Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

ผมกับพิมรับซีเมย์เสียบไม้มา มันมีลักษณะเหมือนกับ
ข้าวโพดท่เี ปน็ สีชมพูถกู ไม้เสียบอยู่

“ลองกนิ ดูเลยเจ้าค่ะ”
ผมลองกนิ ซีเมย์เสียบไม้ดูปรากฏวา่ รสชาตมิ ันต่างจากท่ีคิดไว้
อย่างมากไมเ่ หมอื นข้าวโพดเลย มนั มีรสชาติเปร้ียวๆ หวานๆ ความรู้สึก
เหมือนกัดลิ้นนิดหน่อย แต่ละเม็ดพอเคี้ยวก็จะรู้สึกได้ถึงความเหนียว
เล็กน้อยก่อนที่จะมีน้ำภายในเม็ดแตกออกมามีความรู้สึกคล้ายๆ กับ
กำลงั กนิ น้ำสบั ปะรดอยเู่ ลย
“อร่อยจัง เหมือนสบั ปะรดเลยคะ่ ”
“พมิ ก็คิดเหมือนกนั เหรอ”
“สะ...สบั ปะรดเหรอเจ้าคะ?”
“ใช่แลว้ คะ่ ทนี่ ่หี รือว่าจะไม่มสี ับปะรดเหรอคะ?”
“ไมเ่ คยไดย้ ินชือ่ เลยเจา้ ค่ะ มนั มีรูปร่างยังไงเหรอเจ้าคะ?”
พมิ เรมิ่ อธิบายรปู รา่ งและรสชาติของสับปะรดให้รญั ฟัง
“อยากจะลองกนิ ดสู กั ครงั้ เจา้ ค่ะ”
“รสชาติมันก็คล้ายๆ กับซีเมย์นี่แหละ เพียงแต่รูปร่างมัน
ต่างกนั น่ะ”
“งั้นเหรอเจ้าคะ? ขอบคุณสำหรับความรู้เจ้าค่ะท่านพิม ท่าน
กลั ยา”
พวกเราเดินดูของข้างทางกันจนกระทั่งมาถึงลานกว้างที่อยู่
สุดขอบของเมืองทางทศิ ตะวันออก มผี คู้ นมากมายช่วยกันจัดเตรียมเวที
อะไรสักอย่าง รวมทั้งคนที่กำลังลงมือตั้งร้านขายของบริเวณนี้ทำให้มี

หน้า 101

ความรู้สกึ วา่ มนั ดูมชี ีวิตชีวามากๆ จนหนวกหเู ลยละ่
“เมืองทางทิศตะวันออกนี้เป็นที่เดียวที่เราไม่ได้กั้นกำแพง

เอาไว้เจ้าคะ่ ”
อยๆู่ รญั ก็พูดขนึ้ มา
“ทำไมเหรอคะ?”
“ลองมองท่ีสดุ ปลายของลานกว้างดเู จ้าคะ่ ”
ผมและพิมมองไปทางทศิ ทางทีร่ ัญช้ี
“หะ...เหว?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ขนาดของมันใหญ่กว่าเมืองนี้รวมกันสิบถึง

ยี่สิบแห่งเลยเจ้าค่ะ แถมมีความลึกมากจนขนาดที่ว่าพวกเผ่าที่มี
ความสามารถในการบินยงั ไม่สามารถลงไปได้ถงึ ครงึ่ ทางเลยเจ้าค่ะ”

ผมตกใจกับภาพหุบเหวเบื้องหน้าที่มีเพียงรั้วเล็กๆ กั้นทาง
เอาไว้ ถ้าไปยนื อยแู่ ถวน้นั ก็คงจะรสู้ กึ เสยี วขาแนๆ่

“ว่าแต่ทำไมถึงมาสร้างเมืองใกล้กับหุบเหวนี่ล่ะ ไม่อันตราย
เหรอ?”

“มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยที่เมืองนี้ยังเป็นหมู่บ้านเล็กๆ เจ้าค่ะ
หุบเหวนี้เกดิ ขึน้ หลังจากทหี่ มู่บ้านสรา้ งข้ึนแล้วประมาณรอ้ ยปไี ด้เจ้าคะ่ ”

“เกดิ ขึน้ ที่หลงั ? แบบแผ่นดนิ ทรุดตวั ลงน่ะเหรอ?”
“น่าจะคล้ายเช่นนั้นเจ้าค่ะ ในตอนนั้นดิฉันเองก็ยังไม่เกิดแต่
ว่าชว่ งเวลาที่เกิดหบุ เหวน้กี ็เปน็ ช่วงท่ีท่านย่าทวดยังเป็นเด็กเจา้ ค่ะ”
“นะ...น่ากลวั จงั เลยนะคะ แลว้ มันเกดิ อะไรขน้ึ เหรอคะ?”
พอพมิ ถาม รัญกห็ นั หนา้ มามองผม

หนา้ 102

“หุบเหวลกึ น้ีไม่ใช่สงิ่ ท่ีทำให้ชาวเมืองอย่างพวกเรารู้สึกแย่แต่
อยา่ งใด งานเทศกาลนเ้ี องกเ็ กี่ยวข้องกับหุบเหวนีเ้ จ้าค่ะ”

รัญเงยี บไปคร่หู น่งึ ก่อนจะพูดต่อ
“ครั้งหนึ่งหมู่บ้านเราเคยโดนกองทัพของยักษ์ชั้นสูงหมายหัว
เอาไว้เจ้าค่ะ เนื่องจากราชายกั ษ์ชั้นสงู ตนก่อนมีความเช่ือว่าในหมู่บา้ น
นีม้ เี ผ่าพนั ธ์ชุ ั้นสงู มากอาศัยอยู่ เลยคดิ จะกำจัดท้ิงเพราะในตอนน้ันพวก
ยกั ษไ์ ดท้ ำการไลก่ ำจดั เผ่าพันธุ์ช้ันสูงตามท่ตี ่างๆ เจา้ ค่ะ”
“แลว้ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
“ราชายักษ์ชั้นสูงตนก่อนเป็นพวกใจร้อนเลยไม่คิดจะหาแบบ
เป็นรายคน ก็เลยยกกองทัพยักษ์มากกว่าสี่แสนตนมาทำลายหมู่บ้าน
เราเจ้าคะ่ ”
“อะไรกัน...”
ผมเองก็รู้สกึ ตกใจเหมือนกนั ถึงจะเป็นเร่ืองท่ีเกิดมานานแลว้
แต่กย็ งั ร้สู กึ วา่ มันเป็นเรอื่ งร้ายแรงอย่ดู ี
“ในตอนนั้นพวกผู้ใหญ่ส่วนมากก็ถูกฆ่าทิ้งจนแทบไม่มีเหลือ
เลยเจ้าค่ะ สว่ นพวกเด็กๆ รวมถึงทา่ นย่าทวดของดฉิ ันก็ไปหลบภัยอยู่ใน
ถ้ำบนเขา”
“ถำ้ ...”
รญั มองหน้าผมแลว้ ยิม้ ให้
“พวกทีร่ อดน่ี หลบอยู่ในถำ้ จนพวกยักษก์ ลับเหรอคะ?”
“ไม่ค่ะ เพราะในกลุ่มมีแต่เด็กตอนที่กำลังหลบซ่อนอยู่ก็มี
กลุ่มยักษ์เข้ามาใกล้ถ้ำเพื่อหาคนที่หนีเจ้าค่ะ ตอนนั้นก็มีเพียงเด็กที่คิด

หนา้ 103

ว่าตวั เองโตทสี่ ุดในกลมุ่ วงิ่ ล่อยักษใ์ หจ้ นถกู จบั ตัวไปแทนเจ้าค่ะ”
“แล้วเกิดอะไรข้นึ กับเดก็ คนน้นั เหรอคะ แล้วพวกยกั ษ?์ ”
“กองทัพยักษ์สี่แสนตนไม่มีใครรอดเจ้าค่ะ ส่วนเด็กคนนั้นก็

หายไปพรอ้ มกบั กองทพั ยักษเ์ จ้าคะ่ ”
“มะ...ไมม่ ใี ครรอด เกดิ อะไรข้ึนกันแน่คะคุณรญั ?!”
รัญไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกมา เพยี งแค่ใชน้ ้ิวมอื ช้ีไปทิศทางของหุบ

เหวน่ัน
“หุบเหวตรงหน้านี้ คือสถานที่ที่กองทัพยักษ์เคยอยู่ แผ่นดิน

ทรุดตัวลงไปอย่างกระทันหันเหมือนกับถูกท่านเทพลงโทษเจ้าค่ะ ใน
ตอนแรกพวกชาวบ้านที่รอดตายก็คิดว่าเป็นพลังของเทพองค์ไหนสัก
องค์ที่อาจจะรำคาญเลยมาจุติยงั พ้ืนดินเบือ้ งล่างเพ่ือกำจัดกองทัพยักษ์
กไ็ ด้ ทวา่ ...”

ผมกบั พมิ รอฟงั แบบใจจดใจจอ่
“คนที่น่าจะเป็นคนทำลายกองทัพยักษ์และสร้างหุบเหวลึกน่ี
ขนึ้ มาก็ยืนอยู่ตรงน้แี ลว้ เจา้ ค่ะ”
ผมกับพมิ มองหนา้ กันแล้วหันไปหารญั
“มะ...ไม่น่าเชอ่ื ว่ารัญจะ...เก่ง...”
“ไม่ใชด่ ฉิ นั เจ้าค่ะ กบ็ อกแล้วไงวา่ ดิฉนั ยังไมท่ ันเกิดเลย!”
“ถ้าง้นั แลว้ ใครละคะ?”
รัญชี้มาทางผม
“ก็ท่านกัลยาไงเจา้ คะ”
ผมกับพมิ มองหน้ากันอีกครงั้

หน้า 104

““เอ๋?!””
“แลว้ ทำไมกัลยาต้องตกใจด้วยละ่ ?!”
“ฉนั เองกเ็ พง่ิ ร้นู ี่นา!”
“อ๊ะ หรือว่าจะเก่ียวกบั เรื่องความทรงจำทคี่ ุณภัทรพูดถึง?”
“ใชแ่ ล้วล่ะเจา้ ค่ะ”
รญั พดู ออกมาด้วยรอยยมิ้ ผมเองกต็ กใจจนอ้าปากค้างเพราะ
ถึงจะยังติดใจกับคำพูดของคุณภทั รแตผ่ มก็ไมค่ ิดว่าตัวเองจะทำให้เกิด
หุบเหวนข้ี น้ึ มาได้แม้แต่น้อย
“แล้วหลงั จากนั้นเป็นยังไงต่อเหรอคะ?”
“อืม คนส่วนมากคิดว่าท่านกัลยาตายแล้วน่ะเจ้าค่ะ เพราะ
หลังจากที่เกดิ เหวขึน้ ท่านกลั ยาก็หายไปพร้อมกันเลยเจ้าค่ะ”
“แตก่ ลั ยา...”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ดิฉันคิดว่าอาจจะเชื่อมโยงกับเรื่องที่ท่านย่า
ทวดพูดถึงเจา้ ค่ะ เกี่ยวกับการสงั เวยเพอ่ื เปิดประตูไปยังอีกโลก”
“สะ...สงั เวย?”
ผมเองก็ตกใจแล้วตกใจอกี กบั เร่ืองท่เี ข้ามา
“ยังไงตอนนี้ พวกเรามารอสนุกกับงานเทศกาลกันเถอะเจ้า
ค่ะ”
“นะ...นัน่ สคิ ะ”
พิมเองก็คงจะตกใจกับการเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันของรัญ
แต่กย็ งั ตอบกลับไปแบบยม้ิ ฝนื ๆ
“ทีว่ ่ารอนะ่ แสดงว่ายงั ไม่ได้จัดวนั นเ้ี หรอรัญ?”

หนา้ 105

“ใชแ่ ล้วเจา้ คะ่ งานจะเริ่มในคืนพร่งุ น้ีถ้าง้ันเราลองเดินดูเมือง
รอบๆ อีกสกั หนอ่ ยดีไหมเจ้าคะ?”

“อืม ถา้ ง้ันรบกวนดว้ ยนะ”
แม้เรื่องจะยังคลุมเครือเล็กน้อยแต่พวกเราก็เดินชมเมืองต่อ
ตามคำแนะนำของรญั


ณ พระราชวงั ในเมืองหลวงเฮเดยี นของอาณาจักรลารน์ า่
“ที่เจ้าพดู มาน่ะจรงิ ร?ึ ”
“เหน็ ฉนั เป็นพวกพูดโกหกรไึ งเจ้าคะ อานัวร?์ ”
ภัทรตอบกลับชายชราที่นั่งอยู่บนบัลลังก์โดยมีคนห้อมล้อม
อยแู่ บบเปน็ กนั เอง
“ถึงเจ้าจะไม่ถูกกับข้าแต่ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะพูดปลดแถมมา
โดยไม่ได้บอกกล่าวกันก่อนในเวลาแบบนี้ด้วย คงจะเป็นความจริงสินะ
ภัทร?”
“กต็ ามนน้ั แหละ แลว้ เจา้ จะเอายงั ไงเจ้าคะ?”
“ถ้าเปน็ ความจริงตัวข้าจะต้องไปพบด้วยตัวเอง ไม่อาจจะอยู่
รอแบบนี้ได้”
“เจ้าที่ชราลงขนาดนี้จะไปไหวรึ แค่จะเดินมาตรงนี้ยังต้องให้
คนพยงุ เลยนี่เจา้ คะ?”
ผู้คนรอบข้างก็พากันฝืนยิ้ม เพราะเห็นเรื่องแบบนี้จนชินตา
แล้ว

หนา้ 106

“เจ้ายังเหมือนเดิมเลยนะ ก็จริงที่ข้าก็ชรามากแล้วแต่ก็ยัง
สามารถเดินทางไดอ้ ยนู่ ะ”

“จะจริงงั้นรึ? ตามใจเถอะ แล้วเจ้าจะออกเดินทางวันไหนล่ะ
เจ้าคะ?”

“ใจจริงก็อยากจะออกเดินทางตอนนี้เลย แต่หากราชาอย่าง
ขา้ ออกเดนิ ทางกระทนั หันแบบนค้ี งไมใ่ ชเ่ รอ่ื งดเี ทา่ ไหรน่ ัก”

“เป็นตำแหน่งที่ยุ่งยากจริงๆ เลยนะ ดำรงตำแหน่งมาตั้งนาน
น่าจะได้เวลาสละบัลลังก์แล้วมั้งเจา้ คะ?”

“พวกเจ้าไปเรยี กพวกเหลนของขา้ มาหน่อยซิ”
“ครบั !”
อานัวร์ชี้นิ้วสั่งการพวกทหารที่อยู่ด้านข้าง หลังจากที่ทหาร
ออกจากท้องพระโรงไปไมน่ านนักก็กลับมาพร้อมคนอกี สามคน
คนแรกที่เดินเข้ามาดูภายนอกเปน็ เด็กหนุ่มรูปงามมีเส้นผมสี
ส้มสวมใส่ชดุ เกราะหนักสีขาวทัง้ ตัวสูงประมาณ 170 เซนติเมตร มีความ
น่าเกรงขามอย่างมาก
คนตอ่ มาเป็นเดก็ ผหู้ ญงิ ตวั เลก็ มเี ส้นผมสีทองถกู ปล่อยยาวถึง
กลางหลังตัวเล็กดูอ้อนแอ้นสวมชุดเดรสสีขาวงดงามยาวคลุมเข่า ชุดดู
หรหู ราสูงประมาณ 160 เซนตเิ มตร มีความงดงามเป็นอยา่ งมาก
ส่วนคนสุดท้ายเป็นเด็กหน่มุ รูปงามคล้ายกับคนแรกท่ีเดินเข้า
มาหน้าตาหลอ่ เหลาไมแ่ พก้ ัน เส้นผมสีทองใสช่ ุดลำลองเสอ้ื ยืดแขนยาว
สีดำกางเกงขายาวสีดำมีความสูงเทียบเท่าคนแรกแต่มีบรรยากาศ
มืดมนเลก็ น้อยเมื่อเทียบกับเด็กหน่มุ สาวที่เดินเขา้ มากอ่ น

หน้า 107

“เรยี กพวกขา้ เหรอท่านปทู่ วด?”
“ดะ...เดี๋ยวสิคะท่านพี่ อยู่ต่อหน้าแขกนะคะกรุณามีมารยาท
ดว้ ยคะ่ ”
“ยะ...อยา่ ทะเลาะกันสิ”
“ยงั โหวกเหวกกันเหมือนเดิมเลยนะเจ้าคะ”
“““ทา่ นยา่ ภัทร?!”””
พอทัง้ สามหนั มาเหน็ เจา้ ของเสยี งก็สง่ เสยี งรอ้ งตกใจทนั ที
“นีไ่ งแจนด์ ถ้าเป็นท่านย่าภทั รก็ไมเ่ ปน็ อะไรใชไ่ หมละ่ ?”
“จะใครกต็ อ้ งมมี ารยาทท้ังนั้นแหละค่ะท่านพี่”
“เฮ้อ...”
“พวกเจา้ ที่ขา้ เรยี กมาเพราะมเี รอ่ื งจะต้องบอกซะก่อนนะ่ ”
ทง้ั หอ้ งกลบั มาเงยี บสงบอกี คร้ัง
“มอี ยูส่ องเรื่อง เร่ืองแรกข้าจะตอ้ งออกเดนิ ทางไปนอกเมอื งใน
วันพรงุ่ น”ี้
“อะไรกันท่านปู่ทวด ท่านจะออกนอกเมืองทั้งที่สภาพก็เป็น
แบบนี้แล้วน่ะเหรอ ใหข้ ้าไปแทนดีกวา่ ไหม?”
“ท่านปู่ทวดถ้ามีธุระปกติจะใช้คนอื่นหรือไม่ก็เป็นพวกเราไป
แทนไม่ใช่เหรอ? ขนาดเร่อื งประชุมทางการเมอื งท่ีต่างแดนยังให้พวกหนู
ไปเลยนี่คะ มีธุระอะไรที่สำคัญกว่านั้นอีกเหรอคะท่านปู่ทวด? ให้ท่าน
พีล่ เู ทอรห์ รอื ไม่ก็หนกู ับทา่ นพี่อดอลฟ์ ไปแทนจะไม่ดกี ว่าเหรอคะ?”
“เห็นดว้ ยกับท่านพลี่ ูเทอรแ์ ละแจนดค์ รับ”
ทั้งสามพดู ออกมาด้วยความเป็นห่วงตามแบบนิสยั ของตวั เอง

หน้า 108

“ข้าจำเป็นต้องไปพบผู้มีพระคุณท่ีเคยช่วยชีวิตข้าไว้ ไม่อาจ
ให้คนอืน่ ไปแทนได้”

“เป็นผู้มีพระคุณของคนที่ไม่เคยทำสงครามแพ้ใครนอกจาก
การส้ตู ัวต่อตวั กับทา่ นย่าภัทรแบบท่านปทู่ วดเน่ียนะ?”

“ฮา่ ๆๆ ลเู ทอร์เจา้ นย่ี ังเปน็ คนตรงๆ เหมือนเดมิ เลยนะเจ้าคะ”
ภัทรหันไปมองลูเทอร์แล้วหัวเราะส่วนลูเทอร์ก็ยิ้มแล้วยก
นว้ิ โปง้ ให้
“หนูเองก็สงสัยค่ะ ปกติท่านปู่ทวดไม่น่าจะเป็นคนที่ยอมยืม
แรงคนอื่นนอกจากคนที่ไวใ้ จจริงๆ น่ีคะ?”
“มันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยที่ข้ากับภัทรยังเด็กน่ะ เจ็ดร้อยกว่าปี
ก่อนได้แล้วมั้ง ถ้าเขาเป็นตัวจริงข้าเองก็ดีใจที่ข้ายังมีอายุอยู่จนได้เจอ
กับเขาอกี ครั้ง”
“ท่านปทู่ วดถ้าเจ็ดร้อยกว่าปีนี่ปา่ นน้ีคงแก่หงำเหงอื กแล้วมั้ง?
ขนาดเผ่า ‘ทิชากรจัตุบท’ อย่างพวกเรายังมีอายุขัยไม่ยาวเท่าไหร่เลย
นะ แล้วเร่อื งทช่ี ่วยทา่ นปทู่ วดเอาไว้ข้าเองก็พอเขา้ ใจแตก่ ับท่านย่าภัทรท่ี
แข็งแกรง่ ขนาดนั้นจำเปน็ ต้องใหช้ ว่ ยด้วยรึไง ช่วยจากอะไรกันละ่ น่ัน?”
ทั้งห้องกลับมาเงียบอีกครั้งหลังสิ้นคำถามของลูเทอร์ ทั้ง
แจนดแ์ ละอดอลฟ์ เองก็เงยี บรอฟงั คำตอบเชน่ กนั
“ยักษ์ชัน้ สงู ...”
“ฮา่ ๆๆ นี่ทา่ นปูท่ วดอย่าบอกนะว่าท้ังท่านและท่านย่าภัทรไป
เจอกบั ยักษช์ ัน้ สูงแลว้ สไู้ ม่ได้นะ่ ?”
“ท่านพี่คะ ก็จริงที่ว่าพวกเราพี่น้องสามคนจะเคยล้มยักษ์

หนา้ 109

กันเองได้ แตก่ ็เกือบไปเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ? แถมทีพ่ วกท่านเจอเป็น
ชั้นสูงนะคะ”

“...”
“ฮา่ ๆๆ ถ้าเป็นพวกเจ้าสามคนในตอนนอ้ี าจจะพอสู้ได้ก็ได้นะ
เพราะแข็งแกร่งกวา่ พวกฉันตอนท่ีอายเุ ทา่ กนั อีกนะเจา้ คะ”
“พอเห็นทา่ นย่าภัทรพูดแบบนั้นแลว้ ข้าค่อยมีแรงใจหนอ่ ย แต่
กไ็ ม่แปลกหรอกเนอะ เพราะถึงเป็นข้าเองก็ยังสู้ตัวต่อตัวไม่ไหวเลยน่ีนะ
ยักษ์ตนน้ันคงแขง็ แกร่งมากเลยสินะ?”
“ทะ...ท่านพี่เดี๋ยวก็โดนท่านย่าภัทรสั่งสอนเอาหรอกค่ะ
เพราะยักษ์ชั้นสูงไม่ใช่ตัวตนที่จะพบเห็นได้บ่อยเพราะแบบนั้นถึงจะแค่
ตนเดยี ว...”
“ฮา่ ๆๆ เหลนของเจา้ นร่ี ่าเรงิ สมวัยดีนะอานวั ร์”
“อืม ขอแก้ไขข้อมูลที่ผิดพลาดสักนิดเถอะ ไม่ใช่ตนเดียวแต่
เป็นสีแ่ สนแถมยังมีราชายักษอ์ ยู่ในนนั้ ด้วย”
“...”
ทั้งหอ้ งกลับมาส่คู วามเงียบสนิทอีกครง้ั ลูเทอร์ท่ีร่าเริงอยู่เมื่อ
ครู่เองกเ็ ชน่ กนั
“ไม่เอาน่าปู่ทวด สี่แสนตนแถมมีราชา ขนาดอสูรชั้นสูงยังไม่
อาจจะส้ไู ด้เลยมัง้ ? ถ้าแบบนั้นพวกทา่ นรอดกนั มาได้ยังไงกนั ละ่ ?”
“หรือว่าจะเป็นเรื่องเมื่อเจ็ดร้อยกว่าปีก่อนที่ถูกเขียนไว้ใน
หนังสอื เรือ่ งเลา่ ของคลงั หนังสือ...”
“ใช่แล้วแจนด์ ที่มาที่นี่ด้วยตัวเองก็เพื่อจะมาบอกเรื่องนั้น

หน้า 110

แหละเจา้ ค่ะ”
“ก็อย่างที่พูดไปนั่นแหละเพราะแบบนั้นข้าก็เลยอยากจะฝาก

ปราสาทไว้กับพวกเจ้านะ่ เพ่ือจะได้ออกเดินทางอย่างสบายใจ”
“พอทราบเรื่องแล้วค่ะ ถ้าเช่นนั้นหนูกับพวกพี่ๆ จะดูแลงาน

แทนให้ค่ะ แลว้ เรอ่ื งท่สี องละ่ คะ?”
“ขา้ เองกเ็ กอื บลืมเลยนะเน่ยี ทา่ นปู่ทวด”
“ถา้ หากว่าคนทีข่ ้ากำลังจะไปพบเปน็ ตัวจรงิ ขา้ ก็คิดว่าใกล้ได้

เวลาทข่ี า้ จะสละบัลลงั ก์แล้วละ่ ”
““เอ๋?!””
ทัว่ ท้องพระโรงเกิดเสียงอื้ออึงดังข้ึนไมข่ าดสาย
“ทำไมกนั ละ่ คะ? ท่านป่ทู วดครองราชย์มาห้ารอ้ ยกว่าปีไม่เคย

คิดจะยกให้ใครเลยแท้ๆ แมแ้ ต่ทา่ นพ่อหรอื ท่านแมพ่ วกเราทำไมท่านถึง
จะสละบลั ลงั กก์ ระทันหนั แบบน้ีกนั คะ?”

“ขา้ เองกอ็ ยากรู้ท่านปทู่ วด”
“ข้าคิดมานานแล้วว่าควรจะสละบัลลังก์ได้แล้ว ข้าก็ชรา
ขนาดนี้แล้วยังต้องมาทำอะไรแบบนี้อีก ใจจริงข้าอยากจะทิ้งบัลลังก์
ตั้งแตค่ รั้งแรกท่ีได้รบั มาดว้ ยซำ้ แต่ขา้ ก็ไม่อาจทง้ิ อาณาจักรของตนให้กับ
คนที่ไวใ้ จไมไ่ ดห้ รอก”
“แลว้ ไหงถงึ เป็นตอนนีเ้ ล่าทา่ นปทู่ วด?”
“เพราะวา่ ตัวตนของขา้ ใกล้ได้เวลาดับสญู แลว้ นะ่ สิ”
“พูดอะไรของท่านน่ะทา่ นปู่ทวด เมื่อวานท่านยังใช้ไมฟ้ าดข้า
จนหัวทิ่มอยู่เลยนะ แข็งแรงขนาดนั้นดูยังไงก็น่าจะยังอยู่ได้อีกนานเลย

หน้า 111

นะ?”
“หนเู องก็คดิ แบบน้ันค่ะ ทำไมท่านปู่ทวดถงึ พูดแบบน้ันกันล่ะ

คะ?”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ แต่ปัญหามันอยู่ที่ใครจะได้

ครองราชย์ต่อจากข้า”
“ปกติแลว้ นา่ จะให้ทา่ นพีล่ ูเทอร์ไม่ใชเ่ หรอครับ?”
อดอลฟ์ ถามอานัวรด์ ว้ ยน้ำเสยี งเรียบเฉย
“ไม่ ข้าคิดว่าจะให้ประชาชนเป็นคนเลือกราชาด้วยตนเอง

ไม่ใช่แค่พวกเจ้า แต่ผู้คนในอาณาจักรล้วนมีสิทธิ์ที่จะขึ้นครองราชย์ต่อ
จากข้า”

“เดย๋ี วสิท่านปทู่ วด ถ้าทำแบบนน้ั หากพวกขุนนางชอ่ โกงได้มา
ครองราชแทนท่านอาณาจักรจะเปน็ อยา่ งไรกัน?!”

ลูเทอร์ตะโกนสดุ เสียงจนทหารบางคนในท้องพระโรงถึงกับตัว
สั่นแต่เสียงที่ปล่อยออกมานั้นก็ไร้ซึ่งจิตสังหารเจือปน เป็นเสียงของ
ความเป็นห่วงอย่างแท้จรงิ

“ลูเทอร์จนถึงตอนนี้ข้าก็คิดว่าเจ้าเหมาะที่จะครองราชย์ต่อ
จากข้ามากที่สุด แต่เพราะเจ้านั้นเหมือนกับข้าจนเกินไป อาณาจักรนี้ที่
มตี วั เจา้ ในตอนนีค้ รองราชย์มันกค็ งจะไมม่ ีอะไรเปล่ยี นแปลง”

“ถ้าอยา่ งน้ันแลว้ ทำไม?”
“อาณาจักรของเราตอนนี้ถงึ จะดูเหมือนว่ามนั สงบสุขแต่มันก็
ไม่ใช่แบบนั้นซะทีเดียวหรอก เจ้าคิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปมันดีแล้วแน่
เรอะลเู ทอร?์ ”

หน้า 112

“ส่วนตัวแล้วข้าคิดว่าอาณาจักรของเราในการปกครองของ
ท่านปู่ทวดในตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ถึงจะมีผู้คนที่ไม่เห็นด้วยอยู่มากก็
เถอะ”

“แล้วพวกเจา้ ละ่ ว่าไงอดอลฟ์ แจนด์?”
“ผมยังไงก็ได้ครบั ”
“ส่วนหนูคิดว่าควรจัดการกบั พิษร้ายท่ีอยู่ในอาณาจักรค่ะ ถึง
จะลำบากแต่ไม่ควรจะปล่อยไว้ได้ หากปล่อยไว้แบบนี้ทั้งความเหลื่อม
ล้ำของสิ่งมีชีวิตด้วยกันรวมถึงเรื่องการเงินและเรื่องผิดกฎหมายต่างๆ
มันก็จะยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นทุกวัน ถึงจะสงบสุขแต่สักวันจะต้องล่มสลาย
เพราะคนพวกนี้แน่นอน แถมยังมีอีกหลายเรื่องที่ควรปรับปรุงแต่ให้พดู
ในตอนน้ีคงจะพูดไดไ้ ม่หมดค่ะ”
“อืม”
ภัทรทยี่ นื อยู่ข้างหน้าเด็กๆ ก็ส่งเสยี งแลว้ ยิม้ ออกมา
“เจา้ คดิ ยงั ไงละ่ ลูเทอรเ์ ห็นดว้ ยกบั น้องสาวเจ้าไหม?”
“อมื ”
“ลเู ทอรเ์ อ๋ย เจา้ คิดว่าอาณาจกั รนีเ้ ปน็ ของใครกนั ?”
“ของท่านไงท่านปทู่ วด”
“อดอล์ฟเจา้ ล่ะคดิ อย่างไร?”
“ของผยู้ ิง่ ใหญท่ สี่ ดุ ในอาณาจกั รละ่ ม้งั ครบั ?”
“แจนด์ล่ะ?”
“ของผทู้ ีส่ ามารถปกครองไดด้ ที สี่ ุดคะ่ ”
อานวั ร์ถอนหายใจออกมาแบบเบ่ือหน่าย

หนา้ 113

“พวกเจา้ น่ะยงั ไม่พรอ้ มจะครองราชยจ์ รงิ ๆ นั่นแหละ พวกเจ้า
ค่อยๆ เรียนรู้กันไปแล้วกันจนกว่าจะถึงตอนนั้นข้าก็คงทำใจยกบัลลังก์
ให้พวกเจ้าทั้งสามไม่ได้เพราะแบบนั้นข้าถึงต้องการให้ประชาชนเป็นผู้
ตัดสิน เอาล่ะอย่างไรก็เถอะตอ้ งฝากให้ทำงานแทนด้วยล่ะ ข้าคิดว่าจะ
ออกเดนิ ทางสักระยะเพราะแบบนั้นดูแลกนั ใหด้ ๆี ดว้ ยล่ะ”

“เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้นท่านปู่ทวดข้าขอเดินทางไปพบผู้มี
พระคุณของทา่ นดว้ ยได้ไหม?”

“ทะ...ท่านพีล่ เู ทอร์?”
อานัวร์มองไปที่ลูเทอร์ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้แล้วบอกว่า
“ตามใจ” แลว้ เดินลงจากบัลลงั ก์
“ถ้าง้ันฝากด้วยนะแจนด์ ขา้ จะเดินทางกนั ต้ังแตเ่ ชา้ พรุ่งนี้อย่า
ให้สายล่ะ หากมาช้าข้าไม่รอนะลูเทอร”์
“เข้าใจแล้ว แล้วทา่ นย่าภัทรละ่ ?”
“จะอยู่พักสักคืนเจ้าค่ะ เพราะดันฝืนบินมาแบบสุดกำลัง
ร่างกายก็เป็นแบบนี้แล้วทำให้เสียกำลังกายไปเยอะเหมือนกันถ้าได้พัก
สกั หนอ่ ยคงจะดขี ้นึ นะ่ ”
“ถ้างัน้ แยกย้ายได”้
พอสิ้นเสียงทุกคนก็เดินออกจากห้องไปมีเพียงผู้เดียวที่ยังยืน
อยทู่ ่ีตรงน้นั แล้วมองไปท่ีบลั ลังก์
“ไม่คดิ ว่าจะมีโอกาสลอยมาหาขนาดนี้ ฮีฮฮี ี”

หนา้ 114


หลังจากพวกเราเดินเที่ยวกับรญั เสร็จก็กลับมาที่บ้านของคุณ
ภัทรอีกครั้งและได้เข้าไปในห้องส่วนตัวที่ถูกเตรียมเอาไว้ให้ ทั้งผม
และพิมก็แยกยา้ ยเดินเข้าไปพักผ่อนกัน ตอนเข้ามาในหอ้ งคร้ังแรกผมก็
รู้สึกเกร็งเล็กน้อยเพราะเป็นห้องที่ใหญ่และหรูหราเกินกว่าจะพักแค่คน
เดียว ภายในห้องนอนถูกสร้างจากไม้เป็นสว่ นใหญม่ ีของตกแต่งหรหู รา
ติดทั่วหอ้ งท้ังรูปภาพและผ้าแขวนมหี น้าต่างรับลมและระเบียง ทำให้ไม่
รู้สึกถึงความอบอา้ วเลยแมแ้ ต่น้อย
ถึงจะดูสบายขนาดนี้แต่ตัวผมเองก็รู้สึกไม่สบายใจเลยแม้แต่
น้อย ผมพยายามสลัดความคิดเรื่องต่างๆ ทิ้ง ทำหัวให้ว่างไว้แล้วเปิด
ประตูเดินออกไปที่ระเบียงไม้เพื่อรับลมและชมบรรยากาศภายนอก
ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วแต่ผมก็ไม่รู้เลยว่ามันเวลาอะไรแล้วเพราะนาฬิกา
ข้อมือของผมก็เหมอื นจะพงั ตั้งแต่ท่ีจมน้ำตอนน้ัน
“ฟ้า...”
พอเริ่มเงียบผมก็คิดถึงฟ้าขึ้นมา มีแต่ความรู้สึกแย่ๆ จนแทบ
จะกล้ันนำ้ ตาเอาไวไ้ มไ่ หวและในตอนนนั้ เอง...
ก๊อก กอ๊ ก กอ๊ ก
“กลั ยาอยู่ไหมฉันพมิ นะขอเขา้ ไปไดไ้ หม?”
“อ่ะ อมื ไมไ่ ด้ลอ็ คเข้ามาไดเ้ ลย”
ผมรีบเอามอื ปาดน้ำตาทคี่ ลออยู่
ถึงจะตกใจนิดหน่อยแต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ พิมเดินเข้ามาใน
หอ้ งแล้วเดนิ ตรงมายนื อยู่ข้างๆ ผมทรี่ ะเบยี ง

หน้า 115

“มอี ะไรเหรอพมิ ?”
“ฉะ...ฉันก็ไม่ร้สู ิ ถึงจะบอกให้พกั แต่ก็ไม่สบายใจเลยน่ะ”
“เป็นเหมอื นกันสินะ?”
“กัลยาดว้ ยเหรอ?”
ผมพยักหน้าให้พิมแล้วมองดูดาวบนท้องฟ้า พิมเองก็แหงน
มองตาม
“ที่นไ่ี มใ่ ช่โลกของเราจรงิ ดว้ ยเนอะ?”
“อืม”
ความเงียบเข้ามาปกคลุมระหว่างเรา ไม่นานนักพิมก็ขยับมา
ใกลผ้ มจนไหลข่ องเราชนกนั
“ดะ...เด๋ียวพมิ ทำอะไรน่ะ?”
“ขออย่แู บบนส้ี ักพกั ไดไ้ หม?”
ผมลนลานอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมองเห็นหน้าของพิมที่มีน้ำตา
คลอผมจึงกลับมายืนให้พิมเอาไหล่พิงอีกครั้ง ในตอนนี้พิมตัวสั่นกำผ้า
จีบหนา้ นางสเี ขยี วเขม้ ของตวั เองจนแนน่
“พิมไหวไหม? จะรอ้ งไหก้ ไ็ ด้นะฉันจะอย่ดู ว้ ยเอง”
“กลั ยาไม่กลวั บ้างเหรอ...?”
พิมถามผมดว้ ยน้ำเสียงสั่นเครอื
“กลวั สิ ถ้าบอกว่าไมก่ ลวั กค็ งจะโกหก”
“แลว้ ทำไมถงึ ยังทำตวั ปกติไดล้ ่ะ มีเรอ่ื งขนาดนัน้ แท้ๆ...”
“อาจจะเป็นเพราะเจอหลายเรื่องเกินเลยทำให้ไม่รู้ว่าควรจะ
ตกใจกับเรื่องไหนก่อนแหละมั้ง แล้วก็ที่สำคัญที่สุดหากฉันสติแตก

หน้า 116

ไปพิมจะทำยังไงล่ะ?”
“เอะ๊ ?”
พิมหนั มาจ้องหน้าผม
“ก็แบบว่า ที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะฉัน

ดว้ ย อย่างนอ้ ยฉนั ก็อยากจะคอยปกปอ้ งเธอใหถ้ ึงทีส่ ุด...”
“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่เพราะกัลยาสกั หน่อย! ถ้าหากจะพูดแบบน้ัน

ถ้าไม่มีกัลยาป่านนี้ฉันคงตายไปหลายรอบแล้วแน่ๆ ทั้งตอนเจอเจ้าตัว
ยางนั่นพวกหมา แถมยังมีตอนตกจากท้องฟ้าแล้วก็ผ้ึงกับหมีอกี ฉันน่ะ
ฉนั น่ะ...ฮอื ...”

ในทส่ี ดุ พมิ ก็ร้องไหอ้ อกมาแลว้ จบั ชายเสอ้ื คลุมของผม
“ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงครอบครัว ฉันไม่อยากมาเจออะไรแบบ
นเ้ี ลย ฉันอยากกลบั บา้ นถงึ จะทำเป็นพูดดีแต่ฉนั กก็ ลัวตาย กลวั มากเลย
ฉันยงั ไม่อยากตายตอนน้ี ฮือ...”
พมิ ทุบอกผมเบาๆ แล้วท้งิ ตวั ใส่ผมจนทำให้ผมเสียการทรงตัว
ล้มลงนั่งเอาหลังพิงกำแพงของระเบียง เธอเข้ามากอดผมและร้องไห้
ออกมาไม่หยุด ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกได้แต่โอบเธอไว้เท่านั้น ผมปล่อย
ใหเ้ วลาผ่านไประยะหนงึ่ ก่อนจะเริ่มพูดข้นึ มาอีกครัง้
“พมิ เธอจะไม่ตายหรอกฉนั สัญญา”
ผมลูบหัวพมิ เธอเองก็เงยหน้ามองผม
“ฉนั จะไมต่ ายจริงๆ เหรอ?”
“อมื ”
“จะได้กลับบา้ นไหม?”

หนา้ 117

“จะพยายามนะ”
พิมจ้องตาของผม ดวงตาของเธอยังคงแดงก่ำมีน้ำตาไหล
อาบแก้ม
“ฉนั เช่อื ได้ใชไ่ หม?”
“ไม่รสู้ ”ิ
พอพิมได้ยินคำตอบแบบขอไปทีของผมก็ทำแก้มป่องจ้อง
หน้าผมเขม็ง
“นายเองก็ด้วย”
“ห๊ะ?”
“นายเองกห็ ้ามตายนะ ตอ้ งกลับไปดว้ ยกนั ”
ผมแปลกใจกบั คำพูดของพิมเลก็ นอ้ ยก่อนจะเผลอยมิ้ ออกมา
“พิมเธอเนี่ยเปน็ คนดีจังเลยนะ”
“พะ...พดู อะไรของนายกันเนย่ี ?!”
พิมยกสองมอื ทาบใบหน้าทแ่ี ดงก่ำของตัวเองแล้วบิดตัวไปมา
พอเธอเรมิ่ ใจเยน็ ลงกเ็ ร่มิ พดู ขน้ึ อีกครง้ั
“ทีพ่ ดู มานะ่ นายตอ้ งรบั ผดิ ชอบด้วยนะกลั ยา”
“ห๊ะ? อ่ะอมื ...เขา้ ใจแลว้ ฉนั ไม่ปลอ่ ยให้เธอตายหรอกน่า”
“ถา้ งั้นจากนไ้ี ปนายตอ้ งให้ฉันอยู่กับนายตลอดนะ อย่าทิ้งฉัน
ไวค้ นเดียวละ่ เขา้ ใจนะ?”
“อืม...”
ถึงผมจะสับสนกับคำพูดของพิมอยู่บ้างแต่ก็ตบปากรับคำไป
เพราะตัวผมก็ไมค่ ิดจะตายหรอื ให้พิมมาตายทีน่ ี่อยูแ่ ล้ว

หนา้ 118

“ถา้ งนั้ ให้ฉนั นอนทีน่ ี่ได้ไหม?”
“ดะ...เด๋ยี วสิเธอจะบ้าไปแล้วรึไง ถึงฉนั จะช่อื กัลยา(นางงาม)
แต่กเ็ ปน็ ผชู้ ายนะ?”
“ก็นายบอกแล้วนี่ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดน่ะ รับปากไปแล้ว
นะ”
พิมเขม่นมองผม ทำเอาผมเหงอ่ื ตกไปต่อไมถ่ กู
“งั้นตกลงตามนี้ ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ที่จริงแล้วฉันยังกลัว
อยนู่ ่ะ แถมยังทำใจเช่อื ว่าคนทอ่ี ยู่ที่นี่จะไม่ทำอันตรายไม่ได้เต็มร้อย ถ้า
อยู่ดว้ ยกันอย่างนอ้ ยน่าจะปลอดภัยข้ึน พอเป็นแบบนั้นแล้วไม่คิดว่าอยู่
ด้วยกนั น่าจะมีประโยชน์กว่าในหลายๆ ความหมายรึเปล่า?”
“มันก็จริง ถ้าแบบนั้นเธอนอนบนเตียงไปแล้วกันนะ เดี๋ยวฉัน
นอนท่พี ้นื เอง”
“อืม ตามนั้นก็ได้...อ๊ะ?”
“โหๆ หนุ่มสาวนี่รอ้ นแรงกันจริงๆ นะเจ้าคะ?”
ผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากเหนือหัวของตัวเอง
พอเงยหน้าขึน้ กเ็ หน็ รญั ยืนอยูต่ รงราวระเบยี งจ้องมาที่พวกเรา
“รัญมาทำอะไรตรงน้.ี ..?”
“พอดีว่าดิฉันได้ยินเสียงร้องไห้ก็เลยเป็นห่วง จึงตามเสียง
มาน่ะเจา้ ค่ะ ไม่คดิ ว่าจะกลา้ ทำอะไรกันตรงนีน้ ะเจา้ คะ?”
“เดย๋ี วนะ น่เี ธอมาอยตู่ ง้ั แต่ตอนไหนเน่ยี ?!”
“กต็ งั้ แต่ท่านพมิ กดทา่ นกัลยาลงพน้ื น่ันแหละเจ้าคะ่ ”
“กะ...กด ว้าย?!”

หนา้ 119

พมิ ถอยหา่ งจากผมแลว้ เอาสองมือปิดหน้าด้วยความเขนิ อาย
“หรือว่า...เธอมาอย่ตู ง้ั แตแ่ รกเลยไม่ใช่เหรอ?!”
“แหะๆ เจ้าคะ่ ”
“ไม่ตอ้ งมาแหะๆ เลย!”
“แตด่ ิฉนั คิดวา่ ความคิดของทัง้ คู่ไมใ่ ชเ่ ร่อื งผดิ นะเจา้ คะ”
“หืม?”
รญั ย้มิ ใหพ้ วกเรา
“ถงึ จะบอกวา่ รบั ประกันความปลอดภยั ของทั้งคู่ก็เถอะเจ้าค่ะ
แต่คนอย่างดูอัลเองก็มีอยู่อีกหลายคน อาจจะทำเรื่องอันตรายกับพวก
ทา่ นทั้งคใู่ นภายภาคหนา้ ก็ได้...”
“หมายความว่ายังไงเหรอคะคุณรัญ?”
“เพราะบนโลกใบนี้ยังมีผู้คนมากมายที่เกรงกลัวตัวตนที่มี
พลังมหาศาลมากกว่าตัวเองอยู่เยอะเลยเจ้าค่ะ”
“หมายถึงเรื่องที่คุณรัญพูดเกี่ยวกับกัลยาก่อนหน้านี้น่ะเหรอ
คะ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ตัวอย่างที่เห็นชัดๆ เลยก็ราชาแห่งยักษ์ที่เคย
บกุ มาถล่มหมู่บ้านน้ีเพราะคิดว่ามตี ัวตนชั้นสูงอาศัยอยู่ ถึงตอนนั้นจะมี
จรงิ ๆ กเ็ ถอะเจ้าคะ่ ”
“แตก่ ลั ยาตอนนนี้ ะ่ ไม่น่าจะทำอะไรแบบนน้ั ได้เลยนะคะ?”
“แค่ข่าวลือก็เกินพอแล้วเจ้าค่ะ ท่ีจริงตอนที่ราชายักษ์มาบุก
เองก็ไดย้ ินเพียงแค่ขา่ วลือท่ีเล่ากันปากตอ่ ปาก แต่เทา่ นนั้ ก็เพยี งพอท่ีจะ
ทำใหร้ าชายักษ์ยกทพั มาบุกถลม่ ท่ีนไี่ ด้เจ้าคะ่ ”

หนา้ 120

“ถา้ ง้ัน...”
“เจ้าค่ะ ดูอัลเองก็เป็นคนแบบนั้นแถมยังเคยวางแผนจัดการ
ท่านยา่ ทวดเพ่อื จะมาปกครองเมอื งนี้แทนมาแลว้ ด้วยเจ้าคะ่ ”
“เดี๋ยวสิ...ถ้าเปน็ แบบนน้ั ทำไมยังเก็บเอาไวล้ ่ะ?”
“เพราะท่านย่าทวดเห็นแก่ท่านอานุพ่อของดูอัลเจ้าค่ะ ใน
ตอนทดี่ ูอัลกอ่ กบฏ ทีไ่ ม่สงั หารท้งิ ก็เพราะว่าท่านอานเุ อาชีวิตของตัวเอง
แลกกับชีวิตของลูกชาย ท่านอานุเป็นคนเก่าแก่ที่อยู่กับท่านย่าทวดมา
นานก่อนท่ีดิฉันจะเกิดเสียอีกเจ้าค่ะ แถมเป็นที่รักใคร่ของผู้คนในเมือง
เป็นคนดีมากๆ เพราะแบบนนั้ ท่านย่าทวดจงึ ทำใจสงั หารดอู ัลไมไ่ ด้ แถม
ในตอนทีจ่ ะตดั สินขบั ไลอ่ อกจากเมอื งไป พวกขนุ นางก็สมุ หวั กนั วางแผน
ให้ดูอัลไดอ้ ยตู่ อ่ อยา่ งทเี่ หน็ นแ่ี หละเจ้าค่ะ”
“ประเทศนี้ขุนนางเป็นใหญ่เหรอ?”
ผมถามขอ้ สงสยั ออกไป รัญเองก็เบือนหนา้ หนเี ลก็ นอ้ ย
“ถึงกษตั ริยอ์ านวั ร์จะเปน็ ผ้ปู กครองประเทศ แต่อำนาจของขุน
นางเองก็สูงส่งไม่แพ้กันเจ้าค่ะ เพราะแบบนั้นเวลามีการตัดสินอะไร
ขึ้นมาคำพูดของขุนนางในเสยี งส่วนมากกไ็ ม่อาจมองข้ามไดเ้ จ้าค่ะ”
“พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกเหนื่อยแทนพวกคนดีๆ ที่อยู่
ตำแหนง่ สูงๆ เหมือนกนั นะเนีย่ ”
“เพราะมีเรื่องแบบบนี้เกิดขึ้นกษัตริย์อานัวร์ก็เลยครองราชย์
มาห้าร้อยกว่าปโี ดยไมย่ อมลงจากบัลลงั ก์เลยเจา้ คะ่ ”
“หะ...ห้าร้อยปี สุดๆ เลยนะนัน่ ว่าแต่กษตั ริย์อานัวร์นี่เป็นคน
ดรี ึเปล่า?”

หน้า 121

รญั หนั มามองหน้าผมอกี ครัง้
“ดีมากเจ้าค่ะ แถมท่านยังเป็นเพื่อนกับท่านย่าทวดด้วยเจ้า
คะ่ ”
“อืมเรื่องนั้นช่างเถอะเนอะ ถ้างั้นขอกลับมาเรื่องเดิมก่อนนะ
ขอพวกฉันอยหู่ อ้ งเดียวกันสกั ระยะได้ไหม?”
“ได้สิเจ้าคะ แล้วเรื่องเตียงนี่จะนอนเตียงเดียวกันเลยรึเจ้า
คะ?”
“คือว่าฉันปูผ้านอนกับพื้นได้น่ะ เพราะแบบนั้นไม่เป็นอะไร
หรอก”
“มะ...ไม่ไดน้ ะเจ้าคะ!”
“หืม?”
“ถะ...ถ้าท่านย่าทวดมาเห็นท่านกัลยานอนกับพื้นดิฉันมีหวัง
โดนทบุ อกี แน่เลยเจ้าคะ่ ฮอื ...”
สงสยั มาตงั้ แต่ก่อนหน้านี้แลว้ เหมือนว่ารัญจะกลวั ย่าทวดขึ้น
สมองเลยนะเนี่ย
“ถะ...ถ้างนั้ ใหก้ ัลยานอนกับฉะ—”
“—เดยี๋ วดิฉันจัดการเองเจ้าค่ะ รอสักครนู่ ะเจ้าคะ!”
“เอ๋?”
รัญว่ิงออกจากห้องไปทางประตูหน้าก่อนจะกลับมาพร้อมกับ
ยกเตยี งขนาด 12 ฟุตเข้ามาภายในห้องด้วยตัวคนเดียว แล้วถีบเตียงใน
ห้องให้เลื่อนมาเกือบถึงหน้าระเบียงจนเกิดเสียงดัง เอี๊ยด ก่อนจะวาง
เตียงที่ยกอยู่ลงดัง ตึ้ง! ทั้งผมและพิมต่างอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น

หนา้ 122

ตรงหนา้
“เรยี บรอ้ ยเจา้ คะ่ ฟู้ว”
รัญทำท่าเอาแขนปาดเหงื่อซึ่งความจริงเธอไม่ได้มีเหงื่อออก

เลยสักนดิ
“คุณรญั เน่ยี แข็งแรงจงั เลยนะคะ?”
“แหม ไมข่ นาดนั้นหรอกเจา้ ค่ะ แหะๆ”
“นี่รัญ”
“ว่าอยา่ งไรเจ้าคะ ทา่ นกลั ยา?”
รัญเดินเข้ามากุมมือผมด้วยความเร็วเหลือเชื่อแถมยังทำตา

เป็นประกายอีก ดูไปดูมาเหมือนกับลูกหมาที่ส่ายหางรอคำสั่งเจ้านาย
เลย ทำเอาผมร้สู กึ สบั สนแปลกๆ

“คือวา่ พวกเราสามารถเช่อื ใจเธอไดจ้ รงิ ๆ ใช่ไหม?”
“เดย๋ี วสิ กัลยามนั เสยี —”
ผมยกมือขึ้นปรามพิม ส่วนรัญก็ทำหน้าจริงจังก่อนจะยิ้มให้
แลว้ จ้องตาผม
“เชื่อได้เจ้าค่ะ จะไม่หักหลังหรือทำร้ายทั้งท่านพิมและท่าน
กัลยาแน่นอนเจา้ ค่ะ”
พอผมมองไปที่ดวงตาของรัญแล้วก็ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึก
ดา้ นลบอะไร ผมจึงตัดสินใจลองเชื่อดู
“อืม ขอบใจนะทัง้ ท่เี พงิ่ จะเคยเจอกนั แท้ๆ”
“แตส่ ำหรบั ดิฉนั เหมอื นกบั ว่าได้รู้จกั ท่านกลั ยามานานท้ังชีวิต
เลยนะเจา้ คะ ถึงจะแคใ่ นเรอ่ื งเลา่ กเ็ ถอะ แหะๆ”

หนา้ 123

“ง้นั เหรอ ถ้างน้ั รญั กไ็ ปพักผอ่ นเถอะนะ ให้มาดูแลตลอดแบบ
น—้ี ”

“—ระ...เรือ่ งนน้ั คอื ว่า...”
“หืม?”
รญั อ้ำอึ้งเลก็ น้อยกอ่ นจะหนั มาสบตาผมอกี คร้งั
“ดฉิ ันขอนอนทีห่ ้องนดี้ ว้ ยคนไดไ้ หมเจ้าคะ?!”
“เอ.๋ ..ทำไมล่ะ?”
“อืม...ชะ...ใช่แล้วเพื่อปกป้องท่านทั้งสองไงล่ะเจ้าคะ หากมี
ใครมายมุ่ ยา่ มตอนที่ทง้ั ค่หู ลับอย่ดู ิฉนั จะคอยจัดการให้เองเจ้าคะ่ !”
ผมหันไปมองหน้าพมิ เธอเองกพ็ ยักหน้าให้ผม
“กะ...ก็ได้ถ้าง้ันรบกวนดว้ ยนะรญั ”
“จะ...จรงิ รเึ จ้าคะ ได้จริงๆ รึเจ้าคะ?!”
“เด๋ยี วสมิ าขอเองแท้ๆ พดู อะไรของเธอเน่ีย?”
“เย้! ถา้ งั้นท่านพิมเราไปอาบน้ำกนั เถอะเจ้าคะ่ ”
“คะ่ กำลังคิดว่ารู้สึกเหนียวตวั อยพู่ อดเี ลยคะ่ ”
“แล้วทา่ นกลั ยาจะอาบน้ำไหมเจ้าคะ?”
“พวกเธอไปอาบกันก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไปทีหลังแล้วกัน
นะ”
“เจ้าค่ะ”
หลงั จากที่พวกเธอเดินออกจากห้องไปบรรยากาศภายในห้อง
กก็ ลบั ส่คู วามเงียบสงบ ผมเงยหน้ามองทอ้ งฟา้ ยามค่ำคนื
“ถึงผมจะไมไ่ ด้แข็งแกร่งเหมือนน้า แตผ่ มจะรอดกลับไปให้ได้

หนา้ 124

...รอกอ่ นนะครับ นา้ ไอซ.์ ..”
ผมได้สาบานกับตัวเองเอาไว้เช่นนั้นก่อนจะเดินออกจ าก

ระเบียง

หน้า 125

บทท่ี 3 การทดสอบ

“พีก่ ลั ยาช่วยหนูด้วย!”
“เจน!”
ผมสะดุ้งตื่นแล้วดันตัวขึ้นจากการหลับใหล มาลุกนั่งอยู่บน
เตยี งนอนหายใจหอบและมหี ยดเหง่อื ไหลเยน็ ผา่ นแกม้ หัวใจเต้นแรง
“แฮก่ ๆ ฝนั เหมอื นเดิมอีกแลว้ ...”
ในหัวของผมตอนนี้มีแต่ภาพของน้องสาวในฝันที่ชื่อเจน
วนเวียนอยู่ในหัว
“อือ...เป็นอะไรทำไมเสียงดงั จังเจา้ คะ...”
“?!”
“เปน็ อะไรเหรอกัลยา...”
ได้ยินเสียงสะลึมสะลือของคนคุ้นเคยอยู่ใกล้กว่าที่คิด ผมจึง
รีบหันขวับไปหาเจ้าของเสียงที่นอนอยู่ทั้งด้านซ้ายขวา พิมนอนตะแคง
อยู่ทางด้านขวาของผมกำลังขยี้ตาแล้วหันมามองผมด้วยสายตาแบบ
เบลอๆ ส่วนด้านซา้ ยเป็นรญั ท่ีกา่ ยผมทำเหมือนผมเป็นหมอนข้าง รายน้ี
ยงั มีคาบน้ำลายตดิ อยู่เลย ถึงเธอจะถามผมแต่นางกไ็ ม่ลืมตาเลยสักนิด
เหงื่อที่ไหลตอนแรกออกมาเยอะย่ิงกว่าเดิม ผมรู้สกึ ตัวส่ันทำอะไรไม่ถูก
กอ่ นท่ีจะ...
“กรีด๊ ดดด!”
“เหวอ?!”
“ก๊วิ ?!”
หลงั จากท่ีผมกรด๊ี ออกมาทง้ั สองกส็ ะดุ้งพรอ้ มกัน
พอเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ผมจึงให้ทั้งคู่นั่งอยู่บนเตียงก่อนจะ

หนา้ 127

ถามถงึ ความเป็นมา
“แล้ว? ทำไมมานอนบนเตยี งฉันมทิ ราบครับ?”
“กะ...ก็ ปกติฉันจะนอนกับน้องสาวน่ะพอไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ

แล้วมนั นอนไมห่ ลับนะ่ ส.ิ ..”
คนแรกทพ่ี ดู ออกมาคอื พมิ
“กร็ ญั ไง รญั นะ่ รญั นอนอยู่ไม่ใช่เรอะกน็ อนกับรญั ส?ิ !”
“กะ...ก็ตอนแรกฉันก็นอนกับคุณรัญแหละเตียงก็มีสองเตียง

มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว แตพ่ อนอนไปสักพกั คุณรญั ก็นอนดิ้นถีบฉันตก
เตียงแทบจะทุกสิบนาทีเลยน่ะสิ ทั้งๆ ท่ีเตียงก็ใหญ่ขนาดนี้ตอนแรกฉัน
คิดว่ากำลังโดนแกล้งอยู่รึเปล่านะ? แต่พอลองดูดีๆ ก็เห็นว่ากำลังหลับ
อยู่จรงิ ๆ และเพราะงว่ งฉันเลยตัดสินใจมานอนที่เตยี งของกัลยาน่ะ...”

(อมื ...พมิ เลา่ ได้อยา่ งลน่ื ไหลเลยแฮะ)
ผมพอเขา้ ใจพมิ แลว้ ละ่ พอฟงั เสร็จผมก็หันไปหารัญต่อ ขนาด
ตอนน้ีเธอก็ยงั ไม่ลมื ตาเลยสกั นดิ ...
“รญั แล้วเธอละ่ ?”
“คือว่าตอนที่ดิฉันนอนหลับอยู่ก็รู้สึกได้ถึงแรงกระแทกเลย
สะดุ้งตื่นมากลางดึกเจ้าค่ะ พอมองดูแล้วก็รู้ว่าฉนั แค่นอนตกเตียงเฉยๆ
น่ะเจ้าค่ะ พอหันมาดูบนเตียงท่านพิมก็ไม่อยู่แล้วก็เกิดเป็นห่วง แต่พอ
หันไปมองเตียงท่านกัลยาก็เห็นว่าท่านพิมแอบมุดไปนอนด้วยเฉยเลย
ดฉิ ันยังแอบคดิ ว่าใจกลา้ จรงิ ๆ เลยนะเจา้ คะ...”
“กิว๊ ?!”
พอรัญหันไปมองพมิ เธอกส็ ะดุ้งแลว้ รอ้ งเสียงแปลกๆ ออกมา

หนา้ 128

“แล้วพอเห็นแบบนัน้ ดิฉันซึ่งมีหน้าท่ีปกป้องท่านทั้งสองก็เลย
มานอนดว้ ยเลยเจา้ ค่ะ”

รัญทำหน้าม่งุ ม่ันแล้วมองมาทางผม ทัง้ สหี นา้ และแววตาของ
เธอเป็นประกายแวววบั สุดๆ ทง้ั ๆ ทีเ่ มือ่ ครยู่ งั งวั เงยี อยู่เลยแทๆ้

“หืม...รญั ทำหนา้ ทป่ี กป้องพวกเราสนิ ะ?”
“ใชเ่ จา้ ค่ะ...”
“ใครมันจะไปเชื่อ! เม่อื คืนน้หี ลงั จากอาบน้ำเสร็จเธอเล่นหลับ
ก่อนใครเพอื่ นเลยไมใ่ ช่เรอะ?!”
“อึก...”
พอผมพูดแบบน้ันรัญก็เริ่มมีเหงื่อไหลเต็มหน้าแล้วยิ้มแบบ
ฝืนๆ
“กะ...ก็ ใชแ่ ลว้ ๆ ถึงดฉิ ันจะหลับอยู่แต่ถ้าหากมีอะไรเกิดข้ึนก็
จะตน่ื ข้นึ มาไดท้ ันทเี ลยนะเจา้ คะ!”
เธอพดู ออกมาแบบแค่ฟังก็รวู้ า่ กำลังแถแบบสดุ ตวั
“เหรอคะ? ทงั้ ๆ ทเ่ี ม่ือคนื โดนฉันดึงหน้าไปขนาดนั้นแล้วยังไม่
มวี ่ีแวววา่ จะตนื่ เลยนะคะ คุณรัญ...”
“อ๊กึ ...”
รัญเหง่ือไหลออกมามากกว่าเดมิ อย่างเห็นได้ชัด พอได้ยินพิม
พูดแบบนั้นออกมา ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอคิดจะเอาคืนเรื่องที่ถูกพูด
วา่ ใจกล้ารึเปล่า แตค่ งไม่ใชห่ รอกคงคดิ ไปเองเพราะผมไม่คิดว่าพิมจะมี
มมุ แบบน้นั เลยสักนิด
“มีอะไรจะแกต้ วั อีกไหม?”

หน้า 129

พอส้นิ เสียงพูดผม รัญก็ลงจากเตียงแล้วลงมากราบอยทู่ ่พี นื้
“ต้องขออภยั เปน็ อยา่ งสงู ไม่มอี ะไรจะแก้ตัวเจ้าค่ะ!”
พอเห็นสภาพแบบนี้ของเธอแล้ว ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ
ออกมา ภาพลักษณ์ที่ดูพึ่งพาได้ของเธอในตอนแรกที่เจอกันนั้นหายไป
จนแทบจะไม่มเี หลือเลย
“เข้าใจแล้วๆ แต่ถึงจะเข้าใจแต่เรื่องจะมานอนกับฉันที่เป็น
‘ผู้ชาย’ น่ะมันดูไม่ดีไม่งามไม่ใช่รึไง? พวกเธอควรจะรักนวลสงวนตัวให้
มากกว่านี้หน่อยสิ ถึงฉันไม่คิดจะทำอะไรแปลกๆ แต่ฉันก็เป็น ‘ผู้ชาย’
นะ”
“นะ...นั่นสินะกัลยาเป็นผู้ชายน่ีเนอะ ไม่เห็นจะตอ้ งเน้นคำว่า
ผชู้ าย แลว้ ก็ท่ีกรด๊ี เม่ือ...กว๊ิ ?!”
ผมจ้องเขมง็ ไปทีพ่ ิม
“ตอ้ งขออภัยเปน็ อย่างสูงเจ้าค่ะ!”
“ครบั ๆ ถ้าเขา้ ใจแลว้ ก็ไมเ่ ป็นอะไรหรอก”
ถึงจะพูดมากไปกว่านี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาผมเลยคิดว่าหยุด
เพียงเทา่ น้ีจะดกี วา่
กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก
“อาหารเช้าเสรจ็ แล้วนะครับ”
พอสิ้นเสียงเคาะประตูก็มเี สยี งของชายชราทชี่ ื่อโสพดู ข้ึน
“อ่ะ ไหนๆ เราก็คุยกันเสร็จแล้วพวกเราไปกินข้าวกันดีกว่า
ไหมเจ้าคะ?”
จอ๊ ก~

หน้า 130

รัญทำตาเป็นประกายมองผม ก่อนที่จะมีเสียงท้องร้องดัง
ออกมา ภาพลักษณ์ของเธอตอนแรกนี่ทำเอาปน่ ป้ีไม่มีเหลอื เลยสกั นิด

“พิมงน้ั พวกเราไปล้างหน้าล้างตาก่อนคอ่ ยไปกินดีไหม?”
“อะ...อืม”
“ดิฉันไปดว้ ยเจ้าคา่ ~”
พลงั ใจของรญั นมี่ ีเยอะจรงิ ๆ เปล่ยี นอารมณไ์ ด้เร่อื ยๆ เลย แต่
เพราะเธอมีทา่ ทแี บบนั้น เลยทำให้ผมรูส้ ึกกังวลใจอยนู่ ดิ หนอ่ ย
หลังจากตดั สินใจได้พวกเราก็ออกจากหอ้ งกัน


ขณะเดียวกัน ณ คฤหาสน์หลังใหญ่พอประมาณในเมืองทาง
ทิศใต้ ลักษณะโดยรวมของคฤหาสน์หลังนี้สร้างแบบสไตล์ยุคกลางถูก
สร้างจากหินและอิฐเป็นส่วนใหญ่ ตัวคฤหาสน์เลยมีสีไปทางโทนขาว
และเทาเปน็ ส่วนมาก โดยรอบบริเวณมีสวนท่ีกว้างขวาง ถกู ตกแต่งด้วย
รูปปั้นที่ดูงดงามมากมาย แต่ส่วนมากจะเป็นรูปปั้นที่เกี่ยวกับกินรี พอ
นำมาประดับสวนแล้วก็ยิ่งสวยงามเข้าไปอีก หากเทียบกันแล้วพื้นที่มี
ขนาดกว้างกว่าบ้านของภทั รซง่ึ เป็นผู้นำทีอ่ ยใู่ จกลางเมืองเสยี อกี
ตัดมาท่ีภายในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังน้ี มีคนสองคน
กำลงั น่งั พูดคุยกันอยู่
“ทที่ า่ นพดู มาเป็นความจริงรคึ รับ ทา่ นไวส์ฮอป?”
“จริงสิขอรับ เรื่องแบบนี้ข้าเองคงไม่กล้าพูดลอยๆ ต่อหน้า
ท่านดูอัลหรอกขอรับ”

หนา้ 131

คนที่ใส่ผ้าคลุมอำพรางร่างกายของตัวเองอยู่นี้คือชายที่ช่ือ
ไวส์ฮอป เขาเป็นหนึ่งในระดับหัวหน้าของกลุ่มพ่อค้าเก้าเศียรแห่งโลก
มืด องคก์ รซึง่ จดั ตงั้ ขึ้นมาเพือ่ ทำทุกเร่ืองที่ได้ผลกำไรไม่ว่าจะเร่ืองดีหรือ
ร้ายแค่ไหนขอเพียงได้กำไรพวกเขาก็พร้อมที่จะทำมันด้วยความเต็มใจ
เสมอ แม้ในโลกเบื้องหน้าชื่อองคก์ รนี้จะไมไ่ ดเ้ ป็นท่ีรูจ้ ักอย่างแพรห่ ลาย
มากนักแต่สำหรับโลกเบื้องหลังถือว่าเป็นองค์กรที่มีอิทธิพลเป็นอย่าง
มาก ถึงขนาดเดินหน้าทำลายประเทศเล็กๆ ได้เลย และแน่นอนว่า
องค์กรนี้เวลาทำงานนั้นไม่เคยหลงเหลือหลักฐานการกระทำผิดเอาไว้
เลยแม้แตค่ รง้ั เดียว

“หึหึ ข้ายินดียิ่งนักที่ความปรารถนาของข้าใกล้จะเป็นจริง
แลว้ !”

“ยินดีด้วยนะขอรับ จริงสิจะว่าไปข้ามีของที่จะช่วยท่านได้
ดว้ ยนะขอรับ”

ไวส์ฮอปนำขวดใบเล็กที่ถูกสร้างจากดินเผาออกมาตั้งไว้บน
โต๊ะเบื้องหน้าของดูอลั ถา้ สังเกตเพียงเลก็ น้อยกจ็ ะรบั รู้ได้ทนั ทีว่ามันเป็น
ของที่ดูอันตรายเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งดูอัลเองก็สังเกตได้ถึงกลิ่นไอ
อันตรายจากของส่งิ นี้

“หืม? มันคอื อะไรเหรอครบั ?”
“ของสิง่ นค้ี อื ไอเทมท่ถี กู เรยี กวา่ ‘ขวดแห่งตัณหา’ ขอรับ”
ไวส์ฮอปแสยะยมิ้ อย่างนา่ ขนลกุ แลว้ พดู ตอ่
“มันเป็นไอเทมที่จะสามารถดึงวิญญาณโดยรอบ ณ สถานที่
แห่งนั้นมาใช้เป็นพลังให้แก่ผู้ที่ใช้ได้ขอรับ ส่วนวิธีใช้ก็ท่องคาถาตาม

หนา้ 132

แผ่นกระดาษนี้แล้วเจาะจง ‘ชื่อ’ ของวิญญาณที่อยู่ ณ สถานที่นั้นๆ ถ้า
สำเรจ็ ภายในขวดกจ็ ะถกู เติมเตม็ ไปด้วยน้ำท่ีเกิดจากพลังของวิญญาณ
ตนนั้นๆ ขอเพียงแค่ดื่มมันเข้าไปผู้ใช้ก็จะสามารถได้รับพลังของ
วญิ ญาณตนนน้ั มาขอรบั ”

“หมื เปน็ ของท่ีมีพลังถงึ ขน้ั น้นั เลยรึครบั ?”
“ใช่แล้วขอรับ ขอเพียงดื่มน้ำที่เกิดจากพลังวิญญาณเข้าไป
ไม่ว่าใครก็จะได้รบั พลังของวิญญาณตนนั้นไดข้ อรับ”
ไวส์ฮอปพดู โดยไมล่ ดรอยยิม้ ลงเลยแมแ้ ตน่ ้อย
“แล้วผลเสยี ละ่ ครบั ?”
แนน่ อนว่าบนโลกนีม้ สี ่งิ ทเ่ี รียกว่า ‘กฎการแลกเปล่ียนที่เท่า
เทยี ม’ อยู่ ไม่ว่าจะเปน็ ไอเทมท่ีดเี ลิศขนาดไหนกไ็ มเ่ ว้น ขนาดเวทมนตร์
ที่ถูกร่ายออกมาก็ต้องจ่ายด้วย ‘พลังเวทย์ของผู้ใช้’ ดูอัลที่เคยทำ
พลาดจากเรือ่ งสมยั ก่อน ตอนนเ้ี ลยเกิดความระแวดระวังมากขึน้
“แน่นอนขอรับ ผลเสียของขวดแห่งตัณหามีเพียงเรื่องเดียว
เท่านั้นขอรับ ผลเสียที่ว่ามานั้นก็คือไม่สามารถใช้ได้หากมีพลังเวทย์ไม่
เพียงพอที่จะใช้วิญญาณที่ถูกเรียกมาขอรบั ถึงดื่มขวดก็จะสลายไปแต่
จะไม่มีผลใดๆ เพราะแบบนั้นหากใช้กับผู้ที่ไม่คู่ควรไอเทมระดับสงู ช้นิ นี้
ก็ไม่อาจจะแสดงผลลัพธ์ออกมาไดข้ อรับ”
“ข้อเสยี คือใชพ้ ลังเวทย์เยอะนเ่ี องสนิ ะครับ...”
“ด้วยเหตุผลนั้นเอง ข้าก็เลยคิดว่าน่าจะเหมาะกับแผนการน้ี
ท่สี ดุ เปน็ ตัวช่วยช้นั เลศิ สำหรับท่านดูอัลเลยขอรบั ”
“ถึงจะยนิ ดีท่ีมอบไอเทมระดับน้ใี ห้ แตข่ ้ากอ็ ยากจะขอถามสัก

หนา้ 133

เรื่องได้ไหมครบั ?”
“ได้สขิ อรบั ”
“คงไม่ได้มอบให้ขา้ ฟรๆี ใชร่ ึไม่?”
พอสิ้นคำถามไวส์ฮอปก็แสยะยิ้มกว้างจนดูน่ารังเกียจ

แน่นอนว่าดูอัลเองก็รู้ว่าองค์กรเก้าเศียรคงไมม่ ีทางทำอะไรให้ฟรีๆ โดย
ไม่หวงั ผลกำไรแนน่ อน ทผี่ ่านมาเองก็เป็นแบบนั้นเสมอ

“ครั้งนี้ฟรีขอรับ เพราะหากท่านดูอัลทำความปรารถนาของ
ท่านลุล่วงและขึ้นปกครองเมืองน้ีได้จริง พวกเราเองก็จะได้รับ
ผลตอบแทนจากเรื่องนั้นเช่นกัน ทางเราได้ปรึกษากันแล้วขอรับ ถือเสีย
วา่ เปน็ การลงทุนเพอ่ื กำไรในอนาคตน่ะขอรบั โปรดวางใจ”

ไวส์ฮอปพูดออกมาโดยไม่ได้หุบยิ้มเลยแม้แต่น้อย ถึงจะพูด
ออกมาแบบน้นั ดอู ัลก็ยงั คงคิดวา่ มนั มอี ะไรท่ีมากกว่าเรอ่ื งนแ้ี นน่ อน แต่
สดุ ทา้ ยก็ไดต้ ดั สินใจแลว้ เพอ่ื ความปรารถนาจะอะไรก็แลกได้

“เข้าใจแลว้ ครบั ถา้ เปน็ แบบนนั้ ขา้ กข็ อรับไวด้ ว้ ยความยนิ ดี”
“ฮิฮิฮิ จากน้ีก็ฝากด้วยนะขอรับ ทางขา้ เองก็ไมอ่ าจจะทำอะไร
แบบโจ่งแจ้งได้ การได้มีท่านเป็นคู่ค้าถือว่าเป็นความโชคดีขององค์กร
เราอย่างยิ่งเลยขอรับ”
“ขา้ เองก็ยนิ ดเี พราะแบบนนั้ จากนี้กฝ็ ากด้วยนะครบั ”
ดอู ัลยืนขนึ้ หลังจากนนั้ ทั้งคู่ก็จับมอื กัน
“ถา้ งั้นขา้ ขอตัวกอ่ นนะขอรับ”
ดูอัลก้มศีรษะให้เลก็ น้อย ในขณะที่ไวสฮ์ อปกำลังจะออกจาก
ห้องน้นั เอง

หน้า 134

“จะว่าไปสถานที่แห่งนี้ยังมีตัวตนอย่างราเชนอยู่สินะขอรับ
หากใช้วญิ ญาณของยกั ษ์พวกน้ันได้ แมจ้ ะเปน็ แมท่ ัพก็ถือวา่ พลังท่ีได้รับ
คงจะมหาศาลนา่ ดูเลยนะขอรับ ฮิฮฮิ ิ”

พอพดู เสร็จไวส์ฮอปก็ออกจากห้องไป
“จะอย่างไรก็เถอะ หากเพื่อความปรารถนาของข้าแล้ว ไม่ว่า
จะทำอะไรขา้ กต็ อ้ งทำให้สำเรจ็ ลุล่วงให้จงได้”
ดอู ลั แสยะยมิ้ ออกมา
“ยัยแก่นั่นไม่อยู่ ไม่มีโอกาสไหนจะเหมาะไปกว่านี้แล้วล่ะนะ
หหึ ึห”ึ


หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จก็ถูกโสพามาที่ห้องรับประทาน
อาหาร ด้านในมีเส่ือสานถูกปูเอาไว้ พวกเราถูกพาไปนั่งกันแบบล้อมวง
ไม่นานนักหลังจากที่นั่งลงก็มีพวกพี่สาวเดินถือขันโตกที่สานจากหวาย
มาวางไว้ตรงหน้าของพวกเราและด้านบนของขันโตกมีอาหารถูกวาง
เอาไว้ดา้ นบน
อาหารประกอบด้วย
ประเภทแกง ‘แกงเนือ้ เฮลาคอส’ กับ ‘แกงปลาคลาเรียส’
ประเภทผดั ‘เฮลาคอสผัดทรูซมั ’
ประเภทยำ ‘ยำฟรากเนียร์สโคล’
ประเภททอด ‘เนอ้ื สโคลทอด’
เครอ่ื งจมิ้ ‘หลนปลาคลาเรียสสด’

หนา้ 135

เคร่ืองเคียง ‘สโคลหวาน’
ของหวาน ‘คคู ุเชอ่ื ม’
เครือ่ งดม่ื ‘น้ำเปล่า’
รัญแนะนำพวกเราอย่างตรงไปตรงมา แถมบอกอีกว่าความ
จริงแล้วจะมีห้องอาหารห้องอื่นอยู่อีก แต่สำหรับห้องนี้มีไว้เฉพาะ
ครอบครัวหรือคนในเท่านั้น เนื่องจากโดยปกติแล้วหากรับรองแขก
จะต้องไปห้องอื่นที่มีเก้าอี้หรือโต๊ะแบบปกติ ผิดกลับห้องนี้ที่จะต้องน่ัง
ล้อมวงกับพื้นเสื่อสานกินอาหารบนขันโตก เธอบอกว่าจุดประสงค์ก็
เพื่อให้ครอบครัวได้มาพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบของวันนั้นๆ ในขณะที่
กำลังรับประทานอาหาร ผู้คนในเมืองนี้ส่วนใหญ่ก็มีวิธีการกินแบบนี้
เช่นกัน
อาหารประเภทแกงจะถูกเทไว้ในถ้วยดินเผาที่มีลวดลาย
งดงามแต่ละถว้ ยจะมีช้อนไม้เสียบไว้ภายใน ดูเหมือนจะแยกชอ้ นชัดเจน
แม้จะกินอยูค่ นเดียวก็เถอะ สว่ นประเภทผดั กับยำนั้นจะถกู ใส่ไว้กับจาน
ดนิ เผาแตไ่ ม่มีชอ้ น รญั บอกวา่ ปกตกิ ารกินแบบน้สี ่วนใหญ่จะใช้มือหยิบ
กินกันนอกจากอาหารชนิดที่มีน้ำแบบแกงหรอื เคร่อื งจิม้ บางชนิดแล้วจะ
ไม่ใช้ชอ้ นกับอาหารประเภทอน่ื เลย
ถัดมาอาหารประเภททอดกับเครื่องเคียงจะถกู วางไว้บนจาน
ยาวที่ถูกสานจากหวายซึ่งดูเข้ากันแบบบอกไม่ถกู ของหวานเองก็ถูกใส่
ไว้ในจานดินเผาเล็กๆ และเคร่ืองจิม้ ถูกใส่ไว้ในถ้วยดินเผาเล็กสุดและมี
ช้อนไม้เล็กๆ สำหรับเอาไว้ตักด้วย ส่วนเครื่องดื่มจะถูกรินไว้ในแก้วดิน
เผา ไม่ว่าจานไหนก็ดูน่ากินทั้งนั้นเลย แถมดูไม่ค่อยต่างจากที่โลกฝ่ัง

หน้า 136

โน้นด้วยสิ พอเห็นแบบนี้แล้วผมค่อยสบายใจกับเรื่องอาหารการกินขึ้น
หน่อย เพราะตอนแรกคดิ วา่ เรื่องอาหารการกินอาจจะต่างกนั นั่นแหละ

หลังจากที่รัญแนะนำเสร็จก็รีบจ้วงกินอาหารของตัวเองทันที
พอเห็นรญั ใช้มือหยบิ กนิ แบบน้ันแล้วพิมก็ทำหน้าเออื มระอานดิ หน่อย

“คุณรัญคะหากฉนั ใชช้ อ้ นในการกินจะเป็นอะไรรึเปลา่ คะ?”
“อามอะอายเอยเอา้ อะ่ (ตามสบายเลยเจ้าคะ่ )”
เหมือนพิมจะกังวลเรื่องการใช้มือหยิบอาหารกินแหะ จะว่า
ไปพิมก็เป็นพวกมารยาทงามนี่นะเพราะทางบ้านดูเหมือนจะเคร่งครัด
ด้วย อยู่ๆ มาเปลี่ยนท่าทีกะทันหันก็คงต้องค่อยๆ ปรับตัวเอา ผมเอง
ความจริงก็ไม่ค่อยถนัดใช้มือเท่าไหร่นอกจากข้าวเหนียวหมูปิ้งที่จะใช้
มือแล้วอาหารประเภทอ่นื ผมกใ็ ชช้ อ้ นกับส้อมเหมอื นกนั
พอจัดท่าทางได้แลว้ ผมเองก็เริ่มกนิ เหมอื นกัน อย่างแรกท่ผี ม
อยากจะลองกินก็คือเนื้อสโคลทอดเพราะดูเหมือนจะกินง่ายที่สุด
ภายนอกดเู ปน็ เน้อื หน่ั เป็นชิน้ ๆ มสี นี ้ำตาลหนอ่ ยๆ เน้อื มคี วามเงางามแต่
ละชิ้นจะมีเครื่องเทศโรยเอาไว้ด้านบนด้วย ผมใช้มือหยิบเข้าปากแล้ว
ลองเคี้ยวดูสัมผัสได้ถึงความมันเล็กน้อยแต่ไม่รู้สึกถึงความอมน้ำมัน
รสชาติคล้ายกบั เนื้อหมูมคี วามต่างกันตรงความนุ่มของเนื้อที่เหมือนจะ
คล้ายกับเนื้อไก่มากกว่าไม่มีความคาวเลย มีกลิ่นหอมที่ถูกปรุงด้วย
เครื่องเทศอย่างดี เนื้อสโคลก็ว่าอร่อยแล้วแต่พอรวมกับเครื่องเทศนี่ถือ
วา่ เข้ากนั ไดด้ ีสุดๆ
“พิมนนี่ ะ่ เหมือนเนือ้ หมเู ลยเนอะ”
“...”

หนา้ 137

ไม่มีการตอบกลับใดๆ จากพิมเลย ตอนนี้เธอทำเพียงยิ้ม
เล็กน้อยหลับตาแล้วเคี้ยวอาหารแค่นั้น ส่วนทางรัญนางนั้นกำลังจะขอ
เติมเพม่ิ อีก จะรีบกนิ ไปไหนล่ะนนั่

ผมเริ่มมีใจอยากจะลองชิมอาหารตรงนี้แล้วสิ ต่อมาที่ผม
อยากจะลองกค็ ือแกงเนื้อเฮลาคอส รญั บอกวา่ เจ้าเฮลาคอสเนี่ยก็คือหมี
ที่วิ่งไล่กวดผมกับพิมเมื่อวานนั่นล่ะ ผมเองก็เคยได้ยินมาว่ามีคนที่เขา
กนิ เนื้อหมดี ้วยเหมือนกันแต่เห็นว่าเนอื้ หมีเน่ยี มันจะมีกลิ่นคาวสุดๆ พอ
คดิ ถงึ ภาพเม่ือวานที่วิ่งไล่กวดพวกเราแล้วผมกอ็ ยากจะเคี้ยวไม่ให้เหลือ
เลย ถอื เสียว่าเปน็ การแกแ้ คน้ เล็กๆ ของผมแล้วกัน หึหึ

เอาละ่ เข้าเรื่องตัวแกงนน้ั ดูคล้ายกับแกงเนอ้ื ท่ีมีกะทิแบบท่ีผม
เคยกนิ ตอนอย่โู ลกทางโน้น ตวั น้ำแกงจะมีสเี ขียวปนเหลืองหนอ่ ยๆ มีผัก
ใส่ไว้ด้วยถึงผมไม่รู้ว่ามันถูกเรียกว่าอะไรก็เถอะ ในแกงนั้นก็มีเนื้อเฮลา
คอสท่ถี กู หัน่ ไว้พอดีคำหลายช้ิน แต่ถ้าจะใหอ้ ธิบายจริงๆ ผมคิดว่าไม่ว่า
จะดูอย่างไรมันก็เหมือนแกงกะทินี่แหละ ผมลองใช้ช้อนตักน้ำแกงลอง
ชิมดู สัมผัสแรกคือความหวานเค็มเล็กน้อยต่อมาก็รู้สึกได้ถึงความเผ็ด
เล็กน้อยมันไม่ได้เผ็ดแบบจัดจ้านมากนักแถมหอมมากด้วย ต่อมาเป็น
การชิมเนื้อของเฮลาคอส หลังจากที่ลองเค้ียวดูก็รู้สึกได้ถึงความเหนียว
ของเนอ้ื มกี ล่นิ คาวจางๆ มันไมไ่ ด้เหม็นมากมายเพราะน้ำแกงมันซึมซับ
เข้าไปในเนื้อ มันเลยมีกล่ินหอมมากกว่าโดยรวมถือว่าอร่อยแต่ถ้าให้
เทียบกันแลว้ ผมยงั คดิ วา่ เนอ้ื สโคลอร่อยกวา่ อย่ดู ี

“พิมแกงเน้ือเฮลาคอสนกี่ ็อรอ่ ยนะ”
“...”

หนา้ 138

ไม่มีการตอบรับอกี เช่นเคยเหมือนกับว่าพิมกำลังใช้สมาธิกับ
การกินอาหารเยอะจรงิ ๆ

ผมกลบั มาลองชมิ อาหารต่อ
ถัดมาเป็นแกงปลาคลาเรียสทางน้ีเองก็ดเู หมอื นกบั แกงเน้ือเฮ
ลาคอสเพียงแต่มันจะดูคล้ายกบั ‘ต้มยำปลาน้ำข้น’ เสยี มากกวา่ ตัวน้ำ
แกงมีสีส้มข้นผิดจากแกงก่อนหน้าที่มีสีเขียว ในน้ำแกงจะมีเนื้อปลา
คลาเรียสชิน้ ใหญ่ถูกหนั่ เป็นชิ้นมีพืชผักลอยอยใู่ นนำ้ แกงเล็กนอ้ ย ดยู ังไง
ก็เหมือนต้มยำมากกว่าจริงๆ ผมลองชิมน้ำแกงดูสัมผัสแรกคือความ
เปรีย้ วนำมาก่อนตามด้วยความเค็มและเผ็ด ใชอ่ ย่างทค่ี ิดเหมือนกับต้ม
ยำจริงๆ เพียงแค่รสชาติยังไม่ได้จัดจ้านเหมือนที่เคยกิน ส่วนเนื้อปลา
คลาเรยี สน้นั รสชาตกิ ับกล่นิ คลา้ ยกบั ปลาดุก โดยรวมกจ็ ัดว่าอร่อย
ถัดมาเป็นเฮลาคอสผัดทรูซัมลักษณะของจานนี้จะเป็นผัก
อะไรสักอย่างที่ถูกหั่นเป็นช่อเล็กๆ คลุกเคล้ากับเนื้อของเฮลาคอสมีผัก
อีกสองสามชนิดที่ถูกหั่นเต๋าไว้ มันดูคล้ายกับผัดผักนิดหน่อยเพียงแต่
รสชาติมันจะอ่อนกว่าแต่พอรวมเข้ากับเนื้อของเฮลาคอสแล้วคิดว่ามี
ความเขา้ กนั อย่างมากเรยี กได้วา่ อรอ่ ยเลยแหละ
ถัดมาเป็นยำฟรากเนียร์สโคลจานนีจ้ ะมีผลไม้ที่เรยี กว่าฟราก
เนียร์ถูกหั่นเป็นแผ่นกลมบางๆ มันมีสีเหลืองอ่อนถูกคลุกเคล้ากับเนื้อ
สโคล มีผักสองสามชนิดถูกใส่ลงไปด้วย พอลองชิมดูผมก็รู้ได้ทันทีว่า
ผลฟรากเนียร์นี่น่ะรสชาตขิ องมนั คล้ายกับสตอวเ์ บอรร์ ี มีทงั้ ความเปร้ียว
และหวานฉ่ำในตัวเองพอกินรวมกับเนื้อสโคลกับผักอื่นๆ ก็มีความเข้า
กนั เปน็ อยา่ งมากจานนก้ี อ็ ร่อย

หนา้ 139

สว่ นสโคลหวานนั้นไม่ต้องอธิบายอะไรมาก เพราะรสชาติของ
มนั เหมอื นกับหมูหวานเลยเพยี งแคน่ มุ่ กวา่ มาก

เครื่องจิ้มนั้นเป็นหลนปลาคลาเรียสสดเมนูนี้มีน้ำแกงสีขาว
เหมือนน้ำกะทิมีผักอยู่หลายชนิดรสชาติจะมีความหวานเผ็ดเป็น
ส่วนมาก พอกินคู่กับเนื้อปลาคลาเรียสสดแล้วก็จะเพิ่มความเค็ม
เล็กนอ้ ยเข้าไปดว้ ย ถงึ รสชาตจิ ะแปลกๆ แตก่ เ็ ข้ากันไดด้ ี

ต่อมาเป็นเมนูคูคุเชื่อม จานนี้เป็นของหวานในรูปแบบผลไม้
เช่ือม เน้ือมสี ชี มพอู ่อนถูกหัน่ เปน็ ชน้ิ สามเหล่ยี มเล็กๆ พอดีคำ รสชาติจะ
ออกหวานมัน ถ้าให้เปรียบเทียบน่าจะคล้ายกับฟักทองเชื่อมมั้ง แต่ผม
คดิ วา่ มันกอ็ รอ่ ยเลยละ่

เมนูสุดท้ายของตอนนี้คือน้ำเปล่าพอลองดื่มดูก็รู้ได้ทันทีว่า
รสชาติเหมือนนำ้ เปล่า ก็มันคือน้ำเปลา่ น่ีนา อาหารทอ่ี ยูต่ รงน้ที ุกเมนูถือ
ว่าเป็นของที่อร่อยมาก เหมือนกับว่าที่โลกทางนี้จะไม่ค่อยมีความใส่ใจ
เรื่องความหนักเบาของรสชาติอาหารด้วยว่าเวลาไหนต้องกินของแบบ
ไหน แต่ถึงจะพูดแบบนั้นไปผมเองก็เป็นคนที่กินง่ายก็เลยไม่ค่อยรู้สึก
อะไร เอาละ่ ผมขอด่ืมด่ำกบั รสชาติอาหารตรงหน้าก่อนดกี ว่า เพราะเม่ือ
วานท้ังผมและพิมก็ไม่ไดก้ ินอะไรกนั เลย พอเจอหลายๆ เร่ืองเข้ากท็ ำเอา
ไมร่ ้สู กึ หิวเลยสักนดิ พอเร่ิมรสู้ กึ สบายใจตอนนกี้ ็หวิ สดุ ๆ เลยแหละ

หลังจากที่พวกเรากินอาหารกันเสร็จรัญก็พาพวกเรามานั่ง
ภายในห้องนั่งเล่นแล้วถามความเป็นมาของผมและพิม ทั้งเรื่องที่ว่ามา
โลกนี้ยังไงก่อนหน้านั้นเป็นอย่างไร ที่โลกโน้นเป็นแบบไหนดูแลว้ รัญคง
จะสนใจเร่ืองของโลกทางนั้นมากเลยล่ะ พอรูส้ กึ ตัวอีกทกี ็ถงึ เวลาอาหาร

หนา้ 140

กลางวันไปเสียแล้ว หลังจากกินเสร็จรัญก็อาสาพาไปเดินในเมืองทาง
ทิศตะวันออกอีกรอบเพราะบอกว่าคืนนี้จะเป็นเวลาที่เริ่มจัดงาน
เทศกาลเปน็ วันแรก พวกเราท่ีไมม่ ีธรุ ะอะไรที่ไหนกต็ ดั สินใจตามรัญไป


พวกเราเดินกนั มาจนถึงสถานทีจ่ ดั งาน
“วา้ ว...เหมอื นจะเป็นรูปเป็นรา่ งมากกว่าเมอ่ื วานอีกนะคะ”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ เห็นแบบนี้แต่ก็เป็นงานที่เรียกแขกจากนอก
เมืองได้เยอะเลยนะเจ้าคะ”
“แลว้ งานเทศกาลทว่ี ่านม่ี นั เปน็ งานแบบไหนเหรอ?”
“คล้ายๆ กับงานเทศกาลขอบคุณเทพน่ะเจ้าค่ะ ที่จะนำพืช
และผลผลิตที่ไดจ้ ากปีนั้นๆ นำมาไหว้พอถึงเวลาก็จะนำของพวกนั้นมา
แจกคนท่รี ว่ มงานเทศกาลนะ่ เจ้าค่ะ”
“คล้ายๆ กับเทศกาลเก็บเกี่ยวสินะคะ? แล้วเทศกาลปกติจะ
จดั กี่วันเหรอคะ?”
“โดยปกตจิ ะจดั กนั สามคืนเจา้ คะ่ ”
“ถ้าแบบน้นั มนั ก็น่าสนุกเหมือนกันนะเน่ีย”
“สนุกมากเลยล่ะเจ้าค่ะ ได้พบปะผู้คนภายนอกแถมได้
แลกเปล่ยี นความรู้กัน ได้รบั ทัง้ ความสุขและรอยยม้ิ ท่ีได้รบั กลับมา ไม่มี
อะไรท่ีจะนา่ ยนิ ดไี ปกวา่ น้ีแล้วเจ้าค่ะ”
พออธิบายเสร็จรัญก็ส่งยิ้มให้พวกเรา พอเห็นภาพลักษณ์
แบบนีข้ องรัญแล้วกด็ ูเปน็ สาวสวยนา่ รักสดุ ๆ ไปเลยล่ะนะ

หนา้ 141

“จะว่าไปคณุ ภทั รไปไหนเหรอคะ? ไม่เหน็ ตง้ั แตเ่ ม่ือเช้าแล้ว”
“หมายถึงท่านย่าทวดสินะเจ้าคะ? ท่านย่าทวดออกเดินทาง
ไปอาณาจักรลาร์น่าตั้งแต่เมื่อวานแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้ก็น่าจะถึงแล้วล่ะ
เพยี งแต่กว่าจะกลบั คงตอ้ งใช้เวลาประมาณหนง่ึ สัปดาห์เจา้ ค่ะ”
“ผู้นำไม่อยู่ จะไม่เป็นเรื่องเอาเหรอ? แบบคนมาบุกยึดอะไร
แบบน้ันน่ะ?”
“ก็ไม่ถึงกับมปี ัญหาเจ้าค่ะ ไม่จำเป็นต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ ใน
เมืองนี้เองก็มีพวกทหารยามอยู่มาก หน่วยรบเองก็มีถึงจะเทียบเท่ากับ
ทา่ นย่าทวดไมไ่ ด้แต่ฝมี ือก็จดั อยใู่ นระดบั สงู เลยเจ้าค่ะ”
“งน้ั เหรอ...”
จากท่าทีของรัญก็บ่งบอกว่า ถึงอยู่ในเมืองแบบนกี้ อ็ าจจะเกิด
ปัญหาไดต้ ลอดสนิ ะเนีย่
“ไหนๆ ก็ว่างกันแลว้ พวกเราไปทีก่ ิลดก์ ันไหมเจา้ คะ?”
“กลิ ด?์ ”
“คอื สถานท่ีทม่ี ีไวส้ ำหรับพวกนักผจญภยั น่ะเจ้าคะ่ ”
“แลว้ เราจะไปทำอะไรกันที่กิลด์เหรอคะ?”
“ภายในกิลด์นั้นสามารถใช้เวทมนตร์เฉพาะของเทพผู้สร้าง
กิลด์เมื่อในอดีตตรวจสอบคุณสมบัติและความสามารถของบุคคล
ออกมาเป็นตัวเลขได้น่ะเจ้าค่ะ แล้วตัวเลขพวกนั้นเองก็จะสามารถบ่ง
บอกได้ว่าแนวทางของบุคคลนั้นจะไปทางไหน อย่างดิฉันเองเพราะ
ความสามารถทางด้านเวทมนตร์กับความแข็งแกร่งเยอะนิดหน่อยเลย
สามารถเป็นได้ทั้งหนว่ ยรบแนวหลังและแนวหน้าเลยเจ้าคะ่ ”

หน้า 142

“เหมอื นกบั ระบบเกมมากกวา่ จะเปน็ โลกยอ้ นยคุ นะเนยี่ ...”
“ยงั ไงเหรอกลั ยา...”
“ก็ทั้งกิลด์ทั้งมอนสเตอร์แถมเรื่องเลเวลทีเ่ คยไดย้ ินผ่านๆ อีก
พอได้ยินเรอ่ื งคา่ ความสามารถจากรัญก็เลยคิดว่ามันเหมือนเกมเลยน่ะ”
“ถึงจะไม่คอ่ ยเขา้ ใจแต่พวกเราไปทีก่ ิลด์กนั เถอะเจา้ คะ่ เหนือ
สิ่งอื่นใดเราต้องทำการยืนยันตัวตนผ่านทางกิลด์ด้วยเจ้าค่ะ หากจะไป
เยือนเมืองหรือประเทศอื่นโดยไมผ่ ่านการยืนยันล่ะก็ จะตอ้ งเสียเวลาทำ
เร่อื งนานเลยล่ะเจ้าคะ่ ”
“แบบน้เี องสนิ ะคะ กลั ยาพวกเราควรจะไปดไี หม?”
“กิลด์จะอยู่ทางทิศตะวันตกของเมืองอาจจะเสียเวลาเดินสัก
หน่อยนะเจ้าคะ หลังจากทำเรื่องเสร็จก็แวะเดินเล่นจนกว่าจะได้เวลา
เริ่มงานเทศกาลก็ได้นะเจา้ คะ”
“อมื ถา้ งนั้ พวกเราไปกนั เถอะ”
พอตกลงกนั เรียบรอ้ ยพวกเราก็มงุ่ หน้าสู่กิลด์
พวกเราใชเ้ วลาเดนิ ประมาณ 40 นาทกี ็มาถงึ อาคารของกลิ ด์
ลักษณะอาคารเป็นอาคารไม้สองชั้นมีขนาดใหญ่ ประตู
ด้านหน้าเป็นประตูสวิงที่ทำจากไม้ที่พบเห็นตามหนงั คาวบอยสมัยกอ่ น
รญั เดินนำเข้าไปดา้ นในพวกเราเองกต็ ามเขา้ ไปเช่นกนั
พอเข้ามาด้านในจะเหน็ โต๊ะเก้าอี้ไม้เรียงรายอยู่ ก่อนเข้ามาก็
มีคนนั่งส่งเสียงเอะอะจนฟังไม่เป็นคำ แต่พอเราเดินเข้ามาเสียงก็เงียบ
สนิท ตอนนี้สายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่พวกเราก่อนที่จะเดินถึง
เคาน์เตอร์ของกิลด์ก็มีชายร่างใหญค่ นหนึ่งมายืนขวางหน้าของรัญ เขา

หน้า 143

เป็นชายที่มีแผลเป็นบริเวณหน้าด้านขวาตั้งแต่หน้าผากลากยาวลง
มาถึงแก้มเป็นแผลเป็นเส้นเดียวน่าจะเกิดจากของมีคม หน้าตาดุดันดู
ไม่เป็นมิตรร่างกายใหญ่โตมีกล้ามเนื้อแน่น สวมเสื้อแขนสั้นไม่ติด
กระดุมเผยให้เห็นกล้ามเนื้อ ใส่กางเกงขายาวมีรอยขาดหลายแห่ง เขา
จ้องมาทีพ่ วกผมก่อนจะหันหน้าไปมองรญั

(จะโดนหาเรอื่ งไหมเนี่ย?)
พอเขามายืนด้านหน้าพวกเรา พิมเองก็เข้ามาเกาะแขนเส้ือ
ผมเรียบร้อยแลว้ มเี พียงรญั เท่าน้ันที่ยืนเผชิญหน้ากบั เขาอยู่ พอจ้องสัก
พกั ชายร่างใหญ่ก็เรม่ิ พูด
“ท่านรญั ครับ กรณุ าคบ...อา๊ ก!”
—เปรย้ี ง ตูม!
ก่อนจะพูดจบเขาก็โดนรัญใช้ขาขวาเตะปลิวไปทางซ้ายจน
กระแทกกับผนังของอาคารกลิ ดอ์ ยา่ งแรง
(อืม เมือ่ ก้ีจะพดู อะไรนะ คบ? หคู งฝาดไป แต่แบบนี้จะไม่เป็น
ปญั หาเอาเหรอเนย่ี ?)
ทั้งกิลดก์ ลับมาเงียบสงบอีกครัง้ มีเพียงเหลา่ พนกั งานต้อนรับ
ท่ยี งั คงย้ิมอยูไ่ ม่กระดิกไปไหน ไมน่ านนักกเ็ รม่ิ มเี สียงเอะอะดังขึ้น
“กา๊ กฮา่ ๆๆ ข้าบอกแล้วว่าจกั รมันตอ้ งโดนเตะอกี ขา้ ชนะพนัน
แล้วนะโว้ย พวกแกจ่ายมาเลยๆ กา๊ กฮา่ ๆๆ”
“โถ่...ขา้ คิดว่าจะโดนต่อยเสยี อีกนะ”
“เจ้าบ้าท่านรัญจะใช้มือแตะตอ้ งขยะได้อย่างไรกันล่ะ ถ้าเจอ
ก็ต้องเตะท้ิงอยแู่ ลว้ น”ี่

หน้า 144

“เออกจ็ รงิ ข้าลมื คิดไปเลย โถ่ รอบหน้าเอาใหม่ๆ ฮา่ ๆๆ”
(เหมอื นเจ้าพวกน้ีจะพนันอะไรสักอยา่ งเกยี่ วกับรญั กนั แฮะ)
“ปนิ่ แล้วส่วนของดฉิ นั ล่ะเจ้าคะ?”
(เดี๋ยวนะเธอมเี อ่ยี วกบั เขาด้วยเรอะ?!)
“นี่ครับๆ ทา่ นรัญ”
“โห่เจก๊ เ็ ล่นดว้ ยเรอะ? แบบนีม้ ันขโ้ี กงนป่ี ิน่ ?”
“อยา่ บน่ นา่ เดย๋ี วก็โดนทา่ นรญั เจ๋ียนเอาหรอก”
“ค๊าบ ยอมกไ็ ด้คา๊ บ...”
“รอบนเี้ จ๊ลงไปเทา่ ไหร่เนยี่ ข้าหมดไปตงั้ 10 ซิลแหนะ”
“ดิฉันลงไป 50 ซิลน่ะเจ้าค่ะ ถ้าลงเยอะไปก็เอาเปรียบเลยลง
แค่นแี้ หละเจ้าคะ่ ”
“โถ่เจ๊ 50 ซลิ นีก่ ็เยอะมากแลว้ นะยอมใจเจจ๊ รงิ ๆ เฮอ้ ...”
“ว่าแตท่ ่านรญั มาทำอะไรครับ?”
“ดฉิ นั พาแขกมาลงทะเบยี นกับกิลด์นะ่ เจา้ ค่ะ”
รัญพูดคุยแบบเป็นกันเองกับพวกคนหน้าโหดพวกนี้ได้อย่าง
ล่ืนไหล ดูทา่ จะรูจ้ กั กนั มานานแลว้ ด้วยสิ
“ด้านผชู้ ายชือ่ ท่านกัลยาเจ้าคะ่ สว่ นผ้หู ญิงชอ่ื ท่านพิมเจ้าค่ะ”
“กะ...กัลยา? ยะ...ยินดีที่ได้รูจ้ ักท้ังสองท่านครบั กระผมมีช่อื
วา่ ปนิ่ ครับ เปน็ คนรูจ้ ักกบั ท่านรญั มานานแล้วครบั ”
“ยินดีครบั ”
คุณปิ่นก้มหัวให้ผมเล็กน้อย ดูเหมือนจะเป็นคนดีกว่าที่คิด
นะเนี่ย

หน้า 145

“อึก...ดะ...เดีย๋ วกอ่ นนะ...”
หลังจากที่แนะนำตัวกนั เสรจ็ ชายที่โดนเตะกระเด็นไปในตอน
แรกก็ดนั ตัวลุกข้นึ มาแลว้ เดนิ มาอยู่เบือ้ งหนา้ ผม
“แกเป็นผู้ชาย ข้าไม่อนุญาตให้แกมาใกล้ชิดกับท่านรัญที่
เคารพรัก....อา๊ ก!”
—ตมู !
ก่อนที่เขาจะต่อยผม ก็โดนรัญถีบกระเด็นตดิ ผนังอาคารกิลด์
อีกครั้ง ช่างนา่ สงสารจริงๆ
“เอาล่ะ เราไปทำเรื่องกับกิลด์กันเถอะเจ้าค่ะ ท่านกัลยา
ทา่ นพมิ ”
“อะ...โอ้”
“ค่ะ...”
พวกเรามายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์กิลด์ ด้านหลังนั้นมีพนักงาน
สาวรูปงามเส้นผมสีทองตัดส้ันดวงตาสีฟ้าสดใสสวมเส้ือสูทสีดำกางเกง
ขายาวใส่เสื้อเชิ้ตสขี าวด้านในเนคไทสีแดงดเู ปน็ ชุดทางการที่เหมาะกบั
เธอเป็นอยา่ งมาก
“วันนอี้ ยากใหช้ ่วยอะไรเหรอคะท่านรัญ?”
“อ่อ ดิฉันอยากพาท่านทั้งสองมาลงทะเบียนยืนยันตัวตนกับ
ตรวจสอบคา่ ความสามารถน่ะเจ้าคะ่ ”
“คา่ ลงทะเบยี นยนื ยนั ตวั ตน 10 คู คา่ ตรวจสอบความสามารถ
อยู่ที่ 1 ซิล รวมเป็น 1 ซิลกับอีก 10 คูต่อหนึ่งท่านค่ะ จะให้ทำการเลย
ไหมคะ?”

หนา้ 146

“รบกวนดว้ ยเจ้าค่ะ”
“ถา้ งนั้ รบกวนกรอกใบลงทะเบียนก่อนนะคะ”
คณุ พนกั งานย่ืนใบลงทะเบียนมาใหพ้ วกเรา
“อ่ะ...แยล่ ะ่ ส.ิ ..”
“กะ...กลั ยาอ่านออกไหม?”
“หหึ ึ ไมเ่ ลยสกั นดิ ”
“แล้วจะหัวเราะทำซากอะไรล่ะ คือว่าคุณรัญช่วยหน่อยได้
ไหมคะ?”
“หมื ?...อ่อแบบน้ีเองสินะเจา้ คะ ไดเ้ ลยเจ้าคะ่ ”
รญั ชว่ ยพวกเรากรอกข้อมลู ใบลงทะเบียนให้ โดยรายละเอียด
ข้อมูลที่ต้องกรอกก็มีช่ือ สถานที่เกิด อายุ เพศ และรายละเอียดยิบยอ่ ย
อีกเล็กน้อย ในส่วนข้อมูลค่าความสามารถยังถูกเว้นเอาไว้เพราะทาง
กิลด์จะเปน็ คนท่ีคอยบันทกึ และคอยอัปเดตให้
หลังจากที่เรายื่นใบลงทะเบียนเสร็จ คุณพนักงานก็เข้าไป
หยิบกล่องใบเล็กๆ มาให้พวกเรา ลักษณะกล่องจะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัส
ยาวด้านละประมาณ 6 – 7 เซนติเมตรได้พอเปิดฝากล่องออกภายในก็
จะมีบัตรสีดำแข็งๆ อยู่ภายใน ส่วนด้านบนของกล่องจะมีท่อนไม้เล็กๆ
อย่ดู ว้ ย
“คอื ว่าไมน้ ี่...”
“นั่นคือไอเทมที่เรียกว่า ‘กิ่งก้านตรวจสอบ’ มันเอาไว้ใช้
ตรวจสอบค่าความสามารถของคนที่ใช้ค่ะ วิธีใช้ก็หักมันออกแล้วรอ
สักครู่จนกว่าจะมีแสงลอยอยู่ที่มือค่ะหลังจากนั้นก็เอามือไปสัมผัสกับ

หน้า 147

บัตรประจำตัวก็เปน็ อนั เสรจ็ ค่ะ”
“ง่ายดเี หมือนกันนะครบั ถา้ งัน้ พิมมาลองกันเลยเนอะ”
“อะ...อืม”
ผมกับพิมหักกิ่งก้านตรวจสอบพร้อมกัน กิลด์กลับมาอยู่ใน

ความเงียบสงบอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมแต่ทุกคนเริ่มมีสายตาจับจ้องมาท่ี
พวกเรา

“อะ่ มาแล้วค่ะ ใหเ้ อามือสมั ผสั กับบัตรได้เลยใชไ่ หมคะ?”
“ใช่แลว้ คะ่ ”
มือขวาของพิมมีแสงสีขาวห่อหุ้มอยู่ พอเธอถามเสร็จคุณ
พนักงานก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม พิมก็ทำตามที่บอกแล้วเริ่มเอามือ
ขวาลูบบตั รสดี ำ
“อ๊ะ...แสงหายไปแล้วค่ะ”
แสงหายไปจากมือของพิมแต่ที่บัตรกับมีแสงลอยข้ึ นเ ป็น
ตวั อกั ษรจำนวนมากขึน้ มาแทน
“ถา้ อยา่ งน้นั ฉนั ขออนุญาตตรวจสอบให้นะคะ”
“คะ่ ”
พิมยื่นบัตรให้คุณพนักงานกิลด์ หลังจากที่เธอหยิบบัตรไป
ตรวจสอบอยูน่ ้ันเองเธอก็เรมิ่ มีอาการลนลานมเี หง่อื ผุดขึ้นบนสีหน้าของ
เธออย่างเหน็ ได้ชดั
“นะ...นี่มัน!”
“กิว๊ ?!”
“มอี ะไรรึเจา้ คะ?”

หน้า 148

คงเพราะคุณพนักงานอยู่ๆ ก็ตะโกนออกมาพวกเราเลยเผลอ

สะดงุ้ ไปด้วย

“อะ..แฮ่ม ขอประทานอภัยค่ะ”

เหมือนคุณพนักงานจะเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองทำให้คนอื่นตกใจ ก็

เลยจัดท่าทางใหมก่ ่อนจะเร่ิมพูดอกี ครง้ั

“คือว่าท่านพิมเป็นใครกันแน่เจ้าคะ มาจากอาณาจักรเวท

มนตร์โรมาอิเนรึเปลา่ คะ?”

“หืม? มปี ญั หาอะไรง้ันเหรอเจ้าคะ?”

“ค่ะคอื ว่าคา่ ความสามารถของท่านพิมมีดังนี้คะ่ ”

พิม เผา่ พนั ธ์ุ มนษุ ย์ เลเวล 1

คา่ ความสามารถ

ความแข็งแกรง่ 150 F

พลงั ชวี ิต 100 F

ความคล่องตวั 113 F

ความรวดเร็ว 50 F

พลังเวทย์ 610 B

โชค 90 F

สกิล -

เวทมนตร์ -

“พะ...พลงั เวทย์ระดับ B?!”

“อะไรกันขนาดของเจ๊ตอนแรกอยู่ C กถ็ อื วา่ สงู มากแลว้ นะ?”

“สมกับทีเ่ ป็นแขกของทา่ นรญั จรงิ ๆ”

เสียงเอะอะเริ่มดังขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนว่าถ้าสเตตัสอยู่เลย

หนา้ 149

ระดบั C ขึ้นไปจะถือว่าสุดยอดสินะ
“คอื ว่ามันมีอะไรเหรอคะ?”
พมิ เองกเ็ ร่ิมลนลานแลว้ ถามออกมา
“คอื วา่ นะเจา้ คะท่านพมิ การทจ่ี ะมีใครสกั คนมีความสามารถ

เกินระดับ C ตั้งแต่เริ่มนี่สำหรับพวกเราแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ
มากเลยน่ะเจ้าคะ่ ”

“ละ...แลว้ มนั จะมปี ัญหาอะไรรึเปล่าคะ?”
“ไม่เลยๆ เจ้าค่ะ คือว่าส่วนมากคนที่จะมีระดับเกิน C ตั้งแต่
เริ่มนี่น่ะ ปกติแล้วแทบทั้งหมดจะกลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงในอนาคต
แทบท้งั นนั้ เจ้าคะ่ ทกุ คนกเ็ ลยตกใจกนั นะ่ เจ้าค่ะ”
“ถะ...ถงึ จะไมค่ อ่ ยเข้าใจแตถ่ ้าไมม่ ปี ญั หากด็ แี ลว้ ละ่ คะ่ ”
หลังจากที่ทุกคนกำลังแตกตื่นกันก็เริ่มมีแสงจางๆ มารวมตัว
กันทม่ี ือขวาของผม
“ทะ...ท่านกลั ยา...”
“แค่จับบัตรเฉยๆ สินะ?”
ผมเอามือหยิบบัตรสีดำขึ้นมาแล้วลูบ ไม่นานนักก็มีแสง
ปรากฎขึ้นภายในบัตร ผู้คนภายในกิลด์เริ่มกลับมาเงียบสนิทอีกคร้ัง
เงียบจนเหมือนไดย้ นิ เสียงใครบางคนกลนื น้ำลาย
“นี่ๆ ถ้าผู้หญิงยังขนาดนั้นแล้วผู้ชายที่มาด้วยจะขนาดไหน
นะ?”
“น่ันสเิ ป็นแขกของท่านรญั ดว้ ย อาจจะสดุ ยอดเลยกไ็ ดน้ ะ”
“ฉนั เห็นดว้ ยแขกทีท่ า่ นรัญพามาตอ้ งไม่ธรรมดาอยู่แล้วละ่ ”

หน้า 150