ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

ไม่ว่าเปล่ายังปีนขึ้นไปนั่งคร่อมอีกฝ่ายแล้วใช้สองแขน
คล้องคอ นางใช้แขนซ้ายโน้มใบหน้าของเขาลงมา “ไม่คิดถึงข้าจริง
หรือ”

เซียวเยี่ยนเฉิงไม่พูดอะไร มีเพียงสายตาที่เข้มขึ้นบอกว่า
เขาอย่ใู นอารมณไ์ หน

“ข้ายังนึกว่าท่านถือสาเรื่องที่รองแม่ทัพหลางพูดเสียอีก
เฮอ้ กาลเวลาช่างทาร้ายคนจริง ๆ ผ่านมาหลายปคี วามงามข้าคงลด
นอ้ ยลงแล้ว”

“เจ้าอายุแค่ยี่สิบสี่ หากพูดเรื่องนี้ข้าที่อายุตั้งสามสิบห้าปี
ไม่ควรกล้มุ ใจกว่าหรือ”

นางหวั เราะ “พดู ขน้ึ มาแลว้ ถึงนึกไดว้ ่าท่านอายุมากกว่าข้า
ตัง้ สิบเอด็ ป”ี ไลน้ ้ิวไปตามไรหนวดเคราบาง ๆ พลางอมยมิ้ “ท่านพี่
ถือสาเรอื่ งอายดุ ว้ ยหรอื น่ี”

“อันทจ่ี รงิ เรือ่ งแม่ทัพใหญ่ผ่านมาต้ังหลายปีแล้ว รองแม่ทัพ
หลางนัน่ ตอนเกิดเร่ืองเขายืนดดู ้วยความนิง่ เฉยยังกลา้ มาพูดกับท่าน
อีก ทจ่ี ริงกเ็ ป็นแค่ผู้ใต้บังคับบัญชาอยากประจบสอพลอเลยลงมือไม่
รู้จักผิดชอบชั่วดี แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ภายหลังพี่ชายใหญ่กับ
พช่ี ายรองจัดการตัวตน้ เรือ่ งเรยี บรอ้ ยแลว้ ”

399 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

เซียวเยี่ยนเฉิงถอนหายใจ “ข้าไม่ได้ติดใจเรอ่ื งน้นั ”
นางชะงัก “จรงิ หรอื ”
“เหอผิงเล่าให้ข้าฟังหมดแล้ว ก่อนหน้าที่เขาจะเดินไปหา
เจ้าเสยี อกี ”
เหอซือซือนึกภาพออก พี่ชายรองจะต้องฉีกหน้ากล่าว
กระทบกระเทียบรองแม่ทัพหลางที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดแน่ “แล้ว
ทาไมหลายวันมาน้ีท่านถึงดเู งยี บไปละ่ ”
“แคอ่ ยากแกล้งเจ้าเลน่ สักหนอ่ ย”
นางจอ้ งหน้าเขานงิ่ ยนื ยันไดว้ ่าเป็นความจรงิ เลยขยับตัวลง
มาเตรยี มลงไปแช่น้าตอ่
“จะรีบไปไหน” ไม่ว่าเปล่ายังสอดมือรวบเอวของนางไว้
แน่น “รู้จักย่ัวยวนแตไ่ ม่รูจ้ กั รับผิดชอบ เจ้าวา่ คนแบบนีค้ วรลงโทษ
อยา่ งไรดี”
“ข้าแค่ขึ้นไปนั่งบนตัวท่านเอง ไหนว่าสามีภรรยาร่วมทุกข์
ร่วมสุข ข้าใช้ท่านเป็นเบาะสักหน่อยทาไมกลายเป็นความผิด
ร้ายแรงแลว้ ลืมสว่ นทท่ี ่านแกลง้ หลอกใหข้ า้ เขา้ ใจผดิ ไปแลว้ หรือ”

400 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

เซียวเยี่ยนเฉิงลุกขึ้นยืนแล้วตวัดร่างภรรยาขึ้นมาอุ้มอย่าง
งา่ ยดาย “ง้ันเปล่ียนเป็นเจ้าลงโทษข้า”

“ทาไมข้าคิดว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่ เพิ่งมาถึงเอง
นะ หากท่าน...” นางเม้มปากหน้าแดง “อาบน้าเสร็จข้ายังต้องไปดู
ลกู ต่อ”

“ข้าบอกกัวมามาเรยี บร้อยแล้ว”

โชคดีที่เรือนหลังนี้สร้างห้องนอนเชื่อมกับบ่อน้า เขาเบี่ยง
ตวั ใชไ้ หล่ดนั ประตใู หเ้ ปดิ ออก

สาวใช้ออกไปหมดตั้งแต่ต้นสองข้างทางเลยปลอดคน เดิน
คร่เู ดยี วกถ็ งึ หอ้ งนอนแล้ว

“ข้าตัวเปยี ก” ตหี นา้ อกกวา้ งไปหนึ่งทใี หร้ บี วางนางลง

ได้รับอิสระแล้วเหอซือซอื เตรียมว่ิงหนี เสียแต่ไม่ทันเพราะ
ถูกเซียวเยีย่ นเฉิงตวดั ร่างเข้าไปในอ้อมแขนอีกรอบ

เขากระตุกเชือกแล้วปลดเปลื้องผ้าเนื้อบางเบาเพียงชิ้น
เดียวอยา่ งรวดเรว็

ชุดเปียกหล่นลงไปอยู่บนพื้นเปิดเปลือยเรือนร่างหมดทุก
สัดสว่ น

401 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

เหอซือซือหลับตาด้วยความสิ้นหวัง หน้าตานางไม่เหลือ
แลว้ อีกสกั ครจู่ ะแกต้ ัวกบั ลูกว่าอย่างไรดนี ะ

เซียวอิง่ หรงมนี ิสยั ทพี่ ิเศษอยู่อยา่ งหน่ึง นางมกั จะกลัวท่านแม่
แคต่ อนทาผิดเทา่ น้ัน

ดังน้ันพอทา่ นแม่สัญญาว่าจะมาเล่นดว้ ยแตห่ ายไปเกินครึ่ง
ชั่วยาม15 เซียวอิง่ หรงจึงรอ้ งประท้วงทันที

“ข้าไม่เล่นกับน้องชาย เขาไม่ยอมแสดงสีหน้าชื่นชมให้ข้า
สักครั้ง ข้าจะเอาท่านแม่”

กัวมามารีบจับคุณหนูตัวน้อยที่ทาท่าจะวิ่งไปหามารดาถึง
ห้อง “คุณหนูเลน่ กับขา้ กอ่ นก็ไดเ้ จา้ ค่ะ”

เสี่ยวเฉียงรีบขันอาสา “เสี่ยวเฉียงจะเล่นกับคุณหนูเอง”
นางรบี กระตุกแขนเส้ือเหมย่ จู “เหมย่ จูก็จะเลน่ กับคุณหนดู ว้ ยเจ้าค่ะ”

15 ประมำณหนง่ึ ช่วั โมง ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

402

ด้วยเหตุนี้บรรดาสาวใช้เลยต้องร่วมแสดงละครแสร้งเป็น
แขกให้คณุ หนูใหญ่ตระกูลเซยี ว

“เป็นอย่างไรบ้าง” เซียวอิ่งหรงถามด้วยน้าเสียงตื่นเต้น
“อรอ่ ยหรอื ไม”่

เสย่ี วเฉียงเลียนแบบนายหญิงของตนเองตอบกลบั ด้วยท่าที
วางมาด “คุณหนูคนนี้ช่างมีพรสวรรค์นัก ทั้งรสชาติทั้งกลิ่น หาได้
ยากถงึ จะเจอคนทีท่ าให้ขา้ ไมเ่ สียดายยอดชาชัน้ เลิศ”

เซียวเจียเหยียนทนมองไม่ไหวรีบกระตุกแขนเสื้อแม่นมให้
พาตนเองออกไปจากตรงนี้

“ทาไมท่านแม่ไม่มา” คุณชายน้อยเงยหน้าขึ้นมองแม่นม
“ทา่ นแมพ่ ูดว่าจะมาอา่ นหนังสอื ให้ข้าฟงั ”

แม่นมมีสีหน้าปั้นยาก “นายหญิงใหญ่อาจจะเหนื่อยจาก
การเดนิ ทางเจา้ ค่ะ”

เซียวเจียเหยียนก้มหน้าลงด้วยความเหงาหงอย “ข้าทราบ
แลว้ ”

ท่านพ่อน่าจะมาด้วย หากท่านพ่อมาพี่หญิงใหญ่จะได้มี
ทา่ นพอ่ เปน็ เพื่อนเล่นส่วนทา่ นแม่จะได้อ่านหนังสือนิทานใหเ้ ขาฟงั

403 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

แม่นมเงยหน้ามองฟ้า นายท่านใหญ่เพิ่งมาถึงเมื่อครู่ ใคร
บา้ งไมร่ ู้วา่ ทาไมนายหญงิ ใหญถ่ งึ ยังไม่ออกมาจากห้อง แตถ่ า้ บอกไป
คณุ หนูใหญต่ ้องวง่ิ ไปกอ่ กวนแน่ ดังน้นั รอใหเ้ หน็ เองกแ็ ล้วกัน

ตอนเหอซือซือออกมาในห้องโถงมีแต่สาวใช้น่ังหมดแรงอยู่
บนพื้น

เสี่ยวเฉียงแทบจะร้องไห้ “นายหญิงมาแล้ว” พวกนางจะ
ได้หมดหนา้ ทสี่ กั ที

“เจา้ ปศี าจนอ้ ยไปทรมานอะไรสาวใชเ้ นย่ี ”
“ข้าไม่ได้ทรมานสักหน่อย” พูดเสร็จเห็นท่านพ่อเดินเข้า
มาพอดี “ท่านพอ่ !”
เซียวอิ่งหรงพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของบิดา “ข้าคิดว่าท่าน
จะมาพรุง่ น้เี สยี อีก ขา้ อยากไปตกปลา ท่านพอ่ พาข้าไปตกปลา”
ยามบ่ายแล้วแต่อากาศที่นี่ยังเย็นสบาย เหอซือซือมอง
สภาพสาวใชอ้ ยา่ งสงสาร “ท่านพานางไปตกปลาเถอะ อยา่ เล่นนาน
เกนิ ไปเขา้ ใจหรือไม่”

404 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

“ท่านพ่อแบกข้าขึ้นหลัง” เซียวอิ่งหรงส่งมือพลางโห่ร้อง
อยา่ งตนื่ เตน้ “ขา้ จะกลายเป็นผยู้ ่งิ ใหญ่”

เซียวเยี่ยนเฉิงยมิ้ ขา “เจา้ ต้องให้พ่อแบกแลว้ จะกลายเป็นผู้
ยิง่ ใหญ่ไดอ้ ยา่ งไร”

เซียวอิ่งหรงไม่สนใจวิ่งวนบิดาไปสองรอบถึงได้หยุดเพราะ
ตาลาย “น้องชายรองไปด้วยหรือไม่”

เซียวเจียเหยียนเดินไปกระซิบให้มารดาฟัง “พี่หญิงใหญ่
เสียงดงั มาก”

เหอซือซือย่อตัวกระซิบกลับ “ไม่เป็นไร บ่อน้าที่นี่กว้าง
มาก พวกเรานั่งอีกฝัง่ เสียงจะได้ไม่ดงั มาก”

“เอาหนงั สือไปด้วยไดห้ รือไม่” เขายังอยากฟังนทิ านต่อ

“ไดส้ ิ”

เซียวเจียเหยยี นยม้ิ กวา้ ง พอหนั ไปมองพ่ีสาวแลว้ รู้สกึ ปวดหัว
ข้นึ มาเพราะอกี ฝ่ายพุ่งตรงมาหาเขาแลว้

“ทา่ นแม่” เขารบี ยดึ มารดาไว้แน่นแลว้ รบี หลบขา้ งหลัง

เหอซอื ซือจาต้องรบั เจ้าตวั ยุ่งท่ีพุ่งมากะทนั หนั นางสอดมือ
ใต้รกั แรบ้ ตุ รสาวแล้วเอาไปแปะไวด้ า้ นหลังเซียวเยีย่ นเฉิง

405 เสย่ี วเสวี่ย 2.0

“ขา้ พร้อมออกทอ่ งโลกกวา้ งแลว้ ”
ได้ยินถ้อยคาพิลึกที่เพิ่มเข้ามาทุกวันแล้วชักปวดหัว คน
หนึ่งพูดไม่หยุดกับอีกคนไม่ค่อยพูด ช่างหาตรงกลางได้ยาก
เหลือเกนิ
“ท่านพ่อออกเดนิ ทางได้”
เซยี วเยี่ยนเฉงิ ย้ิมขา “รับบญั ชาของคณุ หนู”
มองสองพ่อลูกที่พูดไปหัวเราะไปก่อนจะก้มลงมาคุยกับ
บุตรชายคนเล็ก “เราไปกนั เถอะ”
เซยี วเจียเหยียนจับมือมารดาแนน่ “ขา้ ชอบทนี่ ่ี”
นางย้ิมใหบ้ ตุ รชายอยา่ งอ่อนโยน “แม่กช็ อบที่น่เี หมือนกัน”

406 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

ตอนพเิ ศษ

คณุ ชำยใหญ่ตระกูลเซยี ว

เซียวเจียเหวินนั่งทาการบ้านอย่างสงบได้ไม่ถึงหนึ่งเค่อ16
ดว้ ยซา้ ด้านหลังก็วนุ่ วายข้ึนมาแล้ว

อาจารย์ชุนนอนหลับอย่างสบายใจอยู่หน้าห้อง เขาทนไม่
ไหวเลยต้องหันไปกระซิบ “พวกเจ้าหยุดเล่นได้แล้ว ระวังปา้ สะใภ้ใหญ่
สง่ คนมาด”ู

ต้นกล้าแห่งความโกลาหลสองต้นหยุดลงทันทีทันใด เขา
เดินไปดูน้องชายรองว่าได้รับผลกระทบไปด้วยหรือไม่ เพราะจาก
หางตาเมื่อคร่ดู ูเหมอื นกระดาษจะบินไปทางนนั้ ถึงสองรอบ

“เจียเหยยี น ไม่เปน็ ไรใช่หรือไม่”

ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงลุงใหญ่ถึงเจ็ดส่วนหันกลับมา
ตอบอยา่ งสงบ “ไม่เป็นไรพ่ชี ายใหญ่ ข้าเขยี นเสรจ็ หมดแลว้ ”

16 ประมำณสิบหำ้ นำที เสี่ยวเสว่ีย 2.0

407

เรียงความยาวเต็มหน้ากระดาษตั้งอยู่ริมซ้ายมือสุด ที่แท้
ตรงหน้าของน้องชายรองไม่ใช่งานที่อาจารย์ชุนสั่งแต่กลับเป็นการ
คดั อกั ษรยามวา่ ง

เขาตบไหล่น้องชายรองด้วยความเห็นใจ “ไม่เป็นไรก็ดี
แลว้ ”

เซียวเจียเหวินรีบกลับไปทางานของตนเองให้เสร็จ
ด้านหลังยงั แว่วเสยี งหวั เราะคกิ คักของน้องสาวทั้งสองคน

เขาเขียนเรียงความเสร็จเรียบร้อยถึงได้หันมาสังเกตว่า
เสยี งด้านหลังเงียบไปแล้ว

หันไปมอง น้องหญิงใหญ่กับน้องหญิงรองนั่งสงบเสงี่ยม
เรียบรอ้ ยพลางทาการบา้ นอย่างตัง้ ใจ

เขาลกุ ขนึ้ ยนื ดังคาด ป้าสะใภ้ใหญ่ยนื ดอู ยูท่ ด่ี า้ นนอก

เซียวเจียเหวินยิ้มกว้างรีบเดินไปหาป้าสะใภ้ใหญ่ทั้งยังไม่
ลืมลากน้องชายรองมาดว้ ย ส่วนน้องสาวทั้งสองคนนัน้ ตอนเขาเอ่ย
ปากชวนแข่งกันส่ายศรี ษะแทบตาย

“พี่ชายใหญ่ ข้ายังทาการบ้านไม่เสร็จ ฝากทักทายท่านแม่
ด้วย”

408 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“ข้าก็เป็นเหมือนพี่หญิงใหญ่ ดูสิ ต้องโทษที่ข้าหัวช้า ฝาก
ทา่ นทกั ทายปา้ สะใภ้ใหญ่ด้วย”

นั่นเป็นเพราะพวกเจ้ามัวแต่นั่งเล่น ถึงกระนั้นก็ไม่ได้พูด
ออกไปเพราะขบขาและเห็นใจในท่าทางลุกลล้ี กุ ลนของน้องสาว

นอกชายคา ป้าสะใภ้ใหญ่ยืนยิ้มกว้างอย่างอบอุ่นอ่อนโยน
เหมอื นฤดูใบไมผ้ ลิ

น้องหญิงใหญ่เคยแย้งเขาอย่างจริงจัง “ท่านแม่ยิ้มอย่าง
อบอุ่นอ่อนโยนที่ไหนกัน นั่นเป็นรอยยิ้มของนางมารที่กาลังจะจับ
ข้าไปทาโทษตา่ งหาก”

พอเขาพูดว่าจะบอกป้าสะใภ้ใหญ่ให้รับทราบถึงคาชม
นอ้ งสาวคนนถ้ี งึ กบั คกุ เข่าขอร้องเสยี งดังว่าผดิ ไปแล้ว

“ป้าสะใภ้ใหญ่” เขาเดินไปคารวะนาง สายตาเหลือบไป
เหน็ ในมอื ของสาวใช้มีตะกร้าใบใหญ่ “ของว่างหรอื ขอรบั ”

“อากาศดีเหมาะกับการพักผ่อนเลยกลัวพวกเจ้าจะง่วง มี
ทั้งขนมแบบหวานและแบบเปรี้ยว เอาไปแบ่งกันกินเถอะ ตะกร้า
เล็กนเี่ ปน็ ของอาจารยช์ นุ อยา่ ลืมเกบ็ ไว้ให้เขาด้วยละ่ ”

“ขอบคณุ ปา้ สะใภ้ใหญ่”

409 เส่ียวเสวย่ี 2.0

ป้าสะใภ้ใหญ่ลูบศีรษะของเขาอย่างอ่อนโยน พอถึงคราว
ของน้องชายรองกลับเพิม่ การบบี แก้มไปหน่งึ ที

“ทาหน้านิ่งทั้งวัน เจ้ายิ้มหน่อย ยิ้มเสร็จแม่จะปล่อยให้
กลับไปเรยี น”

ไม่พูดเปล่าป้าสะใภ้ใหญ่ยังยึดตัวน้องชายรองไว้อย่างแน่น
หนา

เซียวเจียเหยียนมองหน้ามารดานิ่ง พอเห็นว่านางมอง
ตนเองอย่างหยอกลอ้ จงึ ก้มหน้าไม่ยอมทาตาม

“น้องชายรอง เจ้ากย็ ้มิ ให้ป้าสะใภ้ใหญ่สักครั้งเถอะ ท่านป้า
อตุ สา่ ห์เอาขนมมาใหน้ ะ” เขารว่ มวงหยอกลอ้ ดว้ ย

เซียวเจียเหยียนถอนหายใจก่อนเงยหน้าขึ้นมา ส่งรอยยิ้ม
แขง็ ๆ ให้มารดาแลว้ กลา่ วประทว้ ง “ขา้ จะกลับไปเรียนแล้ว”

สาวใช้ด้านหลังกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น ป้าสะใภ้ใหญ่ยิ้ม
กวา้ งพลางโอบไหลพ่ าเขากบั น้องชายรองไปส่ง

“ตัง้ ใจเรยี น ตอนเย็นจะใหห้ อ้ งครวั ทาอาหารอร่อยให้ทาน”
“มีแตท่ ่านแมท่ ีเ่ ห็นแกก่ ิน” เซียวเจียเหยียนพมึ พาเสียงเบา

410 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ ทาไมมารดาเจ้ากลายเป็นคนเห็นแก่
กินไปแลว้ เหวนิ เออ๋ ร์เจา้ ตดั สนิ ใหห้ นอ่ ยว่าป้าสะใภใ้ หญเ่ ป็นคนเห็น
แก่กนิ หรือไม”่

เขายิ้มจนตาหยี “ท่านป้าเห็นใจที่พวกเราเรียนหนักเลย
ตั้งใจบารุงด้วยอาหาร น้องชายรองอาจจะตั้งใจพูดแบบนี้เพียงแต่
เขาดใี จเกินไปเลยถา่ ยทอดออกมาเป็นคาพูดผดิ พลาด”

“เจา้ ก็เอาแตช่ ่วยเขาทุกรอบ เอาละ่ ๆ ไมก่ วนพวกเจ้าแล้ว
ต้ังใจเรียนใหด้ ี อ้อ อยา่ ลมื ปลกุ อาจารยช์ นุ ละ่ ”

พวกเขากลับไปนัง่ ทโ่ี ตะ๊ ปา้ สะใภ้ใหญ่ถึงไดเ้ ดนิ กลับไป
เขาหนั ไปมองน้องชายรองที่ถือขนมอยู่นานกว่าจะยอมเอา
เข้าปาก ผา่ นไปสกั พกั รอยยิม้ เลก็ ๆ ถึงปรากฏให้เหน็
เซียวเจียเหวินแอบขา ทาตัวนิ่งเงียบเหมือนไม่สนใจไป
อย่างน้นั ที่จริงแลว้ นอ้ งชายรองรอให้ปา้ สะใภ้ใหญ่เอาขนมมาให้ทุก
วนั ไมร่ ้วู า่ ได้นิสัยน้ีมาจากใคร
ส่วนด้านหลัง น้องหญิงใหญ่กับน้องหญิงรองกาลังแย่งกัน
เลือกขนมช้ินใหญ่ท่ีสดุ อยู่

411 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

“ต่อให้เลือกชิ้นใหญ่แต่ถ้าเสียเวลาไปกับการแย่งชิงแล้ว
พวกเจา้ จะไดก้ ินสักเทา่ ไหร่กนั เชยี ว”

เซียวอิ่งหรงฉวยโอกาสตอนที่น้องหญิงรองกาลังคิดตาม
พช่ี ายใหญร่ บี หยบิ ขนมเข้าปากทนั ที

“ท่าน นางแย่งไปแล้ว” เซียวอิ่งหรูหันไปฟ้องพี่ชายใหญ่
ด้วยน้าเสียงโมโหก่อนจะหันกลับมาพูดกับพี่สาว “ข้าจะไปฟ้องป้า
สะใภใ้ หญ่ว่าทา่ นรงั แกข้าและไมย่ อมแบ่งขนมให้ข้า”

เซียวอิ่งหรงกลืนขนมเสร็จนอกจากไม่กลัวแล้วยังลอยหนา้
ลอยตา “ไม่กลัวเจา้ หรอก วนั นีท้ า่ นพอ่ อยูท่ ่จี วน”

เซียวอิ่งหรูตาลุกวาว “ขอให้ลุงใหญ่พาไปเที่ยวข้างนอกได้
หรือไม่” ท่านพ่อของนางยุ่งกับการค้าทั้งวัน ตอนค่าถึงจะเห็นหน้า
รอเขาครงึ่ ปถี ึงจะไดอ้ อกไปเทย่ี วสักครั้ง

“ถ้าเจา้ สัญญาว่าจะไมฟ่ ้องท่านแมข่ องข้าเรื่องขนม”

“ตกลง”

เซียวเจียเหวินส่ายศีรษะ ช่างเป็นเด็กที่ลืมง่ายเหลือเกิน
เขาลุกขึ้นไปปลุกอาจารย์ชุนพร้อมส่งตะกร้าใบเล็กที่เต็มไปด้วย
ขนมให้

412 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

อาจารย์ชุนรับขนมไปอย่างดีใจ “เพิ่มเวลาพักให้พวกเจ้าก็
แลว้ กัน ออกไปยืดเส้นยืดสายไดแ้ ต่อย่าใหเ้ กินหนึง่ เค่อ”

ด้านหลังส่งเสียงโห่ร้องอย่างดีใจ ส่วนน้องชายรองยังคง
พยักหนา้ รับทราบด้วยความสขุ มุ ดังเดิม

ทาอะไรไม่ได้นอกจากช่วยเก็บกระดาษที่กระจัดกระจาย
ของนอ้ งสาวท้ังสองคน

เซียวเจียเหวินเพิ่งนึกได้เลยตะโกนไล่หลัง “อย่าวิ่งไปไกล
จนกลับมาไม่ทันนะ”

ไมม่ ใี ครรอฟังคาพดู ของเขาแลว้
เซียวเจียเหวินยิ้มอ่อนอย่างปลงตกก่อนเดินไปหาน้องชาย
รอง “ไปเดนิ เล่นข้างนอกกนั ดีกว่า เจา้ หยิบขนมไปดว้ ยสิ”
บรรยากาศผ่อนคลายของฤดูใบไม้ผลิปกคลุมไปทั่วจวน
ตระกลู เซียว เสียงพูดคุยและเสยี งหวั เราะดงั เคลา้ ไปกบั สายลม
นี่เป็นช่วงเวลาที่เขาชอบมากที่สุด ถ้าไม่ใช่ว่าตอนเย็นถูก
เรียกตัวไปวนั น้ีก็เกือบจะเปน็ วนั ท่ีสมบรู ณแ์ บบเลยทเี ดยี ว

413 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

ตอนเย็นสาวใช้จากเรือนของท่านย่ามาตาม บอกว่าป้า
หญงิ ใหญม่ าหาจึงเรยี กใหเ้ ขาไปทาความเคารพ

กบั พี่สาวคนโตของทา่ นแม่คนนี้ เขาไมค่ ่อยชอบเท่าไหรน่ ัก

ตั้งแต่เขาจาความได้ ตระกูลโจวไม่เคยมาเหยียบจวน
ตระกูลเซยี ว แตป่ า้ หญงิ ใหญ่แตง่ ออกไปแล้วเลยถือเปน็ คนตระกูลจ้ี
ตอนนางมาทา่ นย่าเลยยอมพดู คยุ ดว้ ย

“เหวนิ เอ๋อรข์ องเราโตถึงเพียงน้ีแล้ว มา ๆ รีบมาให้ป้าดูว่า
เจา้ ก้าวหนา้ เช่นไรบา้ ง”

เขาจาต้องเดินไปหานางอย่างเลี่ยงไม่ได้ “หลานคารวะ
ท่านป้า”

ปา้ หญิงใหญส่ อบถามเรื่องการเรยี นของเขาไม่หยุด ถามจน
ท่านย่าบอกว่าเหนื่อยจะเข้าไปพักผ่อนข้างในถึงได้ย้ายไปเรือนของ
ทา่ นแม่

พอย้ายสถานที่คาพูดคาจาของป้าหญิงใหญ่ก็เปลี่ยนไป
ทันที

“พอเทยี บเรือนของเจ้ากับทางโน้นแล้ว น้องสาว ข้าเวทนา
เจา้ เหลือเกนิ ”

414 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

เซียวเจียเหวินขมวดคิ้ว เพราะอายุยังน้อยเลยเก็บอารมณ์
ได้ไม่ดีนัก เขารีบทักท้วงทันที “เรือนผู้อาวโุ สสมควรมีความเปน็ อยู่
ดีที่สุดในจวน อีกอย่าง เรือนของท่านแม่ก็ไม่ได้ขัดสนอะไร ภาพที่
ประดับอย่ตู รงหน้าท่านปา้ เพ่งิ จะซอื้ มาสามวันก่อนเอง”

ป้าหญิงใหญ่ยิ้มพลางมองเขาเหมือนมองคนที่ไม่รู้เรื่องรู้
ราว

“ได้ภาพใหม่มาแล้วอย่างไร ป้าสะใภ้ใหญ่ของเจ้าคุมเรือน
หลังจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ เงินรายเดือนยังต้องไปเบิกกับนาง
แม้แต่เลือกสาวใช้ให้เข้ามาทางานในเรือนยังต้องผ่านการเห็นชอบ
จากนางเลย ส่วนทางด้านลงุ ใหญข่ องเจ้า ดูสิว่าเขามากอานาจมาก
อิทธิพลขนาดไหน แต่กลับให้เจ้าเรียนหนังสือในเรือนกับเด็กน้อย
ไม่กี่คน เป็นแบบนี้แล้วจะผูกสัมพันธ์กับบุตรหลานตระกูลใหญ่ได้
อยา่ งไร”

“น้องชายรองก็เรยี นด้วยกนั กับขา้ ส่วนอาจารยช์ นุ ลูกศิษย์
ของเขาสอบได้คะแนนดีทุกคน ลกู ศิษยค์ นก่อนของเขาสอบผ่าน ทง้ั
ยังครองตาแหนง่ ท่นั ฮวา17 ป้าสะใภ้ใหญ่ลงแรงไปต้งั มากกว่าจะเชิญ

17 กำรสอบระดบั สูงสดุ หรอื สอบหน้ำพระที่นั่ง ผทู้ ่ีไดอ้ นั ดับสำมจะเรียกว่ำทัน่ ฮวำ

415 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

เขามาสอนพวกเราได้ อีกอย่าง เที่ยวเล่นกับบุตรหลานชนชั้นสูง
เทยี บกบั ตั้งใจศึกษาเลา่ เรียนขา้ ยอ่ มเลือกอยา่ งหลังอยู่แลว้ ”

ป้าหญิงใหญ่หันไปมองมารดาเขาพลางกล่าวด้วยน้าเสียง
สงสาร “ดูสิ เจา้ มีบตุ รชายเพยี งคนเดียวยังถกู ทางน้นั แยง่ ชิงไปอีก”

เซียวเจียเหวินทนไม่ไหวหลุดปากออกไป “ตระกูลโจวทา
ผิดหากท่านอยากตาหนิก็ไปตาหนิพวกเขาสิ ท่านป้าคงลืมไปว่าท่นี ่ี
เป็นจวนตระกูลเซียว ข้าเป็นบุตรหลานตระกูลเซียวย่อมอยู่ข้าง
ตระกลู เซียวอยู่แลว้ ยงั จะมาแยง่ ชิงไมแ่ ย่งชิงอีก”

“เจ้า” ป้าหญิงใหญ่โมโหจนหน้าแดง “เจ้ากล้าพูดแบบนี้
กับผู้อาวุโสได้อย่างไร คิดว่าเจ้ารู้เรื่องทั้งหมดอย่างนั้นหรือ คาพูด
ของเหอซ่ือไม่กีค่ าเจ้าก็เชอ่ื จนหมดอยา่ งนั้นสิ”

ท่านแม่รีบรั้งแขนป้าหญิงใหญ่ไว้ “ข้าเป็นคนเล่าให้เขาฟัง
เอง เหวนิ เอ๋อร์ยังเด็กเลยอารมณ์ร้อนไปบา้ ง ท่านอยา่ ถอื สาเขาเลย”

ไดย้ ินเสยี งสาวใช้จากด้านหน้า ท่านแม่เอย่ อนุญาต พวกนาง
จงึ เดนิ เขา้ มา

“นายท่านใหญ่จะพาคุณชายรองกับคุณหนูทั้งสองไป
ล่องเรือที่ทะเลสาบจวินซีเลยให้บ่าวมาถามวา่ คุณชายใหญ่อยากไป
ด้วยกนั หรอื ไม”่

416 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

เซียวเจียเหวินตาลุกวาว แต่พอคิดถึงป้าสะใภ้ใหญ่ที่มา
กลา่ ววาจายุแยงท่านแม่ถึงกับต้องคิดหนกั

“เจียเหวินต้องไปอยู่แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เรือนเจ้าเถอะ
ประเดีย๋ วแมเ่ ดินไปสง่ ”

ท่านแม่หันไปบอกป้าหญิงใหญ่ “ท่านรอข้าสักครู่ ข้าไป
สง่ เจยี เหวินเปลย่ี นชุดครู่เดียวเทา่ น้ัน” มารดาแอบขยิบตาให้เขาจึง
ยอมเดินตามนางไป

ระหว่างเดินไปเรือนหน้ามารดาของเขาพลันทอดถอนใจ

“วางใจเถอะ แม่ไม่เชื่อคายุยงของท่านป้าเจ้าหรอก นาง
อยากฝากบุตรชายมาเรียนด้วยเลยมาคุยกับท่านย่าของเจ้า เพราะ
ทา่ นยา่ ไม่รับปากเลยอารมณ์ไม่ค่อยดนี ัก เจ้าได้ออกไปเที่ยวเล่นก็ดี
แล้ว อย่าเอาแตอ่ ดุ อู้อยใู่ นเรอื นเลย”

เขาฉีกยิ้มกวา้ งอย่างดีใจ “ทา่ นแม่พูดจรงิ นะ”

เซียวเจียเหวินรูด้ ีว่าทา่ นแม่ยังยอมใหป้ ้าหญงิ ใหญ่มาเยือน
เพราะคดิ เผอื่ เขา

ตระกลู โจวถูกลุงใหญ่จัดการจนฟ้ืนข้ึนมาไม่ได้อีก ถ้าตัดขาด
กบั ญาติฝา่ ยหญงิ ทแี่ ตง่ ออกไปดว้ ยคงถูกครหาว่าท้งิ ญาติฝา่ ยมารดา

417 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

เพื่อประจบผู้มีอานาจ
แตเ่ ห็นทหี ลังกลับมาจากเที่ยวเลน่ เขาคงต้องคยุ กับท่านแม่

สักหนอ่ ย เห็นแก่หน้าตาแล้วปวดหวั ไปตลอดกไ็ ม่ไหวเหมอื นกัน
“แมห่ ลงผดิ มาหลายรอบจนตาสว่างแลว้ ” ทา่ นแมย่ ิม้ กว้าง

ลูบผมเขาเต็มแรง “ไปเที่ยวให้สนุกเถอะ อย่ามาปวดหัวเพราะต้อง
ฟังป้าหญิงใหญ่ของเจ้าบ่นเลย ขากลับอย่าลืมแวะซื้อขนมมาฝาก
แม่ดว้ ยละ่ ”

เดินมาถงึ เรอื นของเขาพอดี เซยี วเจยี เหวินยม้ิ กวา้ ง “ทา่ นแม่
วางใจ ข้าจะซื้อมาจนถือไม่ไหวเลย”

ถ้าไม่โดนอิ่งหรงกับอิ่งหรูแย่งกินจนหมดก่อนนะ หวังว่า
ครั้งนปี้ า้ สะใภ้ใหญ่จะออกไปดว้ ย ไม่อย่างนนั้ คงไม่มใี ครควบคุมลูกลิง
สองคนนั้นแน่

- End..-

418 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี