Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

สงสัยแล้วว่ายัยน่นี ะ่ จริงๆ แล้วเป็นพวกข้แี ยรเึ ปลา่ นะ?
“ขอบพระคุณมากเลยเจา้ ค่ะ ดิฉนั ซาบซึ้งเหลือเกนิ ...”
“เด๋ยี ว...ไม่ต้องเปน็ พิธมี ากหรอกลุกขึ้นเลยนะเธอน่ะ”
ผมห้ามรญั ทน่ี ัง่ ลงกบั พ้นื แลว้ กำลงั จะโนม้ ตวั กราบพวกเรา
“น่นั สิคะ โจงกระเบนคุณรัญเป้ือนหมดเลย”
“ขออภยั เจา้ คะ่ ดิฉันแคซ่ าบซ้ึงเกนิ ไป...”
รัญลุกขึ้นปัดฝุ่นที่โจงกระเบนของตัวเองแล้วก็ยิ้มออกมา

อย่างร่าเรงิ
“จะวา่ ไปแลว้ ทำไมเธอถงึ ถามเร่อื งน้ันละ่ ?”
“แค่รู้สึกอยากจะถามดูน่ะเจ้าค่ะ แต่ดันได้ทราบเรื่องราวท่ี

เกนิ คาดมาแทน แหะๆ”
รญั ตอบกลับมาด้วยรอยย้มิ
“เอาละ่ เราไปเที่ยวงานกนั ต่อเถอะเจ้าค่ะ กว่าระเบดิ ประกาย

ไฟจะเรม่ิ กอ็ กี สักพกั ใหญๆ่ เลยเจา้ คะ่ ”
““อมื /ค่ะ””
พวกเราตัดสินใจเดินเท่ียวงานกันตอ่ ถงึ ท้องฟ้าจะเป็นช่วงค่ำ

แต่แสงสว่างจากไฟประดับก็ยิ่งสวยงาม ยิ่งเดินเข้าใกล้สถานที่จัดงาน
มากเทา่ ไหรค่ นก็ย่งิ มากข้นึ เท่านน้ั บรรดารา้ นค้าเองก็เชน่ กัน

เหลา่ ผคู้ นต่างฐานะต่างเผา่ พันธกุ์ เ็ ดินเที่ยวชมงานกันได้อย่าง
สนุกสนานโดยไม่มีการแบ่งแยก ระหว่างทางก็มีวงดนตรีคอยบรรเลง
เพลงด้วย แม้จะไม่ค่อยไดย้ ินหากไม่ไดเ้ ข้าไปใกลร้ ะดับหนึ่งก็เถอะ แต่ก็
มีผู้คนทั้งนั่งท้งั ยืนดูยนื ฟงั วงดนตรบี รรเลงกันเยอะเหมอื นกัน

หนา้ 201

พอเดินมาจนเกอื บจะถึงลานกว้างซ่งึ เป็นสถานท่ีจัดงาน พมิ ที่
เดนิ จบั เสอ้ื คลุมของผมอย่กู ็สง่ เสียงทกั ขน้ึ มา

“กัลยาดูตรงนั้นสิ”
“อะไรเหรอ?”
พมิ เรยี กพร้อมชีน้ ้วิ ไปทางซอกอาคารแคบๆ ตอนแรกกม็ องไม่
เห็นวา่ พิมจะให้ดูอะไรเพราะมันคอ่ นข้างมืดระดับหนึ่ง แต่พอลองมองดู
ให้ดีๆ ก็เห็นเงาเล็กๆ ดูเหมือนเด็กกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ตรงซอกตึกน้ัน
สองเงา พอรัญเห็นเธอก็รีบเดินไปที่ซอกอาคารทันทีเลย ผมกับพิมเองก็
เดินตามไปเช่นกนั
“ฮอื ...”
“เปน็ อะไรกันรึเปลา่ เจ้าคะ?”
เบื้องหน้าพวกเราตอนนี้มีเด็กแฝดหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งกอด
เข่าร้องไห้อยู่ ดูจากภายนอกน่าจะมีอายุประมาณ 9-10 ขวบได้ พวก
เธอมีเส้นผมสีม่วงออ่ นกันท้ังคู่ตา่ งกันเพียงคนหนึ่งไว้ผมสั้นประบ่าส่วน
อีกคนไว้ผมยาว สวมใส่เดรสลูกไม้สีดำตัดม่วงกันทั้งคู่พร้อม
เครื่องประดับที่ดูหรูหราเล็กน้อย แค่ดูก็รู้ว่าคงจะเป็นลกู ของพวกชนชั้น
กลางไมก่ ็ชนชัน้ สงู แนๆ่
“ดารณิ มี คี นแปลกหน้าเข้ามาคยุ ด้วยอีกแลว้ ฮือ...”
“ทำยังไงดีละ่ ดารษิ า ฮือ...”
เด็กท้งั สองพดู ออกมาทัง้ ๆ ทยี่ งั สะอึกสะอน้ื อยู่
“พวกดิฉันไมท่ ำอนั ตรายต่อพวกเธอหรอกนะเจา้ คะ”
“ดาริณีคนที่พูดแบบนี้ส่วนมากก็คงจะมาหลอกพวกเราน่ัน

หน้า 202

แหละใช่ไหม? ฮือ...”
“ใช่แล้วดาริษาคณุ พ่อคุณแมเ่ องกบ็ อกตลอดเลยว่าภายนอก

มแี ตพ่ วกอันตรายนะ่ ฮือ...”
“มะ...ไมใ่ ช่นะเจ้าคะ คือว่าพวกดิฉันไมใ่ ช่คนที่น่าสงสยั จริงๆ

เจ้าค่ะ ดิฉันเป็นเหลนท่านภัทรผู้เป็นเจ้าเมืองนี้นะเจ้าคะ หากมีอะไร
อยากให้ชว่ ยก็บอกไดเ้ ลยเจา้ ค่ะ”

“ดาริณพี ส่ี าวคนนี้เขาพูดแบบนั้นนะ่ จะเช่ือไดไ้ หมนะ...”
“ฉันเองก็ไมค่ ่อยมั่นใจดาริษา...”
เด็กท้งั สองคนเรม่ิ สงบลงเล็กน้อย
“แลว้ พวกเธอมาน่ังทำอะไรกันตรงนเ้ี หรอ? หรือวา่ จะหลงทาง
คะ?”
พอพิมนั่งลงคุกเข่าแล้วถาม เด็กทั้งสองก็มองหน้ากันก่อนท่ี
จะเรมิ่ พูดออกมา
“คือว่าที่จริงแล้ว ดาริณีกับหนูนั่งรถม้าเข้าเมืองนี้มาเพื่อมา
เท่ยี วงานเทศกาล....”
“แต่หนูกับดาริษาก็เบื่อที่เอวากับครามไม่ยอมให้ลงมาเดิน
เทยี่ วสกั ที...”
“พวกเราทั้งคู่เลยแกล้งเอวากับครามแล้วหนีลงมาเดินเที่ยว
คะ่ ...”
พอจะเขา้ ใจความเปน็ มาแล้ว ในระหว่างที่ผมกับพิมกำลังฟัง
เดก็ สองคนเล่ารายละเอียดอยู่นน้ั ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ วา่ ‘ทีกับดิฉันทำไม
บอกวา่ เป็นคนหนา้ สงสยั ละ่ เจ้าคะ?’ ด้วยละ่ แตผ่ มก็ไมไ่ ด้สนใจ

หน้า 203

“หลังจากเท่ยี วพวกเธอก็หลงทางจนกลับไม่ได้น่ะเหรอ?”
ผมถามพวกเธอ
“พะ...พวกเราไม่ใช่เด็กขนาดที่จะหลงทางให้กับเมืองบ้าน
นอกแบบนีห้ รอกนะ!”
“บะ...บา้ นนอกรเึ จา้ คะ...?”
“ความจริงแล้วระหว่างที่หนูกับดาริษาเดินเที่ยวกันสองคน
อยู่ๆ ก็มีคนท่าทางน่ากลัวเข้ามาคุยค่ะ เป็นผู้ชายตัวใหญ่มีแผลเป็นท่ี
หน้าด้วยค่ะ แถมยังทำท่าทางนา่ กลัวสดุ ๆ พวกเราเลยรีบวงิ่ หนมี าเพราะ
คิดวา่ อาจจะเป็นพวกโจรจะมาปล้นก็ได้คะ่ เพราะกลวั เลยมาน่ังแอบกัน
อยู่ตรงน.ี้ ..”
“ดูเหมือนพวกเธอก็น่าจะมีฐานะพอตัว การมาเดินเที่ยวตัว
เปลา่ โดยไม่มีคนคมุ้ กันก็เหมือนเชิญชวนให้พวกโจรหรอื คนไม่ดีมาปล้น
ไมก่ ็ลักพาตวั น่นั แหละเจ้าคะ่ ...”
“พวกเราดันอยากรู้อยากเห็นจนลืมตัวไปค่ะ ดาริษาสำนึกผิด
แลว้ ค่ะ...”
“เพราะปกติพวกเราก็ไม่ค่อยจะได้ออกไปไหนพอได้ออกจาก
บา้ นกเ็ ลยตน่ื เต้นเกินไป ดาริณกี ็สำนึกผิดเหมือนกันค่ะ...”
“ถ้ายังไงจะไปกับพวกเราก่อนไหม? แล้วคนที่ชื่อคุณเอวากับ
คุณครามนัน่ เขาอย่ทู ่ีไหนเหรอ?”
พอผมถามไปแบบนั้น เด็กทั้งสองคนก็หันหน้าเข้าซุบซิบ
ปรึกษากันสักพัก พอเสร็จพวกเธอก็ยืนขึ้นแล้วหันหน้ามามองพวกเรา
พอยนื แล้วก็เห็นว่าเด็กทั้งสองคนนา่ จะสูงประมาณ 145-155 ไดม้ ัง้

หน้า 204

หนา้ 205

“ฉันดารษิ า นีวา...”
“ฉนั ดาริณี นีวา...”
ถงึ จะเหมือนกนั มากแต่ตอนนี้กส็ ามารถแยกว่าใครเป็นใครได้
ดว้ ยทรงผมละ่ นะ โดยคนผมส้ันช่อื ดารษิ า ส่วนคนผมยาวช่อื ดารณิ ี
““พวกเรายินดียอมรับข้อเสนอและขอสัญญาว่าจะตอบแทน
บญุ คณุ คร้งั นแ้ี นน่ อน ขอสัญญาในนามของตระกูลนวี า””
“เป็นเด็กจากตระกูลนีวารึเจ้าคะ? ก็ว่าอยู่ว่าทำไมเข็มกลัด
ดอกไม้น่ันดูคุ้นๆ”
““ใช่แล้วคะ่ ””
“เรื่องนั้นไม่ต้องคิดมากหรอกน่า แค่ช่วยคนที่กำลังเดือดรอ้ น
เรือ่ งตอบแทนอะไรนั่นพวกเราไมส่ นใจหรอก ใชไ่ หมพิม?”
“อืม”
พิมพยกั หน้าพรอ้ มยมิ้ ใหเ้ ดก็ แฝด
“ไม่ไดค้ ่ะคณุ พ่อสอนพวกเราเสมอว่า ‘ใครที่คอยช่วยเหลือเรา
เราก็ตอ้ งตอบแทนเขาให้ไดม้ ากกว่าท่ีเขาช่วยเราหนึ่งเท่า’ ค่ะ ไม่เช่นนั้น
กจ็ ะเสียช่ือตระกลู หมด”
“ดารษิ าพูดถกู แล้วคะ่ ”
ดูเหมอื นถงึ จะพดู ยงั ไงกบั ท้งั ค่กู ็คงไมห่ ยุดแหงเลย
“ครับๆ ถ้าแบบนั้นคนที่ชื่อคุณเอวากับคุณครามอยู่ตรงไหน
เหรอ?”
“อืม รถม้าของพวกเราจอดอยู่ทางทิศใต้ของเมืองใกล้ๆ กับ
ลานกวา้ งเล็กๆ คะ่ แตพ่ วกเรากห็ นอี อกมาสักพกั แลว้ ปา่ นนท้ี ง้ั คู่คงกำลัง

หนา้ 206

ตามหาเราอย่แู นเ่ ลยค่ะ ถึงจะไปรอก็คงคาดกันอยู่ด”ี
“ตามท่ีดาริษาพดู เลยค่ะ”
“แล้วอยากใหช้ ว่ ยยังไงดีล่ะ?”
“หนูกับดาริณีคิดว่าอยากจะเที่ยวงานต่อค่ะ อาจจะเจอกันที่

กลางงานระหว่างเดินเทยี่ วกไ็ ดค้ ะ่ ”
“อืม ก็เป็นไปได้นะเจ้าคะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวดิฉันจะให้ทหาร

ยามทค่ี อยดแู ลช่วยกันตามหาคุณครามกับคุณเอวาอีกแรงแล้วนัดให้ไป
เจอกันแถวๆ ลานกวา้ งกแ็ ล้วกนั เจ้าคะ่ ”

พอได้ยินรัญพูดแบบนั้นเด็กทั้งสองก็ยิม้ ออกมาแบบสดใสทำ
ตาเป็นประกายราวกบั เรื่องท่ีรอ้ งไห้ฟมู ฟายอยเู่ ม่ือครู่เปน็ เรอื่ งโกหก

“จะว่าไปแลว้ คุณเอวากับคณุ ครามเน่ีย หน้าตาเป็นยังไงสวม
ใสเ่ สอ้ื ผา้ แบบไหนเหรอ? ถา้ เราไมร่ ู้คงหาลำบากเลยละ่ นะ”

“นนั่ สคิ ะ”
“อืม ก็จริงนะคะ ถ้าแบบนั้นพวกหนูบอกไว้ก่อนก็คงจะดีกว่า
เนอะ ครามเป็นผู้ชายเผ่าลินน์ที่ตัวสูงและดูเป็นผู้ใหญ่ผมสีดำตัดสั้นมี
เพียงใบหูที่ออกไปทางสีน้ำตาลวันนี้สวมชุดทหารองครักษ์สีเงินมาค่ะ
นา่ จะประมาณน”ี้
“เผ่าลนิ น์ คืออะไรเหรอคะคณุ รัญ?”
“เป็นเผา่ มนษุ ย์สตั วส์ ายพันธุ์หมาป่าน่ะเจ้าค่ะ”
รญั ตอบพมิ อยา่ งตรงไปตรงมา
“ส่วนเอวาสวมชุดอัศวินสีเงินเต็มยศค่ะ เป็นอัศวินหญิงเผ่า
ฮาล์ฟเอลฟ์ค่ะ เสน้ ผมของเธอมีสเี ทายาวถงึ กลางหลงั คะ่ ก็ประมาณน้ี”

หน้า 207

“เข้าใจแล้วเจา้ ค่ะ ถา้ แบบนนั้ ไปกันเลยเถอะเจ้าคะ่ เดีย๋ วดิฉัน
จะแจ้งพวกทหารยามให้ แล้วพวกเราไปหาอะไรเล่นรอที่ลานกว้างกัน
เถอะเจา้ ค่า”

รัญพูดออกมาแบบร่าเริง จะว่าไปยัยนี่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ
ตลอดเลยนีน่ ะ

“พวกเรายังไม่ไดถ้ ามช่อื พวกคุณเลยนะคะ”
(มันกจ็ ริงนะ ลืมไปซะสนิทเลย...)
“ดิฉันรญั ชิดา เคลลี่เจา้ คะ่ ”
“เคลลี่?! เป็นเหลนท่านเจ้าเมืองจริงๆ สินะคะ? พวกเราต้อง
ขออภัยที่เสียมารยาทเรอื่ งเม่ือครูค่ ่ะ”
“ขออภัยค่ะ!”
เด็กทั้งสองคนไมไ่ ด้ลงไปคุกเข่าแต่เป็นการกม้ หัวขอโทษแบบ
สดุ ตัวแทน
“อย่าได้คิดมากเลยเจ้าคะ่ ดิฉนั ไมถ่ ือสาหรอกเจา้ ค่ะ”
(จะว่าไปแล้วก็เพิ่งจะเคยได้ยินนามสกุลของรัญนะเนี่ย ทั้งๆ
ทชี่ อ่ื ออกจะไทยจ๋าแต่นามสกลุ กับตรงกนั ขา้ มเลยแฮะ)
““ขอบพระคุณมากคะ่ ทา่ นรัญ””
พอเด็กทง้ั สองคนเงยหนา้ ขน้ึ กห็ ันมามองผมกบั พมิ
“ฉนั พมิ พ์ชนก ชอื่ เล่นชอื่ พมิ จะเรียกพมิ กไ็ ดน้ ะคะ”
“สว่ นฉันกัลยา”
“ทราบแล้วค่ะ พวกเราจะจดจำไว้ ถ้าแบบนั้นเราไปกันเลย
ไหมคะ?”

หน้า 208

“กลั ยา? ช่างเถอะไปกันเลยไหมคะ?”
“เจ้าคะ่ ออกเดินทางกันเลย”
พอตกลงกันได้พวกเราก็มุ่งหน้าสู่ลานกว้างเพือ่ ตามหาทหาร
ยามระหวา่ งทางพวกเราก็บงั เอิญเจอกับอามันที่กำลังเทย่ี ว...ไมส่ ิ กำลัง
ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ แม้จะทำท่าทางเหมือนเที่ยวเล่นแต่
จะต้องกำลังทำงานกันอยู่แน่ๆ รัญฝากให้อามันและทหารที่อยู่แถวนั้น
ไปตามหาคณุ เอวากับคุณครามให้หลังจากอธิบายทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว
อามนั รวมถึงพวกทหารระแวกน้ันกแ็ บ่งกำลังไปตามหาพวกคุณครามให้
ทำให้ตอนนพ้ี วกเราสามารถเทยี่ วเล่นกันไดอ้ ย่างสบายใจ
หลงั จากท่พี วกเราไหว้วานพวกทหารเสร็จกเ็ ดินตรงมายังลาน
กว้างซ่งึ เปน็ สถานท่จี ัดงานหลักกัน
“ว้าว~ ดารณิ ดี ูสิๆ มีร้านแปลกๆ เต็มไปหมดเลย”
“ตรงนนั้ ๆ มีร้านโยนห่วงด้วยดาริษา”
“ไปลองเล่นดไู หมละ่ เจ้าคะ?”
“ไปๆ ดาริษาไป”
“ดารณิ กี ็ไป อยากเล่นๆ”
สถานท่ีจัดงานหลักดูเหมอื นจะสวยงามจริงๆ อย่างท่ีรัญบอก
มา ทั้งการตกแตง่ สถานที่ทั้งผู้คนและมีร้านค้าขายตัง้ อยู่มากมาย ไม่ได้
มีแต่ร้านขายของแต่มีร้านที่มีไว้สำหรับให้คนมาเล่นเกมเพื่อแลกของ
รางวลั ด้วยเชน่ ร้านโยนห่วง รา้ นจับสลากเป็นต้น ร้านที่พวกเรากำลังจะ
ไปเล่นกันก็คือร้านโยนห่วงทีว่ ่านั่นแหละ จะว่าไปแล้วเดก็ แฝดสองคนน้ี
กท็ ำตวั สมเป็นเด็กเหมอื นกันนะเนยี่ ตอนแรกผมคิดวา่ ถ้ามาจากตระกูล

หนา้ 209

ขุนนางแล้วจะเป็นพวกหยิ่งและชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เสียอีก แต่เท่าที่ดู
เหมือนจะไม่เป็นแบบนน้ั เลย

“ขอเชิญทุกท่านมาร่วมเล่นเกมโยนห่วงเพื่อแลกของรางวัล
กันนะครับ หากใครโยนห่วงไปคล้องกับเสาไม้ครบห้ารอบติดก็เลือกรับ
ของรางวลั ที่วางอย่ไู ปได้เลยครบั ผม!”

ร้านที่พวกเราแวะอยู่ตอนน้ีเป็นร้านโยนห่วงสภาพร้าน
โดยรวมเหมือนร้านท่ีตกแต่งตามงานเทศกาลทั่วไป ดา้ นหนา้ จะมีเสาไม้
แบ่งเป็นหนึ่งเสาต่อหนึ่งคนรวมแล้วร้านนี้ก็มีประมาณ 10 เสา โดยให้
คนที่จะเล่นยืนหลังเส้นขาวที่ถูกขีดเอาไว้ ของรางวัลที่วางอยู่ด้านหลัง
นั้นส่วนมากก็จะเป็นพวกตุ๊กตาผ้าทั่วไป แต่ขนาดตัวก็ถือว่ากลางๆ ไม่
ใหญ่มาก แต่เหมือนว่าจะมีรางวัลใหญ่ที่เป็นตุ๊กตาที่ดูเหมือนหมีตัว
ใหญ่สุดๆ อยู่ด้วย พอรัญถามเร่ืองตุ๊กตาตัวใหญน่ ั้น คุณลุงที่ดูแลร้านก็
บอกว่าหากโยนห่วงคล้องเสาได้ถึง 20 ห่วงก็รับไปได้เลย ส่วนตุ๊กตา
ขนาดกลางจะเป็นการโยนคล้องให้ได้ 5 ห่วงแทน ทำให้รัญรวมถึงพวก
เดก็ แฝดทั้งสองต่างก็มไี ฟอยากจะเอาใหไ้ ดข้ ้ึนมาเสยี อย่างน้ัน

“แลว้ ราคาต่อคร้ังเทา่ ไหร่รึเจ้าคะ?”
“ชุดละ 2 คู หน่งึ ชุดจะมอี ยู่ 5 หว่ งนะ่ ครบั ทา่ นรัญ”
เหมือนคณุ ลงุ คนนี้จะรูจ้ ักกบั รัญดว้ ยแฮะ
“ถา้ แบบนน้ั จัดมา 4 ชดุ เลยเจ้าคา่ !”
“ดาริณีก็เอา 4 ชดุ คะ่ ”
“ดารษิ ากเ็ อา 4 ชุดคะ่ ”
“ไดเ้ ลยครับ นค่ี รบั ๆ”

หนา้ 210

“พวกท่านกัลยาจะเล่นด้วยรึไม่คะ? ลุงเอามาอีก 8 ชุดๆ เลย
เจา้ คะ่ !”

“เดี๋ยวสิเธอแล้วจะถามทำซากอะไรล่ะนั่น เอามาแค่ 4 ก็ได้
เดีย๋ วฉนั กบั พมิ เลน่ ดว้ ยกนั ก็ได้ ใชไ่ หมพิม?”

“อืม จริงๆ ก็อยากลองเล่นเหมือนกัน แต่ก็อยากเล่นแค่
พอดีนะ่ ใหฉ้ ันแบ่งกบั กัลยาเลน่ จะดกี ว่านะคะ”

“งนั้ รเึ จ้าคะ ไม่จำเป็นตอ้ งเกรงใจก็ได้ ถา้ งน้ั ลงุ เอาตามนั้นเลย
เจา้ ค่ะ จดั มา 4 ชดุ ใหพ้ วกท่านท้งั สองหน่อยนะเจ้าคะ”

“ไดเ้ ลยๆ”
ผมกับพิมรับห่วงจากคนดูแลร้านมาคนละ 2 ชุด ห่วงที่รับมา
เป็นห่วงไม้มีขนาดใหญ่กว่ากำไลข้อมือนิดหน่อย พอดูดีๆ แล้วก็จะเห็น
ว่าขนาดของห่วงกับเสามีขนาดต่างกันไม่มากนัก การจะโยนห่วงให้ลง
เสาได้คงจะตอ้ งมีความชำนาญระดบั หน่ึงเลยดีเดียว
“น่คี ณุ ลงุ ลองโยนให้พวกเราดกู ่อนไดไ้ หม?”
“โอ้ไดส้ พิ ่อหนุ่ม ต้ังท่าแบบนี้ แลว้ กโ็ ยนแบบนี้นะ”
สวบ
““ว้าว!””
คณุ ลุงย่อตัวหลงั เสน้ ขาวเล็กน้อยแล้วก็โยนออกไป ห่วงเขา้ ไป
คลอ้ งกบั เสาไม้อย่างง่ายดาย พวกเด็กๆ เองกท็ ำตาเปน็ ประกายกันสุดๆ
“งา่ ยๆ แค่น้ีเองรึเจา้ คะ ถา้ แบบนน้ั ดฉิ นั กน็ า่ จะทำได้ นี่แหนะ”
รัญลองทำตามคุณลงุ อยา่ งรวดเรว็ แตห่ ว่ งไมก้ ็ไม่เฉยี ดเสาเลย
แม้แต่นอ้ ย

หนา้ 211

“ฮึ่ม ประมาทไปหน่อยเจ้าคะ่ ถ้าเป็นแบบนีล้ ะ่ ก็ นแ่ี หนะๆๆ”
รัญโยนห่วงติดต่อกันด้วยความเร็วสูงโดยทำท่าเหมือนกำลัง
เขวยี้ งดาวกระจายยังไงยังงน้ั และส่ิงทตี่ ามมาก็...
ปอ๊ ก ป๊อก ป๊อก...
หว่ งทกุ อันกระแทกกบั เสาไม้จนห่วงกระเดน็ ไม่มคี ลอ้ งเสาเลย
แม้แต่อันเดียว
“ทำมาย~!”
รญั เอามอื กุมหัวแลว้ รอ้ งออกมา
“ชว่ ยไม่ได้นะคะ เด๋ียวดาริษาจะทำใหด้ เู อง นแ่ี หนะ!”
ปอ๊ ก
ดาริษาเงียบไปสักพัก แล้วโยนห่วงอนั ต่อไป
ป๊อก
แลว้ กอ็ นั ต่อๆ ไป
ปอ๊ ก
เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของดาริษาทุกครั้งที่โยน
ห่วงออกไป และแล้วก็ไมม่ ีห่วงเข้าไปคล้องเสาเลยแมแ้ ต่อันเดียว
“ฮอื ๆ ทำมาย~”
“โอ๋ๆ ไม่เป็นอะไรนะ เดี๋ยวฉันจะเอาตุ๊กตานั่นมาใหไ้ ด้ดารษิ า
ถา้ โยนทีละห่วงไม่ได้ถ้าแบบนน้ั ตอ้ งทำแบบน้ี!”
ดาริณจี ับหว่ งขึน้ มา 5 อัน
“ไม่เลวนี่แม่หนู ลองดูเลยๆ”
“งัน้ ลองดูซะ ท่าไม้ตายโยนหว่ งในตำนาน!”

หน้า 212

(เป็นทา่ ไม้ตายเลยเรอะ?!)
ปอ๊ ก ปอ๊ ก ปอ๊ ก…
ท่ีดวงตาของเด็กสาวมีนำ้ ตาคลออยู่
“เอาไปกนิ อีก น่แี หนะๆ!”
ปอ๊ ก ปอ๊ ก ป๊อก…
“ฮอื ...อะ...เอาไปกินเลยน้า...”
ดารณิ โี ยน 5 ห่วงสดุ ท้ายออกไป
“เอะ๊ ...ไมจ่ ริง?!”
มีห่วง 1 อันกำลังคล้องอยู่ด้านบนเสาไม้และไหลลงไปคล้อง
กับเสา
“เย่! เหน็ ไหมดาริษา ฉันทำได้ ฉันทำไดแ้ ลว้ !”
“ทำได้แลว้ นะ ดาริณเี ย่!”
“นี่ๆ พวกเธอลืมอะไรไปแล้วรึเปล่าเจ้าคะ? ว่าต้องโยนให้เข้า
อยา่ งน้อย 5 ห่วงน่ะ...”
“...”
พอได้ยินรัญพูดแบบนั้นเด็กแฝดทั้งสองก็เงียบไปสักพักก่อน
จะร้องไห้แล้วกอดกัน
“เฮอ้ ...ช่วยไม่ได้เจา้ ค่ะ ท่าแบบนนั้ มแี ต่ตอ้ งใช้วิธีนน้ั ”
รัญพดู แบบน้ันแลว้ หันหนา้ ไปทางคุณลงุ
“ลงุ จัดมา 500 ชดุ เลยเจา้ ค่ะ!”
“เด๋ยี ว?! ไม่เยอะไปเรอะ!”
ผมตกใจจนเสยี งหลง

หน้า 213

“ไมห่ รอกเจา้ คะ่ ...การลงทุนยอ่ มมคี วามเส่ียงเจ้าคะ่ อืมๆ”
“ยัยบ้า เสี่ยงบ้าบออะไรมิทราบฮะ?! 500 ชุดน่ะมันก็เท่ากับ
10 ซิล น่าจะซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่นั่นได้สบายเลยไม่ใช่เรอะ แล้วที่ทำหน้า
ภมู ใิ จเหมอื นกำลงั ทำเรือ่ งสุดยอดน่ะมันหมายความว่ายงั ไงฮะ?!”
“ไม่หรอกพ่อหนุ่ม เห็นแบบนี้แต่ของรางวัลใหญ่นี่น่ะ ราคา
ตามท้องตลาดมีราคาตัง้ 25 ซลิ เลยนะ”
“ไม่จรงิ แพงกวา่ ทีค่ ิดเยอะเลยไมใ่ ชเ่ รอะ?!”
ผมคิดว่าผมตกใจกับเรื่องบ้าๆ ของรัญแล้วนะ แต่พอรู้ราคา
จริงๆ ของต๊กุ ตาน่นั แล้วย่ิงทำผมตกใจข้นึ ไปอีก
“อืม ยังไงก็เถอะ ถ้าซื้อ 500 ชุดเท่ากับว่าต้องใช้ห่วง 2500
อนั เลยนะ คณุ ลุงจะม.ี ..”
“น่ีครับทา่ นรัญ”
—ตึง...
“อืม ขอบใจนะเจ้าคะ”
คุณลุงวางถังไม้ลงตรงหน้าของรัญ ภายในถังไม้นั้นมีห่วง
เล็กๆ อยมู่ ากมาย
“มะ...มีพอด้วยเรอะ?!”
“อะไรกันพ่อหนุ่มนี่ขี้โวยวายจังเลยนะ จะทำมาค้าขายมันก็
ตอ้ งมีของเตรียมพรอ้ มสำหรับลกู คา้ อยแู่ ลว้ สิ”
“แต่ห่วงตั้ง 2500 อันถึงจะบอกว่าเตรียมพร้อมนี่ไม่เกินเหรอ
ครับ?”
“เพราะห่วงไมม้ ันหักง่ายนะ่ เลยทำเผอื่ เอาไว้ น่ีก็เป็นของที่ทำ

หน้า 214

สำรองไว้น่ะ เพราะแบบนน้ั หายห่วงได”้
“เฮอ้ ...”
ผมตดั สินใจทจี่ ะมองดูเฉยๆ พิมทย่ี นื อยู่ขา้ งๆ เองก็พูดไม่ออก

เหมอื นกัน
“ว้าว ห่วงเยอะแยะเลยนะคะ”
“จรงิ ดว้ ยๆ สดุ ยอดเลยทา่ นรญั ”
“หึ ของมนั แนอ่ ย่แู ล้วเจา้ ค่ะ”
รัญทำท่าพ่นลมออกจากจมูก ผู้คนโดยรอบเองที่เริ่มสนใจก็

มารวมตวั กนั แล้วเหมอื นกนั
“ถ้างั้นจะลยุ แลว้ นะเจ้าคะ ท่าไม้ตายลับตระกูลเคลลี่วชิ าร่าง

แยกห่วง 2500 อนั นี่แหนะ!”
(นั่นน่ะไมใ่ ช่รา่ งแยกแต่เป็นหว่ งจรงิ ๆ ไมใ่ ชเ่ รอะ?!)
รญั พูดพร้อมกับสาดหว่ งในถังออกมาทง้ั แบบนนั้
ปอ๊ ก ป๊อก ปอ๊ ก…
“...”
ห่วงที่ถูกสาดออกมากระจายไปทั่วทั้งร้าน โดยไม่มีห่วงอัน

ไหนเขา้ ไปคล้องเสาไมเ้ ลยแมแ้ ต่อันเดียว
ตงึ ...
“ทำมาย~”
รัญถึงกับเข่าทรุดแล้วร้องไห้โวยวายออกมา เด็กแฝดทั้งสอง

คนเองก็เข้ามาปลอบรัญด้วยเหมือนกัน กลายเป็นไม่รู้แล้วว่าตกลงใคร
เป็นเด็กกันแน่

หน้า 215

“น่ลี ุงโกงอะไรกนั สินะเจา้ คะ?!”
“ใชแ่ ล้วๆ หนูกับดารษิ ากโ็ ยนไมไ่ ด้เลยด้วย”
“ใชแ่ ลว้ คะ่ หนูกบั ดาริณีโยนไม่ลงเลยคะ่ ”
“อ่ะ...ปะ...เปล่านะครับท่านรัญพวกแม่หนู ผมทำการค้าไม่
คดิ จะโกงอยู่แล้วนะครับ...”
คุณลุงเจ้าของร้านพูดพร้อมกับเหงื่อตก ทำเอาสงสารเลยล่ะ
ยยั พวกนีน้ ีแ่ พแ้ ล้วพาลของแทเ้ ลยนะเน่ยี
“พิมพวกเรากม็ าลองกันบ้างเนอะ ให้เธอก่อนเลย อย่าไปเล่น
จริงจงั แบบรญั นะ เอาแคพ่ อสนุกพอนะ”
“รู้แลว้ น่า”
พอพดู เสรจ็ พมิ กต็ ง้ั สมาธิแล้ว คอ่ ยๆ โยนหว่ งออกไปทลี ะอนั
ป๊อก ปอ๊ ก ปอ๊ ก สวบ ปอ๊ ก สวบ ป๊อก สวบ สวบ สวบ…
“อะ๊ ...ไดห้ า้ หว่ งดว้ ยแหละกลั ยา!”
“อมื เก่งจังเลยนะเน่ีย”
“เยี่ยมไปเลยนะแม่หนู อยากได้ต๊กุ ตาตัวไหนเลือกได้เลยนะ”
“ถา้ งั้นเอาตัวน้ันคะ่ ”
“...”
พิมชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงขนาดกลาง คุณลุงก็หยิบให้ด้วย
รอยยม้ิ พอพิมรับตุ๊กตาตัวนั้นมาก็มสี ายตาสามคู่จับจอ้ งไปที่พิม รัญกับ
พวกเด็กแฝดนั่นเอง
“ยอดไปเลยนะคะคุณพิม...”
“เก่งจังเลยนะคะคุณพมิ ...”

หน้า 216

“ทา่ นพมิ สดุ ยอดเลยนะเจ้าคะ...”
“แหะๆ ไม่หรอกค่ะ”
“เอมิ่ เท่าน้กี ร็ ู้แลว้ นะว่าคุณลุงเขาไม่ไดโ้ กงน่ะพวกเธอ”
“...”
ทั้งๆ ที่ชมคนอื่นอยู่แท้ๆ แต่เด็กพวกนี้ไม่มองหน้าพิมเลย
แม้แตน่ อ้ ยแถมหันหน้าหนีด้วยซ้ำ
“เฮอ้ ...ชว่ ยไมไ่ ดน้ ะ รญั ฉนั ขอซ้ือเพ่มิ 2 ชดุ ไดไ้ หมน่ะ?”
“จะ...เจ้าค่ะ ถึงซื้อไปก็เล่นไม่ได้อะไรหรอกค่ะให้แค่สองชุด
นะเจา้ คะควรเล่นแตพ่ อดีนะเจา้ คะ”
(ยัยนีก่ วนประสาทกนั อย่สู ินะ?!)
“คุณลุงขอเพม่ิ 2 ชดุ ครับ”
“ได้เลยๆ”
“จะไหวเหรอกัลยา?”
“ใช่แล้วคุณกัลยาดาริณีว่าคุณทำไม่ได้หรอกค่ะ ขนาดพวก
หนูเองยังโยนไม่ลงเลย”
“ใช่แลว้ คะ่ ดารษิ ากค็ ดิ แบบนั้นเปลืองเงนิ เปล่าๆ ค่ะ”
“เฮ้อ...คณุ ลุงเหมือนเกมนีจ้ ะยากจริงๆ ผมขอลองโยนก่อนสัก
สามครง้ั ไดไ้ หมครับ?”
“โอ้...นั่นสินะ ฉันได้มาเยอะแล้วด้วยเพราะงั้นจะให้ลองก่อน
สามครง้ั กไ็ ด้พ่อหนมุ่ เอานี่ห่วงสำหรบั ลอง ถงึ ลงก็ไม่นับนะ”
“คา๊ บๆ”
ผมลองโยนห่วงขึ้นลงเพื่อวัดน้ำหนักดูอยู่หลายครั้ง ก่อนจะ

หน้า 217

ม่ันใจแล้วลองโยนดทู ีละอนั
ป๊อก ปอ๊ ก ปอ๊ ก
“ฮา่ ๆๆ บอกแลว้ ใช่ไหมเจ้าคะวา่ ไม่ลงหรอก”
“จริงด้วยๆ คืนหว่ งเถอะคะ่ ”
“ใชแ่ ล้วค่ะ”
“กลั ยา...”
(หึ ดูถูกกนั ไปเถอะจะแสดงใหเ้ ห็นเอง การฝกึ ซ้อมนับอาทิตย์

หลังจากที่ไปเล่นโยนห่วงลงขวดในงานวัดกับฟ้าน่ะ ความพยายามที่
ฝึกซอ้ มกบั นา้ ไอซ์มา รอดูเถอะ!)

“ลุงงน้ั ต่อไปเป็นรอบจริงแลว้ นะ”
“เอาเลยพ่อหนมุ่ พยายามเขา้ ละ่ ฮา่ ๆๆ”
ผมต้ังท่าแลว้ โยนห่วงแรกออกไป
สวบ
(ประมาณน้สี ินะ...)
“ทะ...ทา่ นกลั ยาโชคดจี งั เลยนะเจ้าคะ ฮึม่ …”
(ยัยรญั น่ี นา่ หงดุ หงิดจรงิ ๆ...)
ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วโยนห่วงตอ่ ไป
สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ...
“...”
“ยอดไปเลยนะพอ่ หนมุ่ ลงหมดเลยนะเน่ียยังไม่พลาดเลย”
“ไม่หรอกครบั ๆ”
ผมโยนไม่พลาดจนเหลือห่วงที่คล้องแขนอยู่เพียง 5 อันและ

หนา้ 218

ผมกย็ อ่ ตัวแลว้ โยนห่วงตอ่ ไป
สวบ สวบ สวบ สวบ
“สู้ๆ เจ้าคะ่ ทา่ นกลั ยา!”
“คณุ กัลยาสๆู้ ”
“สๆู้ คะ่ คณุ กัลยาหว่ งสดุ ทา้ ยแลว้ !”
(ยยั พวกน้ีนนี่ า่ หงดุ หงดิ ชะมดั เลยแฮะ...)
“ส้ๆู นะพอ่ หนมุ่ หว่ งสุดทา้ ยแล้ว!”
“ครับ”
ผมโยนห่วงสุดท้ายออกไปและแล้วก็...
สวบ
“สดุ ยอดเลยเจา้ คะ่ !”
““สุดยอด!””
แปะ แปะ แปะ
“เอ๊ะ?”
ไปๆ มาๆ ก็มีเสียงปรบมือจากคนที่ยืนดูอยู่รอบบริเวณดังข้นึ

รู้สึกว่าตั้งแต่มาที่โลกนี้เวลาจะทำอะไรก็มีคนมามุงดูตลอดเลยแฮะ มี
เสียงชื่นชมลอยมาเหมือนกันแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น ไม่เลย
จริงๆ นะ

“ยอดเลยพ่อหนุ่ม เอาล่ะจะเอาเจ้าตัวใหญ่สินะเดี๋ยวฉันไป
หยบิ ให้แล้วกนั —”

“ไม่ใช่ครับขอเป็นตัวเล็ก 4 ตัวแทนนะครับ เอาตัวนั้น ตัวน้ัน
ตัวนน้ั แล้วกต็ วั นนั้ ครบั ”

หนา้ 219

“โอ้ ไดเ้ ลยๆ พ่อหน่มุ ”
“เอ?๋ ! ทำไมไม่เอาตวั ใหญ่เลยล่ะเจ้าคะ?!”
“นนั่ สิๆ!”
“จริงดว้ ยคะ่ ทำไมเอาตวั เล็กละ่ คะคณุ กัลยา?!”
“กถ็ า้ เอาตวั ใหญ่มาตัวเดียว ก็ได้แค่ตัวเดยี วน่ะสิแถมฉันเองก็
ไม่รู้วา่ จะเอาตกุ๊ ตาตวั ใหญไ่ ปทำอะไรดว้ ยนะ่ สิ...”
“ถ้างั้น...”
“เอานี่”
ผมยนื่ ตกุ๊ ตาใหท้ ุกคน คนละตัวโดยใหต้ กุ๊ ตาตามน้ี
รัญได้ตกุ๊ ตาคล้ายกบั นกขนาดกลางสฟี ้า
ดาริณีกับดาริษาได้ตุ๊กตาคล้ายแมวสีแดงกันทั้งคู่ต่างกันแค่
ขนสนั้ เป็นของดารษิ าส่วนขนยาวเป็นของดารณิ ี
ที่ผมใช้คำว่าคล้ายนกกับแมวเพราะผมไม่รู้ว่าทางโลกน้ีเรียก
สตั วพ์ วกนีว้ า่ อะไรกนั เลยพดู ได้แคว่ า่ ‘คลา้ ย’ เท่านน้ั แหละ
“ระ...ร้อู ย่างนไี้ ม่นา่ โยนคล้องได้กด็ .ี ..”
ผมเหมือนได้ยินเสียงพึมพำมาจากด้านหลัง เหมือนจะเป็น
เสยี งพิมแต่ผมคงจะหูฝาดไปเองนัน่ แหละ
“นะ...หนูไม่เคยรับของขวัญชิ้นไหนแล้วดีใจเท่าชิ้นนี้เลยค่ะ
ฮือ...”
“หนกู ด็ ว้ ยค่ะฮอื ...”
“ดะ...ดฉิ ันก็ด้วยเจา้ ค่า แงง...”
“ดะ...เดี๋ยวก่อนสิพวกเธอให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ พวกเด็กๆ

หนา้ 220

ยังพอเข้าใจแต่รัญเธอน่ะมันยงั ไงกันแน่ฮะ?!”
“ชอบคณุ กัลยาทสี่ ุดเลยคะ่ ”
“ชอบทส่ี ดุ ๆ”
“ดฉิ นั ก็ชะ...ชอบเจ้าค่ะ...”
“เป็นบ้าอะไรของพวกเธอเนี่ย? อย่าเข้ามากอดสิ น้ำมูกเลอะ

เส้อื ฉันแลว้ เน่ยี !”
“...”
นอกจากพิมที่กำลังเงียบอยู่ด้านหลังพวกเด็กๆ ก็เข้ามารุม

กอดผม
“พอได้แลว้ ละ่ มั้งคะ?”
พมิ พดู ดว้ ยรอยยิม้
“จะ...เจา้ ค่ะ”
““ค่ะ””
พอพิมพูดเสร็จพวกเด็กๆ ก็ผละตวั ออกจากผม
ทั้งๆ ทไ่ี ม่ฟังผมเลยแทๆ้ แตพ่ อพมิ พูดดนั ฟังซะง้ัน
“เอาละ่ ๆ ไหนๆ กไ็ ดข้ องแล้วจะไปไหนตอ่ ดลี ะ่ รัญ?”
“ถะ...ถ้างัน้ เราไปเล่นอยา่ งอน่ื ต่อกันดไี หมเจ้าคะ?”
“ยังอยากจะเล่นอกี เหรอ?”
“แน่นอนสเิ จา้ คะ พวกเดก็ ๆ เองกอ็ ยากจะเลน่ ใช่ไหมเจา้ คะ?”
“อยากเลน่ คะ่ ”
“แน่นอนค่ะ”
“ตามนั้นก็ได้ จริงสิน่ีพมิ ”

หนา้ 221

“...”
ผมยื่นตุ๊กตาตัวสุดท้ายที่เหลือให้ มันเป็นตุ๊กตาคล้ายสุนัขสี
ขาวขนาดกลาง พอเห็นแบบนน้ั พิมก็เงยี บสนิท
“ไม่อยากได้เหรอถา้ ง้นั —”
พิมฉกตกุ๊ ตาสุนขั ออกจากมอื ผมอย่างรวดเรว็
“อะ...อมื ถา้ งนั้ ไปกันเถอะเนอะ”
“อืม”
พิมพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างสดใส ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ยังขรึมอยู่
เลยแท้ๆ แตก่ ช็ า่ งเถอะ
“ไว้มาเลน่ ใหมน่ ะพอ่ หน่มุ !”
“จะดเี หรอครบั ?”
“อะ่ นั่นสินะไวน้ านๆ มาทีกไ็ ดน้ ะ ฮา่ ๆๆ”
เป็นคุณลุงที่รา่ เรงิ จังเลยนะเนีย่
พวกเราออกเดนิ เลน่ เรอ่ื ยเปอ่ื ยอย่สู ักพักใหญ่ๆ เรียกไดว้ า่ แวะ
เล่นกันแทบจะทุกร้านเลยก็ว่าได้ ทั้งร้านจับสลาก ร้านยิงธนู ร้านปา
ตุ๊กตาและอื่นๆ ดูเหมือนว่าสำหรับรัญแล้วร้านซุ้มเกมที่ต้องใช้กำลัง
อย่างร้านปาตุ๊กตาหรือร้านค้อนทุบวัดพลังจะดูเหมาะมาก เพราะรัญ
เล่นซ้ำๆ จนขนาดทำให้เจ้าของร้านร้องขอให้เลิกเล่นเลยทีเดียวล่ะ คง
จะอยากแก้มือจากเกมโยนห่วงล่ะมั้ง พวกเด็กแฝดเองก็ทำตัว
สนุกสนานร่าเริงเหมือนกัน ผู้คนรอบข้างต่างก็มีรอยยิ้มและหัวเราะกัน
ได้อยา่ งสนกุ สนานช่างเป็นภาพที่ดูมีความสุขมากเลยทเี ดยี วละ่
หลังจากเดินเที่ยวเล่นเสร็จพวกเราก็แวะมาชมการแสดง

หนา้ 222

ละครอยู่ด้านหน้าเวทีแสดง มีผู้คนมาดูหลายคนเหมือนกัน ขนาดเวทีก็
ใหญ่พอประมาณเป็นเวทีแบบเปิดมีผู้ชมเข้ามานั่งบนผ้าท่ี ปูเอาไว้หน้า
เวที ไม่ว่าจะชนชั้นผู้น้อยหรือจะเป็นชนชั้นสูงก็นั่งบนพื้นผ้าได้อย่างไม่
แบง่ แยก ทุกสายตาจบั จ้องไปท่ีนกั แสดงบนเวที

มันเป็นละครความรกั ระหว่างเจ้าชายกบั เจา้ หญิงทพ่ี ลัดพราก
จากกันประมาณว่าเป็นเรื่องราวของเจ้าชายที่คอยดูแลพร่ำสอนคนอื่น
เจ้าหญิงเองก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกสอน พอเวลาผ่านไปความรักก็เริ่มก่อ
ตวั แลว้ ก็เกดิ เรอื่ งขึ้นกับเจ้าชายที่จะต้องออกไปรบกับปีศาจผู้ชั่วร้ายใน
ต่างแดนทำให้ทั้งคู่ต้องแยกจากกัน ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าหญิงกับ
เจ้าชายก็ยังไม่ได้รับรู้ความรู้สึกของกันและกัน โดยก่อนที่จะไปออกรบ
เจ้าหญิงได้บอกกับเจ้าชายว่า ‘หากท่านได้รับชัยชนะแล้วกลับมาอย่าง
ปลอดภัยเราก็มีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับท่าน’ ซึ่งเจ้าหญิงก็อยากจะ
บอกความรู้สึกทตี่ ัวเองมีกับเจ้าชายน่ันแหละ เจา้ ชายเองก็สัญญาว่าจะ
กลับมาให้ได้และให้เจ้าหญิงรออยู่ภายในปราสาท หลังจากที่เจ้าชาย
ออกไปรบเธอก็ได้แต่รอวันแล้ววันเล่าจนในวันหนึ่งเธอก็ได้ข่าวดี
เกย่ี วกับชัยชนะของเจา้ ชายท่ีออกไปรบกับปีศาจผูช้ ั่วร้าย แตก่ ็มขี ่าวร้าย
ตามมาติดๆ คือเจ้าชายสามารถสูร้ บชนะปีศาจผู้ชัว่ ร้ายได้ก็จริงแต่ก็ตก
เหวตายไปพร้อมกันในการดวลตัวต่อตัวที่หน้าผาสูงชัน ถึงจะได้ฟัง
ดังนั้นเจ้าหญิงก็ยังมีความหวังและยังคงรออยู่เรื่อยมาเพราะเชื่อในคำ
สัญญาของเจ้าชาย เธอรอวันที่เจ้าชายจะกลับมาหาโดยที่เธอไม่เคย
ออกจากปราสาทเลยแมแ้ ต่ครัง้ เดยี วจนถงึ ทุกวันน้ี

เรื่องราวก็สรุปได้ประมาณนี้ ทั้งรัญและพวกเด็กๆ ที่ดูละคร

หนา้ 223

เองต่างก็ซาบซง้ึ กับเร่ืองราวจนนำ้ ตาไหลออกมา
พวกเราใช้เวลาในการดูละครไปพักใหญ่ ในขณะที่กำลังจะ

เดินทางมุ่งหน้ากลับไปที่ลานกว้างหลงั ละครเลิก ก็มีกลุ่มคนเดินเขา้ มา
หาพวกเรา โดยมีทหารยามสองคนกับอามันและกลุม่ คนอีกสามคนที่วิ่ง
เขา้ มาอย่างร้อนรนติดตามมาด้วย เดก็ แฝดสองคนเองก็ว่ิงเข้าไปหา

“คุณหนู~อ่ะ?!”
คนที่วิ่งเข้ามาคนแรกเป็นผูช้ ายรูปงานเผา่ ลินน์ผมสีดำสนทิ มี
ใบหูสีน้ำตาลเหมือนสุนัขตั้งออกมาจากบนศีรษะสองใบ ดวงตามีสี
น้ำตาลสูงประมาณ 170-180 ได้ สวมชุดทหารองครักษ์สีเงินมีดาบยาว
ห้อยอยู่ที่เอว เขาวิ่งเข้ามาพร้อมร้องไห้และอ้าแขนออกเพื่อหวังจะได้
กอดเด็กสาวทั้งสองคนแต่แล้วเด็กสาวทั้งสองคนก็ว่งิ ผ่านไป เขาทรุดตัว
ลงกับพื้นอย่างแรงราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้วยังไงยัง
ง้ัน
“ลูกพ่อ~!”
““ป๊ะป๋า!””
“ทา่ นดารณิ ที ่านดารษิ า~!”
ส่วนชายอีกคนดูมีอายุประมาณหนึ่งหน้าตากลางๆ มีเส้นผม
สีน้ำตาลเข้มไว้รองทรงตัดสั้นสวมชุดทางการสีขาวดูสบ ายตาไม่ได้
หรูหราอะไรมาก แต่ถ้ามองจากภายนอกแล้วดูยังไงก็จะรูว้ ่าคนๆ นี้เป็น
ขุนนาง เขาคกุ เขา่ ลงกับพนื้ เด็กแฝดสองคนก็วิ่งเข้าไปกอด คงจะเป็นพ่อ
ของเด็กแฝดล่ะมงั้
ขา้ งๆ เขาเองกม็ ีผหู้ ญิงผวิ ขาวดูบอบบางคุกเข่าร้องไห้อยู่ด้วย

หนา้ 224

เธอมีเส้นผมสีเทายาวผมถูกรวบเอาไว้ด้านหลังดวงตาสีชมพูอ่อน
หน้าตาสวยสดงดงามมีใบหูยื่นยาวออกมา ดูอย่างไรเธอกเ็ หมือนเอลฟ์
ที่หลุดมาจากเทพนิยายยังไงยังงั้นเพียงแต่เธอเป็นฮาล์ฟเอลฟ์ไม่ใช่
เอลฟ์สายเลือดแท้ ถ้าอิงตามเทพนิยายเหล่าฮาล์ฟเอลฟก์ ็คอื บุตรทีเ่ กิด
จากเอลฟ์กับมนุษย์ ภายนอกจะได้รับความงดงามตามแบบฉบับของ
เอลฟ์ต่างกันเพียงสีของเส้นผมและอายุขัย ฮาล์ฟเอลฟ์จะมีอายุขัยสั้น
กว่าเอลฟ์แต่ก็มีอายุขัยที่ยาวนานกว่ามนุษย์ทั่วไป แถมพอมีอายุได้
ระดับหนึ่งแลว้ รา่ งกายก็จะหยุดการเจรญิ เตบิ โตทำให้สามารถคงสภาพ
อยใู่ นช่วงวยั หนุ่มสาวจนกว่าจะสนิ้ อายขุ ยั ไป

นอกเรื่องมาเยอะ เอาล่ะๆ เหมือนที่กำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้อยู่
ใกล้ๆ น่าจะเป็นคณุ เอวาน่ันแหละ เธอสวมชดุ เกราะอศั วินเต็มยศมีดาบ
ยาวเหน็บอยูข่ ้างเอวด้านซ้ายด้วย พวกเราเดนิ ผ่านคุณครามแล้วตรงไป
หาคุณพอ่ ของเด็กแฝด

“สวสั ดเี จ้าค่ะไม่ไดพ้ บกนั เสยี นานเลยนะเจ้าคะท่านเปาโล”
รัญเดินเข้าไปพูดใกล้ๆ พรอ้ มกม้ หวั ใหเ้ ล็กนอ้ ย
“โอ้...ท่านรัญขอบพระคุณมากที่ดูแลลูกสาวของผมนะครับ
บญุ คณุ ครั้งนจ้ี ะไมม่ ีวันลืมเลยครบั !”
“อ่ะ...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้เจ้าค่ะ มันเป็นสิ่งที่ควรต้องทำอยู่
แลว้ นเี่ จา้ คะ”
“ไม่ได้ครับยังไงก็ต้องตอบแทนให้ได้ครับ กรุณารับการตอบ
แทนของผมในภายหลังดว้ ยนะครบั !”
“ใชแ่ ล้วๆ รับด้วยๆ”

หน้า 225

“รับดว้ ยค่ะๆ”
“จะ...เจ้าคะ่ ”
(เดก็ สองคนนี้หวั รั้นไดพ้ อ่ มาเต็มๆ เลยสนิ ะ...)
“ถงึ จะดีใจทไี่ ดพ้ บกนั อีกคร้ัง แต่คงไมล่ ืมนะคะว่าพวกคุณหนู
ทำอะไรไว้นะ่ ?”
“...”
พอคณุ เอวาพดู แบบนั้นเดก็ แฝดท้ังสองก็เหงือ่ ไหลพรากตัวส่ัน
หงิกๆ ในอ้อมกอดของคณุ เปาโล
“เอาน่าๆ เอวาไหนๆ ก็ได้เจอกนั แล้วด้วย เร่ืองความปลอดภัย
สำคัญท่ีสดุ นะ”
“เพราะท่านเปาโลเป็นแบบนี้ไงคะ พวกคุณหนูเลยติดนิสัย
ท่านมาน่ะ ถึงความจริงฉันจะไม่มีสิทธิต่อว่าท่านเพราะเป็นคนคาด
สายตาจากพวกคุณหนูก็เถอะ แตฉ่ นั ก็ตอ้ งขอตอ่ วา่ ท่านสกั หน่อยคะ่ ”
“ขะ...ขอโทษครับ”
คณุ เปาโลกม้ หนา้ สำนึกผิด
(สรปุ ใครเป็นเจ้านายใครเป็นลกู น้องกันแนล่ ่ะเนี่ย...)
“พวกคุณทหารพวกเราต้องขอขอบคุณด้วยนะคะที่พาเรามา
พบกบั คณุ หนู”
“ไมห่ รอกครบั ๆ มนั เปน็ หนา้ ท่ีอย่าได้ใส่ใจเลย”
คุณเอวาหันหน้าไปพูดคุยกับพวกอามันแล้วหันหน้ามาทาง
พวกเรา
“จะวา่ ไปท้ังสองทา่ นนน้ั คอื ?”

หน้า 226

“ถ้างั้นจะแนะนำใหน้ ะเจ้าคะ ทางนี้คือท่านพิม ส่วนทางนี้คอื
ทา่ นกลั ยาคะ่ เปน็ แขกคนสำคญั ของท่านย่าทวดคะ่ ”

“ฉนั เอวา เพอรร์ ่ีค่ะเป็นอศั วนิ ของอาณาจักรลาร์น่าซึ่งปัจจุบัน
ทำหนา้ ทเี่ ปน็ องครักษ์ของพวกคุณหนูนีวาทง้ั สองค่ะ”

“ผมเปาโล นวี าครับ ยนิ ดที ี่ไดร้ ู้จกั นะครบั ”
“สว่ นตรงนัน้ คือคราม~”
“ครามหมาหงอยแหละ~”
เด็กแฝดสองคนชี้นิ้วไปยังคุณครามที่ยังนั่งหงอยพอเห็นแบบ
นน้ั แล้วอยๆู่ ผมก็รู้สึกสงสารคณุ ครามขน้ึ มาจากใจ
“ยินดที ไ่ี ดร้ ู้จักครบั ”
“ยินดที ี่ไดร้ ้จู กั เช่นกนั นะคะ”
ผมกับพิมกม้ หัวใหเ้ ล็กนอ้ ย
“พวกทา่ นเปาโลจะอยูร่ อดูระเบดิ ประกายไฟดว้ ยรไึ มเ่ จ้าคะ?”
“ก็อุตสา่ ห์มาแลว้ ทั้งทีคงต้องอยู่ดูนัน่ แหละครับท่านรัญ แถม
พวกลูกสาวเองก็เพิ่งจะเคยออกมาชมโลกภายนอกให้ดูอะไรสวยๆ
งามๆ กเ็ ป็นเร่ืองทีด่ ีเหมอื นกันครับ”
“เย่ รักปะ๊ ป๋าท่ีสดุ เลย!”
“หนกู ็รกั ป๊ะป๋า!”
“อะฮุ หึห!ึ ”
คุณเปาโลเคลิ้มจนทำหน้าดูไม่ได้ไปซะแล้ว ดูยังไงก็คงเป็น
คณุ พ่อที่เห่อลกู สาวมากแนๆ่
“ถ้าไม่รังเกียจท่านเปาโลรวมทั้งผู้ติดตาม ไปนั่งดูระเบิด

หนา้ 227

ประกายไฟกบั พวกดิฉันรึไมเ่ จา้ คะ อามันกด็ ว้ ยไปไหม?”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนนะครบั ทา่ นรัญ”
“ยนิ ดเี ลยครบั ฮา่ ๆๆ”
“ถ้าแบบนเ้ี ป็นอนั ตกลงนะเจ้าคะ ถา้ งน้ั ไปกันเลยเถอะเจ้าค่ะ”
“ไปไหนเหรอรญั ?”
ผมถามรัญทีก่ ำลังทำหน้ายิม้ นอ้ ยยิ้มใหญ่อยู่
“สถานท่นี ั่งลับที่เคยบอกไงล่ะเจา้ คะ”
“จะว่าไปก็พูดจริงๆ สินะแล้วใกล้เวลาระเบิดอะไรนั่นจะ

มาแล้วเหรอ?”
“ใกล้แล้วเจ้าค่ะ แต่ก็ยังพอมีเวลาทานอาหารกันอยู่นะเจ้า

คะ”
“ทานอาหารอะไรละ่ นนั่ ?”
“ไหนๆ ก็มีแขกมาเพิ่มแล้วพาทุกท่านไปทานอาหารด้วยเลย

ดกี ว่าน่ะเจ้าคะ่ ”
“โอ้ พวกเรากก็ ำลงั หวิ พอดีเลย”
คุณเปาโลพดู ออกมาพร้อมเอามอื กมุ ทอ้ ง
กค็ งจะเปน็ เพราะตามหาลูกสาวจนไม่ได้กินอะไรเลยล่ะม้งั
“ถา้ แบบนัน้ ออกเดนิ ทางกันเลยเจ้าคา่ !”
““โอ้!””
พอพวกเราตกลงกนั ไดแ้ บบน้ันแล้ว ก็เดินกันเป็นกลุ่มออกมา

จากลานกว้างเล็กน้อยตรงมายังอาคารสามชั้นที่ตั้งเด่นสะดุดตา เป็น
อาคารสามชั้นที่ถูกสร้างจากหินและเหมือนจะสูงทีส่ ุดในระแวกนี้น่าจะ

หน้า 228

มีขนาดประมาณ 126 ตร.ม 3 คูหาได้ มีปา้ ยชือ่ ติดอยู่บริเวณช้ันสามซ่ึง
เป็นภาษาของโลกนี้ผมก็เลยอ่านไม่ออก แต่รัญก็พูดเสริมว่านี่เป็น
รา้ นอาหารท่มี ีช่ือเสียงแทบจะที่สุดในเมืองน้ี ร้านมชี ื่อวา่ ‘ร็อคโค่’ รัญยัง
บอกอีกว่าปกติถ้าจะเข้ามาใช้บริการต้องจองรอกันเป็นอาทิตย์เลย
ทีเดียว แถมปกติแล้วคนที่มาใช้บริการส่วนมากก็เป็นพวกขุนนางกัน
ทั้งนั้น เนื่องจากอาหารมีราคาที่สูงพอสมควรเกินกว่าที่ชนชั้นผู้น้อยจะ
ทานกันได้ทุกวัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเข้ามาทานกันไม่ได้เพราะโดยปกติถึง
จะเป็นชนชั้นผู้น้อยแต่ก็รวมตัวมาทานกันในวันพิเศษเหมือนกัน ร้านนี้
ถึงอาหารจะมีราคาสูงแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะขายแพงเกินราคาที่มีแต่อย่างใด
เพราะคุณภาพกับรสชาติของอาหารแถมบรรยากาศในร้านก็ถือว่ายอด
เยย่ี มเลยล่ะ

พอพวกเรามาหยุดยืนอยู่หน้าร้านก็มีบริกรชายสองคนดัน
ประตพู ร้อมพดู วา่ ‘เชิญครับ’ และกม้ หัวให้ หลังจากเข้ามาก็สัมผัสได้ถึง
กลิ่นหอมของอาหาร พวกเราเดินเข้ามาหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งอยู่ตรงกลาง
ทางด้านซ้ายและขวาของพวกเราจะมีประตูอยู่สองบานด้านในประตู
เหมือนว่าจะเป็นห้องไว้สำหรับลูกค้าเอาไว้ใช้รับประทานอาหารน่ัน
แหละ หนา้ ประตูมีป้ายแขวนไวด้ ว้ ย

“ทางน้ีเตม็ นะคะ”
“ทางนีก้ ็เตม็ คะ่ ”
เด็กแฝดสองคนอ่านป้ายท่ีแขวนไว้สรุปเป็นป้ายที่เอาไว้บอก
ว่าห้องไหนเต็มห้องไหนว่างสินะ พอรัญเข้าไปคุยกับคุณพนักงานที่นั่ง
อย่หู น้าเคาน์เตอร์ คณุ พนักงานคนหน่งึ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูหลัง

หน้า 229

เคาน์เตอร์ซึ่งเป็นประตูที่เชื่อมไปหาบันไดเพื่อขึ้นไปยังชั้นสองและสาม
ของร้าน คุณพนักงานสาวก็เดินนำพวกเราไป พวกเราเดินตามคุณ
พนักงานขึ้นบันไดวนแล้วมาหยุดอยู่ที่ชั้นสาม คุณพนักงานเปิดประตู
พร้อมกับเรียกพนักงานในชั้นสามมาคอยบริการพวกเรา ดูเหมือนว่ามี
เพยี งแคช่ ั้นสามของร้านทพ่ี เิ ศษทส่ี ดุ เนื่องจากเป็นช้ันท่ีไม่แบ่งห้องแต่มี
ห้องเดียวแถมยังมีโต๊ะอาหารเพียงโต๊ะเดียวอีกด้วย ส่วนด้านในของ
อาคารทางขวามือจะมเี วทเี ล็กๆ สำหรับวงตนตรีอยู่ด้วย

“ไหงชน้ั น้ถี งึ มีแคโ่ ตะ๊ เดียวละ่ ?”
“เพราะนเ่ี ป็นช้ันของ VIP เท่าน้ันคะ่ ทจี่ ะเข้ามาได”้
คณุ พนักงานตอบผมดว้ ยสีหนา้ เรียบเฉย
“ก็อย่างที่ว่านั่นแหละเจ้าค่ะ แน่นอนว่าดิฉันเองก็จองไ ว้
เหมอื นคนอืน่ ๆ นะเจา้ คะ ไมม่ ีการเอาเปรียบแนน่ อน ออิ ”ิ
“ไปจองไวต้ อนไหนละ่ เน่ีย...”
“ท่านรญั จองช้นั สามและดาดฟ้าไว้ปีต่อปีค่ะ โดยจองไว้ในวัน
แรกของเทศกาลนใ้ี นทุกปคี ่ะ”
“จองกันเป็นปีเลยเรอะ?”
“แน่นอนเจ้าค่ะ เพราะร้านร็อคโค่นี้มีชื่อเสียงพอตัวเลยเจ้า
คะ่ ”
“อืม สดุ ยอดเลยเนอะ”
พวกเราถูกพาให้ไปนั่งเก้าอ้ีที่โต๊ะอาหาร โดยโตะ๊ อาหารนี้เป็น
โต๊ะที่ทำจากไม้ดูหรูหรายาวประมาณ 3 เมตร มีเก้าอี้ไมอ้ ยู่ 12 ตัว พวก
เรามากัน 11 คนทำให้เหลือที่ว่างอยู่ 1 ที่ โดยมี ผม พิม รัญ ดาริษา ดา

หนา้ 230

ริณี คณุ คราม คณุ เอวา คุณเปาโล อามัน และทหารอกี สองนาย
“เอาล่ะๆ เพื่อเป็นการตอบแทนเชิญสั่งอาหารให้เต็มทีเ่ ลยนะ

ครับ อาหารมื้อนี้ผมจะเลี้ยงเองครับ ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณไดโ้ ปรด
ยอมรับด้วยเถดิ ครับ”

“อะ...เอาเป็นแบบนั้นก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าแบบนั้นพวกเรามาส่ัง
อาหารกันเลยเถอะนะเจ้าคะ”

คณุ เปาโลพดู ออกมาแบบน้ัน รัญเองก็ตอบรบั ข้อเสนอ
พวกเราเริ่มสั่งอาหารกันซึ่งแน่นอนว่าส่วนของผมกับพิม
นนั้ รญั เปน็ คนจัดเตรยี มให้ทั้งหมด กอ็ า่ นเมนูไมอ่ อกเลยนน่ี ะ...
ระหว่างที่พวกเรากำลังรออาหารอยู่นั้นคุณเปาโลก็เล่าเรื่อง
เหตุผลที่มางานเทศกาลนี้ให้ฟัง โดยรวมแล้วก็เป็นเพราะลูกสาวขอร้อง
ให้พามานั่นแหละ แต่เพราะตัวเองต้องไปทำธุระก่อนเลยฝากฝังลูกสาว
ไว้กับองครักษ์ทั้งสอง แต่พอกลับมาก็มาทราบว่าลูกสาวทั้งสองได้
หายไปเลยทำอะไรไม่ถูกและรีบตามหา แล้วก็บังเอิญไปเจออามันเข้า
เลยทราบเร่อื งและตามพวกอามนั มาเพื่อมาหา พอเห็นลูกสาวนง่ั ดูละคร
เวทอี ย่างใจจดใจจอ่ อยู่กไ็ ม่เข้ามากวนแตอ่ ย่างใด และดูละครเวทีน้ันรอ
ไปด้วยเลย พอละครจบก็เป็นอย่างที่รู้กัน ก็สรุปได้ประมาณนี้เพราะ
ส่วนมากก็มีแต่ประโยคที่อวยลูกสาวแบบสุดโต่งผุดขึ้นมาเต็มไปหมด
สาระทไี่ ด้กม็ เี พียงเทา่ นเ้ี น่ียแหละ
พอฟงั เรอ่ื งราวของคณุ เปาโลจนจบ อาหารกถ็ กู นำมาเสิร์ฟจน
ครบ พวกเราก็เริ่มดื่มด่ำกับอาหารสุดหรูหลายเมนูที่อยู่ตรงหน้าเรา
ระหวา่ งทกี่ ำลังจะเร่ิมรบั ประทานอาหารกันนั้นเอง

หนา้ 231

“คือว่านะเจ้าคะ ท่านเปาโลเคร่งเรื่องการรับประทานอาหาร
แบบไหนรึเปลา่ เจ้าคะ? คอื ว่า...”

คณุ เปาโลมองมาทางรัญเหมอื นว่าเข้าใจเร่อื งท่ีจะพูดก่อนจะ
พยกั หน้าใหห้ น่งึ ที

“ไม่ต้องเกรงใจมากหรอกครับ ถึงผมจะเป็นขุนนางแต่ผมก็
ไม่ได้เป็นพวกเจ้ากี้เจา้ การแบบคนอื่นหรอกนะครับ พวกคุณทหารเองก็
ทานอาหารแบบปกตเิ ถอะครับ”

“ขอบพระคณุ มากครับท่านเปาโล แลว้ ก็ทกุ ท่านขอขอบคุณท่ี
ใหล้ กู นอ้ งของผมไดเ้ ข้าร่วมการรับประทานอาหารมอื้ นีด้ ้วยนะครับ”

อามันพูดพร้อมก้มหัวให้ พอลูกน้องของอามันทั้งสองเห็น
ดังน้ันกก็ ม้ หัวตาม

“เอาน่าๆ ไม่ต้องคิดมากหรอกอามันเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล
กันสกั หน่อยเจ้าคะ่ ”

“นั่นสิครับเป็นคนที่ช่วยเรื่องลูกสาวผมด้วยไม่ตอ้ งเกรงใจกัน
หรอกนะครับ”

“เอาเลยๆ กินกนั ให้เต็มที่เลยเจา้ ค่ะ!”
พวกเราเริ่มทานอาหารกัน มีของอร่อยอยู่มากมายแต่ผมก็ไม่
รวู้ า่ เมนูไหนมันคอื อะไรบ้าง ถึงอยากจะรู้แต่ถ้ามัวเอาแต่ถามว่าอันน้ีคือ
อะไรอันโน้นคืออะไรก็คงจะทำให้เสียบรรยากาศดีๆ ไปหมด ผมเลย
เลือกที่จะไม่ถามดีกว่า แต่ที่แน่ๆ ก็คืออาหารทุกเมนูมีรสชาติที่ยอด
เยี่ยมมากขนาดพิมเองยังยิ้มจนแก้มปริแถมมีพนักงานมาบรรเลงเพลง
ใหฟ้ ังดว้ ย พวกเราใชเ้ วลาในการรับประทานอาหารกันอยพู่ กั ใหญ่ๆ และ

หนา้ 232

ได้พูดคุยกันหลายต่อหลายเรื่อง คุณเปาโลกับอามันเองก็คุยกันจนถูก
คอ พวกเดก็ แฝดกก็ ำลังขห่ี ลังคุณเอวากบั คณุ ครามเลน่ กันอยู่

ส่วนพวกผมก็คุยเกี่ยวกับเรื่องของการฝึกในวันนี้กัน ดู
เหมอื นวา่ รญั จะสอนพิมเรอื่ งการใช้เวทมนตร์ธาตุน้ำ พมิ เองก็เหมือนจะ
พอใช้ได้นดิ หน่อยแลว้ ผมเองพอเหน็ แบบนน้ั แล้วกอ็ ยากใชไ้ ด้บา้ งจัง แต่
เอาไว้คอ่ ยขอใหร้ ญั ช่วยสอนให้คราวหน้าแลว้ กัน

“เอาละ่ ๆ ทกุ ทา่ นคงจะอิม่ หนำกับอาหารกันแล้วนะเจ้าคะ ถ้า
ง้ันก็ใกลไ้ ดเ้ วลาท่ีระเบิดประกายไฟจะจุดแลว้ เจ้าคะ่ ”

“วา้ ว~ แล้วพวกเราจะไปนง่ั ดกู ันท่ีไหนเหรอคะ?”
“ท่ไี หนเหรอคะ?”
“คงจะได้ยินกันแล้วใช่ไหมเจ้าคะ? ว่าดิฉันจองร้านนี้เอาไว้
สองช้นั น่ะ”
“แสดงว่าจะนงั่ ดกู ันบนดาดฟ้าง้ันสนิ ะ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านกัลยา เนื่องจากเป็นอาคารสูงแน่นอนว่า
ทำใหเ้ ห็นได้ชดั กว่าที่อ่ืนดว้ ยเจา้ ค่ะ หึห”ึ
“รับทราบครับ! จะนั่งชมระเบิดประกายไฟที่ดาดฟ้าของ
อาคารนี้สินะครับ! ถ้าแบบนั้นกระผมครามผู้นี้จะไปซื้อของทานเล่น
ระหวา่ งดมู าใหพ้ วกคุณหนูเอง!”
“ดะ...เดย๋ี วก่อนคณุ คราม—”
—ปงั !
กอ่ นที่รญั จะพูดหา้ มไว้คุณครามกว็ ิง่ ออกประตไู ปแลว้ ...
“เจ้าบา้ ครามมันลมื ไปแล้วรึไงนะว่าที่น่ีคือรา้ นอาหารจะสั่งให้

หนา้ 233

ทำใหก้ ไ็ ดไ้ มใ่ ช่เหรอ? ไดใ้ ชไ่ หมคุณพนกั งาน?”
คุณเอเวาหันหน้าไปถามพนักงานสาวที่อยู่ใกล้กับประตู

ทางเข้าห้องอาหาร
“ไมว่ ่าจะเปน็ ของทานเล่นแบบไหนร้านเราก็จัดหาใหไ้ ดค้ ะ่ ”
พนกั งานตอบกลับมาดว้ ยรอยย้ิม
“เฮ้อ...กลับมาต้องสั่งสอนเสียหน่อยแล้วสิ เป็นองครักษ์แท้ๆ

แตด่ นั วางดาบท้ิงไวเ้ ฉยเลย”
“เอาน่าๆ เจ้านั่นพอเป็นเรื่องของลูกสาวฉันแล้วก็ไม่ค่อยจะ

สนใจอะไรเลยนน่ี ะ”
“อย่าให้ท้ายนกั สคิ ะท่านเปาโล”
“เด๋ียวผมจะใหล้ ูกนอ้ งตามไปดูหนึง่ คนกแ็ ล้วกันนะครบั ”
อามันพดู พรอ้ มเรยี กใหล้ กู นอ้ งหนึง่ คนตามคณุ ครามไป
“เอาล่ะๆ ถ้างั้นพวกเราขึ้นไปรอด้านบนก่อนก็ได้เจ้าค่ะ คุณ

พนักงานนำทางใหท้ นี ะเจ้าคะ”
“รบั ทราบคะ่ ทา่ นรัญ เชญิ ทางนีค้ ะ่ คณุ ลูกค้า”
พวกเราเดินตามคุณพนักงานขึน้ บันไดวนจนมาถึงชั้นดาดฟา้

กัน พอเดินลอดประตูออกมาก็เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดวงดาวส่อง
สว่างสดใสอยู่บนท้องฟ้ามากมาย ทางร้านเองก็จัดเตรียมโต๊ะไม้ท่ี
เหมือนกบั ชัน้ สามเอาไวใ้ ห้ด้วย คณุ พนักงานบอกว่าจัดเตรียมไว้สำหรับ
ให้พวกเราน่งั ชมระเบดิ ประกายไฟกันโดยเฉพาะ

พอได้ยินแบบนั้นพวกเราเองก็มานั่งเก้าอี้กันคนละตัวและ
พูดคุยฆ่าเวลารอจนกว่าระเบิดประกายไฟจะเริม่ ขึน้ พอพูดคุยกนั ไดส้ กั

หนา้ 234

พักพวกเราทุกคนก็ลุกขึ้นมายืนเกาะระเบียงดาดฟ้าเพื่อรอชมระเบิด
ประกายไฟกัน

“ครามจะมาทันไหมนา้ ~”
“ไม่น่าทนั นะ”
“อาจจะมาไม่ทันก็ได้นะคะ ขอโทษด้วยนะคะท่านดาริษา
ท่านดารณิ ”ี
คุณเอวาพูดกบั เดก็ แฝดดว้ ยสหี นา้ เหนอื่ ยหน่าย
“เหมือนกับว่ารอบนี้จะเริ่มช้ากว่าปกติด้วยเจ้าค่ะ อาจจะมี
ปัญหาอะไรอยกู่ ็ได้เพราะแบบน้นั คณุ ครามอาจจะมาทันก็ได้นะเจา้ คะ”
“ควรให้พวกผมออกไปถามให้ไหมครบั ทา่ นรัญ?”
“อาจจะมีเหตุขัดข้องเล็กน้อยก็ได้เจ้าค่ะ แต่ถ้านานกว่านี้ไป
อีกสักพักกข็ อรบกวนพวกอามนั ดว้ ยนะเจ้าคะ”
“รบั ทราบครับ”
“จะว่าไปก็เริ่มเบื่อนิดหน่อยแล้วนะคะ ทำได้แค่รอเนี่ยแล้วก็
ทำไมท่านดาริณีกับท่านดาริษาถึงเอาตุ๊กตามาด้วยล่ะคะ ไม่วางเอาไว้
ชนั้ สามกอ่ นเหรอคะ?”
คุณเอวาสังเกตเห็นเด็กแฝดถือตุ๊กตาคล้ายแมวอยู่เลยถาม
ออกไป
“คอื วา่ ไมอ่ ยากท้งิ เอาไว้น่ะ”
“อยากถือไว้ตลอดคะ่ ”
“ลูกสาวฉนั นา่ รักจรงิ ๆ เลยน้า~”
“อ๊ะ?! ครามมาแลว้ ค่ะปะ๊ ปา๋ !”

หนา้ 235

“จรงิ ดว้ ยๆ มาแล้วคะ่ !”
ทุกคนหันตามองตามเด็กแฝดที่ชี้ไปยังถนนด้านล่างที่มีคน
พลุกพล่านอยู่ แล้วก็เห็นคณุ ครามพรอ้ มลูกน้องของอามันหอบข้าวของ
มามากมาย
“คณุ หนคู า๊ บ ผมมาแลว้ คา๊ บ~”
คุณครามหอบของไว้ท่ีหน้าอกของตัวเองด้วยมอื ขวาขา้ งเดียว
พร้อมกับใช้มือซ้ายโบกไปมากลางอากาศด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
สว่ นลูกน้องของอามนั นัน้ ว่ิงตามมาโดยมีท่าทแี บบเหนอ่ื ยสดุ ๆ
“มาทะ—”
—ฟริ้วววววว!
ระหว่างที่รัญยังพูดไม่ทันจบก็มีลูกไฟลอยขึ้นไปบนฟ้าหลาย
จดุ เหมอื นจะเริ่มแลว้ สนิ ะ
“อา้ วเริ่มแลว้ ครามเร็วเขา้ !”
“ครามเรว็ ๆ เขา้ !”
“คา๊ บเพอ่ื คุณหนูแลว้ ผม—!”
ตมู !
เสยี งระเบดิ ดงั ก้องทวั่ ฟ้าพร้อมกบั ...
—ฉกึ ... ตึง...
“อกั๊ !”
“—ทำได้ เอ๊ะ...?”
“เขย้ี ว!”
““กร๊ีด!””

หน้า 236

““คราม!””
เสยี งเรยี กของอามันกบั ทุกคนประสานกัน
มีคนสวมชุดคลุมสีดำใช้มีดสั้นปาดคอลูกน้องของอามันจน
ลม้ ลงกบั พน้ื แล้วเอามือจบั ทีล่ ำคอของตัวเองดิ้นทุลนทุลายอย่างทรมาน
เลอื ดไหลออกมาเตม็ ไปหมด
ส่วนคณุ ครามโดนดาบยาวของคนสวมชุดคลุมอีกคนแทงจาก
ขา้ งหลังจนทะลทุ อ้ งของเขา
“ยังไงกต็ ้องเล่นพวกทหารกับอศั วนิ กอ่ นนนั่ แหละนะ ฮ่าๆๆ!”
“จริงด้วยนะ ฮ่าๆๆ ไมค่ ดิ วา่ จะงา่ ยขนาดนี้ อ๊กั ?!”
ตมู !
คุณครามใช้แขนขวาตวัดใส่คนใส่ผ้าคลุมที่แทงเขาจน
กระเด็นไปด้านหลังจนข้าวของท่ีเขาถืออยู่กระเด็นเต็มไปหมด โดยดาบ
ก็ยงั คงปกั อยู่ทห่ี ลังของเขา
“ไมง่ า่ ยหรอกเฟย้ ! อ๊ัก!”
คณุ ครามตะโกนขน้ึ พร้อมกบั ทรดุ ตวั ลงคุกเขา่ อยกู่ ับพืน้
“อามันมาช่วยดิฉัน...อะ...อะไรกันเน่ยี !?”
“กรีด๊ !”
มีคนสวมชุดคลุมจำนวนมากวิ่งไล่ฆ่าคนบนถนนแบบไม่สน
เลยวา่ จะเปน็ เด็กหรือผหู้ ญิงหรอื ไม่
“อามันช่วยดิฉันทีเจ้าค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปช่วยคุณคราม ส่วน
อามันช่วยไปอพยพผู้คนทีนะเจ้าคะ เหมือนนี่จะไม่ใช่การฆ่าธรรมดา
ทั่วไปแล้ว แถมยังมาเริ่มในวันที่ท่านย่าทวดไม่อยู่แบบนี้อีกต้องมีเรื่อง

หนา้ 237

อะไรใหญก่ วา่ น้นั แน่นอนเจ้าค่ะ”
“แตว่ า่ ท่านรัญ ผมเองก็อยากจะช่วย เจา้ เข้ยี วมัน...”
“ไปชว่ ยอพยพผคู้ นซะอามนั ทำตามที่บอกดว้ ยเจ้าคะ่ !”
“ครับ!”
ถึงจะต้องฝนื ใจตอบแตอ่ ามันกร็ ับฟังคำสง่ั แต่โดยดีแล้วรีบไป

รวมทหารเพื่อช่วยพาชาวเมืองอพยพ
“คุณเอวากรณุ าช่วยปกป้องทุกท่านด้วยเจ้าคะ่ ”
พอพูดเสร็จรัญก็พุ่งตัวจากอาคารชั้นดาดฟ้าออกไปหาคุณ

คราม
“ทกุ ท่านคะรีบเขา้ ไปขา้ งในก่อนเถอะค่ะ!”
คณุ พนกั งานพดู ออกมาอยา่ งรอ้ นรน
“กะ...กลั ยา ลูกไฟบนฟ้านั่นมันแปลกๆ นะ?!”
“ว่าไงนะ?”
ทุกคนมองไปที่ระเบิดประกายไฟที่ลอยอยู่บนฟ้า หลังจาก

ระเบิดมันก็มีเศษลูกไฟใหญจ่ ำนวนมากร่วงหล่นลงมา ทงั้ ๆ ท่ีมันควรจะ
หายไปแล้ว แต่ลูกไฟพวกนี้ไม่มีท่าทีว่าจะหายไปเลยแถมยังพุ่งลงมา
ดว้ ยความเร็วสงู ราวกับอุกกาบาตที่กำลังตกมากระแทกพืน้ โลกยังไงยัง
งั้น แต่ถึงว่าจะบอกว่าเป็นอุกกาบาตแต่มันก็ไม่มีเศษดาวตกมันมีเพียง
เปลวเพลิงแบบ 100% เทา่ นน้ั

“ทุกคนหนเี รว็ ค่ะ รบี เข้าไปข้างในก่อน!”
คุณเอวาตะโกนอย่างร้อนรน ทำให้ทุกคนรีบผละตัวออกจาก
ระเบยี งดาดฟ้าของอาคารทันที ทุกคนรีบว่ิงเขา้ ประตอู าคารไป

หน้า 238

“อ๊ะ?! คณุ ตุก๊ ตา!”
“ท่านดารณิ ไี มไ่ ด้นะคะ!”
“ดาริณี!”
ดาริณีสลัดมือจากคุณเอวาจนหลุดแล้วรีบวิ่งออกมาจาก
ประตูเพอื่ ไปหยบิ ต๊กุ ตาที่ตกพน้ื
คณุ เอวากบั คณุ เปาโลก็พยายามจับดาริษาท่กี ำลงั ด้นิ แบบสุด
แรงเอาไวเ้ พราะถา้ ไม่จับไว้ดารษิ าก็คงวงิ่ ตามไปแน่
“ผมไปเองครบั !”
“กัลยาฉันเองก็—”
“พมิ อยู่ทนี่ แ่ี หละ!”
ผมตะโกนออกไปพร้อมกับพุง่ ตัวออกไป ลกู ไฟหลายลูกกำลัง
รว่ งหล่นลงมา อาคารนเ้ี องกเ็ ป็นเปา้ หมายเชน่ กนั
“ได้แล้ว อะ๊ ?!”
ดาริณีหยิบตุ๊กตาคล้ายแมวขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ลูกไฟแล้ว
ตัวแข็งทื่ออยู่แบบน้นั
“ดาริณี วิง่ มานเ่ี รว็ !”
ผมตะโกนออกไปแบบสุดเสยี ง
“มะ..ไมไ่ ด้ก้าวขาไม่ออก...”
ไม่ไหว ถึงจะคว้าตัวทันแต่คงพาวิ่งออกมาไมท่ ันแน่ ถ้าลูกไฟ
นั่นเป็นอุกกาบาตผมคงจะใช้พลังของผมทำให้มันตกไปกลางทางก่อน
ได้แต่มันมีแต่ไฟแบบ 100% ทำให้พลังของผมที่ต้องยึดกับวัตถุถึงจะ
ใช้ไดน้ ั้นไรค้ วามหมายโดยสิ้นเชงิ

หน้า 239

(ชว่ ยไมไ่ ด้สินะอยา่ งนอ้ ยก.็ ..)
ผมกระโดดกดตัวของดาริณีล้มลงแลว้ เอาตวั บังลูกไฟที่ตกลง
มาไว้
“กลั ยา?!”
““ดารณิ ี! / ทา่ นดาริณี!””
“ลกู พ่อ!”
เสยี งของทุกคนส่งประสานกนั
ตมู …!
ฟรวู ...
พอลูกไฟตกถึงพื้นก็เกิดระเบิดและกระจายตัวออกลุกไหม้
บรเิ วณโดยรอบท่ีมันตกใส่ เพยี งแคส่ ะเก็ดไฟเลก็ ๆ ทม่ี นั กระจายออกไป
โดนโต๊ะไมแ้ ละเก้าอ้เี พียงเลก็ นอ้ ย ทงั้ โต๊ะและเกา้ อ้ีก็มอดไหม้ในเวลาไม่
นาน
“ลกู พ่อ!”
“ไม่ได้นะคะท่านเปาโล เปลวไฟนี่น่ะมันใช้วิธีแบบปกติดับ
ไมไ่ ด้มันไม่ใช่ไฟแบบปกติหลงั จากท่ีมันตกมาฉันกส็ ัมผัสได้ถึงพลังเวทย์
ระดบั อปี ิคคะ่ หากท่านคดิ จะฝ่าไปล่ะก.็ ..”
“แลว้ จะใหฉ้ ันรอดูลูกตายรึไง?!”
“หากท่านเป็นอะไรไปอกี คนท่านดาริษาจะอยู่อยา่ งไรล่ะคะ?
ถ้าแบบนั้นฉันจะไปเอง!”
“ไม่ได้นะ ฉันไมใ่ หเ้ อวาไป!”
“กลั ยา...”

หนา้ 240

พวกคุณเปาโลเถียงกันจนเสียงดัง ส่วนพิมนั้นนั่งทรุดตัวลง
กบั พนื้ ไปแล้ว

..
..
..
(เราตายรึยงั นะ....อะ่ ไม่สิไดย้ ินเสยี งเถยี งกนั ดังขนาดน้ันยังไม่
ตายสินะ...)
“อะ่ ...ไม่รอ้ นเลยแฮะ...ทำไมล่ะ...?”
ผมนอนอยกู่ บั พน้ื อาคารโดยยังครอ่ มรา่ งของดาริณอี ยู่
“คะ...คุณกัลยา...”
ใบหน้าของผมกับดาริณีใกล้จนแทบจะชนกัน ใบหน้าของดา
รณิ ตี อนนี้กำลงั แดงกำ่
“เหมือนผา้ คลุมน้จี ะกนั ไฟนะ ไม่ร้อนเลยใช่ไหมละ่ ?”
“คะ...คะ่ น่ันสนิ ะคะ”
“แต่ไฟก็กำลังลุกไหม้อยู่ ถ้าเอาแต่อยู่ตรงนี้ถึงจะกันไฟยังไง
แตก่ ค็ งโดนเผาอยู่ดีแหละนะ”
“นะ...นั่นสิคะ...”
ผมลองเงยหน้าดูปรากฏว่าไฟท่ีลุกลามอยู่รอบๆ กำลังล้อม
เราเข้ามาเรื่อยๆ พอเงยหน้าผมก็สัมผัสได้ถึงความร้อนทันที ตอนที่
กระโดดใส่ดาริณีฮู้ดของผมมันตกมาคลุมหวั พอดีเพราะแบบนั้นมันเลย
ไม่รูส้ กึ รอ้ นเลย
(ดูเหมือนจะเป็นเวทมนตร์สินะยังไงกค็ งรอต่อไปไมไ่ ด.้ ..)

หนา้ 241

“ชว่ ยไม่ไดน้ ะ ดารณิ อี ดทนสักครั้งไดไ้ หม?”
“ใหท้ นอะไรเหรอคะ?”
“เดี๋ยวฉันจะเอาผ้าคลุมห่อตัวเธอไว้น่ะ เพราะงั้นช่วยอดทน
แลว้ ทำตัวเบาๆ ให้ทีนะ แหะๆ”
“สะ...เสียมารยาทคะ่ หนูตวั เบายง่ิ กวา่ ขนนกอกี นะคะ!”
“อะ๊ ?! เสียงท่านดารณิ ี ปลอดภยั ไหมคะ?!”
คุณเอวาตะโกนถามมาทางนี้ สภาพปัจจุบันคือไฟที่กำลัง
ลุกลามอยู่ตอนนี้มันลุกจนสูงท่วมหัวพวกผมไปแล้ว คงไม่แปลกท่ีจะไม่
เห็นพวกเราทก่ี ำลงั นอนอยู่
“ปะ...ปลอดภัยดี!”
“ถา้ ง้นั ฉันจะไปรบั —”
“ไม่ต้องมาครบั ผมจะพาไปหาเองรออยู่ตรงนั้นแหละครบั !”
“กัลยา!”
“ทนหน่อยนะดารณิ ”ี
ผมถอดเสื้อคลุมออกแล้วสวมให้กับดาริณี เสื้อคลุมขนสัตว์ท่ี
ผมคิดว่ามันยาวเกินไปและดูขัดตาในตอนที่ใส่ครั้งแรกนั้นดันสามารถ
คลุมดารณิ ไี ดท้ งั้ ตัว ผมมัดเส้อื ทัง้ หัวท้ายเข้าด้วยกันเพื่อกันไม่ให้ไฟรอด
ผ่านเสื้อคลุมมาได้ ตอนนี้ผมเหลือแต่เสื้อราชปะแตนสีขาวกับโจง
กระเบนสีมว่ งเทา่ นนั้
ผมอุ้มดาริณ(ี เวอรช์ ั่นดักแด้)ในทา่ อมุ้ เจา้ สาว
“อ๊ะ?!”
“น่จี บั ผา้ คลุมไว้ดๆี อยา่ ให้หลดุ เด็ดขาดเลยนะดารณิ ี”

หน้า 242

“ละ...แล้วคุณกลั ยาละ่ คะ จะไมเ่ ป็นอะไรเหรอ?”
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า จับผ้าไว้ดีๆ ล่ะ โดยเฉพาะช่วง
หน้าน่ะจับแน่นๆ เลยนะไม่งั้นน่าตาน่ารักของดาริณีคงเสียโฉมหมดแน่
เลยนะ”
“...ค่ะ”
ดารณิ ีเงยี บไปสกั พักแลว้ จับผ้าบรเิ วณฮู้ดแน่นสุดๆ
“ไหนๆ กช็ ่วยหนูแล้วเพราะแบบนั้นรบั ผดิ ชอบด้วยนะคะ หา้ ม
เปน็ อะไรนะ”
“อมื ฉนั ไม่เป็นอะไรหรอก”
(มั้งนะ...)
“เอาล่ะไปเลยนะ ขนาดยนื ไฟยังสงู ทว่ มหัวเลยแฮะ”
“ระวังตวั ดว้ ยค่ะ”
ตอนนี้ผมสัมผัสได้ถึงความร้อนแบบสุดๆ ไปเลยล่ะ ยิ่งกว่า
ตอนที่นงั่ รอบกองไฟตอนจดุ ไฟเลน่ ข้างบ้านกบั น้าไอซอ์ ีกนะเนี่ย
“คุณกลั ยาไฟนี่นะ่ มันเป็นไฟที่เกิดจากเวทมนตร์แถมมันใช้วิธี
ดบั แบบปกตไิ มไ่ ด้ดว้ ยเพราะแบบนนั้ —!”
“ผมไมเ่ ป็นอะไรครับ! ไม่เปน็ อะไร...”
ภาพเปลวไฟที่ลุกลามอยู่เบื้องหน้าผมตอนนี้ดูอันตรายก็จริง
แต่ไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกว่าผมนัน้ ไม่ไดเ้ พิ่งจะเคยเห็นภาพแบบนี้ครัง้ แรก
ท้งั ความรอ้ นทสี่ มั ผสั ไดจ้ ากเปลวเพลงิ ความกลัว ร่างกายของผมน้ันมัน
เหมือนกำลังบอกกับผมว่านี่ไม่ใช่คร้ังแรก ร่างกายของผมกำลังตื่นกลัว
สน่ั เทาไปท่ัวทงั้ ตวั

หน้า 243

“คณุ กัลยา...”
“ไมเ่ ปน็ อะไร ไม่เป็นอะไร แค่สนั่ สู้นะ่ ลยุ ละ่ นะ!”
ผมวิ่งอุ้มดาริณีฝ่าเปลวเพลิงอย่างรวดเร็ว พอร่างกายผม
สมั ผสั กับเปลวเพลิงก็รสู้ ึกได้ถงึ ความรอ้ นทร่ี อ้ นแบบสุดขดี ขา แขน เท้า
มอื และใบหน้า กำลังโดนเผา
(ร้อนๆๆๆ ร้อนโว้ย! แต่ถ้าเราล้มตรงนี้ล่ะก็... ถ้ามีน้าไอซ์อยู่
ด้วยล่ะก.็ ..)
จากที่วิ่งอยู่ความเร็วของผมก็ตกลงมาเป็นการเดินตั้งแต่
เมื่อไหร่ไม่รู้ อยู่ๆ เรี่ยวแรงผมก็หายไปราวกับโดนไฟที่ลุกไหม้อยู่ดูดไป
อากาศหายใจเริ่มจะไมเ่ หลอื แลว้
(ทรมานจงั เลยนะ...)
สติผมเร่ิมเลอื นรางลงไปเร่อื ยๆ ในขณะทผี่ มกำลังจะลม้ ...
“พีก่ ลั ยา!”
“!?”
เสียงอันคุ้นเคยของน้องสาวที่เคยเห็นแค่ในความฝันดังก้อง
อย่ใู นหวั ใจและสมอง
“จะมาลม้ ตรงน้ีได้ยงั ไงกันเลา่ ย๊าก!”
“คะ...คุณกลั ยา?”
ผมว่งิ แบบสดุ ตัวดว้ ยเร่ียวแรงทง้ั หมดทเ่ี หลอื อยู่
และแล้ว...
“ชว่ ยรับท!ี ”
“อะ๊ ?!”

หน้า 244

พอใกล้จะวิ่งพ้นเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้อยู่ผมก็โยนดาริณี
(เวอร์ช่ันดักแด้)แบบสุดแรงไปทางหน้าประตู แล้วตัวผมก็ล้มลงใส่เปลว
เพลิงท้ังแบบน้ันแล้วสติของผมก็เลอื นหายไป...



“ช่วยรับที!”

“อะ๊ ?!”

“ท่านดารณิ ี!”

คุณเอวาเข้าไปรับคุณดาริณที ่ถี ูกโยนมาอย่างรวดเรว็

“กลั ยาละ่ กลั ยาอยู่ไหน?!”

“คะ...คุณกลั ยา?!”

คุณดาริณีที่ถูกแกะเสื้อคลุมที่มัดไว้ออกก็พยายามจะวิ่งเข้า

ไปในเปลวเพลงิ อีกครง้ั แต่ก็ถกู คุณเอวาควา้ ตัวไวก้ อ่ น

“ไม่ได้นะท่านดารณิ .ี ..ขะ...เขายังอยู่ในนั้น...”

“ไมไ่ ดน้ ะเอวา เอวาปะ๊ ปา๋ ชว่ ยคุณกลั ยาด้วย!”

ดาริณีส่งเสียงร้องแบบสุดเสยี ง

ฉันที่มองภาพนั้นก็ตัดสินใจที่จะไม่อยู่นิ่งอีกต่อไปแล้วพุ่งตัว

ออกไปในเปลวเพลงิ แตก่ ็ถกู คณุ เอวาคว้าตัวเอาไว้

“อ๊ะ? ปล่อยฉันนะ ฉนั จะไปช่วยกลั ยา!”

“ไมไ่ ด้! ฉันจะไปเองค่ะ ฝากท่านดาริณดี ้วยค่ะ”

พอคุณเอวาพดู แบบนัน้ เสร็จก็พุ่งตวั เข้าไปในเปลวเพลงิ ทันที

หลังจากเขา้ ไปไม่นานเธอกอ็ อกมาพรอ้ มกับรา่ งของกัลยา

หน้า 245

“กลั ยา...”
ทั้งแขนขารวมไปถึงใบหน้าบางส่วนถูกไฟเผาจนเป็นแผล
ฉกรรจ์ ขนาดออกมาจากเปลวเพลิงแล้วไฟก็ยังติดอยู่ตามตัวของกัลยา
โดยไม่มีท่าทวี า่ จะมอดดบั ไปเลย ฉันท่เี ห็นสภาพแบบนัน้ แลว้ ก็ถึงกับเข่า
อ่อน พอคุณเอวาวางร่างของกัลยาลงกับพื้นฉันก็รีบเข้าไปใกล้กับร่าง
ของกลั ยาทนั ที
“แฮ่กๆ ขนาดใช้พลังเวทย์คลุมชุดเกราะเอาไว้ยังถูกดูดไป
หมดเลยค่ะ ไฟนี่น่ะมันดูดพลังเวทย์ของคนที่ไปสัมผัสด้วย ถึงขนาดท่ี
ฉันเขา้ ไปแค่ครเู่ ดยี วเรี่ยวแรงกถ็ ูกดูดจนอย่ใู นสภาพหมดแรงเลยคะ่ ...”
“คณุ กัลยา!”
“ไมไ่ ด้นะทา่ นดารณิ ี!”
คุณเอวาห้ามคุณดาริณีที่จะเข้ามาใกล้กัลยาเอาไว้แล้วรีบ
ถอดชุดเกราะของตัวเองออกทนั ที
“ไฟนี่น่ะ หากสัมผัสโดนแม้เพียงเล็กน้อยมันก็จะลุกลามไป
แถมยงั ดับไมไ่ ดง้ า่ ยๆ กับเส้อื ผา้ และชดุ เกราะยังพอถอดท้งิ ได้ แตถ่ ้าโดน
เนอื้ หนังแบบเขาแลว้ ล่ะก.็ ..”
“ละ...ลองใช้เสื้อคลุมของกัลยาดูได้ไหมคะ? จากที่เห็นมัน
เหมอื นกับว่าสามารถทนไฟไดม้ ันอาจจะดับไฟได้กไ็ ด้นะคะ!”
“จรงิ ด้วยคะ่ คุณพิม”
ทันทีที่ฉันพูดออกไปคุณดาริณีก็รีบถอดเสื้อคลุมออกแล้วรีบ
เอามาคลุมให้กับกัลยาทันที ถึงแม้ว่าจะทำให้ไฟลุกลามช้าลงแต่ไม่ว่า
จะคลมุ จะปัดอยา่ งไรไฟก็ไม่ยอมดบั เลย

หน้า 246

“ไม่จรงิ ...”
ความส้ินหวังเริ่มเข้ามาถาโถมอยใู่ นหวั ใจของฉนั
“ช่างเป็นคนที่บ้าบิ่นเหลือเกิน เห็นแก่ความกล้าของเขา เรา
มาทำให้เขาหลุดจากความทรมานน้ีกนั เถอะค่ะ ฉนั จะเปน็ คนลงมือเอง”
ฉันแทบไมเ่ ชื่อหูตัวเอง
“อะไรจะทำอะไรกนั คะ?”
“แผลหนักขนาดนเี้ ขาคงไมร่ อดแล้วคะ่ อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้มี
พระคุณของพวกเรา อย่าปล่อยให้เขาต้องทรมานอีกต่อไปเลยค่ะ ถ้ารอ
ให้ไฟลกุ ลามไปเรื่อยๆ แบบนี้ อย่างไรเขาก็ตอ้ งตายอย่ดู แี ถมไม่รู้ด้วยว่า
ไฟนี่น่ะมันต้องดับยังไง แถมสภาพเมืองในตอนนี้อย่างกับว่ามีการก่อ
จลาจล คงไปขอความช่วยเหลอื ใครเขาไมไ่ ดห้ รอกคะ่ เพราะแบบนนั้ ...”
“ไม่ได้นะเอวา เราต้องช่วยเขาสิ!”
“ใชแ่ ล้วเอวา เขาชว่ ยดารณิ ีไว้นะ ต้องช่วยเขา!”
“พวกทา่ นอยากปลอ่ ยใหเ้ ขานอนทรมานอยแู่ บบนเ้ี หรอ?!”
“...”
“ขนาดฉันเข้าไปในกองเพลิงแค่ครู่เดียวก็สัมผัสได้ถึงความ
ทรมานตั้งไม่รู้เท่าไหร่ แล้วเขาที่อยู่ในนั้นนานกว่าฉันคิดว่าจะเป็น
อยา่ งไรกนั ละ่ คะ?!”
“...”
ฉันเองก็ตอบไม่ได้ ไม่รู้จะตอบอะไร ไม่รู้ว่าควรจะเลือกทาง
ไหน ฉันไม่อยากให้กัลยาตาย แต่ที่คุณเอวาพูดนั้นก็ถูก เธอไม่ได้ผิด
อะไร เธอก็เป็นห่วงในมุมของเธอ เพราะแบบนั้นฉันถึงไม่สามารถให้

หน้า 247

คำตอบได้
“เปน็ เพราะฉนั ...ฮอื ...”
คณุ ดาริษากับคุณเปาโลเข้าไปปลอบคณุ ดาริณที ่ีกำลังร้องไห้

โทษตวั เองอยู่
“จะตดั สนิ ใจอยา่ งไรคะ?!”
“...”
คณุ เอวาตะโกนถามฉนั
“ฉันจะไม่ตายจริงๆ เหรอ?”
“อืม”
“จะได้กลบั บ้านไหม?”
“จะพยายามนะ”
“ฉันเชอ่ื ไดใ้ ชไ่ หม?”
“ไมร่ ู้สิ”
“นายเองกด็ ้วย”
“ห๊ะ?”
“นายเองก็ห้ามตายนะ ต้องกลบั ไปดว้ ยกัน”
“พิมเธอเนีย่ เป็นคนดจี งั เลยนะ”
“พะ...พูดอะไรของนายกันเนีย่ ?!”
“ทพ่ี ดู มานะ่ นายตอ้ งรบั ผดิ ชอบดว้ ยนะกลั ยา”
“หะ๊ อะ่ อมื ...เข้าใจแล้วฉันไม่ปลอ่ ยใหเ้ ธอตายหรอกนา่ ”
“ถ้างั้นจากนี้ไปนายต้องให้ฉันอยู่กับนายตลอดนะ อย่า

ทงิ้ ฉนั ไว้คนเดียวล่ะเขา้ ใจนะ?”
“อืม...”

หนา้ 248

อยู่ๆ บทสนทนาที่ฉันพูดกับกัลยาก็ลอยเข้ามาในหัว นั่นสินะ
ถา้ จะตอ้ งอยคู่ นเดยี วแล้วละ่ ก.็ ..

“ขีโ้ กงชะมัดเลยนายเน่ีย...”
“พูดอะไรกันคะ?!”
ฉันไม่สนใจที่คุณเอวาพูด แล้วยกเสื้อคลุมของกัลยาออก
หลังจากน้ันก็ลงไปนอนกอดทงั้ แบบน้ัน
“ทำอะไรกนั คะ?!”
เปลวเพลิงที่ติดอยู่ตามตัวของกัลยาเริ่มเข้ามาเผาไหม้ตัวฉนั
ความรอ้ นและความเจบ็ ปวดเข้าถาโถม ไฟลกุ ลามบรเิ วณมอื และขาของ
ฉันท้งั หมด
(น่ีคงเป็นความรสู้ ึกของนายในตอนน้ีสนิ ะกัลยา...)
“หากเขาต้องตายล่ะก็ อยา่ งน้อย อยากให้ชว่ ยจัดการฉันด้วย
คะ่ ...”
““คุณพมิ !””
“พดู อะไรออกมากนั คะ คิดจะตายไปพรอ้ มกบั เขาเหรอคะ?!”
“ค่ะ...เพราะแบบนั้นไหนๆ ก็จะลงมือแล้วช่วยลงมือกับเรา
พรอ้ มกนั ท้ังคูท่ ีนะคะ”
ฉนั โน้มตัวเขา้ ไปจบู หนา้ ผากของกลั ยาและกอดเขาไว้แบบนั้น
(แปลกจังเลยนะทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่ไฟลุกอยู่ที่ตัวแท้ๆ แต่
หัวใจมันกลบั รสู้ กึ มคี วามสุขอย่างบอกไม่ถกู )
“คุณพิมถา้ ตอนนีย้ ังพอจะช่วยทนั นะคะ ท่านไมไ่ ด้มีแผลหนัก
เทา่ คณุ กัลยา!”

หน้า 249

“ฉันตัดสินใจแลว้ คะ่ ถ้าจะตอ้ งอยู่ตวั คนเดียวโดยไม่มีเขาล่ะก็
ลงมอื เลยค่ะ”

คุณเอวาทำหน้าทรมานใจแบบสุดๆ ฉันเองก็รู้สึกผิดต่อเขาท่ี
ต้องทำแบบนี้ แต่ฉันไม่มีทางเลือกถ้าจะต้องฆ่าตัวตายตามล่ะก็สู้ตาย
ไปพรอ้ มกันเลยจะดีกว่า...

“โถเ่ ว้ย! ตอ้ งขออภยั ดว้ ยจะโกรธแค้นกนั ก็ได้!”
“ไมห่ รอกค่ะ”
ฉันพูดเสร็จแล้วนอนกอดกัลยาพร้อมหลับตายอมรับชะตา
กรรมทัง้ แบบนนั้
“ไม่นะเอวา!”
“อย่านะเอวา!”
“ขออภยั ...”
คณุ เอวาเข้ามายืนอยดู่ า้ นขา้ งแล้วแทงดาบลงมาสดุ แรง
ฉึก...
..
..
..
ติ๋ง ตง๋ิ ต๋ิง...
แทนทจ่ี ะตายแต่ฉันดันได้ยนิ เสียงของหยดน้ำทีข่ ้างหู
“คิดจะทำอะไรกนั รึเจ้าคะ?”
“...”
เสียงอันคนุ้ หทู ่เี หมือนไมไ่ ด้ยินมาเน่นิ นานท้ังๆ ท่ีไม่น่าจะนาน

หน้า 250