SS

กลนิ่ เอือ้ ง  151

ปรารถนาเข้มข้นทส่ี ดุ นบั ตงั้ แตน่ ง่ั คยุ กนั มา “...น้องเองก็เหมอื นกนั อยา่ หลอก

ตวั เอง”

ราวกบั แขนข้างนนั้ ไม่ได้เป็นสว่ นหนง่ึ ของตวั เธอ มนั ทรยศด้วยการ

เกร็งท่อื แม้ใจเธอจะอยากดงึ มนั กลบั มาเพยี งใดก็ตาม ณฐากลนั้ ลมหายใจเมอื่

ความรู้สกึ ชนิดหนึง่ แลน่ เสียดในชอ่ งท้อง ทาให้ร่างเธอสนั่ สะท้านโดยทไ่ี ม่

เกี่ยวกบั สภาวะอากาศ

“นาวเปลา่ ...” เธอกระซบิ แล้วก็ต้องสะด้งุ เมื่อเขากดหนกั ๆ แล้วเริ่ม

เลม็ สลบั กบั การแตะลนิ ้ “...พอ่ี ิชย์คะ ประต”ู

“พลี่ อ็ คแล้ว...” วา่ ด้วยเสยี งทแ่ี ตกพร่ากวา่ เดมิ ขณะดงึ แขนเธอให้ไป

วางอย่บู นไหลข่ องเขา แล้วโน้มหน้าลงชิดจนรับรู้ได้ถงึ ลมหายใจของกนั และกนั

“...บอกพส่ี ิวา่ น้องไมต่ ้องการ”

“นาว... ไม่อยากท้อง”

แล้วเขาก็อา่ นเธอออกอยา่ งหมดจด มนั เป็นเร่ืองของความไว้วางใจที่

ต้องใช้เวลา ผสานกบั ความลงั เลทมี่ ีอานาจเหนือความต้องการ ซง่ึ อยา่ งหลงั

สามารถแก้ไขด้วยคาพดู งา่ ยๆ หนง่ึ คา แตอ่ ชิ ย์ยงั ไมอ่ ยากพดู ไมใ่ ชเ่ พราะเขา

ไมไ่ ด้รู้สกึ แบบนนั้ แตม่ นั ยากทจ่ี ะเชอ่ื จริงๆ วา่ เขาชอบเธอ

เขาหลอกเธอมาแตง่ งาน ไมไ่ ด้จดทะเบยี นด้วยซา้ ไอ้สามเดือนที่วา่

แม้เขาจะไมไ่ ด้พดู แตม่ นั กเ็ ป็นการขีดเส้นตายอยกู่ ลายๆ ... แล้วการบอกชอบ

เธอจะแปลความหมายเป็น ‘บอกไปเพราะอยากแอ้ม แตไ่ มไ่ ด้อยาก

รับผิดชอบ’ รึเปลา่ ไม่มที างรู้ได้ ดงั นนั้ เขาจงึ เลอื กท่ีจะทาให้เธอเหน็ เลือกที่จะ

พสิ จู น์ เพราะทงั้ ชวี ติ ทีผ่ า่ นมาเขาเองก็ชอบทามากกวา่ พดู ...

“เรายงั ไมต่ ้องไปถึงขนั้ นนั้ ก็ได้...” ตาสบตา ประสานใกล้จนสมั ผสั ถึง

อารมณ์ลกึ ๆ ของแตล่ ะฝ่าย กอ่ นทอ่ี ชิ ย์จะพดู สง่ิ ทีอ่ ย่ใู นใจเขามานาน “...แต่

น้องควรเรียนรู้ท่จี ะทาให้ตวั เองมีความสขุ บ้าง ความสขุ ท่เี ป็นของน้องคนเดยี ว

เหน็ แกต่ วั ไมต่ ้องทาเพ่อื ใคร ไมต่ ้องคดิ ถึงใจใคร”

152  สรวงสวาท

มนั เป็นส่งิ ท่ีเขาเหน็ ณฐาทามาตลอด เธอโอนออ่ น เออออตามใจ
โดยเฉพาะกบั พวกพๆี่ ไม่เว้นแม้แตเ่ ขาทเ่ี ธอยอมชว่ ยแบบไมห่ วงั อะไรเลย
แตอ่ ชิ ย์อยากเป็นคนพิเศษกวา่ นนั้ อยากเป็นคนทเี่ ธอไว้ใจพอจะแสดงอารมณ์
ทกุ รูปแบบออกมาโดยไม่เกรงกลวั

และหญิงสาวก็ไม่ได้ไร้เดยี งสาขนาดทแ่ี ปลไม่ออกวา่ เขาหมายถงึ
การ ‘เห็นแกต่ วั ’ ในเรื่องไหน

“นาวทาไม่ได้”
“ถ้าน้องรังเกียจ ก็บอกให้พ่ีหยดุ ...” เขาเคลอ่ื นลงมาใกล้มากขึน้ ไม่ได้
จบู หากเลอ่ื นไปซกุ หน้าลงบนลาดไหลข่ าวผอ่ งทเ่ี ปิดเปลอื ยเหนือเสอื ้ คอปาด
แตะพรมงบั สลบั กบั การพดู “...ตบพีแ่ รงๆ ผลกั พี่ออก ดา่ พี่ ทาอะไรก็ได้ ไม่ใช่
ยิม้ ให้แล้วทาเป็นไมม่ ีอะไรเกิดขนึ ้ ระหวา่ งเรา”
ณฐาเอียงหน้าหนี แทบไมร่ บั รู้แล้ววา่ ประโยคของเขากินความนยั
ลกึ ซงึ ้ แคไ่ หน เธอขบริมฝีปากลา่ งและอดทนกบั ความร้อนผา่ วท่ีรุนแรงมากขนึ ้
เร่ือยๆ ความรู้สกึ นีเ้คยเกิดขึน้ ในจินตนาการของเธอหลายครัง้ ... ทงั้ ลอ่ ลวงและ
หลอกหลอน ออดอ้อนแตก่ ็เอาแตใ่ จ และทกุ ครัง้ เธอไม่เคยต้านทานได้
“มีอะไรบางอย่างเกดิ ขึน้ ระหวา่ งเรา... รู้ใชไ่ หม”
เธอชอบเขาเข้าแล้วจริงๆ... หญิงสาวสา่ ยหน้าไปมาอยา่ งไมอ่ ยาก
ยอมรับ... เธอรู้ด้วยซา้ วา่ มนั เกิดขึน้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่...
วนิ าทีแรกท่สี บตาเขาในคืนท่ีหลงทางนนั่ ละ่
แตแ่ ล้ว... นา้ เสียงออ่ นโยนของอชิ ย์ พร้อมการลงริมฝีปากดดู ดงึ อยา่ ง
เอาแตใ่ จบนฐานคอ ก็ทาให้หญิงสาวผวาจกิ บา่ เขาแนน่ อย่างลืมตวั ความรู้สกึ
ผิดชอบชว่ั ดที งั้ หมดกระเจงิ ไปกบั เม็ดฝนซง่ึ ตกกระทบหน้าตา่ งอย่างไม่ขาดสาย
...
“งนั้ พี่จะทาให้น้องรู้เอง”

กลิน่ เออื้ ง  153

อาจเพราะอากาศเป็นใจ หรืออาจเพราะกลนิ่ ไอดนิ ท่ีฟ้งุ ตลบอบอวล
ทาให้ณฐาลืมไปชวั่ ขณะวา่ เธอควรจะตอ่ ต้านถงึ ขนั้ ผลกั ไสเขาออก อชิ ย์แตะ
ปลายลนิ ้ ร้อนจดั ลงบนผวิ เธอ กดสลบั การดดู ชมิ จนเจบ็ นิดๆ

สมั ผสั จากเขาชกั จะค้นุ เคย ราวกบั มนั เร่ิมหยงั่ รากลงในอณเู ซลล์และ
กระต้นุ ให้เกิดการตน่ื ตวั เธอสน่ั ระริก ย่ิงรับรู้ถงึ มือใหญ่ทลี่ บู เน้นตามเนือ้ ผ้าย่ิง
ต้องหลบั ตาแน่น

“อย่า... อยา่ ทาเป็นรอยคะ่ ”
เจ้าตวั คงไม่รู้หรอกวา่ เธอเปิดเผยชว่ งคอให้เขาอยา่ งเชิญชวนมากแค่
ไหน แตอ่ ิชย์ก็ทาตามทเ่ี ธอร้องขอ เขาเคลอ่ื นริมฝีปากขนึ ้ ไปจนพบแก้มน่มุ กด
หอมแผว่ เบาหากยา้ ซา้ วนเวียนอยตู่ รงนนั้
ไมม่ ีใครพดู อะไร ราวกบั กลวั วา่ การเปลง่ เสยี งออกมาเป็นถ้อยคาจะ
ทาลายมนต์สะกดทกี่ าลงั เออ่ ล้นจนรับรู้ได้ทางการสมั ผสั อิชย์เองก็ทงั้ ช้าและใจ
เย็นผิดปกติ เขาไม่ยอมหา่ งจากแก้มเธอ ไมม่ ีกระทง่ั จบู มีเพยี งคางสากท่ีเสียด
สี...
แล้วก็มือท่วี าดผา่ นต้นขา เร่ิมดงึ ชายกระโปรงให้ร่นขึน้ อยา่ งมีนยั ยะ...
เพยี งแคก่ ารไหวไหลอ่ ย่างตกใจของเธอเพยี งเล็กน้อย เขาก็ขยบั
ใบหน้าแล้วเคล่อื นริมฝีปากเข้าจบู วนิ าทแี รกมนั เป็นเพยี งการแตะอยา่ งบาง
เบาราวกาลงั ลองเชิง กอ่ นจะดดู ด่ืมขนึ ้ อยา่ งเร่าร้อนเมื่อเธอไม่ปฏิเสธ... ซงึ่ อนั ที่
จริงสมองเธอขาวโพลนไปหมด พอปลายลนิ ้ อนุ่ ดนุ ดนั รุกไล่ เร่ิมชกั นาให้เธอ
ตอบสนอง เธอก็คล้อยตามอยา่ งยอมรับ
เช่ือแล้วทีเ่ ขาเคยบอกวา่ อดั อนั้ รสสมั ผสั จากอชิ ย์ทาให้เธอรู้ด้วยวา่
ทาไมเมื่อคนื เขาถึงนอนไมห่ ลบั เป็นเธอเองก็หลบั ไม่ลงเชน่ กนั ถ้ารู้วา่ การจบู
อยา่ งไร้ความยบั ยงั้ ชา่ งใจจะทาให้หวานได้ขนาดนี ้ เขารุนแรงกวา่ ทกุ ครัง้ ไม่
ปรานี ราวต้องการยา้ ให้เธอยอมรับวา่ นาทีนีห้ วั ใจไมอ่ าจหนีเขาพ้น
รวมถงึ ร่างกายด้วย

154  สรวงสวาท

อิชย์ใช้วธิ ีไหนไมร่ ู้ แตเ่ ขาดงึ เธอขึน้ ไปเกยอย่บู นตกั ได้สาเร็จโดยท่ีเธอ
หนั ข้างให้แกรนด์เปียโน ทกุ การไหวขยบั บนั้ เอวจะเสยี ดสเี ข้ากบั คยี ์ใดคยี ์หนึ่ง
จนเป็นทานองไร้ความหมาย แตเ่ ธอไมส่ นใจ จะสนยงั ไงไหวเม่ือเขากาลงั ดงึ
ชายกระโปรงขึน้ แล้วลบู มือวนไปตามผิวออ่ น บบี เคล้นเป็นจงั หวะเดยี วกบั การ
บดลนิ ้ ลงกบั ลนิ ้ เธอ...

แล้วไหนจะอะไรร้อนๆ ท่ีแนบอยตู่ รงบนั้ ท้าย ประกาศความปรารถนา
ชดั เจน!

อิชย์แทบจะบ้าตายกบั คนท่ีอยบู่ นตกั เขา เม่ือคืนนอนไม่หลบั เพราะ
ส้มุ เสียงหวานๆ ยงั ติดอย่ใู นหวู า่ หนกั พออย่แู ล้ว แตน่ า้ หนกั ของเธอทีเ่ น้นลงบน
ตวั ตนของเขาเป็นอะไรทช่ี วนคลง่ั ยิ่งกวา่ คดิ แล้วก็ได้แตก่ ่นดา่ สบถสาบาน
ตนเองอยใู่ นใจ เขามนั ไอ้บอื ้ ขนานแท้ที่เอาแตใ่ จเย็นเป็นนา้ ทงั้ ท่ีข้างในร้อนดง่ั
ไฟ

แตอ่ ชิ ย์ก็คอื อชิ ย์ ย่ิงร้อน ยิ่งต้องการ เขายิ่งคมุ ตวั เองได้ดี
ชายหนมุ่ ถอนจบู ออกเม่ือเห็นวา่ เธอเริ่มหายใจไมท่ นั แตเ่ ธอน่ารัก
มากจนเขาต้องเบลิ ้ จบู ซา้ หนกั ๆ แล้วผละออกมาอกี ที ณฐาหน้าแดง ขมบั ชนื ้
เหงอื่ เรียวปากนมุ่ เจอ่ ขนึ ้ เลก็ น้อย แล้วก็หลบั ตาแนน่
“นาว... ลมื ตาสคิ รับ”
ควิ ้ โกง่ งามทขี่ มวดกนั อยคู่ อ่ ยๆ คลายออก กอ่ นที่แพขนตาหนาจะ
ปรือเปิดขึน้ จนมองเหน็ นยั น์ตาสดี าน่มุ นวลชวนฝัน อิชย์ยิม้ หวาน ขณะท่ขี ยบั
ปลายนิว้ ขนึ ้ สงู แล้วแทรกเข้าไปใต้กางเกงชนั้ ในโดยทเี่ ธอไมท่ นั ตงั้ ตวั
ดวงตาคนู่ นั้ เบกิ กว้าง เธอกาลงั หอบแตต่ ้องชะงกั ด้วยความตกใจ
อยา่ งรุนแรง
เขากาลงั แตะต้องในสว่ นทเี่ ธอหวงแหนมากทีส่ ดุ ความร้อนและความ
อบั อายทว่ มท้นไปทวั่ ทงั้ ตวั ของหญิงสาว เธอกดั ริมฝีปากในขณะทเี่ ขานวดวน
อยา่ งเช่อื งช้า ช้ามากราวกาลงั รอให้เธอทาอะไรสกั อย่างเพื่อเป็นการเร่งเร้าเขา

กลิน่ เอือ้ ง  155

“พ่ีอชิ ย์...”
“บอกพีส่ ิวา่ น้องไมต่ ้องการ แล้วพจ่ี ะหยดุ ”
ร่างกายเธอกาลงั คาดหวงั อะไรบางอยา่ งทคี่ ้างคามาตงั้ แตเ่ มื่อวาน
แตณ่ ฐาไม่แนใ่ จวา่ มนั คืออะไร หญิงสาวหลบตาคคู่ มเป่ียมด้วยแรงเสนห่ าที่
ทอดมองมา... แล้วก็ต้องยกมอื เกาะเก่ียวต้นแขนหนาไว้แนน่ เม่ือเขาเรียกร้อง
คาตอบด้วยการลงนา้ หนกั อยา่ งสนิทสนมยิ่งกวา่ เดมิ
“วา่ ไง”
ความเงียบเข้าครอบงา มีเพยี งเสียงลมหายใจทหี่ อบกระเสา่ ขึน้ เรื่อยๆ
และการขยบั ของเนอื ้ ผ้าทสี่ ร้างเสียงวาบหวามยิ่งกวา่ เสยี งฝน...
เขาเกง่ เกนิ ไป มีพลงั เกินไป แล้วก็ออ่ นโยนเกินไปด้วย ทงั้ ทีท่ าแบบนี ้
แตเ่ ธอไมโ่ กรธเขาเลยสกั นดิ ทงั้ ทเ่ี ขาอาจจะทิง้ เธอในอนาคตแตเ่ ธอก็คงไมโ่ ทษ
เขาเลยสกั นิด... ถ้าจะมีใครสกั คนผดิ คงเป็นเธอท่ีใจออ่ นยอมเดินเข้ามาอย่ใู น
จดุ นีต้ งั้ แตแ่ รก
จดุ ทรี่ ู้วา่ จนท้ายแล้ว... เร่ืองทงั้ หมดจะลงเอยแบบใด
หญิงสาวจงึ หลบั ตาลง เอนตวั พงิ ซบเข้ากบั ลาคอหนาของเขาอย่าง
หมดกาลงั ใจจะห้ามปราม
“คนใจร้ าย...”
มนั เป็นคาตดั พ้อท่นี ่าเอน็ ดทู ่สี ดุ ท่เี ขาเคยได้ยิน คนใจร้ายหวั เราะใน
ลาคอ... ขณะทีเ่ ริ่มกรีดปลายนิว้ แหวกเข้าสคู่ วามออ่ นน่มุ ทีฉ่ ่าชนื ้
“ขีอ้ ายนะเรา...” เขารุกเข้าไปจนสดุ ครัง้ แรกอยา่ งเนิบนาบ กอ่ นจะ
ถอดถอนออกแล้วเข้าไปอกี ครัง้ ด้วยจงั หวะท่ีเร็วกวา่ เดมิ จนเธอสะด้งุ “แตไ่ ม่
เป็นไร... พ่เี ข้าใจ”
เธอห้ามตวั เองไมไ่ ด้ จะห้ามเขาก็ย่ิงยากใหญ่ เธอออ่ นประสบการณ์
และไมร่ ู้จะจดั การกบั แรงสวาทของตนอยา่ งไร แล้วความอบอนุ่ ของเขากห็ ลอก
ลอ่ กนั ได้ดยี ิ่งกวา่ กองไฟที่ลวงแมลงเมา่ เข้ามาตดิ พนั ณฐาคดิ ขณะกดหน้าผาก

156  สรวงสวาท

ลงกบั แผงกล้ามหนนั่ แนน่ เธอชอบเขา เธอ... อยากรู้วา่ จะเป็นยงั ไงเม่ือเขาแตะ
ต้องกนั อย่างลกึ ซงึ ้ อยา่ งทีค่ วรทาในคืนนนั้

แล้วเธอก็ได้รู้
หญิงสาวเปลง่ เสียงร้องออกมาเม่ือเขาขยบั นิว้ ร้ายเข้าออกเป็นจงั หวะ
ทีเ่ ร็วกวา่ เดมิ ความเจ็บในตอนแรกทถ่ี กู แทรกเข้ามาแทบไมม่ ีเหลือ เธอได้ยิน
เสียงลมหายใจไมเ่ ป็นจงั หวะของเขา สลบั กบั เสยี งเปียโนในทกุ การสนั่ โยกทท่ี า
ให้สว่ นใดสว่ นหนงึ่ กระทบกบั มนั
อชิ ย์รู้วา่ เขากาลงั ทรมานตวั เองอยา่ งบดั ซบ แตเ่ ขาหยดุ ไมไ่ ด้ ต้อง
ไมใ่ ชต่ อนทเี่ ธอกาลงั เรียกช่ือเขาด้วยนา้ เสียงเว้าวอนแกมหวานนมุ่ ภายในกาย
เธอบีบรัดนิว้ เขาอยา่ งแนบแนน่ ชวนให้รู้สกึ ดี ชวนให้อยากเปล่ียนจากนิว้ ของ
ตนเองเป็น...
“พ่ีอิชย์...”
อชิ ย์ถอนนิว้ ร้ายออก จากหนงึ่ เพ่มิ เป็นสองจนเธอหวีดร้องลน่ั เป็น
ภาพน่าดเู มื่อสาวทส่ี ดใสแถมยงั ได้รับความรกั ตลอดเวลาต้องมาเกร็งอย่บู นตกั
ของเขาแถมยงั จกิ ปลายเล็บลงบนผิว ความรู้สกึ บางอย่างคอ่ ยๆ เออ่ ล้นเมื่อ
ตระหนกั วา่ เขาเป็นเพยี งคนเดยี วทจ่ี ะได้เห็นเธอในมมุ นี ้ มมุ ทเ่ี ซก็ ซี่ ซกุ ซน นอก
ลนู่ อกทาง...
ยอมเป็นคแู่ ตง่ งานของเขา ยอมยืนอย่เู คยี งข้างเขาในชว่ งเวลาท่ี
ลาบากท่ีสดุ
เขาขยบั เร็วขนึ ้ เร็วขนึ ้ อีก ยอมให้ร่างเธอสน่ั คลอนบดเบยี ดเข้ากบั
ตวั ตนของเขาผา่ นเนือ้ ผ้า ขบกรามเข้าหากนั ในขณะท่ีสง่ เธอเข้าใกล้ขดี จากดั
ของการปลดปลอ่ ย ตอนนเี ้ขาอยากเหน็ เธอในมมุ สดุ ท้าย ซงึ่ เป็นมมุ ที่... ลกึ ลบั
ทส่ี ดุ
ชายหน่มุ ขยบั อย่างเจนจดั รุนแรงอีกเพียงไมก่ ี่ครัง้ แล้วเธอก็หอบ
สะอนื ้ ก่อนจะหลงเคว้งคว้างไปกบั ความสขุ สมทมี่ ากกวา่ เม่ือวานหลายเทา่ ตวั !

กลิน่ เอือ้ ง  157

มนั เป็นความแปลกใหม่ทท่ี าให้ภายในเธอละลาย ไมก่ นี่ าทหี ลงั
จากนนั้ ณฐาก็แทบจะตวั ออ่ นเหลวเม่ือข้ามผา่ นสิง่ ทเ่ี ขาปรนเปรอมาได้อยา่ งวบิ
ไหวที่สดุ เธอยึดตวั เขาเป็นดง่ั หลกั พง่ึ พงิ องิ ซบและไม่ยอมพดู อะไรจวบ
จนกระทงั่ เขาคอ่ ยๆ ถอนนิว้ อย่างเช่ืองช้ายืดยาด

กระแสบางอย่างซา่ นขนึ ้ มาอีกครัง้ กอ่ นจะมลายหายไปเม่ือเขาชกั
แขนออกแล้วตลบชายกระโปรงเธอลงไปคลมุ ขาอย่างเรียบร้ อยตามเดิม

“เรียบร้อย...” เขาวา่ ทงั้ ทีต่ วั เองไม่เรียบร้อยสกั นิด โดยเฉพาะสงิ่ ที่ยงั
แข็งขงึ เบยี ดทมิ่ เธออยู่ “...คราวนีก้ ็ถึงใชไ่ หม”

คาถามนนั้ ตรงไปตรงมา และทาให้เธอเขินยิ่งกวา่ สง่ิ ท่ีเขาเพ่งิ ทาลงไป
เสียอีก

“ไมถ่ ามได้ไหมคะคาถามนี”้
“นนั่ สิ ถึงน้องไม่ตอบ... พกี่ ็รู้”
แล้วณฐาก็ทาสงิ่ ทไี่ ม่เคยทามากอ่ นในชีวิต เธอทบุ ใสอ่ กชายหนมุ่
แรงๆ ครัง้ หนึ่งอยา่ งหมน่ั ไส้เหลอื ทน... ทงั้ ที่ปกตไิ มท่ าร้ายใคร!
“ห้ามทาแบบนีอ้ กี นะคะ” หญิงสาวผละออกจากอกเขาเมื่อสตแิ ละ
เร่ียวแรงฟืน้ คนื มาในระดบั หน่ึง จ้องใบหน้าคมคายซงึ่ กาลงั ประดบั ด้วยรอยยมิ ้
ทาลายล้างมหาศาลแล้วก็พยายามไมห่ ลบตาเมื่อเขาถามกลบั เสยี งซอ่ื
“แบบไหน”
“แบบที่ทาเม่ือกี”้
“ในห้องซ้อมดนตรี?”
“ทกุ ท!ี่ ” เธอเน้นเสยี งหนกั อยา่ งไมย่ อม เร่ืองนีต้ ้องคยุ กนั ให้รู้เร่ือง
กอ่ นท่ีเขาจะยา่ มใจจนเธอต้องคอยอกสนั่ ขวญั แขวนเพราะระแวง “พอ่ี ิชย์ควร
จะให้เวลานาวบ้าง ถงึ คืนนนั้ นาวจะยอม แตค่ ืนนนั้ กบั วนั นมี ้ นั ไมเ่ หมือนกนั ”
รอยยิม้ ของอชิ ย์จางลงเม่ือสมั ผสั ได้วา่ เธอกาลงั รู้สกึ ยงั ไงกบั
ความสมั พนั ธ์ซบั ซ้อนในครัง้ นี ้

158  สรวงสวาท

“ห้ามคิดวา่ ตวั เองใจงา่ ยเดด็ ขาด...”
“นาวเปลา่ ” เธอปฏิเสธ แม้ลกึ ๆจะรู้สกึ เชน่ นนั้ ...
“...เพราะพท่ี งั้ หลอ่ ทงั้ หนุ่ ดี มีซกิ แพคส์ อ้อ แล้วก็น้องเหน็ เอวพ่ไี หม
มนั แข็งแรงแล้วก็อดึ มากนะเวลาร่อนอยบู่ นเตยี ง ดงั นนั้ ทน่ี ้องต้านทานพ่ไี ม่ไหว
มนั ก็ไมใ่ ชค่ วามผดิ น้อง...”
หญิงสาวผงะกบั การอวยตวั เองหน้าตาเฉยของคนทแ่ี กล้งมึนทส่ี ดุ ใน
โลก โดยเฉพาะคาวา่ ‘ร่อน’ ท่พี ดู สนั้ ๆ ก็เหน็ ภาพชดั เจน... แถมสายตาเจ้าเลห่ ์
เป็นประกายนนั้ ชา่ งประกาศชดั วา่ เขาอยากร่อนกบั ใคร
“คนบ้า!”
อชิ ย์เงยหน้าขนึ ้ แล้วหวั เราะจนเก้าอสี ้ ะเทือน
ณฐาดนิ ้ หนี เขาจงึ ยอมคลายอ้อมกอดกอ่ นทเ่ี ธอจะกระแทกเข้ากบั
อะไรๆเข้าจนทนไม่ไหว พอยืนได้สาเร็จ หญิงสาวก็สบื เท้าถอยหา่ ง พร้อมยา้
จริงจงั ทงั้ ทแี่ ก้มยงั เป็นสชี มพู
“นาวพดู จริงนะคะ”
อชิ ย์ชมู ือสองข้างขึน้ อย่างยอมแพ้ ทงั้ ท่ีสายตาอนั คกุ รุ่นและมงุ่ มน่ั
ฉายชดั จนเธอเริ่มรู้สกึ ตะครั่นตะครอชอบกล... แตจ่ นท้ายแล้ว ชายหน่มุ ก็กลา่ ว
ออกมา
“พ่ใี ห้เวลาสองอาทติ ย์...” เขายิม้ อวดดี แถมยงั ยกั ควิ ้ อยา่ งร้ายๆ
“…หลงั จากนีส้ องอาทติ ย์ ถ้าน้องยงั บอกวา่ ไม่ พจี่ ะไม่ยงุ่ กบั น้องอกี เลย”

กลิน่ เออื้ ง  159

บทท่ี 10

สามแี ละเอวดีๆ ของเขา

“นาวววว แกบ้าไปแล้วใชป่ ่ะ!!!”
ฟองสมทุ รร้องออกมาดงั ลนั่ จนคนเกือบทงั้ ร้านขนมหนั มามอง
นางเอกสาวจงึ หนั ไปโปรยยมิ ้ หวานดจุ นางฟ้าให้ทกุ คนโดยเฉพาะบริการที่ยืน
องึ ้ โดยมีถาดใสข่ นมวางอย่บู นมอื หม่ินเหม่นา่ หวาดเสยี ว แล้วหนั กลบั มาแยก
เขีย้ วใสญ่ าตผิ ้นู า่ รกั ซง่ึ เพงิ่ จะปดู เรื่องซบั ซ้อนเหนือสามญั สานกึ ออกมา
“ขอพีต่ งั้ สตแิ ป๊ บ...” หลงั จากพยายามทงั้ ขู่ ทงั้ ดณุ ฐาทางสายตา แต่
เจ้าตวั ไม่มีทีทา่ วา่ จะรับรู้ แถมยงั นงั่ หน้ามึนเหมือนเดิม ฟองสมทุ รกย็ กมือขึน้
กมุ ขมบั “...เร่ืองมนั โคตรจะซบั ซ้อน ถ้าพี่โทคนเขียนบทของคา่ ยฟิ ฟท์ตไี ้ ฟว์ได้
ยินเข้า แกกบั คณุ อชิ ย์ไมร่ อดแน่!”
หลงั จากผา่ นไปเกือบหน่ึงสปั ดาห์นบั ตงั้ แตเ่ ลฟิ ซนี ในห้องดนตรี ใน
ทีส่ ดุ ณฐาก็ทนเก็บเร่ืองเธอกบั อชิ ย์ไว้คนเดยี วไม่ไหว แตเ่ ธอไมก่ ล้าพอจะ
แบง่ ปันเรื่องนีใ้ ห้กบั พ่ีๆ ที่สนิทกบั คณุ ยายฟัง แล้วก็ไม่มีเพอื่ นสนทิ คนไหนรู้ด้วย
วา่ เธอแตง่ งาน ดงั นนั้ หลงั จากครุ่นคดิ หลายตลบ ดวงซวยจงึ มาตกอยทู่ ่ีฟอง
สมทุ ร

160  สรวงสวาท

คนทพ่ี อไปถา่ ยแบบท่ญี ่ีป่นุ เสร็จ ลงเคร่ืองมาก็ต้องมานงั่ ฟังเธอตอ่
โดยมีเคร่ืองเซน่ ไหว้บชู าเป็นนา้ แข็งไสเกาหลีโปะผลไม้ถ้วยโต...

“สรุปวา่ แกเจอคณุ อชิ ย์ครัง้ แรกทฮี่ อ่ งกงตอนหนีเทยี่ ว เขาพาแกมาสง่
โรงแรมหลงั หลงทาง”

“ใช่”
“แล้วอกี วนั แกก็ไปกินข้าวกบั เขาเพราะบงั เอญิ เจอ”
“ใช่”
“แล้วก็กลบั มาเจอกนั ทโ่ี รงหนงั วนั นนั้ เป็นครัง้ ทสี่ าม เจอกนั ใน
ซปุ เปอร์เป็นครัง้ ทีส่ ่ี เขาบงั เอญิ เป็นเพื่อนบ้านแกไมพ่ อ พอครัง้ ทห่ี ้าที่เขาชว่ ยแก
ไว้หลงั จากมีโจรปล้น เขากข็ อแกแตง่ งาน”
คนทีเ่ พ่ิงแตง่ งานใหม่หมาดพยกั หน้าขนึ ้ ลง
ฟองสมทุ รปักช้อนลงไปในนา้ แขง็ อยา่ งรุนแรงจนมะมว่ งสะเทือน
“แล้วแกก็ตอบตกลงเนย่ี นะ! นาว ถึงแกจะเสยี พอ่ แมก่ บั พน่ี ิง้ ไป
กะทนั หนั ถงึ แกจะรู้วา่ การท่เี ราไม่ได้ลาคนรักกอ่ นวาระสดุ ท้ายมนั น่าเสียใจแค่
ไหน แตแ่ กจะแตง่ งานกบั ผู้-ชาย-ท่-ี เพ่ิง-เจอ-กนั -แค่-ห้า-ครัง้ ไมไ่ ด้นะเว้ย
แถมเขายงั เป็นคณุ อชิ ย์ด้วย!”
ณฐาหน้าแดง โชคดที ี่เธอเซน็ เซอร์เลฟิ ซนี ทงั้ ก่อนและหลงั แตง่ งาน
โดยเลอื กเลา่ แตส่ ถานการณ์ทีเ่ จอกนั และภมู ิหลงั ของอชิ ย์โดยละเอยี ด เรียกวา่ รู้
เทา่ ไหร่ก็เลา่ ทงั้ หมด ฟองสมทุ รจงึ สติแตกในขอบเขตท่ีเธอรับมือไหว
แตก่ ็น่าแปลกใจเหมือนกนั ทีเ่ ธอเองไมส่ ตแิ ตกไปเสยี ก่อน... ทวา่ คง
ใกล้แล้ว ไม่งนั้ เธอคงไม่เลอื กจะเลา่ ให้ใครฟัง โดยเฉพาะเรื่องของอชิ ย์ ที่ย่ิงพดู
เทา่ ไหร่ก็ย่ิงยากจะเชื่อขึน้ เร่ือยๆ วา่ มนั เคยเกิดขึน้ จริง
เมื่อสามสิบกวา่ ปีกอ่ น แม้ฤดวี รรณกบั สลกั ษณาจะไมถ่ กู กนั ถึงขนั้
สร้างวรี กรรมตบกนั หน้าโรงหนงั สกาลา่ แตส่ ฤษดิ์ภกั ดกี ็เคยรบั สะใภ้ทม่ี าจาก

กลนิ่ เอือ้ ง  161

ศลิ านนท์อยคู่ รัง้ หนึ่ง อรรถกรลกู ชายคนโตของฤดีวรรณแตง่ งานกบั นทั ธมน ซงึ่
เป็นลกู สาวคนโตของสลกั ษณาเชน่ กนั

เขาคงจะแตง่ งานกนั ด้วยความรกั ณฐาเชื่ออยา่ งนนั้ ทงั้ คไู่ มม่ ีทางฝ่า
อปุ สรรคมากมายทงั้ จากครอบครัวและสงั คมรอบข้างได้แน่ถ้าปราศจากความ
รัก แถมยงั ขนึ ้ หน้าหนึ่งหนงั สือพมิ พ์แทบลอยด์อยหู่ ลายเดอื นในฐานะครู่ ักที่
หวานท่ีสดุ แหง่ ปี ทวา่ หลงั จากนนั้ ไมน่ าน... รักก็จดื จางลง เม่ืออรรถกรพบใคร
อีกคนที่ ‘ใช่’ กบั เขามากกวา่

แม่ของอชิ ย์... ผ้หู ญิงทีช่ อ่ื อารดา
แม้อรรถกรจะไม่เคยพาอารดาออกหน้าเชิดชใู นวงสงั คม แตเ่ ขาก็ใจ
กล้าพอทจี่ ะพาอารดาเข้าบ้านแล้วอยกู่ ินฉนั สามคนผวั เมีย ซงึ่ แน่นอนวา่
ตระกลู ทีห่ ยิ่งพอตวั อย่างศลิ านนท์ไม่มีทางยอม ทกุ คนบอกให้นทั ธมนหย่า ทา
เร่ืองกนั ถึงขนั้ จะฟอ้ งศาล แตท่ กุ อย่างกถ็ กู ชะงกั ค้างกลางคนั เพราะคาเดยี ว
จากพสี่ าวคนโตสดุ ของตระกลู
เธอท้อง... แถมยงั ท้องพร้อมกบั เมียน้อยคนนนั้
เรื่องหลงั จากนนั้ ลงุ ชาครเลา่ อย่างกระทอ่ นกระแทน่ เขาบอกเพียงแค่
วา่ พอใกล้ครบกาหนดคลอด นธั มนก็ตกบนั ไดเวียนกลางบ้านสฤษด์ภิ กั ดีและ
แท้งเดก็ กอ่ นตวั หลอ่ นเองจะเสียเลือดมากจนมีภาวะหวั ใจล้มเหลวเฉียบพลนั
และสนิ ้ ใจในวินาทีที่ถงึ หน้าห้องฉกุ เฉิน แถมอรรถกรกบั อารดายงั ตกเป็นผ้ตู ้อง
สงสยั ในทนั ทีจากคาให้การณ์ของเดก็ ในบ้าน
มนั ควรจะมีการไตส่ วน แตอ่ ารดาก็ครบกาหนดคลอดในอาทติ ย์นนั้
และมีอิชย์ออกมา ฤดวี รรณจงึ ต้องจาใจกางปีกปกปอ้ งลกู ชายและเมยี น้อยสดุ
ความสามารถ พอถึงตรงนี ้ แนน่ อนวา่ ศิลานนท์คงไม่พอใจหนกั ... ถ้าไมไ่ ด้ทา
จะหนีทาไม ถ้าไมไ่ ด้ทาจะปกปอ้ งกนั ทาไม!
แตอ่ รรถกรกบั อารดาคงทาจริง เพราะหลงั จากนนั้ ฤดีวรรณยื่นเงอื่ นไข
บางอยา่ งให้ลกู ชายผ้มู กั มาก โดยเขาต้องแลกกบั อชิ ย์และเงนิ มรดกก้อนโต...

162  สรวงสวาท

และทา่ มกลางเร่ืองย่งุ เหยิง สองคผู่ วั เมียก็หนีออกนอกประเทศไปไกลลบิ ทงิ ้ ลกู
ชายไว้ให้ย่าดแู ล

“แกสงสารเขาใชไ่ หม”
“ก็... ใช”่ ณฐายอมรับเม่ือถกู ซกั ด้วยนา้ เสยี งออ่ นลง “...แทบไมม่ ีใคร
ในบ้านคยุ กบั เขาเลยนะพฟ่ี อง เหมือนทกุ คนเอาแตค่ ิดวา่ เขาเป็นข้อพิสจู น์วา่
คณุ อรรถกรฆา่ คนจริงๆ”
“แตเ่ ขาก็อยมู่ าได้ แกคดิ จริงๆ เหรอวา่ เขาอยากให้แกสงสาร”
ณฐาปักช้อนลงไปในถ้วยนา้ แข็งไสทีเ่ ร่ิมละลาย “ไม่เหรอ?”
“ถ้าเขาอยาก เขาคงเลา่ ให้แกฟังตงั้ แตแ่ รกแล้ว ไมต่ ้องถึงมือคณุ พอ่
หรอก อยา่ งคณุ อชิ ย์นะ่ แคม่ องก็รู้วา่ เป็นผ้ชู ายประเภทโคตรเซลฟ์ โคตรเพอร์
เฟ็กส์แมน ทงั้ หลอ่ ทงั้ เก่งแบบเขาคงเลอื กที่จะแคร์คนที่อยากแคร์เทา่ นนั้ แหละ
... ยมิ ้ อะไร”
“เปลา่ คะ่ ...” เธอตกั นา้ แข็งไสเขาปากด้วยอารมณ์ทด่ี ีขึน้ เลก็ น้อย เมื่อ
ปัญหาข้อนงึ ในใจถกู ไขด้วยการชใี ้ ห้เห็นอยา่ งงา่ ยๆ จนรู้วา่ ควรจะวางตวั ยงั ไง
เมื่ออยกู่ บั เขาและคนในครอบครัว “...แคค่ ิดวา่ ดใี จจงั ที่มีพฟี่ องเป็นพ่สี าว”
แม้คนฟังจะค้อนตาข่นุ แตก่ ็มีแววภาคภมู ิใจไมน่ ้อยเลยทเี ดียว ฟอง
สมทุ รตกั มะม่วงเข้าปากอกี สองสามคาอยา่ งเก้อๆ กอ่ นจะเปลย่ี นเรื่องเม่ือเห็น
วา่ การแตง่ งานของณฐามาไกลเกินจะเยยี วยาแล้ว
“แล้วน่ีเขาไปไหน ทาไมปลอ่ ยให้แกออกมาเพน่ พา่ นคนเดยี ว”
“อยา่ ใช้คาวา่ เพน่ พา่ นสิ บอกแล้วไงวา่ นาวไมใ่ ชห่ มา... อ้อ เขาไปงาน
เอก็ ซ์โปทีจ่ ีนห้าวนั คะ่ พรุ่งนคี ้ งกลบั แล้วมงั้ ”
ท้ายเสยี งทหี่ วานจดั แถมยงั มีการยิม้ อย่างนมุ่ นวลในแบบทีไ่ ม่เคย
เหน็ เม่ือกลา่ วถึงผ้ชู ายคนนนั้ ทาให้นางเอกสาวเลกิ ควิ ้ สงู ก่อนถามออกมาคา
หนง่ึ
“น่ีอยา่ บอกนะวา่ แกชอบเขาเข้าแล้ว?”

กลนิ่ เออื้ ง  163

ณฐาไมต่ อบในทนั ที เธออกึ อกั ลงั เลเพราะไมแ่ น่ใจวา่ จะบอกให้ฟอง
สมทุ รรู้ดหี รือไม่ แตพ่ อได้สบตาท่รี ู้เทา่ ทนั ทะลไุ ปถงึ ก้นบงึ ้ หวั ใจ หญิงสาวก็คล่ี
ยิม้ อ้อนๆ

“ดอู อกงา่ ยขนาดนนั้ เลยเหรอคะ”
“โถ... นาวน้อยของปา้ ...” ฟองสมทุ รจบี ปากจบี คอลากเสยี งด้วยมาด
ผกากรอง ก่อนจะกลอกตามองบนสามร้อยหกสบิ องศาแล้วแว้ดออกมา “...เกิด
มาแกไมเ่ คยชอบผ้ชู ายเลยใชไ่ หม ถงึ ได้มีออร่าสีชมพปู ๊ิงปั๊งเหมอื นเด็กอายสุ ิบสี่
แผอ่ อกมาจนนา้ แข็งแทบจะละลายอยแู่ ล้ว! ห้ามทาหน้าแบบนีใ้ ห้คณุ อิชย์เห็น
เชียวนะ ไมง่ นั้ เขาจบั แกกินก่อนเลิกกนั แน่!”
เมื่อลกู อ้อนไม่ได้ผล แถมยงั โดนแซะกลบั มาอีก ณฐาก็วา่ เสยี งออ่ ยลง
โดยละประเด็นเร่ืองอชิ ย์จะจบั เธอกิน
“ก็เคยชอบอย่นู ะ ทาไมจะไม่เคย”
เคยชอบ แตไ่ มเ่ คยใกล้ชดิ กบั ใครถึงขนั้ นี ้ เพราะแม้จะดรู ่าเริงเข้าถึง
งา่ ย แตเ่ ธอก็เก็บเนือ้ เก็บตวั พอสมควร แทบไมป่ าร์ตี ้ ไมด่ ่ืม ไมส่ บู ตา่ งจาก
เพือ่ นรุ่นพี่ในคณะทมี่ กั พากนั ไปสงั สรรค์กนั เป็นวา่ เลน่ อกี ทงั้ พอ่ แมพ่ ่ีสาวยงั
หวงยิ่งกวา่ ไขใ่ นหิน ผ้ชู ายคนไหนมาจบี มกั จะโดนแสกนถึงรูขมุ ขน...
“แล้วทาไมไมค่ บ”
“ก็คณุ พอ่ คณุ แมห่ ้ามไว้”
“โคตรเดก็ ดอี ะ่ แก...” คนฟังถอนหายใจเฮือกยาว หลอ่ นพอได้ยินกิต
ศพั ท์ทบ่ี ้านณฐาผา่ นหมู าบ้าง กอ่ นจะเสริมขาๆ เพ่อื เปลย่ี นบรรยากาศเมื่อเหน็
วา่ น้องสาวตรงหน้าคอ่ นข้างหนกั ใจกบั เร่ืองสามีกามะลอ “...แตก่ ็ดไี ปอยา่ ง
แหละ แกลองดอู ยา่ งพสี่ ิ คว่ั พระเอกมาทว่ั วงการ แม่บน่ แล้วบน่ อีกไมเ่ คยฟัง
บน่ จนจะถีบหวั สง่ ออกจากบ้านอย่แู ล้ว”
“ยงั ไม่ทวั่ เลย... ขาดพคี่ งิ ส์”

164  สรวงสวาท

คราวนีฟ้ องสมทุ รปักช้อนลงไปในถ้วยนา้ แข็งไสจนมะม่วงกระเดน็
ออกมา

“ถ้าพดู ถึงชือ่ นนั้ อีกครัง้ พจี่ ะฟอ้ งเร่ืองคณุ อิชย์กบั พกี่ ญั ”
“อย่าน้าาาา” รีบห้ามเสยี งสงู เป็นพลั วนั ทงั้ ที่ยงั หวั เราะร่าเพราะแหย่
พ่ีสาวตรงหน้าได้สาเร็จ “ถ้าพ่กี ญั รู้ ปา้ ผกาก็ต้องรู้ แล้วถ้าปา้ ไปบอกคณุ ยาย
โอ้ยยยย พีฟ่ องนกึ ดสู ”ิ
ฟองสมทุ รพลนั ขนลกุ ตงั้ เมือ่ นึกภาพตาม หลอ่ นหอ่ ไหล่ สบตาณฐา
แล้วก็พากนั ก้มลงกินนา้ แข็งไสให้หมดโดยหนั เหไปคยุ เร่ืองสพั เพเหระแทน

“ไปถ่ายแบบทญ่ี ี่ป่นุ รอบนีโ้ คตรเหนื่อยเลย ตอนแรกทีพ่ ่ลี กู ปัดรับ
งานเจ๊แกก็บอกวา่ เป็นงานเดย่ี ว แตพ่ อโผลไ่ ปทส่ี นามบินดนั มยี ยั ตะหลิวโผลม่ า
ด้วย” ฟองสมทุ รยงั คงบน่ กระปอดกระแปดเมื่อทงั้ คเู่ ดินออกมาร้านขนมมาและ
มงุ่ หน้ากลบั ไปยงั ลานจอดรถ คนมองมาเยอะ แตแ่ ทบไม่มีใครกล้าเข้ามาขอ
ถ่ายรูป “ยยั นน่ั เยอะสิง่ จงิ เกอเบลจนพเี่ ล็กบน่ บอกวา่ รอบหน้าถ้ายงั จ้างอกี จะ
ไม่รับงานแล้ว”

หลอ่ นเลา่ ถงึ ตากล้องมือหนงึ่ ของไทย ซงึ่ ณฐารู้จกั ดอี ยแู่ ล้ว แตอ่ ีกคน
ชือ่ แคค่ ้นุ ๆ

“มีคนชือ่ ตะหลิวบนโลกนีด้ ้วยเหรอคะ”
ฟองสมทุ รหนั มาค้อน
“ฉายาจ้ะฉายา หลวิ ไง สติ าภาอะ่ แก”
ก็วา่ ทาไมค้นุ ๆ สติ าภาเป็นนางเอกหน้าใหม่ของวงการ ซง่ึ มีแววจะ
ขึน้ ท็อปแถวหน้าของรุ่นเล็กในอนาคตอนั ใกล้ พกั หลงั หลอ่ นเริ่มรับโฆษณา
ประปราย ชื่อจงึ คอ่ นข้างตดิ ห.ู .. แตท่ าไมไม่รู้ ณฐารู้สกึ เหมือนกบั วา่ เคยได้ยิน
ใครสกั คนพดู ถึงสติ าภาทไ่ี หนสกั แหง่

กลนิ่ เอือ้ ง  165

“อ้อ...” เธอลากเสยี งรับ กอ่ นจะสงั เกตเหน็ ใครบางคนจงึ ชไี ้ ปยงั
สถาบนั เสริมความงามแหง่ หนึง่ ซงึ่ ทงั้ คกู่ าลงั จะเดินผา่ น “...ใชค่ นท่ีกาลงั เดนิ
เข้าเดอะเบสบิวตตี ้ รงนนั้ รึเปลา่ คะ”

ก็คนท่เี พ่ิงกลา่ วขวญั ถงึ นน่ั ละ่ สิตาภาในชดุ รัดรูปสแี ดงเพลิงกาลงั
ก้าวออกมาจากเดอะเบสบิวตี ้ วงหน้าหมวยโฉบเฉ่ียวภายใต้แวน่ กนั แดดหนั
ขวบั มาทนั ทที มี่ องเห็นฟองสมทุ รและคนข้างๆ

“หรือวา่ เชอื ้ โลกกลมของแกมนั จะตดิ มาถึงพด่ี ้วย?” นางเอกสาว
กระซบิ ถามอย่างหลอนๆ

“มนั ติดกนั ได้ท่ีไหนละ่ !”
“ฟอง...” สิตาภาเดนิ เข้ามาทกั อย่างนวดนาดแตก่ ็รวดเร็ว ณฐานึกทงึ่
ทม่ี ีคนบนโลกใบนีส้ ามารถเดินโดยส่ายสะโพกโยกเป็นจงั หวะยวนตาได้ขนาด
นนั้ “...นึกวา่ กลบั ไปหลบั แล้วซะอกี แล้วทาไมมากบั แฟนพ่ีอิชย์ได้”
คาเรียกขานอย่างสนิทสนมทาให้ฟองสมทุ รเกือบจะยกควิ ้ เป็นคาถาม
แตย่ งั เก็บอาการได้ดี เพราะจบั สงั เกตได้วา่ อีกฝ่ายมีจดุ ประสงคใ์ ดถึงได้เดนิ เข้า
มาทกั ทงั้ ทีร่ ้อยวนั พนั ปีแทบไม่เคยเสวนากนั นอกเวลางาน
“นาวเป็นน้องสาวเรา”
“เหรอ...” ตอบอยา่ งไม่ใสใ่ จ ขณะมองคนทอ่ี ย่ใู นชดุ ครูอนบุ าลตงั้ แต่
ศีรษะจรดปลายเท้า... ซงึ่ แม้จะมีแวน่ กนั แดดอนั โตปิดอยู่ แตณ่ ฐามนั่ ใจวา่ เป็น
อย่างนนั้ “...ยินดดี ้วยนะคะกบั งานแตง่ งาน คณุ พอ่ ฉนั ก็ไปร่วมงานมา
เหมือนกนั ... ทา่ นไปในนามตวั แทนของคณุ อรรถกรน่ะคะ่ ”
สองสาวตา่ งตกใจ แม้จะเก็บอาการมดิ ทงั้ คู่ แตส่ ติ าภาก็ยมิ ้ อย่างมี
จริตราวสมใจท่ีได้หยอ่ นระเบดิ ลกู โตลงกลางวง
“ขอตวั นะคะ หลิวต้องไปรับคริสปีท้ โี่ รงพยาบาลสตั ว์ ถ้าออกช้ากวา่ นี่
รถจะติด” วา่ ด้วยนา้ เสยี งหวานหยด แถมประโยคสดุ ท้ายสง่ ตรงไปยงั ณฐา
โดยเฉพาะ “ฝากทกั ทายพี่อิชย์ด้วยนะคะ บอกวา่ หลิวรอของฝากจากจนี อยนู่ ะ”

166  สรวงสวาท

วา่ แล้วก็จากไป ทงิ ้ สองพีน่ ้องศิลานนท์ไว้กบั ความเงยี บ กอ่ นฟอง
สมทุ รจะโพลง่ ขนึ ้ มาหลงั จากนนั้ ซง่ึ เป็นคาที่ณฐาเห็นด้วยอย่างเต็มพกิ ดั

“โห... ยยั น่ีมนั โคตรร้ายเลยวะ่ แก!”

อชิ ย์พนั เนคไทในมือเป็นม้วน ก่อนจะจบั ยดั ลงกระเป๋ าสทู ที่เพ่งิ ถอด
ออก ในมือเขามีข้าวของพะรุงพะรัง เพราะเหลา่ ลกู น้องตา่ งไมก่ ล้าเข้ามา
รบกวนในห้องทางานของทา่ นรองประธานจนเกิดเสยี งกกุ กกั และอาจรบกวน
แมศ่ รีภรรยาทหี่ ลบั อตุ อุ ยใู่ นห้องข้างๆ

ตสี องกวา่ แล้ว เขาเพิง่ ลงเคร่ือง ลงเสร็จก็ตรงดง่ิ กลบั บ้านเลยทเี ดียว
อชิ ย์หมนุ ลกู บดิ ประตอู ยา่ งแผว่ เบา แล้วคอ่ ยๆ ย่องเข้าไปในห้องนอนท่ีมดื มดิ
เพราะคนบนเตยี งคงหลบั ไปเรียบร้อยแล้ว

หลงั จากการจบู ... และอะไรอีกนิดหนอ่ ยในห้องเปียโนวนั นนั้ ณฐา
เกือบจะหอบผ้าหอบผอ่ นไปนอนในห้องทางานถ้าเขาไม่ห้ามไว้ หญิงสาวเกร็ง
ตลอดเวลาทมี่ ีเขาอยใู่ กล้ ชายหนมุ่ จงึ ยอมลงให้เธอชวั่ คราวด้วยการไมย่ วั่ อะไร
อกี แถมเขายงั ต้องไปงานท่จี ีนแทนศศินหลายวนั ซงึ่ เขาเชอ่ื วา่ ระยะเวลาท่ี
เกิดขึน้ อาจจะทาให้อะไรชดั เจนขึน้ บ้าง

เขาคดิ ถงึ เธอ คดิ ถึงหนกั มากจนหลบั ตาแล้วยงั ได้กลนิ่ ฝ่ามือเฝา้ ฝัน
ถึงสมั ผสั ในหกู ้องไปด้วยเสยี งหวั เราะหวานๆ มนั เกิดขึน้ ตงั้ แตเ่ มื่อไหร่ไมร่ ู้ รู้อีก
ทีก็หยดุ คดิ ไมไ่ ด้ สง่ิ เดียวทพี่ อจะชว่ ยไหวคอื การทางานหนกั หนกั จนหลบั เป็น
ตายทนั ทีทห่ี วั ถงึ หมอน

พอวางของเสร็จ ปลดกระดมุ เสอื ้ เชติ ้ สองสามเม็ด อชิ ย์ก็ตดั สนิ ใจก้าว
ขึน้ บนเตยี งนอน สอดตวั เข้าใต้ผ้าหม่ ก่อนจะยกแขนกอดรดั ร่างโปร่งบางของคน

กลิน่ เอือ้ ง  167

ทย่ี งั หลบั สนิททางด้านหลงั เขาซกุ หน้าลงกบั กลมุ่ ผมหอมๆ หกั ห้ามมือตนเอง
ไมใ่ ห้ไตส่ งู สคู่ วามนมุ่ นิ่มทีช่ า่ งอบอนุ่ ...

“นาว...” ชายหนมุ่ ยกศีรษะขึน้ เลก็ น้อยเพ่อื กระซบิ ใสห่ คู นน่ารกั แล้วก็
เรียกซา้ เสยี งพร่า “...นาวครับ”

“อือ...” คนทหี่ ลบั อยดู่ นิ ้ ดกุ ดกิ เม่ือถกู รบกวน แตเ่ ธอยงั ไมห่ ลดุ จาก
ห้วงนิทรา จนกระทง่ั ได้ยินเสยี งเขาลอยมาแวว่ ๆ อกี ครัง้ พร้อมอะไรบางอยา่ ง
ร้อนๆ ท่ลี บู ไล้บนหน้าท้อง... ใต้เสอื ้ นอนของเธอ

“พ่กี ลบั มาแล้ว”
ณฐาปรือตาขนึ ้ อย่างเช่ืองช้า แตเ่ พราะหลบั ลกึ จงึ ต่นื ไม่เต็มตานกั
หญิงสาวกาลงั สบั สนระหวา่ งความฝันกบั ความจริง เธอได้ยนิ เสยี งของอิชย์
สมั ผสั เอาแตใ่ จ และปลายนิว้ ท่กี าลงั ไตข่ นึ ้ สทู่ รวงอกซงึ่ ไร้การปกปิดด้วยบรา
เซยี ...
“นาว... ตนื่ เร็ว”
วนิ าทีแรกเธอเหน็ เพยี งความมดื หากวนิ าทตี อ่ มากลบั รับรู้ถึงไอร้อน
จากร่างสงู แกร่งทบ่ี ดเบยี ดอยู่ทางเบอื ้ งหลงั ได้ชดั เจนขึน้ เทา่ นนั้ ก็เพยี งพอแล้วท่ี
จะกระชากสตกิ ลบั สคู่ วามเป็นจริง หญิงสาวอทุ านออกมาคาหนึง่ กอ่ น
ตะเกียกตะกายออกจากวงแขนของคนชอบลกั หลบั อย่างชลุ มนุ มือนงึ ดงึ ทงึ ้
แขนเขาให้ออกจากใต้เสอื ้ เธอไปด้วย
แล้วเธอก็ลงไปยืนอยขู่ ้างเตยี งนอนสาเร็จ พอยกมือขึน้ กมุ สาบเสอื ้ ท่ี
หลดุ ลยุ่ หมิ่นเหม่ กดสวทิ ซ์โคมไฟตรงหวั เตยี ง ก็พบวา่ อิชย์นอนแผห่ ลาทงั้ ชดุ
ทางานด้วยรอยยมิ ้ สขุ ใจ
“ไม่เจอกนั ตงั้ หลายคนื ... คดิ ถงึ พี่ไหม”
ณฐาน่ิวหน้า ไม่ยอมตอบ แตถ่ ามกลบั
“ไหนวา่ จะกลบั ตอนเย็นไงคะ”

168  สรวงสวาท

“ก็งานเสร็จกอ่ น...” ชายหน่มุ วา่ พลางเอียงหน้าซกุ ลงกบั หมอนใบท่ี

หญิงสาวเพง่ิ ใช้หนนุ นอน เขาสดู ลมหายใจเข้าลกึ แล้วชมให้ได้ยนิ “...หอมจงั ”

คนมองรู้สกึ แก้มร้อนวบู วาบกบั การเกีย้ วพาอนั โจง่ แจ้ง ถ้าไมต่ ดิ วา่

เธอยงั ไม่ยอมเขาละ่ ก็ ป่านนชี ้ ายหน่มุ คงตรงเข้าฟัดแก้มและพาเลยเถิดไปถึง

ไหนตอ่ ไหน... เธอกลนั้ หายใจ ถอยหา่ งจากเตียงมากกวา่ เดมิ เมื่อเสยี ้ วหน้าคม

เข้มท่ฝี ังอยกู่ บั หมอนชาเลืองมาทางเธอ แล้วจบั จ้องอย่ตู รงเนอื ้ ผ้าทปี่ กปิดทรวง

อกและสว่ นยอดท่ีชชู นั ไมม่ ิด...

“ตกลงคดิ ถงึ กนั ไหม”

“พ่คี วรอาบนา้ นะคะ” เธอยกมือขึน้ กอดอกสา่ ยหน้าไปมา ลาคอแห้ง

ผากกบั สายตาเปิดเปลอื ยแรงปรารถนาของเขา

“เห็นด้วย” อชิ ย์หลบั ตาลง กอ่ นยนั ตวั ขนึ ้ อยา่ งผดิ หวงั เล็กน้อย “นอน

ตอ่ เถอะครับ... เดยี๋ วพี่ไปนอนทโี่ ซฟาเอง”

แล้วเขาก็เดินเข้าห้องนา้ ไป ทงิ ้ ให้หญิงสาวมองตามด้วยสายตายาก

จะอา่ นความหมาย

ใช้เวลาเพยี งไมก่ ่ีสบิ นาทีชายหนมุ่ ก็เดินออกจากห้องนา้ มาทงั้ กางเกง

นอนผ้านิ่ม เขายงั ไม่ใสเ่ สอื ้ เพราะเข้าใจวา่ เพื่อนร่วมห้องหลบั ไปแล้ว แตพ่ อปัด

ผ้าขนหนทู ่ใี ช้เชด็ ผมเปียกหมาดออกจากหน้า ก็พบวา่ คณุ ภรรยานง่ั อยบู่ นโซฟา

โดยมีคทั เตอร์กบั แทง่ ไม้ชนิ ้ เลก็ ในมือ

ชายหน่มุ สมั ผสั ได้วา่ เธอดมู นึ ตงึ กบั เขาชอบกล แตเ่ ขาเดาไมอ่ อกวา่

เพราะอะไร

“นอนไม่หลบั เหรอ... ขอโทษทีป่ ลกุ นะครับ”

ณฐาได้ยินเสียงประตหู ้องนา้ ปิด จงึ รู้วา่ เขาอาบนา้ เรียบร้อย ทวา่ พอ

เธอเงยหน้าขึน้ จากสิง่ ทย่ี งั งว่ นในมือ กต็ ้องผงะเลก็ น้อยที่เหน็ ซคิ แพคขาวเดน่

ลอยท้าสายตา ตามด้วยสะโพกสอบเพรียวมกี างเกงนอนเกาะอย่างนา่

หวาดเสียววา่ ยางยืดจะยาน

กลนิ่ เอือ้ ง  169

อิชย์ยมิ ้ ขนั เม่ือเห็นสายตาของเธอ เขาเอาผ้าเชด็ ผมพาดคอ แล้วก้าว
อาดๆ ไปค้นกระเป๋ าเอกสารบนชนั้ ใกล้ประตโู ดยไมส่ นวา่ การเปลือยอวดทอ่ น
บนจะทาให้ใครอกี คนทอ่ี ยใู่ นห้องใจหววิ แคไ่ หน

ณฐาอาจจะมีญาตพิ ี่น้องผ้ชู าย แตเ่ ธอคงไมช่ นิ แน่ และท่ผี า่ นมาเขาก็
ไม่เคยทาด้วย พดู ให้ถกู คือเขาไมเ่ คยออ่ ยใครแรงขนาดนี ้ ถ้าเป็นคนอน่ื คงเสร็จ
ตงั้ แตเ่ ขาเริ่มถอดเสอื ้ แล้ว...

ชายหนมุ่ ยกมือขนึ ้ ยีผม แล้วเอยี ้ วตวั กลบั มาถามคนทน่ี งั่ จมุ ป๊ กุ เงียบ
กริบ

“แนะ่ สงั เกตเอวพอ่ี ยเู่ หรอ”
คนท่เี ผลอมองบนั้ ท้ายของเขาสะด้งุ โหยง ก่อนก้มหน้าหลบตา
“เปลา่ คะ่ ”
“จริงเหรอครับ”
“...”
“กาลงั คิดอยลู่ ะ่ สวิ า่ ถ้าเอวดๆี แบบนีเ้ริ่มร่อนแล้วจะเป็นยงั ไง”
“คิดไปเอง!"
เขาหวั เราะ แล้วผละจากแฟม้ เอกสารเดินไปทงิ ้ ตวั ลงบนท่ีนง่ั ข้างๆ
หญิงสาว ณฐาเหลือบมองมาอยา่ งระแวงเลก็ น้อย เหมือนลกู แกะทก่ี าลงั กลวั
วา่ จะโดนขยา้ ...
แตเ่ ขาก็ไมท่ าอะไรนอกจากนง่ั เช็ดผม หอมกล่นิ แชมพแู ละครีม
อาบนา้ โชยมาเป็นระยะ และจ้องเธอไมห่ ยดุ หย่อน
“ทาไมยงั ไมน่ อน”
“นาวกาลงั คดิ วา่ ...” เธอลากเสยี งอยา่ งลงั เลเล็กน้อย เพราะไมค่ ิดวา่
เขาจะเห็นด้วย “...คืนนีจ้ ะยกเตยี งให้พอ่ี ชิ ย์คะ่ พี่ทางานมาเหนือ่ ย พรุ่งนีต้ ้อง
ต่นื แตเ่ ช้าไปสง่ คณุ ยา่ ไปโรงพยาบาลอีก”
“แล้วน้องไมเ่ หนื่อย?”

170  สรวงสวาท

“ก็หลบั ตงั้ แตส่ ามทมุ่ แล้ว”
ถ้าเขาไมป่ ลกุ ด้วยวิธีที่ชา่ ง... ตา่ งฝ่ายตา่ งตอ่ ประโยคนีใ้ นใจแตไ่ มม่ ี
ใครพดู ออกมา เงยี บกนั ไปครู่หนงึ่ ก่อนอชิ ย์จะกลา่ วเชอื่ งช้าด้วยเสยี งยานคาง
“เลือกเอาวา่ จะให้พี่นอนตรงนแี ้ ล้วน้องนอนบนเตยี ง หรือเราจะไป
นอนบนเตยี งแล้วเทสความสามารถของเอวพ่ีด้วยกนั ”
นน่ั ปะไร หญิงสาวเกือบจะค้อนใสเ่ ขา ดีทเ่ี ธอรีบไปใสเ่ สอื ้ ชนั้ ในแล้ว
หาอะไรนงั่ ทารอโดยไม่หลบั ไปกอ่ น ไมอ่ ยา่ งนนั้ ถ้าเขาเห็นวา่ เธอนอนอย่ตู รงนี ้
คงไมแ่ คล้วอ้มุ พาไปถึงเตียงอย่างทีเ่ คยขกู่ นั ไว้ในคืนกอ่ นทีจ่ ะไปจนี ...
“งนั้ ขออกี แป๊ บนงึ ตวั ปั๊มจะเสร็จแล้วคะ่ ”
“ตวั ปั๊มอะไรนะ”
“ตวั ป๊ัมเดก็ ดคี ะ่ นาวแกะลายไว้ปั๊มให้คะแนนเด็กๆ ที่โรงเรียน อาทิตย์
กอ่ นเป็นดอกไม้ อาทิตย์นีเ้ลยวา่ จะทารูปแอปเปิล้ ” ปกตมิ นั ควรจะเป็นรูปหวั ใจ
แตด่ กี รีเด็กศลิ ปกรรมจะธรรมดาน้อยกวา่ นีไ้ ด้ยงั ไง ใบคทั เตอร์ในมือเธอรีบขยบั
แซะร่องไม้ไม่หยดุ แอปเปิล้ โผลอ่ อกมาทงั้ ผลเหลอื แคส่ ว่ นใบท่ยี งั ไม่เสร็จ
ชายหน่มุ มองเธออยา่ งพนิ ิจพิเคราะห์ มีบางอยา่ งแปลกไปในนา้ เสียง
ที่หา่ งเหนิ และการท่เี ธอไมย่ ิม้ ให้ทาให้เขาวบู โหวงในใจแปลกๆ อชิ ย์ชะโงกหน้า
เข้าไปดสู ่ิงทีอ่ ย่ใู นมือเธอ ก่อนย่นื แขนออกไปเม่ือเห็นวา่ เธอแกะสว่ นใบเสร็จใน
ท่สี ดุ
“ลองป๊ัมให้พี่ด้วยได้ไหม"
“ไม่ละ่ คะ่ ”
“พเ่ี ป็นคนดีนะ ควรได้แอปเปิล้ สามผล”
ณฐาหนั ไปมองเขาด้วยสายตาทแ่ี ปลได้วา่ ‘คิดวา่ ตวั เองดีจริงๆ
เหรอ?’
ชายหนมุ่ ยมิ ้ อ้อน เบยี ดแซะร่างท่เี ปลือยทอ่ นบนเข้าหาเธออกี นดิ นึง
“ถ้าพีไ่ มด่ ี น้องไม่ได้นงั่ เฉยๆ หรอกนะตอนนี.้..”

กลิน่ เออื้ ง  171

แล้วคนทช่ี า่ งไม่รู้อะไรบ้างเลยวา่ ถกู งอนด้วยเรื่องผ้หู ญิงอนื่ ก็ต้องวดื
จนเกือบหน้าท่ิมลงไปใบเบาะเมอ่ื คณุ ครุอนบุ าลรีบรวบอปุ กรณ์บนตกั แล้วลกุ
ขึน้ ยืน หญิงสาวหนีเข้าไปในห้องทางาน อิชย์ได้ยินเสยี งกกุ กกั อย่คู รู่หน่งึ กอ่ น
เธอจะเดนิ ตวั ปลิวออกมาและปีนขึน้ เตยี งนอนพร้อมตลบผ้าหม่ คลมุ ตวั จนมิด
ทงั้ หมดเกิดขึน้ ในเวลาไมถ่ งึ หน่ึงนาที

เขามองตามอยา่ งงงๆ ขณะยกมือขนึ ้ เชด็ ผมตอ่ แล้วจงใจถามคนบน
เตียงเสยี งดงั

“อีกห้าวนั ใชไ่ หม”
แล้วก็ต้องชะงกั เม่ือได้ยินเสยี งตอบกลบั มา
“อีกแปดวนั คะ่ ” เธออ้อู ผี ้ า่ นผ้าหม่ ฟังดกู ็รู้ทงั้ เคอื งจดั “ไม่บวกเพม่ิ ให้
ก็ดีเทา่ ไหร่แล้ว คนรุ่มร่าม!”
นนั่ ไง... โกรธจริงด้วย ตายละว้าไอ้อชิ ย์!
ณฐารู้ดวี า่ การท่ีเราจะไมพ่ อใจใครสกั คนด้วยเร่ืองไร้สาระมากๆ ยงั
เป็นอะไรท่ีพอยอมรับได้หากไมแ่ สดงกิริยาเรียกร้องความสนใจและ
กระเง้ากระงอดเหมือนคนงเี่ งา่ แตค่ นื นีเ้ธอเผลอขนึ ้ เสยี งใสอ่ ชิ ย์หนึ่งครัง้ ยงั ไม่
นบั การถลงึ ตาและเมินหน้าหนเี อาดือ้ ๆ แบบผ้หู ญิงแสนงอน
มนั ไม่ใชต่ วั เธอเลย เธอแทบไมเ่ คยงอนใคร เป็นคนอารมณ์ดี แล้วก็มี
เหตผุ ล
ราวกบั เขาทาให้เธอค้นพบอีกด้านของตวั เอง ด้านท่ีนา่ ฉนุ เฉียว ถ้าจะ
ให้เทียบความโกรธละ่ ก็ ตอนนีเ้ธอโกรธตวั เองมากกว่าเขาซะอกี หากพดู ตาม
หลกั ความจริง ชายหนมุ่ ขอให้เธอมาแกล้งเป็นแฟนเพือ่ ตบตาคณุ ย่าของเขา
ทงั้ หมดมีแคน่ นั้ สว่ นเรื่องหวั ใจกบั ร่างกายนะ่ พอใกล้กนั แล้วตา่ งฝ่ายตา่ งต้อง
ดแู ลตวั เอง
เพราะไมไ่ ด้เป็นอะไรกนั ทงั้ นนั้ แล้วเธอจะไปมีสิทธิ์หงึ เขา ไม่พอใจเขา
ได้ยงั ไง

172  สรวงสวาท

คดิ ได้ดงั นนั้ ณฐาก็ซกุ หน้าลงกบั หมอน ผอ่ นลมออกมาเพอื่ ปรับ
อารมณ์ สญั ญากบั ตวั เองวา่ พอพรุ่งนีต้ ่ืนขึน้ มาเธอจะลมื เรื่องสิตาภากบั คา
วา่ ‘พ่อี ชิ ย์’ ไปให้หมด ผ้หู ญิงบ้าบอคนนนั้ จะพดู ยงั ไงมนั ก็เรื่องของหลอ่ นกบั เขา
...

“หลบั รึยงั ”
เสยี งท้มุ ถามพร้อมเตยี งอกี ฝั่งทยี่ วบลงไปทาให้ณฐาพลิกผ้าหม่ ออก
อย่างตกใจ เธอรีบเหลียวหลงั มองอชิ ย์ท่ที อดตวั ลงนอนลงงข้างกนั โดยสวมเสอื ้
เรียบร้ อยแล้ ว...
“ไม่เอาเอวดๆี ของพีน่ ะคะ!”
“มานอนเฉยๆ ครับ”
เสียงเธอออ่ ยลงเลก็ น้อยเม่ือเห็นวา่ เขามาดี “ไหนวา่ จะนอนบนโซฟา
ไงคะ”
เขาหวั เราะเงียบๆ
“พีเ่ ป็นคนรุ่มร่าม เอวดมี ีนอแล้วก็ขีอ้ อ่ ย” ชายหนมุ่ ตลบผ้าหม่ ขึน้ คลมุ
แล้วกอดมนั ไว้ตรงอก “แตพ่ ี่ไม่ใชค่ นเอาเปรียบ ถ้าน้องบอกวา่ ไม่ ก็คอื ไม่ จา
ไม่ได้เหรอครับ”
ใครบ้างจะจาไมไ่ ด้ ทา่ ทขี องณฐาออ่ นลงเล็กน้อย เพราะชว่ งหลงั เขา
เอาแตเ่ อาแตแ่ กล้งเธอ ความระมดั ระวงั ตวั จงึ พงุ่ สงู โดยลมื ไปวา่ เพยี งแคอ่ อก
ปาก... เขาจะหยดุ ทนั ทีไม่มขี ้อโต้แย้ง
“ทาไมดนู ้องยงั ไม่หายโกรธ” คนท่มี าง้อโดยการพสิ จู น์ตวั เองเอยี ง
หน้ามาสบตาเธอ “หรือวา่ มีเร่ืองอน่ื อีก หรือเพราะพี่ไม่สง่ เมสเสจหา?”
“เปลา่ คะ่ ”
“เพราะพไี่ ม่ได้โทรมาเลย?”
“เปลา่ ”
“เพราะพี่ไม่บอกเวลากลบั ?”

กลิน่ เออื้ ง  173

“เหมือนจะมีเร่ืองให้นาวโกรธเยอะจงั นะคะ...”
คนร้อนตวั ยมิ ้ ระรื่น นี่เขาพยายามจะง้ออย่นู ะเผื่อเธอไมร่ ู้
“หรือวา่ โกรธท่ีไมซ่ อื ้ ของฝากมาให้? ของฝากมนี ะครับ พ่ซี อื ้ ชคู รีมที่
สนามบินเซย่ี งไฮ้มาโหลนงึ แตค่ ดิ วา่ น้องคงจะนอนแล้วเลยเอาไปใสต่ ้เู ย็นไว้
ก่อน นีไ่ ม่ซอื ้ อะไรให้ใครเลยน้า โหลนงึ ของน้องคนเดยี ว กินจนพงุ แตก”
คนฟังทาตาโต แล้วก็รีบปรับสหี น้า
“เห็นนาวอายเุ ทา่ ไหร่คะเนีย่ ถึงคดิ วา่ จะลอ่ ด้วยเรื่องขนมได้!”
“หรือไมช่ อบ...”
“...”
“...”
“ก็แคน่ นั้ ”
ณฐายิม้ ออกมาโดยไมร่ ู้ตวั และเพราะเธอได้คาตอบแล้ววา่ สติ าภาแค่
โกหก มนั จงึ เป็นยิม้ ที่ทงั้ หวานสดใสและชวนให้โลง่ ใจในเวลาเดยี วกนั อิชย์หนั
หน้ากลบั ขยบั ตวั อย่างอดึ อดั เลก็ น้อยกอ่ นหลบั ตาลง เอานะ่ อยา่ งน้อยเขาก็ทา
ให้เธอยมิ ้ สาเร็จ สว่ นเร่ืองที่ต้องอดทนไปทงั้ คืนถอื เป็นสิง่ ทตี่ ้องแลกเปลยี่ น...
“หลบั เถอะครับ พรุ่งนีเ้ราต้องตืน่ ไปโรงพยาบาลแตเ่ ช้า”
ไมม่ ีคาตอบจากณฐา แตเ่ ขารับรู้ได้วา่ เธอคลายเกราะปอ้ งกนั ลงมาก
โข อย่างน้อยเธอก็หนั หลงั ให้แล้วหลบั ไปอย่างเงยี บงนั โดยไมผ่ ลกั เขาลงจาก
เตยี ง

โรงพยาบาลเอกชนใจกลางกรุงมีกลิน่ ยาฆา่ เชอื ้ เจือจางในอากาศ แต่
ก็นบั วา่ น้อยมากหากเทยี บกบั ทอ่ี ่นื พวกบ้านสฤษด์ภิ กั ดหี ลายคนมาที่น่ีตงั้ แต่
เช้าเพราะศศนิ กบั ฤดวี รรณมีนดั แตค่ นทห่ี ญิงชราอนญุ าตใิ ห้ขึน้ ไปสง่ บนชนั้ ทม่ี ี
ศนู ย์มะเร็งได้มีเพยี งหลานชายและภรรยา

174  สรวงสวาท

ใช้เวลาตรวจอยนู่ านมากจนอิชย์หนั มาออกปากให้ณฐาไปนงั่ รอที่
สกายเล้าจ์ก่อน สว่ นเขาจะนง่ั รอคยุ กบั หมอเอง หญิงสาวไมอ่ ยากขดั เพราะคดิ
วา่ เขาคงต้องการเวลาแบบเป็นสว่ นตวั จงึ หลบไปตามท่ีชายหน่มุ ขอ และลงมา
เม่ือการตรวจเสร็จสนิ ้

“น่ีตาศนิ กพ็ อจะดขี ึน้ แล้ว พวกหลานจะไปฮนั นีมนู กนั เมื่อไหร่”
ฤดวี รรณถามเมื่อพวกเขาทงั้ สามกาลงั นงั่ รอพยาบาลไปเดนิ ใบเสร็จ
และเบิกยามาให้ อิชย์ทีน่ ง่ั อยขู่ ้างรถเข็นสง่ สายตาให้ณฐาซง่ึ นงั่ ฝ่ังตรงข้ามเป็น
คาถาม
คนทีถ่ กู โยนเรื่องยากมาให้อา้ องึ ้ เลก็ น้อย อชิ ย์จงึ ต้องตอบแทน
“นาวต้องทางานวนั ธรรมดาน่ะครับ”
“ลาไม่ได้รึ” ผ้สู งู วยั หนั มาถามหญิงสาว “หรือโรงเรียนหนเู ขาเคร่ง”
“นาวเพงิ่ ลาไปชว่ งท่คี ณุ พอ่ คณุ แม่เสยี นะ่ คะ่ ” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบ
“เลยไม่อยากลาอกี เกรงใจครูคนอ่ืนทตี่ ้องมาสอนแทน แตถ่ ้าไปวนั เสาร์อาทติ ย์
สกั วนั สองวนั คงพอได้นะคะ”
“ฮนั นีมนู ท่ีไหนไปแคว่ นั สองวนั แคน่ ง่ั เคร่ืองบนิ ก็หมดแรงแล้ว ตาอิชย์
จะไปไหวได้ยงั ไง”
“คณุ ย่าครบั ผมเพ่ิงสามสิบเอ็ด” อิชย์เตือนเมื่อถกู สบประมาทซงึ่ หน้า
ฤดีวรรณจงึ หนั ไปค้อนขวบั ใสห่ ลานชายตวั ดดี ้วยกิริยาราวเด็กสาว
“ย่ะพอ่ คณุ แตเ่ มียเราเขาจะไหวรึเปลา่ ไมไ่ ด้พกั ไมไ่ ด้ผอ่ นแล้วยงั ต้อง
กลบั มาทางานอกี ”
ณฐาอยากจะทาอะไรสกั อย่างเพอ่ื แก้อาการเขินทีท่ าให้เธอวางหน้า
ไมถ่ กู เธอรู้วา่ ฤดวี รรณคาดหวงั อะไรจากหลานชายถึงได้เร่งให้เขาแตง่ งาน แต่
เพราะมนั ไม่ใชเ่ ร่ืองจริงจงึ ต้องใช้ความพยายามมากโขในการสวมบทบาท
โดยเฉพาะการทาตวั ให้เจนจดั กบั เร่ืองในม้งุ ...
“เมียผมอดึ ”

กลนิ่ เอือ้ ง  175

“พอี่ ิชย์!” ณฐาแว้ดเขาเสยี งเบาอย่างอดไมอ่ ยู่ เรียกเสยี งหวั เราะจาก
อีกสองคนทเี่ หลอื ก่อนท่อี ชิ ย์จะเสริมเพอ่ื ความสมจริงวา่

“ปลายอาทิตย์หน้าเป็นวนั หยดุ ยาวครับ ถ้าเลือกไปกนั ใกล้ๆ นาวคง
ไมเ่ หน่ือยเทา่ ไหร่ อกี อย่างผมหว่ งคณุ ยา่ ด้วย ไมอ่ ยากไปนาน...” ชายหน่มุ ลบู
มือเหย่ี วย่นของคนทน่ี ง่ั บนรถเขน็ อย่างเอาใจ “...ตามนีด้ ไี หมครับ อย่างน้อยก็
ได้ฮนั นีมนู ”

ฤดวี รรณพยกั หน้า พร้อมกบั ทพ่ี ยาบาลเดนิ เข้ามายื่นใบเสร็จให้นาง
เซน็ พอดี พอหลอ่ นอธิบายเกี่ยวกบั ยาและวธิ ีรบั ประทานเสร็จ บรุ ุษพยาบาลคน
หน่งึ ก็อาสาเข้ามาจะเข็นรถให้

อิชย์รับข้าวของทงั้ หมดมาถือ แล้วเดนิ ตามหลงั คนป่วยและรถเข็น
ณฐาลดฝีเท้ามาลงเดินเคยี งข้างคนท่ีมีสหี น้าขรึมลงอย่างผิดปกติ เธอหยดุ เร่ือง
ฮนั นีมนู ไว้ท่ีปลายลนิ ้ แล้วถามอยา่ งเป็นหว่ ง

“อาการทา่ นเป็นยงั ไงบ้างคะ”
“ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหร่...” อชิ ย์แทบยิม้ ไม่ออก เขาชาเลอื งมองเธอนิดนงึ
กอ่ นดงึ มือไปกอบกมุ เป็นการจงู มือกลายๆ “...แตไ่ มเ่ ป็นไร เรายงั พอมีเวลา”
ณฐาเงยี บไป แตไ่ มไ่ ด้ดงึ มือเขาออก... อยา่ งน้อยก็ตอนนี ้

176  สรวงสวาท

บทท่ี 11

เขากลับมาเพ่ือแก้แคน้

เป็นเร่ืองยากท่ีจะตน่ื ขึน้ มาในเช้าท่ีมีฝนปรอย แถมอากาศยงั ซมึ เซา
จนอยากขดตวั ในผ้าหม่ แล้วหลบั ตอ่ อกี สามชว่ั โมง ซา้ พอลมื ตาขึน้ ฝนท่ีตก
เปาะแปะกระทบหลงั คาก็ทาให้ทกุ อย่างดพู ร่าเลือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสง
แรกของวนั ถกู กลมุ่ เมฆบดบงั จนสอ่ งเป็นแสงสลวั กระทบกรอบหน้าตา่ ง

ณฐาขยบั อย่างเชือ่ งช้า จ้องไปยงั แผน่ กระจกทีเ่ ปือ้ นฝนอยหู่ ลาย
วนิ าทีกอ่ นกอ่ นเหยียดบิดอย่ใู นความออ่ นน่มุ ทโี่ อบล้อม แล้วเธอก็สมั ผสั ได้ถงึ
แขนหนกั ๆ ทวี่ างพาดอย่บู นบนั้ เอว สง่ ไอร้อนเจือจางผา่ นเนือ้ ผ้าจนทาให้รู้สกึ ดี

หญิงสาวกลนั้ ยิม้ แรกของวนั พยายามจะเขยือ้ นออกจากอ้อมกอด
ของอิชย์ แตเ่ ขาก็รัดเข้าราวกบั เธอเป็นหมอนข้างนมุ่ ๆ ท่ีไมอ่ ยากให้หา่ งกาย
บน่ พมึ พาสองสามคาขณะซกุ หน้าลงกบั ลาดไหลโ่ ค้งมน

ส่ีห้าวนั มานีเ้ธอมกั จะตน่ื ขึน้ ในอ้อมกอดของสามกี ามะลอ หลงั จาก
กลบั มาร่วมเตยี งกนั ตามเดิม เขาก็เก็บไม้เก็บมือให้พ้นจากใต้ร่มผ้าเธออยา่ งวา่
งา่ ย... แตอ่ ย่างอื่นนนั้ ไม่งา่ ยเลยสกั นิด คนเจ้าเลห่ ์เดินถอดเสอื ้ อวดเอวสอบ
เพรียวและบนั้ ท้ายอนั แสนจะภมู ิใจของเขาไปทว่ั ห้อง แถมบางครงั้ ยงั ชชี ้ วนให้ดู

กลนิ่ เอือ้ ง  177

ซกิ แพค็ ซ์ท่ีได้มาจากการออกกาลงั กายอย่างหนกั หนว่ ง หากอะไรก็ไม่เทา่ การที่
เขามกั จะรุกคืบข้ามแดนมาในตอนกลางคืน แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแนบแน่น
แนบชดิ ไปทกุ สดั สว่ น

ณฐาไมม่ ีปัญหากบั การถกู กอด ตงั้ แตเ่ ล็กเธอนอนกบั พ่สี าวท่ีชอบ
อ้อนน้องมากจนการโดนเบยี ดแซะกลางดกึ เป็นเร่ืองธรรมดา ทวา่ การกอดกบั
ผ้ชู ายเป็นอะไรที่ตา่ งออกไป โดยเฉพาะผ้ชู ายทีป่ ระกาศชดั วา่ เขาอยากหลบั
นอนกบั เธอ แล้วก็ชอบเอานอมาดนุ มาถเู หมอื นคนเก็บกด

เมื่ออชิ ย์อยตู่ อ่ หน้าญาติพนี่ ้อง เขาวางตวั เป็นคนท่นี า่ นบั ถือมาก ทงั้
ขรึมและชวนให้ใจละลายยามอย่ใู กล้ เย็นเป็นนา้ ไม่โต้ตอบกบั ทกุ คายว่ั ยุ ซา้ ยงั
เป็นเจ้านายทเ่ี หยี ้ มโหดกบั ลกู น้อง ทางานเป๊ ะทกุ องศา เม่ือสองวนั กอ่ นเขาเพิ่ง
โทรศพั ทด์ า่ ใครสกั คนยาวเหยียดก่อนจะผลนุ ผลนั กลบั ออกไปบริษัทตอนส่ที มุ่
ทงิ ้ ให้เธอนงั่ งงหลงั จากที่เขาแก้เสอื ้ แถมยงั ทาทา่ พร้อมจะถวายตวั เป็นสามี

อชิ ย์ไมไ่ ด้ทาให้สองอาทติ ย์นีด้ แู ปลกไปจากเดมิ เลย เขาไม่ได้พาเธอ
ไปดนิ เนอร์ร้านหรู หรือทาให้เธอหวนั่ ไหวด้วยคาหวาน เขาก็แคเ่ ป็นเขา ผ้ชู าย
ธรรมดาท่ีรีบกลบั บ้านมาเตือนคณุ ยา่ ให้กินยา ชว่ ยขดุ ดินปลกู ดอกกหุ ลาบ
แกล้งเธอนิดหนอ่ ย แล้วก็เข้านอน

แตท่ าไมเธอถึงได้ชอบเขามากขนึ ้ จนแทบจะหยดุ ไม่ไหวแบบนี.้..
“พรุ่งนีแ้ ล้วน่ี...” เสยี งชายหนมุ่ กระซบิ พร่าแตกเกียจคร้านแบบคนพงึ่
ตืน่ อยกู่ บั กลมุ่ ผมน่มุ “...ใชไ่ หม แตเ่ ราขึน้ เครื่องกนั วนั นี”้
“ดใู จจดจอ่ กบั สิบส่ีวนั ของเราจงั นะคะ”
เขาถคู างบมุ๋ ลงกบั ไหลเ่ ธออย่างออดอ้อน “รอแทบไม่ไหวเลยละ่ ”
ณฐาแย้มยมิ ้ แตเ่ ขาคงไมเ่ ห็นเพราะเธอหนั หลงั ให้
“จะให้นาวปฏเิ สธเลยไหม พจี่ ะได้ไมต่ ้องรอ”

178  สรวงสวาท

“แตเ่ ราก็ต้องไปฮนั นมี นู อยดู่ ”ี เขาตวดั รอบเอวเธอแน่นเข้าราว
ต้องการลงโทษทพี่ ดู จาไม่เข้าหู ก่อนจะคลายลงแล้วถอยหา่ ง “อาบนา้ แตง่ ตวั
เถอะครับ พ่ีจะไปออกกาลงั กายรอ”

นา้ เสียงของเขารวดร้าวด้วยความปรารถนาที่ถกู ผลกั ดนั และไอร้อนท่ี
จากไปอย่างกะทนั หนั ทาให้หญิงสาวตนื่ เตม็ ตา เธออดทนกบั ความรู้สกึ ทอ่ี ยาก
หนั กลบั ไปกอดเขาไว้ แล้วรีบเลอื่ นกายลงจากเตยี ง

ฤดวี รรณมีสีหน้าปลมื ้ ปริ่มราวกาลงั สง่ หลานชายไปโรงเรียนอนบุ าล
วนั แรก หลงั จากทาถึงขนั้ หอบสงั ขารตามมาสง่ ทส่ี นามบนิ แถมยงั นงั่ รอจนอชิ ย์
กบั ณฐาเชค็ อินตรงเคาน์เตอร์เฟิร์สคลาสเสร็จ คนเป็นหลานก็หนั มาสพั ยอกเข้า
ทนี งึ

“ดคู ณุ ย่าอยากไปมากกวา่ พวกเราอีกนะครับ”
“โอ๊ย จะเอาคนแก่ไปเป็นก้างขวางคอรึไง” ตอบทงั้ ทเ่ี ก็บงาอาการ
ต่นื เต้นไว้ไมม่ ิด “ไปเถอะเราสองคนนะ่ ดแู ลหนนู าวดีๆด้วย เมื่อกีเ้หน็ เดนิ หลง
หาห้องนา้ ไม่เจอ ดีทแ่ี ม่สอนไปจ๊ะเอเ๋ ข้าทนั กอ่ นต้องประกาศตามหาคนหาย”
อิชย์หนั มาเลกิ ควิ ้ ให้คนทีน่ งั่ อยขู่ ้างกนั ณฐารีบหลบตา เขาจงึ หนั ไป
ยงั สรลิลที่วนั นีจ้ าใจมาสง่ เขาด้วยกนั กบั ฤดีวรรณแทน
“ขอบคณุ ครับ”
ดทู า่ อีกฝ่ายจะไมช่ ินกบั คาขอบคณุ จากหนมุ่ รุ่นลกู ตรงหน้า เพราะ
นางแคท่ าเมินๆ ไปทงั้ ทแ่ี ก้มขนึ ้ สเี ล็กน้อย พลางกลา่ วอยา่ งคอ่ นขอดเจ้าลีลา
“หลงในสนามบนิ วา่ แปลกแล้ว ยงั ทาหน้าเลิกลกั่ เหมือนจะร้องไห้ด้วย
ฉนั ชว่ ยเพอ่ื เอาบญุ หรอก จะได้ไมม่ านินทากนั ลบั หลงั วา่ ใจจืดใจดากบั หลาน
สะใภ้... หยดุ เลยหลอ่ น ไมต่ ้องขอบคณุ ฉนั ฉนั ฟังมาตลอดทางจนเบื่อเตม็ ท”ี

กลนิ่ เอือ้ ง  179

ฤดวี รรณหวั เราะอยา่ งรู้ทนั ตา่ งจากอิชย์ทม่ี องคณุ อาของเขาในมมุ ท่ี
แปลกไปจากเดมิ เลก็ น้อย แตก่ ่อนจะทนั ได้พดู อะไร หญิงชราก็เดินเข้ามา
สวมกอดแนน่ เขาจงึ ต้องกอดตอบ

“ไปเถอะ ไมต่ ้องหว่ งย่า สองสามวนั นีย้ ่าไมร่ ีบหนีไปไหนหรอก”
“อยา่ พดู แบบนนั้ สิครับ”
“ดแู ลพเ่ี ขาด้วยนะหนนู าว อยา่ ตามใจเขามากจนเกินไป เดยี๋ วจะเสยี
ผ้เู สยี คน” เลกิ สนใจหลานแล้วกไ็ ปกอดหลานสะใภ้แทน ณฐากอดตอบอยา่ ง
มึนๆ ไมแ่ นใ่ จวา่ ทา่ นหมายถึงเร่ืองอะไร แตก่ ็ตอบกลบั วา่
“ไมต่ ้องหว่ งนะคะ นาวจะคมุ ความประพฤตพิ เี่ ขาอย่างดี”
อชิ ย์มีสีหน้าปเุ ลย่ี น สว่ นคนฟังระเบดิ หวั เราะ จากนนั้ คสู่ องสามี
ภรรยาก็ถกู ไลใ่ ห้เข้าเล้าจ์ของสายการบินในทีส่ ดุ

สนามบินฮอ่ งกงยามเทยี่ งยงั คงพลกุ พลา่ นไมต่ า่ งจากครัง้ ก่อน
ลกู น้องของอิชย์ทบ่ี ินมาอานวยความสะดวกลว่ งหน้ารออย่หู น้าเกทพร้อม
คนขบั รถของโรงแรม ตอนแรกณฐาตงั้ ใจจะชวนเขาขนึ ้ รถไฟเข้าเมือง แตม่ าถึง
ขนั้ นีค้ งต้องเลยตามเลย

เรือนร่างโปร่งบางใต้โค้ตตวั ยาวท่มี ีอาการเกร็งเลก็ น้อยหลงั จากก้าว
ขึน้ รถทาให้อชิ ย์จบั สงั เกตได้ทนั ที หลายครัง้ ระหวา่ งรับเธอจากโรงเรียนอนบุ าล
เขามกั จะมองออกวา่ ณฐาดกู ลวั อะไรสกั อย่าง แตจ่ ะแสดงอาการไมช่ ดั นกั ถ้า
เขาไมข่ บั รถเร็วๆ หรือบีบแตรลน่ั ถนนเพื่อเตอื นรถคนั ทีป่ าดหน้า หากวนั นี ้
แน่นอนวา่ เลยี่ งไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนขบั รถ และรถสมรรถภาพสงู ของ
โรงแรมไม่เคยคลานอยา่ งเชื่องช้า

พอแลน่ ไปได้คร่ึงทาง เขาก็ตวดั แขนกอดคนท่เี หงื่อซมึ หลวมๆ แล้ว
ชวนคยุ

“เทย่ี งนีเ้รากินอะไรกนั ดคี รับ เป็ดปักกิ่งไหม หรือวา่ เสยี่ วหลงเปา”

180  สรวงสวาท

คนท่นี ง่ั หน้าซดี ตวั สนั่ ผอ่ นคลายลงเล็กน้อยเม่ือถกู หนั เหความสนใจ
ด้วยเร่ืองอาหาร เธอเงยหน้ามองเขา

“รอบก่อนมาไมไ่ ด้กินเป็ดคะ่ มนั ตวั ใหญ่มาก นาวกินคนเดยี วไม่
หมด”

“งนั้ เป็ด” อิชย์สรุป “เอาของไปเก็บที่โรงแรมกอ่ น แล้วเราคอ่ ยนง่ั
รถไฟใต้ดนิ ไปกนั พรี่ ู้จกั ร้านอร่อยอยรู่ ้านนงึ กวา่ จะไปถึงคนคงเริ่มซาพอด”ี

เธอพยกั หน้า แตเ่ ขาไมย่ อมคลายอ้อมกอด หญิงสาวจงึ ถือวิสาสะซกุ
หน้าลงกบั เสอื ้ โค้ตลาลองของเขา แล้วหลบั ตาลงอยา่ งเหน่ือยออ่ น...

เม่ือถึงโรงแรม ณฐาถกู ปลกุ อย่างสะลมึ สะลอื เธอเดนิ ตามคนท่ีจงู มือ
ต้อยๆ เข้าไปยงั ล็อบบแี ้ ละรอเขาจดั การธรุ ะสองสามอยา่ ง โรงแรมดคู ้นุ ๆ
สาหรับคนทห่ี ลงทางบอ่ ย จนกระทง่ั ขนึ ้ ลิฟท์ไปถงึ ชนั้ ที่ค้นุ ยิ่งกวา่ เธอก็หายงว่ ง
เป็นปลดิ ทงิ ้

อชิ ย์จองโรงแรมห้องเดิมทเ่ี ธอเคยพกั เมื่อครัง้ กอ่ น... มมุ เดมิ ชนั้ เดิม
ไมผ่ ิดเพยี ้ น แถมคราวนีย้ งั จองห้องเดยี วไม่มีเผอ่ื !

เขายกมมุ ปากเป็นรอยยิม้ เมื่อเสยี บคยี ์การ์ดลงบนแทน่ วาง พลางหนั
มาถามคนทย่ี ืนองึ ้ อย่หู น้าห้องด้วยนา้ เสยี งเย้ายว่ั เชิญชวน

“อยากด่มื กาแฟกอ่ นมอื ้ เที่ยงไหมครับ”
ณฐาถงึ กบั วางหน้าไม่ถกู เม่ือโดนย้อนด้วยประโยคเดมิ ทเ่ี ธอเคยใช้
คราวกอ่ น แถมเขายงั ผายมือเข้าห้องด้วยทว่ งทา่ ล้อเลยี นหนกั มาก บง่ บอกวา่
ไมไ่ ด้ชวนแคด่ ม่ื กาแฟอยา่ งท่ีปากวา่ แน่ หญิงสาวจงึ อกึ อกั ละล้าละลงั ก่อนจา
ใจเดินเข้าห้องเพราะพนกั งานยกกระเป๋ ากบั ลกู น้องของอิชย์ทเี่ พ่ิงเข็นรถมาจอด
อย่ทู างเบอื ้ งหลงั กาลงั เมียงมองอยา่ งสงสยั
เธอพลาดเองทไ่ี มไ่ ด้ถามเขาวา่ พกั ทไี่ หน เพราะในหวั มีแตค่ วามกงั วล
ด้วยเร่ืองตา่ งๆนานา!

กลนิ่ เอือ้ ง  181

อิชย์ไมไ่ ด้ชงกาแฟ เขาแคเ่ ดินไปทงิ ้ ตวั บนโซฟาแล้วตวดั ขาขึน้ ไขวห่ ้าง

อวดข้อเท้าใต้กางเกงสแลค็ สีกรม วนั นีช้ ายหนมุ่ แตง่ ตวั ลาลองด้วยเสอื ้

สเวต็ เตอร์ตวั บาง ทบั ด้วยเสอื ้ คลมุ สีเข้ม เหมาะกบั อากาศที่เย็นจนเหลือเพยี ง

หลกั สิบปลายๆ เขารอจนคนเอากระเป๋ าไปวางไว้ในห้องแตง่ ตวั เสร็จ ก็หนั มา

ถามคนทเ่ี พิง่ เดินเลย่ี งไปมองวิวริมหน้าตา่ ง

“หิวรึยงั ครับ”

ณฐาหนั มาแล้วพยกั หน้ารับนิดนงึ

“ไม่อยากอยใู่ นห้องกบั พีน่ านๆ ใชไ่ หมละ่ ”

บางครัง้ หญิงสาวก็เป็นคนอา่ นงา่ ย เหมอื นกบั ตอนนีท้ เ่ี ธอมีสหี น้า

เคอะเขินด้วยการเม้มปากเข้าหากนั แล้วก็เสแววตาท่ีสนั่ ไหวไปทางอนื่ คนมอง

โคลงศรี ษะอยา่ งเอ็นดู กอ่ นจะกระเด้งลกุ ขึน้ จากจดุ ทเ่ี ตอื นให้นึกถึงความหวาม

ไหวในคนื นนั้

‘ถา้ คณุ ไม่รังเกียจสาวบริสทุ ธิ์’

เขายื่นมอื ออกไปหาเธอ พร้อมกลา่ วชวนด้วยนา้ เสยี งออ่ นโยน

“งนั้ เราไปกินข้าวกนั ”

มนั เหมือนเดทในฝัน ณฐาบอกได้แคน่ ี ้ เธอเคยเทยี่ วตา่ งประเทศกบั
ครอบครัวมาก็มาก แตไ่ ม่เคยมีครัง้ ไหนจะเหมือนคราวนีท้ มี่ ากบั อิชย์ หลงั จาก
ชายหน่มุ พาเธอไปกินเป็ดปักกิ่งในร้านชือ่ ดงั เพิ่มเตมิ ด้วยเต้าห้ทู อดและติ่
มซาสารพดั สิ่งที่เขาสง่ั ระรัว เขาก็จงู ร่างที่อิม่ แปล้ของเธอไปช็อปปิง้ ตอ่ กอ่ นจบั
มือมาเก่ียวแขนด้วยเหตผุ ลท่ีวา่ กลวั เธอหลงทาง

เธอไม่เคยมีแฟน แตเ่ ลก็ จนโตพอ่ แม่สอนเสมอวา่ การจะคบหาดใู จกบั
ใครสกั คนควรเกิดขึน้ ในเวลาท่ีเหมาะสม ซง่ึ แน่นอนวา่ ไมใ่ ชต่ อนเรียน และเธอ
เองก็ไมแ่ นใ่ จวา่ ตนนนั้ เป็นเดก็ ทีเ่ ชอ่ื ฟัง หรือความจริงแล้วไมม่ ีใครทด่ี ีพอจะ
ดงึ ดดู ความสนใจได้กนั แน่ เพราะอยใู่ นแวดวงบนั เทิงมาตงั้ แตเ่ ดก็ ญาตผิ ้พู ่ีแต่

182  สรวงสวาท

ละคนก็หน้าตาดีโปรไฟล์เดด็ ผ้ชู ายทงั้ หมดท่ีผา่ นเข้ามาจงึ มกั จะถกู เทียบเคยี ง
กบั คนรอบตวั อย่เู สมอ

แล้วอิชย์กแ็ หกทกุ กฎ เขาทาทกุ อย่างโดยท่ีไมม่ ีความเหมาะสมใดใด
ไมพ่ อ เขายงั มีเสนห่ ์ท่ดี งึ ดดู ใจเธอรุนแรงมากจนต้องหยดุ พยายามเปรียบเทียบ
เขากบั คนอน่ื เพื่อหาข้อเสยี อีกด้วย นา่ แปลกท่ีผ้ชู ายชวนลมุ่ หลงขนาดนีม้ า
วอแวกบั เธอ แถมยงั ทาให้เธอไมม่ นั่ ใจวา่ สดุ ท้ายแล้วความสมั พนั ธ์ไร้คานิยาม
ครัง้ นีจ้ ะสนิ ้ สดุ ลงที่ใด

ดเู อาเถอะ ขนาดฮนั นีมนู หลอกๆ เขายงั ใสใ่ จจริงจงั ขนาดนี.้.. แล้วกบั
ผ้หู ญิงทีเ่ ขาอยากจะยกให้เป็นตวั จริงไปตลอดชีวิตละ่ ...

“อยากได้อะไรไหมครับ” อชิ ย์หนั มาถามเมื่อทงั้ คเู่ ดินมาถึงถนนแคน
ตนั ซงึ่ มีร้านแบรนด์เนมเรียงรายเป็นตบั เขาพาเธอหลบมมุ เลก็ น้อย ขณะ
สายตากวาดไปรอบด้านอย่างสนใจ “เลือกได้เลยนะ พี่จา่ ยเอง”

ณฐามองมือท่เี ก่ียวแขนแกร่งไว้อย่างแนบแน่นตงั้ แตอ่ อกข้ามถนนมา
อารมณ์หลากหลายซดั สาดเข้าหาราวกกบั เกลียวคลืน่ มนั มีทงั้ ความกลวั และ
ความกล้า ซงึ่ อย่างหลงั กาลงั ดลใจเธอให้ก้าวพ้นออกจากเซฟโซนทเ่ี ต็มไปด้วย
ความลงั เล มนั อาจจะฟังดหู นุ หนั พลนั แลน่ ไปสกั นิด แตอ่ ยา่ งน้อยตอนนีเ้ธอก็
อยากมีความสขุ เตม็ ทก่ี บั ชวี ติ ... โดยทยี่ งั มีเขาอยขู่ ้างตวั

คนเราจะอย่ไู ด้อกี นานแคไ่ หน ขนาดครอบครัวของเธอยงั ดว่ นไวจาก
ไปโดยที่ไมม่ ีคาร่าลา

พอคิดได้ดงั นนั้ หญิงสาวก็เงยหน้าแล้วยิม้ แปน้ แล้นให้เขา
“จะเปย์นาวเหรอคะ บอกไว้ก่อนเลยนะวา่ นาวชอ็ ปหนกั มากกกกกก”
อชิ ย์ถึงกบั ตาพร่าไปเล็กน้อยกบั รอยยิม้ สดใสทเ่ี ขาไม่ได้เห็นมานาน
ซง่ึ ชายหนมุ่ แนใ่ จวา่ ไม่ใชเ่ พราะเขาออกปากซอื ้ ของให้เธอแน่... แตถ่ ึงอย่างนนั้
เขาก็ยมิ ้ ตอบ เป็นรอยยมิ ้ ทผ่ี ดุ ขนึ ้ โดยไม่รู้ตวั
“พเี่ ปย์ไม่อนั้ แตจ่ ะไปคดิ บญั ชีทหี ลงั คนื นี”้

กลิน่ เออื้ ง  183

เขาแกล้งแหยเ่ ธอ หวงั จะได้เหน็ สหี น้าขวยเขินและการค้อนตาขนุ่
ทวา่ ณฐากลบั ยิม้ พราย แล้วซบหน้าลงกบั ไหลข่ องเขาเพ่อื ประจบเอาใจอยา่ ง
เป็นธรรมชาติ

“ซอื ้ เยอะๆ แตไ่ มค่ ดิ บญั ชไี มไ่ ด้เหรอ”
“เป็ดไมย่ ่อยรึเปลา่ ...”
“คะ?”
“ไม่ได้” อิชย์กระแฮม่ เมื่อเผลอหลดุ สิง่ ทอ่ี ยใู่ นใจออกไป พลางนึกวา่
ตงั้ แตแ่ รกทเ่ี จอกนั เธอก็นา่ รักสดใสแบบนีอ้ ย่แู ล้ว มีแคช่ ว่ งหลงั ที่อยกู่ บั เขานนั่
ละ่ ทร่ี ะวงั ตวั แจจนแทบไมเ่ ลน่ หวั และเขาก็ชอบเธอในมมุ นีม้ ากด้วย “จะให้พี่
เปย์ต้องมีข้อแลกเปลีย่ น...”
“งนั้ นาวจา่ ยเองก็ได้ เงินนาวก็มีเยอะแยะ”
ชายหน่มุ รีบจบั มือคนท่กี าลงั จะชกั แขนออกจากแขนเขา แล้วก้มลง
มองเธออย่างตกใจ พยายามนกึ วา่ เขาพดู อะไรผดิ ไปหรือไม่ ปกติเขาซอื ้ ของให้
ผ้หู ญิงบอ่ ยโดยมีข้อแลกเปลย่ี นที่ตา่ งฝ่ายตา่ งรู้ดี หรือณฐาจะไม่ชอบใจท่เี ขา
ทาแบบเดยี วกนั ...
แตเ่ ธอกม็ องเขาซอื่ ๆ จนเขาชกั จะงงหนกั
“อะไรคะ”
อิชย์ไปไม่เป็น แม้จะกะลอ่ นล่นื เหมือนปลาไหลทกุ ครัง้ ทวา่ มีแคค่ รัง้ นี ้
ทรี่ ้อนตวั และรู้สกึ ผดิ
“พี่จา่ ยเอง น้องจะซอื ้ แอร์เมสสบิ ใบฝากใครพกี่ ็จะจา่ ยเอง ไมค่ ดิ บญั ชี
ก็ได้”
ความจริงคอื ณฐาไมไ่ ด้คิดอะไรเลย เธออ้อนพอ่ กบั พีๆ่ เป็นปกตอิ ยู่
แล้ว แตถ่ ้าไม่ได้ก็แคเ่ ปลี่ยนแผน การที่อิชย์กลบั คาแถมยงั ยืนกรานในสง่ิ ทเ่ี ขา
เสียเปรียบจงึ เป็นเรื่องท่ีชวนตงดิ ใจนิดหนอ่ ย ทวา่ หญิงสาวก็ไมค่ ิดมากนกั
เพราะเดมิ ทีไม่ได้ตงั้ ใจจะซอื ้ อะไรแพงๆ แคอ่ ยากแกล้งแหยเ่ ขาไปแบบนนั้ เอง...

184  สรวงสวาท

ดงั นนั้ กอ่ นท่ีพอ่ บญุ ทมุ่ จะลากเธอเข้าร้านแบรนด์เนมจริงๆ หญิงสาว
จงึ ลอ่ เขาไปอกี ทาง ด้วยร้านขายอปุ กรณ์ดนตรีปา้ ยสีส้มขนาดใหญ่ท่ตี งั้ อยอู่ ีก
ฝั่งของถนน แล้วเดทพร้อมเสยี งหวั เราะแบบไร้สาระก็เร่ิมขึน้ โดยท่ีทงั้ คลู่ มื เร่ือง
หนกั ใจทงั้ หมดไปชว่ั ขณะ และกวา่ อชิ ย์จะรู้วา่ เขาร้อนตวั ไปเอง ก็เป็นตอน
ทณ่ี ฐาแซวพร้อมเสี่ยวหลงเปาทอดเตม็ ปากวา่ ถ้าเธอจะเคืองละก็ คงเคอื งไป
ตงั้ แตค่ ืนที่เขาหวงั แอ้มเธอโดยไมต่ อบแทนอะไรแม้กระทง่ั ของขวญั วนั เกิดแล้ว

เธอพดู โดยหารู้ไมว่ า่ คนื นมี ้ ีสง่ิ ใดรอเธออย่.ู ..

พยากรณ์อากาศบอกวา่ ฝนจะตก แตค่ วามจริงคืออากาศแคค่ รึม้ ๆ
และมีลมแรงจนนกั ทอ่ งเทยี่ วหลายคนทนชมซโิ ฟนี่ออฟไลท์บนดาดฟ้าตกึ ฮาร์
เบอร์ซติ ไี ้ มไ่ หว อิชย์จงึ พาเธอเข้าโรงแรมกอ่ นสองทมุ่ และสง่ั ให้เธออาบนา้ กอ่ น
เขาจะพาไปกินมือ้ เย็น

ห้องนา้ กว้าง และทาให้เขินเลก็ น้อยทกุ ครัง้ ยามลงอา่ งท่ถี กู รายล้อม
ด้วยกระจกกรองแสงสงู จรดเพดานซงึ่ ทาให้มองเห็นตกึ น้อยใหญ่รอบด้าน
ชดั เจน นา้ ร้อนๆ ชว่ ยคลายความเม่ือยล้าจากการเดินซอื ้ ของตลอดครึ่งวนั ... ซงึ่
มีหลกั ฐานเป็นขนมอดั แนน่ จนไมม่ ีทว่ี า่ งในต้เู ย็น ถ้าไมน่ บั วา่ นี่เป็นการฮนั นีมนู
ละ่ ก็ อะไรก็ดที งั้ นนั้ ...

“นาว” เสียงท้มุ กงั วานท่เี รียกจากข้างนอกทาให้เธอสะด้งุ
“คะ”
“พี่เอาชดุ ใหมว่ างไว้ให้ข้างนอก น้องใสช่ ดุ นีไ้ ปกินข้าวนะครับ”
เธอตอบเขาไป แตเ่ ขาไมต่ อบกลบั เสยี งฝีเท้าของชายหน่มุ หายลบั ไป
ยงั ห้องอน่ื ซง่ึ อาจจะเป็นห้องนอนหรือนอกห้อง ทงิ ้ เธอไว้กบั อา่ งนา้ วนและฟอง
ครีม

กลนิ่ เอือ้ ง  185

เขาคิดอะไรอย.ู่ .. มีไม่ก่เี ร่ืองหรอกให้เธอเดา ความกร่ิงเกรงเร่ิมซา่ น

ขึน้ มาในใจเมื่อหญิงสาวตระหนกั วา่ คนื นีจ้ ะต้องพบเจออะไร เธอจงึ พยายามทา

ใจให้สงบด้วยการเอาใยอาบนา้ ขดั เนือ้ ขดั ตวั จนเอีย่ มออ่ ง ขดั แล้ว... ขดั อกี ...

แตค่ นเราจะอาบนา้ ตลอดไปจนถงึ พรุ่งนีเ้ช้าไม่ได้ ในท่สี ดุ แล้วเธอจงึ

เช็ดตวั และสวมเสือ้ คลมุ ทบั ก่อนออกมายงั ห้องแตง่ ตวั วนิ าทแี รกที่สลิปเปอร์

เหยียบลงบนพรม สายตาก็พลนั สะดดุ กบั ชดุ เดรสสเี บอร์กนั ดที แ่ี ขวนอยหู่ น้าตู้

เสอื ้ ผ้า

มนั เป็นชดุ ตวั ยาว ละม้ายคล้ายชดุ ในคนื นนั้ แตด่ มู ีรสนิยมย่ิงกวา่ พอ

เธอมองตา่ ลง ก็พบรองเท้าส้นสงู สีเข้าควู่ างอยู่ หญิงสาวใจเต้นเร็วขนึ ้ เล็กน้อย

ขณะเดนิ ไปอา่ นการ์ดทีเ่ สยี บแนบไว้กบั สาบเสอื ้ ใจความจากเจ้าของชดุ นนั้ ทงั้

สนั้ และรวบรดั

‘รอพีท่ ีโ่ ต๊ะเดิม... จองไวใ้ นชือ่ มิสซิสสฤษดิ์ภกั ดี’

“ทา่ นรองครับ คณุ ผ้หู ญิงเธอจะไมค่ ดิ วา่ ทา่ นจองไว้ในชื่อคณุ

ฤดวี รรณเหรอครับ”

แม้อิชย์จะยงั คงนงั่ ตีขรึมคงเส้นคงวาหลงั สนิ ้ คาถามนนั้ หากแววตา

กลบั สะด้งุ วบู ไหวขึน้ มาอยา่ งนา่ ขบขนั สว่ นผ้เู ป็นลกู น้องทีย่ ืนอยขู่ ้างเก้าอนี ้ วม

ตวั หนาในห้องพกั ของลกู น้องก็ทาหน้านิ่งพอกนั ขณะถามตอ่ ด้วยคาถามท่ฟี ัง

ขดั หสู นิ ้ ดี

“แล้วถ้าคณุ ผ้หู ญิงเธอนกึ วา่ เป็นห้องอาหารอืน่ ละครับ หรือวา่ เดิน

หลง...”

“นาวไมไ่ ด้ซอื่ ขนาดนนั้ ไหมกร”

“แตผ่ มเคยได้ยินวา่ เธอเดินหลงในบ้านทา่ นรองนะครับ”

“...”

“คณุ ป๊ ไุ ปเจอเข้าทีป่ ีกฝั่งขวา เลยพาเดินกลบั มา”

186  สรวงสวาท

กรเลา่ ถงึ เดก็ รับใช้อายรุ ุ่นราวคราวเดียวกนั ท่มี าเม้าทด์ ้วยตอนเขา
แวะไปกินข้าวในครัว และไมม่ ีใครรู้เร่ืองความความสมั พนั ธ์ระหวา่ งทา่ นรอง
ประธานกบั ณฐาดีไปกวา่ ผ้ชู ว่ ยหน่มุ ตงั้ แตก่ ารสืบข้อมลู สว่ นตวั ทช่ี ้าไมท่ นั
การณ์ การอานวยความสะดวกเก่ียวกบั เร่ืองแตง่ งานปลอมๆ ไหนจะการกมุ
ความลบั ย่ิงใหญ่ไว้ในมือโดยไมป่ ริปากบอกฤดวี รรณ พกั หลงั มานีล้ กู น้องทีเ่ คย
เกรงกลวั เขาย่ิงกวา่ อะไร จงึ เหน็ วา่ เขาน่ารักพอจะแหยไ่ ด้ขนึ ้ มาบ้าง

“ทา่ นวา่ ผมควรจะไปดแู ลเธอดไี หมครับ หรือเราจะไปท่ีห้องอาหารกนั
เลยด”ี

อชิ ย์ผดุ ลกุ ขึน้ หลงั สนิ ้ คาถาม กอ่ นจะกลดั กระดมุ สทู ตวั ทเ่ี พิง่ สวมหลงั
อาบนา้ ในห้องลกู น้อง ใบหน้าหลอ่ คมทคี่ อ่ นข้างบงึ ้ ตงึ หนั ไปทางเจ้าของห้อง ซง่ึ
กาลงั ตหี น้าซอื่ หลงั ประโยคแสดงความเป็นหว่ งเป็นใยอย่างเสแสร้ง

ขึน้ ลฟิ ท์จากห้องพกั ไปห้องอาหารแคช่ นั้ เดยี ว ณฐาไม่มีทางหลง
หรอก!

“ผมไม่ได้ขอให้คณุ ตามมาเลยนะกร” คอ่ นขอดอย่างหงดุ หงดิ เขา
อยากมาฮนั นีมนู สองตอ่ สอง แตก่ ็มีจอมจ้นุ ตามมาจนได้ พร้อมเสนอหน้า
ชว่ ยเหลือเสร็จสรรพ แถมยงั พาคนเดินตามรักษาความปลอดภยั เงยี บๆตอน
เดท

“ผมทราบครับ” กรตอบพร้อมแย้มยมิ ้ “เห็นหน้าผมแล้วทา่ นคงเอาแค่
คิดเร่ืองงาน แตไ่ มต่ ้องหว่ งครับ คนื นีผ้ มจะไมใ่ ห้ใครมากวนใจทา่ นได้แนน่ อน”

“พรุ่งนีเ้ช้าด้วย” อชิ ย์สาทบั อยา่ งหวาดระแวงเลก็ น้อย “ผมไปละ่ ไม่
ต้องตามมา”

กลิน่ เออื้ ง  187

ภายในห้องอาหารชนั้ บนสดุ ของโรงแรมมีผ้คู นหนาตาไม่ตา่ งจากครัง้
ก่อน โต๊ะอาหารสว่ นมากถกู จบั จองโดยเหลา่ ผ้มู ีอนั จะกินทงั้ หลาย ส้มุ เสยี ง
สนทนาโขมงโฉงอยา่ งผ้ดู แี ทรกขนึ ้ มาตามเสยี งเพลงบรรเลง พออชิ ย์ก้าวผา่ น
ซ้มุ ประตู บริกรคนหน่งึ ก็ปราดเข้ามาต้อนรับ

ทวา่ สายตาของชายหนมุ่ กลบั พงุ่ ตรงไปยงั โต๊ะที่ค้นุ เคย
ฉากหลงั ของอา่ ววิคตอเรียฮาร์เบอร์เลือนไปเม่ือพบวา่ เจ้าของเรือน
ร่างโปร่งบางโดดเดน่ อยตู่ รงนนั้ พร้อมแก้วไวน์ในมือ วนั นีเ้ธอดดั ผมเป็นลอน
และรวบตา่ จนปลายผมสเี ข้มกระจายระแผน่ หลงั เรียบเนียน วงหน้าสะสวยถกู
แตง่ แต้มบางเบาแตก่ ็พอเหมาะพอดี และอชิ ย์มองออกแตแ่ รกแล้ววา่ สีของชดุ ที่
เขาเลอื กจะชว่ ยขบั เน้นให้ผิวผอ่ งสะดดุ ตา หากก็ไมค่ ดิ เหมอื นกนั วา่ พอเธอใส่
จริงจะน่าหลงใหลย่ิงกวา่ ส่ิงใด
มีคนแอบมองภรรยาของเขาเป็นระยะ เพราะทงั้ ทรวดทรงองค์เอวที่
น่าเอ็นดู กิริยาเย้ายวนตาด้วยการยกไวน์ขึน้ จิบละเลยี ด และการนงั่ ทอด
อารมณ์โดยชาเลอื งมายงั ทางเข้าเป็นครัง้ คราวราวกาลงั รอใครสกั คนอยู่
ทงั้ หมดดงึ ดดู สายตาผ้ชู ายหลายคนเสียอยหู่ มดั ตอนนีเ้องท่ชี ายหนมุ่ นกึ ขดั
เคอื งในแผนของตนขึน้ มา เขาไมอ่ ยากให้ใครมองเธอ...
แล้วณฐาก็หนั มาเห็นเขาเข้า เธอยกแก้วไวน์ชใู ห้ขึน้ นิดหน่งึ ก่อนจะยมิ ้
หวานให้
อชิ ย์พยายามใจเย็น แตข่ าของเขาก้าวออกไปกอ่ นใจเสยี อกี ชายหน่มุ
เดนิ มาหยดุ อย่รู ิมโต๊ะ ก่อนถามด้วยเสียงท้มุ ทฟ่ี ังดสู ภุ าพไร้การคกุ คาม
“มาคนเดยี วเหรอครับ”
“ฉนั รอมิสเตอร์สฤษด์ิภกั ดอี ยคู่ ะ่ ”
เธอตอบด้วยสรรพนามทีเ่ ป็นทางการไมแ่ พ้กนั เขายกควิ ้ ขนึ ้ ด้วยสี
หน้าแปลกใจเหลอื ล้น
“บงั เอญิ จงั ผมคอื มิสเตอร์สฤษดภิ์ กั ดที ว่ี า่ ”

188  สรวงสวาท

“งนั้ ก็เชิญนงั่ สคิ ะ”
ณฐาตอบทงั้ ท่ีกลนั้ หวั เราะ มีแววขดั เขินเจอื จางซอ่ นอยใู่ นทา่ ทางทีด่ ู
มน่ั อกมน่ั ใจ การทีเ่ ธอวางตวั เป็นสาวเปรีย้ วเฟลริ ์ตกบั ผ้ชู ายตรงหน้ายงั พอ
เป็นไปได้บ้างถ้าเมาจดั และไมร่ ู้จกั มกั จก่ี นั มาก่อน แตส่ าหรบั ตอนนีต้ อ่ ให้เมา
แคไ่ หนก็คงเป็นไปไมไ่ ด้
อิชย์ไม่ได้สง่ั อาหารในสว่ นของเขา เหมือนชายหนมุ่ จะสง่ั มาลว่ งหน้า
เพราะไมต่ ้องการอา่ นเมนใู ห้เสยี เวลา สว่ นเธอก็สงั่ ไปเรียบร้อยตงั้ แตส่ ิบห้านาที
กอ่ น ดงั นนั้ พอเขานง่ั ลง อาหารเรียกนา้ ย่อยก็ลงเสริ ์ฟพอดี
“แสดงวา่ รอบนคี ้ ณุ ไมไ่ ด้มาคนเดียว” คนเจ้าแผนการเร่ิมชวนคยุ ขณะ
จมิ ้ ผกั สลดั ในจานตรงหน้า “มิสเตอร์คนนนั้ เป็นใครน้า ทาไมเขาโชคดจี งั ”
“เป็นคนรู้จกั คะ่ ชว่ งนีฉ้ นั ไปพกั ทบี่ ้านเขา” เธอเร่ิมรู้แล้ววา่ เขาจะมาไม้
ไหน ซง่ึ การคล้อยตามไมใ่ ชเ่ ร่ืองยากเพราะทกุ ประโยคสนทนาในคืนนนั้ ยงั ฝัง
ลกึ ในใจ และแม้อิชย์จะเปลย่ี นสรรพนาม แตเ่ ขาดเู ปิดเผยคยุ งา่ ยกวา่ ทกุ ครัง้
“ไมใ่ ชแ่ ฟน? ไม่ใชส่ ามี?”
“ตาแหนง่ อ่นื ฉนั ต้องขอคดิ ดกู อ่ น”
“งนั้ ผมก็ยงั มีโอกาสน่ะสิ เพราะคณุ บอกวา่ ขอคดิ ดกู ่อน”
การพลกิ ลนิ ้ เข้าตา่ งตวั เองทาให้วงหน้างามขึน้ สีซา่ น เธอรีบก้มหน้า
ก้มตากินสลดั จนหมดโดยเขาไมข่ ดั คออกี จนเม่ือจานเรียกยา้ ยอ่ ยถกู เก็บไป
จานถดั ไปก็มาเสริ ์ฟตอ่
ณฐาถือโอกาสใช้จงั หวะนนั้ มองออกไปนอกหน้าตา่ ง แล้วก็เปลย่ี น
เรื่อง
“วนั นีเ้หมือนฝนจะตกนะคะ แตก่ ็ไมต่ ก” เธอยกแก้วไวน์ขึน้ ดม่ื เพราะ
นา้ สลดั คอ่ นข้างรสจดั “อากาศแปลกดี หนาวๆ อมึ ครึม เวลาไปเท่ยี วทีไ่ หนแล้ว
เจออากาศแบบนี ้ พี่สาวฉนั จะชอบแซววา่ เพราะพวกเราเป็นสาวโสด อากาศก็
เลยแปรปรวนจนแห้งแล้งผดิ ธรรมชาติ... ประมาณวา่ พกตะไคร้ไปปักน่ะคะ่ ”

กลนิ่ เอือ้ ง  189

รู้ตวั วา่ พดู มากไปก็ตอนท่ีหนั มาเหน็ เขาจ้องกนั ด้วยสายตาชวนร้อน
หนาว

“แล้วดีหรือไมด่ ”ี
“ดสี คิ ะ”
“ไมด่ ีได้ไหม”
“ทาไมชอบวกเข้าเร่ืองแบบนอี ้ ยเู่ ร่ือย” เธอบน่ อบุ ซอ่ นความกระดาก
ไม่มิด ก่อนจะเปลย่ี นเรื่องอีก “กินตอ่ สคิ ะ เด๋ียวอาหารจะเย็นนะ”
ตอนแรกอิชย์ตงั้ ใจจะรือ้ ฟื น้ เรื่องในคนื นนั้ เขาถึงได้จองโต๊ะและเชญิ
เธอมาดินเนอร์ ทวา่ ตอนนีช้ ายหนมุ่ ชกั จะทาไมล่ ง ณฐาซอ่ื เกินไป แล้วก็น่ารัก
เกินไปจนเขากลวั วา่ ถ้าแกล้งเธอมากเข้าเธอจะชอกชา้ คามือ แตพ่ อเขาไม่ชวน
คยุ เธอก็ไมพ่ ดู อะไรและเหมือนจะเริ่มหลดุ เข้าภวงั ค์ความคดิ ของตนเอง ตอนนี ้
เองท่ีอิชย์เริ่มระลกึ ถงึ อะไรบางอยา่ งทเ่ี ขาหลงลืมไปสนิทใจ...

วินาทแี รกท่เี ขาเจอเธอทน่ี ่ี เธอกาลงั ร้องไห้
เธอไม่เคยบอกวา่ ทาไม และเขาก็เข้าใจไปเองวา่ เธอกาลงั ทกุ ข์จาก
การสญู เสียครอบครัว แตม่ ีอะไรบางอยา่ งท่ขี ดั แย้ง... มาก ซอ่ นอย่ใู นสหี น้าและ
ทา่ ทางท่ถี กู กลบเกลอ่ื นด้วยรอยยิม้ และการเชญิ ชวนอย่างไร้เดยี งสา
สญั ชาตญาณของชายหน่มุ ร้องเตอื นอย่างรุนแรง และคราวนีเ้ขาตดั สนิ ใจจะไม่
ยอมให้อะไรทคี่ าใจผา่ นเลยไป
“ทาไมคนื นคี ้ ณุ ดม่ื ไวน์”
“ไม่ได้เหรอคะ”
“นาว...”
“นาวแค.่ .. ไมอ่ ยากนง่ั ตรงนีค้ นเดียว” เธอลงั เลเล็กน้อยกบั เสียงท้มุ
คาดคนั้ ที่เปล่ียนไปอยา่ งเฉียบพลนั ของอชิ ย์ จงึ ยอมบอกความจริงออกมา “มนั

190  สรวงสวาท

ทาให้นาวนกึ ถงึ เรื่องในคนื นนั้ แตพ่ ่อี ชิ ย์ไมผ่ ดิ หรอกนะคะ เพราะนาวไมไ่ ด้บอก
เองวา่ คืนนนั้ คณุ พอ่ คณุ แมต่ งั้ ใจจะพามาฉลองวนั เกิดให้ทน่ี ่ี...”

อารมณ์โรแมนตกิ ทีล่ อยอบอวลอย่รู อบตวั ถกู ปลวิ หายวบั ไปทนั ทกี บั
ท้ายเสยี งของคนนา่ รกั ทส่ี น่ั เครือแผว่ เบา คนฟังตกใจเหมือนถกู สาดด้วยนา้ เย็น
เฉียบเม่ือรู้ตวั วา่ เพง่ิ ทาเร่ืองร้ายแรงอะไรลงไป!

ชายหนมุ่ หยิบโทรศพั ท์ออกมาจากกระเป๋ ากางเกง ตอ่ สายหาคนทเี่ ขา
เพ่ิงสง่ั วา่ ‘ไมต่ ้องตามมา’ เม่ือครู่อยา่ งรวดเร็วด้วยการกดเลขเพยี งหนงึ่ ตวั แล้ว
กรอกเสยี งลงไป

“กร คณุ อยไู่ หน” ได้คาตอบวา่ ลกู น้องยืนแสตนด์บายอยหู่ ้อง
ห้องอาหาร จงึ ออกคาสง่ั รวบรัด “ดี มาเคลยี ร์บิลให้ผมที ผมจะพานาวขนึ ้ ห้อง”

กรรีบเดินเข้ามาทนั ทีอยา่ งงนุ งง สว่ นณฐาหน้าเสียเล็กน้อยทเ่ี หน็ อชิ ย์
ทงั้ เย็นเยอื กและโกรธจดั เธอไม่แน่ใจวา่ เขาโกรธเธอหรือโกรธตวั เอง แตช่ าย
หน่มุ ไม่เหมาะกบั การแสดงอารมณ์แบบนี ้ เขาตวดั ตาลงมองจานทีว่ า่ งเปลา่
ของเธอ ก่อนจะลกุ ขึน้ และเดนิ มาดงึ มือเธอให้ลกุ ตาม

เธอตามอยา่ งวา่ งา่ ยก็จริงเพราะไม่อยากอย่ตู รงนีน้ านๆ แตก่ ็ต้อง
ปลอบเขาไปด้วย

“พีอ่ ิชย์...”
“พีข่ อโทษ” ชายหน่มุ พมึ พาเมือ่ ทงั้ คมู่ าหยดุ อย่หู น้าลฟิ ท์ รออดึ ใจ
เดียวลฟิ ท์ทว่ี า่ งเปลา่ ก็เข้ามาเทยี บ แล้วเขาก็จงู เธอเดนิ เข้าไป "ขอโทษท่จี อง
โรงแรมนีโ้ ดยไม่บอกก่อน แล้วก็ดนิ เนอร์นน่ั ด้วย..."
ณฐาก้มลงมองฝ่ามือใหญ่ท่ีกอบกมุ กนั อยา่ งค้นุ เคย เธอบบี มอื เขา
ตอบแผว่ เบา ขยบั เข้าชิดร่างสงู แกร่งแล้วเอนศีรษะลงซบกบั ลาแขนหนา
“พ่อี ชิ ย์ไมผ่ ดิ สกั หนอ่ ย”
“จะไมผ่ ดิ ได้ยงั ไง” เสียงของเขาออ่ นลงเม่ือโดนอ้อนซงึ่ หน้า
“ก็นาวไม่เคยบอกพ่ี...”

กลนิ่ เอือ้ ง  191

ประตลู ฟิ ท์เปิดออกอีกครัง้ แล้วอชิ ย์ก็เดนิ จบั มือเธอไปถงึ หน้าห้องโดย
ไมย่ อมพดู อะไรเลย เขากาลงั โกรธตวั เองอย่างรุนแรงทใี่ สใ่ จความรู้สกึ ของเธอ
น้อยเกินไป เอาแตค่ ิดวา่ ถ้าทาตามท่ีตนคิดไว้แล้วทกุ อยา่ งมนั คงจะออกมาดี

เขาเกง่ ในสนามธรุ กิจก็จริง แตใ่ นเกมรักเขาชา่ งออ่ นด้อยและเตม็ ไป
ด้วยข้อบกพร่อง เพราะมนั ไม่ใชแ่ คก่ ารแลกเปลย่ี นด้วยสง่ิ ท่ที งั้ คพู่ อใจแล้วจบ
อยา่ งตนื ้ เขิน ความรักซบั ซ้อนกวา่ นนั้ เตม็ ไปด้วยอารมณ์ เต็มไปด้วยความไม่
แนน่ อนท่เี ขาเพิง่ รู้วา่ ควบคมุ มนั ไมไ่ ด้

เพราะรัก...จงึ กลวั วา่ ถ้าวนั นึงเขาทาอะไรผิด เธอจะไมย่ อมให้อภยั
แล้วทงิ ้ กนั ไป

“พีอ่ ิชย์ชว่ ยนาวเอาไว้ด้วยซา้ นะคะ”
เสียงของเธอกระชากเขากลบั มาจากความรู้สกึ รวดร้าวทเี่ สียดแทง
ขึน้ มาเม่อื นึกถึงเร่ืองเกา่ กอ่ น อิชย์พบวา่ เขากาลงั เสยี บคยี ์การ์ดลงไปบนแทน่
วาง สว่ นณฐายืนหนั หลงั ให้ประตหู ้องทีเ่ พง่ิ ปิดสนิท และอะไรบางอยา่ งใน
อารมณ์ของหญิงสาวทาให้เขารู้วา่ เธอเพ่ิงเผลอพดู เร่ืองนีอ้ อกมา
“ชว่ ยยงั ไง”
เธอสืบเท้าถอยหลงั จนชิดประตู เขาจงึ ก้าวตามไปโดยอตั โนมตั ิ ไมไ่ ด้
คกุ คาม แตก่ ็บบี คนั้ อย่ใู นที
“นาว... บอกพ”ี่
ณฐาหลบุ ตาลงตา่ เม่ือเขาวางมือทงั้ สองข้างเท้ากบั บานไม้ท่เี ธอพิงอยู่
ลาพงั ทางเดินก็แคบพออยแู่ ล้ว เขาทาอยา่ งนีเ้ธอจงไม่มีทางหนีไปไหนรอดหาก
ไม่ยอมโกหกอะไรสกั อย่าง ไมก่ ็คายความจริงออกมา
และเธอเลือกอยา่ งหลงั ... ซงึ่ เป็นส่ิงท่ตี งั้ ใจจะบอกเขาอยแู่ ล้วในคนื นี ้
แม้จะพลาดไปนิดตรงที่เขาไม่ได้อยใู่ นอารมณ์จะรับฟังอยา่ งสงบ และอาจจะ
ตกใจจนแทบช็อคหลงั เธอพดู จบ

192  สรวงสวาท

“จาได้ไหมคะ ท่ีนาวเคยบอกวา่ นาวอยากตอบแทนพอ่ี ิชย์ทีช่ ว่ ยกนั
ไว้”

เธอกลา่ วถึงวนั ทเ่ี ขาขอเธอแตง่ งาน อชิ ย์นกึ ตามก่อนพยกั หน้ารับช้าๆ
พยายามนึกวา่ มีสิง่ ใดเก่ยี วโยงกบั คนื ที่เธอมานงั่ ดมื่ คนเดยี วอยา่ งเศร้าโศกกบั
การจากไปของคนในครอบครัว... แตก่ ่อนทจ่ี ะขบปริศนานีแ้ ตก ชายหนมุ่ ก็องึ ้
จนตวั ชากบั คาเฉลยจากคนตรงหน้า

“ความจริงคือ... คืนนนั้ นาว... คดิ จะฆา่ ตวั ตาย”
ณฐาแทบไม่กล้าเงยขึน้ สบใบหน้าคมคายเมื่อกลา่ วจบ เธอทราบมนั
ฟังร้ายแรงและชวนให้โมโห ขนาดเธอทค่ี ดิ จะเป็นคนทายงั เคอื งตวั เอง ดงั นนั้
เธอควรจะอธิบายมากกวา่ นีเ้พื่อให้เขาคลายความหวาดหวนั่ ...
“มนั เป็น...ความคดิ ชวั่ วบู น่ะคะ่ นาวลงมานงั่ โต๊ะทคี่ ณุ พอ่ จองไว้ แต่
ไม่มีใครอยดู่ ้วยเลย เค้กก็ไมม่ ี แล้วพีอ่ ิชย์มาในจงั หวะทน่ี าวลงั เลพอดวี า่ จะ...
เออ่ ... จะตามพวกเขาไปยงั ไงไมใ่ ห้คนอ่นื เดอื นร้อนระหวา่ งกระโดดลงไปใน
อา่ ววิคตอเรียหรือวา่ ...”
“แล้วของฝากพวกนนั้ ที่น้องซอื ้ มา?” อชิ ย์ขดั ขึน้ อยา่ งไม่อยากฟัง แค่
คดิ วา่ ตนเองจะเจอเธอช้ากวา่ นีก้ ม็ ือสน่ั ไปหมด “อย่าบอกนะวา่ น้องเขียนชอ่ื ใส่
ไว้ในถงุ วา่ ของใครเป็นของใคร”
ณฐาอา้ องึ ้ ก่อนพยกั หน้ารับ
คนมองอยากจะพงุ่ เอาหวั โขกประตตู าย ทวา่ ส่ิงทเ่ี ขาเลอื กทาคอื การ
พน่ ลมหายใจยาวออกมา ตวดั แขนรอบเอวอรชร ดงึ เข้าประชดิ ตวั แล้วสอดมือ
ลงไปยงั ท้ายทอยสวยเพอ่ื บงั คบั ให้เธอเงยหน้าขนึ ้ รับจบู ประทบั ทเ่ี ขาบอกไม่ได้
วา่ มนั เกิดขึน้ จากอารมณ์ใด!
เธอขืนตวั ไว้ในวบู แรก ก่อนจะยอมโอนออ่ นผอ่ นตาม
จมุ พิตจากเขารุนแรงและเอาแตใ่ จกวา่ ทกุ ครัง้ ... แตก่ ็ไมไ่ ด้ทาให้เธอ
กลวั หญิงสาวคิดขณะหลบั ตาและเลอื กวางมือลงบนเสอื ้ สทู หนา เขาดนั เธอชิด

กลนิ่ เอือ้ ง  193

ประตขู ณะบดเบยี ดริมฝีปากอยา่ งจดั เจน ทาให้เธอเผยอปากรับลนิ ้ อนุ่ ท่ีสอดรุก
เข้ามาราวกาลงั ลงทณั ฑ์

เขาคงกลวั ... เธอเองก็ผวาเหมือนกนั เม่ือตนื่ ขึน้ มาในเช้าวนั กลบั แล้ว
พบวา่ ตนเองเพ่งิ เผลอทาอะไรลงไป เธอพยายามมอมตวั เองให้เมาเพื่อจะได้ไม่
เจ็บปวดนกั เวลาตาย เขียนโพสอิสแปะชอ่ื พๆี่ ไว้ในถงุ ของฝากทกุ ใบ โดยทีล่ ืม
คดิ ไปชวั่ ขณะวา่ พวกเขาจะเสยี ใจแคไ่ หนถ้าหากของพวกนถี ้ ึงมือผ้รู ับโดยไร้ลม
หายใจของผ้ฝู าก...

อชิ ย์จบู ไม่หยดุ เขาเร่ิมเรียกร้อง จนกระทงั่ เธอทนไมไ่ หวแล้วต้องทบุ
เพอื่ ประท้วง เขาถอนจบู ออกเพียงเลก็ น้อยเพ่อื พบวา่ เธอหอบสะท้าน เมื่อ
ครู่ณฐาพยายามปลอบเขาด้วยการจบู ตอบ หยดั ร่างเข้าหาแล้วก็กอดกนั ไว้
และนน่ั ทาให้เขาเริ่มไมอ่ ยากหยดุ ...

“ถ้าพีไ่ มเ่ จอน้อง...” พมึ พาโดยทหี่ า่ งกนั เพยี งลมหายใจกนั้
เธอยมิ ้ บางๆ ยมิ ้ แบบทไี่ มม่ ีสิ่งใดเคลอื บแฝง ยิม้ แบบที่หลอกเขาได้
สนิทใจวา่ เธอทงั้ สดใสและไร้ความกงั วลในชีวิต
“เราก็อาจจะแคไ่ ม่เจอกนั ... ไมร่ ู้จกั กนั ... แตน่ าวอาจจะไม่ตายก็ได้ ก็
บอกแล้วไงคะวา่ ตอนนนั้ แคก่ าลงั ลงั เล”
เขาก้มลงจบู หนกั ลงบนริมฝีปากอ่ิมนมุ่ ท่ีกลา่ วออกมาได้หน้าตาเฉย
แล้วผละหา่ ง
“ห้ามคดิ อะไรแบบนนั้ อีก”
“ไม่คดิ ตงั้ นานแล้ว...” แล้วเขาก็จบู อกี กดยา้ ซา้ ๆ จนเธอเร่ิมวางหน้า
ไม่ถกู "...พอ...ออื ้ ... พอแล้วคะ่ ”
อิชย์ถอยออกตามคาขอ แม้จะยากเย็นก็ตาม เขาปลอ่ ยร่างงามแล้ว
ถอยไปสองสามก้าว กอ่ นจะยกมือเสยผมอย่างคนท่กี าลงั พยายามควบคมุ
อารมณ์

194  สรวงสวาท

ลมหายใจของเขาหนกั องึ ้ และร้อนรุ่ม ไม่บอ่ ยนกั ที่เขาจะสตแิ ตกถึงขนั้
นี ้ เขาหน้ามืดจบู เธอระรัวเพราะอยากพิสจู น์วา่ ตนเองไมไ่ ด้ฝันไป... แล้วก็
ผ้หู ญิงคนนนั้ คนท่ีปั่นป่วนเขาได้ทกุ จงั หวะหวั ใจ กลบั ยืนยิม้ อยา่ งเงียบๆ เพอ่ื
รอให้เขาหายมึน เคยคดิ วา่ ตวั เองรู้จกั เธอดี แตม่ าถึงตอนนี ้ เขารู้จกั เธอไมถ่ ึง
คร่ึงด้วยซา้

“กาแฟไหมคะ” ณฐาถามอย่างเป็นหว่ ง “ห้องนีม้ ีเคร่ืองทากาแฟนะ”
อิชย์เหลือบตาผา่ นข้อมอื และปอยผมทร่ี กเกะกะลงมา ถามเสียงแหบ
ห้าว “คิดวา่ พจ่ี ะดม่ื ลงไหม”
“นาวทาให้เลยนะ... ไม่เอาเหรอ”
ท้ายเสยี งนมุ่ นวลท่อี ้อนสดุ ฤทธ์ิทาให้เขาใจออ่ นยวบ สติสมั ปชญั ญะ
เร่ิมคนื มาและพบวา่ แผนคนื นีไ้ ด้พงั เละเทะไปกบั การเฉลยความจริงของภรรยา
กามะลอ และเน่ืองจากยงั มีอกี หลายคาถามทคี่ าใจ ซงึ่ นี่เป็นโอกาสอนั ดที ีจ่ ะ
ซกั ไซ้เธอทงั้ หมด อชิ ย์จงึ ยอมเดนิ ไปท่โี ซฟาขณะณฐาเริ่มชงกาแฟ
กลิ่นหอมกรุ่นของเครื่องด่ืมท่ีลอยมาทาให้อารมณ์ของเขาเย็นลงมาก
โข หลายตอ่ หลายนาทที ่ชี ายหนมุ่ นงั่ หายใจเฉยๆ และทอดสายตาไปยงั ร่าง
โปร่งบางที่บดั นถี ้ อดส้นสงู และยืนงว่ นอย่กู บั อปุ กรณ์ทนั สมยั ด้วยสายตาอา่ น
ยาก...
พอเธอเดนิ กลบั เข้ามาในห้องนงั่ เลน่ พร้อมแก้วร้อนๆ และเค้กก้อนโต
ทเ่ี ขายืนกรานให้ซอื ้ เมื่อตอนบา่ ย วงหน้านวลก็ประดบั ด้วยรอยยมิ ้ แปน้ แล้นจน
คนมองทาอารมณ์ตอบไม่ถกู จะขาก็ขาไมอ่ อก จะโกรธก็โกรธไมล่ ง
“ก้อนนีเ้ค้กวนั เกิดนาวใชไ่ หมคะ”
“ครับ” อชิ ย์รับแก้วกาแฟมา ก่อนพมึ พาให้ได้ยิน “หมดกนั แผนพ.ี่ ..”
“ก็บอกแล้วไงวา่ พี่อิชย์ไมผ่ ดิ ” เธอนงั่ ลงข้างเขา “ตอนแรกนาวชอบ...
แล้วก็เขินด้วยซา้ ที่พเ่ี ซอร์ไพรส์อะไรแบบนี ้ แตว่ า่ พอไปนงั่ ตรงนนั้ มนั กอ็ ดคิด

กลนิ่ เออื้ ง  195

ไมไ่ ด้วา่ ครัง้ นงึ ตวั เองเคยโงจ่ นถงึ ขนั้ คดิ สนั้ แตต่ อนนีน้ าวไมค่ ิดแล้วนะคะ เรื่อง
มนั ผา่ นมาหลายเดอื นจนสดุ ท้ายก็พอจะทาใจได้”

อิชย์วางแก้วกาแฟลง ดงึ จานใสเ่ ค้กไปจากมือเพรียวบางแล้ววางลง
ก่อนจะรวบร่างเธอขนึ ้ เกยบนตกั เขาจ้องหน้าคนท่จี นบดั นีย้ งั ไม่ยอมสบตากนั
อยา่ งค้นหา

“ตอนนนั้ น้องอยทู่ ่ไี หน”
“คะ...”
“ตอนที่ครอบครัวน้องเสยี ”
เธอหน้าซดี รอยยมิ ้ เจื่อนลงจนหายไปเกือบหมดกบั ความทรงจาทีห่ ด
หทู่ สี่ ดุ ในชีวิต แตก่ ็ยอมบอกคนที่มองออกหมดจดวา่ เธอยงั มีอะไรท่ีกกั เก็บไว้
“อยใู่ นรถคนั เดียวกนั คะ่ ”
หลงั สนิ ้ คานนั้ อชิ ย์กด็ งึ หญิงสาวมากอดไว้ ประคองวงหน้าหวานให้
ซกุ ลงกบั ปกเสอื ้ เชติ ้ ให้มนั ชว่ ยซบั นา้ ตาท่เี ร่ิมพร่ังพรู และเร่ืองราวที่เขามน่ั ใจวา่
เธอไม่เคยบอกใคร
“นาวฟื น้ ขึน้ มาในโรงพยาบาลหลงั จากนนั้ หลายวนั แล้วกต็ ้องบอกกบั
ทกุ คนวา่ ... ไมเ่ ป็นไรที่จะไม่ได้ไปวนั เผาของพอ่ แมก่ บั พ่นี ิง้ เพราะวา่ ต้องอยดู่ ู
อาการ” เธอถอนสะอนื ้ เลก็ น้อย “นาวไมเ่ ป็นไร แขนนาวแคช่ า้ กระจกบาดนิด
หน่อย หวั โดนกระแทก ทกุ คนหว่ งนาวจะเป็นจะตาย... แตต่ อนนนั้ นาวไมอ่ ยาก
ให้ใครเป็นหว่ งเลยพ่ีอิชย์... นาวอยากเจอพอ่ กบั แม”่
มนั เป็นอาการแพนิกหลงั อบุ ตั เิ หตทุ ไี่ ม่ได้รับการบาบดั อย่างถกู ต้อง
ชายหนมุ่ ปลอ่ ยให้เธอระบายออกมา ระบายส่ิงทเี่ ธอควรจะเลา่ ให้เขาฟังตงั้ แต่
คนื นนั้ แทนทจ่ี ะชวนกนั ขนึ ้ เตยี งจนกลายเป็นเร่ืองค้างคาระหวา่ งทงั้ คู่ เธอกมุ
เสอื ้ เขาไว้อยา่ งอดั อนั้ แล้วก็ร้องไห้ไมห่ ยดุ แตไ่ มม่ ีคาใดเลด็ ลอดจากเรียวปาก
น่มุ อีก เขาจงึ ยกมือขนึ ้ ลบู เรือนผมลืน่ เบาๆ รอจนนา้ ตาของเธอแห้งเหอื ดไปจน
หมด แล้วกระต้นุ ถามตอ่ ให้เธอเผยความในใจออกมาให้หมด

196  สรวงสวาท

“มีใครรู้บ้างวา่ น้องกลวั การนง่ั รถหลงั จากนนั้ ”
“ทกุ คนเลยคะ่ เขาถึงยอมให้นาวมาอย่บู ้านกลางเมืองไง”
ความจริงเธอดอื ้ เพง่ อย่พู กั ใหญ่ เป็นการดอื ้ ครัง้ เดยี วในชีวิตจนคน
รอบข้างต้องยอมในทีส่ ดุ
“แสดงวา่ พไ่ี ม่รู้อยคู่ นเดยี ว?”
“ขอโทษคะ่ ...”
"ชา่ งเถอะ ตอนนีก้ ็รู้แล้ว"
หญิงสาวเงยหน้าขนึ ้ จากเสอื ้ ของเขาเม่ือสมั ผสั ได้ถึงนา้ เสยี งทก่ี ระด้าง
กวา่ ปกติ กอ่ นจะเอยี งคอซบแก้มลงบนบา่ แกร่งและถามด้วยนา้ เสยี งออดอ้อน
อย่างเป็นธรรมชาติ
“โกรธเหรอ”
เขาถอนหายใจยาว “ถามด้วยเสยี งแบบนี.้.. ใครจะโกรธน้องลง”
"คราวหน้าถ้ามีอะไรสญั ญาวา่ จะบอก แตต่ อนนีไ้ มม่ ีแล้วคะ่ " คน
นา่ รักแย้มยิม้ ออ่ นจาง ก่อนวา่ อยา่ งเอาใจ “เริ่มแผนของพอ่ี ิชย์ตอ่ ตอนนีย้ งั ทนั
นะคะ เนี่ย... ไหนๆ เราก็นงั่ อย่ทู ่ีเดมิ แล้ว”
อิชย์เหลม่ องคนทีไ่ มร่ ู้ตวั วา่ สอ่ ความนยั อะไรออกมา ตา่ งฝ่ายตา่ ง
เงียบไปครู่หนึ่ง กอ่ นท่ีนยั น์ตาคมเข้มซง่ึ กรุ่นด้วยความปรารถนาจะทาให้คนที่
เพิ่งรู้วา่ พดู อะไรออกไปหน้าแดง อนั ทจี่ ริงเขาไมค่ วรเกิดอารมณ์ในสถานการณ์
เชน่ นี ้แตช่ ว่ งเวลาท่ผี า่ นมามนั ทรมานจิตใจกนั มากเกินไป
เขาเหมือนคนเก็บกด แล้วตอนนีก้ ็เร่ิมอยากทาให้เธอยิม้ และมี
ความสขุ แทนทจ่ี ะเสยี ใจเหมือนท่ผี า่ นมา
“รู้ไหมพ่แี ค้นน้องมากเลยนะที่วนั นนั้ ทงิ ้ กนั ไป...” ส้มุ เสยี งห้าวกงั วาน
เจือความเอน็ ดู "...ตามหาก็ไม่เจอ ตามเชค็ ช่อื โรงแรมก็ไมย่ อมบอก"
“ไหนบอกวา่ ไมค่ ดิ อะไรไง”

กลนิ่ เอือ้ ง  197

“บอกตอนไหน... ไม่เคย” เขาเริ่มลากมอื ไปตามสว่ นโค้งของเรียวขาที่
เกยอยบู่ นหน้าขาเขา ผ้าทป่ี กปิดนนั้ น่มุ ลื่นและดงึ งา่ ย "พดี่ ีใจ... มาก ตอนเจอ
น้องอีกครัง้ ทกี่ รุงเทพ แตน่ ้องคยุ กบั พเ่ี หมอื นเรื่องระหวา่ งเราไมเ่ คยเกิดขึน้ "

"..."
“น้องไมร่ ู้หรอกวา่ ตลอดเวลาพมี่ องน้อง ทงั้ ชดุ เสอื ้ ตวั ใหญ่ๆกบั กางเกง
ยีน หรือชดุ วอร์มตวั โคร่งแล้วพคี่ ดิ อะไรบ้าง... พี่อยากจะดงึ มนั ออก สมั ผสั น้อง
ไปทงั้ เนือ้ ทงั้ ตวั ด้วยริมฝีปาก โอ้โลมน้อง ทาให้น้องหวดี ร้อง แล้วก็เข้าไปอย่ใู นตั
...”
เธอแตะปลายนิว้ เข้ากบั ปากหยกั เพราะการรุกรานทางคาพดู ทที่ าให้
ใจเต้นรัวเร็วเกินไป จงึ ต้องแซวขาๆ เพ่อื กลบเกล่อื น
"แค้นมากเลยนะคะเนี่ย"
"ใช"่ เขายมิ ้ เมื่อเธอเริ่มยิม้ ออก "พจ่ี ะล้างแค้น แก้แค้นที่น้องทาให้พ่ี
ค้างคาจนนอนไมห่ ลบั "
"มนั ใชเ่ ร่ืองทตี่ ้องเก็บมาเจ้าคดิ เจ้าแค้นไหมคะพอี่ ชิ ย์"
"พ่ีจะให้น้องรับผดิ ชอบ!"
"ไม่..."
"พี่จะทาให้น้องปักตะไคร้ไม่ได้อกี !"
"ก็บอกวา่ 'ไม่' ไงคะ!!"
เธอหวั เราะทงั้ ทตี่ ีไหลเ่ ขาเบาๆ อชิ ย์จงึ แก้เกยี ้ วด้วยการอ้มุ เธอปลิว
หวอื ขนึ ้ จากตกั ของเขา แล้วสืบเท้าตรงไปยงั ห้องนอน
"ไมใ่ ชต่ รงนีใ้ ชไ่ หม"
"ยงั ไม่เท่ยี งคนื เลย"
"ถ้าหลงั เทย่ี งคืนละ่ ..." อิชย์บรรจงวางร่างงามงดในชดุ เดรสลงบน
ปลายเตยี ง ก่อนตวั เขาจะคกุ เข่าลงหน้าตวั เธอและดงึ มือทม่ี ีแหวนแตง่ งานไป

198  สรวงสวาท

จมุ พติ ลงบนเพชรเม็ดโต นยั น์ตาชวนฝันของเขาทาให้ณฐาสะท้าน เสียงแหบ
พร่ากวา่ ปกติทฟี่ ังดเู ซก็ ซท่ี าให้เธอรู้วา่ คนื นคี ้ งไม่รอดแนแ่ ล้ว

"...ได้ไหม"

กลนิ่ เอือ้ ง  199

บทท่ี 12

ปักตะไคร้ไม่ได้แล้ว

ราวกบั ความปรารถนาอนั เข้มข้นของเขากาลงั ระเหยเป็นไอและแผ่
กาจายไปในอากาศ ณฐารู้สกึ ร้อนรุ่มขณะคดิ หาคาทม่ี ีชนั้ เชงิ มากกวา่ ‘ได้
คะ่ ’ หรือ ‘จะทาอะไรก็ทาเถอะคะ่ ’ เพราะมนั ทงั้ ฟังดกู ๋ากนั๋ และไร้จริตจะก้านสนิ ้
ดี... หากคดิ เทา่ ไหร่กค็ ดิ ไมอ่ อก เพราะเธอไมเ่ คยคยุ เร่ืองแบบนกี ้ บั ใครทงั้ ทส่ี ติ
เต็มร้อยมากอ่ น

สองอาทติ ย์ทีผ่ า่ นมา เธอทงั้ ใคร่ครวญ และไตร่ตรองซา้ แล้วซา้ เลา่ ถึง
เหตผุ ลทจี่ ะยอมตกเป็นของเขา แม้มนั จะดตู ดั สินใจงา่ ยเพราะครัง้ หนงึ่ ก็เคย
เกือบจะตกเป็นของเขาจริงๆ แตค่ ราวนีก้ ลบั ตา่ งออกไปตรงท่ีความสมั พนั ธ์ทาง
กายอาจจะสร้างความผกู พนั ในระดบั มหาศาลจนลบล้างไมอ่ อก

เธอรู้ตวั วา่ ชอบเขาเข้าแล้ว มนั คอ่ ยๆ เกิดขึน้ นบั ตงั้ แตอ่ ชิ ย์เดินเข้ามา
ในชวี ิตเธอ วนเวยี นรอบตวั และทาให้เธอพบมมุ ใหมท่ ไี่ มเ่ คยมอง ณฐายอมรับ
อย่างอายๆ วา่ การทเ่ี ขาแสดงออกวา่ ต้องการเธอมากขนาดนมี ้ นั ทาให้เธอมี
ความสขุ และการที่ได้ใช้เวลาร่วมกบั เขาคงเป็นความสขุ ยิ่งกวา่ แล้วถ้าใน

200  สรวงสวาท

อนาคตจะต้องแยกจากกนั ละ่ ก็... อย่างน้อยท่ีสดุ คือเธอก็รู้วา่ เขายงั มีชีวติ อยู่
แคน่ นั้ ก็เพียงพอ มนั คงไมเ่ จบ็ มากเทา่ ไหร่

หรือที่จริงมนั อาจจะเจ็บมาก... ทวา่ คืนนีเ้ธอมีแคค่ าตอบเดยี วในใจ
“นาว...”
อชิ ย์เรียกคนท่ีกาลงั เรียบเรียงความคดิ อกี ครัง้ ด้วยนา้ เสยี งทอี่ อ่ นลง
เขาจดจาได้ดถี งึ ความหวาดหวนั่ ทค่ี รอบงาเธอในคนื นนั้ แม้จะมีตวั แปรเป็น
ความสญู เสยี แตก่ ลวั ก็คอื กลวั แม้ปากจะหวา่ นล้อมหยอกเย้าให้เธอสมยอม
แตเ่ ขาไม่อยากกระต้นุ หรือผลกั ดนั เธอจนเกิดเป็นความทรงจาเลวร้ายซา้ สอง...
แตก่ อ่ นจะทนั ได้กลา่ วสงิ่ ที่อย่ใู นใจออกมา ณฐากลบั พยกั หน้าอย่าง
เหนียมอาย...
โดยไม่รู้ตวั มมุ ปากของเขาคลายออกเป็นรอยยิม้ ความเคร่งเครียดที่
มีมานบั ตงั้ แตย่ า่ งเท้าเข้าห้องถกู ยกออกจากอก อยา่ งน้อยเธอก็ยอมให้เขาเข้า
ใกล้เธออกี ขนั้ และเป็นขนั้ ทีเ่ กอื บจะสาคญั ท่ีสดุ เสยี ด้วย
เขาเคยมคี วามตงั้ ใจที่จะลอง ‘คบหาดใู จ’ ผา่ นการแตง่ งานหลอกๆ ท่ี
ออกจะกะทนั หนั ไปสกั หนอ่ ย ตอนนนั้ คดิ แคว่ า่ ถ้าเธอไมร่ กั คงจะทาใจปลอ่ ย
เธอไปได้สบาย แตต่ อนนีเ้ขารู้แล้ววา่ ทผ่ี า่ นมานนั้ หลอกตวั เอง เขาควรจะ
ยกเลกิ การแตง่ งานตงั้ แตร่ ู้วา่ เธอเป็นใคร แตเ่ ขาไมท่ า เขาควรจะแยกห้องนอน
เพอื่ ช่อื เสยี งของเธอหลงั เปิดเผยวา่ การแตง่ งานนีจ้ ดั ฉากขึน้ เพอ่ื นฤดีวรรณ แต่
เขาก็ไม่ทา
และตอนนีเ้ขากาลงั ทาทกุ อยา่ งเพื่อผกู มดั ภรรยากามะลอเอาไว้
“อกี สิบห้านาท”ี อิชย์ได้ยินเสยี งตวั เองตอบออกไปขณะปลอ่ ยมอื เธอ
แล้วเร่ิมถอดสทู คาพดู ทข่ี ดั กบั การกระทาทาให้คนไมท่ นั ตงั้ ตวั ตาโต
“ไหนวา่ อีกสบิ ห้านาทไี งคะ”
เขาทงิ ้ เสอื ้ ตวั นอกลงกบั พนื ้ แล้วเร่ิมปลดกระดมุ แขนเสอื ้ เชติ ้ เพอ่ื กบั
มนั ทบขึน้ ถงึ ศอก