ข้าอยากเป็นฮูหยินอัครเสนาบดี_Ebook

ตัวเล็กเหลือเกิน ขนาดโอบประคองไว้ในอ้อมกอดอย่าง
ระมดั ระวังก็ยังกลวั ว่าจะทาให้เจ็บ

เงยหน้ามองเซียวเยี่ยนเฉิงที่จ้องมองเจ้าตัวเล็กในวงแขน
นาง เขาทาเพยี งแตะลงทหี่ อ่ ผา้ ไม่กลา้ แตะผวิ บุตรสาวดว้ ยซ้า

เหอซือซอื ดีใจอยา่ งย่ิง มคี นที่กลัวมากกวา่ นางไปเรียบร้อย
แลว้ “ท่านจับมอื นางดู ไม่เป็นไรหรอก”

เขามองนางคลา้ ยขอการยนื ยัน “ไดจ้ ริงหรือ”
ฮูหยินผู้เฒา่ เซียวทนไม่ไหว “เจา้ ไม่ใช่ใบไผห่ รอื เสยี้ นหนาม
สักหน่อยถึงจะได้บาดผิว สะใภ้ใหญ่ถ้าเขาไม่กล้าแตะเจ้าส่งมาให้
ขา้ ” หญงิ ชราย่นื มอื รอรบั เต็มที่
นางหัวเราะจนสะเทือนไปท้งั ตัว พอเร่มิ ปวดถึงได้รู้ว่าไม่น่า
เลย “ทา่ นจับมอื นางดู”
ฝา่ มอื เลก็ ๆ กาไดเ้ พยี งนิ้วเดยี วของเซียวเยีย่ นเฉงิ เท่าน้นั
ฮูหยินผเู้ ฒา่ เซียวมองบุตรชายท่เี ร่ิมกลายเป็นคนโง่งมอย่าง
ขบขัน “เอาล่ะ ส่งมาให้ข้าได้แล้ว” ส่งสายตาให้ลูกสะใภ้พักผ่อน
แล้วย่นื มือไปรับหลานสาวมาอุ้ม

349 เสีย่ วเสว่ีย 2.0

เหอซือซือมองท่าทางละล้าละลังของเซียวเยี่ยนเฉิงอย่าง
ขบขัน “ท่านออกไปกับท่านแม่ก่อนเถอะ ในห้องยังต้องทาความ
สะอาด”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวไม่กล้ากล่าวเสียงดัง ใช้สายตาบ่งบอก
อารมณ์สว่ นน้าเสียงกลับแผ่วเบาราวกระซิบ “เจ้าออกมา ให้สาวใช้
ทาความสะอาดแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้นางหน่อย คนเขาเหนื่อยมา
ทง้ั วนั แลว้ ยงั ตอ้ งมานั่งปลอบเจา้ อีก”

มองมือที่สอดประสานกับท่าทางเหมือนตอ้ งจากกันไปไกล
แล้วต้องส่ายหน้า ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวทนมองไม่ไหวเลยเปลี่ยนมา
พูดคุยเสียงเล็กเสียงน้อยกับหลานสาวแทน “เราย้ายห้องกันเถอะ
เปลี่ยนไปนั่งห้องติดกันครู่เดยี วเดีย๋ วย่าจะพามาสง่ คืนให้มารดาเจ้า
อย่าเอาอย่างบิดาของเจ้า คนเขาไม่ได้พักผ่อนกันพอดี คลอดลูก
เสร็จยงั ตอ้ งมาเหน่ือยต่ออกี ”

เซียวเยย่ี นเฉิงมีสหี นา้ มดื คร้ึม ตวัดสายตามองสาวใช้ที่กล้ัน
หัวเราะจนตัวสั่นถึงได้รู้สึกตัวว่าก่อนหนา้ คงจะแสดงอาการออกมา
มากเกินไปหน่อย

เขายกมือขึ้นลูบศีรษะเปียกชื้นแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ข้า
จะกลับมาใหม่อีกรอบ”

350 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

เหอซอื ซือทาเพียงยม้ิ บางตอบรับคาพดู น้นั
ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวพูดถูก นางเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว เพราะ
ไมอ่ ยากให้เขาตกใจถึงได้ฝืนน่งั คยุ อยู่ตั้งนาน
ว่าแต่ ลมื ถามเลยวา่ จะตง้ั ชอ่ื ลกู วา่ อะไร

351 เสย่ี วเสวยี่ 2.0

ตอนจบ

อิ่งหรงเป็นเด็กร่าเริง กลางวันชอบส่งเสียงทั้งวัน กลางคืน
มอื ไมก้ ็ยังปัดป่ายไปมา เรียกว่าซุกซนทุกคร้งั เมอื่ ลมื ตาตน่ื

เหอซอื ซอื ไม่เคยคดิ ว่าตวั เองจะมีความอดทนได้ขนาดน้ี แต่
พอเปน็ เร่ืองของบตุ รสาวนางกลบั ทนไดอ้ ยา่ งเหลือเช่ือ

ในวังพระราชทานของมาใหอ้ ่งิ หรง นางฝนื ใจพยักหน้ารบั

ฮองเฮาเปรยว่าตนเองกับฮ่องเต้อยากรับอิ่งหรงเป็นบุตรี
บญุ ธรรม เหอซอื ซอื ยังสามารถอดกล้ันไม่ล้มโตะ๊ ได้เลย

ตาหนกั เยว่ซนิ นนั่ ไม่ได้สร้างต่อนางจึงนึกว่าทางน้ันจะรามือ
ไปแล้ว นี่ถึงขั้นมาขอบุตรสาวนางไปเป็นบุตรีบุญธรรม ยังพูดว่าจะ
แตง่ ตง้ั เปน็ องค์หญิงอกี

“ในวังใช่ว่าจะขาดแคลนองค์หญิงสักหน่อย” ดวงตานาง
แทบลุกเป็นไฟ “องิ่ หรงเป็นบุตรสาวของขา้ นะ”

352 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

เซยี วเยยี่ นเฉิงลูบหลังปลอบ “ข้าจะไปพูดกับฮ่องเตเ้ อง”

ถึงแม้ทาแบบนั้นวันข้างหน้าอิ่งหรงจะได้ไม่ต้องแต่งให้
องคช์ าย แต่ถ้ามกี ารแต่งงานเชอ่ื มสมั พนั ธไ์ มตรีขึน้ มา

“ไม่ไดเ้ ด็ดขาด” เหอซอื ซอื หน้าซีด แคค่ ิดว่าต้องส่งบตุ รสาว
ไปไกลขนาดนั้นนางก็อยากอาละวาดแล้ว “ปฏิเสธ ท่านปฏิเสธไป
เลย”

เซียวเยี่ยนเฉิงถอนหายใจ “บางทีเจ้าอาจลืมไปว่าเล่า
เรื่องราวในอดีตให้ข้าฟังหมดแล้ว คานึงถึงแต่บุตรสาวจนลืมคิดไป
หรอื เปลา่ ว่าขา้ อาจจะหงึ หวงเพราะเรอื่ งน้ี”

“ดังนนั้ ถึงต้องใหท้ ่านไป” นางยกหนา้ ท่ีสาคญั ให้เขาโดยไม่
ลังเล “ข้าแพ้ท้องไม่อาจออกจากบ้านได้อีก เรื่องที่เหลือต้องฝาก
ทา่ นพแี่ ลว้ ”

พูดเร่ืองน้แี ลว้ ยงั อายไม่หาย อง่ิ หรงอายไุ ด้แคเ่ จ็ดเดือนนาง
กต็ ัง้ ครรภ์อกี แลว้ ตอนออกไปข้างนอกเมื่อต้องพบเจอกับสายตาส่ือ
ความนัยของบรรดาฮูหยินแต่ละคนทาเอานางแทบอยากเอาผ้ามา
คลมุ หน้าจนเหลอื แคด่ วงตา

โชคดีทฮ่ี ูหยินผ้เู ฒ่าเซียวหลงอ่ิงหรงมากจนแทบจะประคอง
ไว้ในฝา่ มอื ตลอดเวลา ไมอ่ ยา่ งน้ัน ถา้ เป็นบางจวน ไม่แนว่ ่าอาจโดน

353 เส่ียวเสว่ยี 2.0

ยดั เยียดอนภุ รรยาเขา้ มาแล้ว
“ข้ารับปากก็ได้ ถึงอย่างไรก็เป็นเพราะข้าเจ้าถึงต้อง

ลาบากอุ้มท้องอีกครั้ง” พูดจบได้รับมาหนึ่งฝ่ามือทันที เขาหัวเราะ
ขบขัน “แหย่นิดหน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แมวป่าแต่กลายเป็นเสือ
ไปแลว้ ”

เจียเหยียนเกิดในช่วงเดือนสอง อากาศอบอุ่นแจ่มใสต่าง
จากท่าทางสงบนิง่ โดยสน้ิ เชงิ

แต่ว่าไม่ได้ อิ่งหรงเกิดในช่วงฤดูหนาวแต่ซกุ ซนไม่เคยหยุด
พัก เจียเหยียนที่เป็นน้องชายเกิดในฤดูใบไม้ผลิแต่กลับสงบนิ่ง
เหมอื นบดิ าไม่มผี ดิ

เสิ่นซื่อก็ตั้งครรภ์แล้วเหมือนกัน แต่เพราะอายุครรภ์แค่
สองเดอื นเลยตอ้ งระมัดระวงั อย่สู กั หนอ่ ย

อายนุ อ้ ยสุดในบรรดาสะใภแ้ ต่กลับมีลูกถึงสองคน เหอซือซือ
ตอ้ งทนฟงั น้องสะใภ้สามผนู้ ้ีหยอกล้ออยู่นานถึงจะเอาคืนได้

354 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

สว่ นเซยี วเย่ยี นเฉิงนน้ั อย่าให้นางพดู เลย นา่ กลวั วา่ วันหน้า
บทบาทมารดาผูแ้ ขง็ กรา้ วคงตกลงบนหัวนาง

ถูกบุตรสาวแทะผมจนเต็มไปด้วยน้าลายเขาทาแค่เอาผม
ออกมาแลว้ กล่าววา่ ไมส่ ะอาด อิ่งหรงปดั น้าหมกึ จนกระจายเต็มโต๊ะ
เขารีบอุม้ บุตรสาวข้นึ มาเพ่ือไม่ให้เป้ือน ยงั มี องิ่ หรงฉีกกระดาษเขา
ทาเพียงย้ายของหนีเท่านั้น นอกจากกล่าวอธิบายด้วยน้าเสียง
ออ่ นโยนแลว้ ก็ไม่ได้ทาอะไรอีก เรียกว่าไม่มกี ารดใุ หเ้ หน็ สักนดิ เดียว

เหอซือซือที่ใจเหลวเป็นเต้าหู้ไม่ต่างกันได้แต่กัดฟันน้าตา
นองหน้า อย่างน้อยเจียเหยียนก็รู้ความ เขาคงไม่ถอยห่างจาก
มารดาทต่ี อ้ งสวมบทคนเข้มงวดหรอก ใชไ่ หม

“เสยี่ วเหยยี นตวั น้อย ถา้ แมไ่ มใ่ จดีลูกคงไมว่ ่ิงไปหาท่านพ่อ
มากกวา่ หรอก ใชไ่ หม” นางส่งสายตาแหง่ ความหวังไปใหบ้ ุตรชาย

เซียวเจียเหยียนเงยหน้านั่งฟังมารดานิ่ง เห็นมารดาไม่พูด
อะไรอีกจึงหันมาสูร้ บกับของเล่นในมือต่อ

เหอซอื ซือร้องไห้ในใจ หมดกันความหวังของนาง เจียเหยียน
ลูกอย่าเมินผ้อู นื่ เก่งขนาดน้ไี ดไ้ หม

- End..-

355 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

ตอนพเิ ศษ

หลังพธิ ปี กั ปนิ่ เมอื่ สายตาของนางมองเห็นไม่ชัดท่านย่ากับ
พี่ชายใหญ่เลยมีท่าทีเหมือนว่านางใกล้จะสลายไปกับสายลม คุม
เข้มทกุ ยา่ งก้าวจนเหอซือซอื เรม่ิ อยากว่ิงหนี

น้าหญงิ สามนอ้ งสาวของท่านแมเ่ ขา้ เมืองหลวงพอดี ท่านย่า
ไม่อยากให้นางพบกับน้าหญิงสามอยู่แล้วเลยอนุญาตให้ออกไป
พกั ผอ่ นที่คฤหาสนน์ อกเมือง

“น้าหญิงสามของเจ้ามีเรื่องอะไรกับท่านย่าหรือ” เหอผิง
ถามอย่างสงสัย

เหอซือซือยอมเล่าให้ฟังเพราะตอนนี้พี่ชายรองถือเป็น
ผู้ดูแลหลักที่ท่านย่ากับพี่ชายใหญ่ไว้วางใจ “หนก่อนตอนกลับไป
เยี่ยมท่านตาท่านยาย ข้าทะเลาะกับบุตรสาวของน้าหญิงสาม ทั้งท่ี
นางผลักข้าก่อนแต่น้าหญิงสามกลับสัง่ ให้สาวใช้ตีมือข้าแค่คนเดียว
ท่านย่าไปรับข้าพอดีสถานการณ์เลยบานปลายจนกลายเป็นผู้ใหญ่

356 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยนิ อัครเสนำบดี

ทะเลาะกนั ครั้งนไี้ ด้ยนิ วา่ อาเขยสามถกู ร้องเรียนเลยมาขอให้ท่านย่า
ชว่ ย ท่ีส่งขา้ มาเพราะไมอ่ ยากใหอ้ าหญิงสามวิง่ มาขอร้องขา้ กระมัง”

เหอผิงขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ “เจ้าเป็นคนตระกูลเหอนะ
นางกลา้ ดยี ังไงถึงมาตีตามใจชอบ” นอ้ งสาวของเขามีแค่เขาที่แกล้ง
ได้ “ถ้าเจ้าบอกตั้งแต่ตอนนัน้ ...”

“ทาไม ท่านจะไปตนี างกลับหรือ”

“ข้าจะไปทวงความยุติธรรมกับน้าหญิงสามของเจ้าน่ะสิ”
เหอผิงกระซิบเสียงเบา “เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ใช่เป็นเพราะท่านย่าสั่ง
การอยา่ งลับ ๆ อาเขยสามของเจ้าถึงได.้ ..”

เหอซือซือผลักศีรษะพี่ชายรองไปทหี นึ่ง “ท่านอ่านหนังสือ
ไร้สาระมากเกินไปแล้ว” นางกลอกตา “แต่ว่าต้องขอบคุณน้าหญิง
สาม ถ้าไม่ใช่เพราะนางมา มีแคท่ ่านมาดว้ ยทา่ นยา่ กับพ่ีชายใหญ่ไม่
มที างยอมหรอก”

“เจ้าตัวแสบ พูดถึงพี่ชายของเจ้าให้มันดีหน่อยไม่ได้หรือ”
ขยี้ผมน้องสาวจนหัวฟูถึงยอมหยุด เขารีบชักมือหลบกรงเล็บอย่าง
รวดเร็ว “ตามองไม่ชัดยงั จะทารา้ ยคนอีก สงบเสงยี่ มหนอ่ ย”

ตะครุบต้งั นานแต่ยงั คว้าแขนมาไม่ไดส้ ักทีนางจึงยอมรามือ
“ปลอ่ ยทา่ นไว้กอ่ นแลว้ กัน” ดวงตาหายดเี มอื่ ไหรจ่ ะกัดให้เน้ือแหว่ง

357 เสย่ี วเสว่ีย 2.0

เลยคอยดู
“คนหรือลูกหมากันแน่เนี่ย” เหอผิงบ่นพึมพาเสียงเบา

เพราะกลวั อกี ฝ่ายจะโวยวายขนึ้ มา

“ข้าจะออกไปข้างนอกสกั สวี่ ัน”
พ่ชี ายรองทิ้งไว้ประโยคเดยี วแลว้ รบี หนหี ายไปทันที
ตอนเขาพูดไม่ได้พูดต่อหน้าบ่าวรับใช้ คล้อยหลังไปได้ไม่
นานเหอซือซือถึงไดก้ ลา่ วโกหกตาใส
“ข้าจะไปเที่ยวกับพี่ชายรอง นัดพบกับเขาไว้ที่ตลาด
พ่อบา้ นให้คนไปส่งขา้ ทรี่ ้านนา้ ชาก็แล้วกัน”
ทุกครั้งนางล้วนตามหลังพี่ชายรองออกไปข้างนอก แต่
คราวน้ีเพราะดวงตามองไม่ค่อยเห็นเจ้าคนไม่ได้เร่ืองน่นั ถึงได้ท้ิงนาง
ไวท้ ่ีคฤหาสน์
พ่อบ้านถูกข่มขู่มานานจนไม่กล้าออกความเห็น แผนร้าย
สาเรจ็ เหอซอื ซอื เลยดีใจเป็นอย่างมาก

358 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอคั รเสนำบดี

ผู้คุ้มกันพักอยู่อีกฝั่ง หลังจากบังคับให้พ่อบ้านปิดหูปิดตา
คนเหล่าน้นั แลว้ นางจึงออกไปเทยี่ วเลน่ อย่างร่าเรงิ

หลงั จากผ่านเหตกุ ารณ์คร้งั นนั้ ไปไดเ้ หอซือซือถึงได้รู้แจ้งว่า
ทาไมทา่ นย่ากบั พ่ีชายใหญถ่ งึ พรา่ บ่นเรื่องความปลอดภยั อยู่ตลอด

ความคิดที่ว่าแผนร้ายในเมืองหลวงน่ากลัวแต่นอกเมืองสุข
สงบค่อนข้างจะผิดจากความจริงไปไกล เมื่อก่อนนางไม่เคยประสบ
เหตุร้ายน่นั กเ็ พราะมผี ู้คุม้ กนั ลอ้ มหนา้ ลอ้ มหลงั ต่างหาก

แต่นั่นเป็นสิ่งที่นางตกตะกอนได้หลังจากพบเจอเรื่องร้าย
ไมใ่ ช่ในวัยปักปิ่นทย่ี งั ขาดความระมดั ระวงั

เหอซอื ซอื ซื้อของกินเสรจ็ ก็รีบยัดใส่ห่อผา้ เพื่อขนึ้ เขา

ตอนท่านปู่ยังอยู่ คฤหาสน์นอกตัวเมืองหลังนี้ใช้เป็น
สถานที่หลอกตาท่านย่าเท่านั้น พี่ชายใหญ่คร่าเคร่งกับการเรียนไม่
ยอมออกนอกลู่นอกทาง จึงมีเพียงนางกับพี่ชายรองที่วิ่งตามท่านปู่
ขนึ้ เขา

ท่านปู่สร้างบ้านหลังเล็กไว้ข้างลาธาร ผ่านไปหลายปี
เหอซือซือไม่เคยเตรียมใจมาก่อน ขึ้นไปถึงพอเห็นสภาพทรุดโทรม
ถึงกบั ปวดใจจนนา้ ตาซึม

359 เสี่ยวเสว่ีย 2.0

นางปัดกวาดเช็ดถูอยู่พักใหญ่ พอเริ่มหิวจึงคุ้ยห่อผ้าเอา
ของกนิ มาทาน

เสียงกุกกักดังมาจากห้องครัว นางคิดว่าเป็นสัตว์ตัวเล็กที่
ชอบเข้ามาคุ้ยของจึงรีบวิ่งไปดู ไม่คิดว่าจะปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่
ของบุรุษเข้า

กลืนน้าลายอึกใหญ่ก่อนทาใจกล้าถามออกไป “ท่านมาหา
ของกินหรือ ในครวั ไม่มอี าหารเหลือแลว้ ”

“ขอโทษแม่นางด้วย พวกข้าเห็นบ้านหลังนี้ดูทรุดโทรมจึง
ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ ขบวนสินค้าของพวกเราเพิ่งถูกโจรป่าโจมตี ข้า
กบั สหายเลยหนขี นึ้ เขามา”

ถึงนางไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่แต่ก็ต้องแสร้งทาเป็นเชื่อ “ข้ามี
ของกินอยู่นิดหน่อย ในครัวไม่มีข้าวสารเหลืออยู่หรอก เดี๋ยวข้าไป
เอามาให้”

เขาคงไม่ฆ่าคนที่หยิบยื่นอาหารให้อย่างใจกว้างหรอกใช่
ไหม เหอซือซือพยายามไมแ่ สดงอาการกลวั ออกมา

“ขา้ ไปพรอ้ มแม่นางดีกว่า”

360 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

นางฝนื ใจพยักหน้า เดนิ นาไปได้ครู่เดียวก็สะดุดจนแทบล้ม
ไปกองกบั พ้นื

“ระวัง” เขาขมวดค้วิ ดว้ ยความสงสัย โต๊ะตัวใหญ่ขนาดนั้น
ทาไมถึงชนเข้าไปได้

ช่วยพยุงทั้งยังเว้นระยะห่างอย่างพอเหมาะ สุภาพขนาดน้ี
ไมน่ า่ จะเป็นโจรหรอกกระมงั “ขอโทษ สายตาขา้ ไมค่ อ่ ยดีน่ะ”

บ้านหลังน้ไี ม่ได้สรา้ งตามแบบแผนอะไร มแี ค่หอ้ งนอนหนึ่ง
หอ้ งเท่านนั้ เม่ือก่อนเวลามาพักจึงมีแค่นางทน่ี อนในห้อง ส่วนท่านปู่
กบั พี่ชายรองนอนกองรวมกนั ท่หี อ้ งโถง

คราวนี้นางพยายามเดินอย่างระมัดระวัง หยิบห่อผ้าแล้ว
คุ้ยหาของกินออกมา “มีของกินไม่เยอะ ท่านพ่อของข้านาสัตว์ป่า
ไปขายในเมอื ง คงอีกหลายวนั กวา่ จะกลับ”

“บ้านหลังนม้ี หี อ้ งนอนแคห่ อ้ งเดยี ว”

นางพยกั หนา้ “ปกตทิ า่ นพอ่ นอนทหี่ ้องโถง”

“หากจะขอรบกวนแม่นางสักคืน รอจนอาการดีขึ้นพวกข้า
จะรีบจากไปทันที ข้ากับสหายไม่เรื่องมาก พวกเราสองคนนอนท่ี
หอ้ งโถงได”้

361 เส่ยี วเสว่ีย 2.0

ดูท่าสหายของเขาจะรออยู่ข้างนอกเมื่อครู่ถึงไม่เห็นตัวคน
นางรีบออกตัว “ที่นี่ไม่มีข้าวสาร ส่วนเนื้อแห้งมีไม่มาก แน่นอนว่า
ไม่ไดร้ ังเกยี จพวกท่าน แตเ่ ร่อื งอาหาร...”

เขากวาดสายตามองเครื่องใช้ที่ทรุดโทรมจนมองไม่เห็น
ความสวยงามแล้วพยักหนา้ อยา่ งเขา้ ใจ “ข้าจะออกไปล่าสัตว์มาเอง
สหายอีกคนของขา้ ค่อนข้างเจบ็ หนัก แม่นางพอจะมีผา้ เหลือใชบ้ า้ ง
หรอื ไม่ ข้าจะเอามาทาแผลใหเ้ ขาหน่อย”

เหอซือซือรีบพยักหน้า “อยู่ในตู้ด้านหลังท่าน ข้ามองไม่
ค่อยเหน็ ท่านเลอื กเอาเลย”

เนื้อผ้าไม่มีลวดลายนั่นเมื่อก่อนท่านปู่ชอบเอามาเช็ดข้าว
ของเคร่อื งใชใ้ นเรือน เอาไปซกั ที่ลาธารคงใช้ไดแ้ หละ

บรุ ุษคนนั้นเดนิ ไปค้นหาของในตู้ จนกระท่งั เขาออกไป นาง
ถงึ ไดถ้ อนหายใจอย่างโลง่ อก

เสียงฝีเทา้ เขา้ มาใกล้ เงาร่างเมื่อครูโ่ ผล่มาที่กรอบประตูอีก
รอบ

“นามของข้าคือสุ่ยเฉิงเป็นคนจากทางเหนือ ขอบคุณแม่นาง
มาก บญุ คุณครัง้ นว้ี นั หนา้ ย่อมตอบแทนแน่นอน”

362 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

นางรีบโบกมือไปมา “แค่ของเล็กน้อยไม่กี่อย่าง ข้ากับ
ท่านพ่ออาศัยอยู่ที่นี่ตลอด หากท่านไม่มีที่พักวันหน้าสามารถแวะ
มาทน่ี ี่ได”้

สุ่ยเฉิงผู้นั้นเดินจากไปนางถึงกับทรุดลงไปกองบนพื้น โชค
ดีที่อีกฝ่ายยังมีมารยาท ถ้าหากเป็นคนเลวทรามขึ้นมา ดูท่าคงต้อง
เอาเขม็ พษิ ในแขนเส้อื ออกมาจัดการ

นางไม่เคยลงมือฆ่าคนและไม่อยากลองเช่นกัน ทางที่ดี
ที่สดุ คอื ให้ท่ีพักแล้วรอจนพวกเขาจากไป ขออยา่ ไดเ้ กิดเรื่องน่ากลัว
ขึ้นมาเลย

สยุ่ เฉิงผนู้ ั้นทาแผลให้สหายทีน่ อนอยูใ่ นหอ้ งโถงเสร็จก็บอก
วา่ จะไปหาอาหาร ขากลับยังห้ิวไกป่ า่ มาถงึ สองตัว

นางช่วยเป็นลูกมืออยู่ด้านข้าง มองเขาต้มน้าจนเดือดแล้ว
ถอนขนไก่ออกอย่างชานาญอยา่ งรสู้ กึ ทง่ึ คร่เู ดยี วกจ็ ดั การจนเสร็จ

โชคดีที่เกลือไม่โดนความชื้น น้าแกงไก่หม้อนี้จึงไม่ได้ฝืน
ทนนัก แม้นางจะช่วยหยิบจับของไม่กี่คร้ังสุ่ยเฉิงก็ยังแบ่งมาให้ตั้ง

363 เสี่ยวเสว่ยี 2.0

หนึง่ ชาม

คนที่นอนอยู่ในห้องโถงนั่นตื่นขึ้นมาไม่กี่ครั้ง มีแค่ตอน
สุ่ยเฉิงออกไปเท่านั้นที่ลุกขึ้นมาจ้องนางเขม็งจนทาให้นางไม่กล้า
ขยับตวั ไปไหน

“ทา่ นทาแผลใหส้ หายเสียเรียบร้อย ของตวั เองจะปล่อยท้ิง
ไวอ้ ย่างนัน้ หรอื ” เมอื่ คร่บู อกว่าจะไปอาบน้าท่ีลาธาร เดินไปเดินมา
ได้ไมน่ านก็ไดก้ ล่นิ เลือดแล้ว

“แผลอยูข่ า้ งหลงั แคร่ อยถากไมล่ กึ เทา่ ไหรห่ รอก”

เหอซือซือชักจะรู้สึกผิดต่อน้าแกงไก่ขึ้นมา “ข้าดูให้ก็ได้”
แผลหายเร็วเขากบั สหายจะได้ออกไปจากทนี่ ่เี รว็ ด้วย

“สายตาแมน่ างไม่คอ่ ยดีนี่”

“ขา้ ดูใกล้ ๆ กพ็ อเห็นอยหู่ รอก” ทจ่ี ริงอยากเห็นเหมือนกัน
ว่าหน้าตาเขาเป็นยังไง เวลาออกไปข้างนอกจะได้หลบหน้าถูกคน
เสียแต่นางไม่อาจเพ่งมองใบหน้าผู้อื่นในระยะประชิดขนาดนั้นได้
เพราะคอ่ นขา้ งเสยี มารยาท

ตอนเขาน่ังถอนขนไก่อยู่ในห้องครวั นางไดเ้ ดนิ ไปเก็บสมุนไพร
หา้ มเลือดมาหน่งึ กามือ คดิ อยพู่ ักใหญว่ า่ จะเอามาใหเ้ ขาดีหรอื ไม่

364 ขำ้ อยำกเป็นฮหู ยินอคั รเสนำบดี

สุดท้ายนางจึงตัดสินใจเดินไปเอาสมุนไพรที่เก็บไว้ในห้อง
มา “ทา่ นเอาไปตาใหล้ ะเอยี ด สมุนไพรนีห่ า้ มเลือดได้”

สุ่ยเฉิงเดินหายไปในห้องครัว กลับมาก็ยื่นสมุนไพรเต็มกา
มือให้นางแลว้ ถอดเสอ้ื ออก

เหอซือซือพยายามเพ่งดูรอยบาดแผล ไม่ลึกถึงกระดกู แตก่ ็
ใชว่ ่าจะเปน็ บาดแผลเล็กนอ้ ย นางเอาสมนุ ไพรมาโปะแล้วพนั ผา้ ไว้

“ขอบคุณ”

นางยิ้มรับ คิดในใจว่าพวกท่านรีบจากไปยังดีกว่าคา
ขอบคณุ อกี

สุ่ยเฉิงไม่เท่าไร สหายของเขาต่างหากทีม่ ีจติ สังหารเข้มขน้
จนนา่ กลัว

ถึงแม้สภาพไม่สู้ดีนักแต่วันถัดมาพวกเขาก็ตัดสินใจออก
เดนิ ทาง เหอซือซือระงับอาการดีใจ พยายามทาหนา้ น่งิ ให้มากทสี่ ดุ

สุ่ยเฉิงมอบป้ายหยกให้นาง บอกว่าวันหน้าจะมาตอบแทน
บุญคุณ

เขาพูดว่าถ้าหากมีปัญหาขัดสนเรื่องเงินทองก็สามารถนา
ปา้ ยหยกไปจานาหรอื ขายเพ่ือแลกเงินได้

365 เสีย่ วเสวีย่ 2.0

เหอซือซือไม่อยากเถียงด้วยเลยรับมาแล้วกล่าวโกหกไป
ตามเรอ่ื ง

รอจนพวกเขาหายลับไปนางจึงวิ่งไปใต้ต้นไม้ รีบขุดหลุม
แลว้ โยนป้ายหยกลงไป กลบดนิ ไปได้นิดเดยี วกร็ ู้สึกแปลก ๆ ขนึ้ มา

สุ่ยเฉิงเป็นคนที่ค่อนข้างสุภาพไม่ได้ดูน่ากลัวสักนิด หยกนี่
กเ็ ปน็ หยกเนอื้ ดี หรอื บางทีพวกเขาอาจจะโดนโจรปล้นจริง

แต่ถ้าเกิดพวกเขาสองคนเป็นคนร้ายล่ะ ช่างเถอะ ทาลาย
หลกั ฐานแลว้ รบี กลับบา้ นกส็ นิ้ เรอ่ื งแลว้

กลบดินเสร็จแล้วเหอซือซือก็รีบวิ่งกลับคฤหาสน์ทันที ไม่
เพียงแตป่ ้ายหยกเทา่ น้นั นางยงั กลบฝังเร่ืองทกุ อย่างท่เี จอดว้ ย

เพราะหากเล่าให้ท่านย่าหรือพี่ชายทั้งสองฟัง แน่นอนว่า
นางต้องถูกด่าและถูกลงโทษที่ทาเรื่องโง่เง่าแบบนีล้ งไปแน่

366 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

ตอนพเิ ศษ

“ขา้ มีเรอ่ื งจะเลา่ ให้เจา้ ฟงั วันน้ีตาหนักพญายมเจอวิญญาณ
ที่เต็มไปด้วยความแค้น ก่อนตายความต้องการของเขาแรงกล้ามาก
ทาเอาวุ่นวายกันไปหมด ดวงชะตาชีวิตของหลายคนต้องเปลี่ยนแน่
โชคดีทเ่ี จา้ ตอ้ งทางานในยมโลกเลยไมต่ อ้ งลงไปเกิดใหม่”

เหอซือซือขมวดควิ้ “เกดิ ใหม่อะไร”

อวี้จิ่นเล่าอย่างตื่นเต้น “ก็คาขอของเขาน่ะสิ อยากแก้ไข
อดีต ท่านพญายมอยู่ว่างเกินไปกระมังถึงได้รับปากเพราะอยากดู
เรื่องสนกุ ทาเอาวนุ่ วายกันไปหมด”

เหอซือซือเบ้ปาก “คาพูดเจ้าสวนทางกับท่าทางอยากเห็น
เรื่องสนุกอยู่นะ” นางถามอย่างสงสัย “ว่าแต่เรื่องในอดีตมันแก้ไข
ไดด้ ้วยหรอื ”

“เจ้าเพิ่งมารับหนา้ ที่ยมบาลเลยไม่รู้ ความจริงแล้วมันมีวิธี
อยู่ แคค่ รบเงอื่ นไขแล้วใหท้ ่านพญายมรับปาก วญิ ญาณในช่วงเวลา

367 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

นั้นจะถูกดึงกลับไปอีกรอบ ยกเว้นคนที่มีหน้าที่ในนรกหรือไม่ก็
สวรรค์ถึงจะเป็นข้อยกเว้น ได้ความทรงจาเดิมกลับไปหวังว่าจะไม่
ซา้ รอยเดิม เง่อื นไขทต่ี อ้ งแลกใช่วา่ จะคุ้มเสียเมื่อไหร่”

“เจ้าหมายความว่าคนในครอบครัวของข้าจะได้มีชีวิตใหม่
อีกครั้งหรือ” นางเพิ่งตายไมก่ ี่ปี คนที่มีความแค้นขนาดนั้นไม่น่าจะ
เปน็ เด็กไม่กี่ขวบกระมัง

อวี้จิ่นชักสังหรณ์ใจ “เจ้าคงไม่ได้คิดจะกลับไปใช่ไหม รู้
หรือเปล่าว่าต้องแลกกับอะไรบ้าง ทางานแค่ไม่กี่ร้อยปีเจ้าก็จะได้
กลายเปน็ เซยี นแลว้ นะ”

“เป็นเซียนแล้วจบจะสบายรึไง เจ้าไม่ใช่บอกว่ายังมีลาดับ
ขั้นอีก” นางเริม่ จับใจความได้ “หมายความว่าตอ้ งแลกกบั การเลื่อน
ขั้นเป็นเซียนงั้นรึ เจ้าจะบอกว่าถ้ายอมทิ้งสิ่งเหล่านั้นไปจะได้เกิด
ใหมพ่ รอ้ มความทรงจาครัง้ ก่อนดว้ ย”

อวี้จิ่นแทบอยากบีบคอสหายให้ได้สติ “นี่ ไม่ง่ายเลยนะ
กว่าเจา้ จะมาถึงขั้นนี้ได้ ชว่ ยเหลอื ผู้คนตง้ั มากมายจนตายตั้งแต่อายุ
น้อยรวมกับศาลที่ชาวบ้านจุดธูปกราบไหว้ ทางานชดใช้กรรมแค่
ไม่กรี่ อ้ ยปีเจ้ากจ็ ะได้เลื่อนขั้นกลายเป็นเซยี น ไปเสี่ยงอีกรอบถ้าเกิด
วา่ ไม่มีโอกาสนี้แลว้ ล่ะ”

368 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

เหอซือซือกล่าวอย่างหนักแน่น “แต่ข้าไม่สนใจนี่ พวกเขา
สง่ วิญญาณใครก็ไมร่ ู้ไปเกิดเป็นขา้ ข้าไมย่ อมให้คนอื่นใช้ชีวิตของข้า
หรอก อีกอย่าง งานน่ไี มเ่ ห็นจะมดี ีอะไร ข้าจะไปพูดกับท่านพญายม
ตอนขา้ ตายอีกรอบเจ้าอยา่ ลืมไปรบั ล่ะ” นางตบไหล่สหายอย่างฮึกเหิม
“พี่สาวจะออกเดินทางแล้ว รับรองว่าครั้งนี้ข้าจะไม่เป็นฮองเฮาอีก
แน่ ดังนัน้ ครั้งหนา้ คงไมไ่ ด้เจอกนั ในสถานะเดมิ แล้ว”

“น่ี” อวจี้ ่ินรอ้ งหา้ มไม่ทัน “ข้าตา่ งหากที่เปน็ พส่ี าว”
นางถอนหายใจอย่างเสียดาย “แลกช่วงเวลาไม่กี่สิบปีกับ
ชวี ิตเซียน โง่จรงิ ” พดู จบถึงนกึ ข้นึ ได้ “สามีเก่าเจ้าเดก็ โง่น่ันไม่ใช่ว่า
เข้าเงือ่ นไขดว้ ยหรือ ถา้ กลบั ไปดว้ ยก็แย่แลว้ ”
ไม่ได้ ต้องรีบไปดู ถ้าบุรุษผู้นั้นกลับไปด้วยจริงนางต้องไป
แก้ไขเรื่องเวลาสักหน่อย ไม่อย่างนั้นสิ่งที่สหายโง่เง่าเอาไปแลกก็
เสยี เปล่าแลว้

369 เสี่ยวเสวี่ย 2.0

ตอนพเิ ศษ

หว้ งอดตี (หลีซ่ วนิ )

เขาไม่เคยเป็นบุตรชายคนโปรดของเสด็จพ่อและไม่เคย
เป็นคนสาคัญทส่ี ดุ ในชีวติ ของเสด็จแม่

เสด็จแม่เห็นเขาเป็นแค่คนที่ทาให้ตาแหน่งของนางมั่นคง
ส่วนเสด็จพ่อของเขานั้น เรื่องที่สนใจก็มีเพียงใครก้าวล้าอานาจกับ
การเอาใจสนมคนโปรด เรยี กวา่ เป็นฮอ่ งเตท้ รราชยงั ได้เลย

คนที่เขาไว้ใจได้จึงมีเพียงอาจารย์เจากับเซียวเยี่ยนเฉิง
ญาตทิ างฝั่งมารดาทอ่ี ายมุ ากกวา่ เขาแคป่ เี ดยี ว

ถึงกระนั้น เสด็จพ่อก็ยังบีบบังคับให้เซียวเยี่ยนเฉิงรับ
นอ้ งสาวของพระสนมเฝงิ เขา้ จวน

“ท่านเสียสติไปแล้วรึ มีใครที่ไหนออกจากราชการเพราะ
เร่ืองแต่งงานกนั ท่านไม่ชอบใจคุณหนูเฝิงก็แต่งอนุภายหลงั ได้น่ี วัน
ไหนไมอ่ ยากเหน็ หนา้ ยา้ ยไปอยู่เรอื นอืน่ ก็ได้แล้ว”

370 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

เซียวเยี่ยนเฉงิ ตอบกลับด้วยน้าเสียงเรยี บเฉย “ทาแบบนั้น
ชีวิตยังเรียกว่าชีวิตอีกหรือ แต่งภรรยาที่ตัวเองไม่ชอบเข้ามา วัน
หลังในจวนคงหาความสงบไม่ได้อีก ข้าไม่เป็นขุนนางก็ใช่ว่าตระกูล
เซียวจะอดตายสกั หนอ่ ย”

หลี่ซวินโมโหจนหาคาพูดมาโต้แย้งไม่ออก นิ่งอยู่นานจน
ใจเย็นลงถึงได้พยายามหาคาพูดมาเกลี้ยกล่อม “จวนที่สงบสุข ใน
เมืองหลวงมีไม่ถึงครึ่งด้วยซ้า ท่านดู คุณหนูเฝิงนั่นหน้าตาก็ไม่ได้
ย่าแย่ เป็นสตรีรูปโฉมงดงามด้วยซ้า ท่านจะขาดทุนแค่ไหนกัน
เชยี ว”

ทุบตีบ่าวไพร่เวลาโมโห เรื่องแบบนี้เขาเคยเห็นมากับตา
ขา่ วลือก็ใช่วา่ จะน้อย หลีซ่ วนิ มหี รอื จะไมท่ ราบ “ท่านดูแลตัวเองให้
ดีก็แล้วกนั ”

“เซียวเยี่ยนเฉิง ท่านถอนตัวได้แต่ข้าไม่ใช่” เสด็จแม่เป็น
ฮองเฮา ถึงไม่ได้รับความโปรดปรานแต่เขาก็ยังเป็นองค์รัชทายาท
อยู่ “ท่านรู้ดีนี่ ทางเลือกข้ามีแค่ตายหรือชนะเท่านั้น ข้าเห็นท่าน
เป็นสหายมาตลอด หรอื ทา่ นจะหนั หลงั ให้แลว้ มองข้าตายไปจริง ๆ”

เซียวเยี่ยนเฉิงถอนหายใจยาว “ช่างเถอะ ข้าจะไปทูล
ฮอ่ งเต้วา่ ตกลงแต่งคุณหนเู ฝงิ เข้าจวน”

371 เสยี่ วเสวย่ี 2.0

มารดาของเขามาร้องไห้ครา่ ครวญวา่ ถ้าลาออกจากตาแหน่ง
ขุนนางหลี่ซวินต้องแย่แน่ แต่ท่านแม่คงลืมคิดไปว่าถ้าหากแต่ง
คุณหนูเฝิงเข้าจวนคนทีย่ ่าแย่เกรงว่าจะกลายเปน็ ท่านแมเ่ สยี เอง

หลี่ซวินยิ้มกว้าง “ต้องอย่างนี้สิ แค่อุปสรรคเล็กน้อยท่าน
จะยอมใหม้ าขดั ขวางความกา้ วหนา้ ไดอ้ ย่างไร”

เส้นทางขึ้นครองราชย์เต็มไปด้วยเลือด กระนั้นเขาก็เป็นผู้
ชนะ ได้เป็นฮ่องเตต้ ามท่ีปรารถนา

หลังมอบหมายให้เซียวเยี่ยนเฉิงไปจัดการเรื่องค้าเกลือ
เถือ่ น เสดจ็ แม่บอกว่าต้องการใหเ้ ขาชว่ ยอะไรสกั หนอ่ ย

“เยี่ยนเฉิงน่ะสิ ไปต้องตาคุณหนูตระกูลเหอเข้า เสียแต่
ท่านยา่ ของคุณหนเู หอไม่รวู้ ่าทาไมถึงได้ปฏเิ สธ ป้าหญงิ ใหญ่ของเจ้า
บอกว่าตอนแรกดูเหมือนจะตกลงแท้ ๆ เจ้าว่าเป็นเพราะเหตุผล
อะไรกนั ”

หล่ีซวนิ รดู้ ี เสด็จแม่ไม่ต้องการความเห็นของเขาหรอก นาง
แคเ่ กริ่นเพื่อพดู ถึงสิง่ ทต่ี ัวเองต้องการเทา่ น้ัน

372 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

เพียงแตเ่ น้อื ความที่เสดจ็ แม่พดู ทาให้เขาสงสัย “เซยี วเย่ียนเฉงิ
น่ะหรอื ชอบพอสตรีนางหนึง่ เสดจ็ แมล่ ้อขา้ เลน่ กระมัง”

ไทเฮามีท่าทีตื่นเต้น “เจ้าไม่รู้อะไร เขาเป็นคนเอ่ยปากเอง
เลยนะ แบบนั้นแสดงว่าต้องชอบแม่นางคนนั้นมากแน่นอน เสียแต่
อีกฝ่ายปฏิเสธมานส่ี ิ ขา้ เลยคดิ ว่าจะใช้โอกาสเร่ืองคัดเลือกหญิงงาม
สง่ั ใหค้ ณุ หนเู หอเขา้ ร่วมการคัดเลือก พอถึงการคัดเลือกหน้าพระท่ีนั่ง
เจ้าค่อยพูดถึงคุณงามความดีของเยี่ยนเฉิงแล้วมอบสมรสพระราชทาน
ใหพ้ วกเขาเสียเลย เป็นแบบนท้ี างนนั้ ก็ปฏิเสธไม่ไดแ้ ล้ว”

หลี่ซวินขมวดคิ้ว “อัครเสนาบดีเป็นตาแหน่งสูงสุดของ
ขนุ นาง พวกเขามีอะไรไม่พอใจ”

“สตรีสว่ นใหญล่ ้วนกงั วลเร่อื งความรักอยแู่ ลว้ เยยี่ นเฉงิ เคย
แต่งภรรยาฮูหยิน ผู้เฒ่าเหอจะห่วงหลานสาวก็ไม่แปลก รุ่นลูกของ
ตระกูลเหอตายหมดแล้วนี่ เหลือแค่หลานชายสองคนกับหลานสาว
คนเดียวนางย่อมห่วงมากเป็นธรรมดา”

“รุ่นลกู ตายหมดแล้ว ท่านแม่หมายถึงบุตรหลานของอ้ีผิงโหว
คนก่อนเหรอ”

ไทเฮามีสีหนา้ ไม่ค่อยดนี ัก “ตระกูลนั้นแหละ เสด็จพ่อของ
เจ้าระแวงขุนศึกจนตระกูลเหอพลีชีพไปเกือบครึ่ง ขนาดผู้สืบทอด

373 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

ของพวกเขารบจนตัวตายตอนหลังยังไม่ลดความระแวงจนบุตรชาย
คนรองกบั คนทสี่ ามพลชี ีพไปจนหมด เรอื่ งแตง่ ตง้ั บรรดาศักดิ์ยังค้าง
ไว้อยู่เลย ชา่ งเปน็ ตระกลู ทเ่ี คราะหร์ า้ ยเหลือเกิน”

“เสด็จแม่คงลืมไปแล้ว ข้าเพิ่งแต่งตั้งคุณชายใหญ่เหอเป็น
อี้ผงิ โหวเม่อื ไม่นานมานี้เอง”

ไทเฮาไม่ค่อยสนใจนัก “อ้อ แต่งตั้งแล้วหรือ แม่คงลืมไป
แล้ว เจา้ เองกค็ วรมที ายาทมากกวา่ นี้เช่นกนั อยา่ ปล่อยใหเ้ จาฟูเหริน
ทาวังหลังจนเละเทะอีกเลย คัดเลือกหญิงงามที่กาลังจะมาถึง เจ้า
จะมอบตาแหน่งให้คนท่ีถูกใจหรือเลื่อนขน้ั คนเก่าก็ได้ อยา่ เอาแต่ให้
ทา้ ยเจาฟเู หรนิ นกั ”

หลี่ซวินไม่ได้รับปาก อาจารย์เจาใส่ใจและดีกับเขามาโดย
ตลอด แค่ให้เจาฟูเหรินสุขสบายในวังหลังสักหน่อยไม่ใช่เรื่องหนัก
หนาอะไร

เสด็จแม่เสียอีก นอกจากความสุขของตัวเองแล้วก็ไม่เคย
คิดถงึ เขาเลยสกั ครัง้ ไม่ตา่ งจากเสด็จพอ่ สกั นดิ

อ้อ ยังดีกว่าเสด็จพ่อหน่อย นั่นเพราะเสด็จแม่มีเขาเป็น
บุตรชายเพียงคนเดียวเลยเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา เกรงว่า
หากเขาตายไปตวั เองจะลาบาก

374 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

“เสด็จแม่มีอานาจในเรื่องนี้ ท่านจดั การตามความต้องการ
เถอะ”

ไทเฮายิม้ กว้าง “ร้อู ยู่แล้วว่าเจ้าต้องช่วยแน่”
หลี่ซวินรู้สึกเหนื่อยใจ เขาไม่อยากทนนั่งต่ออีก “ข้ายังมี
งานอกี มาก”
“ไปเถอะ ไมม่ อี ะไรใหเ้ จา้ ต้องชว่ ยแลว้ ”
นั่นสิ ไม่มีอะไรให้ช่วยแล้ว เขายิ้มมุมปากก่อนลุกขึ้นเดิน
ออกจากตาหนัก
หน้าที่เขากม็ แี ค่น้ันเอง

หลีซ่ วนิ เอนตัวพงิ เกา้ อี้พลางเคาะท่ีวางแขนอย่างเบื่อหน่าย
พอขันทปี ระกาศช่อื คณุ หนเู หอถึงไดส้ นใจขนึ้ มา

สตรีที่ทาให้เซียวเยี่ยนเฉิงชอบพอได้ สงสัยเหลือเกินว่าจะ
เป็นคนแบบไหน

375 เสย่ี วเสวยี่ 2.0

ไทเฮายิ้มอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก “ปกติคุณหนูเหออ่าน
หนงั สอื อะไรบา้ งหรือ”

“คณุ ธรรมสตรเี พคะ”

“ศาสตร์ทั้งส่ีละ่ ”

“หม่อมฉนั โงเ่ ขลา ไม่มีความเช่ยี วชาญทางด้านนี้เพคะ”

คุณหนูเหอคนนั้นย่อกายพูดด้วยน้าเสียงนอบน้อมเจอื ด้วย
ความขลาดกลัว น้าเสียงขาดตอนเป็นบางช่วงบ่งบอกถึงความไม่
มั่นใจ หลี่ซวินหมดความสนใจ จืดชืดเสียยิ่งกว่าอะไรดี ไม่มีความ
มั่นใจทะนงตนเหมือนชนชั้นสูงสักนิด หน้าตาก็คงไม่งดงามถึงได้มี
กริ ยิ าท่าทางแบบน้ี

หวังอะไรกับความชอบของคนเย็นชาแบบเซียวเยี่ยนเฉิง
เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา “เงยหน้าขึ้นหน่อย เวลาพูดอย่าพึมพาจน
คนฟงั ไมไ่ ดย้ นิ ”

ขี้ขลาดอย่างกับมุสิกเจอแมว เซียวเยี่ยนเฉิงหลงผิดอะไร
เนีย่

ไทเฮาหันไปมองบุตรชายอย่างตาหนิ “คุณหนูเหออย่า
หวาดกลวั ไปเลย เงยหนา้ ขน้ึ เถอะ”

376 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

คณุ หนเู หอคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ขึ้นมา ความหวาดกลัวในดวงตา
ฉายชัดจนคนท่ีนั่งอยู่ด้านหน้ามองเหน็ ไทเฮากลุ้มใจข้ึนมาทนั ที ไม่
รู้บุตรชายโมโหอะไรนักหนา บอกแล้วว่าสตรีคนนี้เป็นคนท่ี
เซยี วเยย่ี นเฉิงชมชอบ เขากช็ ่างไมร่ ู้จักถนอมนา้ ใจคนอื่นเลย

หลี่ซวินยืดตัวตรง ใบหน้านั่นเหมือนกับสตรีท่ีเคยช่วยชีวิต
พวกเขาไม่ผิดเพี้ยน ตอนนั้นเซียวเยี่ยนเฉิงยังมอบป้ายหยกให้นาง
ไป ภายหลงั หาตัวไมเ่ จอเขายงั นกึ ว่าเกิดเหตุร้ายไปเสียอีก

คุณหนูตระกูลสูงศักดิ์กับหญิงสาวชาวบ้านที่ดวงตามองไม่
คอ่ ยเหน็ น่มี ันเร่อื งหลอกลวงอะไรกัน

เซียวเยี่ยนเฉิงรู้ตัวว่าถูกหลอกยังจะแต่งกับนางอีก นั่นมัน
ลุ่มหลงถึงขั้นไหนกัน ตอนสนมเฝิงเสด็จพ่อก็เป็นแบบนี้ ไม่สนใจ
เหตุผลและทาทุกอย่างเพ่ือสตรีเพียงคนเดยี ว

เจาฟูเหรินที่นั่งเงียบมานานเอ่ยขึ้นมาเสียงเบาเมื่อเห็น
ฮ่องเตน้ ่งั นงิ่ “ฝา่ บาท”

“แต่งตั้งเป็นเหม่ยเหริน13 ” สิ้นเสียงคาสั่งของเขาแววตา
ขลาดกลัวนั่นมปี ระกายความไมพ่ อใจขึ้นมาชัว่ ครกู่ อ่ นเลือนหายไป

13 ตำแหน่งพระสนมระดับสงู เปน็ รองเพียงฮองเฮำและฟูเหริน เส่ียวเสว่ยี 2.0

377

“ฮอ่ งเต้” ไทเฮารอ้ งขดั

หลซี่ วนิ พดู ด้วยนา้ เสียงนิง่ เรียบไม่บง่ บอกอารมณ์ “เสดจ็ แม่
จะใหล้ กู กลบั คาพดู หรอื ”

ไทเฮาไมร่ ูจ้ ะทาอย่างไรดี ได้แตน่ ัง่ หน้าเสยี จนจบงาน

เจาฟูเหรินมองฮ่องเต้กับไทเฮาอย่างประหลาดใจ ท่าทาง
ไม่พอใจของไทเฮานั่นคืออะไร คุณหนูเหอคนนี้ผลการคัดเลือกไม่
โดดเด่นแต่ไทเฮายังผลักดันมาจนถึงด่านนี้ ทาไมถึงได้โมโหขึ้นมา
หรือเพราะตาแหน่งเหม่ยเหรินนั่นสูงเกินไปเลยกลัวจะควบคุมสตรี
นางน้นั ไม่ได้

เจาฟูเหรินยิ้มเยาะ แต่ถึงอย่างไรก็สู้นางไม่ได้หรอก นาง
เลอ่ื นจากสนมในตาหนกั รชั ทายาทมาเป็นฟูเหรินตง้ั แต่เข้าวงั หลังมา
คณุ หนเู หอจะมาเทียบอะไรกบั นางได้

สตรีอ่อนแอไม่มมี ารยา มีแต่ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวกับไทเฮานั่น
แหละที่ชอบ ส่วนบุรุษหลังจากผ่านไปไม่นานคงหมดความสนใจ รู้
อยา่ งนน้ี า่ จะปล่อยให้แต่งเข้าจวนอัครเสนาบดีแลว้ กลายเป็นเฝิงซ่ือ
คนที่สองไปกด็ ี

ใบหน้างดงามอยูก่ บั สตรีแบบนั้นช่างเสียของเหลอื เกนิ

378 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยินอัครเสนำบดี

ถ้าเย็นชาใส่คนอื่นอาจสงสัยได้ว่าทาไมเขาถึงให้นางเป็น
สนม ดังน้ันเขาจึงเล่นละครตบตาอยูพ่ ักหนง่ึ

หลังกลับมาจากทางใต้เซียวเยี่ยนเฉิงไม่ได้เข้ามาโวยวาย
หรือเอาเร่ือง เหอเหมย่ เหรินเองก็ใช้ชีวิตอยา่ งสงบ หล่ีซวินจึงคิดว่า
เร่อื งนี้ผา่ นไปได้ดว้ ยดีแล้ว

เข้าส่ชู ่วงหน้าหนาว หมิ ะเริ่มทบั ถมลงมา ชว่ งค่าเจาฟเู หริน
ขอเข้าเฝ้าพร้อมทั้งนาของว่างมาด้วย ช่วยฝนหมึกได้ไม่นานก็พูด
เรื่องวังหลังข้ึนมา

“วนั น้ีเหอเหมย่ เหรินออกไปเดนิ เล่นในอุทยาน เพราะหิมะ
เริ่มตกหนักเลยไปหลบอยู่ข้างตาหนักของหลิวจี14 ไม่รู้ว่าเพราะ
อะไรถึงได้บุกไปชิงตัวองค์ชายสี่ หลิวจีวิ่งมาร้องไห้คร่าครวญกับ
หม่อมฉนั หม่อมฉนั เองกไ็ มร่ จู้ ะจดั การอย่างไร”

“ชิงตัว” หลี่ซวินขมวดคิ้ว “นางเก็บตัวเงียบอยู่ในตาหนัก
มาตลอด ทาไมถึงได้วิ่งไปชงิ ตวั องค์ชายสี่”

“นั่นน่ะสิเพคะ หลิวจีก็ทาอะไรไม่ได้เพราะเหอเหม่ยเหริน
ตาแหนง่ สูงกว่า หม่อมฉันหมดทางชว่ ยเลยบอกว่าจะมาขอร้องฝ่าบาท
ให้”

14 สนมระดบั ล่ำง เสย่ี วเสว่ยี 2.0

379

เขาวางพ่กู นั ในมือลง “เราจะไปดสู ักหน่อย”

เจาฟูเหรินตั้งท่าจะตามมา หลี่ซวินรีบเอ่ยปาก “เจ้ารออยู่
ในตาหนักเถอะ ข้างนอกอากาศหนาวอย่าตามไปเลย ร่างกายเจ้า
ออ่ นแอประเดีย๋ วจะล้มป่วยลงอีก”

เขาจะไม่รู้เจตนาของเจาฟูเหรินได้อย่างไร เพราะไม่อยาก
วุ่นวายก็เลยไม่ใหน้ างตามมา

ไปถงึ กลบั พบว่าเหอเหมย่ เหรนิ ตง้ั ทา่ รออยู่ก่อนแล้ว เขาไม่
ทันได้เปิดปากถามถึงเรื่องราวนางก็ลากตัวแม่นมขององค์ชายสี่มา
ทันที

“หมอ่ มฉันไปหลบหมิ ะท่ีขา้ งตาหนกั ของหลวิ จี ตอนแรกได้
ยินเสียงข้าวของตกแตก หลังจากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงด่าทอและ
เสียงร้องไหข้ องเด็ก เดิมทีไมอ่ ยากเข้าไปยุ่ง แตผ่ ่านไปนานเสียงก็ไม่
เงียบสักทีเลยเข้าไปดูถึงได้เห็นวา่ หลิวจีทบุ ตีองค์ชายสีไ่ ม่หยุด หาก
ฝ่าบาทอยากลงโทษที่หม่อมฉันพาตัวองค์ชายสี่มาโดยพลการ
หมอ่ มฉนั ยนิ ดีรับโทษเพคะ”

“ทุบตี” หลี่ซวินหันไปมองเกากงกง “ทาไมข้าไม่เคยได้ยิน
เร่อื งแบบน้ีมากอ่ น”

380 ข้ำอยำกเป็นฮูหยินอัครเสนำบดี

“ทูลฝ่าบาท ปกติหลิวจีก็อารมณ์ร้อนอยู่แล้ว แต่ที่ผ่านมา
ไม่เคยได้ยินเรื่องทุบตีมาก่อน กระหม่อมเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
พ่ะย่ะค่ะ”

เขามองเห็นความโกรธในดวงตาคู่นั้นครู่หนึ่งก่อนเลือน
หายไปเม่อื นางหลบุ ตาลง

ทาไมต้องโกรธ เด็กคนนั้นไม่ใช่บุตรชายของนางสักหน่อย
อีกอย่าง โอกาสเล่นงานสนมคนอื่นส่งมาถึงหน้าทาไมถึงได้ใจร้อน
ชิงตัวองค์ชายมาจนตัวเองอาจถูกลงโทษ แบบนี้ไม่เข้ากับคนที่เก็บ
ตัวอยู่ในตาหนกั มาตลอดเลยสกั นิด

เขาเห็นฝ่ามือนางกาแน่นกอ่ นจะคลายออก

“หมอ่ มฉนั อาจกลา่ ววาจาทีร่ ะคายหูออกไปบา้ ง แต่ฝ่าบาท
องค์ชายในวังมีไม่กี่คน พระองค์คิดว่าอะไรคือเหตุผลที่หลิวจีกล้า
ทุบตีองค์ชายส่ีหรือเพคะ”

“องคช์ ายสย่ี ังเป็นเด็กเล็ก บางทเี ขาอาจจะก่อเร่ืองจนหลิวจี
ทนไม่ไหวกระมัง” เขาเองก็รู้สึกว่าคาพูดนี้ใจดาอยู่สักหน่อย แต่
เพราะอยากรู้เหตุผลของนางเลยกลา่ วออกไปแบบน้ี

“หม่อมฉันพาตัวแม่นมมาด้วย สอบถามแล้วว่าเป็นเพราะ
องค์ชายสี่ทาแจกันที่ฝ่าบาทพระราชทานให้หลิวจีแตก ถึงเป็นของ

381 เสีย่ วเสวี่ย 2.0

พระราชทานจากพระองค์แต่องค์ชายสี่อายุเท่าไรเอง เด็กน้อย
ซุกซนเป็นเรื่องปกติ อะไรใกล้มือก็คว้าสิ่งนั้น เรื่องที่สมควรทาคือ
การสั่งสอนว่ากลา่ วตกั เตือนไมใ่ ชใ่ ชค้ วามรนุ แรง”

“บางทนี างอาจจะโมโหเลยเผลอตี”

“เผลอ องค์ชายเป็นเชื้อพระวงศ์แต่หลิวจีไม่ใช่ นางเป็น
สนมระดับล่างได้เล้ียงดูองค์ชายถือเป็นพระกรุณาธคิ ุณจากไทเฮาที่
ไม่อยากพรากแม่ลูกออกจากกัน ฝ่าบาทคงไม่ทราบว่าเนื้อตัว
องค์ชายสเ่ี ต็มไปดว้ ยรอยชา้ มากแคไ่ หน”

บางทีนางอาจจะไมร่ ู้ตวั วา่ เผลอหลุดแสดงอารมณ์ที่แท้จริง
ออกมา แตก่ ิรยิ าท่เี ผลอแสดงออกนน่ั ทาใหเ้ ขาประหลาดใจมากกว่า
โกรธ “ไม่สู้เจ้าพาเราไปดูองค์ชายสี่ เราจะตัดสินให้ว่าควรจัดการ
อยา่ งไร”

ขนาดตอนเขาถูกเสด็จพ่อรับสั่งให้คุกเข่าตอนเด็กเสด็จแม่
ไมเ่ หน็ จะโมโหปานนี้ บตุ รชายตัวเองก็ไม่ใช่ ทาไมตอ้ งเดอื ดเนื้อร้อน
ใจนัก

หลิวจีเป็นนางกานัลมาก่อน ถึงคลอดองค์ชายแต่ก็เป็นได้
แคส่ นมระดับล่าง ดังน้ันเขาเลยไมไ่ ดส้ นใจแมล่ ูกค่นู ้ีเท่าไหร่

382 ขำ้ อยำกเปน็ ฮูหยินอคั รเสนำบดี

องค์ชายสี่นอนหลับสนิท นางเหลือบมองเขาก่อนจะกล่าว
เสียงเบา

“หม่อมฉันให้ท่านหมอต้มยาให้องค์ชายสี่ดื่มเพราะเห็นว่า
เขาตน่ื ตระหนกมากเกนิ ไป”

การปลดกระดุมเสื้ออย่างอ่อนโยนช่างแตกต่างจากท่าทาง
กินเลือดกินเนอ้ื ก่อนหนา้ มากนกั

ร่องรอยบาดแผลของการทุบตี รอยช้าทั้งเก่าทั้งใหม่มีครบ
จนแทบจะไมเ่ หลอื ท่ีว่าง

“ด้านหลงั ยงั มีมากกว่าน้ี แตเ่ ขาหลับไปแลว้ ”

นางไม่ได้หันมาสนใจเขาสักนิด หลังติดกระดุมและห่มผ้า
ให้องค์ชายสี่เรียบร้อยแล้วก็เดนิ นาเขาออกมาข้างนอก

“หากฝ่าบาทสอบถามข้ารับใช้ในตาหนักหลิวจีดูก็จะรู้ว่า
องค์ชายสี่ถูกทุบตีแทบทุกวัน นางด่าทอว่าเป็นเพราะคลอดเขา
ออกมา พอนางไม่งดงามแล้วพระองค์เลยไม่ไปเยือนตาหนักของ
นางอกี ”

นี่ต่างหากถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริง ดูท่าการเก็บตัวอยู่ใน
ตาหนกั อย่างสงบกอ่ นหน้าคงจะเป็นการแกล้งทามากกว่า

383 เสยี่ วเสวี่ย 2.0

“สนมในวังหลังมีตั้งเท่าไหร่ หากเราไปเยือนหรือใส่ใจได้
ทุกวันคงไม่ตอ้ งดแู ลบ้านเมอื งแลว้ ”

“สนมมีมากเพคะ แต่องค์ชายมไี ม่มาก”

“หรือเจ้าจะรบั เขามาเลยี้ งเอง”

ผดิ คาด นางกลับปฏิเสธ

“หม่อมฉันไม่ใช่คนละเอียดอ่อน เกรงว่าจะดูแลองค์ชายสี่
ได้ไม่ดีพอ อีกอย่าง องค์ชายเมื่อโตพอก็ควรจะย้ายไปอยู่ส่วนหน้า
มากกว่า”

“ช่างเถอะ เราจะหาอาจารย์มาสอนแลว้ ย้ายเขาไปอยู่ส่วน
หน้าก็แลว้ กนั ”

แสร้งทาตัวอ่อนแอเพราะไม่อยากถูกรบกวนแต่กลับออก
หน้าเพื่อองค์ชายท่ีไม่ใชเ่ ลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองด้วยซ้า พอเปรย
ว่าจะยกองค์ชายสี่ให้นางกลับไม่ยอมรับ ใจดีกับเย็นชา ฉลาดกับ
โงเ่ งา่ ไม่รู้วา่ จัดอย่ใู นประเภทไหนกนั แน่

โดยไม่รู้ตัว แค่การสงสัยกลับทาให้เขาเฝ้ามองนางมากขึ้น
เดิมทีแค่ไม่อยากให้เซียวเยี่ยนเฉิงกลายเป็นเสด็จพ่อคนที่สอง
สุดทา้ ยเขากลับตกหลุมพรางไปเสยี เอง

384 ข้ำอยำกเป็นฮูหยนิ อัครเสนำบดี

เลื่อนขั้นจากเหม่ยเหรินเป็นฟูเหริน จากฟูเหรินเป็น
ฮองเฮา เขาไม่เคยเห็นนางดีใจจนเสียกิริยาสักครั้ง มีแค่ตอนฮูหยิน
ผู้เฒ่าเหอหรือแม่ทัพเหอทั้งสองคนขอเข้าเฝ้าถึงได้ดีใจจนยิ้มไปถึง
ดวงตา

นางไม่เคยเย็นชากับเขา แม้แต่ตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่าเหอจาก
ไป ทั้งที่สงสัยว่าเป็นฝีมือของคนในวังหลังแต่ก็ไม่เคยโวยวายหรือ
พาลใส่เขา

เจาฟูเหรินแสร้งทาเป็นหลุดปากออกมาครั้งหนึ่งตอนเขา
จะมอบบรรดาศกั ดโ์ิ หวใหแ้ มท่ พั ใหญ่เพอ่ื สง่ อีกฝ่ายไปรบ

“น่าแปลกท่ีอผี้ งิ โหวไมค่ ดั คา้ น”

“คัดค้านอะไร” ถึงเหอซู่เหยียนมีความสามารถแต่อายุ
น้อยเกนิ ไป ใหแ้ ม่ทัพใหญไ่ ปบญั ชาการมีอะไรไมพ่ อใจกัน

เจาฟูเหรินมีท่าทางลาบากใจ “อันที่จริงหม่อมฉันก็ได้ยิน
มาจากอาหญิง จวนของอาหญิงอยู่ตรงข้ามกับตระกูลเหอ ได้ยินว่า
คร้งั หน่งึ ตอนฮองเฮาออกไปเทีย่ วขา้ งนอกคนใกล้ชิดของแม่ทัพใหญ่
เห็นแม่ทัพใหญ่ถูกใจฮองเฮาเลยอยากส่งหญิงงามไปเพื่อเอาใจ
องครักษ์ของตระกูลเหอกับทหารสู้กันพักใหญ่พอรู้ว่าฮองเฮาเป็น
คนตระกูลเหอเรื่องถึงได้จบลง เดิมทีหม่อมฉันยังนึกว่าตระกูลเหอ

385 เส่ยี วเสวย่ี 2.0

จะติดใจเอาความ หม่อมฉันเลยแปลกใจที่อี้ผิงโหวไม่เอ่ยปาก
คัดคา้ น สมกับเป็นตระกูลเหอ ใจกวา้ งดั่งมหาสมุทรจริง ๆ”

หลี่ซวินดูออกว่านางจงใจยุยง กระนั้นก็ยังอดหงุดหงิด
ขนึ้ มาไมไ่ ด้

ยิ่งพอเขาแสร้งเปรยเรื่องระงับการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ของ
แม่ทัพใหญ่แล้วเหอซู่เหยียนไม่เห็นด้วยยิ่งทาให้ความไม่พอใจเพิ่ม
ขน้ึ มา

“อัครเสนาบดีเซียวไปดูแลเรื่องปัญหาทางใต้ยังไม่กลับ
กระหม่อมคิดว่าเรื่องมอบบรรดาศักดิ์ให้แม่ทัพใหญ่สมควรทา
ตามเดิมเป็นดีที่สุด ฝ่าบาทประกาศไปแล้วหากเปลี่ยนใจจะทาให้
แม่ทัพใหญ่เสียหน้าได้ ถ้าขุนนางฝ่ายบู๊เห็นว่าฝ่าบาทเชิดชูคนมี
ความสามารถพวกเขายอ่ มต้งั ใจสรู้ บอย่างสดุ ตัว”

ชื่อของเซียวเยี่ยนเฉิงทาให้หลี่ซวินนึกถึงเรื่องในอดีต
กระน้นั เขาก็ยงั มสี ติพอที่จะไม่แสดงอาการขนุ่ เคืองออกมา

ถึงยอมถอยออกมาก้าวหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่เพราะความ
ระแวงเขาเลยแตง่ ต้ังลกู ศิษย์ของราชครเู จาคมุ เสบียง ทง้ั ยงั เลือ่ นข้ัน
รองแม่ทัพหลางอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่เป็นแม่ทัพ
เพราะรูว้ ่าสองคนนไี้ มล่ งรอยกนั

386 ข้ำอยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

เดิมทีเรื่องเล่ห์กลหรือแผนการสกปรกเป็นเรื่องปกติใน
ราชสานัก เขาเลยไม่ได้รีบร้อนส่งคนไปตรวจสอบตอนเกิดปัญหา
เร่อื งเสบยี ง

ไม่คิดวา่ สุดทา้ ยจะรา้ ยแรงถึงข้ันทาให้ดา่ นหนา้ แตก

คนที่เคยโอนอ่อนผ่อนตามกลับกลายเป็นเกรี้ยวกราดไม่
ยอมลงให้ ไมว่ า่ จะเข้าหาก่คี รัง้ นางกไ็ มเ่ คยมีท่าทีออ่ นลง

นางจัดการเจาฟูเหรินเขาก็ยังปิดตาข้างหนึ่ง แต่กลับไม่ทา
ใหอ้ ะไรดขี นึ้

คุกของฝ่ายใน สตรีที่เคยแต่งกายงดงามเปลี่ยนเป็นผมเผ้า
ยุง่ เหยงิ เทา้ เปอ้ื นดนิ ทั้งยงั เปลือยเปล่า ไม่หลงเหลอื สภาพของสนม
ระดับสงู อกี

“ฝ่าบาท ถึงท่านยอมสังเวยข้าก็ไม่ทาให้ฮองเฮากลับมา
เปน็ เหมอื นเดมิ หรอก”

ท่าทางคลุ้มคลั่งน่ันทาใหเ้ ขาถอนหายใจ “เจา้ ทาร้ายคนไป
ต้งั เทา่ ไหร่ อย่าทาให้ราชครูเจาลาบากใจอีกเลย”

เจาฟูเหรินหัวเราะ “ท่านพ่อลาบากใจ เขาลาบากใจอันใด
หม่อมฉันจะบอกความจริงให้พระองค์ฟัง อาจารย์ที่แสนดีคนนั้น

387 เส่ยี วเสวี่ย 2.0

ของฝ่าบาทต่างหากท่ีเกล้ียกล่อมใหห้ ม่อมฉันวางยาฮหู ยินผู้เฒ่าเหอ
ท่านคิดว่าลูกศิษย์ของเขาละโมบเห็นแก่เงินอยากทาลายกองทัพ
จรงิ หรือ เป็นเพราะท่านพ่อเห็นทา่ นไมใ่ ห้ความสาคญั กบั ตนเองเช่น
ในอดีตต่างหากถึงไดส้ งั่ ใหล้ กู ศิษยข์ องตนลงมือ”

“หากเจ้าไม่อยากทา ด้วยตาแหน่งฟูเหรินใครจะบังคับเจ้า
ได”้

“ฝ่าบาทพูดได้ถูกต้อง บังคับไม่ได้หรอก” เจาฟูเหริน
เหยียดยิ้ม “ตั้งแต่อดีตหม่อมฉันอยู่อย่างเจียมตัวมาตลอด เกิดเป็น
สายรองไม่วา่ ถกู ดดุ า่ ยังไงกต็ ้องทน แม้แตต่ อนท่ที ่านพอ่ พูดเรื่องการ
แต่งงานแล้วฮูหยินผู้เฒ่าเซียวดูถูกกลับมายังโต้เถียงกลับไปไม่ได้
ตอนท่านพอ่ ให้เข้าวงั เป็นสนม ท่านปฏิบตั กิ ับขา้ ดถี ึงเพียงนั้นข้าเลย
คิดว่าในที่สุดก็จะไม่ถูกผู้อื่นเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้าแล้ว สุดท้ายฝ่าบาท
กลับแต่งตั้งเด็กสาวนางนั้นขึ้นเป็นฮองเฮาทั้งที่นางเข้าวังมาได้ไม่
นานดว้ ยซา้ ”

“เจ้าปิดปากเงียบแสร้งทาตัวอ่อนแอมาตลอด ทาไมวันนี้
ต้องพูดออกมาดว้ ย”

เจาฟเู หรนิ แค่นหัวเราะ “ขา้ ปดิ ปากเงียบมาตลอดถึงได้อัดอ้ัน
ตันใจแบบนี้อย่างไรเล่า ท่านดูสิ ต่อให้ท่านดีกับนางแค่ไหนหญิง

388 ข้ำอยำกเป็นฮหู ยนิ อคั รเสนำบดี

ตระกูลเหอนั่นก็ไม่มีทางกลับมายืนข้างท่านอีก ข้าวางยาท่านย่า
ของนางทา่ นไม่สืบสาวเอาความให้ถึงที่สุด พี่ชายทง้ั สองคนของนาง
ตายเพราะท่านให้ท้ายขุนนางชั่วช้า ฝ่าบาท ท่านก็น่าสมเพชไม่ตา่ ง
จากข้าหรอก”

“มิน่าเซียวเยี่ยนเฉงิ ถงึ ไมม่ า”

“เขาหรอื จะสนใจข้า ฝ่าบาทตา่ งหากทโ่ี ง่เขลา เซียวเยยี่ นเฉิง
มองเนื้อแท้ของท่านพ่อออกนานแล้วถึงได้หลีกหนีขนาดนั้น มีแค่
ทา่ นนน่ั แหละทีย่ ังคิดวา่ ราชครเู จาทแ่ี สนดถี ูกผอู้ น่ื หลอกใช้”

ฮ่องเตส้ ะบัดแขนเสอื้ เดินออกไปดว้ ยความโมโห เจาฟเู หรนิ
กลับมามที ่าทางสงบน่ิงดังเดมิ

ถูกแม่ใหญ่ดุด่าทุบตีมานาน บิดายังใช้นางเป็นเครื่องมือ
เพื่อที่ยืนในราชสานัก บาปที่ก่อใช่ว่าจะไม่มีทางเลือก นางแค่ไม่
อยากถกู ผ้อู นื่ เหยียบไวใ้ ตฝ้ า่ เท้าเท่านัน้ เอง

“ท่านพ่อ แม่ใหญ่ ข้าล่วงหน้าไปก่อน พวกท่านเองก็อย่า
หวังว่าจะไดใ้ ช้ชวี ิตอย่างสงบสุขเลย”

ไม่ฮองเฮาก็ฮ่องเต้นั่นแหละ หนึ่งในสองคนนั้นต้องจัดการ
บิดานางแน่

389 เสย่ี วเสวย่ี 2.0

อยา่ งน้อยกล็ ากคนมาตายด้วยกันได้อีกสองคน ส้ินท่านพ่อ
แล้วแม่ใหญจ่ ะสุขสบายไดอ้ ย่างไร

เสียงหัวเราะอย่างคุ้มคลั่งดังมาจากคุกของฝ่ายใน
เจา้ หน้าที่ท่ีเฝา้ อยูด่ า้ นหน้าถึงกับขนลุกด้วยความหวาดกลัว

“ราชสานกั เละเทะว่นุ วายหมดแล้ว”
เขาตอบกลบั ทนั ทีไมไ่ ดเ้ พราะไออยา่ งหนัก หลงั จากหยดุ ไอ
ถงึ ได้เคน้ เสยี ง “เจ้าลองไปบอกให้นางหยุดดู”
“ข้าไม่ได้พูดเรื่องนั้น ข้าพูดถึงตอนที่ท่านคุมราชสานัก
ต่างหาก” เซียวเยี่ยนเฉิงถอนหายใจ “ร่างกายท่านยังรั้งไว้ได้นาน
แค่ไหน”
หลี่ซวินสา่ ยศีรษะ “หมอหลวงบอกวา่ ใกลไ้ มไ่ หวแลว้ ”
“องค์ชายส่ยี ังเดก็ เกินไป”
หล่ีซวินหลบั ตาลง “ยงั มีฮองเฮาเปน็ ผู้สาเร็จราชการแทน”

390 ข้ำอยำกเปน็ ฮูหยนิ อัครเสนำบดี

“ท่านยังกล้าพูด” เซียวเยี่ยนเฉิงแค่นหัวเราะ “ดูถูกอดีต
ฮอ่ งเตม้ าตลอดวา่ ใชอ้ ารมณ์ปกครองบา้ นเมือง ทา่ นเองกไ็ มต่ า่ งกัน”

“ท่านปากดีเพราะข้าใกล้ตายหรือเพราะโมโหเรื่องนางกัน
แน”่

“หลี่ซวิน หากท่านลองย้อนมองดู นางจาได้ว่าข้าเป็นใคร
หรือไม่ แน่นอนว่าจาไม่ได้ เรื่องครั้งนั้นไม่ได้หมั้นหมายกันด้วยซ้า
ขา้ ไม่เข้ามาย่งุ เก่ยี วถึงขัน้ ไมเ่ คยพดู เรอื่ งนี้กับท่านสักคา ทา่ นกลับยัง
ระแวงจนถึงตอนนี้ ท่านรู้หรือไม่ว่านิสัยส่วนไหนของท่านที่เป็น
ปญั หา”

เขาลืมตาขึ้นมา “ท่านพูดได้ ลองแต่งกับคนท่ีไม่เคยเปิดใจ
ให้ตัวเองเจ้าถงึ จะรสู้ ึก อ้อ ขา้ ลืมไป เฝิงซื่อน่นั ทา่ นตา่ งหากท่ีไม่ไยดี
นาง”

“พวกท่านสองคนคล้ายกันอย่างหนึ่ง ลงมือรุนแรงไม่รู้จัก
ขอบเขต ความสมั พนั ธ์ในรปู แบบนั้นสักวันก็ต้องพงั ทลาย ในเมื่อไม่
รู้จักใส่ใจและดูแลรักษาแล้วทาไมยังหวังให้ยังอีกฝ่ายดีต่อท่านอีก
เฝิงซื่อทาร้ายคนในจวน นางถึงขั้นลงมือวางยาสังหารมารดาข้า
เพราะไม่พอใจที่ท่านแม่ไม่ยอมปล่อยให้นางดูแลเรือนหลัง ส่วน
ทา่ น ตง้ั แตเ่ จาฟเู หรนิ แสรง้ ท้องเพอ่ื ใส่รา้ ยวา่ ฮองเฮาทาให้แทง้ ตอน

391 เสี่ยวเสวยี่ 2.0

นั้นท่านควรลงโทษอย่างเด็ดขาดแต่ก็ปล่อยไปเพราะเห็นแก่
ความสมั พันธศ์ ิษย์อาจารย์กบั ราชครูเจา ทา่ นเป็นแบบน้ีแล้วยังหวัง
ให้ผ้อู ่ืนไว้ใจฝากชวี ติ ไวใ้ นมือ ยงั ไม่รวมเรื่องทง้ั หลายท่ที ่านทาอกี ”

“อัครเสนาบดีเซียว ท่านบ่นคนใกล้ตายก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
หรอก”

เซียวเยี่ยนเฉิงลุกขึ้นยืน “ถูกต้อง ข้าสมควรพูดตั้งนาน
แล้ว” ถ้าไม่ส่งเขาไปทางใต้เสียก่อนเขาคงได้พูด “ถ้าท่านไม่ทาเสยี
เรื่องตั้งแต่แรกก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก ครั้งนั้นที่ท่านให้นางเข้าวัง
เหตุผลคอื อะไรขา้ ไม่เคยเอ่ยถามมากอ่ นเพราะเขา้ ใจดี”

ไม่มีการโวยวายกลับมาเซียวเยี่ยนเฉิงจึงพูดต่อ “ท่านเอา
ตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง สิ่งที่ท่านทาท่านคิดว่าถูกและไม่เคยเข้าใจ
เมื่อผู้อื่นไม่ยอมรับ นั่นไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เท่าเทียม อย่างเช่นข้า
ตอนนั้นข้าให้ท่านแม่ไปพูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าเหอ ท่านคิดนางไม่ดี
พอเลยตัดหน้ารับนางเข้าวัง ตอนหลังข้าเห็นท่านดีต่อนางเลยไม่
เคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ท่านปฏิบัติต่อนางอย่างไร ข้ารับใช้ใน
ตาหนักที่นางสนิทด้วยท่านหาเรื่องย้ายไม่ก็ไล่ออกไป แน่นอนท่าน
จะต้องพูดว่าเพราะในวังไม่อาจเชื่อใจใครได้เลยต้องทาแบบนั้น
ความจริงแล้วท่านกลัวต่างหาก ท่านกลัวว่าในใจนางจะเห็นคนอื่น
สาคัญกว่าท่าน แต่หลี่ซวิน ในเมื่อท่านไม่เคยถามถึงความยินยอม

392 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยนิ อคั รเสนำบดี

พร้อมใจเอาแต่ใช้อานาจจนเคยชินแล้วท่านจะหวังให้ผู้อื่นจริงใจ
กลับมาได้อย่างไร ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวตายหรือกลัวคนรอบข้างรับ
เคราะหไ์ ปด้วย”

หลี่ซวินยิ้มเยาะ “ท่านไม่กลัวข้าใช้อานาจจัดการท่านอีก
คนรไึ ง”

เซียวเยี่ยนเฉิงมองกลับด้วยความสงสาร “รักษาตัวให้ดีก็
แลว้ กนั ขา้ ยงั ต้องการเวลาอีกหน่อย” พดู จบก็เดินจากไปทนั ที

เปน็ ครั้งแรกทีห่ ลซ่ี วินเถยี งไม่ออกเพราะเป็นความจรงิ
ถ้าได้แต่งเข้าตระกูลเซียวตั้งแต่แรกนางก็คงไม่กลายเป็น
เช่นทุกวนั น้ี
บางที อาจมีแต่ตอนใกล้ตายเท่านั้นคนเราถึงจะยอมรับ
ความผดิ ทีป่ ฏิเสธมาตลอด

393 เส่ียวเสว่ีย 2.0

ตอนพเิ ศษ

คฤหำสน์หลบรอ้ น

สงครามเกิดช้ากว่าเดิมถึงหกปี ครง้ั น้ชี นเผ่าท้ังหลายแย่งชิง
อานาจกนั เองจนอ่อนแอกว่าเดมิ หากไมน่ ับเวลาเดินทัพ ใช้เวลาแค่
สองเดอื นทพั ใหญ่ก็เผดจ็ ศกึ ได้แล้ว

ชัยชนะอย่างเด็ดขาดในครั้งนี้คงทาให้ชายแดนว่างเว้น
สงครามไปได้อีกหลายปี ฮ่องเต้จึงประกาศจัดงานเลี้ยงฉลองในวัง
ถงึ สามวันสามคนื

เหอซือซือนั่งยิ้มตามมารยาทอยู่ท่ีเดมิ จนเริ่มเบื่อ เห็นแผ่น
หลังเซยี วเยี่ยนเฉิงจากท่ไี กล ๆ จึงลุกขน้ึ เตรยี มจะเดินไปหา

“ดูสิว่าข้าเจอใคร นี่ไม่ใช่ฮูหยินผู้น่าสงสารที่ทาสามีหาย
หรอกหรอื ”

นางกัดริมฝีปากถอนหายใจอย่างราคาญ “ท่านไปโอ้อวด
ให้ไกลหน่อย” รบชนะได้เลื่อนขั้นหน่อยยิ้มหน้าบานแล้วยังไม่รู้จัก
เงยี บเสยี ง

394 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

เหอผิงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “น้องสาว ข้าขอเตือนเจ้า
เม่อื ครู่รองแม่ทัพหลางพดู เร่ืองหลายปีก่อนท่ีเจา้ ออกไปเท่ียวข้างนอก
แลว้ ดนั ไปปะทะกับแม่ทัพใหญ่ให้สามีเจ้าฟัง เซยี วเยยี่ นเฉิงน่ีหน้าบ้ึง
ยงิ่ กว่าอะไรดี”

รอบข้างไม่มีใครอยู่ใกล้พ่ชี ายรองถงึ ไดป้ ากดีขนาดน้ี “ท่าน
หลอกใครกัน” เซียวเยี่ยนเฉิงน่ะหรือจะแสดงอารมณ์ต่อหน้าผู้คน
“ถ้ายังกล้าแหย่ข้าอีกระวังข้าจะยุให้ท่านย่ามองหาว่าที่ภรรยาให้
ทา่ น”

“เจ้ากล้า”

เหอซือซือเบ้ปาก “ข้าต้องกล้าอยู่แล้ว” หางตาเหลือบไป
เห็นเปา้ หมายจึงรีบร้องทัก “ฝอู นั โหว”

เฉียวเฟิงเดินเข้ามาทักทาย นางย่อกายคารวะแล้วกล่าว
ด้วยนา้ เสียงออ่ นโยน “ยินดกี บั ทา่ นโหวดว้ ยที่ได้เล่อื นขั้น”

“ฮูหยินเซียว สบายดหี รอื ไม่”

ท่าทางอบอุ่นอ่อนโยนพอมาเทียบกับพี่ชายรองแล้วช่าง
เหมือนการเอาแจกันเนื้อดีมาวางคู่กับก้อนหิน “เมื่อครู่พี่ชายรอง
พูดข่มขู่ข้าเลยค่อนข้างหวาดกลัว” นางเอ่ยต่อด้วยน้าเสียงเศร้า
สร้อย “ยงั ดีท่ีท่านมาทนั เวลา”

395 เสีย่ วเสวีย่ 2.0

นัยน์ตาของเฉียวเฟิงมีร่องรอยขบขัน “เขาค่อนข้างพูดจา
ขวานผา่ ซากอยา่ งนแี้ หละ ฮหู ยินอยา่ ไดเ้ กบ็ ไปใสใ่ จเลย”

“พวกเจ้าสองคนไม่น่าพบหน้ากันเลยจริง ๆ” เหอผิงส่าย
ศีรษะ เสแสร้งกันเก่งท้งั คู่

นางเห็นเซยี วเย่ยี นเฉิงหนั มามองเลยกลา่ วกับพวกเขาสองคน
ด้วยรอยยิ้ม “ข้าขอตัวก่อน ขอบคุณท่านโหวที่เข้ามาช่วยได้
ทนั เวลาพอดี”

เหอซือซือไม่นาพาสีหน้าของพี่ชายรองรีบเดินไปหา
เซียวเยีย่ นเฉงิ ทนั ที

ถึงกระนั้นก็ไม่ได้คุยกันสักคาเพราะบรรดาขุนนางแย่งกัน
พูดคุยกับเขาไม่หยุด สุดท้ายนางก็ถูกบรรดาฮูหยินลากไปรวมกลุ่ม
กันอกี ดา้ น

หลังงานเลีย้ งมาเซียวเยี่ยนเฉงิ ไม่เคยได้หยุดพัก มีครั้งหนึ่ง
ท่เี ขาพดู ถึงรองแม่ทัพหลางกับแม่ทัพใหญ่ ตอนแรกนางนึกสนุกเลย
ไม่รีบเล่าเรื่องในอดีตให้เขาฟัง แต่พอผ่านไปสักพักดันลืมเลยลาก

396 ขำ้ อยำกเปน็ ฮหู ยินอัครเสนำบดี

ยาวไปคร่ึงเดือน
“งานหนักขนาดนั้นเชียว ข้ายังนึกว่าท่านจะไปพร้อมกัน

เสยี อกี ”
อากาศร้อนนางเลยพาเด็ก ๆ ไปหลบร้อนที่คฤหาสน์หลัง

ใหม่ ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าเซียวบอกว่าไม่อยากลาบากตอนเดินทางจึง
ไมไ่ ดไ้ ปดว้ ย

“ข้ายังมงี านคา้ งอยู่ เจา้ ไปก่อนเถอะ พรงุ่ นข้ี า้ ค่อยตามไป”
สายตาเขายังจดจ่อกับหนังสือในมือ นางพยักหน้ารับพลาง
คดิ ในใจว่าหรือจะแกล้งนานไปหน่อย ปกตมิ ีเร่อื งอะไรก็รีบบอกเขา
ตลอด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะติดงานหรือวาจาไม่น่าฟังของรองแม่ทัพ
หลางกันแน่ถึงได้มีท่าทางแบบน้ี

เหอซือซือแช่น้าในบ่ออย่างสบายอารมณ์ อากาศในเมือง
หลวงรอ้ นแทบตาย พอหลบมาพักทีค่ ฤหาสนพ์ กั ร้อนกลบั เยน็ สบาย

เสี่ยวเฉียงนวดไหล่อย่างช่าชองทั้งยังไม่ทิ้งเอกลักษณ์
ประจาตัว มอื ทางานปากก็พูดไมห่ ยุด “บ่อนา้ ทีน่ ่สี ร้างได้กว้างจริง ๆ

397 เสีย่ วเสวีย่ 2.0

โชคดีทีน่ ายหญิงตดั สินใจรวดเรว็ ไม่อย่างนัน้ สถานท่ีท่ีดีเช่นน้ีคงตก
เป็นของผู้อนื่ แล้ว”

“เจ้าพูดถูก ตอนนี้ข้าไม่รู้สึกเสียดายเงนิ แล้ว” นางหลับตา
พร้มิ มคี นนวดไหลแ่ ลว้ ยังได้แช่น้า สบายจนเหมอื นได้ขึ้นสวรรค์เลย
ทีเดยี ว

อยู่ดี ๆ เสี่ยวเฉียงก็หยุดมอื นางลืมตาเงยหน้าขึน้ ไปมองจึง
เห็นว่าเสี่ยวเฉียงลุกขึ้นไปแล้ว หลังจากส่งยิ้มกว้างให้นางก็รีบร้อน
ออกไปทันทีทั้งยังไม่ลืมคารวะเซยี วเย่ียนเฉิงดว้ ย

เหอซือซือเลิกคิ้ว พอเขามานัง่ ทีข่ อบบอ่ จึงขนึ้ ไปนั่งด้วย น้า
ไหลเป็นทางจนชุดของคนด้านข้างเริ่มเปียก รู้สึกไม่หนาใจเลยใช้
แขนทั้งสองข้างคล้องแขนด้านซ้ายเขาไว้อีกที “ไหนบอกว่าจะมา
พรงุ่ น้ี”

ยังไม่พอใจเลยเอาขาไปพาดบนตัวเขาด้วย เอาให้เปียกทั้ง
ชุดยงิ่ ดี ทาเปน็ พูดวา่ จะมาพรุง่ น้ี

“ขา้ จดั การงานเสร็จเรว็ ”

“อ้อ” เหอซือซือยิ้มหวาน “ข้าคิดว่าท่านพีค่ ิดถึงข้าเลยรบี
มาหาเสียอีก”

398 ขำ้ อยำกเป็นฮูหยินอคั รเสนำบดี