เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 09

บทคน่ั กำรประชมุ รอบดกึ

ณ กลางดกึ เวลา 0 นาฬกิ า ซง่ึ คา่� คนื กอ่ นงานเทศกาลไดส้ นิ้ สดุ
ลงแล้ว

มีการจดั การประชมุ ฉุกเฉนิ ทีไ่ ม่มีในกา� หนดการ
“โทษทนี ะ ทใ่ี หม้ ารวมตวั กนั ในเวลาแบบนี้ ถงึ พวกนายจะเหนอ่ื ย
แต่ช่วยพยายามอกี สกั หนอ่ ยนะ”
ผมพดู เชน่ นนั้ แลว้ กวาดตามองเหลา่ ผทู้ มี่ ารวมตวั กนั ในทแี่ หง่ น้ี
ก่อนอนื่ ก็ตอ้ งขอบคุณชนู ะผสู้ รา้ งคุณงามความดีในวนั น้ี
“ชนู ะ วนั นช้ี ว่ ยไดเ้ ยอะเลยละ อาหารอรอ่ ยมากๆ แลว้ กเ็ รอื่ งทชี่ ว่ ย
โนม้ นา้ วมิดเรยท์ ี่แมแ้ ตม่ ิลมิ คนน้นั ยงั ลา� บากด้วย ขอบคุณจริงๆ นะ”
พอผมกล่าวความร้สู ึกขอบคณุ ชูนะก็ยิ้มหวาน
“ไมห่ รอกคะ่ ทเี่ รอ่ื งอาหารประสบความสา� เรจ็ เพราะวา่ คณุ โยชดิ ะ
ใหค้ วามร่วมมอื ตา่ งหากค่ะ แล้วก็ เนอ่ื งจากท่านริมุรุชมเชยเมนปู ลาสด
ของฮาคโุ ร ขา้ จงึ เจบ็ ใจเพราะรู้สกึ เหมือนกบั แพย้ งั ไงก็ไมร่ คู้ ะ่ ”
ทงั้ การแลป่ ลา การทา� ซาชมิ ิ และการปน้ั ซชู ิ ฮาคโุ รกเ็ กง่ กวา่ ชนู ะ
อยา่ งนา่ ทงึ่ เนอื่ งจากนเ่ี หมอื นจะเปน็ ความสามารถพเิ ศษ จงึ ไมไ่ ดห้ มายความ
วา่ ชนู ะพยายามไมพ่ อ... แตก่ ระนนั้ ชนู ะกด็ ทู า่ จะรสู้ กึ เจบ็ ใจมากเลยทเี ดยี ว
อยา่ งไรกต็ าม เธอรบั ความรสู้ กึ ขอบคณุ ของผมเอาไวอ้ ยา่ งซอ่ื ตรง
จากน้ัน ผมกส็ ่งเสียงเรียกโยลไมล์ผูท้ �างานเบ้อื งหลัง
“โยลไมล์คุง พวกพ่อค้าเปน็ ยังไงบ้าง? ไมม่ ีปญั หาอะไรเกิดข้ึน
ใช่ไหม?”
สนิ คา้ นานาชนดิ จากแตล่ ะประเทศหลง่ั ไหลเขา้ มา เพอื่ นา� ไปจดั
แสดงในงานเทศกาล ส่วนผู้ควบคุมดูแลเร่ืองน้ันคือริกุรุโดกับคุณริรินะ

148

และผมมอบหมายใหโ้ ยลไมลร์ บั มอื กบั เหลา่ พอ่ คา้ ผมู้ าเยอื นประเทศของเรา
“การประเมนิ จากเหล่าพ่อคา้ ถือวา่ ดีมากเลยแหละครบั พอได้

เหน็ รปู ลกั ษณอ์ นั นา่ เกรงขามของประเทศนแี้ ลว้ กม็ แี ตค่ นทต่ี กใจตาโตกนั
ท้ังน้ัน เย็นวันนี้พวกเขาก็เอร็ดอร่อยไปกับอาหารมากมายท่ีทุกคนจัด
เตรียมไว้ครับ เหล่าเกษตรกรจากประเทศข้างเคียงก็มารวมตัวกันเป็น
จ�านวนมากเช่นกัน จะเรียกว่าเอิกเกริกก็ว่าได้ ส่วนเรื่องสินค้าก็มีของ
คณุ ภาพดีมากมาย จากนี้ไปน่าจะสรา้ งความสัมพนั ธอ์ ันดไี ดค้ รบั ------”

จากน้ันโยลไมล์ก็ชายตามองริกุรุโด ริกุรุโดตอบรับด้วยการ
พยักหนา้ แล้วรบั ชว่ งอธิบายตอ่

“ครบั ตามทท่ี า่ นโยลไมลก์ ลา่ ว มกี ารรวบรวมผกั ผลไมส้ ด ปลา
และเน้ือรมควนั รวมถึงสนิ คา้ หัตถกรรมแปลกๆ จา� นวนมากมาแล้วครบั
แลว้ กม็ คี นทขี่ นยา้ ยปศสุ ตั วท์ ย่ี งั มชี วี ติ มาใหอ้ กี ดว้ ย เรยี กไดว้ า่ งานเทศกาล
มีความพรอ้ มเตม็ ที่ครบั ”

รกิ รุ โุ ดการนั ตีว่า ไมจ่ �าเปน็ ต้องห่วงเรอื่ งการขาดแคลนสินคา้
“วตั ถดุ บิ ทจี่ ะใชก้ บั งานเลยี้ งอาหารคา่� ในวนั พรงุ่ นเ้ี ปน็ ตน้ ไป กม็ ี
ก�าหนดการทจี่ ะใช้สนิ คา้ น�าเข้าดงั กล่าวดว้ ยนะคะ”
คุณริรนิ ะกล่าวเพมิ่ เตมิ พลางพยักหนา้ รบั ค�าพูดของรกิ ุรุโด
“ง้ันก็ดูท่าทางไมม่ ีปัญหาสินะ”
“ครบั คดิ วา่ ไมม่ ปี ญั หา เพยี งแต-่ ------ ไมส่ ิ ไมม่ ปี ญั หาจริงๆ
นน่ั ละครับ”
หมื ? โยลไมล์ทา� ท่าจะพูดอะไรบางอยา่ ง แล้วเขาก็ปดิ ปากลง
เหมือนเปลยี่ นความคิด ผมสงสัยเร่อื งนน้ั จงึ ตอ้ งการให้เขาพูดจนจบ
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอก พูดออกมาให้หมดสิ? พอหยุด
กลางคนั แล้วมนั คาใจนะ”
ผมกล่าวเชน่ น้นั และกระตุ้นใหโ้ ยลไมลพ์ ดู ออกมา
เบนิมารแุ ละโซเอย์กพ็ ยกั หนา้ เงียบๆ ประหนึ่งเหน็ ด้วยกบั ผม

บทค่นั กำรประชุมรอบดกึ 149

ส่วนโยลไมลก์ เ็ อย่ ปากอีกคร้งั พลางเกาศีรษะ จากการโดนแรง
กดดนั ดงั กล่าว

“ผมอาจจะคดิ ไปเองนะครบั แต่รสู้ ึกวา่ ในหมผู่ คู้ ้าปลกี ท่มี ากบั
ร้านค้าขนาดใหญ่อันคุ้นเคยกัน มีคนท่ีผมเคยเห็นหน้าอยู่น้อยครับ
ถงึ อยา่ งไรผมกช็ �านาญเรื่องการจา� หนา้ คน เลยคอ่ นขา้ งคาใจครบั ดงั นน้ั
ผมจึงลองตรวจสอบหลายๆ อย่างดูนะ่ ครบั -------”

โยลไมลก์ ลา่ ววา่ แมจ้ ะคอ่ นขา้ งคาใจ แตก่ ไ็ มม่ ปี ญั หาอะไรทงั้ นนั้
เขาเลา่ วา่ ไดฟ้ งั เรอื่ งราวมาจากเหลา่ เจา้ ของรา้ นที่คนุ้ หนา้ คนุ้ ตา
กจ็ รงิ ทช่ี ว่ งนมี้ คี คู่ า้ ทเ่ี พง่ิ จะคบหากนั ไดไ้ มน่ าน แตไ่ มเ่ คยไดย้ นิ วา่ พวกเขา
ท�าเรอ่ื งไม่ดีเลยสักนิด เนอื่ งจากพวกเขาเสนอขายสนิ ค้าดๆี ในราคาถูก
โยลไมล์จึงถูกหวั เราะใส่วา่ จะกังวลเกินไปแลว้
ดูเหมือนว่าพอโยลไมล์ลองเข้าไปทักทายพวกเขา ก็ได้รับการ
ตอบรับอยา่ งอัธยาศยั ดี
“ทา่ ทางผมจะข้กี ังวลขึ้นมาหน่อยๆ เพราะความตืน่ เตน้ ท่ีได้รับ
มอบหมายงานใหญน่ ่ะครบั ”
เมือ่ กลา่ วเช่นนนั้ แลว้ โยลไมล์ก็ยมิ้ เจือ่ น
พกั นป้ี รมิ าณงานของโยลไมลเ์ พ่ิมขน้ึ มาอยา่ งลน้ หลาม ผมเรม่ิ
เปน็ ห่วงขึน้ มานิดๆ จึงลองถามโยลไมลว์ า่ ไหวหรอื เปลา่
“เฮย้ ๆ จะไหวจรงิ ๆ เหรอ? ถา้ ฝนื แลว้ ทรดุ ลงเพราะทา� งานหนกั
เกินไปละ่ ...?”
แตค่ ราวนโี้ ยลไมลก์ ลบั หวั เราะโดยไมถ่ อื สาความกงั วลของผมจรงิ ๆ
“ฮา่ ฮา่ ฮา่ สบายใจเถดิ ครบั ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ ผมมเี รอ่ื งทส่ี า� คญั กวา่
อย่คู รบั ! ผมไดย้ นิ มาวา่ ไมว่ ่าอย่างไรทา่ นมาซายคู ิ ผกู้ ล้าคนน้ันก็จะเข้า
ร่วมศึกประลองยุทธ์ท่ีจะเร่ิมในวันพรุ่งน้ีเป็นต้นไปน่ะครับ!! ดูเหมือนว่า
ข่าวลือนั้นจะเป็นที่โจษจันไปทั่วบ้านทั่วเมือง ท่ีร้านเหล้าก็มีการพนัน
ขันตอ่ กันทนั ทเี ลยครับ”

150

โยลไมลค์ ยุ โววา่ เนอื่ งจากเขาทมุ่ เทกบั การทา� งานในตอนนด้ี ว้ ย
ความเรา่ รอ้ น จงึ ไมใ่ ชเ่ วลามามวั เหนื่อย ส่วนประเดน็ ทเ่ี ขาพูดข้ึนต้นดว้ ย
คา� วา่ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั กค็ อื เรอื่ งทมี่ าซายคู เิ ขา้ รว่ มการประลอง ซงึ่ เปน็ ทแ่ี นช่ ดั
แล้วในตอนเย็นวนั น้ี

“ใชแ่ ลว้ แหละ ฉนั วา่ จะปรกึ ษาเกย่ี วกบั ประเดน็ นนั้ เลยใหท้ กุ คน
มารวมตวั กนั น่ะ”

กลมุ่ คนทไี่ ปตอ้ นรบั พวกมลิ มิ ทา่ ทางจะไดย้ นิ เรอ่ื งนเี้ ปน็ ครง้ั แรก
สว่ นเบนมิ ารกุ ส็ ง่ สายตาหาโซเอย์ แลว้ ขอคา� อธบิ ายวา่ “เกดิ อะไรขน้ึ กนั ?”

ผทู้ ต่ี อบคา� ถามนนั้ ไม่ใช่โซเอย์ แต่เป็นชอิ อนท่พี ดู ขึ้นมาก่อน
“ชา่ งเปน็ พวกทไ่ี มน่ า่ อภริ มยเ์ ลยคะ่ ! ดนั พดู จาดถู กู กนั ประมาณ
วา่ จะมาปราบทา่ นรมิ รุ ุ แมว้ า่ ขา้ จะอยากจดั การมนั ดว้ ยนา�้ มอื ขา้ เองกต็ าม...”
“แตเ่ รอ่ื งนน้ั ขา้ ยบั ยงั้ ไวแ้ ลว้ เพราะมสี ายตาคนรอบขา้ งดอู ยู่ ถา้
หากชอิ อนออกมาอาละวาดตอนนลี้ ะก็ นา่ จะสง่ ผลกระทบตอ่ งานเทศกาล
ในวนั พรงุ่ นี้เปน็ ต้นไปดว้ ยละนะ”
อย่างน้นี เ่ี อง ผมคดิ แลว้ ว่ามนิ ่าละ่ ชิออนถึงสงบเสงย่ี ม
แมจ้ ะคดิ วา่ พกั นสี้ งบเสงยี่ มขนึ้ มาเลก็ นอ้ ยกต็ าม แตย่ งั เรว็ ไปทจ่ี ะ
วางใจ ดเู หมอื นว่าการท่มี โี ซเอย์อยู่ถอื วา่ ช่วยไดม้ าก
“ดีแลว้ ท่ีช่วยหยดุ ไวน้ ่ะ เพราะที่นั่นก็มียูกิ เพ่ือนของฉนั อยดู่ ว้ ย
และถ้าเร่ืองท่ีพวกเราทะเลาะกับผู้กล้าตรงทางเข้าเมืองแพรก่ ระจายออก
ไปละก็ พวกเราคงจะโดนระแวงโดยไมจ่ า� เปน็ ไปเสยี เปล่าๆ ละ”
ผมพดู เชน่ น้ันแล้วถอนหายใจ จากนัน้ เบนมิ ารกุ พ็ ยักหนา้
“กจ็ ริงนะ ชิออนเอย๋ ชว่ ยใจเย็นขนึ้ อีกสกั หนอ่ ยส?ิ ”
“ฮึ ไม่จ�าเปน็ ตอ้ งพดู เลยคะ่ แค่หงุดหงิดขึน้ มานดิ ๆ ขา้ กไ็ ม่คิด
อาละวาดจรงิ ๆ จงั ๆ อย่แู ลว้ คะ่ แตว่ ่า-------”
“คึหึหึหึหึ ข้าก็เข้าใจเรื่องที่ท่านชิออนอยากจะสื่อนะขอรับ
นนั่ หมายความว่า หากนายเหนือหัวถูกหยาม กอ็ ดท่ีจะนิง่ เงยี บไว้ไม่ได้

บทคน่ั กำรประชมุ รอบดกึ 151

สนิ ะขอรบั ? แมแ้ ตท่ า่ นเบนมิ ารเุ อง ถา้ ไดเ้ หน็ ภาพนนั้ ในสถานทจ่ี รงิ กจ็ ะ
มกี ารตอบสนองทตี่ า่ งไปจากตอนนไ้ี ม่ใชห่ รือ?”

“-------ไม่ใชอ่ ยา่ งนัน้ หรอก ตวั ขา้ นะ่ สขุ มุ อยู่เสมอ”
เบนมิ ารุพดู ติดขดั เล็กนอ้ ย และท�าสายตาเลอ่ื นลอย
อมื นา่ จะคาดหวงั อะไรไม่ได้แฮะ
“แลว้ ทา่ นรมิ รุ ุ การประชมุ ทวี่ า่ นหี่ มายถงึ เรอ่ื งการจดั การผกู้ ลา้
นั่นใชไ่ หมขอรบั ? หากมอบหมายให้ขา้ ผ้นู ้ไี ด้จดั การ ภายในคืนนขี้ ้ากจ็ ะ
ไปสะสางโดยไม่ทง้ิ ร่องรอยไวเ้ ลยนะขอรับ?”
ดิอาโบลพดู เรอ่ื งทีน่ า่ หวาดกลัวเชน่ น้ันโดยไม่ลังเล
ถ้าเป็นหมอนี่ต้องเอาจริงแน่ๆ มิหน�าซ�้าก็น่าจะดา� เนินการให้
เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขน้ึ ไดจ้ รงิ ๆ จึงน่ากลวั มากๆ
“ฉนั ไมค่ ดิ จะทา� แบบนนั้ หรอก ถงึ จะผดิ ยงั ไงกห็ า้ มรบี รอ้ นลงมอื
จนท�าผดิ พลาดเชียวนะ?”
ดงั นน้ั ผมจงึ ก�าชับไว้อีกครั้งหนง่ึ ณ ทแ่ี หง่ นี้
จากน้นั ผมกป็ รับอารมณใ์ หม่ แล้วแจ้งเนอื้ หาการประชมุ
“หวั ข้อการประชุมนะ่ นะ เรื่องมีอยู่ว่า ให้ใครก็ได้ท่เี ป็นหัวหนา้
เขา้ รว่ มการประลองยุทธ์ในวนั พรงุ่ น้ีเป็นต้นไปดว้ ยจะได้ไหม”
ถอ้ ยค�าของผมกลายเปน็ ระเบดิ อนั น่าเหลอื เชือ่ -------

“โฮ?่ ”
ตาของเบนมิ ารุสอ่ งประกาย
“อย่างนีน้ ่ีเอง”
ชิออนหวั เราะอย่างไมห่ วน่ั เกรง
ถงึ จะดูเหมอื นซ่อนอะไรบางอยา่ งไวจ้ นดลู บั ๆ ล่อๆ กเ็ ถอะ แต่
เร่อื งนนั้ คงไมเ่ ปน็ อะไรใชไ่ หม?
พอหันไปสนใจเรือ่ งการต่อสู้แล้ว เธออาจจะแคล่ มื ไปกไ็ ด้

152

“คึหึหหึ หึ ึ น่าสนกุ ดนี ี่ ชา่ งเปน็ เรือ่ งที่นา่ สนใจเสยี จริงขอรบั ”
จากน้นั ดอิ าโบลก็เร่ิมเผยรอยยิม้ กวา้ งออกมาในทส่ี ดุ
“ถงึ จะเปน็ การแสดงโชวก์ ต็ าม ขา้ จะใชค้ วามเปน็ นกั รบในตวั ให้
เปน็ ประโยชนเ์ อง”
เกลโด้ก็มคี วามม่งุ มนั่ เช่นกัน
กระทั่งโซเอยก์ ห็ วั เราะ “ห”ึ เบาๆ และเตม็ เปยี่ มไปด้วยความ
ต้ังใจทจ่ี ะเขา้ รว่ มการประลอง
กระทงั่ ฮาคโุ รด้วย
แม้จะไมพ่ ดู อะไร แตก่ ็อยูไ่ มส่ ขุ แล้ว
กาบลิ มีงานนิทรรศการของตวั เอง จงึ มสี ีหน้าท่ดี ูเสียดาย...

-------เอาเถอะ ปฏกิ ริ ยิ าเหลา่ นก้ี เ็ ปน็ ไปตามทผ่ี มคาดคดิ เอาไว้
ส่วนรันก้าหลับอยู่ในเงาของผม จึงไม่มกี ารตอบสนอง
ไม่ว่าจะตอบสนองหรือไม่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะผมไม่คิด
ทจ่ี ะยอมรับการเขา้ รว่ มของเขาอยู่แล้ว
ผมกระแอมไอเพื่อดึงความสนใจของเหล่าหัวหน้า ซึ่งเกือบ
บาดหมางกนั วา่ ใครจะไปร่วมประลองกนั แน่
“ชา้ กอ่ น พวกนายไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งเอาจรงิ เอาจงั ในทที่ มี่ สี ายลบั ของ
ประเทศอน่ื มารวมตวั กันเยอะแยะเลยไมใ่ ช่เรอะ?”
“คึหหึ ึหหึ ึ แม้จะไมต่ ้องเอาจรงิ ขา้ กจ็ ะยา่� ยมี ันให้ดเู อง-------”
“สต็อป! ฟังนะ ฉันขอพูดเรื่องหน่ึงไว้ก่อน เบนิมารุ ชิออน
ดอิ าโบล และโซเอย์ ผมขอหา้ มพวกนายเขา้ รว่ มการประลองเลยนะครบั ”
“อะไรกนั !?”
“น่นั หมายความว่าอยา่ งไร--------”
ผมใช้มือปรามพวกเขาท่ีตกใจ แลว้ อธบิ ายเหตผุ ล
“กอ่ นอนื่ กโ็ ซเอย์ นายนะ่ เปน็ “สายลบั ” ใชไ่ หมละ่ ? การทนี่ าย

บทคนั่ กำรประชมุ รอบดึก 153

จะไปต่อสู้ท่ามกลางสายตากลุ่มคนเน่ีย ถือเป็นเร่ืองท่ีเลยเถิดเกินไป
ยังไงละ่ ”
โซเอยเ์ อะใจขน้ึ มาทนั ทที ไี่ ดฟ้ งั ถอ้ ยคา� ของผม คงเพราะเหน็ ดว้ ย
เขาจึงถอยออกไปโดยไมพ่ ดู อะไรไปมากกว่านี้
คอ่ ยยงั ชว่ั ทจ่ี บเรอื่ งไดโ้ ดยทไ่ี มพ่ ดู เอาแตใ่ จตวั เองอยา่ งจะปลอม
ตวั ออกไปประลอง แตเ่ พอื่ ความแนใ่ จ ผมจะตอกยา�้ ประเดน็ นอี้ กี ครงั้ หนง่ึ
“ฉะนั้น ฉันเลยอยากมอบตา� แหนง่ ใหม่ใหก้ บั นาย”
“ต�าแหนง่ เหรอครบั ?”
“ใช่ ถงึ ฉนั จะใหน้ ายรบั ผดิ ชอบปฏบิ ตั กิ ารสบื ขอ้ มลู โดยรวมของ
ประเทศนี้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ฉันจะแต่งต้ังนายให้เป็นหัวหน้าโอนิวะบัง4
อยา่ งเป็นทางการ และฉนั ตัง้ ชื่อใหห้ นว่ ยของนายวา่ “คุระยะมิ (หน่วย
เรน้ สคี ราม)” สว่ นพวกโซกะทีอ่ ยู่ใต้อาณัติของนาย ฉนั กจ็ ะยอมรบั เปน็
สมาชิกหน่วยด้วย แต่ว่า อย่าให้คนที่ยังมีฝีมือไม่ถึงข้ันเอ่ยอ้างช่ือนั้น
เชยี วนะ?”
“รับทราบ!! ขอบพระคุณครับ ท่านรมิ ุรุ!!”
โซเอยต์ ื้นตนั ใจยงิ่ กว่าทผ่ี มคดิ ไว้
แม้จะเปน็ ขอ้ อา้ งเพอ่ื ไมใ่ ห้เข้ารว่ มการประลองกต็ าม แตเ่ จ้าตัว
กลบั ยนิ ดปี รดี า ผมเลยถือว่ามนั เป็นเร่อื งดีๆ กแ็ ล้วกัน
ตอนนลี้ กู นอ้ งของโซเอยก์ ม็ อี ยหู่ ลายรอ้ ยคนซะดว้ ย ถา้ เขาเลอื ก
เฟน้ สมาชกิ จากในนัน้ มาจดั ตงั้ “คุระยะมิ” ให้ผมกค็ งดี
เรือ่ งโซเอย์ ผมจะพอเทา่ น้ีก่อน ตอ่ มากต็ วั ปัญหาทัง้ สามคน
สามคนนีแ้ ขง็ แกร่งเปน็ พเิ ศษในหมู่ลกู น้องของผม
การให้เจ้าพวกนี้ไปร่วมประลองน่ะ ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รัง
แต่จะเป็นปัญหา ผมเองก็รู้อยู่แล้วว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ จึงคิดหา
มาตรการไว้เรยี บร้อยแล้ว
“ฟงั นะ? ในตอนนี้ ฉนั ต้ังใจทจี่ ะแตง่ ตงั้ ยศทเี่ รยี กว่า “จตรุ เทพ
4โอนวิ ะบงั :
ชือ่ กลมุ่ นินจาในเกียวโต มีช่ือเสยี งมากในสมยั ก่อน

ราชัน” ในฐานะต�าแหน่งท่ีใช้รับมือเหล่าบุคคลส�าคัญของนานาประเทศ
ฝงั่ ตะวนั ตก”

“จตุรเทพราชนั ...”
“โอ-------”
“อยา่ งนีน้ ีเ่ อง”
สีหน้าของทงั้ สามคนเปล่ยี นไป
พวกเขาติดกับเขา้ ให้แล้ว
“พวกนายทั้งสามคนมีความแข็งแกร่งท่ีโดดเด่นในหมู่ลูกน้อง
ของฉนั เพราะฉะนน้ั ฉนั เลยอยากแตง่ ตง้ั เบนมิ ารเุ ปน็ อนั ดบั 1 แหง่ “จตรุ
เทพราชัน” และในอีก 3 คนทเี่ หลอื ก็มีชิออนและดอิ าโบลท้งั สองคน”
ใน 3 คนนี้ เบนิมารุเหมาะเปน็ ผู้น�าที่สดุ เหนอื สงิ่ อ่นื ใด เบนิ
มารุยังเป็นชายที่ผมมอบหมายให้เป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดในฐานะ
ตัวแทนของผม
เบนิมารุนี่แหละที่เหมาะสมกับยศอันดับหนึ่งแห่ง “จตุรเทพ
ราชัน” น้ี ซ่งึ เปน็ ต�าแหน่งปริศนาทีไ่ มร่ มู้ ไี ว้ทา� ไม
แม้ผมจะกล่าวเช่นนั้นอย่างวางท่า แต่แท้จริงแล้วมันก็เป็น
ตา� แหน่งกติ ติมศกั ด์แิ บบสมบรู ณ์ นี่เปน็ ขอ้ อา้ งเพือ่ ไมใ่ หพ้ วกเขาเขา้ ร่วม
การประลอง
“ขา้ เปน็ อันดับหนึง่ ...ขอน้อมรับเอาไวด้ ว้ ยความเคารพครบั !!”
ดลี ะ เบนมิ ารุยอมรับแลว้
“แม้ข้าจะค่อนข้างไม่เห็นด้วยที่เบนิมารุเป็นอันดับหน่ึงก็ตาม
แตถ่ า้ ทา่ นเหน็ การทา� งานของขา้ หลงั จากนี้ แลว้ ชว่ ยพจิ ารณาใหมก่ ถ็ อื เปน็
พระคณุ อย่างยิง่ ค่ะ ข้าก็ยนิ ดที ี่ได้รับการขนานนามเปน็ “จตรุ เทพราชัน”
เช่นกนั นะคะ ทา่ นรมิ ุร!ุ ”
ชิออนก็พอใจกับเร่อื งน้ีดว้ ย
แมผ้ มจะสงสยั วา่ เธอไปเอาความมนั่ ใจนน้ั มาจากไหน แตต่ อนน้ี

บทค่ัน กำรประชุมรอบดึก 155

ผมจะปล่อยไปแล้วกัน เพราะเธอยอมรับแลว้
““จตรุ เทพราชนั ” หรือขอรับ แมข้ ้าจะมเี ป้าหมายในการเป็นท่ี

หนง่ึ ของทา่ นรมิ รุ กุ ็ตาม แตต่ วั ขา้ ในตอนนีย้ งั เปน็ สมาชิกใหม่ โลภเกินไป
ไม่ได้สินะขอรับ อย่างน้อยในตอนนี้ ข้าจะต้ังเป้าเพ่ือเข้าใกล้ท่านริมุรุก็
แล้วกันขอรบั !”

อืม หมายความวา่ ยอมรับแล้วใช่มย้ั ?
ดิอาโบลนก่ี ็มีนิสยั ท่ีย่งุ ยากจงั เลยนะ ให้ตายสิ
อยา่ งไรก็ตาม เท่าน้ที ั้งสามคนก็เป็น “จตุรเทพราชัน” นับแต่
บดั นแี้ ลว้
“ขอบคณุ ทช่ี ว่ ยรบั ตา� แหนง่ ไวด้ ว้ ยความยนิ ดี เอาละ สว่ นเหตผุ ล
ทหี่ า้ มไมใ่ หพ้ วกนายเขา้ รว่ มการประลองทฉี่ นั พดู มาเมอื่ กนี้ ะ่ มนั เกย่ี วขอ้ ง
กบั เรอื่ ง “จตรุ เทพราชัน” น่แี หละ”
“อยา่ งน้ันหรือครบั ?”
“อื้ม ทจ่ี ริงแล้ว ฉนั ไม่อาจก�าหนด “จตรุ เทพราชนั ” ทเ่ี หลืออกี
คนหน่ึงได้น่ะ ถึงจะคิดอยู่ว่าเป็นโซเอย์ได้หรือเปล่า แต่โซเอย์เป็น
“สายลบั ” ถา้ เปดิ เผยตวั ตนในทสี่ าธารณะคงไมด่ ี จงึ ไมเ่ หมาะทจี่ ะรบั หนา้ ท่ี
นน้ี ะ่ ”
ผมกล่าวเช่นนั้นแล้วสังเกตปฏิกิริยาของทุกคน พวกเขาก�าลัง
พยักหน้าเหน็ ด้วย ราวกบั วา่ เข้าใจแล้ว
“ด้วยเหตุน้ี ฉนั เลยตัง้ ใจวา่ จะใหค้ นทเี่ หลอื เขา้ รว่ มการประลอง
ถา้ ชนะเลศิ ละก็ ฉนั จะขนานนามใหว้ า่ “จตรุ เทพราชนั ” ทงั้ ในดา้ นชอ่ื เสยี ง
และความสามารถน่ะ คดิ ว่าไง?”
พอผมพูดย้�าโดยไม่เว้นให้แทรกแล้ว ภายในห้องประชุมก็มี
บรรยากาศท่ีตา่ งคนตา่ งสงั เกตท่าทขี องกันและกัน
ทว่า จงั หวะนัน้ กลับมีถอ้ ยค�าอนั เหนอื ความคาดหมายของผม
“อะ อมื ... ขา้ กอ็ ยากจะเขา้ รว่ มดว้ ยอยหู่ รอก แตน่ บั จากวนั พรงุ่ นี้

156

ข้ามนี ดั เดท--------ไม่สิ มนี ดั แนะน�าเมอื งน้ีใหโ้ มมจิ ิครบั ... ทว่า หากเป็น
ค�าส่ังของทา่ รมิ ุรลุ ะก”็

ไม่นกึ เลยว่าฮาคุโรท่ีผมหวงั พ่ึงเปน็ ที่สดุ จะยนื่ ค�าปฏิเสธ
ผมคดิ วา่ หากเปน็ ผมู้ ฝี มี อื สงู อยา่ งฮาคโุ ร กเ็ หมาะสมกบั ตา� แหนง่
แต่เหมือนจังหวะจะไม่เป็นใจ ถึงบอกว่าถ้าเป็นค�าส่ังก็จะเข้าร่วมก็เถอะ
แตผ่ มคงไม่มีทางท�าเชน่ นัน้ หรอก
แม้ผมจะคิดไว้ว่า ฮาคุโรเหมาะสมท่ีสุดแล้วในการตรวจสอบ
ความสามารถของมาซายูคิให้แน่ใจ-------แต่อตุ สา่ หจ์ ะสร้างความทรงจ�า
กับลูกสาวท้งั ที ถ้าไปขดั ขวางผมคงโดนแคน้ เคืองเสยี เปล่าๆ
“นัน่ มนั เร่อื งใหญ่เลยแหละ ฮาคโุ ร ถา้ ผดิ สัญญาละก็ โมมิจิจงั
จะไม่ยอมพดู ด้วยไปตลอดชวี ิตเลยเชียวนะ?”
“นะ นัน่ มนั ...”
รนุ่ พขี่ องผมกท็ �าผิดสัญญากับลูกสาวเพอื่ ออกมาทา� งาน ต่อมา
เขากค็ รา่� ครวญท่โี ดนลกู สาวเมินเป็นเวลามากกว่า 1 สปั ดาห์
ทงั้ ๆ ทใี่ นทส่ี ดุ พ่อลูกกไ็ ดพ้ บพานกนั แล้วแท้ๆ แตถ่ ้าเกดิ ท�าผดิ
สัญญาข้นึ มาทันทลี ะก.็ ..
“อกี อยา่ งนะ ฮาคโุ รใหค้ วามรสู้ กึ เหมอื นทป่ี รกึ ษาทางทหารของ
เบนมิ ารุยง่ิ กว่า “จตรุ เทพราชนั ” เสยี อีก แลว้ กย็ ังเหมาะทจี่ ะเป็นรองผู้
บัญชาการอะไรพวกน้ดี ้วย คงไมต่ อ้ งฝืนเข้าร่วมการประลองหรอก”
ฮาคุโรพยักหน้าราวกบั ต้นื ตนั ใจ
เพอ่ื ฮาคโุ รแล้ว ผมจงึ เล่ือนการเข้าร่วมของฮาคโุ รออกไปก่อน

เมอ่ื เป็นเชน่ น้แี ล้ว ผู้ท่ีสามารถเขา้ รว่ มได้คือ--------
“ข้านอ้ ยมงี านน�าเสนอเทคโนโลยีอยู.่ .. นอกจากนี้ ท่านเกลโด้
ยงั แข็งแกรง่ กวา่ ขา้ น้อย เร่ืองนี้ขอฝากท่านจดั การดว้ ยนะขอรับ!”
กะแล้วเชยี วว่ามแี ค่เกลโด้สนิ ะ

บทคน่ั กำรประชุมรอบดกึ 157

เน่ืองจากกาบิลมีรายการการแสดงของตัวเองอยู่ ครั้งนี้จึงไม่
สามารถเขา้ รว่ มได้ ดทู า่ วา่ เขาเลอื กทจี่ ะเอาใจชว่ ยเกลโด้ เพอื่ ฝากฝงั ความ
รสู้ กึ เสียใจเชน่ นั้น

“รบั ทราบครบั ขา้ ผนู้ จ้ี ะทมุ่ เทพลงั ทงั้ หมดเพอ่ื ยบั ยงั้ ไมใ่ หม้ าซา
ยูคทิ วี่ า่ นน่ั ชนะเลศิ เองครบั !”

และเกลโด้ก็ตอบรับสง่ิ น้นั ด้วยการพยกั หน้าหนักแนน่
เกลโดเ้ ปน็ บคุ ลากรทไี่ รข้ อ้ บกพรอ่ งดา้ นความสามารถ แตถ่ ้านับ
รวมเกลโดเ้ ปน็ หนงึ่ ในนน้ั “จตรุ เทพราชนั ” ทด่ี อู ยา่ งไรกเ็ ปน็ ตวั สรา้ งสสี นั
มนั ออกจะ...
ถึงผมจะแต่งตั้งเบนิมารุเพ่ือควบคุมเด็กเจ้าปัญหาทั้งสองแล้ว
ก็เถอะ แต่ผมกร็ ูส้ กึ ผิดตอ่ เกลโดแ้ ฮะ
เอาเถอะ เรอ่ื งนนั้ ไวค้ อ่ ยคดิ ทหี ลงั แลว้ กนั อยา่ งไรกต็ าม ในตอนนี้
แคใ่ หเ้ กลโดต้ รวจดูความสามารถของมาซายคู ิก็พอแลว้
ในตอนทผี่ มคิดเชน่ นั้น
“จตรุ เทพราชัน ข้าอยากจะแนะนา� ชายทเี่ หมาะสมกบั ต�าแหนง่
น้นั ครับ!”
จๆู่ รกิ รุ ุก็ลุกขน้ึ แลว้ หนั มาพูดกับผม
คิดได้ว่าในการประลองอาจมีสถานการณ์คับขันท่ีข้ึนอยู่กับการ
จับคู่ด้วย เพ่ือป้องกันเรื่องดังกล่าว การท่ีผู้เข้าร่วมไม่ได้มีแค่คนเดียว
ก็อาจจะดีกว่า
หากเป็นบุคลากรที่ริกุรุผู้บรรลุแรงก์ A แนะน�ามา ผมเองก็
สามารถวางใจไดเ้ ชน่ กนั
“โอะ โอ้ ถึงฉนั จะคดิ วา่ ถา้ เกลโดเ้ ขา้ รว่ มแล้วคงไมเ่ ป็นไรก็เถอะ
ว่าแต่ เขาคอื ใครล่ะ?”
ตัวผมท่ีคดิ เชน่ นัน้ กระตนุ้ ให้รกิ รุ อุ ธบิ าย
“ช่างน่าเสียดายท่ีข้าไม่อาจเข้าร่วมได้เพราะมีงานรักษาความ

158

ปลอดภยั แตก่ ม็ ผี มู้ คี วามสามารถรองลงมาจากขา้ อยคู่ รบั นน่ั คอื -------”
ผมู้ ีความสามารถรองลงมาจากรกิ ุรุเนย่ี -------รวึ า่ จะเปน็ !?
“ก็อบตะครับ!!”
โอ.้ .. เหมือนทีค่ ิดไว้เมือ่ ก้ีเลย
ทวา่ รกิ รุ โุ ดกลบั พยกั หนา้ อยา่ งหนกั แนน่ ซงึ่ ตรงขา้ มกบั ความคดิ

ของผม
“ถา้ เปน็ กอ็ บตะละก็ คงจะไมม่ ขี อ้ บกพรอ่ งใดๆ ในฐานะตวั แทน

ของพวกขา้ ”
แลว้ เขาก็พดู อะไรแบบนัน้ ด้วย
“หหึ ึ เจ้านน่ั ในฐานะลูกศิษย์ของขา้ แลว้ นับว่ายอดเยยี่ ม เพราะ

คอ่ นขา้ งตดั สนิ ใจไดท้ นั ทว่ งที และยงั มคี วามชา�่ ชองในเทคนคิ แมว้ า่ พน้ื ฐาน
รา่ งกายจะไมเ่ ติบโตไปพรอ้ มกนั ก็ตาม แตข่ ้ากค็ ิดว่าการใชก้ ารประลองน้ี
ให้เปน็ โอกาสในการพฒั นาอาจจะนา่ สนใจก็ไดน้ ะครับ”

กระท่งั ฮาคโุ รกก็ ล่าวเช่นน้นั ออกมาในทส่ี ดุ
เหล่าหวั หนา้ ไม่มกี ารตอบสนองเช่นกัน
อยา่ งน้อย ผมก็วา่ จะยืนยนั เจตนาของเจา้ ตัวอยู่หรอก แตว่ ่า...
“ฟี้ ฟ”้ี
อมื
เจา้ ตวั เหมือนจะมีความต้ังใจซะด้วย ไมม่ ีปญั หา
ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้วละม้ัง ผมตัดสินใจให้ก็อบตะเข้าร่วมการ
ประลอง

ผมก�าลังจะจบการประชมุ ไวแ้ ตเ่ พยี งเทา่ น้ี แตก่ ลบั มีอีกเสียงดงั
ข้ึนกอ่ นท่ีผมจะสง่ สญั ญาณปดิ ประชมุ

“นายแห่งข้า ข้าก็อยากจะร่วมการประลองที่ว่าน่ันเหมือนกัน
ครบั !”

บทคน่ั กำรประชุมรอบดึก 159

รนั กา้ ทต่ี นื่ มาเมอื่ ใดกไ็ มท่ ราบโผลห่ วั ออกมาจากเงาของผมทนั ที
ทันใด แล้วกลา่ วเชน่ นั้นพลางสา่ ยหาง

“ไมไ่ ดๆ้ รนั ก้าคงไมไ่ หวหรอกนะ? อยา่ งน้อยจุดม่งุ หมายหลกั
คอื การประลองยุทธด์ ้วย...”

“นะ นน่ั สนิ ะครบั เนอ่ื งจากมนี กั อญั เชญิ เขา้ รว่ มดว้ ย พวกเขากค็ งจะ
มสี ตั วอ์ ญั เชญิ อยนู่ ะ่ ครบั ... การเขา้ รว่ มของทา่ นรนั กา้ เปน็ ไปไดย้ ากจรงิ ๆ...”

ในการประลองทว่ี ดั ความแขง็ แกรง่ และเคลด็ วชิ าเชน่ นี้ แมร้ นั กา้
จะแขง็ แกรง่ แนน่ อนก็ตาม แตม่ ันผิดไปจากจดุ มงุ่ หมายของการประลอง

หลังจากที่ผมคดิ เชน่ นั้นและปฏเิ สธแล้ว โยลไมลก์ ็พยักหนา้ รับ
รันก้ามองก็อบตะดว้ ยความขุ่นเคอื ง
มแี ตเ่ รอื่ งนเ้ี ทา่ นนั้ ทช่ี ว่ ยไมไ่ ด้ แมร้ นั กา้ จะดทู า่ ทางหอ่ เหย่ี วกต็ าม
ผมท�าใจแข็ง แล้วบอกปดั ไม่ให้รันกา้ ร่วมประลอง
“ถา้ เชน่ นน้ั ผมกว็ า่ จะจดั การแขง่ ขนั ใหท้ า่ นเกลโดแ้ ละทา่ นกอ็ บตะ
ลงรอบถดั จากรอบคดั เลอื กครบั เนอ่ื งจากจา� นวนผเู้ ขา้ รว่ มมมี ากกวา่ 200
คน จงึ แบง่ กลุ่ม 6 กลุ่มส�าหรบั การแข่งขันแบบแบทเทิลรอยลั เพ่ือทจ่ี ะ
ก�าหนดผรู้ ่วมการแขง่ ขนั รอบหลักครับ”
มากกว่า 200 คน แสดงวา่ มีคนเขา้ รว่ มจ�านวนมากเลยทเี ดียว
การแข่งขันรอบคัดเลือกในวันพรุ่งน้ีจึงเป็นการก�าหนดผู้ร่วมการแข่งขัน
รอบหลกั ท้ัง 8 คน
แนน่ อนวา่ เพอ่ื ไมใ่ หเ้ ปน็ การเสยี เวลา ในตอนแรกจงึ วางกา� หนด
การแบทเทิลรอยลั โดยแบ่งเป็น 8 กลุ่ม แต่เนอื่ งจากมกี ารแทรกตวั ผูเ้ ขา้
แขง่ ขัน 2 คนเข้าไปในก�าหนดการ จงึ คา� นวณได้วา่ แบทเทิลรอยัลจะจบ
ลงใน 6 รอบ
“พรงุ่ นฉ้ี นั จะไปเปน็ มคั คเุ ทศกใ์ หแ้ ขกผมู้ เี กยี รตจิ ากนานาประเทศ
ทุกคน ส่วนเร่อื งการสัง่ การ ฉันจะมอบหมายให้โยลไมลค์ งุ งนั้ กข็ อฝาก
ดว้ ยนะ!”

160

“ไว้ใจได้เลยครบั !”
พอโยลไมล์ให้ค�าตอบที่พึ่งพาได้แล้ว ผมก็พยักหน้ารับอย่าง
สบายใจ
ส่วนทเี่ หลอื -------
“ดอิ าโบล หนา้ ตาของนายเปน็ ทร่ี จู้ กั ของผสู้ อ่ื ขา่ วของแตล่ ะประเทศ
แล้วสนิ ะ?”
“ขอรับ ข้าได้เชิญพวกเขามางานเทศกาลเปิดประเทศในช่วงน้ี
แล้วกเ็ ตรียมการให้พวกเขาโฆษณาเรื่องดๆี แล้วขอรับ”
ดอิ าโบลชา่ งไร้ขอ้ บกพร่องเสียจรงิ
ถึงอย่างไรเขาก็เป็นที่รู้จักแล้ว จึงไม่มีความหมายท่ีจะปิดบัง
ความสามารถ
จะวา่ ไป การทปี่ ศิ าจซงึ่ นา่ จะเปน็ ทห่ี วาดกลวั เปน็ ผตู้ ดั สนิ -------
หากอาศยั ชอ่ งวา่ งดงั กลา่ ว อยา่ งนอ้ ยคงทา� ใหเ้ กดิ ความประทบั ใจได้
“โทษทนี ะ ฉนั อยากมอบหมายหนา้ ทผี่ ตู้ ดั สนิ ใหน้ าย พอมกี ระทง่ั
ผู้กล้ามาซายูคิ เกลโด้ และก็อบตะมาเข้าร่วมแล้ว ฉันเลยไม่สบายใจ
ท่ีจะให้พวกฮ็อบก็อบลนิ ตดั สินนะ่ ”
“คึหหึ ึหึหึ ได้โปรดไว้วางใจ!”
เทา่ นกี้ เ็ รยี บร้อย
ถ้าสมมุติว่ามีอะไรเกิดข้ึนละก็ ดิอาโบลคงจะท�าอะไรสักอย่าง
ใหเ้ อง
“ถา้ อยา่ งนน้ั ขอโทษดว้ ยทที่ า� ใหเ้ สยี เวลา ถงึ จะชา้ ไปหนอ่ ยกเ็ ถอะ
แตใ่ นสว่ นของวนั น้ีก็ไปพกั ผอ่ นกันซะ!”
“““รบั ทราบ!!”””
ในคราวนี้ การประชมุ ก็สนิ้ สุดลงแตเ่ พียงเทา่ น้ี
ด้วยเหตุนี้ พวกผมจึงไปเข้านอนก่อนที่จะถึงงานจริงตั้งแต่วัน
พร่งุ นเี้ ป็นตน้ ไป

บทคั่น กำรประชมุ รอบดึก 161





ถัดจากการเข้าเฝ้าของเหล่าตัวแทนอสูรผู้อาศัยในมหาพงไพร
แหง่ จรู า่ การประชมุ กบั คณะผแู้ ทนจากนานาประเทศฝง่ั ตะวนั ตกกไ็ ดเ้ สรจ็
สน้ิ ลงอยา่ งไมต่ ดิ ขดั เชน่ กนั แมเ้ รอ่ื งการหารอื รายละเอยี ดจะยกไปไวว้ นั หลงั
ก็ตาม แตก่ ่อนอื่น เนอ้ื หาท่ีได้ประชมุ ไปนน้ั ถือว่ามีแนวโนม้ ทด่ี ี

จากน้ัน เมื่อคืนวานก็สามารถจัดงานฉลองในค่�าคืนก่อนงาน
เทศกาลทมี่ รี ปู แบบแปลกแสนแปลกได้อยา่ งสวสั ดิภาพ ทา่ มกลางแขกผู้
มีเกียรตจิ ากแต่ละประเทศท่ีมาเข้ารว่ มเป็นจา� นวนมาก

เป็นท่นี า่ พอใจนกั
เมอ่ื คนื วาน ผมลงเอยด้วยการคุยแต่กับคนรู้จกั แทบท้งั นั้น
เพราะงานภาคปฏิบัติจ�าพวกการหารือและข้อเรียกร้องต่างๆ
พวกรกิ ุรุโดและโยลไมลก์ ็ฟงั เร่ืองราวแลว้ มาสรุปใหผ้ ม นอกจากนี้ มันจึง
เหมือนกับเป็นการห้ามแขกผู้มีเกียรติไม่ให้เข้ามาทักทายผมมากเกินไป
โดยปรยิ าย
สมแลว้
ช่างเปน็ พวกผ้ชู ายทีม่ ากความสามารถ
พดู ตามตรง ถา้ ผมถกู ทาบทามใหไ้ ปเจรจาโดยตรงละก็ ผมอาจ
จะตอบไปว่า “เขา้ ใจแลว้ ” ในทันทกี ไ็ ด้ เมื่อเป็นเชน่ น้ันก็ไมแ่ คล้วโดน
ทวงเรอื่ งทส่ี ญั ญาไวเ้ ปน็ แน่ การทพี่ วกเขาเขา้ มาเปน็ กนั ชนใหผ้ มจงึ นบั วา่
ช่วยไดม้ ากเลยทเี ดยี ว
หลงั จากนี้ หากทา� ใหค้ บคา้ สมาคมกนั ไดอ้ ยา่ งราบรนื่ ผมกเ็ ตม็ ใจ
สนบั สนุนเทา่ ที่จะท�าได้อยูห่ รอก...
แตว่ า่ การใสใ่ จกบั การกระทา� อยา่ งรอบคอบจนกวา่ จะแนใ่ จในตวั
อีกฝา่ ยตา่ งหากจงึ ถอื วา่ ปลอดภยั
นั่นหมายความว่า อยา่ ตกปากรับคา� ไปซะทุกเรอื่ ง

164

อยา่ งไรกต็ าม พวกผมในตอนนตี้ กอยใู่ นสถานการณข์ าดแคลน
แรงงาน แม้งานรื่นเริงในครั้งน้ีจะจบลงแล้ว แต่งานท่ีควรท�ากลับกอง
พะเนินเปน็ ภูเขา

ประเด็นปญั หาตา่ งๆ ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
แม้จะไม่เกี่ยงว่าท�าได้หรือไม่ได้ แต่การจะปรับประเด็นนั้นๆ
ไปสกู่ ารดา� เนนิ การกย็ งั ขาดแคลนกา� ลงั คนฝา่ ยบรหิ าร ในสถานการเชน่ นี้
ถา้ เกิดวา่ ผมเพ่ิมงานตามใจชอบ กย็ อ่ มจดั การได้ไม่หมดเป็นแนแ่ ท้
พวกริกุรุโดและโยลไมล์มีความสามารถด้านการจัดการสูงกว่า
ที่ผมคิดไว้ เน่ืองจากพวกเขาช่วยจัดการเร่ืองที่ผมส่ังการได้เป็นอย่างดี
ผมจงึ เผลอรบกวนพวกเขามากไปเสียแลว้
คนื กอ่ นกเ็ ชน่ กนั พวกเขาเจยี ดเวลามาใหผ้ ม เลยถอื เปน็ การรดี
ไถเวลาหลับนอนไปเสียเปลา่ ๆ
ผมจะไมร่ บกวนพวกเขาไปมากกวา่ นเี้ ทา่ ทท่ี า� ไดก้ แ็ ลว้ กนั -------
ผมคดิ ทบทวนอยู่คนเดยี ว หลงั จากที่การประชุมฉกุ เฉนิ ในตอนกลางดึก
คืนก่อนยตุ ลิ งแลว้
ฉะนนั้ ในวนั นผี้ มจงึ ตดั สนิ ใจใหมว่ า่ จะพยายามเลย้ี งรบั รองแขก
ผ้มู เี กียรติให้สมกับเปน็ ผูป้ กครองประเทศน้ี

และแลว้ ในตอนน้ี
วันนี้อากาศแจม่ ใส
เป็นวันจรงิ ของงานเทศกาลเปดิ ประเทศเทมเพสต์
ตอ่ ใหฝ้ นตกลงมา กม็ แี ผนการทจี่ ะทา� ใหอ้ ากาศปลอดโปรง่ โดย
การพดั เมฆใหล้ อยออกไป
เมืองหลวงริมรุ แุ หง่ เทมเพสต์
เมอื งใหญท่ ใี่ ชช้ อ่ื ของผม ในเขตเหนอื ซง่ึ เปน็ พน้ื ทรี่ วมศนู ยห์ นว่ ย
งานราชการ

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปิดประเทศ 165

ณ ระเบียงอาคารรัฐสภาทต่ี ง้ั อย่ใู จกลางเขตดงั กล่าว ผมมองดู
เหล่าผคู้ นที่มารวมตวั กันข้างลา่ ง

ถัดจากอาคารรัฐสภามีถนนสายหลัก ผู้คนเนืองแน่นเต็มถนน
สายหลักท่ตี ดั ขา้ มเมอื งเสน้ น้ี

มที ั้งอดตี อสรู -------- เหลา่ พลเมืองของผม ซึง่ ในตอนน้คี วรจะ
เรยี กว่าอมนษุ ย์

เหลา่ มนษุ ยม์ ารผมู้ ารวมตวั กนั จากแตล่ ะทอ้ งทใ่ี นมหาพงไพรแหง่
จูรา่

พ่อค้าท่ีมารวมตัวกันจากประเทศเพื่อนบ้าน รวมถึงเหล่า
นกั ผจญภยั ท่ีคุ้มกันพวกเขา

และเหลา่ เกษตรกรผมู้ าทนี่ เ่ี พราะไดย้ นิ ขา่ วลอื เกย่ี วกบั งานรนื่ เรงิ
แหลง่ รวมเผา่ พนั ธอุ์ นั หลากหลายจา� นวนเกนิ กวา่ แสนคน นน่ั คอื
ทิวทศั น์ที่แผ่กว้างอยู่เบอื้ งลา่ งผม ณ ตอนน้ี
ประเทศท่ีมนุษย์กับอสูรด�ารงอยู่ร่วมกันโดยไม่มีความขัดแย้ง
ความรสู้ กึ ทเ่ี กดิ จากการทา� ใหเ้ รอื่ งนน้ั กลายเปน็ จรงิ ไดค้ อ่ ยๆ เตมิ เตม็ หวั ใจ
ของผมไปทลี ะนิด--------นัน่ คือเรอ่ื งทีผ่ มร้สู กึ อบอุน่ ใจอย่างย่งิ
เอาละ ถงึ เวลาแลว้
ผมลกุ ขึน้ แลว้ คว้าไมค์ ไว้ในมือ
“ทกุ ทา่ น ผม ไม่สิ เราคอื จอมมารรมิ รุ ุ...”
ช่างเถอะ ยงุ่ ยากจงั แฮะ
การปราศรยั แบบเป็นทางการเปน็ ภาระกบั ผมมากเกินไป ไมใ่ ช่
แค่เรื่องเล็กๆ นอ้ ยๆ
ด้วยเหตนุ ้ัน จากนีไ้ ปผมจะกลา่ วความรสู้ ึกอนั ซ่อื ตรงในตอนนี้
ออกมาตามแบบของผมโดยปกตกิ ็แล้วกัน
“ผมคอื จอมมารรมิ รุ ุ ขอฝากตวั ดว้ ย เออ่ วนั นผี้ มรสู้ กึ ยนิ ดที ช่ี ว่ ย
ตอบรบั คา� เชิญของประเทศเรา เหมอื นจะมคี นท่เี พ่งิ มาเป็นคร้งั แรก ผมก็

166

ไมอ่ ยากให้กังวลไป แมผ้ มจะเป็นจอมมารจรงิ แต่ผมไมม่ เี จตนาจะเปน็
ศตั รกู บั มนษุ ยชาตเิ ลย ผมตง้ั ใจทจี่ ะสรา้ งประเทศทที่ กุ คนสามารถอยดู่ ว้ ย
กันอย่างเป็นมิตร เพราะผมเชื่อว่าการท่ีมนุษย์กับอสูรจับมือสามัคคีกัน
จะท�าให้มีอนาคตทดี่ ียง่ิ กว่าการทะเลาะกันเสียอีก”

พอผมสงั เกตปฏกิ ริ ยิ าระหวา่ งทปี่ ราศรยั อยู่ ดเู หมอื นวา่ ไมว่ า่ ใคร
กเ็ งยี่ หฟู ังถ้อยคา� ของผมอย่างจริงจัง

แนน่ อนวา่ มคี นทเ่ี ปน็ ลกู นอ้ งของผม ไปจนกระทง่ั เกษตรกรทแี่ ค่
มาเดินเลน่ ชมวิวเท่านน้ั

ผมพูดตอ่ พลางสังเกตปฏกิ ริ ิยาตอบรบั
“ผมคดิ วา่ ในหมพู่ วกทา่ นกค็ งมคี นทรี่ ะแวงเพราะผมเปน็ จอมมาร
อยู่บ้าง การระแวงเช่นนั้นยอ่ มเป็นเรือ่ งธรรมดา แต่ผมอยากให้เชอื่ ตาม
ทพี่ วกทา่ นรสู้ กึ ตรงๆ ผมไมไ่ ดม้ เี จตนายดั เยยี ดความคดิ ของผมใหก้ บั พวก
ท่าน หากคดิ ว่าผมเชือ่ ใจได้ ผมก็ยนิ ดี แต่วา่ แม้จะไม่เชื่อใจผม นั่นก็คง
เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผมคิดว่าความไว้เน้ือเชื่อใจเป็นส่ิงท่ีไม่อาจสร้างได้
ในชวั่ ขา้ มคนื แตไ่ ดม้ าจากการคบคา้ สมาคมกนั นบั จากนไี้ ปอยา่ งตอ่ เนอื่ ง
ดังนั้น ผมจงึ ไมต่ อ้ งการใหร้ บี ด่วนสรปุ --------”
วา่ กนั ว่า “กรงุ โรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว”
หากคอ่ ยๆ ส่ังสมความไวเ้ นือ้ เชือ่ ใจไดย้ อ่ มเป็นเรือ่ งดี
ก็นะ จะจบั ใจความได้ถูกตอ้ งหรอื เปล่าก็คงจะขน้ึ อยกู่ บั อีกฝ่าย
ลา� ดบั ตอ่ ไป ผมจะถา่ ยทอดความรสู้ กึ ทแ่ี ทจ้ รงิ ของผมใหก้ บั ขนุ นาง
เชอ้ื พระวงศ์ทุกท่าน ซ่ึงอยใู่ นชนชน้ั ปกครอง
“ขนุ นางทกุ ทา่ นทมี่ ารวมตวั กนั ทน่ี ี่ หลงั จากกลบั ประเทศไปแลว้
ผมอยากจะให้ถ่ายทอดเร่ืองราวออกไปตรงๆ ตามท่ีได้เห็นจากที่นี่
ในตอนนกี้ ม็ บี างประเทศทส่ี านสมั พนั ธก์ บั ประเทศเราแลว้ แมพ้ วกทา่ นจะ
ยงั ไมเ่ ชื่อมั่นในประเทศของเราได้ก็ตาม แต่ประเทศเหล่านั้นก็ควรค่าแก่
การเช่ือถือไม่ใช่หรือ? ผมต้องการให้เลิกอคติเร่ืองที่ผมเป็นสไลม์และ

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 167

จอมมารไปเสีย”
เอาเถอะ นก่ี ค็ งจะเปน็ การตดั สนิ ในฐานะประเทศ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งสว่ น

บคุ คล คนในทแี่ หง่ นจี้ ะรสู้ กึ เชน่ ไรนน้ั คงไมใ่ ชป่ ญั หา แตก่ ระนนั้ ... อยา่ งนอ้ ย
ผมกเ็ ชือ่ วา่ มนั มคี วามหมาย

ผมแค่จะเน้นย้�าไว้ก่อน โดยมีเจตนาป้องกันไม่ให้อาณาจักร
ฟาลมสุ กลบั มาอีกครงั้

“อย่างเรื่องที่ว่าถ้าไม่จับมือกันแล้วจะเกิดสงครามน่ะ ผมไมม่ ี
เจตนาเช่นน้ันแน่นอน แต่ถ้าจะมาเปิดฉากท�าสงครามด้วยข้ออ้างท่ีว่า
เพราะพวกผมเป็นอสูร จึงยัดเยียดความไม่เสมอภาคให้แล้วมาก�าจัด
ละก็ ทางนกี้ จ็ ะไมป่ รานเี ลยสกั นดิ เหมอื นกนั ผมคดิ วา่ เรอ่ื งนน้ั ถา้ มองจาก
กรณขี องอาณาจักรฟาลมุสที่ล่มสลายในวนั กอ่ นคงจะเข้าใจ”

คา� พดู น้ีกเ็ ปน็ ไปตามทีผ่ มคิดไวเ้ ชน่ กนั
อาจจะตีความไดว้ า่ เป็นการขม่ ขกู่ ็ได้ แต่วา่ นี่คอื ความรสู้ กึ อนั
ซอ่ื ตรงของผม
แม้ผมจะเกลียดชงั สงคราม แตถ่ า้ โดนเปิดฉากเขา้ มาแลว้ ผมก็
จะไม่รีรอ เพราะหากผู้ปกครองเผยความลังเลให้เห็นละก็ คนที่จะโดน
ลกู หลงคอื ประชาชนทัว่ ไปผู้ไร้ซึ่งฝมี ือในการสู้รบ
เดมิ ทบี ทบาทของประเทศชาตกิ ค็ อื การปกปอ้ งชวี ติ และทรพั ยส์ นิ
ของประชาชน เหล่าอสูรที่มารวมตัวกัน และเหล่าผู้อยู่อาศัยท่ีคงจะมา
รวมตวั กนั นับแต่นี้ไปตา่ งกต็ อ้ งพึง่ พาผม การปกปอ้ งกลุ่มคนเหล่านั้นจึง
เปน็ งานที่สา� คญั ทส่ี ุดของผม
แมว้ า่ โลกทป่ี ราศจากกา� ลงั ทหารจะถอื เปน็ โลกในอดุ มคตกิ ต็ าม
แตเ่ รอื่ งนนั้ คงเปน็ ไดแ้ คค่ วามฝนั ลมๆ แลง้ ๆ ทเี่ ปน็ ไปไมไ่ ดใ้ นความเปน็ จรงิ
ทา่ มกลางโลกอนั แสนสงบสขุ นัน้ ส่ิงทีป่ ระชาชนทัว่ ไปใฝฝ่ ันคือ
อิสรภาพ ทวา่ ผปู้ กครองกลับไมย่ อมใหเ้ ปน็ เชน่ น้นั เพราะเงื่อนไขข้ันต่�า
ทป่ี ระเทศควรจะมกี ค็ อื การเตรยี มพรอ้ มใหส้ ามารถรบั มอื กบั สถานการณ์

168

ตา่ งๆ ไดต้ ่างหาก
เพราะฉะนั้นแล้ว ในตอนน้ี ผมจึงกล่าวค�าพูดเช่นน้ีกับเหล่า

ชนชน้ั ปกครองในหมู่แขกผ้มู เี กียรตินนั่ เอง
และในท้ายทสี่ ุด
“คนธรรมดาอย่างพอ่ คา้ แม่คา้ นกั ผจญภยั และเกษตรกรที่มา

รวมตวั กันทีน่ ี่ทกุ ทา่ น ผมสาบานว่าจะไม่ลงไม้ลงมอื กับพวกทา่ น แต่ถ้า
เป็นพวกอาชญากรก็ถือเป็นคนละเร่ืองนะ ประเทศของเรามีแรงงานไม่
เพยี งพอ เนอื่ งจากมงี านอยมู่ ากมาย ถา้ กา� ลงั หาอาชพี ทา� อยู่ ผมกอ็ ยาก
จะใหล้ องพจิ ารณาเรอื่ งการยา้ ยทอี่ ยอู่ าศยั ดู ในสถานทท่ี คี่ นมารวมตวั กนั
กค็ งจะมโี อกาสใหมๆ่ เกดิ ขน้ึ โดยพนื้ ฐานแลว้ ประเทศของเรารบั ประกนั
เร่ืองการคิดอย่างอิสระ เมื่อยอมรับอิสระในการแสดงความคิดเห็นแล้ว
กย็ อ่ มยอมรบั อสิ ระในการเลอื กอาชพี อกี ดว้ ย แตว่ า่ การแสดงความคดิ เหน็
และการกระท�าน้ันย่อมมาพร้อมกับความรับผิดชอบน่ะนะ ถ้าหากสนใจ
ในประเทศของเราโดยยึดเรื่องน้ันเป็นหลักแล้ว ก็ลองน�าค�าที่ผมพูดใน
ตอนนไี้ ปพิจารณาดไู ด้ หลงั จากนี้ ประเทศของเรากม็ ีก�าหนดการจัดงาน
รนื่ เรงิ ตา่ งๆ นานาเชน่ กนั งานเทศกาลเปดิ ประเทศเทมเพสตท์ จ่ี ะเรมิ่ ตงั้ แต่
วนั น้ีกถ็ ือเป็นแผนการขนั้ ท่ี 1 ดว้ ย ถ้าเช่นน้นั กข็ อเชิญไปสนกุ สนานกัน
ใหเ้ ตม็ ท่ี!!”

หลงั จากทผ่ี มประกาศกบั คนทวั่ ไปแลว้ การปราศรยั ของผมกส็ น้ิ
สุดลง

มนั ออกจะตรงเกนิ ไปหรอื เปลา่ ?
แต่กช็ ่างมนั เถอะ
ท้ายทีส่ ดุ ผมก็เป็นแค่อดีตมนุษยเ์ งนิ เดือนเท่าน้ัน เพราะว่าแม้
สถานภาพจะสงู ขนึ้ แลว้ แตก่ ลบั ไมม่ ที างกลา่ วคา� ทกั ทายใหด้ เู หมอื นขนุ นาง
เช้อื พระวงศไ์ ด้ยังไงล่ะ
แตว่ ่า ถงึ จะเป็นอยา่ งนนั้

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 169

เสยี งโหร่ อ้ งยนิ ดกี ลบั ดงั กกึ กอ้ งขน้ึ มาจากเหลา่ ผคู้ นทม่ี ารวมตวั กนั
ฟงั ผมปราศรยั

จะเหน็ ไดว้ า่ ไมใ่ ชแ่ คพ่ ลเมอื งของเมอื งนเ้ี ทา่ นนั้ กลมุ่ คนทมี่ าจาก
แต่ละประเทศก็แผดเสียงออกมาด้วยความตื่นเต้นเช่นกัน ดูเหมือนว่า
ทา่ มกลางคนเหล่านนั้ ก็มีกลุ่มคนทยี่ งั สงสัยในตวั ผมอยู่ดว้ ย...

แต่กระน้ัน ผู้คนจ�านวนมากกว่าคร่ึงก็คิดท่ีจะเชื่อมั่นในตัวผม
-------และประเทศนี้ดว้ ย

ตอนนผ้ี มพอใจกบั เรื่องนน้ั
หากผมได้รบั ความไว้วางใจในทกุ ๆ ดา้ นตั้งแตแ่ รกละก็ ในทาง
กลบั กนั มันคงนา่ ขนลุก
ผมไดถ้ ่ายทอดความรู้สึกที่แทจ้ รงิ ของพวกผมไปแลว้
ทเี่ หลอื กแ็ คร่ อดผู ลลพั ธว์ า่ สงิ่ นนั้ จะชใี้ หเ้ หน็ การตอบสนองเชน่ ไร
ด้วยเหตุนี้ งานเทศกาลเปิดประเทศเทมเพสต์จึงเปิดม่านออก
โดยมีการปราศรยั ของผมเป็นสญั ญาณเริ่มต้นนนั่ เอง

＊

หลงั จบการปราศรัย ผมก็ลงมาทีโ่ ถงชน้ั 1
พวกเด็กๆ ทีเ่ ปลี่ยนเส้อื ผา้ แล้ว มารวมพลกันท่นี นั่
“เด๋ยี วสิ อาจารย์เป็นพระราชาของประเทศนน้ี ะ่ เหรอ!?”
เอ๋ ยังไม่ได้บอกเหรอ?
“ไม่รู้มาก่อนเลยเหรอเคนยะ? ถ้ารู้สึกถึงความย่ิงใหญ่ของฉัน
แลว้ ละก็ ตง้ั แตต่ อนนไ้ี ปกย็ งั ไมส่ ายหรอก จะใหค้ วามเคารพฉนั กไ็ ดน้ ะ?”
“ทา� ไม-------”
“คา่ า! หนจู ะเคารพอาจารย์เอง!!”
ในตอนท่ีผมก�าลังจะหยอกล้อเคนยะ อลิสก็พูดอย่างน้ันแล้ว

170

เข้ามากอดผม จากนัน้ กระทงั่ คโุ รเอะก็พูดว่า “หนูด้วย--------!!” แลว้
เขา้ มากอดรดั อย่างแนบแน่น

ผมยม้ิ แลว้ ลบู ศรี ษะอลสิ และคโุ รเอะ พรอ้ มทงั้ ดนั พวกเธอออกไป
ในระดบั ทจ่ี ะไมท่ า� ใหเ้ กิดเรอื่ ง

แมพ้ วกอลสิ จะดทู า่ ทางไมพ่ อใจ แตผ่ มมรี า่ งกายเพยี งรา่ งเดยี ว
เท่าน้ัน ก่อนท่ีจะเกิดการทะเลาะวิวาท ผมจะให้พวกเธออดทนเอาไว้
แล้วกัน

“ยงั ไงๆ กต็ กใจอยูด่ คี รับ เมือ่ วานก็นึกอยู่แลว้ เชียววา่ อาจจะใช่
กไ็ ดน้ ะ่ ครับ...”

เกลพดู เชน่ นัน้ เรียวตะก็พยักหนา้ ตอบรบั เช่นกัน
“เอานา่ ฉนั ไดเ้ ปน็ พระราชาหลงั จากแยกกบั พวกเธอนะ่ เพราะงนั้
กเ็ ลยบอกไปวา่ ย่งุ ไงละ่ ?”
“นะ น่ันมนั ... ถา้ เป็นพระราชาแลว้ กเ็ ข้าใจว่ายุ่งอย่หู รอกนะ...”
แม้เคนยะจะยังดูไม่พอใจก็ตาม แต่อย่างน้อย เขาก็ลองคิด
เกีย่ วกับสถานการณ์ของผมแลว้
“ถา้ อยา่ งนนั้ อาจารย์ จากนไี้ ปกจ็ ะไมค่ อ่ ยไดเ้ จอกนั แลว้ ใชไ่ หม
ครับ?”
“อมื ตอนวา่ งๆ กจ็ ะไปหาอยนู่ ะ เหน็ อยา่ งนแี้ ตฉ่ นั กเ็ ปน็ เหมอื น
พวกของประดับนั่นแหละนา่ ”
“เชอะ อะไรละ่ นั่น? ขอแบบชดั ๆ ทวี า่ จะย่ิงใหญ่หรือไม่ย่งิ ใหญ่
กนั แน่ ใหต้ ายสิ...”
ผมปลอบโยนเคนยะทบ่ี น่ เชน่ นนั้ พรอ้ มกบั แจง้ ขอ้ ควรระวงั สา� หรบั
วนั น้ี
“ฟงั นะพวกเธอ ในเวลาเทศกาลจะเกดิ ความคกึ คะนอง จากนน้ั
กจ็ ะเผลอปลดปลอ่ ยอารมณอ์ อกมางา่ ยขนึ้ อยา่ หลงระเรงิ อยา่ ไดใ้ จ แลว้
กอ็ ย่าไปทะเลาะกบั ใครสกั คนเข้าละ่ ?”

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 171

“““ครบั /ค่ะ!!”””
รา่ เรงิ ดจี งั เลยแฮะ
“ไดพ้ กผา้ เชด็ หน้า กระดาษทชิ ชู่ และจม้ี าเรียบรอ้ ยรึยงั ?”
“““แน่นอน!!”””
มดี แี คเ่ วลาตอบกลบั สนิ ะ เจา้ พวกนี้
ถ้าผมขอให้ใครสักคนคอยดูแลอย่างใกล้ชิดได้ก็ดีอยู่หรอก
แต่พวกลูกนอ้ งของผมดันมธี ุระกันหมด
ดอิ าโบลม่งุ ไปยังโคลอสเซยี ม
ฮาคุโรไปเดทกบั โมมจิ ิ สว่ นเบนิมารุคอยอารักขาผม
“การไปเดทกบั โมมจิ ิเน่ยี ยกใหฮ้ าคุโรไปนะ่ ดีแลว้ เหรอ?”
“ได้โปรดเพลาๆ ลงเถอะนะครบั สา� หรับข้ายังเรว็ ไปครับ...”
เบนิมารุเองก็เหมือนจะอยากหนีไปจากปัญหาน้ีสินะ เอาเถอะ
มแี ตจ่ ะตอ้ งรอใหเ้ วลาช่วยคลี่คลายเทา่ น้นั มั้ง
ชนู ะนา่ จะกา� ลงั เปดิ รา้ นกาแฟ ชอิ อนกไ็ มเ่ จอตวั ตงั้ แตเ่ ชา้ เหมอื น
กัน ท่าทางจะมธี รุ ะ ไม่ร้ทู า� ไมผมถงึ กงั วลกบั เรื่องนัน้ แตก่ เ็ อาเถอะ ผม
อยากจะเชอ่ื ว่าไม่มีปัญหาอะไร
โซเอยร์ กั ษาความปลอดภยั ของเมอื งจากในเงามดื ถา้ มอี ะไรเกดิ
ข้นึ กค็ งจะช่วยแจง้ ใหร้ ู้
นอกจากน้ียังมีแผนการว่าจะให้ลูกน้องของโซเอย์เอาใจใส่พวก
เด็กๆ ผมจงึ ไมต่ อ้ งกังวลขนาดนนั้ -------
“เป็นอะไรไปเหรอ? มเี รือ่ งเดือดรอ้ นอะไรหรือเปล่า?”
ในตอนทผ่ี มเร่ิมคดิ วา่ เป็นห่วงเกินไปคงไมด่ นี ั้น ก็มคี นสง่ เสยี ง
เรียกผม
ฮินาตะน่นั เอง
ฮนิ าตะในชดุ ไปรเวทกา� ลงั ยนื อยู่ โดยเหนบ็ เรเปยี ร์ 1 เลม่ ไวท้ เ่ี อว
ชดุ วนั พชี แขนกดุ สกี รมทา่ เกอื บดา� ตรงรกั แรแ้ ละหนา้ อกทเี่ กอื บ

172

จะเหน็ แตก่ ไ็ มเ่ หน็ ใหค้ วามรสู้ กึ เซก็ ซอี่ ยา่ งบอกไมถ่ กู ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ สายพาน
ท่ใี ช้เหน็บดาบกช็ ว่ ยขับเน้นความบางของสะโพก

เปน็ บญุ ตา เป็นบุญตา
แม้ว่าผมจะอยากจ้องมากกว่าน้ีก็ตาม แต่กลับโดนฮินาตะ
ช�าเลืองมองดว้ ยสายตาท่ีเยน็ ชา ผมจงึ กระแอมไอเพื่อกลบเกลื่อน
“เด๋ยี วสิ อาจารย์!!”
“คนคนนัน้ ใครเหรอ?”
อลสิ และคุโรเอะถามผมดว้ ยทา่ ทางอารมณไ์ ม่ดี
“คนคนนี้ช่ือว่าฮินาตะ เป็นคนท่ีแข็งแกร่งถึงข้ันที่เสมอกับฉัน
เชยี วนะ”
“เอ๊ะะะ!? คุณป-้ ------”
คอหอยของเคนยะท่ีพดู อะไรสกั อย่างคา้ งไว้ โดนปลายเรเปียร์
ของฮนิ าตะทช่ี กั ออกมาตอนไหนไมร่ พู้ งุ่ เขา้ มาจอ่ พอดบิ พอดี แลว้ หยดุ อยู่
ตรงน้ัน
ช่องว่างนั้นห่างเพียง 1 มิลลิเมตร เป็นระยะห่างที่แค่เคนยะ
ขยับเขยื้อนเลก็ นอ้ ยก็แทงคอเขา้ ไปอยา่ งจงั แลว้
“เม่อื กน้ี ้ี กา� ลังจะพดู อะไรออกมาเหรอ?”
“เอ่อ คือวา่ นะครับ ผมจะพดู ว่า คณุ พ่สี าวแสนสวย...”
เคนยะผนู้ า้� ตาคลอเบา้ พยายามพดู เชน่ นนั้ ออกมา พลางสน่ั กกึ ๆ
“คะ เคนจงั ...”
เรยี วตะกไ็ มส่ ามารถขยบั ตวั ไปชว่ ยเคนยะไดเ้ ชน่ กนั ดเู หมอื นวา่
แคโ่ ดนฮนิ าตะมองแวบเดียว รา่ งของเขาก็หดลงซะอย่างนน้ั
เกลผเู้ หมอ่ มองฮนิ าตะอยา่ งตกตะลงึ กย็ นื แนน่ งิ่ ราวกบั ถกู สายตา
ของเธอสะกดไว้
น่ันมัน กน็ ะ
เพราะแม้แต่ผมยังกลัวเลย คงเป็นธรรมดาท่ีพวกเรียวตะและ

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 173

เกลจะตอบสนองแบบน้ัน
“เคนยะ อย่าพูดจาเสียมารยาทส?ิ คนคนนัน้ ก็เคยเป็นลกู ศิษย์

ของคุณชิสุด้วยนะ จะว่าไปแล้วก็เหมือนกับยูกิ เท่ากับว่าเป็นรุ่นพ่ีของ
พวกนายนะ่ ”

เคนยะมองผมดว้ ยสายตาสอ่ื ว่า อยากใหบ้ อกให้เรว็ กวา่ นี้
ถงึ ผมจะเขา้ ใจความรสู้ กึ เขากเ็ ถอะ แตค่ รง้ั นเี้ คนยะผดิ เอง เพราะ
เพงิ่ เตอื นไปหยกๆ วา่ อยา่ หลงระเรงิ บา้ ง อยา่ ไดใ้ จบา้ ง แตก่ ด็ นั เปน็ แบบนี้
เหตกุ ารณ์น้จี ึงเปน็ กรรมตามสนองละนะ
“ลูกศิษยข์ องคณุ ชสิ ุ... เอ้ย รวึ ่าจะเปน็ !?”
“บอกไปกอ่ นหนา้ น้ีแล้วไง คนทแ่ี ขง็ แกรง่ กว่าอาจารย์ชสิ ุไดใ้ น
เวลาเพียง 1 เดอื น...”
“หวั หนา้ กองอศั วนิ ศกั ดส์ิ ทิ ธแิ์ หง่ ลเู บเรยี ส คณุ ซาคางจุ ิ ฮนิ าตะ!?”
“สดุ ยอด!! แตว่ ่า เปน็ ตัวจรงิ เสียงจริงเลยเหรอ...?”
“เดี๋ยวส.ิ .. เรอื่ งสา� คญั แบบนั้นกบ็ อกกันก่อนสิ...”
ฮนิ าตะเกบ็ ดาบด้วยความเรว็ ระดับเทพ เสียงดัง กร๊ิก
เคนยะทรดุ ไปกับพ้ืน
เขาอยู่ในสภาพน้นั โดยไม่ลกุ ข้ึนมา อาจเปน็ เพราะเขา่ ออ่ น
“นึกวา่ จะเลด็ ออกมาแลว้ ซะอกี นะเนย่ี -------”
เคนยะผู้หน้าซีดเล็กน้อยพูดเช่นนั้น แล้วอลิสก็เหยียดว่า
“สกปรกจงั เลยนะ”
“ชว่ ยไม่ได้น่นี า ก็มันน่ากลัวนี่”
“แตเ่ ม่ือกฉ้ี ันคดิ ว่าเคนยะตา่ งหากทผ่ี ดิ ”
เมื่อได้ฟงั ค�าแย้งท่ีถูกต้องของคุโรเอะ เคนยะก็ไม่รูจ้ ะพดู อะไร
“อยา่ งไรกต็ าม อาจารยร์ มิ รุ เุ สมอกบั คณุ ฮนิ าตะจรงิ ๆ หรอื เปลา่
ครับ?”
เน่อื งจากถกู เกลถามเช่นนนั้ ผมจงึ ตอบไปตามตรงไม่ปิดบงั

174

“กน็ ะ พอเหน็ แววแพก้ เ็ ลยหนี จงึ ตดั สนิ แพช้ นะไมไ่ ด้ ตอ้ งเสมอ
กันแนๆ่ เลยแหละ”

“คนท่ีหนีไปเนย่ี อาจารยส์ นิ ะครับ?”
ท้ังๆ ที่อุตส่าห์ไม่บอกว่า “ใครหนี” แท้ๆ แต่กลับตบมุกได้
อย่างเฉยี บคม
“ปล่อยใหจ้ ินตนาการกนั เอาเองนะ”
ทว่า เร่ืองนั้นผมกต็ ัดสนิ ใจได้อย่างเยย่ี มยอด
เพราะไมไ่ ดพ้ ดู โกหก แลว้ กไ็ มจ่ า� เปน็ ตอ้ งพดู เรอื่ งจรงิ ไปมากกวา่ นี้
อกี ดว้ ยน่ะนะ
แม้ว่าเด็กๆ จะยงั ดทู า่ ทางอยากฟงั อยู่ แต่ฮินาตะกลบั เข้ามาขดั
เอาไว้
“แล้วนายกา� ลังเดอื ดรอ้ นอะไรอยลู่ ่ะ?”
พอโดนถามแบบนั้นแล้ว ผมกน็ ึกขึ้นมาได้วา่ ผมตั้งใจที่จะให้
ใครสักคนมาคอยดูแลเด็กๆ
“ไม่มีอะไรหรอก คือว่าตอนนี้เจ้าพวกน้ีจะเข้าไปในเมืองน่ะนะ
ก็คนมันแน่นขนาดน้ันเลยใช่มั้ยล่ะ? อย่างน้อยก็มีการสอดส่องดูแลอยู่
หรอก แต่ฉันอยากจะขอใหใ้ ครสักคนนา� ทางเดก็ ๆ นะ่ ...”
“หมื ก็ได้อย่นู ะ ฉันจะพาไปเอง”
“แล้วจะมีใครสกั คนทีช่ ว่ ยได้หรอื เปลา่ ... เอะ๊ ?”
เมอ่ื กน้ี ี้เธอพดู วา่ อะไรนะ?
ฮินาตะจะน�าทางเด็กๆ ให้เหรอ?
ไม่ๆๆ ถงึ จะล้อเลน่ กไ็ ม่ข�าหรอก
“อะไรเลา่ จะบอกว่าไม่พอใจทเ่ี ปน็ ฉนั หรือไง?”
“เปล่า ไมม่ ที างเป็นแบบนั้นแนๆ่ ครับ-------”
โดนจ้องแล้ว น่ากลัว
เคนยะกถ็ อื ว่าทา� ไดด้ ีแล้วทไ่ี มเ่ ล็ดออกมา

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปิดประเทศ 175

ขอชืน่ ชมเลยว่า พยายามได้ดี
“แล้วพวกเธอกจ็ ะไมพ่ ดู ว่า ไมเ่ อา สินะ?”
“ครบั แน่นอนครับ!”
“เคนจงั ...”
“ยงั ไงก็ขอฝากดว้ ยนะครบั !”
“แม้แต่เกลคงุ ... ถา้ อยา่ งนน้ั ผมกด็ ว้ ย”
เดก็ ชายทงั้ สองคน เคนยะและเกลยอมจา� นนทนั ที
เมอ่ื ไดเ้ หน็ ปฏกิ ริ ยิ าดงั นน้ั เรยี วตะกต็ กลงรว่ มขบวนไปกบั ฮนิ าตะ
อย่างงา่ ยดายเช่นกัน
“ไมน่ กึ เลยวา่ จะไดพ้ บกบั ทา่ นพฮ่ี นิ าตะทห่ี นหู ลงใหล! หนดู ใี จจงั
เลยคะ่ !!”
อลสิ บ้าตามกระแสสินะ
กอ่ นหนา้ นี้ เธอพดู เหมอื นกบั วา่ หลงใหลในตวั มาซายคู ิ แลว้ กค็ ดิ
วา่ ฮนิ าตะเปน็ ไอดอลประมาณนน้ั อยา่ ว่าแต่บน่ เลย เธอกลับเตม็ เปยี่ ม
ไปด้วยความดีใจดว้ ยซา้�
และ ถ้าพูดถึงคุโรเอะละก็
“พสี่ าวเป็นคนดี! รูส้ ึกเหมือนกบั อาจารย์ชสิ เุ ลยนะ!”
เธอโอบกอดฮินาตะ แลว้ กล่าวเช่นนนั้ ทงั้ รอยยิ้ม
ถา้ คโุ รเอะเชอื่ งแบบนน้ั ฮนิ าตะกค็ งจะเปน็ คนดจี รงิ ๆ แมส้ ายตา
จะดนู า่ กลวั แตส่ า� หรบั คุโรเอะแล้ว เรือ่ งน้นั คงไมค่ ่อยเกี่ยว
และฮินาตะก็เชน่ กนั
ถา้ ผมไมไ่ ดม้ องผดิ ไปละก็ มมุ ปากของเธอกา� ลงั เผยรอยยมิ้ เลก็ ๆ
ดทู า่ วา่ ฮนิ าตะจะชนะใจเดก็ ๆ ไดใ้ นชวั่ พรบิ ตา ไมร่ วู้ า่ เปน็ เพราะ
อะไร
“ถา้ อยา่ งนนั้ กไ็ ปกนั เลย เหมอื นจะมพี วกยากโิ ซบะและขา้ วโพด
ยา่ งด้วย เรมิ่ จากการแวะเวียนร้านแผงลอยกนั เถอะ”

176



“““ครับ/ค่ะ!!”””
ชา่ งเป็นการน�าท่ียอดเยี่ยม พูดได้ค�าเดียววา่ สุดยอด
ถ้าเป็นแบบนี้ ฝากพวกเดก็ ๆ ไว้กบั ฮินาตะกห็ ายหว่ ง
ฮินาตะคอ่ ยๆ เขา้ มากระซบิ ผมท่โี ลง่ ใจเชน่ นน้ั
“ถึงฉนั จะรบั ดูแลเดก็ ๆ กเ็ ถอะ แตข่ อฝากท่านลูมนิ ัสไวก้ ับนาย
ด้วยนะ?”
หา?
ถงึ คนื กอ่ นจะไมเ่ จอเลยกเ็ ถอะ แตล่ มู นิ สั คงตดั สนิ ใจทจ่ี ะมาจรงิ ๆ
สินะ?
“เธอกงั วลเรือ่ งท่ีลมู นิ สั จะมาร่วมงานดว้ ยเหรอ?”
“กน็ ายเชญิ ไปแลว้ ใชไ่ หมละ่ ? เลน่ จดั หาชดุ เมดอยา่ งสนกุ สนาน
เลยนะ?”
น่าประหลาดใจท่ีลูมินัสแปลงโฉมเป็นผู้ติดตามของอาร์โนลด์
และบคั คสั --------เหลา่ โฮลไี่ นทท์ จ่ี ะมาพา� นกั ในประเทศของเรา ดเู หมอื น
วา่ เธอจะมเี จตนาเขา้ รว่ มงานเทศกาล ในวนั แรกเธอกต็ ง้ั ใจวา่ จะรว่ มขบวน
ไปกับคณะขุนนางเชอ้ื พระวงศ์ในฐานะคนรับใช้
อย่างน้อยโฮล่ีไนทก์ เ็ ทียบเท่ากบั ยศขนุ นาง ดังนน้ั แม้พวกเขา
จะเข้ามาปะปนไปกับกลุ่มคนท่ีผมต้องนา� ทางในวันน้ี ก็ไม่มีปัญหาอะไร
ท้ังนน้ั
จะวา่ เปน็ พวกอาศัยช่องโหว่ หรอื เรียกวา่ อย่างไรดี...
ไดย้ นิ มาวา่ คนื กอ่ นเธอพกั แรมในโบสถท์ เ่ี พงิ่ สรา้ งใหมใ่ นประเทศน้ี
ถงึ ผมจะไมร่ ตู้ วั สกั นดิ เลยกเ็ ถอะ แตน่ นั่ คงจะเปน็ การปดิ บงั ตวั ตนทแ่ี ทจ้ รงิ
ได้อยา่ งสมบูรณ์แบบถึงขนั้ นนั้ สินะ
“ถา้ อย่างน้ันกฝ็ ากดว้ ยนะ”
ฮินาตะพูดทิง้ ทา้ ยไวแ้ คน่ ั้น แล้วพาเดก็ ๆ ออกไป
พอเปน็ แบบน้ี ผมรู้สกึ วา่ ตัวเองวิตกกังวลยงิ่ กวา่ เธอ...

178

ฮนิ าตะกด็ ทู า่ ทางระรกิ ระรย้ี งั ไงกไ็ มร่ ู้ ในครง้ั นผ้ี มเลยรสู้ กึ วา่ โดน
ฮนิ าตะเล่นงานเข้าให้อีกครัง้ หน่งึ แล้ว

＊

ทันทที ่ฮี ินาตะจากไป ก็มคี นตบไหล่ผมด้วยความรูส้ กึ สบายๆ
“แหม นา่ ตกใจจงั เลยนะ คณุ รมิ รุ ุ รอยย้มิ ของฮนิ าตะเนยี่ เพิง่
ได้เห็นเป็นครง้ั แรกเลยละ”
ยูกิน่นั เอง
ยูกิสวมชุดเคร่ืองแบบที่เหมือนกับเอาชุดนักเรียนมาดัดแปลง
ไม่ใช่ชดุ สทู ที่ทันสมยั แต่อย่างใด เขาย้ิมแย้มเเละยนื อย่ตู รงน้ัน
ดเู หมอื นวา่ เขาจะมาเพอ่ื เรยี กผมใหไ้ ปยงั สถานทน่ี ดั พบ จะวา่ ไป
คนน�าทางกค็ ือผมน่ะนะ
“นน่ั สินะ นา่ เหลือเชือ่ ที่ฮนิ าตะพูดออกมาว่าจะดแู ลเดก็ ๆ น่ะ
ถึงแม้จะมีภาพลักษณ์ท่ีดูน่าจะเป็นพวกเกลียดเด็กแล้วพูดท�านองว่า
หนวกหจู ริง กเ็ ถอะ”
“ไม่ใช่แบบน้ันหรอกนะ? ถงึ จะเห็นแบบนน้ั แตฮ่ นิ าตะกม็ ดี ้าน
ท่ีเอาใจใส่ค่อนข้างดีด้วย แต่กระน้ันก็คาดไม่ถึงจริงๆ อย่างไรก็ตาม
ฮินาตะในชุดไปรเวทน่ะเข้ากันได้ดีเกินไปจนผมตกใจเลยแหละ ชุดน่ัน
เหมอื นจะซอ้ื ในเมอื งนน้ี ะ ใหค้ วามรสู้ กึ เหมอื นสาวมหา'ลยั สดุ สวยแตง่ ตวั
เก๋ไก๋อะไรไประมาณนั้นมงั้ ?”
ง้ันเหรอ กะแล้วเชยี ววา่ น่ันเปน็ ชุดของประเทศนีส้ ินะ ผมนกึ วา่
ตวั เองมองผิดไปซะอกี แต่ดทู ่าว่ามนั จะไมเ่ ป็นแบบนัน้
“ยยั ฮินาตะนร่ี วยแฮะ ฉนั พูดเองก็ยังไงอยู่ แตช่ ดุ นนั่ ราคาแพง
ใช่ยอ่ ยเลยละ”
ชดุ ไหมท�าจากผ้าไหมทอ ซ่ึงไดจ้ ากเฮลมอธ (ผเี ส้ือราตรีนรก)

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 179

ผิวสัมผัสก็ดี และยังได้รับผลจาก ‘ลบล้างการเปลี่ยนแปลงอุณหภูมิ’
อีกด้วย มันจึงเป็นผลิตภัณฑ์ท่ีเพ่ิมพลังป้องกันไปในตัว ช่วยลดความ
เสยี หายไดด้ ีกว่าชุดเกราะหนงั อืน่ ๆ เสียอกี

ทวา่ ราคากลับแพงอย่างนา่ เหลือเชอ่ื
แม้การผลิตใยจะมีเสถียรภาพ แต่ก็ยังมีปริมาณน้อย ยิ่งไป
กว่าน้นั ตวั ผลิตภณั ฑ์เป็นผา้ ทอมอื จงึ ไม่ไดม้ จี า� นวนมากมายขนาดนั้น
จากเหตุผลดังกลา่ ว จงึ น�าไปเสนอขายไดแ้ ค่ในราคาท่ีแพงหฉู ่ี
นัน่ คือสนิ คา้ ส�าหรับขนุ นาง ซึ่งชาวบ้านเอ้ือมไมถ่ งึ
ดเู หมอื นวา่ เมอ่ื วานฮนิ าตะจะซอ้ื ชดุ นน้ั ทนั ทที เ่ี หน็ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั
ยังลงเอยด้วยการปรบั แก้ขนาดอีกด้วย ฉะนั้นจงึ คิดได้วา่ เธอจา่ ยเงนิ ไป
โดยไมค่ า� นึงถงึ เรอื่ งราคาเลย
เนอ่ื งจากฮินาตะเปน็ ลูกค้าที่ดี ผมกเ็ ลยจะไม่บน่ หรอก
“เพราะเป็นงานเทศกาล เลยต้องใช้เงินส้ินเปลืองไม่ใช่รึไง?
เห็นว่าเม่ือวานเธอไปส�ารวจล่วงหน้าส�าหรับวันน้ีไว้ด้วยท่าทางระริกระร้ี
เลยนะ?”
จรงิ หรือนี!่
ผมนึกว่าตวั เองมองผดิ ไปซะอกี แต่ดทู ่าว่าฮินาตะจะสนกุ สนาน
ไปกบั งานเทศกาลเปิดประเทศเทมเพสต์มากกวา่ ทผ่ี มคาดคิดเอาไว้
อะ๊ เพราะอยา่ งนน้ั เองเหรอ
เพราะอยา่ งนนั้ ฮนิ าตะจงึ ฝากใหผ้ มชว่ ยดแู ลลมู นิ สั ส่วนตัวเอง
ก็ก�าลังจะเป็นอิสระด่งั นกท่พี ้นกรงอย่างสบายใจเฉบิ
“แต่ว่า การสา� รวจลว่ งหนา้ น่หี มายถึงอะไรเหรอ?”
“ก็แบบว่า จะมีร้านแผงลอยแบบไหนบ้างอยู่แล้วสิ? นั่นไง
เธอพดู เอาไวว้ า่ มพี วกยากโิ ซบะและขา้ วโพดยา่ งอะไรประมาณนด้ี ว้ ยเสยี ง
ที่ฟงั ดูเพลิดเพลนิ ไปเลยน่”ี
“เออ่ นน่ั มัน...”

180

กล่าวคอื ฮินาตะไปสา� รวจพน้ื ทม่ี าตง้ั แต่เมอื่ วานแล้ว
กระตือรอื ร้นจังแฮะ
แม้จะไม่ถึงข้ันส�ารวจละเอียดยิบ แต่ก็ดูเหมือนว่าเธอคิดที่จะ
สนุกสนานไปกับงานเทศกาลอยา่ งท่มุ สุดตวั
แนน่ อนวา่ บรเิ วณรอบนอกของโคลอสเซยี มจะมรี า้ นแผงลอยตา่ งๆ
นานาทีแ่ ขกน�ามาต้ัง
หนึ่งในน้ันก็มีร้านค้าซึ่งในโลกก่อนเรียกว่าฟาสต์ฟู้ด ซึ่งผมได้
วางแผนเปดิ กจิ การ โยลไมลเ์ องกช็ ว่ ยเตรยี มการใหอ้ ยา่ งไมต่ ดิ ขดั ราบรน่ื
ทุกประการ
มที งั้ แฮมเบอรเ์ กอร์ ฮอทดอ็ ก มนั ฝรง่ั ทอด และนา้� ผลไมแ้ ตล่ ะชนดิ
สว่ นร้านอืน่ ๆ ก็มีมากมายกา่ ยกอง
มรี า้ นอาหารทวั่ ไปเรยี งรายกนั เชน่ ยากโิ ซบะ ขา้ วโพดยา่ ง และ
อุจิกะเสยี บไม้ย่าง
แมจ้ ะยงั ไม่ถงึ ฤดูแต่ก็มกี ระท่ังนา�้ แข็งไส ถา้ เข้าหน้ารอ้ นก็คงจะ
เปน็ สนิ คา้ หลัก
นา้� แขง็ ถกู ไสจนบางละเอยี ด ราดดว้ ยนา้� เชอื่ มหวานๆ ปรมิ าณมาก
เพอ่ื ใหล้ ะลายในปากอยา่ งชมุ่ ฉา่� การทา� อาหารชน้ั ยอดเชน่ นไ้ี ดส้ า� เรจ็ นน้ั
เป็นเรอ่ื งที่รับประกนั ไดเ้ ลย เน่ืองจากผมลองรับประทานเองแล้วจริงๆ
กลิ่นอาหารย่างโชยุอันหอมหวน และกล่ินลูกกวาดผลไม้อัน
หอมหวาน
เปน็ ผลสมั ฤทธจ์ิ ากการทที่ กุ คนพยายามเตรยี มการสา� หรบั วนั น้ี
ข้อมูลเกี่ยวกับอาหารจ�านวนมากถูกกระจายออกไปด้วย ‘จิต
ส่ือสาร’ โดยยดึ ถอื ความทรงจา� ของผมเปน็ หลัก การทา� อาหารสว่ นใหญ่
เป็นฝีมือของชูนะ นอกจากน้ีโยลไมล์ก็น�าแผนที่ผมวางไว้ไปด�าเนินการ
ใหเ้ กดิ ขน้ึ จรงิ ผลลพั ธท์ ไ่ี ดก้ เ็ ชน่ การทเ่ี วลโดรา่ เปดิ รา้ นเทปปงั ยากิ5 ดว้ ย
เหตุผลบางประการ

5เทปปงั ยากิ : เป็นรปู แบบหนง่ึ ของอาหารญ่ปี ุ่นท่ีใชก้ ระทะเหลก็ บานในการท�าอาหาร โดยลูกคา้ จะนงั่ อย่ตู รงหนา้
กระทะ และสามารถชมลลี าการทา� อาหารได้

ดเู หมอื นวา่ ฮนิ าตะจะไลเ่ ช็กร้านค้าเหลา่ นนั้ แลว้ ตัดสินใจว่าจะ
เดนิ เทีย่ วอยา่ งไร

“ฮนิ าตะเนยี่ ชอบจงั ก์ฟูด้ ไม่สมกับตัวสินะ?”
“เอาเถอะ ก็มันอรอ่ ยน่ีนา ผมกช็ อบเหมอื นกนั เลยจะไมบ่ ่น
อะไรหรอก... แต่ถา้ จะบอกวา่ คาดไมถ่ ึง มันกค็ าดไม่ถึงละมงั้ ”
พอผมพึมพ�า ยกู กิ ็เหน็ ดว้ ย
การไดร้ ้จู กั ฮนิ าตะในดา้ นท่ีนกึ ไม่ถึงน้ันเป็นเร่ืองดหี รอื แย่กันแน่
อยา่ งนอ้ ยกเ็ ปน็ ลกู คา้ ทด่ี แี นน่ อน เพราะดทู า่ ทางวา่ เธอจะใชเ้ งนิ
แหลกลาญมากเลยทเี ดยี ว แมผ้ มจะคอ่ นขา้ งกงั วลวา่ เรอื่ งนนั้ จะกลายเปน็
แบบอยา่ งทไี่ มด่ ีสา� หรบั เดก็ ๆ ก็เถอะ...

＊

ผมมุ่งหน้าไปยังเรอื นรับรองพร้อมกับเบนิมารแุ ละยูกิ
ทนี่ นั่ รกิ รุ โุ ดไดอ้ ธบิ ายกา� หนดการของวนั นตี้ อ่ หนา้ ขนุ นางจา� นวน
มากเรียบร้อยแลว้
“โอ้ ท่านรมิ ุร!ุ การปราศรัยเมือ่ ครนู่ ยี้ อดเย่ียมไปเลยครบั !”
เอะ๊ ใชเ่ หรอ?
พอไดเ้ หน็ สหี นา้ ทดี่ ดู ใี จของรกิ รุ โุ ดแลว้ กระทง่ั ผมกด็ ใี จขน้ึ มาซะ
อย่างนัน้
ดเู หมอื นวา่ มนั จะไมไ่ ดแ้ ยข่ นาดนน้ั สนิ ะ ผมยมิ้ แยม้ ไปกบั รกิ รุ โุ ด
พลางคิดว่า ดีแล้วๆ
“ถา้ เช่นนั้น ทกุ ท่าน ข้าขอแนะนา� งานนิทรรศการแรกของวันน้ี
ครับ!!”
เมื่อกล่าวดงั นัน้ แล้ว รกิ ุรโุ ดก็เริ่มออกเดนิ
ทที่ จ่ี ะมงุ่ หนา้ ไปกค็ อื อาคารทอ่ี ยใู่ กลๆ้ เมอื่ ออกมาจากเรอื นรบั รอง

182

โรงอุปรากร
แมจ้ ะรบี เรง่ ปรบั เปลยี่ นการตกแตง่ ภายในกต็ าม แตผ่ ลงานทไี่ ด้
กลบั ดกี วา่ ทคี่ ดิ ไวเ้ สยี อกี เกา้ อค้ี ณุ ภาพดเี รยี งรายกนั ในรปู แบบทค่ี า� นวณ
เร่อื งเสียงประกอบการแสดงไว้อยา่ งดที ีส่ ุด
แขกผมู้ เี กยี รติทุกคนนง่ั ตรงทนี่ ั่งทกี่ า� หนดไว้โดยไม่ปริปากบ่น
ระดบั วฒั นธรรมของโลกนี้ เมอ่ื เทยี บกบั ญปี่ นุ่ แลว้ กจ็ ะเหน็ ไดว้ า่
ต่างกนั เร่ืองนีน้ ่ะ ถึงจะมองในมมุ ของคนอืน่ ๆ ก็คงจะรสู้ ึกเหมือนๆ กนั
สว่ นศลิ ปะทเี่ กย่ี วขอ้ งกม็ รี ะดบั ทส่ี งู ตามแบบฉบบั ของมนั ศลิ ปะ
แขนงตา่ งๆ อยา่ งดนตรแี ละภาพวาด แมจ้ ะเอาไปเทยี บกบั โลกเดมิ กไ็ มไ่ ด้
ดอ้ ยไปกวา่ กันเลย
เพียงแต่ว่า ในท้ายท่ีสุดแล้ว สิ่งเหล่านั้นก็เป็นท่ีกว้างขวางใน
หมูข่ ุนนางเชอื้ พระวงศเ์ ทา่ น้ัน
นน่ั คอื การละเลน่ ของชนชน้ั สงู ทแี่ สดงใหเ้ หน็ วา่ พวกเขามเี งนิ และ
เวลาเหลอื ล้นขนาดไหน
หากเมอื งใหญพ่ ฒั นาไปจนถงึ ระดบั หนงึ่ แองเจลิ (เผา่ ทตู สวรรค)์
ท่ีเพ่งเล็งเร่ืองนั้นอยู่ก็จะเร่ิมจู่โจม จากเหตุผลดังกล่าว จึงมีแนวโน้มท่ี
ขนุ นางเชอ้ื พระวงศจ์ ะแยกงานวจิ ยั สว่ นหนง่ึ ไปซอ่ น ศลิ ปะตา่ งๆ กเ็ ชน่ กนั
โดยทวั่ ไปจะรกู้ นั วา่ ขนุ นางลงทนุ กบั เรอื่ งเหลา่ นเี้ พอ่ื ทจ่ี ะสา� ราญแคใ่ นหมู่
พวกตัวเองเทา่ น้นั
ส่วนตวั ผมคิดวา่ วฒั นธรรมเปน็ ส่งิ ท่ีทุกคนรว่ มกนั บม่ เพาะ
อัจฉรยิ ะก�าลังถกู โลกซอ่ นไว้อยู่
ผมว่าการค้นหาอัจฉริยะดังกล่าวในโลกแคบๆ นอกจากจะ
ล�าบากแล้ว ยังมีความเป็นไปได้สูงท่ีจะหาไม่เจอทั้งๆ ท่ียังถูกซ่อนไว้
อยา่ งนนั้
ส่วนพวกศิลปะอะไรนั่นก็เป็นส่ิงท่ีจะเพลิดเพลินได้ก็ต่อเม่ือมี
ชวี ิตที่พรง่ั พร้อมต่างหาก การสรา้ งสรรคผ์ ลงานก็เช่นกัน

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 183

ในโลกนี้ ผู้ที่ปรารถนาสิ่งนั้นย่อมใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย แต่กระนั้น
ผมกไ็ มล่ ม้ เลกิ ความตงั้ ใจ

ผมตั้งใจท่ีจะแสวงหาพรสวรรค์ที่ซ่อนเร้นในโลกใบนี้จนท่ัว
เพอ่ื การนนั้ กอ่ นอน่ื ผมกจ็ ะทา� ใหว้ ฒั นธรรมจากประเทศของเราแพรก่ ระจาย
ออกไปน่ันเอง

งานแสดงดนตรใี นวนั นีถ้ ือเปน็ ก้าวแรกเพือ่ การน้ัน
ประเภทของเครือ่ งดนตรคี ล้ายกันเป็นจา� นวนมาก ช่างน่าตกใจ
ท่ีมกี ระท่งั เปียโนดว้ ย
หากจะถามว่าไปเจอจากท่ีไหนมา ก็ในปราสาทของเคลย์แมน
ยังไงล่ะ
ดเู หมอื นวา่ เคลยแ์ มนกใ็ ชช้ วี ติ ทแี่ มแ้ ตข่ นุ นางเชอ้ื พระวงศย์ งั อาย
จงึ มเี ครอ่ื งดนตรจี า� นวนมากทถ่ี กู เกบ็ รกั ษาเอาไวใ้ นหอ้ งหนง่ึ ทมี่ กี ารตกแตง่
อยา่ งหรหู ราตระการตาจากห้องจา� นวนนับไมถ่ ้วนนัน่ เอง
เดมิ ที ในหมู่อสรู เองกม็ ผี ทู้ ี่เข้าถงึ ดนตรอี ยู่ เพราะเหมือนจะมี
วัฒนธรรมการใช้พวกขลุ่ยและกลองสร้างท่วงท�านอง สนุกสนานไปกับ
งานเทศกาลปลี ะครงั้ การใหพ้ วกเขาเหลา่ นนั้ ยมื เครอื่ งดนตรไี ป จงึ สง่ ผล
ให้พรสวรรคเ์ ลก็ ๆ เรมิ่ เบ่งบาน
ผมได้จัดเตรียมเคร่ืองดนตรีส�าหรับฝึกซ้อมให้แก่ผู้ที่ต้องการ
แลว้ ลองช้แี นะเร่ืองพื้นฐานเพอ่ื ให้อา่ นโนต้ เพลงได้
ถึงแม้ล�าพังแค่ความรู้ของผมจะไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไรนัก
แต่เร่ืองนน้ั กถ็ งึ ตาคุณราฟาเอลออกโรง
ต�าราเรยี นดนตรที ผ่ี มเรยี นทญ่ี ป่ี ่นุ และความรเู้ รอ่ื งเครื่องดนตรี
ที่อยู่ในห้องสมุดของโลกนี้ พอน�าส่ิงเหล่าน้ันมารวบรวมเข้าด้วยกันแล้ว
กอ็ อกมาเปน็ เอกสารในรปู แบบหนงั สอื 1 เล่มนนั่ เอง
ผมรู้สึกทึ่งกับความสามารถของคุณราฟาเอล เพราะสามารถ
จ�าลองไดก้ ระท่ังความรู้เก่าๆ ท่ีผมลืมไปแลว้

184

หลังจากนัน้ ก็เปน็ ผลสมั ฤทธิจ์ ากความพยายามของเหลา่ อสูร
เนอ่ื งจากผมมักจะพดู อยบู่ ่อยๆ วา่ “เกง่ ได้ไม่ยากหากรกั ในส่ิง
ทีท่ า� ” เหล่าอสูรจงึ ควา้ เครื่องดนตรที แ่ี ตล่ ะตนชอบมาแล้วพฒั นาฝีมือขนึ้
ในชั่วพริบตานนั่ เอง
แถมผมดนั ทะล่งึ ไดร้ บั การจ�าลองโน้ตเพลงดว้ ย
ท้ังๆ ท่ีผมไม่ได้มีความสามารถที่สูงส่งอย่างการฟังเสียงแล้ว
แยกแยะตวั โนต้ ไดท้ นั ทแี ทๆ้ แตค่ ณุ ราฟาเอลกลบั ทา� ประหนงึ่ เรอ่ื งพรรคน์ น้ั
มนั ไม่เก่ยี วกนั โดยการจา� ลองมนั ออกมาแลว้ ช่วยเรียบเรยี งใหผ้ ม
ถึงผมจะค่อนข้างกังวลเร่ืองลิขสิทธ์ินิดหน่อย แต่ในโลกนี้ไม่มี
องคก์ รลขิ สิทธิ์ เดมิ ทผี ถู้ อื ลิขสิทธิ์ก็ไม่ได้อยทู่ นี่ ี่เช่นกนั ดังน้ัน เพอ่ื ความ
รว่ มมอื ในการกา้ วหนา้ ทางวฒั นธรรม อยา่ งนอ้ ยชว่ ยหลบั หหู ลบั ตาใหผ้ ม
หน่อยก็แลว้ กนั
ไวโอลินเปน็ กา� ลังหลัก โดยมีเครอื่ งดนตรีหลากหลายชนิดเพ่มิ
เขา้ มา เชน่ ทรมั เปต็ และกลองทมิ ปานี แมจ้ ะตกใจทมี่ กี ระทงั่ เปยี โนกต็ าม
แตน่ ่าประทับใจที่อสูรสามารถแสดงเปียโนใหด้ ูไดอ้ ย่างงา่ ยดาย
เรอ่ื งทวี่ า่ เปยี โนถอื เปน็ องคป์ ระกอบของวงออเคสตรา้ หรอื ไมน่ น้ั
เปน็ ประเดน็ ทมี่ ขี อ้ ถกเถยี งกนั ทวา่ ปญั หานนั้ ไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งกงั วลแตอ่ ยา่ งใด
เรอ่ื งมนั กม็ แี คว่ า่ หากเปยี โนซง่ึ ถอื เปน็ ตวั เลอื กของการแสดงนน้ั
เปน็ ทีต่ ้องการ แคน่ า� ไปรวมเปน็ สว่ นหนงึ่ ด้วยก็พอแล้ว
ผมไมม่ พี รสวรรคท์ างดา้ นดนตรอี ะไรนน่ั หรอก ผมจงึ ใหเ้ หลา่ อสรู
เล่นตามท่ีพวกเขาชอบท้ังหมด และโยลไมล์ก็รับประกันผลลัพธ์ท่ีตาม
มาดว้ ย
วันน้ี ผมจะไดร้ บั ฟงั เป็นคร้ังแรก
ผมตัง้ หน้าตัง้ ตารอเวลามากๆ พร้อมท้งั ลิม้ รสความต่นื เต้น
แสงไฟมดื ลง อาจเปน็ เพราะตรวจสอบแลว้ วา่ แขกผมู้ เี กยี รตทิ กุ คน
นง่ั ทเี่ รยี บร้อยแลว้

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 185

ม่านเวทถี กู เปดิ ออก
เหลา่ สมาชกิ วงดนตรผี สู้ วมใสช่ ดุ พธิ กี ารแบบเดยี วกนั ปรากฏตวั
บนเวที
กลมุ่ สมาชิกหลากเผา่ พันธุ์ตั้งท่าเตรยี มเล่นเครอ่ื งดนตรีทแ่ี ต่ละ
ตนถนัด
ความหลากหลายซง่ึ มที งั้ ผทู้ รี่ า่ งกายใกลเ้ คยี งกบั มนษุ ย์ ไปจนถงึ
ผู้ทมี่ โี ฉมหนา้ ใกล้เคียงกับสัตว์
แตท่ วา่ ไมว่ า่ ใครกแ็ สดงสหี นา้ ทเ่ี ตม็ เปย่ี มไปดว้ ยความมนั่ ใจกนั
ทงั้ นั้น ราวกับว่าภูมิใจในเครอื่ งดนตรขี องตน
ฮาลฟ์ ล่งิ (เผา่ คนตวั เลก็ ) ก้าวออกมาขา้ งหนา้ แลว้ ก้มศรี ษะ
ค�านับ คงจะเป็นวาทยกรกระมงั

--------ถา้ จ�าไมผ่ ิด เขาคอื เด็กหนุ่มผคู้ ร่า� ครวญวา่ ไมม่ งี านไหน
ทต่ี ัวเองทา� ไดเ้ ลย

ถึงผมจะปลอบใจเขาว่า มันไมใ่ ช่แบบนน้ั หรอกนะ แตต่ ัวเขาท่ี
ไรพ้ ลงั กายนนั้ ไม่เหมาะกับงานโยธา เรื่องค�านวณก็ไม่เก่ง แม้จะทา� งาน
เกษตรกรรมกท็ �าต่อเนอ่ื งนานๆ ไม่ได้

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปเปน็ ทหารอย่างช่วยไมไ่ ด้ แต่เรอ่ื งการ
ทะเลาะวิวาท เขาก็อ่อนแอมากๆ เชน่ กนั

แม้จะเป็นเช่นน้นั แตเ่ ขากเ็ กง่ ด้านการดงึ ความมุง่ ม่นั ของทกุ คน
ออกมามากเลยทเี ดยี ว เขาขบั รอ้ งเพลงทถี่ นดั ไดด้ ว้ ยทว่ งทา� นองทไ่ี พเราะ
ท�าใหค้ วามรูส้ ึกของทุกคนเป็นหนึง่ เดยี วกัน

ฉะน้ัน ผมจงึ แนะนา� เขาแก่วงดรุ ิยางคท์ หาร
และตัง้ ช่อื ให้เขาวา่ ทัคท์6-------

6ทคั ท์ : จากน้นั ทัคทก์ เ็ งยศีรษะ Takt

เปน็ ศพั ท์ดนตรี แปลว่าจงั หวะ มาจากภาษาเยอรมนั

สีหน้าของเขาเปล่ียนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเม่ือเทียบกับ
เมอ่ื ครนู่ ้ี ใบหนา้ ถกู ย้อมดว้ ยความรูส้ ึกเรา่ ร้อนรนุ แรง

หลังจากน้อมรับสายตาที่ดูไม่เกรงใจของเหล่าขุนนางระดับสูง
เอาไว้อย่างสง่าผา่ เผยแลว้ รา่ งเลก็ ๆ ร่างนัน้ กห็ ันหลัง

ผมคดิ ว่านนั่ เป็นแผน่ หลงั เลก็ ๆ ท่ียง่ิ ใหญม่ ากๆ
ในช่วงเวลาอนั แสนสน้ั
ผู้ท่ีสามารถค้นพบความสามารถพิเศษของตัวเองได้นั้นนับว่า
โชคดนี ัก
ทคั ท์ ยกมอื ขน้ึ เหนอื ศรี ษะ และแลว้ ------ การแสดงกเ็ รมิ่ ตน้ ขน้ึ

น่ันคือทว่ งทา� นองอันอ่อนชอ้ ยมมี นต์ขลงั
ตามด้วยเสยี งอนั เคร่งขรมึ ซง่ึ เปล่ียนไปอย่างกะทนั หัน
กลมุ่ นกั ดนตรเี ลน่ ตามการใหจ้ งั หวะของทคั ท์ และเขา้ กนั ไดอ้ ยา่ ง
เหมาะเจาะดว้ ยการเคลอ่ื นไหวทส่ี มบรู ณแ์ บบ พวกเขาเองกเ็ ปน็ กลมุ่ คนที่
ไดเ้ จอกับสิง่ ท่ีตวั เองภาคภูมใิ จเชน่ กนั
เสียงดนตรีท่ีพวกเขาเหล่านั้นบรรเลงตราตรึงในจิตใจผู้ฟัง
ประหน่ึงจะยนื กรานวา่ เวลานีต้ า่ งหากทเ่ี ป็นจดุ สงู สดุ ของชีวติ
คลาสสิก-------- แม้จะเป็นค�าที่ส่ือถึงผลงานเก่าแก่ก็ตาม แต่
กลับแฝงความหมายโดยนัยว่าเป็นผลงานช้ินเอกที่ได้รับการยอมรับข้าม
ยุคข้ามสมยั
เพลงทท่ี า� ใหจ้ ติ ใจผ่อนคลาย เพลงทท่ี า� ให้จติ ใจเรงิ รา่ เพลงที่
ท�าให้จติ ใจฮึกเหมิ
บทเพลงทมี่ ชี ือ่ เสียงจ�านวนมาก ซง่ึ อจั ฉริยะหลายต่อหลายคน
สรรคส์ รา้ งขึน้ มา
เหล่าคนท่ีอา่ นหนงั สอื ไมอ่ อก เรยี นเรือ่ งโนต้ เพลงอยา่ งแข็งขัน
--------และแลว้ ในตอนนี้ พวกเขากบ็ รรเลงเสยี งทนี่ บั ไดว้ า่ เปน็ ความสา� เรจ็

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปิดประเทศ 187

อยา่ งงดงามให้ก้องกังวานในที่จดั งานแห่งน้ี
ไมม่ ใี ครทด่ี หู มน่ิ พวกเขาในตอนนว้ี า่ เปน็ พวกไรป้ ระโยชนผ์ มคดิ

วา่ ถ้าหากมีคนแบบนัน้ อยู่ละก็ ผมจะเขา้ ไปต่อยจังๆ ซะเลย เพราะการ
บรรเลงของพวกเขาวิเศษถึงข้นั นน้ั เลยทเี ดยี ว

ถงึ ผมจะเคยดคู อนเสริ ต์ ดนตรคี ลาสสกิ ทญี่ ปี่ นุ่ 2-3 ครง้ั กเ็ ถอะ
แตพ่ วกนายกไ็ มแ่ พห้ รอกนะ ไมน่ กึ เลยวา่ จะไดพ้ บกบั ดนตรรี ะดบั สงู ขนาดนี้
ได้ทีน่ ี่

ยูกิก็หลับตาลง และเคลิบเคลิ้มไปกับการฟังดนตรีด้วยความ
ถวิลหาเช่นกัน

เป็นไง สุดยอดใช่มั้ยล่ะ-------- ผมอยากจะโอ้อวดขึ้นมาโดย
ไม่ได้ต้ังใจ

พอผมกา� ลงั คดิ ราวๆ นั้น จู่ๆ เสยี งก็หยุดลง
เพลงท่เี ร่มิ เล่นขน้ึ จากนน้ั คอื เพลงอนิเมะท่คี นุ้ หูมากๆ
โกหกใช่ปะ เฮ้ย...
เพลงคลาสสกิ ไดเ้ ปลยี่ นทว่ งทา� นองเปน็ เพลงอนเิ มะราวกบั เปน็
เร่อื งปกตเิ น่ยี นะ!?
จากนน้ั เพลงทบี่ รรเลงตอ่ มากก็ ลายเปน็ เพลงปอ๊ ปไปตง้ั แตเ่ มอื่ ไร
ไมร่ ู้
ยกู ิลมื ตา แล้วจอ้ งมองผม
หยดุ เลย คนร้ายไมใ่ ชฉ่ นั ซะหนอ่ ย
ผู้ทเ่ี ขยี นโน้ตเพลงโดยยึดจากความทรงจา� ของผมก็คอื -------
《คÓตอบ เลอื กเพลงโดยใหค้ วามสÓคญั กบั สงิ่ ทมี่ คี วามพงึ พอใจ
ทางจิตวิทยาสงู ท่ามกลางขอ้ มูลความทรงจÓของมาสเตอร》์

คุณราฟาเอลตอบอยา่ งม่นั ใจเต็มเปีย่ มดังท่ีกล่าวมาขา้ งต้น

188

ไมว่ ่าจะแก้ตัวอย่างไร กค็ งเปล่าประโยชนส์ ินะ
อุตสา่ หร์ สู้ ึกดแี ลว้ แท้ๆ แตแ่ บบนีก้ ็พงั ไมเ่ ปน็ ท่าแล้วใช่ไหม
จรงิ อยู่ที่ผมชอบเพลงนี้ แตพ่ อบรรเลงออกมาในคอนเสริ ต์ ด้วย
บรรยากาศเครง่ ขรมึ แลว้ กร็ สู้ กึ ถงึ ความไม่กลมกลนื กันมากๆ อย่างบอก
ไม่ถกู
ยูกกิ ็ยิม้ ฝืดเลก็ น้อย ราวกบั ว่ารสู้ กึ เหมอื นกนั
ว่าแต่วา่
ดเู หมือนคนท่รี สู้ กึ ขัดๆ กบั เพลงนจ้ี ะมแี ค่ผมและยกู เิ ทา่ นั้น
พอลองคดิ ดแู ลว้ มนั กเ็ ปน็ เรอ่ื งปกติ แขกผมู้ เี กยี รตทิ อ่ี ยทู่ น่ี ท่ี กุ คน
ลว้ นแตฟ่ งั เพลงนเ้ี ปน็ ครงั้ แรกทงั้ นนั้ พวกเขาจงึ ไมร่ สู้ กั นดิ เลยวา่ เพลงนม้ี ี
ตน้ กา� เนิดจากทไ่ี หน
ยงิ่ ไปกวา่ น้ัน มันยังถกู แตง่ ขึน้ อย่างสมบรู ณ์แบบ ดว้ ยฝีมอื ของ
อาจารย์ราฟาเอลซึ่งเปน็ ผู้เรียบเรยี ง
ไม่มีทางทผี่ มจะไมเ่ ชอื่ ม่นั
ทั้งคนทฟ่ี งั เพลงมีชอ่ื จนชิน และคนท่ไี ม่เป็นเชน่ นัน้
พวกเขาก�าลังฟังเพลงจ�านวนมาก ซ่ึงคงจะได้ฟังเป็นครั้งแรก
อยา่ งเคลบิ เคลิ้มแนน่ อน
เสยี งทว่ี งดนตรบี รรเลงออกมากา� ลงั ครอบงา� หอ้ งโถงน้ี ใครๆ ตา่ ง
กร็ ะมดั ระวงั เปน็ พเิ ศษไมใ่ หเ้ กดิ เสยี งบรเิ วณทน่ี งั่ ผชู้ มแมแ้ ตเ่ สยี งกะพรบิ ตา
บทเพลงจ�านวนมากที่บีโธเฟน โมซาร์ท โชแปง ไชคอฟสกี
วากเนอร์ และเหล่าอจั ฉริยะไม่ทราบชื่อได้ให้กา� เนดิ ขน้ึ มาน้นั ตราตรงึ ใจ
ขุนนางเชื้อพระวงศ์ของโลกน้ี
งานแสดงดนตรใี นวนั นคี้ งเรยี กไดว้ า่ ประสบความสา� เรจ็ ครง้ั ใหญ่
เพราะถ้าได้ฟังการบรรเลงคร้ังน้ี ไม่ว่าใครก็ต้องยอมรับว่า
-------- แม้จะเป็นเพลงทเ่ี หลา่ อสรู บรรเลง แต่ก็สร้างท่วงทา� นองออกมา
ได้เพราะพร้งิ ถงึ เพยี งนี้

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 189

แม้แต่เพลงอนิเมะ ถ้าได้ลองฟังเพลงท่ีบรรเลงโดยฝีมือของ
พวกเขาแล้ว ถึงจะเทียบกับเพลงดังจากยคุ ตา่ งๆ กไ็ ม่ด้อยไปกว่ากันเลย
แมแ้ ตเ่ พลงปอ๊ ปกส็ ั่นคลอนหวั ใจได้อยา่ งตรงจดุ สว่ นเพลงจงั หวะร็อคก็
ชว่ ยท�าใหอ้ ารมณ์คกึ คัก

ท่ีจัดงานห้อมล้อมไปด้วยความเร่าร้อน-------- ในท่ีสุด เพลง
สุดท้ายกจ็ บลง

＊

จบแลว้ เหรอ
ช่วงเวลาที่เต็มเปี่ยม เวลา 60 นาทีที่เท่ากับช่วงเวลาอันเป็น
นิรันดร์
โดยก�าหนดการ การแสดงต่อหน้าสาธารณชนจะจบลงเพียง
เท่านี้ เพราะจากค�าช้แี จงของโยลไมลน์ น้ั การแสดง 60 นาทีน่าจะจดั ข้นึ
ในตอนเชา้ และตอนบา่ ยอย่างละครงั้
เน่ืองจากผู้คนจ�านวนมากไม่คุ้นเคยกับดนตรี ถ้าจัดนานๆ
อาจจะท�าให้ทรมานก็ได้ เพราะคิดอย่างน้ันจึงก�าหนดเวลาค่อนข้างส้ัน
นน่ั เอง
เพียงแต่วา่ จะไม่มกี ารหยดุ พักกลางคนั
นีเ่ ปน็ การทดลองคร้งั แรก และเปน็ ผลลัพธจ์ ากการคิดข้ันตอน
หลายๆ อย่างใหง้ า่ ยข้นึ เพอ่ื ใหจ้ ดั การแสดงท่ดี า� เนินไปอย่างรวดเร็ว
สว่ นผมกแ็ ค่รับรายงานเท่านนั้
ผ้ทู ีค่ ิดหลายๆ เรอื่ งคอื พวกเขาทีอ่ ยูต่ รงหน้า
ผมรู้สึกภาคภูมใิ จ จึงลกุ ขึ้นเพอื่ อวยพรให้กบั ความส�าเรจ็ น้ี
และในตอนที่ผมก�าลังจะปรบมือ--------
ทัคท์ค�านับ กวัดแกว่งไมบ้ าตอง

190

ในจงั หวะนั้น แสงไฟได้ดบั ลงโดยสมบรู ณ์
เกิดระรอกของความวิตกขึ้นในสถานท่ีจัดงานซ่ึงโอบล้อมด้วย
ความมืด
ทว่า นั่นกลับเปน็ เหตกุ ารณท์ ่ีเกิดขึ้นช่วั พริบตาเดียว
แสงสวา่ งอ่อนๆ ส่องไปยงั บคุ คลคนหนึ่งท่ยี นื อยบู่ นเวที
เดก็ สาวผนู้ า่ เอ็นดู ผมสชี มพอู อ่ น-------ชูนะน่ันเอง
เธอสวมเดรสคอเตา่ แขนกดุ แบบอเมรกิ นั สขี าวบรสิ ทุ ธ์ิ และเปย่ี ม
ลน้ ไปดว้ ยเสนห่ ท์ ไ่ี มอ่ าจพบไดใ้ นเวลาปกติ จนถงึ ขนั้ ทผี่ มผรู้ จู้ กั แตต่ วั เธอ
ในชดุ แบบญ่ีปุ่นกด็ นั สงสยั ไปว่าเป็นคนละคนหรอื เปลา่
และยังมอี ีกคนหน่ึง
แสงสวา่ งออ่ นๆ ฉายไปทร่ี า่ งอกี รา่ งหนง่ึ สาดสอ่ งใหเ้ หน็ หญงิ งาม
ผมสมี ่วง
ชิออนเหรอ?
เธอสวมเดรสสายเดีย่ ว ไมใ่ ชช่ ุดสูทเหมือนทุกที
ชิออนยืนด้วยท่วงท่าที่น่าหลงใหล ประหนึ่งเฉิดฉายกลางแสง
จนั ทรา เนอื่ งดว้ ยการปรบั ปรมิ าณแสง ชดุ เดรสจงึ ดเู หมอื นโปรง่ แสง โปรย
เสนห่ ์เยา้ ยวนทไ่ี ม่อาจสมั ผสั ไดใ้ นยามปกติ
เน่อื งจากเวลาเงียบชอิ อนจะเป็นสาวงามแสนสง่า ลูกเล่นเชน่ นี้
จึงท�าใหค้ วามงดงามของชิออนโดดเดน่ มากเลยทีเดยี ว
ผู้ทีโ่ ดนแสงสาดส่องทงั้ สองยนื อยูด่ า้ นหน้าเวที และโคง้ คา� นบั
เพยี งเทา่ นน้ั กด็ ึงดดู สายตาได้ดุจภาพวาดภาพหนึง่ แลว้ --------
เอย้ จะวา่ ไป ชนู ะและชอิ อน ทง้ั สองคนต้ังใจจะมาท�าอะไรกันแน่?
ถงึ ผมจะคิดว่าไมม่ ที างเปน็ อยา่ งนั้นกเ็ ถอะ...
แสงสวา่ งเคล่ือนคล้อย ประกอบกบั การที่ชูนะเดนิ ไปยังเปียโน
เปยี โนท่แี มจ้ ะถกู ตั้งไว้ แตก่ ลบั ไม่มีใครยอมเล่น
และส่ิงทีช่ ิออนถือไวค้ ือไวโอลิน

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 191

ไม่ผดิ แน่ เหมือนกับว่าทัง้ สองคนต้ังใจท่ีจะบรรเลงบทเพลง ณ
ทแี่ หง่ น้ี

เรอ่ื งชนู ะเลน่ เปียโนน่ะไมเ่ ทา่ ไร แตช่ ิออนเล่นไวโอลนิ เน่ียนะ?
ถา้ ใหช้ อิ อนแสดงดนตรตี อ่ หนา้ แขกผมู้ เี กยี รตมิ ากมายขนาดนแ้ี ลว้
จะไมเ่ ป็นไรแนเ่ หรอ?
จู่ๆ ผมก็นึกสภาพอันน่าเวทนาท่ีเกิดกับอาหารของชิออนเม่ือ
กอ่ นหน้านี้ขน้ึ มาได้
ในกรณที เ่ี สยี งบรรเลงของชอิ อนเกดิ ออกมาแย่ มนั จะกลายเปน็
สถานการณ์ทจ่ี บไม่สวย-------ไมส่ ิ ไม่ใช่แบบน้ันใช่ไหม
หากเปน็ เชน่ นั้นจริง ชนู ะคงไม่ปลอ่ ยเอาไว้
นอกจากนี้ โยลไมล์ก็ม่ันใจเต็มเปี่ยมเช่นกัน ผมไม่คิดว่าชาย
ผู้นั้นซ่ึงแทบจะเดิมพันชีวิตไว้กับแผนการในคราวน้ีจะยอมให้ชิออน
อาละวาด
จะเชอ่ื ก็แล้วกัน
ผมคดิ เช่นนัน้ แลว้ หลับตาลง
แต่กระน้ัน ผมก็รอใหก้ ารแสดงเร่มิ ขนึ้ พลางระแวงเล็กนอ้ ย
นน่ั เป็นเสยี งบรรเลงเปียโนทสี่ งบและออ่ นชอ้ ย
จังหวะน้ัน ท่วงท�านองของไวโอลินที่รุนแรงราวกับจะแผดเผา
แทรกเข้ามา
ขณะเดยี วกนั กท็ า� ใหร้ ปู แบบของบทเพลงแปรเปลย่ี นไปจากเดมิ
จะเรียกว่าเปน็ ดูโอ้ก็ไมเ่ ชงิ เหมือนจะเป็นการดูเอลเสยี มากกว่า
---------ทว่า อย่างไรกต็ าม
ท่วงท�านองแสดงนิสัยเลือดร้อนของชิออนออกมาตรงๆ เสียง
บรรเลงเปียโนก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เช่นเดียวกับบรรยากาศท่ี
ห้อมล้อมชูนะ
ความดุเดือดและความนุ่มนวลผสมผสานเข้าด้วยกัน ต่างฝ่าย

192

ต่างเสริมสร้างกันและกันใหโ้ ดดเดน่
การสอดประสานอนั งดงาม
อา ดีเลศิ ยิง่ นัก
คลนื่ เสยี งทไ่ี พเราะเพราะพรง้ิ เออ่ ลน้ ออกมา ราวกบั จะเขยา่ ดวง

วญิ ญาณได้
ส่งิ นตี้ า่ งออกไป
ไมใ่ ช่ระดับท่มี ือใหม่จะแสดงออกมาได้
เปน็ ผลสัมฤทธจิ์ ากการฝกึ ฝนมาแตก่ า� เนดิ
จะวา่ ไป ผมกเ็ คยได้ยินมาวา่ ชนู ะเป็นเจา้ หญิงมโิ กะ-------และ

ชิออนกท็ า� หนา้ ทเี่ ปน็ ผู้พทิ ักษข์ องเธอ
ดนตรีเปน็ องคป์ ระกอบทข่ี าดไม่ได้ในการประกอบพธิ ีกรรม
เพราะฉะนนั้ ทว่ งทา� นองทช่ี นู ะและชอิ อนบรรเลงอาจจะสง่ ถงึ จติ ใจ

โดยตรงกเ็ ป็นได-้ ------

เงยี บสงดั
ชว่ งเวลาประหนึ่งความฝันไดจ้ บลงแลว้
แมจ้ ะสมั ผสั ไดถ้ งึ ชว่ งเวลาอนั เปน็ นริ นั ดร์ แตเ่ วลายงั ผา่ นไปไมถ่ งึ
5 นาทีเลย
ตัวผมที่ใจเย็นลงแล้วก�าลังจะปรบมือด้วยความลนลาน แต่ยัง
ไมท่ ันจะทา� เชน่ นั้น
แปะๆๆ เสยี งแผว่ เบาแหวกความเงยี บสงัด
โดนจนได้ ท้ังๆ ท่ีผมต้ังใจจะส่งเสียงปรบมือเป็นคนแรกแท้ๆ
แตท่ า่ ทางจะโดนใครสักคนตดั หน้าซะได้
ผมลองตรวจสอบดูวา่ เป็นใครกัน พลางปรบมอื ตาม
ดันเปน็ ลมู นิ สั เสยี นี่
ช่างนา่ ตกใจ

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 193

ลมู นิ ัสผ้รู บั บทเปน็ เมดของโฮลไี่ นท์ 2 คนก�าลงั ปรบมือราวกับ
จะบอกวา่ พอใจอยา่ งยิง่

ผมลนลานปรบมอื ตาม จากน้นั ก็มีเสยี งปรบมอื ตอ่ จากพวกผม
ดังข้นึ มาสมทบ

เสยี งปรบมอื ดั่งอัสนบี าตลัน่
จกั รพรรดนิ เี อลเมเชยี แหง่ ราชวงศม์ นตราซารอิ อน ราชาคนแคระ
กาเซล เหลา่ ขุนนางเชื้อพระวงศข์ องนานาประเทศฝัง่ ตะวันตก พวกมลิ มิ
เฟรย์ กระท่ังมิดเรยท์ แี่ ทบจะไรเ้ ยอ่ื ใยกบั วัฒนธรรม
ทุกคนล้วนลกุ ข้นึ แล้วปรบมือกันเปน็ หมู่คณะ
ธรรมเนยี มทเี่ รยี กวา่ การปรบมอื นนั้ เหมอื นกนั กบั ในโลกเดมิ ดว้ ย
สาเหตุใดกไ็ มท่ ราบ อาจเปน็ เพราะ “ชาวต่างโลก” ในอดตี ไดก้ ระจายตัว
ออกไป หรอื อาจเปน็ เพราะในโลกนม้ี มี าแตเ่ ดมิ เรอ่ื งนน้ั ผมกไ็ มร่ เู้ หมอื นกนั
แตผ่ มร้เู รอ่ื งท่โี ลกนไี้ ม่มธี รรมเนยี มท่ีเรียกวา่ อังกอร7์
เหตผุ ลดงั กลา่ วนน้ั เปน็ ทแ่ี นช่ ดั โดยไมถ่ งึ กบั ตอ้ งคดิ เลยวา่ มนั เปน็
เพราะกิจกรรมทางวฒั นธรรมไมค่ กึ คกั
ดงั นนั้ แมผ้ มจะคดิ วา่ เทา่ นกี้ ารแสดงกจ็ บลง แตเ่ หมอื นวา่ มนั จะ
ไมเ่ ป็นเช่นนน้ั
เวทที ่ปี กคลุมด้วยความมดื มัวไป กลบั มาสวา่ งไสวอกี คร้งั
ปิดทา้ ยด้วย 1 บทเพลง ทกุ คนบรรเลงดนตรีร่วมกัน โดยมี
เปียโนของชูนะและไวโอลินของชิออนรวมเข้าไปด้วย ในท่ีสุดการแสดง
ก็ไดเ้ สร็จส้นิ ลงแล้ว
ดนตร-ี -------ศลิ ปะจะชว่ ยปลดเปลื้องพนั ธนาการนานัปการ
แคต่ อนน้ีเทา่ น้ันทีต่ วั ผมผู้เหน็ ภาพดงั กลา่ วอยากเช่อื ว่า การท่ี
ผมรสู้ ึกไดถ้ งึ ความวิเศษในตวั ทกุ คนน้ันเปน็ เร่ืองทม่ี อี ยู่จรงิ

＊

7องั กอร์ : การแสดงแทรกทา้ ยคอนเสริ ต์ หลงั ศลิ ปินแสดงเสรจ็ แล้ว ผชู้ มจะสง่ เสียงขนึ้ มาดงั ๆ วา่ “อังกอร์”
เพ่ือใหศ้ ิลปนิ แสดงบทเพลงอกี ครง้ั กอ่ นทจี่ ะร่�าลากัน

การแสดงตอ่ หนา้ สาธารณชนประสบความสา� เรจ็ อยา่ งลน้ หลาม
ณ หอ้ งโถงในเรอื นรบั รองยามเทยี่ งวนั นน้ั หวั ขอ้ ทแ่ี ขกผมู้ เี กยี รติ
ทกุ คนฮอื ฮากันก็คอื เรอ่ื งการแสดงเมอื่ ครนู่ ี้ พวกเขาพูดคยุ ไปพลางหยบิ
อาหารวา่ งกนิ ไปด้วย
“วิเศษไปเลยนะคะ”
“ให้ตายสิ เหลอื เช่อื --------”
“พอหลับตาฟังก็จบั ใจมากเลยนะครบั !”
“ข้าก็ด้วย ท่วงท�านองที่ติดหูน่ัน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรืออสูร
มนั จะต่างกนั ตรงไหนล่ะ!”
“ถกู ต้อง ของดีก็คอื ของดีน่ันแหละครับ”
ก็นะ เทา่ ทตี่ ะแคงหฟู งั แวบๆ กไ็ ด้รับค�าชมเตม็ ไปหมด
“คะ คอื วา่ ... ฝา่ บาทรมิ ุรุ ขา้ ต้องการจะฟงั การแสดงดนตรีน่ัน
อกี ครง้ั ทา� อย่างไรถงึ จะไดร้ ับโอกาสเช่นน้นั มาหรือครบั ?”
ถึงข้นั ทมี่ ีคนเขา้ มาถามผมโดยตรง
“ในช่วงเทศกาลทั้งสามวันก็จะจัดทุกวันตามเวลาที่ก�าหนดไว้
นะครับ”
ก่อนอื่นผมตอบไปแบบน้ัน แต่ว่า ถ้าลองพิจารณาเร่ืองการ
จัดการแสดงเปน็ ระยะๆ หลงั งานเทศกาลจบลงดว้ ยกน็ ่าจะดี
แม้เพลงท่ีเล่นได้จะยังมีจ�านวนน้อยก็ตาม แต่หลังจากน้ีคงจะ
เพิ่มมากข้ึน เพราะผู้ที่มีโอกาสในการแสดงสิ่งน้ันให้เห็นก็ย่อมทุ่มสุดตัว
กับการฝกึ ซอ้ มแน่
“เปน็ การแสดงท่ีดมี ากเลยละ สนุกกวา่ ที่คดิ ไวอ้ ีกนะ”
ในตอนทสี่ วนทางกบั ลมู นิ สั เธอกพ็ ดู กบั ผมเชน่ นน้ั ดว้ ยระดบั เสยี ง
ทม่ี ีแตผ่ มเทา่ นน้ั ท่ไี ด้ยนิ
ลูมินัสผู้แทบจะไม่ชมคนอื่น กลับกล่าวค�าชมเชยออกมาตรงๆ

บทท่ี 2 งำนเทศกำลเปดิ ประเทศ 195

คิดซะวา่ ได้รับการสรรเสรญิ กค็ งได้
เบนิมารุก็มีท่าทางภมู ิใจ เมอ่ื ไดย้ ินการตอบสนองในละแวกน้นั
“แต่ว่า ชอิ อนน่ีเหนือความคาดหมายเลยนะ”
“ใชไ่ หมละ่ ครบั แตว่ า่ -------ถงึ จะเหน็ อยา่ งนน้ั ชอิ อนกม็ ปี ระสาท

สัมผัสด้านจังหวะเป็นเลิศมาต้ังแต่เม่ือก่อนแล้วน่ะครับ เหมือนเครื่อง
ดนตรีท่ีเรียกว่าไวโอลินอันน้ันจะเข้ากันกับชิออนได้ดีเย่ียมเลยนะครับ
ในกรณขี องชนู ะ แมจ้ ะคาดไมถ่ งึ วา่ จะเลน่ เปยี โนกต็ าม แตเ่ ดมิ ทกี เ็ ปน็ พวก
ชอบร้องเพลงมากอยูแ่ ลว้ จงึ ไมใ่ ช่เรอ่ื งแปลกอะไรเลยครับ”

ในมุมมองของเบนิมารุ ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยอมรับได้
งา่ ยดายพอสมควร

เบนิมารุดูทา่ จะรูอ้ ยแู่ ลว้ ว่าทงั้ สองคนรอ้ งเพลงเกง่ จะว่าไปแลว้
ผมก็จา� ไดว้ า่ นานๆ ทีจะได้ฟังพวกเธอร้องเพลงอยา่ งสนกุ สนาน

ผมจงึ คดิ ว่า เหมือนผมจะรแู้ ต่กไ็ มร่ ู้เรื่องของทกุ คนเลยแฮะ

งานเลย้ี งอาหารเทย่ี งไดจ้ บลงดว้ ยบรรยากาศประมาณนนั้ ตง้ั แต่
ตอนบา่ ยจะเปน็ งานน�าเสนอเทคโนโลยี

ผมน�าทางแขกผู้มีเกียรติทุกคนที่ยังต่ืนเต้นกับเรื่องในช่วงเช้า
ไม่หาย และเดินตามริกุรโุ ดไป

พอเดนิ ผา่ นโรงอปุ รากรเมอ่ื สกั ครนู่ แี้ ลว้ จากนก้ี จ็ ะไปพพิ ธิ ภณั ฑ์
แม้จะรู้สึกว่ามันไม่เข้ากัน แต่ห้องเอกสารทางประวัติศาสตร์ของท่ีนี่คือ
จุดหมายปลายทางในครงั้ นี้

กาบิลและเบสเตอรอ์ อกมาต้อนรับผมตรงทางเขา้ อาคาร
ดูเหมือนว่าจะมีคนท่ีรู้จักเบสเตอร์ผู้เคยเป็นรัฐมนตรีของเผ่า
คนแคระอยบู่ า้ ง จงึ ไดย้ นิ เสยี งจอแจราวกบั ตกใจเลก็ นอ้ ย แตต่ วั เบสเตอร์
เองกลับแสดงรอยยิม้ และกลา่ วคา� ทักทายโดยไมแ่ สดงท่าทถี อื สา
ผมได้รับการน�าทางจากทั้งสองคนให้เข้าไปข้างในอาคารทั้ง

196

อย่างน้ัน
“ส่ิงที่อยู่ในกล่องทางด้านนี้คือโพชั่นท่ีท่านริมุรุผลิตขึ้นในช่วง

แรกๆ ครบั นี่คอื สารละลายสกดั สมบูรณจ์ ากหญา้ ฮโิ ปคเุ ตะ ซึ่งขจดั สาร
เจือปนออกแลว้ ครบั อัตราการสกัดดงั กล่าวแสดงค่าถึง 99 เปอร์เซน็ ต์
เลยทเี ดียว แมจ้ ะไม่ถงึ ขั้นเอลิคเซอร์กจ็ ริง แตเ่ รยี กได้ว่ามีฤทธทิ์ างยาเทา่
กบั ฟลู โพชัน่ เลยครบั --------”

ผมเดนิ ไปมาในบรเิ วณอาคาร พลางฟงั เบสเตอรอ์ ธบิ ายราวๆ นนั้
ทว่าตอนนีผ้ มรู้สึกถึงความลม้ เหลวหนงึ่ อย่าง
แม้คา� อธบิ ายของเบสเตอร์จะละเอยี ด แต่ดเู หมือนว่ามนั จะเป็น
สิ่งท่นี ่าเบ่อื สุดๆ สา� หรับผทู้ ี่ไม่มคี วามรู้ อาจเปน็ เพราะสาเหตนุ ้ัน จงึ เรม่ิ
มีคนท่ีดูทา่ ทางเบ่อื แล้ว
นอกจากนี้ ลา� ดับกผ็ ิดดว้ ย
หากชว่ งเชา้ เป็นงานนา� เสนอเทคโนโลยี อาจจะฟังค�าอธบิ ายได้
ด้วยความรู้สึกสดชืน่ ทกุ คนคงไม่ได้เบอ่ื ถึงขนาดน้ี ทวา่ เน่อื งจากไปฟงั
การแสดงดนตรีอันแสนวิเศษในช่วงเช้า คงจะท�าให้การน�าเสนอตั้งแต่
ชว่ งบ่ายรสู้ ึกน่าเบอ่ื เอามากๆ เสียแลว้
ท้ังนี้ พอลองคิดดูแล้ว แขกผู้มีเกียรติมีขุนนางเช้ือพระวงศ์
อยมู่ ากมาย
แมจ้ ะสนใจในผลลัพธ์ก็ตาม แต่กระบวนการในการสร้างส่ิงน้ัน
จะเป็นอยา่ งไรก็ช่าง เร่อื งที่วา่ นนั้ คงจะเป็นวธิ ีคดิ ที่เปน็ กระแสหลกั ละม้ัง
เบสเตอร์ยม้ิ ฝืดเลก็ นอ้ ย ราวกับวา่ รสู้ ึกถงึ เรื่องนน้ั เชน่ กัน
“ใหต้ ายสคิ รบั กะแลว้ เชยี ววา่ เรอ่ื งทเ่ี ขา้ ใจยากมนั นา่ เบอื่ สา� หรบั
ทุกท่าน ถ้าเช่นน้ัน ข้าจะเปลี่ยนแผน โดยท�าการทดลองสักหน่ึงอย่าง
ตรงนี้เลยกแ็ ลว้ กันครับ”
เมอื่ กลา่ วดังนน้ั แล้ว เบสเตอร์ก็ส่งสายตากับกาบลิ
กาบลิ พยกั หน้า

บทที่ 2 งำนเทศกำลเปิดประเทศ 197