เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 09

ด้วยกฎของประเทศเราได้ ทวา่ หากจะตดั สินให้ไม่มีความผิดอะไรทัง้ น้ัน
กถ็ ือเป็นเร่อื งท่ีไมอ่ าจยอมรบั ได้

ผมไมอ่ ยากจะทา� ใหม้ นั เปน็ ปญั หาหรอก แตเ่ รอ่ื งนนั้ มนั กข็ น้ึ อยู่
กบั การจดั การของกษตั รยิ เ์ บอรม์ นุ ด์ จากนนั้ กษตั รยิ เ์ บอรม์ นุ ดก์ ใ็ หค้ า� ตอบ
ดว้ ยนา้� เสยี งทล่ี ะทงิ้ ความปรานไี ปแลว้ โดยสนิ้ เชงิ ประหนง่ึ วา่ เขา้ ใจประเดน็
ดังกล่าวเป็นอย่างดี

“คาซัคไม่ได้มบี รรดาศักดเ์ิ ป็นไวเคานตแ์ ล้วนะครับ การรว่ มมอื
กับองค์กรอาชญากรรมระหว่างประเทศนั้น นับว่าเป็นการละเว้นหน้าท่ี
ของขนุ นาง จงึ ไมม่ ที างท่ีคนแบบนัน้ จะได้รบั การขนานนามว่าเป็นขุนนาง
แหง่ เบอรม์ นุ ดข์ องเราครบั นอกจากการถอดยศและการยดึ ทรพั ยแ์ ลว้ ยงั
ลงโทษเขาโดยการเนรเทศออกนอกประเทศด้วย อันที่จริง ทางเราได้
ปดิ ฉากคดนี ้ีดว้ ยการตดั หางตระกลู ของไวเคานตค์ าซัคแล้วนะครบั ”

ไม่มปี ญั หาแฮะ
แมจ้ ะคดิ วา่ มนั เปน็ โทษทหี่ นกั เกนิ ไปกต็ าม แตก่ ารคา้ ทาสเปน็ การ
กอ่ อาชญากรรมระหวา่ งประเทศ หากลดโทษใหเ้ บาลงโดยไมร่ อบคอบละก็
อาณาจกั รเบอร์มุนดจ์ ะโดนดูถูกเสียเอง
พอคดิ แบบนแ้ี ลว้ จะวา่ เปน็ โทษหนกั กย็ งั ไงๆ อยู่ เพราะมนั อาจ
จะเป็นคา� ตดั สนิ ทีถ่ ือว่าปรานแี ลว้ ก็ได้
ส�าหรับคาซัคผู้ใช้ชีวิตแบบขุนนางมาโดยตลอด การใช้ชีวิต
แบบอน่ื ๆ คงเปน็ เรอื่ งยาก ผมคิดวา่ เม่อื เขาโดนขบั ไลจ่ ากประเทศแม่ที่
ตนคนุ้ เคย โดยไรซ้ ง่ึ ยศถาบรรดาศกั ดแ์ิ ละทรพั ยส์ นิ แลว้ การใชช้ วี ติ ตอ่ ไป
ในวนั ข้างหน้าคงจะล�าบากอย่างถึงที่สดุ เช่นกัน
แตก่ ระน้ัน เพยี งแค่มีชีวิตต่อไป ก็อาจจะคน้ พบด้านใหมๆ่ ของ
ตัวเองกไ็ ด้ยังไงละ่
เพราะการลงโทษกเ็ หมาะสมกบั ความผดิ แลว้ ผมเลยไมค่ ดั คา้ น
“เข้าใจแล้วครับ ผมเองกค็ ิดวา่ จะยอมรับค�าตดั สนิ นั้นครบั ”

48

“พอไดย้ นิ อยา่ งนั้นแลว้ ข้าก็โลง่ อกเลยครบั ถา้ เช่นน้ัน ท้ังสอง
ประเทศกจ็ ะธา� รงไวซ้ งึ่ สนธสิ ญั ญาเหมือนทผ่ี ่านมา จะได้หรอื เปลา่ นะ?”

“ทางเราตา่ งหากทต่ี อ้ งขอบคณุ นบั แตน่ ไี้ ปกข็ อฝากเนอื้ ฝากตวั
เช่นกนั ครับ”

ผมกับกษตั ริยเ์ บอร์มุนดจ์ บั มอื กันอยา่ งแน่นแฟน้
เท่าน้ีกป็ ิดฉากไปหน่งึ คดีแลว้

และแล้วกถ็ ึงคราวเข้าสปู่ ระเดน็ หลกั
กษัตริย์เบอร์มุนด์มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขาถามขึ้นมาโต้งๆ
ราวกับจะเขา้ ปะทะตรงๆ
“แลว้ ก็ ทา่ นรมิ รุ ุ ขา้ ไดฟ้ งั เรอ่ื งราวมาจากฟวิ สแ์ ลว้ นะครบั ไมว่ า่
อย่างไร ทา่ นริมรุ กุ า� ลงั วางโครงการทีใ่ หญ่โตอยใู่ ช่ไหม?”
ทา่ ทางเขาจะอยากถามรายละเอยี ดเกยี่ วกบั วสิ ยั ทศั นใ์ นอนาคต
ทผี่ มเคยบอกฟิวส์ไปให้มากย่ิงข้นึ
“เกย่ี วกบั ประเดน็ ดงั กลา่ ว นนั่ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งทจี่ ะยตุ ลิ งแคใ่ นประเทศ
ของเราและทา่ นเทา่ นนั้ ผมเองกจ็ ะรวบรวมตวั แทนของประเทศทเ่ี กยี่ วขอ้ ง
และต้องการปรึกษาหารือกันอย่างเปน็ ทางการครับ ผมต้ังใจว่า ทางเรา
จะเป็นฝา่ ยออกไปอธิบายรายละเอยี ดเองน่ะครับ...”
“โฮโ่ ฮโ่ ฮ่ อยา่ พดู อะไรเครง่ เครยี ดไปเลย ขา้ ไดฟ้ งั คา� อธบิ ายครา่ วๆ
จากฟิวส์มาแล้ว ประเด็นคือสถานภาพของประเทศเราก็น่าจะมีการ
เปลี่ยนแปลงสินะ ถ้าจะปล่อยให้เหล่าพลเรือนรับผิดชอบก็คงจะเป็นไป
ไม่ได้นะ่ ”
“ถา้ เป็นอย่างนัน้ แค่เลก็ นอ้ ย-------”
การประชมุ อยา่ งเปน็ ทางการมกี �าหนดการท่ีจะจดั ขนึ้ ในอนาคต
ดังนั้นในตอนน้ี ผมเลยอธิบายโครงการของผมคร่าวๆ วา่ ผม
ต้องการใหอ้ าณาจกั รเบอรม์ ุนดเ์ ปน็ ศนู ย์กระจายสนิ ค้า

บทที่ 1 ค�ำ่ คนื ก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 49

ทัง้ ๆ ท่ีเปน็ เช่นนั้น...
“-------อยา่ งนี้นีเ่ อง เยย่ี มจรงิ ๆ”
“ฝา่ บาท ไมว่ า่ จะตอ้ งเผชญิ อปุ สรรคขนาดไหนกต็ อ้ งทา� ใหเ้ รอื่ งน้ี
เปน็ จรงิ ใหไ้ ด้นะคะ”
ทง้ั ทเ่ี ปน็ แคค่ า� อธบิ ายครา่ วๆ แตแ่ ววตาของกษตั รยิ แ์ หง่ เบอรม์ นุ ด์
กลบั เปลยี่ นไป ดวงตาคนู่ น้ั ลกุ โชนไปดว้ ยความทะเยอทะยาน เผยใหเ้ หน็
นิสยั ที่แทจ้ ริง
และราชินีที่ไม่พูดไม่จามาจนถึงตอนนี้ก็ไม่อาจเก็บซ่อนความ
ตนื่ เตน้ ทมี่ ตี อ่ โครงการของผมเอาไวไ้ ด้ เชน่ เดยี วกบั ตวั กษตั รยิ เ์ อง ดเู หมอื น
วา่ สมองของคนคนนกี้ ค็ ดิ ไดค้ อ่ นขา้ งรวดเรว็ เชน่ กนั แคไ่ ดฟ้ งั เรอื่ งทผี่ มพดู
เธอก็ท�าความเข้าใจว่า หลังจากนี้ก�าไรจะงอกเงยข้ึนสักเพียงใดได้อย่าง
แมน่ ย�ามากเลยทีเดียว
ดทู า่ วา่ บคุ คลทจี่ ะประมาทไมไ่ ดค้ งจะไมใ่ ชแ่ คก่ ษตั รยิ เ์ บอรม์ นุ ด์
เทา่ น้ัน
กษตั รยิ ผ์ มู้ นี สิ ยั แบบนกั เสยี่ งโชคทต่ี ดั สนิ ใจเรว็ และลงมอื ทา� ทนั ที
กับราชินีผหู้ ลักแหลมและสุขมุ เยือกเยน็ การประกบคขู่ องสองคนนท้ี า� ให้
อาณาจกั รเบอรม์ นุ ดร์ กั ษาอา� นาจไดอ้ ยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ทงั้ ๆ ทเี่ ปน็ ประเทศเลก็
“ทุกอย่างจะด�าเนินการหลังจากงานเทศกาลเปิดประเทศท่ีจะ
เริ่มข้นึ ในอกี 3 วนั ให้หลงั เสรจ็ ส้นิ ลงอย่างปลอดภยั นะ่ ครบั ”
“โฮ่โฮ่โฮ่ คงไมต่ อ้ งกงั วลเร่ืองนนั้ หรอกครับ ทั้งๆ ท่เี ทศกาลยงั
ไม่ได้เร่ิมแท้ๆ แต่กลับมีคนคับค่ังเช่นนี้ ดูเหมือนว่าขุนนางของแต่ละ
ประเทศทเ่ี ขา้ มาเยอื นแผน่ ดนิ นจี้ ะมจี า� นวนเพมิ่ ขน้ึ มากเลยทเี ดยี วนะครบั ”
“น่ันสนิ ะคะ แตว่ ่าตามทฝี่ ่าบาทริมรุ ุไดก้ ลา่ วไว้ ตอนนี้ยงั ไมใ่ ช่
เวลาทพี่ วกเราจะตอ้ งรบี รอ้ นคะ่ แนน่ อนวา่ โครงการนจ้ี า� เปน็ จะตอ้ งดา� เนนิ
การไปพรอ้ มๆ กบั ประเทศอนื่ ๆ ก่อนท่ีจะถึงตอนน้นั พวกเราจะเตรียม
ความพร้อมโดยการท�าให้เป็นที่แน่ชัดว่าคนในประเทศจะรวมใจเป็นหน่ึง

50

เดยี วกนั คะ่ ”
“อืม้ ตามท่ีราชนิ ีกลา่ วเลย ขา้ รสู้ กึ เพลดิ เพลินทีไ่ ดฟ้ งั เร่อื งราว

ดีๆ จากทา่ นริมรุ นุ ะครบั ถ้าเช่นน้นั พวกข้าขอตวั กอ่ น”
“ขออวยพรให้งานเทศกาลเปิดประเทศของเทมเพสต์ประสบ

ความสา� เรจ็ นะคะ”
ท้ังสองคนกล่าวเชน่ นน้ั แล้วลกุ ข้ึน
ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีเจตนาที่จะใช้วิธีพูดแบบขุนนางเป็น

เวลานานๆ แล้วท�าให้ทางเราเสียเวลาไปเปล่าๆ ในตอนนี้ พวกเขาไดฟ้ งั
เร่ืองที่ต้องการฟงั เรยี บร้อย แสดงว่าคงจะหมดธรุ ะกบั ผมแล้ว

ช่างเป็นกล่มุ คนทเ่ี ข้าใจง่ายและชว่ นใหร้ ้สู กึ ดีจริงๆ เลย
“ถ้าเช่นน้ันไม่ว่าอย่างไรก็ขอให้เพลิดเพลินกับประเทศของเรา
นะครบั ”
“แน่นอนครบั ”
“คะ่ จะตงั้ ตาคอยนะคะ”
เม่อื พูดท้ิงทา้ ยเชน่ น้นั แล้ว ทั้งสองคนกจ็ ากไป

＊

วันตอ่ มาหลังจากพบกบั ราชาและราชนิ ีแห่งเบอร์มนุ ด์
คนทีเ่ ดินทางมาหาก็คอื กาเซล ราชาคนแคระ
“ข้ามาหาแล้วนะ ริมุรุเอ๋ย คราวนี้ข้าเดินทางด้วยรถม้าเป็น
เวลานาน กเ็ ลยเหนือ่ ยแลว้ นะ่ ”
ราชากาเซลกลา่ วเช่นนน้ั แล้วนั่งลงตรงข้ามกับผมเสียงดังตงึ
ท่าทางของเขาสงา่ งามนา่ เกรงขามเชน่ เคย
เขายน่ื มอื ไปหยบิ ขนมสา� หรบั กนิ คกู่ บั ชาซงึ่ วางเรยี งรายอยบู่ นโตะ๊
ด้วยสีหนา้ ราวกับวา่ มันเปน็ เรอื่ งทแี่ น่นอนอยแู่ ลว้

บทที่ 1 ค่�ำคนื กอ่ นงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 51

“นี่ อยา่ หยิบสว่ นของฉันไปนะร้มู ้ัย?”
ดูเหมือนวา่ ผมจะห้ามเขาชา้ ไปเลก็ น้อย
โดนทั ชน้ิ สดุ ทา้ ยทผ่ี มเกบ็ ไวร้ อกนิ อยา่ งใจจดใจจอ่ หายวบั เขา้ ไป
ในปากของกาเซลในชั่วพริบตาเสยี แล้ว
ทงั้ ๆ ทช่ี อบดม่ื เหลา้ แทๆ้ แตไ่ มน่ า่ เชอ่ื วา่ จะชนื่ ชอบของหวานดว้ ย
...ชายทช่ี อื่ ว่ากาเซลน่ีประมาทไม่ได้เลย
“จู้จ้ีจุกจิกจังนะ ถ้ายังคิดเล็กคิดน้อยแบบน้ัน ก็ถือว่าเจ้ายัง
ออ่ นหัดอยนู่ ะ?”
ออ่ นหัดอะไรกนั เล่า พวกทแ่ี ยง่ กระทงั่ โดนทั ของคนอนื่ ไปเน่ีย
ผมหนั ไปมองกาเซลผเู้ อาแตพ่ ดู ตามอา� เภอใจ ดว้ ยสายตาทะมนึ
ทวา่ กาเซลกลบั สบตาผมซ่งึ ๆ หน้าโดยไมไ่ หวตงิ
“เพราะวา่ เหลา่ ผอู้ าวโุ สตา่ งกม็ คี วามกระตอื รอื รน้ ทจ่ี ะมาทน่ี ี่ เลย
กลายเปน็ วา่ ตอ้ งใชร้ ถมา้ จา� นวนมากเกนิ สมควรดว้ ยนะ่ สิ มนั เปน็ ความผดิ
ของเจ้านะ รมิ ุรเุ อ๋ย!”
กาเซลกล่าวว่า
หากเคลอ่ื นทดี่ ว้ ยเปกาซสั (อาชาทะยานฟา้ ) จะสามารถเดนิ ทาง
จากดวารก์ อนมาถงึ ทน่ี ไ่ี ดใ้ น 1 วนั แตเ่ นอ่ื งจากครง้ั นเ้ี ปน็ การมาเยย่ี มเยยี น
อยา่ งเปน็ ทางการ กาเซลจงึ ไมไ่ ดพ้ ามาเฉพาะพวกเปกาซสั ไนท์ (กองอศั วนิ
ทะยานฟ้า)
ซงึ่ เรอ่ื งนไ้ี มไ่ ดเ้ กีย่ วขอ้ งกบั การคมุ้ กันเทา่ นัน้
ราชาแห่งดวาร์กอนซ่ึงเป็นประเทศมหาอา� นาจน้ัน จ�าเป็นต้อง
สา� แดงแสนยานภุ าพใหป้ รากฏแกส่ ายตาเหลา่ ขนุ นางของประเทศอน่ื ๆ ท่ี
เขา้ รว่ มงานเทศกาล ดว้ ยเหตผุ ลดงั กลา่ ว จงึ ตอ้ งพากลมุ่ คนทด่ี แู ลการจดั
เตรียมเส้ือผ้าส�าหรับเปลี่ยน ซึ่งมีมากมายหลายชุด รวมถึงต้องพานาง
สนองพระโอษฐ์ผู้ท�าหน้าท่ีเปล่ียนเส้ือผ้ามาด้วย จนกลายเป็นขบวน
ขนาดใหญเ่ สยี จนเหลือเชือ่

52



“หากจะกระทา� การในฐานะราชา กจ็ า� เปน็ จะตอ้ งเตรยี มการให้
เหมาะสม ถึงแม้การสร้างทางหลวงไว้จะช่วยได้มาก แต่การเดินทาง
ในหลายวนั มาน้ีกล็ า� บากเอาการเลย”

เพราะอยา่ งนนั้ กาเซลกเ็ ลยมกั จะหนอี อกมากบั คนจา� นวนไมม่ าก
เพ่อื เที่ยวเลน่ อยูเ่ สมอ

จะวา่ ไปแลว้ ผมไดร้ บั รายงานจากโซเอยว์ า่ ทางหลวงฝง่ั เบอรม์ นุ ด์
กม็ กี ารจราจรทตี่ ดิ ขดั มากเหลอื เกนิ จนถงึ ขนั้ ทจี่ า� เปน็ ตอ้ งมเี จา้ หนา้ ทดี่ แู ล
การจราจร และทีพ่ ักแรมบนทางหลวงกเ็ ตม็ ทกุ หอ้ งเชน่ กนั

นค่ี อื ขอ้ มลู ทท่ี า� ใหผ้ มรบั รไู้ ดถ้ งึ ความจา� เปน็ ของกระบวนการขนสง่
ท่ีมขี นาดใหญม่ ากกว่าน้ีขน้ึ มาอีกคร้ัง ในขณะเดยี วกนั กถ็ อื เปน็ ขา่ วร้ายที่
น่ายินดี

ทญ่ี ปี่ นุ่ สมยั ปจั จบุ นั มนี อ้ ยครง้ั มากทรี่ ถยนตจ์ ะพงั ถา้ เกดิ วา่ พงั
ข้ึนมาละก็ จะมีบริการช่วยเหลือฉุกเฉินบนท้องถนนเข้ามาจัดการทันที
แตใ่ นโลกน้ี พอรถม้าพังทกี ็ล�าบาก แคก่ ารโยกยา้ ยเพอื่ ไม่ใหข้ วางทางรถ
ทตี่ ามหลงั มากจ็ ดั การลา� บากมากแลว้

เพราะการปรบั สภาพรา่ งกายของมา้ กส็ า� คญั เชน่ กนั จงึ มกั จะไม่
เป็นไปตามที่คาดคิดไว้เสยี ทีเดยี ว

ถงึ แมจ้ ะสรา้ งถนนใหก้ วา้ งเขา้ ไวโ้ ดยคา� นงึ ถงึ ประเดน็ ดงั กลา่ วแลว้
กต็ าม แตก่ ระนนั้ กย็ งั เกดิ ปญั หาขนึ้ อยา่ งทคี่ ดิ จากประเดน็ ดงั กลา่ ว ผมจงึ
ใหใ้ ครสกั คนเกบ็ รวบรวมขอ้ มลู เอาไว้ เพอ่ื ทจ่ี ะนา� ไปแกไ้ ขปญั หาหลงั จากน้ี

พอผมฟังเร่ืองทก่ี าเซลพดู มาเม่ือสักครนู่ ี้แล้วกเ็ ขา้ ใจได้วา่ การ
เดนิ ทางของขนุ นางเป็นเรือ่ งท่ลี �าบากมาก

ดเู หมอื นวา่ ปญั หาการจราจรตดิ ขดั จะมสี าเหตมุ าจากการทข่ี นุ นาง
เชอื้ พระวงศม์ ที า่ ทที จ่ี ะเขา้ รว่ มงานมากกวา่ ทคี่ ดิ เอาไว้ ดงั นน้ั ตง้ั แตค่ รง้ั หนา้
เป็นต้นไป ดแู ลเอาใจใส่เพิ่มข้ึนอกี สกั เลก็ น้อยน่าจะดกี วา่

ถา้ รบี ๆ พฒั นารถไฟเพอ่ื ใหก้ ารเคลอ่ื นยา้ ยสะดวกสบายมากขน้ึ

54

ไดก้ ็ดอี ยหู่ รอก...
แต่เอาเถอะ เร่อื งน้นั เอาไวก้ ่อนแล้วกนั
“ฉันไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนมาหาเอง คิดว่าจะส่งทูตมา

เสยี อีก”
ผมไมน่ กึ จรงิ ๆ วา่ กาเซลจะมาทน่ี ผี่ มบอกเขาตรงๆ เชน่ นน้ั เพอ่ื ให้

เขาหยดุ โมโหแลว้ พาลใสค่ นอืน่
ทวา่ กาเซลกลับไมย่ อมรับ
“ฮ่ึม แถไปเรื่องน้ันเรอะ! ก็เพราะดูท่าทางเหมือนเจ้าก�าลัง

วางแผนอะไรอกี แลว้ ถา้ หากขา้ ไมม่ าดแู ละตดั สนิ ดว้ ยตาคนู่ เ้ี องขา้ กไ็ มอ่ าจ
สบายใจไดห้ รอก! อกี อยา่ ง... ข้ามีเรือ่ งทีอ่ ยากจะถามอยู่”

“อะไรเล่า?”
“ดเู หมือนว่าเจา้ จะสกู้ ับฮนิ าตะ ซาคางุจิมาสนิ ะ... ท่วี า่ เสมอกัน
นะ่ โกหกใช่ไหม?”
เรอื่ งทผ่ี มสกู้ บั ฮนิ าตะนน้ั ผมคดิ อยแู่ ลว้ วา่ ยงั ไงกค็ งจะความแตก
และเหมือนว่าเรื่องมันจะเล็ดลอดออกไปถึงหูกาเซลอย่างท่ีคิดไว้ด้วย
มหิ น�าซา�้ เขายงั ดูท่าทางม่นั ใจว่าผมเปน็ ฝา่ ยชนะ โดยไม่เช่ือแถลงการณ์
อย่างเปน็ ทางการเลย
“กน็ ะ ผลการตดั สนิ ออกมาวา่ ฉนั ชนะกจ็ รงิ แตฉ่ นั รสู้ กึ วา่ ตวั เอง
แพเ้ ร่อื งฝีมือนะ่ แตย่ งั ไงๆ ชนะกค็ อื ชนะแหละนะ”
เนอ่ื งจากผมไดแ้ จง้ เขาไวก้ อ่ นแลว้ วา่ ใหเ้ กบ็ เรอ่ื งนเ้ี ปน็ ความลบั นะ
ผมจงึ เลา่ เรอ่ื งการต่อสกู้ บั ฮนิ าตะใหก้ าเซลฟงั ตงั้ แตต่ น้ จนจบ
“ไมน่ า่ เชอ่ื ผหู้ ญงิ คนนน้ั นะ่ ... พดู กนั ตรงๆ กค็ อื แขง็ แกรง่ ยงิ่ กวา่
ขา้ เสยี อกี นะ? ถา้ แคเ่ รอ่ื งฝมี อื ดาบกว็ า่ ไปอยา่ ง แตถ่ า้ เปน็ เรอื่ งพลงั ทง้ั หมด
ทีม่ ี ขา้ แพ้แน่ ท้งั ๆ ทีเ่ ปน็ เชน่ นนั้ แตเ่ จา้ กลบั ชนะจรงิ ๆ หรอื น่ี?”
กาเซลพูดตรงๆ จากใจ ประหน่ึงรู้สึกว่ามีความเปลี่ยนแปลง
บางอย่างในตัวผม

บทที่ 1 ค่�ำคืนกอ่ นงำนเทศกำลเปิดประเทศ 55

ในฐานะวีรกษัตริย์ กาเซลจะไปประลองฝีมือกับฮินาตะไม่ได้
ดังนั้นดูเหมือนว่าเขาจะให้หน่วยลับสืบหาข้อมูลเพื่อวิเคราะห์ความ
แข็งแกรง่ ของฮนิ าตะ แต่ในทา้ ยทสี่ ุด กด็ ูทา่ ว่าเขาจะได้ข้อสรปุ ว่าตัวเอง
เป็นฝา่ ยเสยี เปรยี บ

เนอื่ งจากผมเอาชนะฮนิ าตะทเ่ี ปน็ เชน่ นนั้ ได้ กาเซลจงึ รสู้ กึ ตกตะลงึ
จากกน้ บ้ึงของหวั ใจ

“ฉันก็ดวงดีอยู่บ้างน่ะ แต่อันท่ีจริง ฮินาตะแข็งแกร่งย่ิงกว่า
จอมมารเคลย์แมนที่โค่นไปก่อนหน้านี้เสียอีกนะ ฉันคิดว่าที่สามารถ
เอาชนะได้เปน็ เพราะได้รบั ผลประโยชนจ์ ากสกลิ มาซะเยอะมากกว่า”

พดู ตรงๆ คอื ถ้าไมม่ ีอาจารยร์ าฟาเอล ผมกแ็ พไ้ ปแล้ว
แม้ว่าอาจารย์ราฟาเอลจะถือเป็นสกิลหนึ่งของผม แต่ก็ช่วย
ควบคมุ ดแู ลพลงั ของผมทง้ั หมด
หากอาจารยร์ าฟาเอลไมใ่ ชพ้ ลงั ทผ่ี มไมร่ จู้ กั อยา่ งเตม็ ทลี่ ะก็ ผม
คงไม่อาจเอาชนะฮินาตะไดแ้ น่ๆ
“หึ เร่ืองดวงก็เป็นความสามารถอย่างหนึ่งด้วยสินะ ข้าก็ดีใจ
เรอ่ื งทศ่ี ษิ ยน์ อ้ งเตบิ โตอยหู่ รอก แตถ่ า้ หากวา่ ขา้ ยอมรบั ความพา่ ยแพง้ า่ ยๆ
ทงั้ อยา่ งน้ี มันกไ็ ม่สนกุ เลยสกั นิดน่ะสิ”
“ถึงจะพูดอยา่ งนัน้ ก็เถอะ... แต่ความสามารถดง้ั เดมิ ของฉนั นะ่
ยงั เอาชนะฮาคโุ รไม่ได้เลยนะ?”
“เจ้ายังเปน็ พวกประหลาดๆ เหมอื นเดมิ เลยนะ ไมว่ ่าจะความ
สามารถดง้ั เดมิ หรอื อะไรกต็ าม ถา้ นบั รวมสกลิ เขา้ ไปดว้ ยแลว้ มนั กถ็ อื เปน็
ความสามารถของเจ้าทั้งนัน้ ไม่ใช่เรอะ?”
แมร้ าชากาเซลจะกลา่ วเชน่ นน้ั ดว้ ยทา่ ทางเออื มระอา แตว่ า่ เรอ่ื งนี้
คือความในใจของผม
ผมคดิ ถงึ ขนั้ ทวี่ า่ ตวั ผมทปี่ ราศจากอาจารยร์ าฟาเอลนนั้ แทจ้ รงิ
แลว้ ก็มฝี ีมือราวๆ กอ็ บตะดๆี นี่เองไม่ใชห่ รอื

56

แต่วา่ ผมจะไม่บอกเร่ืองนีก้ บั ใครเดด็ ขาด
“ช่างมันเถอะ แล้วคราวน้ี เจา้ ก�าลงั คดิ อะไรอยู่ละ่ ?”
ทา่ ทที เ่ี ออื มระอาเปลย่ี นไปโดยสนิ้ เชงิ กาเซลถามขน้ึ มาอยา่ งจรงิ จงั
ดเู หมอื นวา่ นจ่ี ะเปน็ ประเดน็ หลกั แฮะ อยา่ งไรกเ็ ถอะ แมจ้ ะถามวา่
ผมกา� ลงั คดิ อะไรอยกู่ ็ตาม...
“เรื่องอะไรล่ะ?”
แต่ผมกลับไม่รเู้ ลยวา่ กาเซลต้องการจะสือ่ อะไร
“กจ็ ะมเี รอ่ื งอะไรอกี เลา่ ! ศาสนจกั รศกั ดสิ์ ทิ ธแ์ิ หง่ ทศิ ประจมิ กา� ลงั
จบั ตามองการเจรจาหลงั จากน้ี เพอื่ ลองเชิงดวาร์กอนของข้าดวู ่าต้องการ
จะต้อนรบั พวกเขาอย่างเปน็ ทางการหรือเปล่านะ่ สิ? ศาสนจกั รศกั ด์ิสิทธ์ิ
แหง่ ทศิ ประจมิ ทกี่ า� หนดใหพ้ วกเราเปน็ ผใู้ กลช้ ดิ อสรู มาจนถงึ ตอนน้ี ทา� ไม
พวกเขาถึงได้พลิกหลักค�าสอนน้ันล่ะ? การเปลี่ยนแปลงกะทันหันเช่นนี้
ไมว่ า่ อยา่ งไรก็คงจะเป็นแผนของเจา้ ละสิ!!”
อ๊ะ!
หลงั จากที่ผมโดนกาเซลตะคอกใส่ ผมกน็ ึกบทสนทนาระหวา่ ง
ผมกับฮนิ าตะข้ึนมาได้
จะว่าไป ถ้าจ�าไมผ่ ดิ ผมเคยให้ค�าแนะน�ากบั เธอว่าจะให้ราชา
กาเซลเข้ามาพวั พนั ด้วยกไ็ ด้
อาณาจักรคนแคระเป็นประเทศท่ีวางตัวเป็นกลางมานับพันปี
ความน่าเชื่อถือของพวกเขานับว่าสูงกว่าประเทศอื่นมาก แม้แต่ในหมู่
ศาสนิกชนผู้เคร่งครัดของศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์แแห่งทิศประจิม ก็คงไม่มี
คนทคี่ ิดอยา่ งจรงิ จังว่าคนแคระคอื อสรู หรอกม้ัง
ถึงแม้จะมคี นทค่ี ิดแบบนัน้ อยู่ ก็นา่ จะมีจ�านวนน้อยสุดๆ
ผมเสนอใหพ้ วกฮนิ าตะยดึ ตามความคดิ ดงั กลา่ ว แตผ่ มกลบั ลมื
ที่จะขอความยินยอมจากราชากาเซลไปเลย จะว่าไป ผมไม่ได้คิดว่ามัน
จา� เปน็ ท่ีจะตอ้ งทา� แบบนน้ั ด้วยซา�้ ตอ้ งพูดแบบนถ้ี ึงจะถูก

บทที่ 1 ค่�ำคนื กอ่ นงำนเทศกำลเปิดประเทศ 57

ไม่นกึ เลยว่ากาเซลจะโกรธขนาดนี้
เป็นไปไมไ่ ดท้ ่พี วกฮินาตะจะบอกว่ามนั เป็นแผนของผม เพราะ
ฉะน้ันผมจะเงยี บไวแ้ ละทา� เปน็ ไม่รไู้ มช่ ้ีกแ็ ล้วกัน
“มะ แหม ฉนั ไม่รู้เลยวา่ หมายถงึ เรื่องอะไร กะ กน็ ะ ฉันคดิ ว่า
เพราะได้สู้กับฮินาตะจริงๆ เลยก่อให้เกิดมิตรภาพข้ึนมานิดหน่อยด้วย
เหตุน้ันพวกเราก็เลยประนีประนอมกัน แล้วได้ข้อสรุปว่าหลังจากนี้พวก
เราจะสร้างความสัมพนั ธ์อนั ดีต่อกนั นะ่ ดงั น้นั อาจจะไมใ่ ชแ่ คก่ บั พวกเรา
เทา่ นน้ั บางทพี วกเธอคงตงั้ ใจทจ่ี ะผกู มติ รอยา่ งเปน็ ทางการกบั พวกกาเซล
ดว้ ยก็ได้ไมใ่ ชร่ ไึ ง?”
“-------- โฮ่?”
กาเซลมองผมด้วยความสงสยั
ผมคิดอย่างจริงจังว่า ในเวลาแบบน้ีถ้าเปล่ียนร่างเป็นสไลม์
กค็ งจะดี
เพราะในรา่ งนนั้ แมจ้ ะรสู้ กึ เหมอื นมเี หงอื่ กาฬไหลออกมากต็ าม
แต่จริงๆ แล้วไมไ่ ด้เหง่ือแตกเลยยงั ไงละ่

《แจง้ เตอื น จติ สÓนกึ ถกู ‘อา่ นขาดความนกึ คดิ ’ โดยปจั เจกนาม
: กาเซล ดวารโ์ ก้ เนอื่ งจากสมั ผัสถึงความเปน็ ศตั รแู ละความมุ่งร้าย
ไมไ่ ด้ จึงจะปลอ่ ยไป ท้ังน้ี จะกีดขวางสกลิ ดังกลา่ วหรอื ไม?่

YES/NO》

YES! แนน่ อนวา่ ต้อง YES สคิ รบั !!
จะว่าไป เรื่องส�าคัญแบบนั้น กรุณาบอกกันตั้งแต่แรกด้วยสิ
อาจารยร์ าฟาเอล--------!!
《...》
เอ๋ เดย๋ี วส?ิ จะวา่ ไปแลว้ เมอ่ื กอ่ นหนา้ น้ี เหมอื นผมจะยอมรบั วา่

58

ตวั กาเซลสามารถอ่านใจได.้ ..
ถงึ จะลมื ไปเสยี สนทิ กเ็ ถอะ แตผ่ มกร็ ะลกึ ไดว้ า่ เลยสนทนาโตต้ อบ

กันเชน่ น้นั มาก่อน
ดูเหมือนคุณราฟาเอลจะจา� ได้ แตถ่ ้าเป็นอย่างนน้ั ผมก็อยาก

จะใหเ้ ตือนเรอ่ื งนั้นไว้กอ่ น ค่อยยังช่วั ทมี่ ันไมน่ า่ จะเป็นแพสซฟี สกิล แต่
ชว่ั พรบิ ตาเมือ่ ครูผ่ มโดนอา่ นใจไปถึงข้นั ไหนกันล่ะ...

ผมชา� เลอื งมองกาเซล
กาเซลยมิ้ กว้าง และโกรธเสียจนเส้นเลือดด�าปดู โปนขึ้นมาตรง
หน้าผาก
“หึ หึหึ เจ้ามอง ‘อ่านขาดความนึกคิด’ ของข้าออกงั้นรึ
ขอชนื่ ชมวา่ ทา� ไดเ้ ยย่ี ม แตว่ า่ การทเ่ี จา้ ขดั ขวางสกลิ ของขา้ นน้ั กห็ มายความ
วา่ เจา้ มคี วามคดิ ตุกตกิ ใชไ่ หม?”
“มะ ไม่มีๆ ฉันว่าไม่มีอะไรแบบนนั้ หรอกนะ?”
“ไอ้บ้า! ความคิดทว่ี ่าจะดึงข้าเข้าไปพวั พันดว้ ยกไ็ ดน้ ะ่ ขา้ เห็น
แวบๆ แล้ว!”
อะไรที่ไมด่ ีกไ็ มค่ วรทา�
กาเซลโกรธผมหนกั และใหผ้ มเปดิ เผยเนอื้ หาเรอื่ งทผ่ี มไดพ้ ดู คยุ
แลกเปล่ียนกับพวกฮินาตะจนหมดเปลอื ก
จากนนั้ -------
“เป็นเช่นนั้นเองรึ ผู้ท่ีมีวิธีคิดแบบมนุษย์เป็นใหญ่ก็คือพวก
“ปรมาจารย์แห่งวนั ทั้งเจด็ ” หรอื น่ี...”
“อือ เพราะง้ันในตอนนี้ ดูท่าว่าพวกฮินาตะก�าลังคิดท่ีจะ
กวาดล้างผคู้ นทไ่ี ดร้ บั อทิ ธพิ ลเลวทรามจาก “วนั ทง้ั เจ็ด” อยู่ ฉันคิดว่า
ในเม่ือหัวหน้าของพวกมันสูญสิ้นไปแล้ว ฮินาตะก็คงจะเป็นผู้กุมอ�านาจ
ท้ังหมดน่ะ”
ผมอธิบายสภาพการณ์ภายในของศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ิแห่งทิศ

บทท่ี 1 ค่ำ� คนื กอ่ นงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 59

ประจมิ และจกั รวรรดศิ กั ดส์ิ ทิ ธล์ิ เู บเรยี สใหก้ าเซลฟงั โดยปดิ บงั เรอ่ื งตวั ตน
ทีแ่ ทจ้ รงิ ของลมู ินัสไวเ้ ปน็ อย่างดี

กาเซลพยกั หนา้ แลว้ ลองไตร่ตรองสักพัก
“-------คงจะเป็นเชน่ นัน้ กระมัง ถ้าอย่างนัน้ การปฏเิ สธเรอื่ งนี้
กถ็ อื วา่ เปน็ การกระท�าทโี่ ง่เขลาสินะ”
ในท่ีสุด เขาก็ได้ข้อสรุปว่าจะยอมรับข้อเสนอของพวกฮินาตะ
-------ศาสนจักรศกั ดิ์สิทธแิ์ ห่งทิศประจมิ
“คดิ อยู่แลว้ เชียวว่านายคงจะพดู แบบนัน้ นะ่ ”
“เจา้ กพ็ ดู ไดส้ ิ หลงั จากทเี่ จ้าเอาแต่ทา� อะไรตามอ�าเภอใจแลว้ ...
ชา่ งเถอะ ไหนๆ ก็เปน็ ชว่ งเทศกาลด้วย ข้าจะหยุดพดู เร่อื งท่มี ันฟังดูไม่มี
หวั คดิ แลว้ กนั เจา้ คงจะเตรยี มทนี่ ง่ั ทด่ี ที ส่ี ดุ ไวใ้ หแ้ ลว้ ใชไ่ หม? มาสนกุ สนาน
กนั ใหเ้ ตม็ ทเ่ี ถอะ”
ราชากาเซลกลา่ ววา่ จะหยดุ พดู เรอ่ื งทม่ี นั ฟงั ดไู มม่ หี วั คดิ หลงั จาก
ทโี่ กรธผมแทบตาย
แคน่ ั้นผมกพ็ อใจแล้ว-------- แม้ผมจะคดิ เชน่ น้ัน แตก่ ไ็ ม่ได้โง่
ถงึ ข้นั พดู ออกไป
เนื่องจากผมได้รับการติดต่อมาว่า พวกฮินาตะจะเข้าร่วมงาน
เทศกาลเปิดประเทศเทมเพสต์ด้วย ผมจึงตัดสินใจอธิบายให้กาเซลฟัง
อย่างละเอยี ด เพราะไม่วา่ อยา่ งไรก็ต้องไดเ้ จอกับพวกเธออยแู่ ลว้
ดเู หมอื นวา่ กาเซลเองกจ็ า� เปน็ ตอ้ งปรกึ ษาหารอื กบั เหลา่ ผตู้ ดิ ตาม
เช่นกนั
ผมออกไปส่งกาเซล และสญั ญากบั เขาวา่ จะจัดเตรยี มทปี่ ระชมุ
ให้หลงั งานเทศกาล

＊

60

ในร่งุ เช้าของวนั ท่ี 3 หลงั จากท่ีดิอาโบลกลับมา
ขบวนของยอหม์ กม็ าถงึ แลว้
ยอห์มเดินทางมาถึงแบบไดจ้ ังหวะพอดเี ช่นกนั
เนอื่ งจากคนื นเี้ ปน็ คนื กอ่ นงานเทศกาล นน่ั จงึ หมายความวา่ งาน
เทศกาลเปดิ ประเทศทตี่ งั้ หนา้ ตงั้ ตารอมาอยา่ งยาวนานจะเรม่ิ ตน้ ตง้ั แตว่ นั
พรุ่งนเ้ี ป็นต้นไป
ในระหวา่ งการประชุมเหมอื นท่ีผ่านมา
ยอห์มและผู้ติดตามจา� นวนหลายคนเรยี งกนั อยู่ ณ เบื้องหน้า
ของผม
“ลูกพี่ ไม่ได้เจอกันนานเลย! ผมได้เป็นกษัตริย์ตามท่ีสัญญา
แล้วนะ”
แค่เคร่ืองแต่งกายก็ท�าให้ยอห์มดูหรูหราแล้ว แต่ดูท่าว่าจิตใจ
ของเขาจะไม่เปล่ียนไปเลย เขาหันมาทางผมแลว้ ฉีกยมิ้ กว้าง
ผมก็ยิ้มกลบั ไปเชน่ กนั
“ไกง่ ามเพราะขนคนงามเพราะแตง่ สนิ ะ ยอหม์ คงุ จากนไี้ ปกข็ อ
ฝากด้วยละ่ ”
“ฮย่ึ ! ทางนต้ี า่ งหากละทตี่ อ้ งพดู แบบนน้ั ผทู้ ย่ี กระดบั ผชู้ ายอยา่ ง
ผมให้เป็นกษัตริย์ก็คือลูกพี่นั่นแหละ เพราะฉะนั้นก็ช่วยดูแลผมอย่างดี
จนถึงท้ายที่สุดด้วยสิ? พวกผมได้ก้าวไปตามความทะเยอทะยานของ
คณุ แล้ว ขอโทษด้วยทีท่ �าอะไรครงึ่ ๆ กลางๆ นะ”
ยอห์มกล่าวพลางหวั เราะ
ยอห์มได้ข้ึนเป็นพระราชาอย่างสง่างาม ตามที่ได้ท�าสัญญา
กบั ผม
ดทู า่ วา่ การปฏิบัติการอย่างลับๆ ของดอิ าโบลจะท�าใหร้ ากฐาน
ของยอห์มมคี วามม่นั คงดว้ ย
อาณาจกั รฟาลมสุ ซงึ่ เปน็ ประเทศทม่ี ปี ระวตั ศิ าสตรอ์ นั ยาวนาน

บทท่ี 1 ค่�ำคืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 61

ได้ลม่ สลายลงแลว้
และอาณาจักรท่ีเชิดชูวีรชนยอห์มเป็นกษัตริย์ก็ได้ถือก�าเนิด

ขึน้ มา
ชอื่ ประเทศไดร้ บั การตงั้ ขนึ้ มาใหมว่ า่ “ฟาลเมนสั ” โดยแฝงความ

หมายวา่ เปน็ ประเทศทก่ี อ่ ตง้ั ขนึ้ มาใหมเ่ นอื่ งจากการคกุ คาม ในขณะเดยี วกนั
ดเู หมือนว่ายอหม์ ผู้เปน็ ปฐมกษตั รยิ ์จะขนานนามวา่ ยอหม์ ฟาลเมนัส

ข้างๆ ยอห์มมีมนุษย์มารอยู่ 2 ตน------- มิวรัน และกรูซิส
เนอื่ งจากสองคนนจ้ี ะคอยอารกั ขายอหม์ อยเู่ สมอ ตวั เขาจงึ ไดร้ บั การปอ้ งกนั
ความปลอดภัย

ถึงจะพูดอย่างนน้ั กต็ าม แตม่ วิ รันนะ่ ไม่ใชผ่ คู้ ุ้มกนั สินะ
“ฝ่าบาทริมุรุ ข้าเข้ามาทักทายช้าไปค่ะ ข้าคือมิว ฟาลเมนัส
ภรรยาของยอห์ม กษัตริย์แห่งฟาลเมนัสค่ะ นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปก็ขอ
ฝากเน้อื ฝากตวั ดว้ ยนะคะ”
ราวกับรู้สึกได้ถึงสายตาของผม มิวรันยกชายกระโปรงชุดเดรส
ข้ึนเล็กน้อย และทกั ทายอยา่ งสภุ าพ ชา่ งเปน็ การทกั ทายที่งดงามมากๆ
จนถงึ ข้นั ทีท่ �าใหธ้ ิดาของขนุ นางในบรเิ วณน้ันตกตะลงึ
“ในฐานะราชินี มิวรันดดู มี ากเลยนะ”
“ใชม่ ั้ยละ่ ? เพราะมวิ รนั มกี ารศึกษา ต่างกบั ผมนนั่ แหละ”
พอผมชมมวิ รนั ยอหม์ กก็ ลา่ วเชน่ น้นั อยา่ งภาคภมู ิใจ
“ถึงจะเห็นแบบน้ี แต่ข้าก็มีประสบการณ์อยู่มากพอสมควร
เลยค่ะ เพราะว่าเคลย์แมนเป็นผู้ชายที่จู้จี้จุกจิกเร่ืองมารยาทในงาน
พิธกี าร-------”
แน่นอนว่าเคลย์แมนมีรสนิยมติดตัวที่ดี ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็น
รสนิยมแบบชนช้ันสูง ดูเหมือนว่าเขาจะประดับประดาปราสาทด้วยของ
จา� พวกงานศลิ ปแ์ ละเครอื่ งเรอื นชนั้ เลศิ และยงั หยมุ หยมิ เรอ่ื งมารยาทของ
ลูกนอ้ งอกี ดว้ ย

62

แสดงวา่ เรือ่ งน้นั กม็ ปี ระโยชน์อย่างไม่คาดคดิ เลยสินะ
“ไมว่ า่ ยงั ไงกต็ อ้ งสง่ั สมประสบการณไ์ วก้ อ่ นแหละ อยา่ งผมเนย่ี
ถึงจะมีประสบการณ์ก็เถอะ แต่เหนื่อยมากเลยละ ก่อนหน้านี้ฉันได้รับ
การทักทายจากแต่ละเผ่าพนั ธ์ใุ นมหาพงไพรแห่งจรู า่ นะ่ เลยรู้สกึ เหมอื น
กบั วา่ ตัวเองเปน็ ของตง้ั โชวอ์ ยตู่ ลอดเวลา ล�าบากเอาการเลยละ”
“อา เขา้ ใจเลย ผมก็โดนพวกขุนนางเรียกร้องขอเขา้ พบไมห่ ยดุ
หย่อนเหมือนกัน เลยมีพวกบ้าท่ีดูท่าทางจะเร่ิมการต่อสู้ระหว่างกลุ่มขั้ว
อา� นาจขนึ้ มาจนทา� ใหผ้ มตอ้ งปวดสมอง เอาเถอะ เรอื่ งพรรคน์ นั้ กม็ ตี าแก่
--------หวั หนา้ ผใู้ ช้เวท ราเซน็ ช่วยจัดการให้อยา่ งดเี ลย”
ในครงั้ นี้ ดเู หมือนว่าราเซน็ ท่กี �าลังเป็นหัวข้อสนทนาจะตอ้ งอยู่
ดแู ลประเทศ
ประมาณว่าเขาก�าลังว่ิงวุ่นเพ่ือสะสางสงครามภายในประเทศ
เพราะสถานการณ์ภายในยงั ไม่มน่ั คง
ถา้ เกดิ ทรยศขน้ึ มาละ่ -------ผมคดิ เชน่ นนั้ อยชู่ ว่ั ขณะ แตพ่ อลอง
คดิ ดแู ลว้ ราเซน็ กอ็ ยภู่ ายใตอ้ ทิ ธพิ ลของ ‘ผทู้ Óใหร้ ว่ งหลน่ (นกั ลอ่ ลวง)’
ของดอิ าโบล จึงไม่จา� เปน็ ต้องกงั วลเรื่องนน้ั เลย
แล้วผมก็ได้ยินมาว่า กษัตริย์เอ็ดมาริสผู้สละบัลลังก์ได้กลาย
มาเปน็ ที่ปรึกษาใหย้ อห์ม โดยปิดบงั ตัวตนท่ีแทจ้ ริงเอาไว้ เขาสนบั สนนุ
ยอห์มผ้ขู าดความรแู้ ละการศกึ ษา และใหค้ วามช่วยเหลอื ตา่ งๆ นานาใน
ด้านการเมอื ง
ส่วนกรูซสิ มนษุ ย์มารอกี คนหนง่ึ น้ัน
“แล้วนายได้เปน็ หัวหน้ากองอัศวนิ ใชไ่ หม?”
“ใช่แล้วแหละครับ ท่านริมุรุ ข้าปฏิเสธไปแล้วน่ะ แต่หมอนี่
ไมย่ อมฟงั เลย...”
ได้ยนิ มาวา่ ยอหม์ พยายามยดั เยียดต�าแหน่งใหก้ รูซิส
เนอื่ งจากในดา้ นความสามารถกไ็ รข้ อ้ บกพรอ่ ง เหลา่ อศั วนิ ทเี่ หลอื

บทท่ี 1 คำ�่ คืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 63

จึงไมค่ ดั คา้ นเช่นกนั
จะปลอ่ ยใหบ้ คุ ลากรชนั้ เลศิ เทย่ี วเลน่ ไปวนั ๆ กเ็ สยี ของ ในฐานะ

ฟาลเมนัสซึ่งเป็นประเทศใหม่ ยอห์มจึงร้องขอให้กรูซิสเข้ารับต�าแหน่ง
หัวหนา้ กองอศั วนิ อยา่ งเปน็ ทางการ

ทว่า กรซู สิ กลับไม่เตม็ ใจทีจ่ ะทา�
ผมเลยยนื ยันว่าใหท้ �าในส่งิ ท่ตี นตอ้ งการจะดกี วา่
แม้กรูซิสจะเป็นเช่นนั้น แต่เขากลับยอมสยบต่อค�าขอร้อง
ของมิวรัน
พอถกู ออ้ นวอนว่า ได้โปรด แล้วกป็ ฏิเสธไมไ่ ด้ ในทีส่ ดุ กรูซิส
ก็เขา้ รบั ตา� แหนง่ หัวหน้ากองอศั วนิ
แบบนน้ั ดแี ลว้ เหรอ กรูซสิ ? ถงึ ผมจะคดิ อยา่ งนัน้ กต็ าม แตเ่ จา้
ตวั กด็ ทู า่ วา่ จะไมไ่ ดร้ งั เกยี จตา� แหนง่ นถ้ี งึ ขนาดนน้ั ผมจงึ ไมห่ ยบิ ยกเรอ่ื งนนั้
ข้ึนมาพดู อีก
“กระท่งั ตอนน้ี ข้ากย็ งั ตง้ั ใจว่าจะไปเป็นสมาชกิ ในหนว่ ยนกั รบ
ราชาสรรพสตั วข์ องทา่ นคารอิ อนอยคู่ รบั เอาเถอะ จากนขี้ า้ กต็ ง้ั ใจทจ่ี ะดแู ล
เจ้าบ้านี่ไปสักระยะหน่ึงน่นั แหละครับ”
“หนวกหนู า่ แกตา่ งหากทบ่ี า้ !”
ทั้งสองคนไมเ่ ปล่ยี นไปเลย
มิวรนั มองดูสองคนน้นั อย่างเอือมระอา
แบบนีก้ ใ็ ห้ความรสู้ กึ ทีน่ ่าคิดถงึ เหมือนกันแฮะ
ถึงมันจะเป็นแพตเทิร์นท่ีเกิดขึ้นทุกคร้ังจนถึงตอนนี้ก็ตาม แต่
ครง้ั นกี้ ลับมคี นแทรกข้ึนมา
“โธ!่ ฝา่ บาทยอห์มกับหวั หน้ากองกรซู สิ นเ่ี ปน็ การเสียมารยาท
ต่อทา่ นจอมมารริมุรนุ ะครับ!”
คนทแี่ ผดเสียงเชน่ นัน้ คอื เด็กชายท่ยี ังดเู ด็กประถม
เป็นเด็กชายรูปงาม และดทู า่ ทางจะเฉลียวฉลาดมากทเี ดยี ว

64

“เอด็ การ์ เธอนีเ่ อาจรงิ เอาจงั เสยี จรงิ นะ”
“ฮา่ ฮา่ ฮ่า กด็ แี ลว้ ไมใ่ ชร่ ึ เพราะเขาหนักแนน่ ย่งิ กว่าเจ้าเสียอีก
ในฐานะผู้ท่ีจะได้รับการเสนอช่ือเป็นกษัตริย์องค์ถัดไปก็ไร้ซ่ึงข้อบกพร่อง
เลยใชม่ ย้ั ละ่ ?”
“หัวหน้ากองกรูซิส! ถ้าท่านพูดเล่นอย่างน้ีผมก็ล�าบากใจ
นะครบั ในฐานะผูต้ ิดตามของฝา่ บาทยอห์ม ผมกา� ลังพยายามที่จะท�าให้
ฝ่าบาทมีอาณาจักรทีย่ ิง่ ใหญ่อยนู่ ่ะครับ!”
เดก็ ชายเอด็ การก์ ลา่ วเชน่ นน้ั ดว้ ยความโกรธจนหนา้ เปน็ สแี ดงเขม้
ช่างน่าประหลาดใจท่ีเขาเป็นบุตรของเอ็ดมาริสผู้เป็นกษัตริย์องค์ก่อน
ถึงจะยงั อายุ 10 ขวบก็ตาม แตเ่ ขากลบั ดหู นกั แน่นมาก
สา� หรบั เดก็ อายเุ ทา่ นถี้ อื วา่ มนี สิ ยั ขกี้ งั วลมากๆ เสยี จนรสู้ กึ วา่ เลน่
เป็นตัวตบมุกได้อย่างแนบเนียน ถ้าต้องพูดคุยกับผู้ใหญ่แย่ๆ ก็คงจะ
ลา� บากนา่ ดู
สว่ นยอหม์ และกรซู สิ นนั้ ถงึ ปากจะพดู นน่ั พดู นกี่ ต็ าม แตพ่ วกเขา
กด็ ูทา่ ว่าจะเอน็ ดเู ดก็ ชายเอ็ดการอ์ ยู่
แม้ว่าพวกเขาจะอยากด�าเนินบทสนทนาท่ีชวนให้ย้ิมน้ีต่อไป
เร่ือยๆ ก็ตาม แตพ่ วกเขาทนพดู ตอ่ ไปไมไ่ ดอ้ กี แล้ว
พวกยอหม์ เองกค็ งจะเหนด็ เหนอื่ ยกบั การเดนิ ทางเปน็ เวลานาน
ในค�า่ คืนก่อนงานเทศกาลนี้กม็ คี นใหญ่คนโตคนอน่ื ๆ เดินทางมาถงึ ตดิ ๆ
กันด้วย
หลงั จากนั้น ผมกับยอห์มก็ค่อยๆ ผลัดกันรนิ เหล้าใหก้ นั และ
ผมกไ็ ด้ตัดสนิ ใจที่จะสะสางเรือ่ งราว
“เอาละ ฉันมีของขวัญที่จะให้ยอห์มคุงผู้รักษาสัญญาด้วยละ
ดอิ าโบล-------”
“ขอรบั ทา่ นรมิ ุรุ อันน้สี นิ ะขอรบั ?”
เหมอื นดอิ าโบลจะคาดเดาเจตนาของผมได้ แมผ้ มจะยงั พดู ไมจ่ บ

บทที่ 1 คำ่� คืนก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 65

กต็ าม เขาหยบิ เอากรมธรรมท์ เี่ ตรยี มไวล้ ว่ งหนา้ มายนื่ ใหผ้ มดว้ ยความเคารพ
ผมสง่ มนั ให้ยอห์ม
“ลกู พี่ สิง่ น้คี อื ...?”
ยอหม์ ดูทา่ จะไม่ถนดั เรื่องการอา่ นการเขยี น เขาจึงรีบยนื่ ส่งิ นั้น

ใหเ้ ด็กชายเอด็ การ์ซึง่ เป็นผ้ตู ดิ ตาม
หลงั จากทเี่ ดก็ ชายเอด็ การม์ องมนั อยแู่ วบหนงึ่ สหี นา้ กเ็ ปลยี่ นไป
“จะ จะบอกวา่ คา่ ชดใชท้ เ่ี หลอื จะไดร้ บั การยกเวน้ งน้ั เหรอครบั !?”
“ออื ตอนน้ียอหม์ ก็ได้เปน็ กษตั ริยแ์ ล้วดว้ ย สงิ่ นั้นมนั ไม่จ�าเป็น

อกี ต่อไปแล้วแหละ”
อนั ทจ่ี รงิ ผมไดร้ บั คา่ ชดใชเ้ ปน็ เหรยี ญทองดารา 1,500 เหรยี ญแลว้
เพราะวา่ เหรยี ญทองดารา 10,000 เหรียญอะไรนั่นก็เป็นการ

โกง่ ราคาเกินไป และในตอนน้ี เป้าหมายก็ไดบ้ รรลแุ ลว้ จึงไมจ่ า� เป็นต้อง
เรียกรอ้ งไปมากกว่าน้ี

“แหะๆ ถงึ ผมจะไม่คอ่ ยเขา้ ใจเทา่ ไหร่ แต่ก็นะ ตามนั้นแหละ
เอ็ดการ”์

ยอหม์ หวั เราะและพดู เชน่ นน้ั กบั เดก็ ชายเอด็ การผ์ ตู้ กตะลงึ จนตา
แทบถลน

ถึงยอห์มจะดูเหมือนไม่เข้าใจ แต่เด็กชายเอ็ดการ์กลับดูท่าจะ
เขา้ ใจสนิ ะ

เขาเขา้ ใจว่า เร่อื งน้จี ะทา� ใหช้ อ่ื เสยี งของยอห์มเพม่ิ มากย่ิงขนึ้
ดว้ ยเหตุนี้ ยอหม์ จึงกลายเปน็ ท่รี ู้จกั อย่างแพรห่ ลาย ในฐานะ
ชายผตู้ อ่ รองค่าชดใช้กับผม--------กลา่ วคอื จอมมาร

ผมกบั ขบวนของยอห์มไดท้ ักทายกนั เสรจ็ แลว้
พวกยอห์มจึงพาตัวเด็กชายเอ็ดการ์ที่นิ่งอึ้งไป แล้วออกจากที่
แห่งนี้

66

＊

พอเขา้ ชว่ งกลางวัน ความยุ่งเหยิงต่างๆ ก็เร่มิ เข้าท่ีเขา้ ทาง
เพราะมแี ขกมาเยอื นตดิ ๆ กนั จงึ ไมใ่ ชเ่ วลาทพ่ี วกเขาจะมวั ประชมุ
เตรียมความพร้อมสา� หรับคา่� คนื น้ี
ดูเหมือนจะมีคนจ�านวนมากที่อยากจะพบผม หลังจากงาน
เทศกาลสนิ้ สดุ ลง พวกเขาเหลา่ นน้ั จะยงั คงอยตู่ อ่ เพอื่ ทจ่ี ะกา� หนดวนั และ
เวลาในการเขา้ พบกับผม
ด้วยเหตุนี้ ในท่ีสดุ ผมกห็ าเวลาวา่ งได้สกั ที ผมจงึ ตดั สินใจออก
ไปหายกู ถิ งึ อาณาจกั รอนิ กราเซยี ตามสญั ญา ผมถอื โอกาสนไี้ ปปรากฏตวั
ท่ีโรงเรยี นเพอื่ ไปรบั เด็กๆ ผมคดิ วา่ ไหนๆ กเ็ ปน็ งานเทศกาลทง้ั ที กเ็ ลย
จะใหเ้ จ้าพวกนั้นได้สนุกสนานไปดว้ ย
สภาพบา้ นเมอื งของอาณาจักรอนิ กราเซียทนี่ ่าถวิลหา
แมจ้ ะเพงิ่ ผา่ นมาแคไ่ มก่ เ่ี ดอื นกต็ าม แตพ่ อผมนกึ ถงึ ชว่ งเวลาทผ่ี ม
ใช้ชวี ติ อยู่ท่นี ่ีแลว้ ผมกร็ สู้ ึกได้ถึงรอยยม้ิ บนใบหน้าท่ีผดุ ขน้ึ มาเอง
ผมมงุ่ หนา้ ไปยงั สา� นกั งานใหญข่ องสมาคมอสิ ระซง่ึ ตง้ั อยใู่ จกลาง
เมืองอยา่ งไม่ลังเล
พอผมผ่านประตอู ัตโนมตั ิท่ที �าจากแก้วแบบสมยั ใหมแ่ ลว้ ผมก็
เขา้ ไปในพืน้ ทท่ี ่ีมีการปรบั อากาศ ทันใดนัน้ สายตาอนั แหลมคมก็จอ้ งมา
ท่ผี มอย่างพรอ้ มเพรียงกนั
เนื่องจากคนท่ีจะเข้ามาที่นี่ได้มีแค่พวกแรงก์ B ข้ึนไปเท่าน้ัน
บริเวณโดยรอบจึงมีแต่คนที่ประมาทไม่ได้ และดูท่าจะเป็นยอดฝีมือท่ีมี
ความช�านาญท้ังน้ัน ผมรู้สึกพึงพอใจกับสภาพดังกล่าวซ่ึงไม่เปล่ียนไป
จากเมอื่ ก่อน แล้วผมก็ค่อยๆ มองไปรอบๆ

บทท่ี 1 ค่�ำคืนก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 67

มกี ลมุ่ ผชู้ ายมองผมดว้ ยความสงสยั ผมคดิ วา่ จากการทพี่ วกเขา
มารวมกลมุ่ กนั ทส่ี า� นกั งานใหญต่ งั้ แตต่ อนกลางวนั บางทพี วกเขาอาจจะ
กา� ลังเตรียมตวั รอปฏบิ ตั หิ นา้ ท่ีสา� คัญอยกู่ ็ได้มัง้

“--------นัน่ ใคร?”
“ไมเ่ คยเหน็ หนา้ เลย เพง่ิ เขา้ มาใหมใ่ ชไ่ หม? แกรจู้ กั หรอื เปลา่ ?”
“ไม่นะ คนสวยๆ แบบนั้นฉันไม่รจู้ กั หรอก”
มเี สยี งกระซิบกระซาบเช่นนัน้ ดังสลับกันไปมา ไม่คอ่ ยตลกเลย
ผา่ นไปยงั ไม่ถึง 1 ปีกล็ มื เร่ืองของผมแลว้ เนี่ยนะ--------แมผ้ ม
จะคิดเชน่ น้ัน แต่จู่ๆ ผมก็ร้สู กึ ตวั ขึน้ มา
จะวา่ ไป ตวั ผมในตอนนน้ี ะ่ ไมไ่ ด้ใส่หน้ากากอยู่
เนอื่ งจากสามารถควบคมุ ออรา่ ไดอ้ ยา่ งสมบรู ณแ์ บบแลว้ ผมจงึ
คดิ ว่าปา่ นนี้หน้ากากคงไมจ่ า� เป็นอีกต่อไป ก็เลยเปดิ เผยหน้าจริงนั่นเอง
ผมคดิ วา่ ควรจะอา� พรางตัวเอง แตก่ ส็ ายเกนิ ไปเสียแล้ว โชคดที ่ี
ยังใส่เส้ือผ้าสมัยเป็นนักผจญภัยซึ่งเมื่อก่อนใส่จนเคยชินแล้ว ถึงแม้จะ
ทา� ตวั โอ่อา่ ก็คงจะไม่มีใครเอะใจว่าผมเปน็ จอมมารตวั จรงิ หรอก
อยา่ งไรกต็ าม ชดุ จอมมารทใ่ี ชส้ า� หรบั ตอนเขา้ เฝา้ นน้ั ชนู ะตง้ั อก
ตง้ั ใจถกั ทอขน้ึ มา นอกจากชดุ จะหรหู ราจนนา่ เหลอื เชอ่ื แลว้ เครอ่ื งประดบั
กย็ งั เปน็ สนิ คา้ คณุ ภาพสงู สดุ และมคี วามงดงามตระการตาเชน่ กนั ทรงผม
กถ็ กู ถกั เปน็ เปยี อยา่ งพถิ พี ถิ นั เชน่ กนั ดงั นนั้ มองแคแ่ วบเดยี วคงจะดเู ปน็
คนละคนกับรปู ลักษณ์ภายนอกในตอนนี้
ในโลกท่ีมีสื่อบันทึกข้อมูลจ�านวนน้อยเช่นนี้ รูปลักษณ์ของผม
ในตอนทเี่ ปน็ จอมมารคงจะไมไ่ ดแ้ พรส่ ะพดั อยา่ งกวา้ งขวางนกั ... ประเดน็
นน้ั ถึงจะไมใ่ หค้ วามส�าคญั ก็คงไม่มปี ญั หา
ผมตดั สนิ ใจฝา่ เข้าไปท้งั อย่างนี้
พอผมก�าลงั จะม่งุ หน้าไปยังประชาสัมพันธอ์ ยา่ งสง่าผ่าเผย ก็มี
ผู้ชายคนหนงึ่ มายนื ขวางอยูต่ รงหนา้ ผม

68

รสู้ ึกเหมือนเคยเจอเร่ืองแบบนี้มาก่อนอย่างไรอย่างนน้ั
“ช้าก่อน ถึงจะไม่รู้ว่าได้รับคุณวุฒิของแรงก์ B มาจากบ้าน
นอกแถวไหนกเ็ ถอะ แตก่ ารไมท่ กั ทายรนุ่ พเี่ นย่ี ฉนั รบั ไมไ่ ดห้ รอกนะ เฮย้
แกน่ะ อันดับแรก การท่ีรุ่นน้องบอกช่ือตัวเองก่อนนั้นเป็นมารยาทของ
นกั ผจญภัยไมใ่ ชร่ ไึ ง?”
เดจาว-ู ------จะว่าไป ผมกข็ ึ้นมาไดแ้ ล้ว
หมอน่ีคือกรัซเซ่ท่ีเป็นคนรูจ้ กั ของพวกคาบาล
เพราะกอ่ นหนา้ นเ้ี ขากพ็ ดู เรอื่ งประมาณวา่ การทกั ทายรนุ่ พส่ี า� คญั
อยา่ งไรซะดว้ ย ดหู มอื นเขาจะมชี วี ติ ทใ่ี หค้ วามรสู้ กึ เหมอื นพวกหนมุ่ ชมรม
กีฬาท่ีมคี วามแนว่ แน่
“ถา้ จา� ไมผ่ ดิ นายคอื กรซั เซใ่ ชห่ รอื เปลา่ ? นายเนยี่ อยสู่ า� นกั งาน
ใหญต่ ลอดเลยนะ วา่ งเหรอ?”
“หา? รู้จักชอื่ ของฉนั เรอะ? ถา้ อย่างนน้ั -------”
“ฉันคือริมุรุไง เคยอย่ดู ้วยกันกบั พวกคาบาลใช่มย้ั ล่ะ?”
ผมพูดแทรกกรซั เซ่ แลว้ บอกชอื่ ของตัวเอง
อยา่ งไรก็ตาม กรซั เซ่เอย๋
ถึงผมจะถอดหน้ากากออกก็จรงิ แต่เสียงยงั เหมือนเดิมนะ?
ทา� ไมถงึ ไม่เอะใจละ่ ...
“หาา!? คะ คุณรมิ ุรุ?”
“กใ็ ชน่ ะ่ สิ นายเนย่ี นะ ถงึ ฉนั จะเปดิ หนา้ ใหเ้ หน็ เปน็ ครง้ั แรกกเ็ ถอะ
แต่ถา้ ฟังเสยี งก็รู้แล้วใช่มะ เสียงนะ่ ”
“เอ๊ะ ไม่หรอก แบบว่า... เอ๊ะ? รู้สึกวา่ จะตวั เลก็ กว่านี้ ไม่ใช่
หรือครับ?”
พอผมบอกว่าตัวเองคือรมิ รุ แุ ล้ว กรซั เซ่ก็ท�าอะไรไมถ่ ูกทนั ที
เนอื่ งจากแรงกข์ องผมสงู กวา่ กรซั เซ่ หากนบั ตามแบบแผนทก่ี รซั เซ่
ยึดถอื ละก็ จะกลายเป็นว่าผมมีสถานะท่ีเหนือกว่า

บทท่ี 1 ค�ำ่ คืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 69

เดิมที ส�าหรับนักผจญภัยผู้ยึดถือความสามารถเป็นหลักน้ัน
เรอ่ื งความสมั พนั ธแ์ บบรนุ่ พร่ี นุ่ นอ้ งไมใ่ ชแ่ นวความคดิ หลกั มกั จะมหี ลาย
คนทค่ี ดิ วา่ หากไดร้ บั ความชว่ ยเหลอื ในชว่ งทเี่ พงิ่ จะเปน็ มอื ใหม่ กจ็ ะตอ้ ง
เคารพและยา� เกรงในตวั อกี ฝา่ ย แตถ่ า้ อกี ฝา่ ยไมไ่ ดใ้ หค้ วามชว่ ยเหลอื ใดๆ
ก็ไม่จ�าเป็นตอ้ งให้ความเคารพ

ถ้าท�างานร่วมกันมันก็เป็นอีกเรื่องหน่ึง แต่เรื่องความสัมพันธ์
แนวดง่ิ ในหม่นู กั ผจญภัยนัน้ ล้วนข้ึนอย่กู บั แรงกท์ ้งั หมด

“ฉันโตข้นึ ยังไงล่ะ”
ท่ีจริงแล้ว มันคือการววิ ัฒนาการ ไมใ่ ช่การเจรญิ เตบิ โตหรอก
แตไ่ มจ่ า� เปน็ ตอ้ งพดู ตรงๆ ขนาดนน้ั กไ็ ด้ พอผมพดู แบบโกรธนดิ ๆ ออกไป
กรซั เซก่ ย็ อมรบั เรื่องน้ัน
“นะ นนั่ สินะครับ! แต่วา่ คุณริมุรเุ นย่ี สวยโคตรๆ เลยนะครบั !
ยง่ิ พอตอนนเ้ี ตบิ โตขนึ้ แลว้ กย็ งิ่ ไรเ้ ทยี มทานเลยไมใ่ ชเ่ หรอครบั ! ไมน่ า่ เชอื่
วา่ ขา้ จะไดช้ มใบหนา้ ทแี่ ทจ้ รงิ ทแี่ สนนา่ รกั เชน่ น้ี ขา้ นะ่ ตน้ื ตนั ใจมากเลยครบั !”
กรัซเซ่ยืนตัวตรงเด่แล้วกล่าวค�าเยินยอต่อผม เหมือนที่เคยท�า
กบั พวกคาบาล
เป็นชายซ่ือตรงท่ีชวนเกลียดไม่ลงจริงๆ
“ครับๆ เร่ืองนั้นน่ะช่างเถอะ นายนะ่ อยทู่ ีน่ ต่ี ลอดเลยนะ ไมไ่ ป
ท�างานจะดีเหรอ?”
“แหะๆ อยา่ พดู แบบนนั้ สคิ รบั อนั ทจ่ี รงิ นก่ี เ็ ปน็ สว่ นหนงึ่ ของงาน
ดว้ ย ผมรับผดิ ชอบเรอ่ื งการอบรมสมาชกิ ใหม่ท่อี ยูท่ ่นี ีน่ ะ่ ครบั ทา่ นคงจะ
ทราบวา่ แรงก์ B กม็ ีก�าแพงเชน่ กนั งานของผมคอื การจดั การความหย่งิ
ทะนงสมาชิกใหม่ท่ีย่ามใจยังไงล่ะครับ พวกที่อยู่ตรงโน้นก็ท�าหน้าที่นี้
เหมือนกัน โดยก�าหนดไว้ว่าในช่วงพักงานพวกเราจะต้องมารออยู่ที่
สา� นักงานใหญ่แบบน้แี หละครับ”
กรัซเซ่กล่าวเช่นนั้น แล้วช้ีนิ้วไปยังกลุ่มคนท่ีก�าลังมองผมอยู่

70

แล้วเจ้าพวกน้ันก็ลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน แล้วหันหน้ามาทางผม
เพ่อื คา� นบั

“ไม่รตู้ วั เลยว่าเป็นคณุ รมิ ุรผุ ้เู ปน็ แรงก์ B+ ผู้นน้ั ขออภยั ทีเ่ สีย
มารยาทครับ”

ผชู้ ายทดี่ ทู า่ ทางนา่ จะเปน็ ตวั แทนกลา่ วขนึ้ มา ทกุ คนกพ็ ยกั หนา้
ตามเชน่ กัน

“แต่ฉันวา่ มนั ไมน่ ่าจะเปลี่ยนไปขนาดนั้นนะ...”
“ไมห่ รอกๆๆๆ จะวา่ ไป ในทสี่ ดุ ขา้ กน็ กึ ไดว้ า่ เสอื้ ผา้ นะ่ เหมอื นกบั
เมื่อกอ่ นเลยครบั ”
“ครบั จรงิ สดุ ๆ หนา้ ตาแบบนน้ั มนั ผดิ กฎไมใ่ ชเ่ หรอครบั ? ไมใ่ ช่
แคส่ ะดุดตาเทา่ น้นั ...”
อมื้ เปน็ เชน่ น้นั เองหรอื เน่ีย?
“เข้าใจละ ถา้ ใสห่ นา้ กากกไ็ มเ่ ปน็ ไรใชม่ ะ?”
ถ้าต้องสนทนาโต้ตอบเช่นน้ีทุกคร้ังมันน่าร�าคาญ จึงช่วยไม่ได้
ที่ผมจะใสห่ น้ากาก แมจ้ ะยุ่งยากเลก็ นอ้ ยกต็ าม
ผมสรา้ งหน้ากากด้วย ‘กระเพาะ’ แลว้ สวมมนั ไว้
เหลา่ นักผจญภยั มองผมด้วยสายตาทดี่ เู หมือนจะเสียดาย
ถงึ ผมจะไมร่ วู้ ่าพวกเขาไม่พอใจอะไรกต็ าม แตก่ ช็ ่างมนั เถอะ
“ง้นั กต็ ามนน้ั พวกนายกพ็ ยายามดว้ ยละ่ อยา่ ทา� เกนิ ไปกบั คณุ
สมาชกิ ใหมน่ ะ”
ผมพูดท้งิ ท้ายเชน่ นัน้ แล้วมงุ่ หนา้ ไปยงั ประชาสัมพนั ธ์

ผมบอกช่อื ท่ปี ระชาสัมพันธ์ เพ่อื หาคนกลางท่ีจะพาไปพบยกู ิ
ทา่ ทางจะคยุ กนั รเู้ รอื่ ง พนกั งานตอ้ นรบั สาวจงึ ชว่ ยนา� ทางใหท้ นั ที
“ว่าไง คุณรมิ ุรุ ไม่ไดเ้ จอกนั นานเลย! ดูท่าทางจะลา� บากนะ?”
“มนั ยงิ่ กวา่ ลา� บากอกี นะรมู้ ย้ั ? ไหนจะโดนฮนิ าตะโจมตี ไหนจะ

บทที่ 1 คำ�่ คืนกอ่ นงำนเทศกำลเปิดประเทศ 71

โดนกองกา� ลงั ทหารของฟาลมสุ เขา้ มาจโู่ จม ไหนจะโดนเหลา่ จอมมารเรยี ก
ตัวออกไปในตอนสุดท้ายอีก... มีหลายเรื่องเกิดข้ึนมากมายก่ายกอง
เลยนะ แบบน้ันมันสรปุ งา่ ยๆ เปน็ ค�าวา่ ล�าบากคา� เดียวไมไ่ ด้ไมใ่ ช่เรอะ?”

“อะฮะฮะ การที่สะสางเร่ืองพวกน้นั ใหจ้ บลงไดก้ ส็ มกับเป็นคณุ
ริมุรุเลยนะ”

แมย้ ูกิจะตอบแบบเล่นๆ ข�าๆ ก็ตาม แตค่ วามจรงิ ทว่ี ่าลา� บาก
นน้ั เปน็ เร่ืองทีไ่ ม่ผิดแน่

ยกู คิ งจะเขา้ ใจเรอื่ งนน้ั เหมอื นกนั ถงึ จะหวั เราะอยา่ งรา่ เรงิ กจ็ รงิ
แตน่ า�้ เสยี งของเขากลบั ซอ่ นความรสู้ กึ ขอบคุณในความเหนอ่ื ยยากเอาไว้

“เอาเถอะ ประนปี ระนอมกบั ฮนิ าตะไดแ้ ลว้ ดว้ ย ผลลพั ธก์ ถ็ อื วา่
โอเคนะ”

“ดทู า่ จะเปน็ แบบนน้ั นะ นานๆ ทผี มกไ็ ดพ้ บกบั ฮนิ าตะเพอื่ ทจ่ี ะ
แลกเปล่ียนข้อมลู กัน ผมจงึ บอกให้เธอรเู้ รือ่ งลกั ษณะนิสัยของคุณรมิ รุ ุไว้
เรยี บรอ้ ยแลว้ น่ะ ก็นนั่ ไง ฮินาตะเนี่ยขี้สงสัยมากเลยน”่ี

“อือ เข้าใจๆ เพราะว่ายยั นัน่ ไม่ฟงั เร่อื งทีค่ นอ่นื พดู เลยสินะ”
“ใชๆ่ เธอเปน็ คนประเภทเชอื่ แตเ่ รอ่ื งทพ่ี สิ จู นไ์ ดด้ ว้ ยตาและหขู อง
ตวั เองเทา่ นน้ั จนถงึ ตอนน้ี ผมลา� บากกบั เรอ่ื งน้นั มามากแคไ่ หนกนั นะ...”
หลังจากพูดคุยกันราวๆ นี้ ผมกับยกู ิกเ็ ร่ิมคุยกันอย่างออกรส
ออกชาติ
อืมๆ ยูกิกด็ ูทา่ จะล�าบากหนกั หนาเหมอื นกนั จากการท่ไี ม่รู้ว่า
ฮินาตะก�าลงั คดิ อะไรอยู่
“กน็ ะ คนท่ีผมคยุ เร่ืองแบบนีด้ ้วยได้ก็มแี ค่คุณรมิ ุรุเท่านัน้ นะ่ ”
เนอ่ื งจากฮนิ าตะมผี เู้ ลอ่ื มใสอยเู่ ปน็ จา� นวนมาก ถา้ นนิ ทาโดยไม่
ระมดั ระวงั เรอ่ื งจะรวั่ ไหลไปถงึ หเู จา้ ตวั เดมิ ที ผมกแ็ ทบจะไมไ่ ดพ้ ดู นนิ ทา
คนอ่ืนด้วยสิ ผมจึงตงั้ ใจว่าจะระวงั ตัวไวก้ ่อน
“แลว้ จะเอายงั ไงละ่ ? จะลองมารว่ มงานเทศกาลสกั 2-3 วนั ไหม?

72

แต่ถ้ายุ่งอยู่ก็ไมต่ อ้ งฝนื กไ็ ด”้
“ฮึ ผมจะไปแนน่ อน เพอื่ การนน้ั ผมไดพ้ ยายามสะสางงานอยา่ ง

สดุ กา� ลงั เชยี วนะ? นอกจากนี้ ผมยงั มลี กู นอ้ งทแี่ มจ้ ะมอบหมายหนา้ ทใ่ี ห้
รกั ษาการแทนก็ไม่มปี ัญหาอะไรเลยอย่ดู ้วยแหละ รอแปบ๊ นะ”

พอผมถามเรื่องการเข้าร่วมงานเทศกาลเปิดประเทศซ่ึงเป็น
ประเด็นหลักของวันน้ีแล้ว ยูกิก็พูดทิ้งท้ายและลุกจากที่นั่ง จากน้ันก็ดู
เหมือนว่าเขาจะออกจากห้องไปเรียกใครสกั คน

ผมดมื่ ชาทถี่ กู จดั เตรยี มไวไ้ ปไดส้ กั พกั หนง่ึ ทนั ใดนน้ั ยกู กิ ก็ ลบั มา
พรอ้ มกับผู้หญิงคนหน่ึง

“ผมขอแนะนา� ให้ร้จู กั นะ เธอมีชื่อว่าคาการิ กา� ลังรบั หน้าที่เป็น
ซับมาสเตอร์ (รองประธาน) ของสมาคมอิสระอย”ู่

ยกู ชิ ว่ ยแนะนา� ผ้หู ญิงคนน้ัน-------คณุ คาการใิ หผ้ มร้จู กั
ลักษณะภายนอกของเธอคือผู้หญิงที่งดงามมาก แลดูสุภาพ
เรียบร้อย เธอสวมใส่เส้ือผ้าท่ีมีดีไซน์อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของ
ต่างโลกซ่งึ ดคู ล้ายคลึงกับชุดสูทได้อย่างดูดมี รี ะดับ
ดวงตาสคี ราม และผมสที องเกล้ามวย ส่งิ ทเ่ี ป็นเอกลกั ษณก์ ค็ อื
หูของเธอที่ยืน่ ยาวออกมา น่าจะเป็นเผ่าพนั ธ์ุเอลฟไ์ มผ่ ดิ แน่
“ยนิ ดที ี่ได้รจู้ กั คะ่ ริมรุ ุ เทมเพสต์ ไม่สิ ทา่ นจอมมารริมุรุ ดฉิ นั
ช่อื ว่าคาการิคะ่ รูส้ ึกเปน็ เกยี รตทิ ไ่ี ด้พบนะคะ”
“ยนิ ดที ่ไี ดร้ ู้จักครับ ผมมาที่นีเ่ ป็นครง้ั ทีส่ องแล้ว แตก่ ่อนหนา้ น้ี
ผมไมเ่ หน็ คณุ เลยนะครับ?”
ถึงจะเจอคุณพ่ีสาวเลขาที่เตรียมน้�าชามาให้ก็เถอะ แต่คนท่ีชื่อ
คาการนิ ี่เพิง่ จะเจอกนั เป็นคร้ังแรกเลย
ทั้งๆ ท่ีถา้ เป็นบุคคลท่ไี ด้รับมอบหมายหนา้ ทีซ่ บั มาสเตอร์ ก็นา่
จะรีบๆ แนะนา� ใหร้ ้จู ักแท้ๆ------- แม้ผมจะคดิ เช่นน้ันกต็ าม แต่ดูท่าวา่
เร่อื งนั้นจะมีเหตุผลอยู่

บทท่ี 1 คำ�่ คนื ก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 73



“อฮุ ฮุ ุ มนั กช็ ว่ ยไมไ่ ดห้ รอกนะคะ ดฉิ นั เพงิ่ จะกลบั มาทนี่ เี่ มอ่ื ไม่
นานมานเ้ี องคะ่ ดฉิ นั มีชีวติ อยเู่ พื่อส�ารวจซากโบราณสถาน วันก่อนกเ็ พงิ่
จะเดนิ ทางไปทวั่ ทง้ั “โซมะ” ซง่ึ เปน็ โบราณสถานยคุ เกา่ ทางทศิ ตะวนั ออก
ท่ียิ่งใหญท่ สี่ ดุ ในโลกมาคะ่ ”

คณุ คาการคิ ือบุคคลผ้ยู ืนอย่บู นจดุ สงู สดุ ของแผนกสา� รวจ
เหน็ วา่ เธอจะจดจอ่ กบั การสา� รวจโบราณสถานทงั้ วนั ทงั้ คนื ตง้ั แต่
กอ่ นทยี่ กู จิ ะกอ่ ตงั้ สมาคมอสิ ระแลว้ เธอไมไ่ ดเ้ ขา้ รว่ มสมาคมชว่ ยเหลอื ซง่ึ
กนั และกนั ระหวา่ งนกั ผจญภยั ซงึ่ เปน็ องคก์ รกอ่ นทจ่ี ะมาเปน็ สมาคมอสิ ระ
แล้วกไ็ ม่ไดเ้ ปน็ บุคคลซึ่งเปน็ ทรี่ ้จู ักขนาดน้ัน
แต่เนื่องจากความสามารถของเธอเป็นส่ิงท่ีไม่ผิดพลาด ยูกิจึง
ได้ชักชวนเธอเขา้ สู่องค์กร
สมาคมอสิ ระไมใ่ ชอ่ งคก์ รทม่ี เี ปา้ หมายเพยี งเพอื่ การตอ่ สเู้ ทา่ นนั้
เพราะวา่ ยกู คิ ดิ แบบนนั้ นนั่ เอง เขาจงึ มอบตา� แหนง่ สงู ๆ อยา่ งซบั มาสเตอร์
ให้คณุ คาการิ ซ่งึ เป็นผู้เชยี่ วชาญในสาขาการสา� รวจ
และในคราวนี้ คณุ คาการกิ ท็ า� งานทย่ี งิ่ ใหญไ่ ดส้ า� เรจ็ ลลุ ว่ ง นบั วา่
คุ้มค่ากับการสนับสนนุ ของยูกิ
ช่างน่าเหลือเชื่อที่เธอได้เดินทางไปทั่วพื้นท่ีของโบราณสถาน
ยุคเก่า “โซมะ” แล้ว
เน่อื งดว้ ยความส�าเร็จทย่ี งิ่ ใหญแ่ ละมั่นคงนี้ คณุ คาการิจงึ ไดร้ บั
การประเมนิ อกี ครงั้ เธอสลดั ชอ่ื เสยี งอนั ไรเ้ กยี รตทิ วี่ า่ เธอเปน็ พวกเลยี แขง้
เลียขายูกิซึ่งมีมาจนถึงตอนน้ีออกไป แล้วกลายเป็นซับมาสเตอร์ท่ีใครๆ
ก็ยอมรบั นน่ั เอง
“แม้จะบอกว่าเดินทางไปทั่วท้ังโบราณสถานก็ตาม แต่ก็ไม่ได้
หมายความวา่ จะไขปรศิ นาไดท้ ง้ั หมดนะคะ ดฉิ นั กแ็ คว่ าดแผนทไี่ ปถงึ สว่ น
ท่ีลึกที่สุดจนเสร็จแล้วเท่านัน้ ยังหลงเหลอื ปรศิ นาอยเู่ ลยคะ่ ”
“แตว่ า่ นนั่ เปน็ งานของนกั ผจญภยั สายสา� รวจนะ ผมเองกค็ ดิ วา่

บทท่ี 1 ค�่ำคืนกอ่ นงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 75

ถา้ มแี ผนทที่ คี่ ณุ คาการทิ า� ไวใ้ ห้ พวกเขากจ็ ะสามารถสบื คน้ ไดอ้ ยา่ งเหลอื เฟอื
แล้วละนะ”

ดทู า่ วา่ จากนไี้ ปจะมกี ารทา� งานขดุ คน้ โดยยมื มอื คนอนื่ ไมใ่ ชม่ อบ
หมายงานทง้ั หมดใหน้ กั สา� รวจชนั้ เยย่ี มแตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว เรอื่ งนนั้ เหมอื นจะ
เปน็ ความคดิ แบบยงิ ปนื นดั เดยี วไดน้ กสองตวั เพราะยงั ถอื เปน็ การพฒั นา
คนทีไ่ ม่เก่งอีกดว้ ย

ด้วยเหตนุ ้ัน คุณคาการิจึงเข้ารับหน้าท่ีด้านการให้การศกึ ษาให้
แก่นักผจญภัยสายสา� รวจแรงก์ B ขน้ึ ไป ณ สา� นักงานใหญส่ มาคมอสิ ระ
ในอินกราเซียแห่งน้ี

ทว่า ผลตอบแทนนนั้ กย็ อดเยย่ี มพอสมควร จากยอดขายของ
สนิ คา้ ตา่ งๆ ทถี่ กู ขดุ คน้ จากซากโบราณสถาน สว่ นหนงึ่ ถกู นา� ไปชา� ระเปน็
คา่ ตอบแทนให้คณุ คาการิ

เนอ่ื งจากทางสมาคมจะจดั การการซอื้ ขายสนิ คา้ เอง จงึ ดทู า่ วา่ จะ
ไดร้ บั ผลก�าไรมากมายเลยทีเดยี วนะ

“อยา่ งน้ีน่ีเอง โบราณสถานเน่ยี ได้กา� ไรเยอะแยะเลยแฮะ”
“เรอ่ื งนนั้ กใ็ ชอ่ ยนู่ ะคะ ในกรณขี องดฉิ นั มนั เปน็ สว่ นหนง่ึ ของงาน
อดเิ รกมากกวา่ เรอื่ งเงนิ เสยี อกี ถงึ กระนนั้ นานๆ ทกี จ็ ะมกี ารจดั หาเงนิ ทนุ
กิจกรรมโดยการประมูลของที่ขุดพบนะ่ ค่ะ”
ดเู หมอื นวา่ การสา� รวจจะใชเ้ งนิ อยา่ งทคี่ ดิ จงึ นา่ จะลา� บากอยพู่ อ
สมควร
ใช่แลว้ ถา้ พดู ถงึ โบราณสถาน...
“ฉนั มเี รอื่ งทอ่ี ยากจะถามนดิ หนอ่ ยนะ่ ผทู้ มี่ สี ทิ ธใ์ิ นโบราณสถาน
เน่ียจะเป็นใครเหรอ? ประเทศที่เป็นท่ีตั้งของโบราณสถานจะเป็นผู้ดูแล
มันหรอื เปลา่ ?”
“อมื เรอื่ งนนั้ ตอบยากนะ อยา่ งเชน่ ในกรณขี อง “โซมะ” โบราณ
สถานยุคเก่าทเี่ ปน็ ประเดน็ เมือ่ ก้ี ทางสมาคมอิสระก�าลงั รบั หน้าที่ควบคมุ

76

ดูแลมันอยู่ ส่วนเร่ืองท่ีต้ังก็ซับซ้อนหน่อยนะ มันถูกค้นพบในเขตทะเล
ทรายทเี่ รยี กกนั วา่ “ดนิ แดนแหง้ แลง้ ” ซงึ่ อยไู่ กลออกไปทางตะวนั ตกของ
ดินแดนในสังกดั นานาประเทศฝ่งั ตะวนั ตกน่ะ”

“ถ้าจะพูดให้ชัดเจนละก็ “ดินแดนแห้งแล้ง” หันหน้าไปทาง
อาณาเขตปกครองของจอมมารดากรุ ลี นะ่ คะ่ ดงั นนั้ ไมว่ า่ ใครกต็ า่ งเกรงกลวั
จงึ ไม่มีใครปกครองภูมิภาคน้เี ลยคะ่ สถานการณป์ ัจจบุ นั กค็ ือ ไม่มใี คร
ออกมาเรียกร้องกรรมสิทธิ์ในกลุ่มโบราณสถานที่อยู่ในพื้นท่ีว่างเปล่า
เช่นนี้เลยค่ะ”

“งน้ั เหรอ... นกึ แลว้ เชยี ววา่ ถา้ ไมค่ ดิ เรอ่ื งการจดั การพน้ื ทแี่ หง่ นนั้
อย่างรอบคอบละกน็ ่าจะไมไ่ ดก้ ารแฮะ...”

“หมื ? คณุ รมิ ุรุ มเี ร่ืองกงั วลใจอะไรหรอื เปลา่ ?”
ยกู ิถามขึ้นมา ราวกบั วา่ คาใจกับการตอบสนองของผม
แน่นอนว่าเรื่องที่ผมนึกขึ้นมาได้น้ันเก่ียวข้องกับโบราณสถานที่
ยงั ไมเ่ ปน็ ทร่ี จู้ กั ซงึ่ อยใู่ นปราสาทของเคลยแ์ มน เพราะวา่ ทน่ี มี่ พี วกอปุ กรณ์
เวทมนตรต์ ่างๆ หลบั ใหลอยู่ซะด้วย ถา้ ไปสา� รวจกน็ า่ จะคาดหวงั ผลกา� ไร
ไดม้ ากเลยทเี ดยี ว
แต่วา่ ผมยงั มีเรือ่ งที่ค้างคาใจอยู่
สิทธิ์ในส่ิงของที่ขุดค้นจากซากโบราณสถานนั้นจะตกเป็นของ
ใครหรือ และเรื่องที่ผมกังวลใจยิง่ ไปกว่านั้นกค็ ือ มนั มีความเป็นไปไดท้ ี่
จะดงึ ดดู กลมุ่ นกั ผจญภยั ทตี่ อ้ งการแตผ่ ลประโยชนไ์ ปจนถงึ พวกอนั ธพาล
นสิ ยั ไม่ดใี หเ้ ข้ามาหา
ถึงการขุดค้นทรัพย์สมบัติจากโบราณสถานน้ันจะเป็นเรื่องที่น่า
ดึงดูดใจก็เถอะ แต่เร่ืองท่ีต้องคิดให้ดีย่ิงกว่านั้นก็คือเรื่องคุณค่าทาง
ประวัตศิ าสตร์ เรือ่ งที่ว่าผูค้ นในยคุ เก่าด�าเนินชีวติ อย่างไร ข้อมูลเชน่ นน้ั
กเ็ ห็นไดจ้ ากการสืบค้นโบราณสถานเชน่ กนั
นอกจากนี้ การระลกึ ถงึ ยคุ เกา่ นน้ั อาจเรยี กไดว้ า่ เปน็ ความเพอ้ ฝนั

บทที่ 1 คำ่� คนื ก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 77

ของลกู ผชู้ าย หากโบราณสถานถูกบกุ รกุ ตามใจชอบละก็ จะมคี วามเสี่ยง
ถงึ ขนั้ ทเ่ี อกสารอนั ทรงคณุ คา่ อาจสญู หายไป ซงึ่ ผมกลวั วา่ จะเปน็ เช่นนน้ั

ผมตัดสนิ ใจปรกึ ษากบั พวกยูกิ เพราะมนั ไม่ใชเ่ รื่องทผ่ี มจะต้อง
ปิดบังเลย เน่ืองจากท่ีน่ีมีผู้เช่ียวชาญด้านการส�ารวจโบราณสถานอยู่
พอดบิ พอดี คงจะเปน็ ผใู้ ห้ค�าปรกึ ษาไดอ้ ยา่ งเหมาะเหม็ง

“ทจี่ รงิ แล้ว ฐานหลักของเคลยแ์ มนมโี บราณสถานอย่นู ่ะ”
“ว่ายงั ไงนะคะ? นน่ั เป็นเร่ืองจรงิ ใช่ไหมคะ!?”
ทันทีที่ผมกล่าวเช่นน้ัน คุณคาการิก็หันมามองผมด้วยสายตา
แหลมคม ชา่ งเปน็ พลงั ทรี่ นุ แรงเหลอื เกนิ ถงึ ขน้ั ทวี่ า่ สมั ผสั ไดถ้ งึ จติ สงั หาร
ถึงจะค่อนข้างน่าตกใจก็เถอะ แต่ผมตัดสินใจตอบกลับและ
อธบิ ายต่อไป
“เคลยแ์ มนสะสมทรพั ยส์ มบตั ไิ วเ้ ยอะแยะ แลว้ กม็ อบยทุ ธภณั ฑ์
เวทมนตรใ์ หล้ กู นอ้ งดว้ ย ฉนั เลยคดิ วา่ อาจจะนา� สงิ่ ของทขี่ ดุ คน้ จากโบราณ
สถานนน้ั มาใช้ก็ได้ไมใ่ ช่เหรอ แตว่ า่ นะ-------”
“-------แตว่ ่า?”
หลงั จากทผ่ี มลงั เลเลก็ นอ้ ย ผมกเ็ ลา่ ความคดิ ของตวั เองออกมา
“ถา้ พดู แบบนก้ี บั คนทกี่ า� ลงั ทา� อาชพี สา� รวจโบราณสถาน มนั อาจ
จะเป็นการเสียมารยาทก็ได้ แต่ว่า การเหยียบย่�าโบราณสถานโดยมี
เป้าหมายเป็นทรัพย์สมบัติน้ันไม่ใช่รสนิยมของฉันเลยน่ะ ฉันอยากรู้ว่า
กลุ่มคนท่ีเคยอาศัยอยู่ท่ีนั่นจะมีวิถีชีวิตแบบไหน มีวัฒนธรรมอย่างไร
สาเหตุท่ีเมืองล่มสลายเป็นเพราะอะไรฉันคิดว่าควรจะให้ความเคารพต่อ
ผู้คนในยคุ เก่า เพื่อไมใ่ ห้เรอื่ งในอดตี ตอ้ งสูญเปล่าน่ะนะ”
เอาเถอะ นเี่ ปน็ เพยี งความคดิ ทอี่ อ่ นไหวของผมเทา่ นน้ั ถงึ แมจ้ ะ
ไม่ได้หมายความว่าผมไม่สนใจในทรัพย์สมบัติก็ตาม แต่ผมคิดว่ามีสิ่งท่ี
สา� คญั กวา่ สมบัติอยู่
เพราะฉะนนั้ ในตอนนผี้ มกเ็ ลยยงั มคี า� สงั่ ใหป้ ดิ ผนกึ โบราณสถาน

78

อยู่น่ันเอง
“เห คณุ รมิ รุ เุ นยี่ เปน็ พวกจนิ ตนยิ มแบบนกึ ไมถ่ งึ เลยนะครบั ...”
“นกึ ไมถ่ งึ อะไรกนั เลา่ ? ฉนั เปน็ ผชู้ ายทร่ี กั เรอื่ งเพอ้ ฝนั มากเลยนะ?”
“อะฮะฮะ จะวา่ ไปแลว้ ก็จรงิ นะ ถ้าไมใ่ ช่พวกจนิ ตนยิ มแลว้ ละก็

เร่ืองทจี่ ะสร้างประเทศแหง่ อสรู อะไรนัน่ คงจะนึกขน้ึ มาไมไ่ ด้สนิ ะครับ”
ยูกิกลา่ วเชน่ นนั้ แล้วหัวเราะอย่างกับเข้าใจแล้ว
จากนน้ั คณุ คาการกิ พ็ ยายามไตรต่ รองอยา่ งลกึ ซงึ้ แลว้ พยกั หนา้

จิตสังหารได้หายไปจากดวงตาคนู่ นั้ และเปลง่ แสงแห่งปัญญาแทน
“อยา่ งนี้นเ่ี อง... มันเปน็ วธิ ีคิดทด่ี ิฉันไมม่ ีจริงๆ นั่นละคะ่ แตก่ ็

สามารถเขา้ ใจไดค้ ะ่ ไมว่ า่ จะเปน็ อยา่ งไร ดฉิ นั เองกไ็ มช่ อบใหโ้ บราณสถาน
ถูกท�าลายตามใจชอบเหมือนกัน เนื่องจากดิฉันได้ฝึกปรือคณะส�ารวจที่
เหมาะสมไว้ จึงมีกา� หนดการที่จะสง่ พวกเขาเข้าไปในโซมะแล้วน่ะคะ่ ”

แมว้ า่ ความคดิ ของผม--------เรอ่ื งการรา� ลกึ ถงึ ยคุ เกา่ จะสง่ ไปไม่
ถึงกต็ าม แตเ่ ธอก็ดทู า่ จะเข้าใจมมุ มองเรอ่ื งการอนุรกั ษ์โบราณสถาน

เพราะวา่ เธอเหมาะสมกบั งานน้ี ถงึ อยา่ งไร ถา้ ผมลองมอบหมาย
ให้คนคนนีไ้ ปส�ารวจดอู าจจะดกี ็ได้

เมือ่ เป็นเชน่ นน้ั แลว้ ปญั หาก็คอื ...
“สว่ นเรอื่ งดนิ แดนของเคลยแ์ มน ฉนั ไดร้ บั หนา้ ทใ่ี หเ้ ปน็ คนจดั การ
แตเ่ พยี งผเู้ ดยี ว แมว้ า่ ในอนาคตจอมมารมลิ มิ จะผนวกดนิ แดนเขา้ ดว้ ยกนั
แน่ๆ กต็ าม แต่ในปัจจบุ ัน กลุม่ ทก่ี �าลงั ดูแลท่ีน่ันอย่กู ็คอื พวกฉันซง่ึ เปน็
ผโู้ คน่ เคลยแ์ มนลงจรงิ ๆ อยดู่ ี เพราะเคลยแ์ มนกด็ ทู า่ จะทะนถุ นอมโบราณ
สถานเชน่ กนั เจตนาทแ่ี ทจ้ รงิ ของพวกฉนั จงึ ไมใ่ ชก่ ารทา� ลายทนี่ นั่ ควรจะ
ไปบอกมิลมิ แล้วใหเ้ ธอจัดการดแู ลท่ีนน่ั เป็นอย่างดจี ริงๆ น่ันแหละ”
“หมื คุณรมิ รุ จุ ะไมด่ แู ลตอ่ ไปท้ังอย่างน้นั เหรอ?”
“เรอ่ื งน้นั มนั ยากไปม้งั เพราะทต่ี งั้ กห็ นั หนา้ ไปทางจักรวรรดิฝัง่
ตะวันออก การคิดเร่ืองแนวป้องกันจึงน่าร�า-------- ล�าบาก พวกฉันไม่

บทที่ 1 คำ่� คืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 79

สามารถเคล่ือนก�าลงั รบได้ถึงขั้นนั้นหรอกนะ”
ดนิ แดนของเคลยแ์ มนเปน็ เขตกันชนกับจักรวรรดิฝ่ังตะวนั ออก
มีทางหลวงที่เรียกกันว่า “หุบเขาแห่งความตาย” อยู่ระหว่าง

ภเู ขาเลากาอนั สงู ชนั แมว้ า่ ถนนจะขรขุ ระและไมไ่ ดป้ รบั พนื้ ผวิ กต็ าม แตเ่ มอื่
ผ่านเสน้ ทางน้นั ไป จะสามารถสัญจรไปมาระหวา่ งดินแดนของเคลยแ์ มน
กับจกั รวรรดิได้

ถึงจะเป็นสถานที่ที่มีอสูรอมตะอยู่เป็นจ�านวนมาก แต่กลับ
พบเหน็ รอ่ งรอยทบี่ ง่ ชีว้ ่าพวกเคลย์แมนเคยใช้ทีแ่ ห่งน้นั จึงคดิ ไดว้ า่ อาจมี
ความเปน็ ไปไดท้ จี่ กั รวรรดจิ ะวางแผนการอะไรบางอยา่ งผา่ นเคลยแ์ มนกไ็ ด้
ไมม่ อี ะไรจะดีไปกวา่ การเฝ้าระวังแล้ว

พวกผมในตอนน้ีมีก�าลังคนไม่เพียงพอจะส่งกองทัพไปประจ�า
การในสถานที่เช่นน้ัน เพราะว่าแค่การควบคุมดูแลทั่วทุกพ้ืนท่ีในมหา
พงไพรแห่งจูร่าก็ใช้แรงงานมากแล้ว ผมจึงต้ังใจที่จะให้มิลิมรับผิดชอบ
ดนิ แดนของเคลย์แมน ถา้ เกดิ วา่ จักรวรรดิมคี วามเคล่อื นไหว ในตอนนนั้
ผมก็จะให้มลิ มิ จดั การทง้ั หมด

“งัน้ ถา้ สมมตุ ิว่าจะส�ารวจโบราณสถานแหง่ นนั้ กจ็ ะต้องไดร้ ับ
ความยนิ ยอมจากจอมมารมลิ ิมใชไ่ หม”

“ใชแ่ ล้ว”
“เป็นเช่นนั้นเหรอคะ... ถึงดิฉันจะสนใจในโบราณสถานแห่งนั้น
มากๆ ก็ตาม แต่ไม่วา่ อย่างไรกค็ งจะเข้าไปยมุ่ ย่ามไมไ่ ด้ใชไ่ หมคะ?”
“ถ้าบอกไป ยัยนั่นก็คงจะอนุมตั ิอยหู่ รอก แตย่ ัยนั่นจะต้องพูด
ออกมาว่าตวั เองจะไปด้วยไมผ่ ิดแน”่
“เรื่องนั้นก็...”
คุณคาการิดูท่าทางลังเลที่จะไปส�ารวจด้วยกันกับจอมมารมิลิม
อยา่ งทค่ี ดิ เลยแฮะ เพราะโดยทวั่ ไปแลว้ มลิ มิ กเ็ ปน็ ตวั ตนทนี่ า่ สะพรงึ กลวั
นัน่ ละนะ

80

คณุ คาการิดูทา่ ทางเสยี ดาย ทว่า มันยังเรว็ ไปที่จะตัดใจ
ถ้าเป็นมลิ มิ ละก็ เธอจะตามไปด้วย
มนั ต้องเปน็ แบบน้ันแน่ๆ
แตถ่ า้ ผมไปดว้ ยกนั กไ็ ม่น่าจะมปี ัญหาแลว้ ไม่ใชเ่ หรอ
“ถึงอย่างไรผมกต็ ั้งใจที่จะสา� รวจโบราณสถานอยแู่ ล้ว ถา้ ได้มือ
อาชพี อยา่ งคณุ คาการมิ าชว่ ย ผมกอ็ นุ่ ใจ เพราะนก่ี เ็ หมอื นเปน็ พรหมลขิ ติ
อะไรบางอย่าง ผมเลยคดิ จะย่นื ค�าขอใหท้ างสมาคมอสิ ระช่วยส�ารวจโดย
ช�าระคา่ ตอบแทนใหน้ ่ะ คิดว่าไงละ่ ?”
“กล่าวคือ กรรมสิทธิ์ในของที่ได้จากการขุดค้นจะเป็นของคุณ
ริมุรใุ ช่ไหม?”
“เปล่า เร่ืองน้ันก็จ�าเป็นจะต้องปรึกษากันสินะ เพราะว่ามี
พพิ ธิ ภณั ฑอ์ ยดู่ ว้ ย ฉนั เลยอยากนา� ของพวกนน้ั ไปไวท้ นี่ นั่ ยงิ่ กวา่ นา� ไปขาย
ทงั้ หมดเสยี อกี อยา่ งนอ้ ยมนั กอ็ ยภู่ ายในดนิ แดนของมลิ มิ เลยตอ้ งปรกึ ษา
กับยยั น่ันดว้ ยละนะ ถา้ ตกลงกันตอนน้กี ็น่าจะยากไปมง้ั ”
“เป็นอย่างนี้เองสินะ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็จะท�าการสืบค้นที่น่ัน
ใช่ไหม?”
“ใช่แลว้ แหละ!”
“อย่างน้ีน่ีเอง หากไม่ต้องกลุ้มกับเร่ืองค่าใช้จ่ายในการส�ารวจ
ละก็ ดฉิ นั ยนิ ดีกับข้อเสนอนั้นเปน็ อยา่ งยงิ่ เลยนะคะ ถ้าดฉิ นั ฝากให้ท่าน
จัดการเรื่องการเจรจากับจอมมารมิลิมได้ ดิฉันก็อยากจะรับงานนั้นให้
ได้คะ่ ”
คณุ คาการกิ ไ็ มไ่ ดม้ เี ปา้ หมายเปน็ เรอื่ งเงนิ เชน่ กนั ดเู หมอื นวา่ เธอ
จะเปน็ พวกที่ยึดความสนใจทางด้านวชิ าการเป็นหลกั แฮะ
ถา้ เชน่ นน้ั กไ็ มม่ ปี ญั หา ผมจะไปเกลย้ี กลอ่ มมลิ มิ และมอบหมาย
ให้คุณคาการริ บั ผดิ ชอบเรอื่ งการจัดตั้งคณะส�ารวจกแ็ ล้วกนั
“ฝากดว้ ยได้ไหม?”

บทท่ี 1 ค�่ำคนื ก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 81

“ออื ! สมาคมอิสระจะรับค�าขอน้ันไว้แนน่ อน!”
“ดิฉันจะตั้งหน้าต้ังตารอค่ะ ถ้าเช่นน้ัน ในระหว่างท่ีรักษาการ
แทนทา่ นยูกิ ดฉิ ันกจ็ ะเตรยี มการไว้ใหเ้ องค่ะ”
เปน็ เชน่ นน้ั แล
ถึงประเด็นเรื่องจะเปล่ียนไปก็เถอะ แต่คร้ังน้ีผมมาเพื่อชวน
ยกู ินะ่
“งัน้ กข็ อฝากด้วยนะ ขอโทษด้วยทม่ี ีแค่พวกเราไปสนุกกบั งาน
เทศกาล”
“อฮุ ฮุ ฮุ ุ ไมต่ อ้ งใสใ่ จหรอกคะ่ ถา้ เชน่ นน้ั กข็ อใหท้ า่ นยกู สิ นกุ สนาน
นะคะ”
“ออื งัน้ ก็ขอฝากทเี่ หลือดว้ ยนะ!”
หลงั จากทกั ทายกนั เชน่ นนั้ แลว้ ผมกบั ยกู กิ อ็ อกจากสา� นกั งานใหญ่
ของสมาคม
และยงั มกี ารตง้ั เปา้ หมายเกย่ี วกบั การสา� รวจโบราณสถานทคี่ าด
ไม่ถงึ ติดมาอกี ด้วย
แม้ผมจะกังวลเร่ืองการคัดเลือกบุคคลที่จะไปด้วย แต่ถ้ามีมือ
อาชีพอย่ดู ว้ ย ก็ย่อมเปน็ ท่พี ง่ึ พาได้
ถึงจะเป็นเรื่องหลังจากงานเทศกาลเปิดประเทศในครั้งน้ีสิ้นสุด
ลงไปสกั ระยะหนงึ่ แลว้ กเ็ ถอะ แตม่ นั กน็ า่ ตนื่ เตน้ จรงิ ๆ วา่ จะเปน็ โบราณสถาน
แบบไหน ดีไมด่ อี าจจะเป็นข้อมูลอา้ งอิงใหก้ ับเร่อื งดันเจย้ี นก็ได้ และน่า
จะมเี ร่อื งใหเ้ รียนร้อู กี มากมาย
ผมคดิ เรอ่ื งนนั้ พรอ้ มท้ังพายูกมิ ่งุ หนา้ ไปยงั จุดหมายปลายทาง
ถดั ไป

＊

82

หลังออกมาจากส�านักงานใหญ่ของสมาคมแล้ว ผมก็ถอด
หนา้ กากออก

ในตอนนห้ี นา้ กากไมไ่ ดม้ ไี วส้ า� หรบั ปดิ บงั ออรา่ อกี ตอ่ ไป นอกเหนอื
จากตอนที่อยใู่ นสถานทีท่ ่ีผมนา่ จะโดนกอ่ กวนแลว้ มนั กไ็ ม่จา� เปน็ เลย

ยูกิผู้แบกกระเป๋าใบใหญ่เดินเข้ามาคุยกับผม เนื่องจากผมได้
แจง้ ขา่ วทางจดหมายกอ่ น ยกู เิ ลยเหมอื นจะเตรยี มตวั ไวล้ ว่ งหนา้ แลว้ เขาคง
ตงั้ ใจไปพักแรมเปน็ เวลาหลายวัน เพราะกระเป๋ามขี นาดใหญ่พอสมควร

“แลว้ ก็จะพาเด็กๆ พวกน้นั ไปงานเทศกาลด้วยสินะ?”
“ออื เพราะปรองดองกบั ฮนิ าตะแลว้ เลยไมม่ กี ลมุ่ อา� นาจใดเปน็
ปรปกั ษก์ บั พวกฉนั ละนะ แมว้ า่ อาจจะเกดิ ปญั หาเลก็ ๆ นอ้ ยๆ ขนึ้ ไดก้ เ็ ถอะ
แต่ในด้านความปลอดภัยนั้น พวกเราเตรียมการเฝ้าระวังไว้อย่างเต็มที่
แล้ว”
เพราะมีการเชิญผู้ทรงอิทธิพลของแต่ละประเทศให้มาร่วมงาน
จึงตอ้ งระมัดระวังเร่ืองความปลอดภัยเปน็ พิเศษ ดงั นั้น ถงึ ผมจะใหเ้ ดก็ ๆ
ทั้งห้าคนนน้ั เขา้ รว่ มงานเทศกาลของประเทศเรากไ็ มม่ ปี ญั หา
“โอเค ถา้ เปน็ แบบนนั้ ละก็ ผมจะอนญุ าตแลว้ กนั เพราะดเู หมอื น
วา่ พักนเี้ จา้ พวกน้นั จะเรยี นหนังสืออย่างวา่ นอนสอนง่ายซะด้วย นานๆ ที
ถ้าใหร้ างวัลพรอ้ มกบั ให้พักผ่อนไปด้วยกค็ งจะดสี นิ ะ”
ยกู ิพยกั หน้าดว้ ยสีหน้าย้มิ แยม้
ผมไม่ได้แจง้ เดก็ ๆ ทางจดหมาย นจ่ี งึ เป็นการเซอรไ์ พรส์อยา่ ง
สมบูรณแ์ บบ
ถึงผมจะไมไ่ ด้พดู ถึงเรื่องนน้ั จนกวา่ จะถึงวนั จริง ซึ่งคดิ ว่ามันน่า
จะไมม่ ปี ญั หาอะไร แตผ่ มกอ็ ยากจะไดร้ บั อนญุ าตจากยกู ิ แมว้ า่ เรอื่ งแบบนี้
ควรได้รับการยินยอมจากอีกฝ่ายก่อนก็เถอะ แต่ด้วยสถานการณ์ เลย
จา� เปน็ ต้องเลอื่ นการเขา้ ร่วมของพวกเดก็ ๆ ไปกอ่ น
ผมจึงคิดว่า แทนท่ีจะให้พวกเขาตั้งหน้าต้ังตารอแล้วไม่ได้ไป

บทที่ 1 คำ�่ คืนกอ่ นงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 83

การท�าเซอรไ์ พรส์กด็ ีกวา่ เยอะ

พอผมเดินไปสกั พัก ภาพของตึกเรียนที่ดูคุน้ ตากป็ รากฏขน้ึ
นนั่ คอื รปู ลกั ษณอ์ นั สงา่ งามของโรงเรยี นอสิ ระ หนว่ ยงานทางการ
ศึกษาส�าหรบั สมาชิกสมาคม ซง่ึ เป็นที่ภาคภมู ิใจของอินกราเซีย
พอผมทกั คนเฝา้ ประตู เขากช็ ว่ ยเปน็ คนกลางใหท้ นั ที เนอื่ งจาก
ยูกทิ ่ีเปน็ ประธานกรรมการมาดว้ ยกนั กบั ผม จึงมีการให้บริการท่รี วดเร็ว
มากๆ นั่นเอง
คนน�าทางมาถึงแลว้
หลงั จากทกั ทายผชู้ ว่ ยผอู้ า� นวยการแลว้ ผมกม็ งุ่ หนา้ ไปยงั หอ้ งเรยี น
“โย่ สบายดมี ย้ั พวกเธอ-------”
ก่อนท่ผี มจะส่งเสียงทักทายเสรจ็ น้ัน
อลสิ ก็พุง่ เข้าใสห่ นา้ ทอ้ งของผมอยา่ งแรงราวกบั ลูกกระสนุ
“โธ่! อาจารย์ มาช้าจังเลย!!”
ผมคิดว่าผมไม่ได้มาช้าหรอก แต่เรื่องน้ันคงเป็นเพราะมุมมอง
ของผใู้ หญ่หรอื เปล่า?
เพราะเดก็ ๆ จะมกี ารรบั รเู้ วลาทตี่ า่ งออกไป ดเู หมอื นผมจะทา� ให้
พวกเขารสู้ ึกเหงามากๆ เสยี แล้ว
“นน่ั สคิ รบั เคยสญั ญาไวว้ า่ จะมาเลน่ ดว้ ยบอ่ ยๆ ไมใ่ ชเ่ หรอครบั !”
“นนั่ สิ อยา่ งทเ่ี กลพดู นนั่ แหละ ผมกก็ งั วลวา่ อาจารยจ์ ะลมื เรอ่ื ง
ของพวกเราไปซะแลว้ หรอื เปลา่ ด้วยนะ?”
“แต่ว่า ผมกด็ ใี จทมี่ าหานะครบั อาจารย!์ ”
เกล เคนยะ เรยี วตะ ทงั้ สามคนมารวมตัวกันรอบๆ ผมดว้ ย
ท่าทางดใี จ พรอ้ มกบั เอย่ ปากบน่
จากน้นั คุโรเอะก็พดู ออกมาเป็นคนสุดทา้ ย
“ยนิ ดีตอ้ นรับกลบั ค่ะ อาจารย์!”

84

เธอกระโดดเข้ามาหาผม และยม้ิ แยม้ อ่อนหวาน
“ยังเปน็ คนดงั เหมอื นเดมิ เลยนะ ชักจะอิจฉานดิ ๆ แล้วสิ”
เม่ือมองดทู ่าทางเช่นนน้ั ของเดก็ ๆ แล้ว ยกู กิ ็ยิม้ และพูดออกมา
“อ๊ะ พย่ี ูกกิ อ็ ยู่ด้วยละ!”
“พยี่ ูกิ วนั นีจ้ ะมาประลองกับผมใช่ม้ัย?”
“ผมกเ็ อาด้วย!”
“น่ันสินะครับ พักน้ีผมก็ควบคุมพลังจิตวิญญาณได้ดีข้ึนแล้ว
นะ่ ครับ”
เด็กๆ ผ้สู ังเกตเหน็ ยูกนิ นั้ ตา่ งก็ยิ้มกว้างขึ้น
เคนยะทา้ ประลองกบั ยกู ิ สว่ นพวกเรยี วตะและเกลกด็ ทู า่ จะรสู้ กึ
เหมือนกัน พอควบคุมพลังได้เก่งข้ึนแล้ว คงจะอยากทดสอบฝีมือมาก
จนทนไมไ่ หว
ทว่า จดุ ประสงค์ในวันน้ีเป็นคนละอย่าง
“อะฮะฮะ จะเอาชนะผมยงั เรว็ ไปรอ้ ยปนี ะ? เพราะฉะนน้ั ผมจะ
ประลองด้วยกไ็ ด้อยู่หรอก แต่วันนี้นะ่ ไม่ได้นะ”
“เอ๋ ท�าไมละ่ ?”
เคนยะตือ๊ ยกู ทิ ปี่ ฏเิ สธด้วยท่าทีหยอกลอ้ ดังนัน้ ผมจงึ พดู เสรมิ
โดยทีไ่ มไ่ ด้ปลอบเขา
“น่าเสียดายนะ เพราะวันนี้ไมม่ เี วลาหรอก”
“หมายความวา่ ยงั ไง?”
คุโรเอะถามผมด้วยความงงงวย
ผมจอ้ งตาเธอตรงๆ แลว้ ตอบว่า
“ฉันว่าจะเชิญพวกเธอท้ังห้าคนไปท่ีประเทศของฉันแหละ
งานเทศกาลจะจัดตั้งแต่วันพรุ่งน้ีเป็นต้นไปน่ะ ถ้าเกิดว่าไม่อยากไป
ละก็--------”
“เร็วๆ เขา้ รบี เตรียมตัวเด๋ยี วน้ีเลย!”

บทท่ี 1 คำ�่ คืนก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 85

“เขา้ ใจแล้วละ เคนจงั !”
“อุหวาาาา!? เร่ืองส�าคัญแบบนั้นก็รีบบอกให้เร็วกว่านี้หน่อย
ซี่!!”
“นั่นสคิ รับอาจารย์รมิ ุรุ! จๆู่ กม็ าพดู เรอ่ื งพรรค์น้นั เน่ียนะ!?”
“คอื วา่ หนู หนูจะตงั้ ตารอเลยละ!!”
เดก็ ๆ กระโดดโลดเตน้ โดยทไี่ มร่ อใหผ้ มพดู จบกอ่ น ทกุ คนลว้ น
แต่ตดั สินใจวา่ จะไปแบบไมล่ งั เลเลยแมแ้ ตน่ ้อย
“ของที่จะเอาไปนะ่ แค่เส้ือผา้ ท่จี ะเปล่ยี นก็ไดน้ ะ!”
แมผ้ มจะสง่ เสยี งตามหลงั พวกเขาไปกต็ าม แตไ่ มม่ กี ารตอบกลบั
เด็กๆ โหวกเหวกโวยวาย พรอ้ มทั้งว่ิงกรกู นั ออกไปราวกบั พายุ

ครูที่ก�าลังสอนหนังสืออยู่จ้องมองพวกผมคุยโต้ตอบกันด้วย
ท่าทางตกใจ

จากนน้ั ทนั ทที เ่ี ดก็ ๆ ออกไปแลว้ เขากเ็ ปลง่ วาจาออกมาพรอ้ มกบั
ถอนหายใจ

“โอ้โห ตกใจเลยครับ พวกเขาไม่ได้สนิทกับผมถึงข้ันน้ีเลย
นะครับ...”

“อะฮะฮะ คณุ ทา� ไดด้ แี ลว้ ละนะ ตอนนอ้ี ะไรๆ กด็ ขี น้ึ มาบา้ งแลว้
เพราะไม่คอ่ ยมีครูคนไหนท่ีสามารถดูแลเดก็ พวกนน้ั ไดห้ รอกนะ”

“ไมห่ รอกครบั ถา้ ไม่แสดงความสามารถออกมา พวกเขาก็จะ
ไม่เชื่อฟงั เลย เรือ่ งนั้นอาจจะเปน็ เรื่องธรรมดาก็ว่าไดน้ ะ่ ครบั ถึงน่จี ะเป็น
เร่ืองน่าอายก็เถอะ แต่ถ้าเผลอข้ึนมา แม้แต่ผมยังเกือบแพ้เลยครับ...
พลังของเดก็ พวกนัน้ เป็นของจรงิ นะ่ ครบั ว่าแตว่ า่ --------”

ครูทพี่ ูดเช่นน้นั รูส้ ึกเหมอื นไมเ่ คยเห็นผมมากอ่ น
ดเู หมือนวา่ เขาจะเป็นบุคคลท่ถี ูกจา้ งมาใหม่ ในฐานะครูผ้สู อน
แทนผม

86

“อะ๊ ขออภยั ทแี่ นะนา� ตวั ชา้ ครบั ผมชอ่ื รมิ รุ ุ เคยเปน็ ครปู ระจา� ชน้ั
ของเด็กพวกน้ันเมื่อก่อนหน้าน้ีครับ ขอโทษที่เข้ามารบกวนการเรียน
การสอนนะครบั ”

“อ้อ นึกแลว้ เชียววา่ คณุ คอื อาจารย์ริมรุ ุสินะครับ ผมเคยไดย้ นิ
ชอื่ นน้ั จากปากของเดก็ ๆ เลยคดิ อยวู่ า่ อาจจะใชก่ ไ็ ดน้ ะ่ ครบั ชอื่ ของผมคอื
เคลาส์ ไดร้ บั การจา้ งวานจากโรงเรยี นแหง่ นใี้ นฐานะครผู สู้ อนแทนคณุ ครบั
ไม่ต้องกังวลเรื่องการเรียนการสอน เนื่องจากผมได้ฟังมาจากประธาน
กรรมการลว่ งหนา้ แลว้ วา่ นบั แตว่ นั นอ้ี าจจะไดห้ ยดุ เรยี นไปสกั พกั เลยกไ็ ด้
น่ะครับ”

ครคู นนน้ั คุณเคลาสก์ ล่าวเชน่ น้ัน และยม้ิ เฝื่อนๆ
ยกู บิ อกวา่ คณุ เคลาสเ์ ปน็ อดตี นกั ผจญภยั สายปราบปรามแรงก์
A- ปัจจบุ ันอายกุ จ็ ะยา่ งเขา้ วยั 50 แล้ว จึงคดิ ทีจ่ ะเกษียณในอกี ไมน่ าน
“รอเดย๋ี วนะ? ทบี่ อกวา่ แม้แตค่ ณุ เคลาส์ก็เกือบจะแพเ้ นี่ย เจ้า
พวกนัน้ แขง็ แกรง่ ข้ึนถึงขนาดน้ันเชียวหรอื ?”
“ผมไมแ่ นใ่ จวา่ พวกเขาถกู สอนอะไรไปบา้ ง แตเ่ ดก็ พวกนนั้ ภมู ใิ จ
ที่ไดร้ บั การฝึกปรอื จากคุณนะครับ”
“กจ็ รงิ นะ่ ซ?่ี นไ่ี มไ่ ดพ้ ดู เลน่ ๆ หรอกนะ พวกเขาแขง็ แกรง่ ถงึ ขนั้
ที่ว่า ถา้ ประมาทละก็ แมแ้ ต่ผมก็อาจจะแพไ้ ด้เลยดว้ ยซ้�า”
เน่ืองจากยกู ยิ งั พดู แบบนี้ เรอ่ื งการเตบิ โตของเด็กๆ คงจะเปน็
ของจรงิ
แหมๆ ในระยะเวลาสนั้ ๆ แบบนถ้ี ือว่าเก่งกันจริงๆ
หลงั จากทผี่ มดม่ื ดา่� อยกู่ บั อารมณเ์ ชน่ นนั้ คณุ เคลาสก์ ห็ นั มาทาง
ผมกับยกู ริ าวกบั วา่ ตดั สนิ ใจไดแ้ ลว้
“ทา่ นยูกิ ผมมีเรอ่ื งทจี่ ะขอรอ้ งครบั ”
“หมื ? มีอะไรเหรอ?”
“คือวา่ เร่อื งนอ้ี ยากให้ทา่ นริมรุ ุรับฟงั ดว้ ยนะ่ ครับ ถา้ เป็นแบบนี้

บทที่ 1 คำ่� คนื กอ่ นงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 87

ตอ่ ไป ในเร็วๆ น้ีผมคงจะชนะเด็กพวกน้นั ไมไ่ ด้อีกตอ่ ไปแล้วครบั ถา้ เด็ก
พวกน้ันพอใจกับเร่ืองแค่น้ันเสียแล้วละก็จะไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเขา
น่ันเป็นปัญหาของวิชาก่อนหน้าน้ี ผมจึงคิดว่าจ�าเป็นต้องมีผู้ใหญ่ท่ีเป็น
กา� แพงใหพ้ วกเขาตง้ั เปน็ เปา้ หมายทที่ า� ใหอ้ ยากกา้ วขา้ มไปใหไ้ ดน้ ะ่ ครบั ”

“หมายความว่ายงั ไงรึ?”
“อะไรกนั กเ็ รอ่ื งงา่ ยๆ นะ่ ครบั ทา่ นยกู ิ เดก็ พวกนนั้ ยงั มหี นทาง
ที่จะเติบโตได้อีก ถ้าจัดหาผู้ท่ีจะพร�่าสอนวิชาต่อสู้ให้เด็กพวกน้ันได้
เพ่ือไมพ่ วกเขาเกิดความหยิง่ ผยองเพยี งเพราะเอาชนะผมได้ครบั ”
อยา่ งน้นี เี่ อง
คณุ เคลาส์ดทู า่ จะคิดถึงเร่ืองของเดก็ ๆ ด้วยความจรงิ ใจราวกบั
เปน็ ครอบครัวเลยทีเดียว
เดก็ ๆ มจี ติ วญิ ญาณชนั้ สงู สถติ อยใู่ นตวั พวกเขา แมว้ า่ พลงั ดงั กลา่ ว
จะลบล้างแก่นเวทท่ไี ดร้ ับในตอนท่ีขา้ มโลกมาเปน็ “ชาวตา่ งโลก” ก็ตาม
แต่เด็กๆ สามารถควบคุมพลังนั้นด้วยความต้ังใจของตนเองไปพร้อม
กบั ทีพ่ วกเขาเจรญิ เติบโต
เมื่อเป็นเชน่ น้นั แล้ว กจ็ ะสามารถหมุนเวียนพลงั งานส่วนเกนิ ไป
เป็นพลังในการตอ่ สู้ได้ แม้แต่ 〈เวทจิตวิญญาณ〉 กส็ ามารถควบคมุ ได้
อย่างง่ายดาย พวกเขาจึงอาจกลายเป็นเอเลเมนทาเลอร์ (ผู้บงการจิต
วิญญาณ) ทย่ี อดเยยี่ มเหมือนคณุ ชิสไุ ด้
ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั เคนยะกค็ รอบครองกระทง่ั คณุ สมบตั แิ หง่ “ผกู้ ลา้ ”
ซง่ึ ไดร้ บั การยอมรบั โดยจติ วญิ ญาณแหง่ แสง หากไดร้ า่� เรยี นกบั ครทู เี่ หมาะสม
การขวนขวายพลังที่ยอดเยี่ยมมาไว้กบั ตวั คงไมใ่ ช่เรอ่ื งเพ้อฝัน
ควรจะหาครูท่เี กง่ ๆ อยา่ งท่ีคุณเคลาสพ์ ูดเอาไว้
ทวา่ หากทา� เชน่ นนั้ ละก็ จะมีปญั หาอยูห่ น่งึ อย่าง-------
“งน้ั เหรอ หมายความวา่ ถา้ หาคนอนื่ มาทา� หนา้ ทคี่ รใู หเ้ จา้ พวกนนั้
จะดกี วา่ สนิ ะ? แตว่ า่ นะ ถา้ พดู ถงึ คนทแ่ี ขง็ แกรง่ กวา่ คณุ เคลาส์ กจ็ ะหมาย

88

ถงึ คนทอ่ี ยใู่ นแรงก์ A ซง่ึ ยงั ประจา� การอยใู่ นปจั จบุ นั การจา้ งพวกชนั้ หนงึ่
แบบนั้นมาเปน็ ครูคงจะยากเกินไปละนะ...”

นน่ั สินะ เรอื่ งน้นั แหละปัญหา
ถ้าเป็นคนทล่ี าออกไปแล้วคงจะรบั หน้าทค่ี รู ซ่ึงเปน็ งานประจ�า
และมีความปลอดภัย แต่ถ้าเป็นนักผจญที่ยังประจ�าการอยู่การให้ความ
ส�าคัญกับงานที่ยากมากๆ น้ันจะมีรายได้มากกว่าการดูแลเด็กๆ ทาง
สมาคมกเ็ ชน่ กนั เพราะการใหบ้ คุ คลากรทย่ี อดเยย่ี มไปทา� งานลงพนื้ ทนี่ นั้
ยอ่ มดกี วา่ และเปน็ การใหค้ วามสา� คญั กบั ความปลอดภยั ของผคู้ นอกี ดว้ ย
“นั่นสนิ ะครับ ถา้ จะหาบุคคลทนี่ ่าจะทา� หน้าทีค่ รูได้และมีแรงก์
A ข้ึนไป ผมกน็ ึกไมอ่ อกเหมือนกนั ครับ สว่ นเรอ่ื งวชิ าต่างๆ นานาท่เี ก่ียว
กบั พวกเนอ้ื หาในหอ้ งเรยี นและการผจญภยั นนั้ ขา้ กย็ งั พอสอนไดอ้ ยหู่ รอก
ครบั ...”
คณุ เคลาส์กถ็ อนหายใจเชน่ กนั เขาคงจะเข้าใจอยู่พอสมควรวา่
เรือ่ งทตี่ วั เองขอไปน้ันเป็นเรื่องยาก
น่ันสิ การใหน้ ักผจญภัยไปเป็นครนู ่คี งจะยากแฮะผมคดิ เช่นนั้น
แลว้ ลองเสนอดูว่า
“ถ้าอย่างงั้นนะ ฉันมีก�าหนดการสร้างโรงเรียนที่ประเทศของ
ฉันอย่นู ะ่ เพราะมีพวกที่เทียบเทา่ แรงก์ B อย่พู อสมควร คุณปทู่ ีช่ ื่อว่า
ฮาคโุ รซง่ึ เปน็ “ผู้ชแ้ี นะ” ของฉนั รบั หนา้ ที่เปน็ อาจารย์ใหพ้ วกเขา ถา้ แค่
เรื่องวิชาดาบก็ถือว่าแข็งแกร่งกว่าฉันแล้ว เลยคิดว่าเขาน่าจะช้ีน�าพวก
เด็กๆ ไดเ้ ชน่ กัน------”
ถา้ แคเ่ รอื่ งวชิ าดาบละก็ ถงึ จะมอบหมายหนา้ ทใ่ี หฮ้ าคโุ รกไ็ มม่ ปี ญั หา
เพยี งแตว่ า่ ผมอยากจะใหเ้ ขาสอนเร่ืองอ่นื ๆ อีกหลายเรือ่ งให้เดก็ ๆ ดว้ ย
“สดุ ยอดไปเลยไมใ่ ชเ่ หรอ! ถา้ งนั้ กช็ ว่ ยรบั ฝากเดก็ พวกนนั้ ไวใ้ น
ประเทศของคณุ ริมุรุไดม้ ั้ย?”
“ฉนั คดิ วา่ นัน่ ก็เป็นวธิ ีหน่ึงนะ แต่ว่าถา้ ทา� อย่างน้นั เจา้ พวกนน้ั

บทที่ 1 ค่�ำคืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 89

ก็คงจะเรียนรู้สามัญสา� นึกของสงั คมมนุษย์ได้ยากข้ึนน่ะ”
สามัญส�านึกของสังคมมนุษย์เนี่ย มันมีหลายเรื่องที่ต้องเรียนรู้

ในระหว่างการคบหากบั พวกเด็กๆ ดว้ ยกนั เอง ผมจงึ กังวลว่า หากช่วงชงิ
โอกาสน้ันไป พวกเขาก็จะเติบโตข้นึ ทง้ั ๆ ที่ยงั ขาดความสามารถด้านการ
สอ่ื สารไมใ่ ช่หรอื

จากนไี้ ป นกั ผจญภัยกค็ งจะมีจา� นวนเพิ่มขึน้ อยา่ งรวดเร็ว ลกู ๆ
ของพวกเขาคงจะไปโรงเรยี นกนั ดว้ ย แตเ่ รอ่ื งนนั้ นา่ จะเปน็ เรอ่ื งของอนาคต
ในอกี หลายปขี า้ งหนา้ ผมคดิ วา่ จนกวา่ จะถงึ ตอนนน้ั พวกเขาคงตอ้ งเรยี น
หนงั สอื ในสภาพแวดลอ้ มทีไ่ ม่มีเดก็ คนอืน่ ๆ ท่ีเปน็ มนุษย์อยู่ เรอื่ งน้นั จงึ
คอ่ นขา้ งเป็นปญั หา

“ออ๋ เพราะวา่ มแี ต่อสรู ไม่มเี ดก็ ท่เี ปน็ มนุษย์เลยสินะ”
“นัน่ สินะครับ เรือ่ งนัน้ อาจจะเป็นปญั หากไ็ ด้...”
ยูกิและคุณเคลาส์คงจะตระหนักได้ถึงประเด็นที่ผมวิตกกังวล
เช่นกนั พวกเขาพยักหนา้ ให้ผมราวกบั วา่ เข้าใจ
แต่การที่ดูเหมือนว่าจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหา
ไดน้ ั้น นบั เปน็ เร่อื งดี
ทว่า มนั ยงั เรว็ เกนิ ไปท่จี ะสบายใจ
เพราะผมเองก็ยังมเี รือ่ งท่ีกงั วลใจอย่อู ีกเรอื่ ง
“เอาเถอะ ทางเรารบั หน้าที่แคเ่ รอื่ งการชแ้ี นะเคลด็ วชิ าได้อยู่นะ
เพราะมเี วทเคลอื่ นยา้ ยอยดู่ ว้ ย ฉนั คดิ ว่ารบั ฝากเด็กๆ ไว้สักครั้งสองครั้ง
ต่อสัปดาห์ก็ดีเหมือนกัน แต่ส�าหรับเจ้าพวกนั้นแล้ว มันไม่ใช่แค่นั้น
ฉันว่าถ้าพวกเขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องจิตวิญญาณอย่างละเอียดกว่านี้
กด็ นี ะ”
แมว้ า่ นจี่ ะยงั ไมถ่ งึ ขน้ั ทจ่ี ะเปน็ ปญั หากต็ าม แตผ่ มกลบั คดิ วา่ มนั
ไมค่ วรปลอ่ ยผ่าน
จติ วิญญาณสถิตอย่ใู นร่างของเด็กๆ เพอื่ รักษาชวี ิตของพวกเขา

90

ผมจึงคิดว่าหากพวกเขาตั้งใจที่จะใช้พลังนั้นในทางที่ถูกละก็ การรู้เร่ือง
จิตวิญญาณอย่างละเอยี ดก็ถือวา่ ส�าคัญ

และดูทา่ วา่ ผมจะสอนเรอ่ื งน้นั ให้ไมไ่ ด้
แม้ว่าการพูดเร่ืองแบบน้ีจะฟังดูเป็นการพูดตรงเกินไปก็ตาม
แต่น่ันเป็นเพราะว่าผมจดจ�าความรู้ด้วยการรับรู้ทางกาย การอธิบายวิธี
หายใจใหค้ นอนื่ ฟงั ทา� ไดย้ ากฉนั ใด ผมกอ็ ธบิ ายเรอื่ งจติ วญิ าณไดย้ ากฉนั นน้ั
ถา้ เพยี งแคก่ ารอธบิ ายเกย่ี วกบั จติ วญิ ญาณในแงเ่ หตผุ ล กถ็ อื วา่ งา่ ย
แตผ่ มคิดว่าน่นั จะไมส่ ามารถถา่ ยทอดแก่นแท้ได้
เรอื่ งทผ่ี มนกึ ออกกค็ อื วธิ กี ารตอ่ สขู้ องพวกฮนิ าตะและโฮลไี่ นท์
(อศั วินศักดส์ิ ทิ ธ)ิ์
วธิ กี ารสรู้ บแบบพเิ ศษทท่ี า� ใหเ้ วทจติ วญิ ญาณและวชิ าดาบหลอม
รวมกนั เปน็ หน่งึ เพ่ือที่จะขึน้ ไปถึงระดับน้นั คงจา� เปน็ ตอ้ งมคี วามเข้าใจ
เกีย่ วกับจิตวิญญาณอย่างลกึ ซึ้ง
หากใหพ้ วกเธอชว่ ยช้นี �าเรอื่ งนั้นให้กับเด็กๆ ไดด้ ว้ ยละก.็ ..
“ถา้ พดู ถงึ จติ วญิ ญาณ กโ็ ฮลไ่ี นทส์ นิ ะ ลองขอรอ้ งฮนิ าตะดไู หม?”
“อืม ฉันก็ลองคิดเร่ืองน้ันดูแล้วเหมือนกันน่ะ แต่ฮินาตะเนี่ย
นา่ กลัวไมใ่ ช่เหรอ?”
“อะ อมื ก็นะ...”
“เธอคงจะไมโ่ ดนเดก็ ๆ ดถู กู หรอก แตใ่ นทางกลบั กนั ฉนั กก็ งั วลวา่
เธอจะเข้มงวดเสยี จนท�าอะไรเกินไปหรือเปลา่ น่ะ...”
“พอไดย้ นิ อยา่ งน้นั แล้ว กป็ ฏเิ สธไม่ไดเ้ ลยละนะ”
พูดจบผมกบั ยูกกิ ม็ องหนา้ กันและถอนหายใจ
ประเดน็ น้พี กั ไว้ก่อน
ผมมองเห็นเด็กๆ ถอื สมั ภาระว่ิงเข้ามา
ไหนๆ ก็งานเทศกาลทัง้ ที
ท้งั ๆ ท่ีจะได้ใชช้ ว่ งเวลาอันแสนสนุกสนานแท้ๆ แตถ่ ้ายงั มวั พูด

บทท่ี 1 คำ�่ คนื ก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 91

เร่อื งยากๆ อยู่ ก็เรมิ่ ออกไปสนุกกันไม่ไดพ้ อดี
ก่อนอื่นก็ไหว้วานให้ฮาคุโรท�าหน้าที่ช้ีน�าเด็กๆ ส่วนที่เหลือไว้

ค่อยๆ คิดกแ็ ล้วกนั
แมจ้ ะเลอื่ นการพิจารณาปัญหาออกไปก่อน แตจ่ ะตอ้ งทา� อะไร

สักอยา่ งไดแ้ น่นอน
ตัวผมผู้คิดเช่นนั้นเหมือนทุกทีจึงปรับความรู้สึกให้ผ่อนคลาย

และยบั ยงั้ ความกลัดกล้มุ ได้อย่างง่ายดายนัน่ เอง
＊

ผมออกจากประตอู าณาจักรอินกราเซีย จากนน้ั กเ็ ปิด “ประตู
เคล่อื นยา้ ย” ในทท่ี ไี่ ม่มีคนเหน็

เน่ืองจากสิ่งน้ีไม่ใช่เวทมนตร์ แม้จะไม่มีวงแหวนเวทก็สามารถ
เปดิ ใช้งานได้

ยูกิมองด้วยสายตาว่างเปล่า แตพ่ วกเด็กๆ กลบั ชนิ แล้ว
“อาจารย์มีพลังที่สะดวกแบบน้ีอยู่น่ีนา มาเจอกันให้บ่อยๆ
กวา่ นส้ี ิ!”
ผมโดนเคนยะบน่ เข้าให้แล้ว
เนื่องจากมนั เป็นเรื่องท่สี มเหตสุ มผล ผมจึงกล่าวคา� ขอโทษไป
ก่อนว่า โทษทีๆ
เพราะผมต้องเจออะไรหลายๆ อย่าง จึงไม่ได้ว่างขนาดน้ัน
แล้วก็ไม่มีการรับประกันความปลอดภัยด้วย แต่เรื่องนั้นไม่จ�าเป็นต้อง
พดู หรอก ขนื พดู เรอ่ื งไมจ่ า� เปน็ ออกไป กค็ งไมแ่ ปลกทจี่ ะทา� ใหเ้ ดก็ ๆ เกดิ
ความกังวลใจ
ด้วยเหตุน้ี ผมจึงกลบเกล่ือน พร้อมท้ังสัญญาว่าหลังจากนี้
จะมาเจอกันบอ่ ยขึ้น จากน้นั ผมก็นา� ทางเด็กๆ และยกู ิไปยงั เรียวกงั ทผ่ี ม

92

ภาคภมู ิใจ
น่คี ืออาคารสา� หรบั ผบู้ ริหารโดยเฉพาะ ตงั้ อยใู่ นไพรเวทแอเรีย

ซึ่งเปน็ คนละเขตกบั ทขี่ นุ นางเช้ือพระวงศ์ของแตล่ ะประเทศพ�านักอยู่
ผมมองดยู ูกเิ ดนิ ไปทหี่ ้อง จากน้ันก็หนั มามองเด็กๆ
“โทษทีนะ ฉันยังเหลืองานท่ีต้องทา� อยู่ ดังนั้นจึงน่าจะเจอกับ

พวกเธอได้แคต่ อนกลางคนื น่ะ”
“““เอ๋-------- !?”””
เดก็ ๆ ดทู ่าจะไมพ่ อใจ
“เงียบหน่อย!”
ผมทา� ใหเ้ ดก็ ๆ เงยี บโดยการนา� จห้ี อ้ ยคอจากอกเสอ้ื ออกมาใหด้ ู
“ฉันวา่ จะใชส้ ่งิ น้ีเลน่ เกมกันน่ะ-------?”
ทนั ทีทผ่ี มพดู เช่นนน้ั แววตาของเด็กๆ ก็เปลี่ยนไป พอสีหนา้ ท่ี

ดูไม่พอใจเลือนหายไปแล้ว พวกเขาก็รอฟังค�าพูดของผมในท่าทางดู
สนอกสนใจ

ผมอธบิ ายต่อ พลางมองดูทา่ ทางดงั กลา่ วให้แน่ใจ
“สงิ่ น้ีนะ่ นะ มนั จะเปน็ ตั๋วฟรีพาสสา� หรับร้านแผงลอยทจี่ ะออก
ร้านในงานเทศกาลตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แค่พกส่ิงนี้ไว้ก็สามารถกิน
ดม่ื อยา่ งอสิ ระทรี่ า้ นไหนกไ็ ดท้ ง้ั นนั้ และไมว่ า่ จะเปน็ พนื้ ทจ่ี ดั อเี วนตบ์ รเิ วณ
ไหนก็สามารถเขา้ ออกได้อย่างอิสระอกี ด้วย เพียงแต่ว่าจ�านวนเงนิ สูงสุด
มคี า่ เทา่ กบั เหรยี ญเงนิ 100 เหรยี ญ ถา้ ใชส้ ง่ิ นจี้ นหมดเสยี ละก็ เกมโอเวอร์
ถึงตอนน้ันพวกเธอจะต้องกลับห้อง และมีบทลงโทษเป็นการบ้านรออยู่
หากพวกเธอตงั้ ใจเรยี นมาจนถงึ ตอนน้ี คงจะสามารถใชช้ วี ติ เปน็ เวลา 3 วนั
พรอ้ มกับไปสนุกได้อย่างเต็มอิม่ เป็นไงละ่ จะเลน่ หรือเปลา่ ?”
เนอื่ งจากผมรมู้ าตงั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ ตวั เองไมส่ ามารถดแู ลเดก็ ๆ ได้
จงึ ต้งั ใจคดิ หามาตรการรับมือไวก้ อ่ น
นกึ แลว้ เชยี ววา่ ถา้ พดู ถงึ งานเทศกาลกต็ อ้ งมเี งนิ คา่ ขนม และการ

บทที่ 1 ค�่ำคืนก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 93

เดินเที่ยวอย่างอิสระเสรีก็คงจะเป็นเรื่องพ้ืนฐาน แม้ผมจะคิดว่ามันแย่ท่ี
ผมไปกบั พวกเขาไม่ได้ แตถ่ ้ามแี คพ่ วกเดก็ ๆ กน็ า่ จะสนกุ กว่า

ภายในเมอื งแหง่ นมี้ เี หลา่ ลกู นอ้ งของโซเอยค์ อยสอดสอ่ งดแู ลอยู่
ถงึ ทกุ คนจะแยกกนั ไปคนละทาง แตก่ เ็ ตรยี มการเฝา้ ระวงั ไวอ้ ยา่ งลบั ๆ แลว้

ดังนั้น น่ีจึงเป็นแผนการที่ท�าให้ผมสบายใจ และท�าให้เด็กๆ
สนกุ สนานกนั แค่ในกลมุ่ พวกเขาได้

สว่ นจา� นวนเงนิ กเ็ ปน็ เหรยี ญเงนิ 100 เหรยี ญ ซง่ึ ถอื วา่ มากเปน็
พเิ ศษ เนอื่ งจากของทว่ี างจา� หนา่ ยในรา้ นแผงลอยสว่ นใหญจ่ ะมรี าคาไมถ่ งึ
1 เหรียญเงนิ การใช้เงินให้หมดใน 3 วันจงึ เป็นเร่อื งยาก ค�าวา่ เกม ก็
เปน็ ไดแ้ ค่ช่อื และเป็นเพยี งขอ้ อา้ งเทา่ นนั้

“เลน่ ส!ิ ”
“ท่าทางจะมีของแปลกๆ อยู่เยอะแยะเลย น่าสนุกจังเลยนะ
เคนจงั !”
“เออ จะต้งั ตารอเลยละ!”
“อาจารย์ ขอบคุณครับ”
“คอื ว่า หนูจะไปซ้ือของขวัญสักช้นิ ใหอ้ าจารยน์ ะ!”
พวกเด็กๆ ตื่นเตน้ กบั แผนของผม
ดเู หมอื นจะตงั้ ตาคอยอยา่ งเตม็ เปย่ี มกบั งานเทศกาลในวนั พรงุ่ นี้
เป็นตน้ ไป
ผมยื่นจีห้ อ้ ยคอให้เด็กๆ แตล่ ะคนพยักหน้ากลบั มา แล้วผมก็
คิดไปพลางๆ ว่า กอ่ นงานเทศกาลเน่ยี สนกุ จังเลยนะ
ผมต้งั ใจจะบอกเด็กๆ ว่ารามิรสิ อยู่ในเมอื งนี้ แต่กห็ ยุดไว้กอ่ น
เพราะไม่ว่าอย่างไรหลังงานเทศกาลก็ตั้งใจให้พวกเขาได้เจอกันอยู่แล้ว
จึงไม่ต้องรีบร้อนกไ็ ด้ นอกจากนี้ เดก็ ๆ ก็ดูทา่ จะกา� ลังง่วนอยูก่ ับการคิด
ก�าหนดการของท้ังสามวันต้ังแต่พรุ่งน้ีเป็นต้นไป โดยมีเคนยะและอลิส
เป็นศูนยก์ ลาง

94

หลังจากน้ี คุณสาวใช้ท่ที า� งานในเรยี วกงั คงจะชว่ ยดแู ลเด็กๆ
“ง้ัน ถ้าพวกเธอมีธุระอะไร ก็ไปบอกคุณสาวใช้ท่ีอยู่ในท่ีพัก
แหง่ น้ซี ะ ถึงจะคดิ วา่ คงไม่มธี รุ ะอะไรก็เถอะ เพราะยงั ไงซะ ตอนทอ่ี ยาก
จะตดิ ตอ่ ฉนั แคจ่ ับจน้ี นั้ ไว้ใหแ้ นน่ ๆ แล้วต้ังจติ กพ็ อ เพราะเวทมนตรท์ ่ใี ช้
ส่งขอ้ ความจะท�างานนะ่ ”
“““เข้าใจแล้ว!”””
ค�าตอบท่ฟี ังดรู ่าเรงิ ชา่ งยอดเยย่ี มนกั
ผมคิดว่าขืนตัวเองอยู่ต่อไปก็น่าจะเป็นตัวเกะกะของเด็กๆ ผม
จึงคอ่ ยๆ ออกจากหอ้ งไป

เท่าน้ี ธรุ ะทคี่ วรทา� ก็เสร็จหมดแลว้
กวา่ จะถงึ คา�่ คนื กอ่ นงานเทศกาลยงั พอมเี วลาวา่ งอยู่ ผมตง้ั ใจที่
จะไปพกั ผอ่ นในห้องตวั เอง เพอ่ื เตรียมพรอ้ มสา� หรบั ตอนกลางคืน...
แต่ก็เปน็ ไปไม่ไดท้ จ่ี ะมีแตเ่ ร่ืองดๆี ไปเสียทุกอยา่ ง
“------- ทา่ นรมิ ุรุ ขบวนของ “ผ้กู ล้า” มาซายคู ิดูท่าทางจะมา
ถึงตรงนอกเมืองแล้วครับ”
โซเอย์ผู้ปรากฏกายมาอย่างเงียบๆ รายงานด้วยการกระซิบ
ขา้ งหูผม
ผูก้ ลา้ เรอะ
เอาละๆ จะเปน็ พวกแบบไหนกันละ่ เน่ยี
ผมมงุ่ หนา้ ออกไปตอ้ นรบั พวกเขาทนั ทที นั ใด พลางคดิ เรอื่ งเชน่ นนั้
ผมมองเห็นเอลฟ์หลายตนที่ดูเหมือนจะถูกจับกา� ลังโงนเงนไป
มาในรถมา้ บรรทุกของคันใหญ่ เรือ่ งทพี่ วกเขาถูกชว่ ยออกมาจากองค์กร
อาชญากรรมทช่ี ่อื วา่ “ออร์ทรอส” น้ันดูเหมือนจะเป็นเร่ืองจริงแฮะ
รถม้าดูท่าจะหรูมากเลยทีเดียว เหมือนว่าจะได้รับการปฏิบัติ
ท่ดี ี

บทที่ 1 ค�่ำคนื ก่อนงำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 95

เดก็ หนมุ่ ผมทองนง่ั อยบู่ นรถมา้ มปี ระทนุ คนั เลก็ ซงึ่ เปน็ คนละคนั
กับรถม้าทพ่ี วกเอลฟ์นงั่ แมเ้ ขาจะน่งั อย่บู นทีน่ ง่ั คนเทยี มรถมา้ แต่คนกมุ
บงั เหียนกลับเปน็ ผู้ชายอกี คนหนึ่ง
เด็กหนมุ่ คนนั้นคอื “ผกู้ ล้า” มาซายคู หิ รอื เปลา่ ?
ถงึ จะมเี คา้ หนา้ แบบคนญป่ี นุ่ กต็ าม แตถ่ า้ แยกแยะอยา่ งละเอยี ด
ก็จะเห็นโฉมหน้าคลา้ ยๆ ชาวตา่ งชาติทไี่ หนสกั แหง่ อกี ดว้ ย
สไตล์ศิลปินคา่ ยจอห์นนส่ี ์2ง้ันเรอะ?
ผมสีทองลื่นสลวย หางตาเรียวยาว เห็นตาเป็นสองชั้นอย่าง
ชัดเจน แม้จะค่อนข้างหน้าเด็ก แต่ท่าทางของเขากลับท�าให้รู้สึกได้ถึง
ความเท่
เปน็ หนมุ่ รูปงามมากเลยทีเดียว
ถ้าพูดตรงๆ ก็ดไู มเ่ หน็ จะแขง็ แกรง่ มากนกั แตจ่ ะโดนรปู ลักษณ์
ภายนอกหลอกเอาไม่ได้
มาซายคู ิเป็น “ชาวตา่ งโลก” ไมผ่ ดิ แน่ เพราะว่าเขาก�าลังปล่อย
‘จติ คกุ คามแห่งวรี ชน’ อ่อนๆ ออกมา
แมจ้ ะเป็นพฤตกิ รรมข่มขูป่ ระเภทหนงึ่ แตม่ นั ใชไ้ มไ่ ดก้ บั ผม
ผมเอาจรงิ เอาจงั อยา่ งเต็มท่เี พอ่ื ไมใ่ ห้ประมาท แลว้ เบนสายตา
ไปยังมาซายคู ิ พลางสงวนท่าทนี ง่ิ เฉยไว้
จากนน้ั ก็ดทู ่าว่ากลุ่มขบวนจะรสู้ กึ ไดถ้ งึ ตวั ผมผู้ออกมาตอ้ นรบั
พวกเขาคอ่ ยๆ มายงั เบอื้ งหน้าผม แลว้ หยุดน่ิง
ขบวนเคล่ือนตัวเข้ามาตรงหนา้ ผม
“แกคอื จอมมารรมิ รุ เุ รอะ? ไมน่ กึ เลยวา่ จะอตุ สา่ หอ์ อกมาตอ้ นรบั
พวกขา้ นะ่ ”
“ท่านมาซายูคิเป็นผู้กล้าผู้ยิ่งใหญ่ แม้แต่จอมมารก็คงไม่อาจ
ละเลยไดเ้ ปน็ ธรรมดาค่ะ”
“หึหึหึ มาซายูคิคงุ จะท�ายังไงครับ? จะเผชญิ หนา้ ให้ร้แู ล้วรรู้ อด
2จอห์นนี่ส์ :
คา่ ยเพลงสัญชาตญิ ี่ป่นุ ก่อตัง้ ใน ค.ศ. 1964 มชี ื่อเสียงมากในญปี่ นุ่ สมาชิกส่วนใหญ่เป็นผูช้ าย
โดยศลิ ปนิ ในคา่ ยจะมรี ูปร่างหนา้ ตา บคุ ลกิ และการแต่งกายท่เี ป็นเอกลักษณ์

ตรงน้ีเลยไหมครับ?”
พวกเขาพดู กบั ผมตามใจปากเลยนะ เฮ้ย
ถงึ ผมจะรสู้ กึ ขอบคณุ ทชี่ ว่ ยพวกเอลฟอ์ อกมากต็ าม แตผ่ มคดิ วา่

มันไมม่ ีเหตุผลที่พวกเขาจะพดู กับผมถึงขนาดนี้
ทว่า ผมจะอดทนไว้ ถา้ โกรธเพราะเรือ่ งแค่นี้กช็ า่ งโง่เขลาส้ินดี
ทงั้ ทอี่ ตุ สา่ หป์ รองดองกบั พวกฮนิ าตะ แลว้ ปา่ วประกาศวา่ ตวั ผม

เป็นจอมมารท่ีไร้พิษสงและมีประโยชน์แท้ๆ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าความ
พยายามนนั้ จะสญู เปลา่ ไปเสียแล้ว

“แหมๆ ขบวนของผู้กล้านี่ไม่ย้ังมือเลยนะ ฉันขอขอบคุณที่
ช่วยเหลือเหล่าเอลฟ์ซ่ึงกลายมาเป็นพลเมืองของฉัน และจะอนุญาต
ให้พักในเมืองนี้ระยะหนึ่งนะ เพราะจะมีการจัดเตรียมที่อยู่อาศัยให้ตาม
ตอ้ งการ จะอยตู่ ามใจชอบเลยกไ็ ด้ แตว่ า่ นะ ฉนั ไมไ่ ดต้ ง้ั ใจจะมาเผชญิ หนา้
ให้รูแ้ ลว้ ร้รู อดตรงนี้หรอก?”

รอบขา้ งก็มีสายตาของเหลา่ พอ่ คา้ อย่ดู ว้ ย
เอาเปน็ วา่ ผมตดั สินใจท่ีจะแสดงท่าทีถ่อมตนอยา่ งมีมติ รไมตรี
ทวา่ ปฏกิ ิริยาโตต้ อบกลบั ไม่น่ายนิ ดนี กั
“ฮะฮ่า ดูเหมือนว่าจอมมารจะก�าลังหวาดกลัวคุณมาซายูคิอยู่
จรงิ ๆ ดว้ ยว่ะ”
ชายรา่ งใหญท่ แี่ ตง่ กายเกอื บจะเปลอื ยครงึ่ ตวั ซง่ึ กา� ลงั เทยี มรถมา้
อย่นู น้ั พูดจาดถู ูกผมพลางหวั เราะอยา่ งดรุ า้ ย
“เร่ืองท่ีคุณปรารถนาจะเป็นมิตรกับพวกเราเหล่ามนุษยชาติ
นะ่ ครับ มนั จะเชือ่ ถอื ไดข้ นาดไหนกนั เชยี ว มคี �าร่า� ลือว่าผูท้ วี่ างแผนการ
อันท�าให้ฟาลมุสล่มสลายก็คือคุณผู้เป็นจอมมาร คุณอาจจะหลอกลวง
นกั บญุ ฮนิ าตะไดอ้ ยา่ งแนบเนยี น แตถ่ า้ คดิ วา่ มาซายคู คิ งุ จะเปน็ เหมอื นกนั
แล้ว ผมก็ล�าบากใจนะครับ”
การไมฟ่ งั ท่อี ีกฝ่ายพดู เลยนีม่ ันเปน็ เชน่ นเี้ องเหรอ

บทท่ี 1 ค�ำ่ คืนก่อนงำนเทศกำลเปิดประเทศ 97