SS

กลิน่ เอือ้ ง  301

ซอื ้ มาก็ต้องพกั ต้นเจ็ดวนั ตดั แตง่ ก่ิงปรับสภาพเตรียมลงดนิ ซงึ่ หน้าท่ี
นีก้ ลายเป็นของภรรยาเขาไปโดยปริยาย เธอนงั่ หลบมมุ อย่ขู ้างฤดวี รรณพร้อ
มกรรไกรแตง่ กิ่งในมือ ลดิ ดอกใสแ่ จกนั จนเหลือแตต่ ้น...

“อา่ วรึ ดีจริง แตงโมของยา่ ใกล้หมดพอดี”
หลานวา่ รักแล้ว ยงั รักดอกไม้มากกวา่ ไมอ่ ย่างนนั้ คงไมใ่ ช้งานหลาน
รักแบบนีห้ รอก
แตจ่ ะโกรธทา่ นก็ไมไ่ ด้ เพราะเขาแอบตดั ไปจีบเมียตวั เองเยอะอยู่...
เลยเป็นเวรเป็นกรรมต้องพากนั ปลกู ชดใช้ให้จนถึงบดั นี ้
อชิ ย์ยมิ ้ หวานจอ๋ ยขณะสบตาณฐา กอ่ นหนั ไปใสป่ ๋ ยุ ลงในหลมุ
จากนนั้ จงึ ประคองต้นกหุ ลาบพนั ธ์ุดวี างลงแล้วตลบดินกลบราก ครัน้ เสร็จ
เรียบร้อยก็ตบเท้ากลบั เข้ามายงั ศาลาซง่ึ มีสองหญิงตา่ งวยั นงั่ อยู่ ดงึ เสอื ้ ยืดเนอื ้
บางซบั เหงื่อไปด้วย
แม้จะเหนอ่ื ย แตไ่ มว่ ายสง่ สายตาหวานเชอื่ มให้ณฐาอยา่ งอ้อนๆ มอง
ไมเ่ ลิกจนอกี คนท่ีนง่ั อย่ชู กั จะรู้สกึ เกะกะขวางหขู วางตา
“เสร็จแล้วก็ไปอาบนา้ อาบทา่ เสยี สิพอ่ คณุ ขีห้ มขู ีห้ มาตดิ เต็มหวั ไป
หมดยงั จะมาแรดๆ ออ่ ยสาว”
“โธ่คณุ ยา่ ครับ...” ชายหนมุ่ ถลานง่ั คกุ เข่าลงข้างตกั ผ้สู งู วยั ด้วยลีลา
เลน่ ใหญ่ ก่อนจะเอาหวั ท่ีเปือ้ นป๋ ยุ ถลู งบนเนอื ้ ผ้าราคาแพง “...คณุ ยา่ นง่ั อย่ตู รง
นีท้ งั้ คน ผมจะกล้าไปมองใครได้ยงั ไง”
ฤดีวรรณแทบจะกร๊ีดเมื่อ ‘ขีห้ มขู หี ้ มา’ เปือ้ นตดิ บนผ้าเป็นปืน้ ดา นาง
เขย่าขาพร้อมยนั หวั หลานชายผ้หู มดมาดนกั ธุรกิจหมื่นล้านออกอยา่ งทลุ กั ทเุ ล
เอ็ดเสยี งเขียวในขณะทค่ี นนง่ั มองกลนั้ หวั เราะจนแก้มเป็นสีชมพู
“จะไปอาบนา้ หรือจะปลกู ต้นดาวเรืองตอ่ !”

302  สรวงสวาท

“ไปครับ ไปแล้วครับ” เขารีบลกุ ขึน้ โค้งคานบั ตา่ อยา่ งล้อเลยี นกจ็ ะไป
ฉดุ หญิงสาวให้ลกุ ตาม “ไปเร็วครับน้อง เด๋ียวเสดจ็ ย่าพิโรธแล้วเราจะโดน
ลงโทษให้ปลกู ดาวเรืองร้อยไร่”

“แตบ่ ้านเรามที ี่ไมถ่ งึ ร้อยไร่นะคะ...” เธอแย้ง
“โกรธจดั ก็ปลกู บนหลงั คาไปซ๊ี ห้องนา้ ระเบยี ง ต้เู สอื ้ ผ้า มที ่ีอีก
เยอะแยะ”
“ตาอิชย์!”
ชายหนมุ่ หวั เราะลนั่ ให้หญิงชราท่ีอย่ดู ้วยกนั มาทงั้ บา่ ย ก่อนรอยยมิ ้
จะจางลงเมื่อเหน็ สรลิลกบั ญาตอิ กี หลายคนเดินมาลบิ ๆ จากทางเข้าสวน เขา
จงึ หนั ไปโคลงศรี ษะให้ผ้เู ป็นย่ากอ่ นทงิ ้ ท้าย
“งนั้ เจอกนั ตอนมือ้ ค่านะครับ คณุ ย่าเองก็อย่าลืมเปลย่ี นเสอื ้ ...”
คาตอบทไ่ี ด้รับคอื สายตาพฆิ าตจเกือบจะเผาสวนทงิ ้ ได้
ณฐายอมให้อชิ ย์จงู มือไปอยา่ งไมม่ ีข้อโต้แย้ง เขาเลย่ี งใช้อกี ทางเพ่อื
ขึน้ สเู่ รือนใหญ่จากทางด้านหลงั โดยไม่ต้องสวนกบั ใคร เธอเหน็ สรลลิ ชาเลอื งมา
แวบหนึ่งก่อนสง่ ยิม้ มมุ ปากมาให้ แล้วภาพทงั้ หมดกถ็ กู กลืนลบั ไปกบั พมุ่ ไม้
ใหญ่
แตพ่ อขึน้ มาถึงชานบนั ไดขึน้ เรือน หญิงสาวก็อทุ านอยา่ งนึกขึน้ ได้
“พอ่ี ชิ ย์คะ นาวลมื โทรศพั ท์”
“อา่ ว” อิชย์หน้ายงุ่ เลก็ น้อยเมื่อระลกึ วา่ ครัง้ สดุ ท้ายเหน็ มนั วางอยขู่ ้าง
ถ้วยใสแ่ ตงโม “จะกลบั ไปเอาไหมครับ หรือจะสง่ั ใครเอาไปให้ทีห่ ้อง”
“นาวเดินกลบั ไปดกี วา่ กาลงั รอสายจากคณุ ยายอยดู่ ้วย พอี่ ชิ ย์ขึน้
ห้องไปอาบนา้ ก่อนเลยก็ได้คะ่ เดยี๋ วนาวตามไปเตรียมชดุ ให้”
เขาชง่ั ใจ กอ่ นจะปลอ่ ยมอื แล้วพยกั หน้าให้ เธอจงึ แยกกบั ชายหนมุ่
ตรงนนั้ แล้วเดินกลบั ไปยงั ศาลาโดยใช้ทางเดมิ
แตย่ งั ไม่ทนั จะเลยี ้ วพ้นพมุ่ ไม้ ก็ได้ยินเสยี งหน่ึงลอยมา

กลนิ่ เออื้ ง  303

“...จริงรึเปลา่ คะทห่ี มอบอกวา่ คณุ แม่ไมไ่ ด้เหลอื เวลาแคส่ ามเดือน...”
ณฐาชะงกั ฝีเท้าอย่างตกใจ เมื่อตระหนกั วา่ ‘คณุ แม’่ ทีก่ ลา่ วหมายถงึ
ฤดีวรรณ!
แล้วทกุ สรรพเสยี งก็เงยี บไปเมื่อไม่มีใครเอย่ อะไร คล้ายอากาศรอบตวั
จะหนกั องึ ้ อดึ อดั กบั การรอคอยคาตอบ หญิงสาวเม้มริมฝีปาก รู้สกึ ผดิ ทแี่ อบฟัง
แตใ่ จไมก่ ล้าพอจะเสนอหน้าเข้าไปกลางวงครอบครัวของสามี
จากนนั้ จงึ ได้ยินเสยี งฤดีวรรณถอนหายใจ กอ่ นตอบออกมาวา่
“จริง”
เธอเบิกตากว้าง ความตกใจพงุ่ ปราดไปทวั่ ร่างจนตวั ชาดกิ วินาทีหนึง่
เหมือนใจจะหยดุ เต้น แล้ววินาทตี อ่ มาก็ต้องหายใจสะท้านไม่เป็นจงั หวะขณะ
รับมือกบั อารมณ์ที่เออ่ ล้นขึน้ มาอย่างรุนแรง
มนั เป็นสว่ นผสมของความยินดี กบั ความรู้สกึ อีกชนดิ ทก่ี า้ กึ่งระหวา่ ง
ความเสยี ใจทถี่ กู โกหกกบั ความผดิ หวงั ที่ให้ใจไปเตม็ ร้อยกบั คาหลอกลวง... เธอ
ดีใจทค่ี ณุ ยา่ ฤดวี รรณไม่ได้ใกล้ตาย ซง่ึ ก่อนหน้านีส้ งสยั อยเู่ สมอวา่ ทา่ นดู
สขุ ภาพดเี กินกวา่ จะป่วยเป็นมะเร็งระยะสดุ ท้าย ทวา่ ไมเ่ คยกลา่ วออกไปเพราะ
ทงั้ ชีวิตสมั ผสั กบั คนป่วยมาน้อยนกั
มนั เลยหน่วงหนึบในใจ จะดีใจก็ดไี ม่สดุ ทงั้ ยงั รู้สกึ แย่อยา่ งไมน่ ่าให้
อภยั
วบู หน่ึงหญิงสาวสงสยั วา่ อชิ ย์จะรู้เรื่องนีไ้ หม แตเ่ สยี งฮอื ฮาในศาลา
ซง่ึ มาพร้อมกบั การหวั เราะอย่างโลง่ อกโลง่ ใจ และคาถามตอ่ ไปก็ทาให้คนทยี่ ืน
น่ิงตกใจย่ิงกวา่
“...แล้วจริงรึเปลา่ คะ ทเี่ ขาคยุ กนั วา่ ตาอิชย์วางแผนไปหลอกลกู สาว
บ้านน้นู มาเพื่อจะทาเหลนเอาใจคณุ แม.่ ..”
“โอ้ย! เหลวไหลเลอะเทอะ เขาจะเอาใจฉนั ไปเพอ่ื อะไร”

304  สรวงสวาท

“ก็คณุ แม่เป็นคนพดู เองไม่ใชเ่ หรอคะวา่ ถ้าตาอชิ ย์เป็นฝังเป็นฝา

เม่ือไหร่ จะพจิ ารณาตาแหนง่ ประธานในสฤษดภ์ิ กั ดีกรุ๊ปให้... นี่ลอื กนั ให้แซด่ ใน

ที่ประชมุ วา่ เขาเร่งรัดคณุ แม่ด้วยการไปคว้าหลานสะใภ้จากศิลานนท์มาให้ หกั

หน้าบ้านโน้นเตม็ ที่ คณุ แมจ่ ะได้ใจออ่ นเร็วๆ...”

เม่ือสามสิบปีก่อน บ้านศลิ านนท์เคยประกาศกร้าววา่ ไมข่ อมี

ความสมั พนั ธ์กบั สฤษด์ิภกั ดีในทกุ ทาง แตก่ ็ยอมกลา้ กลืนนา้ ลายตนเองลงคอ

เมื่อเหน็ วา่ เป็นความสขุ ของหลานคนเล็ก จงึ พากนั เดาวา่ อชิ ย์ทร่ี ู้ลกึ ตนื ้ หนาบาง

เร่ืองนีด้ อี าจจะลงทนุ ทาทกุ อย่างเพือ่ ให้ฤดวี รรณรู้สกึ สาสมกบั ส่งิ ท่ีได้รับมา

ยาวนาน

หญิงชราหวั เราะแบบทณี่ ฐาฟังไม่ออกวา่ ทา่ นกาลงั รู้สกึ อย่างไร แตข่ น

ออ่ นบริเวณท้ายทอยเธอลกุ ชนั กบั ความคดิ ท่ีวา่ อชิ ย์อาจจะกาลงั สมรู้ร่วมคิดกบั

นาง...

ไม่หรอก... เป็นไปไม่ได้...

“แม่สะใจทไี่ ด้ตวั ยยั นาวมาก็จริง...” ประมขุ ของบ้านตอบอย่างใจเย็น

ก่อนจะถกู ขดั ด้วยเสยี งสน่ั ครืดสะเทือนโต๊ะเหลก็ จนได้ยินกนั ทวั่ “...นนั่ เสยี ง

อะไร”

“โทรศพั ท์คะ่ ”

“โทรศพั ท์แม่หนนู นั่ นี่ ฉนั จาเคสท่ีหลอ่ นทาเองได้”

สรลิลวา่ พลางหนั รีหนั ขวางเผ่ือเจ้าของโทรศพั ท์จะวกกลบั มาเอา

หลอ่ นไม่อยากมีสว่ นร่วมในบทสนทนานีเ้ลยแตเ่ ลีย่ งไมไ่ ด้เพราะถกู ยแุ ยงจาก

ญาตพิ น่ี ้องซงึ่ บดั นีเ้ก็บกลนั้ ความสงสยั ไว้ไมม่ ิด ดงั นนั้ หลงั จากรู้ความอาการท่ี

ปกปิดไว้จากแพทย์เจ้าของไข้หญิงชราด้วยการเค้นคอแกมขบู่ งั คบั ทกุ คนก็เลย

พากนั นดั รวมตวั มาในวนั หยดุ

กลิน่ เออื้ ง  305

มีแตอ่ ิชย์กบั ศศนิ ท่ีฤดีวรรณยอมให้เข้าห้องตรวจด้วย และเป็นคน
บอกเลา่ อาการซง่ึ ได้รับการวนิ ิฉยั จากแพทย์ ซงึ่ ศศนิ เองพกั หลงั ก็ทาตวั มีพริ ุธ
จนเมียทรี่ ่วมเตยี งนน่ั ละ่ จบั ได้เป็นคนแรก

“เราเข้าไปคยุ กนั ตอ่ ในบ้านไหมคะคณุ แม่ สว่ นโทรศพั ท์ของยยั นาว
เดย๋ี วสอนจะสงั่ เดก็ ให้เอาไปให้”

“เออแนะ่ ... ก็ดเี หมือนกนั ” คนเป็นแมพ่ ยกั เพยดิ เหน็ ด้วย “ชว่ ยพยงุ
แม่ขึน้ รถเข็นซิ นงั่ บนเก้าอเี ้หลก็ นานๆ ชกั เมื่อย... ไมต่ ้องทาหน้าแบบนนั้ แค่
ชว่ ยพยงุ ”

ลกู หลายคนรีบเข้ามามะรุมมะต้มุ คนนึงยึดรถเข็นเหลก็ ไว้มน่ั อกี คน
คอยพบั ฐานรองเท้าอยา่ งไม่รังเกียจ จนกระทงั่ ฤดวี รรณนง่ั ลงจงึ กางมนั ออกมา
อกี ครัง้ เพ่อื ให้หญิงชราพกั ขาได้โดยสะดวก แล้วก็พาเข็นกลบั ไปยงั ห้องนง่ั เลน่
ใหญ่ซงึ่ เหมาะแก่การคยุ เรื่องสว่ นตวั มากกวา่

ตามกนั มาเป็นขบวน ใจเต้นไม่เป็นส่าเมื่อคดิ ถึงเรื่องท่คี ยุ ค้างไว้ นาน
นบั เดอื นมาแล้วที่ไม่มีใครกล้าปริปากถามเรื่องนี ้ แตด่ ทู า่ วา่ วนั นีป้ ระมขุ ของ
บ้านอารมณ์ดีจงึ ยอมให้กวนใจ

“เราคยุ กนั ถึงไหนแล้วนะ” ถามเมื่อถกู พยงุ ให้นงั่ ลงบนโซฟาตวั กลาง
ซง่ึ กว้างขวางทสี่ ดุ อีกครัง้ สายตาอนั ฝา้ ฟางเพง่ พศิ ไปยงั ใบหน้าของลกู ๆ แตล่ ะ
คนท่พี ากนั นงั่ รายล้อมด้วยใจจดจอ่ ... ดเู หมือนวา่ จะมากนั ครบ ขาดแคค่ นโต
กบั คนรองทีย่ งั รักษาตวั อย่โู รงพยาบาล

“คณุ แม่บอกวา่ สะใจ...” หนงึ่ ในนนั้ เท้าความให้
“อ้อใช่ แม่สะใจ...” นางโคลงศีรษะขนึ ้ ลง “...พอนึกถงึ หน้ายยั นนุ่ ตอน
วีนแตกร้องแรกแหกกระเชอแล้วร่ืนรมย์ขึน้ มาเชียวละ่ แตพ่ วกลกู คงเข้าใจวา่ มนั
ก็แคน่ นั้ ประเดยี๋ วประดา๋ วแล้วกจ็ างไปปานอารมณ์สาว แตค่ นของเรารับหลาน
เขามาดแู ลแล้วน่ีสทิ ีส่ าคญั ”

306  สรวงสวาท

นางเอน็ ดคู วามนา่ รักของณฐาเหลือใจเกินจะกลา่ ว ฤดีวรรณนกึ ถึง
ศตั รูทางธรรมชาตแิ ล้วยิม้ จดื จาง ความขดั แย้งของนางกบั สลกั ษณาเกิดขึน้ แต่
แรกพบในสมยั เรียนประถมต้น ทงั้ เร่ืองเรียน เรื่องผ้ชู ายซงึ่ นางชนะขาดลอย จน
มาถึงชีวติ ครอบครัวท่นี างแพ้คปู่ รับอยา่ งหมดทา่ ... เพราะรู้จกั กนั มานาน จงึ รู้
ตบั ไตไส้พงุ กนั ดยี ่ิงกวา่ สามีท่เี สยี ไป

นางทาลายความไว้ใจของคนทเ่ี ป็น ‘เพ่อื นก็ไมเ่ ชิง’ อย่างยอ่ ยยบั ด้วย
การพรากลกู สาวคนโตออกจากอกแม่ ซา้ ยงั ผดิ ซา้ สองด้วยการออกรับแทนคน
ผิด แคค่ ดิ ก็เจบ็ ร้าวด้วยความรู้สกึ ผิดบาป มนั ยงั คงฝังแน่นในทกุ อณวู ญิ ญาณ
แตค่ นอยา่ งนางจะไม่ยอมเผยความออ่ นแอออกมาให้ลกู ๆ รู้สกึ ตามไปด้วย
เดด็ ขาด

เทา่ ท่เี ป็นกนั อย่กู ม็ ากเกินพอ
สะใจงนั้ รึ... โกหกทงั้ เพ คงมีแคป่ ่ทู ี่ตายไปเทา่ นนั้ ท่ีรู้วา่ นางดีใจแคไ่ หน
ตอนสลกั ษณาตกลงยอมรับการแตง่ งานของคหู่ ลาน ราวกบั ความหนกั องึ ้ ที่
แบกไว้บนบา่ ตลอดสามสบิ ปีได้เบาลง มนั ไมเ่ ชงิ เป็นการให้อภยั แตก่ ารย่ืน
ความไว้ใจให้อกี ครัง้ นนั้ หมายถึงโอกาสทจ่ี ะแก้ตวั ครัง้ สดุ ท้าย
เพราะเหน็ กนั มานานเกือบเทา่ ชวี ติ นางรู้นิสยั อกี ฝ่ายดี แม้จะร้ายแต่
สลกั ษณากอ็ ยากให้นางจากไปโดยไม่มีอะไรค้างคา
“คงไม่ได้คดิ กนั จริงๆ ใชไ่ หม เร่ืองทต่ี าอชิ ย์วางแผนหลอกแม่นาวมา
เป็นเมีย ขืนคนู่ นั้ ได้ยินเข้าคงผดิ ใจร้องไห้เป่าปี่กนั ยกใหญ่ ยยั หนนู นั่ ย่ิงซอื่ ๆ อยู่
ด้วย”
ฤดีวรรณถามหลงั จากนิ่งไปอดึ ใจ แล้วหนึ่งในวงก็โอดขึน้ มาอยา่ ง
เก้อๆ
“โธ่... คณุ แมค่ ะ”
“ตาอิชย์นะ่ ไม่รู้ด้วยซา้ วา่ แมจ่ ะอยไู่ ด้อีกปีนึง... เขาเข้าใจเทา่ กบั ทกุ คน
วา่ แคส่ ามเดือน แตท่ ี่แมพ่ าเข้าห้องตรวจด้วยบางครัง้ เพราะเขานะ่ ฉลาดไวเป็น

กลิน่ เอือ้ ง  307

กรด จบั ผิดเกง่ แคไ่ หนดเู อาเถอะ เชค็ ซา้ กบั หมอยิ่งกวา่ พวกลกู รวมกนั อกี หมอ
ก็ตหี น้าซอ่ื ทงั้ ทล่ี บั หลงั บน่ ไม่หยดุ วา่ ทาไมแม่ต้องทาอยา่ งนนั้ ...”

“ทาไมละคะ”
“ก็อยากกดดนั เขาเร่ืองแตง่ งานนะ่ ซี กอ่ นหน้านพี ้ อ่ ดนยั มาทาบทาม
หนหู ลวิ ไว้หลายครัง้ เข้าทางลกู หลายคนจนกลวั วา่ ตาอิชย์จะใจออ่ นเข้าสกั วนั
แมน่ ะ่ ได้หลานสะใภ้แบบนนั้ ยงั ไมเ่ ทา่ ไหร่ แตพ่ อ่ เขามีนอกมีในกบั ตาอรรถรึ
เปลา่ ก็ไม่รู้ เหน็ วา่ ยงั ตดิ ตอ่ ไม่ขาด ขา่ ววา่ ชว่ งนีต้ าอรรถพยายามกลบั ไทยด้วย
สิ”
ดนยั เป็นเพ่ือนกบั อรรถกรมานานทกุ คนตา่ งรู้ดี อกี ทงั้ ยงั อายมุ ากกวา่
จงึ ได้รับความเคารพเสมือนพ่ีชายอีกคนในครอบครัว แตพ่ อรู้วา่ สองเพอื่ นสนิท
ยงั ตดิ ตอ่ กนั ทงั้ ทเ่ี กิดเรื่องออื ้ ฉาว หลายคนมองหน้ากนั โดยเฉพาะสรลิลทีห่ น้า
ซดี
“สอนไม่ยกั รู้วา่ เขาคยุ กบั คณุ แมแ่ บบนนั้ ”
“เขาไม่ได้บงั คบั หรอก แตแ่ ม่ราคาญ เลยอยากให้ตาอชิ ย์เปิดตวั คน
ของเขาเป็นตวั เป็นตนสกั ที ไมค่ ดิ วา่ หวยจะมาลงทค่ี นของบ้านศลิ านนท์” นาง
ตดั สนิ ใจระบายเร่ืองท่ไี มเ่ คยบอกใครอย่างหมดเปลือก เพราะไหนๆ เรื่องก็
ลว่ งเลยมาถึงจดุ ทค่ี วรชดั เจน “พวกลกู ก็เถอะ เห็นตาอิชย์มาแตอ่ ้อนแตอ่ อก
เค่ยี วเข็ญกนั มาเทา่ ไหร่เขายงั ไมเ่ คยออกนอกลนู่ อกทางสกั ครัง้ ซา้ ยงั หลงเมยี
เทิดทนู เมียปานนนั้ คดิ กนั ได้ยงั ไงวา่ เดก็ มนั จะไม่รกั กนั จริง”
รู้กนั อย่แู ก่ใจแตไ่ ม่อยากยอมรับ ฤดวี รรณจงึ เสริมอกี
“ถงึ ตาอชิ ย์จะมีเลอื ดแมค่ รึ่งหน่งึ แตอ่ กี ครึ่งก็เป็นเลอื ดสฤษดภ์ิ กั ดี
ล้วนๆ ดีแคไ่ หนทถี่ ึกทนให้พวกลกู โขกสบั โดยไมว่ ิ่งมาฟอ้ งแม่สกั คา โตมาเป็นผู้
เป็นคนได้ดขี นาดนี ้ถงึ เวลารึยงั ท่ีจะรับเขาเป็นครอบครัว...”

308  สรวงสวาท

ไม้แกน่ นั้ ดดั ยาก แตพ่ อลองใช้ไม้ก่ีแกก่ วา่ ดดั เข้ายงั พอสมั ฤทธ์ิผลบ้าง
หลายคนนา้ ตาซมึ เมื่อนึกวา่ มารดาของตนยงั มีหว่ งอะไรอยู่ แตบ่ างคนยงั ไม่
หายข้องใจ

“แล้วเรื่องเหลน...”
“แม่นาวเขาบอกวา่ ยงั ไมพ่ ร้อม คนของเราก็ตามใจไมข่ ดั ข้อง... ไหน
ดซู มิ ีประเดน็ อะไรอกี ”
“ประธานบริษัท...”
“ถ้าไม่ใชต่ าอิชย์แล้วใครสามารถพอจะขนึ ้ แทนก็พดู ช่อื มา”
พากนั สะอกึ แล้วเงยี บกริบ เพราะไมเ่ ห็นวา่ ใครจะพร้อมแบกรับ
ตาแหน่งอนั เหนื่อยยากไปมากกวา่ ชายหนมุ่ ผ้ถู ือห้นุ บางคนเกง่ ก็จริงแตไ่ ม่ใช่
คนใกล้ชิดในครอบครัว... ซา้ คนในรอบครัวท่ีเหลือก็ไมไ่ ด้เกง่ กล้าสามารถมาก
พอทีจ่ ะกมุ งานเบ็ดเสร็จไว้ในมือ
ทผ่ี า่ นมาเอาแตพ่ ง่ึ พาศศนิ ... และอาจจะอชิ ย์ ลกู นอกสมรสโดยไม่
รู้ตวั ถงึ ได้หลงระเริงไปกบั ความเป็นสกลุ เก่าและเงนิ ทม่ี ีใช้ไมข่ าดมือ
คิดได้ป่านนกี ้ ็ละอายใจไม่เบา
“แมร่ ู้วา่ พวกลกู เอน็ ดสู ะใภ้คนใหมไ่ ม่น้อย...” ฤดีวรรณถอนลมหายใจ
ออกมากบั ความหอ่ เ**้่ยวโดยพร้อมหน้าซงึ่ นานครัง้ จะได้เหน็ แตน่ างยงั ไม่
หมดเร่ืองจะพดู “...อยา่ ฝืนใจตวั เองนกั เลย เด็กมนั ไหว้หดั รับไหว้บ้างก็ยงั ดี ไม่
ต้องถงึ ขนั้ แม่สอนทเี่ ครซจ่ี าได้กระทงั่ ลายเคสโทรศพั ท์มือถือแมก่ ็ดีใจแล้ว”
สรลิลหน้าแดงเรื่อ แล้วก็สลบั ซดี ลงอกี ครัง้ เมื่อคนเป็นแมก่ ลา่ วตอ่
“ถ้าหมดเรื่องนีแ้ ม่กห็ มดหว่ ง... อีกไม่นานคงจะได้พกั ผอ่ นจริงจงั สกั
ที”
ไมใ่ ชส่ ามเดอื นอย่างทีเ่ ตรียมใจไว้... แตก่ ็แคย่ ืดระยะเวลาแหง่ ความ
สญู เสียออกไปเทา่ นนั้

กลิน่ เออื้ ง  309

ณฐาเปิดประตหู ้องนอนเข้ามาอยา่ งเหม่อลอย ตอนที่ทกุ คนกยก
ขบวนออกจากศาลาเธอไมก่ ล้าจะตามไป จงึ ได้แตเ่ ดินกลบั มาทางเดิมและ
หลบเลีย่ งคนทส่ี วนมาตามระเบยี ง ตอนนคี ้ วามคดิ มากมายหมนุ วนอดั แนน่ ใน
สมองจนหายใจแทบไมอ่ อก แล้วเธอก็หยดุ หายใจไปจริงๆ เมื่อสมั ผสั ได้ถึงแรง
รัดอย่างกะทนั หนั รอบบนั้ เอวจากคนทย่ี ืนหลบอยหู่ ลงั ประตู

อะไรบางอย่างทเ่ี ปียกเย็นแปะปัดไปตามแก้ม ตรงข้ามกบั เนอื ้ ผวิ ร้อน
ฉ่าซงึ่ แนบชิดจนสมั ผสั ได้ถึงความเปลือยเปลา่ ของแผงอกแนน่

อชิ ย์โน้มใบหน้าหลอ่ ลา่ ขยา้ ใจลงมาถกู บั แก้มเธอจากทางด้านหลงั
รวมถงึ ปลายผมเปียกๆ ด้วย พร้อมวา่ เสยี งอ้อน

“นาวครับ... เช็ดผมให้หนอ่ ย”
เธอตวั แข็งโดยอตั โนมตั แิ ม้ร่างกายจะร้อนวบู วาบ เป็นปฏกิ ิริยา
ตอ่ ต้านทม่ี าจากสว่ นลกึ ในใจซงึ่ เต็มไปด้วยความหวาดระแวง ชายหนุ่มคลาย
อ้อมกอดออกเล็กน้อยเมื่อสมั ผสั ถงึ ความผดิ ปกติทไี่ ม่เคยเกิดขึน้ มาก่อน เขา
เกยคางบมุ๋ ลงบนไหลบ่ าง ถามเสียงน่มุ นวลขนึ ้
“เป็นอะไรไป ตกใจเหรอ”
พริบตานนั้ จงึ รู้วา่ เผลอแสดงอาการอะไรออกไป ลาดไหลแ่ ละแขนท่ี
เหยียดทื่อจงึ ออ่ นลง พร้อมการองิ แอบเข้ากบั วงแขนของคนที่ยืนชิดอยดู่ ้านหลงั
ณฐาเอยี งศรี ษะเลก็ น้อย ซบลงกบั ผมเปียกๆ ของเขาอย่างไมร่ ังเกียจ
“ตกใจสคิ ะ”
สมองกบั หวั ใจของเธอกาลงั ทาสงครามกนั อย่างหนกั ฝ่ังหน่งึ เอาแต่
ตะโกนวา่ เขามนั คนหลอกลวง พร้อมด้วยเหตผุ ลมากมายขึน้ มาวา่ ทาไมเธอถงึ
ควรรีบตีจากกอ่ นจะถกู หลอกใช้แล้วเฉดหวั ทงิ ้ อย่างไม่ใยดี อิชย์แคห่ ลอกเธอมา
แตง่ งาน คาหวานที่ปอ้ ยอก็เพราะอยากให้เธอตายใจ ปลกุ ป่ันให้เธอหลงไปกบั
รสสวาทบนเตยี งเพราะได้ลกู ซงึ่ มีเลือดเนอื ้ ศิลานนท์

310  สรวงสวาท

แตเ่ ทา่ ท่ีรู้จกั กนั มา ได้ใช้ชีวิตร่วมกนั มา ใจเธอยืนยนั หนกั แนน่ วา่ เขา
ไมใ่ ชค่ นแบบนนั้ อิชย์มีศกั ด์ศิ รีและหยิ่งทะนงเกินกวา่ จะเลน่ ไมซ่ อ่ื แม้บางครัง้
จะเจ้าเลห่ ์เกินไปนิด ฉวยโอกาสมากอยสู่ กั หนอ่ ย แตเ่ ขาเป็นคนท่ีตรงไปตรงมา
กบั หวั ใจ มีความดที ที่ าให้เธอเชอื่ ไม่ลงวา่ จะร้ายกาจอย่างทีใ่ ครคนอื่นบอก

“ขอโทษ” อารมณ์สบั สนถกู ขดั ด้วยเสยี งท้มุ ทกี่ ระซบิ ข้างหู “พ่ีไมไ่ ด้
ตงั้ ใจ... ไมค่ ิดวา่ น้องจะตกใจขนาดนี”้

เพราะเขาเป็นแบบนีไ้ ง... ทกุ ครัง้ ทรี่ ู้ตวั วา่ ผดิ จะขอโทษออกมาอย่าง
งา่ ยดาย แคเ่ รื่องเลก็ น้อยแตท่ าให้ใจออ่ นยวบ ความรู้สกึ แยๆ่ ถกู แทนด้วย
ความหวานซง่ึ มาพร้อมความเจบ็ ร้าว มนั ทาให้เธอเลอื กไมไ่ ด้วา่ จะไปทางไหน
ตอ่

เธอถามเขาได้ไหมเร่ืองคณุ ย่า เขาจะรู้รึยงั วา่ ทา่ นยงั อยไู่ ด้นานกวา่ ท่ี
คดิ ไว้

หรือความจริงเขาอาจจะรู้แก่ใจ... แตเ่ ลอื กโกหกเธอ
หญิงสาวขืนตวั ออกจากวงแขนแกร่ง ซง่ึ เขายอมปลอ่ ยอยา่ งงา่ ยดาย
ทวา่ ไม่ยอมถอยออกหา่ ง อชิ ย์ยืนมองคนทเ่ี งยี บไปอยา่ งผิดสงั เกต จนกระทงั่
เธอหนั มายิม้ แปน้ แล้นให้เป็นปกติ ความรู้สกึ ผดิ ในอกจงึ เบาบางลง เขาถอนใจ
ขณะเอือ้ มไปกมุ มือเรียวบางเพ่ือจงู ไปยงั โซฟา
“เจอโทรศพั ท์ไหม”
“ไปไม่ทนั คะ่ นา่ จะมีคนเก็บไว้ให้แล้ว เดย๋ี วเขาคงเอาขึน้ มาให้”
หญิงสาวมองคนท่ีเปลอื ยทอ่ นบนแล้วคอแห้งขนึ ้ มาเล็กน้อย กลน่ิ
หอมหลงั อาบนา้ ทาให้จิตใจเธอปั่นป่วนกวา่ เดมิ ... แตเ่ ลอื กจะเก็บงามนั อยา่ ง
มิดชดิ กระทงั่ ตวั เธอเองยงั แปลกใจวา่ ยงั เยือกเย็นขนาดนีไ้ ด้อยา่ งไรใน
สถานการณ์ทคี่ วรลกุ ขึน้ มาเค้นคอเขาเอาความจริงอะไรสกั อยา่ ง
ขอรออกี นดิ จะได้ไหมหนอ เธอยงั ไมอ่ ยากดว่ นตดั สนิ อะไรทงั้ นนั้

กลนิ่ เออื้ ง  311

แล้วคนขอี ้ ้อนกด็ งึ ผ้าขนหนซู ง่ึ พาดคอออกแล้วย่ืนให้เม่ือพากันนง่ั ลง
เรียบร้อย กระต้นุ อย่างไม่ยอมแพ้

“เช็ดผม”
เธอหวั เราะเบาๆ “อายเุ ทา่ ไหร่แล้วคะเนย่ี ”
“ทงั้ ชวี ิตนีไ้ ม่เคยขอใครเลยนะครบั น้องเป็นคนแรก...” เขาทา
ตาหวาน ออเซาะกนั สดุ ฤทธิ์ “...อย่าปฏเิ สธพี่เลย”
แล้วเธอก็ใจออ่ น อชิ ย์ลอบยิม้ เม่ือหญิงสาวรับผ้าไปแล้วตลบมนั ขึน้
คลมุ ผมทเ่ี ปียกชนื ้ เขาก้มหน้าลงเลก็ น้อยให้คนที่นง่ั ตรงหน้ายีผมได้โดยสะดวก
สายตายงั คงจบั จ้องยงั วงหน้าสวยสดใสซงึ่ ขมกั เขม่นกบั คาขอร้องผดิ วิสยั
คงเป็นสญั ชาตญาณทที่ าให้เขาสมั ผสั ได้วา่ เธอมีเร่ืองไมส่ บายใจ แต่
ในเมื่อเธอไม่พดู ซา้ ยงั กลบเกลือ่ นอยา่ งมิดชดิ เขาก็เลอื กทจ่ี ะเคารพการ
ตดั สนิ ใจ และรอดอู กี นิดวา่ เธอต้องการความชว่ ยเหลอื หรือไม่... แม้จะร้อนใจ
แตเ่ ขาไมอ่ ยากก้าวกา่ ยอย่างงเ่ี งา่ เพราะคนเรามกั ต้องการพนื ้ ท่สี ว่ นตวั เสมอ
แม้ในยามที่ผกู พนั กนั อย่างลกึ ซงึ ้
แตแ่ ล้วความคดิ ของชายหนมุ่ ก็สะดดุ เมอื่ เธอถามเสยี งเบา
“ไมเ่ คยขอใคร... ตงั้ แตเ่ ดก็ เลยเหรอคะ”
เขาคลายมมุ ปากยกขึน้ เมื่อรู้วา่ เธอหมายถงึ เรื่องอะไรอยา่ งอ้อมๆ
“ไมเ่ คยครับ ตงั้ แตข่ ึน้ ประถมก็เชด็ เองมาตลอด”
คนทอ่ี ้อนแมก่ บั พส่ี าวให้เช็ดผมเป่าผมจนโตสลดลงเลก็ น้อยอยา่ งรู้สกึ
ผดิ แตก่ ารทเ่ี ขายงั ยิม้ อยา่ งเข้าใจก็ทาให้เกิดลกู ฮดึ ขึน้ เล็กน้อย นาทีตอ่ มาเธอ
จงึ ตดั สินใจขอสงิ่ ท่ไี มเ่ คยกล้าขอมากอ่ น
“พอ่ี ชิ ย์เลา่ เร่ืองตอนเดก็ ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ”
แม้จะยงั หวั โยกไปกบั การลงนา้ หนกั ขยีป้ ลายผม แตอ่ ชิ ย์ก็เลกิ ควิ ้ ขนึ ้
สงู อยา่ งฉงนใจ
“อยากรู้เหรอ”

312  สรวงสวาท

“คะ่ ”
“เอาเร่ืองไหน”
“ทกุ เรื่องเลย”
เขาตรึกตรอง แล้วกร็ ับรู้ได้ว่าการลงนา้ หนกั ของเธอเปลยี่ นไป คล้าย
กาลงั รอคอยคาตอบ
“ตงั้ แตจ่ าความได้ พี่มแี ตค่ ณุ ป่กู บั คณุ ย่า...” ยิม้ กว้างขึน้ เม่ือคดิ วา่
ภรรยาใสใ่ จกวา่ เคย และถือเป็นโอกาสที่จะเรียนรู้กนั มากกวา่ เดมิ เขาระลกึ ถึง
เร่ืองเกา่ พลางเลา่ ออกมาอย่างลนื่ ไหล “...ปา้ ตาลเลา่ วา่ พวกทา่ นเป็นคนปอ้ น
ข้าวปอ้ นนมตงั้ แตเ่ ดก็ โดยเฉพาะคณุ ย่าทีท่ าทกุ อยา่ งกระทง่ั เปลี่ยนผ้าอ้อม
สอนพีอ่ า่ นหนงั สอื คอยดา่ เวลาพ่เี ลน่ ซนมอมแมมหรือทาเรื่องไม่ถกู กาลเทศะ
พอถงึ เวลาทา่ นกค็ อยจดั งานวนั เกิดให้ทกุ ปี... ไมใ่ หญ่โตอะไรนกั หรอก แตล่ ะปี
มีของขวญั แคช่ นิ ้ สองชนิ ้ ก็หรูแล้ว”
“แล้วคนอื่นละคะ”
“พวกนนั้ ไมเ่ ข้าใกล้พเี่ ลย” เขาเบ้หน้าไหวไหล่ “ไม่รู้ตงั้ แตเ่ ม่ือไหร่ที่พ่ี
ตาขวางใสค่ นทค่ี อยก่อกวน แตน่ ้องคงเข้าใจวา่ พ่ไี มอ่ ยากถกู แกล้ง พไี่ ม่อยาก
ขาดสติจนเผลอโต้ตอบแล้วกลายเป็นเดก็ ไมด่ ีในสายตาคณุ ย่า”
“ฟังดเู ป็นคนดีจงั นะคะ”
“พี่ตงั้ ใจเรียนด้วยนะ ไมเ่ คยกอ่ เร่ืองเลยรีบเรียนให้จบจะได้มาชว่ ย
ทา่ นแบง่ เบาภาระ พีไ่ มเ่ คยคดิ อยากเป็นอย่างอนื่ เลยนอกจากดแู ลกิจการ
ของสฤษด์ิภกั ดี จนรู้ตวั อกี ทกี ็ได้เป็นรองประธานแล้ว”
วงหน้าหลอ่ ร้ายท่ผี งกขึน้ ลงอย่างพออกพอใจในตวั เองทาให้เธออดตงั้
คาถามไมไ่ ด้
“ไมเ่ คยมคี วามคดิ แบบ... ‘จะทาให้พวกเขาเห็นวา่ พี่เก่งแคไ่ หน’ ใช่
ไหมคะ”

กลิน่ เออื้ ง  313

“ใครวา่ ...” คราวนีอ้ ิชย์ขรึมลง เป็นมมุ ทีเ่ ธอเห็นประจายามท่ชี ายหน่มุ
หมกม่นุ อยกู่ บั บางสิง่ อย่างจริงจงั “...มีสคิ รับ มีเยอะด้วย แตพ่ อมาถึงจดุ นีพ้ ี่นกึ
ขอบคณุ พวกเขานะ ถ้าพ่ีโตมาอย่างเฉื่อยแฉะคงไมต่ ะเกียดตะกายมาถึงจดุ นี ้
หรอก”

มีความเย้ยหยนั ชีวิตอยา่ งลกึ ซงึ ้ ซอ่ นอยใู่ นนา้ เสยี ง คนฟังนกึ สะท้อน
ใจ แม้เธอจะสมั ผสั ได้ถงึ ความเจบ็ ปวดในวยั เดก็ ของเขา แตเ่ ธอไมส่ ามารถ
เข้าใจได้จริงแท้วา่ เขาผา่ นมนั มายงั ไงเพราะไม่เคยผา่ นอะไรทานองนีม้ ากอ่ น...
สิ่งทพ่ี อจะสรุปได้มีเพยี งความเคารพบชู าในตวั ฤดีวรรณ... ทงั้ รักและเทดิ ทนู

แคน่ กี ้ ็พอแล้วไมใ่ ชห่ รือท่เี ขาจะตดั สินใจทาทกุ อย่างเพ่อื เอาใจคณุ ย่า
... ทกุ อยา่ งนนั้ หมายถงึ ทกุ อยา่ งจริงๆ

หรือวา่ เธอควรจะถามเขาออกไปให้รู้แล้วรู้รอด แคถ่ ามก็จบ... ไม่คา
ใจ แม้คาตอบอาจจะทาให้เจ็บ

หญิงสาวหยดุ มือตงั้ แตเ่ ม่อื ไหร่ไม่รู้... รู้ตวั ก็ตอนทเ่ี ขาเออื ้ มมือมา
ประคองหน้าให้สบตากนั อย่างค้นคว้า... นยั น์ตาคมกริบสอดประสานจนรับรู้ถงึ
ความหว่ งใยซงึ่ ทาให้ใจสบั สนย่ิงกวา่ เดิมหลายเทา่

เขาเคล่ือนเข้ามาใกล้อกี นดิ จนได้กลิ่นครีมโกนหนวดเจอื จาง ถาม
เสยี งแผว่ พร่า

“เป็นอะไรรึเปลา่ ดเู ครียดนะเรา”
ราวกบั ถกู สะกดด้วยมนต์ขลงั ของความใกล้ชดิ เธอใจเต้นถ่ีระรัว พา่ ย
แพ้ให้กบั ความกงั ขาล้นพ้นในใจ เรียวปากอ่ิมเผยอปากออกเตรียมจะเปลง่
คาถามทค่ี ดิ ไว้ แตแ่ ล้ว...
... เสยี งเคาะประตกู ็ดงั ขึน้
ไหลบ่ อบบางไหวสะท้านเมื่อได้ยนิ เสยี งทเี่ รียกสตสิ ว่ นใหญ่กลบั มา
“คณุ นาวคะ ป๊ เุ อาโทรศพั ท์มาให้คะ่ ”

314  สรวงสวาท

เธอผละหา่ งจากอิชย์อยา่ งรวดเร็ว ซง่ึ เขาก็ยอมปลอ่ ยแตย่ งั ไม่วายสง่
สายตาแบบหวานๆ อนั เป็นลกั ษณะเฉพาะเมื่ออยกู่ นั สองคน... ซง่ึ แม้ทกุ ครัง้
เธอจะคอ่ นข้างเขิน หากคราวนีก้ ลบั หลบตาเขาแล้วรีบลกุ ไปยงั ประตหู ้องซง่ึ มี
คนรับใช้ชะเง้อคอรออยู่

“มาแล้วจ้ะพี่ป๊ ”ุ
เมื่อเจ้าของห้องแง้มประตู แทรกตวั ออกมา แล้วรีบปิดเพราะอชิ ย์ยงั
นงั่ แก้เสอื ้ อยกู่ ลางห้อง ป๊ กุ ็มีสหี น้าโลง่ อกอย่างเหน็ ได้ชดั หลอ่ นยนื่
โทรศพั ท์มือถือซงึ่ ยงั สนั่ ระรัวให้
“คณุ ยายของคณุ โทรมาไมห่ ยดุ เลยคะ่ ป๊ จุ ะรับแทนก็เกรงใจ เลยรีบด่งิ
ขึน้ มาให้”
“ขอบคณุ คะ่ ” ณฐารีบรับมา แตก่ อ่ นเธอจะกดรับป๊ กุ ็ชิงบอกกอ่ นเสีย
จงั หวะ
“วนั นีต้ งั้ โต๊ะตอนทมุ่ คร่ึงนะคะ จๆู่ พวกคณุ ๆ ก็พากนั แหม่ ากินมือเย็น
ด้วย ปา้ ตาลเตรียมสารับไว้ไม่พอเลยต้องรีบทาเพมิ่ คะ่ ” แล้วก็รีบเสริมเมือ่ เหน็
หญิงสาวอ้าปาก “แตค่ ณุ นาวไมต่ ้องลงไปชว่ ยหรอกนะคะ ป๊ กุ บั ปา้ ตาลเหน็ คุณ
อย่ใู นสวนตงั้ แตเ่ ทยี่ ง ขืนคณุ ลงไปปา้ เอ็ดป๊ ตุ ายเลยทไี่ มห่ ้าม”
“ตกลงพีป่ ๊ หุ ว่ งนาวใชไ่ หมคะ” เธอยมิ ้ ขนั พลางสพั ยอกอยา่ งไม่จริงจงั
นกั จงึ ได้รับคาตอบเป็นเสยี งหวั เราะรื่น
“ก็ต้องหว่ งคณุ นาวสคิ ะ รับโทรศพั ท์เถอะคะ่ ป๊ ไุ มก่ วนแล้ว ต้องรีบไป
เดด็ ผกั ชตี อ่ ”
ณฐาจงึ รับโทรศพั ท์ตอนทีค่ นรับใช้เดินเล่ียงลงบนั ไดไปข้างลา่ ง เธอ
หนั ไปกมุ ลกู บดิ ประตู แตแ่ ล้วก็เปลี่ยนใจสบื เท้าถอยเพอ่ื ไม่ให้เสียงเลด็ ลอด
เข้าไปในห้องนอนแทน ครัน้ ได้ยินเสยี งสลกั ษณาโวยวายมาตามสาย คนเป็น
หลานก็รีบประจบ
“สวสั ดีจ้ะคณุ ยายจา๋ ...”

กลิน่ เอือ้ ง  315

“ไมต่ ้องมาจ๋จี า๋ เลย ทาอะไรอยฮู่ ปึ ลอ่ ยให้ยายรอตงั้ นานสองนาน!”
“ขอโทษคะ่ ...” วา่ เสยี งออ่ ยอยา่ งอ้อนๆ ก่อนเดินไปเท้าแขนกบั กรอบ
หน้าตา่ งบานโตซง่ึ เหน็ สวนกหุ ลาบชดั “...ก็นาวลมื โทรศพั ท์ไว้ในสวน น่ีพีเ่ ขา
เพิง่ เอาขนึ ้ มาให้ที่ห้อง วา่ แตผ่ ลตรวจสขุ ภาพเป็นยงั ไงบ้างคะ นา้ ตาลในเลอื ด
ลดลงรึยงั ”
“ไมต่ ้องเปลย่ี นเร่ืองเลยแม่คณุ ตกลงพรุ่งนีจ้ ะเอายงั ไง...”
ส้มุ เสยี งฉนุ เฉยี วทแ่ี ปรเปลย่ี นเป็นจริงจงั ทาให้คนเป็นหลานหน้าเคร่ง
ลง ยิ่งเมื่อได้ทราบวา่ คณุ ยายต้องการพบตวั เธอ... แบบไร้เงาสามี ลางสงั หรณ์ท่ี
กรุ่นอย่ใู นใจกแ็ ผซ่ า่ นกาจายจนมือท่จี บั โทรศพั ท์อย่บู บี เกร็ง
หลงั คยุ อย่สู ิบนาที หญิงสาวกร็ ับคา วางสายแล้วถอนหายใจเฮือก
ยาวออกมาอย่างหนกั ใจ
อิชย์โผลห่ น้าออกมาจากห้องนอน
“นาว”
“คะ” คนทีเ่ พิ่งปิดหน้าจอโทรศพั ท์หนั ขวบั มาทนั ที เกร็งไปชว่ั ครู่ก่อน
จะผอ่ นลงเมื่อเห็นสายตาหวานลา้ ท่เี ขาทอดตรงมาพร้อมรอยยมิ ้ บาดอารมณ์
บนมมุ ปาก
“นึกวา่ หนีลงครัวไปแล้วซะอกี ” สีหน้าของอิชย์ตดิ จะล้อๆนิดหนอ่ ย
พอเขามองซ้ายมองขวาทาทา่ เหมือนจะออกมาจากห้องนอนทงั้ ท่ียงั ไม่ได้สวม
เสอื ้ เธอก็รีบปร่ีตรงกลบั ไปยงั ประตู
“เปลา่ ซะหนอ่ ย”
เขายอมถอยให้เธอเข้าห้อง
“เมื่อกีพ้ ดู อะไรค้างไว้รึเปลา่ ”
หญิงสาวปิดประตู แววตาทเี่ คยลงั เลเม่ือครู่เปลยี่ นเป็นแน่วแนข่ ึน้ มา
อย่างคนทต่ี ดั สนิ ใจอะไรบางอยา่ งได้ เขามองแล้วเลกิ ควิ ้ ไมแ่ ปลกใจกบั คาตอบ
ของเธอนกั

316  สรวงสวาท

“เปลา่ คะ่ ”
วา่ แล้วณฐาก็ยิม้ ให้ ก่อนจะเดนิ ไปนง่ั ลงบนโซฟายาวตวั เดมิ ทน่ี ง่ั เม่ือ
ครู่ การทเ่ี ธอได้คยุ กบั สลกั ษณาไมไ่ ด้ทาให้ความข้องใจที่มีตอ่ ตวั อิชย์คลายลง
แตเ่ ธอก็อารมณ์เย็นลงจนพอท่ีจะอา่ นสถานการณ์ในตอนนีอ้ ยา่ งถ่ีถ้วน
รอบคอบมากขึน้ และพบวา่ คนทคี่ วรคยุ ด้วยจริงๆ คือฤดวี รรณ
ถ้าสมมตุ ิวา่ ถ้าอชิ ย์ไมร่ ู้อะไรเลยขึน้ มา... สมมตุ ิวา่ เขาถกู หลอก
เหมือนกนั อยา่ งน้อยฤดวี รรณจะต้องมีเหตผุ ลมากพอทีจ่ ะหลอกหลานชายสดุ
ทีร่ ัก ข้อนีเ้ธอไมแ่ นใ่ จนกั วา่ ทา่ นจะยอมบอกรึเปลา่ แตก่ ารท่ีสลกั ษณาเรียกพบ
เธอดว่ นในวนั พรุ่งนีโ้ ดยไมย่ อมคยุ ทางโทรศพั ท์แสดงวา่ ต้องเป็นเรื่องสาคญั
มาก และอาจเก่ียวข้องกบั ปัญหาอีรุงนงุ นงั นีท้ างใดทางหน่งึ
พรุ่งนีค้ อ่ ยกลบั มาคยุ กบั เขายงั ไม่สาย
“คณุ ยายน้องเป็นยงั ไงบ้าง”
อชิ ย์มานงั่ ลงข้างเธอ แล้วก็ทงิ ้ ตวั หงายหนนุ ตกั กนั หน้าตาเฉย เขามอง
เธอตาใสแป๋ วไม่พอยงั ดงึ มือข้างหน่งึ ไปกมุ ไว้แนบแผน่ อกทมี่ ีเสยี งใจเต้นตกึ ตกั
“แข็งแรงปกตดิ ีทกุ อย่างเลยคะ่ เพิ่งถงึ บ้านเมื่อกีน้ ีเ้อง พ่อี ชิ ย์คะ...”
เธอตอบโดยที่ใช้อกี มืออกี ข้างรวบผมไม่ให้ปลายลงไปทม่ิ หน้าท่ิมตาชายหนมุ่
ขณะก้มลงสบตา แล้วก็หน้าซบั สขี นึ ้ เล็กน้อยเม่ือเขาดงึ มือข้างทกี่ อบกมุ อยแู่ ตะ
บนริมฝีปากหยกั “...เออ่ ...ทาไมวนั นีข้ ยนั อ้อนจงั ”
“เหรอ” เขาตอบทงั้ ทย่ี งั มองเธอด้วยนยั น์ตาคมกล้า
“คะ่ ”
“กลวั น้องทงิ ้ พี่เข้าครัวไปใช้เสนห่ ์ปลายจวกั มดั ใจคนอน่ื มงั้ ...” เรียว
ปากท่ียงั คงชิดผวิ นมุ่ ขยบั งบุ งบั เหมือนจะแทะเลม็ สลบั กบั การวา่ เสียงออเซาะ
“...ปกตพิ ่ีชอบกินอาหารฝีมือน้องนะ แตต่ อนนีไ้ มอ่ ยากนงั่ รอน้องทากบั ข้าว
แล้ว”

กลิน่ เอือ้ ง  317

เพิง่ มีวนั นีท้ ี่เขาได้พกั ทงั้ สปั ดาห์อชิ ย์ทางานถงึ เทยี่ งคืนทกุ วนั ... ซง่ึ นนั่
เป็นสิ่งทช่ี ายหนมุ่ ยงั พอทาใจยอมรับได้เพราะรู้วา่ กลบั ถึงบ้านยงั พอมีหวงั ทวา่
ส่ิงทีย่ ากลาบากมากกวา่ คือการทภ่ี รรยาของเขาตดิ ไฟแดง ทงั้ แบนและเคอร์ฟิ ว
ห้ามเข้าใกล้เกือบห้าวนั เพราะรู้ดวี า่ อะไรจะเกิด

ไม่เคยมีคนื ไหนจบแคก่ อด... แม้จะไมถ่ ึงขนั้ นนั้ แตไ่ ม่ใชแ่ คก่ อดแนๆ่
เธอขืนมือไว้ แตก่ ็มองเขาด้วยแววตาออ่ นลงขณะกลา่ วตะลอ่ มอยา่ ง
น่มุ นวลเหมือนทกุ ทที พี่ ดู วา่ ‘ห้ามข้ามฝั่งเตยี งมานะคะ’
“อดอยากแคไ่ มก่ ี่วนั เอง ทนอกี นดิ ไมไ่ ด้เหรอคะ”
“ถามแบบนี.้..” เขาไมย่ อมอกี ตอ่ ไป “...ไม่ตดิ ใจเสน่ห์ปลายนอของพี่
สกั นิดเลยเหรอครับ”
อารมณ์ทงั้ มวลทค่ี ง่ั ค้างอยใู่ นใจของหญิงสาวถกู เตะโดง่ ออกทาง
หน้าตา่ งในประโยคเดยี ว เธอเบกิ ตากว้างอยา่ งนา่ เอน็ ดู เรียวปากอิ่มเผยออ้า
“อะไรนะคะ!”
“นอ” ชายหน่มุ อมยมิ ้ พลางใช้มือข้างที่วา่ งชปี ้ ระกอบ
“ไมใ่ ชป่ ระโยคคาถาม! นาวอทุ านหรอก... ไมต่ ้องชบี ้ อกด้วยคะ่ วา่
ตรงไหน!”
อชิ ย์หวั เราะเตม็ เสยี งอย่างอดไมอ่ ยู่ เขาเงยหน้ามากขึน้ แนบกลมุ่ ผม
เปียกหมาดลงกบั หน้าขานมุ่ ขณะที่อวดฟันเรียงสวยและตาท่หี ยจี นเป็นสระอิ
เสียงห้าวท้มุ เปลง่ จากลาคอหนาจนกงั วานไปทวั่ ห้อง... เธอมอง... แล้วก็ยมิ ้
ตาม
จนกระทง่ั เสยี งหวั เราะจางลง เขากห็ อมมือเธอฟอดใหญ่แล้วก็ถาม
“วนั นีพ้ บี่ อกรกั นาวรึยงั ”
หญิงสาวค้อนใสค่ นทบ่ี อกรักกนั ทกุ วนั อยา่ งหมน่ั ไส้ เขาทาเหมือน
พรุ่งนีโ้ ลกจะแตก แล้วเธอก็เฉไฉไปทางอืน่ ด้วยนา้ เสยี งคอ่ นข้างขดั เขิน

318  สรวงสวาท

“ไมค่ ดิ วา่ พ่จี ะเป็นผ้ชู ายที่เลยี่ นขนาดนี ้ ตอนแรกนกึ วา่ จะแบดๆ
หลอกฟันคนื เดยี วแล้วทงิ ้ ”

“ทมุ่ ถึงขนั้ หลอกแตง่ งานขนาดนจี ้ ะทิง้ ได้ไง” คนทภ่ี าพลกั ษณ์ตดิ ลบ
พดู เร่ืองเก่าแล้วก็ทาหน้ารู้สกึ ผดิ เลก็ น้อย... แตก่ ็แคน่ นั้ เพราะมน่ั ใจวา่ ตนเอง
ตดั สินใจถกู มาตงั้ แตต่ ้น ทวา่ เสยี ้ วเลก็ ทย่ี งั ติดอยใู่ นใจกลบั ผลกั ดนั ประโยค
ถดั ไปออกมา “พ่ีไมท่ ิง้ น้อง น้องก็ห้ามทงิ ้ พีน่ ะครับ... อยกู่ บั พีอ่ ยา่ หนีไปไหนนะ”

ลางสงั หรณ์เขาแรงรึไงนะถึงได้พดู แบบนี.้.. ณฐาไมแ่ นใ่ จนกั แตพ่ อ
คดิ ได้วา่ เขาเคยถกู ทงิ ้ อย่างไมใ่ ยดมี าแล้วครัง้ หนงึ่ ตอนเกิด ใจเธอกอ็ อ่ นเหลว
ออ่ นยวบ มนั ไมใ่ ชค่ วามสงสารหรือเหน็ ใจ หากเป็นความรู้สกึ ที่วา่ ... ไมอ่ ยากให้
เขารู้สกึ แบบนนั้ เลย

อยา่ งน้อยกต็ อนนี ้
เธอถอนหายใจ อิชย์แปลกใจเมอ่ื หญิงสาวสะกิดให้เขาลกุ ออกจากตกั
ทงั้ กระต้นุ และเตอื นจนต้องทาตามอย่างอดิ ออดเพราะไม่อยากลกุ ขึน้ จาก
หมอนนมุ่ อนุ่ ซง่ึ ไมไ่ ด้สมั ผสั มาหลายวนั ทวา่ พอลกุ ขึน้ นง่ั หลงั ตรงแล้วหนั หลบั
มา ก็พบวา่ เธอกาลงั แกะกระดมุ เสอื ้ เชติ ้ ตวั โคร่งท่ีสวมมาตงั้ แตเ่ ช้า
เขามองตาโต ใจหนมุ่ เต้นต้มุ ตอ่ มผดิ จงั หวะพอกนั กบั ลมหายใจท่ี
สะดดุ ขาดห้วง ในขณะทคี่ นซงึ่ นานครัง้ จะรุกดงึ สาบเสอื ้ ให้แบะอ้าออกจนเหน็ บ
ราเซยี ลายลกู ไม้สีดา ผิวเนอื ้ ผดุ ผอ่ งซง่ึ ปรากฏตอ่ สายตาก็ทาให้อณุ ภมู ิสงู ขนึ ้
อย่างฉบั พลนั เขามองไลล่ งอกี มองจรดหน้าท้องแบนราบขาวจว๊ั ะและขอบ
กางเกงยีนทสี่ ง่ เสยี งพรืดเมื่อชายเสอื ้ ถกู ดงึ ออก
แล้วก็ต้องกลนื นา้ ลายอกึ ใหญ่เมอื่ เธอเปลอื ้ งเสอื ้ จนร่วงไปกองข้าง
เก้าอแี ้ ล้วขยบั เขยิบเข้าหากนั อยา่ งเคอะเขนิ กลนิ่ กายสาวหอมๆ หวานๆ ทาให้
เสียงท่เี ปลง่ ถามออกมาทงั้ ห้าวตา่ แหบพร่า... ซา้ ร้าย เพยี งเธอแตะมือลงบน
หน้าขาหนน่ั แนน่ เขาก็ร้อนวบู วาบไปหมดทงั้ เนือ้ ทงั้ ตวั ...

กลนิ่ เอือ้ ง  319

“ตรงนีเ้ลยเหรอ” “คะ่ ...” ณฐาพยกั หน้าโดยไมส่ บตา เธอก้มหน้างดุ
ตอบเสยี งเบากอ่ นจะบรรจงเลื่อนมือขนึ ้ สตู่ าแหน่งทีส่ งู กวา่ เดมิ “...วนั นีต้ รงไหน
ก็ได้... ท่มี พี ่ีอิชย์”

320  สรวงสวาท

บทท่ี 18

สนิ้ สวาท

เตยี งยบั ยยู่ ่ีจนถงึ รุ่งสาง แม้อากาศจะเย็นฉ่าแตณ่ ฐาจาได้วา่ เม่ือคนื
ผ้าปทู งั้ ชมุ่ ไปด้วยเหงอื่ และร้อนระอจุ ากการเสยี ดสี เธอขย้มุ มนั จนแทบไม่เหลอื
เค้าเดมิ ยามเม่ืออิชย์เฝา้ โอ้โลมและแกล้งกนั ไมห่ ยดุ จนต้องเป็นฝ่ายเปลง่ เสยี ง
เรียกร้อง... อ้อนวอนขอให้เขาชว่ ยสาแดงเสนห่ ป์ ลายนอสกั ที

ทเ่ี ขาหลงตวั วา่ เธอตดิ ใจ... ไมอ่ ยากจะยอมรับเลยวา่ มีเค้าความจริง
เจือในนนั้ อยบู่ ้าง... แคน่ ิดเดยี วหรอกนะ

หลงั จากเม่ือวานเป็นฝ่ายรุกและจบลงด้วยการออ่ นเปลยี ้ หอบระทวย
อย่บู นโซฟา มีเสอื ้ ผ้าหลน่ เรี่ยราดกระจดั กระจายดจุ พร็อพประกอบฉาก ทงั้ เธอ
และเขาตา่ งรีบอาบนา้ แตง่ ตวั ลงไปร่วมมอื ้ เย็นซงึ่ มบี รรยากาศผิดแปลกไป
เล็กน้อย เกือบทกุ คนบนโต๊ะแฮปปีห้ วั เราะเอก๊ิ อ๊ากราวปา้ ตาลแอบใสก่ ญั ชาลง
ในนา้ แกง โดยเฉพาะกบั อชิ ย์ทถี่ กู ชวนคยุ ด้วยเรื่องสพั เพเหระมากเป็นพเิ ศษ

เหมือนเป็นคนในครอบครัวเดยี วกนั
ในขณะทีเ่ ขาตอบทกุ คนอยา่ งจริงจงั และเป็นธรรมชาติราวกบั วา่ เร่ือง
ทานองนีเ้กิดขึน้ บอ่ ย เธอก็พยายามจบั สงั เกตฤดีวรรณผา่ นขอบถ้วยเต้าเจยี ้ ว

กลนิ่ เอือ้ ง  321

หลนไปด้วย ทวา่ ทา่ นก็ยงั เหมอื นเดมิ ... แนล่ ะ่ ทา่ นคงไมร่ ู้วา่ เธอบงั เอญิ ได้ยิน
ความลบั เข้าแล้ว

จากนนั้ พอกลบั ขึน้ ห้องทงั้ ที่จิตใจว้าวนุ่ เธอก็นกึ ได้วา่ หลงั อาบนา้ ยงั
ไมไ่ ด้ทาครีมบารุง จงึ ตรงดิง่ ไปยงั โต๊ะเครื่องแปง้ ด้วยความเคยชนิ ... จนกระทง่ั
ทาไปได้คร่ึงตวั ในจงั หวะกาลงั เกล่ยี เนือ้ ครีมบนขาออ่ น ก็ถกู ขดั จงั หวะด้วย
สามีท่ีปราดเข้ามาอ้มุ ตวั เธอปลวิ หวอื พาก้าวฉบั ไปทางเตยี งพร้อมการสารภาพ
อนั นา่ ตกใจวา่

‘นาว... พีเ่ คยบอกรึยงั ว่าตอนทาครีมนอ้ งโคตรเอก็ ซ์*’*
เธอเกอื บสาลกั พยายามตงั้ สตขิ ณะเขากดร่างเธอราบลงกบั ฟกู แล้ว
เปลอื ้ งชดุ ทสี่ วมอย่อู ย่างรวดเร็ว
‘ไม่... ไม่เคยคะ่ *’*
‘แรกๆ พ่ีต้องหนีไปรอในห้องทางานทกุ คืน กลัวอดใจไม่ไหว
ปล้าน้องขึ้นมากลางคัน’
‘แล้วคืนน้ีทาไมไม่รอ...’ เธออกึ อกั เมื่อไพลค่ ดิ ตามแล้วพบวา่ ทกุ คนื
เขาจะอย่ใู นห้องทางานจริงๆ หลงั เธออาบนา้ เสร็จ เธอก็นกึ วา่ เขางานยงุ่ แตท่ ่ี
ไหนได้...
‘ไม่อยากรอแล้ว เดยี๋ วน้องกต็ ้องอาบน้าอีกรอบ แล้วพี่จะช่วย
ทาให้ใหม่ โอเคนะ’
แล้วเขาก็ละเลียดชิมครีมบารุงทเ่ี ธอทาไว้ครึ่งตวั จนเกลยี ้ ง แถมด้วย
การคลอเคลยี พร่ากระซบิ วา่ การรุกครัง้ แรกของเธอเมื่อหวั คา่ มีอทิ ธิพลตอ่ ใจเขา
มากแคไ่ หน... ตวั ณฐาเองก็ไมค่ ดิ วา่ สิ่งที่เธอทาจะได้ผลปานนี ้ แตห่ ญิงสาว
พอใจไมน่ ้อยทีท่ าให้เขาอารมณ์ดีจนถึงเช้า
เพราะภารกิจทต่ี ้องทาวนั นีไ้ มง่ า่ ยเทา่ ไหร่
“คดิ อะไรอย”ู่

322  สรวงสวาท

อชิ ย์ยอ่ งมาข้างหลงั คนทย่ี ืนจ้องเข็มกลดั ติดปกสทู ในโต๊ะกระจกอยู่
นานสองนาน พอเขาทกั คนท่ีอยใู่ นชดุ ยนู ิฟอร์มของโรงเรียนอนบุ าลก็เหลยี วมา

“นาวกาลงั คิดวา่ จะเลอื กชนิ ้ ไหนให้พอ่ี ิชย์ดี”
แล้วเธอก็หนั กลบั ไป กลบเกลอื่ นส่ิงที่อยใู่ นใจด้วยการตหี น้าจริงจงั
ราวกบั วา่ ตวั เลอื กข้างหน้าชา่ งยากเย็นแสนเข็ญ วนั นีอ้ ิชย์สวมสทู สโี ปรดของ
เขาท่หี ญิงสาวเพง่ิ รู้เม่ือไม่นานมานีว้ า่ คือสีนา้ เงินเข้มแบบท้องฟา้ กลางคืน เป็น
ทางการและเข้ากนั ได้ดีกบั เคร่ืองประดบั เกือบทกุ ชนิด
พดู ก็พดู เถอะ เขาใสอ่ ะไรก็ดดู พี ลิ กึ ขนาดเสอื ้ ฮาวายตวั ละร้อยเก้าสิบ
เก้ายงั ทาให้ดแู พงแรงเหมือนแบรนด์ดงั ตวั ละหลายหม่ืนได้ นี่ทงั้ ใสส่ ทู ผกู ไท มี
เครื่องประดบั เสริมออพชน่ั บางเช้าเธอก็อยากจะกรี๊ดเหมือนกนั ท่ีตนื่ มาเจอ
สามีหลอ่ พรีเม่ียมขนาดนี ้
“ไหนดซู ”ิ คนชา่ งออ่ ยเดนิ เข้ามาชิด วางมือร้อนๆ ทงั้ สองข้างลงบนบา่
บอบบาง ก้มหน้าลงใกล้จนเธอได้กลิน่ นา้ หอมกรุ่น “เอาอนั สีเงนิ ก็ได้ครับ น้อง
สมุ่ มาเถอะ อนั ไหนทนี่ ้องเลือกพใี่ สไ่ ด้หมด”
เอาใจกนั เหลือเกิน... หญิงสาวจงึ หยิบเข็มกลดั แพลทตนิ มั่ ประดบั
เพชรแชมเปญซงึ่ มีลวดลายเรียบหรูขึน้ มาหน่ึงชนิ ้ แล้วหมนุ ตวั กลบั มาหาคนที่
ยงั นวั เนียไมย่ อมหา่ งทงั้ ทตี่ า่ งฝ่ายตา่ งสวมเสือ้ ผ้าครบชนิ ้ และอกี ไมเ่ กินชว่ั โมง
จะต้องพากนั รีบออกไปทามาหากิน
หญิงสาวผงะเมื่อคางบมุ๋ แทบจะทมิ่ ตาเธอ
“ถอยไปหนอ่ ยสคิ ะ เดย๋ี วตดิ เบยี ้ วนะ” เอ็ดสามีเสียงออ่ น
“ไมเ่ ป็นไร ถ้าเบยี ้ วแล้วใครทกั พจี่ ะบอกวา่ เมียตดิ ให้”
“...”
“โอเคถอยก็ได้”
แล้วเธอก็หลดุ ขา จาวนั แรกท่ีตดิ ให้เขาได้ดี เนื่องจากทบี่ ้านไมค่ อ่ ยมี
ใครใช้เข็มกลดั ประเภทนี ้ เธอเลยตดิ ตา่ กวา่ จดุ ที่ถกู ต้องลงมาเป็นคืบ แถมเขา

กลิน่ เออื้ ง  323

ยงั เดนิ ออกจากบ้านอยา่ งสงา่ ผา่ เผย อวดชาวบ้านชาวชอ่ งไปทวั่ แล้วกลบั มา
เลา่ ให้ฟังวา่ ‘ลกู ค้าทกั ใหญ่เลยวา่ ทาไมวนั นีพ้ ต่ี ดิ เข็มกลดั เบยี ้ ว แตพ่ ีไ่ มแ่ กะ
หรอก น้องตงั้ ใจตดิ ให้พที่ งั้ ที’

ก็บอกแล้ววา่ ผที ะเลยงั ต้องอายเมื่อมาเจอผ้ชู ายอย่างอชิ ย์...
“เนคไทเบยี ้ วด้วยคะ่ ” เธอเตอื นเม่ือตดิ เขม็ กลดั บนปกสทู เสร็จ เขาจงึ
โน้มตวั ลงมา
“ขยบั ให้หน่อย”
หญิงสาวอมยิม้ จดั ให้ตามคาขอของคนขีอ้ ้อน... รู้หรอกนะ่ วา่ เขาจง
ใจใสเ่ นคไทเบีย้ วๆ มาให้เธอจดั ... จากนนั้ จงึ เริ่มชวนคยุ
“วนั นีพ้ ีอ่ ชิ ย์ไปทางานยงั ไงคะ คณุ กรมารับรึเปลา่ ”
“ครับ น้องจะไปด้วยกนั ไหม”
ปลายนิว้ เพรียวซงึ่ แตะอยบู่ นเนคไทสีดาชะงกั นิดหน่ึง แล้วจงึ ขยบั ตอ่
อยา่ งไร้พิรุธ เธอจ้องเป๋ งตรงปม ทาทเี ป็นเช็กวา่ มนั เข้าท่ีรึยงั ขณะเอย่ ออกมา
ด้วยนา้ เสียงเรียบเร่ือยผดิ ใจความที่ทาให้คนฟังตกใจรุนแรงยิ่งกวา่ การรุกหนกั
เมื่อวาน
“นาวกาลงั คิดวา่ ... วนั นีจ้ ะขอยืมรถพอี่ ิชย์ขบั ไปเองคะ่ ”
ราวกบั มีเคร่ืองหมายอทุ านผดุ ขนึ ้ เหนือศีรษะชายหน่มุ พร้อมกนั ล้าน
ตวั เขาเงียบกริบขณะสารวจอย่างว้าวนุ่ ชลุ มนุ วา่ ทาไมจๆู่ ภรรยาถงึ ได้นกึ คกึ
อยากจบั พวงมาลยั ขึน้ มาทงั้ ท่ีเดอื นกอ่ นแคโ่ ดนบงั คบั ขึน้ รถยงั ทาหน้าเหมือน
ถกู หลอกให้กินยาขม จริงอย่ทู ี่พกั นีเ้ธอเลกิ กลวั แถมยงั คยุ เร่ือยเป่ือยเวลานงั่ บน
เบาะด้วยกนั แตก่ ารขบั รถเป็นอกี สเตป็ ทเี่ ขาไมค่ าดวา่ ถกู เอย่ ขอ
เม่ือเห็นใบหน้าหลอ่ ขรึมเคร่งลง เธอจงึ หวา่ นล้อมด้วยนา้ เสยี งออด
อ้อนแบบทีเ่ ขาแพ้ทาง
“ได้ไหมคะพอี่ ิชย์... เอาคนั ทเ่ี พงิ่ ซอื ้ ตอ่ จากคณุ ภาคก็ได้ คนั นนั้ ไมม่ ี
ใครใช้นี่คะ จอดทงิ ้ ไว้เฉยๆ น่าเสยี ดายแย่”

324  สรวงสวาท

ณฐามีอานาจเหนือเขาอยา่ งชดั เจน แถมยงั รู้ด้วยวา่ ควรใช้ไม้ไหน
เพ่ือให้เขาโอนออ่ น ปมควิ ้ หนาที่ขมวดเข้าคลายออกเลก็ น้อย อิชย์พรูลมหายใจ
ออกมาขณะยกมือขนึ ้ แตะแก้มใสซงึ่ เช้านีแ้ ตง่ แต้มบางเบา แล้วเปลยี่ นเป็นเชย
คางให้เธอเงยหน้าขนึ ้ สบตา

“ขบั ไหวเหรอ”
“ไหวสิ ไม่งนั้ จะขอทาไม...” ปลายเสียงหวานสนั่ พลวิ ้ เมอ่ื เขาลบู ลงไป
ตามลาคอระหง สร้างกระแสหวามหววิ จก๊ั จีใ๊ นใจ แตเ่ ธอมีเรื่องสาคญั กวา่ นนั้ ซงึ่
ต้องทาให้เขาคล้อยตามให้จงได้ จงึ ไมย่ อมหลบตา “...อกี อยา่ งเย็นนีน้ าวจะไป
บ้านคณุ ยายด้วย ถ้าขบั ไปเองได้ทกุ คนจะได้เลกิ หว่ งสกั ทีวา่ นาวยงั ฝังใจกบั
อบุ ตั เิ หตจุ นไมก่ ล้านงั่ หรือขบั รถ แถมใครถามจะได้ตอบถกู วา่ พี่อชิ ย์เป็นคนชว่ ย
ให้นาวกลบั มาจบั พวงมาลยั ได้อกี ครัง้ ”
เมื่อคนื เธอหาจงั หวะคยุ กบั เขาเรียบร้อยเกยี่ วกบั นดั ท่ีสลกั ษณานดั ใน
เย็นวนั นี ้ และเน่ืองจากเธอไม่รู้วา่ ทา่ นนดั เธอเร่ืองอะไร เธอจงึ เอาเรื่องห้นุ ของ
โรงเรียนดนตรีทคี่ าราคาซงั มานานเดือนขนึ ้ อ้าง ซง่ึ ได้ผลดเี พราะเขาซกั ไม่หยดุ
แถมยงั ออกความเห็นที่เป็นประโยชน์มากมาย แตเ่ ขาคงไมค่ ิดวา่ เธอจะไปบ้าน
ศลิ านนท์เอง จงึ ต้องหาข้ออ้างเข้าประกอบอกี
ชายหน่มุ ยมิ ้ นมุ่ กบั เหตผุ ลทีค่ อ่ นข้างฟังขนึ ้ ทวา่ ถึงอย่างนนั้ ...
“แตพ่ ่หี ว่ ง”
“นาวโตแล้วนะคะ”
“ไมไ่ ด้หว่ งน้อง พหี่ ว่ งรถ”
เธอคว่าหน้ามองแรง ทงั้ ยมิ ้ ทงั้ ค้อนในเวลาเดียวกนั
“ล้อเลน่ น่า” คนชา่ งแหย่หวั เราะ ก่อนวา่ อยา่ งจริงจงั “...แตข่ อได้ไหม
เช้านีพ้ ่จี ะให้กรขบั รถตามน้องไป ถ้าไมโ่ อเคจริงๆ เย็นนีน้ ้องต้องให้เขาไปสง่ ไป
บ้านคณุ ยายน้อง ไม่ก็ให้ทางโน้นสง่ รถมารับ”

กลิน่ เอือ้ ง  325

ถ้าไมต่ ดิ วา่ เขามีประชมุ เช้าคงจะไปด้วยตวั เองแน่ ณฐาน่ิงคดิ กอ่ น
พยกั หน้ารับเม่อื เหน็ วา่ แผนไปได้สวย... เป็นอนั เสร็จไปเร่ืองหนง่ึ นกึ วา่ เขาจะ
ยืนยนั ขนั แข็งห้ามเธอขบั รถเสยี อกี

“ได้คะ่ ”
“ห้ามขบั รถเร็ว มองซ้ายมองขวามองกระจกหลงั กอ่ นเลยี ้ วออกซอย
แล้วอยา่ ลมื เปิดไฟเลยี ้ ว เบอร์ประกนั เดย๋ี วพจี่ ะเอาไปเสยี บไว้หน้ารถ”
“...”
“ถึงโรงเรียนแล้วบอกด้วย” อชิ ย์ยา้
“คะ่ คณุ พอ่ ”
“เรียกกนั แบบนี.้.. ในต้เู สอื ้ ผ้าสกั ยกดีไหม” เขาแยกเขีย้ ว มือร้อนเริ่ม
ลบู ตา่ ลง วนเวียนอย่ทู ฐ่ี านคอกอ่ นจะแหวกสาบเสอื ้ เชติ ้ สมี สั ตาร์ดเข้าไปนวด
เคล้นผิวเนียนนมุ่ เหนือทรวง ณฐากลนั้ ใจหาย กอ่ นโต้เสยี งแปร่ง
“ไหวเหรอคะ อายปุ นู นีแ้ ล้ว เจ็บเอวไปทางานไมร่ ู้ด้วยน้า”
คนทอ่ี อกแรงมาคอ่ นคืนชะงกั กกึ เม่ือถกู สบประมาท เธอรีบชงิ จงั หวะ
นนั้ ดงึ มือเขาออกแล้วเขย่งขนึ ้ แตะเรียวปากอ่ิมน่มุ บนกลบี ปากหยกั ซงึ่ เหยยี ด
เครียด เทา่ นนั้ ไม่พอยงั เบยี ดสดั สว่ นอวบน่ิมเข้าหาแผงอกแน่นอย่างจงใจ แช่
ค้างไว้ชวั่ ขณะอยา่ งดื่มด่า ก่อนถอยออกในตอนที่รับรู้วา่ เขาเริ่มสนั่ ไหวด้วยแรง
ปรารถนา
หญิงสาวเม้มปากเข้าหากนั อย่างขวยเขิน เออื ้ มไปตบบา่ เขาสองที
เพื่อให้กาลงั ใจ
“นาวล้อเลน่ หรอก เก็บแรงไว้คนื นีด้ ีกวา่ ... นะคะพอี่ ิชย์”
คนฟังองึ ้ ตะลงึ แตพ่ อโดนอ้อนด้วยรอยยมิ ้ หวานๆ น่ารกั ๆ เข้าหน่อย
ใจหนมุ่ ก็ออ่ นยวบแพ้พา่ ยในทนั ใด
เอาวะ ภรรยาบอกให้เก็บแรง เขาก็จะเป็นสามีทีเ่ ชอื่ ฟัง!

326  สรวงสวาท

“หหึ หึ .ึ ..” เสียงหวั เราะแหบตา่ ดงั มาจากร่างผอมเกร็งทนี่ ง่ั ประดจุ
ราชาอย่บู นโซฟาเวอร์ซาเช่ ใกล้กนั มีแมวช่อื ‘คริสปี’้ นอนหวดอยรู่ าวกบั วา่ แขก
คนสาคญั ของบ้านเป็นเพียงอาหารแมวไร้ราคาทกี่ ระเดอื กไม่ลง “...ฉนั ไมไ่ ด้
เหยียบไทยมาสามสบิ ปี เย็นนีเ้ราควรฉลองไหมวะดนยั ”

“เรื่องของลอื ้ เห้อ อย่าเรียกตารวจเข้าบ้านอว๊ั ก็พอ...” เจ้าของบ้าน
ตอบเสียงเครียด ขณะจดจอ่ อยกู่ บั นิตยสารปลกุ ใจเสือป่าในมือ แตแ่ ล้วดนยั ก็
เงยหน้าเมื่อนกึ ขนึ ้ ได้ “...วา่ แตเ่ มียลอื ้ ไปไหน เหน็ ลงเคร่ืองอาบนา้ เสร็จก็หาย
ตอ่ ม”

“ไปช้อปปิงกบั หนหู ลิวไง”
“หย๊า ยงั จะมีแกใ่ จใช้เงนิ อีกเรอะ”
อรรถกรก็หน้าเครียดขึน้ เชน่ กนั เม่ือเพอื่ นสะกดิ เตอื นเร่ืองนนั้
สถานการณ์ในตอนนยี ้ ่าแย่กวา่ ทค่ี ิดเอาไว้มาก โดยเฉพาะเมื่อธรุ กิจเฟรนไชน์
ร้านอาหารท่ซี อื ้ ห้นุ ลงทนุ ไว้เกิดการฟอ้ งร้องจนห้นุ ร่วงกราวแทบไมม่ คี า่ เงินท่ี
เคยมีหมนุ ไมข่ าดมอื ก็สญู ไปกบั การลงทนุ ให้พวกมาเฟียซงึ่ กาลงั ถกู กวาดล้าง
เขากาลงั โดนตารวจฮอ่ งกงสบื สาวเอาเรื่องจงึ ต้องหนีหวั ซกุ หวั ซนุ กลบั ไทย สว่ น
ภรรยาของเขาก็เอาแตใ่ ช้เงนิ ล้างผลาญอย่างไม่แคร์สกั นิดวา่ จะกาลงั เดอื ดร้อน
ดนยั เองก็ย่าแย่พอกนั จงึ ต้องร่วมกนั จมหวั จมท้ายอยตู่ อนนี ้
ถ้าเพียงแคม่ ีเงนิ ... ทกุ อยา่ งจะงา่ ยดายขึน้ หลายสบิ เทา่
“ลกู สาวแกก็ใช้เงนิ ใชย่ อ่ ย...”
“ก็หนหู ลวิ มนั หาเงนิ เองได้น่ีหวา่ ไมใ่ ชเ่ งินอวั๊ ” คิดแล้วสงสยั เหมือนกนั
วา่ ลกู สาวไปหาเงินมากมายมาจากไหนในชว่ งทีถ่ า่ ยละครจนไมม่ เี วลารับอี
เว้นท์ แตด่ นยั ไมไ่ ด้ถามเพราะงานย่งุ “ไมร่ ู้สิ แล้วลอื ้ จะเอาไงตอ่ เร่ืองอชิ ย์”
“เออ ไหนแกวา่ หนหู ลวิ สง่ ขา่ วให้บ้านศลิ านนท์เรียบร้อยวา่ ไอ้อชิ ย์กบั
เมียเขายงั ไม่ได้จดทะเบยี นกนั ทาไมเงยี บกริบเป็นเป่าสากไมเ่ หน็ โวยวายสกั คา
ถ้าเป็นปกตติ ้องทะเลาะบ้านแตกขึน้ ขา่ วหน้าหนงึ่ ”

กลนิ่ เอือ้ ง  327

“ไมร่ ู้” คนเป็นเพ่อื นไหวไหลก่ อ่ นปิดหนงั สือ “กาลงั ตดั สินใจอย่มู งั้ เพิ่ง

บอกไปเม่ือสองวนั กอ่ นเอง... เอ้า นน่ั ลอื ้ จะไปไหน”

“ไปหาข้าวเทีย่ งกิน...” คนท่รี ้อนอกร้อนใจจนนงั่ ไมต่ ดิ ตอบเสยี งเรียบ

เดินข้ามแมวไปสง่ั เดก็ ให้เตรียมรถ ก่อนจะหนั มาถามเพ่อื นที่เพง่ิ ทาให้เขาสญู

เงนิ หลายร้อยล้านเหรียญด้วยรอยยมิ ้ เย็นเยือก “...ไปด้วยกนั ไหมละ่

บ้านสฤษด์ภิ กั ดีอยใู่ กล้ๆ น่ีเอง”

อชิ ย์ถกู เรียกตวั ดว่ นออกมาจากห้องประชมุ ทเี่ ต็มไปด้วยผ้บู ริหาร

ระดบั สงู และแปลนโรงงานระดบั เมกะโพรเจ็กต์ซง่ึ ยงั หาข้อสรุปไมล่ งตวั เพราะ

ทีมรักษาความปลอดภยั ทีเ่ ขาสงั่ ให้จบั ตาดกู ารเคล่ือนไหวของอรรถกรตรวจพบ

ความผิดปกตทิ ี่เขาเองยงั ยากจะทาใจเชื่อเมื่อได้ยิน

เขารู้วา่ ‘พอ่ ’ ตวั เองอย่ทู ่ไี หน รู้วา่ เพงิ่ มาเหยียบไทยไมก่ ี่ชวั่ โมงก่อน

แตไ่ มค่ ดิ วา่ จะอาจกล้าอาจหาญไปส้หู น้าฤดีวรรณ

คร่ึงหนึง่ ในห้องประชมุ เป็นคนทอ่ี ย่ใู ต้ชายคาเดยี วกนั พอทา่ นรอง

ประธานกลบั เข้ามาบอกเรียบสนั้ ถึงเหตผุ ลที่จะต้องระงบั การประชมุ ชว่ั คราว

ไม่มีใครคดั ค้าน ซา้ ยงั รีบสงั่ คนของตวั เองให้เตรียมรถและติดตอ่ คนใน

ครอบครัว ชวั่ โมงถดั มาคนเกือบทงั้ สกลุ สฤษด์ภิ กั ดจี งึ มารวมตวั กนั อย่ใู นบ้าน

ใหญ่ใจกลางเมืองด้วยสถานการณ์ทใ่ี กล้เคยี งกบั คาวา่ ... ป่ันป่วน

บางคนไม่เคยเหน็ หน้าอรรถกรด้วยซา้ ทวา่ บางคนจดจาแมน่ ยายาก

จะลมื

อิชย์ลงรถมาพร้อมศศินทว่ี นั นแี ้ พทย์เพ่งิ อนญุ าตให้กลบั มาทางานได้

เป็นวนั แรก ทงั้ คตู่ า่ งมีสหี น้าเคร่งเครียดหลงั เดก็ ในบ้านแลน่ มารายงานวา่ แขก

328  สรวงสวาท

ไมไ่ ด้รับเชญิ เพ่งิ เข้าไปในห้องนงั่ เลน่ ใหญ่พร้อมประมขุ ของบ้าน ครัน้ ฟังจบ
ชายหน่มุ ก็รีบสบื เท้าตรงดิ่งไปอย่างรวดเร็ว ข้องใจไปด้วยวา่ ฤดีวรรณจะรู้สกึ
ยงั ไงเมื่อได้เห็นหน้าลกู ชายคนโตเป็นครัง้ แรกในรอบสามสิบปี

อาจจะเป่ าป่ี ร้ องไห้ เป็ นเผาเตา่
ไม่มีทาง อยา่ งคณุ ย่าน่ะต้อง...
“มีปัญหาอะไรถึงโผลห่ วั มาเอาป่านนี”้
นา้ เสียงห้วนสนั้ เชอื ดเฉือดแวว่ มาแตไ่ กล นนั่ ปะไร ผิดจากทคี่ าดซะที่
ไหน
อชิ ย์เดินไปถึงประตหู ้องนงั่ เลน่ ตอนทอี่ รรถกรหยอ่ นตวั ลงนง่ั ลงบน
โซฟาพอดี วนั นีฝ้ ันร้ายของบ้านแตง่ ตวั เป็นกนั เองด้วยเสอื ้ ยืดสเี ข้มและกางเกง
ผ้าเดนิม ทวา่ สว่ นสงู ชะลดู การนง่ั สงา่ ผา่ เผย และเค้าโครงใบหน้าท่ีคล้ายคลงึ
โดยเฉพาะนยั น์ตายโสซง่ึ กาลงั อวดดีฉายกราดไปทว่ั ห้องทาให้ชายหนมุ่ รู้สกึ ไม่
ชอบใจ
แล้วเขากต็ ระหนกั วา่ เขาไม่อยาก ‘เหมือน’ ผ้ชู ายคนนี ้
มนั เป็นเรื่องเลย่ี งไมไ่ ด้ทจี่ ะมีรูปลกั ษณ์บางมมุ คล้ายผ้ใู ห้กาเนิด เขา
จงึ ปัดเรื่องไร้สาระออกจากใจกอ่ นพินิจวา่ ข้างอรรถกรมีดนยั เพอื่ นรักซง่ึ กาลงั นงั่
วางทา่ สขุ มุ ทวา่ นยั น์ตาหลกุ หลกิ พิพกั พพิ ว่ น สว่ นฤดีวรรณในชดุ ซาตินอิตาลี
นง่ั หน้าตงึ ประจนั หน้าลกู ชายคนโตโดยมีสรลลิ นง่ั ขนาบข้าง และเมื่ออิชย์สบ
สายตาคนทงั้ หมดในห้องที่พงุ่ ตรงมา... เขาจงึ ตดั สนิ ใจเดินไปนงั่ ลงข้างคณุ ยา่
ใหญ่
“ได้ข่าวมาวา่ คณุ แมไ่ ม่สบาย...” เม่ือตวั ละครครบองค์ อรรถกรจงึ
ปรารภขึน้ ด้วยนา้ เสียงที่เดายากวา่ กาลงั รู้สกึ จริงหรือมีสิ่งอน่ื แอบแฝง “...ผม
บงั เอิญกลบั มาทาธุระกบั ดนยั ทีไ่ ทยพอดี ก็เลยแวะมา...”
“มาดใู จฉนั รึไง” ฤดวี รรณขดั คอ
“…”

กลนิ่ เออื้ ง  329

“อยา่ มายกึ ยกั โยกโย้ คดิ วา่ ฉนั ไม่รู้รึวา่ แกมีปัญหาอะไรกบั ใครอยู่”
“ตาอิชย์บอกวา่ คณุ แมก่ าลงั ป่วยหนกั ” คนเป็นลกู วา่ ตอ่ อยา่ งดอื ้ ดงึ
“ถึงผมจะเป็นลกู ท่ีเลว แตอ่ ยา่ งน้อยผมก็ไมไ่ ด้เลวถึงขนั้ ไม่รู้สกึ รู้สาตอนได้ยิน
เก่ียวกบั เรื่องมะเร็งระยะสดุ ท้าย...”
อชิ ย์จาได้วา่ ตนไมเ่ คยพดู เกย่ี วกบั เรื่องมะเร็งให้อรรถกรได้ยินแม้แต่
ครัง้ เดยี ว ทวา่ เขาไมไ่ ด้แย้งออกไปเพราะสมั ผสั ได้วา่ คนเป็นย่าท่ีนงั่ อยขู่ ้างกนั
คลายความตงึ เครียดลงนิดหนอ่ ย จริงอย่ทู ่ีชายตรงหน้าเป็นลกู ทแ่ี ย่ แตย่ งั ไง
ลกู กค็ อื ลกู ...
“…ครัง้ นีผ้ มตงั้ ใจจะมาไม่นานเพราะเร่ืองทางฮอ่ งกงก็ต้องรีบสะสาง
ซา้ จากนีก้ ็ไม่รู้วา่ จะมีโอกาสกลบั มาอีกเมื่อไหร่ ผมเลยอยากเจอคณุ แม่สกั ครัง้
ขอโทษนะครับทไ่ี มไ่ ด้นดั ลว่ งหน้าจนทาให้วนุ่ วายขนาดนี”้
คาวา่ ‘วนุ่ วาย’ ยงั นิยามสถานการณ์ตรงหน้าได้น้อยไปด้วยซา้
บรรยากาศหนกั องึ ้ อมึ ครึมคล้ายชว่ งเวลาก่อนเกิดพายแุ ผไ่ ปทวั่ ทงั้ ห้อง ทงั้ อบ
อ้าวอดึ อดั จนหายใจไมอ่ อก เงยี บสงดั แตก่ ็แปรปรวนด้วยความกระอกั กระอ่วน
คนทงั้ บ้านไมม่ ีใครยอมนง่ั บนเก้าอี ้ได้แตจ่ บั กลมุ่ กนั อยตู่ ามริมหน้าตา่ งหรือโต๊ะ
วางแจกนั อนั เลิศเลอวิไล กลนั้ หายใจคอยประโยคตอ่ ไปของฤดีวรรณ
“กลบั ไปเสยี แล้วฉนั จะถือวา่ วนั นีแ้ กไม่ได้มาเหยียบทีน่ ี่”
ทา่ นใจแข็ง ประกายแหง่ ความโกรธเกรีย้ วลกุ วาบขึน้ ในดวงตาของ
อรรถกร เสยี ้ ววนิ าทกี อ่ นมลายเลือนทวา่ อิชย์มองเหน็ ชดั เจน และเขาเช่อื วา่
ศศินทยี่ ืนอยทู่ างเบอื ้ งหลงั กเ็ ห็นเชน่ กนั แตก่ อ่ นทีใ่ ครจะเอย่ อะไร แขกของบ้าน
ก็ชแู ขนทงั้ สองข้างขึน้ ยอมรับเสยี งตา่
“ก็ได้ครับ” มมุ ปากอรรถกรคลายเป็นยมิ ้ เยาะ ความนอบน้อมถกู แทน
ด้วยมาดจองหอง “ผมมาทีน่ ่ีเพราะต้องการเงินจานวนสกั ร้อยล้านเหรียญ
ฮอ่ งกง ผมจนตรอกและไมใ่ ชล่ กู ดีเดอ่ ยา่ งทีค่ ณุ แมค่ ิดนน่ั ละ่ ผมเอาเงินไปลงทนุ

330  สรวงสวาท

กบั พวกมาเฟี ย แล้วเงนิ ก็สญู ห้นุ ในเครือบริษัทของผมตกฮวบเพราะพิษข่าว
ผมไมม่ ีเงนิ หมนุ ก้เู พิ่มไม่ได้เพราะตารวจสากลกาลงั เพง่ เล็ง”

มีกระแสน้อยอกน้อยใจเจอื อย่ใู นถ้อยคาเหลา่ นนั้ บางเบา ทวา่
ฤดีวรรณยงั คงนิ่งยามแนะอยา่ งเฉยเมยโดยไม่สนวา่ คนตรงหน้าจะเป็นลกู แท้ๆ

ลกู คนโตท่เี คยรกั มาก หวงั ไว้มาก
“ถ้าแกทาธรุ กิจเป็น แกควรจะคดิ ได้วา่ ควรขายห้นุ ”
“ผมไม่อยากขาย ผมสร้างมนั มากบั มือ”
“เหมือนกบั ที่ตอนนีฉ้ นั ไมอ่ ยากให้อะไรแกไง ทวดของแกสร้างทกุ
อย่างมากบั มือ ลกู ชายแกทาให้ธุรกิจของเราโตขึน้ จากเดมิ ไมร่ ู้กี่เทา่ อยา่ ง
ยากลาบาก ดงั นนั้ หยดุ ฝอยแล้วกลบั ไปเสยี แกได้สง่ิ ทค่ี วรได้จากสฤษด์ิภกั ดไี ป
หมดแล้ว ฉนั ไม่มีอะไรจะให้แกอกี ” นางตดั รอนอย่างไร้เยื่อใย กอ่ นจะหนั ไป
ทางหลานชายคนเดยี วท่นี งั่ ข้างกนั “หรือถ้าแกจะลองเรียกร้องเอาจากตาอิชย์
อย่างท่แี กเคยทาแล้วไม่สาเร็จ กล็ องดู แตฉ่ นั เช่ือวา่ ผลลพั ธ์ยงั เหมือนเดมิ ”
สายตาท่มี องหน่อเนือ้ ทงั้ สองชา่ งแตกตา่ ง ในขณะทฤี่ ดีวรรณมอง
อรรถกรอย่างเฉยเมย...จนเกือบจะผิดหวงั ทวา่ อชิ ย์กลบั ได้รับความไว้เนือ้ เชอื่
ใจอย่างเตม็ เป่ียม มนั ทม่ิ แทงความรู้สกึ ของคนเป็นลกู อยา่ งแสนสาหสั เขา
อิจฉา... แตก่ ็มาไกลเกนิ กวา่ จะหวน่ั ไหว
“มนั จะไมเ่ หมือนเดมิ ”
เสยี งแหบกระด้างกงั วานดงึ ความสนใจจากคนทงั้ ห้อง ดงึ ออกจาก
ความหมกมนุ่ วา่ อะไรคือคาวา่ ‘เหมือนเดมิ ’ ของฤดีวรรณ เพราะไม่มีใครทราบ
ความนยั นอกจากอิชย์วา่ คณุ ย่าของเขาตดิ ตามความเป็นไประหวา่ งฮนั นีมนู
ตลอดเวลา และกรคงรายงานละเอียดยิบ ไมว่ า่ จะเป็นเรื่องทคี่ นเป็นพอ่ มาหา
หรือเร่ืองทเ่ี ขาเดทหวานแหววกบั ณฐา
“วา่ ไง หรือจะให้ฉนั แฉเร่ืองแกกบั แมส่ าวน้อยคนนนั้ ”
คราวนีอ้ ิชย์เป็นฝ่ายยมิ ้ เยาะบ้างอยา่ งไมก่ ลวั เกรง

กลนิ่ เออื้ ง  331

“แฉมาสิครับ”
“แกไมไ่ ด้จดทะเบยี นกบั เมียแก”
คนทย่ี งั ไม่ได้จดทะเบยี นไหวไหล่ เรื่องนีใ้ ครก็ตรวจสอบได้ แตม่ นั ไม่
สาคญั อกี ตอ่ ไป
“ที่ถกู ต้องคือ ‘ยงั ’ ไมไ่ ด้จด เพราะวา่ ...”
“ไม่ต้องบอกพอ่ แกหรอกวา่ เพราะอะไร เพราะฉนั รู้อยแู่ ล้ววา่ ยงั ไมไ่ ด้
จด ดงั นนั้ น่ีไม่เรียกวา่ เป็นการแฉ” ฤดีวรรณขดั ทา่ มกลางเสยี งฮือฮาของคนใน
บ้าน และการหนั ขวบั มามองอยา่ งตกใจของอิชย์
“แตค่ ณุ แมล่ องตรองดสู ิครบั ...” สถานการณ์ทีพ่ ลกิ ในเสยี ้ ววนิ าทที า
ให้อรรถกรพยายามหาเรื่องโน้มน้าว “...สองคนนีอ้ าจจะแตง่ งานกนั หลอกๆ
เพอ่ื ให้คณุ แม่ตายใจ หลงั จากสามเดือนผา่ นไป พอคณุ แมส่ ิน้ มนั ได้ทกุ อย่างไป
ครอง”
“นา้ เน่า...” คนเป็นแม่ออกอารมณ์ทางสีหน้าเป็นครัง้ แรกด้วยการ
กลอกตา กอ่ นจะเผยไตท๋ ที่ าให้ทกุ คนในห้องตกใจกวา่ เดมิ “...แตถ่ ้าทาอย่าง
นนั้ จริงก็ถือวา่ เจ๊ากนั เพราะหมอบอกวา่ ฉนั ยงั อย่ไู ด้อกี เกือบปี ไม่ใชส่ ามเดอื น
อยา่ งทตี่ าอชิ ย์ หรือแก หรือคนนอกเข้าใจ”
ใครจะไปคิดวา่ แมเ่ จ้าประคณุ จะเฉลยกบั หลานชายเอาตอนนี ้ อชิ ย์
ผงะหงาย สว่ นอรรถกรกบั ดนยั กต็ ื่นตะลงึ พอกนั ศศนิ ทย่ี ืนอยขู่ ้างหลงั จงึ ชว่ ยแก้
สถานการณ์ให้หลานชายทจี่ งั งงั ไปเรียบร้อยด้วยเสยี งเนือยๆ
“แล้วอีกอยา่ ง พอผมลงจากตาแหนง่ ประธานกรรมการบริหาร อชิ ย์ก็
ต้องขนึ ้ แทนอย่แู ล้ว...” เขายืนยนั เร่ืองท่กี าลงั จะเกิดในอนาคตอนั ใกล้ หนั ไปขอ
ความเห็นชอบจากคนรอบข้างซงึ่ พากนั พยกั หน้าพร้อมเพรียงไมม่ ีข้อโต้แย้ง
ศศินจงึ วกสายตากลบั มายงั พี่ชายของตน สาทบั หนกั แน่น “...ไม่มีใครคดั ค้าน
ในเร่ืองนี ้ เขาเก่งด้วยตวั เขา ไมใ่ ชเ่ พราะถกู เสน่ห์เมียถงึ กลายเป็นซปุ เปอร์
ผ้บู ริหารขึน้ มาได้ ดงั นนั้ ไม่วา่ สองคนนีจ้ ะแตง่ งานกนั หรือไมแ่ ตง่ พวกผมไม่

332  สรวงสวาท

เหน็ วา่ มนั จะสลกั สาคญั อะไรไปมากกวา่ ความจริงทวี่ า่ สองคนนรี ้ ักกนั และ
บริษัทของเรายงั อย่รู อดโดยมีอตั ราการเตบิ โตเพม่ิ ขนึ ้ ปีละหลายเปอร์เซน็ ต์
ดงั นนั้ นี่ไมเ่ รียกวา่ เป็นการแฉ”

ความจริงคอื อิชย์ไมไ่ ด้ถกู เสน่ห์เมีย แตค่ นรอบข้างตา่ งหากทีโ่ ดนเข้า
เตม็ รกั ศศนิ วางมือลงบนบา่ หลานชาย เรียกสติให้เขาโดยการบีบเบาๆ

อชิ ย์ขม่ เรื่องทคี่ ้างคาไว้ สบตาผ้เู ป็นบิดาพร้อมวา่ เสยี งสขุ มุ
“ผมยืนยนั คาเดิม เหรียญเดยี วผมก็ไม่มีให้”
คนฟังกดั ฟันกรอด นยั น์ตาวาวโรจน์ “ถ้าอย่างนนั้ ฉนั ก็ยงั ยืนยนั คา
เดิม”
‘แกจะต้องเสียใจ ฉันจะไม่ปล่อยแกจนกว่าจะได้ส่งิ ทตี่ ้องการ
ระวังตัวแกกับเมียแกไว้ให้ดี’
ทงั้ คาขู่ สายตามาดร้ายอยา่ งไมส่ งวนทา่ ที ทาให้ชายหนมุ่ โมโหจนขน
ลกุ ขนชนั เขาพศิ วงเหลอื เกินทตี่ นยงั นงั่ สงบเสงยี่ มไมต่ อบโต้ ท่ามกลางความ
เงียบ ใจเต้นหนึบด้วยอารมณ์หลากหลายผสมปนเป ทงั้ อยากกระโจนไปเขยา่
คอคนข้างหน้า ตะโกนใสว่ า่ สามสิบกวา่ ปีที่ผา่ นมาชีวติ เขาและคนรอบข้าง
บดั ซบมากแคไ่ หน สลบั กบั ความหว่ งใยในตวั หญิงชราทน่ี ง่ั อย่เู คียงข้าง... และ
ผ้หู ญิงอีกคนท่ีเป็นเจ้าของหวั ใจ
เขากาลงั ถกู ผลกั ดนั สขู่ อบเหวแหง่ อารมณ์ ถา้ ขืนอรรถกรพดู มากกว่า
นีอ้ ีกแค่คาเดียว*...*
แตด่ เู หมือนชะตาชวี ิตของผ้เู ป็นบดิ าจะยงั ไมถ่ งึ ฆาต เพราะเจ้าตวั ผดุ
ลกุ ขึน้ แล้วสงั่ เพ่อื นเสียงห้วนสนั้
“ดนยั กลบั ”
คนท่ียินดีทีส่ ดุ ในวนั นีเ้ห็นจะเป็นดนยั นี่เอง เพราะอาเสีย่ หนุ่ แซบ่ รีบ
เด้งลกุ จากโซฟาทนั ทรี าวก้นกาลงั ถกู เผา พยกั หน้าหงกึ หงกั อยา่ งขลาดเขลาไม่
สมตวั พร้อมตอบด้วยเสยี งอนั ดงั

กลิน่ เออื้ ง  333

“เออๆ กลบั ๆ ”
แตพ่ อเหน็ อรรถกรเดนิ ลวิ่ ไปไมร่ ัง้ รอ แถมคนในบ้านสฤษด์ภิ กั ดพี ร้อม
ใจกนั แหวกให้เป็นทาง ดนยั จงึ รีบก้มงดุ ตามไปโดยไม่ยอมสบตาใคร แคเ่ รื่องท่ี
ผา่ นมาก็อบั อายขายหน้า พนนั ได้เลยวา่ หลงั จากนีเ้ขาคงไม่มีวนั ได้กลบั มา
เหยียบท่ีนี่อีก
แล้วเรื่องทลี่ าบากอย่จู ะทายงั ไง แคค่ ดิ ก็มืดแปดด้าน...
เดก็ ในบ้านทแ่ี อบชะเง้อหฟู ังอยตู่ ามซอกตรอกประตพู ากนั แตกฮอื เมื่อ
อรรถกรเดินออกมายงั ห้องโถงใหญ่ แตช่ ายวยั กลางคนไม่ใคร่ใสใ่ จนกั ในหวั เขา
เต็มไปด้วยแผนนานบั ทงั้ แผนการเงินสารอง แผนการหนีไปยงั แหลง่ กบดาน
แผนวา่ จะบอกเรื่องนีก้ บั ภรรยายงั ไง...
แล้วห้วงความคดิ ทงั้ หมดก็สะดดุ เม่ือสายตาพลนั สบเข้ากบั ชานบนั ได
เวยี นขึน้ สชู่ นั้ สอง อาการคลน่ื เ**ยนแลน่ เข้าจโู่ จมอย่างกะทนั หนั เม่ือตระหนกั วา่
ตรงนนั้ ... เคยมีภรรยาอีกคนของเขา... ลกู ... และกองเลือด พร้อมเสยี งเอะอะ
หวดี ร้องก้องบ้าน ตอนนนั้ เขาได้แตย่ ืนตะลงึ ตะลานทาอะไรไมถ่ กู ทาพลาด
อย่างไมน่ า่ ให้อภยั จนกระทง่ั บดั นีก้ ลน่ิ คาวก็ยงั ตดิ อย่ใู นจมกู หลอกหลอนตอก
ยา้ ทกุ ค่าคนื
อรรถกรรู้สกึ สะอิดสะเอยี ดตวั เอง เขากล้ากลบั มาท่นี ี่ได้ยงั ไง
ดวงตากร้านโลกออ่ นแสงลงครู่หน่ึง ทวา่ ไมม่ ีใครสงั เกตเหน็ เพราะเจ้า
ตวั รีบจากไปอย่างรวดเร็วไมต่ า่ งจากเม่ือสามสิบกวา่ ปีก่อน อรรถกรเดนิ ลิ่วไป
ขึน้ รถ ตามด้วยดนยั ทบ่ี น่ พมึ พาเรื่องมือ้ เทยี่ งไมห่ ยดุ เพยี งพริบตาเทา่ นนั้ รถก็
แลน่ ออกจากเขตบ้านสฤษดภ์ิ กั ดี
อชิ ย์มองไลห่ ลงั คนท่ีเคยทอดทงิ ้ เขาไปจนลบั สายตา จากห้องนง่ั เลน่
ลอดผา่ นกรอบหน้าตา่ งทรงสงู ชายหนมุ่ เหน็ ประตเู หลก็ หน้าบ้านเลื่อนปิดอยา่ ง
เชอื่ งช้า แล้ววนิ าทีท่มี นั ปิดสนทิ เขาก็พบวา่ ตนเองโลง่ ใจที่ยงั นง่ั อยตู่ รงนี ้ ตดั
ขาดจากผ้ใู ห้กาเนิดโดยสมบรู ณ์

334  สรวงสวาท

เมื่อครัง้ ยงั เป็นเดก็ เม่ือมีชว่ งเวลาท่ียากลาบากและถกู บีบคนั้ จากคน
รอบข้าง เขาเคยแอบเฝา้ ฝันวา่ อาจมีสกั วนั ทพ่ี อ่ กบั แมจ่ ะกลบั มารับ พาเขาไป
เป็นสว่ นหน่ึงของครอบครัวอนั อบอนุ่ ความหวงั นีช้ ว่ ยให้เขาขม่ ตาหลบั ในคนื ที่
โหดร้าย ปลอบประโลมจิตใจแม้รู้วา่ ไมม่ ีทางเป็นจริง แตน่ านวนั เข้าเมื่อเตบิ โต
ขึน้ เขากลบั คดิ วา่ ตนโชคดมี ากกวา่ ใคร แม้จะต้องหมดสนิ ้ ศรัทธาในตวั บดิ า
มารดา ถกู ปมปัญหาเก็บกดหลอ่ หลอมมาแบบขาดๆ เกินๆ แตเ่ ขาก็โตมาเป็นผู้
เป็นคน เป็นผ้ชู ายท่ีรู้ผดิ ชอบชวั่ ดี ได้รับการยอมรับ และรู้จกั ความรัก

ซงึ่ ตอนนีเ้ขายิ่งรักคณุ ย่าของเขาเพม่ิ ขนึ ้ ไมร่ ู้ก่ีเทา่
แตน่ น่ั มนั คนละเรื่องกบั หวั ข้อถดั ไปทยี่ งั คาใจ
อชิ ย์ก้มลงมองมือเหยี่ยวย่นยยู่ ่ี เขาเออื ้ มไปบีบเบาๆ พลางยิม้ แบบที่
ทาให้ฤดีวรรณเหงือ่ ซมึ เป็นครัง้ แรกของวนั
“คณุ ยา่ ครบั ผมวา่ เราคงมีเรื่องทจี่ ะต้องคยุ กนั ... ยาวพอสมควร”
คนอน่ื ไปรวมทีห่ ้องอาหารกนั หมดแล้ว อชิ ย์ได้ยินแวว่ มาวา่ ปา้ ตาล
เกณฑ์เดก็ เกือบทงั้ บ้านเข้าครัวเพ่ือรับมอื กบั มือ้ ท่ไี มค่ าดคดิ กระทงั่ คนสวนยงั
ถกู ใช้ให้ไปเด็ดผกั สวนครัวมาต้มยาทาแกง เขานกึ สภาพออกเลยวา่ ในครัว
วนุ่ วายแคไ่ หน แล้วก็ไมแ่ ปลกใจด้วยท่ที าไมทกุ คนถึงไมย่ อมแยกย้ายออกไปหา
มือ้ กลางวนั กินกนั ทงั้ ทมี ีโอกาส
เพราะเขาเองยงั ไมอ่ ยากไปไหนเลย ไม่ใชเ่ พราะเร่ืองประเดน็ ร้อนท่ี
อรรถกรโผลห่ น้ามาให้เหน็ จนต้องตรวจสอบอะไรหลายอย่างกนั จ้าละหวนั่ แต่
เป็นเพราะความจริงที่ฤดีวรรณยอมเผยอยา่ งหมดเปลือก ทงั้ เหตผุ ลในการ
โกหกคาโตที่เขายอมรับได้แทบจะในทนั ที ทงั้ อาการของโรคท่กี าลงั เป็นและมี
แนวโน้มวา่ จะทรุดลงในอนาคต และดเู หมือนทกุ คนจะรู้เร่ืองพวกนีก้ อ่ นหน้าเขา
ไม่นาน เพราะมีบางคนร้องไห้ตอนที่ทา่ นสาธยายคาวนิ ิจฉยั จากหมอละเอยี ด
ยิบ

กลิน่ เออื้ ง  335

ความคลางแคลงทม่ี ีในใจของอชิ ย์คอ่ ยๆ ลดลงเป็นลาดบั ใชว่ า่ เขาไม่
เคยสงสยั แตใ่ ช่ เขาไม่เคยเอย่ มนั ออกมา เพราะกลวั วา่ ความรู้สกึ ของตนจะ
เป็นแคค่ วามหวงั ลมๆ แล้งๆ ทไ่ี ม่มีวนั เป็นจริง

สามเดอื นกบั หน่ึงปีเหมือนหา่ งกนั ไมน่ าน แตส่ าหรับเขา มนั นานและ
มีคา่ มากทีเดียว

เย็นนีณ้ ฐาคงดใี จท่ไี ด้รู้ เขารอจะเลา่ เรื่องทงั้ หมดกบั เธอแทบไมไ่ หว
แล้ว

ชายหนมุ่ ยนื ล้วงกระเป๋ ากางเกงพงิ ผนงั มองครอบครัวทน่ี ง่ั สมุ อยใู่ น
ห้องอาหารด้วยแววตาลา้ ลกึ ทผ่ี า่ นมาเขาเคยรู้สกึ อดึ อดั เวลาต้องเข้าไปนงั่ ใน
นนั้ นงั่ บนเก้าอขี ้ องพอ่ เก้าอที ้ ่ไี ม่มีใครอยากนงั่ แตต่ อนนีเ้ขารู้แล้ววา่ เพยี งแค่
เดนิ เข้าไป ทกุ คนจะหนั มาหาเขา ทกั ทายปราศรัยด้วยเรื่องไร้สาระ ก่อนจะดี
เบตกนั ด้วยเร่ืองมีสาระจนฤดวี รรณดา่ กราดเรียงตวั วา่ เอาเรื่องงานไปคยุ กนั
หลงั มือ้ อาหารได้ไหม

กรยอ่ งมาหยดุ ข้างคนทย่ี ืนรออยา่ งเงียบงนั ผ้ชู ว่ ยหนมุ่ สง่ สญั ญาณ
ให้อิชย์รู้วา่ เขามาถงึ คนเป็นนายจงึ เอย่ แผว่ เบา

“เม่ือเช้านาวไปถงึ โรงเรียนเรียบร้อยใชไ่ หม”
“ครับทา่ นรอง และผมขอยา้ อกี ครัง้ วา่ เธอขบั รถได้ดมี าก”
“ด.ี ..” ชายหน่มุ พอใจเม่ือได้ยิน แม้ณฐาจะโทรมารายงานตวั และมี
รายงานจากลกู น้องของเขาทางเมสเสจยาวล้นจอโทรศพั ท์กต็ าม “...แตผ่ มไม่
ไว้ใจเขา คณุ คงไมม่ ีปัญหาใชไ่ หมถ้าตลอดบา่ ยนีจ้ ะต้องนงั่ แกร่วอย่หู น้า
โรงเรียนอนบุ าลพร้อมบอดกี ้ าร์ดคนอืน่ แล้วตามนาวไปบ้านศิลานนท์ตอ่ ”
‘เขา’ ในท่ีนีค้ งเป็นใครไปไมไ่ ด้นอกจากบดิ าบงั เกดิ เกล้า กรสมั ผสั ถงึ
ความเคร่งเครียดในนา้ เสียงของผ้เู ป็นนาย แล้วก็เข้าใจในทนั ทวี า่ อชิ ย์ไม่ไว้ใจ
ทมี รักษาความปลอดภยั จริงอยทู่ ่ีพวกนนั้ มีมาตราฐานสงู แตก่ ารมคี นในไป

336  สรวงสวาท

กากบั จะทาให้ผลลพั ธ์ของงานดขี ึน้ หากมีสถานการณ์วิกฤตที่ต้องตดั สินใจชนิด
เร่งดว่ น

แล้วเขาก็เป็นคนที่อิชย์ไว้ใจมากทส่ี ดุ ตอนนี ้
กรยมิ ้ กว้าง
“ฟังดสู บายกวา่ การนง่ั อย่ใู นออฟฟิศละครับ ชานมเย็นแถวนนั้ อร่อย
แถมผมได้โอทีเพมิ่ ด้วย”
“...”
“ทา่ นสนใจไหมครับ ผมจะให้ไลน์แมนไปสง่ ”
คนเป็นนายเหลม่ า ควิ ้ ขมวดเข้าจนแทบเป็นปม กรเคยกลวั อารมณ์นี ้
ของเจ้านายจบั ใจ ก่อนจะตระหนกั ในหลายปีให้หลงั วา่ มนั เป็นแคเ่ ปลอื กนอก
ของคนทา่ มากและชา่ งแกล้ง
“ถ้าคณุ เลยี ้ ง ผมก็โอเค...” อิชย์กลอกตาเม่ือรู้ตวั วา่ ขไู่ ม่สาเร็จอีก
ตอ่ ไป “...หกั จากคา่ โอทีนน่ั ละ่ !”
เย็นนนั้ รถตดิ มหาศาล
มือทีก่ มุ พวงมาลยั ของณฐาชนื ้ ด้วยเหงื่อเหนียว เธอปลอ่ ยเบรก
เหยียบเบรก กอ่ นจะกดเร่งเคร่ืองปรับอากาศให้แรงขึน้ องั มือรับลมเย็น นึกดีใจ
ทกี่ ดยกประทนุ รถขึน้ คลมุ เป็นหลงั คาเรียบร้อย
เธอเพง่ิ เลกิ งาน และเป็นครัง้ แรกในรอบหลายเดอื นที่ได้ขบั รถในเมือง
หลงั เอาแตน่ งั่ โฉบไปโฉบมา ถนนสขุ มุ วทิ ไม่น่ากลวั เทา่ ไหร่ถ้าวา่ ตามความจริง
รถคอ่ ยๆ คบื คลานไปอย่างเช่ืองช้า ตดิ ไฟแดงครัง้ แล้วครัง้ เลา่ มีปาดสลบั เลน
นา่ หวาดเสยี วนิดๆ เสยี งรถไฟฟ้าเหนือหวั อีกหน่อย แล้วก็เพลงจากวิทยกุ ็ดงั
ระเบิดเถดิ เทงิ กลืนทกุ อย่าง
ตอนออกถนนครัง้ แรกยงั น่ากลวั วา่ นีไ้ มร่ ู้ก่ีเทา่
ออ๋ เธอแอบขดู ฟตุ บาทหน้าโรงเรียนไปแล้วเม่ือกี ้ เรื่องนคี ้ งต้อง
สารภาพกบั อิชย์ทีหลงั

กลิน่ เอือ้ ง  337

ณฐามองจอโทรศพั ทม์ ือถือซง่ึ เปิดแผนทงิ ้ ทไี่ ว้ แล้วก็หวั แทบเขก
พวงมาลยั เม่อื หน้าจอดบั พรึบไปเพราะแบตเตอร์รี่หมด แหม... ก็เมื่อคืนมวั แต.่ ..
เลยไมไ่ ด้จงั หวะชาร์ต ทวา่ คราวนีห้ ญิงสาวเตรียมการรับมือกบั อาการเฮีย้ นของ
โทรศพั ท์มาดี พอรถตดิ ไฟแดงจงึ รีบควานหาสายชาร์ตในถงุ ผ้า ขึน้ มาเสยี บกบั
ชอ่ งจา่ ยพลงั งาน

แตก่ ารชาร์ตโทรศพั ท์กบั ไฟกาลงั ออ่ นของรถยนต์ต้องใช้เวลา
เธอขบั มาถึงแยกทีต่ ้องเลยี ้ วขนึ ้ ทางดว่ นพอดี ตรงนีไ้ ม่ยากเทา่ ไหร่
เพราะพอค้นุ ทางอยบู่ ้าง หญิงสาวเข้าชอ่ งจา่ ยเงินอตั โนมตั กิ ่อนขบั เลยไปสบาย
ใจเฉิบ เพราะอชิ ย์บอกไว้เมอื่ เช้าแล้ววา่ เขาให้คนเตมิ เงนิ ทงิ ้ ไว้เป็นหมื่น บนนี ้
การจราจรไมแ่ ออดั เทา่ ข้างลา่ ง และความหวน่ั วิตกคอ่ ยๆ หดหายเมื่อสมั ผสั วา่
ตนยงั คงขบั รถได้เหมือนเดมิ โดยมีครบทงั้ ฝีมือและสญั ชาตญาณ
โทรศพั ทม์ ือถือยงั ไมต่ นื่ แตเ่ ธอจาได้วา่ ต้องไปทางไหนตอ่ หญิงสาว
ขบั ไปสกั พกั เหลอื บมองปา้ ยสีเขยี ว แล้วก็หกั เข้าเลนขวา
เอ๊ะ หรือต้องไปทางซ้าย... ซ้ายสิ
แล้วจอมหลงทิศก็รู้ในวินาทนี นั้ ... วา่ แคเ่ ลยี ้ วผิดชวี ิตก็เปลย่ี น

338  สรวงสวาท

บทท่ี 19

หลงทาง ฤาจะสู้ หลงเมยี

อชิ ย์ สฤษดิ์ภกั ดี นง่ั หมนุ ปากกาในมืออย่างเหมอ่ ลอย อนั ท่จี ริงก็ไม่ได้
เหม่อเสยี ทเี ดยี วเพราะเขากาลงั ขบคดิ และข้องใจวา่ ทางบ้านศิลานนท์มีเรื่อง
ดว่ นอะไรถงึ ได้เรียกภรรยาของเขาไปพบกะทนั หนั ... จริงอย่ทู อ่ี าจเป็นเร่ืองปกติ
ทว่ั ไปเชน่ การตรวจสารทกุ ข์สขุ ดบิ หรือกินมือ้ คา่ ฉบบั ครอบครัว ทวา่ ลางสงั หรณ์
ของเขาเตอื นวา่ มีอะไรทม่ี ากกวา่ นนั้

แตม่ นั คืออะไร
ปริศนานกี ้ วนใจอยา่ งหนกั จากทา่ ทีของณฐาเม่ือวาน ดเู หมือนวา่ เธอ
มีเรื่องกวนใจซง่ึ ‘ยงั ’ ไม่อยากปรึกษาเขา สว่ นเขาก็โตพอที่จะเคารพการ
ตดั สินใจของภรรยา ชายหนมุ่ ยน่ คิว้ ขณะดีดปากกาไปตามข้อนวิ ้ ทาให้มนั หมนุ
พลิกไปมาราวกาลงั เลน่ กล เขาพยายามจดจอ่ กบั เอกสารสรุปการประชมุ มา
เกือบคร่ึงชว่ั โมง แล้วก็พบวา่ ล้มเหลวชนิดทยี่ ่อหน้าแรกแทบไม่ซมึ เข้าหวั
โทรศพั ท์สนั่ ครืดหนง่ึ ที เขาทงิ ้ ปากกาลงกบั โต๊ะก่อนคว้ารายงานจาก
ลกู น้องขนึ ้ มาอา่ น
‘ทา่ นรองครับ คณุ นาวกาลงั ออกจากโรงเรียน ทกุ อยา่ งปกตดิ ี’

กลนิ่ เออื้ ง  339

เมสเสจแสนธรรมดาของกรทาให้อาการตอื ้ ๆ ในอกจางลง อชิ ย์ถอน
หายใจยาว แล้วก็ต้องสะด้งุ เมื่อโทรศพั ท์สน่ั อกี

‘ถ้าไม่นบั ทคี่ ณุ นาวเอารถขดู กบั ขอบฟตุ บาทเมื่อกีน้ ะครับ... แตผ่ ม
ติดตอ่ อกู่ บั ประกนั ให้แล้ว ทา่ นไมต่ ้องหว่ ง’

‘วนั นีร้ ถตดิ มากครับ’
‘ชาเย็นอร่อยไหมครับ’
‘รถตดิ มากจริงๆ ครับ ไฟแดงห้านาที ไฟเขียวห้าวิ หลบั สามตนื่ ก็ยงั
อย่แู ยกเดิม คราวหน้าผมขอไปเบกิ หมอนท่ฝี ่ายธุรการได้ไหมครับ’
อชิ ย์ยกมือกมุ ขมบั น่ีต้องเป็นบาปกรรมทเ่ี ขาเคยอาเหลา่ ลกู น้องไว้
แหง ชายหนมุ่ พยายามรวบรวมสตทิ แ่ี ตกซา่ นกระเซน็ ให้เข้าท่ี ด้วยรู้วา่ กรจงใจ
เย้าแหยเ่ พ่อื ให้เขาคลายความเคร่งเครียดลง และถ้ามีเร่ืองดว่ นจริงๆ กรจะต้อง
โทรมา...
แล้วโทรศพั ท์เจ้ากรรมก็สน่ั ครืดไม่หยดุ
แบบนีไ้ ง...
อชิ ย์รีบกดรับสาย รู้ตวั วา่ กระวนกระวายจดั ตอนที่เผลอปัดปากกา
หลน่ ลงบนพรม แตเ่ ขาไม่สนใจ
“มีอะไร”
“ไม่ปกติแลว้ ครับท่านรอง ผมรู้สึกเหมือนคณุ นาวกาลงั ถูกตาม”
“ถกู ตาม?” อชิ ย์ทวนเสยี งเข้ม “แนใ่ จรึเปลา่ มนั ใช้รถอะไร คณุ
มองเห็นไหมวา่ มีก่ีคน”
“รถเก๋งครับท่าน ไม่มีทะเบียน ฟิ ล์มมืดสนิท ผมเพ่ิงสงั เกตตอนพน้
แยกพระโขนงว่ามนั ไม่สลบั เลนเลยทงั้ ทีม่ ีจงั หวะ ตอนนีพ้ วกผมทิ้งระยะห่าง
ไม่ใหม้ นั รู้ตวั ... เราจะทายงั ไงต่อครับ”
“คิดวา่ มนั แคข่ บั ตามปกตไิ หม”

340  สรวงสวาท

“หา้ สิบหา้ สิบครับ แตถ่ ้ามนั มีท่าทีว่าจะทาอะไร ผมคิดว่าพวกผมคง
ประกบไดท้ นั ...”

แคโ่ อกาสห้าสิบเปอร์เซน็ ต์ทีณ่ ฐาจะเป็นอนั ตราย อชิ ย์ก็ดงึ ลนิ ้ ชกั โต๊ะ
แล้วคว้ากญุ แจรถขึน้ มาทนั ที เขาคงคลงั่ ตายแนถ่ ้าต้องนงั่ รอฟังขา่ วอยตู่ รงนี ้
ทาอะไรไมไ่ ด้และเอาแตค่ ิดหมกมนุ่ วยุ่ วาย ชายหนมุ่ หยิบสทู บนเก้าอี ้ แทบจะ
วง่ิ ออกจากห้องทางานขณะกรอกคาสง่ั ลงโทรศพั ท์

“จบั ตามองไว้ ผมจะโทรหานาวเดย๋ี วนี”้
“แกวา่ แผนจะได้ผลรึเปลา่ วะ” อรรถกรกระซบิ ถามเพื่อนสนิทเสยี งเบา
เพราะทงั้ คนู่ ง่ั อยหู่ น้าโทรศพั ทท์ เ่ี ปิดสปีคเกอร์โฟนเอาไว้ แม้จะคยุ กนั เป็น
ภาษาไทย และปลายสายไม่เข้าใจภาษาไทย แตก่ นั ไว้กอ่ นไมเ่ สยี หาย “ไปขเู่ ขา
ไว้ตอนเทย่ี ง แล้วตอนเย็นสง่ คนสะกดรอยตาม แกวา่ ไอ้อิชย์มนั จะไมส่ ง่ คนมา
ค้มุ กนั เมียมนั รึไง”
“ลอ๊ื จะมาปอดแหกอะไรตอนนี ้ ลือ๊ เป็นคนเลา่ ให้อว๊ั ฟังเองวา่ วางแผน
อะไรไว้ ไหนๆ ก็มาถึงขนั้ นีแ้ ล้วก็ทาตามแผนตอ่ ไปไมด่ ีกวา่ เรอะ”
อรรถกรยกมือขึน้ เสยผม รู้สกึ ผดิ ขึน้ มาจบั ใจ ความจริงเขาไมเ่ คยคิด
จะทาอยา่ งท่ีพดู ไว้ มนั กแ็ คท่ ฐิ ิของคนท่ีจนตรอกไมม่ ีทางไป หลงั จากไป
เจออิชย์ทีฮ่ อ่ งกงครัง้ ก่อน เขาดนิ ้ รนครัง้ แล้วครัง้ เลา่ แตไ่ อ้ความปากดีระยาเม่ือ
เท่ยี งทาให้ดนยั เกิดสงสยั และเซ้าซไี ้ ม่หยดุ
เขาไม่เคยเลา่ ดีเทลฉบบั ลกึ ให้ดนยั ฟังวา่ คยุ อะไรกบั อิชย์ เพ่ือนต๋ีจงึ รู้
เพียงแคเ่ ขากบั ลกู ชายแตกหกั อย่างสมบรู ณ์ แตพ่ อมาวนั นี ้ หลงั จากทอ่ี อก
บ้านสฤษดิภ์ กั ดีแล้วตงั้ สติได้ มนั ก็กลอ่ มให้เขาคายทกุ อยา่ งออกมาหมดจด
สว่ นเขาทอ่ี ดั อนั้ มานาน ประจวบกบั สติไมอ่ ยกู่ บั เนอื ้ กบั ตวั เทา่ ไหร่ จงึ เผลอ
ปากเบาบอกไป
แล้วเพอ่ื นทเ่ี คยมองวา่ ขีข้ ลาด... ก็พลิกจากหน้ามือเป็นหลงั มือด้วย
การวางแผนอนั น่าตกใจ ตอนแรกเขาไมแ่ น่ใจวา่ ดนยั ตคี วามท่เี ขาอธิบายผดิ ไป

กลิน่ เออื้ ง  341

รึเปลา่ ถึงได้สงั่ ลกู น้องให้ติดตอ่ คนที่ไว้ใจได้เพอื่ ทาการ ‘ข’ู่ อิชย์ แตพ่ อนาทีนี ้
เขาชกั ตงิดใจแล้ววา่ ดนยั เอาจริง

"บอกตามตรง ฉนั ไมค่ อ่ ยมนั่ ใจวา่ มนั จะได้ผล"
"ล๊อื ก็รู้วา่ เรารอไมไ่ ด้"
“แต…่ ”
ดนยั เริ่มหงดุ หงิดกบั ความลงั เลของเพ่อื น จงึ หนั มาวา่ เสยี งกระด้าง
“หบุ ปากแล้วนงั่ เฉยๆ ไม่ต้องพดู มาก ทีเ่ หลืออวั๊ จดั การเอง”
อรรถกรขมวดควิ ้ เขาไมเ่ คยเหน็ เพื่อนมีทา่ ทีเคร่งเครียดร้อนใจแบบนี ้
มาก่อน ปกตจิ ะเป็นเขาทอี่ อกคาสง่ั สว่ นดนยั นนั้ ใจเย็นไมท่ กุ ข์ร้อนกบั อะไร
ทงั้ นนั้ แตพ่ อคดิ ได้วา่ ถอยไม่ได้แล้ว พดู ไปก็เทา่ นนั้ เขาจงึ สงบปากสงบคา และ
จบั ตาตอ่ ไปเงยี บๆ
มีสิ่งหนึง่ ทด่ี นยั ... ผ้ชู กั พาอรรถกรมาลม่ จมในวนั นีไ้ ม่ได้บอกเพ่อื น คอื
เขาติดหนีเ้งินก้นู อกระบบอย่หู ลายหลกั มนั เป็นชนกั ติดหลงั ทท่ี งั้ หนกั และชวน
วติ ก ดอกเบยี ้ เพม่ิ ขนึ ้ ทกุ นาที และเขาจะไมย่ อมปลอ่ ยให้โอกาสอนั น้อยนิดลอย
ผา่ น หลงั จากมนั่ ใจวา่ ตนเป่าหอู รรถกรสาเร็จ เขาเก็บความตน่ื เต้นไว้ในใจ แล้ว
ก็วางแผนทงั้ หมดอย่างรวดเร็ว
“ถงึ ไหนแล้ว” ดนยั ถามคนท่อี ยปู่ ลายสายเป็นภาษาจนี กวางต้งุ ความ
จริงคนทเ่ี ขาหามาได้เป็นพวกมาเฟียฮอ่ งกงทต่ี ามมาคมุ อรรถกรอยหู่ า่ งๆ และ
พวกนนั้ เตม็ ใจจะรับจ๊อบพเิ ศษทงี่ า่ ยแสนงา่ ย
“เปา้ หมายอยบู่ นทางดว่ นแล้วครับทา่ น”
“มีคนตามมารึเปลา่ ”
“ยงั ไมเ่ ห็นครับ แตค่ ดิ วา่ คงไมม่ ี”
“อย่าประมาท...” ดนยั เตือน เหมือนทเ่ี ขาเตอื นตวั เองอย่ตู ลอดเวลา
ยามเหยียบเข้าบ้านสฤษดิ์ภกั ดี คนพวกนนั้ เตม็ ไปด้วยพษิ สง ตหี น้าซอื่ เป็นดี
ท่สี ดุ “...ระวงั หลงั ด้วย อวั๊ ไมอ่ ยากให้มีอะไรผดิ พลาด”

342  สรวงสวาท

แตถ่ ้าพลาด... เฮอะ... ก็แคโ่ ยนความผดิ ให้คนท่ีนง่ั ข้างๆ
เพราะเขาไม่ใชค่ นท่อี อกปากขตู่ งั้ แตต่ ้น!

ณฐาไมร่ ับโทรศพั ท์
อนั ทจี่ ริงคือเธอปิดเครื่องเลยตา่ งหาก หลงั เสยี งสญั ญาณสดุ ท้ายดบั
ไป อิชย์ก็เคาะพวงมาลยั อย่างหงดุ หงดิ รถสปอร์ตของเขาราคาแพงระยบั
เหยียบมิดไมล์ได้เกินสามร้อยกิโลเมตร แตต่ ้องมาตดิ แหงก็ อยตู่ รงแยกไฟแดง
กอ่ นขึน้ ทางดว่ น ชายหนมุ่ สาบานในใจเงียบๆ วา่ ถ้ามบี ริษัทไหนผลิตรถรุ่นเหาะ
ได้ เขาจะกวาดซอื ้ ห้นุ ออกเงนิ ออกทนุ แลกกบั การได้สทิ ธิ์ใช้สินค้าเป็นกลมุ่ แรก
สภาพของเขาตอนนีด้ แู ทบไมไ่ ด้ แขนเสอื ้ ถกู ถกพบั ขึน้ ตงั้ แตต่ อนออก
ห้องทางาน ศศินหนั มามองเขาตาค้างทงั้ ที่ยืนคยุ งานกบั เลขา ตะโกนบอกให้
เขาใจเย็นตอนกดป่มุ เรียกลฟิ ท์ผ้บู ริหารระรัว ยามหน้าตกึ แทบชอ็ คตอนทเี่ ขา
กราดกดแตรเป็นการเตอื นให้ชว่ ยโบกรถออกถนนใหญ่ แตใ่ ครจะสน
อชิ ย์เสยผม ปลดเนคไทกบั กระดมุ คอพลางสลดั ความคดิ ไร้สาระออก
จากศรี ษะ เขาก้มลงดโู ทรศพั ท์ มนั กาลงั จะพยายามตอ่ สายหาภรรยาเป็นครัง้ ท่ี
ย่ีสิบสองตอนกรโทรแทรกเข้ามา ชายหน่มุ กดป่มุ เดียวเสยี งลกู น้องก็ดงั ไปทงั้ รถ
“...ทา่ นรองตดิ ตอ่ คณุ นาวได้ไหมครับ...”
“เธอปิดเคร่ือง คณุ อย่ตู รงไหน”
กรบอกพิกดั มาคร่าวๆ จากการสงั เกตตกึ บนทางดว่ น ซง่ึ ไมไ่ กลจากที่
คดิ ไว้เทา่ ไหร่ ถ้ารถไมต่ ิดเขาอาจใช้เวลาสกั แปดนาทขี บั ตามทนั ... ไฟเขยี วพอดี
รถเคลอ่ื นเหมือนหอยทากคลาน อิชย์ขม่ ใจให้ตวั เองมีมรรยาทไม่เบลิ ้ เครื่องขู่
คนั ข้างหน้า หลงั จากยกึ ยกั อย่พู กั หนง่ึ เขาก็เลยี ้ วพ้นแยก และรีบหมนุ
พวงมาลยั สลบั เลนพงุ่ ผา่ นชอ่ งจา่ ยเงนิ อตั โนมตั ิ

กลิน่ เออื้ ง  343

“สถานการณ์เป็นยงั ไงบ้าง” เขาตบไฟเลีย้ วขบั ปาดเก๋งคนั นงึ เข้าเลน
ขวาสดุ บนนีร้ ถไมต่ ิดเทา่ ไหร่ แตห่ ลงั จากนีเ้ขาอาจจะได้ใบสง่ั กองโต “นาวขบั
เลนซ้ายใชไ่ หม เธอขบั ไวรึเปลา่ ”

“...ช้ามากครับ... แตพ่ วกมนั ยงั ขบั ตามคณุ นาวอยู่ ทงิ ้ ระยะหา่ ง
พอสมควร...”

“ชวั ร์แล้วใชไ่ หม”
“...น่าจะ... ครบั ...”
ได้ยินดงั นนั้ ชายหนมุ่ ก็เหยียบคนั เร่งแรงขึน้ อีก
“ผมกาลงั ขบั รถ กดมือถือไม่สะดวก คณุ ลองให้คนอนื่ โทรหานาวที”
เน่ืองจากเขาขบั เร็วมาก และสลบั สบั ระหวา่ งเลนเพ่ือแซงรถทกุ คนั ที่
ขวางทาง อชิ ย์ไมอ่ ยากเสยี สมาธิเสี่ยงก้มลงกดโทรศพั ท์ กรจงึ เร่งสง่ั ให้ลกู น้อง
สกั คนในรถกดโทรศพั ท์หาณฐา
แตผ่ ลกย็ งั เหมือนเดมิ
บ้าฉิบ เขาควรจะทายงั ไงกบั ผ้หู ญิงของเขาดี!
เป็นครัง้ แรก... นบั ตงั้ แตว่ นั แตง่ งานท่ชี ายหน่มุ รู้สกึ โงเ่ งา่ อยา่ งไมน่ ่าให้
อภยั เขาเคยรับปากณฐาไว้วา่ ‘มีอะไรควรจะคยุ กนั ทกุ เรื่อง อยา่ เก็บไว้ในใจคน
เดียว’ แล้วความปลอดภยั ในชีวติ เธอก็เป็นเรื่องสาคญั อนั ดบั หนง่ึ เร่ืองอืน่ ที่
จกุ จกิ ไร้สาระนะ่ ชา่ งมนั แตเ่ ร่ืองเซฟตี.้.. เขาเอาแตค่ ดิ วา่ เธอออ่ นไหวเกินจะรับ
ได้ ควรเก็บเงียบเพือ่ ให้เธอสบายใจและใช้ชวี ิตโดยไร้การระแวง โดยลมื ไปวา่
สถานการณ์ในตอนนยี ้ ากจะควบคมุ
เขาควรรีบบอกเธอตงั้ แตเ่ ทีย่ ง... ไม่สิ ตงั้ แตต่ อนอยฮู่ อ่ งกงด้วยซา้ ไม่
ใช้สง่ คนไปตามประกบทกุ ย่างก้าวแบบนี ้
โธ่เว้ย!
ทวา่ ส่ิงแรกที่เขาควรจะทาตอนนคี ้ อื เลกิ โทษตวั เอง และจดจอ่ กบั การ
ซงิ่ สดุ นรก ชายหนมุ่ จาได้วา่ อีกไมเ่ กินหนง่ึ กิโลเมตร ถ้าจะไปหมบู่ ้านของณฐา

344  สรวงสวาท

เขาต้องลงทางดว่ น แถวนรี ้ ถเริ่มตดิ เพราะเป็นชว่ งเวลาทม่ี นษุ ย์ออฟฟิ ศสว่ น

ใหญ่เริ่มเลกิ งาน...

พอเหลือบมองนาฬกิ า เขาก็เริ่มเครียด

แตแ่ ล้วเสยี งกรซง่ึ ยงั คงถอื สายอย่กู ็ดงั ขนึ ้ มางงๆ

“...ทา่ นรองครับ บ้านคณุ นาวไม่ได้ออกไปทางเส้นดาวคะนองเหรอ

ครับ...”

“อะไรนะ?” เขาทวนขณะตบไฟแล้วปาดรถอีกคนั นกึ สงสยั วา่ ลกู น้อง

พดู อะไร “ก็ถกู แล้ว ดาวคะนอง...”

“...แตค่ ณุ นาวเธอเบย่ี งอกี ไปอกี ทางนะครับ...”

“ทางไหน”

“...ลงเส้นพระรามสองไปแล้วครับ...”

“…”

เป็นครัง้ แรกทอ่ี ิชย์ไม่รู้จะตอบลกู น้องวา่ อะไร เขาควมคมุ สตขิ ณะ

คานวนเส้นทาง ก่อนจะเบย่ี งกลบั เลนขวาเหมอื นเดมิ ทา่ มกลางเสียงแตรดา่

ขรมน่าฟัง ปา้ ยสเี ขียวบอกทางบนหวั แลน่ ผา่ นตาไป ซง่ึ ไม่ใชท่ างท่ณี ฐาบอกไว้

เมื่อเช้า

เธอบอกวา่ จะกลบั บ้าน

แตน่ นั่ มนั ทางไปสมทุ รสาคร สมทุ รสงคราม ทะเลหวั หิน...

บงั เกิดความเงียบขึน้ ทงั้ ในรถและปลายสายอยชู่ ว่ั วินาที ดเู หมือนทกุ

คนงงงวยโดยพร้ อมเพรียง ก่อนทกี่ รจะทาลายความเงียบด้วยนา้ เสียง

ระแวดระวงั

“...หรือวา่ เธอจะไปประจวบฯ ครับทา่ น...”

“…”

“...เมื่อเช้าทา่ นไปทาอะไรให้ภรรยาโกรธรึเปลา่ ...”

“ผมกบั นาวยงั รักกนั ดี!”

กลนิ่ เออื้ ง  345

ชา่ งเป็นการยิงมกุ ฝืดสนิทผดิ ท่ผี ดิ เวลา แตก่ ็ทาให้อิชย์ผอ่ นลมเฮือก
ยาว เขาไมร่ ู้ตวั เลยวา่ จบั พวงมาลยั จนมือเกร็ง ล้นุ ตวั โกง่ กลนั้ หายใจอยา่ ง
สบั สนและเคร่งเครียด... และถ้าณฐาคดิ จะหนีไปพกั ใจเหมือนนางเอกในละคร
ละก็ ระดบั เธอจบั เคร่ืองบนิ ไปตา่ งประเทศน่าจะงา่ ยกวา่ หลายสบิ เทา่

จะถอ่ ขบั รถไปถงึ ทะเลทาไมถ้าบนิ ใกล้ๆ แคส่ ามสี่ชว่ั โมง!
ถนนแปดเลนข้างหน้ามีรถใหญ่แลน่ สะเทอื นตามประสาถนนลงใต้
สายหลกั แตไ่ มม่ ากนกั หากเทียบกบั ชว่ งเร่งดว่ น อิชย์ลงจากทางดว่ นแล้วเริ่ม
มองหารถของลกู น้องทงั้ ทยี่ งั ไม่ลดความเร็วลง เขาจาได้วา่ พวกกรเอสยวู สี ีเทาที่
ไม่มีอะไรโดดเดน่ สะดดุ ตา คลอ่ งในการสะกดรอย แตล่ าบากเป็นบ้าเวลาต้อง
เพง่ หาทา่ มกลางรถราทแี่ ลน่ ฉิว
“คณุ อยตู่ รงไหน”
“...บอกไม่ถกู เหมือนกนั ครับ... คณุ นาวขบั คร่อมเลนกลางแล้วชะลอ
ช้าลงอกี ไอ้พวกนนั้ ตามหลงั เหมือนเดมิ ทา่ นอย่ไู หนแล้วครับ ผมคดิ วา่ เราควร
จะประกบมนั ได้แล้... เฮ้ย!”
ในจงั หวะท่ลี กู น้องอทุ าน คนเป็นนายกม็ องเหน็ รถทงั้ หมดพอดี
มนั เป็นจดุ ทรี่ ถบางตา ถนนโลง่ และขบวนทแี่ หข่ บั ตามณฐาก็โคตรจะ
มีพริ ุธ หวั ใจของเขาหลน่ วบู เมื่อรู้วา่ ลกู น้องเอะอะเพราะอะไร นอกจากรถสดี า
ของณฐา รถของลกู น้องเขา มีรถเก๋งไร้ทะเบยี นอกี คนั ท่ีเบย่ี งออกเลนขวาสดุ
และกาลงั เร่งความเร็วเพอื่ ขนาบข้าง ทอ่ ไอเสยี พน่ ควนั โขมงจนบงั ไปคอ่ นถนน
มน่ั ใจได้เกินร้อยเปอร์เซน็ วา่ มีเจตนาร้าย
เสยี ้ ววินาทีนนั้ ความเป็นไปได้ต่างๆ นานาผดุ ขึน้ ในหวั เหมือนภาพ
ฉาย พวกมนั มีปืน? รึพวกมนั จะขบั ดกั หน้าณฐาให้เบรกแล้วลงมารุม? รึพวกมนั
จะขบั เบียดจนรถตกไหลท่ าง? ทกุ ข้อฟังดแู ยท่ งั้ หมด เธอต้องกลวั เป็นบ้าแน่ๆ...
เผลอๆ ไม่กล้าขบั รถอีกเลยตลอดชีวิต
เขาไมย่ อม เขาไม่อยากเห็นผ้หู ญิงของเขานงั่ ตวั สน่ั เหง่ือซมึ ในรถอกี

346  สรวงสวาท

แล้วจะต้องทายงั ไง!
“...เร่งขนึ ้ ไปเบยี ดมนั อยา่ ให้มนั ขบั ชดิ คณุ นาว...”
มีเสยี งโวยวายดงั มาจากปลายสาย ลกู น้องของเขาหกั ไปทางขวาและ
พยายามเร่งเคร่ืองแตท่ าได้ช้าเพราะคนนง่ั อดั เต็มรถ ทวา่ ก่อนทใ่ี ครจะคาดคดิ
ณฐาก็ขยบั จากเลนกลางกลบั มาชดิ ซ้ายติดขอบพงหญ้า...
รถเก๋งคนั นนั้ เสยี จงั หวะเพราะยงั อยเู่ ลนขวาสดุ ลกู น้องของเขาเป๋
คร่อมเส้น ปลอ่ ยให้ตรงกลางวา่ งเกือบสองเลน
“กร” อชิ ย์เรียกลกู น้องขนึ ้ มาลอยๆ
“...ครับทา่ น..”
“อย่าให้มนั รอดไปได้ละ่ ”
“ครับ!?”
ชายหนมุ่ ยมิ ้ เครียด ยงั คงเหยียบมิดทงั้ ทอ่ี ยบู่ นกงึ่ กลางถนน รู้สกึ วา่
ตนชา่ งเป็นไอ้งง่ั และบ้าระห่าขณะตดั สนิ ใจแซงซ้ายรถต้คู นั นึง แซงรถสีเทาของ
ลกู น้อง ก่อนพงุ่ ตรงดิ่งไปยงั รถเกง๋ ทก่ี าลงั หกั ซ้ายอย่างมงุ่ ร้าย
วนิ าทนี นั้ เขาปลอ่ ยคนั เร่งแล้วเหยียบเบรก...
แตก่ ็มากพอทจี่ ะชนต้มู เข้าเตม็ รัก...
ภาพสดุ ท้ายกอ่ นท่ถี งุ ลมนิรภยั จะระเบดิ ออกมา คอื รถของณฐายงั คง
ขบั เอื่อยอยใู่ นเลนซ้าย แซงไปโดยสวสั ดภิ าพ สว่ นเขานะ่ เหรอ... เอานะ่ ...
ภาวนาให้รถคนั นีเ้หลก็ แข็งสมท่เี ซลล์คยุ โวไว้แล้วกนั !

การหลงทางในครัง้ นไี ้ ม่ได้เลวร้ายอะไรมากนกั ณฐาปลอบใจตวั เอง
ขณะขบั อย่ใู นเลนทเี่ ธอคดิ วา่ ปลอดภยั เปรียบเทยี บกบั ครัง้ กอ่ นที่ฮอ่ งกง อยา่ ง

กลนิ่ เอือ้ ง  347

น้อยเธอกร็ ู้เส้นทางกลบั บ้าน แคอ่ ้อมนิดอ้อมหนอ่ ย ต้องหาจดุ ยเู ทิร์นรถ และ
ปิดเรื่องนีไ้ ม่ให้อิชย์รู้

ข้อหลงั น่ะงา่ ยสดุ แคไ่ ม่บอกก็ไมร่ ู้แล้ว
ทวา่ การจราจรแบบสี่เลนทาเอาเธอปวดศีรษะ หญิงสาวพยายามไม่
คร่อมเลน แตก่ ไ็ มก่ ล้าเข้าขวาสดุ เพราะกลวั รถทีแ่ ลน่ มาแรงเร็ว เธอเปิดไฟเลยี ้ ว
ค้างไว้ พยายามหาจดุ กลบั รถไปด้วย ซงึ่ ทจ่ี ริงก็เลยมาสามจดุ แล้วเพราะมวั แต่
มองขวา... ทวา่ การกลบั รถต้องชดิ ซ้ายเพื่อขนึ ้ สะพาน...
มีอะไรเดอ๋ ดา๋ บ้าบอกวา่ นีอ้ กี ไหม
ผา่ นจดุ ยเู ทิร์นที่สามมา คนทเี่ พงิ่ รู้ตวั จงึ ตดั สนิ ใจชิดซ้ายสดุ ดงั เดมิ แต่
เสยี งล้อเบรกดงั เอยี๊ ดตามมาด้วยเสียงตมู ดงั สนนั่ ทางด้านหลงั ทาให้เธอเผลอ
เหยียบเบรกอย่างแรง... มนั เป็นปฏิกิริยาอตั โนมตั ิ... เธอเกลยี ดเสยี งนี.้.. หรือ
เรียกวา่ หลอนนา่ จะเหมาะกวา่ และต้องคมุ สตโิ ดยการโยกรถหลบจอดข้างทาง
กะทนั หนั มือสบั เกียร์ผดิ ๆ ถกู ๆ เธอคงทนขบั ตอ่ ไปไม่ไหวถ้าไมบ่ งั คบั ตวั เองให้
หยดุ สน่ั
พอจอดได้สาเร็จ ณฐารู้สกึ โชคดที ีไ่ มม่ ีรถขบั ตามมา ไมง่ นั้ คงโดนชน
ท้ายแน่
ครัน้ สดู หายใจเข้าลกึ หลายครัง้ หญิงสาวก็ตดั สนิ ใจมองกระจกข้าง
เพ่ือดวู า่ ด้านหลงั เกิดอะไรขึน้ แล้วก็ต้องเหลยี วหลงั ยา้ อกี ทเี พือ่ ความแน่ใจ รถ
เกง๋ คนั นึงถกู ชนเบยี ดเข้ากบั ทก่ี นั้ เกาะกลางถนน สว่ นรถสปอร์ตอกี คนั ที่
ด้านหน้าพงั ยบั กระจกแตกเกลอ่ื น... ขวางอยกู่ ลางถนน... ชา่ งค้นุ ตา... เหมอื น
เคยเห็นอยทู่ กุ วนั
พอเห็นรถเอสยวู ีอกี คนั แลน่ มาจอดท้ายคนั นนั้ แถมกรยงั เปิดประตพู งุ่
ลงมาพร้อมลกู น้องหน้าค้นุ เป็นโขยง หวั ใจเธอเหมือนหยดุ เต้นไปชว่ั ขณะ กอ่ น
จะกลบั มาดีดเด้งรัวแรงกระแทกอยใู่ นอก
แบบนีร้ ึเปลา่ ทีเ่ รียกวา่ อาการ ‘ใจหาย’

348  สรวงสวาท

ท่ีสาคญั ยิ่งกวา่ นนั้ มนั เกิดอะไรขนึ ้ !
ณฐาลงจากรถแล้ววิ่งลดั ริมไหลท่ างไปยงั จดุ เกดิ เหตุ เธอเหน็ กรหน้า
ย่งุ แตไ่ กลและยกมอื สองข้างทงึ ้ ผมราวกบั คนบ้า เขาตะโกนสง่ั ลกู น้องเอะอะฟัง
ไม่ได้ศพั ท์เพราะลมแรง เสยี งรอบตวั เธออือ้ องึ ก่อนจะเห็นหลายคนวิง่ ไปหยิบ
ชะแลงอยา่ งมาแงะประตรู ถสปอร์ตฝ่ังคนขบั ให้เปิดออก
“…หา่ เอ้ย มงึ เรียกรถพยาบาล สว่ นมึงไปดคู ณุ นาว...”
“…ไอ้พวกนนั้ ตายรึยงั วะ...”
“…ทา่ นรองเป็นยงั ไงบ้าง...”
ณฐาถลามาถงึ รถตอนทหี่ ลายคนชว่ ยกนั งดั ประตรู ถของอชิ ย์เสร็จ
พอดี ชายหนมุ่ แนน่ ิ่งคาเบาะ หมดสติ นอกจากเธอจะกระวนกระวายแล้ว
ความสงสยั ตกใจ รวมถึงความกลวั ... กาลงั ตีตนื ้ ขึน้ มาจกุ อยตู่ รงลาคอ สภาพ
รถผ้ชู ายของเธอดดู กี วา่ เศษเหลก็ แคน่ ิดเดยี ว ถงั หน้าคร่ึงหนึ่งยบุ ยวบ ฝา
กระโปรงเด้งขึน้ ตงั้ ฉากกบั พนื ้ โลก ล้อหน้าข้างขวาหลดุ หายไปไหนไมร่ ู้
สว่ นห้องคนขบั เต็มไปด้วยถงุ ลมนิรภยั และเศษแก้ว
กรหนั มามองเธอแวบนึงด้วยสายตาหนกั ใจ
“คณุ นาวชว่ ยถอยไปกอ่ นครับ”
“ในนนั้ ... พีอ่ ชิ ย์ใชไ่ หมคะ”
คนเป็นลกู น้องไมต่ อบอะไร แตก่ ็เป็นคาตอบทช่ี ดั เจนเหลอื เกินใน
ใจณฐา เธอปาดหยาดนา้ ใสตรงปลายหางตา เอามอื ปิดปาก ถอยหลงั ไม่ให้
เกะกะแล้วยืนท่ือทาอะไรไมถ่ กู
ไม่มีอะไรทเ่ี ธอทาได้นอกจากยนื รอ
หญิงสาวรู้สกึ แย่ ได้แตบ่ อกตวั เองให้กลนั้ นา้ ตาเอาไว้กอ่ นจะเป็น
ภาระคนอ่ืน
กรไม่กล้าเคลอ่ื นย้ายอชิ ย์ออกจากรถ เขาเชค็ จนมน่ั ใจวา่ เจ้านายของ
ตนยงั ไมต่ าย แตก่ ็ประมาทเกินไปทจ่ี ะขยบั ร่างออกมาโดยไร้อปุ กรณ์ชว่ ยเหลอื

กลิน่ เออื้ ง  349

คนของเขานง่ั มาในรถทงั้ หมดห้าคน ไปโบกรถหน่งึ ยืนคมุ ดแู ลณฐาอกี หนึง่
สว่ นที่เหลอื แบง่ หน้าทีว่ ิง่ วนุ่ เหมอื นหนตู ดิ จนั่ ทงั้ โทรศพั ท์และเช็คเครื่องรถให้
แนใ่ จวา่ มนั จะไมร่ ะเบดิ

“แคห่ มดสตคิ รับ” กรบอกให้หญิงสาวสบายใจ “ยงั หายใจอยู่ แล้วก็
เออ่ ... นา่ จะแขนหกั ”

“รถพยาบาล...”
“เรียกแล้วครับ”
“ทาไมถึงเป็นแบบนีไ้ ด้ละคะ...”
คนเป็นลกู น้องเผลอน่ิงไปอดึ ใจ กอ่ นคาสง่ั สดุ ท้ายของอชิ ย์จะก้อง
ขึน้ มาในหู
‘อย่าใหม้ นั รอดไปได’้
กรเงยหน้าขนึ ้ มองรถคกู่ รณีทถ่ี กู ชนจนไถลเบยี ดไปกบั เกาะกลาง
สภาพของมนั ดกี วา่ ทเ่ี ขาคาดไว้ เพราะณฐาขบั รถช้ามาก มนั เลยใช้ความเร็วใน
การแซงไมม่ าก และน่าจะมีคนอยใู่ นรถหลายคนเพราะสองในนนั้ ถีบเปิดประตู
รถออกมา พยายามลากเพ่อื นตนทเี่ ลือดอาบตามมาด้วย พวกมนั สง่ เสียงสบถ
ขรมเป็นภาษาจนี หยาบคาย อาวธุ ครบมือ หนั มามองตาขวางอยา่ งเอาเรื่อง
ให้ตาย... ถ้าจะรบกนั ตรงนีล้ ะ่ ก็ พวกเขามคี นไม่พอ!
ณฐาหนั ไปตามสายตาเขา และดเู หมือนจะเข้าใจอะไรมากขึน้ หญิง
สาวหน้าซดี เผือดอยชู่ วั่ อดึ ใจ ก่อนจะสดู ลมเข้าเตม็ ปอดแล้วถามเสยี งสนั่
“พวกนนั้ เป็นศตั รูใชไ่ หมคะ”
“ครับ”
“เราจะส้ไู หวไหม”
ทกุ คนกงั วล แตไ่ มม่ ีใครพดู ออกมาดงั ๆ ตามริมถนนเริ่มมีรถจอด มี
ไทยมงุ แตก่ อ่ นทีฝ่ ั่งไอ้พวกหน้าตจี๋ ะชว่ ยเพ่อื นเสร็จ รถต้คู นั หน่ึงก็ขบั มาปาด

350  สรวงสวาท

คนั่ กลางระหวา่ งรถของอชิ ย์กบั พวกมนั ไม่ทนั จอดสนทิ ก็สไลดป์ ระตเู ลอ่ื นสอง
ฝั่งดงั โครม กรูกนั ออกมาเกินครึ่งโหล

เหลา่ คนมาใหมส่ วมสทู สดี าสนิท แตล่ ะคนตา่ งมีหฟู ังเหน็บท่ีหู พร้อม
ด้วยปืนอกี คนละกระบอก ซงึ่ เกือบทงั้ หมดชไี ้ ปทางพวกผ้ปู ระสงค์ร้ายท่ีบดั นยี ้ ืน
หน้าซดี เลอื ดอาบ... เว้นอกี คนที่ทา่ ทางจะเป็นหวั หน้า เขารีบก้าวตรงมายงั
พวกณฐา ยกมอื สองข้างชขู ึน้ เหนือศรี ษะเป็นเชงิ บอกวา่ ไมม่ ีอาวธุ แล้วตะโกน
ถามมาแตไ่ กลวา่

“คณุ หนนู าวเป็นอะไรไหมครับ!”
กรหนั มามองหญิงสาวอย่างงงวยกบั เร่ืองเกินความคาดหมาย
สว่ นณฐาแทบจะทรุดลงนง่ั บนพนื ้ ถนนอย่างโลง่ ใจ ถ้าไมต่ ิดวา่ มีเศษกระจก
เกล่อื น และลกู น้องของอชิ ย์ยงั แตะศอกประคองเธอไว้ไม่ให้ล้ม
“เขาเป็นคนของคณุ ยายนะ่ คะ่ ...” คราวนีห้ ญิงสาวยกมือปิดทงั้ หน้า
สะอกึ หนง่ึ ทีเพราะกลนั้ ลม “เราไมเ่ ป็นไรแล้ว... พีอ่ ชิ ย์ก็จะไม่เป็นอะไร... ใชไ่ หม
คะ”
ทกุ คนทย่ี ืนตรงนนั้ เงยี บสนิท รวมถงึ ลกู น้องของสลกั ษณาทเี่ พง่ิ มาถงึ
และได้ยินชดั ด้วย
กรกาลงั จะอ้าปาก แตก่ ็ถกู ขดั ด้วยเสยี งหนงึ่ พมึ พาขึน้
“ไมเ่ ป็นไร...”
อชิ ย์... ซงึ่ ฟื น้ คนื สติวา่ เสยี งแหบ หลงั จากน็อกเพราะถกู ถุงลมนิรภยั
อดั ไปหลายนาที ตอนนีเ้ขานง่ั กะพริบตาปริบ ขยบั ไม่ไหว ได้แตย่ ิม้ เหยเกให้
ภรรยา... และอาการเจบ็ แปลบทแี่ ขนของตน
“...น้องไม่ต้องหว่ ง พย่ี งั ไมต่ าย"
"..."
"...ไม่เอานา่ ไมร่ ้องนะครับ”
แตณ่ ฐาก็สะอกึ สะอนื ้ ออกมาตรงนนั้