ทัณฑ์รักมาเฟีย

แล้วครงั้ หน่งึ คราวน้ใี ช้เวลาเพยี งไมถ่ ึงสบิ นาทดี ี เธอก็ไปถงึ จุดหมายปลายทางยามท่ี
อากาศเรม่ิ สลัวนิดๆ

หลังคาบบ้้าานนหลแังสเลดก็งวเง่ายีต้บอกงมรบีคิ รนาอวยกัู่บรอ้างาจผจู้คะนกำลังปแรตะห่ กญองิบสอาาวหเาหร็นคเวธันอปไฟั่นพจัวกยรยพางุ่ นขเ้ึนขจ้าาไกป
ใกล้อย่างเงียบเชยี บกำลังจะสง่ เสยี งเรยี ก กไ็ ด้ยินเสยี งบางอยา่ งคล้ายเสยี งร้องคราง
เดอ้วายไวค้ใวนามพเงจห็บญป้าวหดนดัางทอบึ อใกกมลา้ๆจากข้างหในยิบอหาญวธงุิ สปานื วอหอันกรมหี าันแขลว้วาเงดนิ แอล้อ้วมจใงู ตจ้ัถกนุรยบา้านนไเปพแื่ออหบา
แหลง่ ทีม่ าของเสยี งทชี่ ดั เจนอยา่ งระมัดระวัง

“มึงสารภาพมาซะดๆี วา่ มึงบอกอะไรตำรวจไปแล้วบ้าง!?”
“กูไม่บอก อยากร้มู ึงก็ไปถามไอ้วศนิ สิ ว่ามันไปทำระยำตำบอนอะไรเอาไว้บ้าง!”

พลัก่ ! “โอ๊ย!”

ตบุ ! “อ๊ากกก...”
กจูขะ้นึ ใฝหั้่งโอไปกกาัสบมกงึู เปแน็ ลค้วรไัง้ ปสเดปุ ท็น้าพยยาไนอ้ใเพห้ิ่มทา่ นมวึงคศดินิ เซหะรอวมา่ นึงกายับหลัวกู อเมัคยี รจจะะ
“กูถามดีๆ
คุ้มกะลาหัวมงึ ได้
รอดตาย”

ข้ขี ้า “มกึงูไมมีค่ทวำามชสวี ขุ ิตนนัก้กี เูมหนีรอายทคไ่ี ดน้คเดลียานวเขแ้าลไปะตเล้อียงไไขม่ค่ใชนค่ชนัว่ ขายไอช้พาตวอิกยไม่างม่ นีศาักยดม์ ิศึงรี ไอ้พวก
ถุย!”
ขาดคำพดู กม็ เี สยี งของแขง็ กระทบเน้ือหนักๆ อีกรอบ สลับกับเสยี งครางโอดโอย นาย
เพิม่ ลาภเห็นทจี ะแย่ เพราะแพรวพรรณรายเจอรอยแยกของไม้กระดานที่มองลอดข้ึนไป
เหน็ รา่ งของคนทีน่ อนอยบู่ นพ้ืน ใบหน้าฟกช้ำ เตม็ ไปด้วยเลือดและรอ่ งรอยการถูก
ทำร้ายจนยับ
หญิงสาวหัวใจเต้นแรงเมอื่ พบว่าตนเองกำลังจะเป็นพยานในเหตุการณ์ ขู่กรรโชก
และอาจจะถงึ ขั้นฆาตกรรม เธอไมร่ ้หู รอกว่าด้านบนมคี นอยกู่ ค่ี น แตจ่ ะปล่อยให้นาย
เพมิ่ ลาภตาย ก็ดูเหมอื นจะโหดรา้ ยไปหน่อย

ตากลมโตมองหาทางข้นึ บ้านนอกจากบันไดหน้าอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะ

พใสย่ักกห่อนน้าจกะับถตือนปเืนอกงเรมะ่อืชเับหมน็ อื วแา่ ลด้้วานเดหินลขัง้นึก็บมัีนบันไดไดหลเลัง็กบๆ้านทเธันอทคี ว้าสนับมือออกมาจากเป้มา
ประตูใหห้เญปิงิดสอาอวกใชทัปน้ ลทาี ยกระบอกปืนดันประตูเบาๆ เมื่อร้วู า่ มันไมไ่ ด้ถูกล็อกไว้ จงึ ถีบ

“หยุดนะ ใครขยับตาย!” ขเู่ สยี งห้วนอย่างเอาจรงิ
บ้านหลังเลก็ ของเพิ่มลาภเป็นบ้านแบบชาวบ้านท่มี หี ้องโถงห้องเดียว แสงสว่าง
จากหลอดไฟเปลอื ยบนเพดาน สอ่ งให้เห็นภาพเจ้าของบ้านกำลังนอนงอก่องอขิงอยู่
บหคบนกุรนัวรง่พึ ซกุก้ืนง่ึำยลตัังังวมมซเอธคีอ้ องวมเเันธเอขอไงฟาเยหจืนมาอกอือยเนีกตู่หคไานมนถ้่เาา่นชปนัอง่่ืรออะสยตยาู่ยูหู่บตลนมัางเวดีกห่า้ป้าอจอลงะ้ไีทามมยี่เคี ่มปแนีพ็นหมลนชามัากชนดแว่ ต้ลายมำ่ะลยทงาสำมวทว่ ถา่านเจกูทคะอา่ หนบังยรัเนอา้บิ ไยาปดไมืนวสอี้บอขยน้งึนสู่ ขไทอฟ้ันันงเปคทเ็ปนนเี มน็สอื่ ทแี คมด่ีทผีนงำู้
ฉาน

น่พี วกมันคงตั้งใจจะใช้ทรมานเพิม่ ลาภ แต่ยังไม่ได้ทำแน่ เพราะเทา่ ท่ีดดู ้วย
สายตา เขาถกู ซ้อมเทา่ นั้น

“หยดุ ! ฉันไมล่ ้อเล่นหรอกนะ ถ้าขยับแกตายแน่”
“เธอเป็นใคร”
“นัง่ ลงท่เี ดิม แล้วหยิบปืนโยนมาทางน้”ี แพรวพรรณรายสงั่ ไม่สนใจจะตอบคำ
ถาม

“อย่าแสเ่ รอื่ งน้ีดกี ว่า นี่ไม่ใชเ่ รอื่ งท่เี ธอจะรบั มือไหว” ไอ้คนที่นั่งลงบนเก้าอ้ีขู่ข้ึน
เสยี งเห้ยี ม

“ไหวหรอื ไม่ไหว ฉันเป็นคนตัดสนิ ใจเอง”
เปรย้ี ง!
เพมิ่ ลาภ“โอเ๊ยม!่อื ”มันเสกยำี ลงังปจืนะดชังกั ขป้นึ ืนข้นึตมามาตจาดิ กมบา้ันด้วเอยวเสยแี งตรถ่ อ้ ูกงแโพอดรวโอพยรรขณองรชายายยทิงข่ีก้ำอลมังอื ทอำรย้า่ายง
เหมาะเหม็งจนนัง่ ตัวงอกุมมือทีแ่ ดงฉานไปด้วยเลอื ด

“ฉันมือกระตุกนะ ขอเตอื นเอาไว้ ดังน้ันอยา่ คิดทำอะไรนอกเหนอื คำสงั่ เพราะ
นัดต่อไป ฉันจะเล็งตรงหัวใจของแก” เธอสัง่ เสยี งเย็น ยินดีทเ่ี สยี งไม่สนั่ แม้แต่น้อย
แม้ใจจะสนั่ ไปบ้าง เพราะต้ังแตเ่ กดิ มาก็ไมเ่ คยยิงใครมาก่อน

ป้องกันตัวน้ันมีบ้าง หากกน็ ้อยคร้ังเตม็ ที แตเ่ หตเุ พราะเจ้าตัวเปน็ คนใจแข็งและ
รกั การต่อสทู้ กุ ชนิด ทำให้ควบคุมอารมณ์ ได้ดีในครั้งแรก

“แกนะ่ อย่าชา้ หยบิ ปนื แล้วโยนมาทางฉันนี่” ปลายกระบอกปนื ท่มี คี วันกรนุ่
นิดๆ เบนไปทางไอ้คนที่นัง่ อยู่บนเก้าอ้ดี ้วยสหี น้าเรยี บเฉย
เขาจะปหราะญมาทเจมนือไงมนไ่ คด้ยรินเมสอยี งงสขาอวงนเ้อธยอรสา่ งงเสพยั รยจี ะวเผปิวน็ ผเพ่อรงาตะรเงสหยี นง้รา้ออยงข่างอเงจไบ็ อใ้เจพมิ่ ไลมาภ่นเึกปวน็ า่
เหตุ

“ใจเยน็ ๆ สิ สาวน้อย ผมไมใ่ ชค่ นรา้ ยที่ไหน เป็นเจ้าหน้าทตี่ ำรวจ นี่...”
มือปืนผ“อ้โู ดยง่่ามดัางแขหบลก!ร”ามแแนพ่นรวพรรณรายตวาดต้ังแตห่ าญยังพดู ไม่จบ ทำเอาหัวหน้าซ้มุ

“ฉันได้ยนิ หรอกว่าแกขู่อะไรนายเพิม่ ลาภบ้าง นายวศนิ ใช้ให้แกมาทำอย่างน้ใี ช่
ม้ัย?”

“คุณร้ดู ้วยเหรอว่าคุณวศนิ เปน็ ใคร รมู้ ้ัยว่าไอ้คนท่นี อนอยู่เน่ีย มันหนีตำรวจมา
คุณกำลังทำให้ตำรวจเสยี รปู คดีนะ คุณผู้หญิง ใจเยน็ ๆ ให้ผมหยิบตราตำรวจให้คณุ ดู”

“อยา่ ไปเชอื่ มัน มันเปน็ มอื ปืนของไอ้วศนิ ” เพม่ิ ลาภหันมาบอกเธออย่างลนลาน
“คณุ ผู้หญิงอย่าไปเชอ่ื มัน ไม่งั้นผมจะถือว่าคณุ กำลังขัดขวางการปฏิบัติงานของ
เจ้าหน้าทต่ี ำรวจ”
“ไอ้สง่ิ ทฉี่ ันได้ยินแกขู่เขา ไมน่ า่ จะเปน็ สงิ่ ที่ตำรวจทำนะ”
“เราเพียงใช้จิตวิทยา” หาญพยายามกลอ่ มเพ่อื ถว่ งเวลา นกึ แชง่ ชกั หักกระดูกไอ้
คนเฝ้ายามด้านล่าง ไม่รวู้ ่ามันหายหัวไปที่ไหน ถงึ ปลอ่ ยให้แมส่ าวน้อยผวิ บางนม่ี าข่มขู่
โจรอย่างเขาได้

“ไอ้ข้กี ลาก แคอ่ ้าปากกเ็ หน็ ล้นิ ไก่ คณุ ผ้หู ญิงระวังตัว มันมากันสามคน”
หลัง ทเพำใ่มิ หล้แาพภบรวอพกรยรังณไมรท่ายันเขสายี ดหคลำักดจี นเปกรือะบตทดู ำ้าปนนื หหลลังุดเธมออื ก็ถกูก่กอรนะทแี่ฝท่ากมเืขอ้ขามอางโผด้นชู าแยผจน่ ะ
ฟาดเข้าหน้าจนหญิงสาวเกอื บเหน็ ดาว

“โอ๊ย!”
“ไอ้ระยำ รังแกแม้กระทั่งผ้หู ญิง!” เพ่ิมลาภรอ้ งเมอ่ื ไอ้คนท่ีมาใหม่ก้มลงมาจะ
กระชากผมของเธอ หากหญิงสาวเตะข้อพับมันหนักหน่วงท้ังท่ียังกึ่งนั่งกึง่ หมอบอยู่บน
พ้นื แล้วหันไปคว้าด้ามมดี ปลายแหลมทีโ่ ดนไฟเผาจนแดงฉาน แทงลงบนข้อมือข้างท่ี
มันใชต้ บเธอจนได้ยนิ เสยี งร้องเหมอื นควายถูกเชอื ด
แต่เมื่อเธอหันมาอกี คร้งั ก็สายเสยี แล้ว เพราะปนื ของ หาญ เมอื งนคร กำลังจ่อ
ทศ่ี รี ษะของเธอ

“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าคิดขยับ คุณนา่ จะให้ความรว่ มมอื กับเจ้าหน้าทีต่ ำรวจนะ
คณุ ผ้หู ญิง”

“ฆ่ามันเลยพหี่ าญ นังเดก็ บ้า” ไอ้คนท่ีถูกยงิ คนแรกร้องบอกลกู พี่ จนหญงิ สาว
ใจหายเม่อื นึกวา่ จะมาจบชวี ติ ลงง่ายๆ เชน่ น้ี ขณะทห่ี าญจปุ ากใสล่ กู น้อง

“มึงนีโ่ งต่ ลอด ไมน่ า่ มาเป็นลูกน้องกูเลย เฮ้ย! มงึ นะ่ ลกุ ข้นึ มา อยา่ สำออย”
ด่าไอ้คนท่ถี ูกยงิ ข้อมอื เสรจ็ หาญกห็ ันไปสงั่ ไอ้อีกคนทีโ่ ดนมดี เผาไฟแทงข้อมือ

“คณุ เปน็ ใคร สาวน้อย มาทำอะไรท่นี ี่?”
เพ่มิ ลาภ“ฉทันกี่ ำไมลังจ่ คำเ่อปยน็ ๆต้อคงลบาอนกจโะจไรปอหยย่าิบงปแกนื ”ซงึ่ ตหกญองิ ยสดู่ า้วานตหอลบังเสคยีนงรเา้ยย็นท่ซี ้อแมอตบนปรายตามอง

มอื เด้ยี งใชง้ านได้ข้างเดียวอกี ตา่ งหาก ขอให้เขาทำสำเรจ็ ทีเถอะ เจ้าประคุณ
ซวยชะมัด!

“ถ้าคณุ ไมบ่ อก ผมจะเอาคุณข้นึ ไปบนฝัง่ ท่ีกระบ่ี คุณคงไม่อยากรหู้ รอก วา่
เผธ้หู อญทงิ ทำใเี่ ขห้้แามพารแวสพผ่ ริดรทณผี่ ริดายทถางงึ กจับะขตน้อลงกุปชระันสบหชาะกตเธากอรไรมมอ่ ยยังาไกงคบิด้างถ”งึ คสวาายมตเปาข็นอไงปมไัดน้อทันมี่ อนง่า

หวาดหวั่นเพอื่ บั่นทอนกำลังใจตนเอง

“แกไมม่ ีทางพาฉันข้นึ ฝั่ง โดยที่นายหัวอัครไม่ร้”ู
“อย่าบอกนะ ว่าเธอทำงานกับนายหัวอัคร” สายตาของหาญ เมอื งนคร หรลี่ ง
เมอื่ ลดสายตาลงสำรวจเธอจนราชนกิ ุลสาวรสู้ กึ ขยะแขยง “นายหัวอัครคงไมไ่ ว้ใจใช้
ผู้หญงิ มาทำงานเสย่ี งๆ แบบน้ีหรอกมั้ง”
“ฉันจะทำอะไร นายก็ไมม่ สี ทิ ธ์ ิมาทำรา้ ยฉัน หรอื แม้แต่นายเพิ่ม-ลาภ”
“หรอื คุณจะเป็นผู้หญิงของนายหัว อยา่ งน้ีค่อยน่าเชอื่ หนอ่ ย นีส่ นิ ะ ผ้หู ญิงใน
รสนิยมของนายหัวอัคร” หาญมองแววตาหวั่นไหวในดวงตาของเธอ ร้สู กึ วา่ ตนเองเดา
ถกู แล้วเมื่อเห็นสาวน้อยตรงหน้ากัดรมิ ฝปี ากนดิ ๆ
ยินดที ีม่ “ฉอื ัขนอไมง่เไพด้ิเ่มปลน็ าอภแะไตระกลับงเบขนาทป้ังนื นั้นเ”พรแาะพลรูกวพน้รอรงณขอรงายคเนกทอื ีย่ บืนกเรอะาชปาืนกจเสอ่ ยี หงัวตเธออบมัวนแึกต่
สนใจการสนทนาและบาดแผลของตัวเอง

“อย่ามาโกหกกันดีกวา่ นา่ เอาละ คุณผู้หญิง คราวน้เี ปน็ คุณแล้วทต่ี ้องโยนปนื
มาที่นี”่

“ก็ได้ แกชนะแล้วน่ี แตอ่ ยา่ หวังเลยวา่ นายหัวอัครจะปล่อยแกออกไปจากเกาะ”
คำพูดของเธอทำให้อกี ฝา่ ยหัวเราะลั่น “ไมใ่ ชท่ กุ คนหรอกทซี่ อื่ สตั ย์ กับทายาท
ของท่านอัครวิทย์ คุณผ้หู ญิง เงินมันซอ้ื คนได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะคนจนๆ อย่างเรา”
“คนจนไมจ่ ำเปน็ ต้องขายความเป็นคน ลดตัวลงมาทำชัว่ แลกเงินเพ่ือเล้ยี ง
ตัวอยา่ งแกน่ี”

“คณุ ไมเ่ คยอด ก็คงพดู อยา่ งน้ันได้”
เปร้ยี ง! เสยี งปนื จากปากกระบอกปนื ท่ีอยใู่ นมอื ของเพิ่มลาภ ตามมาด้วยเสยี ง
รอ้ งของคนที่ทำรา้ ยเขา
แพรวพรรณรายถือโอกาสท่หี าญตกใจจะหันกลับไปดู ยกปนื ข้นึ จ่อฝ่ายตรงข้าม
บ้าง แตล่ กู น้องของหาญทีถ่ กู เธอแทงอยูบ่ นพ้ืน ถลาเข้ารวบข้อเท้าของหญงิ สาวจนเธอ

เสยี หลักอกี คร้ัง
“พี่หาญหนไี ป ฉันไมเ่ ปน็ ไร”

ลูกน้องรา่ งยขังอมงเี หสายี ญงฝเผเี ท่น้าโหผลนาอยอคก่วู ่งิไปข้ทนึ าบงันปไรดะตหหูนล้าบัง้านมาเพด้วรายะไมกเ่ รพะียนง้ันแหตัวเ่ สหยีนง้าตซะ้มุ โมกอื นปขนื อกง็
ใช้ความชำนาญในวชิ าชพี หันกลับไปยิงเพม่ิ ลาภก่อนจะหายลับไปกับความมดื เพราะพระ
อาทิตย์ ตกดินแล้ว
ลงไป แ“โลอ้ว๊ยต!วัดบก้าชระะมบัดอ”กปสนื าวตนบ้อหยนร้าอ้มังนดเ้วตยม็ คแรวงามเพโมราโะหคหวลาัมงจแาคก้นถใีบจหน้าไอ้คนท่ีรวบเธอล้ม

ขณะนั้นเองทคี่ นกลุ่มหน่ึงเพงิ่ มาถงึ นำทีมโดย ‘คณุ ลงุ ’ ของเธอ และชายหนุ่ม
หน้าตาคล้ายคนพ้ืนทอ่ี ีกสองคน

สายตาของเกษมมองสำรวจความวนุ่ วายในบ้านอย่างรวดเรว็ คนร้ายทีซ่ อ้ มเพมิ่
ลอายภบู่ ทน่าพท้นาื งจพะเอสๆยี ชกวัีบติ คแนลท้ว่ีโดสนว่มนีดเปพัก่มิ มลอื าภถกู ยิงเข้าทีไ่ หล่ซ้าย กำลังกุมไหล่ร้องโอดโอย

“คณุ หนู มาทำอะไรที่น”ี่
“มาปัน่ จักรยานเลน่ คะ่ แล้วได้ยินเสยี งแปลกๆ เลยเข้ามาดู พวกน้ีเป็นใครคะ
คุณลงุ ?” นักข่าวจอมเฮ้ียวรบี กลับมาสวมบทอินโนเซนต์ เพราะเพม่ิ ลาภน้ันเพ่ิงหมด
สติไปโดยมคี นที่เกษมพามาด้วยดูแลอยู่
“ต้องรบี พาไปโรงพยาบาลครบั เสยี เลือดมาก” หนง่ึ ในน้ันท่ีมาด้วยบอก
“เพอ่ื นไปด้วยนะคะ”
หกับน้ตาใัวสเอ“เปไงม็นว่ไา่คด..ร้ค.อัง้ รแยบั รา่ กงอนอ้อกกยอ่มกยาย็ นจัง่ะีนเเหาดยลนิ หือเัวขคร้านเ้มู รราอื่า้ ดยงูอรเปาเึ ปก็นลาพรา่ ยข?”อานงเคอกกีนษหทมนีถ่หึักูง่นคแมนทางขแ้ึนลเะสมยี ัดงแมขัน็งเอกับาไสวา้ วนบ้ออยก
“นายหัวไปบ้านผ้ใู หญแ่ สวงคะ่ คณุ ลงุ มายังไงคะ?” คนโดนข้นึ เสยี งไม่กลัว คน
ที่แขง็ แตป่ ากแบบน้ีเสรจ็ เธอมาแล้วทกุ ราย อ้อนเข้าหนอ่ ยเด๋ยี วก็คงใจออ่ น

“เอาปกิ อัปมาครับ”

“หามเขาลงไปเถอะ เพอ่ื นจะลว่ งหน้าไปบอกหมอทโี่ รงแรม วา่ แต่ อาการแบบน้ี
ต้องข้ึนฝั่งรเึ ปล่าคะ?”

“ถ้าไม่หนักหนาจรงิ ๆ กไ็ ม่ต้องข้นึ ง้ันคุณหนูล่วงหน้าไปก่อน ผมจะรบี ตามไป”

“คา่ ” หญิงสาวเผน่ แผลว็ ลงบันไดหลังเหมอื นเดมิ แล้ววิง่ หัวซนุ ไปคว้าจักรยาน
ที่แอบไว้ จนเกษมมองตามหลังแล้วสา่ ยหน้า

“นายหัวนะนายหัว ไมร่ ้ปู ลอ่ ยออกมาแบบน้ไี ด้ยังไง”
สองคนจกัก่อรนยาทนีป่ เิกสออื ัปภจูเขะขาปับั่นตฉามิวไรปาถวกึงแับคเห่ไมาะ่ถไึงปสถอึงงเรนอื านทีพยาบาลทแม่ี ตนี ่การยะแนพั้นทกย็ช์ ปว่ รยะจยำ่นอเยวู่ลา
เลก็ น้อยเมื่อบรุ ษุ พยาบาลเข็นเตียงออกมารับรา่ งคนไข้ และหมอเตรยี มเครอ่ื งมอื รอ
เพราะเลขาฯ ของนายใหญ่มาสัง่ เอาไว้

รา่ งเพรยี วมองตามเตียงเขน็ ทีห่ ายเข้าไปในเรอื นพยาบาลแล้วหันกลับมามองหน้า
เกษม ชายวัยกลางคนเองกม็ องเธอด้วยสายตาสำรวจ แม้จะชนื่ ชมเธอไมน่ ้อยทเ่ี พิ่ม
ลาภไม่เสยี ชวี ติ พร้อมได้ตัวคนร้ายเพ่ิม

“ไปเอาปืนมาจากไหนครบั ?”

“คณุ อาให้มาค่ะ เกดิ อะไรข้นึ คะ เพื่อนตกใจ อยๆู่ เขาก็จะยิงกัน”
คณุ หนเู ป็นอะไรรเึ ปลา่ ” เกษมมองรอยชำ้ บนแก้มนวล
และรมิ “ฝมีปคี านกไซมงึ่ ห่แตวังกดแีกลับะนบวายมหเปัวง่ แต่เจ้าตัวไม่ใสใ่ จ ดูทา่ จะลืมไปแล้วด้วยซ้ำจนกระทัง่
เกษมทักข้ึน

“ไม่เปน็ ไรคะ่ เจ็บ แต่แคน่ ้พี อไหว”
“ผมเห็นแล้ว คุณหนเู ล่าเหตกุ ารณ์ ให้ผมฟังท”ี
“ไม่เลา่ คะ่ ” หน้าเรยี วเจ้าเลห่ ์ สา่ ยดิก ขณะที่พยาบาลเข้ามาดงึ เธอนั่งลงบนเก้าอ้ี
เพื่อทำแผลให้

“คณุ ลุงต้องเล่ามากอ่ นว่ามันเกดิ อะไรข้ึน”

“ร้ไู ปก็ไม่ได้สบายใจข้ึนหรอกครับ”
“ไม่ร้ไู มไ่ ด้นะคะ มีคนตายอย่างน้ี เด๋ยี วเพ่อื นก็ต้องเปน็ พยานให้ตำรวจอยู่ดี
เพ่อื นต้องร้วู ่าเกดิ อะไรข้นึ ไมง่ ั้นไมเ่ ลา่ หรอกวา่ ใครหนีไปได้”
“มีคนหนไี ปได้ด้วยเหรอครบั ?” สายตาประหลาดใจของเกษมทำให้ตัวแสบรทู้ ันที
วา่ ตนเองมาถกู ทางแล้ว
“ตอนแรกจำหน้าคนร้ายได้ด้วย” ตาดำขลับเปน็ ประกายพราวอย่างเป็นตอ่ “แต่
ตอนน้ีชักลมื ๆ ไปแล้ว”
“ยังไงคณุ หนตู ้องเล่าอยดู่ ี ไมง่ ้ันตำรวจคงไมย่ อม” ชายวัยกลางคนทำเสยี งดุ
“เพอ่ื นก็บอกวา่ ไม่ร้อู ะไรทั้งน้ัน”
“ให้การเท็จ มีความผิดนะครับ” หัวหน้าบอดีการ์ดของหมอ่ ม-ราชวงศ์อัครชั สา่ ย
หน้าอยา่ งออ่ นใจ ทา่ มากอย่างน้ี เหน็ จะต้องเรยี กนายใหญ่มาจัดการกันเอง
“เพอื่ นไม่กลัวหรอก อยา่ มาขกู่ ันซะให้ยาก”
“ตามใจครับ ไมบ่ อกก็ไมบ่ อก เด๋ียวให้นายหัวมาถามเอาเอง”
“ไม่กลัว!” เธอแทบจะกระทบื บาทตวาดอึง นกึ โมโหข้นึ มาจรงิ ๆ ที่คณุ ลงุ กล้าเอา
เจ้านายมาขู่
“ผมก็ไมไ่ ด้ว่ากลัว” ผ้สู งู วัยเกอื บย้มิ เมื่อเหน็ เธอตาเบิกโพลง
เพราะ... รา่ งสงู ใหญป่ รากฏตัวข้ึนกำลังเดนิ ตรงด่งิ เข้ามาด้วยสหี น้าที่แม้ราบเรยี บ
หากก็ดูเหมอื นจะเครยี ดจัด ชายหนุม่ มองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงทใี่ บหน้ามุย่ ซงึ่ ใชล้ ้ิน
ดุนแก้มให้ป่องเมอื่ พยาบาลทำแผลพรอ้ มจ้องเขาด้วยดวงตาดำขลับ
“นใ่ี ชม่ ้ัย ท่ีบอกว่าจะไมห่ าเรอ่ื งเดือดร้อนใสต่ ัว” ชายหนุ่มถามเสยี งเย็น พอรู้
ครา่ วๆ แล้ววา่ เกดิ อะไรข้นึ เพราะคนของเกษมคนหน่งึ วงิ่ ไปบอกขณะที่เขากำลังจะขับ
เจต็ สกีออกไปหาแสวง

“ดิฉันไมไ่ ด้หา เรอื่ งมันมาเอง”
“อ้อ! เรอื่ งนม่ี ันเก่งเหมือนเราเลยนะ”

“โอ๊ย! อย่ามาหาความกันนะ”
ใครๆ ด“อุ ยทั้่งูนท่งิ เ่ีๆป็นสฮคิ ีโะรไปเดช๋ยีว่ ยวทเพำแม่ิ ผลลาภไมแ่เทส้ๆรจ็ ห”น้พามยุ่ยาลบงาลอเกี ตเือทน่าตเัสวยี งดุบ้าง ทำให้คนท่ีโดน
ทำดีไมเ่ หน็ ได้ดี อุตสา่ ห์ ไปชว่ ย เกอื บจะเป็นผีเฝ้าบ้านไม่ได้กลับไปหาคุณพอ่ กับ

แมศ่ รี แตไ่ ม่มคี นเห็นความดี
สองฝ่ายยอมเงยี บเสยี ง เพอ่ื ให้พยาบาลเรง่ มอื ทำงานจนเสรจ็ ด้วยความ
ระมัดระวัง โดยเฉพาะเมื่อเจ้าของรสี อร์ตยืนเท้าเอวมองมาด้วยสายตาดดุ ันเอาเรอ่ื ง ไม่
เหลือรอ่ งรอยอารมณ์ ดใี ดๆ ทั้งส้นิ
“เสรจ็ แล้วคะ่ ทานยาซะหนอ่ ยนะคะ เด๋ยี วดฉิ ันจะเข้าไปจัดยาให้ไปทานท่บี ้าน
ตอ่ ”
“ขอบคณุ ค่ะ” เธอลกุ ข้ึนหลังจากรบั ยาเข้าปากตามด้วยน้ำ ยกมอื แตะๆ แก้มที่
บวมเปง่ ปวดหนึบๆ

เพิ่งร้วู ่ามอื สนั่ นิดๆ เม่ือก้มลงจะหยิบเป้ทว่ี างอยู่บนพ้นื หากรา่ งสงู ใหญเ่ ดินเข้า
มโทาหรศยัพบิ ทข์ ร้นึ าเคสายีแเพองงจแนลสะาปวืนนร้อวยมตทา้ังเสหนลัอืบกม.อื .. กเ็ ครอื่ งมือทำมาหากนิ ทั้งกล้องถา่ ยรปู
อยู่ในนั้น ขนื เขาเปดิ ดลู ะแย่! กับของกระจุกกระจกิ เล็กๆ น้อยๆ ของเธอ

“เอากระเป๋าคืนมาเถอะคะ่ ดิฉันจะไปกินข้าว” พดู แล้วกช็ กั หวิ มนิ ่าใจหววิ ๆ
เพราะยังไม่ได้รบั อาหารเยน็ แถมออกแรงมาก บวกกับตน่ื เต้นเกินเหตุน่ีเอง
“ไม่ต้องไป กลับไปกนิ ทีบ่ ้าน เกษมเสรจ็ แล้วตามไปด้วย รับยาของคณุ เพอ่ื น
แล้วกด็ ูอาการของนายเพิม่ ลาภ อย่าให้ใครสง่ ข่าวออกไปล่ะ”
“คงไมท่ ันหรอกครบั นายหัว” เกษมบอกเสยี งเรยี บ เบือนหน้าไปมองตาเบกิ โต
จนจะถลนของแพรวพรรณรายแวบหน่งึ เพราะไมค่ ดิ ว่าคุณลงุ จะเลน่ แบบน้ี
“ไอ้ทพี่ ดู นัน่ มันหมายความว่ายังไง?” อัครชั ถามเสยี งตำ่
“คณุ หนูบอกวา่ มคี นหนีไปได้คนหนึง่ ครบั ”

“ใคร?” คราวน้ตี าสฟี ้าเข้มเหลือบดำหันกลับมามองเธอ แพรว-พรรณรายเมนิ
หน้าหนี

“ไมท่ ราบคะ่ เขาหนไี ปทัน” เธอตอบเสยี งเรยี บร้อย
“เหน็ จะไมใ่ ชเ่ ท่านั้นหรอกม้ัง” ชายหนมุ่ วา่ เมื่อหันไปเห็นเกษมทำหน้าอ่อนใจ
จากน้ันข้อมอื เลก็ กถ็ ูกดงึ ให้เดินตามไปจนตัวแทบปลวิ ทา่ มกลางสายตาของคนใน
เรอื นพยาบาลทม่ี องตามด้วยความร้สู กึ แทบไมต่ ่างกัน
เพราะนายหัวอัครไมเ่ คยย่งุ กับสาวในกระบค่ี นไหนสกั ที แม้แตห่ มอ่ มราชวงศ์
จิตรวดีทม่ี ขี ่าวออกเดตกัน วา่ กันวา่ นายหัวอัครยังไมเ่ คยจับมอื เธอเดนิ เลยสักครง้ั อย่า
วา่ แต่พนักงานทเี่ ขาวางตัวสภุ าพอย่างเสมอต้นเสมอปลาย แถมยังไลพ่ วกทชี่ อบเลน่ หู
เลน่ ตาออกมาแล้วหลายคน
“คุณชายคะ ดฉิ ันจะไปกนิ ข้าวที่โรงอาหาร”
“ตอ่ ไปกินทีบ่ ้านทกุ วัน ไมต่ ้องไปหากินท่ีอน่ื ”
“ก็คุณชลธศิ กับคุณชายบอกว่า...”
“ใครจะบอกไว้ยังไงกอ่ นหน้าฉันไมส่ น”
“แตด่ ฉิ ันสน ดิฉันทำงานแล้วนะ ไม่ได้อยู่โรงเรยี นกินนอน”
“นิสยั อยา่ งเราเนย่ี สง่ ไปขัดเกลาที่โรงเรยี นกนิ นอนก็คงจะไม่ได้ผลหรอกม้ัง”
“นิสยั ของดฉิ ันมันเปน็ ยังไง?” คนฟังโกรธไฟลุก ดงึ มอื ออกโดยแรง แต่บ่า
บอบบางท้ังสองข้างถกู ดงึ ข้นึ มาแทนจนเธอหน้าเหยเก เจ็บน่ะไม่เทา่ ไหรห่ รอก แต่โมโห
มากกว่า
“หัวด้อื หัวรนั้ พดู ไมร่ ้ฟู ัง ชอบเถยี ง แถมยังชอบโกหก เดก็ เล้ียงแกะรเึ ปลา่ นะ่
เรา?”

“อ๊ึย! ใสค่ วามคนอืน่ คนอะไรชอบบังคับ ตัวเป็นแค่นายจ้าง ทำอย่างกับเปน็ เจ้า
ชวี ิต”

“ถ้าฉันอยากเป็นเจ้าชวี ิตแล้วเราจะทำไม ไม่ชอบก็ลาออก เดก็ ร้ายกาจ ย่งุ ด้วย

แล้วว่นุ วายที่สดุ ”
“...!!!” แพรวพรรณรายกำมอื แน่น หน้าแดงจัด แหงนมองใบหน้าเกรย้ี วกราด

ของชายหนมุ่ ตรงหน้า ร้สู กึ รอ้ นที่หัวตาด้วยอารมณ์ ทค่ี ล้ายกับอาการ...น้อยใจ
ห!ึ เธอนะ่ หรอื จะน้อยใจ ไมเ่ คยเลยสกั ที “ออกก็ออกส!ิ ไม่เหน็ ง้อ ไมอ่ ยู่แล้วก็

ได้!” เสยี งทต่ี ะโกนใสส่ ัน่ เครอื นดิ ๆ
ตะโกนเสรจ็ กโ็ น้มตัวไปกระชากกระเป๋าเป้กลับคืน แล้วหันหลังเดนิ กลับบ้านโดย

ไม่มอี าการตอ่ ต้าน เพราะนายหัวอัครมัวแต่ตกตะลงึ ท่ีเหน็ ตาดำขลับเหมอื นจะเอ่อคลอ
ด้วยน้ำใส

ชายหนมุ่ สบถอยา่ งหัวเสยี เมอ่ื เธอเดนิ พ้นไปหลายก้าว หันหลังกลับไปมองที่
เรอื นพยาบาลซง่ึ ยังไม่ลับตากเ็ หน็ สายตาทกุ คทู่ ี่กำลังมองมาอย่างอยากร้อู ยากเหน็ พากัน
หลบวูบ

เยี่ยม! อย่างน้ีเขาคงกลายเปน็ คนรงั แกเดก็ ทะเลาะกับเลขาฯ ของตัวเองต่อ
หน้าคนอืน่ ขายหน้าระยำ!

อารมณแ์ ทพ่เี ปร็นวพอยรรู่นณ้ีคอรื าอยะเไปรลย่ี นจไามก่เขเด้าใินจเวป่าน็ ทวำง่ิไมเมอ่ือัคพร้ชันจสะาตย้อตงาโคกนรธอเ่นื ธอมากมบาอยกไมถ่ กู เขวาา่
โกรธ...คนโงเ่ ท่านั้นท่ีไม่รู้ แต่เธอไมเ่ หน็ สาเหตทุ เ่ี ขาควรจะโกรธเลยด้วยซ้ำ
แถมยังไลเ่ ราออก...คนท่ีกำลังพาลโยนความผิดให้นายจ้างท่ีกำลังจะกลายเปน็
อดตี ไมย่ อมรับว่าตัวเองกใ็ จร้อนจนยอมหลุดปากประชดวา่ จะลาออกง่ายๆ คนท่ี
อารมณ์ รนุ แรงคล้ายพายุคิดได้ในเวลาอันรวดเรว็ หลังจากวงิ่ ออกแรงจนได้เหงื่อมาถึง
บ้าน
ทเธี่พอักคองาไศมัยม่ ฟปี ัญรแี ญละาอพภักสิอทิยธทู่ ์ ใิ น่ี นเ่ี กพาอื่ รหเขา้ขาอ่าวอตกอ่ หแ้อนง่
แล้วแบบน้จี ะทำงานได้อย่างไร
หากไม่มสี ถานะพนักงานที่ได้ท้ังเงินเดอื น
ของเจ้านาย หรอื พดู คุยกับคนในโดยไมม่ ีใครสงสัย

หญงิ สาวกลับข้นึ ไปบนห้องของตนเอง โยนเป้ลงบนเตยี ง ลงมอื ถอดเสอ้ื ผ้า

โยนผลงุ ลงตะกร้า ตรงบ้างไมต่ รงบ้าง หากเจ้าตัวไม่สนใจ มนุ่ ผมข้นึ บนหัวด้วยก๊ิบตัว
โต คว้าผ้าขนหนมู าพันกายเข้าไปอาบน้ำเพื่อให้ใจเย็นลง คราวน้จี ะทำอย่างไรดี ไป
ตะโกนใสเ่ ขาขนาดน้ันตอ่ หน้าคนอนื่ เขาคงเกบ็ เราไว้หรอก

หญงิ สาวถอนใจเฮอื กเม่อื อาบน้ำเสรจ็ แตย่ ังคิดไม่ตก...กลับไปง้อเขาดไี หม ไม่
ชอบง้อเลย เกลียดที่สดุ !

14

รักในรอยร้ าว

กระจ่างมใือสเซรงึย่ี มวีรเอปิดยปบวระมตขูห้า้งอหงนนง่้ึำหออนกักมอากโใดนยใใจสในผ่ ้ตาเนชเดอ็ ตงเัวปผน็ นื ทเีย่ดง่ิมิ แต่ใบหน้าสะอาด
กลับมาเกดิ เรอื่ งข้นึ เสยี กอ่ น กำลังจะได้เรอ่ื งแท้ๆ

ทำไมเราไม่ออ่ นหวานชา่ งออดอ้อน พูดจาเพราะๆ เหมือนแพงบ้างนะ... เราเป็น
คนร้ายกาจ ยงุ่ ด้วยแล้ววนุ่ วาย คงไมม่ ใี ครเขาอยากมาย่งุ ด้วย หญงิ สาวใสช่ ัน้ ใน
เจฉากพปาะวทด่อหนัวลข้น่าึ งมาตดุบงึๆเสหอ้ื าเกชย้ติ ังผไ้มาแท่ พันรจเนะก้ือลลัดื่นกอรอะกดมุมาสปวรมะตเพหู ร้อางะกอ็ถยกูากกเรอะนชกากายเปสดิ กั อคอรกเู่ น่ือง
“พรรณราย...” เสยี งห้าวชะงักเม่ือมองภาพตรงหน้าเพราะเธอหันหน้ามาทางเขา
อย่แู ล้ว
อารามตกใจทำให้เธอเงยหน้าข้นึ ตาค้างในวินาทหี นงึ่ วินาทีถัดมามือเรยี วกร็ บี ทบ
สาบเส้อื เข้าหากันแล้วหันหลังให้ชายหนุม่ สเี ลอื ดลามไหลไปทั่วแก้มและลำคอ หาก
ไม่... กแ่อบนบทน่เีั้นขยาจงิ่ ะทเำหใ็นห้รเลอ่ อืงอดกเนข้ือาวหผนอ่มุ่ งรเ้อตน่งตจนงึ แจละะเดหือนด้าทเป้อน็ งไเนอียนเรยี บ แม้ไมม่ าก แต่เปดิ
นดิ ๆ

“เข้ามาทำไมไมเ่ คาะประต!ู ” เธอตวาดใส่ มือไม้ที่กลัดกระดมุ ยังสนั่ นิดๆ
“พข่ี ้นึ มาเคาะแล้วครัง้ หนงึ่ แต่เราเงยี บ”
พ.ี่ .. หญงิ สาวรามอื จากกระดมุ เมด็ สดุ ท้าย หันไปมองชายหนุ่มท้ังตัวด้วยความ
ประหลาดใจจนลมื อาย แต่แล้วก็ต้องถอยหลังกรดู เพราะรา่ งสงู ใหญเ่ ดินเข้ามาเกอื บจะ
ถงึ ตัวอยูแ่ ล้ว และพอเธอถอยอีกนดิ เดยี วก็ชนตู้เส้อื ผ้า

“ออกไปนะ!” ไมไ่ ด้กลัวเท่าไหรห่ รอก แตร่ วู้ า่ สไู้ มไ่ ด้แน่ คนบ้าอะไรแรงยังกับ...
ฮ่ยึ !

“พูดเพราะๆ สิ หน้าตากด็ ี ทำไมถึงพูดจาไมม่ ีหางเสยี ง” ชายหนุม่ เท้ามอื ลงบนตู้
อกี มอื ไล้ข้างแก้มเนียนด้านทชี่ ำ้ เพราะโดนทำร้าย ฉับพลันสหี น้าที่ดูเหมือนจะ
ผ่อนคลายลงก็เครยี ดข้ึงข้นึ มาอีก
“ทำไมถงึ ออกไปหาเรอ่ื งใสต่ ัว ชวนไปหาแสวงกไ็ ม่ยอมไป”
“ดิฉันจะไปรไู้ ด้ยังไงว่ามันจะมีเรอ่ื ง คณุ ชายนั่นแหละหาเรอ่ื ง” เธอเถยี งกลับ
แต่ไมเ่ ต็มเสยี งนัก เพราะเขาอยใู่ กล้จนต้องเบนหน้าหนี หัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวต่อสงิ่
ใดรำลกึ ถงึ ความใกล้ชดิ ครง้ั หลังสดุ แล้วก็พลันเต้นรวั เรว็ จนนา่ โมโห
เสยี ด้วยถ้ามเบาือล่ จวรนงิ ลๆามกเาธรอเกอิดกี เปคน็ รผา้วหู นญ้จี ิงะแทลำ้วยตัง้อไงงดรีักนในวลเมส่ืองเวธนอตตัว้อนง่!ี ‘ง้อ’ เขาให้ใจออ่ น
“พี่ไม่ได้หาเรอื่ ง แค่เปน็ ห่วง หายงอนแล้วรยึ ัง?” เขาถามเสยี เฉยๆ กด็ ี เพราะ
เสยี งห้าวแทบจะมากระซบิ อย่รู มิ หู มอื ท่ีเท้าไว้บนตู้ลดลงรวบเอวอ้อนแอ้นเข้าหาพลาง
ก้มลงดอมดมไรผมเธอเล่น แต่คนทีห่ วงตัวเข้าขั้นวิกฤติก็ไม่กล้าด้นิ หนี ได้แตย่ ืนตัว
แขง็ ทื่อ ดันแผงอกแกรง่ ใต้ฝา่ มอื ของเธอแล้วเบนหน้าหนี
“หอมจัง” เสยี งพรา่ กระเสา่
คณุ ชายอม๊ายาเยฟยยี !หืน่ กาทมำรปาวลก่อับยเนธอะเเวป้ยน็ !สมบัติสว่ นตัวของเขาทจี่ ะทำยังไงด้วยก็ได้ ไอ้
เมอื่ ชาย“คหุณนุม่ ชกา้ยมลงถจอบู ยตอ้นอคกอไปผน่อะงคหนะ”ักๆเธอกสัดดู ฟจันมูกสฝงั่ ังลหงนไ้ปารใอ้ นนเนวบู้อื วนามิ่ บจนแเทธบอตจ้ะอกงรขดี นรลอ้ กุ ง
เยือก

“โอ๊ย! ห้ามทำอยา่ งน้นี ะ ดฉิ ันไม่ได้เปน็ ของเลน่ ของคุณชาย”
“ให้พ่เี ปน็ ของเลน่ เราเองก็ได้ ตกลงนะ”
สดุ แรงใเกหิด้เขหา..า.กเปเขน็ าขเบอี่ยงเงลตน่ ัวเหธลอบเนเพี่ยยี นงะน! ดิ หเดญยี งิ วสกา็พว้ตนาเแบลกิ ้วโกพลลับงเปสน็ อฝงม่ายืออดุ้มันเรธา่องขใ้หึนญมา่อเอสกยี
เองพรอ้ มเสยี งหัวเราะในลำคอ
“ไม่ได้กนิ พ่หี รอก น้องเพื่อน”

“ปลอ่ ยดฉิ ันลงเด๋ียวน้นี ะ” เล็บยาวๆ ขว่ นต้นคอแกรง่ จนได้เลือดซบิ เม่ือถูก
ปฏิบัตเิ หมอื นสงิ่ ของ

“อย่าพยศนักสิ แคน่ ้กี เ็ หน่อื ยแล้ว” อัครัชท้งิ รา่ งนมุ่ นมิ่ ลงบนเตียงเบาๆ แล้วกัก
เธอไว้ในอ้อมแขนหลังจากโดนขว่ น มอื กร้านลูบต้นคอทีแ่ สบนดิ ๆ สหี น้าเรม่ิ สอ่ แวว
รา้ ยกาจ

เขาหรอื ส้อู ุตสา่ ห์ ทะนถุ นอม แตม่ องตาแม่เจ้าประคณุ ก็รวู้ ่าอยากทำรา้ ยเขายงิ่ กวา่
ที่ทำอยหู่ ลายเท่า
และเขา...รเู้ หตผุ ลดีถงึ สาเหตุที่เธอไม่กล้าแสดงฤทธ์ มิ ากไปกวา่ น้ี แตห่ ากเธอ
พยศจัดนัก อดไม่ไหวข้ึนมาอาจมปี ล้ำกันบ้าง นึกแล้วกข็ ันตัวเอง ฤไทมธเ่ ์คิมยากเลตย้ังทแี่ตจะย่ ตัง้อไมง่
มาเสยี เวลากับสาวน้อยไม่ประสาในเรอื่ งอยา่ งว่า แถมยังหวงตัว
เคยพบหน้ากัน
“กอ็ ยา่ มายงุ่ กับดิฉันสิ ไหน...บอกว่าจะไปบอกเลิกกับแฟนเกา่ ของตัวเองก่อน
ยังไงละ่ ”
“กบ็ อกแล้วว่าไม่มีแฟน เราอยากยัดเยียดให้พม่ี ีนัก พ่กี ็ตามใจเรา”
“ไม่เชอ่ื หรอก” ตาดำขลับเหล่มองใบหน้าคมคายด้วยสหี น้าหมน่ิ ๆ จนคนถกู
มองนึกฉนุ ปนขำ

“แล้วทำยังไงถงึ จะเชอ่ื ”

“เธโอโดรา?”

“ถ้าเป็นแฟนกัน เขาจะทนได้เหรอ บางทีตั้งหลายเดือนกวา่ จะได้เห็นหน้ากัน”

“คุณหญงิ จติ รวด?ี ”

“นัน่ เขาเป็นน้อง ทา่ นพ่อของพก่ี ับทา่ นพอ่ ของน้องวดีฝากเอาไว้ จะไม่ดูแลบ้าง
ก็ดจู ะใจจืดใจดำไปหน่อย”

“คนท่ตี ัวไปเลน่ รักกับเขาจนปาปารัซซถี า่ ยภาพบนรถได้ละ่ ?”
“เลกิ กันไปแล้วต้ังแตป่ มี ะโว้”

“แล้ว...”
“ทา่ ทางเราจะรเู้ รอื่ งพด่ี มี ากกว่าท่ีคดิ นะ”
คำเปรยของเขาทำให้แพรวพรรณรายกลอกตาไปมาเพราะพลาดเข้าอยา่ งจัง จนสี
เลือดเกอื บหายไปจากใบหน้า
แกล็เป้วน็เปเ็นพยราังะไเงขลาะ่นัน่ คแนหทล่พี ะลทาดำใไปหแ้เธลอ้วตคกดิ ใหจาจทนางตเ้อข้งา
โอย... ทำไมถงึ ได้โงอ่ ยา่ งน้นี ะ
ลนลานหาเรอื่ งให้ออกหา่ งจากตัวเอง
ข้างตนเองเหมือนเคย
ตัวเองม“ดาเฉิ ปัน็นแอคยเ่ ่าดงาดเีไอปาตนาะ่ มเรพอ่ื องดี...ได้ฟังๆ มา” หญงิ สาวแก้ตัวเรอื่ งท่เี คยสบื ค้นด้วย
เหฟมังามเปาจ็นรฟงิ ัๆงทั้งฟหังมมดานจัน่ากแแหพลงะบด้าี ง
ก็แหม... แท็บลอยด์ ตา่ งประเทศบ้าง แอบถาม
ซานโดรมาบ้าง
“นัน่ สิ คงจะฟังมาเยอะ” ชายหนมุ่ พยักหน้าเหน็ ด้วย มองแววเจ้าเล่ห์ ในดวงตา
ของเธอด้วยความมันเข้ยี ว มอื อ่นุ ไล้แก้มข้างท่ีไม่บวมเบาๆ กายล่ำสันครอ่ มกักเธอเอา
ไว้จนรา่ งอ้อนแอ้นทอ่ี ยู่บนทน่ี อนร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งตัว
“กไ็ ม่เยอะเท่าไหร่ ทำไมคณุ ชายแทนตัวเองว่า เอ้อ...พล่ี ะ่ คะ?”
“กเ็ ราเปน็ รนุ่ น้องพี่ต้ังสบิ เอด็ ปี แต่เวลาอยู่ตอ่ หน้าคนอ่ืนกต็ ้องพดู เหมือนเดมิ
เพราะมันไม่เหมาะ”

“คุณชายแทนตัวแบบน้ีก็ไมเ่ หมาะเหมอื นกัน”

“ผ้ชู ายจะจีบผู้หญิง แทนตัวเองว่าฉันก็คงจะไม่เหมาะเหมือนกัน” อัครชั วา่ แล้ว
ย้ิมเมื่อเธอตาเบกิ โพลง

“คณุ ชายจะจบี ดิฉันเหรอ?”

“พี่แสดงออกจนอย่างน้ีแล้ว จะให้เป็นอย่างอนื่ ได้อกี เหรอ น้องเพือ่ น” เสยี ง
ห้าวหยอกเย้า หากสายตาเอาจรงิ

แก้มเนยี นละเอียดเปน็ สแี ดงเปล่งปลั่งข้ึนมาโดยทันที ในชวี ิตสาว...เคยผา่ นการ

ถนูกา่ เจบีบ่อื มสาาแรลพ้วัดนวับธิ คี รฟง้ั ัไงมคถ่ำร้วักนมาทแ้ังลห้วมหาลหายยอคกร้งัไจกน่ แนอา่ จบะชเคอบยชฝนิ ากหเพากอื่ ไนมจเ่ คีบยมหีครอรื ั้งตไาหมนตท๊อื เ่ี จธนอ
จะขัดเขินเทา่ การเก้ียวตรงๆ จากผู้ชายทีพ่ ยายามยัดเยยี ดตัวเองให้เธอคนน้.ี .. คนท่ี
เธอจะเอาตัวเข้าไปใกล้ชดิ ไมไ่ ด้เพราะความไม่เหมาะสมทั้งปวง

เธอเป็นนักข่าว มาทำงาน สว่ นเขาเป็นเป้าหมาย คนทวี่ ฑิ ูรย์ บอกว่าอยูเ่ บ้ืองหลัง
กไเลดา้วสรบไอดงง้อกสยาถร่าาฆงนไารตกแแรตลร่เมะธเเอขขจาายอะักงยไล่าม้งาร่เโสว้หู ยา่่ดี เงเธหลอ้ียงเสปม็นนแใามคมใ้เรบนเสาเะกยี แดมส้วขหยอลซงาหำ้ ยัวสใหง่ิจารกกอับเบขคตานรัว้.ทูอ..ไัี่คมรคร่ ชั งวู้ สไ่ามเาปมม่ น็าีวรัคนถนใตหดคี ้อหี วภราัมอยื
เธอแน่

ใจหน่งึ นั้นเธออดนกึ ภมู ใิ จไมไ่ ด้ตามประสาอสิ ตรี เมอ่ื รวู้ ่าผู้ชายทต่ี นเองกไ็ มอ่ าจ
ปเอมฏภ่อื ิเิรนสมธึกยว์วเา่ป่านห็นา่าแพกนึงคแ่ใวจทา้มจแรสงิ ดคงลเจี่คตลจายำนงสชถัดาแนจก้งโาดรณยไ์ ทมี่เร่ปักน็ ษอายทรู่่าะทหีววา่ เ่าขงทาพ้ังคงึ พู่นอ้ันใจคในงไตมัวม่ เธีออะไรแนต่า่
จะตัดไฟ“คแณุ ต่ตช้นายลคมะขอดงฉิ ตันนไเมอไ่งดก้คอ่ ิดน”ทจ่ีละ้ินกสลชีายมมพาเู เลปียน็ รวมิ ัวฝพีปันากหอลัยกา่ งไมแตแ่ นส่ ด่ใุ จท้ากยับกโ็คพวลามง่ อคดอิ กที่
ไปกอ่ นที่จะมีเวลาเปลี่ยนใจ

“ดฉิ ันไมไ่ ด้คิดกับคณุ ชายแบบน้ัน คุณชายลกุ ออกไปนะคะ”
ผดิ หวัง“เราอนีก่ะกเหึ่งหรอน่ึงเหไมมไ่ือดน้คจดิ ะ?เ”ปน็ คสวาายมตเากขรอย้ี งวอกัครราชดั หร“ลี่ พง่ไี ม่ใกชึ่งเ่หดนก็ ง่ึหเนหมุ่มอทื ีน่เรจาเะคเปยน็เลคน่ วหามัว
ด้วย อย่าคดิ จะมาหลอกกันซะให้ยาก”

“ดฉิ ันยอมรบั วา่ คณุ ชายน่าสนใจ แตไ่ ม่คดิ ว่าระหว่างเราจะเป็นไปได้หรอกคะ่ ”

“อยา่ งนั้นเหรอ?”
หญิงสาวไมต่ อบแตเ่ มนิ หน้าหนี เม่อื เห็นสายตากังขาทมี่ องมา “ดิฉันจะไม่คบกับ
คุณชายหรอกนะ ถ้าคณุ ชายจะไล่ดิฉันออกเพราะสาเหตุน้ี ดิฉันกจ็ ะเข้าใจ”
“เราหมน่ิ ฉันเกนิ ไปแล้ว พรรณราย” อัครชั ว่าเสยี งเยน็

“จรงิ อยู่ว่าฉันอยากได้เรา แต่คงไมล่ ดตัวลงทำอยา่ งที่เรากลัวแน่ เอาละ เลา่ เรอ่ื ง
ท่ีบ้านนายเพ่มิ ลาภมาซะดๆี เราไปทำอะไรที่นัน่ แล้วใครหนไี ปได้?” ชายหนุ่มสอดมือ
เข้ารอบแผน่ หลังบอบบางดันให้เธอลุกข้นึ ยกมอื ข้ึนเสยผมตนเองด้วยสหี น้าหงุดหงดิ
ตใจามแแผละน่ ลหุกลผังลกะวจ้างากเมไอ่ืปรา่ขงณสงู ะใทหแ่ี ญพเ่ รดวินพไรปรทณ้ิงตราัวยนใั่งจทหีเ่ ากย้าอแ้ีขต้างต่ เ้อตงยี รงบี นขอม่ นควสามหี รนสู้ ้ากึกลลงายมเปอ็นง
สงบนิ่ง ไม่เหลือวแี่ ววอารมณ์ ดกี อ่ นหน้า
สเคขวราปาุ ฟมวังไ่าอวกห้ยวาญารดู่ งปงิ ี ใสดิ จาอบจวักีงนเคมออว้มยัคาปา่ รมงาชั จ.ก.ย.รงอิ นนมไัง่ั้มนเคปแ่คดิ ิดนงอเไว่ ผมยา่ ยถชู่่ค้บาวร่ เหายู่ธงนออส่ะึงเงิ่ลวไใรา่า่ หเจร้เะธอ่ื ยองเอดรรม๋า้ียกู วบวไ็ ใดอนห้ กา้เยขเขเาพฟาไ่ิมังปตลทาา้ังมภหจกมร็ตดงิ้อดงหี ตอรื่นาอืจขไจ้ึนมะ่มชกวา่ เอ่ยลนเา่ พใจิหม่ ะ้
“ดฉิ ันออกไปปัน่ จักรยานเลน่ แล้วผา่ นไปที่บ้านหลังนั้น บังเอญิ ได้ยินเสยี ง
เลยข้นึ ไปดูน่ะคะ่ เหน็ คนของคณุ ชายถูกทำร้าย” เธอเล่าถึงบทสนทนาท่ไี ด้ยนิ ระหว่าง
เพิม่ ลาภและกลุ่มของคนร้าย ตามมาด้วยเหตกุ ารณ์ ทีเ่ หลือท้ังหมด
“เราไปเอาปนื มาจากไหน?”

“ก็ คุณอาซอ้ื เอาไว้ให้ป้องกันตัวนานแล้วค่ะ” เธอเปลย่ี น ‘พเี่ ขย’ ให้เปน็ ‘จรลั ’
หน้าตาเฉย
อัครัชพยักหน้ารบั “นา่ สนใจมากนะ ฉันแทบไม่เคยรจู้ ักผู้หญิงคนไหนท่ีพกปนื
มากอ่ น แล้วไอ้คนท่หี นีไปได้ ร้มู ้ัยวา่ ชอ่ื อะไร?”

“ลูกน้องของเขาเรยี กว่าหาญ”
“หาญ เมืองนคร” เสยี งห้าวพึมพำกับตนเอง บดกรามเข้าหากันจนข้ึนสัน
มิน่า... คนของเขาข้ึนไปแทบจะพลกิ แผ่นดนิ หามันแต่ยังไม่พบ ทแี่ ท้มันกข็ ้ึนมา
ถงึ ทนี่ ่ี มาถึงถน่ิ ของเขา

“เขาเปน็ ใครคะ?” แพรวพรรณรายถามเบาๆ เมื่อเห็นชายหนุม่ เงียบไป “เขาบอก
วา่ เขาเป็นตำรวจ”
“มือปืน” เสยี งห้าวตอบคำเดียวส้ันๆ

“เกดิ อะไรข้ึนคะ นายเพิ่มลาภเปน็ ใคร ทำไมมือปนื อยากจะฆา่ เขา”
มีอันตร“าไยมใ่ ชนเ่ ราอย่ื งหขาญองเเหรน็าหหรนอ้ากเราตแอ่ลไ้วปห้คามดิ อวอ่าเกปไ็นปผขู้้หางญนงิอขกอคงนฉเันดียวมอันยค่างงไนม้ีอป่ ีกล่อเรยาเกอำาลไัวง้
แน่”

“แตด่ ิฉันไมใ่ ชผ่ ู้หญงิ ของคุณชาย บางทมี ันอาจจะหนีข้ึนกระบ่ไี ปแล้วก็ได้นะคะ”
“ไม่มที าง กอ่ นที่ฉันจะออกไปหาแสวง เขาเพง่ิ โทร. เข้ามาบอกว่า คนของเขา
ยึดเรอื ของไอ้พวกน้ีไว้ได้ ดังนั้นมันจะต้องอยทู่ เ่ี กาะน้ี หนอี อกไปไหนไม่ได้แน่ถ้าไมม่ ี
คนชว่ ย”
“เขาบอกวา่ ไม่ใชท่ ุกคนบนเกาะน้จี ะซอ่ื สตั ย์ กับคุณชาย”
“จรงิ ฉันคงซ้อื ใจของทกุ คนไม่ได้” สายตาท่มี องมายังเธอเหมือนจะแฝง
ความหมายอยา่ งอ่นื ด้วย “แต่ฉันจะไมป่ ล่อยให้ใครข้ึนมาทำความเสยี หาย หรอื ทำอะไร
คนของฉัน”
“คณุ ชายจะไมเ่ ลา่ มากกวา่ น้ีเหรอคะ ดฉิ ันเปน็ คนไปชว่ ยนายเพ่มิ ลาภนะ”
เถอะ” “ชจารยงิ หๆนุ่มกต็อัดยบาทกแเลล่า้วลแุกตข่ฉ้นึ ันยคืนงไสมว่ เ่ นล่าคเรนอ่ื ทง่พี สลว่ านดตโัอวใกหา้สลกจู าจก้างกฟารังเป็นลคงไนปรกกั ินเหขล้าวือกแันค่
ลกู จ้างเหมอื นเดิมเม้มปากด้วยความน้อยใจ
“ดิฉันไมห่ ิว แตจ่ ะลงไปจัดโต๊ะให้ค่ะ” เธอลกุ ข้ึนนัง่ บ้าง แตก่ ็ต้องหน้าม้านเพราะ
ชายหนมุ่ หันมาบอกเสยี งเรยี บ
“ไมต่ ้อง ถ้าทนกนิ กับฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่หิวเมือ่ ไหรก่ ็ไปกนิ ไม่จำเปน็ ต้อง
ทรมานตัวเอง”

“ไมใ่ ชอ่ ยา่ งน้ัน...”
ประตูห้องถูกปิดงับตามหลังเบาๆ ทำให้คนที่อยากจะแก้ตัวให้ตนเองทรดุ ตัวลง
นัง่ หน้าซดี บอกไมถ่ กู วา่ อาการเหมอื นถูกกดทับอย่ใู นอกยามน้คี อื อะไร พรอ้ มกันนั้นก็
ดดุ า่ ตัวเองในใจไปด้วย

ไหนเรยี กเขาว่าคุณชายเพลย์ บอย คณุ ชายมาเฟยี ไมใ่ ชห่ รอื น่อี ยา่ บอกนะว่า
เธอมใี จให้เขาแล้ว ความผิดหวังบางประการจงึ ถาโถมลงในใจหนักหน่วงเม่ือร้สู กึ วา่ ถกู
ปฏเิ สธ

วูบหน่ึงนั้นเธอลกุ ข้นึ ตั้งใจจะตามลงไปด้านล่างเพ่อื แก้ไขบางอยา่ งให้ถกู ต้อง
แตแ่ ล้วก็นัง่ ลงอีกคร้งั
ของเธอทกำอำลยัง่าบงนุกั้รนกุ จชะมวี ิตีปขระอโงยเชขนา์ อะถไ้ารผ...ูกพเันธอกมันอี แาลช้วพี กท็ต่จี้อะงตไ้อมง่เหนลึกอื ถคงึ วานมเ่ียปังน็ ไมกร่ลวามงว่างเธานอ
ใเอหง้เไขมา่รอวู้าาจ่ เอธยอ่ใูเปน็นสใถคารนเะสเยชี กน่ อ่ นน้ีตสลิอวดันไนปั้นไยมังน่ จาะนยักงอ็ตย้อางกกคลบับกกับรเงุ ธเทอพอยฯูอ่ เกี มหื่อรงอื านเสรจ็ ลอง

ให้เปน็ อยา่ งน้เี สยี นัน่ ละดแี ล้ว... แพรวพรรณรายยกมอื ข้นึ เชด็ น้ำตาท้ิงด้วย
ความโมโหแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้า

หญิงสาวกลับออกมาซกุ ตัวลงบนเตียงเหมอื นเดมิ เพราะหมดความอยากอาหาร
ไอมอ่รก้วู ใา่ นหลทัันบไใปดตั้งแแลตะ่เมไฟื่อถไหกู รเป่ ิดกตอ่ านมมจะาจตนืน่ ตข้อ้นึ งมหายทตี่ามาขก้นึลสางแู้ คสวงามมก่ืดอนเพทร่ีราา่ะงปใรหะญตหูท่ ้อะมงถึนูกจเะปมิดา
ยืนค้ำหัว

“คณุ ชาย”

“ทำไมไมล่ งไปกินข้าว”
“กีโ่ มงแล้วคะ?” เธอปรายตามองนาฬกิ า เกือบเท่ียงคืนแล้ว หญิงสาวหรตี่ าลง
แล้วซบลงกับหมอนข้างท่ีกำลังกอดนอนตอ่
ข้นึ ปดิ ป“ไามกห่หิวาวหคนุณ่ึงคชราังย้ แหล้า้วมหเขล้าับหต้อางลคงนใหอ่นืมเ่โพดรยาพะงล่วกงาจรนอจยะา่ ฝงนนื ้อี ลกี ืมนตะาตคืะ่น”ไมเ่ไธหอวสัง่ ทำยใหก้อมัอืค
รัชยนื มองอย่างงุนงง
ไมเ่ คยเหน็ ผ้หู ญิงที่ไหนข้ีเซาอยา่ งน้มี าก่อน แล้วดเู ธอสิ ยังนอนด้วยเส้อื แพรตัว
คเดกึ ิมเปที็่ตนอบ้นา น้เี ลเธิกอขไ้นึมไ่มดา้นจะอถนงึ หสนะโุนพหกมออยนแู่ ล้วอาเจหจน็ ะเเรปยี ็นวเขพารทา่โีะผไถลลพ่ ล้นงผม้าาหจนม่ อตอกกหมมาอทนำให้เแขตา่

ใบหน้าแนบอยู่กับหมอนข้างที่กอดก่ายเอาไว้อกี ที เปลือกตาบางปดิ สนทิ
เยย่ี มจรงิ ! เธอนอนหลับสบายหลังจากตัดเยือ่ ใยจากเขาอยา่ งไม่ไยดี ไม่มที ที า่ วา่

จะเศรา้ ใจหรอื อะไรทั้งนั้น ในขณะที่เขาต้องลงไปดม่ื ย้อมใจเพราะความหงุดหงดิ หัวเสยี
เนื่องจากสาวน้อยเพียงคนเดียว

เขาหงดุ หงดิ เพราะเธอปฏเิ สธ เพราะคาดหวังเตม็ ทว่ี า่ เธอจะยอมรับ และรา่ งกาย
ของเขารำ่ ร้องต้องการเธอ เขาไม่เคยชนิ สำหรบั ความอดทนในทำนองน้ี และเขาไม่
ต้องการใช้ ‘ใครกไ็ ด้’ มาแทนทเ่ี ธอ
ภาษา จแรลงิ ะอมยาู่ทรยเี่ ขาามราวู้ อา่ ยเธ่าองเไจมน่ใจชัดจ่ ะไรอ้เัคยรื่อชั ใยยอ่ เสมยีอท่านีเดเียธอวอผอกา่ นงา่ชยวี เติหแมลือะนผหู้หนญังสิงตอื ่าทงเี่เปชิด้อื อชา่านติ
จแะลใ้วชค้คาดวาเดมาสไัมดพ้ถันงึ ตธ์อสนว่ นจบตัวกับหเาขกาชใาหย้เปห็นนปมุ่ รกะป็ โรยะชหนล์ าดใจไม่น้อยทเ่ี ธอเลอื กปฏเิ สธแทนท่ี

มอื ใหญล่ ดลงดงึ ผ้าห่มข้ึนมาคลมุ ถึงหน้าอก เธอจะร้หู รอื ไม่กต็ าม เธอซ้อื ความ
นับถอื จากเขาได้มากกวา่ ท่ีเขาเคยคิดทจี่ ะมอบให้ ‘เอาเถอะ น้องเพื่อน... ถ้าจะเลน่
อยา่ งน้ี พก่ี จ็ ะเลน่ ตามเกมของเรา’ แตก่ ่อนท่เี รอ่ื งจะจบลง เธอจะต้องชดใชค้ า่ ที่บังอาจ
มาเลน่ แผลงๆ กับเขา!

วันน้วี ันเสาร์ เปน็ วันหยดุ ของสปั ดาห์แรกในการทำงานแพรวพรรณรายลุกตน่ื
ตั้งแตต่ หี ้าเพราะนอนเรว็ หญงิ สาวอาบน้ำ แตง่ ตัว เก็บเส้อื ผ้าลงตะกร้าไปซกั ทเี่ ครอื่ ง
ซักผ้าชั้นลา่ ง ทำความสะอาดบ้านและเรม่ิ ลงมือทำอาหารเช้า
หญิงสาวมองอาหารทม่ี ีฝาชคี รอบไว้บนโต๊ะกินข้าวตั้งแตเ่ มื่อคืนด้วยความแปลก
ใจ เพราะดูเหมอื นกับข้าวจะถกู อนุ่ เอาไว้แตไ่ มม่ รี อ่ งรอยคนกิน หรอื เจ้านายของเธอจะ
ไม่ได้รบั ประทานอาหารเยน็
มากเลยเธไมอ่รร้้สวูู ่ากึ เเปห็นมคือวนามสะจดรง้ิุงหตร่ืนอื ตแอคน่ฝเันท่ยไี ปงคืนหแญลิงะสชาาวยสหา่ นยุ่มหเนข้า้ากไัปบใตนัวหเอ้องง
แต่เพราะงว่ ง
เอาอาหารทีค่ ิด
วไมา่ จ่เคะยเสเหยี ็นออเงกาขไปอเงทสทนุ้งิ ัขแนถกึ วอนย้เี าลกยให้แแตถเ่วธนอ้ีมกสี ็เอตั าวข์ เ้ลาว้ยี ทง่เี จหะลไดือ้ไไมป่เตสายกี ขแอห้งงไวแ้เตป่จน็ นอใาจหเาพรใราหะ้นยกัง

แล้วกลับเข้ามาทำกับข้าวต่อ
อาหารเชา้ และกาแฟเสรจ็ พร้อมรบั ประทานในเวลาเจ็ดโมงเช้า เธอตากผ้าเสรจ็

ไแมลเ่ ะหเกมาบ็ ะห้อจงเึงสขร้ึนจ็ ไแปลเ้วปลย่ีแตน่ยเสัง้อไื มผม่ ้าีทเปที น็ า่ วก่าาเงจเ้ากขงอขงาบส้า้ันนจะรตอนื่งเท้เาธผอ้าอใบยากแปลละกุ เสอ้ื แยตดื ค่ เิดปวลา่ อื คยง
ไหล่สำหรบั เดนิ ชายหาด โดยไม่ลมื หอบเป้ที่มีสมบัติสว่ นตัว แว่นกันแดด และครมี กัน
แดดลงมาด้วย

“จะไปไหนน่ะเรา?” เสยี งถามดังข้ึนเมอื่ เธอว่ิงลงมาจากบันได
จบิ กาแฟรา่ ทงส่ีเธงู อใตหั้งญไว่ข้ออยงหหู่ นมอ้่าทมวี รใีานชวหง้อศง์อนัคั่งรเลัชน่อยู่ในแชตดุ ่เเขสา้อือยา่ นดื หกนางังเสกองื บพอ็ มิ กพเ์ ซอรแ์ ถมกเำปลิดังทนัวี่งี
รายงานข่าวชอ่ งสัญญาณต่างประเทศเอาไว้แตไ่ มม่ เี สยี ง

“นึกว่าคณุ ชายจะยังไมต่ ื่น ดฉิ ันจะออกไปเดนิ เลน่ คะ่ ”
“กินอะไรด้วยกันกอ่ นส”ิ
เธอพยักหน้าและเดินนำเข้าครวั วางเป้ลงบนที่ประจำแล้วไปยืนหน้าหม้อต้ม
กาแฟ “คณุ ชายจะรับอะไรดคี ะ?”

“เรากนิ อะไร ฉันกก็ ินอยา่ งนั้นแหละ”
“ดิฉันอยากกินทกุ อย่าง”
“ฉันกเ็ หมอื นกัน” เสยี งของเขาแปลกๆ จนเธอต้องหันไปดู กอ่ นจะหน้าร้อนวูบ
เมื่อสายตาคมกล้ากำลังไล่มองตามเน้อื ตัวของเธออยา่ งสบายใจ นั่งเอนกายพงิ พนักจบิ
กาแฟ

“คณุ ชายไม่ควรมองผู้หญงิ แบบนั้น”
“แบบน้ันนะ่ แบบไหน?”
“ก็อยา่ งท่ีกำลังมองอย”ู่ แบบทอ่ี ยากจะกลนื กินเธอเข้าไป! หากแพรวพรรณราย
กระดากเกนิ กว่าจะพดู ออกมา นึกว่าเขาจะโกรธและเสยี หน้าจนไมอ่ ยากพดู กับเธอแล้ว
เสยี อีก

“ฉันคดิ ยังไงก็มองอย่างนั้น”

“แต่มันไมม่ ีมารยาท”
“ไมเ่ คยมีใครมาบอกว่าฉันไม่มีมารยาทสกั ท”ี
“เขาอาจจะไม่กล้าบอกก็ได้ กล็ องไมเ่ ปน็ คณุ ชายส”ิ เธอตักข้าวต้มชามใหญ่ให้
เขา ขณะทีต่ ักชามเล็กให้ตัวเอง และนำจานอาหารแบบอเมรกิ ันเบรกฟาสต์ จานใหญ่ไป
วางตรงหน้าท้ังคู่เพ่อื กนิ ด้วยกัน พรอ้ มจานเปล่าเพ่ือแบ่งอาหาร รนิ น้ำส้มให้ตัวเองแล้ว
มานั่งลง เรม่ิ รบั ประทานเงยี บๆ โดยไม่คิดจะชวนใครคยุ
“ฝีมอื ดีนะ ไม่น่าเชอ่ื วา่ หน้าตาอยา่ งเราจะเป็นแม่บ้านแมเ่ รอื น”
พดู ด้วย“มันแตจำ่นเปาน็นไหปรกอลกับคเะ่ป”น็ คกวแ็ ามม่ศเครบยี ังชคนิ ับ ลองไมฝ่ กึ คณุ พอ่ ก็จะดุ ไม่รัก แมศ่ รกี ็ไม่
หยบิ หย่ง เธอทำงานบ้านงานเรอื นได้อย่างคล่องมือไม่

“ทำไมถงึ จำเปน็ จะได้เอาไว้ดูแลสามเี หรอ?”

“เอาไว้ดูแลตัวเองคะ่ สมัยน้คี งไมม่ ีแล้วม้ังคะ เสนห่ ์ ปลายจวัก สามีรกั จนตาย”

“เขาเรยี กว่าผัว โบราณไม่มีคำวา่ สามีหรอก จรงิ ๆ กไ็ มใ่ ชค่ ำหยาบ แต่ภาษา
พัฒนาไปตามววิ ัฒนาการเทา่ น้ัน”

“พอทราบอยบู่ ้างหรอกคะ่ ”
“ฉันชอบ ความจรงิ ถ้ามีเมีย เขาจะไม่เปน็ แม่บ้านแม่เรอื นกไ็ มเ่ ปน็ ไร แตถ่ ้าเป็น
แล้วทำกับข้าวอรอ่ ยอย่างน้ีคงหลงตาย” ตาสฟี ้าจัดลูบไล้เน้ือตัวของเธอด้วยอีกอย่าง
เพอื่ เสรมิ วา่ ไมใ่ ชแ่ ค่ ‘หลงอาหาร’ แตแ่ พรวพรรณรายไม่ได้มอง
แตพ่ อก“ลผั้บชู มายาถกงึพ็ บูด้าอนยกา่ ็ยงังนเ้กจี ะยี่ ไงดใ้มหคี้ภนรรคยอายปรรับนในชบิ ้ ัตทิเ้ัพงทรี่าสะมบัยอนก้ที วำ่างเปานน็ นหอนก้าทบ่้เีาธนอก”ันแลเ้วธทอั้งทคำู่
หน้าเบ้อย่างดถู กู

“เราจะอยู่บ้านเฉยๆ กไ็ ด้ ฉันเล้ียงเราได้สบาย งานบ้านก็จ้างคนมาทำ ไม่
เหนื่อยหรอก”

ใบหน้าเนยี นร้อนฉา่ ทันทีเม่ือได้ฟังอยา่ งนั้นจนพานจะสำลักข้าวต้ม ต้องรบี กลืน
แล้วด่ืมน้ำตาม

“คณุ ชายไม่ควรพูดอย่างน้ี”
“เง่ือนไขเราเยอะแยะวนุ่ วาย ฉันกแ็ ค่ยกตัวอย่างให้ฟังเท่านั้น” คนพดู ไม่ร้สู กึ รู้
สา หันไปจัดการกับอาหารเชา้ อยา่ งเจรญิ อาหารจนแพรวพรรณรายไมแ่ นใ่ จว่าตัวเอง
เข้าใจผดิ ไปจรงิ ๆ
อาจจะหกมค็ าุณยถชงึายคนมาทเฟจ่ี ะียมนาีภเ่ ปาน็ษภาไรทรยยไามเขแ่ าขง็แแนรล่ งะวช่าอตบ้อใงชไม้คใ่ำชผเ่ดิ ธคอวามหมายเรอื่ ย เมือ่ ก้เี ขา
อัครัชเติมข้าวต้มอกี รอบและชว่ ยเธอจัดการเบคอนกับไข่ดาวเกือบหมด จนคน
ทำอมย้มิ ด้วยความพงึ พอใจ
“ไปนั่งรอที่ห้องนั่งเลน่ เถอะ ฉันจะล้างจานเอง”
“ดิฉันทำเองก็ได้คะ่ ” เธอรบี บอกแล้วลุกข้นึ เกบ็ จาน
“เราบอกเองว่าผ้ชู ายชอบเก่ยี งให้ผู้หญงิ ปรนนิบัติ” ใบหน้าคมคายมรี อยย้ิมนดิ ๆ
ที่มมุ ปาก

“มันไมเ่ หมอื นกันนี่คะ งานน้ีอยูใ่ นความรับผิดชอบของดิฉัน ไม่เกี่ยวกับผู้หญงิ
หรอื ผ้ชู าย”

“ออกไปนั่งรอข้างนอกเถอะ เสยี เวลาเถียงกับเรางานยงิ่ เสรจ็ ชา้ แล้วอย่าเพิง่ หนี
ไปไหนละ่ ”

หญงิ สาวชว่ ยเก็บจานไปวางที่อา่ งล้าง มองชายหนมุ่ ด้วยความแปลกใจ หากก็
นกึ ยินดที ่ีเขาไม่ทำท่าเย็นชาเหมือนเมือ่ คนื ... หรอื จะแกล้งลองเชงิ เธอเลน่ หากไม่ได้
คิดจรงิ จังอะไร พอเธอปฏิเสธเขาเลยไมม่ อี าการผดิ หวัง

“เรามักจะมองคนอื่นในแง่ร้ายแบบน้กี อ่ นเสมอเหรอ?” อยูๆ่ เขาก็ถามข้ึน
เพราะเธอยังยืนอยู่ที่เดิมขณะท่ีชายหน่มุ ลงมอื ล้างจาน

“คะ?”

“ฉันไมเ่ คยหลอกใคร โดยเฉพาะผ้หู ญงิ ”
“ดฉิ ันไมไ่ ด้ว่า” ใบหน้าเรยี วใสเหอ่ ร้อน แตย่ ังจ้องตอบสายตาคมดุทเ่ี บนมามอง
มาอย่างระอาใจ
“เราไม่ได้ว่า แต่สายตามันฟ้อง ออกไปนัง่ รอข้างนอกได้แล้ว”
“ดฉิ ันอยากออกไปเดินเลน่ ถ้าคุณชายไม่มีอะไรแล้ว...”
“ฉันมอี ะไรแน่ ไปรอในห้องนัง่ เล่นก่อน”
พอเขาพูดอย่างนั้นแล้วเธอจะทำอะไรได้ แพรวพรรณรายเลยหันหลังเดินออกมา
รพอยทาี่บห้อาลงนัไ่งมเล่ก่นใ็ คทัร้งสทกัใ่ี นคในจทนีน่ ึกัน่ อวยา่ าอกาอกอารกขไอปงทเีเ่พรม่ิอื ลนาพภยแาลบะาคลนรา้ ไยปเสปอ็นบอถยา่ามงไนรายถแ้าพใทห้ยด์ หีกรห็ อื า
ตัว ‘คณุ ลงุ ’ โทษฐานที่ทำให้เธอโดนเล่นงาน
ใช้เวลาเพยี งไมถ่ ึงห้านาทีดี อัครชั ก็เดนิ ตามออกมา ท้งิ ตัวลงนั่งบนโซฟาตรง
ข้ามเธอด้วยใบหน้าเรยี บเฉย
“คณุ ชายมอี ะไรคะ?”

“ฉันยังไมอ่ ยากให้เราไปไหนคนเดยี วชว่ งน้ี จนกวา่ เรอื่ งของคนรา้ ยจะเงียบไป
ซะกอ่ น”

“แตด่ ฉิ ันก็บอกแล้วว่า...”
“ถงึ ยังไงเราก็เป็นผู้หญงิ เป็นลูกจ้างของฉันด้วย ถ้าเกดิ อะไรข้นึ จะให้ฉันไป
บอกทา่ นผู้วา่ ฯ วา่ ยังไง?”
“ดฉิ ันจะดแู ลตัวเองค่ะ ไมไ่ ปไหนไกลๆ หรอก”
“ฉันจะเชอ่ื ใจเราได้ยังไง ดแู คเ่ มื่อคนื น้ีสิ เผลอแค่แป๊บเดียวเท่านั้น นี่ถ้าไปหา
ผู้ใหญ่แสวงด้วยกันกค็ งไมเ่ กิดเรอื่ ง”
“ดฉิ ันชว่ ยเหลือคนของคณุ ชายนะคะ ถ้าไมผ่ ่านไปเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
“เกษมกำลังไปทีน่ ัน่ อยู่ ถ้าเราไม่เข้าไปยุ่งก่อน บางทนี ายหาญอาจจะหนีไปไมไ่ ด้”
“อ้อ! นเี่ ลยกลายเปน็ ว่าดิฉันยงุ่ ไมเ่ ข้าเรอ่ื งซะอกี ” แพรวพรรณ-รายเป็นฟืนเปน็

ไฟข้นึ มาทันที หากชายหนุ่มยกมอื ข้นึ เปน็ เชงิ ห้ามทัพ
ตายไปแ“ฉล้ันวถไม้าเ่ไรดา้หไมมเ่ าขย้าคไปวชามว่ วยา่ อยแา่ ตงนเ่ ก้ันษมเกปค็น็ งมจือรองิ อาชยพี่างท่ีเรอายว่าา่ งน้อวย่านเราายอเาพจม่ิ จละไาดภ้ตอัวาจกจาระ
ใหญเ่ รว็ ข้นึ ถ้านายหาญหนีไปไมไ่ ด้”

“ใครคือตัวการใหญค่ ะ?” เธอรบี ถามโดยเรว็ หวังว่าเจ้านายหนมุ่ จะหลุดปาก
อะไรออกมาบ้าง หากเขาเพยี งมองเธออย่างรทู้ ันด้วยรอยย้มิ นิดๆ

“เด๋ียวฉันพาเราไปเท่ียวน้ำตกในป่าดกี ว่า ไปมั้ย?”
“มาอย่เู กาะแตจ่ ะชวนเที่ยวอาบน้ำจดื ” เธอบ่นเพราะยังนกึ หาข้ออ้างทจ่ี ะแยกตัว
ไปไม่ออก
“น้ำจดื สดิ ี จะได้ไม่เหนยี วตัว น้ำตกไมใ่ หญ่มาก แต่สวย เราต้องชอบแน่ เอา
มอเตอร์ไซค์ วบิ ากเข้าไป”
คำว่า ‘มอเตอร์ไซค์ วิบาก’ ทำให้หญงิ สาวตาโตข้นึ มา เพราะใจก็นึกอยากข่สี ำรวจ
รอบเกาะ กินลมชมววิ ด้วยแทบไม่เคยมีโอกาสได้ทำอย่างนั้น แถมเจ้าของเกาะจะพา
ทัวร์เอง นา่ สนใจน้อยอยู่หรอื แต่มานึกดอู ีกที... เธอเสยี เวลามามากแล้ว น่าจะอยู่
ทำงานหาข่าวนายเพิม่ ลาภกับคนร้ายดีกวา่
“ดฉิ ันอยากนอนอาบแดด เล่นน้ำทะเล” เธอบอก ปกปิดอาการทอดถอนใจด้วย
ความเสยี ดายเอาไว้
“กต็ ามใจ อยา่ ออกไปไหนไกลล่ะ เด๋ยี วจะให้เด็กทีร่ สี อร์ตออกไปดูเปน็ ระยะ”
“ดิฉันโตแล้ว เล่นน้ำไมต่ ้องใชค้ นมาเฝ้าหรอกคะ่ ”
ไปประท“งษุ ั้นรก้ายไ็ มค่ตน้อทง่นี อัง่ อมกอไงปเ!ธ”อดค้วำยสสัง่ โาดยยตไามอย่ดิ ี่หหรนะาระทอำใาใหจ้ครนาวฟกังับกเำธมออื เแปนน็ ่นเดก็ อไยม่ารก้จู ัถกลโตาเข้า
“กไ็ ด้” รา่ งเพรยี วหยบิ เป้ของตัวเองข้ึนมาสะพายบ่าข้างหน่งึ หันหลังเตรยี มตัว
ออกจากบ้าน
“อ้อ! แล้วก็ไมต่ ้องไปด้อมๆ มองๆ แถวเรอื นพยาบาลล่ะ ฉันย้ายพวกนั้นไปไว้

ท่ีอน่ื แล้ว”
เจ้านายคหำนบุ่มอโกดเยล่ลาอมื ยรา่กั งษใจาทดา่ี ทสเี ง่สผยี ลสใน้ิ ห้คน“คฟณุังเชผายยอยป้าายกพคว้ากงดเข้วายไคปวไหามนตกแใจล้วรพบี วหกันนไั้นปเถปาน็ม
ยังไงบ้างคะ?”

“อยากร้กู ท็ ำตัวดๆี สิ พรรณราย”
“คุณลงุ ไปไหน” เธอจำใจกัดฟันถาม บังคับให้น้ำเสยี งเป็นปกตทิ ่สี ดุ
“เราจะถามหาคนของฉันทำไม ทกุ คนทเ่ี ฮเวน อนิ อันดามันเปน็ คนงานของฉัน
ไม่ใชเ่ รอ่ื งที่เลขาฯ อยา่ งเราจะต้องรทู้ ุกอย่าง”
หนง่ึ น้อ“ยแตๆด่ อิฉยัน่าเงปขน็ ัดคในจไเปปช็นว่ ทยขี่ เขบาขมันาแกก่คค็ นวทรีน่ จั่งะมร้คูอวงาอมยจ่ารงงิไบม้าอ่ งนสาคิ ทะร”ร้อนเธใอจเหวยี่ งมือข้าง
“ก็ถึงบอกให้ทำตัวดีๆ”
“ดิฉันไม่ได้ทำตัวไมด่ ี คณุ ชายนัน่ แหละหาเรอ่ื ง”
ที่เปล่ียคน้วิ ปเรขะ้มกขา้ยางจหานกึอ่งเาลริกมขณ้นึ ์ ดนี ดิ ๆกลเาหยมเปือ็นนดจกุะถรา้าวมขว้ึนา่ เกข็ทาหำใาเหร้หอื่ ญงเิงธสอาอวยเช่างดิ ไครางและไแมว่มววี ตันา
กลัวเสยี ละ!

เสอื หม“อไบมค่ง้อใู่ จกปไ็ ดั่น้”ฉวิ อรอา่ กงเไพปรยี วหันหลังออกจากบ้านไม่เหลียวหลัง เมอ่ื คว้าจักรยาน
อัครชั มองตามแล้วสา่ ยหน้า กอ่ นจะยกเครอื่ งมอื สอื่ สารข้ึนมาเพอื่ กดหาเกษม

“หาคนมาคอยตามดแู ลคณุ เพอื่ นด้วย จะออกไปเล่นน้ำ แตเ่ ด๋ยี วคงตระเวนไปทัว่ ”
“นายหัวนา่ จะบอกความจรงิ กับเธอ” เกษมให้ความเหน็ เบาๆ อยา่ งเกรงอก

เกรงใจ

บอกความจรงิ กับเธอ อยา่ งนั้นมันจะไปสนุกตรงไหนละ่ นายหัวใหญ่แห่งเฮเวน
อิน อันดามันบดิ ปาก

“อย่ายุ่งเรอ่ื งน้ี แคใ่ ห้คนคอยตามดูแลให้ดีอย่าให้ไปกอ่ เรอื่ งท่ีไหน ขนื ลกู สาว

เขาเปน็ อะไร ฉันคงไม่มีปัญญาหามาคนื พอ่ เขา”
“นายหัวกไ็ มค่ ิดจะคนื อยแู่ ล้ว” เกษมบน่ แล้วรบี รายงานต่อก่อนที่อกี ฝา่ ยจะทัน

นโตั่น้กมลันับอา“จนจาะยตเพาย่มิ ไลปาแภลป้วลกอ็ไดด้ภัสยวค่ นรับคนแรผ้ายลแผค่ถมาเคก้นไปคอคถ่อายมยมังันชแัว่ ล้วนถี่ เ้ปาคน็ ุณคนเพขื่ออนงไไมอ้อห่ ายญทู่ ี่
จรงิ แต่มันพาดพิงใครไม่ได้ ไอ้หาญมันระวังตัวมาก ไม่เคยให้ลูกน้องมันตดิ ต่อกับนาย
วศนิ ”

“แล้วพอจะร้มู ั้ยวา่ มันไปมดุ หัวอยทู่ ่ีไหน?”

“ผ้ใู หญแ่ สวงชว่ ยเกณฑ์ คนออกตามแล้วครบั แตย่ ังไม่พบตัว มันน่าจะไปหลบ
อยู่ในปา่ ยังออกไปไม่ได้แนเ่ พราะคนของมันถกู เราจับได้ ถ้าได้ตัวมันก็งา่ ยข้ึน”

“ตกลงวา่ คนของไอ้หาญมันไม่รเู้ รอ่ื งอะไรเลยเหรอ นอกจากทมี่ ันตามลกู พข่ี อง
มันข้ึนมาฆ่านายเพ่มิ ลาภที่น่ี?”

“มอี ีกเรอ่ื งครบั เราโชคดหี น่อย ผมวา่ ไอ้นน่ี า่ จะเก่ียวข้องกับเรอื่ งการฆาตกรรม
นายนาวิน แตน่ ี่มันสลบไป ยังไม่ได้ถามต่อ”

“ถ้ามันทำจรงิ ทำยังไงก็ได้ให้มันสารภาพกับตำรวจก่อนทเ่ี ราจะสง่ ตัวมันข้นึ ฝั่ง”
“รบั รองครับนายหัว” เกษมรบั คำเสยี งเรยี บ

“ถ้าเรยี บร้อยแล้วรบี โทร. มาบอกฉัน แล้วสง่ มันให้สารวัตรประทีปเขาไป ดเี อส
ไอคงจัดการต่อเอง แจ้งความวา่ มันเข้ามาบกุ รกุ เกาะจะฆ่าพยานทเ่ี ราค้มุ ครองอยู่ เราจะ
เอาเรอ่ื งให้ถึงทสี่ ดุ ”
“คนของนายหัวข้ึนฝั่งไปแล้วใชม่ ้ัยครับ?”
“สองคนข้ึนไปชว่ ยเบน เหลอื อีกคนไว้ทนี่ ี่ ฉันจะให้เขาชว่ ยเกษมแกะรอยหาตัว
ไอ้หาญ พรงุ่ น้ีเรอื เฟอร์รขี องโดมนิ กิ จะมาจอดพักรว่ มงานถ่ายแบบอีกหลายวันกอ่ นรบั
ผู้โดยสารข้ึนไปทก่ี าสโิ น เขาคงจะมาชว่ ยเราได้มาก”
โดมินิกทอ่ี ัครชั พดู ถึงคอื โดมินกิ ไรเดอร์ เบดฟอร์ด เจ้าพอ่ วงการโรงแรมและ
กาสโิ น เรปวดิ มเไรปอื ถสงึ ำเรราอืญสทำร่ใี าหญญกท่ าี่สสดุโิ นในในโลเคกรอืชอื่ ‘เดเดออะะเฮเเมวดนเิ ต’ อลร่า์สเรดุเนเขียานรว่ มพหาเ้นุ ลกซับแซลานะเโปดิดร
กัสซนี ี

กาสโิ นบนเกาะในประเทศเพอ่ื นบ้านไม่ไกลจากเฮเวน อิน อันดามันนัก
สาเหตุหนง่ึ ท่ีรสี อร์ตของนายหัวอัครชอื่ วา่ เฮเวน อนิ อันดามัน กเ็ พราะท้ัง

กรสีาสอโริ น์ตทแีล่ไดะ้สกัมาสปโิทนานจตา่ากงอปยระ่ใู เนทเศคเรพอื ่ือเดนอบะ้านเฮเเปว็นนแขหอลง่งโเดงมนิ ินแกิลซะงึ่ ล‘ฟงอขักนเรงว่ินม’ห้นุมหกัานศาลสนว่ ้ันน
มหี ้นุ ใหญอ่ ยสู่ ามห้นุ ระหว่างเขา โดมินกิ และซานโดร ซง่ึ มีคนเพียงไมก่ ีค่ นเท่านั้นที่รู้

กาสโิ นน้ีมีทั้งนักการเมืองไทย ข้าราชการระดับสงู และคนมีชอ่ื เสยี งมากมายไป
เยือน ด้วยมมี าตรฐานระดับโลก เพราะมีเท่ยี วบินของเครอื่ งบินเล็กที่บินตรงมาจากกรงุ
เทพฯ และหลายจังหวัดใหญใ่ นประเทศไปถงึ เกาะ อกี ทั้งยังให้ความสะดวกด้วยไม่มีทั้ง
การตรวจสอบรายได้ หรอื แสดงหลักฐานการเสยี ภาษี

คา่ ใช้จา่ ยในการเดินทางกถ็ กู กว่าการเดนิ ทางไปเลน่ ทเ่ี ดอะ เวเนเชยี นในมาเก๊า
ซทก่ำีงส่ึ ลมดุ ังมี ใเนาฟตโ่ือรลงฐกฟานภูมาแั่งยลคใัะง่ นบขส้รนึ ้นกิิ าปรจนี ไนม้ี อ่ยแาล่ิงจหะแแยซน่อง่นนหอไนปน้ากสววห่าา่ถรกูกฐั ันฯกวา่ ขอ้ึนอเใสปนเน็ตชตรว่ เลงลาเียวดลกลาาทาสสี่ธโิ เนรุ วกถกจิ ูกัสกกาคฎสหลโิ นัมบใกานยาทรเอพี่ใเหนชญันยี ่
ในลอนดอน หรอื กาสโิ นชั้นนำในยโุ รปอยา่ งโมนาโก

ท่ีสำคัญ... ไม่เคยมีใครในเมอื งไทยรวู้ ่า หม่อมราชวงศ์อัครัช อาเชอร์
พัฒนฉัตรพงศ์ คอื หน่ึงในห้นุ สว่ นของทีน่ ่!ี

“ดอนโดมนิ กิ จะมาเหรอครับ ดีจรงิ ” ชอื่ ของโดมินิก ทำให้แม้แตเ่ กษมเองยัง
ดีใจ แถมยังหัดเรยี กดอนเสยี คลอ่ งปากตามวิธกี ารเรยี กขานแบบอิตาเลยี น ของหนุ่ม
เลือดเส้ยี วอเมรกิ ัน›ซซิ เิ ลยี นอย่างโดมินกิ

“ฮอื่ พาแขกมารว่ มงานถา่ ยแฟชนั่ ของทารา่ เปิดบ้านพักหลังเดมิ ให้เขาก็
แล้วกัน”

“ได้ครบั แล้วเด๋ยี วผมจะสง่ คนตามคณุ หนูไป”
“อยา่ ให้คลาดสายตาไปได้ละ่ ” อัครัชสัง่ กอ่ นจะวางสายไป แล้วยกมือให้คนที่มา
ยนื รๆี รอๆ อยหู่ น้าประตบู ้านได้สกั พักแล้วให้เข้ามาได้
“ว่าไง สรุ เชษฐ์ มีอะไรรเึ ปลา่ ?”

“ทางทนายความบอกว่า นายกษติ ซัดทอดคณุ ชาย เขายนื กรานกับดีเอสไออกี
คยังรั้งมพคี รน้อใมนแพส้นื ดทงหีส่ อลักงคฐานนมเาอเปกส็นาพรยาหนลวัง่าจคาณุกทชีค่ ายุณเคชยายไปข้ดนึ ทูไปก่ี ใับหน้ปาายกกคษำเติ มจ่อื รวงิ ันอตังอคนาทรี่เขแาถไปม
เจรจาขอซ้อื ทด่ี ้วย ส.ส.วศนิ ไมม่ สี ว่ นรเู้ ห็นนอกจากทีเ่ ขาแนะนำนายกษติ ให้คณุ ชาย
เพื่อบังหน้าตามแผนการของคุณชาย” สหี น้าทมี่ ักสงบของสรุ เชษฐ์บอกถึงความกังวล
ใจแท้จรงิ

“บ๊ะ! นีม่ ันปั้นน้ำเป็นตัวถงึ ขนาดน้ีเชยี วเหรอ?”
น้ี น“าทยา่ ตทำารงวเรจาทลีฆ่ ำ่าบนากายแวนฑิ ค่ ูรรยบั ์ แล้เวพถรูกาปะไิดมปไ่ าดก้เตในรยีทมีเ่ กตดิ ัวเไหวต้เลกุ ย็ไมวม่่าเหีราลจักะฐโาดนนอเละไน่ รหสนาวักไแปบถบึง
ตัว ส.ส. วศนิ ได้เลย แต่กลับมหี ลักฐานมาถงึ ตัวคณุ ชาย”
พน้ีเยปา็นนกป“าาหรกลสสักว่ ำนฐคาัญตนัวมท่เีาจคถะยงึ วตใ่าัหไวป้ฉสไมัันมภ?่เคา”ษยอณเหัค์ กน็ รอ่ เัชลนงยุนทดง่ีจ้วงะยถซูกเพำ้เกรนาบ็ ะอตแกัวนเจ่ใปาจ็นกวรพา่ บั ไยมทา่เรนคาบยรขจู้่าักวมกาับอนีกาทยวี ว่าิฑเขูรายเ์ คปนน็

“เขาโทร. หานักขา่ วคนหนึง่ แล้วบอกวา่ คณุ ชายเปน็ คนสัง่ ฆ่าเขาก่อนเสยี ชวี ิต”
“ฉันน่ีนะฆ่าเขา?” คนทีโ่ ดนกล่าวหาวา่ ออกคำสงั่ งนุ งงเต็มท่ี
“คดิ ว่าคงโดนยัดข้อมลู ใสห่ ัวกอ่ นจะฆ่าท้ิง เผลอๆ อาจจะเป็นแผนของพวกมัน
กไ็ ด้ครับ แล้วทสี่ ำคัญยง่ิ ไปกวา่ น้ัน นักข่าวของบางกอกไทม์ คนน้ี...”
“นายค“งนไมัก่บขอา่ วกขวอา่ เงปบ็นานงก้อองกเพไืท่อนม์ ?ห”รอกนะอ?ัค”รัชมองหน้าผู้ชว่ ยคนสนิทอยา่ งไม่อยากเชอื่
หนักใจ“เเปปน็ น็ กอำยลา่ ังงน้ันจรงิ ครับ สายของเราบอกมาว่าเป็นเธอ” สหี น้าของสรุ เชษฐ์

“บัดซบเปน็ บ้า แล้วทำไมตำรวจถงึ ปล่อยให้เธอข้ึนมาท่ีน่”ี
“เขาไม่ได้ปล่อยหรอกครับ เธอมนี ายตำรวจคนหนึ่งมาคอยดูแลตอนทอี่ ยกู่ ระบ่ี
แต่เธอแจ้งทา่ นสารวัตรประทปี วา่ จะกลับกรงุ เทพฯ ชวั่ คราว แล้วข้นึ มาที่นแ่ี ทน”
แมจ่ อมเฮ้ยี ว! มันน่านัก! “แล้วพวกนั้นร้รู เึ ปล่าวา่ นายวิฑูรย์ โทร.หาเธอ”

“คดิ ว่ายังไมท่ ราบครบั แตก่ ็ไม่แน่เหมอื นกัน คนของเราทราบ กเ็ ป็นไปได้วา่
ส.ส. วศนิ จะทราบเหมือนกัน”

“คาดเดาแบบน้ันถกู ต้องแล้ว” เจ้านายชมแล้วถอนใจหนัก คดิ วา่ คงต้องดูแลเธอ
ให้ดกี ว่าเดมิ เสยี แล้ว

“ตอนน้เี กษมกำลังเค้นคอลกู น้องของไอ้หาญอยู่ คาดว่ามันจะมีสว่ นร้เู หน็ ใน
การตายของนายนาวนิ ถ้ามันมสี ว่ นรเู้ ห็นจรงิ พยายามให้มันซัดทอดไปหานายวศนิ ให้
ได้”

“ส.ส. วศนิ กำลังจะเลือกต้ังซอ่ มอาทิตย์ หน้า” สรุ เชษฐ์เปรยรับลกู ร้ใู จเจ้านาย
โดยทันที

อัครัชพยักหน้ารับด้วยสหี น้าเห้ียมเกรยี ม “ใช่ อยา่ ให้พวกมันได้รบั เลอื กเข้ามา
ในสมัยน้ี ถ้ามันไม่ได้ท่นี ั่งในสภาเพิ่ม ใครทีช่ ว่ ยมันอยูจ่ ะต้องรอ้ นรนมากกว่าเดมิ แน”่

“ใครที่ชว่ ยเขาอยู่?”
ทา่ นผ้วู “า่ นฯายคจริดลั เหรพอรวร่าคคขนอองยเาข่ งาไดส้เ.สป็น. พวรศรนิ คจระว่ ทมำรเัรฐอบ่ื างลพใวนกสนม้ีไัดย้นตา้ี มถลึงำพจะังไมถ่ไึดงข้เปั้น็นสพงั่ ยรร้าคย
ขคอวางมทนา่ นิยนมจายะกถดฯถแอตย่จละงตใ้อนงสมมคี ัยนหยน่ืน้ามเพือรมาาะชคว่ดยบี ไุกมร่ใกุหป้ ่าสส.สงว. นใทน่ีกพำรลรังคเโปด็นนขเ่าลว่นใงหาญน”่ กอ่ นท่ี
ชว่ ยเห“ลคอื ุณสช.าสย.กวำศลนัิงหโมยานยคคววาามมผวา่ ิดให้เป็นของเรนาาอยาจทโนุ ดอนยท่าางงคผุณู้ใหชญาย่ในนะ่ รเัฐหบราอลคทรี่ใบั ห?้ค”วาม

ท่านชายอัครัชพยักหน้ารบั “และจะต้องจบคดีลงโดยเรว็ ด้วย ไม่อยา่ งน้ันคง
โดนครหาหนัก นายบอกฉันเองว่าประเทศน้ีลูบหน้าปะจมูกกันท้ังน้ันไมใ่ ชเ่ หรอ?”

“อยา่ งน้ีเราคงแย่”
“หวังว่าคุณอาเทพคงชว่ ยเราได้”
“จรงิ ๆ ถ้าถึงข้ันน้ันเราก็คงไม่ลำบาก เพราะ...” สรุ เชษฐ์ชะงักเพราะเจ้านายใหญ่
โบกมือห้าม พรอ้ มสายตาเยน็ ชาทมี่ องมาจนผู้ชว่ ยคนสนิทก้มหน้า

“ห้ามพูดถงึ เรอื่ งน้ีข้นึ มาอีกเด็ดขาด ถ้าฉันไม่ได้สัง่ ”
“ครบั คุณชาย”

“นายกลับไปทำงานเถอะ เด๋ยี วฉันจะข้นึ ไปทีโ่ รงแรม ถ้าเกษมโทร. มาได้เรอื่ ง
ยังไงแล้วฉันจะให้นายจัดการต่อ”

อัครัชมองตามแผ่นหลังของผู้ชว่ ยคนสนทิ ทท่ี ำงานกับตนเองมาแล้วหลายปี
พหาลแาสงวถงอเนปน็ใจตยาามวหาตกัวอ่ เนลจขะากฯลผับ้ชูข้นวึ่ ยไปขชอ้นังสบรุนเชเพษอ่ื ฐเ์แปทลนยี่ นเสอ้ื ผ้า เปล่ียนความคิดท่จี ะไป

15

ผู้หญิงของนายหัวอัคร กับทางรักบนความลับ

เตยี งคนแปพ่วรยวพขอรงรณชาวราตย่างชชะาโตงิคกนหหนน้าเ่งึ ขซ้ าง่ึ ไกปมุ ดทใู ้อนงสเรหี อื นน้าพเหยยาเบกาลทา่ ทแางตจ่ไมะอ่เหาหน็ าใรคเปรนน็ อพกษิ จาก
“คณุ เพื่อนมาหาใครคะ?”
“คุณลุงเกษมอยู่ทไี่ หนร้รู เึ ปล่าคะ?” เธอแกล้งถามหาคุณลุงกอ่ นเพ่ือไม่ให้ดูน่า

สงสยั นัก พยาบาลสาวใหญม่ องสาวน้อยทีอ่ ยใู่ นชดุ กางเกงขาส้นั เส้อื เปลอื ยไหล่สขี าว
รองเท้าผ้าใบ และสะพายเป้ไว้ข้างหน่งึ โดยสวมแว่นดำอันโตด้วยสายตาเอน็ ดู เพราะ
รอยย้ิมกว้างขวางสดใสของเจ้าตัว ใบหน้าข้างหนง่ึ ทถ่ี กู ทำร้ายเมื่อคนื เหลือเพยี งรอย
จางๆ

“ดิฉันก็ไมท่ ราบเหมอื นกันค่ะ แตค่ ิดวา่ คงจะอย่แู ถวๆ น้ี”
“แล้ว คนเจบ็ เมื่อวาน อาการเปน็ ยังไงบ้างคะ?”
“คณุ เกษมเอาตัวไปคนหนง่ึ สว่ นอีกคนสง่ ไปอยู่กับผู้ใหญ่แสวงชัว่ คราวค่ะ”
“เอ๊ะ! แต่เขาเปน็ คนเจบ็ ไม่ใชเ่ หรอคะ?”
“ที่หมบู่ ้านกม็ ีอนามัยคะ่ คณุ เพ่อื น เมียของผู้ใหญ่แสวงเป็นพยาบาลเกา่ มาก่อน
ด้วย”
“อ้อ” หญงิ สาวพยักหน้าหงึกๆ บอกอาการรบั รู้ “ว่าแตบ่ ้านคุณลงุ อย่ทู ี่ไหนคะ?”
“อยู่ไมไ่ กลจากบ้านพักผู้บรหิ ารนักหรอกคะ่ หลังแรกถัดจากบ้านหลังสดุ ท้ายของ
โซนบ้านพักผู้บรหิ ารเข้าไปอีกราวๆ หน่ึงกโิ ลฯ ทางขวามือคะ่ คณุ เพอื่ น”
“คณุ ลุงอยกู่ ับใครคะ?” พยาบาลสาวใหญท่ ำหน้าแปลกใจนดิ ๆ ทส่ี าวน้อยของ
นายหัวมาถามเรอื่ งหัวหน้าบอดีการ์ดหลายคำถาม ซงึ่ ไม่ใชค่ ำถามทใ่ี ครเคยสนใจ ก็

เกษมน่ากลัวจะตาย วันๆ เคยพูดกับใครที่ไหนนอกจากนายหัว
หากเมือ่ คดิ ถงึ วา่ เมื่อวานเกษมพดู กับแพรวพรรณรายหลายคำ ถงึ จะมีสหี น้า

เหน่อื ยใจแตท่ า่ ทางคงเอ็นดกู ันอยู่
“คุณเกษมพักอยคู่ นเดยี วค่ะคุณเพอื่ น”

วกอ่าออ่ ไนกปไอจปะา่ “ทปวข่ีจัอ่นอันา่ ฉบวทิควจรกันุณ์เลสทคัย้บีรา่ ์เไวสปเ้ยแีทพวลาอื่ งน้วนเทะดไคำมิปไะจแม”นลถ้วพึงนปยเธัน่ะาอบจฝอัากล้อารสกยๆฝาาวนังถใแก้าหลมลญ้วีคับชเ่นไดะปขินโทองตากงังวนหบปนา้าลยน้าิวหมพไัวอปักมงค’ตารถาอ่ มามมอจหยักาา่ รงยบงุนาอนงกเงวส่าอื เ‘พภบืู่เออขนกา
หาญ เมืองนคร นัง่ นง่ิ อยู่บนต้ นไม้ พุ่มสงู ปกปิดสายตาคนภายนอก โดยมี

กล้องสอ่ งทางไกลอยใู่ นมือ
มันน่าเจ็บใจนัก! หากไอ้เกษมไม่มาถึงเสยี กอ่ น เขาคงจัดการได้ท้ังไอ้เพม่ิ ลาภ

กับแมส่ าวน้อยจอมแสค่ นน้ัน เขาคดิ ไมผ่ ดิ ที่ไมเ่ คยประมาทคนอย่างนายหัวอัครัช แม้
จะพบหน้ากันเพยี งสองครง้ั แต่สายตาทที่ ั้งคู่เคยสบกัน คนทีส่ ัมผัสความตายมามาก
อแลาร้วมยณ่อ์มดอีอา่ยน่เู ปอน็อนกติ ย์บขุรอษุ งสผ้ภูุนา้ันพเบหุ้รยี ษุ มเเลกอื รดยี สมไนี ด้ำ้มเงาินกกวา่ ท่ใี ครจะนกึ ถงึ ภายใต้โฉมหน้า
อะไรนักและเพครนาขะงอางนเขขาอทง่เี ตสรย.ี สม.ตวัวศหนินยีถ่อูกมจัเบปไน็ด้คแลว้าวมลับสยดุังยดอีทดีพ่ วแกตมต่ันัวไเมข่ราตู้เอ้นื งลเลกึ ่าหจนะอาบอากง
จเปานก็ เทกหาาะรนพ้ีไดรา้อนยแา่ ลงะไรทหาอรีกรไบั มจน่ ้างามนาโหทลรศายพั ปที์ ก็คองยแู่อบยต่าฯงไมหม่ มีอดะไรเกขินาไนมอ่ไกด้จกาลกัวเออดานเพ้ำลราบู ะทเค้อยง
ยังอยไู่ ด้ถึงสามวันเตม็ แตย่ งิ่ ออกไปจากทนี่ ช่ี า้ เทา่ ไหร่ ก็ไมร่ ้วู า่ อีกฝ่ายได้เล่นงานผู้
ว่าจ้างของเขาไปแล้วขนาดไหน

“เป็นเพราะนังเด็กนัน่ ทีเดยี ว” ปากสคี ล้ำพึมพำกับตนเอง “ผ้หู ญิงของนายหัว
อัคร กแู น่ใจ”

สงสัยต้องขโมยเรอื ตดิ เครอ่ื งยนต์ ของลกู บ้านไอ้ผ้ใู หญแ่ สวงสักคนแล้วหนอี อก

ไหปนใ่ึงหก้ไำดล้ภังาปยั่นในฉวคิ ตืนรนง้ีมาหจาากญไกกำลลๆังจระา่ปงีนหลนงาจบากึ กบตึน้นกไมช็ ้ะงักหากใชเมเ้ วอ่ื ลเหาเ็นพจียักงรวยินาานทเีเสดอื ยี ภวเู กขบ็ าคอันก
ได้ว่าคนที่กำลังมาถงึ คือใคร

“นังเด็กตัวแสบ เสรจ็ กูละ!” หาญกำลังจะปนี ลงไป หากได้ยนิ เสยี งมอเตอร์ไซค์
วบิ ากดังข้ึนเสยี ก่อน รา่ งหนาจงึ รบี เอนตัวพิงพ่มุ ไม้ใบดกตามเดมิ เพราะเพยี งไมก่ ีว่ นิ าที
ตอ่ มา มอเตอร์ไซค์ วิบากเสยี งดังกบ็ ดิ คันเรง่ มาดักหน้าจักรยานเสอื ภเู ขา
มพีฝ่อีมแลือะด“แ้นามนาเ่ยกตหาม็ รัวทตอี่อ่ ัคกสร็ทห้!ู ”ำรใอืหหไ้หมาัวญ่ หนนแิ่ง้าตเซง่รมุ้ียา่ มบงือสปงู เในืขหาเญมไมือ่อเ่ งคยคยา่ องปหนะนลท่มุังะเกเลลับใืออจดัคไผมรส่นชั ้มอทยแไี่ ลดะ้รไับมสเ่ คว่ นยรด้วู ีมา่ าอจีกากฝท่าย้ัง
จากเขาหนาักญใกชต็ ้ก้อลง้อผง่อสนอ่ ลงมทหางาไยกใลจสอำอรกวมจดา ูเ“นม้ือันตพัวกราป่ งนื สแงู นให่”ญท่ ่จี อดรถลงแล้วอยไู่ ม่ห่าง

“คุณชายมอี ะไรรเึ ปล่าคะ?” แพรวพรรณรายวางเท้าไว้บนพ้ืนข้างหนง่ึ มองคนท่ี
จอดมอเตอร์ไซค์ คันโตเอยี งไว้แล้วก้าวเข้ามาหาเธอ
กมรีหะลเาปย๋าเแกขบราะอนเยๆปู่๋ใานสสคีชดี ลดุำ้สาเยสะ้กอพื ยาางยดื เมกแาบงดทร้วนหยาดร์ เนผมมสสขเนีี้อข้ำ้มมตอืพาลสอเวดขมีต้มนัวทราดี่ฬดั เู แกิกผาือสงบปอเอปกรน็ก์ตำสรยดีาำคำยาัแงใชพสน้กื่งสานงดีดิเำกๆงขไามสก่เปัั้นบ็นทมี่ี
รปู ทรง ทำให้ใบหน้าคมคายทม่ี องหาเลอื ดไทยไม่คอ่ ยเจอ แถมไมย่ อมโกนหนวดเครา
จนเห็นไรเคราส้ันๆ เขียวครม้ึ ดูเถือ่ นหนักกวา่ เดิม มีแว่นดำสวมตดิ มาด้วยเหมอื นเธอ

“ไหนบอกวา่ จะไปทอี่ า่ วจันทร์เส้ยี ว?”
“ก็ เด๋ียวไปค่ะ จะแวะไปชวนคุณลุงไปด้วย วันน้ีคณุ ลุงหยุดไมใ่ ชเ่ หรอคะ?”
“ชา่ งแก้ตัวนักนะ”
“ดิฉันไม่ได้แก้ตัว” แพรวพรรณรายแหว ดันตัวข้ึนจะเคลื่อนจักรยานไปข้างหน้า
แต่ชายหนุม่ เอามอื จับแฮนด์ ไว้
“ไปกับฉัน มงี านจะให้ทำหน่อย”
“อะไร วันน้วี ันหยุด!” เลขาฯ หัวเสยี เมอ่ื ร้วู า่ จะต้องทำงานราษฎร์ ก็งานหลวง

เธอไมเ่ ดินมาเป็นชาติแล้ว
“เด๋ียวจา่ ยค่าโอทใี ห้ ไหนตอนก่อนจะข้ึนมาทีน่ ่ี เราบอกฉันเองวา่ ทำงานหนักได้

ทกุ อยา่ ง ไม่เอาโอทีกย็ ังได้”
“มันกใ็ ช”่ เธอเซอ่ ไปพักหนงึ่ “แต่คุณชายกน็ ่าจะแจ้งลว่ งหน้านี่คะ น่ดี ฉิ ันตั้งใจ

จะเทีย่ วเต็มที่”

“เด๋ียวตอนเยน็ ฉันจะชดเชยให้ ไปกันเถอะ”
“อกี ชวั่ โมงนึงได้ม้ัยคะ?” เธอตอ่ รอง แตช่ ายหนุ่มสา่ ยหน้า
“ครง่ึ ชวั่ โมงก็ได้เอ้า” เขายังคงสา่ ยหน้า
“ไปข้นึ รถได้แล้ว”
หงดุ หง“ดิ แใลจ้วโดจักยรไมยปา่ นิดขบอังงดิฉันล่ะคะ?” เธอช้นี ้วิ จ้ิมเสอื หมอบของตนเอง สหี น้า
“ท้งิ ไว้อยา่ งน้แี หละ เด๋ยี วคอ่ ยให้คนมาเอากลับ”
“เด๋ยี วมันหาย เชา่ มาจากสปอร์ตคลับนะคะ”
“ฉันจะซ้อื ใชใ้ ห้เขาเอง ลุกมาได้แล้วพรรณราย” สงั่ ด้วยน้ำเสยี งเดด็ ขาด ทำให้
รเขา่ งียเวพสรลยี ับวจดำำใจสลทีเะ่ จจ้าักนรายยารนา่ งคใชู่ หพี ญ่เหวีย่ เงดขินาคขอ้นึ ตคกรไอ่ ปมยแังลมะอสเตตาอรร์ต์-รไถซรคอ์ วใบิ หา้เกธคอันปโนี ตขส้นึ งู ซลอ้ิบนสี
ท้ายอยา่ งเก้ๆ กังๆ
แพรวพรรณรายนั่งซอ้ นท้ายแบบครอ่ ม เพราะใสข่ าส้ันมา แต่มอื ไมร่ ้จู ะจับไว้ตรง
ไหนเพราะไมม่ ีที่จับ
โอ๊ย! อยากจะบ้า “เกาะคุณชายได้มั้ยคะ?”
เธอมาก“ถอ้ดาไรมอก่ บลเัวอตวกสอบไมขต่ อ้องงตเนกเาอะกง็ไมดุ้ม” ปปากากไดว้่ารอปู ยก่าดงเนป้ันน็ รอแยต่ยม้ิมอื ใอหยญา่ ง่เพอง้ึอื พมอไปใจดงึ มอื ของ
แกรง่ เป“็นจับลแอนน่นเอๆาไวล้แ่ะน” น่ เขาออกรถทันทีที่บอกเธอเสรจ็ จนมือนุม่ ต้องรบี เกาะหน้าท้อง

เบาะที่ท้ังสงู ท้ังลื่นทำให้เธอถอนใจแรงๆ ก่อนจะเอากระเป๋าเป้มาวางแนบตรง
หน้าอกก้ันกลางระหวา่ งแผ่นหลังกว้างของเขากับทรวงอวบเตง่ ตึง แล้วกลั้นใจดันตัว
เข้าไปจนชดิ พอสบาย ก่อนจะปรายตามองววิ ข้างทางทเี่ ปล่ยี นไปรวดเรว็ เพราะชายหนุ่ม
เรง่ เครอื่ งเรว็ ข้นึ เรอื่ ยๆ
น้ำตก มอเตอรห์ไาซญคจ์ วึงิบปาีนกลแลงจ่นาหกาตย้นลไับมเ้ไขป้าคไปว้ใาจนักดรงยไามน้ไกเสลอื เขห้ามไอปบในขอเกงาแะพซรง่ึ วเปพ็นรรปณา่ แรลาะยเปน็
แเคถรมอ่ื ยงังทต่นุ ้อแงรลงงเพเดื่อินลลัดัดเลปา่าะไปไปอทกี ี่หไกมูบล่ ้เาพนรขาอะงรแถสบวุกงไปไมไ่ ดแ้ มช้จะ้ากตว้อา่ งกใาชร้เเวดลนิ าทเกาืองโบดสยอสงปชดี วั่ โโบมตง
สามเทา่ ตัว
จอดรถ“ไควุ้ณใตช้โาคยนมไามท้ใ่ีนหที่ญำ่สไมดุ คทะาเงนล่ียาด?”ยางหหญลิงังสจาาวกลวง่งิ จมาากไดร้ถราอวยสา่ างมเกส้ๆบิ นากทังีๆรอเบมดื่อ้าชนาเยปหน็ นปมุ่ ่า
ต้นไม้สงู ใหญจ่ นแหงนมองแทบไมเ่ ห็นยอด หยู ังแว่วเสยี งน้ำตกดังซา่ ๆ ราวกับดังอยู่
ใกล้ๆ พร้อมไอเยน็ ทีบ่ ง่ บอกถึงความชน้ื สงู
ทางห้าร‘อเ้ ฮยเเวมนตรวอพเตรอ้อรม์ฟลอกู ลศ’รชห้ทีันาไงปไปมทอางงขด้า้างนททาง่ไี กด้็เยหนิ น็ เปส้ายี ยงขนน้ำาดทไมางใ่ เหดญินเ่นปัก็นแบผอ่นกหรินะยทะำ
เอาไว้อยา่ งนา่ เดินและมตี ะไครข่ ้นึ จนเขียวครม้ึ

“มาเที่ยว” มอื ใหญค่ ว้าข้อมือเล็กเอาไว้แล้วลากจูงเธอเดิน แตห่ ญงิ สาวขนื ตัว
เอาไว้ทันที

“ไหนบอกวา่ มาทำงานไงคะ?”
“เรามาทำงานในฐานะเลขาฯ แตฉ่ ันมาเทยี่ ว ไปเถอะ”
“คณุ ชาย!” เธอสดู หายใจลึกด้วยความโมโห แม้จะชอบบรรยากาศรอบข้างท่ี
ได้ยินเสยี งนกร้อง แมกไม้เขียวขจแี ละพันธ์ ุไม้ใหญล่ ะลานตารอบด้าน แตเ่ รอื่ งทห่ี ลอก
เธอมาเที่ยวนี่ ยอมไม่ได้เด็ดขาด
“ดิฉันมแี พลนแล้วนะคะ ถงึ จะเปน็ ลกู จ้างแตก่ ็ไมไ่ ด้หมายความวา่ ดฉิ ันจะต้อง
ตามใจคุณชายทกุ อยา่ ง”

“งั้นเด๋ียวกลับไปนี่ก็ลาออกเลย” มือใหญล่ ้วงกญุ แจรถทเี่ พ่งิ เก็บไว้ในกระเป๋ามา
ยัดใสม่ อื เธอ ทำเอาเลขาฯ อ้าปากค้าง

“กลับบ้านตอนน้ี แล้วลาออกซะ ฉันเบอื่ คนไม่อทุ ศิ ตัวเอง ตอนอยากได้งานก็
พดู ว่าทำได้ทกุ อยา่ ง” พดู จบรา่ งสงู ใหญ่ก็เดินสะพายกระเป๋าไปตามทางที่ลกู ศรช้ี

แพรวพรรณรายยืนอ้ึง กำกญุ แจแนน่ จนเจบ็ มอื ด้วยความแค้นใจ นกึ อยากเอา
กุญแจขว้างหัวนายจ้างท่ีมาจากนรกคนน้ีแล้วข้ึนครอ่ มทุบตีเขาท้ังตัวเสยี ให้น่วม ตาก
ลมโตเคืองขนุ่ หันไปมองมอเตอร์ไซค์ แล้วหันไปมองแผน่ หลังกว้างทเี่ ดินเรว็ จนจะลับตา
ในเวลาไม่นาน

“โว้ย! ให้มันได้อยา่ งน้สี ”ิ เธอนัง่ ลงบนพ้นื ถนน สดู หายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์
โกรธ

แผ่นหลังกว้างหายลับตาไปแล้ว หญิงสาวจึงถลึงตาจ้องตามแล้วนัง่ หน้าม่ยุ อยู่อกี
ห้านาที ก่อนจะยอมสะพายเป้เดินตามไปอยา่ งหมดอาลัยตายอยาก
ประกายหสากดไใมส่ถขึง้ึนสมบิ านบ้าาทงเีตพ่อรมาะาธรรมชตาตาดิพำิสขทุลธับ์ ริ ทอีม่ บอตงัวสำรวแจลเะสบน้ รทรายงาทกเี่ าดศนิ สผด่าชนน่ื กอ็คยอ่ า่ ยงเทปไ่ี ็นม่
ได้เห็นมานานนักหนา ถ้าท่นี ี่คอื สรวงสวรรค์ จรงิ นายหัวอัครกน็ ับว่าโชคดีมากทีไ่ ด้
ครอบครองสรวงสวรรค์ บนทะเลอันดามันแห่งน้ี

ผเี ส้อื ปกี บางบนิ เรยี่ พ้นื ตลอดทางที่เธอเดินผ่าน ยิง่ ใกล้น้ำตกก็ย่งิ มีมากข้ึน
พอๆ กับเสยี งนกเบาๆ ทสี่ ้เู สยี งโครมครามของน้ำตกไม่ได้ กล้วยไม้ชอ่ งามอวดโฉมอยู่
บนคาคบสงู ซง่ึ คงมีจากทั้งธรรมชาตแิ ละที่ทางรสี อร์ตปลูกไว้ สบิ นาทีต่อมาเธอจงึ เดิน
ผา่ นโค้งสดุ ท้ายเพอ่ื เงยหน้าข้นึ ชมแผ่นน้ำท่ีไหลซซู่ า่ ลงกระทบกับแอ่งน้ำด้านล่าง

น้ำตกไมใ่ หญอ่ ยา่ งที่เขาวา่ แตส่ วยงามสมกับชอื่ เทา่ ท่มี องเห็นด้วยตาตอนน้ีมี
สามชั้น หญิงสาวสอดสา่ ยสายตาหารา่ งสงู ใหญ่ของนายจ้างแตไ่ ม่เจอ พบเพียงกางเกง
ขาส้ันและเส้อื ยดื ท่ถี อดเอาไว้บนพ้นื พรอ้ มกระเป๋าทีเ่ ขาสะพายมา
ตัวเจ้าข“อนงอ่ี สยม่าบบัตอิไกมนเ่ จะอวา่ เปแตน็ แ่ชลเี ป้วลตอืากยลลมงโไตปกอ็เาปบน็นป้ำซระะกแลาย้วร”ะยเับรยี วเมปื่อากเหห็นยสักัญบน่ญพาณมึ พไฟำ วาหบา

ออกมาจากโทรศัพท์ มอื ถือของเขาหนงึ่ คร้งั

พมอืบถวา่ือโขทหอรญงศตงิ ัพสนทา์เวมอหอื งันแถลอซื ะขา้ ยสอาหงยันเถขขาา่ วเยปาโเน็อพรนอ่ื นุ่ ขใเ้อหด้แมยี นลู วอ่ใกจัอบวกข่ามเอจาง้าเนธปอายากรา้คยลก่ยี า้มิ จมจะคี ไวมา่อมยสูท่ขุ นี่เปั่นน็ ครกง้ั อ่ แนรกจะเมด่ืองึ
เลยวา่ เ“จเ้าหขออะง!เบออยร์โา่ ทงนร.้อยพใวนกคนวั้นามเปโชน็ คใคร้ารยบก้าง็ยังหมญคี วงิ าสมาโวชหคยดบิ ีบโ้าทงร”ศัพเธทอ์ สจอะงตเคามรอห่ื างใอหอ้หกมมดา
เอาตัวไปยนื พิงต้นไม้ใหญบ่ ังไว้ ทำทวี า่ เธอยังมาไม่ถงึ ถ้าเขาเกิดย้อนกลับมาในเวลาน้ี
แล้วเรมิ่ การโจรกรรมข้อมลู

“อยากแกล้งเราดนี ัก ต้องเจออย่างน้ี”
ไมถ่ ึงห้านาทตี อ่ มาก็เสรจ็ เรยี บร้อย เธอเก็บมอื ถือของตนเองและเตรยี มจะเอา
ของเขาไปคืน แต่เม่อื เบี่ยงตัวออกจากต้นไม้กต็ ้องเผยอปากเพราะความชอ็ ก เนอ่ื งจาก
รา่ งสงู ใหญ่มายนื รออยู่ตรงนั้นต้ังแตเ่ มอ่ื ใดไม่รู้
หากคราวน้ี ถึงท้ังเน้ือท้ังตัวของเขาจะมีแค่กางเกงวา่ ยน้ำเผยรา่ งแกรง่ กำยำสงู
ใหญข่ องชายชาตรที ท่ี ำเอาน้ำลายแห้งเหือด ก็ยังไม่ทำให้เธอตกใจเท่าความกลัวท่เี ขาจะ
ร้วู า่ เธอเพ่งิ ทำสงิ่ ใดมา
เปดิ รอยมยอื ้ิมเลท็กเ่ี กสืออบดจเคะรเปอ่ื ็นงมปือกสตอืิใ่ หส้เาขรขาทอ้ังงทเข่มี าอื เขไม้า้ใเยนน็ กเรฉะยีเปบ๋ากางเกคงดิ ขหาาสทั้นางดช้าวน่ ยหตลัวังเองอแยล่า้วง
ร้อนรนวา่ จะรอดพ้นไปจากสถานการณ์ คร้ังน้ีได้อยา่ งไร
“ดิฉันมองหาอยู่ วา่ คณุ ชายอยตู่ รงไหน”
“นึกว่าจะไมต่ ามมาแล้วซะอกี ” เสยี งเขาแปรง่ อย่างประหลาด
“คณุ ชายอยากให้ดิฉันลาออกเหรอคะ” เธอเงยหน้าสบตาสฟี ้าเข้มเหลอื บดำ
แนว่ แน่ เพราะไมอ่ าจมองเน้อื ตัวผู้ชายท่ีเคมตี รงกันโดยไม่เกิดอาการรอ้ นวูบวาบบน
ใบหน้าและลำคอได้
“เราก็รวู้ ่าฉันไม่อยากให้เราไป ทำไมถึงทรมานกันอยา่ งน้นี ะ พรรณราย”
“คณุ ชาย” หญงิ สาวเปล่งเสยี งเรยี กอยา่ งไมแ่ นใ่ จ เม่อื รา่ งใหญ่เดินเข้ามาจนชดิ

ดันเธอพิงติดต้นไม้ มือใหญ่ข้างหน่ึงโอบรดั รอบเอวคอด อีกข้างล็อกปลายคางมนแล้ว
ก้มลงขโมยลมหายใจไปจากเธอด้วยการประกบจุมพิตร้อนผา่ ว
อย่างดดู“นด้อมื่ งเพสำ่อื รนว.จ..โ”พรชงาปยาหกนหุม่อคมรหาวงาอนอกขมบาเยม้ำอ่ื กสลอบี ดปลา้กินลเข่า้งารเบกุ าไๆลจ่ ับแลจ้อวฝงเังรรยี อวยลจ้ินบู นร่อ้มุ นชน้ืท่ี
ทำให้สองรา่ งร้อนฉ่าข้ึนมาอย่างเทา่ เทยี ม แขนเรยี วยกข้ึนโอบรอบลำคอของเขา แล้ว
เขย่งปลายเท้าข้นึ รับรอยจบู นั้นอย่างเต็มใจ ก่อนทีร่ า่ งจะอ่อนระทวยจนยืนไม่อย่เู มื่อ
มอื ทลี่ ็อกปลายคางของเธอสอดเข้าไปในเสอ้ื เปลอื ยไหล่สขี าว
“คณุ ชาย!” เธอหอบราวกับจะขาดใจเม่อื มอื ใหญ่กร้านกอบกมุ ทรวงนุ่มเต่งตึงใน
บราเซยี ร์ตะขอหน้าซงึ่ เขาปลดมันออกด้วยความชำนาญ

“พ่อี ยากรักเรา อยากเข้าไปในตัวเราจนจะเป็นบ้า” รา่ งนุ่มน่ิมถกู อุ้มข้นึ พาเดนิ
สองสามก้าวและวางเธอลงบนแผ่นหินทีเ่ ขาวางกองข้าวของเอาไว้...สาสมใจของคนท่ี
ยอมเปลืองตัวแต่โอนอ่อนท้ังท่อี ยากส้ใู จแทบขาด
เพราะยง่ิ โอนอ่อน เธอก็ยิง่ หมดแรงท่ีจะตอ่ ต้านจนอยากยอมตามใจเขาไปจนถึง
ที่สดุ เมื่อมือใหญน่ วดเฟ้นทรวงอวบ หน้าท้องเนียนละเอยี ดและต้นขาลน่ื มือ นำพา
ความเสยี วซา่ นแปลกประหลาดจนเลอื ดเน้อื สาวเรมิ่ อุ่นร้อนราวกับมีกระแสไฟเสนห่ า
ไหลอยูใ่ นกาย มอื เลก็ ดึงศรี ษะที่จะก้มลงต่ำไปสำรวจบัวตมู ทเ่ี ขาเลกิ ชายเส้อื ข้นึ มา
ตาสองคู่สบกันน่ิง คหู่ น่ึงเรา่ ร้อนราวกับใกล้หลอมละลาย หิวกระหายด้วยราคะ
ทแ่ี ม้ไม่เคยพานพบเธอก็มองออก สว่ นอีกคู่ดำขลับสะเท้ินอายกึ่งกังวลใจ “จบู เพอ่ื นสิ
คะ...”

ไม่ต้องรอให้เธอรอ้ งขอซำ้ สองเม่อื เขาก้มหน้าลงมอบจบู ทเี่ ธอวงิ วอนอยา่ งหิว
โหยยาวนานจนเธอเกอื บขาดใจตาย ปลายล้ินซกุ ไซส้ ำรวจความหวานล้ำอย่างเตม็ อิ่ม
รา่ งกายท่อนล่างกดแนบลงไปกับเธอเพอ่ื คลายความเจบ็ ปวดและโยกคลงึ ช้าๆ ด้วย
สมั ผัสเย้ายวนราวกับจะปลกุ ความพิศวาสของเธอให้เรงิ โรจน์ ข้นึ มา
เธอทำสำเรจ็ แตเ่ ธอกำลังจะตาย...เพราะรสเสนห่ า เมื่อใบหน้าคมคายลดลงไปที่
นซอวกลคเนอยี ผนอ่ ตงำ่ ลดงจดู นเมพ้มบลกาับกทไลร้วคงวอามวสบทาก่ีเประดิ คเผายยบตนัวผต่วิอเสนา้ือยเตนายีอนยลา่ งะเเตอม็ ียทด่ี และเล็มผวิ เน้อื
แพรวพรรณราย

กลั้นใจเรยี กสติท่กี ระเจิดกระเจิงไปไกลลบิ ให้ตนเอง
“คุณชาย หยุดเถอะคะ่ !”
“ไม”่ เขาตอบเสยี งงมึ งำ และเธอต้องสะด้งุ ข้ึนมาสดุ ตัวเมือ่ เขากำลังขะมักเขม้น

อยทู่ ที่ รวงอวบ ท้ังปาก ล้ิน และมือ ดดู ดื่ม คลึงเคล้นความงามตรงหน้าราวกับไม่เคย
พานพบ

กลิน่ ของเธอทำให้เขากระสันอยากราวกับหนมุ่ รนุ่ กระทงทไ่ี มเ่ คยมีเซก็ ซ์ อยาก
แต่จะฟอนเฟ้น หลงลืมทุกสงิ่ โขยกเขย้อื นเข้าไปในความหอมหวานของเธอจนลืม
โลก ระเบิดความโหยหาอันนา่ สมเพชท่เี ธอทำให้เขาทรมานเรา่ ร้อนได้ต้ังแต่พบหน้ากัน
อยา่ งน่าอัศจรรย์ และมันยิ่งทรงพลังข้นึ ทกุ ขณะจนเขาแทบหมดความยับยั้งชัง่ ใจ

‘โอย! เธอตายแน!่ ’ หญงิ สาวดงึ ท้งึ เสน้ ผมสนั้ ๆ เพ่อื ดึงเขาข้นึ มา แตด่ เู หมอื น
อีกฝ่ายจะเมาเสนห่ าไปเสยี แล้ว เพราะแพรวพรรณรายมัน่ ใจวา่ เขาได้สำรวจเน้อื ตัว
ของเธอไปจนแทบไมเ่ หลือความลับ มือสากกรา้ นลบู ไล้ไปทัว่ ไม่เว้นแม้แตส่ ะโพกงอน
ตึง จนเธอร้อนผา่ วเหมือนถูกอังด้วยไฟ และเขา...กำลังจะปลดกระดมุ กางเกงขาสั้น
ของเธอออก!

“คุณชาย...ไมน่ ะคะ...ดฉิ ันไม่ต้องการ...”
“บอกให้มันหนักแนน่ กว่าน้ันสิ น้องเพ่ือน เหมอื นเวลาทเ่ี รายั่วพ่ยี ังไงล่ะ” ชาย
หนุม่ เงยหน้าข้ึนมาสบตากับเธออยูเ่ ส้ยี ววินาทจี นเธอตัวแขง็ ทอื่ เพราะแววตาน้ันทั้ง
กระหายอยากและโกรธข้ึง
“ไม่นะคะ ดฉิ ันไม่ต้องการแบบน้ี ฮ้อื ...” เสยี งประท้วงเงยี บหายไปเมอ่ื เรยี วปาก
อิม่ ถูกประกบจบู อีกคร้งั

คราวน้หี นักหน่วงเนน่ิ นานจนหัวใจของเธอเต้นแรงคล้ายเพิ่งถกู ผลักลงจากผา
สจบูงู เธมออื อไมย้แา่ งทรบนุ จแะรไงรเเ้ ปรย่็ีนวพแารยงุ ตอ่ ส้เู ตม็ ทยี ามทีเ่ ขายังคงสำรวจไปทั่วรา่ งอย่างย่ามใจทั้งทีย่ ัง

“ไมเ่ อา...เพ่ือนไมเ่ อา...” เธอสา่ ยหน้าหนี ครางเสยี งหอบ นึกก่นดา่ ความประมาท
ของตนเองทท่ี ำให้ต้องตกทน่ี ั่งลำบากมาไกลถงึ ขนาดน้ี

“งั้นมาเปน็ แฟนกัน หรอื ถึงตอนน้ยี ังจะบอกว่าเราไมไ่ ด้คิดอะไรกับพ”่ี ชายหน่มุ
ผงกหัวข้นึ ตาสองคูเ่ ลยได้สบกันอกี ครง้ั

“ดฉิ ัน...” ตาดำขลับหวานเย้ิมเพราะยังหลงวนอยกู่ ับรสพศิ วาสทเ่ี ขาปรนเปรอให้
“ถ้าไม่ ก็ให้รกู้ ันไปเลย พี่จะไมข่ ่มขนื เราหรอกน้องเพื่อน แตเ่ ชอื่ เถอะวา่ ท้าย
ทส่ี ดุ แล้วเราจะต้องรอ้ งขอกับพเี่ อง”
“ทำไมคุณชายอยากเป็นแฟนกับดฉิ ัน” เธอกลั้นใจถามหน้าเห่อรอ้ น มอื
หพายยาวยับามไปดกึงัชบาตยาเส้อื มลั่นงแใตจ่วเขา่ าผจวิ ับเขน้้ออื มคืองเเปล็น็กเสอชี ามไวพ้ ไู ปมทอ้ังงตสัวำเรพวรจาระา่ คงวยาวมนรเอ้ สนนทห่ ี่์ยจังนไเหธลอออยยใู่ านก
กระแสเลือด

“พต่ี ้องการเรา”
ฟันแน่น“แครสนู่้ ัก้ึนเไหมม่พืออนหเรพอิ่งกโดนนะคสะบปคระณุ มชาทายจนคงแตท้อบงลกืมาอรผายู้หญิงมาแล้วนับไมถ่ ้วน” เธอขบ

“นัน่ กใ็ ช่ แตม่ ันไม่เหมอื นกัน ไมเ่ คยมีครั้งไหนเหมอื น”
“คุณชายอาจจะแคเ่ ห็นดิฉันแปลกใหม่”
“พโ่ี ตแล้วนะน้องเพ่อื น” สายตาสฟี ้าเข้มเป็นประกายวับข้นึ มาบ้าง “ไมใ่ ชเ่ ดก็
หน่มุ ทไ่ี มร่ ใู้ จตัวเอง จนแยกความใครก่ ับความต้องการทแ่ี ท้จรงิ ไมไ่ ด้ พี่ต้องการเราคน
เดียว”
น้ำเสยี งเข้มจัดน้ันทำให้หัวใจของคนฟังพลิกควำ่ คะมำหงาย ประหม่าขัดเขินยง่ิ
กวา่ คร้งั ใดในชวี ติ หากถงึ กระนั้นเธอก็ยังตอ่ ตากับเขา ต่อรองเสยี งแขง็ “ถ้าอยา่ งนั้นก็
พสิ จู น์ สคิ ะ”
“ตกลง แตเ่ ปน็ แฟนกันก่อน”
“ไมม่ ใี ครเขาบังคับให้ผ้หู ญงิ ท่ีตัวเองแคร์มาเปน็ แฟนด้วยหรอก มันต้องใชเ้ วลา”
“พ่ไี ม่ได้บังคับ แตข่ อร้อง พ่อี ยากเป็นของเรา น้องเพื่อนไม่ต้องการพ่ีเหรอ?”
อ๊าย!...ทำไมถงึ หน้าไม่อายอย่างน้นี ะ เอะอะอะไรกจ็ ะยัดเยยี ดตัวเองให้เธอยัน

ตากลมโตปรายมองไรเคราเขยี วคร้มึ นกึ สงสัยวา่ ถ้าได้ผู้ชายตัวโตหุ่นลำ่ อยา่ งเขามาเปน็
ของตัว แล้วจะเอาไปทำอะไรดี กอ่ นทส่ี เี ลอื ดจะลามไหลข้ึนสผู่ วิ แก้มกับความคิดนอกลู่
นอกทางของตนเอง

ใบหน้าเรยี วเมนิ หนเี พราะไม่อาจสสู้ ายตาเขาได้ ถ้าบอกวา่ ไมต่ ้องการเธอกค็ ง
โป้ปดหน้าไม่อายจรงิ ๆ และคนอย่างแพรวพรรณรายใจนักเลงพอทจ่ี ะยอมรับความจรงิ

อัครชั ร้คู ำตอบน้ันด้วยสายตาของเธอ รอยย้ิมด้วยความพึงใจจึงผุดข้นึ บนมุม
ปากได้รปู งามอย่างสมใจ

“เรามาเปน็ แฟนกันนะ”

“คุณชายอยา่ ทำแบบน้อี กี นะคะ”
“แฟนกันก็ต้องมบี ้าง”
“แตเ่ รายังไมแ่ ตง่ งานกัน ดฉิ ันไมย่ อมมีอะไรกับคุณชายถึงเราจะเปน็ แฟนกัน
หรอกนะ”

“แทนตัวเองวา่ เพื่อนสิ แล้วเรยี กพีว่ า่ พอ่ี ัคร” เขาพดู ไปอีกทาง
“เพ่ือนจะไมย่ อมมีอะไรกับพ่อี ัคร เพยี งเพราะเราเป็นแฟนกันหรอกนะ” เธอยอม
เปลี่ยนตามแต่ยังขฟู่ ่อจนนายหัวหน่มุ เงยหน้าข้นึ หัวเราะเสยี งดัง สาวๆ รอ้ ยละเก้าสบิ
ห้าทพ่ี านพบไมเ่ คยมีใครหวงตัวได้เท่าเสย้ี วหนงึ่ ของเธอสกั ที
“พ่ีจะให้เกยี รตนิ ้องเพ่ือน แต่ถ้าเผลอตัวไปจะรบั ผดิ ชอบเราแน่นอน”
“ไม่ได้คะ่ อย่างน้ีก็ไมแ่ ฟร์น่ะส”ิ
“เราจดทะเบยี นสมรสกันไว้ก็ได้นะ แตย่ ังไม่ต้องแตง่ งาน ถ้าพเี่ ผลอปล้ำเรา น้อง
เพ่อื นจะได้มีหลักประกันรับรอง”
ค้างเปน็ ขร้ออเบสทน่นี อับด้ไวมยถ่ ใ้วบนหน้าย้มิ นดิ ๆ อารมณ์ ดขี องเขาทำให้คนที่พยายามต่อรองอ้าปาก
อยากจ“ะไเมปห่น็ วโสงคดวไปามอโีกสนดาเลนยแเสหนรนอคานะจ?”นกวก่าเ็ปขกาจตะชิ ตากยลหงนปมุ่ ลทง่เี ใพจยี กบับพใครอ้รไมปขจนรางิ ดๆน้ี
ล้วน
ไม่ใช ่

หรอื
ของเธอ“พีอส่ ายวานก้เอปย็นรขบี อหง่อนต้อัวงหเลพบอ่ื แนล”ะดเขงึ ชาบาอยเกสเอ้สื ยลี งงงมึมาปงำดิ เพไดร้สาะำกเร้มจ็ ลงแจตบู ่ปบาา่กไจห้ิมลลน่ ้มิ วสลแี เดนงียรนะ
เรอ่ื ทีบ่ วมเป่งเพราะรอยจมุ พิตนับรอ้ ยแทบจะกลั้นย้ิมไม่อยู่

โอย! คนบ้าหน้าไมอ่ ายจรงิ ๆ แต่ปล้ืมใจจนจะลอยได้อยู่แล้วนะเนย่ี คนอะไร
โชคดกี ำลังจะมีแฟนตัวใหญ่ หุ่นเอก็ ซ์ หน้าตาคมเข้มนา่ ขย้ำ โพรไฟล์ อลังการ เสยี
อยา่ งเดียว...ขม่ ยากทส่ี ดุ ! ค้วิ เรยี วสวยขมวดม่นุ ไม่ได้อยา่ งใจตามประสาคนชอบ
บงการชวี ติ คนอนื่ เพราะคุณสมบัตอิ ยา่ งสดุ ท้ายของแฟนหมาดๆ

“น้องเพือ่ นหอมหวานน่ากินท่สี ดุ ยังกับผลไม้ทิพย์ แนะ่ ”
“ฮ้ือ” ‘อยากบอกวา่ เขากเ็ หมือนกันนั่นแหละ’ เธอเบย่ี งตัวหลบ ดันรา่ งแกรง่ ให้
ลุกข้ึนเพื่อพยุงตัวเองลุกข้นึ นั่งตามด้วยความชว่ ยเหลอื ของเขา แล้วหันหลังจัดเสอ้ื ผ้า
ให้เรยี บรอ้ ยมือไม้สนั่ แก้มยังแดงจัดเพราะความขัดเขินขนาดหนัก ก่อนทวี่ งแขน
ลำ่ สันจะโอบรอบเอวคอดเมือ่ เธอแต่งตัวเสรจ็ วางคางบกึ บนึ ลงบนบ่าบอบบาง สดู กล่ิน
หอมจากเสน้ ผม
“แฟนของพส่ี วยทส่ี ดุ ”

“พีอ่ ัครก็หล่อค่ะ” เธอพึมพำตอบเสยี งเบา ยอมลบู มอื เล็กบนมอื อบอนุ่ ทีร่ ัดรอบ
กดาวยงทเบีเ่ าชๆอ่ื มปเอระนสซาบนเกขันาอเปยน็่ชู หวั่ คนรึ่งเู่ พ่อื ซมึ ซบั ความใกล้ชดิ อันน่าพิสมัย ร้สู กึ ถงึ หัวใจสอง
ผอ้อ่ชู นายขค้อเนพหง่ิลเนะขทง่ึ้าทใฐิ จ่ไีิ ม.แ..ใ่ คลชวะค่วานมางรใคสู้นวกึคาขรมออหงบวคคาวดราวัหมเวปเั่นป็น็นไคมเรจม่ งั้้าัน่ แขใร้าจกวเจร้าวขมชอทวง่ ั้งงปเวัญลแหาลนาทะ้ัน้รังแ้สหู พกึลรวาวย่าตพแัวรหเรลอณซ่ งรเงึ่ ปาทย็นับยขโถออมมง
ทั้งคูล่ งชัว่ คราว และนา่ แปลกทเี่ ธอรสู้ กึ ราวกับมคี วามหวานรนิ ไหลในหัวใจที่ผอ่ นคลาย
จนอยากจะสารภาพความจรงิ ออกมาเสยี เด๋ยี วนั้น แต่ต้องอดกลั้นตัวเองไว้ภายใต้
เปลอื กตาทร่ี ้อนผ่าวอัดแนน่ ด้วยน้ำตาของความอัดอั้นตันใจ

หญิงสาวหันกายกลับไปทา่ มกลางสหี น้าแปลกใจของชายหนมุ่ เมอ่ื เธอโถมตัวท้ัง

ที่ยังคุกเขา่ เป็นฝา่ ยกอดเขาเสยี เอง วางศรี ษะลงบนบ่ากว้าง แขนเรยี วรดั รอบกายแกรง่
เอาไว้แนน่ จนสดุ ใจ

“น้องเพอ่ื น” ชายหนุม่ เองกด็ เู หมอื นจะเข้าใจความร้สู กึ ของสาวน้อยจนโอบรัด
เธอไว้แนบแนน่ เชน่ กัน

“อยากบอกอะไรพ่รี เึ ปลา่ ?”
หญิงสาวน่ิงไปกับคำถามน้ันอยู่นาน ก่อนจะสัน่ หัวแรงๆ อยา่ งตัดใจ ไม่แนใ่ จวา่
ถ้าบอกเขาไปแล้ว สงิ่ ทเ่ี พ่ิงเกิดข้นึ จะจบลงโดยทันทหี รอื เปล่า เขาอาจจะโกรธจนสง่ เธอ
กลับกระบ่ี ดีไม่ดีฟ้องร้องบางกอก-ไทม์ ด้วยเธอคงแย่
ลำพังตัวเธอเองนั้นไมเ่ ท่าไหร่ เม่อื ทำผดิ กก็ ล้ายอมรับ แต่ด้วยหน้าท่ซี ง่ึ ตัวเอง
อาสามาเอง และความต้ังใจทมี่ มี าต้ังแต่ต้น ทำให้ไมอ่ าจถอยหลังกลับได้
เอาเถิด... วันข้างหน้าจะเปน็ อยา่ งไรก็ขอให้เปน็ ไป ถึงอยา่ งไรวันหนงึ่ เธอกต็ ้อง
บอกความจรงิ อยดู่ ี
“ถ้ายังไมอ่ ยากบอกกไ็ ม่เป็นไร ลงไปเล่นน้ำกับพ่ีดีกว่า”
“ไมห่ นาวเหรอคะ?” หญงิ สาวถอนตัวออกมามองเจ้าของใบหน้าคมสันซง่ึ ย้มิ ให้
เธออยา่ งเอน็ ดู
“ไมห่ นาว ยงิ่ มีน้องเพื่อนอย่ดู ้วยอยา่ งน้ี คงต้องใช้น้ำแขง็ ถงึ จะร้สู กึ เยน็ ข้ึนมา
บ้าง”
อะไรเพใรบาะหไนม้าใ่ เชรยคี่ วนเเปรน็ยี สบจรี อ้ัดยข้มนึ ามแาตทไ่ ันหทนีเแพตร่ไาระคหำหญยงิ อสกาวล้บอ้ยุนใั้นบ้ไปทารงดู้ ฝีวั่งา่ ทเขีค่ าดิ หวมา่ าเยขคาไวปาอมาวบา่
น้ำมาในครงั้ แรก
“ทางนั้นใชม่ ้ัยคะ?”
“จ้ะ ไปอาบเถอะ พีเ่ อาเส้อื แจก็ เกตมาด้วย ขากลับถ้าหนาวก็ใสเ่ สอ้ื ซะแล้วกอด
พ่ีแนน่ ๆ”
กวา่ สองชวั่ โมงตอ่ มาก็มีเสยี งรอ้ งกร๊ดี ผสมกับเสยี งหัวเราะลัน่ ดังสลับกันเป็น

รโดะยยะมขอื อใงหหญนก่ ่มุ มุ สมาวอื นมุ่ นก่อ่ิมนเอทาี่ไทว้ัง้รคา่จูวะกเับดเนิ ปต็นัวคเรปู่ ักียมกากแลลับ้วขห้นึลามยาปด้าี นบนหลังเล่นน้ำจนตัวซดี
ขากลับแพรวพรรณรายใสเ่ ส้อื แจก็ เกตของฝ่ายชายเพราะใสเ่ ส้อื เลน่ น้ำจนหนาว

ในขณะทช่ี ายหนุม่ เพียงดึงเสอ้ื ยืดกับกางเกงตัวเดมิ มาสวมทับแล้วบิดคันเรง่ พาเธอกลับ
ทพ่ี ักด้วยสหี น้าชนื่ ม่นื

“จักรยานของเพื่อนไปไหนแล้วล่ะคะ?” หญงิ สาวยืดตัววางคางลงบนบา่ ของอัค
รชั เมอ่ื รถผ่านมาบรเิ วณเดมิ

“เดก็ ทีร่ สี อร์ตอาจจะมาเจอแล้วเอากลับไปละม้ัง น่ีกย็ ังไม่ไกลจากบ้านเราเทา่
ไหร”่

พอเขาว่าอยา่ งน้ัน คนถามเลยพยักหน้าหงึกๆ แต่แล้วความสบายใจนั้นกต็ ้อง
ส้นิ สดุ ลง เมอ่ื เกษมมายืนรออยู่ท่หี น้าบ้านยามทีส่ องหนุ่มสาวมาถึง

“มีอะไรรเึ ปล่าเกษม?”
บดิ มืออ“อมกขี ่าวใทบ้ังหดนีกั้บาเไปมน็ ่ดสีคแีรดบั ง”เรอื่เกษแมถวม่าแเมลนิ้วหมนองไี ปสทาวานงอ้อน่ื ยเทหีน่ มาอื ยนหไัวมจม่ ูงอีมะอื ไมรเากดิ แขต้ึน่เธอจรนบี
หัวหน้าบอดกี าร์ดวัยกลางคนเกอื บย้มิ ออกมา

“น้องเพือ่ นเข้าบ้านไปอาบน้ำกอ่ น เด๋ยี วพี่คุยกับเกษมเสรจ็ แล้วจะตามเข้าไป”
หายลับ“เคขะ่้า”ไปคในนบโด้านนไล่หตน้ัง้าใมจ่ยุ จะแแตอย่บังฟอังาอรยมู่ทณี่ห์ ดนีเ้กาปินรกะวตาู่ ที่จะหสารกา้ เงหเมรอ่ือื งนชราา่ ยงเหพนรมุ่ยี วจะจรงึ ้แูเดกินว
เพราะอัครัชเดนิ นำเกษมออกไปคอ่ นข้างไกลและยืนคยุ กันอยบู่ นถนนเบาๆ ท่ามกลาง
ที่โล่งอย่างนั้น คงจะมีใครได้ยนิ หรอก

“โอ๊ย! คนอะไร แสนร้เู ป็นทส่ี ดุ ” หญิงสาวยนื มองอยู่ชัว่ ครู่ แม้จากระยะไกลก็
เห็นสหี น้าของแฟนหมาดๆ เครง่ เครยี ดข้นึ มาโดยทันที

คงจะต้องเกิดเรอ่ื งอะไรสกั อย่างข้นึ เปน็ แน่ หญงิ สาววง่ิ กลับข้นึ บันไดไปอาบน้ำ
ลวกๆ เพ่อื แตง่ ตัวใหม่ ก่อนจะเดินกลับลงมาชน้ั ล่างในชดุ กางเกงยนี ขาเดฟและเสอ้ื
ตัวสวยใสส่ บายสฟี ้าออ่ น

“มันขโมยจักรยานของคุณหนไู ป ท้ ิงไว้ ในปา่ แล้ วเดินลัดเลาะป่าไปที่หม่บู ้าน
ของผ้ใู หญท่ างทศิ เหนอื แอบฆา่ เจ้าของเรอื แล้วขโมยเรอื หนไี ปครับ ผมสง่ คนออกไป
ตามแล้วแต่ไม่ร้จู ะทันรเึ ปล่า”

อัครัชพยักหน้ารบั คาดการณ์ เอาไว้อยู่แล้วว่าหาญจะต้องหนไี ปด้วยวิธีเชน่ น้ีเมือ่
ไม่มที างเลอื กอน่ื

“แล้วลกู น้องของมันละ่ ได้ความว่ายังไง?”
เแพนือ่ ค่ ทรำบั ล“มายันแหสถลามัรกตภฐอาาพนนวห่าลเมังปันมน็ ันเคปยนน็ ังจพโัดทยฉรา.นากเลไเอปน่ าขงศม่ าพนขขตูน่ อำารงยวนดจาเิ ทยรกี่นชจว่านวยนิ ฝปใก่าสยปร่นดิ ถ้ันหใตลหั้ก้อวิ่งฐงาไปปนดิ ชฆปน่าานกต้าเนงยไยี นมบ้าเเวอพนิงรไาดะ้
กลัวตาย”

“ดมี าก มันยอมรว่ มมือกับเรารเึ ปลา่ ?”
“ยอมแน่ครบั ” เกษมรับคำเสยี งเรยี บ “อย่างน้อยถ้าได้ตัวตำรวจทรี่ ว่ มมือมาอกี
คน อาจจะพอสาวไปใกล้ตัวนายวศนิ ได้มากข้ึน”
“ดี เด๋ยี วเบนกับทนายจะจัดการเรอื่ งน้ีต่อเอง เกษมเอาตัวไปสง่ ข้นึ ฝัง่ ให้
สารวัตรประทปี ได้เลย”
“แล้วเรอ่ื งนายกษติ ?”
“คงต้องให้ทนายความดูแลไปกอ่ น ประวิงเรอ่ื งให้ถึงวันพุธจนงานถ่ายแฟชนั่
เสรจ็ แล้วฉันจะตามข้ึนไป ถ้าถงึ ตอนนั้นยังจับตัวไอ้หาญไมไ่ ด้ เราคงต้องทำงานหนัก”
“งั้นผมจะไปเตรยี มตัวข้นึ ฝัง่ ตามลา่ ตัวไอ้หาญ”
“ตกลง เกษมชำนาญพ้นื ท่ีกวา่ ให้ข้นึ บกไปตามล่าตัวไอ้หาญกับคนของฉันสอง
คน ให้ตำรวจตามจับมันด้วยอกี ทาง สว่ นที่นีเ่ ด๋ียวคนทเี่ หลือกับเบนจะกลับมาดูแล
ความเรยี บรอ้ ยเอง”
“นายหัวคิดวา่ มันจะปว่ นงานของเรารเึ ปลา่ ?”
“เปน็ ไปได้ ดังนั้นเราต้องทำให้มันย่งุ จนไมม่ ีเวลามาเล่นงานเราในชว่ งเวลา

สำคัญแบบน้”ี
“ตกลงครบั ผมจะรบี ข้นึ ไปจัดการ”
“ขอบใจมากเกษม”
รา่ งสงู ใหญย่ ังยนื อยตู่ รงนั้นอีกนานแม้วา่ เกษมจะเดินจากไปแล้ว ชายหนมุ่ ดงึ

โทรศัพท์ ทแ่ี มจ่ อมเฮ้ยี วจัดการดงึ ข้อมูลของเขาไปหมดแล้วออกมาต่อสายหาวรเทพเพือ่
ปรกึ ษาเรอ่ื งคดคี วาม

“อาว่าจะโทร. หาคุณชายอยูพ่ อดี” คนปลายสายอทุ านด้วยความยนิ ดี
“มีอะไรสำคัญรเึ ปลา่ ครับอาเทพ?”
“อาได้ข่าวเรอ่ื งทีน่ ายหน้าคนนั้นซดั ทอดคณุ ชาย ทำไมถึงเป็นอย่างน้ันไปได้”
อีกฝา่ ย“ฟไมังคน่ รกึ า่ ววา่ ๆคณุ อาจะทราบเรอ่ื งเรว็ ขนาดน้”ี ชายหนุ่มถอนใจและเรมิ่ ต้นเล่าเรอื่ งให้

หาญยืนนง่ิ อยู่ที่บ้ านพักหลังเล็กคอ่ นข้ างร้างผ้ ูคนท่ีตดิ กับอำเภอเมืองกระบซี่ ง่ึ
ครอบครองในชอ่ื ของณรงค์ เพ่ือให้การนัดพบกับ ส.ส. วศนิ ปลอดพ้นจากหูตาคนตาม
บัญชาของนายเงิน

“บัดซบที่สดุ ! แกทำงานประสาอะไรถึงพลาดได้” ใบหน้าอ่มิ ของนักการเมืองคน
ดังแดงก่ำด้วยความโมโห

“แล้วลูกน้องแกยังโดนจับได้ แทนทจ่ี ะฆา่ มันซะก่อน แกแนใ่ จได้ยังไงว่ามันจะ
ไมใ่ ห้การซดั ทอดมาหาข้า”

“ผมเชอื่ ใจมัน” หาญบอกเสยี งเรยี บ แม้ความจรงิ จะไมแ่ นใ่ จ แตด่ ้วยอาชพี
ทำให้ไม่อาจเผยความกังวลใจออกไปเพอื่ ให้เสยี เครดติ ของตัวเอง

“แตฉ่ ันไมแ่ นใ่ จ ไอ้ลูกน้องของแกคนน้ีไม่ใชเ่ หรอ ทม่ี ันเป็นคนลงมือฆ่าไอ้
นาวิน มงึ คิดดวู า่ ถ้ามันซดั ทอดมา มึงยังจะเดนิ เพ่นพ่านอยใู่ นกระบไ่ี ด้อกี รึ ไอ้พวก
ตำรวจมันได้แห่กันมาลากคอมึงเข้าคกุ อีกคน” สรรพนามท่ีเปล่ียนไปเพราะอารมณ์ โกรธ

ทำให้หาญนัยน์ ตากรา้ วข้ึน
“ผมไม่เคยทำงานพลาดเลยแม้แตค่ รัง้ เดียวนะคุณวศนิ คุณคงรดู้ ีวา่ ผมทำงาน

สำคัญให้คุณมาแล้วต้ังกค่ี รงั้ ถ้าตำรวจจับผมได้ ผมคงไมน่ อนซงั เตคนเดียวหรอก
ดังนั้นอิสรภาพของคุณก็อยู่ในมอื ของผมด้วย เอาให้แนใ่ จกแ็ ล้วกันวา่ ตำรวจลิ่วล้อ
ของพวกคณุ จะไมม่ ายุ่งกับผมมาก”

“นม่ี งึ ขกู่ ูเหรอ ไอ้หาญ”
สงบนิ่ง“เผหมมอืไมนเ่ คอยสรขพู่ใคษิ ร”ทใำใบหห้วนศ้านิเจช้าะขงอักงซนมุ้ กึ มใอื นปในื จเวม่าือง‘ไคออ้นนเี่ อไราอ้ไวา้ไรมม่ไณด์้แลพ้วอ’ๆแกตับ่เมสอ่ื าเยปต็นา
วศนิ ผ้ถู ึงจะใชอ้ ารมณ์ แต่กฉ็ ลาดพอทจ่ี ะควบคมุ สถานการณ์ ประโยคต่อมาจึงออ่ นลง

“แกไม่ต้องมาขูข่ ้าหรอกหาญ ข้ารวู้ า่ เรารว่ มหัวจมท้ายกันมานาน ยังต้องพึ่งพา
กันอีกมาก เรอื่ งตำรวจกับลูกน้องแก ถ้าคุณชายอัครสง่ ข้ึนมาทกี่ ระบจ่ี รงิ ๆ ข้าจะ
จัดการเอง”

คาดคดิ หาคญุณพวยศักนิ หรน้จู ้ัากรผบั ้หูแญล้วิงหคยนบิ นม้รี ือเึ ปถลอื า่ อ?อ” กมมือาถือรน“ุ่ เรใอห่ื งมทห่ ผี่ นม้าจพอลกาดว้าเพงทรี่ถาะูกมเัปนดิเกอิดัลเบหั้มตรุไมปู ่
โชว์ ภาพของแพรวพรรณรายที่ยังนัง่ ครอ่ มรถจักรยานเสอื ภเู ขา และแผ่นหลังกว้างของ
ชายหนมุ่ รา่ งสงู ใหญท่ ี่กำลังเดนิ ไปหาเธอ

“คณุ ชายอัครกับคุณแพรวพรรณรายน”่ี

“หม่อมหลวงแพรวพรรณราย อัครเดโช นักข่าวจากบางกอกไทม์ ลกู สาวคนเลก็
ของคณุ ชายพงศ์จักร์ รองปลัดกระทรวงการต่างประเทศครบั ”

ณรงค์ ซง่ึ ยืนอยู่ใกล้ๆ และเพิ่งได้ข้อมลู ของแพรวพรรณรายมาบอกเจ้านายเสยี ง
เรยี บ ทำให้วศนิ หันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ

“ลกู สาวรองปลัดกระทรวงการต่างประเทศเชยี วเหรอ แถมยังมเี ชอ้ื เจ้าด้วย?”
“ครบั แตม่ าเป็นนักขา่ วสายการเมือง ผมโทร. ไปสอบถามเพอื่ นๆ คอลัมน์ ของ
เธอดังทเี ดียวทั้งทีค่ นเขยี นอายนุ ิดเดยี ว” ณรงค์ อธบิ ายพลางมองหน้าเจ้านายทีน่ ง่ิ ไป
“ผมเดาว่าครอบครวั ของเธอน่าจะรจู้ ักคุณชายอัครัช เหน็ เขาว่าเคยมคี นเหน็

คุณชายไปหาคุณชายพงศ์จักร์ถึงทก่ี ระทรวง และทีร่ า้ ยยง่ิ ไปกวา่ นั้น เธอเปน็ คนทีน่ าย
วฑิ ูรย์ โทร. หาเป็นคนสดุ ท้ายก่อนท่ีจะถูกฆา่ ”
สายตาของวศนิ เปลง่ ประกายกระด้างข้ึนมาทันที “ไอ้ตำรวจนัน่ มันทำงานสำเรจ็ ท่ี
หลอกไอ้วฑิ ูรย์ จนหลงเชอื่ วา่ คณุ ชายอัครอยู่เบ้อื งหลัง แตแ่ ทนท่ีมันจะโทร. หาตำรวจ
ดันถอ่ โทร. หานักข่าวซะน่ี จะตายทั้งทียังไม่ยอมสร้างประโยชน์ ให้กู ไอ้พลเมอื งดี”
เสยี งสบถตามมาอีกหลายคำ

“แล้วเดก็ นข่ี ้นึ ไปทำอะไรทเี่ กาะนั่น?”
“ท่าทางสองคนน้จี ะเป็นค่รู กั กัน” หาญเอ่ยข้ึนมาเป็นประโยคแรกหลังจากยนื ฟัง
มานาน

ผม “เธอแเถปม็นยคังนเปท็น่เี ขพ้ายมาานขเัดรขอ่ื วงาไองต้เพอม่ินลทา่ีผภมไดจ้อะจยัด่างกดารีแกนับถ่ ไ้าอน้เาพยมิ่ หลัวาอภัคพรอสดง่ ีลเูกธนอ้อเหงผ็นหมนให้า้
ตำรวจ”

หาญยืน“มฟันังเตง้อียงบสๆง่ แดน้ว”่ ยสวหี ศนนิ ้าสปกบตถินด้ำ้ไวหยลชไาฟชดนิ ับเสด้ยีวยแลถ้้วอกยับคตำันวต่าขนนทห่แี ัวทล้จกุรงิ ขแอตงณ่ สร.สงค.์ แคลนะ
ดัง

กระทรว“จงะทถำ้อาเะกไิดรกม็คาตงลายำบในากพ้นื ทเ่ีคธดิ อดไมสู ใ่คิ ชรน่บั ัวก่าขจ่าะวเทป่ไี็นมเ่มรอ่เีื สงน้ใหสญาย่ขนาดลไกู หสนาว” ขอณงรรงอคง์ อปลอัดก
คกลวาามยเเหปน็็นแบบนร้ี ้ดู ีจากสายตาท้ังพลาดหวังเชงิ ช้สู าวของเจ้านายและความเจ็บแค้นที่เรอื่ ง

“แกสงั่ ให้วมิ ลสบื ดูซณิ รงค์ ว่าคณุ แพรวพรรณรายข้นึ ไปทำอะไรทนี่ ั่น” วศนิ เอย่
ถงึ ‘วิมล’ หูตาของเขาทที่ ำงานประจำสำนักงานเฮเวน อิน อันดามันในกระบ่ี ซง่ึ ตน
เคยฝากเข้าทำงานสมัยยังกระชับมติ รกับอัครัชใหม่ๆ

“ฉันจะให้ท่านชว่ ยเรอื่ งคดี เล่นงานไอ้คุณชายอัครให้หนักข้ึน สว่ นแกหาญ
เกบ็ ตัวสกั พักรอจนกวา่ เรอ่ื งจะเงยี บหน่อย แล้วฉันจะหาทางเคลียร์คดีให้เอง”

“ผมจะรออยู่แถวน้ี มีอะไรก็เรยี กหาได้”