SS

กลิน่ เอือ้ ง  351

อิชย์อยากจะสลบไปอกี สกั รอบตอนทรี่ ู้วา่ ภรรยาเขาแคห่ ลงทาง
รถฉกุ เฉนิ มาถึงหลงั จากท่ีลกู น้องของสลกั ษณาควบคมุ เหตกุ ารณ์ไว้
ได้ไมก่ ่ีนาที ซงึ่ เขาไมเ่ คยรู้มากอ่ นเลยวา่ ณฐาเองก็มคี นจากทางบ้านศิลานนท์
คอยอารักขา (กระทงั่ เจ้าตวั ยงั ไมร่ ู้) ชายหนมุ่ รู้สกึ ขอบคณุ สญั ชาตญาณอยา่ ง
บอกไมถ่ กู ทต่ี ดั สินใจดบั เครื่องชน พวกศตั รูมีปืนทกุ คน ทวา่ พอมนั เห็นจานวน
คนทีม่ ากกวา่ เกือบสองเทา่ ก็ไมค่ ดิ จะสู้ กรเลา่ วา่ หนึ่งในนนั้ ถึงกบั บน่ พมึ พาเป็น
ภาษาจีนวา่ ชา่ งไมค่ ้มุ คา่ จ้างเอาเสยี เลย
ภาษาจีน... สาเนียงกวางต้งุ ... ไม่ต้องสบื ก็รู้วา่ ใครจ้างมา
สว่ นเขาถกู งดั ออกจากรถพงั ๆ แล้วหามขนึ ้ รถฉกุ เฉิน เนื่องจากไมเ่ จบ็
มาก แคก่ ระดกู แขนข้างหนงึ่ หกั ข้อมือถกู ถงุ ลมนิรภยั ลวกตอนระเบดิ ออกมา
ระบมตามตวั และหวั แตก ทวา่ สตสิ ตงั ยงั ครบถ้วน ชายหนมุ่ จงึ ตดั สินใจไป
โรงพยาบาลที่เคยใช้บริการประจา ณฐาขนึ ้ รถฉกุ เฉินมากบั เขา สว่ นทีเ่ หลอื เขา
ก็ปลอ่ ยให้ลกู น้องจดั การ บางสว่ นไปคยุ กบั ตารวจให้เรียบร้อย บางสว่ นทยอย
ขบั รถตามมาเพ่อื ความปลอดภยั
หลงั จากบอกเขาวา่ ‘นาวแคห่ ลงทาง...’ ณฐาก็เอาแตน่ งั่ เงยี บ เธอ
สบตากบั เขาแล้วก็ปาดนา้ ตาไปด้วย แคม่ องก็รู้วา่ พยายามกลนั้ สะอืน้ ไว้สดุ
ฤทธิ์ ฮบึ แล้วฮบึ อกี ซง่ึ เข้มแข็งกวา่ ทเี่ ขาคิดไว้มาก กระทงั่ สิบนาทถี ดั มา เมื่อหวั
ท่ีแตกถกู ห้ามเลอื ดจนเสร็จ เขาจงึ คดิ วา่ ควรจะปลอบสกั นิด
“น้องไหวไหมครับ”
“นาวควรจะเป็นคนถามไม่ใชเ่ หรอคะ...” เธอถแู ก้ม ปาดเอาหยาดใสๆ
ออก “...พอี่ ิชย์พดู แล้วไมเ่ จบ็ เหรอ”
“นิดนงึ ...” ชายหน่มุ วา่ เสียงออ่ ย
“งนั้ เก็บแรงไว้ดกี วา่ นะคะ”
“เก็บแรงมาตงั้ แตเ่ ช้าแล้ว...” เขาลากเสยี งยานคาง “...ไมเ่ ป็นไรหรอก
น้องสเิ หน่ือยไหม”

352  สรวงสวาท

“หว่ งตวั เองก่อน...”
“ทาหน้าแบบนีเ้หน่ือยแนๆ่ คลนื่ ไส้ด้วยไหม? พะอดื พะอม? อยากกิน
ของเปรีย้ ว?”
“นาวไม่ได้ท้องสกั หน่อย”
“งนั้ พเ่ี งยี บดกี วา่ เก็บแรงเนอะเกบ็ แรง”
คราวนีณ้ ฐาหน้าแดง สว่ นพยาบาลประจารถ ตอนแรกหลอ่ นไมร่ ู้วา่
เขาหมายความวา่ อะไร กอ่ นจะแปลได้ในนาทถี ดั มาเพราะอาการอายม้วนของ
ภรรยา หลอ่ นหนั หน้าหนีไปอกี ทาง อมยมิ ้ และเกือบทาเสตปทมิ่ ใสแ่ ขนข้างที่
เจ็บของเขา
แล้วณฐาก็เลกิ ร้องไห้
ครัน้ ถงึ โรงพยาบาลเขาก็ได้รับการต้อนรับอนั ย่ิงใหญ่จากอาจารย์หมอ
เชค็ อะไรนิดหนอ่ ยก่อนถกู เข็นเข้าห้องเอ็กซเ์ รย์ตามระเบยี บ... ความคดิ อิชย์ใน
ขณะที่นอนนิ่งฉายรังสี เขาดสู บายดเี กินไปนดิ นงึ หลงั ผา่ นเร่ืองเสย่ี งตายสดุ
พลิ กึ มาไมถ่ งึ ชว่ั โมง
หลงทาง...
เขาน่าจะรู้นะวา่ ณฐาเป็นคนยงั ไง...
ในขณะทอี่ ิชย์กาลงั ถกู ตรวจ ข้างนอกเกิดความวนุ่ วายขนึ ้ เล็กน้อยเมื่อ
ฤดีวรรณทราบข่าวแล้วรีบสงั่ คนให้บงึ่ รถออกจากบ้านมา มนั จะไร้ปัญหาถ้าไม่
บงั เอญิ วา่ ... คนที่ณฐานดั กินข้าวด้วยในเย็นวนั นีท้ ราบข่าวเชน่ กนั และขนคน
บ้านศิลานนท์มาจนหน้าห้องฉกุ เฉินแทบจะระเบิด นอกจากญาติพนี่ ้องลงุ ปา้
น้าอาของเธอแล้ว สลกั ษณาถกู ประคองลงรถมาแทบจะพร้อมกบั คอู่ ริตลอด
กาล
แล้วทกุ คนก็พากนั ปลอบเธอ
พดู ให้ถกู คอื พยายามแย่งกนั ปลอบ

กลนิ่ เอือ้ ง  353

“นาว เจ็บตรงไหนไหม” สลกั ษณาเบียดข้างมากบั ฤดีวรรณ จบั เนอื ้ จบั
ตวั เธอแล้วยกแขนขึน้ เชค็ “ยายตกใจเกือบตายตอนรู้ข่าว ตอนนีย้ ยั ภากบั ยยั
กญั กาลงั รีบมา...”

“นาวปกตดิ คี ะ่ ... เออ่ โทรไปบอกพวกพเี่ ขาก็ได้นะคะวา่ ถ้าไมส่ ะดวก
ก็...”

“พอ่ อชิ ย์ละ่ หน”ู ฤดวี รรณถามแทรกขึน้ นางกาลงั จบั ไหลอ่ กี ข้าง
ของณฐาเพอื่ ตรวจดเู ชน่ กนั “พอ่ เขาเป็นยงั ไงบ้าง กรโทรมาเมือ่ กีแ้ ตย่ ่าฟังไม่
ถนดั ”

“แกแ่ ล้วหตู งึ รึ” คนแกอ่ ีกคนวา่ ลอยๆ
ฤดีวรรณหนั ไปถลงึ ตาใส่ สว่ นณฐารีบพดู อยา่ งเป็นการเป็นงานก่อน
ทงั้ สองคนจะเขมือบหวั กนั เข้าไป
“กระดกู แขนหกั คะ่ คณุ หมอบอกวา่ ถ้าไมถ่ งึ ขนั้ ทต่ี ้องผา่ ตดั เดย๋ี วก็ไป
ใสเ่ ฝือกได้เลย ตอนมาถงึ พเี่ ขายงั มีสติดี แตข่ อเอก็ ซ์เรย์หวั ท่ีกระแทก กบั นอนดู
อาการคืนนีเ้พือ่ ความมน่ั ใจอกี ที นาวกบั คณุ กรกาลงั จะไปทาเร่ืองแอดมิด...”
“โถหลาน... ขวญั เอ้ยขวญั มา”
“ตกใจแยเ่ ลยละส”ิ
พอถกู ลบู ๆ คลาๆ มากเข้า ณฐาชกั จะตาลาย
ศศนิ ที่เดนิ มาข้างหลงั จงึ ชว่ ยแก้สถานการณ์ ก่อนทพ่ี ยาบาลจะมอง
แรงแล้วไลพ่ วกเขาทงั้ หมดออกไป
“ตกลงรู้รึยงั วา่ เรื่องมนั เป็นมายงั ไง...” เขาถามกรมากกวา่ แตก่ ็เรียก
ความสนใจจากกลมุ่ คนทกี่ าลงั เอ็ดองึ ทงั้ หมดได้เป็นอยา่ งดี “...ตารวจกาลงั คมุ
ตวั พวกนนั้ ไว้ แตค่ ยุ ไม่รู้เรื่องนอกจากรู้วา่ เป็นพวกมาเฟียฮอ่ งกงจากรอยสกั ...
นอกจากตาอชิ ย์แล้ว ก็มีคณุ นน่ั ละ่ กรทร่ี ู้ดกี วา่ ใคร”
กรอกึ อกั หนั ไปสบตากฤดวี รรณอย่างขอความชว่ ยเหลือ เพราะนาง
เองก็ทราบเยอะพอกนั ซงึ่ ถ้าจะให้เขาเป็นคนจาระไนเร่ืองทงั้ หมดจนกระจา่ ง

354  สรวงสวาท

ตรงนี.้.. ทา่ มกลางความบาดหมางของทงั้ สองบ้าน... มนั เป็นประเดน็ ที่
ละเอียดออ่ นเกินกวา่ ที่ผ้ชู ว่ ยหนมุ่ จะสรรหาคามาใช้ให้เหมาะสม

ประมขุ บ้านสฤษดภิ์ กั ดีเม้มปากแนน่ ทวา่ กอ่ นทน่ี างจะเผยความลบั
ก็มคี นสองคนพรวดพราดลงมาจากรถเกง๋ หน้าห้องฉกุ เฉิน

“อชิ ย์เป็นอะไรมากไห...”
เสยี งของอรรถกรขาดหายไปในลาคอ เมื่อพบวา่ ตนกาลงั ประจนั หน้า
กบั ชาวศิลานนท์ทงั้ บ้านซงึ่ เขม่นมองมาอยา่ งไร้ความเป็นมิตร... สว่ นภรรยา
ของเขาทยี่ ืนอยขู่ ้างหลงั หลอ่ นเกี่ยวแขนเขาไว้แน่น ทาหน้าหวาดผวาราวอยาก
มดุ ดินหนีไปจากตรงนนั้
“แกยงั กล้าโผลห่ วั มาให้เหน็ อีกรึ”
สลกั ษณาถาม... ซงึ่ เป็นครัง้ แรกทที่ กุ คนเห็นพ้องต้องกนั อย่างไร้
ข้อแม้!
อชิ ย์อยากจะสลบไปอกี สกั รอบตอนทร่ี ู้วา่ ภรรยาเขาแคห่ ลงทาง
รถฉกุ เฉินมาถงึ หลงั จากท่ีลกู น้องของสลกั ษณาควบคมุ เหตกุ ารณ์ไว้
ได้ไมก่ ่ีนาที ซงึ่ เขาไมเ่ คยรู้มากอ่ นเลยวา่ ณฐาเองก็มคี นจากทางบ้านศิลานนท์
คอยอารักขา (กระทง่ั เจ้าตวั ยงั ไมร่ ู้) ชายหนมุ่ รู้สกึ ขอบคณุ สญั ชาตญาณอย่าง
บอกไมถ่ กู ท่ีตดั สินใจดบั เครื่องชน พวกศตั รูมีปืนทกุ คน ทวา่ พอมนั เห็นจานวน
คนที่มากกวา่ เกือบสองเทา่ ก็ไมค่ ดิ จะสู้ กรเลา่ วา่ หนึ่งในนนั้ ถงึ กบั บน่ พมึ พาเป็น
ภาษาจนี วา่ ชา่ งไม่ค้มุ คา่ จ้างเอาเสียเลย
ภาษาจีน... สาเนียงกวางต้งุ ... ไม่ต้องสืบก็รู้วา่ ใครจ้างมา
สว่ นเขาถกู งดั ออกจากรถพงั ๆ แล้วหามขนึ ้ รถฉกุ เฉิน เนื่องจากไม่เจบ็
มาก แคก่ ระดกู แขนข้างหนงึ่ หกั ข้อมือถกู ถงุ ลมนิรภยั ลวกตอนระเบดิ ออกมา
ระบมตามตวั และหวั แตก ทวา่ สตสิ ตงั ยงั ครบถ้วน ชายหนมุ่ จงึ ตดั สนิ ใจไป
โรงพยาบาลท่เี คยใช้บริการประจา ณฐาขนึ ้ รถฉกุ เฉินมากบั เขา สว่ นทเ่ี หลือเขา

กลิน่ เอือ้ ง  355

ก็ปลอ่ ยให้ลกู น้องจดั การ บางสว่ นไปคยุ กบั ตารวจให้เรียบร้อย บางสว่ นทยอย
ขบั รถตามมาเพือ่ ความปลอดภยั

หลงั จากบอกเขาวา่ ‘นาวแคห่ ลงทาง...’ ณฐาก็เอาแตน่ ง่ั เงยี บ เธอ
สบตากบั เขาแล้วก็ปาดนา้ ตาไปด้วย แคม่ องก็รู้วา่ พยายามกลนั้ สะอืน้ ไว้สดุ
ฤทธิ์ ฮบึ แล้วฮบึ อีก ซง่ึ เข้มแข็งกวา่ ทเ่ี ขาคิดไว้มาก กระทงั่ สบิ นาทีถดั มา เมื่อหวั
ทแ่ี ตกถกู ห้ามเลือดจนเสร็จ เขาจงึ คิดวา่ ควรจะปลอบสกั นดิ

“น้องไหวไหมครับ”
“นาวควรจะเป็นคนถามไม่ใชเ่ หรอคะ...” เธอถแู ก้ม ปาดเอาหยาดใสๆ
ออก “...พอ่ี ิชย์พดู แล้วไม่เจ็บเหรอ”
“นิดนึง...” ชายหน่มุ วา่ เสียงออ่ ย
“งนั้ เก็บแรงไว้ดีกวา่ นะคะ”
“เก็บแรงมาตงั้ แตเ่ ช้าแล้ว...” เขาลากเสียงยานคาง “...ไมเ่ ป็นไรหรอก
น้องสิเหนื่อยไหม”
“หว่ งตวั เองก่อน...”
“ทาหน้าแบบนีเ้หน่ือยแนๆ่ คล่ืนไส้ด้วยไหม? พะอืดพะอม? อยากกิน
ของเปรีย้ ว?”
“นาวไมไ่ ด้ท้องสกั หนอ่ ย”
“งนั้ พ่เี งียบดกี วา่ เก็บแรงเนอะเก็บแรง”
คราวนีณ้ ฐาหน้าแดง สว่ นพยาบาลประจารถ ตอนแรกหลอ่ นไมร่ ู้วา่
เขาหมายความวา่ อะไร ก่อนจะแปลได้ในนาทถี ดั มาเพราะอาการอายม้วนของ
ภรรยา หลอ่ นหนั หน้าหนีไปอกี ทาง อมยมิ ้ และเกือบทาเสตปทมิ่ ใสแ่ ขนข้างที่
เจบ็ ของเขา
แล้ วณฐาก็เลิกร้ องไห้
ครัน้ ถงึ โรงพยาบาลเขาก็ได้รับการต้อนรับอนั ยิ่งใหญ่จากอาจารย์หมอ
เชค็ อะไรนิดหนอ่ ยก่อนถกู เข็นเข้าห้องเอ็กซ์เรย์ตามระเบยี บ... ความคดิ อิชย์ใน

356  สรวงสวาท

ขณะทีน่ อนนิ่งฉายรังสี เขาดสู บายดเี กินไปนดิ นงึ หลงั ผา่ นเรื่องเสี่ยงตายสดุ
พิลกึ มาไม่ถึงชวั่ โมง

หลงทาง...
เขานา่ จะรู้นะวา่ ณฐาเป็นคนยงั ไง...
ในขณะท่ีอิชย์กาลงั ถกู ตรวจ ข้างนอกเกิดความวนุ่ วายขนึ ้ เล็กน้อยเมื่อ
ฤดีวรรณทราบข่าวแล้วรีบสงั่ คนให้บง่ึ รถออกจากบ้านมา มนั จะไร้ปัญหาถ้าไม่
บงั เอญิ วา่ ... คนท่ีณฐานดั กินข้าวด้วยในเย็นวนั นีท้ ราบข่าวเชน่ กนั และขนคน
บ้านศิลานนท์มาจนหน้าห้องฉกุ เฉินแทบจะระเบดิ นอกจากญาติพนี่ ้องลงุ ปา้
น้าอาของเธอแล้ว สลกั ษณาถกู ประคองลงรถมาแทบจะพร้อมกบั คอู่ ริตลอด
กาล
แล้วทกุ คนก็พากนั ปลอบเธอ
พดู ให้ถกู คอื พยายามแยง่ กนั ปลอบ
“นาว เจ็บตรงไหนไหม” สลกั ษณาเบยี ดข้างมากบั ฤดีวรรณ จบั เนอื ้ จบั
ตวั เธอแล้วยกแขนขึน้ เช็ค “ยายตกใจเกือบตายตอนรู้ข่าว ตอนนีย้ ยั ภากบั ยยั
กญั กาลงั รีบมา...”
“นาวปกตดิ คี ะ่ ... เออ่ โทรไปบอกพวกพี่เขาก็ได้นะคะวา่ ถ้าไม่สะดวก
ก็...”
“พอ่ อชิ ย์ละ่ หน”ู ฤดวี รรณถามแทรกขึน้ นางกาลงั จบั ไหลอ่ กี ข้าง
ของณฐาเพ่ือตรวจดเู ชน่ กนั “พอ่ เขาเป็นยงั ไงบ้าง กรโทรมาเมอื่ กีแ้ ตย่ ่าฟังไม่
ถนดั ”
“แก่แล้วหตู งึ รึ” คนแก่อีกคนวา่ ลอยๆ
ฤดีวรรณหนั ไปถลงึ ตาใส่ สว่ นณฐารีบพดู อยา่ งเป็นการเป็นงานกอ่ น
ทงั้ สองคนจะเขมือบหวั กนั เข้าไป

กลนิ่ เออื้ ง  357

“กระดกู แขนหกั คะ่ คณุ หมอบอกวา่ ถ้าไมถ่ งึ ขนั้ ทตี่ ้องผา่ ตดั เด๋ยี วก็ไป
ใสเ่ ฝือกได้เลย ตอนมาถงึ พเ่ี ขายงั มีสตดิ ี แตข่ อเอ็กซเ์ รย์หวั ท่ีกระแทก กบั นอนดู
อาการคนื นีเ้พ่อื ความมนั่ ใจอกี ที นาวกบั คณุ กรกาลงั จะไปทาเรื่องแอดมิด...”

“โถหลาน... ขวญั เอ้ยขวญั มา”
“ตกใจแย่เลยละส”ิ
พอถกู ลบู ๆ คลาๆ มากเข้า ณฐาชกั จะตาลาย
ศศนิ ทเี่ ดนิ มาข้างหลงั จงึ ชว่ ยแก้สถานการณ์ กอ่ นที่พยาบาลจะมอง
แรงแล้วไลพ่ วกเขาทงั้ หมดออกไป
“ตกลงรู้รึยงั วา่ เรื่องมนั เป็นมายงั ไง...” เขาถามกรมากกวา่ แตก่ ็เรียก
ความสนใจจากกลมุ่ คนทกี่ าลงั เอ็ดองึ ทงั้ หมดได้เป็นอย่างดี “...ตารวจกาลงั คมุ
ตวั พวกนนั้ ไว้ แตค่ ยุ ไม่รู้เร่ืองนอกจากรู้วา่ เป็นพวกมาเฟียฮอ่ งกงจากรอยสกั ...
นอกจากตาอิชย์แล้ว ก็มีคณุ นนั่ ละ่ กรทรี่ ู้ดกี วา่ ใคร”
กรอกึ อกั หนั ไปสบตากฤดีวรรณอย่างขอความชว่ ยเหลือ เพราะนาง
เองก็ทราบเยอะพอกนั ซงึ่ ถ้าจะให้เขาเป็นคนจาระไนเร่ืองทงั้ หมดจนกระจา่ ง
ตรงนี.้.. ทา่ มกลางความบาดหมางของทงั้ สองบ้าน... มนั เป็นประเด็นที่
ละเอยี ดออ่ นเกินกวา่ ทีผ่ ้ชู ว่ ยหนมุ่ จะสรรหาคามาใช้ให้เหมาะสม
ประมขุ บ้านสฤษดภ์ิ กั ดเี ม้มปากแน่น ทวา่ ก่อนทน่ี างจะเผยความลบั
ก็มคี นสองคนพรวดพราดลงมาจากรถเก๋งหน้าห้องฉกุ เฉิน
“อิชย์เป็นอะไรมากไห...”
เสยี งของอรรถกรขาดหายไปในลาคอ เมื่อพบวา่ ตนกาลงั ประจนั หน้า
กบั ชาวศลิ านนท์ทงั้ บ้านซงึ่ เขมน่ มองมาอยา่ งไร้ความเป็นมิตร... สว่ นภรรยา
ของเขาทยี่ ืนอยขู่ ้างหลงั หลอ่ นเกี่ยวแขนเขาไว้แนน่ ทาหน้าหวาดผวาราวอยาก
มดุ ดนิ หนีไปจากตรงนนั้
“แกยงั กล้าโผลห่ วั มาให้เหน็ อีกรึ”

358  สรวงสวาท

สลกั ษณาถาม... ซงึ่ เป็นครัง้ แรกที่ทกุ คนเห็นพ้องต้องกนั อย่างไร้
ข้อแม้!

กลนิ่ เออื้ ง  359

บทท่ี 20

ไอ ซี ยู

ถา้ นทั ธมนตายๆ ไปเสีย...’
มนั เป็นความคิดชว่ั วูบทีพ่ ่งุ ผา่ นเข้ามาในสมอง... ก่อนจะถกู แทนที่
ดว้ ยความตกใจ
อรรถกรเดินมาเห็นภรรยาทงั้ สองคนของเขากาลงั มีปากเสียงกนั อยู่
ตรงหวั มมุ บนั ไดพอดี จบั ศพั ท์ไดค้ วามว่าอารดาแอบเอาเครื่องเพชรทีเ่ ขาซื้อ
ใหน้ ทั ธมนมาเชยชมสวมเล่นอีกแลว้ ครน้ั ถูกจบั ไดก้ ็ทะเลาะกนั ตามเคย แม้ทง้ั
คู่จะทอ้ งโย้ใกลค้ ลอด อยุ้ อา้ ยและขยบั ไม่ถนดั แต่ก็ไม่มีใครเพลาแรงในการเยือ้
ยดุ ฉดุ สร้อยเสน้ งามทีต่ ึงใกลข้ าด
เถียงกนั ไป เถียงกนั มา อารดาจึงตดั สินใจปล่อยมืออย่างยอมแพ้
เหมือนทกุ คร้งั
ทว่าคราวนีเ้ ป็นโชคร้ายของนทั ธมนทีก่ าลงั กระชากสายสร้อยอย่าง
แรง เขาเห็นหล่อนเป๋ ซวนเซ ตาเบิกโพลงราวกบั รู้ล่วงหนา้ ว่าอะไรจะเกิดข้ึน
และก่อนทีอ่ ารดาจะควา้ ตวั ไวท้ นั หล่อนก็สะดดุ ขาตนเองแลว้ หงายหลงั ... กลิ้ง
กระแทกลงไปตามขนั้ บนั ไดเวียน
หวั ใจเขาแทบหยดุ เตน้

360  สรวงสวาท

อารดายืนอึ้งคา้ งในขณะทีเ่ ขารีบว่ิงไปจบั ตวั ภรรยาคนทีส่ องไว้
เนือ่ งจากหล่อนทาท่าจะเป็นลม แน่นอนว่าเขารกั หล่อนมากกว่า แต่ก็ไม่คิดจะ
ปล่อยใหใ้ ครอีกคนตาย

หรือตายไปก็ดี...
เขายืนน่ิง สบั สนกบั ความคิดอนั สารเลวของตน แม้เขาจะทะเลาะ
กบั นทั ธมนอย่างหนกั เรื่องหย่าร้างคาราคาซงั น่าราคาญมาแรมปี แต่เขาไม่
ควรแช่งชกั หรือทาใหใ้ ครสกั คนเจ็บปวด แลว้ ไหนจะลกู สาวของเขาทีอ่ ยู่ในทอ้ ง
หล่อน...
อารดาจบั มือเขาไวแ้ น่นพลางถามเสียงพร่า
‘คณุ คะ... เราจะทายงั ไงกนั ดี’
‘เรียกรถพยาบาล’ อรรถกรไดส้ ติและกระซิบสงั่ ‘คณุ ถอยออกไปจาก
ตรงนีก้ ่อน ผมจะวิ่งไปโทรศพั ท์’
แต่แลว้ ก็มีเสียงอทุ านเอะอะดงั ข้ึนตรงชานบนั ได สรลิลทีอ่ ยู่แถวนน้ั
พ่งุ ถลามาหาเพือ่ นของตนซ่ึงเลือดท่วมและหมดสติไป หล่อนร้องขอความ
ช่วยเหลือ สงั่ เด็กใหร้ ีบไปโทรศพั ท์เรียกรถพยาบาล ก่อนจะเงยหนา้ ขึ้นมายงั ชนั้
บนทงั้ น้าตา
เขากบั อารดา... ยงั ยืนอยู่ตรงนนั้ พอดี
เรื่องราวหลงั จากนนั้ เหมือนตลกร้ายในชวี ิต เขาว่ิงหนีทกุ อยา่ ง
ประหน่ึงเด็กโงๆ่ คนนึง แตส่ ิ่งทผ่ี ลกั ดนั เขาให้มายืนหน้าน่ิงหย่ิงผยองอย่ใู น
โรงพยาบาลตอนนี ้ มนั เป็นเสยี ้ วสดุ ท้ายที่เรียกวา่ ‘ความรับผดิ ชอบชว่ั ดีของคน
เป็นพอ่ ’ ดนยั เผน่ แนบไปตอนทไี่ ด้ยินเสยี งชนโครมจากโทรศพั ท์ สว่ นเขารีบหา
ข้อมลู วา่ อชิ ย์ถกู สง่ ตวั ไปทไี่ หน... ซงึ่ ไม่ได้ยากเย็นอะไร หลงั เชค็ จนแน่ใจ เขาจงึ
พาอารดาทเ่ี พ่ิงกลบั เข้าบ้านมาด้วยอีกคน หลอ่ นไมไ่ ด้โวยวาย นง่ั ปิดปากสนิท
และกมุ มอื ของเขาอยา่ งเงยี บๆ

กลิน่ เออื้ ง  361

ชายวยั กลางคนครุ่นคิดมาตลอดทางจนถงึ โรงพยาบาลวา่ เขาควรจะ
ทาตวั ยงั ไงตอ่ หน้าทกุ คน... แล้วก็ยงั เป็นคาตอบเดมิ เขาจะไมย่ อมออ่ นแอให้
ใครเหยียบซา้ หรือเหน็ ใจ หรือมีความรู้สกึ อื่นใดนอกจากความชงิ ชงั ให้ทกุ คน
เกลียดเขานะ่ ถกู ต้องแล้ว เพราะเขาทงั้ เห็นแกต่ วั โงง่ ม และเอาแตล่ ้มเหลว
ซา้ ซาก

“อชิ ย์เป็นอะไรมากไหมครับ” เขาเล่ียงจะตอบคาถามของสลกั ษณา
แล้วถามยา้ อกี ครัง้

ทวา่ ไมม่ ีใครตอบ
นอกจากณฐา
“หนกั สดุ แคแ่ ขนหกั คะ่ กาลงั ไปเอ็กซ์เรย์”
เธอคงเป็นภรรยาของอิชย์... อรรถกรคดิ ขณะมองใบหน้านวลซงึ่ มี
สว่ นเสยี ้ วคล้ายคลงึ ผ้เู ป็นปา้ แล้วหญิงสาวก็ถกู สรลิลสะกิดให้เงียบ เธอหนั ไป
มองอยา่ งงนุ งง กอ่ นทาหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง จากท่ถี กู บงั คบั ให้หยดุ
พดู เธอจงึ หนั มาถามเขาอย่างตรงไปตรงมาแทน
“คณุ เป็นคนจ้างมาเฟียพวกนนั้ ให้ตามมาทาร้ายฉนั เหรอคะ”
บรรยากาศบริเวณนนั้ อมึ ครึมขนึ ้ หลายเทา่ อารดาบบี แขนเขาแน่น
หลอ่ นคงนกึ กลวั คาตอบของเขาจบั ใจ ทวา่ กอ่ นท่เี ขาจะกลา่ วอะไร ก็มีเสยี งดงั
ออกมาจากทางห้องฉกุ เฉิน
“ไปคยุ กนั ข้างบนไหมครับ...” อชิ ย์นง่ั อยบู่ นรถเข็น ทาแผลสว่ นใหญ่
เรียบร้อยแตแ่ ขนข้างทห่ี กั ยงั ใสส่ ายสะพายคล้องไว้ “...กร ...ไปทาเรื่องเปิดห้อง
พรีเมยี ร์รอยลั ให้ทกุ คนไปนง่ั พกั กอ่ น สว่ นผมต้องไปห้องออโธ อกี สกั ชวั่ โมง
นา่ จะเข้าเฝือกเสร็จ”
กรรับคาสง่ั พร้อมรีบออกไปจากตรงนนั้ สว่ นคนท่ีเหลอื หนั ไปจ้องอรรถ
กรเขม็ง ไม่มีใครขยบั หรือขอตวั กลบั กอ่ นเพราะตงั้ ใจจะเอาเร่ืองให้ถงึ ทีส่ ดุ
แม้จะผา่ นมาสามสิบกวา่ ปี แตไ่ มม่ ีใครลืมความแค้นในครัง้ กอ่ น

362  สรวงสวาท

ณฐานึกปวดหวั นอกจากสองบ้านทไี่ มถ่ กู กนั แล้ว ยงั มีต้นเหตอุ กี สอง
ทตี่ ้องไปนงั่ แออดั กนั ในห้องพกั ผ้ปู ่วย เธอหวงั วา่ หนงึ่ ชวั่ โมงหลงั จากนีจ้ ะไมม่ ี
ใครประสบภยั หวั แตกกระแทกสลบจนต้องทาเรื่องแอดมิดเพม่ิ

หญิงสาวอยากตามไปดแู ลอิชย์ ทวา่ พอสบตากบั เขา ทงั้ คมู่ ีความเหน็
ตรงกนั โดยไมต่ ้องพดู วา่ ‘ให้เธอไปนง่ั ดแู ลคนทงั้ หมด’ นา่ จะปลอดภยั กวา่

ซง่ึ ก็คดิ ถกู แล้ว

ภายในห้องพกั ผ้ปู ่วยขนาดหนง่ึ ร้อยส่ีสิบสองตารางเมตรแออดั ไปด้วย
ผ้คู นตา่ งวยั ราวเทศกาลรวมญาติ พยาบาลประจาวอร์ดมีสหี น้าอหิ ลกั อเิ หลอ่ื
ตอนนบั จานวนคนซง่ึ นงั่ อยใู่ นสว่ นนงั่ เลน่ เก้าอเี ้ตม็ ทกุ ตวั แทบจะแย่งเกยกนั นงั่
บนโต๊ะ แตเ่ พราะทงั้ สองตระกลู บริจาคให้โรงพยาบาลมากมายติดตอ่ กนั มา
หลายปี ผ้อู านวยการจงึ สงั่ ให้ทาเป็นไมร่ ู้ไมเ่ หน็ เสยี

แตย่ งั ไม่วายกระซบิ ขอร้องวา่ ... ห้ามวิวาทกนั รุนแรงจนผดิ กฏ
มีคนตามมาสมทบหลงั จากนนั้ อกี เลก็ น้อย ไมม่ ีใครแปลกใจท่ที งั้ ห้อง
เงียบกริบ แยกฝั่งชดั เจน จบั อรรถกรนง่ั คน่ั กลาง และเอาแตจ่ ้องตากนั ตา่ งฝ่าย
ตา่ งทดสอบความอดทนวา่ ใครจะเป็นคนเปิดหวั ข้อสนทนาหลงั จากณฐาหยอ่ น
ระเบดิ ลกู โตไว้เมื่อครู่
แตพ่ ออรรถกรตงั้ ทา่ จะพดู อะไร เขาก็ถกู ขดั เสียกอ่ น
“เอาละ่ ...” สลกั ษณากเ็ ปรยขึน้ มา นางเหลือบมองอดตี ลกู เขย กอ่ น
เมินอย่างจงใจเพราะยงั ไมถ่ งึ เวลาสะสาง นางหนั ไปคยุ กบั หลาวสาวคนเลก็ ซงึ่
นง่ั ข้างกนั ถามเรื่องทค่ี าใจจนต้องเรียกพบในเย็นวนั นี(้ แตไ่ ม่สาเร็จ) “...เรานะ่

กลิน่ เอือ้ ง  363

...ทาไมถงึ ยงั ไมจ่ ดทะเบยี นกบั เขา ไหนวา่ รักกนั มาก หรือมีปัญหาอะไรทยี่ ายยงั

ไมร่ ู้”

“คณุ ยายทราบ...”

“แน่สิ รู้ก่อนท่ีแมส่ ติ าภาอะไรนนั่ จะมาสาธยายเป็นวรรคเป็นเวรเสีย

อกี เหน็ วา่ หลอ่ นสืบจากเขต ยายถึงอยากเรียกเรามาคยุ ให้รู้เรื่อง... ไอ้ไมจ่ ดนะ่

ไม่วา่ หรอก แตร่ ู้ใชไ่ หมวา่ ถ้าเรื่องไปถึงหคู นนอก มนั ไมใ่ ชแ่ คเ่ ร่ืองของคนสองคน

อกี ”

มองจากดาวพลโู ตยงั รู้วา่ สติ าภามีเจตนาร้าย นางถึงอยากเรียกหลาน

มาเตอื น ณฐาหน้าซดี สลด แล้วเหลอื บไปทางฤดวี รรณ

“ไมต่ ้องมามองย่า ย่าก็รู้นานแล้ว”

“งนั้ รึ นกึ วา่ จะมวั งมโข่งอยกู่ บั ดอกกหุ ลาบ” อีกฝ่ังได้ทกี ็กระทบพอ

แสบๆ คนั ๆ

เกิดประกายไฟแลน่ เปรี๊ยะระหวา่ งหญิงชราทงั้ สอง ก่อนทฤ่ี ดีวรรณจะ

เป็นฝ่ายหนั หน้าหนี บรรยากาศไมช่ วนขาสกั นิด นางเลยเลอื กเป็นฝ่ายเงยี บ

แทนจะตอบโต้เหมือนทกุ ครา

พอไม่เห็นคอู่ ริวา่ อะไร สลกั ษณาจงึ หนั มากลา่ วตอ่ “ถ้าไมม่ อี ะไรก็ไป

จดเสยี รกั จนตายแทนกนั ได้ปานนีย้ งั จะลงั เลจนเป็นขีป้ ากชาวบ้านก็กระไร รู้ใช่

ไหมวา่ นาวจะทาอะไรยายก็ไม่เคยขดั นอกจากมนั จะเป็นเร่ืองร้ายแรงถงึ ขนั้ คอ

ขาดบาดตายหรือเดอื ดร้อนเสยี หน้า เรานะ่ โตแล้วนะ คดิ เองได้แล้ววา่ อะไรดี

ท่สี ดุ สาหรับตวั เอง...”

ถ้าเป็นสกั สามชว่ั โมง... ก่อนทอี่ ชิ ย์จะเอาตวั เข้าแลกจนเป็นที่

ประจกั ษ์วา่ เขาหลงภรรยาหนกั มาก (จากคาให้การของลกู น้อง) สลกั ษณาคงยุ

ให้ทงั้ คแู่ ตกกนั แตม่ าตอนนี ้ นางใจออ่ นจนแทบเหลว ด้วยแนใ่ จวา่ หากจะแยก

คนู่ ีใ้ ห้พลดั พราก คงไม่แคล้วมีคนต้องเสยี นา้ ตา

ใครจะอยากเห็นหลานสดุ รกั สดุ หวงร้องไห้บ้าง... ไม่มีหรอก

364  สรวงสวาท

แตก่ ระนนั้ นางก็ยงั มีธรุ ะทตี่ ้องตอ่ ให้จบ เพราะมนั่ ใจวา่ เย็นนคี ้ งไมไ่ ด้
นงั่ กินข้าวกนั ตามนดั

“...แล้วก็แบง่ เวลากลบั มาให้พวกพ่ๆี เขาบ้าง ยายเข้าใจวา่ เพงิ่ เป็น
ข้าวใหม่ปลามนั แตย่ ายขีเ้กยี จฟังไอ้พวกตดิ น้องมนั โอดครวญวนั ละสีเ่ วลา ยยั
กมุ กบั ยยั กญั นะ่ บน่ หนกั ข้อขนึ ้ ทกุ วนั รู้ไหมวา่ เขาตงั้ ฉายาให้สามีเราน่ะเป็น
จอมมารบนหอคอย...”

สองคนทถี่ กู กลา่ วถงึ ยืนสะอกึ อยขู่ ้างหลงั หลบหน้าหลบตาทกุ คนเป็น
พลั วนั หลายคนเบอื นหน้าหนีทงั้ ท่บี รรยากาศตงึ เครียดแทบขาดใจ แอบอมยิม้
กบั กระจกบ้างแจกนั ดอกไม้บ้าง

“เออ่ ... หลงั จากนีน้ าวจะพยายามกลบั ทกุ อาทติ ย์คะ่ ”
“ดี” สลกั ษณาโคลงศรี ษะขนึ ้ ลงอยา่ งพอใจ กอ่ นหนั ไปถลงึ ตาใส่
ฤดีวรรณอีกครัง้ “อะไรยะแม่คนใกล้ตาย จะให้ฉนั เจอหน้าหลานบ้างไม่ได้รึไง
หลอ่ นนะ่ หลงเสนห่ ์หลานฉนั เข้าแล้วละซถิ ึงได้เก็บไว้ใกล้ตวั ”
“ยงั ไมต่ ายยะ่ อกี นานโข รับรองฉนั จะอย่เู ป็นมารขวางทาง...” พอจะ
เถียงคอู่ ริ ประมขุ บ้านสฤษดิ์ภกั ดีก็นกึ ขนึ ้ ได้ “...เอ้อ ตายละ่ หนนู าวยงั ไม่รู้นี่”
“นาวทราบแล้วคะ่ ... บงั เอิญได้ยินเมือ่ วานตอนกลบั ไปหยิบโทรศพั ท์
ในสวน”
จากท่หี ้องเงยี บแล้ว คราวนีเ้งยี บสนิทจนได้ยินเสยี งขยบั ยบุ ยวบของ
สปริงใต้โซฟา สหี น้าของณฐาแทบไม่บง่ บอกอารมณ์ เป็นครัง้ แรกท่ีหลายคน
นึกกลวั ใจเธอขึน้ มา
อย่างทฤ่ี ดีวรรณวา่ ไว้ตรงเผง บทเธอจะยิม้ ให้ก็ไมค่ อ่ ยมคี นรับ แตถ่ ้า
นิ่งขนึ ้ มาแล้วจะหนาว ความกงั วลแผไ่ ปทว่ั ห้อง หลงั มองหน้ากนั ไปมา สรลลิ จงึ
เป็นตวั แทนคนทงั้ หมดเอย่ ถามเสยี งเบาอย่างหวาดๆ
“หนรู ู้แคไ่ หน”

กลิน่ เอือ้ ง  365

“เออ่ ... ไมใ่ ชส่ ามเดือนคะ่ ... แตน่ าวไมไ่ ด้ตามไปทหี่ ้องนงั่ เลน่ เลยไมร่ ู้
เร่ืองตอ่ จากนนั้ ...” เธอไมก่ ล้าเลา่ วา่ ได้ยินคาวา่ ‘สะใจ’ ด้วย เพราะแคม่ อง
ดวงตาอนั เต็มไปด้วยอารมณ์นานบั ของฤดีวรรณก็ทราบแล้ววา่ ทา่ นไม่ได้คิด
อยา่ งที่พดู และไม่วา่ จะด้วยเหตผุ ลอะไร หญิงสาวเลือกถามคาถามทค่ี ้างใจ
มากกวา่ แทน “...พี่อิชย์กร็ ู้เร่ืองนใี ้ ชไ่ หมคะ”

“รู้…” ฤดวี รรรณวา่ ก่อนจะรีบเสริมกอ่ นหลานสะใภ้จะเข้าใจผดิ “...
เพิ่งรู้เม่ือเช้า เขาก็ตกใจเหมือนกนั ตอนทีร่ ู้วา่ ฉนั เหลอื เวลาอกี หน่งึ ปี ไม่ใชแ่ ค่
สามเดอื น”

“ไมใ่ ชส่ ามเดอื น ตกลงวา่ เป็นอะไร” สลกั ษณาได้ทเี อะอะ เพราะตนก็
ถกู หลอกเชน่ กนั

“มะเร็งนนั่ แหละย่ะ”
ทกุ คนเงยี บอกี คราวนีม้ ีความเศร้าเจือจางอยใู่ นอากาศ เป็นหนงึ่ ใน
ไมก่ ่คี รัง้ ทีส่ ลกั ษณาไมร่ ู้จะต้องตหี น้ายงั ไง เกลยี ดนะ่ เกลยี ด แตพ่ อรู้วา่ อีกฝ่ายท่ี
เหน็ กนั มานานยืนยนั เตม็ ปากเตม็ คาวา่ ใกล้จะตาย นางก็บอกไมถ่ กู วา่ สมเพช
หรือสงสารมากกวา่ กนั
“คงอยากรู้ละสิวา่ ฉนั หลอกทาไม” ฤดีวรรณวา่ กอ่ นทจี่ ะมีใครสกั คน
ขาดอากาศหายใจตายเพราะความอดึ อดั “กรนะ่ เขารายงานให้ฉนั ฟังวา่
พอ่ อิชย์ไปบงั เอญิ ถกู ใจผ้หู ญิงคนนงึ ถึงขนั้ กินไม่ได้นอนไม่หลบั ” นางเว้นไว้ไม่
บอกวา่ ท่ไี หน เพราะไมอ่ ยากให้เรื่องบานปลาย “ฉนั อยากรู้ไวๆ ก็เลยหาทางเร่ง
พอ่ ”
ถ้ากรรายงานละเอยี ดยิบ ฤดวี รรณก็คงรู้ด้วยวา่ อชิ ย์ถกู ใจเธอตงั้ แต่
ตอนทอี่ ย่ฮู อ่ งกง ณฐามือเย็นเฉียบ เพราะจากทคี่ ิดวา่ รู้กนั สองคน ตอนนีม้ คี นรู้
เพ่ิม แถมยงั เป็นคนสาคญั เสยี ด้วย
“แสดงวา่ คณุ ย่ารู้ทงั้ หมด” เธอถามยา้ เพอ่ื ความแน่ใจ

366  สรวงสวาท

“ใช.่ ..” ทา่ นโบกมือเป็นเชงิ รู้วา่ เธอคดิ อะไรอยู่ ซง่ึ ไม่สาคญั อกี ตอ่ ไป
“...พอรู้วา่ เป็นหนู ตอนแรกย่าคดิ จะขวาง แตด่ อู าการอิชย์แล้วขวางไมล่ ง”

คราวนีห้ ลายคนพยกั หน้าขึน้ ลงโดยไม่แบง่ บ้าน เหน็ พ้องวา่ อิชย์
อาการหนกั มากจริงๆ

“ก็หลานฉนั น่ารัก ใครจะไม่หลงบ้างยะ” สลกั ษณาเยาะยมิ ้
ไม่มีใครเถียง ยอมรับกนั โดยดษุ ฎี
อรรถกรผ้ถู กู ลมื เห็นบรรยากาศในห้องแล้วก็ได้แตน่ ง่ั เกร็ง เขาเพ่งิ
ตระหนกั วา่ เขาเป็นคนทาให้ทงั้ สองครอบครัวแตกแยกกนั ขนาดนี ้ ปกติสรลิลจะ
สนิทกบั ทงั้ นทั ธมนและผกากรอง นงั่ รวมนง่ั เบยี ดหวั เราะคกิ คกั แตต่ อนนี ้
น้องสาวเขากบั ลกู สาวคนรองของบ้านโน้นยงั ไมม่ ีทีทา่ จะคยุ กนั หรือห้ามทพั
ด้วยนา้ เสยี งขบขนั เหมือนเคย
แล้วพอไมม่ ีใครพดู กบั เขา เขาก็ไม่รู้จะพดู อะไร ได้แตน่ งั่ น่ิงๆ รอฟังคา
พิพากษา
หลงั จากนนั้ ชว่ั อดึ ใจ ประตหู ้องพกั ก็เปิดออกพร้อมอิชย์ทน่ี ง่ั รถเข็นเข้า
มา บนแขนข้างหนง่ึ ของเขามีเฝือกทยี่ งั ไม่แห้ง สว่ นมอื อกี ข้างพนั ไว้เพราะถกู
เบาะนิรภยั ลวก สีหน้าดอู ดิ โรยเล็กน้อยขณะหนั ไปสงั่ กรทเี่ ป็นคนเข็น
“ไปบอกคนข้างนอกวา่ ฉนั จะยงั ไม่ขนึ ้ เตยี ง”
“แตเ่ ฝือกทา่ นรองต้องรีบวางหนนุ หมอนนะครับ”
“งนั้ ไปหยิบหมอนมา”
กรไม่ทนั ขยบั ก็มีใครสกั คนวง่ิ ไปในสว่ นห้องพกั ผ้ปู ่วยแล้วหยบิ หมอน
ออกมาให้เรียบร้อย อชิ ย์ขยบั เก้ๆ กงั ๆ จนเสร็จแล้วเขาก็มองคนท่มี าเยี่ยม
ทงั้ หมด โดยเฉพาะพอ่ แมบ่ งั เกิดเกล้าทีไ่ ม่อยากนบั ญาติ
“คยุ กนั ถงึ ไหนแล้วครบั ”
“ยงั ไม่ถงึ ไหน ทกุ คนรอหลานอย่”ู ศศินตอบเพลยี ๆ

กลนิ่ เอือ้ ง  367

“คณุ มีอะไรจะพดู ไหมครับ” คราวนีเ้ข้าเจาะจงไปยงั อรรถกรด้วย
นา้ เสียงเรียบเย็น ปกตหิ ากอยตู่ อ่ หน้าคนอื่น ชายหน่มุ จะทงั้ ขรึม สขุ มุ โหด และ
ดดู ดุ นั จนน่าหวาดผวาเม่ือโกรธขงึ ทกุ คนดชู นิ แตท่ า่ ทางณฐาจะไมค่ อ่ ยชนิ เธอ
จงึ ขอตวั ลกุ มายืนเข้างเขา เออื ้ มมือแตะปลายนิว้ ที่โผลพ่ ้นผ้าพนั แผลเบาๆ

เขากระดกิ นิว้ เกีย่ วให้เธอสบายใจ กอ่ นจะกลา่ วใสห่ น้าคนทยี่ งั เงยี บ
“ผมได้ยนิ นาวถามคณุ วา่ เป็นคนจ้างมาเฟี ยพวกนนั้ รึเปลา่ ”
“ฉนั ไม่ได้ทา...” อรรถกรอธิบายด้วยนา้ เสียงสานกึ ผิด “...ดนยั เป็นคน
จดั การทงั้ หมด แตฉ่ นั ไม่ได้ห้ามเพ่ือน เพราะฉะนนั้ ฉนั เองก็มีสว่ นผดิ ”
อารดาทีน่ งั่ อยขู่ ้างเขาทาเสยี งเหมือนกาลงั สาลกั ปลอ่ ยมือจากแขน
สามีอยา่ งตกใจ แตท่ กุ คนพากนั มองข้ามหลอ่ น นอกจากความเกลียดชงั แล้วไม่
มีอย่างอืน่
“คณุ เป็นคนข่ผู มทงั้ สองครัง้ ” อชิ ย์ยา้
“ใช่”
“สง่ั คนให้สะกดรอยตามมาตงั้ แตเ่ ดือนก่อน”
“ใช่…” คนทท่ี าจริงก้มหน้าลง มองมือตนเองทวี่ างอย่บู นเขา่ บบี แน่น
จนข้อนิว้ เปลย่ี นเป็นสขี าว “…แตฉ่ นั ไมค่ ิดจะข่จู ริงจงั ...ชา่ งเถอะ มาถงึ ขนั้ นีฉ้ นั
ควรยอมรับ”
คลื่นแหง่ ความรังเกียจสาดมาจากทวั่ สารทศิ เขาเคยเป็นคนทท่ี กุ คน
รักมากจนยากจะยอมรับวา่ สามสบิ ปีผา่ นไปทกุ ส่ิงกลบั ตาลปัตร แตเ่ ขาเลอื ก
แล้ว เลือกตงั้ แตว่ ินาทที ่ีบอกศาลาออกจากบ้านสฤษดิ์ภกั ดี เขาเป็นคนใจเสาะ
มาแตไ่ หนแตไ่ ร เขาจะไมโ่ ทษบดิ ามารดาทเ่ี อาแตท่ างานในชว่ งทเ่ี ขาเกิด แต่
นอกจากการขาดความอบอนุ่ ที่ฝังลกึ เขารังเกียจสมองตนเอง เขาไมเ่ คยเรียนดี
ไมเ่ คยทาอะไรได้ดีไปกวา่ น้องชาย หลงั เรียนจบแล้วลองทางานอย่นู าน เมื่อรู้
ชดั วา่ เขาไมม่ ีวนั ทาได้ดเี ทา่ ที่พอ่ แม่เคยทาไว้ เขาตดั สนิ ใจยอมแพ้ให้ศศิน

368  สรวงสวาท

แตน่ ทั ธมนไมเ่ ข้าใจเขา มองวา่ เขาขีข้ ลาด ตา่ งจากอารดาที่เข้าอก
เข้าใจ หลอ่ นอยขู่ ้างเขาตลอดไมเ่ คยไปไหน แม้จะทะเลาะกนั บ้าง แตย่ ามยากที่
ระหกระเหินจากบ้านเกดิ เมืองนอน เธอยงั เลือกจะอยกู่ บั เขา เป็นกาลงั ใจใน
ยามท่เี ขาล้มเหลว แม้จะชอปปิงหนกั เพอ่ื บาบดั ความเครียด แตเ่ ธอดแู ลและ
เก็บของดที กุ ชนิ ้ ไมเ่ คยเอาไปอวดหรือเกทบั ใคร รักษาทนถุ นอมราวกบั เป็นลกู
ชาย...

เขาไมไ่ ด้บอกใครวา่ กลบั มาคราวนีเ้พอ่ื ดใู จฤดีวรรณ เร่งร้อนหา
ข้ออ้างมาหาตงั้ แตห่ ลงั ลงเครื่อง แตเ่ มื่อเร่ืองมาถงึ ขนั้ นี ้ ใครจะเกลยี ดเขากเ็ ชิญ
เกลยี ด เพราะแม้กระทง่ั เขายงั รงั เกียจตนเอง ทวา่ ตา่ งจากสามสบิ กวา่ ปีทแ่ี ล้ว
คอื ... เขาจะไมห่ นี... เขาจะยอมเข้าคกุ ... ถ้ามนั จะชดเชยความรู้สกึ ของใครได้
สกั นิด

อชิ ย์เว้นชว่ งอยอู่ ดึ ใจ กอ่ นจะพดู ตอ่ เมื่ออรรถกรไม่ยอมกลา่ วอะไรอกี
“มาเฟี ยพวกนนั้ บอกวา่ นอกจากตามมาคมุ ตวั คณุ เพอื่ ไม่ให้หนีไป
ประเทศอ่นื มนั ยงั รับคาสงั่ จากดนยั ให้ถอื ปืนไปขทู่ าทา่ จะยิงภรรยาผม...” เขารู้
ตงั้ แตแ่ รกแล้ววา่ ครัง้ นอี ้ รรถกรไมไ่ ด้เจตนา แถมยงั กล้ายืดอกมารับผดิ ถงึ
โรงพยาบาล ความคิดท่เี ขามีตอ่ บดิ าเปลีย่ นไปนิดหน่ึง แตม่ นั ยงั ไมม่ ากพอ “...
ถ้าเกดิ ปืนลนั่ ขึน้ มา หรือผมตามไปไม่ทนั จนเกิดอบุ ตั เิ หตรุ ้ายแรง คณุ จะ
รับผดิ ชอบยงั ไง”
“ฉนั มาที่นี่เพือ่ รับผดิ ชอบ” อรรถกรยา้ ซา้ กบั อิชย์และคนรอบตวั
“ยงั ไงละครับ แคข่ อโทษรึ?”
แนน่ อนวา่ ไมม่ ีใครยอม โดยเฉพาะสรลลิ ทีช่ โู ทรศพั ท์มือถือขึน้
“ข่คู รัง้ ที่สอง สอนอดั เสยี งไว้”
ดเู หมือนฝั่งบ้านศลิ านนท์จะประหลาดใจพอสมควรกบั ความใจเดด็
ของหลอ่ น เพราะนอกจากอชิ ย์กบั ฤดวี รรณแล้วไมม่ ีใครรู้เรื่องนี ้อรรถกรก้มหน้า
ตา่ ลงไปอกี ตวั เร่ิมสนั่ รู้สกึ ผดิ จนไม่รู้จะพดู ยงั ไง

กลิน่ เอือ้ ง  369

“...นอกจากขอโทษแล้ว จะทายงั ไงก็ได้”
“จริงหรือครับ”
ความกดดนั ท่ีแผก่ ระจายจากคาพดู ของคนป่วยทาให้ทกุ คนรู้สกึ
หายใจไม่สะดวก อิชย์ยงั คงเยือกเยน็ ดจุ นา้ แข็ง เก็บความสงั เวชเวทนาไมใ่ ห้
แสดงออกมา ขยบั นิว้ เก่ียวกบั ณฐาแนน่ ขนึ ้ เพือ่ เป็นหลกั ยึดจติ ใจ ชายหน่มุ เองก็
ไม่รู้จะทายงั ไงตอ่ เห็นแก่หน้าสลกั ษณา หรือเหน็ แกค่ วามรู้สกึ ของคณุ ย่าของ
เขา...
“ขอโทษทตี่ ้องขดั จงั หวะนะครับ...” กรพมึ พาจากด้านหลงั ผ้ชู ว่ ยหนมุ่
กาลงั รับโทษศพั ท์ ฟังได้สองสามคากร็ ายงานด้วยเสยี งดงั ยิ่งขึน้ “...พวกผมหา
ตวั คณุ ดนยั เจอแล้วครับ กาลงั คมุ ตวั ไปฝากขงั ทส่ี น. แล้วทา่ นผ้บู งั คบั การก็ขอ
มาสอบปากคาทา่ นรอง น่าจะกาลงั เดนิ ทางครับ ไมเ่ กินสิบนาทคี งมาถึง”
ฟังแล้วอิชย์เงยหน้าขึน้ สบตาณฐา เธอกาลงั กดั ปากนมุ่ นมิ่ มองเขา
อย่างเป็นหว่ ง
แล้วอิชย์ก็ตดั สนิ ใจได้
“คณุ ยา่ ครับ...” ชายหน่มุ หนั กลบั มาสบตาฤดีวรรณ “...ชว่ ยตดั สินใจ
แทนผมได้ไหมครบั ”
ทา่ นองึ ้ ไปเพราะไมค่ ดิ วา่ เขาจะพดู คานี ้ แตพ่ อเหน็ สายตาอนั หนกั
แนน่ ของหลานชาย ฤดวี รรณก็สดู หายใจเข้า แล้วกลน่ั คาตดั สนิ ออกมาเป็น
เสียงกงั วานทา่ มกลางอาการล้นุ ตวั โก่งของทกุ คน...
“มอบตวั เสยี ”
อรรถกรหน้าซดี คอตก ตวั เหมือนจะหดเลก็ ลงจนแทบจมหายไปกบั
เก้าอี ้
เมื่อครัง้ สามสิบกวา่ ปีก่อน หญิงชรารู้แก่ใจวา่ ลกู ชายกบั อารดาไม่ได้
ตงั้ ใจให้นทั ธมนตาย ทงั้ สองคนไม่ได้เลวขนาดนนั้ ในฐานะแม่เลยยอมออกโรง
ปกปอ้ งแม้จะต้องแตกหกั กบั บ้านศลิ านนท์ แตม่ าบดั นี ้ โทษของการข่มขแู่ ม้จะ

370  สรวงสวาท

ไมร่ ้ายแรงเทา่ การฆาตกรรม แตก่ ถ็ ือวา่ ลกู ชายของนางได้ทาลงไป... อย่างมี
หลกั ฐานแน่นหนาเสยี ด้วย

นอกจากปรับแล้ว โทษสถานเบายงั ตดิ คกุ หลายปี
“มีใครจะค้านไหม...” ฤดวี รรณถามไถ่คนรอบตวั ไม่เจาะจงไปที่
สลกั ษณาแตก่ ็ถือวา่ ถามอย่างตรงไปตรงมา ครนั้ ไมม่ ีใครตอบ นางก็หนั มาบอก
ลกู ชายคนโต “...ถ้าไมม่ ีก็รอตารวจมาคมุ ตวั ฉนั จะไม่จ้างทนาย ถ้าแกอยากได้
ก็ดนิ ้ รนหาเอาเอง”
ทวา่ อรรถกรกลบั สา่ ยศีรษะไปมา แล้วก่อนทใี่ ครจะคาดคดิ เขาก็ยก
มือขนึ ้ ปาดนา้ ตา
“ผมขอโทษ... ขอโทษครับคณุ แม”่
อารดากมุ ไหลส่ ามไี ว้เงียบๆ ไมก่ ล้าสบตาใครอกี
ตารวจมาถึงหลงั จากนนั้ ห้านาที ไมต่ ้องใช้เวลาให้มากความอรรถกรก็
เดนิ ไปสารภาพแล้วยื่นข้อมือให้ จากทดี่ นยั ซกั ทอดมาถึงเพอื่ นสนิทกอ่ นหน้านี ้
ประจวบกบั สายตาอนั นา่ กลวั ของคนทงั้ ห้องท่มี องมา และคนป่วยทย่ี งั นงั่
เหนื่อยอย่บู นรถเขน็ ทา่ นผ้บู งั คบั การจงึ ตดั สนิ ใจลาทพั กลบั ไปก่อนพร้อม
ผ้ตู ้องหา... พรุ่งนีค้ อ่ ยมาใหม่
อชิ ย์มองตามอารดาทเ่ี ดนิ ตามสามีไป เขาครุ่นคดิ กอ่ นตดั สนิ ใจรัง้ ไว้
ทา่ มกลางความแปลกใจของทกุ คน
“คณุ แมค่ รับ”
เป็นครัง้ แรกที่ชายหนมุ่ เรียกหลอ่ นวา่ แม่ อารดาถึงกบั สะดดุ กึก ไม่
กล้าแม้แตจ่ ะเหลียวมามองลกู ชาย กระนนั้ หลอ่ นก็ยงั ตอบตะกกุ ตะกกั
“คะ…”
“คณุ ยงั มีบ้านอยทู่ ีฮ่ อ่ งกงใชไ่ หม”
“คะ่ ”

กลนิ่ เออื้ ง  371

อรรถกรไมไ่ ด้ขาย หรือเอาไปคา้ ประกนั เพราะกวา่ จะได้มานนั้ ลาบาก
รากเลอื ด

“แล้วเงนิ เก็บละ่ ” อิชย์ถามตอ่ อยา่ งสงบ
“ยงั พอมีอย่.ู .. มีของทปี่ ลอ่ ยขายได้หลายชนิ ้ ไมล่ าบากเทา่ ไหร่คะ่ ”
หลอ่ นสะสมกระเป๋ าเผอ่ื เก็งราคา แตก่ ารเอาออกมาขายจะทาให้อรรถกรเป็นขี ้
ปากผ้คู น ทวา่ มาถึงขนั้ นี ้มีเทา่ ไหร่ก็ต้องตดั ใจ
อชิ ย์อา่ นสีหน้ามารดา แล้ววา่ หน้าตาเฉย
“ผมไมใ่ ห้เงนิ คณุ หรอกนะ...” เขาเงยหน้าขนึ ้ สบตากบั ภรรยา ยมิ ้ มมุ
ปากขณะกลา่ วตอ่ ไป “...แตผ่ มจะให้เพ่ือนที่ฮอ่ งกงจดั การเรื่องมาเฟี ยกบั เงนิ ท่ี
พวกคณุ ถกู หลอกอายดั ไป ...ชว่ ยแคค่ รัง้ นีเ้ทา่ นนั้ ...”
มนั เป็นการกระทาทไ่ี มม่ ีใครกล้าทกั ท้วง อชิ ย์ทาอยา่ งทกี่ ลา่ วไว้ว่า
‘แม้แตเ่ หรียญเดยี วก็ไมม่ ีให้’ แตใ่ นฐานะเพื่อนมนษุ ย์... ในฐานะคนทีท่ าให้เขา
เกิดมา... อย่างน้อยเขาควรจะตอบแทนอะไรบ้าง ก่อนจะตดั ขาดกนั ตลอดกาล
ณฐาเข้าใจเขา เธอยมิ ้ ให้กาลงั ใจ เขาจงึ เอย่ ประโยคทอ่ี ยากพดู ทีส่ ดุ
ในวนั นี ้
“ ...แล้วก็ขอบคณุ ครับทใี่ ห้ผมอยกู่ บั คณุ ยา่ ”
อารดาสะอกึ พมึ พาทงั้ ขอบคณุ และขอโทษแผว่ เบา ก่อนรีบตามอรรถ
กรและตารวจออกห้องไป
พอตวั ต้นเหตพุ ้นออกไปได้ ทกุ คนพากนั ถอนลมอยา่ งผอ่ นคลายโดย
ไมร่ ู้ตวั เป็นอนั ชขี ้ าดเร่ืองราวหลงั จากค้างคามานานปี แตแ่ ม้ชนวนจะถกู ดบั
หลายคนกลบั ตระหนกั วา่ ความสมั พนั ธ์อนั กระทอ่ นกระแทน่ ไม่มีทางสมานกนั
ได้ในเร็ววนั ... โดยเฉพาะพวกผ้ใู หญ่ท่อี ย่ใู นเหตกุ ารณ์โศกสลด มีภาพตดิ ตา
ยากจะลมื
กระนนั้ ฤดีวรรณกย็ งั หนั มาหาสลกั ษณา แล้วเร่ิมเกริ่นด้วยนา้ เสยี ง
เป็นทางการ

372  สรวงสวาท

“กอ่ นอน่ื ฉนั ต้องขอโทษท่ีทาให้ทกุ อยา่ งเป็นแบบนี.้..”
“ไม่คดิ วา่ ก่อนตายจะได้ยนิ คานี.้..” อีกฝ่ายทอ่ี อกอาการรบั ไม่ได้รีบขดั
“...ฉนั หฝู าดรึเปลา่ รึวา่ หลอ่ นใกล้ตายถึงได้พดู จาเลอะเทอะ”
สนิ ้ คา บรรยากาศที่เร่ิมจะดขี ึน้ นดิ นงึ ก็พงั พนิ าศ
ฤดวี รรณกดั ฟันกรอด “อย่าขดั สยิ ะ”
“หลอ่ นก็อยา่ พดู อะไรท่นี ่าขนลกุ ซี...” ทวา่ จากทีเ่ คยมองตาขวาง
หญิงแกร่งแหง่ บ้านศลิ านนท์ก็ออ่ นลงนิดหนึง่ พวกหลอ่ นตกี นั มานานตงั้ แตจ่ า
ความได้ ยงั ไงกร็ ู้นิสยั กนั ดี “...ฟังแล้วพะอืดพะอมชอบกล ...ยงั ไงก็ชา่ งเถอะ
หลงั จากนีด้ แู ลหลานฉนั ดๆี ก็แล้วกนั ”
“นึกวา่ บ้านเราเป็นคนยงั ไง!”
“เฮอะ”
“เหน็ ทีจะญาตดิ กี นั ไมไ่ ด้” ฤดีวรรณจวกกลบั
“ก็ไมไ่ ด้น่ะซ.ี ..” สลกั ษณายา้ กอ่ นฮดึ ฮดั เสียงดงั ได้ยินกนั ทว่ั “...หมด
เร่ืองแล้วกแ็ ยกย้ายเสยี ที ให้คนป่วยพกั ผอ่ นพรุ่งนีค้ อ่ ยมาเยยี่ มใหม่ คนแก่ต้อง
กินยา สว่ นคนหนมุ่ นะ่ ... ไม่กลบั ไปทาการทางานกนั รึไง”
หลายคนทแ่ี อบหนีประชมุ หวั เราะออกมาเบาๆ บางคนหยิบโทรศพั ท์
ขึน้ มาเปิดแล้วรีบเชค็ งาน เมื่อเหน็ ดงั นนั้ สลกั ษณาก็ผดุ ลกุ ขึน้ เพราะถ้านางไม่
กลบั อย่าหวงั วา่ คนอืน่ จะกลบั
ฤดีวรรณลกุ ขึน้ เชน่ กนั อย่างไมย่ อม แม้จะต้องให้คนประคองก็ตาม
สลกั ษณาเห็นเข้าก็ถอนหายใจ
“แม่ฤด”ี
“อะไรอกี แมน่ นุ่ ”
“นี่เป็นคาท้าจากฉนั ...” คนทีเ่ พิ่งถกู เรียกชอื่ เลน่ หลงั จากไมไ่ ด้ยินมา
สามสิบปียมิ ้ มมุ ปาก อิชย์มองเหน็ แล้วก็คดิ วา่ มีบางสว่ นท่ีเจ้าเลห่ ์คล้ายณฐา
อยา่ งไม่นา่ เช่อื “...อยเู่ ลยี ้ งเหลนแข่งกนั ใครรีบดว่ นตายกอ่ นคนนนั้ แพ้”

กลนิ่ เออื้ ง  373

วินาทหี ลงั จากนนั้ เป็นวนิ าทีทเี่ งยี บงนั ท่ีสดุ ของวนั
แล้วผ้สู งู วยั ทงั้ สองก็ตา่ งหน้าแดงขดั เขิน รีบสง่ั คนของตนให้พาออก
จากห้องไปเร็วๆ
สบิ นาทหี ลงั จากนนั้ อชิ ย์ก็ขึน้ ไปนอนบนเตยี งคนป่วยสาเร็จโดยไมม่ ี
คนกวน นอกจากภรรยาของเขาทน่ี งั่ ข้างเตียงแล้วใช้มือนงึ เก่ียวก้อย สว่ นอกี มอื
ลบู โหนกแก้มใต้แผลที่แตกไปมา กรกบั ลกู น้องถกู สง่ั ให้กลบั บ้านไปเตรียม
อาหารและชดุ สาหรับณฐา
ทงิ ้ พวกเขาไว้ให้มีเวลาสว่ นตวั ... แคส่ องคน
“หมอวา่ ยงั ไงบ้างคะ...” หญิงสาวเร่ิมถามหลงั จากทงั้ คจู่ มอยใู่ นความ
เงียบชว่ั ขณะ เธอมองไปตามผวิ เนือ้ ของเขา เพ่ิงสงั เกตวา่ บนใบหน้าคร้ามคม
นนั้ มีหลายรอยทเ่ี ป็นเส้นขดู ลกึ เพราะกระจก “...ต้องใสเ่ ฝือกนานไหม แล้วสว่ น
อื่นเป็นยงั ไงบ้าง”
“เอวพป่ี ลอดภยั ดีครับ”
“เอว…”
“นอ…” คนป่วยอยากชแี ้ ตก่ ็ชไี ้ มไ่ หว
“บ้า! นาวไม่ได้หว่ งเร่ืองนนั้ ” เธอจมิ ้ แก้มเขาแรงๆ หน่ึงที
“ควรจะหว่ งหน่อยนะ...” อชิ ย์ขา แล้วก็ทาหน้าแหยเพราะแผลบน
ศรี ษะเร่ิมระบม “...หวั แตกเย็บสามเข็ม สมองข้างในปลอดภยั ดี แผลไฟลวก
นา่ จะใช้เวลาสกั พกั สว่ นเฝือก... หมอบอกวา่ อกี สกั เดือนคร่ึงคงเอาออกได้”
นอกจากนนั้ เขายงั ชอกชา้ อกี หลายแหง่ แตไ่ ม่สาคญั เทา่ ไหร่เพราะไม่
เกินอาทิตย์น่าจะหาย ณฐาน่ิวหน้า เหลือบตาไปยงั เฝือกทยี่ งั ไมแ่ ข็งและต้อง
หนนุ หมอนเอาไว้ห้ามขยบั
“เอ้อ พนี่ กึ ออกแล้วนะวา่ วนั นนั้ น้องเลน่ เพลงอะไร...” อิชย์รีบเปล่ยี น
เรื่อง “...จาได้ไหม ทีใ่ นห้องดนตรี”
“…”

374  สรวงสวาท

“คราวนีไ้ มไ่ ด้คดิ เรื่องลามก จริงๆ นะครับ”
“โอ๊ย... พี่อชิ ย์” ณฐายิม้ ออ่ น ดวงตาท่เี คยเตม็ ไปด้วยความกงั วลเร่ิม
ฉายแววสดใส “เช่ือแล้วคะ่ วา่ ไม่ได้ป่วยหนกั ... แตน่ าวนึกวา่ พจ่ี ะรู้ตงั้ แตว่ นั นนั้
ซะอกี ”
“ถ้าพร่ี ู้วา่ น้องออ่ ยพต่ี งั้ แตว่ นั นนั้ ...”
“ไม่ได้ออ่ ย!”
“นา่ รัก...เม่อื เธออย่ใู กล้ หวานหวานละไม นี่แหละใจของเธอ...” เขา
แกล้งร้องเพลงล้อ “..ซอ่ นใจฉนั ไม่กล้าเสนอ เกรงวา่ ฉนั จะเก้อ... เธอรักกอ่ นได้
ไหม...”
“พอเลยคะ่ อยา่ ล้อนาวนะ”
“เปลา่ ล้อนะครับ...” เขากระดกนิว้ เกีย้ วกนั ไว้แน่นกอ่ นเธอจะหนี (มี
ปัญญาขยบั แคน่ ี)้ มองแก้มท่ีเริ่มซบั สเี พราะเคอะเขิน “...แตถ่ ้ารู้ตงั้ แตว่ นั นนั้
น้องคงไมร่ อด...”
“ตอนนีก้ ไ็ ม่รอดคะ่ ” ณฐาตดั บท เพราะบทสนทนาชกั จะสมุ่ เสยี่ งขนึ ้
ทกุ ที แล้วคนป่วยก็ใชจ่ ะมีเรี่ยวมีแรงคกึ คกั เหมือนปาก “พ่อี ิชย์ชว่ ยชีวิตนาวไว้
สองครัง้ แล้วนะคะ แบบนีน้ ้องจะรอดไปไหนได้อีก”
ถ้าจะมีใครสกั คนกลวั มากกวา่ เธอ... ก็นา่ จะเป็นเขานนั่ ละ่ เธอยงั จา
แววตาตอนท่ีเขาฟืน้ คนื สตแิ ล้วเหน็ เธอยืนนา้ ตารืน้ อย่างปลอดภยั ได้ เขาทงั้ โล่
งอก ยิม้ กว้าง ยมิ ้ อย่างไม่แคร์สกั นิดวา่ ตนกาลงั เจ็บ...
รอยยิม้ ของเขานน่ั ละ่ ทท่ี าเธอร้องไห้
ทวา่ คราวนีอ้ ชิ ย์พยกั หน้าขึน้ ลงแบบหลงตวั เองเตม็ ขนั้
“เพราะพ่ีเก่ง... มาก...”
เก่งในด้านไหนไม่รู้ละ่ แตก่ ็ทาให้ณฐาหวั เราะออกมาในทีส่ ดุ เธอจ้อง
ตาเขาอยา่ งลกึ ซงึ ้ จมด่งิ ลงไปในอารมณ์ออ่ นไหว กอ่ นจะตดั สินใจเกร่ินส่ิงที่
ครุ่นคดิ เน่ินนานออกมาเป็นคาถาม...

กลิน่ เอือ้ ง  375

“พอ่ี ิชย์คะ ชว่ ยอะไรนาวหนอ่ ยได้ไหม”
“ครับ”
“นาวมาคดิ ๆ ดแู ล้ว... นาววา่ จะลาออกจากโรงเรียนอนบุ าลหลงั จบ
เทอมนคี ้ ะ่ ”
ถ้าลาออกกลางคนั เดก็ ๆ คงร้องหม่ ร้องไห้กนั ระงม เธอจงึ ขอทอด
เวลาออกไปอกี สกั สองเดือน วบู แรกอิชย์ไม่เข้าใจ ก่อนนยั น์ตาเขาจะกระจา่ งใส
วาววบั
“น้องจะเริ่มดแู ลโรงเรียนสอนดนตรี?”
“ใชค่ ะ่ แตน่ าวไม่มนั่ ใจวา่ จะทาได้ดเี ทา่ ท่พี อ่ กบั แมท่ าไหม...” รวมถึง
พีส่ าวของเธอด้วย พน่ี ิง้ เกง่ มากจนเธอสามารถเลือกเดินตามทางของตนได้โดย
ไมร่ ู้สกึ ผดิ ณฐาเผลอเอานิว้ ม้วนปอยผมของสามอี ย่างใจลอยขณะครุ่นคดิ “...
นาวไม่เคยเรียนบริหาร จะรบกวนพ่ีๆ หรือคณุ ลงุ ก็เกรงใจ เลยคดิ วา่ อาจจะมี
อะไรทตี่ ้องปรึกษาพ่ีอชิ ย์เยอะหนอ่ ยในชว่ งแรก”
น่ีคือสาเหตทุ เี่ ธอลงั เล เธอกลวั วา่ ตวั เองจะไมด่ พี อ แตใ่ ครบางคนทา
ให้เธอมีความมน่ั ใจมากขึน้
“ไม่ต้องกลวั มีพี่อยดู่ ้วยทงั้ คน...” ใครคนนนั้ เหลอื บตาขนึ ้ มองผม
ตวั เอง เขารู้สกึ ดเี ป็นบ้าเวลาณฐาทาแบบนี ้ “...น้องจะสอนดนตรีด้วยไหม หรือ
จะแคเ่ ข้าประชมุ ตรวจงาน แล้วก็อย่บู ้านเลยี ้ งลกู ...”
“นาวไมอ่ ยากกวนพ่อี ิชย์ขนาดนนั้ ” เธอละเร่ืองลกู ไว้ ชายหนมุ่ เลกิ ควิ ้
“น้อง”
“คะ…”
“มองตาพ”่ี
ณฐาหลบุ ตาลงนิดนงึ เพ่ือสบกบั นยั น์ตาคมเข้มขยีใ้ จ ปลายนิว้ เจยี น
มนขยบั สอดเข้าไปในเรือนผมสนั้ ลน่ื นมุ่ มืออยา่ งเผลอไผล ใจเต้นผิดจงั หวะ
จนกระทงั่ หาเสยี งตนเองเจอ เธอจงึ กระซบิ ตอบแผว่ เบา

376  สรวงสวาท

“นาวมองอย”ู่

“เข้ามามองใกล้กวา่ นี”้

หญิงสาวชะงกั

“…”

“…”

“ต้องจบู เลยไหมคะ?”

“คดิ วา่ เปล่ยี นเรื่องแล้วจะได้ผลรึไง”

“ได้ผลไหมละ่ ”

“มาก” คนป่วยยอมรับ เขาเลอื่ นสายตาลงมองเรียวปากน่มุ นิม่ สีชมพู

ออ่ นอย่างโหยหา “จบู ก่อนแล้วคอ่ ยคยุ กนั ตอ่ ”

แล้วณฐาก็ทาให้ชายหน่มุ แปลกใจด้วยการลกุ พรวดขึน้ เธอดงึ มือที่

เก่ียวอย่กู บั เขาออก มือข้างซ้ายลดลบู ลงมาตามสนั กรามแกร่งอย่างหยอกล้อ

หลงั จากทดั ผม แล้วยนั แขนขวาลงข้างหมอนอยา่ งระมดั ระวงั หญิงสาวก็โน้ม

ตวั ลงมา

แล้วมอบจมุ พติ ... อยา่ งเซก็ ซ่ี

วินาทแี รก อิชย์รู้สกึ โชคดที ่ตี นยงั มีชีวติ อยู่ แล้ววนิ าทถี ดั มาเขาก็

ตระหนกั วา่ ตนนอนเป่ือยอยบู่ นเตยี งอยา่ งไมม่ ีทางสู้ ภรรยาใจกล้าของเขาเริ่ม

ด้วยการแตะริมฝีปากเข้าหาอย่างนมุ่ นวล ขบเลม็ สลบั กบั ใช้ปลายลนิ ้ เรียว...

ไล้สมั ผสั ... เธอเชยคางเขาขึน้ กดปลายนิว้ โปง้ ลงบนกลีบปากลา่ งให้เขาเผยอ

อ้าออก จากนนั้ จงึ เอยี งหน้าทงิ ้ นา้ หนกั จนกระทง่ั เรียวปากทงั้ สองบดเบียดแนบ

สนิท ปลอ่ ยให้เขาเปลง่ เสยี งคล้ายจะคารามในลาคอ เปิดทางให้เขาจดั การ

ตามใจชอบ

อิชย์รับไว้อยา่ งเตม็ ใจ แล้วเร่ิมเป็นฝ่ายรุกแทน

เนิ่นนานหลงั จากนนั้ หลายนาที คนป่วยค้นพบวา่ การจมุ พติ ระหวา่ ง

เขากบั ณฐานนั้ มคี วามพเิ ศษบางอย่างทเ่ี ขาไมเ่ คยสงั เกต เธอเรียนรู้เร็ว

กลนิ่ เอือ้ ง  377

ออ่ นหวาน เข้ากนั ได้ดี แล้วก็ยากทจ่ี ะหาทางหยดุ ยงั้ ทกุ ครัง้ ทเี่ ขาจบู เธอแบบนี ้
ทกุ อยา่ งมกั จะจบลงด้วยการทอ่ี กี ฝ่ายหมดเรี่ยวแรง หอบระทวยออ่ นเปลยี ้ อยู่
บนเตยี ง

และอชิ ย์พบวา่ คราวนี.้.. เขาไมอ่ ยากหยดุ เชน่ กนั
ถ้าคนข้างนอกไม่เคาะประตขู นึ ้ เสยี กอ่ น
ณฐาผละออกแล้วพบวา่ สามีของเธอตาปรือฉ่า เธอเม้มปากแนน่ รีบ
ถอยไปนงั่ ข้างเตยี ง ก่อนจะอนญุ าตให้คนข้างนอกเข้ามา
พยาบาลเยย่ี มหน้าเข้ามาพร้อมเคร่ืองวดั ความดนั
แตห่ ลงั จากเหน็ อาการหอบถขี่ องคนป่วย... ภรรยาคนป่วย และ
ลปิ สตกิ ทเ่ี ลอะมมุ ปากหนาเป็นหลกั ฐาน หลอ่ นก็ยมิ ้ แห้ง
“จะขอวดั ความดนั คณุ ผ้ชู ายน่ะคะ่ ... เออ่ ... แตอ่ กี สิบห้านาทจี ะมา
ใหม่ละกนั นะคะ”
เพราะดกู ็รู้วา่ วดั ไปตอนนนี ้ า่ จะสงู เกินเกณฑ์
แล้วหลอ่ นก็คอ่ ยๆ ถอย... ลากเคร่ืองวดั ความดนั ตามไปด้วย แล้วงบั
ประตปู ิดอย่างเกรงใจ
สองคนท่ีเหลอื ในห้องสบตากนั แล้วก็เผลอหวั เราะพรืดออกมา
“มาคยุ กนั ตอ่ ...” หลงั หยดุ หวั เราะได้แล้ว อชิ ย์ก็เรียก “...น้องยงั ไม่
อยากมีลกู เหรอครับ”
“นาวเพิ่งย่ีสิบสามเองนะคะ ถงึ จะพร้อม แตเ่ ราควรปรึกษากนั ให้
แน่ใจกวา่ นี.้..” เธอชใี ้ ห้เห็นความจริง เพราะเป็นครูอนบุ าล จงึ ตระหนกั ได้วา่
การเลยี ้ งเด็กคนนงึ ไมใ่ ชเ่ รื่องล้อเลน่ ท่คี ดิ จะมีก็มี “...เพอ่ื นนาวยงั ไมร่ ู้ด้วยซา้ วา่
นาวแตง่ งาน ขนาดทบี่ ้านนาวยงั ไม่คอ่ ยได้เจอพอี่ ิชย์เลย”
“พีก่ ็ไมเ่ คยพาน้องไปเจอเพ่ือนเลย...” อิชย์ตีหน้าครุ่นคิด “...งนั้ ออก
โรงพยาบาลเมือ่ ไหร่ เราไปจดทะเบียนกนั แล้วคอ่ ยไปเจอพวกมนั แตพ่ หี่ ว่ งนะ
... น้องอย่าไปเชื่ออะไรทม่ี นั พดู มากละ่ ”

378  สรวงสวาท

“ดกู งั วลจงั นะคะ”
คนเคยเฮยี ้ วยกั ควิ ้ ร้ายๆ “ก็นิดนึง”
“แตเ่ พอื่ นนาวคงกรี๊ดพส่ี ลบ...” เธอยน่ จมกู เมอื่ คดิ ถงึ ปฏกิ ิริยาของ
เหลา่ เพอ่ื นสนิทที่ไมไ่ ด้คยุ กนั นานนบั ตงั้ แตค่ รอบครัวของเธอเสีย “...เรากาลงั
จะเปิดตวั ใชไ่ หมคะ ...แล้วเรากาลงั จะวางแผนครอบครัวด้วยรึเปลา่ ”
ตงั้ แตแ่ ตง่ งานมา ทงั้ คไู่ ม่เคยนงั่ ปรึกษาเร่ืองนกี ้ นั อยา่ งจริงจงั เหมือนคู่
อนื่ เพราะความรักเริ่มขนึ ้ อย่างผดิ ขนั้ ผดิ ตอน กระทนั หนั และมีเร่ืองวนุ่ วายเตม็
ไปหมด ครัน้ ปัญหาทกุ อย่างคลค่ี ลายลง เรื่องหนกั อกถกู ขจดั หมดไป สิ่งที่เพงิ่
เร่ิมต้นอย่างจริงแท้เป็นทางการคือการใช้ชีวิตคู่
ความไว้ใจทว่ มท้นขึน้ มาในอกหญิงสาว ณฐาไม่คดิ จะถามชายหน่มุ
ด้วยซา้ เรื่องท่ีเธอสงสยั เขาเม่ือวาน เพราะผา่ นมาชว่ั คืนเดยี ว มนั กลายเป็นเร่ือง
ไร้สาระ ทงั้ ยงั มีสง่ิ อนื่ ทน่ี ่าสนใจ น่าตื่นเต้น และสาคญั ยิ่งกวา่
“เราวางแผนครอบครัวกนั มาตงั้ แตเ่ ม่ือกแี ้ ล้ว...” อชิ ย์โคลงศีรษะ (แม้
จะน้อยนดิ เพราะนอนอย่บู นหมอน) “...เอาเป็นวา่ เร่ืองลกู พไี่ ม่เร่ง ทาอยา่ งที่
น้องอยากทาเลย สว่ นเรื่องอน่ื เราคอ่ ยเป็นคอ่ ยไปก็ได้ ทงั้ เรื่องคณุ ยา่ เรื่องงาน
เร่ืองเพอ่ื น เร่ืองครอบครัว พ่นี ึกออกตอนนีไ้ ม่หมด แตเ่ ราตกลงกนั เม่อื ไหร่ก็ได้น่ี
จริงไหม”
“จริงคะ่ ...” เธอเท้าคางลงกบั ขอบเตียง กอ่ นจะใช้มือข้างหนง่ึ ปาดรอย
ลปิ สติกทเ่ี ปือ้ นปากชายหนมุ่ “...พดู ถงึ เพอ่ื นของพอ่ี ชิ ย์ พมี่ ีเพอ่ื นอย่ทู ี่ฮอ่ งกง
ด้วยเหรอคะ”
ตอนท่ีรู้วา่ อิชย์จะจดั การเร่ืองมาเฟียให้อารดา เธอตนื ้ ตนั อย่เู งยี บๆกบั
ความออ่ นโยนลกึ ซงึ ้ ของเขา... เขาเป็นแบบนมี ้ าแตไ่ หนแตไ่ ร แคค่ นรอบตวั ไม่
คอ่ ยรู้
“ใช่” อชิ ย์คลายมมุ ปากเป็นรอยยิม้ แตะปลายนิว้ ของเธอ “ตระกลู มนั
เป็นพวกมอี ิทธิพลในวงการมาเฟีย เรารู้จกั กนั ผา่ นสายงานสกั สองสามปีกอ่ น

กลนิ่ เอือ้ ง  379

แตอ่ ายใุ กล้กนั ก็เลยคยุ ถกู คอ... อ้อ น้องจาได้ไหม คนื แรกทีเ่ ราเจอกนั พเ่ี พง่ิ ไป
กินมือ้ เย็นทบ่ี ้านมนั มา มนั เป็นผ้มู ีพระคณุ ทส่ี ดุ ของเราเลย เพราะถ้าคืนนนั้ มนั
ไม่รัง้ พ่ไี ว้จนกลบั ดกึ พ่ีคงไมไ่ ด้เจอน้อง”

“นาวควรขอบคณุ เขาใชไ่ หมคะ” หญิงสาวตดิ ตลก
“ไปไหมละ่ ถ้าคราวหน้าไปฮอ่ งกงอกี พี่จะพาแวะไป หมอนีม่ ีภรรยา
เป็นคนไทยเหมือนกนั ลกู สองแล้ว เธอน่าจะตนื่ เต้นทไี่ ด้เจอน้อง เห็นบน่ ตลอด
วา่ นิสยั อย่างพจี่ ะมีเมยี กบั เขาไหม”
“มทุ ะลุ บ้าระหา่ ” ณฐาเสริม เร่ิมหมนั่ เขีย้ วอยากจมิ ้ แผลคนป่วย แตก่ ็
กลวั เขาเจ็บ
“ทาไมพกั นีน้ ้องเริ่มด”ุ
“สามีสอนมาดคี ะ่ ” จงึ เปล่ียนเป็นดงึ แก้มเขาแทนโดยเลอื กจดุ ทีไ่ ม่มี
แผล “หลงั จากนีอ้ าจจะสตรองขนึ ้ อีก... วา่ แตเ่ พอื่ นพ่อี ชิ ย์คนนนั้ ชอ่ื อะไรคะ”
“อยากรู้ทาไม”
“ก็พอ่ี ชิ ย์พดู ถึงเพอื่ นคนนีเ้ป็นคนแรกเลย”
อชิ ย์หน้ามยุ่ ทงั้ ทแ่ี ก้มยืด นึกรู้วา่ ณฐาเอาคนื เขาแน่ แตเ่ ม่ือเห็นรอยยมิ ้
ของภรรยา เขาก็เผลอยมิ ้ ตามอยา่ งเอ็นดู
“มนั ชอื่ โลแกน ล”ู
“ช่อื เทจ่ งั ”
“ชอ่ื พีก่ ็เท”่ คนขีห้ วงรีบท้วง
ณฐาทาปากย่ืน ตอนแรกเขานกึ วา่ เธอกาลงั หมน่ั ไส้ แตก่ ลายเป็นวา่
หญิงสาวก้มลงมาจ๊บุ แก้มเขาแทน พร้อมกระซบิ ข้างหู
“คนนีน้ ะ่ ... เทท่ ี่สดุ แล้วคะ่ ”
วา่ แล้วก็เขินกนั ทงั้ สองคน
หลงั จากนนั้ พอพยาบาลเข้ามาวดั ความดนั อกี รอบ ครัน้ เห็นตวั เลขพงุ่
ปรี๊ดบนหน้าจอก็สา่ ยหน้ามึนๆ แล้วบอกวา่ อกี ยี่สิบนาทจี ะแวะมาใหม่...

380  สรวงสวาท

บทท่ี 21

พ่อี ิชยห์ า้ ดาว

บางเวลา ณฐานึกขนั กบั ชะตาชวี ติ ของเธอ
มองย้อนกลบั ไปเมื่อหลายเดอื นกอ่ น เธอถึงขนั้ แอบคดิ จะฆา่ ตวั ตาย
ถ้าไมม่ ีมารผจญเป็นโจรปล้นซงิ ... ซง่ึ ตอนนีก้ าลงั นงั่ ทาตาวงิ ้ วาวใสท่ ะเบยี น
สมรสอย่างมีความสขุ อยบู่ นโซฟาข้างกนั สามีทางนิตินยั ของเธอยงั คงใสเ่ ฝือก
มีผ้าคล้องยึดไว้ไม่ให้กระเทอื น แตแ่ ขนอกี ข้างเอาผ้าพนั แผลออกเรียบร้อย
หลงั จากหมออนญุ าตให้ออกโรงพยาบาล เขาก็พาเธอตรงดง่ิ ไปสานกั งานเขต
อยา่ งทก่ี ลา่ วไว้
ผา่ นขนั้ ตอนอนั เรียบงา่ ยก็พากนั กลบั บ้านเพอ่ื เอาเอกสารมาอวด
ฤดีวรรณ ซงึ่ ทา่ นได้แตท่ าหน้าเอือมระอา แล้วตบหลงั เบาๆ ราวให้กาลงั ใจ
หลานชายตวั น้อยทก่ี าลงั อวดประกาศนียบตั รจากทางราชการ ณฐานงั่ ปิดหน้า
อย่ดู ้านหลงั ขาคกิ เม่ือเดาออกวา่ ทา่ นกาลงั คิดอะไร
“น้องวา่ เราจะเอาใสก่ รอบสอี ะไรดี ผ้าไหม ลายไม้ หรือวา่ เคลอื บทอง
...”
สว่ นน่ีก็เหอ่ เกินเบอร์ไปมาก

กลนิ่ เอือ้ ง  381

บางมมุ อชิ ย์เหมือนเดก็ ผ้ชู ายซนๆ จนเธอปวดหวั บางครัง้ เขาก็เซก็ ซี่
เหลอื ร้ายจนเธอรับมือไมไ่ หว แตบ่ างครัง้ ... ใช.่ .. บางครัง้ เทา่ นนั้ ... เธอสามารถ
สยบเขาจนอยหู่ มดั ได้ในประโยคเดียว

“ใสแ่ ฟม้ คะ่ ห้องไมม่ ีที่จะแขวนแล้ว”
เขาเหลียวขวบั มาราวสง่ิ ที่เธอเพง่ิ เอย่ เป็นภยั ร้ายแรงระดบั ชาติ
“แตว่ า่ ...”
“พอ่ี ิชย์สนใจทะเบยี นสมรสมากกวา่ นาวเหรอคะ”
คราวนีส้ องประโยค อชิ ย์กแ็ ทบจะโยนกระดาษในมือทงิ ้ แล้วกระโจน
เข้าหาเธอแทน ณฐาหวั เราะเสยี งใส ยอมให้คนเจ็บกอดรัดเธอไว้ด้วยแขนข้าง
เดียว เขาก้มลงซกุ ไซร้ซอกคอนวลเนียนเหนือเสอื ้ คอปาดอยา่ งหมนั่ เขยี ้ ว แล้ว
แกล้งขยบั ปากงบั หงิบุ หงบิ จนเธอจก๊ั จี ้
“อ๊ะๆ หมอสง่ั ไว้วา่ ห้ามให้เหงื่อออกในเฝือกนะคะ...” หญิงสาวห่อไหล่
“...หยดุ เลยพีอ่ ชิ ย์ เดย๋ี วเย็นนีเ้ราต้องไปบ้านนาวด้วย นาวไมอ่ ยากเสยี เวลา
เปลี่ยนเสอื ้ ผ้า”
“คณุ ณฐา สฤษดภ์ิ กั ดี... ออ่ ยกนั แรงขนาดนี ้ คดิ วา่ พีจ่ ะยอมเหรอ
ครับ”
“ไม่ยอมเหรอ...” หญิงสาวทอดเสียงออ่ นหวาน อยากจะอ้อนแตก่ ็เขิน
เกินพิกดั เพราะเขาเรียกนามสกลุ ใหมเ่ ธอเตม็ ยศ “..พี่อิชย์ ยอมน้องหน่อยนะคะ
แล้วคืนนีน้ ้องจะยอมทกุ อย่างเลย”
อชิ ย์ชะงกั กึก เอยี งขนึ ้ มามองเสยี ้ วหน้าและใบหทู เี่ ริ่มขึน้ สรี ะเรื่อของ
คนทแี่ ทนตวั เองวา่ น้อง เขาหล่วิ ตา กอ่ นคลย่ี ิม้ อยา่ งหมายมาด
“ทกุ อย่าง?”
“ทกุ อยา่ ง” เธอยนื ยนั แม้จะเร่ิมหวน่ั ใจก็ตาม แตเ่ ชอ่ื วา่ สามีคงไม่สง่ั
อะไรพิลกึ ทงั้ ทีย่ งั เจ็บขนาดนี.้..
“พดู แล้วห้ามคนื คานะครับ”

382  สรวงสวาท

เออ่ ... ดจู ากทา่ ทกี รุ้มกริ่มถกู อกถกู ใจของเขา... เธอชกั จะกลวั แล้วละ่
ตงั้ แตเ่ จออชิ ย์ครัง้ แรกท่ีฮอ่ งกง ณฐาไม่คิดเลยวา่ จะมีวนั ท่เี ห็นเขามา
นง่ั คกุ เขา่ อย่ใู น... ห้องพระ... ของคฤหาสน์หลงั โตทเ่ี ต็มไปด้วยชาวศลิ านนท์
แม้มือจะเดยี ้ งไปข้าง แตช่ ายหนมุ่ ก็หาทางไหว้รูปของพอ่ แมเ่ ธอได้สาเร็จ และ
เนื่องจากอฐั ิเกือบทงั้ หมดถกู นาไปลอยองั คาร สว่ นโกศประจาตระกลู อยไู่ กลถงึ
นนทบรุ ี เธอจงึ บอกเขาวา่ แคน่ กี ้ ็เพียงพอ
ซา้ เธอยงั เป็นคนขอขบั รถมาเองอกี ด้วย กลอ่ มแล้วกลอ่ มอีกจนเขา
ยอมในทส่ี ดุ แถมยงั นงั่ กากบั ไม่ให้เธอเลยี ้ วผิดเหมือนวนั ก่อน (และห้ามขดู
ฟตุ บาท) ครัน้ ทกุ คนเห็นเธอขบั รถเข้าบ้านก็พากนั ตกอกตกใจ ออกมายืนล้อม
สง่ เสียงเอะอะเรียกสลกั ษณา แถมยงั ถา่ ยรูปไว้เป็นทรี่ ะลกึ
กลา่ วให้ถกู คือถ่ายรูปสง่ ลงกรุ๊ปแชท อวดคนไกลให้ร้องโหยหวนด้วย
ความอจิ ฉาทไ่ี ด้เจอยยั หนนู าวตวั เป็นๆ
“พอมาไหว้พอ่ แม่น้องตอนนี ้ พ่รี ู้สกึ ผิดยงั ไงไม่รู้” อิชย์เงยหน้าขนึ ้ มอง
กรอบรูปหลงั จากลดมือลง
“คณุ พอ่ กบั คณุ แมไ่ มว่ า่ หรอกคะ่ แตพ่ นี่ ิง้ อาจจะโกรธนิดนงึ ”
คนฟังถงึ กบั ปัน้ หน้าไม่ถกู ชาเลอื งมองกรอบใสภ่ าพพ่สี าวของภรรยา
อย่างหวาดๆ
“ล้อเลน่ คะ่ ” เธอตบไหลเ่ ขาปๆุ “ลงไปข้างลา่ งกนั ไหมคะ นาววา่ คนคง
รอพอี่ ิชย์เต็มไปหมดแล้วละ่ ”
ไมใ่ ชแ่ คข่ ้างลา่ ง แตม่ คี นมามงุ รอหน้าห้องพระหลายคน นาทพั ด้วย
กญั ญากบั กมุ ภา สองศรีพนี่ ้องท่กี าลงั ทาหน้าฟินกบั ความหลอ่ เหลาของอชิ ย์
(วนั นีเ้ขาเซต็ ผมหน้าม้าแหวกคลน่ื เป็นทรงอปปา้ อกี แล้ว) แตพ่ ออิชย์ยืนขึน้ แล้ว
แกล้งทาตาหวานตาเยมิ ้ ใสณ่ ฐา แทนทพี่ วกหลอ่ นจะริษยา กลบั หลบไปยืนบดิ
ฟินสง่ เสยี งอด๊ี อ๊ีดในลาคอ จนขนานฟา้ ท่ีถกู ใช้ให้มาตามได้แตย่ ืนหน้าถมึงทงึ
“เกินหน้าเกินตาไปแล้วพวกแก”

กลนิ่ เอือ้ ง  383

“เฮยี ขนุ หลอ่ ไมเ่ ทา่ คณุ อชิ ย์ก็อยา่ อิจฉา”
“ไม่ได้อจิ ฉาโว้ย”
“อิจแหง” กมุ ภาล้อลกู พี่ลกู น้องขณะทณ่ี ฐาจงู มืออิชย์ออกมา“เนอะ
นาวเนอะ”
ณฐามองอชิ ย์สลบั ไปมากบั นายแพทย์ขนานฟ้า
แล้วก็ถอนหายใจด้วยส้มุ เสยี งปลงสงั เวช พาสามีเดนิ ออกจากตรงนนั้
เงียบๆ
“เฮ้ยอะไรวะยยั นาว ทาไมทากบั พ่ีแบบนี!้ !!”
สองพ่ีน้องตระกลู ก.ระเบดิ หวั เราะก๊าก
เมื่ออชิ ย์ลงมาถงึ ข้างลา่ ง ชายหน่มุ พบวา่ ลกู พ่ีลกู น้องของณฐาเกือบ
ทกุ คนมานง่ั รวมหน้าตงึ ตาขวางอย่บู นเก้าอนี ้ วมตวั ยาว มือกมุ ประสานไว้บน
ตกั ก็ไมก่ ็ตรงคางอยา่ งเคร่งเครียด ทกุ คนหนั พรึบมาพร้อมเพรียงขณะเขาเดิน
ลว่ งผา่ นธรณีประตหู ้องนงั่ เล่น... มีแตค่ วามเงยี บใจหาย กอ่ นที่ใครสกั คนจะโห่
ร้องขนึ ้
“ยิงโว้ยยยยย”
แล้วก็พลกุ ระดาษท่ซี อ่ นไว้ในมือก็ดงั ป๋ งุ ป๋ังลนั่ ห้อง สายรุ้งสาด
กระจายขึน้ ไปในอากาศ พร้อมเสยี งเฮต้อนรับและขอทชั เฝือกคนละทีสองที

ข่าวเด็ดก่อนรับประทานมือ้ ค่าในวนั นีค้ อื การจากไปอยา่ งไมม่ ีวนั กลบั
ของสิตาภา (ยงั ไมต่ าย) พอเจ๊ใหญ่ทงั้ หลายซงึ่ เป็นผ้บู ริหารชอ่ งทห่ี ลอ่ นสงั กดั
อย่ทู ราบความเข้า นางเอกสาวดาวรุ่งก็ถกู สง่ั ลดงานกะทนั หนั ปลดจากกอง
ละครสายฟา้ แลบ่ แตเ่ ทา่ นนั้ ยงั ไมส่ าแก่ใจในความคดิ ของชาวศิลานนท์ (นางริ

384  สรวงสวาท

จะเป็นมือท่ีสามของน้องคนเลก็ !) สติ าภาจงึ ถกู แฉเรื่องเป็นเมียเก็บเสี่ย เอาตวั
เข้าแลกเงิน โดนเมยี หลวงตามลา่ ท้าตบ จบด้วยการทีน่ กั ข่าวและผ้จู ดั ละคร
แบนออกจากวงการถาวร

ถ้าทาตวั ดๆี ก็ไมม่ ีเร่ืองให้ขดุ แตถ่ ้าทาตวั แยแ่ ล้วเก็บไมม่ ิด... ก็เป็น
อย่างทีเ่ ห็นนนั่ ละ่ เ**้ย้ มหาญงานโหด โฉดทกุ สถานการณ์

วนั นีฟ้ องสมทุ รสดุ ทร่ี ักของณฐาจงึ ไม่ได้มาแจม เพราะมีควิ ต้องถา่ ย
ซอ่ มกบั นางรองคนใหม่ จากทใ่ี กล้จะได้ปิดโลเกชน่ั กลายเป็นวา่ กองละครต้อง
ยืดการถา่ ยออกไปอกี เกือบสองเดอื น ซงึ่ กมุ ภากอ็ นมุ ตั งิ บให้เพมิ่ อยา่ งใจดี แถม
สญั ญาจะพาทีมงานซง่ึ ว่งิ กนั วนุ่ ไปเอ้าท์ตงิ ้ ทที่ ะเลสามวนั สองคืน

อิชย์เข้าใจวา่ บ้านศิลานนท์เป็นกนั เองกบั คนในครอบครัว แตใ่ นฐานะ
เขยคนใหม่ เขารู้สกึ วา่ ทกุ ส่งิ วนุ่ วายเหมือนจบั ไกใ่ สเ่ ล้า และอนุ่ จนร้อนที่
ลกู พี่ลกู น้องของณฐามานง่ั ล้อมในห้องนง่ั เลน่ พร้อมพดู คยุ ไม่หยดุ ในทส่ี ดุ อชิ ย์
ก็จบั ใจความได้วา่ ขนานฟา้ เป็นแพทย์เรสซเิ ดนท์ในโรงพยาบาลรัฐแหง่ หนงึ่ ซง่ึ
วนั นีข้ อแลกเวรกบั เพื่อนมา หน้าตี๋ตาตค่ี ารมดี สว่ นแดนไททนี่ ง่ั เบยี ดไหลเ่ ขาอยู่
กาลงั เร่ิมธรุ กิจออกแบบโฆษณาครบวงจร... ซงึ่ เขากาลงั ตามหาอย่พู อดี

แล้วก็มอี ีกหลายคนท่ีเขาจาชือ่ เลน่ ไม่ได้ แตส่ องชวั่ โมงผา่ นไปเขาพดู
มากกวา่ สปั ดาห์กอ่ นรวมกนั ทงั้ สปั ดาห์ ทกุ คนขอให้เขาเลา่ วรี กรรมตอนขบั รถ
ชนซา้ ซาก สรรเสริญกนั ด้วยคาชมทท่ี าเขารู้สกึ วา่ ตนเป็นคนบ้ามากกวา่ จะเป็น
วีรบรุ ุษ แล้วก็พากนั ฮาแตกแหกกระจายตอนรู้วา่ น้องน้อยสดุ ของครอบครัว...
แคห่ ลงทาง!

ณฐาที่นง่ั ข้างเขาหนั มาค้อนแวบหน่ึงทเี่ อาความในมาขาย ก่อน
กลบั ไปเจอื ้ ยแจ้วกบั พวกพ่ีสาวตอ่ เธอนงั่ องิ ต้นแขนแกร่ง ทาให้อิชย์มีความสขุ
อยา่ งประหลาดแม้ไมไ่ ด้คยุ กนั สกั คา

แตก่ ็สมแล้วทีเ่ ธอบอกวา่ ... ถ้าเข้ากบั ครอบครัวสฤษดภิ์ กั ดไี ม่ได้ อยา่
หวงั วา่ จะรับพวกพน่ี ้องเธอไหว เขาจินตนาการภาพก่อนหน้านีไ้ มอ่ อกเลยวา่ ตน

กลิน่ เออื้ ง  385

จะมานง่ั เถียงเร่ืองไร้สาระเป็นวรรคเป็นเวรแบบนกี ้ บั คนท่ีเพิ่งคยุ กนั วนั แรกได้
หรือไม่

“คณุ อิชย์เคยแกล้งยยั นาวไหมครับ” แดนไทถามเบาๆ “พวกผมชอบ
แกล้งน้องมาก เป็นอะไรไมร่ ู้เหน็ แล้วหมน่ั เขีย้ ว อยากจะบบี แก้ม อยากจะจบั
โยนลงทะเล อยากจะจบั ไอติมยดั จนอม่ิ มีเร่ืองโจ๊กเยอะแยะตงั้ แตส่ มยั นาวเป็น
เดก็ น้าน้อยถ่ายวดี โี อเก็บไว้เยอะมากกกก”เขากลา่ วถึงแม่ของณฐาที่ลว่ งลบั ไป
แล้ว

“นาวน่าแกล้งครับ” ฝ่ายสามีเหน็ ด้วยทกุ ประการ (อยเู่ ป็น) “ผมก็
แกล้งทกุ วนั เห็นแล้วอดไมไ่ ด้”

“อยากดวู ดี ีโอไหมครับ ม้วนละพนั ราคาเบาๆ ผมนา่ จะหาจากกองได้
ประมาณหกถึงเจด็ สบิ ม้วน มีเวอร์ชนั่ สวมบิกิน่ตี อนสามขวบด้วยน้า”

“ดีลครับ” อิชย์วา่ หน้าตาเฉย แดนไทจงึ สง่ โทรศพั ท์ให้เพอ่ื ขอไลน์
“พ่ีแดนนนน อย่าทาแบบนี”้ กวา่ ณฐาจะรู้ตวั กต็ อนพี่ชายขายเธอ
ให้อิชย์เรียบร้อย ฝ่ายสามีรีบเกบ็ โทรศพั ท์ลงกระเป๋ ากางเกง หญิงสาวจงึ หนั ไป
ทางขนานฟ้า “พขี่ นุ ชว่ ยนาวที"
“คณุ อิชย์ ขอเขียนเฝือกได้ไหมครับ” ขนานฟ้าไมส่ นใจน้องน่งุ
“ไม่ได้ครับ” อชิ ย์ตอบในทนั ที
“so meannnnn”
“น้องเขยโคตรโหดดดดด”
“น้อยหนอ่ ย คณุ อิชย์เขาอายมุ ากกวา่ พวกพ่นี ะคะ” ณฐาจาใจต้อง
ออกโรงปกปอ้ งก่อนท่พี วกพช่ี ายจะแกล้งโอดโอยเหมือนคนสตไิ มเ่ ต็ม
“ยยั นาวกล้าดพุ วกเรา! แกติดเชอื ้ จากผ.ั .. โอ๊ย เจ๊ภาอยา่ ตผี ม... จาก
สามีแล้วใชไ่ หม”
“แหม...” ณฐาซบลงกบั อิชย์ ถแู ก้มไปมาแล้วมองแดนไทตาพราว“...ก็
นิดนงึ ”

386  สรวงสวาท

“หวานวะ่ จะอ้วก” ขนานฟา้ ทาทา่ จะขย้อนอะไรออกมา
“หยาบ! เฮยี นะ่ โสดยนั เงาก็อยา่ ไปโทษเขาซ”๊ี กญั ญาทบุ หลงั พ่ีชายอกี
คนด้วยหมอนองิ “ไปๆ ไปนง่ั รอในห้องกินข้าวได้แล้ว คณุ ยายออกมาจากครัว
แล้วนน่ั ”
สลกั ษณาเข้าไปชว่ ยในครัวด้วยตวั เองวนั นี ้ แถมทา่ นยงั ทาอาหารเผื่อ
ใสป่ ิ่นโตไปฝากฤดวี รรณ ซงึ่ จะกลายเป็นสงครามอวดปิ่นโตในอนาคตอนั ใกล้
เพราะฤดวี รรณจะอาหารฝากฝีมอื นางกลบั มา แล้วสลกั ษณาก็ไมย่ อม ทาแขง่
ฝากกลบั ไปอกี
เม่ือทกุ คนนงั่ ครบหลงั โต๊ะ ก็มีการขอบคณุ อะไรเลก็ น้อยกอ่ นเริ่ม
รับประทาน
พวกคนแก่ฝอยฟงุ้ ด้วยหวั ข้องานการอยา่ งทีท่ าประจา แตส่ ว่ นใหญ่
จะพงุ่ ไปยงั ธรุ กิจของอิชย์มากกวา่ เพราะไม่สนิทใจจะคยุ เรื่องสว่ นตวั ในชว่ งแรก
ทวา่ คยุ ไปคยุ มา ระดบั การสนทนาชกั จะแอดวานซข์ ึน้ เร่ือยๆ ด้วยภาษาองั กฤษ
(เพราะตดิ ลมจนนกึ ศพั ท์ไทยมาใช้แทนบางคาไมอ่ อก) กลายเป็นการสแกน
หลานเขยไปในตวั ซงึ่ ต้องยอมรับหลงั จากนนั้ วา่ ... งานดีพรีเม่ียมระดบั ทอ็ ป...
สว่ นอชิ ย์ก็ได้คอนเนคชนั่ เพม่ิ มากโข
หลงั สาราญกบั ของหวาน(เต้าทงึ นา้ ลาไย)เรียบร้อยและเก็บโต๊ะไป
แล้ว สลกั ษณาก็หนั มาถามอิชย์เร่ืองอรรถกรราวเป็นเรื่องธรรมดา
อิชย์จงึ เลา่ เป็นเรื่องธรรมดาเชน่ กนั
อรรถกรต้องโทษจาคกุ สองปี เขาไมย่ น่ื อธุ รณ์แล้วก็ยอมรับโดยดษุ ฎี
สว่ ยดนยั โดนข้อหาหนกั กวา่ มาก กาลงั ว่งิ หาทนายไมห่ ยดุ แตด่ เู หมือนจะยาก
หน่อยเพราะไมม่ ีใครอยากวา่ ความให้ อารดากลบั ฮอ่ งกงไปแล้ว หลงั จากเพื่อน
ของอชิ ย์จดั การเรื่องมาเฟียให้ในทนั ทที ่ีเขาเอย่ ปากขอ... ก่อนจากไป หลอ่ นยา้
วา่ จะรอสามีอยทู่ ่บี ้าน นานแคไ่ หนก็รอไหว... แล้วก็ฝากจดหมายมาให้
สลกั ษณาฉบบั หนง่ึ เลา่ เรื่องทกุ อย่างท่ีเกดิ ในวนั นนั้ พร้อมขอโทษอยา่ งจริงใจ

กลนิ่ เออื้ ง  387

คนเป็นแม่ท่เี สยี ทงั้ ลกู ทงั้ หลาน อ่านจบก็เผาทงิ ้ ปาดนา้ ตาแล้วบอก
เพยี ง‘ชา่ งมนั เถอะ เรื่องมนั ผา่ นมาตงั้ สามสิบกวา่ ปี ฉนั ควรจะปลอ่ ยวางสกั ที’

แล้วเขากบั ณฐาก็ขอตวั กลบั บ้าน บอกวา่ จะมาใหมอ่ าทิตย์หน้า
ขบั รถยงั ไมท่ นั ถึงบ้าน อิชย์พบวา่ ตนถกู ลากเข้ากรุ๊ป ‘ศิลานนท์ คน
นา่ รัก’ เป็นที่เรียบร้อย พร้อมด้วยสมาชิกเกือบครึ่งร้อยท่พี ากนั ต้อนรับเขา ทวา่
อกี สกั พกั เขากลบั ถกู เพม่ิ เข้าไปในกรุ๊ป ‘พอ่ บ้านปาทงั ก้า’ ซง่ึ มีแตพ่ วกผ้ชู าย...
ชายหนมุ่ ตดั สินใจไมบ่ อกเร่ืองนกี ้ บั ณฐาดกี วา่ ปลอ่ ยให้เธอคดิ วา่ พวก
ผ้ชู ายไม่ขีเ้ม้าท์นะ่ ดีแล้ว
เมื่อกลบั ถึงบ้านสฤษด์ภิ กั ดอี นั สงบเงียบ สองสามีภรรยาพบวา่
ฤดีวรรณเข้านอนไปตงั้ แตช่ วั่ โมงกอ่ น ซา้ ทงั้ บ้านยงั เงยี บเหงาเพราะเป็นคนื วนั
ศกุ ร์ สรลิลทเ่ี คยอยดู่ กึ ประจากข็ อตวั กลบั ไปหาสามีที่สรุ าษฎฯ มีเพยี งเด็กใน
บ้านเดนิ ไปมาทางานประจาวนั ... ราวกบั วงจรชวี ิตได้กลบั คืนสปู่ กติ อิชย์จงึ
โอบเอวณฐาขนึ ้ ห้องทางปีกฝั่งซ้าย ใจเต้นระทกึ กวา่ เคยด้วยเหตผุ ลทอ่ี ธิบาย
ไมไ่ ด้
อ้อ... ทะเบียนสมรส
งนั้ คืนนีค้ งเป็นคืนเข้าหออยา่ งเป็นทางการ
แตพ่ อปิดประตหู ้องนอน ณฐาก็เดินลวิ่ ไปหยิบถงุ พลาสตกิ มาสองถงุ
ชดุ นอนหนงึ่ ชดุ แล้วยื่นให้เขา
“ครับ?” อชิ ย์เลกิ ควิ ้ ขนึ ้ สงู
“อาบนา้ ไงคะ”
“ไมอ่ าบให้พเี่ หรอ”
“มือของพ่ีอิชย์ใช้การได้แล้วนค่ี ะ...” เธอหมายถงึ มือข้างทเี่ ป็นแผลไฟ
ไหม้ระดบั หนึ่ง ซงึ่ ตอนแรกเขาเอาแตบ่ น่ วา่ เจ็บมาก แตต่ อนนีแ้ คป่ วดๆ ตงึ ๆ ทา
กิจวตั รประจาวนั ได้ปกติ เห็นได้ชดั จากการกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอไม่หยดุ ตงั้ แต่
เช้า “...นาวจะไปเตรียมยาทาให้ เพราะฉะนนั้ พ่ีอิชย์อาบก่อนเลย”

388  สรวงสวาท

“ไหนวา่ จะยอมทกุ อยา่ ง” เขาแกล้งทวงสญั ญาด้วยนา้ เสียงเจ็บปวด
โอดครวญ

แตค่ นเป็นภรรยาไมค่ ล้อยตาม
“ยงั ไมถ่ ึงเวลาคะ่ ”
“ถ้าแขนพเี่ ปียกนา้ ...”
“ย่ืนมาสคิ ะ เดย๋ี วนาวจะมดั ปากถงุ ให้แน่นๆ”
แล้วคนถกู สงั่ ก็จนด้วยเกล้า ซงึ่ ที่จริงเขาไม่ได้จริงจงั อะไรปานนนั้ ถือ
คติวา่ ไมไ่ ด้ไมเ่ ป็นไร แตถ่ ้าได้ก็เอา หลงั จากสาออยออ่ ยเมียมาหลายวนั จนชกั
สงสารท่เี ธอต้องลางานแล้วตวั ตดิ อยกู่ บั เขาตลอดเวลา (คนทโ่ี รงเรียนอนบุ าล
ตกใจหนกั มากตอนรู้วา่ เธอแตง่ งานแล้ว) ชายหนมุ่ ก็เดนิ เข้าห้องนา้ ไปอยา่ งไม่
อิดออด ถอดเสอื ้ ผ้าเองได้เพราะสวมแคเ่ สอื ้ ยืดกางเกงยีน
ใช้เวลาเกือบครึ่งชวั่ โมงเขาก็ออกมาตวั หอมฟงุ้ สดชน่ื ตืน่ เตม็ ตากบั
นา้ อนุ่ ผมซอยสนั้ เป่าแห้งสนิท ชายหนมุ่ กาลงั ยกมือเกลี่ยหน้าม้าตอนณฐา
หอบผ้าหอบผอ่ นก้มหน้างดุ เดินสวนเข้าห้องห้องนา้ ไป พร้อมประโยคทท่ี าให้
เขาเหลยี วหลงั ตามอย่างงนุ งง
“เดย๋ี วนาวรีบออกมาทายาให้ พอี่ ิชย์ไปทางานรอก่อนนะคะ”
ไมท่ นั เอย่ ปากถาม ประตกู ็ถกู ปิดสนิท ทา่ นรองประธานลดมือลง นึก
ตามภรรยาอย่างออ่ นใจวา่ สะสางงานที่มีกอ่ นก็ดีเหมือนกนั เขาไม่ได้เข้าบริษัท
มาหลายวนั แม้ศศินจะคอยดแู ล แตก่ ็มีบางเรื่องที่เขาต้องตรวจสอบให้ถ้วนถ่ี
มนั เป็นหน้าที่ ห้ามป่วยห้ามตาย...
ชายหนมุ่ จงึ เดนิ ไปอีกทาง
ห้องทางานท่ีไมไ่ ด้ใช้มาหลายวนั สะอาดเอย่ี มออ่ งอย่างไม่นา่ เชื่อ
เอกสารทีเ่ ขาต้องจดั การวางเป็นระเบยี บอย่บู นรถเข็นข้างโต๊ะ มีแลปทอ็ ปวาง
ทบั อกี ชนั้ แทนทที่ บั กระดาษ ดเู หมือนแม่บ้านจะทาความสะอาดโต๊ะดเี กินไป
หน่อย เพราะมนั วา่ งเปลา่ ไมม่ ีอะไรเลย กระทง่ั ปากกายงั ถกู เก็บลงลนิ ้ ชกั

กลนิ่ เออื้ ง  389

สว่ นอปุ กรณ์ศิลปะของณฐาตงั้ อย่อู กี มมุ เป็นสดั สว่ น ตอนแรกเธอขอ
เอาไปตงั้ ทอ่ี ่นื เพราะกลวั เขาเหม็นสี แตเ่ ขาอยากเหน็ เธออยใู่ กล้ๆ เวลาทางาน
... หลงเมียชะมดั ... ดงั นนั้ เขาเลยยอมทน ซงึ่ กลิ่นก็ไมไ่ ด้ฉนุ อะไรขนาดนนั้ จา
ได้คลบั คล้ายคลบั คลาเธอเคยบอกวา่ พาเลทสนี า้ จะกลนิ่ เบา (แตม่ ีวิ่งกร๊ีด
เหมือนกนั เวลาเผลอทานา้ หกใสพ่ รม) สว่ นถ้าเป็นสีนา้ มนั ซง่ึ เป็นงานอดิเรก เธอ
จะชอบหอบผ้าใบกบั ขาตงั้ ลงไปวาดที่สวนกหุ ลาบ...

เอาละ่ เขาควรเช็คอเี มล์เป็นอนั ดบั แรก หลงั จากดคู รัง้ ลา่ สดุ เมื่อคืน
แล้วพบกวา่ กลอ่ งจดหมายเตม็ ไปด้วย...

สายตาของอชิ ย์ตวดั ไปยงั โต๊ะทางาน ก่อนจะมองเลยขึน้ ไปบนผนงั
เม่ือเห็นอะไรบางอย่างทไี่ มค่ ้นุ ตาติดอยู่ เรื่องงานกระเด็นกระดอนออกจาก
ศรี ษะไปสนิ ้

เม่ือณฐาเปิดประตเู ข้ามาในห้องทางาน เธอพบวา่ สามขี องตนยนื หนั
หลงั น่ิงขณะเกยสะโพกสอบกบั โต๊ะ ไหลก่ ว้างซอ่ นอย่ใู ต้เสอื ้ นอนตวั บาง และถ้า
อย่ใู นอารมณ์ปกตเิ ขาจะกอดอก แตเ่ น่ืองจากมีผ้าคล้องคอยดึ เฝือกไว้ เขาเลย
ได้แตย่ นั มืออกี ข้างขณะเงยหน้าขึน้ มองกรอบภาพสเี บจเรียบๆ ทมี่ ที ะเบยี น
สมรสตดิ อยู่

“ชอบกรอบรูปไหมคะ”
เธอถามขณะเดินไปยืนข้างกนั เอยี งหวั ซบลงกบั ต้นแขนอนุ่ ๆ
“มากครับ...” อิชย์ตอบเสยี งเบาเหมือนไมค่ อ่ ยเช่ือสายตาตวั เอง
เทา่ ไหร่ แล้วเขากข็ ยบั แขนสอดไปตามคอดบาง โอบดงึ ให้หญิงสาวมาซบอก
เขาแทน “...น้องเทสดกี วา่ พ่เี ยอะเลย เข้ากบั สผี นงั ห้อง”
“ไม่ใชน่ าวคะ่ คณุ ยา่ ทา่ นเตรียมไว้ให้ตา่ งหาก ถามมาตงั้ แตก่ ่อน
พี่อชิ ย์ออกโรงพยาบาลแล้ววา่ อยากได้กรอบลายไหน นาวเลยบอกไปวา่ ให้ทา่ น
เลือก...” เธอคดิ วา่ ฤดีวรรณคงสนกุ ที่ได้ออกไอเดยี เหน็ ทา่ นแอบยิม้ ตอนอิชย์
เอาใบทะเบยี นไปอวด แม้จะแกล้งทาหน้าเหม็นเบอ่ื ความรักก็ตาม “...ทา่ นเพิ่ง

390  สรวงสวาท

ให้คนมาตดิ เม่ือชว่ งหวั ค่าหลงั เราออกบ้าน เร่งกนั ยงุ่ เลยเพราะต้องเจาะผนงั
ด้วย”

“พรุ่งนีเ้ช้าคงต้องไปขอบคณุ ...” เพราะทา่ นเลือกได้ร่วมสมยั มาก เขา
กบั ณฐาคงใช้กรอบนีก้ นั จนแก่ มองยงั ไงก็ไม่เบอื่ ชายหนมุ่ ก้มลงสบตาภรรยา
อย่างซาบซงึ ้ ... กอ่ นจะสะดดุ กบั ชดุ นอนท่ีหญิงสาวสวมอยู่

“...ชดุ นอนน้อง”
“ทาไมคะ”
“ใครเลือกให้”
มนั ไมใ่ ชช่ ดุ นอนเซก็ ซสี่ ายเด่ียวลายลกู ไม้สีแดง (มีชื่อเป็นทางการอีก
ชอ่ื วา่ 'ชดุ นอนไม่ได้นอน' ) อยา่ งท่เี ขาเพยี รพยายามหวา่ นล้อมให้เธอใส่... ซงึ่ ก็
ไมไ่ ด้หวงั มากหรอก ปกติณฐาจะสวมเดรสพริว้ ยาวสีหวาน ไมก่ ็เสอื ้ เชติ ้ แขน
ยาวกบั กางเกงขาสนั้ เข้าชดุ แคน่ นั้ ก็เอก็ ซ์จนเขานอนไมห่ ลบั ... ทวา่ วนั นี.้.. เออ่
... ต้องบอกวา่ เกนิ กวา่ ทคี่ าดไปไกลโข
เธอสวมเสอื ้ เชติ ้ ตวั ยาวถึงต้นขา... สขี าว... มกี ๊กุ ไกต่ าเหลส่ เี หลอื งวิง่
วอ่ นหลายตวั
“สาคญั ด้วยเหรอคะ”
“นิดนงึ ”
“พีก่ ญั นะ่ คะ่ ” หญิงสาวใช้สองนิว้ คีบปกเสือ้ ขึน้ เหมือนจะอวด อมยมิ ้
แก้มตยุ่ “เค้าซอื ้ ไว้ให้ทกุ คนใสเ่ ป็นแก๊งคเ์ วลาไปเทีย่ วทะเล ซอื ้ นานแล้วละ่ แต่
นาวไม่ได้เข้าไปเอาสกั ที... น่ีพเี่ ค้าสงั่ ให้คนซกั ไว้รอเลยนะ สง่ั อกี วา่ ถ้าคนื นนี ้ าว
ไมใ่ สถ่ ่ายรูปให้ดู จะงอนไมพ่ ดู ด้วยอาทติ ย์นงึ ”
“อาทติ ย์เดยี วเอง” อิชย์บน่ ให้กบั ชดุ ดบั อารมณ์หนมุ่ แตแ่ ล้วก็ต้อง
ตาลกุ วาวเมื่อเธอดงึ คอเสอื ้ แหวกกว้างขึน้ อกี นดิ จนพอจะเหน็ ขอบบราเซยี วบั ๆ
แวบๆ
“แตข่ ้างในนะ่ ... แบบทพ่ี ี่อชิ ย์ชอบเลยนะคะ”

กลนิ่ เอือ้ ง  391

คนป่วยอยากจะทบุ เฝือกตวั เองทงิ ้ แล้วลากเธอขึน้ เตยี งซะวนิ าทนี นั้ !
ณฐาหวั เราะร่าให้กบั อาการคล้ายเดก็ หวิ ขนมของสามี แตแ่ ล้วเธอก็
ต้องแปลกใจเม่ือเขาเปลี่ยนสหี น้าเป็นเคร่งขรึมจริงจงั คลายวงแขนออกกอ่ น
เดินไปทางประตหู ้องทางานแล้วยืนหนั หลงั กดแผงวงจรไฟฟ้าทต่ี ดิ อยตู่ รงนนั้ ไม่
หยดุ ไมพ่ ดู ไมค่ ยุ
งอนเหรอท่ีเธอไม่ยอมใสช่ ดุ นอนท่เี ขาซอื ้ ให้...?
แตป่ กตอิ ชิ ย์มีเหตผุ ลจะตาย
“ไม่เห็นคณุ กรเลยนะคะวนั นี”้ หญิงสาวชวนคยุ แม้จะได้ยนิ เสียงต๊ดู ติ๊
ดกลบเป็นจงั หวะ ไมร่ ู้วา่ เขาทาอะไรอย่เู พราะยืนบงั จะวา่ ปรับระดบั ไฟก็ไม่ใช่
เพราะไมม่ ีอะไรเปลยี่ น... ไฟยงั คงเป็นสีส้มนวล สวา่ งสดใสทกุ ดวง
“พ่ลี งโทษเขาน่ะ” อิชย์ตอบทงั้ ทยี่ งั ไมห่ นั มา
“ลงโทษ?”
“เขาเลน่ บอกคณุ ย่าละเอียดยิบ แถมยงั ตหี น้าซอื่ พเ่ี ลยจบั ให้ไปชว่ ย
ในครัววนั นึง”
แล้วเขาก็หนั กลบั มา แววตายามกลา่ วถงึ ผ้ชู ว่ ยหนมุ่ ฉายแววฉนุ เฉียว
แกมขบขนั ณฐานึกโลง่ อก เขาไมไ่ ด้งอนเธอ... แล้วก็... สาหรับการลงโทษให้กร
ลงครัว คงมีคนดีใจจนออกนอกหน้า โดยเฉพาะสาวป๊ ุ เด็กในบ้านท่เี หมือนจะ
แอบมีซมั ธิงรองจนใครตอ่ ใครล้นุ วา่ เม่ือไหร่จะได้ออกเรือน
แตพ่ อพดู ถงึ เรื่องตหี น้าซอื่ หญิงสาวเงยขนึ ้ มองคนทเ่ี ดนิ มาหยดุ อยู่
ตรงหน้า เธอกบั เขาคยุ กนั แล้วเรื่องท่ฤี ดีวรรณรู้ทนั เร่ืองราวทงั้ หมดตงั้ แตต่ ้น ถึง
ได้ออกอบุ ายให้อชิ ย์รีบแตง่ งาน ทวา่ ไม่มีใครโกรธ นกึ ขอบคณุ ทา่ นด้วยซา้
การทเ่ี ธอพบกบั เขาเป็นเรื่องบงั เอิญ แตห่ ลงั จากนนั้ ... มาจากความ
ตงั้ ใจล้วนๆ
ถ้าเขาไมเ่ ข้ามาคยุ กบั เธอในคืนนนั้ ...
ถ้าเธอไม่โกหก... ขอให้เขาอย่เู ป็นเพือ่ นทงั้ คืน...

392  สรวงสวาท

“เราทงั้ หมดตา่ งตีหน้าซอื่ ไม่ใชเ่ หรอคะ”
“นนั่ ส.ิ ..” อิชย์พมึ พา ขณะโน้มใบหน้าลงมาใกล้แล้วเอยี งคอ“...ทาไม
กนั นะ”
คาตอบทงั้ หมดคงอย่ทู จี่ บู นี ้
หญิงสาวเงยหน้าแล้วเขยง่ ขึน้ เพอ่ื ไม่ให้คนเจบ็ ต้องรับภาระจนเกนิ ไป
เรียวปากทม่ี อบจมุ พิตจากเขาชา่ งอนุ่ น่มุ ออ่ นโยนเหมือนวนั แรกทเี่ จอกนั
บางครัง้ ก่อนหน้านี.้.. เธอเคยคดิ วา่ ตนชอบด้านทเ่ี ป็นสภุ าพบรุ ุษอชิ ย์ ชอบให้
เขาเฝา้ ถนอมกนั อยา่ งละเมียดละมนุ กอ่ นจะค้นพบในภายหลงั วา่ อีกด้านของ
ชายหนมุ่ ชวนให้ตราตรึงนกึ ถึงมากกวา่ หลายเทา่
ด้านทเ่ี อาแตใ่ จ หลงตวั เอง... และนา่ รัก
แตเ่ อาเข้าจริง เธอน่ะคลงั่ ไคล้ทกุ อย่างทเ่ี ป็นเขาเลย
อิชย์ผละจบู ออก ใช้มือข้างทว่ี า่ งดงึ เก้าอที ้ างานออกมาก่อนจะเป็น
ฝ่ายนง่ั ลงไป มนั ไมม่ ีทพ่ี กั แขน ซง่ึ เขาไมเ่ คยชอบเลยจนกระทง่ั นาทีนี ้ ชายหนมุ่
สอดเข่าสองข้างเข้าระหวา่ งเรียวขาบาง บงั คบั แกมดงึ ให้เธอลงมานง่ั คร่อม
ทา่ มกลางเสยี งอทุ านอยา่ งตกใจในลาคอ
เสียงเธอหวาน... และเร่ิมจะหอบจากจบู เมื่อครู่
แรงกระแทกขณะท่หี ญิงสาวทงิ ้ ตวั ลงบนหน้าตกั หนนั แนน่ ทาเอาเธอ
วติ ก แคน่ ยี ้ งั แนบชดิ สะท้านสะเทือนไปทกุ สดั สว่ น แล้วถ้าเขาคดิ จะทาตรงนี.้..
จะไหวเหรอ... เธอไมร่ ู้... รู้เพยี งแคไ่ อร้อนที่ซมึ ผา่ นผวิ เนือ้ เร่ิมจะทาให้ทงั้ เธอ
และเขาขาดการยงั ยงั้
อชิ ย์ขยบั เอว เงยหน้าขนึ ้ เลก็ น้อย ทาตาอ้อนๆ เหมือนอยากให้เธอ
เป็นฝ่ายเริ่มจบู บ้าง
ทวา่ หญิงสาวยงั เหลอื สติเสยี ้ วสดุ ท้าย... เธอหลบตาเขา วางมอื ลงบน
บา่ หนาเพือ่ ประคองตนเองไมใ่ ห้ทงิ ้ นา้ หนกั มากเกินไปพลางวา่ เสยี งออ่ น
“พอ่ี ิชย์คะ หมอบอกแล้วไงวา่ ห้ามให้เหงอื่ ออกในเฝือก...”

กลนิ่ เอือ้ ง  393

เขาทาเป็นไม่ได้ยิน มือกร้านลบู ขึน้ ตามบนั้ ท้าย สะโพก เอวคอด ดงึ
ชดุ นอนให้ร่นขึน้ อย่างจงใจ เหลือเพียงชนั้ ในชนิ ้ บางทแ่ี นบชดิ กบั กางเกงนอน
ชายหนมุ่ มองไมเ่ ห็นวา่ เป็นสอี ะไร แตม่ นั่ ใจวา่ เป็นลายลกู ไม้สีแดงทเ่ี ขาชอบ
เวลาอยบู่ นผวิ ขาวเนียนของเธอ แตพ่ อเหน็ การหนั กลบั มาถลงึ ตาของคนทนี่ ง่ั
อยขู่ ้างบน ชายหน่มุ ก็หวั เราะ

ไมค่ ดิ จะทวงคาวา่ ‘คืนนีน้ ้องจะยอมทกุ อย่าง’ หรอก เพราะตงั้ แตเ่ ธอ
(กบั คณุ ยา่ )แอบเอากรอบรูปมาติด... เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายยอมเธอทกุ อย่าง
แล้วแตเ่ ธอจะโปรด จะใจร้ายรังแกทงั้ คนื ยงั ไงก็สดุ แล้วแตใ่ จ

ทวา่ มนั ก็ต้องมกี ารเกลยี ้ กลอ่ มสกั หน่อย... ไม่งนั้ เขาอาจอดถวายตวั
นอนนกจ๊ิบๆ จนเช้า

“พี่ถามแล้ว ลงุ หมอบอกวา่ ทาได้ แตไ่ มใ่ ห้มากเกินไป”
“อะไรคอื ไมใ่ ห้มากเกินไป...” หญิงสาวทวนขณะขยบั หลบปลายนิว้ ท่ี
เร่ิมซน
คนถกู ถามกระตกุ ยิม้ ร้ายมมุ ปาก
“ไมใ่ ห้ขยบั มากเกินไป...” เขาสอดมือลงสขู่ อบอนั รัดรึงของผ้าชนิ ้ เลก็
ขยบั ขยา้ อย่างหมน่ั เขีย้ วจนคนนา่ รักหน้าขนึ ้ สี “...แตห่ ้ามให้มีเหงอ่ื เราจะเร่ง
แอร์ในห้องนอนให้เย็นก็ช้าไมท่ นั ใจ เม่ือกพี ้ ่ีเลยปรับแอร์ในนี.้.. นี่ไงเย็นลงแล้ว”
ณฐานึกไพลต่ ามตอนทีเ่ ขาเดินไปกดป่มุ อะไรสกั อย่างเมื่อครู่ แล้วก็
พบวา่ อณุ หภมู ิได้ลดลงอยา่ งท่เี ขาวา่ เธอเร่ิมหนาว... ทงั้ ท่แี ก้มแดงจดั จนร้อน
เลือดสบู ฉีดไปตามผิวกายซงึ่ ปรารถนาการสมั ผสั อิชย์ยงั คงรุกราน แตก่ ็ไมร่ ุก
ลา้ จนกวา่ เธอจะอนญุ าต
แตเ่ ธอไมพ่ ดู อะไรสกั ที เอาแตม่ องเฝือกเขาอย่างกงั วล คนเจ็บท่ีรู้ตวั
วา่ ไหวเลยขอยว่ั อีกนิด
“น้อง... กางเกงในตวั นีพ้ ข่ี อนะ เดีย๋ วจะซอื ้ ให้ใหม่”
“คะ!?”

394  สรวงสวาท

เขาขยบั มือนิดเดยี วกไ็ ด้ยินเสียงขาดแควกดงั ชดั เจน!
“เดี๋ยว! พอี่ ิชย์!”
กระตกุ เพยี งแผว่ เบา ปราการชนิ ้ นนั้ ก็ถกู ดงึ ร่วงลงพนื ้ เหลอื เพียง
ความสนิทสนมลกึ ซงึ ้ ใต้ชดุ นอนลายพิลกึ ซง่ึ ถ้าเพยี งเขาดงึ กางเกงลงก็จะ...
แตอ่ ชิ ย์กลบั เป็นฝ่ายดงึ มือเธอลงสขู่ อบกางเกงนอนของเขา พลาง
กระซบิ ถามเสยี งท้มุ ต่าแหบห้าวแตก่ ็สดุ แสนจะ... หวาน
“ได้ไหมนาว”
“…”
“นะ... ทานะ”
“ไม่คะ่ ” นา้ เสยี งที่เอย่ นนั้ หวานเหมือนจะหยด ตา่ งจากใจความซง่ึ โต้
กลบั อยา่ งดเุ ดอื ด
“หะ” อชิ ย์ผงะนิดหน่งึ เธอจงึ พยกั หน้ายืนยนั
“บอกวา่ ไมท่ าคะ่ ”
มือของเธอขยบั ดงึ ขอบกางเกงเขาขนึ ้ สงู กวา่ เดมิ แตข่ ้อนิว้ กบั ปลาย
เลบ็ เจียนมนท่เี ผลอครูดไปกบั กล้ามเนือ้ นนู แข็งทที่ ้องทาเอาชายหนมุ่ ใจเต้นไม่
เป็นส่า เขากลนื นา้ ลายเออื กใหญ่ ทงั้ รัญจวนระคนปั่นป่วนกบั ความแนบชดิ ท่ี
เร่ิมทาให้อดึ อดั
หลงั ประสานสายตากนั อยา่ งขึงขงั อย่อู ดึ ใจ เขาก็ถามเสยี งละห้อย
“มาถงึ ขนั้ นแี ้ ล้ว... น้องล้อพเ่ี ลน่ ใชไ่ หม”
“ไม่ได้ล้อเลน่ นาวพดู จริง”
เขาทาหน้าเหมือน... กลืนยาขมลงไปทงั้ หม้อ... เหมือนลกู หมาทห่ี ตู ก
เพราะถกู ด.ุ .. เหมือนเดก็ โดนแยง่ ของเลน่ แล้วไมร่ ู้จะฟ้องใคร... เหมือนอะไรอกี
ดนี ะ ณฐาเผลอปลอ่ ยเสยี งหวั เราะขณะก้มหน้าลงซบบา่ กว้าง ไมน่ าพากบั การ
เสียดสที ีเ่ ริ่มทาให้ความเขินอายแผล่ ามไปตามเรือนร่าง

กลนิ่ เอือ้ ง  395

“แคอ่ ยากจะลองพดู แบบนีใ้ สพ่ อี่ ชิ ย์ดสู กั ครัง้ นะ่ คะ่ ...” เธอเอยี งหน้า
แล้วแตะเรียวปากเข้ากบั ลาคอหนาเป็นการปลอบโยน จดุ ประกายให้เขาร้อน
วบู วาบ “...โถ ตกใจละสิ ดทู าเสยี งเข้า”

อิชย์เกือบจะกลอกตา แตค่ วามน่มุ นิ่มทเี่ ริ่มลบู ไล้เอาใจทาให้เขาโกรธ
ไมล่ ง ได้แตน่ กึ รู้อยา่ งออ่ นใจวา่ ถกู แมต่ วั แสบเอาคนื เข้าซะแล้ว... แตก่ ็อยา่ งวา่
พวกพีๆ่ ของเธอร้ายเสยี ปานนนั้ น้องจะเชอื ้ ไมท่ งิ ้ แถวคงไมแ่ ปลก

นี่คงเป็นอกี มมุ ที่เขาไมเ่ คยเหน็ ... แล้วก็ต้องเรียนรู้เพอ่ื รับมอื ให้ทนั
“เด๋ยี วนีร้ ้ายนะเรา อยา่ ให้พี่หายป่วยเชยี ว”
คนท่ถี กู กาหวั กาหาง กากลางตลอดตวั สง่ เสยี งคกิ คกั ยว่ั
“กลวั จงั กลวั จงั ”
หลงั จากลองสารวจด้วยสายตาจนมน่ั ใจแล้ววา่ ... แขนของเขาจะไม่
เจ็บเพ่ิมกลางคนั หญิงสาวกเ็ ป็นฝ่ายดงึ กางเกงของเขาลงจากจดุ เดมิ ซะเอง
อิชย์ให้ความร่วมมืออย่างดโี ดยการยกสะโพกขนึ ้ เล็กน้อย แตไ่ มว่ ายทาให้เธอ
หวาดเสยี วด้วยเสยี งโยกเอี๊ยดของเก้าอี ้
“มนั จะไมห่ กั เหรอคะ”
“ครับ!?” คราวนีเ้ขาอทุ านดงั อยา่ งตกใจ “น้องหมายถึงอะไร เก้าอใี ้ ช่
ไหม”
“ใชส่ ิคะ” เธอเงยหน้าขนึ ้ มา นกึ ตามวา่ มีอยา่ งอน่ื ด้วยเหรอ กอ่ นจะรู้
วา่ เขาคิดไปถึง... “บ้าจริงพอี่ ชิ ย์! คิดถงึ เร่ืองอ่นื ไมไ่ ด้เลยเหรอคะ!”
“ก็ตอนนีเ้รากาลงั ทาอยู่ จะให้พคี่ ดิ ถงึ เรื่องอะไร” ฝ่ายคนทถ่ี กู ตราหน้า
วา่ หื่นกระหาย (มาตงั้ นานนม... แตไ่ มย่ อมรับ) เถียงเสยี งเข้ม ทวา่ พอเห็นสหี น้า
อนั กงั ขาของภรรยา เขาจงึ เสริมให้เธอวางใจ “เก้าอไี ้ มห่ กั หรอก พใี่ ช้ของแพง”
“จริงนะ”
“มีประกนั สิบปี ถ้าเจ๊งเอาขาทีห่ กั ไปปักหวั อนิ ทเี รียได้เลย”

396  สรวงสวาท

เขารับประกนั เฉพาะการใช้งานทวั่ ไปรึเปลา่ เถอะ... ณฐาไมก่ ล้าถาม
เธอก้มหน้าแตะหน้าผากเข้ากบั ชายหนมุ่ ขยบั จดั ทา่ ตามท่เี ขาเคยสอน แล้ว
รอยยิม้ จางก็ลงเม่ือความวาบหวามเข้ามาแทนท่ี...

“ดเู ช่ยี วชาญจงั เคยทาแบบนกี ้ บั สาวๆ ท่อี อฟฟิ ศรึเปลา่ คะ” กระซบิ
ถามเสยี งสนั่ เมื่อคอ่ ยๆ ลดสะโพกลงอย่างเชื่องช้า ไม่ต้องอารมั ภาบท ไมต่ ้อง
เล้าโลม ครัง้ นีเ้ธอพร้อมสาหรับเขาตงั้ แตว่ ินาทที ี่เดินเข้ามา และดเู หมือนวา่ เขา
ก็เชน่ กนั ...

“ไมเ่ คย แตอ่ ยากลองดเู หมือนกนั ...” อชิ ย์กระซบิ เสยี งพร่า ขบกราม
แน่นขณะใช้แขนข้างเดยี วโอบประคองร่างอรชรอ้อนแอ้น “...วา่ งๆ น้องแวะไปสิ
ครับ เก้าอที ้ ห่ี ้องทางานพเ่ี ด้งดง๋ึ กวา่ ท่นี ี่อกี ”

เธออยากนกึ จะตอบอะไรสกั อยา่ ง แตก่ ารขยบั โยกเพยี งน้อยนดิ ของ
เขา... แทรกลกึ จนเผลอหอบสะอืน้ ออกมา หญิงสาวแหงนหน้าขึน้ สบโอกาส
ให้อิชย์เป็นฝ่ายแนบใบหน้าเข้ากบั ลาคอระหง เล็มละเลยี ดผวิ เนือ้ ท่ีไวตอ่ สมั ผสั

“นกึ ถงึ ตอนน้องไปเป็นผ้บู ริหารแล้วสวมชดุ เป็นทางการ...” เขากระซบิ
จบั เธอให้นงั่ น่ิงค้างแล้วปลดกระดมุ เสือ้ นอนอยา่ งไวเทา่ ที่หนึ่งมือจะอานวย “...
แวะมาหาพี่ ...สวมกระโปรง”

“หยดุ จติ นาการเลย”
พดู ไปเขาก็รู้สกึ วา่ ตนชกั จะลามกขึน้ ทกุ ที ใบหน้าหลอ่ ร้ายจดั เจนเผย
ยิม้ พลางปลดตะขอบรา
“นน่ั ส.ิ ..” เขาเลือ่ นมือลงวางบนบนั้ ท้ายเปลอื ยอกี ครัง้ อ้อนวอนให้เธอ
เร่ิมขยบั “...เพราะของจริงอยตู่ รงหน้าแล้วนี่นา”
แล้วการเสียดสีอยา่ งเย้ายวนก็เกดิ ขึน้ เธอโยกตวั เข้าหาเขา พยายาม
ทาให้เป็นจงั หวะแตก่ ็ยากย่ิง แวบหนงึ่ ณฐานึกถึงตอนท่เี ธอเริ่มเรียนดนตรี เลน่
ไม่เป็นเพลง แตเ่ สียงก็นา่ ฟัง เธอแหงนศรี ษะขึน้ กวา่ เดมิ ภายในเร่ิมรู้สกึ อดึ อดั
คล้ายจะละลาย

กลิน่ เออื้ ง  397

แล้วเขาก็ชว่ ยชกั พา... จนเก้าอสี ้ ง่ เสียงอยา่ งเคลบิ เคลมิ ้ จากท่ีร้อน
และช้า คราวนีด้ เู หมือนเธอจะเริ่มเลน่ เป็นเพลง ชายหนมุ่ ให้รางวลั โดยการ
ครอบครองปลายทรวง ดงึ ดดู แล้วขบเม้ม...

เสอื ้ ผ้าทงั้ หมดหลดุ ออกไปตงั้ แตเ่ มื่อไหร่ไม่รู้
เธอหวดี ร้อง สว่ นเขาครางอย่างพงึ ใจ
“พ่อี ิชย์คะ...” หญิงสาวหอบหายใจกระชนั้ ถ่ี “นาวรู้สกึ ... แปลก”
“พีก่ ็วา่ แปลก แตด่ ี... ใชไ่ หม”
ทา่ มกลางความเร่าร้อน ทา่ มกลางความรู้สกึ โหยหาที่อดั แน่นในใจมา
หลายวนั หวั ใจของเธอเต้นแรง เพยี งแคน่ กึ วา่ เขา... หรือเธอ... จะไมไ่ ด้มานง่ั อยู่
ตรงนี ้ มนั ก็ทงั้ เจบ็ ปวดและหวาดหวนั่ แตไ่ มม่ ีอะไรต้องกลวั อกี ตอนนีเ้ธอมี
ชวี ิตชีวา ครอบครองเขา เป็นของเขา
“อกี ... นาว... อกี ...”
ณฐาสะท้านกบั เสยี งกระต้นุ อนั เตม็ ไปด้วยอารมณ์เข้มข้น เธอได้ยิน
เสียงเขาคารามในลาคอ รอให้เธอปลดเปลอื ้ งความปรารถนาอนั คกุ รุ่นมาหลาย
วนั หญิงสาวโถมตวั เข้าหา ขยบั อยา่ งหลงใหล ควบขบั อยา่ งเร้าใจ มอบให้เขา
โดยสณั ชาตญาณ
อกี ... ครัง้ แล้วครัง้ เลา่ ...
และแคช่ ว่ั จงั หวะหวั ใจเต้น หลงั จากท่เี ลอื ดในกายแลน่ ซา่ น มนั บิด
มวนลงสจู่ ดุ ทแ่ี สนลกึ ซงึ ้ ดจุ โน้ตตวั สดุ ท้ายของเพลงทลี่ ากยาว ทงั้ คกู่ ระตกุ เกร็ง
อิชย์คารามออกมาในขณะทีเ่ ธอเผยอปากอ้าเพื่อสดู ลมเข้า หวามหววิ ไปทงั้ เนือ้
ทงั้ ตวั
แล้วก็หมดแรง ซบลงกบั บา่ กว้างอยา่ งออ่ ยระทวยทงั้ รอยยิม้ สมใจ
อิชย์นงั่ พิงอย่บู นเก้าอที ้ ม่ี ีการรับประกนั อย่างดีเยยี่ มสมราคา ผมของ
เขายงุ่ ยี นยั น์ตาหวานเยมิ ้ ขณะมองภรรยาตามเก็บเสอื ้ ผ้าทีถ่ กู โยนทงิ ้ เรี่ยราด
เขาละนกึ เกลยี ดชดุ นอนของเธอชะมดั ณฐาใสม่ นั กลบั เข้าไปอกี แล้ว แตช่ ดุ นยี ้ งั

398  สรวงสวาท

ดหี น่อยท่เี วลาเธอสวมแขนอนั บอบบางเข้าแขนเสอื ้ แล้วก็เวลาทต่ี ดิ กระดมุ ...
ชา่ งเซก็ ซี่

เขาลกุ ขึน้ จดั การตวั เอง กอ่ นจะเปลีย่ นเป็นยืนองิ โต๊ะทางานตอนหญิง
สาวหนั ไปทางอปุ กรณ์ศิลปะของเธอ... สลบั กบั มองเขาขึน้ ลง... อชิ ย์จงึ เลิกควิ ้
ขึน้ เป็นคาถาม

เธอยมิ ้ หวานจนตาหยี แก้มเป็นก้อนกลมนา่ ฟัด
สว่ นเขามีแตค่ าวา่ ‘นา่ รักกกกกก’กึกก้องในใจจนแทบจะหน้ามืด!!
กวา่ จะรู้ตวั ณฐากเ็ ดนิ เข้ากลบั มาพร้อมอะไรบางอยา่ งในมือ เธอวาง
มนั ลง แล้วเขาก็เหน็ วา่ เป็นไม้แทง่ เล็กๆ กบั แปน้ หมกึ สเี ข้ม หญิงสาวเปิดตลบั
หมึกออก ขนึ ้ ไปนง่ั บนโต๊ะเพอื่ ให้ความสงู ใกล้เคยี งกบั เขา พร้อมหนั มาสง่ั เขา
ด้วยนา้ เสยี งทค่ี ล้ายจะมคี วามเป็น ‘คงุ คนู าว’ เจืออยู่
“พอ่ี ิชย์คะ ขอแขนหน่อย”
เขาเลิกควิ ้ ขึน้ สงู จนหายไปในเรือนผม เธอคงนกึ วา่ เขาไม่เข้าใจ จงึ
อธิบายเพมิ่
“น่ีตวั ป๊ัมเดก็ ดีทเี่ คยขอให้ปั๊มไงคะ”
หญิงสาวนึกถงึ ครัง้ หนง่ึ เมื่อนานมาแล้ว ตอนทีเ่ ขาเคยวา่ ด้วยนา้ เสียง
โอ้อวดสรรพคณุ ของตนเตม็ ทจ่ี นเธอหมน่ั ไส้
‘ลองปั๊มใหพ้ ีด่ ว้ ยไดไ้ หม’
‘ไม่ล่ะคะ่
‘พีเ่ ป็นคนดีนะ ควรไดแ้ อปเปิ้ ลสามผล’
จนวนั นีก้ ็ยงั หมนั่ ไส้ หญิงสาวสะกิดให้เขายืนแขนข้างทคี่ ล้องออกมา
ด้วยสหี น้าจริงจงั มาก สมาชกิ ใหมข่ องกรุ๊ป ‘พอ่ บ้านปาทงั ก้า’จงึ ต้องทาตาม
อย่างไมอ่ าจเถียง ปลดสายคล้องออกจากคอแล้วยื่นเฝือกให้
เฝือกท่ีเขาหวงนกั หวงหนา แตะได้แตห่ ้ามเขยี น ทชั ได้แตห่ ้ามให้มี
ลาย

กลิน่ เอือ้ ง  399

กาลงั จะถกู ตราปั๊มเดก็ ดี...
“เด๋ียวน้อง...” พอคดิ ได้ชกั จะลงั เล ลกู ค้าเหน็ เข้าจะคดิ ยงั ไง
“ไม่มีแอปเปิล้ นะคะ นาวทงิ ้ ไว้ทโ่ี รงเรียนวนั กอ่ น” แตด่ เู หมือนณฐาจะ
ไม่ทราบความนยั ทเี่ ขาพยายามจะสือ่ ทางสายตา ส่ือทางภาษากาย สอื่ เข้าไป
ในใจ เพราะเธอเอาแตก่ ้มหน้าก้มตา กระแทกหวั ตวั ป๊ัมปักเข้ากบั แปน้ หมกึ
ครัน้ พอเธอเงยหน้าขนึ ้ มาทงั้ รอยยิม้ คาดหวงั เขาก็ใจละลาย ยอมให้
เลยทกุ อย่าง
“ดาวทห่ี นง่ึ ...” พอได้รับคาอนญุ าต หญิงสาวจงึ ประคองแขนเขาอยา่ ง
ระมดั ระวงั แล้วเลือกปั๊มในจดุ ที่ไมเ่ ดน่ นกั เป็นท้องแขนด้านในซงึ่ เวลาเขาคล้อง
แขน เขาจะเห็น แตค่ นอน่ื ไมเ่ หน็ “...ขอบคณุ ที่ชว่ ยนาวตอนหลงทางในครัง้ แรก”
อิชย์ชะงกั กบั ความดีทถี่ กู แตง่ ตงั้ อย่างไมท่ นั ตงั้ ตวั เขาวางสายตาอยู่
บนเสยี ้ วหน้านวล นึกถงึ คนื แรกทเี่ จอกนั อะไรบางอย่างแลน่ ขึน้ มาจกุ ในอกกบั
นา้ เสยี งอนั ตงั้ อกตงั้ ใจของเธอ
“ดาวทีส่ อง ขอบคณุ ที่ชว่ ยอย่เู ป็นเพ่ือนตอนนาวคดิ สนั้ ...” หญิงสาว
ปั๊มลงข้างกนั กดเบาๆ ซา้ ไปซา้ มาจนเห็นชดั “...ดาวทีส่ าม ขอบคณุ ทีช่ ว่ ยนาว
ไว้ในตอนทถี่ กู ปล้น”
“น้อง...”
“ดาวทีส่ ่ี ขอบคณุ ที่ชว่ ยนาวจนแขนหกั ...” คราวนีเ้ธอเร่ิมนา้ ตารืน้
เลก็ น้อย ท้ายเสยี งสนั่ ไหวกอ่ นประทบั ตราสดุ ท้าย “... ดาวท่ีห้า... ขอบคณุ ท่ี
เป็นสามีท่นี ่ารกั ที่สดุ ในโลก”
แล้วเธอก็ชะงกั มือ เงยหน้าขนึ ้ เอียงคอมองเจ้าของเฝือกผ้ซู ง่ึ เป็นสามี
ท่ีนา่ รักท่สี ดุ ในโลก อิชย์กาลงั วางหน้าไมถ่ กู โหนกแก้มเปลย่ี นสี หลบตาไปมา
อย่างขดั เขินแล้วก็เปลีย่ นเรื่องด้วยการชวนก้มลงดดู าวแทน
“รูปดาว...” คนที่ปกตจิ ะหน้า(ด้าน)ทนก้มลงมองตราปั๊มแฮนเมด มนั
มีตากบั ปากทก่ี าลงั ยิม้

400  สรวงสวาท

“ไม่เคยเหน็ พ่อี ิชย์อายขนาดนมี ้ าก่อนเลยนะคะเน่ีย...” ณฐาได้ที
สพั ยอกเข้า

“อย่าแซวน่า”
“ไม่ชอบดาวเหรอคะ” เธอตดั สินใจไม่แกล้ง วางแทง่ ไม้แกะเองทอี่ ยใู่ น
มือลงบนโต๊ะ แล้วก็สารวจรอยทตี่ นประทบั "เอ๊ะ นาวน่าจะหยิบอนั อื่นมา..."
“ชอบ” ชายหนมุ่ รีบยืนยนั หลงั จากวอแวมานานวา่ อยากได้ตรา แตก่ ็
ผิดคาดไปหนอ่ ยทเ่ี อามาป๊ัมลงบนเฝือกแบบนี.้.. หลงั จากสบสายตาอนั รู้ทนั
ของณฐา เขาหน้าร้อน รีบก็ชะโงกไปทางด้านหลงั เธอเพอื่ กลบเกล่อื น “มีตวั อนื่
อีกไหม วนั ก่อนพ่ีเหน็ น้องแกะรูปก๊กุ ไก่... ถ้าอยากได้ต้องทาไงครับ”
“ก๊กุ ไก่เหรอคะ” หญิงสาวทวนคาถาม กาลงั นึกวา่ ตนเอาตราลายนนั้
ไว้ไหน... ตอนทีเ่ ขาหนั มาหล่วิ ตาให้อย่างเจ้าเลห่ ์ ราวกาลงั คดิ เรื่องอะไรดีๆ
ออก
“พตี่ ้องทาตวั เป็นไกก่ ๊กุ ๆ ไหม”
พอหายเขินไปบ้าง เขาก็นกึ เกลียดชดุ นอนลายไก่ตาเหลข่ องเธอจริง
นะพบั ผา่ ถอดออกเถอะ ถอดออกตอนนีเ้ลย ชายหนมุ่ ใช้มือข้างเดยี วปลด
กระดมุ ชดุ นอนเธอไลต่ งั้ แตเ่ ม็ดลา่ ง แตไ่ ม่ทนั ปลดทงั้ หมด เธอก็ตะครุบมือหนา
ไว้เบาๆ เขาจงึ แก้สถานการณ์ด้วยการคกุ เขา่ ลงแทน
“เออ่ ... ก๊กุ ไกไ่ มไ่ ด้ทาแบบนีน้ ะคะ”
“เหรอ” เขาเงยหน้าขนึ ้ ทาตาใสซอ่ื กอ่ นจะก้มลง...
“พีอ่ ิชย์...” เธอท้วงเม่ือเขาแยกเรียวขาออกพลางสง่ เสียงกวนประสาท
“ก๊กุ ๆๆๆ”
“พอ่ี ิชย์! โอ๊ยยยย!! คนบ้า! นาวยอมถอดไปใสช่ ดุ อ่ืนก็ได้... ออื ้ ...
พีอ่ ชิ ย์!!!”
ซง่ึ กวา่ จะได้ออกไปเลือกชดุ นอนชดุ ใหม่ทถี่ กู ใจสามี แล้วนง่ั ทายาให้
เขาอยา่ งทต่ี กลงกนั ไว้ตงั้ แตแ่ รก... ก็ใช้เวลานานพอสมควร