ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

สีหน้าห่อเหี่ยวลงทันทีทันใดของนางทาให้เขาขา “เจ้า
เกาะตดิ ท่านแมต่ ลอดเวลากไ็ มเ่ ปน็ ไรแล้ว”

เกาะไดต้ ลอดเวลากด็ ีอย่หู รอก “ขา้ จะพยายามกแ็ ล้วกนั ”

ปกตแิ ล้วฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียวมักจะไม่ค่อยพาบรรดาสะใภ้เข้า
วัง แต่ครั้งนี้ไทเฮาระบุช่ือลงมาจงึ ตอ้ งพาสะใภ้ใหญ่ท่ีกาลังต้ังครรภ์
มาด้วย

“เจาฟูเหรินจาเพาะเจาะจงพูดเรื่องเจ้าขึ้นมา นางกาลัง
ต้งั ครรภไ์ ทเฮาเลยไมส่ ะดวกบอกปดั ”

เหอซือซือพยักหน้ารับ “ท่านแม่สบายใจได้ ข้ารู้ดีว่าอะไร
ควรหรอื ไมค่ วรเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวมองหน้าท้องที่เริ่มเห็นได้ชัดแล้วหลับตา
ลง หญิงชราหวังว่าจะเป็นหลานชายเพราะเหนื่อยกับตระกูลโจว
เตม็ ที

เส้นทางไปสู่วังหลวงย่อมไม่มีหลุมให้รถม้าโคลงเคลง
ฮูหยนิ ผ้เู ฒา่ เซียวหลับตาน่งิ ไปพกั ใหญ่ “เม่ือคืนคุณชายใหญ่หยางที่

299 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

เป็นญาตขิ องสะใภร้ องถูกกระทืบจนขาหัก เชา้ น้ีขา้ เพ่ิงทราบข่าว”

บุตรชายคนโตของอวีอ้ ๋องงั้นรึ ฮูหยินผู้เฒ่าเซยี วหลับตาจึง
มองอารมณค์ วามรู้สกึ ไมอ่ อก

“คนที่เขาหาเรื่องเป็นน้องชายบุญธรรมของฝูอันโหว บุรุษ
ตัวโตผู้หนึ่งลงมือทาร้ายเด็กอายุสิบสามปี ถูกฝูอันโหวลงมือกลับ
ไมใ่ ช่เรือ่ งน่าเห็นใจหรอกเจ้าค่ะ” ถ้าเป็นนางไมใ่ ชแ่ ค่กระทบื คนเดียว
หรอก แต่จะสั่งให้คนมาช่วยรมุ กระทืบดว้ ยซ้า

“ลมื ไปวา่ เจา้ สนทิ กบั ทางน้ัน” น้าเสียงไมไ่ ดป้ ระชดประชัน
แต่กล่าวจากใจจริง “ข้าผิดเอง ลืมคิดว่าลุงใหญ่ของเจ้าก็ได้รับ
ผลกระทบจากเรือ่ งครั้งน้ันด้วย”

“ข้าไม่โกรธท่านแม่หรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่ในความคิดข้า
ฝอู ันโหวไมม่ ที างปลอ่ ยคนที่จุดไฟเผาตนเองกับมารดาไปแน่ นยี่ ังไป
กระทบื น้องชายบุญธรรมที่เขาเพ่ิงรบั มาเลย้ี งอีก ตระกูลโจวช่วยกัน
ปกปอ้ งอยา่ งเตม็ ทีก่ ็ใช่วา่ จะทาได้”

ก็ในเมื่อคุณชายใหญ่หยางเสวี่ยหลินนั่นยังไม่รู้จักสงบ
เสงี่ยม ดูจากความก้าวหน้าของเฉียวเฟิงในตอนนี้ ลงมือกาจัด
พระชายาอวี้อ๋องกับบุตรชายที่อยู่ไม่สุขนั่นขึ้นอยู่กับว่าเป็นวันไหน
เทา่ น้ัน

300 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

“ถ้านางเด็ดขาดได้สกั ครงึ่ ของเจ้าก็ยังดี”
ถึงฮูหยินผู้เฒ่าเซียวไม่พูดออกมาแต่เหอซือซือก็รู้ว่า
หมายถึงใคร “คนเราเลือกเกิดไม่ได้” เว้นช่วงก่อนจะต่อประโยค
หลงั “แตเ่ ลือกท่จี ะทาได้เจ้าค่ะ เห็นอย่วู า่ เปน็ ดนิ โคลนแต่ยังเดินลง
ไป เปอ้ื นแลว้ จะโทษใครได้”
ฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเซียวมองค้อน ปากคอรา้ ยกาจไม่มใี ครเกิน สม
แล้วท่เี ปน็ ภรรยาของอาเฉิง
หลานคนนี้โชคดีเหลือเกิน มีบิดามารดาที่พร้อมจะต่อสู้
เพือ่ ปกปอ้ งตนเอง หากสะใภ้รองเข้าใจไดแ้ บบนบี้ า้ งก็คงดี

301 เส่ียวเสวยี่ 2.0

ตอนที่ 27

ในตาหนักนอกจากไทเฮายังมีสตรีอีกสองนางนั่งอยู่ นั่นก็
คอื ฮองเฮากบั เจาฟเู หริน

เหอซือซือทาตัวเป็นผู้ติดตามที่ดี นั่งยิ้มบางอยู่ข้างกาย
ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เซยี ว เอย่ ปากข้ึนมาเม่อื มีคนชวนคุยเท่าน้ัน

“หน้าท้องฮูหยินเซียวเริ่มเห็นได้ชัดแล้ว ท่านหมอบอก
หรือไม่วา่ เปน็ บุตรชายหรอื บตุ รสาว” เจาฟเู หรนิ เอ่ยถามอยา่ งสนใจ

ท่าทางมั่นใจของอีกฝ่ายไม่ได้ทาให้เหอซือซือโมโห นาง
ตอบอย่างสงบ “เรียนพระสนม ข้าไม่ได้เอ่ยถามเพราะท่านหมอ
บอกว่าเรื่องพวกนี้ไม่แน่นอน แต่ไม่ว่าจะเป็นบุตรสาวหรือบตุ รชาย
ขา้ กบั ท่านพลี่ ้วนยินดีท้งั ส้ิน”

เจาฟูเหรนิ จิกเลบ็ ลงบนฝ่ามอื “ฮหู ยนิ กลา่ วไดถ้ ูกตอ้ ง”

302 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวหันไปกล่าวกับไทเฮา “สะใภ้ใหญ่พูด
ถูกต้อง ไม่ว่าบุตรชายบุตรสาวก็เป็นบุตรหลานของตระกูลเซียว
เหมือนกัน พวกเขาสองคนอายุยังน้อย ไม่แน่ว่าอาจมีทั้งบุตรชาย
บตุ รสาว”

ไทเฮาหัวเราะ “เจ้านี่นะ ผลักหน้าที่ไปให้ลูกสะใภ้อย่าง
สบายใจเหลอื เกิน”

เจาฟูเหรินหันไปหาไทเฮา “ครั้งก่อนฮูหยินเซียวเข้าวังมา
หม่อมฉันไม่มีโอกาสได้พูดคุย อยากขออนุญาตไทเฮาชวนนางไป
เดินเลน่ ทอ่ี ุทยานสกั หน่อย หมอ่ มฉนั เพ่ิงตง้ั ครรภ์ไดส้ องเดือน จะได้
ถอื โอกาสสอบถามขอ้ ควรระวงั จากฮูหยินเซียวด้วย”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวอยากกล่าวออกไปเหลือเกินว่าลูกสะใภ้
ตนไม่ใช่หมอหลวงถึงได้รู้เรื่องควรระวัง เสียแต่ไทเฮาพยักหน้าไป
แล้วจงึ ไมอ่ าจกล่าววาจาออกไปได้

สตรีสองคนออกไปแล้วไทเฮาจึงหันมากล่าวอย่างปลงตก
“ทาอย่างไรได้ นางตั้งครรภ์ข้าเองก็ไม่กล้าทาอะไรให้กระทบจิตใจ
เพราะกลวั ...” ไทเฮาไม่ไดเ้ อ่ยคาวา่ แทง้ ออกไป

องค์ชายใหญ่จากไปตอนอายุแค่ห้าขวบ ส่วนองค์ชายรอง
ร่างกายอ่อนแอ จนถึงตอนนี้เลยมีองคช์ ายที่พอจะฝากความหวังได้

303 เส่ียวเสวีย่ 2.0

แค่สองคนเท่านั้น พอเจาฟูเหรินตั้งครรภ์อีกฝ่ายถึงได้เชิดหน้าชูคอ
ขนาดนี้

ส่วนฮองเฮาที่นั่งอย่างเงียบสงบดวงตากลับทอประกาย
ข้นึ มา

เหอซือซือถูกทิ้งไว้ระหว่างทาง ก่อนจากไปเจาฟูเหรินยัง
ฝากให้นางเก็บดอกไม้เพื่อนาไปปักบนแจกัน กล่าวว่าไดก้ ลิ่นสดชื่น
ของดอกไม้แลว้ ช่วยบรรเทาอาการแพท้ ้องได้

“ฮูหยินเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายก็เจออุทยานแล้ว ทิ้งนาง
กานัลไว้ให้นาทางท่านแล้วกัน ข้ากลับไปทานยาครู่เดียวเดี๋ยว
กลบั มา”

เดินตามคาพูดของเจาฟูเหรินมีอุทยานจริงแต่ก็ไม่ใช่ของ
ฝา่ ยใน เปน็ อุทยานท่ีไทเฮาเพงิ่ จัดงานเล้ียงชมดอกไมใ้ นครัง้ ก่อน

เหอซือซือสังเกตรอบข้างอย่างละเอียด ความร่มรื่นกับ
ความสวยงามไมอ่ าจทาใหน้ างผอ่ นคลายได้

304 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

นางกานัลเดินวกไปวนมาจนเข้าสู่เขตกลางของอุทยาน
เดินตรงไปไมน่ านกเ็ หน็ คนผหู้ นึ่งจากทีไ่ กล ๆ

คู่หมั้นเก่าคุณชายฉินนั่นเอง เหอซือซือหยุดเดินแล้วตวัด
สายตามอง นางกานัลทีก่ ้มหน้าตา่ จนคางชิดอก นางไม่เสียเวลาพูด
มากรบี เดนิ ไปอีกทางเพ่อื ให้พ้นสถานการณ์ตรงหนา้ ทันที

“ฮหู ยิน” นางกานลั รบี เอย่ รัง้

“ดอกไม้ไม่ได้มีแค่ที่เดียว หรือท่านตาบอดจนมองไม่เห็น
วา่ เบอ้ื งหน้ามีบุรุษอยู่ ตอ่ ให้กลับไปมือเปล่าหรือเจาฟูเหรินจะใจดา
ถึงขั้นสั่งลงโทษกับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เชียวหรือ หากไม่วางใจข้าจะ
ชว่ ยกลา่ วทูลไทเฮาให้”

นางกานัลรีบส่ายหน้า ได้ยินชื่อไทเฮานางก็กลัวจนไม่กล้า
เอ่ยปากไดแ้ ตเ่ ดนิ ตามไปโดยดี

เสียแต่ดันกลายเป็นโชคร้ายกวา่ เก่า คุณชายฉินนั่นเป็นแค่
เคราะห์กรรมเลก็ ๆ ทารองเท้าเปื้อนหน่อยก็สามารถข้ามไปได้แล้ว
ไมค่ ิดวา่ จะมาเจอเขา้ กับเคราะหก์ รรมใหญ่ไปเสยี ได้

เสื้อคลุมสีเหลืองปักลายมังกรเด่นมาแต่ไกล ถึงอยากทา
เปน็ ไมเ่ หน็ กค็ งไมไ่ ด้

305 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

สิ่งสุดท้ายทีน่ างตอ้ งการคือบังเอิญเจอฮ่องเต้ที่อุทยาน แต่
ดเู หมือนโชคชะตาจะไมเ่ ขา้ ข้าง

เหอซือซือย่อกายก้มศีรษะลงต่า หางตาเห็นข้ารับใช้ถอย
ออกไป อยากร้ังนางกานลั ทีเ่ ดนิ มาเปน็ เพอื่ นแต่ก็ไม่อาจทาได้เพราะ
อีกฝ่ายรบี ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

บรรยากาศแตกต่างจากงานชมดอกไม้ครั้งก่อน อย่างน้อย
ตอนนั้นฮ่องเต้ก็ไม่ได้ใช้สายตาโกรธเคืองจ้องมองนางไม่วางตา
เหมอื นตอนน้ี

“ข้าคิดอยู่นานก็ไม่เข้าใจ ทาไมเรื่องทั้งหลายถึงดาเนินไป
ไม่เหมือนเก่า เจ้าว่า จะมีเหตุผลอะไรถา้ ไมใ่ ช่เจ้าได้รับความทรงจา
กลับคนื มากอ่ นแล้วรบี แตง่ เข้าจวนตระกูลเซยี ว”

ตอนแรกเพราะยังไม่มีรับสั่งนางจึงยังย่อกายคารวะอยู่ ได้
ยินคาพูดน้จี ึงยดื ตัวตรงไมไ่ ดแ้ สดงทา่ ทางอ่อนนอ้ มอีก

ที่จริงนางเตรียมใจตั้งแต่ได้ยินชื่อตาหนักแล้ว เพียงแต่ไม่
คดิ วา่ ต้องมาปะทะกันเร็วขนาดน้ี

เขาไดร้ บั ความทรงจาจากในอดตี พร้อมกับทราบวา่ นางแต่ง
ให้เซียวเยี่ยนเฉิงไปแล้ว สั่งให้คนไปตรวจสอบสักหน่อยย่อมทราบ
ว่าจดุ เปลีย่ นอย่ตู รงไหน

306 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

ไม่ยอมร ับ แล ้วเ ส แสร ้ง ท า เป ็น ไ ป ไ ม่ ไ ด้ จน สุ ด ทา ง จ ะ มี
ประโยชน์อะไร คาพูดเมื่อครู่บ่งบอกว่าต่อให้นางไม่ยอมรับเขาก็ไม่
เชื่อ ยิ่งนางปฏิเสธเขายิ่งหาทางพิสูจน์ เช่นนั้นมิสู้ยอมรับอย่าง
เปดิ เผยดกี ว่า

ลงมือก่อนเป็นฝ่ายได้เปรียบ “ยังจาได้หรือไม่ คาพูดครั้ง
สุดท้ายคือท่านสัง่ ใหค้ นฝงั ข้าท้งั เป็น”

“แล้วเจ้าถูกฝังทั้งเป็นหรือยัง!” หลี่ซวินหลับตาลงเพื่อ
ระงับอารมณ์ “อานาจเกียรตยิ ศ เจ้าไดข้ ้ึนเป็นไทเฮาอยเู่ หนือทุกคน
ขา้ ยกทุกอย่างใหแ้ ลว้ เจา้ ยงั ไมพ่ อใจอีก”

“ไม่พอใจ” นางหัวเราะออกมา “ท่านไม่คิดว่าน่าขันหรือ
อย่างไร บทสนทนาซา้ ซากพวกนี้ ทา่ นเหลืออะไรใหข้ ้าอย่างนั้นหรือ
เดก็ คนหนงึ่ ท่ีหวาดกลัวข้าแต่ตอ้ งแสรง้ ทาเปน็ เคารพรัก ราชสานักที่
เละเทะวุ่นวาย หลี่ซวิน ท่านพรากคนในครอบครัวข้าไปหมดทกุ คน
ท่านยังหวงั ให้ขา้ ซาบซ้ึงใจ”

“ดังนั้นเจ้าถึงต้องใช้ลูกไม้เพื่อแต่งกับเซียวเยี่ยนเฉิงอย่าง
นน้ั สิ”

“ท่านพูดถูก ข้ายอมทาทุกอย่างเพื่อให้ได้แต่งกับเขา ถึง
อย่างไรก็ดีกว่าเข้าวังแล้วตายตั้งแต่อายยุ ีส่ ิบปี” สายตาตกตะลึงทา

307 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ให้นางยิ้มหยัน “ท่านคงไม่คิดหรอกนะว่าหลังจากที่ถูกวางยาจน
รา่ งกายออ่ นแอขนาดนน้ั ขา้ จะอย่จู นอายสุ สี่ ิบหา้ สบิ ปี”

หลี่ซวินพยายามระงับอารมณ์ นางยังคงเป็นเหมือนตอน
นั้นไมม่ ีผิด รอยยิม้ เยาะหยนั กบั แววตาท่ีเตม็ ไปดว้ ยความเกลียดชัง

เขาแค่นเสียง “เจ้ายังเป็นเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน เพื่อ
เป้าหมายยอมทาทุกวิถีทาง เก่งเรื่องควบคุมให้ผู้อื่นทาตามสิ่งที่
ตนเองต้องการ เซียวเยี่ยนเฉิงคงคิดว่าเจา้ เป็นคนดีถงึ ไดแ้ ตง่ เจา้ เขา้
จวน เขาคงไม่ทราบว่าภายใต้ท่าทีออ่ นหวานกลับเป็นยาพิษถึงตาย”

นา่ แปลกทีพ่ อเขาพดู ถงึ เซียวเยีย่ นเฉงิ กลบั ทาใหน้ างสงบลง
ได้ “ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเสแสร้งในตอนแรกนั่นคือความจริง แต่
เขารู้นานแล้วว่าข้าเป็นคนเช่นไร ประโยคหลังนั่นเกรงว่าจะไม่ตรง
กบั สถานการณ์ในตอนน้ีของข้าเท่าไร ยงั มอี กี อย่างที่ท่านคาดการณ์
ผิด”

“ข้ารักเขา” นางกล่าวเน้นย้า “หากท่านยังมีมโนธรรมอยู่
บ้าง หลังจากทาลายชีวิตข้ามาครั้งหนึ่ง ท่านควรปล่อยให้ข้าได้มี
ความสุขเสยี ท”ี

หลี่ซวินแค่นหัวเราะ “รักเขา ข้าไม่เคยฟังเรื่องน่าขาขนาด
น้มี ากอ่ น”

308 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

นางสา่ ยศรี ษะ “ขา้ ไมไ่ ดโ้ กหกเพื่อเอาตัวรอด ข้ายอมรับว่า
ตอนแรกเพราะไม่อยากเข้าวังถึงได้ยอมแต่งให้เขา แต่ตอนนี้กลับ
ไม่ใช่ ขา้ รกั เขาจริง ๆ”

“ท่านทราบดีว่าอีกไม่นานชายแดนจะเกิดสงคราม ในเมื่อ
จาได้ก็ควรยกเลิกการสร้างตาหนักนั่นไปเสีย อย่าให้ภาพจาในอดีต
กลบั มาปรากฏอีกคร้ังเลย”

“ข้าคิดว่าเมื่อก่อนที่เจ้าคัดค้านไปเสียทุกเรื่องเพราะ
ต้องการตั้งตัวเป็นศัตรูกับข้า ไม่คิดว่าแท้จริงแล้วเจ้าจะมีใจคิด
สงสารเผ่ือแผ่ไปถึงผู้อื่น”

เหอซือซือหลับตาระงับอารมณ์ เมินวาจาเสียดสีแล้วขุด
เรื่องในอดีตขึ้นมาแทน “เจาฟูเหรินวางยาท่านย่า พี่ชายใหญ่กับ
พี่ชายรองตายในสงคราม สตรีนางนั้นกล้าลงมือกับท่านย่าเพราะ
ท่านให้ท้ายนาง ส่วนชีวติ พี่ชายทั้งสองคนของข้า ท่านผลักพวกเขา
ไปแนวหน้าแล้วตัดกาลังเพียงเพราะอยากตัดปีกข้าให้กลายเปน็ นก
ในกรง ขา้ ไม่มวี ันใหอ้ ภัยท่านเรือ่ งนัน้ เด็ดขาด”

นางเห็นความเสียใจชัดเจนในดวงตาของเขา “ข้าไม่ขอโทษ
ในสิ่งที่ทากับท่านเมื่อชาติก่อนหรอกนะ ท่านปฏิบัติกับข้าเหมือน
เป็นสิ่งของ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าต้องเสแสร้งอยู่ตลอด คนที่ดีกับข้า

309 เส่ียวเสวยี่ 2.0

หน่อยท่านก็กาจัด คนที่ข้ารักถูกท่านทาลาย ท่านแค่ต้องการสตรี
อ่อนแอที่ยนื ด้วยตัวเองไม่ได้ ทุกส่ิงทกุ อย่างล้วนต้องพึง่ พาทา่ น มอง
ท่านเป็นโลกทั้งใบ ข้าไม่เคยเป็นคนนั้นและไม่มีทางเป็น ทุกอย่าง
ผิดพลาดตั้งแต่ท่านเลอื กข้าเข้าวงั แลว้ ”

รูว้ ่านางเสแสรง้ แล้วยังพยักหน้าใหน้ างเข้าวัง ทราบนิสัยใจ
คอแล้วต้องการเปลี่ยน บทลงเอยกลายเป็นโศกนาฏกรรมบทหนึ่ง
จะโทษใครได้ “ท่านได้ทุกอย่างในกามือ ข้าสูญเสียไม่เหลืออะไร
หากท่านมองให้ดี หลี่ซวิน ข้าไม่เคยเป็นผู้ชนะ กล่าวได้ว่าพ่ายแพ้
จนราบคาบต่างหาก”

นางไม่เคยรักเขาและไม่มีวันรักได้ นั่นเปน็ สิง่ ที่ต่างคนต่างรู้
ดอี ยู่แก่ใจ

“ข้าขอถามทา่ นสกั คา ท่านจะรกั คนท่ที าลายชวี ติ ตัวเองจน
ยอ่ ยยับ กาจัดทุกคนในชีวิตของท่านจนหมดได้หรือ ขา้ เขา้ วังเพราะ
ไม่มีทางเลือก เสแสร้งเพื่อให้มีชีวิตรอด ข้าไม่เคยพูดว่าตนเองเป็น
คนดี หากไม่ใช่เพราะการกระทาในภายหลังของท่านข้าคงยัง
เสแสร้งต่อไปได้” นางเน้นย้าชัดเจนทุกถ้อยคา “ข้ารักตัวเองมาก
เกนิ ไป ดงั นน้ั ไมว่ า่ ชาติก่อนหรอื ชาตนิ ้ีข้าก็ไมม่ ีวนั รักทา่ นไดห้ รอก”

310 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ข้ารับใช้รออยู่ไกลออกไป เหอซือซือย่อกายคารวะแล้ว
หมุนตัวตั้งใจเดินไปหานางกานัลที่พาตนเองมา คิดอะไรได้จึง
หยุดชะงักแลว้ หนั กลบั มา “หากทา่ นจาได้แล้ววา่ เจาฟเู หรินทาอะไร
ไว้บ้างก็สมควรจัดการนางได้แล้ว อย่างน้อยก็เห็นแก่บ้านเมือง
เถอะ”

นางไมไ่ ดพ้ ดู วา่ ฮองเฮาดเู ป็นคนดหี รือน่าจะปกครองวังหลัง
ได้ ทาอย่างนั้นนอกจากไม่ช่วยแล้วหลี่ซวินอาจหาทางลงโทษ
ฮองเฮาตระกูลมู่คนน้นั ระบายอารมณ์

“ทาไม อยากใหข้ ้ากาจัดศตั รูหวั ใจของเจา้ ใหพ้ น้ ทาง”

ที่แท้ก็เรื่องนี้ “เซียวเยี่ยนเฉิงไม่เคยชอบนาง ตอนนั้นข้า
อายุน้อยไม่ทันคนเลยเชื่อคาพูดเหลวไหล ท่านคิดวา่ ข้ายังโง่เหมอื น
เมือ่ ก่อนอีกหรือ หากเขามีใจให้เจาฟูเหรินสักนดิ สตรีนางน้ันคงแต่ง
เข้าตระกลู เซยี วไปนานแล้ว อ้อ ขา้ เกือบลืมไป นางเปน็ สนมคนโปรด
ของทา่ นมาตั้งหลายปี ตอนน้ตี ้งั ครรภ์แลว้ น่ี อวยพรให้ฝ่าบาทโชคดี
กแ็ ล้วกัน”

เหอซือซือยิ้มมุมปาก ย่อกายคารวะซ้าอีกรอบก่อนจะหัน
หลงั ให้แลว้ เดินจากไป

311 เสย่ี วเสว่ยี 2.0

อารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้า เมื่อหันหลังกลับเหลือแต่
ความว่างเปล่า เสมือนว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแค่ภาพลวงตา
เทา่ น้นั

หากเลือกได้นางไม่อยากพูดคุยกับเขาด้วยซ้า ต้องใช้ความ
พยายามมากเทา่ ใดกนั ถึงสะกดความเกลยี ดชงั ลงไปได้

มองนางกานัลที่ก้มหน้าต่าไม่กล้าสบตา เหอซือซือมั่นใจ
อยา่ งหนงึ่ จวนตระกูลเซยี วเหมาะกบั นางมากกว่าวงั หลวง

หากต้องเจอฮ่องเต้ทุกวัน นางยอมถูกขังในคุกใต้ดินดีกว่า
คุยกับเขาชา่ งเปลืองแรงเหลือเกนิ

แต่การพบกันครั้งนี้ทาให้นางมั่นใจ หลี่ซวินไม่มีทางเดิน
ซ้ารอยอดีตแน่ เพราะถ้าเขาอยากทาแบบนั้นคงลงมือตั้งแต่ได้รับ
ความทรงจากลบั คืนมาแล้ว

เขาสามารถเป็นฮ่องเต้ท่ีดีคนหน่ึงได้ แต่ไม่สามารถเป็นคนรัก
ที่ดีได้เด็ดขาด ตามความเห็นของนาง บุรุษเช่นนี้ไม่ควรมีความรัก
ด้วยซ้า เว้นแต่จะหานกน้อยในกรงทองที่มองเขาเป็นท้องฟ้าทั้งใบ
มาได้ ไมอ่ ย่างนนั้ ตอ้ งมีหลายคนถกู ลากไปลงทะเลเพลิงด้วยแน่

312 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

อีกด้านของอุทยาน ภูเขาจาลองลูกใหญ่กับพุ่มไม้หนาทึบ
ทาให้แบง่ แยกสองฝัง่ กันอยา่ งชัดเจน

หากอยากข้ามจาต้องเดินไปจนสุดทางถึงจะพบทางเลี้ยว
แตพ่ อเป็นเสียงกลับทะลผุ ่านไดอ้ ย่างง่ายดาย

บุรุษผู้หน่ึงยืนนิ่งตั้งแต่ได้ยินเสียงโต้เถียง ลมฤดูร้อนพัดมา
ระลอกหน่งึ แววตาครุ่นคดิ สลายหายไปพร้อมกับสายลม

เขาสะบัดแขนเสอื้ แลว้ เดนิ จากไปทันที

313 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

ตอนที่ 28

เหอซือซือหวีผมพร้อมครุ่นคิดไปด้วย ยกเรื่องความตาย
ชาติก่อนขึ้นมาพดู หลี่ซวินคงไม่มายุ่งวุ่นวายอีก เสียแต่เจาฟูเหรนิ นี่
สิ คดิ จะจัดการเมือ่ ไหร่กันแน่

“เข้าวงั วันนีเ้ ป็นยังไงบ้าง”

นางหันไปมอง เซียวเยี่ยนเฉิงพูดเหมือนถามเรื่องปกติ
ทั่วไป นั่นแหละถึงนึกได้ว่าตั้งแต่กลับมานางไม่ได้บ่นให้เขาฟัง
เหมอื นทุกที

“ถูกสัง่ ให้ไปเก็บดอกไมเ้ พื่อชว่ ยลดอาการแพ้ท้อง” วางหวี
ลงบนโตะ๊ แล้วลุกขนึ้ จากหน้ากระจกเดนิ ไปหาเขาท่ีเตยี ง

“ลดอาการแพท้ อ้ ง”

น้าเสียงไม่เชื่อถือทาให้นางหลุดหัวเราะ “น่าประหลาดใจ
มากทค่ี ณุ ชายฉินบังเอิญไปเดนิ เล่นอยู่ในอุทยานด้วย ขา้ เกือบวิ่งหนี

314 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

ไมท่ นั แต่คดิ อีกทีก็เข้าใจได้ ในเมอื่ ไม่ใช่อาณาเขตของวังหลัง ขุนนาง
มาเดินเล่นก็ไม่ใชเ่ ร่ืองเหนือความคาดหมายอะไร”

“อ้อ” เซียวเยี่ยนเฉิงส่งเสียงรับรู้ เปิดหน้าหนังสือในมือ
อ่านต่ออยา่ งตั้งใจ

เหอซอื ซอื ยืนลบู ผมเลน่ พลางสงั เกตทา่ ทางของเขาไปด้วย

เซียวเยีย่ นเฉิงนิง่ เกินไป ตามปกติแล้วเขาตอ้ งกวนโมโหสัก
รอบสองรอบก่อนเขา้ นอน

นางทรุดตัวนั่งตรงขอบเตียง เว้นระยะห่างให้สามารถมอง
หนา้ และปฏกิ ิริยาของเขาได้ชัดเจนแล้วหรีต่ ามอง “ท่านไดย้ ินต้ังแต่
ต้นเลยหรอื ”

เขาเงยหนา้ ขึ้นมา “ทาไมถงึ คิดวา่ ขา้ อยทู่ น่ี ่นั ล่ะ”

“ท่านพี่ ก่อนเข้านอนท่านเคยทาตัวดีขนาดนี้เชียวหรือ”
ไมย่ ่วั โมโหนางนน่ั หมายความวา่ มปี ัญหาแล้ว

“วางใจเถอะ ไม่มีคนอื่นอยู่แถวนั้น” ถึงเอ่ยตอบแต่ก็ยังไม่
ยอมเงยหนา้

นางฉนุ จนหลดุ ขา “ขา้ โมโหจะตายอย่แู ลว้ แนน่ อนว่าไม่ได้
โมโหท่าน” รีบอธิบายเพื่อไม่ให้เขาเข้าใจผิด “เดิมทีก็คิดไว้แล้วว่า

315 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

ลากแค่คุณชายฉินมาจะไปมีประโยชนอ์ ะไรนักหนา กัดไม่ปล่อยจรงิ ๆ”

“ท่านไม่มีอะไรจะถามข้าเลยหรือ สักนิดก็ไม่มี” เขา
สมควรตกใจสักหน่อยสิ หรือไม่ก็คาดคั้นให้นางอธิบาย แบบนั้นยัง
รับมืองา่ ยกว่าการก้มหน้าก้มตาพิจารณาเนือ้ หาในหนงั สือเหมือนไม่
ตดิ ใจเร่ืองทไี่ ด้ยิน

เซยี วเยย่ี นเฉงิ ยอมเงยหน้าข้นึ มา “เจ้าอยากเลา่ หรือเปล่า”

เรื่องนี้คนที่เจ็บปวดที่สุดคือนาง เปิดแผลในใจผู้อื่นเดมิ ทีก็
สมควรเคารพความยนิ ยอมของเจ้าตวั ดว้ ย

เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มใจร้อนอายุน้อยจึงยังพอแสดงท่าทีสงบ
นิ่งได้อยู่ และการที่จะทาอย่างนั้นได้จาเป็นต้องหาอะไรมาดึงจุด
สนใจสกั หน่อย

เพียงแตล่ มื คิดไปวา่ ทา่ ทางสงบนิ่งพอนามาใช้กับนางกลับมี
ปัญหา เพราะปกติแล้วเวลาอยู่กับนางเขาไม่ใช่อัครเสนาบดีผู้เคร่ง
ขรึมเหมอื นตอนอยู่ขา้ งนอก

ได้รับความสนใจทาให้นางรู้สึกดขี ึ้นมาหน่อย เหอซือซือรีบ
กลา่ ว “ข้าไม่เคยคิดจะเล่าเร่ืองพวกนใี้ หใ้ ครฟงั เร่อื งในอดีตเหล่านั้น
ไมไ่ ดส้ วยงามนัก”

316 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ท่าทางกระตือรือร้นช่างขัดกับคาพูด พอเห็นนางเป็นแบบ
นี้อารมณข์ นุ่ ข้องหมองใจกอ่ นหน้าพลันสลายไปทันที

เขากล่าวด้วยน้าเสียงจริงจัง “ไม่เปน็ ไร เจา้ งามพอแลว้ ”

นางหลุดหัวเราะออกมา “เวลาแบบนี้ท่านยังกลา่ ววาจาไม่
จริงจังอีก” ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ท่านนิ่งเกินไป
แล้ว ตกลงว่าไม่เก็บเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจหรือไม่เก็บข้ามาใส่ใจกัน
แนเ่ นีย่ ”

“ไมใ่ ชท่ ัง้ สองอย่าง” เขาย้มิ มมุ ปาก ไม่รูเ้ หมอื นกันว่าทาไม
ถึงดีใจเมื่อเห็นนางมีท่าทางกระวนกระวาย “วันนี้ข้าอ่านรายงานที่
ขนุ นางส่งมาไมเ่ ขา้ หัวสักเรือ่ ง แต่เพราะไม่อยากใหเ้ จ้าลาบากใจเลย
ไม่ได้บอกว่าอยูท่ น่ี น่ั ด้วย”

หลังจากเซียวเยี่ยนเฉิงพูดจบต่อจากนั้นก็กลายเป็นความ
เงียบ บรรยากาศจริงจังได้เข้ามาแทนที่จนนางไม่สามารถกล่าว
วาจาล้อเลน่ ได้อีก

ความอุ่นร้อนที่ส่งผ่านมาทาให้นางรู้สึกว่ามือของตัวเอง
ไม่ไดเ้ ยน็ เฉียบอกี ต่อไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจับมือแล้วน่ังฟงั นางอย่าง
สงบ เหอซือซือคิดว่าตัวเองคงไม่มีความกล้าจะเริ่มเปิดปากออกมา
ดว้ ยซ้า

317 เสี่ยวเสว่ีย 2.0

“หากให้เล่าก็คงต้องเริ่มตั้งแต่ฮูหยินว่านมาหาท่านย่าที่
จวน...”

เรื่องที่นางเคยคิดวา่ ต้องกลบฝังไม่อาจเล่าใหใ้ ครฟังได้ พอ
เปดิ ปากออกมากลบั หยดุ ไมอ่ ยู่

อาจเปน็ เพราะท่าทางน่ิงสงบของเซยี วเยยี่ นเฉิง หรือบางที
อาจเป็นเพราะเก็บเรื่องเหล่านั้นไว้นานเกินไปและไม่เคยระบายให้
ใครฟงั มาก่อน ตอนทีพ่ ดู ถงึ หยดุ ไม่ได้

เลา่ จบถงึ ไดร้ ้สู กึ วา่ นิ้วมือของเขาเย็นเฉยี บ

หากไม่ใช่เพราะกุมมือเขาไว้ สีหน้าท่าทางนิ่งสงบแบบนั้น
นางคงคิดว่าเขาสงบน่ิงได้จริง

“ยส่ี ิบปี” เซียวเย่ียนเฉงิ กล่าวดว้ ยน้าเสียงแผว่ เบาราวกระซิบ

เหอซือซือบีบมือเขาแล้วกล่าวด้วยน้าเสียงมั่นใจ “นั่นเป็น
เพราะถูกวางยาพิษต่างหาก อีกอยา่ งตอนน้นั ข้าก็ไม่เหลือเหตุผลให้
มีชีวิตอยู่ แต่ตอนนี้ข้ายังมีคนในครอบครัว มีท่านและมีลูกที่รอวัน
ลืมตาดโู ลก เจ็ดสบิ ปียงั น้อยเกินไปดว้ ยซา้ ”

น้าเสียงเย็นยะเยียบเจือความโกรธอย่างหาได้ยาก “เขารู้
แลว้ แตย่ งั เกบ็ เจาฟเู หรนิ ไวข้ า้ งกายอีก”

318 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

ตามที่เล่า หลังฮูหยินผู้เฒ่าเหอปฏิเสธมารดาของเขาไป
นางก็ถูกเรียกตัวเข้าวัง ระยะเวลาประจวบเหมาะกับช่วงที่เขาต้อง
ออกไปจัดการเร่ืองค้าเกลอื เถื่อนทางใต้พอดี

เขาไม่มีทางไปทางใต้ทั้งอย่างนั้นแน่ ที่เป็นไปได้มากที่สุด
คือฝากให้ท่านแม่ช่วย ส่วนท่านแม่ที่สนิทสนมกับไทเฮาก็อาจเปรย
เร่ืองนขี้ น้ึ มา

เดิมทีคัดเลือกหญิงงามนั้น คนที่ไม่ได้รับเลือกให้เป็นสนม
บางครัง้ ก็อาจจะได้รบั พระราชทานสมรสกับเช้ือพระวงศ์หรือขุนนาง
ทมี่ คี วามดีความชอบ ทา่ นแมอ่ าจจะเห็นชอ่ งทางนถี้ ึงได.้ ..

“ทา่ นพี่ ทา่ นนงิ่ ไปนาน มอี ะไรงน้ั หรือ” ท่าทางเครง่ เครียด
ทาใหน้ างตอ้ งเอย่ ถาม

“ไมม่ ีอะไร ขา้ แคค่ ิดถึงความเป็นไปไดน้ ดิ หน่อย” ถงึ ยงั ไงก็
ผ่านมาแล้ว ขุดคุ้ยไปจะมีประโยชน์อะไร “ครั้งหน้าหากถูกเรียกตัว
เข้าวังอีกก็ปฏิเสธไป อ้างเรื่องสุขภาพหรือแพ้ท้อง ส่วนงานเลี้ยง
ของจวนอื่นที่ไม่สนิทเจ้าก็ไม่จาเป็นต้องไป เลือกที่ตัวเองสบายใจก็
พอ”

เหอซือซือพยักหน้ารับ ตอนนี้ตั้งครรภ์อยู่ นางไม่อยากเอา
ลูกไปเสย่ี งเหมือนกนั

319 เสีย่ วเสวยี่ 2.0

“พูดถึงเจาฟูเหริน สตรีนางนี้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ไม่ยอมปล่อย
ท่านไป ทาไมตอนแรกถึงไม่พยายามแตง่ เขา้ จวนตระกูลเซยี ว ทาตวั
แบบนี้จะมปี ระโยชน์อะไร”

“ในตอนนั้นข้าสนใจแต่เรื่องหน้าที่การงาน อีกอย่างนาง
ไมใ่ ชบ่ ุตรสาวสายตรง ทา่ นแม่ไม่มีทางยอมรบั หรอก”

แต่งบุตรสาวสายรองมาเป็นสะใภ้รองหรือสะใภ้สามท่าน
แม่อาจยนิ ยอม แต่ไมม่ ที างยอมรับเป็นสะใภ้ใหญ่แน่

“ท่านเนี่ยนะสนใจแตห่ น้าที่การงาน” หากบอกแบบนี้ชาติ
ก่อนนางย่อมสนับสนุนข้อคิดเห็นนี้อย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้น่ะหรือ ดู
เล่ห์เหลี่ยมแพรพราวที่ผ่านมา เขายังกล้าพูดออกมาอย่างเต็มปาก
เต็มคาอกี

เซียวเยี่ยนเฉิงกระแอม “ตอนอายุน้อยใครบ้างไม่แสวงหา
ความกา้ วหนา้ ”

รู้สึกว่าเริ่มเพลี่ยงพล้าเลยต้องรีบเบนทิศทางของการ
สนทนา “ข้ายังไม่ได้ถามเลย ทาไมเจาฟูเหรินถึงอยากให้เจ้าพบ
หนา้ คณุ ชายฉิน”

เหอซือซือรู้ว่าเขาแสร้งทาเป็นไม่รู้แต่ก็ยังอธิบาย “ข้าลืม
เขาไปแล้วด้วยซ้า หากท่านไม่เชื่อลองให้คนไปสืบดู เขาทาสาวใช้

320 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

ท้อง คร้งั นัน้ ถอนหมัน้ ได้เป็นเพราะเปน็ ข้าวางแผนยุยงใหส้ าวใช้นาง
นัน้ เปิดเผยความจรงิ ออกมาตอ่ หน้าคนจานวนมาก”

เซียวเยี่ยนเฉิงส่ายศีรษะ “เจ้านี่ก็ช่าง...” เปิดเผยออกมา
โดยไม่สนใจภาพลกั ษณ์สักนิด ทาเอาเขาไมม่ เี ร่อื งจะพดู ต่อแลว้

นางกลับมามีท่าทีจริงจังอีกครั้ง “ขอโทษที่ไม่ได้บอกท่าน
แต่แรก พอปิดบังเรื่องหนึ่งก็ส่งผลกระทบไปหมด ที่จริงท่านจา
เรื่องอวอ้ี ๋องไดห้ รือไม่ ข้าให้ลงุ จางไปสืบเฉยี วเฟงิ ไมใ่ ช่เพราะเหตุผล
ทบ่ี อกท่านหรอก เปน็ เพราะจาได้ว่าสองแมล่ ูกถูกพระชายาวางเพลิง
จนเสียชวี ติ ต่างหาก พอเอามาโยงเร่อื งทเี่ ขาเลา่ เร่ืองเกี่ยวกับตัวท่าน
ผ่านพ่ชี ายรองถงึ ได้ไม่ค่อยวางใจ”

โชคดีที่ชาตินี้ได้แต่งกับเขา นางถอนหายใจยาว “ใน
อุทยานข้าพูดแรงขนาดนั้นเนื้อความกลับไม่ใช่ความคิดที่แท้จริง
ทั้งหมด จุดประสงค์ก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองในวันข้างหน้า
เท่านั้น” นางยิ้มอย่างขมขื่น “วางท่าเสียสูงส่ง ความจริงข้าก็ไม่
แตกต่างไปจากคนคนนัน้ เทา่ ไร”

นางไมอ่ ยากนึกถึงเร่ืองในอดีต แต่เพราะไม่อยากให้หลี่ซวิน
เขา้ มายงุ่ เก่ียวกับชวี ิตตวั เองอกี จึงต้องขุดเรื่องราวเหล่าน้ันข้ึนมาพูด
เพ่อื ให้เขารู้สกึ ผิด

321 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

“ในอดีตข้าทาเรื่องแย่หลายอย่าง พอไม่เหลือคนใน
ครอบครวั กไ็ มเ่ หลืออะไรเหนยี่ วร้ัง ความจริงแล้วตอนน้ันเป็นท่านที่
เอ่ยคาพูดออกมาประโยคหนึ่งทาให้ข้าเลิกงัดข้อกับหลี่ซวิน” พอ
นามาโยงเข้ากับสถานการณ์ในปัจจุบันทาเอานางอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้
“พอนึกข้นึ มา ท่แี ท้ขา้ เชอื่ คาพดู ของท่านมาต้ังนานแลว้ ”

เขาถามดว้ ยความใคร่รู้ “ข้าพูดอะไร”

“ไม่บอก” นางหัวเราะแผ่วเบา “เพราะคาพูดของท่านข้า
เลยคดิ ได้ ภายหลังเลยเกบ็ ตัวไหว้พระสวดมนต์ท้ังวัน ที่จริงข้าไม่ได้
เป็นผู้มจี ติ ศรทั ธามากขนาดนั้นหรอก แคห่ าวิธีกนั ไม่ให้คนอื่นเข้ามา
ยุ่งวนุ่ วายเทา่ น้ัน”

“เจ้าน่ะหรือสวดมนต์ทั้งวัน” เคยเห็นนางเข้าวัดแค่ครั้ง
เดียวเท่านนั้ นัน่ คอื ตอนทีเ่ ขาพบวา่ นางเปน็ คุณหนูตระกูลเหอ

“ที่จริงแล้ว เจ้าทาทุกอย่างก็เพื่อให้คนในครอบครัวมีชีวิต
รอด ถึงทสี่ ดุ แล้วก็ยังคดิ เพื่อบ้านเมืองกบั ผู้อน่ื ”

นางยิ้มล้อเลียน “ท่านเข้าข้างข้ามากจนเห็นได้ชัดแล้ว
อะไรทาให้ท่านเขา้ ใจว่าข้าเป็นคนดีขนาดนนั้ ”

เซียวเยี่ยนเฉิงยิ้มมุมปาก “เจ้าเคืองน้องสะใภ้รองแต่ไม่ลง
มอื ท้งั ที่มีโอกาส ถา้ ไม่ใชเ่ พราะนางเป็นสะใภข้ องตระกูลเซยี วเจ้าจะ

322 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

ยงั้ มือหรอื ตอนฝนตกหนักจนน้าท่วมเจ้างดเว้นค่าเช่าท่ีแต่กับคนใน
ตระกลู ท่ีฉวยโอกาสตอนสถานการณว์ นุ่ วายสรา้ งปัญหาต้องการเงิน
เพ่มิ เจา้ กลบั ลงมอื เด็ดขาดไม่ยอมอ่อนข้อ ขอบอกภรรยาตามตรงว่า
เจ้าอา่ นงา่ ยยงิ่ กวา่ หนังสอื ในมอื ของขา้ เลม่ น้ีอีก”

นางยกมือขึ้นมาจับหน้า “ท่านอย่ามาทาให้ข้าเสียความ
มั่นใจนะ” อ่านงา่ ยจรงิ ไดต้ ายร้อยรอบน่ะสิ

มอื ซา้ ยเคล่ือนไปโอบรัดนางเข้ามาในอ้อมกอด เขาหัวเราะ
พลางกล่าว “ขอโทษที่พูดไม่กระจ่าง เป็นความสามารถส่วนตัวของ
ข้าเอง เจ้าอ่านยากมาก การวางตัวสมกับเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี
เครง่ ขรึมสง่างามนา่ เคารพนับถอื ”

คาชมแบบนี้ฟังแค่นิดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นการยกยอแบบไม่
จริงใจ “ท่านเลือกคาได้ไม่สละสลวยสักนิด เรียนหนังสืออ่านบท
กลอนมาตั้งมากทาไมชมข้าสักครั้งถึงได้ฉาบฉวยนัก ฟังดูก็รู้แล้วว่า
ไม่ได้เอย่ ชมจากใจจริง”

ควิ้ เขม้ เลิกข้ึน “เจา้ ฟังออก”

“ฟังไม่ออก ขอบคุณทา่ นพ่ีที่คานึงถึงความสามารถอันอ่อน
ด้อยของข้า” นางเนน้ ยา้ แต่ละคาอย่างชัดเจน

323 เสีย่ วเสว่ยี 2.0

เหอซอื ซอื ไม่เข้าใจ เร่อื งสมควรเคร่งเครียดจริงจังไม่ใช่หรือ
ทาไมถงึ กลายมาเปน็ การเถียงเรอ่ื งไรส้ าระกันไปได้

เขาพยักหน้า “ไม่เป็นไร ข้าเตรียมตาราไวใ้ ห้ลูกแล้ว เดี๋ยว
จะแบง่ หนงั สือบทกลอนมาใหเ้ จ้าอ่าน”

“ท่านมันน่าราคาญทีส่ ดุ เลย”
ตอนแรกกัวมามาตั้งใจมาถามว่าให้ตั้งโต๊ะมื้อเย็นเลยดี
หรอื ไม่ พอไดย้ ินเสียงหวั เราะในห้องถงึ ได้หยดุ มือท่ีกาลังจะเคาะลง
ไป คิดในใจว่าถ้าหิวคงมาเรียกเองแหละ ปล่อยให้พวกเขาหวานชื่น
กันตอ่ ไปเถอะ

324 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ตอนที่ 29

เฉียวเฟิงจัดการหยางเสวี่ยหลินไปได้ไม่นานตระกูลโจวก็
เกิดเรือ่ ง

ตระกูลใหญ่กิ่งก้านสาขามากมาย คุมให้ทุกคนอยู่ใน
ระเบียบยากยิ่งกว่ายาก ประกอบกับนายท่านโจวซึ่งเป็นหัวหน้า
ตระกูลใช่ว่าจะเป็นคนซื่อตรงอะไรมากมาย ผ่านไปไม่กี่วัน
เซียวเยี่ยนเฉิงนาเอาหลักฐานการรับสินบนของนายท่านโจวและ
บุตรชายทั้งสองคนออกมา เท่านต้ี ระกูลโจวก็หมดหวังแล้ว

กัวมามาเดินส่ายหน้าเข้ามา “นายหญิงรองยืนยันว่าจะขอ
พบนายหญิงให้ไดเ้ จา้ คะ่ ”

เหอซือซอื มสี ีหนา้ ราคาญใจ “นางมาหาข้ามีประโยชน์อะไร
ไหนว่าตัดขาดกันแล้ว พอตระกูลโจวมีปัญหาถึงกับไม่สนใจเรื่อง
คราวก่อนว่งิ มาหาขา้ ”

“ได้ยินว่าเม่อื วานนายหญงิ รองไปขอร้องฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ เซียว”

325 เสยี่ วเสว่ยี 2.0

“มิน่าท่านแม่ถึงเรียกท่านพี่เข้าพบตั้งแต่เช้า” อากาศร้อน
แทบตายยังมีเรื่องน่าราคาญใจอีก “ท่านไปบอกนางว่าข้าเวียนหัว
หมดแรงจนต้องนอนพัก หากมีเรื่องสาคัญให้ฝากไว้กับท่าน รอข้า
ลุกข้นึ มาไดจ้ ะรีบจดั การให้”

ถ้าเซียวเยี่ยนเฉิงยอมพยักหน้าโจวซื่อคงไม่วิ่งมาหานางถึง
เรอื น เรื่องเครื่องหอมคราวก่อนยังมองหน้ากนั ไม่ติด คิดอะไรอยู่ถึง
ไดห้ วงั วา่ นางจะช่วยพูดให้

“เดี๋ยวก่อน ท่านบอกนางด้วยว่าระยะนี้ข้านอนไม่ค่อย
หลับเพราะยังหวาดกลัวกับเรื่องครั้งก่อนไม่หาย หากนางมีเวลา
พอจะช่วยแบ่งเบาเร่ืองดูแลเรือนหลังให้ขา้ หน่อยได้หรือไม่” พูดถึง
ข้ันนถี้ า้ ยังกลา้ มาขอร้องอีกก็เกินไปแล้ว

“ท่านวางใจได้ ขา้ จะอธิบายให้นายหญิงรองเข้าใจแน่นอน”
ช่วงนี้อากาศร้อน กลางคืนคุณหนูนอนไม่ค่อยหลับจึงค่อนข้าง
หงุดหงิดงา่ ย

นายหญิงรองเองก็ช่างเลือกวันได้ดียิ่ง แต่อย่างนี้ก็ดี
เหมอื นกนั เจอคาพูดแบบนด้ี สู วิ ่ายงั กลา้ มารบกวนอกี หรอื เปล่า

เหอซือซือเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย ใจกว้างไปตั้ง
หลายครั้งยังไม่สานึก โจวซื่อเอาอะไรมาคิดว่านางจะช่วยคนที่มี

326 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

สว่ นรว่ มในการวางแผนทารา้ ยลูกในท้องของตัวเอง มีแตจ่ ะสุมไฟให้
แรงขน้ึ มากกว่า

ไม่ทันได้พบหน้าภรรยาของพี่ชายใหญ่บุตรสาวของลุงจาง
กลับมาเยีย่ มนางเสียก่อน

ป้าจางนั่งคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าเซียว เหอซือซือเลยพา
จางเชย่ี นหนงิ ไปเดินเล่น

“น่าเสียดายทที่ ่านไมไ่ ดไ้ ปงานแต่ง”
“อีกสองวันท่านย่าบอกว่าจะพาพี่สะใภ้ใหญ่มาเยี่ยมข้า”
ทา่ ทางหนั ซ้ายหันขวาของจางเช่ยี นหนงิ ทาให้นางต้องเอ่ยถาม “เจ้า
ทาอะไรน่ะ”
จางเชี่ยนหนิงเขย่งเท้าป้องปากกระซิบเสียงเบา “ท่านให้
พวกนางถอยไปหน่อยได้หรือไม่”
ถึงยังไม่กระจ่างแต่เหอซือซือก็ยอมทาตาม ส่งสายตาให้
สาวใช้ถอยออกไปหน่อยแล้วกลบั มาขมวดคว้ิ ใส่เด็กสาว “ทาท่าลับ ๆ
ลอ่ ๆ อะไร ลุงจางยงั ไมเ่ ผยทา่ ทีมากพิรุธเช่นเจ้า”

327 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

“นั่นท่านพ่อไม่ใช่ข้าสักหน่อย” จางเชี่ยนหนิงทาปากยื่น
“ขา้ อายุแคส่ ิบสองปเี องนะ”

“เอาล่ะ ๆ มีอะไรกพ็ ดู มา”

จางเชี่ยนหนิงลดเสียงลง “พี่ใหญ่ฝากให้ข้ามาบอกท่านว่า
มคี นคิดวางยาในงานเลี้ยงของตระกูลเสนิ่ ทางทดี่ ที ่านควรหลีกเล่ียง
งานน้ี”

บ้านเดิมของเสิ่นซื่อจะจัดงานเลี้ยง เดิมทีนางก็อยากบอก
ปัดแต่ติดที่อีกฝ่ายเป็นครอบครวั ของน้องสะใภ้ ถึงอยากเลี่ยงก็ต้อง
มเี หตุผลดีพอ

“พใ่ี หญ”่ น้าเสียงเต็มไปดว้ ยความสงสัย “เจ้ามีพี่ใหญ่จาก
ไหนอีกล่ะน”ี่

ลุงจางมบี ตุ รชายคนเดียวทัง้ ยงั อายุน้อยสุดในบรรดาพ่ีน้อง
กับพีช่ ายใหญเ่ ดก็ สาวคนนก้ี ็เรยี กขานว่าพ่ีซู่เหยยี น

จางเชี่ยนหนงิ เอามือปิดปาก “ลืมบอกท่านไปเลย พี่ใหญ่ก็
คือฝูอันโหว เขาไม่อยากฝากพี่ผิงมาบอกท่านเลยให้ข้ามาส่งข่าว
ตอ่ ”

“เจ้าไปสนทิ สนมกันเม่ือไหร่ ทาไมขา้ ไม่เคยได้ยนิ มาก่อน”

328 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เด็กสาวมีท่าทางขัดเขิน “คุณชายรองเข้าเรียนที่เดียวกับ
ข้า ท่านพ่อเองก็รู้จักกับฝูอันโหวข้าเลยพลอยได้ไปเที่ยวเล่นที่จวน
น้ันอยู่บ่อยครัง้ ”

เปิดปากเรียกคุณชายรองแล้วมีท่าทีเขินอาย เหอซือซือ
อยากเอามือก่ายหน้าผากแทนลุงจาง “ระวังท่านป้าจะจับเจ้าเรียน
งานเรอื นไม่ให้ออกไปเทยี่ วเล่นอกี น้องสาว เก็บอาการหน่อยเถอะ”

จางเชย่ี นหนงิ เลกิ่ ลัก่ “ดูออกขนาดนน้ั เชยี ว”
“เดก็ สาวเชน่ เจ้ายงั ไมท่ ันปักปิน่ ด้วยซ้า ไปชอบพอคุณชาย
บ้านอนื่ เสยี แล้ว” ปวดหัวกบั เดก็ คนนี้จริง ๆ
“อยา่ บอกท่านแมน่ ะพีซ่ ือซือ” พูดดว้ ยน้าเสยี งจรงิ จังท้ังยัง
ทาทา่ ทางเชอื ดคอ
เหอซือซือพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ “ข้าจะเห็นแก่ที่เจ้า
มาสง่ ขา่ ว แตห่ ้ามมอี ะไรเกินเลยเดด็ ขาดเขา้ ใจหรือไม่”
จางเชี่ยนหนิงพยักหน้าขึ้นลงเหมือนหุ่นกระบอก ปากเล็ก
ขยับแผ่วเบาบ่นให้ตัวเองได้ยินคนเดียว “ข้ายังเด็กอยู่เลย ท่านคิด
ไปถึงไหนแล้ว”

329 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

“ท่านว่าข้าควรไปปรากฏตัวสักหน่อยดีหรือไม่” นางเล่า
คาเตอื นจากจางเชี่ยนหนิงพรอ้ มถามความเหน็

เซยี วเย่ยี นเฉงิ ตอบกลบั แทบจะทนั ที “ไม่จาเป็น”

เหอซอื ซือสง่ เสยี งตอบรบั ไปหนง่ึ คา

“ท่ีข้าบอกว่าไม่จาเปน็ เพราะว่าเรือ่ งนสี้ ง่ั ใหน้ อ้ งสามจัดการ
ได้ เจ้าไม่จาเป็นต้องออกแรงเพราะถึงอย่างไรก็ไม่ต้องให้มีคน
สารภาพ แค่หาหลักฐานออกมาแล้วนาไปยืนยันกับตระกูลเสิ่นก็
เรยี บรอ้ ยแลว้ ” สายตากระตอื รือรน้ ท่ีมองมาทาให้เขายิ้มขา เม่ือครู่
หลังได้ยนิ เขากลา่ วปฏเิ สธยงั นงั่ หงอยอยู่เลย

“ท่านกล่าวได้ถูกต้อง” มีเซียวเยี่ยนเฉิงอยู่ท้องฟ้าไม่มีทาง
ถล่มมาหรอก อันทีจ่ ริง ถึงถลม่ ลงมากไ็ ม่เปน็ ไร

“ความจริงแล้วข้าคิดว่าเรื่องที่เจ้าเคยพูดครั้งก่อนถ้าบอก
ฮองเฮาคงไม่เสียหายอะไร ในเมอ่ื ฮ่องเตย้ ังไม่ยอมจัดการสักทีพวกเรา
ยืมมือฮองเฮาก็ได้ ได้รับผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ฮองเฮามีหรือจะ
ไม่ยอมพยกั หน้า”

หากเจาฟเู หรินทราบว่าคนที่เสนอแผนการนี้เปน็ เซียวเย่ยี นเฉงิ
ไม่รูว้ า่ จะโกรธแคน้ มากแคไ่ หน “ถา้ อย่างน้นั ขา้ จะทาอะไรล่ะ”

330 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ตระกูลโจวถูกเขาจัดการไปแล้ว เรื่องที่เฉียวเฟิงเตือนมา
เขาก็โยนไปให้เซียวหยางจัดการ เจาฟูเหรินยังส่งต่อไปให้ฮองเฮา
อกี

“เจ้าน่ะหรือ นั่งเล่นอยู่ในเรือนให้สบายใจ รอให้ถึงเดือน
สิบเอ็ดอย่างสงบ” ลูบเรือนผมของนางพร้อมทั้งกล่าวด้วยน้าเสียง
เหมือนหลอกเด็ก “ตอนข้ากลับมาจากข้างนอกเดี๋ยวจะซื้อขนมมา
ฝาก”

นิสัยชอบแกล้งนีเ่ มอื่ ไหร่จะหายสักที

ชา่ งเถอะ ถือวา่ สงสารเขาทต่ี อนเด็กไม่ไดว้ ิ่งเล่นเหมือนเด็ก
คนอื่นเลยไม่มีเพื่อนให้แกล้ง แต่มือยังไม่ยอมเอาลงนางจึงต้อง
ตะปบแล้วเอาลงมาจากศรี ษะกอ่ นทเ่ี สน้ ผมจะไม่เหลอื

แกล้งต่อไม่ได้เซียวเยีย่ นเฉงิ เลยเข้าเรื่องจริงจังต่อ “ไม่เคย
รู้เลยว่าเจา้ สนิทกับฝูอันโหว”

“ท่านลืมไปแล้วหรือว่าข้าเคยส่งคนไปตรวจสอบเขา ท่าน
พ่ี แม้แต่หน้าเขาขา้ ยังไมเ่ คยเหน็ เลย”

เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แล้วทาไมถึงฝากคาเตือน
เรื่องพวกนี้มา” ถ้าหาหลักฐานไม่เจอหรือคนร้ายไม่ยอมลงมือ ไม่
กลวั หรือว่าจะถูกเขา้ ใจผดิ

331 เสยี่ วเสว่ยี 2.0

“เขาสนิทกับพี่ชายรอง คงกลัวเจ้าคนไม่ได้ความนั่นเก็บ
อารมณ์ไม่อยู่เลยไม่กล้าฝากมากระมัง ตระกูลจางกับตระกูลเหอ
สนิทสนมกันมานาน เชี่ยนหนิงเข้านอกออกในจวนฝูอันโหวจน
ตอนนี้สนิทสนมกับน้องชายบุญธรรมของเขามาก ฝากมาบอกถึง
เร่ืองไม่ไดเ้ กิดก็ไม่มใี ครติดใจหรอก”

“ซือซือ” น้าเสียงเซียวเยี่ยนเฉิงเจือความขบขัน “เจ้าก็ใส่
ร้ายเกินไป เหอผิงเลื่อนขั้นเป็นขุนนางขั้นสี่ได้อย่างรวดเร็วยังจะไป
เรียกเขาว่าคนไม่ได้ความอีก” ถูกแหย่เล่นบ่อยไปหน่อยถึงกับเจ้า
คดิ เจา้ แค้นขนาดนี้

“ใช่สิ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างท่านยังเป็นขุนนางขั้นหนึ่งได้
เลย”

เขายกมือยอมแพ้ “เหอผงิ เปน็ คนไมไ่ ดค้ วาม”

ตั้งแต่นางแต่งเข้าตระกูลเซียวเขาก็สนิทสนมกับพี่ชายรอง
ไม่นอ้ ย แค่ครู่เดยี วทถ่ี ูกโจมตีกลบั เปลย่ี นวาจารวดเร็วถงึ เพยี งน้ี

“ท่านพี่ ท่านไม่รักษาหน้าตาบ้างหรือไร” เปลี่ยนคาเร็ว
ขนาดนี้ มิน่าถงึ ได้เป็นอัครเสนาบดี

“เหมือนข้าจะไม่รูจ้ ักคาน้นี ะ”

332 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซือซือหัวเราะ หวังว่าลูกจะไม่เจ้าเล่ห์เหมือนเขากแ็ ล้ว
กัน ท่าทีนิ่งเงียบกับความน่าเกรงขามเมือ่ อยู่ต่อหน้าคนนอก ต่อให้
ร่าร้องวา่ เขาเจ้าเล่ห์ปานใดก็ไม่มใี ครเชือ่ หรอก

เชา้ วนั นเ้ี จาฟูเหรินแพ้ท้องอย่างหนัก ฮองเฮาเรียกหมอหลวง
ซทู่ ี่ดแู ลเจาฟูเหรินตลอดมาต่อวา่ ไมค่ าดวา่ เจาฟูเหรินจะไมพ่ อใจท้ัง
ยังใหค้ นไปเชิญฮอ่ งเต้

“เรื่องในวังหลังอยู่ในการดูแลของฮองเฮา หรือคุมวังหลัง
ไมไ่ ด้เลยตอ้ งเรยี กให้เรามาตัดสนิ ”

เจาฟูเหรินส่งสายตาเยาะเย้ยฮองเฮาไม่ทันไรก็ถกู ต่อว่าจน
เก็บสายตากลับมาไม่ทนั

“เจ้าก็เหมือนกัน แค่เรื่องเล็กน้อยต้องส่งคนไปเรียกเราถึง
ตาหนัก คดิ วา่ ตาแหนง่ ฮ่องเต้ว่างงานนกั หรอื !”

นา้ เสียงเกร้ยี วกราดทาให้สนมทุกคนรบี กม้ หน้าส่งเสียงร้อง
พรอ้ มกัน

“ฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ”

333 เสยี่ วเสวยี่ 2.0

สนมเกินครึ่งส่งสายตาโกรธแค้นไปที่เจาฟูเหริน รู้อยู่แล้ว
ว่าระยะนี้ฮ่องเต้อารมณ์ไม่ดียังหาเรื่องอีก อยู่ดีไม่ว่าดียังจะลากคน
อนื่ ลงไปด้วย

“หม่อมฉันมีความผิดที่ไม่อาจปกครองวังหลังได้” ฮองเฮา
รบี รับผดิ “ขอฝ่าบาทอย่ามโี ทสะเพราะเรื่องเลก็ น้อยพวกนี้เลยเพคะ”

ฮ่องเต้นั่งลงนางถึงกับผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็น
ว่าฮอ่ งเต้ใจเย็นลงฮองเฮาเลยเสี่ยงเดิมพันทาตามแผนการของอัคร-
เสนาบดี “เดิมทีเพราะหมอหลวงซู่ดูแลไม่ดีหม่อมฉันเลยเรียกเขา
มาต่อว่า ทายาทของฝ่าบาทสาคัญที่สุดหม่อมฉันเลยไม่กล้าละเลย
เปน็ อนั ขาด”

ฮ่องเต้ยังนิ่งสงบไม่ได้ลุกขึ้นมาเขวี้ยงถ้วยน้าชานางจึงกล้า
กล่าวต่อ “หม่อมฉันคิดวา่ ในเม่ือหมอหลวงซู่ดูแลได้ไมด่ ีไม่สูเ้ ปล่ยี น
หมอหลวงใหม่ สาหรับหม่อมฉันแล้วความปลอดภยั ของเจาฟูเหริน
กบั เด็กในท้องสาคัญที่สุดเพคะ”

หล่ีซวนิ หรี่ตาลง หมอหลวงซู่มีสหี น้าซีดเผือด ส่วนเจาฟูเหริน
ไม่กล้าสบตา หันไปมองฮองเฮาตระกูลมู่ที่แสดงท่าทางจริงใจแล้ว
รู้สึกราคาญขึ้นมา “ตามหมอหลวงมา”

334 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

ใครบอกนางกัน หรือว่าสืบเรื่องพวกนี้ได้เอง แต่ถึงอย่างไร
ตอนน้กี ไ็ มส่ าคัญแลว้ “ตามหัวหนา้ หมอหลวงมาดว้ ย”

สิ้นเสียงรับสั่งของฮ่องเต้เจาฟเู หรนิ รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทนั ที
ใหห้ ัวหนา้ หมอหลวงมา ถา้ เกิดวา่ ...

ฮองเฮายังมีสีหน้าเรียบเฉยแต่เล็บจิกแน่นลงบนฝ่ามือ
รบั มือกบั เจาฟเู หรนิ อย่างลาบากยากเย็นมาตง้ั นาน ถ้าวนั นกี้ าจดั อีก
ฝ่ายไปไดแ้ ล้วล่ะก.็ ..

หมอหลวงซู่เก็บอาการได้น้อยกว่า หน้าซีดขนาดนั้นคนที่
ฉลาดหนอ่ ยย่อมมองออกว่ามปี ญั หา

หัวหน้าหมอหลวงมาพร้อมกับหมอหลวงอีกห้าคน หลังทา
ความเคารพเสร็จก็ยืนรอคาสั่งอย่างสงบ

ฮอ่ งเต้ยังคงนัง่ น่งิ ฮองเฮาจึงตอ้ งออกหน้าแทน “เจาฟูเหริน
แพ้ท้องมาหลายวันอาการไม่ดีขึ้นเลย หมอหลวงซู่เองก็ช่วยไม่ได้
มาก ที่วันนี้เชิญพวกท่านมาเพราะต้องการให้พวกท่านช่วยคิดหา
วิธี”

หัวหน้าหมอหลวงรีบรับคา เห็นฮ่องเต้ยังนั่งนิ่งไม่พูดอะไร
สกั คาจงึ เหลือบไปมองฮองเฮา ฮองเฮาพยักหน้าใหจ้ ึงกล้าเดินไปหา
เจาฟเู หริน “พระสนม”

335 เส่ยี วเสวี่ย 2.0

“หมอหลวงซู่ตรวจดูแล้วไม่เป็นอะไร ข้าว่าไม่ต้องหรอก”
เจาฟูเหรินพยายามข่มน้าเสียงไม่ให้สั่น “ก็แค่อาการแพ้ท้องทั่วไป
ตอนน้ีข้าไมเ่ ป็นอะไรแล้ว”

“ให้พวกเขาตรวจดู”

ท่าทีเย็นชาไม่ยอมให้โต้แย้งของฮ่องเต้ทาให้เจาฟูเหรินไม่
กล้าขดั ขนื อกี นางจาใจย่ืนข้อมืออันสน่ั เทาใหห้ วั หน้าหมอหลวง

เดิมทีถ้าฮ่องเต้ไม่มาฮองเฮามีหรือจะกล้าบีบบังคับนาง ไม่
รู้เพราะเหตุใดระยะหลงั มานี้เขาถึงอารมณ์แปรปรวนหงุดหงิดโมโห
งา่ ย ถา้ วนั น้เี รอื่ งถกู เปิดโปงนางแลว้ นางจะทาอย่างไร

หวั หนา้ หมอหลวงจับชีพจรอยนู่ านมาก เมอื่ เก็บมือกลับถึง
ได้หันไปหาฮ่องเต้อยา่ งอา้ อึ้ง

หลีซ่ วินโบกมือ “มอี ะไรก็พดู ออกมา”

“เรยี นฮอ่ งเต้ ฮองเฮา ชพี จรของเจาฟูเหรินเป็นปกตดิ ี”

เจาฟูเหรินยังไม่ทันได้โล่งอกคาพูดต่อมาก็ตัดทางหนีของ
นางทันที

“กระหม่อมหมายความว่าปกติดีเหมือนคนทั่วไปเพราะ
ตรวจไม่พบชีพจรของคนต้งั ครรภ์พะ่ ย่ะค่ะ”

336 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

หวั หน้าหมอหลวงอยากปดิ ตาจะแย่ แตพ่ อเห็นฮ่องเต้ไม่ได้
โมโหถงึ กบั โล่งใจปนงนุ งง

สว่ นเจาฟเู หรนิ นั้น เปน็ ลมไปเรียบรอ้ ยแลว้

337 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ตอนท่ี 30

ในสายตาฮองเฮาฮ่องเตน้ ่งิ เกนิ ไป นิง่ จนเดาทางไม่ถูกว่าจะ
ชว่ ยพดู ให้เจาฟูเหรนิ หรอื โกรธเพราะถกู หลอกลวง

“รีบตรวจดูว่าเจาฟูเหรินเป็นอะไรหรือไม่” สุดท้ายก็ต้อง
แสดงละครไปก่อนทั้งทไี่ ม่ร้วู า่ ผลลพั ธจ์ ะออกมาแบบไหน

โชคดีท่เี จาฟูเหรนิ น่งั อยบู่ นเก้าอี้ นางกานัลช่วยประคองอยู่
กอ่ นแลว้ หวั หน้าหมอหลวงเลยเขา้ ไปจับชีพจรอีกรอบ

“ทูลฮ่องเต้ ฮองเฮา แค่เป็นลมพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าหมอ
หลวงรีบรื้อค้นยาแล้วส่งให้นางกานัล “กลิ่นนี่จะช่วยให้พระสนม
อาการดีขนึ้ ”

ฮ่องเต้ที่นั่งนิ่งมานานลุกขึ้นยืน ฮองเฮาแทบจะต้องเค้น
ความคิดจนใกลเ้ ป็นลมตามเจาฟเู หรินแล้ว “ฝ่าบาท เจาฟูเหริน...”
ใหน้ างจดั การอย่างไรละ่ นี่

338 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“ลงโทษตามกฎ มอบผ้าขาวหรือไล่ไปอยู่ตาหนักเย็นก็
แล้วแต่เจ้า ดูแลลงโทษสนมในวังหลังอยู่ในขอบเขตอานาจของ
ฮองเฮาไมใ่ ช่หรือ”

ฮองเฮารีบทาความเคารพ มองฮ่องเต้ที่เดินไปไกลลิบแล้ว
หันมามองบรรดาสนม ในที่สุดก็กาจดั ตัวปญั หาไปไดส้ กั ที

“หญิงตระกูลเจาทาความผิดร้ายแรงไม่อาจละเว้นได้ ลด
ตาแหน่งลงเปน็ สนมชั้นล่างแล้วเนรเทศไปอยู่ตาหนักเย็น” เว้นช่วง
ไปครู่หนึ่งเพื่อเพิ่มความกดดัน นางกวาดตาดูสีหนา้ ของบรรดาสนม
กับข้ารับใช้ “ค้นตาหนักของเจาฟูเหริน ข้ารับใช้ทั้งหมดต้องถูก
สอบสวน ผู้ใดรู้เห็นในเรื่องนี้แต่ปดิ บังไม่ยอมรายงานโบยสามสิบไม้
สว่ นคนทมี่ ีส่วนร่วมโบยแปดสบิ ไม้”

นางกานลั ขา้ งกายเจาฟูเหรินทรุดลงกบั พืน้ แปดสบิ ไม้ นาง
คงตายตั้งแต่รบั โทษไม่ถงึ คร่ึงหน่ึงดว้ ยซา้ “ฮองเฮาเมตตาด้วยเพคะ
ฮองเฮา”

ประโยคถดั ไปไมอ่ าจพูดได้เพราะถูกปิดปาก

สนมบางคนสะใจ บางคนหวาดกลัว มองใบหน้าหลาก
อารมณ์ด้านล่างแล้วฮองเฮาไม่ได้รู้สกึ ดีขึน้ สกั นดิ

339 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

ถัดจากเจาฟูเหรินก็ยังมีคนอื่นอีก คราวนี้อัครเสนาบดียื่น
มือเข้ามาชว่ ยถึงจดั การได้ง่าย แตค่ นตอ่ ไปใช่วา่ จะโง่เง่าเหมือนสตรี
นางน้ัน

วันนี้กล่าวได้ว่าเป็นวันดี ท่านย่าพาพี่สะใภ้มาเยี่ยมนาง
ส่วนเจาฟูเหรนิ กถ็ กู ฮองเฮาจดั การไปเรยี บรอ้ ยแล้ว

ส่งท่านย่ากับพี่สะใภ้ใหญ่กลับจวนนางก็รีบเดินกลับเรือน
ทนั ที วา่ ไม่ได้ แผนการเกา่ นาไปใช้ซ้ารอบท่ีสอง ถึงในอดตี จะสาเร็จ
แตก่ ย็ ัง นางอยากรวู้ า่ จะมีอะไรเหนอื ความคาดหมายหรือไม่

เซยี วเย่ยี นเฉงิ เล่าเรื่องท่ีเกดิ ขึน้ ในวังอย่างละเอียด ปิดท้าย
ด้วยการพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ส่งคนมาบอกรายละเอียดกับข้า
ด้วย ถอื เป็นพันธมิตรช่ัวคราวทดี่ คี นหน่งึ ”

เหอซือซือกลอกตา ยังจะมาพูดเล่นอีก “สหายร่วมรบ
ชั่วคราวของทา่ นปราดเปรือ่ งมาก” เสียแต่ใจดไี ปหน่อย

แต่คิดอีกที สตรีคนนั้นก็ไม่ง่ายเช่นกัน อยู่ร่วมกับคนเช่น
หลี่ซวินก็เหมือนอยู่ใกล้เสือนั่นแหละ กับเจาฟูเหรินที่เคยเป็นที่

340 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

โปรดปรานมานานฮองเฮาเลยไมก่ ลา้ มอบโทษตายให้

“ในวังจัดการเรยี บรอ้ ยแล้ว ส่วนทางด้านตระกูลเสิ่นหาตัว
คนถูกหลอกใช้ได้แล้ว เป็นอาสะใภ้รองของน้องสะใภส้ าม ทางด้าน
น้ันก็จดั การเรยี บร้อยแลว้ เชน่ กนั ”

นางทอดถอนใจ “บรุ ุษเวลาหมดรักน่ีนา่ กลวั จริง ๆ”

เซียวเยี่ยนเฉิงสาลักน้าชา “คงไม่ได้พูดถึงข้าใช่ไหม ข้าไม่
เคยมใี จใหน้ างมากอ่ น ถา้ เจา้ เข้าใจผดิ ...”

จัดการเรียบร้อยแล้วยังเอารายละเอียดทุกอย่างมาเล่าให้
ฟัง ไมม่ ีสามคี นไหนเปดิ เผยจรงิ ใจเท่าเขาแลว้

เหอซือซือยกมือขึ้นมาทาท่าให้เขาหยุดพูด “รู้แล้ว ท่านพี่
ทาเปน็ ร้อนตวั ไปได้”

“แลว้ เวลาสตรีหมดรกั ไม่น่ากลัวหรอื ”

นางยิ้มเหี้ยม “ไม่รู้ ท่านเป็นคนแรก อยากลองดูหรือไม่
โอะ๊ ”

“เจ้าเปน็ อะไร ทาไมเงียบล่ะ” เขารบี ถามด้วยน้าเสียงร้อนรน
“หรอื เจ็บตรงไหน”

“ไม่ใช่ ลกู ดน้ิ ”

341 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดิ้นมาสักพักแล้วไม่ใช่
หรอื ” ทาไมเพงิ่ จะมาตกใจ

“เมื่อก่อนดิ้นแค่เล็กน้อย คราวนี้ดูเหมือนจะแรงดีเป็น
พิเศษ”

เซียวเยี่ยนเฉิงวางมือทาบบนหน้าท้อง ฝ่ามือสัมผัสได้ถึง
แรงเล็ก ๆ ท่ีส่งผา่ นมา “ดนิ้ อกี แล้ว”

แววตาทอประกายกบั การเงยหนา้ ขนึ้ มาสบตาอย่างต่ืนเต้น
ทาให้นางหลดุ ย้ิม

“อีกไม่กี่เดือนเจ้าก็จะได้ออกมาวิ่งเล่นข้างนอกแล้ว
ตื่นเตน้ หรอื ไม”่

เริ่มแรกเหอซือซือยังยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่เขารู้จักอ่อนโยน
กบั ลูก

แต่ภายหลังนางชักอยากหาอะไรมาปิดปากเขาเหลือเกิน
ตื่นเช้าก็ต้องพูดกับลูกก่อนไปทางาน ท่าทางกระซิบกระซาบนั่นคิด
วา่ นางยงั หลบั ตาอย่จู รงิ หรอื

ตอนเย็นกลับมาหลังจากเช็ดหน้าล้างมือเสร็จก็ต้องวิ่งมา
ทาบฝ่ามือก้มหน้าพูดคุยเป็นตุเป็นตะ ทานข้าวเสร็จก็ชวนคุย ก่อน

342 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เข้านอนยังชวนคุยอีก ข้างหูนางแทบจะมีแต่เสียงเซียวเยี่ยนเฉิงจน
ชักจะหลอนแล้ว

เมื่อไหรจ่ ะถึงเดอื นสิบเอด็ เสยี ที นางทนไมไ่ หวแลว้ นะ

สุดท้ายแล้วสงครามก็ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะส่งคนไปสืบข่าว
แถวชายแดนก่อนจึงได้เกิดแผนการอันชาญฉลาดที่ไม่ค่อยซื่อตรง
นักขน้ึ มา

เหล่าขุนนางคนสาคัญเสนอให้ฮ่องเต้รบั องค์หญิงของชนเผ่า
ที่แข็งแกร่งที่สุดมาเป็นสนม เซียวเยี่ยนเฉิงกลับคิดอีกแบบ เขา
เสนอให้รับองค์หญิงจากชนเผ่าที่กาลังทหารเป็นรองไม่มากแล้วให้
การสนบั สนนุ เผา่ น้ัน

อานาจไมเ่ ข้าใครออกใคร สดุ ทา้ ยชนเผา่ ทั้งหลายก็เริ่มแบ่ง
ฝกั แบ่งฝา่ ยแลว้ ตอ่ สกู้ นั เอง

สว่ นในวังหลงั ของฮอ่ งเตก้ ม็ สี าวงามเพมิ่ มาคนหน่ึง
“ทาแบบนั้นภายในระยะยาวจะแก้ปัญหาได้หรือ ชนเผ่า
นอกด่านเช่ียวชาญด้านการปล้นฆ่า สู้รบกันไม่นานพอได้หัวหน้าที่

343 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

แขง็ แกร่งยอ่ มกลับมาบกุ โจมตอี ีกแน่”
เซียวเยี่ยนเฉิงพยักหน้า “แก้ปัญหาในระยะยาวไม่ได้จริง

นั่นแหละ แต่ทาสงครามตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพิ่งผ่านน้าท่วมมา
ถ้าหากขึ้นภาษีเพราะสงครามอีกต้องแย่แน่ เลื่อนได้หนึ่งปีก็ยังดี
อย่างน้อยชาวบา้ นจะได้ไม่ต้องอดอยาก”

นางพยกั หน้ารบั รู้ “ที่ทา่ นพูดมาก็ถูก”
“ข้าจะได้อยู่ตอนลูกคลอดด้วย ตามที่เจ้าพูด ถ้าเหมือน
ครง้ั ก่อนคงตอ้ งวุน่ วายจนไม่ไดอ้ ยูต่ ิดจวน”
“ลาบากท่านพ่แี ล้ว”
เซียวเยี่ยนเฉิงขมวดคิ้ว สีหน้าจริงจังยิ่งกว่าตอนพูดเรื่อง
สงคราม “ข้าสังเกตมาสักพักแล้ว ปกติคาพูดพวกนี้ดูเหมือนว่าเจ้า
จะชอบใชเ้ วลาประชดประชนั ข้า”
“สมกับที่เป็นอัครเสนาบดี ท่านพี่ฉลาดเหลือเกิน” ไม่ว่า
เปล่ายงั ลบู หวั ชมเชย “เป็นเด็กดจี ริง ๆ”
เซียวเยี่ยนเฉิงหรี่ตาลง น้าเสียงเริ่มส่อแววอันตรายขึ้นมา
“นนั่ เปน็ คาพดู ของขา้ รเึ ปล่า”

344 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือเชิดหน้าไม่สนใจ “ท่านจะทาอะไรได้” เป็นคน
ทอ้ งนีด่ เี หลอื เกนิ

“รอให้คลอดก่อนเถอะ” เดี๋ยวจะหาว่าเขาไม่เตือน “ถึง
ตอนน้นั จะมาเสียใจภายหลงั กไ็ มท่ ันแล้วนะ”

นางรบี เอามือลง “คนกันเองอย่าได้ถือสา แค่ลบู ทีสองทีผม
ท่านไม่รว่ งหรอก”

และก็เป็นกัวมามาอีกครั้งที่ต้องนายาบารุงมาให้พร้อมกับ
ทนมองการหยอกลอ้ ของคสู่ ามภี รรยา

นี่ ดูแล้วไม่น่าจะมีคนอื่นเข้าไปแทรกตรงกลางได้ หรือว่า
หลงั คุณหนูคลอดจะกลบั จวนตระกลู เหอดี

ดไู ปก่อนก็แลว้ กัน

เดือนสิบเอ็ดหิมะเริ่มตกหนัก ระหว่างทางกลับบ้าน
เซียวเยี่ยนเฉิงแวะซื้อขนมติดมือมาด้วย เดินผ่านประตูใหญ่ไปเห็น
บ่าวรบั ใชม้ ที ่าทางตื่นเตน้ จึงเร่ิมรู้สึกกลวั ขนึ้ มา

345 เสย่ี วเสวี่ย 2.0

พ่อบ้านมายืนรออยู่ด้วย เขารีบส่งของในมือให้บ่าวชาย
พร้อมเอย่ ถาม “เกดิ อะไรขึ้น”

“นายหญิงใหญ่ใกล้คลอดแล้วขอรับ” พูดไม่ทันขาดคา
นายท่านกว็ ง่ิ หายไปแลว้

เซียวเยี่ยนเฉิงรีบวิ่งกลับไปที่เรือน ในห้องโถงนอกจาก
มารดายงั มีน้องสะใภ้ทง้ั สองคนนั่งอยู่ดว้ ย

“ท่านหมอบอกว่ายังอีกหลายวันไม่ใช่หรือ” เอ่ยถามด้วย
นา้ เสยี งรอ้ นใจ

ฮูหยินผเู้ ฒ่าเซียวเอ่ยแก้ “ทา่ นหมอบอกว่าอกี ประมาณเจ็ด
แปดวัน แต่คลอดตอนนี้ก็ไม่ได้อันตราย เจ้ากลับมานี่” นางรีบคว้า
แขนบุตรชายไว้ “จะเดินไปไหน นั่งรอที่เก้าอี้ ในห้องคลอดไม่ใช่ที่
ทางของบุรษุ ”

บุตรชายขมวดคิ้วมีสีหน้าไม่ยอมรับจึงต้องอธิบายเพิ่ม
“เจ้าเข้าไปนอกจากช่วยอะไรไม่ได้ยังทาให้หมอตาแยกับสาวใช้
ลนลานจนไม่กล้าทาคลอด รออยู่ข้างนอก สะใภ้ใหญ่คลอดลูกเสรจ็
คอ่ ยเขา้ ไปดู”

“แต่ข้ายังไม่ได้พบนางเลย ถ้าเกิดนางหวาดกลัว...” ไม่ทัน
ได้พูดจบก็ถูกมารดาตดั ประโยคอย่างรวดเรว็

346 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

“ก่อนหน้านางยังสั่งการสาวใช้อย่างคล่องแคล่วอยู่เลย
เมื่อเช้าก่อนออกไปเจ้ายังไม่เห็นหน้านางรึ” พูดยังไม่ทันขาดคาก็
ต้องรีบปิดปากบุตรชาย “เจ้าจะทาอะไร เดี๋ยวให้สาวใช้วิ่งไปบอก
เจ้าตะโกนบอกนางตะโกนกลับ ลูกสะใภ้ข้ายังต้องเก็บแรงไว้คลอด
ลูกนะ ไปน่งั ให้เรียบรอ้ ย”

นั่นแหละถึงได้จัดการให้บุตรชายนั่งลงอย่างเรียบร้อยได้
เห็นเขากวักมอื เรียกสาวใช้มาถ่ายทอดคาพูดจึงได้แต่ส่ายหน้าอยา่ ง
จนใจ

ฟ้าเริ่มมืดฮูหยินผู้เฒ่าเซียวจึงให้ลูกสะใภ้ทั้งสองคนกลับ
เรือนไปก่อน พอให้คนไปยกกับข้าวมาบุตรชายก็ขยับตะเกียบแค่
ไม่ก่ีครง้ั

“ทาไมยังไม่มีความเคลื่อนไหวอีก” เซียวเยี่ยนเฉิงเริ่ม
กระวนกระวายขึ้นมาอีกรอบ

“บางคนกว่าจะคลอดก็หลายชั่วยาม เจ้าอยู่ให้สงบหน่อย
เถอะ” บน่ บุตรชายอย่างราคาญ “ตอนเหวนิ เออ๋ รค์ ลอดออกมาน้อง
รองของเจ้าไมเ่ ห็นจะวุ่นวายขนาดนี้”

“ข้าไม่ไดย้ ินเสียงร้องเลย”

347 เสยี่ วเสว่ยี 2.0

“คนเขาต้องเก็บแรงไว้คลอดลูก” เน้นเสียงหนักตอนท้าย
มองบตุ รชายท่รี อ้ นใจจนอยนู่ งิ่ ไมไ่ ด้แลว้ ปวดหวั มาดขุนนางขั้นหน่ึง
หายไปหมดแลว้ ขน้ั หา้ ขั้นหกยงั เปน็ ไมไ่ ดเ้ ลย

แต่ถึงกระนั้นฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกลับรู้สึกสะใจอยู่นิดหน่อย
นานมากแล้วที่ไม่ได้กล่าวตาหนิบุตรชาย ปกตินิ่งจนแทบกลายเปน็
นา้ แข็ง หาไดย้ ากทจ่ี ะรอ้ นรนจนทาอะไรไม่ถกู

“ยินดีกบั ฮหู ยินด้วย ท่านได้บุตรสาวเจ้าคะ่ ”
เสยี งสตรีจากดา้ นในดังขน้ึ มาพรอ้ มกับเสยี งร้องของทารก
ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวไม่ได้รั้งบุตรชายไว้ นางรีบเดินตามเขา้ ไป
ขา้ งในดว้ ย
ลูกสะใภ้นอนไร้เรี่ยวแรงแต่ยังสติแจ่มชัดอยู่ ฮูหยินผู้เฒ่า
เซียวยืนรอรับเด็กจากหมอตาแย ใบหน้ายับยู่ยี่กับปากเล็ก ๆ ขยับ
ไม่หยดุ “เจา้ ตัวเลก็ ” กลา่ วทักทายหลานสาวเสร็จจึงย่ืนให้ลกู สะใภ้
เหอซือซือรับบุตรสาวมาจากแม่สามี เด็กน้อยยังลืมตาไม่
ขึ้น กระนั้นเสียงร้องไห้เมื่อตอนแรกก็บอกได้ดีว่าบุตรสาวแข็งแรง
แคไ่ หน

348 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี