ทัณฑ์รักมาเฟีย

แพรวพรรณรายกัดฟันกรอดด้วยความโมโหเมื่อถกู สบประมาท “ดิฉันบอกแล้ว
วา่ ทำงานได้”

อัครัชไมโ่ ต้ตอบ เพียงย้ิมให้เธอน้อยๆ แล้วก้มลงรับประทานอาหารเชา้ ของเขา
ตอ่ พร้อมกับอา่ นหนังสอื พิมพ์ ฉบับภาษาอังกฤษไปด้วย
กเส้มยี หงนห้้าาสลวองทงมุ้มหออนงามุ่ทรมาสงณาเวด์ ดใินชที ว้ำขใธิ หณเี ด้เะธนิ ทอไห่ีฟปฟูังทัเงำพเงขาลนาินเแลจท่านเนรเดอ่ื นิโงดรถยาึงวรโใาร่ นงงเรแพสรี รมอยี โรวด์ตเยใดหไนิ ม้ฟเร่ ยัง้ตู ้ซือัวงงึ่ เเกจ้าี่ยนวากยเับบไลปงาบหนอนทย่งึ ้ังกเสป้า้นิดิว
ประตอู อกและโค้งต่ำเมอ่ื สองรา่ งเดนิ เคียงกันเข้าไปภายใน รา่ งสงู ใหญ่หยุดนิดหน่งึ เพอ่ื
ทักคนของเขา

“เป็นไง กล้า เมยี หายรยึ ัง?”
“ดขี ้ึนแล้ว ขอบคณุ นายหัวมากครบั ” สหี น้าของเบลบอยหนุ่มมองนายจ้างด้วย
ความเทิดทนู

“ถ้าต้องการความชว่ ยเหลือ ก็มาบอกฉันหรอื คุณชลธศิ ได้เลย”
“ครบั นายหัว”

แพรวพรรณรายเงยหน้าข้นึ มองเจ้านายหนมุ่ ด้วยความพิศวง เขาก้มลงมองเธอ
จนเห็นคำถามจากสายตาน้ัน จึงตอบย้ิมๆ โดยทีเ่ ธอไมต่ ้องเอย่ ปาก

“เมยี เขาเพงิ่ ตกเลอื ด สเี่ ดอื นแล้ว นา่ สงสาร”
“อ้อ...คะ่ ” หญิงสาวรบั คำ นกึ ชน่ื ชมท่ีเขาจดจำลูกจ้างในระดับเกือบต่ำสดุ อยา่ ง
เบลบอยได้ และไม่ใชเ่ พียงเทา่ นั้น เพราะตลอดทางท่ีเดินผ่าน อัครชั ยังผงกหัวทักทาย
พนักงานหลายคนของเขาทก่ี ้มศรี ษะลงไหว้ หรอื บางคนก็หยดุ คุยสองสามคำเพอ่ื
แนะนำให้รจู้ ักเลขานกุ ารคนใหม่
“ห้องทำงานของเราอยูช่ น้ั สอง ปกี หนึ่งเปน็ ฝา่ ยบรหิ ารท้ังหมด สว่ นอีกด้านเปน็
แผนกอ่ืนๆ เด๋ยี วคณุ อรพนิ คงพาเราทัวร์ในโรงแรม พรงุ่ น้ีคอ่ ยออกไปดรู สี อร์ต”
“ตกลงคณุ สรุ เชษฐ์จะสอนดฉิ ันสลับกับคุณอรพินคนละวันใชม่ ั้ยคะ?”

“ใช่ วันน้ีคงเรม่ิ ที่คุณอรพินก่อน เธอเป็นคนเกา่ แก่ เปน็ รนุ่ แรกต้ังแต่เราเรม่ิ
สร้างโรงแรม ฉันขอตัวมาจากโรงแรมสาขาในภูเก็ต”

“วันน้คี ณุ ชายจะไปไหนรเึ ปล่าคะ?”
“เยน็ ๆ อาจจะเข้าไปทีก่ ระบี่ ถ้าจำเป็น”
“ดฉิ ันต้องเข้าไปด้วยรเึ ปล่าคะ?”
ทำให้ค“นไฟมั่งเกตย่ี นื่ วตกัวับเรอ่ืรงบี งเงานยหนฉ้าขัน้ึนจมะเอองาชเกาษยหมนไปมุ่ เพเรราาะทมำั่นงาในจอว่ายเทู่ขนี่าจี่แะหตล้อะง”เข้าคไปำบเรออ่ื กงเคลดา่ ี
ความแนๆ่ หากแตเ่ ธอกเ็ งยี บปล่อยผ่านเลยไปโดยไมต่ ั้งคำถาม
โต๊ะทำงานสว่ นตัวของหญิงสาวอยู่ในห้องเดียวกับสรุ เชษฐ์ ติดกับห้องทำงาน
ของหม่อมราชวงศ์อัครชั แต่มีประตูด้านข้างเชอ่ื มถึงห้องทำงานของอรพนิ ที่อยหู่ น้า
รหา้อคงาผแ้จพู ัดงกโาอรฝ่โถา่ งยกเปารน็ ตรละาเดบชียอบื่ ทสมรงกพับลเป็นสเถฟาอนรท์นที่ ิเำจงอานร์ขใ้นาวโขรงอแงรเคมรหอ่ื้างดใาชว้สำนักงานดใู หม่
เป็นคนแพพารเธวอพไรปรแณนระานยำไกดับ้รับผกู้จาัดรกแานระสนอำงใสหา้รมจู้ คักนกับแพลนะัทก้งิงทานเ่ี หทล้ังือชใัน้ หส้เปอน็ง ธุรหะลขังอจงาอกรทพ่อี นิ ัครชั
ผู้จัดกา“รสว่ นคณุใหสญรุ ค่เชนษทฐำ์ งาหนรทอื ีน่ นี่เ้อป็งนเคพนื่อในนทพ่อี ้ืนาจทจี่จะ้ะถนูก้อสงง่เมพาื่อจนากกรงุ เทเพว้นฯแตบ่ต้าำงแ”หนคง่ องเยปา่ ็นง
ขเพอรงาระัฐสว่ นใหเญพร่คานะคเหนลท่าำนงั้นานไดโร้รงบั แกรามรตศ้อกึ งษมาีคมวาจามากสตาม่างาปรถระดเ้าทนศภาษหาเรปอื ็นมพหิเาศวษทิ ยาลัยชแน้ัพนรวำ
พรรณรายคาดเดา

“พ่พี นิ เปน็ คนกระบรี่ เึ ปลา่ คะ?”
ครอบค“รใวั ชขจ่ อ้ะงเพธอ่จี ใบหม้ฟาจังาเลกก็ปนนี ้ัองยอมีคย่ารงอไบมค่ถรือวั ตอัวยทู่ กี่กอ่ รนะจบะ”่ี เรมเ่ิ ลสขอานฯงาผนู้บเอรกหิ สารารรนุ่ พ่ีเล่าเรอ่ื ง
พแผนิ นชกม้ี ตอื“เา่บบงนอๆกร์โรทะอดรย.า่าษงตขเิดปนต็นา่อรดภะคเาบรยงึ่ียใเบนอสทใ่่ีีหตแ้อล้กง้วรนไะาลจยร่กหาทยัวีจ่ ชกัดอด่ื พขเกมิ อ้าพง์ เคนบนออทรก์เ่ีโนธท้ัอนรต.ก้อ็ตงาตมดิทพตใ่ี นส่อักไ่มวงาา้นกน่ีลทเอะี่สจาดุ ้ไะใว”ห้เป้ฟอ็นังร

รวมถึงลักษณะนสิ ัยเล็กๆ น้อยๆ ทอ่ี าจชว่ ยให้เธอดลี งานกับคนเหลา่ นั้นได้ง่ายข้ึน
“คนทตี่ ิดตอ่ นายหัว สว่ นใหญ่จะเปน็ ผ้จู ัดการแผนก หรอื เลขาฯ ของเขา ทั้งท่ี

นใอนหก้ีกอ่ ้ทัชบงกุสอ่โื ปราแงวีบแขรรทอนมกี่งดอซำ์ ด่นืลาันงังใกจนโลดะภมาร่ าวาคอพใาี่เตทข้ซิตยง่ึยเมทธ์ หสี อำนใายห้าซน้มคง่ึ ้าีเนเปจธฟโา็นกอังทถโอีมดงึเมถรการา่ับมยกิ หักแาอ่บเบปป่อบ็นายขกพเอหรงมเีแซือเบนพนรเรนกตาันดะอ์มดร์ันใังทหจเ้ปาเ่าอนกน็ งอชแทติว่บุกยารปลหนีี”าดแ์ ขขออกรงมพทาินาลรบงา่

พวกเขาจะมาอาทิตย์ หน้า...ตายแล้ว! ท้ังทารา่ และเธโอโดราร้จู ักเธอทั้ง
ค่.ู ..สาวน้อยเรมิ่ หันซ้ายหันขวาอย่ไู ม่สขุ กับข่าวร้ายทีเ่ พงิ่ ทราบ

สเปัม็นมหนกา“ดกเรัานวามเไปปลี ็นเูกลอคยา้าทคปติ่ะร”ยะ์จำยเง่ิยดอาะรคาห่ะรอื คลนกู ดคัง้ามขาาจครกนม็กเีย็ ย่ิงออะยากพมวาตกาบมรษิ แัทขใกหบญางๆ่ คนยบกาใงหท้เีมราา
“กส็ มกับหกดาวจรงิ ๆ นั่นแหละคะ่ แตห่ ้องพักแพงขนาดน้ี กแ็ ทบไมว่ า่ งเลยน่ี
คะ” หญงิ สาวไล่ดรู ายงานการเข้าพัก แม้แตใ่ นชว่ งทเี่ ศรษฐกจิ ตกตำ่ ทัว่ โลก เฮเวน อนิ
อันดามันกย็ ังสามารถเล้ียงตัวเองได้อยา่ งสบาย
“อย่างทีบ่ อก ว่านายหัวกับผ้จู ัดการฝ่ายขาย ชว่ ยกันหาแขกต่างประเทศเข้ามา
เยอะคะ่ แต่ทีส่ ำคัญมากกว่าการมาพักผ่อนในชว่ งโลว์ ซซี นั กเ็ พราะแขกจากท่นี ี่
สามารถข้ึนเรอื เฟอร์รไี ปที่กาสโิ นในประเทศเพอ่ื นบ้านใกล้ๆ น่เี อง หรอื แขกจากกาสโิ น
กแ็ วะมาพักผอ่ นทน่ี ห่ี ลังจากเลน่ เสรจ็ กม็ าก มานี่เถอะคะ่ พีจ่ ะแยกลกู ค้าของเราให้ดู”
หญงิ สาวครำ่ เครง่ กับงานใหม่ด้วยความสนใจจนเวลาผ่านไปถงึ เทย่ี งโดยไม่รตู้ ัว
อรพินเองก็มัวแตส่ อนงานเพลนิ และรับโทรศพั ท์ ซงึ่ มีสายเข้ามามากจนไม่ได้ดูเวลา
“คุณอรพนิ สงั่ ข้าวให้หนอ่ ยนะครับ ให้น้องเพอ่ื นเข้ามาหาผมด้วย” เสยี งห้าว
สัง่ ผา่ นอนิ เตอร์คอมเข้ามาทำให้อรพินตาโต
“ตายจรงิ ดฉิ ันลืมไปเลยค่ะนายหัว จะสัง่ ให้เด๋ียวน้ี เผ่ือน้องเพอ่ื นด้วยใชม่ ั้ย
คะ?”

“ใชค่ รับ วันหลังก็ให้เธอสงั่ ได้เลยถ้าผมไมอ่ อกไปไหน วันน้คี ุณอรพินมาทาน

ด้วยกันซะเลยนะครบั ”
“ได้ค่ะ สักครนู่ ะคะ” เลขาฯ สาวใหญร่ บี กดวางแล้วโทร. ลงไปสัง่ อาหารทห่ี ้อง

อาหารของโรมแรม กับข้าวสอี่ ยา่ งและของหวานสำหรับเธอเองและแพรวพรรณราย
และผลไม้สดสำหรับนายใหญ่
มาเปิดใ“นพโ่ีลรมื งไแปรมเลบย้างคน่ะค่ี ่ะเเดม๋ียนวู พปจ่ี กะตลเิสิ รตาส์ รังา่ ยจากกาหรอ้อางหอาารหทา่ีนรใานยหโรัวงชแอรมบใหบ้นาง้อทงีกเพ็สอ่ัืง่ จนา”กรา้ นท่ี

“ปกติพีพ่ ินทานกับนายหัวทกุ วันรเึ ปล่าคะ?” หญิงสาวเรยี กเจ้านายตามรนุ่ พ่ี อร
พนิ รบี สา่ ยหน้าพลางย้ิมกว้าง

“ไม่หรอกคะ่ ทา่ นทานกับคณุ สรุ เชษฐ์ หรอื ไม่ก็ทานคนเดยี วถ้าไม่มีนัดท่ไี หน”
“อ้าว!” หญงิ สาวเผยอปาก จะถามอยแู่ ล้วว่าแล้วเขาสงั่ ให้เธอกนิ ข้าวด้วยทุกวัน
ทำไม แต่ร้ดู ถี งึ การควรไมค่ วร จงึ เงียบเสยี งไป อรพนิ เองก็ดูเหมอื นจะร้สู ง่ิ ท่เี ธออยาก
ถาม หากรนุ่ พี่เพยี งย้ิมนิดๆ ไม่เอย่ ว่ากระไร
“น้องเพอ่ื นไปล้างหน้าล้างตาเถอะ เด๋ียวอาหารก็คงข้นึ มา ทานท่รี ะเบยี งห้องนาย
หัวได้เลย”
“ค่ะ” หญิงสาวรบั คำแล้วถอื กระเป๋าเครอ่ื งสำอางใบเลก็ ไปเข้าห้องน้ำอยา่ งรา่ เรงิ

11

ไมเ่ มาเหล้ าแต่เรายังเมารัก... สดุ จะหักห้ ามจิตคิดไฉน

เวลาเลกิ งานตอนห้ าโมงเยน็ แพรวพรรณรายนัง่ พมิ พ์จดหมายให้เจ้านายคน
ใหมเ่ งยี บๆ โดยให้อรพินกลับบ้านไปกอ่ น สว่ นสรุ เชษฐ์ออกไปทำธุระข้างนอกตั้งแต่
กอ่ นเทย่ี งคงไมก่ ลับเข้ามาแล้ว
สำรวจเหกญาะิงเพสาิม่ วเเรมง่ ือ่มวอื าพนิมเธพอ์ รใะหรว้ัเกอษยมา่ งพชาำเนข้าาญไปบรเิ วจณะภไดา้ยรบีใในหเ้กอัาคะรทัชี่ยตังรมวีสจภแาลพะเเปอ็นาเปวา่ลาแไมป้
ไมร่ กทึบนักแต่ยังถอื วา่ อุดมสมบูรณ์ พอสมควร บอดกี าร์ดของหม่อมราชวงศ์อัครัช
สัญญาวา่ จะพาเธอไปน้ำตกหากเขากลับมาจากกระบ่ีและมีเวลา

“เฮ้อ... เสรจ็ ซะท”ี มอื เรยี วกดตอ่ โทรศพั ท์ ภายในเลขเก้า
“ว่าไง?”
“จดหมายคะ่ จะให้เชก็ ดิฉันจะกลับบ้านแล้ว”
“หิวข้าวแล้วเหรอ?”
“ก็...หิวค่ะ” เธอตอบอ้อมแอ้ม เพราะม้อื กลางวันซัดไปเสยี เตม็ คราบจนจุกมาถึง
ตอนน้ี เนื่องจากอาหารทอี่ รพนิ สงั่ ข้นึ มารบั น้องใหม่อรอ่ ยทกุ อย่าง ม้อื เช้าก็กนิ
ซาลาเปาไปสองลูก ปาทอ่ งโก๋อกี สามคู่จนนายหัวหนุ่มมองแล้วอมย้มิ
“รอสักนิดสิ เด๋ยี วจะพาไปกนิ ข้าวที่บ้านชาวบ้านฝั่งน้นู อาหารทะเลสดๆ ชอบรึ
เปลา่ ?”
“คุณชายว่างเหรอคะ?” เธอถามเสยี งอ่อยเพราะต้ังใจจะปลีกตัวหนแี ล้วแท้ๆ
“งั้นสิ ไม่งั้นจะชวนเราเหรอ”
“เอ้อ...กไ็ ด้คะ่ ” หญิงสาวจำใจยอมรบั คิดวา่ ไปสำรวจเกาะฝั่งทมี่ ีชาวบ้านอาศยั

อยกู่ ็ดเี หมอื นกัน อีกอย่างถ้าเธอปฏเิ สธ เขาจะสงสัยเอาได้ เหน็ ทตี ้องหาทางไปเป็นวัน
พรงุ่ น้แี ทนเสยี แล้ว

“จดหมายโอเค สง่ ได้เลย ทำงานเกง่ นี่เรา”
เใแจหบ้า้คบนนนายท้ี “ซี่เขกไง่ึอมี่ยเบป่ใวชคดิ ขป่ณแุ้อัญงง้คมทหะ่เ้ังอา”หใาหไมวเญดธ้ตออ่ั้งรยแับกตู่แอ่คล่เมนำ้วชือ่ จมไะรพหปไญิรดม้อค่ริงม้สอู ยามว่นพมจ์จแัดือมลกทกู ะาจี่ แเรกะลสเ็บ้วคง่ ขวจาะอาดลงงหสงมบาายนแยลปอ้วรเเิ รลละอื่ต็ุกกงูหทไตป้อรอจองบะชนเจะคิกดงาสักหะ์โเปมดมราย่อื ะยสตไธดำหูุร้เย้กนอินจิงา
เสยี งคนในห้องกำลังคยุ โทรศัพท์ เบาๆ

“ตามมันไปอยา่ ให้รอดไปได้นะเกษม... ฮือ่ ถ้าจับเป็นไมไ่ ด้กจ็ ับตาย แตร่ ะวัง
หน่อยกแ็ ล้วกัน เบนบอกว่าตำรวจกำลังจับตาดู... เท่านั้นแหละ” หญงิ สาวรบี ถอยหลัง
กรดู แล้วหันไปเข้าห้องน้ำแทนในทันที

วงหน้าเรยี วที่จ้องตอบออกมาจากหน้ากระจกหรบู ่งบอกถงึ ความหวาดระแวง
อย่างเตม็ เปี่ยม

นายหัวอัครสง่ เกษมไปจัดการกับใคร หากเขาไม่ใชค่ นผิด เหตใุ ดจะใช้วิธีนอก
กจะฎเหปม็นาไยปเไพดอื่้วจ่ากัดากราตรากยับขคอนงอว่นืฑิ รู ยถ์้อาสาจงิ่ ทจะเี่ ธเปอ็นไดค้ยวินามมรีคับวผามดิ หชมอาบยขออยง่าเงขทาจ่เี ธรองิ คิดมจือรขงิ .า.ว. ยกก็เหข้นึ็น
ลูบแก้มเยน็ ชดื แล้วสดู หายใจลกึ

“คณุ ลงุ ทำงานสกปรกให้เขาจรงิ เหรอคะ?”
หญงิ สาวไม่รวู้ า่ ยนื อยูต่ รงนั้นนานขนาดไหน จนได้ยนิ เสยี งเรยี กข้างนอกแว่วๆ
จงึ สะด้งุ ข้นึ มาจากความคิดคำนึง
“พรรณราย เสรจ็ รยึ ัง?”
คเปว็นามปสก“ดตเสชทิ นรสื่่ี จ็ ดุ เกด่อ๋ยี นวนจะ้ีแใลช้วก้ คระ่ ะ”ดามษือทเชิ รชยี ซูวรบั บีไมเปก่ ดิ ที่ กีเ๊ปอ็นกแอัลน้วเสวักรจ็น้ำพเยยน็ ายขา้นึ มมปารแับตสะหีๆน้าหทนา่ ท้าเารงยีใกห้

รา่ งสงู ใหญ่ยืนองิ โต๊ะทำงานรออยแู่ ล้ว เสอ้ื สทู ของเขาถูกถอดเกย่ี วเอาไว้บนน้วิ

ตาจ้องมองคนทีเ่ ปดิ ประตหู ้องน้ำออกมา แพรวพรรณ-รายย้มิ นิดๆ อย่างฝืดฝนื เต็มที
“ขอโทษคะ่ ”
“ไม่นานหรอก ไปกันเถอะ กลับไปอาบน้ำเปลีย่ นเสอ้ื ผ้ากอ่ นดกี วา่ ”
“เราจะไปท่ีนัน่ กันยังไงคะ?” หญิงสาวถามพลางหันไปคว้ากระเป๋าสะพายของ

ตนเอง

“นัง่ เจต็ สกีไป ฉันขับเอง ใสข่ าสัน้ สบายๆ เหน่อื ยเหรอเรา?” ตาสฟี ้าเข้มจับจ้อง
วงหน้าทซ่ี ดี เซยี วเล็กน้อย หากเธอรบี สา่ ยหน้า

“ไม่หรอกคะ่ เทา่ น้ีสบายมาก”
“ถ้าไม่อยากไป จะกินข้าวเยน็ ทบี่ ้านกไ็ ด้”
“ไม่เหนือ่ ยจรงิ ๆ คะ่ ” เธอยืนยันแล้วย้ิมกว้างข้ึนจนตาหยีเพ่ือให้ท้ังตัวเองและ
เขาร้สู กึ ดขี ้ึน
ตาต่อตาประสานกันเมอ่ื เขาลดสายตาลงมองวงหน้าพรม้ิ เพราแล้วย้ิมตอบบางๆ
จนแพรวพรรณรายรบี เมนิ หน้าหนีแล้วเดนิ นำหน้าออกจากห้องทำงานเมื่ออยู่ๆ ก็ร้สู กึ
แปลกๆ ข้ึนมาอกี

เธอนกึ โกรธตัวเอง...ท่ีจำเพาะต้องมาร้สู กึ เชน่ น้ีกับผู้ชายท่ีควรจะหลีกหนีให้ห่าง
ไกลที่สดุ อยา่ งเขา!

หญิงสาวกลับมาอาบน้ำเปลีย่ นเส้อื ผ้า เป็นเสอ้ื ยดื ตัวโครง่ กับกางเกงขาส้นั เน้ือ
หนาสขี าวและรองเท้าแตะแบบที่เดินลยุ ทรายได้สบาย จากน้ันจงึ หยบิ ถุงพลาสติกใสกัน
น้ำที่เตรยี มมาด้วยใสข่ ้าวของสว่ นตัวเล็กน้อยและเสอ้ื ยดื อกี ตัวเผือ่ ต้องเปลีย่ น ทา
เพียงครมี บางๆ และแป้งฝุ่นกับลปิ มัน ไมแ่ ตง่ หน้าใดๆ ท้ังส้นิ ผมยาวถกู รดั ไว้กลาง
กระหมอ่ มเพอื่ ความคล่องตัว

อัครชั เองกแ็ ต่งตัวคล้ายกันด้วยเสอ้ื เชต้ิ ปล่อยชายกับกางเกงขาสัน้ แบบผู้ชายสี
เคขนียทวห่ี ขัน้ีมม้าามมอีกงรคะเรปั้ง๋าแหรลกาตย้อใงบกลแืนลนะ้ำรลอางยเท้าแตทะั้งรเัดนส้อื น้ ทสั้งตดี ัวำเขอาวไมด่มเรีออื ะนไรรา่ งสงูเวให้นญแตก่ ่นำยาฬำจกิ นา
สปอร์ตแบบผู้ชาย แต่ห่นุ แบบน้สี าวๆ คงอยากปล้นตัวเขามากกว่าปล้นข้าวของมีคา่

“ไปกันเถอะ” สายตาคมกล้าท่ีมองมาบอกถงึ ความชน่ื ชมอยา่ งเดียวกันในตัวเธอ
จนแพรวพรรณรายถอนหายใจ

“หวิ มากรเึ ปลา่ ?” มอื ใหญ่ลดลงดงึ ข้อมอื เลก็ มากำเอาไว้ หญงิ สาวลดสายตาลง
มองแล้วพยายามดงึ ออกอย่างละมนุ ละม่อมแตไ่ มห่ ลุด ชกั จะกรนุ่ ๆ ข้ึนมาบ้างเหมือน
กัน สงสัยพ่อคุณจะไม่เคยเดนิ กับผ้หู ญงิ คนไหนโดยละมือจากเธอพวกน้ันได้เลยสนิ ะ

“คุณชายคะ ดฉิ ันเดินเองได้”
“กไ็ มไ่ ด้วา่ เราเดินเองไม่ได้” ใบหน้าคมสนั ก้มลงมองสาวน้อย บอกอาการไม่ร้สู กึ
รสู้ มกับความหมายของเธอ
“งั้นกป็ ลอ่ ยมือสคิ ะ ใครเหน็ เข้าเขาจะคิดวา่ ยังไง?”
“เขาจะคิดวา่ ยังไงกเ็ รอื่ งของเขาสิ เราสนใจด้วยเหรอ?”
“สนใจสคิ ะ กด็ ิฉันต้องทำงานเปน็ ลูกจ้างของคุณชาย ไมอ่ ยากให้คนเข้าใจผิด”
“ไม่มใี ครเข้าใจผิดหรอกน่า” ทั้งคู่เดนิ มาถึงชายหาดพอดี มีเจ็ตสกีสขี าวลำหน่ึง
มาจอดเอาไว้แล้ว ชายหนมุ่ หันไปรับกุญแจจากคนของเขาแล้วเอย่ ขอบใจด้วยสหี น้า
อารมณ์ ดี เจ้าหน้าที่เข้ามาชว่ ยใสเ่ ส้อื ชชู พี สแี สดและยนื่ หมวกกันนอ็ กสสี ม้ ให้สองหนุ่ม
สาว กอ่ นที่ชายหน่มุ จะข้ึนครอ่ มเจ็ตสกีท่ีนั่งได้สองคนแล้วหันมาพยักหน้าให้เธอ
“ข้นึ มาส”ิ

“คุณชาย มีลำอืน่ มั้ยคะ ดฉิ ันอยากขับเอง”

“มี แต่ต้องเก็บเอาไว้ให้แขกใชง้ าน ถ้าอยากขับนักเด๋ยี วฉันให้เราขับตอนขาก
ลับ”
นักกฬี าเปเจ็นต็ เสสกยี ีตอัวยย่างงน้ันโปไปรด...ปราแนพครววาพมรเรรณว็ เปราน็ ยทแ่ีสอดุบทำหหญนิง้าสเบา้วตไามมอ่ขย้นึ าไกปบนอัง่ กควร่าอ่ เมธโอดเปย็นมี
มือใหญย่ ่นื มาดงึ มือขาวให้โอบรอบเอวของเขาเอาไว้
ขาวพุ่ง“ไปจับบดนๆี ผนื ลนะ่ ้ำแเลด้ว๋ยี เรวงจ่ สะปตดกี ขน้ึน้ำตดก้วทย่าคไวปา”มเเรสว็ ยี สงงู หใ้านวเเวตลือานไมแ่นล้าวนบนดิ ัคกันจเรนง่ หญพิางเสจาต็ วสตก้อสี งี

เกาะรา่ งใหญแ่ น่นข้นึ
“ชอบมั้ย?” เสยี งห้าวตะโกนถามแข่งกับเสยี งเครอ่ื งยนต์ และเสยี งคลนื่ ตัดกับ

เจต็ สกี

“จะชอบมากกวา่ น้ีถ้าได้ขับเองคะ่ ” หญงิ สาวตะโกนตอบ เลยได้รับเสยี งหัวเราะ
เสยี งดังด้วยความพึงพอใจ

สองหนุ่มสาวเลิกคุยกันเมื่อชายหนุ่มหันไปเรง่ ความเรว็ และใชส้ มาธใิ นการขับ
เเจป็ต็นสหกมจี บู่ น้านคนชานวั่งปซรอ้ ะมนงทเ้าลยก็ พๆลอมยีสเะพพลานดิ เยพ่นื ลอินอไกปมด้าวใยนทะใเชลเ้ วลาราวสบิ ห้านาทจี งึ ถึงทหี่ มาย

หม่อมราชวงศ์อัครัชจอดเจ็ตสกไี ว้บนพ้ืนทรายข้างสะพานดังกลา่ ว โดยมีชาว
บ้านคนหนงึ่ มาทักด้วยภาษาใต้ ยกมือไหว้ชายหน่มุ และชว่ ยลากเจ็ตสกีไปไว้ข้างสะพาน

“พาเลขาฯ มากินข้าวด้วย น่ผี ้ใู หญ่บ้านแสวง นคี่ ณุ เพ่อื น พรรณราย” หญิง
คคสลานว้ำทรตี่ไบีัดมยกม่ กับีพมฟ้ืนอื ันฟไขหังวาไมว้ช่คาย่อเไยขททายรันรบี า่ไเงหธสวอัน้รคทับงัดแจลทะ้วไ่มี มหรี ส่ัอนนยไปใยจค้มิ หยุ แากจกับม่ หเใไูจสม้าไน่ ดา้ยยนิขผชอิวอง่ืกเ.รธ..า้ อนเเพดป้่มิว็นยลภาแาภษดดาแใลลตมะ้รทเัวกะเษรเลว็ มจจนน

จากถ้อยคำท่ีฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง ทำให้ร้วู า่ อาการของนายเพมิ่ ลาภนา่ จะดีข้นึ
ตามลำดับ แต่หญิงสาวไมเ่ ข้าใจมากไปกว่าน้ันจนทั้งคู่นา่ จะสอบถามและรายงานข่าวกัน
เสรจ็

“พูดภาษากลางเถอะ คุณเพือ่ นฟังไมร่ ้เู รอ่ื ง” ประโยคสดุ ท้ายอัครัชหันไปบอก
ผู้ใหญบ่ ้านแสวงและรวบเอวเลก็ ชดิ ตัว ก้มลงมองเธอพรอ้ มย้มิ กว้าง แตค่ นทย่ี ่นหัวค้ิว
ไมย่ ้มิ รบั เพราะแน่ใจว่าเขาตั้งใจ
กลางท“ีกข็ตออโนทขษ้นึ นไะปคตริดับตคอ่ณุ รเาพชอื่กนารบผนมฝเัค่งเยทชา่ นนิ ้ันสแวห่ นลใะห” ญ่จะพูดแตอ่ ย่างน้ี จะได้พดู ภาษา

“ไมเ่ ปน็ ไรค่ะ” เธอจำใจบอกไมใ่ ห้เสยี งซังกะตายเพราะความผดิ หวัง และแน่ใจ
ว่าเหน็ ประกายระยิบระยับจากดวงตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำคู่นั้น

“วันน้เี มยี ผมร้วู า่ นายหัวจะมา ทำกับข้าวไว้หลายอยา่ ง แล้วก็เตรยี มของสดเอา

ไว้ยา่ งให้กินกับน้ำจ้ิมซฟี ้ดู จัดโต๊ะ ผกู เปลเตรยี มก่อไฟไว้ให้ท่ีเดิม”
“แค่ฟังก็หิวข้ึนมาติดหมัด รสมือเมียผู้ใหญ่ไม่มใี ครเทียบ”
“ถ้ามันได้ฟังคงปล้มื จนเชญิ นายหัวมากินทกุ วัน เชญิ ทางน้ีครบั คุณเพ่ือน”
บรเิ วณท่ีจัดปาร์ต้ีชายหาดแบบชาวบ้านอยู่ข้างบ้านหลังหนงึ่ ซงึ่ หลังใหญก่ ว่า

เพ่ือนในบรเิ วณนั้น มแี ครไ่ ม้ไผข่ นาดใหญแ่ ละชาวบ้านล้อมวงอยู่แล้วหลายคนทั้งชาย
เหผญ่อื งิ แนผับค่ สวบิามมสีแนมใ้แจตมเ่าดถ็กงึ เเธลอ็กดๆ้วยที่แถตกู ่พอุ้มดู มเปาน็ ทภกุ าษคานใทตัก้ ทแาพยนรวายพหรรัวณอัครรายกเันลเยกยร้มยิี วรบักทราา่ วเดแียลวะ
คราวน้ีมือใหญโ่ อบรอบเอวอ้อนแอ้นไม่ยอมปลอ่ ย เมอ่ื หันไปคยุ กับคนนั้นคนน้โี ขมง
โฉงเฉงด้วยสำเนยี งราวกับคนพ้นื ทเ่ี ต็มตัว

เขาจำชอื่ ของคนท่ีอยรู่ ายล้อมได้ทกุ คนเหมอื นกับท่เี ธอเรยี นรจู้ ากการทำงานด้วย
กันหนงึ่ วันเต็มวา่ เขาจำชอื่ พนักงานในโรงแรมได้ท้ังหมด ผู้ชายคนน้อี ันตรายจรงิ ๆ
หญงิ สาวคิดอย่างไม่สบายใจ และไม่ได้พยายามจะดึงมืออุ่นออกจากตนเองหลังจากท่ี
จกิ และข่วนแรงๆ ไปสองสามคร้ังแตไ่ มไ่ ด้ผล

“อย่าขว่ นอีกนะ น้องเพือ่ น” เสยี งห้าวบอกเธอครง้ั หนึง่ เมอื่ เขาก้มลงมามองตาดุ
จนเธอชะงัก

ตกใจทีเ่ ขาเรยี กชอื่ เธอเหมือนคนท่เี ทา่ เทยี มกันแบบน้ัน ราวกับรวู้ ่าเธอเปน็ ใคร
จนเธอเลิกข่วนจรงิ ๆ

สกั พักวงก็ถูกแหวกออกให้สองหนมุ่ สาวนัง่ ชดิ กัน มอี าหารวางอยู่เต็ม และไม่
ไกลออกไปนักมีเตาป้ิงยา่ งเตรยี มพร้อมและกอ่ กองไฟเอาไว้เสยี ด้วย มเี ดก็ สาวหน้าตา
คมขำสองคนประจำตำแหนง่ ชว่ ยงานอยา่ งแข็งขันและแอบมองนายหัวตาปรอย

ห!ึ ก็นา่ อยูห่ รอก เทียบกับชาวบ้านหน้าตาพ้ืนๆ แบบน้ีแล้ว เขาดูเหมอื นเทวดา
มาโปรดสตั ว์ นั่นเลยทีเดยี ว
กลางคน“แซฟงึ่ นเปนน็ ายภหรรัวยนาา่ขรอักงเผหล้ใู หอื ญเกแ่ นิ สนวะงคเจะ้า”ภคาพรั้งใหนนค่ึงืนมนเี ส้ี ยี คงนชใมนเปกน็ ลภ่มุ าจษึงามไอทงยหจนาก้าเหธญอดิง้ววัยย
สายตาชน่ื ชมและตอบรับในทำนองเดยี วกัน จนอดีตดาวมหาวทิ ยาลัยหน้าแดงซา่ น ไม่

เคยอายแบบน้ีมากอ่ นแม้จะเคยถกู ขายขนมจบี จากชายหนุ่มมากหน้าหลายตามาแล้วนับ
รอ้ ยๆ คร้ัง
เลกิ ค้ิว“สไงูม่ใเหชหม่ รืออนกจคะะบ่ อฉกันว่าเป‘น็ อเยล่าขงนาฯั้นเนหารยอห?ั’วเกทล่านายั้นเ”ปน็ เธวอ่าทกกุัดสฟาันยแตกา้ทต่ีมัวอโงดมยามทรี่ีตอ่้นงเรรออื่ ยง
ร้ทู ัน อมย้ิมล้อเลียนจนคนทีอ่ ยากแก้ตัวหมดอารมณ์ ไปโดยปรยิ าย

ชา่ งเหอะ! เด๋ียวพอเธอกลับข้นึ ฝั่งทก่ี ระบ่ี กลับไปกรงุ เทพฯ และเปดิ โปง
ขบวนการน้ี กไ็ ม่มีวันพบหน้าคนเหล่าน้ี ใครอยากเข้าใจไปอยา่ งไรก็ชา่ งหัว!

“อยากเปลย่ี นเสอ้ื รเึ ปล่า หนาวม้ัย?” อัครชั ก้มลงถามเพราะหลังจากท่ีถอดเสอ้ื
ชชู พี ออก เสอ้ื ยดื ตัวโครง่ เน้อื หนาสเี ข้มของเธอหมาดนิดๆ

“ไม่เปน็ ไรค่ะ มีไฟด้วย เด๋ียวคงแห้ง” เธอพยักพเยิดไปทางกองไฟ ตอบอยา่ งไม่
ใสใ่ จนักเพราะกำลังชมิ อาหารรสชาติแปลกๆ แกล้มกับผักสดมากมาย ปล่อยให้เจ้านาย
เจรจากับชาวบ้านและเรม่ิ รบั ประทานอาหาร

เรอื่ งไม่ต้องรักษามาดนี่เป็นงานทเ่ี ธอถนัดมาก แต่กระน้ันมารยาททไี่ ด้รับการอม
รมมาอยา่ งดกี ท็ ำให้ใครต่อใครมองมาด้วยสายตาชน่ื ชมท่ีเห็น ‘แฟนนายหัว’ กนิ ข้าวได้
เยอะ ท่าทางกะล่อยกะหลบิ
ซมึ เตม็ “หอนร้าอ่ ผยามก้ัยแคลระบัเหคนุณือเรพมิ ่อื ฝนีป?า”กหแลสังวจงาถกากมินดไ้วปยไดส้รหี ะนย้าะเหปน็น่งึหว่ ง เมอ่ื เห็นเหงอ่ื เมด็ เลก็

“อรอ่ ยเกอื บทุกอยา่ งค่ะ แตบ่ างอยา่ งเผ็ดหนอ่ ย” เธอเงยหน้าข้ึนตอบเสยี งใส
มือใหญ“ก่อินุ่นขๆ้าวลเูยบอลงะๆมาบอนยห่าเัวออาแยตา่ งก่ เินอ็นกับดจู เนดต๋ยี าวกจละมปโวตดเทห้อลงือบกขิน้นึ เผมอด็ งเกเป่งน็เหปมรือะนกากยันวนาวเ่ี รวาับ”
เม้มปากนิดๆ แล้วเอนหัวออกหา่ งอยา่ งหวงตัว

“มเี พื่อนเป็นคนอีสานหลายคนคะ่ ”
“วันหลังจะพามาใหม่ ชอบม้ัย?” เขาถามเสยี งเบาด้วยสหี น้าเป้อื นย้มิ ไมน่ ำพา
ตอ่ อาการแข็งขืนของเธอ แพรวพรรณรายไมต่ อบ แต่พยักหน้านดิ ๆ แล้วก้มลงกินตอ่
วงอาหารคร้นื เครงด้วยเสยี งสนทนาอยูต่ ลอดเวลาทั้งภาษาใต้ และภาษากลาง

เมขมออือ่ งงตหแ้อสลงงากยไฟาครจรใับัง้ หเ้แสเพพย้ี รรวาวหะพเนธร้าอรคณอม่มิ สรกาันย่อสรน้เนีู รเ้พำอ่ื ตอง่ื าดนล้วเเนยปน็ื่องเสหจหีลากนี่ยก้ามขนิ เงอแางลอหะยมฟา่ อ่ังงนมอา่รยดา่าชงูจวเนดงตยีศาว์อกัคลรมัชโแตยเห้มลยือ้ิมบขเ้นึ งา
ม้ืออาหารทด่ี ำเนนิ ไปนานพอสมควรมีไหใบเลก็ เวยี นมารอบวง โดยนายหัวอัครัช

ได้รบั เกียรติให้ยกไหเปน็ คนแรก ตาโตเบกิ ข้นึ อยา่ งอยากรอู้ ยากเหน็ พลางชะโงกหน้า
ข้ึนไปดทู ันทเี ม่ือเขาลดไหลง

“อะไรคะ?”

“กะแช่ ลองม้ัย?”
“โอย เด๋ยี วกนิ แล้วกลับรสี อร์ตไมไ่ หวนะครับ ดีไมด่ พี รงุ่ น้ีลุกมาทำงานไมไ่ ด้”
ผู้ใหญ่บ้านแสวงรบี โวยวายเมื่อเหน็ นายหัวอัครจะมอมแฟนตัวเอง
“จบิ นดิ เดยี ว ไมเ่ ปน็ ไรหรอกนา่ อย่าเยอะนะ” ชายหนุ่มกลับบอกอยา่ งอารมณ์ ดี
ซง่ึ ถกู ใจจอมเฮ้ยี วเสยี ยง่ิ เธอก้มหน้าลงดมกลนิ่ หอมหวานปนกลิน่ แอลกอฮอล์ ในไห
สขี ุ่นเลก็ น้อยเกือบใส
“ทำจากอะไรคะ?”
“ทเ่ี อามานี่ทำจากน้ำตาลโตนดใสแ่ ก่นสเี สยี ดเอามาหมักครบั ผมข้นึ ไปเยี่ยม
เพือ่ นเลยได้มาหลายไห นี่เกบ็ ไว้นานแล้ว แรงมาก” แสวงบอกเสยี งอุบอบิ
นแล้ำต้วดาลื่มเอธ้ัก่อแล!ๆะกนเพค็้ำอื่.ง..เลห้ิมมอรอื ดสนตีกสหะาแัวโชโทจเ่นปกั่นน็ขแคอหรงเง้ัลพแะรอ่ื กนเคใฝนยงู ชลสวอี มติงัยมเารแยี ลน้วยตกั้งไหหลเลายก็ รขอ้นึ บจดกระมิ อฝแี ปีคา่เกปแลดอื งกอไ่ิมม้
เหน็ โหน“พกอแแกล้ม้วบนอ้อบงบเพาง่ือเนนีย”นลเะสเยอี งยี หด้ากวลดาุปยนเปห็นัวเสรแีาะดเงมรอื่ ะดเรึงอื่ ไขห้นึจามกามทือันเตธาอเไพปราะคทนั้งกดลม่ื ุ่มเขจ้างึ
ไปร้อนวาบไปทั้งตัว เรยี กเสยี งหัวเราะและปรบมือรอบวงด้วยความคร้นื เครงจนคนดมื่
ย้ิมหวานรบั
เออ! ก็หอมนะ รสชาตหิ วานอมขมนดิ ๆ และทำให้อุ่นไปทั้งตัวจนไม่ร้สู กึ ถงึ
ความเย็นนิดๆ กอ่ นหน้า

“ไหวม้ัยเรา?” มือใหญส่ อดเข้ารอบเอวเลก็ พร้อมเสยี งหัวเราะหๆึ ในลำคอ
เม่อื เธอพยักหน้ารบั กระตุกๆ

“มานมี่ า” สงสยั เธอจะเมาเลก็ น้อยเพราะตัวลอยๆ จงึ ยอมให้ชายหนมุ่ ซง่ึ อม่ิ
แล้วเล่อื นตัวออกดงึ รา่ งเลก็ กวา่ มากมากอดเอาไว้ด้านหน้า แล้วคุยต่อกับชาวบ้าน
เหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ข้นึ

ตาดำขลับลดลงมองมือใหญท่ ่ีรดั รอบเอวเล็กเหมอื นมดตะนอยกระชบั อย่างงงๆ
ไออนุ่ จากแผน่ อกกว้างสง่ มาถึงเธอจนเกือบร้อนเพราะเขารัง้ ให้เธอเอนพิงเขาท้ัง
ตัวอย่างแสนสบาย บางคร้ังร้สู กึ ถึงแรงกดของปลายคางบนกลุ่มผมน่มุ นม่ิ ของตนเอง
และแรงสนั่ สะเทือนจากแผน่ อกยามทีเ่ ขาหัวเราะกับชาวบ้าน

เธอต้องเมาแนๆ่ จะเมาได้ยังไงกันวะ ในเมอ่ื กนิ เข้าไปแค่ไมก่ ี่อึก แตถ่ ้าไมเ่ มา
ทำไมไมส่ ะบัดหนแี ล้วชกหน้าสากระคายน้ันให้หัวทิ่มไปเลย โทษฐานที่ลวนลามเธอตอ่
หน้าคนนับสบิ ?

หญิงสาวหรต่ี าปรอื มองคนรอบวงคุยกันเพลนิ ๆ นานเท่าใดไม่รู้ จึงยกมือปดิ ปาก
หาวเม่ือวงเรมิ่ รา กระนั้นก็มอี าหารทะเลประเภทป้ิงยา่ งข้นึ มาเสริ ์ฟพร้อมถ้วยน้ำจ้มิ
หลายถ้วย มอื ใหญแ่ กะเปลอื กกุ้งทย่ี า่ งจนสกุ หอมกลิน่ เนยนดิ ๆ จ้มิ น้ำจ้ิมรสจัด ยก
ข้ึนเป่าให้อนุ่ แล้วก้มหัวลงย่ืนใสป่ ากจ้มิ ล้ิมทอ่ี ้ารบั ไปแตโ่ ดยดี

โอ้โห... อรอ่ ย รสชาติกลมกลอ่ มเหมอื นอาหารทิพย์ จากสวรรค์ ! ตากลมโตเบกิ
กว้างข้ึนด้วยความอัศจรรย์ ใจ

“เอาอกี ”

“กินแล้วอยา่ อ้วกล่ะเรา”
“ไม่เค้ย” เธอรบั คำเปน็ มั่นเป็นเหมาะ แตไ่ ม่ยอมขยับชว่ ยตัวเอง นอกจากคอย
อก้าอ่ ปนาจกะรเบั ปเลมีย่ ่อื นมเือปใน็ หเญน้บื่อรปรลจางเแผกาหะเรปอื ลหืออกยกบุ้ง้าจง้ิมโดนย้ำจป้้มิอคนอเธยอปส้อลนับเมกัอบ่ื เกหนิ ็นเอเธงอบเ้าคง้ียวหมด
“อรอ่ ยม้ัย?”
“ฮ่อื เอากุ้ง” เธอสงั่ แล้วแหงนเงยข้นึ มองหน้าคนป้อนตาขวางเม่อื อาหารเข้าปาก

ไมท่ ันใจจนอัครัชอยากจะตใี ห้สักที แตร่ า่ งนมุ่ นม่ิ ท่เี สยี ดสกี ับตัวเขาและกล่ินหอม
ละเมียดออ่ นๆ กช็ ว่ ยปลอบใจให้บรกิ ารเธอต่อแต่โดยดี

หากไมม่ ีใครอยดู่ ้วย คงได้หมดการควบคุมอารมณ์ กันบ้าง เน้ือตัวนมุ่ นมิ่ กับผวิ
แสนละเอียดและกลน่ิ กายสาวจากตัวเธอทำให้เลือดเน้ือหน่มุ คกึ คักจนจะออกนอกการ
ควบคุมได้อย่างงา่ ยดาย

“เมาแล้วนา่ เอ็นดูนะคะ” ภรรยาของแสวงบอกย้มิ ๆ ไลค่ นในวงไปนอนหลังจาก
ผา่ นไปสกั ระยะจนเหลอื แต่แสวงและชาวบ้านผู้ชายอีกสห่ี ้าคน คนทกี่ นิ จนเปรมเรมิ่ เอน
หน้าหนไี มย่ อมรบั อาหารต่อเพราะอ่ิมจนจกุ
ตปัวรอืเอจงะวรหา่า่ล.ง.ั.บอ้มอชหินา่ งลแเับปอน็แ้นหปพลาิงร่ ช์ตา้ีทยฟ่ีสหังนนเุกสุ่มจยีทรงั้งงริ ตจอัวรบอ๊งิ ข!ย้าา่ งงทแีห่ สา่ นงหสขาุ ยออหกัวไซปกุทอุกยทู่กี ับอกกรกะวน้าั้นงกย็ ัตงสาเรรปุมิ่ กหับร่ี

“นายเพมิ่ ลาภน่ะ ให้คนเฝ้าให้ดี อยา่ ให้คนนอกเข้าใกล้บรเิ วณบ้านนั้นเดด็ ขาด
สารวัตรสงั่ เอาไว้ว่าถ้าเขาอาการดขี ้ึนจะต้องข้นึ ไปให้ปากคำละเอียดอีกครัง้ เตรยี มข้ึน
ศาล” ชายหนุม่ หันไปสัง่ ผ้ใู หญ่บ้านแสวงและคนของเขา

“ได้ครับ นายหัว เหน็ เกษมบอกวา่ พวกมันพยายามสมัครงานจะข้นึ มาทำงานบน
น้ี คงหวังจะมาตามหานายเพ่ิมลาภกับกอ่ ความเดอื ดร้อนให้เรา นายหัวจะให้ข้นึ มาม้ัย?”

คำบอกเลา่ ของเกษมทำให้รอยย้มิ ประหลาดผุดข้ึนมาบนรมิ ฝปี ากของอัครชั
สายตาลดลงมองวงหน้าพร้มิ เพราของสาวน้อยที่หลับไปแล้ว
ให้มันข“้นึรอมกาอ่ ตนอนแนต้ีทร่ ำบั เปมั็นนวไวา่ ้ยังมไะมรถ่ นื งึ นเว้คี ลนาสจาง่ กคชนคิงาาโนกขจ้นึ ะสเกง่ ามะา”เสรมิ ทีน่ ่ี ถงึ ตอนน้ันคอ่ ย

“ครบั นายหัวไม่ต้องห่วง มันไม่มที างทำอะไรพยานคนสำคัญของเราได้แน่”
“มันกำลังเล่นเราหนัก ยังไงก็ระวังตัว อยา่ ประมาทละเป็นดี เราเปน็ ฝ่ายรับ ถงึ
ยังไงก็อาจเพล่ียงพล้ำ”
“พวกผมจะระวังเต็มทคี่ รบั นายหัว”

“ฮื่อ ง้ันคนื น้ฉี ันจะกลับละ”

“คุณหนูหลับอยอู่ ยา่ งน้ีจะกลับยังไงครับ?”
“ให้คนเอาเรอื ไปสง่ หนอ่ ยกแ็ ล้วกัน แล้วพรงุ่ น้ีคอ่ ยให้คนงานขับเจ็ตสกไี ปสง่
ตอนไปทำงานที่โรงแรม”

“ครบั นายหัว”
แพรวพรรณรายครางอืออาเมื่อรสู้ กึ ว่าถูกอ้มุ ข้ึนลงหลายครัง้ ในฝันคล้ายละเมอ
วา่ ได้ยินเสยี งเครอ่ื งยนต์ เสยี งคล่นื แรง และไอน้ำเยน็ ฉ่ำทกี่ ระเซน็ มาโดนตัว ท้ายสดุ
ถูกวางลงบนที่นอนพร้อมเสยี งคนคุยกัน
“ป้าจติ เปลยี่ นเส้อื ผ้า เชด็ ตัวให้หนอ่ ยกแ็ ล้วกันครบั สกั เจ็ดโมงครงึ่ คอ่ ยมาปลกุ
ไมร่ ้จู ะตืน่ ไหวรเึ ปล่า”
“ได้ค่ะนายหัว นกึ ยังไงไปกนิ กะแชข่ องผู้ใหญแ่ สวงเข้าล่ะน่ี”

“โอ๊ ย! ทำไมปวดหัวอย่างน้”ี หญงิ สาวครางไปมาเม่ือได้ ยนิ เสยี งนาฬกิ าปลุกที่
ตั้งไว้ในเวลาเจด็ โมงเชา้ อยากจะนอนต่อและซกุ หัวเข้าไปในหมอน แต่เสยี งดังกลา่ วก็
ดังกวนใจมไิ ด้หยดุ หยอ่ นเพราะเจ้าตัวจงใจวางมันไว้คอ่ นข้างไกล
“ตน่ื ตืน่ แตล้วน่ื หแดล้ตวัวววก!ล”ับมเธาซอกุงัวหเนง้ียาลยงกบหนัวหอมันอหนนขักนอเ้งึปขด็ ้นึ มา ชะโงกตัวไปกดปดิ
นาฬกิ าปลุก หัวค้วิ เรยี วย่นเพอื่
เรยี บเรยี งความทรงจำ

โอย! ตายแล้วจรงิ ๆ ด้วย นีม่ ันวันทำงานน่นี า เธอไปกนิ เล้ียงมาแล้วเมาหรอื
เนีย่ !

เหมอื นคหรัวาจวะนแ้รี ตา่ กงเอพอรกยี เวปทน็ ะเลส่ึงย่ี ขง้ึนๆมาแบลนะเหตนียักงอ้ึงยงิ่ยกกวมา่ ืออกะไุมรหัวกอรยะ่านง้ันแสคนนททรมี่ มวี านิ นัยมาเกร้อืสู กบึ
ตลอดชวี ิตกพ็ ยงุ กายเซซงั เข้าไปในห้องน้ำเพือ่ อาบน้ำสระผม
เธออาบน้ำเสรจ็ ตอนเจด็ โมงครง่ึ เรยี กความสดชนื่ ให้ตัวเองได้เพยี งสส่ี บิ
เปอร์เซน็ ต์ ออกมาจากห้องน้ำทันได้ยินเสยี งเคาะประตูเรยี ก
“คณุ เพอ่ื นคะ ตืน่ รยึ ังคะ”

ไปเปิดป“ตระน่ื ตแูหล้อ้วงค่า” หญงิ สาวยกผ้าขนหนูผนื เลก็ เชด็ ผมอย่างขะมัก-เขม้น แล้วเดิน
“ป้าจติ ขา กาแฟร้อนขมป๋ี แล้วก็ยาแก้แฮงก์ มมี ้ัยคะ?”
“เตรยี มเอาไว้แล้วละคะ่ แต่นกึ ว่ายังไมต่ ื่น นายหัวสัง่ ให้ป้าจิตมาปลกุ ตอนเจ็ด

โมงครง่ึ ”

“เมื่อคนื ... เพอื่ นกลับมายังไงเหรอคะ?” เธอชะงักมอื ถามอยา่ งประหวั่นพรัน่ พรงึ
ถงึ จะเมา ก็พอจำได้รางเลือนหรอกวา่ ทำอะไรไปบ้าง โดยเฉพาะ...ฮ่ยึ ! ไม่อยากจะคดิ
เลย!

เตอื นจิตมองสหี น้ายุ่งใจแล้วย้มิ กว้าง “ไมม่ อี ะไรหรอกค่ะ คุณเพื่อนไม่เคยกิน
กะแชเ่ ลยเมาแล้วหลับ นายหัวอ้มุ กลับมาให้ป้าจิตเชด็ ตัวเปลย่ี นชดุ นอนให้”

“เพ่ือนขอโทษนะคะที่ทำให้ย่งุ ยาก” เธอรบี ยกมอื ไหว้ออ่ นน้อมบอกเสยี งอ่อย
“ไม่ลำบากหรอกคะ่ เม่อื คนื สนกุ มั้ยคะ เมยี พ่อผ้ใู หญแ่ สวงทำกับข้าวอรอ่ ย”
“ใชค่ ะ่ อรอ่ ยทกุ อยา่ ง”
อรอ่ ยท่สี ดุ กต็ รงที่มีคนมาป้อนให้ถึงปาก ยังจำรสชาติเลอเลิศเหมือนอาหาร
สวรรค์ นั้นได้ดี หน้าเรยี วใสแดงซา่ นข้นึ มาทันที ไม่เคยได้ยินมากอ่ นวา่ คนเมาแล้วจะ
กินอาหารได้อรอ่ ยขนาดนั้น
“งั้นแต่งตัวเข้านะคะ เสรจ็ แล้วลงไปข้างลา่ ง เด๋ยี วป้าจติ จะเตรยี มยากับกาแฟไว้
ให้ หรอื จะให้ยกข้นึ มาบนน้คี ะ?”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เด๋ียวเพอ่ื นจะลงไปเอง แตง่ ตัวไมน่ านก็เสรจ็ ”
“ได้คะ่ ” แมบ่ ้านสงู วัยหันหลังเดนิ กลับลงไป หญิงสาวจึงหันหลังกลับเข้าห้อง
เพ่ือแต่งตัว
ยส่ี บิ นาทีต่อมา รา่ งอรชรท่อี ย่ใู นชดุ กางเกงผ้าเข้ารปู เสอ้ื เชต้ิ ผ้าลูกไม้ฝรงั่ กับ
เสอ้ื สทู ทำงานตัวสั้นจึงเดนิ ลงมาที่ห้องอาหาร รา่ งสงู ใหญน่ ัง่ หันหลังอา่ นหนังสอื พิมพ์ รอ
เธออยแู่ ล้ว และเงยหน้าข้ึนย้มิ ให้เมื่อเธอเข้าประจำที่

“ไหวมั้ย จะพักสักวันก็ได้นะ”
“ไม่เอาหรอกคะ่ ใครเขาจะคิดยังไง เพง่ิ เรมิ่ งานวันที่สองแท้ๆ” เธอบอกอบุ อิบ
ไแมล่ม้วอเปงน็หตน้อ้านงแายกห้มัวรหอ้ นนุ่มวบูหลังตวัดสายตามองเขาเพยี งครัง้ เดยี ว สบสายตาคมกล้าคู่น้ัน
ไอ้อาการขัดเขนิ ทแ่ี ทบไม่เคยเกิดข้นึ ในชวี ิตสาวนี่ หญิงสาว
ขบฟันแโอน๊ย่น!อยเก่าลงหียงดดุ จหรงงิ ิดๆ “กาแฟยังรอ้ น ระวังนะคะ นี่ยา วันน้ีเอาข้าวต้มนะคะ”
ถ้วยกาแฟสดี ำควันกรนุ่ และแก้วยาเล็กๆ พรอ้ มน้ำเปล่าถูกวางลงตรงหน้า

“คะ่ ป้าจิต”

“ถ้าไม่ไหวก็พัก ไม่มใี ครวา่ หรอก” อัครชั บอก อยากจะหัวเราะ

“ดฉิ ันไปทำงานไหวคะ่ ”
“อยากไปก็ไป แตถ่ ้าไมไ่ หวก็นอนที่นัน่ ได้ ข้างห้องฉันมหี ้องนอนเอาไว้เวลา
ข้ีเกียจกลับบ้าน”

“คงไมต่ ้องใช้หรอกคะ่ ” เธอก้มหน้าก้มตาจิบกาแฟหลังจากกินยาแก้แฮงก์ เข้าไป
พรอ้ มน้ำครงึ่ แก้ว

“วันน้ฉี ันจะข้นึ ไปในเมอื ง”

“ให้ดฉิ ันไปด้วยรเึ ปล่าคะ?” เธอเงยหน้าข้นึ สบตากับเขาอยา่ งพรนั่ พรงึ ขืนต้อง
ข้นึ ไปจรงิ ๆ คงได้มีอาการเมาเรอื ให้ขายข้ีหน้ากันบ้าง ชายหนมุ่ จ้องนัยน์ ตาหวาดหวัน่
อย่างเข้าใจแล้วหัวเราะเบาๆ

“ไมต่ ้อง จะไปกับสรุ เชษฐ์ตอนบา่ ย เฝ้าบ้านดๆี ละ่ อาจจะกลับดึกหรอื กลับ
พรงุ่ น้ี”

“ไปทำงานเหรอคะ?”

“ไมใ่ ช่ ไปเรอื่ งคด”ี
“มอี ะไรหนักหนารเึ ปล่าคะ ให้ดฉิ ันชว่ ยเตรยี มเอกสารอะไรม้ัย?” คนท่ียังไม่หาย
แฮงก์ เสนออย่างกระตอื รอื รน้

“ไมต่ ้อง สรุ เชษฐ์เขาทำอยแู่ ล้ว ไมพ่ รงุ่ น้กี ็มะรนื น้ี เราคงได้เห็นคมกฤช ห้นุ สว่ น
ของฉัน”

ตากลมโตขุ่นมัวแวบหนึ่งด้วยความผดิ หวัง! ท่าทางพริ ธุ ชดั ๆ ไม่อย่างน้ันทำไม
ถงึ ไมย่ อมให้เธอชว่ ยเตรยี มเอกสาร... คนท่ีมรี ะแวงอยู่แล้วรบี ใสร่ ้ายในใจ

“เหน็ ตั้งแต่งานวันเกดิ ของคณุ หญงิ จติ รวดีแล้วคะ่ ” เธอพยักหน้าหงกึ ๆ อย่าง
เสยี ดาย หากสหี น้าออกอาการเห็นใจเจ้านาย แล้วลงมอื รบั ประทานอาหารเชา้ ด้วย
สหี น้าสดชน่ื ข้ึน

หึๆ! เอาเถอะ ไมอ่ ยกู่ ด็ เี หมอื นกัน วันน้ีไม่ต้องกลับละดี เธอจะได้ถอื โอกาสค้น
เอกสารเสยี เลย เผื่อจะได้อะไรบ้าง

“อยากได้อะไรบนฝั่งรเึ ปล่า?”
“ไม่มีคะ่ ”
“ฉันไมอ่ ยู่ เยน็ น้ีอย่าเทย่ี วออกไปทีไ่ หนคนเดียวละ่ ” คำสงั่ เสยี น้ันสง่ ผลให้เธอ
เงยหน้ามองคนสงั่ ทันที
หมอ่ มราชวงศ์อัครัชรบั ประทานอาหารเช้าของตนเองเสรจ็ แล้ว และทอดสายตา
คมปลาบมาน่ิงๆ ราวกับล่วงรคู้ วามในใจของเธอ หากแพรวพรรณรายตหี น้าซอ่ื แม้จะมี
อาการรอ้ นวูบวาบเหมอื นเคย
เกลียดจรงิ ๆ ทรี่ า่ งกายของเธอจะต้องมปี ฏิกิรยิ าตอบสนองต่อคนท่ยี ังไม่รวู้ า่ จะดี
หรอื ร้าย แต่ค่อนไปทางรา้ ยเสยี มากกวา่ เขามวี ิธีในการมอง การแสดงทกุ อย่างทที่ ำให้
เธอจนด้วยคำพูด จะเล่นงานกไ็ มถ่ นัดเพราะมาดทีเ่ หนือกวา่ บุรษุ อื่นอันนำมาซงึ่ ความ
เกรงขามจนเธอขม่ ไมล่ ง และฐานะทจี่ ำต้องให้ความเคารพในฐานะเจ้านายกับลกู น้อง
และสง่ิ ท่จี ำต้องยอมรับอยา่ งหน่ึงกค็ อื ... เธอไมร่ งั เกียจ ลำบากใจหรอื เบ่อื หน่าย
เขา เหมอื นความรสู้ กึ อย่างใดอย่างหน่ึงที่จะต้องเกิดข้ึนแนก่ ับหนุม่ อ่ืนที่เคยพยายาม
เอาตัวเข้ามาใกล้ชดิ

“ทำไมละ่ คะ?”
“บางคนอาจจะยังไมร่ จู้ ักเรา มันอันตราย”

“คุณลงุ แนะนำให้รจู้ ักคนเพยี บเลยคะ่ เมอ่ื คนื ...” เสยี งใสสะดดุ นิดๆ “คณุ ชาย
ก็แนะนำให้ดิฉันร้จู ักชาวบ้านแถวนั้นแล้วนีค่ ะ คนในโรงแรมก็รจู้ ักแล้วตั้งเยอะ”

“ชว่ งน้ไี มป่ ลอดภัย เลิกงานกก็ ลับมาบ้านอยู่กับป้าจิตซะ”
เชอื่ ฟังแนพั่นรแวหพลระรดณี ปราลยอขดยภับัยปทาสี่กดจุ ะตอบโต้ แตไ่ มเ่ หน็ ความจำเปน็ ให้เขาคดิ ว่าเธอ

“ตกลงค่ะ”
“ความจรงิ อยากเอาไปด้วย ก็มาแฮงก์ ซะอยา่ งน้”ี เจ้านายบ่นอยา่ งระอา แตต่ าดำ
ขลับเพียงเหลอื บข้ึนมองเขากะพรบิ ปรบิ ๆ ไม่ออกความเห็น ได้แต่เค้ยี วข้าวไม่ร้ไู มช่ ้ี
“วันน้ถี ้ากลับได้จะรบี กลับ”
‘มาบอกทำไม ไมเ่ ห็นอยากรู้ ไม่อยู่นะ่ สดิ ี’ เธอตอบประโยคน้ันด้วยสายตา ก่อน
จะรบี ลดสายตาลงมองชามข้าวต้มเมื่อเห็นตาคมดุมองกลับมาอยา่ งรทู้ ัน ท้ังท่ีเขายังย้มิ
อย่ใู นหน้า
เสยี งหนังสอื พมิ พ์ ดังกรอบแกรบข้นึ อีก ระหว่างท่เี ธอรบั ประทานอาหารเช้า
แพรวพรรณรายยกแก้วน้ำเย็นข้นึ ดมื่ รวดเดยี วหมดแก้วหลังจัดการข้าวต้มจนหมดชาม
“ไปกันเถอะค่ะ”
“วันน้นี ัง่ รถกอล์ ฟไป ให้เขาเอามาจอดรอเอาไว้แล้ว” ชายหนมุ่ บอกเม่อื ทั้งค่เู ดนิ
ออกมาจากบ้าน และแพรวพรรณรายมองรถกอล์ ฟทจ่ี อดอยู่อย่างยนิ ดีเหมอื นพระมา
โปรด

“ขอบคณุ ค่ะ”
เช้าวันนั้นอรพินยังคงทำหน้าทสี่ อนงานเธอตามเคย เพราะสรุ เชษฐ์ต้องเข้านอก
ออกในห้องของเจ้านายหนุ่มเกอื บตลอดเวลาโดยทเี่ ลขานุการผ้บู รหิ ารมองตามด้วย
สายตาเหน็ ใจ

“นายหัวคงจะมีข่าวไมด่ ”ี
“เรอ่ื งอะไรเหรอคะ?”

“กเ็ รอื่ งคดีนั่นแหละคะ่ น้องเพ่อื น”
“คนทีน่ ่ีคงจะไมค่ ิดวา่ นายหัวมีสว่ นรเู้ หน็ กับเรอ่ื งท่เี กิดข้ึนใชม่ ั้ยคะ?” ถามคำถาม
ด้วยน้ำเสยี งเกรงใจทำให้อรพินหันกลับมามองแล้วย้ิมรับ
“สำหรับคนอ่นื น่ะ พี่ไมร่ ้หู รอกค่ะน้องเพื่อน แตส่ ำหรับพ่ี พไี่ ม่เชอื่ ว่านายหัวทา่ น
จะทำอยา่ งน้ันได้”
“อะไรทำให้พ่พี นิ คิดอย่างน้ันละ่ คะ เอ่อ... ถ้าพ่พี ินลำบากใจทจ่ี ะตอบก็ไมเ่ ป็นไร
ค่ะ”
“คุณเพอ่ื นเปน็ หลานสาวท่านผ้วู า่ ฯ กค็ งจะหวาดระแวงบ้าง” คำพดู น้ันแสดงว่า
อรพนิ เองกพ็ อร้เู รอ่ื งภายในดีพอสมควร “แต่ครอบครัวของพรี่ ้จู ักกับครอบครัวของ
นายหัวมานาน จนได้มาทำงานให้ทา่ นยังไงล่ะคะ”
สทง่ฉี สลัยาดแเมพพารรกาวะพแดรลเู หระณมเลือร้ยี นางยวคพ่านยใหักกาหกลนห้ช้ามดิ ่อซมไงึ่ มลร่ถ้าวชานมวแองลศะ้ว์ไอแรัคมตรา่เชั ปกเไน็ ปปคน็ กนควซนา่ นอื่ร้ัน้าสยัตทจยจี่ ร์ กะงิ ทับำเคใขรหาอ้กอบ็ตกี ค้อฝรงา่ ัวเยปขเน็อกคิดงเคนขวรามาา้ มยา
ต้ังแต่คร้ังบรรพบรุ ษุ
บา่ ยวันนั้นอรพนิ พาเลขาฯ คนใหมล่ งไปดูโครงการรสี อร์ต บ้านพักท่จี ัดเอาไว้
หลายโซนสำหรบั ลกู ค้าระดับพรเี มียม รา้ นค้า ภัตตาคาร สถานบันเทิงหลากรปู แบบ
ฯลฯ
แนหทน้อบง่อเเยพล้ย“ีื่อเแงนศตตรัวย่ษเพเังฐอพรกงาอจิไะมโเทลล่รี่น้ยีกออ่ี งดซตยตบัูใ่ว้เอนซเงอาเปงคดิไรภดกอื า้ จิเคฮชกธเวาุ่รวรงกนไนิจปขั้นกกอาจ็มงระดาทปกอ่อิดนงบเโทาดยงย่ี ัมงพวดนิ้นื กวี กิ ทไ็า่ ดเ่ีทรถ้รท่ีา้าับมรเผปดีคุ ็นลโอทกชนรรว่เมะนงเทโกพลบช่ือวไนั์รปซโีดดซีนๆี้วันเยวตแขเบยกแาองนตแะท้่อหคน่ียะ่ง่ ่ี
คยังนใสหำมค่ัญคขา่ ซออ่งอมัคบรำรชั งุใตห่ำ้เคธะ่อ”ฟังอมราพกนิ ่ออนธหบิ นา้ยานค้แีลล่อ้วงแคลว่ ด้วยเคยเลา่ เรอื่ งโดมนิ กิ หุ้นสว่ น
ชว่ ยงาน“ชว่ นงไาฮยซหซัวี ัเนปนน็ แ่ี คขนกทเต่จี ับม็ เอกะอื ไรบเทปุก็นวเงันินเปบน็ าทงอทงีตไ้อปงหจม้าดงพนทักา่ นงาเนป็นราผย้บู วรันหิ จาารกทบ่เี กน่งฝทั่งสี่ มดุ า

เท่าท่ีพีเ่ คยทำงานด้วย” สหี น้าเลขาฯ สาวใหญ่ภมู อิ กภมู ใิ จในตัวนายจ้าง
แพรวพรรณรายพยักหน้าหงึกๆ เออออไปด้วยเม่อื มองไปรอบๆ อย่างเหน็ จรงิ

คอยต้ังคำถามสอดแทรกเสยี งอธบิ ายเจ้อื ยแจ้วไพเราะบ้าง กวา่ จะกลับข้ึนไปบนช้ันสอง
และเลิกงานกห็ ลังห้าโมงเย็นเลก็ น้อย

“พ่พี ินกลับได้เลยนะคะ เด๋ยี วจดหมายอกี สฉี่ บับเพ่อื นจะจัดการให้เอง”
“ฝากด้วยนะจ๊ะ มีครอบครวั แล้วอย่างพี่กล็ ำบากอยา่ งน้ี เลิกงานมาก็ต้องกลับไป
ดแู ลสามีกับลกู ”

“โธ่ จะเปน็ อะไรไปล่ะคะ เพือ่ นเพ่งิ เรมิ่ งาน ทำงานช้า พ่ีพนิ ต้องมาเสยี เวลาเท
รนงานด้วยแท้ๆ”
ข้าวขอ“งนห้อันงมเาพรอื่ ำ่ ลนาเแรยลี ะนกงลานับเอรอว็ กพไปี่ไม่เหนทอื่ ้งิยใเหล้อยอคฟะ่ ฟกิซลผับู้บกร่อหิ นารนคะงคเะห”ลือพแนคักเ่ งธาอนรนุ่ พแเี่ กล็บะ
ผู้จัดการฝา่ ยการตลาดซง่ึ กำลังคยุ งานกับเซลส์คนหน่งึ อยู่

แพรวพรรณรายรบี จัดการพิมพ์ จดหมายโต้ตอบลกู ค้าทีเ่ หลอื โดยเรว็ เพอ่ื เอา
เวลาเข้าไปค้นห้องทำงานของเจ้านาย จะได้ไมอ่ อกจากโรงแรมเลตเกนิ ไป โอกาสดี
อย่างน้ีไม่รวู้ า่ เมอ่ื ไหรจ่ ะมาถงึ อกี

“อ้าว ยังไมก่ ลับอีกเหรอครับ คุณเพอ่ื น” เป็นเสยี งทักจากทรงพล
ผู้จัดการฝ่ายการตลาดทเี่ พิ่งเสรจ็ งานและห้ิวกระเป๋าเอกสารเดินออกมาจากห้องเตรยี ม
ตัวกลับบ้าน

“พมิ พ์ จดหมายอีกสองฉบับกก็ ลับแล้วค่ะ”
“ง้ันผมนั่งอยเู่ ป็นเพ่ือนดีมั้ย?”
“ไมเ่ ป็นไรเลยคะ่ ” แพรวพรรณรายรบี ย้ิมกว้างขวาง “เพ่อื นอยไู่ ด้คะ่ คณุ ทรงพล
เด๋ียวกเ็ สรจ็ แล้ว บ้านพักกอ็ ยใู่ กล้แค่น้ีเอง เดนิ ไมก่ นี่ าทีก็ถงึ ”
“เอาอยา่ งนั้นเหรอ แล้วคณุ เพื่อนมกี ุญแจห้องน้รี ยึ ัง?”
“เอ่อ... ยังเลยค่ะ พี่พินบอกว่าจะปั๊มมาให้ แตส่ งสยั ยังไมม่ ีเวลา”

เยอะแย“งะ้ันเตเมอ็ ไาขปอหมงผดมไปเปกิดอ่ ทน้งิ ไว้จะไอมอ่ดฟแี ฟนซิ ่คนร้บัีมคี นแอมย่บแู่้าคนห่ก้า็ไคมน่มกี ญุ แจแซถะมดม้วีเอยก” สาเรขสาบำคอัญก
แล้วกระวกี ระวาดหยิบกญุ แจพวงเลก็ ๆ ออกมาสง่ ให้เธอ

“นีก่ ุญแจล็อกห้องด้านหน้า นก่ี ญุ แจลอ็ กห้องผมกับนายหัว”
“ขอบคุณมากค่ะคุณทรงพล แล้วพรงุ่ น้ีเพือ่ นจะรบี เอามาคนื ให้แตเ่ ชา้ นะคะ”
“ไม่มปี ัญหา อย่ากลับดกึ นักนะครบั ”
หญงิ สาวกำกญุ แจไว้แล้วอมย้ิมอยา่ งพึงพอใจ ก่อนจะหันมาทำงานตรงหน้าให้
เสรจ็ กดสง่ อีเมลแล้วเก็บข้าวของสว่ นตัวใสก่ ระเป๋า กอ่ นทีร่ า่ งอรชรจะไปหยุดอยหู่ น้า
ห้องนายใหญ่
ครงึ่ ชวั่ โมงตอ่ มา มอื เรยี วไล่สนั แฟ้มเอกสารดูเสรจ็ ไปได้ค่อนตู้ โดยถอดรองเท้า
คัตชเู อาไว้บนพ้ืนแล้วนั่งลงค้นแฟ้มเอกสารอยา่ งเอาจรงิ เอาจัง ก่อนจะมาสรปุ ลงทแี่ ฟ้ม
เเปกนบ็็ แรฟะเกบซยี ์เบข.้.า.อเออกกสาแรลเกะเี่ยอวกกสับาสรัญท่สี ญรุ เาชซษ้อื ขฐ์พายรทนิ ี่ดต์นิอเอจก้ามปัญาจหากาอีเมลเก็บแเลอะาเไอว้กในสแารฟจ้มากอทยา่างง
ทนายความถึงหมอ่ มราชวงศ์อัครัชและผู้ชว่ ยของเขา
หญิงสาวหอ่ ปากอย่างสขุ ใจแล้วลกุ ข้นึ ถ่ายเอกสารทนี่ า่ สนใจทั้งหมดทันที กอ่ น
แจวะเ่วกๆ็บกลเหับมคอื นื นเขเส้าไยี ปงใเปนดิแฟปร้มะอตยแู ่าลงะรเะสมยีัดงรคะยุวังดังมาจกากำลหังนจ้าะปทรำะเตสรูหจ้็อองยจนู่แลต้วาเกมลอ่ื มไโดต้ยเบินิกเสคยี้างง
ด้วยความตน่ื ตระหนก
เขากลับมาแล้ว! โอย...นึกว่าจะอยู่ทีก่ ระบ่ีจนถึงพรงุ่ น้ีเสยี อีก ทำยังไงดลี ะ่ คราว
น้ี ซวยจรงิ ๆ!

เธอหันซา้ ยหันขวา วง่ิ ไปปดิ เครอื่ งถา่ ยเอกสารเปน็ อันดับแรก สอดแฟ้มกลับคืน
ที่และซอ่ นเอกสารท่ีถา่ ยสำเนาเอาไว้แล้วใสซ่ อกเล็กๆ ใต้ต้เู ก็บเอกสารของเจ้าของห้อง
มอื เรยี วคว้ารองเท้าคัตชกู ่อนจะวงิ่ หาที่หลบมุม
หนักซง่ึแเตธเอ่ วเรดการเอรามว..า่ .คงเหป้อ็นงหโอ้อโ่ งถสงว่ กนวต้าังวขทว่ีอาัคงรไมชั ม่เคที ยห่ี บลอบกภเัยอาไวเ้วว้า่นเขเสายีใชแน้ต่ปอรนะเตวไูลมา้สขั้กเี กหยี นจา

กหนลับุ่มบเป้านดิ ออหกญมิงาสพาอวดไมี ม่ เี วลาคดิ รบี แทรกตัวเข้าไปในเวลาเดียวกับท่ปี ระตหู ้องของชาย

12

แหล่งกบดานของพยานคนสำคั ญ/คดีปะทุ

เสยี งห้า“วนทาด่ี ยังกขษ้ึนติ เมปั็นนเใสหยี ้ กงาขรอซงัดเจท้าอขดอเงรหา้ออยงา่ งตนา้มี มาดถ้้วายเรเาสไยี มง่มโยพี นยอาะนไกรบเ็ หา็นงอจยะา่ลงำดบังาตกุ้บแนลง่”
บนโต๊ะ

“มันคงโดนนายวศนิ ขม่ ขูเ่ รอื่ งลกู เมยี แล้วเกษมวา่ ยังไงบ้าง?” อกี เสยี งไมใ่ ช่
เสยี งของสรุ เชษฐ์ แพรวพรรณรายเอยี งหูแนบกับประตูเพ่อื ทบทวนความทรงจำ แต่
มัน่ ใจวา่ เธอไม่เคยได้ยินเสยี งน้มี าก่อน

“ยังตามจับตัวมอื ปนื ของไอ้หาญไมไ่ ด้ แตก่ ็ใกล้แหล่งกบดานของมันแล้ว ไม่
เกินพรงุ่ น้ีคงร้เู รอื่ ง” อัครชั หันมามองเพอ่ื นหนมุ่ ก่อนทสี่ ายตาจะเลอ่ื นไปยังเครอ่ื งถ่าย
เอกสาร ค้วิ เข้มขมวดแล้วเดนิ เข้าไปใกล้

“ถ้าจับได้ก็ดไี ป แล้วคุณอาวรเทพว่ายังไงบ้าง ท่านจะชว่ ยอะไรเราได้รเึ ปล่า?”
“ทา่ นรับปากว่าจะดูให้ ทา่ นวา่ ท่านยั้งเรอ่ื งทคี่ นของทา่ นยืน่ เรอ่ื งสัง่ ย้ายผู้วา่ ฯ
จรัลเอาไว้ทัน ไมง่ ั้นคงวุ่นวายมากกวา่ น้ี แตค่ งยังออกข่าวอะไรไมไ่ ด้ เทา่ น้นี ักขา่ วก็
ตามกล่ินกันให้วุ่น เด๋ียวไกจ่ ะตืน่ ซะกอ่ น” ชายหนมุ่ ตอบพรอ้ มกับวางมือลงบนเครอ่ื ง
ถา่ ยเอกสารเหมอื นจะหาท่พี ักมือ
“ยังดนี ะทท่ี ่านอยู่ข้างเรา นายไมอ่ ย่เู มืองไทยซะนาน เส้นสายทางการเมืองก็
เหลือน้อยไมเ่ หมือนสมัยทา่ นลุง”
“ใช่ ถ้าไม่ได้อาเทพฉันคงแย่กว่าน้ี พรงุ่ น้ีคนของรอสส์จะเดินทางข้ึนมาท่ีนีแ่ ล้ว
ฉันจะให้รับงานจากฉันโดยตรง แล้วให้เกษมปลอ่ ยพวกมันข้ึนมาบนรสี อร์ต”
ถ้าคณุ อ“เารวอ่ื รงเทพสอ.สย.ู่ข้างวเศรนาิ นคางยพไมอ่ตผ้ออ่ งนหห่วนงักใฉหั้นเปกน็ ับเทบนาไาดย้บค้าวงา”มจคะมหกาฤทชางบจอัดกการมใอหง้อเพยอ่ืู่มนือ

สนิททก่ี ำลังนิ่วหน้า
“นายขยายกจิ การไม่ถูกจังหวะเลยวะ่ อัคร เด๋ียวอาทติ ย์ หน้าคณะถา่ ยแบบของทา

รา่ มาถงึ แล้วไม่ใชเ่ หรอ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนพาเธโอโดราออกเดต”
“เธโอโดราดแู ลตัวเองได้ อย่ายงุ่ กับเธอเลยน่า สนใจเรอื่ งของนายเองดกี วา่ ”

รา่ งสงู ใหญ่เดนิ มาท้งิ ตัวลงบนเก้าอ้ีทำงานของตนเอง มองคมกฤชซง่ึ กำลังย้ิมในหน้า
หากสายตาไมส่ ดใสเหมอื นท่าทางทเ่ี จ้าตัวพยายามแสดงออก

“เรอื่ งของฉันจะมอี ะไรได้ ขา่ ววา่ นายมีเลขาฯ ใหม่ หน้าตานา่ รัก ได้มาจากไหน
วะ?”

“หลานสาวท่านผ้วู า่ ฯ จรัล”
“ถามจรงิ ทำไมถงึ รับมา?”

อัครัชหันหน้าที่กำลังมองต้เู อกสารข้ึนมองเพอ่ื นสนทิ แล้วย้มิ นดิ ๆ “สรุ เชษฐ์
ต้องการคนชว่ ย”

“อยา่ มาหลอกกันดกี วา่ ถ้ารับคนมาชว่ ยสรุ เชษฐ์จรงิ นายต้องรับผู้หญิงอายสุ ัก
สามสบิ ข้ึน ไม่ใชเ่ ด็กเพงิ่ จบใหม่ หน้าตาใสป๊ิง ไม่มปี ระสบการณ์ อะไรเลยสักอย่าง
แถมยังพาไปอยู่ที่บ้านด้วย”

“นายจะค้างรเึ ปล่าวันน้ี?” ชายหนุ่มเปลย่ี นเรอ่ื ง ไม่สนใจจะตอบคำถาม ทำให้
คมกฤชหัวเราะฉุนๆ

กระเป๋า“วหานงไ็อวย้บนทโตีเร๊ะอื่ ไงฟขกอ็ยงตังัไวมเอป่ งดิ ละ่หเรกอืบ็ จเงะยีเปบน็ ขรอะงวคังเุณถออะรพินแล?้”วนไ่ี ปไหน เมอ่ื ก้ยี ังเห็น
“ไมใ่ ช่ คงอยู่แถวๆ น้ีละม้ัง” ชายหนุม่ ตอบแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ “นายกลับ

ไปพักเถอะ เด๋ียวเรอื่ งงานคอ่ ยมาต่อพรงุ่ น้ี ฉันขอเซน็ เอกสารไม่นานกจ็ ะกลับแล้ว”
“ไมล่ งไปดื่มด้วยกันหน่อยเหรอ?”
“ไมล่ ะ ไม่มีอารมณ์ ”
“ชะ! เด๋ยี วน้ีต้องใช้อารมณ์ ฉันไปคนเดยี วก็ได้”

เสยี งฝีเท้าเดนิ ออกไปจากห้อง ทำให้คนทย่ี ืนแอบฟังหันรหี ันขวาง ไม่ร้จู ะออกไป
ได้ยังไง ในเมื่อเจ้าของห้องยังนัง่ อยู่อย่างน้ัน หแญสงิงสสวา่าวงหในน้าหบ้อ้งึ งมเรอมิ่งนสำ้อรยวลจไงปเพรอราบะหเป้อ็นง
นอนขนาดกลาง เห็นเตียงนอนสขี าวสะอาด
เวลาเกอื บหกโมงเย็น ตาดำขลับมองสำรวจไปทัว่ ก่อนจะเหน็ โทรศัพท์ ทตี่ ั้งอยูห่ ัวเตยี ง
“นี่ไงล่ะ โอ๊ย! โง่อยู่ได้ต้ังนานนะแพรวพรรณราย” ไมเ่ สยี เวลามากไปกวา่ น้ัน
หญงิ สาวเดนิ ไปคว้าโทรศัพท์ ข้ึนมาทันที แต่แล้วกช็ ะงักอกี คร้ัง “แล้วจะอ้างวา่ ยังไงดี
ละ่ ?”
หญงิ สาววางหลู ง ยืนนว่ิ หน้าคิดกอ่ นจะดดี น้วิ เปาะเบาๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ ข้นึ
ใหม่ด้วยสหี น้าเรงิ รา่
“วา่ ไง?” เสยี งห้าวค้นุ เคยรับหลังจากมีสายเรยี กเข้าเพียงหนึ่งคร้งั จอมเฮ้ยี วเลย
รบี ยกมอื บบี จมกู แล้วดัดเสยี งอ่อนหวาน
“สวัสดีค่ะนายหัว ดฉิ ันเป็นโอเปอร์เรเตอร์อยทู่ ลี่ อ็ บบีนะคะ”

“มีอะไรรเึ ปล่า?”
“คอื ... แขกข้างล่างนะ่ ค่ะ กำลังทะเลาะกันใหญเ่ ลย ห้ามก็ไมฟ่ ัง หัวหน้าของ
ดิฉันกลับบ้านไปแล้วด้วยค่ะ รบกวนนายหัวลงมาชว่ ยดหู น่อยได้มั้ยคะ?”

“อ้าว แล้วสมชาติไม่อยูเ่ หรอ?”
ใครคอื สมชาต?ิ พนักงานใหมท่ เ่ี พง่ิ เรม่ิ งานได้ไม่กวี่ ันย่นหัวค้ิวอยสู่ องวินาที
กอ่ นจะรบี ตอบด้วยน้ำเสยี งเดือดเน้อื ร้อนใจ

“ไม่อยคู่ ะ่ ไมท่ ราบว่าไปไหน คือ ดิฉันเพิง่ มาใหม่ เรม่ิ งานวันน้เี องคะ่ นายหัว”

ซกั อะไ“รงมั้นากเหกรวอา่ นอ้ี ืมห.ร..อื”เรเขยี ากทใำหท้คา่ เนหอมนื่ ือลนงจไะปคแดิ กอ้ปยัญนู่ หาานใจหน้แคทนนรอชกั จะใจไม่ดี กลัวเขาจะ
หากท้ายสดุ เจ้าของเฮเวน อนิ อันดามันกย็ อมรับคำด้วยน้ำเสยี งราบเรยี บ “ฉัน

จะลงไปเด๋ียวน้”ี

“ขอบคุณมากค่ะ” เธอรบี วางหูลงแล้วว่งิ ไปยนื แอบทปี่ ระตใู หม่ สกั พักกไ็ ด้ยนิ

เสยี งอัครัชเปิดประตูห้องออกไป
ออกไปหกญ่อนงิ สาเวมก่ือลเัห้น็นใจวรา่ อทอางยโ่อลู ง่กี ราจวึงสรบบิี ววนงิ่ิ โาหทยี ่งจๆึงยออมอเกปไิดปปดร้วะยตเหูท้้อาเงปนลอ่านแอลอ้วกไปโหผยลิบ่หปนกึ ้า
กระดาษท่ีสอดเอาไว้ใต้ตู้เก็บเอกสารของเขาออกมา กลับไปยังห้องทำงานของอรพินซง่ึ
อยู่ตดิ กับห้องของสรุ เชษฐ์

มือเรยี วขาวพับกระดาษเก็บใสก่ ระเป๋าสะพายอย่างรวดเรว็ แล้วเดินอ้อมไปปิด
จคะอสมะพดวิุ้งเสตดุ อตรั์วเมโดอ่ื ยบทาน่ียัปงวราะงตรเู อปงิดเอท้าอคกัตใชนสูทน้ันสใงดู ท้งิ เอาไว้บนพ้ืนพรมหน้าโต๊ะทำงาน กอ่ น

รา่ งสงู ใหญท่ ปี่ รากฏตัวข้ึนเรว็ เกินคาด ทำให้เธอเกอื บจะยกมือข้นึ ลบู อกเพราะ
ยังตน่ื เต้นไมห่ าย

ตาสองคู่สบกันอย่างค้นหา กอ่ นที่หญงิ สาวจะเป็นฝา่ ยย้ิมประจบเปน็ ทัพหน้าเอา
ไว้กอ่ นด้วยสหี น้ายินดีเกอื บไมม่ ีพิรธุ แม้หัวใจจะเต้นผิดจังหวะเม่อื ตาสฟี ้าเข้มเหลือบ
ดำหรลี่ งมองเธอเหมือนจะจับผดิ แนวกรามมีสนั เหลยี่ มเลก็ น้อย เหน็ ไรเคราเขยี วครม้ึ
กวา่ ตอนเชา้ มาก เมอ่ื มาประกอบเข้ากับใบหน้าไม่ย้มิ อย่างน้ัน...ทำให้ดูดิบเถ่ือนยิ่งกวา่
ทุกครงั้

“คณุ ชายกลับมาแล้ว ดฉิ ันนึกว่าจะกลับมาไมท่ ัน”
“ไปไหนมาน่ะเรา?”
“เอ้อ... เข้าห้องน้ำมาค่ะ เม่อื ก้ไี ด้ยนิ เสยี งคุณชายแวว่ ๆ” เธอรบี บอกรวดเรว็
“เข้าห้องน้ำ ต้ังแต่ตอนทฉี่ ันกลับมานะ่ เหรอ?”
“ใชค่ ะ่ สงสัยอาหารจะเปน็ พษิ ” เธอแก้ตัวด้วยสหี น้าอินโนเซนต์
“คุณชายออกไปไหนมาคะ ดฉิ ันกำลังจะถามวา่ เราจะกลับบ้านกันเลยรเึ ปล่า?”
“มคี นเลน่ ตลกนดิ หนอ่ ย แตเ่ รากลับกันเลยก็ได้ ขอฉันเกบ็ ของสกั ครู่ แล้วนี่
ถอดรองเท้าเอาไว้ทำไม?”
“รองเท้า?” แพรวพรรณรายมองตามสายตาของเขาลงบนพ้ืนแล้วอยากเขกหัว

ตัวเอง “รองเท้ากัดค่ะ ยังใสไ่ มช่ นิ ”
“วันหลังก็เอารองเท้าแตะมาเปลีย่ นในออฟฟิซก็ได้”
“คะ่ คุณชาย” หญิงสาวมองตามแผน่ หลังกว้างของชายหนุ่มทเ่ี ดินเข้าไปในห้อง

ทำงานของตนเอง ถอนใจเฮอื กใหญก่ อ่ นจะจัดของบนโต๊ะให้เรยี บรอ้ ยแล้วก้มลงหยบิ
รองเท้าข้นึ มาใส่ ผิวหน้าใสเปล่งปลั่งด้วยความยนิ ดีท่ีหาหลักฐานเพ่มิ มาได้มากกวา่ ทคี่ ิด
แม้จะไม่สามารถนำไปใช้ได้ แต่อยา่ งน้อยเธอก็ยังพอคลำทางได้งา่ ยข้นึ

ว่าแต่... คุณอาวรเทพท่อี ัครัชพูดถึงคอื ใคร เขามีสว่ นเก่ยี วข้องอย่างไรในเรอ่ื งน้ี
หากทแ่ี น่ๆ ส.ส. และนักธุรกจิ คนดังของกระบ่ที า่ ทางจะแตกคอกันเสยี แล้ว และอยา่ ง
น้อยเธอกย็ ินดที ่ีได้ร้วู ่า เรอื่ งการย้ายของจรลั จะถกู ดงึ เอาไว้กอ่ น สาวน้อยพยายามไม่
คิดถงึ เรอื่ งที่อัครชั คุยกับเพ่ือนของเขาเกยี่ วกับตัวเอง

สองหน่มุ สาวเดินกลับบ้านพักด้วยกันเยน็ น้ัน สหี น้าของนายหัวแหง่ เฮเวน อิน
อันดามันราบเรยี บไม่ชวนเธอคุยเหมอื นเดิมจนแพรว-พรรณรายคอยแอบมองด้วย
คพวอาจมะสเดนาใเจรอื่ นงไี่คดง้รกางำลๆังกเพลุ้มราเะรรอ่ื ้จูงักทค่กี นษทติ ีเ่ กนี่ยาวยขห้อนง้าทคั้ง้าหทมซี่ ดัดทเอปดน็ คไวปาไมดผ้วิดา่ ใหจ้านกะ่ คสนิ ทหีญร่ ว่ งิ มสมาือว
ทกัำนใกหับ้สสอ.งสห.นวุ่มศหนิ ันมเมาเื่อปเ็นรอื่ศงัตจรวกู นันตเัอวงนักการเมอื งผ้นู ้ันอาจจะโยนความผดิ ทั้งหมดให้เขา

หญงิ สาวข้นึ ไปอาบน้ำเปล่ียนเครอื่ งแต่งตัวบนห้อง กลับลงมาอีกทใี นตอนมืด
สนิทก็ไมเ่ หน็ ใครนอกจากเตอื นจติ กำลังนั่งดูทวี ีอยู่ในห้องนั่งเลน่

“คุณเพื่อนหวิ ข้าวรเึ ปล่าคะ?”
“นดิ หนอ่ ยค่ะ เพื่อนจะถามอยู่ว่าปกตพิ นักงานซ้อื อาหารเย็นกันที่ไหน?”
“จะซ้อื ทำไมล่ะคะ ป้าจิตทำกับข้าวเอาไว้ให้แล้ว”
“แตค่ ณุ ชลธศิ บอกเพ่อื นเองวา่ ทางรสี อร์ตเล้ียงข้าวสองม้ือ สว่ นม้ือเย็นต้องหา
กินเองค่ะ”
“นายหัวสงั่ เอาไว้อีกอย่างนคี่ ะ คณุ เพื่อนทานซะทบี่ ้านน่ีแหละ”
“นายหัวไปไหนล่ะคะ?” หญิงสาวถามอยา่ งไม่สบายใจ ไม่อยากให้เขาคดิ ว่า

เพราะเอาเธอมาพักอยดู่ ้วยแล้วจะต้องเล้ยี งดเู ธอทุกม้อื แค่ที่พักอาศัยฟรี มีอาหารสอง
ม้ือน่ีกด็ เี กินพอแล้ว

“นายหัวยังไม่ออกมาเลยค่ะ เหน็ หอบแฟ้มกลับมาด้วย คงจะอย่ทู ำงานนั่นแหละ
บางครง้ั เธอทานอาหารเย็นดึก เม่ือกอ่ นคณุ สรุ เชษฐ์จะคอยดแู ลค่ะ”
“อยู่ที่ห้องนอนรเึ ปลา่ คะ?”
“เปลา่ คะ่ อยู่ที่ห้องทำงานตรงน้เี อง” เตือนจิตชใ้ี ห้ดูประตูห้องอกี ด้าน “คุณ
เพอ่ื นลองเรยี กดกู ็ได้ค่ะ”

หญิงสาวพยักหน้ารบั แล้วลองไปเคาะประตหู ้องทำงานสองครง้ั “คุณชายคะ
ดิฉันเองค่ะ”
“เข้ามาสิ พรรณราย”
มือเรยี วบิดลกู บดิ ประตูเข้าไป สายตาสำรวจห้องทำงานสขี รมึ ขนาดกลาง มีตู้
เอกสารสงู อยสู่ ามตู้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ นอกนั้นจัดให้ค่อนข้างโปรง่ ถูกทำให้สดใส
บด้าวงยเบดอาสกขี พาุดวสซำอ้ หนรสบั ขีการวอใงนแแสจงกเปันิดมเุมอหาไ้อวง้ และโซฟาพักผอ่ นชดิ ระเบียงกระจก ม่าน
หนิ อ่อนด้านนอก มองเหน็ กล้วยไม้แขวนละลานตาท่ีระเบียง

รา่ งใหญท่ ีเ่ หลอื แค่เสอ้ื เชต้ิ ทำงานปล่อยชายกับกางเกงสแล็กส์สดี ำสนิท ซง่ึ นัง่
กอดอกบนเก้าอ้ที ำงานท่ีถกู เลอ่ื นออกไปชดิ ระเบียง และวางขาไว้บนพนักโซฟาด้านข้าง
หันมามองเธอ

“มีอะไรรเึ ปล่า?”
“มีงานอะไรให้ดฉิ ันชว่ ยรเึ ปล่าคะ?”
“วันน้ีไมม่ ี เรยี นงานเปน็ ยังไงบ้าง?”
“ไมม่ ปี ัญหาค่ะ วันน้พี ี่พนิ พาดฉิ ันไปดูรสี อร์ต...” หญิงสาวอธิบายเพิม่ วา่ เธอรู้
อะไรบ้างครา่ วๆ ก่อนจะสรปุ “ดฉิ ันเข้ามาบอกวา่ จะออกไปกินข้าวข้างนอก”
“ทำไมไมก่ นิ ซะทนี่ ่ี ป้าจติ ก็ทำเอาไว้แล้วไมใ่ ชเ่ หรอ?”

“ดิฉันไมอ่ ยากรบกวนคณุ ชายค่ะ”
“มานีซ่ ิ พรรณราย” ชายหนุ่มหันเก้าอ้ีมาเผชญิ หน้ากับเธอ ภายในห้องเปดิ ไฟ
แรงเทียนตำ่ เอาไว้ข้างโต๊ะทำงาน ซงึ่ ไม่สว่างเทา่ ไฟทรี่ ะเบยี งด้านนอก ทำให้เค้าหน้า
คมคายเห็นไมช่ ัดจนหญงิ สาวอา่ นความร้สู กึ ไมไ่ ด้

“ไปทำไมคะ?”

“บอกให้เดินมาน่ี” น้ำเสยี งห้าวนั้นไม่ล้อเลน่ แตอ่ อกคำสงั่ ชัดเจนจนเกือบเปน็
ดุกร้าวในแบบท่ไี มเ่ คยทำ

แพรวพรรณรายเกือบสะด้งุ เหล่ตามองอยา่ งไมไ่ ว้ใจ ไมร่ วู้ ่าคณุ ชายมาเฟียจะมา
ไม้ไหนกับเธอ “ถ้าไมบ่ อกวา่ ไปทำไม ดฉิ ันก็ไมเ่ ข้าไปหรอก”

“จะเดินมาเอง หรอื จะต้องให้ฉันลุกไปหา?” ไมช่ อบที่จะให้ใครมาออก
หากท้ายสดุ ...รา่ งเพรยี วก็
คำสงั่ เธปอกยตืนนิ นสิ ง่ิ ยัอชยอูช่ บวั่ บครงกู่ เารรยีควนปอานื่กนบา่ีเปงเน็ มน้มิสแนยั ขน่ อองยเ่าธงอขเัดอใงจ
ยอมลากขาเข้าไปใกล้อย่างไม่เตม็ ใจด้วยทา่ ทางทส่ี ง่าผา่ เผยที่สดุ

แต่ยังไมท่ ันถงึ ตัวดี มอื ใหญก่ เ็ อ้ือมมารง้ั เอวคอด ดึงรา่ งของเธอให้ลงไปนัง่ ซ้อน
ตักพรอ้ มรดั รอบรา่ งอ้อนแอ้นเอาไว้ด้วยแขนแกรง่ เพยี งข้างเดยี ว รา่ งสาวรอ้ นฉา่ ไปท้ัง
ตัวกับการกระทำทไี่ มค่ าดคิดเชน่ นั้น

“โอ๊ย! คณุ ชายทำอะไรเน่ีย ห้ามมาจับต้องตัวดิฉันนะ”

“เราเข้าไปทำอะไรในห้องของฉัน?”
คำถามของเขาทำให้รา่ งทก่ี ำลังด้นิ รนแข็งท่ือข้นึ มาทันที เผยอปากค้างเพราะยัง
หาคำอธิบายท่ีเหมาะสมไม่ได้เรว็ พอ หากก็ถามกลับเสยี งแข็งเพื่อถ่วงเวลา “คณุ ชายพูด
ถึงเรอื่ งอะไรคะ?”

“อย่ามาเล่นล้ินกับฉัน พรรณราย นีข่ องเรารเึ ปลา่ ?” ชายหนุ่มใช้มือข้างท่ีว่างซง่ึ
เขากำอะไรเอาไว้นานแล้วแบออกมาต่อหน้า ปรากฏกระดมุ เสอ้ื เช้ติ เมด็ หนงึ่ ท่ีเธอใสไ่ ป
ทำงานในวันน้ีเอง

คราวน้คี นทำผดิ ตัวชาวาบ หน้าซดี เหมอื นไกต่ ้ม หัวสมองปัน่ จ๋ีเพ่ือนึกหาข้อ
แก้ตัวให้ตนเองอย่างเรง่ ด่วน

จะปฏเิ สธวา่ ไมใ่ ช่ หากเขาเรยี กให้เอาเส้อื เชต้ิ ตัวน้ันมาดู ความจรงิ ก็ต้องเปดิ เผย
ออกมาอยู่ดี

บ้าเอ๊ย! นเ่ี ขารอู้ ยแู่ ล้ววา่ เธอเข้าไปในห้อง และคงจะรถู้ งึ ขั้นท่เี ธอโทร. เข้าไป
ปว่ นเพ่ือล่อเขาออกจากห้องแน่ๆ ไม่ง้ันเขาจะกลับเข้ามาเรว็ อยา่ งนั้นได้ยังไง เธอชา่ ง
สกะารเพทรำเา่ ปจ็นรงิไๆมร่ ้ไู แมพ่เหร็นวพตรั้งรแณตต่ ราอยนนแั้นล.้.ว.วผ่า้ชู แาตย่ รเขา้ ยารก้ไูาดจ้ยคังนไนง!้ีกอ็ ตุ สา่ ห์ ทำให้เธอตายใจ ด้วย

“วา่ ไง ยังจะปากแขง็ อยอู่ กี รเึ ปล่า?” อ้อมแขนท่รี ัดรอบเอวเล็กพลันรดั แน่นเข้า
ไปอีกจนคนหวงตัวเผลอขว่ นท่อนแขนแกรง่ เตม็ แรงเพราะความโมโห ไม่สนใจเสยี ง
คำรามฮึ่มๆ ด้านหลัง

ไอ้เรอ่ื งทำผดิ จนเขาจับได้นั่นก็ใช่ แต่เรอื่ งอะไรจะมาแต๊ะอั๋งเธอขนาดน้ี ไมย่ อม
หรอกเว้ย!

“ก็ เข้าไปหยบิ เอกสารเทา่ นั้นค่ะ เมอื่ ตอนบา่ ยคุณชายไมอ่ ยู่ พพ่ี ินบอกว่ามี
เอกสารลูกค้าเจ้าหนงึ่ นา่ สนใจ” เธอเอ่ยชอื่ ลกู ค้ารายนั้น ซงึ่ อรพนิ เอ่ยถงึ จรงิ และแฟ้ม
เอกสารดังกล่าวอรพนิ บอกวา่ ‘นายหัวขอเข้าไปดยู ังไม่ได้เอาออกมาคืน’

“แล้วทำไมไม่มาขอดๆี ทำไมต้องทำตัวมลี ับลมคมใน”
“ก.็ ..คณุ ชายไม่อยู่ ดฉิ ันถือวิสาสะเข้าไป กก็ ลัวถูกดุน่ะสคิ ะ”
“อ้อ...เราเลยต้องหาทางโทร. หลอกลอ่ ให้ฉันออกไปข้างนอก ไมก่ ลัวเหรอวา่ คน
อืน่ จะโดนเล่นงานแทน”
“คุณชายคงไมท่ ำหรอกคะ่ ” ปากแก้ตัว แตม่ อื แกะท่อนแขนแกรง่ ออกเปน็ พัลวัน
“ปล่อยดฉิ ันนะ จะตัดเงินเดือนก็ได้ แตห่ ้ามมาทำแบบน้”ี
“ไหนเราบอกวา่ ไม่กลัว”
“ไมไ่ ด้กลัวคะ่ แตไ่ มช่ อบ ดฉิ ันจะไปฟ้องคุณหญิงจติ รวด”ี หญิงสาวเถียงเสยี ง
หอบ โมโหจนหน้าแดงก่ำเมื่อด้นิ ยังไงก็ไม่หลดุ ยงิ่ ชายหนุ่มหัวเราะกับคำขูข่ องเธอ คน

ขกู่ ย็ ิ่งโกรธหนักข้นึ
“ถ้าไมอ่ ายเขาก็ไปฟ้องสิ เผอื่ น้องวดีเธอจะให้คำแนะนำอะไรดีๆ กับเราบ้าง”
“ทำไมไมก่ ลัว คณุ หญิงเปน็ แฟนของคุณชายไมใ่ ชเ่ หรอคะ?” เพราะมัวแตส่ งสยั

เลยหยดุ ด้นิ ชวั่ คราว เอ้ยี วหน้าไปมองชายหนมุ่ อยา่ งแปลกใจ
“ก็บอกแล้วว่าไมม่ แี ฟน” เสยี งห้าวลากเหมอื นล้อเลียน
“คนโกหก ลวนลามลกู น้องก็ได้ด้วย ดฉิ ันจะลาออกแล้ว”
“ลาออกก็ดีเหมอื นกัน มีเลขาฯ ชอบโกหก ฉันไม่ชอบ” เจ้านายตอบเสยี งพรา่

เพราะกำลังก้มหน้าจบู บ่าไหลเ่ นยี นละมุนและต้นแขนละเอยี ดทโ่ี ผล่พ้นเสอ้ื ใสเ่ ลน่
แพรวพรรณรายขนลุกซไู่ ปท้ังตัว แต่ความกลัวที่เขาลวนลาม ยังไม่เท่าความตกใจทเ่ี ขา
ยอมให้เธอลาออกง่ายๆ

จะย้อื เอาไว้หน่อยไมไ่ ด้หรอื ยังไง แล้วนี่ โอ๊ย! ใครจะนกึ วา่ เขาจะทำกับเธอแบบ
น้ี ไหนกรองกาญจน์ บอกว่าเขาเกลียดลกู จ้างสาวๆ ทคี่ อยให้ทา่ จนต้องไลอ่ อกยังไงล่ะ?

“จะไปฟ้องกรมแรงงานด้วย วา่ คณุ ชายลวนลามลกู จ้าง ฟ้องหนังสอื พมิ พ์ เรยี ก
คา่ เสยี หายให้ยับไปเลย”

“โอ้โห ถ้าจะทำกันขนาดน้ัน ปล้ำเลยก็แล้วกัน ฉันจะได้ค้มุ กับความเสยี หายที่
เราจะกอ่ หนอ่ ย”

“อ๋ี คณุ ชายไม่ละอายใจเลยใชม่ ้ัย ที่จะเป็นสมภารกินไก่วัด”
“กเ็ ราบอกว่าจะลาออก แล้วฉันจะเป็นสมภารได้ยังไง” แพรว-พรรณรายขบฟัน
แน่น ใจหายแวบเมื่อเขารวบมือยกกึ่งบั้นเอวและสะโพกให้เธอหันไปหา มือขาวดันบา่
กว้างเอาไว้สดุ แรง คนบ้าอะไรแรงเยอะขนาดน้ี ทั้งข่วนทั้งด้ินเทา่ ไหรก่ ไ็ มห่ ลุด นถ่ี ้าไม่
เหน็ วา่ จะง้อขอทำงานตอ่ ด้วย เธอจะทำให้เสอื่ มสมรรถภาพเลยคอยดู
“คุณชายน่าจะเห็นแกค่ ุณอาจรัลของดิฉันบ้าง”
“อ้อ จะไปฟ้องคุณอาอีกคน ทำผิดแล้วไมย่ อมรับผดิ ”
“รับไปแล้วน่”ี หน้าเรยี วเหอ่ ร้อน แตย่ ังจ้องตาเขาอยา่ งไมก่ ลัวเกรง

“รบั แล้วทำไมไมข่ อโทษ?”

“ก็คุณชายลวนลาม ดิฉันยังไมม่ โี อกาสขอโทษ คุณชายนัน่ แหละต้องขอโทษ”
“เข้าไปในห้องของฉันทำไม?” ชายหนมุ่ ไมห่ ลงไปตามเกมเธอ ถามกลับเสยี งเข้ม
อย่างเอาเรอื่ ง

“เอ๊! กบ็ อกว่าไปดแู ฟ้มลกู ค้าไงคะ”
“แล้วทำไมต้องใช้เครอ่ื งถา่ ยเอกสาร?” คำถามตอ่ มาทำเอาคนฟังตาค้าง
ถามหนอ่ ยว่านม่ี ันนักธรุ กจิ หรอื นักสบื ทำไมถึงร้ดู อี ยา่ งนั้นละ่ ก็เธอปิดเครอื่ ง
แล้วน.ี่ .. หรอื ไมใ่ ช!่ ?
“เครอ่ื งมันยังอุ่นอยู”่ เจ้านายเฉลยเพราะเดาสายตาเธอออก “เอาละ ยอมรับมา
ซะดๆี ว่าเข้าไปทำอะไรในน้ัน?”
ตอนแรกว่าจะถา่ ยเอกสารกลับมาอา่ นดทู บี่ ้าน
แตค่ ณุ ช“กา็บยอกลกัแบลม้วาซวา่ะเกข่อ้านไปเลดยแู ฟป้ิดมเลคูกรคอ่ื ้าง ยังไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ”
“รมู้ ั้ยวา่ เครอื่ งนั้นมันเก็บความจำได้ด้วย” ค้ิวเข้มเลิกสงู ข้นึ พึงพอใจทเ่ี ห็นผวิ
แก้มทแี่ ดงก่ำอยดู่ ีๆ สสี นั เลอื นหายไปทันตาจนเห็นได้ชัดเจน

“ยังจะแก้ตัวอกี มั้ย พรรณราย?”
“ดฉิ ันจะถ่ายแฟ้มลูกค้าจรงิ ๆ” เธอเถยี งเสยี งแขง็ สบตากับเขาแน่วแนแ่ ม้จะใจ
ไมด่ ี ก็ทฤษฎเี ขาว่า... คนโกหกไมก่ ล้าสบตา “ถ้าคณุ ชายไมเ่ ชอ่ื กข็ ้นึ ไปเชก็ ดูสคิ ะ”
“ฉันจะไมเ่ ชก็ ก็ได้ แตต่ ้องมีข้อแลกเปล่ียน” ดวงตาคมกล้าฉายประกายวิบวับ
ข้ึนมาแวบหนงึ่ จนเธอนึกว่าตาฝาด
“ข้อแลกเปลี่ยนอะไรคะ?”
“เรารอู้ ยู่แล้ว พรรณราย” ชายหนมุ่ สอดมือข้างหนง่ึ รงั้ ใต้ต้นคอขาวผ่อง เพราะ
เดธวองรตวาบดผำขมลรัดบั ทไวฉี่ ้สางูยแววหหญวงิาดสหาววขัน่ ืนอตยัว่าจงปนดิคไอมแ่มทิดบเคล็ด สบตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำด้วย
“วา่ ไง จะให้ดๆี หรอื จะให้ฉันข้นึ ไปเชก็ เครอ่ื งถา่ ยเอกสาร ถ้าเราไมเ่ ล่นแง่ ฉัน

อาจจะแกล้งลมื ๆ มันไป”
“เราเปน็ ลูกจ้างกับนายจ้าง” เธอลดสายตาลงมองรมิ ฝปี ากได้รปู หัวใจเต้นแรง

ข้ึนมาอีกหน่งึ สเตป นกึ สงสยั วา่ เขาจะเคยย่นื ข้อเสนอแบบน้กี ับผ้หู ญงิ อนื่ มาแล้วกี่คน
และการนกึ อย่างน้ัน มันก็ทำให้คนที่ไมเ่ คยต้องเอาตัวเองไปเปรยี บเทียบกับสตรี

อื่นหน้าร้อนผา่ วด้วยความโกรธ
และเม่อื เกิดความสงสยั บวกกับความโมโห คนอย่างแพรวพรรณ-รายกไ็ ม่เคย

เกบ็ เอาไว้ในใจ
“นคี่ งทำแบบน้บี อ่ ยละส?ิ ”
“ทำแบบไหน?”

“กแ็ บบท่คี ณุ ชายกำลังทำกับดฉิ ันไงล่ะ?”
“ฉันทำอะไรกับเรา นอกจากเสนอข้อแลกเปล่ียนง่ายๆ ทท่ี ำให้เราลำบากใจน้อย
ที่สดุ ไมง่ ้ันก็ข้ึนไปท่โี รงแรมด้วยกันตอนน้ีเลย”
“เวลาคณุ ชายอยากลวนลามผ้หู ญงิ ข้ึนมา ต้องหาข้ออ้างมาแบล็กเมล์ เขาอย่าง
น้ันเหรอคะ?”

“ไม่เคยลวนลามผ้หู ญิงท่ีไหนสักที ไหนเราบอกวา่ อยากมสี ามรี วยๆ”
สอดไว้ปรอากบอคิม่ อเกผล็ ยอ็ อกขเ้ึนอเามไว่ือ้แชนาย่นหนแุ่มลจ้วบกป้มรละงโยมคาหาเแธลอะเพกื่อ่อปนิดทปี่จาะกคนดิ มุ่อชะไน้ื รแตนอ่ บสมนอื ทิ ใหญเรม่ท่ิ ี่
จากบดเคล้าอย่างหยอกเย้า แล้วถอื โอกาสแทรกปลายล้นิ เข้าไปเมือ่ เธออ้าปากจะ
ประท้วง

หญงิ สาวตัวแข็งทอ่ื มอื ขย้มุ บา่ กว้างเอาไว้แล้วข่วนเอาแรงๆ พยายามเอนตัวหนี
ทว่ารสสมั ผัสเรยี กร้องกง่ึ บังคับ หนักหนว่ งด้วยแรงเสน่หาอยา่ งผู้ชำนาญในเกม ดงึ สติ
สมั ปชญั ญะของเธอให้หมุนคว้างจนหมดทางตอบโต้

เลอื ดในกายเธออุ่นซา่ นข้ึน ผวิ เน้อื เหอ่ ร้อนยามท่ีมือใหญส่ ากระคายข้างหนง่ึ
ลบู ไล้แผ่นหลังบอบบางราวจะปลอบประโลม แล้วเคลื่อนสำรวจไปทั่วเอวเล็ก สะโพก

กลมกลงึ และต้นขาอย่างหยอกเย้า สายธารอารมณ์ อันไมค่ ้นุ เคยเชย่ี วกราก บดิ เบือน
สามัญสำนึกที่ควรจะต่อส้แู ละถอยห่างให้ไกลออกไป

“คะ...คณุ ชาย ฮ้ือ...” เสยี งท่ีพยายามร้องประท้วงในแตล่ ะครงั้ เงียบหาย
อัครชั ล้ิมชมิ รสหวานจากเรยี วปากอม่ิ นุ่มชน้ื อย่างเหมิ เกรมิ ยิ่งได้รัดเก่ยี วล้นิ เลก็
นมุ่ หวานของเธอเอาไว้ เลือดเน้ือหนุ่มยงิ่ รอ้ นพลา่ นราวลาวาเดือด จนต้องบดขย้ีรอย
จูบหนักหนว่ งข้นึ ด้วยความหิวโหย และเลม็ รสชาตหิ อมหวานด้วยความกระหายอยาก
จับจองกลีบกุหลาบสสี ดไว้อยา่ งคลั่งไคล้ งงงันกับมนตร์สวาททเี่ ธอถักทอข้ึนรอ้ ยรัดเขา
เอาไว้อย่างทรงพลังแรงกล้า ปลกุ สัญชาตญาณดบิ อันปา่ เถือ่ นให้ลุกโรจน์
แม่เดก็ จอมเฮ้ยี ว! ถ้าเพยี งแค่จบู ยังดถี งึ ขนาดน้ี กอ่ นจะจบเรอื่ งน้ลี ง ยังไงเขาก็
ต้องได้ตัวเธอ
ชัว่ ขณะ“นห้อนงง่ึ เรพาวื่อกนับอพย่ีอใู่ นยาคกวกาินมฝเรันาเข้าแไตป่กทลั้งับตัวเป”น็ สเสง่ิ ยที งี่เรแยีหกบสพตรขิา่ นอั้นงแเหพมรอืวพนรมราณจารกาทยไ่ีไกด้ลในๆ
เวลาตอ่ มา โดยเฉพาะเมอื่ มอื ใหญข่ ้างหนึ่งเลอ่ื นข้นึ มากอบกมุ ทรวงอวบเอาไว้ในมือ
ตั้งแต่เม่อื ไหรไ่ ม่รู้ และคลึงเคล้าอยา่ งยา่ มใจ
“ปลอ่ ยนะ!” หญิงสาวดันตัวออกห่างด้วยพลังใจทต่ี ้องรวบรวมอยูน่ าน
“ดีม้ัย สวีตต้”ี ชายหนุ่มยอมลดมือลงแล้วรดั รอบเอวอ้อนแอ้นเอาไว้ตามสบาย
จับจ้องใบหน้าของสตรที ี่ทำให้เขาหมดความยับยั้งชัง่ ใจได้โดยไร้ข้อแม้อยา่ งพินิจ
วา่ ตนเอเธงอกไ็หมลต่ งอใบห.ล..เคแลตบิ ่ผเคิวลห้มินไ้าปลกะับเอกยี าดรปอลอ่ ุกนเขร้าาขวออมงเชขมาพอยู ่ายงานมา่ นอ้กีดลสาใู ยจเเปปน็น็ สทชีีส่ มดุ พูจัดทร่ี ู้
รเมัชินทหำไลดถบ้ส้าำชเวรี จติ็ขเนบป้รี ็นคมิ คฝนนอปี แายรกา่ กงบแวพตมารเปสวพง่อแงรนครณู่นส่ บรกายันแไนรมง่งิเ่ ดคในึงยดอชูดวา่ ยทงเกาวงับลเหพานแศหอ่มุ ่งันคคนแวรไางหมกนใลก้ากลท้็นช่ีตับดิ า่ งกวฝ่า่อนา่นยาทยต่เีห่าธังวอรอจ้วู ัคะา่
อีกฝา่ ยมตี อ่ ตนยังคงปะทแุ ปลบปลาบราวกับกระแสไฟฟ้าสถติ กำลังแรง
“ดิฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว” เธอสดู หายใจลึกเพอื่ ขม่ เสยี งให้เป็นปกติทส่ี ดุ
ก่อนจะย่นหัวค้วิ

เมอ่ื ก้ีเขาเรยี กเธอวา่ น้องเพ่อื น ทีร่ ้ายกวา่ น้ันยังแทนตัวเองว่าพ่ี น่ีเธอหฝู าดไป
หรอื อะไรเข้าสงิ ให้เขาเรยี กขานเธออยา่ งนั้น ตาดำขลับเหล่กลับมามองใบหน้าคมสนั อีก
ครง้ั อย่างไม่แนใ่ จ

“ไม่ต้องออกไปหรอก กนิ ซะในบ้านน่ีแหละ ฉันยินดีเล้ยี งดูเราทกุ ม้อื ” น้ำเสยี ง
ห้าวอารมณ์ ดี ไมม่ วี แี่ วววา่ จะต่ืนเพรดิ ไปกับอารมณ์ เหมือนเธอด้วยซ้ำ และ... ไมใ่ ช่
น้องเพื่อน กับ... พ่ี

“แต่คุณชายบอกเองว่าเราจะกนิ ข้าวกันวันละสองม้อื คณุ ชลธศิ เองก็บอก” เธอ
ผุดลกุ ข้ึนจากตักกว้างทต่ี ัวเองถูกพันธนาการอยอู่ ยา่ งน้ันมานานนับสบิ นาที เดนิ ห่าง
ออกไปยนื ไกลจากเขาจนสดุ เอ้ือม แล้วเอ้ียวตัวมามองเจ้านายหนุ่มเพียงครง่ึ ๆ รสู้ กึ ถงึ
มอื และตัวทย่ี ังสัน่ นดิ ๆ จนต้องกำหมัดแนน่
หันหลัง“เพดรินรอณอรกายไป”จเาสกยีหง้อฝง่ายเหช็นายเตเหอื มนอื จนติ อกอ่ำลนังใปจดิ โเวท้ารวทอัศนนอ์ แยลู่ใะนหทันี มหาามกอแงพเธรอวพรรณราย

“คุณเพ่ือนจะกนิ ข้าวเลยม้ัยคะ?”
“ไม่คะ่ ป้าจติ เพ่อื นจะออกไปกนิ ข้างนอก ป้าจติ รอถามนายหัวกแ็ ล้วกัน” เธอ
บตรอรบจคุกำลถ้อามงแแลละ้วปไมนื ่รพอกใเหพ้แรมา่บะอ้านยาสกงู อวัอยถกาไปมหต่อาขา่ วกตล่อับเตว็ม่ิงขท้ึนี ไปบนห้องเพื่อคว้าเป้สะพายท่ี
สบิ ห้านาทีตอ่ มา หญิงสาวกไ็ ด้ทำความรจู้ ักกับพนักงานใหม่หลายคนทีโ่ รงอาหาร
ของโรงแรม ซงึ่ ขายอาหารตามสงั่ ข้าวราดแกงราคาถูก และอาหารฝรงั่ แบบง่ายๆ ตอน
แอรยก่านง ั้นโตห๊ะนอมุ่ าๆหารหขลองายเธคอนกม็เหาขลออื นแัต่งโส่ ตา๊ะวดๆ้วยระดแับตพห่ นลักังงจาานกอทอีม่ ฟคี ฟนิซมมาสาะนกั่งิดดก้วรยะสซอบิ งอคะนไรบาง
แพรวพรรณรายเดนิ สำรวจรอบบรเิ วณหลังอาหารเยน็ ราวหนงึ่ ทุ่มเพื่อสงบจติ ใจ
ธรี ภพโทร. มาสอบถามข่าวคราว และรายงานความคบื หน้าของคดีกับข่าวรายวันทเ่ี ขา
เสนอออกไป ซงึ่ ไม่มีอะไรมากนักเพราะเจ้าหน้าทีต่ ำรวจและดเี อสไอจะต้องรกั ษาความ
ลับเอาไว้ไมใ่ ห้เสยี รปู คดี
แต่ขา่ วการตายของวิฑรู ย์ ซง่ึ เป็นพยานปากสำคัญก็กลายเปน็ ข่าวดังไปทั่ว

ประเทศ จนกระทั่งท่านนายกรฐั มนตรตี ้องออกมาให้สมั ภาษณ์ วา่ ได้สงั่ เจ้าหน้าท่ีให้
จปะฏเบิปัตน็ งิ เาจน้าหโดนย้าทไมี่ข่เอหงน็ รแฐั หกร่หอืนผ้า้ใูมคอี ริทธพเิ พลอ่ื คนนำใตดัวกค็ตนาทมำผดิ มารบั โทษให้ได้ ไม่วา่ ใครคนน้ัน

เธอโทร. หาคเชนทร์สายหนึ่งเพื่อรายงานตัว และแจ้งขา่ วที่เฮเวน อิน อันดามัน
จะมีงานถา่ ยแบบของแบรนด์ ดังจากอิตาลี โดยขนนางแบบช้ันนำมาประชันกันมากมาย
เป็นพน“ักเหงน็านเอปกระลจักำษทณน่ี ั์น่ ว่าจคะงสจง่ะชใหโล้ทบำขลา่ลวงนไป้ซี ะเคลยวามไมจรเ่ สงิ ถยี ้าเวไมล่ตาสิดง่วค่านน้ออนง่ื เลพงอ่ื ไนปอต้กีอง”ทำงาน

“นั่นสคิ ะ” เจ้าตัวเองกเ็ สยี ดายเหมอื นกัน แต่ขืนให้ทารา่ และเธโอโดราเห็นเธอ
แผนคงแตกหมด

“สง่ บัวลงมากด็ ีเหมอื นกันค่ะ เราสนิทกัน เด๋ียวเพอื่ นจะชว่ ยบัวทำงานเอง คุณ
คเชนทร์ไมต่ ้องหว่ ง”

“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง” เสยี งถอนใจเฮอื กใหญ่ดังมาตามสาย “แล้วนีค่ ณุ ชายอัค
รชั เขาดีกับเรารเึ ปล่าน้องเพื่อน?”

คำถามของ บ.ก. โต๊ะขา่ วการเมือง ทำให้แพรวพรรณรายเม้มปากแนน่ หน้ารอ้ น
วบู ข้ึนมาเฉยๆ

ความจรงิ ต้องถามว่า ‘เขาเลวมากรเึ ปลา่ ไทมำใ่ ตชัวร่ เไึปง็นลส่ะ’มภกาด็รกูเอินาไเกถว่อัดะ ผู้ชายบ้าๆ
ไม่มีจรรยาบรรณ เรอ่ื งอะไรมาลวนลามลูกน้อง แบล็กเมล์
เธอแลกกับการไม่สนใจความผดิ ทเ่ี ธอทำ
“เขาดีพอสมควรคะ่ คณุ คเชนทร์ไมต่ ้องเป็นหว่ ง” เธอตัดบท จะได้ไมต่ ้อง
อธิบายความหนักใจในงานทท่ี ำ

เยรอยี มกตเัขวหกาาทกลำัคบกเวัชบันนเธนทอ้ีพรถ์รรึงงะุ่ ขนแนค้แี าะหดรงะนๆค้ี าคยอแซยมง่ึ ด้เเปพเู ถ็นียอสงะนงิ่ ท้อถีแ่ย้าพเนปรดิ ็นวถพคงึ นรสรผงิ่ณทิดรีเ่ขธา้ึนยอมยกาอำจลมรังไงิเมๆผ่ไชดจญ้ิ ะลอแงยขลู่ ่าะวจจหะะตนไม้อ้า่มหงถวีนันกู ่ึง
เล่นงานเสยี ให้ยับ... สาวน้อยอาฆาตเอาไว้กับตนเอง

“ระวังตัวกแ็ ล้วกัน วันอาทิตย์ น้บี ัวเขาคงลงไป แล้วจะข้ึนไปพักท่ีรสี อร์ต”

สาวอด“แคซุณวไคมเ่ไชดน้ ทนรกึ ์ทยุ่มนิ ทดุนที สจ่ี ระา้ ไงดจ้พรงิบๆหน้เาลเพยื่อนนะคสะนทิ คแา่ มโร้จงะแเรปมน็ คเวนื ลหานเพง่ึ ตียั้งงแไมพก่ งี่ว”ันนักข่าว
“ถ้าไมส่ ง่ กไ็ มใ่ ชห่ นังสอื พิมพ์ บางกอกไทม์ น่ะสิ ข้ึนไปทำข่าวบนเกาะเฮเวน อนิ

อันดามันแบบนั้น อย่าว่าแต่หนังสอื พมิ พ์ ระดับประเทศอย่างเราเลย แท็บลอยด์
หนังสอื พิมพ์ หรอื นติ ยสารตา่ งประเทศคงมากันเพยี บ บ้านเราเองขนื ไม่ลงขา่ วกข็ ายหน้า
เขาตาย”

“โรงแรมแนน่ ไม่เหลอื ว่างสกั ห้องเลยละคะ่ ” หญิงสาวยน่ จมกู “แล้วน่ีจอง
โรงแรมให้บัวแล้วรยึ ังคะ?”

“ทางแผนกเขาจัดการไปแล้วละ ระวังตัวด้วยล่ะ นักขา่ วลงไปกันเยอะ อาจจะมี
ใครร้จู ักเรา ทักข้ึนมาจะเสยี เรอื่ ง”

“เพ่ือนรแู้ ล้ว”
วางสายจากคเชนทร์ด้วยความกระหยิ่มใจ หญงิ สาวกโ็ ทร. หาบิดาและได้คยุ กับ
ลออศรพี ักใหญห่ ลังจากน้ัน
“คุณเพื่อนไปนาน ทบี่ ้านเงียบมาก เมอ่ื ไหรจ่ ะกลับมาซะทีคะ?”
“แมศ่ รเี หงาก็ไปชวนคุณพ่อออกไปทานข้าวนอกบ้านสคิ ะ อยกู่ ันแคส่ องคน จะ
ทำกับข้าวทำไมให้เหน่อื ย”
“สองคนท่ไี หน คนในบ้านอกี ตั้งเทา่ ไหร?่ ” ลออศรที ้วงเสยี งดุ แตห่ ลานสาวคน
เล็กไม่เคยกลัว แถมหัวเราะคกิ คักเพราะรดู้ วี า่ แม่ศรกี ำลังเขิน
“คุณพอ่ ชวนไปดลู ะคร ทำไมถึงไม่ออกไปล่ะคะ?”
บอกได“้ดแถี มงึ ่ศครวจี าะมไกปรไดะ้อยักังไกงรละะ่ อค่วะนใคจณุ ชไามยร่เธวู้ อ่าหไปลกานับสคาณุ วขหบญเขงิ น้ียงวนเคภ้ยี ัสว”ฟันเสดยี ้วงยขคอวงาลมอโอมศโหรี
ไปแล้วจนแทบไมไ่ ด้ยนิ ประโยคตอ่ มา “ต่อไป คณุ เพ่ือนอยา่ ไปบอกให้คณุ ชายมาชวน
แม่ศรไี ปไหนอีกนะคะ มันไมด่ ”ี
คุณพอ่ นะคณุ พ่อ! ถ้าคิดจะเอาคณุ หญิงนงนภัส อรรถเศรษฐ์มาเป็นแม่เล้ยี งเธอ
จรงิ ๆ จะอาละวาดให้บ้านแตกเลยคอยดู

“คุณเพ่อื นรบี กลับบ้านนะคะ ทางใต้ยิง่ มปี ัญหา”
“โธ่ แมศ่ รขี า นัน่ มันสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ กระบเี่ ปน็ เมอื งท่องเทย่ี ว ไมม่ ี
อะไรหรอกคะ่ ”
“ให้มันจรงิ เถอะค่ะ ขา่ วเรอ่ื งบกุ รกุ ปา่ ลงกันโครมๆ ทกุ วัน คนตายกย็ ังมี
คุณชายก็ชา่ งกระไรเลย ไม่เหน็ ร้รู ้อนรหู้ นาว ทำยังกับร้ดู วี ่าคุณเพอ่ื นจะปลอดภัยอยา่ ง
นั้นแหละ”

“คณุ พอ่ รวู้ า่ เพื่อนดูแลตัวเองได้น่ะสคิ ะ เพอ่ื นต้องไปทำงานตอ่ แล้ว คดิ ถึงแม่ศรี
ที่สดุ ”

“ปากหวาน ถ้ามแี ฟนข้นึ มาก็คงลมื แมศ่ รเี หมือนคุณแพง”
“ลืมที่ไหนกันค้า แพงยังโทร. หาทกุ อาทิตย์ ชวนแมศ่ รไี ปอยู่ที่โรม ทำไมไม่ไปละ่
คะ”

“จะให้ไปได้ยังไงละ่ คะ” ลออศรอี ึกอัก ค้อนลมค้อนแล้งเมอื่ หลานสาวหัวเราะ
เสยี งใส

วางสายจากลออศรไี ด้ สักพัก รา่ งเพรยี วก็เดินกลับมาถงึ บ้ านโดยไมร่ ตู้ ัว ทาง
เดินมีแสงไฟสลัว แม้ไมส่ วา่ งนักแตก่ พ็ อมองเหน็ ทางได้สบาย หญิงสาวกำลังคิดว่าจะไป
หทไนี่ ห้านบ้ตานอ่ ดเเีปพน็ รชาะายยัไงทไมยอ่ รยา่ งาสกนั เขท้าัดบ้ามนองไกลกๆเ็ หน็อรยา่่างงสนงู้ีเใหหมญอื คน่ ้นุผติวาคยลืน้ำคคลยุ ้ากยับคในคใรนบาพง้นื คทนี่ อยู่

แพรวพรรณรายเลย่ี งออกนอกเส้นทาง แฝงตัวไปตามเงาไม้ใหญใ่ นยามราตรี
ของสวนหยอ่ มข้างทางเดินกลับไปบ้านพักของเจ้าของเกาะทันที เพื่อเข้าไปใกล้ผู้
สนทนาท้ังคู่โดยไม่ให้ใครร้ตู ัว มอื กอดกระชบั กระเป๋าเป้ใบเล็กท่สี ะพายไว้ด้านหน้า
ค่อยๆ เหยียบย่างแฝงเร้นตัวในเงามดื จนกระทั่งได้ยินเสยี งสนทนา

“อาการยังไมด่ ขี ้นึ อย่างน้ี ไม่ต้องออกมาจากบ้านนะ รอให้คนของผู้ใหญแ่ สวง
เข้าไปหาเอง”

“นายหัว ผมอยากชว่ ยงานต่อ ผมเจบ็ ใจมาก ไอ้พวกหมาลอบกัด”
“แค่นายเพม่ิ ลาภให้ข้อมูลท่ีเป็นประโยชน์ เกษมกท็ ำงานได้งา่ ยข้ึนแล้ว อย่าห่วง

เลย”

นายเพมิ่ ลาภ... พนักงานของรสี อร์ต พยานปากสำคัญอีกคนทถี่ กู ยิง และถูกนำ
ตัวมาเกบ็ เอาไว้ทน่ี !่ี
วิกาลเปม็นอื ใเรคยีรวเปแดิพกรวระพเรปร๋าณเปร้ชาา้ยๆหยดบิ ้กวยล้คอวงคามณุ ตภ่นื าเพต้นสงู ขท้ึนันมทาเีทป่ไี ิดดห้ยนนิ ้าวก่าลผ้อ้มู งาเยยือกนขใ้นึนปยรามับ
ซมู ภาพด้านหน้า และทำการบันทึกภาพเอาไว้โดยไม่ใชแ้ สงแฟลช
เข้มทแี่ ข“พนีเ่ ขก้าษงมหบนอง่ึ ใกสวเา่่ ฝมอืันกใสแลร่ ้าะยถคกู ณุ ยกชเาอยา”ไว้กสับหี ผน้า้าคขลอ้องงชคาอยดไทเู ดยือใดสเเ่ นส้ือ้อื รห้อมน้อใหจ้อมสนี ้ำเงิน

“ฉันไม่เป็นไร อยา่ ห่วงเลย เก็บตัวเงียบเอาไว้เป็นดี ลูกเมียของนายเพ่ิมลาภจะ
ได้ปลอดภัย”

“ขอบคุณนายหัวมากนะครบั ทด่ี ูแลลูกเมียของผม”
“จะเปน็ ไรไป กลับบ้านไปเถอะ ขอบใจทมี่ าสง่ ขา่ ว”
“ครับนายหัว”

อัครัชพยักหน้ารับชา้ ๆ มองตามรา่ งสันทัดทเ่ี ดนิ หายลับไปทางเรอื นพักคนงาน
ระดับผู้บรหิ ารด้านใน จนลับตา จงึ กลับเข้าไปในบ้าน รา่ งอรชรจึงได้ฤกษ์เผ่นออกจาก
ทีก่ ำบังแล้วเดนิ แกมวง่ิ ตามหลังนายเพิม่ ลาภไป

หญงิ สาววงิ่ ตามมาได้ราวห้านาที ก็ไม่เห็นแผน่ หลังของคนเดินนำหน้า เกือบ
ถอดใจแล้วหลังจากที่เดินมาจนจะพ้นอาณาบรเิ วณของถนนคดเค้ียวสายเลก็ ที่ปลูก
บ้านพักเอาไว้หลายหลังในระยะไม่ห่างกันนัก จนกระทั่งเห็นสนี ้ำเงนิ เข้มของเสอ้ื
หม้อห้อมกำลังเล้ยี วโค้งด้านหน้าอยแู่ วบๆ ใจจงึ ช้นื ข้ึน
เดนิ ทางหนวอังวกา่ จนากายเทเพ้าิ่มมลเิ าชภน่ จนะไ้ันมเ่อธอยคลู่ กึงไเมขม้่าไปี ปัญในญเกาตาะามมไาปกแน่ หรอื ใช้พาหนะอนื่ ใดในการ

คำภาวนาของเธอเปน็ ผล เพราะเพ่ิมลาภหงุดหงิดกับการนอนพักมาเปน็ ระยะ
เวลาหลายวัน จึงลุกข้ึนแต่งตัวเพ่ือเดินมาหานายใหญ่เป็นการออกกำลังกายไปในตัว
แม้จะใช้เวลาเดินถึงครง่ึ ชวั่ โมงกวา่ จะเข้าเขตรสี อร์ตทนี่ ายหัวอัครพักอยู่

“โอ้โห! คนเจบ็ อะไรเนี่ย อดึ ชะมัดยาด” คนไมเ่ จ็บนนิ ทาในใจ เมอื่ เดนิ ตามโดย
ท้งิ ระยะห่างค่อนข้างไกลจนแทบมองไม่เหน็ ตัว โดยไมย่ อมเดนิ ตามทางเดนิ เล็กๆ
ลาดยางท่ีเพิ่มลาภใช้ เพราะกลัวอกี ฝ่ายจะหันกลับมาแล้วหลบไม่ทัน

ทางเดินเรมิ่ มดื เพราะมีเพียงแสงไฟบนถนนเปน็ ระยะหา่ งกันแค่พอมองเห็นทาง
นแลานะแไปสงกไม็ ฟืดฉสานยทิเป็นเลหำลสอื าดเพสียอ่ งงแนสำงทจาันงไทปรใ์ในนคควืนาเมดมือืดนขเอพง็ญเพส่ิมง่ ใลหา้ภเห็นสรอา่งงขต้าะงคทุม่ างๆแทนบรำห้างนไ้รา้
บ้านเรอื น นับรวมแล้วไม่ถงึ ห้าหลังคาดี แต่นักข่าวสาวกำลังใจดจี นไมน่ ึกกลัวใดๆ
ท้ังส้นิ

เพปยน็ าปนรคะแนจลสำ้วำคคไวมัญา่ใมเชดอท่ นิตุ าเสงลลา้ียหาดวะขขยวอางางปลเธกงอทตกาิ ง็เเปเพล็น่มิ็กผลๆลาภราเดวทเนิ ีเ่กปเอืข็นบ้าทไสปาส่งี อเบิ พีกนเรกาาทะอื คีหบงลหจัง้าะจนมาากผี ท้นคูี ั้นนแพสัญรวจพรรไเรปมณมอื่ าเรหอาน็ยยู่
จงึ เหน็ แสงไฟออกมาจากบ้านหลังหนึง่ สร้างด้วยไม้ชน้ั เดยี ว ใต้ถุนไม่สงู นัก
รา่ งของชายที่เธอตามมาตลอดทางหายเข้าไปในบ้านหลังน้ัน ไม่นานต่อมาไฟใน
บ้านกด็ ับเงยี บ คงเหลือรอบบรเิ วณไว้เพียงความมดื มิด แพรวพรรณรายมองจุดหมายที่
มงุ่ มาดเอาไว้ในใจแล้วพยักหน้ากับตัวเองอย่างพอใจ
บรเิ วณโดยรอบเพอ่ื
เปน็ หล‘ักวัฐนานน้ีรโแู้ดลย้วเลวือันกหโหนม้าดจะกกลลาับงคมืนาใแหบมบ่’ไมหใ่ญชงิ ้แสฟาลวลชองมยือูห่ ถล่าายยภภาาพพ แล้วหันหลังกลับ

13

บุกเกาะ... ลูบคมมาเฟีย

ขากลับไม่ใชป่ ัญหาเท่าไหร่ เพราะหญงิ สาวเปน็ คนแขง็ แรงและไมก่ ลัวอะไร
ง่ายๆ เธออาศยั ว่ิงเหยาะๆ คล้ายออกกำลังกาย ใช้เวลาไม่ถึงย่สี บิ นาทดี กี ็กลับถึงบ้าน
เมื่อใกล้ถึงกเ็ ดนิ เอ่อื ยๆ ให้หายเหน่ือยเพอื่ ใช้ความคดิ แตเ่ พราะมัวแตก่ ้มหน้าก้มตา
เดนิ เพื่อดูทางเพลนิ ไป รา่ งเพรยี วท่ีกำลังจะเล้ียวเข้าบ้านจงึ เกือบสะดุ้ง เม่ือรสู้ กึ ถึงแรง
ดงึ ท่ตี ้นแขน

สญั ชาตญาณทำงานก่อนความคดิ เมื่อมอื เลก็ จัดการลอ็ กทอ่ นแขนของคนท่ดี ึง
เธอจะทุ่มลงบนพ้นื เพื่อป้องกันตัว หากอีกฝา่ ยแม้จะประหลาดใจก็ยังพลิกตัวหลบทัน
เพ่ือรวบเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

“ฮึม่ ! ทำอะไรเนย่ี แม่ตัวแสบ”
“คุณชายอัคร!” หญิงสาวอทุ านออกมาอย่างตกใจจรงิ ๆ กับเสยี งห้วนห้าวค้นุ
เคย “ปลอ่ ยนะ”
เม่อื คลายความตกใจ คนท่ถี นัดกับการบงการชวี ติ คนอ่นื เลยรบี ออกคำสงั่ หน้า
เรยี วรอ้ นผา่ วเมื่อรสู้ กึ ถึงแรงรัดรอบรา่ งแน่นหนา โดยรา่ งใหญ่ซอ้ นอยดู่ ้านหลังจนร้สู กึ
ถงึ ความอุ่นเกอื บรอ้ นที่โอบล้อมเธอท่ามกลางอากาศเยน็ นิดๆ แถมคนโอบยังไล้มือเล่น
ใต้หน้าท้องเธอชา้ ๆ จนหญงิ สาวขนลกุ เยอื ก
เธอแผ่ว“ไๆปไจหนนเมลาข?า”ฯเจส้าานวากยัดหฟนัน่มุ แไนมรน่่ สู้ กึเอรนสู้ หาัวใหบนห.ีน..้าสมันากจระะมคาากยไยปังแกล้ม้วลนงะดเวอ้ยม!ดมผมของ
“ไปกินข้าว แล้วกเ็ ดินเล่นมาคะ่ ปล่อยซะทสี ”ิ
“ไปเดินเลน่ ทไ่ี หน?”
“แถวน้ีแหละ”

“ฉันไปเดนิ ตามหา ไมเ่ หน็ เจอ ถามใครแถวน้ีกไ็ มม่ ใี ครเห็น เรากินข้าวเสรจ็ ต้ัง
เกอื บสองชวั่ โมงแล้วไมใ่ ชเ่ หรอ ร้มู ้ัยนม่ี ันกีโ่ มงก่ียามแล้ว?” คราวน้ีเขายอมปลอ่ ย แต่
มอื ใหญ่จับบา่ บอบบางบังคับให้เธอหันมาสบตาด้วย

“ไมร่ ้สู คิ ะ เดนิ เพลนิ คณุ ชายจะตามหาดฉิ ันทำไม มงี านให้ชว่ ยเหรอคะ?”
“เปล่า” ชายหน่มุ คลายมือให้หลวมลง แต่ยังไม่ยอมปล่อย “เปน็ หว่ ง กลัวจะ
เตลดิ ไปไหน”

“ดฉิ ันโตแล้ว คณุ ชายเองกไ็ ม่ใชผ่ ู้ปกครอง” ย่งิ ฟังย่ิงโมโห แบลก็ -เมล์ รังแก
เธอแล้วยังจะมหี น้ามาลบู หลัง

“ใครเขาจะอยากเปน็ ผ้ปู กครองเด็กร้ายกาจอย่างน้”ี
“ตัวเองก็เปน็ เจ้านายหน่ื กาม!”
“ไหนบอกวา่ จะลาออก” เสยี งห้าวอารมณ์ ดขี ้นึ มาเหมอื นเดมิ ยอมลดมือลงเม่อื
เธอเบ่ียงตัวหนอี ย่างหวงตัว เงยหน้าจ้องเขาด้วยสายตาคมวับเอาเรอ่ื ง
“คณุ ชายจะไล่ออกเหรอคะ ไหนบอกวา่ ...” ฟันขาวขบรมิ ฝปี ากสชี มพูเรอ่ื เกือบ
จะพูดไม่ออกเพราะความแค้นใจทจี่ ะต้องง้อเขา หาไม่เธอคงต้องระเหจ็ กลับข้นึ กระบี่
“ไหนบอกว่าจะลืมมันไป”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะจำ แตเ่ ราขู่ฉันวา่ จะลาออก จะไปฟ้องน้องหญิงวดี ฟ้องกรม
แรงงาน ฟ้องหนังสอื พมิ พ์ อ้อ... ฟ้องท่านผ้วู ่าฯ ด้วยอีกคน”
“จะฟ้องจรงิ ๆ ด้วย ถ้ายังมายุ่งกับเน้อื ตัวของดฉิ ัน”
“ไหนบอกว่าไมก่ ลัว นกึ วา่ เราเข้าใจกันดแี ล้วซะอีก”
“เข้าใจกันดี?” ค้ิวเรยี วเลกิ ข้ึนอย่างงุนงง
“ก็ถ้าฉันปล้ำเราจรงิ เราจะได้มีสามรี วยๆ”
“พดู อย่างกับว่า ถ้าคุณชายมาล่วงละเมิดดิฉันจรงิ แล้วจะยอมรบั ผดิ ชอบ” วง
หน้าเรยี วใสเชดิ ข้ึนในทำนองดถู ูกทั้งสหี น้าและคำพดู “อย่างคณุ ชายน่ะเหรอ จะมา
จรงิ ใจกับคนระดับดิฉัน”

ประสาทคมราาวฟนาด้รี เาสชยีนใิกหุล้เขหด็นมุ่ “หคัวนเรราะะดฉับุนเรๆามันเป็นยัองไยงากแจละ้วจคับนเดอ็กยจา่ งอฉมันเฮม้ยี ันวเทป่ทีน็ ำยหังนไ้งา?ก”วน
“ถึงจะอยู่ท่ีเมืองไทย ดฉิ ันกไ็ ม่ได้ปดิ หปู ิดตาพอทจ่ี ะไม่รวู้ า่ คนระดับ

หม่อมราชวงศ์อัครัช อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ เคยควงผ้หู ญิงระดับไหนมาก่อนหรอก
นะคะ คนอย่างคุณชายจะมาอับจนหนทางเพราะลกู จ้างตัวเอง ไมน่ า่ แปลกหรอก
เหรอ?”

“โอ้โห... เรยี กชอ่ื ฉันซะเต็มยศ แตพ่ ูดอย่างน้ี เหมือนกับเราดูถูกตัวเองแท้ๆ”
“ดฉิ ันไมไ่ ด้ดูถกู ตัวเอง” เธอกัดฟันโต้ด้วยความโมโห
มองเป็น“งทั้นำกน็ดอูถงูกยฉอมันร”ับคอำัคพรูดัชนส้ันรปุโดเสยยีไมงเ่ตร้อยี งบพูดนอกึ อหกมมั่นาไสเ้ ปน็ กำลังเมื่อเธอเหลือบตาข้ึน
“ดฉิ ันเพียงมองโลกในแงข่ องความเป็นจรงิ ”
“แบบน้ีหมนิ่ น้ำใจกันชัดๆ เราคิดถูกแล้วท่บี อกวา่ ฉันเลอื กผ้หู ญงิ ท่ีจะมานอน
ด้วย ดังนั้นถ้าฉันเลือกเรา ก็หมายความว่าฉันพรอ้ มที่จะลม่ หัวจมท้าย ยอมทนกับ
ความเฮ้ยี วของเรา คิดแบบน้ีจะไมด่ ีกวา่ เหรอพรรณราย?”
“จะบอกวา่ คณุ ชายจรงิ ใจกับผู้หญิงทกุ คนทค่ี ุณชายเคยนอนด้วยอยา่ งนั้นเหรอ
คะ?”
ถ้อยคำยอกย้อนของเธอ สง่ ผลให้รมิ ฝปี ากได้รปู ของชายหนมุ่ กดลงเป็นรอยย้ิม
ขบขันปนระอา “ก็จรงิ ใจทุกคน ตามแตส่ ถานการณ์ ในเวลานั้น ฉันไมเ่ คยเอาเปรยี บ
ใคร”
“ถ้าจรงิ ใจอยา่ งนั้น คณุ ชายกค็ งจะโชคร้ายมาก เพราะเหน็ ยังอยูเ่ ปน็ โสดมาจน
ถงึ ตอนน้”ี เธอแสยะย้ิม... เหน็ ใจ

“ก็จรงิ ใจท่จี ะมีเซก็ ซ์ แต่ไม่ได้อยากหาเมีย ไมใ่ ชผ่ ้หู ญงิ ทกุ คนจะมีเซก็ ซ์เพราะ
อยากแตง่ งานหรอกนา่ พรรณราย ฉันกับผ้หู ญงิ ในอดตี เราเข้าใจกันด”ี คำบอกเล่า
ด้วยนัยน์ ตาขบขันราวกับจะเยาะเย้ยความไรเ้ ดยี งสา ท่ีปรารถนาเพียงความสมั พันธ์
แบบผัวเดียวเมยี เดยี วของเธอ ทำให้วงหน้าเนยี นละมนุ รอ้ นวูบ

“สรปุ วา่ คณุ ชายอยากนอนกับดิฉัน เพราะคดิ วา่ ดิฉันอยากมสี ามรี วยๆ”
อยากห“ัวฉเัรนาอะเยมาอ่ื กเรหว่ ็นมตราักกกลับมเรโาตแทเพบรจาะะขตย้อางยกเาปร็นเปสน็ อเงจเ้าทขา่ อดง้วเยราค”วามนชายอ็ หกัวอัคผรวิ สแรกปุ ้มใเหน้ใยีหนม่
ใสเปลง่ ปลั่งเห็นชัดแม้ในแสงไฟที่ไมส่ วา่ งมากนัก

“คุณชาย...จะอยากเปน็ เจ้าของใครต่อใครไปทัว่ คงไม่ได้หรอกค่ะ”
“ไมเ่ คยนกึ อยากเป็นเจ้าของใครสกั ที พรรณราย เราละ่ อยากเปน็ เจ้าของฉัน
บ้างรเึ ปล่า?”
คพนรรฝณีปราโากอยกยกล!ล้าอผไกมู้ชต่เาคายไยปบลม้างอาใอะหไย้ใร่าคองรยเขา่ ้างตนา้ี จนจะไไมมร่ไ่ หจู้ ะวหแาลค้วำนไหะนมรา้จู โักตอ้ตาอยบบก้าับงไเหขมาเนทั้่ียงท...ป่ี กแตพเิ ปร็นว
เจ้าของคเธำถอาเมปลน็ นุ่คๆนแรกต.ร..งเเสมยี ื่อจถนกู ไถมา่ตม้อดง้วเดยผาค้ชู วาายมมหามดาเยข้มใแบถหมนย้าคังบมอคกายวท่าเ่บี ขังาเตอ้อญิ งเกคามรเีตปร็นง
กันอย่างน้ี ทำเอาหญิงสาวขนลกุ ไปทั้งตัว
“แล้วคุณหญงิ จิตรวดี กับเธโอโดราละ่ คะ?”
คำถามของเธอทำให้คนฟังเกอื บหลุดเสยี งหัวเราะก๊ากออกมา “เพงิ่ ร้วู า่ เราสนใจ
เรอ่ื งของฉันถงึ ขนาดน้ี น่าภมู ิใจจรงิ ถ้าเรายอม ฉันจะเลกิ ให้หมดเลย ดีมั้ย?”
“อ๊ยึ ! คนอะไร ไม่มีมนุษยธรรม!”
“หรอื จะให้เก็บเอาไว้ทุกคน ทา่ ทางเราใจแคบ คงจะรบั ไมไ่ ด้”
คนใจแคบเกือบเต้น เมือ่ โดนมองด้วยสายตาดถู ูกบ้าง “ถงึ จะอยากมีสามรี วยๆ
แต่ดฉิ ันไม่คดิ จะแยง่ ผ้ชู ายของใครหรอกนะคะ”
“เราไม่ได้แยง่ ฉันจะมาหาเราเอง” หน่มุ รา่ งใหญ่ยัดเยยี ดตัวเองให้เธอหน้าตา
เฉย

แพรวพรรณรายถอยหลังหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติ “ดิฉันจะข้นึ นอนแล้ว”
“ใจไม่แข็งเลย พรรณราย ฉันนกึ ว่าเราจะเก่งกวา่ น้ซี ะอีก”

“ไม่เก่ยี วกับเก่งหรอื ไม่เก่ง แตด่ ิฉันไมน่ ิยมให้ผ้ชู ายเจ้าชู้ มีแฟนอยูแ่ ล้วหลาย
คนมาเก้ียวพา” เธอเถียงหน้าเหอ่ ร้อน ถลึงตาใสเ่ มอ่ื เขาเคลอื่ นรา่ งเข้าใกล้
ฉันจะเลอัิคกรกชัับหแัวฟเนราเะกลา่ ัน่ใหอ้หยม่างดอจดะไไมด่ไ้เหปวน็ กขับอกงาเรรปาทระ้ังณตัวาทม้ัขงใอจงจแอบมบเนฮ้้ียีชวอศบลมี ธั้ยรรนม้อสงงู เพือ่ น“ง?ั้น”

“โอ๊ย!” แพรวพรรณรายสะบัดมือ อยากจะร้องโหยหวนกับผู้ชายไม่ร้จู ักอายคน
น้ี “ดฉิ ันจะไปนอนแล้ว”

“ฝันถงึ ฉันบ้างนะ ทูนหัว”
จะหุบยเ้มิ ธเอพไ่อืมห่ตันอบมามแอตง่หผัน้มู หาใลหังมข่ทวับีป่ เรขา้กาไฏปตใัวนขบ้นึ้านเบ้อื องัคหรลัชังมอไมง่ใตชามค่ พนรเดอ้ ยีมวย้มิ แนติดเ่ ปๆ็นถกงึ ่อสนามท่ี
คน

สหี น้าของชายหนุ่มเปลีย่ นเปน็ ราบเรยี บ ผงกหัวรับการทักทายของหนมุ่ อเมรกิ ัน
เลอื ดผสม หนึง่ ในน้ันหน้าตาคล้ายคนจนี อกี สองคนหน้าตาคล้ายนักท่องเทีย่ วทั่วไป

“เรามารายงานตัวกับบอส”
“ฉันจัดหาบ้านพักให้พวกนายแล้ว” แขนแกรง่ พาดคอของหนมุ่ คนหนง่ึ ซง่ึ สงู
อเทา่ า่วกฝับัง่ ตนัวู้นเอเงด๋ยี วขจณะใะหท้เดสี่ ็กอทงคล่ี นอ็ ทบ่ีเบหพี ลาอื ไปเต”้ยี กวา่ เลก็ น้อยเดินตามกันออกจากบ้าน “อยู่
“ข้อมลู อยทู่ ี่นัน่ แล้วใชม่ ั้ยครบั ?”
“ใช”่ รา่ งทั้งสเ่ี ดนิ ตามกันพรอ้ มเสยี งคยุ เบาๆ โดยไม่รวู้ ่าสาวน้อยทีต่ ้ังใจจะเข้า
นอนแล้วออกมาโผลห่ น้าดดู ้วยความแปลกใจ คนตาไวแอบดูตั้งแตเ่ ดนิ ผา่ นเข้าประตูว่า
เขามคี นมารอพบ
‘ใคร นี่รเึ ปลา่ คนที่เขาบอกว่าจะคมุ เอง พวกลูกน้องมาเฟยี จากอเมรกิ าแน่ๆ’

เพราะแวพันรศวกุพรร์.ร..ณสราายมยวัน่งุ อถยัดกู่ มับากาเรจฝ้ ากนึ งาายนกับเเนลอ่ืขงาจนากุกาสรรุคเนชษใหฐ์กมลไ่ ับมข่ไ้ึนด้ มมีปาจาากกเสกยรี ะงบกี่ันนเขักา
สอนงานเธอติดต่อกันสามวันเหมือนการเทรนงานกรรมกร ไม่สนละวา่ เธอจะเหน่อื ย

หรอื เปลา่ จะทำงานลว่ งเวลาถึงก่ที มุ่ คล้ายกับจะบอกว่า ถ้าทนไม่ได้ก็ให้ลาออกไปเสยี
แถมสหี น้ายังเรยี บราวกับผ้ารดี แล้วขึงเอาไว้บนกรอบอกี ที จนหญงิ สาวชกั เซง็ หากเธอ
ไมเ่ คยปรปิ ากบน่

สว่ นหน่งึ ที่ยุ่งมากนั้น ก็เพราะทางเฮเวน อิน อันดามัน ต้องเตรยี มตัวต้อนรบั
คณะนางแบบของทารา่ และทมี งานของเธอ ทีมงานของนติ ยสารท้ังในและต่างประเทศ
บางแห่งเดินทางเข้ามาพักแล้วต้ังแต่วันน้ี
พรรณรเหาย็นลจืมะวมันีแเตวร่ ลอายไปย้ไมิ ดจ้บา้กางดวสงว่ตนาวเรบิ อื่ วงับคยวาามมทอีน่ดาทยนใขหอญงม่เธอองไมมาเ่เคทย่านเป้ันน็ รอทงใี่ทคำใรห้มแพิเชรน่ว
นั้นจะถูกใจคเชนทร์และเอกลักษณ์ มากมายหรอื สรุ เชษฐ์เองกเ็ ชน่ กัน เมือ่ ส้นิ สดุ วันที่
สาม สายตาที่เขามองมายังผ้ชู ว่ ยคนใหมจ่ งึ ดขี ้นึ ท่เี ธอเรยี นรงู้ านได้เกนิ ครงึ่

หากเมือ่ มขี ้อดกี ต็ ้องมขี ้อเสยี แพรวพรรณรายมเี วลาทำงานของตัวเองน้อยย่ิง
ไกมวม่ ่านีเว้อลยาไปแตลาะมไหดา้นท้อังลนกู วันน้อลงะมไมาเ่กฟี่ชียัว่ จโามกงอเพเมอื่ รเกขิ ายี แนลคะอเพลิ่มัมลนา์ เภพ่ิมเตแิมตใเ่ นธอแตม่ลีวันะวหันยุดแถมสยดุัง
สัปดาห์ น้แี หละ เธอจะต้องทำงานให้คบื หน้าบ้าง

“พรรณราย เข้ามานซี่ ”ิ ชายหนมุ่ กดอินเตอร์คอมบนโต๊ะทำงานของเธอในเวลา
หลังห้าโมงเยน็ ทำให้หญงิ สาวแบะปากนิดๆ ใสเ่ ครอื่ งสอื่ สาร จนกระทั่งเหลอื บตาข้นึ
มองเหน็ สรุ เชษฐ์กำลังมองตรงมา แววตาของเขาเหมือนจะไม่พอใจทเี่ ธอมปี ฏิกิรยิ ากับ
คำสงั่ ของเจ้านาย หากนอกเหนอื จากเรอื่ งงาน แพรวพรรณรายไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้ว
ตาดำขลับจึงมองตอบอย่างไม่ไยดีแล้วลกุ ข้ึน

“เรยี นทา่ นด้วยวา่ ผมจะกลับแล้ว”
“ค่ะ” รา่ งเพรยี วในชดุ กระโปรงบานสน้ั เหนือเข่าท้งิ ตัวพล้ิวเดินลอยชายผา่ นเข้า
ไปในห้อง โดยมสี ายตาของสรุ เชษฐ์มองตามแล้วสา่ ยหน้า
“มีอะไรคะ คณุ ชาย?” เธอเดินมาประสานมือทห่ี น้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ท่เี จ้านาย
เอนกายรอด้วยสหี น้าอารมณ์ ดี
“เลิกงานแล้ว เราไปบ้านผ้ใู หญ่แสวงกันดกี ว่า”

“เรามีงานที่นั่นเหรอคะ?”

“ไม่มี อยากไปกนิ อาหารทะเลเผา จะพาไปกนิ กะแชอ่ ีก ไม่ชอบเหรอ?” ผลจาก
การเมากะแชใ่ นครงั้ น้ัน ฟ้องอย่ใู นดวงตาสฟี ้าจัดเหลือบดำจนคนอารมณ์ ร้อนถลึงตา
ใส่ หน้าแดงระเรอื่ ข้ึน

“ถ้าไม่มงี าน ดฉิ ันไม่ไปด้วยหรอก หลังห้าโมงเยน็ ถือว่าเลกิ งานแล้วนะคะ”
“ไม่ได้ชวนไปทำงาน ชวนไปเทยี่ ว”
“ไมไ่ ปค่ะ” เธอตอบโดยไมต่ ้องคิด เทา่ น้กี เ็ สยี งานเสยี การมากพออยแู่ ล้ว ขนื
ตระเวนไปไหนมาไหนกับเขา งานของเธอคงช้าเหมือนหอยทากเดินแน่
กระบีเ่ พเออ่ื กใหส้ปาราทกห่ี ค้อำกงัทบำเงจา้านหนข้อาทง่เตี ขำารวหจลเราอื่ยงวคันดมี าน้ีแมแ้ตจะส่ มรุ วีเชันษหฐน์กง่ึ อ็ ทยอี่ โู่ ัคยรงชั ทขีอ่ ้นึ อไฟปฟทซิ ต่ี จัวนเมเธอื อง
แอบเข้าไปค้นตอ่ ไมไ่ ด้

“แนใ่ จเหรอวา่ จะไมไ่ ป”
“แนใ่ จค่ะ” เธอตอบแล้วย้ิมหวาน สบตากับเจ้านายหน่มุ อย่างท้าทาย
“ถ้าอยา่ งนั้นกต็ ามใจ แล้วอย่ามาขอตามไปทหี ลังก็แล้วกัน”
“วันน้ีงานเสรจ็ แล้ว ดฉิ ันกลับบ้านเลยนะคะ”
“ไปส”ิ อัครชั รับคำ ดันตัวข้นึ มาทำท่าจะทำงานต่อโดยไมส่ นใจจะเซา้ ซเ้ี ธอ ทำให้
ตากลมโตหรลี่ งอย่างคาดคะเน
“คณุ สรุ เชษฐ์ให้เรยี นคณุ ชายวา่ จะกลับแล้วเหมอื นกันค่ะ”
“ฮื่อ” เขาสง่ เสยี งบอกในลำคอโดยไม่เงยหน้าข้ึนมองเธอ ราวกับหมดความ
สนใจลงเพยี งเท่าน้ัน คล้ายกับชวนสง่ ๆ โดยไม่ได้หวังวา่ เธอจะไปด้วยจรงิ เมื่อเธอ
ปฏเิ สธกไ็ มม่ ที ่าทางเสยี ดายหรอื พยายาม
“คุณชายยังไม่กลับบ้านอกี เหรอคะ?”
“ยัง เรากลับไปเถอะ บอกป้าจติ ให้กลับบ้านไปได้เลย เสาร์อาทิตย์ น้เี ราคงอยกู่ ับ
ฉันได้หรอกม้ัง ฉันให้ป้าแกพักอยู่กับครอบครวั บ้าง”

“ดิฉันทำงานบ้านได้บ้างหรอกคะ่ คุณชายจะไปไหนรเึ ปลา่ คะวันหยดุ น้”ี เธอแอบ
ถาม กอ็ าทติ ย์ หน้าเธโอโดราจะมา บางทวี ันหยุดน้ีเขาอาจจะอยากข้นึ ไปหา
หม่อมราชวงศ์จติ รวดบี ้างกระมัง

“ไมไ่ ป” เจ้านายยังคงก้มหน้าอ่านเอกสาร
หญงิ สาวยนื ชงั่ ใจอย่ชู วั่ ครจู่ งึ กล่าวลา “ง้ันดิฉันกลับบ้านแล้วนะคะ”
เธอได้รับคำตอบเปน็ เสยี งรับคำในลำคอเชน่ เดมิ จึงหันหลังเดนิ กลับออกไปจาก
ห้อง
หญิงสาสวรุหเันชษไปฐม์กอลังบบบา้านนปแรละ้วตหู ้อเงชไน่ ดเเดรียกวเตกอับรอ์ทรย่ี พังนิ คแงปลิดะทสรนงทิพอลย่างผไม้จู ัแ่ดนก่ใาจรฝา่ ยกหาารรต้ไู ลมา่วด่า
ภาพความลังเลของเธออยูใ่ นสายตาของคนในห้อง
เปดิ ดกู เลห้อมงอื วนรจกรับปภิดาขพนวัานดทจ่เี ๋วิธใอนเขภ้าาไยปหคล้นังข้าวของของเขาเพื่อถ่ายเอกสาร ซงึ่ อัครชั มา
ก่อนกลับบ้าน หญงิ สาวไปท่สี ปอร์ตคลับ เพื่อเชา่ จักรยานเสอื ภูเขามาไว้ใช้งาน
สว่ นตัว แทนทีจ่ ะแบกเป้เดินท่อมๆ ไปไหนตอ่ ไหนให้เสยี เวลา
แพรวพรรณรายกลับมาอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เป็นกางเกงยนี ขาเดฟเข้ารปู กับเส้อื
ผเก้าง่ ฝ้ายถผัก่าผหมนเ้าปตน็ ิดเกปรยี ะแดลมุ ้วแคขานดยศารี วษสะขีเหาวมทือเ่ี นจ้าทตคี่ ัวาดดงึผขม้นึ มาเถปึงลขย่ี ้อนศลอคุ กของแเลจ้าะตรัอวงใหเท้ด้าเูผห้ามใือบนคู่
สาวเหนอื ผิวผอ่ ง หญิงสาวคว้าเป้ใบเล็กออกมาเชน่ เคย วันน้ีต้ังใจจะไปหานายเพิม่
ลาภหากเขาไมอ่ อกไปไหนเสยี กอ่ น เธออาจจะทำความรจู้ ักได้บ้าง
“จะออกไปไหนนะ่ เรา?” รา่ งสงู ใหญท่ ี่เพิ่งเดนิ กลับเข้ามาในบ้านเงยหน้าข้ึนถาม
สาวน้อยที่ซอยเท้าลงมาจากบันได
“จะออกไปเดนิ เลน่ คะ่ เห็นชายหาดด้านนู้นสวยด”ี
“ไปคนเดียว?”

“ก.็ ..ค่ะ ป้าจิตทำกับข้าวเอาไว้แล้ว คณุ ชายอยากให้ดฉิ ันอนุ่ ให้กินเลยรเึ ปล่า
คะ?”

“ไม่ต้อง ฉันชว่ ยเหลอื ตัวเองได้”
ดวงตาสองคสู่ บกันนิ่ง กอ่ นที่แพรวพรรณรายจะเมินหลบก่อนเม่ือเดนิ ลงมาถึง
ชั้นลา่ ง กำลังจะผ่านเขาออกไปทางประตูหน้า มือใหญก่ ร็ งั้ ต้นแขนของเธอเอาไว้
“มอี ะไรเหรอคะ?”

“อย่าไปเท่ยี วเพน่ พา่ นที่ไหนไกลๆ หาเรอ่ื งเดอื ดรอ้ นใสต่ ัวล่ะ”
หาเรอื่ งเดือดรอ้ นใสต่ ัว... หน็อย! หญงิ สาวขบฟันแนน่ “ทำไมคะ ทีน่ ีม่ ีอันตราย
ด้วยเหรอ?”
“อันตรายนะ่ มีอยทู่ กุ ที่ ย่งิ ไกลหูไกลตาฉัน ไมม่ ใี ครรวู้ ่าเราเปน็ คนของฉันจะยง่ิ มี
อันตราย”

พูดอะไรแปลกๆ เธอยังนกึ ไมอ่ อกวา่ จะมีอะไรเกดิ ข้นึ อยา่ งท่ีเขาวา่ ได้ ในเมอ่ื บน
เกาะน้ี นอกเหนือจากพนักงานและชาวบ้านไม่กี่หลังคาเรอื นทหี่ มู่บ้านของแสวง กแ็ ทบ
ไม่มีคนอน่ื นอกจากนักทอ่ งเทย่ี ว แตแ่ พรวพรรณรายผงกหัวรบั

“ดฉิ ันจะระวังตัวค่ะ คุณชายจะกลับดกึ รเึ ปล่าคะ?”
“เราจะรอฉันเหรอ?”

“ดฉิ ันแค่ถามดูเทา่ น้ัน”
“ง้ันกไ็ ม่ต้องร”ู้ มืออุ่นปลอ่ ยออกจากต้นแขนของเธอ ความอบอ่นุ จางหายไป
พรอ้ มกับรา่ งใหญท่ เี่ ดินข้ึนบันไดไปชน้ั บน ไมห่ ันกลับมามองเธออีกเลย
แพรวพรรณรายหันหลังกลับ พยายามดงึ ความคิดของตนเองท่ีคอยจะออก
นอกเหนือการควบคุมไปหาหม่อมราชวงศ์อัครัชเกอื บตลอดเวลาด้วยเหตผุ ลกลใดไม่
ทราบได้ ให้กลับมาหาเรอื่ งงาน
เธอข้ึนมาที่นเี่ พ่ือทำงาน และต้องจดจ่ออยกู่ ับงาน ไมใ่ ชผ่ ู้ชายเจ้าช้ทู อ่ี ยากหา
ทางเคลมลกู น้องสาวของตัวเอง
หญิงสาวคว้าหมวกมาใส่ ดงึ จักรยานเสอื ภูเขาที่พงิ ต้นไม้ไว้หน้าบ้านมาปั่นเข้าไป
ในทางเล็กๆ ทางบ้านพักผู้บรหิ าร ลกึ เข้าไปตามเส้นทางเดิมท่เี ธอเคยตามเพิ่มลาภมา