SS

กลนิ่ เออื้ ง  1

สรวงสวรรค์ ฤๅจะสู้

สรวงส ว าท

ก ลิ่ น เ อื้ อ ง

เขียน

2  สรวงสวาท

“หนังสือและการอ่านคือขุมพลงั แหง่ ความคิดสร้างสรรค์”

กลนิ่ เออื้ ง  3

บทนา

สรวงสวรรค์
ฤๅจะสู้

“สรวงสวาท”

ไม่รู้ว่าเธอบ้าหรือบ้ากันแน่!
เจ้าของร่างสะโอดสะองบน่ ในใจเป็นรอบท่ีร้อย มอื เพรียวบางกมุ
โทรศพั ทม์ ือถือไว้แนน่ มนั ตายสนิท จะเขยา่ หรือจมิ ้ เทา่ ไหร่ก็ไมต่ ื่น หลงั เช็ค
อย่างสนิ ้ หวงั ครัง้ สดุ ท้ายเธอก็เงยหน้าขนึ ้ กวาดนยั น์ตากลมใสไปรอบด้านด้วย
ทา่ ทางกงั วลระคนหวาดหวน่ั
ขณะนีเ้ป็นเวลากลางดกึ ทมี่ ีคนพลกุ พลา่ น ไหลมาจากทว่ั สารทศิ และ
เบยี ดกนั แออดั บนบาทวถิ ี เธอจะไม่ร้อนรนปานนีห้ ากผ้คู นท่เี ดนิ สวนกนั ไปมา
พดู ภาษาบ้านเกดิ ให้พอจบั ศพั ทไ์ ด้ แตน่ ี่หนั ไปทางไหนก็มแี ตจ่ นี กวางต้งุ โขมง
โฉง ตกึ สงู ลิบ พนื ้ ถนนเฉอะแฉะ และทร่ี ้ายแรงที่สดุ ... เธออยู่สว่ นไหนของเมือง
ก็ไม่รู้!
ฮอ่ งกงเป็นเมืองใหญ่ ณฐารู้ข้อนีด้ ตี งั้ แตว่ นิ าทแี รกทีเ่ หยยี บลง
สนามบนิ ซา้ ยงั เตม็ ไปด้วยตรอกซอกซอยชวนหลงทิศสาหรับคนไม่ค้นุ ทาง แผง
หนงั สอื ประหลาดหน้าตาคล้ายกนั ทกุ มมุ ถนน เพยี งโผลห่ น้าขึน้ มาจากเอ็มอาร์

4  สรวงสวาท

ที ปา้ ยไฟเรียงยาวเป็นตบั ก็ทาให้เธอผงะและเกิดความงนุ งงวา่ กาลงั หนั ไปยงั
ทิศไหน

แล้วมือถือ... แผนท่ีเพยี งหน่ึงเดยี วของเธอก็ดนั แบตฯหมดเอาตอนนี ้
หญิงสาวอยากจะเขกกะโหลกตวั เองฐานสะเพร่า เมื่อครึ่งชวั่ โมงกอ่ น
เธอนอนจิบไวน์กลงิ ้ เกลอื กอย่ใู นโรงแรมด้วยความเบอื่ หน่าย เปิดรีวิวทอ่ งเทย่ี ว
ไลไ่ ปเร่ือยเป่ือยอยา่ งไร้จดุ หมาย กระทง่ั สะดดุ ตากบั ร้านอาหารมิชลนิ ไกด์ร้าน
หนง่ึ ท่ีมองผาดบนแผนทก่ี ็รู้วา่ มีที่ตงั้ อย่ใู กล้ๆ โรงแรม... ไม่ไดเ้ ห็นแก่กินอะไร
หรอกนะ แค่ยงั ไม่ง่วง แลว้ มาเทีย่ วทง้ั ทีจะไดม้ าอีกรึเปล่าก็ไม่รู้... คิดได้ดงั นนั้ ก็
ลกุ ขึน้ แตง่ ตวั งา่ ยๆ ด้วยสเวต็ เตอร์กบั กางเกงยีนส์ ฉวยกระเป๋ ากบั คยี ์การ์ดออก
ห้องมา
ทางไปร้านไมไ่ ด้ยากเย็นอะไร แคเ่ ดินขา้ มถนนแล้วทะลตุ รอกอกี นิด
หน่อย ทวา่ พอลงมาถงึ หน้าโรงแรมเธอกต็ ้องยืนเหวอกบั ถนนสเ่ี ลนไร้ทางข้าม
หลงั จากเดนิ วนหาอโุ มงหรือทางม้าลายอย่างงนุ งง โทรศพั ท์มือถอื ท่ีลืมดวู า่
แบตเตอร่ีเหลอื เพียงไม่กี่เปอร์เซน็ ก็ลาโลก ทงิ ้ เธอไว้คนเดยี วริมถนนกบั อากาศ
เย็นเจี๊ยบหลงั ฝน
สมแล้วกบั ฉายา ‘จอมหลงทิศ’ ทค่ี นในบ้านชอบตงั้ ให้!
ทา่ มกลางกลนิ่ ไอดนิ และเสยี งจอกแจกจอแจ ณฐารู้สกึ วา่ โชคดที ่ีคนื นี ้
เธอแตง่ ตวั คอ่ นข้างทะมดั ทะแมง และไม่ได้พกของแบรนด์เนมหรูหรา ทาให้ไม่
กงั วลนกั กบั สายตาจากคนท่เี ดนิ ผา่ นไปมา หลงั จากเก็บอปุ กรณ์ท่พี ง่ึ พาไมไ่ ด้
ลงกระเป๋ า เธอก็ชา่ งใจวา่ ระหวา่ งกลบั โรงแรมหรือเดนิ หน้าตอ่ แบบไหนจะ
ดกี วา่ กนั ...
การมาเทยี่ วคนเดียวมีข้อดีอย่างหนง่ึ คือจะไปไหนมาไหนยงั ไงก็ได้
รวมถึงการทาอะไรเป่ินพลิ กึ ท่ีอาจโดนล้อเชน่ การเข้าไปถามทางจากคนแปลก
หน้า หญิงสาวเลอื กกลมุ่ สาววยั ทางานทยี่ ืนออกนั หน้าแผงลอยขายลกู ชนิ ้ เดอื ด

กลิน่ เออื้ ง  5

แถวนนั้ แล้วตดั สินใจถามเป็นภาษาองั กฤษอย่างแชม่ ช้า พวกหลอ่ นมีสีหน้า
ประหลาดใจ กอ่ นจะชว่ ยชที ้ างกลบั โรงแรมของเธอด้วยสาเนียงแปร่งหู

หลงั จากทวนสามครัง้ จนเข้าใจ จอมหลงทิศก็ออกเดนิ ทางกลบั ตงั้
ปณิธานในใจวา่ คราวหน้าเธอจะพกท่ีชาร์ตสารองติดตวั !

ทวา่ สิบห้านาทตี อ่ มา ณฐาก็ยงั ไมถ่ งึ จดุ หมาย...
“โอ้ย... แคก่ ลบั โรงแรมทาไมมนั ยากเย็นแบบนี”้
หลงั ย่าตอ็ กวนไปวนมาพกั ใหญ่ เธอกต็ ดั สินใจแวะร้านสะดวกซอื ้ ที่
ใกล้ท่สี ดุ เพอ่ื ซอื ้ นา้ ดบั กระหายและพกั ขา ความหวนั่ ผวาเร่ิมคบื เข้ามาในจิตใจ
อยา่ งควบคมุ ไมไ่ ด้ ถิ่นทพ่ี ลดั เข้ามาเร่ิมเป็นแหลง่ อยอู่ าศยั มากกวา่ สถานที่
ทอ่ งเที่ยว มีคนยืนอย่ทู กุ ตรอก จบั จ้องกนั ด้วยสายตาทท่ี าให้เย็นเยือกทกุ ครัง้ ที่
บงั เอิญหนั ไปสบ
ไม่รู้วา่ เธอคดิ ไปเองรึเปลา่ ... แตอ่ ย่ใู นนีส้ กั พกั อาจจะทาให้สภาพ
จิตใจดขี ึน้
หญิงสาวกาลงั ยืนเปิดขวดนา้ อยขู่ ้างเคาน์เตอร์เอนกประสงคต์ อนท่ี
ลกู ค้าคนหนงึ่ เดนิ เข้ามาในร้านสะดวกซอื ้ หลงั ใช้ความพยายามอยคู่ รู่หนง่ึ ใน
การหมนุ ฝาพลาสตกิ ทแ่ี ข็งเจบ็ มอื พอเธอเสยี บหลอดแล้วเร่ิมดดู นา้ ตาเจ้า
กรรมก็ช้อนขึน้ สบกบั คนทกี่ าลงั ยืนจา่ ยเงนิ พอดี
ผ้ชู ายคนนนั้ มองเธออย.ู่ .. แถมยงั ยกมมุ ปากได้รูปขึน้ เป็นรอยยมิ ้
กระจา่ งสง่ มาให้ ณฐาเร่ิมสารวจตวั เองในใจวา่ เธอเผลอทาอะไรแปลกๆ ออกไป
หรือไม่ เธอไมไ่ ด้ดมื่ นา้ แบบตายอดตายอยาก ทา่ ยืนก็ไมไ่ ด้พิลกึ พลิ น่ั อะไร พอ
จา่ ยเงนิ แล้วเพยดิ หน้าร่าลากบั พนกั งานเสร็จ เขาก็มายืนหลงั โต๊ะตวั เดยี วกบั
เธอ เปิดกระป๋ องกาแฟยกซดไมพ่ ดู ไม่จา
อยา่ งน้อยผ้ชู ายคนนกี ้ ็ดไู มอ่ นั ตรายมากนกั หญิงสาวพยายามปลอบ
ตวั เอง เขาอย่ใู นชดุ สทู ทมี่ องปราดเดยี วก็รู้วา่ แพงลบิ หลอ่ เหลาเอาการด้วยผิว
ขาวเนียนสะอาดและผมซอยสนั้ เสยเป็นทรง ตวั สงู กรามคมชดั เป็นสนั มคี าง

6  สรวงสวาท

เหลี่ยมบกึ บนึ มีรอยหยกั ลกึ ตรงปลาย รับกบั ดวงตาสองชนั้ และควิ ้ คมเข้มผิด

หนมุ่ ตที๋ วั่ ไป ถ้าเป็นเวลาปกติ รูปลกั ษณ์แบบนีค้ งตดิ ตาต้องใจเธอบ้างตาม

ประสาผ้หู ญิง แตต่ อนนีม้ นั ไมป่ กติ...

เอ๊ะ แตเ่ ธอน่าจะถามทางจากเขาได้

กอ่ นจะตดั สนิ ใจลองเสยี่ ง เสียงริงโทนท่ีคอ่ นข้างค้นุ หกู ็ดงั ขนึ ้

ขดั จงั หวะ

ชายหน่มุ ลดกระป๋ องกาแฟลงแล้วชาเลืองมานิดหน่งึ หญิงสาวรีบ

หลบตาก่อนเขาจะจบั สงั เกตวา่ เธอจ้องอยู่ จงึ ไม่ทนั เห็นเรียวปากเจ้าของ

โทรศพั ทค์ ลายเป็นรอยยมิ ้ เขาหยิบเครื่องมือสอื่ สารในกระเป๋ าสทู ออกมา มอง

หน้าจอแล้วกดครับ

“ครับคณุ ยา่ ”

คนไทย!

ณฐาหนั ขวบั ไปหาเขาอกี ครัง้ อยา่ งคาดไมถ่ ึง มนิ ่าละ่ เสยี งโทรศพั ท์

ของเขาถงึ ค้นุ หเู ธอนกั เธอเพ่งิ นึกออกวา่ มนั เป็นเพลงลกู กรุงแบบทีค่ นในบ้าน

ชอบฟังกนั แตด่ นั เอามามิกซ์แบบอดี เี อม็ จนแทบไม่เหลอื เค้าเดมิ

“ครับ ผมใกล้จะกลบั โรงแรมแล้ว แคแ่ วะมาบ้านเพอ่ื นนิดหนอ่ ย...”

เสียงของเขาห้าวท้มุ เป็นคีย์ต่า กระนนั้ ยงั กงั วานน่มุ หยู ามเจอื เสยี งหวั เราะ

หยอกเย้า “...ไม่ต้องหว่ งครับ คนื นีถ้ งึ ห้องแนน่ อน คณุ ย่าพกั ผอ่ นเถอะ พรุ่งนี ้

หลงั ประชมุ ผมจะโทรรายงานผลให้ฟัง”

มีเสียงจบั ศพั ทไ์ ม่ได้ดงั มาจากปลายสาย ชายหนมุ่ ยมิ ้ กว้างกบั

โทรศพั ท์แล้วดงึ มนั ออกจากหู

หญิงสาวทราบดวี า่ ไมค่ วรจ้องเขาแบบเสียมารยาท กระนนั้ เธอก็ยงั ไม่

ละสายตาจนหนมุ่ ไทยเก็บโทรศพั ท์เข้าท่ีแล้วเงยหน้าขนึ ้ สานสบ ควิ ้ เข้มข้างหนงึ่

ยกขึน้ เป็นคาถาม สายตาของเขาทาให้เธอแก้มร้อนผา่ วยามเอย่ ออกไปอยา่ ง

จนแต้ม

กลนิ่ เออื้ ง  7

“คณุ เป็นคนไทยเหรอคะ”
“ครับ?”
“ฉนั หลงทาง...”
เมื่อสาวสวยตรงหน้าวา่ เสียงออ่ นพร้อมอธิบายถงึ สาเหตอุ ยา่ งรวบรัด
ในไม่ก่คี า คนฟังก็กลนั้ ขาไว้แทบไมอ่ ยู่ ความงว่ งงนุ มลายหายไปสนิ ้

8  สรวงสวาท

บทท่ี 1

สาวแปลกหน้าคนนนั้

อิชย์ สฤษด์ิภกั ดี นง่ั หมนุ ปากกาในมืออยา่ งเหม่อลอย ริมฝีปากแดง
เร่ือคลเ่ี ป็นยิม้ น้อยใหญ่หายากในรอบหลายเดือน หากคนรู้จกั มาเห็นเข้าคงพา
กนั ขนลกุ ขนชนั อยา่ วา่ กระไร ขนาดลกู น้องทีบ่ ดั นีย้ ืนในห้องเดยี วกนั ยงั เสยี ว
สนั หลงั วบู วาบเหมือนถกู ผีหลอกเอาตอ่ หน้าตอ่ ตา

คณุ อชิ ย์เคยยิม้ เรื่อยเป่ือยทไ่ี หน แล้วการนงั่ ทอดหยุ่ เมินแฟม้ เอกสาร
นนั่ อีก...

เม่ือคืนหลงั เช็คอินเข้าโรงแรม ทา่ นรองประธานของพวกเขาก็หายไป
จากห้องพกั แบบไมม่ ีปี่มขี ลยุ่ รู้อกี ทตี อนไปโผลบ่ ้านเพอ่ื นสนิทแล้วโทรมาบอก
วา่ ไมต่ ้องหว่ ง ครัน้ จะตามก็โดนสงั่ เสียงเข้มวา่ ให้แยกย้ายไปพกั ผอ่ นเพราะวนั นี ้
มีประชมุ แตเ่ ช้า หลงั ประชมุ เสร็จก็พากนั กลบั ห้องมาเตรียมเอกสารสาหรับ
ตดิ ตอ่ กบั นกั ธรุ กิจคคู่ ้าในวนั พรุ่งนี ้

แตอ่ ย่างทเี่ หน็ งานไมเ่ ดนิ สกั นิด
หรือเจ้านายเราจะเหนื่อยมากเกนิ ไปจนสตแิ ตก...

กลนิ่ เอือ้ ง  9

ไมม่ ีใครรู้วา่ หนมุ่ สกลุ สฤษดิ์ภกั ดคี ิดอะไรอย่นู อกจากเจ้าตวั เขาดีด
ด้ามปากกาไปตามข้อนิว้ ขณะระลกึ ถงึ คนตวั เลก็ กะทดั รัดทเี่ พิ่งเจอเม่ือคืน ใคร
จะคิดวา่ สาวหน้าตาจมิ ้ ลมิ ้ พริม้ เพราคนนนั้ จะมีอายถุ ึงย่ีสบิ สาม ซา้ กาลงั หลง
หา่ งจากโรงแรมไปเกือบคร่ึงกิโลเมตร

ตอนแรกเขานึกวา่ เธอเป็นเดก็ มธั ยมปลายด้วยซา้ แตแ่ ล้วก็ต้อง
เปล่ยี นความคดิ เมื่อสายตาถกู สะกดด้วยสว่ นโค้งของบนั้ ท้ายงอนซงึ่ ถกู กางเกง
ยีนส์ตวั สวยรัดรึง เธอสวมเสือ้ แขนยาวตวั โคร่งแตไ่ ม่อาจปกปิดร่องรอยของเอว
คอดบางและสดั สว่ นเนือ้ นวลชวนมอง ซา้ ร้าย เพียงการเปลยี่ นอริ ิยาบถงา่ ยๆ
หรือการแตะเรียวปากนมุ่ ลงบนหลอดดดู นา้ ใจเขาเหมือนถกู กระชากออกแล้ว
ใสพ่ านถวายลงแทบรองเท้าผ้าใบสีมอซอ

เขาไม่ได้ใจงา่ ย... เออ! อย่างน้อยก็ไมเ่ คยจนกระทงั่ เม่ือคนื !
แตน่ อกจากจะทาให้เขาแปลกใจด้วยการพดู ภาษาไทยใส่ เขายิ่ง
ตกใจมากขึน้ เม่ือรู้วา่ เธอมาเทย่ี วคนเดยี ว ซา้ ยงั อาจหาญออกมาหาของกินดกึ
ดนื่ โดยไม่ได้ดสู ภาพตนเองเลยวา่ เสีย่ งตอ่ การถกู ทามิดีมริ ้ายแคไ่ หน พอคดิ ถึง
ตรงนี ้อิชย์ก็ถอนหายใจยาวออกมา
เม่ือคืนเขาอาสามาสง่ สาวสวยคนนนั้ ถึงโรงแรม หลงั จากกลอ่ มให้
ไว้ใจสกั นิด ย่ืนพาสปอร์ตให้ดสู กั หน่อย เธอก็ยอมเดนิ ตามเขาอย่างเสยี ไม่ได้
ปกติเขาไมไ่ ด้ใจดีนกั หรอก แตบ่ งั เอิญวา่ โรงแรมทเี่ ธอพกั มนั เป็นทเี่ ดียวกบั ทเี่ ขา
ต้องกลบั มานอนพอดี
แล้วเขายงั พาเธอแวะร้านอาหารท่ีกาลงั ตามหาอกี ด้วย
ด้วยความเกรงใจหนกั มาก ผ้หู ญิงคนนนั้ สง่ั อาหารแบบใสก่ ลอ่ งเพื่อ
ถือมากินทห่ี ้อง ระหวา่ งทางไมไ่ ด้พดู คยุ กนั มากนกั เพราะเขามวั แตต่ ดิ สาย
สาคญั จากยโุ รป พอรู้ตวั อกี ทีก็มาถงึ ลอ็ บบี ้ เธอหนั มาขอบคณุ เขาด้วยแววตา
เปลง่ ประกาย ยื่นเก๋าไจ๋ฝันถ้วยหนงึ่ ทเี่ ขาเพิง่ รู้วา่ เธอซอื ้ มาเผอ่ื ให้ก่อนขนึ ้ ลฟิ ท์
จากไปเงยี บๆ

10  สรวงสวาท

แล้วเขาก็เพิ่งรู้ตวั ... และเสยี ดายเอาตอนนนั้ ท่ีลมื ขอเบอร์!
“ฉิบหาย เอ็งวา่ ทา่ นรองทาหน้าแบบนนั้ เธอคดิ อะไรอยวู่ ะ”
“ไมร่ ู้โว้ย แตข่ ้าวา่ เราควรจะเผน่ กอ่ น”
พอได้ยินเสยี งลกู น้องลอยมา อชิ ย์ก็หบุ ยิม้ ฉบั แล้วสง่ สายตาเย็นเยียบ
ไปให้ วงสนทนาทส่ี มุ อยหู่ ลงั เขามานานนบั ชว่ั โมงจงึ แตกกระเจิง

โรงแรมที่นกั ธรุ กิจหน่มุ จองไว้เป็นโรงแรมห้าดาวในฝั่งเกาลนู เป็นท่ี
ขึน้ ช่อื ลือชาเร่ืองห้องสวที ท่มี ีทวิ ทศั น์ระดบั จา่ ยแสนได้ล้าน ด้วยที่ตงั้ บนปลาย
แหลมสดุ ซง่ึ มองเหน็ อา่ ววิคตอเรียชดั เจน มีการบริการระดบั วไี อพถี งึ ขนั้ สง่
โรลส์-รอยด์ไปรับท่ีสนามบนิ แถมยงั มที เี่ ทย่ี วน่าสนใจรายล้อมรอบไปหมด ทา
ให้ทนี่ ี่เป็นตวั เลือกแรกของเขาทกุ ครัง้ ทม่ี าเยอื น

สฤษดภ์ิ กั ดีเป็นตระกลู ใหญ่ในไทย นอกจากบญุ หนกั ศกั ดใ์ิ หญ่แล้วยงั
ร่ารวยอย่างไม่สนิ ้ สดุ ในขณะทล่ี กู หลานครึ่งหนึ่งไม่เป็นโล้เป็นพายดแี ตจ่ ะนอน
กินมรดก อกี คร่ึงกลบั ประสบความสาเร็จในหลากหลายวงการ แน่นอนวา่ อิชย์
จดั ตวั เองอยใู่ นกลมุ่ หลงั และนนั่ คอื เหตผุ ลทเ่ี ขาควรได้รับสิ่งทดี่ ที ี่สดุ เลิศเลอ
ทสี่ ดุ ไมว่ า่ จะยามตืน่ หรือหลบั ก็ตาม

ภาพลกั ษณ์ของเขาคอ่ นข้างสขุ มุ ด้วยความเป็นพีใ่ หญ่สดุ ของรุ่น ทา
ให้อชิ ย์เรียนรู้ท่ีจะควบคมุ ตวั เองตงั้ แตเ่ ดก็ แม้มไี ม่น้อยเหมือนกนั ทีห่ ลดุ แตเ่ ขา
จะหลดุ ตอ่ เม่ือเจอเรื่องกระทบใจอยา่ งจงั เทา่ นนั้

เชน่ ในคนื นี.้..
ชายหนมุ่ กะพริบตาปริบ ไมแ่ นใ่ จวา่ ฝันไปรึเปลา่ หลงั เดินเข้ามาใน
ห้องอาหารชนั้ บนสดุ ทคี่ ละเคล้าไปด้วยแขกกระเป๋ าหนกั แล้วเจอคนที่อยใู่ นห้วง
คานึงตลอดทงั้ วนั นง่ั อยแู่ ถวโต๊ะริมกระจกอนั เป็นท่ีทด่ี ที ีส่ ดุ ตอนแรกเขามอง

กลนิ่ เอือ้ ง  11

ผา่ นเจ้าหลอ่ นไปด้วยซา้ กอ่ นจะต้องวกกลบั มาอยา่ งเตม็ ตาเมื่อจาวงหน้ารูปไข่
เกลยี ้ งเกลา ริมฝีปากอม่ิ เตม็ เป็นกระจบั กบั นยั น์ตาคโู่ ศกแสนงามได้

ผ้หู ญิงคนนนั้ ประเทินโฉมได้จดั จ้านโฉบเฉ่ียว ขยีภ้ าพลกั ษณ์สาวใส
เม่ือคนื วานอย่างไม่เหลอื หลอ เธอเกล้าผมม้วนเป็นมวยต่า ปลอ่ ยปอยผมขอด
น่มุ เคลยี ผิวบา่ เนียน ลปิ สติกสีแรงเคลอื บเป็นมนั วาวเข้ากนั ได้ดกี บั เดรสสาย
สปาเกตตสี ้ เี บอร์กนั ดี เขาเพง่ิ สงั เกตวา่ ผิวพรรณของเธอขาวนวลเนียนลออ
เรืองรองอย่ใู ต้แสงไฟสลวั สอี นุ่ จาง

เม่ือเห็นเธอยกแก้วไวน์ขึน้ ละเลยี ดโดยไมแ่ ตะต้องอาหารตรงหน้า ไว
เกินกวา่ จะห้ามใจทนั เขาก็ก้าวปราดตรงไปโดยไม่สนใจบริกรทีย่ ืนเหวออยกู่ บั
ลกู น้อง

“มาคนเดยี วเหรอครับ”
เม่ือได้ยินเสยี งท่คี อ่ นข้างค้นุ หู ณฐาก็ละสายตาจากภายนอกหน้าตา่ ง
กลบั มาช้อนตามองเขา ดวงตาคนู่ นั้ ฉายแววตกใจอย่างเงียบงนั กอ่ นสลายไป
แทบจะทนั ทีพร้อมคาตอบ
“คะ่ ”
“งนั้ คณุ จะรังเกยี จไหม ถ้าผมจะขอนง่ั ด้วย”
เธอนิ่งคดิ ไป กอ่ นจะคลยี่ ิม้ สดใสให้เขา
“เชญิ คะ่ ”
อิชย์หนั ไปสง่ สายตาให้ลกู น้องจดั การท่ีเหลอื โต๊ะของเขาจงึ ถกู ยกเลิก
พร้อมการหายตวั ไปอย่างไร้ร่องรอยของเหลา่ ผ้ตู ดิ ตาม เวลานีเ้ขาจงึ เหมือน
หนมุ่ ขีเ้หงาทมี่ าเทย่ี วคนเดยี ว หากไม่นบั ชดุ เป็นทางการท่สี วมปานจะประชมุ
ภายในสิบนาทีข้างหน้า
“เม่ือคนื เรายงั ไมไ่ ด้แนะนาตวั กนั เลย...” ชายหน่มุ ปลดกระดมุ สทู แล้ว
นงั่ ลงตรงข้ามอยา่ งไมร่ ัง้ รอ “...ผมอิชย์ครับ เป็นทงั้ ชอ่ื เลน่ และช่ือจริง จะเรียก
ผมพ่ีอิชย์ก็ได้”

12  สรวงสวาท

“ฉนั ชอื่ เลน่ วา่ นาวคะ่ ” ส้มุ เสียงเป็นมิตรถกู สง่ กลบั มา “เมื่อคืนคณุ คยุ
โทรศพั ท์ตลอดทาง ฉนั เลยไมอ่ ยากกวน ยงั ไงขอบคณุ มากนะคะที่พาฉนั มาสง่
ถงึ โรงแรม”

“เรียกวา่ พาคณุ กลบั มาด้วยจะดกี วา่ เพราะผมก็พกั ที่น่ี” เขารบั เมนู
มาจากพนกั งาน พลิกพลางกวาดตามองทงั้ ที่ชวนเธอคยุ ไม่หยดุ “เมื่อคนื คณุ
บอกวา่ มาเทยี่ วคนเดียว ผมนกึ วา่ คณุ พดู เลน่ ”

ณฐามองเพือ่ นร่วมโต๊ะทีว่ นั นีห้ ลอ่ ร้ายจดั เจนด้วยทว่ งทา่ เป็นกนั เอง
มากขึน้ บอกตามตรงวา่ หลงั จากเขามาสง่ เมื่อคนื เธอไมค่ ดิ ด้วยซา้ วา่ ต้องจะ
โคจรกลบั มาเจอเขาอกี ในสถานการณ์ประหลาดเชน่ นี.้.. จะวา่ ประหลาดก็ไม่
เชิง ต้องเรียกวา่ โรแมนตกิ มากกวา่

“ทาไมคะ ฉนั เหมือนคนทไ่ี มก่ ล้ามาเทย่ี วคนเดยี วเหรอ”
แกล้งกระเซ้าเพื่อคลายบรรยากาศชวนเคอะเขิน ปกตเิ ธอไมใ่ ชค่ นใจ
งา่ ยทยี่ อมให้ผ้ชู ายเข้าใกล้เกินสามเมตร แตผ่ ้มู ีพระคณุ ตรงหน้าเป็นข้อยกเว้น
ไม่รู้วา่ คดิ ถกู หรือคดิ ผดิ ...
“ใครจะรู้” เขาพบั เมนปู ิดแล้วสง่ สายตาเรียกพนกั งานอกี ครัง้ “คณุ
อาจจะถกู เบยี ้ วนดั ก็ได้”
เขาสง่ั อาหารเป็นภาษาฝรั่งเศสคลอ่ งปร๋อ แถมด้วยไวน์หนงึ่ ขวดท่ี
ราคาสามารถเปิดห้องได้อกี หลายคืน ณฐารอจนเขาหนั กลบั มาอกี ครัง้ เธอจงึ
ย้อนด้วยนา้ เสียงชวนค้นหา
“ลองเดาดสู ิคะ”
เป็นหน่ึงในไมก่ ี่ครัง้ ท่อี ิชย์อา่ นผ้หู ญิงไม่ออก เขาสมั ผสั ได้วา่ สาวงาม
ตรงหน้าไมไ่ ด้มีทา่ ทียวั่ ยวนหรือเจตนาทอดสะพานให้เขา ตรงกนั ข้าม อิธิยาบถ
ของเธอคอ่ นข้างไว้ตวั ด้วยซา้ เห็นได้จากทา่ นง่ั สงบเสง่ยี มไมป่ ลอ่ ยตวั ตาม
สบายเหมือนก่อนท่ีเขาจะนงั่ ลง
“แฟน” เขาวา่ เสยี งเรียบ

กลิน่ เอือ้ ง  13

“ไมใ่ ช”่
“สามี”
เธอหวั เราะเสยี งใส
“เม่ือคนื ฉนั บอกคณุ ไปแล้ววา่ เพง่ิ อายยุ ี่สบิ สาม”
“ผมลมื ได้ยงั ไงกนั ” อชิ ย์แกล้งเบ้หน้า ขณะเพลดิ เพลินไปกบั รอยยมิ ้
ของเธอ
ผ้หู ญิงคนนีเ้ปี่ยมด้วยเสน่ห์เหลือร้าย ชายหน่มุ ยอมรับกบั ตวั เองในใจ
เธอมีรูปเป็นทรัพย์ พอถงึ เวลาแตง่ โฉมเข้าหนอ่ ยขคี ้ ร้านผ้ชู ายจะตามกราบ
กรานแทบเท้า แล้วยงั วธิ ีการยมิ ้ ท่ที าให้คสู่ นทนายอมโอนออ่ นตามทกุ อย่างนน่ั
อกี ไมอ่ ยากคิดวา่ ถ้าเธอลองอ้อนกนั เสยี งออ่ นเสยี งหวานเวลาท่อี ยลู่ าพงั แล้ว
เขาจะต้านทานได้นานแคไ่ หน...
“ฉนั ถกู เบยี ้ วจริงคะ่ แตไ่ ม่ใชค่ นท่ีคณุ วา่ มาหรอก”
จินตนาการเพริศแพร้วของชายหน่มุ ถกู ขดั ด้วยคาเฉลย... เขาชะงกั ไป
เสยี ้ ววนิ าที แล้วก็ตกใจท่ตี นคดิ ไปไกลปานนนั้ ทงั้ ที่เริ่มพดู กบั เธอได้เพยี งไมก่ ี่คา
อชิ ย์กะพริบตาเรียกสติสตงั ในขณะทเ่ี ธอยกไวน์ขึน้ จบิ ... แตแ่ ล้วหญิงสาวก็
เปลยี่ นเป็นดม่ื รวดเดยี วจนหมด ทาให้เขารู้วา่ ข้อสนั นษิ ฐานของตนตรงเผง แต่
เธอคงไม่อยากขยายอะไรให้คนแปลกหน้า
เม่ือเขาเตมิ ไวน์ให้เธอ ก็สงั เกตวา่ ในขวดนนั้ พร่องไปเกอื บถงึ ก้น ตา
คมกริบตวดั ไปยงั แก้มใสทขี่ ึน้ สชี มพฝู าด พอไลข่ ึน้ สนู่ ยั น์ตากลมหวาน เธอก็สบ
ตอบอยา่ งท้าทาย
อิชย์กระตกุ ยมิ ้ มมุ ปาก
“ถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“คะ?”

14  สรวงสวาท

เขาเอยี ้ วตวั มาข้างหน้า แถมยงั กวกั มือให้เธอเอนตวั ลงมาด้วยอกี คน
ณฐาทาตามอยา่ งเสยี ไมไ่ ด้ แล้วเขาก็วา่ ด้วยเสยี งกระซบิ กระซาบเหมือนเป็น
เรื่องใหญ่โตทต่ี ้องเหยียบให้มิด

“เกา๋ ไจฝ๋ ันท่คี ณุ ซอื ้ มาเม่ือคนื นะ่ กินหมดไหม ผมวา่ ถ้วยมนั ใหญ่มาก
เลยนะ”

“คณุ !”
“ครับผม!” เอนตวั หนีการค้อนอยา่ งเสยี จริตของคนทถี่ กู กลา่ วหาวา่
กินจุ หลวิ่ ตาด้วยความขบขนั “แตผ่ มกินหมดเลยนะ อร่อยมากครับขอบคณุ ที่
เลยี ้ ง”
เก๋าไจ๋ฝนั ที่วา่ เป็นเส้นอดุ ้งทถ่ี กู หนั่ เป็นทอ่ นแล้วถกู เคย่ี วในนา้ ซปุ
กระดกู หมกู บั เครื่องอกี นิดหนอ่ ย นอกจากจะรสเลิศแล้ว ความเข้มข้นยงั อย่ใู น
ระดบั ถ้วยเดยี วอ่มิ ไปครึ่งวนั เขาเป็นผ้ชู ายยงั พอวา่ แตก่ ารทีผ่ ้หู ญิงตวั เล็กคน
หนึ่งกินหมดถ้วยได้นนั้ สมควรปรบมือให้อย่างย่ิง
“กินข้าวเถอะคณุ กอ่ นทีม่ นั จะชดื จนไม่อร่อย”
ณฐาเพิ่งรู้ตวั วา่ เธอแทบไมไ่ ด้แตะต้องสเตก็ อกเป็ดในจานเลย หญิง
สาวสง่ สายตาไมไ่ ว้ใจให้เขาอกี ครัง้ กอ่ นหยิบมีดส้อมขนึ ้ จดั การอย่างเงียบๆ
อชิ ย์หยิบโทรศพั ท์ขึน้ มาจดั การอะไรนดิ หนอ่ ยเพ่ือไม่ให้เธอรู้สกึ อดึ อดั
ขณะรับประทาน อาหารของเขายงั ไม่มา สว่ นไวน์รอเพยี งอดึ ใจก็เสิร์ฟมาถงึ
สองแก้ว ทวา่ พอเงยหน้าขนึ ้ มาอีกครัง้ แก้วของณฐาก็ถกู เจ้าตวั ดืม่ เกลยี ้ ง
เรียบร้ อย
“คณุ เป็นคอไวน์เหรอครับ” เขาถามอยา่ งอดไมอ่ ยู่
“ฉนั ดืม่ เฉพาะโอกาสพิเศษเทา่ นนั้ คะ่ ”
ชายหนมุ่ อยากถามวา่ อะไรละ่ ทพี่ เิ ศษ แตด่ จู ากสายตาทเ่ี ธอสง่ มาให้
คงเป็นการละลาบละล้วงเกินไปหน่อย จงั หวะนนั้ อาหารเขาลงเสริ ์ฟพอดี เธอจงึ
สง่ สญั ญาณให้เขากินบ้างโดยไมต่ ้องเกรงใจ

กลนิ่ เออื้ ง  15

ความเงยี บโรยลงครอบงาเหนอื โต๊ะหลงั ไร้ประโยคสนทนา เพลง
คลาสสกิ บางเบาลอยเอื่อยเหมือนมาจากท่หี า่ งไกล ณฐาเมื่อกินเสร็จ จงใจผิน
หน้าออกไปนอกหน้าตา่ งอกี ครัง้ แม้จะปรายตามองเพอ่ื นร่วมโต๊ะเป็นระยะก็
ตาม

ผ้ชู ายคนนีย้ ิ่งมองย่ิงดดู ี แม้เขาจะมีรัศมีอนั ตรายทอเข้มแบบทป่ี ลกุ
ประสาทในตวั เธอต่ืนเร้าอยตู่ ลอดเวลาก็ตาม เธอไม่เคยเจอคนท่มี ีเซก็ ส์แอพ
เพิลสงู ลบิ จนน่าหวาดหวนั่ เชน่ นีม้ ากอ่ น ทงั้ ท้ายเสยี งท่ชี วนให้สะบดั ร้อนสะบดั
หนาว กิริยาทีย่ ากจะหยงั่ แคก่ ารสนทนาสนั้ ๆ ก็เห็นได้ชดั วา่ เขาเป็นคนมนั่ ใจใน
ตวั เองล้นเหลือ ถึงจะแกล้งลงให้เธอในบางจงั หวะกต็ าม

แม้จะลกู ลอ่ ลกู ชนแพรวพราว แตเ่ ขาไม่ได้เข้ามาจบี เธอ... อย่างน้อยก็
อย่างเปิดเผย... แม้อายยุ งั น้อย แตณ่ ฐาก็แยกออกวา่ ผ้ชู ายประเภทไหนควรคยุ
ด้วย ประเภทไหนควรหลกี เล่ยี ง และเธอเตม็ ใจจะจดั เขาให้อยใู่ นข้อแรก

เอ๊ะ... หรือวา่ ข้อหลงั ดี...
“ของหวานไหมครับ” เขาถามหลงั กินเสร็จอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย
ในสายตาหญิงสาว
“ฉนั ซอื ้ ขนมไว้ทห่ี ้องคะ่ ” คนที่เร่ิมกร่ึมแอลกอฮอล์ตอบ แล้วก็แทบกดั
ลนิ ้ ตวั เองเมื่อเห็นอาการหรี่ตาลงจนเกือบเป็นเส้นตรงจากอิชย์
โอ้ย เธอเปลา่ ออ่ ยนะ!
“โอเค”
วา่ แล้วเขาก็สงั่ เช็คบลิ อย่างรวดเร็วก่อนทเี่ ธอจะทนั ได้ควกั บตั รเครดิต
ออกมา ณฐาใช้จงั หวะนนั้ สงบสติอารมณ์อยคู่ รู่หนึ่ง ปกติเธอคอทองแดง ไวน์
แคน่ ีไ้ ม่มีทางสะเทอื นด้วยซา้ คงเป็นเพราะสภาพจิตใจทีเ่ ริ่มไม่ไหวแล้วมากกวา่
...
หลงั เป็นฝ่ายชงิ หยิบธนบตั รจานวนหนง่ึ ทิปให้พนกั งาน หญิงสาวก็ดงึ
ผ้าคลมุ ตกั ออกแล้วลกุ ขึน้ โลกเธอเอยี งไปเล็กน้อยเม่ือขยบั เท้าผดิ จงั หวะ แตท่ ่ี

16  สรวงสวาท

น่าตกใจกวา่ นนั้ คอื การปราดเข้ามาประคองอยา่ งทนั ทว่ งทีของคนทม่ี ีมอื ใหญ่
และร้อนฉา่ จนแทบลวกผิว

อ้งุ มือข้างหน่งึ วางอย่เู หนือสะโพกกลมกลงึ สว่ นอกี ข้างก็จบั ศอกหญิง
สาวไว้มน่ั ... ไมไ่ ด้จาบจ้วงหรือหยาบคายแตก่ ็ถือวา่ ใกล้เกินพอดี เธอได้กลิน่ โค
โลจญ์หอมเข้มชดั เจนตอนนีเ้อง ใจสาวเต้นไม่เป็นส่าจนต้องเตอื นตวั เองวา่ เป็น
เพราะไม่ชินการแตะเนอื ้ ต้องตวั กบั ผ้ชู าย และตามมารยาท เธอควรจะถอยหนี
จากเขา...

แตจ่ ะให้หนไี ปไหน...
“เมารึเปลา่ ” เขาเอยี งหน้าลงมาถาม
“แคเ่ ซเพราะส้นสงู คะ่ ”
“คณุ ดมื่ ไปขวดกวา่ ” ท้ายเสียงของเขาท้มุ ห้าวทรงเสน่ห์แบบทที่ าให้
เลอื ดสบู ฉีดร้อน กระนนั้ ก็เจือแววเอน็ ดแู บบทท่ี าให้เธอวางใจ “ไหวไหม... ให้
ผมเดนิ ไปสง่ ไหมครับ”
ณฐาน่ิงงนั ไป ในขณะท่ีเขารอคาตอบอย่างอดทน จนในทส่ี ดุ แล้ว
หญิงสาวเม้มริมฝีปากฉ่าวาวเข้าหากนั ด้วยรู้วา่ ถ้าไมย่ อมให้เขาเดินไปด้วย
เธออาจจะเผลอทาเร่ืองโงๆ่ ลงไปเป็นแน่
“ก็ดีคะ่ ... ขอบคณุ นะคะ”

การท่ีเธอยอมให้เขามาสง่ วา่ น่าแปลกใจแล้ว อชิ ย์แปลกใจยิ่งกวา่ เม่ือ
พบวา่ ห้องของหญิงสาวคือห้องสวที ตดิ กบั ห้องเขานนั่ เอง ราคาที่แพงระยบั ทา
ให้เขานกึ สงสยั วา่ สาวเจ้าเป็นใครมาจากไหน ทา่ ทางเธอไมใ่ ชน่ กั ทอ่ งเทย่ี ว
ธรรมดา แตก่ ็ธรรมดาเกินกวา่ จะเป็นลกู หลานไฮโซชาวกรุง

เขาอย่ใู นแวดวงนีม้ าตงั้ แตจ่ าความได้ ตรงสเป็กขนาดนีไ้ มม่ ีทางรอด
สายตาเดด็ ขาด!

กลนิ่ เอือ้ ง  17

ณฐาผละออกจากวงแขนแกร่งทปี่ ระคองมาตลอดทาง... มนั ก็ไมไ่ กล
นกั แคล่ งลฟิ ท์มาหนึง่ ชนั้ เธอเก็บงาสหี น้าขวยเขนิ ไว้ในขณะหยิบคยี ์การ์ด
ออกมาแตะตรงประตหู ้อง หลงั สนิ ้ เสียงตวั ล็อค หญิงสาวเปิดเข้าไป กอ่ นจะเปิด
อ้าค้างอยอู่ ย่างนนั้ โดยไมข่ ยบั เขยือ้ น

อชิ ย์สมั ผสั ได้ถึงเสยี ้ ววินาทีของความลงั เล เขาแทบลมื หายใจเมอ่ื
ตระหนกั วา่ เธอกาลงั ครุ่นคดิ เร่ืองอะไร ชายหนมุ่ เหน็ เธอเผยอปาก หบุ แนน่
กอ่ นจะยอมเปิดปากอีกครัง้

“ขอบคณุ ทม่ี าสง่ คะ่ ”
“ครับ”
“อยากดมื่ กาแฟหลงั อาหารไหมคะ”
คาถามท่ีเหนือความคาดหมายโดยสนิ ้ เชงิ ในความรู้สกึ ชายหน่มุ ทา
ให้คนถามเองแทบจะกลนั้ ใจตายด้วย เธอเงยหน้ามองตาเขา สมั ผสั ได้ถึง
ความรู้สกึ ที่อชิ ย์จงใจปิดบงั ไว้เป็นครัง้ แรก นยั น์ตาของเขาวาววบั สะท้อน
ใบหน้าของเธอกลบั มาให้เหน็ เลอื งราง
แล้วเขาก็พาเธอเข้าห้อง พร้อมปิดประตไู ลห่ ลงั อย่างแผว่ เบา
อชิ ย์ตงั้ รับปฏกิ ิริยาทหี่ ญิงสาวจะโถมเข้าหาแล้วเป็นฝ่ายเริ่มจบู กอ่ น
เขาผา่ นผ้หู ญิงมามากพอจะเดาออกวา่ หลงั พวกเธอกรึ่มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์
แล้วจะขาดความยบั ยงั้ ชา่ งใจ แตณ่ ฐากลบั หมนุ ตวั ไปยงั มินิบาร์แล้ววนุ่ วายกบั
เคร่ืองทากาแฟสดด้วยมือเป็นระวิงแบบคนไมเ่ มา...
“แคก่ าแฟจริงเหรอ” หลงั องึ ้ ไปแวบหนึง่ ชายหนมุ่ ก็ปรารถกบั ตนอย่าง
ทงึ่ ๆ
“คะ?” เธอหนั มาเพราะได้ยินไมถ่ นดั
“เอสเปรสโซน่ ะครับ นา้ ตาลสองก้อน” คนเป็นแขกยมิ ้ มึนๆ ชกั รู้สกึ
เมาขึน้ มาเสยี เอง
“ไปนงั่ รอทโ่ี ซฟาเลยคะ่ ขอเวลาฉนั จดั การแป๊ บนึง”

18  สรวงสวาท

ไฟในตวั อิชย์มอดลง เขานา่ จะรู้อยแู่ ล้ววา่ สาวอายยุ ่ีสิบสามทกี่ า๋ กน๋ั ถงึ
ขนั้ ออกไปเตร่หาของกินกลางดกึ คงไม่ใชส่ าวประเภทวนั ไนท์แสตนด์ นกึ โทษ
โกรธตวั เองเหมือนกนั ท่ีวบู หนึ่งมองเธอไปในแงน่ นั้ แล้วก็... ความยินดีที่แผ่
สยายอยใู่ นอกนี่มนั อะไรกนั เขาโลง่ อกเพราะเธอไม่ทาอะไรเขาเน่ียนะ!

หยดุ เลยไออ้ ิชย์ ชกั จะรู้สึกดีมากเกินไปแลว้ เดีย๋ วหนา้ มืดปล้าเขา
ขึ้นมาทาไง ยงั ไม่ทนั ไดจ้ ีบเลย!

ห้องสวีทแหง่ นีป้ ระกอบด้วยหนึ่งห้องนอน หนึง่ ห้องแตง่ ตวั ห้องนา้
ระดบั อลงั การ และห้องนง่ั เลน่ ตกแตง่ เรียบหรูด้วยโทนสีครีมและไม้ประกอบ
กระจกหน้าตา่ งท่หี นั สทู่ ศิ เกาะฮอ่ งกงทาให้เห็นตกึ สงู ใหญ่ระฟ้าซงึ่ บดั นีพ้ ากนั
ซอ่ นปลายยอดอยใู่ นกลมุ่ พยบั เมฆครึม้ ข้างนอกอากาศคงหนาว แตใ่ นนีอ้ บอนุ่
ดี และระเกะระกะไปด้วยถงุ ช็อปปิง้ ทีว่ างซ้อนบนพนื ้

อชิ ย์หยอ่ นตวั นงั่ ยวบลงบนโซฟาทมี่ ีผ้าหม่ หนาวางอยู่
“เอสเปรสโซค่ ะ่ ” สกั พกั เจ้าของห้องก็เดนิ มาพร้อมแก้วควนั ขึน้ ฉยุ เขา
รับมนั มาจิบแล้วชาเลืองมองคนทย่ี ื่นกอดอกด้วยทา่ ทางล้นุ หนกั กบั กาแฟแก้วนี ้
... อืมม์... ดเู หมือนวา่ เธอจะสลดั ส้นสงู ทงิ ้ ไปแถวมินิบาร์
พอพยกั เพยิดวา่ อร่อยพอใช้ได้ เธอก็ยิม้ ละไมอยา่ งภาคภมู ิแล้วผละ
กลบั ไปทางเดมิ ทงิ ้ ให้เขารู้สกึ วา่ กาแฟนนั้ ชา่ งหวานและหอมกวา่ ทีค่ วรจะเป็น
... แค่เธอย้ิมเท่านน้ั เอง ชายหนมุ่ ยกแก้วขนึ ้ จิบอกี ครัง้ เมื่อรับรู้ได้วา่ ตนคอแห้ง
ผาก ตระหนกั วา่ ควรหาอะไรหนั เหความสนใจของตนโดยดว่ น!
“คณุ สงู เทา่ ไหร่” คาถามเบสิกถกู สง่ ออกไปเมอ่ื เธอเดนิ กลบั มาอกี ครัง้
พร้อมขนมหน้าตานา่ กินในจาน หญิงสาวดงึ ผ้าหม่ ข้างตวั เขาไปพ้นทาง แล้วนง่ั
ลงโดยจงใจทงิ ้ ระยะหา่ งพอสมควร
“คาใจคณุ มากเลยใชไ่ หมเนี่ย” เธอหวั เราะแหย่ พยายามยกขาขนึ ้
นง่ั ขดั สมาธิแตไ่ มถ่ นดั เลยต้องไขวห้างแล้วเอาผ้าหม่ มาปิดไว้แทน “ร้อยหกสิบส่ี
คะ่ เกินมาตรฐานมานิดหนอ่ ย แตก่ ็เตยี ้ มากอยดู่ ถี ้าเทยี บกบั คณุ ”

กลิน่ เออื้ ง  19

อชิ ย์สงู ร้อยแปดสบิ หก สงู ชนิดทถี่ ้าเขายืนกอดเธอ หน้าผากเธอคงซกุ
ลงตรงฐานคอ ริมฝีปากคงแนบน่มุ บนผิวเนือ้ เขา...

คนคดิ ลกึ ตดั ภาพนนั้ ออกจากใจ กระนนั้ ปากยงั พาไป
“ผ้ชู ายไม่คอ่ ยสนหรอก มนั ไม่มผี ลอะไรในแนวราบ”
เธอเบิกตาโต ทาหน้าเหมือนไม่เคยเหน็ เขามากอ่ น
“คณุ น่ีตรงจงั ”
“ขอโทษครับ”
“ล้อเลน่ คะ่ อย่าซเี รียสส”ิ เธอยน่ื จานในมือให้ราวกาลงั ง้อ “กินชคู รีม
ไหมคะ ฉนั ซอื ้ มาสองก้อน เลอื กไม่ได้วา่ จะเอารสอะไรเลยหยิบมาทงั้ คเู่ ลย”
ชวนกินขนมจริงเหรอวะ เอาจริงดิ
แม้ในใจจะเอด็ องึ อย่างกงั ขาเชน่ นนั้ ทวา่ อชิ ย์กลบั คลย่ี มิ ้ แล้วปฏิเสธ
อยา่ งสภุ าพ ณฐาจงึ เร่ิมเลม็ ขนมอย่างช้าๆ ราวกบั ไมอ่ ยากให้มนั หมดกอ่ นเวลา
อนั ควร
ชายหนมุ่ มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สกึ ยากบรรยาย เมื่อกีเ้ธอเป็น
สาวแสนเซก็ ซที่ ี่ทาให้เขาเลือดลมพลงุ่ พลา่ นเพียงแค่เฉียดเข้าใกล้ แตต่ อนนีเ้ธอ
ดเู หมือนเดก็ ซนๆ ทแ่ี อบหลบมากินขนมเพราะไม่อยากแบง่ ใคร... หญิงสาวใช้
มือหยิบแปง้ สว่ นฝาสง่ เข้าปาก ละเลียดสตรอว์เบอรี่ลกู โตอยา่ งสาราญ กอ่ นสง่
เสยี งจิจ๊ ๊ะออกมานิดนึงแล้วสง่ ปลายนิว้ ซงึ่ มีเลบ็ เจียนมนสะอาดผลบุ เข้าไป
ระหวา่ งเรียวปากน่มุ เพอ่ื ดดู ครีมทเี่ ปือ้ น
คนมองเผลอกลืนนา้ ลายเออื กใหญ่ นง่ั ยบุ หนอพองหนออย่ใู น
ใจ ทาไมแอร์ในหอ้ งนีม้ นั ร้อนจงั ครับคณุ ...
“คณุ เปิดทีวไี ด้นะ” เธอวา่ หลงั จากหมดชนิ ้ แรกทา่ มกลางความโลง่ อก
โลง่ ใจของเขา
“ดคู ณุ นงั่ กินขนมคงบนั เทงิ กวา่ ” ...นา่ ดกู วา่ ทวี ีเป็นร้อยเทา่ ชายหน่มุ
บอกตามความจริง

20  สรวงสวาท

ณฐาค้อนเขาอยา่ งนา่ เอน็ ดู แล้วก็ตดั สนิ ใจวางจาน
“ก่ีโมงแล้วคะ”
“เกือบห้าทมุ่ ” เขาพลกิ ดนู าฬกิ า “ปากคณุ เปือ้ นแน่ะ”
ไม่ทนั ที่หญิงสาวจะได้ขยบั เขาก็ยกมอื ขนึ ้ ปาดปลายนิว้ โปง้ ลงบน
กลีบปากนมุ่ อย่างถือวสิ าสะ แรงกดทีไ่ ม่ทนั ตงั้ ตวั ทาให้เจ้าของร่างกลมกลงึ ไหว
สะเทอื น ลมหายใจสะดดุ ด้วยความตกใจ
อาการเบกิ ตากว้างและตวั แข็งทอื่ อย่างฉบั พลนั ทาให้อชิ ย์ได้สติ เขา
ตดั สนิ ใจถอยหา่ ง แล้วเชด็ มือกบั ทชิ ชทู่ ว่ี างบนโต๊ะ สว่ นเธอ... เพียงแคเ่ ขาละ
สายตาไปแวบเดยี ว ก็เก็บอาการได้อย่างรวดเร็ว รอยยิม้ สดใสกลบั มาประดบั
บนวงหน้าสวยตามเดมิ
“คณุ ทาแบบนีก้ บั ผ้หู ญิงบอ่ ยเหรอคะ”
“แบบไหน” เขาแกล้งไขสือ แล้วก็ได้คาตอบเป็นสายตารู้ทนั
“ตามเข้าห้องงา่ ยๆ”
“ถ้าเข้ามาดม่ื กาแฟเฉยๆ ละ่ ก็ไม่เคย” อิชย์ยอมรับ แถมคดิ ไพลไ่ ปถึง
การทาตวั สนิทสนมกบั สาวแปลกหน้าอกี นี่ก็เป็นส่งิ ใหม่เหมือนกนั ชายหนมุ่
สามารถบอกได้เตม็ ปากเต็มคาเลยวา่ ถ้าผ้หู ญิงตรงหน้าไม่ใชณ่ ฐา เขาไม่มีวนั
มาอดทนกบั อะไรแบบนีเ้ดด็ ขาด
“ชวนกินชคู รีมก็ไมก่ ินนี่นา...” เธอหนั หลงั ให้ชายหนมุ่ ก่อนจะขยบั เอน
ตวั อิงลงบนแผงอกแกร่งแบบไมถ่ ามความเห็นเจ้าของ ขาเรียวยาวตวดั ขึน้ บน
โซฟาแล้วใช้ผ้าหม่ คลี่คลมุ ไว้ น่ิงไปสกั พกั ก็เงยหน้าขนึ ้ หาเขาเหมือนจะถาม
ความเห็นวา่ ทที่ านนั้ เขาโอเคไหม...
อชิ ย์ถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความรู้สกึ ทงั้ ขาทงั้ ฉิว พร้อมสา่ ยหน้า
ไปมาอย่างออ่ นใจ
“คณุ ใจดีจงั ”
เสยี งหวานเจอื ้ ยแจ้วไปเร่ือย เธอตอ้ งเมาแลว้ แน่ๆ

กลิน่ เอือ้ ง  21

“คณุ อายเุ ทา่ ไหร่คะ”
“สามสิบเอด็ ”
“หา่ งกนั ตงั้ เก้าปีนะ่ ”
ควิ ้ เข้มขมวดเข้าเมื่อได้ยินดงั นนั้ “ไหนวา่ คณุ อายยุ ี่สบิ สาม”
“ย่ีสิบสามคะ่ ” ณฐาหวั เราะเหมือนเดก็ ทถี่ กู จบั ได้วา่ แอบซกุ ความผดิ
“แตเ่ ร่ิมนบั พรุ่งนี ้วนั นีย้ งั ยี่สิบสองอย”ู่
งนั้ อีกไมก่ ่ีนาทขี ้างหน้าก็จะเป็นวนั เกิดของสาวงามที่เอนองิ เขาอยู่...
อิชย์เริ่มเข้าใจรางๆ วา่ ทาไมเธอถงึ แตง่ ตวั สวยลงไปนงั่ ดมื่ คนเดยี ว แตแ่ คน่ ีย้ ่อม
ไม่พอตอบคาถามทงั้ หมดทคี่ าใจได้... แลว้ เขาจะสนทาไม ก็แคค่ นแปลกหน้า
พรุ่งนีห้ ลงั สร่างเมาเธอจะยอมเจอเขาอีกรึเปลา่ ก็ไมร่ ู้
ความคดิ ทงั้ มวลของชายหนมุ่ ชะงดั ลงเม่ือเธอจบั มือเขาข้างหน่ึง
ขึน้ มาเพง่ พศิ ปลายนิว้ ออ่ นนมุ่ ไล้ไปตามผิวสากและเส้นเลอื ดนนู โค้งของเขา
อยา่ งสนอกสนใจ อิชย์ชอบออกกาลงั กายกลางแจ้ง งานอดิเรกแก้เครียดของ
เขาคอื การปลกู ต้นไม้กบั เลน่ ดนตรี เธอคงแปลกใจทผ่ี วิ ของเขากร้านกวา่
รูปลกั ษณ์
“คณุ เลน่ กีต้าร์เหรอคะ”
“ครับ?”
“ปลายนิว้ คณุ ด้านทงั้ สีน่ ิว้ เลบ็ กต็ ดั สนั้ สะอาด ไมก่ ีต้าร์ก็เบส...” เธอ
จมิ ้ ลงไปยงั จดุ ทอ่ี ยากชใี ้ ห้เหน็ สง่ กระแสวาบหวามจนเขาหายใจขาดห้วง “...
แตอ่ าจจะเป็นไวโอลินหรือเชลโลก่ ็ได้ ฉนั เดาไมถ่ กู หรอกถ้าไม่ได้เหน็ มืออกี ข้าง
ของคณุ ”
“คณุ จบดนตรี?” ขม่ ใจกบั บรรยากาศเซก็ ซแ่ี ล้วยกมืออกี ข้างให้เธอ
สารวจ... เออแนะ่ นานทีจะเจอผ้หู ญิงแบบนี ้พิลึกดีแท้ เขาเนี่ยแหละที่พลิ กึ ที่
อดทนได้ขนาดนี!้

22  สรวงสวาท

“เปลา่ คะ่ ฉนั จบศิลปะ...” พอรู้แน่แล้ววา่ เขาเลน่ เครื่องดนตรีอะไรได้ก็
ขาคิกคกั อยคู่ นเดยี ว “...ทาไมคณุ ถงึ มานง่ั กบั ฉนั คะ”

การเปลี่ยนหวั ข้ออย่างกะทนั หนั ทาให้อิชย์งงไปนิดหนึ่ง กอ่ นทีเ่ ขาจะ
นกึ ได้วา่ เธอหมายถึงทหี่ ้องอาหารเม่ือครู่ก่อน ชายหนมุ่ ขยบั มอื ทาบกบั มือเลก็
สอดห้านิว้ เข้าประสานกอ่ นบอกความรู้สกึ แรกยามเมอ่ื เหน็ เธอนงั่ อยตู่ รงนนั้

“คณุ ดเู ศร้า”
“แล้วไงอกี คะ” นา้ เสยี งของเธอบอกให้รู้วา่ มาถกู ทาง
“ผมชอบรอยยิม้ ของคณุ เม่ือคนื มากกวา่ ...” อชิ ย์จายิม้ ตน่ื เต้นของเธอ
ตอนพาไปถงึ ร้านอาหารได้ ยิม้ ทตี่ รึงใจเขามาถงึ ตอนนี ้ “...เลยคิดวา่ เป็นไปได้
ไหมทีจ่ ะได้เห็นคณุ ยมิ ้ แบบนนั้ แทนทจี่ ะนง่ั ปาดนา้ ตากบั แก้วไวน์อย่คู นเดยี ว”
เขาตีเข้าตรงแผลอยา่ งจงั ณฐาเงยี บไปเพราะตกใจไม่คดิ วา่ เขาจะ
เหน็ นา้ ตาที่แห้งเหอื ดไปรืน้ ขึน้ มาอีกครัง้ เม่ือนึกถงึ ความรู้สกึ ร้าวรานวาบลกึ แต่
แล้วมือแกร่งก็บีบมอื หญิงสาวเบาๆ เตือนสตวิ า่ ตอนนีเ้ธอไมไ่ ด้อย่ลู าพงั
“น่ีเป็นสาเหตทุ ่คี ณุ เหน็ ใจแล้วก็ยอมตามฉนั เข้ามาในห้องรึเปลา่ คะ”
ตวั ของเขาอนุ่ แขนใต้ชดุ สทู พาดอย่บู นเอวกระชบั เข้าเลก็ น้อย แล้ว
คนชา่ งซกั ก็ตกอย่ใู นวงแขนของเขาโดยสมบรู ณ์
“เปลา่ ผมนึกวา่ จะได้แอ้มคณุ ตา่ งหาก”
คาสารภาพอย่างตรงไปตรงมาทาเอาคนฟังหวามหวิวในอกอย่างไม่
เคยเป็น จริงอย่ทู ีเ่ ธอเคยเจอผ้ชู ายปากหวานมามาก แตเ่ ธอไม่เคยเปิดโอกาส
ให้ชายเหลา่ นนั้ เข้าใกล้ แคค่ ดิ ยงั นึกเดียดฉนั ท์จนผื่นจะขนึ ้ เรื่องเสวนาด้วย
นานๆ ลมื ไปได้เลย
แตเ่ ขา... น่าแปลกท่ีเธอไมม่ ีความรู้สกึ ในด้านลบด้วยสกั นิด
ณฐาขาตวั เองเลก็ น้อย ก่อนตดั สนิ ใจเงยหน้าสบตาเขาอกี ครัง้
“ถ้าคณุ ไมร่ ังเกียจสาวบริสทุ ธิ์...”

กลนิ่ เอือ้ ง  23

คาอนญุ าตกบั แววตาพร่างพราวใสกระจา่ งกระแทกใจอชิ ย์อย่างจงั
เขาเคยเชื่อมาตลอดวา่ ตนเป็นคนท่มี ีความยบั ยงั้ ชา่ งใจในระดบั สงู ลิบลิ่ว แต่
วินาทีนีค้ วามเชอ่ื นนั้ ถกู สนั่ คลอนด้วยเสยี งหวานเครือท่เี กอื บทาโลกของเขา
พลกิ ควา่ มนั รุนแรง... มากเกินไป... เกินกวา่ เขาจะควบคมุ ไหว

“ไมห่ รอก...” หลงั องึ ้ ไปอดึ ใจ ชายหนมุ่ ตดั สินใจโน้มหน้าลงไปหาคนที่
เชิญชวนกนั ด้วยทา่ ทางน่ารักท่ีสดุ เทา่ ทีเ่ คยเจอ ยืนยนั ด้วยเสยี งแตกพร่ากอ่ น
ริมฝีปากจะแนบชดิ กนั “...ยินดอี ยา่ งย่ิงเลยละ่ คณุ ”

24  สรวงสวาท

บทท่ี 2

สวีท อมิ เพรสชนั่

ณฐาคดิ ไม่เหมือนกนั วา่ จะมีวนั นี ้
ทนั ทที ่ีริมฝีปากของคนแปลกหน้า... รู้เพยี งแคช่ อื่ ... ประกบลงบน
กลบี ปากของเธออย่างนมุ่ นวล ความรู้สกึ อนั ไมค่ ้นุ ชินชนิดหน่งึ ก็ซา่ นไปทวั่
สรรพางค์ มนั เป็นสว่ นผสมของความลงั เลวา่ จะตอบรับเขาแบบไหน กบั ความ
ขวยเขินทฉ่ี ีดเลอื ดสาวไปตามผวิ เนือ้ จนเร่ิมระอุ
ผ้ชู ายมีสญั ชาตญาณของการเอาชนะ หญิงสาวรู้ซงึ ้ ถงึ ธรรมชาตขิ ้อนี ้
ดี มนั จะยิ่งพงุ่ ทะยานอยา่ งรุนแรงเมื่อเจอเปา้ หมายที่ถกู ใจ และเธอก็มน่ั ใจวา่
ตนตกเป็นเปา้ ของอิชย์ตงั้ แตว่ นิ าทีท่ีเขานง่ั ลงตรงข้าม แม้จะเก็บอาการได้ดี
เพียงใด แตก่ ระแสปรารถนาอนั แรงกล้าในดวงตาไมเ่ คยหลอกลวง
ริมฝีปากของเขาไมไ่ ด้กระด้างอยา่ งที่เคยคดิ ไว้ อนั ทจี่ ริงเธอไมเ่ คยรู้
อะไรเกี่ยวกบั ริมฝีปากของผ้ชู ายเลยจนกระทงั่ ตอนนี ้ หลงั จากหยง่ั เชิงรอให้เธอ
จบู ตอบ เขาก็เริ่มบดเรียวปากนมุ่ หย่นุ เข้าหาเสยี เองอยา่ งผ้เู จนประสบการณ์
มือแกร่งผละจากมือเรียวเล็กมาประคองวงหน้าสวย ลบู ไล้แผว่ เบากอ่ นสอดเข้า
ไปในเรือนผมน่มุ แล้วปลดมวยผมเธอให้ทอดยาวลงมาคลอเคลยี แผน่ หลงั

กลนิ่ เอือ้ ง  25

สมั ผสั จากเขาร้อนจดั ร้อนมากเกินไปจนหญิงสาวเริ่มหอบสะท้าน
คลืน่ มวนแหง่ ความป่ันป่วนไหลบา่ ไปตามเส้นเลือดราวธารนา้ เช่ียว สาหรับครัง้
แรกเธอย่อมคาดหวงั อะไรทนี่ ้อยกวา่ นี ้ เชอ่ื งช้ากวา่ นี ้ โดยเฉพาะอยา่ งย่ิงตอนท่ี
เขารุกแยกเข้ามาจนหายใจหายคอไมท่ นั และดเู หมือนเขาจะรู้ตวั ... ช้าไปสกั
นิด อิชย์เร่ิมออ่ นโยนขึน้ หลงั จากทาเธอออ่ นระทวยด้วยการเรียกร้องอยา่ งไร้
การควบคมุ

ล้ินของเขา... ณฐาคดิ ได้แคน่ นั้ แล้วก็ต้องใช้มือขย้มุ เสอื ้ เชติ ้ เนือ้ นมุ่ ไว้
แน่น เขามรี สของกาแฟขมปร่าบาดอารมณ์ ดนุ ดนั หยอกล้อด้วยชนั้ เชิงจนไมร่ ู้
วา่ เพราะฤทธ์ิจบู หรือแอลกอฮอล์กนั แน่ทที่ าให้เธอเริ่มพร่าเลือน ครัน้ เมอ่ื เริ่ม
สอดพนั อย่างลกึ ซงึ ้ หญิงสาวกต็ ดั สนิ ใจหลบั ตาลง รับรสของเขาด้วยความรู้สกึ
บางอย่างทลี่ ้นหลามในอก

ดื่มด่ากบั จบู แรกในชวี ิต
“อือ...”
อิชย์รับรู้ได้ถงึ ความต้องการทพี่ งุ่ ลงไปยงั จดุ กลางกายทนั ทที ไี่ ด้ยนิ
เสียงใสเปลง่ พร่าในลาคอ อนสุ ติเตือนให้เขาใจเย็นกอ่ นผลีผลามบมุ่ บา่ มทาคน
ไร้เดยี งสาขวญั เสยี แตเ่ ธอหวาน... หวานมาก... จนเขาอยากตกั ตวงมากกวา่
เป็นฝ่ายปรนเปรอตามท่ีตงั้ ใจไว้แตแ่ รก...
แตอ่ าการสนั่ เทาของคนทีบ่ ดั นีถ้ กู พลิกลงใต้ร่างทาให้เขาตดั สนิ ใจช้า
ลงอกี นิด
ชายหน่มุ ถอนจบู ออก สว่ นเธอกล็ ืมตาขนึ ้ อย่างงนุ งงแล้วเผยอปากสดู
หายใจเข้า แม้จะดสู บั สนก็ยงั สวยหยาดฟ้ามาดินในสายตาคนมองอยดู่ ี เขาไล่
สารวจไปตามแก้มเนียน ยกมือขนึ ้ แตะแล้วลบู วนเป็นเชิงปลอบประโลม
“คณุ ไหวแน่นะ”
“คะ่ ” ตอบทงั้ ที่ไมแ่ น่ใจวา่ ไหวจริงอยา่ งปากวา่ รึเปลา่
“ไปทเี่ ตียงกนั ไหม”

26  สรวงสวาท

คาตอบของการเชอื ้ เชิญ คอื การก้มหน้าหงดุ แล้วโคลงศรี ษะอยา่ ง
เช่อื งช้าและขวยเขนิ เขาคลย่ี ิม้ กอ่ นจะช้อนอ้มุ เธอสอู่ ้อมกอดแล้วลกุ ยืนเตม็
ความสงู ณฐาเบาหววิ เหมือนปยุ น่นุ ชายหน่มุ สญั ญากบั ตวั เองในใจวา่ ถ้า
หลงั จากนีเ้ธอยงั ยอมให้เขาอย่ใู กล้ เขาจะขนุ เธอจนมีเนือ้ มีหนงั อวบอมิ่ นา่ ฟัด
มากกวา่ เดิม...

เออ แต่เธอก็กินเก่งอยู่แลว้ นีห่ ว่า
ดเู หมือนวา่ การพลดั มาอย่ตู า่ งถ่นิ จะร่ายมนต์ขลงั อะไรสกั อย่างใสใ่ จ
หญิงสาว ความลงั เลเลือนหายไปกบั แตล่ ะยา่ งก้าวของชายหนมุ่ จวบจนกระทง่ั
ประตหู ้องนอนปิดลง เขาชา่ งนมุ่ นวลยามบรรจงทอดร่างเธอลงบนเตยี งใหญ่
แล้วลดตวั ลงทบั ทาบทงั้ ทย่ี งั ไมถ่ อดเสอื ้ ผ้า ฟกู ยวบลงไป ใบหน้าหลอ่ เหลาโน้ม
ลงมาในระยะเพยี งฝ่ามือกนั้ ...
ทวา่ แทนทจ่ี ะเร่ิมเดนิ หน้าตอ่ ตาคมกริบกลบั จ้องประเมินอย่ชู วั่ อดึ ใจ
กอ่ นถามออกมาอย่างจริงจงั
“เมื่อกีเ้ป็นจบู แรกรึเปลา่ ”
คนเพ่ิงเสยี จบู แรกพยกั หน้ารับเขนิ ๆ
“ถ้าพรุ่งนีต้ ่นื มาโดยมีผมนอนเปลือยอย่ขู ้างๆ จะไมเ่ สยี ใจใชไ่ หมครับ
คณุ ”
คราวนีเ้ธอชะงกั ... กอ่ นก็สา่ ยหน้าไปมาในท่ีสดุ บอกไม่ถกู เหมอื นกนั
วา่ ทาไมแคป่ ระโยคเดยี วถงึ ได้รู้สกึ สองจิตสองใจขึน้ มา... หญิงสาวสลดั
ความรู้สกึ นนั้ ออกจากศีรษะ เธอเลือกแล้ว และไมต่ ้องการถอย
หลงั ใคร่ครวญกบั คาตอบของคนน่ารักเสร็จ อิชย์จงึ ลดใบหน้าลงมา
จนสมั ผสั ได้ถึงลมหายใจร้อนทีร่ ดริน กลิ่นแบบผชู้ าย... เธอคดิ ในใจขณะ
หลบั ตาป๋ี ปลายจมกู โดง่ เป็นสนั แตะลงบนแก้มเป็นทแี่ รก เขาสดู ลกึ เข้าขณะ
เรียวปากงบั เลม็ ผวิ เนือ้ ซง่ึ ตดิ ตาตรึงใจแตแ่ รกเหน็ ...
แล้วก็เริ่มเล้าโลม

กลิน่ เอือ้ ง  27

หากสง่ิ นีไ้ มเ่ รียกวา่ การทนถุ นอมละ่ ก็ อิชย์ไมร่ ู้จะหาคาใดมาจากดั
ความได้อกี ในขณะท่ีเพลงิ พศิ วาสลกุ โชตชิ ว่ งจนแทบรับรู้ได้ทางแววตา ลม
หายใจของเขากลบั สม่าเสมอยามลากริมฝีปากไปตามโหนกแก้มมนอย่างใจ
เย็น เธอมีกลน่ิ ละมนุ อยา่ งกลา่ วไม่ถกู ทาให้เขานกึ ถงึ นา้ ปรุงตารับไทยโบราณ
หอมออ่ นแตแ่ ผก่ าจายทกุ ครัง้ ทีส่ ดู ดม

เหมือนดอกปีป
ใชร่ ึเปลา่ นะ
ณฐากลนั้ หายใจเข้าเมื่อรู้สกึ ถึงมอื ร้อนทวี่ าดผา่ นเรียวขาโดยดงึ ผ้านิ่ม
ร่นขึน้ มาด้วย แตก่ อ่ นที่จะทนั ได้สงสยั วา่ เขาจะถอดเสอื ้ ผ้าของเธอยงั ไง ใบหน้า
คมคายก็เริ่มซกุ ลงตรงซอกคอแล้วทาสิง่ ทด่ี งึ ความสนใจทงั้ หมดไปสนิ ้ ปลาย
ลนิ ้ ของเขาแตะลงก่อน ริมฝีปากตามลงมา แล้วเธอก็เผลอหอบสะอนื ้ ทงั้ ที่ขน
ลกุ ชนั ไปทงั้ ตวั
“อือ...”
เหมือนไม่ใช่เสียงของเธอเลย แม้จะพยายามสะกดกลนั้ อย่างที่สดุ
กระนนั้ ก็ยงั พา่ ยแกก่ ารบดเบยี ด... ดดู ดงึ ... อกี หลายตอ่ หลายคราของเขา...
หญิงสาวได้ยินเสยี งแฉะชนื ้ จากจดุ ทผ่ี วิ เนือ้ ออ่ นไหวถกู ประทบั รอย ก้อง
สะเทือนโสตประสาทปนเปไปกบั การขยบั โยกเสยี ดสขี องเนือ้ ผ้า ปลายนิว้ เขา
ลากผา่ นจดุ ลอ่ แหลม แล้วนาทีหนึ่งเขาก็ผละออกพร้อมวา่ เสยี งแหบพร่า
“ยกแขนขนึ ้ ซ”ิ
คนถกู สง่ั ทาตามโดยไมร่ ู้ตวั นาทถี ดั มาชดุ ของเธอหลดุ ออกทางศีรษะ
เปิดเปลอื ยผิวงามกบั ชนั้ ในตวั บางภายใต้อากาศเย็นฉ่า หญิงสาวบดิ ตวั ไปมา
ลงั เลระหวา่ งยกมือขึน้ ปิดบงั กบั การปลอ่ ยให้เขามองตามอาเภอใจ... แตพ่ อ
เลอื กไมไ่ ด้... เธอก็ตดั สนิ ใจยกมือปิดหน้าตวั เองแทน
ก็มนั เขินน่ีนา ครัง้ แรกใครไมเ่ ขินก็บ้าแล้ว!
“คณุ นี่ตลกด”ี

28  สรวงสวาท

เธอไมต่ อบ... แตแ่ ล้วไออนุ่ ที่หายไปก็ทาให้เธอตดั สินใจแหวกนิว้ เป็น
ชอ่ ง... คณุ อชิ ย์กาลงั ยนั ตวั ขนึ ้ นง่ั คกุ เข่าแล้วถอดสทู เหวยี่ งลงข้างเตยี ง เป็นภาพ
เร้าอกเร้าใจไม่น้อยยามเขาปลดกระดมุ เสอื ้ เชติ ้ โดยมียมิ ้ ร้ายๆ แต้มอยตู่ รงมมุ
ปาก พอเสอื ้ เชติ ้ หลดุ พ้นผวิ ไป แผงอกกายาก็ปรากฏตอ่ สายตา ตามด้วย
สะโพกสอบเพรียวและไรขนสเี ข้มเรียงจรดขอบกางเกง... ซงึ่ บดั นีต้ รงซปิ คบั
แน่นเป็นรอยนนู ...

หญิงสาวรู้สกึ เหมือนจะลมจะจบั !
เมื่ออชิ ย์โน้มตวั ลงไปอกี ครัง้ คราวนีเ้ขาดงึ มือเธอออกก่อนจบู เรียว
ปากอม่ิ อย่างสนิทสนมลกึ ซง่ึ ย่ิงขนึ ้ รับรู้เลอื นรางวา่ คนใต้ร่างหยดั ตวั เข้าหายาม
ทีเ่ ขาสอดลนิ ้ เป็นจงั หวะซง่ึ มีมาแตโ่ บราณ ชายหนมุ่ จงใจทงิ ้ นา้ หนกั ตวั ลงไป
บดเบียดความแข็งขึงเข้าหาความออ่ นนมุ่ เพอื่ ประกาศให้เธอรับรู้ถงึ ความ
ต้องการของเขาอยา่ งชดั เจน
ทา่ มกลางความรู้สกึ สยิวซา่ นแทบแตกดบั สองมือเรียวนมุ่ ยกปัดป่าย
เกี่ยวแผน่ หลงั เขาแล้วจกิ เกร็ง
ชีพจรเขาเต้นแรง แตส่ มั ผสั ได้วา่ มีอะไรบางอยา่ งแปลกอย่างบอกไม่
ถกู
อะไรละ่ ทีแ่ ปลก...
ชายหน่มุ ไมย่ อมถอนจมุ พติ หากทดลองลากมือสากไปตามบนั้ เอวท่ี
เปลอื ยเปลา่ ผวิ เรียบนมุ่ ของเธอชา่ งน่าพศิ วง นวลละเอียดใต้ฝ่ามือสาก โค้งเว้า
เตม็ ไม้เตม็ มือ ในขณะเดยี วกนั ก็ดเู ปราะบางเกินกวา่ ทเ่ี ขาจะ...

หญิงแปลกหน้าครูดเล็บลงบนผวิ เขาอีกครัง้ คราวนอี ้ ย่างแรงเลย
ทเี ดยี ว

วินาทถี ดั มาอชิ ย์ตดั สนิ ใจผละจบู ออกแล้วเอียงตวั ตะแคงลงกบั เตยี ง
พร้อมโอบรดั ร่างโปร่งบางเข้าสวู่ งแขน ทา่ มกลางความปรารถนาทีโ่ หมกระหน่า

กลนิ่ เออื้ ง  29

เขากดใบหน้าเนียนให้ซกุ แนบกบั แผน่ อก แหงนหน้าขึน้ แล้วหลบั ตาลง กอ่ น
คารามออกมาทงั้ ท่หี อบหายใจรุนแรง

“ให้ตายเถอะ ผมทาไม่ได้!”
“คณุ อิชย์...”
“รู้ตวั รึเปลา่ คณุ วา่ กลวั จนตวั สน่ั ไปหมด!”
“...คะ?”
ณฐารับรู้ในตอนนนั้ เองวา่ ร่างเธอสนั่ เทมิ ้ ด้วยความออ่ นไหวยิ่งกวา่
ครัง้ ไหน ยามเม่ือแอลกอฮอล์เริ่มร้างฤทธ์ิ ยิ่งเขาแตะต้องเธอมากขนึ ้ เทา่ ไหร่
สว่ นลกึ ในใจเธอย่ิงฝืนทน มนั เป็นการตอ่ ต้านโดยอตั โนมตั ิ ขดั ขืนโดยธรรมชาติ
มีอทิ ธิพลเหนือพายอุ ารมณ์จนชายหน่มุ จบั สงั เกตได้
เธอไมไ่ ด้รังเกียจเขา ทวา่ จติ ใต้สานึกก็เอาแตย่ า้ วา่ ครัง้ แรกของเธอ
ควรเกดิ ในสถานการณ์ทห่ี นุ หนั พลนั แลน่ น้อยกวา่ นี ้ ทงั้ ทไี่ ด้ลมิ ้ ลองรสอารมณ์
อนั นา่ ปรารถนา เคลิบเคลมิ ้ ไปกบั การปรนเปรอจากเขา เธอกย็ งั กลวั จนเผลอ
ปัดปอ้ งและตอบสนองไมไ่ หว
แคจ่ บู ตอบยงั ทาไม่ได้เลย...
แถมยงั พลอยลากเขามาลาบากลาบนไปด้วย
“ขอโทษคะ่ ” เสยี งหวานละล่าละลกั สนั่ เครือ ทงั้ หอบพร่าและขนึ ้ จมกู
“ฉนั ไม่รู้วา่ จะเป็นแบบนี ้ฉนั นกึ วา่ มนั ก็แค่...”
“ไมต่ ้องขอโทษ...” เขาตดั บท กอดเธอแน่นขึน้ พลางสะกดความ
ต้องการลงจนลกึ สดุ ใจ “...หายใจเข้าลกึ ๆ... ไมเ่ ป็นไรนะ ผมไมค่ ณุ โกรธหรอก”

ไม่งา่ ยเลยท่ีจะหยดุ กลางคนั ทงั้ ทอี่ ารมณ์พงุ่ ทะยานจนเกือบมดิ ปรอท
แล้วยงั ต้องเก็บงาไมใ่ ห้คนออ่ นประสบการณ์เป็นหว่ ง อชิ ย์กดจมกู ลงสดู กล่ิน
หอมจากเรือนผมนมุ่ เขารู้วา่ การร่วมรกั ควรมาจากความเตม็ ใจของทงั้ สองฝ่าย

30  สรวงสวาท

แม้เป็นเพยี งวนั ไนท์แสตนด์ แตเ่ ขาก็ไมอ่ ยากฉวยโอกาสตกั ตวงความสขุ อย่ฝู ่าย
เดียว ย่ิงเป็นครัง้ แรกของคนในอ้อมกอดด้วยแล้ว ย่ิงรู้วา่ มนั สาคญั มากแคไ่ หน

อยากจะหวั เราะใสห่ น้าตวั เองดงั ๆ หวงั แอ้มเขาแล้วยงั มีหน้ามาเป็น
สภุ าพบรุ ุษ... เป็นไงละ่ แห้วทงั้ ลงั หลน่ ใสห่ วั จนเห็นดาว!

ณฐาปรับลมหายใจตามที่เขาวา่ แม้ชว่ ยให้จะสงบลงในระดบั หนง่ึ แต่
ก็ไมก่ ล้าแม้แตจ่ ะขยบั ตวั หญิงสาวได้ยินเสียงหวั ใจอิชย์เต้นตกึ ตกั เป็นจงั หวะ
หนกั แน่นอยใู่ นทรวง แก้มเธอแนบอยกู่ บั ผิวร้อนผา่ วและมกี ลนิ่ ชวนพสิ มยั แบบ
ทีท่ าให้รู้สกึ สบายอกสบายใจ อนั ทจ่ี ริงเธออาจจะต้องการแคน่ ี ้ แคม่ ีใครสกั คน
กอดกนั ไว้ คอยปลอบโยนวา่ ไมไ่ ด้อยคู่ นเดยี ว

เขาแคซ่ วยหลงมาในจงั หวะท่ีเธอออ่ นแอพอดี
“ฉนั ลมื ถามวา่ คณุ โสดรึเปลา่ ” พมึ พาอ้อู หี ้ ลงั ผา่ นไปครู่ใหญ่ พยายาม
ทาลายบรรยากาศเงยี บอดึ อดั ด้วยการยิงมกุ เฝ่ือๆ แตเ่ ขากลบั ตามนา้ อยา่ ง
งา่ ยดาย
“มานกึ ขึน้ ได้หลงั จากที่ผมแก้ผ้าคณุ ไปเรียบร้อยเน่ียนะ?” หวั เราะ
ขลกุ ขลกั ในลาคอ กอดเธอแนน่ เข้าหลงั รับรู้ได้วา่ หญิงสาวไม่ได้เกร็งตวั ตอ่ ต้าน
เหมือนชว่ งแรก “...โสดครับ โสดสนิทไร้พนั ธะ แตถ่ ้าคณุ อยากจีบ จะลองดูผมก็
ไม่ขดั ข้อง”
“ฉนั จะเก็บไปคดิ ด”ู หญิงสาวตอบทเี ลน่ ทีจริง “แตต่ อนนีค้ ณุ จะกลบั ก็
ได้นะคะ คนื นีฉ้ นั คงไม่...”
“คณุ หลบั เถอะ...” เขาเป่าลมร้อนรดกระหม่อมและเรือนผมน่มุ ตาม
ด้วยสมั ผสั อนุ่ วาบทเี่ หมอื นจะเป็นริมฝีปาก กดยา้ อย่างคนทหี่ กั ห้ามใจสดุ กาลงั
“...ไม่ต้องหว่ งผม นอนกอดคณุ ก็สบายดี ทงั้ นิ่มทงั้ หอมแบบนไี ้ มค่ อ่ ยหลงมาให้
กอดบอ่ ยๆ”
เขาอาจจะโกหก แตณ่ ฐาก็ยอมเชอื่ เพราะรู้วา่ ไมใ่ ชผ่ ้ชู ายทกุ คนที่จะ
ยอมหยดุ กลางคนั เพยี งเพราะผ้หู ญิงกลวั และหวนั่ วติ ก อารามตงึ เครียดอดึ อดั

กลนิ่ เอือ้ ง  31

เริ่มคลายลงโดยไม่รู้ตวั ยิ่งเขาไม่ได้มีทา่ ทีจะสานตอ่ จากเมื่อครู่ ความไว้วางใจ
ก็คอ่ ยๆ แผไ่ ปทีละนิด และเริ่มมีฤทธิ์เหนือการความคมุ สติสมั ปะชญั ญะ

ความคดิ สดุ ท้ายกอ่ นจะลอยลอ่ งสหู่ ้วงนิทรา คอื เธอกาลงั เมาๆ มึนๆ
นอนกอดคนแปลกหน้า... และร้องไห้... ในห้องสวีทสดุ หรูเหมอื นอยบู่ นสวรรค์
กลางฮอ่ งกง... ภายใต้บรรยากาศสดุ แสนนอกลนู่ อกทาง... แถมยงั เป็นคนื วนั
เกิดอกี ด้วย...

ขอให้ต่นื มาแล้วพบวา่ เป็นเพยี งฝันแฟนตาซขี องสาวโสดทีเถอะ!

อชิ ย์ลมื ตาขนึ ้ อกี ครัง้ ตอนรุ่งสาง หลงั งนุ งงอย่คู รู่หนง่ึ วา่ อะไรปลกุ ให้
ตืน่ หลงั ใช้เวลาหลายชวั่ โมงขม่ ตาหลบั จนเพลียจดั เขาก็ได้ยินเสยี งโทรศพั ท์สนั่
ครืดดงั มาจากทไี่ หนสกั แหง่ ชายหน่มุ พยายามจะขยบั ลกุ กอ่ นนกึ ได้วา่ กาลงั
กอดกา่ ยใครอยู่

เพื่อนร่วมเตยี งเช้านีต้ วั อนุ่ และมีผิวเนียนน่าสมั ผสั เธอหนนุ แขนเขา
ตา่ งหมอนแถมยงั หลบั ตาพริม้ อย่างน่าเอน็ ดู ชายหน่มุ จาได้วา่ เมื่อคืนหลงั สงั่ ให้
หลบั เธอดอื ้ รัน้ และเอาแตร่ ้องไห้ จนกระทงั่ ผลอยหลบั ไปทงั้ ทกี่ อดเขาไว้แน่น
ไมไ่ ด้อนาทรร้อนใจแตน่ ้อยวา่ เขากาลงั แทบตายกบั ความต้องการ

เขาอยากจะอยกู่ ินมือ้ เช้ากบั เธอ แตโ่ ทรศพั ท์เจ้ากรรมท่ีสนั่ อยใู่ น
กระเป๋ าสทู คงมาจากลกู น้องแหง เป็นวินาทวี ดั ใจทีเดยี วสาหรับการเลือกถอย
หนีจากไออนุ่ หรือตระกองกอดเธอไว้อกี อยา่ งน้อยสองชว่ั โมงก่อนฤทธิ์ไวน์ใน
ร่างอรชรจะหายเป็นปลิดทงิ ้ เขาจะสง่ั รูมเซอวสิ จดั มือ้ เช้าขนานใหญ่ แทนท่ี
จะต้องไปนง่ั ประชมุ กบั ตาลงุ แกๆ่ ซงึ่ จ้องแตจ่ ะหาข้อตอ่ รองเรื่องกาไร

แตด่ ้วยหน้าที่แล้ว... อชิ ย์จาต้องเลอื กงานอยา่ งเลย่ี งไมไ่ ด้

32  สรวงสวาท

ชายหนมุ่ คอ่ ยๆ ขยบั กายให้กระเทอื นเจ้าของเตยี งน้อยทสี่ ดุ แพขนตา
งอนระยบั ยงั คงปิดสนิทยามเขาเลื่อนศีรษะเธอลงบนหมอนแล้วตลบผ้าหม่ คลมุ
ทบั ถงึ ปลายคาง เพื่อกนั้ ภาพชวนมองออกจากสายตา แล้วกก็ นั้ ให้หา่ งจาก
ความปรารถนาของเขาเองด้วย พอเรียบร้อยก็ลงมายืนข้างเตยี ง มองภาพตรง
ด้วยความรู้สกึ เสียดายระคนจาใจ

มือ้ เช้าไมไ่ ด้... มือ้ เทย่ี งคงพอไหว
หลงั หยิบเสอื ้ ผ้าซงึ่ หลน่ ระเกะระกะมาสวมลวกๆ ชายหน่มุ ก็เดิน
ออกมายงั ห้องนงั่ เลน่ แล้วหยิบกระดาษกบั ดนิ สอบนโต๊ะทางานมาเขียนโน้ตตวั
โตเตม็ แผน่ นามนั ไปวางยงั จดุ ทเ่ี ธอจะเหน็ ได้ชดั ทสี่ ดุ หลงั ต่นื นอน ก่อนรีบกลบั
ห้องไปอาบนา้ แตง่ ตวั

อิชย์ไมค่ อ่ ยสบายใจเลยเมื่อคิดวา่ เขาทงิ ้ ผ้หู ญิงคนหน่ึงออกมาก่อน
เธอจะตน่ื มนั ครอบงาจติ ใจตลอดเช้าท่โี กลาหลด้วยการชงิ เหลย่ี มทางธรุ กิจ
เร่ิมตงั้ แตม่ ือ้ เช้ากบั ครอบครัวคนฮอ่ งกงมีอนั จะกินครอบครัวหนึ่งทพี่ ยายาม
ตอ่ รองเรื่อง ‘การค้ากาไรเกินควร’ ซง่ึ เขาต้องคอยอธิบายอยา่ งใจเย็นว่าสนิ ค้าท่ี
สง่ ออกมาให้นนั้ เป็นเกรดคดั พรีเมี่ยมและมีมลู คา่ ของมนั แม้รู้แกใ่ จวา่ อกี ฝ่าย
ต้องการบลฟั ฟ์ เพื่อหาสว่ นลดตามประสานกั ธรุ กิจกต็ าม

หลงั ตกลงกนั จนเป็นทพ่ี อใจ และลงนามในสญั ญาฉบบั ใหมเ่ รียบร้อย
ปัญหาใหม่กต็ ามเข้ามาตดิ ๆ ด้วยสายจากประเทศไทย นกั ธุรกจิ หนมุ่ ถงึ กบั หวั
หมนุ เม่ือบพุ การีไหว้วานให้ไปคยุ กบั คคู่ ้าชาวจนี อกี คนซง่ึ เดนิ ทางมาฮอ่ งกงชว่ ง
นีพ้ อดี สว่ นเขา... จะทาอยา่ งไรได้นอกจากตอบรับอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ

เจรจากนั อกี หลายชว่ั โมง กวา่ จะกลบั ถึงโรงแรมก็เกือบเทยี่ ง ชายหน่มุ
รีบขึน้ ลฟิ ท์อยา่ งไมร่ ีรอ... ระหวา่ งแตะคีย์การ์ดสชู่ นั้ ทค่ี ้นุ เคย ใจก็หว่ งพะวงวา่

กลนิ่ เออื้ ง  33

คนน่ารักจะได้อา่ นโน้ตทเ่ี ขาทงิ ้ ไว้รึเปลา่ เธอจะรู้สกึ อยา่ งไร เธอจะยอมกิน

กลางวนั กบั เขาไหม... จะให้โอกาสเขาสานสมั พนั ธ์ในรูปแบบท่จี ริงจงั ขนึ ้ ไหม

อชิ ย์รู้ดวี า่ ความรู้สกึ ทเ่ี ขามีให้เธอไม่ถึงขนั้ รกั แรกพบ แตก่ ็มากพอท่ที า

ให้ใจเต้นแรงด้วยความพงึ ใจยามเฉียดใกล้ ซงึ่ ก็เป็นสญั ญาณที่ดีพอในการจบี

ใครสกั คน... หลงั จากพยายามเรียบเรียงความรู้สกึ ของตนอยหู่ ลายชว่ั โมง เขา

สรุปได้วา่ เมือ่ มีโอกาสพฒั นาความสมั พนั ธ์เป็นความรัก เขาก็จะคว้าไว้ ไม่ยอม

ให้หลดุ ลอยไป...

“เชค็ เอ้าท์ไปแล้ว!!!”

คาตอบจากทมี แม่บ้านทก่ี าลงั เก็บห้องสวีทอนั วา่ งเปลา่ ทาให้คนหวงั

สงู แทบล้มตงึ ปานโลกถลม่ ลงมาตอ่ หน้า!

เขาคลาดกบั เธอไปแคค่ รึ่งชวั่ โมง... แตก่ ็เหมือนตลอดกาลใน

ความรู้สกึ

บ้าฉิบ แล้วจะตามตวั ให้เจอยงั ไงละ่ ทีนี!้

“คงุ คนู าวค้าบบบบบบ!!!”
เสียงเอ็ดตะโรโหวกเหวกของเดก็ ผ้ชู ายหลายชวี ติ ทาให้ณฐาเงยหน้า
ขึน้ จากกระดานไม้บนตกั ภาพในคลองสายตาคือร่างเตยี ้ ปอ้ มหลายร่างกาลงั
ตะลยุ พงุ่ ตรงมาหาพร้อมมือเปือ้ นสีชอล์กเลอะเทอะ แตล่ ะนายหวั ยงุ่ ฟู มีสภาพ
คลกุ ฝ่นุ เหมือนทหารผา่ นศกึ
เดก็ ผ้ชู ายคนแรกวิง่ เข้าคว้าแขนเธอหมบั ก่อนทอี่ ีกสหี่ ้าคนจะหาพนื ้ ที่
วา่ งบนตวั เธอแล้วห้อยโหนกระโดดเป็นลกู ลิง สง่ เสยี งเจอื ้ ยแจ้วเอด็ องึ ฟังไมไ่ ด้
ศพั ท์จนคนทีน่ ง่ั พบั เพยี บอยพู่ นื ้ หญ้าต้องปรามแกมขอร้องให้พดู ทลี ะคน

34  สรวงสวาท

“ผมวาดรูปเสร็จแล้ว!” เด็กน้อยเบอร์หน่งึ วา่ ด้วยเสียงกระตือรือล้น
“วาดคงุ คนู าวด้วย” เบอร์สองสาทบั
“ของใครสวยกวา่ กนั คบั ” แล้วเบอร์สามก็โยนคาถามตอบยากมาให้
นอกจากจะอวดกระดาษในมือตวั เองกบั คณุ ครูคนสวยแล้ว ยงั ต้อง
เขม่นชิงพนื ้ ทกี่ นั อกี ด้วย ณฐาอยากจะหวั เราะทงั้ นา้ ตา เดก็ ๆ ของเธอเพ่ิง
อนบุ าลสองเอง
“วนั นีค้ รูสง่ั ให้วาดรูปดอกไม้ไม่ใชเ่ หรอคะ”
“วาดคบั วาด น่ีไงคบั ” เด็กน้อยเบอร์สย่ี ่ืนกระดาษให้เธอดแู ม้จะกอด
เอวกนั อยู่ “ดอกไม้อยหู่ ลงั คงุ คู ดอกไม้เป็นฝงู งงเยยยยยย”
พอเพอื่ นลากเสยี งยาวอยา่ งหาพรรคหาพวก คราวนีพ้ วกทเ่ี ขมน่ กนั
อย่กู ็หนั มาพยกั หน้ารับเกรียวกราว ยืนยนั วา่ พวกตนวาดดอกไม้(เป็นพนื ้ หลงั )
จริงๆ แถมบางคนยงั ใสส่ ีพิลกึ กกึ กอื แบบทแ่ี อพสแตก็ สดุ ขวั้ จนมองไมอ่ อกวา่
เป็นดอกอะไร จนคนเป็นครูศิลปะได้แตอ่ อ่ นอกออ่ นใจ ขากข็ า เพราะหาชอ่ ง
เถียงไมไ่ ด้แม้แตค่ ร่ึงคา
“ดอกไม้เรียกวา่ เป็นทงุ่ คะ่ ไมใ่ ชเ่ ป็นฝงู นะคะ”
“ดอกไม้เป็นทงุ่ งงงงง” ประสานเสยี งแก้กนั ตามคณุ ครู
วนั นีเ้ป็นวนั ศกุ ร์กอ่ นวนั หยดุ ยาว และยงั เป็นชว่ั โมงสดุ ท้ายกอ่ นเลกิ
เรียน เธอกบั ครูพี่เลยี ้ งจงึ ต้อนเด็กอนบุ าลสองทบั หน่งึ ออกมาวาดรูปโดยจากดั
พนื ้ ท่ไี ว้เฉพาะสนามเด็กเลน่ ของโรงเรียน ซงึ่ นอกจากจะมีของเลน่ หลากชนิด
แล้ว ยงั มีสวนดอกไม้ กรงกระตา่ ย และต้นไม้สงู ใหญอ่ นั เป็นร่มเงาอยเู่ หนือ
สนามหญ้าตดั สนั้ เตยี น
ณฐามาทางานท่โี รงเรียนอนบุ าลใจกลางเมืองแหง่ นีไ้ ด้ปีกวา่ เธอเป็น
ครูศลิ ปะประจาชนั้ อนบุ าลสอง พว่ งด้วยหน้าที่ในฝ่ายศลิ ปะและกิจกรรม
ร่วมกบั ครูอกี หลายคน ด้วยคา่ เทอมทีแ่ พงระดบั เลอื ดสาด ทาให้ปริมาณเดก็ มี
ไมม่ าก ตรงกนั ข้ามกบั คณุ ภาพทสี่ งู ลบิ ตรงใจผ้ปู กครอง

กลนิ่ เอือ้ ง  35

ในหน่งึ ห้องมีอนั ตราสว่ นเดก็ ผ้หู ญิงกบั เดก็ ผ้ชู ายอย่างละครึ่ง ข้อนี ้
พอทาเนา แตท่ ณ่ี ฐาไม่เข้าใจคอื ทาไมเดก็ ผ้ชู ายเกือบทกุ คนต้องมีทา่ ทพี ิศวาส
เธอกนั สดุ ใจขาดดนิ ้ ไม่ใชแ่ คห่ ้องหนง่ึ ห้องสองถึงห้าก็ด้วย นอกจากซกุ ซน
วนเวียนอยรู่ อบตวั แล้วยงั เรียกร้องความสนใจไมห่ ยดุ หย่อน กอดรัดฟัดเหวย่ี ง
จนร้ าวระบมไปหมด

อาจเป็นเพราะเธอยงั อายนุ ้อยแล้วก็ใจดี...
“ตกลงของใครสวยสดุ คบั ”
“ครูเลือกไมถ่ กู เลยคะ่ ...” ทาหน้าคิดหนกั แล้วชาเลอื งมองครูพี่เลยี ้ ง
อกี คนท่ียืนใกล้เพื่อหาทางแก้สถานการณ์ แล้วก็ได้คาตอบเป็นการพยกั หน้าให้
สญั ญาณ “...สวยทกุ คนแบบนคี ้ งต้องแจกหวั ใจแทนแล้วละ่ ”
“งนั้ แจกหวั ใจ แจกหวั ใจ แจกหวั ใจ” พากนั ร้องระงมเมื่อเห็นหญิงสาว
ควกั ตวั ปั๊มทาเองออกมาจากกลอ่ งดนิ สอ ฝ่ังเดก็ ผ้หู ญิงเม่ือได้ยินวา่ ครูจะเริ่ม
แจกหวั ใจก็พากนั มามงุ รอบโต๊ะด้วย ณฐาเลยตดั สนิ ใจสงั่ ให้ทกุ คนเข้าแถว แล้ว
ป๊ัมหวั ใจทลี ะสามดวงลงไปในกระดาษแตล่ ะแผน่
เม่ือได้หวั ใจงามๆ ก็พากนั หน้าบานเป็นกระด้งไปจนถงึ เวลาเลิกเรียน
แตย่ งั ไง๊ยงั ไงก็ไมย่ อมหา่ งจากเธอสกั วนิ าที

“นาวเอ้ย... สภาพแกดไู ม่จดื เลยนะเน่ยี ” ฟองสมทุ รทกั ขึน้ เมื่อขบั รถ
มารับญาตผิ ้นู ้องหน้าโรงเรียนอนบุ าลในเย็นวนั นนั้ แล้วก็ได้รบั การตอบกลบั
เป็นรอยยิม้ สดใสทงั้ ท่เี นือ้ ตวั เปือ้ นสแี ละมีตราหวั ใจประทบั เตม็ แขนไปหมด

“เรื่องปกตคิ ะ่ พฟี่ อง...” วา่ พร้อมก้าวขึน้ ไปนงั่ บนรถสปอร์ตซดี านคนั
หรู หลงั ปิดประตแู ละรับแอร์เย็นฉ่า เธอก็เงยหน้าขึน้ อย่างเม่ือยล้า “...วนั นีค้ าบ

36  สรวงสวาท

สดุ ท้ายเผลอใจออ่ นมากไปหนอ่ ย นาวเลยโดนปั๊มตวั ลายเลย เดก็ ๆ เค้างอแงไม่
ยอมกลบั บ้านถ้าไมไ่ ด้แจกหวั ใจคนื ”

“ก็ครูนาวใจดี เดก็ ๆ ก็เลยทงั้ รกั ... ทงั้ หลง...” วา่ แล้วอดแซวไม่ได้
เพราะรู้ลกึ ตนื ้ หนาบางเก่ียวกบั งานท่ีณฐาทาดี ทวา่ พอชาเลอื งเห็นแก้มใสเนียน
เผือดสีก็เป็นหว่ ง “...ไหวแนน่ ะนาว”

“ไหวคะ่ ”
“อยากไปอาบนา้ ท่ีห้องพก่ี อ่ นไหม กวา่ หนงั จะเข้าตงั้ เกือบสองทมุ่ มี
เวลาทนั ถมถืด”
คนฟังเหลือบมองชอ่ งบอกเวลาตรงคอนโซลหน้ารถ แล้วก็ตอบรับ
อย่างไม่ลงั เล
หลงั กลบั จากฮอ่ งกงในวนั นนั้ ณฐาก็ใช้ชีวติ ปกติราวเรื่องทงั้ หมดไม่
เคยเกิดขึน้ แม้จะมีหลายครัง้ ทีเ่ ผลอครุ่นคิดวา่ อะไรดลใจให้เธอทาเรื่องบ้าบน่ิ
สดุ กู่ แตห่ ญิงสาวพยายามฝืนลมื มนั ไป ด้วยรู้วา่ เธอกบั ‘คณุ อิชย์’ คงไมม่ ีวนั ได้
พบกนั อกี
อาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ทท่ี าให้เธอขาดสตยิ งั้ คดิ พอมาผสมรวม
กบั อารมณ์ออ่ นไหวเปราะบางมนั จงึ เกือบเลยเถิด เธอยอมให้เขาเข้าใกล้แบบที่
ไม่เคยอนญุ าตกบั ผ้ชู ายคนไหน ยอมให้เขาฝากรอยจา้ แดงเป็นทาง แถมยงั
นอนกอดกนั ด้วยร่างก่ึงเปลอื ยตลอดทงั้ คืน...
พอตรองดแู ล้ว... ชา่ งน่าอายมากจริงๆ แถมยงั ทาให้ใจเต้นแรงทกุ ครัง้
ที่นึกถึงด้วย
เช้าวนั นนั้ หลงั ต่ืนนอน เธอเกือบสติแตกเม่ือรู้วา่ ทาอะไรลงไป... แค่
เกือบเทา่ นนั้ เพราะอยา่ งน้อยก็ไมไ่ ด้ทาจริงๆ หลงั อา่ นโน้ตทเ่ี ขาทงิ ้ ไว้บนหวั
เตยี ง สองจติ สองใจอย่นู านจนกระทงั่ อาบนา้ แตง่ ตวั กลบเกลอ่ื นร่องรอยเสร็จ
เธอจงึ เลอื กกลบั บ้านตามกาหนดการเดิม
ไม่ได้หนีเขานะ แตม่ นั จาเป็น

กลนิ่ เออื้ ง  37

เย็นวนั นนั้ จะมีงานวนั เกิดของเธอเอง เลยต้องกลบั มาให้ทนั ก่อนโดน

เม้งบ้านแตก แคห่ นีไปฮอ่ งกงคนเดียวโดยไมบ่ อกใครก็หนกั พออย่แู ล้ว ขืนเบยี ้ ว

งานท่ตี ระเตรียมมาเป็นสปั ดาห์เธอคงหชู าไปทงั้ อาทติ ย์ หลงั ทาให้ทกุ คนใจ

หายใจคว่าด้วยการบง่ึ จากสนามบินมาทนั เวลาเป่าเค้กเฉยี ดฉิว เจ้าของวนั เกิด

ก็งดั ถงุ แบรนด์เนมออกมาออดอ้อนญาตพิ ี่น้อง ประจบเอาใจแกมตดิ สนิ บนจน

รอดตวั ในที่สดุ ...

แม้จะมีการแชทนินทาซง่ึ หน้าอยา่ งถลม่ ทลายจากญาตๆิ ด้วยหวั ข้อ

วา่ ‘ยยั นาวหนีเทีย่ ว’ จนโทรศพั ทส์ น่ั ระรัวไปคอ่ นคนื ... ก็ถอื วา่ รอดตวั แหละน่า!

ด้วยความทีเ่ ป็นคนสดใสร่าเริง ไมเ่ รื่องมาก อย่ดู ้วยแล้วสบายใจ

ณฐาจงึ เป็นทรี่ ักใคร่ในหมญู่ าตพิ ี่น้องชนิดท่จี องควิ แยง่ ตวั กนั ไมเ่ ว้นแตล่ ะวนั

แม้ชว่ งหลงั เรียนจบจะเพลาลงไปบ้างเพราะเธอเร่ิมทางาน แตค่ วามเนอื ้ หอม

จางๆ ก็ทาให้สดุ สปั ดาห์มีแตค่ นห้อมล้อมวนเวียนดแู ลอย่ดู ี

ตวั อยา่ งเชน่ วนั นี ้ ฟองสมทุ รโทรหาเธอแตเ่ ช้าและชวนดหู นงั เรื่องที่

เพง่ิ เข้าโรง พร้อมจองตวั๋ ให้เสร็จสรรพ ณฐาเลยยอมตามใจ ด้วยรู้วา่ ญาติผ้พู ี่มี

เวลาไมม่ ากนกั เพราะเป็นถึงนางเอกแถวหน้าของวงการ ควิ งานแน่นเอยี ดชนิด

ปลีกตวั ได้ยากเย็นเตม็ ที แถมยงั มีแกใ่ จนกึ ถึงเธอเป็นคนแรก

“อิ่มยงั อะ่ นาว”

“ท้องจะแตกแล้วพี่ฟองงงง”

หลงั อาบนา้ ผลดั เสอื ้ ผ้าเสร็จ สองสาวก็พากนั ถอ่ สงั ขารมายงั

ศนู ย์การค้าใกล้คอนโดฟองสมทุ รซงึ่ มีโรงภาพยนตร์หรูหราและเล้าจ์แบบเป็น

สว่ นตวั ให้นงั่ รอ แม้จะกินอาหารญ่ีป่นุ กนั เต็มคราบกอ่ นขึน้ มาถึงชนั้ นี ้ ขนม

จบุ จบิ กบั คอลเทลปาร์ตกี ้ ็ถกู ใจทงั้ คมู่ ากอยดู่ ี

“เดยี๋ วกอ็ ้วกในโรงหรอก สงั่ ป๊ อปคอร์นไปอีกถงั ไมใ่ ชเ่ หรอ”

“โธ่ เห็นนาวเป็นคนยงั ไง” กระเง้ากระงอดพอเป็นพธิ ีแล้วกพ็ ากนั

หวั เราะเพราะรู้วา่ กระเพาะยงั ยดั ได้อกี ในระหวา่ งนนั้ มีแฟนคลบั ใจกล้าเดนิ เข้า

38  สรวงสวาท

มาขอฟองสมทุ รถา่ ยรูปคู่ พอมีคนแรก คนอืน่ ทีเ่ ล็งไว้ก็เร่ิมตามมามงุ ณฐาจงึ
สบโอกาสใช้ชว่ งชลุ มนุ กวาดสายตาสารวจไปรอบด้านอย่างสนใจ

แม้จะขนึ ้ ชื่อเรื่องราคาแรงแซงทกุ ท่ี ทวา่ ด้วยความที่หนงั ฮติ ฮอตหลาย
เรื่องเพ่งิ เข้า ทาให้คนคอ่ นข้างเยอะพอสมควร หญิงสาวยกแก้วนา้ อดั ลมของ
ตนขึน้ ดดู กอ่ นจะเกือบสาลกั เม่อื เหน็ วา่ ใครเดินเข้ามาในบริเวณเล้าจ์ โดดเดน่
ทา่ มกลางผ้คู นคบั คง่ั

เชอ่ื ในทฤษฏีโลกกลมก็วนั นี!้
แม้จะเป็นคนจติ แข็งเพยี งใด ทวา่ เมื่ออดตี วนั ไนทแ์ สตนด์มาปรากฏ
ตวั ตรงหน้ามนั ยอ่ มมีหวน่ั ไหวกนั บ้าง ก่อนจะรู้ตวั หญิงสาวก็ขยบั
กระมิดกระเมยี ้ นพยายามหลบอยหู่ ลงั ฟองสมทุ รและกลมุ่ แฟนคลบั ของหลอ่ น
แตเ่ หมือนจะไม่ทนั ...
อชิ ย์หนั มาพอดี มีสีหน้าตกใจพอกนั แล้วก็สืบเท้าตรงมาโดยไมส่ นใจ
อะไรทงั้ นนั้ ณฐานกึ อยากให้ตวั เองเป็นลม แกล้งตาย แกล้งปวดท้องยงั ไงก็ได้
เพือ่ จะได้ไม่ต้องเผชิญกบั ผ้ชู ายทเี่ ธอทาเรื่องอบั อายขายหน้าไว้อย่างรุนแรง
“คณุ นาว”
วนั นีช้ ายหนมุ่ สวมชดุ ลาลองด้วยเสอื ้ ยดื สีขาวเนือ้ น่ิมกบั กางเกงเดนิม
เข้ารูป อวดเรือนร่างเพรียวกายาแบบทที่ าให้สาวน้อยใหญ่นา้ ลายหกเพยี ง
เฉียดผา่ น แตผ่ มเผ้าทเี่ ซต็ เป็นทรงทาให้เขาไม่หนีจากมาดเดมิ เทา่ ไหร่ใน
ความคดิ เธอ ใบหน้าหลอ่ จดั มีรอยยมิ ้ ประดบั ทวา่ สายตากลบั ยากจะอา่ น
ความหมาย
“สวสั ดคี ะ่ คณุ ณอชิ ย์ มาดหู นงั เหรอคะ”
ณฐาแปลกใจท่ีตนฉีกยิม้ ตอบได้อยา่ งเป็นธรรมชาติ อาจเพราะวนั นี ้
เธอมีสตพิ อตวั กระมงั อชิ ย์นิ่งงนั ไป กอ่ นตอบเรียบสนั้ ได้ใจความ
“ครับ”

กลนิ่ เอือ้ ง  39

“มากบั ใครคะ” ถามด้วยส้มุ เสยี งเจือมารยาทเต็มที่ “ใกล้เข้าโรงรึยงั
ถ้ายงั นง่ั ด้วยกนั กอ่ นไหม... ฉนั ชวนเพราะทนี่ งั่ อน่ื เต็มหมดแล้วนะ่ คะ่ ”

เธออธิบายแบบไม่เหลอื ชอ่ งให้เขาคดิ เกินเลยแม้แตน่ ิดเดียว... อิชย์
นึกขนั ก่อนชาเลืองมองหาเพ่อื นทมี่ าด้วยกนั แตฝ่ ่ายนนั้ เดินไปตอ่ แถวถ่ายรูป
กบั ผ้หู ญิงคนหนงึ่ ทเ่ี ขาค้นุ ๆ วา่ เป็นดาราเรียบร้อยตงั้ แตเ่ ม่ือไหร่ไม่รู้ ชายหนมุ่
ผอ่ นลมหายใจเฮอื กยาว ยิม้ ออกมาอยา่ งออ่ นระอา

“ผมมากบั หมอนนั่ ...” บ้ยุ หน้าไปยงั เพอื่ นชายทยี่ ืนจดั ทรงผมอยใู่ กล้ๆ
แล้วตดั สนิ ใจนงั่ ลงข้างคนตวั เลก็ ซงึ่ วนั นีแ้ ตง่ ตวั น่ามองด้วยชดุ เดรสสีหวานยาว
กร่อมเขา่ “...ดรู อบสองทมุ่ แตค่ งนง่ั ถว่ งอกี สกั พกั เพราะผมไม่ชอบดหู นงั
ตวั อย่าง”

คราวนีณ้ ฐาทาตาโตอยา่ งตกใจ
“ทาไมละคะ”
“ผมไม่คอ่ ยวา่ ง” เขาตอบตามจริง “ถ้าดหู นงั ตวั อย่างก็จะอยากหาวนั
มาดอู กี วนลปู อย่อู ยา่ งนี ้ เบยี ดทงั้ เวลากินเวลานอนต้องจดั ตารางใหม่ พอเบยี ้ ว
งานเลขาก็เต้นผางๆ ส้รู อแผน่ ออกแล้วหาเวลาวา่ งนงั่ ดสู บายท่บี ้านดีกวา่ ”
การเลา่ อย่างไหลลนื่ ไมม่ ีอาการอดั อนั้ ตนั ใจแม้แตน่ ้อยทาให้ณฐาอม
ยิม้ ความเคอะเขินเริ่มเลอื นหายเมื่อรับรู้วา่ เขาไมไ่ ด้พยายามรือ้ ฟืน้ เร่ืองที่
เกิดขึน้ เมื่อสองสปั ดาห์ก่อน ผ้ชู ายคนนีม้ ีมมุ ทท่ี าให้เธอสบายใจเวลาอยใู่ กล้
เสมอ แม้จะเป็นเพยี งชว่ งเวลาสนั้ ๆ กต็ าม
“แล้วทาไมวนั นีถ้ งึ มาดไู ด้ละ่ คะ”
“เพ่ือนผม...” คราวนีเ้ขายิม้ ร้ายจนเกือบเป็นแยกเขยี ้ ว “...มนั เพง่ิ อก
หกั เอาแตแ่ ชทมาบน่ วา่ ต้องการคนปลอบใจ ปลอบกาย ปลอบบ้าปลอบบอ
อะไรไมร่ ู้ แทนท่จี ะพามนั ไปเมาแล้วจบท่หี ้องผมเลยลากมาดหู นงั ผี”
คนฟังหวั เราะร่าออกมาทนั ทกี บั กิริยาของเขา “คณุ เลยต้องเบยี ้ วงาน”
“เกือบเหมอื นกนั ดที ่ีลกู ค้ายกเลกิ นดั ผมเลยมาได้”

40  สรวงสวาท

อชิ ย์สารวจวงหน้าพริม้ เพราซงึ่ วนั นีแ้ ตง่ แต้มอย่างออ่ นหวานผดิ ไป
จากสองลคุ ทีเ่ ขาเคยเหน็ กระนนั้ เธอยงั คงเป็นคนเดมิ ท่ยี มิ ้ ได้นา่ มองย่ิง กลีบ
ปากจมิ ้ ลิม้ เคลือบด้วยสพี ชี พอบดเบียดเข้าหาหลอดนา้ เขาก็หายใจสะดดุ เป็น
ครัง้ แรกของวนั กลนื นา้ ลายยากเย็นขึน้ มาฉบั พลนั ...

ณฐาสบตาเขาแล้วพลอยชะงกั ไปด้วย... แตเ่ พยี งเสยี ้ ววินาทเี ทา่ นนั้
ก่อนเสยี งฟองสมทุ รจะดงั ขนึ ้ ขนาบข้าง

“นาว ไปรึยงั ใกล้ได้เวลาแล้ว...”
กลมุ่ แฟนคลบั ของดาราสาวสลายโตไ๋ ปตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ไม่รู้ สว่ นเพื่อน
ของอิชย์ก็เดินตามมาพร้อมคนทเ่ี ขาเพงิ่ ขอถา่ ยรูปด้วยเมื่อกี ้ คทู่ ี่เพง่ิ ตกในภวงั ค์
หวามสบโอกาสพากนั ลกุ ขึน้ ยืนทนั ที พอณฐาชาเลืองมองญาติสาวซง่ึ มีสหี น้า
สงสยั แกมสอดรู้สอดเหน็ เลยต้องจาใจแนะนาทงั้ ทีเ่ ขินจนแทบเกบ็ อาการไม่อยู่
“พฟี่ อง... นี่คณุ อชิ ย์ คนรู้จกั นะ่ แล้วพ่คี นนนั้ ก็เพือ่ นเขา”
“สวสั ดีคะ่ ...” ฟองสมทุ รหนั มาทกั ทายอย่างไมถ่ อื ตวั วา่ เป็นคนดงั
แถมยงั เผ่อื แผไ่ ปยงั คนทยี่ ืนอย่ขู ้างหลอ่ นด้วย “...แหม หลอ่ ทงั้ คเู่ ลย โสดรึเปลา่
คะ”
ไม่ทนั ขาดคาณฐาก็หนั มาเอะอะตามความเคยชิน “จะฟ้องพี่คิงส์!”
“ฟ้องตานนั่ ทาไม!” คนท่ีเพ่งิ แอ๊วหนมุ่ ร้องเสยี งหลง ออกอาการรับ
ไมไ่ ด้อยา่ งรุนแรงเมือ่ ได้ยินชอ่ื คปู่ รับ(หวั ใจ)ตวั ฉกาจซง่ึ เป็นพระเอกคจู่ นิ ้ ร่วม
คา่ ย
เพอ่ื นของอชิ ย์ขาอย่างรู้วา่ อะไรเป็นอะไร แตเ่ สยี งหวั เราะทอ่ี อกจริต
ต้งุ ติง้ ทาให้ณฐาหนั ไปมองเขาเตม็ ตา รวมถึงฟองสมทุ รด้วย หลงั จากองึ ้ ไปนิด
หนง่ึ นางเอกสาวก็เปรยอบุ อิบ
“เรดาร์เค้าพงั อะ่ ”

กลนิ่ เออื้ ง  41

“ไอ้นี่มนั แอ๊บเก่ง” อิชย์ออกตวั แทนเพอ่ื นสนิท แม้ต้องกลนั้ ขาไม่
ตา่ งกนั เพราะสถานการณ์ตรงหน้า “ตอ่ หน้าสาวสวยต้องมาดแมนไว้ก่อน พอ
ถงึ เวลาคอ่ ยวา่ กนั ... พวกคณุ จะเข้าโรงแล้วไมใ่ ชเ่ หรอครับ”

“ออ๋ ใช”่ ณฐาหนั ไปสะกดิ แขนฟองสมทุ ร “ไปเถอะพ่ีฟอง เดย๋ี วจะไม่
ทนั ดหู นงั ตวั อย่าง... ยินดีทไี่ ด้เจอกนั อกี ครัง้ นะคะคณุ อชิ ย์”

คาตอบจากอชิ ย์คอื การโคลงศรี ษะให้นดิ ๆ แถมซอ่ นแววตาเจ้าเลห่ ์
อย่างแนบเนยี น

ครัน้ เวลาเร่งรีบบบี เข้า สองสาวจงึ จา่ ยตว๋ั เข้าไปนอนสบายในโรง ทวา่
แม้เบาะทน่ี งั่ จะยาวจนสามารถนอนเหยยี ดกลงิ ้ ไปกลงิ ้ มาแถมมีผ้าหม่ ให้ ป็อป
คอร์นรสซาวครีมจะอร่อยอลงั การแคไ่ หน กระนนั้ จติ ใจของณฐากลบั ลอยลอ่ ง
ไปยงั คนทเี่ พิ่งจากมาเมอ่ื ครู่ คนทเี่ คยมีโอกาสแตะต้องตวั เธอทวา่ กลบั หยดุ ยงั้
กลางคนั อยา่ งน่าชื่นชมย่ิง

แล้วคณุ อชิ ย์ละ่ ... เขาจะ ‘แอ๊บ’ ด้วยรึเปลา่
เออแนะ่ ... เป็นไปได้!

42  สรวงสวาท

บทท่ี 3

แคเ่ รื่องบังเอิญ...?

ทนั ทีทีต่ ื่นลงมากินข้าวในเช้าวนั หยดุ อชิ ย์กถ็ กู ผ้อู าวโุ สแหง่

สกลุ สฤษดภ์ิ กั ดเี รียกหา

แม้จะตื่นสายกวา่ ปกติไมม่ าก กระนนั้ กย็ งั เช้าอย่ดู หี ากเทยี บกบั ญาติ

พน่ี ้องที่อยรู่ ่วมชายคา เขาจงึ มกั ให้คนจดั สารับทีร่ ะเบียงปีกฝ่ังซ้าย แทนที่จะ

เข้าไปนง่ั ร่วมในห้องอาหารกลางซงึ่ มีเด็กในบ้านเดินกนั ให้วนุ่ ซา้ บางครัง้ ยงั

ต้องรอคนมาให้ครบเสยี กอ่ นจงึ จะลงมือรับประทานได้

ดเู หมือนนิสยั นีจ้ ะตดิ มาจากคณุ ย่าใหญ่ของเขานนั่ เอง เพราะถ้า

เลอื กได้ ฤดีวรรณก็ชอบรับมือ้ เช้าสงบในสวน โดยเฉพาะวนั หยดุ สดุ สปั ดาห์

เชน่ นีถ้ ือเป็นกฏเหล็กทหี่ ้ามใครเข้าไปยมุ่ ย่ามเวลาสว่ นตวั

“คณุ ยา่ ใหญ่มีเร่ืองอะไร” ถามเดก็ ที่ถกู ใช้ให้มาตาม

“ไม่ทราบเหมอื นกนั คะ่ แตท่ า่ นให้ดิฉนั มาเรียนคณุ วา่ ต้องไปร่วมโต๊ะ

ตอนแปดโมงครึ่ง”

กลิน่ เอือ้ ง  43

เม่ือคืนเขาถึงบ้านเกือบเทย่ี งคนื เชน่ เดยี วกบั ทกุ วนั ในชว่ งเดอื นกอ่ นท่ี
มีธรุ ะยงุ่ จนแทบไม่พบใคร ชายหน่มุ ชาเลืองมองนาฬกิ าข้อมือ กอ่ นตดั สินใจ
ก้าวตรงไปยงั ศาลากลางสวนซงึ่ หลบอย่ใู ต้ร่มไม้นานาพนั ธ์ุ

คณุ ฤดวี รรณในวยั ย่างแปดสบิ ปีเป็นหญิงชราท่คี งความเยาว์วยั ไว้
อยา่ งครบเครื่อง แม้จะร้างงานสงั คมมาหลายปี แตท่ า่ นยงั ย้อมสีผมเข้มขลบั
และตโี ป่งเป็นกระบงั ชดุ ซาตินอติ าลีกรุยกรายถกู หยิบออกมาสวมอย่เู ป็นนิตย์
นยั น์ตาซงึ่ ผา่ นร้อนหนาวนบั ไมถ่ ้วนยงั สดใสแวววาวกระจา่ งทา่ มกลางรอย
เห่ียวย่นตามกาล

เช้าวนั นีท้ า่ นนงั่ อย่บู นตง่ั แข็งๆ แทนทจ่ี ะเป็นแหยง่ ไม้บนุ วม คอย
จดั แจงให้เด็กตงั้ สารับตามทต่ี นต้องการ ความวนุ่ วายตรงหน้าทาให้อชิ ย์
หวั เราะในลาคอ ด้วยรู้วา่ ทา่ นจะไมเ่ รื่องมากเลยหากไมม่ คี นอ่นื มาร่วมวง

สฤษดิ์ภกั ดีเป็นตระกลู เกา่ แก่ ต้นตระกลู แบง่ เป็นสองสายมาตงั้ แตร่ ุ่น
ทวด อชิ ย์จงึ มีญาตโิ กโหตกิ าร่วมสกลุ มากมาย ทวา่ นบั ตงั้ แตป่ ่เู ขาเสยี ไปเม่ือสบิ
ปีก่อน คณุ ฤดีวรรณก็คลายความกร้าวแกร่งลง จนลกู หลานหลายคนแทบจะ
ลืมเลือนวา่ ทา่ นเคยเดด็ ขาดเพียงไหน และแม้วา่ ความเกรงใจจะลดลงเป็น
ลาดบั หากความรักมีแตจ่ ะเพม่ิ ขึน้

ทา่ นแกแ่ ล้ว ทกุ คนตระหนกั ข้อนดี ้ ี... และหว่ งมาก
คนที่เพ่ิงมาใหมย่ อ่ งกริบเหมือนแมว กอ่ นจะถลาเข้าไปรวบกอดเอว
อ้วนท้วมจากทางด้านหลงั พร้อมสง่ เสียงทกั ทายปร๋อเลน่ เอาคนแก่สะด้งุ ครัน้
ตงั้ หลกั ได้ก็หนั มาค้อนตาขนุ่ โบกไม้โบกมือให้เดก็ รับใช้ออกไปนอกรศั มกี ารได้
ยินกอ่ นเอ็ดเสยี งเขียว
“พอ่ อิชย์! ทาไมหายหน้าหายตาไปหลายอาทติ ย์ ตงั้ แตก่ ลบั จาก
ฮอ่ งกงครัง้ นนั้ ย่าก็ไม่ได้เจอเราอกี เลย”
“ผมต้องไปโฮจมิ ินต์ตอ่ น่ีครับ...” ประจบเอาใจตามแบบฉบบั ด้วยการ
เกยคางบมุ๋ ลงบนลาดไหลเ่ ล็ก ความเคร่งขรึมถกู กองไว้นอกศาลาชวั่ คราว ซง่ึ

44  สรวงสวาท

จะทาตอ่ เมือ่ อยกู่ นั สองคนเทา่ นนั้ “...ชว่ งนีย้ ่งุ มากคณุ ยา่ ก็ทราบ แถมอาศนิ ยงั

ป่วย ผมเลยมีงานล้นมือ”

จริงอยทู่ ี่ฤดีวรรณทราบดวี า่ หลานชายคนโตของนางทางานหนกั

ขนาดไหน โดยเฉพาะเม่ือศศนิ หวั เรือใหญ่แหง่ สฤษดิ์ภกั ดกี รุ๊ปตรวจพบมะเร็ง

ลาไส้ระยะแรกเมื่อสองเดอื นกอ่ น งานกวา่ คร่ึงในตาแหนง่ ประธานจงึ ตกมา

ท่ีอิชย์อย่างเลยี่ งไมไ่ ด้

นอกจากอสงั หาริมทรัพย์ซง่ึ เป็นมรดกตกทอดของครอบครัวแล้ว

สกลุ สฤษด์ิภกั ดยี งั ใช้เงินมากมายมาตอ่ ยอดริเริ่มธุรกิจค้าสง่ เป็นรายแรกๆ ด้วย

ความทเ่ี ป็นตระกลู เก่าแก่ ผ้คู นนบั หน้าถือตา คอนเนคชนั่ กว้างขวาง ทาให้มี

สินค้าหลากหลายชนดิ พอท่จี ะบกุ ตลาดตา่ งประเทศ ตงั้ แตอ่ ญั มณียนั วตั ถดุ ิบ

ทางการเกษตรซงึ่ มีมาตราฐานควิ ซสี งู ลิบ

อชิ ย์จงึ ต้องขนึ ้ เหนือลอ่ งใต้ บนิ ตา่ งประเทศเป็นวา่ เลน่ ตงั้ แต่

แตกเนือ้ หนมุ่ เพราะเคยตงั้ ปณิธานไว้วา่ จะเรียนรู้และสานตอ่ ธรุ กิจครอบครัว

ให้ถึงท่สี ดุ หลายปีผา่ นไปชายหนมุ่ กลายมาเป็นคนทเี่ ข้านอกออกในสฤษด์ิ

ภกั ดกี รุ๊ปได้เชีย่ วชาญทีส่ ดุ แม้จะไมล่ งรอยกบั คนในครอบครวั นกั แตต่ ้อง

ยอมรับวา่ รายได้จากลกู ค้ากวา่ ครึ่งในปัจจบุ นั เป็นฝีมือเขาล้วนๆ

คนผา่ นร้อนหนาวมากอ่ นได้แตถ่ อนหายใจหนกั

“แบบนีเ้ม่ือไหร่จะมเี มียกนั ฮึ มวั แตท่ าการทางาน ลอยชายเป็นพอ่

พวงมาลยั ไปมา ย่าไมย่ กั เหน็ เราจริงจงั กบั ใครสกั คน” ดงึ หลานชายให้ลกุ ขึน้ ไป

นง่ั ทโ่ี ต๊ะอาหาร กอ่ นเร่ิมเปรยกิจทเ่ี รียกกนั มาในวนั นี ้ “วนั กอ่ นย่าเพ่ิงเจอคณุ

ดนยั เขาฝากทาบทามหลานสาวให้เราไปดตู วั หนหู ลิว...”

“อยู ! ไมเ่ อาหรอกครับสาวหมวย ไม่ใชส่ เป็ก”

พอ่ หน่มุ ตรงหน้าขดั คอทนั ใดเม่ือรู้วา่ คณุ ย่าใหญ่คดิ อะไร แม้มอื จะ

ประคองกนั อยู่ แตเ่ ขาย่นคอพลางทาหน้าสยองขวญั คนแกก่ วา่ จงึ แย็บเข้าอกี

หมดั อยา่ งหมน่ั ไส้เหลอื ทน

กลิน่ เอือ้ ง  45

“งนั้ หนเู พิร์ล...”
“เปรีย้ วจี๊ดเข็ดฟัน ขืนอย่ใู กล้คงปวดหวั พิลกึ ”
“คณุ ญาพิน”
“รายนนั้ เกาะคานทองฝังเพชรไมย่ อมปลอ่ ย เพือ่ นผมลองมาแล้ว
เหลว!”
“ปากคอเราะร้ายนะพอ่ ” ติงพร้อมนงั่ ลงบนเก้าอที ้ ถ่ี กู เล่ือนให้ ก่อนตอ่
ด้วยส้มุ เสยี งออ่ นอกออ่ นใจ “ไมร่ ู้ละ่ ย่าอยากเห็นอิชย์เป็นฝังเป็นฝาสกั ที คนอืน่
เขามีครอบครัวไปหมด เหลอื เรานี่ละ่ ท่ีทาให้กล้มุ ใจไมเ่ ว้นแตล่ ะวนั กลวั วา่ จะ
หาเมียไม่ได้เพราะความชา่ งเลอื ก”
คนชา่ งเลอื กเดนิ ไปนงั่ ฝั่งตรงข้าม สง่ ยมิ ้ นมุ่ ขณะคลี่ผ้าปลู งบนตกั
ญาติพ่ีน้องรุ่นเดียวกบั เขาเพิ่งแตง่ งานกนั ครบ แม้กระทงั่ ลกู พ่ีลกู น้องคนสดุ ท้อง
ซง่ึ อายเุ พยี งแคย่ ่ีสิบสี่ปี... งานของเธอจดั ไปเมื่อกลางเดือนกอ่ น ชายหนมุ่ จงึ พอ
คะเนได้วา่ คณุ ยา่ ต้องหนั มาเร่งเขายิกในฐานะคนสดุ ท้ายทยี่ งั โสด... ซงึ่ มา
ตอนนถี ้ ือวา่ ช้าไปด้วยซา้
“จะมีภรรยาทงั้ ทกี ็ต้องเลอื กดีๆ สคิ รับ ผมไมอ่ ยากแตง่ งานหลายรอบ
นา”
“กลวั วา่ ยา่ จะตายก่อน”
“คณุ ยา่ ยงั อย่อู กี นาน”
“สามเดือน”
“ครับ!?” มือแกร่งที่หยิบช้อนชะงกั ค้างอย่างตกใจ
“เมื่อวานลงุ หมอบอกวา่ ยา่ อย่ไู ด้อกี แคส่ ามเดือน...” คนที่ไม่เคยพดู
เลน่ สง่ ยิม้ เจอื นข้ามโต๊ะมาให้ แม้ทา่ นจะเลา่ ด้วยนา้ เสยี งเรียบเรื่อย หาก
เนือ้ ความชวนให้ใจดง่ิ วบู “...ไม่รู้วา่ นานสาหรับอชิ ย์รึเปลา่ แตส่ าหรับยา่ แค่
หายใจทงิ ้ เฮอื กเดยี วก็หมดเวลาแล้ว”

46  สรวงสวาท

คนเป็นหลานหน้าเคร่งลงทนั ตากบั สิ่งท่เี พิง่ ได้รับรู้จากปากของผ้สู งู วยั
ข้าวต้มตรงหน้าฝืดเฝ่ือนไปในบดั ดล!

ร่างอรชรอ้อนแอ้นในชดุ ยนู ิฟอร์มก้าวลงจากรถไฟฟ้า นกึ โลง่ อกท่ี
ขบวนโดยสารค่านคี ้ นไมอ่ ดั เป็นปลากระป๋ องเหมือนเมื่อวาน หลงั กระชบั ถงุ ใส่
อปุ กรณ์ทพี่ าดบนไหล่ ใจก็เร่ิมไตร่ตรองวา่ จะกินอะไรดี

ณฐาอมยิม้ เม่ือเหน็ ญาตผิ ้พู เี่ ดน่ หราอยบู่ นจอเต็มไปหมดขณะ
ทอดน่องไปตามชานชาลา ครนั้ ใช้ทางเชื่อมท่ตี ดั เข้าศนู ย์การค้าหน้าปากซอย
เดินหลงวนไปมานดิ หน่อย เธอก็ตดั สนิ ใจได้วา่ เย็นนีจ้ ะซอื ้ วตั ถดุ บิ ในซปุ เปอร์
มาร์เก็ตกลบั ไปทากินเอง

บ้านทห่ี ญิงสาวเพ่ิงย้ายเข้ามาอยใู่ นซอยเกา่ แกก่ ลางกรุง ด้วยทาเล
ทอง เดินทางสะดวกตดิ รถไฟฟา้ แตก่ ็เงยี บสงบร่มร่ืนไมแ่ ออดั ทาให้เป็นซอย
ดงั ที่ใครก็รู้จกั ทพ่ี กั อาศยั มีตงั้ แตค่ ฤหาสน์หรูระดบั ไฮเอนด์เรียงสลบั สบั หวา่ ง
บ้านเดี่ยวหลงั น้อยซง่ึ อยยู่ งมายาวนาน บ้านของเธอเองก็จดั อยใู่ นประเภทหลงั
ซา้ ยงั คอ่ นข้างไกลพอสมควรถ้าเดนิ เท้าจากปากซอย ทาให้ต้องคดิ หนกั วา่ จะ
ซอื ้ ของอะไรบ้างในแตล่ ะครัง้ เพอ่ื ไม่ให้เป็นภาระในการหอบหิว้ จนเกินไป

เพราะเคยมีประสบการณ์เดนิ หลงในซอยบ้านตวั เองมาแล้ว เลย
พยายามไม่หอบของหนกั เผ่ือหลงอีก!

“...เจอคณุ อกี แล้ว”
เสียงห้าวท้มุ ทีเ่ ริ่มค้นุ หจู ากทางด้านหลงั ทาให้คนยืนเลอื กหวั ไชเท้า
แทบทาหอ่ ในมือร่วง ณฐาเกร็งไหลพ่ ร้อมหวั ใจท่เี ต้นผดิ จงั หวะ ก่อนจะผอ่ นลง
อย่างคนทีเ่ ก็บอาการได้ดี
“สวสั ดตี อนค่าคะ่ ...” หนั มาคลยี่ มิ ้ สดใสให้คนแปลกหน้าทยี่ งั คงรู้
เพียงแคช่ อ่ื ไมร่ ู้เขาจะทนั สงั เกตเหน็ รึเปลา่ เพราะเธอตกใจแคแ่ วบเดียวจริงๆ
“...ไม่คดิ วา่ จะเจอคณุ ที่นี่”

กลิน่ เอือ้ ง  47

“ผมเองกแ็ ปลกใจเหมือนกนั ...” วนั นีอ้ ิชย์อยใู่ นชดุ สทู ดบั เบลิ ้ เบรสสี
กรมทบั เชติ ้ ขาวปลดกระดมุ หลอ่ เนีย้ บทาเอาใจแกวง่ ซา้ เขายงั ยืนสองมอื ไขว้
หลงั อย่างมมี าดขณะมองเธอด้วยแววตาสนอกสนใจย่ิง “ทางานแถวนีเ้หรอ
ครับ”

“ก็ใกล้ๆ คะ่ ... นงั่ รถไฟฟา้ ไปไมก่ ่สี ถานี”
“อ้อ...” ตาคคู่ มกวาดขึน้ ลงสารวจชดุ เธออย่างกงั ขา ณฐาจงึ พอจะ
อา่ นความรู้สกึ เขาออก เธอเฉลยให้ด้วยนา้ เสยี งกลวั้ หวั เราะ ซอ่ นความเคอะ
เขินอยา่ งมิดชิด
“ฉนั เป็นครูโรงเรียนอนบุ าลคะ่ ”
ควิ ้ เขาเลิกขึน้ สงู บง่ บอกความตกใจจนเกือบถงึ ขนั้ ตกตะลงึ ซงึ่ ไมต่ ้อง
สงสยั เลยวา่ พฤติกรรมท่ีผา่ นมาของเธอจะทาให้เขาตดั สินกนั แบบไหน หญิง
สาวรู้สกึ ตลกนิดหนอ่ ย แตก่ ็สงสยั เอามากๆ วา่ แคบ่ งั เอิญโลกกลมหรือเป็น
เพราะพรหมลขิ ิตกนั แน่
ถ้าไมน่ บั วนั นี.้.. เธอบงั เอญิ เจอเขาถึงสามครัง้ แถมสองครัง้ แรกยงั
ฝากความประทบั ใจสดุ ยอดระดบั ให้ตายก็ไมม่ ีวนั ลืม หากเอาเรื่องไปแง้มให้
พวกพีส่ าวฟัง หลอ่ นอาจจะเร่ิมฝอยตะพดึ ตะพอื ด้วยหวั ข้อ ‘เนือ้ ค’ู่
สว่ นอชิ ย์กาลงั พิศวงกบั สิง่ ท่ีได้รู้ หลงั จากแวะมาหาซอื ้ ของขวญั ให้
เพอ่ื นแล้วเหน็ ร่างงามเดนิ ผา่ นหน้าร้านไป ตอนแรกเขานกึ วา่ ตวั เองตาฝาดด้วย
ซา้ ... ทงั้ ทค่ี ดิ แบบนนั้ แตข่ าเจ้ากรรมกลบั ก้าวตามตดิ จนกระทง่ั มนั่ ใจแน่แล้ว
วา่ เป็นคนทตี่ ามหา จงึ สบโอกาสเข้ามาทกั ทาย
แวบแรกไม่ทนั ได้สงั เกต แตพ่ อมองใกล้ๆ เขาเหน็ เธอใสช่ ดุ คล้ายยนู ิ
ฟอร์มอะไรสกั อย่างซงึ่ ประกอบด้วยกระโปรงทรงเอสเี ข้มกบั เชติ ้ เหลอื งมสั ตาร์ด
ท่มี ีลายปักบนกระเป๋ าเสอื ้ เรียบร้อยเป็นทางการจนเผลอเปรียบเทียบกบั ร่าง
เปลือยงามด้วยสว่ นเว้าโค้งในคา่ คนื นนั้ ขึน้ มา...
“จะไมพ่ ดู อะไรหน่อยเหรอคะ” เสยี งของเธอทาลายจนิ ตนาการเขา

48  สรวงสวาท

“รอบนีถ้ ้าคณุ ไมย่ อมบอก เดาให้ตายผมก็เดาไม่ออก” ได้ยินตวั เอง
ตอบออกไป ขณะพยายามล้างภาพแสนอกศุ ลออกจากหวั

“ทาไมละ่ คะ”
“คณุ ด.ู .. แปลกตา”
“เพราะวา่ ฉนั ไมไ่ ด้แตง่ หน้าแบบคืนวนั เสาร์เหรอ?”
“วนั ...เสาร์?”
“แบบคนื วนั เสาร์คะ่ ... ก็แบบ แตง่ หน้าจดั ๆ” เธอเอยี งคอแล้วกระพอื
ขนตา เป็นการอธิบายโดยให้เขาสงั เกตดวงตาคงู่ ามท่ปี ราศจากอายไลนเนอร์สี
เข้ม “...เหมือนกาลงั จะไปเย้วๆ ท่ีผบั ”
“ไม่ใชม่ งั้ ” ชายหนมุ่ อมยิม้ เมื่อนกึ ภาพตามได้ชดั เจน แถมยงั ชว่ ยหนั
เหความสนใจของเขาไปยงั อกี เรื่อง
“งนั้ อะไรละ่ คะ”
“ห้องสวที คนื ละครึ่งแสน ดินเนอร์เฉียดหม่ืน ถงุ แบรนด์เนมกองเต็ม
ห้อง...” วา่ แล้วก็จาระไนสงิ่ ท่ขี ้องใจออกไปจนได้ ที่เธอแปลกตาเพราะความ
สมถะไม่สมตวั นน่ั ละ่ “...ถงึ ผมจะไมส่ นั ทดั เรื่องของผ้หู ญิงเทา่ ไหร่ แตช่ าแนล
กบั แอเมสพวกนนั้ ราคารวมกนั ไม่ใชห่ ลกั แสน”
เป็นครัง้ แรกทอี่ ชิ ย์พาดพิงถึงเรื่องในคนื นนั้ ... ด้วยส้มุ เสยี งระมดั ระวงั
เตม็ ที่
“อาจจะเป็นเงนิ เก็บชว่ั ชีวติ ของฉนั ก็ได้...” คนทห่ี วิ ้ ถงุ ผ้าโกโรโกโสใบ
เก่งไปทางานตอบทเี ลน่ ทีจริงอยา่ งร่าเริงราวกบั การกระต้นุ เตือนนนั้ ไมม่ ีผล
อะไรตอ่ เธอ กอ่ นจะยอมบอกความจริงในท่สี ดุ “...ห้องนนั้ ฉนั ไมไ่ ด้เป็นคนจา่ ย
คะ่ สว่ นกระเป๋ ากบั เครื่องประดบั ท่ซี อื ้ มาก็ญาติท่รี ู้จกั ฝากซอื ้ ทงั้ นนั้ เพราะคอล
เลก็ ชน่ั ใหม่เพ่ิงเข้าแตใ่ นไทยยงั ไมม่ ีของ ถ้าให้ซอื ้ ใช้เองฉนั คงคดิ แล้วคดิ อีก...
วา่ แตค่ ณุ มาทาอะไรทน่ี ี่คะ”
ประโยคหลงั เธอเปลี่ยนเร่ืองอย่างรวดเร็ว

กลนิ่ เออื้ ง  49

“ผมมาหาซอื ้ ของขวญั วนั เกิดให้เพ่อื น”
“ในซปุ เปอร์ฯเนย่ี เหรอ”
“ใช่” เขาตอบขึงขงั “คณุ ก็เข้าใจถาม จะให้ผมตอบยงั ไงละ่ บอกวา่
เห็นคณุ ตงั้ แต่หนา้ หา้ งแลว้ เดินตามเข้ามาทกั ในนี้รึไง”
หญิงสาวหวั เราะเสยี งใส “คณุ เพงิ่ บอกออกมา”
“ผมจงใจ...” เขาระบายลมเฮือกยาว แล้วชไี ้ ปยงั รถเข็นของเธอทม่ี ี
ข้าวของอยพู่ อสมควร “...ให้ชว่ ยเข็นไหมครับ คณุ จะได้เลอื กของตอ่ สกั ที”
แปลวา่ เขาจะยงั ไมไ่ ปไหน ณฐาขยบั เพื่อให้ชายหนมุ่ ครองรถเข็นได้
โดยสะดวก แตพ่ อเห็นเขาวางมอื ลงบนราวแล้วก็อดขาออกมาไม่ได้ อชิ ย์มีรศั มี
โก้หรูล้อมตวั ประหน่งึ คณุ ชาย ทงั้ การแตง่ ตวั ทว่ งทา่ การเคล่ือนไหว สภาพใน
เวลานีจ้ งึ ไมค่ อ่ ยเหมาะกบั บรรยากาศ ถ้าเขาเดินนาแล้วเธอเขน็ ตามคอ่ ยเข้าทา่
หน่อย...
พอไมพ่ ดู อะไรกนั ความรู้สกึ ประดกั ประเดดิ ก็แลน่ ขึน้ มา หญิงสาว
มองมือท่ีครัง้ หนึ่งเคยกอบกมุ สมั ผสั กนั อย่างลกึ ซงึ ้ เธอจงึ เบยี่ งสายตาหนีไปเจอ
สาบเสอื ้ ท่เี ขาปลดกระดมุ แหวกเหน็ แผงอกราไร ครนั้ ชะงกั ค้างไปเสยี ้ ววินาที
คนที่เร่ิมใจหววิ ก็แสร้งเป็นสนใจผกั ในชนั้ วางตอ่
ไมร่ ู้จะหาหวั ข้ออะไรมาคยุ ดี จะออกปากถามเรื่องสว่ นตวั ก็ไมไ่ ด้รู้จกั
กนั ขนาดนนั้ ซา้ สญั ชาตญาณยงั บอกวา่ ตา่ งคนตา่ งไมร่ ู้เร่ืองของกนั และกนั จะ
ดกี วา่ ภาพในคืนนนั้ ยงั สง่ ผลกระทบกบั ใจเธอ ทงั้ อดึ อดั บอกไมถ่ กู คงต้องใช้
เวลาอกี หนอ่ ยจงึ จะมองเขาได้อยา่ งสนิทใจ
สว่ นเรื่องทีเ่ คยคดิ วา่ เขาเป็นเกย์... ลมื ๆ ไปเถอะ เซก็ สแ์ อพเพลิ สงู ลบิ
ปานนีค้ งไมต่ ้องเดาอะไรให้มากความ แคส่ บตายงั ปากคอสนั่ แคเ่ ขาเดินเฉยี ด
กนั ก็หายใจหายคอไมท่ นั แล้ว
“บ้านคณุ อย่แู ถวนี?้ ”

50  สรวงสวาท

หญิงสาวโลง่ อกเม่ือเขาเร่ิมคยุ ตอ่ ไมไ่ ด้รู้เลยวา่ เขากาลงั จบั จ้องเธอ
ด้วยสายตาแบบไหน

“ในซอยหลงั ห้างนีล้ ะ่ คะ่ ”
“เหมือนกนั เลย บงั เอิญอีกแล้ว”
“ถึงฉนั จะเริ่มหลอนนิดๆ... แตม่ าถึงจดุ นีจ้ ะบงั เอิญอะไรก็ไมน่ า่ ตกใจ
เทา่ ไหร่แล้วละ่ ...” ณฐารีบหยิบผกั อย่างสดุ ท้ายในรายการใสร่ ถเข็น กอ่ นลาก
รถเข็นนาเขาไปจา่ ยเงนิ “...ขนาดฉนั ไปหลงงงอยกู่ ลางฮอ่ งกงเรายงั เจอกนั ได้
เลย”
“นน่ั สิเนอะ...” อิชย์ยมิ ้ มมุ ปาก คดิ วา่ ไมล่ ้ออาการแก้มแดงหแู ดงทเ่ี ริ่ม
เห็นได้ชดั ของคนตรงหน้าคงดกี วา่ “...คณุ มายงั ไงครับ ถ้าไม่มีรถให้ผมไปสง่ ท่ี
บ้านไหม”
“ไม่เป็นไรคะ่ คณุ ต้องไปหาของขวญั วนั เกิดให้เพือ่ นอกี ไมใ่ ชเ่ หรอ”
ชายหนมุ่ รู้วา่ เธอปฏเิ สธเพราะกาลงั หวน่ั ไหว มีเวลามากพอจะให้คน
ตรงหน้าเร่ิมระมดั ระวงั ในการมปี ฏิสมั พนั ธ์กบั เขา แตเ่ ขาเข้าใจวา่ ถ้าตดั เร่ืองใน
คืนนนั้ ไป.. เธอกบั เขานบั ได้วา่ แทบไม่รู้จกั อะไรกนั ด้วยซา้
ทวา่ เร่ืองนนั้ ย่อมแก้ไขได้
คนมแี ผนสรุปกบั ตวั เองขณะทาตวั มีนา้ ใจชว่ ยเหลือเธอลาเลียงของ
ในรถเขน็ ขึน้ สายพาน ใช้เวลาไม่นานนกั ในการคดิ เงินและใสถ่ งุ เธอเหลอื บมา
สบตาเขาเป็นระยะพร้อมพมึ พาขอบคณุ เสยี งแผว่ จนเมื่อถงึ เวลาที่ต้องแยกกนั
อชิ ย์จงึ ชงิ ถามขึน้ ก่อนเธอทนั ได้บอกลา
“ผมขอเบอร์คณุ ได้ไหมครับ”
คราวนีแ้ ก้มใสขนึ ้ สีแดงก่าเป็นลกู ตาลงึ สกุ ทเี ดยี ว ชายหน่มุ ไม่ยอมให้
เธอตงั้ หลกั หยิบโทรศพั ท์มือถอื แล้วยื่นสง่ ให้ เจ้าของร่างเพยี วบางในชดุ ครู
โรงเรียนอนบุ าลลงั เลนิดหนอ่ ยกอ่ นตดั สนิ ใจยกมือขึน้ รับแล้วกดเบอร์สว่ นตวั ลง
ไป