต้องแวะ
ไปตั้งหลายครั้ง” เธอเล่าเสยี งหวาน หันหน้าไปบอกกลา่ วกับทกุ คนเพื่อพรเี ซนต์ โรงแรม
ของตัวเองไปในตัว

“ถ้าคุณหญิงไปขอรอ้ ง คงไม่มีใครใจแข็งได้ลงคอหรอกจรงิ มั้ยครบั ?” วศนิ เอ่ย
ชมเสยี งนุ่ม

“อะไรได้ล่ะคะ หญิงต้องลงทุนนา่ ดเู ชยี ว”
“ถ้าคุณหญงิ ลงทุน มเี หรอครบั จะไม่สำเรจ็ ” ประโยคน้ีเปน็ ของคมกฤช ทำให้
สหี น้าของจติ รวดเี หมอื นจะเผอื ดสไี ปเล็กน้อย แตแ่ ทบไมม่ ใี ครสังเกตเหน็ เพราะเธอ
หัวเราะเบาๆ อย่างเห็นขัน
“ถ้าคุณคมกฤชคิดว่าหญิงลงทุนอะไรแล้วต้องสำเรจ็ ก็ต้องขอบคณุ สำหรบั คำ
อวยพรคะ่ ”
“สำหรับคุณหญงิ ผมต้องอวยพรอยู่แล้วครับ อ้าว! จะไปไหน?” ประโยคหลัง
คมกฤชหันไปมองเพอื่ นที่ลุกข้ึนยนื

“แถวๆ น้แี หละ เด๋ียวมา ขอตัวสักครนู่ ะครบั ”
“สงสัยจะไปดูเกษมละมั้งครบั เห็นสัง่ อะไรกันเอาไว้” คมกฤชเอย่ แก้ตัวแทน
เปมีนือ่ ้อี เหย็นากรไา่ ดงส้องะู ใไหร?ญ” ่เดนิ ไปทางด้านหลังห้อง “ใกล้ได้เวลาท่ีคุณหญงิ จะตัดเค้กแล้วน่คี รบั
การชวนเจ้าของงานวันเกดิ สนทนาต่อ ทำให้ทกุ คนในโต๊ะหันมาให้ความสนใจ
กับเจ้าภาพ
“คงขอให้หม่อมแมส่ ขุ ภาพแขง็ แรง อย่กู ับหญิงไปนานๆ เทา่ น้ันละค่ะ” เธอบอก
หหเสลมยี า่องยมหปรวแีาาชลน้ววงศธ์ดจิ ติาทครกุวนดคเดเนี ปียใ็นวนอจโัึงมตเ๊พะปจ็นฤึงกผมษ้เีูสข์ หี ้านม้าาสเดหว่แู ็นนลอพธกุรรกเะหิบจ็นทดิ ัใ้งาจหขขมอ้ึนดงเมดธ้าวอทยถันตึงทนชี พีเอติ งักษเพัยรกาอ่ะมนาหรนด้าานข้อีมงา

“เกษม ร้ายนักนะ มสี าวๆ มานัง่ กินข้ าวเปน็ เพอ่ื นเหรอเนยี่ ?” เสยี งถามดังอยู่
ด้านหลังของเธอ ทำให้แพรวพรรณรายสะดุ้งเฮือก แตพ่ ยายามรบี ปรบั สหี น้า เมื่อรสู้ กึ
ถงึ ไออนุ่ ของรา่ งสงู ใหญท่ นี่ ั่งลงบนเก้าอ้ีข้างเธอ

‘บ้าชะมัด! เธอมัวแต่หลอกถามข้อมลู ชวนเกษมคุยเพลินจนไมร่ ะวังตัว ปล่อย
ให้เขาเข้ามาถงึ ตัวได้!’

ตากลมโตเหลือบมองใบหน้าคมคายทดี่ ูเหมือนจงใจจะนัง่ ลงชดิ เธอ ทั้งที่ยังมี
ทีน่ ั่งเหลืออยู่อกี หกทีเ่ พราะเกษมนัง่ อยกู่ ับเธอแค่สองคน หัวใจเจ้ากรรมเต้นตึกตักแรง
ข้นึ อยา่ งไร้เหตุผลจนเจ้าตัวโมโห

“คุณหนูเธอมาถามอะไรนิดหนอ่ ยครบั นายหัว”
“สงสัยจะไมน่ ดิ หน่อยละมั้ง เห็นนัง่ อย่นู านแล้วน่”ี พูดแบบน้แี สดงว่าเหน็ เธอ
นานแล้วแตเ่ พิ่งเข้ามา
“คุณลงุ กเ็ ต็มใจตอบน่คี ะ คุณจะเดือดร้อนด้วยเหรอ”
“เกษมเนปัย็นนค์ ตนาขสอฟี ง้ารเขสี ้มอเรห์ตล”อื บดำของอัครัชจ้องเธอน่ิง บอกไม่ถูกวา่ เขารสู้ กึ อยา่ งไร

“อ้อ เวลาคณุ จ่ายเงนิ เดอื นใคร หมายความว่าคณุ ซ้อื ชวี ิตสว่ นตัวของเขาด้วย?
มเี จ้านายแบบน้ตี ้องฟ้องกรมแรงงานนะคะคณุ ลุงขา” ท้ายประโยคเธอหันไปหาคณุ ลงุ
ซง่ึ กำลังทำหน้าเหมอื นอาหารไมย่ ่อย

“บ้านอยไู่ หนเรานะ่ มาทำอะไรถงึ ทีน่ ่ี หรอื จะเปลย่ี นใจกลับมาเรยี กรอ้ งคา่
เสยี หาย บอกไว้ซะกอ่ น วา่ ฉันเอาไปซอ้ื ไอ้ท่บี อกเรากอ่ นหน้าไว้หมดแล้ว”

“หยู ! ใครจะอยากได้คา่ เสยี หายจากคนอยา่ งคณุ !” ตากลมโตวาววับด้วยความ
โมโห “ไมก่ ลัวด้วย!” ย้ำอีกนดิ เพราะกลัวเขาจะไม่รู้

“นั่นสิ แล้วมาทำไม?” นายหัวหนมุ่ ย้ิมพราย
ถงึ ผลไแดพ้ผรลวเพสรยี รณหรากายเธเผอยยง่อิ เปปา็นกศตั ตรอกู นับแเขรกาคงดิ าวน่าขจอะไงมเธ่ตออจบะคตำ้อถงาลมำบแากต่เยมิง่ อ่ื ขค้ึนดิ ใสนะวรันะตหะนด้าู
รอให้ร้วู ่าเขาอยูเ่ บ้ืองหลังเรอื่ งฉาวโฉ่น่ีจรงิ ๆ เสยี กอ่ นเถอะ!

“ฉันเปน็ หลานสาวของคุณอาจรลั มาจากกรงุ เทพฯ”

“ไมเ่ ห็นเคยได้ยินว่าท่านผ้วู ่าฯ จรลั มีหลานสาวสกั ท”ี
“คุณไม่ใชน่ ายทะเบียนราษฎร์นี่คะ ท่านถงึ ต้องรายงานเรอื่ งญาตโิ กโหตกิ าให้คณุ
ทราบ” เธออดได้เสยี กด็ ี ถ้าไม่เหลอื บสายตาไปเห็นสหี น้าลำบากใจปนตำหนขิ อง ‘คณุ
ลุง’ ใบเบกิ ทางเพียงอยา่ งเดียวของเธอในขณะน้ี
เกาะไปทค่างทลาำงบแากกจนะา่ เดคูารพเพเจร้าานะเากยษมมากพาซขอ่ื นืเลเธา่ ใอหย้เังธแอขฟ็งังขว้อ่าเกจับ้านคณุายชขาอยงมแากเฟน้ัียนนด่ีำรงเวยลศาเขป้็ึนน
ถงึ หม่อมราชวงศ์ หญงิ สาวเลยต้องรบี เปล่ียนแผน
คิดได้อยา่ งน้ัน จอมเฮ้ียวเลยปั้นสหี น้าเสยี ใจ แล้วพนมมือข้ึนไหว้ชดชอ้ ยโดย
ยังคงอาการคอแขง็ นิดๆ ไม่ให้ดูเหมอื นเปลี่ยนใจง่ายดายนัก
“ขอประทานโทษด้วยค่ะ ดิฉันยังโกรธไมห่ ายเรอื่ งที่คณุ เกอื บขับรถชน” ถงึ
อยา่ งไรก็อดแดกดันโยนความผิดให้เขาตอ่ ไม่ได้
“ดิฉัน?” ตาของหม่อมราชวงศ์อัครัชงนุ งงอยู่ชัว่ ขณะกอ่ นจะมวี ี่แววเข้าอกเข้าใจ
ข้ึนเมื่อหันไปมองเกษม แล้วทำหน้าครง่ึ บ้งึ ครงึ่ ย้มิ เมือ่ อา่ นทา่ ทางและคำพูดของเธอออก
โดยไม่ต้องเสยี เวลาคิด
“ปากดีนักนะเรา ฉันถามดๆี เท่านั้น ทำไมไมพ่ ดู จาให้น่ารกั เหมือนผู้หญงิ อนื่ ?”
“คนอน่ื เขาไมม่ าซักประวัตสิ ว่ นตัวของดฉิ ันนคี่ ะ” เธอเปล่ียนคำพดู ให้ดูสภุ าพ
ข้ึนนิดหน่อย
“ผู้ใหญ่ซักจะเป็นอะไรนัก?”
“กค็ ณุ ชายไมใ่ ชผ่ ู้ใหญข่ องดิฉัน”
“ถงึ จะไมใ่ ชญ่ าติ แต่ฉันก็อายเุ ยอะกว่าเราเป็นสบิ ปีแน่ๆ ถอื วา่ เปน็ ผู้ใหญ่ แล้ว
ทำไมไม่ไปนั่งกับท่านผ้วู ่าฯ?”
“ดฉิ ันนัง่ อยู่กับเพ่อื นๆ น่ะค่ะ” เธอขบฟันตอบอยา่ งเสยี ไม่ได้ ขณะท่อี ัครัช
ปรายตามองตามสายตาของเกษมไปที่โต๊ะซงึ่ ธรี ภพนั่งอยู่ ท้ังทร่ี ้อู ยู่แล้ววา่ เธอนั่งที่ไหน

ชักจะน“ั่งอไ้อม่ตดิท่แี พท้ยกา็มยาากมับบแังฟคนับสหมี นีแฟ้าในหเ้เปป็น็นนปักกขต่าิสวดุเหฤรทอธเ์ ิรา?” คำถามหลังทำให้รา่ งอรชร
“ก็บอกแล้วว่านัง่ กับเพื่อน เราเคยเรยี นมหาลัยเดยี วกันเท่าน้ันคะ่ ไมใ่ ชอ่ ยา่ งที่

คณุ ชายคิด”

“แล้วมาทำอะไรท่กี ระบ?่ี ”
“ก็...เพิง่ เรยี นจบ ดิฉันมาหางานทำ”

“จบอะไรมา?”

“อักษรศาสตร์คะ่ จากมหาวทิ ยาลัย...” เธอเอ่ยชอื่ มหาวทิ ยาลัยเกา่ แกข่ องรฐั ที่
ตนเคยเรยี น แตเ่ ปลีย่ นสาขาให้ตัวเองเสรจ็ สรรพ
“งานทก่ี รงุ เทพฯ น่าจะหางา่ ยกวา่ นะ ทำไมมาไกลถงึ กระบี?่ ”
คุณอาจ“ไรมัลช่ อดบิฉกันรเงปุ เน็ทหพลฯานนหค่ี า่ ะงๆมัขนอวงนุ่ ทวา่ านย
อีกอย่าง ดฉิ ันไม่เหลือใครแล้ว เลยมาหา
เพราะอย่างน้มี ้ังคะคณุ ชายเลยไม่รวู้ า่ ท่านมี
หลานสาว” เลา่ มาถงึ ตรงน้ี นักขา่ วสาวก็แสร้งทำตาโศกข้ึนมาอกี นิดให้สมจรงิ ทสี่ ดุ
กอ่ นจะเมินหน้าหนจี ากใบหน้าคมคายทีจ่ ้องเธอนง่ิ จนหัวใจสาวเต้นผดิ จังหวะข้ึนมาอีก
ครัง้

เต๊ียมกเับพครณุ าะอกาลจัวรจัลับโไดดย้เดทว่่านนั้น! หขรนื อเกขนาไ่าปถไมามใ่ จชรเ่ พลั วราา่ ะเธออยเา่ปง็นอห่ืนลแานน่ๆสาเวสจรรจ็งิ จๆากหนร่ตี อื ้อเปงลรบีา่ คไปง
ยงุ่ แน่

“เด็กกำพร้า?”
“คะ่ ” เธอทำหน้าสลดอกี หนอ่ ย... อยา่ งน้อยกก็ ำพร้าแมล่ ะ
“แล้วอยากทำงานอะไร ถ้าเปน็ หลานของท่านผู้วา่ ฯ บางทีฉันจะชว่ ยดใู ห้”
หลังจากซกั มาต้ังนาน คนถามก็เพ่งิ ทำตัวเป็นประโยชน์ ในคราวน้เี อง จนตากลม
อโตยดากำขเชลอัืบ่ วเป่าเน็ ขปาจระะเกสานยขอ้ึคนวมาามดช้วว่ยยคเวหาลมือสใมหห้งว่าังยปๆนต่ืนจเตน้นอยากจขะโณหะร่ เอ้ ดงียทว่ีเรกอัื่นงกเปเ็ หน็ มไอืปนตไามม่

แผนง่ายดายกว่าท่คี ิด พาให้ลืมความข่นุ ข้องหมองใจกอ่ นหน้าไปมากโข
“คณุ ชายไมโ่ กรธดฉิ ันแล้วเหรอคะ?”

เหมือน“ตจัวรเงิ อๆงเพง่ิ กหน็ลุ่าดโปการกธอนะะไ”รไปโดค้ยิวหไมนไ่ าดบ้ตน้ังใใบจหนท้าำคใมหส้สันาวเรนมิ่้อขยมเปว็นดมฝนุ่ ่ายรขาวยกับับตคัวดิ เขห้านหักา
อีกนดิ เสยี เอง เกือบจะยกมือเขย่าทอ่ นแขนในเส้อื สทู เสยี แล้ว

“เรอ่ื งกอ่ นหน้าน้ี เราลืมมันไปซะเถอะนะคะ คณุ ชายเองเปน็ ผู้ใหญม่ ากแล้ว คง
จะไม่ถือสาหาความดิฉัน”

“เข้าใจพดู นะ” มมุ ปากท่ยี กข้ึนนดิ ๆ ทำให้สาวน้อยใจชน้ื ข้นึ รบี กล่อมตอ่ ไมใ่ ห้
เสยี เวลา

“งานอะไรดิฉันกท็ ำได้ทั้งน้ันละคะ่ ดิฉันเปน็ คนหนักเอาเบาสู้ ถงึ จะเรยี นไมเ่ ก่ง
มาก” ตามทรานสครปิ ต์ ปลอมทีเ่ คยทำเอาไว้สมัยเรยี นจบใหม่ๆ “แต่ดิฉันมีความอดทน
สงู รบั เพรชเชอร์ได้ดนี ะคะคณุ ชาย”

“งั้นเหรอ แต่ปนี ้เี ศรษฐกจิ ถดถอย คนตกงานกม็ าก นักทอ่ งเที่ยวก็ลดลง
ผู้จัดการฝา่ ยบคุ คลเขาคงไม่อยากรบั เด็กจบใหมเ่ ทา่ ไหรห่ รอก”

“ดฉิ ันไมเ่ อาเงนิ เดือนเยอะหรอกค่ะ แค่พอเล้ยี งตัวเองได้ก็พอใจแล้ว”
“จรงิ เหรอ ทำอะไรได้บ้างล่ะเรา?”
“เปน็ พนักงานต้อนรับ เลขานกุ าร พนักงานในออฟฟซิ ตำแหนง่ ไหนก็ได้ทั้งนั้น
แหละคะ่ ดิฉันเรยี นงานเรว็ ” เสยี งใสรบี ตอบไมใ่ ห้ดูจงใจนัก เพราะจำได้ดวี า่ มีตำแหนง่
วา่ งอะไรบ้างทจ่ี ังหวัด ตอนทเี่ ธอแวะไปหาจรลั
“พูดภาษาอังกฤษได้รเึ ปล่า?”
ผิดหวัง“หไดร้อสกคิ คะ่ะ”อาจเจธะอไมต่ดอีมบาทกั้งเปทร่าะคโนยจคบเปม็นาจภาากษตา่าองังปกรฤะษเทสศำเนแีตย่ดงอิฉังันกจฤะษไมแท่ท้ำแใบหบ้คไณุมถ่ ช่อายม
ตัวเพราะอยากได้งานจัด ทำให้ใบหน้าของราชนิกลุ หนุม่ เหมือนจะพอใจข้ึนมานดิ ๆ
“เราทำงานกับนักท่องเท่ียว เปน็ ชาวตา่ งชาตซิ ะเกอื บแปดสบิ เปอร์เซน็ ต์ ฉันต้อง

ให้แน่ใจ” เขาตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษเชน่ เดยี วกัน

“คณุ ชายจะทำเทสต์ กไ็ ด้คะ่ ”

“ถ้าจะรับจรงิ กค็ งต้องทำอยา่ งนั้นแหละ เรามีแต่โรงแรมกับรสี อร์ตห้าดาวทั้งน้ัน
คงไม่รับคนสมุ่ สส่ี มุ่ ห้า สวัสดกิ ารของเราดี แตเ่ ราก็ต้องการพนักงานทท่ี ่มุ เทตั้งใจทำงาน
จรงิ จัง ไม่ใชเ่ ดก็ ๆ ที่อยากจะเอาแตเ่ ทย่ี วเล่น” เขาวา่ สหี น้าขรมึ เหมอื นนายจ้าง โดย
สองฝา่ ยเปลยี่ นภาษาไปจนตลอดการสนทนา

“ดฉิ ันจะตั้งใจทำงาน ไม่เหลาะแหละหรอกคะ่ ”

“มีโรงแรมของเราหลายแหง่ ในภาคใต้...”
รมิ ฝปี า“กดเิฉมอ่ืันชอายยาหกนทมุ่ำทจ่เ้ีอฮงเกวลนับดอ้วนิ ยคอวัานมดปารมะันห”ลาดเธใอจรบี บอกเรว็ โดยไม่คิด ก่อนจะเลีย

“ก็ คอื ...ดฉิ ันเคยเหน็ ในนิตยสารทอ่ งเทีย่ วน่ะคะ่ สวยมากๆ เม่ือก้ีคุณลุงก็
ยืนยันวา่ สวย ถ้าคณุ ชายจะให้โอกาส...” ตากลมโตดำขลับเว้าวอนข้นึ มาทันทยี ามที่
อยากอ้อนเอาอะไรจากคนอ่นื

หมอ่ มราชวงศ์อัครัชจ้องวงหน้าเนียนละมนุ น่ิงอย่ชู วั่ ขณะก่อนจะเมินหนี หากก็
ยอมควานมือหยบิ นามบัตรออกมายื่นให้เธอ
“ลองไปท้ิงใบสมัครงานไว้ท่สี ำนักงานในตัวเมืองกแ็ ล้วกัน
ตำแหนง่ ว่างให้ ถ้าเราสอบผ่าน” ฉันจะให้เขาดู

“ขอบพระคณุ มากค่ะ” มอื ขาวรบี รบั นามบัตรมาแล้วก้มศรี ษะลงไหว้งดงาม
“ชอื่ อะไรน่ะเรา?”

“แพ... เอ้อ พรรณรายค่ะ” เธอก้มลงอา่ นนามบัตรด้วยสายตาอม่ิ เอม อมย้มิ
อยา่ งมคี วามสขุ “ดฉิ ันกลับไปหาเพ่ือนๆ นะคะ”

“ตามสบาย”

เกษมยกแก้วน้ำข้ึนด่ืมเมื่อแพรวพรรณรายเดนิ เหมอื นลอยได้กลับไปท่ีโต๊ะของ
กลมุ่ นักข่าว โดยเจ้านายหนมุ่ ยังคงนั่งอยดู่ ้วย

“มอี ะไรผิดสงั เกตรเึ ปลา่ ?”
“ไอ้หาญมันถูกเรยี กตัวมาครบั คนื น้ีหรอื ไมก่ พ็ รงุ่ น้มี ันคงมาถึง”
“เกษมทำใจได้รเึ ปลา่ ฉันจะให้เบนมันทำงานแทนก็ได้”
“ผมไม่เปน็ ไรหรอกครับ จะยังไมฆ่ ่ามันจนกวา่ งานของนายหัวจะเสรจ็ ”
“อืม...มะรนื น้ใี ชม่ ั้ย หมอเขาถงึ จะยอมให้นายเพ่มิ ออกจากโรงพยาบาล?”
“ครบั ผมเตรยี มบ้านพักบนเกาะให้เมยี กับลูกมันแล้ว รับรองว่าจะไม่มใี ครตาม
เจอ สารวัตรประทีปกับปลัดทนงบอกวา่ จะเก็บสำนวนเอาไว้ไม่แพรง่ พรายออกไป
นอกจากกลมุ่ ผู้บัญชาการสำนักคดีอาญาพิเศษคนใหม่ จนกว่าคดพี รอ้ มทจ่ี ะข้ึนศาล
แต่คงต้องระวังไอ้พวกตัวเลก็ ๆ ทา่ มันจะรับสนิ บนไอ้ณรงค์ อยู”่
“เรอื่ งนั้นน่ะชา่ งมันเถอะ ถ้ามันหาตัวนายเพ่มิ ลาภไม่ได้ก็ทำอะไรไม่ได้อยดู่ ี
เกษมจับตาดคู นของนายวศนิ สว่ นเบนจะดเู รอ่ื งนายวศนิ กับคนทีส่ งั่ ย้ายทา่ นผู้ว่าฯ
เอง”

“ถ้าทา่ นผู้วา่ ฯ ถกู สงั่ ย้าย นายหัวจะไม่รบั คุณหนูพรรณรายมาทำงานด้วยเหรอ
ครบั นา่ สงสารเธอ”

“บ๊ะ นี่เกษมใจออ่ นเพราะผ้หู ญงิ ตั้งแตเ่ มอ่ื ไหร?่ ”
“ทา่ ทางผิวพรรณเปน็ ผู้ดี ถ้าไมน่ ับว่าใจร้อนไปหน่อย กน็ า่ เอน็ ดู” เกษมบอก
เหเขสา้ายีญไงปอรอ่ บั นเโมทออื ษยงใ่านนงคทค่ยรี กุ านก้ันนหัก้นุ ทสภ่ใี ว่รคนรรยจซาะ้มุ ขไมดออื้ยงปเินขนื าเตดมั้งียีเคพวรียกรังนภน์ อท้ออ่รยยนคศๆนเพเทือ่ ก่าไ่อนมนั้ใ่นหทท้มจ่ี่รี พีะ้วู ถา่ยูกานฆกบ่าอ่ ปคุ นิดคทปล่เี าขสกาาเจวมะไ่ือตปถ้ถอูกงึง
ตนเอง

ทรงชว่ นยัเ่นหคลือือจยุดากมำทเ่เีนขดิ าพแ้หนง่ โคทวษาอมอแกคม้นาทนย่ี ้ันังไมเกไ่ ษด้รมับจกึงคารรคอิดงตบััวญเชป็นี โเสมดอ่ื ตหลมอ่อดมมเจา้าอัครวทิ ย์
‘ผมฝันถึงลกู สาว ถ้าแมม่ ันไม่ถกู ฆา่ ผมจะได้ลกู สาว’ ยามนั้นน้ำตาลกู ผู้ชาย

หยดลงเมอ่ื ก้มลงแทบเท้าของท่านอัครวทิ ย์

‘จะไปแค้นเคอื งเขาทำไม ลูกเมยี เกษมคงไม่ยินดถี ึงจะรวู้ า่ เราไปฆา่ เขา ทำไปเขาก็
ไม่ฟ้ืนข้นึ มา บาปกรรมจองเวรกันเปล่าๆ’ หลังจากน้ันหม่อมเจ้าอัครวทิ ย์ กท็ รงนำเกษม
ไปฝากรบั ใชห้ ลวงพอ่ นักปฏบิ ัตทิ ่ที ่านทรงนับถืออย่หู ลายเดอื น กว่าเกษมจะพรอ้ มกลับ
มาใช้ชวี ิตตามปกติอกี คร้งั

‘ถ้าเกษมไปแก้แค้น กเ็ ทา่ กับการชว่ ยเหลอื ของฉันสญู เปลา่ ฉันจะไมย่ ุ่งด้วยอกี
ถ้าทำอยา่ งนั้น’

‘ผมจะไมท่ ำ ถ้ามันไมม่ าราวเี ราก่อนอีกครง้ั ’ เกษมเคยรับปากหมอ่ มเจ้าอัครวิทย์
ไว้เชน่ น้ัน ทา่ นพยักพระพักตร์เนิบๆ

อัครัชมองใบหน้าคนสนิทอยา่ งเข้าใจ ถ้าลูกสาวของเกษมยังอยู่ กแ็ ทบจะรนุ่ ราว
คใบราหวนเด้าเียฉวยกชับาแไรม้รส่ อายวยน้มิ้อไยมค่ชนวนน้ันเปน็ มแติถรมยังมนี ้อยคนนักทีจ่ ะกล้าชวนเกษมพูดคุยเพราะ

“ไปสงั่ คนทอี่ อฟฟิซไว้ก็แล้วกัน ให้สง่ เรซเู มของเธอไปให้คุณชลธิศ เด๋ยี วฉันจะ
สงั่ เขาเอาไว้เอง”

“ขอบคุณครับนายหัว”
“เด๋ียวตัดเค้กเสรจ็ ตอนเสริ ์ฟเค้กก็ไปรอทร่ี ถได้เลย เราคงไมอ่ ยูน่ านกว่านั้น”

“น้องเพื่อนคุยอะไรกับนายหัวอัคร?” ธรี ภพเดินตามมาถามเม่อื เหน็ รา่ งเพรยี ว
เดนิ กลับมา โดยแวะไปตักอาหารที่ซมุ้ ซงึ่ มคี นอยบู่ างตา
คะวา่ เพหอ่ื ญนงิ เสปน็าวนหักันขกา่ ลวับมใาหย้บ้ิมอใกห้วา่“เไพมอ่ืม่ นีอเะรไยีรคน่ะอักถษ้ารเข-าศบาังสเตอริญ์ มแาลถ้วามก็เปพน็ ่ภี หพลหา้านมสบาอวกขนองะ
คุณอาจรัล ยังไม่มีงานทำ”

“เอ๊ะ! ทำไมอยา่ งน้ัน?”
“เถอะนา่ แล้วเพือ่ นกช็ อื่ พรรณรายเทา่ น้ัน ตกลงมั้ยคะ?”
“นค่ี ิดจะเล่นพิเรนทร์อะไรน่ะน้องเพื่อน อยา่ บอกนะว่า...?”

ไหร่ “กเพ็เจ่อื ้านนตา้ยอขงขอ้ึนงเไขปาหกาำขล่าังวตบกนเปเกน็ าจะนำเค่ีละยขอถ้งาคสนังครม้วู ่าเพอ่ื ขนนื เใปคน็ รนรเั้กู ขข้าาค่ วงคไมงไอ่ มยค่ าอ่กยคดยุ ีเกทับ่า
เพ่ือน ท่ีนั่นมแี ต่คนของนายหัวอัครเท่าน้ัน” หญิงสาวย้ิมกลบเกลอ่ื น ไมม่ ีทางบอกธรี
ภพว่าเธอมีแผนการอะไรในใจแน่ ถ้าธรี ภพรู้ คเชนทร์ก็ต้องรู้ คราวน้แี หละเธอคงถูก
เรยี กตัวกลับแทบไมท่ ัน ถงึ อย่างไรก็ต้องรอโอกาสดีๆ ให้เธอกล่อมหัวหน้างานอยเู่ สยี
ก่อนคอ่ ยว่ากันอีกที
ถธ้าีรเภธอพทคำลไ้อมยไ่ ดต้เาขมาดจ้วะเยปใ็นนคสนว่ ลนงแมรอืกเอเงพร“าแะตต่ทกำลไมงกตัน้อเงอโกาไหวก้แเลร้วอ่ื วงา่ชอ่ื เกมัอบื่
“มันกจ็ รงิ ”
ถงึ เวลาสัมภาษณ์
ฐานะด้วยล่ะ?”
“ไมไ่ ด้โกหก พดู อะไรหยาบคาย แคเ่ ล่ียงๆ นิดหนอ่ ย ไมม่ ีใครเดอื ดรอ้ นน่ีคะ”
“ถงึ อย่างนั้นก็เถอะ พไี่ มช่ อบเลยนะน้องเพอื่ น มะรนื พ่ตี ้องไปทำขา่ วที่จังหวัด
อ่ืน จะไว้ใจให้อย่คู นเดียวได้ม้ัยเนีย่ ”
“ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องเปน็ หว่ ง เพอื่ นจะระวังตัว” เธอบอกด้วยสหี น้ามัน่ ใจใน
ตนเอง ดีแล้วท่ีธีรภพเดนิ ทาง จะได้ไม่ต้องมาเชก็ วา่ วันๆ เธอทำอะไรบ้าง
“รอให้พ่กี ลับมาก่อนได้มั้ย แล้วเราคอ่ ยไปทเี่ ฮเวน อิน อันดามันด้วยกัน?”
“โอย! เพอื่ นจะต้องปดิ คอลัมน์ ของอาทิตย์ น้ีให้คุณคเชนทร์ พ่ภี พจะไป
นราธวิ าสตั้งสามวัน ถงึ ตอนนั้นถ้าเพือ่ นไมม่ ขี ้อมลู อะไรให้เขียน แล้วจะสง่ งานได้ยังไง
ล่ะคะ”
“พ่ีจะบอกคุณคเชนทร์เอง” บอกไปอย่างน้ันแล้ว ธรี ภพจึงร้วู ่าพลาดไปถนัดใจ
เพราะสายตาของแพรวพรรณรายทีม่ องตรงมา เอาจรงิ ไมล่ ้อเลน่ อีกตอ่ ไป
“คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะ ว่าเพอ่ื นเปน็ คอลัมนสิ ต์ ให้บางกอกสดุ สัปดาห์ มี
ปเปรน็ ะสเดบ็กกไามร่รณ้จู ์ัมกโากตอพยอ่าทง่จี นะ้ันทสำงคิ าะน”ด้วยตัวเองโดยไมต่ ้องมีคนคุม อย่ามาทำเหมือนเพ่ือน
“เอ้อ...พ่กี แ็ ค”่
“เพอ่ื นรวู้ า่ พี่ภพเป็นห่วง แต่คุณอาจรัลก็ยังอยู่ท่ีน่ี นายหัวอัครเองกร็ แู้ ล้วว่า

เพอ่ื นเป็นหลานสาวของท่านผู้วา่ ฯ ยังจะมีใครทำอะไรเพ่ือนอีกเหรอคะ?”
บ้างเพ่อื “ใกหถ็ ้เ้ารนอ่ื างยเงหียัวบอลัคงรลไม่ะ?่ใ”ชค่ธนีรภร้พายถลา่ะมแแทลบ้วจถะเ้าปค็นนเรสา้ ยยี งไมก่สระนซใบิ จวา่ จะต้องปิดปากใครอกี

“ถ้าเป็นอยา่ งน้ัน เพื่อนก็ต้องดูแลตัวเอง”
“พีเ่ ป็นห่วง” น้ำเสยี งของเขาบง่ บอกถึงความกลัวแทนเธอจนหญิงสาวหันไปมอง
ด้วยความแปลกใจ
“เราจะไมพ่ ดู กันเรอ่ื งน้ีอีกแล้วค่ะ เพอื่ นรับปากว่าจะระวังตัวให้ดี แล้วคิดเหรอ
คะวา่ ถ้ามีคนคดิ รา้ ยกับเพื่อนจรงิ ๆ แล้วพี่ภพจะอยู่ชว่ ยเพ่ือนได้ตลอดเวลา”
“พ่มี ัน่ ใจ”
“ทำไมถงึ มัน่ ใจคะ พดู ยังกับพภ่ี พรวู้ ่าคนร้ายเปน็ ใคร?” เธอต้ังใจจะล้อเล่นแท้ๆ
เมื่อตักอาหารใสจ่ าน แตเ่ สยี งของธีรภพกลับเงยี บหายไปเลยจนแพรวพรรณรายต้อง
หันกลับไปมอง

“พีไ่ ม่รู้ แตพ่ ี่รวู้ ่าพ่ีจะปกป้องน้องเพื่อนด้วยชวี ติ ของพ”ี่
เออยาาชกวี ถติ “อมเพนาร่อืใบัจนเปรมรบั ือ่ ะคเกหวันาน็ มเสพหาือ่ ว่ยนงตใลาย่ขะเคออะงา”หไวน้แเ่มุธครอ่ในุ่หจัคพวเ่ะีเ่ รปาน็ ะพเปบ่ภี ราพะๆกยาังยใมหตนี ้ัดก้อลพงา้อสยขาเว้ึปนต็นม้อาเรงอดื่ งูแเลย้าเลเร่นอื่ เงสอยี ะไรแจมะ้

“น้องเพื่อนกร็ วู้ ่าพคี่ ิดยังไง”
“เพราะร้นู ะ่ สคิ ะ ถงึ ต้องพดู อย่างน้ี” เธอบอกตรงๆ สบตากับเขา ไม่มีวี่แววเขนิ
อายหรอื อะไรทั้งสน้ิ รอู้ ย่แู ล้วว่าวันหนงึ่ เหตกุ ารณ์ ทำนองน้ีอาจจะเกิดข้นึ แต่ไมค่ ดิ วา่
จะเกิดข้นึ เรว็ และโดยเฉพาะอยา่ งย่ิงในสถานการณ์ เชน่ น้ี
ธรี ภพเหมอื นจะสะอึกไปกับคำตอบนั้น เขาหลบตาเธอ พยักหน้าเรว็ ๆ “พเี่ ข้าใจ
แล้ว พีแ่ ค่...”
“ไมต่ ้องอธบิ ายกับเพอ่ื นหรอกค่ะ”
รนุ่ พ่หี นุ่มทำท่าเหมอื นจะพูดอะไรบางอยา่ งถ้าไมเ่ หน็ ใครคนหน่งึ อยู่ในระยะห่าง

ออกไปไมม่ ากนัก เขาจึงหุบปากแล้วหันหลังเดินกลับไปท่โี ต๊ะ ปลอ่ ยให้หญิงสาวพรัง่ พรู
ลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ
“พูดอยา่ งนั้นไมก่ ลัวเขาโกรธเอาเหรอ?” เสยี งทักห้าวทด่ี ังข้นึ เบ้ืองหลังของเธอ
ทำให้แพรวพรรณรายเกอื บสะดุ้ง หันไปมองคนทักแล้วต้องตัวร้อนวูบ ไมร่ วู้ า่ เขามาทัน
ได้ยนิ ไปสักกีม่ ากน้อย

“คุณชายอัคร?”

“ไมเ่ คยเห็นสาวๆ ท่ีไหนตัดรอนผู้ชายโดยไม่นกึ เสยี ดายอย่างเราเลย”

“พดู อยา่ งน้หี มายความว่ายังไงคะ?” เธอทำหน้าไม่รไู้ ม่ช้ี แล้วตักอาหารใสจ่ านตอ่
พยายามไมใ่ สใ่ จรา่ งสงู ใหญ่ทีห่ ยบิ จานเดนิ เข้ามาใกล้จนได้ไออนุ่

หม่อมราชวงศ์อัครชั หัวเราะกับการยอกย้อน “เรารอู้ ยู่แล้ววา่ ฉันหมายความวา่
ยังไง”

“จะทราบได้ยังไงละ่ คะ ป‘แกอตบิดฟิฉังัน’ ไมแ่เตค่ดยวฟงังตคานสอฟี ื่น้าเคขุย้มกเปันน็ คปรงรึ่ ๆะกากยลขาบงขๆันปแนล้วรท้คู ันดิ
เอาเอง” เธอจงใจไม่ใสค่ ำว่า
แล้วเติมประโยคทเี่ ธอจงใจละเอาไว้ให้เอง
“ฉันน่ะเหรอจะ ‘แอบ’ ฟังเราคุย กแ็ ค่เดินมาตักอาหารเหมือนคนอ่ืนทั้งงานน้ี
เทา่ น้ันแหละ พรรณราย”
‘เขา’ ซจมงึ่ บูกังโเดอ่งิญเลมก็ าเไชดดิ้ยขิน้ึนถก้อลยาสงนอาทกนาาศนแ้ันล้.ว..เมนิแมห้เนธีอจะไมนม่ กึใี จเขตน่อเบขธ้ยี ีรวภทพีจ่ ำเแพตา่คะตว้อามงเเปป็น็น
เพ่ือนดำเนินมายาวนาน และเธอไมต่ ้องการให้เขาเสยี หน้าต่อหน้าคนอนื่

“คณุ ชายคดิ ไปเองท้ังนั้น”

“คณุ ชายครับ ผมวา่ จะถามเรอ่ื งทางรสี อร์ตอยู่พอดี สะดวกสกั ครมู่ ้ัยครบั ?”
เสยี งแขกอกี คนในงานแทรกข้ึน ทำให้การสนทนาของสองหนุ่มสาวชะงัก แพรว
พรรณรายหันไปมองชายรา่ งสันทัดทเ่ี ดินเข้ามาหานายหัวหน่มุ ด้วยท่าทางเกรงอกเกรงใจ

“เอาสชิ ลธศิ อ้อ นพี่ รรณราย เด๋ียวเธอจะไปท้งิ ใบสมัคงานไว้ทอ่ี อฟฟิซในเมือง
ยังไงกช็ ว่ ยดูให้หน่อย พรรณราย นี่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของฉัน คุณชลธศิ ” คำแนะนำ

น้ันทำให้ชลธิศหันมามองสาวน้อยด้วยสายตาประหลาดใจ ขณะท่ีแพรวพรรณรายรบี
ค้อมศรี ษะให้พรอ้ มย้มิ อยา่ งยนิ ดี เพราะถือจานอาหารอย่ใู นมือ

“สวัสดคี ่ะ คุณชลธิศ”
จะฝาก“เรสอ่ื วงัสกดับีคเดรับ็กในผอมอจฟะอฟยซิ ใู่ เนอตาไัววเ้นมะือคงรถบั ึง”มะชรลนื ธนิศ้ี รบีกห่อันนมจะาบกอลกับข‘้นเึ ดเ็กกเาสะ้น’ถ้าไมเ่ จอกัน
ใเเสพหยี้รมาแกี ะตไาก่มจรระอ่แ็ บัเตยปใ่ไาน็คหกรตนใทำหแแีเ่ ้เปตหกไน่็ นดิ รญก่งมใาาาหรตสญิโนกรอ่ า้าโงยยหก่หาตงลัวกิ จุ่มอาีเอหอัคิทม็รรอธืเปคเพิ รดยะลก็สจขฝนำอแาใงตกจญ่ลงทาะา่ไี นตโหรมิมนงาิตแวไรรว่ามเท้หขี่อแาากลาจจะคะนรรุณสบีัำปสอใัญครม์ตรบหเัตขามแิไ้ามมถาใ่ดมาหทีพย้รำัองสงี สาจอนัง่รรหงิ์ตๆ้าใมเนวไ้นม่
ภายหลัง

“ขอบคณุ มากค่ะ ถ้าอย่างนั้นดฉิ ันขอตัวกอ่ นนะคะ”
“ยินดีทไี่ ด้เจอกันครบั ” ผ้จู ัดการฝ่ายบคุ คลมองตามแผน่ หลังบอบบางไป แล้ว
หันมามองหน้านายใหญ่อยา่ งไม่แน่ใจ หากเหน็ เพยี งสหี น้าสงบเฉย รอยย้ิมนดิ ๆ
ปรากฏท่ีมุมปากตามปกติ
“หลานสาวท่านผู้ว่าฯ จรัล”
“อ้อ” สหี น้าของชลธิศดจู ะเข้าอกเข้าใจดขี ้ึน “คุณชายจะให้เธอทำตำแหนง่ อะไร
ละ่ ครบั ?”
“ลองดคู ณุ สมบัติมาหน่อยกแ็ ล้วกัน ถ้าพอไหวก็ให้มาชว่ ยสรุ เชษฐ์ก็ได้”
“ครับคุณชาย คือวา่ เรอื่ งทีร่ สี อร์ตของเรา...”

กอ่ นงานเล้ ยี งจะเลิกในคนื น้ัน แพรวพรรณรายก็ได้ รับการแนะนำจากธรี ภพ
ให้รจู้ ักกับนักการเมอื งชอ่ื ดังแห่งเมอื งกระบห่ี ลังจากท่หี ม่อมราชวงศ์อัครชั และคนของ
เขากลับไปแล้ว อดีตรัฐมนตรมี องหน้านักขา่ วสาวด้วยสายตาคล้ายผ้ใู หญ่ใจดีแม้จะรวู้ า่
เธอมาจากบางกอกไทม์

“เป็นคุณเองน่ะเหรอทีเ่ ขียนข่าวให้บางกอกไทม์ ?”

“ใชค่ ะ่ ท่าน หวังว่าทา่ นคงไม่ถือสานะคะ” เธอถามเสยี งหวาน สภุ าพเรยี บร้อย
จนวศนิ รบี ย้ิมตอบ

“อะไรได้ล่ะ ยังคิดอยวู่ ่าชา่ งคารมคมคายซะจรงิ ไมน่ กึ วา่ คนเขียนจะอายุน้อย
เทา่ น้”ี

“ดิฉันเพียงอยากให้ประชาชนได้รบั ข่าวสารรอบด้าน ถ้าท่านไม่รงั เกยี จ ดฉิ ัน
อยากจะขออนญุ าตสัมภาษณ์ ทา่ นค่ะ คนกระบ่รี วมทั้งคนทั้งประเทศคงอยากรวู้ ่าท่านมี
ความคิดเหน็ ยังไงกับขา่ วทเ่ี กิดข้ึน โดยเฉพาะจะมผี ลกระทบหรอื เปล่ากับการเลือกต้ัง
ซอ่ มทจ่ี ะมาถึง”

“ผมไม่แน่ใจนะ่ สิ ว่าจะจัดเวลาได้” คนฟังแทบหนวดกระดกิ เมือ่ ได้ยนิ คำแสลงหู
เรอ่ื ง ‘เลอื กตั้งซอ่ ม’
หอะนไังรสไมอื “่ไพดดิฉิม้มัพนา์กปจะระไมเภ่รทบแเกดตวบ่ียนาวงเกวกันลอกากนับสาเนดรุ าสหปัรอดจกาหะค์เท่ะปี่มดิ เยี ขคอ้าอใดลจขัมดานีวย์า่เเรนปอ่ื เ่ี็นปงอน็นัน้แีเรดลอื่ั้บวงหสอันม่อภ่ึงนใาไษนหณปวร์ เะทจเาาท่ ะนศลอสกึ าำคจหพนรดบัูที่
เกี่ยวข้องท้ังหมด อย่างนายหัวอัคร พ.อ. จิระเดช หรอื ท่านผ้วู ่าฯ จรลั ดฉิ ันเชอ่ื ว่าคง
มีคนสนใจมากคะ่ วา่ ทา่ นมที ัศนะกับเรอื่ งน้ยี ังไง”

คำบอกเลา่ ของเธอทำให้มุมปากของ ส.ส. คนดังกระตุก ร้ดู ีถงึ นัยทน่ี ักข่าวสาว
กำลังบอกเขา ถ้าทุกคนทเี่ กี่ยวข้องให้สมั ภาษณ์ หนังสอื พมิ พ์ ระดับชาติ แตไ่ ม่มีเขา คน
อ่นื จะคิดอยา่ งไร

ความจรงิ ...เขาจะไมใ่ ห้สัมภาษณ์ เสยี กไ็ ด้ แต่เม่ือคดิ ถงึ การเลือกตั้งซอ่ มท่ีกำลัง
แจละม้วขี อ้ึนาจจหะาไกมเ่เขปา็นไมผ่มลโีดอนี กักาสพูด โดยเฉพาะพดู กับสอื่ ทีเ่ พิ่งลงข่าวโจมตีเขาไปคร้ังหนึง่

‘เอาเถอะ ถอื เป็นการหาเสยี งและเรยี กความมัน่ ใจกลับคืนมาในตัวกแ็ ล้วกัน ถ้า
มีโอกาสทำให้ไอ้นักหนังสอื พมิ พ์ พวกน้ีมันเหน็ ด้วย ก็ย่งิ ดกี ับภาพลักษณ์ ของเขา’

“กไ็ ด้ คณุ ลองตดิ ตอ่ กับณรงค์ ผ้ตู ดิ ตามของผมกแ็ ล้วกัน เขาจะได้จัดควิ ให้ถูก”
“ขอบพระคุณทา่ นมากค่ะ”

“ไมเ่ ปน็ ไร ผมเต็มใจ เกดิ เรอ่ื งข้นึ ในบ้านตัวเอง ผมเองกห็ นักใจ กลัวคนจะ
เข้าใจผดิ ”

“ดฉิ ันเข้าใจดีค่ะท่าน” หญงิ สาวย้ิมรบั แตก่ ่นพดอ่าจอะีกเปฝดิ า่ ยเผใยนไใดจ้รเึ ป“ลเา่หค็นะววา่่าทเป่าน็น
เตรยี มของขวัญพิเศษมาให้คณุ หญงิ จติ รวดวี ันน้ี
อะไร?”

“ถ้าอยากรกู้ ค็ งต้องไปถามคุณหญงิ เธอเอง ไมร่ จู้ ะถูกใจเธอรเึ ปล่าน่ะส”ิ
“ของขวัญนี่ มตี้คอวงฟามังหขมา่ วายรา้พยเิ รศเึ ษปลอ่ะาเไอร่รยเึ?ป”ล่าเธคอะหยทอา่ นดวคศำหนิ วเปานน็ อหอนกมุ่ นเนอ้อืกหเรออื่ มงขเพอือ่ ง
กระบี่ อย่างน้ีสาวๆ
ผอ่ นคลายบรรยากาศ ทำให้คนรอบข้างหัวเราะเบาๆ ขณะที่คนได้รบั คำชมย้มิ กว้างข้นึ

“คณุ กพ็ ูดไป ผมนะ่ แกแ่ ล้ว ใครจะมาสนใจ”

“คงมีคนไม่เหน็ ด้วยกับท่านเยอะแยะเชยี วคะ่ ” เธอว่าแล้วย้มิ หวาน ทำให้
นักการเมอื งหนมุ่ ใหญม่ องนักข่าวสาวด้วยสายตาแพรวพราวตามประสาคนเจ้าชู้

“เอาเป็นวา่ ไปถามคณุ หญงิ เองกแ็ ล้วกัน ว่าเธอพอใจรเึ ปลา่ กับของขวัญที่ผม
ตั้งใจเลือกให้”

7

นักศึกษาตกงาน กับตำแหนง่ ใหม่ในเฮเวน อิน อันดามัน
รสี อร์ต

แพรวพรรณรายเรม่ิ ต้ นเช้าวันใหมด่ ้ วยการเก็บข้ าวของสว่ นตัวออกจากบ้าน
ของจรลั ใสร่ ถ โดยบอกว่าจะเดนิ ทางไปท่ีเกาะสว่ นตัวของหมอ่ มราชวงศ์อัครชั หลัง
จากเต๊ียมกับท่านเรอ่ื ง ‘ฐานะใหม่’ ของเธอ

“ตอนน้นี ายวศนิ ร้แู ล้วว่าเพื่อนเปน็ ใคร ถ้ายังพักอยทู่ ี่น่แี ล้วใครรเู้ ข้า คงไมด่ ีกับ
คุณอาแนค่ ่ะ อีกอยา่ งเพ่ือนจะข้นึ ไปหาขา่ วบนเกาะด้วย”

จรัลเงยี บไปชัว่ ครกู่ อ่ นจะยอมพยักหน้ารบั ในทีส่ ดุ “ตกลง แตอ่ าเป็นห่วงน่ะสิ
คณุ ชายจักรฝากน้องเพื่อนเอาไว้”

“เพอ่ื นจะระวังตัวค่ะ ถ้ากลับมาแล้วไม่ออกไปไหนไกล วา่ จะไปพักกับพภี่ พ เขา
มีบ้านอยู่กับน้องสาวข้างๆ โรงพยาบาล นา่ จะสะดวกดคี ่ะ”

“ถ้ามีอะไรให้ชว่ ย น้องเพอื่ นรใู้ ชม่ ้ัยวา่ อาพรอ้ มทีจ่ ะชว่ ยเหลอื เสมอไม่ว่าจะย้าย
ไปท่ไี หน”

“ขอบคุณค่ะ คุณอา” หญิงสาวผ่อนลมหายใจ รวู้ า่ ถ้าคำสงั่ มาถงึ จรัลก็จะต้อง
เตรยี มตัวย้าย ไม่ร้วู ่าข่าวท่เี ธอเล่นไป จะทำให้กระบวนการหยุดชะงักได้อย่างทคี่ ิดหรอื
ไม่

“ง้ันกเ็ จอกันที่ห้องประชมุ เลยกแ็ ล้วกัน เราแยกกันไป น้องเพ่อื นจะได้สบายใจ”
จรัลบอก วันน้ีเขามหี น้าที่เข้าประชมุ กับทีมดีเอสไออกี ครัง้ หลังจากนั้น ผู้บัญชาการ
สำนักคดีอาญาพเิ ศษจะให้สัมภาษณ์ กับนักข่าวท่หี น้าห้องประชมุ

“ตกลงค่ะ ถ้ามอี ะไรเพื่อนจะโทร. หาคุณอา”

หญงิ สาวเกบ็ ข้าวของใสร่ ถทเ่ี ชา่ มา แล้วขับออกจากจวนผู้ว่าฯ ระหว่างทางกต็ อ่
สายหา บ.ก. ของตนเอง คเชนทร์รับสายหลังจากเสยี งสัญญาณดังหลายครัง้
“เปน็ ไงบ้างน้องเพอ่ื น ข่าวเมื่อวานได้ผลตอบรบั ดมี าก สอื่ อนื่ เอาไปประโคมขา่ ว
ต่อกันใหญ่ เสย่ี จลุ พอใจมาก ไหนยังจะคดีคนตายกับถกู ยิงสองเคส ถ้าโยงเข้ามาหา
เรอ่ื งน้ีได้จรงิ ๆ จะยง่ิ ดใี หญ่”
“เพื่อนดีใจทเ่ี สย่ี จลุ พอใจคะ่ คณุ คเชนทร์คะ คือ...เพื่อนอยากขอร้อง”
ความเป“็นว่าไมปาไสด?้ิส”งู วา่ เนสักยี ขงขา่ วอสงาควเจชะนขทอรง์ชากันเอรันม่ิ ไตมร่ไาวย้ใมจาทำเพราะถ้ามกี ารขอรอ้ งอย่างน้ี มี
“เพ่ือนจะสมัครงานทีร่ สี อร์ตของคณุ ชายอัครชั ค่ะ”

“อะไรนะ! ทำไมต้องทำอย่างนั้น?”

“เคสของคุณนาวนิ มกี ารขอให้คณุ หญงิ หมอเข้ามาชันสตู รศพอีกคร้ัง อาจจะ
หลายวันถึงจะได้ข่าวเพิม่ แต่นอกจากข้อมูลท่ไี ด้จากพยาน คณุ ดเิ รกเพอื่ นของเขา ก็
ยังไม่มีหลักฐานพอจะช้นี ำวา่ ไมใ่ ชอ่ ุบัติเหตเุ ลยคะ่ ต้องรอผลพสิ จู น์ ทางนิตวิ ทิ ยาศาสตร์
ถึงจะร้อื คดขี ้นึ มาใหม่ได้” เธอเอ่ยถึงชอ่ื แพทย์ หญิงทา่ นหนึ่งที่มชี อื่ เสยี งในการชนั สตู ร
ศพซง่ึ ถูกเรยี กรอ้ งให้ลงมาทำคดีพิเศษรว่ มกับดเี อสไอ
“สว่ นอีกเคส คนของรสี อร์ตทถ่ี ูกยิง เพื่อนได้ข่าววา่ เขาจะถูกย้ายออกเรว็ ๆ น้ี
เพราะให้ปากคำกับตำรวจแล้วค่ะ”

“อ้าว ไหนตามขา่ วตำรวจบอกวา่ เขาพดู ไม่ได้ยังไงล่ะ?”
“เขาปดิ ข่าวตา่ งหากล่ะคะ เพราะกลัวจะกระทบกับคดี หลังจากน้เี ขาจะเอาตัว
นายเพม่ิ ลาภไปเกบ็ ไว้บนเกาะเพ่อื ความปลอดภัยด้วย ตอนน้สี อื่ อ่นื ยังไม่รเู้ รอ่ื งเลย
เพ่อื นอยากตามไปสมั ภาษณ์ นายคนน้ี แล้วกห็ าข้อมลู อืน่ บนรสี อร์ต คนของนายหัว
อัครในกระบไ่ี ม่มีใครให้สมั ภาษณ์ เลยค่ะ สงสยั กลัวจะถูกไลอ่ อกซะหมด”
จมกู โด่งเลก็ ยน่ เม่ือเอ่ยถึงบคุ คลทส่ี าม เพราะเมอ่ื วานตอนทีเ่ ธอแวะไปโรงแรม
แห่งหนง่ึ ท่ีหมอ่ มราชวงศ์อัครัชมีห้นุ สว่ นอยู่ด้วย พนักงานโรงแรมทุกคนพูดเปน็ เสยี ง
เดียวกันวา่ ไม่รู้ ให้เธอไปถามจากนายหัวอัครเอาเอง

“เพราะอย่างน้ไี งคะ เพ่อื นถึงต้องไปหาแหลง่ ข่าวถึงที”่

“ผมไม่อนมุ ัติ”

“โธ่ คณุ คเชนทร์ขา”
“ไมต่ ้องมาขามาแขน ผมไม่ให้นักขา่ วลงไปเสยี่ งชวี ิตขนาดน้ัน”
“ไมเ่ ห็นจะเสย่ี งตรงไหนเลยค่ะ เพือ่ นจะไปทำงานในออฟฟิซเขา ถงึ ยังไงทน่ี ั่นก็
คงมกี ารพดู ถงึ เรอื่ งน้บี ้าง ถ้าได้ข่าวแล้วจะกลับกรงุ เทพฯ ทันทีเลยค่ะ”
“จะร้ไู ด้ยังไงวา่ ไมเ่ สยี่ ง น้องเพ่ือน เรายังไมร่ เู้ ลยว่าคนร้ายเป็นใคร”
“เพราะยังไม่ร้นู ่ะสคิ ะ เพอ่ื นถึงต้องไปหาข่าวท่รี สี อร์ต คุณคเชนทร์รมู้ ้ัยคะ ว่า
เขาไม่ยอมรบั นักข่าวข้ึนเกาะด้วยซ้ำ ถ้าไมม่ พี ิรธุ จะทำอยา่ งน้ีทำไม”
“ก็ถ้าเปน็ อย่างนั้นแล้วเราจะไปสมัครงานทรี่ สี อร์ตนั้นได้ยังไง เขาจะรับเหรอ?”
“เพอ่ื นคยุ กับเขาแล้วคะ่ บอกว่าเพอื่ นเปน็ หลานสาวของท่านผู้ว่าฯ จรลั เพ่งิ
เรยี นจบ ยังตกงานอยู่ เขาสนใจจะรบั เพื่อนเข้าทำงานด้วยนะคะ”

คำบอกเล่าของเธอทำให้ปลายสายเงียบไปนาน กอ่ นจะโพลง่ ออกมาเหมือนใกล้
หมดความอดทน

“อ้อ! นี่น้องเพือ่ นคงวางแผนเอาไว้หมดแล้วละสทิ า่ ?”
“กถ็ ้าเพอื่ นไมม่ หี นทางไว้รอ คณุ คเชนทร์กค็ งไมย่ อมอนมุ ัต”ิ เธอโอดครวญ
เสยี งโหย เรยี กร้องความเห็นใจเตม็ ที่

งานแบบน้ถี นัดนักละ เพราะใชไ้ ม้น้บี อ่ ย
”แล้วถ้าเขาจับได้ล่ะ จะเป็นยังไง?” เสยี งคเชนทร์ยังแข็ง ไมม่ ีทีทา่ ว่าจะใจออ่ น
ง่ายๆ
“คิดดสู คิ ะวา่ มันจะเสยี่ งตรงไหน เขาคดิ วา่ เพอ่ื นเปน็ หลานสาวของท่านผ้วู ่าฯ
จเปร็นลั ไปทไ่าดน้นเ้ออยงกมร็าักบ”รองจใอหม้เพเฮร้ยีาะวรไ้จูมัก่ลกมื ับอควณุดตพัว่อ ถึงเขาจะจับได้จรงิ ซงึ่ เพอ่ื นคดิ วา่ มที าง
หรอกค่ะ” “เพ่อื นก็ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรเพื่อน

“แล้วไปทำงานอย่างน้ัน จะเอาเวลาท่ีไหนหาข่าว?”
“ขอเวลาไมเ่ กินหนง่ึ เดือนนับจากวันน้คี ่ะ ถ้าไม่มีอะไรคืบหน้า เพอ่ื นจะยอม
ลาออกจากงาน ระหวา่ งน้ี เพ่อื นจะหาขา่ วแล้วก็สมั ภาษณ์ พยานแวดล้อมให้ได้มากทส่ี ดุ
ในวันหยุด นี่ ส.ส. วศนิ กร็ ับปากให้เพื่อนสมั ภาษณ์ แล้ว คุณอาจรัลเพือ่ นสมั ภาษณ์
เสรจ็ แล้ว เหลือแต่ พ.อ.จิระเดช เพอ่ื นจะสัมภาษณ์ วันน้ใี ห้เสรจ็ เรยี บร้อย”
“แล้วคณุ ชายอัครัชละ่ ?”
“กน็ ่ไี งคะ เพือ่ นถงึ ต้องไปทำงานที่เกาะนัน่ ”
“ก็ถ้าเขารู้ เขาจะยอมให้น้องเพื่อนสมั ภาษณ์ เหรอ?”
“เพ่อื นจะหาทางเอง คุณคเชนทร์ไม่เชอ่ื มือเพือ่ นแล้วเหรอคะ?”
ปลายสายเงียบไปอกี ครัง้ เหมือนตัดสนิ ใจไมไ่ ด้ คเชนทร์เองยอ่ มร้ดู ีว่าขา่ วน้ี
ยกืำนลยังันออยอู่ในกคมาวแามล้สววนา่ ใพจ้นื ขทอ่ีบงครเนิ วทณ้ังดปังรกะเลทา่ ศวสว่ นแหมน้จ่ึงะเมปีเน็บาปะ่าแสสงนว้นอยจรมงิาก แตก่ รมปา่ ไม้ก็
ตามหลักแล้วเขายังเลน่ ขา่ วได้อีก จนกวา่ หลักฐานจะเปดิ โปงออกมาจนจับ
ตปััวจกจบุารันใ.ห..ญยัง่เแบท้ือบงหมลอังงขไมบ่เวหนน็ กทาารงผ้มู อี ิทธพิ ลและนายทนุ ได้ แต่จากพยานแวดล้อมใน
“นายหน้าค้าท่คี นนั้น ยังไม่ยอมให้การอะไรท่เี ปน็ ประโยชน์ ”
“เพื่อนรแู้ ล้วค่ะ ตำรวจเอาหมายค้นไปค้นบ้านของเขาแล้ว คงเอาหลักฐานท่ไี ด้
มาขยายผลเพ่ือสบื สวนต่อ เพ่ือนจะสง่ ข่าวให้คนื น้ี คุณคเชนทร์ เพอ่ื นอยากทำงานน้ี
จรงิ ๆ เพื่อนยนื ยันวา่ จะระวังตัวไม่เสย่ี งมากเกนิ ไปนะคะ”
“ทำไมถึงอยากทำข่าวน้นี ัก?”
“ท่านผู้วา่ ฯ จรัล ท่านเป็นเพ่อื นของคณุ พอ่ ” หญงิ สาวน้ำตาร้นื ข้นึ มาจนเสยี ง
เครอื เมอ่ื นึกถงึ ภาพของทา่ น
“ถ้าคุณคเชนทร์มาเห็นสง่ิ ทเี่ กดิ ข้นึ กับท่าน คงไมใ่ จแขง็ ปลอ่ ยให้ท่านเผชญิ ชะตา
กรรมตามลำพังได้หรอกค่ะ ไหนยังจะเรอื่ งทเ่ี กิดข้นึ กับคณุ นาวิน นายเพมิ่ ลาภ แม้แต่

คณุ วิฑูรย์ เพ่ือนสังหรณ์ ใจว่าเขาจะไม่ปลอดภัย”
คเชนทร์เคยชนื่ ชมสัญชาตญาณนักข่าวของเธอเสมอจนต้องอ้ึงไปเมือ่ ได้ยนิ

อยา่ งน้ัน...
“ผมให้เวลาหนึง่ อาทติ ย์ นับจากสน้ิ สดุ การปิดคอลัมน์ ของอาทิตย์ แรก ถ้าไม่มี

อะไรคืบหน้า น้องเพื่อนจะต้องออกมาจากเกาะน้ันทันท”ี
กแตัน่เขาไแใมนลอ่ ะทาแจี่สมปดุ ้จล..ะ.อ่ บหย.ว่ กผง.น่านักคขโว่าตวา๊ะมใขนหา่ วสวังกังทกาีจ่รัดเะมมไาอืดก้งรแขว่ คมอ่ไเงหปบนิดาโงปกงอคขกเบชไวทนนมท์ กกราย็์กรอ็รโ้กดมู งีวรักบ่าแินคพำรแระวมดพ้จับะรชไรามณตแ่ นิ รนา้ีเใ่ชยจนเ่ นปัน็ก
มอื ดีที่สดุ คนหนึง่ เทา่ ที่เขาจะหาได้

“เพ่อื นสัญญาค่ะ ขอบคุณคุณคเชนทร์มากค่ะ” เธอรบี รบั คำจนล้ินแทบจะพัน
กัน อยากโหร่ ้องออกมาด้วยความยนิ ดเี สยี ยง่ิ นัก

“อยา่ ชะล่าใจไป และอยา่ ทำตัวเสยี่ ง ผมขอสงั่ ”
“เพอื่ นสัญญาค่ะ เพ่ือนจะโทร. หาคุณคเชนทร์ทุกวัน” เจ้าตัวรบั ปากโดยไมต่ ้อง
คิด ตอนน้ีให้พดู อะไรกย็ อมท้ังน้ัน
บ.ก. หนุ่มใหญถ่ อนหายใจเสยี งหนักแทนคำตอบแล้ววางสายไป ท้ิงให้แพรว
พรรณรายย้มิ กรม่ิ กับความหวังที่เรอื งรองข้นึ มาลิบๆ
การสมั ภาษณ์ พ.อ. จริ ะเดช ชัยวัฒนา ผ้ ูบัญชาการสำนักคดอี าญาพเิ ศษใน
หจา้อกงบใาหง้สกัมอภกาไษทณม์ เ์ ปก็นนิ คเวนลทา่ยี ตงิ ้ังคแำตถเ่ าวมลบาอ่หลยังแสลบิะเเขอ้าด็ เปโม้าทงเี่สชดุา้ ไปจนถงึ เทย่ี ง โดยท่ีนักขา่ วสาว
หญิงสาวรบั ประทานอาหารกับธรี ภพ ใกล้ๆ กับสถานตี ำรวจทีส่ ัมภาษณ์ ทมี ดีเอส
ไอ กอ่ นทีร่ นุ่ พห่ี น่มุ จะแยกตัวเพ่ือเดนิ ทางตอ่ ไปยังนราธวิ าส แพรวพรรณรายนั่งคดิ
แพลนวา่ จะไปทไี่ หนต่อ แต่ท้ายสดุ เธอก็ลงมอื นัดสัมภาษณ์ ส.ส. วศนิ ผา่ นณรงค์ ซง่ึ ได้
นามบัตรไว้แล้ว
“ทา่ นควิ งานเยอะมาก ย่ิงตอนน้ีต้องหาเสยี งเพอ่ื เลอื กตั้งซอ่ ม ทา่ นแทบไมม่ ี

เวลาเลยครบั ”

“คณุ ณรงค์ เลือกเวลากับสถานทีท่ ท่ี ่านสะดวกทีส่ ดุ ได้เลยค่ะ ฉันรบกวนเวลา
ทา่ นไมน่ านหรอก ท่านอนญุ าตแล้วไม่ใชเ่ หรอคะ?”
มเี สยี งก“งรั้นอเบอแากเปร็นบวเหันมเอสื นารเ์ทปจี่ ดิ ะกถรึงะนดี่กาษแ็ ลอ้วยก่นู ันาน”
คนสนทิ ของนักการเมืองดังบอกหลังจาก
“สักสโี่ มงเย็น คุณสะดวกรเึ ปล่า?”
“ไม่มีปัญหาคะ่ ” แพรวพรรณรายรบี จดเวลานัดหมาย...มะรนื น้ี “ท่ีไหนคะ?”
“ทบ่ี ้านท่าน ท่านวา่ งสามชัว่ โมงก่อนจะมงี านเล้ยี งตอ่ คุณร้ใู ชม่ ้ัยวา่ อยทู่ ี่ไหน?”
“ทราบคะ่ ขอบคณุ คุณณรงค์ มากเลยนะคะ ท่ีชว่ ยอำนวยความสะดวกให้”
“ไมม่ ปี ัญหาครับ”
วางสายจากณรงค์ แล้ว หญิงสาวกเ็ ปิดสมดุ นัดหมาย น้วิ เรยี วขาวลากเพ่อื ไล่ดวู ่า
ควรจะไปท่ีไหนหรอื ทำอะไรต่อเพราะวันน้ไี มไ่ ด้นัดใครเอาไว้ จนไม่ร้วู า่ มีคนเดนิ เข้ามา
ถงึ ตัว

“คณุ หนู”
กเพลราางะคเจน“อ้าทข้าน่ีวอั่งงคลรุ้าณงนขลข้างุงาๆยมอาาทหำาเอธระตอไาโรมดทสย่ีนงัไ่ เี่ บมหตว่ รก้ออรคง้าบ้าน?อ”โกชหหญว่ ยงิ ททสา่ า่เี ทปวาหน็ งันภแกรไปรจยเะปาเิดปข็นอรองทตยีร่ ำยจู้ ร้ัิมกวขกจวอช้างนั้ งคผทนัก้นู แช้อถายวยนวั้ยีดี
ใกล้สถานรี บี เดนิ เข้ามาถาม

“ลงุ เกษมเอาอะไรคะ?”

“เอาข้าวผัดกะเพราเห็ดเจ ทำเผ็ดๆ หนอ่ ยนะหวาน” บอดกี าร์ดสว่ นตัวของนาย
หัวอัครสัง่ หลังจากลดสายตาลงมองจานอาหารที่เหลืออยนู่ ิดหน่อยของแพรว
พรรณราย

“ได้เลยค่ะ เอาชาเย็นเหมือนเดมิ ใชม่ ั้ย?”
“นัน่ แหละ ยกมาได้เลย”
“โอ้โห...กินเจซะด้วย” หญิงสาวย้ิม เพราะเหน็ เกษมสัง่ เหมือนเธอ

“เหน็ แล้วก็นึกอยากกนิ ครบั คุณหนู ผมเคยรับใช้หลวงพ่อท่ีท่านอัครวทิ ย์ นับถอื
ตแตอพ่นอนต้ัน้อทงา่ กนรบาังบคลับาทให่าน้กเินลแยตตอ่ ดิ าซหะาแรลม้ังวสวริ เัตดิ ๋ยี ไมวใ่นห้ีก้กลินายเนเป้ือ็นสเตั หวม์ น็ แครกาวๆเนท้ือรสมัตานว์ เไหปมือนโกดันย
เฉพาะสตั ว์ ใหญ”่

“เหมือนแมศ่ รเี ลยคะ่ ” เธอรบี หลดุ ปากไปกอ่ นจะย้ิมแหย “คือ แม่ศรเี ป็นน้อง
เล้ียงของแมห่ นเู องคะ่ ”

เกษมย้มิ รับคำบอกเล่าน้ันโดยไม่ซกั ตอ่ ให้เธอทำบากใจ แตก่ ลับถามคำถามยาก
กวา่ เดิมแทน

“คณุ หนูมาทำอะไรทนี่ ี่ล่ะครบั ?”
ลงุ ล่ะค“ะอ?๋”อ...ก็เจห้านตัมวู แาทก้ำตธัวุรหะในห้า้คซุณอ่ื อาจหรวลั ังนวดิ า่ จหะนไม่อม่ยนีใคะ่ รคม่ะาควยุ า่ เงรๆอ่ื งไขมอม่ งีอเธะไอรใทหำ้เกแษลม้วฟคังณุ ก็
แล้วกัน ท่าทางคณุ ลุงของเธอไมใ่ ชค่ นชา่ งพดู

“ผมมาทำธรุ ะให้นายหัวเหมอื นกัน” เกษมตอบย้มิ ๆ เงยหน้าข้ึนเปน็ เชงิ ขอบใจ
เจ้าของรา้ นท่ีนำแก้วชาเยน็ แบบใสมีหูจับโตๆ คล้ายแก้วเบียร์มาวางลงตรงหน้า

“มาเรอ่ื งคดีบุกรกุ ป่ารเึ ปล่าคะ?”
“ก็ทำนองนั้นละครับ แล้วนค่ี ณุ หนจู ะไปไหนตอ่ รเึ ปลา่ ?” คำตอบของเกษมทำให้
จอมเฮ้ียวเน้ือเต้น แตไ่ ม่อยากให้ไก่ตืน่ จงึ ไม่ซักตอ่ หากกอ็ ตุ สา่ ห์ ชมตัวเองไมไ่ ด้ทร่ี ้จู ัก
มาตสี นิทกับ ‘คุณลงุ ’ เอาไว้แต่เน่ินๆ
“ว่าจะไปท้ิงใบสมัครไว้ทีอ่ อฟฟิซของนายหัวของคณุ ลุง เขาจะรับหนเู ข้าทำงานรึ
เปล่ากไ็ มร่ ”ู้ เธอทำสหี น้าหนักใจเหมอื นคนตกงานอีกนับแสนทั่วประเทศ
“ลงถ้านายหัวให้นามบัตรแล้ว ไม่มไี ม่รบั หรอกครับ”
“อ้อ! คงจะให้บอ่ ยสคิ ้า คุณลงุ ถงึ ทราบ”
เเพกษรามะตข“อ้าไวบมนเ่เสคั้นยยี ไดงใเห้เรย้เยีลอบยะตเปพา่ น็งอหพดาเิีกกศับลษท่ะค่ขี ร้าบวั จเาหน็ดโหตลถปากู กยยตชกินนมาดิ ายผเหสสัวริ ม์ไฟมกทัล่บ่างทใมบางากยแะง่กุ เพกเปับรน็าเรคอ่ื นงดพัพงวอกรยกนิ ู่ไส้ีหมแีร่นดอ้องกๆย”

กระเทียมบุบ ราดหน้าข้าวควันฉยุ เต็มจานถกู วางลงตรงหน้า กลนิ่ หอมฉยุ น่ากิน
ให้คดิ เป“สน็ งอสยยั า่ เงขอาน่ืจะไชปวไ่ ดย้อเพยรา่ งาะไรเกรงใจวา่ หนูเป็นหลานสาวของท่านผู้ว่าฯ” เธอเดา ก็จะ

“อาจจะเป็นอย่างน้ันก็ได้” เกษมตอบย้มิ ๆ “คุณหนรู ทู้ างไปสำนักงานในเมอื ง
แล้วเหรอครับ?”
ลิกๆ “ดกูเม็พที รี่อาะยไใู่มน่มนแี ผามนบทัต่ี รแอลีก้วท้ังไทม่าช่ ทำานงาจญะอเสย้นู่ไมท่ไากงลในจกากรนะบ่ี”ีเ่ พรเาธะอเพค้นง่ิ ขนับารมถบเัตอรงขเป้นึ น็ มวาันพ
แรก

“ถ้าคุณหนไู ม่รบี ขอเวลาสกั สบิ นาที เด๋ียวผมจะพาไปเอง”
“โอย...เกรงใจน่ะสคิ ้า คุณลงุ ไมไ่ ปทำธุระอยา่ งอน่ื ให้นายหัวทา่ นเหรอคะ บอก
หนูมากไ็ ด้วา่ มันอย่ตู รงไหน”
“ไมล่ ำบากหรอกครบั วันน้ผี มต้องแวะเข้าไปท่ีนัน่ พอดี”
“ง้ันกแ็ หล่มเลย พ่ีจ๋า ขอกล้วยบวชชถี ้วย” เมื่อได้คนนำทาง หญงิ สาวก็หันไป
สัง่ ของหวานมากนิ ฆ่าเวลา พร้อมกันนั้นก็หลอกถามข้อมลู เกีย่ วกับเจ้านายของคณุ ลุง
ไปพลางๆ แม้แกจะตอบนดิ ๆ หนอ่ ยๆ ตามประสาคนไมช่ า่ งคยุ แต่ก็มที ีทา่ เตม็ ใจตอบ
คำถามของเธอ
ไลอป้อาทหส่อาี งูรอแสทฟแบินฟตหทซิ่ใ้าจนี่กนะลทาเทีา่สปงตีดน็ุ กอ่กรรมถ็จะา่าเบบยี่ นขอซข์ขง้าใวอคใงนรเขจจ้าอานนงามขยันอทเง่แีมเกพอ่ื ษรตวมกพกลร็เงรกกณลัน้ยี รไงามยจไ่ พาดน้บใเกนษควันมนมตแารา่ รกงถวัปยิกแแยอลง่ัปะกขสันับอนจง่าตำยเอธคนอ่า
ปมมูีนหาก้นุเปสน็โว่สรลนยำักนทกษั้ังกรณหวงดมาะนสดเหขขใี นมอาวืงอภทเนาฮำครเเใวปสี ตน็นอ้ รทเ์อตปี่จนิเ็นอพดตรอรึกาันถะสมดช่ี รี าดัน้ ะมโูเสันบอขี ียโ่ าถรงวสงีดคเอ้าพอ่ นรยีน์ตนงขอแ้แากคงลใจ่แะหัดรโกรมเองเ่ หแาลไรน็ ึกวม้เใทขหช้ห่ีา้แั้นไมขปแอ่ กจรมานกก-ัง่ทรถำานดช้วนวยคงศไอ่ ม์แอน้ผขัคขสวร้านมชั ง
กล้วยไม้ไทยและไม้ดอกไม้ประดับรน่ื ตา แต่ชั้นสองถึงช้ันสดี่ ้านบนกรดุ ้วยกระจกใสดู

ไฮโซผดิ แผกไปจากสง่ิ ก่อสร้างบรเิ วณนั้นทั้งหมดจนดูโดดเด่น
“โอ้โห นแ่ี คอ่ อฟฟิซเหรอคะ สวยจังเลย” รา่ งเพรยี วในชดุ กางเกงยนี ใส่

เส้อื กล้ามข้างในสขี าวและแจก็ เกตส้นั สนี ้ำตาลท่าทางทะมัดทะแมงพรอ้ มกระเป๋าหนัง
สนี ้ำตาลใบโตก้าวลงมาจากรถ มองสง่ิ ก่อสร้างตรงหน้าแล้วหันไปชมกับเกษมซงึ่ ยืน
หน้าเฉยรอเธออยู่
ของเรา“นชาั้นยบหนัวเสปดุ ็นเอคานไวส้เัง่ ปใน็ห้ทอีอ่พกักแเวบลบาคเขร้าบั มาทใ่านนเมวา่อื หงน”้าบ้านดี คนก็อยากไปพักทรี่ สี อร์ต

“ห้องพักแพงมากไมใ่ ชเ่ หรอคะ แถมสว่ นใหญย่ ังมีแต่แขกต่างชาต”ิ
ต้อนรับเกสาษวมผเพิวคยี ลง้ยำเ้ิมนรยี บั นไม่ตสอวบมคผำ้าถซาน่ิ มเนปั้นน็ ผ้ายกสแวตยเ่ ดงาินมนำใเธสอเ่ สเข้อื ้าสไปสี ด้ม้าพนีชใคนอทกีม่ ลพี มนักแงขานน
สามสว่ น และมวยผมตำ่ ทัดดอกกล้วยไม้ราวกับพนักงานโรงแรมออกมาต้อนรบั เจ้า
หลอ่ นรบี ก้มศรี ษะลงไหว้เกษมทันทที ี่เห็น แพรวพรรณรายมองอย่างแปลกใจท่ีดใู ครๆ
จะให้ความเคารพคนขับรถของคณุ ชายอัครัชเกนิ ฐานะของเจ้าตัว

“คุณลุงเกษม คณุ ชลธศิ รออย่ทู หี่ ้องทำงานชั้นสองแล้วค่ะ”
“พาคุณพรรณรายไปกรอกใบสมัครหน่อยนะ เสรจ็ แล้วให้ข้นึ ไปพบคุณชลธิศที่
ชน้ั สอง เธอจะไปทำงานทีร่ สี อร์ต”
“ได้ค่ะ” พนักงานสาวผายมือเชญิ หญงิ สาวให้เข้าไปด้านในด้วยสหี น้าย้ิมแย้ม
ขณะที่เกษมแยกเดนิ ข้ึนบันไดด้านขวามอื ไปชั้นสอง
โถงชน้ั ลา่ งของออฟฟิซจัดไว้คล้ายกับล็อบบขี องโรงแรมห้าดาวทัว่ ไปแต่มีขนาด
เซโลมง่ึ ก็เมดกีแลวขหา่ กมรลอืา้วกเปนดิกแแรละค้วน็ตแ้ัน-ตตก่เปาม็ นล็ ีโอ็มชกเาดวดลตทู ข่า่ีพงอชักงาทตั้งเิ โกรเอืทงบแา่ ทรรม้อ่สี แยังเลเกปะตอบม้รา์นีพเซพนน็ ัักกตบง์ นานนั่งรอเสีหยอมู่นรอื ับ์ตนสตคบั้ิงนโคชทนวเ่ี ์ดบกนิ าับนงชคำเดุนธโยอซนือฟยดาูู่
สามคน

“เชญิ ทางน้คี ะ่ คุณพรรณราย”
“ทน่ี สี่ วยมากนะคะ”

“แขกของเราชอบทุกคนคะ่ วันน้ีทัวร์เพิง่ ออกไป เลยเงยี บหน่อย แขกที่นัง่ อยู่
ไตปอทนห่ี น้อ้ีหงลด้าายนคขน้างวหอ้อลง์ กหอนินง่ึ เขม้ามโี ตาน๊ะยะ่ าควะ่ เหแยตีย่ปดกแตลิจะะอมปุ ีพกวรณกท์ สัวำรน์มักางลางน”เหพมนอื ักนงอานอฟสาฟวิซนทำั่วเธไปอ
สตรวี ัยกลางคนสวมแว่นผู้หนึง่ อยู่ในชดุ ทำงานปกติ นั่งอยู่มุมห้องชดิ กระจก กับมี
พนักงานอีกคนซงึ่ ดูเหมือนจะอยู่ในชดุ ฟอร์มทำงานนั่งอยอู่ ีกด้าน

“คุณวิมลคะ คณุ ลงุ เกษมให้พาคณุ พรรณรายมากรอกใบสมัครคะ่ เธอจะข้นึ ไป
ทำงานท่รี สี อร์ต”

“คุณเกษมมาเหรอ แล้วนายหัวละ่ ?”
“ไม่ได้มาด้วยค่ะ วันน้คี ณุ ลุงมารถกระบะ”
“อ้อ! นัง่ สคิ ะ จะสมัครงานตำแหน่งอะไร?” วิมลถามเม่อื มองรา่ งอรชรทม่ี าใหม่
อย่างพินิจ
“ตำแหนง่ วา่ งบนรสี อร์ตน่ะคะ่ คุณชายอัครให้มาท้งิ ใบสมัครเอาไว้ บอกวา่ จะ
เลือกตำแหนง่ ให้ทหี ลัง” เธอตอบย้มิ แย้ม ท้งิ ตัวลงบนเก้าอ้แี ล้วควานหาเอกสาร
‘ปลอม’ ทน่ี ำมาด้วย จึงไมเ่ หน็ สหี น้าสดุ ประหลาดใจของวิมล
“คุณพรรณรายเรยี นจบอะไรมาคะ?”

“อักษรศาสตร์ค่ะ เพิง่ จบใหม่ ยังไม่เคยมปี ระสบการณ์ ทำงาน” เธอเอย่ เสรมิ ชอื่
มหาวทิ ยาลัยเก่าแกข่ องรัฐ

“ขอโทษนะคะ เคยพบนายหัวอัครแล้วเหรอ?” เห็นจะเปน็ เพราะท่าทางมั่นใจใน
ตทำนใเหอ้วงมิ ลซผง่ึิวเพปรน็ รหณัวผหนดุ ้ผาดอ่ ูแงลซอง่ึ อมฟาพฟริซ้อแมหก่งับนว้ถี งาหมนอ้ายเรา่ ยงี สวภกุ ารพะจา่ ง แถมเธอยังมากับเกษม

“เคยพบสองครั้งคะ่ ท่านสงสารวา่ ฉันยังไมม่ ีงานทำ เลยให้ลองมาท้ิงใบสมัครกับ
ทำข้อสอบเอาไว้”

“คณุ ลงุ เกษมสงั่ วา่ ถ้าเขยี นใบสมัครเสรจ็ แล้ว ให้สง่ ตัวเธอข้ึนไปหาคณุ ชลธิศ
เคปะ่ น็ ” เจพ้านนักายงสานายสตาวรทงข่พี อามงวาเิมอล่ยชทอื่ำใขหอ้เงธผอ้จูขัดมกวาดรคฝ้วิ ่าหยนบัคุกคข้ลนึ ของเฮเวน อิน อันดามัน ซงึ่

“งั้นเหรอ เธอไปทำงานเถอะ เด๋ียวฉันจะพาคุณเขาข้ึนไปชนั้ บนเอง รอสักครนู่ ะ
คะคุณพรรณราย” วมิ ลเอ่ยบอกลูกน้องแล้วหันกลับมาบอกแพรวพรรณราย ก่อนจะ
เดนิ กลับไปที่ช้นั ใสเ่ อกสารชอ่ งเลก็ ๆ เพอ่ื หาข้อสอบและใบสมัครงานออกมาให้หญงิ
สาว

“กรอกใบสมัครก่อนนะคะ ถ้าเสรจ็ แล้วมาเอาข้อสอบ มเี วลาทำหน่ึงชวั่ โมงเต็ม
ถ้าหมดเวลาแล้วฉันจะบอก”

“ขอบคณุ ค่ะ” หญิงสาวรบั เอกสารสมัครงานมาเปดิ ดู แล้วจัดการกรอกอย่าง
คล่องแคล่ว

ดวงตากลมโตเหลอื บดทู รานสครปิ ต์ และเอกสารแนบท้ังสำเนาบัตรประจำตัว
ประชาชนและทะเบียนบ้านทีเ่ คยทำเอาไว้ต้ังแตส่ มัยเรยี นจบใหมๆ่ เผื่อได้ทำอะไร
‘สนกุ ๆ’ ตอนทำงาน ไมน่ ึกวา่ จะต้องได้ใชจ้ รงิ ๆ
วมิ ล ซไง่ึ มรถ่ับึงไปสบดิ ูอนยาท่ชู ีดัว่ ีครกู่ ร็ยา่ น่ื งเขพ้อรสยี อวบกปล็ กึกุ บขา้นึ งไๆปสใหง่ ใ้ บโดสยมไัคมร่ลแืมนกบำเกอับกสารทีเ่ ตรยี มเอาไว้ให้

“หนง่ึ ชัว่ โมงนะคะ เรม่ิ ได้เลย”
เมกายีกรตโยิดข้มยออเสฉันอพบดาันบะั้หภนนาจษง่ึะาวแตลา่ ยา่ ะงามปกีปรกระย็ ะเทสากศบทกี่คาจรนะณวเปา่์ ทง็นำา่ งยพาก่อนง็เมทา่ ยารแนลมแ้วาตคใส่รหงึ่ำ้อหปยรีอา่ับยงคดา่ งนี เธทเธอีเ่ อรยีตแน้อบจงบแบนกด้ีถ้ลวือ้ยงวตค่าอะสบแบนผานิดย
บ้างนดิ หนอ่ ยเพราะกลัวจะได้คะแนนเต็ม

ห้าสบิ แปดนาทตี ่อมา หญิงสาวก็เอาข้อสอบไปยนื่ ให้วมิ ลอีกครง้ั กอ่ นจะกลับมา
นัง่ รอทโ่ี ต๊ะยาวเพ่ือให้อกี ฝ่ายตรวจข้อสอบ

“ฉันออกไปรอข้างนอกได้ม้ัยคะ ตรงล็อบบีสวยด”ี เธอชะโงกหน้าไปถามอย่าง
เกรงใจ

“เชญิ คะ่ เด๋ียวจะเดินออกไปตาม”
“ขอบคุณคะ่ ” รับคำเสยี งใสพร้อมรอยย้ิมหวานสะกดใจเสรจ็ หญิงสาวกส็ ะพาย
กระเป๋าหนังออกไปรอด้านนอก กวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความสนใจเต็มทแ่ี ล้ว

เตรไ่ ปหาพนักงานต้อนรับสาวคนเดมิ
“ทำงานทน่ี ี่มานานรยึ ังจ๊ะ?”
“เกือบสามปีแล้วค่ะคุณพรรณราย ชอ่ื กรองกาญจน์ นะคะ เรยี กกรองกไ็ ด้”
ผูกมิตร“เรยี แกตฉ่ไันม่เวป่าเลพี่ยื่อนนชเอ่ืฉเยลๆ่นเพเถราอะะไมอ่คุ้ยนา่ปมาากคงคกณุ ลเัวลจยะ”เกเดิ ธพอิรรธุบี เอสอยี กมตากัวกแลว่า้วเยป้ิม็นอผยลา่ ดงี
หวังวา่ คณุ พอ่ คงไมเ่ อย่ ถงึ เธอยามที่คุยกับหม่อมราชวงศ์อัครชั จนฝ่ายนั้นจำเธอได้ก็
แล้วกัน แต่เธอกค็ งไมอ่ ยู่นานจนเขาอยากร้เู รอื่ งของเธอแน่
งานเสรจ็ เม่ือไหร่ เราก๊อเผ่นเมือ่ นั้น... เจ้าตัวหมายมั่นเอาไว้ในใจ
อยากร“วู้ น่าทายา่ นหเัวปอ็นัคครนเปย็นังคไงน”ยังไงบ้าง เอ้อ... ฉันกำลังสมัครงาน เผือ่ ฟลุกได้งานเลย
“ทคา่ ทุณางเเปอ๊น็ย!มิตเพรกื่อับนคมนากอับ่นื คง่าณุ ยลๆงุ เตกาษมมประตส้อางคไนด้งทาำนงาอนยบู่แรลกิ้วา”ร
ตาหยี กรอง-กาญจน์ ย้ิมจน
“นายหัวใจดคี ่ะ ท่าน
ไม่เคยลงมายุง่ กับพวกเราหรอก แต่คา่ แรง สวัสดิการดี ชาวบ้านทน่ี ีม่ ีแต่คนอยาก
ทำงานกับท่าน ครอบครวั ของท่านชว่ ยเหลอื ชาวบ้านแถบน้ีมาแต่ไหนแตไ่ รแล้ว”
สดุ ฤทธ“์ ิคพนลดอีๆยใอหย้ก่ารงอทง่ากนาญนจา่ นส์ เงมส้มารปนากะทหต่ีน้อ้าเงคมรายีมดขี ข่าว้ึนใมหาญโด่โยตท”ันจทอี มเฮ้ียวทำหน้าเห็นใจ
รคกำ่จริ รอกวบายรคมเ“รกคาวัตา่ ะ่ ขใ้ังหอแมตงก่ทท่ครา่ารองนง้ั งฝไอไหั่งมัคคน่เรชณุ วอ่ืิทแหยมร์ เพข่อทอ่อกา่ นงกวนั้นา่รทอา”ยา่งนหเปทัจวน็่าะกททกร็ าำวำงแนยกบันไรบมอรนร่จู้งเู้้ัันกกรอกาื่ ญังบใคจคนุณร์ทจๆลาะ่ งุนรเอู้กกกะลษไ็รับรมวู้ มม่าคทาาะ่ กทา่ นน่ี พ่ีกเพ่อเ็ คพขรณุ ราอะาลงบะนเงุดิ หเาาล็นยเา่ปแหวน็กัว่า่
ข้าราชการท้องถิน่ นเี่ อง
“ถ้าอย่างน้ันกรองคิดวา่ เปน็ ฝมี อื ของใครกันล่ะ?”
“ก.็ ..เอ้อ ชา่ งมันเถอะคะ่ เพอ่ื นอย่าไปสนใจเลย เราอยา่ ไปยุง่ กับเขาดีกวา่ ”
“หมายถึง ส.ส. วศนิ นะ่ เหรอ?” แพรวพรรณรายหยอด แตเ่ พ่ือนใหม่ตาโตแล้ว
รบี ยกมอื ข้นึ จุปาก

“ก็ใช่ อุ๊ย! อย่าพดู ไปเชยี วนะคะ เด๋ยี วจะเดือดร้อนซะเปล่าๆ”
“ทำไมล่ะ เขาน่ากลัวมากเหรอ เพื่อนไม่บอกใครหรอก แต่เปน็ คนใหม่ เพราะ
เม่อื กอ่ นเรยี นกรงุ เทพฯ กอ็ ยากร้เู รอื่ งที่น่บี ้าง จะได้ระวังตัวถูกยังไงล่ะ” พอเธอบอก
ออัยน่าดงานมั้นันก็เลแียถรมมิ ทฝำทีป่าาหกวหาดันหซวา้ ัน่ยกหัังนวขลวใาห้เหน็ นดิ ๆ พนักงานต้อนรบั ของเฮเวน อิน
“กน็ า่ กลัวน่ะสิ อกี อยา่ งคณุ วมิ ลนะ่ เขาว่า...” กรองกาญจน์ ไมบ่ อกว่า ‘เขา’ ที่
ว่า คอื ใคร
“แกเปน็ คนของนายวศนิ แกหูตาสับปะรดอยา่ งกับอะไร ใครนนิ ทาอะไรรหู้ มด
ถ้าเกบ็ เอาไปฟ้องนายวศนิ ละแย”่
“เอ๊ะ! ถ้าเป็นคนของคณุ วศนิ แล้วมาทำงานทน่ี ี่ทำไม?”
“นายวศนิ ฝากกับนายหัวมาอกี ทนี ะ่ สคิ ะ”
“อย่างน้ันเหรอ?” ไมร่ ้วู า่ อปุ าทานไปหรอื เปล่า แตแ่ พรวพรรณ-รายขนลุกด้วย
อะไรบางอย่างทไ่ี ม่ทราบสาเหตุ จนต้องยกมอื ข้ึนลูบแขนของตัวเองเบาๆ เม่ือพยักหน้า
รับคำพูดของเพอื่ นใหม่
หมายใจเอาไว้วา่ มเี วลาเมอ่ื ไหรจ่ ะต้องตีสนิทกรองกาญจน์ ให้มากกว่าน้ี แล้ว
ล้วงความลับเพม่ิ ข้นึ ให้ได้
“วา่ แตค่ ุณลงุ เกษมเปน็ คนขับรถของนายหัวเท่าน้ันรเึ ปล่า เพ่อื นเห็นกรองกับคน
แถวน้ีทา่ ทางเกรงใจ?”
“อ๋อ คณุ ลุงเปน็ หัวหน้าบอดกี าร์ดสว่ นตัวของนายหัวตอนอยู่เมืองไทยคะ่ แก
พูดน้อย ไมช่ อบเล่นหัวกับใคร นายหัวอัครเองก็นับถือแก พวกเราเลยต้องเกรงใจไป
ด้วยไงคะ”
“อยา่ งน้นี ีเ่ อง” หญงิ สาวพยักหน้ารับหงกึ ๆ ย้มิ ให้กรองกาญจน์ แล้วควานมือ
หยบิ กระดาษแผ่นเล็กออกมาจดเบอร์มือถอื สว่ นตัวให้อีกฝ่าย
“เรารนุ่ เดียวกัน เพอ่ื นเพงิ่ มากระบ่ไี ด้ไม่นานไมค่ ่อยมเี พือ่ น เรามาเปน็ เพื่อนกัน
นะ”

“ได้ส”ิ อีกฝ่ายพาซอ่ื รบั กระดาษไปด้วยสหี น้าแจม่ ใส ดีใจท่ีจะมเี พอ่ื นสวย
เหมือนดารา

“คณุ พรรณราย เชญิ ข้างบนด้วยกันเถอะ” น้ำเสยี งของวมิ ลท่ีดังอยู่ด้านหลังดู
ราวกับจะเข้มงวดข้ึน เพราะกรองกาญจน์ รบี รับกระดาษไปแล้วก้มหน้าลงนิดๆ

“เสรจ็ เรว็ จังเลยนะคะ”

“ตรวจง่ายค่ะ คุณทำข้อสอบได้เกือบเต็ม คงต้องไปคุยกับคณุ ชลธศิ วา่ อยากทำ
ตำแหน่งอะไร” วิมลบอกแล้วปรายตามองกรองกาญจน์ ซง่ึ ย้มิ กว้างทันทีทไี่ ด้ยนิ ว่าเพอื่ น
ใหมท่ ำข้อสอบได้เกอื บเต็ม

แพรวพรรณรายหันมาขยิบตาให้หญิงสาวอย่างข้ีเลน่ “ไปนะ แล้วเจอกันใหม่”
ชลธศิ ลกุ ข้ึนยนื เมอ่ื เหน็ วิมลพาหญงิ สาวรา่ งเพรยี วเข้ามาในห้องพรอ้ มเอกสาร
สมัครงานและข้อสอบของเธอ เกษมทน่ี ัง่ อยู่หน้าโต๊ะของชลธิศหันมามองสาวน้อย
“ผมจะกลับแล้ว คณุ หนูมอี ะไรให้ชว่ ยอีกรเึ ปลา่ ?”
“ไมม่ คี ่ะ เทา่ น้กี ข็ อบคณุ มากแล้วท่อี ตุ สา่ ห์ พาเพอื่ นมา” แพรว-พรรณรายก้ม
ศรี ษะลงไหว้อยา่ งนอบน้อม เกษมรบี รับไหว้แล้วดงึ นามบัตรเรยี บๆ ออกมายืน่ ให้ มแี ค่
ชอ่ื กับเบอร์โทรศพั ท์ เทา่ น้ัน แต่คนได้รบั ก็ดีใจจนเน้ือเต้น
โชคหลายชน้ั จรงิ จ๊งิ ร้สู กึ วา่ งานครัง้ น้ีของเธอจะทางปลอดโปรง่ โล่งตลอด ขอให้
ทางทเ่ี หลืองา่ ยอยา่ งน้ดี ้วยเถอะ
“ถ้ามีอะไรกโ็ ทร. มานะครบั คยุ กับคณุ ชลธิศเสรจ็ คงรวู้ ่าจะได้เรม่ิ งานเม่ือไหร”่
“คุณลุงจะกลับเกาะวันน้เี ลยรเึ ปล่าคะ?”
“ใชค่ รับ แตว่ ันหน้ากม็ าอกี อาทติ ย์ หนง่ึ ข้ึนมาสองสามครง้ั แล้วแต่วา่ นายหัวมี
ธุระเมื่อไหร่ บางทขี ้ึนมาแล้วก็อยู่ยาวกวา่ จะได้กลับ” บอกเธอเสรจ็ กห็ ันไปผงกหัวให้
ชลธิศโดยไม่มองวมิ ลด้วยซ้ำ กอ่ นจะหันหลังกลับออกไปจากห้อง
ละ” ชา“ยเชหญินุ่มนัหง่ คันรไบัปบคอณุกหพัวรหรนณ้ารอาอยฟอฟยซิากซทง่ึ ำรตับำคแำหในนง่ลอำคะไอรแลอ้ว้อเดินคอุณอวกมิ ไลปไตปาเมถคอำะสัง่ เท่าน้ี

“เท่าทีด่ ู น่าจะเหมาะกับตำแหน่งผ้ชู ว่ ยของคุณสรุ เชษฐ์”
“คณุ สรุ เชษฐ์?” ใบหน้าของแพรวพรรณรายเหยเกนดิ ๆ อยา่ บอกนะว่าเปน็ นาย
สรุ เชษฐ์ เลขาฯ หน้าตายของหมอ่ มราชวงศ์อัครัช
“ใชค่ รบั คุณสรุ เชษฐ์เป็นผ้ชู ว่ ยสว่ นตัวของคณุ ชายอัคร ตำแหนง่ ของเขากแ็ ทบ
ไม่ต่างจากผมนักหรอก น่าจะใหญ่กว่าซะด้วยเพราะชว่ ยคุณชายดแู ลงานเกือบทุกที่ ทั้ง
ทน่ี ี่และประเทศอน่ื ๆ ตอนน้ีงานหนักข้นึ เลยต้องหาผ้ชู ว่ ยอกี ที”
“คะ่ ” เธอกลนื น้ำลายอย่างฝืดคอ กำลังคิดว่า...ถ้าสรุ เชษฐ์จำเธอได้แล้วจะเป็น
อย่างไร
ขอให้จำไม่ได้ทเี ถอะเจ้าประคู้ณ! เพราะเจอกันแคค่ รั้งเดยี ว ขนาดหมอ่ มราชวงศ์
อัครชั เองยังจำเธอไม่ได้
แตจ่ ะคิดอยา่ งน้ันไมไ่ ด้หรอก เพราะเจ้านายหน่มุ น้ันแค่กวาดตามองผ่านๆ แทบ
ไม่สนใจใครจรงิ จังเสยี ด้วยซ้ำ
“คณุ พรรณรายมีปัญหาอะไรรเึ ปล่า?”
“ไม่มหี รอกคะ่ มัวแตด่ ใี จที่จะได้งานดีขนาดน้ี” เธอรบี แก้ตัวไปตามเรอื่ ง สงสัย
จะเผลอแสดงสหี น้ามพี ริ ธุ มากไป
“ใชค่ รับ นับวา่ คุณโชคดีมาก” ผู้จัดการฝา่ ยบุคคลไม่อธิบายมากไปกวา่ นั้น แต่
ลกุ จากเก้าอ้ีไปค้นหาเอกสารอะไรบางอยา่ ง ท้งิ ให้แพรว-พรรณรายนัง่ คดิ หนัก
ปกตพิ วกเลขาฯ น่มี ักความจำดไี มใ่ ชห่ รอื เพราะต้องคอยชว่ ยเจ้านายจดจำสง่ิ
ต่างๆ เพ่ืออำนวยความสะดวกในงาน เอายังไงดีนะ เธอไปตัดผมสัน้ ดีไหม เผ่อื หน้าจะ
ได้เปลย่ี นไปบ้าง แต.่ ..ไม่เอาดีกวา่ เด๋ยี วแม่ศรตี ตี าย
ปลายผหมรสอื ดี วำา่ เจปะ็นไปมัดนัดทผ่รี ัดมทดรี งแสลงู้วไเวป้กลลย่ี านงกเประน็ หสมนี อ่ ้ำมตมาลาดเขอู ้มยเ่าขง้าเกสับยี สดมายัยนิยมเ.พ..รานะ้ิวไมเร่เยีควยจทับำ
อะไรกับผมของตัวเองสกั ที

“คุณชลธศิ วา่ ฉันดัดผมแล้วจะเข้ากับหน้ามั้ยคะ?” คำถามของเธอเรยี กเสยี ง
หัวเราะจากผ้จู ัดการฝ่ายบุคคล เขาหันกลับมาพร้อมเอกสารเล่มหนง่ึ ในมือ

สาวน้อยคนน้ีไม่มีทีทา่ ขาดความมั่นใจหรอื เคารพนบนอบคนที่อย่ใู นตำแหนง่
อย่างเขามากแบบนักศกึ ษาจบใหม่ทอ่ี ยากได้งานทั่วไป ท่าทางเธอเชอ่ื มัน่ ในตนเอง หาก
ไม่ดแู ขง็ กรา้ ว ราศผี ู้ดจี ับบนใบหน้าผ่องเรยี วทีต่ ้องเรยี กวา่ เข้าขั้นงดงาม แตน่ ามสกุล
ของเธอกลับธรรมดาอย่างยงิ่ ...พรรณราย เสกสรรค์ ซงึ่ ชลธิศไมร่ วู้ า่ ย่อมาจากคำว่า
‘เสกสรรป้ันแตง่ ’

“ผมเองก็ไม่ค่อยรเู้ รอื่ งผ้หู ญงิ ซะด้วยสิ แตห่ น้าเรยี วๆ อยา่ งน้ี ทำทรงไหนกค็ ง
จะสวย น่ีสมุดคมู่ ือพนักงานครับ ลองเอาไปอ่านดตู ำแหนง่ ของคุณไมม่ ชี ดุ ฟอร์ม
พร้อมจะเรมิ่ งานเม่ือไหรค่ รับ?”

“เงนิ เดอื นเรม่ิ ต้นเทา่ ไหรค่ ะ?” เธอถามไปอกี เรอ่ื ง ก็ใครๆ ต้องอยากร้เู งนิ เดอื น
ใหม่กันทั้งน้ัน

“เด็กจบใหม่คงราวหม่นื สอง แตค่ ณุ ภาษาดี แถมคุณสรุ เชษฐ์เองก็คอ่ นข้างเข้ยี ว
งานคณุ คงหนักแน่ ผมให้หม่นื แปดกอ่ นก็แล้วกัน พ้นโปรกค็ อ่ ยมาว่ากันอีกที ทีอ่ ยู่กับ
อาหารฟรสี องม้อื เช้ากับกลางวัน ทเี่ ฮเวน อนิ อันดามันมแี คนทีนขายอาหารให้
พนักงาน ม้อื เย็นหากินเอง ราคาคงไมแ่ พงนักหรอกครบั ” ชลธศิ บอกเงนิ เดือนและ
สวัสดิการท่ีรับคำสัง่ มาอีกทีให้เธอ

ล้นิ เล็กสชี มพูเดาะในปากเล่นเมือ่ ทราบอัตราเงนิ เดอื นของตนเองแล้วพยักหน้า
หงึกๆ ตาวาว ย้ิมพรายด้วยกำลังคิดในใจว่า ถ้าไปบอกคุณคเชนทร์เรอ่ื งอัตรา
เงินเดอื นเด็กจบใหม่ทน่ี ่ี คเชนทร์จะยอมข้นึ เงินเดอื นให้เธอหรอื เปลา่

“แล้วเวลาจะข้ึนฝัง่ มากระบล่ี ่ะคะ?”
อาหารส“ดข้นอึ ามหาาไรดแ้ทหุก้งอไปาททติ ่ีเกย์าะเปห็นรอปื วรัะนจธำรอรยมู่แดลา้วครเบั ปน็ สเวรัาสมดเี กิรอืารรเบั หสมง่ือนนักกทันอ่ คงร-บัเท”ยี่ ว กับ

“อีกสามวันฉันพรอ้ มเรม่ิ งานค่ะ”
เพราะมะรนื น้มี ีนัดสัมภาษณ์ ส.ส. วศนิ วันท่สี ามเธอคงต้องหาชดุ กระโปรงใส่
ทำงานสักสห่ี ้าชดุ เพราะเตรยี มมาแค่ชดุ ทำงานลุยๆ เด๋ียวไปเดินห้างฯ ซ้อื ชดุ ราคา
ปานกลางหรอื ถูกๆ หน่อยกแ็ ล้วกัน จะได้สมฐานะของเดก็ จบใหม่ยังไม่มรี ายได้ หญิง

สาวแพลนในใจอย่างเป่ยี มสขุ
“สามวันกเ็ รว็ ดี ผมจะแจ้งคุณชายกับคุณสรุ เชษฐ์วา่ รับตำแหนง่ ของคณุ มาแล้วก็

แล้วกัน ง้ันอกี สามวันเก้าโมงเชา้ มาเจอกันท่นี น่ี ะครบั คนของเราจะได้จัดสง่ คณุ ข้ึนเรอื
ไปกับแขกทม่ี าพัก”

“ขอบคณุ ทใ่ี ห้โอกาสรบั ฉันเข้าทำงานนะคะ”
“ไมเ่ ป็นไรครบั ใครมคี วามสามารถ เรากอ็ ยากได้มารว่ มงานกันท้ังนั้น”
เย็นนั้นยังพอมีเวลาเหลอื หญิงสาวโทร. หาดลธรรม พ่ชี ายของมารดาทเ่ี สยี ชวี ิต
ไปแล้ว เพอ่ื ถามทางไปที่บ้านของเขา แม้จะเคยไปมาสมัยท่ีคุณลดาวัลย์ ยังอยู่ แต่ไม่
เคยขับรถไปด้วยตัวเอง
บ้านของดลธรรมอยูอ่ ำเภอเขาพนม แหล่งปลกู ปาล์ มมากเป็นอันดับหนึ่งของ
จังหวัดกระบี่ ตัวเขาเองกป็ ลกู ปาล์ มและรว่ มหุ้นกับเพอ่ื นสรา้ งโรงสกัดน้ำมันปาล์ มอีก
ด้วย
ด้วยตัวหเอญงิงไสปาใวหห้ ้วิ ขอคงฝยุ กากับซญงึ่ าเตปิผ็น้ใอู หาหญาฝ่รแั่งหม้งารกดับาขทน่เี หมลกือวอนยท่เู ล่ี พอียองศครนกี เัดบเียดวก็ แใลนะบค้ารนอทบำครัว
ของเขาซงึ่ ยังอาศัยอยทู่ กี่ ระบ่จี นคำ่ จึงกลับเข้าตัวเมอื ง
“อ้อ มาทำขา่ วน่เี อง มอี ะไรเหลอื บา่ กว่าแรง ต้องการความชว่ ยเหลือก็มาบอกลุง
นะ น้องเพอ่ื น” ดลธรรมท้ิงท้ายกอ่ นกลับ แต่จากการพูดคุยกัน เขาไม่ได้ย่งุ เรอ่ื ง
การเมืองท้องถิ่น จึงไม่รนู้ อกรใู้ นขา่ วการบุกรกุ ปา่ สงวนทห่ี ลานสาวลงมาทำข่าวถึงใน
พ้นื ท่ี

8

Another Murder...ฆาตกรรมคร้ังใหม่ กับเปลวไฟแหง่
โทสะเงียบ

“คณุ ณรงค์ คร้งั น้มี ันไม่เหมือนทผ่ี า่ นมา ผมไม่ร้วู า่ เราจะผ่านฉลุยเหมือนครง้ั
กอ่ นๆ รเึ ปลา่ ”

“แกพูดอยา่ งน้หี มายความว่ายังไง หา!” นถ่ี ้ามีพยาน

“คณุ น่าจะเห็นวา่ ไอ้พวกดีเอสไอมันสอบผมหนักขนาดไหน
หลักฐานอกี แค่นิดเดยี ว มันไม่มีทางปลอ่ ยให้ประกันตัวผมออกมาแน่”
เสยี งคุยนั้นดังมาจากสำนักงานทนายความแห่งหนง่ึ ในกระบ่ี ในเวลาใกล้
สเทนย่ี ทงนคนาื ของคโนดยสมนรีิทา่ ผงคา่ นล้กายลอ้อางเวสงยี่ จซรง่ึปนดิ ัง่ แอลยะหู่เค้อรงอื่ขง้ามงๆอื สอื่ สสาารมขานราถดมจอ๋ิวงทเห่หี ็นู และได้ยนิ การ

“แตฉ่ ันก็ให้คนประกันแกออกมาจนได้ไม่ใชเ่ หรอ หรอื แกอยากเนา่ ตายในคุก”

“ผมไม่ยอมเนา่ คนเดียวแน่!” อกี ฝ่ายเถยี งข้นึ มาเหมือนอดใจไม่ไหว นาทนี ้ีเงนิ
ไม่ใชส่ งิ่ สำคัญเท่าการรักษาตัวรอด เพราะคดดี ังกล่าวทำท่าจะลกุ ลามบานปลาย เขาถูก
สอบหนักทั้งวันทั้งคืนกวา่ จะถูกประกันตัวออกมา ลกู เมยี รอ้ งไห้เพราะเครยี ดจัด ไมเ่ คย
เลยสักคร้ังที่ในชวี ติ ของการทำสง่ิ ผิดกฎหมาย จะโดนเลน่ งานไลบ่ ้ีหนักขนาดน้ี
ไมย่ อมลรัาบงสสาังรหภราณพ์เบพอื่อกผเ่อขนาวหา่ นักเรใอ่ื หง้เนป้จี็นะเไบมาจ่ เบรออื่ ยงจ่างะสยวง่ิ ยรา้งยามแรเหงกมวอื า่นทท่คี ่ีผดิ า่ นมา และถ้าเขา
“นมี่ ันกล้าพดู อยา่ งน้เี ชยี วเหรอวะ ไอ้กลาก!” เสยี งจากความคัง่ แค้นดังข้นึ ในหู
ของณรงค์ ซง่ึ กำลังจ้องนายหน้าที่ดินคนดังกล่าวนง่ิ ด้วยสายตาแขง็ กรา้ ว

“ระวังปากของแกเอาไว้ด้วยนะ แกก็รวู้ ่าทา่ นจะชว่ ยแกแน่”

“ผมไมแ่ นใ่ จ คุณรมู้ ้ัยว่าผมเห็นใครมาหา พ.อ. จิระเดชที่โรงพัก”
“ใคร?” ณรงค์ หรตี่ าลง พอๆ กับคนทน่ี ั่งอยูอ่ กี ห้อง
สง่ ที่หน“้าคหณุ ้องคมคกณุ ฤชคยิดังยไังงไลง่ะละ่ ผมคเุณห็นอไาอจ้จผะคบดิ . วส่าำคนณุ ักคคมดกีนฤัน่ ชเเปด็นินแตคบ่นบัก่าตธบรุ กหิจลธังรเขรมาอดอากแมตา่
ผมไมเ่ ห็นด้วยแน่ ผมเตอื นแล้วว่าอยา่ ย้อมแมวขายนายหัวอัคร” นายหน้าค้าที่เค้น
เสยี ง ไม่ใชเ่ ขาหรอกหรอื ท่ีครั้งหนึง่ เคยเตอื นณรงค์ ว่าไม่อยากรับงานน้ี
‘มันใหญ่เกินไป ผมไมอ่ ยากเล่นกับคนตระกลู น้ัน’
‘ท่านจะดูแลแกเอง เงนิ รอบน้ีไมใ่ ชน่ ้อยๆ ถ้าแกประหยัดหน่อย จะเลกิ เป็น
นายหน้าไปทำอยา่ งอน่ื ซะกย็ ังไหว’

‘แตผ่ ม...’
‘ไม่ใชเ่ พราะท่านหรอกเหรอทท่ี ำให้แกลมื ตาอ้าปาก ไมต่ ้องไปเป็นเซลส์แมนขาย
ของงกๆ อยา่ งเกา่ ให้มันกล้าๆ หน่อยสวิ ะ’
‘ผมไมร่ ับงานน้ีได้ม้ัย ให้ทา่ นไปหาคนอน่ื ’
‘ไม่ได้ ท่านไม่ไว้ใจคนอนื่ ต้องเป็นแกเทา่ น้ัน เลือกเอา ว่าจะรับหรอื ไม่รับ’
“แต่แกก็รบั งานแล้ว ทำกันมาจนถึงขนาดน้ี จะมาท้งิ กันงา่ ยๆ ได้ยังไง อยา่ ข้ี
ขลาดไปหนอ่ ยเลยน่า” ณรงค์ กลอ่ มเสยี งห้วนเรยี กสตขิ องคนตรงหน้า หลังจากนิง่ ไป
ชวั่ อึดใจกอ่ นจะปลอบตอ่ “แกคิดไปเองนะ่ สิ ถ้าทา่ นไปหา ไอ้ ผบ. นัน่ อาจจะยกน้ำมา
เสริ ์ฟทา่ นก็ได้”
เรายอม“รถับงึ สผามรจภะาโพลดภีกวแ่าต่ผคมณุ ไมเอ่ไดงก้หเ็ูปถ่าอตะาเถจ่อืะยนอนมะเคปุณ็นณข้ขี ร้างทค่า์ นผทมำตแับดบสนนิ ้อีใจยแู่อลีก้วนาผนมขไนมา่ทดำ
ไหน”

กมันร้าไวมดใ่ ัง“หขไ้กอ้นึ า้ขรจ้ีขซา้กาดั หทนูฟอัง่มีดบันนนกาใยำบเหรหัวบิ ูขอก้ัาคับงรขกถูวกางึ จูขขะอนฆงาา่ณดลนูกรง้ีเเชมค์ยียี วมเันหรแอลเน้วจี่ยะฆมา่ มึงบันอเปก็นมัคนนไปสไดุอท้ณ้ายรง”ค์เสยีถง้า

ผู้ชว่ ยคนสนิทของนักการเมืองชอื่ ดังผ่อนลมหายใจเบาๆ “แกตัดสนิ ใจใหม่ซะ
แกไมอ่ ยากทำอย่างน้ันหรอก ซัดทอดนายหัวอัครตามที่เราตกลงกันไว้ เอกสาร
อหยลักา่ งฐดานี เสรกัามพีคักนกทจ็ ำะใชหว่ ้อยยแู่แกลอ้วอกแมกาจะดกีไลมัว่ดอี ะไครดไี ตปอ่ คใ้าหง้อแกยตูใ่ นดิ ศคาุกลหทล่านายกปจ็ ี ะดยูัแงตลัลดูสกเนิ มไียมแไ่ กด้
เลยแกเอ๋ย จะล้มคดีซะทีหลัง แกอาจจะไมต่ ิดคกุ ก็ได้”

“เมียผมกำลังท้องอยนู่ ะคณุ ณรงค์ ” นายหน้าผ้นู ั้นเงยหน้าข้นึ มาสบตากับณรงค์
นัยน์ ตาแดงกำ่ ด้วยความท้อแท้สน้ิ หวัง ปะปนไปกับความรสู้ กึ ผดิ “ผมไม่อยากเดินหน้า
อีกแล้ว ผมอยากรบั สารภาพ”

“งั้นแกกไ็ ม่ยอมให้ท่านมที างเลือก”
“คณุ หมายความว่ายังไง?”
“ชวี ิตของลูกเมยี แกอยใู่ นกำมอื ของแก ตัดสนิ ใจเอาเองก็แล้วกันวา่ จะยอม
รว่ มมอื กับเรารเึ ปลา่ ?”
“แก...ไม่มีทาง แกไม่กล้าหรอก พวกดีเอสไอลงพ้นื ที่แล้ว ตำรวจมาเตม็ กระบ่ี
คนกำลังจับตามองกันทั้งประเทศ แกไมม่ วี ันฆ่าคนได้ง่ายๆ เหมือนทผ่ี า่ นมาอกี แล้ว”
เมอ่ื ถกู ต้อนจนมุม ความโกรธก็ทำให้อกี ฝ่ายแทบจะลุกข้ึนมาขย้ำคอณรงค์ สรรพนาม
ท่ีใชเ้ ปลี่ยนไปทันที หากณรงค์ เพยี งแคย่ ้ิมรบั
“มันกค็ งไม่ง่าย แตถ่ ้าทำดๆี คนก็คงต้องยอมรับมันไปเอง เหมือนไอ้นักข่าว
จอมแสน่ ัน่ ไงล่ะ แกไม่เหน็ เหรอว่ามันตายฟรี เมาเหล้าชนต้นไม้ตาย สว่ นกรณีของแก
คนกค็ งจะคิดว่ากรรมตามสนองถึงลกู เมีย ไมเ่ คยได้ยนิ เหรอว่ากรรมเด๋ียวน้มี ันติด
จรวด”

“พวกแกมันไมใ่ ชค่ น กรรมจะตามสนองพวกแกนะ่ สิ ลูกเมยี ฉันไม่ร้เู รอื่ งด้วย
คดีไอ้นักข่าวนั่น คุณหญิงหมอข้นึ มาชนั สตู รศพเอง เด๋ยี วพวกเขาก็จะพบเบาะแส”

“แตถ่ ึงตอนน้ันลูกเมยี แกกต็ ายไปแล้วละ ท่านยนิ ดีเสยี่ ง แกจะเอากับเรารเึ ปลา่ ก็
เท่าน้ัน” ณรงค์ ไม่นำพากับการประณาม มองรา่ งท่ที รดุ ตัวลงนัง่ บนหัวเขา่ เพราะกล้าม
เน้ืออ่อนแรงของนายหน้าค้าท่ี ใบหน้าซดี เซยี วไร้สเี ลอื ดด้วยความหวาดกลัว เหงอ่ื กาฬ

ซมึ เตม็ ตัว ทำให้ต้องหันหน้าหนดี ้วยความสมเพช
คนเราเมอ่ื ข้นึ ข่หี ลังเสอื แล้ว มีหรอื ท่จี ะลงมาได้โดยไมถ่ กู เสอื ขย้ำตายไปเสยี

กอ่ น! เขาเองร้ซู ้งึ แกใ่ จดี
“ตกลงแกจะเอายังไง” คนสนิทของ ส.ส. วศนิ ถามซำ้
“กไ็ ด้ แต่สาบานสิ วา่ แกจะไม่แตะต้องลกู เมยี ของฉัน”
“ฉันสาบาน” ณรงค์ รับคำ มองรา่ งทีค่ ู้ตัวลงกับพ้ืน ยกมอื ปดิ หน้าแล้วรอ้ งไห้

อย่างไม่อาย
“ก็ได้ ฉันทำก็ได้”
“ดี แกออกมาได้แล้วไอ้ณรงค์ บอกไอ้หาญให้คนของมันตามประกบไอ้น่ี ถ้ามัน

คิดทรยศเราเม่อื ไหรล่ ะก.็ ..”

แพรวพรรณรายยกน้วิ ข้ ึนกรดี ดตู ามราวเส้อื ในร้านเส้อื ผ้ าสตรี ซงึ่ อยใู่ นห้าง
สรรพสนิ ค้าขนาดใหญก่ ลางเมืองกระบ่ี กอ่ นจะชะงักเมือ่ เห็นรา่ งสงู ใหญแ่ วบๆ จากหาง
ตาจนต้องรบี หันไปมอง

“คุณชายอัคร กับพห่ี ญงิ วดีน”่ี เธอหันหลังขวับทันที ยกมือข้ึนลบู ผมดัดเป็น
ลอนใหญ่ท่ยี ้อมเป็นสนี ้ำตาลเข้มของตนเองด้วยอาการเหมือนวัวสันหลังหวะ ก่อนจะ
คอ่ ยๆ หันกลับไปแอบมองอกี ครั้งอย่างระมัดระวัง

สองหน่มุ สาวท่สี วยสมกันยนื อยหู่ น้าร้านอาหารญีป่ นุ่ กอ่ นท่ีฝา่ ยหญงิ จะพนม
มอื ไหว้ชดช้อย เงยหน้าคุยอะไรกับฝา่ ยชายสองสามคำและเดนิ เข้าไปในรา้ นเพียงคน
เดียวจนหญงิ สาวขมวดค้ิว

“นึกวา่ จะมากินข้าวด้วยกันซะอกี ” เจ้าตัวสา่ ยหน้ากับตนเอง แล้วหันมาเลือก
เส้อื ตอ่ ให้เรว็ ข้นึ หลังจากทซ่ี อ้ื มากอ่ นหน้าได้หลายช้นิ แล้ว จนมีห่อข้าวของวางอยู่แทบ
เท้าพะรงุ พะรัง เตรยี มเกบ็ บลิ ไปเบกิ กับฝ่ายบัญชขี องบางกอกไทม์

“เอาเทา่ น้ีละค่ะ คดิ เงินได้เลย ออกบลิ แวต ทอ่ี ยตู่ ามนามบัตรนะจ๊ะ”

“สนใจรบั เครอื่ งสำอางด้วยมั้ยคะ ของเรานำเข้ามาจากเกาหลี เหมาะกับผวิ ของ
สาวเอเชยี ” พนักงานในร้านเชญิ ชวนสหี น้าย้มิ แย้ม เตรยี มจะรา่ ยยาวคณุ สมบัติอัน
โดดเดน่ ของเครอื่ งสำอางจากเกาหลีซง่ึ กำลังอินเทรนด์

“ไมล่ ะ ขอบใจ” เธอรบี ตัดบท ปกติพราวพิลาศผู้เป็นพ่สี าวมักซอ้ื ท้ังน้ำหอม
เส้อื ผ้า เครอื่ งประดับ และแม้แต่เครอ่ื งสำอางเกรดเอมาปรนเปรอน้องสาวท้ังคูอ่ ยูเ่ สมอ
หญงิ สาวจึงมขี องดใี ชไ้ ม่ขาดมอื
เงนิ ขาดขม้อือดสีขมอัยงทกำางรามนีพใี่เหขมยๆ่ รวไยดค้เอืปน็ อยพา่ ง่สี ดาวี จกนลผาย้เู ปเปน็ น็ บแิดหาลแ่งปเลงกินใทจุนสำรองฉุกเฉนิ ยามท่ี

‘น้องเพื่อนใชเ้ งินประหยัดนะลกู เงินเดือนพอใช้เหรอ’ ท่ตี ้องถามเชน่ นั้น
เพราะเงนิ เดือนเดือนแรกๆ น้อยกว่าเงินเดอื นสมัยเรยี นหนังสอื นดิ หนอ่ ย แถมสมัย
เรยี นลูกสาวคนเลก็ ยังเคยมาขอเงินพเิ ศษบ่อยๆ

‘แนล่ ะสคิ ้า เพือ่ นดแู ลตัวเองแล้ว ต่อไปยังจะมเี หลือเกบ็ ด้วย’ จอมเฮ้ียวลอย
หน้าโอ่

คณุ ชายพงศ์จักร์พยักหน้าด้วยความภูมิใจอยู่ได้ไมถ่ งึ เดือน ลกู สาวคนโตที่โทร.
หาก็ฝากข้อความวา่

‘บอกเพือ่ นเชก็ แบงก์ ด้วยนะคะ’ เท่านั้นแหละ เป็นเรอื่ ง แหล่งเงินทุนสำรองถกู
สงั่ งดจ่ายทันที แถมถกู ดุไปสามวัน

‘ถึงแพงจะเป็นพส่ี าว แต่พีเ่ ขาออกเรอื นไปแล้ว สามีเขาจะคดิ ยังไง จะไปรบกวน
เขาได้เหรอลูก ถ้าไมพ่ อกม็ าเอากับพ่อส’ิ

แตถ่ งึ กระนั้น พี่สาวทห่ี า่ งกันแคป่ ีเดยี วก็ยังแอบสง่ เงินมาให้ใหมอ่ ยดู่ ี เพราะเมือ่
สามีทโ่ี อ๋ภรรยาน่าดูของเธอร้เู รอ่ื งกลับบอกว่า

‘น้องสาวแพงเงนิ เดือนนิดเดยี ว ซอ้ื รองเท้ายห่ี ้อทเี่ มียผมใสไ่ ด้ไม่ถึงข้าง แพง
ชว่ ยน้องไปเถอะ อย่าบอกคุณพอ่ ซะก็สน้ิ เรอื่ ง ความจรงิ มาทำงานกับผมกไ็ ด้ แพงจะ
ได้มีเพ่ือน’

‘โอย ทำแบบนั้นคณุ พ่อจะอยกู่ ับใครละ่ คะ อีกอย่างเพ่อื นเขาอยากเปน็ นักข่าว