Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

หนา้ 3

หนา้ 4

หนา้ 5

หนา้ 6

หนา้ 7



Prologue
ในความฝันมีภาพอันน่าคิดถึงหวนกลับมามากมาย มันเป็น
ภาพที่ผมเห็นเหมือนเดิมทุกคืน เนื้อหาในภาพนั้นมที ั้งภาพที่มีความสุข
ภาพท่นี า่ อัศจรรย์ บรรยากาศโดยรอบที่ไมอ่ าจหาจากท่ไี หนได้ในโลกยุค
สมัยนี้ มีผืนป่าอนั กว้างใหญ่ พืชพันธ์ุทไ่ี มร่ จู้ ักหลากหลายชนดิ ผู้คนบาง
คนมีปีกเล็กๆ ติดอยู่บนแผน่ หลงั
มีทั้งมนุษย์แบบปกติและรูปร่างต่างๆ อาทิ มนุษย์ที่ดูเหมือน
สิงโตและสัตว์ประเภทต่างๆ เหล่าเด็กๆ ที่สวมใส่โจงกระเบนวิ่งเล่นกัน
และเดก็ ผหู้ ญงิ คนหนึง่ ท่ีผมรสู้ ึกเหมอื นจะสนทิ กับเธอเอามากๆ แต่มันก็
ไม่ได้มีแค่ภาพที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเท่านั้น ภาพที่เลวร้ายเองก็มเี ช่นกนั
เลอื ดสีแดงสดสาดกระจายท่ัวบรเิ วณ มีไฟสีแดงฉานลุกโชติช่วงอยู่ตาม
บ้านเรือนทรงโบราณที่ทำจากไม้และใบจาก ฝูงยักษ์อะไรสักอย่างที่ถือ
อาวุธมาไล่ฆ่าฟนั คนในหมบู่ ้าน แม้แต่เด็กหรือผู้หญงิ ก็ไม่เว้น
ตดั มากเ็ ปน็ ภาพเด็กหญิงท่ีดูจะเปน็ เพื่อนสนทิ และเดก็ อีกสอง
สามคนนั่งอยู่ในถ้ำ พวกเราคงจะหนีจากฝูงกองทัพยักษ์ที่เข้ามาโจมตี
หมู่บ้านแลว้ มาหลบกันในนี้
“ทา่ นพีก่ ลั ยาอยา่ ไปเลยนะเจ้าคะ...”
“กลั ยาได้โปรดอยู่กับพวกเราเถิด...”
มีเสียงเรียกของเด็กผู้หญิงคนนั้นรวมถึงเด็กคนอื่นร้องเรียก
ผมก่อนที่ผมจะตัดสินใจหยิบกิ๊บติดผมรูปหัวใจสีชมพูท่ีถูกเหน็บอยู่ใน
โจงกระเบนทผี่ มใส่ ตดิ ใหก้ บั เดก็ ผู้หญิงท่ีเหมอื นจะเปน็ เพอ่ื นสนทิ คนนั้น
แล้วตดิ ไว้กบั เสน้ ผมของเธอ

หน้า 9

“แล้วฉันจะกลบั มา ไมต่ อ้ งหว่ ง...รอกอ่ นนะ”
ภาพตัดมาที่บ่อน้ำแห่งหนึ่งกับบ้านไม้หลังหนึ่งที่โดนไฟลุก
ท่วม บ้านหลังน้ีกับบรรยากาศรอบๆ ดไู ม่เหมือนกบั ภาพที่เห็นก่อนหน้า
น้ี มันดูเป็นบ้านสมัยใหม่กว่า ป่าไม้รอบๆ เองก็ดูปกติเหมือนเป็นยุค
ปจั จุบัน ผมเหน็ ตวั เองกำลังรบี ร้อนวิ่งเข้าไปในบา้ นหลงั นัน้
“พ่ีกัลยาชว่ ยด้วย...”
“เจน!”
ผมร้องเรียกเด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นน้องสาวคนสำคัญ
ของผม ในสภาพท่ีดูไม่คอ่ ยจะสู้ดีนกั ข้างๆ ของเธอมรี า่ งของแม่นอนจม
กองเลอื ดอยู่ ส่วนน้องสาวของผม(เจน)นั้นถูกพ่อกำลังเอามีดเล่มหน่ึงท่ี
มีเลือดเปรอะเปื้อนจ่ออยู่ที่คอ โดยท่ีเธอกำลังร้องเรียกหาผมด้วย
นำ้ เสยี งสั่นเครอื บรเิ วณพน้ื รอบๆ นอกจากกองเลอื ดของแมก่ ็มีปัสสาวะ
ของเธอท่ีกลวั จนไหลออกมาปนอยู่ด้วย
“พ่อทำอะไรนะ่ ครับ?!”
“พ่ีกลั ยาหนกู ลวั ...ชว่ ยด้วย!”
“พอ่ ทำเพอ่ื ลูกนะกัลยา”
ฉกึ !
พ่อของผมเอามีดแทงคอน้องสาวทันทีหลังจากที่พูดจบ แล้ว
ปล่อยร่างของเธอลงพื้นก่อนที่เธอจะทุรนทุรายด้วยความทรมาน
พยายามคลานมาหาผม เราทั้งคู่สบสายตากันก่อนที่เธอจะเรียกชื่อผม
แลว้ กแ็ นน่ ิง่ ไป
“ไม่นะ!”

หน้า 10

ผมดันตัวเองขึ้นจากที่นอนพร้อมกับส่งเสียงร้องดังลั่นก่อนที่
จะหายใจหอบอย่างเอาเป็นเอาตาย ภาพห้องอนั คุน้ เคยกลบั มาอยู่เบ้ือง
หน้า ตอนนี้ผมอยู่ภายในห้องส่วนตัวขนาดเท่าห้องคนปกติทั่วไปโดยมี
แคเ่ ตียงเด่ียว ชั้นหนังสอื ตูเ้ ส้อื ผ้าและโต๊ะทำงานเพียงแค่นั้น ผมหันหน้า
ไปมองทางนาฬิกาทบ่ี ง่ บอกเวลา 6.00 น. เหมอื นกับทุกวนั

“โถ่...ฝนั บ้าๆ นัน่ อกี แล้วเหรอเนย่ี ?”
ผมนั่งหายใจหอบหัวใจเต้นแรงแบบนี้ทุกเช้า มันมีสาเหตุมา
จากความฝันที่เหมือนเดิมทกุ วัน ตวั ผมไปหาจิตแพทยม์ าแล้วหลายคร้ัง
หมอลงความเห็นว่าเป็นอาการของความทรงจำตกค้าง เนื่องจากใน
อดตี เคยเจอเรื่องสะเทือนใจอยา่ งมากจนทำให้ความทรงจำบางส่วนของ
ผมหายไป ผมก็เชื่อตามนั้นเพราะผมไม่มีความทรงจำในช่วงตั้งแต่เกิด
จนถงึ ตอนอายุเจด็ ขวบอยเู่ ลย
ส่วนเรื่องสะเทือนใจที่ว่านั่นคงเป็นเรื่องที่พ่อของผ มท่ีคลุ้ม
คลั่งจนฆ่าแม่ต่อหน้าในตอนที่เราไปเที่ยวกันที่บ้านพักตากอากาศใน
ต่างจังหวัดตอนที่ผมยังมีอายุเพียงเจ็ดขวบ และเพราะแบบนั้นมันเลย
ทำให้ผมฝันเห็นแต่เรื่องเดิม หลังๆ เองก็มีภาพหลอนปนมาด้วย
หมายถึงพวกบรรยากาศในความฝันทั้งคนที่มีปีกเล็กๆ มนุษย์สัตว์และ
อื่นๆ ท่ีทำให้ต้องนึกถงึ พวกโลกแฟนตาซี และเร่อื งที่สำคญั ทสี่ ุด…
ก๊อก ๆ ๆ
“กัลยาเป็นอะไรรเึ ปล่า? รอ้ งเสยี งดังเชยี ว?”
“...”
“ถ้าไม่ตอบงนั้ ขอเข้าไปนะ?”

หน้า 11

ผมหนั มองประตทู างเข้าห้อง นา้ ของผมเดนิ เข้ามาเปิดโคมไฟ
ข้างเตยี งกอ่ นทจ่ี ะนั่งลงบนเตียง แลว้ เข้ามาจับมือของผม น้าของผมเป็น
สาวสวยอายุยังอยู่ในเลขสองเกือบๆ เลขสามเท่านั้น เธอมีผมยาวสีดำ
ฟูๆ สภาพเหมือนพวกเซอร์ๆ ดูจากสภาพน่าจะปั่นงานจนไม่ได้นอน
จนถงึ เช้าอีกแลว้

“ฝนั แบบเดิมอีกแล้วเหรอ?”
“อืม...”
“ไมเ่ ปน็ ไรนะ?”
“นี.่ ..ผมขอถามอะไรหน่อยไดไ้ หม?”
“หืม?”
“ผมนะ่ ไมม่ ีนอ้ งสาวจรงิ เหรอ? น้องสาวที่ช่อื เจน ผมไม่มจี รงิ ๆ
เหรอ?”
“...”
เธอเงยี บไปสักพกั กอ่ นท่ีจะตอบว่า “ไม่มีน่ะสิ” ใชเ่ พราะผมไม่
มีน้องสาวเรื่องในความฝันส่วนมากมันคงมีแต่ภาพหลอน แต่ไม่รู้ทำไม
ภายในใจของผมมันรู้สึกว่าเร่ืองราวทั้งหมดมันเป็นความจริง เป็นความ
จริงทต่ี ามหลอกหลอนผมมาตลอด 8 ปีหลงั จากเหตกุ ารณ์นั้น
หลังจากที่เรื่องจบลงผมก็มาอาศัยอยู่กับน้าไอซ์สองคน เธอ
เป็นน้องสาวต่างแม่ของแม่ผมมีอาชีพเป็นนักเขียนนิยาย เธอเป็นคนท่ี
เลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังแบเบาะเพราะพ่อแม่ของผมมีอาชีพเป็นพนักงาน
บรษิ ทั ตัวของนา้ ไอซ์ซง่ึ เป็นนกั เขยี นนยิ ายที่ทำงานอยแู่ ต่ในบ้านเลยเป็น
คนรับหนา้ ทดี่ ูแลผมแทน ผมสนทิ กบั นา้ มากกว่าพอ่ กบั แมแ่ ท้ๆ เสียอกี

หน้า 12

หลังจากที่พ่อกับแม่จากไป น้าก็เป็นคนที่ดูแลผมแบบเต็มตัว
นอกจากงานเขียนนิยายของน้าก็มีงานเสริมทำด้วย เธอทุ่มเทเพื่อดูแล
ผมอยา่ งดีทุกอย่างจริงๆ จนผมร้สู ึกซึง้ ใจอยากจะตอบแทนน้ามาก แต่ก็
ได้เพียงแค่คิดเท่านั้นเพราะตัวผมไมร่ ูเ้ ลยว่าจะต้องตอบแทนขนาดไหน
ถึงจะพอสำหรับเธอ

“ไหนๆ ก็เช้าแล้ว อะแฮ่มๆ วันนี้วันสำคัญไม่ใช่เหรอ? รีบ
แต่งตัวไปโรงเรยี นแตเ่ ช้าเลยไมด่ ีกวา่ เหรอ?”

“อ๊ะ? จริงด้วยวันนี้วันเกิดฟ้านี่นา อุตส่าห์เตรียมของขวัญไว้
นานจนลืมแล้วนะครบั ขอบคุณครับน้าไอซ์”

“หึหึหึ อย่าตื่นเต้นจนทำตัวแปลกๆ ล่ะ เดี๋ยวจะโดนสาวเมิน
เอานะ”

“แหม นา้ ไอซผ์ มกบั ฟ้าเราเป็นเพ่ือนกันมาต้ังนาน คงไม่ท้งิ ผม
หรอกม้งั ครบั ...”

“หึหึหึ แต่ถึงโดนทิ้งก็ยังมีน้าอยู่นะ ไม่ต้องกังวลเดี๋ยวถ้าหา
แฟนไม่ไดม้ าคบกบั นา้ แทนก็ได้นะ?”

“โถ่ ล้อเล่นแปลกๆ อีกแล้ว ถ้างั้นผมไปอาบน้ำแต่งตัวไป
โรงเรียนก่อนนะครบั ”

“จ้า...”
หลังจากที่คุยกับน้าเสร็จผมก็ลุกอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไป
โรงเรียนตามปกติ วันนี้เป็นวันที่ 9 กันยายน เป็นวันเกิดของฟ้า เธอคือ
เพื่อนสนิทของผม เราเป็นเพื่อนบ้านกันตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ถึงผมจะมี
เร่ืองเมื่อแปดปีกอ่ นจนทำใหส้ ูญเสียความทรงจำไปแต่เธอกเ็ ข้ามาทำตัว

หน้า 13

สนิทด้วยเหมือนผมไม่ได้เป็นอะไร แถมเธอบอกว่าจริงๆ เราเป็นเพื่อน
กันตั้งแต่ก่อนหน้านั้นอีก เป็นผมคงลำบากแย่เลยนะ แบบว่าต้องมาทำ
ความรจู้ กั กบั เพอื่ นคนเดิมของตัวเองสองรอบน่ะ ถา้ หากมเี พื่อนสนิทลืม
เรือ่ งของตวั เองไปคงจะรสู้ กึ เศร้าแย่เลย

แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้แล้วเข้าหาแถมดูแลผมตลอดทำตัว
เหมือนเป็นพส่ี าวเลยละ่ ถึงเราจะอายุเท่ากันกเ็ ถอะ เธออาจจะคิดว่าผม
เป็นเหมือนน้องชายจริงๆ ก็ได้นะ แต่ทางผมกลับคิดกับฟ้าในรูปแบบ
ชายหญิงมากกว่าเนี่ยสิ พอคิดแบบนั้นเรื่องที่จะเอาของขวัญไปให้ใน
วนั น้กี ท็ ำเอาตัวเกร็งไปหมด แต่ยงั ไงกเ็ อาไปใหก้ ่อนนนั่ แหละ ของขวญั ก็
เปน็ เหมอื นทุกๆ ปเี ปน็ นทิ านผกู้ ล้าที่ผมแตง่ ข้ึนแล้วไปขอให้น้าเอาไปทำ
เปน็ รูปเล่มให้

ในช่วงปีแรกๆ ผมก็เขียนแบบเป็นผู้กล้าปราบปีศาจเนื้อเรื่อง
แบบทั่วไปนั่นแหละแตไ่ ม่รู้ทำไมฟ้าถึงชอบเอามากๆ เลยขอให้ผมเขียน
ให้เธอทุกปี ผมก็รับปากไปเพราะถ้ามัวแต่คิดว่าจะเอาอะไรให้เป็น
ของขวัญวันเกิดในทุกปีคงได้หัวระเบิดแน่ สู้เป็นของแบบเดิมไปเลยจะ
ง่ายในหลายๆ ความหมาย แต่ถึงผมจะพูดแบบนั้นนิทานรอบน้ีกม็ ีอะไร
เพิ่มไปนิดหน่อย มันคือปริศนาท้ายเล่มที่ถ้าหากแก้ได้ก็จะได้รับ
ข้อความของผมท่ีจะสง่ ไปถึงเธอ ถึงจะกลวั เรือ่ งอนาคตเล็กน้อยแต่ผมก็
ตัดสนิ ใจทจี่ ะเดนิ หน้าต่อไปนนั่ แหละ

“เอาละ่ เตรยี มพรอ้ มแลว้ ถงึ จะถกู ปฏเิ สธก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ
...มง้ั ?”

ผมเดนิ มาหยดุ อย่หู นา้ ประตบู ้านก่อนทน่ี ้าจะเรยี ก

หน้า 14

“กลั ยากนิ ข้าวเช้าไหม?”
“ไมเ่ ปน็ อะไรครับ ผมตนื่ เต้นจนกินไม่ลงเลยล่ะครับ ห่ะๆ”
พอเห็นท่าทีหอ่ เห่ยี วไร้ความม่ันใจของผมน้าก็บอกวา่ “ไม่เปน็
อะไรสๆู้ ยังมนี ้าอยู่นะ” แลว้ ส่งจ๊บุ ให้หนึ่งที กอ่ นทผี่ มจะเช็คของขวัญใน
กระเปา๋ สะพายอีกรอบแล้วเปิดประตบู ้านออกไป
“ไง ตน่ื เชา้ อกี แล้วนะ”
“อ๊ะ? เธอนั่นแหละตื่นเชา้ กว่ารึเปล่า? มายืนรอหน้าบ้านนาน
รยึ ังเน่ยี ?”
“ไม่นานหรอก เพิ่งออกมาจากบ้านเหมือนกันน่ะ ไปขึ้นรถ
โดยสารด้วยกนั เลยดีกว่าเนอะ?”
“อืม ขอบใจทร่ี อนะ”
“กลวั คนแถวน้ีเหงานะ่ หหึ ึ”
“เธอเนีย่ นะ...”
พอออกจากบ้านผมก็เจอฟ้ามาดักรอเหมือนกับทุกที ฟ้าเป็น
เพ่ือนสนทิ เพียงคนเดียวของผมทมี่ อี ยู่ เธอเปน็ เด็กผู้หญิงอายุเท่ากับผม
มีผมสั้นสีฟ้ามีหน้าม้าแบบเต่อเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นก็ยังเป็นคนที่
หน้าตาดีถึงขนาดมีคนเอาไปจัดอันดับเป็นผู้หญิงหน้าตาดีในโรงเรียน
เลยด้วยแหละ เธอเป็นทน่ี ิยมมากแถมนสิ ัยดสี ดุ ๆ เลยเข้าไดก้ ับเพ่ือนทุก
คนเลย
ซึ่งต่างจากผมที่ไม่ค่อยจะมีคนเข้ามายุ่งเสียเท่าไหร่ ถ้าจะมี
เขา้ มาก็มแี ต่พวกมาแกล้งผมนั่นแหละ สาเหตุคงเป็นเพราะมีขา่ วลอื ที่ว่า
ผมเป็นลูกฆาตกรเลยไม่อยากคบหาไม่อยากยุ่งด้วยอะไรแบบนั้น

หนา้ 15

ส่วนตัวผมคิดว่ามันเป็นเหตุผลท่ีบ้าสุดๆ คงจะมีเรื่องที่ผมมีเพื่อนสนิท
เปน็ ฟ้าดว้ ยมัง้ คนอ่นื ๆ เลยมีท่าทแี บบนั้น แต่ผมก็เลิกสนใจไปแลว้ ละ่

ผมมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เวลา 6.30 น. เป็นเวลาที่เรา
มักจะไปโรงเรียนด้วยกันในทุกวันที่มีเรียน เราจะขึ้นรถโดยสารไป
ดว้ ยกนั ตลอด ระยะทางไมไ่ กลมากแต่เนือ่ งจากรถโดยสารต้องคอยจอด
รับคนด้วยเลยทำให้กว่าจะมาถึงโรงเรียนก็เกือบจะ 7.30 น. ได้ ถ้าวัน
ไหนผโู้ ดยสารน้อยหรอื คนขับเปน็ สายซง่ิ กจ็ ะถงึ ไวกว่านดิ หน่อย

ตอนนี้ผมกับฟ้าพอมาถึงโรงเรียนเราก็เดินไปตึกเรียนใหม่ชั้น
สามซึ่งเป็นชั้นเรียนของระดับมัธยมต้นแล้วก็เข้าไปในห้อง 3/1 ด้วยกัน
ห้องนี้คือห้องของพวกเราที่นั่งเราเองก็อยู่ใกล้กันด้วย หลังจากที่ผมน่ัง
ลงที่นั่งของตัวเองฟ้าก็เดินไปคุยกับหัวหน้าห้องซึ่งเป็นเพื่อนผู้หญิงท่ี
สนิทของฟ้า ผมเองก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนแหมือนที่ทำประจำเพื่อรอ
เวลาทีจ่ ะมอี าจารย์เข้ามาสอน เหมอื นความต่ืนเต้นคลายตัวลงเล็กน้อย
ผมเลยเผลอหลับไปไมร่ วู้ า่ นานแค่ไหน แต่ผมกร็ ูส้ กึ ตัวขึ้นเพราะเหมือนมี
ใครมาตบหวั จนผมตอ้ งเงยหน้าขน้ึ มอง

“ไง ตุ๊ดวันนก้ี ็มาเรียนด้วยเหรอ? นา่ จะตายๆ หายๆ ไปได้แล้ว
นะ”

“...”
ไอบ้ ้านชี่ ่อื ก้าน เป็นหัวโจกในหอ้ ง แตถ่ งึ จะบอกว่าเป็นหัวโจก
แต่ก็เป็นผู้ชายหล่อสูงผมดำหน้าตาดีเทียบเท่าดาราได้เลยล่ะ ไม่ใช่แค่
หลอ่ แถมเรยี นเกง่ ด้วยตดิ แคว่ ่านสิ ยั แย่สุดๆ ขดั กับหน้าตาเลยเน่ยี แหละ
สาเหตุที่ก้านเรียกผมว่าตุ๊ดเพราะผมชื่อกัลยาซึ่งแปลว่า

หนา้ 16

นางงาม แต่ที่ว่าก้านนิสยั แย่กแ็ ย่แค่กับผมคนเดียวน่ีแหละกับคนอื่นกด็ ู
เข้าหาได้หมดตอนแรกผมก็งงกับการกระทำของก้าน แต่พอรู้ว่าความ
จริง ก้านก็เหมือนจะชอบฟ้าอยู่ ก็เข้าใจว่าคงไม่ชอบที่ผมอยู่กับฟ้า
ตลอดกไ็ ดเ้ ลยทำตัวแย่ใส่ผม ไมใ่ ชแ่ คก่ ้านคนเดยี วเพ่ือนของก้านคนอ่ืน
เองก็ไมช่ อบผมตามกา้ นไปดว้ ย เหมือนเป็นความสมั พันธล์ ูกโซแ่ ปลกๆ

“ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยหรือไง?”
“...”
“ทำหนา้ ตากวนประสาทอกี แลว้ นะ เม่ือไหรจ่ ะหายๆ ไปสกั ท”ี
“แลว้ จะมาย่งุ อะไรด้วยละ่ ?”
เนื่องจากผมกเ็ ร่ิมหงุดหงิดเลยตอบแบบชกั สีหน้าไป เพียงแค่
นน้ั ก็ทำให้กา้ นหวั เสยี ยงิ่ ข้ึนก่อนจะง้างมือทำท่าจะต่อยผม
“คิดจะทำอะไรน่ะกา้ น?”
“อ๊ะ? เปล่านะฟ้า ไอ้นี่มันกวนประสาทน่ะเลยเผลอตัวไป
หน่อยนะ่ ”
“ไมใ่ ชว่ ่านายมาแกลง้ กัลยาก่อนเหรอ?”
“ปะ...เปล่า”
โถ่พ่อคุณ พอคุยกับฟ้าไอ้คนเลือดร้อนเมื่อกี้ก็กลายเป็น
เหมือนลูกแมวไปเลย พอเห็นเหมือนพวกสองหน้าแบบนั้นเลยทำให้ผม
รูส้ ึกหงดุ หงดิ ข้ึนไปอีก ผมเลยแอบตวัดมอื ซา้ ยเล่อื นลงมา
“กา้ น นายไมไ่ ด้รูดซิปกางเกงน่ะ”
“พดู บ้าอะไร ไอ้ตดุ๊ ?”
“ก็ดูเองสิ”

หนา้ 17

“กร๊ีด!”
“อา...”
พอฟ้าเผลอมองกางเกงของก้านก็รีบหันหลังแล้วกรี๊ดออกมา
นิดหนอ่ ย สว่ นก้านก็รีบรดู ซิปขนึ้ แล้วรีบวิ่งออกจากหอ้ งไป สงสัยจะอาย
ถึงจะไม่ดีกับฟ้า แต่ผมก็รู้สึกหมั่นไส้แล้วก็สะใจอยู่นิดหน่อยเหมือนกนั
แน่นอนว่าคนที่ทำให้ซิปของก้านรูดลงมาก็คือผมเอง ตัวผมมี ‘พลัง
พิเศษ’ ตง้ั แต่เกิดรึเปลา่ ไม่รแู้ ตเ่ หมอื นพลงั นีจ้ ะทำให้สิง่ ของร่วงหรอื หล่น
ลงมาเปน็ แนวดง่ิ ได้
นอกจากซิบกางเกงเมื่อกี้ก็ยังทำได้แค่ประมาณว่าทำให้ของ
ตกจากมือ เช่นกระป๋องน้ำอัดลมขวดน้ำและอื่นๆ สรุปมันทำให้ของร่วง
ได้นั่นแหละ ผมเลยเรียกพลังนี้ว่า ‘ร่วงหล่น’ เพราะมันทำได้แค่นี้จริงๆ
นา้ ไอซ์บอกวา่ คนในครอบครัวเราจะมีพลังกนั ทุกคน แลว้ กบ็ นโลกนี้ยังมี
คนที่มีพลังอยูอ่ กี มากมายทั้งพลงั ท่ีอันตรายระดับเปลี่ยนโลกได้เรียกไฟ
เรียกฝนได้จนไปถึงพลังแบบกีก้ี (ลูกกระจ๊อก) แบบผม น้าบอกว่ายิ่งยคุ
สมยั เปลีย่ นคนที่ใช้พลังได้ก็ถูกจำกัดและถูกตง้ั กฎให้ครอบคลุมกันมาก
ขึน้ เลยทำให้ไมอ่ าจจะเห็นคนใชพ้ ลังเกลอ่ื นถนนได้ พลังของผมเองก็ถูก
ห้ามใช้ไว้เหมือนกัน แต่ด้วยพลังระดับกีก้ีแบบผมเลยทำใหค้ นมองออก
ได้ยาก ผมเลยไม่คอ่ ยใสใ่ จกบั พวกกฎอะไรน่นั เทา่ ไหร่นกั
กร๊งิ งงงง!
“เอาละ่ ๆ ได้เวลาเข้าเรียนแล้วทุกคนน่ังท”ี่
“นะ...นักเรียนเคารพคะ่ ”
“สวสั ดีครับ/คะ่ ”

หนา้ 18

เสียงของหวั หนา้ ห้องผู้หญิงที่เกร็งจนพูดตดิ ๆ ขัดๆ ดงั ข้ึนพวก
นักเรียนในห้องก็ทำความเคารพอาจารย์ท่ีเข้ามาในหอ้ งก่อนจะเริ่มเรียน
กัน ผมวางแผนไว้วา่ ชว่ งพกั เทย่ี งผมจะเอาของขวัญให้กับฟา้



กร๊งิ งงงง!

“เอาล่ะ...”

พอได้ยินเสียงกริ่งดังได้เวลาพักเที่ยงผมก็รีบสะพายกระเป๋า

แล้วเดินไปหาฟ้า ปกติพวกเราจะไม่เข้าไปกินอาหารในโรงอาหารกนั แต่

ฟ้าจะทำข้าวกล่องมาให้ผมแล้วเราก็ไปนั่งกินข้าวกันหลังอาคารเก่า

ดว้ ยกนั สองคนตลอด วนั น้ีกเ็ ช่นกัน

“อ๊ะ? กัลยาพอดีว่าฉันลืมเตรียมน้ำมาด้วย เลยคิดว่าจะเข้า

ไปซื้อทโี่ รงอาหารกอ่ นน่ะ จะเอานำ้ อะไรไหม?”

“เหรอ...แย่เลยนะ งนั้ เอานำ้ มะนาวแลว้ กนั ฝากด้วยนะ เออ่ ใช่

เดย๋ี วฉันถอื กระเปา๋ เธอไปใหแ้ ล้วกนั นะ”

“โอเค ง้นั ไปรอก่อนเลยนะ เด๋ียวฉนั ตามไป”

“อืม...”

ถึงจะผิดแผนเล็กน้อยแต่ผมก็ทำตามนั้น ผมถือกระเป๋าของ

ฟา้ ไปดว้ ย ท่ีตอ้ งถอื และสะพายกระเปา๋ นกั เรียนตลอดเพราะมักจะมีเด็ก

จากห้องอื่นมาขโมยของเวลามใี ครลืมไว้ ถึงจะไมใ่ ชค่ นในหอ้ งแต่ก็น่าจะ

เป็นพวกรุ่นพี่นั่นแหละ พวกเราเลยต้องสะพายกระเป๋าไปด้วยตลอด ก็

ประมาณนัน้ แหละถึงจะไมม่ ีของสำคัญมากแตพ่ กไวใ้ กล้ตวั กอ็ ุ่นใจกว่า

หน้า 19

ผมเดินก้มหน้าก้มตาลงมาจากอาคารผ่านสวนเพาะชำเพื่อ
ตรงไปหลังอาคารเก่าทันที ผมไม่ค่อยถูกกับที่ที่มีคนเยอะๆ เท่าไหร่มัน
รู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก ผมเลยรีบไปนั่งหลังอาคารศิลป์เก่าที่นั่ง
ประจำของพวกเรา พอปูเสื่อที่เราซ่อนไว้หลังอาคารเสร็จก็วางกระเป๋า
แลว้ น่งั พิงกำแพงหนั หน้าออกไปทางรวั้ เหล็กดดั ทล่ี อ้ มไว้

ด้านหลังของรั้วนี้เป็นบ่อน้ำใหญ่มากมีท่าน้ำด้วย แต่เพราะ
เหมือนเคยมีเด็กจมน้ำเสียชีวิต ตั้งแต่นั้นมาทางโรงเรียนก็กั้นรั้วเอาไว้
กันนักเรียนแอบไปเล่นน้ำกัน โดยมีโซ่พันประตูพร้อมแม่กุญแจใหญ่ที่
เก่าจนสนิมเขรอะเอาไว้ ถึงหลายคนคิดว่าเรื่องเด็กจมน้ำจะไม่ใช่เรื่อง
จริงแต่ตามรั้วเองก็มียันต์ติดไว้ทั่วเหมือนกัน ถึงจะเก่าจนหลุดลอกไป
หลายใบแล้วก็เถอะ

ระหว่างรอฟ้าผมก็หยบิ หนังสือนิทานออกมาจากกระเป๋าเพ่อื
เชค็ อกี รอบ ถึงจะเป็นหนังสือปกหนาแตเ่ ลม่ ก็ไมไ่ ดห้ นาอะไรมาก

“ดีละ่ แบบน้แี หละไม่มีปญั หา”
“ไม่มปี ญั หาอะไรเหรอ...?”
“อะ๊ ? มาทำอะไรทนี่ กี่ า้ น?”
ผมตกใจที่เห็นคนที่ไม่ควรจะมาอยูต่ รงนี้ สังหรณ์ใจไม่ค่อยดี
แถมกา้ นก็เอาเพือ่ นมาอีกสองคนด้วย
“อย่าบอกนะ วา่ ปนี ก้ี ็จะให้หนงั สอื กับฟ้าอีกแล้วน่ะ?”
“ทะ...ทำไมถึงรูเ้ รือ่ งนลี้ ่ะ?”
“เจ้าบา้ ก็แกเล่นใหห้ นังสือนิทานทกุ ปี เวลาได้เลม่ ใหม่ทีไรฟ้า
กช็ อบเอามาเลา่ ใหเ้ พ่อื นในห้องฟงั ทุกท”ี

หน้า 20

“ง้นั เหรอ...”
“ไม่คดิ วา่ มันกระจอกบ้างรึไง? ไหนเอามาน”่ี
“อะ๊ ?!”
“จบั ไว้”
หลังจากที่ผมกำลังลนลานอยู่นั้นก็โดนก้านชิงเอาหนังสือไป
แถมยังโดนเพื่อนของก้านอีกสองคนล็อคแขนไว้อีก ถึงผมพยายามดิ้น
ยังไงกส็ ู้แรงพวกนี้ไมไ่ ด้ กา้ นเองกเ็ อาแตอ่ ่านแบบเปิดข้ามๆ แล้วไปหยุด
อยหู่ น้าสดุ ทา้ ย
“เฮย้ ...ทำปรศิ นามาด้วยเหรอ? มาลองเล่นดหู น่อยแลว้ กนั ”
“อย่านะ!”
“อะไรกันเลน่ นิดเลน่ หน่อยไม่เหน็ เปน็ อะไรเลยจะหวงทำไม?”
ผมสงั หรณใ์ จไมด่ ีสดุ ๆ ผมทำปริศนาแบบง่ายๆ มันง่ายขนาด
เด็กก็เล่นได้เพื่อให้ฟ้าเข้าใจง่ายๆ ถ้าให้ก้านที่หัวดีเล่นคงจะเห็น
ข้อความที่ผมซ่อนเอาไว้แน่ ตอนนี้สถานการณ์เลวร้ายมากจนผมเหง่ือ
ท่วมไปทั้งตัว ผมสับสนทำอะไรไมถ่ ูก ดิ้นยังไงกไ็ ม่หลุดสักที ก้านก็หยิบ
ปากกาจากกระเป๋าเสื้อมาเขียนในเล่มหนังสือโดยที่ผมไม่อาจขัดขืน
อะไรได้เลย
“โห...เหมือนแค่ให้เอาคำหน้าของแต่ละหน้าในเลขที่ระบุมา
ใสส่ นิ ะ?”
“...”
“ฉนั ...ชอบ...เธอ...นะ...ฟ้า... ฮา่ ๆๆ แกซ่อนขอ้ ความแบบนี้ไว้
เหรอ ไมด่ ตู วั เองเลยนะไอ้ตดุ๊ !”

หนา้ 21

“...”
“ทำอะไรกนั พวกนาย?”
ผมหันไปทิศของเสียงนั้นทันที คนที่ไม่อยากให้มาตอนน้ีทีส่ ุด
ได้มาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ผมไม่อยากให้ฟ้ามาเห็นสภาพของผมในตอนนี้
ผมรีบมองไปหาก้านพยายามส่งสายตาอ้อนวอนขออย่าให้พูดเรื่องนั้น
ตอนน้ี ก้านเองกเ็ หมือนจะหนั มาเห็น แต่แล้ว...
“กไ็ อต้ ๊ดุ นีม่ ันทำหนังสือมาให้เธออีกแลว้ นะ่ สิ หหึ ึ”
“กัลยาทำมาให้เหรอ? เล่มใหม่สินะถึงจะดีใจแต่ก็อยากจะ
ถามวา่ แลว้ พวกนายมาทำอะไรกันตรงนี้?”
“ก็มาเล่นกับกัลยาน่ะ เล่นกับพวกสะเออะไม่ดูสารรปู ตวั เอง”
“หมายความวา่ ไง? ล็อคแขนแบบนนั้ เรียกเลน่ เหรอ?”
“เรื่องนนั้ ชา่ งเถอะ ไอ้ตุ๊ดนีน่ ่ะมนั ...”
“อยา่ นะ!”
พรบึ ...อ๊ัก!
ผมที่คุมตัวเองไม่อยู่ได้เผลอใช้พลังกับสองคนที่จับผมอยู่จน
ลม้ ลงไปกับพื้นท้ังคู่ แล้วพยายามวิ่งไปเอาหนงั สือในมือก้าน ในเมื่อคว้า
ไมไ่ ดผ้ มกใ็ ช้พลังอีกคร้งั ทำให้หนังสือตกลงมา
“ทำอะไรของแก ไอต้ ๊ดุ !”
ฟ้าเดินมาก้มวางแก้วน้ำก่อนจะหยิบหนังสือที่ตกอยูต่ รงหน้า
ข้นึ มาแลว้ เปิดดู
“ฟ้าลองเปิดหน้าสุดท้ายดูสิ ไอ้ตุ๊ดนี่มันทำอะไรไว้ด้วยล่ะแต่
โทษทแี ลว้ กันนะที่ฉนั ดนั เขียนไปกอ่ นแล้วน่ะ”

หนา้ 22

“...”
ผมกลนื น้ำลายจนเกิดเสียงดัง สองคนดา้ นหลังผมก็ลุกข้ึนมา
นั่งพร้อมทำหน้างงๆ คงสงสัยว่าทำไมตวั เองถงึ ล้มลงกบั พืน้ แต่ผมไมไ่ ด้
สนใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย ผมสนใจแค่ฟ้าที่อ่านข้อความนั้นอยู่
ตรงหน้าผมเท่านนั้ หลงั จากทเี่ ธอเห็นขอ้ ความนั้นเวลากเ็ หมอื นหยุดเดิน
เสี้ยววินาทีสำหรับผมตอนนี้รู้สึกเหมือนยาวนานจนอึดอัดไปหมด
หลังจากอา่ นเสร็จเธอกเ็ ปดิ ปดิ หนงั สอื อกี หลายรอบ และแล้ว…
“ขอโทษนะ...กัลยา...อ๊ะ?!”
หลังจากที่ได้ยินฟ้าพูด ผมรู้สึกหน้าชาทันที ทำอะไรไม่ถูก
ความรู้สึกแบบนี้มันอะไร? อกหัก? หรืออะไรกันนะ? ทำไมรู้สึกทรมาน
ผมควรทำยังไงด?ี และแล้วผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ทนอยู่ตรงนี้ ผมออกตัว
วิง่ สดุ แรงไมห่ ยิบแมก้ ระทั่งกระเป๋ามาด้วย แม้จะไดย้ ินเสียงของฟ้าเรียก
กบั เสียงของกา้ นท่ีหวั เราะไลห่ ลงั แตผ่ มกว็ ิง่ ต่อไป…


หลังจากที่เห็นข้อความนั้นข้อความในหนังสือนิทานที่รอมา
เนิ่นนาน ฉันก็ทำตัวไม่ถูกไม่ได้รู้สึกอึดอัดแมแ้ ต่น้อย ดีใจ ดีใจเหลือเกนิ
จนขนาดที่เกร็งไปหมด หัวใจเต้นแรงรู้สกึ ถึงความร้อนในร่างกาย ยังไม่
อยากที่จะเช่ือฉันเลยเปิดปริศนาเล่นเองแต่ข้อความที่ได้ก็ยังตรงกันไม่
เปลี่ยนแปลง ไม่รู้ว่าควรพูดยังไง ควรจะแสดงออกยังไง ได้แต่กัดริม
ฝีปากแล้วพยายามคิด ถึงจะดีใจแต่ก็หงุดหงิด หงุดหงิดท่ีฉันไม่ได้เป็น
คนเหน็ ขอ้ ความน้เี ปน็ คนแรก

หนา้ 23

(ตอ้ งทำยงั ไงละ่ ? ใช่ ต้องพดู ขอโทษออกไปก่อนสนิ ะ?)
“ขอโทษนะ...กลั ยา...อ๊ะ?!”
ยังไม่ทันพูดจบกัลยาก็วิ่งไปแล้ว หน้าแบบนั้นมันอะไรกันนะ
ทำเอารู้สึกไมด่ ีเลย หรอื วา่ เขาจะโกรธนะทเ่ี ราไมร่ ีบตอบเหรอ? หรอื โกรธ
เพราะก้านมาทำอะไรแบบนั้นเลยไม่อยากฟังคำตอบแล้ว ทำยังไงดีๆ
เราโดนโกรธแล้วหรือเปล่านะ? มัวแต่สับสน ทำอะไรไม่ถูกอยูๆ่ ก็อึดอดั
แตเ่ รอ่ื งทคี่ วรทำคอื ตอ้ งตามไปก่อน
“กัลยา!...อะ๊ ? ก้านมารั้งฉันไวท้ ำไม?”
“จะไปไหนล่ะ?”
“กต็ ามกลั ยาไปนะ่ ส”ิ
“อยา่ บอกนะวา่ เธอชอบไอต้ ดุ๊ น่นั ?”
“ใช่ ช่วยอยา่ มาขวางแล้วก็ปล่อยสกั ที”
ฉันรู้สึกฉุนสุดๆ ตอนนี้ เพราะหมอนี่เป็นต้นเหตุเลยทำให้
กัลยาเป็นแบบนนั้ ถ้ายังรั้งฉนั ไว้ฉนั คงจะอดทนต่อไปไมไ่ หวแน่ๆ
“ฉันไม่ยะ...อัก๊ !”
ฉันม้วนตัวเตะก้านคอของก้านจนตัวของก้านกระเด็นไปติด
กำแพงจนเกิดเสียงดังขึ้น พอหันไปมองก็เห็นก้านนอนไม่ขยับเขยื้อน
แมแ้ ตน่ ้อย พอเหน็ แบบน้ันฉนั จงึ หนั ไปมองเพ่อื นอีกสองคน
“ช่วยอย่ามาขวาง”
““ครบั !””
แล้วฉันก็ตัดสินใจวิ่งตามกัลยาไปโดยที่ไม่ได้เอาอะไรติดตัว
ไปเลย มีเพียงหนังสือนิทานของขวัญจากกัลยาเท่านั้นท่ีฉันยังคงถือ

หน้า 24

แนบอกอย่างทะนุถนอมเปรียบเสมอื นของสำคัญ


พอรู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกจากโรงเรียนมาไกลมากแล้ว พอเร่ิม
ใจเย็นลงผมก็ดูนาฬิกาข้อมือปรากฏว่าตอนนี้ 14.15 น. เสียแล้ว ตอนนี้
ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อพยายามดูว่าตัวเองอยู่ทีไ่ หน พอเห็นทางเดินส่ี
แยกใหญ่ขา้ งหนา้ ก็รแู้ ล้ววา่ ผมเดินๆ วงิ่ ๆ มาจนถึงห้างในพนื้ ทใ่ี กล้เคียง
“ออกมาไกลเหมือนกันนะเนี่ยเรา...วิ่งมาได้ไงตั้งสองชั่วโมง
เนีย่ ...”
ผมได้แต่ถอนหายใจเพราะเมื่อมองดูตัวเอง ทั้งมือถือและ
กระเป๋าเงนิ ลว้ นเก็บไวใ้ นกระเป๋าสะพาย ผมไม่ได้หยิบอะไรตดิ ตวั มาเลย
จะนัง่ รถกลับก็ไม่มเี งนิ ผมจงึ ตัดสินใจจะเดินกลับไปที่บ้านท้ังแบบน้ีเลย
เพราะฟ้าคงจะเอากระเปา๋ ผมไปฝากไวท้ ี่บ้านให้นั่นแหละ
แต่จะว่าไปผมจะทำหน้ายังไงดีนะตอนเจอกับฟ้า แค่คิดก็
กลวั ไปหมดแลว้ สิ
(จะทำตวั ปกติเหมือนไม่มีอะไรเกดิ ข้ึนได้ไหมนะ? เฮอ้ ...คิดไป
ก็ไร้ความหมายยังไงก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดีนั่นแหละ เรียนห้องเดียวกัน
บ้านก็อยตู่ ดิ กนั ถงึ อยากจะหนยี ังไงก็คงหนไี มพ่ ้น...)
“อะ๊ ? เจอแลว้ ...กัลยา!”
“หืม...ฟ้า?!”
ขณะท่ีกำลังเดินไปคิดไปผมก็เห็นฟ้าอยู่อีกฟากของถนนทาง
ม้าลายฝัง่ ตรงข้าม เธอกำลังโบกมอื โดยมีเหงอื่ ท่วมตัวอยู่

หน้า 25

(ยังไม่ทันได้ทำใจต้องมาเจอกันแบบนี้เลยเหรอเนี่ย? แถมใน
มือซ้ายยังถอื หนังสือของเราอยดู่ ้วย...)

ผมหันไปมองไฟจราจรสีแดงตอนนี้ตัวเลขเหลืออีก 13 วินาที
สดุ ท้าย ตัวเลขขยบั ลงเรว็ มาก

(อ๊าก! ยังไมไ่ ด้เตรียมใจเลย!)
“กัลยารอเดยี๋ วนะ ห้ามหนนี ะ!”
(จะไปหนไี ด้ยังไงกันล่ะ? ขาก้าวไม่ออกดว้ ยซ้ำ)
ผมทำไดแ้ คจ่ ้องตวั เลขของไฟจราจร 9..8..7
“ทางโลง่ ขนาดน้ีข้ามไปเลยก็แลว้ กัน”
“น่นั สิๆ”
“นเ่ี ดยี๋ วส”ิ
มีกลุ่มเดก็ ผชู้ ายสามคนเหมอื นจะพยายามรบี ข้ามถนนโดยไม่
สนไฟจราจรและรบี ว่ิงผ่านถนนมา ส่วนฟา้ เองก็พยายามเรยี กพร้อมคว้า
ตัวให้หยุดแต่ก็คว้าได้แค่คนเดียว ส่วนสองคนที่เหลือเดินลงไปบนถนน
แลว้
ปัง ปงั ปงั !
“หลีกไปพวกเดก็ บ้า!”
มีเสียงปืนและเสียงตะโกนดังขึ้น ตัวผมรวมถึงคนบริเวณน้ีก็
หันไปมองตน้ เสียงน้ันทนั ที มีผู้ชายส่งเสียงดังพร้อมถือปืนยิงขึ้นฟ้าจาก
หน้าตา่ งขา้ งคนขับของรถกระบะด้านหลงั มรี ถตำรวจว่งิ ไลม่ าอยู่
“โจร...?”
(เด๋ยี วกล่มุ เด็ก...)

หนา้ 26

พอคดิ ได้ผมกร็ ีบหนั หน้าไปทถ่ี นน
“เฮ้ย...!”
ผมวิ่งออกไปทันที อย่างน้อยหวังว่าจะคว้าตัวเด็กสองคนน้ัน
ทนั ไมส่ ิ ไกลไป ไมท่ ัน ไม่ทันแน่ เด็กท้งั สองคนชอ็ กไปแลว้ ไม่ขยบั ตัวเลย
สกั นิด ไม่ทนั แน่ ผมพยายามก้าวขาสุดแรง พรบิ ตาท่หี ันมองเดก็ สลับกับ
ฟ้า ฟ้าก็กระโจนออกมาแล้ว
เธอวิ่งมาสองก้าวก่อนจะกระโดดพุ่งตัวสุดแรงผลักเด็กสอง
คนนั้นมาทางผม
(อะไรกัน...)
เวลาเหมือนถูกยืดออกไป สายตาผมที่มองหน้าเธอเด็กสอง
คนที่ถูกดันเข้ามาในอ้อมแขนของผมก่อนที่ผมกำลังจะสูญเสียการทรง
ตัวแลว้ ลม้ ไปดา้ นหลัง ฟ้ากำลังยมิ้ ใหผ้ ม ไมน่ ะ ไม่นะ ไม่! 3..2..1..
ปัง!
ร่างเธอลอยขา้ มหลงั คารถก่อนจะหมนุ ตวั กลางอากาศแล้วลง
ไปกระแทกกับพื้นจนเกิดเสียงสยดสยองไมน่ ่าฟัง เสียงรอบตัวผมได้ดบั
ลง รถกระบะของโจรหลังจากชนร่างของฟ้าก็ไปชนเข้ากับเสาไฟจราจร
จนโค่นลงมาทับจนรถดบั ผมทำไดเ้ พียงมองร่างของฟา้ กอ่ นท่จี ะรสู้ ึกตัว
แล้วเสยี งรอบๆ ก็กลับมา เดก็ พวกน้นั เสยี ขวัญและว่งิ หนีไปแล้ว
“ใครกไ็ ด้ชว่ ยดว้ ย โทรเรียกรถพยาบาลทีครับ!”
พอตำรวจจอดรถผมก็วิง่ ไปหาร่างของเธอ แต่ไม่กล้าที่จะจับ
ร่างของเธอ ตอนนี้สภาพแขนขาบิดเบี้ยวผิดรูปไปคนละทิศละทาง ผม
มัวแต่ลังเลไมก่ ล้าจับร่างของเธอให้หันมา พวกตำรวจที่ลงรถมาเดินมา

หน้า 27

ทางน้ี
“คณุ ตำรวจครบั ชะ...ช่วย...เอะ๊ ?”
ตำรวจสองคนเดนิ ผ่านพวกผมไปดูโจรทีอ่ ยู่ในรถกระบะ
“อะไรกัน...ชว่ ย...ช่วยคนเจบ็ กอ่ นสคิ รับ!”
พวกนั้นไม่มีท่าทีสนใจคนหนึ่งพยุงตัวโจรออกมาจากรถ แล้ว

ทำการยึดปืนของโจร ส่วนอีกคนก็ถือโทรศัพท์เหมือนจะโทรหาอะไรสัก
อย่าง ผมพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ผมรีบไปด้านหน้าของฟ้า พยายามดู
อาการ ตาของเธอยังลมื อยู่...

“กลั ยา...”
“ฟะ...ฟา้ ...”
“ขอโทษ...”
เธอพูดทั้งน้ำตา ผมไม่อาจรู้ได้ว่าเธอจะขอโทษผมทำไม
ตอนน้ีผมห่วงสภาพเธอมากกว่า
“ไม่ต้องพูดแล้วฟ้า เธอจะต้องไม่เป็นอะไร เจ็บไหม เจ็บมาก
ไหม เดย๋ี วสถิ ามอะไรเน่ยี ?!”
“ฉนั ชานะ่ ไมร่ สู้ กึ อะไรเลย ไม่เจบ็ เลย กลั ยา...”
“...”
“ฉันขอโทษ...”
“ไม่ตอ้ งพดู แล้วฟ้าไมเ่ ปน็ อะไร เธอจะตอ้ งไมเ่ ป็นอะไร!”
“ท่ีฉนั ไม่ได้เหน็ ข้อความ...ของนาย...เปน็ คนแรก”
“อะไรกันชา่ งมันเถอะฟ้า ไม่เป็นอะไร ฉันมันบ้าเองแหละ ฉัน
ไม่น่าวิง่ ออกมาเลยเพราะฉนั เธอถงึ ...”

หน้า 28

“ฉันเองก็ชอบนายนะ ชอบกัลยามาตลอดเลย ตั้งแต่สมัย
เด็กๆ แล้วละ่ ”

“...”
“ขอโทษนะ กัลยา...ฉันกลัว...”
“ฟะ...ฟา้ !”
ผมรีบกุมมือของเธอเอาไว้ อะไรกัน อะไรกัน ตอนนี้เธอนิ่งไป
แล้ว ดวงตาของเธอยังคงมองมาที่ผม น้ำตาผมมันไหลออกมาตั้งแต่
เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงจากเธอพูดว่า “ขอโทษ” หัวผมก็
เบลอไปหมด ได้แต่มองหน้าของเธอ น้ำตาของเธอหยุดไหลดวงตาของ
เธอหมดประกายในตาเป็นทีเ่ รยี บร้อยแลว้
“ฮือ....!”
ผมร้องไหเ้ สยี งดงั ไม่สนสิง่ รอบตัวของตวั เองอีกต่อไป มือท่ีกุม
ไว้ยังรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายของเธอ ผมมองไปยังดวงตาที่ไร้แววตา
ของเธออยูแ่ บบน้ัน ไม่รูว้ ่ามันผ่านไปนานแค่ไหนผมไดย้ ินเสียงเอะอะดัง
ขึ้นก่อนที่จะมีเสียง กรีดร้องและเสียงวิ่งเข้ามา ผมยังหลงเหลือ
ความหวงั ทีว่ า่ อาจจะยังชว่ ยเธอได้ ผมหันไปหาทางตน้ เสียง
“ชะ..ชว่ ย...”
“ฉนั จะใช้แกน่ีแหละ...!”
ไม่ใช.่ ..เสียงแห่งความหวังอะไรทั้งนน้ั มนั เปน็ เสียงโจรท่ีอยู่ใน
รถกระบะเมื่อครู่วิ่งมาทางนี้พร้อมทำท่าเอื้อมมือเข้ามาหาผม ข้างหลัง
ตรงรถกระบะมีตำรวจ ไม่สิเรียกว่าซากตำรวจที่ขาดเป็นท่อนๆ จากที่ดู
ไมน่ า่ มอี ะไรทีท่ ำใหเ้ ป็นสภาพแบบนน้ั ไดเ้ ลย

หนา้ 29

“หรอื วา่ ...”
ผมมองไปที่แขนของโจรคนนั้นก็เห็นอาวุธท่ีมันใช้ แขนขวา
ของมันที่แปลงสภาพกลายเปน็ ใบมดี ยาว
(ผใู้ ช้พลังพิเศษ? ไม่จริงน่า...)
ถึงตัวของมันจะสะบักสะบอมเต็มไปด้วยแผลแต่ก็ยัง
พยายามจะหนีเต็มที่ คงฉวยโอกาสฆ่าตำรวจสองคนตอนกำลังเผลอ
แล้วคิดจะใช้ผมเป็นตัวประกันเพอ่ื ท่ีตัวเองจะหนีได้ มีผคู้ นมองอยู่รอบๆ
บรเิ วณมากมาย คงจะจวนตัวจริงๆ ถึงใช้พลังแบบน้ีออกมา ท้งั ๆ ที่มีข้อ
หา้ มแบบเครง่ ครดั แทๆ้
“มานี่ซะ!”
ก่อนที่มือซ้ายของโจรที่เป็นมือปกติจะเอื้อมมาถึงผม ผมก็
กวาดมอื ขวาไปทางโจรแลว้ ตวัดมือลง
“เพราะแกฟ้าถงึ ได้...”
ตึง้ !
“อก๊ั !”
มีเสียงดังจากพื้นถนนก่อนจะถึงตัวผมนิดเดียว หัวของโจร
กระแทกเข้ากับพื้นถนนอย่างแรงจนแน่นิ่งไป แขนขวาเองก็กลับไปเป็น
ปกติ ผมมองร่างของโจรอยา่ งเวทนา ผมไม่รู้เลยว่าผมกำลังโกรธ กำลัง
เศรา้ หรือมคี วามรู้สึกแบบไหนกันแน่ ในหวั มีแต่ความสับสน น้ำตายังคง
ไหลออกมาเรือ่ ยๆ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน พอผมรู้สึกตัวรถพยาบาล
กับรถกู้ภัยก็มาถงึ แล้ว ตัวผมเองก็ถกู พาตัวไปด้วยเชน่ กัน

หน้า 30

บทท่ี 1 การกลับมา

หลังจากที่ฟ้าเสียชีวิตมันก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ในตอนท่ี
พ่อแม่ของฟ้ามาถามเรอ่ื งราวจากผมตอนอยู่ท่ีโรงพยาบาล พอพวกเขารู้
เรื่องก็ถึงกับเข่าทรุดไม่นานหลังจากที่ผมเล่าทุกอย่างให้ฟังทางแม่ของ
ฟ้าก็เข้ามาโทษว่าเป็นความผิดของผม ผมได้แต่เงียบยอมรับคำด่าทอ
ทุกคำความรู้สึกมันจมดง่ิ พอ่ ของฟ้าก็เขา้ มาชกผมเหมอื นกัน ผมโดนชก
ไม่รู้ว่านานขนาดไหนจนน้าไอซ์มาถึงก็รีบเข้ามาห้ามจนโดนลูกหลงไป
ดว้ ยอกี คน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีกลุ่มคนชุดดำเข้ามาคุยกับผม เหมือน
จะ เ ป็ นเ จ้ าหน้ าที ่ พ ิ เ ศ ษที ่ ค อ ยค วบค ุ ม เ ก่ี ยวกั บเ ร ื ่ อ งผ ู ้ใ ช้ พ ล ั งพ ิ เศษ
หลังจากจบเรื่องผมก็มารู้ที่หลังว่าเหตุการณ์ทั้งหมดกลายเป็นเรื่องของ
โจรคา้ ยาอะไรสกั อย่างกับตำรวจทีไ่ ลล่ ่ากนั จนเกิดอุบัติเหตุขนึ้ เร่ืองท่ีโจร
คนนัน้ ใช้พลงั พเิ ศษมีใบมีดออกจากแขนก็กลายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อไป ไม่ก็
กลายเป็นข่าวลือ เหมอื นทง้ั หมดจะเปน็ เพราะ ‘พวกชดุ ดำ’ นน่ั แหละ

หลังจากเกิดเรื่องวันแรกผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ แต่ก็ถูก
เพื่อนและคนอื่นๆ รุมประณาม เหมือนว่าจะเป็นเพราะก้านไปเล่าเรื่อง
ผมในวันนั้นให้คนอื่นฟัง ไม่รู้ว่าไปเล่าอะไรบ้างแต่คำด่าทอจากเพื่อน
และคนอื่นๆ เองก็รุนแรงมาก พอพักกลางวันผมก็โดนพวกก้านรุมซ้อม
อีก แน่นอนว่าไม่ได้ตอบโต้อะไรทั้งนั้น พอโดนซ้อมเสร็จผมก็เดินกลับ
บา้ นมาทัง้ ๆ แบบน้นั

ตง้ั แต่วนั นน้ั ผมกน็ อนอยู่แตใ่ นห้องไม่ไดไ้ ปไหน พอ่ กบั แม่ฟ้าก็
ห้ามผมไปงานศพของฟ้า ผมเองกเ็ ขา้ ใจเพราะยังไงตน้ เหตมุ ันก็เกิดจาก
ผม

หน้า 32

(ใชเ่ พราะเรา ฟา้ ถึง...)
[เรยี นรู้แรร์สกลิ =คอร์ลโี อเน่(หวั ใจราชสหี )์ แล้ว]
(เสียงบ้าอะไรเนี่ย? ความรู้สึกของเรามันดิ่งจนได้ยินเสียง
หลอนแล้วเรอะ...?)
กอ๊ ก ก๊อก ก๊อก
“ไมก่ ินขา้ วกนิ ปลาอีกแล้วเหรอ?...ขอเข้าไปนะ”
ยังไม่ทันได้ตอบรับ น้าไอซ์ก็เปิดประตูห้องเข้ามา ตอนนี้ผม
นอนหนั หลังให้ประตูห้อง นา้ เดนิ เข้ามาเงียบๆ ก่อนจะน่ังลงบนเตียงผม
แล้วกเ็ อามอื มาจบั เอวของผมเบาๆ
“กลั ยา รักน้าไหม?”
“...”
“น้ารักกัลยานะ พอจะมีอะไรที่น้าช่วยได้ไหม? จะอะไรก็ได้
น้าไม่อยากเห็นกลั ยาเปน็ แบบน้ีอกี แล้ว...”
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแฝงด้วยความเป็นห่วง
และความอ่อนโยน แต่ผมก็ไม่อาจจะตอบกลับไปได้ทันที ไม่นานเธอก็
มานอนอยขู่ ้างหลงั ผมแล้วก็เอาแขนเข้ามากอดจากด้านหลัง
“เราเปน็ ครอบครวั เดยี วกนั เนอะ ท่ผี า่ นมากม็ ีกนั แค่สองคน...”
“...”
“หากน้าจะแบ่งเบาได้สักนิด...แค่ความรู้สึกก็ได้ น้าอยากจะ
ชว่ ยนะ”
เพราะผมมัวแต่เศร้าอยู่แบบนี้ก็เลยทำให้น้าเป็นห่วงไปด้วย
ถ้าเป็นน้าอาจจะช่วยแบ่งเบาความรู้สึกของผมออกไปบ้างก็ได้ ผมเลย

หน้า 33

ตัดสนิ ใจที่จะพูดข้ึน
“ถ้าหาก...”
“หมื ?”
ผมหันหนา้ ไปหานา้ ไอซ์แล้วพูดตอ่
“ถ้าหากผมพูดเรื่องความไม่สบายใจออกไป จะไม่ทำให้น้า

ร้สู กึ แยไ่ ปดว้ ยเหรอ? แบบน้ันมนั ดเู ห็นแกต่ ัวไมใ่ ช่เหรอ?”
“...”
“ผมเองก็รักน้า เพราะรักผมเลยไม่อยากให้น้าต้องแบกรับ

ความรู้สึกของผมไปด้วย...อ๊ะ?”
ผมโดนดงึ เข้าไปกอด ใบหน้าของผมซุกอยู่ตรงหน้าอกของน้า

ผมตกใจแลว้ พยายามดันตัวออกก่อนจะได้ยินเสยี งพดู เบาๆ
“ถ้าหากกัลยามาปรึกษา มาพูดคุยแบ่งเบาความรู้สึกกับน้า

น้าจะรู้สึกดีมากกว่า มันดีกว่าที่จะเห็นกัลยาเศร้าอยู่แบบนี้ ถ้าน้าช่วย
แบกรบั ได้สักนดิ นา้ ก็พอใจ กจ็ ริงทใี่ นมมุ ของกลั ยามันอาจจะดูเหน็ แก่ตัว
ไปบ้าง แต่สำหรับน้า มันเป็นเร่ืองนา่ ยนิ ดนี ะ”

ผมอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก มันดีใจแต่ก็รู้สึกทุกข์ไปพร้อมๆ กัน
มนั ทำใหผ้ มตัดสนิ ใจได้ ก่อนจะร้องไห้แลว้ กอดลำตัวของนา้ จนแนน่

“เพราะผม...เพราะผมฟา้ ถึงได.้ ..ฮือ...”
“ไมใ่ ช่เพราะกัลยาหรอกนะ อยา่ โทษตัวเองเลย ฟา้ เองก็คงไม่
ถือโทษกัลยาแนน่ อน เพราะงัน้ อย่าโทษตัวเองเลยนะ”
“แตว่ า่ ...”
ผมโดนลูบหวั เบาๆ

หนา้ 34

“ถึงจะบอกแบบนั้น แต่จะโทษตัวเองก็ได้ จะรู้สึกผิดก็ไม่เป็น
อะไร แต่ยงั ไงก็ตามถึงท่สี ุดแล้ว กใ็ ช้ชวี ิตนแ้ี ทนส่วนของคนท่ีเสียไปด้วย
นะ ใช้เผื่อพวกเขาที่ไม่อาจจะมีชีวิตต่อ พวกเราที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ต้องอยู่
ตอ่ ไป...”

ผมเบิกตากว้างแล้วมองใบหน้าของน้า ทั้งสีหน้าแล้วก็
น้ำเสยี งผมคดิ ว่า จะตอ้ งจดจำท้ังสหี นา้ และคำพูดนเ้ี อาไว้ คำพูดของนา้

“ในละครน้ำเน่าที่ดูเร็วๆ นี้พูดประมาณนี้น่ะ...แต่น้าก็เห็น
ด้วยนะ”

“อะ๊ ...?”
ผมได้ยินเสียงกระเบื้องแตกอยู่ในหัว แต่ถึงแบบนั้นมันก็เป็น
คำพูดทช่ี ว่ ยฉดุ ผมขึน้ มาได้อยู่ดีผมกอดแลว้ กเ็ อาหนา้ ซกุ อกน้าไอซ์
“ขอบคณุ ครบั แม่...”
“ห๊ะ? อะไรนะ? ฉันไม่ได้อยาก...อืม ยอมก็ได้ เป็นแม่นี่เนอะ
อืมๆ “
ผมยิ้มให้ก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น ตอนนี้เวลา 17.13 น.
ผมลุกขึ้นกอ่ นจะหันไปพดู กับนา้ อีกครง้ั
“น้าครับ ชว่ ยพาผมไปโรงเรียนตอนนี้ไดไ้ หมครบั ?”
“หืม? ตอนนีเ้ นี่ยนะ มนั จะมดื อย่แู ล้วนะ ไปทำอะไร?”
“ฟ้าเคยบอกผมเอาไว้นะ่ ครบั ถงึ จะแค่พดู เลน่ ๆ ก็เถอะ...”
“ถ้าสมมติฉันเกิดตายก่อนกัลยา อยากให้เอาหนังสือมา
อา่ นใหฟ้ งั ตรงนข้ี องทกุ ปีไดไ้ หม?”
ผมคดิ ถงึ คำพดู ของฟา้ แลว้ หันไปสบตาน้าอีกรอบ

หน้า 35

“ตอนนี้ผมยังไม่ค่อยอยากจะเจอกับคนอ่ืนเท่าไหร่ ผมเลยคิด

ว่าถ้าเป็นตอนนี้อาจจะดีกไ็ ด้ แถมกข็ อให้นา้ ไปดว้ ยนี่...แปบ๊ เดยี วได้ไหม

ครบั ?”
“อ่า...กไ็ ด้ หลานทนี่ ่ารักขอมาขนาดนีจ้ ะปฏเิ สธไดไ้ งเนอะ?”
เธอพูดแบบนั้นแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจะให้ผมไปเตรียมตัวแล้ว

ลกุ ออกจากหอ้ งผมไป


ผมกับน้าไอซ์มาถึงโรงเรียนตอน 18.30 น. โดยประมาณ รถ
ตดิ นดิ หน่อยเพราะเป็นเวลาที่คนทั่วไปเลิกงาน โรงเรยี นในชว่ งเวลาน้ีจะ
มคี นเบาบางมากพวกอาจารย์ทีส่ อนปกติจะกลับกันช่วง 17.30 น. ส่วน
พวกนักเรยี นจะเลิกเรยี นกนั ตัง้ แต่ 16.00 น. ผนวกกลับมีเรอ่ื งสยองขวัญ
ตามตึกเรียนเก่าด้วยเลยทำใหน้ ักเรียนส่วนใหญ่กลับกันไปกอ่ นแล้ว จะ
เหลือก็แค่พวกที่ทำงานชมรมงานค้างหรือเล่นกีฬาอยู่ในสนามกีฬา
บางส่วนเทา่ น้นั
“อยากใหน้ า้ ไปด้วยไหม?”
“ไมเ่ ปน็ อะไรครับ ผมไปไมน่ านหรอกอยแู่ ค่หลังอาคารเก่าตรง
นนั้ เอง”
ผมพดู แล้วชีไ้ ปท่ีอาคารเกา่
“จ้าๆ ถ้างั้นรีบไปรีบมาล่ะ พอเสร็จจากตรงนี้เดี๋ยวไปหาของ
อรอ่ ยๆ กินกันเนอะ”
“ครบั ”

หน้า 36

ผมยิ้มแบบฝืนๆ แล้วโบกมือให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่หลัง
อาคารเก่า ถึงจะบอกว่ามาอ่านนิทานให้ฟัง แต่ตัวหนังสือที่ผมให้ไปก็
หายไปไหนแล้วไม่รู้ คงทำได้เพียงเล่าปากเปล่านั่นแหละ ช่วงเวลานี้ผม
ไม่รู้เลยว่าควรทำอะไรก่อนดี เพราะใจจริงผมยังทำใจไม่ได้และคงจะมี
ความร้สู ึกตดิ คา้ งในใจแบบนีไ้ ปตลอด

ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อนเลย เพราะในช่วงเวลาที่ผม
เสยี พ่อกับแมไ่ ปตัวผมเองก็ดันจำอะไรไม่ได้ ถ้าถามวา่ เศร้าหรือเปล่าผม
ก็บอกไม่ได้แต่ในงานศพของแม่ผมก็มีน้ำตาไหลออกมาอยู่เหมือนกัน
ถึงผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็เถอะเพียงแต่ครั้งนี้มันต่างจากตอนนั้น ผมมี
ความรูส้ ึกมากมายท้ังในหัวและในอก มนั อัดแน่นเตม็ ไปหมด

“มาถึงแล้วเหรอเนยี่ ...มัวแตเ่ ดินคิดจนไม่ไดม้ องทางเลยเรา”
ผมแหงนมองท้องฟ้า สีของท้องฟ้าตอนนี้มีสแี ดงออกมว่ งนดิ
หนอ่ ยคงเพราะพระอาทิตย์จะตกดินแลว้ ม้ัง หลังจากมองท้องฟ้าครู่หน่ึง
ผมก็มองเส่ือที่ยงั อยู่กบั พ้ืน ผมน่ังลงบนเส่อื เอาหลงั พิงผนงั ดา้ นหลังห้อง
ศลิ ป์แล้วหนั ไปเหน็ สิง่ แปลกๆ เข้าโดยบงั เอญิ
โซ่ที่แขวนประตูร้ัวไว้มันหายไปผมรู้สึกสงสัยมากเลยลุกยืน
แล้วตรงไปที่หน้าประตู ผมดันประตูออกเบาๆ ก็มีเสียงเหล็กเสียดสีกัน
ฟังแล้วก็สยองหน่อยๆ ทั้งบรรยากาศแปลกๆ นี้ ทั้งต้นไม้มากมาย
หลังจากที่คิดอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือเปล่าผมก็เห็นเงาของใครบางคนยืน
อยู่ตรงท่านำ้ เก่าจากระยะไกล จึงตัดสนิ ใจเขา้ ไปขา้ งใน
ผมเดินเข้ามาแบบหวาดๆ เล็กน้อย ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ
เดนิ เข้ามาจนเห็นภาพของใครคนน้ันชัดเจนขึ้น เสน้ ผมยาวถึงกลางหลัง

หน้า 37

ถูกถักเปยี ไว้สองข้างซ้ายขวาสเี ขียวเข้มสนิท สวมแว่นตาใบหน้าน่ารักดู
เปน็ คนขอ้ี ายดวงตามีสเี ขยี วสดใส เธอสงู กวา่ ผมเล็กน้อยท่าทางของเธอ
ตอนนี้ดูเหมือนกำลังเหม่อมองอะไรสักอย่างอยู่ หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ผมกต็ ัดสนิ ใจทจ่ี ะทกั เธอ

“หวั หนา้ หอ้ ง มาทำอะไรตรงน้ี?”
“...”
“น่ีๆ ไมไ่ ด้ยนิ เหรอ?”
“...”
ผมเห็นท่าทางของเธอดูแปลกๆ ผมเลยเดินเขา้ ไปจับไหล่ของ
เธอ
“นี่ๆ”
“กว๊ิ !”
เธอสะดุ้งเล็กน้อยพรอ้ มสง่ เสียงตกใจแบบแปลกๆ ออกมา
“กะ...กลั ยาเหรอ? ทำไม...อ๊ะ? ฉนั อยทู่ ่ไี หนเน่ีย?”
“เอะ๊ ? เปน็ อะไรหรอื เปลา่ หวั หนา้ หอ้ ง ตอนน้ีอยู่ตรงบ่อน้ำหลัง
โรงเรียนนะ่ อยา่ บอกนะวา่ เหมอ่ จนไม่รู้ตวั เลยว่าเดินมาอยู่ตรงนน้ี ่ะ?”
“มะ...ไม่นะ คะ...คือว่า ฉันจำได้ว่ากำลังจัดสมุดงานเพื่อเอา
ไปสง่ อาจารย์อยู่น่ะ แลว้ อยๆู่ กไ็ ดย้ นิ เสียง ‘เพลง’ แปลกๆ จากนั้นฉันก็
อยู่ตรงน.้ี ..”
“เพลง?”
“อะ...อืม เหมือนเป็นเพลงเก่าๆ สมัยก่อนน่ะ แต่ไม่มีเสียงคน
ร้องนะ...อ๊ะ? เพลงนแี้ หละๆ!”

หนา้ 38

มีเสียงเพลงเหมือนเพลงเก่าลอยมาตามอากาศ ผมเลยหัน
มองซ้ายขวาเพื่อหาต้นเสียง แต่ก็ไม่พบ เหมือนเป็นเสียงที่เข้ามาอยู่ใน
สมองโดยตรงมากกว่าหรือจะเป็นพวกใช้พลังพิเศษอีกแล้ว? ระหว่างท่ี
คดิ อยกู่ ็เหน็ หวั หน้าหอ้ งกำลงั ทำหนา้ ลนลานสดุ ๆ

“นะ...นี่ กลั ยาหรอื ว่าจะเป็นผะ...ผีเหรอ?”
“ไม่รสู้ ิ แตห่ ัวหน้าหอ้ ง ขอโทษนะแต่เราออกจากตรงน้ีกันก่อน
ดไี หม?”
“อะ...อมื ”
“จาปายหนาย... ~”
““เอ๊ะ?/กวิ๊ !””
พวกเราสะดงุ้ พรอ้ มกันแล้วหันไปมองทิศทางของเสียงทันที
“กรดี๊ !”
มีมือเล็กๆ สีดำคล้ายยางโผล่มาจากน้ำแล้วจับที่ขาของ
หัวหน้าห้องเอาไว้
“หัวหนา้ หอ้ ง!”
ถึงผมจะตกใจแต่ก็รีบยื่นมือไปคว้าหัวหน้าห้องออกมาจน
หลดุ จากมอื ยางสีดำน่ันได้ แตผ่ มก็ลม้ ไปข้างหลงั พร้อมกบั หัวหน้าห้องท่ี
ถูกดงึ มา
“ไม่เปน็ ไรนะหวั หนา้ ห้อง?”
“อะ...อมื เจ็บนดิ หนอ่ ย ตะ...แต่น่นั มนั ผีจริงๆ เหรอ?”
“ไม่รู้เหมอื นกนั แต่เรารบี หนกี นั กอ่ นเถอะ...อะ๊ ...”
โฮกกกกกก!

หน้า 39

มีเสียงคำรามดังขึ้นทั่วบริเวณ ไม่นานนักก็มีเงาสัตว์ตัวใหญ่
มากมายเขา้ มาล้อมพวกเราจากทางป่าไว้

“เหมอื นจะหนไี มไ่ ดน้ ะ...”
“มะ...ไม่จริง จะทำยังไงกันดี สะ...เสียงเหมือนเสือหรือไม่ก็
สิงโตเลยนะเมือ่ กี้นี้ แต่พื้นที่แถวนี้มะ...ไม่น่ามีนี่นา ตะ...ตัวอะไรกันแน่
นะ?”
ผมไม่ได้ตอบหัวหน้าห้องที่กำลังลนลานแล้วเข้ามาเกาะ
แขนขวาผมอยตู่ อนนี้ เพราะผมกำลังสงสยั ภาพเบือ้ งหน้ากับเสยี งเมอ่ื ครู่
อาจจะเป็นผู้มีพลังพิเศษก็ได้ แต่ฟังจากเสียงน่าจะเป็นสัตว์ขนาดใหญ่
จริงๆ
“ม่าย หา้ ยหนีหรอก... ~”
““?!””
พอหันไปหาต้นเสียงก็มีมือเล็กๆ คล้ายยางสีดำมากมาย
รวมตัวกันในบ่อน้ำแล้วดันตวั ขึน้ มา พอรวมตัวเสร็จมันก็ก่อตัวเปน็ ควัน
ดำๆ ขนาดใหญท่ ่มี ดี วงดาลกู โตอย่ตู รงกลางหนง่ึ ลูก
“ผะ...ผีจรงิ ๆ ดว้ ยกลั ยา!”
“หวั หนา้ ห้อง อยใู่ กลๆ้ ฉนั ไวน้ ะ”
“อะ...อืม จะใหห้ นกี ห็ นีไม่ไดน้ ”ี่
“ต้องการอะไร?”
ผมทำใจถามแบบหวั่นใจ เพราะเหมือนมันจะพูดได้ถึงจะพูด
ลากเสยี ง แตก่ ็คดิ วา่ น่าจะพอสอ่ื สารกันได้
“...อาหาร...ทาส~”

หน้า 40

““เอ๊ะ/ก๊วิ ?!””
ผมตกใจจนเหงื่อตกส่วนหัวหน้าห้องก็ตัวสั่นอยู่ข้างหลังผม
จากสถานการณ์ก็น่าจะพอรู้แล้วว่าอาหารที่ว่าน่าจะเป็นพวกเรา แต่ก็
อดสงสยั กับคำว่าทาสไม่ไดเ้ หมอื นกนั
“มะ...หมายถึงพวกเราสนิ ะกัลยา?”
“คงจะใช”่
“อาวละ่ มาห้ายกนิ ซะดๆี ~”
มีมือคลา้ ยยางสีดำขนาดใหญอ่ อกจากควันสีดำแล้วพุ่งมาหา
พวกเรา ผมรีบใชม้ ือซา้ ยตวัดมอื ลงทันที
“อะ๊ ...นะ...หนกั ”
มันหนักมากจนตวัดมอื ลงไม่ได้จนผมต้องใช้มอื ขวาอกี ข้างมา
กดมือซ้ายลง พลังของผมมันมีขีดจำกัดตรงท่ีไมอ่ าจจะใช้ของที่มันหนัก
มากๆ ได้ อย่างพวกเหล็กหนักๆ หรืออะไรแบบน้ันส่วนพวกร่างกาย
มนุษย์ผมใช้ได้เป็นบางส่วนอย่างเช่นหัวของโจรเมื่อครั้งกอ่ น แต่ที่ว่าใช้
ไมไ่ ดม้ ันก็ไม่ถูกสกั ทีเดียวเพราะน้าไอซ์บอกว่าพลังของพวกเราสามารถ
พฒั นาได้อีก ถงึ จะมพี ลังท่ไี ร้คา่ แค่ไหนถ้ารู้จักใช้ก็สามารถพัฒนาข้นึ ได้
ป้งั !
มอื คล้ายยางสีดำนนั้ กระแทกเข้ากบั ทา่ นำ้ อย่างแรง
“...”
“มะ...เม่ือกี้ กะ...กลั ยาทำอะไรน่ะ”
“เอาไว้ก่อน เอานี่ไป ช่วยโทรหาเบอร์ที่ชื่อน้าไอซ์ บอกให้มา
ชว่ ยที!”

หน้า 41

ผมฉวยโอกาสที่ตัวประหลาดไม่ขยับตัวหยิบโทรศัพท์มือถือ
จากกระเปา๋ กางเกงส่งให้หวั หน้าหอ้ ง

“อะ๊ ! ขะ...เขา้ ใจแล้ว ตะ...แตท่ ำไมเราไม่โทรหาตำรวจละ่ ?”
“เอาเถอะน่า! เดี๋ยวฉนั คอยถ่วงเวลาให้เองรบี เข้าเถอะ!”
“จ่ะ!”
“ม่ายชา่ ยเวทมนตร์ หรือว่า ‘เมดีป’... ~”
“เวทมนตร์? เมดีป?”
“ฮ่าๆๆ ม่ายด้ายกินพวกเมดีปมานานแล้วด้วยสิ ดีจาย
จริงๆ~!”
“นห่ี ัวหน้าห้อง ยังไม่ได้อีกเหรอ”
ถงึ จะสงสยั กบั คำพูดของมัน แตผ่ มก็ยังหันไปถามหัวหน้าห้อง
“มะ...ไม่ได้ ไม่มีสัญญาณเลย...”
“วา่ ไงนะ?!”
เธอทำหน้าซีดเผือดแบบสนิ้ หวงั แล้วมองมาทางผม
“พวกแก ล้อมอาวว้ายแต่อย่าข้าวมายุ่งนะ ถ้าเหลือจะแบ่ง
ห้ายกิน~”
เงารอบๆ เดินเข้ามาใกล้พวกเราจนปรากฏร่างให้เห็น รูปร่าง
พวกมันเหมือนหมาตัวใหญ่ๆ หลายตัว สูงกวา่ พวกเราน่าจะมีไม่ต่ำกว่า
ยส่ี บิ ตวั แน่
“กะ...กลั ยา...”
“อย่าออกหา่ งจากตวั ฉันนะ...”
มือสีดำขนาดใหญ่พุ่งมาหาผมอีกรอบ ผมใช้สองมือตวัดลง

หน้า 42

อีกครั้ง มือคล้ายยางสีดำก็กระแทกลงกับพื้นอีกครั้งแต่ก็มีมือสีดำอีก
ข้างพุ่งเข้ามาอีก ผมก็ตวัดมือสองข้างลงจนมือสีดำกระแทกเข้ากับพื้น
อกี คร้ัง

“แฮก่ ๆ”
“กะ...กัลยา เป็นอะไรไหม?”
“คะ...แคห่ นกั น่ะ”
หัวหน้าห้องเกาะหลังผมไว้แน่นแล้วถามด้วยน้ำเสียงลนลาน
สุดๆ ถึงจะเริ่มหอบแต่ตอนนี้ผมต้องเพ่งสมาธิกับตัวประหลาดที่อยู่
ตรงหน้าก่อน อย่างน้อยถ้าเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ถ่วงเวลาไว้จนกว่าน้าไอซ์
จะมา
ต้องทำให้ได้อย่างน้อยก็ต้องช่วยหัวหน้าห้องให้ได้ก่อนถ้า
หากผมล้มไปมีหวังไดต้ ายกันทงั้ คแู่ น่
แถมผมตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตแทนส่วนของฟ้า ผมจะมา
ตายตรงนี้ไม่ได้ และแล้วการทำให้แขนคล้ายยางสีดำกระแทกพื้นก็
ดำเนินต่อไปอีกหลายครั้งแต่ทุกครั้งการพุ่งเข้ามาจะเป็นแขนทีละข้าง
เทา่ น้ัน จนกระท่ัง...
“แฮก่ ๆ”
“เพลินดีน้า งา้ นต่อปายเป็นแบบนี้~”
มอื คล้ายยางสีดำทัง้ สองข้างพุ่งเข้ามาหาพร้อมกัน
“อา๊ ก!”
ผมเล็งไปที่มือสีดำขนาดใหญ่ทั้งสองข้างแล้วตวัดมือลงสุด
แรง จนมอื สดี ำทงั้ สองขา้ งกระแทกเขา้ กับพ้ืน

หน้า 43

“กะ...กัลยา”
“...”
สติผมเริ่มหลุด มันหนักเกินไปและตัวผมก็ไม่เคยใช้พลังถี่
ขนาดนม้ี าก่อน
“จาเร่งความเรว็ แล้วน้า~”
“...?!”
มือสีดำสองข้างพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วสลับไปสลับมาผมก็
ตวัดมืออย่างเร็วและแรงตามจำนวนครั้งที่มือสีดำพุ่งเข้ามาจนสติเร่ิม
ลอยไปเร่ือยๆ ไมใ่ ชเ่ พราะพลังในการใช้พลังน้ีหมดหรอื อะไร แต่เกิดจาก
ความล้าที่ใช้กับของที่หนักมากๆ ติดต่อกันอาการน่าจะคล้ายกับคนท่ี
ยกของหนักเรอื่ ยๆ จนไมไ่ ดพ้ ักติดต่อกัน
อากาศหายออกจากปอดเริ่มหายใจไม่ทันอาการหอบเข้ามา
รุมเร้า มีแต่มือกับแขนของผมที่ยังขยับต่อไปเรื่อยๆ และแล้วตัว
ประหลาดนน่ั ก็หยดุ มือไป
“ซาหนุกจาง ฮ่าๆๆ ต่อปายเอาเป็นแบบนี้แล้วกาน ช้านไม่
อยากเล่นแล้ว~”
“อึก๊ ...”
“อะ่ ...”
ทั้งผมและหัวหน้าห้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ลำ
แขนสีดำขนาดใหญ่สองข้างเมื่อครูก่ ระจายออกเป็นแขนเลก็ ๆ มากมาย
นบั ไมถ่ ว้ น ลอยอยขู่ ้างๆ ลำตวั ของตวั ประหลาดนัน่ ภาพทีเ่ ห็นทำเอาผม
แทบจะลืมหายใจ ผมพยายามคิดหาทางรอด ตัวประหลาดแบบน้ี

หนา้ 44

อาจจะเป็นเหมือนในเกมหรอื การ์ตูนก็ได้
ผมพยายามคิดหาวิธีสู้กับมันแต่ด้วยพลังของผมในตอนน้ีไม่

อาจจะทำอะไรมันได้ ถ้าเป็นมนุษย์ด้วยกันยังพอจะทำให้หัวเขกพื้นจน
ตายได้ละ่ มง้ั แตพ่ อเปน็ ตัวประหลาดแบบน้พี ลงั ของผมมันไรค้ า่ สดุ ๆ

“กะ...กลั ยา จุดอ่อนมันอาจจะอยทู่ ่ดี วงตารึเปล่า?”
“เอะ๊ ?”
หัวหนา้ ห้องเหมือนจะพอร้คู วามคิดของผมเลยพยายามช่วย
(นั่นสิอาจจะเป็นที่ดวงตาก็ได้ แต่จะทำยังไงล่ะทำยังไงถึงจะ
จดั การกับดวงตาน่นั ได้...)
หลังจากท่ีพยายามคิดอยู่ครู่หนึ่งผมก็หันไปเห็นก้อนหินบน
พน้ื
“อาวละ นา้ ~”
“จะมาแลว้ เปน็ ไงเป็นกัน หวั หนา้ หอ้ งช่วยพยายามเก็บหินให้
มากที่สุดแต่ขอขนาดห้ามเล็กกว่านิ้วโป้งนะแล้วพยายามเขวี้ยงหินให้
ข้ามหวั มนั ใหท้ ี จะก่ที กี ็ไดพ้ ลาดกไ็ มเ่ ปน็ อะไร!”
พอผมหันไปมอง เธอก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจว่าผมจะทำ
อะไร สมกับเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในห้อง เธอรีบหยิบก้อนหินเล็กใหญ่
หลายก้อนขึน้ มาแล้วเขวี้ยงออกไปทันที ความสงู ของตัวประหลาดควันสี
ดำน่าจะประมาณ 3-4 เมตรจากระยะนี้ถึงจะเป็นหัวหน้าห้อง ก็น่าจะ
เขวี้ยงไปถงึ ได้แต่ถา้ ไม่ถงึ ขอให้เข้าไปในควันเลยส่วนลูกตาไปนดิ หนอ่ ย
ก็น่าจะได้แล้ว ส่วนสภาพผมในตอนนี้คิดว่าตัวเองไม่น่าจะมีแรงพอจะ
เขวยี้ งหนิ ใหส้ งู ขนาดนัน้ ได้แถมตอ้ งหาวธิ ีถ่วงเวลาเอาไวด้ ้วย

หนา้ 45

แขนสีดำหลายข้างพุ่งเข้ามาโดยไม่สนใจก้อนหินที่พยายาม
เขวี้ยงไปเลยแม้แต่น้อยมันสนแค่ผมเท่านั้นในตอนนี้ ผมมองภาพเบื้อง
หน้าพยายามฝืนใช้แรงทั้งหมดทำให้แขนสีดำหลายข้างตกลงไป
กระแทกพื้นแต่พอกระแทกเสร็จมันก็พุ่งเข้ามาหาผมต่อทันทีมันคงคิด
จะเลกิ เล่นกับผมแล้วจริงๆ ทัง้ แขนทงั้ มือสดี ำหลายขา้ งเขา้ มากอดรัดตัว
ผมไวท้ ันทีทำเอาผมดิน้ ไมห่ ลุด

“ด้ายตวั แล้ว~”
“อึก...”
“กลั ยา!”
“เขวี้ยงต่อไป ไม่ตอ้ งสนฉัน!”
“ตะ...แต?่ !”
“เอาเถอะน่า เร่งมือเขา้ !”
“อื้อ!”
เธอเขวี้ยงก้อนหินอยู่หลายครั้งก่อนจะรู้ว่าไม่น่าจะเขวี้ยงไป
ถึงได้ เลยตดั สินใจว่ิงเข้าไปหาตัวประหลาดนนั่ ให้ใกล้ขึ้นแล้วเขว้ียงก้อน
สุดท้ายออกไป ตัวประหลาดก็มัวแต่สนใจผมพยายามฉุดร่างผมเข้าไป
หาโดยไม่ได้ป้องกันตวั เองเลยแม้แตน่ อ้ ย
“ไปเลย ขอรอ้ งล่ะถงึ ทเี ถอะ!”
หัวหน้าหอ้ งตะโกนสุดเสียงพอเขวี้ยงหินก้อนน้ันออกไปก็ม้วน
ตัวล้มลงกับพื้นแล้วหันมามองผลงานตัวเอง หินก้อนนั้นพุ่งเข้าไปหา
ดวงตาของตัวประหลาดตรงๆ ได้ยินเสียงแผ่วๆ ของหัวหน้าห้องว่า “ไม่
จรงิ ...” หนิ ลอยไม่ถึงด้านบนของดวงตาเพียงแคพ่ งุ่ เขา้ ไป

หนา้ 46

ในระยะนี้ต้องกระแทกเข้ากับดวงตาแนน่ อน ผมไมอ่ าจปล่อย
โอกาสนี้ไปได้ ผมรีบตวัดมือซ้ายลงทนั ทีเปา้ หมายก็คือลกู ตา

“อารายยย~”
ลกู ตาของตวั ประหลาดดิ่งลงมาเล็กนอ้ ย
“หายไปซะ ไอ้ตัวประหลาด!”
ผมใช้มือขวาตวัดลงเป้าหมายคือก้อนหิน ถึงพลังของผมมัน
จะดูไร้พลังถ้าเทียบกับพวกที่มีพลังแบบสุดยอด แต่อย่างที่น้าไอซ์เคย
บอก เพียงแค่รู้จักใช้พลังแม้จะเป็นพลังที่ใช้ได้แค่แนวดิ่งอย่างผมก็
สามารถทำใหม้ นั แสดงผลลัพธ์ออกมาได้แบบสดุ ยอดเชน่ กนั ผมตวัดมอื
ขวาลงสุดแรงจนก้อนหินที่อยู่กลางอากาศพุ่งลงสู่พืน้ ด้วยความเร็วแลว้
กระแทกเขา้ กับดวงตาของตัวประหลาดจนทะลุลงพื้นข้างล่าง
ตูมมมม!
“อา๊ ก!”
ตัวประหลาดร้องเสียงหลงก่อนจะปล่อยมือที่รัดไว้จนผมร่วง
ลงกระแทกพ้นื แล้วตวั มนั ก็หงายหลังจมลงบอ่ นำ้ ไป
“กัลยาเปน็ อะไรไหม?!”
“อมื ยงั ไหวน่ะ”
“ดีจงั ...”
เธอยมิ้ ออกมาเล็กนอ้ ย
“อย่าเพิ่งดีใจดีกว่า ยงั เหลอื พวกหมาอกี นะ”
“จะ...จรงิ ด้วย”
เธอกลับมาหน้าซดี อีกครงั้

หน้า 47

“ยังไงก็จดั การหัวหนา้ ...”
ขณะที่ผมยังพูดไม่ทันจบคำก็ได้ยินเสียงหัวเราะ “ฮ่าๆๆ”
ออกมาจากในบ่อน้ำ เสียงนั้นนำเอาความสิ้นหวังกลับมาสู่พวกเราอีก
ครั้ง ตอนนี้ผมแทบไม่เหลือแรงแล้วด้วย ตัวประหลาดตัวนั้นค่อยๆ โผล่
ข้ึนมาบนผวิ น้ำอกี ครงั้ แล้วหัวเราะไมห่ ยุด
“คิดว่าแค่นี้จาจาดการช้านด้ายแล้วเหรอ พวกช้านยังมีอีก
เยอะเลยนา้ ~”
พวกเรามองไปที่มัน มีดวงตางอกออกมาจากควันมากมาย
นับไม่ถ้วน ตอนนี้พวกเราสิ้นหวังสุดๆ หัวหน้าห้องเข้ามาเกาะอยู่ที่หลัง
ผมแลว้ จ้องมองตัวประหลาดนั่น
“ขอกนิ ละนา้ ~”
แขนมากมายพงุ่ มาอกี ครงั้ ถงึ ผมอยากจะใช้พลงั กดหมายักษ์
พวกนี้ลงไปกับพ้ืนแล้วหนีแต่ใชไ้ ดแ้ คร่ อบละคร้ังสองครั้งเท่านั้น จำนวน
มีมากเกนิ ไปหวั หนา้ หอ้ งเองก็ไมม่ ีทางฝา่ ไปได้แน่
“ขอโทษท่ปี กปอ้ งไมไ่ ดน้ ะ หวั หนา้ ห้อง”
“...”
เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะบอกว่า “ไม่เป็นอะไร”
พวกเราหลบั ตากันสนิทกอ่ นท่ีมือยางสดี ำจะพุง่ เข้ามาถึงตวั พวกเรา…
“อยา่ มาแตะต้องกัลยาของฉนั นะไอพ้ วกอสรู ช้นั ตำ่ !”
ฟู่วววววว!
“อ๊าก!”
พอลืมตาขึ้นมองรอบตัว พวกเราอึ้งกับภาพตรงหน้า ไอเย็น

หน้า 48

ลอยเข้ามากระทบตัวจนรู้สึกหนาวไปถึงกระดูก นอกจากพื้นที่ผมกับ
หัวหน้าห้องนั่งอยู่แล้วทุกอย่างกลายเปน็ น้ำแข็งหมดไม่ว่าจะเป็นตน้ ไม้
ดิน ท่าไม้รวมถึงพวกตัวประหลาดด้วย กลุ่มของพวกหมายักษ์นั่น
กลายเป็นน้ำแข็งทั้งหมด พวกเราหันไปมองด้านหลังของกลุ่มหมายักษ์
เห็นน้าไอซค์ ่อยๆ เดนิ เข้ามา

เส้นผมสีดำที่ถูกรวบเอาไว้ด้านหลังพลิ้วไหวไปมา ใบหน้าที่
งดงามยามปกติตอนนี้เหมือนว่ากำลังโกรธสุดๆ มีไอเย็นออกจาก
บริเวณปาก เสื้อยืดแขนสั้นสีขาวกางเกงขายาวรัดรูปสีดำ ตั้งแต่ปลาย
นิ้วยาวไปถึงข้อศอกของแขนทั้งสองข้างมีน้ำแข็งเกาะอยู่ ทุกก้าวที่เดิน
เข้ามาพื้นที่ที่ถูกแช่แข็งไปแล้วจะมีน้ำแข็งหนาขึ้นมากกว่าเดิม ผมกลืน
น้ำลายจนเกิดเสียง เพราะไม่เคยเห็นน้าในสภาพแบบนี้มาก่อนเลยสัก
คร้ัง

“คะ...ใครนะ่ ?”
“นา้ ฉนั เอง...”
“เอ๋?!”
พอเดินเข้ามาถึงกลุ่มหมายักษ์ เธอก็จ้องอยู่ครู่หนึ่งก่อนท่ี
หมาพวกนั้นจะกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งสีแดงกองอยู่กับพื้นพร้อมๆ กัน
ทั้งหมดทกุ ตัว แล้วน้าก็เดินมาหาพวกเรา
“ไม่เป็นอะไรนะ? ขอโทษอยากเข้าไปกอดแทบแย่แต่ถ้ากอด
ในสภาพน้กี ลั ยาคงแข็งตายแนเ่ ลย”
“ทำไมถึงมาอยทู่ นี่ ี่ไดล้ ่ะครับ?”

หน้า 49

หนา้ 50