ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

เซียวเยี่ยนเฉิงผู้นี้ ชาติก่อนไม่เคยทาตัวเหลวไหลต่อหน้า
นางสักครั้ง คาพูดคาจาเต็มไปด้วยความเคารพไม่เคยล้าเส้น คน
เปรียบเสมือนต้นสนที่ยืนอย่างมั่นคงผ่านร้อนผ่านหนาวมานาน ดู
สงู ส่งสง่างามเหมือนหลดุ พ้นจากเรื่องราวทางโลก ทาไมตอนน้ีถึงได้
กลายเปน็ คนรา้ ยกาจไปเสยี แล้ว

เสิ่นซื่อกับเซียวหยางพยักหน้าอย่างเข้าใจ ไม่ได้ติดใจเอา
ความว่าทาไมคุณหนูเหอที่ตอนแรกยืนยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยนถึง
ได้เปล่ียนท่าทที ันควนั

คู่ต่อสู้เปลี่ยนไปมากจนเหอซือซือไม่อยากเสี่ยง “ทางด้าน
โน้นคงรอพวกเรานานแล้ว อัครเสนาบดีเซียวกับคุณชายสามคงมี
งานรัดตัวเช่นกัน” นางหันไปมองเสิ่นซื่อด้วยสายตาขอความ
ช่วยเหลอื

เสน่ิ ซื่อนกึ ไปว่าเหอซือซือคงอยากเลย่ี งคาครหาจึงพยักหน้า
รับดว้ ยความเขา้ ใจ “ขา้ กับคณุ หนูเหอคงต้องขอตัวก่อน”

“ด้านหน้ามีบ่อปลากับสระน้าอยู่ด้วย คุณหนูเหอกับ
น้องสะใภ้สามเดินระวังหน่อยก็แล้วกัน หากตกลงไปคงไม่ดีแน่”
เซียวเยี่ยนเฉิงพูดด้วยน้าเสียงเรียบเรื่อยคล้ายเป็นห่วงความ
ปลอดภัยของแขก

49 เส่ียวเสวยี่ 2.0

เหอซือซือเกือบคมุ สีหนา้ ไม่อยู่ ตอนย่อกายคารวะยังชะงัก
คา้ งไปคร่ึงจงั หวะเพราะคาพูดประโยคน้นั

เสิ่นซ่ือหมนุ ตัวเดินกลับไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ คุณชายสาม
เซยี วหยางเองกม็ องพ่ชี ายด้วยสีหนา้ ปลมื้ ใจเชน่ กัน

การพบกันครั้งนีจ้ ึงจบลงอย่างผดิ แผนไปมาก เพราะตามที่
ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวคาดการณ์ไว้ คนที่ไม่สบอารมณ์เพราะถูกจับคู่
สมควรจะเป็นบตุ รชายถึงจะถกู

ไม่ใช่แค่เสิ่นซื่อกับเซียวหยางที่ไม่เข้าใจอารมณ์ของ
เซียวเยีย่ นเฉิง เหอซือซือเองก็งุนงงเชน่ กัน ทาไมก้อนน้าแข็งเดินได้
ถึงกลายเป็นคนปากจัดฆ่าคนด้วยคาพูดได้รวดเร็วจนนางหาทาง
ตอบโต้ไมท่ ัน เหมือนจะมจี ดุ ไหนไมถ่ ูกต้อง

ไมไ่ ดก้ าร นางต้องรบี ไปสอบถามจากพชี่ ายรองแลว้

50 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

ตอนที่ 5

ถ้าถามเหอซือซือว่าคนที่นางเคารพมากที่สุดเป็นใคร
คาตอบย่อมเปน็ ท่านย่าอยา่ งไมต่ ้องสงสยั

ท่านย่าไม่เคยใช้กฎเกณฑ์มาบีบบังคับให้นางประพฤติตาม
กฎระเบียบ เวลาไหนสมควรเล่นก็เล่นไป เวลาไหนสมควรรู้จัก
วางตัวก็ห้ามหลุดจากกรอบใหผ้ อู้ ่ืนนาไปโจมตีเด็ดขาด

คนในครอบครัวรักใคร่ปรองดองกันขนาดนี้ หากไม่ใช่
เพราะต้องปกป้องบ้านเมือง ตระกูลเหอของพวกนางสมควรเต็มไป
ด้วยความสุขและเสยี งหัวเราะ

ตอนอายุสิบสามปีนางเคยถามท่านย่าว่าแต่งงานกับท่านปู่
ได้อย่างไร เดิมทียังนึกว่าจะได้ฟังเรื่องเล่าจาพวกบิดามารดา
เห็นสมควรหรือท่านย่ากับท่านปู่มีใจให้กัน ไม่คิดว่าคาตอบจะเกิน
คาดไปไกลจนนางอ้าปากค้างอยู่ครึ่งค่อนวัน

51 เสยี่ วเสวยี่ 2.0

‘แต่งงานกันได้อย่างไรน่ะหรือ ตอนนั้นท่านพ่อของย่า
ต้องการให้ย่าแต่งงานกับท่านโหว3 ชราที่อายุมากกว่าเขาเสียอีก
ท้ังหมดนี้ก็เพ่ือให้พี่สาวทีเ่ กดิ จากภรรยาคนแรกท่เี ขารักมากท่ีสุดได้
แต่งกับองค์ชาย หลังสาวใช้นาความมาบอกย่าเลยตัดสินใจขอเข้า
ร่วมพิธีล่าสัตว์ ตอนนั้นท่านปู่ของเจ้าเป็นแม่ทพั อนาคตไกลทั้งยังมี
ตระกูลหนุนหลัง ดังนั้น...’ หญิงชราหยุดเล่าเพราะขบขันสีหน้า
ทา่ ทางตกใจของหลานสาว

เหอซือซือในวัยสิบสามปีทวนคาอย่างตื่นเต้น ‘ดังนั้นแล้ว
ยังไงต่อเจ้าคะท่านย่า’ เรื่องนีส้ นกุ กว่างว้ิ ทจ่ี า้ งมารอ้ งในจวนอีก

‘ดังนน้ั ยา่ เลยวางแผนเพื่อให้ท่านปู่ของเจา้ ประทับใจ เร่ือง
ทเ่ี หลือตอ่ ไปก็ไมใ่ ชส่ ง่ิ ทีเ่ ด็กสาวสมควรฟงั แลว้ ’

เหอซือซือหน้ามอ่ ยคอตก ‘ทราบแลว้ เจ้าค่ะ’

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอขยี้ผมหลานสาว ‘จาไว้ให้ดี ลูกไม้มารยา
สาหรับฮูหยินเอกเปรียบเสมือนเครื่องประดับบนร่างกายเท่านั้น
ขาดไปอาจทาให้คนบางคนไม่เห็นความงาม แต่สิ่งสาคัญที่สุดคือ
การจัดการดูแลเรื่องราวในจวนต่างหาก ในมือต้องกุมอานาจดูแล
เรือนหลังไว้ให้มั่น หากสามีในอนาคตเจ้าไม่ได้แย่เกินทน แบ่งเวลา

3 ตำแหน่งบรรดำศักด์ิ ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

52

ไปใช้ลูกไม้มารยาเพื่อแย่งความโปรดปรานมาหน่อยก็ไม่ใช่เรื่อง
เสยี หายอะไร จาไว้ว่าอยา่ ลงมือทาใหจ้ วนเละเทะเป็นพอ’

เหอซือซือพยักหน้ารับ นางกล่าวสรุปคาพูดของท่านย่าว่า
‘หากอยากได้ทั้งความรักท้งั อานาจกต็ ้องใช้มารยา แต่ถา้ ไม่อยากได้
กุมอานาจในเรือนหลงั ไวใ้ ห้ดีก็พอ วันข้างหน้าพีช่ ายใหญ่ยอ่ มได้รบั
การแต่งตั้งเป็นอี้ผิงโหว หากสถานการณ์ในเรือนเละเทะแสดงท่าที
แข็งกร้าวบ้างก็ไมเ่ ป็นไร แค่ไมป่ ล่อยใหผ้ ้อู นื่ จบั ผิดได้ สามีในอนาคต
ก็ไม่กลา้ ทาอะไรข้าแล้ว’

หญิงชราพยักหน้าชมเชย ‘อย่าให้ตัวเองเสียเปรียบเป็น
พอ’

เหอซือซือรับคาอย่างหนักแน่น ‘อย่าให้ตัวเองเสียเปรียบ
เป็นพอ’

เพราะยึดหลักเหตุผลนี้นางจึงต้องสอบถามเรื่องราว
เก่ยี วกับเซียวเยย่ี นเฉิงใหช้ ดั เจน

ในจวนหลังนี้ ผู้ที่รอบรู้ด้านข่าวซุบซิบนินทามากที่สุดยอ่ ม
เป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ชายรอง ดังนั้นนางจึงวางแผนจะถามเอา
จากเขา

53 เส่ยี วเสว่ีย 2.0

แต่หลังกลับจากจวนตระกูลเซียวเหอซือซือไม่ได้รีบไป
สอบถามพี่ชายรองทันที ทาแบบนั้นจะดูใจร้อนเกินไป นางรอผ่าน
ไปสองวนั ถงึ เปรยขนึ้ มาตอนทกี่ าลังซอ้ มยิงธนูดว้ ยกัน

“ปกติสหายชนชั้นสูงที่ท่านคบหาบรรยายถึงอัครเสนาบดี
เซยี ววา่ อย่างไรหรอื ”

ปากพูดแต่ไม่เสียสมาธิ ลูกธนูดอกที่ห้ายิงเข้ากลางเป้า
อยา่ งแมน่ ยา

กลับเป็นเหอผิงที่ถูกคาพูดของน้องสาวทาให้ลูกธนูเฉจน
พลาดจุดกง่ึ กลางไปเสียไกล

“ไปจวนตระกูลเซียวแค่รอบเดียวเจ้าอดกลั้นไม่ไหวถึง
เพียงนี้แล้ว” อยากรู้จนต้องมาสืบดจู ากเขา “หรือว่าไปเจออะไรไม่
ดีเขา้ ”

“ท่านพูดอะไรไร้สาระ” แค่ภาพลักษณ์ไม่เหมือนชาติก่อน
เลก็ นอ้ ยเทา่ น้ัน หากตัดคาพูดเหมือนใบมีดนั่นไป หนา้ เย็นชาจนแช่
คนใหแ้ ขง็ ตายนนั่ ก็ยังเหมือนเดิม

“ตกลงทา่ นรหู้ รือไม่ร้กู ันแน่ ไหนโอ้อวดว่าพี่น้องของท่านรู้
ขา่ วสารทุกอย่างในเมืองหลวง”

54 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

เหอผิงเดินไปหยิบลกู ธนอู ย่างหงุดหงิด “เจ้าอยากฟังอะไร
เร่อื งภรรยาคนเก่าหรือว่าเรอ่ื งนสิ ยั ใจคอ”

“เรื่องเรือนหลงั ของผู้อน่ื ท้ังยงั ผ่านมาหลายปีท่านยังทราบ”
สมแล้วทชี่ อบเที่ยวเลน่ ทว่ั เมืองหลวงต้ังแต่เด็ก

“ข้าไม่ได้สอบถามผู้อื่นสักหน่อย เซียวเยี่ยนเฉิงนั่นโด่งดัง
เกินไปต่างหาก ต่อให้ไม่อยากรู้ก็ยังมีคนยัดเรื่องพวกนี้เข้ามาในหัว
ขา้ อย่ดู ี”

เหอผิงตั้งสมาธิ คราวนี้เขาจะไมย่ อมขายหน้าอกี

ลูกธนูปักเข้ากลางเปา้ เขาเดินไปที่โตะ๊ แล้วโยนธนลู งอยา่ ง
วางทา่ ก่อนจะนง่ั รอน้าชาอยบู่ นเกา้ อี้

เหอซือซือรู้ทันพี่ชายรองมานานแล้วจึงไม่ไดต้ ่อล้อต่อเถยี ง
อีก นางวางธนูลงบนโตะ๊ แลว้ รนิ นา้ ชาโดยไมอ่ ิดออดให้มากความ

“พี่ชายรองเชิญดื่มชา” กล่าวอย่างเอาใจทั้งยังยกน้าชา
แก้วแรกไปวางตรงหนา้ เขา

ถึงกระนั้นก็ยังอดบ่นในใจไม่ได้ ทาเป็นวางท่า หากไม่ใช่
เพราะก่อนหน้าไม่เคยสนใจเรื่องซุบซิบนินทานางก็คงไม่ต้องมา
ประจบเขาอยา่ งนี้

55 เสย่ี วเสวีย่ 2.0

เหอผงิ จิบน้าชาไปอึกหนึง่ เขาปรายตามองน้องสาวแล้วย้ิม
มุมปากด้วยสีหน้ารู้ทัน “บอกให้เจ้าฟังด้วยก็ได้ เรื่องนี้เมื่อก่อนดัง
จะตายไป เฝิงซื่อฮูหยินคนก่อนนั่นเป็นสนมคนโปรดขอร้องอดีต
ฮ่องเต้ให้น้องสาวตัวเองแต่งเข้าไป เพราะสมรสพระราชทานบีบ
บังคับ อัครเสนาบดีเซียวที่ตอนนั้นยังเป็นเพียงขุนนางขั้นสี่เลยไม่
อาจปฏิเสธได้ ภายหลังได้ยินว่าเฝิงซื่อแอบวางยาฮูหยินผู้เฒ่าเซียว
แต่โดนจับได้เลยชิงฆ่าตัวตายหนีความผิด ตอนนั้นฝ่าบาทยังเป็น
เพียงองค์รชั ทายาทสนมคนโปรดน่นั ก็ยังเรืองอานาจอยู่ ตระกูลเดิม
เลยวางท่าไปทวงถามความยุติธรรม พอถูกนาหลักฐานมาโยนใส่
หนา้ สดุ ทา้ ยแลว้ ถงึ กบั ว่ิงหนีแทบไมท่ ัน”

“ทา่ นรลู้ ึกถึงขนาดนี้”

“คนทั้งเมืองหลวงนินทากันสนุกปาก เจ้าต่างหากที่โตไม่
ทนั เลยไมร่ เู้ รอ่ื ง” เหอผงิ ไม่พลาดทับถมน้องสาวทนั ที “ดูเจ้าสิ ออก
เรือนทั้งทแี ตง่ ให้กับบรุ ุษท่ีอายหุ ่างกันต้ังสิบเอ็ดปี คู่หมั้นคนก่อนยัง
พออายุไล่เลี่ยกัน ให้อัครเสนาบดีมาเป็นน้องเขยข้า ตอนนั่งทาน
ข้าวร่วมโต๊ะไมร่ ู้ใครตอ้ งเกรงใจใคร”

“ข้าแตง่ งานยงั ต้องคานึงถึงความสะดวกตอนทา่ นกินข้าว”
เหอซือซือไม่สนใจคาบ่นไร้สาระรีบถามเรื่องที่ตนเองอยากรู้ “นิสัย
ของเขาละ่ ”

56 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ถึงชาติก่อนจะเคยเห็นฮ่องเต้หงุดหงิดโมโหเพราะเถียงไม่
ชนะมาบ้าง แต่นางไม่เคยประสบพบเจอกบั คาพูดอาบยาพิษเลยสัก
ครงั้ เลยไมร่ วู้ ่าแท้จรงิ แลว้ เซียวเย่ียนเฉิงผนู้ ้ีเปน็ คนแบบไหนกนั แน่

บุรุษที่พบในสวนดอกไม้นั่นหรือภาพลักษณ์อันสูงส่งที่นาง
รู้จักในชาตกิ อ่ น ไมร่ วู้ า่ อย่างไหนที่เป็นตวั ตนท่ีแท้จริงของเขา

“เจ้าว่าคนผู้หนึ่งขึ้นเป็นอัครเสนาบดีได้ตั้งแต่อายุไม่ถึง
สามสิบปีมีหรือจะอาศัยแค่ฮ่องเต้กับไทเฮาเชื่อใจ พระญาติสาย
นอกต่อให้โปรดปรานเพียงใดแต่หากไม่มีความสามารถมอบ
บรรดาศักดิ์ให้ก็พอแล้ว ตาแหน่งขุนนางที่สาคัญมากที่สุดของ
บ้านเมอื ง ไมใ่ ชพ่ วกรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมกลโกงนัง่ ได้ไม่นานหรอก ข้าถึง
บอกวา่ เจ้าน่ะหาเร่อื งลาบากใส่ตวั ”

ไม่ได้รับคาตอบที่อยากรู้แล้วยังถูกบ่นมายกหนึ่ง “ข้าหา
เรื่องใส่ตัว วาจาของท่านน่าขาจรงิ ฮูหยินคนก่อนหากไม่ใช่ก่อเร่อื ง
ไหนเลยจะมีจุดจบแบบนั้น ข้าเป็นพวกอยู่ไม่สุขหรือถึงต้องวิ่งเข้า
กองเพลิง แค่ดูแลเรื่องในเรือนให้ดีก็พอแล้ว เขาเองใช่ว่าจะมีอนุ
เต็มเรือนเสยี เมอื่ ไหร่ ข้าไมเ่ ห็นวา่ จดุ ไหนจะลาบาก”

“แค่ดูแลเรื่องในเรือน ตาแหน่งฮูหยินของอัครเสนาบดี
สบายขนาดนน้ั เชยี ว”

57 เสยี่ วเสวยี่ 2.0

เหอซือซืออยากเตะพี่ชายรองสักทีเหลือเกิน “ผูกสัมพันธ์
กบั ฮูหยินเรือนหลัง ระวงั เรอ่ื งความสัมพนั ธ์กับขุนนางหรือผู้สูงศักดิ์
บางคน เรือ่ งพวกนี้แต่งเข้าจวนขุนนางจวนไหนกต็ อ้ งทาทั้งน้ัน”

“น้องสาวตัวน้อย ไม่ใช่เจ้ามีใจให้เขาไปแล้วหรอกนะ”
เถียงแทนต้งั มากมายขนาดนี้ ยากจะเชือ่ ว่าบรสิ ทุ ธใ์ิ จจรงิ ๆ

เหอซอื ซือกลับเห็นว่าวาจาของพ่ีชายรองน่าขา นางหัวเราะ
จนต้องพยงุ ขอบโตะ๊ “ข้าว่าท่านดงู ว้ิ มากเกินไปแลว้ ”

ให้นางเลือกระหว่างเข้าวังแล้วตอ้ งสูญเสียคนในครอบครัว
ไปกับถูกวาจาราวคมมีดเฉือนแค่ไม่กี่ที อย่างหลังดูดีกว่าไม่รู้ตั้ง
เท่าไร

“ข้าคิดไปเองก็ดี” เรื่องหลังประตูของจวนอื่นสืบออกมา
ไหนเลยจะรู้ละเอียดเหมือนคนข้างใน หากจวนตระกูลเซียวดูดี
เหมือนภายนอกก็ดีไป แต่ถ้าข้างในย่าแย่ต่อให้อยากกลับตัว
ภายหลังก็ไม่ทันแล้ว เขาถึงไม่อยากให้น้องสาวมอบใจออกไปก่อน
เข้าไปตอนแรกมองเรื่องภายในด้วยสายตาคนนอกไม่ใช้ใจไปข้อง
เก่ยี วผลลัพธ์ย่อมดีกว่ามองดว้ ยอารมณ์ความร้สู ึก

“ท่านวางใจเถอะ ข้าโตมากับท่านย่านะ” กาแพงขวางกั้น
ระหวา่ งเด็กสาวใสซื่อบรสิ ุทธ์ิกบั ความโหดร้ายของจิตใจคนถูกท่านย่า

58 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

รื้อถอนออกไปจนนางมองเห็นความเป็นจริงตั้งนานแล้ว หากเป็น
คนอ่อนไหวจริงในอดีตคงไม่สามารถนั่งตาแหน่งฮองเฮาจนได้เป็น
ไทเฮาหรอก

ไม่อาจตั้งกาแพงจนผู้อื่นเข้ามาไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรเปิดใจรับ
ใครเขา้ มางา่ ย ๆ เชน่ กนั

มองเรื่องให้ชัดเจนแล้วตัดสินใจให้ขาดคือคุณสมบัติที่นาง
จาเป็นต้องมี ข้อน้ีเหอซือซอื ชดั เจนมานานแล้ว

ในชาติก่อน ท่านย่าจากไปเพราะลูกไม้ของสนมในวงั ส่วน
พี่ชายทั้งสองคนของนางหนีไม่พ้นชะตากรรมเหมือนคนใน
ครอบครัวที่เสียชีวิตไปก่อนหน้า ถูกเล่ห์เหลี่ยมของขุนนางทาให้
ตอ้ งสศู้ ึกและพลชี พี ในสงคราม

นางไมเ่ ขา้ วังชีวติ ทา่ นย่าถือวา่ ปลอดภัยแล้ว สว่ นพชี่ ายใหญ่
กับพีช่ ายรอง ชาตกิ อ่ นพวกเขารบี ร้อนสร้างฐานอานาจจึงถูกฮ่องเต้
กมุ จดุ อ่อนนาไปใช้งานให้รับมือกับชนเผ่านอกดา่ นจนต้องพบจุดจบ
มาวนั นี้ถงึ นางไม่ตอ้ งเข้าวังหลวงแลว้ แตก่ ย็ ังไมว่ างใจอย่ดู ี

นางนั่งรอจนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินถึงเดินไปที่ส่วนหน้า
เพื่อไปหาพี่ชายใหญ่ คานวณเวลาแล้วว่าตรงกับช่วงที่พี่ชายรองยัง
ไม่กลับจากข้างนอกและพ่ีชายใหญ่เพิ่งกลับมาถึงจวน ทาทีไป

59 เส่ียวเสวย่ี 2.0

ปรึกษาเร่ืองวันขา้ งหน้าของตระกูลเหอ
พี่ชายใหญ่ยังไม่แต่งภรรยา ข้างกายเลยมีเพียงบ่าวรับใช้

ชายไม่กี่คน แต่เพราะพวกนางสามคนคนเติบโตมาด้วยกันทั้งยัง
กาพร้าบิดามารดาจึงสนิทสนมกันเหมือนพี่น้องแท้ ๆ เหอซือซือจึง
ไมไ่ ด้เวน้ ระยะห่างให้บ่าวรับใช้ไปเรียกพ่ีชายใหญ่ออกมาแต่เดินเข้า
ไปหาด้วยตวั เอง

“ทา่ นโหวอยทู่ ห่ี ้องหนงั สอื ขอรบั ”
นางพยักหน้าให้บ่าวชายหน้าประตู ส่งสายตาให้สาวใช้
มอบขนมใหเ้ ขาแล้วเดนิ ไปทีห่ ้องหนงั สือด้วยตัวเอง
สาวใช้หยดุ รออยู่ท่ีหน้าประตู ในห้องหนังสอื ของพี่ชายใหญ่
เต็มไปด้วยตาราเก่าแก่อัดแน่นเต็มชั้นหนังสือ ข้างฝาผนังยังแขวน
ดาบไวห้ ลายเลม่
“เดี๋ยวนี้ผ่านไปสองสามวันถึงจะได้พบหน้าท่าน ข้าเลยนา
ขนมมาฝาก”
เหอซู่เหยียนกวาดตามองน้องสาวที่เดินตัวเปล่าเข้ามาทั้ง
สองมือยงั ว่างเปลา่ “ขนมละ่ ”

60 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

“มอบให้บ่าวรับใช้ของท่านไปหมดแล้ว” นางเลิกคิ้ว
เหมือนถามวา่ หรอื ท่านมปี ัญหา

เหอซู่เหยียนวางพู่กันในมือลง “ข้าผิดเองที่ไม่ได้พาเจ้า
ออกไปเท่ียวเล่นขา้ งนอกเสียหลายวัน”

“ใครต้องการให้ท่านพาออกไปเที่ยวเล่นกัน” นางเดินไป
นั่งทโี่ ต๊ะฝั่งตรงขา้ มพชี่ ายใหญ่ “ขา้ มาเพราะมีเร่ืองจะปรกึ ษาทา่ น”

“เจ้าไปหาเหอผิงเพราะมเี ร่ืองจะปรึกษาทุกครัง้ หรอื ”
“ข้าผิดเองที่ไม่เหลือขนมไว้ให้ท่าน” นางมองพี่ชายใหญ่
อย่างประหลาดใจ “ทา่ นนอ้ ยใจเปน็ ดว้ ยรึ”
เหอซ่เู หยียนส่ายศีรษะแล้วอมย้ิม “แค่แกล้งเจา้ เล่น ตกลง
มาหาข้ามีเร่อื งอะไรหรอื ”
เหอซู่เหยียนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าที่น้องสาวหายหน้าไป
เพราะไมอ่ ยากมารบกวนเขาทง่ี านล้นมือ
“พี่ชายใหญ่วางแผนจะทาอย่างไรต่อไป” บรรดาศักดิ์โหว
ก็ได้มาแล้ว ตาแหน่งรองแม่ทัพนั่นก็ไม่ใช่ตาแหน่งที่มีดีเพียงชื่อแต่
ไรป้ ระโยชน์

61 เส่ียวเสว่ีย 2.0

“คอ่ ย ๆ วางรากฐานไปเถอะ ข้าไม่รบี ขา้ งหลงั ยังมีพวกเจ้า
อยู่ ครอบครัวเราไม่อาจเสียใครไปได้อีกแล้ว” ผู้ใหญ่ในจวนมีแต่
ท่านย่า ใจร้อนเกินไปคนที่เหลือจะทาใจได้อย่างไรหากเกิดเหตุไม่
คาดฝัน

“ไดฟ้ ังท่านพูดแบบนี้ข้ากเ็ บาใจ”

เหอซู่เหยียนลังเลอยู่นาน จนกระทั่งน้องสาวลุกขึ้นยืนเขา
ถึงได้พูดออกมา “อันที่จริงอัครเสนาบดีเซียวก็ไม่ได้แย่อะไร เทียบ
กันแล้วยังดกี วา่ เจา้ ลกู หมตู ระกลู ฉนิ นัน่ เยอะ”

นางหวั เราะออกมา “ท่านเอาพวกเขาไปเปรียบเทียบกันได้
อยา่ งไร” คนหนง่ึ เป็นคณุ ชายตระกลู ใหญ่ทตี่ ้องพึ่งพาอาศัยผู้อาวุโส
ถึงไดร้ ับตาแหนง่ ขุนนางที่ดหี น่อย อกี คนแมเ้ ป็นคณุ ชายตระกูลใหญ่
เหมือนกันแต่อยู่จุดสูงสุดของขุนนางทุกคน ห่างกันจนไม่รู้จะห่าง
อยา่ งไรแล้ว

“ท่านย่าบอกว่าพวกเขาจะส่งแม่สื่อมาทาบทามแล้ว”
เหอซู่เหยียนเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “เจ้าบอกมาตามตรง ตัดเรื่องเพื่อ
ตระกูลทงิ้ ไป ยงั อยากแต่งเขา้ จวนตระกูลเซยี วอีกหรอื ไม่”

เหอซือซือรู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว นางหลุบตาลงซ่อนแวว
เจ็บปวดไว้ เมื่อเงยหน้าอีกครั้งก็เหลือเพียงรอยยิ้มสดใสกับแววตา

62 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ระยิบระยับ “บุรุษที่ดีพร้อมขนาดนั้น ข้าไม่แต่งกับเขาก็ตาบอด
แล้ว”

“ข้ายังตรวจสอบบัญชีรายรับรายจ่ายของจวนไม่เสร็จ
พรงุ่ น้ีหากไม่เรียบรอ้ ยคงถูกท่านย่าบ่นแน่ ไม่อย่คู ยุ กบั ท่านแลว้ ”

เหอซู่เหยียนมองออกไปนอกหน้าต่าง “ข้างนอกมืดแล้ว
เดี๋ยวข้าไปสง่ ”

“ในจวนหลังนี้ข้าวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก ท่านทางานต่อเถอะ
ไมต่ ้องไปสง่ หรอก ข้างนอกยังมีสาวใชย้ ืนรออกี ตง้ั สามคนนะ”

นางฉีกยิ้มให้พี่ชายใหญ่แล้วเดินออกจากห้องไป ตอนผ่าน
บ่าวชายก็ยังคงมีสีหน้าปกติ พอเดินพ้นเรือนพี่ชายใหญ่น้าตาถึงได้
ไหลออกมาเงียบ ๆ

นางเดาไม่ผิดจริง ๆ ชาติก่อนไหนเลยจะเป็นเหมือนที่เขา
พูด อยากก้าวหน้าในหน้าที่การงาน อยากนาตระกูลให้กลับไป
ร่งุ เรอื งเหมอื นในอดีตอะไรกนั ล้วนโกหกหลอกลวงทัง้ นั้น

พี่ชายรองเองก็เหมือนกัน ช่วงเวลาเดียวกันนี้ ในชาติก่อน
เริ่มใช้เส้นสายของสหายเข้ารับตาแหนง่ สาคัญแล้วยงั กล้ากลา่ วอ้าง
เสียสวยหรูว่าอยากก้าวหน้าเหมือนพี่ชายใหญ่ ตอนนี้ไม่เห็นจะ
กระตือรอื ร้นสักนิดแถมยงั ออกไปเที่ยวเลน่ นอกจวนทกุ วันอยู่เลย

63 เสีย่ วเสว่ยี 2.0

น้าตาทีไ่ หลไมใ่ ช่ความเสียใจในวันน้ีแตเ่ ปน็ ความเสยี ใจจาก
ในอดีต หากตอนนั้นสืบข่าวให้ดีสักนิด ไม่ปฏิเสธตระกูลเซียวไป
พ่ชี ายใหญ่กบั พ่ชี ายรองคงไม่ตอ้ งลาบากถงึ เพยี งนน้ั

“มโี อกาสท่ีสองแลว้ ข้าจะไม่ยอมเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเขา
อกี ” เหอซือซอื กระซิบบอกตัวเอง

พช่ี ายใหญ่กับพี่ชายรองจะต้องไดแ้ ต่งภรรยาแล้วมีบตุ รธิดา
สกั หลายคน ทา่ นยา่ เองกจ็ ะต้องไดอ้ มุ้ หลาน

ส่วนนางนั้น คงตอ้ งดูว่าเซียวเยยี่ นเฉิงนั่นตกลงยังเป็นก้อน
น้าแขง็ เดนิ ไดท้ ่ไี ม่สนใจเรอ่ื งราวทางโลกอยู่รึเปล่า ดังนั้นด้วยเหตผุ ล
ขอ้ น้ี เหอซือซือเลยไมส่ ามารถมัน่ ใจอนาคตของตัวเองไดจ้ ริง ๆ

64 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ตอนท่ี 6

อันที่จริงเรื่องการหมั้นหมายผ่านไปอย่างง่ายดายเสียจน
ความมุ่งมั่นอนั แรงกล้าของเหอซือซือที่มีมาต้ังแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาใน
ชาติน้ไี มม่ ที ใ่ี ห้ระบาย

เดิมทียังคิดวา่ ด่านของเซียวเยยี่ นเฉิงจะฝ่าได้ยากสักหน่อย
อารมณ์นางตอนนี้เหมอื นเห็นฝนต้ังเค้ามาแต่ไกล รีบเร่งเสียวุน่ วาย
สุดทา้ ยเมฆคร้มึ ดนั พดั ผา่ นไปหมดเสยี อยา่ งน้ัน

เชิญแม่สู่มาทาบทาม แลกดวงชะตา หมั้นหมาย ขั้นตอน
เหลา่ น้ใี ช้เวลาไมถ่ งึ เดือนดว้ ยซ้า

กล่างถึงเซียวเยี่ยนเฉิงแล้วย้อนนึกถึงการหมั้นหมายครั้ง
แรก อดตี ค่หู มน้ั หนา้ ตาเป็นเชน่ ไรนางนกึ ไมค่ อ่ ยออกแลว้ ความรูส้ ึก
ตอนรู้ว่าต้องหมั้นหมายกับเขานางเองก็จาไม่ค่อยได้แล้วเหมือนกัน
แตค่ ลับคลา้ ยคลบั คลาวา่ ไมค่ อ่ ยยินดเี ทา่ ไรนกั

65 เส่ียวเสว่ีย 2.0

แต่สาหรับเซียวเยี่ยนเฉงิ นั้นแน่นอนว่านางไม่รังเกียจ แต่ก็
ไมไ่ ด้เพอ้ ฝันถงึ ชวี ิตแตง่ งานว่าตอ้ งมคี วามสขุ เชน่ กัน

ใช้ชีวิตมาสองชาติ สาหรับนาง บุรุษผู้นั้นเป็นคนที่ควรค่า
แกก่ ารชน่ื ชม แต่กม็ เี พยี งเทา่ น้ัน ช่ืนชมแต่ไม่ได้มใี จชอบพอ

เรื่องการแต่งงานในชาตินี้ของนางจึงดูจืดชืดจนกระทั่งถึง
เทศกาลลา่ สัตว์ชว่ งเดอื นแปด

ทุกปีที่ผ่านมาเหอซอื ซอื คร้านจะเข้ารว่ ม เมอื่ ก่อนจงึ มเี พียง
พ่ชี ายทง้ั สองคนท่อี อกไปสว่ นนางอยู่เปน็ เพ่อื นท่านย่าทจ่ี วน

แต่ปีนี้ไม่เหมือนปีก่อน ฮูหยินผู้เฒ่าเหอสนับสนุนให้
หลานสาวออกไปอย่างสดุ ตวั

“เจ้ากับใต้เท้าเซียวเจอหน้ากันกี่ครั้งเอง ถือโอกาสนี้สร้าง
ความคนุ้ เคยกนั ไว้ แตง่ เขา้ ไปจะได้ไมอ่ ดึ อัด”

ด้วยเหตนุ น้ี างเลยต้องเขา้ ร่วมเทศกาลล่าสตั ว์ไปโดยปริยาย

กระโจมที่พักของฮ่องเต้กับสนมนางในแยกห่างจากเหล่า
ขุนนางและครอบครัวที่ติดตามไปอย่างชัดเจน ประกอบกับตอนน้ี
นางหมน้ั หมายแลว้ เหอซอื ซอื จงึ ไม่ไดร้ ะแวงเรือ่ งจะต้องเข้าวังอีก

66 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

สหายสนิทแต่งไปแดนใต้แล้ว คุณหนูคนอื่นในเมืองหลวง
นางก็รจู้ กั แคผ่ ิวเผนิ เทา่ นน้ั เลยไม่ได้เข้าไปรวมกลุ่มดว้ ย

ด้วยเหตนุ ีต้ อนลา่ สัตว์นางจงึ ต้องตดิ สอยห้อยตามพ่ีชายรอง
ไป

“พาเจ้ามาดว้ ยลาบากข้าเสียจริง” เหอผงิ บ่นอย่างไม่จริงจัง
นกั

พี่ชายใหญ่ฝากให้เขาเป็นคนดูแลน้องสาว เหอผิงเลยต้อง
ท้ิงสหายทกุ คนแล้วมาเอาใจเจ้าเดก็ ตัวแสบนแ่ี ทน

“ทา่ นอยากไปไหนกไ็ ป ข้าไม่ตอ้ งการคนดแู ลหรอก”

“เจ้าพูดเองนะ” เหอผิงกล่าวอย่างยียวนกวนประสาท
“กลับไปแล้วอย่าวิ่งไปฟ้องพี่ชายใหญ่ก็แล้วกัน ข้ากลัวว่าเจ้าจะ
ร้องไห้น้าตาไหลพรากพูดว่าพี่ชายรองไม่สนใจ ถึงตอนนั้นพี่ชาย
ใหญ่คงได้ลงโทษขา้ อกี ”

องครกั ษ์พากันกล้ันยิ้ม เหอซอื ซือหน้าแดงด้วยความอับอาย
“ถา้ ยงั พูดเหลวไหลอยอู่ กี ขา้ จะยิงทา่ นให้ไม่เหลือลูกธนูเลย”

เหอผิงยักค้ิวหลิว่ ตาอยา่ งกวนอารมณ์ น้องสาวยกธนูข้ึนมา
ตั้งท่าน่ันแหละถึงได้หวั เราะเสยี งดังแล้วบงั คบั ม้าออกไป

67 เส่ียวเสวีย่ 2.0

เหอซือซือเม้มปากแน่น ระยะห่างแค่เพียงสองจั้ง4 นั่นคือ
อะไร “สักวันขา้ คงไดโ้ มโหตาย”

แข่งกันแกล้งนางได้ไม่หยุดหย่อน ยังดีที่ในจวนพี่ชายใหญ่
ยังพอพึ่งพาได้อยู่ ไม่อย่างนั้นนางได้ตะกุยฝาผนังวันละหลายสิบ
รอบแน่

ภาพที่เข้าสู่สายตาเซียวเยี่ยนเฉิงตอนพบกับสองพี่น้อง
ตระกลู เหอคอื ฝา่ ยพ่ีชายผวิ ปากเป็นทานองอยา่ งอารมณ์ดี สว่ นฝ่าย
น้องสาวที่เป็นคู่หมั้นเขามีสีหน้าเหมือนกาลังอดกลั้นกับอะไร
บางอย่าง

“อัครเสนาบดีเซียว” เหอผิงร้องทักพลางยิ้มกว้าง ไม่ทัก
เปลา่ ยงั บังคบั ม้าไปหาคนถงึ ที่ด้วย

เซียวเย่ียนเฉิงไม่เหน็ องครักษข์ องสองพี่น้องมสี ตั ว์ป่าติดมือ
สกั ตวั “พวกทา่ นเพิ่งเขา้ มาลา่ สัตว์หรือ”

เหอผิงทาเสียงจิ๊จ๊ะ “มาตั้งนานแล้ว แต่น้องสาวข้าพิรี้พิไร
ทาใจยิงธนูออกไปไม่ได้สักที พอข้าง้างธนูก็โมโหไม่ใหย้ ิงเพราะกลัว
ทารา้ ยสตั ว์ปา่ ถ้าวันนี้ไมม่ ีสตั ว์ตดิ มือไปสักตวั คงขายหน้าแย่”

4 ประมำณ 6.66 เมตร ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

68

เหอซือซือมีสีหน้ามืดครึ้มลงทันใด พี่ชายรองนอกจากไม่
ช่วยกันแล้วยังทาให้ภาพลักษณ์นางเสียหายอีก “ข้าไปห้ามท่าน
ตอนไหนกนั ”

เหอผิงจับอารมณ์น้องสาวได้รีบเพิ่มฟืนเข้าไปให้ไฟแรงขึ้น
“เจา้ ไมไ่ ด้ไล่ข้าให้ไปพ้นหน้ารึ ไมอ่ ย่างน้ันทาไมข้าต้องข่ีม้าห่างจาก
เจา้ ไปเสียไกลด้วย อัครเสนาบดีเซยี วมาพอดี ทา่ นลองถามองครักษ์
ดวู ่าเมือ่ คร่เู จ้าเดก็ นอ้ ยคนนีไ้ ลข่ า้ จรงิ รึเปลา่ ”

หากยืนบนพื้นนางคงกระทืบเท้าพี่ชายรองไปนานแล้ว ยั่ว
โมโหคนเก่งเหลอื เกิน คงเห็นว่านางอยากสร้างภาพถึงได้ทาลายจน
ไมเ่ หลือชนิ้ ดี

ใบหน้าเซียวเยี่ยนเฉิงยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม เขากล่าว
แนะนาดว้ ยนา้ เสียงนง่ิ เรียบจบั อารมณ์ไม่ได้ “ในป่าลึกมีสมุนไพรหา
ยากอยู่สองสามชนิด ถ้าคุณหนูเหอหักใจไม่ได้จริง ๆ เข้าไปเด็ดมา
สกั ตน้ คงไม่เสยี หนา้ หรอก”

เหอผงิ หวั เราะจนแทบจะตกจากหลังม้า “เจา้ ดู อัครเสนาบดี
เซยี วแนะนาเลยนะ เข้าไปหามาสักต้นดีหรือไม่”

เหอซอื ซือเขา้ ใจแลว้ เจา้ คนหน้าตายน่ีไม่ได้เป็นนา้ แข็งเดินได้
เขาแค่ชอบทาตัวสูงส่งเย็นชาแต่เนื้อแท้ต้องเป็นคนชอบกล่ันแกล้ง

69 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

ผอู้ ่นื แน่คาพดู คาจาถงึ ได้ร้ายกาจขนาดน้ี

สมุนไพรหายากล้าค่าอะไร นางไม่ใช่เด็กสามขวบที่เชื่อ
เรื่องพวกนี้หรอกนะ “ของล้าค่าขนาดนั้นพวกท่านไปหามาเอง
เถอะ”

ทนมองท่าทางเข้ากันได้ดีของพี่ชายรองกับเซียวเยี่ยนเฉิง
ไม่ไดน้ างเลยบังคบั มา้ ใหว้ งิ่ นาหน้าเสยี เลย

แต่ก่อนมีเพียงท่านย่ากับพี่ชายรองยังพอทาใจได้ ตอนนี้มี
เซยี วเยี่ยนเฉงิ เพ่ิมเขา้ มาอกี ไมแ่ นส่ ักวนั นางคงไดโ้ มโหจนธาตไุ ฟเข้า
แทรกจริง ๆ

อายุชาติก่อนรวมกับช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ถึงยังไงก็
น้อยกว่าพี่ชายรองกับเซียวเยี่ยนเฉิง เหอซือซือปลอบตัวเองด้วย
เหตผุ ลน้ีแลว้ รู้สึกดีขน้ึ มาหน่อย

นางชะลอม้ารอสองคนข้างหลัง พี่ชายรองยิ้มพราย ส่วน
เซียวเย่ียนเฉิงน่ัน ถ้ามองไม่ผิดเหมือนในแววตาเขาจะมีประกายขาขัน
ด้วย

“นอกจากขุนนางฝ่ายบู๊แล้วคนส่วนใหญ่ล้วนล่าสัตว์ได้ไม่
มากเท่าไหร่ ถึงลา่ สตั วก์ ลับไปไมไ่ ดก้ ไ็ มม่ ีใครวา่ หรอก”

70 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือหันไปมองคนพูดอย่างแปลกใจ คนอย่าง
เซยี วเย่ียนเฉิงรจู้ ักปลอบใจคนอืน่ ด้วยหรือ

รอยยิ้มบนใบหน้าเหอผิงหายไป เซียวเยี่ยนเฉิงพูดแบบนี้
เขาเองก็เป็นขุนนางฝ่ายบู๊นะ ถึงตาแหน่งจะไม่ได้สูงเท่าพี่ชายใหญ่
แต่ชอ่ื กอ็ ยทู่ างฝง่ั น้นั

“ท่านพดู แบบนข้ี ้าเรมิ่ รู้สึกกดดนั ข้ึนมาบา้ งแลว้ ”

เซยี วเยยี่ นเฉิงพูดอย่างผ่อนคลาย “ถา้ คณุ ชายรองอยากไป
ล่าสตั ว์ข้ายอ่ มคมุ้ ครองคณุ หนเู หอใหส้ ักระยะได้ ถึงอย่างไรสตั ว์ท่ีข้า
ลา่ มาได้ก็มเี ยอะแล้ว”

เหอผงิ พลัดตกลงไปในหลุมที่ตวั เองขุดไว้ เม่อื ครู่เขาเพิ่งพูด
ว่าน้องสาวทนเห็นเขาง้างธนูใส่สัตว์ป่าไม่ได้สองมือถึงได้ว่างเปล่า
มาตอนนี้ถ้าพาซือซือเข้าไปในป่าลึกด้วยไม่ใชก่ ลายเป็นการตบหนา้
ตัวเองหรือ

มองหน้าน้องสาวตัวเองก็เห็นแต่คาว่าสมน้าหน้าเขียนไว้
ชัดเจน ไม่ไดช้ ่วยพดู หรือเหน็ ใจเลยสักนดิ

“พี่ชายรองย่อมไม่อยากเสียหน้าแน่” นางยิ้มกว้างอย่าง
อารมณ์ดี “องครักษ์ของใต้เท้าเซียวมีมาก พี่ชายรองนาคนไปหมด
เลยก็ไดน้ ะ”

71 เสย่ี วเสว่ยี 2.0

ภายนอกใช้น้าเสียงเป็นห่วงเป็นใยแล้วยังมีท่าทีส่งเสริม
เต็มที่ แต่อันที่จริงแล้วข้างในนางขาจนแทบจะหลุดหัวเราะออกมา
จรงิ ๆ แล้ว

เหอผิงสง่ สายตาบอกวา่ ฝากไว้กอ่ นให้กับนอ้ งสาว ผู้อื่นเขา
เป็นถึงคู่หมั้นท่ีกาหนดวันจัดพิธีแต่งงานไวเ้ รียบร้อยแล้ว พี่ชายเชน่
เขายังจะหาข้ออ้างอะไรไปแย้ง กล่าวมากไปคนอื่นจะหาว่าเขาเอา
นอ้ งสาวมาบังหนา้ เพราะกลัวล่าสตั วก์ ลับมาไมไ่ ด้

เหอซอื ซือโบกมือให้พช่ี ายรองด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม “พช่ี ายรอง
ท่านตอ้ งลา่ สตั วใ์ ห้ไดเ้ ยอะ ๆ นะ”

ขนาดเซียวเยี่ยนเฉิงไม่ได้เป็นขุนนางฝ่ายบู๊แต่บนหลังม้า
ขององครักษย์ ังเต็มไปดว้ ยร่างของสัตว์ท่ีเพง่ิ ลา่ มาได้เต็มไปหมด ถ้า
เขาไดม้ าน้อยนางจะไปฟ้องให้พช่ี ายใหญ่จดั การ

เหอผิงตอบโต้ไม่ได้เพราะมีคนนอกอยู่ด้วย เขาคิดว่าไม่น่า
แกล้งจนน้องสาวโมโหเลย พอเซียวเยี่ยนเฉิงเอ่ยปากเจ้าเด็กแสบนี่
เลยเตะเขาไปอย่างรวดเร็ว ทีนี้นอกจากไม่ได้ไปรวมกลุ่มเที่ยวเล่น
กับสหายแล้วยังถูกบังคับให้ไปล่าสัตว์อย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อ
รักษาหน้าอีก

72 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

หลังจากพี่ชายรองแยกตัวออกไปเซียวเยี่ยนเฉิงก็ไม่ได้พูด
อะไรอกี นางเองกไ็ ม่ไดเ้ ดอื ดเนื้อรอ้ นใจเลยบังคบั ม้าให้วงิ่ ไปเรื่อย ๆ

ไม่มีพี่ชายรองที่คอยเย้าแหย่ให้โมโห เหอซือซือพลันค้น
พบวา่ โลกสงบลงไปมาก

ขม่ี า้ เลน่ อยูพ่ กั ใหญ่จนจิตใจลอ่ งลอยไปตามสายลม พลนั ได้
ยนิ เสยี งคนด้านข้างเอย่ ขึ้นมาทาใหน้ างสะดงุ้ อยู่หน่อย ๆ

“ข้างหน้ามีลาธาร”

คาพูดที่กล่าวออกมาทื่อ ๆ ทาให้นางต้องหันไปมอง แต่รอ
แล้วรออีกกย็ ังไม่ไดร้ บั คาพูดเพิ่มนอกเหนือจากข้างหน้ามีลาธาร

เซยี วเยยี่ นเฉิงผู้น้ี ตอนแกล้งผอู้ ่ืนกล่าววาจายืดยาวออกมา
ได้ พอเป็นคาพดู ปกตทิ วั่ ไปชา่ งประหยัดถ้อยคาเหลอื เกนิ

บังคับม้าไปชั่วครู่ก็เห็นลาธารจริงดังคาด สายน้าไหลริน
นา้ ทง้ั ใสทง้ั ไมล่ กึ เลยมองเห็นกอ้ นหนิ ข้างล่างได้อย่างชดั เจน

เหอซือซือลงจากม้าแล้วเดินไปนั่งยองข้างลาธารอย่างไม่
รักษาภาพลักษณ์ นางกล่าวพมึ พา “ไม่เหน็ จะมปี ลาสักตวั ”

สายลมพัดพาใบไม้ร่วงหล่นเป็นระยะ แต่งแต้มกลายเป็น
จุดสเี หลืองลงบนลาธารกอ่ นจะหายลับไปกับสายนา้

73 เสย่ี วเสวยี่ 2.0

นางได้ยนิ เสยี งคนเดนิ มาหยดุ อยูข่ ้างหลงั แต่ไม่ไดห้ ันไปมอง
จะมใี ครอกี ถา้ ไม่ใช่เซยี วเยี่ยนเฉงิ

เดือนแปดอากาศเริ่มเย็นลง สายลมข้างลาธารออกจะ
หนาวเย็นกว่าตอนอยูใ่ นปา่ ทเี่ ต็มไปด้วยต้นไมอ้ ยู่บ้าง

นางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพบว่าดวงอาทิตย์ไม่ได้อยู่ตรง
กลางแล้ว ลมพัดปะทะใบหน้าถึงทาให้สดชื่นแต่ร่างกายส่วนอื่น
กลับทนไมค่ อ่ ยไหว

เดิมทีกท็ นอากาศหนาวเย็นไม่ค่อยได้นางเลยห่อไหล่เพราะ
เริ่มรสู้ ึกหนาว

เซียวเยี่ยนเฉิงสังเกตเห็นมือคู่หมั้นตัวเองสั่นเล็กน้อย
“กลับก่อนเถอะ” สีหน้าสงสัยทาให้เขาต้องอธิบายเพิ่ม “พวกเรา
ออกมาคอ่ นขา้ งไกลหากไม่รบี กลับไปจะมดื คา่ เสยี กอ่ น ส่วนคุณชายรอง
ค่อยใหอ้ งครักษไ์ ปแจ้ง”

ไม่ทันได้ลุกขึ้นยืนกม็ ีเสื้อคลุมทาบทบั ลงมา ทั้งยังไม่ได้วาง
บนไหล่แตค่ ลุมศีรษะนางเสียมดิ

เหอซือซือกระชับเสื้อคลุมแล้วลุกขึ้นยืน นางหมุนตัว
กลบั ไปเผชิญหนา้ คนท่ีแกลง้ ตัวเองด้วยความโมโห

74 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ใบหน้าเซียวเยี่ยนเฉิงยังคงนิ่งเรียบเหมือนเดิมแต่แววตา
กลับเจือรอยยิ้ม “อากาศเย็นแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัด” ถึงอธิบายไป
อย่างนั้นแต่ก็ยังได้รับสายตาทิ่มแทงเหมือนอยากจะสับเขาให้เป็น
ช้นิ ๆ กลับมา

น่าเสียดายที่นางเตี้ยกว่าเขาอยู่มาก ดังนั้นต่อให้ขมวดคิ้ว
ทาหนา้ เขม้ แต่ทา่ ทางแหงนคอเชน่ นีอ้ อกจะตลกมากกวา่ นา่ กลัว

เหอซือซือถลึงตาอยู่นานจนรู้สึกเมื่อยคอ นางสะบัดหน้า
แล้วเดนิ กลบั ไปท่ีมา้ ท้งั ยังไม่กลา่ วขอบคณุ สักคา

แน่นอนว่าไมค่ ืนเสื้อคลุม ลมพัดมาจนมือสั่นอย่างนีน้ างจะ
ทรมานร่างกายตัวเองไปทาไม ส่วนคนที่ไม่มีเสื้อคลุมก็จงหนาวจน
แข็งตายไปเถอะ

75 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

ตอนที่ 7

อากาศเดือนแปดสาหรับเซียวเยี่ยนเฉิงไม่ได้ทาให้รู้สึก
หนาวอะไร แต่คนที่นั่งอยู่ข้างหน้าดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกแบบ
เดยี วกบั เขา

ตอนแรกที่เห็นเหอซือซือไม่สนใจว่าชายกระโปรงจะเปื้อน
หรือไม่แล้วทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ เขายอมรับว่าแปลกใจอยู่บ้าง
เพราะทุกครั้งที่เจอกันดูเหมือนนางจะชอบแสดงออกว่าเป็นคน
เรียบรอ้ ยอ่อนหวาน

เสียแต่ท่าทางตอนอยู่จวนตระกูลซ่งได้เปิดโปงนิสัยไป
หมดแล้ว เพราะอยากทดสอบเขาจึงลองพูดออกไปตอนเจอกันที่
สวนดอกไม้ ดังคาด ทาคนโมโหจนรบี หนไี ปจริง ๆ

ดเู หมอื นพช่ี ายของนางจะคิดเหมือนกันกับเขา เม่อื ครู่เหอผิง
ถึงไดเ้ ยา้ แหย่จนนอ้ งสาวโมโหตลอดทาง

76 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ดังนั้นพอถอดเสื้อคลุมออกมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าทาไม ทั้ง ๆ
ท่ยี ื่นหรือคลมุ ให้นางดี ๆ ไดแ้ ตก่ ลบั ไปแหย่ใหค้ นโมโหอีกรอบ

ดูเหมอื นจะตดิ นสิ ยั มาจากคุณชายรองเหอแล้ว
ออกจากป่ามาได้เซียวเยี่ยนเฉิงก็สั่งให้องครักษ์คนสนิทนา
สตั วท์ ล่ี า่ มาได้คร่งึ หนงึ่ ไปถวายฮ่องเต้
เหอซือซืออยากรู้แต่ก็หักห้ามใจไม่ถามว่าอีกครึ่งเก็บไว้
ทาไม เกดิ ผอู้ ่ืนบอกวา่ เกบ็ ไว้เองนางไมข่ ายหน้าแยห่ รือ
เมื่อเดินถึงกระโจมที่พักสาวใช้ที่นางพามาด้วยรีบออกมา
ต้อนรบั ไมเ่ ห็นเงาของพ่ชี ายใหญ่กับพี่ชายรอง ดูท่าพวกเขาสองคน
คงยงั ไม่กลับมา
“ขอบคุณใต้เท้าเซียวที่มาส่ง” นางถอดเสื้อคลุมส่งคืนให้
เขา
เซียวเยี่ยนเฉิงรบั เสอื้ คลมุ กลบั มา พริบตาเดยี วที่นิ้วมือแตะ
กันโดยไม่ได้ตั้งใจทาให้เขาเกือบขมวดคิ้ว นิ้วมือของนางเย็นเฉียบ
เกินไป นี่แค่ช่วงเดือนแปดมอื ไมค่ วรจะเย็นขนาดน้ี
“พวกเจ้านาสตั วพ์ วกนม้ี อบใหก้ บั ข้ารบั ใช้ของคุณหนเู หอ”

77 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

เหอซือซือพยายามกลั้นยิ้ม ได้สัตว์ป่ามามากขนาดนี้นาง
เอาไปทบั ถมพีช่ ายรองได้แน่ “ขอบคุณใตเ้ ท้าเซยี ว”

มุมปากยกขึ้นไม่มากแต่แววตาระยิบระยับเหมือนคืนที่
ท้องฟ้าเต็มไปดว้ ยแสงดาวของหญิงสาวตรงหน้าทาให้เซยี วเยย่ี นเฉิง
นึกสนุก เขายิ้มมุมปากวางมือลงบนผมของนางแล้วกล่าวด้วย
น้าเสียงเหมือนพูดกับเด็กน้อย “ให้สาวใช้นาเนื้อสัตว์ไปปรุงอาหาร
ต่อไปรา่ งกายจะได้แข็งแรง”

เหอซือซือถลงึ ตาใส่ นางปดั มือเขาออกแล้วเดินเข้ากระโจม
ไปทันที ไม่ต้องรักษามันแล้วมารยาท หลงดีใจไปครู่เดียวถูกแกล้ง
กลับมาอกี แลว้

เพราะไม่ได้เงยหน้ามองดูนี่เองถึงได้พลาดรอยยิ้มที่หาดูได้
ยากไป

ไดย้ ินเสียงสัง่ การหนา้ กระโจมอยคู่ รเู่ ดยี วก่อนเงาคนจะเดิน
จากไป หลงั จากนั้นจึงไดย้ ินเสยี งหวั เราะคกิ คักของบรรดาสาวใช้

นางไม่มีหน้าจะไปเรียกสาวใช้พวกนั้นให้หยุดหัวเราะ พูด
ออกไปต่อหน้านางบรรดาสาวใช้ต้องตอบรับแต่ลับหลังคงเอาไป
หัวเราะกันหนักกวา่ เดมิ แน่

78 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

จากอายยุ สี่ ิบปยี ้อนกลับมาตอนสิบหก ถ้าไม่ใช่ใกล้ถึงวันเกิด
ครบสิบเจ็ดปีนางยังหลงคิดว่าตัวเองอาจจะย้อนกลับมาช่วงยังไม่
ทันปักปิ่น ถึงได้อนาถถูกผู้อื่นปั้นไปปั้นมาเหมือนก้อนแป้งอย่างนี้
แทบจะโมโหวนั ละสามเวลาเลยทีเดยี ว

อาหารยังทาไม่เสร็จก็มีเสียงจากหน้ากระโจมดังเล็ดลอด
เข้ามา ผา่ นไปสักพักสาวใชจ้ งึ เขา้ มาในกระโจม

เหอซือซือมองอย่างประหลาดใจ เมื่อครู่เพิ่งชงชามาทาไม
สาวใชถ้ งึ ยกเขา้ มาอีก

“คนของอัครเสนาบดีเซียวส่งมาเจ้าค่ะ บอกว่าคุณหนูถูก
ลมเย็นควรด่ืมน้าชาขิงเพ่อื ใหร้ ่างกายอบอุ่น”

สาวใช้รินน้าชาวางไว้บนโต๊ะแล้วพยายามกลั้นยิ้ม พอ
คุณหนูพยักหน้าจึงรีบออกจากห้องไปด้วยความยินดีเพราะเกรงว่า
จะกลั้นหัวเราะไวไ้ ม่อยู่

เหอซือซือหน้าร้อน ไม่รู้ว่าอับอายที่ถูกผู้อื่นเย้าแหย่หลาย
คราหรอื เขนิ อายกันแน่

เดือนแปดอากาศไม่ได้หนาวเย็นขนาดนั้นนางเลยไม่ได้พก
เตาอุ่นมือมาด้วย ไม่คิดว่าจะถูกมองออกได้ง่ายขนาดนี้ สาวใช้
ข้างหน้าตอ้ งหวั เราะกนั สนกุ แน่

79 เสย่ี วเสว่ยี 2.0

“ข้าดื่มเพราะเห็นแก่สุขภาพหรอกนะ” กล่าวจบถึงได้ยก
นา้ ชาข้ึนมาจบิ

รสชาติหวานล้าไม่เหมือนท่นี างด่ืมตอนหน้าหนาว เพียงแค่
ครึง่ จอกความอบอ่นุ ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย มอื ทั้งสองข้างท่ีจับถ้วย
ชากอ็ ุ่นขึน้ มาก

ไมร่ ู้วา่ ซอ้ื มาจากทีใ่ ด คราวหนา้ นางจะเลียบเคยี งถามดู ด่ืม
ง่ายกว่าชาขิงราคาแพงทพี่ อ่ บา้ นซื้อมาจากข้างนอกอกี

เหอซู่เหยียนถวายสัตว์ที่ล่ามาได้ให้ฮ่องเต้แล้วรีบเดินตรง
มาทีก่ ระโจมพักของน้องสาวก่อน พอเปดิ เข้าไปไม่พบน้องชายคนรอง
ถึงกับขมวดคิ้ว “เหอผิงล่ะ” บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้อยู่เป็นเพื่อน
ซอื ซอื หรือวา่ หนไี ปเทยี่ วเล่นกับสหายแล้ว

“ไปล่าสัตว์ยังไม่กลับมา” พี่ชายใหญ่หัวคิ้วแทบจะชนกัน
นางเลยอธิบายเพิ่ม “ระหว่างทางเจอใต้เท้าเซียวพอดี ถูกพูดถึง
เรื่องขุนนางฝ่ายบู๊โยงเข้ากับเรื่องล่าสัตว์ พี่ชายรองผู้หน้าบางเลย
ทนไมไ่ หว ส่วนขา้ กลบั มาสักพักแลว้ ” นางรนิ นา้ ชาใหต้ วั เองแลว้ เงย
หน้าถาม “พ่ชี ายใหญด่ ่ืมหรอื ไม่”

80 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

กลิ่นของขิงทาให้เหอซู่เหยียนเดินเข้าไปพินิจดู เขากล่าว
อยา่ งแปลกใจ “เจ้ายอมดมื่ น้าชาขิงตั้งแต่เม่ือไหร่” รินน้าชาใส่จอก
แล้วยกข้ึนมาดมดู เหมอื นจะมกี ล่นิ หอมอย่างอ่ืนด้วย

“ชานี้น่าดื่ม” นางละเลียดจิบน้าชาแล้วหลับตาพริ้ม “ข้า
วา่ จะไปถามสกั หนอ่ ยว่าซื้อมาจากไหน หน้าหนาวจะได้เอามาชงดื่ม
บ้าง”

เหอซู่เหยียนหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง “ใต้เทา้ เซยี วใหม้ าง้นั รึ”
เหอซือซือตอบอย่างเบิกบานใจ “ใช่แล้ว ท่านลองจิบดู
หวานละมนุ อรอ่ ยมากเลย”
“สาวใช้หน้ากระโจมทาไมเหลืออยู่แค่สองคน” คนตั้ง
เยอะแยะ หรอื ไปเท่ียวเลน่ จนไมร่ จู้ กั ทาตามหน้าท่ี
“ไปทาอาหาร ใต้เท้าเซียวแบ่งสัตว์ที่ล่ามาได้ให้ครึ่งหนึ่ง
อกี ครู่กไ็ ด้กินแลว้ พ่ชี ายใหญ่หวิ รยึ ัง คงใกลเ้ สร็จแลว้ ล่ะ”
คุณชายใหญ่ใช้นิ้วเคาะโต๊ะพลางหรี่ตามองน้องสาวที่นั่ง
โยกตัวไปมาอย่างสบายอารมณ์ด้วยความกลุ้มใจอยู่บา้ ง คาก็ใต้เท้า
เซยี วสองคาก็ใต้เท้าเซียว เหอผิงดูแลยงั ไงถึงได้กลายเป็นแบบน้ี

81 เสีย่ วเสว่ีย 2.0

“เขาดูแลเจ้าตอนเหอผิงไม่อยู่ กลับที่พักก็ยังแบ่งสัตวท์ ี่ล่า
มาไดใ้ หด้ ว้ ยรึ”

นางเหลือบตามองพี่ชายใหญ่ “หรือข้าต้องมอบของตอบ
แทนบ้าง”

รับมาหลายอย่าง แต่นางถูกแกล้งไปตั้งหลายคราถึงได้ไม่
ยินยอมพร้อมใจมอบของกลับไป เสียแต่เรื่องนี้พูดให้พี่ชายใหญ่ฟัง
ไมไ่ ด้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ต้องถกู บน่ นานแน่

เหอซู่เหยียนยิ้มอ่อนโยน “เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก เดี๋ยวข้า
ไปเอง”

อยากรู้เหมือนกันว่าอัครเสนาบดีคนนั้นคิดอย่างไรกันแน่
ไมตรีครั้งนี้ออกจะมากเกินไปอยู่บ้าง ไม่เหมือนคนที่ตอบรับการ
แต่งงานเพราะเหตผุ ลทางการเมอื ง

แน่นอนว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายจะเกิดต้องตา
ตอ้ งใจน้องสาวของเขาข้ึนมาจริง ๆ ส่วนเหตผุ ลนนั้

มองคนที่จิบน้าชาไปคาหนึ่งแล้วหลับตาพร้ิมอย่างสบายใจ
ท่าทางดีใจแค่เพราะเจอของกินถูกปาก เขาเอาไปโยงกับเรื่องแบบ
นัน้ ไม่ได้จริง ๆ

82 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

งานเลีย้ งตอนกลางคืนเหอซือซือไม่ได้เข้าร่วมด้วย เจาฟูเหริน
น่ันกลา้ ถึงข้นั ให้ฮูหยินว่านปล่อยข่าวเร่ืองเซียวเยี่ยนเฉิง ไปพบหน้า
ตอนทย่ี ังไม่ไดแ้ ต่งงาน นางไม่ไดอ้ ยากยืน่ คอใหผ้ ้อู นื่ เชอื ดขนาดนั้น

อีกอย่าง ไปแล้วไม่เห็นมีอะไรดี ต้องตกเป็นเป้าสายตาคน
ต้งั มากมาย สู้นอนเลน่ ในกระโจมไม่ดกี วา่ หรือ ถงึ อยา่ งไรนางก็ไม่ได้
เปน็ บคุ คลสาคญั ไปปรากฏตัวสถิ งึ จะเรยี กว่าหาเรื่องใสต่ ัว

กอ่ นงานเลยี้ งพีช่ ายใหญ่ให้คนนาเนือ้ กวางไปปรงุ แล้วส่งไป
ให้เซียวเยี่ยนเฉิง ทั้งยังบอกด้วยว่าจะถือโอกาสช่วงงานเลี้ยงกล่าว
ขอบคณุ เอง นางจึงไม่ได้สนใจเร่ืองน้อี ีก

เสียงงานเลี้ยงครึกครื้นคล้ายดังจากสถานที่อันห่างไกล
เหอซือซือรสู้ กึ เบื่อเลยออกไปเดินเลน่ ตรงชายป่า

นางเลอื กจดุ ท่ีหญ้าข้ึนไม่สูงนักทรดุ ตวั นั่งลงไป ส่วนองครักษ์
กับสาวใชค้ อยคุ้มกนั อยหู่ ่าง ๆ

ดวงดาวแตง่ แต้มอยู่บนท้องฟา้ แสงระยบิ ระยับบนน้าหมึก
ดามดื ดูสวยงามอยา่ งไมน่ า่ เชือ่

นางทอดตัวลงนอนบนพื้นหญ้าแล้วมองท้องฟ้ายามค่าคืน
อยา่ งเหม่อลอย

83 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

เปน็ ครั้งแรกท่ีนางนาเอาเรอ่ื งราวเก่า ๆ มาขบคิดใหล้ ะเอียด
พอย้อนกลับไปมอง เหอฮองเฮาคนนั้นดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้า
เวลาผ่านไปไม่นานนางถึงกับเปลีย่ นไปมากขนาดนั้น นึกดูแล้วก็อด
รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาไมไ่ ด้

ทีแ่ ทพ้ อคนเรารู้สึกส้ินหวังถึงกับเปล่ียนไปได้มากเหลือเกิน
ทุกครั้งที่ตื่นข้ึนมาจากฝันร้ายยามค่าคืนนางยังรู้สึกมึนงงไม่หาย ไม่
เข้าใจว่าเพราะเหตุใดนางถึงได้โอกาสอีกครั้ง ทั้งยังกลัวว่านี่จะเป็น
แค่ภาพมายา

“กลางคืนลมแรง คิดอะไรไม่ตกหรือถึงได้มานอนดูดาวอยู่
ตรงนี้”

เสียงดังจากขา้ งบน นางเงยหน้าข้นึ ไปมองจึงเห็นเซียวเยี่ยนเฉิง
กาลังยิ้มพรายอยู่ เรียกว่ายิ้มทั้งตาทั้งปาก เพราะขนาดแววตายัง
เจอื ด้วยรอยย้มิ

เหอซือซือรีบลุกข้ึนทันทีในทนั ใด ยิ้ม เปน็ เซยี วเยี่ยนเฉิงตัว
จริงอย่างนั้นหรือที่ยิ้มให้นางเมื่อครู่ เสียแต่ว่าพอกะพริบตาแค่ครั้ง
เดียวรอยย้มิ นน่ั ก็เลอื นหายไปแล้ว

เสียงรนื่ เริงยงั คงดงั มากจากอีกฝงั่ “ทา่ นไม่ไดอ้ ยู่ทงี่ านเลี้ยง
หรือ” ขนุ นางคนสาคัญทาไมถงึ มาเดนิ เล่นไกลจากงานขนาดน้ี

84 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

“คุณชายใหญ่บอกว่าเจ้านอนพักอยู่ที่กระโจมเพราะ
ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง” ไม่คิดว่าองครักษ์ไม่กีค่ นจะบอกว่าคุณหนู
เหอไปเดินเล่น เขาเลยลองเดินออกมาดู ถึงกับพบคนนอนทิ้งตัวอยู่
บนพื้นหญ้า

“การนั่งดูดาวทาให้รู้สึกผ่อนคลาย พอผ่อนคลายแล้ว
รา่ งกายย่อมแข็งแรง” นางยอมรับว่าตัวเองพูดไปเร่ือย แต่ขายหน้า
มาแลว้ หลายคร้งั ยงั เหลอื อะไรใหต้ อ้ งรกั ษาอีก

เขาทรุดตัวนั่งลง “เจ้าไม่ชอบความวุน่ วาย” น้าเสียงคล้าย
เอย่ ถามเรื่องทั่วไป

“ไม่ใช่แบบนั้น” เป็นฮูหยินของขุนนางจะเลี่ยงความ
วุ่นวายกับงานเลีย้ งรื่นเริงไปได้อย่างไร แต่พอเห็นเขามองนางนิ่ง ๆ
ไม่ได้มีท่าทางไม่เชื่อหรือคาดค้ันเหอซือซือเลยยอมรับตามตรง “ไม่
ถงึ กับไม่ชอบ แคบ่ างครารสู้ กึ วา่ นา่ เบ่อื ”

แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้นางก็ไม่เคยไปทาหน้างอง้าหรือนั่งปิดปาก
เงียบ เกดิ ในตระกูลขนุ นาง เรอ่ื งเขา้ สงั คมยงั ไงกต็ อ้ งทาให้ได้

“งานเลี้ยงบางครากน็ า่ ราคาญจริงน่ันแหละ”

เหอซือซือมองคนพูดด้วยความแปลกใจ นอกจากคนใน
ครอบครวั กบั ซ่งเจียอแี ลว้ ไมค่ อ่ ยมีใครพูดความจริงกับนางนกั เกนิ

85 เสีย่ วเสว่ีย 2.0

คร่ึงล้วนมแี ต่คาโกหกหลอกลวง
ได้รับความจริงใจกลับมานางเลยตอบอย่างซื่อตรง “ดูไม่

ออกเลย” หน้านงิ่ ทกุ งานอยา่ งน้ัน ไมค่ ดิ วา่ เขาราคาญเป็นดว้ ย
เซียวเยี่ยนเฉิงไม่ทันได้ตอบกลับหางตาก็เหลือบไปเห็น

ขนั ทีคนสนิทของฮอ่ งเตก้ าลังเดนิ มาใกล้
เกากงกงประสานมือทาความเคารพอยู่ไม่ไกล เหอซือซือ

หันไปกล่าวติดขาขันกับคนที่หนีงานเลี้ยงออกมา “มีคนมาตามตัว
ท่านกลบั ไปแล้ว”

เซียวเย่ยี นเฉิงถอนหายใจแลว้ ลุกขึน้ ยนื เดินไปไดส้ ามกา้ วก็
หันกลับมา “อย่าตากลมนานเกินไป เดี๋ยวข้าสั่งให้คนส่งน้าขิงไป
ให้”

นางนั่งชันเข่ามองร่างของเขาเล็กลงจนหายไปกับความมืด
“ข้าไหนเลยจะออ่ นแอปานน้ัน”

พูดจบไม่คิดว่าจะจามออกมาติด ๆ กันถึงสามครั้ง จิตใจ
ส่วนลึกคล้ายถูกทาร้ายจนได้รบั บาดเจ็บ “เรื่องแค่นีข้ ้ายังแพ้ให้เขา
อกี ร”ึ

86 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ได้แตค่ ดิ ในใจว่าโชคดีท่ีคนเดินไปไกลจนไม่ได้ยิน ไม่อย่างนั้น
หน้าตาท่เี หลอื อยู่น้อยนิดคงถกู วาจาของตวั เองทาลายยบั เยิน

ว่าแต่ ชาขงิ “ลืมถามไปเลยว่าซื้อมาจากไหน”
ชา่ งเถอะ ค่อยใหพ้ ีช่ ายใหญ่ไปเลียบเคียงถามดูแลว้ กัน

เทศกาลล่าสัตว์กินเวลานานถึงสามวัน คืนแรกนางหลับไป
ก่อนเลยไม่รู้ว่างานเลี้ยงเลิกตอนไหน รู้แต่ว่าหลับได้สบายยิ่งอาจ
เป็นเพราะไดด้ ่ืมน้าขิงก่อนนอน

ท่ีสง่ มาครงั้ แรกเป็นชาขงิ สว่ นรอบสองน้นั เป็นนา้ ขิงรสชาติ
อ่อนกว่าแต่ยังหวานเหมือนเดิม ทาเอานางนึกแปลกใจขึ้นมาว่า
เซยี วเยย่ี นเฉงิ คงจะนาพ่อครวั หรือแมค่ รัวประจาจวนมาทง่ี านล่าสัตว์
ด้วย

ตอนเช้าก็ยังมีชาขิงมาส่งอีก มาตอนไหนไม่มา ดันมาตอน
พชี่ ายใหญ่กับพี่ชายรองอยดู่ ว้ ยพอดี

คนของเซียวเยี่ยนเฉงิ ออกไปเหอผิงจึงรีบถามทันที “ทาไม
เขาต้องให้คนนาชาขิงมาให้เจ้าด้วย แล้วประโยคที่ว่า‘อย่าถูกลม

87 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

เย็นมากเกินไป’หมายความว่ายังไง เจ้าอยู่กับเขาเมื่อวานไม่ใช่รึ
ทาไมถงึ สง่ มาให้วันน้ี”

เหอซือซือถูกสายตาของพี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองจ้องมอง
อย่างจริงจังทาเอารู้สึกปวดหัว นางตัดสินใจได้ทันทีว่าจะไม่พูดถึง
เรื่องเมื่อคืน “ข้าถูกลมเย็นเมื่อวานไง อีกอย่าง เมื่อวานข้าบ่นเรื่อง
ชาขงิ หรอื พี่ชายใหญ่ถามเรอื่ งนี้ใหเ้ ขาเลยส่งของมา”

“ข้าถามจริง เขาบอกว่าเป็นสูตรของฮูหยินผู้เฒ่าเซียว ข้า
เลยไมไ่ ดถ้ ามต่อ ไมน่ กึ ว่าเขาจะส่งมาให้” ตอนน้นั ไม่เห็นเซียวเยี่ยนเฉิง
จะพูดอะไรเพิ่ม เหอซู่เหยียนมองน้องสาวอยู่นานก็ไม่เห็นพิรุธใด
เลยตดั สนิ ใจปลอ่ ยผา่ นเรอ่ื งน้ี

เหอซือซือลอบถอนหายใจ ถ้าหากพี่ชายใหญ่ไปสอบถาม
องครกั ษ์หรือสาวใช้ต้องทราบเรื่องแน่ ถดั จากนั้นนางคงถูกบ่นจนหู
ชา โชคดีท่ีพชี่ ายใหญด่ ูเหมือนไมต่ ดิ ใจเร่อื งน้ีแล้ว ไมอ่ ย่างนนั้ นางคง
ถูกพ่ชี ายรองประกบจนกว่าจะกลับจวนแน่

“ท่านใหพ้ ี่ชายรองออกไปกบั สหายเถอะ” ตัวติดกับพช่ี ายรอง
อกี วนั แค่คิดนางก็ทนไม่ได้แล้ว

เหอผิงลอบยิ้ม หลังจากดีใจเสร็จถึงได้เข้าใจคาพูดของ
นอ้ งสาว “เจา้ กลา้ รงั เกียจข้ารึ”

88 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

“พีช่ ายใหญ่” นางลากเสยี งยาว “ท่านดูเขา เมื่อวานยังพูด
เรื่อยเปื่อยเรื่องข้าให้ใต้เทา้ เซยี วฟัง วันนี้ข้าไม่ยอมทนอยู่กับเขาแน่
ท่านกับพี่ชายรองไปล่าสัตว์ของพวกท่านไป ข้าขออยู่ในกระโจมได้
หรือไม่ รบั รองว่าจะไม่ออกไปกอ่ เรื่องเดด็ ขาด”

เหอซู่เหยียนมองน้องสาวกับน้องชายที่ถลึงตาใส่กันอย่าง
อ่อนใจ “ตามใจเจา้ แลว้ กัน”

89 เส่ยี วเสวย่ี 2.0

ตอนท่ี 8

เหอซือซือตั้งมั่นไว้ว่าจะไม่โผล่หน้าออกไปให้ผู้อื่นหาเรื่อง
แต่ก็ไมค่ ิดว่าเรื่องจะมาหาถึงท่ี

ขันทีน้อยมาเยือนถึงที่พัก กล่าวว่าไทเฮาเรียกนางเข้าพบ
ดังน้ันต่อใหไ้ มอ่ ยากไปกจ็ าเป็นตอ้ งไป

เดนิ ตามหลงั ข้ารับใช้ในวังย่อมเป็นจุดสนใจอยู่แล้ว สายตา
ของนางมองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าไม่ก้มต่าไม่เชิดสูงจนเกินไป
ปราศจากท่าทางตื่นตกใจทถ่ี ูกเรียกเขา้ พบ

เมื่อไปถึงขันทีที่เฝ้าอยู่ด้านหน้ากระโจมก็ส่งเสียงประกาศ
พอได้รบั อนุญาตจากข้างในจึงเลกิ ม่านใหน้ างเขา้ ไป

นอกจากไทเฮากับสนมในวังแล้ว ที่นั่งอยู่ในกระโจมมีแต่
ฮหู ยนิ ตราตัง้ กบั บรรดาบตุ รสาวท่ียงั ไม่ออกเรอื น

90 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

กล่าวได้ว่าเหอซือซือเป็นเด็กสาวเพียงคนเดียวที่ไม่มีญาติ
ผู้ใหญอ่ ยูข่ ้างกาย

นางไมไ่ ด้ก้มหน้าจนคางชิดอก บรรดาคณุ หนูกับฮูหยินตราต้ัง
อยู่ในห้องเยอะแยะขนาดนี้ หากแสดงท่าทางขลาดกลัวไม่มีความ
มนั่ ใจ วนั หนา้ แตง่ เขา้ ตระกลู เซยี วแล้วกลายเป็นฮหู ยินอคั รเสนาบดี
ใครจะเคารพอกี

ก้าวเดินตามแบบอย่างที่ท่านย่าสอน หลังตรงไม่ค้อมไหล่
หลุบตาต่าไม่จ้องหน้าไทเฮา ต่อให้ก่อนหน้าจะอยู่ไม่สุขเพียงใดแต่
ถึงเวลาออกงานต้องเยื้องย่างให้สง่างาม เมื่อเดินไปถึงเบื้องหน้า
ไทเฮาจงึ คอ่ ยคกุ เขา่ คาราวะเต็มพธิ ีการ

ไทเฮากล่าวให้ลุกขึ้นได้ นางกานัลจึงรีบเข้ามาประคอง
เหอซอื ซือกลา่ วขอบคณุ อย่างอ่อนน้อม “ขอบพระทยั ไทเฮาเพคะ”

เก้าอี้ของนางอยู่ด้านซ้ายมือของไทเฮา เท่านี้นางก็รู้ได้
ทนั ที นคี่ งเตรียมการมาตั้งแตแ่ รกแล้ว ไมอ่ ยา่ งนน้ั ในกระโจมมีฮูหยิน
ตราตัง้ เตม็ ไปหมด เกา้ อ้ีตัวนีจ้ ะวา่ งจนนางมาถงึ ไดอ้ ยา่ งไร

ตาแหน่งสาคัญขนาดนี้ เรียกว่าพึ่งพาบารมีเซียวเยี่ยนเฉิง
โดยแท้

91 เส่ียวเสวย่ี 2.0

“ดูคุณหนูเหอสิเพคะไทเฮา ทั้งหน้าตากิริยามารยาทล้วน
มิใช่ธรรมดาสามัญ อัครเสนาบดีเซียวโชคดีจริง ๆ ที่ได้หมั้นหมาย
กบั สตรที ีด่ พี ร้อมขนาดน้ี มนิ า่ คร้ังน้ีถึงไดย้ อมแต่งงาน”

เป็นเจาฟูเหรินทีน่ ัง่ อยู่ขวามือไทเฮาพูดขึน้ มา พอจัดลาดับ
นง่ั แบบนี้ ตรงขา้ มเหอซือซือเลยเปน็ เจาฟูเหรนิ พอดี

เบื้องหน้ายิ้มอ่อนโยนแต่ภายในแค่นหัวเราะ นางไม่
ธรรมดาสามัญอย่างนัน้ รึ บอกว่าเซียวเยีย่ นเฉิงโชคดี หรือจวนอืน่ ที่
เคยมาเกริ่นหรือกล่าวทาบทามเซียวเยี่ยนเฉิงก่อนหน้าหลายจวน
คุณหนขู องพวกเขาไมด่ ีพร้อมหรืออยา่ งไรถึงไมต่ อบรับ

ฮูหยินที่เคยแสดงท่าทีกับฮูหยินผู้เฒ่าเซยี วมีไม่น้อย ได้ยิน
คาพูดของเจาฟูเหรินถึงแม้ไม่กล้าแสดงท่าทีไม่พอใจแต่แววตาเริ่ม
คาดเดาไดย้ ากข้นึ มา

ทั้ง ๆ ท่ีลกุ ขึ้นเอ่ยแกต้ ัวไดแ้ ตเ่ หอซอื ซือกลับไม่ทา นอกจาก
มองเจาฟูเหรนิ อยา่ งงุนงงแล้วกไ็ มไ่ ด้ตอบกลบั อะไรไปอีก

ไทเฮาแววตาเข้มขึ้นครู่หนึ่งก่อนจะเลือนหายไป “คุณหนู
ในเมืองหลวงใครบ้างที่ธรรมดาสามัญ เรื่องแต่งงานนอกจากความ
เหมาะสมแล้วยังต้องดูว่าดวงชะตาต้องกันหรือไม่ เจ้าไม่รู้อะไรก็
อยา่ พดู จาเหลวไหล”

92 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

เจาฟเู หรินหนา้ ซดี นางรบี ลกุ ขนึ้ รับคาด้วยน้าเสียงแผ่วเบา
หญิงงามบอบบางน่าทะนุถนอม ถูกตินิดเดียวท่าทางอย่าง
กับไม่ได้รับความเป็นธรรมมาตลอดชีวิต บุรุษส่วนใหญ่เห็นเข้าคง
ใจอ่อนกลายเปน็ เตา้ หูย้ อมทาทกุ อย่างให้หญิงงามคลายทุกข์
เหอซือซือทราบดีว่าไทเฮาไม่ใคร่จะชอบเจาฟูเหรินนัก ที่
ยอมมองข้ามเป็นเพราะสตรีนางนี้เติบโตขึ้นมาพร้อมกับฮ่องเต้และ
เซียวเยี่ยนเฉิง ไม่อย่างนั้นท่าทางอ่อนแอไร้กระดูกแบบนี้ แม่สามี
คนไหนจะทนมองได้นาน
สุดท้ายไทเฮาก็เปลี่ยนบทสนทนา ถึงอย่างไรเจาฟูเหรินก็
เปน็ สตรีในวังหลงั ของบุตรชาย ตมิ ากไปคนเสยี หนา้ ไม่ใชใ่ ครแต่เป็น
ฮ่องเตด้ ว้ ย
เพราะแบบนี้ เรื่องขดั เคอื งเมื่อคร่เู ลยจบลงไปอย่างเงียบ ๆ

เมื่อไทเฮาแสดงท่าทีเหนื่อยล้าต้องการพักผ่อนทุกคนย่อม
ต้องกลา่ วลากลบั

เจาฟูเหรินยังไม่เข็ด ทาท่าทีอยากเดินไปส่งเหอซือซือ
กล่าววา่ อยากขอโทษเรื่องเม่ือครู่

93 เส่ยี วเสวยี่ 2.0

“คุณหนูเหออย่าได้โกรธเคืองข้าเลยนะ ข้าไม่รู้ความเลย
พูดจาไม่ทันระวังไป เพราะยินดีที่อาเฉิงมีคนดูแลสักทีเลยไม่ระวัง
ถอ้ ยคา เกือบทาใหค้ ณุ หนูเหอลาบากแล้ว”

เปิดประโยคเหมือนเหอซือซือกล่าวโทษเรียบร้อยแล้ว ถัด
มาเอย่ ตาหนติ ัวเองไปยกหน่ึง ต่อด้วยการพดู จาคลุมเครอื แสดงท่าที
ว่าสนิทกับคู่หมั้นของนางมาก สุดท้ายยังอุตส่าห์วกกลับมาปิดท้าย
ประโยคด้วยท่าทางสานึกผิด หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นสนม นาง
คงสะบัดหนา้ จากไปนานแล้ว

ถ้าเปน็ คุณหนูท่ีไรเ้ ดยี งสาสกั หนอ่ ย ฟังคาพูดแบบน้ยี อ่ มคิด
มาก ดีไม่ดีเมื่อแต่งเข้าไป เพียงเพราะวาจานี้ของเจาฟูเหรินอาจทา
ให้ห่างเหินกับสามี

ปีนั้นตอนที่นางมอบสุราพิษคืนเจาฟูเหรินไปจอกหนึ่ง ไม่
เห็นมีใครออกมาเอย่ หา้ มหรือขอร้อง ต่อให้มีไมตรีต่อกันจริงแต่ไหน
เลยจะลึกซงึ้ เหมือนทเ่ี จาฟูเหรนิ แสดงออก

เหอซอื ซือใสห่ น้ากากไว้อย่างแน่นหนา ปากยมิ้ อ่อนโยนแต่
ในใจกลับมีเปลวเพลิงอยู่ลูกหนึ่ง คิดในใจว่าลูกไม้ตื้น ๆ แบบน้ี
ต้องการขดุ หลมุ ฝังใครกัน “พระสนมล้อเล่นแล้ว ข้าไหนเลยจะกล้า
กล่าวโทษท่าน ไทเฮาทรงตรัสแล้วว่านอกจากความเหมาะสมยัง

94 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

เกี่ยวกับเรื่องดวงชะตา เรื่องแบบนี้ฮูหยนิ ทุกคนต่างรู้ดี จะพูดว่าข้า
ลาบากไดอ้ ย่างไร”

ท่าทางไร้เดียงสาใครทาไม่เป็นกัน กล่าววาจาล่วงเกินผู้อื่น
แล้วแกล้งตหี น้าซ่อื นางเองก็ทาได้

เจาฟเู หรนิ ชะงักค้าง มัน่ ใจแล้วว่าเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ตะเกียง
ไร้นา้ มัน ปากคอรา้ ยกาจขนาดนที้ าไมเม่ือครู่ถงึ ทนนงั่ นิ่งอยู่ได้

เหอซือซือยิ้มอ่อนโยน “กระโจมของข้าอยู่ข้างหน้านี่เอง
ให้พระสนมเดินไปส่งถึงที่คงไม่ดีนัก” นางย่อกายคารวะแล้วยืน
ประสานมอื รอสง่ ใหค้ นเดนิ กลับไป

เจาฟูเหรินส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “คุณหนูคิดมากไปแล้ว
แค่ไปส่งที่หน้ากระโจมเอง แล้วไปเถอะ ข้าเองก็ไม่ชอบทาให้ใคร
ลาบากใจ ในเมื่อเป็นอยา่ งน้ีขา้ ก็ตอ้ งขอตวั กลับก่อน”

เหอซอื ซือยนื อมย้ิมอยู่อย่างนั้นเหมือนฟังวาจาของเจาฟูเหริน
ไม่ออก เมื่อเห็นแววตาอีกฝ่ายปรากฏความขุ่นเคืองขึ้นมาวูบหนึ่ง
ถงึ กับหัวเราะในใจอยา่ งมคี วามสุข

เจาฟเู หรนิ เดนิ จากไปไกลแลว้ นางจึงเกบ็ รอยย้มิ จอมปลอม
กลับมา กับสตรีที่วางแผนสกปรกจนท่านย่าต้องจากไป อย่าหวัง
เลยวา่ ชาตนิ ้ีจะรอดไปจากเงือ้ มมอื นางได้

95 เส่ยี วเสว่ีย 2.0

รอก่อนเถอะ ปล่อยให้เจาฟูเหรินเลน่ งิ้วต่อไปอีกหน่อย ให้
อกี ฝ่ายคดิ ว่ายืนอยู่บนจดุ สงู สดุ มที กุ สง่ิ ทุกอยา่ งอยู่ในกามือ ถงึ เวลา
นน้ั ค่อยกระชากนางลงมา

แตด่ ูจากทา่ ทางเม่ือครู่ อกี ไม่นานสตรที ี่เกง่ เรื่องรนหาท่ีคน
น้ันคงต้องลงมอื ทาอะไรสักอยา่ งแน่

ทีน่ างตอ้ งทาก็แค่หาวธิ รี ับมือแล้วตอบโต้คนื กลับไปให้สาสม
เทา่ น้ันเอง

สาวใช้ที่ติดตามมาด้วยเห็นคุณหนูนิ่งไปนานจึงร้องเรียก
ด้วยความเปน็ หว่ ง “คุณหนูเจ้าคะ”

เหอซือซือหลุดจากภวังค์เพราะเสียงเรียก พลันสายลม
ปะทะเข้ากับใบหน้าจนผมพันกันยุ่งเหยิง นั่นแหละถึงได้รู้สึกตัวว่า
ไม่ควรยืนอยนู่ าน

พบเจาฟูเหรินเพียงครั้งเดียวนางเหมือนกับถูกดึงลงไปใน
บอ่ น้าท่ีทงั้ ลึกท้ังสกปรกบ่อนัน้ อีกครั้ง นาพาความรสู้ ึกดามืดในอดีต
ขึน้ มาวางอยู่ตรงหน้าจนรู้สึกขยะแขยง

ในอดีต แผนการสกปรกแต่ละครั้งของเจาฟูเหรินคร่าชีวิต
คนบริสุทธิ์ไปตั้งเท่าไหร่ ถึงรู้ดีว่าหลุดพ้นมาได้แล้วแต่เหตุการณ์
เหล่าน้ันก็ยงั ท้ิงรอยแผลไวอ้ ยดู่ ี

96 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

ตอนนั้นใช่ว่ามือของนางจะสะอาดหมดจด แต่วิธีการ
สกปรกของเจาฟูเหรินที่ลงมือทาได้ทุกอย่างแม้กระทั่งทาร้ายคนท่ี
ไม่เกี่ยวข้อง ขนาดฮ่องเต้ที่โตมาด้วยกันกับสตรีนางนั้นยังไม่เอ่ย
ปากสกั คาตอนนางมอบสรุ าพิษตัดสินโทษตายใหเ้ จาฟูเหรนิ

ชวี ติ ท่เี ตม็ ไปด้วยความสขุ ตอนนที้ าใหน้ างคดิ ตก แคต่ อบโต้
กลับไปหรือจัดการอีกฝ่ายก็พอ อย่าไปแบ่งที่ว่างภายในจิตใจเพื่อ
โกรธแค้นชิงชังคนแบบนั้นเลย นอกจากไม่ช่วยอะไรแล้วยังจะดึง
ตัวเองใหต้ กต่าลงไปด้วย

นางหมนุ ตวั กลบั ท่ีพัก ทิง้ อารมณค์ วามรูส้ ึกเม่ือครู่ไว้ข้างหลัง
ไมน่ ามาใสใ่ จอกี

จนจบพธิ ลี า่ สตั ว์ครัง้ นัน้ นางก็ไม่ได้พบเซียวเย่ียนเฉิงอีก แต่
สัตวป์ า่ ท่ีเขาส่งมาให้ทุกวันทาเอาพช่ี ายรองสหี น้าดาคล้าเพราะทับถม
นางไม่ได้

เรื่องนี้ทาให้เหอซือซือตั้งมั่นว่าเจอกันครั้งหน้านางจะไม่
โมโหเขาอกี เพราะสหี น้าของพชี่ ายรองสองวนั ใหห้ ลงั น้นั ตลกจริง ๆ

97 เสย่ี วเสวี่ย 2.0

กลบั ถงึ จวนเหอซือซือไม่ทันเล่าให้ท่านย่าฟังพี่ชายรองก็ชิง
ตัดหน้าไปฟ้องแล้ว ทาเอานางเหมือนเด็กมีความผิดที่ไม่พูดให้
ผใู้ หญฟ่ ัง ทงั้ ท่ีความจรงิ แคบ่ อกช้ากว่าไปกา้ วหน่งึ เทา่ นนั้ เอง

ต่อให้นางไม่ได้เห็นเหตุการณ์นี้ต่อหน้า แต่จากคาพูดไม่กี่
คาของท่านย่าก็เดาได้แล้วว่าเรื่องที่พี่ชายรองเล่าตอ้ งเกนิ จากความ
จริงไปมากแน่

“เดิมทีข้าคิดว่าคนเย็นชาอย่างนั้นคงต้องใช้เวลานาน
หน่อย ไม่คิดว่าความสัมพันธ์จะคืบหน้าไปเร็วขนาดนี้ ตอนแรกยัง
คิดว่าฤกษ์แต่งงานเร็วไป แต่จากที่ได้ยินมา งานแต่งเดือนสิบเอ็ด
เกรงว่าจะช้าไปเสยี แล้ว” ฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าเหอกล่าวพรอ้ มกับย้ิมล้อเลียน

เหอซือซือไม่ได้หลบสายตาหรือนั่งบิดผ้าเช็ดหน้า นางทา
หน้านิ่งกล่าวด้วยนา้ เสียงจรงิ จัง “ขา้ ไม่เขินอายหรอก ท่านอยากพูด
ก็พูดไปเถอะ” หยุดพูดไปครู่หนึ่งแล้วเท้าคางมองท่านย่าด้วยสีหน้า
เจ้าเล่ห์ “อย่าคิดว่าขา้ ไม่รู้ ต้องเป็นพี่ชายรองแน่ท่ีมาเลา่ ให้ทา่ นฟัง
นคี่ งจะเคอื งที่ถับทมเรื่องล่าสัตว์กบั ขา้ ไม่ได้เลยวิ่งมากล่าววาจาเกิน
จริงกับทา่ น”

หญิงชราปรายตามองหลานสาว “พี่ชายรองเจ้าพูดเกิน
จริง” ได้รบั การผงกศรี ษะยืนยันจึงหัวเราะรว่ น “ข้าเลยี้ งพวกเจ้ามา

98 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี