ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

ผเู้ ขยี น : เสยี่ วเสว่ีย 2.0
ภาพปก : Pojja_somaki
อารต์ หน้าปก : Pojia_somkai
พสิ ูจนอ์ ักษรและจัดรูปเล่ม : Cinderose’

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์
หรอื ยุคสมยั ไหนเปน็ พเิ ศษ

บทนำ

ตาหนักที่ประทับของฮ่องเต้เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ระงม
เหอซอื ซือเดินตามหลังขันทีประจาตัวฮอ่ งเตด้ ว้ ยสีหนา้ ไร้ความรสู้ ึก

นางไมแ่ มแ้ ต่พยายามบบี น้าตาหรือแสดงอาการเศร้าเสียใจ
ออกมา ตอนเดินผา่ นบรรดาสนมท่ีรอ้ งไหอ้ ยู่หน้าห้องบรรทมยังมอง
กลุ่มคนเหล่านั้นด้วยสีหน้าเย็นชาจนเสียงร้องไห้ขาดตอนไป
ชว่ งหน่ึง

ล้วนเสแสร้งทั้งนั้น ที่ร้องไห้เกรงว่าไม่ใช่เสียใจที่ฮ่องเต้
กาลงั จะตายแตก่ ังวลชะตาชีวิตของตนเองหลังจากนีม้ ากกว่า ชวี ิตที่
ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของฮองเฮาเช่นนาง หรืออีกไม่กี่ชั่วยาม
หลังจากนค้ี งไดก้ ลายเป็นไทเฮาแล้ว

1 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

“ฮองเฮาเสดจ็ ” ขันทีท่ีเฝา้ อย่หู นา้ ห้องรีบประกาศ

หน้าต่างในหอ้ งบรรทมถูกปิดหมดทุกบาน ยิ่งเดินลึกเข้าไป
เทา่ ไรกย็ ่งิ ทาให้รสู้ ึกอดึ อดั จนแทบทนไมไ่ หว

อยู่ตรงนั้นเอง พระสวามีที่นางต้องทนใช้ชีวิตร่วมกันมา
สองปี ร่างกายซูบผอมกับใบหน้าหม่นหมองทาให้คนบนเตียงไม่น่า
เกรงขามอกี ต่อไป อยา่ งน้อยในสายตานางก็เปน็ เชน่ น้ัน

“ฝ่าบาทเรียกหม่อมฉันเข้าพบ” นางไม่แม้แต่ทาความ
เคารพด้วยซ้า

หลี่ซวินยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างยากลาบาก “หากข้าไม่เรียก
เกรงว่าต่อให้หมดลมหายใจจนร่างกายเย็นชืด เจ้าก็คงไม่ก้าวเท้า
ออกมาจากตาหนกั ด้วยซา้ ”

นางมองหมอหลวงที่กรูกันเข้าไปประคองฮ่องเต้อย่างเยาะ
หยนั จวนจะไมไ่ หวแลว้ ยงั ไมย่ อมสูญเสียมาดอันสงู สง่ อีก

“สวดมนต์ต้องสงบจิตใจ หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าลบหลู่
ฝา่ บาท” ย้ิมมุมปากกบั สายตาเยาะหยันเปดิ เผยความรู้สึกทกุ อย่าง

เหอซือซือรู้ดี ทาแบบนี้คนที่นั่งอยู่บนเตียงยิ่งไม่อาจสงบ
อารมณค์ วามร้สู กึ ได้

2 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

“เจา้ ยังโทษข้าอยู่”

จากสีหนา้ ยมิ้ เยาะแปรเปลย่ี นเป็นเยน็ ชา “โทษหรือ หม่อมฉัน
ไหนเลยจะมีสิทธิ์โทษพระองค์ ฟูเหริน1 นางนั้นฝ่าบาทลงโทษนาง
ไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื หมอ่ มฉนั ยงั มสี ทิ ธิเ์ รียกร้องอะไรอีก”

สูญเสียคนในครอบครัวไป ถูกวางยาจนไม่อาจตั้งครรภ์ได้
อีก นางไม่เหลือใครใหต้ ้องคานึงถงึ อีกแล้ว ช่วงเวลาทีเ่ หลือถึงไดใ้ ช้
ชีวิตอย่างไม่หวาดกลัวความตาย กล้ายั่วโมโหฮ่องเต้ได้ทุกวันทั้งท่ี
แต่ก่อนนอบน้อมยง่ิ กว่าอะไรดี

“ทาไม สานึกเสียใจแล้ว พระองค์คงคิดว่าควรเหลือคนใน
ตระกูลเหอไว้สักคนเพื่อใช้ควบคุมหม่อมฉนั นาพวกเขามาบบี หม่อมฉัน
ใช่หรือไม่” นางไม่สนใจสีหน้าของคนอื่นท่ียังอยู่ในห้อง ยังคงกล่าว
ต่อไปอยา่ งสบายใจ “นีเ่ ปน็ ความผิดพลาดของฝา่ บาท หากพระองค์
รอบคอบกว่าน้ีสักหน่อยคงไม่ต้องปวดหัวตอนใกล้ตายแบบนี้”

หลี่ซวินไม่อยากเห็นสายตาตกตะลึงหรือหวาดกลัวของคน
ในหอ้ งอีก “พวกเจ้าออกไปก่อน”

1 ตำแหน่งพระสนมชัน้ สงู ของฮอ่ งเต้ เปน็ รองเพยี งฮองเฮำเทำ่ น้ัน เสี่ยวเสว่ีย 2.0

3

“ฝา่ บาทคิดว่าหม่อมฉันสามารถทนอยู่ในห้องนี้กับพระองค์
ได้หรอื ไมต่ อ้ งออกไป!” ทา้ ยเสยี งหันไปตวาดใส่หมอหลวงกับข้ารับใช้
ที่เตรียมออกจากหอ้ ง

“หากไม่พูดตอนนี้ก็ไม่ต้องพูดแล้ว” น่าขัน เขาไม่รู้หรือว่า
ในการเจอหน้ากันแต่ละครัง้ นางต้องสะกดความเกลียดชังไว้มากแค่
ไหน ใหค้ นอื่นออกไปทัง้ หมดอยา่ หวงั ว่านางจะทนอยู่ในห้องน้ี

หลซ่ี วนิ หลับตาลง เขาถอนหายใจอยา่ งยอมแพ้ “องค์ชายสี่
ขึ้นครองราชย์เจ้าย่อมกลายเป็นไทเฮา ถึงเขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข
ของเจา้ แตเ่ ขากเ็ คารพเจา้ รกั เจ้าเหมอื นมารดาแท้ ๆ”

“เหมือนมารดาแท้ ๆ” นางแค่นหัวเราะ “ก็แค่เหมือนแต่
ไม่ใช่ คิดว่าหลังจากพูดแบบนี้แล้วหม่อมฉันจะซาบซึ้งเอ่ยขอบคุณ
อย่างนนั้ รึ”

เหอซือซือไม่สนใจต่อปากต่อคาอีก นางหมุนตัวเตรยี มเดนิ
ออกจากหอ้ ง

“เจ้ารู้ใชไ่ หมวา่ เราสามารถสง่ั ให้คนฝังเจ้าไปพร้อมกนั ได้”

คาพูดแทนตัวที่เปลี่ยนไปบ่งบอกอารมณ์คนพูดได้ดี นาง
เหยียดย้มิ เยาะหยนั เร่มิ ใชต้ าแหนง่ ฐานะฮ่องเตม้ าข่มขวัญแล้วหรอื

4 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือไม่ได้หันหน้ากลับไปมอง “ใต้หล้านี้ไม่มีอะไรที่
พระองค์ทาไม่ได้ ฝ่าบาทออกราชโองการเหล่าขุนนางมีหรือจะไม่
ทาตาม ก็แคต่ ายเท่านั้น พระองคค์ ดิ วา่ หมอ่ มฉันจะสนใจหรือ”

พดู จบนางก็เดินออกจากห้องไปทันที

เมื่อขันทีเปิดประตอู อกถึงเห็นว่ามีบุรุษผู้หน่ึงยืนรออยู่ บน
ใบหนา้ เรมิ่ ปรากฏความกระดากอาย “ใตเ้ ท้าเซียว”

เซยี วเย่ยี นเฉิงคอ้ มกายทาความเคารพฮองเฮา “กระหม่อม
ไดร้ ับแจง้ ใหร้ บี มาเขา้ เฝ้าฮอ่ งเต้”

พูดได้ว่าในเมืองหลวงนี้นอกจากไทเฮาแล้ว อัครเสนาบดี
เซียวเป็นคนที่ฮ่องเต้เชื่อใจที่สุด นางไม่ได้ทาให้อีกฝ่ายลาบากใจ
หลงั พยกั หนา้ รบั ร้กู เ็ ดินกลบั ตาหนักทันที

กับคนที่เคยยื่นมือช่วยเหลอื คนในครอบครัว ถึงเขาจะเป็น
พระญาตสิ ายนอกทั้งยงั เปน็ ขุนนางคนสนทิ ของฮ่องเต้นางก็ไม่มีทาง
แสดงท่าทีหาเรอ่ื งเดด็ ขาด

หลี่ซวินฮ่องเต้ผู้มีอายุเพียงยี่สิบเก้าปีจากไปในวันนั้นเอง
สุดท้ายก็ไม่ได้สั่งให้ฝังฮองเฮาของตนเองไปพร้อมกันเหมือนที่เอ่ย
ปาก

5 เสีย่ วเสวยี่ 2.0

ส่วนเหอซือซือที่ไม่ทันอายุครบสิบเก้าปีเต็มก็ต้องขึ้นเป็น
ไทเฮา หลังจากองคช์ ายสี่บุตรชายภายในนามของนางข้ึนครองราชย์
นางท่มุ เทแรงกายแรงใจลงไปในการชว่ ยใหเ้ ขาปกครองบ้านเมืองได้
อย่างมั่นคง อุทิศเวลาทั้งหมดไปกับการช่วยเหลือประชาชน
สนับสนุนขุนนางทีด่ มี ีความสามารถ ไมอ่ คติกีดกนั ขนุ นางของฮ่องเต้
พระองคก์ อ่ นเพียงเพราะเหตุผลสว่ นตัว

แต่ถึงที่สุดแล้วก็ไม่อาจกลบฝังหลุมดาอันเวิ้งว้างภายในใจ
ของตวั เองได้

ร่างกายที่ถูกละเลยมาสองปีเต็มบวกกับการทุ่มเททั้งชีวิต
ให้กับบา้ นเมอื ง เหอไทเฮาจึงจากไปในวยั เพียงแค่ยส่ี ิบปี ปดิ ตานาน
ไทเฮาที่มีอายุน้อยและมีอานาจมากที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์มา ส่ง
ตอ่ ภาระบ้านเมอื งกบั ฮอ่ งเต้นอ้ ยให้อคั รเสนาบดีแบกรับต่อไป

สาหรับเหอซือซือ คาสรรเสริญอันใดล้วนว่างเปล่าเมื่อไม่
หลงเหลอื คนในครอบครัว

หากเลือกได้ นางอยากเป็นแค่คุณหนูของตระกูลเหอ
น้องสาวคนเดียวของพ่ีชายใหญ่และพช่ี ายรอง หลานสาวท่ีสนิทสนม
กับท่านย่าอยา่ งสดุ หัวใจ

นางอยากกลับไปในชว่ งเวลานัน้ เหลือเกิน...

6 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

ตอนที่ 1

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอมองหลานสาวอย่างกังวล ระยะนี้ซือซือ
หลานสาวคนเดียวของนางดูเหมือนมีอะไรในใจตลอดเวลา ปกติ
เวลาหลานชายคนรองชวนออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ทุกครั้งล้วน
พยักหน้าตกลงอย่างไม่ลังเล แต่ช่วงนี้นอกจากบอกปัดไปสามรอบ
แลว้ ยังวง่ิ มานง่ั อยู่ทเี่ รือนของนางบอ่ ย ๆ

“ช่วงนี้เจ้าดูไม่ค่อยสดใส หรือเป็นเพราะอากาศร้อน
เกินไป”

เหอซือซือหมุนน้าตาลปั้นที่พี่ชายรองซื้อมาฝากอย่าง
เบื่อหน่าย “นา่ จะใชเ่ จา้ ค่ะ”

นางรู้ดี สาเหตุสาคัญเป็นเพราะหลังจากที่นางตายไปตอน
อายุยี่สิบปี อยู่ดี ๆ นางดันฟื้นขึ้นมาตอนอายุสิบหกย่างสิบเจ็ดปี
ต่างหาก ชะตากรรมสามปีที่เหลือของนางพูดได้ว่าผ่านไปอย่าง
เจ็บปวดทรมานจนทาใจยอมรับไมค่ อ่ ยได้

7 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

“จรงิ สิ ชว่ ยน้ฮี ูหยนิ ผู้เฒา่ เซียวมาหาทา่ นย่าบ่อย ๆ มีอะไร
หรือเจา้ คะ” นางใช้ดวงตากลมโตมองท่านย่าอย่างรอคอย

“เจ้านะเจ้า” ฮูหยินผู้เฒ่าเหอมีหรือจะไม่รู้ทันหลานสาว
“ไม่ใช่เรื่องการแตง่ งานของใต้เท้าเซียวหรอื ” ทางนน้ั มีบตุ รชายท่ียัง
ไมไ่ ด้แตง่ งานอยูค่ นเดียว ไมใ่ ช่อคั รเสนาบดเี ซยี วแลว้ จะเปน็ ใคร

ท่านย่าไม่เคยเลี้ยงนางให้เป็นคนอ่อนไหวไม่รู้จักโลกกว้าง
ดังนั้นเรื่องประเภทนี้พวกนางย่าหลานจึงสามารถพูดคยุ กันได้อยา่ ง
เปดิ เผย “ทา่ นยา่ ยงั ไม่แน่ใจ”

ครั้งก่อนก็เป็นแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงว่าพอปฏิเสธไปกลับ
กลายเป็นได้รบั ราชโองการเขา้ วงั แทน

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอไม่คิดปิดบัง “อัครเสนาบดีหนุ่มอนาคต
ไกล ถึงเคยแต่งงานไปแล้วครั้งหนึ่งแต่ผ่านมาตั้งสามปีแล้วที่ฮูหยิน
คนน้นั จากไป เดมิ ทีข้ายังคดิ ว่าเขาอาลยั ภรรยาที่เสียชวี ติ เลยไม่ยอม
แต่งงานใหม่ แต่กลายเป็นว่าฮูหยินว่านจากจวนตรงข้ามหลุดปาก
ออกมาว่าเป็นเพราะเขามีนางในดวงใจที่ไม่อาจสมหวังได้ต่างหาก
เลยไมย่ อมแต่งงานอีกครงั้ ”

ข่าวโคมลอยที่ถูกแต่งแต้มเกินจริง ชาติก่อนไม่ใช่เพราะ
เข้าใจผิดคิดว่าเขามีใจให้ฟูเหรินนางนั้นหรอกหรือถึงได้ปฏิเสธจน

8 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ถกู เรยี กตัวเขา้ วงั แทน

นางแสดงสีหน้าไม่ยี่หระออกมา “ก็แค่นางในดวงใจที่ไม่
สามารถแตง่ เขา้ ตระกลู เซยี วได้”

“ถ้าเป็นแค่หญิงสาวทั่วไปข้าก็ไม่คิดมากหรอก แต่ได้ข่าว
ว่าเป็นคนที่อยู่ข้างในนั้น” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวชี้นิ้วไปที่ภาพวาดที่
ได้รบั พระราชทานมาจากในวังเมอ่ื ตอนงานเลีย้ งครบเจ็ดสิบปี

“ฮูหยินว่านเป็นคนจากตระกูลเจาไม่ใช่หรือ ท่านย่าคิดว่า
หากเรื่องนี้มีมูลความจริงนางยังกล้ากล่าวออกมาให้หลานสาวจาก
บ้านเดิมเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ” ไม่ว่ายังไงนางต้องได้แต่งเข้าจวน
ตระกูลเซียวและกลายเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี หากเกาะขา
เซียวเยย่ี นเฉิงไมไ่ ด้ ธรณีประตูตอ่ ไปตอ้ งเปน็ วังหลวงแน่

“ถ้าอย่างนั้นทาไมฮูหยินว่านต้องพูดเรื่องนี้ออกมา”
หญงิ ชรากลา่ วอย่างไม่เข้าใจอยบู่ า้ ง “ผ่านตระกูลเซยี วไปแล้วเจ้ายัง
มีตัวเลือกอีกมาก พวกเขากับตระกูลเซียวก็ไม่ได้มีตื้นลึกหนาบาง
อะไร ทาไมต้องกลา่ วออกมาตอนน้ี”

เหอซอื ซือกลบั ว่าไปอีกเร่ือง “ไดย้ นิ ว่าตระกลู เจามีบุตรสาว
ที่ยังไม่ได้ออกเรือนอีกสองคน คนหนึ่งอายุสิบหกอีกคนอายุสิบเจ็ด
ไมแ่ น่วา่ อยากให้พวกเราปลอ่ ยมือจะไดเ้ สนอตัวเข้าไป”

9 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

ตระกูลเจามีบุตรสาวอยู่จรงิ แต่นางไม่รู้หรอกว่าพวกเขามี
แผนการใด ทนี่ างต้องการคือทาใหท้ า่ นยา่ พยักหนา้ ตกลงเท่านั้น

ฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าเหอเริ่มหว่ันไหว “คนผู้หน่ึงเป็นถึงอัครเสนาบดี
ไม่มที างทจ่ี ะจดั การไดง้ า่ ย เจา้ อยากแตง่ เข้าไปจริงหรือ”

ถึงกล่าวว่าฮูหยินเอกมีสิ่งสาคัญที่ต้องคว้ามาให้ได้คือ
อานาจปกครองเรือนหลงั แต่ความสมั พันธ์สามภี รรยาก็ไม่ใช่เรื่องที่
ควรปลอ่ ยผ่านเช่นกัน ขุนนางฝา่ ยบุ๋นที่สามารถดารงตาแหน่งขุนนาง
ขั้นหนึ่งตั้งแต่อายุน้อยไหนเลยจะเป็นพวกทึ่มทื่อไม่ทันเล่ห์เหลี่ยม
มารยา

“จดั การไม่ได้ก็ไม่ต้องจัดการ คนทีไ่ มส่ นใจเรื่องความสัมพันธ์
ชายหญิงแบบนั้นแต่งเข้าไปแค่จัดการเรือนหลังให้ดีก็พอแล้ว ไหน
เลยตอ้ งงัดมารยาออกมาตบตกี ับสตรีคนอื่นอีก”

หญงิ ชรามองคอ้ น “ปากเจ้านี่นะ อยา่ ลมื ตัวไปพูดอย่างนี้ท่ี
ข้างนอกก็แล้วกัน”

“ท่านย่าลองตรองดู หญิงสาวในเมืองหลวงตั้งมากมาย
ทาไมต้องมาเลือกข้า ไม่กี่เดือนก่อนฮ่องเต้ยังมอบหมายหน้าที่
สาคัญให้พี่ชายใหญ่อีก หากปฏิเสธไปข้ากลัวว่าหนทางข้างหน้าคง
ยากลาบากย่งิ กว่าตาแหนง่ ฮหู ยนิ อคั รเสนาบดี”

10 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

“พี่ชายรองเจ้าบอกว่าพวกสหายไม่ได้ความของเขาพูดถึง
การคัดเลือกหญิงงาม เจ้าหมายความว่า...” พอเข้าใจที่หลานสาว
ตอ้ งการสือ่ หญิงชราถงึ กบั หน้าเปล่ียนสี “ข้าจะไปพูดกับฮูหยินผู้เฒ่า
เซียวเอง”

ถึงนางจะสอนหลานสาวให้รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมแต่ไม่เคยคิดท่ี
จะสง่ ไปอยู่ในสถานท่อี ามหิตเฉกเช่นวงั หลวง

แต่งตั้งหลานชายคนโตให้เป็นอี้ผิงโหวหลังจากเมินเฉยมา
นาน จะเปน็ อะไรได้หากไม่ใช่อยากใช้งานหลานชายของนางหลังจาก
ลดอานาจตระกลู เหอจนพอใจแล้ว

“มิน่าฮูหยินผู้เฒ่าเซียวถึงไม่สนใจหลานสาวสายตรงจาก
บ้านเดิมของตัวเอง บางทีเร่ืองนี้อาจจะมีเบื้องหลังจริง ๆ” ได้ยินว่า
ทางนั้นเสนอตัวอย่างเต็มที่ ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกลับไม่สนใจหักหน้า
บา้ นเดมิ มาเอ่ยปากกับนางแทน

หญิงชราส่ายหน้าอย่างจนใจ ฮ่องเต้พระองค์นี้เชื่อใจ
อัครเสนาบดีเซียวยิ่งกว่าใคร เกินครึ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวมาพูดคง
เป็นพระประสงคข์ องฮอ่ งเตม้ ากกว่า

“ท่านยา่ ต่อให้พวกเราอยากอย่เู งียบ ๆ ก็ไม่มีทางเป็นไปได้
หรอก หลานคิดวา่ ตอบตกลงตระกูลเซียวไปเป็นหนทางที่ดีทีส่ ดุ แล้ว”

11 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

นางไมไ่ ดฝ้ นั หวานวา่ หลงั จากปฏิเสธตระกลู เซียวไปแล้วจะ
สามารถไปแต่งงานกับบุรุษอื่นได้ แม่ทัพนายกองที่เคารพนับถือ
ท่านปู่มีมากเกินไป ต่อให้ท่านปู่จากไปหลายปีแล้วคนในวังก็ยังไม่
วางใจ ยงั คงหาวิธมี าควบคุมพวกนางอกี

ที่พวกเขากลัวคือนางแต่งเข้าจวนแม่ทัพสักจวน จากนั้นใช้
ชอ่ื เสียงและความสัมพนั ธ์ในอดีตของท่านป่เู สรมิ กาลังใหบ้ ้านสามี

ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ เหอลูบผมหลานสาวด้วยความสงสาร “ขอโทษ
ทต่ี ้องใหเ้ จา้ มาแบกรบั เร่ืองพวกน้ี”

“ครอบครวั เดียวกันไหนเลยต้องเอย่ คาพดู พวกนี้ ข้าเต็มใจ
เจ้าค่ะ” ให้พี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองแสร้งทาตัวเละเทะ ทั้งชีวิตไม่มี
ความก้าวหน้า แค่นึกภาพนางกห็ ายใจไม่ออกแลว้

รากฐานที่บรรพบุรุษสร้างมาหลายร้อยปี กี่ชีวิตที่ต้อง
สูญเสียไปเพื่อปกป้องบ้านเมือง รุ่นหลานเช่นนางกับพี่ชายทั้งสอง
คนต้องกาพร้าบิดามารดา ให้ละทิ้งสิ่งที่ยึดเหนี่ยวมานาน นางเอ่ย
กับพวกเขาสองคนไมไ่ ดจ้ ริง ๆ

“พูดกันเป็นจริงเปน็ จงั ขนาดน้ีทางนน้ั ยังไม่ส่งแมส่ ่ือมาด้วย
ซ้า ท่านย่าอยู่ต่อหน้าคนตระกลู เซียวก็อย่าลืมกล่าวชมข้าให้มาก ๆ
นะเจ้าคะ” นางกล่าวติดขาขนั

12 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอหัวเราะ ถ้อยคาเย้าแหย่ของหลานสาวทา
ให้หญิงชราผ่อนคลายขึ้นมาก “แต่งให้ก้อนนาแข็งเดินได้ก็ดี
เหมอื นกัน อย่างนอ้ ยเจ้าจะไดไ้ ม่ต้องรบรากบั อนุในเรือนหลงั ”

เหอซือซือส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก้อนน้าแข็งเดินได้ที่ไหน
กัน ชาติก่อนขุนนางคนอื่นล้วนผลักเรือตามน้า มีเพียงเขาที่กล้า
กล่าวทัดทานฮ่องเต้ทั้งยังพูดให้พี่ชายใหญ่ คนแบบนั้นไหนเลยจะ
เยน็ ชาไร้หวั ใจอยา่ งท่ีคนอนื่ กลา่ วหา

เพียงแต่ที่ท่านย่าพูดมาก็มีส่วนหนึ่งที่เป็นความจริงนั่น
แหละ ชาติก่อนเซียวเยี่ยนเฉิงไม่ได้แต่งภรรยาอีกครั้งจริง ๆ อย่าง
น้อยกเ็ ท่าทีน่ างรู้

มีข้อหนึ่งที่นางมั่นใจ ไม่ว่ายังไงนางก็ไม่ยอมเข้าวังอีกครั้ง
แน่นอน ดังนั้นต่อไปคงลาบากอัครเสนาบดีผู้สูงส่งต้องถูกนาง
รบกวนชีวิตอันสงบสขุ แล้ว

ในปลายเดือนห้ามีสภาพอากาศที่ร้อนระอุ เรื่องจัดงาน
เล้ียงของคนในเมอื งหลวงจงึ ต้องพบั เกบ็ ไวก้ ่อน

13 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

ดังนั้นเหอซือซือเลยมีเวลาว่างนั่งใคร่ครวญถึงเรื่องราวท่ี
ผา่ นมา

น่าเศร้าใจที่พี่ชายรองไม่เข้าใจความต้องการของนาง
นอกจากจะไม่ปล่อยให้นางได้อยู่อย่างสงบแล้วยังมาแย่งชิงน้าแข็ง
ส่วนของนางอกี

“ท่านไม่มเี รอื นอยูห่ รืออย่างไร”

เหอผิงตอบอย่างกวนอารมณ์ “มี แต่เรือนข้าไม่ได้เย็น
สบายเหมอื นของเจ้า”

นางหมดคาจะพูด นอกจากเรือนของท่านย่าแลว้ น้าแข็งท่ี
เหลือส่งไปเท่ากันทุกเรอื น เรือนของนางเย็นกว่าเรอื นของเขาอยา่ ง
นั้นรึ พช่ี ายรองชา่ งกล้าพูด

เหอผงิ เดาอารมณ์ของนอ้ งสาวออก “เรอื นเจา้ ปลกู ตน้ ไม้ไว้
รอบเลยเย็นสบาย เรือนข้ามีแต่ลานกว้างร้อนจะตายอยู่แล้ว ทาไม
มาหลบอยูค่ รเู่ ดยี วก็ไม่ได้”

“ถ้าอย่างนั้นท่านเอาน้าแข็งของท่านมาเพิ่มให้ข้าดว้ ย” ใช่
วา่ จะไมม่ ีเงนิ ซอื้ นางแค่ไม่ยอมเสียเปรยี บเท่าน้นั

“อีกไมน่ านก็จะออกเรือนแลว้ เร่ืองแค่นีเ้ จา้ ยังตระหนี่อีก”

14 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซือซือเข้าใจในทันที “ท่านมาวนเวียนแย่งชิงน้าแข็ง
ของขา้ หลายวนั ก็เพราะเร่ืองน้ีร”ึ

เหอผิงยกั ไหล่ “ข้าแค่อยากเตือนเจ้า อัครเสนาบดีเซียวคน
น้ันไม่ได้หลอกงา่ ยเหมอื นอดตี คู่หมั้นเจา้ หรอกนะ”

นางนิ่งไปครู่หนึ่งเพราะนึกไม่ออกว่าพี่ชายรองพูดเรื่อง
อะไร พอนึกขึ้นมาได้จึงขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก “ผ่านมา
หลายเดือนแล้วท่านจะยกขึ้นมาพูดอีกทาไม อีกอย่าง ข้าไปหลอก
คนอื่นตัง้ แต่เมอ่ื ไหร่ เหน็ ๆ อยวู่ า่ เขาต่างหากที่ไรศ้ ลี ธรรมไม่มคี วาม
ละอายใจ”

คุณชายตระกูลฉินนั่นทาสาวใช้ข้างห้องท้องโตตั้งแต่ยังไม่
แต่งภรรยาเอก หากแต่งเข้าไปจริงชีวิตคงแย่พอ ๆ กับเข้าวังนั่น
แหละ

“เขาทาสาวใช้ข้างห้องต้ังครรภ์ อย่าบอกข้านะว่าเจ้าไม่ได้
ยยุ งสาวใชค้ นน้นั อยเู่ บ้อื งหลังทาให้กลายเปน็ เรื่องใหญข่ ึน้ มาเพื่อขอ
ถอนหม้นั ”

“ตกลงว่าตั้งใจจะมาหาเรื่องข้า” พี่ชายรองของนางคงจะ
วา่ งเกนิ ไปแล้ว

15 เสย่ี วเสวยี่ 2.0

“เซียวเยย่ี นเฉิงนั่นดูก็ร้วู า่ ไม่ใช่พวกจดั การได้ง่าย เจ้าเลือก
คุณชายหัวอ่อนสักคนไม่ดีกว่าหรือ” เพราะรู้นิสัยน้องสาวของ
ตัวเองดี เหอผิงคิดไม่ออกว่าแต่งเข้าจวนตระกูลเซียวไปแล้ว
น้องสาวของเขาจะใชช้ ีวิตกับคนเยน็ ชาขนาดนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร

“หัวอ่อนเหมือนเจ้าคนแซ่ฉินนั่น” นางกล่าวอย่างประชด
ประชัน “พี่ชายรอง ท่านมากังวลเรื่องแต่งงานของข้าทาไมกัน เอา
เวลาไปกงั วลเร่ืองของตัวเองดกี วา่ ”

เหอผิงหยิบแตงโมขึ้นมากัดแล้วกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
“ขา้ พูดเพราะเป็นหว่ ง เจ้ากลับไม่รบั ความหวังดี”

นางหยิบแตงโมขึ้นมากัดอย่างไม่ยอมเสียเปรียบ รสชาติ
หวานฉ่าทาใหอ้ ารมณด์ ีข้นึ หลังเค้ียวเสร็จจงึ เสนอความเห็นออกมา
“ข้าว่าพวกเราสองคนคงว่างงานเกินไปเลยมานั่งเถียง กับเรื่องไม่
เป็นเรือ่ งแบบน”้ี

น้องสาวยื่นบันไดให้เหอผิงมีหรือจะไม่ลง “ข้าก็ว่าแบบ
นนั้ ” แต่สดุ ทา้ ยกย็ งั อดใจไม่ไหวกล่าวอยา่ งหลงตัวเอง “หากไม่มีข้า
เจา้ ตอ้ งเหงามากแน่”

เหอซือซือไม่เถียง นางพยักหน้ายอมรับ ตอนพี่ชายรองไม่
อยนู่ างเหงาจริง ๆ นน่ั แหละ

16 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

“พวกเจา้ สองคนน่งั คยุ เร่อื งอะไรกนั ”
เสยี งจากหน้าประตูขดั อาการนิ่งองึ้ ของเหอผงิ คุณชายรอง
หันไปมองพชี่ ายของตัวเองก่อนจะพยักพเยดิ ไปทางนอ้ งสาว
“คยุ เร่ืองของซือซือ”
ทาไมกลายเป็นเร่ืองของนางคนเดียวไปเสียแล้ว “พี่ชายใหญ่
ทานแตงโม” ไมว่ า่ เปลา่ ยังเลอ่ื นจานจากฝ่ังพี่ชายรองไปให้พชี่ ายใหญ่
เหอซู่เหยียนส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจ ไม่พ้นปะทะฝีปากกัน
อีกแล้ว หลังจากน่ังลง เขาก็ปฏิเสธเรอื่ งกิน แล้วเขา้ เร่อื งสาคัญทันที
“ขา้ ไดย้ นิ ท่านยา่ เปรยเรอื่ งตระกลู เซียว”
เหอซือซือฟุบศีรษะลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยใจ นี่คงรู้กันทั้ง
จวนแล้วกระมัง
เสียงเงียบไปนานพอควร พอนางเงยหน้าขึ้นมาพี่ชายใหญ่
ก็ยังคงจอ้ งมองนางดว้ ยสีหนา้ จรงิ จงั อยู่
ดูท่าหากไม่ตอบตามตรงพี่ชายใหญ่คงไม่ยอมแน่ เขาไม่ใช่
คนที่นางใช้วิธีชวนทะเลาะแล้วสามารถเบี่ยงเบนความสนใจได้
เหมอื นพีช่ ายรอง “เปน็ ความตอ้ งการของขา้ เอง”

17 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

มุมปากของเหอซู่เหยียนเริ่มบึ้งตึง “เจ้าไมจ่ าเป็นต้องเลือก
ทางเดนิ น้ี หรือเจา้ ไมเ่ ชอ่ื ใจพ่ีชายใหญ่”

ไปกันใหญ่แล้ว พช่ี ายใหญค่ งเข้าใจว่านางยอมตกลงเพราะ
อยากให้พวกเขาก้าวหน้าในหน้าที่การงาน นางรีบดับเพลิงที่กาลัง
จะลามทันที “ข้าไม่ได้เห็นแก่ลาภยศอะไร แต่ที่ให้ท่านย่ารับปากก็
เพราะไม่อยากเขา้ วังต่างหาก”

สีหน้างุนงงของพี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองทาให้นางต้อง
อธิบายเพิ่ม “พวกท่านคิดดู ใต้เท้าเซียวท่านนั้นไม่สนใจเรื่อง
แต่งงานมาตั้งนาน อยู่ดี ๆ ทาไมมารดาของเขาถึงมาคุยกับท่านย่า
ท่านย่ายังได้ยินมาว่าบ้านเดิมของฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเปรยเรื่อง
แต่งงานมาหลายครั้งแต่ถูกบอกปัด เพราะเหตุใดถึงกล้าเสี่ยงมี
ปัญหากบั บา้ นเดมิ แล้วเลือกมาเปรยกบั ท่านย่าแทน”

ตีเหล็กต้องตีตอนยังร้อน นางหันไปหาพี่ชายรอง “สหาย
ของท่านพูดถึงเรื่องคัดเลือกหญิงงามไม่ใช่หรือ ตอนนี้ฮ่องเต้ยัง
เลือกใช้ตระกูลเหอของเราอีก ทั้งหมดนี้ก็เพราะอยากเก็บข้าไว้เปน็
ตวั ประกนั ไม่พยกั หนา้ ตกลงครงั้ ต่อไปกต็ อ้ งเข้าวังแล้ว”

เหอซู่เหยียนยังไม่คลายความสงสัย “แบบนั้นเรียกเจ้าเข้า
วังไปเลยไมง่ ่ายกวา่ รึ”

18 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

“อัครเสนาบดีเซียวไม่ยอมแต่งงานนานขนาดนี้ ไม่แน่
ฮ่องเต้กับฮูหยินผู้เฒ่าเซียวอาจถือโอกาสอ้างเรื่องบ้านเมืองใช้
แก้ปัญหาส่วนตัวด้วย” พูดไปอย่างนั้นเอง เหอซือซือไม่รู้หรอกว่า
ทาไมต้องให้นางแต่งเข้าจวนตระกูลเซียวและไม่เรียกนางเข้าวัง
ตัง้ แตแ่ รก

พี่ชายใหญ่เริ่มคล้อยตาม นางพยายามควบคุมสีหน้าไม่ให้
แสดงอาการดใี จจนเกินไป

ตอนนี้เหลืออยู่อย่างเดียว ทาอย่างไรให้เซียวเยี่ยนเฉิง
พยักหนา้ ตกลงตามความต้องการของฮหู ยินผู้เฒา่ เซียว

ที่เหอซือซือไมค่ ่อยอยากเชื่อว่าเซียวเยี่ยนเฉงิ จะยอมตกลง
ก็เพราะว่าชาติก่อนไม่เคยเห็นเขาแต่งงานใหม่นี่แหละ ฮูหยินคน
ก่อนนั่นนางได้ยินมาว่าเป็นสนมคนโปรดทูลเกลี้ยกล่อมให้อดีต
ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ถึงได้บีบบังคับแต่งหญิงงามเข้าไปได้
ครง้ั น้ีถงึ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒ่าเซียวเอย่ ปากก็ไม่รวู้ ่าเขาจะยอมหรือไม่

คนที่ไม่สนใจเรื่องแต่งงานแบบนั้นช่างทาให้คนปวดหัว
เหลือเกนิ

19 เส่ยี วเสวีย่ 2.0

ตอนที่ 2

เหอซือซือวาดภาพการเจอกันครั้งแรกของตัวเองกับ
เซียวเยี่ยนเฉงิ ไว้อยา่ งสวยงาม ทุกคร้ังทอี่ อกจากจวนไปข้างนอกกับ
ท่านย่านางจะพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้าและเครื่องประดับเสมอ
ช่วงนี้ถึงกับหันมาบารุงรักษาผิวเป็นอย่างดี ตั้งใจว่าต่อให้เจอหน้า
กันอยา่ งไม่ตั้งใจกไ็ ม่มที างขายหน้าเป็นอันขาด

อันที่จริงนางเคยมีความคิดแกล้งทาเป็นพบเจอระหว่าง
ออกไปข้างนอก แตท่ าแบบนั้นเกรงว่าจะถูกจับได้งา่ ยไปหน่อย เลย
ไดแ้ ต่เฝา้ รอโอกาสให้ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเชิญไปทีจ่ วน

เสียแต่โชคชะตามักจะเล่นตลกกับชีวิตคนเสมอ ต้นเดือน
เจ็ดฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเชิญท่านย่าไปที่จวนนางไม่แม้แต่จะพบหน้า
เซียวเยี่ยนเฉิง แผนการวางไว้นานไม่ได้ใช้สักทีจนนางเริ่มลดความ
ระมัดระวงั สุดทา้ ยการพบกนั คร้งั แรกดันเกดิ ขึ้นตอนสภาพนางไม่สู้
ดเี สียอยา่ งน้นั

20 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

ในเมืองหลวงนางมีสหายที่สนิทกันมากอยู่คนหนึ่ง สหาย
คนนี้เปน็ คณุ หนจู ากตระกูลซ่ง

อีกไม่นานซ่งเจียอีต้องแต่งงานไปทางใต้เลยชวนนางไป
เทย่ี วเลน่ ท่ีจวน

นางคานวณดูแล้วว่าระยะนี้ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรเลยตอบ
ตกลง

ในจวนตระกูลซ่ง ฮูหยินซ่งเดิมทีก็ไม่ใช่คนเคร่งครัดกับ
บุตรสาวอยู่แล้ว ยิ่งบุตรสาวคนเดียวต้องแต่งไปไกลเลยผ่อนปรน
มากขนึ้ ไปอีก

ไพ่นกกระจอก โยนลูกศร ตกปลา แม้แต่ยิงธนูซ่งเจียอีก็ยัง
งดั มาเล่น เรยี กวา่ ขดุ ทกุ อยา่ งที่เคยเล่นตอนเด็กมาเลน่ ซา้ อีกรอบจน
หนาใจ

เหตุเกิดเมื่อตอนตกปลาช่วงเย็น นึกแล้วเหอซือซือยังรู้สึก
ขายหนา้ อยู่เลย

ถึงเรียกว่าตกปลาแต่ความจริงแค่มานั่งเล่นริมสระเพื่อ
พูดคุยกันมากกว่า เพราะเดิมทีสระในอาณาเขตของจวนก็สร้าง
ขึ้นมาเพื่อผ่อนคลายอยู่แล้ว ดังนั้นนอกจากส่งสาวใช้มามากหน่อย
ฮหู ยินซง่ จึงไมไ่ ดห้ ้ามปรามอะไร

21 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

“แต่งออกไปไกลขนาดนั้นท้ังยังไม่มสี หายสักคน ข้ากลัวว่า
จะปรบั ตัวไม่ได้”

เหอซือซือเอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้า นางใช้ฝ่ามือบัง
แสงอาทิตยช์ ่วงเยน็ ที่ยงั จ้าอยู่ก่อนหลบั ตาลงอย่างเกียจคร้าน “ไม่มี
ก็หาเพมิ่ ”

ซง่ เจียอีเบะปาก “เจา้ พูดงา่ ยเหลือเกิน ข้ามาระบายเพราะ
คดิ วา่ เจ้าจะเข้าใจข้า แต่สุดทา้ ยเจ้ากลับตอบอย่างขอไปที”

ชาติก่อนนอกจากจะรักกับสามีหวานชื่นแล้วในเรือนยังไม่
เห็นมีอนุสักคน เพราะเหตุนี้นางจึงไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจกับเรื่อง
แต่งงานของสหายมากนัก “ข้าอยู่เมืองหลวงจะไปช่วยอะไรได้ เจ้า
เอาเวลาที่มาคร่าครวญกับข้าไปคิดวิธีสร้างความสัมพันธ์กับว่าที่
สามีไมด่ ีกว่ารึ”

ซง่ เจยี ออี า้ ปากค้าง “เรอื่ งแบบน้ีเจา้ ยังกล้าพูดออกมา” ไม่
ว่าเปลา่ ยังผลกั สหายไปทหี นึ่ง

น่ากลัวว่าฝ่ามือนี้ผลักได้แรงเกินไป เหอซือซือที่นอน
เออ้ ระเหยลอยชายเลยเลอื่ นไถลตกลงไปในน้าเสียครง่ึ ตัว

สว่ นท่ีไมไ่ ด้ตกลงไปทั้งตวั น้นั เป็นเพราะคุณหนูซ่งมือไวคว้า
สหายไวไ้ ดท้ ัน

22 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

“ซง่ เจยี อ!ี ” เหอซือซือทง้ั ตกใจทง้ั โมโห

“เจ้ารีบขึ้นมา ๆ ใครก็ได้มาช่วยหน่อย” ซ่งเจียอีรีบเรียก
สาวใช้

พูดได้ดี รีบขึ้นไปได้ยังไงในเมื่อเรี่ยวแรงคนช่วยน้อยนิด
ขนาดนี้ พอสาวใช้เข้ามาช่วยเหอซือซือเลยได้โอกาสรบี สง่ มือให้คน
ขา้ งบนช่วยลากข้ึนไป

เมื่อขึ้นจากน้าได้แล้วนางรีบเปิดปากจัดการสหายทันที
“เจ้าคดิ จะฆา่ ข้ารึ”

ซ่งเจียอีส่ายหน้าปฏิเสธอย่างร้อนใจ “ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ
นะ” ใครจะคิดว่าฝ่ามือเดียวถึงกับเลื่อนไถลจนตกน้า “ไปเปลี่ยน
เส้อื ผา้ ทีเ่ รือนข้ากอ่ นเถอะ”

นอกจากถลึงตาใส่แล้วก็ทาอะไรไม่ได้อีก “เจ้านี่มันจริง ๆ
เลย”

คุณหนูซ่งคราแรกยังกล่าวโทษผู้อื่นอยู่ตอนนี้กลายมาเป็น
ฝ่ายขอโทษไม่หยุด นอกจากรู้สึกผิดแล้วยังกลัวถูกมารดาลงโทษ
ด้วย “พวกเราเดินอ้อมไปหน่อยได้หรือไม่” หากให้ท่านแมเ่ ห็นไม่ดี
แน่

23 เสยี่ วเสวีย่ 2.0

ต่อให้ท่านแม่จะรักนางมากเพียงใด แต่เรื่องเล่นสนุกจน
เลยเถิดถงึ ขัน้ ทาผ้อู ื่นตกน้าไม่ใช่เรื่องเล็ก หากท่านแมร่ ้เู ข้าก่อนออก
เรอื นนางไมม่ ที างไดก้ ้าวเท้าออกจากจวนแน่

“เจ้านมี่ ัน” ถูกทาร้ายแล้วยงั ตอ้ งชว่ ยผู้อ่นื ปกปดิ อีก

วันนี้นางไม่น่าออกจากจวนเลยจริง ๆ ในอดีตเป็นเพราะ
ปัญหาเรื่องเข้าวังเลยปฏิเสธคาชวนไป ถ้ารู้ว่าซวยอย่างนี้ต่อให้
ซง่ เจียอรี ้องไห้นา้ ตาทว่ มจวนนางก็ไมม่ าหรอก

ทิ้งสาวใช้ไว้ที่เดิมเพราะไม่ต้องการให้ฮูหยินซ่งสังเกตเห็น
ถงึ จะทาเป็นราคาญแต่สดุ ท้ายเหอซือซือกย็ อมร่วมมือเปน็ อย่างดี

เสียแต่เรื่องร้ายไม่ได้มาหนเดียว ยังไม่ทันได้เข้าเขตเรือน
ชัน้ ในพวกนางดันปะทะเขา้ กบั พช่ี ายของซง่ เจยี อีพอดี

เหอซือซือคุ้นเคยกับคนตระกูลซ่งเป็นอย่างดี หากเป็น
สถานการณ์ปกติก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่คิดไม่ถึงว่าข้างกายของ
พชี่ ายใหญซ่ ่งดันเปน็ เซียวเยยี่ นเฉงิ เสียอยา่ งนัน้

นางคิดในใจอย่างเจ็บปวด หมดกันภาพลักษณ์ที่เตรียมมา
ตั้งนาน ตอนแต่งกายงดงามประทินโฉมอย่างดีดันไม่พบ พอผมเผ้า
ยุ่งเหยิงกระโปรงทัง้ เลอะทงั้ เปียกไปเป็นแถบจนสภาพดูไม่ได้ดันเจอ
เข้าเสียอย่างน้นั

24 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

เดิมทีตระกูลซ่งก็เป็นพวกบัณฑติ ไม่แปลกอะไรหากพี่ชาย
ใหญ่ซ่งจะรู้จักกับเซียวเยี่ยนเฉิง แต่เมืองหลวงกว้างใหญ่ถึงเพียงนี้
นางนึกไม่ถึงว่าจะมาเจอกับเขาในจวนของตระกูลซง่ ทั้งยังเปน็ ตอน
ทนี่ างเปยี กปอนไปครงึ่ ตัว

ซ่งหมิงเทาส่งสายตาตาหนิให้น้องสาว แต่ถึงกระนั้นก็ยัง
ช่วยกู้หน้าอยู่ดี “พวกเจ้าสองคนมาทาความรู้จักกับอัครเสนาบดี
เซียวสิ” ก่อนจะหันไปพูดกับบุรุษด้านข้าง “ขายหน้าใต้เท้าเซียว
แล้ว เปน็ นอ้ งสาวของข้ากับสหายของนาง”

ส่วนชื่อเสียงเรียงนามนั้น ซ่งหมิงเทาตั้งใจละไวเ้ พื่อไว้หน้า
เหอซือซอื

ซ่งเจียอีกระตุกแขนเสื้อสหายให้รีบคารวะจะได้รีบออกไป
จากสถานการณ์ตรงหนา้ เร็ว ๆ

คารวะเสรจ็ แลว้ พอเหน็ อคั รเสนาบดีเซียวพยกั หน้าซ่งเจียอี
ก็รบี ร้อนส่งสายตาใหพ้ ี่ชายใหญพ่ าคนใหญ่คนโตผ้นู ไี้ ปทางอ่ืนเสียที

ตั้งแต่ต้นจนจบเหอซือซือพยายามก้มหน้าตลอดเวลา นาง
ภาวนาใหเ้ ซียวเยย่ี นเฉงิ ไมเ่ ห็นหนา้ หรือจานางไม่ได้จะดที ี่สุด

สองบุรุษเดินจากไปไกลนางกับซ่งเจียอีถึงได้ถอนหายใจ
อยา่ งโล่งอก

25 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

เหอซอื ซือมองคอ้ นสหาย “หลบสายตามารดาเจา้ ใช่หรือไม่
หลบจนหนา้ ข้าไม่เหลือแลว้ ”

“พบกันครู่เดียว อัครเสนาบดีท่านนั้นอาจจะจาเจ้าไม่ได้ก็
ไดน้ ะ” ซง่ เจียอมี องโลกในแงด่ ี

“เปลี่ยนชุด ๆ ข้าจะกลับจวนแล้ว” ตกน้าจนเปียกไปครึ่ง
ตัวแล้วยังพบหน้าผู้คนตอนสภาพไม่สู้ดีอีก นางไม่มีอารมณ์จะเล่น
ต่อแลว้

“วันหน้าข้าค่อยไปหาเจ้าที่จวนเอง” ซ่งเจียอีกล่าวอย่าง
รสู้ กึ ผิด

“เจ้าน่ังเยบ็ ชดุ แต่งงานอยู่ทจี่ วนเถอะ!”

เมื่อกลับถึงจวนนางรีบเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านย่าฟังทันที
“ข้าไม่กลา้ เงยหน้าด้วยซา้ ขายหนา้ จนไมร่ ู้จะทาหน้าอยา่ งไร”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอกลับมองคนละด้าน “เจ้าอายุเท่าไรเอง
เด็กสาวสองคนต้องแยกจากกันเพราะออกเรือน เล่นสนุกหนักไป
บ้างจะเป็นเรื่องใหญ่เท่าไรกันเชียว” หญิงชราช่วยเก็บผมที่หลุด

26 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ออกมาทดั ไวใ้ หห้ ลานสาว “ย่าอยากพูดมาสักพักแลว้ ชว่ งน้ีเจ้าดูไม่
คอ่ ยรา่ เริงเท่าไร เปน็ เพราะเรือ่ งแต่งงานนนั่ หรอื ”

เหอซือซือใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดท่านย่าแล้วซบไหล่
“ข้ากลัวว่าหากใต้เท้าเซียวไม่พยักหน้าตกลงแล้วจะต้องเข้าวัง
แทน”

เดิมทีก็ควรเป็นแบบนี้ มีเรื่องกลุ้มใจอะไรนางสามารถ
ปรกึ ษาท่านย่า ต่อใหไ้ ม่ไดเ้ พื่อชว่ ยคิดวิธีแก้ปัญหา แต่อย่างน้อยก็มี
คนทส่ี ามารถพูดคยุ เรือ่ งราวท่วั ไปได้

ไม่เคยมีใครรู้ ในอดีตถึงแม้นางจะมีอานาจเหนือวังหลังก็
จริง แต่ข้างในจติ ใจไม่เคยมคี วามสขุ สักนดิ ชวี ติ ท่วี ่างเปล่าเช่นน้ันมี
อะไรดี

ถ้อยคากราดเกรี้ยวรนุ แรงทแ่ี สดงออกไปก็เพ่ือปกปิดความ
อ่อนแอข้างใน เหอซือซือไม่เคยรู้สึกสักนิดว่าตนเองอยู่เหนือผู้คน
หรือมอี านาจมากมาย

ไม่ว่าจะเป็นเหอฮองเฮาหรือเหอไทเฮา สตรีสองคนนั้นก็
เป็นแค่หญิงสาวที่แตกสลายจนต้องทุ่มเทแรงกายแรงใจไปท่ี
บ้านเมอื งเพอื่ พยุงให้ตวั เองมชี ีวิตรอดเทา่ น้ัน

27 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

นางหลับตาแล้วกอดท่านย่าแน่นขึ้น “เขาอาจรู้สึกวา่ ขา้ ไม่
รู้ความ ไม่เหมือนบุตรีจากครอบครัวขุนนาง บางทีกลับไปอาจรีบ
บอกฮูหยินผู้เฒ่าเซยี วให้ลม้ เลกิ ความต้ังใจก็ได้”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอหัวเราะ รู้ดีว่าหลานสาวแค่ออดอ้อนไม่ได้
หมายความตามที่พูดจริง ๆ “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เจ้าคงสนใจอยาก
เรยี นเรือ่ งวาดภาพ งานปกั หมากลอ้ มแลว้ ”

เหอซือซือรีบเด้งตัวนั่งหลังตรงทันที “ข้าลืมไปเลยว่ายัง
จดั การบัญชไี ม่เสรจ็ รบี ไปทาใหเ้ รยี บร้อยดีกวา่ ”

หญงิ ชราหวั เราะจนตัวสั่น “จะไปไหน เจ้าคดิ ว่าขา้ ตามการ
แสดงของเจ้าไม่ทันหรือ” พูดไปอย่างนั้นเองเพราะหลานสาววิ่งไป
หัวเราะไปจนถงึ หน้าประตแู ลว้

กัวมามาที่อยู่ด้านข้างกล่าวด้วยน้าเสียงหยอกล้อ “เป็น
เรื่องกลุ้มใจทไี่ หน ดูไปแลว้ คุณหนูคงอยากมาออดอ้อนท่านมากกวา่ ”

“เจ้าเด็กคนนี้” ฮูหยินผู้เฒ่าเหอส่ายศีรษะอย่างอ่อนใจแต่
ใบหนา้ กลับเปื้อนยิ้ม “ไมอ่ าจใหน้ างเข้าวังจริง ๆ”

เข้าไปแล้วต้องไปสู้รบกับสนมหลายคนในวงั หลัง หากมีวัน
นัน้ จรงิ ทา่ ทางขีเ้ ลน่ รา่ เรงิ แจม่ ใสคงไมม่ ใี หเ้ หน็ อีก

28 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

“เจ้าว่า หากไม่ใช่คุณชายตระกูลฉินนั่นไม่ไดค้ วามพวกเรา
จะต้องมากลุ้มใจกันรึ ตอนนั้นข้าไม่ควรรีบด่วนตัดสินใจเลย สู้
อุตส่าห์เห็นว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่ซือซือแต่งเข้าไปจะได้ไม่ต้อง
ลาบาก ทางฝั่งนั้นกลับกล้าปกปิดเรื่องราวพวกนั้นมาตั้งนาน หาก
ไม่ใช่ซือซือรู้เข้าแล้ววางแผนได้รอบคอบ แต่งเข้าไปก็คงเหมือนตก
นรกท้งั เปน็ ”

“ฝั่งนั้นปิดข่าวกันอย่างแน่นหนา ขนาดสืบข่าวดูยังไม่พบ
เจอเรื่องพวกนี้มาก่อน อีกอย่าง ตอนอยู่ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่ากับ
คุณหนูคุณชายฉินแสดงท่าทีได้ดีมาตลอด เรื่องนี้ไหนเลยจะโทษ
ทา่ นได”้

กัวมามาไม่ได้กล่าวปลอบแต่พูดตามจริง หากไม่ใช่คน
ตระกลู ฉนิ ปดิ ได้ดีเกินไปก็คงเป็นคุณชายฉนิ ทาผิดเป็นครัง้ แรก ตอน
สืบขา่ วเลยไม่เจอเรอ่ื งพวกนเี้ ลยสกั นดิ

“ดูท่าทางของนาง ข้าลืมบอกไปเลยว่าพรงุ่ น้ีทางฝัง่ นูน้ ชวน
ไปที่จวนอีกรอบ” หญิงชราหยุดไปครู่หนึ่งก่อนพูดต่อด้วยน้าเสียง
มั่นใจ “เจ้าว่า หากไม่ตกลงว่าเป็นนางแล้วจริง ๆ คนเขาจะกล้า
แสดงทา่ ทีชัดเจนขนาดนี้ได้อย่างไร”

29 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

“คุณหนูได้โวยวายแน่” กัวมามาอดขาขึ้นมาไม่ได้ เพิ่งบ่น
เร่อื งขายหน้าไปหยก ๆ ตอ้ งไปเจอกับฝั่งน้นู แล้ว

“เจ้าเดก็ คนน้ัน ปกติกร็ ู้ความดีอยู่หรอก ไม่รู้ทาไมบางครา
กลับมึน ๆ งง ๆ ไปเสียอยา่ งนน้ั ”

“น่ันกลับคล้ายนายทา่ นสาม”
“ไม่อยากจะยอมรับ แต่จุดที่รู้ความคงได้มาจากลูกสะใภ้
ข้า ส่วนที่มึน ๆ งง ๆ คงได้มาจากเจ้าสาม” ฮูหยินผู้เฒ่าเหอกล่าว
ถงึ อดีตดว้ ยรอยย้มิ
เฮ้อ หากลูกชายกับลูกสะใภ้ได้มาเห็นว่าบุตรสาวเติบโต
ขน้ึ มาอยา่ งดเี พยี งใดต้องภูมใิ จมากแน่
“ไม่ต้องให้คนไปบอกหรอก รอถึงพรุ่งนี้ก่อน ข้าจะดูสิว่า
นางจะตน่ื ตกใจขนาดไหน”
กัวมามาส่ายหน้าด้วยความสงสาร ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มอยาก
แกลง้ หลานสาวข้นึ มาแล้ว พรงุ่ นค้ี ุณหนูไดร้ อ้ งโวยวายล่นั จวนแน่

30 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ตอนที่ 3

เหอซือซือตื่นเช้ามาก็พบกัวมามายืนรออยู่ข้างเตียง นาง
ถามดว้ ยความสงสัย “มามา ทา่ นยา่ มีเรอ่ื งสาคญั อะไรหรอื ”

กัวมามามองคุณหนูอย่างเอ็นดู คิดในใจว่าอีกสักครู่คงได้มี
เสยี งโวยวายล่นั จวนแน่ “วนั นี้ตอ้ งไปทจ่ี วนตระกลู เซียวเจา้ คะ่ ”

“อะไรนะ!” นางเสียงดังอย่างลืมตัว “มามาล้อข้าเล่นรึ
เปล่า” เมื่อวานเพิ่งทาเรื่องขายหน้าไป หากไปวันนี้เซียวเยี่ยนเฉิง
ต้องจานางไดแ้ น่

“ไมไ่ ด้ล้อเล่นเจ้าคะ่ ” กัวมามากวักมือเรยี กสาวใชใ้ ห้รีบเข้า
มาช่วยพยุงคุณหนู “คุณหนูคนดี รีบลุกขึ้นมาเถอะเจ้าค่ะ หากช้า
เด๋ียวจะไม่มีเวลาแต่งตัว”

ถึงตอนเด็กจะทาเรื่องขายหน้ามาเยอะจนหน้าหนา แต่
หลังจากเข้าวังไปแล้วนางก็ไม่เคยพลาดท่าเสียทีกับเรื่องแบบนี้อีก
ต่อใหเ้ ซยี วเยยี่ นเฉิงนนั่ จะไมม่ ีมีความทรงจาเก่ียวกับนางตอนท่ีเป็น

31 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ฮองเฮาแต่เหอซอื ซือก็ยังรสู้ กึ วา่ น่าขายหนา้ อยดู่ ี

“มามา ท่านว่าถ้าหากข้าเปลี่ยนสีชุดแล้วก็ทรงผมสัก
หน่อย ยังมีอีก เมื่อวานไม่ได้แต่งหนา้ วันนี้ถ้าข้าผัดแปง้ เขียนค้วิ ทา
ชาดให้ดีหน่อย รูปลักษณ์ภายนอกน่าจะต่างจากเมื่อวานเยอะใช่
หรือไม”่

กัวมามาฝืนพยักหน้า ดูท่าคุณหนูจะลืมไป เพราะย่าทวด
ของคุณหนูเป็นองค์หญิงจากชนเผ่านอกด่าน นายท่านสามกับ
คณุ หนเู ลยมเี ครือ่ งหน้าคมเข้มกว่าคนทั่วไป

สาหรับคิ้วนั้น เขียนกับไม่เขียนก็มีค่าเท่ากัน ริมฝีปากแดง
สดที่มีแต่เดิมนั่นก็ไม่ต่างจากทาชาดเท่าไหร่ แต่กัวมามาไม่ได้ทัก
ออกไปเพราะเกรงว่าคุณหนจู ะไม่ยอมออกจากจวน

สร้างความมั่นใจเสร็จแล้วเหอซือซือจึงเลือกชุดด้วยความ
พิถีพิถัน หลังจากอาบน้าเสร็จก็ยังนั่งหน้ากระจกประทินโฉมอยู่
นาน

ดงั นนั้ ตอนนางเดนิ ไปหาท่านย่าที่เรือนจึงได้รับสายตาค้อน
กลบั มา

“ขา้ ก็วา่ อยู่ทาไมกวั มามาถงึ ไปเสียนาน” ฮูหยนิ ผู้เฒ่าน่ิงอ้ึง
ไปชั่วครู่ก่อนจะส่ายหน้าด้วยความขบขัน “ทาแบบน้ีเพื่อให้ใต้เท้า

32 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เซียวจาเจ้าไมไ่ ด้รึ”
นางหมุนตัวให้ท่านย่าดูรอบหนึ่ง “เมื่อวานผมเผ้ายุ่งเหยิง

หน้าตายังเปื้อนดินโคลน วันนี้ข้าตั้งใจผัดแป้งทาชาดด้วยนะ
แตกตา่ งจากเมอ่ื วานมากใชไ่ หมเจา้ คะ”

“แตกต่าง ๆ” ถ้าบอกวา่ ไม่คงได้น่ังรอนานแน่ “พร้อมแล้ว
ก็ไปเถอะ”

กัวมามาอดพยักหน้าชื่นชมฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ คนอย่าง
คุณหนูถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเวลาร้อนรนแล้วมักจะมึน ๆ
อย่างนี้นี่แหละ แต่ถ้าปล่อยให้มีเวลาคิดสักหน่อยไม่มีทางจะหลอก
ได้ง่ายอย่างนี้แล้ว บอกตอนเช้าเหมือนที่ฮูหยินผู้เฒ่าทาก็ดี
เหมอื นกัน

ภาพจาที่นางมีต่อเซียวเยี่ยนเฉิงก็เหมือนต้นสน สง่างาม
กล้าหาญ ไม่โอนออ่ นล่ลู มเหมอื นขุนนางสว่ นใหญ่ในราชสานัก

ในชาติก่อนถึงแม้อัครเสนาบดีผู้นี้จะเป็นขุนนางคนสนิท
ของฮ่องเต้นางก็ไม่เคยรังเกียจเขาสักนิด ต่อให้ไม่มีเหตุการณ์ที่เขา

33 เส่ียวเสว่ีย 2.0

ช่วยพูดให้พี่ชายใหญ่แต่การกระทาที่ผ่านมาของเขาก็ยังสมควรให้
ยกยอ่ งช่ืนชมอยู่

ดงั นนั้ สาหรบั บุรษุ เช่นเซยี วเยย่ี นเฉงิ ก่อนหนา้ นางพูดอย่าง
มั่นใจไปแบบนั้นเอง ให้นึกภาพตัวเองเล่นลูกไม้หรือวางแผนย่ัวยวน
ยอ่ มหนีไม่พ้นรสู้ ึกกระดากใจแนน่ อน

บนรถม้านางรอแล้วรออีกแต่ท่านย่าก็ไม่ยอมเปิดปาก
อธิบายจึงต้องถามออกมา “เป็นงานเลี้ยงอะไรหรือเจ้าคะ” ที่ถาม
เพราะไมก่ ่ีวันกอ่ นเพ่งิ จะจดั ไป

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอเอนกายพิงเบาะนุ่มอย่างผ่อนคลายสบาย
ใจ “ไม่ใช่งานใหญ่อะไร สะใภ้คนรองของฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเพิ่ง
คลอดบุตรชาย ทางฝั่งนน้ั เลยจดั งานเลีย้ งเล็ก ๆ”

เหอซือซือนิ่งค้างไปแล้ว บอกว่าเป็นงานเลี้ยงเล็ก ๆ นั่นก็
หมายความวา่ เป็นงานเลี้ยงภายในครอบครัว

งานเลี้ยงภายในครอบครัวแต่เชิญท่านย่ากับนางไป “พวก
ท่านพูดตกลงกันเรียบร้อยแล้ว” ไม่ใช่ประโยคคาถามแต่กล่าว
ออกมาอย่างมน่ั ใจ

ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเหอหัวเราะด้วยความขบขันเมื่อเห็นหลานสาว
เริ่มเบะปาก “เจ้าดูตัวเองสิ แตะนิดแตะหน่อยก็เสียงดังเหมือน

34 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ประทัด ผ้อู ่ืนเหน็ ย่งิ อยากแกล้งเล่นสกั ทสี องที”

ใต้หล้าถึงกับมีเหตุผลเช่นนี้ด้วย “ตกลงเป็นข้าที่ผิด” เห็น
อยู่ชัด ๆ ว่าคนเล่นสนุกเป็นท่านย่า ทาไมถึงกลายเป็นนางที่เป็น
ต้นเหตุไปเสยี แล้ว

“พูดเรื่องแบบนี้ยังต้องกล่าวให้ชัดถึงขั้นไหนกัน ผู้อื่นเขา
กล่าวเป็นนัยกันทั้งนั้น วันนี้พาเจ้ามางานเลี้ยงก็เพื่อให้ญาติพี่น้อง
ทางฝั่งตระกูลเซียวเห็นหน้าสักหน่อย รีบนาท่าทางเรียบร้อย
อ่อนหวานออกมา ปากคว่าอย่างนี้ประเดี๋ยวคนจะวิ่งหนีกันไป
หมด”

แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่เมื่อวานว่าคุยกันเรียบร้อยแล้ว นี่ดูท่า
คงจะคุยกันตั้งแต่งานเลี้ยงครั้งก่อนแต่ไม่ยอมบอกนาง “ข้างดงาม
ถึงเพียงนี้ใครจะวิ่งหนี มีแต่คนตื่นตะลึงในความงามเท่านั้นแหละ
เจ้าค่ะ”

ฮหู ยินผู้เฒา่ เหอชใี้ ห้กัวมามาดู “เจา้ ดนู าง รู้ว่าไม่มีปัญหาก็
กลับมาปากดีอีกแล้ว” ส่ายหน้าด้วยความจนใจ “ครั้งก่อนไม่ใช่
เพราะ‘ต่ืนตะลึงในความงาม’ นรี่ ทึ ่เี กือบสร้างปญั หา”

ออกไปเที่ยวเล่นไม่ยอมพาผู้ติดตามไปมากหน่อยแล้วเกิด
ไปตอ้ งตาต้องใจแม่ทัพใหญ่คนปัจจบุ นั เข้า ถ้าไม่ใชเ่ พราะรีบบอกว่า

35 เสยี่ วเสวี่ย 2.0

เป็นคนตระกูลเหอคงถูกพวกแม่ทัพนายกองที่อยากประจบแม่ทัพ
ใหญ่จบั ส่งไปเป็นอนแุ ล้ว

เหอซือซือมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก แม่ทัพใหญ่นั่น
อายุมากกวา่ นางไม่รูต้ ้งั เท่าไหร่ “ท่านย่าอย่าพูดถงึ เรื่องน้ี”

หากท่านย่าไม่พูดนางก็ลืมไปตั้งนานแล้ว ลืมไปเสียเลยว่า
สาหรับท่านย่าเรื่องนี้เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นาน “เจ้าพวกอยากประจบ
สอพลอนน่ั ต่างหากทีน่ า่ รงั เกียจทส่ี ดุ ”

แม่ทัพใหญ่นั่นผู้คนส่งสาวงามไปในจวนเขาตั้งเท่าไร เขา
เพียงคิดว่านางไม่เรียบร้อยแตกต่างจากสตรีส่วนใหญ่เลยสนใจ
เท่านัน้ คนทีค่ ิดเลยี แขง้ เลยี ขาต่างหากทท่ี าใหเ้ ป็นเรื่องข้นึ มา

“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ” หญิงชราเห็นด้วย หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับ
บุตรสาวชาวบา้ นทวั่ ไปคงถูกบีบบงั คบั ใหเ้ ปน็ อนุแล้ว

“คนแบบอัครเสนาบดีเซียวถึงจะดีที่สุด” ไม่สนใจเรื่องราว
ทางโลก บริสทุ ธิ์ดีงามจนไมอ่ าจมากไปกวา่ น้ีได้แล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอเอื้อมมือไปบีบแก้มหลานสาว “เจ้ายังกล้า
พดู ออกมา ร้จู ักทาทา่ ทางเขินอายไม่กล้ากลา่ ววาจาบ้าง”

36 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

เหอซอื ซอื เอนตวั ออกจากอ้งุ มอื ทา่ นยา่ “ขา้ ได้อาจารย์ดี ท่ี
แสดงท่าทางแบบนี้เพราะเรียนรมู้ าจากท่านย่ายังไงละ่ เจ้าคะ”

กัวมามาก้มหน้ากล้ันหัวเราะ เสยี งโอดโอยของคุณหนูน่ากลัว
วา่ คงโดนไปหลายฝ่ามือแน่

รถม้าจอดลงหน้าจวนตระกูลเซียว เหอซือซือลงไปก่อน
แล้วช่วยกัวมามาพยุงท่านย่า นางไม่ทันได้พูดคุยกับท่านย่าสักคา
คนจากตระกูลเซียวก็ออกมาตอ้ นรับถึงที่แลว้

หลังจากคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเหอเสร็จแล้วเสิ่นซื่อ2 ก็ยิ้ม
กว้างเข้าไปประคองหญิงชราทันที “ท่านแม่รอท่านตั้งแต่เช้าแล้ว
พอได้ยนิ ว่าท่านมาถึงเลยให้ขา้ รีบออกมาต้อนรบั ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอรีบจับมือเสิ่นซื่อมาสอบถาม “พี่สะใภ้กับ
หลานชายเจา้ เป็นยงั ไงบา้ ง สขุ ภาพร่างกายแข็งแรงดีหรอื ไม่”

น่ันแหละเหอซือซือถงึ ได้รูว้ า่ สตรคี นนี้คงเป็นสะใภ้สามของ
ตระกูลเซียว

2 คำเรียกสตรีท่แี ตง่ งำนแลว้ เช่น สตรมี ำจำกตระกูลเหลยี งเรียกเหลียงซ่ือ มำจำก
ตระกูลเสิน่ เรยี กเสนิ่ ซ่ือ

37 เสยี่ วเสว่ีย 2.0

นางทราบมาวา่ คุณชายสามตระกลู เซยี วไมไ่ ด้รับราชการแต่
เชี่ยวชาญด้านการค้า หากจาไม่ผิดฮูหยินน้อยคนนี้คงเป็นบุตรสาว
จากครอบครวั คหบดีท่ีรา่ รวยเป็นอนั ดบั ตน้ ๆ ของเมอื งหลวง

เสิ่นซื่อยิ้มกว้างตอบชัดถ้อยชัดคา “แข็งแรงดีทั้งสองคน
เจ้าค่ะ” ก่อนจะเลื่อนสายตาไปหาเด็กสาวข้างฮูหยินผู้เฒ่าเหอ
“ท่านต้องเป็นคุณหนูเหอแน่ ครั้งก่อนท่านแม่จัดงานเลี้ยงข้าต้อง
กลับไปเยี่ยมมารดาที่บ้านเดิมเลยไม่ได้เจอหน้า งดงามถอดแบบมา
จากฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เลยเจา้ ค่ะ” ทา้ ยประโยคนางหนั ไปพดู กบั หญิงชรา

ฮูหยนิ ผูเ้ ฒ่าเหอหัวเราะรว่ น “ผวิ ข้าเหยี่ วย่นจนมองไม่เห็น
เค้าเดมิ แล้วเจา้ ยังกล่าวอีกวา่ ซอื ซืองดงามเหมือนขา้ ปากหวานจริง ๆ”

เสิ่นซื่อแสร้งเอามือทาบอก “ไหนเลยจะเป็นเหมือนที่ท่าน
พูด ยังไม่เห็นรอยเหี่ยวย่นสักรอยเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าถ่อมตัว
เกินไปแล้ว”

เหอซือซือเดินฟังหญิงสาวต่างวัยสองคนผลัดกันยอไปมา
ฮหู ยินนอ้ ยคนน้ชี ่างรู้ใจท่านย่าของนางเหลือเกิน ปากหวานจนท่านย่า
ของนางยม้ิ กวา้ งไม่หบุ แล้ว

“คุณหนูเหอทาตัวตามสบาย ไม่ได้เชิญแขกมาหลายคน
หรอก มีแค่ฮูหยินท่ีสนิทสนมกันดีกับญาติไม่ก่ีคนเท่านั้น” เส่ินซื่อ

38 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ย้มิ สอื่ ความนยั

ฮูหยินผเู้ ฒ่าเหอหัวเราะแลว้ ตมี อื สะใภส้ ามของตระกลู เซียว
ไปทหี นงึ่

เหอซือซือกลับอยากกลอกตา ตกลงก่อนหน้าท่านย่ากับ
ฮูหยินน้อยคนนี้พบเจอกันกี่ครั้งกันแน่ถึงได้ดูสนิทสนมกันดี
เหลอื เกิน

แต่แน่นอนว่าถูกท่านย่ากาชับแล้วย่อมต้องสารวมสัก
หนอ่ ย นางจงึ ทาเปน็ เอยี งอายแล้วก้มหนา้ ลงอยา่ งขัดเขิน

เมอ่ื ไปถึงเรือนของฮหู ยินผู้เฒ่าเซียวก็ได้ยินเสียงตั้งแต่ยังไม่
ทนั เดินเขา้ ประตเู รือน เสยี งหยอกลอ้ ของสตรผี สานกบั เสียงหัวเราะ
ดทู า่ คงเชิญแค่ญาติสนทิ กบั คนใกลช้ ิดมาเท่านั้นจริง ๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกล่าวต้อนรับอย่างกระตือรือร้น สตรีใน
ห้องถ้าไม่ใช่ยิ้มกว้างส่งเสียงทกั ทายก็ยิ้มมุมปากอย่างรู้ความนัยกัน
ดี

ท่านย่านั่งข้างฮูหยินผู้เฒ่าเซียว เหอซือซือย่อกายคารวะ
เสร็จยังไม่ทันเดินไปถึงที่นั่งข้างท่านย่าก็ถูกเสิ่นซื่อที่กล่าววาจา
หยอกล้อกับทา่ นยา่ มาตลอดทาท่าจะดึงตัวไปนง่ั ข้าง ๆ

39 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวรีบสง่ เสียงทันที “เจ้าดึงตัวซือซือต่อหน้า
ฮูหยินผู้เฒ่าเหอได้อยา่ งไรกัน ยังไม่รีบสง่ ซอื ซอื ให้มาน่งั ตรงนี้อกี ”

เสิ่นซื่อยิ้มทะเลน้ “ข้าแค่อยากทาความรู้จักกับคุณหนเู หอ
สักหน่อย ฮูหยินผู้เฒ่าเหอยังไม่ว่าอะไรท่านแม่กลับร้อนใจขึ้น
มาแลว้ ”

ฮูหยินที่นั่งอยู่ต่างพากันเอาผ้าเช็ดหน้าปิดปากกลั้นยิ้ม
ส่วนเหอซือซือที่เป็นตัวเอกทาตาโตมองท่านย่าอย่างต้องการหาคน
ชว่ ย

นางค่อนข้างภูมิใจกับความสามารถการแสดงของตัวเอง
เดก็ สาวทยี่ งั ไม่เต็มสิบเจด็ ปตี ้องอยา่ งนแี้ หละ เขนิ อายหรือไม่ทันคน
บา้ งฮหู ยนิ ที่อายมุ ากกวา่ จะไดเ้ อ็นดู

ดังคาด ฮูหยินวัยกลางคนที่ทนเห็นท่าทางเสิ่นซื่อแกล้งคน
ไม่ไดช้ ่วยพดู ข้ึนมา

“คุณหนูเหอหน้าตาน่ารักท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์ แม่สามีเจ้า
ย่อมทนดูเจ้ารังแกคนไม่ได้ถึงได้ช่วยพูดขึ้นมา ข้าที่เป็นป้าแท้ ๆ
ของเจ้าก็ทนไม่ได้เหมือนกัน หยอกล้อจนผู้อื่นก้มหน้าเพราะเขิน
อายแล้วยังไมเ่ ปิดโอกาสใหพ้ ูดรบี ดึงมือไปอกี ลมื ไปแล้วหรือว่าตอน
น้นั ตัวเองเปน็ อย่างไร”

40 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

โจวซ่อื ซ่ึงเป็นสะใภ้รองตระกลู เซียว ทง้ั ๆ ทีใ่ นอ้อมแขนอุ้ม
เด็กน้อยไว้แล้วยังต้องวุ่นวายกับการเช็ดน้าลายให้บุตรชายก็ยัง
กระโดดลงมาร่วมวงด้วย “ตอนนั้นท่านแม่พูดคาเดียวนางก้มหน้า
จนคางแทบจะชิดอก ข้าชวนคยุ ก็เอาแต่หน้าแดงตอบกลับเสียงเบา
มาเทยี บกบั ตอนนี้เหมอื นจะมองไม่เหน็ เคา้ เดิมแลว้ ”

คนในห้องหัวเราะกันอย่างครื้นเครง เสิ่นซื่อเองก็ไม่เขิน
อายแต่ไปร่วมวงขาขันด้วย ถึงกระนั้นก็ยอมพาเหอซือซือไปส่งให้
ฮหู ยินผเู้ ฒา่ เหอ

เหอซือซือแทบจะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในห้อง แต่
ละคนทาเป็นช่วยพูดโจมตีเสิน่ ซื่อ ความจริงแล้วลว้ นแฝงการหยอก
ลอ้ นางทง้ั นนั้

ไม่ทาตัวเป็นประทัดเหมือนที่ท่านย่าพูดก็ยังถูกแกล้งอยู่ดี
หรือวา่ ท่ีจรงิ แลว้ บนหน้านางจะแปะป้าย ‘เชิญแกลง้ ’ ไว้กัน ทุกคน
ถงึ กระตือรือร้นขนาดน้ี

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทาให้นางโล่งใจ กล้าพูดหยอกล้อกันถึงขั้นนี้
ดทู า่ นางไม่ตอ้ งวางแผนมากมายงานแตง่ ครั้งนี้กส็ าเร็จไปเกินครึง่ แลว้

โจวซื่อแสร้งทาเป็นครุ่นคิดก่อนเอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วง
“พวกเรานั่งคุยกันในห้องเด็กสาวอย่างคุณหนูเหอคงเบื่อแย่ ไม่สู้

41 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

ฮุ่ยหลินเจ้าพาคุณหนูเหอออกไปเดินเล่นสักรอบ ช่วงนี้ดอก
เบญจมาศในจวนเพิ่งออกดอกพอดี จะได้ไปชมดอกไม้ในจวนของ
เราดว้ ย”

เสิ่นซื่อรีบรับคาด้วยความยินดี “จวนของเราปลูกดอกไม้
เยอะมาก ข้าจะพาท่านไปชม” ไม่ว่าเปล่ายังรีบลุกขึ้นไปดึงตัว
เหอซือซอื

ชัดเจนขนาดนี้เหอซอื ซือจะเดาไมอ่ อกเชียวหรือ แต่คนอื่น
อุตส่าห์ตั้งใจแสดงทั้งทีนางเลยพายเรือตามน้าร่วมเล่นละครด้วย
เสียเลย

นางลุกขึ้นยืนรับคาด้วยน้าเสียงอ่อนหวาน คารวะคนใน
ห้องแล้วก็เดินตามการจับจูงของเสิ่นซื่อไป ก่อนออกจากห้องยัง
สบตาท่านย่าไปครั้งหนึ่ง สายตาของท่านย่าเหมือนจะบอกว่าอย่า
ทาอะไรแปลก ๆ จนผู้อื่นเขาว่งิ หนกี แ็ ล้วกนั

42 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

ตอนท่ี 4

ตลอดทางเส่นิ ซอ่ื ชวนคุยเร่ืองราวมากมาย มาถึงสวนดอกไม้
ยังรีบพานางไปดดู อกเบญจมาศอย่างกระตือรือรน้ เหมือนจะบอกว่า
ไม่ไดห้ ลอกหรือแตง่ เร่ืองขนึ้ มา

เหอซือซือลอบมองฮูหยินน้อยที่เจื้อยแจ้วเรื่องนั้นเรื่องนี้
อยา่ งแปลกใจ ความกระตอื รือร้นที่แสดงออกมาไม่เหมือนการเสแสร้ง
ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ตะขิดตะขวงใจที่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวต้องการให้
นางเข้ามาเป็นสะใภ้ใหญ่ หรือว่าไม่ถือสาที่นางอายุน้อยกว่าแล้ว
ตอ้ งเรียกขานวา่ พีส่ ะใภ้

“ข้าเพิ่งแต่งเข้ามาในตระกูลเซียวไม่นาน นับไปแล้วอายุ
มากกวา่ ท่านแค่หนึง่ ปี หวังว่าคุณหนูจะไมถ่ ือสาที่กริ ยิ าท่าทางข้าไม่
คอ่ ยสารวมนัก”

เหอซือซือย่อมรีบปฏิเสธ “ฮูหยินไหนเลยจะเป็นเช่นนั้น
บรรดาฮูหยินในห้องโถงกับท่านย่าล้วนชื่นชอบท่าน ฟังจากเสียง

43 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

หัวเราะกับน้าเสียงสนิทสนมของทุกคนล้วนบ่งบอกได้ดีว่าท่านเป็น
ทีช่ ื่นชอบมากแค่ไหน”

ได้รับท่าทีดี ๆ กลับมาทาให้เสิ่นซื่อลอบถอนหายใจอย่าง
โล่งอก ตอนแรกที่แม่สามีมีท่าทีสนใจตระกูลเหอนางยังกลัวว่าหาก
พี่สะใภ้เป็นบุตรสาวตระกูลใหญ่จะอยู่ร่วมได้ยาก มาตอนนี้พอได้
สัมผัสกับคุณหนูเหอ ดูเหมือนนางจะโชคดีกว่าพี่สะใภ้รองเหมือนท่ี
สามีว่าจริงด้วย

“ปกติเวลาว่างท่านทาอะไรหรือ” เสิ่นซื่อถามอย่างสงสัย
พี่สะใภ้รองชอบวาดภาพกับปักผ้า แม่สามีชอบสวดมนต์กับอ่าน
หนงั สือ นางคดิ ว่าคณุ หนูเหอคงไมต่ า่ งกัน

“ช่วงเวลาว่างหรือ ส่วนใหญ่ข้าซ้อมยิงธนูกับพี่ชายรอง
บางคราหากพช่ี ายใหญว่ า่ งก็ออกไปข่ีม้านอกเมือง แต่ส่วนใหญ่แล้ว
ตอ้ งจดั การเร่อื งในเรอื นให้เสร็จก่อนถงึ จะออกไปเทีย่ วเลน่ ได้”

ท่านย่าสงสารที่พวกนางสามพี่น้องสูญเสียบิดามารดา
ตงั้ แตเ่ ด็กจึงไมไ่ ด้เคร่งครัดเร่ืองกฎระเบียบมากนัก ขอเพียงรจู้ ักมอง
คนให้ขาดไม่พลาดถูกคนอน่ื ขดุ หลุมฝงั บ่อย ๆ ทา่ นยา่ ก็พอใจแลว้

เสิ่นซื่อห่อปากทาตาโต “ข้ายังนึกว่าคุณหนูตระกูลขุนนาง
ตอ้ งถกู เลยี้ งดูอย่างเข้มงวดเสยี อีก”

44 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือยิ้มมุมปาก แววตาที่มองเสิ่นซื่ออ่อนลงหลาย
สว่ น “ไมใ่ ชท่ กุ จวนหรอก”

ถงึ ตอนนเ้ี สิน่ ซือ่ จะมสี ถานะเปน็ หญงิ ออกเรือนแล้วแต่ไม่ได้
ใหค้ วามรสู้ ึกวา่ โตกว่านางเทา่ ไร ดูทา่ คงเปน็ เพราะนสิ ยั แบบนี้ถึงเข้า
กบั ท่านยา่ ได้ดี ดจู ากตอนเดินไปเรือนฮหู ยินผู้เฒ่าเซียวเม่ือครู่ ท่านย่า
ของนางเอน็ ดูเสิ่นซ่ือจรงิ ๆ

เสิ่นซือ่ เหมือนได้พบสหายรู้ใจ ไม่นาพาวา่ ตัวเองเปน็ สตรีที่
ออกเรือนแล้วต้องวางมาดเป็นผู้ใหญ่สกั หน่อยคอยซักถามเรือ่ งเลน่
สนกุ จากเหอซือซอื ไมห่ ยุด

ฝ่ายคุณชายสามเซียวหยางทาตามคาสั่งของมารดารั้งตัว
พี่ชายให้เดินคุยในสวนดอกไม้ตั้งนานแต่ก็ไม่เห็นภรรยาจะมาตาม
แผนสักที สีหน้าเรียบเฉยของพี่ชายใหญ่ทาเอาเขาชักจะรับมือไม่
ไหวแล้ว

“เจ้าลากข้ามาก็เพื่อเรื่องแค่นี้” เซียวเยี่ยนเฉิงเลิกคิ้ว เขา
ไมเ่ ปดิ โปงด้วยความอยากรวู้ า่ นอ้ งชายจะเล่นล้ินไปได้สักก่นี ้า

45 เสยี่ วเสวีย่ 2.0

“ข้าปรกึ ษาเรอื่ งสินคา้ ทมี่ าไมท่ นั กาหนดการกับท่านเพราะ
กล้มุ ใจ ท่านไม่เหน็ ความสาคัญกช็ ่างเถอะ แตพ่ ดู ว่าเรื่องแค่นี้ก็ทาร้าย
จติ ใจข้าเกนิ ไปแลว้ ”

“ปีนั้นเป็นเจ้าที่ไม่อยากสอบเป็นขุนนางร่าร้องจะทา
การค้า ตอนนั้นพูดไว้ว่าอย่างไร มาตอนนี้โวยวายอยากขอความ
ชว่ ยเหลอื จากขา้ แลว้ ”

คุณชายสามร้องไห้ในใจ เกินเวลาไปมากโขจนเขาโดน
พี่ชายใหญ่ทาร้ายมาหลายมีดแล้วนะ “ท่านแม่กล่าวว่าพี่น้องต้อง
รักใคร่ชว่ ยเหลือกัน ท่านทาแบบน้ีข้าจะตอบทา่ นแม่อยา่ งไร”

ภรรยา หากเจ้ายังไม่มาอีกเขาคงรับมือพี่ชายใหญ่ไม่ไหว
แล้วนะ

“ตอบไปว่าขา้ ไม่ยื่นมอื เขา้ ชว่ ยตามคาทเ่ี คยพูด”

เซียวเยี่ยนเฉิงมองดูท่าทางกระสับกระส่ายของน้องชาย
ตัวเองด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ยังคงนึกสงสัยอยู่ว่าตอนติดต่อเรื่อง
การค้าข้างนอกคนที่แสดงออกทุกอย่างผ่านสีหน้าแล้วไม่รู้จักปิด
อารมณค์ วามรสู้ กึ แบบนีท้ าไมถงึ ยงั อยู่รอดได้

“คนที่เจ้ารอคงไม่มาแล้วกระมัง แผนการคงไม่รัดกุมพอ”
เซียวเยี่ยนเฉิงเปิดโปงแผนการน้องชายอย่างไร้น้าใจ “ข้าไม่มีเวลา

46 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

มาเลน่ กบั เจา้ แล้ว ข้ายังตอ้ งกลบั ไปทางานตอ่ อกี ”
เซียวหยางยืนอึ้งจนกระทั่งพี่ชายเดินไปไกลลิบถึงได้สติ

“ท่านรู้นานแล้วทาไมไม่รีบบอกเล่า” ปล่อยให้เขาพะวงอยู่ตั้งนาน
ว่าจะถูกจบั ได้ ใจร้ายเกนิ ไปแล้ว

เขารีบวิ่งตามหลงั พี่ชายใหญ่ไป ไม่คาดว่าคนจะหยุดยืนอยู่
นิ่งเห็นแต่แผ่นหลัง “ท่านเปลี่ยนใจไม่รีบกลับไปทางานแล้วหรือ”
ตะโกนเสยี งดงั ไปก็ไม่เห็นพีช่ ายใหญจ่ ะมปี ฏกิ ิรยิ ากลบั มา พอเดินไป
ใกล้ถึงเห็นว่าตรงทางเลี้ยวด้านขวามือมีภรรยาของเขากับหญิงสาว
ประมาณสบิ เจด็ ปียืนอยู่

เซียวหยางมองหน้าภรรยาของตัวเองด้วยความอึ้ง ท่าทาง
คล้องแขนอย่างสนิทสนมเดินเกาะติดว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่นั่นคืออะไร
คงไม่ใช่คุยกันเพลินถึงได้ลืมพาคนมาที่จุดนัดหมายหรอกนะ
คณุ ชายสามเร่มิ มองเหน็ เค้าลางความนา่ ปวดหวั ขน้ึ มาราง ๆ

เสิ่นซื่อเหมือนพบสหายรู้ใจ นางคุยเพลินจนลืมว่าถูกแม่
สามีไหว้วานเรื่องใด จนกระทั่งเดินมาถึงทางแยกแล้วปะทะเข้ากับ
พช่ี ายคนโตของสามนี นั่ แหละถึงนกึ ได้

47 เสยี่ วเสวีย่ 2.0

เห็นสายตาคาดโทษจากสามีทาให้เสิ่นซื่อได้สติ นางแสร้ง
เอ่ย “ไม่คดิ ว่าจะเจอพชี่ ายใหญท่ นี่ ่ี”

เหอซือซือยนื มองดูการแสดงของเสิ่นซอ่ื เงยี บ ๆ ไมไ่ ด้กลา่ ว
เปิดโปง ถึงกระนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าท่าทางตกใจนั่นยังคงต้องฝึกอีก
หน่อย

เสิ่นซื่อที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกมองออกแล้วกล่าวแนะนาต่อไป
“ทางด้านหลังเป็นคุณชายสามสามีของข้า นึกไปแล้วคิดว่าคุณหนู
เหอคงยงั ไมเ่ คยเจอพชี่ ายใหญ่กระมัง พีช่ ายใหญเ่ ปน็ อคั รเสนาบดี...”

เส่นิ ซอ่ื ยังพูดไมท่ ันจบกถ็ กู เซยี วเยี่ยนเฉิงตดั บททันที

“พวกเราเคยเจอกนั แล้ว”

เหอซือซือท่กี าลังจะเล่นตามบทละครตวั แขง็ ค้าง

เซยี วหยางถามอยา่ งตื่นเต้น “เคยเจอกันแล้ว เคยเจอกันที่
ไหนหรือ” คนอย่างพี่ชายใหญ่รู้จักจดจาผู้อื่นด้วย เรื่องนี้สมควร
นาไปเล่าใหท้ า่ นแม่ฟัง

“ท่ีจวนตระกูลซ่ง คณุ หนเู หอคงจาไม่ได้ วันนั้น...”

“วันนั้นข้าไปเยี่ยมคุณหนูซ่งพอดี” เหอซือซือพูดแทรก
อยา่ งไม่สนใจมารยาท

48 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี