เกิดใหม่ทั้งทีก็เป็นสไลม์ไปซะแล้ว - 09

พวกเขากจ็ ะเขยี นบทความ วา่ ในอกี ดา้ นหนงึ่ ของงานเทศกาลเปดิ ประเทศ
ทปี่ ระเทศของเราจดั ขน้ึ มานนั้ มกี ารปะทะกนั กบั เหลา่ พอ่ คา้ เกย่ี วกบั เรอื่ ง
การชา� ระเงนิ อยู่ พวกเขาคงจะทา� ใหค้ วามจรงิ เปน็ ทก่ี ระจา่ ง โดยการเขยี น
บทความท่ีแปลกและน่าสนใจละนะ”

“............”
ดเู หมอื นวา่ ผมจะทา� ใหด้ ยกุ มวิ เซห่ วั หมนุ เสยี จนตามไมท่ นั พอเขา
จนิ ตนาการเรอื่ งในอนาคตแลว้ สหี นา้ กแ็ ยล่ งอยา่ งรวดเรว็ เพราะงน้ั ผมจงึ
ไมอ่ ยากจะพูดไงล่ะ
“เหลา่ พอ่ คา้ ปฏเิ สธคา� ขอของประเทศเราเสยี งแขง็ และตอบรบั
แค่การช�าระเงินด้วยเหรียญทองคนแคระเท่านั้น มีขุนนางใหญ่เป็นผู้
รวบรวมกลุ่มพ่อค้าเหล่านั้น ทั้งๆ ท่ีไม่น่าจะมีส่วนเก่ียวข้องแต่อย่างใด
เอาละ คดิ ว่าบรรดาผู้คนทีไ่ ด้อา่ นบทความนน้ั จะรสู้ กึ ยังไง?”
“ระ เร่อื งนน้ั ...”
เอาเถอะ คนทวี่ างแผนกค็ ือดิอาโบล
เขารวมกลมุ่ ผสู้ อื่ ขา่ วแลว้ เปดิ เผยขอ้ มลู อยา่ งละเอยี ด เพยี งเทา่ น้ี
ความชอบธรรมของประเทศเรากค็ งไดร้ บั การรบั รอง และยงั สมั ผสั ไดถ้ งึ วาระ
ซ่อนเร้นท่อี ยเู่ บอ้ื งหลังบรรดาพ่อค้าอีกด้วย
ผมกอ็ นมุ ตั ิความเหน็ นน้ั เชน่ กัน
เพราะข้อมูลจะมีความหมายต่อเมื่อใช้มันอย่างถูกต้องต่างหาก
การแจ้งขอ้ มูลตามตรงให้ถกู ต้องตัง้ แตแ่ รก จึงเปน็ ทีพ่ งึ ปรารถนาย่งิ กวา่
การกุเรอื่ งขึ้นมาปา่ วประกาศนนู่ นไ่ี ปท่ัว
ทงั้ นท้ี ง้ั นนั้ กเ็ ปน็ กลยทุ ธท์ นี่ กึ ขนึ้ มาไดเ้ พราะฟงั ความเหน็ จากพวก
กาเซลและเอลเมเชยี น่ะนะ
ดอิ าโบลกพ็ ดู วา่ “ขา้ ยงั เรยี นรมู้ าไมพ่ อขอรบั ” จนถงึ ขนั้ ทอ่ี ยาก
จะขอบคณุ ทงั้ สองคนเลย ผมคดิ ว่า คราวนผี้ มได้รับความชว่ ยเหลอื จาก
คนพวกนน้ั มากเลยทเี ดยี ว ในคราวหนา้ ผมกอ็ ยากจะแสดงความขอบคณุ

448

ใหเ้ ป็นเรื่องเป็นราว
“เพราะอย่างนนั้ เลยไม่มตี าให้นายออกโรงแล้ว และโยลไมล์ที่

นายดูถูกเอาไว้ก็เป็นบุคคลท่ีฉันคนนี้ให้ความไว้วางใจอย่างเต็มเปี่ยม
จนถึงขั้นที่มอบหมายงานด้านการเงินของประเทศเราให้เลยนะ คนคนน้ี
ต่างหากที่มปี ระโยชนม์ ากกว่านายหลายขุม”

“อกึ --------!?”
ดยุกมวิ เซ่ทา� หน้าบดิ เบย้ี วเพราะเสยี หนา้
บรรดาพอ่ ค้าแสดงสหี น้าสิน้ หวัง
ในทางตรงกันขา้ ม ท่าทีของเหล่าผู้สื่อขา่ วดสู นกุ สนานยิ่งกวา่ ที่
คิดไว้ มีกระทั่งคนท่ีจดบันทึกสภาพการเจรจาอย่างมีชีวิตชีวา อาจเป็น
เพราะวา่ พวกตนไมไ่ ดม้ สี ว่ นไดส้ ว่ นเสยี อะไร และยงั มคี นทถี่ อื เมจกิ ไอเทม
(อุปกรณ์เวทมนตร์) ราคาแพงส�าหรับบันทึกภาพเคล่ือนไหวอีกด้วย
เหตุการณค์ ราวนค้ี งจะเผยแพร่สูป่ ระเทศตา่ งๆ แนน่ อน
การเรยี กผสู้ อื่ ขา่ วมานนั้ เขาทา� เพอ่ื ปกปอ้ งพวกตวั เอง แตเ่ รอื่ งนนั้
กลบั กลายเป็นสิ่งทที่ �าลายตนเอง
“ฝากจัดการท่เี หลือดว้ ยล่ะ”
“ได้โปรดไวว้ างใจ ฝา่ บาทรมิ ุรุ”
ผมตบไหลโ่ ยลไมลผ์ นู้ อ้ มรบั ดว้ ยความเคารพ แลว้ กระซบิ บอกวา่
“ฝากด้วยละ่ โยลไมล์คุง” จากนน้ั ผมกพ็ าเหลา่ หวั หนา้ ออกจากหอ้ ง
โยลไมลเ์ หมอื นจะย้มิ ฝืนๆ แต่ไมแ่ สดงออกทางสีหนา้ เขามอง
ไปทางดยุกมิวเซ่ท้ังอย่างน้ัน ด้วยสายตาท่ีหลักแหลมสมกับเป็นพ่อค้า
จากนัน้ กม็ องไปรอบๆ เหลา่ พอ่ ค้า
ท่าทางของโยลไมล์ที่ดูพ่ึงพาได้เช่นน้ันคงจะตราตรึงใจเหล่า
หวั หนา้ ด้วย
ถา้ มอบหมายให้โยลไมลร์ บั ผดิ ชอบแผนกการเงนิ ทว่ั ไป ก็นา่ จะ
ไม่มใี ครบ่นทงั้ นน้ั

บทที่ 5 หลงั งำนเทศกำล 449



“เอาละ การคา้ ขายไดจ้ บลงอยา่ งปลอดภยั และไมต่ ดิ ขดั แลว้ ครบั
ถ้าเชน่ น้นั ทกุ ทา่ น ผมต้องขอตัวก่อน--------”

ผมได้ยินเสียงท่ีน่าเกรงขามของโยลไมล์ดังมาจากอีกฟากของ
ประตู

และน่นั ก็เป็นการประกาศว่าจบกันเท่านี้จริงๆ
＊

หลงั จากทข่ี บั ไลพ่ วกดยกุ มวิ เซไ่ ปแลว้ พวกผมกย็ งั เหลอื ปญั หาอยู่
ใช่แลว้ การประชมุ สรุปที่ทา� กนั จนเป็นประเพณี
ทีห่ ้องประชุมใหญ่ ไม่ได้มไี วส้ �าหรบั รับแขกเหมอื นทกุ ที ทกุ คน
ไปรวมตัวกันทนี่ นั่ ในคนื ถัดจากวนั ท่งี านเทศกาลเปดิ ประเทศจบลง
กาเซลกบั เอลเมเชยี คณะของยอห์ม ฟิวส์ แลว้ กย็ ูกิกับฮนิ าตะ
กระท่งั มาซายูคยิ งั เข้าร่วมประชุมด้วย ในฐานะแขกผมู้ าเยอื น นอกจากน้ี
ยังมีแขกไม่คุ้นหน้าอีกมากมาย พวกเขาตอบรับค�าเชิญของผม แล้วมา
รวมตวั กันท่ีนี่
เนื่องจากหวั หน้าก็มารวมตัวเช่นกนั จึงมีคนอยู่จา� นวนมาก
ผมไมไ่ ด้เรยี กรวมพลจอมมารซึ่งมมี ิลมิ เป็นผนู้ �ามาดว้ ย
ถา้ เพม่ิ จา� นวนคนมากเกนิ ไปโดยไมร่ ะวงั ละก็ การประชมุ จะไมส่ งบ
อกี ตอ่ ไปละนะ โดยเฉพาะคร้ังนซ้ี ึ่งมีคนอยูห่ ลากหลาย วาระการประชุม
เลยกองเป็นภูเขาซะดว้ ย
เรอ่ื งหนงึ่ ท่ีผมคาใจกค็ อื เวลโดร่า เหมอื นจะงอนอยตู่ รงมมุ หอ้ ง
คงตงั้ ใจจะไมพ่ ดู อะไรออกมาโดยเดด็ ขาด เอาเถอะ บางทอี าจเป็นเพราะ
เรื่องโงๆ่ ไมเ่ ปน็ เรือ่ ง อยา่ งเชน่ เรือ่ งท่ีผทู้ ้าทายไม่มา
ผมคดิ วา่ ถา้ มนั จะไมก่ ลายเปน็ เรอ่ื งทน่ี า่ รา� คาญกด็ ไี ป พรอ้ มทงั้
ตดั สินใจเปดิ การประชุมสรปุ

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 451

“เอ่อ ทุกท่าน กอ่ นอน่ื ก็ขอขอบคุณทเ่ี หน็ดเหนือ่ ยกนั ในครง้ั นี้
นะครับ!”

ผมกล่าวค�าขอบคุณในความเหนือ่ ยยาก เป็นสญั ญาณเปิดการ
ประชมุ

ผทู้ ี่เอ่ยปากเปน็ คนแรกคือเบนิมารุ ซง่ึ อยูเ่ หนอื ความคาดหมาย
“แต่ก็ไม่คาดคิดเลยนะครับ ไม่นึกเลยว่ากระทั่งพ่อค้าพวกนั้น
จะกลา่ วหาทา่ นรมิ รุ คุ รับ”
เหล่าหัวหน้าพยกั หนา้ รบั
ทา่ ทางเหล่าหัวหนา้ สว่ นใหญจ่ ะคดิ ว่า พอจา่ ยเหรยี ญทองแล้ว
จะจบอยา่ งโลง่ อกโลง่ ใจ หลงั จากทไี่ ดเ้ หน็ การรบั มอื ทเ่ี ขม้ งวดของผมแลว้
พวกเขากม็ ีทา่ ทีตกใจมากกว่าท่ีคิดไว้
“ให้ตายสิครับ ข้าเองก็ไม่นึกเหมือนกันว่าท่านจะรับมือแบบ
เขม้ งวดถงึ ขัน้ นน้ั ครับ”
รกิ ุรุโดกล่าวดังนนั้ เพื่อบ่งบอกว่าเหน็ ดว้ ยกบั เบนิมารุ
กาเซลผไู้ ดฟ้ งั บทสนทนาดงั กลา่ วของพวกผมเกดิ ความสนใจขน้ึ มา
จงึ ตั้งค�าถามกับผม
“อะไร? เจ้ารบั มอื ยังไงเหรอ รมิ ุรเุ อ๋ย?”
ตัวผมทโ่ี ดนถามแบบนั้นเล่าเร่อื งให้เขาฟงั ตั้งแต่ต้นจนจบ
“ชา่ งเปน็ การกระท�าที่เด็ดเดี่ยวนกั ...”
ทนั ทที ฟี่ งั จบ กาเซลกก็ ลา่ วเชน่ นนั้ ราวกบั ตกตะลงึ ทวา่ เขาไมไ่ ด้
โกรธอะไรเลย แตก่ ลับแสดงความเข้าใจบางอย่าง
“อุหุหุหุหุ ข้าก็คิดว่าแบบน้ันถูกต้องแล้วนา ถ้าโดนเล่นงานก็
เลน่ กลับ แนน่ อนวา่ ท�าโดยคดิ ไปถึงเรื่องในอนาคตแล้วสนิ า้ ?”
ผมสเู้ อลเมเชียไมไ่ ดเ้ ลยแฮะ
ดูเหมือนว่าเธอจะมองความคิดของผมออกด้วยพลังหย่ังรู้ท่ีน่า

452

ขนลุก
“หมายความวา่ ยงั ไงครับ ท่านริมรุ ?ุ ”
เนือ่ งจากผมโดนเบนมิ ารถุ าม ผมจึงตัดสินใจบอกความคิดของ

ตัวเองอย่างชว่ ยไม่ได้
“อย่างที่พูดไปเมื่อตอนนั้นน่ันแหละ ฉันไม่คิดที่จะอยู่ภายใต้

อทิ ธพิ ลของคอนซลิ ออฟ เวสตห์ รอก ถา้ ทา� ไดฉ้ นั กอ็ ยากจะสนทิ ชดิ เชอ้ื กนั
ในความสัมพนั ธแ์ บบเทา่ เทยี ม”

“เร่ืองน้ันรู้อยู่แล้วละครับ เพราะฉะน้ัน ข้าเลยคิดว่าพวกเรา
จา� เป็นต้องมีความอดทนในระดับหนึ่งนะ่ ครบั ”

ผมพยกั หน้าตอบริกุรโุ ด แลว้ พูดต่อ
“ฟังนะ? ดยกุ ทีช่ อื่ มวิ เซน่ น่ั เปน็ ผสู้ ่งสาสน์ ตามทท่ี า่ นเอลเมเชีย
บอกเลยละ หลงั จากทร่ี กั ษากฎของอกี ฝา่ ยแลว้ ฉนั กป็ ฏเิ สธมวิ เซ่ พอเปน็
แบบน้ีแลว้ กก็ ลายเป็นว่า คนที่จะมาในคราวหนา้ ต้องเปน็ เจ้านายของเขา
เท่านน้ั น่ะ”
“คงจะเป็นอยา่ งนน้ั แหละนา้ ”
“--------สรปุ กค็ ือ จะต้องจัดเตรยี มสถานท่ีเจรจาขึน้ มาอีกครง้ั
หนึ่งเหรอ?”
“ใช่ เพราะนนั่ คอื หลงั จากทอ่ี กี ฝา่ ยกอ่ เรอื่ งเสอื่ มเสยี แลว้ ฉนั เลย
คิดวา่ ทางเราจะไดเ้ ปรยี บในการเจรจาน่ะ?”
“อย่างน้ีน่เี อง...”
“ฉนั คดิ วา่ ฝา่ ยนน้ั นะ่ ไมอ่ ยากจะเปน็ ศตั รกู บั พวกเราอยา่ งชดั เจน
เพราะงัน้ อกี ฝ่ายคงจะอยากเอาพวกเราไปใส่ปลอกคอซะ แตต่ อนนีพ้ วก
เขาท�าพลาดแล้ว จึงต้องยอมรับพวกเราเป็นคู่กรณีที่เท่าเทียมอย่าง
หลีกเลี่ยงไม่ได้ พอเป็นแบบนัน้ แลว้ --------”
“กจ็ ะเปดิ ฉากสงครามเศรษฐกจิ หรอื ไมก่ ก็ ารเจรจาอกี ครงั้ ใชไ่ หม
ส�าหรับการเปิดฉากสงครามเศรษฐกิจน้ัน ต่างฝ่ายต่างก็ยังเตรียมตัวมา

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 453

ไม่พอสินะ เพราะต่อให้ไม่มีฝ่ายตรงข้ามอยู่ ท้ังสองฝ่ายก็คงก่อตั้งเขต
เศรษฐกิจได”้

กาเซลพดู ตอ่ จากผม และชว่ ยอธบิ ายเพมิ่ เตมิ ในกรณนี ี้ ถา้ เจรจา
เสรจ็ กจ็ บเรอ่ื งแลว้ จะวา่ ไป ในกรณดี งั กลา่ ว ฝา่ ยพวกผมจะไดเ้ ปรยี บอยา่ ง
ลน้ หลามนัน่ เอง

“ถา้ กรณนี นั้ พวกเรากจ็ ะเรม่ิ รบั ประเทศตา่ งๆ เขา้ มาเองได้ โดย
ไมเ่ กยี่ วกบั พวกกฎหมายระหว่างประเทศท่ีคอนซิล ออฟ เวสตต์ ราข้นึ มา
น่ันไม่ใช่สงคราม แตน่ ่าจะใกล้เคียงกับการรุกล�้าทางเศรษฐกิจ”

“คหึ หึ หึ หึ ึ โปรดฝากใหข้ า้ จดั การดว้ ยขอรบั หากทา� เชน่ นน้ั ขา้ จะ
ถวายนานาประเทศฝง่ั ตะวนั ตกทง้ั หมดทง้ั มวลลงบนหตั ถข์ องทา่ นรมิ รุ เุ อง
ขอรับ!”

ไม่เอาหรอก
พูดตรงๆ คือ ผมยงั ไม่ไดข้ อให้ทา� แบบนั้นเลย
ผมรับไม่ไดก้ บั คา� พูดของดอิ าโบล
“นายน่ีน้า ถงึ จะทา� เร่อื งพรรค์นนั้ ไป มนั กม็ ีแต่จะล�าบากทีหลงั
เทา่ นัน้ นะ่ สิ!”
ปฏเิ สธ ขอปฏเิ สธ
“ขะ ขออภัยที่เสียมารยาทขอรับ”
“เจ้าคนเสิร์ฟชา แกไม่ตอ้ งเสนอหนา้ แค่เติมน�้าชาให้ท่านรมิ ุรุ
ก็พอแลว้ !!”
ชิออนไล่โจมตีดอิ าโบลผนู้ อ้ ยเนื้อตา�่ ใจ
ถงึ ผมจะรบั ชิออนไมไ่ ด้ดว้ ย แต่ตอนนกี้ ็ยอมใหก้ อ่ นแล้วกัน
“ฉันคิดว่าข้อเสนอของดิอาโบลเม่ือก้ีน้ีจะเป็นจริงได้ถ้าใช้เวลา
แต่ว่า ส�าหรับตอนนี้ไม่มีความหมายที่จะท�าแบบน้ันเลย ถ้าสมมุติว่ามี
ความขดั แยง้ เกดิ ขนึ้ บอ่ ยครงั้ กค็ อ่ ยคดิ แตจ่ ะกลายเปน็ วา่ ตอ้ งแบกรบั ความ
ล�าบากไวน้ ะ่ นะ ใจจริงคอื ถา้ แค่จะสร้างความสมั พันธฉ์ ันมิตร ฉันก็ไม่

454

อยากท�าเรือ่ งยงุ่ ยากพรรคน์ ้ันหรอกนะ”
พอผมอธิบายดงั นนั้ ทกุ คนกย็ อมรับ
เพราะแค่เรื่องการพัฒนาประเทศของพวกตัวเองให้ดีขึ้นก็เต็ม

กา� ลังพวกผมแล้ว
กอ่ นอน่ื กส็ รา้ งเขตเศรษฐกจิ ทม่ี น่ั คงบนผนื แผน่ ดนิ นข้ี น้ึ มา------

เร่ืองนนั้ มรี ะดับความสา� คญั เหนอื สง่ิ อ่ืนใด
“นน่ั สนิ า้ อีกฝา่ ยกม็ แี ตจ่ ะตอ้ งเจรจาแลว้ สนิ ้า แต่ว่า ขา้ ชักจะ

เห็นใจอกี ฝ่ายอยู่นดิ หนอ่ ยดว้ ยสิ เพราะอีกฝ่ายจะใช้มาตรการคว�่าบาตร
ทางเศรษฐกิจโดยการน�าเข้าและส่งออกก็ไม่ได้ พวกแรงกดดันทางการ
ทหารกไ็ รค้ วามหมายเชน่ กนั การพยายามหาเงอ่ื นไขทดี่ จี งึ เปน็ เรอ่ื งทย่ี าก
ลา� บากอยนู่ ะ่ น้า”

เอลเมเชยี พดู โอ้อวดเชน่ น้นั
ถึงผมจะคิดว่า ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ราชวงศ์มนตราซาริออนก็
เหมือนกันกบั พวกเขาก็เถอะ...
ทว่า น่ันเปน็ การชี้แนะทต่ี รงประเด็น
เทา่ นที้ ศิ ทางของอกี ฝา่ ยกถ็ กู จา� กดั ไวแ้ ลว้ จะมองแบบนนั้ กค็ งได้
“อยา่ งนนี้ เี่ อง ขา้ เขา้ ใจประเดน็ นนั้ แลว้ ครบั แลว้ ทา่ นมคี วามคดิ
อยา่ งไรเกยี่ วกบั การรบั มือเหล่าพอ่ คา้ อยา่ งเข้มงวด--------?”
เกลโดถ้ าม
ตวั เกลโดอ้ าจจะรสู้ กึ วา่ ผมเข้มงวดเกินไปละม้ัง
เพราะไมใ่ ชว่ า่ ทกุ คนจะเปน็ สายลบั และคงมคี นทสี่ ามารถจบั จดุ
ออ่ นดยกุ มวิ เซไ่ ดเ้ ชน่ กนั แสดงวา่ สา� หรบั คนอน่ื ๆ แลว้ การรวมกลมุ่ คนเหลา่
นน้ั ไวท้ ัง้ หมดและตัดสินโทษในคราวเดยี วถือเปน็ จุดทผี่ ดิ คาดที่สดุ
แนน่ อนว่าเรือ่ งน้ันมเี หตผุ ลรองรบั
ผมแสยะย้มิ แลว้ จะอธบิ าย ทวา่ คนทเี่ ปิดปากพูดเรอื่ งน้ันกอ่ น
กลบั เปน็ โยลไมลผ์ ยู้ ิม้ อยา่ งเป่ยี มสขุ

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 455

“ฮึฮึฮึ เร่ืองนั้นง่ายๆ น่ะครับทุกท่าน อย่างท่ีสมเด็จพระจักร
พรรดิเอลเมเชียตรสั เลน่ มาก็เล่นกลับยังไงล่ะครับ”

“หมายความวา่ ยังไง โยลไมล?์ ”
“เล่นมาเล่นกลบั ง้นั เหรอครับ?”
“หืม ถา้ บอกมาแค่น้ัน ขา้ กไ็ ม่เขา้ ใจหรอกนะ...”
ดเู หมอื นวา่ การพดู แคน่ นั้ ทง้ั เบนมิ ารุ รกิ รุ โุ ด และเกลโดจ้ ะไมอ่ าจ
ท�าความเขา้ ใจได้
ดอิ าโบลดทู า่ จะเขา้ ใจ แตก่ ลบั ชงชาเงยี บๆ เหมอื นเขาจะไมร่ า่ เรงิ
เลย อาจเปน็ เพราะยงั อาลยั อาวรณก์ บั เรื่องเม่อื กีอ้ ยู่
เป็นปิศาจแท้ๆ แต่จติ ออ่ นแอเกินไปแลว้ ไม่ใช่รึ?
“ท่านริมุรุกล่าวว่าจะมอบหมายให้ผมจัดการส่วนที่เหลือครับ
หมายความว่าให้ผมไปสร้างหน้ีบุญคุณกับพวกพ่อค้าที่ไม่มีท่ีไปพวกน้ัน
เพื่อท่ีจะเปน็ มือเป็นเทา้ ใหผ้ มยังไงละ่ ครบั ”
สดุ ยอดไปเลยแฮะ โยลไมล์
ผมคดิ วา่ คงจะสอ่ื ความหมายได้ และกด็ ทู า่ วา่ เขาจะเขา้ ใจเจตนา
ของผมอยา่ งสมบรู ณแ์ บบ ผมตงั้ ใจไวว้ า่ คอ่ ยยนื ยนั กนั ทหี ลงั แตด่ เู หมอื นวา่
เรอื่ งนนั้ จะไมจ่ �าเปน็ แลว้
--------ในกรณีทีอ่ ยากจะใหอ้ กี ฝา่ ยเช่ือฟังนัน้ การสรา้ งหนบ้ี ญุ
คุณเป็นวธิ ที งี่ า่ ยกว่า มีอตั ราความสา� เร็จสูงกว่าการใชว้ ิธีที่แขง็ กรา้ วอย่าง
การทา� ให้กลัวและการขม่ ขตู่ งั้ หลายเท่า--------

ผู้ท่ีกล่าวเช่นนั้นคือเอลเมเชีย ส่วมผมก็แค่น�าเรื่องน้ันไปลงมือ
ปฏิบัติจริงเท่านั้น ถึงการท�าให้กลัวและการข่มขู่จะเป็นของแถมก็เถอะ
แตใ่ จความหลกั ไมม่ ีทางผิด

“อยา่ งน้นี เ่ี อง สมกับเปน็ ท่านริมรุ ุ”

456

“อยา่ งน้ันเหรอครบั ขา้ กเ็ ขา้ ใจแล้วเหมอื นกนั ครบั ”
“ทา่ นโยลไมล์ แลว้ เรอ่ื งการรบั พวกพอ่ คา้ เขา้ มานะ่ ใกลจ้ ะสา� เรจ็
แล้วใชไ่ หมครับ?”
“ฮึฮึฮึ เร่อื งนน้ั ไร้ข้อบกพร่อง ผมพูดว่าจะชว่ ยเปน็ คนกลางให้
แลว้ กส็ รา้ งหนบี้ ญุ คณุ กบั พวกพอ่ คา้ ไวแ้ ลว้ นะ่ ครบั เพราะไดท้ า่ นรมิ รุ ชุ ว่ ย
ทา� ใหพ้ วกเขากลัว เรอ่ื งมนั เลยคบื หน้าไปงา่ ยกว่าทคี่ ดิ ทเี ดยี วครับ!”
โยลไมล์ผ้ทู �าหน้าตาชวั่ ร้ายรายงานเช่นนั้นอยา่ งดใี จ
เหนอื สง่ิ อนื่ ใดคอื การทเี่ รอื่ งนนั้ ประสบความสา� เรจ็ แลว้ แตแ่ บบนน้ั
ผมกเ็ หมือนแกนนา� ชั่วๆ เลย ถงึ จะคอ่ นขา้ งไม่เหน็ ดว้ ยก็เถอะ แต่ช่างมนั
แลว้ กัน
ในทส่ี ดุ ทกุ คนกเ็ ขา้ ใจ การประชมุ จงึ เปลย่ี นไปสวู่ าระถดั ไปนนั่ เอง

＊

วาระถดั ไปเป็นวาระหลัก
“สา� หรบั เรอ่ื งเหลา่ พอ่ คา้ โยลไมลไ์ ดจ้ ดั การไปแลว้ ตามทพี่ ดู เมอ่ื
ครู่น้ี ปัญหาชวนปวดหวั ในหลายวันมานก้ี ค็ ล่คี ลายลงแล้ว ฉันเลยอยาก
ใหอ้ อกความเหน็ กนั เกยี่ วกบั สง่ิ ทร่ี สู้ กึ ไดใ้ นงานเทศกาลเปดิ ประเทศครงั้ น้ี
จะนกึ ถงึ เรอื่ งอะไรกไ็ ด้ ชว่ ยกลา่ วความเหน็ อยา่ งไมเ่ กรงใจท!ี ”
ทนั ทที ผี่ มพูดเชน่ น้นั กาเซลก็กระแอมแลว้ พดู แทรกขึน้ มา
“รมิ รุ เุ อ๋ย ในฐานะราชาของประเทศพันธมติ ร ขา้ มเี รือ่ งทีอ่ ยาก
จะพดู ไวก้ อ่ น คดิ วา่ เมอ่ื คนื วานกอ็ อกความเหน็ เกยี่ วกบั ความบา้ ระหา่� ของ
เจา้ แลว้ ดว้ ย สว่ นครง้ั นกี้ เ็ รอ่ื งเดยี วกนั นะ่ เจา้ ตงั้ ใจจะทา� ยงั ไงกบั สง่ิ นน้ั ละ่ ?”
“เอ๊ะ สิ่งนัน้ ?”
ถงึ ผมจะไมเ่ ขา้ ใจสกั นดิ วา่ เรอื่ งอะไรกนั แน่ แตเ่ ทา่ ทค่ี าดเดาจาก
ใบหน้าอารมณเ์ สยี ของกาเซล ก็เหมอื นกับว่าผมได้ก่อเร่อื งอะไรสักอยา่ ง

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 457

ขนึ้ มา
แต่ว่านึกอะไรไม่ออกเลย
ถา้ จะใหพ้ ดู ถงึ ความรนุ แรงกน็ า่ จะเกยี่ วกบั เหลา่ พอ่ คา้ เมอื่ สกั ครนู่ ี้

แตบ่ รรยากาศดูท่าจะไมเ่ ปน็ เชน่ นน้ั ...
“ไมร่ ตู้ วั เลยเหรอ เพราะอยา่ งนนั้ ขา้ ถงึ ละสายตาจากเจา้ ไมไ่ ดไ้ ง!!

เบสเตอร์เอ๋ย เจ้าบอกว่าคนที่พัฒนาเคร่ืองโปรเจกเตอร์คือเจ้ากับท่าน
กาบิลสินะ? การประยุกต์ใช้ส่ิงนั้นจนท�าให้ฉายได้แม้กระทั่งข้อมูลจาก
ท่ไี กลๆ กเ็ ปน็ ความคดิ ของพวกเจา้ ด้วยงั้นรึ?”

“ราชากาเซล คะ คือวา่ เรื่องนนั้ น่ะครับ...”
สหี น้าของเบสเตอรบ์ ง่ บอกว่า ฉิบหายแลว้
ไมใ่ ชว่ า่ คณุ ลงุ คนนห้ี มกมนุ่ อยกู่ บั การวจิ ยั เกนิ ไป จนลมื รายงาน
ไปยงั ราชากาเซลหรอื เปล่า?
เพราะไคจินก็พึมพ�าอย่างเอือมระอาว่า “ยังเป็นพวกสะเพร่า
เหมือนเดิมเลยเนาะ” เรื่องนนั้ คงไมผ่ ิดแน่
“ราชากาเซล มันไม่ใชอ่ ยา่ งนั้นหรอกขอรบั แม้สงิ่ ทขี่ ้าน้อยกับ
เบสเตอร์พัฒนาข้ึนจะเป็นตามที่ว่ามาก็ตาม แต่ผู้มอบความคิดท่ีให้น�า
เมจิกไอเทมส�าหรับบันทึกภาพเคลื่อนไหวท่ีเป็นมรดกของจอมมารเคลย์
แมนกบั เครอ่ื งโปรเจกเตอรม์ าประกอบเขา้ ดว้ ยกนั พดู ตรงๆ กค็ อื ฝา่ บาท
รมิ ุรยุ ังไงละ่ ขอรบั !”
เนอื่ งจากไมอ่ า่ นบรรยากาศ กาบลิ ผเู้ ปน็ ทย่ี อมรบั จงึ กราบบงั คมทลู
อย่างง่ายดาย
เบสเตอร์ทด่ี ทู า่ ทางอึดอดั และผมที่มสี ีหน้ากลัดกล้มุ
“--------กะแล้วเชียวว่าต้องเป็นอยา่ งนั้น กอ่ นทจี่ ะเปิดเผยส่ิงน้ี
สสู่ าธารณะ อย่างนอ้ ยขา้ ก็อยากใหเ้ จ้ามาปรกึ ษาสักคา� บ้างนะเฟย้ ”
ผมถูกตักเตอื นอยา่ งตรงไปตรงมาเช่นน้ัน โดยกาเซลผู้ดูท่าทาง
เหนื่อยล้า

458

สา� หรบั พวกผมแลว้ สงิ่ นม้ี คี ณุ คา่ เปน็ แคเ่ พยี งสง่ิ ประดษิ ฐส์ า� หรบั
ความบนั เทิง ซงึ่ สะดวกและเปน็ ส่งิ จ�าเปน็ แต่ดเู หมือนว่า สา� หรับขุนนาง
เชอ้ื พระวงศข์ องนานาประเทศฝง่ั ตะวนั ตกทไ่ี ดเ้ หน็ สง่ิ นเ้ี ปน็ ครง้ั แรกนน้ั เรอื่ ง
มนั จะต่างออกไปโดยสิน้ เชิง

“สิ่งน้ีมีขอบเขตการใช้งานกว้างเกินไป จนถึงข้ันที่ข้าก็ลังเลว่า
จะพดู อะไรดี บอกเลยวา่ อยา่ งนอ้ ย ในทแี่ หง่ นน้ั ไมม่ ใี ครไมเ่ หน็ คณุ คา่ ของ
การใชง้ านสงิ่ นห้ี รอก”

กาเซลกลา่ วอย่างขมข่นื
ผมเองกค็ ดิ แคว่ า่ ดแี ลว้ ทไ่ี ดร้ บั เสยี งตอบรบั ทด่ี มี ากๆ จากทกุ คน
เพราะสามารถชมพวกศกึ ประลองยทุ ธแ์ ละสภาพภายในเขาวงกตไดอ้ ยา่ ง
ชัดเจน ด้วยภาพเคลื่อนไหวแบบขยายบนจอภาพขนาดใหญ่...
แตส่ า� หรบั ผทู้ รงอา� นาจของประเทศตา่ งๆ ทา่ ทางจะคลั เจอรช์ อ็ ก
(ตกตะลงึ ในวฒั นธรรม) ข้ันรนุ แรง
“ถา้ มขี องแบบนอี้ ยู่ แนวความคดิ เกย่ี วกบั สงครามกค็ งจะเปลย่ี น
ไปละนะ”
พอคณุ บารน์ เพอ่ื นของกาเซลกลา่ วเชน่ นนั้ แลว้ คณุ โดลฟ์ กพ็ ยกั
หนา้ ราวกบั วา่ เหน็ ด้วย
ทน่ี กึ ออกคร่าวๆ คอื การใช้งานทางการทหาร
การทส่ี ามารถสง่ั กองทพั ไดจ้ ากทปี่ ลอดภยั นน้ั ถอื เปน็ ขอ้ ไดเ้ ปรยี บ
มากๆ
แม้พวกคนใหญ่คนโตของกองทัพจะไม่ออกมาเส่ียงอันตราย
แตก่ องกา� ลงั ลาดตระเวนกส็ ามารถสงั เกตการณค์ วามเปน็ ไปของศตั รแู ละ
สะทอ้ นภาพทพั หลักกลบั มาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว
ปรมิ าณขอ้ มลู ดงั กลา่ วกม็ มี ากลน้ เมอื่ เทยี บกบั “การสนทนาดว้ ย
เวทมนตร”์ แบบตัวตอ่ ตัว จึงคิดไดว้ ่าทกุ คนจะแบ่งปันข้อมูลเดียวกนั ได้
ความแม่นยา� ของการถ่ายทอดคา� สั่งจะสงู ขนึ้ อย่างมาก

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 459

ดูเหมือนว่าเทคโนโลยีที่พวกผมดันเปิดเผยสู่สาธารณะอย่าง
งา่ ยๆ นน้ั ถอื เปน็ เทคโนโลยที กี่ า้ วหนา้ ซง่ึ ในโลกนจ้ี ะเรยี กวา่ เปน็ สดุ ยอด
อารยธรรมก็ว่าได้

แมจ้ ะเปน็ อปุ กรณท์ ผ่ี มสง่ั ใหส้ รา้ งขน้ึ มา เพราะคดิ วา่ ถา้ มกี ด็ แี ฮะ
แต่มันกลับเป็นของใช้ท่ีนา่ เหลอื เช่ือ

พอผมเผลอพลงั้ ปากพมึ พา� วา่ “อยากใหบ้ อกกนั กอ่ นจงั เลยนะ
เร่ืองนนั้ ” ผมก็โดนกาเซลจอ้ ง แล้วโมโหวา่ “น่นั มนั บทพูดของข้าเฟย้ !”

ถงึ ผมจะสา� นกึ แลว้ กต็ าม แตน่ ไี่ มใ่ ชก่ ารพบปะทม่ี ไี วเ้ พอ่ื สา� นกึ ผดิ
เชน่ นหี้ รอกนะ

โลกหลา้ ย่อมไมเ่ ป็นไปดงั่ ใจนกึ
“อะ เอานา่ เพราะการควบคมุ สงิ่ นจี้ า� เปน็ ตอ้ งใชป้ รมิ าณพลงั งาน
ทม่ี าก ถา้ ผใู้ ชง้ านไมไ่ ดม้ พี ลงั เวททส่ี งู กใ็ ชไ้ มไ่ ดห้ รอกนะ สว่ นพวกระยะ
ทางการถ่ายทอดและปริมาณข้อมูลก็พลิกผันไปตามความสามารถที่ผใู้ ช้
งานมีอยู่ซะด้วย ฉันเลยคิดว่ามันไม่แพร่หลายไปอย่างง่ายดายขนาดน้ัน
หรอกนะ?”
อนั ดับแรก ผมพูดอย่างนั้นเพือ่ กลบเกลื่อน
ที่จริงแล้ว ความไม่สะดวกดังกล่าวก็น่าจะปรับปรุงให้ดีข้ึนได้
ดว้ ยการพัฒนาระบบสะสมพลังงาน แต่ผมคดิ วา่ ไม่พดู ในทีแ่ หง่ น้ีน่าจะดี
กวา่ คอ่ ยแอบไปปรกึ ษากาเซลทีหลังแลว้ กนั
“อย่างไรก็ตาม ส่ิงทีน่ า่ จะใชง้ านดา้ นการทหารได้ กข็ อให้อยา่
เปิดเผยสู่สาธารณะแบบมักง่าย เพราะคนท่ีคิดจะใช้ส่ิงน้ันกับส่ิงบันเทิง
เริงรมย์ก็คงจะมีแต่คนอยา่ งเจ้าน่ะสิ...”
กาเซลพดู กบั ผมอยา่ งเออื มระอา

พอผมคดิ วา่ เรอื่ งนน้ั จบลงแลว้ คราวน้ี เอลเมเชยี กพ็ ดู แทรกขนึ้ มา
“หากมีส่ิงประดิษฐ์เช่นนั้นอยู่อีกละก็ ข้าจะขอซื้อขาดเองนา?

460

ถ้าจา� ไมผ่ ดิ โลกทพ่ี วกเจา้ อยเู่ รียกกนั ว่า “สิทธิบัตร” ใช่มัย้ ? ขา้ จะชา� ระ
เงินค่าลิขสทิ ธใ์ิ ห้ ขา้ จงึ ต้องการทจ่ี ะใชง้ านสง่ิ นน้ั ได้อยา่ งมอี ภสิ ทิ ธนิ์ ่ะนะ”

“อ๊ะ ถ้าอย่างน้ันนะเอลจังฉันน่าจะต้องการน�าโครงสร้างของ
ประเทศนไี้ ปใชด้ ว้ ยอ่า อย่างหอ้ งน้า� กบั อ่างอาบน�า้ อะไรพวกนี้นะ่ !”

“เขา้ ใจแลว้ ละ เอลเลนจงั เพราะการเจรจากบั นายโยชดิ ะกไ็ ปได้
สวยซะด้วย จากน้ไี ปก็มาเท่ียวเลน่ ท่ีต�าหนกั ของขา้ ให้มากกวา่ นี้เถดิ นา้ !”

“แน่อยูแ่ ลว้ หลา่ า”
เอลเลนเรมิ่ พดู ขดั จงั หวะเพอ่ื สงั่ ซอื้ อะไรตอ่ มอิ ะไร จนผมไมม่ เี วลา
ตอบ จากนนั้ เอลเมเชยี กต็ อบรบั เรอื่ งนน้ั อยา่ งดอี กดใี จ พอมองดทู งั้ สอง
คนท่นี ่งั ขา้ งกนั แลว้ กเ็ หน็ เปน็ เพยี งพี่น้องท่สี นิทสนมกนั เท่านั้น
จะวา่ ไปแลว้ ผมคดิ วา่ ตอ่ ใหเ้ อลเลนจะมคี วามสมั พนั ธท์ างสาย
เลอื ดกบั องค์จกั รพรรดิ แตน่ ีก่ อ็ ิสระเสรเี กินไปแลว้
เพราะเอรัลโด้ผเู้ ปน็ พอ่ กเ็ ปลย่ี นสหี นา้ และแผดเสยี งว่า “เด๋ยี ว
กอ่ นเอลเลนจัง!?” อย่างลนลานมากซะด้วย
“ฝะ ฝา่ บาท! ถงึ เอลเลนจะเปน็ ลกู สาวขา้ แตว่ า่ กรณุ าอยา่ ตาม
ใจเอลเลนเลยครับ! แล้วก็เอลเลนจัง จะเรียกสมเด็จพระจักรพรรดิว่า
“เอลจงั ” ไม่ไดน้ ะ!!”
“หนวกหูจังน้า เอรัลโดเ้ น่ยี ”
“จรงิ กป็ ๊ะป๋าน่ะท�าเกนิ ไปทกุ ทนี ่นี าา”
สองคนน้เี นี่ย ถ้าเอามาผสมกนั แลว้ อาจจะอันตรายกไ็ ด้...
ชักจะสงสารเอรลั โดอ้ ยนู่ ิดๆ ซะแล้ว
เอลเลนกบั เอลเมเชียใจตรงกันจนถึงขนั้ นา่ ตกใจ
คงไมใ่ ชแ่ คด่ เู หมอื นจะสนทิ กนั แตส่ นทิ กนั จรงิ ๆ เพราะพวกเธอ
แปะมอื ไฮไฟวก์ นั ดว้ ย ไมท่ า� ใหร้ สู้ กึ ถงึ กา� แพงทางสถานภาพเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย
บุคคลท่ีแม้แต่ขุนนางเชื้อพระวงศ์ของกลุ่มประเทศตะวันตก
ถึงคิดจะเจอก็ไม่สมหวงั --------- บุคคลดงั กลา่ วคอื เอลเมเชยี เอล ริว

บทท่ี 5 หลงั งำนเทศกำล 461

ซารอิ อน ท้ังๆ ท่เี ปน็ เช่นนนั้ แต่ภาพท่เี ห็นกลับไม่อาจคิดแบบน้นั ได้เลย
สักนิด

ดเู หมอื นวา่ เหลา่ อศั วนิ องครกั ษพ์ ระจกั รพรรดทิ เ่ี ฝา้ รออยขู่ า้ งหลงั
เอลเมเชยี กต็ กใจทไ่ี ด้เหน็ ภาพนัน้ เช่นกัน

“เมกสั (กองกา� ลงั นกั รบเวทมนตร)์ ทกุ คน! สง่ิ ทพี่ วกเจา้ ไดเ้ หน็
เมื่อครนู่ ีเ้ ทียบได้กับความลบั แหง่ ชาติ หา้ มบอกให้คนอนื่ รู้เด็ดขาด!!”

แมเ้ อรัลโด้จะพูดชว่ ยเชน่ นนั้ แตผ่ ลลพั ธ์ทจ่ี ะได้ก็ไม่แนไ่ มน่ อน
ส่วนเอลเมเชียไม่สนไม่แคร์พวกเอรัลโด้ แต่กลับเอ่ยวาจาตาม
ทตี่ วั เองต้องการ
“เพราะฉะน้าน ขา้ จงึ ตอ้ งการให้เจ้าส่งชา่ งเทคนคิ ไปประจ�าการ
ทปี่ ระเทศของพวกขา้ ดว้ ย แนน่ อนวา่ นค่ี อื คา� ขออยา่ งเปน็ ทางการ ดงั นนั้
ข้าจะจ่ายค่าอบรมเทคโนโลยใี หเ้ องนา้ ”
“หมายความว่า ทางนน้ั จะเปน็ ฝา่ ยจัดหาแรงงานใช่ไหม?”
“น่นั สนิ ้า กอ็ ยากท�าแบบนนั้ อยูห่ รอก แต่ถ้าอยากจะปอ้ งกนั ไม่
ใหแ้ กน่ เทคโนโลยรี วั่ ไหล พวกวสั ดทุ จี่ า� เปน็ ตอ้ งใชเ้ นย่ี จะนา� เขา้ ในรปู แบบ
สนิ คา้ สา� เร็จรูปกไ็ ม่มีปญั หาหรอกนะ”
“อ้ืมๆ ถ้าจะท�าอย่างน้ัน ก็จ�าเป็นต้องขนส่งชิ้นส่วนท่ีประเทศ
ของเราผลติ ขึน้ สินะ”
ในการตอบรบั ความประสงคข์ องเอลเมเชยี นนั้ ผมตอั งทา� เงอ่ื นไข
ตา่ งๆ ให้กระจา่ ง
การเดนิ ทอ่ ประปา เช่น ในหอ้ งครัว หอ้ งอาบนา้� ห้องส้วม เปน็
สงิ่ ทดี่ ดั แปลงมาจากเทคโนโลยคี นแคระของพวกไคจนิ เรอ่ื งทช่ี า่ งเทคนคิ
ของซารอิ อนจะจา� ลองสง่ิ นนั้ ขนึ้ มาไดห้ รอื ไมน่ น้ั ยงั ไมเ่ ปน็ ทกี่ ระจา่ ง ดงั นน้ั
ถา้ ให้พวกเขาเรยี นรู้เทคโนโลยจี ะใช้เวลามากเกินไป
เมอื่ เปน็ เชน่ นแี้ ลว้ การขนสง่ อะไหลท่ ท่ี างเราผลติ ขนึ้ ไปยงั ซารอิ อน
จึงรวดเรว็ กว่า

462

“ไมว่ ่ายังงาย ขา้ กต็ อ้ งการให้ขนสง่ ผา่ นสิ่งที่เรียกว่ารถไฟนะ่ น้า
ถา้ เร่อื งเงนิ ละก็ ข้าจะสนับสนนุ เอง เลยอยากจะขอให้พัฒนาสิง่ นัน้ โดย
ด่วนเลยหลา่ ”

เอลเมเชียพดู ราวกับอา่ นความคดิ ของผมได้
กาเซลเปน็ ผคู้ รอบครองสกลิ สายอา่ นใจ ไมแ่ นว่ า่ เอลเมเชยี กเ็ ปน็
เช่นนนั้ ดวั ยหรอื เปล่า?
ถึงจะไม่มวี ่แี ววแบบน้นั แต่วา่ ไม่ประมาทน่าจะดีกว่า
เรอื่ งนน้ั เอาไวก้ อ่ น เพราะขอ้ เสนอดงั กลา่ วควรคา่ แกก่ ารพจิ ารณา
“เรือ่ งรถไฟน่ะยงั ไมไ่ ด้พัฒนาตวั เครอื่ งหรอกนะ เพราะง้นั ถ้าผู้
เชยี่ วชาญศาสตรเ์ วทมนตรจ์ ากทางนน้ั ใหค้ วามรว่ มมอื ดว้ ย จะชว่ ยไดม้ ากเลย”
“แนอ่ ยู่แล้วนา่ ! เอรัลโด-้ --------?”
“ครบั ! ข้าจะจัดหาใหค้ รบั ”
เอรลั โดผ้ ซู้ อ่ื สตั ยต์ อ่ เอลเมเชยี ภาพดงั กลา่ วใหค้ วามรสู้ กึ เหมอื น
เดก็ รบั ใชท้ แี่ สนสะดวกมากกวา่ ขนุ นางใหญ่เสียอกี
กาเซลสง่ สายตาเวทนาเอรลั โดผ้ นู้ น้ั เนอ่ื งจากกาเซลพดู ไวว้ า่ จะ
ไมก่ ม้ ศีรษะใหเ้ อลเมเชยี ท่เี ขาคดิ แบบน้นั กค็ งเปน็ เพราะได้เห็นภาพของ
เอรลั โด้
ในทสี่ ดุ เอลเมเชยี ผเู้ ปน็ องคจ์ กั รพรรดแิ หง่ ราชวงศม์ นตราซารอิ อน
ก็กระตอื รือรน้ ทจี่ ะใหค้ วามรว่ มมอื
การท�าสนธิสัญญาว่าด้วยเรื่องเทคโนโลยี และการท�าวิจัยร่วม
กนั แบบจริงๆ จงั ๆ ก็จะเร่มิ ขึ้นในเร็วๆ น้ี ศาสตร์เวทมนตร์อนั เปน็ ทภ่ี าค
ภมู ใิ จของซารอิ อน และวศิ วกรรมจติ วญิ ญาณทด่ี วารก์ อนบม่ เพาะจะเชอื่ ม
ต่อกนั ในดินแดนแหง่ นี้ เร่ืองนนั้ จะไมใ่ ชค่ วามฝันแลว้
ในบางกรณี ผมอาจจะใหพ้ วก “ผพู้ ชิ ติ ” ทล่ี มู นิ สั สง่ มาเขา้ รว่ มดว้ ย
แม้ต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าเป็นคนแบบไหนก่อนค่อยให้เข้าร่วมก็เถอะ
แตพ่ วกเขาอาจเสนอความคดิ ที่นา่ สนใจกเ็ ป็นได้

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 463

“พึ่งพาได้จงั เลยนะครับ ท่านเอลเมเชีย เท่านกี้ ็จะกระตนุ้ การ
พัฒนาได้ และคงจะนา� “รถไฟมนตรา” ไปใชง้ านจรงิ ได้ทนั ทดี ว้ ยครบั ”

“โฮ?่ นั่นเรยี กว่า “รถไฟมนตรา” หรือน่ี?”
“อือ จะมีการตดิ ตั้งเตาปฏกิ รณ์ทใ่ี ชจ้ ติ วิญญาณ-------- “แกน
มนตราจติ วญิ ญาณ” แลว้ สรา้ งระบบทใี่ ชค้ วบคมุ สงิ่ นน้ั อยา่ งเหมาะสมดว้ ย
ศาสตรเ์ วทมนตร์ สมบรู ณแ์ บบไปเลยใช่มะ?”
“ฮึ พดู เหมอื นง่ายเลยนะ”
“นา่ สนใจจังเลยย! น่าสนใจจรงิ ๆ ข้าอยากให้มนั กลายเปน็ จรงิ
เร็วๆ เหลอื เกินน้า”
แม้กาเซลจะพดู กบั ผมวา่ มองโลกในแงด่ ีเกนิ ไป แต่ใบหน้าของ
เขากลบั ยม้ิ แยม้ ราวกบั วา่ มนั่ ใจในความสา� เรจ็ พอไดเ้ หน็ ทา่ ทางแบบนแ้ี ลว้
ผมเลยคดิ ว่าคนคนนี้ก็บ่นผมไม่ไดเ้ ชน่ กัน
สว่ นสหี นา้ ของเอลเมเชยี กเ็ ปลง่ ประกายราวกบั เดก็ ทพ่ี บของเลน่
ชนิ้ ใหม่ เพราะเป็นสีหน้าทต่ี รงกันขา้ มกบั เอรัลโดผ้ ูด้ โู ศกเศรา้ จึงตดิ ตรา
ตรงึ ใจมากเลยทเี ดียว
อยา่ งไรกต็ าม เทา่ นก้ี ารพฒั นากจ็ ะคบื หนา้ ไปในรวดเดยี วไมผ่ ดิ แน่
“ถา้ อยา่ งนนั้ ฉนั จะวางรางไปจนถงึ ซารอิ อนกอ่ นแลว้ กนั เพราะวา่
ทา� ควบคูไ่ ปกบั การก่อสร้างทางหลวงได้ และยังประหยดั เวลาได้ดว้ ย”
หากประเทศของเราเปน็ ฝา่ ยสงั่ การ กท็ า� ใหเ้ ปน็ มาตรฐานเดยี วกนั
ได้ง่ายๆ ผมคิดว่า ถึงจะวางรางก่อนกไ็ มม่ ีปัญหาอะไรเกิดขนึ้ หรอก
ผมคดิ และประกาศไปตามนั้น
“ช้าก่อน! คือว่า ก่อนหน้าน้ีมีข้อเสนอจากท่านเบนิมารุเร่ือง
“อุโมงค”์ นะ่ คะ่ นั่นคงเป็นส่งิ ท่จี า� เป็นในอนาคตใช่ไหมคะ?”
มคี า� ถามดังมาจากท่ที ่ีผมนึกไม่ถงึ
โมมิจินี่
ค�าถามที่ว่าอุโมงค์จ�าเป็นหรือเปล่านั้น หมายความว่าพวกผม

464

จะพิจารณาเรอ่ื งการขุดภูเขาก็ไดใ้ ช่มัย้ ?
“ถา้ ทา� ได้ ฉนั กอ็ ยากจะเปดิ เสน้ ทางสญั จรในอนาคตอยู่ อนั ดบั

แรกคอื กา� หนดการสรา้ งสถานขี นสง่ ทอ่ี าณาจกั รเบอรม์ นุ ดน์ ะ่ นะ จากทน่ี น่ั
กเ็ ปดิ เสน้ ทางผา่ นอาณาจกั รฟาลเมนสั เชอ่ื มตอ่ กบั ทางเขา้ ดา้ นทศิ ตะวนั ตก
ของประเทศแห่งยุทธภณั ฑด์ วาร์กอน ในขณะเดยี วกัน ก�าหนดการสร้าง
ทางหลวงของราชวงศ์มนตราซาริออนจะเริ่มจากอาณาจักรเบอร์มุนด์ไป
ทางทศิ ใตน้ ะ่ เพราะถา้ ใหผ้ า่ นประเทศตา่ งๆ ในนานาประเทศฝง่ั ตะวนั ตก
แค่จะคว้าสทิ ธ์ใิ นการใชท้ ่ีดนิ ก็ยากลา� บากแล้ว ขืนผา่ นเส้นทางท่อี อ้ มเขา
กจ็ ะเกดิ การสญู เสยี ครง้ั ใหญข่ น้ึ นะ่ สิ แตว่ า่ ฉนั ไมม่ เี จตนาดงึ ดนั ใหท้ างนน้ั
ท�าเร่ืองทไ่ี ม่ชอบหรอก”

“เขา้ ใจแลว้ คะ่ ข้าจะเชื่อคา� พูดของฝ่าบาทริมรุ ุแล้วกันคะ่ หาก
มกี ารรบั ประกนั วา่ จะไมส่ ง่ ผลกระทบตอ่ ภเู ขา ขา้ กต็ ง้ั ใจทจ่ี ะอนมุ ตั ใิ หส้ รา้ ง
“อโุ มงค์” ผา่ นได้เช่นกันคะ่ ”

“จรงิ ดิ!?”
“จริงค่ะ แต่ว่า ความต้องการของทางเรากค็ ือ ให้ท่านเบนิมารุ
เปน็ ผูร้ บั ผิดชอบ--------”
โมมิจิพูด พลางแก้มแดง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมเป็นชายผู้อ่าน
บรรยากาศได้จนถงึ ทา้ ยท่สี ดุ
“เบนิมารคุ ุง!”
“ได้โปรดรอเดีย๋ วกอ่ นสคิ รบั !? ตัง้ ใจทีจ่ ะขายขา้ เหรอครบั ท่าน
ริมุร?ุ ”
“ช่างนา่ อปั ยศนกั ตอนนเ้ี กลโด้กา� ลังท�างานใหญ่อยูน่ ะ ถ้าเปน็
บคุ คลท่ีถนดั ด้านการบญั ชาการผู้อน่ื ละก็ นายเป็นคนที่เหมาะสมกบั งาน
ที่สุดเลยไมใ่ ชห่ รอื !”
เกลโด้พยกั หนา้ รับ
ในทางตรงกนั ขา้ ม เบนมิ ารกุ ลบั แสดงสหี นา้ ทดี่ รู าวกบั เออื มระอา

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 465

“กบ็ อกวา่ เปน็ ไปไมไ่ ดไ้ งครบั เพราะเดมิ ที ขา้ กไ็ มม่ คี วามรอู้ ะไร
เก่ยี วกบั การก่อสร้างที่วา่ นนั่ หรอกครบั !”

เอาเถอะ ก็คงจะอยา่ งนนั้
“นัน่ สินะ กะแลว้ เชยี ววา่ เปน็ ไปไม่ได้เลยเนาะ...”
ทงั้ ๆ ทผี่ มตงั้ ใจจะยตุ เิ รอื่ งนนั้ โดยการเสยี สละเบนมิ ารแุ ทๆ้ แต่
นกึ แล้วเชียววา่ มันไมเ่ ป็นไปอยา่ งท่ีคดิ
แต่ที่จริงผมไม่คิดจะให้เบนิมารุออกไปท�างานต่างพื้นที่ในระยะ
ยาวหรอก เรอื่ งนจี้ งึ เปน็ ไปไม่ได้ตงั้ แตแ่ รกแล้ว
“ก็น่าเสียดายอยู่หรอก เพราะเบนิมารุเป็นมือขวาของฉันนี่นา
ถ้านานๆ ทคี ่อยให้เขาออกไปสังเกตการณก์ ับฉนั ก็ว่าไปอย่าง--------”
“อะ๊ แบบนน้ั กไ็ มเ่ ปน็ ไรหรอกคะ่ ถา้ ถงึ ตอนนนั้ กก็ รณุ าแวะเยยี่ ม
หมบู่ ้านของเราด้วยนะคะ”
โมมจิ กิ ลา่ วเชน่ น้นั ดว้ ยรอยยม้ิ อันเป่ียมสขุ
พอผมดูฮาคุโรยม้ิ ดว้ ยหนา้ ตาแบบ เปน็ ไปตามแผน กแ็ สดงวา่
หวงั ที่จะพบกนั ครึง่ ทางตัง้ แต่แรกแลว้
“เบนิมารุคงุ จะตัดใจหรอื เปล่า?”
“ไมต่ ดั ใจหรอกครบั ถา้ แคไ่ ปสงั เกตการณด์ ว้ ยกนั ในฐานะผคู้ มุ้
กนั ท่านริมุรุ ขา้ ก็ตกลงครบั ”
เบนิมารหุ อ่ ไหล่ แลว้ ตอบรบั
นคี่ งจะเปน็ การประนปี ระนอมขนั้ สดุ ในแบบของเบนมิ ารุ เพราะ
ถงึ จะเปน็ แบบนน้ั โมมจิ กิ ด็ ทู า่ ทางดใี จ สว่ นผมกไ็ มไ่ ดม้ เี จตนาบงั คบั ดว้ ย
ท่ีเหลือขน้ึ อยู่กับพวกเจ้าตัว
ด้วยเหตนุ ี้ ผมเลยจะรบั เฉพาะผลประโยชนไ์ ว้แล้วกนั
“ถ้าเชน่ นนั้ ทา่ นโมมจิ -ิ -------”
“เรียกหว้ นๆ วา่ โมมิจิก็ได้นะคะ ท่านริมุร”ุ
ฮาคุโรก็พยักหนา้ เชน่ กัน ไม่ต้องเป็นทางการกไ็ ม่เปน็ ไรงนั้ สินะ

466

“ถา้ อยา่ งนน้ั คณุ โมมจิ ิ คอื วา่ ฉนั ตงั้ ใจทจี่ ะสา� รวจวา่ สามารถตดั
อุโมงผา่ นได้หรือเปล่าน่ะ ให้ฉันท�าการสา� รวจได้ใชม่ ั้ย?”

“ไดค้ ะ่ ขอใหส้ า� รวจดอู ยา่ งถถ่ี ว้ นวา่ มปี ญั หาหรอื เปลา่ ดว้ ยนะคะ”
ถา้ ไมม่ ีปัญหา ก็แสดงว่าตดั อโุ มงค์ผา่ นได้
เหนอื สงิ่ อน่ื ใด การกอ่ สรา้ งกน็ า่ จะราบรน่ื เชน่ กนั เนอ่ื งจากเทง็ งุ
(เผา่ จมกู ยาว) ปฏบิ ัติตัวนุ่มนวลข้ึน
คราวหน้า ผมจะออกไปทักทายคุณคาเอเดะผู้เป็นมารดาของ
โมมจิ ิด้วยแล้วกนั
ในตอนนน้ั ฮาคุโรก็ไปดว้ ยกนั เนอะ
“เพราะฉะนน้ั ทา่ นเอลเมเชยี กรณุ าใหค้ วามยนิ ยอมในการสา� รวจ
และใหอ้ นญุ าตการสญั จรขา้ มพรมแดนเขา้ ไปขา้ งในซารอิ อนดว้ ยเถดิ ------”
“โอเคท้ังหมดเลยคา่ เอรัลโด้ จงจดั การไปตามน้ันซะนะ”
ทา่ ทีของเอลเมเชยี ท่มี อบหมายงานใหผ้ ู้อืน่ ท�าให้รู้สึกวา่ -------
ภาพในอดุ มคติของผมอยู่ตรงน้ันแลว้
“รบั ทราบครบั ฝา่ บาทรมิ รุ ุ ขา้ จะดา� เนนิ การขออนญุ าตไวก้ อ่ นครบั
แตว่ า่ สา� หรบั การกอ่ สรา้ งภายในประเทศของเรานนั้ ตอ้ งขออภยั ทที่ างเรา
จะจดั หาคนงานเองครับ”
เอรลั โดร้ สู้ กึ เหนด็ เหนอ่ื ยขนึ้ มาเรอื่ ยๆ หากทา� งานภายใตจ้ กั รพรรดิ
ที่อิสระเสรีเช่นนี้แล้ว ก็ย่อมจะต้องท�าออกมาให้ดีเลิศด้วย แตก่ ระนน้ั
เอรลั โดก้ ลบั ไมล่ มื เพมิ่ เงอื่ นไขดงั กลา่ ว เพราะวา่ เขาไมย่ อมอะลมุ่ อลว่ ยให้
เฉพาะจดุ ทส่ี �าคญั
ถา้ ใหท้ างนก้ี อ่ สรา้ งทง้ั หมดละก็ คงจะไมส่ ะดวกในหลายๆ เรอ่ื ง
อย่างที่คิด ผมเองกไ็ มค่ ัดคา้ น จึงเห็นชอบกับข้อเสนอดังกลา่ ว
เพราะสัญญากันไวแ้ ลว้ ว่า ถ้ามอี ะไรเกิดขน้ึ ก็จะใหค้ วามรว่ มมอื
เร่ืองนจ้ี ึงเป็นอันตกลงกนั แล้วน่ันเอง

บทท่ี 5 หลงั งำนเทศกำล 467

ผมตง้ั ใจทจี่ ะประชมุ สรปุ แตว่ าระสา� คญั กลบั เปน็ ทกี่ า� หนดอยา่ ง
รวดเรว็

สาเหตคุ อื เพราะมผี ทู้ รงอา� นาจอยพู่ รอ้ มหนา้ กนั มากมายขนาดนี้
จึงตัดสนิ เร่ืองตา่ งๆ ได้โดยมองข้ามแผนการดา� เนนิ งานจนน่าตกใจ

เอาเถอะ หลกั ๆ กเ็ ปน็ เพราะเอลเมเชยี นีแ่ หละ
ในสถานการณ์เช่นน้ัน ยอห์มที่แค่ฟังเรื่องราวและนิ่งเงียบมา
จนถึงบดั น้ไี ดเ้ ปดิ ประเด็นข้นึ
“ลกู พ-ี่ ------ไมส่ ิ ทา่ นรมิ รุ ุ คอื วา่ ฉนั มคี า� ถามนะ่ ขอถามไดไ้ หม?”
ท้ังๆ ที่พอน่ังประจ�าท่ีน่ังในที่ประชุมซึ่งมีคนใหญ่คนโตอยู่กัน
พร้อมหน้า แค่จะกลา่ วความเหน็ กน็ บั ว่ากล้าหาญแลว้ แทๆ้ แต่ยอหม์ ดู
ท่าทางเติบโตขึ้นมาก อาจเป็นเพราะได้ก้าวข้ามบทเรียนต่างๆ จาก
ประสบการณท์ ่ผี า่ นมา
“มอี ะไรหรือ ทา่ นยอหม์ ?”
“ฉนั กอ็ ยากจะอธบิ ายอยหู่ รอก แตโ่ ชคไมด่ นี กั ทฉี่ นั ไรก้ ารศกึ ษา
ถ้าฉันจะใหภ้ รรยาอธิบายแทน คงไม่เปน็ ไรใช่ไหม?”
ภรรยาท่ีวา่ คือมวิ รันสนิ ะ?
ถ้ามอี นภุ รรยาก็นา่ ตกใจอยู่ แตย่ อหม์ คงไมท่ �าแบบน้นั หรอก
ดูเหมอื นวา่ ความกงั วลของผมจะเปลา่ ประโยชน์ คนที่ลกุ ขน้ึ มา
กค็ อื มิวรันอยา่ งทีค่ ดิ
“ไมไ่ ด้พบปะกนั เปน็ เวลานานเลยนะคะ ฝ่าบาทริมุร”ุ
“ทางน้กี เ็ ช่นกนั เหนือสง่ิ อื่นใดคอื การทคี่ ุ--------ท่านมิวรนั ก็ดู
สบายดดี ้วยครบั ”
“หากเปน็ ฝา่ บาทริมรุ ุผมู้ บี ญุ คณุ อันใหญ่หลวง จะเรียกขา้ แบบ
หว้ นๆ กไ็ ด้นะคะ”
คงทา� แบบนนั้ ไมไ่ ด้หรอกนะ
ในท่ีประชุมแห่งนี้คนที่พูดจาไม่เป็นทางการก็มีเอลเมเชียเป็น

468

อันดับต้นๆ ผมคิดว่าถ้าดันเคยชินกับเรื่องน้ันไปละก็จะไม่ได้การ แต่ก็
จนปา่ นนี้แลว้ สินะ

เพราะเปน็ หวั ขอ้ ทจี่ ะคยุ กนั หลงั จากน้ี ผมจะพดู คยุ อยา่ งสบายๆ
ก็แล้วกนั

“ถ้าอย่างน้ัน คณุ มวิ รัน ค�าถามคืออะไรเหรอครบั ?”
“คะ่ เรอ่ื งนเ้ี กย่ี วกบั การสรา้ งทางหลวงจากอาณาจกั รเบอรม์ นุ ด์
ผา่ นประเทศของเราไปยงั ดวารก์ อน ซงึ่ อยใู่ นเรอื่ งทฝี่ า่ บาทรมิ รุ ไุ ดก้ ลา่ วไป
เม่ือครู่นี้ค่ะ นี่เป็นแนวความคิดท่ีท่านได้กล่าวไว้เมื่อก่อนหน้านี้-------
คดิ เปน็ สว่ นหนง่ึ ของการสรา้ งวงไพบลู ยร์ ว่ มมนษุ ยอ์ สรู ไดห้ รอื เปลา่ คะ?”
วงไพบูลย์รว่ ม... มนุษย์อสูร?
ช่างเป็นค�าศัพทท์ โ่ี ดนใจจริงๆ แฮะ
“จะคดิ แบบน้นั ก็ไม่มปี ญั หาหรอก อยา่ งไรก็ตาม วิธเี รียกที่ว่า
วงไพบลู ยร์ ว่ มมนษุ ยอ์ สรู นะ่ ดจี งั เลยนะ ฉนั วา่ เรอ่ื งโครงสรา้ งทเ่ี ปน็ อดุ มคติ
นั้นเข้าใจง่ายมากๆ”
มนษุ ยชาติและอสรู จะสร้างความสมั พนั ธ์แบบเจริญร่วมกนั
ถา้ พดู ถงึ อสรู กม็ หี ลากหลายสายพนั ธ์ุ ถงึ จะมอี สรู ทค่ี วรเรยี กวา่
อมนษุ ยอ์ ยมู่ ากมาย แตเ่ รื่องนั้นกส็ ่วนเรอ่ื งนัน้ อุดมคติของผมคือการที่
มนุษย์กบั อสูรพัฒนาไปรว่ มกันจรงิ ๆ
โดยมเี ทมเพสตข์ องเราเปน็ ศนู ยก์ ลาง ทศิ ตะวนั ออกเปน็ ประเทศ
แห่งยทุ ธภณั ฑด์ วารก์ อน ทิศตะวันตกเปน็ อาณาจักรเบอรม์ ุนด์ สว่ นทาง
ทศิ ใตก้ แ็ ผก่ วา้ งไปดว้ ยเขตอทิ ธพิ ลทยี่ ง่ิ ใหญข่ องอสรู อนั มมี ลิ มิ เปน็ จดุ สงู สดุ
นอกจากนยี้ งั มเี ขตอยอู่ าศยั ของมวลมนษุ ยชาตทิ แี่ ผก่ วา้ ง โดยยดึ
อาณาจกั รเบอรม์ นุ ดเ์ ปน็ จดุ ทศิ หลกั ทศิ เหนอื ตดิ กบั อาณาจกั รฟาลเมนสั
ลงมาทางทิศใต้ก็จะมีอาณาเขตอนั กว้างใหญ่ ซึง่ ราชวงศ์มนตราซารอิ อน
ปกครองอยู่
ทั้งนี้--------อาณาจกั รเบอร์มุนดย์ งั เปน็ ชอ่ งทางตดิ ต่อกับนานา

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 469

ประเทศฝง่ั ตะวนั ตกอกี ด้วย
หากประเทศเหล่าน้ีสร้างความสัมพันธ์แบบจับมือช่วยเหลือกัน

และกนั ไดส้ มบรู ณอ์ ยา่ งแทจ้ รงิ การเรยี กสง่ิ นน้ั วา่ วงไพบลู ยร์ ว่ มมนษุ ยอ์ สรู
ก็คงเหมาะสมแลว้

“ขอบคุณค่ะ ถ้าเชน่ น้ัน ข้าขอถามคา� ถาม ประเทศของเราตงั้ ใจ
ทจี่ ะใหค้ วามรว่ มมอื แกฝ่ า่ บาทรมิ รุ อุ ยา่ งเตม็ กา� ลงั เพอื่ ใหอ้ ดุ มคตดิ งั กลา่ ว
กลายเปน็ จรงิ คะ่ โชคดที เ่ี หลา่ ขนุ นางของประเทศเราถกู ขม่ ข-ู่ -----โนม้ นา้ ว
โดยทา่ นดิอาโบลทอี่ ยตู่ รงนนั้ พวกเขาจึงยอมเชือ่ ฟงั ------- รว่ มมือด้วย
โดยรับฟังความคิดเห็นของพวกข้า ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม น่ะค่ะ จากนั้น
เพอื่ เปน็ การเรม่ิ ตน้ กา้ วแรกในฐานะประเทศเกดิ ใหม่ ประเทศของเราตงั้ ใจ
ท่ีจะทา� กจิ การแห่งชาติค่ะ เพราะฉะนนั้ --------”

จะท�าอยา่ งไรดี นน่ั คอื ค�าถามของมิวรนั
“นะ นน่ั กค็ ือเกษตรกรรม อย่างท่ีเคยพูดกอ่ นหน้านี้สินะ------”
“ไมม่ ปี ญั หาค่ะ ขา้ ให้คนลงมือเพาะปลูกพืชพรรณธัญญาหารท่ี
ก�าหนดไว้ โดยท่ีทั้งหมดปราศจากโรคภัยแลว้ คะ่ ”
“เออ่ ง้นั กม็ เี ร่อื งอ่ืนๆ-------”
อืม มอี ะไรอยา่ งอืน่ อย่หู รือเปล่า?
พอลองตงั้ คา� ถามเทา่ ทผี่ มนกึ ออก ทง้ั หมดทง้ั มวลกล็ ว้ นแกป้ ญั หา
เรยี บร้อยแล้ว
การกุมอ�านาจของขุนนางก็เสร็จสมบูรณ์เพราะดิอาโบลแล้ว
ยอหม์ จงึ ไดร้ ับการสนบั สนุนจากประชาชนอย่างลน้ หลาม เนื่องจากด้าน
การทหารกม็ ีความสัมพันธเ์ ชงิ อา� นาจท่ชี ัดเจนเชน่ กนั ภายในประเทศจงึ
รวมเปน็ หนง่ึ เดยี วกันได้นั่นเอง
อดีตฟาลมุสล่มสลาย แล้วฟาลเมนัสก็ถือก�าเนิดขึ้นในฐานะ
ประเทศเกดิ ใหม่ ผมคดิ วา่ งานแรกสดุ คอื ทา� ใหค้ วามวนุ่ วายดงั กลา่ วจบสนิ้ ลง
แตไ่ ดย้ นิ มาวา่ เรอื่ งนนั้ เสรจ็ สมบรู ณแ์ ลว้ นอกจากนกี้ ไ็ ดแ้ จง้ เหลา่ ประชาชน

470

ใหท้ ราบเรียบรอ้ ยแลว้ วา่ หลงั จากน้จี ะใหค้ วามสา� คัญกบั เกษตรกรรม...
แนน่ อนวา่ ดอิ าโบลเปน็ ผเู้ ตรยี มการ แตด่ เู หมอื นวา่ มวิ รนั ผสู้ บื ทอด

นโยบายดงั กล่าวจะทา� ไดด้ กี วา่ ทค่ี ดิ ไวเ้ ช่นกัน
“ถา้ อยา่ งนน้ั กช็ ว่ ยรวบรวมพวกทหี่ างานทา� ไมไ่ ดใ้ หห้ นอ่ ยไดไ้ หม?”
“นอ้ มรบั คะ่ ทา่ นรมิ รุ ุ ถา้ ทา� ได้ พวกขา้ กอ็ ยากจะทา� การกอ่ สรา้ ง

ท่ีเรียกว่าการปูรางด้วยมือของพวกตัวเองให้ได้เช่นกันค่ะ เครือข่ายการ
คมนาคม ซง่ึ เปน็ วธิ ขี นสง่ ผลผลติ ทางการเกษตรจากประเทศของเรา คงจะ
กลายเปน็ ด่งั เสน้ ชวี ิต13ใชไ่ หมคะ?”

“เอาเถอะ คงจะเป็นอยา่ งนน้ั แหละเนาะ เพราะจากน้ีไปกจ็ ะได้
เกบ็ เกยี่ วผลผลติ ทางการเกษตรในปรมิ าณมากขนึ้ ไมใ่ ชแ่ คส่ ว่ นทพี่ วกตวั เอง
บรโิ ภคเทา่ นนั้ ฉนั จงึ คดิ วา่ เรอื่ งการขนสง่ ไปยงั ประเทศทจี่ า� เปน็ ตอ้ งบรโิ ภค
ก่อนท่จี ะเนา่ เสยี กค็ งจะกลายเป็นงานสา� คญั ระดบั ประเทศนะ่ ”

ในสมยั อาณาจกั รฟาลมสุ ซงึ่ ปลอ่ ยสนิ คา้ ของอาณาจกั รคนแคระ
สู่ตลาดมืดนั้น ของท่ีบรรทุกเป็นของจ�าพวกงานหัตถกรรมและอาวุธ
ไม่ต้องกลัวว่าจะเน่าเสีย เหล่าพ่อค้าจะแบกรับความรับผิดชอบในการ
ขนสง่ เหลา่ นน้ั สว่ นประเทศกแ็ คเ่ พม่ิ ผลกา� ไรโดยไมต่ อ้ งเหนด็ เหนอ่ื ยดว้ ย
การเกบ็ ภาษีศลุ กากรเทา่ นั้น

นบั แต่นีไ้ ปจะทา� แบบน้นั ไมไ่ ดแ้ ลว้ ผทู้ ่ีรบั ผดิ ชอบสินคา้ บรรทกุ
ไม่ได้มีแค่เหล่าพ่อค้าเท่าน้ัน คงต้องเพ่ิมความไว้วางใจในระดับ
ประเทศด้วย

น่ีจึงเป็นการเข้าสู่ยุคสมัยท่ีประเทศรับประกันด้านโลจิสติกส์
(การเพม่ิ ประสทิ ธภิ าพในการขนสง่ ) แล้วน่ันเอง

“ขา้ จะต้งั ตารอวันท่ี “รถไฟมนตรา” แล่นผา่ นทุ่งหญ้าอันกว้าง
ใหญ่นะคะ จากนี้ไป บรรดาพ่อค้าคงจะเปลี่ยนแปลงความเป็นอยู่ของ
พวกเขาเชน่ กนั พวกขา้ กต็ อ้ งเรยี นรเู้ พอ่ื ทจ่ี ะรบั มอื กบั เรอ่ื งนน้ั เหมอื นกนั
นะคะ”

13เส้นชีวิต : เสน้ ลายมอื ทบ่ี ง่ บอกถึงพลังของชีวิต ใชท้ า� นายว่าจะดา� รงชวี ติ อยู่อยา่ งยากล�าบากหรอื สดใส

“สินค้าท่เี คยขนสง่ เปน็ เวลา 1 สัปดาหใ์ นตอนนนั้ จะสง่ ถงึ ได้ใน
เวลาไมถ่ งึ 3 ชว่ั โมงแลว้ เรว็ กวา่ รถมา้ เสยี อกี มหิ นา� ซา้� ปรมิ าณการขนสง่
ยงั มากกวา่ ร้อยเท่าเลยแหละ”

“““หา!?”””
กาเซลและเอลเมเชยี ไมต่ กใจเพราะวา่ คาดการณไ์ วแ้ ลว้ แตพ่ วก
คนอื่นๆ กลบั ไม่ใช่แบบน้นั ไมว่ า่ ใครกต็ กใจจนตัวแขง็ ท่อื เพราะอยนู่ อก
เหนอื ความคาดหมายมากเกนิ ไป
ในอีกแง่หนงึ่ พวกยูกิ ฮินาตะ และมาซายูคกิ เ็ ผยรอยยิ้มแหง้ ๆ
“เอาเถอะ เดี๋ยวฉันจะกว้านซ้ือพื้นที่ใช้สอย แล้ววางโครงการ
เสน้ ทางขนสง่ ทมี่ ปี ระสทิ ธภิ าพไว้ โดยใชร้ ะยะทางตรงเทา่ ทจ่ี ะทา� ไดน้ ะ่ นะ
พวกลกู นอ้ งของเกลโดแ้ ละพวกมนษุ ยส์ ตั วท์ กี่ า� ลงั ศกึ ษาเลา่ เรยี นในเมอื งนี้
ใกล้จะวัดทีด่ นิ เสร็จแลว้ ดว้ ย สว่ นการตรวจสอบครง้ั สดุ ทา้ ยฉนั จะทา� เอง
เลยว่าจะลองมอบหมายงานดูน่ะ คุณมิวรัน ฉันต้องการให้แรงงานที่
รวบรวมมาเขา้ ไปอยภู่ ายใตบ้ งั คบั บญั ชาของเจา้ พวกนนั้ และแบง่ กลมุ่ โดย
ใหค้ นทอ่ี ่านออกเขียนได้เป็นหัวหนา้ ”
“เข้าใจแลว้ ค่ะ ข้ารู้สึกตน่ื เต้นอยา่ งบอกไม่ถกู เลยนะคะ”
มิวรนั กล่าวเช่นนั้น เป็นการยอมรบั ข้อเสนอของผม
เพราะเธอคงตงั้ ใจทจ่ี ะใหค้ วามรว่ มมอื กบั พวกผมตง้ั แตแ่ รกแลว้
เรื่องจงึ จบลงอย่างราบรืน่ นัน่ เอง

คนทย่ี กมอื ขน้ึ เป็นคนตอ่ มาก็คอื ฟิวส์
“เนอื่ งจากมีแต่คนใหญ่คนโตมารวมตัวกนั ผมจงึ เขา้ มาทักทาย
ชา้ น่ะครบั ”
ฟวิ สผ์ ยู้ ม้ิ ฝนื ๆ กลา่ วเช่นนัน้
ดเู หมอื นวา่ เขาจะเขา้ รว่ มตง้ั แตค่ า่� คนื กอ่ นงานเทศกาลแลว้ แตพ่ อ
เหน็ บุคคลท่ีรวมตวั กนั รอบๆ ตัวผม เขาก็หวาดหว่ันจนไมไ่ ดส้ ่งเสียงทัก

472

เลยน่นั เอง
แม้ผมจะรู้สึกตัวก็ตาม แต่ก็เข้าไปคุยด้วยไม่ได้เพราะจังหวะ

ไม่เหมาะ ทวา่ ท่าทางผมจะเพลิดเพลนิ ไปกับงานเทศกาล แมต้ ง้ั ใจวา่ จะ
ไปทกั ทายทีหลังแต่กลับลมื ไปเลย

“ออ๋ โทษที คือตัง้ ใจวา่ จะทักอยู่หรอกนะ”
“ไมเ่ ปน็ ไรหรอกครบั เพราะทา่ นรมิ รุ ดุ ทู า่ จะยงุ่ ๆ ซะดว้ ย ยง่ิ ไป
กวา่ น้ันนะครับ วนั นี้เพอื่ นผมบอกว่าอยากจะคุยด้วย เรื่องนัน้ กเ็ กี่ยวกับ
เนือ้ หาท่ีเป็นประเด็นในตอนนพี้ อดิบพอดีเลยครับ”
ฟิวสก์ ลา่ ว แล้วแนะน�าบารอนเบลยารด์ ซึง่ ผมกร็ ้จู ักเป็นอยา่ ง
ดีเช่นกัน
ผมจ�าได้ว่าเขาเป็นคนบา้ งานท่ปี ระมาทไม่ได้
“ผมชอ่ื เบลยารด์ ครบั วนั นผ้ี มขอเขา้ รว่ มทป่ี ระชมุ แหง่ นด้ี ว้ ยครบั
ต้องขอขอบคุณฝ่าบาทริมุรุ แล้วผมก็อยากจะขอให้ทุกท่านที่อยู่ในท่ี
แหง่ นีจ้ ดจา� ผมเอาไวใ้ หไ้ ด้เลยครับ”
เบลยารด์ ลกุ ขน้ึ ยนื ตรงดว้ ยทว่ งทา่ ทง่ี ดงาม แลว้ คา� นบั อยา่ งสงา่
ผ่าเผย ช่างเปน็ การทกั ทายท่ยี อดเยีย่ ม ดูไมเ่ หมอื นขนุ นางระดับต่�าของ
ประเทศเลก็ เลยแมแ้ ต่น้อย
“ถา้ เชน่ นน้ั ผมกม็ คี วามประสงคท์ จี่ ะเอย่ คา� ถามแทนฝา่ บาทดรมั
กษตั ริย์แห่งเบอร์มนุ ดข์ องพวกเราครบั ”
เบลยาร์ดชา� เลอื งมองท่ีนัง่ ข้างๆ แวบหนึง่
ผทู้ นี่ งั่ อยตู่ รงนนั้ คอื คสู่ ามภี รรยากษตั รยิ แ์ หง่ เบอรม์ นุ ต์ ซงึ่ ปรากฏ
นามเมื่อครู่น้ี ผมแทบไม่รู้สึกถึงตัวตนของพวกเขาจนถึงข้ันคิดไปว่า
อยูต่ รงนั้นด้วยเรอะ
แมผ้ มจะแจง้ กา� หนดการหารอื อยา่ งเปน็ ทางการตอ่ กษตั รยิ ด์ รมั
ไปแล้ว แต่ไม่มีความจ�าเป็นเช่นนั้นอีกต่อไป เพราะตอนน้ีก็เหมือนกับ
ก�าลังทา� แบบนนั้ อย่จู ริงๆ

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 473

ถงึ เขาจะยิ้มแป้น แลดูเหมอื นคุณลุงใจดีกต็ าม แต่ผมกลบั อด
ไม่ได้ที่จะคิดว่า แบบน้ันดีแล้วเหรอ เบลยาร์ดปล่อยกษัตริย์ดรัมแห่ง
เบอรม์ ุนดท์ ี่มที า่ ทางเช่นนัน้ ไว้ แลว้ เร่ิมพูดขน้ึ มา

“ผมได้ยินมาจากฟวิ ส์วา่ ฝา่ บาทรมิ รุ ุได้พดู เร่อื งเก่ียวกับสภาพ
ความเป็นอยู่หลังจากนี้ของอาณาจักรเบอร์มุนด์ของเราครับ และผมด็
ได้ยินมาจากกษัตริย์ดรัมว่ามีก�าหนดการท่ีจะท�าให้ประเทศของเราเป็น
ศนู ย์กระจายสินค้าอีกด้วยครบั ถงึ ผมจะลองคิดในแบบของผมดูก่อนวา่
มนั จะเปน็ แบบไหนกต็ าม แตพ่ อไดฟ้ งั เรอื่ งราวมาจนถงึ ตอนนี้ ผมกเ็ ขา้ ใจ
แลว้ ครบั กลา่ วคอื ฝา่ บาทคดิ จะใหป้ ระเทศของเรารบั หนา้ ทเ่ี ปน็ ศนู ยร์ วม
การขนส่งสินะครับ การมี “รถไฟมนตรา” ท่ีฝ่าบาทกล่าวจะท�าให้
สามญั สา� นกึ ของการขนสง่ เปลย่ี นจากหนา้ มอื เปน็ หลงั มอื ถา้ ฐานการขนสง่
ดงั กลา่ วจะถกู สรา้ งขึ้นในประเทศของเรา สมั ภาระต่างๆ นานาจากแต่ละ
พนื้ ทขี่ องโลกคงจะมารวมกนั เปน็ แน่ นอกจากนี้ หนา้ ทใ่ี นการตรวจสอบวา่
แต่ละประเทศมีอะไรไม่เพียงพอ แล้วจัดหาให้อย่างเหมาะสมก็คงกลาย
เป็นท่ีต้องการอีกด้วย ฝ่าบาทริมุรุ ท่านประสงค์ให้พวกเราท�าส่ิงน้ัน
ใชไ่ หมครบั ?”

สมกับเปน็ เบลยารด์ หวั สมองหลักแหลมตา่ งกับฟวิ ส์
เขาชว่ ยอธบิ ายเนอ้ื หาทผี่ มกา� ลงั ครนุ่ คดิ ในสมองออกมาเปน็ คา� พดู
ไดอ้ ยา่ งงดงาม
“ถกู ตอ้ งตามนนั้ แตจ่ ะทา� ไดห้ รอื เปลา่ ? ถงึ จะไมจ่ า� เปน็ ตอ้ งบอก
แตถ่ า้ ชว่ ยสนบั สนนุ แคเ่ รอ่ื งสถานทก่ี ไ็ มม่ ปี ญั หา ในตอนนน้ั กจ็ ะทา� สญั ญา
วา่ ดว้ ยเร่อื งการเก็บภาษีทกุ ปีในอัตราส่วนทกี่ �าหนดไว้ ถอื เป็นค่าใชท้ ่ดี นิ
น่ะนะ?”
“อย่าล้อกันเล่นสิครับ ถ้าจะดูถูกประชาชนของประเทศเราว่า
ท�าได้แค่รับผลประโยชน์ท่ีหลงเหลือจากแบบแผนน้ันจนใช้ชีวิตอย่าง
เกยี จครา้ นไปวันๆ ก็ให้มนั น้อยๆ หน่อยนะครบั นับแตน่ ี้ไป ผมจะจดั ให้

474

มีการศกึ ษา เพ่ือเตรียมพรอ้ มส�าหรับเวลาทจ่ี ะมาถงึ ครบั !”
ตายละ
จริงๆ แลว้ หมอนคี่ าดเดาอนาคตได้ถงึ ข้ันไหนกนั แน่
ผมนะมีอาจารย์ราฟาเอลผู้พึ่งพาได้อยู่กับตัว แต่ว่า แค่สติ

ปัญญาพน้ื ฐานของหมอน่กี ็ตามทันบทสนทนานีไ้ ด้แล้วง้นั เรอะ?
ชา่ งเปน็ ชายที่มไี หวพริบอยา่ งน่าเหลือเชอ่ื ไม่ใชแ่ ค่ระดบั ทีค่ าด

เดาเหตุการณ์ล่วงหนา้ ได้
ในอาณาจักรเบอร์มุนด์คงจะเกิดการปรับเปล่ียนกระบวนทัศน์

ซงึ่ ทัศนคติทมี่ มี าจนถงึ บดั น้เี ปลีย่ นจากหน้ามอื เปน็ หลังมอื คาดการณ์ได้
ว่าเรื่องนั้นก็คงเกิดขึ้นท่ีประเทศอ่ืนๆ เช่นกัน แต่ท่ีอาณาจักรเบอร์มุนด์
มันจะกลายเปน็ ส่งิ ท่นี ่าท่งึ

เบลยารด์ มองเร่อื งนน้ั ออก จงึ ประกาศไวว้ ่าจะเตรยี มการตงั้ แต่
ตอนนเี้ ปน็ ต้นไป

ชา่ งเปน็ ชายทร่ี า้ ยกาจ อยา่ งทผ่ี มไดร้ ะแวดระวงั ไว้ เขาเปน็ บคุ คล
ทีจ่ ะประมาทไม่ได้ สมกับท่ีเขาท�าให้ผมยอมแพ้

เลน่ เอาซะไม่อยากเปน็ ศตั รดู ว้ ยเลยให้ตายสิ
“ถ้าเช่นน้ัน ผมกข็ อฝากดว้ ยครับ ผมอยากใหส้ รา้ งโครงสรา้ งที่
ตรวจสอบรายการสนิ คา้ น�าเข้าส่งออกของแตล่ ะประเทศ และขนสง่ ของที่
จา� เปน็ ไปยงั สถานทที่ จี่ า� เปน็ ตอ้ งใช้ หากเปน็ ประเทศของทา่ นทเี่ ชย่ี วชาญ
ดา้ นการรวบรวมและควบคมุ ขอ้ มลู กค็ งจะถนดั งานแบบนใ้ี ชไ่ หมครบั ?”
“โอแ้ หมๆ ฝา่ บาทรมิ รุ ชุ า่ งเปน็ ผทู้ ปี่ ระมาทไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เขา้ ใจแลว้ ครบั
ข้าสญั ญาวา่ จะนา� ประเดน็ นกี้ ลบั ไปลองพิจารณาใหล้ ะเอียดยงิ่ ขนึ้ ครับ”
ผมพยักหน้าให้เขาพลางคิดว่า ไม่อยากจะโดนนายบอกอย่าง
น้นั หรอก
ท้งั ๆ ที่ผมตง้ั ใจแคจ่ ะประชุมสรุปงานเทศกาลเปิดประเทศแทๆ้
แต่กลบั ต้องทา� สงครามจิตวทิ ยาท่ีเกินคาด

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 475

ทวา่ นน่ั กค็ มุ้ คา่ ทกี่ ารเจรจากบั อาณาจกั รเบอรม์ นุ ดจ์ บลงไปแลว้
ผมคาดคะเนไว้ว่าการเจรจาจะยากล�าบาก และใช้เวลามากกว่าน้ีเสียอีก
แต่การมีบารอนเบลยาร์ดอยู่กถ็ อื ว่าช่วยไดม้ าก

ผมไม่รู้ว่ามันดีหรือแย่ แต่ในเมื่อเป็นแบบน้ีแล้ว ผมจะให้เขา
รว่ มมอื ด้วยจนถงึ ทา้ ยทสี่ ุดแล้วกัน

ผมคดิ เชน่ นน้ั และเรม่ิ กลดั กลมุ้ อยใู่ นใจวา่ จากนไี้ ปผมจะขอรอ้ ง
เร่อื งอะไรกบั เบลยาร์ดดี

＊

เอาละ ถงึ จะมแี ต่วาระยากๆ ที่เก่ยี วกับการบริหารประเทศหลงั
จากนี้ก็ตาม แตต่ อนนไี้ ดเ้ วลาประชมุ สรุปแล้ว

ผมปรับความรู้สึกใหม่ แล้วค่อยถามความคิดเห็นของทุกคนก็
แลว้ กัน

“เอ่อ มคี วามคดิ เหน็ อื่นๆ กนั หรือเปล่า--------?”
พอผมพูดเช่นนั้นแลว้ ก็มีผทู้ ี่ลกุ ขึ้นยืนราวกับว่ากา� ลงั รออยู่
เวลโดร่าน่นั เอง
เนอ่ื งจากผมสงั หรณใ์ จไมด่ ี เลยอยากทา� เปน็ วา่ ไมร่ สู้ กึ ตวั อยหู่ รอก...
“ริมุรเุ อย๋ นัน่ มนั หมายความวา่ ยงั ไง?”
ถงึ จะพูดแบบนน้ั ก็เถอะน้าา?
“เร่ืองไรละ่ ?”
“เขาวงกตไง! ของมนั แนอ่ ยแู่ ลว้ นี่ ทงั้ ๆ ทขี่ า้ ตง้ั ตารอคอยมาตลอด
แทๆ้ แตก่ ลบั ไมม่ ใี ครตฝี า่ มาจนถงึ ชนั้ ใตด้ นิ ชนั้ ที่ 100 เลยไมใ่ ชห่ รอื ไง!!”
ท้งั ๆ ทเ่ี มือ่ ก้ดี ไุ ปขนาดนัน้ แทๆ้ แต่ไมส่ �านกึ เลยสกั นิดสนิ ะ?
ช่างเป็นพวกท่ีไม่ฟงั เรื่องทค่ี นอนื่ พดู จริงๆ
เวลโดรา่ พดู พมึ พา� เชน่ วา่ -------ทง้ั ๆ ทอ่ี ตุ สา่ หซ์ อ้ มบทพดู ไวแ้ ลว้

476

แทๆ้ สว่ นผมกอ็ ยากตอบกลบั วา่ ใครมนั จะไปรเู้ รอื่ งพรรคน์ น้ั กนั แตย่ งั ไง
กต็ อ้ งหยดุ เขาไว้ เพราะในวนั ทเี่ ขาพดู เรอ่ื งนน้ั นนั่ แหละคอื การเรม่ิ ออก
อาละวาดอยา่ งรนุ แรงของเขา

“เอาน่า ส�าหรับเร่อื งนั้น ฉันก็มีความคิดอยู่นะ”
“อย่างนนั้ หรอกเหรอ? ชา่ งพง่ึ พาไดอ้ ย่างที่คิดเลยนี่ แลว้ หลัง
จากนี้ เจ้าตง้ั ใจจะทา� ยังไงเหรอ?”
ถงึ จะพดู ว่ายงั ไงกเ็ ถอะนะ
อยา่ งนอ้ ย ถ้าไมจ่ ดั แบง่ นกั ผจญภัยตามความแขง็ แกร่ง กค็ งจะ
เริ่มไม่ได้
“เอาเถอะ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้การ ถึงจะเป็นอย่างน้ัน
แต่ในฐานะนกั ผจญภัยแล้ว พวกเขากเ็ ปน็ ผ้ทู ้าทายทอ่ี ย่ใู นระดับกลางขึ้น
ไป และเป็นประเภททีพ่ อใชไ้ ดน้ ่ะ-------”
พอใช้ได้ท่ีว่าเนีย่ ...”
“นน่ั เปน็ เร่ืองเสยี มารยาทนะครบั ”
“แตม่ นั ก็ ปฏเิ สธไมไ่ ด้นน่ี ้า...”
กลมุ่ พวกคาบาลสามคนดหู มน่ หมองขนึ้ มาเสยี แลว้ แตพ่ วกนาย
ลา่ กลอ่ งสมบตั อิ ยา่ งขยนั ขนั แขง็ ซะดว้ ย ผมจงึ อยากใหพ้ วกเธอยกโทษให้
กบั การเสียดสรี ะดับน้ี
“เอานา่ ๆ อย่างผมเน่ีย ท้ังๆ ทเี่ อาแต่เดิน แตไ่ ม่ร้ทู า� ไมถึงลงไป
ยงั ชน้ั ใตด้ นิ ชนั้ ที่ 10 ไดเ้ ชยี วนะ พอรตู้ วั อกี ที เหลา่ ผองเพอื่ นกป็ ราบบอส
ใหแ้ ล้วนะ่ นะ...”
มาซายคู คิ งต้งั ใจจะปลอบ แต่น่นั กเ็ ป็นได้แค่การเสยี ดสีเท่าน้นั
ทวา่ พวกเอลเลนกลบั ไม่มีท่าทีหมดกา� ลงั ใจ เรอื่ งนั้นอาจจะไมม่ ปี ญั หา
ส�าหรบั พวกเจ้าตัวก็ได้
แถมยงั ดสู บายใจเกนิ คาด ปลอ่ ยไวอ้ ยา่ งนนั้ กน็ า่ จะดี
“------- เพราะฉะน้ัน ฉันเลยอยากให้คิดซะว่าจะไม่มีตาให้

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 477

ออกโรงไปสักระยะหนึ่ง”
ส�าหรับเวลโดรา่ อาจจะไมม่ คี วิ ใหอ้ อกโรงไปตลอดกาลก็ได้นะ
“อะไร!้ ? ถ้าอย่างน้นั ความพยายามของข้า รามริ สิ และมิลมิ

จะเปน็ ยงั ไงละ่ เน่ยี !?”
ผมอยากใหน้ บั รวมผมเขา้ ไปดว้ ย แตก่ ช็ ่างเถอะ
“สบายใจซะเถอะ เพราะการเปดิ ตวั เขาวงกตครงั้ น้ี การโฆษณา

ต่อประเทศต่างๆ จึงเรียกไดว้ า่ ประสบความสา� เรจ็ ”
“โฮ?่ ”
“โยลไมลคค์ งุ อธบิ ายให้เขาฟังซะ!”
โยลไมล์ยืนข้ึนตามสัญญาณของผม
จากนนั้ เขากเ็ รมิ่ อธบิ ายใหเ้ วลโดรา่ ฟงั ดว้ ยสหี นา้ มน่ั ใจเตม็ เปย่ี ม
“เน่ืองจากการเผยแพร่ภาพเคล่ือนไหวภายในเขาวงกตครั้งน้ี

ประเทศต่างๆ จึงให้ความสนใจครับ เร่ืองท่ีมีของระดับแรร์ออกมาจาก
กล่องสมบัตนิ ้นั ก็ถือเป็นการโฆษณาที่ยิง่ ใหญ่เลยทเี ดยี วครบั ”

“เป็นเพราะขา้ เหรอ...”
อมื จะวา่ อยา่ งนัน้ ก็ได.้ .. ละม้ัง?
“คาดวา่ พวกขนุ นางของประเทศตา่ งๆ พอไดช้ มสง่ิ นน้ั แลว้ จะตอ้ ง
สง่ เหลา่ นกั ผจญภยั ในสังกดั ทุกคนมาประจา� การน่ะครบั !”
ค�าอธิบายของโยลไมลเ์ ป็นเช่นน้ี
มีขุนนางจ�านวนมากที่จ้างพวกนักผจญภัยและทหารรบั จา้ งมอื
ฉกาจไวเ้ ปน็ คนคมุ้ กนั กลา่ วคอื หากคนพวกนน้ั รวู้ า่ มที รพั ยส์ มบตั ปิ รากฏ
ในเขาวงกตแหง่ นี้ พวกเขากค็ งจะพยายามไขวค่ วา้ ความมงั่ คง่ั นนั้ โดยการ
ส่งตวั นกั ผจญภัยจ�านวนมากมาประจา� การ
โยลไมลก์ ลา่ ววา่ พวกเขาจะสนบั สนนุ ผทู้ า้ ชงิ ในสงั กดั ของตวั เอง
แลกกบั สิทธิ์ในทรพั ย์สมบตั ิที่ผู้ท้าทายคนนนั้ ได้มา
ทง้ั นยี้ งั คดิ ไดว้ า่ บรรดานกั ผจญภยั ทไ่ี มม่ ผี วู้ า่ จา้ งกจ็ ะเขา้ มาทา้ ทาย

478

ซา้� ๆ เพราะใฝฝ่ ันทีจ่ ะควา้ รางวัลครั้งเดียวไดเ้ งินมหาศาล
ถา้ ดูจากไกคนนั้นแล้วจะเข้าใจ ว่าของระดับแรร์เป็นยทุ ธภัณฑ์

ทีไ่ ด้มาอย่างยากลา� บากถึงเพยี งนนั้ นั่นเอง
โยลไมลก์ า� ลงั วางแผนทช่ี วั่ รา้ ยกวา่ น้ี แตเ่ ขาจะไมพ่ ดู ตรงนหี้ รอก
กลอบุ ายทจี่ ะยยุ งใหเ้ สยี่ งโชค โดยจดั เตรยี มพวกหนา้ มา้ ทจี่ บั ได้

ของถกู รางวัลเหมอื นสลากกินแบ่ง ท�าให้พวกเขาได้รบั ไอเทมมรี าคาและ
มีใจแขง่ ขันกัน เพือ่ ให้เปน็ ท่ีจับตามองของทกุ คน

นน่ั คอื กลยทุ ธท์ อี่ าศยั เลห่ ก์ ลเชน่ นนั้ พรอ้ มกบั ทา� ใหพ้ วกขนุ นาง
และนักผจญภยั ติดใจ

โยลไมลย์ งั มีแผนอื่นๆ ภายในใจอีกดว้ ย
“ไมไ่ ดม้ แี คน่ นั้ นะครบั ผมตง้ั ใจจะตดิ ตงั้ ระบบเงนิ รางวลั ดว้ ยครบั
ผมคดิ วา่ ถา้ ปา่ วประกาศเรอ่ื งการเสนอเงนิ รางวลั กอ้ นโตใหแ้ กผ่ ไู้ ดช้ ยั ชนะ
ในช้นั ใต้ดนิ ชนั้ ที่ 100--------กล่าวคือเขาวงกตแห่งนี้ ขุนนางจ�านวนมาก
ก็จะสนับสนนุ พวกนักผจญภัย และสง่ เข้ามายงั ดินแดนแห่งนีค้ รบั ”
โยลไมล์กลา่ วดังนน้ั แลว้ ยิ้มกรม่ิ
แผนการมอี ยวู่ า่ ถา้ ทา� ใหค้ ดิ วา่ มผี ลประโยชนอ์ นั ใหญโ่ ตอยลู่ ะก็
แมก้ ระทั่งพวกขุนนางทเี่ หน็ แก่เงนิ ไมล่ ืมหูลืมตากจ็ ะมารว่ มด้วย
หากเปน็ นกั ผจญภยั ผมู้ คี วามสามารถ คงมผี จู้ า้ งวานโผลม่ าทนั ที
จากน้นั เขาก็จะได้รบั การสนับสนนุ เร่อื งยทุ ธภณั ฑ์ และท้าทายเขาวงกต
ในสภาพแวดล้อมท่ีดีขนึ้ ได้
หรือก็คือส่งิ ทเ่ี รียกกันว่าสปอนเซอร์ละนะ
พอนกั ผจญภยั ในสงั กัดของตัวเองสร้างผลงาน เขาก็จะได้หนา้
ในฐานะขนุ นาง ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั ยงั มคี วามเปน็ ไดส้ งู ทจ่ี ะไดร้ บั ผลกา� ไรกอ้ นโต
อีกดว้ ย
หมายความว่า นี่เป็นเหตุผลที่เพียงพอให้เหล่าขุนนางเคล่ือน
ไหวแลว้

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 479

และยังมีแผนการท่ีจะให้ขุนนางทุกท่านที่กลายเป็นสปอนเซอร์
ได้พา� นักในประเทศของเราอยา่ งสบายๆ และให้พวกเขาดม่ื ดา่� ส่ิงบันเทิง
เรงิ รมย์ตา่ งๆ นานา

การใช้โคลอสเซยี มออกอากาศสภาพการตะลุยเขาวงกตก็คงจะ
น่าสนใจเช่นกัน นอกจากน้ียังมีการคิดแผนการมากมายมาใช้เรียกผู้คน
ด้วยวิธนี นู่ นี่อกี ดว้ ย

วา่ แต่ สปอนเซอร์งั้นเหรอ
ในตอนทฟ่ี ังความคดิ น้นั ผมก็มองโยลไมลใ์ หม่ ถึงจะคิดอยู่ว่า
เขาเปน็ พวกทสี่ ดุ ยอดกต็ าม แตไ่ มน่ กึ เลยวา่ เขาจะคาดการณอ์ นาคตไดถ้ งึ
ข้ันนี้
แนน่ อนวา่ ถา้ ผทู้ า้ ทายทตี่ วั เองกา� ลงั สนบั สนนุ อยเู่ กดิ สรา้ งผลงาน
ข้ึนมา สปอนเซอรก์ ค็ งดีใจ
เร่อื งทีน่ กึ ขน้ึ มาได้ช่างมากมายจรงิ ๆ

และแลว้ กย็ งั เหลือเรอ่ื งสุดทา้ ยอีกเรื่องหน่งึ
ผมกับโยลไมลป์ รกึ ษากนั หลายครั้ง และวางแผนว่าจะขอความ
รว่ มมือจากสมาคมอสิ ระ
เวลโดรา่ กส็ งบเสงย่ี มลง อาจเปน็ เพราะถกู กดดว้ ยอทิ ธพิ ลของ
โยลไมล์ โยลโมลจ์ งึ เริม่ กล่าวความคิดเห็น เพราะสบโอกาสในจังหวะน้ี
“ทา่ นแกรนดม์ าสเตอร์ ยกู ิ คางรุ ะซากะ ทจ่ี รงิ แลว้ ทางเรามคี า� ขอ
หรอื เรียกว่าขอ้ เสนอกบั ท่านครบั ”
“ข้อเสนอ? อะไรเหรอ?”
“ทางเรามีแผนการเดิมพันเงินรางวัลกับการบุกตะลุยเขาวงกต
ตามท่ไี ดอ้ ธบิ ายเมอื่ คร่นู ้คี รับ ทางเราจงึ ต้องการดา� เนินการโดยใหอ้ ยู่ใน
ความดูแลของสมาคมอิสระน่ะครบั ”
“ทา� ไมล่ะ?”

480

“เหตผุ ลขอ้ ที่ 1 คอื เรอ่ื งประสทิ ธภิ าพในการโฆษณาครบั เพราะวา่
หากเป็นทางสมาคมท่ีมสี าขาย่อยอย่ใู นประเทศต่างๆ ก็สามารถคาดหวงั
ใหก้ ารโฆษณาเปน็ ไปอย่างกว้างขวางและรวดเร็วไดค้ รบั ”

“อยา่ งนน้ี ีเ่ อง กส็ มเหตุสมผลดี แลว้ มีเหตุผลอืน่ อีกไหม?”
“ครบั ทางเราตอ้ งการจะใชบ้ ตั รนกั ผจญภยั ในการจดั การผทู้ า้ ทาย
น่ะครบั ”
“อย่างนี้น่เี องเนอะ เปน็ ความคดิ ที่ดจี งั เลยนะ ใหต้ ายสิ-------”
ยูกถิ อนหายใจยาวแลว้ ครนุ่ คิด ไมร่ ู้ว่าพิสมยั หรอื พศิ วงกันแน่
แม้จะมีแนวคิดเรื่องการออกบัตรเขาวงกตที่ประเทศของเราอยู่
ดว้ ยกต็ าม แตแ่ บบนนั้ จะใชเ้ วลามาก จงึ เปน็ การจา� กดั คา่ ใชจ้ า่ ยทจี่ า� เปน็
ตอ้ งใชใ้ หเ้ หลอื นอ้ ยทส่ี ดุ อกี ทง้ั ยงั ใหส้ มาคมอสิ ระสง่ คนงานมาชว่ ยเหลอื ดว้ ย
กลยทุ ธท์ พี่ งึ่ พาผอู้ น่ื เชน่ นนั้ คอื คณุ คา่ ทแ่ี ทจ้ รงิ ในแนวคดิ ของโยลไมลน์ นั่ เอง
“แตว่ า่ เรอ่ื งนก้ี ม็ ขี อ้ ไดเ้ ปรยี บสา� หรบั ทางสมาคมอสิ ระอยเู่ ชน่ กนั
ครบั ”
“หืม?”
“อสูรของมหาพงไพรแห่งจูร่าได้รับการควบคุมด้วยค�าสั่งของ
ฝา่ บาทรมิ รุ คุ รบั หลงั จากนี้ ประเทศของเรากค็ งจะไดค้ วบคมุ แนวชายแดน
ท่ีอยู่ติดกับมหาพงไพรแห่งจูร่า ซ่ึงยาวมากๆ ครับ หากเป็นเช่นนั้น
แลว้ -------”
“อยา่ งนีน้ ่ีเอง งานปราบอสรู กจ็ ะลดลงเหมอื นกันใชไ่ หม?”
“จรงิ ตามทว่ี ่า แตไ่ ม่มีปัญหาหรอกครับ หลงั จากนคี้ าดการณ์
ได้ว่าอสรู จา� นวนมากจะเกิดในเขาวงกตครับ ดว้ ยการปราบอสูรเหล่านนั้
การสง่ั ซือ้ วัตถุดบิ อสรู อย่างเช่น “หนิ ผลึกเวท” ขนหนังและเขีย้ วเลบ็ กค็ ง
ท�าไดอ้ ย่างสมา่� เสมอครับ--------”
“------- อึก!!”
“เมอื่ เปน็ แบบนน้ั รายไดข้ องทางสมาคมกจ็ ะเพมิ่ ขน้ึ ดว้ ยไมใ่ ชห่ รอื ?”

บทท่ี 5 หลงั งำนเทศกำล 481

เม่ือปราบอสูร จะสามารถครอบครองวตั ถดุ ิบดังกล่าวได้
พอขายส่ิงเหล่านนั้ นกั ผจญภัยจะไดร้ ับรายได้
สมาคมอสิ ระจะไดก้ า� ไรจากการขายสง่ ใหร้ า้ นคา้ ทจี่ า� เปน็ ตอ้ งซอ้ื
ขายสิ่งเหลา่ น้นั
และประเทศของเราจะเกบ็ ภาษจี ากการฝากใหส้ มาคมอสิ ระเปน็
ผู้ดแู ล
เหล่านกั ผจญภยั ที่หลังจากนี้อาจหางานทา� ไมไ่ ด้ การมีผวู้ ่าจา้ ง
รายใหมเ่ กดิ ขน้ึ จะเปน็ ประโยชนแ์ กพ่ วกเขาเหลา่ นน้ั ผมคดิ วา่ นนั่ เปน็ แผนการ
ทีท่ �าให้ทุกคนมคี วามสขุ ได้
ท้ายทส่ี ุดแลว้ การตอบสนองของยกู คิ อื ?
“คุณคงจะได้รับค�าแนะน�าจากคุณริมุรุด้วยใช่ไหม? ช่ือว่าคุณ
โยลไมลส์ นิ ะครบั ผมจะลองพจิ ารณาขอ้ เสนอนนั้ ดคู รบั คดิ วา่ พอไดร้ บั การ
ยอมรับแล้ว หลังจากนี้ก็คงมีการจัดเตรียมสาขาย่อยแห่งใหม่ในเมอื งนี้
ฉะนนั้ ผมจะขอรบั การสนบั สนนุ เรอ่ื งอาคารไดไ้ หมครบั ?”
“แนน่ อน ถา้ ตกลงเรอื่ งการจดั หาบคุ ลากรแลว้ กค็ อ่ ยๆ มาหารอื
กันเถอะ”
“ให้ตายสิ ผมสู้คุณริมรุ ไุ ม่ได้เลย...”
ยกู กิ ลา่ วดังน้นั แลว้ ยม้ิ แหง้
ด้วยเหตุนี้ แผนของผมและโยลไมล์จึงเข้าสู่กระบวนการน�าไป
ใชแ้ ล้ว

＊

ผมหนั ไปทางเวลโดร่า แลว้ บอกวา่
“ฟงั นะ เนอ่ื งจากแผนนถ้ี กู นา� ไปใชแ้ ลว้ หลงั จากนจี้ ะมนี กั ผจญภยั
เพิม่ มากขึน้ ”

482

“อมื้ ๆ”
“ฉันคิดว่ามันหนักหน่วงไปส�าหรับ 1 ปี แต่ถ้าสัก 2-3 ปี
จา� นวนคนทม่ี ีฝมี ือก็จะเพม่ิ ข้ึนเรื่อยๆ น่ะ”
“โฮ่? มเี หตุผลหรอื เปลา่ ?”
“เรอื่ งนน้ั ตรรกะงา่ ยๆ นะ่ เพราะสามารถขดั เกลาฝมี อื ของตวั เอง
ไดใ้ นเขาวงกตทมี่ คี วามเสย่ี งตายอยนู่ อ้ ย ถา้ ไมแ่ ขง็ แกรง่ ขน้ึ สถิ งึ จะแปลก”
“อย่างน้ีนเี่ อง สมกบั เปน็ ริมรุ ุ กค็ วรค่าแกก่ ารตั้งตารอไม่ใชร่ ึ!”
สา� หรับเวลโดรา่ ผมู้ ชี วี ติ ยืนยาวนน้ั แม้จะบอกว่า 2-3 ปี แต่ก็
คงเปน็ เหตกุ ารณท์ เ่ี กดิ ขนึ้ ในชว่ั พรบิ ตา เพราะฉะนน้ั เขาจงึ ยมิ้ แยม้ วา่ จะ
ตงั้ ตารอคอยด้วยท่าทางดีใจ
เยยี่ มๆ เท่านเี้ ขาก็ยอมรบั แลว้ จงึ นับว่าดยี ง่ิ กว่าสิ่งอนื่ ใด
พอผมแอบยม้ิ เลก็ ยม้ิ นอ้ ยอยใู่ นใจ ฮนิ าตะกย็ กมอื ขอออกความเหน็
“ขอพดู สกั หน่อยไดไ้ หม?”
“อะไรเหรอ?”
ผมคิดว่าปา่ นน้ีแลว้ คงไมโ่ ดนบ่นหรอก แตผ่ มกเ็ ผลอต้ังปอ้ มไว้
เลก็ นอ้ ย ดเู หมอื นความตระหนกั รทู้ ว่ี า่ ผมรบั มอื กบั เธอไดย้ าก ซง่ึ เคยเกดิ
ข้ึนครง้ั หนงึ่ จะขจัดออกไปไม่ได้งา่ ยๆ
“แทนท่ีจะเรียกว่าค�าขอ ฉันมีขอ้ เสนอนะ่ ”
เธอมกั จะใชว้ ิธพี ดู ทีช่ วนเสยี วสันหลงั
เพราะอยา่ งโยลไมลก์ ็มเี หง่ือกาฬไหล และกา� ลงั หลบตาเธออยู่
“...ผมจะรับฟังนะครบั ?”
“ขอบคณุ ถา้ เช่นน้ัน ฉันขอเสยี มารยาท-------”
จากนน้ั ถา้ พดู ถงึ เนอ้ื หาทฮ่ี นิ าตะแสดงความคดิ เหน็ กค็ อื “ความ
ตระหนักรู้ถึงอันตรายที่ลดต่�าลง ในกรณีที่นักผจญภัยออกปฏิบัติการ
ภายนอกเขาวงกต”
ฮนิ าตะวติ กกงั วลวา่ นกั ผจญภยั ทเ่ี คยชนิ กบั เรอื่ งทตี่ วั เองไมต่ าย

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 483

ในเขาวงกตนนั้ พอออกไปข้างนอกแลว้ กจ็ ะประมาทไม่ใช่หรือ ถงึ ผมจะ
กังวลเร่ืองน้ันด้วย แต่ก็ได้ตัดสินเด็ดขาดแล้วว่านั่นเป็นความรับผิดชอบ
สว่ นตัวนะ่ นะ

พอฮินาตะชีใ้ หเ้ ห็นประเดน็ น้นั แลว้ ผมกด็ นั พูดไมอ่ อกเล็กน้อย
ไปซะได้

“อมื ฉันคิดว่าเรอื่ งนัน้ มแี ต่จะตอ้ งกระตนุ้ ใหร้ ะวังเทา่ น้นั นะ่ ...”
“เพราะเปน็ ปญั หาทเี่ กยี่ วกบั ความเปน็ ความตาย ฉนั เลยมองขา้ ม
ไปไม่ไดง้ ่ายๆ แบบนัน้ หรอก”
“เออ่ แตว่ ่านา?”
“ไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด”
“เดย๋ี วๆ คุณฮนิ าตะ?”
ในตอนท่ีผมพยายามวิงวอนฮินาตะอย่างลนลาน ฮินาตะก็มี
ข้อเสนอ
“-------แตฉ่ นั คดิ วา่ ถา้ ชว่ ยรบั ขอ้ เสนอของทางน้ี ฉนั จะยอมรบั
นโยบายของนายก็ไดน้ ะ”
“ไมว่ า่ อะไร ผมกจ็ ะรบั ฟังนะครบั ?”
ถ้าท�าใหฮ้ ินาตะเสยี ความร้สู ึกตรงน้กี ไ็ ม่ไดก้ าร
ผมคดิ เชน่ น้ัน เลยรบั มือด้วยการเจยี มเนอ้ื เจียมตวั
แต่ดเู หมอื นว่าผมจะกงั วลเรื่องน้ันจนเกนิ ไป
“หหึ ึหึ นายเน่ยี ชา่ ง-------- ไมม่ ีอะไรหรอกถงึ จะไม่ต้องระแวง
ถงึ ข้นั นน้ั ขอ้ เสนอกไ็ ดป้ ระโยชนด์ ว้ ยกันทงั้ สองฝา่ ยนนั่ แหละน่า”
“เอ๊ะ?”
“การตะลุยเขาวงกตถือเป็นเรื่องดีอย่างยิ่ง เพราะฉันคิดว่าน่ัน
ไมใ่ ชแ่ คก่ ารเรยี นรคู้ วามสามารถตดิ ตวั เทา่ นนั้ แตย่ งั คดิ คน้ วธิ ตี อ่ สกู้ บั อสรู
อยา่ งมปี ระสิทธิภาพอกี ดว้ ย แตว่ ่า ฉันก็กงั วลว่าความตระหนักรทู้ ่มี ีต่อ
ความตายจะลดลงเชน่ กนั ดงั นน้ั ฉนั จงึ อยากจะสง่ พรสี ต์ (ผใู้ ชจ้ ติ วญิ ญาณ

484

เทพ) จากศาสนจักรศักด์สิ ทิ ธิแ์ หง่ ทิศประจิมมาประจา� การนะ่ ”
“พรีสตเ์ หรอครบั !? บา้ น่า เอาจริงเหรอครบั ทา่ นหัวหน้ากอง

อัศวนิ ศกั ดิส์ ิทธิฮ์ ินาตะ!?”
คนทแ่ี ผดเสียงไมใ่ ช่ผม แตเ่ ปน็ ฟวิ ส์ท่ีได้ฟงั เร่ืองราว
เน่ืองจากมีคนที่ก�าลังตกใจอยู่เป็นจ�านวนมาก ผมจึงลองถาม

เหตผุ ลดู แลว้ ไดค้ วามวา่ พรสี ตค์ ือผู้ใชเ้ วทฟ้นื ฟูสายศรทั ธานนั่ เอง
จะวา่ ไปแลว้ ผมรสู้ กึ เหมอื นเคยไดย้ นิ เรอื่ งเดยี วกนั มากอ่ นหนา้ นี้
กลมุ่ คนทอ่ี ยใู่ นระดบั บาทหลวงขนึ้ ไป ซง่ึ มจี า� นวนนอ้ ยนดิ จะได้

เรียนรู้ 〈เวทศักดิ์สิทธ์ิ〉 ที่ศาสนจักรศักดิ์สิทธ์ิแห่งทิศประจิมเก็บเป็น
ความลบั เพราะเมื่ออย่ใู นระดับบาทหลวงข้ึนไปแล้ว จะสามารถควบคุม
“ปาฏิหาริย์แห่งพระเจา้ ” ซง่ึ รักษาส่วนท่ีขาดหายได้นัน่ เอง

“ใช่ ฉนั เอาจรงิ นะ ถงึ จะเปน็ เคลด็ วชิ าลบั กจ็ รงิ แตข่ นื เปน็ แบบน้ี
ต่อไป พวกเขาก็จะไม่เติบโตไปด้วยน่ะสิ แม้จะมีพรสวรรค์ท่ีเรียกได้ว่า
เป็นอจั ฉริยะก็ตาม แตม่ ีน้อยคนนกั ทีจ่ ะไปถงึ ขน้ั ปาฏิหารยิ ์แห่งพระเจา้ :
รีเซอร์เรคชั่นได้ หากเป็นแบบนั้น ก็จะท�าให้ความรู้ท่ีได้รับการสืบทอด
จากสมัยโบราณถกู กลบฝงั ไปเสียเปลา่ ๆ ถ้าเป็นยคุ สงครามก็ว่าไปอยา่ ง
แตใ่ นยุคทสี่ งบสขุ การสืบทอดเคล็ดวชิ ามนั ท�ายากนะ่ สิ”

สรุปคือ เพราะไม่มีเป้าหมายให้คืนชีพ เคล็ดวิชาเลยเส่ือมลง
ใชไ่ หม?

ผมเข้าใจเจตจ�านงของฮินาตะแล้ว ถึงจะรู้สึกว่าผิดไปเล็กน้อย
กเ็ ถอะ ฮนิ าตะต้ังใจจะขดั เกลา 〈เวทศกั ด์สิ ทิ ธ〉์ิ ของพวกตน โดยใช้
ดันเจ้ยี นของพวกผมนน่ั เอง

แตส่ �าหรับพวกผมแล้ว นนั่ กถ็ อื เปน็ เรื่องทน่ี ่ายินดี
แมจ้ ะไปถงึ ขนั้ ปาฏหิ ารยิ แ์ หง่ พระเจา้ : รเี ซอรเ์ รคชน่ั ไมไ่ ด้ แตว่ า่
เพยี งแคผ่ ใู้ ชเ้ วทฟน้ื ฟเู พมิ่ ขน้ึ อตั ราความปลอดภยั ในตอนทซ่ี กั ซอ้ มกลยทุ ธ์
นอกเขาวงกตยอ่ มสูงขน้ึ เชน่ กนั นอกจากน้ี ในการท�าให้ “ความลึกลบั

บทที่ 5 หลงั งำนเทศกำล 485

แห่งศรัทธาและเมตตา” ทีผ่ มเรียนมาจากลมู ินสั สมบรู ณน์ นั้ เรือ่ งนี้กจ็ ะ
ท�าใหว้ ิเคราะห์ขอ้ มูลทมี่ กี ารใชง้ านจรงิ ได้อยา่ งรวดเรว็

ไมม่ เี หตผุ ลใดๆ ทีผ่ มจะคัดคา้ น
“ทางน้กี ข็ อฝากด้วยนะ”
“หึหึ ฉนั คดิ วา่ ถา้ เปน็ นายก็จะพดู แบบน้ันแหละ”
ผมกบั ฮนิ าตะเหน็ ดว้ ยกบั ความคดิ ของกนั และกนั โดยมองกลมุ่
คนท่ีตกใจด้วยหางตา การส่งตัวพรีสต์มาประจ�าการภายในเขาวงกตจึง
เป็นทก่ี า� หนดด้วยประการฉะน้ี

ผมคิดว่าเท่านั้นก็จบแล้วเสียอีก แต่ฮินาตะกลับมีข้อเสนออีก
หนงึ่ อย่าง

“แลว้ ก็ ขอเปลย่ี นเรอ่ื งหนอ่ ยเถอะ ฉนั อยากจะใหเ้ หลา่ โฮลไี่ นท์
ไปตะลุยเขาวงกต เพอ่ื เปน็ สว่ นหน่งึ ของการฝกึ ฝนน่ะนะ”

“หา?”
“ทา่ นเวลโดร่าทีอ่ ยู่ตรงน้ัน--------เอย้ ถา้ จ�าไม่ผิด ทา่ นคือคน
ทีย่ ่างทาโกะยากทิ ่ีร้านแผงลอยสินะ?”
“ระ เรอื่ งนน้ั มนั ไมเ่ กย่ี วกบั ตอนนไ้ี มใ่ ชห่ รอื ไง? ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ กร็ บี ๆ
เข้าประเดน็ หลักซะที!”
“ชะ ใช่แลว้ แหละ ขา้ ไม่ได้เปิดรา้ นทาโกะยากิในชอื่ “นามแฝง”
ซะหน่อย!”
“...เห ทั้งๆ ทีฉ่ นั พยายามกลอ่ มตัวเองอย่างเอาเปน็ เอาตายวา่
ดูผดิ ... แต่นึกแล้วเชยี ววา่ เป็นเจา้ ตวั สนิ ะ เออ ช่างมันเถอะ”
ฮนิ าตะพมึ พา� เหมอื นเหนอ่ื ย
เปน็ ไปไมไ่ ดท้ จี่ ะตบตาฮนิ าตะ จะวา่ ไป ถา้ เปน็ คนทรี่ จู้ กั เวลโดรา่
ไมว่ ่าใครก็ตบตาไมไ่ ด้สนิ ะ
เนอื่ งจากเวลโดรา่ ยนื กระตา่ ยขาเดยี ววา่ ไมว่ า่ อยา่ งไรกจ็ ะเปดิ รา้ น

486

เทปปังยากิ จึงไหวว้ านโยลไมล์ให้จัดเตรียมกระทงั่ พนักงานรา้ น จากนน้ั
ไม่รวู้ า่ เวลโดร่าคดิ อะไรอยู่กนั แน่ ถึงได้ให้คุโรเบยท์ ก่ี า� ลังยุ่งๆ จดั เตรยี ม
แผน่ เหล็กแบบสัง่ ท�าพเิ ศษ

น่ันคือแผ่นเหล็กส�าหรับท�าทาโกะยากิ ซึ่งเป็นที่คุ้นเคยกันใน
โอซากา้

เงอื่ นไขในการออกรา้ นคอื ไมใ่ หเ้ วลโดรา่ เปดิ เผยวา่ เจา้ ตวั มาเอง
ทว่า เดิมทีก็เป็นที่รู้โดยท่ัวกันในหมู่ผู้อยู่อาศัยของเมืองอยู่แล้ว ดังนั้น
ผมจงึ กา� ชบั เขาวา่ อยา่ งนอ้ ยกไ็ มใ่ หแ้ พรง่ พรายใหพ้ วกพนกั งานรู้ แลว้ บอก
ใหเ้ ขาต้ังนามแฝง... เพราะฉะนนั้ “นามแฝง” เลยกลายเป็นชอื่ ทเี่ วลโดรา่
ตั้งข้นึ มาน่นั เอง

มคี า� รา่� ลอื วา่ รา้ นแผงลอยทชี่ อื่ วา่ “รา้ นทาโกะยากขิ องนามแฝง”
กิจการรงุ่ เรืองมากๆ ด้วยสาเหตุใดกไ็ มร่ ู้

แตท่ วา่ เร่อื งน้นั ไม่เกย่ี วกบั หัวข้อในตอนนี้
“ขอใหล้ มื ประเดน็ นน้ั ไปสกั พกั นะครบั คอื วา่ ผมอยากจะฟงั ราย
ละเอยี ดเกีย่ วกับการฝึกฝนโฮลีไ่ นท์นะ่ ครบั ?”
ผมพยายามดงึ ใหก้ ลบั มาคยุ หวั ขอ้ ของฮนิ าตะดงั เดมิ จากนน้ั ฮิ
นาตะกด็ ูทา่ จะไม่คดั ค้านเช่นกนั จงึ เปิดประเดน็ ข้ึนอกี คร้งั อย่างราบรื่น
“ความเห็นของฉันก็คือ คนที่เป็นสมาชิกของโฮล่ีไนท์ไม่อาจ
เอาชนะโกซูรุได้ เพราะฉะนั้น ฉันเลยจะให้พวกเขาตะลุยเขาวงกตเป็น
ปารต์ ้ี 5 ถงึ 6 คนน่ะ จะไดเ้ ปน็ การซ้อมรบจรงิ ด้วย และเชือ่ มโยงกบั
การบ่มเพาะพรีสต์ท่ีพูดไปเมื่อก้ีเช่นกัน ฉันคิดว่า ถ้าเป็นพวกระดับสูง
ก็บกุ ทะลวงไปชน้ั 50 ได้ทันทีนะ”
“โฮ่? ข้าไม่ขัดข้องหรอก จะว่าไปแล้ว ข้าก็กา� ลังต้องการอยู่
พอดีเลยละ!!”
เวลโดรา่ กระตอื รอื รน้ จงั แฮะ
แนน่ อนวา่ โฮลี่ไนท์มแี ต่คนท่อี ยแู่ รงก์ A ขนึ้ ไป หากเปน็ ความ

บทท่ี 5 หลังงำนเทศกำล 487

สามารถของพวกเขา ถ้ามีหลายคนกค็ งจะฝ่าฟนั โกซูรไุ ปได้
“นอกจากน้ี ฉนั ก็ตัง้ ใจจะใหห้ ัวหน้าหนว่ ยเข้าร่วมดว้ ยนะ่ ”
ถ้อยค�าของฮินาตะเพียงพอจะท่ีจะท�าให้เหล่าผู้คนในท่ีแห่งน้ัน

ตกตะลึง
“เอาจริงเหรอครบั ทา่ นฮนิ าตะ?”
“พวกเราตอ้ งร่วมตะลุยเขาวงกตดว้ ยใช่ไหมครบั ?”
อาร์โนลด์และบัคคัสผู้พ�านักในประเทศของเรามาต้ังแต่แรกบ่น

ข้ึนมาก่อนใคร ทว่า ฮินาตะกลับไม่สะดุ้งสะเทือน แล้วตอบกลับไปว่า
แน่นอน

“ของมนั แน่อยแู่ ลว้ นี่? นน่ั เป็นสถานที่ฝกึ ซ้อมที่ดีท่ีสุด ไมต่ อ้ ง
กลวั ตายเลยไมใ่ ชเ่ รอะ ถา้ ชัน้ 50 ท่เี ปน็ ครง่ึ ทางมผี แู้ ขง็ แกรง่ ขนาดนน้ั อยู่
ก็หมายความว่าช้ันท่ีลึกกว่าน้ันจะมีผู้ท่ีแข็งแกร่งกว่าปกป้อง แม้แต่พวก
นายกไ็ มอ่ าจเอาชนะได้เลยไม่ใชห่ รือ?”

อืม้ ๆ เวลโดรา่ ก�าลงั ฟงั อยา่ งพึงพอใจ
ในทางตรงกันข้าม พวกอาร์โนลด์กลบั โตแ้ ย้งดว้ ยท่าทีทเี่ ต็มไป
ดว้ ยความไมพ่ อใจ
“ไม่หรอกๆ ไม่ใชอ่ ยา่ งนัน้ นะครบั ทา่ นฮนิ าตะ พวกผมเป็นครู
เซเดอร์ (หนว่ ยอศั วินศักดิส์ ิทธิ์) ทแ่ี ขง็ แกร่งทส่ี ดุ --------มหิ นา� ซ�้ายังเปน็
“นกั บญุ ” ซึง่ เปน็ ขวั้ ตรงข้ามของ “จอมมาร” ด้วยนะครบั ?”
“ถกู ตอ้ งตามนน้ั ครบั ถา้ หวั หนา้ ทเ่ี ปน็ ลกู นอ้ งจอมมารกว็ า่ ไปอยา่ ง
กะอีแคอ่ สรู ในเขาวงกตน่ะ--------”
“ถ้าอยา่ งนน้ั ก็พสิ ูจน์ดว้ ยพลงั ให้เหน็ ซะส”ิ
ความคิดเห็นของอาร์โนลด์และบัคคัสถูกขยี้เป็นผุยผงเมื่ออยู่
ต่อหน้าการใหเ้ หตุผลที่ถกู ต้องของฮนิ าตะ
แน่นอนว่า หากคว้าชัยชนะจากเขาวงกตโดยการบุกทะลวง
ชน้ั ใตด้ ินชั้นท่ี 100 ก็สามารถพสิ จู น์ความถกู ต้องของพวกตนได้

488

นน่ั คือสัจธรรมที่เรยี บง่ายและชดั เจน ปราศจากขอ้ โตแ้ ย้ง
ทวา่ ชา่ งน่าเศร้า-------
“เอ้ย รอเดย๋ี วสิครบั !? ผ้ทู ี่ปกปอ้ งช้นั ใต้ดนิ ชัน้ ท่ี 100 เนยี่ ...”
“คคึ คึ ึ กา๊ กกกกฮา่ ฮา่ ฮา่ ! ทจี่ รงิ เปน็ ความลบั แตข่ า้ จะแอบบอก
ให้แลว้ กัน พูดตรงๆ ก็คือข้าผนู้ ี้ “มงั กรวายคุ ล่ัง” เวลโดรา่ ไงเล่า!!”
คุณเวลโดรา่ ดทู ่าทางดใี จ
ในทางตรงกันข้าม อาร์โนลด์และบัคคัสกลับมีใบหน้าซีดเซียว
ด้วยความสน้ิ หวงั
นน่ั เป็นชัว่ พริบตาทีเ่ ห็นชัดเจนว่าฝา่ ยไหนแพ้ชนะอยา่ งแท้จรงิ
ผมจงึ ตดั สนิ ใจยอมรับขอ้ เสนอของฮนิ าตะด้วยประการฉะน้ี

＊

ดเู หมอื นวา่ โดยสว่ นใหญ่ การพดู คยุ ของทกุ คนกจ็ บลงแตเ่ พยี ง
เท่านแี้ ลว้

ดังน้ัน ผมจงึ ต้ังใจจะใช้โอกาสน้ีในการยนื ยันเรอ่ื งหนึ่งไว้กอ่ น
ยิง่ ไปกว่าน้ัน เร่อื งน้ยี ังเปน็ เหตุผลทใี่ หผ้ มู้ สี ว่ นเกี่ยวข้องทกุ คน
มารวมตวั กันในท่ีแห่งนอี้ ีกด้วย
“คือวา่ ฉนั มเี รือ่ งหนึง่ ท่ีอยากจะถามทกุ คนนะ่ -------”
ผมเกรน่ิ เนอ้ื หาทผ่ี มถามเปน็ เรอ่ื งเกย่ี วกบั เหลา่ พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออก
เน่ืองจากผมคดิ ว่าเจา้ พวกนก้ี �าลงั วางอุบายต่างๆ นานาอยู่ จงึ
หยบิ ยกหวั ขอ้ ข้ึนมา โดยแฝงนยั ยะของการเตือนไวด้ ้วย
“เพราะประเทศของเราจะรับใครเข้าก็ได้ และยังยอมให้มี
เสรภี าพในการสัญจรอีกดว้ ย พ่อค้าฝัง่ ตะวนั ออกกค็ งกา� ลงั เขา้ ๆ ออกๆ
เหมอื นกนั แต่ว่า-------”
“ค่ะ ราชากาเซล กลุ่มคนทีเ่ ขา้ ออกอยู่ภายใตก้ ารสังเกตการณ์

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 489

ของพวกเราทงั้ หมดแลว้ คะ่ ”
คุณอันริเอ็ตตา ไนต์อะแซสซิน (หัวหน้าหน่วยลับ) ก�าลัง

สังเกตการณ์ในประเทศแห่งยุทธภัณฑ์ดวาร์กอน เพราะการออกปฏิบัติ
การลบั ทนี่ ่คี งถือเปน็ การฆา่ ตัวตาย และเหล่าพ่อค้าฝ่ังตะวนั ออกจงึ ดูท่า
จะอย่เู ฉยๆ กนั

“ช่างน่าเสียดายท่ีในฐานะคู่ค้า ประเทศของเราเป็นได้เพียง
ประเทศท่ีเลก็ และออ่ นแอ แมก้ ระนั้น เฉพาะหนว่ ยขา่ วกรองก็ถือวา่ ดเี ลิศ
นะ่ นะ ถงึ จะมสี นิ คา้ หลง่ั ไหลเขา้ มา กไ็ มค่ อ่ ยจะพบเหน็ พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออก
เลยนะครบั ไมใ่ ชว่ ่าพวกเขากา� ลังคิดว่ามนั ไมค่ ุ้มกา� ไรหรอกหรอื ครบั ?”

“เฮย้ ๆ ท้ังๆ ทีอ่ งค์กษัตริย์ก็อยูด่ ว้ ยแท้ๆ คงพูดแบบนั้นไม่ได้
หรอกนะ...”

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเข้าไปในอาณาจักรเบอร์มุนด์ด้วย แต่มี
จา� นวนนอ้ ย ทา่ ทางจะสังเกตการณ์มาไดพ้ อตัว ท่ีน่จี งึ นา่ จะไร้กังวล

“สว่ นประเทศของขา้ กส็ บายใจไดส้ ิน้าา?”
“แนน่ อนครบั เนอื่ งจากสนิ คา้ นอกถกู ควบคมุ โดยสว่ นกลางทง้ั หมด
และไมไ่ ดใ้ ห้อ�านาจทเ่ี กย่ี วข้องกับ 13 ราชวงศค์ รับ”
เดมิ ที ราชวงศม์ นตราซารอิ อนอยใู่ นสภาวะทใ่ี กลเ้ คยี งกบั การปดิ
ประเทศ หมายความวา่ พวกเขาแทบจะไม่คบค้าสมาคมกับประเทศอน่ื
ไมม่ ีชอ่ งวา่ งใหพ้ อ่ คา้ ฝ่ังตะวันออกล่วงล้�าเขา้ ไปได้ เอาเถอะ เพราะคงไม่
ค่อยมใี ครตบตาเอลเมเชียได้ จงึ คิดไดว้ า่ ทีน่ ี่กไ็ มเ่ ปน็ ไรเชน่ กนั
ทน่ี า่ เปน็ หว่ งกค็ อื ประเทศเกดิ ใหมฟ่ าลเมนสั ทผี่ มฝากใหย้ อหม์
จดั การงัน้ สินะ
“จะวา่ ไปแลว้ หลงั จากทโ่ี ดนคณุ ดอิ าโบลออกคา� สง่ั ตาลงุ ราเซน็
กต็ รวจสอบสมุดบญั ชีแล้วนา?”
“ปดั โธ่ เลอื กใชค้ า� พดู คา� จาไดแ้ ยจ่ งั เลยนะ ขออภยั ทเ่ี สยี มารยาท
ค่ะ นัน่ หมายความวา่ ทางเราพิจารณาใหม่ทง้ั หมด เพือ่ สา� รวจดวู ่าไดร้ บั

490

ผลกระทบถึงขั้นไหน แล้วจึงตดั ต้นเหตนุ ะ่ คะ่ ”
ไมจ่ �าเปน็ ตอ้ งกังวล ดิอาโบลจัดการเรียบรอ้ ยแลว้
ดอิ าโบลเนย่ี มคี วามสามารถมากเกนิ ไปจนนา่ กลวั ผมกว็ า่ จะชม

อย่เู หมือนกัน แตเ่ นื่องจากอยู่ต่อหน้าแขกผู้มาเยือน จงึ หยุดไวก้ ่อน
“ทางสมาคมอิสระเองก็มีแต่จะต้องปล่อยให้ตัดสินกันไปแต่ละ

คนละนะ”
เรื่องน้นั ก็คงจะใชแ่ ฮะ
พ่อค้าฝั่งตะวันออกไม่ได้มีแค่สายลับ แต่คงจะมีคนที่มาเจรจา

ธุรกิจตามปกติอยูด่ ว้ ย ถา้ ส�านกั งานใหญอ่ อกคา� ส่งั ระงบั การเจรจาธุรกจิ
กบั คูค่ า้ เหล่านนั้ ซ่ึงมคี วามคืบหนา้ ในปัจจบุ ันแลว้ สมาชกิ สมาคมกไ็ มน่ า่
จะใชช้ วี ิตประจ�าวันในตอนน้ีไดเ้ ช่นกัน

สา� หรบั ประเดน็ นี้ ยกู ใิ หส้ ญั ญาวา่ จะชน้ี า� ทางออ้ มโดยสมาคมอสิ ระ
ส�านกั งานใหญ่ ผมจะฝากให้เขาจัดการแลว้ กนั

“ทางดา้ นศาสนจกั รศกั ดส์ิ ทิ ธแ์ิ หง่ ทศิ ประจมิ ------ไมส่ ิ จกั รวรรดิ
ศกั ดส์ิ ทิ ธล์ิ เู บเรยี สเองกไ็ ดร้ ะงบั การคา้ ขายกบั เหลา่ พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออกใน
ทุกๆ ดา้ นแลว้ นะ”

“เอ๊ะ?”
ฮินาตะพดู เรื่องท่คี าดไม่ถงึ
พอถามเหตุผลแล้ว ฮินาตะก็บอกว่า เพราะเธอเกือบจะโดน
หลอกใช้
“ช่ือของพ่อค้าคือดัมราด้า เป็นคนใหญ่คนโตอยู่พอตัวเลยนะ
เพราะฉะน้ัน ฉันเลยเชื่อค�าพูดของเขา... แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะพยายาม
หลอกลวงฉันน่ะ”
“หลอกลวง?”
“ใช่ ในเย็นน้นั --------ค่�าคืนแห่งวลั พวั รก์ ิส มีใครบางคนบุกรุก
เข้ามาในลูเบเรียสน่ะ บงั เอญิ ฉนั อยูท่ ีน่ ่ันพอดเี ลยไลก่ ลับไปได้ แตท่ จี่ ริง

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 491

แล้ว ฉันมกี �าหนดการพบปะกับดมั ราดา้ นะ่ นะ”
“อ้มื เร่ืองน้ันกค็ งจะเชื่อมโยงกันอย่างไมต่ อ้ งสงสยั เลยแฮะ”
เมอ่ื ไดฟ้ งั คา� อธบิ ายของฮนิ าตะแลว้ กาเซลกพ็ ดู วา่ ดมั ราดา้ กบั

ผ้บู ุกรกุ คงเปน็ ผู้สมคบคดิ กัน
ผมก็คดิ อยา่ งนน้ั เหมือนกัน
ฝา่ ยตรงขา้ มทไ่ี มส่ ามารถระบตุ วั ตนไดต้ ามทฮ่ี นิ าตะกลา่ ว เจา้ พวก

นั้นมคี วามเชือ่ มโยงกับพ่อคา้ ฝง่ั ตะวนั ออกอย่งู น้ั เหรอ
จะวา่ ไปแลว้ เธอกพ็ ดู ไวว้ า่ จอมมารรอยถกู สงั หารในวนั ดงั กลา่ ว

สินะ หมายความว่า ผบู้ ุกรุกคนนนั้ ฆา่ รอยใชไ่ หม?
“เอาเถอะ อย่างไรก็ตาม คดิ ว่าเทา่ น้ีก็เข้าใจได้แลว้ ”
พอผมพดู ขอ้ สรุปดงั กล่าว ทุกคนก็พยกั หน้ารบั
เทา่ นกี้ เ็ รียบร้อย
ผมจะสรา้ งเครอื ข่ายเฝ้าระวังพอ่ คา้ ฝงั่ ตะวนั ออก และพยายาม

ท�าความเข้าใจความเคล่อื นไหวหลังจากนีแ้ ล้วกนั
ผมยืนยันเจตนารมณ์ของคนที่มารวมตัวกันท่ีน่ี และท่ีประชุม

แหง่ นจ้ี ึงถึงคราวแยกย้าย
＊

-------จากนน้ั ทปี่ ระชมุ กเ็ หลอื แคบ่ รรดาพรรคพวกของผมเทา่ นน้ั
“แล้วทา่ นริมุรุ ได้ขอ้ สรุปหรอื ยงั ครบั ?”
“ออื ไมผ่ ดิ แน่ “ทา่ นผนู้ น้ั ” ทเี่ คลยแ์ มนพดู ถงึ คงจะเปน็ ยกู ิ คางรุ ะ
ซากะนนั่ แหละ”
“คหึ หึ หึ หึ ึ ขา้ กค็ ดิ เชน่ นนั้ ดว้ ยขอรบั แมก้ ารไมม่ หี ลกั ฐานจะเปน็
อุปสรรค แต่คงไม่ผิดแน่ขอรับ”
ผมตอบคา� ถามเบนมิ ารุ ทั้งนี้ ดิอาโบลกเ็ ห็นดีเห็นงามด้วย จงึ

492

ไม่จ�าเป็นต้องสงสยั
จะวา่ ไป ตอนทผ่ี มไดฟ้ งั คา� เตอื นของลมู นิ สั ผมกเ็ กดิ ความแนใ่ จ

ข้ึนมาแล้วละนะ ถึงเร่ืองคนท่ีเหลืออีกคนหนึ่งจะพักไว้ก่อน แต่เร่ืองยูกิ
ตอ้ งลงบญั ชดี า� แนน่ อน

เดิมที มีน้อยคนนักท่ีรู้เร่ืองความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณชิสุ
แมผ้ มจะสงสยั วา่ ใครปลอ่ ยข้อมลู น้นั ใหฮ้ ินาตะก็ตาม แต่ผมได้ฟงั จากตวั
ฮนิ าตะเองแลว้ ว่า คนคนนน้ั เปน็ พอ่ ค้าฝัง่ ตะวันออก

และระหวา่ งทผี่ มถามไลเ่ ลยี งไปรอบๆ ผมกไ็ ดร้ บั ขอ้ มลู ทนี่ า่ สนใจ
“มวิ รนั บอกวา่ ไมเ่ คยไดย้ นิ เรอ่ื งสมาพนั ธต์ วั ตลกสายกลางเลย”
“เคลยแ์ มนเปน็ จอมมารทร่ี อบคอบครบั แมแ้ ตล่ กู นอ้ งกไ็ มไ่ วว้ างใจ
คดิ วา่ เขาน่าจะซ่อนตัวตนของพวกตวั ตลกนั่นไว้ครบั ”
เกลโด้พยักหนา้ รับคา� พูดของผม
อย่างท่เี ขาว่า เคลยแ์ มนไม่ไวว้ างใจใครเลย เพราะฉะน้นั เขาจึง
ปดิ บงั ตวั ตนสมาพันธต์ วั ตลกสายกลาง ซึ่งดา� เนนิ การอย่างลบั ๆ
“แตก่ ค็ ดิ ไดว้ า่ เคลยแ์ มนตดิ ตอ่ กบั เหลา่ พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออกอยา่ ง
เปดิ เผยเหมอื นทช่ี นู ะตรวจสอบ เรอ่ื งมอี ยวู่ า่ มวิ รนั กเ็ ปน็ พยานพบเหน็ พวก
เขาอยหู่ ลายครัง้ และยงั เคยใหค้ �าปรึกษาแกพ่ อ่ ค้าอีกดว้ ย”
“โฮ่ หมายความว่า--------”
“หมายความวา่ พวกตวั ตลกอา� พรางตวั เปน็ พอ่ คา้ แลว้ ตดิ ตอ่
กบั เคลย์แมนใชไ่ หมขอรับ?”
เกลโดแ้ ละกาบลิ เขา้ ใจแลว้ เช่นกัน พวกเขาพดู แทรกข้นึ พลาง
พยักหนา้ ตาม
“เรือ่ งนฉ้ี ันกไ็ ด้รบั คา� ใหก้ ารจากอดัลแมนแล้วเหมือนกนั ได้ยิน
มาว่าสมาพันธต์ ัวตลกสายกลางเปดิ เผยตวั ต่อหน้าอดัลแมนน่ะ”
อดลั แมนบอกวา่ พวกเขาไมไ่ ดป้ ลอมตวั เปน็ พอ่ คา้ ตอ่ หนา้ อยา่ ง
ท่ีคดิ ไว้ ท่าทางพวกเขาจะไม่ไดพ้ ยายามปิดบงั ตวั ตน

บทท่ี 5 หลงั งำนเทศกำล 493

เพราะสมาพันธ์ตัวตลกสายกลางเข้าใกล้ละแวกปราสาทของ
เคลยแ์ มนแน่ๆ จึงไม่พบเหน็ ใครภายในปราสาทเลย เมอ่ื เป็นเชน่ นแี้ ลว้
กย็ อ่ มมคี วามเป็นไปไดส้ งู ทกี่ ารคาดคะเนของผมจะถูกต้อง

“สมาพนั ธต์ วั ตลกสายกลางกบั พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออก จะคดิ วา่ กลมุ่
คนเหลา่ นม้ี ีความเชอ่ื มโยงกันกค็ งไมผ่ ดิ หรอกขอรบั ”

ดอิ าโบลยิ้ม และกล่าวเช่นน้นั
“แสดงว่าคนท่ีฆ่าจอมมารรอยก็คงเป็นไอ้ที่ช่ือว่าลาพลัส ผู้ไม่
เผยตวั ตอนมหาสงครามครงั้ น้ันสินะ”
เบนมิ ารกุ ย็ มิ้ อยา่ งไมห่ วนั่ เกรง และกลา่ วขอ้ สนั นษิ ฐานดงั นนั้ ดว้ ย
ในหมตู่ วั ตลก 3 คนทพี่ วกผมร้จู ักนั้น ฟุตแมนและเทียร์ปฏิบัติ
การอยู่เบื้องหลงั มหาสงคราม เหมอื นจะรับหนา้ ทเ่ี กบ็ กวาดมนุษยม์ ารท่ี
ดูทา่ จะทรยศเคลย์แมน
ในสถานการณ์ดงั กลา่ ว อกี 1 คนก�าลังทา� อะไรอยู่กันแน.่ ..
สามารถมองว่าเขาบุกรุกเข้าไปในลูเบเรียส เพื่อค้นหาอะไร
บางอยา่ ง ตามทีเ่ บนิมารพุ ูด
ผมพยักหน้า แลว้ พดู ตอ่
“คนทร่ี เู้ รอ่ื งความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งฉนั กบั คณุ ชสิ ทุ กุ คนเขา้ รว่ มการ
ประชมุ เม่อื กี้ ฉนั ถึงได้ตงั้ ค�าถามสดุ ท้ายเมอ่ื สกั ครนู่ น้ี ่ะ”
คาบาล เอลเลน กิโด ทง้ั สามคนอยูน่ อกประเด็น
พวกกาเซลและเอลเมเชียก็หลุดจากการเป็นผ้ตู ้องสงสยั เชน่ กนั
พวกฟวิ ส์ เบลยารด์ และคสู่ ามภี รรยากษตั รยิ แ์ หง่ เบอรม์ นุ ตน์ นั้
จะเรียกว่าคลายความเคลือบแคลงใจแล้วก็ได้ เพราะความสัมพันธ์กับ
พ่อคา้ ฝงั่ ตะวนั ออกเบาบาง ไม่มีเหตุจูงใจทช่ี ัดเจน
ส่วนฮินาตะ ถ้าพิจารณาจากจดุ ท่ีว่าเธอเกอื บโดนหลอกใชแ้ ลว้
เธอกไ็ มใ่ ช่คนชักใยอยเู่ บือ้ งหลงั เช่นกัน
ที่เหลือมแี คย่ ูกเิ ทา่ นน้ั

494

“เขายนื ยนั แลว้ วา่ มกี ารตดิ ตอ่ กบั พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออกสนิ ะครบั ”
“จะไมย่ อมรบั กค็ งไมไ่ ดห้ รอกนะ อยา่ งเชน่ พวกกระดาษคณุ ภาพ
สูงก็ดูเหมือนจะเป็นสินค้าน�าเข้าจากจักรวรรดิฝั่งตะวันออกด้วยนี่ ยูกิผู้
จดั เตรยี มสง่ิ นน้ั ไดเ้ ปน็ จา� นวนมาก จะบอกวา่ ไมไ่ ดต้ ดิ ตอ่ กบั พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั
ออกกค็ งไม่ได้หรอก”
“คึหึหึหึหึ ในตอนน้ันเขาอาจให้ค�าม่ันสัญญาได้ แต่ช่างน่า
เสียดายขอรบั ”
ถึงจะนา่ เสียดายก็จริง แต่ไม่ใชเ่ ร่ืองทนี่ ่าผดิ หวงั ขนาดน้ัน
เพราะความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งผมกบั คณุ ชสิ เุ ปน็ สงิ่ พเิ ศษ จงึ ไมม่ ใี คร
แพรก่ ระจายเรอ่ื งแบบนอี้ ยา่ งมกั งา่ ย กบั อกี ฝา่ ยทไ่ี มม่ คี วามเกย่ี วขอ้ งและ
ไมม่ คี วามคนุ้ เคย ถา้ สมมตุ วิ า่ มคี นทป่ี ลอ่ ยขอ้ มลู นนั้ อยู่ คนคนนนั้ จะกลาย
เปน็ ศัตรูอยา่ งชดั เจน
เหนอื สงิ่ อนื่ ใด หากพดู ถงึ บคุ คลทมี่ น่ั ใจไดว้ า่ ฮนิ าตะจะเคลอื่ นไหว
เพราะข้อมูลดังกลา่ ว--------ผมก็นึกออกแคย่ กู ิเท่าน้ัน
อันท่ีจริง ผมก็กังขาอยู่ว่าพวกคาบาลดูมีพิรุธ ทว่า เพราะ
เอลเลนให้ค�าแนะน�าน่ันแหละ ผมถึงได้ตัดสินใจท่ีจะเป็นจอมมาร
นอกจากนี้ก็มีจักรพรรดิเอลเมเชียผู้อยู่เบื้องหลังเอลเลนอยู่ การปล่อย
ขอ้ มลู ของผมใหจ้ กั รวรรดฝิ ่งั ตะวนั ออกจึงไม่มีความหมาย
เพราะการทา� ใหค้ วามลบั ทสี่ า� คญั เชน่ นน้ั รวั่ ไหลออกไปเปน็ อน่ื ใด
ไม่ได้ นอกจากจะเปน็ การกระทา� ที่ทา� ใหฝ้ า่ ยตรงข้ามไดเ้ ปรียบ
พวกมนษุ ยข์ องฝง่ั เบอรม์ นุ ดก์ เ็ ชน่ กนั ถา้ เกดิ วา่ พวกเขาตง้ั ใจทจี่ ะ
เปน็ ปรปกั ษ์กบั ผม การทา� สนธสิ ญั ญากไ็ ม่มคี วามหมาย ไมเ่ ชน่ นั้นพวก
เขาคงหาวธิ ตี ดิ ตอ่ โดยไมเ่ ขา้ มาพวั พนั เพราะหวงั ชบุ มอื เปบิ ตงั้ แตแ่ รกแลว้
“ฉนั คดิ วา่ จดุ ประสงคข์ องเหลา่ พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออกอาจจะเปน็ การ
ขยายอิทธิพลไปยังนานาประเทศฝั่งตะวันตกหรือเปล่า นอกจากน้ี
อทิ ธพิ ลของศาสนจกั รก็เปน็ ตวั ขดั ขวางดว้ ยไม่ใชห่ รอื ?”

บทที่ 5 หลังงำนเทศกำล 495

“ข้าก็คิดแบบนั้นนะครับ อาจเป็นไปได้ว่าการพยายามท�าให้
ฮินาตะผนู้ ้ันกับท่านรมิ ุรตุ ่อสู้กัน เพราะคาดหวังใหล้ ม้ ทง้ั คู่ครบั ”

“ไม่วา่ ฝา่ ยใดจะชนะก็ไม่มปี ญั หา ขา้ มองเห็นเจตนาแบบนัน้ ได้
อย่างทะลปุ รโุ ปรง่ เลยขอรบั ”

เนื่องจากเบนมิ ารแุ ละดิอาโบลตา่ งพยกั หนา้ รับ ผมจึงตดั สนิ ใจ
เลา่ ตอ่ ไป

“ในนานาประเทศฝั่งตะวันตกน้ัน สภากับศาสนจักรศักดิ์สิทธิ์
ก�าลงั สร้างสองขัว้ อ�านาจใหญข่ นึ้ มา ฉนั คิดวา่ บางทีพอ่ ค้าฝ่งั ตะวนั ออก
อาจจะก�าลงั ทา� ให้ทั้งสองขัว้ อา� นาจเคลื่อนไหวอยหู่ รือเปลา่ จากน้นั กค็ ง
คอ่ ยๆ เพมิ่ อทิ ธพิ ลของพวกตวั เอง และฝา่ ยทใ่ี หค้ วามรว่ มมอื ในเรอื่ งนนั้
กค็ ือ--------”

“สมาคมอสิ ระ หมายความว่าอยา่ งน้นั สนิ ะขอรับ?”
เม่ือได้ยินค�าพูดของดอิ าโบลแล้ว ผมก็พยกั หน้า
ผมคิดวา่ เรอ่ื งนเี้ ปน็ เหตุจงู ใจท่ใี หญท่ ส่ี ดุ และยงั เปน็ หลกั การ
ทีม่ คี วามเปน็ ไปไดอ้ ีกด้วยไม่ใชห่ รือ
แม้จะไมม่ พี ยานวตั ถุ แตผ่ มก็ม่ันใจแลว้ ว่าไมผ่ ดิ แน่
“แล้วจะทา� ยังไงตอ่ ขอรบั ?”
ไปฆ่าเดี๋ยวนี้เลยม้ัยขอรับ--------- แม้ผมจะได้ยินเป็นอย่างน้ัน
แตก่ ข็ อให้อย่าท�าแบบนั้นเลยนะครบั
“ขน้ึ อยกู่ บั ทศิ ทางของอกี ฝา่ ยละมง้ั พออกี ฝา่ ยยอมรบั อยา่ งเปดิ
เผยว่าจะให้ความร่วมมือแบบน้ันแล้ว ฉันก็ดันคิดไปว่าฉันเข้าใจผิด
หรือเปลา่ หลงั จากน้กี พ็ ยายามเฝ้าระวงั อยา่ งรอบคอบ และกุมเงื่อนงา�
ของอีกฝ่ายแลว้ กัน”
“รบั ทราบ ข้าจะกา� หนดใหส้ าขายอ่ ยท่ีจะสร้างขึ้นในเมอื งนเ้ี ป็น
เปา้ หมายทตี่ ้องจบั ตามองดว้ ยครับ”
“ฝากดว้ ยละ่ โซเอย์ แลว้ กท็ กุ คน อยา่ ลงมอื ทา� อะไรกอ่ นเดด็ ขาด!!”

496

“““รบั ทราบ!!”””
เทา่ น้กี เ็ รยี บรอ้ ย
ให้พูดจากใจจรงิ ผมรสู้ ึกว่าอยากจะตะบี้ตะบันถามเดี๋ยวน้ีเลย
ทวา่ เนอื่ งจากไมม่ พี ยานวตั ถุ ถา้ โดนบา่ ยเบย่ี งกจ็ บเห่ เพราะยกู ิ
เป็นประธานสมาคมอสิ ระ จึงไม่สามารถเปดิ ฉากโดยไมม่ ีหลักฐานได้
เหนือสงิ่ อ่ืนใดกย็ ังมีความเป็นไปไดท้ ี่ผมจะเข้าใจผดิ อกี ดว้ ย
《คÓตอบ คาดการณ์ว่าความเปน็ ไปไดด้ ังกลา่ วมีน้อยทสี่ ุด》

คาดการณ์ สินะ
แมแ้ ต่คณุ ราฟาเอล ถา้ ไม่มีหลักฐานทีแ่ น่นอนกไ็ มอ่ าจม่ันใจได้
“เอาเถอะ ท่ปี ระเทศของฉนั ในชาตกิ อ่ นก็มหี ลกั การสันนษิ ฐาน
ไวก้ อ่ นวา่ จา� เลยเปน็ ผบู้ รสิ ทุ ธนิ์ ะ่ ประมาณวา่ “จา� เลยไมม่ คี วามผดิ จนกวา่
จะมคี า� พพิ ากษาถงึ ทส่ี ดุ วา่ เปน็ ผกู้ ระทา� ความผดิ ” นนั่ แหละ เพราะฉะนนั้
อย่าประมาทเดด็ ขาดนะ?”
เม่ือได้ยินค�าพูดของผมแล้ว เหล่าหัวหน้าก็พยักหน้าอย่าง
หนักแน่น
ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ ผมเองกไ็ มร่ เู้ หมอื นกนั วา่ ยกู กิ า� ลงั คดิ อะไรอยกู่ นั แน่
ท้งั ผม ฮินาตะ และเคลย์แมน
พอ่ คา้ ฝง่ั ตะวนั ออก สมาคมอสิ ระ ดไี มด่ อี าจจะรวมถงึ สภาดว้ ย
ท้ังหมดอาจเป็นลกู ไก่ในก�ามือของยกู ิก็ได้
แมพ้ วกผมในตอนนไ้ี มม่ วี ธิ ตี รวจสอบเรอื่ งนนั้ แตว่ า่ นบั แตบ่ ดั น้ี
กจ็ ะต่างออกไป
ในตอนน้ี พวกผมแน่ใจในตัวฝ่ายตรงข้ามที่ควรเฝ้าระวังแล้ว
มีแต่จะต้องเตรียมการเงียบๆ ให้เรียบร้อย และรอเวลาเผชิญหน้ากัน
เทา่ น้นั --------

บทที่ 5 หลงั งำนเทศกำล 497