ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

สาวใช้ว่ิงมาบอกว่าเซยี วเยย่ี นเฉิงกลบั มาแล้วเหอซอื ซือเลย
รีบเดินออกไป นางพยักหน้าให้เหม่ยจูไปยกอ่างล้างหน้าแล้วยืนรอ
เขาอยหู่ นา้ เรือน

สีหน้าเซียวเยีย่ นเฉิงไม่ค่อยดีนกั นางรับผ้าจากเหม่ยจูแล้ว
ช่วยเช็ดหน้าให้ “นายท่านโจวกับฮูหยินโจวอยู่ที่เรือนของท่านแม่
ท่านทานอะไรรองทอ้ งมาหรอื ยัง ขา้ เตรยี มให้คนตงั้ โตะ๊ ไว้รอแล้ว”

ถ้าไปเรอื นฮูหยินผู้เฒา่ เซยี วคงอีกนานกวา่ จะได้กลับ ดีไม่ดี
อาจตอ้ งอยูจ่ นดึกดน่ื

“ทานข้าวก่อนเถอะ” ส่งผ้าให้สาวใช้ก่อนจะถามด้วย
น้าเสียงเครง่ เครียด “พวกเขาส่งคนมาเรยี กเจา้ ไปรเึ ปลา่ ”

เหอซือซือส่ายศีรษะ “ไม่ได้เรียกข้าไป น้องสะใภ้รองกับ
น้องรองอยู่ท่ีเรือนของท่านแม่แล้ว อีกเดย๋ี วพวกเขาคงส่งคนมาตาม
ท่าน รีบทานข้าวรองทอ้ งสกั หนอ่ ยเถอะ”

นางมองร่างสูงอย่างปวดใจ ออกไปตั้งแต่เช้ามืดกว่าจะ
กลับมาก็เกือบค่า นี่ไม่รู้ว่าจะทานข้าวได้กี่คา อีกไม่นานคงมีคนมา
เรยี กไปทเ่ี รอื นของฮูหยินผู้เฒ่าเซยี วอีก

วันนี้ต่างไปจากทุกวัน ปกติเป็นนายท่านคีบกับข้าวให้
นายหญิง ครั้งนี้กลับเป็นนายหญิงที่คีบอาหารให้ทั้งยังไม่แตะข้าว

199 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

สักเม็ด สาวใช้รับรู้ได้ถึงบรรยากาศเคร่งเครียดเลยพยายามเงียบ
เสียงใหไ้ ด้มากท่ีสุด

ไม่ทันให้เซียวเยี่ยนเฉิงเปิดปากนางรีบพูดขึ้นมาทันที “ข้า
ค่อยทาน ท่านทานก่อนเถอะ” พูดเสร็จก็ได้ยินเสียงจากด้านหน้า
นางถอนหายใจ นัน่ ไง มคี นมาตามแลว้

เป็นสาวใชจ้ ากเรือนของฮหู ยนิ ผู้เฒ่าเซยี วท่เี ดนิ เข้ามา

หลังย่อกายคารวะเสร็จสาวใช้นางนั้นก็รีบถ่ายทอดคาพูด
ทนั ที “ฮหู ยินผ้เู ฒา่ ให้มาเชญิ นายท่านใหญ่เจา้ ค่ะ”

มองส่งเซยี วเยย่ี นเฉิงเดินออกไปแลว้ กลบั มามองอาหารบน
โต๊ะ นางทานอาหารไดไ้ ม่ก่ีคากว็ างตะเกยี บลง “เก็บเถอะ”

คนแบบเขาไม่มีทางช่วยพูดให้อวีอ้ ๋องอยู่แลว้ ถ้าให้ช่วยคน
ในจวนท่ไี มเ่ ก่ยี วขอ้ งยังพอมีทางเปน็ ไปได้อยู่

ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะกระทบมาถึงจวนตระกูลเซียว
ด้วยหรอื ไม่

นางทราบดวี ่าตาแหน่งของเซียวเยยี่ นเฉิงไมม่ ีทางส่ันคลอน
เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนควบคุมเรื่องการตรวจสอบครง้ั น้ี เกรง
วา่ จะเปน็ เรือนหลงั มากกวา่ ที่อาจไดร้ บั ผลกระทบ

200 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

หวังก็แต่โจวซื่อจะมั่นคงหน่อย เด็กน้อยคนนั้นยังเล็กอยู่
เลย ถ้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องอวี้อ๋องมากเกินไป ถึงเวลาคนแบบฮูหยิน
ผูเ้ ฒ่าเซียวคงไมใ่ จอ่อนยอมชว่ ยจนไฟลามมาถงึ ตระกูลเซยี วแน่

201 เส่ยี วเสว่ยี 2.0

ตอนที่ 18

อาบน้าเสร็จนางไม่ได้เดินไปที่เตียงนอนแตห่ ยิบหนังสือมา
อ่าน นั่งรออยู่นาน กว่าเซียวเยี่ยนเฉิงจะกลับมาก็เลยเวลาเข้านอน
ไปนานโขแลว้

สั่งให้สาวใช้ไปเตรียมน้าแล้วช่วยถอดเสื้อคลุมให้ ครุ่นคิด
ไปหนึง่ ตลบกอ่ นจะตดั สินใจเรียกเขา “ท่านพี่”

“หืม” เขายนื รอฟงั เพราะคดิ วา่ มเี รอ่ื งสาคัญ
“ใหห้ ้องครัวทาบะหมี่น้าใหส้ ักชามดีหรือไม่ หรือทานอะไร
ที่ย่อยง่ายสักหน่อย” คางซูบตอบหมดแล้ว วันหนึ่งหมดไปกับการ
ทางานไม่รู้กช่ี ั่วยาม กลับบ้านมายงั ไม่ได้พักผ่อนดี ๆ เลย
เซียวเยี่ยนเฉิงย้ิมบางก่อนตอบกลับด้วยนา้ เสียงผ่อนคลาย
“ตามใจเจ้า”

202 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

นางรบี รบั คาอย่างดีใจก่อนจะหมุนตัวออกไปแต่ข้อมือกลับ
ถกู รั้งไว้ เหอซอื ซือเลกิ ควิ้ อย่างสงสัยว่ามีเรื่องอะไรอีก

“ส่งั ให้ทามาสองชามกแ็ ล้วกนั ”
รบั คาด้วยน้าเสียงแผว่ เบาแล้วรบี ว่ิงออกไป เขารไู้ ด้อย่างไร
วา่ นางทานอาหารเยน็ ได้น้อย หรอื ว่ามใี ครเอาไปฟอ้ ง

ทั้งที่เหนื่อยจากงานข้างนอกทุกวันแต่เขาก็ยังไม่ละเว้น
เรือ่ งในหอ้ งหอ แตค่ รง้ั นไี้ มท่ ันได้หลบั เซียวเยี่ยนเฉิงกลับพูดถึงเรื่อง
ทคี่ นตระกลู โจวมาเยอื น

“วันนีน้ ายท่านโจวมาขอรอ้ งให้ช่วยพระชายาอว้อี ๋อง”
นางลืมตาขึ้นมา รีบพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนเอาคางเกย
หน้าอกกว้างแสดงท่าทางต้ังใจฟงั อย่างเต็มท่ี
“ขา้ บอกไปว่าเดิมทคี นในจวนถ้าไม่เกีย่ วข้องกับเรื่องท่ีอวี้อ๋อง
ทาก็ไม่ถูกลงโทษไปด้วยแน่ รอจนตรวจสอบเสร็จตระกูลโจวจะไป
รับตัวสองแม่ลูกมาอยู่ด้วยหรือซื้อบ้านใหม่ให้แยกไปอยู่ก็คงไม่มี
ปัญหาอะไร” ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางทั้งยังกะพริบตาปริบ ๆ

203 เสี่ยวเสวย่ี 2.0

อย่างตั้งใจฟังทาเอารู้สึกคันยุบยิบไปถึงหัวใจ “เจ้านอนให้ดี ๆ
หนอ่ ย นอนทา่ น้ไี มเ่ จบ็ คางหรืออย่างไร”

น้าเสียงทุ้มต่าเจือความเป็นห่วงไม่มีการขึ้นเสียงสักนิดทา
ให้นางโต้กลับไม่ได้ เหอซือซือทาปากยื่นก่อนจะลุกขึ้นมานั่งฟัง
“ท่านเลา่ ตอ่ ”

เซยี วเยีย่ นเฉงิ ลุกขึ้นนง่ั พิงหัวเตยี ง “ถงึ อย่างไรพวกเขาก็ไม่
ยอมเชื่อท่าเดียว ตอนแรกอ้างว่ากังวลเรื่องหลานชาย ยื้อกันเป็น
ชั่วยามถึงได้ยอมเล่าว่าเรือนที่ชายาอวี้อ๋องเผาไปไม่ใช่เรือนร้าง
เหมือนที่กล่าวอ้างแต่เป็นเรือนอนุของอวี้อ๋อง” เขาถอนหายใจ
“อนั ทจี่ ริงเรอื่ งน้กี ็มสี ว่ นเกย่ี วขอ้ งกบั ตระกูลเหอเหมือนกัน”

หลายอารมณ์ความรสู้ ึกอันแน่นในจติ ใจ สว่ นหนึ่งรู้สึกผิดท่ี
ไม่ได้บอกเรื่องฮูหยินเฉียว นางพูดไม่ออกเลยได้แต่นั่งฟังเขาเล่า
เร่อื งต่อไป

“ตระกูลโจวไม่ยอมปริปาก แต่เมื่อครู่เพิ่งมีคนมารายงาน
ข้าวา่ คนที่เคยอย่ใู นเรือนหลังนน้ั เป็นฮูหยินเฉยี ว ปีนน้ั อว้ีออ๋ งสังหาร
แม่ทัพเฉียวทั้งยังสร้างข่าวใส่รา้ ย ทัพใหญ่ไปช่วยไม่ทันการณ์ทาให้
ลุงใหญ่ของเจ้าเสียชีวิต ถ้ายอมพูดความจริงออกมาคนจากตระกูล
โจวรดู้ ีวา่ จะเป็นการเปิดเผยความจริงทว่ี า่ พระชายาอวี้อ๋องรู้เรอ่ื งใน

204 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ตอนนัน้ ดว้ ย”

“ทา่ นจะไม่ช่วย”

เขาสา่ ยหนา้ “ปิดบงั เร่ืองน้ีมาหลายปที ั้งยังวางแผนสังหาร
คนเพื่อให้พ้นผิดอีก เรื่องนี้ทาให้ทหารพลีชีพไปตั้งกี่คน ข้าบอก
น้องรองแลว้ ว่าอย่าเขา้ ไปยุ่ง หวงั กแ็ ต่เขาจะไม่ใจอ่อน”

น้องรองเซียวหลิงผู้นั้น แต่งเข้ามาสองเดือนกว่าแล้วแต่
นางเคยเจอแค่ไม่กีค่ รง้ั เขาไม่ได้พูดมากเหมือนเซยี วหยางแต่ก็ไม่ได้
ประหยัดถ้อยคาเหมือนเซียวเยี่ยนเฉิง กล่าวได้ว่าอยู่ตรงกลาง
ระหวา่ งสองพีน่ ้องพอดี

“สงสารก็แต่น้องสะใภ้รอง” ตระกูลเซียวไม่ยอมช่วยย่อม
ต้องขดั แย้งกับบ้านเดิมแน่ นางไม่ร้วู ่าบ้านเดิมของโจวซ่ือจะพานมา
ลงกับบตุ รสาวหรอื ไม่

“ท่านแม่แยกแยะได้ ถ้าน้องสะใภ้รองนึกถึงบุตรชายแล้ว
ถอยออกมา วันหน้าท่านแม่ไม่ทาให้นางลาบากใจหรอก” เพราะ
เรื่องในอดีต เขารู้ดีว่ามารดาไม่มีทางยกเรื่องในวันนี้มาพูดแน่ถ้า
น้องสะใภ้รองยอมถอยออกมา

“เรื่องสายสัมพันธ์ในครอบครัวพูดยาก” นางเองก็ไม่รู้ว่า
ตอนอยู่บ้านเดิมโจวซื่อได้รับการปฏิบัติอย่างไร แต่ในบรรดาสะใภ้

205 เส่ยี วเสว่ยี 2.0

โจวซื่อแต่งเข้ามานานที่สุด ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวเองก็ปฏิบัติต่อโจวซื่อ
อยา่ งดี ถึงขัดแยง้ กบั บา้ นเดมิ จริงวันหน้าก็คงไม่ลาบาก

อวี้อ๋องได้รับโทษประหาร ที่ปรึกษาของเขาก็ไม่ตา่ งกัน แต่
คนในจวนที่ไมเ่ กี่ยวขอ้ งได้รับการละเว้นทัง้ หมด

พระชายาอวี้อ๋องยืนยันว่าไม่รู้เรื่องฮูหยินเฉียว คิดว่าเป็น
เพยี งอนขุ องสามีเทา่ น้นั

แม่นมที่ติดตามดูแลพระชายาอวี้อ๋องมาหลายปีรับโทษ
เอาไว้ทั้งหมด บอกว่าลงมือจุดไฟเผาเรือนหลังนั้นเองเพราะปวดใจ
ที่ต้องเห็นเจ้านายของตนทนทุกข์มาหลายปี ด้วยเหตุนี้พระชายา
อว้อี อ๋ งเลยหลุดพน้ ไปได้

ผ่านเรื่องนี้ไปตระกูลเซียวกับตระกูลโจวก็มองหน้ากันไม่
ค่อยจะติดนัก ยังดีที่ฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียวดกี ับโจวซ่ือมากกวา่ เกา่ เวลา
ออกงานพบปะกับบรรดาฮูหยินในเมืองหลวงโจวซื่อเลยยังสามารถ
ยืดอกได้

206 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

เพื่อปลอบโยนแม่ทัพเฉียวที่ต้องตายอย่างไม่เป็นธรรม
ฮ่องเต้แต่งตั้งบรรดาศักดิ์ย้อนหลังให้เป็นฝูอันโหว เนื่องจากมี
หยางเสวี่ยเฟิงหรือตอนนี้ก็คือเฉียวเฟิงเป็นบุตรชายแค่คนเดียว
คณุ ชายอายุนอ้ ยผนู้ ้เี ลยกลายเป็นฝูอนั โหวไปโดยปรยิ าย

หลี่ซวินผู้นี้ถ้าไม่นับเรื่องนิสัยใจคอบางอย่างในชาติก่อน
นบั วา่ เขาเปน็ ฮ่องเตท้ ีฉ่ ลาดผูห้ น่ึง

ใจกว้างกับคนที่ไม่ได้ร่วมทาผิด ลงโทษอวี้อ๋องอย่าง
เด็ดขาดไมย่ อมผอ่ นปรน

ได้แสดงอานาจของฮ่องเต้ทง้ั ยังถูกยกย่องว่ามเี มตตากรุณา
ทาใหข้ นุ นางในราชสานักท้ังเคารพทัง้ หวาดเกรง

แต่ในสายตาของเหอซือซือบุรุษผู้นี้ก็นับว่าเป็นตัวร้ายอยู่
วันยงั คา่

ทไี่ มว่ ่ิงไปแก้แค้นเพราะไม่อยากให้คนในครอบครวั รับเคราะห์
ต้องทาความเคารพตอนมีงานเลี้ยงในวังนั่นยังเสแสร้งได้ แต่นางไม่
มีทางยกยอ่ งหรอื ช่ืนชมคนทีเ่ คยทาลายชีวติ ตนเองเดด็ ขาด

207 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

ปลายเดอื นสองอากาศหนาวสลายไปหมดแล้ว เยน็ วันหนึ่ง
เซียวเย่ียนเฉิงกลบั บ้านเร็ว มาถึงก็ไม่รู้ว่ามเี รือ่ งลับอะไรนักหนา ถึง
ได้ดงึ มอื นางให้เดินออกจากเรือนด้วยทา่ ทางมีพิรธุ

ด้านหลังจวนเป็นพื้นที่กว้างใหญ่ ปลูกต้นไม้จนเต็มไปหมด
ก็ยังมพี นื้ ท่เี หลอื ย่างเขา้ ปกั ษอ์ ว๋ีส่ยุ 12 นางจึงใหบ้ ่าวรับใช้ปลูกผักไป
หลายแปลง หลงั จากมาตรวจดอู ยสู่ ่หี ้าครงั้ ก็ไมไ่ ด้เดินมาดูอีก

“ทา่ นเปน็ อัครเสนาบดอี ยู่ดี ๆ ไมช่ อบ กลบั เรอื นมาต้องทา
ท่าทางเหมือนโจรย่องเบาให้ได้ ด้านหลังของจวนมีอะไรต้องปิดบัง
กัน” ใบหน้าเรียบเฉยแต่สายตายิ้มได้นั่น มองดูก็รู้ว่าต้องมีอะไร
ปดิ บังนางอยู่

ผ่านพ้นสวนดอกไม้จนถึงจุดที่ปลูกไผ่ ถัดจากตรงนี้ไปก็มี
แตต่ ้นไมส้ ูงใหญ่แลว้

นางหยดุ เดนิ แล้วหันไปมองหน้าเขา “ยงั เดนิ อกี หรือ”

“อกี นิดเดียวก็ถึงแลว้ ” เซยี วเยย่ี นเฉิงจับไหล่บางของภรรยา
ออกแรงใหค้ นเดินไปขา้ งหนา้ ต่อ

12 เป็นชว่ งท่ีฝนเร่มิ ตก ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

208

เหอซอื ซือยอมเดินต่อแต่กระนั้นก็อดบ่นขึ้นมาไม่ได้ “ท่านพี่
พดู แบบน้ีมาสามรอบแลว้ ”

พ้นจากดงไผ่มาได้นางจึงเตรียมจะต่อว่าคนด้านข้าง แต่
ภาพดา้ นหน้ากลับดึงความสนใจทง้ั หมดไป

ตรงหน้าของนางเต็มไปด้วยต้นอิงฮวาที่กาลังบานสะพรั่ง
ช่อสีชมพูกับสีขาวละลานตาเสียจนพูดไม่ออก “ที่แท้ตรงนี้เป็นต้น
องิ ฮวา” เม่อื กอ่ นเหน็ อยูไ่ กล ๆ จงึ ไม่ไดส้ นใจนกั

ตรงกลางแหวกเป็นทางเดิน เมื่อเดินผ่านเส้นทางน้ีย่อมถูก
ความงามของดอกอิงฮวาโอบล้อมไว้ งดงามจนเหมือนได้เข้าไปอยู่
ในภาพวาดทิวทัศน์ที่แขวนไว้ข้างฝาผนัง แดนฝันที่สวยเกินกว่าจะ
เป็นเรอื่ งจริง

พอถึงทางแยกเซียวเยี่ยนเฉิงจับมือนางให้เลี้ยวไปทางขวา
เดินไปได้ครเู่ ดียวก็เหน็ ลานกว้าง มีเปา้ ธนวู างเรียงรายเตม็ ไปหมด

เหอซือซือเอ่ยถามคนที่จัดเตรียมทุกอย่างด้วยความแปลก
ใจ “ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าชอบยงิ ธนู” นางจาได้ว่าไม่เคยพูดเรื่องนี้
กับเขามาก่อน หนึ่งเพราะแต่งเข้ามาในช่วงหน้าหนาว สองคือ
วุ่นวายกับการดูแลจวน และสามคือกลัวว่าอาจทาให้ภาพลักษณ์
ฮหู ยนิ อคั รเสนาบดีดไู ม่ดีเลยไมเ่ คยเอย่ ปาก

209 เส่ยี วเสวี่ย 2.0

“พี่ชายรองเจ้าบอกมา” เขาขายพี่ชายของนางอย่างไม่
ละอายใจ “เขาบอกด้วยว่าเจ้าแยกต้นไม้ไม่ออก เห็นดอกถึงจะเดา
ไดว้ ่าเป็นต้นอะไร”

เหอซือซือจดบันทึกความแค้นไว้ในใจ ไม่ทันได้ถามต่อ
เซียวเยี่ยนเฉิงก็ดึงมือออกแล้วเดินไปที่หลังเป้ายิงธนู ตอนกลับ
มายงั ถอื กล่องไม้มาด้วยกล่องหนง่ึ

เมื่อเขาเปิดออกนางถึงเห็นว่าเป็นธนูที่นางใช้มาหลายปี
“ยังมีใครร่วมมือกับท่านอีกเนี่ย” นางเก็บธนูใส่กล่องไว้ลึกสุด เขา
ยุ่งกบั งานขนาดนั้นไม่น่าจะมีเวลามาหาจนพบ

“กวั มามา”

นางหยิบธนูออกมา “เดิมทีตอนเด็กข้ามีธนูขนาดเล็กที่
ท่านปู่ซื้อมาให้เพื่อให้ข้าเอาไว้ยิงเล่นกับพี่ชายทั้งสองคน ข้าชอบ
มากเลยตั้งใจฝึกทุกวัน ผ่านไปสามเดือนท่านปู่เลยสั่งทาธนูให้ข้า
ใหม่ ตอนนั้นข้าอายุแค่แปดขวบ ท่านย่าบ่นแทบตายเพราะขนาด
ใหญก่ วา่ ตัวข้ามาก แตท่ ่านปบู่ อกว่าถา้ จะฝึกกใ็ หฝ้ ึกของจริง ธนูคัน
น้เี ลยกลายเป็นชิ้นสว่ นความทรงจาท่ีดที สี่ ดุ เกย่ี วกับทา่ นปู่”

เซียวเยี่ยนเฉิงนึกภาพภรรยาตอนแปดขวบยกธนูที่ใหญ่
เกือบเท่าขนาดตัวแล้วรู้สึกว่าฮูหยินผู้เฒ่าเซียวใช่ว่าจะกังวลเกินไป

210 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

“ตอ่ มาละ่ เจ้าฝึกทกุ วนั ทา่ นปขู่ องเจ้าก็เลยกลา่ วชมเชย ท่านย่าของ
เจา้ เหน็ เจ้าต้งั ใจมากเลยยอมรับให้เจ้าฝึกตอ่ ”

นางหวั เราะให้กบั ถ้อยคาหยอกล้อของเขา “ขา้ ยกได้สามวัน
ก็ปวดไปทั้งแขนแล้ว เดี๋ยวฝึกเดี๋ยวหยุดอยู่เป็นเดือนถึงพอรับ
น้าหนักได้ ท่านย่าบ่นทุกครั้งที่เหน็ ข้าถือธนู บ่นเป็นปีจนเลิกบ่นไป
เอง ท่านปู่เองก็มายืนให้กาลังใจอยู่ได้ครึ่งเดือน ตอนหลังเขาคร้าน
จะแสรง้ ปรบมือชมเชยต่อไปอกี กเ็ ลยทาเพยี งจิบน้าชาน่งั ดูเท่าน้ัน”

เขาวางกล่องลงบนพื้นดิน หยิบลูกธนูยื่นส่งให้ “ลองดู คง
ไมใ่ ช่ท้ิงไปนานจนยงิ ไม่แม่นแลว้ กระมงั ครัง้ ก่อนท่สี นามลา่ สัตว์ก็ไม่
เหน็ เจ้าจะยิงสัตว์ได้สักตวั ”

เหอซือซือยืดอกจนหลังตรง นางรับลูกธนูมาแล้วพูดด้วย
นา้ เสยี งมนั่ ใจ “ขา้ จะใหท้ ่านเปดิ หูเปิดตาว่ามือธนูทเี่ ก่งกาจเป็นเช่น
ไร”

นางเลอื กเปา้ ทีใ่ กลท้ ีส่ ุด ตงั้ ใจย่ิงกว่าตอนซ้อมกับพ่ีชายรอง
อกี

“ฟ่ึบ” ลกู ธนปู กั หา่ งจากจดุ กงึ่ กลางไปเสยี ไกล

เหอซอื ซือรสู้ ึกเสยี หน้าอยา่ งบอกไม่ถกู “ขา้ ไมไ่ ด้ฝึกนาน”

211 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

“อื้ม ไม่ได้จับนานย่อมมีโอกาสพลาดกันได้” เขาพยายาม
กลนั้ หัวเราะ เสยี แตห่ า้ มไหลท่ ้งั สองขา้ งท่กี าลังสั่นไม่ได้

นางเดินไปหยิบลูกธนูในกล่องอย่างอารมณ์เสีย ครั้งนี้ไม่
ยอมเสียหน้าอีก ตัง้ ใจเลง็ แลว้ ปล่อย ลกู ธนปู กั เขา้ ทจ่ี ุดกึ่งกลางพอดี

“เหน็ ไหม” รีบหนั ไปอวดคนขา้ งหลัง
เซยี วเย่ียนเฉงิ ย่อมไม่กล้าหวั เราะอกี “ยอดเยยี่ ม”
เหอซือซือขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด ท่าทางเกินจริงนั่น
คดิ จะหลอกใคร เขาชมให้มันจริงใจหน่อยไมไ่ ด้หรือไง
นางเดินไปลากกล่องใส่ลูกธนูมา คิดในใจว่าไม่ได้เตรยี มชดุ
มาใหพ้ รอ้ มชกั จะลาบากหนอ่ ย
มองดูร่างบางที่ทุ่มเทสมาธิไปกับการยิงธนู เซียวเยี่ยนเฉิง
ถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะเดินไปใต้ต้นอิงฮวาแล้วนั่งรอภรรยา
อยา่ งยอมรบั ชะตากรรม
เหอซือซือตั้งใจยิงจนหมดลูกธนู ตรวจดูความเรียบร้อย
แลว้ พบว่ามีเพียงสองดอกเท่าน้ันที่พลาดตรงกลางเป้าไปจึงพยักหน้า
อยา่ งพงึ พอใจ

212 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

หนั หลังกลบั ไปจึงพบวา่ เซียวเยีย่ นเฉิงนั่งมองอยู่ด้วยสายตา
ออ่ นโยน

ความรู้สึกที่ไม่คุ้นชินพุ่งขึ้นมา นางรีบหลบตา “ท่านพี่ ข้า
ยิงธนเู ข้าเป้าหมดแล้ว”

สายตาเขาย้ายไปที่เป้าธนู เหอซือซือฉวยโอกาสที่เขาไมไ่ ด้
มองทาบมอื ที่หวั ใจ อาการใจส่นั วบู โหวงนี่ยังแก้ได้หรอื ไม่

รักษาหัวใจมาได้ตั้งหลายปี คงไม่ได้ตกหลุมพลาดท่าเสียที
ตั้งแต่ไม่กเี่ ดือนทีแ่ ต่งเขา้ มาหรอกใช่ไหม เซียวเยย่ี นเฉิงชา่ งอนั ตราย
เกินไปแล้ว

213 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ตอนท่ี 19

ท้องฟ้ามืดค่าแล้ว เซียวเยี่ยนเฉิงบอกว่าค่อยให้คนมาเก็บ
ลกู ธนนู างจงึ พยกั หนา้ รบั

เดนิ กลับเรือนท่ามกลางดอกองิ ฮวาท่ีกาลังเบ่งบาน สายลม
พัดมาระลอกหนึ่ง นางรู้สึกได้ว่าเรือนผมถูกสัมผัสแผ่วเบาก่อนที่
เซียวเยีย่ นเฉงิ จะยนื่ ของในมอื ใหด้ ู เป็นดอกอิงฮวานัน่ เอง

นางแบมือ เขาขมวดคิ้วสงสัยแต่ก็ยอมวางดอกอิงฮวาให้
ได้ดอกไม้แล้วนางจึงเขย่งเท้าเอาไปวางบนผมเขาทันที “ให้ท่าน”
พดู เสรจ็ ยงั หวั เราะขาจนแทบขาดใจ

อัครเสนาบดีผู้สูงส่ง ทุกครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าคนภายนอก
มักจะมีสหี น้าเยน็ ชา ตอนน้ีบนผมกลับมีดอกอิงฮวาวางอยู่ดอกหน่ึง
คดิ วา่ คงไมเ่ คยมใี ครได้เหน็ ภาพแบบน้ีมากอ่ น

สีหนา้ เซียวเยีย่ นเฉงิ มืดคร้ึมขึน้ ทันใด

214 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือเดินถอยหลังพลางโบกไม้โบกมือ “ไม่แกล้งท่าน
แล้ว” ถงึ กระนนั้ กย็ ังหวั เราะไมย่ อมหยุด

เขาเดนิ เขา้ มานางก็ขยบั เทา้ หนี เป็นแบบนจ้ี นแผน่ หลังบาง
ชนเขา้ กับตน้ อิงฮวา

นางไม่ทันระวังเลยเกือบล้มลง โชคดีที่เซียวเยี่ยนเฉิงรับไว้
ได้ทนั

ดอกอิงฮวาบนผมร่วงหล่นไปแล้ว เพราะสถานการณ์เมื่อ
ครู่เลยทาใหต้ อนน้ีนางตดิ อย่ใู นอ้อมแขนของเขา ด้านหลังเปน็ ตน้ ไม้
ส่วนด้านหน้าเป็นกาแพงมนุษย์ นางกระตุกแขนเสื้อเขาแล้วกล่าว
เสียงเบา “ข้าไม่ลม้ แลว้ ท่านปล่อยไดแ้ ลว้ กระมัง”

มอื ซ้ายโอบร่างบางส่วนมือขวาไล้ไปตามกรอบหน้า เขาก้ม
หน้าถามคนในอ้อมแขนด้วยน้าเสียงทุม้ ต่า “ไมห่ วั เราะแลว้ ร”ึ

เหอซือซือพยักหน้าหงึกหงัก รู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้
อนั ตรายมาก เดินหน้าถอยหลังไม่ไดส้ ักทาง “ฟ้าเร่มิ มดื แล้ว เรารีบ
กลบั กันเถอะ” หยบิ คาพดู ของเขาก่อนหน้ามาอา้ ง

“อ๊ะ” นางตกใจเพราะร่างถูกยกจนลอย ไม่ทันได้ร้อง
ประทว้ งรมิ ฝปี ากกถ็ กู ผนึกไปเรียบรอ้ ยแลว้

215 เสีย่ วเสวยี่ 2.0

เรียวลิ้นอุ่นร้อนพัวพันไม่ยอมห่าง นางถอยหนีก็ไม่ได้
เพราะหลังชนกับต้นไม้ กว่าเขาจะถอนริมฝปี ากออกรอบข้างก็มีแต่
ความมืดแลว้

เท้าแตะพื้นอีกครั้งนางแทบจะล้มลง คิดในใจว่าโชคดที ี่มืด
ค่า ไมอ่ ย่างน้ันเดินกลับเรือนไปทั้งสภาพแบบน้ีคนคงรู้หมดว่าไปทา
อะไรมา

เซียวเยย่ี นเฉิงโอบร่างภรรยาให้เอนตัวทิ้งน้าหนักมาที่ตนเอง
“หรือต้องอมุ้ กลับเรือน” นา้ เสียงติดจะขบขนั

เหอซือซือโมโหจนหัวเราะออกมา กาหมัดทุบหน้าอกเขา
ไปหนึ่งที “ขา้ แกล้งท่านแค่นิดเดียวเอง”

สองข้างทางมืดไปหมดแล้ว เขาย่อตัวเล็กน้อย สอดมือใต้
ข้อพบั แล้วอ้มุ นางขึน้ มาอย่างง่ายดาย

นางเองก็ไม่ประท้วง รอให้ถึงเขตที่พักก่อนค่อยบอกใหเ้ ขา
ปล่อย มืดคา่ ทง้ั โคมไฟยังหา่ งกันขนาดน้ี ใครจะอยากเดนิ เองกัน อีก
อยา่ งระยะทางกไ็ ม่ใชใ่ กล้ ๆ ดว้ ย

นางกาเสื้อของเซียวเยี่ยนเฉิงไว้แน่น มืดค่าทาให้มองเห็น
สีหน้าไม่ชัด ตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาในใจมาตลอด “ทาไม
ทา่ นถึงตอบตกลงแตง่ งานกับข้าละ่ ”

216 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะได้ยินเขากล่าวตอบ “ท่านแม่เป็น
คนพูดกับทา่ นย่าของเจ้ากอ่ นไม่ใช่หรือ”

เหอซือซือแก้คาพูด “คุณหนูในเมืองหลวงมีตั้งมากมาย
ทาไมถงึ ตดั สินใจแต่งขา้ เป็นในวังกาหนดมาหรอื ”

รู้ดวี า่ เขาไมม่ ีทางโกรธ ดงั นน้ั ถงึ ไดล้ องหยั่งเชิง
ที่ไม่เข้าใจก็คือ ท่าทางใส่ใจที่ผ่านมาดูไม่ใช่การฝืนทา ถ้า
อยา่ งน้นั เหตุผลเปน็ เพราะอะไรกัน
“สองปีก่อนข้ากับองค์รัชทายาทได้รับมอบหมายให้ไป
ประจาการทชี่ ายแดน”
เหอซือซือเงี่ยหูฟัง ไม่เข้าใจว่าเกี่ยวข้องกับเรื่องที่นางถาม
ตรงจดุ ไหน
“ในวังส่งสารลับมาว่าฝ่าบาทประชวรหนัก องค์ชายคนอื่น
เตรียมก่อการ แต่ไม่มีคาสั่งลงมาข้ากับองค์รัชทายาทย่อมไม่อาจ
กลับมาได้ พวกเราเลยปลอมตวั เพอ่ื ลอบเขา้ เมอื งหลวง”
นน่ั หากถูกจับได้โทษหนักไมน่ ้อยเลยทีเดียว “หลังจากน้ัน
ละ่ ” ยงั ไม่พบจุดทเ่ี ชือ่ มโยงกบั ตัวนางเลย

217 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

“ระยะทางตั้งแต่ชายแดนเป็นต้นมาถูกลอบสังหารอยู่
บ่อยคร้งั พอใกล้ถึงเมอื งหลวงนกั ฆา่ ท่ีถกู ส่งมามมี ากเกนิ ไปจนตั้งรับ
ไม่ทัน องครักษ์ที่พามาด้วยไม่มีใครรอดชีวิต ข้ากับองค์รัชทายาท
หนีรอดมาได้ ชานเมืองมีภูเขาลูกหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่อาศัย พวกเรา
เลยหนไี ปทีน่ ัน่ ”

เหอซือซือเริ่มลมหายใจติดขัด “ท่านคงไม่ได้เข้าไปหลบใน
บา้ นหลังเล็กขา้ งลาธารหรอกใช่ไหม”

“เจา้ นึกขน้ึ ได้แลว้ หรือ” แสงจนั ทรเ์ พียงเล็กน้อยทาให้เห็น
สีหน้าคนในอ้อมแขนไม่ชัด เริ่มนึกเสียดายขึ้นมา น่าจะรอให้ถึง
เรือนก่อนจะไดเ้ หน็ ปฏกิ ริ ิยาของนางชดั หนอ่ ย

จะลืมได้ลงหรือ ต้นเหตุที่ทาให้นางยอมเก็บตัวเงียบอยู่ใน
จวนไมห่ นีออกไปเท่ยี วเล่นอีก “เปน็ ท่านหรอกหรอื ”

“ข้ากับองค์รัชทายาทที่กาลังบาดเจ็บพบแม่นางคนหนึ่ง
นางบอกว่าบิดาของนางเป็นนายพราน บิดาผู้นี้เพิ่งเอาสัตว์ที่ล่ามา
ได้ไปขายในเมือง ในบ้านเลยเหลือนางท่ีสายตาไม่ค่อยดีอยู่คนเดียว
แมน่ างคนนี้ถงึ แมส้ ายตาไมค่ ่อยดีแตม่ ีน้าใจมาก ช่วยทาแผลแล้วยัง
หุงข้าวทาอาหาร แม้แต่สมุนไพรยังช่วยหามาให้ ก่อนจากไปข้าเลย
มอบป้ายหยกใหน้ าง บอกว่าจัดการเร่ืองวุ่นวายเสร็จแล้วจะกลับมา

218 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

ตอบแทนบุญคุณที่เคยช่วยเหลือแน่นอน เจ้าทายสิว่านางตอบว่า
อย่างไร”

เหอซือซือแทบจะหดตัวให้เล็กที่สุด นางไม่แม้แต่จะเปิด
ปาก คดิ ในใจวา่ ไม่นา่ หาเรอื่ งเอ่ยถามขน้ึ มาเลย

“นางไม่ตอบอะไรกลับมา ทาเพียงยิ้มบางแล้วรับป้ายหยก
ไว้เงียบ ๆ หลงั องค์รชั ทายาทข้ึนเป็นฮ่องเต้ ขา้ กลบั ไปอีกครั้งท่ีน่ันก็
ไมเ่ หลือคนแลว้ ไม่รปู้ า้ ยหยกนนั่ ยังอยู่หรือไม่ เดมิ ทียังคิดว่าแม่นาง
ท่าทางอ่อนแอบอบบางทั้งยังจิตใจดีขนาดนั้น หรือจะเกิดเหตุร้าย
เพราะความใจดที มี่ ากเกนิ ไปของนาง ตอนไปไหว้พระทีว่ ดั สอื เอินถึง
ไดเ้ ขา้ ใจ ที่แทบ้ ุตรสาวนายพรานเดิมทกี ็ไม่เคยมตี วั ตน”

ประโยคยาวเหยียดอยา่ งหาไดย้ ากของเซียวเย่ียนเฉิงทาให้
นางแทบหลัง่ นา้ ตา “หรอื ว่านางจะบวชเป็นแม่ชีแล้ว”

เซยี วเยยี่ นเฉงิ หวั เราะ ไลต่ อ้ นขนาดนย้ี งั ไม่ยอมแพ้อีก “เจา้
คดิ วา่ อยา่ งไรละ่ ตกลงป้ายหยกน่นั แม่นางนาไปท้ิงไว้ไหนแลว้ ”

เหอซือซือกลืนน้าลาย “ถ้าหากว่าแม่นางคนนั้นฝังไว้ใต้
ต้นไมห้ นา้ บา้ นทา่ นจะโกรธหรอื ไม่”

“เจ้ากังวลว่าหากแสดงท่าทีต่อต้านจะเกิดเหตุร้ายกับ
ตัวเอง แต่เพราะไม่กล้านากลับจวนเลยฝังทิ้งไว้หน้าบ้าน คิดได้

219 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

รอบคอบเหลอื เกนิ ”
ถ้าอย่างนั้นเขาก็รตู้ ั้งแต่แรกแลว้ วา่ นางเสแสร้งแกล้งทา ว่า

แต่ “ทาไมท่านบอกวา่ ไปไหว้พระท่ีวดั สือเอินแลว้ ถงึ เขา้ ใจล่ะ”
“ที่วัดสือเอนิ ข้าเห็นเจา้ เดินอยูก่ ับฮูหยินผู้เฒา่ เหอ ท่านแม่

เห็นข้ายืนจ้องอยู่นานเลยกล่าวว่าคนที่ข้ามองอยู่คือคนตระกูลเหอ
เจา้ ว่า แมน่ างทีน่ ่าสงสารทาไมถึงกลายเป็นบุตรสาวจากตระกูลใหญ่
ไปได”้

เหอซอื ซืออยากพดู ว่านางก็คดิ ไม่ถึงเหมือนกนั บรุ ุษนา่ กลัว
สองคนทาไมถึงกลายเป็นเชื้อพระวงศ์กับขุนนางอนาคตไกลไปได้
ถ้าตอนน้นั สายตาดหี นอ่ ยคงจาไดว้ ่าเคยพบกนั มาก่อน ทกุ อย่างเป็น
เพราะชดุ สวยงามที่สรา้ งปัญหานั่นแท้ ๆ

“ทาไมท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยล่ะ” ผ่านมาตั้งหลายเดือน
เพราะเหตุใดถึงได้เกบ็ เงยี บขนาดนั้น

“กงั วลว่าเจา้ จะอายกเ็ ลยไมพ่ ูดออกมา”
นางเร่ิมอยากทุบคนข้ึนมาบ้างแล้ว กลวั นางอายท่ีไหน เขา
อยากดูเร่ืองสนุกชดั ๆ

220 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี

“ที่ผ่านมาท่านคงมองข้าแสร้งทาตัวเรียบร้อยอ่อนหวาน
แล้วหัวเราะในใจละ่ สิ”

เซียวเยี่ยนเฉิงพูดด้วยน้าเสียงประหลาดใจ “เจ้าแสร้งทา
ตัวเรียบร้อยอ่อนหวาน คงไม่ได้หมายถึงที่จวนตระกูลซ่งหนนั้นใช่
ไหม” กลา่ วถึงตอนท้ายเริ่มหวั เราะข้ึนมา “เวลาส้นั ขนาดน้ันยังเอา
มานับอีก”

“ตัง้ แต่แตง่ เข้ามาขา้ ก็เรียบรอ้ ยอ่อนหวานนะ”

“ที่ผ่านมาเห็นแต่แมวป่ากางกรงเล็บเวลาไม่พอใจ ท่าทาง
อ่อนหวานเห็นแค่ตอนถูกเอาใจเท่านั้นเอง เจ้านึกดู เจ้าเสียงอ่อน
เสียงหวานแค่ตอนข้าสั่งให้ห้องครัวทาอาหารที่เจ้าชอบ ตอนซื้อ
เครื่องประดบั ชดุ ใหม่ให้ อ้อ ยงั มตี อนอย่บู นเตยี ...”

ความรู้สึกผดิ ตอนแรกกลายเป็นความโมโหไปแล้ว เหอซือซือ
ทาอะไรไม่ไดเ้ ลยทาตัวเป็นแมวปา่ เหมือนทีถ่ ูกกล่าวหาเสียเลย

“เจ้า” เขาเว้นช่วงไปเพราะพูดไม่ออก “ทาไมเริ่มกัดคน
แลว้ ” โมโหร้ายย่ิงกวา่ แมวปา่ อกี

“ท่านห้ามพูดนะ” ถ้าแสงสว่างมากพอเขาคงมองเห็นว่า
นางหน้าแดงแน่ โชคดที ม่ี องไม่เหน็ นางเลยขไู่ ดเ้ ต็มเสยี งหน่อย

221 เส่ยี วเสวีย่ 2.0

“หา้ มพดู คาไหน ตอนอยู่”

“ทา่ นพ!ี่ ”

เซียวเยี่ยนเฉิงหัวเราะ เริ่มเห็นต้นไผ่อยู่ไกล ๆ เลยผ่อน
ฝเี ทา้ ลง “ขา้ ยังไม่เข้าใจอยู่อย่างหนึ่ง คณุ หนูตระกลู ใหญ่ที่สมควรมี
บา่ วไพรล่ อ้ มรอบทาไมไปอยู่บนเขาคนเดยี ว”

เหอซือซือเริ่มรู้สึกว่าระยะทางค่อนข้างไกลกว่าตอนขามา
ทาไมยังไม่ถึงสักที ครุ่นคิดไปหนึ่งตลบก่อนจะตอบ “ตระกูลเหอมี
คฤหาสน์พักร้อนอยู่หลังหนึง่ ต้ังอยู่ห่างจากภูเขาลูกนั้นไม่มาก ตอน
เดก็ ข้ากบั พช่ี ายรอง ยังมที ่านปู่อีกคน พวกเราสามคนเคยไปล่าสัตว์
อยแู่ ถวน้ัน พอเหนือ่ ยแลว้ ไม่อยากลงไปข้างลา่ งท่านปู่เลยสร้างบ้าน
ไมข้ น้ึ มา ท่านกเ็ ห็นวา่ บ้านหลงั นน้ั ไมไ่ ดห้ ลังใหญน่ ัก ภายหลังท่านปู่
จากไปบางคราขา้ ก็เลยแวะไปท่ีนนั่ ”

ไม่มีใครติดตามไปด้วยสักคน น่ากลัวว่าคงแอบหนีไป
มากกว่า “คราวหลงั ห้ามออกไปไหนคนเดยี วอกี ”

นางไม่ใช่เป็นแม่นางอายุน้อยแล้วสักหน่อย แค่บทเรียน
ครัง้ น้นั ก็ทาเอาไม่กลา้ แอบหนีเท่ียวแล้ว “ข้าไม่ออกไปไหนคนเดียว
แนน่ อน”

222 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ถึงกระนั้นก็ยังมีจุดให้สงสัยอยู่ “ทาไมไม่ได้ยินข่าวคุณหนู
บ้านไหนหายไป” ถ้ารูแ้ ตแ่ รกอาจจะเอามาเชอ่ื มโยงไดต้ งั้ แต่ต้น

“ถึงปา่ ไผ่แล้ว” นางไดท้ รี ีบกระตุกแขนเสื้อเขารัว ๆ “ท่าน
รีบวางขา้ ลง”

เทา้ ถึงพืน้ แล้วเหอซือซือก็รีบเดินท้ิงระยะห่างจากคนข้างหลัง
ทันที จะให้บอกหรือว่าตอนนั้นนางเชี่ยวชาญด้านการวางแผนหนี
เท่ียวเลยไม่มีใครจบั ได้ พูดออกไปไดถ้ กู บ่นจนหูชาแน่

ถึงเรือนควรหาเรื่องไหนมาชวนคุยเพื่อเบี่ยงประเด็นดี แต่
เพื่อความปลอดภัยครั้งหน้าตอนกลับจวนตระกูลเหอต้องไปกาชับ
พี่ชายรองสักหน่อย ไม่อย่างนั้นถ้าพี่ชายรองเล่าเรื่องที่นางกับเขา
เคยก่อตอนเด็กให้เซยี วเย่ียนเฉิงฟังขึ้นมา แค่คิดเหอซือซือก็ปวดหัว
แล้ว

223 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ตอนท่ี 20

ในห้องดับไฟหมดแล้วแต่เหอซือซือยังคงลืมตาอยู่ นาง
นอนน่งิ ไม่ขยับตัวเพราะเกรงว่าเซียวเย่ยี นเฉิงจะต่นื

ถ้าเขาไม่ได้แต่งกับนางเพราะเรือ่ งการเมือง ถ้าอย่างนั้นใน
อดีต...

ช่างเถอะ แตง่ ใหเ้ ซียวเย่ียนเฉงิ กลายเป็นฮหู ยินอัครเสนาบดี
เรยี บรอ้ ยแล้ว เรอ่ื งในตอนน้ีดาเนินไปไมเ่ หมอื นเก่า เชน่ น้นั กอ็ ย่าไป
เสียเวลาคดิ อีกเลย

เหอซือซือตั้งใจกลับจวนตระกูลเหอไปรอบหนึ่งเพื่อไป
กาชบั พ่ชี ายรองวา่ อย่าเลา่ เรื่องเหลวไหลใหเ้ ซียวเยย่ี นเฉิงฟังอีก พอ
ไปถงึ กลบั ไมพ่ บตวั คนเสียอยา่ งน้ัน

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอพูดด้วยน้าเสียงเฉื่อยเนือย “ระยะนี้ไม่รู้
พี่ชายรองของเจ้าคิดอะไรขึ้นมาถึงได้เลิกเกียจคร้านตั้งใจหา
ความก้าวหน้า วันนวี้ ่ิงไปทางานตง้ั แตเ่ ชา้ แล้ว”

224 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

จะอะไรเสียอีกถ้าไม่ใช่เฉียวเฟิงได้เป็นฝูอันโหวส่วนเขา
ยังคงเอ้อระเหยลอยชายเลยรู้สึกขายหน้า เพียงแต่เรื่องนี้ถือเป็น
เรื่องดนี างเลยไม่ได้กลา่ วอะไร

ท่าทางหมดแรงของท่านย่าต่างหากทีท่ าให้นางรู้สึกแปลกใจ
“ระยะนใี้ นจวนเกดิ เรื่องอะไรหรอื เจ้าคะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอถอนหายใจเสียงดังด้วยแรงอารมณ์ “จะ
อะไรถ้าไม่ใช่วุ่นวายกับการหาคู่ครองให้พี่ชายใหญ่ของเจ้า ข้าบอก
วา่ แม่นางบ้านนห้ี น้าตางดงามเขากลับบอกวา่ ไมส่ ุขุมพอ อกี คนสุขุม
หนักแน่นเขากลับบอกว่าหน้าบึ้งไม่รู้จักเข้าหาผู้คน ยังมี ท่ี
อ่อนหวานงดงามรู้จักพูดคุยเขากลับบอกว่าบอบบางเกิดไป ตกลง
จะแต่งภรรยาหรือผู้นาทัพ บิดาของพวกเจ้าตอนแต่งงานยังไม่เร่อื ง
มากเทา่ น”้ี

นางหัวเราะขา “ท่านไม่ลองถามดูว่าเขามีนางในดวงใจ
หรือไม”่

“ไมม่ ี ข้าบอกว่าหากเขาถูกใจใครให้บอกมาเพราะหญิงชรา
เช่นข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว พี่ชายใหญ่เจ้าบอกว่าอะไรรู้หรือไม่
เขาบอกว่าไม่ได้ชอบพอแม่นางจวนไหนเป็นพิเศษ ให้ข้าเลือกตาม
คุณสมบัติท่ีบอกมาส่วนเรื่องหน้าตาไม่สาคัญ เง่ือนไขแบบน้ันหรือ

225 เสีย่ วเสว่ยี 2.0

ตอ้ งไปเลอื กในสนามสอบขุนนาง ช่างเร่ืองมากเกนิ คน”

“ภรรยาของพี่ชายใหญ่เมื่อแต่งเข้ามาย่อมถูกเรียกขานว่า
นายหญิงใหญ่ รับผิดชอบหน้าที่มากขนาดนั้นคุณสมบัติที่ขาดไม่ได้
คอื ตอ้ งเป็นคนสขุ ุมรจู้ กั มองคนสักหน่อย ท่านย่าดแู ลจวนมาหลายปี
พี่ชายใหญ่อาจจะอยากให้ท่านพักบ้างก็ได้นะเจ้าคะ” เพียงแต่ไม่
เคยได้ยินใครบุรุษคนใดถึงขั้นเอ่ยออกมาว่าเรื่องหน้าตาไม่สาคัญ
พ่ชี ายใหญ่น่กี ช็ า่ ง...

ท่านย่าเลือกหลานสะใภ้คานึงถึงการเข้ากันได้ของสามี
ภรรยา ส่วนพี่ชายใหญ่อยากให้ท่านย่าได้พักผ่อนเลยต้องการคนท่ี
แบกรบั จวนไหว “ไมส่ ูท้ า่ นย่าลองมองบุตรสาวของขุนนางระดับกลาง
ด้วย”

ดวงตาของฮหู ยินผู้เฒ่าเหอสวา่ งวาบ “เจ้าหมายความว่า...”
เมื่อหลานสาวพยักหน้าจึงกล่าวอย่างพึงพอใจ “ข้าเลี้ยงหลานชาย
มาดีจริง ๆ รู้จกั คานงึ ถึงน้องสาวดว้ ย”

“ไมเ่ คยเหน็ ใครชมตวั เองเก่งเทา่ ทา่ นมากอ่ น” นางหัวเราะ
จนต้องเกาะแขนท่านย่าเพอ่ื พยุงตวั

“ที่จริงข้าก็เคยคิดถึงข้อนี้ เจ้าแต่งให้อัครเสนาบดี ตระกูล
เราก็ไม่ควรโดดเด่นจนเกินไป ที่จริงโดดเด่นแล้วได้อะไร ไม่ใช่คน

226 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ผมขาวส่งคนผมดาหรืออย่างไร ขุนนางฝ่ายบู๊พอผลงานโดดเด่นมี
สงครามก็ถูกผลักไปแถวหน้า ในตระกูลมีคนเป็นการเป็นงานหลาย
คนก็ถูกระแวง ยื้อกนั ไปยอ้ื กนั มาผลลพั ธก์ ม็ ีให้เห็นอย่แู ลว้ ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเหอพลันนึกถึงหลานชายคนรอง ท่าทางของ
หญิงชราเปลี่ยนเป็นกระตอื รือร้นขึ้นมาทนั ที “เจ้าว่าข้าสมควรมอง
หาภรรยาให้พี่ชายรองของเจ้าด้วยหรือไม่ อายุของเขาก็ถึงวัยสร้าง
ครอบครวั แลว้ ด้วย”

เหอซือซือกาลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ พอได้ยิน
คาพูดของท่านย่าถึงกับสาลักทันที นางไอจนตัวโยนก่อนจะรีบเอ่ย
ปากห้ามความคิดของท่านย่า “พี่ชายรองเพิ่งรู้จักแสวงหา
ความกา้ วหน้า ท่านกล็ ะเวน้ เขาไปก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

ฮหู ยินผู้เฒ่าเหอขมวดค้วิ มองหลานสาวอย่างสงสัย สุดท้าย
ตดั สินใจปดั ทง้ิ ไปเพราะกังวลเร่ืองหลานชายคนโตมากกว่า คดิ ในใจ
ว่าถ้าหนนี้ยงั ไมไ่ ดอ้ กี จะใหล้ งมาจัดการเรอ่ื งนเ้ี องแลว้

ต้นเดอื นสามอากาศดี ไทเฮามีรับส่ังลงมาฮูหยินผู้เฒ่าเซียว
เลยพาสะใภ้ทั้งสามคนเข้าวงั

227 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

งานเลี้ยงชมดอกไม้ก็แค่ข้ออ้าง เซียวเยี่ยนเฉิงบอกว่า
จุดประสงค์ของงานเลี้ยงครั้งนี้คือต้องการจะเลือกฮองเฮาจาก
บรรดาคุณหนทู ั้งหลายทมี่ ารว่ มงาน

ทั้งที่เพิ่งคัดเลือกสาวงามเข้าวังไปได้ไม่นาน ไทเฮายัง
ต้องการคัดเลือกฮองเฮาจากบรรดาคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือน เรื่อง
แบบนี้สนมในวงั ย่อมไม่พอใจแต่ใครเล่าจะกล้าคัดคา้ น วันนี้คุณหนู
คนไหนโดดเดน่ คงได้ถูกจับตามองแน่

เรื่องเฟ้นหาสตรีที่ไทเฮาถูกใจฮูหยินผูเ้ ฒ่าเซียวจะไม่มีส่วน
ร่วมได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้หลังมาถึงนางกับน้องสะใภ้ทั้งสองจึงถูก
แม่สามีทง้ิ ไวเ้ บ้ืองหลัง

เสิ่นซื่อมองบรรดาคุณหนูที่ติดตามญาติผู้ใหญ่มาร่วมงาน
แลว้ หนั มามองตัวเองกับพส่ี ะใภ้ พอเรม่ิ เดาออกจึงนง่ั ลงทานของว่าง
อย่างสงบ

“ครั้งก่อนตอนพีส่ ะใภ้ใหญเ่ พ่ิงแต่งเข้ามาข้าวิง่ ไปอวดเร่อื ง
กาไลกับท่านถึงเรือน ไม่กี่วันก่อนเพิ่งทราบเรื่องลานยิงธนูกับต้น
องิ ฮวา ขายหน้าพส่ี ะใภใ้ หญแ่ ล้ว”

เหอซือซือเกือบทาขนมติดคอ “หรือข้าควรไปรวมกลุ่มกับ
บรรดาฮหู ยินตรงโน้นด”ี เรอื่ งกาไลนั่นนานแล้วเสนิ่ ซอื่ ยังจาไดอ้ ีก

228 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

โจวซื่อยิ้มขา “เจ้าวิ่งไปอวดเองแล้วมาโทษพี่สะใภ้ใหญ่ได้
อย่างไร”

“ทา่ นพ่ีบอกวา่ พีใ่ หญ่จ้างให้คนมาจัดสวนเลยนะ เตรยี มการ
ตั้งนานดอกอิงฮวาถึงได้บานสะพรั่งงดงามจนข้าตาลาย ปีก่อนไป
เดินเล่นไม่เห็นสวยแบบนี้เลย” เสิ่นซื่อหันไปหาพี่สะใภ้รองเพราะ
ต้องการหาพวก

“นั่นก็ถือว่าได้พึ่งบารมีพี่สะใภ้ใหญ่ หรือเจ้าหงุดหงิดที่
น้องสามไม่ทาแบบนี้ให้บ้าง” เรื่องหยอกล้อระดับนี้โจวซื่อยังกล้า
พูดอยู่ ทั้งคนส่วนใหญ่ก็ไปรวมกลุ่มกันอีกฝั่ง ฮูหยินที่ไม่มีเด็กสาว
ข้างกายเช่นพวกนางยอ่ มไม่มีใครใหค้ วามสนใจมากนัก

เสิ่นซื่อยอมแพ้ “กลายเป็นข้าถูกรุมเสียแล้ว” นึกอะไร
ข้ึนมาไดเ้ ลยลดเสยี งลง “คุณหนูแต่ละจวนประชันโฉมกันแบบนี้ ข้า
วา่ วันนี้ต้องมีอะไรดี ๆ ใหด้ แู น่”

“เจ้านี่” โจวซื่อฉุนจนหลุดขา “วาจาแบบนี้ยังกล้าพูด
ออกมา”

เสิ่นซื่อขมวดคิ้วเมื่อเห็นเหล่าคุณหนูไปรวมกลุ่มกันหน้า
ไทเฮา “เกดิ อะไรขึน้ หรอื ” มวั แตค่ ุยกบั พีส่ ะใภร้ องเลยไม่ได้ยนิ

229 เสย่ี วเสวีย่ 2.0

เหอซือซือเอาพัดในมืดบังเพื่อปิดปากหาว ได้ยินคาถาม
ของคนที่ไม่ตั้งใจฟังเลยช่วยตอบให้ “ประชันบทกลอน” พลางคิด
ในใจว่าน่าเบื่อเหลอื เกนิ

ละครฉากเด็ดย่อมไม่ได้อยู่ที่การแข่งขัน คนที่ไทเฮาเชิญมา
พระราชทานรางวลั ตา่ งหากทที่ าให้คณุ หนูเหล่านนั้ แข่งขนั แทบตาย

อุทยานที่ไทเฮาสั่งให้จัดงานไม่ได้อยู่ในเขตชั้นใน ทั้ง
ราชวงศ์นี้ก็ไม่ได้เคร่งครัดเหมือนราชวงศ์ก่อนที่สตรีไม่อาจพบหน้า
บุรุษในงานเลีย้ งได้ ไม่แน่ผู้ที่ติดตามฮ่องเต้มาอาจจะมีบัณฑิตที่เพิ่ง
สอบผา่ นหนา้ พระท่ีนง่ั บรรดาฮูหยนิ ทั้งหลายถึงได้เข้าร่วมงานเลี้ยง
ดว้ ยความกระตือรอื ร้นเพอ่ื มองหาว่าท่ลี ูกเขย

ผู้ที่ไม่มีบุตรสาวทั้งยังออกเรือนแล้วเช่นนางกับน้องสะใภ้
ทั้งสองเลยไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไร ฮ่องเต้มาก็ยืนทาความเคารพห่าง
ออกไปหน่อย ขุนนางหนุ่มรูปงามเดินตามหลังก็ไม่ได้กระตือรือร้น
แอบมอง เย็นชืดเสียยิง่ กว่าน้าชาคา้ งคนื

กล่าวได้ว่าพวกนางสามคนมาเพื่อประดับบารมีฮูหยิน
ผเู้ ฒ่าเซยี วเท่านั้น

แต่ถ้าให้เหอซือซือเดา นางคิดว่าท่านแม่ต้องการพา
น้องสะใภ้รองมาออกงานเพื่อแสดงท่าทีมากกว่า เพื่อบอกกล่าวกับ

230 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

คนทั่วไปว่าถึงแม้ตระกูลโจวจะเย็นชากับโจวซื่อแต่ตระกูลเซียว
ไมไ่ ด้สนใจท้ังยังดกี ับสะใภ้รองต่อไป

หลังนางกลับมาถึงจวนไม่นานเซียวเยี่ยนเฉิงก็เลิกงาน
เหอซือซือจัดเรียงหนังสือไว้บนชั้น พอนึกถึงเรื่องวันนี้จึงรีบถามหา
ขา่ วจากเขาทันที

“วันนี้บรรดาคุณหนูประชันบทกลอนกัน เป็นคุณหนูจาก
ตระกูลมู่ชนะ ฮ่องเต้กับไทเฮาพระราชทานของรางวัลให้นางหลาย
อยา่ ง” น้าเสียงเจอื ความสนุกสนานของคนที่มงุ ดจู ากวงนอก “ท่าน
พี่คิดวา่ อย่างไร”

ตระกูลมู่เป็นตระกูลใหญ่ก็จริงแต่ไม่ได้มีอานาจมากทั้งยัง
ไม่ใช่ตระกูลบรรดาศักดิ์ หลายปีมานี้คนในตระกูลมีตาแหน่งหนา้ ท่ี
สูงสุดก็แค่ขุนนางขั้นสี่เท่านั้น ถ้ายกเป็นฮองเฮาจริง น่ากลัวว่า
คุณหนคู นนัน้ คงตอ้ งสู้รบในวังหลังอย่างลาบากแน่

“สนใจเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” น้าเสียงไม่ได้เจือแวว
ตาหนิแตเ่ ป็นขบขนั มากกวา่ “ยังต้องผา่ นขนุ นางอีกหลายคน คงสัก
พักกวา่ จะแน่ชดั ว่าเปน็ ใคร”

231 เสย่ี วเสวีย่ 2.0

ลืมไปเลยว่าขุนนางที่มีสิทธิ์มีเสียงเรื่องนี้ อันดับหนึ่งย่อม
เปน็ เซียวเยี่ยนเฉงิ อยา่ งไม่ต้องสงสัย

เหอซือซือหมดความสนใจอีก ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับนาง เดิมที
แค่นึกสนกุ เลยสอบถามเทา่ นัน้

เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะส่วนนางยืนจัดหนังสือ เพราะไม่เห็น
สีหน้าเลยคิดว่าภรรยายังอยากรู้เลยช่วยวิเคราะห์ให้ “ขุนนางส่วน
ใหญ่อยากได้ฮองเฮาที่ไม่ได้มาจากตระกูลที่มีอานาจมาก ถ้าไม่มี
ขา่ วลือเสยี หายอะไรคณุ หนมู ่คู งไดเ้ ข้าวัง”

ความจริงไม่ใช่แค่ไทเฮา แต่เป็นบรรดาขุนนางส่วนใหญ่
ด้วยที่ไม่อยากให้สนมที่ฮ่องเต้โปรดปรานขึ้นเป็นฮองเฮา ถึงได้มี
งานเลย้ี งเกดิ ขึ้น

ส่วนฮอ่ งเต้เองกร็ าคาญเรอ่ื งน้ีเตม็ ทเี ลยไม่ไดย้ ้ืออะไรอีก

ฮองเฮาในอนาคตต้องแบกรับความกดดันและควบคุม
บรรดาสนมทั้งหลาย ถ้าแย่งชิงเศษเสี้ยวของความโปรดปรานมา
ไม่ได้ คงเปน็ สตรที นี่ า่ สงสารทสี่ ุดในวังหลัง

เซียวเย่ยี นเฉงิ ไม่ได้เล่าเร่ืองนเ้ี พราะไม่อยากทาใหบ้ รรยากาศ
หดหู่

232 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

“วันนี้ฮ่องเต้ยังถามข้าเลยว่าภรรยาข้าไม่ใช่แม่นางที่เคย
ชว่ ยเหลือครั้งนนั้ หรอื ทาไมถึงกลายเป็นบุตรสาวจากตระกูลใหญ่ไป
แล้ว”

เหอซือซือยืนตวั แข็ง “ท่านตอบไปว่าอย่างไร” เขาคงไม่ได้
พูดความจรงิ หรอกใช่ไหม นั่นเป็นจดุ อ่อนชัน้ ดีให้คนนามาโจมตีนาง
เลยนะ

รอยยิ้มขบขันกระจายทั่วไปหน้า “ข้าตอบไปว่าเป็นแค่คน
หน้าคล้าย แม่นางคนนั้นสายตาไม่ดีจะเป็นคนเดียวกันได้อย่างไร”
พูดจบจึงเอย้ี วตัวไปถามหาความดีความชอบ “ข้าหลอกลวงเบ้ืองสูง
เพื่อเจา้ เลยนะ ไมม่ ีอะไรตอบแทนสกั นดิ หรอื ”

“ข้าอยากให้คนในสานักอัครเสนาบดีมาเห็นท่านตอนนี้
เหลือเกิน ทาไมไม่เอาท่าทางแบบนี้ไปใช้ข้างนอกด้วยนะ” นาง
กล่าวด้วยน้าเสยี งหมน่ั ไส้

นึกเรื่องขาขึ้นมาได้เลยรีบวิ่งไปนั่งตรงข้ามเขา “ท่านไม่รู้
อะไร เวลาไปงานเลี้ยงข้างนอกพอข้าหันหลังให้น้องสะใภ้สามบอก
ว่ามีแต่คนมองข้าด้วยสีหน้าเห็นใจ พวกเขาคิดว่าข้าแต่งกับคนไร้
ความรู้สึกเช่นท่านช่างน่าสงสารเหลือเกิน สักนิดก็ไม่มีวี่แววของ
ความอจิ ฉา”

233 เสี่ยวเสวีย่ 2.0

“เจ้าอยากให้คนอิจฉา” เซียวเยี่ยนเฉิงพูดด้วยน้าเสียง
ประหลาดใจ “ประเดี๋ยวข้าจะสั่งให้คนไปเหมาเครื่องประดับจาก
ร้านดังในเมืองหลวงมาให้หมด ตอนมาส่งต้องร้องประกาศเสียงดัง
สักหน่อย ไม่กี่วันเจ้าน่าจะได้ทะเลความอิจฉาจากฮูหยินบ้านอื่น
แน”่

โน้มตัวไปครึ่งโต๊ะแล้วเอาหนังสือในมือฟาดไปหนึ่งที
“ขอบคณุ แต่ท่านเกบ็ เงินไวด้ ีกวา่ ”

เซียวเยี่ยนเฉิงส่ายศีรษะด้วยความจนใจ เขารู้อยู่แล้วว่า
นางชอบชีวิตแบบที่ไม่มีใครมารบกวนมากแค่ไหน เอิกเกริกอย่าง
นั้น ไม่พน้ ครึ่งวนั หน้าจวนตอ้ งมแี ตค่ นมาขอพบแน่

ทราบก็เรื่องหนึ่ง ไม่เกี่ยวกับการยั่วให้ภรรยาโมโห “ไม่
เป็นไร ในบรรดาขนุ นางเงินเดอื นขา้ มากทส่ี ุด”

เหอซือซือเถียงไม่ออก ตาแหน่งอัครเสนาบดีเงินเดือนมาก
ที่สุดอยา่ งทเ่ี ขาวา่ จรงิ น่ันแหละ

234 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

ตอนท่ี 21

ตาแหน่งฮองเฮาตกเป็นของคุณหนูมู่ตามที่เซียวเยี่ยนเฉิง
คาดเดา เสียแต่ไมม่ ีครอบครัวมากอานาจหรือความโปรดปรานจาก
ฮ่องเต้ ขนาดคนที่ไม่ได้เข้าวังบ่อยเช่นนางยังได้ยินเลยว่าฮองเฮา
คนใหม่ปกครองวังหลังได้ไม่ง่ายนัก ยิ่งต้องพบเจอกับสนมเช่น
เจาฟเู หริน ก็ไมร่ ู้ว่าจะยนื อยู่ในตาแหนง่ นั้นไดน้ านเทา่ ไหร่

ปลายเดือนสามฝนเริ่มโปรยปราย เนื่องจากไม่ได้ตกหนัก
ผู้คนเลยไม่ค่อยวิตกกันเพราะคิดว่าเป็นปลายฝนก่อนเข้าหน้าร้อน
เทา่ นั้น ไมค่ าดวา่ จะเกดิ อุทกภัยขึน้ มา

เมืองหลวงกับทางเหนือยังดีหน่อยเพราะฝนหยุดตกแล้ว
แม้ฝนที่ผ่านมาจะทาให้น้าท่วมไร่นากับพืชผลเสียหาย แต่กระนั้นก็
ไม่มใี ครบาดเจบ็ ล้มตาย สว่ นทางใตก้ ลับไม่โชคดเี ช่นน้นั

235 เสยี่ วเสวยี่ 2.0

ฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดส่งผลให้ต้องรีบส่งคนไปแก้ปัญหา
อย่างเรง่ ด่วน

ตามคาบอกเล่าของเซียวเยี่ยนเฉิง ปีก่อนทางใต้เพิ่งมี
ปัญหาเรื่องลักลอบค้าเกลือเถื่อนทั้งยังพัวพันกับขุนนางหลายคน
ครั้งนี้ฮ่องเต้เลยไม่วางใจเพราะกลัวว่าขุนนางท้องถิน่ จะยักยอกเงนิ
จนไมเ่ หลอื หน้าที่เสีย่ งภัยกับการถกู ลอบฆ่าเชน่ นี้เลยต้องส่งขุนนาง
ระดบั สงู ไป

เหอซือซือวิ่งวุ่นไม่ได้หยุดพัก ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้า
อาหารแห้ง ของทุกอย่างที่คิดว่าจาเป็นล้วนเอามากองไว้หมด
สดุ ท้ายมากเกนิ ไปเลยต้องมานั่งเลอื กใหม่อีกรอบ

เซียวเยี่ยนเฉิงที่เดินผ่านมาเห็นถึงกับนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง
“เจ้าจดั แค่เส้อื ผา้ ไมก่ ี่ชุดก็พอแล้ว”

“ไม่ได้เด็ดขาด” นางพูดด้วยน้าเสียงไม่ยินยอมให้ปฏิเสธ
“ท่านไปคราวนี้ไม่รู้ว่ากี่วัน ขอเวลาครู่เดียว รับรองข้าเลือกแค่ของ
จาเป็น”

ความเด็ดขาดไม่ยอมผ่อนปรนทาให้จาต้องพยักหน้ารับ
ออกจากจวนไปสานกั อัครเสนาบดีมารอบหน่ึง ตอนกลับมาก็ยงั เห็น
ภรรยายนื ชน้ี ิว้ ส่ังการให้สาวใช้จัดของอยู่

236 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

“เสร็จแล้ว ๆ” ถูกยืนจ้องทาให้นางต้องรีบพยักหน้ายืนยนั
“จดั ไดห้ นงึ่ หบี พอดี” ไมม่ ากเกนิ ไปจนทาให้เดนิ ทางล่าชา้ เหอซือซือ
พยายามสุดความสามารถในการยัดของที่จาเป็นใส่ลงไปให้ได้มาก
ทส่ี ดุ

นางถกู ลากไปทหี่ อ้ งหนังสอื ดว้ ย จึงตอ้ งสง่ สายตาใหเ้ หม่ยจู
จัดการเกบ็ ของท่เี หลือ

เซียวเยี่ยนเฉิงปิดประตูเสียสนิท การกระทาของเขาทาให้
ต้องเอย่ ปากถาม “มีเรอ่ื งสาคญั อะไรหรือ”

เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม เดินเข้าไปคว้านางมากอดแล้ว
เอ่ยด้วยน้าเสียงชี้แนะ “สามีต้องไปข้างนอกไม่รู้ว่าจะได้กลับ
เมื่อไหร่แต่เจ้ายืนสั่งการให้จัดของหีบหนึ่งเสียนานขนาดนี้ รู้แล้ว
หรอื ยังวา่ ความผดิ อยู่ตรงไหน”

อ้อ ที่แท้ก่อนจะออกไปข้างนอกที่มาเดินวนเวียนคือ
ต้องการเรียกร้องความสนใจ นางพยักหน้าตอบด้วยน้าเสียงจริงจัง
“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านพี่สั่งสอนได้ถูกต้อง ท่านเป็นขุนนางขั้นหนึ่งไป
ทางานย่อมมีคนดูแลเรื่องความเป็นอยู่ ชาวบ้านทางใต้ต่างหากท่ี
ต้องเป็นห่วง ดังนั้นข้าไม่ควรจะเปลืองแรงมาวุน่ วายกับการจัดของ
ใหท้ า่ น สมควรไปไหว้พระสวดมนตข์ อพรให้ผู้ประสบภยั มากกว่า”

237 เส่ียวเสวยี่ 2.0

พูดล้อเล่นไปรอบหนึ่งก่อนถามด้วยน้าเสียงจริงจัง
“สถานการณ์น่าเป็นห่วงมากหรือไม่” ถึงชาติก่อนเขาจัดการได้
เรียบรอ้ ยดแี ตน่ างก็ไม่คอ่ ยวางใจ

เซียวเยี่ยนเฉิงส่ายศีรษะ “อันที่จริงถ้าขุนนางในท้องที่
พึ่งพาได้ก็คงไม่ต้องลงไปหรอก แต่เรื่องเกลือเถื่อนครั้งก่อนนั่น”
เขาถอนหายใจไปรอบหนึ่งก่อนพูดต่อ “ส่งเงินไปกว่าจะถึงมือ
ชาวบ้านคงได้เกิดจลาจลแน่ ยังมีปัญหาเรื่องฝนที่ยังตกไม่หยุดอีก
ลงไปครั้งนี้จะได้ถอื โอกาสกวาดล้างขุนนางบางส่วนด้วย เจ้าไม่ต้อง
เป็นห่วงหรอก เรื่องใหญ่กว่านี้ข้ายังผ่านมาได้ ขากลับเดี๋ยวแวะซื้อ
ของมาฝาก”

น้าเสียงกับคาพูดเหมือนปลอบเด็กทาเอาอยากทุบเขาสักที
แต่ท่าทางเหนอ่ื ยลา้ ทาให้นางย้ังมือไว้ “ข้าไมไ่ ด้อยากได้ของฝากสัก
หนอ่ ย ท่านแกป้ ัญหาให้เรียบรอ้ ยก็พอแลว้ ”

หมดเรอื่ งน้าทว่ มประเดีย๋ วได้เจอเรอื่ งสงครามอีก เรื่องหลัง
ตา่ งหากท่ีน่าหนกั ใจกว่า

ชาติก่อนเขากลับมาไม่ทันตอนเกิดสงคราม เรื่องเละเทะ
วุ่นวายในราชสานักที่ทาใหเ้ มืองหน้าด่านแตก พูดได้ว่าพอคนท่ีเป็น
ฮองเฮาไมใ่ ช่นางเรือ่ งเหล่านั้นก็ไมน่ ่าจะเกิดข้นึ

238 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

เหอซือซือดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอด ทาท่าทีจัดผ้าแล้วยืด
หลังตรง “ทา่ นไปทางานไกลบา้ นมสี องเรือ่ งทห่ี ้ามลืมเด็ดขาด”

ท่าทางนั้นน่าขบขันจนเซียวเยี่ยนเฉิงเกือบหลุดหัวเราะ
“สองเรอื่ ง” เอย่ ทวนด้วยความสงสยั มีเรอ่ื งอะไรตอ้ งห้ามลืมถึงสอง
เรือ่ ง

เหอซือซือยกนิ้วขึ้นมา “หนึ่ง ต้องดูแลตัวเองให้ดี ไปถึง
ต้องช่วยเหลอื ชาวบา้ นอยา่ งเตม็ ท่ี”

เขาพยักหน้า “ดูแลตัวเองให้ดีไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
ส่วนช่วยเหลือชาวบา้ นให้ดีเป็นหนา้ ทข่ี องขา้ อยแู่ ล้ว ข้อสองละ่ ”

นางยิ้มหวานชูนิ้วที่สองขึ้นมา “ห้ามพาสตรีกลับมาที่จวน
เด็ดขาด สักคนก็ไม่ได้ ใครมอบให้ท่านห้ามรับเด็ดขาด ถ้าพากลับ
มาแลว้ ล่ะก.็ ..”

ตอนแรกเขายังตะลึงอยู่ ผ่านไปสักพักถึงได้ขาจนตัวโยน
ดึงนางเข้ามากอดอีกรอบทั้งยังไม่หยุดหัวเราะ “ใครมอบมาข้าจะ
บอกว่าท่ีบ้านมแี ม่เสอื อยู่คนหนง่ึ ”

นางไม่เอาเรื่องกับถ้อยคาหยอกล้อในครั้งนี้ “รับปากแล้ว
ห้ามคืนคาเป็นอันขาด บอกไว้ก่อนว่าข้าไม่ใช่ภรรยาผู้เรียบร้อย
ออ่ นหวาน”

239 เสีย่ วเสว่ีย 2.0

ถูกถลึงตามองเซียวเยี่ยนเฉิงเลยจาต้องหยุดหัวเราะ เขา
กล่าวรับรองด้วยน้าเสียงจริงจัง “ในบรรดาขุนนางตาแหน่งข้าสูง
ทส่ี ดุ ใครจะกล้าบงั คบั ยดั เยียดหญงิ งามเขา้ มา เจา้ วางใจเถอะ”

เหอซือซือพยักหน้าด้วยความพอใจ ถึงทราบดีว่าเขาไม่มี
ทางพาใครเขา้ จวนแต่ก็ต้องแสดงทา่ ทีไว้ก่อน เผอื่ วันหลังในวังยัดเยียด
คนเขา้ มาเขาจะได้นึกถงึ คาพดู นางแล้วกล่าวปฏเิ สธอยา่ งหนกั แนน่

เซียวเยีย่ นเฉิงไม่อยู่ใช่ว่านางจะมีเวลามานั่งซึม แม้เมืองหลวง
ไมไ่ ด้หนกั เทา่ ทางใตแ้ ตใ่ ช่วา่ จะไมม่ ีคนอดอยาก

เปิดโรงทานแจกอาหาร งดเว้นค่าเช่าที่ สอบถามความ
เปน็ อยขู่ องคนในตระกลู ท่ีแยกจวนไปแล้ว เรอื่ งเหลา่ นเ้ี ซียวเยี่ยนเฉิง
ไม่อยู่ความรับผดิ ชอบลว้ นตกอย่บู นตวั นางทงั้ นน้ั

วนุ่ วายจนไมไ่ ด้หยุดพัก ด้วยเหตนุ ต้ี อนกัวมามาบอกวา่ รอบ
เดือนหยุดไปสองเดือนแล้วนางถึงได้พยักหน้าอย่างมึนงงเพราะคิด
ตามไม่ทนั

240 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอัครเสนำบดี

กัวมามาพูดด้วยน้าเสียงร้อนใจ “นายหญิงตามหมอมา
ตรวจสักหนอ่ ยดีกว่า ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเกิดเป็นจริงขึ้นมาจะได้
ระมดั ระวงั ใหม้ ากขนึ้ ”

เหอซอื ซือถามด้วยน้าเสียงว่างเปล่า “อะไรเป็นจรงิ หรือ”
“ตงั้ ครรภ์อย่างไรเล่าเจ้าคะ รอบเดอื นท่านหยุดไปสองเดือน
แล้ว ถงึ ไม่มอี าการบ่งชแี้ ต่กส็ มควรเชญิ หมอมาตรวจสกั หน่อย”
นั่นแหละนางถึงได้เข้าใจ “อ้อ ถ้าอย่างนั้นท่านเชิญมา
เถอะ” น้าเสียงไมไ่ ด้คาดหวงั มากนัก ช่วงนี้ยุ่งจนนอนนอ้ ยมาหลาย
วัน อาจเปน็ ไปได้ท่ีรอบเดอื นมาชา้
กวั มามารอเพียงคาอนุญาตเท่าน้นั หญิงชรารีบสัง่ การสาวใช้
ใหไ้ ปเชิญทา่ นหมอมาทนั ที
เหอซือซือยังคงอ่านจดหมายที่คนในตระกูลเขียนส่งมา
ตอนเสี่ยวเฉียงมาแจ้งว่าท่านหมอรออยู่ที่ห้องโถงแล้วนั่นแหละถึง
สามารถกลา่ วได้วา่ เปน็ การหยุดพักคร้งั แรกของวนั
“ไม่ตอ้ งจดั ของบนโต๊ะ เดย๋ี วข้ากลับมาทางานต่อ” สง่ั สาวใช้
เสร็จคอ่ ยเดนิ ออกไปพรอ้ มเส่ียวเฉยี ง

241 เสย่ี วเสว่ยี 2.0

กัวมามารออยู่ในห้องโถงพร้อมท่านหมอแล้ว นางกล่าว
ทกั ทายท่านหมอตามมารยาทก่อนจะยื่นข้อมือออกไป

สีหน้าทา่ นหมอแซ่หวังดูปกติ เหอซือซือเหลือบมองกัวมามา
ด้วยสายตาบอกว่าอีกฝ่ายคิดผิด ไม่ทันเก็บสายตากลับพลันได้ยิน
เสยี งเรยี บนิ่งของทา่ นหมอชรา

“ยินดีกับฮูหยินด้วย จากชีพจรท่านตั้งครรภ์ได้สองเดือน
กวา่ แล้ว”

นางนิ่งอึ้ง ข้างหูได้ยินน้าเสียงตื่นเต้นและคากล่าวอวยพร
ของสาวใช้แต่จบั ใจความไม่ได้ ยกมือมาแตะหน้าท้องแบนราบอย่าง
ไม่อยากเชื่อ

กัวมามาไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนคนอื่น หลังจากถามย้ารอบท่ี
สองเพื่อความแน่ใจแล้วจึงซักถามข้อควรระวังจากท่านหมออย่าง
ละเอียด

เหอซือซือหลับตาพลางถอนหายใจยาว แน่นอนว่านางดีใจ
แต่ลูกคนนี้ช่างมาได้จังหวะเหลือเกิน ช่วงนี้งานล้นมือจนไม่มีเวลา
พัก เซยี วเยยี่ นเฉงิ ก็อยูไ่ กลถึงแดนใต้ไม่รูว้ า่ จะได้กลับเม่ือใด

นางไม่ลืมกระซิบบอกกัวมามาว่าอย่าลืมมอบเงินให้ท่านหมอ
มากหนอ่ ย

242 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

มองสีหน้ายิ้มกว้างของสาวใช้แต่ละคนก่อนส่ายศีรษะหลุด
ขาออกมา “ตกรางวลั ให้คนละสบิ ตาลึงเงนิ ”

ตั้งครรภ์แล้วเรื่องที่ต้องระวังมีมากเหลือเกิน ต่อให้ในจวน
สงบสขุ แต่กใ็ ชว่ ่าจะหละหลวมได้

พอคิดถึงเรื่องมากมายที่ต้องทา เหอซือซือเริ่มรู้สึกปวดหัว
ข้ึนมาทันที

ฮหู ยินผูเ้ ฒา่ เซียวยอ่ มดีใจท่ีตระกลู เซยี วมีทายาทเพ่ิมขึ้นมา
แต่พอมองสีหน้าเหน็ดเหนื่อยของสะใภใ้ หญ่ “อาเฉงิ ไปทางานข้างนอก
ภาระเลยตกอยูท่ ี่เจ้าหมด ไม่งั้นเร่ืองนอกจวนเจ้าส่งมาให้ขา้ จัดการ
ต่อเถอะ สตรีตง้ั ครรภ์ช่วงแรกตอ้ งระมดั ระวงั ใหด้ ี เจ้าไม่อาจเหนื่อย
มากขนาดน”้ี

ฮูหยินผ้เู ฒา่ เซยี วไม่อาจสง่ มอบเรื่องนใี้ ห้บุตรชายอีกสองคน
ได้ เซียวหลิงบุตรชายคนรองเป็นพวกใจอ่อนไม่กล้าโต้แย้ง ส่วน
เซียวหยางเวลาใจร้อนมกั พูดจาโผงผางไม่ไว้หน้าใคร ช่วงเวลาแบบ
นี้ต้องติดต่อกับคนในตระกูลที่แยกออกไปตั้งหลายครัวเรือน ยังมีผู้
เช่าที่ท่ีได้รับผลกระทบจากนา้ ท่วมต้องช่วยเหลืออีก ให้พวกเขามา

243 เสย่ี วเสวี่ย 2.0

คุมนา่ กลัวว่าจะเละเทะวุ่นวาย

“หากท่านพี่รู้ว่าข้ารบกวนท่านแม่จะต้องเสียใจแน่” แม่
สามีที่ไหนไม่ชอบฟังประโยคบอกว่าบุตรชายรักตัวเองมากแค่ไหน
เดิมทีนางก็ไม่อยากผลักงานให้ฮหู ยนิ ผูเ้ ฒ่าเซยี ว แต่ถา้ งานในมือล้น
จนไม่มเี วลาพักผ่อนคงส่งผลเสียตอ่ ทารกในครรภแ์ น่

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวทาเสียงคล้ายราคาญแต่แววตากลับทอ
ประกายปลาบปลื้ม “อาเฉิงอยู่ไกลขนาดนั้นจะรู้ได้อย่างไร เจ้าไม่
ต้องไปสนใจความคดิ ของเขา อีกอย่างเรื่องนอกจวนเดมิ ทีไมไ่ ด้เปน็
หน้าที่ของเจ้าสักหน่อย เสียแต่เจ้ารองกับเจ้าสาม เฮ้อ เจ้าก็เห็น
สถานการณ์แบบนี้ข้าไม่วางใจให้พวกเขาลงมารับมือแทนเลยผลัก
ภาระไปใหเ้ จา้ ต้ังแต่ตน้ ”

มีแม่สามีใจกว้างขนาดนี้เป็นเรื่องที่หญิงสาวหลายคนไม่
กลา้ ฝนั ดว้ ยซ้า “ขอบคณุ ทา่ นแม่” คาพดู น้ีไม่ได้เอย่ ตามมารยาทแต่
กลา่ วออกมาจากใจ

ดว้ ยเหตุนหี้ น้าที่ของเหอซอื ซอื จงึ เหลือแคด่ ูแลเรือนหลัง

“เจ้าคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภยั ถงึ จะดีท่ีสุด ส่งคนไป
แจ้งตระกูลเหอหรือยัง” ลูกสะใภพ้ ยกั หนา้ ฮูหยินผู้เฒา่ เซียวจงึ กล่าว
ต่อ “คิดว่าท่านย่าของเจ้าก็คงเป็นกังวลเหมือนกัน ช่วงแรกไม่ควร

244 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ออกไปข้างนอกเจ้าก็เชิญพวกเขามาที่จวนเราเถอะ คนแก่ชอบคิด
มาก ให้นางเหน็ เจา้ สกั หนอ่ ยจะได้คลายกังวล”

เหอซือซอื กลา่ วขอบคุณซ้าอีกครง้ั แปลกใจท่แี ม่สามีไม่เอ่ย
ปากให้น้องสะใภ้ทั้งสองเข้ามาช่วยดูแลเรือนหลัง แต่ก็ดี ช่วงเวลา
ออ่ นไหวอย่างนี้นางก็ไม่วางใจคนอ่นื เหมือนกัน

245 เส่ยี วเสวย่ี 2.0

ตอนที่ 22

ทุกสามวันเหอซือซือจะเขียนจดหมายหนึ่งฉบับ เนื้อความ
กล่าวถึงเรอื่ งทัว่ ไปในชวี ิตประจาวันที่ไมไ่ ด้สลักสาคัญอนั ใด

จดหมายที่ส่งไปทุกครั้งเหมือนกันอยู่จุดหนึ่ง นั่นคือ
ตอนทา้ ยจะบรรยายถงึ เจ้าตัวน้อยในท้อง เขยี นไปยิม้ ไปจนกัวมามา
ส่ายหน้า

“น่าเสียดายที่ข้าไม่ชานาญเรื่องวาดภาพ อยากวาดสีหน้า
ท่านสง่ ไปใหฮ้ หู ยินผู้เฒา่ เหลือเกนิ ”

กัวมามาส่ายหน้าอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นคุณหนูหัวเราะเสียง
ใส ไม่รู้ในจดหมายฉบับแรกนายท่านเขียนมาว่าอย่างไร จาก
จดหมายแจ้งขา่ วฉบับเดียวถึงกลายเปน็ กองทพั กระดาษไปเสยี ได้

“เมื่อวานน้องสะใภ้รองไปที่จวนตระกูลโจว ขากลับยังเอา
ของฝากกลบั มาต้งั หลายอยา่ ง ตกลงว่าคืนดีกันแลว้ ” เหอซือซือพูด
ขึ้นมาด้วยนา้ เสียงแปลกใจ “จากท่าทีแข็งกรา้ วกอ่ นหนา้ ขา้ ยงั คิดว่า

246 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

คงลากยาวไปหลายปี”

กัวมามาตอบด้วยน้าเสียงไม่ค่อยชอบใจนัก “ได้ยินว่า
ฮูหยินโจวล้มป่วยเลยส่งคนมาแจ้ง” น้าเสียงหญิงชราเริ่มเข้มขึ้น
“อาหารรวมทั้งข้าวของเครื่องใช้ของท่านพวกเราเฝ้าระวังกันอย่าง
ดี ของทมี่ าจากภายนอกต้องตรวจสอบให้ดนี ะเจา้ คะ”

สะใภ้รองไม่ค่อยเท่าไหร่ ที่กัวมามาระแวงคือตระกูลโจว
ขนาดบุตรสาวสายตรงก่อนหน้ายังแสดงท่าทีเย็นชาตัดขาดไม่เหลือ
เยอื่ ใย ตอนน้ีคุณหนูต้ังครรภ์ ตอ่ ใหเ้ ป็นเร่ืองเล็กน้อยก็ต้องตรวจสอบ
ให้ดี

“ในอดีตท่านย่าก็จัดการแบบนี้หรือ” ก่อนหน้านางไม่เคย
ถามเรื่องน้กี บั ทา่ นยา่ มากอ่ น

บ่าวที่ดีไม่สมควรนินทาเจ้านาย กัวมามาเลยตอบแบบ
กากวม “ฮหู ยนิ ผ้เู ฒา่ เป็นคนมคี วามสามารถ”

“ท่านย่าย่อมมีความสามารถ” ไม่อย่างนั้นขุนนางใหญ่
แบบท่านปู่จะไม่มีแม้แต่อนุสักคนได้อย่างไร “ของที่คนจากเรือน
ของน้องสะใภ้รองเอามามอบให้เมื่อวานข้าสั่งให้สาวใช้เอาไปไว้ใน
ห้องเก็บของ ในนั้นมีเครื่องหอมด้วย ท่านแวะไปสักรอบ ตอนเที่ยง
เอามาจดุ ในหอ้ งโถง”

247 เสีย่ วเสวย่ี 2.0

กัวมามาขมวดควิ้ “เคร่อื งหอม”

เหอซือซือพยักหน้า “ตอนเที่ยงไปเชิญคนจากทางนั้นมา
หน่อย ให้ดีท่านพาอิ้นมามา มามาอาวุโสที่ติดตามมาจากบ้านเดิม
มาด้วยให้ได้ บอกพวกเขาวา่ เงินเดือนน้ีให้มาเบิกท่ีข้า ตอนเดินผ่าน
ห้องโถงท่านอย่าลืมเดินช้าหน่อย หากนางถามบอกไปว่าเป็นของที่
น้องสะใภ้รองมอบให้เมื่อวาน ข้าชอบมากเลยเอามาจุดไว้ตลอดวัน
เสียดายก็แต่ปกตินายท่านไม่ยอมให้จุดเครื่องหอมในห้องหนังสือ
ต่อให้ตอนนีเ้ ขาไม่อยู่ข้าก็ไม่กล้าละเมิดกฎ ท่านพูดให้นางเช่ือว่าขา้
ชอบมากเป็นพอ”

กัวมามาเริ่มรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง “มีอะไรหรือเจ้าคะ หรือว่า
เครือ่ งหอมนน่ั มปี ญั หา”

“เครื่องหอมนั่นผสมชะมดเชียง” นางกล่าวด้วยน้าเสียง
เย้ยหยนั “ช่างลงทนุ เหลอื เกิน”

สีหน้ากัวมามาเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูขึ้นมาทันที “นางกล้า!”
สองคานี้ใช้น้าเสียงเค้นต่าแทบจะกัดฟันกล่าวออกมา โมโหเสร็จถึง
เพิง่ นกึ ได้ “ท่านไม่แจง้ ฮหู ยินผู้เฒ่าเซียว” ไม่อย่างนั้นคงไม่วางแผน
หลอกใหต้ ายใจ

248 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี