ทัณฑ์รักมาเฟีย

แต่งกายด้วยชดุ แบรนด์ ดังประหยัดเน้ือผ้าซง่ึ จอมเฮ้ยี วค่อนแคะในใจพาลๆ วา่ ไมถ่ อด
ออกเลยละ่ และใบหน้าเหมือนเจ้าหญิงเพราะทา่ ทางทีเ่ ธอทอดสายตามองคนอืน่ อย่าง
ถอื เน้อื ถอื ตัวนดิ ๆ ราวกับกำลังมองพสกนิกรผ้ตู ำ่ ต้อยของตัวเอง

แมค่ นน้ีจะเป็นใครกต็ าม หญิงสาวบอกได้ด้วยสัญชาตญาณของผ้หู ญิงด้วยกัน
วา่ เจ้าหล่อน...อาจกำลังหึงเธอ และอาจจะเคยมคี วามสัมพันธ์ อันลกึ ซ้งึ กับหนุ่มรา่ ง
ใหญท่ ก่ี อดเอวของเธอเอาไว้เพราะสายตาเชอื ดเฉอื นทีม่ องตรงมา

“ฟลอรนี า่ ” เสยี งห้าวราบเรยี บทเ่ี รยี กขานชอ่ื ของอสิ ตรนี างน้ี ไม่ทำให้เธอเดา
ความสมั พันธ์ ของคนทั้งคูไ่ ด้

“นี่แพรวพรรณราย น้องเพ่อื น แฟนฉันเอง สวตี ต้ี นี่ฟลอรนี า่ ลูกสาวเพอ่ื น
รว่ มธุรกจิ ของรอสส์ พ่อเล้ยี งของพ่ีเอง”

“แฟนของคุณ? รอสส์ไม่เห็นบอกวา่ คณุ มีแฟนแล้ว”
‘นัน่ ก็เพราะหล่อนไม่มีความสำคัญพอทเี่ ขาจะบอกน่ะสยิ ะ!’ ประโยคน้ีจอมเฮ้ียว
ตอบแทนอยูใ่ นใจ
“ฉันกำลังบอกเธออยูน่ ไี่ ง” น้ำเสยี งของอัครัชราบเรยี บพอๆ กับแผ่นน้ำใน
ทะเลสาบยามไรค้ ลนื่ ลม
“คณุ พูดอยา่ งน้ีได้ยังไง แล้วข้อตกลงของครอบครัวเราล่ะ?”
“ฉันไม่เคยมขี ้อตกลงอะไรกับครอบครัวของเธอ นอกจากข้อตกลงทางธุรกิจ”
มือแกรง่ ยกรา่ งสาวน้อยทน่ี ั่งตักให้กลับมายังที่นัง่ ของตนเอง นึกขันท่ีตาดำขลับของ
เธอจ้องฟลอรนี ่า ไฮโซสดุ แสบของชคิ าโกได้อยา่ งสงบนิง่
“รอสส์ไมไ่ ด้คิดอย่างคณุ นี่คะ”
“ฉันบังคับความคิดของใครไม่ได้ซะด้วย มีธุระอะไรกลับไปคุยกันทีอ่ อฟฟซิ ”
ชายหนมุ่ หันมามองแฟนสาวน้อยทนี่ ัง่ นงิ่ ไม่พูดอะไร แต่หางตาตวัดมองเขาอย่างเอา
เรอ่ื ง “ไปกับพม่ี ั้ยน้องเพ่อื น คนื น้ีค้างซะทน่ี ัน่ ”
เธอทำทา่ คิดถงึ ผลได้ผลเสยี ของการอยทู่ ี่น่กี ับการตามเขาไปท่อี อฟฟิซซง่ึ มีแมไ่ ฮ
ยีนาสาวทำทา่ จะฉกผ้ชู ายของเธอออกจากปากอยพู่ ักหนง่ึ “เพ่อื นอยทู่ ่ีน่ีก็ได้ค่ะ เพือ่ น

ไว้ใจพี่อัคร” หากสหี น้ามั่นอก
ชายหนมุ่ หัวเราะกับคำตอบด้วยน้ำเสยี งขม่ ขู่อยใู่ นทขี องเธอ

มัน่ ใจในตัวเขาเสยี เตม็ ประดา

“น้องเพอ่ื นไว้ใจพไี่ ด้แน่ งั้นพรงุ่ น้พี ีจ่ ะมาหาใหม่นะ สวีตต้ี”

เเรพยี ือ่ วโสชอว“์แดสลัไตซ้วว้เ์เโจขลอ้ากไกปแันใสคนนะ่ผส”มวดยเธกทอีย่หไนืนมต่หา อนบ้าขรดับงึ เงึเปฉรน็ง้ัยลกๆง้ามงแอาตเยพ่ยู่ตือ่ังรจยงบูกนเม้ีขอื าเขอ้ึนงคเปล็น้อคงรรั้งอแบรลกำอคยอา่ แงกถรนง่ ัดถนน้ิวี่
ชายหนมุ่ ครางรับเสยี งพรา่ มือรงั้ รา่ งอ้อนแอ้นข้ึนมาบนตักอีกคร้ังและบดขย้ี

กลีบปากสชี มพูหอมหวานกลับเหมอื นคนตดิ ยา ท้งิ ให้ไฮโซสาวที่บนิ มาจากอกี ซกี โลก
ยืนอ้งึ ตาค้างมองอย่างตกตะลงึ

ไหนเขาบอกวา่ สาวไทยข้อี าย เท่าท่เี ธอเหน็ น่ี สงสัยจะเปน็ เรอื่ งเลา่ ในตำนานท่ี
ไม่มอี ย่จู รงิ แหงๆ

สองหนมุ่ สาวคงจะแลกล้ินอย่ตู รงนั้นอกี นาน แถมมือใหญ่ยังสอดเข้าไปในชาย
เส้อื ด้านหลังเพือ่ โลมลูบแผน่ หลังเนยี นละเอียดของเธอด้วย ถ้าแพรวพรรณรายจะไม่
ดึงตัวออกเสยี กอ่ นอยา่ งเสยี ดาย ลมหายใจหอบหนัก ปากแดงช้ำบวมนดิ ๆ พอๆ กับ
แก้มสจี ัด มองใบหน้าเรา่ รอ้ นของหน่มุ ฮอตท่เี ธอเพิ่งปลุกอารมณ์ ข้นึ มา

เธอร้สู กึ ฮกึ เหิมราวกับนางพรายไซเรนกไ็ มป่ าน รสู้ กึ เซก็ ซแ่ี ละ...มีอำนาจเหนือ
ผ้ชู ายของเธอ
อยากปอว่ าน...มแีอตำเ่นขาาจจเะหตนกืออเยขใู่านกเำธมอือลขะชองอเบธแอบอบีกนท้ีจี รเงปิ ๆ็นขุมเขทารเปัพน็ย์ มาเอเฟ๊ยยี !ตทัวารส้ายรกทั ีไข่ มอ่มงใีเธคอร
ไปตราบชัว่ นริ ันดร์

แล้วเป็น“เพอัานไคว้คร้ังราวหน้านะคะ” เธอทำเสยี งกระเสา่ ยัว่ ยวน คล้ายกับเคยทำอยา่ งน้มี า

“แทบอดใจรอไมไ่ หวแน่ะ สวีตต้ี”
“เพอ่ื นกเ็ หมอื นกันคะ่ ”

อด เม“อ่ื ฉเันหน็ออหนกไุ่มปสราอวขม้าสี งานยอตกาเนอะาไวอ้เาพเชอื่ อกรัน์!แ” ลเะสกยีันงเจร้าาหวญกับงิ เตปกน็ บสัลอลงังชกวี์ ดิตังทขี่ห้นึ ลองยเห่างลเหืออลยือู่
ในโลกจนต้องเกาะเกีย่ วกันเอาไว้เหนียวแนน่ ย่ิงกวา่ ชสี กับช้นิ แฮมในแซนด์ วชิ ก่อน
จะสะบัดก้นกลับออกไปรอข้างนอก

“รา้ ยนักนะเรา”
“ไมช่ อบเหรอคะ?”
“พี่รกั ทุกอยา่ งทเ่ี ป็นน้องเพ่อื น” คำยืนยันนั้นได้รับการขอบคณุ ด้วยอ้อมแขน
หอมกรนุ่ ท่รี ดั รอบลำคอจนเขาเกอื บหายใจไม่ออกไปชัว่ ขณะ
กอ่ นที่เธอจะกระซบิ ก่อนจาก... “ห้ามนอกใจเพอ่ื นนะคะ”
ทำไมเธอถึงนา่ รกั ขนาดน้วี ะ! “แค่คดิ ก็ยังไมเ่ คยเลยจ้ะ สวีตต้ี” ตอบกลับเสยี ง
พรา่ นึกอยากกดแมค่ นข้หี งึ ลงใต้รา่ งและ...

จนชายฟหนลอมุ่ รกนี ลา่ับอสอากวมอาเจมึงรเกิดันนิ เนชำ้อืเขสาาไยปอทติ ีร่ าถเขลอยี งนต-ัวไเออรงสิ ยโดนื ยหมนบี ้าอตดงึ ีกอายรู่ท์ดี่ปสรว่ ะนตตบู ัว้านนัง่ เปร็นอ
สารถขี ับรถซงึ่ เชา่ มาจากสนามบนิ อกี ที

“คณุ ไปกับฉันนะ ให้คนของคุณขับรถตามไป”
ทักบอดรกีา่ งาสร์ดงู ใคหุ้นญหเ่นด้าินซไง่ึ ปตนิดั่งตเบามาฟะหลลอังรโนีด่ายมไามห่โลตา้แยยป้งสีหอลังงสจาากมคหัำนไปพรยอักจหนนเ้ธาใอหเ้ขเก้าษมมาในเรขถา
เรยี บร้อย กอ่ นจะหันไปกดกระจกก้ันระหว่างคนขับกับผู้โดยสารด้านหลังแล้วจงึ ตั้งคำ
ถาม

“เธอมาที่นท่ี ำไม?”
“คณุ ก็นา่ จะรวู้ า่ ฉันมาทำไม”
ไมป่ ิดบ“ังถ้าหเันป็นมเารมอื่ องงขใอบงหเนรา้างดฉงันามตเอพบรเาธะอไดไป้รบัแลก้วาร”ดูแอลัคเรอชั าใตจอใบสดอ่ ้วยยา่ งสดหี ี น้าเบื่อหนา่ ยอยา่ ง

“คณุ จะมเี ดก็ นั่นกไ็ ด้ แต่เราต้องแตง่ งานกัน”
“เด็กนัน่ คือว่าทเี่ มยี ของฉัน ฉันไม่นยิ มมีเมียหลายคน และฉันจะยนิ ดีมากถ้า
‘เพือ่ น’ ของฉันให้เกียรตภิ รรยาในอนาคตของฉัน” ชายหน่มุ โต้เสยี งเย็น
แต่เขารส้ดู ำีวห่ารเธับอครนา้ อยนื่กแว่ลาน้ว้ันมฟาลกอรฟนี ล่าออรานีจจ่าคะเอื ปลน็ กู สสาาววสขวอยงรวยยอทหร์ัพนย์ ชบา่องรต์เ๊อืซแลลละีโไนม่มมพี าษิ เฟสยี ง
เใปหลญยี่ อ่ นกี เกป็นล่มุศตั รหูซางึ่กมมเี สีใค้นรสสาักยคอนยบทู่ ั้ังงอในาจอขิตัดาใลจีแลลกู ะสชาคิ วาจโกอมหยพงิ่ันเอธมาแติ ตรใ่กจลขาอยงๆเขาเซข้งา่ึ อาจจะ

“รอสส์จะต้องไม่พอใจ”
“เป็นเรอื่ งระหวา่ งฉันกับรอสส์ มเี รอ่ื งอื่นอกี ม้ัยที่ทำให้เธอต้องมาไกลถึงทนี่ ่”ี

“พอ่ บอกวา่ ถ้าทำให้คุณแตง่ งานกับฉันไม่ได้ ฉันจะต้องแตง่ กับอเล็กซ์”
นน้้ีำมเาสวยี นงเขวอียงนเอธอยบกู่ ่ังบบเขอากถงึ คไมว่ใาชมเห่ พวราาดะหรกัวัน่ปักจนใจอกัคับรเชั ขตา้องถแอตนเ่ ปใ็นจเพรร้ดู าีวะต่าท้อี่แงมกส่ าราวหไลฮกี โเซลคี่ยนง
อเล็กซ์ท่วี า่ นตี่ ่างหาก
อเล็กซ์ทฟ่ี ลอรนี ่าเอ่ยถึงคอื อเล็กสก้ี แอนโทนอฟ ทายาทมาเฟียในรสั เซยี ผู้มี
คผนลดปัรงะกโลย่าชวน์ เเกปีย่น็ วเพโยลงยใ์ บนอธยรุ กโฉิจดมขืดนขอานงแทย้ อแหถ์ นมมบันอยรัง์เซอลตุ ลสโีา่ นห์ มีใใจนใอหเ้ฟมลรกอิ ารนี แ่าดล้วะไยอ้หแนลุ่มะ
มักเรยี กเธอลับหลังว่า ‘เจ้าหญงิ ’ ว่าทผ่ี ้หู ญงิ ของตระกูลแอนโทนอฟ
เหน็ สายทต่จี ารทงิ กีม่ นั็น่ามเอห็นงเใธจอเธดอหผู ราอดๆกนเะหมเพอื นราฆะไาอต้หกมรหอ่นื นกั่นามมันชสอักบยกันลต์ เทปั้งน็ แผผ้หนู่ ญหลงิ ังท่ีไหเขนากเคค็ ยง
จะหวาดหวั่นบ้างไม่มากกน็ ้อย
“เธอต้องหาทางจัดการกับอเลก็ ซ์ด้วยตัวเอง” เสนอเสยี งห้าวอยา่ งระมัดระวัง
“แตฉ่ ันเกลียดเขา ไอ้หมอน่ตี ้องเปน็ โรคจิตแหง”
ตาสฟี ้าเข้มปรายมองสาวงามข้างตัว
อยากบอกหรอกวา่ เธอเองกด็ ูโรคจติ นิดๆ เหนมกึ ือขนันกกันับทา่อทาาจงจขะนเปล็นุกเขพนราพะอองยขา่ องนงเ้ถี ธงึอได้ไไปม่
ถูกตาถูกใจอเลก็ ซ์เข้า

“เธอเปน็ ลูกสาวมาเฟยี นะ ฟลอรนี ่า ฉันไม่คิดวา่ เธอจะแหยแฝน่ แบบน้เี ลย ให้
ด้ินตาย”

“ฉันไม่ได้แหยแฝน่ นะยะ!” หญิงสาวหันกลับมาขึงตาใส่ ดทู ีรึ เธอบนิ มาอกี ซกี
โลกเพ่ือขอความชว่ ยเหลอื แต่เขากลับมวี า่ ทีเ่ มียเรยี บรอ้ ยแล้ว แถมแมน่ ั่นกด็ ทู ่าจะ
หวงก้างชะมัด

ชวี ิตทำไมมันถึงห่วยอย่างน้!ี แตเ่ ธอจะไม่ยอมแพ้หรอก สายตาของสาวงามตวัด
มองหนุม่ ข้างกายอย่างเจ้าเลห่ ์

“อาเชอร์ อย่างน้อยกช็ ว่ ยฉันหนอ่ ยเถอะ ถ้ากันอเลก็ ซ์ออกไปได้ ฉันสัญญาวา่
จะเลกิ ยุ่งกับชวี ติ ของคณุ ”

“ชว่ ยยังไงละ่ ?” เขาหันกลับมาถามด้วยสหี น้าหน่ายๆ แตข่ อบคณุ สวรรค์ ทเี่ ธอ
เห็นวี่แววของความโล่งใจในสายตาทรงพลังน่าหมัน่ ไส้คู่น้ันของเขา

“ง่ายๆ อยา่ งน้ีเลยนะ อาเชอร์...”

แพรวพรรณรายต่นื ข้ ึนในเช้าวันตอ่ มาพร้อมฝันร้าย แต่ความจรงิ ในตอนตน่ื
นอนน้ันยง่ิ รา้ ยกวา่ เพราะหนังสอื พมิ พ์ ทกุ ฉบับ ขอย้ำวา่ ...ทุกฉบับ ยกเว้นบางกอก
ไทม์ พาดหัวข่าวของนายหัวชอื่ ดังแหง่ เมืองกระบ่ี
ข่าวทว่ี ่า มสี าวงามนาม ฟลอรนี า่ บอร์เซลลโี น ลูกสาวไฮโซของนักธรุ กิจจาก
ชคิ าโกเดินทางมาหาคู่รกั ของเธอถงึ เมอื งไทย และสวีตหวานแหววกันท่ีชายหาดโดยไม่
สนใจนักข่าว ผดิ กับภาพลักษณ์ ของเขาทีแ่ ทบไม่เคยควงสตรใี ดก่อนหน้าน้ใี นเมอื ง
ไทย เว้นแตห่ มอ่ มราชวงศ์จติ รวดี
สมั ภาษยณัง์มวขาี่ า่ หวมพ่อาดมหรัาวชแวซงวศเ์จกติือรบวทดกุ นี ฉั้นบเับปใน็ นเหหมนอื้าสนังนค้อมง ซง่ึ หม่อมราชวงศ์อัครัชให้

ก็ถ้าฟลอรนี ่าเป็นคูร่ ัก หมอ่ มราชวงศ์จติ รวดีเป็นน้อง แล้วเธอละ่ ... เป็นบ้าอะไร
ในชวี ติ ของเขา!?

มันไมเ่ พียงแตเ่ ป็นข่าวร้ายซงึ่ ทำให้เธอแสบสนั ถึงเน้อื ในราวกับมใี ครเอามดี มาก

รดี เฉือนเปน็ ร้วิ ๆ เอาน้ำเกลือราดซำ้ แล้วเอาท่อนเหล็กทอี่ ังไฟจนแดงนาบลงมาอกี ที
นแตา่ เเ่ จธบ็อใยจังยเจง่ิ ็บกใวจ่าอเพะรไาระทั้งบห.มกด. กคค็ เือชนทหร์โลทังรจ.ากมเาปตน็ ่อขว่าา่ ววแ่าเคธว่ อันพเลดาียดวขโด่าวยนไ้มไี ป่มไกี ดา้ยรังโทไงร. และที่
มา
อธบิ ายต้นสายปลายเหตุ หม่อมราชวงศ์อัครชั อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ กบ็ ินกลับ
ชคิ าโกพรอ้ มกับคนรักของเขา โดยไมไ่ ด้มาบอกเธอด้วยตัวเอง เพียงแคใ่ ห้คณุ ลงุ เอา
จดหมายมาให้
‘พ่มี ีธุระดว่ นต้องกลับชคิ าโก ถึงทีน่ ่นู แล้วจะโทร. หานะ สวตี ต้ี ขอโทษที่ไมไ่ ด้
มาบอกด้วยตัวเอง... พอ่ี ัคร’
ร้าวลึก“ดท้วำอยยพา่ ้ืนงนน้ีกสิ ับยั เทพีเ่ อืป่ นน็ ไคดน้ยทังะไนง”งตนมเธาอแตได่ก้แำตเน่ถดิ ามคำถามน้ันกับตนเองด้วยความเจบ็
ยังดีที่ใครตอ่ ใครยังไม่รวู้ า่ เธอเปน็ อะไรกับเขา เพราะหญิงสาวไมต่ ้องการให้
บางกอกไทม์ ถกู มองไปในทางทีผ่ ดิ เน่ืองจากนักขา่ วมีความสัมพันธ์ สว่ นตัวกับเป้าหมาย
กระนั้น... สายตาที่จรัลและปรารถนามองมา แม้จะไมม่ คี ำถาม กท็ ำให้เธอรบี
เขยี นขา่ วในอีกสองวันให้เสรจ็ แล้วเตรยี มตัวกลับกรงุ เทพฯ หลังจากที่นักขา่ วชายคน
หนง่ึ เข้ามาประจำในพ้ืนทแ่ี ทนและพักอยู่ท่สี ำนักงานย่อยในกระบี่
แตวศ่ขน่าิ วชเดัน่นสๆตู รอกอ่อกนมาหแนล้า้วกวป็ า่ ดิเขลางฆเกา่ ตอื ัวบตหามยดจแรงลิ ๆ้วละจคาก่ะ”น้ไี ปเธคอง
“การตายของ ส.ส.
ยากทจี่ ะเอาผดิ กับใครได้
อธิบายงานให้คนทม่ี าสานตอ่ รบั ไป
รนุ่ พสี่ อ“งคสณุ ามเพปื่อที นักคล้ำข้นึ หนอ่ ยนะครบั สงสัยไมเ่ คยลงพ้ืนท่นี านเลยเหนือ่ ย” นักขา่ ว

เปล่าย่ะ...ฉันกำลังตรอมใจต่างหาก “ผวิ คล้ำกำลังอนิ เทรนด์ นะคะ จรงิ ๆ แล้วไม่
เหน่ือยเทา่ ไหร”่ ไม่เหนื่อย เพราะเลือดอันรอ้ นระอุท่วี ่งิ พล่านอยใู่ นรา่ งกายทำให้เธอ
อยากกอ่ คดฆี าตกรรมมากกว่า

“คล้ำนดิ ๆ กำลังสวยครับ”
เธอย้มิ รบั คำชมอยา่ งฝดื ฝนื “คะ่ เพอ่ื นเปลี่ยนเบอร์ ถ้ามอี ะไรโทร. เข้าเบอร์

ใหมท่ ่ีจดให้นีน่ ะคะ” เธอก้มลงเขียนตัวเลขสบิ หลักยืน่ สง่ ให้คนทจ่ี ะมารบั งานตอ่ ด้วย
สหี น้าทพี่ ยายามปั้นให้แจม่ ใสด้วยความสำเรจ็ เพยี งสบิ เปอร์เซน็ ต์
โทร. ไเปปบน็ อเบกอทร่ีบ์โ้าทนรว. ่าที่ไหดา้มกาคใณุ หมช่ายหมลาังเจฟาียกโหทักรซ. มิ มกาาร์ดกอใ็ ันห้บเดอิมกทว้งิ ่าเไพมร่รา้ไู ะมคเ่ หวาน็ มอแะคไ้นรทั้งแนล้ันะ
และห้ามบอกเบอร์โทร. ใหม่ของเธอแก่ใครอย่างเด็ดขาด

“เดินทางปลอดภัยนะครบั คุณคเชนทร์รอให้คุณเพ่อื นกลับไปปิดคอลัมน์ ขา่ ว
ลดี ”

“ขอบคุณสำหรบั คำอวยพรค่ะ”
หญิงสาวมนี ัดกินข้าวเย็นกับเกดแก้วและกรองกาญจน์ โดยคนหลังกลายมาเป็น
เภสพาพอื่วถอนกู ยปสบู่ รง่้บัาตนทัวคุกไนปข์เเใกดห็บยี ้ควไนวก้ใแับนรเกจเซซ้าหฟง่ึ นโเฮก้าารทสธต่ี ์พำรช่ี กวาันจยทตจีนั่สวงเ่แปมทน็ าบดพไูแมยล่ไาดคน้ควจายุนมกกปันวล่นาอคับดดจภีจาัยะกสเวปน้ิัน็นสทรดุ่เีะกลยดิ งะเรอื่ ทง้ิงใแหล้นะ้อธีงร
“คุณอาจรัลกับคณุ อาปรารถนาให้เกดไปพักด้วยได้นะ ถ้าไม่อยากอยู่บ้านคน
เดยี ว” แพรวพรรณรายเสนอตามทจ่ี รัลบอกมาอีกทีด้วยความเมตตาสาวน้อยตัวคน
เดียว

พสาึ่งวพจาะคไ“ณุมเก่ตเดพดิ ไอ่ใื มจนอ่ เไอยดาา้อคกกวี ราเบมหกรเพวอนรคาทะะ่า”เนปส็นผหี ู้วคน่านฯ้าลขะอคงแนเลก้กวดันพแี่ภกพ้วทเปำ็นกับทุคกณุข์ เพเพรอ่ื าะนคขวนามาดรนสู้ ก้ัึนผดิ เกแดมย้หังญจงะิ
เธอเองสัง่ ธรี ภพไมใ่ ห้บอกความจรงิ กับน้องสาวด้วยซำ้ แตเ่ ขาไมย่ อม ‘พที่ ำชวั่

คเอนาเเรราอ่ื กงลย้าทอำมกใ็ตห้อ้พงเ่ี กปล็น้าพรับยานตอ่กไ็ไปมน่รจู้้ีพะจ่ี ตะอรบับแผทลนขบอุญงสคงิ่ ณุ ที่พยัีท่งไำงดถ้วูกยแตลัว้วเอ’ ง ท่นี ้องเพอื่ นไม่
‘อะไรทม่ี ันแล้วไปแล้ว เราก็ลมื มันไปซะเถอะนะคะ’ เธอปลอบเขาเชน่ นั้นแล้ว

หันหลังจากมา
“เกดอยา่ คิดมากสิ เอาเป็นว่าถ้านึกถึงใครไม่ออกกไ็ ปหาทา่ นได้ หรอื ถ้าเหงาก็

โทร. มาคยุ กับเพอ่ื น”

“ใช่ หรอื จะมานอนบ้านกรองกไ็ ด้นะ ตั้งแตม่ เี กดเป็นเพ่ือน กรองกห็ ายเหงาข้นึ
เยอะ” สาวในพ้นื ที่ พนักงานของเฮเวน อิน อันดามันเสนอด้วยน้ำเสยี งกระตือรอื ร้น
เพราะร้เู รอ่ื งทุกอย่างดี

“เกดกำลังทำเรอื่ งขอย้ายไปทำงานทจ่ี ังหวัดอนื่ คะ่ ”
“คิดให้ดีกแ็ ล้วกัน เหลือกันอยสู่ องคนพ่นี ้องเท่านั้น ถ้าเกดอภัยให้คนอื่นทีเ่ คย
ทำกับครอบครัวของเกดได้ ก็ต้องอภัยให้พช่ี ายคนเดียว สายเลอื ดทีเ่ หลืออยู่เพยี งคน
เดียวในโลกได้ด้วยเหมอื นกัน เราทุกคนกเ็ คยทำผดิ ด้วยกันท้ังน้ัน สำคัญท่ีว่าผดิ แล้ว
อยากแก้ไขรเึ ปลา่ เทา่ นั้น” หญงิ สาวบอกเสยี งอ่อนกอ่ นจะกลับกรงุ เทพฯ
แต่สจั ธรรมอย่างหนึง่ นั้นกค็ ือ การปลอบใจคนอน่ื นั้นมันงา่ ยกวา่ การจัดการกับ
หัวใจของตนเองมากนัก หญิงสาวนั่งเงยี บเอาใบหน้าแนบกระจกเครอ่ื งบินเย็นๆ อย่าง
หงอยเหงาเมื่อเดนิ ทางกลับกรงุ เทพฯ แม้ร้ดู วี ่าอาจมีคำอธบิ ายสำหรับการกระทำบาง
อย่างของเขา แต่เธอเองไมอ่ าจห้ามหัวใจท่ีเจบ็ ปวดราวกับถกู ทรยศนั้นได้
อยา่ งน้อย เขานา่ จะทำได้ดีกวา่ การสง่ จดหมายสั้นๆ สัว่ ๆ นั่นให้คณุ ลงุ ถอื มาให้
ในชว่ งทโ่ี ลกแทบจะล้มเลิกการสอ่ื สารด้วยวธิ ีน้ไี ปแล้ว ทำไมไม่โทรศพั ท์ มาบอก มา
อธบิ ายกับเธอ หรอื มีบางอย่างท่ีเขาไม่ต้องการให้เธอรบั ร!ู้

4 “บทสดุ ท้ายของนยิ ายรัก” บทกวีของเฉลิมศักด์ ิ (ศลิ าพร) รงคผลนิ , ๒๕๑๑

24

ยอดรักมาเฟีย

ด้วยฝมี หือนขง่ึ อองาคทอติ ลยัม์ผนา่ นสิ ตไ์ ปมือทองได้ฮบอื าฮงากจอนกเไปทน็ มท์ปี่กดิ ลสา่ กว๊ ปูขขวัญา่ วสลำดี หขรอบั งกบาารงสกรอปุ กปสระดุ เสดปั น็ ดคาดหี์
สกาัมรภบากุ ษรณกุ ์ปพ่าเิ สศงษวผน้ตู ทาี่กยรกะ่อบนี่ด้หวนยข้านา่ ว้ี ทแเี่ลจะาปะลิดึกปมว่าเอสานจอมไผี ด้มู้รออี ำบนดา้าจนทกอี่ วยา่ ทู่เบกุ ้ือหงัวหลังซรวง่ึ คมงถหงึ บลทดุ
คดลี อยนวลรอดตัวไป เพราะการทำอัตวินิบาตกรรมในคุกของ ส.ส. วศนิ

พนักงานอัยการสง่ ฟ้องผ้ทู ่ีเก่ยี วข้องหลายรายทั้งเจ้าหน้าที่รฐั นายหน้าอยา่ งกษติ
และชาวบ้านอีกจำนวนหนง่ึ ซง่ึ นำทด่ี นิ ซงึ่ บุกรกุ ปา่ มาขายต่อแบบไม่มีโฉนด รวมถึงชาว
บ้านอีกหลายรายทีก่ ลับคำให้การในภายหลัง

หมอ่ มราชวงศ์จิตรวดี รฐั วิภาค ได้มาเยี่ยมเธอทอ่ี อฟฟิซหนหน่งึ พร้อมกับคนที่
แพรวพรรณรายเคยได้เห็นแต่ผา่ นๆ คมกฤช เบนจามิน อนิ ทรเสนา ห้นุ สว่ นและ
เพ่ือนสนทิ ของอัครัช

“ไม่นกึ วา่ จะได้เจอกันอีกนะคะ” หญิงสาวทักหนุม่ สาว มองหน้าราชนกิ ลุ สาว
ด้วยความชนื่ ชมกับความงามท่ีเจ้าตัวรกั ษาเอาไว้ได้ดีเสมอ คร้ันเมื่อหันมามองคมกฤช
กต็ ้องย่นหัวค้ิว เพราะเขามองเธออยู่แล้วอยา่ งพนิ จิ ไมห่ ลบตาด้วยเมื่อเธอหันไปจ้อง

“อยากมาชวนไปกินข้าวเทย่ี งด้วยกัน พอดขี ้นึ มากรงุ เทพฯ นกึ ถงึ น้องเพอื่ นข้ึน
มาได้ ยนิ ดีกับขา่ วด้วยนะคะ”

“เพื่อนทำตามหน้าทเี่ ทา่ น้ันคะ่ พห่ี ญิงวดี”
“พี่ชายอัครจะต้องภูมิใจในตัวน้องเพอ่ื นมาก”
สาวน้อยหัวเราะเสยี งขืน่ ไมส่ นใจอยากถามว่าคนอ่ืนจะเข้าใจความสมั พันธ์ ของ
เธอและอัครชั อย่างไร เพราะเหนือ่ ยหนา่ ยใจเหลือจะกลา่ วจงึ ไม่โต้แย้ง แตเ่ ธอยอมออก

ไปรับประทานอาหารเทย่ี งกับคนทั้งคู่เพราะเห็นแกจ่ ิตรวดี
“ทำไมคุณเพอื่ นไมร่ ับโทรศพั ท์ คุณชายล่ะครับ?” คมกฤชถามเมื่อคณุ หญิงจติ ร

วดีขอตัวลกุ ไปห้องน้ำ
“ไม่มเี รอื่ งจะคุยน่คี ะ” เธอมองเขาด้วยสายตาเฉยชา

แต่เธอรเพดู้ ีอ่ืว่านทข้ังอคงู่สเนขาิท..ส.นจมะกไันมร่ เู้ หต็นอดน้วทยเี่ ธไดอ้อถยูก่ากงักไรตัวแไวม้ท้จีอ่ะไอมฟ่เคฟยซิ คทยุก่ี กรัะนบอี่ ยา่คงมจกรงิฤๆชกจ็เคังๆย
แวะมาคยุ กับอัครชั เรอื่ งงานสองคร้งั เธอสงั หรณ์ ใจว่า... เขาต้องล่วงร้ถู งึ ความสมั พันธ์
ทไี่ มธ่ รรมดาของเธอและเพือ่ นของเขา

“อัครคงไม่คดิ อย่างเดยี วกันแน่ เขารอ้ นใจ เลยให้ผมมาดู”
“ฉันนึกว่าพีห่ ญิงวดีอยากเจอฉันซะอกี ” เธอถามเสยี งหยัน ไมส่ นใจจะอยากฟัง
ว่าเขาพดู อะไร
ธุระของเธอและหม่อมราชวงศ์อัครัช ไมใ่ ชห่ น้าทซ่ี งึ่ ใครอนื่ จะมากระทำแทนได้
และเธอต้องกำมอื แนน่ ด้วยความโมโห เมื่อคดิ วา่ เขาสง่ เพื่อนของเขามาเพ่อื เจรจาแทน
ตน ในสง่ิ ซง่ึ เขาควรมาอธบิ ายด้วยตนเอง ความโกรธคงไมม่ ากขนาดน้ี ถ้าเธอไมไ่ ด้
อา่ นหนังสอื พมิ พ์ ประจำรัฐและเมืองชคิ าโกมาเรยี บรอ้ ยแล้ว
“เธอกอ็ ยากเจอด้วย เพราะถ้าไม่มเี ธอ ผมไมแ่ นใ่ จวา่ คณุ จะยอมพบผมรเึ ปลา่ ?”
“ไม่มีเหตุผลอะไรทีฉ่ ันจะไม่ยอมพบคณุ เสยี เวลานิดหน่อย ไมท่ ำให้ฉัน
เดือดรอ้ นเท่าไหร่ เข้าเรอื่ งเลยดกี ว่าคะ่ ฉันต้องรบี กลับไปทำงาน”
คมกฤชมองมาด้วยสหี น้าเหมือนเหน่ือยใจ “อัครจำเป็นต้องกลับชคิ าโก คณุ นา่
จะมีเหตุผลบ้าง”
“เอาไว้ถ้าฉันต้องการคำแนะนำจากคณุ แล้วฉันจะบอก”
“ผมเดาวา่ คุณคงไมอ่ ยากฟัง”
“ดีใจจรงิ ๆ ทค่ี ณุ ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ ซะท”ี
“คุณโกรธ เพราะผมมาแส่ หรอื เพราะคุณถือทฐิ วิ า่ อัครควรจะมาหาคณุ ด้วย

ตัวเอง”

“ฉันไมช่ อบอธิบายตัวเองกับคนท่ไี ม่สนทิ กันหรอกนะ แต่จะบอกให้ ว่าฉันไม่
สนหรอกทีค่ ุณอยากแส”่ เธอตอบเสยี งหวานเจ๊ยี บ พอดกี ับท่ีคณุ หญงิ จิตรวดเี ดนิ กลับ
มา

“พ่ีหญงิ คะ เพอื่ นมขี ่าวต้องออกไปทำต่อ ขอตัวเลยนะคะ”
“อ้าว ง้ันเหรอจ๊ะ ให้พไ่ี ปสง่ ทอี่ อฟฟิซนะ หรอื น้องเพ่ือนจะไปทไี่ หน” ท่ตี ้องถาม
อยา่ งนั้น เพราะเธอมารถของราชนกิ ุลสาวสวย จะได้ชว่ ยลดโลกร้อน แต่ในเมอ่ื ใจมัน
รอ้ นเสยี แล้ว แพรวพรรณรายเลยไมส่ นหรอกวา่ โลกมันจะร้อนข้ึนมาอีกสักเท่าไหร่
เธอเกลยี ดและพาลทกุ อย่างและทุกคนซง่ึ อาจรเู้ ห็นเป็นใจกับ
ในยามน้ี...
หม่อมราชวงศ์อัครัช!
“เพอ่ื นไปแทก็ ซ่ี ง่ายดคี ่ะ”
“พี่ทำให้ลำบากน่ะสิ แท็กซจี่ ะไว้ใจได้รเึ ปลา่ ก็ไมร่ ”ู้
“โอย! นัง่ แท็กซส่ี บายออกค่ะ ไมต่ ้องกลัว เพ่อื นมไี อ้น”ี่ เธอเปิดกระเป๋าสะพาย
ใเปบน็ โตเหโชยว่อื ์ ถท้าำไใมห่ย้ใอบมหปนล้าอ่สยวเยธทอชี่ ไปะโงกมาดูย้มิ แหย ก่อนจะผงกหัวรับ ไม่แน่วา่ อาจจะกลัว
“พ่เี ดินไปสง่ ท่ดี ้านหน้า นั่งรอก่อนนะคะ” ท้ายประโยค คุณหญิงจิตรวดหี ันไป
สงั่ ชายหนุ่มทมี่ าด้วย
และสายตาของท้ังคทู่ มี่ องกัน แม้เพยี งแวบเดยี วนั้น แพรวพรรณ-รายก็เข้าใจ
ถึงความสมั พันธ์ ท่ีไมธ่ รรมดา

“ลาก่อนนะคะ คุณคมกฤช”
“แล้วเจอกันครบั ” เขาบอกย้ิมๆ และมองตามสองสาวทีเ่ ดนิ ออกไปอยา่ งหนักใจ
‘เปน็ อยา่ งน้ีกจ็ ัดการเอาเองก็แล้วกันว่ะอัคร... วา่ แตท่ ำไม แม่สาวน้อยถึงได้ดู
โกรธนักหนา?’

“เพ่งิ รวู้ ่าพ่ีหญิงวดคี บกับคุณคมกฤช” แพรวพรรณรายทักอยา่ งลองเชงิ ขณะที่

รอแทก็ ซซ่ี ง่ึ ให้เด็กในร้านไปเรยี กเข้ามาให้
หากกไ็ มแคก่ ้มดิ ปขอดิ บงคังุณ“เหรญาริง้จู จักติ กรันวตดั้งแี แดตง่อเรยอื่ ูท่ ขี่อ้นึ เมมารอกิ ยาา่ พงข่ีไปัดเเรขยี นิ นททีส่ ี่นาัวน่ รอนุ่ ยนหู่ ้อลงาสยงั ปเีก” ตเห็น

“ตอนแรกนกึ ว่าพ่หี ญิงคบกับคุณชายอัครซะอกี คะ่ ” เธอเอย่ ถงึ ชอ่ื นั้นราวกับไมม่ ี
ความหมายอะไร

“โอย ไม่ใชห่ รอก พช่ี ายอัครไม่เคยสนใจพแี่ บบนั้นเลย เขาร้วู า่ พี่กับคุณกฤชเอ้
อ...รกั กัน แต่เราไมเ่ ข้าใจกันอยู่พักหน่งึ วา่ แตเ่ รอ่ื งของน้องเพื่อนกับพอี่ ัคร...”

“แทก็ ซมี่ าแล้ว เพ่อื นไปนะคะพีว่ ดี แล้วคอ่ ยคุยกัน” นักข่าวสาวหันไปไหว้และ
ตัดบทก่อนจะเดนิ ข้นึ รถจากมา

แพรวพรรณรายได้ รบั การตดิ ตอ่ ขอเข้ าพบจากแขกคนหนง่ึ ในวันศกุ ร์ กอ่ นท่ี
จะขอหยดุ งานยาวเพอื่ บินไปพักรอ้ นที่ตา่ งประเทศ ซงึ่ ความหมายทแ่ี ท้จรงิ คอื การไปจับ
ผิดพชิ ญดาราที่ทำตัวน่าสงสยั หลายประการ
‘ต้องแอบไปดูให้เหน็ กับตา’ เจ้าตัวแสยะย้มิ บอกตัวเอง หาเหตุท่จี ะได้ออกจาก
มบ้าอนงมโดารยาไวมก่แับจ้เงธใอหเ้ลปกู น็ พเด่ีลก็ ูกไนม้อ่ร้จงู สักาโวตรู้ ไปให้ไกลจากการซกั ฟอกของคณุ พอ่ สายตาที่
และให้สมองของตนเองไมค่ รนุ่ คิดถึงคนทีโ่ ทร. มา
ทบี่ ้านทกุ วันแตไ่ มเ่ คยมีโอกาสได้คุยกับเธอ
คณุ ชายเขาอาจจะมีความจำเป็นอะไรก็ได้’
‘ทำไมไมค่ ยุ กันให้เข้าใจล่ะลูก
หม่อมราชวงศ์พงศ์จักร์ถามลูกสาวซง่ึ นั่งหน้าบ้งึ ในม้อื อาหารเยน็ วันหน่งึ
‘เพ่ือนไม่ชอบคุยทางโทรศัพท์ ค่ะ เอาเป็นว่าถ้าคุณชายเขาวา่ ง พอจะมีเวลา
เมอ่ื ไหรก่ ็แวะมา เพ่ือนไมห่ นีไปไหนหรอก’ เธอตอบเย้ยหยันนดิ ๆ ด้วยน้ำเสยี งไม่
ยี่หระ ท้ังท่ีในใจเคยี ดแค้นว่า อยา่ งเขาน่ะหรอื ... จะกล้ามาเหยยี บบ้านเราอีก ถ้ากล้ามา
เจอหน้าเรากล็ องด!ู
เธอไม่เคยบอกใครโดยเฉพาะบดิ าถึงความกรนุ่ โกรธในใจที่ยง่ิ ทวขี ้ึน เพราะนิสยั
ที่ชอบอา่ นหนังสอื พมิ พ์ ตา่ งประเทศให้ตัวเองตดิ ตามข่าวสารได้ไม่ตกเทรนด์ ทำให้เธอมี

โอกาสอ่านขา่ วหนังสอื พมิ พ์ ประจำรฐั และหนังสอื พมิ พ์ ระดับเมอื งของชคิ าโก มิเชน่ น้ัน
กค็ งจะหูปา่ ตาเถ่อื นอย่อู ย่างน้ีไปอีกนาน
ข่าวที่ว่า กค็ ือขา่ วการหมั้นของทายาทของเจ้าพ่อวงการเทเลคอมแหง่ ชคิ าโก
รอสส์ ฟอล์ คเนอร์ ลูกเล้ยี งหนมุ่ ของเขากับภรรยานักเขียนชอื่ ดัง หมอ่ มราชวงศ์อัครชั
อาเชอร์ พัฒนฉัตรพงศ์ ผู้เตรยี มตัวเข้าสบื ทอดธุรกจิ อยา่ งเตม็ ตัว กับสาวสงั คมไฮโซ
ฟลอรนี ่า บอร์เซลลโี น ลกู สาวนักธุรกิจคนสำคัญ
คหู่ ม้ัน! เขาถงึ กับประกาศตัวให้สังคมร้วู า่ เป็นคหู่ มั้นกัน แล้วทำไมก่อนหน้าน้ียัง
จะมีหน้ามาโกหกพ่อเราว่าจะมาจัดการเรอื่ งของ ‘เรา’ ให้เรยี บรอ้ ย เขามันคนสารเลว
ชนั้ ดีท่ีกล้าใช้ท้ังรา่ งกายและคำรกั เพื่อโป้ปดเธอกับครอบครัว และเธอเองก็โง่ยง่ิ กว่า
เพราะเคยหลงเชอื่ เขาเตม็ หัวใจ อิ่มเอมไปกับสง่ิ ที่เขาปฏบิ ัตติ อ่ เธอและอนาคตแสน
หวานทีว่ าดฝันเอาไว้
เคมพัน่วราใามจะควคหดิ่าวคลแาวมบงคารบมกัดิ อรวดุ้สู า่จมกึไึงมคผค่เตกูหดิ หิ พ็นเอรันจอืาะลอเเพ้ำยปล้อ่าน็ กึงฝไคถัรนนงึทอจที่ยยิตีไ่อ่ามวมงญิใ่ เมชธญีคอ่ วาrาณeมวaอส่าlกยiัมsาา่พtรงัแนทหต่เธี ธร์ง่กอองื ับานมนเัีกขกนัาบนั้โนเิยดขอมยาานคไจม้ัวนส่มาน้ิ มกี สจาเดรุรปแงลิ น็ ตงหง่ไทดงน่ีหี า้ ึ่งนลใีแกนเตเพลลเ่ ธ้ียาย่ี นองง
และจะคงอยจู่ นชวั่ นริ ันดร์
สมน้ำหน้าความโงเ่ งา่ ของตัวเองดีนัก! ถ้าได้เจอกันอีกสกั คร้งั เธออาจจะฆา่ เขา
ได้ด้วยมอื เปล่าโดยไม่ยอมเสยี เวลาคิดสักนดิ ... หญงิ สาวเฝ้าคมุ แค้นโดยหลงลืมไปวา่
แท้จรงิ แล้วเธอมใิ ชค่ นท่จี ะมาใสใ่ จกับคนทตี่ นเองไมแ่ คร์เอาจรงิ ๆ
กฎของจอมเฮ้ยี วกค็ อื ถ้าจะมวี ธิ ีท่ีดีอย่างหน่ึงท่จี ะจัดการกับใครบางคนได้เจ็บ
แสบท่ีสดุ สำหรับคนทีม่ สี ติดีๆ แล้วละก็ มันก็คือการ ignore หรอื ไมเ่ หน็ ใครคนน้ัน
อยใู่ นสายตา ไม่แม้แตอ่ ยากจะตอบโต้หรอื เจรจาโต้เถยี งเพราะเปลืองทั้งเวลาและพ้นื ที่
ในสมอง

“ทา่ ทางจะเป็นคนจีนค่ะ แตไ่ มเ่ คยเหน็ หน้า” ประชาสัมพันธ์ สาวของออฟฟิซบ
อกเมอ่ื เหน็ รา่ งเพรยี วเดนิ ผ่านจะเข้าไปในสว่ นรับแขก
“งั้นเหรอ ไม่ได้นัดใครเอาไว้เลยนะ” เธอยกมอื ข้นึ เสยผมอย่างเหน่อื ยหนา่ ย

และรับถาดชาสำหรับแขกเข้าไปในห้องเสยี เอง “ฉันถอื เอง นั่งทำงานไปเถอะจ้ะ”
รา่ งของบอดกี าร์ดลูกครง่ึ ชาวญปี่ ุ่นผ้นู ัง่ อยู่และลุกข้ึนยนื เม่ือเธอเปิดประตเู ข้ามา

ซง่ึ เธอยังจำได้ดี ทำให้มือเรยี วเกอื บจะทำถาดหล่นถ้าเขาไม่ยกมอื ข้นึ มารบั เอาไว้เสยี
ก่อน

“คุณร้จู ักท่ที ำงานของฉันได้ยังไง?”
“สำนักงานใหญ่ของบางกอกไทม์ หาไมย่ ากหรอกครบั ”
“มีธรุ ะอะไรรเึ ปล่าคะ?”
“มีหลักฐานอยา่ งหน่ึง ที่ทา่ นสัง่ เอาไว้ให้ผมหาให้คุณหน”ู
เอกสารหสญดี งิำสสานวิทมมอางดต้วายมเพแลราะะขรณสู้ กึ ะปนร้ีกะำหลลังาเปดดิใจมปันนเพสับ่อื ลส้วนงจหงึ ยเพบิ ง่ิ เอสักงเสกาตรวปา่ ึกเขหานหา้ิวกแรผะ่นเปซ๋าดี ี
บันทึกอะไรบางอยา่ ง และภาพถ่ายในซองสขี าวจำนวนมาก
“นี่อะไรคะ?”

แล้ว “สเหว่ ็นนทนา่ ่ี นบเปอกน็ วหา่ ลเัคกยฐาในหท้แ้ังฮหนมดดไี ดทน่ีรฟา่ ์จภะาเพอใานผกดิ าเขสาโิ ไนดข้ องทนั้งาแยหวลร่งเทเกพ็บกเับงนิคณทุ ี่ไหมน่ไดูไ้วแ้จ้ง
ป.ป.ช. แหล่งฟอกเงนิ ความสัมพันธ์ กับบุคคลสำคัญของเขาที่จะมผี ลกับคดี ทอี่ าจจะ
อธิบายวา่ ทำไมเขาลอยนวลมาได้”

แฮนดไี ดรฟ์ อยา่ งน้ันหรอื อัครัชเคยให้มันไว้กับเธอจรงิ ๆ ด้วย แตแ่ พรว
พรรณรายไม่ได้สนใจเพราะเขายังไม่ได้อธบิ ายวา่ อะไรอยู่ในนั้น ประกอบกับเหตกุ ารณ์
หลายอย่างทีเ่ กิดข้ึนตามมาทำให้เธอลืมวัตถเุ ลก็ ๆ ช้นิ น้ันไปเลย
วา่ ตัวเอ“งคกดำี?ล”ังพแบพขรมุวพทอรรงณเขร้าาแยลร้วบั ตเาอมกปสราะรสมาานพักลขกิ า่ ดวูอเปย็น่างขลมุ วทกอๆงทด่บี ้วายงกคอวกามไทตม่นื ์ คเต้น้นพบรสู้ กึ
เพยี งฉบับเดยี วเสยี ด้วย “คุณหมายถงึ คดีบกุ รกุ ป่าใชม่ ั้ยคะ?”

“ใชค่ รับ ท้ังคดีบกุ รกุ ป่า กับคดีรำ่ รวยผดิ ปกตยิ ้อนหลังด้วย ผมคดิ วา่ หลักฐานน่ี
คงจะมากพอให้คณุ หนูสง่ ให้ทางการแล้วกท็ ำขา่ ว”

ไม่อาจป“คฏุณเิ สพธวร่าะม!”ันเเตธ็มอไอปทุ ดา้วนยอคยวา่ างมงงตๆื่นเตจ้้นองแหลนะป้าบตี ุรทิ ษุ ่วนมาทม้นฮเิ ดทก่ีไดดิ ้ร้ววู้ย่าหัวสใงิ่จทท่ผี ีห่ ิดน.ั.ก.กอำ้ึงลังแจมะ้
ไทด้ัง้รสับน้ิ กนา้ีรแอกัค้ไขรัชใหเป้ถน็ กู คตน้อมงอบคมนันผใิดห้แกตเ่ ธัวอบงกเธารอทรแ่ี้ดู ทโี ด้จยรงิไกมำต่ ล้อังงจถะาไมดว้รา่บั เโขทาษต้ังใจแมลอะบทั้มงหันมใหด้
แกเ่ ธอเทา่ น้ัน

แตห่ ลังจากเรอ่ื งท้ังหมดท่ีเกิดข้นึ แล้ว... “เขาทำแบบน้ที ำไมคะ?”
“ไมเ่ หน็ แปลกนค่ี รับ ทา่ นต้ังใจจะล้างมลทนิ ให้ตัวเอง แล้วชว่ ยเหลือคณุ หนกู ับ
ทา่ นผู้วา่ ฯ จรัลมาต้ังแต่แรกแล้ว สังคมสมควรได้รคู้ วามจรงิ กระบวนการยุติธรรมจะได้
ดำเนนิ ไปอย่างราบรน่ื ”
ตากลมโตลดลงมองเอกสารและหลักฐานทั้งหลายเหลา่ นั้น ขณะที่หูฟังฮิเดกิ
อธบิ ายสงิ่ ทีเ่ ขาร้มู าโดยสรปุ อยา่ งครา่ วๆ เพอื่ ให้เธอทำงานได้งา่ ยข้นึ
“พรงุ่ น้ที นายความของทา่ นกับเกษมจะไปหาคณุ หนูทีบ่ ้าน ถ้ามีปัญหาอะไร
ระหว่างคดี เขาจะชว่ ยเหลือคุณหนเู อง รวมท้ังให้คำแนะนำเรอื่ งการเขยี นขา่ วด้วย”
“เรามที นายความอย่แู ล้วคะ่ ” เธอโต้อยา่ งมึนๆ กับข้อมลู ทห่ี ลั่งไหลออกจากปาก
ของอกี ฝ่าย
“ทนายความคนน้เี ป็นคนรวบรวมหลักฐานพวกน้ีมาอกี ที น่าจะชว่ ยเหลอื ได้ดี
กว่า”
“นี่ทา่ นกส็ งั่ มาอีกเหมอื นกันเหรอคะ?”
“ท่านสัง่ ให้อำนวยความสะดวกคุณหนทู ุกอย่าง เอาให้แนใ่ จวา่ นายวรเทพจะได้
รับการดำเนนิ คดดี ้วยโทษสงู สดุ ในคกุ ” คำรับรองน้ันได้รับการผงกหัวรับแรงๆ

“ขอบคณุ มากคะ่ ”
หนูตดิ ข“ันด่ีตนรามงไบหัตนรกผ็โมทรแ. ตห่มาะไรดนื้เลนย้ีผคมรจบั ะกบล่าับยอๆเ..ม.”รกิ เขาแาลย้วกขใ้อนมนือ้ีมขีเ้นึบอดรนู ์โาทฬรกิ.ทา้ังซสง่ึ อบงอทกี่ เวคลณุ า
ราวสบิ เอ็ดโมงเชา้ “ทนายความคงโทร. นัดกับคุณหนอู ีกท”ี

“ฉันไมร่ จู้ ะบอกอะไร นอกจากขอบคณุ จรงิ ๆ คะ่ ”

อน่ื ทแี่ ก“้ขปัญอบหคาณงุ า่ ยทก่านวด่านีก้มี วา่ากครแบั ละทถ่า้านไทมำใ่ ทชกุเ่ พอรยา่าะงคกณุ เ็ พห่ือนคู ุณท่าหนนกู ค็ ถง้าไเมป่ท็นำทแีอ่บเบมนร้ีกิ ผามเไรปามลีะว”ิธี
เป็นคร้ังแแพรรกวใพนรรรอณบรสาัปยดยานื หเ์ ทซ่ีเอ่ ธออยยตู่ อรมงในห้ัน้ตอัวีกเอนงาทนรดุ ตัวหลลงังนจั่งากกทับบ่ีเกอ้าดอีก้ีอายร์่าดงนหามยดนแั้นรงไปยแอลม้ว
ให้หัวตาร้อนผา่ วปลดปลอ่ ยความทรมานออกมาแล้วฟุบลงกับโต๊ะจนกายสะท้าน ยอม
อ่อนแอและยอมรับวา่ เขาทำให้เธอผดิ หวังและเสยี ใจแคไ่ หน
หนักเพต่ืออลนมื นเข้ันาเนอ้ันงทีเ่ ธไอมย่เอคมยรเปบั น็วา่ผลคเลวยามพยเธาอยอามาจนเับสสแสปั รด้งาหห์ลทอ่ีทกำเตปัวน็ เอไมง่แยแอสาจจทะำหงยานดุ
ความคดิ ถึงเขาได้ชัว่ ขณะหนึ่ง แต่ไม่เคยเลยสักครง้ั ทจี่ ะตัดเยือ่ ใยจากผู้ชายคนแรก
และคนเดยี วทีเ่ คยผกู ใจด้วยได้ เหมือนที่ในนริ าศอเิ หนาของสนุ ทรภูว่ า่ เอาไว้

จะหักอนื่ ขืนหัก กจ็ ักได้
หักอาลัย น้ีไม่หลุด สดุ จะหัก
สารพัด ตัดขาด ประหลาดนัก
แตต่ ัดรัก น้ไี มข่ าด ประหลาดใจ
หรอื รบั เรธ้มู อาอเปย็นากเรจอื่ ะงโโยกนหคกวาเมปห็นวคาดวรามะแเขว้างใทจ้ังผหิดมแดลทะ้ิงจไะปต้อแงลมะคี เำชออ่ื ธวิบ่าายทท้ัง่สี หมมเหดตท่ีุเสคมยผไลด้ยพินอ
ถึงเขาจะยังไมก่ ลับมาอธิบายด้วยตัวเองก็ตาม คนเรา...จะชว่ ยเหลือใครสกั คนท่เี ขาไม่มี
เยอ่ื ใยด้วยมากถงึ ขนาดน้เี ชยี วหรอื
หญงิ สาวหยิบโทรศัพท์ มอื ถือออกมา นึกอยากจะโทร. ไปขอบคุณท่ีเขา
ชว่ ยเหลอื แต่กต็ ้องกำและวางลงอยู่อยา่ งน้ันหลายครงั้
“พดู ตอ่ หน้าคงจะดีกวา่ ” เธอถอนใจและเกบ็ โทรศัพท์ เข้ากระเป๋ากางเกงก่อนที่
ตัวเองจะใจอ่อนเปล่ียนใจ หญงิ สาวรวบรวมของทั้งหมดทว่ี างอยูบ่ นโต๊ะ และเดินไปหา
คเชนทร์ที่ห้องทำงานสว่ นตัวของเขา

สามวันต่อมาแพรวพรรณรายจัดการแพก็ กระเป๋าโดยมีลออศรคี อยชว่ ยเหลอื

หอยลัูเ่งบข้ือา่ วงหใหลญังค่บดนีกหานรบ้าหกุ นรกุง่ึ ปขอ่าสงงหวนนังตสัวอื จพรมิงิ ซพง์่ึบเาปง็น-สกาอเหกไตทขุ มอ์ ลงงคขดา่ ฆี วขาตบกวรนรกมาหรลขาอยงรผายู้ทอี่ าจคดี
การซกุ หุ้น ความรำ่ รวยผดิ ปกติและหลกี เลี่ยงการรายงานตอ่ คณะกรรมการป้องกันและ
ปราบปรามการทุจรติ แห่งชาติ หรอื ป.ป.ช. ของข้าราชการการเมอื งระดับสงู โดยไม่กลัว
ถูกฟ้องร้อง
ทางการขเม่าวือเงกด่าำขเ้อนหินาคเดดิมเี มท่อื ่เี คหยลเากยอื ปบีกถ่อกู นศแาลละฎหีกลาดุแผไปนไกด้คน้ัดนอี าญถากู ขรอ้อื งฟผ้นืู้ดขำร้นึ งมตาำใแหหมน่ ง่ และ
บางกอกไทม์ ทำนายว่าจะต้องมกี ารดำเนนิ คดตี อ่ จนถงึ ที่สดุ อกี ครง้ั และครั้งน้ีจะไม่
พลาดแนน่ อน

และภาพนา่ ขายหน้า ท่ขี ้าราชการการเมืองระดับสงู ปลดนาฬกิ า สรอ้ ยทองพรอ้ ม
พระเลีย่ มทององค์ โต กับเซน็ เชค็ โอดีให้เจ้ามอื ในกาสโิ นแหง่ หนึง่ ทำให้ใครตอ่ ใคร
หลายคนเมนิ หน้าหนีเพราะรบั ไม่ได้

“ไอ้หนังสอื พมิ พ์ ระยำ ผมจะฟ้องมันให้ลม่ จม!” สหี น้าของวรเทพแดงก่ำ หมด
ส้นิ ซงึ่ การควบคุมตนเองเมือ่ ก้าวลงมาจากสภา และมนี ักข่าวจากหนังสอื พมิ พ์ ทุกฉบับ
โทรทัศน์ ทุกชอ่ งของประเทศมารอสัมภาษณ์ กอ่ นจะผลุนผลันจากไป

“ผมอาจจะเปน็ นักธรุ กิจท่ลี งมาทำหนังสอื พมิ พ์ แตผ่ มทำงานน้เี พ่อื อดุ มการณ์
เจพลุ ื่อศสักาดธ์ ิ ารณดำชรนงภโดักยดสีกวุ่ลนรวใมห้สไมั มภใ่ าชษเ่ พณื่อ์ ดผ้วลยปสรหี ะนโย้ายช้ิมน์แสยว่ ้มนเตมัวือ่ ขถอกู งถผามมเวอา่ งเห”ตเใุ สดย่ี จจึงลุ กลห้ารลอืง
ข่าวที่เสยี่ งตอ่ การถูกฟ้องเชน่ นั้น

“แหลง่ ข่าวท่ีผมได้มามัน่ ใจได้รอ้ ยเปอร์เซน็ ต์ เราเชอ่ื วา่ หลักฐาน ข้อเทจ็ จรงิ
ตพดังา่วงนกๆั้นเรเารจจาะะไตตม้อ้อ่กงลงถม่าูกวีคหตวาราใมวคจนรสา่ ชเอชยุ่ บอๆ่ื ยถนื อื ยผเพันมื่อถเชซ้าคออ้่ืื ดวใจ่าไี กปคฎถนหึงอศม่าานาลยเพบ้ารบนาาะงเเมกรือาอเงกปนไ็น้ทียหัมงน์ศยังักดึ สดหอ์ืิสลพทัิกิมธว์พิ่า์ คเุณอราาภเชพาพี พยี ขงอทงำ
หน้าที่ของเราเอง ลำเลียงข่าวสาร นำความจรงิ มาบอกกับประชน ถ้าจะถูกฟ้อง ผมก็
ยอม”

สอ่ื เล่นขา่ วน้กี ระหน่ำ และดูเหมือนชาวบ้านระดับชนชั้นกลางและรากหญ้าจะ

ถเขูกาใสจงู กขับ้ึนคเปำใน็ หป้สรัมะภวัาตษิกณาร์ ขณอ์ จงนเสเจยี่ ้าจตุลัวไหมัวน่ เ้อรายะรเา่ พราะยอดจำหนา่ ยเครอ่ื งดืม่ บำรงุ กำลังของ
มขี ่าวลือวา่ ทางพรรคการเมืองใหญ่จองตัวนักธรุ กิจฝปี ากกล้าเพอ่ื ลงเล่น

การเมอื งในสมัยหน้า
“กลับจากพักรอ้ นคราวน้ี ผมจะเตรยี มปรับตำแหนง่ ข้นึ เงนิ เดอื นให้นะน้อง

เพอ่ื น” บรรณาธกิ ารผ้พู มิ พ์ ผู้โฆษณาบอกกับเธอเชน่ น้ันกอ่ นทีห่ ญิงสาวจะลางานมา
ก็ได้รบั กวราเรทแพจ้งฟข้อ้องกบลางา่ วกหอากเไปทน็ มล์ จสิ รตงิ ์ ยแาวตเ่ไหมย่กยี ีว่ ดันเหชลน่ ังกจันากน้ัน ข้าราชการการเมืองระดับสงู

“อยา่ ไปนานนักนะคะ นเี่ อาไปให้ คณุ เพลิน อยู่ท่ีโนน่ คงจะหากินลำบาก”
ลออศรบี อกและจัดพ้ืนทใ่ี นกระเป๋าสว่ นหน่ึงเพื่อวางอาหารแห้งท่ีเธอทำเองฝากไปให้
หลานสาวสดุ ทรี่ ัก

“โอ๊ย! ไมล่ ำบากหรอกค่ะ เพลินบอกว่ามีขายทุกอยา่ ง” รา่ งเพรยี วทกี่ ำลังพับเสอ้ื
แเซหจำ้ ็นยก็ ัหงเกไนมต้าก่ ใกลสัน้กา่ นเรลับะา่ เปใปหี ๋า้ไใยมค้มิ ่รรกวฟวมัง้าถงงึ ท่เี กรา้สูะเกึ ฮตเวืน่ นเต้นอมนิ ากอพันอดดามูทันีจ่ ะเพไดยี ้ไงปแพวบบกเดับยี ลวูกใพนลี่ วูกันนน้อ้ันงทมีไ่ หิมน่ไดำ้

“ซ้อื กนิ ก็ไมเ่ หมือนทำเองหรอกคะ่ แมศ่ รที ำไม่ได้ใสส่ ารกันบดู เหมือนของทเ่ี ขา
ทำขาย เราทำเองเครอื่ งครบ ยังไงกถ็ กู ปาก สะอาด อรอ่ ยกว่า”

“เพอื่ นรแู้ ล้วคา่ แต่เอาไปเยอะนัก มันหนัก”
“โหลดใสเ่ ครอื่ งไปไมใ่ ชเ่ หรอคะ ไม่ได้ห้วิ ไป ถ้าน้ำหนักเกิน แม่ศรจี ะออกเงินให้
เอง” ลออศรที ำตาเขยี ว เสยี งแขง็ ข้นึ ใสบ่ ้างเม่อื จอมเฮ้ียวโวยไมเ่ ลกิ
แหม... ก็ไมอ่ ยากโวยหรอกถ้ากระเป๋าเลก็ ใบหน่งึ หนักราวเกือบสบิ กโิ ลกรมั จะไม่
อัดแน่นไปด้วยของฝากของพชิ ญดาราคนเดียว
“โถ เพ่ือนไม่งกอย่างนั้นซะหนอ่ ย ไมบ่ ่นแล้วกไ็ ด้ เพอ่ื นจะห้ิวไปให้หมดเลย
แม่ศรจี ะใสอ่ ะไรลงไปอีกมั้ยคะ กระเป๋าน่ียังเหลอื ทว่ี า่ ง”

ชนื่ ชมคทวำาใมหจ้ครำงิ พกดู ะจทะบี่ ปอรกะวช่าดเ‘ทเพา่ อื่นัน้นลแ้หอลเละ่นแ’ ตม่ลาอรอออศยรทู่แี คำหร่ นมิ ฝ้าสีปวาา่กงไสวมองเธอด้วยความ
“ดีเลยคะ่ ความจรงิ ยังเหลอื ขนมกวนอีกอยา่ ง แมศ่ รอี ัดใสก่ ล่องพลาสตกิ ใส

แคส่ หี่ ้ากล่องเทา่ น้ัน ไมก่ นิ เน้อื ท่เี ทา่ ไหรห่ รอกคะ่ คณุ เพลินจะได้มีของกินเล่นเวลา
ทอ่ งหนังสอื สอบ”
น้อยอก“คนำ้อกยเ็ พใจลนนิ ดิ หสนอ่องยคำเกลเ็ ยพไลดนิ ้รบั กเพารลขินึงมตาาไใดส้ยเ่ ปิน็นครงาปงลว้มืัลใมจาแอยีก่”ที แกล้งทำเสยี งเหมือน

“คณุ เพลนิ อยู่ไกล อยู่ต่างบ้านตา่ งเมือง ลองถ้าคณุ เพ่อื นไปอยแู่ ม่ศรกี จ็ ะทำแบบ
น้ีเหมือนกัน”

“คา่ เพอื่ นล้อเลน่ ” สาวน้อยหัวเราะเสยี งใส นั่งลงกับพ้นื กอดเอวน้าสาวแล้ว
วางคางลงบนบา่ หอมกรนุ่

“อุ๊ย! แม่ศรเี หงื่อออก เหม็นแย่”
“เหม็นทห่ี นาย แม่ศรไี ม่เคยเหม็นเลย มาให้หอมซะดๆี นี่ๆๆ”
เสยี งหัวเราะประสานกันดังออกมาถงึ ข้างนอก ทำให้หม่อม-ราชวงศ์พงศ์จักร์ซง่ึ
กำลังคุยโทรศพั ท์ ทางไกลเดินผ่านมาชะโงกหน้าเข้ามาดู กอ่ นจะหันกลับไปคยุ กับคนที่
อยูใ่ นสายต่อ
“ครบั ถึงนูน่ ราวทุม่ ของวันพรงุ่ น้ี ยังไงฝากด้วยนะครบั คณุ ชาย แกยังเดก็ บาง
ครั้งกย็ ังคดิ อะไรแบบเดก็ ไปบ้าง”

แพรวพรรณรายโทร. น้ำเหสายี ญงขาอตงสิ พาวิชใญหด้ มาารราับเมข่อื ณร้วูะา่ ทเธเี่ คอรกอ่ืำงลกังำจละังไปแวหะาพนั้ักนอยฟูท่ัง่ี
สนามบนิ นารติ ะ ประเทศญ่ปี ่นุ
ดูตกใจจนหญิงสาวต้องแสยะย้ิม
“เพอ่ื น! จะมาไมเ่ ห็นบอก”

“ทำไมละ่ หรอื เพลินไม่อยากให้เราไปหา?”

“มันไมใ่ ชอ่ ยา่ งนั้น” ลกู พี่ลกู น้องอกึ อัก “แตน่ กึ ว่าจะโทร. บอกก่อน จะได้จัด
ห้องหับไว้รอ”

ฮ่ยึ ! เชอ่ื ตายละ “โอ๊ย! เรานอนท่ีไหนยังไงกไ็ ด้ ไม่ใชแ่ ขกกติ ตมิ ศกั ด์ ทิ ไ่ี หน
อย่าลมื นะ มารับด้วย”

“จ้ะ” เสยี งรบั คำอ่อยๆ ชอบกล สองสาวสนทนาอีกสองสามคำ พชิ ญดาราจึงขอ
วางสายไปกอ่ น

สายการบนิ ยูไนเตด็ แอร์ไลน์ พาเธอมาถึงท่าอากาศยานนานาชาตโิ อแฮร์
(O’Hare International Airport [ORD] ) ณ เมอื งชคิ าโก มลรฐั อิลลินอยส์
สหรฐั อเมรกิ า ในเวลาหลังหนง่ึ ทุ่มเล็กน้อย แพรวพรรณรายสะพายกระเป๋าเป้หนักอ้ึงที่
มีท้ังของใชส้ ว่ นตัวและของกนิ ซง่ึ ลออศรฝี ากล้นจากกระเป๋าใหญส่ องใบมาใสเ่ ป้ของ
เธอต่อเพราะกลัวหลานสาวสดุ ทีร่ ักจะอดอยาก
กเดรนิ ะเทปา๋างตไากหกลญลคมิงรสโง้ั ตาแวสรสอกอดเพดสยีมา่ ยงือลหเขำาพ้สาไังัมปนภใอานรกเะสเขหอ้ื อนแงอืจตก็จนาเกกเอตกงตาขรัวณไบปะาชงทอดี่ไป้ปวปยยิงคนื ทวรี่ปาอมรบะตรเ่นืเทิ วเศณตเ้นพส่ือายนเพพบร้าาานนะทใเปกีร่ น็ับลก้ๆาร
อยา่ งฮอ่ งกงหรอื สงิ คโปร์โดยไม่มเี พ่ือนรว่ มทาง ก่อนจะสะด้งุ เม่อื ร้สู กึ ถงึ แรงกอดรดั
จากด้านหลังแนบแนน่
อบอุ่นสเธงู อใหเตญร่ยขี มองตไัวอจ้โะรจคัดจกิตาดร้าทนุม่ หคลนังกนอีม่ ดันอเปย็น่แู ลผ้วู้ชเาพยรชาะัดแๆขนถก้าำไยมำ่ไลด่ำ้ยสนินั เแสลยี ะงเรหอัืวนเรราาะ่ งเบาๆ
ในลำคอพร้อมกลนิ่ ชายชาตรคี ้นุ เคยมาเข้าจมูกเสยี กอ่ น

“เจอกันก็จะโหดเลยนะ สวีตต้ี”

“พ่ีอัคร...!”

ขณะหนอัึ่งครเชั ปรดิ ้สู โกึอถกงึ ารสา่ ใงหเพ้ชรายยี วหขนอุม่ งกแ้มมลจ่ งอซมกุ เฮไซ้ยี พ้ ววทง่แี แขกง็ ้มทเ่อื ยอน็ ยๆู่ในจอา้อกมด้แานขหนลขังองรเขดั เาธชอัว่ แน่น
ราวกับกลัวของรักจะลอยหาย

“ทำไมถึงใจร้ายกับพี่นัก สวีตต้ี โกรธเรอื่ งอะไร?”

“ปลอ่ ยนะ!” เธอข่ฟู อ่ หลังหายจากอาการตกตะลงึ ชัว่ คราว เลบ็ ส้นั ๆ จิกท่อน
แขนแกรง่ เตม็ แรงก่อนท่รี า่ งของเธอจะถกู พลิกให้หันกลับไปหาเขา
วงหน้าเรยี วจำต้องเงยข้ึนสบตากับใบหน้าคมสนั ซง่ึ ดเู หมือนจะซบู คล้ำลงไป
เล็กน้อย จนเธอนึกแปลกใจ ตาสฟี ้าเข้มเหลือบดำที่จับจ้องมาวอนขอคำอธิบาย พอๆ
กับแววโหยหาเรา่ รอ้ นบางประการซง่ึ เธอร้คู วามหมายดี เเละมันกท็ ำให้เธอรสู้ กึ ขัดเขนิ
ออ่ นไหวราวกับคนไม่รกั ดี จนนึกโมโหท่เี ขายังกล้ามองเธอแบบน้ี หลังจากทไ่ี ปหม้ันกับ
ผู้หญงิ อน่ื
“มาทำไม?” จำใจถามอย่างเสยี ไม่ได้ แม้ลกึ ๆ จะดีใจจนเน้อื เต้นปนโมโหท่เี ขามา
รเปับน็ โดคยุณไมพค่ ่อาแดนคๆ่ ิด แตไ่ มม่ ีทางเสยี ละท่จี ะยอมให้เขาจับความรสู้ กึ ของเธอได้... จะต้อง
ฮม่ึ !

“มารบั เมีย อาจักรบอกวา่ น้องเพอ่ื นจะมาวันน้”ี
“เลิกเรยี กเค้าอย่างน้ันนะ” เธอกัดฟันแน่นด้วยความแค้นใจ “เค้ามาหาเพลิน
มไมือ่ไไดห้มวา้เหปาน็ คพนิธอีรน่ื ตี อเงรออ่ื ยง่า..ง.นสาภุ ยาวพรเทแลพ้วนเั่นมนิ ขหอน้บาหคนุณีแกมแ็้จละ้วเสกยีันใคจะ่น”ดิ ๆเธอเตพอราบะเอสยยี า่ งงเนย้น็อยเยขกา
กช็ ว่ ยเหลือเธอ และสมควรได้รับการขอบคุณอยา่ งจรงิ ใจมากกว่าน้ี แตเ่ พราะเธอกำลัง
ตกใจกับการพบกันโดยไมค่ าดคิดนีต่ า่ งหาก
แถมโมโหตัวเองท่หี ัวใจเต้นแรงไปกับหนมุ่ หล่อลำ่ ซงึ่ ยังกวาดสายตาหวิ โหยทัว่
สรา่างยกตลามเปกน็ ลเงึ จร้าาขว้ากวับเจจ้าะขฉอกี งทบ้งึ้าเๆสอ้ื ผ้าของทเธบ่ี อออกอวกา่ เขาแอลย้วากกจดะลจงัดบกนาพรก้ืนับสเนธอามดบ้วนิยวเยธิ ็นกี เาฉรอยี ันบ
อาจหาญ ทรงพลังเรา่ รอ้ นเพียงไร และเธอก็บ้าทีอ่ ตุ สา่ ห์ อา่ นมันออกอยา่ งไมผ่ ดิ พลาด
รา้ ยกาจถแ้าบคบุณทชีเ่ ขายาชมอาเบฟทยี ำรเปู้ น็ แนร่ มิ ฝีปากได้รปู งามค่นู ั้นคงจะแย้มพรายกลายเปน็ รอยย้มิ
“น้องเพลนิ ตดิ ธุระ เลยให้พ่มี ารบั แทน”

“อยา่ มาโกหก เพลนิ ไม่เคยตดิ ต่อกับตัวซะหน่อย”
“น้องเพอื่ นจะรไู้ ด้ยังไง เพลินบอกอย่างนั้นเหรอ?”

“กเ็ อ้อ...ไม่หรอก แตร่ ้กู ็แล้วกัน”
“ไหนกระเป๋าเรา มารยึ ัง กลับบ้านกันเถอะ พ่คี ดิ ถึง”
“จะไปพักกับเพลนิ ”

“น้องเพลนิ ไม่อยู่บ้าน”
“จะไม่อยูไ่ ด้ยังไง กร็ ับปากเอาไว้แล้ว” มอื ขาวควานหาโทรศัพท์ ไปด้วย และจับ
กระเป๋าใบโตทผี่ า่ นเข้ามาในสายตาเหวย่ี งลงบนพ้ืนด้วยพลังชา้ งสาร โดยที่หน่มุ ฮอต
ข้างตัวมองเธอด้วยความประหลาดใจ และรบี แย่งกระเป๋ามาใสร่ ถเข็นต่อเสยี เองกอ่ นที่
จอมเฮ้ียวเลอื ดร้อนจะทำข้อมือตัวเองร้าว
‘ผู้คุม’ “ขไมอ่ตงน้อ้องโงทเพร.ลินหเปา็นหรคอนกบอกน้องเพลินบอกพเ่ี องว่าไม่ว่าง ให้มารบั แทน” จรงิ ๆ
“งั้นจะไปนอนโรงแรม” เธอฟังเสยี งสญั ญาณโทร. ออกไปที่เบอร์โทร.
อพาร์ตเมนต์ ของพชิ ญดาราโดยไมม่ ีคนรับสายด้วยความโมโห นาทีน้ีโมโหทุกคน ทั้ง
คุณพ่อ เพลิน หน่มุ หลอ่ เรา้ ใจข้างๆ และตัวเอง
“กล้าไปคนเดยี ว ไมก่ ลัวหลงเหรอ?”
“เค้าไมใ่ ชเ่ ดก็ แปดขวบ”
“อาการอย่างน้กี ็ไมต่ า่ งกันเทา่ ไหร่ เราเป็นแฟนพี่ จะต้องไปนอนทอี่ น่ื ทำไม”
“ดิฉันไม่เป็นแฟนกับผ้ชู ายหว่ ยๆ ที่บอกรกั ผู้หญงิ คนหน่งึ แต่ไปหม้ันกับผู้หญิง
อกี คนหน่ึงหรอก”

เธอแทบจะหันไปกรดี เสยี งใสด่ ้วยความโกรธราวกับแม่เปลวเพลงิ น้อยๆ ไม่
สนใจสายตาชาวตา่ งชาตหิ ลายรายทมี่ องหนมุ่ สาวยืนเถยี งกันด้วยความสนใจ บ้างก็
ตปัำญหหนาิ อมะไิหรนกำับซฉ้ำัตนายสะดี’ ำจสนนคทิ นยเังหกลว่าานด้ันสหายลตบาตพาิฆเธาอตรมะอนงาไวปรอบๆ ราวกับจะถามวา่ ‘ใครมี

โดยเฉพาะเม่ือเธอกระชากกระเป๋าขนาดเกอื บครงึ่ หน่งึ ของตัวเองลงมาบนพ้ืน
ด้วยพลังช้างสารเปน็ คร้ังท่สี องจนอัครัชจุปาก และชาวตา่ งชาตทิ อ่ี ย่ใู กล้รบี ถอยออก

ห่าง เพราะกลัวโดนลูกหลงจากอาการของสาวน้อยทดี่ เู หมือนถูกผเี ข้าสงิ
“ใชท่ ีไ่ หนกันล่ะ...สวีตต้ี มันหนัก เด๋ยี วคนื น้จี ะไม่มแี รงนะ”
“กบ็ อกแล้วว่าอย่ามาเรยี กแบบนั้น ไปไกลๆ ดิฉันเลยนะ”
แทนทีจ่ ะสำนึก ตาคมกล้าคู่นั้นกลับพรา่ งพราวมองเธอตาปรอย ยกกระเป๋าอีก

ใบใสร่ ถเข็นราวกับไรน้ ้ำหนัก พรอ้ มกับดึงเป้ของเธอยัดใสล่ งไปด้วย ก่อนจะคว้าเอว
เลก็ แล้วลากเธอเดินตาม

“เมียผมกำลังท้อง เลยหงดุ หงิดหนอ่ ย ขอโทษท”ี เขาหันไปมองผู้ชมทร่ี ายล้อม
ซเปง่ึ น็ ทเำชทงิ่าเหขว้าาอดกหเขวั้่นาใกจับเมแ่ือฟไนดส้ฟาังวคนำ้ออยธบิกันายถน้วั้นนหน้า และได้รับการพยักหน้าพึมพำตอบรับ
ที่มองมเาธบออกกัดเฟปัน็นกนัรยอๆดกวับา่ ข้อถแ้ากข้ตนื ัวเธหอว่ ยยังๆด้อื แรต้นั ส่ ้แู เรธงอขจอะงไเมขไ่ าดไ้มรบัไ่ หกวารพแะลเนะส้าพายะตนาอสอฟี ย้า่เาขง้นม้ี
แน่

“กลับบ้านเรานะทีร่ กั วันน้ีแมท่ ำกับข้าวเอาไว้รอลูกสะใภ้เพียบ”
“ไมห่ วิ ” ค้ิวเรยี วยน่ เข้าหากันจนเกอื บชดิ
กถ็ ้าทำกับข้าวรอเธอซงึ่ เป็นลูกสะใภ้ แล้วคู่หม้ันของลกู ชายละ่ จะเป็นอะไร ถงึ
จเปะน็ตแืน่ ฟเตน้นนทิย่รี าวู้ ย่าขกอำลงัมงจาระดไดา้เขจอองกเัขบานักแเขตยี่ตนากชลอ่ื มดโังตขกอ็เปงอน็ เปมรระกิ กาายซรง่ึ ะเยธัอบไขม้ึน่เคมยาแบวอบกหอนัค่ึงรัชไวมา่ ่
เหน็ สายตาร้ทู ันทีม่ องมา
ยอมเป“ลไี่ยมน่หิควกำวก็ า่ นิ ‘ซเมะหีย’นเ่อปย็นให‘้แแฟมช่นนื่’ ใเจพอื่ เอทาบ่ี ใ้จานเธดอีใจกันทั้งน้ันทร่ี วู้ า่ แฟนพี่จะมา” เขา
“ห!ึ สงสยั จะภมู ใิ จละมั้งทล่ี ูกชายมีท้ังแฟนทั้งคู่หมั้นพรอ้ มกัน”
“ถอนหมั้นแล้ว” เสยี งห้าวปลอบประโลม เข้าใจทุกอยา่ งต้ังแตเ่ ธอเอย่ ว่าเขาไป
หมั้นกับผู้หญงิ อนื่ แล้ว
สาวน้อยสะบัดตัวหนี “ดิฉันไมใ่ ชต่ ัวสำรองของใคร”

“พูดอะไรอยา่ งนั้นละ่ สวีตต้ี พอ่ี ธบิ ายได้” อัครัชถอนใจเฮอื ก ตอนแรกนกึ ว่า
เธอจะแค่งอน น้อยใจที่เขากลับชคิ าโกโดยไม่ได้ไปหาและบอกเธอด้วยตัวเองก่อน แต่
ตแมัวเจ่ อองมทเ่ไีฮม้ยี ่ไวดก้หลาทับารง้มู อาธกบิ กาวยา่ ใทหี่ค้เิดธอฟเังหก็นอ่ ทนีเทขจ่ีาจะะกปลรับะมมาาทเธอไปหน่อย ชายหนุ่มนึกโทษ

“...” เธอไมต่ อบ แต่เดินนำหน้าจนมือใหญต่ ้องร้งั แขนเรยี วเอาไว้เมอ่ื เห็นเธอ
กำลังจะเล้ียวผดิ ทาง

“ทางน้สี วีตต้”ี

“ดิฉันจะไปนอนโรงแรม พรงุ่ น้ีค่อยคยุ กัน เราไม่ได้มคี วามสัมพันธ์ กันถึงขนาด
จะไปนอนค้างอ้างแรมด้วยกันได้ ดิฉันถอื ” เธอบอกเสยี งเย็น ทำทา่ จะผละจากไปด้ือๆ
แม้จะมีแค่กระเป๋าสะพายใบโตไปด้วยแคใ่ บเดียวจนชายหนุ่มต้องตามไปรงั้ เอวเลก็ และ
อ้มุ รา่ งอ้อนแอ้นราวกับมดตะนอยลอยพ้นพ้นื

“อยา่ มาถกู ตัวเค้านะ!”
“ไมถ่ ูกตัวอยา่ งเดียว จะปล้ำตรงน้แี หละ ถ้าด้ือนัก”
กำลังถกเู ธผอู้ชไมายต่ หอื่นบกามแลตว่กนรดลี เาสมยี จงรน้อมงาลเฟัน่ ียสหนนาม่มุ บยนิ นื ดอ้ว้งึ ยอนยู้ำช่ เัว่สขยี ณงโะหเยพหราวะนคนดิ า่ ไขมน่ถลงึ กุ กรวาวา่ เกขับา
จะทำอะไรถกู เจ้าหน้าท่ีตำรวจสองนายของสนามบนิ กเ็ ข้ามาใกล้ด้วยสหี น้าถมงึ ทึง
เขปณ็นะผท้รู ีจ่ า้ ยอบม้เาฮก้ยีามวตัวแสบที่ด้ินหลุดลงบนพ้นื ยนื ทำสหี น้าหวาดหวัน่ ตัวสัน่ เหมือนเขา
“ชว่ ยด้วยค่ะ อยูๆ่ เขาก็มาแยง่ รถเข็น...ทะ...ทำเปน็ วา่ มาด้วยกัน สะ...สงสัยจะ
ล่อลวงฉันไปทำมิดีมริ ้ายแน่”
“อ้าว! ทำอย่างน้ไี ด้ยังไงกัน มิสเตอร์ เสยี ชอื่ พลเมอื งอเมรกิ ันหมด”
“ไมใ่ ชโ่ ว้ย นี่เมยี ผมเอง เธอกำลังงอนอยู่ ให้ด้ินตายสวิ ะ”
เป็นผู้ร“้าใยชหท่ ืน่ ่ไี กหานมคชะดั ๆดูพจาสับปไปอสร์ตงบเลสยติอคารนมลณะ์ ในนามคสุกกเลลุ ยคหะ่ นคุ้ณาตตากำรไ็ วมจใ่ ”ชญ่ เาธตอิ ไมหมพ่ อูดนเปี่มลัน่า
แตย่ ังคว้าสมุดเดินทางและต๋ัวเครอื่ งบินออกมาให้เจ้าหน้าทต่ี ำรวจดู

“ฉันเปน็ นักทอ่ งเทยี่ ว ไม่นึกวา่ จะมาเจอเรอ่ื งแบบน้ใี นประเทศของคุณ เสยี
ขวัญทส่ี ดุ ”

เธอว่าเสยี งเครอื ตำรวจซง่ึ รบั เอกสารของเธอไปดแู ละคืนให้เธอด้วยสหี น้า
เห็นใจเลยหันมาทำท่าจะมาจับเขาจรงิ ๆ ขณะที่แม่จอมเฮ้ียวคว้าหมับเข้าทร่ี ถเขน็ ของ
ตัวเองเตรยี มชงิ่

“ผมเปน็ ลูกชายของ รอสส์ ฟอล์ คเนอร์ ฐานะอยา่ งผมนี่นะ่ เหรอจะมาข่มขนื
ผ้หู ญงิ กลางสนามบิน” ชอ่ื และนามสกุลของพอ่ เล้ยี ง เจ้าพอ่ เทเลคอมอันดับหน่ึงใน
อเมรกิ าทำให้ตำรวจสองนายชะงักชวั่ คราว

“แค่คนหน้าเหมอื นเท่านั้นแหละค่า ค้นตัวของเขาดเู ลย อย่าไปเชอ่ื ” จอมเฮ้ียว
ยสุ ง่

ไอ้สองตำรวจเวรนัน่ ก็บ้าจ้ีเพราะมันเข้ามาประกบตัวเขาจรงิ ๆ ไมย่ อมให้หนไี ป
ไหน ขณะทเ่ี มยี ตัวแสบของเขาคว้ารถเข็นได้กเ็ ข็นลิว่ ไปตรงประตูทางออก
สวตี ต้!ี “”โวเ้ยส!ยี งพต่ไีะมโก่ไดน้หกม้อ้ันงกอับาคใาครรผจู้โรดงิ ยสแาคร่หขมาั้นเขห้าลอกกลๆายเชปว่็นยโฟจ๊กลรอารคนี าถ่าเกูทข่านอ้ันงนักกเลดับินมทาานง่ี
โดยมีผลแค่เพยี งเธอหันกลับมามองเหยียดๆ แวบเดียว แล้วทำหน้าตน่ื เม่ือเห็นเขาหัน
ไปตอ่ สกู้ ับตำรวจ จากน้ันกแ็ จวไมเ่ หลียวหลัง

“ฟังไม่ร้เู รอื่ งรยึ ังไงกันวะ ถ้าตามหาเมยี ไม่เจอ ฉันจะให้ย้ายแกไปอยอู่ ะแลสกา
จนเกษยี ณอายุแน่ ไอ้กรว๊ กเอ๊ย” ชายหนุม่ ทุม่ ตำรวจสองนายลงบนพ้ืนอยา่ งง่ายดาย
จนได้ยนิ เสยี งกระดกู หักดังกร๊อบ
เปน็ ครั้งแแลระกเรทอื่ ี่หงมค่องจมะรงา่ชายวกงศว์า่อนัคั้นรัมชากอ.า.เ.ชอถร้า์ ตพำัฒรวนจฉอัีตกหรพลงายศ์นทายายจาะทไอมภ่กิมรกูหันาเเศขร้าษมาฐอี ันแดลับะ
ต้นในอเมรกิ า ต้องถกู ลากตัวไปโรงพักกว่าจะมีคนไปประกันตัวออกมาข้อหาทำร้าย
ข่มขเู่ จ้าพนักงาน และขัดขนื การจับกุม

รอสส์มองลกู เล้ยี งด้วยสายตาสมเพชนดิ หน่อยเมอื่ เป็นคนขับรถมาประกันตัว
ชายหนุ่มด้วยตัวเองจนตำรวจฮือฮากันทั้งสถานี มองใบหน้าฟกชำ้ นิดๆ แตบ่ ดู บ้ึงมาก

ของลกู ชายเหมอื นมองสตั ว์ ประหลาดสปีชสี ์ท่มี ีเขางอกออกมาบนหัว
“แกไม่เคยหมดทา่ แบบน้เี ลยนะ ไอ้ลกู ชาย นเ่ี ปน็ เพราะสาวน้อยของแกจรงิ ๆ
เเปห็นรอล?ูก”ชารยอจสะสแ์ ตฟง่ งอาลน์ คกเับนรอารช์ นถกิ าุลมชาไวมไเ่ ทหยน็ ดผ้วู้ไยมเ่มทีเา่ สไหน้ รสก่ าับยกแลาระทค่ีลวูกามเลห้ยี มงาซยง่ึใเนขปารรกั ะเเหทมศนอื น้ี
แม้จะยอมรับว่าเรมิ่ ทึ่งไมน่ ้อย และเข้าใจแล้วว่าทำไมอดีตเพลย์ บอยหน่มุ ซง่ึ ไม่
เคยตกหลุมของสตรคี นใด จึงทำทา่ แคร์สาวน้อยวัยนิดเดยี วทเ่ี ขาไมเ่ คยเหน็ หน้านัก
“เธอทำเรอ่ื งบ้าบน่ิ ได้ทุกอย่าง” ลกู ชายตอบเป็นเสยี งคำรามอยู่ในลำคอ
หงดุ หงิดงนุ่ งา่ น มบิ ังควรที่ใครจะไปยุ่งด้วย แตร่ อสส์หัวเราะเสยี งดังด้วยความ
พงึ พอใจ

“แล้วจะเอายังไง จะไปตามตัวทไี่ หน?”
“คงต้องหาจากสัญญาณโทรศพั ท์ ไม่งั้นก็ห้องพักของน้องเพลิน เธอคงพักอยู่
ที่ไหนสักทีใ่ กล้ๆ กับท่ีนั่น”
“ไม่อยากเชอ่ื วา่ แม้แต่โดมนิ ิกก็ยังจะเสรจ็ ลูกสาวบ้านน้”ี รอสส์เปรยด้วยสหี น้า
ครนุ่ คดิ
ประเทศนึกแอลยะทาก่าทเหาง็นจหะนได้า้ทท้ังั้งตลัวกู ลเขกู ยสแาลวะหกลับาวน่าทเขพ่ี ย่อเปต็นาซมง่ึ านเฟัยยี วย่าทกำบง้าานนอยู่กระทรวงการต่าง

แพรวพรรณรายเดนิ ออกมาจากห้ องน้ำด้ วยเส้อื คลุมผ้ าขนหนูตัวส้นั ทที่ าง
โรงแรมเตรยี มไว้ให้แขก มอื ยกผ้าขนหนูอีกผนื เชด็ เสน้ ผมของตนเองเบาๆ กอ่ นจะ
หยิบโทรศัพท์ มาต่อสายหาพชิ ญดาราอกี ครัง้

เธอต่อไปหลายสายโดยได้ผลลัพธ์ เชน่ เดิม คือ ไม่มคี นรบั สาย “ไปไหนของเขา
กันนะ เพลนิ ไมใ่ ชค่ นแบบน้นี น่ี า” สาวน้อยถอนใจหนัก ตอนแรกหงุดหงิด แตต่ อนน้ี
ชักจะกังวลข้ึนมาแทน

แต่ไหนแต่ไรมา บ้านเธอไมใ่ ชค่ นท้ิงพ่ที ้ิงน้อง ย่งิ พิชญดารารวู้ า่ เธอมาถงึ ชคิ าโก
มหี รอื ท่จี ะไม่อยากมารบั และอำนวยความสะดวกพาไปไหนต่อไหน หากนี่ผา่ นมาหลาย

ชัว่ โมงแล้วก็ยังติดต่อไม่ได้ ผดิ วสิ ัยเป็นอยา่ งยิ่ง
รโี มตมหาเญปดิ งิ ทสาวี วีไลเป่ไ่าปผชมอ่ จงนตแ่างหๆ้งจองึ เยป่าลงใี่ยจนลเอสยอ้ื เผพ้ารเปาะน็ ไมชม่ดุ สีนมอานธเิ นแ้อืลหะทน้าายนสมุ่ ดุ เลยเมปือิดครวายานกหารา
โทรทัศน์ ท้งิ เอาไว้ให้เฝ้าคนดูท่นี อนเหยียดยกมอื ก่ายหน้าผาก

เธอหลับ! หญิงสาวกะพรบิ ตาอย่างงนุ งงเมือ่ ได้ยนิ เสยี งเคาะประตหู ้องระรวั หลาย
คร้งั

“ใครมา หรอื จะเป็นเพลิน?” เพราะฝากข้อความเอาไว้กับญาตสิ าวว่าตนจะพัก
ท่ีไหน และถ้าขืนยังไมต่ ิดต่อมาเธอจะเอาของฝากทั้งหมดทแ่ี ม่ศรแี พ็กให้ไปขายเลหลังท่ี
ตลาดนัด

แล้วว่งิ ใไปบเหปนิด้าปงัรวะเงตยี ูหเ้อลงยหผลอ่ ังงจขา้กนึ เคหลล้าอื ยบกสับาเยปตลาง่ เแหส็นงวอา่ อเปรน็า่ ไเดว้ ลหาหญลงิ ังสเาทว่ียผงุดคลืนุกเลข็ก้ึนนจ้อากยเตยี ง
แตใ่ บหน้ากระจา่ งราวดอกไม้บานเตม็ ที่ กลับเหย่ี วเฉาลงยิ่งกว่าใครเอาน้ำร้อนมา

ราดเม่ือเหน็ รา่ งสงู ใหญท่ ี่ยนื รออยหู่ น้าประตู “พอี่ ัคร”
“หลับแล้วเหรอเรา?” มอื หนายกข้ึนผลักประตทู เี่ ธอเตรยี มดันปดิ แล้วแทรกตัว

เข้ามาภายในอย่างงา่ ยดาย
“มาถกู ได้ยังไง?” ตากลมโตขึงใสห่ น่มุ ตรงหน้าทีอ่ ยูใ่ นชดุ เสอ้ื เช้ติ หลดุ ลุ่ยและ

กางเกงยนี ใบหน้าคมสันซง่ึ หมองคล้ำลงเล็กน้อยมีรอยฟกซำ้ แถมมไี รเคราผุดข้นึ มา
เขียวครม้ึ จนดูเถือ่ นเหมอื นมหาโจร

“อ๊ะ! อยา่ ได้แม้แต่จะคดิ ทจ่ี ะโทร. เรยี กใครข้ึนมาชว่ ย ไมง่ ้ันเราเจบ็ ตัวแน”่
คำขู่ของเขาไม่น่ากลัวเท่าสหี น้าทห่ี ันมามองเธอและทำให้หญงิ สาวถอยกรดู
อยากจะหาอะไรมาฟาดเขาแล้ววง่ิ ไปซกุ อยูท่ ีม่ มุ ห้องเหมอื นคนข้ีขลาด หากถงึ กระน้ันก็
ยังปากแข็ง “ไมก่ ลัว”
อมื ... ใชไ้ ด้ เสยี งของเธอหนักแนน่ ดเี สยี ด้วย หญิงสาวมองตามรา่ งใหญท่ ี่เรมิ่
ลงมือถอดเส้อื ผ้าตัวเองจนมา่ นตาดำสนทิ ขยาย “จะทำอะไรนะ่ ?”
“แก้ผ้า อยากชว่ ยมั้ยละ่ ?”

ท้ิงไปข้าเธงอสโา่ยยนหนนา้าฬหกวิ ือาราคกาอ่ แนพผงลิวแงตก้้บุมบจะนเโรตมิ่ ๊ะรห้อนน้าผก่ารวะจกตอากยลา่ งอไกมไ่กปลมัวาแเมต่ือกเขาแเหลว้วี่ยเหงวเสย่ี อ้ืง
กางเกงยนี ท้งิ ไว้ท่ีมุมห้องอย่างหยาบคาย จากนั้นกเ็ ดินโทงๆ เข้าห้องน้ำไปโดยมชี ั้นใน
สดุ เอก็ ซ์อยูแ่ คต่ ัวเดียว ท้ิงให้สาวน้อยเจ้าของห้องมองตามบ้ันท้ายนา่ ขย้ำไปอย่างตก
ตะลึง

“โอ๊ย! คนบ้า แล้วจะนอนท่ีไหนกันล่ะเนี่ย”
“อ้อ!” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอีกครง้ั โดยที่เธอสะด้งุ หันไปมอง “ถ้ามหี นอี ีก
คราวน้ี พจี่ ับได้เมอ่ื ไหรจ่ ะรักเราถงึ เชา้ อยากลองดูก็ได้นะน้องเพอื่ น”
ตากลมโตกะพรบิ ปรบิ ๆ กับคำขนู่ ั้น แล้วถอนใจเฮือกเดินไปนั่งขัดสมาธิปลาย
เตียงดีๆ ไม่ได้คิดจะหนไี ปไหน เมอ่ื หัวคำ่ ก็แกล้งเขาเพราะความโมโหเท่าน้ัน ขนื ให้เธอ
ลากกระเป๋าลงไปย้ายห้องตอนหลังเท่ียงคืน... สนุกตายละ!
และเพราะไมค่ ดิ จะไปที่ไหน เธอเลยข้นึ ไปนอนขดตัวต่อบนเตียงโดยยังเปิดทีวี
ท้ิงเอาไว้ดตู ัวเองเหมอื นเดิม พยายามขม่ ตาให้หลับลงหลังจากน้ัน แต่มันไม่งา่ ยเมอ่ื มี
ผู้ชายหลอ่ ล่ำอยู่รว่ มห้อง หญิงสาวเลยแกล้งหลับ
เพราะเพเติ่งยี องายบวนบ้ำตมัาวใลหงมรๆ่าวสทบิ ้งิ หตนัว้าลนงามทาีหนลอังนจดา้กวนย้ัน“ไม่ต้องแทลำะตรัวา่ งแแขก็งรนง่ า่ กำคยืนำคน่อ้ีงนว่ งขเ้าปง็นเยบน็ ้า
ขอนอนก่อนนะสวตี ต้ี”
เขาพมึ พำบอกง่วงๆ คว้ารโี มตไปปดิ ทีวี รง้ั เอวเธอเข้าไปใกล้ ใบหน้าซกุ อยู่บน
ผมนุ่มของเธอพรอ้ มเสยี งถอนใจยาวคล้ายการผ่อนคลาย ผ้าหม่ ถกู ดงึ ข้ึนมาคลุมสอง
รา่ ง “พี่รกั น้องเพอื่ น เลิกโกรธนะสวีตต้”ี
บางอยา่“งไหเหนยบียอดกเปว่า็นงลว่ ำงจ?”นหน้เาธรออ้ คนำจรัดามตเส้อยี งงบตอ่ำกเมตือ่ ัวรเอ้สู กงึ ใถหงึ ้ใกจาเรยด็นุนๆดันไมทห่ีบ่ ั้านเรทอื่้างยเดข้วาจยนอะเขไรา
‘ต่นื ’ ข้ึนมาจรงิ ๆ

ในลำค“อจะโหคลมับไหฟรขอื้างไมเตห่ ยี ลงับถกู ปพดิ ่ีกล็องยเปา็นกออยยใู่่างนสตดุ ัวทเ้รายาเสทม้งิ อหน้อัน่ งแใหห้อลยะ”ู่ในคมวเี าสมยี มงดื หนัวา่เรอาบะอหุ่นึๆ

ใจ กลบอาการหน้าแดงจัดของเธอได้ แต่ไมส่ ามารถกลบอาการซา่ นซา่ ไปท้ังตัวเพราะคำ
สารภาพแสนเซก็ ซอ่ี ยา่ งนั้น

“...” เธอเผยอรมิ ฝีปากข้ึน อยากถาม อยากได้รบั คำอธบิ าย แต่กลน่ิ กายสะอาด
ทแบม่ี ่งาพปันร้อคมวกามับอกบลอิ่นุ่นตแัวสชนายสชบาาตยรทอี ำันใหค้เ้นุ ธเอคหยุบปกาับกอลางการกอดรา่ งนุ่มน่ิมของเธอแนบกระชับ

‘เอาเถอะ คอ่ ยคยุ พรงุ่ น้กี แ็ ล้วกัน ขอบอกว่าไมใ่ ชเ่ พราะสงสารหรอกนะ’

บา่ ยสอแงโพมรงวพไมร่ครณิดจระามยอนงัง่หหนน้า้าคบณุ ้ ึงขชาบยฟมันาเแฟนยี น่ทอี่นยั่งบู่จ้นองโเตธ๊ ะออเหาหมือารนขเอหง็นโรองาแหรามรจในานเวโปลราดราว
“ยังไมห่ ายโกรธพีอ่ กี เหรอ?” เสยี งห้าวถามงอนง้อ ปลอบประโลม แต่บอกเอาไว้

เสยี ก่อนวา่ มันชว่ ยไมไ่ ด้หรอก หลังจากสง่ิ ท่เี ขาทำเมือ่ เชา้ น้ี
สดุ ๆ ซหง่ึ นไม้าเเ่ รคยี ยวเรกอ้ ิดนขจ้ึนัดใขน้นึ ชมวี าิตกสับาคววใามนทฝรันงนจำ้ันตอเนธอตกน่ื ำนลอังถนูกกเลพืนรากะนิ เธแอลฝะัรนกุ ..ร.านฝอันยลา่ งามเรกงิ
ร้อน ด้วยผ้ชู ายตรงหน้า มอื งมุ่ งา่ มของเธอสอดเข้าสเู่ ส้นผมดกหนา วอนขอยามทเ่ี ขา
เชยชมยอดทรวงเตง่ ตงึ สกี หุ ลาบ ก่อนจะเลอ่ื นตัวต่ำลงไปเสาะหาความหวานล้ำจนเธอ
ตัวสนั่ ระรกิ
กำลังเลแ่อื ลนะเตมัวอื่ ขเ้ึนธอย้ลมิ มืใสตตา่ ขา้เนึ ธพอแรอ้ลมะผเสลยี ักงดคันรวเขญ้าสเู่ ธรอา่ งกายแรท้อบนจระมุ่ แเยปกน็ เไธฟอออรกา่ งเปห็นนสาทอะงมซนึกี
ด้วยความแกรง่ รอ้ น ไมใ่ ห้แม้แตโ่ อกาสจะตัดสนิ ใจยามท่ีเขาถาโถมอยา่ งกระสันอยาก
ดุดัน ทวา่ จัดเจน ลว่ งล้ำเต็มเปีย่ มจนรา่ งละมนุ มอื หมดหนทางตอ่ ต้าน

‘สวีตต้ี พห่ี ิวเราแทบบ้า รอไม่ไหวแล้วนะที่รัก’ เขากระซบิ บอกวา่ อยา่ งนั้น
ไมใ่ ชแ่ คค่ รัง้ เดียว แตเ่ ปน็ ถึงสามครงั้ ในเวลาสามชวั่ โมงที่เขากลายรา่ งเปน็ หนมุ่
รอ้ นรัก เซก็ ซ์จัด แผดเผาการควบคุมตนของเธอ รา่ ยมนตร์เสนห่ าใสเ่ ธอ สำรวจ
กลนื กนิ เธอจนอิ่มหนำ ไม่สำคัญหรอกว่าจะมีคำรักมากมายยามท่ีเธอล้อมรัดเอบิ อาบ
เขาแนน่ หนา กรดี ร้องครวญครางเม่ือเขาบ้าคลั่งอยู่ในตัวเธอ ปลดปลอ่ ยความรอ้ นระอุ

ในตัวเธออยา่ งทรงพลัง ถลม่ ทลายคร้งั แล้วครั้งเล่าจนเธอไมม่ ีแรงแม้แต่จะกระดกิ น้ิว
ประเด็นคอื เขาขโมยการตัดสนิ ใจไปจากเธอ และครอบครองเธออยา่ งไร้

ยางอายโดยไมม่ ีการยินยอมพรอ้ มใจ
“ทร่ี กั เราไปหาแม่พี่กันเถอะนะ รอสส์ก็อยากเห็นแฟนพี”่
เธอเงียบ ทำหทู วนลมมองแขกโต๊ะอ่นื แล้วยกแก้วกาแฟข้นึ จบิ เหมือนนั่งอยู่คน

เดยี ว
“แมเ่ ตรยี มของขวัญไว้ให้ลูกสะใภ้ด้วย”
คำหลอกลอ่ ต่อมาทำให้มือท่ถี ือแก้วกาแฟของจอมงกสะดุดลงนดิ หน่งึ เหล่ตามา

มองเขาอยา่ งสนใจแบบไว้เชงิ จนชายหนุ่มต้องกล้ันย้มิ
“ไปดูกันนะ ทั้งของขวัญ แล้วก็หนังสอื ยกเซตของแม่พร้อมลายเซน็ ”
เด๋ยี ว... เขารไู้ ด้ยังไงวา่ เธอเปน็ แฟนหนังสอื ของ นอราห์ ฮันเตอร์!
“เราข้นึ ไปเก็บของกันนะ น้องเพือ่ นเหน่อื ย เด๋ียวพีจ่ ะเกบ็ ให้เอง”
“แล้วเรอื่ งฟลอรนี า่ ล่ะคะ?”
“เขาสญั ญาว่าถ้าพชี่ ว่ ยเขาอย่างหน่ึงแล้วเขาจะเลิกยุง่ กับพ่ไี ม่คดิ จรงิ ๆ วา่ น้อง

เพอื่ นจะอ่านหนังสอื พมิ พ์ ของรัฐจนคิดไปเลยเถิด” ชายหน่มุ อธบิ ายถึง อเลก็ สก้ี แอน
โซทงึ่ นทอำทฟา่ ว่าแจละะไแดผ้ผนลกเาพรคราระา่ มวๆาเฟทียีท่ อั้งเคลู่ปก็ รซะ์กกำาลศังหคมั่วั้นกักบันดารเาพฮื่ออใลหล้อวี เูดลค็กนซ์ตหันดใง่ึ จจากฟลอรนี ่า

“แล้วคนอืน่ ถ้าเขาร้วู ่าเพื่อน...เอ้อ คบกับพ่อี ัครอยู่ เขาจะคิดวา่ เพื่อนเปน็ อะไร
คุณพอ่ จะเอาหน้าไปไว้ท่ีไหน แล้วเรอื่ งอะไรตัวจะต้องไปชว่ ยเขาเรอ่ื งพรรค์ อย่างน้ัน
ด้วย?”
อกี อยา่ “งแค่เคดุณอื นพเอ่ดขียอวเงทฟ่าลนอ้ันรแนี ห่าลเปะ็นเพส่ือวนีตตรว้่ี มธทรุ ช่ี กคิ ิจาขโกอนงเ่พีรา่ีแทบชไว่มย่รกจู้ ัักนคไดน้กไท็ชยว่ ยทไไี่ ปหนเลถยึง
ทา่ ทางจะอยา่ งน้ัน ฟลอรนี า่ ก็รกั ษาคำพดู เธอร้อู ยแู่ ล้วว่าเราจะแต่งงานกัน อย่าหึงเลย
นะสวีตต้ี เรากลับไปแต่งงานทเี่ มอื งไทยกันกอ่ น หรอื จะจดทะเบียนสมรสไว้กอ่ นก็ได้”

“ยังไงกต็ ้องรอให้ตัวถอนหมั้นก่อนสิ เรอื่ งอะไรเค้าจะแต่งงานกับค่หู มั้นของคน
อน่ื ” สาวน้อยประชดตัวพอง “จะให้เค้าคดิ ยังไง กลับมาก่อนแล้วทำเรอ่ื งหยามหน้า
เพือ่ นแบบน้ี แถมยังไมบ่ อกสกั คำ”
หนุม่ อธ“จิบรายงิ ๆถึงงแาลน้วทพีร่ ี่กอลสับสม์เปาเ็นรอคื่ งนงโาทนร. มีงานด่วน ไมใ่ ชเ่ พราะเรอ่ื งของฟลอรนี ่า” ชาย
ตามเขามารบั ผดิ ชอบโพรเจกต์ ใหมด่ ้วยตัวเอง
“ถ้าน้องเพือ่ นยอมรบั โทรศัพท์ ก็ร้เู รอ่ื งซะนานแล้ว”
รบี มาชคว่ ยนแไมมน่่ยัอน่ มจรรับงิ ๆโทรกศ็โกพั รทธ์ หรน้อ้ายมป่ยุ อี ยเา่ อมาาเดปรีน็ อ้ วย่าชเหาตตผุเิ ลลยพอไมฟ่มังทีขา้ึนงอภนัยี่ถใ้าหก้แลันบม่ าเพราะจะ
“แล้วแม่...เออ่ ฟลอรนี า่ นะ่ เขาจะมายุ่งกับพ่อี ัครรเึ ปล่า?”

เยน็ “คเรำถาแาคมอ่ใหย้ห่างนหังวสาอืดพระมิ แพว์ องขอกองขเ่าธวอไดแ้รลบั ้วกกา็ถราส่ ยา่ รยปูหเนก้าบ็ ยไ้มิว้เๆผยพแรพ้อรมเ่ ปคน็ ำอระธยบิ ะาจยนอกยว่างา่ จใจะ
คตั้งรแบตเดก่ อื ลนับจแากตเพ่ มจี่ ือะงไไมทไ่ ยปไหฟนลมอารไนีห่านเปก็ันบเเพขา่อื หนรใอนกกลจุ่มรงิ ๆแตก่ถ็เ้าจนอ้อกงันเพแค่อื ค่นรหง้ั ึงสอตง่อคไรปัง้ พเท่จี ่าะนไั้นม่
พบกับเธอตามลำพัง”

ถ้าไมย่ อมให้พบ ก็แปลว่าเธอยอมรับวา่ หงึ ซง่ึ ไมเ่ หน็ อยากยอมรับสกั นิด
สาวน้อยเลยเมินหน้าหนีไม่ตอบเสยี อยา่ งน้ัน ไมพ่ ูด...อาจจะแปลว่าห้ามพบก็ได้ หรอื ถ้า
เขาจะเข้าใจว่าเธอใจกว้างไมห่ วงห้ามกไ็ ม่เสยี หาย เธอได้ประโยชน์ ท้ังข้ึนท้ังลอ่ ง ขอแต่
อย่าให้ผ้หู ญิงคนไหนมายงุ่ กับผ้ชู ายของเธอก็แล้วกัน

“กลับบ้านเรากันเถอะนะ สวีตต้ี”
จำเปน็ วเธา่ จอะทขำัดทขา่ คืนิดไปนอดิ กีหทนำงึ่ ไมก่อนจมะาพถึงยขักั้นหนน้ี้าเหมถอื ้าเนธเอสยยี ังไเมลไ่ น่ ด้ตัจวรไมงิ ๆย่ อเพมรรับาะผไิดมช่เหอ็นบคเขวาามก็
ขาดทนุ แยน่ ่ะสิ
“กลับกไ็ ด้ค่ะ แต่ต้องบอกเรอ่ื งเพลินมาก่อน”
“ทำไมคดิ ว่าพี่จะร?ู้ ” ใบหน้าคมสนั ใสซอ่ื แตเ่ ธอไมม่ ที างเชอื่ แน่
“ถ้าไม่รู้ เพอ่ื นกจ็ ะนอนโรงแรมนีแ่ หละ แล้วก็ไม่ต้องมาให้เหน็ หน้าอีก”

บทสง่ ท้าย

ครอบครัวจอมบงการ

หญงิ สาวแหงนหน้าข้ ึนมองบ้ านหลังใหญด่ ้ วยสายตาหวัน่ ไหว เพราะตั้งแตเ่ ป็น
สาวมากไ็ ม่เคยคบกับใครจรงิ จังเสยี ที ไมเ่ คยไปบ้านของชายหนุ่มคนไหนในทำนอง
เหมอื นกับไปให้พอ่ แมข่ องฝ่ายชายดูตัว เลยออกจะประหม่าไมน่ ้อย

“มอื เย็นไปหมดแล้ว น้องเพ่อื น” อัครชั ก้มลงถามด้วยความห่วงใยปนขันเมือ่
เอ้ือมมือไปจับมอื นม่ิ ขณะท่เี ล้ยี วรถเข้าไปหลังกำแพงหนา ผา่ นสนามหญ้าสเี ขยี วขจนี ่า
ตน่ื ใจ

“พอ่ี ัครว่า คณุ แมข่ องพี่อัครจะชอบเพื่อนรเึ ปลา่ คะ?”
“พ่รี กั น้องเพื่อน แม่กจ็ ะรกั น้องเพอื่ นด้วย ไม่อย่างน้ันจะเตรยี มของไว้รับขวัญ
ลกู สะใภ้เหรอ ไมต่ ้องกลัวนะสวีตต้”ี
“แล้วพ่อเล้ยี งพีอ่ ัคร?”
“รอสส์อาจจะวางทา่ หน่อย แต่เมยี พไ่ี ม่เคยกลัวใครอยูแ่ ล้วน”่ี
“เค้ายังไมม่ สี ามี” เธอกัดฟันตอบเสยี งตำ่ เลยได้ยินเสยี งหัวเราะอย่างไมถ่ ือสา
“เห็นทา่ นผู้วา่ ฯ กับสารวัตรประทปี โทร. มาตาม วา่ น้องเพ่อื นต้องไปข้ึนศาลด้วย
นี่”
เคพด่ือที นี่พกีอ่ แ่อัคพนรรเทวก่เีพ่ียขราวรจดณะ้วถรยูกาไยฆงคหาัตนะกไปรดรมเีมอองสบคไออนกจทวะ่เี า่ปปเิดลอ้ค่ียอดน...ีคเพรณุ ่ีออ่ื ัคงวริฑเสปรู งย็นส์ คยั นคเพสุณรงั่ าพฆะอ่่าคเคุณขงาวเ”ลิฑา่ รูใยห์้เฟคังยแโนท่ร“.เรอ่ืหงา
“พร่ี ้เู รอื่ งแล้ว”
“คะ่ ทางตำรวจทำเรอ่ื งขอย้อนฟังโทรศพั ท์ ของเขา แถมคณุ วิฑูรย์ ยังอัดเสยี ง

ตเรออ่ื นงเทลถี่ ก็ กู นข้อ่เู ยอาเพไวร้ดาะ้วเยอาเรแอ่ื มงศ่ดรังบีกอลก่าววมา่ คาเงลเ่าปใ็นหล้นา้างสสางั วหฟรังณ์ ของคนใกล้ตาย” เจ้าตัวนอก
“ปรากฏวา่ นายตำรวจคนทพี่ าเขาออกไปฆา่ แล้วขเู่ ขาก็โดนฆา่ ด้วยเหมอื นกันหลัง

คจนานากยนนวั้น้ันศอนิ กี วททาางีงแคตผดำรนคี วเงจอปสาดิ ไบื ไวแด้ ล้ ้พวพไี่อมอัคม่นรีคากยว็ไหามมาม่ ญสสี มั มว่ พานรันเับกธส์ี่ยอาวะรขไภร้อาเกพง”ยี่วว่าเโขยางกมับาพถวงึ พกีเ่อปัค็นรคนนอฆก่าจนากายคตำอำร้าวงทจ่ี
“ทั้งท่คี ิดว่าพส่ี งั่ ฆ่านายวิฑูรย์ ทำไมน้องเพื่อนยังกล้าข้นึ ไปบนเกาะอีก ไม่กลัว

เหรอ?”
“จรงิ ๆ ก็กลัวคะ่ แตก่ ็อยากร้ดู ้วย” เธอตอบตามตรง “คณุ พอ่ เชอื่ วา่ พ่อี ัครไมผ่ ิด

คณุ อาจรัลเองตอนน้ันกม็ ีข่าววา่ จะถกู สัง่ ย้าย”
“พเ่ี ข้าใจ ยังดีเท่าไหรท่ ี่พไี่ มใ่ ชค่ นร้ายจรงิ ถ้าแต่งงานแล้วจะมาบ้าบิ่นอยา่ งน้ไี ม่

ได้นะน้องเพอ่ื น พจ่ี ะไม่ยอมให้เราเอาตัวเข้าไปเสย่ี งกับเรอื่ งอันตรายทำนองน้อี กี แล้ว”
ใบหน้าเนียนใสมุย่ ลงทันทที ่ีถกู ขู่ เพราะต้ังใจเอาไว้วา่ ถ้ามสี ามอี ยา่ งอัครัช จะ

จยอิ่งทดำลองะตไรรงเสโคย่ี ้งงหๆนไ้าดบ้้มานากกวแ่าเพดรมิ วพแรตร่นณีไ่ ม-รท่ าันยไเรป.ิด..ปครวะตามูรคถิดก้ขาวอลงงหมญาโิงดสยาวไมส่ระอดใดุ หล้ฝงา่เมยอ่ืชรายถ
ชว่ ยเมื่อชายหนุ่มดับเครอื่ งยนต์

หญงิ ชายชาวตะวันตกวัยกลางคนท่ีมายนื รออย่หู น้าประตบู ้านเพ่งมองสาวน้อย
ชตาามวไมทายโอรบา่ งปรระะหคงอหงอุ่นยอ่ารงชเปรอน็ ้อเจน้าแขอ้าว้นเดจ้ัางขมอดงตหะลนังอจยากทปีป่ ิดราปกรฏะตตัวรู ถข้ฝึนัง่ ขโดอยงมเขรี าา่ งสงู ใหญ่เดิน

“อาเชอร์ นี่นะ่ เหรอ ว่าทลี่ กู สะใภ้ของแม?่ ”
“น้องเพ่อื น ชอ่ื แพรวพรรณรายครับ นี่พ่อกับแมข่ องพเี่ อง สวีตต้ี”
“โอ...ยนิ ดที ่ไี ด้รจู้ ักหนจู ้ะ แพรวพรรณราย ฉันรอที่จะพบกับหนูต้ังแตท่ ่ีอาเชอร์
โทร. มาบอกครั้งแรกแล้ว” สตรชี าวอเมรกิ ันรา่ งสงู อ้าแขนออกรบั รา่ งนมุ่ น่ิมของ
สชาัดวนเพ้อรยาเะขพ้าอไปพกดู อไทดยอไยดา่ ้เงนกื่อระงตจาือกรใอื ชร้ช้นวี ิตเอธยอู่สกัาบมหามรถ่ออมเอจก้าอเสัคยี รงวเิทรยีย์กกภว่าาสษบิาไปที ยได้ค่อนข้าง

“ขอบคุณค่ะ มสิ ซสิ ฟอล์ คเนอร์” หญงิ สาวยกมอื ข้นึ ไหว้อย่างอ่อนน้อมด้วยรู้
ว่านอราห์ ทราบธรรมเนยี มดี รอยย้ิมหวานใจดี ท่าทางไม่ถอื ตัวสักนิดของมารดาคนรัก
ทำให้เธอใจช้นื ข้ึน

“เรยี กนอราห์ หรอื แมด่ กี วา่ จ้ะ นรี่ อสส์ พ่อเล้ยี งของอาเชอร์ แต่ความจรงิ เขา
เหมือนพอ่ ลูกแท้ๆ กันมากกว่า เพราะหัวด้ือท้ังค”ู่

“กผ็ มเปน็ พ่อเขามาจะยส่ี บิ ปีแล้วนที่ รี่ กั ยนิ ดที ไี่ ด้รจู้ ักเธอ สาวน้อย”
“ยนิ ดที ไ่ี ด้ร้จู ักคณุ เชน่ กันค่ะ มิสเตอร์ฟอล์ คเนอร์” เธอใช้วธิ จี ับมือและไหว้
พ่อเล้ียงของอัครัชแทนการกอด ตากลมโตดำขลับสบตากับบุรษุ สงู วัยรนุ่ ราวเดียวกับ
หมอ่ มราชวงศ์พงศ์จักร์อยา่ งสนอกสนใจพอๆ กับอกี ฝ่าย
“ความจรงิ ฉันคาดว่าจะได้ลูกสะใภ้เปน็ คนชาติเดยี วกับเรามากกว่า” เสยี งเนิบ
ชา้ วางอำนาจหยัง่ เชงิ
ตากลมโตของแพรวพรรณรายหรลี่ ง กอ่ นจะย้ิมหวาน “ฉันเดาว่าคณุ คงรบั มือ
กับความจรงิ ใหม่ได้แล้ว”

แพรวพรรณรายอยู่ทช่ี คิ าโกจนครบอาทติ ย์จงึ บนิ กลับบ้ าน หลังจากได้พบลกู พ่ี
ลูกน้องในวันทีส่ อง พิชญดาราสบายดี และขอโทษขอโพยทีม่ ีธรุ ะด่วนต้องบินไปตา่ ง
เมอื ง โดยอ้างว่าฝากเธอเอาไว้กับคณุ ชายอัครชั แล้ว

นา่ เชอื่ ตายละ! ถงึ จะทำท่าให้เป็นปกตแิ คไ่ หน แตค่ นที่สนิทกันมาท้ังชวี ติ และ
ชอบสงั เกตผู้คนด้วยอาชพี นักข่าวอย่างแพรวพรรณรายต้องรู้ แต่นสิ ัยญาตสิ าวน้ัน ถ้า
ไมพ่ ดู ก็ไมม่ ีวันง้างปากได้
เปน็ เพอ่ืทัน้งรตอา่ สงวสัย์แกลันะนไปอโรดาหย์ ปรเหยิ ่อายวา่ ทลี่ กู สะใภ้ท้ังคู่ โดยเฉพาะรายแรกน้ัน ถึงกับกลาย

การแตง่ งานถูกจัดข้นึ อีกสองเดือนหลังจากน้ัน โดยหนุ่มสาวมีพิธีเข้าโบสถ์ เล็กๆ
ทชี่ คิ าโก มเี พียงญาติและเพอ่ื นสนิทไม่กค่ี นไปรว่ มงานตามความประสงค์ ของหนุ่มสาว
กอ่ นจะกลับมาจัดงานแต่งใหญท่ ่เี มอื งไทย ณ บ้านทรงไทยของเจ้าสาว แขกเหรอ่ื มา

รว่ มงานแม้คัดเชญิ เพราะสถานที่อันจำกัดกย็ ังเหลอื หลายร้อยคน
“มองหาอะไร สวีตต้ี?” เจ้าบ่าวกอดเอวเจ้าสาวในชดุ ไทยแบบห่มสไบสที อง โชว์
บ่าเนียนและเรอื นรา่ งอ้อนแอ้นหนุ่ ราวกับมดตะนอยทีเ่ จ้าบ่าวหลงนักหนา ‘หุ่นเมยี พนี่ า่
รักทส่ี ดุ ’ ซงึ่ ความจรงิ แล้วหมายถงึ น่าขย้ำ
“เพ่อื นเห็นเพลนิ เมือ่ ก้ี”

“แล้วยังไงจ๊ะ? พ่กี เ็ หน็ น้องแพงกับซานโดร” ใบหน้าคมสันซกุ ไซ้บ่าไหลเ่ นียน
สะอาด หอมกรนุ่ ราวกับยกดอกไม้มาทั้งสวน มีความสขุ เหมอื นเพ่งิ อัปยาเพราะในทส่ี ดุ
เธอก็ยอมรบั ผิดชอบเขาเสยี ที

“ไม่ใชอ่ ยา่ งน้ันน่ะสคิ ะ โดมนิ กิ น่ะ มาพดู อะไรกับเพลินกไ็ ม่รู้ เพลนิ จะเดินหนกี ็
ดงึ ไว้ แล้วเขาก็...”
“ชา่ งเขาเถอะนา่ สวีตต้ี น้องเพลินโตแล้ว อายุเทา่ เมยี พ”ี่
“แต่เพื่อนพอ่ี ัครลวนลามเพลิน คร้ังทีแ่ ล้วก็ลากไปทีเ่ ฮเวน อิน อันดามัน สอง
คนน้ีมีอะไรกันนักหนา ถามก็ไมย่ อมพดู ” ทไี่ มย่ อมพูดเพราะเธอถามกับญาติสาว ไมไ่ ด้
ไปถามโดมนิ ิกน่ะส.ิ .. เจ้าบา่ วคดิ ในใจแตไ่ มย่ อมชท้ี างให้
“สวตี ต้ี อยา่ ไปย่งุ เรอื่ งของเขาเลยนา่ ”
ว่าอยู่ท“น่ี แ่ีเลป้วน็ ถแ้าคเพ่หอ่ืลนานพทอ่ี ีค่ ัคณุ รรพงั อแ่ กเกเพ็บลมนาิ เลล้ะย่ี งเดใหอื ้ไนปกออ่ ยนกู่ นับ้นูเขเพาเดล๋นยิี วมจาะเลเลา่ ้ใียหง้ฟดัดงู ีๆโดเอมงนิ ”ิกเขา
อัครัชเงยหน้าข้นึ หัวเราะลัน่ เม่อื ภรรยาบอกด้วยน้ำเสยี งเปน็ เดอื ดเป็นแค้น ขำไอ้
เจ้าพ่อกาสโิ นคนดังด้วย เทดี่กก็ ลบ่อ้ามนส่ีเปาวน็ นส้อตั ยว์คโลนกเดจอียมวกปไ็ว่ มน่อทยี่สู่ ดุ เท‘ฉา่ ทันีฉ่ หันวัเงควย่าเเมจียอแกถค้างฉไันม่
ร้ายกาจเท่าน้ีนะ อาเชอร์
หมดความอดทนข้นึ มาเม่ือไหร.่ ..’
“น้องเพลนิ ไม่ได้แหยอยา่ งทน่ี ้องเพ่อื นคดิ ปล่อยเขาไปเถอะสวีตต้ี ถ้าโดมินกิ รัง
แกน้องเพลนิ เด๋ยี วพี่จะจัดการให้เอง” ชายหน่มุ ปลอบภรรยาสาวแล้วอุ้มมดตะนอยสดุ
เซก็ ซข่ี องเขาข้นึ มาในวงแขน

“พถ่ี อดชดุ ให้ อาบน้ำกันดีกวา่ นะที่รัก”

“ถูหลังให้ด้วยนะคะ” เธอสัง่ เสยี งหวาน แล้วต่างฝา่ ยต่างก็ชว่ ยกันปลดเสอ้ื ผ้า
ให้กันและกันวุ่นวาย

แม้ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ ท่ีถูกแตง่ แต้มในคืนสำคัญกย็ ังไม่อาจปกปดิ แก้มนววล
สจี ัดของเธอได้ แต่สง่ิ ทช่ี ายหนุม่ หลงเสน่ห์ และรอ้ นรมุ่ ด้วยความหวิ กระหายอยา่ งทส่ี ดุ ก็
คือ ภรรยาสาวน้อยของเขายังชอบมองเข้ามาในดวงตาของเขาอย่างเย้ายวนปนสะเท้ิน
อาย ทกุ คร้งั ที่เขาชนื่ ชมประทับตราแห่งความรกั ทุกหนทกุ แหง่ บนเรอื นรา่ งของเธอ

งานของท้ังคู่เป็นอปุ สรรคสำหรับการอยรู่ ว่ มกันในชว่ งแรก เพราะแพรว
คพรรอรณบครราัยวใยหังมต้่องหทญำงงิ าสนาอวยยัใงู่ เนปก็นรหงุ ่วเทงพบดิฯากับกลอ่ อนอทศจ่ี ระเี พทรำเาระอื่ทงา่ ขนอไมย่เ้าหยลมอื าทลีก่กู รสะาบว่เีหพรื่ออื อหยลู่กานับ
สาวคนใดอยู่รว่ มบ้านด้วยเลย
“ไปอยกู่ ับพเ่ี ขาเถอะลูก ถึงเวลาลกู สาวออกเรอื น ถ้าไม่สะดวกกค็ งอยบู่ ้านเราไม่
ได้ พอ่ ทำใจเอาไว้อยแู่ ล้ว”

“แล้วคณุ พ่อกับแม่ศรลี ะ่ คะ?”

“ยังมคี นในบ้านอกี ต้ังหลายคน พ่ออยู่ได้ลูก”
“คุณพ่อแตง่ งานกับแมศ่ รซี ะเถอะค่ะ ไมง่ ั้นเพ่อื นคงไม่มวี ันสบายใจ” ในท่สี ดุ
เมื่อเลน่ วธิ ีไหนกไ็ มไ่ ด้ผล ลกู สาวตัวดเี ลยบงการเสยี เลยขณะทบี่ ิดาสำลักน้ำชาท่ีกำลัง
ดืม่ จนไอโขลก จนเธอต้องนิ่วหน้าเข้าไปชว่ ยลบู หลังให้
“อย่าพูดเลน่ สนิ ้องเพ่ือน ถึงแมศ่ รจี ะมีอายุแล้ว แตเ่ ขากเ็ ป็นกุลสตรี จะมาอยู่
กับพอ่ หม้ายอย่างพ่อได้ไง”
“โอ๊ย! แมศ่ รไี ม่มวี ันแตง่ งานไปไหนหรอกคะ่ ในเมื่อต้องอยู่ปรนนบิ ัตคิ ณุ พอ่
อย่างน้”ี
“แล้วกไ็ มต่ ้องมาอ้างคณุ แม่เลยคะ่ ” หญิงสาวรบี ยกมอื ทา่ ปางห้ามญาติ เม่อื บดิ า
ทำทา่ จะเถียง เพราะทา่ นเคยเลา่ วา่ ได้สญั ญาเอาไว้กับคุณลดาวัลย์ มารดาของเธอ วา่ จะมี
แมเ่ พยี งคนเดียว

หเรมอ่ื ้างยอมะ“าไถกร้าคต็ ค้ัุณงุณไพมแ่ร่อมกู้ จร่ ่ีปะู้ มแี ลกาป้วต็ ล”้อ่องยคใดิ หเห้แมมือ่ศนรตีเพ้ออื่งเนป็นสทา่าวนโรสักดคคุณาบพ้าอ่นอยรู่จักนนอ้อางยสุปาา่วนขนอ้งี ทท่าั้งนทดีเ่ ป้วน็ย
“พดู อย่างน้ีแม่ศรจี ะเสยี หาย”
“แมศ่ รไี มเ่ สยี หายหรอกคะ่ เพราะแม่ศรรี กั คุณพ่อ แต่เธอเจยี มตัวว่าเปน็ แคค่ น

อาศัย ทีไ่ หนจะกล้าอาจเอ้อื มกับเจ้าของบ้าน สามีพ่ีสาวของเธอเอง ถ้าคณุ พ่อไมเ่ รม่ิ
ก่อน แมศ่ รกี ค็ งจะสงวนท่าทีอยู่อย่างน้ีแหละ เสยี ของจรงิ ๆ”

“ข้ึนไปเกบ็ ของเถอะลกู ” บดิ าทำหน้าขรมึ ด้วยนึกกระดากใจ
ลูกสาวเลยเชดิ คางสงู มองมาด้วยสายตาไมไ่ ด้อย่างใจ แล้วหันหลังเดนิ กลับเข้า
ห้อง จากน้ันก็ทำการประท้วงไมย่ อมพูดกับบดิ าไปสามวัน
“โกรธอะไรคณุ พอ่ ?” สามถี ามเมอื่ มาหาเธอในสดุ สปั ดาห์ เพ่ือมารับภรรยาไปอยูท่ ี่
กระบี่ด้วยกัน
“คณุ พอ่ ไมย่ อมแต่งกะแม่ศร”ี
อัครัชหัวเราะ “จะไปบังคับใจทา่ นได้ยังไง ทา่ นอาจจะไม่ได้รักได้ชอบแม่ศรอี ยา่ ง
นั้น”

“พี่อัครว่าอยา่ งนั้นเหรอคะ?” เธอทำหน้ากังวล นัง่ ลงบนตักสามี ยกแขนเรยี ว
ข้ึนคล้องลำคอแกรง่ จ้องตาเขาด้วยสหี น้าถามไถน่ า่ รกั นักหนา เลยได้รับกอดจบู ไป
หลายทีจนแก้มแดงซา่ น

“เปล่า พีแ่ คบ่ อกน้องเพอื่ น”
“อ้าว แล้วจรงิ ๆ คณุ พอ่ ชอบแมศ่ รรี เึ ปล่า?”
“ก็น่าจะชอบนะ แต่ทา่ นอายุเยอะแล้ว เกบ็ อาการเกง่ บางทีอาจจะแคเ่ ห็นเป็น
น้องเมีย” ชายหนุ่มออกความเห็นย้ิมๆ ไม่อยากให้เธอต้ังความหวังสงู เกินไป ภรรยา
สาวเลยทำหน้ามยุ่
“คุณพ่อนกี่ แ็ ปลก โสดมาตั้งนานแล้ว ไม่เหงาบ้างรไึ งคะ?”

“ก็คงเหงาละม้ัง ทา่ นถึงได้มนี ัดกับคุณหญงิ นงนภัสบ้าง”
“แตพ่ ักหลังกไ็ มม่ แี ล้วนคี่ ะ” เธอบอกด้วยสหี น้ากระหย่มิ
“นั่นแหละ น้องเพื่อนให้เวลาท่านหน่อยสิ ไปดันให้แมศ่ รรี กุ จะดีกวา่ มั้ง”
“โอ๊ย! รายน้ันเขน็ ไมข่ ้นึ หรอกค่ะ ขนาดหน้าคุณพอ่ ยังแทบไมย่ อมมอง”
“นัน่ สิ นา่ จะมองซะบ้างนะ” สามใี ห้คำแนะนำย้ิมๆ ภรรยาสาวน้อยเลยตาโต
แล้วพยักหน้าหงกึ ๆ อยา่ งเห็นจรงิ เห็นทีจะต้องเทรนแมศ่ รหี นักเสยี แล้ว เราไปอยู่ไกล
เดอื นนงึ มาเยี่ยมที คุณพ่อกับแม่ศรจี ะได้ไมเ่ หงา... เจ้าตัวหมายมั่นปั้นมอื ขนานใหญ่
และก่อนท่ีจะขนของข้ึนกระบีไ่ ปเท่ยี วนั้น ลูกเขยกถ็ กู ท้ิงเอาไว้ทีบ่ ้านกับพ่อตา
เยพกรตาู้โะดแพยมรวสี พามรีซรณงึ่ เรปารยยี พบาเลปอน็ อขศุมรทอี รอัพกยไ์ แปหทลำ่งผใมหทมำเ่ เปล็นบ็ เจ้ามซืออ้ืแเบคบรไอ่ื มงอ่ สั้นำอทา้ังงวแันละเสอ้ื ผ้าใหม่
และสง่ิ ทลี่ ูกสาวซงึ่ กำลังจะย้ายออกไปมคี รอบครวั เป็นของตัวเองอยา่ งสมบูรณ์
บหัมงคอ่ ับมบราดิ ชาแวงลศะ์แพมงศ่ศ์จรใัีกหร้์รตบั ั้งปแาตก่วกันค็ นือ้ีเปน็ ต้นไป แม่ศรจี ะต้องรว่ มโต๊ะรับประทานอาหารกับ
“เป็นของขวัญแต่งงานให้เพอ่ื นนะคะ ไม่ง้ันเพอื่ นคงไมม่ ีวันมคี วามสขุ ” เจ้าตัว
อ้างเหตุซง่ึ ไม่ค่อยจะเกีย่ วกันตรงไหน แตแ่ ปลกทีค่ ราวน้ีไม่มีใครคัดค้าน

เปน็ ท่ีพอักัคกรง่ึ ัชถปารวับรขปอรงุงชภ้นั รรบยนาสเดุ พขรอางะอแพอฟรวฟพซิ รเรฮณเวรนายไมอ่ยนิ อมซอัน้อื บด้าานมโันดใยนใตหัว้เหเมตอื ุผงลกวร่าะบ่ใี ห้
“เสยี ดายเงินค่ะ เมือ่ ก่อนตอนยังไม่มคี รอบครัว พ่ีอัครก็พักอยู่ท่ีนี่ได้ วันหยุด

เพ่อื นข้นึ ไปพักอยู่บนเกาะ ทน่ี ัน่ ก็มบี ้านแล้ว อยู่สบายใชไ้ ด้ เรายังไมม่ ลี กู เด๋ียวค่อย
ขยับขยาย”

“เมยี พร่ี ้จู ักคดิ จรงิ ”
น้อยสัก“เหดน๋ีย่ึงวปลีเกูพเ่อื รทาไำมงม่านสี ใมหบ้คัตุ้มิ” ภรรยาสาวน้อยงกไปถงึ อนาคต เพราะตั้งใจจะคมุ อย่าง

“คณุ หนูมลี ูกเรว็ ๆ สคิ รบั เด๋ียวผมจะเป็นพ่เี ล้ยี งให้เอง” เกษมบอกเธอในวัน
แรกๆ ที่เธอข้ึนไปบนเกาะหลังแต่งงาน

“อยากทำงานกอ่ นค่ะ พอี่ ัครยังไมแ่ ก่ รอไปก่อนกไ็ ด้” เธอเอาใจสามี แม้จะเรมิ่
กังวลข้นึ มานิดๆ วา่ หรอื จะมลี ูกก่อนดแี ล้วค่อยกลับไปทำงาน แต่ความทย่ี ังไฟแรง
ความอยากทำงานจึงมีมากกวา่

“รอสกั ปกี ไ็ ด้จ้ะ” คนทอ่ี ยากอยู่ตามลำพังกับภรรยานานๆ ไมต่ ้องโดนลูกแย่ง
เวลาเห็นด้วย

กระทั่งวันหนึ่ง รา่ งอรชรในชดุ ชัน้ ในสองช้นิ ยืนหันข้างสอ่ งกระจกหน้านิ่วค้ิว
ขมวดจนอัครัชทัก

“อ้วนข้ึนเหรอจ๊ะ? กำลังน่ากนิ เชยี ว”
“เราแตง่ งานกันมากวี่ ันแล้วคะ?”
“เดือนนิดๆ” รา่ งใหญ่ท่เี ดนิ ออกมาจากห้องน้ำบอก มองหนุ่ อ้อนแอ้นท่ีหน้าท้อง
นูนนิดๆ แถมทรวงอกยังตมู เตง่ ข้ึนอกี ด้วยจนเขาชกั น้ำลายสอ ผวิ ของแพรว
พรรณรายยังผอ่ งใสราวกับเพ่งิ ออกมาจากสปาใหม่ๆ
“เพอื่ นไมม่ ีเมนส์มาสามเดือนกว่าแล้วน่!ี ” จอมเฮ้ยี วยืนตัวแข็งท่อื มองหน้าสามี
ผา่ นกระจกซงึ่ กำลังมองเธอกลับอยา่ งงงงันอยู่พักใหญ่ หลังจากทเ่ี ข้ามาซกุ ไซ้ผวิ เน้ือ
นมุ่ น่ิมเล่น มอื สอดรดั รอบเอว
“น้องเพ่อื นคมุ อยู่ไม่ใชเ่ หรอ?”
“ใชค่ ะ่ ตายจรงิ แล้วจะมีผลกับลกู รเึ ปลา่ เนย่ี ”
ยางเลย“สรไ้กัู ดค้ยรังัง้ ไงวเ่าพมรีลาูกะกลหัวรเธอื อจไะมตร่ิดบั ตผั้งิดแตช่คอรบัง้ แรจกะๆได”้ใชว้ล่าูกทเี่คปุณน็ พข้ออ่ องง้าง
แม้จะไม่ได้ใสถ่ ุง
แต่ผา่ นมานาน
กขันนาดจงนึ ไ้ีโมดม่ ยีใไคมร่มคีสิดัญถญึงคาวณามจเนปกน็ รไะปทไั่งดห้นล้ี ังแต่งงาน และเธอเรมิ่ กินยาคุมหลังจากปรกึ ษา

“แตต่ อนนั้นมันอยูใ่ นชว่ งปลอดภัย” เธอรบี แย้ง

“เรยี กคณุ หมอดมี ้ัยสวตี ต้ี น้องเพื่อนไม่สบายรเึ ปลา่ ?”
“ไปซ้อื ทีเ่ ทสต์ ดกี วา่ คะ่ เพอื่ นใจรอ้ น ไปกันเลยนะคะ มีร้านยาข้างหน้าออฟฟซิ
นเ่ี อง” เธอรบี แตง่ ตัวด้วยกางเกงขาสน้ั และเส้อื ยดื ตัวโครง่ ทำให้คนทย่ี นื มองรา่ ง
เปล่งปลั่งด้วยความหวังต้องแต่งตัวบ้าง
สองหนมุ่ สาวได้อุปกรณ์ ทดสอบการตั้งครรภ์ มาสองช้นิ สองยี่ห้อเพอื่ ความมั่นใจ
หลังจากยืนซกั เรอ่ื งกินยาคมุ หลังตั้งครรภ์ ว่าจะมีผลกระทบหรอื ไม่ จนเภสัชกรเอามอื
ปาดเหง่อื กว่าทั้งคจู่ ะยอมผละออกจากเคาน์ เตอร์ให้คนอื่นซอ้ื ยาบ้าง กเ็ มอื่ ได้รบั คำ
ตอบวา่ น่าจะปลอดภัยไรก้ ังวล
แพรวพรรณรายหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่นานจงึ ออกมานัง่ ตักสามที ่รี ออยบู่ นเตยี ง
“ต้องรอสกั พักค่ะ อูย ต่นื เต้นนะเน่ีย”
“น้องเพ่ือนอยากมีลูกมั้ย?”
“จรงิ ๆ ก็ยังค่ะ” เธอยอมรบั เสยี งอ่อย มองหน้าสามี “แล้วพ่อี ัครละ่ คะ?”
ทำงานห“พนัี่ยกังไพงช่ีกักไ็ ดเป้ท็นั้งนหั้นว่ งแมลีเ้วรสว็ ๆ”ิ กด็ ี ลูกจะได้แข็งแรงเพราะน้องเพอ่ื นยังเดก็ แต่เรา
จากพี่ส“านวั่นสพคริ าะวพแลิ ตาจ่ศรซงิ งึ่ๆมลี คกู ณุแลห้วมหอนใงึ่หค้ทนำไดเ้จพนราเกะรอื าบยคนล้ันอสดาเมลีเยปนน็ ี”่ห่วงทจี่วัด่านจน้ีเอไามคอ่ วยาามกรใ้มู หา้
ทำงาน

“ยังไงกน็ า่ ห่วงอยู่ดี เอาอยา่ งน้มี ้ัย ถ้าท้องจรงิ ๆ หยุดทำงานจนกวา่ จะคลอดนะ
สวีตต้ี”

“ทำอย่างนั้นก็เปน็ ง่อย เบ่ือตายเลยนะ่ สคิ ะ” เธอทำหน้าเหมอื นถกู บังคับให้เลกิ
ทำงานแล้วจรงิ ๆ จนชายหนุม่ หัวเราะเบาๆ โยกรา่ งอรชรบนตักไปมาอยา่ งเอ็นดู

“งั้นก็ต้องระวังตัวให้มากๆ ห้ามทำอะไรสมบกุ สมบัน ห้ามยกของหนัก ให้ใช้คน
อนื่ ทำร้มู ั้ย”

“ร้แู ล้ว” หน้าผากนนู ใสถูกกดลงกับหน้าผากกว้างของสามซี ง่ึ กำลังตาปรอย

“พอ่ี ยากรกั น้องเพ่อื น ร้มู ั้ยว่าเราเซก็ ซข่ี ้นึ ขนาดไหน”
คำชมน้ันได้รับการกอดรัดโดยแรงพร้อมหัวเราะเสยี งใสกอ่ นอทุ าน “อ๊ยุ ! หมด
เวลาแล้วค่ะ ไปเชก็ กอ่ นนะคะ”
ชายหนุ่มมองตามรา่ งกลมกลึงหายเข้าไปในห้องน้ำ นานจนผดิ สังเกต ไม่เห็น
ปเธดิ อฝเดาไินวก้ ตลับามออองกทม่ีเทาสสักต์ทอีเันลเยลล็กุกๆข้ึนแลไป้วตยากมน้วิ ข้นึ เเหชน็ ด็ ภนร้ำรตยาาปส้อาวยนๆ้อยนัง่ อยบู่ นชักโครกซงึ่
“เปน็ อะไรไป สวตี ต้ี?”

“ปละ...เปล่าคะ่ แตเ่ พ่อื นไมเ่ คยร้เู ลยวา่ มันจะให้ความรสู้ กึ อยา่ งน้”ี
“ความรสู้ กึ อยา่ งน้?ี ” สามีอ้มุ คนทย่ี ังถือทีเ่ ทสต์ กลน่ิ ฉนุ นิดๆ เดินกลับไปทีเ่ ตยี ง
ด้วยสหี น้ากังวลใจ
“หมายความวา่ น้องเพอ่ื นท้องเหรอ ทร่ี ัก?”
“ฮอื่ ” เธอโยนท่เี ทสต์ ท้ิงด้อื ๆ แล้วซบหน้าลง น้ำตาไหลเปน็ ทางยาวบนบ่ากว้าง
“จๆุ ท้องก็ดีแล้วน่ที ี่รัก ทำไมต้องร้องไห้ เสยี ใจหรอื วา่ ดใี จ?”
“ไมเ่ สยี ใจค่ะ แต่มัน...ต้ืนตันแปลกๆ ไม่นกึ ว่าตัวเองจะมลี กู ” หญิงสาวสอด
แขนรดั ลำคอแกรง่ เมอ่ื ถูกวางลงบนเตียงอยา่ งอ่อนโยน “แล้วเพื่อนก็อยากรกั พีอ่ ัคร
มากๆ ด้วย”
“รักพ?่ี ”
เสเขปม้็นมคบวเ้าพรจเไธรนดาอ้รอะไบัเยมธกา่ตอกาอไรจมบทะ่เะรคนกั ยแุถเเธตปนอ่ยน็ ออืดฝมยตา่มา่ัวยงาขเรกร้นึนุเม่ิปกแก็นรร่องะพนเซพเิ ศอบิ ่อื ษยรยมิา่ ้ำงหวโขูจา่ เอง่ ธแงอจเขเ้งปาแน็จบนขบอโนหง้ีนเแขกลาแะกใ้หม้หตขาาอกยงเเชธถาออยจะฉะกไเมขรท่ารต้จอ์่นืเงปเแนต็ ล้นสะี
“มลี ูกแล้ว มันดอี ย่างน้เี องนะทีร่ กั ”
“ฮือ่ เพื่อนกว็ ่างั้นแหละ”

คดีของวรเทพและคดบี ุกรกุ ปา่ ถูกตัดสนิ ไปบางคดีในศาลช้ันต้นราวเดือนท่ี
แปดในการต้ังครรภ์ ของแพรวพรรณราย หญงิ สาวเดินทางไปทำขา่ วด้วยตัวเองหน้าศาล
ทุกนัด และย้ิมด้วยความพงึ พอใจเพราะแทบไมม่ คี ดไี หนทอ่ี ดีตข้าราชการการเมอื งระดับ
สงู หลดุ เน่ืองจากหลักฐานอันแน่นหนา ศาลตัดสนิ ให้เขารบั โทษและจำคกุ ด้วยโทษสงู
สดุ เกือบทุกคดี แตย่ ังมีคดีทีย่ ังตัดสนิ ไมห่ มดในศาลฎีกาแผนกคดอี าญาของผู้ดำรง
ตำแหนง่ ทางการเมอื ง
ยอมรบั แวม่า้กวศระนิ ทเัป่งค็นดคีฆนาบตงกกรารรมตอนดมตี าผอ้อูกี ทำนี วคยดกซี าง่ึรคส้าว่งนคจามัดากนาารนทจด่ี งึนิ นป่า่าจไะมป้ทิด่ีกลรงะไบดี่ ้ดห้วายญดเีอแงกม้็
จะเอาโทษได้ไมค่ รบคนเพราะผา่ นมานานมากแล้ว

หาญ เมืองนคร ต้องโทษจองจำตลอดชวี ิต และผ้เู ก่ียวข้องหลายรายได้รบั โทษ
มากน้อยตา่ งกัน

เกดแก้วเพิ่งยอมให้อภัยพ่ชี ายตัวเองในเดอื นทแี่ ล้ว แตท่ ำเรอื่ งขอย้ายไปทำงาน
จังหวัดหนึง่ ในภาคตะวันออก

นักข่าวสาวยืนลูบท้องเบาๆ หลังการสัมภาษณ์ ผ้ทู ี่เกยี่ วข้อง โดยมีเกษมเป็นคน
ขับรถมาให้และคอยสะพายกล้องกับกระเป๋าเครอ่ื งมือทำมาหากินหนักอ้ึง ซง่ึ หญงิ สาว
ไม่ได้รบั อนญุ าตจากสามใี ห้ถอื ด้วยตัวเองยกเว้นเวลาทำงาน

“คุณลุงดีใจม้ัยคะ?”

“ครับ คุณหน”ู นัยน์ ตาของชายวัยกลางคนดเู หมอื นจะมีฝ้าข้นึ มานดิ ๆ และ
ปรากฏรอยย้ิมเจือจาง

ข้ึนสกั หคนรออ่ บยคพรอัวพข้นอหงเว่ ขงาได้รบั เกนา่อื รชงจดาใกชท้แ้ังลอ้วัครเัชกแษลมะตแั้พงใรจวว-่าพถร้ารเลณ้ียรงาคยณุ ถือหเนสเูมลือ็กนๆเขใาหเป้โ็นต
ญาติผ้ใู หญ่คนหนึง่ และดูแลเขาอยา่ งดเี กินฐานะลูกจ้างมากมาย หลังจากนั้นเขาจะหัน
หน้าเข้าสรู่ ม่ กาสาวพัสตร์เสยี ทอี ย่างทีท่ า่ นอัครวิทย์ เคยนำทางเอาไว้
เสน้ ทางใกนิเอลดสตี อนันั้นมหืดัวมในจเขพอรงาะเขสาตรปิอ้ ัญนรญมุ่ าเถพกู ราบะดตบ้อังงการซแงกึ่ จ้แะคย้นง่ิ เรง่ ใหแ้กลระะคแงสจแะหห่งลกงรผริดมลแงลสะู่

การจองเวรเข้มข้นข้นึ ท่านอัครวิทย์ ทรงสอนให้เขาปลอ่ ยวางและรอเวลาท่เี หมาะสม
เพอ่ื ให้กงจักรแหง่ กรรมหมุนเวยี นกลับมาเพอ่ื ทำหน้าอันเทยี่ งธรรมด้วยหนทางที่ถกู ต้อง

ดังนั้น การได้แทนคณุ บตุ รชายของผ้มู ีพระคุณและครอบครวั ของท่านจงึ เป็น
หน้าทท่ี เ่ี กษมต้ังใจจะปฏิบัตกิ ่อนจะละทางโลก เมือ่ ถึงตอนนั้น หัวใจของเขาคงปล่อย
วางได้เกอื บทุกอยา่ ง

“กลับบ้านดีกว่าคะ่ ” สาวน้อยซงึ่ เกษมรักเหมอื นลูกสาวหันมาบอกเสยี งหวาน
“พรงุ่ น้ีเพื่อนอยากกลับบ้านเราท่กี ระบเ่ี ต็มท”ี หญงิ สาวเดินนำไปทร่ี ถราวกับลอยได้

อัครชั มารอรบั ภรรยาทส่ี นามบนิ มองใบหน้าสดใสของเธออย่างแสนรัก รา่ ง
ใหญต่ รงเข้ามาประคับประคองมดตะนอยของเขาซง่ึ อวบอ่ิมข้ึนพอสมควร “น้องเพ่ือน
ทา่ ทางมีความสขุ คงจะมีขา่ วดีแน่ๆ ใชม่ ั้ยสวตี ต้ี พย่ี ังไม่ได้อ่านข่าวหนังสอื พมิ พ์ เลย”

“ขา่ วดมี ากคะ่ กลับถงึ บ้านแล้วเพ่อื นจะเล่าให้ฟังอยา่ งละเอยี ดเลย เพื่อนดใี จที่
ได้มาทำขา่ วทก่ี ระบ”่ี

“พกี่ ็ดใี จท่นี ้องเพอ่ื นมาที่น”่ี
“เดอื นหน้าเราต้องลงไปกรงุ เทพฯ อีกครั้งแล้วนะคะ”
“เรากไ็ ปทกุ เดอื นอยูแ่ ล้วน่จี ๊ะ”
“แตเ่ ดือนน้ีพเิ ศษกว่าทุกเดอื น” วา่ ทีค่ ุณแม่ย้มิ ลกึ ลับ
“ขอให้พี่ทาย น้องเพลินจะแต่งงานใชม่ ้ัย?”
“เรอื่ งน้ันเพื่อนไมร่ ้หู รอกค่ะ จรงิ เหรอคะ?” เธอหันขวับมามองเขาหน้าต่ืนเสยี
เองจนอัครัชหัวเราะ
“พเ่ี ดาเอานะ่ ”
เธอยน่ จมูกให้หน่ึงที “ไมใ่ ชห่ รอก เรอ่ื งคุณพ่อตา่ งหาก เดือนหน้าคุณพอ่ กับแม่
ศรจี ะเล้ยี งฉลองงานแตง่ งานเลก็ ๆ ที่บ้านเราค่ะ แพงกับครอบครัวแล้วกเ็ พลินกร็ แู้ ล้ว”
“ดีใจด้วยจ้ะ สวตี ต้ี”

“เปน็ เพราะพ่อี ัครแท้ๆ”
“เอ๊ะ! พี่ไม่ได้ชว่ ยอะไรคุณพ่อกับแม่ศรเี ลยนะ”
“พอี่ ัครชว่ ยเข้ามาในชวี ติ ของเพ่อื นไงคะ”
“โธ่ สวีตต้ี เราต่างหากท่เี ป็นของขวัญล้ำค่าทเ่ี ข้ามาในชวี ิตของพ่ี แม่เมียรกั จอม
เฮ้ยี ว”

“เพ่ือนรกั พ่ีอัครคะ่ รักทสี่ ดุ ในโลก มากๆๆๆ เท่าคุณพอ่ แม่ศรี เทา่ แพงแล้วก็
เพลิน อ้อ...เท่าลูกของเราด้วย”
ขาวสอหดญปริงะสสาาวนกกาังบแมขอื นใอหอญกอ่ กบวอ้าุ่นง แหนัวบเรแานะน่เสจยี นงหใัสวใจเธขออหงมทั้างยคคู่อวนุ่ าซมา่ตนามนั้นจรรงาิ วกมับือเเปลน็็ก
ความหมายวา่ เขาและเธอจะยดึ กันและกันเอาไว้ตลอดไป
หญิงสาวนึกขอบคุณโชคชะตา ขอบคณุ อาชพี นักสอ่ื สารมวลชน และทุกสงิ่ ที่
พัดพาชวี ิตของเธอเข้ามาสเู่ สน้ ทางของคดบี ุกรกุ ปา่ สงวน ได้เก่ียวข้องเรยี นร้ผู ู้คน
มากมาย ได้มสี ว่ นชว่ ยเหลือเขาเหล่านั้นเพื่อมอบความยตุ ธิ รรมคนื ให้สงั คมและ
หปรนะ้าเททแ่ี ศหชง่ าตตนิ แมแ้เลพะียเหงเนศอื ษสเสง่ิ อย้ี น่ืวหใดนึ่งใไดน้นฐาำนพะากผง้ชู ลา้อยเซลง่ึ ก็ เปๆ็นเทพั้งอ่ื ชตวี อิตบแลแทะหนัวคใณุ จขแอผงน่ เธดอนิ คดน้วนย้ี
เข้ามาด้วย
ตะวันตกดินทีก่ ระบห่ี ลังออกจากสนามบินวันน้ีดูงดงามกวา่ ทุกวัน หญงิ สาวสดู
หายใจลึก สดู กล่นิ อายของบ้านหลังใหม่ด้วยความผาสกุ

The end

รู้จักมณจี ันท์

มณจี ันท์ หรอื อีกนามปากกาหน่ึงคอื จันทมณี พ้ืนเพเป็นคนภาคตะวันออก
จังหวัดสระแก้ว จบการศกึ ษาระดับปรญิ ญาตรี คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวศิ วกรรม
พอลิเมอร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสรุ นารี หลังจบการศกึ ษาแล้วย้ายเข้ามาทำงานอยู่ท่ี
กรงุ เทพฯ เรม่ิ งานในบรษิ ัทตัวแทนจำหน่ายเครอ่ื งมือแพทย์ และบรษิ ทั ผ้แู ทนขายระบบ
การจัดเก็บและลำเลยี งสนิ ค้าให้แกโ่ รงงานอตุ สาหกรรม รวมทั้งระบบการจัดเก็บและค้น
หาแบบดิจทิ ัล ตั้งแตต่ ำแหนง่ เลขานกุ าร จัดซ้อื วศิ วกรประเมินราคา เลขาฯ ผู้บรหิ าร
และ Deputy Operation Manager มีงานอดิเรกคือ การแปลงาน ทำอยู่ประมาณ
7 ปี ได้เดนิ ทางไปดงู านและทอ่ งเที่ยวในหลายประเทศ เกบ็ เกีย่ วท้ังประสบการณ์ ชวี ิต
และประสบการณ์ การทำงาน

ภายหลังได้ลาออกจากงานตั้งแต่เดือนมนี าคม 2553 เพราะอมิ่ ตัวจากงานประจำท่ี
ทเคำยอฝยันเู่ นท่อื จ่ี งะจทาำกมไามตม่ ลเี อวลดาชสวี ว่ ิตนตนัวัน่ ใคหือ้ตกนาเรอเงปจน็ นนสักขุ เขภียาพนย่ำแย่ เลยนึกอยากทำสง่ิ ที่

สถานะปัจจุบัน ยังไม่มีครอบครวั เขยี นนิยายเปน็ งานหลัก และเทรด Forex
เปน็ งานอดิเรก

ติดตามผลงานได้ที่เว็บไซต์ http://hongsamut.com/ นามปากกามณีจันท์
หรอื http://hongsamut.com/previewwriter.php?adminID=65

อีเมลแอดเดรส [email protected]

แนะนำ eBook

วาดรกั ไว้ ใต้ แสงดาว

มารอี า
สงั่ ซ้ อื eBook

หัวใจหลงไฟมาร

หมกึ ทิพย์
สัง่ ซ้ อื eBook

เลห่ ์ร้ายหวงรกั

อัคนี
สงั่ ซ้ ือ eBook

ทรายรกั รอยปาฏิหารยิ ์

รพัด
สงั่ ซ้ อื eBook