Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

เพดานมีโซ่มากมายห้อยลงมา แสงสว่างทั่วท้ังห้องนีเ้ กิดจากโคมไฟเชงิ
เทยี นที่ดูหรูหราอยู่ดา้ นบนเพดานห้องเพยี งอย่างเดียว

ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนพรมสีแดงขนาดใหญ่ที่ถูกปูแทนพื้นห้อง
พอผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นบัลลังก์ใหญ่ที่ว่างเปล่ามีโซ่คล้องอยู่กับบัลลังก์
มากมายหลายเส้น

“นี่ มวั เหม่ออะไรอยู่?”
“เอ๊ะ? ขอโทษครับ แล้วก็คุณเป็นใครเหรอครับ? ผมอยู่ท่ี
ไหน?”
พอผมหันไปหาต้นเสียงที่อยู่ทางซ้ายผมก็เห็นหญิงงามคน
หนึ่งนั่งยองๆ ดูไม่ค่อยเป็นกุลศตรีเท่าไหร่ เธอมีเส้นผมสีขาวยาวถึง
ขนาดพอนั่งอยู่แบบนี้เส้นผมของเธอก็ลากพื้นแล้ว ดวงตามีสีฟ้าสดใส
ใบหน้าของเธอจะบอกว่าน่ารักหรืองดงามผมเองก็บอกไม่ถูกแต่ถ้าถาม
ว่าไปทางน่ารักหรืองดงามมากกว่ากันผมก็ต้องขอบอกว่าเธอสามารถ
ไปสุดได้ทั้งสองทาง ดูจากภายนอกดูเด็กน่าจะอายุไล่เลี่ยกับผม สวม
เสื้อยืดสีขาวแขนสัน้ หลวมๆ มีตัวอักษรสีดำเขยี นคำว่า ‘Go To Hell’ ไว้
ด้วย กางเกงยีนส์ขาสัน้ (สน้ั มาก) ไม่สวมรองเท้า เธอกำลงั ถอื ดอกลิลลี่สี
ชมพูไว้ทม่ี อื ซ้าย
“อืม อยูท่ ห่ี ้องสว่ นตัวของฉันน่ะ”
“เอ่อ หอ้ งส่วนตัว...”
“กอ็ ย่างทเี่ ห็นนนั่ แหละ”
“ขอโทษนะครับผมเองก็ยังมนึ ๆ งงๆ แต่วา่ แลว้ คณุ คอื ?”
“อมื เรียกฉนั วา่ อาม่กี ็ได้นะกัลยา แลว้ กน็ ีฉ่ นั ให้”

หน้า 301

หนา้ 302

พอส้ินเสียงดอกลิลลส่ี ีชมพูก็ลอยเข้ามาชนกับหน้าอกของผม
และจมหายไป

“เอะ๊ หายไปแลว้ ?! เดีย๋ วนะ? ทำไมรู้จักผมดว้ ยล่ะครบั ?”
“ฉันตอ้ งรจู้ ักอยู่แลว้ ละ่ นะ ก็ฉันนะ่ สอดส่องอยู่ตลอดเลยละ่ ”
“สอดสอ่ งทีว่ ่าน่มี ันยังไงกนั ครบั ?!”
“เรื่องนั้นช่างเถอะ ฉันเป็นเทพน่ะแต่สำหรับนายแล้วฉันก็
เหมอื นเป็นพระเจ้าของนายนะ”
“พระเจา้ ของผมเหรอครับ?”
“คือว่านะขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ พอดีมีเวลาไม่มากน่ะ
เด๋ียวจะโดนจับไดเ้ อา”
ถึงผมมเี รอื่ งที่อยากจะถามคณุ อามีอ่ ยู่อีกเยอะเลยก็เถอะ แต่
เธอก็ทำท่าทางเหมือนไม่มีเวลาพอจะตอบคำถาม ผมเลยเงียบและรอ
ฟังส่งิ ท่ีเธอจะพูด
“คือว่า ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้อีกสักพักนายก็คงจะตาย แบบ
ตายจรงิ ๆ แล้วล่ะนะ”
“ตายเหรอครบั ?”
“จำภาพคร้ังสดุ ท้ายก่อนนายจะมาตน่ื ที่น่ีไดไ้ หมละ่ ?”
“ผมโดนย่างสด?”
“อะ...อมื พอนายพูดเองแล้วมันกแ็ ปลกๆ นะ ชา่ งเถอะตอนน้ี
นายกำลังจะตายแล้วล่ะ”
“เหรอครับ? แล้วทุกคนปลอดภยั ดีไหมครับ?”
“หมื ...ขนาดรวู้ า่ ตวั เองกำลังจะตายไม่รสู้ กึ อะไรบา้ งเลยรึไง?”

หนา้ 303

“ก็มีรู้สึกเสียดายนั่นแหละครับ ผมยังไม่ได้พาพิมกลับบ้าน
แถมยังไม่ได้ใช้ชีวิตที่สนุกแทนส่วนของเพื่อนที่จากไปเลยนี่ครับ แต่ผม
คงไมส่ ามารถทำอะไรได้แล้วล่ะม้ังครับ”

ผมพูดแล้วก้มหน้ามองพื้น ถึงจะรู้สึกเจ็บใจและเสียดายอยู่
บา้ งแต่คงทำอะไรไมไ่ ด้

“คอื วา่ นะ ฉนั สามารถทำให้นายมีชีวิตอย่ตู ่อในโลกทางน้ันได้
นะ?”

“เอ๋? พดู จริงเหรอครับ?!”
“ฉนั ไม่พดู โกหกหรอกนะ ก็ส่วนใหญอ่ ่ะนะ”
“เอิ่ม....”
“คือว่าสถานการณ์ตอนนี้น่ะ เพื่อนๆ ของนายในโลกที่นาย
เพง่ิ เข้ามาอยู่เมื่อวานน่ะกำลังอย่ใู นอันตรายละ่ นะ”
“กะ...เกิดอะไรขน้ึ ครบั ?!”
พอได้ยินแบบน้ันผมก็เกิดอาการร้อนรนขึน้ มาทันที เพราะผม
เองก็เพ่งิ คดิ ได้วา่ เหมือนมกี ารก่อจลาจลก่อนท่ีผมจะถูกไฟเผาด้วย
“อืม ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละแต่ยังไม่ต้องกังวลไป เวลาใน
ห้องนี้ไหลไปช้ากว่าโลกข้างนอกน่ะ แล้วก็ฉันสามารถทำให้นายมีชีวิต
อยูต่ อ่ ไปได้และนายกส็ ามารถกลบั ไปช่วยเหลอื เพื่อนได้ แต่กไ็ ม่ได้ทำให้
ฟรๆี หรอกนะ?”
(มีเงื่อนไขซะด้วยสิ? แบบนี้เหมือนกับการขายวิญญาณให้
ซาตานเพื่อแลกกลบั ความปรารถนารึเปล่านะ? บอกว่าเป็นเพระเจ้าของ
เราด้วย...)

หนา้ 304

โปก๊ !
“โอ๊ย! มาเขกหัวผมทำไมละ่ ครับเนย่ี ?!”
“ฉันไม่ใช่ปีศาจซาตานที่ไหนหรอกย่ะ เป็นเทพของแท้เลยยะ่
ถ้ายังจะยืนกรานว่าฉันเป็นปีศาจอยู่ล่ะก็ จะใช้มือเขกหัวนายแบบ
ความเรว็ จนตามองไม่ทนั จนสมองพุง่ ไปเลยดไี หม?”
“อะ...อ่านใจผมได้เหรอครับ? แล้วเรื่องสมองพุ่งเนี่ยคนที่เป็น
เทพเขาสมควรพูด...ขอโทษครบั ”
พอเห็นคุณอามี่ทำท่าจะเขกหัวผมต่อผมเลยหยุดพูดไป
กลางคนั
“ตกลงวา่ มีเง่ือนไขอะไรเหรอครับ?”
“เงอื่ นไขทว่ี ่าก็คือ หลงั จากท่ฉี นั มอบชวี ติ ใหม่ให้นายแล้ว นาย
ก็หาทางมาชว่ ยฉันทำลายหอ้ งบา้ ๆ นเี่ พื่อพาฉนั ออกไปทนี ะ”
“ช่วยทำลายห้องนี้เหรอครบั ?”
ผมไมเ่ ขา้ ใจเรอ่ื งทพ่ี ดู จริงๆ
“กค็ วามจรงิ ฉันถูกขังอยู่ในหอ้ งนี้นะ่ สิ ก็คุ้มดไี มใ่ ช่เหรอ? นาย
ไดช้ ีวิตใหม่ แลกกบั ชว่ ยหาทางทำให้ฉันได้เป็นอิสระน่ะ?”
“เดี๋ยวกอ่ นนะครบั เบรกก่อนเลย คอื คุณอามี่เป็นเทพแต่ถกู ขงั
แบบนัน้ มนั ก็เหมอื นกบั ปศี าจท่ีถกู ...ขอโทษครบั ”
ผมหยุดพูดทันทหี ลงั จากเห็นคุณอาม่ีทำท่าจะเขกอกี ครง้ั
“เมื่อก่อนซนนิดหน่อยนะ่ หลังจากนั้นก็เลยถูกจับขังให้สำนึก
ผิดน่ะสิ แตเ่ หมอื นทางน้นั จะลมื ไปแล้วว่าขงั ฉนั อยู่นะ่ ฉันก็เลยอยู่แต่ใน
ห้องนีม้ าตลอดเลยนะ่ ส”ิ

หนา้ 305

(ถ้าเป็นความจริง และถ้าสำนึกแล้ว คุณอามี่ก็น่าสงสารอยู่
นะ...)

“ก็นั่นแหละ เบาะแสในโลกใหม่ที่นายอยู่ตอนนี้ก็สามารถหา
ตัวฉันได้ หากนายตอบตกลงก็ถือว่าเรามพี ันธสัญญาซ่ึงกนั และกันแล้ว
นะ วา่ ไงล่ะ?”

“อืม...ก่อนจะตกลงผมมเี ร่อื งอยากถามคณุ อามี่สักขอ้ ครับ”
“ว่าไง?”
ผมเงียบไปสกั พกั ก่อนจะถามสง่ิ ทอ่ี ยากรู้ออกไป
“คุณอามี่เปน็ เทพ(ที่ด)ี จรงิ ๆ ใชไ่ หมครบั ?”
“...”
คุณอามเ่ี งยี บสนทิ ไมไ่ ด้ตอบคำถามของผมทนั ที
“แน่นอนสิยะ!”
“อ่ะครบั ถ้าแบบนน้ั ตกลงครบั ”
ยังไงผมก็ไม่มีเวลาตรวจสอบอยู่แล้ว ถ้ามัวช้าล่ะก็พวกพ้อง
ของผมก็จะแยเ่ อา ยงั ไงชวี ติ ของพวกนัน้ ต้องมาก่อนแหละนะ
(แตถ่ ึงจะกลับไปอยา่ งเราจะช่วยอะไรไดไ้ หมนะ...)
“ถ้าแบบน้ันมาทำพันธสัญญากัน”
“ครบั แต่ตอ้ งทำยังไงละ่ ครบั ? สัญญาปากเปลา่ ไม่ได้เหรอ?”
“เจ้าบา้ สญั ญากบั เทพใช้แคป่ ากเปลา่ ได้ท่ไี หนละ่ ?”
เธอหยบิ เข็มทอ่ี ยู่ๆ กป็ รากฏขึ้นมาแลว้ จม้ิ ไปท่ีนิ้วนางข้างซ้าย
ของตัวเองจนมขี องเหลวสีทองไหลออกมาจากนิ้วนาง
“เอาละ่ ดูดเลือดทีน่ ว้ิ ฉนั ซะ”

หนา้ 306

“เอิ่ม...แบบนี้มันยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนทำพันธสัญญาเลือดกับ
ปศี า...ขอโทษครบั ”

“รบี ๆ ดูดได้แลว้ นา่ !”
“ครบั ขอเสียมารยาทนะครบั ”
ถึงจะรู้สึกต่อต้านอยู่บ้างแต่ผมก็ตัดสินใจที่จะดูดเลือดที่นิ้ว
ของคุณอาม่ี ในตอนแรกผมคิดว่าเลือดคงจะมีกล่ินคาวสุดๆ แน่เลย แต่
ผมคิดผิดเลือดของคุณอามี่ไม่มีกลิ่นคาวเลย แถมหวานอย่างกับ
นำ้ หวานเลย
“อ้ือ~ น่ีดดู พอรึยัง ดดู เยอะไปแลว้ ม้ัง?”
“อ่ะ ขอโทษครับ พอดีผมชอบของหวานๆ น่ะครับ แต่ลืมไป
เลยว่าเปน็ เลอื ด คงไม่เปน็ อะไรนะครบั ?”
“เจ้าบ้านี่ แต่ช่างเถอะไม่มเี วลาแล้วล่ะ”
“เสร็จแลว้ เหรอครบั ?”
“อืม ต่อจากนี้พวกเราจำมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดต่อกัน
และสามารถสือ่ สารกันไดด้ ว้ ยนะ แมจ้ ะอยไู่ กลแค่ไหนก็ตาม”
“สะดวกสุดๆ เลยนะครับ แล้วผมจะต้องทำอะไรบ้างเหรอ
ครับ?”
“นายคงได้ฟังเรื่องของพวกคนที่นายไปอยู่ด้วยมาแล้วใช่
ไหม? ว่านายเคยอยทู่ โ่ี ลกนั้นแลว้ น่ะ?”
“ครบั ถึงจะจำเรือ่ งตอนน้นั ไม่ได้เลยก็เถอะครบั ...”
“นั่นแหละ ฉันสามารถกู้คืนความสามารถก่อนที่นายจะ
กลบั ไปโลกเดิมคืนมาได้นะ ถงึ จะกู้กลบั มาเลยทีเดียวไม่ได้กเ็ ถอะ แต่ไม่

หนา้ 307

ตอ้ งกงั วลไป ฉันจะมอบสกิลระดับมสิ ทิค [อาพเพรนดี้] (เรียนรรู้ วดเร็ว)
กับสกลิ ระดบั ยนู ีค [เทโซเรเรยี ] (คลงั สมบัตยิ ักษ์) เอาไว้ให้ด้วยแล้วกัน
นะ”

“ถึงจะไม่คอ่ ยเข้าใจแตเ่ หมือนจะเปน็ ของสดุ ยอดสนิ ะครับ?”
“แน่นอนสิ ถ้าแบบนัน้ มาเรมิ่ การกู้คนื กันเลยไหม?”
“ไดค้ รับ”
แปะ
คุณอามี่ปรบมือหนึ่งครั้ง ก็มีโน๊ตบุ๊คปรากฏออกมาพร้อม
เกา้ อแ้ี ละโต๊ะวาง
“เอม่ิ ...เทพเขาใช้ของแบบนี้ด้วยเหรอครบั ?”
“กต็ ้องมีกนั บ้างแหละน่า ถา้ ให้อยูใ่ นหอ้ งนี้อย่างเดียวแต่ไม่มี
อะไรใหท้ ำฉนั คงบา้ ตายไปกอ่ นแนๆ่ เลยละ่ ถึงจะไม่ตายกเ็ ถอะ”
เธอน่งั กดแป้นพิมพอ์ ยสู่ ักพกั ก่อนท่ีจะ...
“อ่ะ เสร็จแล้วล่ะ ตอนนี้ยังกู้คืนได้แค่ 7% นะ เพราะมันเป็น
ข้อมูลค่อนขา้ งที่จะนานแล้วน่ะ ความจริงก็กไู้ วต้ ง้ั แต่ทีพ่ านายมาในห้อง
น้แี ลว้ ล่ะนะ”
“อ่อ ผมก็ว่าอยู่เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆ ในตอนแรกน่ะครับ
ถ้าบอกกู้ขอ้ มูลให้ตั้งแต่แรกแลว้ แสดงว่าคงรู้อยูแ่ ลว้ ว่าผมจะตอบตกลง
สินะครบั ?”
“ก็ใชแ่ หละ”
“เอิ่ม...ถ้าไม่ได้กู้ขอ้ มลู ให้แลว้ เม่ือกีท้ ำอะไรเหรอครับ?”
“ฉันเพิ่มอะไรให้นายนิดหน่อยน่ะ มีพวกสินสงครามของนาย

หนา้ 308

กับสกิลระดับอีปิค[เช็คสเตตัส](ตรวจสอบค่าความสามารถ) เอาไว้

ใหน้ ่ะ”

“แล้วมนั ใชย้ งั ไงเหรอครบั คุณอาม่ี?”

“นายแค่คิดว่าอยากจะใช้สกิลอะไรในหัวมันก็ใช้ได้เองน่ัน

แหละ พดู คำวา่ ‘สกลิ ’ ในใจจากนั้นเลอื กใชส้ กิลที่มอี ยู่ดูส”ิ

ผมลองทำตามท่คี ณุ อามบ่ี อก

(สกิล...)

เพยี งแคน่ ้ันก็มีช่ือสกิลขึน้ มาใหเ้ ลือกแลว้

[สกลิ ] ➡️ >[อาพเพรนด]้ี >[คอร์ลีโอเน่]

>[เทโซเรเรีย] >[เช็คสเตตัส]

>…

เหมือนกับวา่ ตอนนีผ้ มยังมเี พยี ง 4 สกิลสนิ ะ

หลังจากนัน้ ผมลองเลือกสกิลใช้ดู

(สกิล>เช็คสเตตสั )

กลั ยา เผ่าพันธ์ุ มนุษย์? เลเวล ??

คา่ ความสามารถ

ความแข็งแกรง่ ??? ?

พลงั ชีวิต ??? ?

ความคลอ่ งตวั ??? ?

ความรวดเร็ว ??? ?

พลังเวทย์ ??? ?

โชค ??? ?

หน้า 309

สกลิ ??

เวทมนตร์ ??

“เอิ่ม...คุณอามี่ครับ ผมลองใช้[สกิลเช็คสเตตัส]ดู มันมีแต่

เครอื่ งหมาย ? อยู่เต็มเลยนะ่ ครบั ”

“ไม่แปลกหรอก ก็มนั กำลงั กขู้ ้อมลู อยู่นี่นา ตวั เลขมันเลยข้ึนๆ

ลงๆ ตลอดเวลา สกลิ น้ันกค็ งยังใช้ไม่ไดส้ ักพักนั่นแหละ แต่ก็สามารถใช้

เช็คของคนอ่นื ได้อยนู่ ะ”

“แบบนี้นี่เอง ใช่ๆ ผมอยากจะรู้ว่าตัวผมสามารถใช้เวทมนตร์

ได้ไหมน่ะครบั ?”

“อืม ก็ใช้ได้แหละนะ ยังพอมีเวลาจนกว่าจะถ่ายโอนสิน

สงครามเสรจ็ อยากใหส้ อนใหไ้ หมล่ะ?”

“อยากครบั !”

ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่าเปน็ อะไร ปกติถ้าได้คุยกับคนแปลกหน้าคง

จะเกร็งๆ ไม่ก็เกรงใจแบบสุดๆ ไปแล้ว แต่กับคุณอามี่ผมกับรู้สึก

เหมือนว่าตัวเองคุ้นเคยแบบแปลกๆ เลยทำให้ผมสามารถพูดสิ่งที่

อยากจะพูดได้อย่างไม่รูส้ ึกเกรงใจเลยสักนิด แถมเจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะถอื

สาดว้ ยสิ

“อืม พอดีว่าฉันน่ะถนัดใช้เวทย์ธาตุลมน่ะ นายเองก็เปิดใช้

งานสกลิ [อาพเพรนดี้]แบบใชอ้ ัตโนมัตไิ วด้ ้วยนะ”

“เปดิ ยงั ไงเหรอครบั ?”

“ในหน้าเมนูสกิลน่ะ ให้เลือกสกิลที่จะใช้แล้วเลือกเป็น

‘อัตโนมัติ’ เอาไว้ หากมีตัวอักษร ‘A’ ขึ้นอยู่หลังสกิลแสดงว่ามันเปิดใช้

หน้า 310

งานแล้วน่ะ”
ผมลองทำตามทค่ี ณุ อามสี่ อนดู

[สกิล] ➡️ >[อาพเพรนด]ี้ A >[คอรล์ ีโอเน่]
>[เทโซเรเรยี ] >[เชค็ สเตตัส]
>…

“อะ่ ได้แลว้ ครบั คุณอาม่”ี
“ดี ถา้ งั้น”
แปะ
พอคุณอามี่ปรบมือหนึ่งครั้ง ก็มีหุ่นไม้สำหรับซ้อมฟันดาบท่ี
เหมือนเคยเหน็ ในภาพยนตรป์ รากฏขึ้นมาสองตวั
“สิ่งสำคัญของการใช้เวทมนตร์คือจินตนาการกับพรของเทพ
นะ”
“จินตนาการผมกพ็ อเขา้ ใจแต่พรของเทพน่ีคอื ?”
“ก็ถ้าหากเทพองค์นั้นๆ ชอบนาย นายก็ไปขอให้เขาสอนเวท
มนตร์ให้ไดเ้ ลย เวทมนตรท์ ่ีได้จากเทพท่ีชอบในตัวนายนะ่ ไม่จำเป็นต้อง
รา่ ยคาถาเลยน่ะ แถมพลังยงั รุนแรงมากดว้ ยนะ”
“แบบนี้นีเ่ อง แลว้ ตอ้ งทำยงั ไงบ้างเหรอครับ? คณุ อามี่จะสอน
ให้ผมดว้ ยสินะ?”
“ก็บอกว่าจะสอนให้ไง ฉันจะสอนเวทย์[ลูกศรสายลม] ให้
แลว้ กันนะ”
“ครับ!”
ผมตอบอยา่ งแขง็ ขนั

หน้า 311

“ความจริงถ้าใชก้ ับคันธนูจะได้ผลดกี ว่านะ แต่หากไม่มีอาวธุ
ก็ทำมือแบบน้”ี

คุณอามี่ทำท่าเหมือนจะยิงปืน มือขวายื่นนิ้วชี้ออกมาแล้วชี้
หาเปา้ หมาย

“หลังจากนั้นให้คิดว่าจะใช้สกิลอะไรภายในหัว อย่างตอนน้ี
ฉันจะใช้[ลูกศรสายลม] ฉันก็คิดถึงภาพลูกศรที่เหมือนกับล่องหน
พอจะยงิ ก็แค่คิดวา่ ยิงออกไปแคน่ ั้นแหละ ดูนะ”

ฟรว้ิ ววว ตมู !
ทันทีที่คุณอามี่ทำมือเหมือนยิงเวทย์ออกไป ก็เกิดเสียงกรีด
อากาศดังข้นึ ก่อนทีห่ ัวของหนุ่ ซอ้ มจะระเบิดกระจยุ
“ก็ประมาณนีแ้ หละ ลองดสู ิกัลยา”
“ครับ...”
ผมลองจินตนาการถึงภาพลูกศรล่องหนภายในหัว ทำมือ
เหมอื นจะยงิ แบบคณุ อามี่ แล้วก.็ ..
(ยงิ !)
ฟร้วู วววว ตูม!
“อ๊ะ...?”
[เรยี นรเู้ วทมนตร์นอร์มอล=ลูกศรสายลมแล้ว]
มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นภายในหัวพร้อมกับหุ่นสำหรับซ้อม
ระเบิดกระจายเปน็ ชนิ้ ๆ และไปชนกับกำแพงห้องจนเกดิ เสยี งดงั สน่ัน
“อ๊ะ...โทษทีนะกัลยา เหมือนฉันจะลืมสอนเรื่องการควบคุม
พลังเวทย์น่ะ”

หน้า 312

“ครับ...”
และแล้วเวลาก็ผ่านไปสักพักจนทำให้ผมได้ข้อสรุปว่าการท่ี
ผมจะควบคุมพลังเวทย์ให้ดีได้จำเป็นต้องร่ายคาถาหรือก็คือพูดออก
เสียงมาสักคำ ไม่เช่นนั้นพลังเวทย์ที่ปล่อยออกไปมันจะไม่ค่อยเสถียร
เท่าไหร่ หลังจากที่ผมควบคุมพลังเวทย์ได้ผมก็ได้รับสกิลมาใหม่อีก
สองสกิลนั่นก็คือสกิลระดับแรร์ [ควบคุมพลังเวทย์] และสกิลระดับ
ยูนีค [ฟื้นฟูความเร็วสูง] เหมือนว่าสกิลฟื้นฟูจะได้มาจากการกู้คืน
ข้อมูลของคุณอามี่ พอเห็นว่าเป็นสกิลฟื้นฟูผมก็ทำการเปิดใช้งาน
อัตโนมตั เิ อาไวท้ ันทเี ลย
“เหมือนว่าจะได้แล้วนะ แต่ยังไงการกู้ข้อมูลก็ได้แค่ 7% เอง
ยังไงก็ระวังตวั ด้วยแลว้ กันนะกลั ยา”
“ครบั แต่ผมมีเรื่องสงสัยสกั พกั แล้วครบั ”
“อะไรเหรอ?”
“ที่บอกว่าเป็นข้อมูลเนี่ยมันยังไงเหรอครับ? ถ้าเป็น
คอมพิวเตอร์ผมก็พอเข้าใจนะครับเรื่องการกู้ขอ้ มูลจากฮาร์ดดิส แต่กับ
มนุษยเ์ นยี่ ...”
“ก็คล้ายๆ กันนั่นแหละ ถ้าจะให้ยกตัวอยา่ งง่ายๆ ล่ะก็ ให้คิด
ว่าวิญญาณเป็นฮาร์ดดิสก์ก็ได้มั้ง ส่วนชิ้นส่วนอื่นๆ ในเครื่อง
คอมพวิ เตอร์ก็เปรยี บเสมอื นส่วนต่างๆ ในรา่ งกาย สำหรบั มนุษย์หากไม่
มีวิญญาณมันก็เหมือนกับตายนั่นแหละ คอมพิวเตอร์เองหากไม่มี
ฮาร์ดดิสก์มันกเ็ ปดิ ไมต่ ิดถกู ไหม?”
“กใ็ ช่ครบั ”

หน้า 313

“อย่างฮารด์ ดสิ ก์หากมขี ้อมูลเยอะเกินไปหรอื ใกลเ้ ต็มพวกเรา
ก็จะทำการล้างข้อมูลหรอื ไม่ก็ซื้อมาใส่เพิ่มใช่ไหมล่ะ? ในกรณีของนาย
คือวิญญาณสูญสลายไปแล้วก่อนจะกลับไปโลกเดิม แต่นายไม่ได้ตาย
มันมีหลายกรณีหากวิญญาณสลายไปคือถ้าไม่ตายก็กลายเป็นบ้าน่ะ
ของนายเหมือนจะถูกล้างข้อมูลแต่ก็ยังคงเหลือข้อมูลที่ตกค้างอยู่
บางส่วนกเ็ ลยยังพอใชช้ วี ติ แบบปกติหลงั จากปรบั ตัวได้”

“แบบนี้นี่เอง...”
“และที่ฉันบอกว่ากู้ข้อมูลของนาย อันที่จริงก็แค่พยายามดึง
วญิ ญาณที่เคยสลายของนายในโลกนัน้ มารวมกันใหม่แล้วยัดคืนให้นาย
เท่านั้นแหละ ที่บอกว่ากู้ได้แค่ 7% ก็เพราะตอนนี้ยังรวบรวมได้แค่นี้น่ะ
มันก็นานแล้วด้วยสิ ที่ยังรวบรวมได้นี่ก็ปาฏิหาริย์สุดๆ แล้วเหมือนกัน
นะ”
“เขา้ ใจโดยรวมแล้วครับ ขอบคณุ มากนะครบั ”
“ไม่ต้องใส่ใจ ตอนนี้พวกเราเชื่อมต่อกันอยู่ถ้าช่วยได้ก็
อยากจะชว่ ยล่ะนะ”
“แล้วผมจะกลบั ไปทโี่ ลกน้ันยังไงเหรอครับเน่ีย?”
“ไม่ต้องห่วงฉันพานายมาแค่ร่างจิตน่ะ ส่งกลับไปได้ตลอด
แหละ”
“เอิม่ แล้วผมสามารถมาทน่ี ีอ่ ีกไดร้ ึเปลา่ ครับ?”
“ทำไมละ่ ? หลงเสน่ห์ฉันแลว้ รึไง?”
“ก็แคถ่ ามไว้กอ่ นนะ่ ครับ”
“ฮ่าๆๆ ก็อาจจะมาได้นะ แต่อย่ามาดีกว่าถ้าหากไม่ถึงเวลา

หนา้ 314

ทำลายหอ้ งนจ้ี ริงๆ นะ่ ”
“เกี่ยวกบั เรอื่ งท่บี อกว่าจะถกู จับได้น่ะเหรอครบั ?”
“ใช่แล้วล่ะ ถงึ คนท่ีขังฉันไว้ที่นี่น่าจะลืมไปแล้ว แต่ถ้าโดนรู้ว่า

พยายามจะหนีด้วยตัวเองล่ะก็ คงจะพยายามขังฉนั อกี นั่นแหละ เพราะ
แบบนัน้ นายไปหาวธิ ีท่ีจะทำลายห้องน้ใี ห้ทแี ล้วกันนะ”

“เอิ่ม...ถ้าทำแบบนั้นแล้ว เป้าหมายของเทพองค์นั้นจะไม่
เปลยี่ นมาหาผมแทนเหรอครับ?”

“ถงึ ตอนน้ัน นายคงหาทางออกได้เองแหละนา่ ฮ่าๆๆ”
“เหมือนจะไรค้ วามรับผดิ ชอบสดุ ๆ เลยนะครบั เนีย่ ?”
“เอานา่ ๆ ไปได้แลว้ ไป เพอื่ นนายกำลงั จะแย่แล้วนน่ั ”
“ไม่ใช่ว่าพอถูกสง่ กลบั ไปแล้วเพอื่ นผมไม่เหลือรอดแล้วนะ ถ้า
แบบนัน้ ผมจะโกรธจริงๆ นะครบั ?”
“ยังมเี วลาเหลอื อยู่นะ่ ”
“ครับถ้าแบบนั้นส่งผมกลับไปทีครับ ว่าแต่ผมลืมถามเรื่องท่ี
สำคญั ท่สี ดุ ไป...”
“อะไรอกี ล่ะ?”
“ผมจะไหวไหมเนี่ย?”
“ก็มีตัวอันตรายอยู่ใกล้ๆ จุดที่นายอยู่ด้วย ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ
เพราะถ้านายเป็นอะไรไปฉันคงหมดหวงั แนๆ่ แตต่ ัวอันตรายท่ีว่าเหมือน
มนั จะแพไ้ ฟนะเผ่ือตอ้ งเจอกัน ร้ไู ว้ก่อนดีกว่า”
“อะ่ ...ครับ ขอบคุณทีเ่ ตือนนะครับ แลว้ จะส่ง—”
—แปะ!

หน้า 315

ยงั ไม่ทันท่ผี มจะพดู จบผมก็โดนคุณอาม่ีตบหน้าอยา่ งแรงด้วย
รอยยิ้มและก่อนที่สติของผมก็กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้งก็อยากจะถาม
จรงิ ๆ ว่า

(ไม่มีวิธอี ื่นแลว้ เหรอครับ?)
แลว้ ผมกว็ ูบหมดสตไิ ป

หน้า 316

บทท่ี 6 ความวุ่นวาย

[ปัจจุบนั ]
ตุบ...
รา่ งของท่านพมิ ลม้ ลงนอนควำ่ หน้าอยกู่ ับพื้น
“อะ..อะไรกัน ใช้เวทมนตร์ได้โดยไม่ต้องร่าย? แถมเวทมนตร์
ท่ใี ช้น่นั มัน?...อัก๊ !”
มันเอามือกุมหน้าท้องของตัวเองที่มีเลือดสีแดงสดไหล
ออกมา เกราะสีดำของมนั แตกออกเปน็ แนวขวาง ดาบยักษ์เองก็หกั ครึ่ง
ตกอยทู่ ี่พน้ื
“ทะ...ทา่ นพมิ ทำได้...เหมอื นกบั ท่านยา่ ทวด...”
ดิฉันตกใจกับภาพเม่ือครู่เป็นอย่างมาก ตัดสายน้ำของ
ท่านพิมตัดผ่านดาบและเกราะดำของมันได้ ถึงแม้จะไม่ถึงกับทำให้มัน
ตายได้ในครั้งเดยี ว แต่ความเสยี หายขนาดนแ้ี ถมยงั ...
(ใช้ตัดสายน้ำของเราได้ด้วยการเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวจาก
ตอนที่เจอกันในครั้งแรก? แถมพลังขนาดนั้น ถึงเป็นเราในสภาพพร้อม
เต็มที่ก็ยังไม่อาจตัดดาบยักษ์นั่นได้แน่...ท่านพิม ดิฉันเพิ่งสอนท่านไป
ยังไม่ทันข้ามวันเลยแทๆ้ ...)
“ยังไงกเ็ ถอะ รบี จดั การแม่เด็กน่ีไว้กอ่ นจะดกี ว่า หากปล่อยไว้
นานได้เป็นปญั หาแน่...”
มนั ลุกขนึ้ อกี คร้งั แล้วเดนิ เข้าไปหาร่างของทา่ นพิมอยา่ งช้าๆ
“ท่านพมิ ! ช่วยท่านพิมด้วย! ปกปอ้ งท่านทีใครกไ็ ด้!”
ดิฉันไม่เหลือแรงกายพอที่จะลุกขึ้น เพื่อไปช่วยเหลือพวกเขา
ได้ จึงทำได้เพียงตะโกนขอความชว่ ยเหลือดงั่ หมาข้ีแพ้เท่านั้น

หน้า 318

“ผะ..ผมจะปกป้องเองครบั !”
“ทา่ นเปาโล...”
ทา่ นเปาโลแมจ้ ะกลัวจนสุดขีด แต่ก็ยังมายนื กางแขนขวางอยู่
หนา้ ท่านพิมเอาไว้
“รอดูอยู่ตรงนั้นไปนั่นแหละ เจ้าเด็กน้อย ข้าจะรีบจัดการเจ้า
เด็กน่นั แลว้ ก็จะถึงตาเจ้า ชว่ ยรอไปอกี สักหนอ่ ยเถอะ พวกแกจัดการเจ้า
พวกองครกั ษซ์ ะ!”
“รบั ทราบครับ!”
พวกศตั รพู ากนั ตอบอย่างแข็งขัน
กอ่ นที่มันจะเดินถึงตวั ทา่ นพมิ
ตูม!
“?!”
มบี างอย่างตกลงมาจากท้องฟา้ กระแทกพ้ืนอย่างแรง ฝุ่นควัน
คละคลุ้งไปรอบบริเวณ
“รอบนจี้ ะไม่มกี ารใหอ้ ภัยอกี ต่อไปแล้วนะเจา้ คะ”
“มาทำเรือ่ งแย่ๆ กบั ประชาชนของขา้ ได้นะ”
“อะไรกัน?!”
เสยี งอนั คุน้ หูดงั มาจากทิศทางที่พวกพอ้ งของดิฉันอยู่
พอฝนุ่ จางลงก็เหน็ ท่านยา่ ทวดกบั กษตั ริย์อานัวร์ยนื อยู่
“ทา่ นย่าทวด...”
ความหวงั กอ่ เกดิ ข้นึ มาในหวั ใจของดิฉันอกี ครง้ั
“กลบั มาเรว็ กวา่ ทค่ี ิดอีกนะครบั ทา่ นภัทร”

หน้า 319

มันมองท่านยา่ ทวดแลว้ พูดแบบน้ัน
“ถ้าเร็วจรงิ คงไมเ่ กดิ เร่อื งแบบนห้ี รอกเจ้าค่ะ”
“อะไรกัน?! กษัตริย์มาด้วยตัวเองเลยเรอะ?!”
“จะทำยงั ไงล่ะทีน้?ี !
กลุ่มศัตรูเร่ิมส่งเสยี งดงั เอะอะกนั ขึ้นมา
“ทา่ นยา่ ทวด ทา่ นกัลยา ท่านกัลยากำลังแย่แล้วเจา้ คะ่ !”
ดิฉนั ตะโกนออกไปสดุ เสียง
“วา่ ไงนะ?!”
พอท่านย่าทวดได้ยินดังนัน้ เขาก็รีบวิ่งไปดูร่างของท่านกัลยา
ทนั ที กษัตริยอ์ านวั รก์ ็เช่นกนั
“ขออภัยชว่ ยหลบหน่อยเจ้าค่ะ…”
““ค่ะ””
ท่านย่าทวดบอกพวกเด็กแฝดที่กำลังกอดร่างของท่านกัลยา
เอาไวแ้ น่น
“นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเจ้าคะ? ทำไมสภาพท่านพี่ย่ำแย่
ขนาดน?ี้ !”
“ไม่ได้การแลว้ ภทั ร แมห่ นูขา้ งๆ แคพ่ ลังเวทยห์ มดเลยหมดสติ
แต่ท่านพี่สาหัสมาก แถมถูกปล่อยทิ้งเอาไว้นานแล้วยังไม่มีการรักษา
เลยด้วย!”
ทั้งสองตรวจดูอาการของท่านกัลยาแล้วแสดงท่าทีร้อนรน
ออกมาอย่างเหน็ ได้ชัด
“ตามหาโส...ต้องตาม...อะ๊ ?!”

หนา้ 320

ในขณะที่ท่านย่าทวดพูดแบบนั้นสายตาของท่านก็เหลือบไป
เห็นรา่ งของโสทน่ี อนอยู่กบั พน้ื

“...เจ้าตายแล้วง้นั รึโส...”
“เพราะหนูเองค่ะ!”
“?”
คุณดาริณียืนขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วบอกกับท่านย่าทวด
แบบนน้ั
“ท่านกลั ยาชว่ ยลูกสาวของผมไว้จนเจ้าตัวตอ้ งเป็นแบบนี้ครับ
ท่านภัทร...”
“งน้ั รึ...ท่านเปาโลกับลูกสาวอย่าได้กลุ้มใจไปเจ้าค่ะ เมื่อก่อน
ท่านพี่ของพวกฉันก็เป็นคนแบบนี้ ต้นเหตุมันไม่ได้มาจากพวกท่านแต่
อยา่ งใดเจ้าคะ่ ”
ทา่ นยา่ ทวดพูดแบบนนั้ กับพวกทา่ นเปาโลแลว้ ยนื ข้ึน
“อานัวรพ์ อจะทำอะไรไดไ้ หมเจา้ คะ?”
“เป็นเรื่องยากทั้งข้าและเจ้าไม่มีใครสามารใช้เวทย์รักษาได้
คนที่อยู่ที่นี่ทุกคนก็ไม่น่ามีคนใช้ได้เพราะถ้ามีคงจะใช้ไปนานแล้ว ถ้า
เหลนสาวของขา้ อยดู่ ้วยล่ะก็...”
“กป็ ล่อยใหต้ ายไปเลยไม่ดีกว่ารึครบั ท่านภัทร?”
มนั พูดแบบนัน้ กับทา่ นย่าทวด
“ก่อนอื่นไปจัดการกับต้นเหตุก่อนดีไหม? ทางนี้ข้าจะเป็นคน
คุม้ ครองเอง”
“ไหวรึเจา้ คะ?”

หนา้ 321

“ไหวสิ ไปเถอะอย่าไดห้ ว่ ง รบี จดั การ ยิง่ เร็วเท่าไหรย่ ง่ิ ด”ี
“เจา้ คะ่ ”
ท่านยา่ ทวดพงุ่ ตวั เขา้ ปะทะกับมันทันที
“พวกเจ้าที่อยู่ทางนั้น ในนามของกษัตริย์แห่งลาร์น่า หาก
พวกเจ้ายอมจำนน ณ ตรงนี้ข้าให้คำมั่นว่าจะลงโทษไม่ถึงชีวิตแต่หาก
ใครยงั ยืนกรานทจ่ี ะเขา้ มาละ่ ก็ จะถกู ตัดสินโทษ ณ ตรงนี้!”
“?!”
ศัตรูลังเลทีจ่ ะเขา้ มาอยูส่ ักพกั แต่แล้วก็...
“ถึงจะเป็นกษัตริย์กับผู้นำ แต่ก็เพิ่มมาแค่สองคน พวกเรามี
เยอะกวา่ มากเพราะฉะนนั้ อย่าได้ไปกลวั !”
“โอ้!”
กลุ่มศัตรูพดู เรียกกำลงั ใจของพวกพอ้ ง
“ฉะ...ฉนั เองกจ็ ะช่วยปกป้องด้วยคะ่ ฝ่าบาท”
“ฝ่าบาทใหผ้ มได้ช่วยอีกแรงนะครบั ”
คุณเอวากบั คุณครามแมส้ ภาพยังไม่คอ่ ยจะสู้ดี แตก่ ม็ ายืนอยู่
ด้านหลังของกษัตรยิ ์อานัวร์
“โอ้ เอวาเองเรอะ? ไม่ได้พบกนั นานเลยนะ สบายดรี เึ ปลา่ ?”
“อะ่ ...ค่ะสบายดีค่ะฝ่าบาท แตก่ ่อนอน่ื ...ข้างหลงั ค่ะฝา่ บาท!”
“ยา๊ ก!”
ศัตรูคนหนึ่งพุ่งง้างดาบเข้าหากษัตริย์อานัวร์ท่ีกำลังหันหน้า
มาพูดคุยกับคุณเอวา ทั้งตัวของกษัตริย์นอกจากไม้เท้าแล้วก็ไม่ได้พก
อาวุธอยา่ งอนื่ ตดิ ตวั มาเลย

หนา้ 322

ผลัวะ! ครืดดด
กษัตรยิ ์อานัวรใ์ ชไ้ ม้เทา้ ฟาดหน้าของศัตรูท่พี ุง่ เขา้ มาจนไม้เท้า
แตกกระจาย ศตั รูก็ไถลไปกับพ้นื และนอนน่งิ ไมข่ ยับ
“?!”
“ไม้เท้าข้าหักไปแล้วซะได้ แต่ก็นะ ครั้งต่อไปจะเป็นการใช้
ดาบจริงแล้ว หากใครยงั ยนื กรานวา่ จะเข้ามาทำรา้ ยพวกเรา ข้าจะฆ่าท้ิง
จรงิ ๆ แล้วนะ เจ้าองครกั ษเ์ ผา่ ลนิ นต์ รงน้ันน่ะ”
“ผะ...ผมเหรอครบั ?”
กษัตริย์เอามือชี้ไปทคี่ ณุ คราม
“ขอข้ายมื ดาบยาวของเจ้าหนอ่ ย ส่วนเจ้าก็ถอยหลังไปอย่กู บั
พวกเปาโลกอ่ นแล้วกัน”
“ตะ...แตผ่ มกย็ ะ...โอย๊ ?!”
“เจ้าบา้ ทำตามทฝ่ี า่ บาทรบั สง่ั ซะ เด๋ียวกเ็ ปน็ เรอ่ื งหรอกคราม”
“อ่ะครบั นคี่ รับเชิญใชใ้ หเ้ ต็มทเ่ี ลยครบั ”
แม้ตอนแรกคุณครามจะทำท่าทีไม่พอใจแต่ก็ยอมรับและ
เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว
กษัตริยอ์ านวั ร์รับดาบยาวของคุณครามมาถือไว้ทมี่ ือขวา
“อยา่ ไปกลัวกับอีแคค่ นชราคนเดยี ว ลุยเข้าไปเลย!”
“โอ้!”
พวกศตั รพู ากนั บกุ เขา้ ใส่กษัตริย์
ด้านท่านย่าทวดเองก็ผลัดกันรุกผลัดกันรับกับมันอยู่ แม้มัน
จะได้รับบาดเจบ็ จากเวทมนตรข์ องท่านพมิ แล้ว แตก่ ็ยังใช้ดาบยักษ์ท่ีหัก

หนา้ 323

นนั่ สู้ไดส้ สู กี ับทา่ นยา่ ทวดอยูด่ ี
“เจา้ เกง่ ข้ึนสินะดูอัล?”
“ท่านชราลงไปมากเลยนะครบั ทา่ นภทั ร”
“กค็ งจะใช่นะ”
ระหว่างที่ท่านย่าทวดกำลังดวลกับมันอยู่ดิฉันก็เร่ิมฟ้ืนฟพู ลัง

เวทยไ์ ดเ้ ลก็ นอ้ ยและพยายามดันตัวเองให้ลกุ ขน้ึ แตเ่ หมือนจะไม่ไหว
“ทา่ นรญั ครับ อึ๊บ”
“ทะ...ท่านเปาโลขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
ท่านเปาโลวิ่งมาอุ้มร่างของดิฉันที่สะบักสะบอมและนำดิฉัน

มาวางลงชา้ ๆ ด้านขา้ งของท่านกลั ยา
“ไหวไหมครับทา่ นรัญ”
“เหมือนว่าซ่ีโครงของดฉิ ันจะหัก สว่ นกระดูกแขนขาจะร้าวไป

แลว้ เจา้ คะ่ ...”
เป็นอย่างที่พูดจริงๆ แค่หายใจเข้าออกก็รู้สึกเจ็บปวดทรมาน

เป็นอย่างมาก แม้นิ้วมือจะพอขยับได้แต่ร่างกายส่วนอื่นไม่เหลือ
เร่ียวแรงจะสแู้ ล้ว

“ยังไงก็ต้องรีบหาทางรักษาให้ได้ก่อน แต่สถานการณ์ตอนนี้
มนั ...”

ทา่ นเปาโลทำหนา้ เจ็บใจแบบถงึ ทส่ี ดุ
“ดฉิ ันไมเ่ ป็นอะไรหรอกเจา้ คะ่ ทีน่ า่ เปน็ ห่วงคอื ท่านกัลยา...”
“นน่ั สคิ รบั ถา้ พอจะมีทางช่วยได้ละ่ ก็ ผมกอ็ ยากจะชว่ ย...”
ในตอนนนั้ เองฉันก็หนั ไปมองทางกษตั รยิ อ์ านัวร์

หน้า 324

มีศพมากมายนอนเกลื่อนอยู่กบั พ้ืน ศัตรูที่เข้ามาก็โดนฟันจน
ไมเ่ หลอื สกั คน จนตอนนี้ศัตรูพวกท่เี หลอื ก็ยืนอยู่นง่ิ ๆ ไมไ่ ดเ้ ข้ามาเลยสัก
คน

“ขะ...แขง็ แกรง่ เกินไปแลว้ ”
“นี่ขนาดชราลงขนาดนี้แล้ว ถ้าเป็นสมัยก่อนจะขนาดไหนล่ะ
เนย่ี ?!”
พวกศัตรูเริ่มแสดงความหวาดกลัวต่อกษัตริย์ออกมาชัดเ จน
มากข้นึ
“เอายังไง? พวกเจ้าคิดอยากจะยอมจำนนรึยัง? ข้ายังไม่ได้
เปิดใช้สกิลข้าเลยนะ?”
กษัตรยิ ก์ ล่าวออกมาเช่นนั้น พวกศัตรเู องก็พากันเงยี บ
เสียงท่ไี ดย้ นิ อยู่ตอนนี้คงจะมีเพียงเสยี งปะทะกันระหว่างท่าน
ยา่ ทวดกับมนั เพียงอยา่ งเดยี ว


แม้จะชราลงขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังแข็งแกร่ง ข้าฟันดาบยักษ์ท่ี
หักออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็โดนท่านภัทรดีดกลับมาได้เสียทุกครั้ง
บาดแผลท่ีถกู แมเ่ ดก็ นน่ั สรา้ งขน้ึ ปากแผลยงั คงเปดิ อยู่ เลอื ดยงั ไหลออก
จากตัวข้าอย่เู รื่อยๆ แตก่ ย็ ังไม่ถงึ ขนาดทไี่ มไ่ หว
“ชักช้าต่อไปคงจะไม่ดีเจ้าค่ะ เพราะแบบนั้นขอเอาจริงเลย
แลว้ กันนะเจ้าคะ”
“หืม?”

หน้า 325

ในระหว่างที่ปะทะกันอยู่ท่านภัทรก็พูดแบบนั้นออกมา ท่าน
ดดี ตวั ออกไปด้านหลังท้งิ ชว่ งกับขา้ ระยะหน่งึ ก่อนที่จะ…

“ขอปลดปล่อยรา่ งจริงเพื่อสกู้ ับเจา้ เลยแล้วกนั นะเจา้ คะ”
“...?!”
ทันทีที่ท่านภัทรพูดเช่นนั้น ก็มีสายลมมาห่อหุ้มตัวท่านเอาไว้
ปีกใหญ่ที่กลางหลังสยายออก สีขนจากสีขาวถูกเปลี่ยนเป็นสีเขียว
ปลายปีกเปน็ สีแดง ตรงส่วนเทา้ นนั้ กลายเป็นเท้าทีม่ ีเขีย้ วเลบ็ แบบนกไป
แล้ว ถึงจะไม่เห็นทง้ั ขาของท่านเพราะมีเคร่อื งนงุ่ ห่มปิดบังอยู่แต่ก็คิดได้
วา่ น่าจะเปลยี่ นไปท้ังขา ตรงส่วนอน่ื ไมไ่ ด้ถกู เปลี่ยนไปมากมายอะไร แต่
ก็สมั ผสั ได้ถึงพลังเวทย์ที่มีมากขน้ึ
“อะไรกนั ครบั นนั่ ? คราวก่อนตอนทีด่ วลกนั ยงั ไม่เห็นจะมีอะไร
แบบน้เี ลยนี่ครับ?”
“นั่นเพราะฉันยั้งมือไว้ไงเจ้าคะ? ตอนนั้นไม่ได้อยากจะสู้กับ
ลูกชายของลูกน้องคนสนทิ หรอกนะเจา้ คะ”
“ถ้าแบบนั้นก็แสดงให้ข้าเห็นหนอ่ ยเถอะครบั ว่าร่างกายแบบ
น้นั น่ะมันจะสักแคไ่ หนกนั เชยี ว!”
ข้าพงุ่ ตัวออกไปหาท่านภัทรพรอ้ มกบั เขวี้ยงดาบหักออกไปหา
ทา่ นภทั รตรงๆ ในขณะเดยี วกันก็มสี ายลมรุนแรงโบกพัดเข้ามาท่ีใบหน้า
ของข้า มันแรงจนข้าเผลอหลับตาพอลืมตาขึ้นก็เห็นดาบที่หักถูกพัด
กลบั มา ข้าจงึ ใช้แขนขวารับดาบเอาไว้แต่พอมองไปดา้ นหน้า...
“หายไปไหน?”
ท่านภัทรท่ีเม่ือครูย่ ังอย่ตู รงหนา้ ขา้ ได้หายไป แต่แล้ว...

หนา้ 326

“ทางนีเ้ จา้ คะ่ ”
ปัง! แกรก...
“อะ๊ ?!”
ทันทีที่ได้ยินเสียงข้าก็ยกดาบขึ้นกันที่ด้านซ้ายทันที ใบดาบ
ปะทะเขา้ กบั แรงเตะจากขาขวาของท่านภทั รจนเกดิ รอยร้าว
(รุนแรง กว่าปกติเยอะเลยน่ี?!)
แรงปะทะรุนแรงถึงขนาดแขนของข้าที่ตั้งรับยังสั่นไปทั่วท้ัง
แขน ในขณะเดยี วกนั ท่านภทั รก็ม้วนตวั แล้วต่อยออกมาท่ีใบหน้าของขา้
กรอ๊ บ... ครดื ดด
ข้ายกแขนซ้ายขึ้นมาตั้งรับได้ทัน แตก่ โ็ ดนชกจนร่างล้มไถลไป
กับพ้นื แขนซ้ายของขา้ ร้สู ึกเจ็บปวด แต่ไมม่ เี วลามาตรวจดู ท่านภัทรพุ่ง
เข้ามาอย่างรวดเร็วและทำท่าจะชกอีกครั้ง ข้ารีบลุกขึ้นยกดาบตั้งรับ
ทนั ที
เพร้ง... ปงั !
ดาบของข้าถกู ตอ่ ยจนแตกกระจาย
“อัก๊ ?!”
หมัดขวาของท่านภัทรพุ่งเขา้ มาชกท่ีหน้าข้าจนตัวข้ากระเด็น
ไถลลงมานอนอย่กู บั พ้นื
“ยอมแพ้ซะเถอะเจ้าค่ะ ดูอลั !”
“แฮก่ ๆ...”
(จะใหม้ ายอมตรงน้ีไดอ้ ยา่ งไรกันเล่า! แต่ตอนนคี้ งสู้ไม่ไหวแน่
เพราะแบบนั้นคงต้องใช้ ‘ขวดแห่งตัณหา’ ที่ได้รับมาจากท่านไวส์ฮอป

หนา้ 327

แล้วสินะ...)
ข้าลุกยืนขึ้นแล้วหันหลังให้กับท่านภัทร หลังจากนั้นก็สำรอก

ขวดแห่งตัณหาที่ขา้ เกบ็ ไวใ้ นร่างกายออกมาจากลำคอ
“วา่ อยา่ งไร จะยอมแพ้แล้วใชไ่ หมเจา้ คะ?”
“...”
ข้าไม่ไดต้ อบไปแตท่ ำการรา่ ยคาถาด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“เหล่าวิญญาณผีสางทั้งหลายจงฟัง หากเจ้าเป็น

วิญญาณผีสางที่ข้าถามหาจงมา มาสถิตในกายข้า มาเป็นพลังให้
ข้า เพื่อกำจัดศัตรูที่อยู่ตรงหน้า ข้าขอมอบร่างกายน้ีให้เจ้าได้มา
สถิตและหลอมรวมกบั ขา้ เจ้าจงมา ‘วญิ ญาณยักษ์แห่งบรรพกาล
ทีแ่ ข็งแกร่งท่สี ุด’ จงมาเป็นพลังและเลอื ดเนื้อให้กับขา้ ”

มีของเหลวถกู เติมเต็มมาภายในขวดแหง่ ตัณหา
(มาแลว้ สนิ ะ…)
“พลังเวทยน์ ่มี นั อะไร? เจา้ ทำอะไรดูอัล?!”
ข้าไม่สนใจเสียงของท่านภัทร จากนั้นข้าก็ดื่มของเหลวจาก
ขวดแหง่ ตัณหาหมดในรวดเดียว
ทันทีที่ดื่มหมดขวดก็สลายไป อุณหภูมิในร่างกายของข้าเพิ่ม
สูงขน้ึ ร่างกายเหมอื นกำลังจะระเบิด
“อา๊ กกกก!”
“นเ่ี จา้ ทำอะไรกันแน่ดอู ัล?!”
ภาพความจำเมื่อในอดีตของวิญญาณหลั่งไหลเข้ามาในหัว
ของข้า

หน้า 328

(อะไรกนั ? น่ีมัน...วญิ ญาณทข่ี า้ เรยี กมาไม่ใช่ราเชน?!)
“เจ้าเปน็ คนเรยี กข้ามาเรอะ?”
(เสยี งนม้ี ันอะไรกัน เจา้ เปน็ ใคร?!)
“อยา่ ผยองใหม้ ากนกั เจา้ ไวด์บอร์(เผ่ามนษุ ย์หมปู า่ )สวะ”
(แกเปน็ ใครกนั ? ทำไมไม่ใชร่ าเชน?!)
“หึ ข้าคือโฟร์แม่ทัพของกองทัพยักษ์ แกริอาจมาเรียก
ราชาของข้าด้วยชื่อห้วนๆ เช่นนี้ ไมห่ ดั เจยี มตวั ซะบา้ งเลยนะ!”
(จะเปน็ ใครกช็ า่ งถ้าเจา้ เปน็ แม่ทพั ละ่ ก็ มาเปน็ พลงั ใหข้ า้ ซะ!)
“เดย๋ี วสิเจ้ากำลังเขา้ ใจอะไรผิดไปรึเปล่า?”
(อะไร?)
“เจ้าใชข้ วดแห่งตณั หาไปสินะ?”
(แลว้ มันยงั ไง? ขา้ ไมม่ ีเวลามาฟังเจา้ พล่ามหรอกนะ)
“ฮ่าๆๆ เจ้าโง่เอ้ย เจ้าขวดนั่นน่ะมันจะเรียกวิญญาณให้
มาครอบครองร่างเนื้อของผู้ที่ใช้ขวดนั่นนะ ก็เหมือนกับการสละ
ร่างเนือ้ ใหว้ ิญญาณน่นั แหละ เจา้ โง่ ฮ่าๆๆ”
(วา่ ไงนะ?!)
“ไดเ้ วลาที่ข้าจะได้มาจตุ ใิ หม่แลว้ สนิ ะ...”
(พล่ามอะไรของแก ขา้ ไมม่ อบร่างนี้ใหห้ รอก ออกไปซะ!)
“เสียใจด้วยนะแต่การทำพัธสัญญามนั จบไปตั้งแต่ที่เจ้า
ทอ่ งคาถาเสรจ็ ไปแลว้ ลากอ่ นละ่ เจ้าโง่”
(จะทำอะไร?!...อ๊าก!)
กอ่ นท่ีสตขิ องข้าจะเลอื นหายไป…
(ท่านวราลขี า้ ...รักทา่ น...)

หน้า 329


ณ ทิศตะวนั ตกของเมืองใกล้กบั จดุ ศูนยก์ ลางของเมอื ง
“แจนดท์ างนี้เรียบร้อยแลว้ นะ!”
“ทางน้ีกด็ ว้ ย”
“ทางนรี้ กั ษาเรียบร้อยแลว้ คะ่ ”
หลังจากเข้าเมืองมาฉันรวมถึงพวกท่านพี่ก็ช่วยกันดับไฟ
พรอ้ มกบั ชว่ ยเหลอื คนมาตลอดทางทเ่ี จอ
“เสร็จจากตรงนี้แล้วพวกเรารีบไปตรงใจกลางเมืองกันเถอะ
คะ่ พวกทา่ นพ”่ี
“อืม ท่านปทู่ วดก็น่าจะอยู่ที่น่ันแหละนะ”
“ไปกันเลยเถอะ”
ในขณะที่พวกเราวิ่งสุดกำลังเพื่อจะไปสมทบกับพวกท่านปู่
ทวดอยู่นัน้ เอง
“อดอล์ฟ แจนด์!”
““อ๊ะ?!””
อยู่ๆ ท่านพี่ลูเทอร์ที่นำหน้าพวกเราอยู่ก็วิ่งกลับมาอุ้มตัวพวก
เราแล้วกระโดดออกดา้ นขา้ งสุดกำลัง และไม่กอ่ี ดึ ใจต่อมา
ตูมมมมมม!
มีคลื่นกระแทกวิ่งผ่านหน้าพวกเราไปอย่างแรง ทั้งถนนและ
อาคารรวมถึงทหารและผู้คนที่กำลังอพยพอยู่เมื่อครู่หายไปในพริบตา
แรงสะท้อนที่มาจากคลื่นนั้นพัดพวกเราสามพี่น้องจนตัวลอยกระเด็น
ระยะทางของคลนื่ กระแทกถกู พัดเปน็ เสน้ ตรง

หนา้ 330

โครม...!
พวกเราถกู ลมซัดกระเด็นถอยหลงั มาชนกับอาคารอย่างแรง
“ปลอดภัยไหม? แจนด์ อดอล์ฟ?!”
“คะ..ครับ”
“ค่ะ...”
ท่านพี่ลูเทอร์ถามพร้อมเขย่าพวกเราอย่างแรงพอเห็นว่า
สบายดกี ็ทำหน้าผอ่ นคลายลงเลก็ นอ้ ย
“วา่ แต่เมือ่ ก้ีมันพลงั อะไรกันล่ะน่ัน มนั รนุ แรงจนทุกอย่างที่อยู่
ในรัศมแี หลกกระจุยเลยไมใ่ ช่เหรอ?!”
“เหมอื นจะเปน็ สกลิ มากกว่าเวทมนตรน์ ะคะ...”
“ชักจะแย่แล้วสิ ขอให้พวกท่านปู่ทวดอย่าเพิ่งเป็นอะไรเลย
เถอะ...เกาะข้าไว้นะ ทั้งสองคนเลย เดี๋ยวจะอุ้มไปให้ถึงที่หมายให้ไว
ที่สดุ เอง”
““ครับ/ค่ะ””
พอตอบรับแบบนั้นท่านพี่ลูเทอร์ก็อุ้มตัวฉันกับท่านพี่อดอล์ฟ
แบบเหนบ็ ไว้ที่เอวซ้ายขวา แลว้ ออกวง่ิ แบบเต็มกำลัง
“ผู้คนเมือ่ ครู่ ตายกันหมดเลยสินะคะ...”
“รนุ แรงขนาดน้ัน พวกเราก็เกอื บจะไมร่ อดแล้วนะแจนด์...”
“จะยังไงพวกเราก็ต้องไปช่วยพวกท่านปู่ทวดก่อนล่ะ จะเพิ่ม
ความเร็วแลว้ อยา่ เผลอกดั ลน้ิ ตวั เองล่ะ!”
(สังหรณ์ใจไม่ดีแบบสุดๆ แล้วสิ...พลังระดับนี้หรือว่าจะเป็น
อสรู ?...มคี วามเป็นไปได้วา่ อาจจะปรากฏตัวออกมาแล้ว...)

หน้า 331



[ขณะเดียวกัน]

ณ ถ้ำที่ต้ังอยทู่ างทศิ เหนอื ของเมือง

มีหญิงรูปงามคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว เส้นผมยุ่ง

เหยิงเนื่องจากเธอขยี้ผมไปมาสักพักใหญ่ๆ แล้ว ใบหน้าของเธอดูตึง

เครียดสดุ ๆ

“จะทำอย่างไรด?ี !”

ข้าวของในห้องกระจดั กระจายเละเทะไปหมด

“จะไปรไึ ม่ไป จะไปรึไม่ไป จะไป...”

เธอเริ่มเอามอื ขยี้หวั อกี ครง้ั

“สัญญาณชีพของกัลยาอ่อนมาสักพักแล้วนะ?! นี่มันเกิด

อะไรขึ้นเนี่ย?! ก็รู้ว่ามีการก่อกบฏอะไรนั่นอีกแล้ว แต่ว่าๆ พวกกัลยาก็

เข้าไปพวั พันด้วยเรอะ?! ทำอยา่ งไรดี ถา้ ไปช่วยก็ผิดสญั ญา แต่ถ้าไม่ไป

ก็นา่ เปน็ หว่ ง....อ๊ะ?!”

เกดิ แผน่ ดินไหวเลก็ นอ้ ย

“นั่นไง?! มีตัวโหดโผล่มาแล้วไม่ใช่เรอะ?! นั่นมันเกินระดับ

ฝีมือพวกภัทรไปแล้วน๊า! แถมไมใ่ ช่อสรู ด้วย! เจา้ อสูรก็ยงั ตรวจจบั ไม่เจอ

สกั ท.ี ..น่ีมันซวยสดุ ๆ ชาวเมืองกถ็ กู ฆา่ ไปเยอะแล้วไมใ่ ชเ่ หรอ?!”

ปัง ปัง ปงั !

เธอเอาหวั โขกกบั ผนงั ห้องอย่างแรงหลายต่อหลายที

“เรารักษาสัญญามาตั้งขนาดนี้แล้วแท้ๆ เหลือแค่รออีกนิด

เดียวแล้วแท้ๆ จะมาทำซากอะไรกันเยอะแยะเนี่ย?!...จะทำอย่างไร

หน้า 332

ดีๆๆๆ?!”
ปัง ปัง ปงั .....
ผนงั หอ้ งแตกกระจาย
“ทำอย่างไรด.ี ..”
เธอยงั คงกลมุ้ ใจอยู่แบบนน้ั ต่อไป...



[ปจั จบุ ัน]

ณ บา้ นผนู้ ำใจกลางเมอื ง

“พะ...พลงั อะไรกนั ...”

ทันทีที่ดูอัลดื่มอะไรบางอย่างเข้าไป ร่างกายของเขาก็เร่ิม

เปลี่ยนไป จากเดิมก็มีร่างกายที่ใหญ่โตอยู่แล้วแต่ตอนนี้กับสูงใหญ่ยิ่ง

กว่าเดมิ ความสงู ตอนนี้นา่ จะประมาณ 3 เมตรได้แลว้ ร่างกายเปลี่ยนไป

จากขนที่มีสีออกเทาๆ อ้วนท้วน แต่ตอนนี้กลับมีหุ่นเข้ารูปมีกล้ามเนื้อ

เต็มตัว ขนในร่างกายหายไป เผยผิวที่กลายเป็นสีแดงสนิท มีเขาใหญ่

โคง้ งอกออกมาจากกลางหนา้ ผาก 1 เขา

หลังจากที่เปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นแบบนั้น อยู่ๆ ก็เรียกดาบ

ใหญ่สีดำดูน่ากลัวยาวประมาณ 2 เมตรออกมาถอื ไวท้ ี่มือขวา แล้วลอง

สะบัดสองสามทีกอ่ นท่จี ะเหว่ียงดาบพร้อมตะโกนว่า “ดาบสะบัน้ นภา!”

เพียงเท่านั้นก็เกิดคลื่นกระแทกยาวเป็นเส้นตรงกวาดทำลายล้างทุก

อย่างจนไม่เหลือแม้เถ้าธุลี ทั้งอาคารและถนนถูกกวาดล้างไปจนหมด

จากตรงที่ยืนอยู่ทำให้ไม่รู้ว่ารัศมีของท่านั้นมีความยาวเท่าไหร่ แต่รัศมี

หนา้ 333

ความกวา้ งมีเกอื บ 10 เมตรได้
“...”
“กะ...เกดิ อะไรขึน้ ...”
“พลงั ระดับน้ันน่ะ มันระดบั อสรู แล้วไมใ่ ชเ่ รอะภทั ร?!”
“ฉนั เองก็คดิ ไว้เช่นนนั้ เจ้าค่ะ อานัวร.์ ..”
ตั้งแต่ที่ฟาดดาบลงไปก็ยังไม่ได้ทำอะไรต่อนอกจากจับดาบ

เหวี่ยงไปมาเท่านน้ั
“โอ้?! เหมือนว่าพลังของข้าจะเพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนอีก

นะเน่ีย?!”
“...”
ทั้งกลุ่มของศัตรูรวมถึงพวกเราไม่มีใครขยับเขยื้อนเลยแม้สัก

นดิ ทำเพยี งยืนดูท่าทีอยเู่ ฉยๆ เท่านนั้
“อะไรๆ เหมือนว่าร่างของเจ้านี่มีสกิล [ผู้กลืนกินวิญญาณ]

ด้วยนี่นา ย่งิ ฆ่าฟนั กย็ งิ่ แกร่งขน้ึ สินะ? สดุ ยอดเลยนะเนยี่ !”
“...”
(ร่างของเจ้านี่? รึว่ามีอะไรสักอย่างมาสิงร่างของดูอัลแล้ว

สนิ ะ?)
เหมือนกบั วา่ เจ้าน่นั กำลงั สำรวจรา่ งกายของตัวเองอยู่
“ทะ...ท่านดูอัล ซ่อนพลังแบบนั้นไว้ด้วยเหรอครับ? ถ้าแบบ

นน้ั จัดการพวกทีย่ ืนอยตู่ รงนัน้ เลยสคิ รับ...”
“หึ!”
ตึง ตึง ตึง

หน้า 334

เจา้ นั่นทำทา่ หงุดหงิดทันทแี ล้วว่ิงตรงเขา้ ไปหาโจรในกลุ่มศัตรู
ทพ่ี ดู ข้ึนเมือ่ ครู่ และจับหวั โจรคนน้ันยกขนึ้ จนตัวลอย

“ทะ...ท่านดูอลั ?!”
โจรตวั สัน่ ดว้ ยความกลัว คนอื่นๆ ทอ่ี ย่ใู กลๆ้ ต่างก็ทำอะไรกัน
ไมถ่ กู
“แกเป็นใครริอาจมาสั่งใช้งานข้าผู้นี้? คนที่จะสั่งข้าได้มีแค่
ทา่ นราเชนเทา่ นน้ั จำใส่กระโหลกแล้วตายไปซะ...”
“อา๊ กกกก!”
แผละ ตงึ ...
เจ้านน่ั บีบหัวของโจรผู้น้ันจนแหลกละเอียดด้วยมอื เปล่า และ
ทิ้งรา่ งลงอยา่ งไม่ใยดี
“เอ๋?!”
“โอ้...เหมือนว่าสกิลจะทำงานได้ดีเกินคาด รู้สึกแข็งแกร่งข้ึน
จรงิ ๆ ดว้ ย...นี่เจา้ ผหู้ ญิงชราตรงนน้ั น่ะ...”
มนั หนั หน้ามาเรียกฉนั
“เจ้าแข็งแกรง่ ทสี่ ุดในหมู่เจ้าพวกนสี้ ินะ?”
ฉันไม่ได้ตอบทันที แต่พอมองหน้าทุกคนแล้วนั้นก็รู้ได้ว่าไม่มี
ใครจะสามารถตอ่ กรกบั เจ้านั่นได้แน.่ ..
“ไม่ขอปฏิเสธเจ้าค่ะ...”

“ง้ันก็ดี ช่วยรอสกั แป๊บแล้วกันนะ แล้วเราคอ่ ยมาสู้กัน”

“ทา่ นยา่ ทวด?!”
เสยี งของรัญท่นี อนหมอบอยกู่ ับพืน้ เรียกหาฉัน

หน้า 335

“เงยี บ!”
เสียงทเ่ี จ้านน่ั ตะโกนออกมาแฝงไว้ด้วยสกิล[ข่มขู่] ทุกคนที่ได้
ยนิ ตา่ งก็เงยี บสนทิ บางคนก็ตัวสั่นดว้ ยความกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ข้าจะขอเตือนพวกเจ้าแค่ครั้งเดียว ข้าไม่คนท่ีชอบร้องแหก
ปากโวยวาย หากมีอีกข้าจะฆา่ ทิง้ เสีย บอกใหร้ อก็รอไป...”
“...”
ไม่มีใครกล้าส่งเสยี งแมแ้ ต่คนเดียว...
หลังจากนั้นเจ้านั่นก็เดินเข้าไปในกลุ่มของพวกศัตรูและง้าง
ดาบข้ึน
“จะ...จะทำอะไรครบั ?”
“ดะ...ได้โปรดอย่าฆ่าผมเลย...”
“ต้องหนี!”
มีเสียงร้องขอชีวิตดังขึ้น ส่วนคนที่อยู่ด้านหลังก็พากันวิ่งหนี
กนั สุดชีวิตแต่แลว้ …
ชิ้ง....
ดาบยักษ์ถูกฟันเป็นแนวราบ ร่างของพวกศัตรูที่อยู่รอบๆ ถูก
ฟนั จนขาดกระจาย ขนาดคนทวี่ ่ิงหนีไปแล้วยังโดนคลน่ื ของดาบตัดผ่าน
จนร่างขาดร่วงหลน่ ลงกระแทกพืน้ ไม่มีเหลอื แม้เสยี งกรดี ร้อง
“ข้าพดู แลว้ นะว่าไมช่ อบพวกแหกปากโวยวายน่ะ”
เจ้านน่ั เดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ฉันอย่างช้าๆ
“เอาละ่ ทำหน้าแบบนั้นเหมือนว่ามอี ะไรอยากจะถามสินะ?”
“ขอถามได้ไหมละ่ เจา้ คะ?”

หนา้ 336

“อ่า ข้าฟังคำพูดของผู้ที่แข็งแกร่งเสมอ ก่อนจะสู้กันข้าจะ
ตอบให้ทุกคำถามเลยแล้วกัน ไหนๆ กเ็ ปน็ ศตั รูคนแรกของข้าด้วย”

“เปน็ พระคุณยิง่ ถ้าแบบน้ันคำถามแรก ท่านไม่ใชเ่ จ้าดูอัลใช่รึ
ไมเ่ จ้าคะ?”

“แน่นอน”
“ทา่ นเปน็ ใครมีนามว่าอะไรรึเจ้าคะ?”
“ข้ามีนามว่าโฟร์เป็นแม่ทัพของกองทัพท่านราเชน แล้วเจ้า
ละ่ ?”

“ฉันเป็นผนู้ ำเมอื งนม้ี นี ามวา่ ณภัทร เคลลเ่ี จ้าค่ะ”
“โห...เคลลี่ พวกตระกูลพยากรณ์ยังมีชีวิตอยู่กันอีก
เรอะ?”

“อย่างทเี่ ห็นเจา้ คะ่ ขอถามต่อไดร้ ไึ มเ่ จ้าคะ?”
“อ่า ก็บอกแล้วว่าจะตอบทุกคำถามจนกว่าเจ้าจะหมดเรื่อง
สงสัย มันคือการให้เกียรตแิ ก่ผแู้ ข็งแกรง่ ทจ่ี ะสู้กบั ขา้ ข้าจะไมป่ ิดบงั อะไร
ท้ังสน้ิ ถามมาได้เลย”
“ทา่ นราเชนที่ทา่ นพูดถึงหมายถงึ ราชายักษ์ช้นั สูงเมอ่ื อดีตงั้นรึ
เจ้าคะ?”
“ใช่แล้ว”
“ทา่ นมาอยู่ในร่างของเจา้ ดูอัลไดเ้ ชน่ ไรกนั เจ้าคะ?”
“เหมือนว่าเจ้านั่นจะดื่มน้ำที่เกิดจากวิญญาณของข้าที่ถูก
เรียกหาโดยขวดแหง่ ตัณหานะ่ ”

หน้า 337

“ขวดแหง่ ตณั หา...ทำไมของแบบน้ันเจ้านนั่ ถงึ มีมัน...”
“เร่อื งนัน้ ข้าก็ไม่รู้ ข้าแคถ่ กู เรียกมา”
“ข้าหมดสิ้นคำถามแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่อยากจะมีคำขอร้อง
สักเรื่องจะได้รึไม่เจ้าคะ? แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องการยกเลิกการดวลแต่
อย่างใดเจ้าค่ะ”
“หมื ...ไหนลองวา่ มาซ?ิ ”
“พอจะปล่อยพวกพ้องของฉนั ท่อี ยตู่ รงนน้ั ไปได้รไึ มเ่ จา้ คะ?”
“หืม...”
ทนั ทีทฉ่ี ันพูด โฟร์กห็ นั หน้าไปมองพวกอานัวร์แลว้ หนั กลบั มา
“จริงๆ ข้าก็ไม่ชอบการฆ่าคนที่อ่อนแอหรอกนะมันน่าเบื่อ
แถมกฆ็ า่ พวกเม่ือกไ้ี ปเยอะแล้วด้วยส.ิ ..”
“ถา้ งน้ั ...”
“แต่มนั ก็ต้องมขี องแลกเปล่ยี นจรงิ ไหม?”
“ต้องการสงิ่ ใดกันรเึ จา้ คะ?”
ทนั ทที ่ไี ดย้ ินคำพูดน้ันก็ทำให้ฉันถงึ กบั เหง่อื ตก เพราะจากท่ีดู
อย่างไรฉันทำได้มากสุดกแ็ คถ่ ่วงเวลา ไม่อาจโค่นตัวตนที่มีพลังระดับน้ี
ได้แน่
“ข้าจะใหโ้ อกาสเจา้ ณภัทร”
พอพูดเสรจ็ โฟรก์ ็ชูมือซา้ ยขนึ้ แลว้ กางหน้านว้ิ ออกมา
“ในตอนที่เจา้ สูก้ ับข้า หากเจ้ามีชีวิตรอดได้ ทุกๆ 5 นาทีที่เจ้า
มชี วี ติ อยู่ ขา้ จะไวช้ วี ติ หนึ่งคน สรปุ คอื การท่เี จา้ จะช่วยพวกนัน้ ได้ท้ังหมด
จำเป็นต้องมีชีวิตรอดให้ได้ 45 นาที หากเจ้าทำได้พวกนั้นทั้งหมดก็จะ

หน้า 338

รอด”
พอได้ยนิ ดงั น้นั ฉันเองก็เหงื่อตกทันที การจะอยู่รอดจากตัวตน

ระดบั นใ้ี หไ้ ดเ้ กิน 30 นาที กถ็ ือวา่ เปน็ เรื่องทย่ี ากมาก แตอ่ ย่างนอ้ ยกต็ ้อง
ชว่ ยพวกทา่ นกลั ยาใหไ้ ด้กอ่ น

“คงจะไมส่ ามารถตอ่ รองได้แลว้ สินะเจ้าคะ?”
“ข้ายอมใหเ้ จา้ มากแลว้ นะ ไม่ยอมรบั เหรอ?”
“แบบนน้ั ก็ได้เจ้าคะ่ ”
“จะว่าไปพวกเคลลนี่ ่ะ เปน็ อัปสรปักษใี ชไ่ หม?”
“ถกู ตอ้ งแล้วเจ้าค่ะ”
“ถา้ แบบน้นั น่ันกค็ ือพลังสดุ ๆ ของเจา้ แล้วรึเปล่า?”
“ยังเจ้าค่ะ แต่ถึงจะเพิ่มจนสุด ก็น่าจะแข็งแกร่งมากกว่า
ตอนน้ีเพยี งเล็กน้อยเจา้ คะ่ ”
“อืม เพิ่มให้สุดเลยข้าจะรอ”
“ขอบพระคณุ ยิ่ง”
ทันทีที่พดู จบฉนั กท็ ำการรวบรวมพลังเวทยเ์ พ่อื ปลดปล่อยร่าง
ที่แท้จริงเพิ่มมากกว่าเดิม แขนและมือสองข้างมีเกล็ดและเล็บยาว
ออกมาเหมือนสัตวป์ า่
(มาไดแ้ คน่ ส้ี นิ ะ...แตอ่ ย่างไรกต็ อ้ งชว่ ยให้ได้มากทสี่ ดุ )
“เสรจ็ แล้วเหรอ? เข้ามาได้เลยนะ”
“เจา้ ค่ะ!”
ฉนั พุ่งตวั ออกไปด้วยความเร็วท่มี ากกว่าปกติถึง 3 เท่ารีดเค้น
พลงั เวทยจ์ ากทั่วรา่ ง แล้วเขา้ ไปหมุนตวั ใช้เท้าขวาเตะกวาดจากดา้ นข้าง

หนา้ 339

ปงั !
เสียงขาขวาของฉันและแขนซ้ายของโฟร์ที่ยกขึ้นมาตั้งรับเขา้
ปะทะกันจนเกิดเสียงดังสนั่น แม้จุดที่ยืนอยู่ของโฟร์จะไถลตามแรงเตะ
เลก็ น้อยแต่กไ็ มถ่ ึงกับทำใหล้ ม้ ได้
โฟรใ์ ชม้ ือขวาทถ่ี อื ดาบยกั ษแ์ ทงเข้ามาหาฉันอย่างรวดเร็ว ฉัน
จึงม้วนตัวกลางอากาศอีกรอบแล้วใช้ปีกขวาปัดดาบออกไป จากนั้นก็
ดีดตัวถอยหลังเว้นระยะออกมา
“เปน็ ปกี ที่แขง็ แรงดีน?่ี ”
“?!”
ทันทีที่ถอยมาโฟร์ก็วิ่งเข้าประชิดตามมาด้วยแล้วใช้เท้าขวา
เตะเข้ามาที่ลำตัวของฉัน ฉันจึงใช้ปีกซ้ายรับเอาไว้และใช้มือซ้ายต่อย
เข้าไปที่ร่างของโฟร์ แต่ก็ถูกเอาดาบยักษ์ตั้งรับไว้ได้จากนั้นมือซ้ายของ
โฟร์ทกี่ ำหมัดจนแน่นชกเข้ามาหาฉัน ฉันม้วนตัวหลบหมดั ซ้ายและใช้ขา
ขวาเตะเสยเข้าลำตัวของโฟรอ์ ย่างจงั จนร่างของโฟร์ไถลออกไปตามแรง
เตะ
“โอ้ แข็งแกร่งจรงิ ๆ นะเจา้ นะ่ ”
“ท่านโฟร์ก็ด้วยเจ้าค่ะ ขนาดเตะเต็มแรงยังแทบไม่เป็นอะไร
เลยไมใ่ ช่รึเจา้ คะ?”
“ก็เจ็บอยู่นะ ถึงจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่ก็สร้างความ
เสยี หายไดเ้ หมือนกนั นั่นแหละ”
“เข้าใจแลว้ เจ้าคะ่ ข้ายังพอรบั มอื ได้สนิ ะเจ้าคะ?”
“กน็ ะ...มาตอ่ กันเลยเถอะ!”

หน้า 340

โฟร์พุ่งตัวมาหาฉันพร้อมกับจับดาบยักษ์ด้วยสองมือแล้ว
กวาดฟนั ใส่ ฉันจงึ บนิ ข้นึ ฟา้ ระดับหนง่ึ เพื่อหลบ

ชิง้ ... ฟริ้วววว
แรงกระแทกจากดาบที่ฟันกวาดมาสัมผัสได้ถึงแรงลมที่เข้า
ปะทะกับร่างกาย
(หากโดนฟันด้วยดาบนั่นแบบเต็มแรงสักที ถึงจะเป็นปีกของ
เรากค็ งถูกตดั เอาง่ายๆ เลยสินะ...)
ฉันพงุ่ ตัวจากอากาศเข้าปะทะกบั โฟรอ์ ีกครง้ั
ฉันกบั โฟรผ์ ลดั กันรกุ ผลดั กนั รบั แบบนน้ั อยู่นาน
“นี่ณภัทร เหมือนว่าจะมีคนมาเพิ่มอีกสามคนนะ? พวกของ
เจ้าร?ึ ”
โฟร์หยุดดาบที่กำลังจะฟันฉันลงไว้แล้วหันดาบชี้ไปด้าน
ขวามือของตน พอฉันมองก็เห็นพวกเหลนของอานัวร์กำลังวิ่งเข้ามา
สมทบกบั พวกอานวั ร์
“ใชเ่ จ้าคะ่ ได้โปรดละเวน้ ด้วย”
“แน่นอน แต่ก็เงื่อนไขเดิมนะ? บวกเพิ่มไปอีก 15 นาทีตกลง
ไหม?”
“เจ้าคะ่ ”
ไม่มีทางเลอื กเด็กท่ีมาด้วยเหมอื นจะมแี จนดอ์ ยู่ด้วย หากเป็น
ผ้ทู ่ีใช้เวทย์รักษาไดอ้ ยา่ งเธอละ่ กอ็ าจจะชว่ ยเหลอื พวกท่านพ่ีกลั ยาได้
“ถ้าตกลงแล้วเราก็มาสู้กันต่อเถอะ ยังเหลืออีกตั้ง 55 นาที
นะ”

หนา้ 341

“เจ้าคะ่ ”
“อ่อ เกือบลืมไป...เจา้ จะเลอื กใครใหร้ อดเป็นคนแรกละ่ ?”
“?!”
ฉนั ตกใจเมอ่ื ไดย้ ินคำถามแบบนัน้ จากโฟร์
“กถ็ ึงบอกว่า 5 นาทีรอด 1 คน แตห่ ากเจ้าตายไปก่อนข้าก็จะ
ไม่รู้ใช่ไหมล่ะ? ว่าเจ้าจะเลือกใครให้รอด ถ้าแบบนั้นจะให้ข้าสุ่มเลือก
เองกด็ ใู จร้ายไปใช่ไหมล่ะ?”
แรงกดดันเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม หากเป็นตามนั้นฉันก็จะ
กลายเป็นผู้กำหนดความเป็นความตายของทุกคน ถึงจะไม่ใช่เจตนา
ของโฟร์ แต่แบบนีก้ เ็ หมือนกบั กำลังเล่นกบั จติ ใจของฉันอยู่
“แต่เจ้าจะไม่เลอื กก็ได้นะ จะให้ขา้ สุ่มเองกไ็ ด้ เพราะหากต้อง
เลือกชีวิตของพวกพ้องให้รอดเองตามความสำคัญคงจะตัดสินใจ
ลำบากใชไ่ หมละ่ ?”
“เหลนฉนั ...”
“หืม?”
“คนแรกคอื เหลนฉัน...”
ฉันพดู พรอ้ มขบริมฝปี ากของตวั เองจนแน่น
ทันทีที่พูดแบบนั้นออกไปโฟร์ก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วก็พุ่งเข้า
เข้ามากวาดดาบยกั ษ์ฟนั ใส่ฉันอกี ครงั้
ช้ิง...
แรงลมและแรงกระแทกจากดาบยักษ์ที่รุนแรงกว่าเดิมถูกฟนั
ออกมา

หนา้ 342


“การตอ่ สูร้ ะดับน้ีมัน...”
“เกนิ มอื พวกเราแล้วนะท่านพี.่ ..”
“เราไม่ควรจะไปยุ่งโดยเด็ดขาดค่ะ จะเป็นตัวถ่วงเปล่าๆ ไป
สมทบกบั ท่านปทู่ วดเถอะคะ่ ตรงน้นั ๆ”
ฉันกับท่านพี่อดอล์ฟถูกท่านพี่ลูเทอร์จับอุ้มและวิ่งมาด้วย
ความเร็ว การต่อสู้ของท่านย่าภัทรกับเจ้านั่นตอนที่ปะทะกันหนึ่งครั้งก็
สัมผัสได้ถึงแรงลมเข้ากระทบร่างกาย แม้พวกเราจะอยู่กันห่างขนาดน้ี
แล้วก็เถอะ
“ทะ...ทา่ นป่ทู วด!”
“ละ...ลูเทอร์?”
เ หม ื อ นกั บ ว่ าท ่ าน ป ู ่ ท ว ด น ั ้ นส น ใ จแ ต ่ ก าร ต่ อ ส ู ้ จ น ไ ม ่ ไ ด้
สังเกตเห็นพวกเราที่วิง่ มาเลยแม้แตน่ ้อย พอพวกเราวิ่งไปถึงท่านปูท่ วด
ก็...
โปก๊ !
“โอย๊ มาเขกหัวขา้ ทำไมกนั เลา่ ท่านปู่ทวด?!”
““โอ้ย...””
ทา่ นปู่ทวดเขกหัวท่านพลี่ ูเทอร์อย่างแรงจนท่านพี่เผลอปล่อย
พวกเรากระแทกลงกับพ้ืน
“ชู่ว..เงียบเลย ถ้าไม่อยากโดนเจ้านั่นฆ่าห้ามส่งเสียงดังเป็น
อันขาดนะ”
“อะ่ ...มนั ยังไงกันแน่ท่านปทู่ วด...”

หน้า 343

พอทา่ นพ่ีลูเทอรไ์ ดย้ นิ ทา่ นปู่ทวดพูดดงั น้ันจงึ พดู เสียงเบาลง
“เป็นข้อตกลงของเจ้านั่นกับภัทร ภัทรต้องดวลกับเจ้านั่นตัว
ต่อตัวเพื่อช่วยชีวิตพวกเรา ทุกๆ 5 นาทีพวกเราจะมีคนรอด 1 คน พวก
เจา้ มาผิดเวลาสดุ ๆ เลยล่ะ...”
““อะ๊ ?””
พวกเราสามพี่น้องตกใจพร้อมกัน เพราะรู้สึกแบบเดียวกันวา่
ทั้งๆ ที่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงเลยไม่เข้าไปช่วยสู้ แต่ถึงจะมาเงยี บๆ ก็สร้าง
เรอื่ งให้ทา่ นยา่ ภัทรอย่ดู ี
“ดะ...เดี๋ยวก่อนนะแจนด์ก็มาด้วยเรอะ ยังพอจะมีเรื่องดีใน
เรอ่ื งร้ายอยูส่ นิ ะ แจนดเ์ จ้าชว่ ยรักษาท่านพข่ี องขา้ ที”
“คะ?”
ทันทีที่ท่านปู่ทวดสังเกตเห็นฉันก็เข้ามาจับไหล่แล้วพูดแบบ
นนั้ ออกมา
“ผ้ชู ายทนี่ อนอยตู่ รงนั้นนะ่ ”
พอท่านชี้ไปข้างหลัง ก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งมีแผลถูกไฟเผา
สาหัสนอนแนน่ งิ่ อยู่
“ดูเดก็ กว่าท่านป่ทู วดอีกไมใ่ ชเ่ รอะ?!”
“เจ้าบา้ ก็บอกว่าอย่าเสยี งดังไง”
“ขอโทษครบั ”
ฉันเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มคนนั้น แล้วนั่งลงข้างๆ เพ่ือ
ตรวจสอบอาการ
“ชะ...ช่วยทา่ นกัลยาได้ไหมเจ้าคะท่านแจนด์?”

หน้า 344

มีเสียงคุน้ เคยดงั ข้ึนมา
“ทะ...ทา่ นพร่ี ญั ...ท่านพ่ีกส็ าหัสมากเลยนะคะ?”
“ตัวดิฉันไม่เป็นอะไร ท่านแจนด์พอช่วยท่านกัลยาได้ไหมเจ้า
คะ?”
“อาการของเขาสาหสั มากเลยคะ่ ถูกปลอ่ ยทิง้ ไวน้ านมากด้วย
...”
“ไม่ไหวเหรอเจ้าคะ...”
ทา่ นพีร่ ญั ทำหน้าตึงเครยี ดขึน้ มาทันที
“ฉันไม่แน่ใจค่ะ แต่จะลองพยายามดูสุดความสามารถเลย
ค่ะ”
“ขะ...ขอบพระคณุ มากเลยเจ้าค่ะ...”
“แตว่ า่ รัญ เจ้าโดนมาหนักเลยไมใ่ ชเ่ หรอ?”
“ก็ใช่ค่ะท่านลูเทอร์ เพราะดิฉันไร้ความสามารถทุกคนถึงตก
อยูใ่ นสภาพแบบนี.้ ..”
“ไม่จริงเลยครับท่านรัญ หากไม่ใช่เพราะท่านผมกับพวกลูก
สาว รวมถึงคนอน่ื ๆ กค็ งจะตายกนั ไปนานแล้วละ่ ครบั ”
คนอ่นื ๆ เองกพ็ ยักหนา้ เหน็ ดว้ ย
“ก่อนจะรักษาเขา ก็คงต้องรักษาท่านพี่รัญก่อนนะคะ เวทย์
ธาตุน้ำของท่านพี่อาจจะพอชว่ ยได้คะ่ ”
“เขา้ ใจแล้วเจา้ คะ่ ”
ท่านพ่รี ญั พยักหนา้ เข้าใจ ฉันจึงยืนข้ึนแล้วเร่มิ ร่ายคาถา
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพแห่งการรักษามาสถิตในกาย

หน้า 345

ข้า โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อขจัดบาดแผลและโรคภัย
ให้หายไปจากโลก ฟ้นื ฟูสภาพกายสมบูรณ์”

ท่ีฉนั เลือกใช้ ‘ฟน้ื ฟูสภาพกายสมบรู ณ์’ แทนทจ่ี ะเป็น ‘ฟน้ื ฟู
พลังกายสมบูรณ์’ ก็เป็นเพราะเวทย์นี้เป็นเวทย์รักษาและซ่อมแซม
รา่ งกายท่บี าดเจบ็ ได้โดยตรงตา่ งจากเวทย์อกี บททีฟ่ นื้ ฟูเฉพาะเรย่ี วแรง

หลังจากแสงเริ่มก่อตัวที่ท่านพี่รัญ บาดแผลส่วนใหญ่ก็ถูก
รกั ษาหายในพรบิ ตา

“เปน็ อยา่ งไรบ้างคะท่านพีร่ ญั ?”
“ไม่เป็นอะไรแลว้ ละ่ ขอบคุณมากนะเจา้ คะ”
“แล้วทา่ นพร่ี ญั ยงั พอใช้พลังเวทยไ์ ดอ้ ย่ไู หมคะ?”
“พอไดเ้ จ้าค่ะ เพราะนอนอย่ตู รงน้ีมาสกั พักแลว้ พลงั เวทย์เลย
ฟื้นฟูมานดิ หน่อยแลว้ เจ้าคะ่ ”
“คงไมพ่ อหรอกเนอะ สภาพแบบน้นั ...”
อย่ๆู ท่านพอ่ี ดอล์ฟกเ็ ดนิ เข้ามาอยูต่ รงหนา้ ท่านพร่ี ัญ
“ทะ...ทา่ นอดอลฟ์ ?”
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพที่รักสนุกมาสถิตในกายข้า
โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อสร้างความหรรษาและความ
เพลิดเพลนิ ให้แก่ทา่ น...”
กลุ่มก้อนพลังเวทย์สีเขียวมารวมตัวกันที่มือขวาของท่านพ่ี
อดอลฟ์
“ถา่ ยโอนพลังเวทย์”
แสงสเี ขยี วลอยเขา้ หาทา่ นพี่รญั อย่างชา้ ๆ

หน้า 346

“นะ...นม่ี ัน...พลงั เวทย์ของดิฉันถูกฟ้ืนฟแู ล้วเจา้ คะ่ ”
“ไม่เชงิ ฟ้นื ฟหู รอกครับ เพยี งแคแ่ บ่งของผมใหเ้ ทา่ น้นั เอง”
“ถะ...ถ้าแบบนั้นพอช่วยแบ่งให้ท่านพิมด้วยได้รึไม่เจ้าคะ?
ท่านหมดสติเพราะใช้พลังเวทย์ทั้งหมดเพื่อปกป้องพวกดิฉันไว้น่ะเจ้า
คะ่ ”
“ได้ส”ิ
ท่านพี่อดอล์ฟตอบรับคำขอของท่านพี่รัญด้วยความยินดี
หลงั จากท่ีรา่ ยเวทยใ์ สร่ า่ งของคนทชี่ ื่อพมิ เสรจ็ ...
“ท่านพมิ เจา้ คะ ทา่ นพิมเจา้ คะ”
ท่านพี่รัญเขย่าตัวของคนที่ชื่อพิมไม่นานเธอก็ได้สติและตื่น
ขน้ึ มา
“เอ๊ะ?...ฉันยงั ไม่ตายเหรอคะ? ทุกคนก็ปลอดภยั แสดงว่าฉนั
ทำสำเร็จเหรอคะ?!”
ถึงจะงัวเงีย แต่หลังจากได้สติขึ้นมาก็รีบถามทุกคนอย่างเอา
เปน็ เอาตาย
“ช่วยพวกดิฉันเอาไวไ้ ด้เจ้าค่ะ เพียงแต่...เรื่องมันยังไมจ่ บเจา้
คะ่ ”
ทุกคนเองต่างกเ็ งยี บ สกั พกั คนท่ีชอ่ื พิมก็สังเกตเหน็ การต่อสู้ท่ี
เข้าปะทะกนั อยู่ แลว้ รีบหนั มาหารา่ งของเด็กหน่มุ ทนั ที
“แลว้ กลั ยาล่ะ ปลอดภัยรยึ ังคะ?”
“ยะ...ยังเจา้ ค่ะ เพียงแตท่ ่านแจนดก์ ำลังจะรักษาให้เจ้าคะ่ ”
พอไดย้ นิ ดงั นน้ั เธอกห็ นั หน้ามาทางฉัน แลว้ ก้มกราบพ้ืน

หน้า 347

“ทะ...ทา่ นพิม...?”
“ทำอะไรน่ะคะ?”
เม่อื เห็นภาพแบบน้นั อย่างกะทันหัน ฉันเองก็ตกใจเหมือนกนั
“ไดโ้ ปรดช่วยชวี ิตของกัลยาดว้ ยคะ่ ”
“จะช่วยอยแู่ ลว้ คะ่ เพราะแบบนนั้ ไมต่ อ้ งกราบก็ไดค้ ะ่ ”
“ขะ...ขอบคณุ มากค่ะ”
ฉันปรับท่าทางใหม่อีกครั้ง ถึงหัวใจจะยังเต้นและหายใจ แต่
สภาพน้จี ะรักษาแบบสมุ่ ส่สี มุ่ หา้ ไมไ่ ด้ สาหัสเกนิ ไป...
“ท่านพี่รัญคะ ช่วยใช้พลังเวทย์ของท่านพี่สร้างเวทย์ธาตุน้ำ
คลมุ รา่ งของเขาไว้หนอ่ ยค่ะ”
“รับทราบแล้วเจา้ คะ่ ”
ท่านพี่รัญมานั่งข้างๆ และใช้พลังเวทย์เรียกน้ำมาห่อหุ้ม
รา่ งกายของเด็กหน่มุ เอาไว้ จากนนั้ ฉนั กเ็ ริ่มร่ายคาถา...
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพแห่งการรักษามาสถิตในกาย
ข้า โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อขจัดบาดแผลและโรคภัย
ให้หายไปจากโลก...”
แสงของพลงั เวทยเ์ ข้ามารวมตัวกนั อยทู่ ีไ่ มเ้ ทา้
“ฟ้ืนฟสู ภาพกายสมบูรณ์”
เวทย์รักษาของฉันเข้าไปคลุมตัวของเด็กหนุ่ม เนื้อหนังที่ถูก
เผาเร่ิมถกู สรา้ งข้ึนมาใหม่อยา่ งชา้ ๆ
“ดะ...ได้ผลแล้วเจา้ คะ่ ”
ทุกคนเองต่างรอดูผลลัพธ์ที่เหมือนจะสำเร็จแล้ว ฉันเองก็คิด

หน้า 348

แบบนัน้ เหมือนกนั จนกระท่ัง...
“นะ...เน้อื ที่ถกู สรา้ งใหม่เริม่ หายไปอกี ครัง้ ?!”
“กะ...เกดิ อะไรขนึ้ กนั เจา้ คะท่านแจนด?์ !”
“กลั ยา...”
ฉันลองตรวจสอบดู เวทย์รักษาของฉันถูกผลักออก แสงของ

เวทย์รกั ษานั้นสูญสลายไป
“เกิดอะไรขน้ึ แจนด์?!”
“...”
ทา่ นปทู่ วดถามฉันด้วยสหี น้าตึงเครียด ทุกคนเองกเ็ งียบรอฟัง

คำตอบเชน่ กนั
“เหมือนว่ารา่ งกายของเขาดันพลงั เวทยข์ องฉนั ออกค่ะ...”
“เป็นไปได้ดว้ ยเหรอ?!”
“ฉนั เองก็เพง่ิ เคยเห็นครั้งแรกเหมอื นกนั คะ่ ทา่ นปูท่ วด...”
“คือว่าถา้ มีอะไรท่ฉี ันพอจะชว่ ยไดล้ ่ะก.็ ..”
คนท่ีช่อื พมิ พดู ข้ึนมาดว้ ยนำ้ เสียงร้อนรน
“ไมม่ คี ่ะ ฉันจะลองดใู หม่”
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพแห่งการรักษามาสถิตในกาย

ข้า โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อขจัดบาดแผลและโรคภัย
ใหห้ ายไปจากโลก ฟ้นื ฟสู ภาพกายสมบูรณ์”

เวทย์ของฉันสญู สลายไป... และฉนั ก็ลองอย่แู บบน้ันอีกหลาย
ตอ่ หลายครงั้

“...ฟืน้ ฟูสภาพกายสมบรู ณ์”

หนา้ 349

เวทย์สลาย...
“...ฟ้นื ฟสู ภาพกายสมบูรณ์”
เวทยส์ ลาย...
“...ฟื้นฟสู ภาพกายสมบูรณ์”
เวทย์สลาย...
“...ฟนื้ ฟสู ภาพกายสมบูรณ์”
สลาย...
“อะไรกัน...”
ทกุ คนรวมถงึ ฉันต่างกพ็ ากันทำสหี น้าตึงเครียดข้ึนเรื่อยๆ
“ที่สลายไปมีเพียงเวทย์ฟื้นฟูของฉัน...เวทย์ธาตุน้ำของท่าน
พร่ี ญั ยงั ใชก้ บั เขาไดอ้ ย.ู่ ..ทำไมกนั ละ่ ...?”
“พอจะหาทางได้ไหมแจนด์?”
“ฉันขอหาทางดูก่อนนะคะท่านปู่ทวด ตอนนี้ยังคิดวิธีไม่ออก
เลยแม้แต่นิด ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ได้ผล ทำไมถึงโดนปฏิเสธ หากมัวแต่
ดันทุรัง ใช้เวทย์ต่อเนื่องแบบเมื่อครู่อีกสักพักล่ะก็ พลังเวทย์คงจะหมด
กอ่ นแนค่ ่ะ...”
“ชะ...ชว่ ยทีนะ...เขาจะมาตายท่นี ี่ตอนนไี้ มไ่ ด้...”
“...”
ฉันไม่ได้ตอบท่านปู่ทวดกลับไป ทำเพียงนั่งคิดอยู่เงียบๆ ทุก
คนเองก็ไม่มีใครพูดคุยกันเลยแม้สักนิดเพราะคงกลัวเสียงพูดคุยจะมา
ทำให้ฉนั เสยี สมาธิ ในขณะที่ฉนั กำลังน่งั คิดอยู่นั้นเอง...
“แค่ก!”

หนา้ 350