SS

กลิน่ เออื้ ง  401

บทสง่ ทา้ ย

‘กหุ ลาบงามเพียงใดลว้ นมีอายขุ ยั
ทา้ ยสดุ ก็ตอ้ งร่วงโรยตามกาล*’*
ฤดวี รรณพลกิ กระดาษหน้าสดุ ท้ายของหนงั สอื ที่ใช้เวลาอา่ นแรมปี
แล้วก็พบเพยี งความวา่ งเปลา่ นางย่นคิว้ เป็นร่องลกึ พยายามมองหาถ้อยคา
หรือความใดท่ีสามารถสรุปเป็นสขุ นาฏกรรมของตวั ละครในบนั้ ปลาย เชน่ ทกุ
คนได้พบเร่ืองราวทด่ี ี หรือมีความรักเป็นนิรันดร์
แตไ่ มม่ ีเลย เหลอื เพียงกระดาษรองปก กบั ปกหลงั ที่อาบมนั วาว
หญิงชราทอดถอนหายใจ
“อย่างน้อยก็ชว่ ยมีภาคสองสกั หนอ่ ยซี... จบแบบนีฉ้ นั ค้างคา”
คนท่นี งั่ อยขู่ ้างเตยี งเปลง่ เสียงหวั เราะเสยี งใส เธอยน่ื แก้วนา้ ขิงร้อนให้
ทา่ นอย่างรู้ใจ
“แตค่ นเขียนตายไปแล้วนะคะคณุ ยา่ ”
“โถ... ทาไมรีบดว่ นจากไป ดซู ขิ นาดฉนั ยงั อดึ ถกึ ทนมาได้จนตอนนี.้..”
ประมขุ บ้านสฤษด์ิภกั ดถี อดแวน่ สายตาแล้วเพง่ มองหลานสะใภ้คนโต
ท่ซี งึ่ บดั นีก้ าลงั ท้องออ่ นๆ สายตาของนางเร่ิมฝา้ ฟาง แตก่ เ็ ป็นเฉพาะชวั่ เวลา

402  สรวงสวาท

บางขณะเทา่ นนั้ หลงั จากจิบนา้ จนหมด นางก็ตลบผ้าหม่ ผืนบางท่ีใช้คลมุ ขา
ออก แล้วคอ่ ยๆ ลกุ ขึน้ หยิบไม้เท้าโดยมีณฐาชว่ ยประคอง

“เอาละ่ เย็นนีแ้ มต่ าลจะทาอาหารอะไรนะ ฉนั บอกแมไ่ ปรึยงั วา่ ยยั นนุ่
กบั พวกบ้านโน้นจะมากินมอื ้ เย็นด้วย”

“บอกแล้วคะ่ ” หญิงสาวชว่ ยเตือนความจา“แล้วยงั กาชบั ด้วยวา่ ให้
ทาอาหารชาววงั ครบสตู ร ใช้ถ้วยเบญจรงค์ใสแ่ กง สลกั ฟักกอ่ นจะเอาลงต้ม ผกั
แกล้มทกุ ชนิ ้ ต้องใช้มีดแกะเป็นลาย...”

ฤดวี รรณเหลม่ า
วา่ ทค่ี ณุ แม่จงึ เงียบ พร้อมยมิ ้ ตอบงงๆ
แล้วทา่ นก็ถอนหายใจให้เห็นอกี ครัง้ หลงั เข้าใจวา่ สะใภ้จากบ้านศิลา
นนท์ไมไ่ ด้ตงั้ ใจจะประชด
“แล้วเรานะ่ มาทาอะไรตรงนี”้
“อาสอนไลม่ าคะ่ บอกวา่ ไมต่ ้องชว่ ย เด๋ียวได้กลิ่นนา้ พริกเครื่องแกง
มากๆ จะพะอดื พะอม แตน่ าวจะไปงีบตอนบา่ ยกร็ ู้สกึ แปลกๆ เลยมานง่ั เป็น
เพ่ือนคณุ ยา่ อา่ นหนงั สอื ดกี วา่ ”เธอมากอ่ นฤดวี รรณอา่ นจบไมถ่ งึ สบิ นาที ซงึ่
ทา่ นเอาแตใ่ จจดจอ่ กบั หนงั สือเลม่ โปรดจนแทบไมร่ ู้ตวั “พีอ่ ชิ ย์กบั เองิ เอยอย่ใู น
ห้องซ้อมดนตรี บอกวา่ กาลงั จะเลิ... นนั่ ไงคะมาพอด”ี
โป๊ ก!
“แงงงงง คงุ พอ่ อออ หวั น้งุ โขกประตอู กี แย้ววววว”
อชิ ย์ทพี่ าลกู สาววยั สองขวบคร่ึงข่ีคอเข้ามาในห้องนอนคณุ ทวดสง่
เสยี งสบถอยา่ งตกใจ (แล้วรีบเงียบเมื่อเห็นสายตาติเตยี นของภรรยา) เขารีบ
วางลกู ลงบนพนื ้ ย่อตวั คลาหน้าผากโหนกนนู ของเจ้าตวั เลก็ ที่เร่ิมขนึ ้ เป็นรอยสี
แดงจางๆ สว่ นเดก็ หญิงได้แตเ่ บะปาก กอดอกอย่างขนุ่ เคอื ง
“ขอโทษครับเองิ พอ่ ลมื ยอ่ ตวั ”

กลิน่ เออื้ ง  403

“เมื่อกีห้ น้าห้องดงตกี ็รอบนงุ แล้ว” คนเจ็บโอดโอย “เองิ จะฟ้องคงุ แม่
เองิ จะฟ้องคงุ ทวดด้วย”

“เอิง... เดย๋ี วพอ่ งานเข้า”
“ไม่ทนั แล้วคะ่ พอ่ี ชิ ย์”
เสียงเรียบเย็นดงั ขนึ ้ จากทางข้างหลงั สว่ นคณุ พอ่ บ้านทีว่ นั นีห้ ยดุ งาน
เนื่องจากเป็นวนั อาทติ ย์เสยี วสนั หลงั วาบ เขาฉีกยิม้ แห้งกบั ลกู สาวท่ีหน้าตา
เหมือนฉบบั ย่อสว่ นของณฐา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซบิ เบาๆ
สว่ นเดก็ หญิงอษิ ฎาเหมือนจะรู้งาน รีบสมุ หวั เข้ามาเพ่ือฟังข้อ
แลกเปลย่ี น
“เอิง... ถ้าบอกคณุ แม่วา่ ไม่เจบ็ มาก เดย๋ี วคืนนีพ้ อ่ กบั ลงุ ขนุ จะพาไป
กินขนมท่ที องหลอ่ ...”
“แพนเค้กอ๊ะป่าว วปิ คมี วิปคีม” พอสง่ เสยี งดงั คนเป็นพอ่ ก็จ๊ปุ ากให้
ลดเสียงลง
“พอ่ จะสง่ั เบลิ ้ สตรอว์เบอร์ร่ีให้เลย”
“ดีลนะคงุ พอ่ ” เดก็ หญิงกระซบิ
“ดลี ”
แล้วพอ่ ลกู ก็จบั มือกนั เขย่า
สว่ นคนเป็นแม่กบั คนเป็นทวดทอี่ ยขู่ ้างหลงั ได้แตพ่ ากนั กา่ ยหน้าผาก
อยา่ งออ่ นใจ ไมร่ ู้จะสรรหาคาใดมาพร่าบน่ ให้สาสมกบั การเลยี ้ งลกู สไตล์อชิ ย์ดี
สดุ ท้ายกอ่ นจะวนุ่ วายไปกวา่ นี ้ ณฐาก็เดินตรงเข้าไปตแี ขนสามี ก่อนจะเอ็ด
เบาๆ พอรู้ความกนั สองคน
เอิงเอยเงยหน้ามองทงั้ สอง หวั เราะเอก๊ิ อ๊ากเม่ือเห็นคณุ พอ่ ถกู ดุ สว่ น
ฤดวี รรณยืนมองพลางกมุ ไม้เท้าไปด้วย แตไ่ มท่ นั จะออกเดนิ สรลิลก็โผลห่ น้า
เข้ามาในห้อง
“คณุ แมค่ ะ สอนให้คนเตรียมของวา่ งไว้ในสวน...”

404  สรวงสวาท

“ประเดย๋ี วฉนั ลงไป”
“ยายสอนนนนนน...” เองิ เอยหนั ไปพงุ่ หลาวใสค่ ณุ ยายทไ่ี มเ่ หน็ หน้า
ตงั้ แตเ่ ท่ยี ง ทาราวกบั อบุ ตั ิเหตหุ วั กระแทกกรอบประตเู มื่อครู่ไมเ่ คยเกิดขึน้ “...มี
ค๊กุ กีใ้ บเตยของเองิ หมายค้าาาาา”
กล้าถาม... อย่างสรลลิ รึจะพลาด หลอ่ นเตรียมไว้เป็นภเู ขาเลากา
นายแพทย์ประจาตวั พร่าบอกเสมอวา่ ทผ่ี า่ นมานางอย่ไู ด้ด้วยแรงใจ
ล้วนๆ แตฤ่ ดวี รรณคดิ วา่ น่าจะเป็นแรงอาฆาตพยาบาทมากกวา่ โดยเฉพาะคน
ท่นี ง่ั จมิ ้ บหุ ลนั้ ดนั้ เมฆเข้าปากอยขู่ ้างๆ โดยไม่สนเลยวา่ จะมาถงึ กอ่ นเวลาที่
เจ้าของบ้านเชิญเกือบสี่ชวั่ โมง
“แดดแรง” สลกั ษณาวจิ ารณ์กอ่ นยกนา้ ตะไคร้แช่เย็นขนึ ้ จบิ “ไมห่ ว่ ง
เหลนบ้างรึ มดุ ดงดอกไม้ตงั้ แตเ่ ม่ือกแี ้ ล้ว”
เองิ เอยกบั ณฐานง่ั อยใู่ ต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้ศาลากลางสวน ตวั เลก็ เคยี ้ ว
ค๊กุ กีโ้ ดยมแี มค่ อยเชด็ ปากเชด็ แก้มเป็นระยะ ทงั้ สองมีหมวกสานใบโตครอบอยู่
บนหวั เสอื ้ ยดื กางเกงทงั้ เลอะทงั้ เละ แตก่ ็หวั เราะใสอ่ ชิ ย์กนั ไมห่ ยดุ ตามประสา
ครอบครัวอารมณ์ดี
“มดุ บอ่ ย ไมเ่ ป็นไรหรอก”
การปลกู ดอกกหุ ลาบกลายเป็นกิจกรรมยามวา่ งของครอบครัวอิชย์ไป
แล้ว เพราะฤดีวรรณเหนื่อยเกินจะดแู ลไหว นางเริ่มเดนิ เหินไม่คอ่ ยสะดวก ถ้า
ออกมานอกบริเวณต้องนงั่ อย่บู นรถเขน็ เกือบจะตลอดเวลา (ซง่ึ สบายดี
เหมือนกนั ) สว่ นอาการท่หี มอเคยบอกวา่ อย่ไู ด้เพียงหนงึ่ ปี บดั นยี ้ งั ไมม่ ีทา่ ทวี า่
จะดว่ นลาลงโลง แม้จะมีทรุดบ้างให้ลกู หลานใจหายเลน่ รักษาประคองไปตาม
อาการ แตก่ ็ยงั ไมถ่ งึ ขนั้ ต้องนอนหยอดนา้ ข้าวต้มอย่ใู นโรงพยาบาลตลอดเวลา
กระนนั้ ก็ต้องดแู ลกนั ใกล้ชิด
“แหม...” สลกั ษณาสง่ เสยี งคอ่ ดขอดเลก็ น้อยอยา่ งอจิ ฉา เพราะ
นอกจากคอู่ ริจะได้เจอเหลนมากกวา่ แล้ว นางยงั สนิทกบั เองิ เอยชนิดท่ีวา่ ถ้าคืน

กลนิ่ เออื้ ง  405

ไหนเดก็ น้อยถกู จบั แยกเตยี ง (เพราะพอ่ แม่ขอสวที กนั ชว่ั คราว) เจ้าตวั เลก็ จะ
หอบต๊กุ ตาตวั โปรดมาขอนอนซกุ กบั คณุ ทวด“...วา่ แตม่ ีขนมอกี ไหม ถ้าฉนั รู้วา่
หลอ่ นทาไว้น้อยแบบนี ้นา่ จะแวะบางลาพซู อื ้ ข้าวแชต่ ิดไม้ติดมือมาด้วย”

“เดก็ กาลงั ยกออกมายะ่ ”
“ชกั ช้า”
สองแม่เฒา่ สบตา แตก่ อ่ นที่ทงั้ คจู่ ะทะเลาะกนั ก็มีเสยี งขดั ขึน้
“คงุ ทวดดด...” คนทนี่ งั่ ใต้ต้นไม้ร้องพลางโบกมอื มา แก้มตยุ่ ด้วย
ขนม “...คงุ พอ่ กาลงั จะเอาดอกลงดินแล้ว คงุ ทวดออกมาดหู ม้ายยย”
สองทวดยกมือขึน้ โบกตอบอตั โนมตั ิวา่ ไมไ่ ป ก่อนสบตากนั อกี ครัง้ แล้ว
สะบดั หน้าหนีคนละทาง
สรลลิ กบั เดก็ ในบ้านเดนิ ออกมาจากในครัวหลงั จากนนั้ สิบนาทกี ็พบ
แตค่ วามอมึ ครึมอนั เป็นทีช่ ินชากนั เสยี แล้วในหมลู่ กู หลาน นบั ตงั้ แตณ่ ฐาเร่ิม
ท้อง คนบ้านศลิ านนท์กแ็ หม่ ากนั เป็นวา่ เลน่ นอกจากจะมีกระทบกระทง่ั กนั พอ
หอมปากหอมคอ ฝ่ายนนั้ ก็ก็ขนขนมนมเนยมาฝากมากมายราวจะดถู กู วา่ บ้าน
นีไ้ มม่ อี ะไรอร่อยกิน
คนบ้านนีไ้ ด้ทีเลยทาอาหารหรูเลยี ้ ง ทงั้ อาหารไทย อาหารเทศ เกทบั
กลบั หนกั ข้อขนึ ้ เร่ือยๆ
สว่ นของเลน่ ของใช้ให้เอิงเอยนนั้ ถกู ณฐาสง่ั งดเดด็ ขาด ห้ามสปอยล์
ไม่งนั้ จะเสยี คน แคอ่ ชิ ย์คนเดยี วเธอก็ปวดหวั จะแย่
วา่ ที่คณุ แมล่ กู สองมองไปยงั ศาลา เห็นคณุ ย่าคณุ ยายแกะหอ่ ขนมใส่
ไส้กินกนั อยา่ งเอร็ดอร่อยก็เบาใจ เธอเป็นคนทาทงิ ้ ไว้ตงั้ แตก่ ่อนมือ้ เทย่ี ง แตก่ วา่
จะน่งึ เสร็จก็ลว่ งมาบา่ ยกวา่ เพราะชว่ งนีแ้ พ้ท้องหนกั อิชย์จงึ ขอให้เธองดสอน
เปียโนชวั่ คราว จากทีเ่ คยต้องเข้าไปโรงเรียนกบั ออฟฟิศเกือบทกุ วนั เลยพอมี
เวลาวา่ งเจียดมาทากิจกรรมอ่ืน

406  สรวงสวาท

“น้องครับ...” อชิ ย์เงยหน้าขนึ ้ มาจากแปลงกหุ ลาบใกล้กนั พอเห็นลกู
สาวจดจอ่ อย่กู บั ขนม เขาก็ได้ทแี อบอ้อนภรรยา “...เชด็ เหงื่อให้พห่ี น่อย จะไหล
เข้าตาแล้ว”

ณฐาก็เลยซบั ให้เขา พร้อมทาสง่ สายตาให้แบบ... เอือมก็ไม่เชงิ จะ
เขินก็ไมใ่ ช่

“เลิกอ้อนนาวได้แล้วมงั้ คะพีอ่ ชิ ย์ อายปุ นู นแี ้ ล้วเนี่ย”
“จนตายก็เลกิ ไมไ่ ด้” เขาตอบลอยหน้าลอยตา ก่อนจะเบนนยั น์ตาไป
ยงั เจ้าตวั เล็ก “อายปุ นู นีอ้ ะไร พย่ี งั ไมส่ ่สี ิบเลย รอเจ้าเอิงอายเุ กินย่ีสบิ กอ่ นเถอะ
คอ่ ยบอกวา่ พแ่ี ก”่
“ยี่สบิ ...” ณฐาทวน “...พค่ี ดิ วา่ ตอนนนั้ ลกู จะมีแฟนรึยงั คะ”
“ยงั ” คนหวงลกู สาวตอบทนั ที “เรียนจบคอ่ ยมี... ไมส่ ิ ไมต่ ้องมีเลยก็
ได้ พเ่ี ลยี ้ งไหว”
คราวนีค้ นฟังออกอาการหมนั่ ไส้อย่างอดไม่อยู่
“ลกู นา่ รักนะคะ ถ้าตอนนนั้ มีผ้ชู ายมาตามจีบเป็นพรวนจะทายังไง...”
เธอชใี ้ ห้เห็นความจริง กอ่ นจะเสริมเพมิ่ วา่ “...หรือสมมตุ ิ... ถ้าลกู เรามีผ้ชู ายมา
หลอกเหมือนทีพ่ ี่อิชย์หลอกนาว...”
พากนั เงยี บไปหลงั สนิ ้ คานนั้ ด้วยความสะพรึง ขนาดคนพดู เองยงั ทา
หน้าไม่ถกู ชกั เร่ิมหว่ งอนาคตลกู สาวคนโตขนึ ้ มาราไร
“ข้ามศพพ่ีไปก่อนเถอะ...” อิชย์หลบตาภรรยา ในนาทที ่เี ดก็ หญิงหนั
มามองพอดวี า่ พอ่ แมค่ ยุ อะไรกนั “...เนอะเองิ เนอะ ชว่ ยพอ่ ขดุ ดนิ ไหมครับ”
“อยากขคี่ ออกี กกก” เด็กหญิงชสู องแขนขนึ ้ เป็นเชงิ วา่ ให้อ้มุ “คงุ พอ่ ขดุ
ไปด้วยข่ีไปด้วยได้หมายคะ”
“ไมไ่ หวมงั้ ...” อชิ ย์ยมิ ้ แหย่ กอ่ นตดั สินใจทงิ ้ เสยี มในมือลง“...งนั้ ข่ีคอ
วิ่งรอบสวนกอ่ นรอบนึง แล้วพอ่ คอ่ ยมาขดุ ตอ่ ”

กลิน่ เอือ้ ง  407

“ใจป๋ ามากคา่ ” ลกู สาวชมตามทเ่ี คยได้ยินจากปา้ ฟองสมทุ ร กอ่ นจะ
ร้องวดี๊ ดงั ลน่ั เม่ืออิชย์เดนิ เข้ามาแล้วยกเธอขนึ ้ จนตวั ลอยจนพนื ้ “พอ่ี ิชย์อป
ปา้ าาา”

“เราควรจะแก้ไขคาพดู คาจาของลกู ก่อนเข้าโรงเรียนไหม พกี่ ลวั ไปทา
ครูอนบุ าลเขาชอ็ ก”คนเป็นพอ่ ก้มลงถามภรรยา ซง่ึ ฝ่ายหญิงสาวก็พยกั หน้ารับ
อยา่ งจริงจงั พร้อมด้วยการแสดงความเหน็ ตามประสาผ้มู ีประสบการณ์

“นาววา่ เหนื่อยแน่ๆ คะ่ ”
เด็กหญิงอษิ ฎาผ้ขู ึน้ ไปข่ีคอบิดาเรียบร้อยชมู อื ขนึ ้ ฟา้ ลากท้ายเสียง
เลียนแบบมารดา
“เหนื่อยแนๆ่ คะ่ !”
สองหญิงชรานงั่ เคยี ้ วขนมใสไ่ ส้โบราณอยา่ งสาราญ เพราะณฐาทา
แบบหวานน้อยจงึ กินกนั เพลนิ กวา่ ปกติ สรลิลกบั ชาลิสาทเี่ พงิ่ ตามมาสมทบ
คอยรินนา้ สมนุ ไพรเพม่ิ ให้ แล้วก็แกะกินกนั บ้างแตไ่ มส่ ้สู องคนท่ีทาทา่ เหมือน
จะกินแข่งกนั อยู่
คนบ้านศลิ านนท์เพงิ่ โทรมาเม่ือครู่วา่ กาลงั ออกบ้าน (กอ่ นเวลา)
นา่ จะใช้เวลาสกั พกั ในการฝ่าจราจรเข้ามาถึงเขตกลางเมือง ฤดวี รรณได้ยิน
ดงั นนั้ ก็สง่ั เด็กให้ไปนง่ึ ขนมมาเพมิ่ อีก ในครัวยงั เหลอื ชอ่ ม่วงกบั ชอ่ ชมพทู ่ีกาลงั
จบั กลบี กวา่ คนจะพร้อมหน้าก็ทนั กินพอดี
สลกั ษณาเห็นอชิ ย์ไกลๆ แล้วก็พลนั นกึ ถึงใครอกี คนทสี่ งู ใหญ่ มีบา่
กว้าง และใบหน้าคมเข้มกระชากใจสาวน้อยใหญ่เม่ือสมยั หลายสบิ ปีก่อน...
คนคนนนั้ เป็นรกั แรกที่ทาให้นางกบั คอู่ ริแตกคอกนั อย่างเป็นทางการ หญิงชรา
แกะขนมอกี หอ่ วางใบตองลงในถาดสาหรับทงิ ้ แล้วเรียกขึน้ ลอยๆ
“แม่ฤด”ี
“อะไรรึ”
“จาที่เคยตบกนั หน้าสกาลา่ ได้ไหม”

408  สรวงสวาท

ฤดวี รรณราลกึ ถึงความหลงั อยู่ชวั่ ครู่ ใช้เวลาเทา่ ทส่ี มองอนั เชอ่ื งช้าจะ
อานวย แล้วก็เห็นภาพคอู่ ริในวยั สาวถลาเข้ามากระโดดขาคถู่ ีบสะโพกได้
ชดั เจน (กระโดดจริงๆ กระโดดลงจากบนั ได) พร้อมประโยคเดด็ ที่ทาให้ผ้คู น
ฮอื ฮา ลงหน้าหนงั สอื พิมพ์ไปหลายวนั

‘แม่ฤดี อีอวดเบ่ง อวดรวย อวดรู้ อวดฉลาด อวดดี อวดตวั อวดอา้ ง
...’

และสารพดั ท่ีจะอวดได้ในเวลานนั้
“จาได้” ฤดีวรรณสงสยั วา่ จะฟื น้ ฝอยหาตะเข็บเพอื่ อะไร รึวา่ แกแ่ ล้ว
เลยชอบพดู แตเ่ ร่ืองเก่าๆ เพือ่ กวนอารมณ์ แตน่ างก็เงยี บเพอื่ รอให้อีกฝ่ายกลา่ ว
ตอ่
“จาได้ไหมวา่ เร่ืองอะไร” สลกั ษณาหยงั่ เชิง
ฤดวี รรณยอ่ มจาได้วา่ เป็นเรื่องผ้ชู าย ซา้ เขาคนนนั้ พอเหน็ พวกหลอ่ น
ตบกนั เลยผวาจนทงั้ สองแห้วรับประทานเป็นค่.ู .. แตน่ างลมื ไปแล้วทงั้ ช่ือเสียง
เรียงนาม เป็นผ้ชู ายบ้านไหนสกลุ ใดก็ไม่ทราบ และเนอื่ งจากไมอ่ ยากพดู ก็เลย
อ้อมแอ้มเลย่ี งความ
“คลบั คล้ายคลบั คลา วา่ เป็นเร่ืองผ้ชู ายสกั คน...”
“คนไหนเลา่ ”
“…”
“ลืมก็บอกมาเถอะย่ะ”
“จ้ะแม่คณุ แล้วหลอ่ นนะ่ จาได้รึ”
สลกั ษณาก็พยายามนกึ อย่เู หมือนกนั วา่ ผ้ชู ายคนนนั้ เป็นใคร ถงึ ได้
ลองถามดเู ผอ่ื จะได้คาตอบ ทวา่ ตา่ งฝ่ายตา่ งนิ่ง จนสดุ ท้ายฤดวี รรณก็พน่ ลม
หายใจออกมา เพราะนกึ ขนั ทจ่ี าได้วา่ ทะเลาะกนั แตจ่ าไมไ่ ด้วา่ ทะเลาะกนั
เพราะใคร
“หึ จาไม่ได้ละ่ ส”ิ

กลนิ่ เอือ้ ง  409

“แตฉ่ นั จาได้วา่ ชนะ” สลกั ษณาท้วงอย่างเอาเรื่อง
“ฉนั ตา่ งหากทชี่ นะ”
“ฉนั !”
ครัน้ สนิ ้ เสยี งฤดีวรรณ โดยไมต่ ้องให้สญั ญาณ สองแม่เฒา่ เร่ิมขยา
ใบตองหอ่ ขนมปาใสก่ นั อยา่ งเกรีย้ วกราดประหนึง่ ยิงกนั อย่อู ย่ใู นสงคราม สรลิล
กบั ชาลสิ าเอยี ้ วหลบลกู หลงกนั เป็นพลั วนั สว่ นคนท่ีเพง่ิ พาลกู สาวว่ิงรอบสวน
เสร็จถงึ ขนั้ ต้องชะเง้อคอขนึ ้ จากดงดอกกหุ ลาบเพอื่ ดวู า่ สง่ เสียงโหวกเหวกอะไร
กนั เม่อื เห็นภาพบนศาลาชดั ชายหน่มุ ก็โคลงศรี ษะไปมาปลงๆ บน่ พมึ พากบั
ภรรยาอยา่ งละเหย่ี ใจ
“เฮ้อ... รู้งเี ้ตรียมนวมให้คนละคคู่ งจะดี”
ฝ่ายคนทกี่ าลงั จดั หมวกให้ลกู สาวถึงกบั หลดุ หวั เราะคิกให้กบั คาที่เคย
ได้ยินในวนั ‘เจรจาสขู่ อ’ ซง่ึ บดั นี.้.. ก็ยงั เหมือนเดิม แทบไมม่ ีอะไรเปลยี่ นแปลง
นอกจากความปรองดองทเี่ พม่ิ มากขึน้ นดิ หนอ่ ย ทเ่ี หลอื ล้วนเป็นศกึ แหง่ ศกั ดศ์ิ รี
... วา่ ใครจะมีความสขุ มากกวา่ กนั
“คงุ ทวดเขาตกี นั เหยอคงุ แม่” เด็กหญิงอษิ ฎาเงยหน้าขนึ ้ ถาม
“เปลา่ คะ่ ” ณฐาขยิบตา “คณุ ทวดกาลงั บอกรกั กนั ด้วยวธิ ีพเิ ศษนะ่ ”
“เจง๋ เปง้ ” เจ้าตวั เลก็ ชนู ิว้ โปง้ ให้ทงั้ สองมือ“รักกนั นานๆ นะ เองิ เอย
ชอบบบ”
ดจู ากก้อนใบตองทป่ี ลิววอ่ นแล้ว... ทา่ ทางจะรักกนั อกี นานอยา่ งทเี่ จ้า
ตวั เล็กวา่ จริงๆ...!