SS

กลิน่ เออื้ ง  201

“นนั่ มนั ตอนที่พ่ีจะเข้าไปอยใู่ นต.ั ..” ชายหน่มุ เว้นจงั หวะเม่ือเกือบ
หลดุ คาแสลงหขู องสาวน้อยขีอ้ าย เธอออ่ นประสบการณ์จนเขาไม่อยากหยาบ
คาย จงึ วา่ ตอ่ ด้วยเสยี งนกึ ขนั เลก็ น้อยเมื่อคิดวา่ ตอ่ จากนีใ้ ครจะต้องเป็นคนสอน
ให้รู้ “...แตเ่ ราต้องทาให้น้องพร้อมกอ่ น”

ภาพท่ีเขานง่ั ชนั เขา่ อยตู่ รงหน้าแล้วขยบั ปลายนิว้ อนั ละเอยี ดออ่ นไป
ตามสาบเสอื ้ เชติ ้ ทาให้ณฐาหน้าร้อน เร่ิมคดิ ลกึ ไปถงึ ไหนตอ่ ไหนและไมก่ ล้า
เลอื่ นตาลงตา่ ลงไปกวา่ ชว่ งเอวสอบเพรียวซง่ึ มีต้นขาแนน่ กายาใต้กางเกงสแล็ค
... เธอเกือบจะมองมนั แล้วก็เงยขนึ ้ มาพบวา่ เขากาลงั มองเธอด้วยสายตาที่
แผดเผาจนผวิ ผ้าแทบจะลกุ เป็นไฟ

ใจเธอเริ่มเต้นถี่โลด แล้วเขาก็ยื่นมือทงั้ สองข้างออกมาอย่างเชอ่ื งช้า
วางลงบนหวั เขา่ เกลยี ้ งเกลาท่ีมีเนือ้ ผ้าปกปิด ไอความร้อนจากมือใหญ่ทาให้
เธอไหวสะเทอื นเล็กน้อย กอ่ นมอื นนั้ จะดนั ชดุ ให้ร่นขนึ ้ ตามต้นขา...

“ตอนท่เี ลอื กชดุ ... มีหลายตวั ทพี่ ีม่ น่ั ใจวา่ น้องใสแ่ ล้วคงสวย” อชิ ย์กา
ผ้านมุ่ ลน่ื ดงึ ขนึ ้ จนมองเห็นเรียวขางาม “แตช่ ดุ นีเ้ป็นชดุ ท่พี อพี่เหน็ แล้วคนั ไม้คนั
มืออยากถอดมนั ออกจากตวั น้อง พ่ปี ระทบั ใจมากจนรูดการ์ดไมค่ ิด”

ณฐาตะครุบมือผ้ชู ายสายเปย์ไว้ทนั ก่อนชายผ้าจะเลกิ สงู จนเขา
มองเหน็ ปราการชนั้ ลา่ งสหี วาน ชายหนมุ่ เลกิ ควิ ้ ทงั้ สหี น้าขบขนั เดาออกวา่ เธอ
รู้สกึ ยงั ไง

“เขินเหรอ?”
หญิงสาวพยกั หน้าหงกึ หงกั
“งนั้ ปิดไฟไหมครับ” เขาบ้ยุ หน้าไปยงั แผงวงจรบนหวั เตยี ง ณฐาหนั ไป
มองตามก่อนจะดนั มือเขาออกแล้วลกุ ขึน้ ยืน แตแ่ ล้วก็ต้องอทุ านออกมาเมื่อ
ชายหน่มุ ชิงจงั หวะนนั้ ดงึ ชดุ สวยจนพ้นจากชว่ งเอวแล้วดนั เธอจนเสยี หลกั ล้ม
ตวั ลงบนเตยี งนอน
“พีอ่ ิชย์!” เอ็ดเขาทงั้ ทด่ี นิ ้ ขลกุ ขลกั เพราะเนอื ้ ผ้ารัดพนั

202  สรวงสวาท

“เปลยี่ นใจดกี วา่ พ่ีอยากเหน็ น้อง... ทงั้ เนือ้ ทงั้ ตวั ”
สดุ ท้ายเธอจงึ ต้องอยนู่ ่ิงๆ ให้เขาถอดชดุ ออกทางศรี ษะ อชิ ย์ขึน้ มา
คร่อมร่างอรชรไว้พลางปลอบให้เธอยกมอื ขนึ ้ เพอื่ จะปอกเปลอื กได้โดยสะดวก
มือของเขาเผลอแตะตามสดุ ออ่ นไหวจนเธอเกร็งเป็นครัง้ คราว แอร์เย็นฉ่าตี
กระทบผวิ กายทนั ทีท่ีชดุ ราคาแพงนนั้ ถกู โยนลงไปกองข้างเตยี งจนเหลอื เพยี ง
ชดุ ชนั้ ในสองชนิ ้ เล็กๆ ทแ่ี ทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย
เธออยากจะขยบั ตวั แตก่ ็กลวั จะเสียดสีเข้ากบั สว่ นใดสว่ นหนง่ึ ของคน
ข้างบนทบ่ี ดั นีท้ บั ทาบกนั ด้วยร่างใหญ่โตซง่ึ มีกล่นิ อายหอมมอมเมา
“นาวอายนะพี่อชิ ย์...” โอดครวญเมื่อเขาจ้องกนั ไม่วางตาอยา่ งที่ปาก
วา่ โดยเฉพาะตรงเนินทรวงที่ทาทา่ อยากจะฟัดเต็มแก่... เพยี งแคเ่ ธอคิด ปลาย
ถนั ก็เร่ิมตงั้ ยอดดนุ ดนั กบั ผวิ บราเซยี จนกลวั วา่ เขาจะสงั เกตเห็น...
“อายยงั ไงก็อย่าเอามือปิดหน้าตวั เองแทนทจี่ ะปิดตาพี่”
“อย่าล้อกนั สคิ ะ”
เขาหวั เราะเสยี งท้มุ ในลาคอ แล้วก็ก้มลงจบู เธอ
ณฐาไมไ่ ด้เอามือปิดหน้าตวั เองเหมือนครัง้ กอ่ น แตเ่ ธอเรียนรู้ที่จะ
หลบั ตาลงกอ่ นใจจะระเบดิ กบั แพขนตาทใี่ กล้มากเกินไปของเขา เรียวปากร้อน
ท่ีบดเข้าหาทาให้เธอรู้วา่ เขาเลกิ ที่จะวางทา่ เป็นคนใจเย็นไปเรียบร้อย เขาขบ
เม้มลากไล้ แทรกลนิ ้ ร้ายเข้ามาเกี่ยวพนั ดดู ดงึ เรียกร้องให้เธอตอบสนองอย่าง
ร้ อนแรง
ความปรารถนาแลน่ เยือกไปทกุ อณเู ม่ือตอบรับเขา แล้วก็เร่ิมเตลิด
เพริดกบั รสชาตใิ หมท่ ่ีไม่เคยพานพบ
เขาไมย่ บั ยงั้ ตวั เองแม้แตน่ ้อย และณฐาก็เพ่ิงรู้วา่ จบู เพราะอยากจบู
กบั จบู เพราะอยากปลกุ เร้าตา่ งกนั ยงั ไง ไมเ่ หลอื ชอ่ งให้หายใจหายคอเม่ือเขา
ลากมือไปตามขอบบราเซยี แล้วสะกิดตะขอเพอื่ ปลดมนั ออก เธอไม่รู้ด้วยซา้ วา่

กลนิ่ เออื้ ง  203

เขาดงึ มนั โยนทงิ ้ ไปทางไหนจนกระทง่ั มือสากเล่อื นเข้ากอบกมุ เนอื ้ นวลแล้วนวด
เฟน้ เคล้งคลงึ

แล้วเขาก็ขยีน้ ิว้ ตรงปลายยอด ใจเธอเหมือนจะขาดจนต้องร้องฮือใน
ลาคอ

เพียงแคเ่ ปลง่ เสยี งออกมา แรงสะเทือนนนั้ ก็ซา่ นไปทวั่ ทงั้ สรรพางค์
ด้วยความอบั อาย แตช่ ายหนมุ่ ไมย่ อมหยดุ ทงั้ จบู และปลายนิว้ และเธอกแ็ ยก
ประสาทไมอ่ อกจนทกุ สิ่งเริ่มพร่าเลอื นและเหลอื เพียงกระแสอารมณ์ปริศนาที่
เริ่มพงุ่ สงู ขนึ ้ เร่ือยๆ

เพราะเธอชอบเขาแล้วรึเปลา่ หรือเพราะในท่สี ดุ เธอก็ยอมรับกบั
ตวั เอง คราวนีเ้ธอถงึ ได้รู้สกึ ถงึ เขามากกวา่ เดมิ หลายเทา่ ตวั ทงั้ กล่นิ เรือนกาย
เข้มนมุ่ เป็นเอกลกั ษณ์ การขยบั ลงนา้ หนกั รวมถงึ การแตะต้องกนั อย่างร้อนเร่า
แตก่ ็ทนถุ นอม ณฐาผวาคว้าแขนเสอื ้ เขาไว้เมื่อชายหน่มุ บดปลายนิว้ อีกครัง้

“ออื ้ ...”
แล้วอชิ ย์ก็ผละจบู ออก เธอเพ่ิงรู้ว่าเขาทงิ ้ นา้ หนกั ลงมาบนตวั เธอมาก
พอท่ีจะเกิดการเสยี ดสีระหวา่ งเนือ้ ผิวทม่ี ีผ้ากางกนั้ เธอเผยอปากสดู ลมเข้าจน
ตวั ไหวเทมิ ้ แล้วก็หายใจสะดดุ เมื่อเขาลากมือลงไปยงั ปราการชนิ ้ สดุ ท้ายทอี่ ยู่
ก่ึงกลางกาย
หญิงสาวอยากจะห้ามปราม แตเ่ ขาก็เคลื่อนนิว้ ลว่ งผา่ นผ้าขอบผ้าไป
เรียบร้อย และแตะต้องลงบนสว่ นออ่ นไหวทีบ่ ดั นีฉ้ ่าชนื ้ อย่างคาดหวงั ...
“รู้ใชไ่ หมวา่ ไมม่ อี ะไรนา่ กลวั ”
เสยี งท้มุ ดงั อยขู่ ้างหู เขาไมจ่ บู เธออกี ราวกบั อยากให้เธอรับรู้ถึงสมั ผสั
อนั ร้ายกาจชดั เจน ณฐาหลบั ตาปี๋ขณะปลายนิว้ ร้ายลากขึน้ ลงอย่างเอน็ ดกู อ่ น
จะคอ่ ยๆ เบยี ดแทรกอยา่ งเชอ่ื งช้าเข้าสตู่ วั เธอพร้อมความซา่ นสยิวท่ลี ้นปรี่
“รู้ใชไ่ หมวา่ น้องจะมีความสขุ เวลาพ่แี ตะต้องน้อง”
“พะ... พ่อี ิชย์”

204  สรวงสวาท

เธอครางโหย เรียกชื่อเขาขณะชายหนมุ่ กดพรวดเข้ามาแล้วดงึ ออกไป
ในแตล่ ะจงั หวะเกดิ การเสยี ดสคี รัง้ แล้วครัง้ เลา่ รัวเร็วขนึ ้ เร่ือยๆ อยา่ งปรนเปรอ
เอาใจ สร้างความวาบหวามล้นหลามในอกจนทาให้เธอต้องควานหาผ้าปทู ี่
นอนเพ่ือเกร็งจิกระบายกระแสอารมณ์

“บอกพส่ี วิ า่ น้องชอบมนั ”
ณฐาไม่ตอบ เธอไมร่ ู้จะตอบยยงั ไงให้สาสมกบั สง่ิ ทีเ่ ขาทาอยู่ แต่
เหมือนวา่ เขาจะรู้วา่ เธอชอบมนั ... หญิงสาวหวดี ร้องไมไ่ ด้ศพั ท์เมื่ออิชย์ก้มลง
ครอบครองปลายถนั เตง่ ตงึ ด้วยริมฝีปากของเขาอย่างไมบ่ อกไมก่ ลา่ ว ก่อนจะ
ขยบั ลนิ ้ ดดู ดงึ เป็นจงั หวะเดยี วกบั มือร้ายทยี่ งั คงทาหน้าท่ีอย่างสมบรู ณ์แบบ ทา
ให้เธอตวั สน่ั เทา ทาให้กล้ามเนือ้ ในชอ่ งท้องของเธอกระตกุ เกร็งด้วยความ
ป่ันป่ วน...
แล้วเขาก็ถอนมือออกไป
ชายหนมุ่ ดงึ กางเกงชนั้ ในของเธอให้หลดุ ออกไปถึงปลายขาด้วย เขา
งบั ยอดทรวงเธอไมเ่ บานกั ทงิ ้ ทวนกอ่ นจะยนั ตวั ขึน้ อย่างระงบั ใจ การหยดุ
กลางคนั นนั้ ทงิ ้ ให้เธอหลงวนเวยี นอยใู่ นกระแสพิศวาสที่เรียกได้วา่ กึง่ กลางทาง
ณฐาลมื ตาขนึ ้ อย่างสบั สนและงนุ งง ตวั ออ่ นยวบเป็นขีผ้ งึ ้ ลนไฟ แล้วก็พบวา่
อิชย์กาลงั นง่ั ปลดกระดมุ เสอื ้ ของเขา ถอดมนั ออกขณะจ้องตวั ตนของเธอไม่
วางตา
หญิงสาวหบุ ขาเข้าหากนั โดยอตั โนมตั แิ ล้วก็ยกมือขนึ ้ ปิดอก และแม้
จะเคยเหน็ ซกิ แพก็ ซ์ขยใี ้ จของเขามาหลายครัง้ แตไ่ มเ่ คยมีครงั้ ไหนทจี่ ะทาให้
เธอเขินสะท้านสะเทอื นได้เทา่ ครงั้ นี ้ เอวสอบของเขาเตม็ ไปด้วยกล้ามเนือ้ แน่น
ไร้สว่ นเกิน ดทู รงพลงั ไมต่ า่ งจากมือทม่ี ีเส้นเลือดน้นู โค้งอย่างชายชาตรี พอเขา
ขยบั มดั กล้ามก็เกร็งและคลายอยา่ งนา่ มอง
อิชย์สง่ ยิม้ เอ็นดใู ห้คนทมี่ องเขาตาหวานพลางปลดเขม็ ขดั เสยี งของ
หวั เหล็กที่เสยี ดสีกนั เร่ิมดงึ เธอกลบั มาสคู่ วามเป็นจริง หญิงสาวตวั สน่ั คราวนี ้

กลนิ่ เอือ้ ง  205

ไมใ่ ชเ่ พราะแรงปรารถนา เขารูดซปิ ดงึ กางเกงกบั กางเกงชนั้ ในลง แล้วสง่ิ นนั้ ก็
เปิดเผยตอ่ สายตาคนไมป่ ระสีประสา

เธอมองเพียงแวบเดยี ว แล้วก็เสแลไปทางอนื่ ด้วยแก้มแดงเปลง่ ครั่น
คร้ามชอบกลกบั ความรู้สกึ วา่ ท่วี า่ เขาอาจจะทาเธอเจบ็ ...

“มองนอพีห่ นอ่ ยสคิ รับ มนั อยากเซย์ไฮน้องมาตงั้ หลายอาทติ ย์”
“ซะ... เซย์ไฮเหรอคะ”
คนนา่ รักทวนอยา่ งตะกกุ ตะกกั ขณะได้ยินเสียงเขาสะบดั กางเกงออก
จากขา แล้วเรือนร่างแกร่งเพรียวซง่ึ แน่นไปด้วยกล้ามเนอื ้ ก็ทบั ทาบลงมาอกี ครัง้
อย่างสนิทชิดเชอื ้ เขาทงั้ ถไู ถและเสียดสี เธอหายใจติดขดั และก็เพิ่งรู้วา่ อิชย์เอง
ก็ไมต่ า่ งกนั ทงั้ คใู่ ช้ร่วมหายใจอนุ่ ร้อนร่วมกนั ขณะทเี่ ขายงั คงหยอกเย้าเธอด้วย
นา้ เสียงปลอบโยน
“พร้อมจะให้พพ่ี ิสจู น์รึยงั วา่ เอวพร่ี ่อนได้ดแี คไ่ หน...”
เขาคาดหวงั วา่ เธอจะอายม้วน ซง่ึ ไม่ผดิ ไปจากทค่ี ดิ เทา่ ไหร่ ถ้าณฐา
แทรกตวั หนีลงไปในฟกู ได้เธอคงทาไปเรียบร้อย แตค่ วามจริงหญิงสาวแค่เอียง
แก้มแนบลงกบั หมอน เปิดเผยชว่ งคอนวลผอ่ งไร้รอยราคแี ละสะเทิน้ เขินจนผวิ
เปลี่ยนเป็นสีชมพอู อ่ นจาง ทรวงสล้างยกขึน้ ลงตามจงั หวะการหอบหายใจ แล้ว
ไหลเ่ ลก็ กไ็ หวสะเทอื นเมื่อเขาวางความเป็นชายท่ีพร่ักพร้อมลงบนจดุ ทีอ่ อ่ นไหว
ท่ีสดุ
เธอหลบั ตาลง เม้มปากแน่นด้วยความหวาดหวนั่
“กลวั เหรอ...” เขาทนใจเย็นอกี นิด ก้มลงซกุ ลงกบั ซอกคอทีห่ อมกรุ่น
ด้วยกลิ่นดอกปีปเป็นเอกลกั ษณ์ งบั เล็มผวิ จนคนใต้ร่างสะท้าน ต้องตอบแบบ
ตะกกุ ตะกกั ทงั้ ท่เี นอื ้ ตวั สนั่ ระริก
“กลวั สคิ ะ... ก็พอ่ี ิชย์... พอี่ ิชย์...”
เรียวปากร้อนเร่ิมเอาอกเอาใจมากขึน้ อกี ระดบั เธอรู้สึกได้ถึงแรงดดู
ฟัน และปลายลนิ ้ ของเขาบนจดุ ชีพจรของตน หากอะไรก็ไมเ่ ทียบเทา่ สิง่ ทนี่ ่า

206  สรวงสวาท

หวนั่ เกรงที่สดุ ซง่ึ บดั นีเ้ริ่มขยบั เคลอื่ นไหวอย่างสนิทเสน่หา การลงนา้ หนกั ของ
เอวสอบทาให้ได้ยินเสยี งยวบของฟกู เขาไม่ได้รุกรานเข้ามา แตจ่ งั หวะของการ
สมั ผสั กนั อยา่ งผวิ เผินมนั ชา่ งคล้ายคลงึ กบั การ...

“พ่ที าไม”
แม้สตขิ องเธอจะเร่ิมซา่ นกระเซน็ ไปกบั ชนั้ เชงิ ชนั้ ยอดของคนเจนจดั
ด้วยประสบการณ์ แม้การเสียดสีจากเขาสร้างกระแสร้อนรุ่มอย่างมหาศาล
แถมปากเขายงั วนเวียนพร่างพรมลงบนตวั เธอไมห่ ยดุ แตค่ วามกงั วลแบบสาว
บริสทุ ธิ์ก็ยงั มีอานาจเหนือกวา่ ... ภาพ ‘นอ’ ของเขายงั ตดิ ตาแม้จะมองผา่ น
เพียงไมก่ ี่วินาที แถมตอนนีส้ งิ่ นนั้ ก็ยงั แตะตดิ บนตวั เธอราวกาลงั ยืนยนั ให้
ประจกั ษ์วา่ ส่งิ ท่ีหวาดผวานนั้ ไมไ่ ด้คดิ ไปเอง
“ก็พี่อิชย์... ต้องทานาวเจ็บ... แนเ่ ลย”
เขาเร่งจงั หวะขนึ ้ เลก็ น้อย ขณะเงยขนึ ้ มามองเธอพร้อมกระตกุ ยมิ ้ เจ้า
เลห่ ์ที่มีพลงั ทาลายล้างใจบอบบางของคนใต้อาณตั ิ เธอรู้สกึ เหมือนถกู หลอมให้
ออ่ นเหลว จนกระทงั่ เขาเปิดปาก...
“นอพี่ใหญ่ใชไ่ หมละ่ ”
“จะพดู ให้กลวั ทาไมคะ แคม่ องยงั ไม่กล้ามอง!”
เธอนกึ วา่ ตนเอด็ เขาไปอยา่ งแรง หากความจริงแล้วเสยี งทเ่ี ปลง่
ออกมาไมด่ งั ไปกวา่ การกระซบิ นกั แล้วกต็ ้องสดู ลมเฮอื กใหญ่เม่ือเขาเปลย่ี น
จงั หวะได้ร้ายกาจกวา่ เดมิ ทงั้ ทีย่ งั สบตากนั สายตาซง่ึ ฉายชดั ด้วยความต้องการ
ทาให้ใจสาวเต้นแรงด้วยความประหมา่ ยิ่งกวา่ ครัง้ ไหน
มนั เป็นสายตาทห่ี วานลา้ ไมต่ ้องมีคาพดู ใดเธอก็มองออกวา่ เขา
ปรารถนากนั หนกั หนา เป็นแบบนีม้ าตงั้ แตแ่ รกพบ ความลมุ่ หลงลกึ ซงึ ้ ผลกั ดนั
เขามาจนถงึ จดุ นีอ้ ยา่ งไร้ความยบั ยงั้ ชา่ งใจ ทวา่ ความออ่ นโยนก็ทาให้เขาทนุ
ถนอมเธอจนบางครัง้ ทาให้เธอลมื ไปวา่ เขาก็เป็นผ้ชู ายทมี่ ีเลอื ดเนือ้ มีขีดจากดั
ของความอดทน...

กลนิ่ เออื้ ง  207

และเธอก็ไม่ได้ไร้เดยี งสาถึงขนั้ ทอี่ า่ นภาษากายของคนทก่ี าลงั ปลกุ เร้า
เธออยา่ งไมห่ ยดุ ยงั้ ไมอ่ อกวา่ เขาแทบจะกระอกั ออกมาเพราะต้องการให้
เธอพรก่ั พร้อม การโหมกระหน่าเคลอ่ื นตวั ของเขาในแตล่ ะครัง้ ทาเอาเธอเกษม
สนั ต์และเตม็ ไปด้วยความวบู โหวงประหลาด มนั สง่ ความร้อนผะผา่ วไปตาม
แนวสนั หลงั จนเธอเร่ิมต้องการอะไรทม่ี ากกวา่ ซง่ึ แนใ่ จวา่ เขาจะทามนั ในไม่ช้า

แล้วอชิ ย์ก็หยดุ ทกุ สิง่ เขายิม้ ให้เธออยา่ งเครียดๆ เสยี งท้มุ ต่านนั้ แหบ
ห้าวแตก่ ็ฟังรื่นหู

“ไมม่ องไม่เป็นไร เดยี๋ วน้องก็ได้... ทชั ... มนั อย่ดู ”ี นิยามของคาวา่
‘ทชั ’ นนั้ ไกลลิบจนคนฟังเตลดิ เปิดเปิงด้วยจินตนาการหวามหววิ ทเี่ ขาเพง่ิ ลงทนุ
สาธิตแบบเบสิกไปเม่ือครู่ แล้วเขาก็ผ่อนร่างลงมาแนบสนิท ปลอบโยนเธอชิด
เรียวปากอิม่ ระเร่ือ “ไมต่ ้องกงั วลนะครับ พสี่ ญั ญาวา่ เราจะคอ่ ยๆ ทา ถ้าเจบ็
อนญุ าตให้เอาคนื ได้”

เธอพร่ามนึ กบั เรียวปากร้อนปัดป่ายผา่ นกนั แผว่ เบา วางหน้าไมถ่ กู
“...ยงั ไงคะ”

”ขว่ นพ่สี ิ ทาให้หลงั พเ่ี ป็นรอยแดง” เขาดงึ มือเรียวบางขึน้ คล้องลาคอ
หนา ขณะปรับมมุ โดยท่ีหญิงสาวไมร่ ู้ตวั “หรือกดั คอพ่ีจนชา้ ทาให้คนอนื่ เขารู้
วา่ เราดเุ ดอื ดกนั แคไ่ หน...”

“ทาไม่ได้หรอก...”
ชายหนมุ่ พยายามสะกดกลนั้ ความรู้สกึ ทเ่ี ออ่ ล้นเมอื่ ได้ยินเสยี งหวานๆ
ซง่ึ เจือแววออดอ้อนน่ารัก เขาเริ่มไมร่ ู้ตวั แล้ววา่ ตอบอะไรทมี่ นั ไร้เหตผุ ลออกไป
“...ได้สิ น้องทาได้”
เธอมองเขาตาแป๋ วอย่างงนุ งงสดุ ขีด แล้วอชิ ย์ก็ยอมพา่ ยแพ้กบั ความ
ต้องการของตน วนิ าทถี ดั จากนนั้ ณฐาต้องเผลอจิกเล็บลงกบั บา่ หนนั แนน่ เมอื่
เขาจอ่ ตวั ตนทรี่ ้อนผา่ วลงอยา่ งมาดหมาย และเม่ือเขาคอ่ ยๆ กดสว่ นปลายมน
ร้อนลงมาอยา่ งเช่อื งช้าเย้ายวั่ เธอก็หอบหายใจรุนแรงอย่างควบคมุ ไม่ได้

208  สรวงสวาท

“เทย่ี งคนื ... แล้วเหรอคะ”
“ไม่รู้ส”ิ
“อ๊ะ...”
ร้องออกมาได้แคน่ นั้ แล้วเขาก็ก้มลงดดู กลนื เสียงทีเ่ หลือของเธอไปสนิ ้
ชายหน่มุ จบู เธอพร้อมกบั ชาแรกรุกลา้ เข้าสกู่ ายสาวอยา่ งออ่ นหวาน กระนนั้ ทกุ
การขยบั โยกทลี ะนิดก็สง่ ความเจบ็ ปวดซา่ นแผไ่ ปทว่ั ทงั้ สรรพางค์ เขาเหยียด
เนือ้ เธอตงึ จนอดึ อดั และหยดุ เป็นครัง้ คราวเมื่อเธอเร่ิมนา้ ตาซมึ
แตเ่ ธอมคี วามสขุ แม้มนั จะเป็นการร่วมรักทีห่ นกั หนาท่สี ดุ ในชีวิต แต่
เธอก็ยอมให้เขาจบู ซบั นา้ ตาโดยไมร่ ้องสกั แอะ และเพ่งิ รู้วา่ การเช่ือมประสาน
เป็นอนั หน่ึงอนั เดียวกบั ใครสกั คนนนั้ ชา่ งสร้างความรู้สกึ ได้ทว่ มท้นเกินคาดคดิ
ราวกบั เขาได้กลายเป็นสว่ นหนึ่งของเธออยา่ งลกึ ซงึ ้ ไออนุ่ กลน่ิ อาย และสมั ผสั
ของเขาเริ่มแทรกซมึ ฝังแน่นอย่ใู นทกุ อณกู ายและจิตใจ
ผิวเนือ้ ที่เสียดสกี นั ชา่ งร้อนเกินบรรยาย ณฐาอทุ านออกมาเม่ือเขา
กลา้ กลายเข้ามาอกี เจบ็ จดี๊ จนแทบจะรับไมไ่ หว เสยี งอชิ ย์ซง่ึ พมึ พาปลอบโยน
อยขู่ ้างหเู ริ่มรับรู้ได้เลอื นรางเตม็ ที แตแ่ ล้วมือหนาท่ลี บู ไล้ผา่ นยอดทรวงก็ทาเธอ
ลืมความเจบ็ ปวดไปชว่ั ขณะ แล้วก็ยิ่งหอบสะท้านเม่อื เมื่อนนั้ เลอ่ื นต่าลงอกี และ
ตวดั แตะลงในจดุ ท่ไี มค่ าดฝัน
เขาสร้างความหวามไหวจนเธอหมนุ คว้างไปกบั ความสบั สนเร่าร้อน
อชิ ย์จมุ พติ เธออกี ครัง้ พร้อมตดั สนิ ใจรุกสวบลกึ ในจงั หวะเดยี ว ณฐาร้องฮอื
ออกมาอยา่ งน่าเอน็ ดู สว่ นเขาแทบจะแตกดบั กบั ความคบั น่มุ จนต้องหยดุ น่ิง
ค้างไว้กลางคนั
ถ้าถามวา่ เคยมีใครทาให้เขารู้สกึ ถงึ ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมาก
ขนาดนีร้ ึเปลา่ อชิ ย์ตอบได้เลยวา่ มนั ไม่เคยเกิดขึน้ แม้แตค่ รัง้ เดยี วในชีวติ แม้จะ
ถกู เลยี ้ งดมู าอยา่ งไมข่ าดตกบกพร่อง แตส่ ว่ นลกึ ในใจเขายงั โดดเดย่ี วและโหย

กลิน่ เออื้ ง  209

หาใครสกั คนที่เขาสามารถมอบตวั ตนได้อย่างไมป่ ิดบงั ไมต่ ้องมีระยะหา่ ง ไม่
ต้องคดิ ใคร่ครวญถงึ ความเหมาะสมทางสถานภาพใดใดทงั้ นนั้

เขายอมเป็นผ้ชู ายของเธอ เขาจะทาให้เธอมีความสขุ เหมอื นกบั ทีเ่ ขา
มีความสขุ แม้มนั อาจจะเร่ิมต้นไมส่ วยนกั แตค่ วามใกล้ชิดระดบั นีก้ ็ทาให้เขา
มนั่ ใจไมน่ ้อยวา่ เธอจะไมจ่ ากเขาไปไหนเหมือนทีเ่ ขานกึ กลวั อยตู่ ลอดเวลา เขารู้
ดวี า่ เห็นแกต่ วั ทถี่ ือสทิ ธ์ิลว่ งเกินเธอ แตม่ แี คค่ นโงเ่ ทา่ นนั้ ทจ่ี ะอดใจไหวเม่ืออยู่
ตอ่ ณฐา ศิลานนท์...

ซง่ึ ตอนนีก้ ลายเป็นคนของสฤษดภิ์ กั ดใี นทางพฤตนิ ยั ไปเรียบร้อย
ชายหนมุ่ ถอนจบู ออกแม้จะยงั หยดุ นิ่งเพ่ือให้เธอปรับตวั ให้ค้นุ เคยกบั
ความเกินมาตรฐาน เขารู้ดีวา่ เธอต้องเจ็บ แตณ่ ฐานอกจากจะไมร่ ้องแล้ว
ตอนนีเ้ธอยงั ปรือตาขึน้ มาแล้วยมิ ้ ตาใสให้เขาเพอ่ื บอกเป็นนยั วา่ เธอโอเคด้วย
ริมฝีปากอิ่มนมุ่ ท่ชี อกชา้ ยกเป็นรอยโค้ง แก้มนวลทเี่ ขารู้วา่ นมุ่ เพียงใดขยบั
เคล่อื นอย่างนา่ ฟัด ใจหนมุ่ เหมือนถกู กระทบอย่างจงั จนเต้นผดิ จงั หวะ ตาพร่า
ไปกบั แรงพิศวาสทพี่ งุ่ พรวดพราด
“ทาไมน้องน่ารักแบบนีน้ ะ...”
แล้วรอยยิม้ ของคนน่ารักก็กลายเป็นการเผยอปากออกนดิ ๆ อย่างตก
ตะลงึ เมอื่ เขาเริ่มขยบั โยกเสยี ด... ความเจ็บหนว่ ง ความอดึ อดั ในคราแรกมลาย
เลือนไปกบั การเคล่ือนไหวท่ีร้อนและช้าของคนข้างบน เขาถอดถอนออกไปจน
สดุ และกลบั เข้ามาเตม็ แน่นด้วยจงั หวะทที่ าให้ภายในของเธอแทบหลอม
ละลาย ต้องครางฮือและทงึ ้ เลบ็ ลงบนผิวเขาเป็นทางเพอื่ ระบายกระแสอารมณ์
“พี่อชิ ย์...”
อชิ ย์สนองเธอด้วยการเร่งจงั หวะควบขบั ความอดกลนั้ ทงั้ มวลที่มี
พงั ทลายลงเรียบร้อยเมื่อเธอเรียกชือ่ เขาด้วยนา้ เสียงเว้าวอนแบบนนั้ เขาอยาก
ทาให้เธอสมุ สมยิ่งกวา่ นี ้ทาให้เธอเรียกชื่อเขาอยา่ งสนิทสนมลกึ ซงึ ้ ยิ่งกวา่ นี ้

210  สรวงสวาท

ดเู หมือนความคดิ นนนั้ จะมอี ทิ ธิพลจนณฐารับรู้ได้ สมั ผสั ของเขา
สะท้านลกึ เข้ามาอยา่ งชวนให้เคลบิ เคลมิ ้ มนั ชา่ งดี... ดมี ากจริงๆ หญิงสาว
จากดั ความได้เพยี งเทา่ นีแ้ ม้ในใจจะไปไกลกวา่ นนั้ หลายร้อยพนั เทา่ เธอหอบ
กระเสา่ ในขณะทม่ี องใบหน้าคมคายซง่ึ เครียดเกร็งจากการโถมพลงั ก่อนท่ที กุ
อยา่ งจะเริ่มพร่าเลือนไปกบั การตอกตรึงครัง้ แล้วครัง้ เลา่ ของเขา

ผ้ชู ายคนแรกและคนเดยี วของเธอ...
เสียงเตยี งโยกไหว เสยี งเนือ้ กระทบกนั และเสยี งหวีดร้องไมไ่ ด้ศพั ท์ที่
ดงั จากลาคอทาให้สดุ ปลายอารมณ์พงุ่ สงู ขนึ ้ ทกุ ที เขาโจนจ้วงเข้าหารัวเร็วขนึ ้
ดจุ พายแุ รงกล้า ทาให้เธอรู้สกึ เปราะบางย่ิงกวา่ ครัง้ ใดเมอื่ ทะยานสหู่ ้วง
ปรารถนาอนั เข้มข้น ราวกบั มีอะไรบางอยา่ งในกายเครียดเขม็งเป็นเกลยี วแนน่
รัดพนั ยงุ่ เหยิงขมวดเข้าอยา่ งมีชีวิตชีวา ก่อนจะระเบดิ ออกในทส่ี ดุ เมื่อเขาถอด
ถอนออกแล้วแทรกเข้ามาจนลกึ สดุ ในตวั เธอในคราเดยี ว
มนั เป็นความสขุ สมชนิดทีท่ าให้เธอลอ่ งลอย ต้องโอบแขนรอบลาคอ
เขาแน่นอยา่ งรัญจวนใจ ร้องออกมาอย่างไมอ่ าจอดกลนั้
อชิ ย์อดทนกบั การบีบรดั ทีร่ ุนแรงดจุ จะรีดเค้นทกุ หยาดหยดของเขา
ณฐาหน้าแดงก่าและชา่ งออ่ นหวานนา่ มองขณะทถ่ี ึงฝั่งฝันครัง้ แรกด้วยฝีมือท่ี
เขามนั่ อกมนั่ ใจเหลือล้น เธอสบตาเขาเหมอื นจะรู้วา่ อะไรเป็นอะไร แล้วก็เบือน
หนีไปนิดหนึง่ อย่างไมอ่ าจทนมองยิม้ กรุ้มกริ่มภาคภมู ิใจท่ีบานจนออกนอกหน้า
“เป็นไงบ้าง”
คาตอบของเธอชดั เจนอยแู่ ล้วด้วยการเปลง่ เสยี งแหลมอย่างยาวนาน
เม่ือครู่ เธอขดั เขินหนกั แตไ่ มท่ นั ได้ตอบอะไรเขาก็เริ่มขยบั เอวเซก็ ซอ่ี ีกครัง้ อยา่ ง
ไมย่ อมให้เธอได้เว้นชว่ งพกั
“ตอ่ อีกทีนะครับ...” คนทย่ี งั ไมถ่ ึงฝ่ังปลอบคนทอ่ี อ่ นระทวยและคราง
ฮอื ประท้วง เธอออ่ นประสบการณ์จนยงั ไม่รู้วา่ เขาทงั้ อดึ ทงั้ ทนมากแคไ่ หน “...
น้องเสร็จแล้ว แตพ่ ย่ี งั ดงั นนั้ ชว่ ยพ่หี น่อยเถอะนะ”

กลนิ่ เอือ้ ง  211

เขาขอร้องเธอด้วยวธิ ีทีณ่ ฐาปฏิเสธไม่ได้ ความซา่ นสยิวลา้ ลกึ เร่ิมแผ่
ไปอกี ครัง้ เมอ่ื เขาเริ่มร่วมรักกบั เธอด้วยจงั หวะทถ่ี ่ีกระชนั้ ย่ิงกวา่ เดมิ ราวกบั เม่ือ
ครู่เขาได้หนว่ งเหนย่ี วอะไรบางอย่างไว้ และคราวนีเ้ขาไมค่ ิดจะผอ่ นปรนหรือ
ปรานีใดใดอีก

ผ้ชู ายเอาแตใ่ จ!
คราวนีอ้ ชิ ย์จบู เธอ รัดลนิ ้ พนั เป็นจงั หวะเดยี วกบั จดุ ทท่ี งั้ คเู่ ชอื่ ม
ประสานอยอู่ ย่างแนบแน่น แล้วเธอก็พร่าเลอื นไปกบั ความหรรษาชวนลมุ่ หลงที่
เขาชกั พา ครัง้ แล้ว... ครัง้ เลา่ ... เสยี งหอบหายใจดงั ก้องไปทวั่ ห้องทีเ่ งยี บสงดั
ราวกบั ภายในตวั เธอจะลกุ ไหม้ด้วยความร้อน หญิงสาวตอบรับเขาอยา่ งไมร่ ู้ตวั
แล้วมนั กค็ อ่ ยๆ เกิดขึน้ อกี ครัง้ คราวนีร้ ุนแรงกวา่ เดมิ เป็นเทา่ ตวั เขา
ทาให้จดุ ออ่ นไหวเธอเปี่ยมล้นด้วยความรู้สกึ ชนิดหน่ึงท่อี ธิบายยากวา่ มนั คอื
อะไร หญิงสาวรู้แคว่ า่ ทว่ั ทงั้ ร่างเธอหวามไหวด้วยการจมดิ่งแสนเร่งเร้า ทาให้
ความปวดร้าวตา่ งๆนานาที่มีมานานเดอื นปลิวหาย เหลือเพยี งตวั เขา การ
ครอบครองของเขา และการเคลอื่ นไหวท่ีบาดลกึ แผดเผาจิตวิญญาณ
ซา้ แล้ว... ซา้ อกี ... จนเธอแทบจะทนไม่ไหว
แล้วเขาก็เข้ามาสดุ ลกึ ย่ิงกวา่ ครัง้ ใด
ราวกบั ระเบดิ เวลาท่ตี มู ตามขนึ ้ ณฐาถกู เหวีย่ งขนึ ้ ไปสมั ผสั ความพร่าง
พรายอกี ครัง้ จนสมองขาวโพลน ราวกบั เขาทาให้เธอแตกสลายเป็นเศษเสยี ้ วนบั
พนั ชนิ ้ เธอเกร็งทอ่ื กอ่ นจะเบาหวิวออ่ นระทวยในอ้อมกอดของคนทค่ี าราม
ออกมาเชน่ กนั อชิ ย์สน่ั สะท้านก่อนปลดปลอ่ ยเข้ามาในตวั เธออย่างเตม็ เปี่ยม
ทาให้เธออนุ่ วาบ กอ่ นทเ่ี ขาจะรู้ตวั วา่ เพ่งิ ทาอะไรลงไปตอนท่ีซกุ ใบหน้าชนื ้ เหงอื่
ลงกบั ซอกคอเธอแล้วหอบจนไหลไ่ หวโยน
ไม่มีใครพดู อะไรอย่ชู วั่ ขณะ แล้วเขาก็ถามขนึ ้ แชม่ ช้า
“พรี่ ุนแรงเกนิ ไปรึเปลา่ ...”

212  สรวงสวาท

เธออกึ อกั เลก็ น้อยกบั แรงสน่ั สะเทือนเพราะเขายงั ไม่ถอดถอนไปจาก
กาย มนั ชวนให้หววิ ๆ บอกไมถ่ กู แตก่ ็ยอมอ้อมแอ้มออกมาในท่ีสดุ “ก็... นิดนึง
คะ่ ตอนท้ายๆ”

“ขอโทษ พ่อี ดั อนั้ มากไปหนอ่ ย...”
“...”
“เราไมไ่ ด้ปอ้ งกนั ”
“คนทไ่ี มไ่ ด้ปอ้ งกนั มแี คพ่ อี่ ิชย์คนเดยี ว...” เธอตอบเสยี งเบา แล้วก็เส
มองไปทางอน่ื เม่ือเขายกตวั ขนึ ้ มองกนั อยา่ งไมเ่ ชือ่ หู “...ก็ ...นาวมีเวลาเตรียม
ตวั ตงั้ สองอาทติ ย์”
หลงั ใคร่ครวญอย่นู าน ถึงขนั้ เอาไปปรึกษากบั ฟองสมทุ ร สองสาวสวย
ซงิ มีความเห็นตรงกนั วา่ กนั ไว้ดกี วา่ แก้ ถ้ายงั ไมพ่ ร้อมจะมีเดก็ ก็จงปอ้ งกนั หลงั
มีประจาเดอื นเมอ่ื สปั ดาห์กอ่ นณฐาจงึ เริ่มจดั การตวั เอง แม้จะยงั ไม่ตกลงปลง
ใจร้อยเปอร์เซน็ ต์วา่ จะยอมตกเป็นของเขาไหม
แตก่ ็นนั่ ละ่ ... กนั ไว้ดกี วา่ แก้ ซงึ่ ผลเป็นยงั ไงก็เหน็ ชดั อยู่แล้ว เขา
อาจจะลมื ด้วยอารามเร่งร้อนก็จริง แตเ่ ธอไมอ่ ยากเสยี่ งไม่วา่ ด้วยกรณีใดใด
หารู้ไมว่ า่ คนที่เตรียมจะรับผดิ ชอบเตม็ ทผี่ ดิ หวงั นิดหน่อย
แตก่ ารทไี่ ด้ยินวา่ เธอตระเตรียมพร้อมเพอื่ เป็นของเขา... เป็นคนละ
เร่ืองกนั
ณฐายงั คงแก้มแดงเปลง่ และหายใจไมเ่ ป็นจงั หวะเพราะเขินทจ่ี ะต้อง
อธิบายถึงพฤติกรรมท่กี า๋ กนั่ เกินไปนิดของตน ใชว่ า่ เธอไมร่ ู้สกึ รู้สาอะไรเลยทท่ี า
แบบนี ้ มนั เหมือนการเตรียมพร้อมมากเกินไป ทงั้ ทค่ี วามจริงเป็นเรื่องถกู ต้อง
หากก็มีตงดิ นิดๆ ในใจตามประสาคนทไี่ มค่ ้นุ เคย
ความรู้สกึ ทแ่ี สดงออกมาจงึ กา้ กงึ่ ไมร่ ู้วา่ เขาจะคิดยังไง

กลนิ่ เอือ้ ง  213

แตแ่ ล้วหญิงสาวก็หนั หลบั มามองเขาอีกครัง้ เม่ือรับรู้ถึงบางสิ่งทเ่ี ริ่ม
ตน่ื ตวั อกี ครัง้ จนอดึ อดั ในตวั เธออ้าปากค้างให้กบั คนไมร่ ู้จกั พอ ซง่ึ เขาก็กระตกุ
ยิม้ ร้ายอย่างน่าตี

“ก็น้องน่ารัก...” เขาเร่ิมโยกขยบั ใจมนั พองๆ ฟๆู และเรียกร้องเกิน
กวา่ จะเพิกเฉย ทกั ษะเหนือชนั้ จงึ ถกู งดั ออกมาใช้อยา่ งไมห่ มกเมด็ ณฐาสง่
เสียงร้องหวานแหลมออกมาในลาคอ พยายามจะทดั ทานแตไ่ ม่สาเร็จ สดุ ท้าย
เธอจงึ วางมือไว้บนแผน่ หลงั ของเขา จกิ ขว่ นเอาคืนอยา่ งแงง่ อนเล็กน้อยขณะท่ี
เขาเริ่มบรรเลงบทรกั ร้อนแรงอกี พร้อมการโน้มน้าวด้วยเสยี งทเ่ี ร่ิมขาดห้วง “...
แล้วพ่ีก็อยากแตะต้องน้องทกุ ตารางนิว้ ... ทงั้ คนื ...อย่าห้ามพ่ีเลยนะ”

สนิ ้ คานนั้ เมื่อเธอไมเ่ หลือแรงใจพอจะปฏเิ สธอย่างหนกั แน่น การร่วม
รักในคนื แรกกก็ ินเวลายาวนานจวบจนฟา้ สาง...

เขาต้องฝันอยแู่ นๆ่
อิชย์ก้มลงมองมือของตนอยา่ งไม่มนั่ ใจนกั มนั ทงั้ อวบปอ้ มแล้วเขาก็
เตีย้ ม่อต้อมอมแมมในชดุ เสอื ้ เชติ ้ กบั กางเกงขาสนั้ บ้านทงั้ หลงั ดจู ะกว้างขวาง
ย่ิงใหญ่ขึน้ เมื่อเขาเงยหน้า ไมม่ ีใครอยู่ ไมม่ กี ระทง่ั คนรับใช้ มีเพยี งเขา แล้วก็
เสยี งทกี่ ้องสะท้อนศรี ษะครัง้ แล้วครัง้ เลา่
“อย่าไปคบคา้ สามาคมกบั ไอเ้ ดก็ นนั่ นะลกู มนั เป็นแค่ลูกเมียนอ้ ย...”
“ผมบอกกีค่ รง้ั แลว้ ว่าคณุ แม่อย่ารับเลีย้ งมนั ทาไมไม่เชือ่ กนั บา้ ง...”
เขาทาอะไรผดิ ไปรึเปลา่ อชิ ย์ไมแ่ นใ่ จนกั เหมือนเมื่อบา่ ยตอนอย่ใู น
ห้องประถมสองทบั หนึ่งเขาจะเผลอสะดดุ เก้าอขี ้ องเด็กผ้หู ญิงคนนงึ จนเธอล้ม
กลงิ ้ หวั แตก แตห่ น้าขาเขาก็เจบ็ แถมศอกทงั้ ชา้ และปวด ทวา่ เขาไม่รู้จะบอก
ใครเพราะคณุ ป่คู ณุ ยา่ กบั ปา้ ตาลไม่อยู่ หรือทา่ นอาจจะรู้แล้วก็ได้เพราะลงุ คน
หนง่ึ เพิ่งโทรรายงาน...

214  สรวงสวาท

คณุ ยา่ จะโกรธเขารึเปลา่ ท่วี นั นีเ้ขาเพง่ิ ทาเด็กคนหนง่ึ เข้าโรงพยาบาล
เสียงรถหวอหลอนไปทงั้ โรงเรียน แล้วเสอื ้ เขากย็ งั มีเลอื ดติด เขาอยากถอดมนั
ออกแตก่ ็ถกู ขงั ไว้ในห้องนง่ั เลน่ รอจนกวา่ ประมขุ ของบ้านจะกลบั มาสาเร็จโทษ

ทา่ นจะยอมยกโทษให้เขา... หรือทา่ นจะไลต่ ะเพิดเขาออกไปเหมือนที่
เคยได้ยนิ ใครพดู กนั วา่ พอ่ กบั แมก่ ็โดนแบบนนั้ อชิ ย์ไมเ่ ข้าใจคาวา่ ‘ไลเ่ หมือน
หมเู หมือนหมา’ แตม่ นั ต้องแยม่ ากแน่ๆ ถ้าเขาต้องออกไปจากบ้านหลงั นี ้เขาจะ
นอนท่ีไหน เขาจะกนิ อะไร

เขาไม่อยากถกู ทงิ ้ ...
ให้คนทงั้ บ้านเข้ามาสมุ รุมดา่ ทอเขาก็ได้ จะตเี ขายงั ไงก็ได้...
เดก็ น้อยเดนิ หามมุ ทป่ี ลอดภยั ทสี่ ดุ ในห้องนงั่ เลน่ แล้วนง่ั คดุ ค้ลู งตรง
นนั้ หายใจตดิ ขดั ขณะท่จี ินตนาการเร่ิมน่ากลวั ยิ่งขึน้ ในทกุ วนิ าทที ไี่ หลผา่ น เขา
เจบ็ เนือ้ เจ็บตวั ขณะขดกายกลม กลนั้ สะอืน้ เพราะการร้องไห้มนั ไมส่ มกบั เป็น
ลกู ผ้ชู าย เขาจะถกู หวั เราะเยาะ เขาจะถกู แกล้งโดยการบบี แขนแรงๆ ...
“พอ่ี ยิ ช์คะ...”
ห้องนง่ั เลน่ อนั หนาวเหน็บหายไป อิชย์ตน่ื ขึน้ เพื่อพบวา่ ตวั เขาจมอยู่
ในความออ่ นน่มุ ของเตยี งใหญ่ทม่ี ีแสงไฟสลวั ล้อมรอบ เขาตวั สงู ใหญ่และ
เปลอื ยเปลา่ อย่ใู ต้ผ้าหม่ ชายหนมุ่ ใช้เวลาอยหู่ ลายวนิ าที กอ่ นจะพบวา่ เมื่อครู่
เป็นฝันร้ายท่ไี ม่ได้พบพานมานาน
แตต่ รงหน้าสิฝันดี ณฐานอนตะแคงข้างหนั หน้าเข้าหาเขาโดยท่ใี ช้ผ้า
หม่ ผนื เดยี วกนั ในระยะเอือ้ มถงึ เนินทรวงสล้างซง่ึ โผลว่ บั แวมมีร่องรอยสชี มพู
เจือจางประปราย ผมเธอแผส่ ยายไปบนหมอนน่มุ ดจุ นางพราย มีแววเก้อ
กระดากเลก็ น้อยยามอาจหาญสบตาเขาอย่างกล้าๆ กลวั ๆ
“ฝันร้ ายเหรอคะ”

กลิน่ เออื้ ง  215

แล้วเธอก็เออื ้ มมาแตะขมบั ซง่ึ ชนื ้ เหง่อื ของเขา สอดปลายนิว้ เข้าไปใน
เรือนผมท่ปี รกหน้าผากกอ่ นจะเสยมนั ขึน้ อิชย์หลบั ตาลงอกี ครงั้ ผอ่ นคลายไป
กบั แรงกดจากคนท่ีเขาเพ่งิ ตกั ตวงปรนเปรอหลายครัง้ อยา่ งไมม่ ีพกั ยก

เธอคงเหนอื่ ย แล้วเขาก็ทาให้เธอตื่นกอ่ นเวลาอนั ควร ข้างนอกพระ
อาทติ ย์ยงั ไมข่ ึน้ ดี แตเ่ ธอยงั มีแกใ่ จปลอบกนั ด้วยสมั ผสั ที่ทาให้เขาโหยหามาก
ขึน้ ทกุ ขณะจิต เหมือนคนไมร่ ู้จกั พอ เหมอื นคนอดอยากปากแห้งมานานแล้ว
เจอบอ่ นา้ เย็นฉ่าจนต้องด่มื กินอยา่ งตะกรุมตะกราม

“ก็ไม่ร้ายเทา่ ไหร่...” ตอบเม่ือรู้วา่ เธอรออยู่ ลมื ตาขนึ ้ อกี ครัง้ ก็พบ
สายตาเป็นหว่ งเป็นใยทถี่ กู ทอดมองมา “...แคเ่ รื่องตอนยงั เดก็ พี่ลืมไป
หมดแล้ว”

แล้วณฐาก็ทาให้เขาแปลกใจด้วยการขยบั เข้ามาใกล้ กอ่ นจะกอดกนั
ไว้โดยละล้าละลงั นิดนงึ กบั ร่างกายอนั เปลอื ยเปลา่ ของตนเอง หากแขนกลม
กลงึ ทส่ี อดโอบรอบเอวสอบ สรีระอนั ออ่ นน่มุ ของเธอทาให้เขาแทบตวั ลอย
ความสขุ ซาบซา่ นแผก่ าจายขณะท่เี ธอแนบหน้าผากซกุ ลงบนแผน่ อกแกร่ง
อย่างไมอ่ าจทนสบตา

ด้วยความเป็นลกู คนเลก็ รึเปลา่ เธอถึงได้มีวธิ ีอ้อนใครได้อยา่ งเป็น
ธรรมชาตเิ ชน่ นี ้ แม้เธอจะตกเป็นของเขาโดยสมบรู ณ์ แม้เขาจะทาให้เธอปัก
ตะไคร้ไม่ได้แล้ว แตเ่ ธอยงั ดนู ่าทนถุ นอมและควรรักษานา้ ใจ

“เจ็บไหมครับ” รับรู้วา่ เธอเผลอสะด้งุ เลก็ น้อยเม่ือเขายกแขนกอดรดั
กลบั

“เจบ็ คะ่ เหน่ือยด้วย... นาวไม่ไหวแล้วนะคะ”
เขาลากมือร้อนไปตามสว่ นโค้งของสนั หลงั ดม่ื ด่ากบั ผวิ เรียบน่มุ ใต้ฝ่า
มือและความรู้สกึ เป็นเจ้าข้าวเจ้าของ อิชย์เผยยมิ ้ กระจา่ ง ด้วยรู้วา่ ตนเอาแตใ่ จ
เกินไปมาก สาวเจ้าท่ีเพิง่ เสยี ซงิ ครัง้ แรกจงึ เกดิ อาการหวนั่ ผวากลวั วา่ เขาจะ
รังแกเธอซา้

216  สรวงสวาท

ถ้าเขาทาอกี ตอนนี.้.. ถึงจะอยากทา แตเ่ ธอคงโกรธ
“รู้นา่ ” ตอบอยา่ ตดั อกตดั ใจและวางมือที่ซกุ ซนในจดุ ทป่ี ลอดภยั ทีส่ ดุ
กอ่ นจะซกุ หน้าลงกบั กระหม่อมหอมนมุ่ “กอดพแี่ น่นอกี ได้ไหม”
เธอไมร่ ู้วา่ เขาคดิ อะไรอยู่ แตก่ ็ทาตามคาขอ อิชย์ดไู ม่ปกตสิ กั นิด และ
เมื่อกีเ้ธอเหมือนจะเหน็ เขา... ร้องไห้ ไม่รู้วา่ คดิ ไปเองรึเปลา่ แตเ่ ธอทนมองไม่ได้
จนต้องเรียกเขาในตืน่ ขนึ ้ ในท่สี ดุ
ความเจบ็ ปวดเป็นส่ิงท่เี ลย่ี งไมไ่ ด้ แตม่ ีวธิ ีหลายอยา่ งในการบรรเทา
ความทกุ ข์ทรมานให้คลายลง เธอกอดกระชบั รอบกายสงู หนา พยายามบอก
ตวั เองวา่ ทผี่ า่ นมาทงั้ คืนเขากแ็ ตะต้องตวั เธอครัง้ แล้วครัง้ เลา่ ทกุ สดั สว่ น ทกุ
ตารางนิว้ ไม่เหน็ มีอะไรต้องอาย...
เธอรกั เขา... เป็นหนีช้ วี ิตเขา ถ้ามีอะไรท่พี อทาให้ได้ เธอก็จะทา
ตวั ของเขาทงั้ อบอนุ่ และเธอก็ยงั ปวดเมอ่ื ยเกินกวา่ จะไหวขยบั อกี
ณฐารู้สกึ มีความสขุ ไปพร้อมกบั ความรู้สกึ อยากจะหยง่ั อีกชนิดทเี่ ร่ิมฝักรากลกึ
ในใจ มนั เหมือนระเบดิ เวลา แตเ่ ธอเลอื กจะมองข้ามมนั ไปและอย่กู บั ปัจจบุ นั
อยใู่ นอ้อมกอดของเขา เริ่มเลือนรางอกี ครัง้ ด้วยความงว่ งงนุ และ
ออ่ นเพลยี
“ห้ามหนีพ่ไี ปไหนอกี นะ...” ชายหน่มุ กระซบิ ด้วยนา้ เสยี งไมม่ นั่ คงนกั
“...นะครับ”
เธอไมร่ ู้วา่ ตนตอบอะไรออกไป แตเ่ ขาคงพอใจ เพราะได้รางวลั เป็น
การกดจมกู ลงหนกั ๆ บนศรี ษะแล้วสงั่ ให้เธอหลบั ใหลไปกบั กล้ามเนือ้ ร้อนผา่ วท่ี
ให้รู้สกึ ดเี กินบรรยาย...
เมื่ออิชย์ตน่ื ขนึ ้ อีกครัง้ เขาพยายามนกึ วา่ อะไรได้ปลกุ ให้ตนตื่นขนึ ้ หลงั
การร่วมรักอนั หนกั หนว่ งจนแทบนบั ไม่ถ้วนวา่ เสร็จสมไปก่คี รัง้ ณฐายงั คง
หลบั ตาพริม้ อย่ใู นอ้อมกอดของเขา ลมหายใจยาวลกึ บง่ บอกวา่ เธอหลบั สนทิ
เรียวปากเต็มอม่ิ เผยอออกนดิ ๆ อย่าวเชิญชวนให้จบู ประทบั รับอรุณ

กลนิ่ เอือ้ ง  217

แตอ่ ิชย์ไมไ่ ด้ทา เขาอยากให้เธอพกั อกี หน่อย แม้ในใจจะพองโตกบั
ความรู้สกึ ทว่ี า่ อยากตืน่ มาเจอเธอแบบนีท้ กุ วนั แตเ่ ขามีความยงั ยงั้ ชา่ งใจมาก
พอ

เธอยงั ไม่ตน่ื แล้วเขาตนื่ เพราะอะไร
ไอ้โทรศพั ท์เวรตะไลท่ีสน่ั อย่ใู นกระเป๋ าสทู นน่ั ...!
เขาปลอ่ ยให้มนั ดบั แตม่ นั ก็ดงั ซา้ จนสายทีส่ ามชายหน่มุ จงึ คอ่ ยๆ ดงึ
แขนเธอออกจากเอวเขาอยา่ งเชอ่ื งช้า ชา่ งน่าหงดุ หงดิ ท่ีรู้วา่ เธอตน่ื มาแล้วจะไม
ได้เหน็ เขาในสภาพทอ่ี าจจะแกล้งกนั ตอ่ ได้อกี สกั ยก อิชย์ระวงั ไม่ให้เตยี งยวบ
จนเกินไปขณะลกุ ไปหยิบเสอื ้ สทู ท่ถี กู โยนทงิ ้ แถวข้างเตียง ควานหาโทรศพั ท์
ขึน้ มากดรับสาย
“มีอะไร”
กรโทรมารายงานนดั ดว่ นทีอ่ ยนู่ อกเหนือจากตาราง เขาปฏเิ สธทนั ที
“ฟังชอื่ กอ่ นสคิ รับ ถ้าไมด่ ว่ นผมจะไม่นดั ทา่ นตอนเช้าแบบนีแ้ น่” เสียง
ลกู น้องท่ีฟังดรู ้อนรนจากปลายสายทาให้เขาเยือกเย็นลง ผ้ชู ่วยหนมุ่ เป็นคนท่ี
คมุ อารมณ์ได้ดเี กินกวา่ จะตนื่ ตมู ตอ่ ให้คนนดั กะทนั หนั เป็นประธานาธิบดกี ็
ตาม
“ใคร” กระนนั้ ยงั ถามกลบั ห้วนสนั้ อยา่ งหงดุ หงดิ สายตาตวดั ไปยงั คน
ทหี่ ลบั อตุ บุ นเตียงไปด้วย
“คณุ อรรถกรครับ... ผมไมร่ ู้วา่ เขาทราบได้ยงั ไงท่ีทา่ นรองมาฮอ่ งกง
แตเ่ ขายืนกรานวา่ จะเจอให้ได้ ถ้าคลาดกนั ตรงนกี ้ ็คงบกุ ไปรอที่สนามบิน ผมวา่
ทา่ นควรจะรีบลงมาทีล่ ็อบบนี ้ ะครับ ไม่อยากนนั้ คณุ นาวอาจตกใจถ้าต้องรับมือ
กบั ...”
เขากดั ฟันกรอดเม่ือผ้เู ป็นลกู น้องชใี ้ ห้เห็นถึงความจริงท่ไี ม่อยาก
ยอมรับ อชิ ย์จงึ บอกให้กรรอสิบนาทแี ล้วรีบเดนิ ไปเข้าห้องนา้ ใจนึกสงสยั ขนึ ้ มา

218  สรวงสวาท

ครามครันวา่ บิดาทไ่ี ม่เคยดดู าดดู กี นั มาทงั้ ชวี ติ ต้องการอะไรในเช้าวนั ฮนั นีมนู
แบบนี!้

เขาไม่รู้... แตท่ ่ีรู้คอื ไม่ใชเ่ รื่องดแี นน่ อน

กลนิ่ เอือ้ ง  219

บทท่ี 13

เช้านรี้ ูส้ กึ เซก็ ซ่ี

อิชย์เคยเจอพอ่ ของเขาหลายครงั้ ในงานสงั คมที่ฮอ่ งกง ด้วยรู้วา่ อีก
ฝ่ายย้ายมาลงหลกั ปักฐานทน่ี ่ีกบั ภรรยา แตไ่ มม่ คี รัง้ ไหนทีอ่ รรถกรจะดซู บู ซดี
จนตรอกเทา่ ครัง้ นมี ้ ากอ่ น แม้จะยงั อยใู่ นชดุ สทู ราคาแพงลว่ิ แตใ่ บหน้าซง่ึ เคย
หลอ่ เข้มคมก็เหยี่วย่นยยู่ ่ีเป็นรอยเครียดลกึ นยั น์ตาทีม่ กั ยโสโอหงั เป็นนิตย์
กวาดหลกุ หลกิ ไปรอบลอ็ บบที ้ กี่ าลงั นงั่ รอ

เขารู้ความจริงเอาตอนแปดขวบจากปากผ้เู ป็นยา่ วา่ พอ่ กบั แมย่ อม
แลก ‘ตวั เขา’ กบั เงนิ มรดกก้อนใหญ่หลายร้อยล้านบาทแล้วตดั ขาดจากตระกลู
อยา่ งสนิ ้ เชงิ เพื่อหนีออกนอกประเทศ แคน่ นั้ เขาก็รู้แล้ววา่ อะไรเป็นอะไรใน
โศกนาฏกรรมของคณุ นทั ธมน ครนั้ พอโตขึน้ และถามฤดีวรรณลกึ ลงไปอกี ว่า
ใครเป็นฝ่ายออกปากวา่ จะแลกเขากบั เงิน ทา่ นก็บอกวา่ ตอนนนั้ ทา่ นแคเ่ ปรย
ขึน้ มาลองเชงิ แตไ่ มค่ ดิ ลกู ชายกบั เมียน้อยจะเอาจริง

ความผกู พนั ท่ีเขามีตอ่ คนขายลกู กินจงึ ไมม่ ีเลย ไมม่ ีสกั กระผกี เดยี ว
อรรถกรกบั อารดาหอบเงินข้ามนา้ ข้ามทะเลมาอยทู่ นี่ ่ีด้วยความ
ชว่ ยเหลือจากเพ่อื นเก่า แนน่ อนวา่ ลกู ชายคนโตของสฤษดิ์ภกั ดยี งั คงมีฝีมือ

220  สรวงสวาท

หลายอย่างไม่วา่ จะไปตกระกาลาบากอย่ทู ่ีไหน อิชย์พอรู้อยบู่ ้างวา่ พอ่ ลงทนุ ใน
ธุรกิจหลายอย่าง แตเ่ ขาไมแ่ นใ่ จวา่ มีกาไรรึเปลา่

เขาไมอ่ ยากยงุ่ ไม่อยากเฉยี ดใกล้ ไมอ่ ยากเสวนาอะไรด้วยทงั้ สนิ ้ !
“คณุ อรรถกร...” แตเ่ ร่ืองจริงมกั ตรงข้ามใจคิดเสมอ พออิชย์เดนิ มาถึง
เก้าอใี ้ นล็อบบี ้ ผ้ชู ว่ ยหนมุ่ ทย่ี ืนอย่หู ลงั เก้าอขี ้ องชายวยั กลางคนก็เดินเลยี่ งออก
หา่ ง “...ไมท่ ราบวา่ รู้ได้ยงั ไงวา่ ผมอยทู่ น่ี ่ี”
“ฉนั ... เอ้อ พอ่ รู้มาจากคณุ ดนยั ” นยั น์ตาของชายคนนนั้ ดนู ่า
สะอิดสะเอยี นไม่น้อยเม่ือกวาดสายตามองเขาทอ่ี ย่ใู นชดุ เสอื ้ ยืดกบั กางเกงยีน
ด้วยแววปลมื ้ ปิตแิ บบเสแสร้ง แกล้งลมื ความก้าวร้าวของเขาไปเสยี “ลกู มา
ฮนั นีมนู ทาไมไมบ่ อก พอ่ จะได้ให้คนเตรียมบ้านสว่ นตวั ย่านรีพลสั เบย์ไว้ให้”
“ขอบคณุ ครับ แตผ่ มกบั ภรรยาสะดวกแบบนี”้
อชิ ย์นงั่ ลงตรงข้ามโดยไมส่ นมารยาท ความจริงเขาควรจะชวนชายคน
นีไ้ ปกินอาหารเช้าที่ห้องอาหารใกล้ๆ ด้วยซา้ แตค่ งไม่จาเป็นต้องทาถงึ ขนั้ นนั้
ชายหน่มุ สงั เกตผ้เู ป็นบดิ าไปด้วย แล้วก็ลอบยมิ ้ เมอื่ เห็นทา่ ทีขนุ่ เคอื งที่เครียด
ขึน้ ตรงระหวา่ งควิ ้
ผ้ชู ายคนนีน้ ะ่ หย่ิงจดั ถ้าไมม่ ีอะไร มีรึจะมาเรียกลกู อยา่ งโน้นลกู อย่าง
นี!้
“มีธรุ ะดว่ นอะไรรึเปลา่ ครับถึงได้มาหาผมแตเ่ ช้า”
มนั ไมใ่ ชป่ ระโยคสนทนาแรกในชวี ิต แตก่ ย็ าวเหยียดกวา่ คาวา่ ‘สวสั ดี
ครับ’ หรือแค่ ‘ครับ’ เหมือนทกุ ครัง้ ทบี่ งั เอิญเจอกนั ตามงานเลยี ้ ง อรรถกรลงั เล
ขึน้ แวบหนง่ึ ก่อนจะวา่ เสยี งออ่ ย
“พอ่ แคอ่ ยากรู้วา่ ลกู สบายดไี หม”
“สบายดีครับ...”

กลิน่ เออื้ ง  221

แล้วอชิ ย์ก็เงยี บไป พร้อมสหี น้าเหมือนจะถามวา่ ‘มีอะไรอกี ไหม’ ซง่ึ
สดุ แสนจะกวนประสาทในใจผ้มู อง อรรถกรขบกรามกรอดอยา่ งฉนุ เฉียว แต่
แสร้งใจเย็นได้อยา่ งแนบเนียนด้วยประสบการณ์ในการเจรจา

“แล้วภรรยาลกู ละ่ ”
“ก็ดคี รับ ตอนนยี ้ งั เช้ามาก ผมเลยให้เธอพกั ผอ่ นรอข้างบน”
ผ้เู ป็นบิดาทาเป็นไม่รู้สกึ รู้สากบั การกระทบกระเทยี บจากลกู ชาย เขา
คดิ ไว้อย่แู ล้ววา่ อิชย์จะต้องออกอาการตอ่ ต้านจนเกือบเรียกได้วา่ เกลียดขีห้ น้า
เมื่อเจอกนั ตวั เขาเองถ้าไมม่ ีเรื่องเดอื ดร้อนหนกั ก็คงไมบ่ ากหน้ามาให้โดนดถู กู
เหยียดหยาม...
“พอ่ ต้องการเงนิ ”
อชิ ย์ทาหน้าเหมือนรู้อยแู่ ล้ว และสวนกลบั ทนั ที
“ผมไมม่ ีจะให้”
“ห้นุ ในสฤษด์ิภกั ดีและทดี่ ินผนื ใหญ่ตรงบางขนุ เทยี นเคยเป็นช่ือพอ่ ”
และตอนนีม้ นั ตกเป็นของลกู ชายคนเดยี วที่ได้ดิบได้ดแี ถมยงั ครอง
ตาแหนง่ รองประธาน คาวา่ ไม่มีจะให้จงึ โกหกทงั้ เพ ทงั้ คตู่ า่ งรู้ดี
“คณุ เลอื กจะรับมรดกก้อนใหญ่ก้อนเดยี วแล้วตดั ตวั เองออกจาก
พินยั กรรมไม่ใชห่ รือครับ” อชิ ย์รู้วา่ เงินทอี่ รรถกรได้ไปเมือ่ ครัง้ แยกตวั จากบ้าน
มลู คา่ ของมนั มากกวา่ ทดี่ ินทถี่ กู อ้างถึงเสียอกี ... สว่ นตวั ห้นุ มลู คา่ ของมนั
เพ่ิมขนึ ้ จากสามสบิ ปีกอ่ นหลายเทา่ ตวั ซง่ึ ก็พอมองออกวา่ นา่ เสยี ดาย
แตผ่ ้ชู ายคนนีไ้ มม่ ีสทิ ธ์ิมีเสยี งอะไรในตระกลู อีกนอกจากจะยงั ใช้
นามสกลุ เดียวกนั เพอื่ หากิน
“พอ่ ต้องการเงิน” ผ้เู ป็นบดิ ายา้ อยา่ งจริงจงั “ถ้าลกู พอจะชว่ ยได้บ้าง...
ถือวา่ เหน็ แกค่ วามสมั พนั ธ์ของเรา เงนิ จิบ๊ จ๊อยแคไ่ มก่ ่ีล้านดอลลา่ ห์ฮอ่ งกงคงไม่
ทาให้รองประธานแหง่ สฤษด์ิภกั ดีกรุ๊ปขนหน้าแข้งร่วงหรอก”
คนฟังอยากจะหวั ร่องอหาย แตเ่ ขาทาเพยี งยมิ ้ มมุ ปากเย้ยหยนั

222  สรวงสวาท

“เหรียญเดยี วผมก็ไมม่ ีให้ ถ้าธรุ ะมีแคน่ ีค้ งต้องขอตวั นะครับ”
แตก่ ่อนจะลกุ ขึน้ คนที่นงั่ ตรงข้ามก็เปลยี่ นทา่ ทีจากหน้ามือเป็นหลงั
มือ ความพินอบพิเทาในคราแรกถกู บดบงั ด้วยโทสะทเี่ ริ่มกรุ่น ผ้ชู ว่ ยหน่มุ ท่ยี นื
ใกล้รีบเดนิ เข้ามา แตอ่ ิชย์ยกมือห้ามไว้ก่อน
“แกนี่มนั ใจดาเหมอื นย่าแกไม่มีผิด”
“ผมจาได้วา่ ย่าผมแฟร์มากในเรื่องเงิน...” พอฝ่ายนนั้ ไม่รักษากิริยา
เขาก็ไมค่ ดิ จะเกรงใจอะไรอีก “...ไมใ่ ชเ่ หรอครับ เงนิ กี่ร้อยล้านท่ีทา่ นให้คณุ มา
หายไปไหนหมดละ่ ผมวา่ ใช้ดๆี อย่ไู ด้จนตายเลยนะครับ”
ความจริงมนั ก็พอใช้ ถ้าอรรถกรไมเ่ อาไปลงทนุ ตามคาชกั ชวนของ
ดนยั ทม่ี ีเส้นสายอยแู่ วดวงมาเฟียฮอ่ งกงตระกลู หนง่ึ เงินเหมือนจะทางานของ
มนั และงอกเงยดจี นกระทง่ั มาเฟียพวกนนั้ เร่ิมถกู กวาดล้าง สว่ นเขาสญู เงินไป
นบั ร้อยล้านจนขาดสภาพคลอ่ ง
จะขายบ้านขายรถไปอย่คู อนโดก็ได้ แตอ่ ารดาผ้หู วั สงู คงไม่ยอม ดเู อา
เถอะ ขนาดวนั นีบ้ อกวา่ จะมายืมเงนิ ลกู ชาย นางยงั แลน่ หนไี ปสปาอยา่ งไมก่ ล้า
ลดตวั ลงมาส้หู น้า
และเขาก็ไมม่ ีทางบอกความจริงกบั อชิ ย์ด้วย แคน่ ีศ้ กั ดศ์ิ รีทมี่ ีกถ็ กู
หยามไมเ่ หลอื
“ฉนั มีปัญหานิดหนอ่ ย” อรรถกรแกล้งถอนหายใจก่อนเสริม “และแก
ควรจะให้ เห็นแก่ทฉ่ี นั กบั อารดาทาให้แกเกิดมาเถอะ และถ้าแกไมไ่ ด้อยกู่ บั คณุ
แม่ แกคงไมไ่ ด้ดิบได้ดีขนาดนี”้
คาวา่ ‘ได้ดบิ ได้ด’ี เหมือนอะไรบางอย่างท่ีตีกลางแสกหน้าอิชย์รุนแรง
ยิ่งกวา่ การลาเลกิ บญุ คณุ เสยี อกี สหี น้าของชายหนมุ่ เย็นชาลงฉบั พลนั เม่ือนกึ
ถึงภาพในวยั เดก็ ทีห่ วานอมขมกลนื ผ้ชู ายตรงหน้าไมม่ ีสิทธิ์มาทวงขออะไรจาก
คนทีช่ ดใช้กรรมแทนมานบั สามสิบปี!

กลนิ่ เออื้ ง  223

“ประโยคเมอื่ กีผ้ มจะถอื วา่ คณุ ไมไ่ ด้พดู ออกมา...” ชายหน่มุ ผดุ ลกุ ขึน้
อยา่ งสงา่ งาม ไมแ่ ม้แตจ่ ะไหว้ยามทเี่ ดนิ ผา่ นหน้าคนท่ีนง่ั องึ ้ ไป “...คงหมดธุระ
แล้วนะครับ ผมจะได้พาภรรยาไปเทีย่ วตอ่ ”

“แล้วแกจะต้องเสยี ใจ”
คนเป็นลกู ชะงกั ฝีเท้า หนั กลบั มาด้วยสหี น้าทที่ าให้อรรถกรขนลกุ
“ผมเสยี ใจมานานสามสบิ เอด็ ปีทีม่ ีพอ่ อย่างคณุ ... รู้บ้างไหมครับวา่
คณุ ย่ากาลงั จะตาย”
คาถามอยา่ งกะทนั หนั และสีหน้าคนถกู ถามทาให้อชิ ย์ทราบวา่ เขารู้ดี
จงึ ไม่กล้าไปขอเงนิ ฤดีวรรณ แคน่ นั้ ก็เพยี งพอที่เขาจะปฏิเสธอย่างไร้เย่ือใย
เชน่ กนั ชายหนมุ่ ไหวไหล่ เสียงห้าวท้มุ กงั วานก้องยามเอย่ กบั ผ้เู ป็นบดิ า
“ห้ามมายงุ่ กบั ผมอกี ”
“ฉนั จะไม่ปลอ่ ยแกจนกวา่ จะได้สิง่ ที่ต้องการ” อถรรกรโต้กลบั อยา่ ง
ดเุ ดือดไมต่ า่ งกนั ความเยือกเยน็ หายไปสิน้ กบั สายตาที่มองมาอย่างเดยี จฉนั ท์
ตรงหน้า แตเ่ ขาไมม่ ีท่ใี ห้ถอยอีก “ระวงั ตวั แกกบั เมียแกไว้ให้ดเี ถอะ แกคงไม่รู้วา่
ฉนั ทาอะไรได้บ้าง”
อิชย์ล้วงมือซกุ กระเป๋ ากางเกง ขณะพยกั พเยิดเรียกกรเข้ามาเคลียร์
แล้ววา่ ทงิ ้ ท้าย
“คณุ เองก็คงไมร่ ู้วา่ ผมทาอะไรได้บ้าง” เขาปรายตามองผ้เู ป็นบดิ าครัง้
สดุ ท้าย ราวกบั จะสลกั ฝังใบหน้าของคนทอี่ าจก่ออาชญากรรมไว้ในใจ “ดงั นนั้
ทางท่ีดี... อย่าคดิ แตะต้องคนของผมจะดกี วา่ !”

เธอปวดเม่ือยไปทงั้ เนือ้ ทงั้ ตวั ...

224  สรวงสวาท

ณฐาคดิ เมื่อต่นื ขึน้ อย่างออ่ นเพลยี แล้วสารวจตวั เอง ร่างกายเธอร้าว
ระบมในบางจดุ กล้ามเนอื ้ ตงึ ล้าจนอยากจะฝังตวั เองไว้บนเตียงท่หี นานมุ่
ตลอดทงั้ สาย หญิงสาวจาได้ลางเลาวา่ เม่ือคนื อชิ ย์ตกั ตวงจากเธออยา่ งไมห่ ยดุ
หย่อน กอ่ นทีเ่ ขาจะเอาใจหลงั พายอุ ารมณ์ด้วยการเช็ดเนอื ้ เช็ดตวั เธอด้วยผ้า
อนุ่ ๆ แล้วบอกให้เธอหลบั โดยไมต่ ้องกงั วลอะไร

เธอหลบั ตน่ื มากอดเขาไว้ แล้วก็หลบั อีก
แตต่ อนนีเ้ธอไมไ่ ด้กอดใคร หญิงสาวขยบั ตะแคงข้างด้วยใจทฝ่ี ่อลง
เลก็ น้อย ข้างกายเธอวา่ งเปลา่ เย็นเยือก มีเพยี งเธอบนฟกู กว้างขวางที่ยบั ย่น
มนั เป็นเร่ืองปกตริ ึเปลา่ ทใ่ี ครสกั คนจะลกุ ออกจากเตยี งนอนในตอนเช้าแล้วย่อง
หายไปเงยี บๆ เธอไมม่ ีประสบการณ์พอจะตดั สนิ อะไรได้ แตเ่ ทา่ ที่อา่ นนิยายมา
หลายเลม่ พวกพระเอกมกั จะนวั เนียคลอเคลยี ภรรยาของเขาไม่หยดุ
เธอไมไ่ ด้คาดหวงั อะไรพวกนนั้ หรอก ความจริงเธอคอ่ นข้างกลวั วา่ จะ
ส้หู น้าเขาไมไ่ หวด้วยซา้ เมื่อคนื เธอเองก็เตลดิ เปิดเปิงยอมเขาในทกุ ทาง ทงั้
ตอบรับและเปลง่ เสยี งร้องอย่างน่าอาย ดงั นนั้ ถ้าตนื่ มาเจอเขาจ้องตากนั หรือ
คดิ จะชวนทาอะไรตอ่ นอกจากร่างกายจะรับไม่ไหว หวั ใจเธออาจจะระเบิดตาย
ด้วยความเขิน
แล้วความผิดหวงั ที่ผดุ ซมึ ในอกน่มี นั อะไร...
หญิงสาวสดู หายใจเข้าเฮอื กยาว พยายามขจดั รสขมปร่ากบั ความจริง
ทวี่ า่ เขาอาจจะได้ตวั เธอแล้วเบือ่ กอ่ นคอ่ ยๆ หยดั กายขึน้ นงั่ ภายในห้องนา้ เงียบ
กริบ ห้องนง่ั เลน่ ก็เชน่ กนั ดงั นนั้ เธอควรจะเลิกฟงุ้ ซา่ นแล้วใช้เวลานีอ้ าบนา้
แตง่ ตวั ...
มือกาลงั จะพลกิ ผ้าหม่ ออกตอนทไ่ี ด้ยินเสียงตวั ลอ็ กประตหู ้องดงั
เตือนเพราะมีคนกาลงั จะเปิดเข้ามา ด้วยความตกใจเล็กน้อย ณฐาจงึ ทงิ ้ ตวั ลง
บนหมอนตามเดิมแล้วตลบผ้าหม่ คลมุ มดิ ชดิ ถงึ แก้ม แกล้งหลบั ตอ่ โดยท่ไี ม่รู้วา่
ทาไปเพือ่ อะไร!

กลนิ่ เอือ้ ง  225

อิชย์เดนิ เงยี บกริบกลบั เข้ามาในห้องนอน สมองทอ่ี ดั แนน่ ด้วยเรื่องไม่
เป็นเรื่องพลนั หยดุ แลน่ ไปเสยี เฉยๆ เมื่อเหน็ ภรรยาบนเตยี ง อารามตงึ เครียด
คลายลงเมื่อพบวา่ เธอยงั อยดู่ แี ละไมม่ ีทที า่ วา่ จะตืน่

ใชว่ า่ เขาไม่หวนั่ ไหวไปกบั คาขขู่ องบิดา แตน่ าทนี นั้ จะลงให้เฉยๆ ก็ใช่
เรื่อง อรรถกรได้ทกุ สิง่ ท่ีเขาต้องการจนเคยตวั ไม่สานกึ ผิดแม้จะทาเรื่องร้ายแรง
แคไ่ หน และเขาไมต่ ้องการให้คนแบบนนั้ เฉียดใกล้คนสาคญั ในชวี ิต

ชายหน่มุ เดนิ ไปนง่ั ลงบนขอบเตยี งฝ่ังที่ณฐานอนอยู่ เขาระมดั ระวงั
ไม่ให้มนั กระทบกระเทอื นขณะมองวงหน้าหวานซงึ่ ถกู ล้อมกรอบด้วยปอยผมย่งุ
เหยิง ยามหลบั เธอเหมือนเดก็ น้อยจนเขาชกั จะรู้สกึ แกท่ งั้ ที่หา่ งกนั เพียงเก้าปี...
ก็นานอยนู่ ะ อชิ ย์นกึ ขนั ขณะเออื ้ มมือไปเกลย่ี เส้นผมให้พ้นผิวสวย เธอทาให้เขา
มีชว่ งเวลาที่รู้สกึ เหมือนตนเองกลบั ไปเป็นเดก็ หน่มุ ทงั้ ตนื่ เต้นและไร้ความกงั วล
อยา่ งที่ควรเกิดขึน้ สกั ครัง้ ในชวี ิต...

แล้วเขาก็สงั เกตเหน็ แพขนตาทีก่ ระเพอื่ มไหวยามปลายนิว้ ปัดผา่ น
ขมบั อย่างจงใจ เธอหายใจสะดดุ ควิ ้ ขมวดเข้าเล็กน้อย แตไ่ มย่ อมลืมตา

อา่ ว ตน่ื แล้วนี่นา...
คนทเี่ พิ่งเป็นสามีทางพฤตนิ ยั ใหมห่ มาดเม่ือคืนกระตกุ ยิม้ กอ่ นจะ
แทนท่ปี ลายนิว้ สากของตนด้วยการโน้มหน้าบดริมฝีปากและจมกู โดง่ เข้าหา
พลางสดู ดงั ฟอดใหญ่ หอมดงั และแรงจนคนท่ีไมท่ นั ตงั้ ตวั สะด้งุ ตวั โยน
“หอม...”
กระซบิ ชมเสยี งเซก็ ซแ่ี ล้วก็เร่ิมแตะไล้ไปตามโหนกแก้ม เปลอื กตา
หน้าผาก ณฐาลืมตาขนึ ้ ตอนทเ่ี ขาพรวดพราดมาบนเตยี งแล้วคร่อมเธอไว้โดย
จงใจกดนา้ หนกั ลงบนผ้าหม่ กกั กนั เธอไมใ่ ห้ดนิ ้ หนีขณะจ้องกนั ด้วยแวว
ตาหวานลา้ บาดใจ... จ้องปานจะกลืนกินกนั ลงไป!
"น้อง..." เขาก้มลงมาใกล้จนเธอสมั ผสั ถงึ ลมหายใจรุ่มร้อน "...หิวข้าวรึ
ยงั ครับ"

226  สรวงสวาท

เธอรู้ตวั วา่ หวิ มากตอนได้ยินคาถามจากเขา เมื่อคืนจาได้วา่ กินไปไม่
เยอะแถมยงั ถกู คนเอาแตใ่ จล้างผลาญพลงั งานอย่างไมเ่ หลือหลอ... แตแ่ ล้ว
ชายหน่มุ ก็ลดระยะหา่ งระหวา่ งกนั จนเธอต้องรีบตอบกอ่ นที่เขาจะเริ่มทาอย่าง
อน่ื ซง่ึ เหนี่ยวรัง้ ความสนใจจนไมม่ ีเวลาเปิดปาก

“หวิ คะ่ ”
แล้วเธอก็หลบสายตาร้อนแรงทม่ี ่งุ ตรงมาอยา่ งเปี่ยมเสน่หา อชิ ย์
พยายามดงึ ผ้าหม่ ทต่ี ลบขนึ ้ คลมุ คร่ึงหน้านวลลออออก แตเ่ กิดการเยอื ้ ยดุ
เลก็ น้อยจนสดุ ท้ายเขาก็ต้องยอมตามใจคนขีอ้ าย ประทบั กลบี ปากลงบน
หน้าผากมนแทนขณะทงิ ้ นา้ หนกั ลงบนผ้าหม่ อย่างเชญิ ชวน
“อยากกินอะไร...” ถามชิดผวิ น่มุ แล้วงบั กลบี ปากเลม็ ไปด้วยอยา่ ง
แกล้งๆ “...โจ๊กไหม หรือจะรูมเซอร์วิซสง่ั เบรกฟาสมากินในห้อง”
สองช้อยที่แฝงความนยั อยา่ งโจง่ แจ้งทาให้ณฐารู้ทนั เธอกาลงั จะอ้อู ี ้
ตอบแตม่ อื ร้อนทห่ี าทางสอดเข้าเข้ามาในผ้าหม่ สาเร็จและบรรจงลบู วนบน
สะโพกโค้งมนซงึ่ ยงั เปลือยเปลา่ ทาให้สมองเธอตอื ้ ตนั ด้วยความหวามหวิว
“ทน่ี ่ีทาไขเ่ บเนดกิ อร่อยมากเลยนะครับ...”
เสยี งของเขาพร่าแตกยามโน้มน้าวเธอด้วยสงิ่ ทไี่ ม่เก่ียวข้องกบั การ
กระทาสกั นิด หญิงสาวขย้มุ ผ้าหม่ ในมือไว้แนน่ เม่ือเขาลากมือขึน้ สงู ทงั้ ทีป่ ากยงั
สาละวนกบั ผวิ แก้มเธอไม่หยดุ หยอ่ น ใจเธอเริ่มเต้นไมเ่ ป็นสา่ พยายามหาจดุ
เชื่อมโยงระหวา่ งไขก่ บั การท่เี ขาเน้นคลงึ ลงบนเนินทรวง...
“...เบคอ่ นกบั แซลม่อนรมควนั กอ็ อแกนิก”
“นาว... ออื ้ ...”
เขาฉวยจงั หวะทม่ี อื ไม้เธอออ่ นปวกเปียกกระตกุ ผ้าหม่ ลงพอทจ่ี ะจบู
กนั ได้ แตอ่ ิชย์เหน่ียวรัง้ ตนไม่ให้รุกรานเธอไปมากกวา่ การแตะลงบนเรียวปาก
อ่ิมซา้ ๆ ใชว่ า่ ไมต่ ้องการมากกวา่ นี ้ แตเ่ ขารู้ว่าเช้านีเ้ธอไม่พร้อมรับการเอาแตใ่ จ
ในรูปแบบใดทงั้ สนิ ้

กลนิ่ เออื้ ง  227

ขนาดแตะลงบนยอดทรวงแผว่ เบาเธอยงั สนั่ สะท้านด้วยความชอกชา้
แล้วเขาจะใจดารังแกเธอลงได้ยงั ไงไหว

“นาวอะไร”
ทวา่ ความปรารถนาทีเ่ ล็ดลอดออกมาจากกาแพงแหง่ ความ
รับผิดชอบชวั่ ดกี ็มากพอที่ทาให้เขาไมย่ อมหยดุ สมั ผสั เธออยา่ งทะนถุ นอม
หลงั จากผา่ นเร่ืองแยๆ่ เม่ือครู่ อชิ ย์อยากจะทายงั ไงก็ได้เพอื่ ปลอบตวั เองวา่ เธอ
ยงั ปลอดภยั ในอ้อมกอดของเขา... ยงั รู้วา่ เธอมตี วั ตน ไมใ่ ชแ่ คฝ่ ันดีทีผ่ า่ นเข้ามา
ในชีวติ เพยี งชวั่ คราวแล้วจากไปเหมือนคนอืน่
ขอแคอ่ ีกนิด แล้วเขาจะหยดุ
“นาว...”
เขาเรียกอกี ครัง้ เมื่อเธอไม่ตอบ ณฐาหายใจไม่เป็นจงั หวะกบั วิธี
เรียกชื่อแบบทีเ่ ขาพร่าใช้ซา้ ๆ เมอื่ คืน แคน่ ีเ้ธอก็จะขาดใจตายอยแู่ ล้วกบั ปลาย
นิว้ ท่ียงั คงพร่างพรมวนเวียนบนเนือ้ ผวิ และเหมอื นเขาจะรู้ อชิ ย์จงึ ผละจบู ออก
และชะงกั การเล้าโลมทงั้ หมด
แตก่ วา่ เธอจะหาเสยี งตวั เองเจอ ก็ผา่ นไปเกือบอดึ ใจ
“...นาวอยากออกไปกินโจ๊ก”
พอเธอตอบตะกกุ ตะกกุ ทงั้ ทห่ี น้าแดงลามถึงลาคอ ใบหน้าหลอ่ ร้ายก็
ยิม้ กระจา่ งอย่างเอ็นดู
“ได้สิ...”
แตเ่ ขายงั ไมด่ งึ มอื ออกจากจดุ ลอ่ แหลม สตทิ ่คี ืนมาในระยะเวลาสนั้ ๆ
ทาให้หญิงสาวตระหนกั วา่ ควรหนั เหความสนใจของเขาไปเร่ืองอน่ื โดยดว่ น
คราวนีเ้ธอหนั หน้าจนเกือบเป็นเอยี งข้าง ทาให้ริมฝีปากหยกั ทล่ี ดลงมาหมาย
จะจบู พลาดเปา้ ไปถนดั แล้วจงึ รีบถามคาถามแรกทพี่ อจะนกึ ออกในใจ
“เมื่อกีพ้ อี่ ิชย์ออกไปข้างนอกมาเหรอคะ”

228  สรวงสวาท

ดเู หมือนจะได้ผลเกินไปหนอ่ ย เพราะเขานิ่งไปอยา่ งน่ากลวั รอยยมิ ้
จางลงขณะทมี่ ือหนาเลื่อนออกจากใต้ผ้าหม่ แล้วตอบเสียงเบา

“ครับ”
แล้วเขาก็ไม่ยอมบอกอะไรอกี เธอเอียงกลบั มาเลก็ น้อยเพอ่ื สบกบั
นยั น์ตาคมเข้มท่ีเครียดขรึมอา่ นยากเกินจะหยง่ั ในอกพลนั ยอกแสลงเม่ือ
ตระหนกั วา่ ตนไมม่ ีสิทธ์ิไปถามเร่ืองสว่ นตวั อะไรจากเขาทงั้ สนิ ้
เป็นคนรกั กนั ก็ไมใ่ ช่ เพราะเขาไม่เคยบอกรัก ไม่เคยขอเป็นแฟน ไม่
เคยให้ความมน่ั ใจอะไรเลย แคร่ ่วมเตยี งด้วยกนั คืนเดยี วจะไปทาตวั เป็นเจ้าข้าว
เจ้าของซกั ไซ้นนู่ น่ีได้ยงั ไง ย่ิงเหน็ คิว้ หนาทพ่ี าดเฉียงขมวดย่นเข้าเธอยิ่งใจแปว้
... แตด่ ้วยศกั ดศิ์ รีทม่ี ี เธอเลอื กทจ่ี ะเก็บอาการมิดชิดและยมิ ้ สดใสออกมา
ยิม้ แบบทเี่ คยใช้มาทงั้ ชวี ิต
“ลกุ เถอะคะ่ นาวหวิ แล้วจริงๆ”
อชิ ย์ทาตามอย่างวา่ งา่ ย เขายนั ตวั ขนึ ้ ไปนงั่ ข้างกนั ขณะท่เี ธอรวบผ้า
หม่ ปกปิดเรือนร่างแล้วคอ่ ยๆ ยนั กายลกุ ขึน้ ความเจ็บปวดทเ่ี สยี ดแทงไปตาม
เนือ้ ตวั ทาให้หญิงสาวนา้ ตาซมึ ออกมาเลก็ น้อย... เธอบอกตวั เองวา่ มนั ไม่ได้
เกี่ยวข้องกบั เรื่องอะไรในใจทงั้ นนั้
ชายหนมุ่ มองคนทอี่ วดแผน่ หลงั เรียบเนยี นแล้วกามือเข้า เธอกาลงั
รวบเส้นผมทย่ี งุ่ เหยิงพลางวนุ่ วายกบั การพนั ผ้าหม่ รอบเนอื ้ ตวั งามงดให้พ้นจาก
สายตาเขา เมื่อคืนไมม่ ีใครใสใ่ จจะรูดผ้ามา่ น แสงแดดท่ีทอลงมากระทบจงึ ทา
ให้เธอดเู ซก็ ซเี่ จิดจ้ายิ่งกวา่ นางอปั สร ภาพนนั้ มีผลตอ่ จดุ กึ่งกลางกายของเขาก็
จริง แตม่ ีอกี เร่ืองทีเ่ ขาควรทาให้ชดั เจน
กอ่ นณฐาจะลกุ ขนึ ้ จากเตยี ง เขาก็รัง้ เธอไว้จนหญิงสาวเสยี หลกั ล้มลง
มาอย่ใู นอ้อมแขนของเขาอกี ครัง้

กลิน่ เอือ้ ง  229

“นาว...” อิชย์กอดเธอไว้แน่นอยา่ งท่ีเธอไม่เข้าใจ แตแ่ ล้วคาตอ่ ไปก็ทา
ให้เธอตกใจเหนือกวา่ คาใดทเ่ี ขาเคยกลา่ วให้ยิน “...พอกลบั ไทย เราไปจด
ทะเบยี นกนั ไหม”

เขาต้องการทะเบยี นสมรส! คาวา่ ‘องึ ้ เกินคาบรรยาย’ ยงั น้อยเกนิ ไป
สาหรับความรู้สกึ ของเธอในตอนนี ้ หญิงสาวตดั ความจริงท่เี ธอกาลงั นงั่ อย่บู น
หน้าตกั เขาออกไป แล้วคดิ อย่างสบั สนว้าวนุ่ วา่ เหตใุ ดสามีกามะลอถงึ อยากจด
ทะเบียนเอาดือ้ ๆ ทงั้ ทกี่ อ่ นหน้านีย้ อมตกุ ตกิ ทกุ ทางเพอื่ ไมใ่ ห้ถกู ผกู มดั ด้วย
กฏหมาย

แตค่ ดิ เทา่ ไหร่ก็คิดไม่ตก หลงั เงียบไปครู่หนง่ึ เธอจงึ ตดั สนิ ใจถาม
“ทาไมต้องจดคะ”
อิชย์คลายวงแขนเลก็ น้อยเพ่อื ให้เธอขยบั ตะแคงข้างมามองหน้ากนั
แตเ่ ขาไม่ยอมให้เธอลกุ ไปโดยงา่ ย เสีย้ วหน้านวลทีล่ อยเดน่ อย่ใู กล้ชา่ งลอ่ ตาลอ่
ใจ แถมเรียวปากอ่ิมท่เี ม้มเข้าหากนั หลงั สนิ ้ คาถามนนั้ เขารู้วา่ ชา่ งหอมหวาน
เพยี งใด
“แล้วน้องคิดวา่ พ่ขี อจดทาไมละ่ ครับ”
“แคน่ ีย้ งั สมจริงไมพ่ อเหรอ...” เธอหนั มามองเขาเต็มตา แววเจบ็ ชา้ ท่ี
เผยให้เห็นเป็นครัง้ แรกทาให้เจ้าของอ้อมกอดใจดง่ิ วบู “...นาวรู้นะวา่ พ่อี ชิ ย์แคร์
คณุ ย่ามาก กลวั ทา่ นจะจบั ได้วา่ เราไม่ใชค่ นรกั กนั จริงๆ เลยต้องหวา่ นเสน่ห์ใส่
นาวตา่ งๆ นานา เร่ืองนีน้ าวไมถ่ ือหรอกคะ่ เพราะคดิ วา่ พี่อชิ ย์เป็นผ้มู ีพระคณุ ที่
ชว่ ยกนั ไว้ในคนื นนั้ แตจ่ ดทะเบยี นมนั คนละเร่ืองกนั เลยนะคะ... ถ้าอกี ... อกี
สองเดือนเราจะต้องแยกกนั มนั คงวนุ่ วาย”
เธอคดิ วา่ เขาคงยงั ไม่พอใจกบั สถานะไร้หลกั คา้ ประกนั วา่ ความจะ
แตกถ้ามคี นพิเรนทร์ไปตรวจสอบกบั สานกั งานเขต แตเ่ ธอยงั ไมพ่ ร้อมจะผกู มดั
กบั เขาอย่างจริงจงั ขนาดนนั้ ราวกบั ชอ่ งวา่ งเล็กๆ ทเ่ี หลืออย่ไู ด้เป็นเกราะ
ปอ้ งกนั ไม่ให้เธอถลาลกึ ลงในไปความสมั พนั ธ์จนถอนตวั ไมข่ นึ ้

230  สรวงสวาท

อชิ ย์นิ่งงนั ไปอดึ ใจ กอ่ นเอย่ ออกมาอย่างแชม่ ช้าแตบ่ าดลกึ
“อย่าบอกนะวา่ ที่เรายอมมีอะไรกบั พเ่ี มือ่ คนื ... เพราะแคอ่ ยากจะ
ทดแทนบญุ คณุ ”
ณฐาสบนยั น์ตาคมขลบั ทสี่ น่ั ไหวเป็นประกาย แล้วลนิ ้ ของเธอปฏิเสธ
การโกหกครัง้ ใหญ่ในชวี ิต จะให้บอกยงั ไงวา่ ทีย่ อมก็เพราะชอบเขาล้วนๆ ชอบ
จนยอมหลอกตวั เองวา่ ทที่ าไปทงั้ หมดเพอื่ อยากให้เขาพอใจ เพอื่ อยากชดใช้กนั
ให้หมดสนิ ้ ไป ไมต่ ้องตดิ ค้างอะไรอีก พอถงึ เวลาแยกทางจะได้ไมเ่ จ็บมาก
“ที่ยอมมีอะไรด้วยเนยี่ ... น้องไมไ่ ด้ชอบพ่ีสกั นิดเลยเหรอครับ”
เขาจตี ้ อ่ เหมอื นลว่ งรู้ความในใจ หญิงสาวหลบุ ตาลงด้วยกลวั จะเผย
ความออ่ นแอท่พี ยายามกลา้ กลนื มานาน... แคน่ นั้ ก็เพยี งพอแล้วทีอ่ ิชย์จะซอ่ น
ยิม้ ไว้ในสีหน้าอยา่ งเอ็นดู นกึ สงสารและรู้สกึ ผดิ ขนึ ้ มาจบั ใจ ประโยคตอ่ ไปจงึ
แฝงด้วยนา้ เสยี งกง่ึ ขอโทษอยกู่ ลายๆ
“ทงั้ ทีพ่ ่ชี อบน้อง... ชอบมาก...” เขาเน้นเสยี งหนกั คาท้าย “...มากจน
อยากให้การแตง่ งานของเราสมบรู ณ์ร้อยเปอร์เซน็ ต์สกั ที”
คนในอ้อมกอดนิ่งงนั ไปราวกาลงั ประมวลผล แล้วก็ช้อนตาขนึ ้ มอง
ทนั ทอี ยา่ งไมเ่ ช่อื หู
“คะ! ก็ไหนวา่ เราจะ...”
แล้วเธอก็พบวา่ คนทีเ่ พง่ิ สารภาพความในใจกาลงั ยมิ ้ กว้าง ยิม้ ทงั้ ปาก
และตาขณะขดั คอด้วยความจริงท่ชี วนตน่ื ตะลงึ
“แยกกนั ในสามเดอื นอะไรนน่ั พไี่ มเ่ คยพดู สกั คา พ่ีแคบ่ อกวา่ คณุ ยา่
อยากให้พแ่ี ตง่ งาน”
ณฐาผงะอย่างรุนแรงจนเกือบจะหงายเงิบ เหมือนเขากาลงั พดู เรื่องที่
ไม่เกี่ยวข้องกบั ตวั เธออยู่ ครัน้ พอตงั้ สตนิ กึ ย้อนไปถึงคาพดู ของคนเจ้าเลห่ ์ตอน
ทีข่ อเธอแตง่ งาน ก็ไม่เคยมีคาไหนท่เี ขาบอกวา่ จะแยกทางอยใู่ นนนั้ หรือกระทง่ั
หลงั จากนนั้ ด้วย แตว่ า่ ...

กลิน่ เอือ้ ง  231

“แตพ่ ีอ่ ิชย์ไม่เคยท้วงเวลานาวพดู ถึงมนั ”
เขาหวั เราะร่ืนรมย์ ขณะโน้มหน้าลงมาใกล้เธอจนหา่ งเพยี งชวั่ ฝ่ามือ
กนั ้
“ถามจริงเถอะ ถ้าพ่บี อกขึน้ มาก่อนแตง่ วา่ พช่ี อบน้องมากทงั้ ทเี่ ราเพิง่
เจอกนั ไมก่ ่ีครัง้ ชอบจนอยากจะผกู มดั น้องไมใ่ ห้ผ้ชู ายคนอื่นมาวอแว ชอบจน
อยากจะขอน้องเป็นภรรยาแล้วใช้ชีวิตด้วยกนั ไปจนตาย ตอ่ ให้ครอบครัวของ
เราคดั ค้านยงั ไงก็ไมส่ นใจ น้องจะยอมแตง่ ไหม”
เธอมองเขาด้วยสหี น้าท่ยี ืนดจู ากดาวองั คารก็ยงั เข้าใจชดั วา่ รู้สกึ ยงั ไง
“ไม่... ใชไ่ หมละ่ มนั ฟังดโู คตรหลอน แถมพ่ียงั จะกลายเป็นไอ้โรคจิต
ในสายตาน้องด้วย พี่ก็เลยคดิ วา่ ปลอ่ ยให้เป็นแบบทผ่ี า่ นมาไปกอ่ น เรียนรู้นิสยั
ใจคอกนั แบบคอ่ ยเป็นคอ่ ยไป แล้วถ้าเราเข้ากนั ไมไ่ ด้จริงๆ พี่จะยอมปลอ่ ยน้อง
ไปแบบไมใ่ ห้มีรอยราคีอะไรเลย”
คนฟังหาเสยี งตวั เองแทบไมเ่ จอ พยายามเปรียบเทยี บคาพดู ของเขา
กบั การกระทาท่ผี า่ นมา เขาลอ่ ลวงเธอในทกุ ทาง ทาสาเร็จถึงขนั้ ทาให้เธอตก
เป็นของเขาโดยสมยอมปราศจากการตอ่ ต้าน
“เราไม่ใกล้เคียงกบั คาวา่ ‘คอ่ ยเป็นคอ่ ยไปสกั นิด’ เลยนะคะ”
แล้วคนที่เพงิ่ มีรอยราคเี พราะสามีไปใหมห่ มาดกต็ ้องสะด้งุ ทีเ่ ขายื่น
หน้าเข้ามาหอมแก้มดงั ฟอด ก่อนถอยออกพร้อมสายตาทเ่ี ปิดเปลอื ยหมดสนิ ้ วา่
หลงใหลเธออย่างลกึ ซงึ ้ เพียงใด
“น้องน่ารักขนาดนี ้พีเ่ ลยทนไมไ่ หว”
เธอยกมอื ขนึ ้ ถแู ก้มตวั เอง นกึ ฉนุ ขึน้ มาเลก็ น้อย “ผ้ชู าย...”
เขาหวั เราะกบั คาท่ีแสดงความขนุ่ เคืองนนั่ ยอมรับสงิ่ ท่เี พ่งิ ทาลงไป
อยา่ งเตม็ อก แตก่ ไ็ มว่ ายแหย่ให้เธอคลายกิริยาท่ีเริ่มจะดดุ นั
“ตกลงวา่ ทย่ี อมตกเป็นของพ่นี ่ี... น้องไมช่ อบพี่สกั นดิ เลยใชไ่ หม”
แตแ่ ทนทเี่ ธอจะตอบรับ เธอกลบั ค้อนตาขนุ่ ใสเ่ ขา

232  สรวงสวาท

“นาวโกรธอย่นู ะ...” วา่ ด้วยนา้ เสียงท่แี สดงความอดั อนั้ ตนั ใจอยา่ งไม่
คดิ จะปกปิดอกี ตอ่ ไป แตถ่ ึงอย่างนนั้ ก็ยงั หวานและน่ารักมากอยดู่ ี “...ท่ผี า่ นมา
ต้องโกหกคนอน่ื วนุ่ วายไปหมดทงั้ ท่ีปกตินาวไมโ่ กหกใคร คดิ หนกั คดิ แล้วคดิ อกี
วา่ พีอ่ ชิ ย์จะมาทาเลน่ ๆ ตามประสาผ้ชู าย ถึงขนั้ เผ่อื ใจไว้เรียบร้อยวา่ หลงั ที่เรา
แยกกนั จะต้องทาใจยงั ไง...”

เธอพยายามห้ามไม่ให้ยดึ เขาไว้เป็นท่ีพงึ่ พิง พยายามไมเ่ ข้าข้างตวั เอง
วา่ เขาอาจมีจิตปฏิพทั ธ์เพราะไมอ่ ยากให้ความหวงั แกห่ วั ใจอนั แสนเปราะบาง
... มนั ชา่ งยากเย็นจนเจบ็ ร้าว... แตแ่ ล้วจๆู่ เขาก็มาบอกวา่ ชอบเธอ ทาเอาเธอ
เสียหลกั ตงั้ ตวั ไม่ตดิ หญิงสาวจงึ ต้องระบายออกมาก่อนจะสตแิ ตกแล้วเผลอทา
ร้ายร่างกายตวั ต้นเหตทุ ่ียมิ ้ ระร่ืนอยา่ งไมร่ ู้สกึ รู้สาสกั ตบุ สองตบุ

“...ไหนจะเร่ืองคณุ ย่ากบั คณุ ยายอีก พกี่ ็รู้วา่ ทา่ นไม่ถกู กนั ครอบครัว
นาวก็มีอคตกิ บั พ่ี นาวอตุ สา่ หว์ างใจวา่ หลงั เราเลกิ กนั จะอธิบายยงั ไงให้ทกุ คน
เข้าใจและไมเ่ อาเร่ือง แตก่ ารที่ให้บ้านนาวยอมรับพ่ีอชิ ย์ในฐานะคนที่นาว
ชว่ ยเหลือกบั ในฐานะสามีมนั ไมเ่ หมือนกนั สกั นิดเลยนะคะ”

รอยยิม้ ของอชิ ย์เลอื นไปกบั ความจริงจงั เกินคาดของเธอ
“น่ีแสดงวา่ ท่ีหลงั แตง่ งานไมช่ วนพีไ่ ปหาพวกญาตๆิ ของน้องเลยก็
เพราะแบบนี?้ ”
“ใชส่ ิคะ เขาอยากเจอพอี่ ิชย์กนั จะเป็นจะตาย แชตมาหลอนนาวทกุ
วนั ”
ท้ายเสียงท่ีออ่ นระโหยโรยแรงทาให้อชิ ย์ย่ืนหน้าเข้าไปคลอเคลยี กบั
แก้มนมุ่ อกี ครัง้ กระซบิ พร่าปลอบโยนด้วยความรู้สกึ ผดิ เต็มหวั ใจ
“น้องดไู มเ่ หมือนคนคดิ มากเลย”
“พ่ีอชิ ย์ตา่ งหากทีไ่ มค่ ดิ อะไรเลย”
“เพราะไมเ่ คยมีอะไรแบบนีใ้ นชีวติ ละมงั้ ...”

กลนิ่ เออื้ ง  233

เธอหลบั ตาลงเม่ือริมฝีปากอนุ่ เคลื่อนขึน้ แตะบนเปลือกตา รู้ซงึ ้ ถึง
ความแตกตา่ งระหวา่ งทงั้ คเู่ อาตอนนีเ้อง ในบางครัง้ อิชย์ดเู หมือนจะเป็นผ้ใู หญ่
มากในขณะทเี่ ธอไม่ประสปี ระสาและยงั ออ่ นตอ่ โลก เขาทนั เกมเธอทกุ อย่างก็
จริง แตเ่ ธอมปี ระสบการณ์กบั บางสงิ่ ที่เขาขาดหายไปเชน่ กนั

“อย่าดรามา่ สคิ ะ มคี นรักพตี่ งั้ หลายคน พี่จะเลอื กมองคนท่ีไมไ่ ด้รัก
ทาไม”

เขาผละออกนิดนึงขณะทเี่ ธอปรือตาขนึ ้ สบประสานกนั จนสมั ผสั ได้ถงึ
รสอารมณ์หวามไหวและความนยั ซงึ่ เร้นอยหู่ ลงั ลมหายใจทช่ี กั จะติดขดั ด้วย
ความต้องการ สายตาของเขาไมอ่ าจอา่ นเป็นอ่ืนใดไปได้นอกจาก

‘แลว้ นอ้ งล่ะ... รกั พีไ่ หม’
เขาคลีย่ มิ ้ ได้อย่างลาพองใจเกินพกิ ดั ... เกินไปจนเธอรู้สกึ วา่ ควรจะทา
อะไรสกั อยา่ งไมใ่ ห้เขาได้ใจไปมากกวา่ นี ้ หลงั ไตร่ตรองอยชู่ วั่ ครู่ ชง่ั นา้ หนกั
ระหวา่ งเหตผุ ลและความเป็นจริง เธอจงึ ตดั สนิ ใจกลา่ วออกมาด้วยนา้ เสียงท่ี
ซอฟท์ท่ีสดุ
“นาวจะยงั ไม่จดทะเบยี นกบั พ่อี ชิ ย์”
“ครับ!?”
“ไหนบอกวา่ จะ ‘เรียนรู้นิสยั ใจคอกนั แบบคอ่ ยเป็นคอ่ ยไป’ ไงคะ...”
พอใจทรี่ อยยิม้ เขาหายวบั กระนนั้ ก็ยงั วา่ อยา่ งดอื ้ ดงึ ตามสญั ชาตญาณ ไม่ได้
รู้ตวั เลยวา่ กาลงั ‘เลน่ ตวั ’ อย่างเป็นธรรมชาติแคไ่ หน “...เหลอื เวลาอีกตงั้ สอง
เดือนกวา่ แถมนาวยงั โกรธมากด้วยทพี่ ีอ่ ิชย์หลอกกนั ตงั้ แตแ่ รก ทาให้นาวคดิ
เยอะคดิ มากคดิ ไมต่ ก ตอนมีอะไรกนั ก็ไม่ให้เหตผุ ลอะไรทงั้ นนั้ นาวไมต่ น่ื มา
ร้องไห้นา้ ตาทว่ มเตยี งก็ดีเทา่ ไหร่แล้ว...”
“ขอโทษ...”
แล้วนา้ เสียงท้มุ นมุ่ ของเขาก็ทาให้ใจเธอออ่ นยวบเหมือนขีผ้ งึ ้ ทถ่ี กู
เปลวไฟเลยี จนหลอมเหลว

234  สรวงสวาท

ไมไ่ ด้สิ!
“สองเดอื นคร่ึง... หรืออาจจะนานกวา่ นนั้ นาวไมใ่ จออ่ นหรอกนะคะ”
เตอื นตวั เองไปด้วยวา่ จะไม่ใจออ่ น ไมแ่ ม้วา่ เขาจะทาตาออดอ้อนเว้า
วอนแบบท่ีคาดไมถ่ งึ วา่ ผ้ชู ายอายสุ ามสิบเอด็ แถมยงั มีมาดขึงขงั เวลาอย่ตู อ่
หน้าคนอืน่ จะทาได้!
“พไี่ ม่มีสทิ ธ์ิเลือกเลยเหรอ”
“จะจดตอนนนั้ ... หรือจะไมจ่ ดแล้วปลอ่ ยนาวไปก็ได้... นาวจะได้ไม่
ต้องเสียเวลาหาวิธีทีท่ าให้พๆี่ กบั คณุ ลงุ คณุ ปา้ ในบ้านนาวรับพอี่ ชิ ย์เป็น
ครอบครัว”
เธอย่ืนคาขาดพร้อมแนบมาด้วยเหตผุ ลที่เขาเถียงไม่ออก อิชย์ยน่ คิว้
อย่างขดั เคอื งเลก็ น้อย แตพ่ อทาอะไรไมไ่ ด้ เขาจงึ ขยบั เข้าไปฟัดแก้มคนในอ้อม
กอดอกี ครัง้ อย่างมนั เขีย้ วจนคราวนีเ้ธอต้องยกมือขึน้ ปัดปอ้ งเป็นพลั วนั
แล้วชายหนมุ่ ก็โดนดนั หวั ออก เขาจงึ พดู อ้อู ีก้ บั ฝ่ามืออรหนั ต์ของ
ภรรยา
“ไม่คดิ วา่ พอเรามอี ะไรกนั แล้วน้องจะดพุ ีไ่ ด้ขนาดนี ้ ถ้าอย่กู นั ไปสกั
สองสามปีน้องจะเริ่มใช้ให้พซ่ี กั ผ้าไหม”
เธอกลนั้ ยิม้ แล้วก็ตมี ืออกี ข้างที่กาลงั ปลดปมผ้าหม่ ซง่ึ เหน็บอย่บู น
เนินอก
“นาวจริงจงั นะคะ”
“พ่รี ู้...” เขาจบั มือเธอแล้วดงึ ออกจากหน้าตวั เอง ผมยงุ่ ชขี ้ ณะมองตา
กนั อยา่ งอดทน “...หลงั จากนีเ้ราควรจะคยุ กนั ทกุ เร่ืองนะครับ มีอะไรอยา่ เก็บไว้
ในใจคนเดยี ว”
ทกุ เร่ือง... คงหมายถงึ ทกุ เร่ืองจริงๆ เธอคงจะไว้ใจเขาได้มากขนึ ้ แล้ว
ใชไ่ หมเม่ือรู้วา่ เขาคดิ จริงจงั กบั เธอขนาดนี ้ ณฐาใจเต้นเร็วขึน้ เล็กน้อยเม่ือ

กลนิ่ เออื้ ง  235

ตระหนกั ได้ถงึ ความรู้สกึ ทเ่ี ปลย่ี นแปลงไปในชวั่ ไมก่ ่ีนาทที ่คี ยุ กนั ... เธอมี
ความสขุ แบบที่ไมไ่ ด้มีมานานหลายเดอื น

“แล้วพจ่ี ีบน้องแบบหน้าไมอ่ ายได้ใชไ่ หม”
แตป่ ระโยคตอ่ มาพร้อมการยิม้ ตามแบบประจาตวั อชิ ย์ทาให้
เธอสตนั้ ทไ์ ปชวั่ ขณะ
“อะไรคอื แบบหน้าไม่อายคะ...”
มือแกร่งกระตกุ ปมผ้าหม่ ออกจากเนินทรวงเธอได้ในทีส่ ดุ ณฐาหวดี
ร้องเม่ือเขาดงึ ผ้าออกแล้วจดั เธอกดลงกบั เตยี งทยี่ บั ยน่ จนแยกไมอ่ อกวา่ ผ้าผืน
ไหนเป็นอะไร แผน่ หลงั หญิงสาวสมั ผสั ได้ถึงความนมุ่ ตรงกนั ข้ามกบั ไอร้ อนท่ี
แนบลงมาทาบทบั เสยี ดสีเมื่อเขาพลกิ กายขึน้ คร่อม
“แตง่ งานก็แตง่ กนั แล้ว แคย่ งั ไมไ่ ด้จดทะเบียน...” เขาวา่ ด้วยนา้ เสยี ง
ท่ฟี ังดกู ็รู้วา่ ขดั ใจ แตก่ ็ยงั ยอมลงให้เธอ... แคน่ ิดหนอ่ ย “...และพีไ่ ม่คดิ จะนอน
คนเดยี วทกุ คนื หรอกนะครับ”
ทรวงสล้างไหวขนึ ้ ลงสะท้านเม่ือเธอสดู ลมหายใจเข้าอยา่ งต่ืน
ตระหนก เมื่อคืนวา่ หวานแล้ว ตอนนีอ้ ิชย์ทาให้ทกุ อย่างพิเศษขึน้ ไปอีกไมร่ ู้ก่ีเทา่
เธอไร้อาภรณ์ปกปิดอย่ใู ต้ร่างเขา เร่ืองท่ียงั เจ็บเหมือนจะถกู ลมื ไปชว่ั คราวเม่ือ
เขากดสว่ นทแ่ี ข็งขึงใต้เนือ้ ผ้าเข้ากบั ความออ่ นนมุ่ ชมุ่ ช่นื สง่ ผา่ นความความ
ร้อนจดั จนวบู วาบไปทงั้ สรรพางค์
เขาจะทาแบบนีท้ กุ คนื จริงเหรอ โอ๊ยไมไ่ หวนะ ใจเธอจะพงั เอาเพราะ
มนั เต้นเร็วจนคมุ ไม่ได้แล้ว
“ทาไมเช้านีพ้ ร่ี ู้สกึ วา่ น้องเซก็ ซจี่ งั ” คนทเี่ ริ่มปลกุ เร้าชมจากใจจริงเม่ือ
เหน็ สีหน้าเก้อเขินอยา่ งนา่ เอน็ ดจู ากคนข้างลา่ ง ร่างอรชรซอ่ นรูปขยบั ยกุ ยิกไป
มาแตก่ ็ขบั เน้นสว่ นโค้งนมุ่ ย่ิงกวา่ เดมิ เรียวปากอมิ่ อ้าออกเลก็ น้อย ก่อนเธอจะ
อทุ ธรณ์ออดอ้อนแบบทท่ี าให้เขาเกือบใจออ่ น
“นาวอยากกินโจ๊ก”

236  สรวงสวาท

แคเ่ กือบ...
“ร้านโจ๊กน่ะเปิดทงั้ วนั ” พอรู้วา่ ใจตรงกนั เขาก็อยากมอบความหวาน
ให้เธออกี นิดเป็นเครื่องยืนยนั ตวั เขาไมต่ ้องมคี วามสขุ ก็ได้ แตเ่ ขาอยากให้เธอรู้
วา่ เขาจะทาให้ผ้หู ญิงของเขามคี วามสขุ ท่สี ดุ ... คดิ ได้ดงั นนั้ จงึ โน้มน้าวสดุ
ความสามารถ “กินกี่โมงก็ได้ จะสง่ั ให้กรไปซอื ้ ก็ยงั ได้... แตน่ ้องเช่ือพเี่ ถอะ ไข่
เบเนดิกต์ของรูมเซอร์วสิ อร่อยกวา่ หลายเทา่ ”
คนเอาแตใ่ จทาให้เธอสบั สนด้วยเรื่องไข่อีกแล้ว ณฐาคิดเมื่อเขาก้มลง
มาปิดปากที่ตงั้ ใจจะทดั ทาน แล้วเรียวนิว้ ร้ายกบั ความร้อนท่เี ริ่มพงุ่ สงู ในกายก็
ทาให้เธอลืมเรื่องท่ีอยากอาบนา้ ไปสนิ ้ เขากรีดแยกและสมั ผสั อย่างทนถุ นอม
ออ่ นโยน ดดู ดงึ ให้เธอคล้อยตาม กระแสอารมณ์อนั ซา่ นสยิวทาให้เธอเปลง่
เสียงร้องเรียกชอ่ื เขาออกมาอย่างอดไม่ไหว
อชิ ย์คารามลกึ ในลาคอขณะทงึ ้ กางเกงของตนออกในทีส่ ดุ
ทา่ มกลางพายสุ วาทยามเข้า หญิงสาวรับรู้เพียงสง่ิ เดยี ววา่ สองเดือน
หลงั จากนีค้ งมีเรื่องหนกั หนารออย่อู กี เยอะเชียวละ่ ...

กลนิ่ เอือ้ ง  237

บทท่ี 14

มารยารอ้ ยแปดท่ายาก

สติ าภารู้สกึ ขดั เคอื งอยา่ งรุนแรงหลงั วางสายจากผ้เู ป็นบิดา ดนยั เพ่งิ

โทรมาบอกขา่ ววา่ อิชย์ได้พบอรรถกรทีฮ่ อ่ งกงและแตกหกั กนั เรียบร้อย หลอ่ น

นา่ จะรู้อยแู่ ล้ววา่ สองพอ่ ลกู ไม่มีทางญาติดกี นั ได้หลงั ผา่ นเร่ืองราวอนั นา่ ตกใจ

แตม่ นั ต้องมีสกั ทางสินา่ ทจ่ี ะทาให้ผ้ชู ายที่หลอ่ นหมายปองเลกิ กบั ภรรยา

วนั กอ่ นหลอ่ นเพ่งิ เจอฟองสมทุ รในกองถา่ ยละครเรื่องใหม่ การท่ี

หลอ่ นถกู ลดระดบั ให้ไปเลน่ บทนางรองยงั ไมน่ ่าเจ็บใจเทา่ การที่ได้ยินนางเอก

ของเร่ืองกลา่ วลอยๆ ถึงการฮนั นีมนู แสนหวานข้ามประเทศของน้องสาว ทวา่

ชือ่ ของจดุ หมายปลายทางสะดดุ หหู ลอ่ นอย่างจงั และคงจะสะดดุ หบู ิดาเชน่ กนั

ตอนทีห่ ลอ่ นแอบแว้บออกไปโทรบอก

อรรถกรเป็นเพอ่ื นกบั ดนยั มานาน... นานพอท่จี ะไว้ใจกนั ในหลายเร่ือง

โดยเฉพาะเร่ืองงาน แตไ่ ม่ใชท่ กุ ครัง้ ทก่ี ารลงทนุ จะประสบความสาเร็จ

โดยเฉพาะการลงทนุ กบั พวกมาเฟียทีก่ าไรสงู แตก่ ็แปรผนั ตามความเสี่ยง เงิน

หลายร้อยล้านของครอบครัวหลอ่ นถกู อายดั ดนยั เอาแตป่ ลอบตวั เองวา่ ดแี ค่

ไหนที่พวกตารวจสากลสาวเรื่องมาไมถ่ งึ แตค่ วามจริงก็คอื ครอบครัวหลอ่ น

238  สรวงสวาท

เหลือเงินไมม่ าก และการเป็นนกั แสดงต๊อกตอ๋ ยได้เงินคา่ โฆษณาแคต่ วั ไมก่ ี่ล้าน
ไมม่ ีทางพอกิน

หลอ่ นจงึ ต้องหาผ้อู ปุ ถมั ภ์ทางการเงนิ โดยดว่ น และอชิ ย์เป็นตวั เลือก
เดยี วในใจเสมอมา

สิตาภาฉลาดพอท่ีจะรู้วา่ มีกลิ่นแปลกๆ ในการแตง่ งานของชายหน่มุ
กบั สาวจากบ้านศลิ านนท์ หลอ่ นรู้ตนื ้ ลกึ หนาบางเกีย่ วกบั การฆาตกรรมทอ่ี รรถ
กรทาไว้ดจี นไมอ่ าจทาใจเช่อื ลงวา่ การแตง่ งานของทงั้ คไู่ มม่ เี บอื ้ งหลงั ทงั้ งาน
สมรสที่เรียบงา่ ยผดิ วิสยั คนตระกลู สฤษด์ภิ กั ดี การทอ่ี ชิ ย์ไมเ่ คยควงณฐาไป
ตามงานสงั คมสกั ครัง้ แล้วไหนจะเรื่องสขุ ภาพของฤดวี รรณที่ร่าลอื กนั มาพกั
ใหญ่

แตห่ ลอ่ นไม่อาจหาหลกั ฐานได้ หมดั แรกท่ลี องแย็บไปจงึ เป็นการสง่
ขา่ วผา่ นดนยั ให้อรรถกรไปพบลกู ชายดสู กั ครัง้ ฝ่ายนนั้ คยุ ไว้มากวา่ ลกู ดแี ละ
เกรงใจอยา่ งน้นู อย่างนี ้ ทาให้หลอ่ นมีความหวงั วา่ อาจจะเข้าทางพอ่ ได้... แต่
สดุ ท้ายก็คว้านา้ เหลวตามระเบียบ เหมือนกบั ทฤี่ ดวี รรณเคยรบั เป็นหมนั้ เป็น
เหมาะแตไ่ มส่ าเร็จ

หลงั จากพา่ ยยกสอง ผดิ หวงั ซา้ แล้วซา้ เลา่ จนความแค้นเคอื งเริ่มกรุ่น
ในอก หลอ่ นจงึ ต้องมานงั่ คดิ แผนใหม่ ด้วยการมองหาชอ่ งวา่ งท่ีอาจเลด็ ลอด
สายตาไป...

“น้องฟอง ทาไมวนั นยี ้ ยั ตะหลวิ นางไมม่ าหาเรื่องเรา...” ใกล้กนั นนั้
เสยี งกระซบิ กระซาบของนางเอกสาวและผ้จู ดั การก็ดงั พอให้ได้ยนิ กนั สองคน
“...แปลกนะวา่ ไหม... หรือเราไปทาอะไรให้นางพอใจมากๆ รึเปลา่ ”

ฟองสมทุ รเงยหน้าขนึ ้ จากบทละครทอี่ า่ นอยู่ กอ่ นจะก้มลงดงั เดิม
แสร้งเป็นไมส่ นใจ

“หาแผนงาบผ้ชู ายอย่มู งั้ พีล่ กู ปัด”

กลนิ่ เออื้ ง  239

หลงั ปะทะคารมกนั ในกองหลายครัง้ จนชกั จะเหม็นขีห้ น้า แถมยงั ต้อง
สวมหน้ากากเป็นมติ รเข้าหากนั ฟองสมทุ รก็เบ่ือผ้หู ญิงทีไ่ ร้ขา่ วฉาวแตภ่ ายใน
เนา่ เฟะเตม็ ที เธอรู้วา่ ในวงการมีคนแบบนีอ้ ย่มู ากและไมไ่ ด้เดอื ดร้อนใครหนกั
หนา แตส่ ติ าภาถือเป็นตวั ท็อปทที่ าใจคบหาไม่ลง

“เราก็ไปวา่ นาง”
“วา่ ใคร? คนที่จบจากสถาบนั ดาวยวั่ แหง่ กาแลก็ ซค่ี นนนั้ นะ่ เหรอ...”
ฟองสมทุ รปรายตามองไปทางคนทีน่ งั่ หน้าเคร่งเครียดกบั เบรคดาวน์ในมือโดย
มีชา่ งทาผมสะละวนอย่กู บั หวั เจ้าหลอ่ นมากองสายจงึ วนุ่ วายไปหมดสว่ นเธอ
เสร็จนานแล้วและได้แตน่ ง่ั รอจนชกั หงดุ หงดิ ในความไม่เป็นมืออาชพี “...รู้ไหม
วา่ พระเอกของเราโดนนางฟาดไปเรียบร้อยโรงเรียนตะหลวิ แถมนางยงั เขย่ี ทงิ ้
ในสองวนั จนซนี ที่ฟองต้องถา่ ยวนั ก่อนรวนไปหมดเพราะพี่เอ้ทงั้ แฮ้งค์ทงั้ เฮิร์ต”
“หยู เผช็ ชชชเวอ่ ร์”
“ไหนจะเอาแมวเป็นมาสคอตในไอจีทงั้ ท่ตี วั จริงยิ่งกวา่ ราชินีแมงมมุ ”
“คนเขมือบผวั !” อลิยาตบมขุ อยา่ งรู้ทนั
“พี่รี่บอกมาด้วยวา่ เมื่อคนื นางกค็ ว่ั อยกู่ บั ผ้แู ถวทองหลอ่ ”
“ทาไมขา่ วเราเร็ว ทาไมพไ่ี มเ่ ห็นรู้!”
ก็เพราะสติ าภาตงั้ ตวั เป็นศตั รูกบั เธอนนั่ ละ่ คนทเ่ี ชยี ร์เธอและเหม็น
ขีห้ น้าอีกฝ่ายจงึ เอาข่าวมาถวายถึงทโี่ ดยไมต่ ้องออกแรง ฟองสมทุ รไมร่ ู้จะ
หวั เราะหรือร้องไห้ดี เธอจงึ เฉยเสีย แตก่ ็จบั ตามองวา่ ทค่ี อู่ ริอย่เู งยี บๆ
ทสี่ ิตาภาไม่ชอบเธอ แถมยงั แสดงอาการหมนั่ ไส้กนั อยา่ งโจง่ แจ้ง
น่าจะเร่ิมหลงั จากตอนท่เี จอเธออย่กู บั ณฐา... ไม่รู้วา่ งานนีอ้ ชิ ย์มีเอย่ี วด้วยรึ
เปลา่ แตค่ นเป็นพเ่ี ร่ิมหว่ งสวสั ดภิ าพหวั ใจของญาตผิ ้นู ้องเสยี แล้ว... ไมน่ บั
ความลบั ท่ีพร้อมจะแตกโต้มเมื่อไหร่ไมร่ ู้
แคค่ ดิ ก็ปวดหวั ไปหมด! เหน็ ทีจะต้องรีบนดั ยยั นาวมาเตอื นให้ไวทสี่ ดุ

240  สรวงสวาท

“คงุ คนู าวค้าบบบบบบบ”
แสงโพล้เพล้ของวนั อาบไล้ไปบนกระบะทราย เม็ดทรายสีขาวเรืองรอง
สง่ เสียงแซก่ แซก่ ทกุ ครัง้ ทีห่ นุ่ ยนต์พลาสตกิ ทิม่ หวั ลงไป แล้วเดก็ น้อยทนี่ งั่ จมุ ป๊ กุ
พร้อมของเลน่ ในมอื ลกุ พรวดพราดขึน้ อยา่ งกะทนั หนั พร้อมสง่ เสยี งเอด็ องึ
จนณฐาที่นง่ั เท้าคางอยบู่ นม้านง่ั แถวนนั้ สะด้งุ เฮือก
“คงุ แมโ่ ผ้มมมม คงุ แม่โผ้มมาแล้ววววว”
อาการดีใจจนแทบจะร้องไห้แถมยงั ว่ิงมากะตกุ มือเธอให้ออกไปสง่ ทา
ให้คณุ ครูเวรประจาวนั ยมิ ้ ออ่ น วนั นีผ้ ้ปู กครองมารับเดก็ คนสดุ ท้ายสายมาก
เธอจงึ พอจนิ ตนาการออกวา่ ถ้าเป็นตนจะดใี จแคไ่ หนหากเหน็ หน้ามารดาเอา
เกือบหกโมงเย็นหลงั จากเพ่อื นกลบั บ้านไปหมด
พอได้เจอหน้า หลอ่ นก็ขอโทษขอโพยเธอยาวเหยียด แตค่ นเป็นครู
เข้าใจดีถึงธรุ ะปะปังที่ออกจะกะทนั หนั ไปสกั นิดเชน่ รถหม้อนา้ แตก
“คงุ คคู ้าบบบบ เจอกนั วนั จนั ทร์นะค้าบบบ ผมจะเอาตวั ปั๊มเดะดอี กี
หลายๆ รูปเยย”
ณฐาโน้มตวั ลงคยุ กบั คนท่ีจบั มือมารดาไว้แน่นไมย่ อมปลอ่ ย
“ได้สคิ รับ วา่ แตน่ ้องพอสอยากได้รูปอะไรน้า”
“กนั ดมั้ !”
การออกเสียงชดั ถ้อยชดั คาทาให้ผ้เู ป็นมารดากบั คณุ ครูคนสวย
หวั เราะขนึ ้ พร้อมกนั เดก็ น้อยมองซ้ายมองขวาแล้วทาหน้าเลก่ิ ลก่ั อย่างงงงวย
“ไม่ได้เหรอค้าบ”
“พ่กี นั ดมั้ คงไม่ชอบเทา่ ไหร่ทต่ี ้องถกู ปั๊มลงบนกระดาษ...” ณฐารีบ
ชแี ้ จงให้เดก็ ทราบกอ่ นที่เจ้าตวั จะมีความหวงั อกี อย่างคือเธอคงไม่บ้าจแี ้ กะไม้
เป็นรูปหนุ่ ยนตแ์ ม้จะมีปัญญาทา “...แตค่ รูวา่ คณุ กระตา่ ยจะต้องชอบแน่ๆ ทไี่ ด้
ไปอยกู่ บั น้องพอส ดีไหมครับ”

กลนิ่ เอือ้ ง  241

“งนั้ ก็คงุ กระตา่ ยค้าบ!...” แล้วกบ็ ดิ ตวั ไปมาเม่ือสบเข้ากบั รอยยมิ ้ เจิด

จ้าของครูศิลปะ วงหน้ากลมป๊ อกแดงเถือกขณะกลา่ วอยา่ งอายๆ “...พอสขอห

อมแก้มคงุ คกู อ่ นกลบั บ้านได้ไหมค้าบ”

“ตายจริงเดก็ คนนี ้หน้าเรามอมแมมออกอยา่ งนนั้ ...”

“ไม่เป็นไรคะ่ คณุ แม”่ ณฐารีบห้ามก่อนทนี่ ้องพอสจะทาหน้าจอ๋ ยแล้ว

ร้องไห้โยเย เธอสบตาเดก็ น้อยกอ่ นวา่ อย่างขึงขงั “ถ้าหอมแก้มครูแล้ว เสาร์

อาทิตย์นนี ้ ้องพอสต้องกินผกั ให้เกลยี ้ งจานนะครับ พแี่ ครอทก็ห้ามเหลอื พี่พริก

หวานก็ต้องกินให้หมด”

หลงั ลงั เลอยอู่ ดึ ใจ เด็กน้อยก็ผงกหวั ขนึ ้ ลงระรัว กอ่ นจะเขยง่ ย่ืนหน้า

เข้ามาหาเธอแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วถอยอย่างเอยี งอายไปอยหู่ ลงั มารดา

ครัน้ สองผ้สู งู วยั กวา่ สบตากนั ตา่ งฝ่ายตา่ งกอ็ มยิม้ อยา่ งเข้าใจวา่ สดุ สปั ดาห์นี ้

จะมีผกั ขึน้ โต๊ะมากแคไ่ หน

แล้วเด็กคนสดุ ท้ายก็ถกู จงู มือกลบั บ้าน ทงิ ้ ให้คณุ ครูเวรยืนถอนหายใจ

ยาวเหยยี ดกบั รัว้ ประตชู นั้ ใน

เหนื่อย... แตก่ ม็ ีความสขุ ดจี งั

ราวกบั การฮนั นมี นู เมื่อต้นสปั ดาห์เป็นเพยี งภาพฝันทีย่ งั ฝังแนน่ อย่ใู น

ทกุ อณกู าย... ณฐาเดินไปทางห้องพกั ครูพลางกลา่ วลาเพื่อนร่วมอาชพี หลาย

คนท่เี พิง่ เก็บของเสร็จและกาลงั จะกลบั บ้าน... ตงั้ แตก่ ลบั มาจากฮอ่ งกงเม่ือต้น

สปั ดาห์ อชิ ย์มีประชมุ ดว่ นทอ่ี งั กฤษในเร่ืองข้อเปลย่ี นแปลงอะไรสกั อย่างของ

การสง่ ออกเมลด็ ถว่ั เขาจงึ จบั เคร่ืองบนิ ตอ่ ทนั ทีหลงั จากที่พาเธอไปสง่

บ้านสฤษดภ์ิ กั ดแี ล้วฝากฝังเธอยาวเหยียดกบั ฤดีวรรณ

เช้าวนั นนั้ หลงั จากการร่วมเตียงกนั ครัง้ แรก เขาทาให้เธอเหน่ือยหนกั

จนถึงเที่ยง ก่อนจะพะน้อพะเนาเอาใจสดุ ๆ ด้วยการให้เธอพกั ผอ่ นแล้วพาไป

กินของอร่อยในตอนกลางคนื ณฐารู้วา่ ควรจะเคืองในความเอาแตใ่ จของเขาสกั

242  สรวงสวาท

นิด แตร่ ้านอาหารทเ่ี ขาเลอื กอร่อยมาก และชายหนมุ่ ก็ใสใ่ จเธอดีมากกระทง่ั
การกลบั มาสนามบนิ ยงั เลือกใช้บริการรถไฟเชอ่ื มท่เี ป็นสว่ นตวั น้อยกวา่ ...

แล้วเขาก็ปลอ่ ยให้เธอเหงามาอกี ส่ีวนั โดยโทรหากนั ข้ามโลกแคว่ นั ละ
ครัง้ กบั ข้อความทไ่ี ม่ปะตดิ ปะตอ่ เพราะตา่ งฝ่ายตา่ งไมม่ ีเวลาตอบ

แตอ่ ย่างน้อยคือตอนกลางคนื เธอก็หลบั สนิท ดีจะตายท่ไี มม่ ีคนกวน
ณฐากระชบั ถงุ ผ้าบนบา่ ใจเริ่มกระหวดั ถึงปา้ ตาลที่เย็นนเี ้ธออตุ สา่ ห์
สญั ญาเป็นมน่ั เป็นเหมาะวา่ จะกลบั ไปชว่ ยลงครัวแตก่ ็ไมท่ นั พน่ี งิ ้ รู้เข้าคงแปลก
ใจท่เี ธอแยกซอสเปรีย้ วกบั ซอี วิ๊ หวานออกจากกนั ได้ในท่ีสดุ หญิงสาวเลือกจะ
เดินออกทางประตทู เ่ี พง่ิ สง่ เดก็ นกั เรียนเมื่อครู่เพราะใกล้รถไฟฟา้ แตก่ ็เกือบขา
ขวดิ เม่อื เหน็ ร่างสงู แกร่งในชดุ สทู สนี า้ เงินเข้มซง่ึ ยืนกอดอกพงิ รัว้ รออย่เู งยี บๆ
อิชย์หลอ่ ร้ายขยีใ้ จประดจุ นายแบบอนิ เตอร์ด้วยการเซต็ หน้าม้าแหวก
สไตล์โอ้ปปา้ อกี แล้ว ปลายเส้นผมพลวิ ้ นมุ่ ของเขาถกู แสงอาบไล้จนเป็นสี
นา้ ตาล วงหน้าทมี่ กั เงยี บขรึมเฉยเมยยามครุ่นคดิ เรื่องตา่ งๆ ฉายแววออ่ นโยน
เมื่อหนั ตรงมายงั เธอ เรียวปากหยกั คลายเป็นรอยยิม้ เมื่อเขาเด้งตวั ขนึ ้ จากรัว้
ทาให้เธอสงั เกตเห็นวา่ ในมือเขามีดอกกหุ ลาบสีแดงชอ่ อภมิ หามหมึ า
ใจเธอบางไปหมด มนั เต้นถี่ระรัวจนแทบจะระเบดิ ตายอยหู่ น้า
โรงเรียนอนบุ าล
“พมี่ ารับ”
ถ้าน่ีคอื การ ‘จีบแบบหน้าไม่อาย’ ของเขาละ่ ก็ อิชย์ทามนั ได้ประเจิด
ประเจ้อมาก เพือ่ นร่วมงานหลายคนท่เี ดินผา่ นมาหวั เราะคกิ คกั กอ่ นกระเซ้าเธอ
ด้วยสายตา แตพ่ ออชิ ย์หนั ไปยิม้ อบอนุ่ ให้ คนเหลา่ นนั้ ก็อายม้วนจนต้องเมินหนี
ไปทางอ่ืน
“ไม่เหน็ บอกวา่ จะกลบั วนั นี”้ เธอบน่ อบุ กบั ตวั เอง แตเ่ ขาได้ยิน

กลิน่ เออื้ ง  243

“ไม่รู้วา่ งานจะเสร็จเมื่อไหร่ ก็เลยไมไ่ ด้บอก...” ชายหนมุ่ ยื่นดอกไม้มา
ตรงหน้าเธอด้วยอากปั กิริยาคล้ายจะเอาใจ สายตาเริ่มร้อนแรง “...ลงเคร่ืองก็
รีบตรงด่ิงมาหาน้องเลยนะครับ คดิ ถึงมาก”

พอเห็นความกดดนั จากคนรอบข้างประมาณวา่ ‘หลอ่ เนีย้ บยนู คี ขนาด
นีม้ าจีบก็รับๆ ไว้สยิ ะ’ ณฐาจงึ เอือ้ มมือไปรับดอกไม้ชอ่ โตมาจากเขา เธอไมเ่ คย
ใสแ่ หวนมาโรงเรียน คนอ่นื คงไมร่ ู้วา่ ผ้ชู ายตรงหน้าเป็นสามี

แล้วเขาก็เปิดตวั เสยี อลงั การ! อาทติ ย์หน้าเธอคงต้องตอบคาถามขา
เม้าท์ให้วนุ่ แน่ คนอายจดั รีบจงู มือคนท่ีแกล้งทาเป็นทองไมร่ ู้ร้อนไปทางประตู
โรงเรียนซง่ึ ใกล้กบั ทางขนึ ้ รถไฟฟา้ ทงั้ แก้มแดงหแู ดง

“พอ่ี ชิ ย์มาตงั้ แตก่ ่ีโมงแล้วคะเนี่ย”
“สาม”
คาตอบจากเขาทาให้เธอตกใจ เขายืนรออย่เู กือบสามชว่ั โมง!
“ทาไมไมไ่ ปรอท่บี ้านคะ กลบั มาเหน่ือยๆ น่าจะพกั ก่อน”
“อยากเหน็ หน้าน้อง อยากพาน้องกลบั บ้าน...” อชิ ย์ก้าวขึน้ บนั ได
เลื่อนพลางหนั ไปพยกั หน้าสง่ั กรซงึ่ ยืนมองอย่ไู กลๆ ให้ขบั รถกลบั ไปเก็บท่บี ้าน
กอ่ นเขาจะก้มลงมองชอ่ ดอกที่บานสะพรั่งในอ้อมแขนเพรียวบาง “...จะถือ
ดอกไม้ขนึ ้ รถไฟฟ้าจริงๆเหรอครบั ”
ณฐาเหมือนเพ่งิ จะรู้ตวั จงึ ย่ืนคนื ให้เขา
“พ่ีอิชย์น่ะสิถือ” เธอทาหน้าออดอ้อนสดุ ฤทธ์ิ “นะคะ... ก็นาวเขินอะ่ ”
แล้วดอกไม้ชอ่ เทา่ บ้านก็กลบั มาอย่ใู นมือแกร่งแบบท่เี จ้าตวั ยงั งนุ งง
วา่ ทาไมต้องยอม แตก่ ารท่ีณฐาตามใจเขาน้อยกวา่ คนอนื่ เอาแตใ่ จมาก
กวา่ เดิมนิดนึงทาให้ชายหนมุ่ รู้สกึ วา่ ตนเองเป็นคนพิเศษ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ท่ีไม่อยากให้ผ้หู ญิงเอาใจ แถมยงั อยากแกล้งเธอด้วยเรื่องเซอร์ไพรส์นา่ อาย
ชนิดไม่เคยคดิ จะทาในชวี ติ

244  สรวงสวาท

แล้วประสบการณ์ ‘ถกู มอง’ ตงั้ แตเ่ หยียบยา่ งลงบนชานชลา ตลอดจน
เข้าไปยืนอย่ใู นโบกีท้ ม่ี ีคนคบั คง่ั ก็ทาให้อิชย์ลมื ไมล่ งไปอีกหลายวนั ... แตท่ ล่ี ืม
ยากย่ิงกวา่ คงเป็นรอยยมิ ้ ขบขนั ทีป่ ระดบั อย่บู นมมุ ปากอม่ิ เป็นระยะยามยืนข้าง
กนั แตพ่ อผา่ นไปสองสถานี คนเริ่มเยอะขึน้ ทกุ ที ไมม่ ีใสส่ นใจจะมองพวกเขา
อกี เมื่อถกู เบยี ดเสยี ด อิชย์ขยบั เลก็ น้อยเพื่อกนั เจ้าของร่างอรชรไมใ่ ห้ถกู ดนั

เธอจงึ รับชอ่ ดอกไม้ไปกอดไว้แทนขณะช้อนตาขึน้ สบเขาแล้วแย้มยมิ ้
อย่างขอบคณุ แตพ่ อเธอจะอ้าปาก เขาจงึ รีบดกั คอคนขีเ้กรงใจ

“พเี่ ต็มใจมา และจะมาอกี จนกวา่ น้องจะยอมนงั่ รถกลบั ด้วยกนั ”
เธอหน้าเสยี ลงเลก็ น้อยเม่ือเขาพดู ถงึ เรื่องรถ ชายหน่มุ จงึ รีบเปลี่ยน
เรื่อง
“อกี อยา่ ง ถ้าวนั นีไ้ มไ่ ด้มากค็ งไมร่ ู้วา่ น้องทางานยงั ไง... บาดตามาก
เลยรู้ไหมตอนท่ีเหน็ คนอนื่ หอมแก้มน้อง”
ณฐาชะงกั เมื่อนกึ วา่ วนั นีใ้ ครหอมแก้มเธอไปบ้าง กอ่ นจะถึงบางอ้อวา่
เขาเหน็ คนไหน เธอจงึ ยิม้ แปน้ แล้นแล้ววา่ เสียงหยอกเย้า
“นน่ั เดก็ อนบุ าลนะคะ”
ใบหน้าหลอ่ คมก้มลงมาอกี นิดจนเหน็ ปลายคางเป็นรอยบมุ๋ ชดั แล้ว
เรียวปากหยกั กก็ ระซบิ มาดหมายแบบท่ที าให้เธอร้อนซทู่ งั้ ทย่ี งั ยมิ ้ สู้
“ก็มนั อิจฉา... รอคนื นีเ้ถอะ พ่ีจะทาทงั้ หอมทงั้ ...”
แล้วเสียงโทรศพั ท์เป็นทานองลกู กรุงอดี เี อม็ แบบที่หญิงสาวเคยได้ยิน
ก็ดงั ขดั จากกระเป๋ าเสอื ้ ของเขา อชิ ย์สง่ เสียงในลาคอเลก็ น้อยพลางยืดตวั ขนึ ้
เพือ่ รีบดงึ มนั ออกมารับสาย ไมต่ ้องมองหน้าจอก็รู้วา่ เป็นใครเพราะริงโทนนมี ้ ีไว้
สาหรับคนคนเดยี ว
“ครับคณุ ยา่ ...” ชายหน่มุ น่ิงฟังไป ก่อนเผยสีหน้าตกใจอยา่ งรุนแรง
“...ครับ ผมกบั นาวจะรีบกลบั ให้เร็วที่สดุ ”
เรื่องคอขาดบาดตายของฤดีวรรณคือการชวนไปเทยี่ วทะเล

กลนิ่ เอือ้ ง  245

หลงั จากโทรไปหาหลานเสยี งสน่ั เครือ แกล้งอยา่ งหมนั่ ไส้ด้วยรู้วา่
หลานลงเครื่องมาแล้วไมย่ อมกลบั บ้านแตพ่ งุ่ ตรงดงิ่ ไปหาภรรยา กอปรกบั การ
ทีส่ รลิลมาชวนไปพกั ผอ่ นทบี่ ้านสามีทางใต้ นางจงึ ได้ทสี วมวญิ ญาณเจ้า
บทบาทแบบทเ่ี คยได้ผลมาตงั้ แตส่ มยั สาวเอ๊าะ

พอวางสาย ลกู สาวคนกลางทน่ี งั่ อย่ใู กล้นางก็มีสหี น้าแปลกไป
เลก็ น้อย

“สอนไม่เคยทราบวา่ คณุ แมม่ ีมมุ นีด้ ้วย”
“เราน่ะต้องลองแกล้งตาอชิ ย์สกั ครัง้ แล้วจะรู้วา่ มนั สนกุ แคไ่ หน”
คนฟังมีสีหน้ากลนื ไมเ่ ข้าคลายไม่ออก ร่างอวบอดั เจ้าเนือ้ ขยบั ไปมา
อยา่ งอดึ อดั อย่หู ลงั โต๊ะอาหาร... เคยแกล้งนะ่ ใช่ แตไ่ ม่ใชด่ ้วยความเอ็นดแู บบนี ้
... และดเู หมือนวา่ ผ้สู งู วยั กวา่ ตรงหน้าจะรู้ทนั จงึ กระตกุ ยิม้ มมุ ปากสง่ ข้ามแกง
จดื สาหร่ายมา
“เชอ่ื แม่เถอะ... ตอนนีก้ ็ยงั ไมส่ าย”
สบิ นาทีหลงั จากนนั้ อชิ ย์แทบจะเบรกหวั ท่มิ เม่ือรีบร้อนจงู มือณฐาเข้า
มาในห้องรับประทานอาหารแล้วพบวา่ คณุ ยา่ ของเขายงั อย่ดู มี ีสขุ อาการหอบ
เลก็ น้อยเพราะจา้ อ้าวมาจากรถไฟฟ้าแถมยงั หายใจไมท่ ว่ั ท้องด้วยความต่ืน
ตระหนกทาให้ผ้สู งู วยั ยิม้ ร่ืน นางมองข้ามดอกกหุ ลาบในมือหลานชายไปแล้ว
ยกมือขนึ ้ โบกทกั ด้วยมาดแบบนางเอกหนงั จอเงนิ ยคุ เกา่
“เอ้า! นง่ั เสีย ดมื่ นา้ ดม่ื ทา่ กนั ก่อน... แมต่ าลตรงนนั้ คดข้าวให้หลานๆ
ฉนั ซ”ิ
ณฐาหนั ไปมองอชิ ย์อยา่ งงงๆ ขณะท่ีเขาหน้านิ่งเกบ็ อาการ!
วนั นีค้ นในบ้านสฤษดภ์ิ กั ดีหายจ้อยไปกนั หมด ซง่ึ เป็นเร่ืองปกตใิ นวนั
ปลายสปั ดาห์ทมี่ กั จะใช้เวลาออกไปสงั สรรค์สมาคมกบั คคู่ ้าหรือเพอ่ื นฝงู กอ่ น
จะกลบั มารวมตวั เอะอะกนั ในสายวนั เสาร์เพอ่ื รับประทานอาหารพร้อมหน้า
(แตพ่ กั หลงั ฤดีวรรณจะเลย่ี งเข้าสวนเพราะทนความเอะอะไม่ไหว) ทวา่ การที่สร

246  สรวงสวาท

ลลิ มาร่วมโต๊ะค่านีก้ ็ไมใ่ ชเ่ รื่องแปลกอะไรนกั เพราะหลอ่ นไม่ได้พานกั อย่ใู นกรุง
เหมือนพนี่ ้องทวั่ ไป นานทีจะขึน้ มาจากใต้และทาตวั ตดิ มารดาเหมือนตงั เม

อชิ ย์จงึ พาณฐาไปนงั่ ลงร่วมโต๊ะกบั สองสาวตา่ งวยั นกึ ออ่ นใจที่ถกู
แกล้งจนได้

แล้วฤดีวรรณก็เร่ิมแจกแจงธุระทจี่ ๆู่ ก็ปึงปังเหมือนดอกไม้ไฟ
“เมื่อกแี ้ มส่ อนออกปากชวนยา่ ไปเทย่ี วทางใต้สองสามวนั เหน็ วา่ สามี
กาลงั จะเปิดรีสอร์ทใหม่แตอ่ ยากให้ยา่ ไปเจิมรับขวญั เป็นแขกรายแรก...” ทา่ น
แจกแจงอยา่ งฉะฉานโดยกลา่ วถงึ ลกู เขยท่มี ีธรุ กิจใหญ่โตอย่ใู นจงั หวดั สรุ าษฎร์
ธานี ซง่ึ ตอนนีก้ าลงั ขยบั ขยายอานาจออกสจู่ งั หวดั ใกล้เคยี ง “...แม่สอนคยุ ฟงุ้
เชียววา่ มีหาดสว่ นตวั ทย่ี งั ไมบ่ มู ห้องหบั ก็ระดบั หกดาว ยา่ ฟังแล้วรู้สกึ วา่
นา่ สนใจ ทะเลกระบีเ่ วลานคี ้ งสวยนา่ ชม เลยรีบเรียกเรากบั เมียกลบั มาเผอื่
เวลาจดั กระเป๋ า”
อิชย์ไม่ได้สนใจเลยวา่ ข้าวของเขาจะถกู ตกั เสยี พนู เตม็ สามทพั พีด้วย
ฤทธ์ิสิเนห่ าจากแมค่ รัว
“ครับ!? ไปไกลขนาดนนั้ แล้วคณุ ยา่ จะไม่เหนอ่ื ยเหรอครับ”
“โอ๊ย แคก่ ระบนี่ ง่ั เครื่องบนิ แป๊ บเดยี วก็ถงึ คณุ เขาจดั การเหมาเคร่ือง
เหมาลารอ เตรียมรถต้รู ับสง่ ถึงท่ี ย่าจะไปทนั ได้เหน่ือยอะไร้”
คนเป็นหลานสบตาสรลิลแวบหนึง่ ซง่ึ ฝ่ายนนั้ ก็ไมไ่ ด้มีทา่ ทตี อ่ ต้านกบั
การท่ฤี ดวี รรณออกปากชวนเขากบั ณฐาไปด้วย แตช่ ายหนมุ่ รู้ดวี า่ มนั จะราบร่ืน
แคต่ อนนี ้ เพราะหลงั จากทค่ี นในบ้านรู้วา่ คณุ ยา่ ใหญ่จะออกตา่ งจงั หวดั ใน
วนั หยดุ หลงั ไมไ่ ด้ไปมานาน การรวมตวั ทีน่ ่าปวดหวั จะเกิดขึน้ เผลอๆ อกี ไมถ่ ึง
ชวั่ โมงคนท่ีออกไปกินข้าวนอกบ้านจะแลน่ กลบั มาครบถ้วนหน้าด้วยซา้
ใครกร็ ักคณุ ยา่ ใครก็หว่ งคณุ ยา่
“ไปไหมตาอิชย์... ถือวา่ พายา่ ไปพกั ผอ่ นตอนทยี่ งั ไหวก็ได้”

กลิน่ เออื้ ง  247

อชิ ย์หนั ไปขอความเหน็ จากณฐา เขาอยากให้เธอคดั ค้านการเดนิ
ทางไกลของผ้สู งู วยั แตด่ เู หมือนวา่ หญิงสาวจะแปรพกั ตร์ไปเรียบร้อย เพราะ
เธอพยกั หน้าหงกิ หงกั สนบั สนนุ ฤดวี รรณเตม็ ท่ี

“น้องไม่ต้องกลบั บ้านเหรอครับอาทิตย์นี?้ ”
เธอสา่ ยหน้าดกุ ดิก แสร้งเป็นไม่เข้าใจความนยั ของคนชา่ งวิตก
“อาทิตย์หน้าก็ได้คะ่ พาคณุ ยา่ ไปทะเลเถอะ โอกาสแบบนีไ้ มไ่ ด้มีบอ่ ยๆ”
“นนั่ ปะไร...” ฤดีวรรณรบั รีบไม้ตอ่ ด้วยการย่ืนคาขาดชนิดทอี่ ิชย์ปฎิ
เสธไมไ่ ด้ “...กรเองก็บอกวา่ เสาร์อาทติ ย์นหี ้ ลานไมม่ ีงานดว่ นที่ไหน ดงั นนั้ พรุ่งนี ้
เช้าถ้าจะไปก็ลงมาเจอกนั หน้าบ้านตอนแปดโมง... อย่าให้ยา่ ต้องขนึ ้ ไปปลกุ
ด้วยตวั เอง”
แล้วใครละ่ จะกล้าบอกวา่ กนั เวลาไว้เพ่อื อ้อนรักภรรยา... อชิ ย์จงึ โคลง
ศรี ษะอยา่ งจานนในท่สี ดุ
ดอกกหุ ลาบชอ่ โตถกู แกะและจดั เป็นพมุ่ สวยงามลงบนแจกนั โดยเด็ก
รับใช้ในบ้าน มนั วางรออยใู่ นห้องนอนตอนที่อชิ ย์กบั ณฐาขนึ ้ มาถึงหลงั การ
พดู คยุ กบั คนแกท่ ต่ี ่นื เต้นสดุ ขดี กบั ทะเล ราวกบั ทกุ คนลว่ งรู้วา่ ทริปนีจ้ ะอาจจะ
เป็นทริปสดุ ท้ายของฤดีวรรณ จงึ พยายามมีอารมณ์ร่วมให้รื่นเริงมากทีส่ ดุ
หลงั จากถกเถียงด้วยหวั ข้อ ‘หว่ งยางหา่ นสบู ลม’ หรือ ‘นกฟลามิงโก้
สบู ลม’ เสร็จ คนทงั้ บ้านที่รู้ขา่ วก็เร่ิมทยอยกลบั มา เขากบั ภรรยาจงึ ขอตวั ขึน้
ห้อง ไม่สนใจวา่ ใครจะมองยงั ไง
พอประตปู ิดลง ชายหนมุ่ ก็เอนพงิ มนั ไว้พลางกอดอกทอดสายตาคนท่ี
เดนิ ลว่ งไปกลางห้องและกาลงั ชน่ื ชมกบั ดอกไม้ซง่ึ วางอยบู่ นโต๊ะเล็กริมเก้าอี ้
นวม ณฐาไล้ปลายนิว้ ไปกบั กลบี บอบบางสีแดงก่อนจะช้อนตาขึน้ สบเขาอย่าง
หว่ งใย
เธอรู้วา่ เขาตกใจมากแคไ่ หนตอนโดนโทรเรียก และกาลงั รู้สกึ ผดิ ที่ทา
ให้พวกเขาต้องวง่ิ เข้าซอยแทนทจี่ ะได้ขบั รถอยา่ งสะดวกสบายเพ่ือมาเจอเร่ือง

248  สรวงสวาท

องึ ้ จงั งงั ชวนหวั อชิ ย์ขาในลาคอเล็กน้อยเม่ือนกึ ถึงสีหน้าตกตะลงึ ของเธอเม่ือครู่
... ยมิ ้ ตอบเพอื่ บอกวา่ เขาไม่เป็นไร

ทวา่ พอมาอย่สู องตอ่ สองเธอไมเ่ ฉียดเข้าใกล้เขาสกั นิด จนกระทง่ั
เวลาผา่ นไปหลายนาทเี ธอยงั งว่ นอยกู่ บั การชนื่ ชมดอกไม้ เขาจงึ ต้องเป็นฝ่าย
ออกปากด้วยเสยี งพร่าลกึ กงั วาน

“นาว... กอดพห่ี น่อย...”
ท้ายเสียงของเขาสง่ กระแสบางอยา่ งไปตามเนือ้ นมุ่ จรดสหู่ วั ใจท่ีสบู
ฉีดแรง ความร้อนซาบซา่ นชวนพิสมยั แผห่ วามหวิวทวั่ สรรพางค์จนปลายนิว้ ที่
แตะกลบี ดอกไม้ออ่ นบางถงึ กบั สนั่ ระริก ณฐาชกั มือออกก่อนทจ่ี ะทาให้กหุ ลาบ
สวยเป็นรอยชา้ แล้วหนั ไปหาเขาอกี ครัง้
นยั น์ตาของอชิ ย์เข้มลกึ มีความโหยหาซงึ่ อธิบายไมไ่ ด้แฝงอยกู่ บั แรง
ปรารถนาอนั ร้อนแรง แม้อธิ ิยาบถของเขาจะผอ่ นคลายด้วยการยืนพิงประตู
อยา่ งเกยี จคร้าน ทวา่ เธอกลบั รบั รู้ได้โดยไมต่ ้องบอกวา่ เขาต้องการอะไร หญิง
สาวนึกวา่ ตวั เองจะก้าวขาไม่ออก แตแ่ ล้วก็พบวา่ ตนกาลงั เดนิ เข้าสอู่ ้อมกอด
ของอชิ ย์
เธอโอบแขนรอบเอวสอบเพรียว ลงั เลเล็กน้อยท่ีจะกอดรัดเขาหรือ
แนบหน้าลงกบั สาบเสอื ้ สทู ที่หอมกรุ่น แตแ่ ล้วอชิ ย์กต็ วดั แขนรอบตวั เธอ แล้ว
ตระกองกอดกนั ไว้จนเธอจมหายลงไปในความอบอนุ่ จนแทบไมเ่ หลือชอ่ งวา่ ง
อน่ื ใดนอกจากลมหายใจ
เธอหลบั ตาลง ด่ืมดา่ กบั ความออ่ นโยนชวนคลงั่ ไคล้ของเขา ตระหนกั
ชดั วา่ หลายวนั ที่ผา่ นมาคดิ ถึงอ้อมกอดของผ้ชู ายคนนมี ้ ากแคไ่ หน
“พี่ไมเ่ คย... คดิ ถึงใครมากเทา่ น้องมาก่อนเลย...” อิชย์พมึ พากบั กลมุ่
ผมนมุ่ ทมี่ ีกล่นิ แชมพเู จือจาง... สาหรับฤดีวรรณหรือคนใกล้ชดิ เขาก็คดิ แตเ่ ป็น
รูปแบบท่ีแตกตา่ งออกไปและไมไ่ ด้อย่ใู นห้วงคานึงทงั้ ยามตืน่ ยามหลบั เชน่ นี ้

กลิน่ เอือ้ ง  249

“...ทางานเกือบไมร่ ู้เร่ือง เอาแตค่ ดิ วา่ น้องจะอยใู่ นบ้านนคี ้ นเดียวได้ไหม จะใช้
ชีวิตยงั ไง...”

“เม่ือก่อนยงั ทางานได้ ตอนนีก้ ต็ ้องทาได้สคิ ะ...” เขาเคยออกปากชวน
เธอครัง้ หน่ึงให้ไปทางานด้วยกนั แตเ่ ธอปฏเิ สธแทบจะในทนั ที “...ไม่เห็นมีอะไร
แปลกไปสกั หน่อย นาวเองยงั ไมเ่ ห็นเป็นอะไรเลย”

“จริงเหรอ”
“จริง”
เธอโกหก ทกุ รุ่งสางเธอจะต่ืนขึน้ มาพร้อมรสสมั ผสั ทยี่ งั ตราตรึงในห้วง
ฝัน ราวกบั เขาได้ทาให้สว่ นใดสว่ นหนง่ึ ของเธอเปลยี่ นแปลงไปตลอดกาล มนั
ไม่มีอะไรเหมือนเดมิ เหมือนกบั ความสมั พนั ธ์ทค่ี บื หน้ารุดเร็วจนนา่ กลวั ... เร็ว
จนเธออยากจะถว่ งรัง้ เพอ่ื ให้มนั่ ใจวา่ มนั จะมน่ั คง
อชิ ย์กระชบั อ้อมกอดแนน่ ขึน้
“พ่นี อนไมห่ ลบั ด้วยรู้ไหม... พอไมไ่ ด้กอดน้อง”
“เหรอคะ”
แล้วเขากค็ ลายลง ดนั ตวั เธอออกในจงั หวะทเ่ี ธอเงยหน้าขนึ ้ เพอื่ สบกบั
ดวงตาคมกล้าทเ่ี ร่ิมแปรเป็นเฉดร้อนกรุ่น
“น้องละ่ ”
“นาวก็หลบั ปกติดี...” ชะงกั เลก็ น้อยเมื่อเขาก้มลงมาจรดเรียวปาก
หยกั ลงกบั หน้าผากโค้งนวล ความอบอนุ่ แผจ่ ากตรงนนั้ จนใจเธอเต้นถี่ระรัวอยู่
ในอก “...ไปอาบนา้ เถอะคะ่ เดย๋ี วนาวจะเอาสทู ไปเก็บให้”
เขาจงึ ปลอ่ ย เธอถอยออกนิดหน่งึ ขณะชายหนมุ่ ถอดเนคไทและ
เปลอื ้ งเสอื ้ สทู จนเหน็ ไหลท่ ก่ี ว้างกายาแนบเสอื ้ เชติ ้ ผ้านมุ่ ณฐารู้สกึ วิงเวียน
เลก็ น้อยเม่ือจินตนาการได้ชดั ถงึ การขยบั ไหวของมดั กล้ามยามเม่ือเขาคา้ ยนั อยู่
เหนือตวั เธอ... ชนื ้ เหงือ่ ... หดเกร็ง...

250  สรวงสวาท

เมื่อกอ่ นไมเ่ หน็ จะคดิ เรื่องอะไรแบบนีเ้ลย เขาทาเธอใจแตกแนแ่ ล้วใช่
ไหม!

อชิ ย์สง่ เสอื ้ ให้เธอ แตใ่ นจงั หวะทเี่ ธอย่ืนมอื ออกไปรับ เขาก็คว้ามือ
หมบั จนคนทค่ี ดิ เร่ือยเป่ือยสะด้งุ โหยง

“เสอื ้ เชติ ้ ด้วยได้ไหม... กางเกง...” ชายหน่มุ กลา่ วถึงอาภรณ์อกี หลาย
ชนิ ้ ท่ีตดิ เรือนกาย แตไ่ ม่อยากถอดเองเพราะมนั ไมเ่ ร้าใจ... เขากวาดตาขึน้ ลง
บนเรือนร่างออ่ นหวานทป่ี ลกุ เร้ากนั ได้เพียงแคก่ อด แล้วก็ตดั สินใจเอย่ ชวนเมื่อ
เห็นร่องรอยของความออ่ นไหวเชน่ กนั “...พ่วี า่ อาบด้วยกนั เลยดกี วา่ พ่ีก็อยาก
เอาใจน้องบ้าง”

ไม่ทนั ได้หายตกใจกบั คานนั้ เขาก็ฉดุ เธอเข้ามายืนกลางห้องนา้ เสีย
แล้ว

ณฐาอกึ อกั ยกึ ยกั อย่างไมเ่ คยเป็น เธอรู้วา่ น่ีเป็นสิง่ ทใ่ี ครเขากท็ ากนั
หากมีจิตพศิ วาสมากพอ และเธอกบั อชิ ย์ก็ไปไกลเกนิ กวา่ ขนั้ จะต้องมานง่ั
เหนียมอายยามถอดเสอื ้ ผ้าให้กนั แตไ่ มร่ ู้วา่ เพราะเขาข้ามขนั้ มากเกินไปในตอน
แรก หรือเพราะเธอด้อยประสบการณ์ มือทเ่ี ขาจบั ตะปบลงบนกระดมุ เสอื ้ จงึ ทงั้
สนั่ สะท้านราวกบั มนั เป็นของร้อน

แถมคนชวนยงั ยืนเฉย มองเธอด้วยสายตาเอน็ ดรู ะคนขบขนั เสยี อยา่ ง
นนั้ มนั จก๊ั จหี ้ วั ใจยงั ไงบอกไม่ถกู !

“น้องเคยบอกพีว่ า่ เลน่ เปียโนไปถึงระดบั แข่ง...” เขาชวนคยุ เพอ่ื ผอ่ น
คลายหลงั ปลายนิว้ เรียวสวยปลดกระดมุ แบบงกๆ เง่ินๆ ไปได้สองเม็ด “...ทาไม
ถงึ เลกิ ละครับ คนสว่ นใหญ่ที่พร่ี ู้จกั พอไปถึงขนั้ นนั้ จะไปตอ่ อกี ไกลไมก่ ็ผนั ตวั ไป
เป็นครูสอนดนตรี”

เร่ืองทีเ่ ขาใช้หนั เหความสนใจชา่ งแยบยล และเป็นความลบั แบบทท่ี กุ
คนนอกครอบครัวไม่เคยกล้าตงั้ คาถาม เธอเคยแข่งระดบั ประเทศ มีโอกาสและ
เวลาฝึกซ้อมมากมายจากครูชนั้ ยอดอยา่ งทหี่ ลายคนยังออกปากวา่ อิจฉา