ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

ตั้งแต่เด็กจะดูไม่ออกรึ ยังไงเรื่องที่ผิงเอ๋อร์เล่าในสบิ สว่ นย่อมต้องมี
อย่างน้อยเจ็ดส่วนที่เป็นความจริง ทาไม เขินอายแล้วใช่หรือไม่เลย
ตีหนา้ เคร่งพูดจาจริงจงั ”

เหอซือซือแสร้งไอกลบเกลื่อน “ข้าไม่เขินอายหรอก พบ
หน้ากันไม่กี่ครั้งกับได้รับของมาไม่กี่อย่าง ทั้งยังเป็นสถานการณ์
บังเอิญ รอให้ส่งของหรอื ตัวคนมาเยอื นถงึ จวนท่านค่อยล้อยังทนั ”

“ข้ายังไม่ได้เล่าเรื่องสาคัญให้ท่านฟัง” นางรีบเล่าเรื่องท่ี
เกิดขึ้นในกระโจมของไทเฮาให้ท่านย่าฟัง “ตอนกลับเจาฟูเหริน
แสดงออกว่าต้องการส่งข้ากลับที่พัก ระหว่างทางยังพูดจาเสีย
มากมาย ข้าจะทวนให้ท่านฟัง” เหอซือซือกล่าวทวนคาพูดของ
เจาฟูเหรนิ โดยไม่ตกหล่นสักคา

“ที่จริงข้าไม่ค่อยอยากพูดถึงฟูเหรินคนนี้เท่าไหร่ แต่กลัว
วา่ วนั หน้าหากท่านเขา้ วังแล้วต้องพบนางจะไมเ่ ขา้ ใจสถานการณ์”

“นางกลา้ ขนาดนัน้ ” หลานสาวพยักหนา้ สหี นา้ ฮหู ยนิ ผู้เฒ่า
เหอจึงเพิ่มความเหยียดหยามเข้ามา “เป็นถึงสนมขั้นสูงเรื่องพวกนี้
ยังไม่ระมัดระวัง ข้าเข้าใจแล้ว วันหน้าเจ้าพบฟูเหรินนางนี้ก็ไม่ต้อง
ไปสนใจ ปล่อยให้นางพูดไป แต่ถ้าเกิดเลยเถิดจนส่งผลเสียต่อ
ชื่อเสียงของเจา้ หรือใต้เท้าเซยี ว เจา้ พดู ขัดคอนางสกั หน่อยกค็ งไม่มี

99 เส่ียวเสวีย่ 2.0

ใครว่าหรอก”

“เฮ้อ ซือซือ ชีวิตคนเราให้ราบรื่นตลอดไปนั่นยากยิ่งกว่า
การเปน็ เทพเซยี นอีก ตง้ั แตเ่ ริ่มพูดคยุ เรื่องแต่งงานมา การกระทาท่ี
ผ่านมาของใต้เท้าเซียวไม่มีจุดไหนให้ตาหนิ คนที่พูดเรื่องไม่น่าฟัง
ขนึ้ มากม็ ีเพียงเจาฟเู หรินเท่านัน้ ย่าหวงั ว่าเจ้าจะไมน่ าเร่อื งพวกน้ีมา
ใส่ใจ เพราะถ้าเก็บมาคิดจนความสัมพันธ์มีรอยร้าวขึ้นมา คน
ลาบากก็คือเจ้า ที่สตรีนางนัน้ ต้องการกค็ ือผลลัพธ์แบบนี้ ดังนั้นเจา้
อยา่ ทาใหน้ างสมหวังเด็ดขาด”

“ข้าไหนเลยจะไม่เข้าใจ ท่านย่าวางใจเถอะ ข้ารู้ดีว่าต้อง
ทาเช่นไร” วาจาของเจาฟูเหรินเชื่อได้แค่ไหนกันเชียว ถ้าอยากรู้
จริง ๆ นางให้คนไปสืบไม่ดีกว่าหรือ

เสียงฝีเท้าของคนประมาณสี่ห้าคนดังมาจากหน้าประตู
กัวมามาผลักประตูเข้ามา เมื่อเดินเข้ามาใกลเ้ หอซอื ซือจึงเห็นไดช้ ัด
วา่ บนใบหนา้ ของกัวมามามีรอยยม้ิ กว้าง

“ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนู เป็นคนของตระกูลเซียวเจ้าค่ะ บ่าว
รับใช้นาชาขิงกับสูตรต้มนา้ ขิงมาให้ กล่าวว่าอัครเสนาบดีเซยี วฝาก
มาเพราะเห็นคุณหนูทนความหนาวเย็นไม่ค่อยได้ ชาขิงให้สาวใช้
นาไปเกบ็ แล้ว ส่วนสูตรต้มนา้ ขิงถ้าคณุ หนกู บั ฮูหยนิ ผู้เฒ่าอยากดู...”

100 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

“มอบให้ในครวั ไปเถอะ” เหอซือซือรีบร้อนกล่าวตัดประโยค
ตอ่ ไปของกัวมามาเพราะกลัววา่ จะต้องทนฟงั ถอ้ ยคาหยอกล้ออกี

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอหัวเราะร่วนจนต้องพยุงโต๊ะ ยังดีที่นั่งอยู่
เลยไม่ล้มลงไป “ค่อยล้อเจ้าตอนหลังยังทัน พูดไม่ทันขาดคาดัน
สมพรปากเสยี อย่างน้ัน ซือซือของพวกเราเหมือนทายอนาคตได้เลย
ทีเดียว”

“กแ็ คช่ ากบั สตู รต้มน้าขิง” นางกัดฟันกล่าว สง่ ตอนไหนไม่
ส่ง พี่ชายใหญ่ถามไปตั้งแต่วันแรกของพิธีล่าสัตว์ ผ่านมาตั้งกี่วัน
แลว้ เพงิ่ นามาส่งเอาวันน้ี ทาไมตอนส่งสตั ว์ปา่ มาให้ถึงไมส่ ง่ มาพร้อม
กนั เลยล่ะ

“กวั มามาเจา้ ดู หนา้ แดงแล้ว”

“ขา้ หน้าแดงทไ่ี หนกัน”

เสียงหัวเราะของฮูหยนิ ผเู้ ฒ่าเหอดังขึน้ ไปอีก

“ทา่ นยา่ !”

“ได้ ย่าไม่หัวเราะแล้ว ไม่หัวเราะแล้ว” หญิงชราโบกไม้
โบกมือแล้วหันไปกล่าวกับกัวมามา “เจ้านาไปเก็บเถอะ ประเดี๋ยว
ลูกแมวป่านจี่ ะแยกเขยี้ วอกี รอบ”

101 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

กวั มามานากระดาษออกไปด้วยสหี น้าเปื้อนย้ิม สามวนั เต็ม ๆ
ที่คุณหนูไม่อยู่ทาให้เรือนพักหลังนี้เงียบเหงา ฮูหยินผู้เฒ่าก็ทาน
อะไรไม่ค่อยจะลง กลับมาวันแรกยังอ้าแขนกอดกันเกือบทั้งวัน
เหมือนเด็ก ผ่านไปวันเดียวเย้าแหย่กันจนเสียงดังลั่นจวนเสียแล้ว
ไมเ่ บ่ือกนั เลยจรงิ ๆ

102 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

ตอนที่ 9

ย่างเข้าเดอื นสิบอากาศหนาวเยน็ ขน้ึ กว่าเดิม ปกติช่วงหน้า
หนาวเหอซือซือไม่ค่อยยอมออกจากเรือนนัก แต่เพราะสาวใช้จาก
เรือนของท่านย่ามาตาม ถึงไม่อยากลุกขึ้นจากเตียงนางก็ปฏิเสธ
ไม่ได้

“มีใครมาอย่างนั้นหรือ” ปกติท่านย่าไม่ค่อยเรียกนาง
ออกไปเพราะรู้ดีว่านางทนความหนาวไม่ค่อยได้ เก้าในสิบส่วนทุก
คร้ังที่ตอ้ งออกไปย่อมหนีไมพ่ ้นมีแขกมาหาท่จี วน

“ท่านอัครเสนาบดีมาเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าเลยให้บ่าวมา
เรยี กคุณหนู”

วันไหนไม่มา เลือกมาเอาตอนเริ่มฤดูหนาวช่วงที่นางเกียจ
ครา้ นมากที่สุด นึกข้นึ ไดเ้ ลยรบี วิง่ ไปดคู วามเรยี บร้อยที่หน้ากระจก

นอนเล่นอยู่แตใ่ นเรือนจนผมเผ้ายุ่งเหยิง นางรบี เรยี กสาวใช้
ให้มาทาผมแบบงา่ ย ๆ แลว้ เปลี่ยนชดุ ใหม่

103 เส่ียวเสว่ยี 2.0

วันนี้พี่ชายใหญ่ออกไปข้างนอกแต่เช้า ส่วนพี่ชายรองนั้น
ถา้ ไมท่ างานกค็ งออกไปเที่ยวเลน่ ซ่ึงนางมน่ั ใจวา่ เปน็ ข้อหลงั เพราะ
หนา้ ท่หี ลกั ลอยของเขานน้ั ไมน่ บั เป็นอะไรได้

ในห้องโถงมีเพียงท่านย่ากับเซียวเยี่ยนเฉิง หลังคารวะ
เรียบร้อยแล้วนางจึงเดินไปนั่งข้างท่านย่าซึ่งเป็นตาแหน่งตรงกัน
ขา้ มกบั เซยี วเย่ียนเฉิง

“ซือซอื มาพอดี เยยี่ นเฉิงนาของขวญั มามอบให้น่ะ” ฮูหยิน
ผู้เฒ่าเหอยิ้มตาหยี สีหน้าท่าทางเหมือนหญงิ ชราจิตใจดีที่ไม่มีพิษมี
ภัยกับใคร

เหอซือซือรู้สกึ เย็นยะเยือกข้ึนมา เยี่ยนเฉิงอย่างนั้นรึ เรียก
ขานกนั สนทิ สนมถงึ ขัน้ น้แี ลว้ ไม่ก่ีวันก่อนยงั เปน็ ใต้เทา้ เซยี วอยู่เลย

“ไม่ใช่ของขวัญมีค่าอะไรหรอก แค่เห็นว่าเข้าหน้าหนาว
แล้ว ที่จวนมีขนจิ้งจอกเหลืออยู่เยอะ อีกไม่นานพอหิมะตกอากาศ
จะหนาวย่ิงกวา่ น้ี ข้าเห็นว่าซือซอื ทนความหนาวไมค่ ่อยได้เลยต้งั ใจ
นามามอบให้”

ซือซือ คาเรียกนี้ทาเอานางตัวสั่นขึ้นมาอีกรอบ ปกติได้ยิน
แต่คุณหนูเหอไม่ก็เจ้า ก่อนหน้าไม่เคยได้ยิน ตอนนี้เรียกซือซือขึ้น
มาแล้ว พอพดู ต่อหน้าท่านย่าแบบนน้ี างจะกลา่ วแยง้ ก็ไม่ได้

104 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

คล้ายมองเห็นภาพซ้อนตอนงานล่าสัตว์อีกรอบ ครั้งนั้น
เป็นพีช่ ายรองส่วนตอนน้ีเปน็ ท่านย่า

ท่านย่ากับเซียวเยี่ยนเฉิงเข้ากันได้ดีเหมือนเป็นย่าหลาน
สายเลือดเดียวกนั ส่วนนางเหมือนกลายเป็นคนนอกไปเสยี อย่างน้ัน
นอกจากพยกั หนา้ รับกบั นงั่ เงียบแลว้ ก็ไมม่ โี อกาสพดู แทรกสักนิด

จนกระทั่งเซียวเยี่ยนเฉิงขอตัวกลับท่านย่าก็ยังสั่งให้นาง
เดนิ ไปส่ง

อีกไม่นานนางต้องแต่งให้เขาแล้ว เดินไปส่งแล้วเงียบเสียง
ไปตลอดทางดูไม่ค่อยดีนัก เหอซือซือจึงพยายามหาเรื่องชวนคุย
“หนงั จิง้ จอกนน่ั ทา่ นได้มาจากงานลา่ สตั วห์ รอื ”

“ไม่ใช่ เป็นหนังจ้ิงจอกจากนอกด่าน” ของจากงานล่าสัตว์
จะทนั ใชไ้ ดอ้ ย่างไร อีกอย่างคณุ ภาพก็ไม่ดีเท่ากับที่ซื้อมาจากชายแดน

ถูกเซียวเยี่ยนเฉิงมองด้วยสายตาเหมือนมองเด็กน้อยทา
เอานางตอ้ งรบี ทอ่ งในใจซา้ หลายรอบว่าหา้ มโมโห ไม่ทันคดิ ให้ดถี าม
คาถามโง่ ๆ ออกไป ถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นไหนเลยจะโวยวาย
ได้

ท่าทางอบอุ่นอ่อนโยนต่อหนา้ ทา่ นย่าหายไปหมดแล้ว นาง
เกลยี ดทีต่ ัวเองเต้ยี กวา่ เขามากเลยไม่สามารถวางท่าขม่ ขวญั ได้

105 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

“วันนั้นเหมือนเจ้ามีเรื่องกลุ้มใจ ตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้ว”
ท่าทางเฉื่อยเนอื ยเกียจคร้านเหมือนอยากรีบกลบั ไปซกุ ตัวอยู่ในกอง
ผ้าห่มที่ห้องเสียเต็มประดา ไหนเลยจะมีท่าทางคิดไม่ตกเหมือนคืน
นนั้ อีก

เหอซือซือรับมอื กับความเป็นห่วงท่มี าอย่างกะทนั หันไม่ทัน
สมกับเป็นขนุ นางอันดับหน่ึงเสียจรงิ เปลี่ยนสหี น้าภายในพริบตาไม่
มอี าการเกอ้ เขนิ สกั นดิ

“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น” พูดไปพูดมาก็เดินมาถึงประตู
หน้าจวนพอดี นางปั้นหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ใต้เท้าเซียวเดินทาง
กลับดี ๆ”

“เจ้าเรยี กขา้ ว่าเยย่ี นเฉิงเหมือนทา่ นย่ากไ็ ด้”

ครใู่ หญก่ วา่ นางจะซึมซับไดว้ ่าท่านย่าที่เขากล่าวถึงคือท่านย่า
ของนาง สีหน้าเหอซือซือแข็งค้าง “ยังคงเรียกใต้เท้าเซียวจะดีกว่า
หรือจะใหข้ า้ เรยี กวา่ อัครเสนาบดีเซยี วดี”

“ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรเดือนหน้าเจ้าก็ต้องเปลี่ยนคาเรียก”
เซียวเยีย่ นเฉิงกล่าวอย่างสมเหตุสมผล “ถึงเวลานั้นคงเรียกเยี่ยนเฉิง
ไมไ่ ดแ้ ลว้ คงต้องเปลยี่ นเปน็ ...”

106 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

“เดินทางกลับดี ๆ เจ้าค่ะ ใต้เท้าเซียว” นางเน้นประโยค
หลัง ใครก็ได้เอาเซียวเยี่ยนเฉิงไปเก็บที นางชักจะรับมือเขาไม่ไหว
แล้ว

‘ใต้เท้าเซียว’ ยิ้มอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก “ร่างกายทน
ความหนาวไมไ่ ดก้ ็รบี กลับเรือนเถอะ”

เหอซือซือตวั สั่นแตไ่ มใ่ ชเ่ พราะความหนาว หนกอ่ นเรื่องถูก
แกล้งนั่นยงั พอรับได้อยู่ เจอเซียวเยี่ยนเฉิงในรูปแบบนี้เข้าไปทาเอา
จิตใจนางพังทลาย อัครเสนาบดีผู้เคร่งขรึม บุรุษผู้สูงส่งสง่างามไม่
สนเรื่องราวทางโลก ลว้ นเป็นภาพลวงตาทง้ั นน้ั

นี่มันรับมือได้ยากยิ่งกว่าฮ่องเต้รวมกันสิบคนอีก ใครก็ได้
บอกทีว่าอนาคตของนางพอแต่งเข้าไปสุดท้ายจะเป็นใครใช้มารยา
หลอกใครกันแน่ เหอซือซือชักจะไมม่ นั่ ใจแลว้

ในห้องโถงฮูหยินผู้เฒ่าเหอไม่ได้มีสีหน้าอบอุ่นอ่อนโยน
เหมือนก่อนหน้าแล้ว พอหลานสาวเดินเข้ามาหญิงชราจึงพยักหน้า
ใหน้ ่ังลงก่อนจะเล่ือนกล่องไมท้ บ่ี รรจุเส้ือคลุมให้ดู

107 เสี่ยวเสว่ีย 2.0

“ตดั เสร็จเรยี บร้อยแลว้ ครง้ั กอ่ นซานเหนยี งทาเป็นมลี บั ลม
คมในตอนวัดตัวตัดชุดใหม่ให้เจ้า น่าจะเป็นเรื่องเสื้อคลุมสองตัวนี้
แหละ”

ซานเหนยี งท่ีท่านยา่ พูดถึงเป็นเจา้ ของร้านแพรพรรณชื่อดัง
ของเมืองหลวง ที่จรงิ เถา้ แก่เนยี้ คนน้มี ชี ื่อว่าถังซินเป็นบุตรสาวคนท่ี
สามที่เกิดจากญาติผู้พีข่ องท่านยา่ หลังหย่าร้างได้ออกมาทาการค้า
จนร่ารวย ปกตมิ ีสมั พันธ์อนั ดกี ับจวนของพวกนางมาโดยตลอด

ชุดที่ตัดเย็บจากร้านของซานเหนียงถึงงดงามแต่ก็ราคา
แพงมาก ลายปกั บนเส้อื ผ้าใชว่ า่ จะทาออกมาได้ง่าย ลกู ค้าส่วนใหญ่
เลยมีแตพ่ วกเงินทองเหลอื ใชก้ ันท้งั นนั้

“นี่เพิ่งจะต้นเดือนสิบเอง” นางหยิบเสื้อคลุมออกมาวาง
บนตัก “ขนจิ้งจอกจากนอกด่านดีกว่าเมืองหลวงจริง ๆ นั่นแหละ
เสียแต่กว่าจะมาถึงเมืองหลวงราคาดันแพงจนเกินไปทั้งยังหาซื้อได้
ยากอีก”

“ส่งมาต้นเดื อน สิบ นั่ นเ ขา เรี ย กว ่า ม ีใจ ค ิด ค านึ ง อ ย ่ า ง
รอบคอบ เขาจาไดว้ ่าร่างกายเจ้าทนอากาศหนาวไม่ค่อยได้ แต่งเข้า
ไปชว่ งแรกอยา่ งน้อยก็ไม่ลาบาก”

108 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“มใี จคิดคานึงอย่างรอบคอบ” นางทวนคาของท่านย่าแล้ว
สา่ ยศีรษะ “ทา่ นยา่ ชอบกับรกั ต่างกันนะเจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอไม่ได้ตอบกลับทันที มือของหญิงชรา
วุ่นวายอยู่กับการผสมเครื่องหอม จุดกายานเสร็จถึงจะหันมาตอบ
หลานสาว “ชอบก็ยังดีกว่าเฉยชา หากรู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์
ผลลัพธ์มอี ยู่สองทาง หน่ึงคือเปลี่ยนเป็นความสัมพนั ธล์ ึกซ้ึง สองคือ
ไม่เฉยชาก็กลายเป็นเกลียด เจ้าว่าปีนั้นที่ข้าแต่งให้ท่านปู่ของเจ้ามี
ความรักลึกซึ้งอะไรนั่นจริงหรือ แค่คาว่าชอบคาเดียวนี่เอง ตอนนั้น
ข้าวางแผนตั้งมากมายเพียงเพื่อแลกคาว่าชอบนี่มา ถ้าเริ่มต้นได้ดี
กา้ วต่อไปก็งา่ ยข้ึน”

ไมม่ ีสาวใช้ในห้อง นางชกั เท้าขน้ึ มาบนตงั่ แล้วเอากระโปรง
คลุมจนมิดชิด พอปรับท่าทางจนสบายแล้วจึงหันไปตอบท่านย่า
“ทา่ นยา่ ส่ังสอนได้ถูกตอ้ ง”

หญิงชรามองค้อน “เจ้าดูซานเหนียง ตอนนั้นไม่สนใจคา
ทัดทานของครอบครัวออกเรือนกับบุรุษที่ตัวเองรกั ผ่านไปสิบปีคน
เปลย่ี นจากอดีต หลงอนุภรรยาจนไม่สนใจภรรยาที่รว่ มทุกข์ร่วมสุข
กันมา หย่ารา้ งแลว้ ต้องลาบากอย่ตู ั้งสามปีถึงจะกลายเป็นเถ้าแก่เนี้ย
ชื่อดังของเมืองหลวง เจ้าว่าถ้าตอนแรกนางแต่งกบั คนทีบ่ ดิ ามารดา
หามาให้จะสุขสบายหรือ เปล่าเลย คนที่ญาติผู้พี่ข้าเลือกมาตอน

109 เส่ียวเสวี่ย 2.0

หลังย่าแย่กว่าอีก แต่แต่งกับบุรุษที่ตัวเองเลือกผ่านไปสิบปีคนก็
ไมไ่ ดท้ ุ่มเทเพ่ือนางเหมอื นตอนแรกแลว้ ”

หลานสาวนั่งฟังอย่างตั้งใจหญิงชราจึงพูดต่อ “เจ้าว่าตอน
นั้นถ้าหากซานเหนียงยึดติดในความรักยอมยกอนุภรรยาขึ้นมา
เทียบเท่ากับตัวเองตอนนี้คงไม่พ้นตรอมใจอยู่แต่ในเรือน ดังนั้น
คนเราสาคัญที่สุดก็คือควรรู้ว่าตอนไหนควรเดินต่อตอนไหนควร
หยุด”

เหอซือซือนัง่ ชนั เข่า นางไมส่ นใจสายตาของท่านยา่ วางคาง
ลงบนเข่าแลว้ พดู ดว้ ยนา้ เสยี งยานคาง “ท่านพูดเรื่องชอบไม่ชอบจน
ลามมาเรื่องจิตใจคนไม่แนน่ อนแลว้ ทา่ นย่า”

“ขา้ พูดตั้งมากมายไมใ่ ช่เพื่อตัวเจ้ารึ”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ หลานเข้าใจแล้ว” ถูกถลึงตากลับมานาง
เลยต้องพูดยืนยันการกระทาของตวั เองสกั หน่อย “ท่านวางใจเถอะ
ต่อหน้าเซียวเยี่ยนเฉิงข้าไม่เคยโมโหแล้วเหลือบมองเขาด้วยแววตา
อามหิตสักครั้ง มีแต่ขุดเอาท่าทางยามทะเลาะกับพี่ชายรองขึ้นมา
ไม่เคยทาตวั ลา้ ลึกยากหย่ังถงึ สักนดิ เดียว”

พอพูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วนางชักจะปวดหัวหน่อย ๆ “ข้าว่า
เซยี วเยีย่ นเฉิงผู้นร้ี ับมือไม่ง่ายนัก เดมิ ทยี ังนึกว่าเขาจะเย็นชาเข้าถึง

110 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ยากสักหน่อย คงเป็นข้าที่คิดตื้นไป ถึงอย่างไรคนเขาก็เคยแต่งงาน
มาครั้งหนง่ึ แลว้ ” ถึงจะถูกบีบบงั คบั กเ็ ถอะ แตก่ ็ถอื วา่ มปี ระสบการณ์
รับมอื กับสตรมี าก่อน

“เฝงิ ซ่ือคนน้ันจากไปตงั้ สามปีแลว้ อยา่ ได้ลืมตัวพูดช่ือนาง
ออกมาเชียว ผู้อื่นเขาจะหาว่าเจ้าใจแคบได้” ฮูหยินผู้เฒ่าเหอกล่าว
เตอื นอยา่ งรอบคอบ

“ข้าจะไปหึงหวงนางทาไม ใคร ๆ ก็รู้ว่าตอนนั้นนางใช้วิธี
บีบบังคับถึงได้แต่งเข้าไป ความสัมพันธ์กับคนในจวนก็ใช่ว่าจะดี
เรื่องนไี้ ม่ใช่คนเขาร้กู นั ทง้ั เมืองหลวงแล้วหรอื ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอมองหลานสาวอย่างสงสัย “สมรส
พระราชทานบบี บังคบั เฝิงซ่ือเลยได้แต่งเข้าไปจรงิ แต่ความสัมพันธ์
ระหว่างสามีภรรยานอกจากพวกเขาสองคนใครจะรู้ได้ชัดเจน ตอน
นั้นข้าสืบไม่เจออะไรยังนึกว่าทีใ่ ต้เท้าเซียวไม่แต่งงานก็เพราะอาลยั
ภรรยาคนเกา่ ภายหลงั มีฮหู ยนิ ว่านปล่อยข่าวลือถงึ ได้ปรึกษาเร่ืองนี้
กบั เจา้ ”

เหอซือซือชะงักไปครู่หนึ่ง นางไม่ได้พูดถึงพี่ชายรองแต่
เบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นแทน “ข้าคิดว่าเพราะถูกบีบบังคับ
ความสัมพันธ์ของพวกเขาเลยไม่น่าจะดี ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะ คง

111 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

เป็นขา้ ทเ่ี ข้าใจผิดไป”
ท่านย่ายังคงติดใจสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ถือว่ารอด

ตวั ไปได้ช่วั คราว
แต่ทาไมพี่ชายรองต้องโกหกนาง ท่านย่าสืบมายังไม่พบ

เรื่องน้ี เขากล้าพดู ขึ้นมาไดอ้ ย่างไรว่าเร่อื งนร้ี ู้กันทัง้ เมืองหลวง
หรือไม่อยากให้นางสอบถามถึงคนที่บอกเรื่องนี้กับเขา

เหอซือซือตัดสนิ ใจว่าเย็นน้ตี อ้ งไปหาพ่ีชายรองท่ีเรือนหน่อยแลว้

112 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ตอนท่ี 10

คาทิ้งท้ายจากท่านย่าก่อนนางจะกลับเรือนก็คือ “จิตใจ
คนเราไม่แน่นอนก็จริง แต่เจ้าก็อย่ากลัวจนไม่เปิดใจ ข้าแค่พูดเผื่อ
ไว้เท่านั้น ใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนสามีของซานเหนียง บนโลกนี้
บรุ ษุ เชน่ ทา่ นป่ขู องเจา้ ยังมอี ยู่มากเหมือนกนั ”

กจ็ รงิ ท่ีผา่ นมาทา่ นปู่ของนางไม่เคยรับอนุสักคน ชีวิตท่าน
ย่าหลังออกเรือนดีกว่าตอนอยู่บ้านเดิมอีก เรื่องในโลกนี้ใช่ว่าจะ
โหดร้ายไปทงั้ หมด

นางหวังว่าชีวิตในวันข้างหน้าจะเหมือนที่ท่านย่าพูด
โอกาสครั้งทีส่ องนีน้ างไม่อยากใช้ชีวติ บนความหวาดระแวงอีก หาก
ได้รับความจริงใจมามีหรือจะไม่อยากมอบคืนกลับไป เพราะอย่าง
นั้นตอนเทศกาลล่าสัตว์ถึงได้นาด้านที่เรียบง่ายเหมือนตอนอยู่กับ
คนในครอบครัวมาแสดงออกกับเขา แมผ้ ลลัพธ์จะกลายเป็นนางถูก
แกลง้ หลายรอบก็เถอะ

113 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

เสียงฝีเท้าดังมาจากหน้าห้อง สาวใช้ที่นางให้รอฟังข่าว
พ่ีชายรองเดนิ เข้ามา “คุณหนู คณุ ชายรองกลับมาแลว้ เจา้ คะ่ ”

เหอซือซือลกุ ขน้ึ ยนื ทันที “เจ้าตามขา้ ไปท่เี รือนหน้า”
สาวใช้มีท่าทางอึกอัก “คุณชายรองไม่ได้กลับมาคนเดียว
แต่พาสหายมาด้วยเจ้าคะ่ ”
“ใครกัน” ปกตเิ หน็ แต่ออกไปเท่ียวเล่นนอกจวน หาได้ยาก
ท่ีจะพาสหายมาทบ่ี ้าน
สาวใช้มีสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจ “เหมือนจะเป็นคุณชายจาก
จวนอวอ้ี ๋อง”
เหอซือซอื ขมวดค้วิ “คุณชายคนไหน”
“น่าจะเป็นบุตรชายคนรองของอว้ีอ๋องเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบ
เสียงเบา แววตาคณุ หนตู อนนางพดู วา่ จวนอวี้ออ๋ งดเู ข้มข้ึนมใิ ช่น้อย
“เจ้าไปพกั เถอะ ไมต่ ้องไปทเ่ี รอื นหนา้ แล้ว”
พอสาวใช้เดนิ ออกไปสีหนา้ เหอซือซือถึงเปล่ยี นเป็นกลัดกลุ้ม
หยางเสวี่ยเฟิงคนนั้น นางจาได้ว่าจุดจบของเขาไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่
เคยรู้มากอ่ นว่าเขาสนิทกบั พี่ชายรองด้วย

114 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

นางจาได้ว่าพระชายาอวี้อ๋องเป็นญาติกับโจวซื่อสะใภ้รอง
ตระกูลเซียว คุณชายรองคนนั้นรู้เรื่องภายในของตระกูลเซียว
ละเอยี ดก็ไมแ่ ปลก

ไดแ้ ตพ่ ยายามกดความร้อนรนข้างในจิตใจลงไป อกี ไม่นาน
จวนอว้ีอ๋องจะพบกับจดุ จบ ท้ังเรื่องนย้ี งั เกีย่ วโยงกับตระกูลเหอส่วน
หน่ึง ถ้าเขาสนิทสนมกับพชี่ ายรองถึงขั้นบอกเล่าเร่ืองแบบนี้ได้ แล้ว
วันหนา้ จะทาเช่นไรดี

ดูท่าคงต้องไปขอร้องใหล้ ุงจางชว่ ยสักรอบ แตก่ ่อนเคลอ่ื นไหว
นางต้องไปยืนยันกับพี่ชายรองก่อน จะได้ประเมินว่าสมควรยื่นมือ
เขา้ ไปยุ่งด้วยหรือไม่

ใกล้คา่ นางถงึ ไปหาพีช่ ายรอง หากเป็นพี่ชายใหญ่เวลาน้ีคง
นั่งเคร่งเครียดอยู่ในห้องหนังสือ ส่วนพี่ชายรองน่ะหรือ เรื่องแบบ
น้ันคงเปน็ ไปไดย้ าก ตอนนางไปถึงจึงพบเขายืนผิวปากให้อาหารนก
อย่างสบายอารมณอ์ ยู่

เหอผิงมองน้องสาวอย่างแปลกใจ “มีธุระสาคัญอะไรถึง
ต้องรีบมาหาข้าเวลานี้ บอกไว้ก่อนนะ มืดค่ามองไม่เห็นทางข้าไม่

115 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

เดินไปสง่ หรอก”
เหอซือซือจับชายเสื้อด้านหลังแล้วลากเหอผิงไปที่ห้อง

หนงั สอื ทนั ที
เหอผิงถึงกับตะโกนเสียงดังลั่น “เจ้าเด็กแสบ ข้าให้อาหาร

นกอยู่นะ”
นางหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่งสายตาให้บ่าวรับใช้ “เจ้าให้

อาหารนกนี่ดว้ ย”
พอบ่าวรับใช้รบั อาหารนกในมือพี่ชายรองไปแล้วนางจึงดึง

ชายเสอื้ พี่ชายรองแลว้ เดนิ ตอ่
“เจา้ ปลอ่ ยกอ่ น ขา้ เดนิ เองได้ อารมณเ์ สียมาจากไหนเน่ีย”

พอได้รับการปล่อยตัวแล้วเหอผิงรีบจัดเสื้อผ้าทันที “เจ้ามัน
วางอานาจจนเคยตัว”

เหอซือซือไม่สนใจต่อปากต่อคา มองเขาด้วยสีหน้าเรียบ
เฉยครู่หน่งึ แล้วเดนิ นาไปทีห่ อ้ งหนังสือ

นางหยดุ รออยู่ท่ีขา้ งประตู พช่ี ายรองเข้ามาแล้วจึงปิดประตู
ห้องหนังสอื อยา่ งแนน่ หนา

116 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

“เจา้ ทาเหมือนมเี ร่ืองคอขาดบาดตาย” ปิดประตูเสยี มิดชิด
เหมอื นมเี รอื่ งใหญอ่ ยา่ งไรอย่างน้นั

“ข้าถามท่าน ครั้งก่อนตอนบอกเรื่องฮูหยินคนก่อนของ
เซียวเยย่ี นเฉงิ ทาไมตอ้ งโกหกวา่ คนรู้กนั ท่วั เมืองหลวง”

“ข้าโกหกอะไร...”

นางตัดบท “ท่านอย่ามาเล่นลิ้น วันนี้ท่านย่าพูดขึ้นมาเอง
เรื่องในตระกูลเซียวขนาดท่านย่าสอบถามจากสหายเก่าหลายคนยัง
ถามเรอ่ื งฮูหยินคนก่อนไม่ได้เลย ถา้ ตอนนน้ั เล่าลือกันท้ังเมืองหลวง
จริงทา่ นย่าจะไม่ทราบได้อย่างไร”

“จุดส าคัญอยู่ที่เรื่องของการแต่งงานครั้งนั้นไม่ ใช่หรือ
ทาไมตอ้ งคาดคน้ั ด้วยว่าขา้ รู้มาจากไหน”

เหอซือซือไม่อ้อมค้อม “คุณชายรองของจวนอวี้อ๋องใช่
หรือไม่ ทา่ นรู้มาจากเขา” นางพูดต่อดว้ ยนา้ เสยี งจริงจงั “ท่านบอก
มาตามตรง เร่ืองน้สี าคญั กับขา้ มาก”

โตมาด้วยกัน แค่มองสีหน้าของพี่ชายรองนางก็รู้แล้วว่าที่
พูดมานั้นคาดเดาได้ถูกต้อง “ท่านสนิทกับเขามาก เลยไม่ยอมบอก
ว่ารู้มาจากใครเพราะไม่อยากใหเ้ ขาลาบากภายหลังใชห่ รอื ไม่”

117 เส่ียวเสวี่ย 2.0

เหอผิงถอนหายใจ “มารดาของเขาเป็นเพียงอนุ ที่ผ่านมา
ชวี ติ ในจวนอว้ีอ๋องของเขาใชว่ ่าจะงา่ ยดาย ข้าเลยไม่อยากนาเขามา
เก่ียวขอ้ งดว้ ย”

“ทาไมข้าไม่เคยรู้เลยว่าท่านสนิทกับคุณชายรองคนนั้น”
ในอดีตตอนเกิดเรื่องพี่ชายรองอยู่ที่ชายแดน นางเลยไม่รู้ว่าตอน
ทราบเรอ่ื งการตายของสหายเขาจะรู้สึกแบบไหน

เหอผงิ ตอบกลบั อย่างไม่สบอารมณ์ “แต่ไหนแต่ไรเจา้ สนใจ
เรือ่ งสหายของขา้ ดว้ ยรึ ไหนลองบอกช่อื มาสกั คนสิ”

นางพดู ไมอ่ อก ไม่เคยสนใจตามที่พ่ีชายรองวา่ จริงนน่ั แหละ
“เขายอมบอกเรือ่ งพวกนี้กับทา่ นทั้งทเ่ี ส่ยี งว่าจะลาบากภายหลัง หา
ได้ยากจริง ๆ”

ดูจากรูปการณ์ในอดีตแล้ว ชีวิตในจวนอวี้อ๋องของคุณชาย
รองคนนั้นคงไม่ง่ายเหมือนที่พี่ชายรองว่าจริง ๆ นั่นแหละ เพราะ
กอ่ นจวนอว้ีออ๋ งจะถูกตรวจค้นเรือนพักของอนุที่เป็นมารดาคุณชาย
รองคนนน้ั ถูกจุดไฟเผา หยางเสว่ยี เฟิงก็ตายในเปลวเพลิงดว้ ย

ทั้งที่ความจริงแล้วโทษของคนในจวนนอกจากอวี้อ๋องไม่มี
ใครได้รับโทษตายสักคน แต่พระชายาคนนั้นกลับถือโอกาสช่วง
ชุลมุนจุดไฟเผาสองแม่ลกู

118 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

นั่นมันทรมานยิ่งกว่าสุราพิษเสียอีก ตอนได้ยินข่าวนางเอง
ยังทนฟังไม่ได้ พระชายาอวี้อ๋องกับโจวซื่อสะใภ้รองตระกูลเซยี วคน
นนั้ เหอซือซอื คดิ ภาพไมอ่ อกว่าเป็นอาหลานกันไดย้ ังไง

เหอซือซือเขียนจดหมายด้วยตัวเอง หลังจากพับใส่ซองถึง
สองชน้ั จนแนน่ หนาแล้วจงึ นาใหส้ าวใชไ้ ปเรียกพอ่ บ้านมา

“นาจดหมายน่ไี ปใหล้ ุงจาง พอ่ บา้ นตู้ ข้าไว้ใจแค่เจ้าเท่าน้ัน
อยา่ ใหจ้ ดหมายนี่ผา่ นมือใครเด็ดขาด”

พอ่ บ้านตูร้ บั คาอย่างหนักแนน่ ทัง้ ยังบอกว่าจะไปสง่ จดหมาย
ให้ทันที คล้อยหลังพ่อบ้านตู้ไปแล้วเหอซือซือถึงกับหมดแรงนั่งพิง
เกา้ อ้อี ย่างเหม่อลอย

ผ่านไปห้าวันจดหมายของลุงจางก็ส่งมาถึง เพราะไม่ได้
บอกเรื่องนี้กับใครนางเลยไม่ได้ไปหาลุงจางที่จวน ได้แต่หวังว่าการ
คาดการณ์ของตนเองจะผดิ พลาดไป

นางเปดิ ผนกึ แล้วอ่านจดหมายข้างในอย่างละเอยี ด

119 เส่ยี วเสว่ยี 2.0

‘หยางเสวี่ยเฟิงไม่มีปัญหาอะไร ความสัมพันธ์ของเขากับ
เหอผิงค่อนข้างดีทีเดียว คุณชายรองคนนั้นดูหนักแน่นพึ่งพาได้
แตกต่างจากบตุ รหลานชนชน้ั สูงไม่ได้เร่ืองทีเ่ หอผิงคบหา น่าจะช่วย
สง่ เสริมใหพ้ ่ีชายของเจา้ เดนิ ไปในทางทีด่ ีข้ึน’

ด้านล่างยังจดบันทึกว่าหยางเสวี่ยเฟิงไปไหนบ้าง ทั้ง
ความสมั พนั ธ์กบั ชว่ งเวลาทพี่ บปะผคู้ นลว้ นเขยี นไว้ครบ

“ตลาดนดั ทางฝ่ังตะวันออก หอดนตรี ล่องเรอื ปา่ ดอกเหมย
ทางทศิ ใต”้ ย่ิงอา่ นยิง่ รสู้ ึกหมดแรง “ตรงไหนกนั ท่ีไม่มปี ัญหา ลุงจาง
นช่ี า่ ง...”

ความสมั พนั ธ์ของหยางเสว่ียเฟิงกบั พระชายาอว้อี ๋องก็ใช่ว่า
จะดีแตย่ ังนาเรื่องตระกลู เซยี วมาบอก ถ้ารักตวั กลัวตายสักนิดไม่พูด
ออกมา นางไม่แต่งเข้าตระกูลเซียว โจวซื่อก็จะมีอานาจปกครอง
เรือนหลังไปเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเกลียดมารดาเลี้ยงหรอื อยากช่วย การ
ตายของหยางเสวี่ยเฟิงก็ไม่ใช่เรื่องที่นางจะนิ่งเฉยได้เมื่อคิดถึง
ความสมั พนั ธข์ องเขากบั พ่ีชายรอง

ชาติก่อนเพื่อนางพี่ชายรองต้องไปอยู่ชายแดนเลยไม่
สามารถชว่ ยเขาได้ ครั้งน้ไี ม่วา่ อย่างไรก็ต้องชว่ ยหยางเสว่ยี เฟิงให้ได้
ก่อน หลังจากน้นั จะทาอยา่ งไรคอ่ ยใหพ้ ช่ี ายรองตดั สินใจเอาเอง

120 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

นางลงมือเขียนจดหมายถึงลุงจางอีกรอบ ครั้งนี้ไม่ใช่
ตรวจสอบหยางเสวี่ยเฟิงแต่ตรวจสอบทางหนีทีไล่ในจวน หวังว่า
ตอนเกดิ เร่อื งข้นึ จะช่วยคนออกมาได้

ผ่านไปแค่เพียงสองวันลุงจางถึงกับมาหาที่จวน เหอซือซือ
ฟงั คารายงานจากสาวใช้แลว้ ออกไปท่โี ถงรับรองด้านหนา้ ด้วยความ
แปลกใจ พอไปถึงสีหน้าเคร่งเครียดของลุงจางทาให้นางต้องรีบไล่
สาวใช้ออกไป

ในห้องโถงเงียบสงบ จางเหวินตอนมายังร้อนรุ่มใจ พอถึง
เวลากลับพดู ไม่ออก ไดแ้ ตก่ ระอึกกระอัก สดุ ท้ายเรยี กชอ่ื หลานสาว
เสรจ็ กเ็ งยี บเสียงไป “ซือซอื ”

“มีอะไรหรือลุงจาง” ท่าทางกระวนกระวายมากเกินปกติ
แค่ไปตรวจสอบจวนอวี้อ๋องถึงกับมีเรื่องคอขาดบาดตายเลยหรือ
ยอดฝีมือที่อยู่ภายใต้ลุงจางมีตั้งเท่าไหร่ หรือจะฝีมือถดถอยจน
พลาดท่ากบั เรื่องสืบข่าวแค่นี้

“เจ้าให้ขา้ ไปตรวจสอบจวนอวี้อ๋องทั้งยังกาชับให้ตรวจสอบ
ทางหนีทีไล่ของเรือนอนุหลิ่วให้ดี ข้ากลับพบว่าอนุหลิ่วมารดาของ

121 เสยี่ วเสว่ยี 2.0

หยางเสวี่ยเฟิงคนนั้นเป็น...” เขากลืนน้าลายเหนียว ๆ ลงคออย่าง
ยากลาบาก “นางเป็นภรรยาของแม่ทัพเฉียวท่หี ายตวั ไปในปีนนั้ ”

“ท่านวา่ อย่างไรนะ!”
ลุงจางพยักหน้าด้วยสีหน้าซีดขาว เหอซือซือเพิ่งเข้าใจ
ตอนนีเ้ องว่าทาไมเรือนของอนุหล่ิวคนนนั้ ถึงถูกเผาจนมอดไหม้
มารดากบั บุตรชายถกู เผาจนไมเ่ หลือชวี ติ รอด พระชายาอวี้อ๋อง
ชา่ งอามหิตเหลือเกิน หรอื เพราะทนเห็นคนท่ีเหยยี บย่ามานานหลุด
พน้ แล้วมชี วี ติ ที่ดีไมไ่ ดเ้ ลยตอ้ งทาลายให้หมดสิ้น
“มีใครรู้เรื่องนี้แล้วบ้าง” ชาติก่อนฮูหยินเฉียวกับบุตรชาย
หายสาบสูญไปตลอดกาล ทแ่ี ท้ทง้ั สองตายในจวนอว้ีออ๋ งตัง้ นานแล้ว
จางเหวินสา่ ยศรี ษะ “ซือซือ ถงึ ปีน้นั จะตดั สินวา่ แมท่ พั เฉียว
หนที ัพเลยทาให้ลุงใหญข่ องเจา้ ต้องตายในสงคราม แต่ขา้ เคยร่วมศึก
กับเขามาหลายครา แมท่ พั เฉียวมใิ ชค่ นเช่นนน้ั ปนี ้ันท่านปขู่ องเจ้าก็
ไม่เช่อื ถงึ ไดร้ อ้ งใหม้ ีการตรวจสอบอกี ครั้ง เจา้ ...”
“ข้าเชื่อท่าน” สีหน้าตกตะลึงของลุงจางทาให้นางต้อง
กลา่ วย้าอกี ครง้ั “ลงุ จาง ขา้ เชอื่ ท่านจรงิ ๆ”

122 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ผ่านพ้นปีใหม่ไปเรื่องที่แม่ทัพเฉียวไม่ได้หนีทัพแต่ถูก
สังหารทิ้งเพราะพบหลักฐานการซ่องสุมกาลังของอวี้อ๋องจะถูก
เปิดเผย ถ้าตอนตรวจค้นเจอฮูหยินเฉียวขึ้นมา สองแม่ลูกย่อมไม่
ตอ้ งรับโทษไปกบั จวนอว้อี อ๋ งด้วยและตอ้ งไดร้ บั การชดเชยแน่

หลังสงครามคร้ังใหญ่อดีตฮ่องเต้ได้ส่ังให้อวี้อ๋องกับครอบครัว
ย้ายมาเมืองหลวง อวี้อ๋องปิดบังได้นานจนกระทั่งเซียวเยี่ยนเฉิงหา
หลักฐานในอดีตออกมาได้ พระชายานางนั้นคงทนไม่ได้เลยสังหาร
อนหุ ล่วิ ซึง่ กค็ อื ฮหู ยินเฉียวทง้ิ เสยี

“เพยี งแตเ่ รือนของฮูหยินเฉยี วถูกวางกาลังไว้แนน่ หนา เจ้า
คนบัดซบนั่น สารเลวไม่มีใครเกินจริง ๆ” นึกขึ้นได้ว่าหลานสาวนั่ง
ฟงั อยู่จางเหวินเลยรบี กระแอม “ขอโทษ ขา้ พูดจาไม่ทนั ระวงั ”

เหอซือซือส่ายหน้า “ไม่เป็นไร” นางกล่าวด้วยน้าเสียง
เครง่ เครียด “ลงุ จาง เรือ่ งนข้ี า้ คงต้องบอกให้ท่านย่าทราบ”

“แตป่ ีนั้นลงุ ใหญ่ของเจา้ ...”

นางกล่าวรับรองด้วยน้าเสียงหนักแน่น “ลุงจาง เรื่องครั้ง
นั้นท่านปู่ไม่เชื่อ ท่านย่าเองก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ถึงข้าเกิดไม่ทันแต่
ตอนท่านปู่ยังอยู่เคยพูดถึงเรื่องนี้หลายครา ตอนนั้นท่านปู่เป็นคน
ให้แม่ทัพเฉียวไปขอกาลังเสรมิ จากอวอ้ี ๋องเอง จนกระท่งั จากไปท่านปู่

123 เส่ียวเสวีย่ 2.0

ก็ยังเสียใจที่ช่วยแม่ทัพเฉียวไม่ได้ ท่านเคยร่วมศึกกับเขายังรู้เลยว่า
แม่ทัพเฉียวไม่มีทางหนีทัพ นี่ฮูหยินของเขายังถูกอวี้อ๋องกักขังไว้
อกี ”

จางเหวินมีท่าทีผ่อนคลายลง “เจ้าพูดอย่างนี้ข้าเองก็เบา
ใจ”

“ลงุ จาง”

จางเหวินขนลุก น้าเสียงของหลานสาวลากยาวทั้งยังเข้ม
กวา่ ปกติ หรือมีจุดไหนไมถ่ ูกต้อง

“อย่าบอกข้านะว่าท่านไปสืบด้วยตัวเอง” สีหน้ากระอัก
กระอว่ นทาใหน้ างเขา้ ใจไดท้ ันทวี ่าตวั เองคาดเดาถูก “แขนซ้ายท่าน
ยังไมห่ ายดี เกดิ ถกู คนจบั ได้จะทาอย่างไร ทา่ นนช่ี ่าง...”

“เจ้าว่าอะไรนะ ไปปรึกษาท่านย่าของเจ้าใช่หรือไม่ เดี๋ยว
ข้าแวะไปดูพช่ี ายสองคนนั้นของเจ้าก่อนวา่ ชว่ งนี้เป็นอย่างไรบ้าง ไม่
ได้มานานประเดยี๋ วจะนอ้ ยใจ”

ท่าทีร้อนรนทาให้เหอซือซือต้องส่ายศีรษะ นางตะโกนไล่
หลังไป “ถ้าท่านยังไม่รู้จักดูแลตัวเองอีกครั้งหน้าข้าจะไปฟ้องป้า
สะใภแ้ ลว้ นะ”

124 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ไมม่ ีสักคนที่ทาใหว้ างใจได้ นางเดนิ ออกจากโถงรบั รองของ
จวนเพื่อไปหาท่านย่าที่เรือนชั้นใน กว่าลุงจางจะไปถึงคงมีเวลาเล่า
เรอ่ื งให้ท่านยา่ ฟงั คร่าว ๆ ก่อน หวงั วา่ พอไดย้ ินเรื่องทง้ั หมดน้ีพี่ชาย
รองจะไม่ตกใจเกนิ ไปกแ็ ล้วกัน

125 เสีย่ วเสว่ยี 2.0

ตอนท่ี 11

“เรอ่ื งกเ็ ป็นแบบนี้แหละ” จางเหวนิ เล่าเสร็จแล้วรีบเหลือบ
มองสหี น้าของหลานชายคนโตอย่างเปน็ กังวล

ฮูหยินผเู้ ฒ่าเหอเปน็ คนทาลายความเงียบข้ึนมา “ปีนั้นแม่ทัพ
ที่ต้านศึกอยู่ชายแดนมีใครเชื่อบ้างว่าแม่ทัพเฉียวหนีทัพเอาตัวรอด
แตเ่ พราะตดิ พนั กบั สงครามเลยไม่สามารถปลกี ตัวมาตรวจสอบเร่ือง
นีไ้ ด”้

จางเหวินพยักหน้าสนับสนุน เขาเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน แต่
เพราะหลังจบสงครามพวกเขาหาหลักฐานมาสนับสนุนให้แม่ทัพ
เฉยี วไม่ไดท้ ง้ั ภายหลังยังเกดิ เร่ืองติด ๆ กันอกี

“ตอนนั้นที่มีข่าวลือทาลายชื่อเสียงของแม่ทัพเฉียวออกมา
ข้าก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง หลักฐานยังไม่มีสักอย่างผู้คนจะออกมาพูด
มากมายขนาดนั้นได้อย่างไรถ้าไม่ใช่มีคนบงการอยู่เบื้องหลัง
จนกระท่ังอดีตฮ่องเต้ส่ังให้อวี้อ๋องย้ายกลับมาเมืองหลวง อยู่ ๆ

126 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

หลกั ฐานเอาผดิ แม่ทพั เฉียวกป็ รากฏขึ้นมา”

เหอซู่เหยียนเอ่ยด้วยน้าเสียงประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้น
ทาไมตอ้ งเสี่ยงเอาฮหู ยินเฉียวไปไว้ในจวนแลว้ นาบุตรชายของแม่ทัพ
เฉยี วไปเล้ียงด้วย เขาไมก่ ลัวหรือว่าจะมคี นจาได้ข้ึนมา”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอถอนหายใจยาวเพราะไม่อยากนาเรื่องใน
อดตี มาพดู แตเ่ มอ่ื หลานชายถามก็ตอ้ งขดุ เรอื่ งเก่าออกมาเล่าเพราะ
ไมอ่ ยากให้เขาคิดไปไกล “ในอดตี อวี้ออ๋ งเคยชอบพอฮหู ยนิ เฉยี ว แต่
บิดาของฮูหยินเฉียวเห็นว่าอดีตฮ่องเต้ระแวงอวี้อ๋องเลยยกนางให้
แม่ทัพเฉียว ให้ข้าเดา ที่นาบุตรชายมาเลี้ยงก็เพื่อบีบบังคับมารดา
วางกาลังคนไวแ้ นน่ หนาก็เพื่อขูค่ นลูกอีกที โชคดีที่เจา้ ตรวจพบเร่ือง
นี้ ไม่อย่างนั้นจนตายก็ยังไม่ทราบว่าสองแม่ลูกนั่นอยู่ที่ไหน” ท้าย
ประโยคหนั ไปพดู กับจางเหวนิ

“ไม่คอ่ ยสมเหตสุ มผล”

เหอผิงที่เงียบมานานหันไปถามพี่ชาย “อะไรไม่สมเหตุสมผล
หรือ”

เหอซ่เู หยียนหันไปพูดกับน้องชาย “จะพูดว่าอวี้อ๋องไม่อาจ
ตัดใจจากรักครั้งเก่าเลยฆ่าสามีชิงตัวภรรยา เรื่องแบบนี้หากถูก
เปิดเผยออกมาย่อมไม่พ้นโทษประหาร ข้าว่าดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล

127 เสยี่ วเสวีย่ 2.0

เท่าไรถา้ เขามุทะลุขนาดนน้ั คงถูกอดีตฮอ่ งเตก้ าจดั ไปนานแล้ว”

เหอซือซือไม่อาจพูดเรื่องทั้งหมดที่ถูกเปิดเผยในชาติก่อน
แล้วบอกว่าตนรู้เรื่องราวล่วงหนา้ นางเลยต้องจับคาพูดของท่านยา่
มาขยายอีกที “ท่านย่าบอกว่าอดีตฮ่องเต้ระแวงอวี้อ๋อง หรือบางที
ตอนที่แม่ทัพเฉียวไปขอทัพมาช่วยคงเจอกับอะไรเข้า อวี้อ๋องเลย
ต้องฆ่าปิดปาก เรื่องฮูหยินเฉียวน่าจะเป็นเรื่องสบโอกาสเลยชิงตัว
คนมาพอดี”

“ยังไงก็ตาม ถ้าเขาบริสุทธิ์ใจจริงจะจับฮูหยินเฉียวมาขงั ไว้
ทาไม เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงอวี้อ๋องก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง” จางเหวิน
กล่าวสรปุ

ทุกคนหันไปมองหญิงชรา ฮูหยินผู้เฒ่าเหอที่รับรู้เรื่องราว
ทุกอย่างในอดีตเลยต้องเป็นคนตัดสินใจ “เสี่ยวเหวินให้คนไปสืบ
ทางหนีทีไล่ในจวนอวี้อ๋องไว้ก่อน ส่วนซู่เหยียนเจา้ สง่ คนไปสืบเรื่อง
ในอดตี อีกรอบ” ถงึ ไมค่ ิดวา่ จะพบอะไรแตก่ ็ต้องลองดู

ในอดีตแมแ้ ตส่ ามีนางยงั หาหลักฐานไมพ่ บ ฮหู ยินผูเ้ ฒา่ เหอ
จึงไมไ่ ด้คาดหวงั มากนกั

จางเหวินคอตก ต่อหน้าเด็กรุ่นหลังมากมายทาไมเขาเป็น
เสี่ยวเหวนิ แต่ไมเ่ รยี กซู่เหยียนว่าเส่ยี วเหยียนบ้างล่ะ

128 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

เหอผงิ ทีถ่ ูกมองขา้ มรบี แสดงการมตี ัวตน “ทา่ นยา่ ขา้ ล่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอถลึงตาใส่ “เจ้า เจ้าจะทาอะไร ทั้งวันเอา
แต่เที่ยวเล่น ตาแหน่งหลักลอยนั่นใช้ประโยชน์อะไรได้” ด่าจน
พอใจแล้วถึงได้มอบหมายหน้าท่ีให้ “รอเส่ยี วเหวินกับซู่เหยียนก่อน
เตรยี มพรอ้ มแล้วเจ้าคอ่ ยรับหน้าทีบ่ อกเรอื่ งน้ีกับเฉยี วเฟิง”

“เฉียวเฟงิ ” เหอผิงกล่าวทวนคาดว้ ยความสงสยั

เหอซือซือใช้สายตาสื่อความหมายว่าท่านเป็นคนโง่เง่าให้
พ่ีชายรองแลว้ ชว่ ยทา่ นย่าตอบ “ย่อมต้องเป็นชอื่ ทแี่ ท้จริงของสหาย
ทา่ น เฉียวเฟิงบตุ รชายคนเดยี วของแมท่ พั เฉยี วอย่างไรล่ะ”

ทุกคนออกจากห้องไปแล้วแต่เหอซือซือกลับถูกรั้งตัวไว้
นางได้แตน่ งั่ ลงอกี ครัง้ อย่างยอมรบั ชะตากรรม

“เสี่ยวเหวินคงไม่ได้อยู่ว่างไม่มีอะไรทาเลยไปตรวจสอบ
จวนอวี้อ๋องหรอกกระมัง มาถึงจวนเขาขอพบเจา้ เปน็ คนแรก ตกลง
ตอนแรกคิดจะทาอะไร”

เหน็ หลานสาวกัดริมฝีปากมองหนา้ ตนอย่างรู้สึกผิดหญิงชรา
เลยถอนหายใจออกมา “ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่เดือนหน้าเจ้า
ตอ้ งแต่งเขา้ ตระกลู เซียวแลว้ เรอ่ื งพวกนกี้ ว็ างมือเสยี เถอะ ปลอ่ ยให้
พวกเขาจดั การไป มคี วามคืบหน้าอะไรขา้ ค่อยเลา่ ให้ฟงั ”

129 เสีย่ วเสวยี่ 2.0

นางรบั คาเสยี งเบา “เจ้าคะ่ ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหออ้าปากจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด เลี้ยงดู
กันมาตั้งนาน ความเปลี่ยนแปลงช่วงนี้จะดูไม่ออกเชียวหรือ ต่อ
หน้าคนในครอบครวั ร่าเรงิ แต่พออยู่คนเดียวกลับน่งิ เงียบผิดปกติจน
แม้แต่กัวมามายังสังเกตเห็น ท่าทีต่อคนอื่นเดี๋ยวดีเดี๋ยวเย็นชา พูด
เร่ืองแต่งงานตอนแรกเชือ่ มนั่ ผา่ นไปครเู่ ดยี วกลบั ไม่ไวใ้ จใครเสียแล้ว
เหมือนภายในใจมีความขัดแย้งมากจนรับมือไมไ่ หว

เร่อื งของคณุ ชายฉินน่นั ไมน่ ่าส่งผลขนานนี้ เพราะตั้งแต่ต้น
ซอื ซือกไ็ ม่ไดส้ นใจไยดีอดีตคหู่ มนั้ มากนัก

ตกลงเป็นเรื่องอะไรกันแน่ที่ทาให้หลานสาวของนางคิดไม่
ตกจนกลายเปน็ ปมตดิ ค้างภายในใจ

แต่เรื่องแบบนี้บีบบังคับให้พูดไม่ได้เสียด้วย แบบนั้นจะส่ง
ผลร้ายมากกว่าผลดี “เจ้ากลับเรือนเถอะ เวลาออกมานอกเรือนก็
อยา่ ลมื ใสเ่ ส้ือคลุมให้หนาหน่อย เดย๋ี วจะลม้ ป่วยลงอีก”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอมองส่งหลานสาวจนคนหายลับไปจาก
สายตา หญิงชราเก็บสายตาเป็นห่วงกลับมาก่อนถอนหายใจยาว
หวังให้เป็นแค่อารมณ์แปรปรวนของเด็กสาวก่อนออกเรือนเท่านั้น
เหลอื เกนิ

130 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

หลังจากนั้นเหอซือซือก็ไม่ได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องของ
อวอ้ี อ๋ งอกี นางใช้เวลาทเี่ หลือตรวจนับสง่ิ ของทจ่ี ะนาไปตระกูลเซียว
ยังมีจัดเตรียมของมอบให้ญาติผู้ใหญ่ ของขวัญให้น้องสะใภ้ทั้งสอง
คน รวมทัง้ บุตรชายท่ีเพง่ิ คลอดของโจวซ่ือด้วย

เดิมทีสาวใช้ในเรือนของนางมีแต่เด็กสาวรุ่นราวคราว
เดียวกันทั้งยังหน้าตางดงาม ท่านย่ามองดูอยู่นานไม่ได้พูดอะไร
สุดท้ายกลับจัดการเลือกสาวใช้ให้ติดตามนางไปด้วยแค่สองคน คน
หนึ่งเคร่งขรึมอีกคนสดใส หน้าตาพูดได้ว่าหมดจด และสองคนนี้
เป็นคนจากเรอื นของท่านยา่ ทง้ั สน้ิ

ที่คาดไม่ถึงก็คือท่านย่าถึงกับให้กัวมามาตามไปที่จวน
ตระกูลเซยี วด้วย ตอนทราบนางถงึ กับตกใจจนพดู ไม่ออกไปพักใหญ่

“กัวมามาติดตามทา่ นมานานหลายปี ท่านยา่ ...”

ฮหู ยนิ ผ้เู ฒ่าเหอส่ายหน้ากล่าวด้วยน้าเสียงจริงจัง “กัวมามา
ติดตามข้ามานาน เป็นคนที่ขา้ ไว้ใจมากที่สดุ นางเองก็เลี้ยงดูเจ้าอยู่
หลายปี ถอื ว่าผกู พันกันมานานไม่มที างทรยศเจ้าเด็ดขาด รอเจ้ายืน
อย่างม่ันคงแล้วคอ่ ยให้นางกลับมาก็ยงั ไมส่ าย”

เหอซือซือรู้สึกเศร้าใจ นางไม่อยู่ กัวมามาก็ติดตามไปด้วย
ท่านย่าไม่เหงาแย่หรือ อีกอย่างกัวมามาก็อยู่ในจวนตระกูลเหอมา

131 เส่ียวเสวยี่ 2.0

หลายสบิ ปี ใหย้ ้ายไปตระกลู เซียวแบบนี้

“กัวมามาเปน็ คนเสนอขน้ึ มาเอง ขา้ ก็คิดวา่ ทาแบบนี้ดีท่ีสุด
เจา้ อย่าลืมวา่ สามปเี ต็มทอ่ี านาจดูแลเรือนหลงั อยู่ในมือสะใภ้คนรอง
ขา้ ไมช่ ดั แจง้ วา่ นางเป็นคนเช่นไร เจา้ เองก็ไมท่ ราบเหมือนกัน ดงั นั้น
เราตอ้ งรัดกุมไวก้ อ่ น ซือซือ พ่ชี ายสองคนของเจา้ ขา้ ไมห่ ่วงเพราะถึง
อย่างไรพวกเขาก็อยู่ในจวนหลังนี้ แต่เจ้าแต่งออกไป เมื่อก่อนเจ้า
หกล้มหรือพลาดท่าข้ายังวิ่งไปดูได้ แต่แต่งออกไปแล้วมีกาแพงของ
ตระกูลเซียวลอ้ มรอบ ข้า...”

ฮหู ยินผเู้ ฒ่าเหอพูดไมอ่ อก รูด้ วี ่าหลานเขยพ่งึ พาได้ แตส่ ามี
ออกไปทางานคนเป็นภรรยาต้องอยู่ที่จวน คนที่พบหน้ามากที่สุด
ย่อมเปน็ สตรใี นเรือนหลงั ดว้ ยกนั แตง่ เขา้ ไปในฐานะสะใภ้คนโตมาก
นอ้ ยกต็ อ้ งไดร้ ับอานาจปกครองเรือนหลัง ถา้ มคี นไมพ่ อใจข้ึนมาเล่า
ให้แก้ปัญหาตอนเรื่องเกิดขึ้นแล้วหรือ สมควรป้องกันไว้ก่อนเป็นดี
ท่ีสุด

เหอซือซือน้าตาคลอ ไม่อยากร้องไห้แต่น้าตากลับไหล
ออกมา หลังจากใช้หลังมือปาดน้าตาทิ้งนางจึงเอ่ยด้วยน้าเสียงติด
ตลก “ข้าไม่ใช่เด็กน้อยที่วิ่งหกล้มจนได้บาดแผลเกือบทุกวันคนนั้น
แลว้ ท่านย่า หลานโตแล้วนะเจา้ คะ”

132 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอคว้าหลานสาวเข้ามากอด “โตแล้วก็ต้อง
รู้จักดูแลตัวเองให้ดี อารมณ์ก็อย่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเกินไป เกิด
เลอื ดลมติดขดั ประเดยี๋ วจะแยเ่ อา”

“ท่านยา่ ไม่ใชห่ มอสักหน่อย คร้ังกอ่ นทา่ นทานขนมไม่ทาน
ข้าวจนปวดท้อง ตอนนั้นท่านหมอยังส่ายศีรษะพูดไม่ออกพักใหญ่
อยู่เลย”

เสียงสั่นเครือเปลี่ยนเป็นเสียงร้องโอดโอย ไม่นานเสียง
หัวเราะก็ดังลั่นเรือนพักของฮูหยินผู้เฒ่าเหออีกครั้ง ไม่หลงเหลือ
บรรยากาศหม่นหมองอีกตอ่ ไป

เดือนสิบเอ็ดในเมืองหลวงมีงานมงคลใหญ่งานหนึ่ง นั่นก็
คืองานแตง่ ของอัครเสนาบดีกบั คุณหนูเหอ

ใกล้ฤกษ์รับเจ้าสาว ในเรือนของเหอซือซือคึกคักยิ่ง ญาติ
และคนของตระกูลเหอที่แยกจวนออกไปล้วนมาออกันเต็มเรือนพัก
ของนาง

133 เสย่ี วเสวีย่ 2.0

สตรีรวมกลุ่มกัน ยิ่งสนิทกันมากยิ่งพูดคุยกันไม่หยุด เสียง
หัวเราะคิกคักกับเสียงกระซิบกระซาบที่ไม่เบาสักนิด ถ้าไม่ติดว่า
ตอ้ งแตง่ หนา้ นางคงถกู ลากไปรว่ มวงด้วยแน่

แต่งหน้ายังไม่ทันเสรจ็ เหอหลันญาติสาวที่เพิ่งออกเรือนไป
เมอื่ ปีก่อนป้องปากกระซบิ กับนาง

“สามเดือนก่อนน้องสาวของพี่สะใภ้ข้าแต่งให้ขุนนางขั้น
สาม นางเลยข่มข้าเกือบทุกวัน ซือซือเจ้าหมั้นได้ดียิ่ง พอประกาศ
เรื่องการหมั้นหมายของเจ้ากับใต้เท้าเซียวออกไปพี่สะใภ้ข้าเลยไม่
กล้าพูดเร่ืองน้องสาวของนางกับขา้ อีก ตอนนี้นางไมม่ าเหยียบเรอื น
ข้าเป็นเดือนแล้ว ข้าสวดภาวนาทุกวันให้เป็นอย่างนี้ไปตลอดจะได้
ไม่มเี รื่องราคาญใจ”

เหอหลันพูดเสร็จยังหยิกแก้มนางไปทีหนึ่ง แล้วพูดด้วย
น้าเสียงปกติ “เจ้าเป็นดาวโชคลาภของข้าจริง ๆ ตอนเด็กถ้าไม่ได้
เจ้าหนนั้นข้าคงไม่รอดแน่ น้องสาวอยากได้อะไรรีบบอกมา ต่อให้
เป็นดาวบนท้องฟ้าข้ากจ็ ะหามาให้”

อ้อ พี่สาวคนนี้คงหมายถึงตอนเล่นซนจนลื่นตกสระน้าไป
สาวใช้ที่อยู่ตรงนั้นไม่มีใครว่ายน้าเป็นสักคน โชคดีที่นางเคยเรียน
กบั ทา่ นปตู่ ง้ั แต่เด็ก ๆ เลยลงไปชว่ ยได้

134 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดในช่วงปลายเดือนสิบเอ็ด น้าในสระ
ทาเอาหนาวจนแทบแข็งตายได้เลยทีเดียว หลังรู้เข้าท่านย่าทั้ง
รอ้ งไหท้ ง้ั โมโห ทาเอานางไมไ่ ดอ้ อกไปไหนถึงสองเดือน

“เจ้าบ่าวของพี่ซือซือเป็นถึงอัครเสนาบดี พี่หลันไม่ต้อง
ลาบากหรอก เกรงวา่ ผอู้ ื่นเขาจะหามาไดเ้ ร็วกว่าพีด่ ว้ ยซ้า”

ญาติผู้นอ้ งทีย่ งั ไม่ออกเรือนไดย้ นิ เลยตะโกนตอบมาจากอีก
ฝง่ั ไมท่ นั ขาดคาถูกมารดาหยกิ เข้าใหเ้ ลยเงียบเสียงไป

เสียงหยอกล้อพูดคุยกันอย่างครื้นเครงหยุดลงเมื่อท่านย่า
ของนางลุกข้นึ ยนื

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอโบกมือ “อีกไม่นานพิธีก็จะเริ่มแล้ว ปล่อย
ให้ซือซือแต่งหน้าให้เสร็จแล้วสวมผ้าคลุมหน้า พวกเราออกไป
เตรียมตวั กนั ข้างนอกเถอะ”

เสียงอวยพรกับเสียงหยอกล้อดังขึ้นจนแทบจับคาพูดไม่ได้
รอจนคนออกไปหมดแลว้ จึงเหลือเพียงฮูหยนิ นาโชคท่ีแตง่ ตัวให้นาง

สิบวันที่ไม่ได้พบหน้าเซียวเยี่ยนเฉิงทาให้นางรู้สึกตื่นเต้น
อยู่บ้าง พอหัวใจเริ่มเต้นเร็วฝ่ามือก็เริ่มเย็นเฉียบยิ่งกว่าเดิม ยังดีที่
เตาอุ่นมืออยใู่ กล้ นางรีบคว้ามาถือไวอ้ ยา่ งรวดเรว็

135 เสยี่ วเสวยี่ 2.0

มุมปากของฮูหยินนาโชคที่ท่านย่าเชิญมายกสูง นางรีบ
ร้อนเอ่ยแก้ตัว “อากาศหนาวมาก”

หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับ “เดือนสบิ เอ็ดหนาวมากจริง ๆ
น่ันแหละ”

ความร้อนทีส่ ่งผา่ นกาแพงจนท้ังห้องอบอนุ่ ต่างจากข้างนอก
ไหนเลยจะหนาวเย็นถึงปานนั้น นางรู้ดีว่าคุณหนูเหอคงอายเลย
ไมไ่ ด้พูดอะไรอีก ทง้ั ยังพยายามควบคมุ สีหน้าใหน้ ิง่ เรยี บท่สี ุดด้วย

136 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ตอนท่ี 12

เมื่อขบวนเกี้ยวเจ้าสาวเคลื่อนตัวออกจากจวนตระกูลเหอ
สองขา้ งทางก็เตม็ ไปดว้ ยผคู้ นที่มามุงดู

ความคึกคักเคลื่อนตัวผ่านไป ขบวนยาวเท่าไหร่สองข้าง
ทางกเ็ ต็มไปดว้ ยผคู้ นมากเท่าน้ัน บางคนถงึ ข้ันนบั หบี สนิ เดิมเจา้ สาว
แล้วหอ่ ปากอยา่ งตกตะลึง สมกบั เป็นคุณหนูคนเดียวในจวน สินเดิม
มากพอ ๆ กับเช้อื พระวงศ์เลยทีเดยี ว

เรื่องนี้ถ้าถามเหอซือซือ นางย่อมตอบว่าจวนอื่นแบ่งกัน
หลายคน จวนของพวกนางคนน้อยนางเลยได้ส่วนแบ่งเยอะหน่อย
เมื่อนามารวมกับสินเดิมของมารดาและสินเดิมที่ท่านย่าทบมาให้
เลยมากพอ ๆ กบั องค์หญิงหรอื ท่านหญงิ เลยทเี ดยี ว

เกี้ยวเคลอ่ื นมาถงึ จวนตระกูลเซียว นางถูกพยุงลงจากเก้ียว
เจา้ สาว แลว้ เดนิ ตามการจับจูงเพือ่ คานบั มารดาของเซยี วเยี่ยนเฉิง

137 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

พธิ ีการท่ีเหลือเป็นไปตามลาดบั เจา้ สาวเช่นนางถูกผ้าคลุม
หน้าบดบังจนมองไม่เห็นทาง สิ่งที่ต้องทาก็แค่ทวนลาดับให้ขึ้นใจ
แล้วเดินตามการจับจูงเทา่ นนั้

เสร็จพิธีการในห้องโถงแล้วยังมีที่ห้องหอต่อ เพราะมอง
ผ่านผา้ คลมุ หน้าภาพเลยไม่ชัดเจน ไม่ว่าแห่งหนใดล้วนกลายเป็นสีแดง
ไปหมด

นั่งลงได้ไมน่ านก็เหน็ เงาสูงใหญ่ของบุรษุ เดินเข้ามา รับรู้ได้
ว่าเซียวเยี่ยนเฉิงนั่งลงทางด้านซ้ายมือ เสียงของคนในห้องเงียบลง
กอ่ นท่ผี ้าคลุมหน้าของนางจะถูกเปดิ

เซียวเยี่ยนเฉิงในชุดแต่งงานสีแดง ตีให้ตายชาติก่อน
เหอซือซือก็จินตนาการไม่ออกว่าหากเขาใส่ชุดสีแดงสดจะเป็นเช่น
ไร วันนี้ได้คาตอบแล้ว น่ามองจนนางต้องรีบก้มหน้าลงเพราะรู้สึก
ตาพร่าหน่อย ๆ

“บ่าวสาวคล้องแขนดม่ื สรุ า”

อยา่ พูดถึงเร่ืองการสบตา จดุ ไหนท่ีไม่ใช่ใบหน้าเซียวเย่ียนเฉิง
ลว้ นสมควรวางสายตาท้งั ส้ิน นางไมอ่ ยากขายหน้าให้คนในห้องส่งเสียง
หยอกลอ้ หรอกนะ

138 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

ตั้งแต่ต้นจนจบบ่าวสาวไม่มีโอกาสพูดคุยกันสักนิด กล่าว
คาอวยพรและหยอกล้อกันจนหอมปากหอมคอแล้วเจ้าบ่าวเลยถูก
ดงึ ไปรบั รองแขกทางดา้ นหนา้

แต่ไหนแต่ไรเซียวเยี่ยนเฉงิ ก็มีท่าทีสูงสง่ กดดันผู้คน โอกาส
ดีเช่นงานแต่งใครจะอยากพลาดโอกาส ดังนั้นบรรดาขุนนางเลย
แทบจะอมุ้ อัครเสนาบดไี ปด้านหน้าเพ่ือพาคนไปกรอกสุรา

ญาติสตรีฝั่งตระกูลเซียวชวนคุยเพียงนิดเดียวก็ออกไป
เหอซือซือรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก เพราะนางเหนื่อยจะตายอยู่
แลว้

นางดื่มน้าชาดับกระหายเสร็จถึงได้สังเกตเห็นผลไม้กับ
ธญั พชื ที่โปรยบนเตยี ง

กัวมามาเห็นคณุ หนหู ยิบเม็ดบวั ข้ึนมาถือด้วยสหี น้าซับซ้อน
เลยเอ่ยวาจาหยอกล้อเผื่อผ่อนคลายบรรยากาศ “ถึงคุณหนูหิว
อย่างไรก็ทานไม่ได้นะเจ้าคะ ทนไม่ไหวจริง ๆ ค่อยให้เหม่ยจูกับ
เสยี่ วเฉยี งยกของกนิ มาให้”

139 เส่ยี วเสว่ีย 2.0

เหอซือซือหลุดหัวเราะ “ข้าไม่ได้เห็นแก่กินขนาดนั้นสัก
หนอ่ ย” เหนือ่ ยจนความอยากอาหารหายไปหมดแล้วยังจะหิวอะไร
อกี

เหม่ยจูยกอ่างล้างหน้าเข้ามา กัวมามากล่าวด้วยน้าเสียง
อ่อนโยน “คณุ หนู ลา้ งหนา้ ก่อนเถอะเจา้ ค่ะ”

ฟงั จากเสยี งครื้นเครงจากขา้ งนอกดทู า่ คงอีกนานกวา่ จะจบ
“ถอดมงกุฎหงส์นี่ออกแลว้ อาบนา้ สักหน่อยเถอะ”

กัวมามาไม่ค่อยเห็นด้วยนัก “แต่เพิ่งอาบได้ไม่นาน ใต้เท้า
เซยี วก็ยงั ไมก่ ลับมา จะถอดชดุ เลยหรือเจ้าคะ”

“นา้ มันน่ที าขา้ เร่ิมเวียนหัวแลว้ ” ยังไงห้องอาบน้าก็อยู่ข้าง
ใน นางถูกกลน่ิ หอมเอียนน่ีรมจนมึนแลว้ ถ้ายงั ทนอยอู่ ีกพออาเจียน
แล้วจะไปกันใหญ่ ท่าทางที่ผ่านมาของเซียวเยี่ยนเฉิงก็ไม่ได้ดู
เคร่งครัดอะไร คงไม่ว่านางเพราะเรือ่ งอาบน้าหรอก

กัวมามาเห็นหน้าคุณหนูซีดเลยยอมผ่อนปรน หญิงชรา
พยกั หน้าใหเ้ หมย่ จวู างอ่างล้างหน้ามาชว่ ยแกะเครื่องประดับ

ไม่คาดว่าพออาบน้าคณุ หนกู ลับอยากสระผมดว้ ย “บรรพบรุ ุษ
น้อยของข้า ร่างกายท่านทนหนาวไม่ค่อยได้ นี่จะสระผมตอน
กลางคืนอีก”

140 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

“ไม่ให้สระข้าจะมุดหัวไปในถังแล้วนะ” ขู่ไปอย่างนั้นเอง
ผมมนั เยิ้มขนาดนมี้ ุดลงไปคงตอ้ งเปลี่ยนนา้

สุดท้ายกัวมามาก็ยอมพยักหน้าด้วยความจายอมเพราะ
ทราบดวี า่ คุณหนทู นกล่ินหอมเอยี นไมค่ ่อยได้ ปล่อยไว้จริง ดีไมด่ ีคืน
นี้ไดอ้ าเจียนใส่ใต้เทา้ เซียวแลว้ จะว่นุ ไปกันหมด

ด้วยความสัตย์จริง เหอซือซือนึกไม่ออกว่าจะมีบุรุษสักก่ี
คนที่ชมชอบกล่ินหอมเอียนและผมมนั เย้ิมขนาดน้ี เพราะนางยังทน
ตัวเองไมไ่ ด้เลย

อาบน้าเสร็จนางเลยไปนั่งอยู่ข้างกองไฟเพ่ือให้ผมแห้ง โชค
ดีที่สาวใช้ในตระกูลเซียวรออยู่ข้างนอก ตราบใดที่เซียวเยี่ยนเฉิงยัง
ไมก่ ลบั มานางก็สามารถเตรียมตัวได้นานหน่อย

ผึ่งจนผมเริ่มแห้งนางจึงส่งเสียงเรียกเสี่ยวเฉียงทันที “เจ้า
เอาชดุ เดิมมาสวมทบั ใหข้ า้ หนอ่ ย”

กัวมามามองค้อน กลับได้เสียงหัวเราะคิกคักของคุณหนู
กลับมา

พอแต่งตวั เสรจ็ ไม่นานกไ็ ด้ยินเสยี งจากข้างนอก เซยี วเย่ียนเฉิง
เดินเข้าประตูมาอย่างสง่างามโดยไม่ต้องมีคนช่วยประคองสักคน
เดียว

141 เส่ียวเสวย่ี 2.0

เหอซือซือมองเซียวเยี่ยนเฉิงแล้วกลับมามองตัวเอง ที่รีบ
ลกุ ข้นึ มาแต่งตัวใหม่อกี รอบน่ีคอื อะไร

ส่วนกัวมามากับสาวใช้ทั้งสองนั้น พอคารวะเสร็จแล้วก็
ออกไปจากหอ้ งทันที ไมเ่ ปดิ โอกาสใหน้ างได้กล่าวคาพดู สักคา

เหอซือซอื นัง่ นิง่ แตท่ วา่ ใจกลบั ไม่ได้สงบเหมือนที่แสดงออก
งานเลี้ยงยาวนานและครึกครื้นขนาดนั้น เซียวเยี่ยนเฉิงสมควรมี
อาการเมามายสักหน่อยไม่ใช่หรือ ท่าทางกระตือรือร้นของบุรุษ
หลายคนทล่ี ากเขาออกไปเชื่อถือไม่ได้เลยจรงิ ๆ

เซยี วเยย่ี นเฉงิ ทรดุ ตวั ลงนง่ั “เหน่อื ยหรอื ไม”่

สมควรแสดงท่าทางบอบบางอ่อนแอสักนิดดีหรือไม่ นาง
ตดั สินใจพยักหนา้

“งั้นดับไฟนอนเถอะ”

ร่างสูงลุกขึ้นไปดับตะเกียง ทิ้งเหอซือซือให้นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม
ดับตะเกียงแล้วพรุ่งนี้จะทาอย่างไร เขาคงไม่คิดดับไฟแล้วนอนนิ่ง
จนผา่ นคืนเข้าหอใช่ไหม

นางกัดรมิ ฝีปากอย่างกลัดกลุ้ม ถอดชดุ พิธีการท่ีใส่ไว้หลวม ๆ
ออก มองเตยี งทีไ่ ม่มที ่ีว่างอย่างปลงตก กวาดเมลด็ ธัญพชื ไปอยขู่ อบ

142 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เตียงแลว้ คลานเข้าไปนอนดา้ นใน
เซยี วเย่ยี นเฉิงดบั ไฟเสรจ็ แล้วกลับมานอนจริง ๆ ผ่านไปครู่

หนึ่งนางถึงนึกขึ้นได้ “ดูเหมือนข้าจะต้องนอนด้านนอก” ตามหลัก
แลว้ เขาควรจะนอนดา้ นใน พอหนั ไปมองบรุ ุษด้านข้างยังคงหลับตา
อยู่

“ไม่เป็นไร” เสยี งท้มุ ตอบกลบั มาโดยไม่ยอมลมื ตา
เหอซือซือรู้สึกอึดอัดจะตายอยู่แล้ว หรือว่านางงามไม่พอ
ไม่ ข้อนี้ตัดทิ้งไปได้ ต้องเป็นเพราะเซียวเยี่ยนเฉิงแน่ที่มีปัญหา
หญิงงามนอนอยู่ข้าง ๆ เขาหลบั ลงได้อย่างไร
นางลกุ ขึน้ มานง่ั อย่างหงดุ หงดิ แสงจากตะเกยี งหลงั ฉากกั้น
ทาใหห้ ้องยังคงสวา่ งอยู่ แวว่ เสียงหัวเราะแผว่ เบามาจากดา้ นหลัง
นางรบี หันไปมอง กลบั พบว่าเซียวเยีย่ นเฉิงไม่ได้หลับอีกทั้ง
เขากาลงั หวั เราะนางอยู่ “ท่าน”
คืนเข้าหอยังไม่ละเว้นต้องแกล้งนางให้ได้ เหอซือซือล้มตัว
ลงนอนหันหลังให้พลางคิดในใจ คงทุบเจ้าบ่าวตั้งแต่คืนแรกไม่ได้
หรอกจริงไหม ตอ้ งอดกลน้ั ไว้

143 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

มารยาร้อยแปดพันเก้าสลายไปกับอากาศหนาวเรียบร้อย
แล้ว พูดถึงแผนยั่วยวนอะไร ใช้เวลาทั้งคืนห้ามใจไม่ให้กัดเขาจม
เข้ียวยังมีโอกาสเปน็ ไปไดม้ ากกวา่

เซียวเยี่ยนเฉิงเอื้อมมือไปแตะไหล่บาง มือเขาถูกปัดออก
แทบจะทันที หรือว่าจะแกลง้ หนักมือไปหนอ่ ย “โกรธแล้วหรอื ”

ยกโทษให้ทันทีหรือจะทาเป็นไม่สนใจสักครู่ดี ไม่ทันได้
ตัดสินใจไหล่ขวาก็ถูกรั้ง จากท่านอนตะแคงข้างเลยกลายมานอน
หงาย

ร่างหนาพลิกตัวขึ้นคร่อมด้านบน มือไล้ไปตามกรอบหน้า
ก่อนกระซิบเสยี งเบา “ข้าขอโทษ”

รู้ดีว่าเขาขอโทษเพราะหวังผลแต่น้าเสียงทุ้มต่ากับใบหน้า
ลอ่ ลวงวิญญาณนั่นทาให้นางไมอ่ าจแสดงท่าทีขดั ขนื ได้

ริมฝปี ากทาบทับลงมา เริ่มจากจูบแผว่ เบาเหมือนแมลงปอ
แตะผวิ นา้ กอ่ นจะค่อย ๆ เปลย่ี นเปน็ ร้อนแรง เรยี วลิ้นอุ่นรอ้ นแทรก
เขา้ ไปพัวพันไม่ยอมหยุดพกั

มือหนาเลื่อนลงมาที่เนินอกนุ่ม นิ้วโป้งปัดผ่านปลายถัน
เคล้นคลงึ หลายคราแลว้ ยงั ไมร่ ู้สึกหนาใจจึงดึงสายรดั เอวออก

144 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

สาบเสื้อถูกแหวกออก ผิวเนียนเรียบลื่นให้ความรู้สึกดีกว่า
ผ่านผ้าผืนบางเป็นไหน ๆ ปทุมถันถูกมือสากระคายปัดผ่านหลาย
คราจนหดแขง็ เป็นตุ่มไต

ถูกระดมจูบจนแทบหายใจไม่ทัน พอริมฝีปากหนาผละ
ออกนางจงึ รีบหอบหายใจเอาอากาศเขา้ ไปเหมือนคนจมน้า

“อ๊ะ ทา่ น”

เซยี วเยี่ยนเฉงิ ปลอ่ ยริมฝีปากบางให้เปน็ อิสระเพราะค้นพบ
เป้าหมายใหม่ เขากม้ ลงไปครอบครองยอดปทุมถนั เรียวลนิ้ ท้ังลากไล้
ดูดดงึ เหมอื นผ้ึงทพ่ี บเกสรดอกไม้อนั หอมหวาน พวั พันรมุ เร้าไม่ยอม
ออกห่าง มอื อีกขา้ งกไ็ มย่ อมแพ้ บีบเคลน้ ทรวงอกจนหญิงสาวใตร้ า่ ง
เปล่งเสียงครางออกมาไม่หยุด

มือบางจิกผ้าปูที่นอน เสียงครวญครางน่าอายผสานกับ
เสียงดูดดึง ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนถูกเพลิงแผดเผา ทั้งทรมาน
และคาดหวงั จนเผลอเรียกชือ่ คนดา้ นบนออกมา “เซยี วเย่ยี นเฉิง”

เจ้าของชื่อเงยหน้า ในดวงตาอัดแน่นด้วยแรงปรารถนา
มอื ซ้ายกอบกุมทรวงอกกลมกลึงสว่ นมือขวาใช้ยันร่างกายไว้ “เรียก
ท่านพี่” เสียงแหบต่ากระซิบข้างหู เขาก้มลงขบเม้มติ่งหูของคนใต้
ร่างก่อนเอ่ยย้าอีกครงั้ “ซือซอื เรียกท่านพี่”

145 เส่ยี วเสวีย่ 2.0

“ท่านพี่” เสียงหวานยอมเอ่ยตามความต้องการ ไม่
หลงเหลือกาแพงหรอื ปราการใดอกี

ไม่รู้คาเรียกขานนี้ไปกระตุ้นคนด้านบนที่จุดใด สิ่งที่นาง
ได้รับกลับมาถึงกลายเป็นพายุจูบอีกครั้ง รอจนกระทั่งเขาพึงพอใจ
แล้วถึงได้ถอนริมฝปี ากออก

ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง ความอุ่นร้อนถูกความหนาวเย็นเข้ามา
แทนที่ เหอซอื ซอื ลืมตามอง เซยี วเยยี่ นเฉงิ กาลังปลดเปล้ืองอาภรณ์
บนกายออก

แก่นกายขนาดใหญ่ที่กาลังชูชนั ทาให้นางรู้สึกร้อนไปทัง้ ตัว
ร่างบางใชแ้ ขนยันตัวกึ่งนั่งกึ่งนอน ริมฝีปากสั่นระริก สุดท้ายเอ่ยได้
แคถ่ ้อยคาที่เขาบอกเมือ่ ครู่เทา่ นัน้ “ทา่ นพ่ี”

“คนดี ไม่ต้องกลัว” นัยน์ตาฉ่าน้ากับริมฝีปากสั่นระริกทา
ให้เขาเอ่ยปลอบไปก่อนทั้งที่ตนเองจวนจะไม่ไหวแล้ว ถึงอยากสอด
ใส่เข้าไปในร่างนางมากเพียงใดแต่รู้ดีว่าเจ้าสาวของตนเองยังไม่
พรอ้ ม

เขาไม่อยากให้ครั้งแรกเป็นความทรงจาอันเลวร้ายสาหรับ
นาง “ซอื ซอื ไวใ้ จข้านะ”

146 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซือซือกลืนน้าลายลงคอ นางช้อนตามองเขาด้วยแววตา
กลมโต เสียงหวานออดออ้ นทง้ั ยงั เต็มไปดว้ ยความไว้วางใจอย่างเต็ม
เปีย่ ม “ขา้ เช่ือใจทา่ นพ”่ี

บุรุษคนใดจะหักหาญหญิงงามที่แสดงออกว่าเชื่อใจตนเอง
อย่างเต็มที่ขนาดนี้ได้ เซียวเยี่ยนเฉิงดันร่างบางให้ลงไปนอนอย่าง
อ่อนโยน ริมฝีปากหนาพรมจูบตั้งแต่เส้นผม เปลือกตา ปลายจมูก
ไลล่ งมาทซี่ อกคอ เล่ือนตา่ ลงมาเรอื่ ย ๆ จนถงึ กลบี บปุ ผาบาง

สองมือแยกเรียวขาออกจากกัน ร่างบางไม่ได้แสดงท่าทีขัด
ขืน ยอมแสดงความเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาอย่างเต็มใจ นอกจาก
ใบหนา้ แดงก่ากบั แววตาขัดเขินแล้วก็ไมไ่ ดเ้ อย่ หา้ มปรามสักนิด

เรียวลิ้นอุ่นร้อนลากไล้ไปยังจุดบอบบางที่สุด มือบางทั้ง
สองข้างกาผา้ ปูที่นอนแนน่ ก่อนหนา้ ว่าทรมานแลว้ หนนย้ี ังมากกว่า
ไมร่ กู้ รี่ ้อยกี่พนั เท่า

คาสอนเรื่องสตรีที่ดีไม่อาจเปล่งเสียงร้องเมื่ออยู่บนเตียง
หายไปจากสมองนางนานแลว้

ยิ่งเรียวลิ้นรุกล้าเข้ามาเท่าไหร่กลีบบุปผาก็ยิ่งฉ่าเยิ้มมาก
ข้ึนเท่านนั้ ร่างบางบิดเรา่ พรอ้ มสง่ เสยี งครางไม่หยุด ดูดด่ืมน้าหวาน
จนพอใจแล้วเขาจึงกดจูบต้นขาด้านในพร้อมทั้งขบเม้มจนทิ้งรอย

147 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

แดงจาง ๆ ไว้รอยหนงึ่

นางแดงกา่ ไปท้งั ตวั เขายกเรยี วขาบอบบางทั้งสองขา้ งก่อน
จะแทรกกายเข้าไปอย่างช้า ๆ คนงามใต้ร่างขมวดคิ้วแค่ครู่เดียวก็
คลายออก

เซียวเยี่ยนเฉิงทิ้งน้าหนักตัวไว้ที่มือขวา พยายามพิจารณา
สีหน้าของคนใตร้ ่าง “เจ็บหรือไม”่

นางส่ายหน้า เมื่อได้รับคายืนยัน นอกจากความโล่งใจแล้ว
เขายังเต็มไปด้วยความทรมาน อารมณ์ปรารถนาเต็มเปี่ยมขนาดนี้
หากนางสา่ ยศรี ษะเขากไ็ ม่รวู้ ่าจะสามารถถอนกายออกมาไดห้ รือไม่

ร่างสูงขยับกายช้า ๆ มือข้างหนึ่งต้องรับน้าหนักก็จริง แต่
ข้างที่ยังว่างก็ไม่ได้หยุดนิ่ง ยังคงเคล้นคลึงทรวงอกกลมกลึงโดยไม่
หยุดพัก

เขาขยับกายเข้าออกด้วยความระมัดระวัง เมื่อคนใต้ร่าง
เริม่ เปล่งเสยี งครางออกมาจึงเรง่ จังหวะเร็วขึ้นกว่าเดิม

นางรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตนเอง ความรู้สึกที่มาก
เกินไป ผิวกายท่ไี วต่อการตอบสนอง ยังมีเสียงครางแผ่วเบาที่ดังข้ึน
ทกุ คร้ังเมอื่ ถกู เขาสัมผสั

148 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี