SS

กลนิ่ เออื้ ง  101

“ตาอชิ ย์...”
“ครับคณุ ยา่ ”
“จาคาท่ยี า่ สอนตอนเดก็ ๆ ได้ไหม”
คนเป็นหลานมีสหี น้าตรึกตรองอย่ชู วั่ ครู่ ก่อนเผยยิม้ ออ่ นโยน “ผ้ชู าย
ต้องให้เกยี รติผ้หู ญิง...”
“...โดยเฉพาะภรรยา” นางกลา่ วตอ่ โดยไม่สนใจวา่ สลกั ษณาจะหนั
ขวบั มามอง หรือศศินจะทาหน้ายงั ไงอยขู่ ้างหลงั “เม่ือคณุ ณฐายอมตกลงปลง
ใจจะใช้ชวี ิตร่วมกบั หลานแล้ว ในฐานะสามีหลานควรจะดแู ล ทนถุ นอมนา้ ใจ...
มองหน้าฉนั แบบนนั้ ทาไมยะ”
อดไมไ่ ด้ต้องหนั ไปขงึ ตาใสย่ ายของเจ้าสาวสกั ยก บรรยากาศท่ชี ื่นม่ืน
จงึ เร่ิมอมึ ครึม
“เปลา่ แคน่ กึ วา่ ตวั เองหเู ฝ่ือน...” สลกั ษณาวา่ พลางเบนหน้ากลบั มา
ยิม้ หวานให้คบู่ า่ วสาว แสร้งเป็นไม่สนใจขีดจากดั อารมณ์ทข่ี ึงตงึ ใกล้ขาดผงึ มา
ตงั้ แตเ่ ช้า “...ฉนั ฝากยยั นาวด้วยนะคณุ อชิ ย์”
“ครับ”
“เหน็ ร่าเริงแบบนี ้ แตห่ ลานฉนั ทงั้ เปราะบางและดอื ้ มาก... คณุ คงรู้อยู่
แล้ว ดงั นนั้ ถ้ามีอะไรหนกั นดิ เบาหนอ่ ยอย่าถือสาน้อง มีเร่ืองหมางใจอะไรอย่า
ทงิ ้ ไว้ข้าม... โอ๊ย อะไรของหลอ่ น!”
“ฉนั ยงั ให้พรหลานไม่จบ” ฤดวี รรณทจี่ มิ ้ สีข้างคอู่ ริอยา่ งแรงลอยหน้า
ลอยตาวา่
“ฉนั ก็ยงั !”
“รีบมีเหลนให้ยา่ ไวๆ...” คนเป็นย่าหนั มากลา่ วโดยไมแ่ ยแส หากคา
ถดั ไปกลบั ถกู ขดั คอ
“ยายวา่ อยา่ เพิ่งมี...”
“ย่าชอบเดก็ ผ้ชู าย”

102  สรวงสวาท

“เดก็ ผ้หู ญิง”
“ย่าวา่ แฝดเลยก็ได้!”
คบู่ า่ วสาวมีสหี น้าอิหลกั อิเหล่อื บอกไมถ่ กู เมื่อสองเฒา่ หนั ขวบั แล้ว
ฟาดฟันกนั ด้วยสายตา ศศนิ ทเี่ หน็ ทา่ ไมด่ จี งึ รีบควกั ยาดมกบั พดั ทเ่ี ตรียมไว้
อย่างละสองอนั ออกมาแล้วกลา่ วด้วยเสียงอนั ดงั ราวกาลงั ตีระฆงั หมดยก
“ผมวา่ อชิ ย์กบั นาวคงอยากพกั ผอ่ นแล้วละครับ”
ด้วยเหตผุ ลนนั้ และสงั ขารที่ใช้อย่างสนิ ้ เปลอื งมากในวนั นี ้ ผ้เู ฒา่ จงึ
ยอมแพ้และรับยาดมมาโบก หากสลกั ษณายงั ไมว่ ายหนั มาเกทบั ทงิ ้ ท้ายกอ่ น
ถกู ผกากรองประคองออกจากห้อง
“ยายวา่ แฝดสามเลยก็ด.ี ..”
อิชย์หวั เราะร่วน ในขณะท่ีณฐาหน้าแดงจดั กบั คาตอบของเขา
“ผมจะพยายามครับ”
แล้วทงั้ คกู่ ็ถกู ทงิ ้ ให้อยตู่ ามลาพงั ในห้องหอ...
ณฐาถอนหายใจเฮือกหลงั ประตปู ิดแล้วก้มหน้าลงอยา่ งคนหมดแรง
กอ่ นสงั เกตเห็นวา่ เพชรเม็ดงามซงึ่ สะท้อนแสงไฟวิบวบั นนั้ ให้ความรู้สกึ หนกั องึ ้
ไม่น้อยเม่ือประดบั อยบู่ นแหวนแตง่ งาน เธอขยบั มือซ้ายไปมาอยา่ งไมค่ ้นุ ชิน
และแอบสงสยั ในใจวา่ มนั จะมีผลอะไรรึเปลา่ เวลาเธอนงั่ ปาดสีนา้ มนั ลงบน
ผ้าใบ
แม้เธอจะถนดั ขวา แตเ่ วลามือไหนสวมเคร่ืองประดบั มนั ก็ไมถ่ นดั
ทงั้ นนั้ ทงั้ สีที่เลอะเปรอะอาจเชด็ ไม่ออก หรือมนั อาจจะเก่ยี วอะไรตอ่ มิอะไรจน
เสียหาย... แตเ่ อาเถอะ เธออาจจะมองการณ์ไกลไปนดิ ทงั้ ทสี่ ถานการณ์
ตรงหน้าน่าหว่ งมากกวา่ หลายเทา่
หรือในอกี แง่ เธออาจจะกาลงั หาเรื่องไร้สาระคดิ เพ่ือให้ตวั เองเลิกจด
จอ่ กบั คนทอ่ี ยขู่ ้างๆ!
“คณุ จะอาบนา้ ก่อนไหม” อชิ ย์หนั มาถามด้วยนา้ เสยี งสบายๆ

กลิน่ เออื้ ง  103

“คณุ อาบกอ่ นก็ได้นะคะ... ฉนั คงใช้เวลานาน” หนั ไปสง่ ยิม้ อย่างมี

นา้ ใจให้เขา พลางไพลค่ ดิ ถึงเคร่ืองประดบั มากมายทอ่ี ยบู่ นตวั แล้วก็แอบเวยี น

หวั กวา่ เธอจะดงึ ก๊ิบทหี่ นีบอย่บู นมวยออกครบคงใช้เวลาไม่ต่ากวา่ สิบนาที ยงั

ไมน่ บั ผ้านงุ่ ท่ีต้องใช้ความละเอยี ดลออในการปลดเปลอื ้ งทีละชนิ ้

“เด๋ียวผมลงไปอาบอกี ห้องก็ได้” เขาเปลยี่ นอธิ ิยาบถด้วยการยืดไหล่

บิดขีเ้กียจอยา่ งนา่ มอง หากชายผ้าทป่ี ัดผา่ นต้นแขนเปล่าเปลือยของเธอทาให้

ร้อนวบู วาบพิกล

“คณุ ย่าของคณุ อาจจะไมส่ บายใจ...” หญิงสาวกระเถิบออกหา่ งเขา

นิดหนึง่ “...ถ้าคณุ ออกจากห้องหอในวนั นี”้

ฤกษ์สง่ ตวั เป็นเวลาบา่ ยแกห่ ลงั เลยี ้ งมือ้ เทย่ี งก็จริง แตผ่ ้ใู หญ่หลายคน

กาชบั นกั หนาวา่ ตามธรรมเนียมท่ีดคี บู่ า่ วสาวไมค่ วรออกจากห้องจนกวา่ จะถงึ

วนั พรุ่งนี ้ ถ้ามอื ้ ค่าหวิ ก็ใช้สายในบ้านเรียกเดก็ มาจดั สารับก็ได้ หรือถ้าไมห่ วิ จะ

ลกุ มากินพรุ่งนีเ้ช้า สาย เทยี่ งก็ได้... ประโยคท้ายๆ เลน่ เอาคนทร่ี ู้ดวี า่ งานแตง่ นี ้

เป็นแคเ่ รื่องกามะลอหน้าแดงปร๊ีด สญั ญากบั ตวั เองวา่ เรียกหามอื ้ คา่ แนน่ อน!

อีกเหตผุ ลหน่งึ คือเธอเช่ือวา่ คนจากบ้านศลิ านนทก์ าลงั ทยอยกลบั ถ้า

ขืนอิชย์ออกไปเดนิ ปว้ นเปีย้ นข้างนอกแล้วมีใครพบเข้าเธอคงไมแ่ คล้วโดนแซะ

ไปอีกหลายวนั ด้วยข้อหาพิลกึ เทา่ ทีจ่ ะสร้างสรรคก์ นั ไหว

“นนั่ สเิ นอะ” เขาพยกั หน้างว่ งๆ ก่อนเอยี งคอแล้วกวาดสายตาไปทว่ั

ทงั้ ร่างเธออกี ครัง้ พลางวา่ ด้วยนา้ เสยี งซอื่ ใสไร้ความนยั “ให้ผมชว่ ยถอดไหม”

แม้ประกายเจ้าเลห่ ์ซกุ ซนจะถกู ซอ่ นไว้อยา่ งมดิ ชดิ หากณฐา

ความรู้สกึ ไวพอท่จี ะหวามหวิวบอกไมถ่ กู ยามตอบออกไปด้วยเสยี งแปร่งกวา่

ปกติ

“ไม่เป็นไรคะ่ ”

“โอเค”

104  สรวงสวาท

วา่ แล้วอิชย์กย็ นั ตวั ขนึ ้ ยืนเตม็ ความสงู กอ่ นเดินตวั ปลวิ เข้าห้องนา้ ไป
พร้อมผวิ ปากเป็นทานอง ทงิ ้ ให้คนเป็นเจ้าสาวใหม่หมาดองึ ้ เป็นครู่ใหญ่กอ่ นหอ่
ไหลล่ งอยา่ งเหน่ือยออ่ น เพิง่ รู้ตวั วา่ กลนั้ หายใจไว้ก็ตอนนีเ้อง

ทา่ ทางคืนนีจ้ ะมีเรื่องที่ต้อง ‘ตกลง’ กบั คนทมี่ ีเสน่ห์เกินต้านรับให้
เข้าใจเสยี แล้ว

บ้านสฤษดิภ์ กั ดีเป็นคฤหาสน์หลงั โตที่กอ่ สร้างมาเกือบร้อยปีบนพนื ้ ท่ี
หลายไร่ หลกั ฐานของความโออ่ า่ คือพนื ้ ไม้สกั ทองต้นโตและผนงั อิฐทไี่ ด้รับการ
ดแู ลอย่างดี เคร่ืองเรือนมีทงั้ แบบโบราณและร่วมสมยั แตห่ ้องนอนของอชิ ย์ซงึ่
บนบนปีกฝ่ังซ้ายจะคอ่ นไปทางชนิดหลงั มากกวา่ ทงั้ ผ้ามา่ นโทนอบอนุ่ อปุ กรณ์
อเิ ลก็ ทรอนิกส์หน้าตาประหลาด โฮมเธียร์เตอร์และโซฟาครบชดุ เหน็ ได้ชดั วา่
ผา่ นการรีโนเวทมาไมต่ า่ กวา่ หนง่ึ ครัง้

ข้าวของของณฐาถกู ลกู น้องของชายหนมุ่ โยกย้ายมาเม่ือสองวนั ก่อน
เสอื ้ ผ้าไปเรียงอย่ใู นห้องแตง่ ตวั เรียบร้อย เคร่ืองสาอางค์และครีมนานาชนิดสมุ
อยบู่ นโต๊ะเคร่ืองแปง้ ซง่ึ เธอมนั่ ใจวา่ มนั เพ่งิ มาใหมแ่ ม้จะเข้ากบั เฟอร์นิเจอร์ชนิ ้
อืน่ สว่ นอปุ กรณ์วาดภาพและหนงั สือถกู จดั ให้อย่ใู นห้องทางานอนั กว้างใหญ่ซงึ่
มีประตเู ชือ่ มโดยตรงจากห้องนอนของเขา...

อ้อ... ตอนนกี ้ ลายเป็นห้องนอนของเธอด้วยชวั่ คราว
หลงั เธอสารวจข้าวของจนเหน่ือย อิชย์ก็ออกมาจากห้องนา้ (ทงั้ ชดุ
ลาลอง)แล้วเชญิ เธออาบนา้ ตอ่ แม้มีเรื่องทอ่ี ยากคยุ กบั เขา แตห่ ญิงสาวก็ใช้
เวลานานนบั ชวั่ โมงในการแงะชดุ ไทยออกจากตวั แล้วสระล้างสเปรย์บนหวั ออก
กวา่ จะออกมาอกี ทเี จ้าของห้องตวั จริงก็นอนดภู าพยนตร์อยตู่ รงโซฟาไปได้คร่ึง
เรื่องแล้ว

กลิน่ เอือ้ ง  105

พอได้ยินเสยี งประตหู ้องนา้ ปิด อชิ ย์ก็เอยี งหน้ามาเลก็ น้อยแล้วถาม
ตามประสาเจ้าบ้านทด่ี ี

“ห้องนา้ ใช้ได้ไหมครับ”
ย่ิงกวา่ สบายเสยี อกี ทงั้ กว้างขวางและครบครัน ณฐาพยกั หน้ากอ่ น
เดินไปหากระปกุ ครีมหน้าโต๊ะเคร่ืองแปง้ ประหมา่ เลก็ น้อยกบั ชดุ เดรสแขนกดุ
พลวิ ้ ยาวซง่ึ ปกติไม่คอ่ ยใสใ่ ห้ใครเหน็ นอกจากพอ่ แมพ่ ี่น้อง
“คณุ ไมท่ างานเหรอคะ” ถามหลงั จากบรรจงทาโลชน่ั ลงบนแขนไปได้
หน่ึงข้าง เธอเงยหน้าขนึ ้ โดยไมร่ ู้วา่ คนที่คดิ วา่ กาลงั ดหู นงั ต้องรีบหนั ขวบั กลบั ไป
ยงั โทรทศั น์จนคอแทบเคลด็
“ใครเขาทางานคนื เข้าหอกนั ครับคณุ ...” ชายหนมุ่ แทบหาคาตอบไม่
เจอเพราะภาพธรรมดาท่ยี วนตาจนหนงั ในจอหมดความนา่ สนใจ “...ขืนลกู น้อง
ผมโทรมาคงถกู คณุ ยา่ ตามเดด็ หวั เรียงคน”
“เออ่ ... คะ่ ”
แล้วเธอก็ก้มลงไปวนุ่ วายกบั ครีมบารุงตอ่ แตค่ ราวนีอ้ ิชย์ไมพ่ ยายาม
หนั ไปมองอกี แคก่ ลนิ่ หอมหวานทีล่ อยมาแตะจมกู ก็ท้าทายขดี จากดั ความ
อดทนของเขาได้ดพี ออยแู่ ล้ว ไมจ่ าเป็นต้องหาตวั กระต้นุ เพม่ิ จนขนั ตกิ ลายเป็น
ขนั แตกแหกกระจาย
เขารู้วา่ ตวั เองใจเย็นพอทจี่ ะปลอ่ ยให้เธอลอยนวลไปกอ่ นโดยใช้เพยี ง
แคจ่ ินตนาการเป็นเคร่ืองยึดเหน่ียวอารมณ์ แตก่ ารตะลอ่ มจบี สาวครัง้ นีต้ ้องใช้
สตพิ อสมควร เพราะทกุ อยา่ งเริ่มต้นโดยผิดทผ่ี ดิ ทางไปหมด ดงั นนั้ เขาจะไม่
ยอมพลาดพลงั้ เพราะความปรารถนาชวั่ วบู เด็ดขาด
ดหู นงั แบบไมร่ ู้เรื่องไปได้หลายซนี ในที่สดุ ณฐาก็เดนิ มานงั่ ลงข้างเขา
หากคราวนีห้ อมฟงุ้ กาจายเป็นกล่ินเดยี วกบั ทีเ่ คยได้ดอมดมในคนื นนั้ จนชาย
หน่มุ นึกอยากปิดโทรทศั น์แล้วจบั เธอกดลงบน...

106  สรวงสวาท

“เย็นนีค้ ณุ อยากกินอะไร” ได้ยินเสยี งตวั เองถามออกไปแบบไร้สติ
เลก็ น้อย

“กินได้เหรอคะ” เสยี งหวานนมุ่ เจือแววกงั วล “มนั จะไมผ่ ิดปกตใิ ช่
ไหม”

“ผมกลวั คณุ จะไมม่ แี รง...” เขาพยายามจดจอ่ อย่กู บั ฉากตวั เอกท่ี
กาลงั ขบั รถหนีซอมบี ้ แล้วก็รีบแก้เม่ือรู้วา่ พดู อะไรออกไป “...ผมหมายถึง ผมก็
อ้างได้แหละวา่ กลวั คณุ ไม่มแี รง ถึงได้สง่ั ข้าวเย็นให้กนิ ”

คนฟังเงยี บไปอดึ ใจใหญ่ เธอนง่ั มองเสยี ้ วข้างของคนทป่ี ลอ่ ยผมปรก
หน้าผากแถมยงั มียมิ ้ แต้มบนมมุ ปากราวกบั เป็นเดก็ หนมุ่ ซนๆ แล้วก็หวนระลกึ
ถึงคนทตี่ หี น้าน่ิงขรึมพดู น้อยตลอดทงั้ งานแตง่ จนแทบไม่นา่ เชื่อวา่ เป็นคน
เดียวกนั

ถ้าไม่รู้มากอ่ นวา่ เขาไม่ลงรอยกบั ญาตพิ ่ีน้อง เธอคงนึกวา่ เขากลา้
กลนื ฝืนทนแตง่ งาน แล้วไหนจะการยอมให้เธอบกุ รุกพนื ้ ท่สี ว่ นตวั เพยี งหนง่ึ
เดยี วในบ้านหลงั นอี ้ ีก... เขาเป็นผ้ชู ายสขุ ภาพดี และจากคืนนนั้ เธอเชอ่ื วา่ เขามี
ความต้องการไม่มากก็น้อยในตวั ผ้หู ญิงทวั่ ไป การทาแบบนีจ้ งึ สมุ่ เสี่ยงตอ่ ทงั้ คู่

เธออยากชว่ ยเขาก็จริง แตถ่ ้าเลีย่ งได้ก็ไมอ่ ยากทอดกายลงบนเตยี ง
จนเกิดสมั พนั ธ์ลกึ ซงึ ้ ทงั้ ที่รู้วา่ เขาไมม่ ีใจและต้องแยกจากกนั ในอนาคต

“ฉนั มีเร่ืองอยากคยุ กบั คณุ ให้เข้าใจ”
“ครับ” เขาหนั มาเมื่อได้ยินนา้ เสยี งแผว่ เบาทวา่ จริงจงั ของเธอ ควิ ้ เข้ม
ยกขึน้ เป็นคาถาม ณฐาจงึ กลนั้ ใจวา่ ตอ่
“ภายในสามเดือนนี ้ หรือนานกวา่ นนั้ นิดหนอ่ ยจนกวา่ เราจะแยกทาง
กนั ...” เธอบิดมือทยี่ งั คงสวมแหวนไปมาเล็กน้อยอย่างกระดากปาก “...เราจะ
ไม่มีอะไรกนั ใชไ่ หมคะ”
แก้มนวลผอ่ งปราศจากเครื่องสาอางค์ท่ซี บั สีระเรื่อทาให้แววตาคน
มองออ่ นลงอยา่ งเอ็นดู ทวา่ สมองกลบั แลน่ ไหลฉบั ไวเพื่อเอาตวั รอดจาก

กลิน่ เอือ้ ง  107

สถานการณ์ตรงหน้า เขายงั ไมอ่ ยากผกู มดั ตวั เองด้วยคาสญั ญา เพราะโอกาสที่
จะทาไมไ่ ด้มีสงู มาก

“เพง่ิ มาตกลงเอาป่านนีเ้หรอครบั คณุ ”
“...”
“ถ้าคณุ ไมอ่ ยากมี แล้วผมจะทาอะไรได้ละ่ ”
“ก็จริง...” ทา่ ทางเธอโลง่ ใจอย่างทเี่ ขาต้องการ โดยที่ไมร่ ู้ตวั วา่ เขายงั
ไม่ทนั ได้ตกปากรับคาอะไรแม้แตน่ ้อย แถมไม่พอยงั รีบเฉไฉไปเรื่องอ่นื อกี
“นาว”
“คะ”
“ผมรู้วา่ มนั แปลกทม่ี าถามเอาตอนนี.้.. แตผ่ มอยากรู้วา่ ทาไมคณุ ถึง
ยอมแตง่ งานกบั ผม”
คราวนีค้ นทชี่ ายหนมุ่ คดิ วา่ คอ่ นข้างซอื่ ตวั ชาวาบ เธอคดิ ถงึ เหตผุ ลท่ี
แท้จริง แล้วก็พบวา่ ยงั ไมพ่ ร้อมจะเปิดเผยให้เขารู้จนหมดเปลอื ก...
“นอกจากเหตผุ ลทฉี่ นั คอ่ นข้างออ่ นไหวกบั คนแกแ่ ล้ว ฉนั เหน็ คณุ เป็น
เพื่อนคนนึง” หญิงสาวพยายามหาเหตผุ ลทเ่ี ข้าทา่ ทสี่ ดุ กอ่ นเสริมด้วยส่ิงที่เพ่ิง
คิดออกสดร้อนจนแทบไมไ่ ด้กลน่ั กรอง “เออ่ ตอนแรกฉนั คิดวา่ คณุ เป็นเกย์ด้วย
ซา้ แตค่ งไม่...”
“อะไรนะ!” เสียงท้มุ อทุ านลน่ั จนเธอสะด้งุ เบกิ ตากว้างแล้วกต็ กใจ
เชน่ กนั เม่ือรู้ตวั วา่ เพงิ่ พดู อะไรออกไป!
“คะ!”
“อะไรทท่ี าให้คณุ คดิ วา่ ผมชอบผ้ชู ายด้วยกนั !”
“ก็... ก็แคส่ งสยั เฉยๆ” เธอรีบแก้เป็นพลั วนั แถมยงั พยายามทาให้เขา
คลายใจด้วยการปลอบโยน “แตไ่ ม่วา่ คณุ จะมีรสนิยมชอบเพศไหนก็ไมเ่ ก่ียวกบั
ฉนั สกั นิด ไมต่ ้องกงั วลนะคะ”
ซงึ่ ไมไ่ ด้ชว่ ยอะไรเลย...

108  สรวงสวาท

บทท่ี 7

ขาเตยี งมเี สยี งนดิ หน่อย

อิชย์มนั่ ใจวา่ ภาพลกั ษณ์อนั แสนสขุ มุ น่มุ ลกึ ทีเ่ ขาใช้เป็นฉากบงั หน้า
กาลงั ถกู ขยแี ้ หลกลาญไมม่ ีเหลอื ด้วยฝีมอื ภรรยาปา้ ยแดงตรงหน้า แม้ความจริง
เขาจะไม่เคยวางมาดอะไรเมอ่ื อย่ใู กล้เธอ แตไ่ อ้อาการชอ็ คสดุ ขีดย่ิงกวา่ ถกู คน
เอาต๊กุ แกโยนใสห่ วั ย่อมเป็นอะไรทีค่ นอารมณ์น่ิงแบบเขาทาใจได้ยาก

ไมม่ ีอะไรปกตเิ ลยเมื่ออยใู่ กล้ณฐา... เขาเพ่ิงรู้ชดั เอาตอนนี!้
“ผมชอบผ้หู ญิง...” แนย่ ิ่งกวา่ แชแ่ ปง้ ทีจ่ ะต้องพยายามอธิบายให้คนที่
เขา ‘ตงั้ ใจจะจีบ’ เข้าใจ “...ถงึ เพ่อื นผมหลายคนจะชอบผ้ชู าย หรือผมจะใช้
เวลาออกไปเทยี่ วกบั พวกมนั เยอะขนาดไหน ผมขอยืนยนั วา่ ผมจะนอนร่วม
เตยี งกบั ผ้หู ญิงเทา่ นนั้ ”
“ฉนั เข้าใจแล้วคะ่ ...”
“ผมชอบผ้หู ญิงล้านเปอร์เซน็ ถ้าคณุ ไม่เชือ่ จะดคู อลเลก็ ชนั่ หนงั เอวที ่ี
ผมสะสมไว้ตรงนนั้ ก็ได้!”

กลิน่ เอือ้ ง  109

คนฟังรู้สกึ อยากเป็นลมล้มพบั ไปด้วยความอาย เธอรู้ตงั้ แตแ่ รกแล้ว

วา่ เขาไมไ่ ด้ชอบผ้ชู าย ทงั้ หา่ มและตรงไปตรงมาขนาดนี ้ ไมจ่ าเป็นต้องหา

หลกั ฐานยืนยนั ชนั เจนเป็นตงั้ ๆ เธอก็พร้อมจะเชอื่

เอ๊ะ เดย๋ี วกอ่ น ผ้ชู ายอยา่ งเขานะ่ หรือจะ...

“มีด้วยเหรอคะ...”

“คดิ วา่ คนอยา่ งผมจาเป็นต้องใช้รึเปลา่ ละ่ ”

ฟังจากนา้ เสยี งอนั แสนมนั่ อกมนั่ ใจ เธอเชือ่ วา่ คาตอบย่อม

เป็น ‘ไม’่ อย่างแนน่ อน

โอ๊ยยย เขาไมเ่ ขิน แตเ่ ธอเขินตวั จะแตกอยแู่ ล้ว!

ทา่ ทางการสน่ั หวั ดกุ ดกิ จนผมทีเ่ พ่ิงเป่าหมาดปลิวหวอื ทาให้อชิ ย์เดา

ไม่ถกู วา่ คาตอบจากเธอคือ ‘ไมจ่ าเป็น’หรือ ‘ไมอ่ ยากรู้’ กนั แน่ ทวา่ ชายหน่มุ

อารมณ์เย็นลงไม่น้อยหลงั จากสติหลดุ ครัง้ ใหญ่ เขาหลบั ตาแล้วยกมือขนึ ้ นวด

ขมบั ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ตรงหน้าให้กลบั มาเป็นปกติยงั ไง

มีผ้ชู ายคนไหนพดู ถึงหนงั โป๊ ในคนื เข้าหอกบั ภรรยาทย่ี งั ใสบริสทุ ธ์ิผดุ

ผอ่ งกนั บ้าง

เออ... คงจะเยอะอยู่ แตไ่ ม่ใชเ่ ขาแน่ๆ!

พอเขาลดมือลง ณฐาก็สะด้งุ เฮือก อากปั กิริยานนั้ หาได้รอดพ้น

สายตาแม้แตน่ ้อย ชายหนมุ่ นึกออ่ นใจ เขาตา่ งหากทคี่ วรได้รับการปลอบขวญั

จากการกลา่ วหาครัง้ ร้ายแรงทส่ี ดุ ในชีวติ

“ผมไม่ทาอะไรคณุ หรอกนา่ ”

“...”

“หรืออยากให้ลองพิสจู น์วา่ ชอบผ้หู ญิงจริงจริ...”

“ไม่เป็นไรคะ่ !”

การขนึ ้ เสยี งสงู ปรี๊ดอยา่ งเสยี จริตของคนน่ารักทาให้ชายหนมุ่ แทบจะ

ลงไปนอนงอตวั หวั เราะบนพนื ้ ห้อง ทงั้ ฉิวทงั้ ขาปนเปกนั ไปหมด แตส่ ง่ิ ทเ่ี ขาทา

110  สรวงสวาท

ได้มีเพยี งการกลนั้ ยิม้ หนั หน้ากลบั ไปยงั โทรทศั น์แล้วเปลย่ี นเร่ืองด้วยนา้ เสยี ง
เรียบเฉยทีส่ ดุ

“เรียกเดก็ มาตงั้ สารับเถอะ... ฝากบอกเขาด้วยวา่ ผมขอไขล่ วกสาม
ฟอง”

แม้จะทราบวา่ ประโยคหลงั เขาตงั้ ใจกาชบั เพอื่ ความสมจริง แต่
ทาไมณฐาถงึ รู้สกึ ได้วา่ ชายหนมุ่ จงใจแกล้งเธอยิ่งกวา่ ครัง้ ไหนที่ผา่ นมา!

ผา่ นไปสามชวั่ โมงนบั ตงั้ แตเ่ ดก็ ยกถาดอาหารที่วา่ งเปลา่ ออกไปนอก
ห้องหอ คณุ ครูอนบุ าลคนสวยท่ีอตุ สา่ ห์หางานก๊อกแก๊กทาเพราะไมอ่ ยาก
เสวนากบั คนชา่ งแกล้งเร่ิมนงั่ สปั งก อชิ ย์เงยหน้าขนึ ้ จากเอกสาร(ท่สี ดุ ท้ายก็
ยอมเอามานงั่ อา่ นเพราะสาวไมค่ ยุ ด้วย)แล้วดนู าฬกิ า กอ่ นจะออกปากด้วย
เสยี งท้มุ กงั วานสะเทอื นเข้าจติ ใจผ้ฟู ัง

“นอนกนั เถอะครับ”
ณฐาผงกหวั ขนึ ้ อยา่ งงว่ งๆ กอ่ นหนั รีหนั ขวางจนมาเจอเขาทีน่ งั่ อยบู่ น
เดย์เบดริมหน้าตา่ ง
“คณุ งว่ งแล้วเหรอคะ”
“คณุ ตา่ งหากทง่ี ว่ ง”
“งว่ งแล้วจริงด้วย...” เธอยกมอื ลบู แก้มตวั เอง แล้วถามอย่างสงสยั “...
คณุ เอาหมอนกบั ผ้าหม่ ไว้ท่ีไหนคะ ต้ใู นห้องแตง่ ตวั ใชไ่ หม”
“ถามทาไม” อชิ ย์ปิดหนงั สือดงั ฉบั พยายามไมย่ ิม้ ขณะลกุ ขึน้ เดินไป
ใกล้คนท่ีนงั่ มนึ บนโซฟา ภาพของสาวทีเ่ มาไวน์ในคืนนนั้ ท่ีฮอ่ งกงเริ่มทบั ซ้อน
เลือนรางเมื่อเธอมนึ แบบนี ้
“ก็เอามาปนู อนไงคะ” ช้อนตาขนึ ้ สบเขา แล้วก็ใจเต้นถี่พิกลเมื่อเหน็
สายตาที่จ้องกลบั มา อาการนีไ้ มค่ วรเกิดกบั คนท่อี ดนอนเกือบครบยี่สบิ ชว่ั โมง
แล้วก็ไมค่ วรเลยท่ีจะเกิดกบั คนทไ่ี ด้ช่อื วา่ เป็นเพียงสามีกามะลอ...

กลิน่ เอือ้ ง  111

“ไปนอนบนเตยี ง”
“แล้วคณุ ละคะ”
“ผมก็ต้องนอนข้างคณุ ไง”
หลงั สนิ ้ คา คราวนีใ้ จเจ้ากรรมโหมระรัวย่ิงกวา่ กลองศกึ เพราะการ
ร่วมเตยี งด้วยกนั ครัง้ กอ่ นยงั ประทบั ฝังแนน่ บนผิวกายชนิดทใี่ ห้ตายก็ลมื ไมล่ ง...
“ไมเ่ ป็นไรคะ่ ฉนั นอนบนโซฟาได้...”
“นอนบนเตยี งเถอะ เพราะผมไมไ่ ด้เตรียมผ้าหม่ หรือหมอนสารองไว้
นอกจากนีเ้ดก็ ในบ้านจะคดิ ยงั ไงเวลามาทาความสะอาดห้องเราแล้วเจอเคร่ือง
นอนเป็นตงั้ ยดั อย่ใู นต้.ู ..” เขาขดั คอด้วยการอธิบายยาวเหยียด แถมยงั สาทบั
ตอ่ วา่ “...หน้าตา่ งมีหู ประตมู ีชอ่ ง คณุ คงไมร่ ู้หรอกวา่ คนในบ้านผมขีเ้ม้าท์
ขนาดไหน ถ้าเราแยกกนั นอน รับรองวา่ เร่ืองจะถงึ หคู ณุ ยา่ ผมภายในวนั มะรืน...
หรือคณุ อยากให้ทา่ นไม่สบายใจ”
“...”
“แตถ่ ้าคณุ ไม่โอเคมากๆ ผมจะเป็นฝ่ายนอนบนโซฟาเอง”
มนั ก็ควรจะเป็นแบบนน้ั อยู่แลว้ ณฐาคดิ แตใ่ นฐานะแขกและผ้อู ยู่
อาศยั ชวั่ คราว เธอทาใจให้เขานอนบนเก้าอตี ้ วั ยาวที่ทา่ ทางจะหลบั ไม่สบายนกั
ไมล่ งจริงๆ ดจู ากความสงู ของเขาคงมีอวยั วะสว่ นใดสว่ นหนึง่ ย่ืนออกมาบ้างถ้า
นอนเหยยี ดตรง มนั คงเม่อื ยจนถงึ ขนั้ หลบั ไมส่ นิท และไหนจะเร่ืองคณุ ฤดวี รรณ
...
ก็... ก็เคยนอนด้วยกนั มาแล้วน่ีนา ยงั จะลงั เลอะไรอกี !
“ไมเ่ ป็นไรคะ่ ” วา่ ด้วยนา้ เสยี งอย่างคนทตี่ ดั สินใจแล้ว ก่อนรวบ
อปุ กรณ์ที่ใช้ทางานอยเู่ ข้าสอู่ ้อมแขน “ถ้าคณุ จะนอนก็นอนก่อนเลยนะคะ ฉนั
ขอเก็บของแป๊ บหน่งึ ”

112  สรวงสวาท

แล้วก็เดินตวั ปลวิ ไปทางห้องทางานของชายหนมุ่ ทงิ ้ ให้เขายืนกลาง
ห้องพร้อมสายตาเอน็ ดไู ลห่ ลงั เพราะผิวแก้มท่ขี นึ ้ สีชมพซู า่ นจนเห็นได้ชดั ภายใต้
แสงโคม

เม่ือณฐาจดั การกบั ธรุ ะของตนเสร็จ เธอกพ็ บวา่ อชิ ย์กวาดกลบี
กหุ ลาบทงิ ้ พร้อมนอนคลมุ โปงไปเรียบร้อยโดยยดึ พนื ้ ทีฝ่ ั่งหนง่ึ บนเตียงคงิ ไซส์
อนั กว้างใหญ่ไปครอง ภาพนนั้ เสียดสะเทือนเข้าไปในใจของคนทีเ่ คยโสดมาทงั้
ชวี ติ ไม่น้อย และเพง่ิ ตระหนกั ชดั วา่ ชีวิตได้เดนิ ทางมาถึงจดุ ไหน

เธอกาลงั จะร่วมเตยี งกบั ผ้ชู ายคนนงึ แถมได้ช่ือวา่ เป็นสามีซะด้วย
แม้ยงั ไมเ่ คยมีแฟน แตเ่ ธอก็ผา่ นเร่ืองราวรักใคร่มาพอทจ่ี ะรู้ได้วา่ มนั
เป็นยงั ไง ซงึ่ สาหรับผ้ชู ายทเี่ ธอเดนิ ไปพลกิ ผ้าหม่ หนานมุ่ แล้วทอดกายลงข้างๆ
... คงต้องใช้คาวา่ ‘ก็ไมไ่ ด้รังเกียจอะไร’ แม้เขาจะตวั ใหญแ่ ละมีกล่ินหอม
บางอยา่ งแบบผ้ชู าย มีไอร้อนชวนพิสมยั ทีแ่ ผจ่ นสมั ผสั ได้ตามเนือ้ ผิว หรือมี
ทศั นคตดิ ้านความกตญั ญทู ชี่ วนประทบั จติ ประทบั ใจมากแคไ่ หน
แตเ่ ธอมน่ั ใจวา่ ไมไ่ ด้ชอบเขา
ไอ้อาการใจเต้นหรือกระสบั กระสา่ ยหายใจไม่ทว่ั ท้องตอนนีม้ นั กแ็ ค่
เรื่องทางกาย เป็นปฏกิ ิริยาทางธรรมชาตสิ าหรับคนทีไ่ มค่ ้นุ เคยกบั การใกล้ชิด
ส่ิงมีชีวติ เพศตรงข้าม อกี ไมน่ านเธอคงชนิ ไปเอง เธอรู้วา่ เขาไว้ใจได้ ดงั นนั้ เร่ือง
เซก็ ซแ่ี ฟนตาซที ไี่ หลวนอยใู่ นสมองไมม่ ีทางเกิดขึน้ เดด็ ขาด...
ไมม่ ีทาง...
“นาว...”
“คะ... คะ”
เสียงท้มุ ท่ที าลายความเงยี บภายในห้องนอนทาเอาคนถกู เรียกสะด้งุ
เฮอื ก เธอแทบไมร่ ู้ตวั เลยวา่ โคมไฟเหนือศรี ษะปิดลงตงั้ แตเ่ มื่อไหร่ การ
เคลื่อนไหวสวบสาบและฟกู ทย่ี วบไหลลงข้างกายทาให้เธอใจสนั่ ขาเตยี งทีส่ ง่
เสียงลนั่ ยามเขาทงิ ้ นา้ หนกั ทาเอาต้องนอนเกร็งตวั แข็งโดยอตั โนมตั ิ

กลนิ่ เออื้ ง  113

โอ๊ย นกึ อยากได้ไวน์สกั ขวดเหมือนคนื นนั้ จะได้ไมก่ ลวั เขามากขนาด
นี!้

“ผมเพิง่ นกึ ขนึ ้ ได้วา่ เราควรเปลยี่ นสรรพนามท่ใี ช้เรียกกนั ”
นา้ เสยี งของเขามีกระแสแหง่ ความไมแ่ น่ใจ แล้วเธอก็นอนหงายและ
ไมก่ ล้าพอจะหนั ไปมองวา่ คนทข่ี ยบั เข้ามาใกล้กาลงั มองกนั ด้วยสายตาแบบ
ไหน แตเ่ ขาไมไ่ ด้แตะตวั เธอ ดงั นนั้ เธอจงึ ได้ยินลนิ ้ ของตนเองตอบออกไปอย่าง
เป็นธรรมชาติ
“เรียกแบบไหนคะ”
“ก็... เรียกผมวา่ พ่ีอชิ ย์ สว่ นผมจะเรียกคณุ ด้วยชื่อเลน่ ”
ณฐาเพิ่งนกึ ออกเหมือนกนั วา่ คาเรียกขานระหวา่ งทงั้ คฟู่ ังดหู า่ งเหนิ
มากแคไ่ หน ทงั้ ชวี ติ มีเพยี งไม่กี่คนทเี่ ธอจะใช้คาวา่ ‘คณุ ’ ด้วย ราวกบั วา่ เธอจง
ใจจะกีดกนั เขาออกหา่ งจากวงโคจรของความใกล้ชดิ ตงั้ แตแ่ รกเพราะกลวั ใจตวั
เอ...
ไม่ ไม่ ไม่ ห้ามคดิ เดด็ ขาด!
“แล้วเราจะแทนตวั เองแบบไหนคะ”
“ปกตคิ ณุ คยุ กบั พวกพี่ๆ ของคณุ ยงั ไง”
“ก็เรียกช่ือตวั เองแทนไปเลย... แล้วคณุ ละคะ”
“...”
“...”
“ไมร่ ู้เหมือนกนั ”
อะไรบางอยา่ งในคาตอบของเขาดลใจให้ณฐาพลิกตวั ตะแคงข้าง เธอ
มองเหน็ สนั กรามและปอยผมย่งุ ๆ ของเขาในความมืด แตล่ มหายใจอนุ่ ท่ีปลวิ
มาปะทะพร้อมคาตอบกลบั ทาให้ปวดหนบึ อย่างบอกไมถ่ กู
“ทกุ ทีก็ใช้คาวา่ ผมกบั คณุ ตลอด”
“ทกุ คนเลยเหรอคะ”

114  สรวงสวาท

“ทกุ คน”
สาหรับคนที่ได้รับความอบอนุ่ จากญาติพ่นี ้องมาทงั้ ชวี ติ ความเยน็ ชา
หยาบกระด้างจากคนรอบตวั เป็นอะไรทจี่ นิ ตนาการได้ยาก แคเ่ ธอคดิ วา่ วนั หนง่ึ
พกี่ ญั ญาจะมองเหยียด หรือกมุ ภาจะเดินผา่ นหน้าทาราวกบั วา่ เธอไมม่ ีตวั ตน
นา้ ตาก็พานจะไหลออกมาด้วยความเศร้า
“งนั้ พอ่ี ชิ ย์จะใช้คาวา่ ‘พ’่ี กบั นาวก็ได้นะคะ”
“ได้เหรอ”
“ได้สิ”
“ดีจงั ...” ท้ายเสียงทอี่ อ่ นโยนทาให้เธอผอ่ นคลาย จนลมื ไปวา่ ร่างสงู
แกร่งนนั้ อยใู่ กล้กนั เพยี งใด มารู้ตวั อกี ทกี ต็ อนที่เขาเออื ้ มมือสากระคายมา
สมั ผสั ผวิ แก้ม แถมยงั ลบู ไล้ปลายนิว้ ราวกาลงั ออดอ้อน “...เรียกชอื่ พ่ีอกี ทีได้
ไหม”
“พอี่ ชิ ย์”
เขาคงไม่ค่อยมีใครเรียกแบบนีก้ ระมงั ...
เธอเรียกชื่อเขาคล้ายละเมอ และไมใ่ ชเ่ พราะความงว่ งงนุ หรือฤทธิ์ไวน์
แน่ท่ที าให้เสียงแตกพร่าขนาดนี ้ ณฐาอยากขยบั ตวั หนี แตอ่ กี ใจกลบั สง่ั ให้เธอ
นอนน่ิงอยกู่ บั ท่ีอย่างคาดหวงั ... เธอไมร่ ู้วา่ เขาตงั้ ใจจะทาอะไร... หรืออาจจะรู้
มาตงั้ แตแ่ รกทวา่ ไมอ่ ยากยอมรับ
“อีกที...”
“พอ่ี ิ...”
แล้วเสียงทเ่ี หลอื ก็ถกู กลนื ไปด้วยสมั ผสั น่มุ หยนุ่ ทแี่ ตะลงมา
ปลายนิว้ ของเขานนั่ เอง
แม้จะเย็นเฉียบ หากก็ทาให้เธอร้อนรุ่มคล้มุ คลงั่ ได้อย่างไม่น่าเชอ่ื หวั
ใจเต้นแรงเหมือนจะระเบดิ ออกจากทรวง เรียวปากท่ีถกู ตรึงทาให้ไม่อาจเปลง่

กลิน่ เออื้ ง  115

เสียงใดออกมาจากลาคอได้ ณฐารู้สกึ มือไม้ของตนเกะกะอยา่ งบอกไม่ถกู มนั
กาลงั ลงั เลระหวา่ งการเพกิ เฉยหรือผลกั เขาออก

แตอ่ ิชย์ไมใ่ ห้เวลาเธอตงั้ ตวั นานนกั เพราะเขาเร่ิมขยบั ปลายนิว้ อย่าง
ละมนุ ละไมไปตามกลีบปากออ่ นน่มุ พร้อมวา่ ด้วยนา้ เสยี งเป็นการเป็นงานอย่าง
จงใจ

“พค่ี ิดวา่ พรุ่งนีท้ กุ คนอาจจะผิดสงั เกตถ้าเราไม่ทาตวั เหมือนครู่ ักข้าว
ใหมป่ ลามนั ...” พยายามบงั คบั ตวั เองให้มาดขรึมเข้าไว้ เหมือคนทก่ี าลงั เจรจา
งานมลู คา่ พนั ล้าน ทงั้ ที่เนือ้ ความสวนทางกนั ลิบ “...คนื นีพ้ ่ีสญั ญาวา่ จะไมแ่ ตะ
ต้องน้องอย่างหยาบคาย แตค่ งต้องขอทาอะไรเพอ่ื กระต้นุ นิดหนอ่ ย”

“อะ... อะไรคะ”
ถ้าเขามีหาง มนั คงกระดกิ ริกๆ จนหญิงสาวเห็นพิรุธ ชายหนมุ่ ยมิ ้ มมุ
ปากในความมืด
“พอ่ี ยากจบู น้อง”
คนฟังรู้สกึ วบู วาบไปทงั้ ตวั กบั ถ้อยคาทแี่ สนเรียบงา่ ยซง่ึ ประกาศความ
ต้องการชดั เจน แถมด้วยการเคลอ่ื นตวั เข้าประชิดใต้ผ้าหม่ ยกหวั มาหนนุ หมอน
ใบเดยี วกนั พร้อมบดเบยี ดไออนุ่ และสอดแขนหนาหนกั รัง้ ร่างเธอเข้าสอู่ ้อมกอด
อยา่ งน่มุ นวล
เธอไมป่ ัดปอ้ ง เพราะตกใจจนทาอะไรไม่ถกู
“จาได้ไหมวา่ คนื นนั้ ทฮี่ อ่ งกงเราทายงั ไงกนั ... พี่อยากจะทามนั อกี ”
เขากระซบิ ด้วยเสยี งทีเ่ ธอฟังออกวา่ มนั พร่ากวา่ ปกติ ไหนจะมือร้อนท่วี างน่ิงอยู่
บนแผน่ หลงั หากอะไรก็ไมเ่ ทา่ ปลายนิว้ ทเี่ คล่อื นแผว่ เบาดจุ ปีกผีเสอื ้ อยบู่ นปาก
... “ทงั้ คอ่ ยๆแนบปากลงเลม็ ...”
เขากดนิว้ ลงมาอยา่ งหนกั แนน่ ราวกบั นนั่ เป็นริมฝีปากของเขา
“...สอดลนิ ้ เข้าหา” กอ่ นคอ่ ยๆ โน้มน้าวให้เธอเผยอกลบี ปากออกจาก
กนั เธอทาตามโดยไมร่ ู้ตวั “...แล้วดนุ ดดู อยา่ งแรง”

116  สรวงสวาท

อะไรบางอย่างในนา้ เสยี งเซก็ ซขี่ องเขาทาให้คนไม่ประสาเผลองบั ริม
ฝีปากเขากบั อ้งุ นิว้ เย็น สมั ผสั แผว่ เบานนั้ หาได้ตกหลน่ ไปจากการสงั เกตของคน
ทจ่ี งใจจะโอ้โลมในขนั้ แรกได้ เขานกึ อยากให้สง่ิ ที่เธอจบู ตอบเป็นปากของเขา
แตเ่ ร่ืองนนั้ ยงั รอได้อีกนิด...

“เดก็ ด”ี ชายหนมุ่ ชมกอ่ นจะผละนิว้ ออกมาอยา่ งตดั ใจ
เพราะการรอคอยให้ผลไม้สกุ ฉ่านนั้ ชา่ งหอมหวาน และเขาจะไมเ่ สีย่ ง
ให้คนทีร่ ักนวลสงวนตวั มาจนป่านนีร้ ้องไห้ในอ้อมกอดเหมือนครัง้ ก่อน การ
ตะลอ่ มเธอให้สมยอมจงึ เป็นงานหิน... ทเ่ี ขาพอใจจะทาอย่างย่ิง
เพราะตระหนกั ได้วา่ เธอพเิ ศษกวา่ ใครคนอน่ื จงึ ไมอ่ ยากให้เธอเสยี ใจ
เพราะรู้วา่ ใต้รอยยิม้ มคี วามเปราะบางซอ่ นอยู่ เขาถงึ ถนอมนา้ ใจ
แตจ่ ะไม่แกล้งเลยก็คงทนไม่ไหว... ขอสกั นิดแล้วกนั
“หายใจได้แล้วครับ”
คนท่เี ผลอคล้อยตามเพิ่งรู้ตวั วา่ เธอหยดุ หายใจจนเกือบจะหน้ามืดก็
ตอนท่เี ขาเตอื นนนั่ เอง เธอยกมือขนึ ้ กนั้ ระหวา่ งแผน่ อกหนากบั ทรวงอกของเธอ
รวบรวมสตทิ ก่ี ระจดั กระจายให้เข้าท่ี นกึ ขอบคณุ ตวั เองที่คนื นฝี ้ ืนใสเ่ สอื ้ ชนั้ ใน
นอน ไมอ่ ยา่ งนนั้ คงอบั อายไปถงึ ไหน
“ถ้าพรุ่งนีต้ ืน่ ขึน้ มาเห็นหน้ากนั ก็นึกถงึ จบู ของเราเอาไว้...นะ”
โอ๊ย... เธออยากจะบ้า! นอกจากเขาจะเป็นผ้ชู ายทพ่ี ดู เรื่องนีไ้ ด้อยา่ ง
หน้าตาเฉยแล้ว ทีต่ ลกคอื เธอไม่เคยนกึ รังเกียจเลยสกั ครัง้ หญิงสาวดนิ ้
ขลกุ ขลกั ไม่รู้จะตอบอะไรแตข่ อหลดุ จากอ้อมกอดนีไ้ ปให้ได้กอ่ น
“อยา่ ดนิ ้ สคิ รับ... ขาเตียงมนั มีเสยี งนิดหนอ่ ย ใครเดนิ ผา่ นไปผา่ นมา
ข้างนอกขืนได้ยินเข้าจะสงสยั วา่ ทาไมเรายงั ไมห่ ลบั ไมน่ อนกนั ”
แม้จะวา่ ดงั นนั้ แตเ่ ขาก็ยอมคลายอ้อมกอดอย่างงา่ ยดาย เธอจงึ ได้
โอกาสรีบพลกิ ตวั หนี โกยชายผ้าหม่ ขนึ ้ มาม้วนกอดไว้แนน่ ... ทา่ มกลางความ

กลนิ่ เอือ้ ง  117

มืด เสยี งหวั เราะของเขาแวว่ มาพร้อมการไหวยวบของฟกู กอ่ นจะเงียบไปจนได้
ยินเสยี งหวั ใจตวั เองเต้นตมู ตามก้องในหู

ณฐายกมือแตะตรงทสี่ ามีกามะลอฝากรอยทงิ ้ ไว้เมอื่ ครู่... แล้วก็อาย
จนต้องมดุ หน้าลงกบั ผ้าหนานมุ่ แคค่ นื แรกก็สมุ่ เสยี่ งตอ่ การเสยี พรหมจรรย์
สดุ ๆ ยงั ดีทช่ี งิ ให้เขายอมสญั ญาวา่ จะไม่มีอะไรกนั ...

‘ถา้ คณุ ไม่อยากมี แลว้ ผมจะทาอะไรไดล้ ่ะ’
เอ๊ะ... แตเ่ ขายงั ไม่ได้ยืนยนั รับปากอะไรเลยนี่นา!

เช้าวนั ถดั มา ณฐารีบแตง่ ตวั ตงั้ แตไ่ กโ่ หเ่ พื่อไปโรงเรียน อชิ ย์ตน่ื แล้ว
ตอนท่ีเธอชะโงกหน้าออกมาจากห้องแตง่ ตวั เพือ่ บอกเขาโดยไม่สบตาวา่ วนั นี ้
จะไม่อย่กู ินมือ้ เช้าร่วมกนั ชายหนมุ่ เสยผมแล้วพมึ พาอะไรสกั อยา่ งเป็นทานอง
วา่ เธอจะทาอะไรก็ทา ดงั นนั้ ตอนเขาลกุ ไปเข้าห้องนา้ เธอจงึ ออกจากบ้านมา
โดยมีความรู้สกึ ผดิ ตดิ ตวั นิดหนึง่

จะให้สมจริงคงต้องอยดู่ ้วยกนั จนเทีย่ งนน่ั แหละ แตเ่ ด็กๆ ของเธอรอ
ได้ทไี่ หน

ไมม่ ีใครในโรงเรียนอนบุ าลรู้วา่ เธอเพ่งิ แตง่ งานไปเม่ือวาน และหญิง
สาวก็รอบคอบพอจะเก็บแหวนใสก่ ลอ่ งมดิ ชิดไว้ในกระเป๋ าสะพาย อนั ทจ่ี ริงไม่
มีใครใสใ่ จด้วยซา้ วา่ เม่ือวานเธอจะลาไปทาอะไร เพราะมวั แตต่ ่นื เต้นกบั งาน
กีฬาสที ่หี นึง่ ปีมีครัง้ เดยี ว

แม้จะวาดภาพมาหลายหมน่ื หลายพนั รูป แตพ่ อเห็นปา้ ยสใี หญย่ กั ษ์
ฝีมือตนเองและเจ้าตวั น้อย แถมด้วยพาเหรดธีมโจรสลดั ทีข่ อความร่วมมือจาก
ผ้ปู กครองเตม็ ท่ี มนั ตืน้ ตนั ในอกยงั ไงไมร่ ู้

118  สรวงสวาท

รู้ตวั อกี ทกี ็บา่ ยแกแ่ ล้ว แถมเธอยงั สะบกั สะบอมเพราะเจ้าลกู ลิง
ก่อกวนชวนป่วนทงั้ วนั ทงั้ เมื่อยขบและใช้พลงั งานไปแทบจะหมดตวั ในการ
เคลื่อนไหว พอเกบ็ ของเสร็จ เธอก็โบกมือลาเพอ่ื นร่วมงาน เพราะมีอกี นดั
สาคญั ทจ่ี ะพลาดไมไ่ ด้ในเย็นวนั นี ้

“ตกลงเราจะเอายงั ไงเรื่องโรงเรียน”
คาถามทถ่ี กู ยิงตรงใสห่ น้าเป็นหนงึ่ ในคาถามทณี่ ฐาเฝา้ ครุ่นคดิ แทบ
ทกุ คืนในชว่ งขวบเดอื นที่ผา่ นมา เธอใช้หลอดเขยี่ ลกู เชอร์รี่ท่กี ้นแก้ว ก่อนสบตา
คณุ ลงุ วยั กลางคนท่ีมศี กั ดิเ์ ป็นพช่ี ายของแม่
โรงเรียนทท่ี งั้ คหู่ มายถึง คือโรงเรียนศิลปะการดนตรีทพ่ี อ่ ของเธอร่วม
ก่อตงั้ กนั ขึน้ มากบั แมแ่ ละลงุ อกี หน่ึงคน ตอนแรกมนั เป็นเพยี งโรงเรียนเลก็ ๆ ท่ี
พอ่ เธอใช้สอนดนตรีด้วยใจรัก กอ่ นทแ่ี มซ่ งึ่ เป็นนกั บริหารผ้เู กง่ กาจจะเล็งเหน็
ชอ่ งการทาเงินโดยการจดั วาไรตปี ้ ระกวดภายใต้ช่อื เดยี วกบั โรงเรียน ยอมซอื ้
แอร์ไทม์ออกอากาศชว่ งไพรม์ไทม์ จากนนั้ ไมก่ ่ีปี โรงเรียนก็เตบิ โตมีชอื่ เสยี งถงึ
ขนั้ มีสาขามากมายในศนู ย์การค้าทวั่ ประเทศ
แม้ห้นุ ในชว่ งหลงั จะถกู แบง่ สนั ปันสว่ นด้วยการระดมทนุ ครัง้ ใหญ่ แต่
คนทีถ่ ือห้นุ มากทส่ี ดุ ในเวลานีค้ ือเธอกบั ชาคร ซงึ่ ถ้ารวมกนั นบั วา่ มีอานาจ
เบ็ดเสร็จเกอื บทกุ อย่างในโรงเรียน
มนั เป็นห้นุ ของพอ่ แม่ท่ีเธอไมอ่ ยากได้ ห้นุ ทมี่ าจากมรดก... ซง่ึ ไมม่ ี
กระทง่ั พินยั กรรมด้วยซา้
“ถ้านาวอยากขายให้คณุ ลงุ ... ลงุ จะซอื ้ ไหมคะ”
ชาครมีสีหน้าลาบากใจ เขาเดาได้อยแู่ ล้ววา่ หลานรักจะต้องมา
อหี รอบนี ้ ไมอ่ ยา่ งนนั้ ณฐาคงเข้าร่วมบริหารธุรกิจตงั้ แตแ่ รก ไมป่ ลอ่ ยจน
ลว่ งเลยมาเกือบสองเดอื น

กลนิ่ เออื้ ง  119

“ลงุ ไมอ่ ยากให้หนขู าย ห้นุ ของเราโตขนึ ้ เรื่อยๆ หนจู ะเสยี โอกาสถ้า
ขายตอนนี”้ ชาครพยายามโน้มน้าวด้วยนา้ เสียงนมุ่ นวลเป็นเอกลกั ษณ์ พลาง
กลา่ วติดตกเม่ือเหน็ สหี น้าไมส่ ้ดู ขี องณฐา “อีกอยา่ ง ตาธากบั น้อยคงมาหลอก
มาหลอนลงุ ถึงในฝัน ถ้าลงุ ยอมซอื ้ ห้นุ จากหนจู ริงๆ”

“แตน่ าวไมม่ ีความสามารถในการบริหาร ประชมุ ผ้ถู ือห้นุ สกั ครงั้ ก็ยงั
ไม่เคยไป ตงั้ แตพ่ อ่ แม่เสยี ก็เอาแตพ่ ง่ึ คณุ ลงุ ”

เธอกลา่ วอยา่ งเกรงใจคนท่อี อกหน้าแทนมานานนบั เดือนสดุ ขดี
นอกจากจะเป็นผ้ถู ือห้นุ สามสบิ ห้าเปอร์เซน็ เทา่ กบั เธอ ชาครยงั มีตาแหนง่ เป็น
ถงึ ผ้อู านวยการสถานีโทรทศั น์ของครอบครัว มีเรื่องให้ตดั สนิ ใจหลายอย่าง
ตารางของเขาแนน่ เอย๊ี ดจนไม่นา่ เชอื่ วา่ วนั นีจ้ ะนดั เจอกนั ได้ในร้านกาแฟหน้า
ปากซอยบ้านเธอ

หากทห่ี ญิงสาวไมร่ ู้ คอื ความนา่ เอ็นดแู บบฉบบั หลานคนเลก็ ทต่ี ิดตวั
เธอมาตงั้ แตเ่ กิด ทกุ คนในครอบครัวพร้อมจะทาทกุ อยา่ งให้ทงั้ นนั้ เพียงแคเ่ อย่
ปากขอ แตห่ ญิงสาวแทบไมเ่ คยขอ ไมเ่ คยทาตวั แบบเดก็ ทถี่ กู ตามใจจนเสยี ผู้
เสยี คน นน่ั ย่ิงนา่ เอน็ ดมู ากขึน้ ไปอกี ไมร่ ู้ก่ีเทา่

“ลงุ รู้วา่ ชว่ งนีห้ นยู งั ไม่พร้อม” ชาครตดั สนิ ใจเอย่ ส่งิ ท่เี ขาคดิ อยอู่ อกมา
อย่างระมดั ระวงั “เอาอยา่ งนีไ้ หม ลงุ จะทาหนงั สอื มอบอานาจชวั่ คราว จนกวา่
หนพู ร้อมจริงๆ คอ่ ยบอกลงุ มนั อาจจะสกั สามเดอื น หรือคร่ึงปี... แตล่ งุ รอได้”

“จะไม่รบกวน...”
“ไม่เลย ลงุ เต็มใจ”
หญิงสาวยกแก้วเชอร์รี่โซดาขึน้ ดดู อย่างจนแต้ม เธอคดิ มาหลายตลบ
วา่ จะหวา่ นล้อมยงั ไงให้คณุ ลงุ คนโตคล้อยตามสิง่ ท่ีเธอคดิ พดู เป็นนยั ผา่ น
โทรศพั ทก์ ็หลายครัง้ แตจ่ นตอนนี ้ เมอ่ื ได้นง่ั จบั เข่าคยุ ตอ่ หน้า เขาก็ยงั ยืนยนั คา
เดิม

120  สรวงสวาท

จริงอยทู่ เ่ี ธอรักโรงเรียนของพอ่ กบั แม่ แตเ่ ธอก็มีเหตผุ ลมากพอที่จะรู้
วา่ ถ้าอย่ใู นมือคนทไ่ี มไ่ ด้เรื่องแล้วจะเป็นยงั ไง... เธอรัก และไมอ่ ยากเห็นมนั พงั
ไปตอ่ หน้าตอ่ ตา

“ทาไมหนไู ม่ให้สามีหนชู ว่ ยละ่ ”
“คะ” คาถามของชาครสะกิดเธอออกจากภวงั ค์ หญิงสาวจ้องหน้าเขา
งงๆ เหมือนไม่เคยเหน็ มาก่อน แล้วก็นึกขนึ ้ ได้วา่ เขาหมายถงึ ใคร
คนท่ีพดู วา่ ‘พีอ่ ยากจูบนอ้ ง’ ได้หน้าตาเฉยที่สดุ ในโลก
“คณุ อชิ ย์เขาเกง่ มากในเรื่องนี ้ แถมถ้าหลานออกปากอ้อน ยงั ไงเขาก็
ต้องสอนอยแู่ ล้ว”
ท้ายเสียงทเ่ี จือกระแสเย้ยหยนั อย่างปิดไมม่ ดิ ของผ้เู ป็นลงุ ทาให้หญิง
สาวเลกิ ควิ ้ ขนึ ้ เลก็ น้อย ความหวามหวิวในใจมลายไปอยา่ งสงสยั ทวา่ ไมแ่ สดง
อาการอะไรออกไปนอกจากแบง่ รับแบง่ สู้
“หนจู ะลองดคู ะ่ ”
“ดี” ชาครยกมาฬกิ าข้อมือขนึ ้ ดู ก่อนเงยหน้าขนึ ้ ถามยิม้ ๆผดิ กบั ตอนที่
พดู ถงึ สามีเธอลบิ ลบั “จะไปกินข้าวเย็นกบั ลงุ ไหมวนั นี”้
ณฐานึกถงึ คณุ ฤดวี รรณที่คงรอเธอกบั หลานชายอย่ทู บ่ี ้าน แล้วก็สา่ ย
หน้า
“เหรอ นา่ เสยี ดาย ลงุ นกึ วา่ จะได้ถ่ายรูปไปเย้ยยยั พวกตวั แสบสกั
หน่อยเชยี ว... ไว้คราวหน้าก็แล้วกนั ”
คนฟังหวั เราะเสยี งใส เรื่องเกทบั บลฟั ฟ์ แหลกของคนตระกลู นไี ้ มเ่ คยมี
ใครเกนิ โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องเธอ บางทเี ธอก็สนกุ กบั การแหย่คนน้นู คนนีไ้ ป
ด้วยถ้าไมเ่ หลือบา่ กวา่ แรงจนเกนิ ไป
“แล้วใครมารับ คณุ อิชย์?”
“คะ่ เขาเพง่ิ สง่ เมสเสจมาบอกวา่ กาลงั ออกจากออฟฟิศ”

กลนิ่ เอือ้ ง  121

“เหรอ...” คนทมี่ อี ะไรทามากมายแตเ่ ลือกจะเกงานหน้าตาเฉยเอนตวั
พงิ เบาะ “...งนั้ เดี๋ยวลงุ นงั่ รอเป็นเพ่อื นก็แล้วกนั ”

มนั ก็เหมือนทกุ ครัง้ ท่ีอย่กู บั คนในครอบครัว ณฐาไม่เคยอดึ อดั ไมเ่ คย
กงั วลกบั สายตาคนรอบข้างแม้เธอจะอยใู่ นชดุ เสอื ้ โปโลกบั กางเกงวอร์มม
อมแมมเพราะเพ่งิ ผา่ นงานกีฬาสมี า สว่ นชาครกลบั อยใู่ นชดุ สทู หรูเตม็ ยศอยา่ ง
คนท่เี นยี ้ บกบั การทางานทกุ กระเบียดนิว้ ทวา่ ส่ิงที่ติดใจหญิงสาวจนกลนื นา้ ไม่
ลงในบดั นี.้.. คงเป็นความอยากรู้

“คณุ ลงุ คะ”
“หมื ” คนถกู เรียกละสายตาจากบาริสต้าทก่ี าลงั เทฟองนม “วา่ ไง”
“ทาไมคณุ ลงุ ถึงไมช่ อบคนสฤษดิ์ภกั ดเี หรอคะ”
แววตาของชาครแปรเป็นอา่ นยากลา้ ลกึ ขึน้ มาแวบหน่งึ ก่อนสลายไป
“เขาไมเ่ คยเลา่ ?”
“เขาเลา่ คะ่ ...” รีบแก้ตา่ งให้อิชย์ก่อนจะเผยพริ ุธ ความจริงเธอไมเ่ คย
ถามเขาเพราะไมก่ ล้าถาม “...แตน่ าวรู้สกึ วา่ เขาเลา่ ไมห่ มด มีบางเร่ืองทีถ่ ามคน
ในบ้านเราเงยี บๆ จะดกี วา่ ”
ชาครถอนหายใจ ก่อนจะสบตาหลานสาวคนเล็กท่ีบดั นีน้ งั่ โน้มตวั มา
ข้างหน้าเลก็ น้อยอย่างจริงจงั ... จริงอยทู่ ่ีณฐาแทบไมเ่ คยร้องขออะไร แตถ่ ้าขอ
ก็มกั จะสาเร็จทกุ ครัง้ ไป
“มีเวลาไม่มาก...” เขาลงั เล แตก่ ็รู้วา่ ถงึ เวลาที่หลานจะต้องทราบเร่ือง
ทงั้ หมดแล้ว “...ลงุ คงเลา่ ให้ฟังได้แคค่ ร่าวๆ กอ่ นท่สี ามขี องหลานจะมา”

122  สรวงสวาท

บทท่ี 8

ภรรยาผู้นา่ กิน

พระอาทติ ย์กาลงั จะลบั ขอบฟา้ ริว้ เส้นแสงสดุ ท้ายลอดทีผ่ า่ นชอ่ งตกึ
สงู ฉายชดั อยบู่ นถนนซงึ่ คกึ คกั ด้วยรถโดยสาร มนั ทอประกายเป็นสีส้มเข้ม และ
สะท้อนเข้ากบั สว่ นโค้งของกระจกรถบางคนั จนเกดิ เป็นแสงพร่าแสบตา

ณฐาหรี่ตาเล็กน้อยเมือ่ เดินออกมานอกร้านกาแฟ แล้วพบวา่ อชิ ย์จอด
รถสปอร์ตคนั โปรดของเขารอทา่ อยู่

พอตดั สนิ ใจเริ่มต้นความสมั พนั ธ์แบบหลอกๆ ชายหนมุ่ ก็ไม่เคยปลอ่ ย
ให้เธอเดนิ คนเดยี วเข้าซอยอกี เลย เขาทาราวกบั หวงแหนความปลอดภยั ของ
เธอเสยี เตม็ ประดาด้วยการให้คนรถรับสง่ ระหวา่ งรถไฟฟ้ากบั บ้าน หรือบางทีก็
เป็นเขานน่ั ละ่ ทมี่ ารับเธอเสียเอง

และเธอก็ใจไมแ่ ข็งพอทจ่ี ะบอกเขาวา่ ... การที่เธอย้ายมาอยบู่ ้านใน
ซอยนี ้ เพราะไม่อยากตดิ แหง็กอย่ใู นรถยนต์ทีท่ งั้ แคบทงั้ อดึ อดั และชวนให้
พะอืดพะอมเป็นเวลานานๆ

เม่ือเปิดประตรู ถก้าวขึน้ ไป ความรู้สกึ ทคี่ ้นุ เคยก็แลน่ พรวดขนึ ้ มาตาม
เรียวขา มนั ทงั้ ชาวบู วาบและทาให้ใจไหวสะท้านดจุ คนทก่ี าลงั ตื่นตระหนกสดุ

กลนิ่ เอือ้ ง  123

ขีด เมื่อเธอนงั่ ลงบนเบาะและคาดสายนิรภยั สาเร็จ เหมือนมีอะไรจกุ อยใู่ น
ลาคอจนหายใจไม่สะดวก เหง่ืออนั พรั่นพรึงก็เร่ิมซมึ ซาบตามแผน่ หลงั และขมบั
จนเหนียวเหนอะ...

เธอหลบั ตาลง เงยหน้าขนึ ้ พิงเบาะและจนิ ตนาการวา่ ตนกาลงั อยบู่ น
ผืนหาดริมทะเลทเ่ี ป็นเวงิ ้ กว้างสดุ ลกู หลู กู ตา...

“วนั นีเ้หน่ือยไหม” เสียงของอชิ ย์ราวกบั ลอยมาจากท่ีหา่ งไกล แต่
หญิงสาวยดึ มนั ไว้มนั่ รวมถึงเรื่องราวทีเ่ ธอเพ่งิ ได้ยินจากปากลงุ คนโตด้วย

พอคดิ ถงึ เรื่องของเขา ความหวาดกลวั พาหนะเคลือ่ นทบ่ี นท้องถนน
เหมือนจะทเุ ลาลง

“เหน่ือยคะ่ ตงั้ แตเ่ ช้านาวหาเวลานงั่ แบบนบั นาทีได้เลย....” ตอบทงั้ ท่ี
ยงั ปิดตาแนน่ เสยี งแปร่งเลก็ น้อยกบั การเปลย่ี นสรรพนามทยี่ งั ไมค่ ้นุ ลนิ ้ “...แต่
ก็สนกุ นะคะ วนั นีเ้ดก็ ๆ ยมิ ้ แล้วก็หวั เราะทงั้ วนั แทบไมม่ ีใครงอแง แล้วก็ไมม่ ีใคร
บาดเจบ็ คงเป็นความทรงจาทีด่ ขี องพวกแกไปอกี นาน”

“เหรอ...” อิชย์ทาเสียงรับรู้ขณะเลยี ้ วรถผา่ นประตบู ้านที่เปิดรอทา่
แล้วชาเลอื งมายงั ร่างบอบบางทเี่ ปือ้ นเลอะเทอะนดิ หน่ึง “...เย็นนีค้ ณุ ยา่ ขอให้
เราไปร่วมโต๊ะทีห่ ้องอาหารใหญก่ ็จริง แตพ่ ่ีคดิ วา่ นาวคงอยากอาบนา้ แตง่ ตวั
กอ่ น... นาว”

เมื่อเขาเออื ้ มมือทีร่ ้อนจดั มาแตะลงบนต้นแขนที่โผลพ่ ้นเสอื ้ โปโล
หญิงสาวก็สะด้งุ เฮือกก่อนลมื ตาหนั มามองเขาอยา่ งตกใจ

“คะ”
“เป็นอะไรรึเปลา่ ”
รถจอดสนิทในโรงรถ และอะไรบางอยา่ งในประกายตาของเขาฉาย
แววสงสยั แตณ่ ฐายงั ไมอ่ ยากให้เขารู้เร่ืองของเธอตอนนี ้ จงึ กลบเกลอื่ นด้วย
การขยบั อยา่ งว้าวนุ่ และปลดสายคาดออกพร้อมหยบิ กระเป๋ าสะพายมาถือ
“เปลา่ คะ่ ... เข้าบ้านกนั เถอะ เดยี๋ วอาบนา้ ไม่ทนั แล้วจะยงุ่ ”

124  สรวงสวาท

สญั ชาตญาณอนั เฉียบแหลมสะกิดใจอิชย์ แตเ่ ขาเลือกจะเก็บมนั ไว้
อยา่ งเงยี บๆ เพราะคา่ นีม้ ีเรื่องให้กงั วลมากกวา่ เม่ือเก็บของในรถเสร็จ ชาย
หนมุ่ เดินนาณฐาขนึ ้ เรือนทางประตฝู ่ังซ้ายซง่ึ ตดิ สวนใหญ่ของฤดวี รรณเพื่อ
เลี่ยงคนในบ้าน แตก่ ระนนั้ ก็ยงั พบญาติของตนหลายคนเดินสวนมา

ไมม่ ีใครพดู อะไร ไมม่ ีการทกั ทาย มีเพยี งสายตาดแู คลนทมี่ องภรรยา
เขาหวั จรดเท้ากอ่ นจะเมนิ ไปราวเป็นเพยี งอากาศ

อิชย์ชินแล้ว แตณ่ ฐาไมช่ ิน เธอจงึ ยกมือไหว้ทกุ คนไปตลอดทาง
เม่ือขนึ ้ มาถงึ ห้องนอน ชายหน่มุ ถึงกบั ผอ่ นลมหายใจเฮือกหลงั ปิด
ประตลู งกลอน เขามองตามร่างงามในชดุ ทะมดั ทะแมงไปจวบเธอวางกระเป๋ า
ลงบนชดุ โต๊ะหน้าโทรทศั น์แล้วยกปลายนิว้ เรียวสวยขึน้ ทดั ปอยผมท่หี ลดุ ลยุ่
ปรกแก้มนวล...
“ปกตพิ อี่ ชิ ย์ไมท่ กั ใครเลยเหรอคะ”
เพิ่งรู้ตวั วา่ เธอกาลงั มองเขาอยดู่ ้วยสายตาทช่ี ายหนมุ่ ไม่ชอบเลย มนั
เป็นสายตาทท่ี งั้ สงสาร... จนเกือบเวทนาด้วยซา้ เขาตีหน้าน่ิงโดยไมร่ ู้ตวั เป็น
ผลให้คนมองแอบเสยี ดแปลบด้วยความรู้สกึ ผดิ
“ไม่จาเป็น...” ชายหน่มุ ตอบขณะคลายเนคไทที่ผกู คอแล้วปลด
กระดมุ สทู แล้วก็ต้องแปลกใจทณี่ ฐาเดนิ เข้ามาหาพร้อมยน่ื แขนมาข้างหน้า “...
อะไรครับ?”
“เสอื ้ ไงคะ... สง่ มาสิ นาวจะเอาไปแขวนให้”
เขาถอดออกอย่างงงๆ แล้วสง่ ให้เธอ
“น้องทาแบบนีบ้ อ่ ยเหรอ”
“ก็มีบ้างเวลาอยากเอาใจคณุ พอ่ ” เธอกลา่ วเสียงออดอ้อนพลางยิม้
เผล่ ตบเสอื ้ เบาๆ กอ่ นจะหมนุ ไปยงั ห้องแตง่ ตวั ทงิ ้ ให้คนทถ่ี กู สถาปนาเป็น ‘คณุ
พอ่ ’ แบบไมไ่ ด้รับความยินยอมยนื องึ ้ ตาค้าง
ใครพอ่ !

กลิน่ เออื้ ง  125

ไวกวา่ ใจคิด เท้าก็ก้าวตามตดิ ไปทนั ที
ห้องแตง่ ตวั ของอิชย์เป็นห้องขนาดใหญ่ท่มี ีต้ไู ม้บวิ ทอ์ นิ สงู จรดเพดาน
และเยน็ เฉียบด้วยแอร์คอนดิชน่ั สดุ แสนจะทนั สมยั ราวแขวนเสอื ้ มีทงั้ แบบ
เปลอื ยสองชนั้ และแบบมีประตไู ม้ปิด โต๊ะกระจกกลางห้องเตม็ ไปด้วยเนคไท
เข็มกลดั นาฬิกาหลายเรือน สว่ นเสอื ้ และสทู มากมายของเขาได้รับการจดั เรียง
ตามสี ซงึ่ เห็นได้ชดั วา่ แม่บ้านมคี วามพิถีพถิ นั มากเพยี งใด
พอก้าวเข้ามาแล้วมอง โดยรวมมนั ทงั้ เข้มทงั้ ขรึมแบบผ้ชู าย แตก่ ็หอม
ชวนผอ่ นคลายเป็นกล่ินเฉพาะตวั สว่ นเสอื ้ ผ้าของเธอแอบอยใู่ นต้มู มุ นงึ มี
ปริมาณไมม่ ากนกั เพราะปกตกิ ็ใสซ่ า้ ไปซา้ มา
เม่ือณฐาพยายามมองหาไม้แขวนเสอื ้ ท่ียงั วา่ ง ใจเธอก็นกึ โทษโกรธ
ตวั เองไปด้วย เธอไมค่ วรมองเขาแบบนนั้ แม้จะรู้ความจริงแล้วก็ตามวา่ ทาไม
เขาต้องวางตวั เย็นชาเพ่อื ปกปอ้ งตนเองจากคนในครอบครัว...
จากคนทงั้ หลายทงั้ แหลท่ ต่ี ราหน้าเขาวา่ เป็นลกู ชายของฆาตกร
มนั เป็นเรื่องก่อนทีเ่ ธอจะเกิด เร่ืองเกา่ แก่ทีท่ กุ คนพยายามไม่พดู ถึงแม้
จะสร้างรอยร้าวฉานยิ่งใหญ่ลงบนความสมั พนั ธ์ระหวา่ งตระกลู อิชย์เองเป็น
เพยี งผลพวงจากความผดิ พลาดครัง้ นนั้ เป็นแคเ่ หยื่อทอี่ ยกู่ ึง่ กลางระหวา่ งเร่ือง
ทงั้ หมด ต้องคอยแบกรับสิ่งทเ่ี ขาไมไ่ ด้กอ่
การทีเ่ ขาวางตวั หา่ งเหินจากทกุ คน คงเป็นเพยี งกลไกปอ้ งกนั ตวั เป็น
เกราะปอ้ งกนั แรงกระแทกอนั เจบ็ ปวดที่จะเกิดตามมาเม่ือรู้วา่ แท้จริงแล้วตนไม่
เป็นท่ตี ้องการ...
“นาว”
เสยี งท้มุ ติดจะฉนุ เฉียวเล็กน้อยทาให้คนที่ยืนวิเคราะห์เป็นวรรคเป็น
เวรคนเดยี วอยหู่ น้าต้สู ะด้งุ โหยง เผลอทาเสือ้ ของเขาหลดุ จากมอื เธอรีบกลบ
เกลอื่ นด้วยการก้มลงหยิบมนั ปรับสีหน้าแล้วหนั มายิม้ สดใสให้สามีกามะลอ
“คะพี่อิชย์”

126  สรวงสวาท

แล้วก็องึ ้ ไปเม่ือพบวา่ เขายืนใกล้กนั แคช่ ว่ั ฝ่ามือกนั้ ใกล้จนได้กลิ่น
นา้ หอมผสมปนเปกบั กลิน่ อายบางอยา่ งที่เธอเริ่มค้นุ เคย

ทวา่ แคค่ าเรียกขานสนั้ ๆ ด้วยนา้ เสียงหวานหยด เจ้าของชอื่ กล็ ืมไป
ชว่ั ขณะวา่ เขาตามเธอเข้ามาทาไม ครัน้ ได้สติในวินาทหี ลงั จากนนั้ อชิ ย์ก็ยกมือ
ทงั้ สองข้างขึน้ แตะกบั แก้มนมุ่ ... แล้วดงึ จนยดื

“อ๊าย!!”
“เรียกตงั้ หลายครัง้ ทาไมไมต่ อบ”
“อยา่ ยงึ แย้มมมจ!ิ !”
เธอดนิ ้ แตห่ นีไปไหนไมไ่ ด้เพราะร่างแกร่งขยบั เข้ามาแนบชิดจนรับรู้
ได้ถงึ ไอร้อนผา่ ว จะยกมือขนึ ้ ปัดแขนทงั้ สองข้างก็ยงั กอดสทู อยู่ สภาพตอนนีจ้ งึ
ทลุ กั ทเุ ลเพราะเขาไมด่ งึ แก้มเปลา่ แตย่ งั จบั โยกไปมาอยา่ งหมน่ั เขยี ้ ว
สง่ิ เดยี วท่ีทาได้คือการถลงึ ตาใสอ่ ย่างขดั เคอื ง อชิ ย์หวั เราะลน่ั แบบไม่
เกรงใจ
“น่มุ นะเนีย่ ”
“ปลอ่ ย!”
“น้องก็โกรธเป็นเหมือนกนั แฮะ”
ความชา่ งแกล้งของเขาทาให้เธอเลกิ สนใจวา่ ทงั้ คสู่ นิทกนั ขนาดนี ้
ตงั้ แตเ่ มื่อไหร่ จะเรียกวา่ เร่ิมชินกว็ า่ ได้ ณฐาแสร้งถลงึ ตาอกี ครัง้ เขาจงึ ยอมผละ
มือและปลอ่ ยให้เธอถอยไปจนหลงั ชิดบานตู้ กระนนั้ เสยี งหวั เราะยงั คงนมุ่
กงั วาลอย่ใู นลาคอ โดยเฉพาะตอนทีเ่ หน็ เธอยกมือขึน้ ถแู ก้มอยา่ งเก้อๆ
และสีหน้าผอ่ นคลายของเขาทาให้เธอกลนั้ ยมิ ้ ไม่ไหว
“นาวไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธเรื่องนี ้แตโ่ กรธทีพ่ วกนนั้ ไม่คยุ กบั พี่ใชไ่ หม”

กลนิ่ เออื้ ง  127

องึ ้ ไปเพราะไมค่ ดิ วา่ เขาจะเจาะตรงประเด็นหลงั กระทาการอกุ อาจกบั
ผวิ แก้มอนั แสนหวงแหนของเธอ โดยเฉพาะแววตาทแี่ ปรเป็นเจ็บปวดลา้ ลกึ
อย่างทเี่ จ้าตวั ก็คงไมร่ ู้ตวั

“แตไ่ มต่ ้องโกรธแทนหรอก... พ่ีชนิ แล้ว”
รอยยิม้ คอ่ ยๆ เลือนหายไปจากวงหน้าพริม้ เพราและถกู แทนทด่ี ้วย
ความเหน็ ใจ ในวบู แรกอิชย์ไม่เข้าใจวา่ เธอมองเขาแบบนนั้ ทาไม แตว่ ินาทถี ดั
มาความสงสยั ก็ถกู อธิบายจนกระจา่ งชดั
“นาวรู้เร่ืองทงั้ หมดแล้วคะ่ ... เร่ืองของคณุ อรรถกรกบั ปา้ นธั ”
พอ่ ของเขา กบั ผ้หู ญิงอกี คนท่เี ป็นภรรยาตีทะเบยี น... แตไ่ มใ่ ชแ่ ม่
บงั เกิดเกล้า
แตอ่ ชิ ย์ไม่ชอบเลยท่เี หน็ ร่องรอยความหวน่ั ไหวของหญิงสาวตรงหน้า
เรื่องมนั นานมาแล้ว และเขาก็เข้มแข็งพอจะผา่ นมนั มาได้โดยไมต่ ้องร้ องขอ
ความเหน็ ใจจากใคร เขาทารายได้ให้ตระกลู อย่างมหาศาล แข็งแกร่ง เป็นจดุ
สนใจของสงั คม ใช้ชวี ติ อย่างคนทป่ี ระสบความสาเร็จและไร้จดุ ออ่ น...
จริงหรือ...
สว่ นเลก็ ในใจนกึ ค้าน สว่ นท่เี ขาไมอ่ ยากยอมรับจนต้องเตะมนั
กระเดน็ ออกจากศีรษะแล้วยกมมุ ปากขนึ ้ อยา่ งเย้ยหยนั
“งนั้ น้องก็คงรู้แล้ววา่ เย็นนีเ้ราจะต้องเจอกบั อะไร”
พอหลดุ ปากไป อิชย์แทบสบถในทนั ทีเมื่อเหน็ สหี น้าของคนไร้เดยี งสา
ย่าแย่ลงทนั ควนั เขาอยากจะยกมือขึน้ ดงึ ทงึ ้ หรือเสยผมแรงๆ ให้กบั ความง่เี งา่
ในการใช้คาพดู ทวา่ สิ่งที่ทาเพ่อื แก้สถานการณ์คือการยกแขนทงั้ สองข้างขึน้ อกี
ครัง้ แล้วจบั แก้มเธอ...
คราวนีไ้ มไ่ ด้ดงึ ... แตล่ บู ไล้ปลายนิว้ โปง้ ไปมาอยา่ งปลอบประโลม
เธอกาลงั กลวั เกดิ มาจนอายยุ ี่สบิ สามณฐาไมเ่ คยรับมือกบั ความ
เกลยี ดชงั จากคนในครอบครัวมาก่อน ไหนจะต้องวางหน้าเป็นภรรยาทดี่ ขี อง

128  สรวงสวาท

เขาอีก ตอนรับปากวา่ จะแตง่ กพ็ อรู้วา่ ต้องเจออะไรแบบนี ้ หากความจริงมนั ลา้
ลกึ เกินไปจนตงั้ รับไม่ทนั ...

แล้วความคดิ วนุ่ วายทงั้ มวลกถ็ กู ขดั ด้วยคาถามของเขา
“จาทีพ่ ่ีบอกเมื่อคนื ได้ไหม”
‘ถา้ พรุ่งนีต้ ืน่ ขึ้นมาเห็นหนา้ กนั ก็นึกถึงจูบของเราเอาไว.้ ..นะ’
“ไม่ตอบ... หรือวา่ ลมื แล้ว?” ชายหน่มุ ถามคนท่ยี นื ทอ่ื เป็นหนุ่ ตอน
แรกก็แคอ่ ยากหนั เหความสนใจ แตพ่ อเหน็ แก้มเร่ิมขนึ ้ สีฝาดเป็นสีชมพอู ย่างคน
ท่รี ับรู้วา่ เขาหมายถงึ เรื่องไหน จงึ แหยเ่ ข้าอีกคา “หรือวา่ อยากให้ทบทวน?”
ลมหายใจเธอสะดดุ ณฐาเพง่ิ รู้ตวั วา่ บดั นีเ้ธอกบั เขาใกล้ชดิ กนั มากแค่
ไหน หน้าขาของเขาแทบจะแนบไปกบั กางเกงวอร์มของเธอด้วยซา้ แล้วไหนจะ
การตรึงไม่ให้เธอสน่ั หวั ปฎิเสธโดยการประคองใบหน้าเอาไว้พร้อมจบั จ้องกนั
ด้วยสายตาท่เี ริ่มคกุ รุ่น... ดเู หมือนเขาจะเริ่มรู้ตวั แล้วเชน่ กนั วา่ ตอนนีส้ ่งิ ไหน
นา่ สนใจกวา่
ราวกบั มีแรงดงึ ดดู มหาศาลทีอ่ ธิบายไม่ได้ระหวา่ งทงั้ คู่ หากเธอยงั ได้
ยินเสียงตนตอบออกไปอยา่ งไมม่ น่ั คงนกั
“ไมค่ ะ่ ... ไมต่ ้อง”
“เสริมสร้างกาลงั ใจในการขึน้ โต๊ะอาหารไง...” เขาไม่ใยดคี าปฏิเสธ
แถมกดปลายนิว้ ลงไปบนแก้มเธอด้วยนา้ หนกั เดียวกนั กบั เมื่อคืน แล้วกลา่ ว
ด้วยเสยี งเซก็ ซท่ี รงพลงั “...แก้มนี่พข่ี อฟัดได้ไหม”
มนั ไม่ใชค่ าวา่ ‘พีอ่ ยากหอมแกม้ นอ้ ง’ อยา่ งทณี่ ฐาคาดการณ์ไว้ เธอ
จงึ องึ ้ ไปชวั่ ขณะ และองึ ้ ยิ่งกวา่ ตอนท่ีเขาลดใบหน้าลงมาแล้วเร่ิมการ ‘ฟัด’ ด้วย
ริมฝี ปากร้ อนเร่าของตนเอง!
กระแสความหวามหวิวทห่ี ญิงสาวไมร่ ู้จกั แลน่ ปราดไปทงั้ ตวั กบั การ
แตะต้องเหนอื ความคาดหมาย เขาทาให้เธอช็อกด้วยการบดริมฝีปากลงแรงๆ

กลิน่ เอือ้ ง  129

แล้วสดู หายใจเข้าลกึ จนได้ยินเสยี ง เธอหลบั ตาลง แล้วก็ต้องหอ่ ไหลก่ ลนั้
หายใจเมื่อเขาขยบั เปลี่ยนฝั่งโดยปัดจมกู เฉยี ดริมฝีปากเธอไปเพยี งนิดเดยี ว

โอ๊ย... ใจเต้นแรงจนจะเป็นลมอยแู่ ล้ว
“พี่อชิ ย์คะ...”
“หอื ”
“พอแล้ว...” เธอหาเสียงตวั เองแทบไม่เจอ แตจ่ าเป็นต้องหยดุ เขาก่อน
จะเลยเถิด อชิ ย์ระดมหอมแก้มเธอไม่หยดุ และเหมือนจะกาลงั ลามไปท่ีซอกคอ
ซง่ึ เต็มไปด้วยเหงอื่ “...นาวอยากอาบนา้ ”
เขาชะงกั ไปนิดหนงึ่ แตร่ ิมฝีปากทีแ่ ตะอย่บู นแก้มน่มุ ทาให้หญิงสาว
สมั ผสั ได้วา่ เขากาลงั ยิม้
“...งนั้ เดย๋ี วพีช่ ว่ ยถอดเสอื ้ ให้”
“ไม่... ไมเ่ ป็นไรคะ่ ”
ณฐากระซบิ แผว่ ข้างหเู ขา ราวกบั รู้โดยสญั ชาตญาณวา่ ถ้าปฏิเสธ
ออกมาดงั ๆ เขาจะรุกหนกั มากกวา่ เดิม... ทวา่ แรงกดนา่ เคลบิ เคลมิ ้ จากปลาย
จมกู โดง่ ของคนทีย่ งั ไมย่ อมขยบั ไปไหนทาให้เธอรู้วา่ คดิ ผิดเตม็ เปา
“พ่อี ชิ ย์... นาวบอกวา่ ไม่เป็นไรไง”
“แตพ่ ีเ่ ป็น”
เขาถอยออกมานิดหน่ึง เพยี งนิดเดยี วเทา่ นนั้ เพือ่ สบตาคนท่ีทาให้
นอนไม่หลบั ทงั้ คนื เพราะต้องขม่ ใจไม่ให้ดงึ ร่างเธอมาตระกองกอด แถมยงั
ทรมานเขาทงั้ วนั ด้วยจินตนาการตา่ งๆ นานาทเี่ ขารู้ดีวา่ มนั จะไมม่ ีทางเกดิ ขนึ ้
จริงในอนาคตอนั ใกล้ แตพ่ อถงึ ตอนนี ้ ตอนทีเ่ ขาลองเชงิ เธอเลก็ น้อยอย่างนกึ
สนกุ เกินเลยมานิดหน่อยด้วยการหยอกล้อผิวแก้มเรียบนมุ่ เขาเริ่มประจกั ษ์
แล้ววา่ ประเมินการควมคมุ ตนเองผิดไป
เขา... ไมอ่ ยากหยดุ

130  สรวงสวาท

กระแสพศิ วาสท่ีโหมอย่ใู นแววตาของคนตรงหน้าทาให้ณฐาพดู ไม่
ออก เธอรู้จกั มนั ดพี อทจี่ ะทราบวา่ เขารู้สกึ ยงั ไงตอนหลบุ ตาลงเลก็ น้อยเพื่อมอง
ริมฝีปากของเธอ... ลาคอเธอแห้งผากราวกระหายนา้ ถ้อยคาที่เขาประกาศ
ความต้องการยา้ ซา้ ๆอยใู่ นใจ ด้วยรู้วา่ เขาต้องการอะไร เทา่ กบั ที่รู้วา่ ควรจะ
ห้ามปราม...

แล้วเขาก็เคลอ่ื นเข้ามาใกล้อกี ครงั้
...แตท่ าไมไมร่ ู้ หญิงสาวไมอ่ าจเปลง่ เสยี งใดออกมาได้เลย ไม่แม้
ในชว่ งวินาทีสดุ ท้ายทเ่ี ขาเอยี งใบหน้าอนั หลอ่ เหลาเข้าแนบชิดจนรับรู้ถึงลม
หายใจ ใกล้จนมองเห็นแพขนตาและเส้นผมหนาทีเ่ ริ่มพร่าเลอื น เธอหลบั ตาลง
อีกครัง้ โดยไมร่ ู้ตวั ... จากนนั้ ริมฝีปากอนุ่ ๆ ก็บดเบยี ดเข้าหา และทวคี วามหวาน
ขึน้ ในชว่ั ลมหายใจถดั มา
มนั ชา่ งดีกวา่ ปลายนิว้ เย็นเฉียบเม่ือคืนไมร่ ู้ตงั้ กี่เทา่
อิชย์จบู ... และจบู อย่างคนทก่ี กั เก็บอารมณ์ไว้นานจวนเจยี นระเบดิ
เขาทาให้เธอแทบหลอมละลายด้วยการกดกลบี ปากลงอย่างหนกั หน่วงสลบั
หยอกเย้าเอาใจ ทาให้เธอออ่ นไหวด้วยการเคลอื่ นปลายลนิ ้ ร้ายกาจกรีดแยก
เข้าละเลียดชมิ ร่างสงู แกร่งขยบั อกี นิด แล้วเธอก็ถกู ตรึงจนชิดเข้ากบั ประตตู ้ทู งั้
ทถ่ี กู จบู ไม่หยดุ ... และเหมือนจะเริ่มไปไกลกวา่ นนั้
เสอื ้ สทู ในมือถกู กระตกุ ทงิ ้ ตงั้ แตเ่ ม่ือใดไม่ทราบ นา่ จะเป็นตอนท่ีเขา
ปรับมมุ แล้วพนั ลนิ ้ ร้อนเข้าหากอ่ นดดู ดงึ จนหายใจหายคอไม่ทนั การเสยี ดสี
ตามสว่ นตา่ งๆ แถมยงั มีประตสู ง่ เสยี งกกุ กกั ข้างหทู าให้ทกุ อย่างเร่ิมพร่าเลอื น
นาทหี นง่ึ เธอเหมือนจะเขา่ ออ่ นล้มลงไป แตใ่ นนาทถี ดั มาก็พบวา่ ตนเองจบั ต้น
แขนหนาไว้แน่น แล้วบบี ตามจงั หวะท่ีจบู ของเขาชกั พา
เธอจบู ตอบเขา... แม้จะอย่างไร้เดยี งสาแตก่ ็ทาให้ชายหนมุ่ ครางลกึ
ในลาคออยา่ งพอใจ

กลิน่ เออื้ ง  131

ชายเสอื ้ โปโลหลดุ ลยุ่ ออกจากของกางเกงวอร์มตงั้ แตเ่ ม่อื ไหร่ไมร่ ู้ รู้แต่
วา่ มือสากเร่ิมลากพนั วนุ่ วายไปตามเนือ้ ผิวใต้ร่มผ้า มนั ทงั้ ร้อน และกระต้นุ อะไร
บางอย่าง ชวนให้อดึ อดั ก่อนจะคลายลงอยา่ งนา่ ประหลาด...

เขาปลดตะขอเสอื ้ ชนั้ ในของเธอ!
อิชย์ผละจบู ออกตอนทีห่ ญิงสาวได้สตแิ ล้วผลกั เขา แตเ่ ร่ียวแรงเพยี ง
น้อยนิดกลบั ถกู สนองด้วยการรวบชายเสอื ้ ท่เี ปือ้ นขนึ ้ แล้วดงึ ออกทางศรี ษะใน
รวดเดยี วอย่างชานิชานาญ ทวา่ ในชว่ งชลุ มนุ วินาทีสดุ ท้ายก่อนทเ่ี สอื ้ ชนั้ ในของ
เธอจะถกู ดงึ ออกไปด้วย ประตตู ้เู สอื ้ ผ้าท่ียืนยงเป็นหลกั ให้พงิ มาตลอดก็ทรยศ
มนั เลื่อนไถลเปิดออกจนเธอหวดี ร้อง
ทงั้ คเู่ สียหลกั จมลงไปในเสอื ้ กนั หนาวหนาน่มุ ทแ่ี ขวนเรียงเป็นตบั เขา
รวบเอวเธอไว้ทนั แตก่ ็ไม่วายล้มทบั อยา่ งทลุ กั ทเุ ล สภาพหลงั จากนนั้ คอื เธอก่งึ
นง่ั กงึ่ ยืนพิงผนงั ตู้ ถกู ล้อมด้วยเนือ้ ผ้าสากและจะล้มแหลม่ ิล้มแหล่ โดยไม่มี
อะไรปกปิดชว่ งบนสกั ชนิ ้ ...
แถมทรวงอกออ่ นนมุ่ ยงั แนบสนทิ ไปกบั แผงกล้ามนนู แข็ง รับรู้ถงึ ไอ
ร้อนทผี่ า่ นเนือ้ ผ้ามาชดั เจน
เธออทุ านออกมาคาหนงึ่ ขณะทีอ่ ชิ ย์ยนั ตวั ขึน้ แล้วโยนชนิ ้ ผ้าในมือทงิ ้
ไป เขามองคนซอ่ นรูปตาวาวขณะปัดชายเสอื ้ ทร่ี ะลงมาให้พ้นทศิ พ้นทาง เป็น
สายตาที่ทาให้อะไรบางอย่างในท้องเธอพลกิ หงายด้วยความอบั อาย รู้สกึ เย็น
สลบั ร้อนปั่นป่วนไปทงั้ เนอื ้ ทงั้ ตวั
โดยเฉพาะตรงนนั้ ตรงทีถ่ กู เขาจบั จ้อง... จนหดเกร็งและเริ่มตงั้ ยอด
“ไม่เคยทาในต้เู สอื ้ ผ้ามาก่อนเลยแฮะ”
ทาอะไร...
ไมท่ นั ได้ถาม ชายหนมุ่ ก็ลดหน้าลงมาครอบครองยอดทรวงสล้างด้วย
ริมฝีปากของเขาเอง
“อ๊ะ...”

132  สรวงสวาท

ร้องได้แคน่ นั้ แล้วกต็ ้องขบปากแน่น อยากจะบิดตวั ให้แก่ความซา่ น
สยิวแตก่ ็ทาไมไ่ ด้ เธอรู้สกึ ถงึ ริมฝีปากของเขามากกวา่ ทีเ่ คย รวมถงึ ปลายลนิ ้ ที่
หยอกล้อหมนุ วนอยรู่ อบปา้ นโดยปัดผา่ นสว่ นปลายอย่างนา่ ขดั ใจ... ขดั ใจใน
อะไรไมร่ ู้ เธอไม่ประสาในเร่ืองแบบนีม้ าก่อน หญิงสาวขยบั จนผ้าเสยี ดสกี บั
แผน่ หลงั แล้วก็ต้องขย้มุ เสอื ้ เชติ ้ ของคนร้ายกาจไว้แน่นเม่ือเขางบั ลงบนยอดอก
อยา่ งหมน่ั เขีย้ ว

ไหลบ่ อบบางไหวไปพร้อมเสยี งครางท่ีเลด็ ลอดจากลาคอ เธอสดู
หายใจแรง แล้วก็พบวา่ เขาเร่ิมใช้มือเคล้งคลงึ อกี ข้างที่ยงั ไม่ได้แตะต้องอย่าง
ทะนถุ นอม ลบู ไล้ขึน้ จากสว่ นท่อี วบอิม่ พรมนิว้ นวดวนแล้วบรรจบตรงสว่ น
ปลาย... กอ่ นจะใช้อ้งุ นิว้ บดขยไี ้ ม่ต่างจากอกี ฝ่ังทก่ี าลงั ถกู ดดู ชมิ ป็นจงั หวะ

ความร้อนเร้นลบั พงุ่ จากตรงนนั้ ลงสจู่ ดุ กึ่งกลางกายเธอ
เขาควรจะหยดุ เธอไม่ไหวแล้ว...
“อย่า...”
อชิ ย์ดงึ หน้าขนึ ้ เลก็ น้อยเม่ือได้ยินเสียงพร่าหวานหยาดเยมิ ้ เหลอื บตา
ขึน้ มองคนนา่ รกั ซง่ึ บดั นีม้ ีสหี น้าชวนลมุ่ หลงอย่างคนทีเ่ พ่ิงเคยสมั ผสั แรง
ปรารถนาเป็นครัง้ แรก เรียวปากฉ่าเผยอออกเลก็ น้อยและสนั่ ระริกกบั มือทย่ี งั คง
วนเวียนปรนเปรอ กอ่ นจะอ้าค้างกวา่ เดิมกบั คาพดู ของเขา
“น้องต้องรับผดิ ชอบความอดั อนั้ ของพ่นี ะ... รู้ไหมตงั้ แตค่ ืนนนั้ พีไ่ ม่มี
อารมณ์ทาอะไรกบั ใครอีกเลย”
“นาวไม่... อือ้ ... ไมร่ ับผดิ ชอบอะไรทงั้ ...”
แล้วท้ายเสียงของเธอก็เลอื นไปกบั การหวดี ร้องเพราะการเล้าโลมของ
เขาอกี ครัง้
มือเรียวบางทข่ี ยา้ เสอื ้ เขาไว้แน่นทาให้อชิ ย์พออกพอใจ เขาไมค่ ดิ เลย
วา่ สาวสวยแสนลกึ ลบั คนนนั้ จะหวนกลบั เข้ามาในอ้อมกอดของเขาอกี ครัง้ ด้วย
เสนห่ ์ทีต่ า่ งไปจากเดมิ ตวั ของเธอชนื ้ เหงื่อ แตก่ ็ยงั หอม และกาลงั ออ่ นระทวย

กลนิ่ เออื้ ง  133

ด้วยสงิ่ ทเี่ ขาอยากทาตงั้ แตม่ องเหน็ เธอในชดุ กางเกงยีนส์รัดรูปและเสอื ้
สเว็ตเตอร์ตวั โคร่ง อยากจนต้องผกู มดั ตวั เธอไว้เพอ่ื ให้สิ่งนีก้ ลายเป็นเร่ืองท่ี
ถกู ต้อง

เขากาลงั แตะต้องเธอ ในต้เู สอื ้ ผ้าซงึ่ ตลบอบอวลด้วยไอร้อน ผดิ ท่ีผิด
ทางแตก่ ็เร้าใจ ทงั้ หวานละไมจนเขาเองก็อยากดงึ ทงึ ้ กางเกงออกแล้วทาทกุ
อยา่ งทต่ี ้องการ แตถ่ ้าขืนเขาผลกั ดนั เธอมากเกินไป... ไมร่ ู้วา่ อะไรจะเกิดขึน้ ตอ่
และเขาไมอ่ ยากเสยี่ ง

ตอนนีข้ อแคน่ ี ้แคเ่ ธออยใู่ ต้ร่างเขา ออ่ นระทวยด้วยสมั ผสั เล็กน้อย...
หลงั จากแตะลนิ ้ ลงเป็นจงั หวะหนกั หน่วงหลายตอ่ หลายครัง้ จนได้ยิน
เสยี งเสนาะหู หลงั จากดม่ื ชิมปานจะกลืนกนิ อยา่ งกระหาย เขากด็ ดู ดงึ อย่างแรง
จนเธอแอน่ ตวั หยดั เข้าหา
แรงจนเธอเปลง่ เสยี งออกมาอย่างพร่างพรายในความสขุ สม
ณฐาหอบสะอนื ้ กบั ความรู้สกึ แปลกใหม่ท่ีเธอไม่เคยพานพบ เธอสน่ั
สะท้านในทีแรกกอ่ นจะถกู เหวย่ี งขนึ ้ ลอ่ งลอยจนลมื สิน้ วา่ ตนอยทู่ ่ีไหน หาก
ความร้อนและจงั หวะเต้นตบุ ในจดุ ก่ึงกลางความเป็นสาวก็กระชากเธอกลบั มา
อกี ครัง้ ... เธอถงึ จดุ สดุ ยอดในวนิ าทีสนั้ ๆ ก่อนทจี่ ะตระหนกั วา่ ต้องการมาก
กวา่ เดมิ
แตแ่ ล้วอิชย์ก็หยดุ ... อยา่ งทเ่ี ธอพร่าขอ
เขาเองก็หอบหายใจเชน่ กนั แม้จะมีสหี น้ากระหยมิ่ ยมิ ้ ย่องและ
กรุ้มกริ่มจนเธอนกึ อยากจะทาอะไรสกั อย่างเพอ่ื หยดุ รอยยมิ ้ เกินต้านทานนนั้
ชายหนมุ่ ยนั ศอกขึน้ เหนือตวั เธอ แล้วถามกนั ด้วยคาถามท่ีทาให้สีเข้มฉีดไปทวั่
ใบหน้า
“เม่ือกถี ้ ึงไหม...”

134  สรวงสวาท

ณฐาหลบตาเขา แถมอกึ อกั อย่างนา่ รักเป็นทสี่ ดุ แขนเพรียวขาว
ยกขึน้ กอดอก พยายามปกปิดสว่ นโค้งน่มุ ละมนุ ทย่ี งั เปียกฉ่าให้หา่ งจากสายตา
วิบวบั รู้ทนั

“งนั้ เปลีย่ นคาถาม... เดนิ ไหวไหม หรือจะให้พอี่ ้มุ ไปท่หี ้องนา้ ”
“ไหวคะ่ ... อ๊ยุ ” ตกใจนิดๆ เม่ือเขาผดุ ลกุ ขึน้ แล้วช้อนตวั เธอปลวิ ขึน้ สู่
อ้อมแขนอยา่ งงา่ ยดาย ทงิ ้ ให้เสอื ้ ผ้ายบั ยน่ เป็นรอยในต้ขู ณะยืนขึน้ เตม็ ความสงู
พร้อมประโยคเอาแตใ่ จท่สี ดุ เทา่ ท่เี คยได้ยินมา
“แตพ่ ่ีอยากอ้มุ ”
“แล้วถามทาไม...” ค้อนอย่างขดั เขินเลก็ น้อยก่อนจะมองตามสายตา
เขา... ท่ีบดั นีเ้ร่ิมลงตา่ กวา่ ลาคออีกครัง้ เธอยกมือขึน้ ปิดโดยไม่กลวั ร่วงลงพนื ้
เพราะรู้วา่ เขาแรงเยอะ “...พอแล้ว ห้ามมองนะ”
อิชย์หวั เราะแบบที่ไมอ่ าจแปลความหมายเป็นอ่ืนไปได้นอกจาก ‘กินก็
กินมาแลว้ แค่มองเองทาไมจะไม่ได’้ เธอจงึ ดิน้ พอให้เขาลาบากนิดหนอ่ ยก่อน
จะทาตวั แข็งไปจนลว่ งผา่ นประตหู ้องอาบนา้ ชายหนมุ่ ปลอ่ ยเธอลงยืนบนพนื ้
เย็นจดั เมื่อเห็นวา่ ขาเธอมน่ั คงแล้วเขาก็หยิบผ้าเชด็ ตวั มาคลมุ ให้
“ให้เวลาสิบห้านาทีนะครับ พจี่ ะไปรอในห้องทางาน”
“คะ่ ” ตอบขณะรีบพนั ผ้าราวกบั มนั เป็นปราการปอ้ งกนั พรหมจรรย์ ไม่
สนใจสายตาเอน็ ดแู กมล้อเลยี นท่เี ขามองมา เธออยากตงั้ สตกิ บั สง่ิ ทเี่ พงิ่ ยอมให้
เขาทาลงไป และเหมือนชายหนมุ่ จะรู้ เขาจงึ ยอมหนั หลงั ให้ในทสี่ ดุ
แตก่ ่อนจะออกจากห้องนา้ เขากห็ นั ขวบั มาอกี ครัง้ จนเธอสะด้งุ โหยง
“พล่ี มื ไป”
“อะไรคะ” ถามกลบั หน้าตน่ื กลวั วา่ เขาจะสานตอ่ อกี รอบในอา่ ง
อาบนา้ หรืออะไรทานองนนั้ แตอ่ ิชย์กลบั ทาให้เธอแปลกใจด้วยการยกนิว้ แล้วชี ้
ไปท่หี น้าตนเอง

กลนิ่ เอือ้ ง  135

“พ่ีเป็นพ.ี่ ..” เขากระดิกนิว้ ไปมา กอ่ นจะเดาะลนิ ้ จิ๊จ๊ะแล้วเปลย่ี นคา
“...ไม่สิ พเี่ ป็นสามี... ไม่ใชพ่ อ่ คราวหน้าถ้าจะเอาใจ น้องต้องบอกวา่ ‘อยากเอา
ใจสามี’ นะครบั ”

เป็นครัง้ แรกในชีวติ ท่ีณฐาอยากจะขนึ ้ เสยี งกรี๊ดใสใ่ ครสกั คนด้วย
ความเขินอาย แตส่ ง่ิ เดยี วท่ีเธอทาไหวคอื การบิดชายผ้าเชด็ ตวั แนน่ หน้าแดงก่า
ขณะเขาถอยออกจากห้องนา้ พร้อมรอยยมิ ้ เจ้าเลห่ ์เหลือรับประทาน!

โต๊ะอาหารใหญ่ในบ้านสฤษดิภ์ กั ดีเป็นโต๊ะยาวขนาดยี่สิบที่นง่ั
พร้อมสรรพไปด้วยอาหารไทยหลากหลายยิ่งกวา่ อยใู่ นวงั ถ้าจานวนเก้าอวี ้ า่
เยอะแล้ว ทเ่ี ยอะย่ิงกวา่ คือนิสยั ของคนในบ้านซงึ่ บดั นีจ้ บั จองทน่ี งั่ กนั โดยพร้อม
หน้า จะเว้นเพยี งสองสามคนคือฤดีวรรณทน่ี งั่ เป็นประธานอย่ตู รงหวั ศศนิ ทมี่ ีสี
หน้าออ่ นเปลยี ้ เพลียแรง และอชิ ย์ทนี่ ง่ั ข้างคณุ ย่าเขาอยา่ งหลานคนโปรด

ฤดวี รรณมีลกู ชายสามคน ลกู สาวอกี สาม ซงึ่ เกือบทงั้ หมดแตง่ งาน
แล้วและแยกอยอู่ าศยั ในบ้านของตน แตก่ ็มีบางคนเชน่ กนั ทย่ี งั ปักหลกั อย่บู ้าน
ใหญ่ เป็นหเู ป็นตาและคอยเจ้ากีเ้จ้าการธรุ ะตา่ งๆ แตไ่ มว่ า่ อยา่ งไร ตอ่ ให้ไป
ทางานไกลแคไ่ หน ทกุ หนงึ่ เดือนจะมีวนั ทีท่ กุ คนจะต้องมาพร้อมหน้าเพอ่ื
รับประทานอาหารคา่ ร่วมกนั

ซงึ่ คอื วนั นี.้..
มนั ไม่ใชง่ านรับขวญั สะใภ้คนลา่ สดุ แตอ่ ย่างใด แตเ่ ธอก็มานงั่ มนึ อยู่
ข้างอิชย์โดยมีคากระทบกระเทียบอยา่ งผ้ดู ีลอยมาให้ได้ยินเป็นระยะ... และถ้า

136  สรวงสวาท

ไม่ตดิ วา่ ยงั เขินสามีกามะลอจนวางหน้าไม่ถกู อยลู่ ะ่ ก็ เธอคงสนใจคนพวกนนั้
มากกวา่ ทเ่ี ป็น

หากให้เทยี บกบั คา่ คนื ทฮี่ อ่ งกงละ่ ก็ ปรอทวดั ความกระดากนนั้ พงุ่ สงู
ทงิ ้ หา่ งไม่เหน็ ฝ่นุ เธออาบนา้ แบบไร้สตสิ ตงั ขดั ตวั ไปก็บดิ ไป แถมยงั หยิบเสอื ้ ผ้า
แบบเลอื กผดิ เลือกถกู แม้กระทงั่ ตอนนีร้ ่องรอยทเี่ ขาสมั ผสั กย็ งั ระบมเลก็ น้อย
คอยกระต้นุ เตอื นทกุ ครัง้ ทข่ี ยบั เสยี ดสกี บั เนือ้ ผ้า

เธอรู้วา่ เขาทาเพราะอยากทา ผ้ชู ายก็เป็นแบบนี ้ เขาไมไ่ ด้พดู วา่ รัก
หรือชอบด้วยซา้ แตท่ น่ี ่าตกใจกวา่ คือการสมยอมของเธอ... ณฐาคดิ เทา่ ไหร่ก็
คิดไมต่ ก จนต้องเตอื นตนเองวา่ เธอควรจะระมดั ระวงั ตวั อย่าคล้อยตามจน
เพลยี่ งพลา้ ตอ่ ประสบการณ์เหนือชนั้ และตกเป็นรองโดยสมบรู ณ์

การแตง่ งานมีผลแคส่ ามเดือน เขาอาจนกึ สนกุ กบั ความแปลกใหม่
แล้วก็จากไป แตเ่ ธอยงั อยากเหลอื ส่ิงทีถ่ นอมมานานไว้ให้ใครสกั คนที่เหน็ คา่
ของมนั ... อาจฟังดนู า่ ขาเม่ือผา่ นเร่ืองบ้าระห่าทฮี่ อ่ งกงมา แตค่ นื นนั้ มนั ไม่ปกติ

อาหารอร่อยมาก แตเ่ ธอกินไม่ลงทงั้ ที่หิวจนท้องร้อง และดเู หมือนวา่
อชิ ย์ก็เชน่ เดียวกนั เขาคยุ กบั คณุ ย่าแบบถามคาตอบคา ทงั้ ดหู า่ งเหนิ และเป็น
ทางการตา่ งจากหนมุ่ ขีอ้ ้อนท่ีเธอเคยเจอในวนั ดตู วั ซง่ึ เธอก็พอจะเข้าใจขึน้ มา
บ้างแล้ววา่ ทาไมเขาถงึ เป็นคนแบบนี ้

“...คณุ หลิวฝากความคดิ ถึงมาให้ตาอิชย์ด้วยนะคะ เธอบอกวา่ เร็วๆ
นีจ้ ะแวะเอาของขวญั แตง่ งานมาให้...”

หลงั จากเก็บอาหารไปและของหวานลงเสิร์ฟ คณุ อาผ้หู ญิงของเขาคน
หนงึ่ ซง่ึ นง่ั อย่ฝู ่ังตรงข้ามก็หนั มาคยุ กบั อชิ ย์เป็นครัง้ แรก ณฐาจาได้ลางๆ วา่
หลอ่ นชอ่ื สรลิล

“ขอบคณุ ครับ” อชิ ย์ตอบตามมรรยาท
“อาเจอเธอที่โรงพยาบาลกบั คณุ ดนยั เม่ือบา่ ย... เหน็ เอาแตบ่ น่
เสียดายอยา่ งน้นู อย่างนีท้ อี่ ิชย์แตง่ งานกะทนั หนั ...” หลอ่ นจีบปากจีบคอฝอย

กลนิ่ เอือ้ ง  137

ยาวโดยไม่สนใจสายตาเหน่ือยหนา่ ยจากศศินทนี่ ง่ั ข้างๆ “...ตอนแรกอาก็นกึ
วา่ อิชย์จะลงเอยกบั คณุ หลวิ ทงั้ เชยี ร์ทงั้ อวยไว้เยอะแยะ โอ๊ย ตอบแมค่ ณุ เขา
แทบไมถ่ กู ดนี ะท่ีพศี่ ินมาพอดี ใชไ่ หมคะ”

คาตอบจากคนทหี่ นั ไปถามคือความเงยี บ สว่ นทงั้ โต๊ะก็หยดุ คยุ กนั
เพ่ือดกู ารเสยี ้ มคแู่ ตง่ งานใหมต่ รงหน้า

พอเหน็ ณฐาทาหน้าไมถ่ กู ฤดีวรรณจงึ กระแฮม่ ไอ แล้วขดั คอด้วยการ
เรียกเดก็ รับใช้

“เติมสตรอว์เบอร์รี่ลงในถ้วยไอศกรีมให้ฉนั หนอ่ ยซิ แล้วจดั ยามาให้
เรียบร้ อยด้ วยนะ”

ศศินรวบช้อนพร้อมถอนหายใจยาว กวาดสายตาไปยงั น้องๆ และ
หลานๆ จนแตล่ ะคนต้องรีบหลบตาและกลบั ไปคยุ กนั อย่างออกรสเชน่ เดมิ จน
เม่ือมาหยดุ ที่สรลิล หลอ่ นก็ร้อนตวั

“อะไรคะพศี่ นิ ทาไมมองน้องแบบนนั้ ”
“พก่ี ็แคม่ องเฉยๆ”
คนฟังฮดึ ฮดั แล้วก็เหลไ่ ปทางณฐาแวบหนง่ึ กอ่ นวา่ อยา่ งอดไม่อยู่
“แมค่ รูอนบุ าลคนนีห้ น้าเหมือนยยั นธั มนแล้วยงั นง่ั ทีเ่ ดยี วกนั อกี สอน
จะอดได้ยงั ไง”
“ยยั สอน!”
โดนพ่ชี ายเอด็ วา่ อายแล้ว โดนเอด็ ตอ่ หน้าสะใภ้ใหมน่ นั้ ย่ิงน่าอบั อาย
ยิ่งกวา่ แก้มของสาวใหญ่วยั ห้าสิบต้นๆ แปรเป็นสแี ดงเข้ม กอ่ นผดุ ลกุ ขึน้ จาก
เก้าออี ้ ยา่ งไมเ่ กรงหวั ใคร... ยกเว้นฤดวี รรณ หลอ่ นยกมือไหว้มารดากอ่ นจะ
สะบดั ฮดึ ฮดั ออกจากห้องอาหารไป
ทกุ คนดจู ะชินกบั เรื่องแบบนีด้ ีจงึ ไม่มีใครตกใจ คล้อยหลงั น้องสาวคน
กลาง ศศนิ ขอตวั เป็นคนถดั ไป สว่ นอิชย์ก็เอยี งตวั มาหาเธอเลก็ น้อย แล้ววา่ ด้วย
นา้ เสยี งชวนอนุ่ ใจ

138  สรวงสวาท

“กินข้าวไม่อม่ิ ใชไ่ หม... เดย๋ี วเราแวะไปทค่ี รัวกนั นะ”
หญิงสาวพยกั หน้าน้อยๆ อมยิม้ กบั การสงั เกตสงั กาของเขา
“แล้วก็ขึน้ ห้องนอน...” เขากลา่ วตอ่ ทวา่ คราวนีเ้ธอน่ิงไปอย่าง
ใคร่ครวญ กอ่ นตอบเสียงเบา
“คะ่ ... แตค่ นื นีเ้ราแยกกนั นอนนะคะ นาวอยากนอนบนโซฟา”
คนท่ถี กู ภรรยาผ้นู า่ กินขอแยกเตยี งเกือบพลดั ตกจากเก้าอี ้
และเพราะฤดวี รรณยงั มองมา อิชย์จงึ หมดหนทางปฏเิ สธอย่าง
สนิ ้ เชงิ !

กลิน่ เอือ้ ง  139

บทท่ี 9

ค่แู ต่งงานลกึ ลับ

มีหลายสิง่ หลายอย่างทฤี่ ดวี รรณคาดหวงั ในเช้าวนั เสาร์ ตงั้ แตต่ น่ื จน

รับข้าวต้มเคร่ืองในสวน ตกแตง่ ดอกกหุ ลาบและดาวเรืองฝร่ังเศสซงึ่ กาลงั ขยนั ชู

ชอ่ เบียดงาม และจดั ระเบยี บผกั แปลงผกั ท่ีแมค่ รัวปลกู ไว้เสียใหม่ ทวา่ ความ

คาดหวงั นนั้ ถกู ทาลายด้วยฝนท่ีเทโครมลงมาจนพนื ้ หญ้าเจิ่งนอง ตกหนกั ตงั้ แต่

เช้ามืดเลยทีเดยี ว

นกึ แล้วอยากหาใครสกั คนไปปักตะไคร้ แตล่ กู หลานนางก็ออกเรือน

ไปหมดแล้ว

ถ้าเป็นสกั ห้าสบิ หกสบิ ปีกอ่ น นางคงแลน่ รถออกไปหาเพ่อื นฝงู ที่

สโมสร ใช้เวลาทงั้ เช้าและบา่ ยนง่ั หวั เราะกบั เร่ืองตลกโปกฮา คอยล้อเลยี น

เพ่อื นชายทเ่ี มาค้างจากการด่ืมกระจายในคนื วนั ศกุ ร์ หากบดั นี.้.. เพราะไม่

อยากตากฝนจนทรุดล้มลงหลมุ กะทนั หนั คนแก่วยั เกษียณจงึ เลอื กจะ

รับประทานมือ้ เช้าลาพงั ท่รี ะเบยี งห้องนอนของตน กินยาแล้วนง่ั ทอดหยุ่ อา่ น

หนงั สอื เลม่ ทย่ี งั ไมจ่ บแทน

140  สรวงสวาท

จนลว่ งเข้าเวลาสาย ฤดีวรรณเพิง่ นึกขนึ ้ ได้วา่ นางยงั ไม่ได้คยุ กบั
หวั หน้าแมค่ รัวเรื่องมือ้ กลางวนั หนงั สือทย่ี งั คงอา่ นค้างเลม่ นนั้ จงึ ถกู ปิดดงั ฉบั
และวางไว้ข้างเตยี งนอน

ทวา่ เม่ือลงมาถึงครัวไทยท่ถี กู ปลกู แยกจากตวั บ้าน เสยี งหวั เราะ
เอะอะมะเท่ิงทลี่ อยนามาก็ทาให้นางสงสยั วา่ คงจะมีแขกไม่ได้รับเชญิ จนเม่ือ
นางไปปรากฏตวั เหนือธรณีประตู เดก็ ในครัวท่ลี ้อมวงกนั อยรู่ อบตง่ั ตวั ยาวก็
แตกกระเจงิ

เหลอื เพียงสะใภ้คนใหมก่ บั มีดในมือ
สายนีเ้ธอไมไ่ ด้แตง่ หน้า ใบหน้าจมิ ้ ลมิ ้ พริม้ เพราจงึ ออ่ นวยั ราวเด็ก
มธั ยมแม้จะอย่ใู นชดุ แม็กซเ่ี ดรสคอปาดซงึ่ มกั จะเสริมภาพลกั ษณ์ให้ผ้ใู สด่ สู งู วยั
ฤดีวรรณนกึ ฉงนเลก็ น้อยกบั การค้อมศีรษะลงอย่างเกรงอกเกรงใจแล้วยกมือ
ไหว้ กอ่ นจะนกึ ได้วา่ น่ีคงเป็นครงั้ แรกท่นี างจะได้พดู คยุ กบั ณฐา สาวเจ้าจงึ ออก
อาการเกร็งปานนนั ้
แล้วคนรอบข้างทหี่ นั ไปวนุ่ วายกบั งานตวั เองทงั้ ท่ียงั อมยมิ ้ นนั่ มนั อะไร
... ขืนนางทาตวั เป็นคณุ ย่าจอมดใุ สว่ า่ ท่ีคนโปรดของแม่ครัว นางมิถกู ประนาม
ไปเจ็ดวนั หรอกหรือ!
“อรุณสวสั ดคิ์ ะ่ ...” ณฐาเลอื กทจ่ี ะใช้คานี ้ แม้เวลาลว่ งมาจนสายมาก
แล้ว “...หนลู งมาทาขนมคะ่ เม่ือคืนเห็นปา้ ตาลบอกวา่ ได้ผลไม้มาเยอะจนกิน
กนั ไมท่ นั ”
ฤดีวรรณผงกศรี ษะรับเลก็ น้อย ก่อนจะเยือ้ งย่างไปนง่ั ลงบนปลายตง่ั
ไม้ตวั เดยี วกนั ด้วยมาดดจุ ราชินีนงั่ บนบลั ลงั ค์... อนั ท่ีจริงตรงนีเ้ป็นทปี่ ระจาของ
นางด้วยซา้ ถ้าวนั นีไ้ มถ่ กู แยง่ ไป
“ตาอชิ ย์ละ่ ไปไหน อย่าบอกนะวา่ ยงั หลบั อย”ู่
หญิงสาวหน้าแดงเล็กน้อย แม้จะพยกั หน้าขนึ ้ ลงก็ตาม “คะ่ ”

กลิน่ เออื้ ง  141

เม่ือคืนหลงั จากเธอกบั เขามาขอข้าวจากแมค่ รัวผ้ใู จดี นง่ั กินกนั จนอ่ิม
แปล้โดยมีหวั หน้าแมค่ รัวเม้าทแ์ ตกอยขู่ ้างหถู ึงผลไม้ท่สี รลิลหอบหวิ ้ มาจากบ้าน
สามีทางภาคใต้ อชิ ย์ก็พาเธอขนึ ้ ห้องนอนแล้วยืนยนั หนกั แนน่ วา่ เธอจะต้อง
นอนบนเตยี ง สว่ นเขาจะไปนอนทโ่ี ซฟาเอง ไม่อย่างนนั้ กต็ ้องนอนบนเตยี ง
ด้วยกนั ... เม่ือหาเหตผุ ลมางดั ไมไ่ ด้ แถมทา่ ทางเขาบอกให้รู้แน่ว่าถ้านอน
ด้วยกนั จะเกิดอะไรขนึ ้ เธอกย็ อมจานน

พอต่ืนมาอย่างสดใสในตอนเช้า เธอพบวา่ เขาแทบไม่ได้หลบั ด้วย
เหตผุ ลบางอย่างท่ีเขาเองก็ไมย่ อมบอก เธอจงึ ยกเตยี งให้เขานอนแล้วหนีลง
มายงั ห้องครัวแทน

หากคนฟังกลบั แปลความหมายจากแก้มแดงๆ ไปอกี ทาง
“แล้วหลอ่ นทาอะไรอย”ู่ เก็บงาความคิดทจี่ ะล้อเลยี นสาวสวย
ตรงหน้าเสยี คงเพราะทา่ ทางไมป่ ระสปี ระสานนั่ เองทท่ี าให้นางใจออ่ น “ฉนั ...
ย่า... ขอโทษทีเถอะ ย่าไม่เคยคยุ กบั หนู จะมาไลเ่ รียงสรรพนามตอนนคี ้ งแปลก
พลิ กึ ”
“ไมเ่ ป็นไรคะ่ นาวเข้าใจ” ตอบพร้อมรอยยิม้ เจดิ จ้าเป็นเอกลกั ษณ์
“วนั นีน้ าวทาส้มฉนุ คะ่ ปา้ ตาลบอกวา่ สละพวงโตทค่ี ณุ สรลลิ หอบมาใกล้ชา้ แล้ว
เม่ือคนื นาวเลยขอให้พีๆ่ ปอกเปลอื กแล้วแชน่ า้ เชื่อมไว้ในต้เู ย็น โชคดีทีบ่ ้านนมี ้ ี
เคร่ืองเคราครบ ขาดแคส่ ้มซา่ ไมอ่ ยา่ งนนั้ คงได้กนิ หลงั เมื่อเย็นแนเ่ ลย”
ฤดวี รรณยกควิ ้ เมื่อนึกภาพตามคนท่ีลงครัวโดยไมถ่ ือตวั แถมยงั มี
ความรู้เร่ืองการทาขนมโบราณผดิ กบั หนมุ่ สาวทว่ั ไปในวยั เดยี วกนั จากนนั้ ก็
แอบบวกคะแนนเอน็ ดใู ห้หลายสบิ คะแนน เพราะผ้หู ญิงทผี่ า่ นมาของอิชย์เป็น
สาวกร้านโลก นางจงึ คาดหวงั อะไรจากณฐาน้อยกวา่ นมี ้ าก
“ส้มฉนุ รึ ย่าเองก็ไมไ่ ด้กินนานแล้ว สว่ นตาอชิ ย์คงดใี จจนเนือ้ เต้นทห่ี นู
ทาของโปรดเขา”

142  สรวงสวาท

หญิงสาวเกือบหลดุ ปากถามไปแล้ววา่ ‘เหรอคะ’ แตก่ ย็ งั ตวั เองไว้ทนั
พลนั นึกถงึ คนท่ีนง่ั ยิม้ น้อยยิม้ ใหญ่ตอนเธอสง่ั ของกบั แมค่ รัวเม่ือคืนแล้วกน็ ึกฉนุ
ตามส้มขึน้ มาบ้าง ใจคอจะไมย่ อมบอกอะไรเลยใชไ่ หมเนี่ย!

“แล้วเท่ยี งนีพ้ วกหลอ่ นจะทาอะไร” ฤดีวรรณหนั ไปขอความเห็นจาก
หวั หน้าแมค่ รัวในประโยคทต่ี า่ งฝ่ายตา่ งค้นุ เคย “วนั นีฝ้ นตกครวรจะมีแกงร้อนๆ
แตฉ่ นั ยงั นึกไมอ่ อกวา่ เราจะกินแกงอะไรกนั ดี”

“เมื่อคนื คณุ อิชย์บน่ อยากกินแกงบวนกบั ผดั ถว่ั ลนั เตาคะ่ อิชนั้ วา่ จะ
ทาหลนปลาแซลมอ่ นเพมิ่ อีกอยา่ ง แตเ่ มนตู อนคา่ ยงั ไมไ่ ด้คดิ ” คนในบ้านแทบ
ไม่มีใครระแคะระคายวา่ อชิ ย์เป็นพอ่ ยอดขมองอม่ิ ของแมค่ รัว อาหารท่ขี นึ ้ โต๊ะ
สองในห้าล้วนเป็นของโปรดของชายหน่มุ ทงั้ สนิ ้ “น่ีเพิ่งให้เดก็ ออกไปถอน
ตะไคร้มาตา กาชบั นกั หนาวา่ อยา่ เผลอปักเอาสว่ นปลายลงดนิ เพราะฝนจะไม่
หยดุ ”

ฤดวี รรณได้ยินดงั นนั้ ก็หลดุ หวั เราะออกมา ตา่ งจากณฐาท่นี ง่ั หน้าขนึ ้
สี

เธอปักได้นะ แตไ่ ม่พดู หรอก เดยี๋ วเขาจะรู้กนั หมด!
เสยี ้ ววินาทที ่คี วามคิดนนั้ ผดุ ขนึ ้ มาในหวั ผ้สู งู วยั ที่นง่ั ข้างกนั ก็หนั ขวบั
มา แล้วถามระรื่นราวกบั ลว่ งรู้สง่ิ ทเ่ี ธอไมก่ ล้าบอก แถมดยู งั ไงกไ็ ม่เหมอื นคนที่
กาลงั ป่วยใกล้ตายเลยสกั นิด
“วา่ แตห่ นเู ถอะ มานงั่ ซอยเปลอื กส้มอย่อู ย่างนีแ้ ล้วจะมีเหลนให้ย่าได้
เม่ือไหร่”
ณฐาเกือบทามีดบาดมอื เธอชกั นิว้ หลบทนั อยา่ งหวดุ หวดิ ตอนที่
ฤดีวรรณตดั สนิ ใจเปลี่ยนคาถาม
“ไม่เอาดกี วา่ ... ตาอชิ ย์ได้ยินเข้าคงจะบน่ ทยี่ ่าหาวา่ เขาไมม่ ีนา้ ยา...”
นางหนั ไปตรวจตราชนิ ้ ปลาทแี่ มค่ รัวย่ืนให้ดอู ย่างพอใจ แล้วหนั มาอกี ครัง้ “...

กลิน่ เออื้ ง  143

ยา่ อยากรู้เร่ืองอนื่ มากกวา่ ไหนเลา่ ให้คนแก่ฟังหน่อยซวิ า่ หนไู ปเจอกบั หลานย่า
ครัง้ แรกเมื่อไหร่”

ณฐาหวนระลกึ ถึงคนทยี่ ืมซดกระป๋ องกาแฟอย่ใู นร้านสะดวกซอื ้ ตาม
ด้วยคนที่เดินต้อยๆเข้าห้องเธอเพราะนึกวา่ ถกู ชวนวนั ไนทแ์ สตนด์ แล้วก็หน้า
ซดี ลงเลก็ น้อย

ต้องเลา่ จริงเหรอ จะให้เร่ิมยงั ไงดีละ่ ...
“เรา... เจอกนั ครัง้ แรกที่ฮอ่ งกงคะ่ ” หญิงสาวพยายามเรียบเรียง
เนือ้ หาให้ใกล้เคียงความจริงทสี่ ดุ เธอไมอ่ ยากโกหก แตเ่ ป็นไปไมไ่ ด้ทจ่ี ะบอก
ทงั้ หมด “...นาวหลงทางแล้วบงั เอญิ เจอพอี่ ชิ ย์ เขาเลยพามาสง่ ทีโ่ รงแรม
จากนนั้ อกี วนั ก็บงั เอญิ เจอกนั อีกทหี่ ้องอาหารเพราะพกั โรงแรมเดยี วกนั เราเลย
ได้ทาความรู้จกั กนั อย่างเป็นทางการ”
“แสดงวา่ ตอนแรกหนไู มร่ ู้วา่ เขาคือใคร?”
“เขาบอกแคช่ อ่ื คะ่ ” หญิงสาวยิม้ นิดๆ โลง่ อกท่ีฤดีวรรณไมซ่ กั ไซ้เรื่อง
ระยะเวลา “มารู้หลงั กลบั ไทยวา่ เขาเป็นใคร... ตอนแรกนาวไมไ่ ด้ตงั้ ใจจะติดตอ่
เขาอีก แตเ่ ราบงั เอิญเจอกนั บอ่ ยมาก สดุ ท้ายก็เลย...”
“อ๊ยุ แม่ร่วง!”
เสยี งหวดี ร้องจากทางประตขู ดั จงั หวะคนในครัวทีค่ อยเงยี่ หฟู ัง
เรื่องราวทงั้ หมด เม่ือเดก็ ทถี่ กู ใช้ให้ไปเก็บตะไคร้กลบั เข้ามาพร้อมสะดดุ ขา
ตนเองแล้วเกือบคะมาหน้าควา่ มนตข์ ลงั ของเร่ืองโรแมนตกิ จงึ หายไปพร้อมกบั
การแว้ดกระจายของหวั หน้าแมค่ รัว
“เบาหน่อยสิยะนงั มด คณุ ทา่ นกบั คณุ นาวนง่ั อยตู่ รงนีไ้ มเ่ ห็นรึ”
“โธ่ ปา้ ตาล... ตรงแปลงผกั มีแตโ่ คลนน่ีจ๊ะ รองเท้าแตะฉนั ก็ลนื่ น่ะซ”๊ี
“เอาเถอะๆ ไมเ่ ป็นอะไรก็ดแี ล้ว” คณุ ทา่ นของบ้านวา่ พลางปรายตา
ไปมอง กอ่ นวกสายตากลบั มายงั คนทีน่ งั่ ซอยเปลอื กส้มซา่ เป็นจงั หวะอกี ครัง้
แล้วเหยยี ดริมฝีปากเป็นเส้นตรงอย่างครุ่นคดิ ...

144  สรวงสวาท

“คลอ่ งเหลือเกนิ ย่าชกั อยากรู้วา่ หนทู าขนมอะไรอีก”
“หลายอยา่ งคะ่ ขนมไทย ขนมฝรั่ง ขนมแขกนาวทาได้หมด แตอ่ ยา่ ให้
ลองทาอาหารนะคะ รสชาตกิ ินไมล่ งเลย” ตอบทงั้ ทไ่ี มห่ ยดุ มือ เพราะใกล้จะ
เสร็จแล้ว “ปกติพน่ี ิง้ จะรับของคาวไปทาทงั้ หมด นาวเลยกะสตู รเคร่ืองปรุงไม่
คอ่ ยถกู ใสข่ าดใสเ่ กินตลอด เข้าครัวทีไรคณุ พอ่ คณุ แมบ่ น่ ทกุ ที..."
"..."
"..."
“ย่าเสียใจด้วย”
“คะ” เงยหน้าขนึ ้ มาพร้อมรวบผวิ ส้มใสถ่ ้วยใบเลก็ ท่ีเตรียมไว้ กอ่ นจะ
รีบรู้ถึงนา้ อนุ่ ๆ ทกี่ ลงิ ้ หยดลงมาตามแก้ม เธอวางมีด กอ่ นจะซบั มนั อย่างงนุ งง
“อ๊ะ... ขอโทษคะ่ ”
แล้วก็สดู จมกู อย่างแรงเมื่อรับรู้ถงึ ก้อนสะอนื ้ ทแี่ ลน่ มาจกุ ลาคอ
ฤดีวรรณโคลงศรี ษะไปมา นกึ หาทางแก้สถานการณ์ก่อนทน่ี างจะสงสารจน
ร้องไห้ตามอกี คน
“งนั้ หลงั จากนีห้ นลู องทาให้ย่าชิมนะ... ย่ากบั แมต่ าลจะได้ชว่ ยบน่
แทน”
“โอ๊ย ไมถ่ งึ มือคณุ ทา่ นหรอกคะ่ ถ้ามาฝึกกบั อชิ นั้ ” หวั หน้าแมค่ รัววยั
หกสบิ ชว่ ยเสริม แล้วยกสากขึน้ กาด้วยทว่ งทา่ ประหนึง่ เป็นดมั เบลหนกั ร้อยกิโล
“รสเดด็ ทกุ รายการแนน่ อน นงั ตาลเอาครกสลาตนั เป็นประกนั !”
“ย่ะแมค่ ณุ ”
บรรยากาศชนื่ มื่นขึน้ จนนา้ ตาของคนขีแ้ ยหายเป็นปลิดทงิ ้ ผ้ผู า่ น
ประสบการณ์มามากกวา่ เฝา้ มองการเปลย่ี นแปลงนนั้ อยา่ งพอใจ... และหนกั ใจ
ในเวลาเดยี วกนั แตไ่ มใ่ ชเ่ ร่ืองทจ่ี ะสะกิดให้เจ้าตวั รู้ตอนนี ้
“เสร็จแล้วน่ี” ฤดีวรรณทกั เม่ือเห็นกระเทยี มเจียวอกี ถ้วยท่ีเตรียมไว้
“เอาไปให้ตาอชิ ย์ชมิ สิหนู อกี หลายชวั่ โมงกวา่ มอื ้ เท่ยี งจะตงั้ พเี่ ขาจะได้มีอะไร

กลิน่ เออื้ ง  145

รองท้องกอ่ นหวิ จนตาลาย... แตย่ า่ วา่ ป่านนีแ้ กงบงแกนบวนอะไรคงไมส่ นหรอก
นงั่ รอส้มฉนุ นา้ ลายสอแล้วมากกวา่ ”

ณฐาพยกั หน้ารับ เพราะเธอเป็นคนจดั การข้าวต้มถ้วยสดุ ท้ายไปเม่ือ
กีน้ ่ีเอง การที่เลอ่ื นของหวานมาเป็นของวา่ งให้แกค่ นใจดซี ง่ึ สละเตยี งนอนให้จงึ
เป็นเร่ืองสมควรอย่างยิ่ง... ไมไ่ ด้เกยี่ วกบั การทเ่ี ธอบงั เอญิ ทาเมนโู ปรดของใคร
แม้แตน่ ้อย!

ทวา่ เม่ือถือถาดใสส่ ้มฉนุ ทม่ี ีนา้ แข็งลอยตบุ ป่องเข้าไปในห้องนอนอกี
ครัง้ คนทเี่ ป็นเจ้าของห้องก็หายตวั ลกึ ลบั ไปไหนไมร่ ู้ ณฐาเข้าไปหาในห้อง
ทางานก็ไมม่ ี ในห้องนา้ ห้องแตง่ ตวั (ท่ีทาให้เธอใจเต้นแรงทกุ ครัง้ ทเ่ี ห็นต้เู สอื ้ ผ้า)
ก็ไมอ่ ยู่ หญิงสาวจงึ เดนิ มึนออกมาข้างนอก ในจงั หวะทค่ี นรับใช้คนหนง่ึ สวนมา
ตามทางเดินพอดี

“พเี่ ห็นคณุ อชิ ย์ไหมคะ”
“อ้อ คณุ เขาอยใู่ นห้องดนตรีคะ่ ...” วา่ แล้วชที ้ างไปห้องท่วี า่ ให้เธอ
เสร็จสรรพ แถมยงั ขนั อาสาจะชว่ ยถือถาดใสถ่ ้วยขนม แตณ่ ฐาปฏเิ สธอยา่ ง
สภุ าพแล้วออกเดนิ ตอ่
อนั ที่จริงเธอชวนฤดวี รรณมาด้วยกนั แล้ว เพราะเหน็ วา่ ย่าหลานนา่ จะ
ใช้เวลาร่วมกนั ให้มากขึน้ หลงั จากต้องวางตวั หา่ งเหนิ เมื่ออยตู่ อ่ หน้าญาติพ่นี ้อง
คนอน่ื แตท่ า่ นกลบั ปฏเิ สธด้วยเหตผุ ลทเ่ี ธอค้านไม่ขนึ ้ ... วา่ สามคี วรจะใช้เวลา
กบั ภรรยาให้มากกวา่ นี ้ เพราะสปั ดาห์หน้าตา่ งฝ่ายตา่ งต้องกลบั ไปทางานหนกั
เหมือนเดิม
พอเอย่ ถึงเร่ืองงาน เธอก็เพ่งิ นกึ ขึน้ ได้วา่ มีเร่ืองห้นุ ควรจะปรึกษาเขา
ทวา่ หลงั จากเม่ือวานท่ถี กู ทาให้ลมื สนิทด้วยเรื่องร้อนแรงกอ่ นมอื ้ คา่ แถมจนยงั
มองหน้าเขาไมค่ อ่ ยติดเพราะเอาแตค่ ดิ ถึงฉากเลฟิ ซนี เธอเร่ิมลงั เลขึน้ มานิด
หน่อยทีจ่ ะพดู คยุ กบั เขานานๆ

146  สรวงสวาท

มนั เป็นความกลวั ที่เธอก็บอกไมถ่ กู วา่ ... กลวั เขาหรือกลวั ใจตวั เอง
ห้องดนตรีของบ้านสฤษด์ภิ กั ดีตงั้ อยบู่ นชนั้ หน่ึงของปีกฝั่งขวา
กว้างขวางโออ่ า่ แถมยงั กรุพรมกบั ฉนวนกนั เสียงบนผนงั หากส่งิ ทท่ี าให้คนที่
คลกุ คลกี บั เคร่ืองดนตรีมาตงั้ แตเ่ ด็กประทบั ใจทส่ี ดุ คือการวางตวั ของผนงั ท่ีผดิ
จากห้องอื่น ไมม่ ีสว่ นมมุ ใดจะสมมาตรกบั อกี ฝั่ง ซง่ึ เป็นรูปแบบท่ีปอ้ งกนั เสยี ง
ก้องสะท้อนได้ดที ส่ี ดุ
ดกู ็รู้วา่ หมดกบั ห้องนีไ้ ปเยอะโข
อิชย์นงั่ งว่ นอยตู่ รงมมุ หนง่ึ ร่างเพรียวแกร่งเปลย่ี นเสอื ้ ผ้าจากชดุ นอน
เป็นเสอื ้ เชติ ้ แขนสนั้ กบั กางเกงขายาวเนือ้ นิ่ม ผมเขาย่งุ ยี บนตกั มีกตี ้าร์ไฟฟา้
และสายแอมป์ ราคาแพงลิ่ว ชายหนมุ่ ปลอ่ ยเท้าข้างหนง่ึ เปลือยไปกบั พรม สว่ น
อีกข้างเหยียบฟตุ สวิทช์อย่างเกียจคร้าน
แตพ่ อได้ยินเธอเปิดประตเู ข้ามา เขาก็เงยหน้าขนึ ้ แล้วคลยี่ ิม้ กริ่ม
“เอาขนมมาให้พีเ่ หรอ”
“คณุ ยา่ สงั่ มาคะ่ ...” ณฐาทาเป็นไม่รู้ไมช่ กี ้ บั สหี น้ายินดขี องคนเจ้าเลห่ ์
ราวกบั วา่ เม่ือวานเธอได้ลว่ งรู้ตวั ตนทเี่ ธอไม่เคยรู้... และไมอ่ ยากจะรับรู้ หญิง
สาวจงึ ปราดไปหาโต๊ะทีว่ า่ งแล้ววางถาดใสส่ ้มฉนุ ลงกอ่ นคิดในใจวา่ จะหนี
ออกไปให้ไวทสี่ ดุ “...ต้องกินเลยนะคะ ไมง่ นั้ นา้ แข็งละลายแล้วจะไมอ่ ร่อย”
อิชย์กดปิดสวิทช์แอมป์ วางกตี ้าร์ไว้บนแทน่ ตงั้ อย่างทนถุ นอม แล้ว
เดนิ มายกถ้วยขึน้ ดมฟดุ ฟิด สดู กลนิ่ ข่า กระเทยี มเจยี ว และนา้ เช่อื มลอยดอก
มะลจิ นลกึ เข้าปอด
“หอม...”
“กินเสร็จแล้วก็เรียกเดก็ มาเก็บนะคะ เดย๋ี วพรมชนื ้ แล้วไม้จะบวม”
“ถ้าหว่ งเคร่ืองดนตรีขนาดนนั้ ก็รออย่เู ก็บสคิ รับ” อิชย์หยิบช้อนขนึ ้ ตกั
ชนิ ้ ผลไม้ใสป่ ากตามคาสง่ั เคยี ้ วกลืนด้วยมาดทย่ี งั หลอ่ สนิ ้ ดใี นใจผ้มู องแล้วพดู
ตอ่ “เลน่ เพลงรอก็ได้ น้องเลน่ อะไรได้บ้าง”

กลิน่ เอือ้ ง  147

ณฐาเกือบจะยมิ ้ ออกมาทงั้ ทย่ี งั ตหี น้านิ่ง จงึ รีบกลบเกลอื่ นด้วยการ
หนั ซ้ายรีขวามองไปรอบห้อง มีโน้ตเพลงเป็นเลม่ หนาปึกอยใู่ นต้กู ระจกริมประตู
สว่ นอีกฝั่งมกี ระเป๋ าเครื่องเป่าทกุ ประเภททน่ี ึกออก กลอ่ งใสเ่ ครื่องสี และกีต้าร์
หลายตวั พร้อมอปุ กรณ์ซง่ึ คงเป็นของอชิ ย์ สดุ ท้ายคอื แกรนดเ์ ปียโนสีดาตวั โตท่ี
ตงั้ อยกู่ ลางห้อง

สภาพแตล่ ะอย่างเหมือนซอื ้ มาสะสมมากกวา่ ใช้งานจริง... เธอยิม้
ออกมาจนได้ รู้สกึ ผอ่ นคลายและคิดถึงอย่างประหลาดเม่ือเห็นเครื่องดนตรี
มากมายเหลา่ นี ้

“เลน่ ได้ทกุ อยา่ งเลยคะ่ ”
เพราะขนมยงั เตม็ ปาก อชิ ย์จงึ ทาได้แคเ่ ลกิ ควิ ้ ขนึ ้ สงู จนหายไปในเรือน
ผมอย่างตกใจ หญิงสาวหนั มาเหน็ เข้าจงึ ต้องอธิบาย
“ก็นาวโตมากบั โรงเรียนดนตรี จะเลน่ เป็นเพลงได้ทกุ อยา่ งมนั แปลก
ตรงไหน...” คณุ แม่เคย่ี วเข็ญให้ลองตงั้ แตเ่ ดก็ ทงั้ หลอกทงั้ ลอ่ จนตกหลมุ พราง
ฝึกมนั ทกุ อยา่ ง “...แตแ่ คเ่ ลน่ เป็นเพลงนะคะ... ถ้าระดบั แขง่ คงได้แคเ่ ปียโน”
“งนั้ เปียโนสกั เพลงก็ได้”
พอถกู คะยนั้ คะยอเข้า คนฟังก็ชกั จะลงั เล อนั ท่จี ริงพอเห็นเคร่ือง
ดนตรีที่ไมไ่ ด้แตะมาหลายเดอื นเธอก็เร่ิมคนั ไม้คนั มือเหมือนกนั เหมือนตอน
เห็นอะไรสวยๆแล้วอยากจะวาดลงบนผ้าใบนน่ั ละ่ หารู้ไมว่ า่ ในขณะท่ีเธอขยบั
ไปทางเก้าอี ้ สามกี ามะลอก็ซอ่ นยิม้ วางถ้วยขนมเพ่อื เดินไปยงั ประตแู ล้วกดตวั
ลอ็ คจนจมลงอยา่ งเงยี บๆ
“เอาโน้ตไหมครับ”
อชิ ย์หนั กลบั มาถามในจงั หวะทค่ี นเพิ่งนง่ั ลงบนเปียโนสงั เกตเหน็ พอดี
วา่ เขากาลงั ยืนอย่ตู รงไหน ทวา่ ชายหนมุ่ ก้าวเพยี งนิดเดยี วก็ไปยนื อยหู่ น้าต้ใู ส่
สมดุ โน้ตดนตรี แถมตีหน้าแนบเนียนล่ืนไหลไร้พริ ุธ ความคลางแคลงในวบู แรก
ของณฐาจงึ เลือนไปพร้อมการสนั่ ศีรษะไปมา

148  สรวงสวาท

“ไมเ่ ป็นไรคะ่ นาวเลน่ แคเ่ พลงงา่ ยๆ ก็ได้”
เขายกั ไหล่ ก่อนจะกลบั มากอดอกพงิ อยขู่ ้างโครงเปียโน รอให้เธอ
พรมนิว้ เพ่อื สร้างความค้นุ เคยกบั คีย์ขาวดา โน้ตน่มุ ๆ ลอยมาในนาทีแรก กอ่ น
จะเปลี่ยนเป็นเพลงช้าแสนหวานทม่ี ีทานองค้นุ หอู ย่างประหลาด
อชิ ย์พยายามเดาวา่ เธอเลน่ เพลงอะไร แตจ่ นแล้วจนรอดก็ไมม่ ี
คาตอบ อนั ที่จริงสมองเขาหยดุ ทางานตงั้ แตถ่ กู สะกดด้วยเสยี ้ วหน้างามที่เต็ม
ไปด้วยความนมุ่ นวล ถกู ตราตรึงด้วยนิว้ เรียวบางที่กดอย่างออ่ นโยนราวกบั ทา
ให้คีย์เปียโนเลน่ เองอย่ใู ต้ฝ่ามอื เธอดมู ีความสขุ กบั เสียงเพลง ในขณะเดยี วกนั
ก็มีอารมณ์โศกเศร้าเกินหยง่ั ซอ่ นอย่ใู นนยั น์ตา
มนั เป็นนยั น์ตาแบบเดยี วกบั คืนนนั้ นยั น์ตาแบบทท่ี าให้เขาตดั สินใจ
นงั่ ลงตรงหน้าเธอแล้วชวนคยุ นยั น์ตาแบบท่ที าให้เขาพยายามทกุ วิถีทางเพอื่
จะลบเลือนมนั คนรอบตวั ณฐาอาจจะไม่รู้ แม้กระทง่ั เจ้าตวั ก็อาจจะไมร่ ู้...
แตเ่ ขารู้ เพราะเขาไม่เคยละสายตาจากเธอแม้แตว่ ินาทีเดียว
เสียงโน้ตตวั สดุ ท้ายดงั กวา่ ปกติเล็กน้อย แล้วอิชย์ก็หลดุ จากภวงั ค์
ความคดิ
“จบแล้วคะ่ ”
“น้องเลน่ เกง่ ” ชายหน่มุ ชมจากใจจริง คาตอบท่ีได้รับจงึ เป็นการยิม้
ถ่อมตวั
“คณุ พอ่ นาวเก่งกวา่ อกี คะ่ ...” เธอตงั้ ทา่ จะลกุ แตเ่ ขาเดินมาแตะไหล่
เธอไว้แล้วเบยี ดลงมานง่ั บนเก้าอตี ้ วั เดยี วกนั “...พอ่ี ิชย์ กินเสร็จแล้วไม่ใชเ่ หรอ
คะ”
“ยงั ไมห่ มดเลย จะเสร็จได้ไง...” เขาพดู ถงึ ส้มฉนุ ท่ีเหลือคอ่ นถ้วยด้วย
เปลือกส้มและขา่ ซอย สว่ นผลไม้ถกู เขมือบเรียบนานแล้ว ชายหน่มุ จมิ ้ นิว้ ลงบน
ตวั ซอล แล้วไลเ่ สยี งสงู ขนึ ้ ไปอยา่ งเก้ๆกงั ๆ “...เรามาคยุ กนั หนอ่ ยดไี หม”
“คยุ อะไรคะ”

กลิน่ เอือ้ ง  149

“เร่ืองท่เี ราไม่เคยคยุ กนั ”
คานนั้ กินความหมายกว้างขวางเสยี จนณฐาต้องช้อนตามองคนทนี่ งั่
ไหลช่ ิดกนั พยายามค้นคว้าอยา่ งย่ิงวา่ มีสง่ิ ใดแฝงอย่หู รือไม่ จนกระทงั่ อชิ ย์หนั
มาสบตาเธอ แล้วก็ยมิ ้ หลอ่ เหลาชวนละลาย ความสงสยั จงึ ถกู กลบกลนื ด้วย
อาการใจเต้นแรง
เธอตกใจกบั ปฏกิ ิริยาทางร่างกายของตนเอง แล้วก็หวั ใจเต้นถี่ย่งิ กวา่
เก่าเม่ือได้กล่ินอาฟเตอร์เชปหอมกรุ่นกบั การเสยี ดสบี างเบาของเนือ้ ผ้า แถม
แก้มยงั ความร้อนวบู วาบเมื่อเขาไม่ยอมถอนสายตาท่ีคมกริบบาดใจ
“เม่ือคืนพ่ีนอนไม่หลบั ...” เขาเกริ่นด้วยเสยี งท่พี ร่ากวา่ ปกติ “...เพราะ
เอาแตส่ งสยั วา่ น้องจะเข้ากบั คณุ ยา่ ของพ่ไี ด้ดีไหม พี่เหน็ ทา่ นเดนิ เข้าไปในครัว
ก่อนน้องจะออกมาสกั คร่ึงชวั่ โมง เป็นยงั ไงบ้างครับ”
บรรยากาศร้อนอบอ้าวแปลกๆ แห้งเหอื ดไปทนั ควนั กบั คาถามเป็น
การเป็นงาน ณฐาพยายามปรับอารมณ์ เกือบจะต้องกระแฮม่ ไอไม่ให้เสียง
แปร่ง
“ก็ดีคะ่ ทา่ นให้นาวเลา่ ให้ฟังวา่ เราเจอกนั ครัง้ แรกเมอ่ื ไหร่ นาวก็เลย
เลา่ ไปตามความจริง แตไ่ มไ่ ด้บอกวา่ เราเพ่ิงเจอกนั เม่ือไม่ก่อี าทติ ย์กอ่ น แล้วก็
พดู ถึงขนม มือ้ กลางวนั วนั นี ้จากนนั้ นาวก็ขอตวั เอาส้มฉนุ มาให้พอ่ี ิชย์”
“ไหนวา่ คณุ ย่าสง่ั ”
“ทา่ นก็พดู ด้วย...” เธอตอบอ้อมแอ้ม ไม่ชอบสายตาวิบวิบกะพริบ
ล้อเลยี นของเขาเลย
“เหรอ...”
“...”
“น้องไมพ่ อใจอะไรพ่รี ึเปลา่ ”
คราวนีเ้ธอสะด้งุ มือที่วางไว้เฉยๆ บนเปียโนเผลอกดลงไปจนเกิด
เสียงดงั

150  สรวงสวาท

“นนั่ ไง” อชิ ย์วา่
“เปลา่ ”
“ไมพ่ อใจเรื่องเม่ือวาน? หรือน้องกินข้าวไมอ่ ิ่มกอ่ นนอนเพราะปา้ ตาล
เอาแตเ่ อาใจพ?ี่ ”
“ไม่ใชเ่ ร่ืองนนั้ สกั หน่อย”
พดู ไปแล้วก็เรียกคืนไมไ่ ด้ แม้ประโยคนนั้ จะเป็นการเปิดเผยชดั เจนวา่
เธอไมพ่ อใจเขาอยจู่ ริงๆ ถึงขนั้ ไมอ่ ยากเข้าใกล้ด้วยซา้ ถ้าไมจ่ าเป็น... แตเ่ ธอก็
ยงั อยากเห็นหน้า อยากรู้วา่ เขาทาอะไร อยตู่ รงไหน จะเครียดจะเศร้ารึเปลา่
หรือจะกาลงั นงั่ งว่ นกบั เอกสารปึกโต
เป็นความย้อนแย้งลกึ ๆ ทเ่ี ธอไมพ่ ยายามจะทาความเข้าใจ... เพราะ
กลวั คาตอบทเี่ ริ่มชดั เจนขึน้ ทกุ วนั
“งนั้ เร่ืองไหน”
“เร่ืองท่ีพอี่ ิชย์... เออ่ ... แตะต้องนาว” เธออกึ อกั กบั การสรรหาถ้อยคา
ท่ซี อฟท์ท่ีสดุ แตเ่ ขาก็ยงั แกล้งไขสือ
“แตะต้องอะไร”
คนเขินวา่ เสยี งเบาลง “...ในต้เู สอื ้ ผ้าไงคะ”
“อ้อ ทพ่ี ีด่ ดู น...”
หญิงสาวร้องออกมาคานงึ กอ่ นจะรีบยกมือแตะปากเขาไว้ไมใ่ ห้คาย
วลีแสลงหอู อกมา แตแ่ ล้วก็ต้องรีบชกั ออกเม่ืออชิ ย์อ้าปากแล้วงบั ปลายนิว้ ของ
เธอเบาๆ ด้วยริมฝีปากทีฉ่ ่าชนื ้
ราวกบั มกี ระแสไฟแลน่ แปลบปลาบจากตรงนนั้ แผล่ ามจนเธอช็อคไป
ชว่ั ขณะ แทบไมร่ ู้ตวั เลยวา่ เขาคว้าข้อมือเธอไว้ทนั แถมยงั ดงึ กลบั ไปจรดกบั ปาก
ร้อนๆ อีกครัง้
“ความจริงพ่ีอยากทามากกวา่ นนั้ อีกรู้ไหม...” เขากดลงอยา่ งนมุ่ นวล
ลงบนเส้นชีพจรของเธอ แตะยา้ ซา้ ๆ ทงั้ ทย่ี งั ไม่ละสายตาซง่ึ เปิดเผยความ