ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

แก่นกายสอดใส่เข้าไปลึกกว่าเดิม จังหวะกระแทกกระทั้น
รัวเร็วทาให้เกิดเสียงเฉอะแฉะปะปนกับเสียงครวญคราง เมื่อ
อารมณ์ถูกกระตุ้นจนขีดสุดธารน้าเหนียวข้นจงึ ระเบิดออกมา เสียง
คารามต่าผสานกับเสียงสูงของหญิงสาว ในที่สุดอากาศในห้องก็ถูก
อาบไลไ้ ปดว้ ยกล่ินอายวสันต์

เหอซือซือนา้ ตาคลอ มือทง้ั สองข้างท้ิงตัวอยู่บนผ้าปูที่นอน
อยา่ งอ่อนแรง

ร่างกายท่อนล่างตอดรัดเป็นจังหวะ คราบขาวขุ่นกระฉอก
ออกมาเล็กน้อย หยาดหยดส่วนใหญ่ล้วนถูกกลีบบุปผาดูดกลืนจน
หมดสน้ิ

เซียวเยี่ยนเฉิงซุกซบใบหน้ากับซอกคอของภรรยา กลิ่น
หอมหวานของกายสาวทาใหร้ ู้สกึ ดจี นไมอ่ ยากผละออกไป

เนิ่นนานจนนางชักจะรู้สึกชา เหอซือซือวางมือแปะลงบน
ท่อนแขนหนาอยา่ งอ่อนแรง “ข้าชาไปทง้ั ตวั แล้ว”

ชายหนุ่มถอนกายออก พลิกตัวไปนอนด้านข้างแล้วตวัด
รา่ งบางเข้ามาในออ้ มกอด “เจบ็ หรอื ไม”่

ยังถามเรื่องนี้อีก เหอซือซือรู้สึกร้อนไปทั้งตัว นางส่าย
ศรี ษะเลก็ นอ้ ย

149 เสย่ี วเสวี่ย 2.0

มือหนาลูบไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างหย่อนอารมณ์
“พรุง่ น้ไี มต่ ้องรีบตนื่ เรว็ เกินไป ทา่ นแมไ่ ม่ได้เครง่ ครัดขนาดนั้น”

นางรับคาเสียงเบา รู้สึกเบาสบายจนอยากหลับตานอนไป
ท้งั อย่างนี้

เซียวเยี่ยนเฉิงสังเกตเห็นดวงตาที่ค่อย ๆ หรี่ลงจนแทบจะ
ปิดของคนในอ้อมกอด เขาเอือ้ มมือไปคลาหาผ้าห่มท่ีปัดไว้ข้างเตียง
เพราะเหลือมือข้างเดียวเลยค่อนข้างลาบาก จัดการเรียบร้อยแล้ว
จึงลบู ศรี ษะคนในอ้อมแขนแลว้ ก้มลงจบู เปลือกตาอย่างแผว่ เบา

“นอนเถอะ”
เหอซือซือจมเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย ทั้งยังเป็นคืน
แรกที่ไม่ตื่นขึ้นมากลางดึก เรียกว่าหลับสนิทเกินไปจนตอนเช้า
อยากกรีดร้องสกั รอ้ ยรอบเลยทเี ดียว

150 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

ตอนท่ี 13

ใต้เท้าเซียวลุกขึ้นมาสั่งงานพ่อบ้านตั้งแต่ยามเหม่า5 แล้ว
ก่อนออกไปยังสั่งไม่ให้ปลุกคุณหนู รอจนคนกลับมาคุณหนูก็ยังไม่
ตื่น กัวมามาบิดผ้าเช็ดหน้าในมืออย่างกลัดกลุ้ม สุดท้ายพอถึงยาม
เฉิน6 ถงึ ไดเ้ อย่ ปากออกมา

“ตอนเช้ายังต้องไปคาราวะฮูหยินผู้เฒ่า” หญิงชราอยาก
สื่อว่าท่านเขยผู้สูงส่งอนุญาตให้ปลุกคุณหนูได้แล้วกระมัง หาก
ปล่อยไวอ้ กี เกิดไปคารวะชา้ ได้ถูกนนิ ทาแน่

เซียวเย่ยี นเฉิงไม่ใช่คนไมร่ ู้มารยาทจึงพยักหน้ายอมเปิดทาง
ให้กวั มามา แตก่ ่อนหญงิ ชราจะเดินเข้าไปเกิดนึกเรื่องสาคัญได้พอดี
“มามาให้คนไปเตรียมนา้ อ่นุ ไวก้ ่อน” ฤดูหนาวแบบน้ี ถา้ ไม่เตรียมการ
ให้เรียบรอ้ ยตอ้ งหนาวมากแน่ ทัง้ ยังทาให้เวลานอนลดนอ้ ยลงไปอกี

5 ยำมเหม่ำ คือเวลำช่วง 05.00 – 06.59 น. เสยี่ วเสว่ีย 2.0
6 ยำมเฉนิ คอื เวลำชว่ ง 07.00 – 08.59 น.

151

กวั มามาอยากค้อนใหเ้ หลือเกนิ ช่างรู้ใจกันเสียจริง คุณหนู
กลัวความหนาวแต่ไม่เคยเกียจครา้ นเรื่องอาบนา้ ตัวส่นั เหมอื นลูกนก
ก็ยังจะลงน้าให้ได้ ใต้เท้าเซียวนอกจากไม่ห้ามแล้วยังช่วยเตรียม
ความพร้อมใหอ้ กี

ในห้องยังคงเงียบสงบ หญิงชราพยักหน้าให้เสี่ยวเฉียงเลิก
ม่านออกจึงพบวา่ คณุ หนยู ังคงหลับตาพรมิ้ อย่างสบายใจ

กวั มามาแตะแขนคุณหนแู ลว้ กล่าวเรยี กด้วยน้าเสียงอ่อนโยน
“นายหญิง ตนื่ ได้แลว้ เจา้ ค่ะ”

ร่างบางพลิกหนี หญงิ ชราจาตอ้ งเอย่ เตือน “ตอนนี้เปน็ ยาม
เฉินแลว้ หากท่านยงั ไมต่ ่ืนอีก” ไมท่ ันได้เอย่ ต่อไปเพราะคุณหนูของ
นางลุกพรวดข้นึ มาทนั ที

“ยามเฉินแล้ว” เหอซือซือขึ้นเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ
“ทาไมไม่มีใครมาปลกุ ข้า”

เส่ียวเฉยี งตอบตามตรง “นายท่านไมใ่ ห้ปลุกเจา้ ค่ะ”
เหอซอื ซือรีบลงจากเตียงอย่างรวดเร็วเลยเกิดอาการหน้ามืด
ดที ่เี ส่ียวเฉยี งรบั ทันเลยไมไ่ ด้ลม้ ลง

152 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

“คุณหนู!” เพราะความตกใจกัวมามาเลยหลุดปาก หญิงชรา
ลูบหน้าอกระงับอาการตกใจ “ท่านอย่าลนสิเจ้าคะ เหม่ยจูเตรียม
นา้ กบั เส้ือผา้ เสรจ็ แล้ว แต่งตัวเสรจ็ พวกเราก็ออกจากเรือนไดเ้ ลย”

เพราะนอนน้อยเลยยังรู้สึกมึนงงอยู่ เหอซือซือพยักหน้า
หงกึ หงักเดนิ ตามเส่ียวเฉียงไป

ไอร้อนลอยขึ้นมาจากอ่าง นางถอดเสื้อคลุมส่งให้เหม่ยจู
แลว้ ลงไปแชน่ ้า

น้าอุ่นทาให้อาการปวดเมื่อยบรรเทาลง เหอซือซือหลับตา
พร้ิมแทบอยากหลบั ต่ออีกรอบเพราะร้สู กึ สบายมากเกนิ ไป

กัวมามาเดินเข้ามาในห้องชาระกาย “ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวส่ง
คนมาบอกว่าไม่ต้องรีบไปคารวะเจ้าค่ะ ให้นายหญิงกับนายท่าน
ทานอาหารเชา้ ให้เรียบร้อยก่อน”

เหอซือซือผ่อนคลายลง แต่งเข้ามาวันแรกไปคารวะสายไม่
ค่อยดีเท่าไร แต่ในเมื่อแม่สามีสั่งการลงมาอย่างนี้นางจึงไม่
จาเป็นต้องรบี รอ้ นแลว้

กัวมามากระซิบเสียงเบาเพราะทราบดีว่าถ้าพูดดังคุณหนู
ต้องอายแน่ “เจ็บหรือไมเ่ จ้าคะ ฮูหยินผเู้ ฒา่ ใหเ้ ตรยี มยาข้ีผึ้งมาด้วย
ถา้ หาก...”

153 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

เหอซือซือรีบเอื้อมมือไปปิดปากกัวมามา นางหันไปมอง
เหมย่ จูกบั เสย่ี วเฉยี ง สาวใชส้ องคนหลบตาหนา้ แดง

กัวมามาแกะมือคุณหนูอย่างอ่อนใจ “มีแต่คนของเรา
ท้ังนนั้ ถ้าท่านเจบ็ ตอ้ งบอกนะเจา้ คะ ไมอ่ ยา่ งน้ันปล่อยไวน้ านวันจะ
มปี ัญหาได”้

“ข้ารู้แล้ว มามาพูดเรอื่ งอนื่ ไดห้ รือไม่”
กัวมามายิ้มขา เมื่อก่อนไม่ว่าวาจาใดล้วนกล้าพูด แต่งงาน
เขา้ หอแค่คืนเดยี วรจู้ กั เขินอายเป็นแลว้ “ไมพ่ ูดเร่อื งน้ีแล้วเจา้ คะ่ ไม่
พูดแลว้ ทา่ นรีบอาบน้าใหเ้ สร็จดีกวา่ อากาศหนาวไม่ควรแช่น้านาน
นัก”
เหอซือซอื ไม่ไดแ้ ช่นา้ นาน นางรีบออกไปแตง่ ตัวใหเ้ รยี บร้อย
หลงั จากนั้นจึงนั่งอยหู่ น้ากระจกใหเ้ หม่ยจูทาผมให้
เสียงคนเดนิ เข้ามา นางเหลือบไปมองพบว่าเปน็ เซียวเยย่ี นเฉิง
ในมอื ถือหนังสอื อยเู่ ล่มหนึ่งด้วย ไมร่ ู้ว่าเปน็ หนังสืออะไร
เซียวเยี่ยนเฉิงเปิดหน้าหนังสือค้างไว้ก็จริงแต่สายตากลับ
ไมไ่ ด้มองตวั อกั ษรสักนดิ

154 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

เสี่ยวเฉียงที่ช่วยติดเครื่องประดับขาจนมือสั่น เหอซือซือ
ร้สู ึกร้อนไปทงั้ หน้า นางเหลต่ ามองสาวใช้ รดู้ วี ่าอีกฝ่ายแอบหัวเราะ
เรือ่ งอะไรจงึ ไม่ได้โวยวายเพราะเดย๋ี วจะดูเหมือนร้อนตัว

พอนางลุกขึ้นยืนเซียวเยี่ยนเฉิงก็ลุกขึ้นยืนด้วย มือหนายื่น
ออกมารอรับ เหอซือซือหน้าแดง นางทาเป็นมองไม่เห็นอาการเม้ม
ปากกลนั้ ขาของสาวใช้เดินเข้าไปหาเขา

เดินไปถึงโต๊ะอาหารถึงเห็นว่ากับข้าวทั้งหมดล้วนมีแต่ของ
ชอบนางทง้ั นั้น

“คร้งั ก่อนทา่ นย่าเคยพูดให้ฟัง” เซยี วเยี่ยนเฉิงรุนหลงั ภรรยา
ท่กี าลงั นง่ิ อ้งึ ให้เดนิ ไปทโ่ี ตะ๊

ไม่รู้ท่านย่าพูดเรื่องของนางไปเท่าไร เหอซือซือบ่นอุบอิบ
“ขา้ ไมไ่ ด้เหน็ แกก่ นิ ขนาดนัน้ สกั หนอ่ ย”

กลืนน้าลายแล้วมองอาหารละลานตา ตัดสินใจเลือกไม่ถูก
ว่าจะทานอะไรกอ่ นดี

น้าแกงอุ่นร้อนถูกยื่นมาตรงหน้า กลิ่นหอมชวนให้น้าลาย
สอ เหอซือซือลองชิมแค่นิดเดียวก็รู้สึกว่าตัวเองสามารถลอยขึ้น
สวรรคไ์ ดแ้ ลว้

155 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

รสชาติกลมกลอ่ มของเน้ือปลา ไม่รู้ตอนตนุ๋ ใส่อะไรลงไปถึง
ได้มีรสหวานอมเปรี้ยวด้วย กลืนลงไปจนหมดถึงรู้สึกอุ่นวาบใน
ลาคอ รสชาติคนุ้ เคยแบบน้ี ต้องใส่ขงิ ลงไปด้วยแน่

ตระกูลเซยี วมีเทพแหง่ การปรุงอาหารหรืออย่างไร ตระเวน
กนิ ไปทัว่ เมอื งหลวงยงั ไม่เคยเจอทไ่ี หนอร่อยขนาดน้เี ลย

ขาหมูพะโล้ถูกคีบมาวางตรงหน้า เหอซือซือรีบคีบเข้าปาก
ทันที กัดเข้าปากคาแรกยิง่ อยากร้องไห้ อรอ่ ยเกนิ ไปแล้ว

นางเงยหน้ามองคนที่เตรียมการเรือ่ งอาหารท้ังหมด “ท่าน
เตรยี มขนุ หมูหรืออย่างไร”

เต็มโต๊ะขนาดนี้เสียดายจะแย่ ถึงจะมีแต่ของที่นางชอบ
และทานอยู่บ่อยครั้งแต่รสชาติไม่ได้อร่อยเหมือนบนโต๊ะนี้นี่ ขาหมู
รสชาติเค็มหน่อย ๆ ทั้งยังละลายในปาก ตายตอนนี้ก็ไม่เสียดาย
ชีวติ แลว้

“ไม่ได้เป็นอยู่แล้วหรือ” ถูกมองอย่างไม่พอใจกลับมา
นอกจากไม่โกรธแล้วเซยี วเยี่ยนเฉงิ ยังคีบอาหารใสจ่ านเพ่มิ ให้อกี

ปลาย่างถูกเลาะก้างออกจนหมด เหอซือซือละทิ้งศักดิ์ศรี
คีบอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว นอกจากไม่ต้องแกะก้างเองแล้ว
เน้ือปลายงั หอมหวานไมห่ ลงเหลือกลิน่ คาวสักนดิ

156 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

มื้อเช้าจบลงได้เมื่อนางชิมอาหารครบทุกอย่าง หากไม่ใช่
เพราะยดั เขา้ ไปอกี ไมไ่ ด้แล้วละ่ ก.็ ..

ดวงตากลมโตกวาดมองอาหารบนโต๊ะอยา่ งเศร้าใจ นางหนั
ไปกระซิบกัวมามาว่าอย่าลืมตกรางวัลให้ห้องครัวก่อนจะรีบเดิน
ตามเซยี วเยยี่ นเฉงิ ออกไป

ยกน้าชาให้แม่สามีหลังวันแต่งงานนอกจากจะได้ซองแดง
แล้วฮูหยินผู้เฒ่าเซียวยังถอดกาไลหยกมันแพะที่สวมติดข้อมือมอบ
ใหน้ างดว้ ย

สิ่งสาคัญไม่ได้อยู่ที่ราคา เหอซือซือเอ่ยขอบคุณด้วย
น้าเสียงอ่อนหวาน ทั้งยังคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายแม่สามีอย่าง
กระตือรือรน้

“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านดูแลท่านแม่ดีขนาดนีแ้ ล้วหนหน้าขา้ จะ
ใช้วิธีอะไรขอออกไปเที่ยวนอกจวนล่ะ” เสิ่นซื่อกล่าวด้วยน้าเสียง
หยอกลอ้

“เจ้าไม่ได้ออกไปเที่ยวนอกจวนอยู่ตลอดหรือ ท่านแม่เคย
ห้ามท่ีไหนกัน” เซยี วหยางเอย่ ค้าน

157 เส่ียวเสวีย่ 2.0

เสิ่นซื่อค้อนให้สามี “ท่านพี่ พี่สะใภ้ใหญ่เพิ่งแต่งเข้ามายัง
ไม่รู้วีรกรรมของข้า ทา่ นก็ชว่ ยปกปิดใหห้ นอ่ ยไมไ่ ดห้ รือ”

บรรยากาศในห้องครึกครื้นขึ้นมาทันที เหอซือซือทาเพียง
อมยิ้มไม่ได้ต่อความ

สิ่งที่แม่สามีคาดหวังต่อสะใภ้แต่ละคนย่อมแตกต่างกัน
หน้าที่สร้างเสียงหัวเราะทาให้จวนคึกคักสาหรับสะใภ้ใหญ่ไหนเลย
จะสาคัญเท่าความรับผิดชอบ เพราะรู้ข้อนี้ดีเมื่อถูกหยอกล้อนางจึง
ไม่ได้ต่อปากต่อคาจนเกนิ พอดี ถงึ อายนุ อ้ ยสุดแต่ดว้ ยฐานะสะใภ้ใหญ่
จึงไมอ่ าจทาตวั เดก็ ตามอายไุ ด้

เซียวหลิงต้องไปทางาน ดังนั้นคนของเรือนรองจึงมีเพียง
โจวซอื่ ทมี่ า ทัง้ ยงั ไม่ไดพ้ าบตุ รชายที่เพ่ิงคลอดมาด้วย

ส่วนเซียวเยี่ยนเฉิงนั้น เหอซือซืออยากเบะปากใส่สักร้อย
รอบ ท่าทางสูงส่งเคร่งขรึมนั่นถูกนาออกมาใช้อีกแล้ว ทาเอานาง
เริ่มมั่นใจแล้วว่านอกจากตอนที่ต้องการยั่วโมโหผู้อื่นเขาคงรู้จักแต่
ทาหน้าตายแบบน้ี

พูดคุยกันจนใกล้เที่ยงฮูหยินผู้เฒ่าเซียวจึงหันไปหาสะใภ้
คนใหม่

158 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

“เมื่อวานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว จวนของพวกเราไม่ได้
เคร่งครัดมารยาทพิธีการมากนัก พวกเจ้าไปกราบไหว้บรรพบุรุษท่ี
ศาลบรรพชนเสรจ็ แล้วก็กลับไปพักผ่อนเถอะ” ฮูหยินผเู้ ฒ่าเซียวตบ
หลังมือสะใภ้คนใหม่ “ช่วงนี้อากาศหนาวขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าพาอาเฉิง
กลับไปเถอะ ให้นั่งปั้นหน้านิ่งต่อไปเรือนข้าได้กลายเป็นน้าแข็ง
พอดี”

ในห้องนอกจากฮูหยินผู้เฒ่าเซียวแล้วไม่มีใครกล้าหัวเราะ
สักคน ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงใจแม่สามีนางคงหัวเราะเหมือนกัน แต่
ภาพลกั ษณภ์ รรยาท่ีดคี ้าคออยูเ่ ลยไมก่ ล้าผสมโรง

เพียงแต่ สีหน้าไม่สู้ดีของโจวซื่อตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว
ถอดกาไลใส่ให้นาง ทั้งยังนั่งเงียบไม่ค่อยส่งเสียงแตกต่างไปจาก
ปกติ

ปัญหาเรอ่ื งอานาจปกครองเรือนหลัง ถึงไม่เปน็ ธรรมก็ไม่ใช่
เร่ืองที่พวกนางสองคนสามารถเปลย่ี นแปลงได้

เหอซือซือหวังว่าโจวซื่อจะเข้าใจความจริงในข้อนี้ อย่าได้
ลงมือทาอะไรขึ้นมา เพราะถึงอยากให้จวนสงบก็จริงแต่นางไม่ใช่คน
ใจดีอะไร ยิ่งมีเรื่องอวี้อ๋องอีก ทะเลาะกันขึ้นมาจริงคงได้บานปลาย
ไปถึงจุดท่ไี ม่อาจย้อนกลบั ได้แน่

159 เส่ยี วเสวยี่ 2.0

ตอนที่ 14

กลับมาถึงเรือนเหอซือซือก็ไม่รู้จะทาอะไร เมื่อถูก
เซียวเยี่ยนเฉิงลากเข้าไปในห้องหนังสือด้วยทาเอานางอยากร้องไห้
เหลอื เกนิ

เดิมทีก็ไม่ใชค่ นขยันอะไรอยู่แล้ว อากาศหนาวแบบนี้ใหม้ า
นง่ั อ่านหนังสอื คดั อักษรมิสนู้ อนห่มผา้ อย่ใู นห้องนอนดีกว่าหรือ

ไดร้ บั พ่กู ันกบั กระดาษมาหน่ึงแผน่ นางควรแสร้งทาตัวเป็น
ผู้รู้อักษรไปด้วยดีหรือไม่ แต่พอคิดว่าถ้าแสร้งทาก็ต้องแสร้งไป
ตลอดชวี ติ เลยตัดสนิ พดู ความจริง “ทา่ นพี่”

เซียวเยี่ยนเฉิงนิ่งชะงัก เขาวางมือจากหนังสือทีก่ าลังเลอื ก
หันไปจอ้ งหน้าคนพดู แสดงออกว่ากาลังตั้งใจฟงั ทีน่ างพดู

ถูกจ้องด้วยท่าทางจริงจังทาเอานางรู้สึกอับอายกับความ
เกียจคร้านของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก แต่เพื่อชีวิตในวันข้างหน้า
ยังไงก็ต้องพดู ออกไป “ท่ีจริงแลว้ ข้าไม่ได้เชีย่ วชาญเร่อื งพวกน้ีเท่าไร

160 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

นัก อักษร หมาก ภาพวาด ความสามารถนี้กล่าวได้ว่าพอดูได้
เทา่ นัน้ ”

เดิมทียังคิดวา่ อัครเสนาบดอี ย่างเขาจะคาดหวังเรื่องพวกนี้
จากภรรยา แตผ่ ิดคาดท่คี นฟงั ไมไ่ ดท้ าสหี น้าแปลกใจ

“ถ้าอยา่ งน้นั เจ้าอยากทาอะไร”

ถูกถามกลับแบบนี้ นางเพิ่งแต่งเข้ามายังไม่ถูกมอบหมาย
งานใหด้ แู ลเรือนหลัง ชวี ติ เรยี กวา่ ว่างงานอย่างมาก แต่ถ้าใหใ้ ช้เวลา
ว่างแบบพวกบณั ฑิตน่ังเขียนอักษร วาดภาพ แต่งโคลง ของพวกน้ัน
แคค่ ิดกป็ วดฟันแล้ว “ขา้ อา่ นหนังสืออยเู่ งยี บ ๆ ก็ได้”

เซียวเยี่ยนเฉิงพยักหน้าแล้วเดินออกไปสั่งการสักอย่างอยู่
หน้าห้อง ไม่นานบ่าวรับใช้ก็ยกเก้าอี้คนงามเข้ามา สาวใช้ยังนาขน
จิ้งจอกมาคลุมทบั ขนาดผ้าห่มก็ยังพับวางไวอ้ ย่างเรยี บรอ้ ย

ไม่มแี ม้แต่อาการไม่พอใจ วาจาหยอกล้อก็ไม่ได้เอ่ยออกมา
เหอซือซือเก็บรายละเอียดทุกอย่างไว้ในใจ สามีของนางเป็นคน
ละเอียดอ่อนผู้หนึ่ง ดูเหมือนเขาจะค่อนข้างใส่ใจไม่เอ่ยล้อเรื่องที่
อาจทาใหค้ นฟงั เสยี ใจ

นางนอนอา่ นหนงั สือบนตัง่ ไปไดน้ ดิ เดยี วก็ร้สู ึกเบอื่ หนังสือ
เปิดไปได้สามหน้าเท่านั้นก็หยดุ อ่านแลว้ วางไวบ้ นหน้าทอ้ ง

161 เสยี่ วเสว่ยี 2.0

นอนมองคนที่เขียนพู่กันโดยไม่หยุดพัก ขนาดวันหยุดหลัง
แต่งงานแคห่ น่ึงวนั ก็ยังเปน็ วนั หยดุ หลอก ๆ เลย

“หนังสือไม่น่าสนใจหรือ” เซียวเยี่ยนเฉิงจาต้องเงยหน้า
ขึ้นมาถาม

เหอซือซือแทบจะตีปีก ถ้าเป็นนกคงบนิ วนไปรอบ ๆ อย่าง
มคี วามสขุ ทม่ี คี นสนใจแน่ นางรีบลงจากต่ังวิง่ ไปท่โี ต๊ะหนงั สอื ทนั ที

“มีคนเคยพูดว่าลายเส้นพู่กันบ่งบอกนิสัยของผู้เขียนได้
ตัวอักษรมีความสมดุลเป็นระเบียบ แต่ท่านลงน้าหนักจนกระดาษ
แทบทะลุอย่างนี้...” น้าเสียงลากยาวแสดงความต้องการก่อกวน
เต็มท่ี

เซียวเยี่ยนเฉงิ เล่ือนกระดาษแผ่นเก่าออก เขาหยบิ กระดาษ
แผ่นใหม่มาวาง จุ่มน้าหมึกเรียบรอ้ ยแลว้ ยืน่ พู่กนั ให้ “เจ้าลองเขียน
ดู”

เหอซือซือรับพู่กันมา ครุ่นคิดไปหนึ่งตลบก่อนจะลากเส้น
อย่างเบามือ เขียนตัวอักษรสองตัวลงไปในกระดาษ “เสร็จแล้ว”
วางพู่กันแลว้ หันไปรอรับคาชม

เยี่ยนเฉิงสองตัวอักษรเขียนอย่างอ่อนช้อยงดงาม กระนั้น
กลบั ไม่ไดร้ ับคาชม

162 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

“มือที่จับพู่กันเกร็งเกินไป” รอยยิ้มขาขันปรากฏขึ้นบน
ใบหนา้ “เกรงว่าปกตเิ จา้ จะไมไ่ ดล้ งนา้ หนกั มือเบาขนาดนี้”

“น้าเสียงทา่ นพ่ดี ูมน่ั ใจเหลอื เกิน”

มือหนาเอื้อมมาตวัดร่างบางให้นั่งลงบนตัก “น้าหนัก
ตัวอักษรเบาจนพู่กันแทบจะไม่แตะกระดาษ สมควรเป็นคุณหนูใน
หอ้ งหอทเี่ รยี บร้อยออ่ นหวานมากกวา่ ”

นางหนั กลบั ไปถลึงตาใส่ พอไม่มคี นอยู่ในห้องนิสัยเดิมของ
เขาเรมิ่ ปรากฏข้ึนมาแล้ว “ใครบอกวา่ ข้าไมเ่ รยี บร้อยอ่อนหวาน”

“เจ้าเรียบร้อยอ่อนหวาน” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบน
ใบหนา้ เซียวเยี่ยนเฉิงก้มลงไปกระซิบคาพูดท่ีไมค่ วรให้คนอื่นได้ยิน
“เรยี บรอ้ ยออ่ นหวานแค่ตอนอยู่บนเตยี งเทา่ น้นั ”

“ท่านพี่!” คนบนเบาะรองนั่งหัวเราะจนตัวสั่น เหอซือซือ
กาหมดั ทบุ ลงไปถึงสองครา “ทา่ นมยี างอายบา้ งหรือไม่”

คาพูดคาจาร้ายกาจไม่มีใครเกิน พูดออกไปใครจะเชื่อว่า
เขามีนิสยั ชอบแกล้งคนอืน่ ขนาดนี้

เซียวเยยี่ นเฉิงหยิบกระดาษแผ่นใหม่มา จุ่มน้าหมึกแล้วย่ืน
ใหภ้ รรยาอกี ครงั้

163 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

เหอซอื ซอื ไม่กล้าเลน่ ลกู ไมอ้ ีก แตไ่ ม่ไดเ้ ขยี นชอ่ื ของคนชอบ
หาเรื่องแลว้ คราวนี้ตัวอักษรบนกระดาษเปน็ ชอื่ ของนางเอง

ตัวอักษรค่อนข้างหวัด น้าหนักมือทีก่ ดลงไปทาให้กระดาษ
เป็นรอยลึกยิ่งกวา่ ทเ่ี ขาเขียน เซยี วเยีย่ นเฉิงสา่ ยศรี ษะ นส่ี ิถงึ จะเป็น
ตวั ตนท่ีแท้จริงของนาง

“ลายเส้นพู่กันบ่งบอกนิสัย...” น้าเสียงสื่อความนัย “เจ้า
เขียนหวัดไม่พอยังกดพู่กันจนกระดาษแทบทะลุอีก อยากให้ข้า
ทานายนิสยั ใหส้ กั รอบหรือไม่”

เหอซือซือรู้ดีว่าไม่มีทางได้รับคาชมกลับมาแน่ “ข้าว่าไม่
ต้องดีกว่า” นางขยับตัวจะลุกแต่กลับถูกมือหนาโอบรอบเอวจน
แนน่ “ขา้ จะกลับไปนอนเล่น”

“อากาศหนาวอยแู่ บบน้ดี กี วา่ ”

นางเอี้ยวตัวมองหน้าคนพูด สีหน้าท่าทางจริงจังขัดกับ
วาจาเหลวไหลช่างน่าหมั่นไส้เหลือเกิน “กาแพงทั้งสี่ด้านแผ่ไอร้อน
ออกมา ไฟในเตาผิงยังไม่มอดดับ ไม่ทราบเลยว่าทา่ นพ่ีจะทนหนาว
ไมไ่ ด้ถึงเพียงน้ี”

ปากเล็กพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด เซียวเยี่ยนเฉิงจับใบหน้าของ
คนในออ้ มกอดก่อนจะกดจูบหนกั ๆ ลงไป “ไมเ่ รียบรอ้ ยอ่อนหวาน

164 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

แล้วหรือ”

เหอซือซือร้อนไปทั้งหน้า ใบหน้าแข็งค้างเพราะพยายาม
กลั้นยิ้ม ทั้งที่โมโหแต่ทาไมมุมปากถึงไม่รักดีต้องยกสูงขนาดนี้ด้วย
นางเอี้ยวตัวกลับพึมพาเสียงเบา “ท่านน่าจะเอานิสัยแบบนี้ไปใช้
ขา้ งนอกด้วย”

ด้านนอกหิมะโหมกระหน่า บรรยากาศในห้องกลับอบอุ่น
เต็มไปด้วยกลิ่นอายความมีชีวิตชีวา หลังเสียงโต้เถียงเงียบลงไปจึง
ได้ยนิ เพียงเสยี งลากเส้นของพูก่ ันบนแผน่ กระดาษเทา่ นัน้

เซยี วเย่ียนเฉงิ จดั การงานที่ค้างไวเ้ รียบร้อยจนเสร็จ เมื่อก้ม
มองถึงเห็นว่าร่างบางในอ้อมกอดคอพับคออ่อนหลับไปเรียบร้อย
แลว้

มนิ ่าถงึ ไดเ้ งยี บเสียงไป เปน็ เพราะหลับไปแลว้ น่ีเอง

ตอนที่พบกันครั้งแรก ฮ่องเต้กล่าวว่านางเป็นแม่นางน้อย
ขกี้ ลวั แตจ่ ิตใจดีมีเมตตา เขากลบั คดิ วา่ ไมใ่ ชแ่ ต่ก็ไมไ่ ดเ้ อย่ โตแ้ ย้งไป

นิสัยไม่ยอมคนต่างหากถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริง ท่าทาง
เรียบร้อยอ่อนหวานที่แสดงต่อหน้าผู้คนนั่นเป็นแค่กรอบที่ถูก
สภาพแวดลอ้ มบบี บงั คับเทา่ นัน้

165 เสี่ยวเสว่ีย 2.0

ขนาดถกู อุ้มตวั ลอยเดินกลับห้องยงั ไม่รู้สึกตวั เซียวเยี่ยนเฉิง
เมินสายตาตื่นตกใจของข้ารบั ใชอ้ ุ้มภรรยากลับห้อง คิดในใจว่าเย็น
นีค้ วรสัง่ ใหห้ ้องครวั ทาอะไรมาดี เพราะรายการอาหารท่ีท่านย่าของ
นางร่ายให้ฟงั ยาวถึงสิบหน้ากระดาษเลยทีเดียว

เผลอหลับไปก็น่าขายหน้ามากพอแล้ว ตอนตื่นขึ้นมายัง
นา้ ลายไหลตอ่ หน้าเซยี วเยย่ี นเฉิงอีก

ชาติก่อนภาพลักษณ์นางดีเสมอต้นเสมอปลาย หรือเพราะ
ตัดสินใจไม่เสแสร้งแล้วเลยกลายสภาพเป็นแบบนี้ ตัวตนที่แท้จริง
ของนางจะน่าอนาถเกินไปแล้ว

พอเอ่ยถามว่าทาไมต้องนั่งเฝ้าที่เตียงไม่ลุกไปทาอย่างอื่น
เซยี วเยี่ยนเฉงิ กลบั ตอบมาวา่

“เจ้าดึงชายเสื้อข้าไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ก่อนตื่นเมื่อครู่
นีเ่ องถงึ เพง่ิ ปลอ่ ยมอื ”

เหอซือซือเช็ดน้าลายข้างมุมปาก ต้องเป็นเพราะฝันถึง
อาหารทีก่ ินก่อนนอนแนเ่ ลยเป็นแบบนี้ “ท่านอย่ามาโกหกนะ ขา้ ไม่

166 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เคยมพี ฤตกิ รรมแบบนี้”

กัวมามาที่เดินเข้ามาพร้อมอ่างล้างหน้าพยักหน้ายืนยัน
“นายท่านพูดจริงเจ้าค่ะ นายหญิงยึดชายเสื้อไม่ยอมปล่อย จะถอด
ออกท่านก็กาแน่นจนรั้งไปถึงเสื้อตัวใน นายท่านเลยต้องนั่งรอให้
ท่านตน่ื เกอื บสองชั่วยาม7”

นางรับผ้ามาจากกัวมามาโดยไม่มองหน้าเซียวเยี่ยนเฉิง
แล้วรีบเช็ดคราบน้าลายออกจนหมด ส่งผ้าคืนแล้วแสร้งทาทีเอ่ยถึง
เร่ืองอน่ื “จดั ของทข่ี นมาหมดรึยงั ”

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” กัวมามาไม่อยู่ขัดจังหวะรีบชักเท้า
เดนิ ออกไปทันที

อยากเบี่ยงประเด็นกัวมามาก็ไม่อยู่ช่วย นางแอบมองด้วย
หางตา ท่าทางพิงหัวเตียงอยา่ งเกียจคร้านกับแววตาระยิบระยับน่ัน
ชา่ งขัดนยั นต์ าเหลอื เกนิ

ถงึ เซียวเย่ียนเฉิงจะมีสีหน้าเรยี บเฉยแต่เหอซือซือรู้ดีว่าเขา
ตอ้ งแอบหัวเราะนางในใจแน่

“ไปทานข้าวเถอะ ข้าส่งั ใหค้ นตง้ั โตะ๊ เรียบร้อยแล้ว”

7 เกอื บส่ชี ่วั โมง เสีย่ วเสวี่ย 2.0

167

เหลือบมองอย่างแปลกใจ หาได้ยากที่เขาจะปล่อยโอกาส
แกล้งนางไป ถงึ สงสัยแต่เหอซอื ซือก็รีบรับคาด้วยความยนิ ดี

ทานข้าวเสร็จถงึ ไดร้ ู้วา่ ดีใจเรว็ เกนิ ไปหน่อย

เพราะหิมะตกหนักเลยออกไปเดินเล่นข้างนอกไม่ได้
สดุ ท้ายนางจึงถกู บงั คบั ใหเ้ ดินวนไปมาในเรอื นเสียหลายรอบ

“ข้าน่ังใหอ้ าหารย่อยไม่ได้หรือ” เพราะทานมากเกินไปเลย
ต้องเกาะแขนเซียวเย่ียนเฉิง แตล่ ะยา่ งก้าวช่างทรมานท้ังยังรู้สึกอึดอัด
จนอยากอาเจียน

“ครั้งหน้าค่อยสั่งให้ห้องครัวลดจานวนอาหารลงหน่อ ย”
สั่งมาหลายอย่างเพราะอยากให้นางลองชิม ใครจะคิดว่านางยัดเข้า
ไปเกือบหมด

แต่งเขา้ มาวนั เดียวลดกาแพงลงมากขนาดนี้ เซียวเยี่ยนเฉิง
ไมร่ ้จู ะดีใจหรอื เสยี ใจดี

แรกพบท่าทางการวางตัวเปน็ แบบหน่ึง มองเหน็ จากที่ไกล ๆ
รอบสองเป็นอีกแบบ ที่จวนตระกูลซ่งนั่นกับในสวนดอกไม้ ทุกครั้ง
ที่พบเจอการแสดงออกมีอยู่จุดเดียวที่เหมือนกัน นั่นก็คือท่าทาง
อ่อนโยนไม่ทันคนรอบแรกเป็นแค่การตบตาเท่านัน้ นิสัยตอนน้สี ิถึง
จะจริงแท้ที่สดุ

168 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซือซือยังคิดถึงอาหารมื้อเช้าของพรุ่งนี้อย่างมีความสุข
อยู่เลย ได้ยินเขาขู่ลดจานวนอาหารเลยรีบยืนยัน “เดินสิดี เดินให้
อาหารย่อยร่างกายจะได้แขง็ แรง”

“เดนิ อกี ส่ีรอบ”
เกินไปแล้ว! นางอยากประท้วง แต่พอคิดถึงอาหารพรุ่งนี้
เลยหน้าม่อยคอตก แค่อีกสี่รอบเท่านั้น เกาะแขนทิ้งน้าหนักไปท่ี
เขาใหม้ ากหน่อยจะได้สบายขึ้น
คิดถึงท่านย่าเหลือเกิน ถ้าเป็นท่านย่านางอ้อนแค่รอบสอง
รอบกเ็ รียบร้อยแล้ว ไหนเลยจะใจแขง็ เหมอื นเซียวเย่ียนเฉิง
เหอซือซืออยากร้องไห้ ตกลงมีสามีหรือผู้บังคับบัญชากัน
แน่ เข้มงวดย่ิงกวา่ พช่ี ายใหญเ่ สยี อีก
ใชท้ ่าทางเรยี บร้อยอ่อนหวานมาตบตาคงไม่ทันแล้ว ใครใช้
ให้อยากแสดงความจริงใจกัน แสดงจนเขารู้ทันหลอกใช้มารยาไม่ได้
แล้ว

169 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ตอนท่ี 15

ความอบอุ่นหายไป เหอซือซือลบู ทน่ี อนวา่ งเปล่าแลว้ ขมวด
คว้ิ อากาศหนาวเยน็ ยงิ่ ทาให้ลืมตาลาบาก

ในห้องมีแสงสว่างราไร ตะเกียงถูกจุดแล้วบังไวด้ ้วยฉากก้ัน
ยิง่ มีมา่ นคลมุ รอบเตียงทาให้แสงสว่างลอดเขา้ มานอ้ ยนิด

เยี่ยมจริง นางคิด สามีลุกขึ้นแต่งตัวเตรียมออกไปทางาน
ส่วนภรรยาเชน่ นางยังนอนหลบั สบายอยู่บนทีน่ อน

เหอซือซือพยายามยันตัวลุกขึ้นมานั่งอย่างยากลาบาก ลืม
ตาไดน้ ิดเดยี วม่านกถ็ กู เลิกข้ึน

เซยี วเยีย่ นเฉิงที่ยงั แต่งตวั ไม่เรยี บร้อยน่งั ลงบนที่นอน “เพิ่ง
จะยามเหม่า8 เอง เจา้ นอนต่อสักหน่อยเถอะ ปกตนิ อ้ งสะใภ้รองกับ

8 เวลำช่วง 05.00 – 06.59 น. ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

170

น้องสะใภ้สามไปคารวะท่านแม่ยามซื่อ9 ” ไม่ว่าเปล่ายังประคอง
ร่างบางใหน้ อนลงไปอีกรอบ

เหอซือซือเอามือปิดปากแล้วหาวไปรอบหนึ่ง “แต่ท่านตื่น
แลว้ ” สามลี ุกขึ้นมาแตง่ ตวั นางทีเ่ ปน็ ภรรยาจะนอนตอ่ ได้ยังไง

“ข้าต้องรีบออกไปเลยตื่นเช้า ส่วนเจ้าไปคารวะท่านแม่
สายหน่อยจะรีบต่นื ไปทาไม นอนตอ่ เถอะ”

น้าเสียงทุ้มต่าอธิบายอย่างเป็นเหตุเป็นผลทาให้เหอซือซือ
เรม่ิ คลอ้ ยตาม หนังตาที่ลืมขน้ึ มาไดน้ ดิ เดยี วเลยเรมิ่ ปดิ ลงอีกรอบ

เซียวเยี่ยนเฉิงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงลาคอ เหน็บชายผ้า
ห่มเสรจ็ ภรรยากห็ ลบั ไปอีกรอบแลว้

สาวใช้ที่เมื่อครู่ทาของตกจนนายหญิงตื่นแทบอยากร้องไห้
เมื่อก่อนไม่เคยต้องเบามือเบาเท้าขนาดนี้ เกือบจะเหมือนโจรที่เข้า
ไปขโมยของในจวนผ้อู ่นื แล้ว

ถูกนายท่านตวัดสายตามองย่ิงไม่กล้าคุกเข่ากล่าวว่า ‘บ่าว
ผิดไปแล้ว’ เพราะถ้าทาแล้วนายหญิงต่ืนขึ้นมาจริง ไม่แคล้วได้ย้าย
ไปทาหน้าทอี่ ่ืน

9 เวลำชว่ ง 09.00 – 10.59 น. เสย่ี วเสว่ีย 2.0

171

ด้วยเหตุน้ีบ่าวรับใช้ในเรือนเลยตอ้ งเรียนรู้ทักษะใหม่ ก่อน
นายหญิงตืน่ มอื เท้าต้องเบาห้ามกล่าววาจา ไม่อย่างน้ันได้ถูกสายตา
นายท่านแช่แข็งตายแน่

ยามซื่อเหอซือซือจึงไปคารวะแม่สามี เมื่อไปถึงจึงพบว่า
โจวซอื่ มาถึงเรยี บร้อยแล้ว ขาดกแ็ ต่เสน่ิ ซ่อื เทา่ นนั้

มาช้าขนาดนี้ย่อมไม่ต้องปรนนิบัติฮูหยินผู้เฒ่าเซียวทาน
อาหาร ปกติตระกูลที่มีรากฐานมายาวนานทั้งยังมีชื่อเสียงใน
เมอื งหลวง หาไดย้ ากทแ่ี ม่สามีจะผอ่ นปรนมากถงึ เพยี งนี้

ย่อกายคารวะเสร็จฮูหยินผู้เฒ่าเซียวก็พยักหน้าอนุญาตให้
นางนัง่ ลง

ไม่ทันได้เปิดปากเสิ่นซื่อก็มาถึงพอดี น้องสะใภ้สามคนน้ี
มาถึงกห็ ยอกล้อคนนั้นคนน้ีไปทว่ั บรรยากาศในห้องพลันกลายเป็น
ครกึ ครืน้ ข้ึนมา

“ข้าว่าเมื่อวานเจ้าพูดไม่มากเท่าวันนี้” ฮูหยินผู้เฒ่าเซียว
หัวเราะ “วนั น้ีไมพ่ ดู น้อยแล้วหรือ”

172 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เมื่อวานเสิ่นซื่อพูดไม่ถือว่าน้อย แต่พอเทียบกับตอนที่พบ
กันครั้งแรกแล้วถือว่าเอ่ยขึ้นมาไม่กี่คาจริงนั่นแหละ นางหันไปมอง
จงึ พบว่าสหี น้านอ้ งสะใภส้ ามกระอักกระอ่วนอยา่ งหาไดย้ าก

เสนิ่ ซื่อกระแอม “ขา้ เขนิ อายพสี่ ะใภ้ใหญห่ รอกเจา้ ค่ะ”

“เจ้าโกหกก็สมควรให้น่าเชื่อถือสักหน่อย สะใภ้ใหญ่ก็นั่ง
อยู่ตรงน้ีด้วยไม่ใชห่ รือ” ฮหู ยนิ ผู้เฒา่ เซยี วหนั ไปหาสะใภ้คนโต “ต่อ
หน้าอาเฉิงนางเลยไม่กล้าพูดมาก แม้แต่คนพูดไม่หยุดแบบฮุ่ยหลิน
ยังไม่กล้าเอะอะตอนอยู่ต่อหนา้ อาเฉิง ลาบากเจา้ แล้วที่ต้องแต่งกบั
คนเงียบขรึมอย่างน้นั ”

ฮุ่ยหลนิ กค็ อื ชอ่ื จริงของเสน่ิ ซ่ือ

ฝ่ายเสิ่นซื่อได้ยินแมส่ ามีเอ่ยบรรยายถึงตัวเองแบบนี้ถึงกับ
หัวเราะไม่ได้ร้องไหไ้ ม่ออก

เหอซือซือยิ้มหวาน “ข้าไม่ลาบากเจ้าค่ะ ท่านพี่ดีต่อข้า
มาก” กล่าวจบยังมีสีหน้าเขินอายก่อนจะรีบปรับสีหน้าท่าทางให้ดู
เป็นปกติ

แม่สามีเอ่ยตาหนิบุตรชายก็จริง แต่ถึงที่สุดแล้วย่อมไม่มี
ใครชอบใจนักถ้าลูกสะใภ้พยักหน้า ทางที่ดีจึงควรเอ่ยชมสามีไม่ใช่
พยกั หนา้ ผสมโรง

173 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ “สามีภรรยารัก
ใคร่เข้าใจกนั ถงึ จะดีที่สุด”

โจวซื่อยิ้มแต่ความรู้สึกกลับขมฝาด เมื่อก่อนพี่ใหญ่มีทีท่า
ไมส่ นใจเรือ่ งแตง่ งานใหม่ เรือนหลังเองก็อยู่ภายใตก้ ารดูแลของนาง
มานาน วันนี้ไม่เพียงแต่งภรรยาเข้ามาแต่ยังดูรักใคร่กันดีอีก อีกไม่
นานแม่สามคี งตอ้ งเปรยใหน้ างมอบอานาจในมือออกไปแน่

เช่นนี้มิสู้ส่งมอบออกไปเอง “ท่านแม่ เมื่อก่อนถึงข้าดูแล
เรื่องราวในเรือนหลังมาตลอดแต่ก็เป็นเพียงการทาหน้าที่แทน
เท่านั้น ตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่แต่งเข้ามาแล้วเรื่องพวกนี้ย่อมสมควร
มอบให้พี่สะใภ้ใหญ่จัดการต่อ ข้าคิดว่าสองสามวันนี้จะจัดการเรื่อง
ที่ค้างคาใหเ้ รยี บร้อยแล้วส่งมอบใหพ้ ่สี ะใภ้ใหญ่ดแู ลต่อไป”

พี่ใหญ่เป็นประมุขของจวน บัดนี้เขาแต่งภรรยาเข้ามาแล้ว
ต่อใหน้ างไม่สง่ มอบแมส่ ามีกต็ อ้ งเอย่ ปากขึ้นมา แต่ไหนแต่ไรตระกูล
ใหญ่ก็จัดการแบบนี้ทั้งนั้น มีแต่จวนที่ข้างในเละเทะวุ่นวายถึงจะให้
สตรที ีไ่ ม่ใช่นายหญิงของจวนดูแลเรือนหลงั

จวนตระกูลเซียวตอนนี้สงบสุข ดังนั้นต่อให้ไม่ยินดี ถึงรั้ง
ตอ่ ไปก็ใชว่ ่าจะไดส้ มปรารถนา

174 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“เช่นนั้นก็ทาตามที่เจ้าว่าก็แล้วกัน ต่อไปเรื่องดูแลเรือน
หลังมอบหมายให้สะใภ้ใหญ่” ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียวก็ไม่กล่าวมากความ
เรื่องพวกนี้ยืดออกไปใช่ว่าจะดี บุตรชายคนโตเป็นประมุขจวน ถ้า
เรือนหลังเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาเขาดูแลคานินทาคงมีมาไม่หยุด
เร่อื งออกงานหรือจดั งานเลยี้ งในจวนย่งิ กระอักกระอว่ น

ในอดีตถ้าไม่ใช่เฝิงซื่อก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวันไหนเลย
จะตอ้ งให้สะใภร้ องดแู ล ตอนนส้ี ะใภร้ องออกปากออกมาเองวันหลัง
ค่อยปลอบโยนนางใหม้ ากหนอ่ ย

เหอซือซือลุกขึ้นรับคา เรื่องอานาจดูแลเรือนหลังจึงจบลง
งา่ ยดายเช่นน้ี

เหอซือซือให้เส่ียวเฉยี งนาเสือ้ ผา้ เด็กที่นางตดั เย็บไว้ออกมา
กัวมามาตรวจดูตะเข็บแล้วสา่ ยหน้าอยา่ งอ่อนใจ ไม่ถนัดที่
ไหนกนั การตัดเย็บประณีตขนาดน้ี เหมอื นทฮ่ี ูหยินผู้เฒา่ เคยบ่นจรงิ ๆ
เกินครึ่งต้องเป็นเพราะไม่อยากทาเสียมากกว่าเลยอ้างว่าไม่ถนัด นี่
คงลงมือทาช่วงท่หี มกตวั อยู่แต่ในเรอื นแน่

175 เสีย่ วเสว่ีย 2.0

“กัวมามา ท่านส่องดูอกี นิดผา้ ในมอื ก็จะทะลแุ ลว้ ”

หญิงชราส่ายศรี ษะ “ทา่ นไม่เย็บเสื้อคลุมให้นายท่านสักตัว
ละ่ เจ้าคะ”

“เสื้อผ้าเขาไม่ได้ขาดแคลนสักหน่อย” รอยยิ้มหยอกล้อ
ของกัวมามาทาให้ตอ้ งตอบไปแบบน้ัน

“ลงมือทาเองถึงจะมีคุณค่าทางจิตใจ” กัวมามาวางผ้าเด็ก
ในมือลงแล้วพูดด้วยน้าเสียงจริงจัง “เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของท่านโหว
ผู้เฒ่าเป็นทา่ นย่าของท่านลงมอื ตัดเย็บด้วยตัวเอง”

เหอซือซือคิดในใจ มิน่าในจวนถึงไม่มีอนุสักคน ท่านย่าไม่
ปล่อยให้มีช่องโหว่สักทางนี่เอง “เสี่ยวเฉียงไปนาผ้ามา เลือกท่ี
เนื้อผ้าดีแล้วกส็ ีเรยี บ ๆ หนอ่ ย นามาหลายพบั เลยแลว้ กนั ”

อีกสองสามวันโจวซื่อถึงจะมอบเรื่องในจวนมาให้นางดูแล
เวลาไม่กีว่ นั นี้อย่างน้อยก็คงเร่งทาได้สกั ส่วนหนึง่

กวั มามาพยักหน้าอย่างพึงพอใจที่คุณหนูยอมฟังคาแนะนา
“ทางด้านเรอื นสาม...”

เหอซอื ซอื พยักหนา้ “เตรยี มไวเ้ รียบร้อยแล้ว” วันแรกมอบ
แคข่ องเล็กน้อยตามธรรมเนียม เพื่อสัมพันธ์ท่ดี ยี อ่ มสมควรไปเยือน

176 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ถึงเรอื นสักรอบอยแู่ ลว้

“น้องสะใภ้รองเป็นคนออกปากพูดเรื่องมอบอานาจเรือน
หลังขึ้นมา ข้าคิดว่าหลังจากนี้จะมอบเงินตามจานวนแล้วให้พวก
นางจดั การเรื่องในเรอื นกนั เอง”

ดูแลจัดการได้ดั่งใจมานานหลายปี ถ้านางเข้าไปคุมเข้มคง
หนไี ม่พ้นทาผู้อ่นื อึดอัด เพื่อกันไม่ให้วนั หนา้ เกดิ เรื่องขัดแย้งข้ึนมาก็
ไม่ควรบีบผอู้ น่ื มากจนเกนิ ไป

กัวมามาพยักหน้า “นายหญิงคิดได้รอบคอบ เรายื่นไมตรี
ออกไปก่อนหากวันหน้ามีใครกล้าก่อเรื่องขึ้นมาก็เอาเรื่องน้าใจมา
อา้ งไม่ได”้

เสย่ี วเฉียงเดินนาสาวใช้เข้ามา วางผา้ เรยี บร้อยแล้วเหอซือซือ
จงึ โบกมือให้คนที่เหลอื ออกไปได้

“ครึ่งวันนี้ท่านคงได้ยินเรื่องราวในจวนมามาก” นางพา
เหม่ยจูติดตามไปด้วยคนเดียว มีกัวมามากับเสี่ยวเฉียงอยู่ที่เรือน
มากน้อยคงได้ยนิ อะไรมาบ้าง

กัวมามาพยักหน้าเสี่ยวเฉียงเลยก้าวเท้าเข้ามาข้างหน้าเล่า
ใหน้ ายหญิงฟงั

177 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

“ท่านตกรางวัลให้เยอะ มามาที่คุมห้องครัวดีใจเลยเผลอ
หลดุ ปากมาหลายเรอ่ื ง ไดย้ นิ วา่ ตอนที่นายหญิงคนนน้ั ยงั อยู่ เรอ่ื งใน
เรอื นก็มอบหมายใหส้ ะใภ้รองแล้ว ทาเอาในจวนไม่เคยสงบสกั วนั ”

สะใภ้ใหญ่ยังอยู่แต่มอบหมายให้สะใภ้รองดูแลเรือนหลัง
ถ้าเฝิงซื่อคนก่อนไม่ยอมคนสักหน่อยย่อมเกิดเรื่องวิวาทไม่เว้นวัน
แน่

ขนาดเรือนใหญ่มนี ายหญิง โจวซื่อก็ยังไดร้ ับอานาจจัดการ
ดแู ลเรือนหลัง วนั นเ้ี อ่ยปากข้ึนมาเอง ต่อใหจ้ ริงใจหรือไม่กต็ าม นาง
ย่อมสมควรปฏิบตั ติ ่อน้องสะใภ้รองคนนีใ้ ห้ดหี นอ่ ย

แค่สมรสพระราชทานจะวุ่นวายขนาดนจี้ ริงหรือ ตอนฮูหยิน
ผู้เฒ่าเซียวเปรยกับท่านย่า เจาฟูเหรินยังกล้าปล่อยข่าวลือ หรือ
ตอนเฝิงซื่อแต่งเข้ามาสตรีนางนั้นจะเก็บตัวไม่ก่อเรื่องได้จริง มาก
น้อยตอ้ งยุยงอยู่เบ้ืองหลังทาใหเ้ ฝิงซื่อไม่อาจสงบใจได้แน่

แต่หากรักมั่นขนาดนั้นจริง ทาไมปีนั้นถึงเลือกเดินเข้า
ตาหนกั รัชทายาท เวลานน้ั เซยี วเยีย่ นเฉิงยงั ไม่ได้แต่งภรรยาด้วยซา้

“เรื่องพวกนี้จาไว้ว่าไม่ต้องถาม แต่ถ้าผู้อื่นเขาอยากเล่าให้
ฟังพวกเจ้าก็ฟังมาเงียบ ๆ ก็พอ” คานินทากับข่าวลือมากนอ้ ยย่อม
มีการใส่อารมณ์เกินจริง กับเรื่องในอดีตที่ไม่ควรขุดคุ้ยแบบน้ียิ่งไม่

178 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

ควรแสดงอาการมาก
เหอซอื ซอื เลือกผา้ มาสองพบั “ทเี่ หลอื เอาไปเกบ็ เถอะ”
กัวมามาส่งแววตาล้อเลียนมาให้ ตอนแรกพูดบ่ายเบี่ยง

สดุ ทา้ ยเลือกมาตัง้ สองพบั
เหอซือซือเริ่มหน้าหนาไม่ได้โวยวายกลับ “ข้าตัดใจเลือก

ไม่ได้สักสี ตดั ให้สองชดุ จะเป็นไรไป”
เหม่ยจูพยักหน้าก่อนเหลือบมองอีกฝั่ง “ผ้าเด็กพวกนี้”

นอกจากเสื้อกับกางเกงแล้วยังมีหมวกกับถุงมือถุงเท้า เรียกว่าเย็บ
มาครบชุดท้ังยงั ปักลายได้นา่ รกั น่าชังมาก

“แยกเอาไว้ อีกสามสี่วันข้าค่อยเอาไปมอบให้ จะได้ถือ
โอกาสพูดเรอ่ื งเรือนหลงั กับนางดว้ ยเลย”

เหม่ยจูพยักหน้ารับหยิบเสื้อผ้าเด็กไปแยกเก็บไว้ก่อนจะ
เดินไปเรียกให้คนมานาผ้าที่คุณหนูไม่เลือกไปเก็บในห้องเก็บของ
เหมอื นเดิม

“สามวันกลับบ้านเดิม ด้วยตาแหน่งของนายท่านเกรงว่า
จะลางานตามทา่ นกลบั ไปไมไ่ ด้”

179 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

เหอซือซือเหลือบมองกัวมามา “ข้าไม่ได้มีญาติพี่น้องใน
จวนให้ต้องฟาดฟันกันเสียหน่อย กลับไปด้วยหรือไม่ก็มีค่าเท่ากัน
ทา่ นวางใจเถอะ ข้าไม่ใชค่ นชอบน้อยใจมาน่ังโกรธเรื่องไร้สาระพวก
นี้หรอก”

บางคนชอบนาเร่ืองนั้นเรื่องนี้มาเปรียบเทียบ กวั มามากลัว
คุณหนจู ะคิดมากเร่ืองภรรยาคนเก่าแล้วสอบถามว่าคร้ังน้ันนายท่าน
กลับบ้านเดิมไปเป็นเพื่อนด้วยหรือไม่ ตอนนี้ดูแล้วคงเป็นนางที่คิด
มากไป

คนจากไปแลว้ คิดมากย่อมเป็นการทาร้ายตัวเอง แต่การท่ี
คุณหนไู มน่ อ้ ยใจสกั นิดน่ี ไม่รวู้ า่ เป็นเรอื่ งดีหรือเรอ่ื งร้ายกนั แน่

หรือต้องเป็นอย่างที่คนเขาพูดกันจริง ๆ หญิงสาวเมื่อแต่ง
ออกไปแลว้ กไ็ มอ่ าจเอาแต่ใจเหมอื นตอนอยู่บา้ นเดิมได้อกี

ภายหลังเมื่อกัวมามาได้ยินเรื่องที่สาวใช้ถูกนายท่านดุ
เพราะทาเสียงดังถึงได้ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ สุดท้ายกลายเป็นนาง
คดิ วนุ่ วายไปเองท้ังน้ัน ทะนถุ นอมตามใจกันถงึ เพยี งน้ี แตกต่างจาก
ตอนอยบู่ ้านเดมิ ท่ีไหนกัน เกอื บจะมากกว่าดว้ ยซ้าไป

180 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ตอนที่ 16

ปกตเิ หอซือซือไมช่ อบปักผ้า แต่เหตผุ ลไมเ่ หมือนกบั ท่ีท่านย่า
เคยกลา่ ววา่ นางเกยี จครา้ น

บรรดาญาติสตรีคนอื่นปักผ้าแล้วใจเย็น นางกลับต่างจาก
คนส่วนใหญ่ ยิ่งปักเข็มลงไปจิตใจยิ่งร้อนรุ่ม ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็โยน
เขม็ กับผ้าในมือทิ้งเสียแลว้

ตัดเย็บเสื้อผ้าเด็กยังทา ๆ หยุด ๆ ตั้งหลายวัน ผิดคาดที่
ครั้งนี้กลับใจเย็นกว่ามาก หลังจากนาเสื้อคลุมชุดเก่ามาวัดเพื่อเป็น
แบบแล้วก็นั่งทาตั้งแต่เที่ยงจนถึงเย็น เมื่อเซียวเยี่ยนเฉิงกลับมาถึง
เส้อื คลุมก็เปน็ รปู เปน็ ร่างแลว้

“นั่งทาอะไรจนหน้าเคร่ง” เซียวเยี่ยนเฉิงถอดเสื้อคลุมส่ง
ให้สาวใช้แล้วสาวเท้าเข้าไปหาภรรยา เดิมทียังคิดว่าจะมีคนมายืน
รอรับอยู่ที่หน้าประตูเรือน สุดท้ายเขาเข้ามาข้างในแล้วก็ยังถูกเมิน
อีก

181 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

นางเงยหน้าขึ้นจากเส้ือคลุมในมือ ข้างนอกเร่ิมมืดแล้ว พอ
หยดุ มือถงึ ได้รสู้ กึ ปวดไปทง้ั ตา

ยนื่ เสอ้ื ในมอื ใหเ้ ขาดู “ข้าทาเส้ือคลุมอย”ู่
ผ้าสีฟ้าอ่อนลายค่อนข้างเรียบ อีกทั้งรูปทรงของเสื้อคลุม
ค่อนขา้ งใหญ่ “ของข้าหรือ” เขาเอย่ ถามดว้ ยนา้ เสียงประหลาดใจ
เหอซือซือวางเสื้อคลุมในมือแล้วมองค้อน “น้าเสียงท่านพ่ี
ดูประหลาดใจเหลอื เกิน หรอื คิดวา่ ขา้ ทางานเยบ็ ปกั ไม่เป็น”
สีหน้าท่าทางประหลาดใจนั่นคืออะไร ยังไงเรื่องพวกน้ี
หญิงสาวในตระกูลใหญ่ย่อมต้องถูกบังคับให้เรียนอยู่แล้ว นางนั่ง
เยบ็ เสอื้ คลุมจะแปลกประหลาดแค่ไหนกันเชียว
“เสื้อผ้า ถุงหอม ผ้าเช็ดหน้า ที่เจ้าใช้อยู่มอี ันไหนบ้างทีป่ ัก
เอง”
รู้สึกเสยี เปรียบนางเลยลกุ ขน้ึ ยืน “ไม่ม”ี
กิริยาท่าทางเชิดคอกล่าวด้วยน้าเสียงมั่นใจสวนทางกับ
คาพูดเหลือเกิน เซยี วเย่ยี นเฉงิ ส่ายศรี ษะ ยังมาถามอีกว่าทาไมเขามี
นา้ เสยี งประหลาดใจ

182 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

“ข้าเคยเย็บหมวกกับเสื้อคลุมให้ท่านย่า ตอนเด็กยังเคย
เยบ็ รองเท้าให้ท่านป่ดู ว้ ย” ถงึ รองเทา้ น่นั จะไม่ค่อยสวยกเ็ ถอะ

ทาไงได้ ตอนนั้นเพิ่งเรียนเลยร้อนวชิ า ใครจะคิดว่าขุนนาง
ใหญ่ที่คนภายนอกยกย่องอย่างท่านปู่จะยิ้มตาหยีพยักหน้าชมเชย
กล่าวยกยอนางทั้งวันว่าตัดเย็บได้ประณีตสวยงาม นางฟังแล้วดีใจ
เลยเอาไปอวดทุกคน พ่ีชายรองเห็นเขา้ เลยหัวเราะไปหลายวันทั้งยัง
กล่าวว่าท่านปู่หลอกเด็ก เหอซือซือเลยไม่ยอมจับเข็มกับด้ายเสีย
หลายเดอื น

นางแอบเหลม่ องเซียวเยี่ยนเฉิงทก่ี าลงั หยิบเสอ้ื คลุมขน้ึ มาดู

“ฝเี ข็มเรียบรอ้ ยประณีตดีนี่ ทาไมไมท่ าใสเ่ องบา้ งละ่ ”

เหอซอื ซือกล้ันยิ้ม เดินไปเกาะแขนเขาแล้วก้มลงมองเส้ือคลุม
ด้วยความภาคภมู ใิ จ “บอกท่านแลว้ วา่ ขา้ ทาเป็น”

เซียวเยี่ยนเฉิงวางเสื้อคลุมลงบนโต๊ะเหมือนเดิมแล้วรวบ
ร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด “ดูเหมือนเจ้าจะไม่ทราบว่าสามีกลับมา
จากทางานควรทาเชน่ ไร”

ถูกนายทา่ นตวัดสายตามองสาวใชถ้ งึ กบั แทบวง่ิ ออกไปจาก
หอ้ ง เพราะตกใจจนตาคา้ งเลยไม่ได้ออกไปต้ังแตต่ อนที่นายท่านกับ
นายหญิงเร่ิมหยอกล้อกัน สายตาคมกล้านั่นเกือบทาให้วิญญาณ

183 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

หลดุ ลอยเลยทเี ดยี ว
ปลอดคนแล้วเขาจึงหันมาแกลง้ ภรรยาตอ่
มือซ้ายรวบเอวบางส่วนมือขวารองที่ต้นคอ เบี่ยงร่าง

ภรรยาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าจูบที่ซอกคอเบา ๆ แล้วขบเม้มไป
หน่งึ ครัง้ “นึกออกรยึ ัง”

เหอซือซือหนา้ ร้อน โชคดีทส่ี าวใช้ออกไปหมดแล้ว ไม่อย่าง
นั้นนางไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เสียงขู่ข้างหูทาให้ต้องรีบเค้นหา
คาตอบ “ออกไปรอรับท่านพ่ที ี่หน้าเรือน”

เขาถอนหายใจก่อนจะกดจูบหนัก ๆ ไปอีกหนึ่งครั้ง “รอ
อยู่ในห้องก็พอ” ลืมคิดไปว่าช่วงนี้เป็นหน้าหนาว ไปรอจริงคง
กลายเปน็ รปู ปน้ั นา้ แข็งพอดี

ถูกปล่อยตัวออกมานางเลยรีบถอยห่างจากเขาหนึ่งช่วง
แขน มือลูบที่ลาคอแล้วถลึงตาใส่ เป็นลูกหมาหรืออย่างไรถึงต้อง
เลยี ดว้ ย

“ทานขา้ วรยึ ัง” ถกู ร้ังตวั ไวเ้ ขาเลยกลับช้า ท้องฟ้าข้างนอก
เริม่ มืดแลว้ ด้วย ถา้ นางยงั ไมท่ าน...

184 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซอื ซอื ส่ายหนา้ “ข้าจะไปบอกใหส้ าวใช้ต้ังโต๊ะ” พูดจบ
ก็รบี วง่ิ ออกไปทนั ที

มองตามร่างบางที่รีบวง่ิ ออกไปนอกห้องนอนก่อนจะเดินไป
หยบิ เสอ้ื คลุมท่ีวางทิ้งไว้ขนึ้ มาอีกรอบ รอยย้มิ อ่อนโยนปรากฏขึ้นมา
บนใบหนา้

กลับจวนตระกูลเหอเซียวเยี่ยนเฉิงไปด้วยไม่ได้ แต่ถึง
กระนั้นก็เตรียมของให้เต็มคันรถทั้งยังทิ้งท้ายว่าจะไปรับนางกลับ
ตอนเยน็

ก้าวผ่านประตูจวนเข้าไปก็พบพี่ชายรองยืนวางท่ารออยู่
เหอซือซือสั่งการพ่อบ้านตู้กับสาวใช้ให้นาของไปเก็บก่อนจะหันไป
ทักทายคนทา่ มาก

“อย่าบอกนะว่าท่านมายืนรอตั้งแต่ยังไม่ทันฟ้าสาง ที่แท้
คดิ ถึงข้ามากขนาดน้ี”

กัวมามาส่ายหน้ายิ้มขา ท่าทางคุณชายรองพอได้ยินวาจา
ของคุณหนูเหมือนไก่ชนตง้ั ทา่ เตรยี มส้อู ย่างไรอยา่ งง้นั

185 เสีย่ วเสวยี่ 2.0

“พี่ชายใหญ่ยังไม่กลับข้ากลัวว่าเจ้าจะร้องไห้เสียใจที่ไม่มี
ใครมารอรับเลยมาหรอก ใครคิดถึงเจ้ากัน ข้าดีใจไม่ทันด้วยซา้ ที่ส่ง
ตัวปัญหาเช่นเจ้าออกไปได้”

“ปากแบบท่านสมควรอยู่คนเดียวตลอดชีวิต” เหอซือซือ
สะบดั หน้าไมส่ นใจเขาอีก

เหอผิงรีบวิ่งตามไป “เจ้าเดินช้าหน่อย เรือนท่านย่าไม่
หายไปไหนหรอก”

เหอซือซือคร้านจะสนใจเขา พี่ชายรองยังบ่นนั่นบ่นนี่ไม่
หยุด นางทาหูทวนลมคิดว่าเป็นเสียงนกเสียงกา จนกระทั่งมาถึง
เรอื นท่านย่าเสียงบ่นถงึ จะเงียบลงได้

เมือ่ สาวใช้เปดิ ประตูออกนางจึงเหน็ วา่ ทา่ นยา่ นง่ั รออยู่ก่อน
แลว้ เหอซือซือไมส่ นมารยาทรบี วิง่ เข้าไปกอดทา่ นย่าทันที

เหอผงิ ทถี่ กู ทิง้ ไวเ้ บื้องหลังทงั้ ยังไร้คนสนใจจึงส่ายศีรษะกับ
ภาพตรงหน้า สองย่าหลานห่างกันแค่สามวันเหมือนจากกันสามปี
ต่างคนต่างรีบวิ่งเข้ามากอดกันกลม ขนาดเขาเดินไปนั่งตรงกลาง
หอ้ งโถงแล้วยังกอดกันอย่เู ลย

“กินอิ่มนอนหลับหรือไม่ ย่าสั่งให้ห้องครัวเตรยี มของที่เจ้า
ชอบไว้ทั้งน้ัน ตอนเที่ยงอย่าเพิ่งรีบกลับอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อน”

186 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ฮูหยินผเู้ ฒา่ เหอตาแดง มอื สองข้างจบั หนา้ หลานสาวพลกิ ไปพลิกมา

“ข้าว่านางกลมขึ้นมาก จับมาปั้นกับหิมะข้างนอกคงกลิ้ง
ไปได้หลายลี้10 ท่านย่าอย่าเป็นห่วงเลย คนอย่างนางเนื้อไม่หายไป
หรอก น้าหนกั น่าจะเพิม่ มาหลายจนิ 11 เสยี มากกวา่ ”

“อย่าว่าน้อง” ฮูหยินผู้เฒ่าเหอหันไปดุหลานชาย “เจ้าจะ
ไปรู้อะไร คนเราจากบา้ นไปไกลย่อมกินไม่อ่ิมนอนไม่หลับ ซือซือไม่
เคยหา่ งบ้านไหนเลยจะปรับตวั ไดเ้ ร็วขนาดนนั้ ”

เหอผิงยกมือยอมแพ้ ตราชั่งในใจท่านย่าเอียงจนแทบจะ
หักอยู่แล้ว ถึงกับลืมว่าเมื่อก่อนซือซือหนีไปเที่ยวเล่นที่คฤหาสน์
นอกตัวเมืองบ่อยแค่ไหน ไม่เคยจากบ้านไปไกลเมื่อไหร่กัน นั่นมัน
ชว่ งสองปมี านตี้ ่างหากท่อี ยตู่ ดิ จวน

อีกอย่างจวนตระกูลเซียวไกลแค่ไหนกันเชียว นั่งรถม้าแค่
ครูเ่ ดียวกถ็ งึ แลว้ ไมใ่ ช่อยคู่ นละเมอื งกันเสียหน่อย

เหอซือซือพยักหน้าหงึกหงักอยู่ในอ้อมกอดของท่านย่า
“ท่านไมใ่ ชส่ ตรที ่ีต้องแต่งออกไปไม่เขา้ ใจหรอก”

10 หนงึ่ ลม้ี รี ะยะทำงประมำณครงึ่ กิโลเมตร เสีย่ วเสวี่ย 2.0
11 หน่งึ จิน เท่ำกับ 500 กรัม

187

กัวมามายืนอมยิ้มมองคุณหนูพูดโกหกตาใส คุณชายรอง
พูดถูกอย่างหนึ่งที่ว่าน้าหนักคงเพิ่มมาหลายจิน แต่เพราะไม่ถูกใจ
คนฟังเลยกลายเป็นเป้าธนูถูกฮูหยินผู้เฒ่ากับคุณหนูโจมตีไปเสีย
อยา่ งนัน้

เหอผิงต้องนั่งมองท่านย่ากับน้องสาวพูดราวกับว่าจากกัน
ไปหลายสิบปีอยู่นาน จนกระทั่งพี่ชายใหญ่มาถึงหลุดพ้นจากการ
โจมตขี องสองยา่ หลานได้

“ท่านโหวมาทันมื้อเที่ยงพอดี ช้ากว่านี้คงไม่มีข้าวให้ท่าน
กนิ แลว้ ”

เหอซู่เหยียนส่ายหน้าให้กับวาจาหยอกล้อของน้องสาว
“ยงั ไม่ตง้ั โต๊ะจะกลา่ วว่าขา้ มาชา้ ไดอ้ ย่างไร”

บนโตะ๊ อาหารเหอซือซือขยับตะเกียบเพียงไม่กี่ครั้ง ส่วนใหญ่
มักจะคบี อาหารใหค้ นอ่นื มากกวา่

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอขมวดคิ้ว “ทานน้อยอย่างนั้นจะไปอิ่มได้
อยา่ งไร อย่ามัวแต่คบี ใหค้ นอืน่ อยูเ่ ลย”

“ตอนเช้าข้าทานมาเยอะน่ะเจ้าค่ะ” ถ้อยคานี้ไม่ได้โกหก
สามวนั มานี้นางหา้ มใจให้ทานน้อยไม่ไดส้ ักครง้ั

188 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

“เจ้าเด็กคนน้ี ร้วู า่ ต้องกลบั มาแลว้ ไม่ทานใหน้ ้อย ๆ หน่อย
ยา่ ตอ้ งสง่ั ให้หอ้ งครัวทาอาหารแบบทีเ่ จ้าชอบอย่แู ล้ว”

เหอซือซือฝืนยัดอาหารเข้าไปอีกเพื่อไม่ให้ท่านย่าเสียใจ
ทานเสร็จถึงกับลูบพุงน้อย ๆ อย่างเศร้าสร้อย ดูท่าเย็นนี้คงทานได้
ไมเ่ ยอะแน่

ทานอาหารเสร็จก็ถึงช่วงเป็นการเป็นงาน เมื่อพี่ชายใหญ่
พยักหน้าให้สาวใช้ปิดประตูห้องนางจึงนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเรื่องของ
จวนอวอ้ี ๋องอยู่

“มีคนสืบเรื่องอวี้อ๋องทั้งยังเป็นคนจากสานักอัครเสนาบดี
จุดประสงค์ไม่แน่ชัด แต่ให้ข้าเดา ฮ่องเต้น่าจะอยากกาจัดอวี้อ๋อง
ทิ้ง” อดตี ฮอ่ งเตร้ ะแวงอวอี้ ๋อง ฮ่องเตค้ นปจั จุบนั ยิ่งไม่เช่ือใจ ทอี่ วี้อ๋อง
ยังยนื หยัดอยไู่ ด้ก็เพราะหาหลักฐานเอาผดิ ไม่พบเท่านน้ั

“ใหข้ ้าหยงั่ ถามจาก”
“ไมต่ อ้ ง!”
สองเสียงประสานกันทาให้นางยกมือปิดหูแทบไม่ทัน
“พวกทา่ นไมต่ อ้ งรใู้ จกันขนาดนกี้ ็ได้”

189 เสย่ี วเสวีย่ 2.0

“ดูสถานการณ์ไปก่อน ลุงจางส่งคนไปเฝ้าไว้เรยี บร้อยแล้ว
ถา้ เกดิ อะไรข้ึนมาจะได้ช่วยฮหู ยินเฉยี วกับบุตรชายไดท้ นั ” เหอซู่เหยยี น
หันไปมองน้องสาวด้วยสหี นา้ จริงจงั “โจวซอื่ เปน็ หลานของชายาอวอ้ี อ๋ ง
เรือ่ งนเี้ จา้ ดูอยู่หา่ ง ๆ ดีกวา่ เกิดเรื่องขนึ้ มาจะได้ไม่ลาบากใจ”

เหอซือซือพยักหน้าทั้งที่ในใจอยากโต้เถียง เซียวเยี่ยนเฉิง
ตรวจสอบอวี้อ๋องทั้งที่เป็นญาติกัน ถึงเวลาพอเกิดเรื่องขึ้นมาจริง
ใครยงั จะนกึ ถงึ นางอีก

พี่ชายใหญ่ก็แค่ไม่อยากให้นางลงไปข้องเกี่ยวด้วยเท่านั้น
สาหรับเขานางเป็นแค่น้องสาวตัวน้อยที่ไม่เคยวางแผนซับซ้อนไป
กวา่ ยยุ งให้สาวใชข้ องอดตี คู่หม้ันเปดิ เผยเร่อื งต้งั ทอ้ งขน้ึ มา

หนั ไปมองพีช่ ายรองย่ิงน่าโมโห เมื่อกอ่ นเขากับนางร่วมกัน
ปิดบังเรื่องเหลวไหลที่ก่อไปตั้งเท่าไหร่ ตอนนี้มาพยักหน้าเห็นด้วย
กับพ่ีชายใหญไ่ ปซะแลว้

“ซู่เหยียนพูดถูก เจ้าเพิ่งแต่งเข้าไปยังต้องวุ่นวายกับเรื่อง
เรอื นหลงั เรือ่ งพวกน้ีปลอ่ ยใหพ้ ช่ี ายเจา้ จัดการเถอะ”

ท่านย่าไม่พูดนางก็เกือบลืมไป ยังมีเรื่องดูแลเรือนหลังที่
ต้องรบั มาจากโจวซอ่ื อีก “ขา้ เชอื่ ฟงั ทา่ นย่าเจ้าค่ะ”

190 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

เหอผิงทาหน้ารับไม่ได้กับการประจบท่านย่าของน้องสาว
สุดท้ายเลยได้หนึ่งฝ่ามือจากท่านย่ามา เหตุผลก็คือสีหน้าเขา
น่าเกลยี ดเกนิ ไป

191 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

ตอนท่ี 17

โจวซอ่ื จัดการได้ตามท่ีพูด หลังจากเหอซือซือกลับบ้านเดิม
ไดส้ องวันน้องสะใภร้ องคนน้ีกม็ อบบัญชีทงั้ หมดออกมา

เหอซือซือตัดสินใจพูดเรื่องการดูแลเรือนหลัง ให้โจวซื่อ
เบกิ เงนิ กบั พ่อบ้านได้เลย เรอื นสามเองก็ทาแบบเดียวกัน ถือโอกาส
แสดงน้าใจตอบกลับไปทั้งที่ยังไม่ได้เปิดดูว่าบัญชีข้างในมีปัญหา
อะไรหรอื ไม่

ตอนโจวซื่อกลับไปนางเปิดบัญชีทั้งหมดดูไปรอบหนึ่งก็ไม่
พบปัญหาใหญ่อะไร มเี พียงเรอ่ื งเล็กนอ้ ยทีพ่ อจะมองข้ามไปได้

จวนใหญ่คนมากขนาดนี้โจวซื่อยังคุมได้อยู่ ถือว่ามีความ
สามารถพอตวั

วันรุ่งขึ้นนางเลยเตรียมเสื้อผ้าเด็กไปให้ ก่อนมอบยังเชิญ
ท่านหมอมาตรวจดูรอบหนึ่ง เสิ่นซื่อที่มาเยือนถึงกับถามด้วยความ
ประหลาดใจ

192 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“เสื้อผ้ากับของใช้ไม่กี่ชุดต้องทาขนาดนี้เลย” อดคิดไม่ได้
ว่าพส่ี ะใภ้ใหญค่ ิดมากเกินไป

เหอซอื ซอื ยิ้มขา “เจา้ ไม่ร้อู ะไร ตอนข้าปกั ปน่ิ ญาติจากทาง
ใต้เห็นผ้าที่ขนมาทางทะเลสวยงามแปลกตาเลยส่งมาให้เป็น
ของขวญั ข้าชอบมากเลยรบี เอามาตัดเป็นเสอื้ ผ้าเสียหลายสบิ ชุด ใส่
ไปได้สามวันกลับมีผื่นคันขึน้ เต็มตัว ผ่านไปสักพกั เร่ิมหายใจไม่ออก
สายตาพร่ามัว ทาเอาวุน่ วายกนั ทัง้ จวน ทา่ นหมอตรวจหาอาการจน
ผมแทบร่วง สุดท้ายจึงสรุปว่าตอนขนส่งมาทางเรือคงจะปะปนกับ
อะไรเข้า เอามาซักแค่สองรอบเลยอาจจะล้างได้ไม่หมด แต่ชุดนั่น
ตอนตัดเย็บคนที่สัมผัสก็ไม่มีใครเป็นอะไรสักคน คิดว่าข้าคงจะแพ้
มากกวา่ ”

เสิ่นซื่อเอามือทาบอก “ถึงกับน่ากลวั ขนาดนั้น ท่านไม่เป็น
อะไรก็ดีแล้ว”

กัวมามาทก่ี าลังเดินนาสาวใช้เอาขนมมาวางถึงกับส่ายหน้า
“ไม่เป็นอะไรที่ไหนกันเล่าเจ้าคะ ตอนนั้นสายตามองไมค่ ่อยเห็นอยู่
เป็นเดือน กว่าจะหายทาเอาฮูหยินผู้เฒ่าใจหายใจคว่าหมด” ตอน
นั้นทุกคนยังนึกว่าจะมองไม่เห็นไปตลอดชีวิต โชคดีที่ภายหลัง
อาการเรมิ่ ดขี ้นึ ทุกวัน

193 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

“ถึงได้พูดกันว่าทั้งเรื่องกินเรื่องดื่ม แม้แต่อาภรณ์สวมใส่ก็
ต้องระวังให้ดี ครั้งนั้นถ้าไม่ใช่เชิญท่านหมอมาหลายสิบคนก็ไม่รู้ว่า
จะเปน็ เชน่ ไร”

นอกจากเป็นห่วงแล้วแน่นอนว่านางยังติดนิสัยที่ฝังลึกจาก
อดีตมาด้วย ผู้อื่นดีมาก็ไม่อาจลดความระมัดระวัง เรื่องนี้ต้องโทษ
ส่ิงทีป่ ระสบพบเจอในชาติก่อน ถึงตอนน้ีดีขึน้ แลว้ แต่ก็ใช่ว่าจะแก้ได้
ท้ังหมด

“ของข้าเล่า ท่านคงไม่ได้ลืมคนตัวเล็ก ๆ อย่างข้าไปใช่
ไหม”

เหอซือซือหัวเราะ เสิ่นซื่อก็ช่างปรับตัวได้ดีเหลือเกิน ทั้งท่ี
อายุมากกว่าแต่กลับแสดงท่าทางของน้องสะใภ้ได้โดยไม่ติดขัดสัก
นิด “เตรียมแล้ว ๆ ไม่ใช่เจ้ามาเร็วหรืออย่างไรเลยยังไม่ได้นา
ออกมา เสี่ยวเฉียงเจ้าไปนาออกมาหน่อย ประเดี๋ยวนางจะโวยวาย
อีกวา่ ข้าไม่นึกถึง”

สั่งการเสี่ยวเฉียงแล้วหันกลับมามองคนด้านข้างต่อ วันนี้
ตัง้ แต่เดนิ เขา้ มาเสนิ่ ซ่ือไมว่ ่าทาอะไรก็ต้ังใจยกมือขนึ้ สูงจนเห็นกาไล
ไม้ รปู ทรงไมไ่ ด้ชวนตะลึงอะไร ลวดลายดอกเบญจมาศท่ีแกะสลักก็
ดูไม่ค่อยชานาญนัก “กาไลท่ีเจ้าสวมได้มาจากไหนหรือ ดูไปแล้ว

194 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ค่อนขา้ งพิเศษ”
เสน่ิ ซื่อหน้าบาน “ท่านพที่ าใหข้ ้า” นางยน่ื ใหพ้ ส่ี ะใภ้ใหญ่ดู

“ไม่ได้งดงามจับตาอะไรหรอก แตข่ า้ มองไปก็เพลนิ ตาดเี หมอื นกัน”
เหอซือซืออมยิ้มจับข้อมือบางพลิกไปมา ที่แท้ก็วิ่งมาอวด

เรื่องนี้นเ่ี อง “ความต้ังใจต่างหากทห่ี าไดย้ าก น้องสามดกี บั เจ้ามาก”
เสิ่นซื่อเป็นบุตรสาวคหบดียังมีของล้าค่าอะไรอีกที่ไม่เคย

เห็น ด้วยเหตุนี้ตอนได้รับกาไลไม้ถึงได้ดีใจมาก “ข้าเองก็คิดแบบ
นัน้ ”

เส่ียวเฉียงเดินเขา้ มาพร้อมถาดไม้ที่วางเครื่องประดับไว้เต็ม
เหอซือซือพยักพเยิด “ดูท่าเครื่องประดับของข้าคงมาผิดจังหวะ มี
กาไลของน้องสามแลว้ สายตาเจา้ คงไมอ่ าจมองสิง่ อนื่ ใดได้อกี ”

เครอ่ื งประดับสแี ดงสดใสเหมาะกับหญิงสาวอายนุ ้อย เส่นิ ซอ่ื
ยิ้มกว้าง “น้าใจของพี่สะใภ้ใหญ่ข้าจะปฏิเสธได้อย่างไร แน่นอนว่า
ต้องรีบเอากลับเรือนไปให้หมด” นางสั่งให้สาวใช้รับเครื่องประดับ
ไปก่อนจะลุกขึน้ ยืน “ข้าไปเยี่ยมหลานชายด้วยดีกว่า ถือโอกาสเอา
หน้าตอนทา่ นมอบของดว้ ย”

195 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

เรือนของโจวซื่อนั้นเงียบสงบมาก นางกับเสน่ิ ซ่ือนง่ั ลงได้ไม่
นานแม่นมกอ็ มุ้ เด็กน้อยออกมา

เหอซือซือรับเจ้าตัวน้อยมาด้วยความระมัดระวัง ทั้งที่มอบ
ของให้แล้วรอบหนึ่งก็ยังอดใจไม่ไหวถอดแหวนใส่นิ้วกลมป้อมเข้า
ไปอีก

เสิ่นซื่อโวยวาย “ที่ท่านมอบให้ยังมากกว่าของที่ให้ข้า
รวมกันทงั้ หมดเสยี อีก”

“เจ้ารีบคลอดออกมาสักคนสิ” เหอซือซือหัวเราะ “ใช่ไหม
เจ้าตวั นอ้ ย ดอู าสะใภ้ของเจ้าสิ เป็นฮูหยินคนหน่ึงแล้วยังมาแย่งของ
กบั เด็กอกี ”

“พี่สะใภ้ใหญ่ แหวนนั่นสูงค่าเกินไป” ความรู้สึกโจวซื่อตี
กันไปหมด ดีใจที่บุตรชายได้รับความเอ็นดู แต่พอเห็นแหวนหยก
สีเขียวใส ถึงเป็นหลานคนแรกแต่ของขวัญที่แม่สามีมอบให้ยังไม่สูง
คา่ เทา่ นเ้ี ลย

“เด็กน้อยย่อมเป็นสมบัติล้าค่า แหวนวงหนึ่งหรือจะสู้
คณุ ชายของจวนเราได้ ใช่ไหม” ท้ายประโยคหันมาหยอกล้อกับเด็ก
นอ้ ยในออ้ มแขน

196 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

บตุ รชายของโจวซ่อื ยม้ิ แล้วสง่ เสียงอ้อแอ้ไม่เปน็ คา ไม่ได้ส่ง
เสยี งร้องไหห้ รอื หงดุ หงดิ สกั นดิ ที่ถกู เปลย่ี นมือและรบกวนการนอน

“พี่สะใภ้รองท่านดู เสื้อผ้าของเล่นที่พี่สะใภ้ใหญ่ขนมามี
มากขนาดไหน ข้าว่านะพี่สะใภ้ใหญ่ ถ้าชอบเด็กขนาดนี้ท่านรีบ
คลอดออกมาสกั คนสิ”

“น้องสะใภ้สามพูดง่าย ข้าเพิ่งแต่งเข้ามากี่วันเองจะเร็วได้
ขนาดไหนกนั เชียว มิสเู้ จา้ คลอดออกมาก่อน”

โจวซอื่ หน้าแดง อายุมากสดุ แตน่ างไม่เคยกล้าพูดเรื่องแบบ
นี้มาก่อน มากสุดก็แค่หยอกล้อเรอื่ งเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านนั้ ดูไปแล้ว
จวนตระกูลเหอคงจะไม่ได้เข้มงวดมากเท่าจวนตระกูลโจว ถ้านาง
กลา้ พดู แบบนัน้ คงถกู ท่านยา่ กบั ทา่ นพ่อด่าว่าไม่สารวมแน่

มองดูบุตรชายที่ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีแล้วหันมามอง
สะใภใ้ หญ่ที่เพิ่งแต่งเข้ามา อดคิดไม่ไดว้ ่าถ้าเป็นเฝิงซื่อคงไม่มีทางใจดี
กับบุตรชายของนางแน่

วาจาของอาหญิงยังคงก้องอยู่ในหัว โจวซื่อได้แต่ถอน
หายใจ ยอมเป็นคนโง่เหมือนที่อาหญิงกับมารดาดุด่า นางไม่อยาก
ใช้ชวี ติ เหมือนตอนที่เฝงิ ซ่ืออยู่ในจวนอกี แลว้ ความสงบในชีวิตใช่ว่า
จะได้มาโดยง่าย มารดากับอาหญิงกดคนอื่นจนเคยชินมหี รือจะเข้าใจ

197 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

ความทุกข์ของนางในปีนั้น คนไม่เคยประสบพบเจอช่างพูดเสีย
งา่ ยดายเหลอื เกนิ

ชีวิตในจวนตระกูลเซียวของเหอซือซือผ่านไปอย่างราบรื่น
รับเรื่องดูแลเรือนหลังมาจากโจวซื่อแล้วก็ไม่ได้เจอเรื่องน่าปวดหัว
อะไร ตอนเช้าไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่าเซยี วตอนเยน็ รอสามีกลับเรือน
ดูไปแลว้ กส็ งบดี

หลงั ปีใหมเ่ กิดเร่ืองตามคาด เซียวเยย่ี นเฉิงลากเอาหลักฐาน
ส่องสุมกาลังของอวี้อ๋องในปีนั้นออกมาได้จริง ๆ และยังมีหลักฐาน
เรอื่ งสังหารแม่ทพั เฉยี วแลว้ ใส่รา้ ยวา่ หนที พั อกี

เปลวไฟลุกท่วมเรือนที่ตั้งอยู่ท้ายจวน โชคดีที่ลุงจางกับ
พี่ชายท้ังสองคนของนางเฝ้าระวังอยู่เลยช่วยสองแม่ลูกออกมาได้

อวี้อ๋องถูกคุมขัง จวนถูกปิดล้อมอย่างแน่นหนาจนไม่มีใคร
ออกมาได้ เหอซือซอื คาดการณว์ ่าน่าจะเป็นเหมือนครัง้ ก่อน นอกจาก
อวี้อ๋องกบั ผ้เู กี่ยวขอ้ งบางส่วนคนอืน่ คงไม่ไดร้ ับโทษร้ายแรงอะไร

198 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี