Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

“ก็เห็นมันนานผิดปกติน่ะสิ แถมได้ ‘กลิ่นไอของอสูร’
ด้วยน่ะ เลยรีบมาแต่คงช้าไปหน่อย แล้วก็นะ...จะกอดกันไปถึงเมื่อไหร่
พวกเธอนะ่ ?”

นา้ ไอซ์คว้ิ กระตุกมองพวกเรา
“อสูร...กอด...?”
ผมจอ้ งมองหวั หน้าห้อง ใชพ่ วกเรากำลังกอดกนั อยจู่ รงิ ๆ กอ่ น
จะปล่อยมือแลว้ ออกห่างจากกนั
“ขะ...ขอบคณุ มากค่ะ”
“ไม่เปน็ ไรๆ แคม่ าช่วยกัลยาแหละ เธอก็ถอื ว่าโชคดีไปเนอะ”
“เดยี๋ วสิ พดู จาดีๆ หนอ่ ยสนิ า้ ไอซ”์
“มะ...ไมเ่ ปน็ อะไรหรอกกลั ยา”
“เร่อื งคยุ เลน่ เอาไว้ทีห่ ลงั เถอะมนั ยงั ไมห่ ายไปน่ะ...”
ทั้งผมแล้วก็หัวหน้าห้องต่างพากันกลืนน้ำลายจนเกิดเสียง
นา้ ไอซ์เดนิ ไปตรงทา่ น้ำก่อนท่ีน้ำแข็งในบอ่ น้ำจะค่อยๆ ละลายทีละนดิ ๆ
“เหมือนเจ้าพวกนี้จะเก่งนิดหน่อยน่ะ แต่ก็ไม่ถึงขั้นทำลาย
น้ำแข็งน้าได้น่ะ เลยช่วยละลายให้เพราะคิดว่าถ้าปล่อยไว้คงจะไม่ดี
กำจัดให้หมดเลยดกี วา่ เนอะ”
“...”
ผมกับหัวหน้าห้องต่างกม็ องหน้ากันเงียบๆ แล้วหันไปมองน้า
ไอซอ์ ีกครงั้
“โผลม่ าไดแ้ ล้วม้ัง...”
พรบึ พรึบ พรึบ

หน้า 51

ไม่ใชแ่ ค่หนึง่ แตต่ วั ประหลาดควันดำนั้นโผลอ่ อกมาหลายต่อ
หลายตัว ไม่ต่ำกว่าสิบตัวทั้งจากในบ่อน้ำ ท้องฟ้า หรือแม้กระทั่งจาก
พื้นดินแล้วดูเหมือนจะยังโผล่ออกมาเรื่อยๆ ด้วย ทำเอาผมกับหัวหน้า
ห้องตัวแข็งกันไปเลย ไม่ใช่เพราะความเย็นจากน้ำแข็งของน้าไอซ์แต่
เป็นจำนวนของตัวประหลาดนี่

“มาเร่ิมกันเลยเจ้าอสูรชั้นต่ำ”
“เมดีปช้านกลาง? ไม่สิช้านสูงง้านเหรอดูจากสภาพเลเวลคง
จาสูงมากเลยสินะ~”
“รดู้ ีเหมอื นกนั นคี่ งไมใ่ ช่อสรู แถวนส้ี นิ ะ?”
“ม่ายรู้~”
“อย่าขยับจากตรงนั้นนะเด็กๆ ทนหนาวสักหน่อยนะแล้วก็
ห้ามจับน้ำแข็งนั่นเด็ดขาดนะอันตรายมากๆ ตอนนี้พวกเราอยู่ในเขต
แดนของพวกมัน”
พอน้าไอซ์พูดเสร็จก็ยกมือขวาหันมาทางนี้แล้วสร้างกรง
น้ำแข็งขึ้นรอบพวกเราไว้ สร้างทั้งที่ไม่หันมากลับมามอง สายตายังคง
พุ่งไปหาตัวประหลาดพวกนั้นก่อนที่จะกระโดดออกไป ไม่นานนักก็เกิด
ทางสายน้ำแข็งยาวไปข้างหน้า น้าไอซ์เหยียบทางน้ำแข็งที่สร้างข้ึนแล้ว
สไลด์ตวั ไปขา้ งหนา้ อย่างรวดเร็ว ตัวประหลาดก็คอ่ ยๆ กระโจนใส่ก่อนที่
จะกลายเป็นน้ำแขง็ แลว้ สลายไปทลี ะตัวสองตวั
น้าไอซแ์ กวง่ แขนพร้อมกับสไลด์ตัวบนทางน้ำแข็งเล็กๆ ไปมา
เหมือนกับเต้นรำ ทุกครั้งที่ยกแขนขึ้นลงตัวประหลาดก็สลายไปไม่มีตัว
ไหนทเี่ ขา้ มาแตะตวั น้าได้เลยแมแ้ ตต่ วั เดยี ว

หน้า 52

“ไม่หมดสกั ทีนะ!”
นา้ ไอซถ์ งึ กลับตะโกนเสยี งดังออกมา เพราะไมว่ า่ จะจดั การไป
มากขนาดไหนกเ็ หมือนกับว่ามันเพมิ่ ข้ึนมาเรอ่ื ยๆ
(มนั ยังไงกนั นะ?)
“อยู่ๆ ไดร้ ับคำสัง่ ทไี่ มไ่ ด้มาเน่นิ นานช่างน่ายินดยี ่ิงนัก”
มีเสียงมาจากด้านหลังกรง ผมกับหัวหน้าห้องหันหน้าไป
พร้อมกัน ตรงหน้าเรามีตัวประหลาดรูปร่างมนุษย์ตัวสูงกว่าสองเมตร
สวมใส่ชุดคลุมสีดำที่ขาดวิ่นยืนอยู่ มันมืดมากเลยมองไม่ค่อยชัด ไม่
นานนักมันก็ยกขาข้นึ พอผมเขา้ ใจว่ามันจะทำอะไรผมกล็ นลานทนั ที
“หวั หนา้ หอ้ งหมอบลง!”
“เอะ๊ ?!”
ผมโอบตัวหวั หน้าห้องลงมาพร้อมกบั หมอบไปด้วยกนั
เพร้ง!
กรงน้ำแขง็ ถกู เตะจนแตกกระจาย
“เฮ้ย? จะทำอะไรนะ่ ทำลายกรงนำ้ แขง็ ไดห้ รอื วา่ อสูรช้นั สงู ?!”
ผมที่พยายามพยุงตัวหัวหน้าห้องขึ้นก็โดนตัวประหลาดที่อยู่
ตรงหน้าจับคอแลว้ ยกขึน้ จนตวั ลอย
“น้ำแข็งของเมดีปผู้นั้นช่างแข็งแกร่งจริงๆ เพียงสัมผัสขาของ
ข้ากข็ าดกระจยุ ขนาดน้แี ลว้ ”
ตัวประหลาดที่จับคอผมยกอยู่พูดออกมาแบบนั้น ผมจึงมอง
ไปด้านล่างกเ็ หน็ ขาขา้ งทใ่ี ชเ้ ตะกรงน้ำแขง็ มันขาดหายออกไปจริงๆ
“ปล่อยกลั ยานะ นา่ รำคาญอยา่ มาขวางสิ!”

หนา้ 53

เสียงน้าไอซ์ที่ส่งมาจากระยะไกล เหมือนกำลังลนลานสุดๆ
เพราะโดนพวกตัวประหลาดควนั ดำพงุ่ ใส่ไม่หยดุ

“ไม่รู้ว่าจะเอาเด็กคนไหนกันแน่ ถ้าอย่างนั้นก็เอาไปสองคน
เลยแลว้ กนั ”

มนั ใชม้ อื อีกข้างควา้ คอของหวั หนา้ หอ้ งแล้วยกลอยขน้ึ ก่อนจะ
ลอยตัวข้ึนไปบนฟา้ ทง้ั ๆ ที่จับคอพวกเราไว้

“ไว้ไปเจอนายของขา้ ที่อีกฝ่ังแล้วกันนะ”
ผมโดนเหว่ียงลงพื้นอย่ารวดงเร็วจดุ หมายคือบอ่ นำ้
“กรดี๊ !”
ผมเห็นหัวหน้าห้องโดนเหวี่ยงตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ผม
เลยตวัดมือซ้ายขน้ึ หวั เพื่อดงึ ใหห้ วั หนา้ ห้องมาอยู่จดุ เดยี วกับผม
“หวั หน้าห้องกอดไวแ้ นน่ ๆ นะ แล้วก็หายใจเข้าลึกๆ!”
หัวหน้าห้องกอดผมแน่นแล้วก็ทำตามที่บอกอย่างรวดเร็วจน
แก้มของเธอป่องเหมือนอมลูกมะนาวไว้ทั้งสองข้าง ผมเองก็สูดอากาศ
หายใจเข้าปอดเช่นกัน ผมหันไปมองน้าไอซ์ที่กำลังจัดการพวกตัว
ประหลาดควันดำ
ตูม!
ตัวผมกับหัวหน้าห้องดิ่งลงน้ำจนเกิดเสียงดังสนั่น มีมือยางสี
ดำมากมายมาจับตวั พวกเราไว้แล้วดงึ ลงสกู่ ้นบ่อ
“กัลยา กัลยา!”
น้าไอซ์กระโดดตามลงมาแต่ก็ยังโดนพวกตัวประหลาดมารุม
จับแขนขาเอาไว้ก่อนที่น้าไอซ์จะทำให้กลายเป็นน้ำแข็งแล้วสลายไป

หน้า 54

หลายต่อหลายตัว เธอยื่นแขนซ้ายออกมาก่อนที่จะทำให้บ่อน้ำ
กลายเป็นน้ำแข็งเพือ่ จะหยดุ พวกเราไว้แต่อยู่ๆ...

น้าไอซ์ก็หยุดไปกลางคัน มือแขนยางสีดำดึงพวกเราดิ่งลง
ด้วยความเร็ว ผมเห็นน้าไอซ์ทำท่าทุรนทุรายมองมาทางผมแต่ก็ยังมี
พวกตัวประหลาดมากมายมาขวางเอาไว้ ความอึดอัดเริ่มถาโถมภาพ
เริ่มมดื ลงเรอ่ื ยๆ กอ่ นจะรู้สกึ ถึงแสงใต้บอ่ น้ำแล้วพวกเราก็โดนฉุดเข้าไป
ในแสงนน้ั


หลังจากท่ีเวลาผ่านไปไม่นานนักฉันก็ได้ทำให้ทุกอย่าง
กลายเปน็ น้ำแข็งทงั้ หมด ไมม่ ีอสรู ควันสีดำเกิดขึ้นมาอีกแล้วตอนน้ีฉันก็
ทำไดแ้ ต่นั่งมองไปยังใตบ้ อ่ นำ้ ทีก่ ลายเป็นพ้นื นำ้ แขง็ ไปแล้ว
ตึก ตึก
“แกพาตัวหลานฉนั ไปไหน?”
“โลกอีกฝั่งไง ฝั่งท่ีพวกเมดีปอย่างเจ้าจากมา ถึงไม่รู้ว่าจะ
สง่ ไปถึงทที่ ผี่ ้นู ำของข้าอยู่ไหมกเ็ ถอะ”
“ทำไมถงึ มีประตอู ยู่ทน่ี ?่ี ”
“คนสนทิ ของผนู้ ำข้าเปน็ เมดีปทใ่ี ชพ้ ลงั สรา้ งและเปิดปิดประตู
ได”้
“ตอบง่ายจังเลยนะ”
“งานข้าลุล่วงแล้ว เหลือแค่ต้องสู้กับเจ้าจนตายกันไปข้าง
เท่านั้น ประตูปิดแล้วไม่อาจเปิดขึ้นมาได้เร็วๆ นี้แน่ เพราะงั้นถึงบอก

หน้า 55

ขอ้ มลู ตรงน้ีไปเจา้ ก็ไม่อาจจะทำอะไรได”้
พรบึ ...
ตวั ประหลาดมขี าใหมง่ อกออกมาแทนท่ีข้างทข่ี าดไป
“เหรอ...”
“ข้ายินดยี ่งิ นกั ท่จี ะได้ประมอื กับเจ้า ถ้าง้นั ก็...อั๊ก?!”
อสรู ช้นั สูงกลายเป็นน้ำแข็งแล้วกส็ ลายไป
“น่ารำคาญ...”
ความเร็วในการแชแ่ ข็งของฉันเรียกไดว้ ่าเร็วมาก แตใ่ นใจของ

ฉนั ก็มัวแต่คิดเรอ่ื งกลั ยาจนไม่กล้าท่ีจะทำให้บ่อน้ำแข็งตัวเพราะกลัวว่า
กัลยาจะเป็นอันตราย ถึงพลังของฉันจะดูสะดวกสบายและทรงพลังแต่
มันก็แลกมากับความอันตรายเช่นกัน น้ำแข็งที่ออกมาจากพลังของฉัน
หากคนปกติสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็อาจจะลามไปจนกัดกินหัวใจได้ เธอ
จึงลังเลทีจ่ ะใชน้ ้ำแขง็ หยุดพวกกลั ยาเอาไว้

“รอกอ่ นนะกัลยา จะตามไปไม่ว่าเธอจะอยู่ท่ีไหนจะหาให้เจอ
ถงึ จะต้องบกุ ไปถงึ นรกหรอื สวรรค์กต็ าม”

ฉนั กล่าวคำสาบานกับตัวเองออกมาอย่างหนักแนน่ กอ่ นท่ีจะ
ละลายน้ำแข็งแลว้ วง่ิ ไปหาจุดหมาย

“ถ้าช้าไปสักเดือนสองเดือนเราคงเจอกันตอนที่เธอโตเป็น
หนุ่มไม่ก็แก่แลว้ ละ่ นะ กัลยา...”


หลังจากที่ตัวผมกับหัวหน้าห้องรอดผ่านแสงนั้นมา มือคล้าย

หนา้ 56

ยางสีดำก็ยังคงมัดตัวพร้อมดึงพวกเราอยู่ รอบตัวเราตอนนี้มีสภาพ
เหมอื น ‘Wormhole’ (รูหนอน) ท่พี บเหน็ ได้จากภาพยนตร์หรอื นยิ ายแนว
วิทยาศาสตร์ มันมีหลากสีเป็นเส้นทางยาวมีตรงบ้างเลี้ยวซ้ายขวาบ้าง
จนทำใหร้ ้สู ึกเวยี นหัวอยหู่ น่อยๆ

แต่ที่กังวลอยู่ตอนนี้คือเรื่องอากาศหายใจ พวกเรากั้นหายใจ
มาตั้งแตต่ อนท่อี ยู่ในบ่อน้ำแล้ว ใบหนา้ ของหัวหน้าห้องเองก็ไม่ค่อยจะสู้
ดีแล้ว ผมเลยตัดสินใจเลิกกลัน้ หายใจเพราะตอนนี้ไม่รู้สึกถงึ น้ำรอบตวั
เลยคดิ ว่าน่าจะมีอากาศให้หายใจบ้าง และแลว้ ผมกค็ ิดถูกมันหายใจได้
จริงๆ

“หวั หน้าห้องมีอากาศ หายใจได้”
เธอพยักหน้าแล้วค่อยๆ ปล่อยอากาศออกจากปอดแล้วเริ่ม
เอาอากาศเขา้ ไป
“กะ...กัลยา เราจะทำยังไงกันต่อดีล่ะ...?”
“หัวหน้าห้องคิดว่ายังไงล่ะ มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นต่อหน้าตั้ง
เยอะหัวหน้าห้องยงั ไมค่ ่อยจะตกใจเทา่ ไหร่เลยนะ?”
“คะ...คือว่า จริงๆ ฉันตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นตั้งหลาย
คร้ังแหนะ แตพ่ อเจอเรอ่ื งเยอะๆ เขา้ เลยร้สู กึ เริ่มชินละ่ มง้ั ”
“นะ...น่ันสนิ ะ...”
ผมแปลกใจกับท่าทีของหัวหน้าห้องนิดหน่อย ที่ยอมรับเรื่อง
พวกนี้ได้งา่ ยแล้วปรบั ตัวได้เร็วจนนา่ ทึ่งเลย
“แล้วคิดว่าตอนนี้พวกเราอยู่ท่ีไหนกันเหรอหัวหน้าห้อง? ฉัน
คิดวา่ มนั คล้ายๆ รหู นอนในการต์ ูนอยู่นะ?”

หน้า 57

หวั หนา้ ห้องมองซา้ ยขวาก่อนจะพยกั หน้าเหน็ ด้วยแบบฝืนๆ
“แต่เรอ่ื งทมี่ ่ันใจไดค้ ือเรายังไม่ปลอดภัย ถา้ หากเราไปโผล่อีก
ฟากไดโ้ ดยมมี ือน่ีดึงไปจนสุดทาง ฉันคิดวา่ พวกเราคงจะแยแ่ น่ๆ”
“ยังไงเหรอ?”
“ก็เรือ่ งตวั ประหลาดที่เหวีย่ งพวกเราพูดน่ะสิ เหมือนว่าเราจะ
โดนพาตวั ไปท่ีไหนสักแห่ง”
“พวกน้นั บอกว่าจะกินเราดว้ ยสินะ...?”
“อืม...คดิ ว่าไง? เราควรหาทางออกจากตรงนี้ดีไหม? พวกเรา
เองกไ็ ม่รู้ด้วยว่าถ้าไปถงึ อกี ฝ่ังเราจะโดนทำอะไรบา้ ง...”
“ฉะ...ฉันกลัว ไม่อยากถูกกนิ ...”
หัวหน้าหอ้ งเอาหน้าซกุ อกผมแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ถ้างน้ั หัวหน้าห้องคิดว่าไง? ฉันเองกไ็ มอ่ ยากถกู กินหรือให้ไป
เป็นทาสอะไรแบบนั้นเหมือนกัน ถ้าจะตายขอตายแบบสบายๆ ดีกว่า
ไหมนะ? แต่ก็อาจจะไม่ตายกไ็ ด”้
“ตะ...ต้องทำยงั ไงเหรอ...”
“ฉันไม่รับประกันว่าจะรอดนะ แต่คิดว่าน่าจะดีกว่าโดนกิน
ละ่ ม้ังสำหรบั ฉนั นะ แต่วา่ หัวหน้าห้องจะเอาดว้ ยไหมก็อีกเรือ่ ง”
“อะ...อืม ฉันเองก็ไม่อยากถูกกิน แล้วก็ฉันคิดว่าจะตายมา
ตั้งแต่เมือ่ กี้ตั้งหลายครั้งตัดใจแล้วก็หลายรอบเลยคิดว่าน่าจะมะ...ไมม่ ี
อะไรจะเสยี แลว้ ”
เธอทำหน้ามุ่งม่ันหนั มามองหนา้ ผม สภาพเราตอนนี้ยังอย่ใู น
สภาพกอดกันอยู่โดยมีมอื คลา้ ยยางสดี ำพนั รอบตวั พวกเราเอาไว้

หน้า 58

“ถ้าผดิ พลาดขึน้ มาห้ามโกรธกันนะ...”
“อมื ...จะพยายาม”
ผมถอนหายใจเล็กนอ้ ยแล้วจงึ เล่าแผนทอ่ี ยู่ในหัวให้เธอฟัง
“ ค ื อ ว่ าฉ ั นเ ค ยด ู ใ นการ ์ ต ู นน่ ะ พ ว กร ู หนอ น ม ั นเ หม ื อ น เ ป็ น
เสน้ ทางเพื่อจะขา้ มไปอกี ฟาก”
“อมื ”
“แตพ่ วกเราไมไ่ ด้อยากไปท่ีจดุ หมายของอีกฟาก เพราะฉะน้ัน
ถ้าเราตกลงไประหว่างทางก่อนที่จะถึงปลายทางเราอาจจะไปโผล่อีกท่ี
แทน อาจจะกลบั ไปทีเ่ ดิม อาจจะไปทีใ่ หม่ อาจจะอนั ตรายหรอื ปลอดภัย
ก็ได้ เพราะแบบนั้นฉนั เลยไมอ่ ยากรับประกันอะไร”
“อืม แล้วพวกเราจะหลดุ จากไอ้สดี ำๆ นย่ี งั ไงกนั ละ่ ?”
“ฉันลองสังเกตมาสักพักแล้ว เหมือนว่ามือสีดำนี่มันค่อยๆ
เล็กลงเร่อื ยๆ นะ”
หวั หน้าหอ้ งเงยหน้ามองมือสีดำแลว้ พยกั หน้าเห็นด้วย
มือสีดำที่ดึงตัวพวกเราอยู่มันหลุดล่อนปลิวไประหว่างทาง
เรอ่ื ยๆ เหมือนกบั วา่ มนั กำลังละลาย
“แม้ตอนนี้มันยังรัดพวกเราแน่นอยู่แต่อีกไม่นานอาจจะมี
โอกาสให้เราดิ้นจนหลุดไปได้ ตอนนี้ติดเพียงแค่มือฉันโดนพันเอาไว้จน
ขยับไมไ่ ด้เลย”
“ถ้ามือของกัลยาหลุดออกมาได้ ก็จะใช้ท่าแปลกๆ นั่นได้
สินะ?”
“แปลก?...อมื ก็ไมผ่ ดิ หรอก”

หนา้ 59

“เพราะง้ันเลยตอ้ งรอเวลาจนมันหลดุ ออกไปจนขยบั ไดส้ ินะ?”
(หัวหน้าหอ้ งน่ีหวั ไวเกินไปรเึ ปลา่ นะ? ตงั้ แต่เร่อื งก้อนหินแลว้ )
“ประมาณนั้นแหละ แต่พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะใช้เวลาอีกนานแค่
ไหนกว่าจะถึงอีกฟากเพราะงั้นถ้ามันดูบางลงอีกสักหน่อยอยากให้เธอ
ดิ้นพร้อมกับฉันน่ะ ถ้าดิ้นพร้อมกันอาจจะทำให้มันหลวมขึน้ จนขยับมอื
ได้มันพันตรงส่วนมือของฉันแน่นกว่าที่อื่นเลย ถึงฉันจะไม่สามารถตัด
มันใหข้ าดได้ แตก่ ็ทำใหม้ นั เหว่ียงลงข้างล่างได้ พวกเราอาจจะหลุดจาก
มอื พวกน้ี”
“อมื เข้าใจแล้ว แล้วจะใหร้ ออีกนานขนาดไหน?”
“อีกนิดนึง ตอนนี้มันล่อนออกจนจะถึงนิ้วก้อยฉันแล้วน่ะ ถ้า
ถงึ เมอ่ื ไหร่ก็ตอนนัน้ แหละ”
“อมื ”
พวกเราพยักหน้าตกลงกัน รอให้ถึงเวลา ผมมองมือสีดำที่
ค่อยๆ ละลายหลุดลอกออกไปเรอ่ื ยๆ
“เอาเลย!”
พวกเราดิ้นพร้อมกันพยายามดันจนรู้สึกเหมือนกับว่าดันยาง
ให้ยืดออกแล้วมันก็ดีดเขา้ มาตวั พวกเราเบยี ดกนั แรงขึน้ ถ้าเป็นปกติผม
คงเขินจนไม่กล้าทำอะไรแล้วเพราะหัวหน้าห้องก็เป็นผู้หญิงน่ารักคน
หนึ่ง แตต่ อนนไ้ี ม่มีเวลามาคดิ เร่ืองแบบนน้ั หัวหน้าห้องเองกพ็ ยายามด้ิน
สุดแรงผมก็เช่นกัน ถึงแรงจะหดหายไปมากแล้วหลังจากเรื่องที่บ่อน้ำ
แต่ก็พยายามฝนื ดันมือออกไป รู้สึกได้เลยว่ามันค่อยๆ หลุดล่อนออกไป
เรื่อยๆ มอื ของหัวหนา้ หอ้ งดันจนหลุดจากหลงั ที่ตอนแรกกอดผมอยู่ เธอ

หนา้ 60

ก็เลยเอื้อมมือมาดันอกผมพยายามใช้หลังตัวเองดันให้ของสีดำๆ
เหมือนยางทต่ี ดิ อยใู่ นมือผมขาดออกจากกัน

“มะ...ไมไ่ หว กลั ยา มนั ไม่ขาดเลย”
หัวหน้าห้องพยายามใช้มือฉีกตรงด้านข้างแต่ยังไงมันก็ไม่
ขาด มันยืดแล้วกห็ ดเข้าเหมือนเดิม ความจริงผมพอที่จะขยับแขนข้ึนลง
ได้แล้วแต่ผมก็ไม่สามารถใช้พลังได้ อาจจะเป็นเพราะยางสีดำที่พันมือ
กบั แขนทงั้ สองขา้ งของผมอยูก่ ไ็ ด้
“อืม...คือว่าหัวหน้าห้อง”
“อะ...อะไรเหรอ?”
“ตอนนี้ตัวของเธอสามารถรอดผ่านยางพวกนี้ได้แล้ว เธอ
กระโดดหนีไปเลยกไ็ ด้ ถ้าเธอรอดฟ้าเองกค็ งจะดใี จฉนั ก็ดว้ ย”
“พะ...พูดบ้าอะไรเนีย่ ?!”
“ชว่ ยไม่ได้ละ่ นะ มนั ก็ดีกวา่ พวกเรามาตายด้วยกันทง้ั คู่ แล้วก็
ไม่แน่ถ้าหากฉันไปถึงอีกฟากฉันอาจจะรอดก็ได้ เธอหนีไปก่อนเลย
ดกี วา่ แต่ทางของเธอก็อาจจะไมป่ ลอดภยั น่ีนะ...ฮ่ะๆๆ”
หัวหน้าห้องมองผมด้วยสีหน้าเหมือนจะถามว่าอยากจะเอา
แบบนน้ั จรงิ ๆ เหรอ
“อ่า...ขี้โกงชะมดั ...”
“อ่ะ...หวั หนา้ ห้องพดู อะไรนะ?”
“จะให้ฉนั ท้งิ นายได้ยังไงกันเลา่ ?!”
“ดะ...เดย๋ี วทำอะไรน่ะหวั หน้าหอ้ ง?!”
หวั หน้าห้องดันอกผมแล้วใช้หลังตัวเองดนั ยืดยางออกจากน้ัน

หนา้ 61

ก็พลิกตัวเอง หลังของเธอตอนนี้ชนกับหน้าอกผม เธอพยายามใชม้ อื ฉกี
ยางสีดำที่มัดมือกับแขนผมไว้ ตอนนี้มือของผมดีดมาอยู่ตรงท้องของ
เธอ

“โถ่ ไม่ออกเลยตรงส่วนมือกับแขนกัลยามันพันไว้หนากว่าท่ี
อน่ื จริงดว้ ย ถ้างัน้ !”

“อะ๊ ?! หวั หน้าหอ้ ง หนา้ อก หนา้ อก?!”
เธอสไลด์ตัวเองลงไปจนมือผมเสยหน้าอกเธอข้ึนมา แต่เธอก็
ไม่สนใจและดันตัวเองลงไปแล้วใช้ทั้งมือทั้งปากกัดฉีกยางที่พันมือกับ
แขนผมไว้
“ดะ...ได้ผล กลั ยามันคอ่ ยๆ ขาดแลว้ !”
“อะ...อมื ”
มันค่อยๆ ขาดออกตามทีเ่ ธอบอกจรงิ ๆ
“หลุดมาข้างหนงึ่ แล้ว กัลยา!”
“อืม แคน่ ้นั ก็พอแลว้ หันมาเกาะฉนั ไวแ้ น่นๆ นะ!”
“ออ้ื !”
หัวหน้าห้องพลิกตัวแล้วมากอดผมไว้ ผมใช้มือซ้ายที่หลุด
ออกมาจากยางสดี ำย่ืนไปขา้ งหนา้ กอ่ นจะ...
““เอะ๊ ?””
พวกเราร้องตกใจพร้อมกันกับภาพที่เห็น มือคล้ายยางสีดำ
ขาดกระจายจนละเหยไปหมดก่อนท่ผี มจะทำอะไร พวกเราคอ่ ยๆ ร่วงสรู่ ู
หนอนแล้วตกลงไปในน้ัน
“ถ้าจะขาดเองกลางทางแบบนกี้ ็บอกกนั ตั้งแต่แรกสิฟะ!”

หน้า 62

“กรด๊ี !”


ณ หน้าถ้ำแห่งหนึ่งที่ถูกตกแต่งด้วยไม้ประดับมากมาย ตรง
ทางเข้าถ้ำรอบบริเวณนี้ถูกปกคลุมไปด้วยป่าไม้และพืชนานาพันธ์ุ
รวมถึงดอกไม้หลายชนิดท่ีทำให้นึกถึงสวนในเทพนิยายสมัยก่อน หน้า
ถ้ำแห่งนี้มีทางเดินทอดยาวไปจนถึงภายในตัวเมือง ไม่เพียงภายนอก
เท่านั้นที่ดูสวยจนผู้มาพบเห็นอาจจะลืมหายใจ ภายในถ้ำเองก็สวยไม่
แพ้กัน พอผ่านประตไู มห้ น้าถ้ำที่ถกู แกะสลักลวดลายจนสวยงามเข้ามา

ทางเดินภายในถ้ำก็ถูกตกแต่งด้วยของหรูหราที่สามารถพบ
เห็นด้วยในยุคกลางทั้งแก้วและเครื่องประดับต่างๆ ล้วนเป็นของที่ดู
สวยงามและหรูหรา ตลอดทางเดินเข้าไปมีชัน้ วางหนังสือมากมายเรียง
ยาวไปตลอดทางทั้งสองฝั่งซ้ายขวาเยอะจนอาจเรียกได้ว่าเป็นหอสมุ ด
ขนาดกลางได้เลย พอเดินผ่านไประยะหนึ่งจะพบกับประตูไม้อีกสอง
บานซ้ายขวา ทางซ้ายเปิดเข้าไปจะเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ส่วนทางขวา
จะเป็นห้องนอนหากเดนิ ต่อไปอีกจะเจอประตูอยู่ตรงกลางซึ่งหลังประตู
นี้จะเป็นหอ้ งนั่งเลน่

แอด๊ …
เสียงประตูห้องนั่งเล่นเปิดออก มีหญิงชราเดินเข้ามาภายใน
ห้อง แม้จะดูชรามากแล้วแต่เธอก็เดินด้วยสองขาของตวั เองได้แบบไมม่ ี
ปัญหา หลงั จากท่ีเธอเข้ามาก็มหี ญงิ สาวและชายหนุ่มสองคนที่ดูเหมือน
จะเป็นผตู้ ดิ ตามของหญิงชราปดิ ประตูหอ้ งใหจ้ ากภายนอก
“ภัทรร?ึ ไม่ได้เจอกนั สักพักแล้วนะ?”

หนา้ 63

มีเสียงของหญิงสาวดังออกมาจากทางเก้าอี้ด้านหน้าของ
หญงิ ชรา พอหญิงชราไดย้ นิ กก็ ้มหวั ให้เลก็ น้อยกอ่ นจะพูดขึน้

“ทา่ นพ่ีวราลีเจ้าคะ ข้าคิดว่าใกล้ไดเ้ วลา...”
“เขาเขา้ มาแลว้ ละ่ ...มายงั ท่นี ี่แถมอยใู่ กล้ๆ ดว้ ย”
“?!”
หญิงชราทำหนา้ ตกใจครู่หนึ่งก่อนจะทำหน้าดีใจแบบสุดๆ
“ถ้างนั้ ทา่ นพ่วี ราลีจะไปรับไหมเจ้าคะ?”
“...”
หญิงชราถามหญิงสาวที่นั่งอยู่หลังเก้าอี้ เธอเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะตอบออกมา
“อยากจะไปใจแทบขาด แต่หากไม่จำเป็นจริงๆ เราก็ไม่
อยากจะผิดสญั ญาทีใ่ หไ้ ว้ เราจะรอทนี่ ี”่
“จะใหข้ า้ พามาให้ รไึ ม่เจา้ คะ?”
“อืมฝากดว้ ย ถึงเราจะรวู้ ่ามาถงึ แล้วแตเ่ ขาดอู อ่ นแอแบบสุดๆ
อาจจะเจอเร่อื งอะไรกไ็ ด้ ไปช่วยทแี ล้วกันนะ”
“ระ...รึว่าจะเกิดอะไรขึน้ กบั ทา่ นพ.ี่ ..”
“เราก็ไม่รู้ ถ้าหากเป็นอันตรายถึงชีวิตเราคงจะขยับตัวออก
จากทน่ี แ่ี ลว้ แตจ่ ากที่ดูน่าจะไมใ่ ช่ เพราะงนั้ วางใจเถอะ กอ่ นอน่ื ฝากเร่อื ง
ค้นหาด้วยนะ นา่ จะอย่ใู นเขตปา่ ทศิ เหนอื ...วา๊ ย!”
ฟรู่วววว!
มีลมแรงพัดออกมาจากมือของหญิงสาวจนทำให้สิ่งของ
ภายในหอ้ งถูกพดั จนกระจัดกระจายไปหมด

หนา้ 64

“กะ...เกดิ อะไรขนึ้ เจา้ คะทา่ นพี่? ทา่ นพีว่ ราลใี ชเ้ วทมนตร์รึเจ้า
คะ?”

หญงิ ชราถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงตกใจแบบสุดๆ พรอ้ มมอง
หญิงสาวท่กี ำลงั ทำสหี น้าตกใจ

“อ่ะ...อมื เหมอื นจะไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ...รีบไปหาตัวทีนะ เรา
ใจหายใจควำ่ หมดเลย...”

“กะ...เกิดอะไรขึ้นกนั แนร่ ึเจ้า—“
“—เอานา่ รบี ไปหาตัวเถอะ”
“เจา้ ค่ะ! จะรีบคน้ หาให้เร็วทส่ี ุดเจา้ ค่ะ!”
แม้จะยังสงสัยแต่หญิงชราก็ตอบรับคำของหญิงสาวและรีบ
วิ่งออกจากห้องไป จนดูเหมือนกับว่าสภาพภายนอกจะไม่มีผลกับเธอ
เลยแม้แต่น้อย พอหญิงชราออกจากห้องไป หญิงสาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอ้ี
แลว้ เดนิ ไปหยบิ กล่องไม้เลก็ ๆ ที่อยตู่ รงช้ันวางขน้ึ มาก่อนจะเปิดฝากล่อง
“ผา่ นมากวา่ 760 ปใี นท่ีสดุ ก็มาแลว้ สนิ ะ กลั ยา...”
หญิงสาวมองกบิ๊ ติดผมรูปหัวใจสีชมพภู ายในกล่องก่อนจะยิ้ม
อย่างดีใจ


หลังจากที่พวกเราจมเข้ามาในรูหนอนไม่นานนักเราก็โผล่
ออกมาอกี ฟาก เรากส็ มั ผสั ได้ถึงลมมากมายที่ลอดผ่านตวั พวกเราไป
“เอะ๊ อยบู่ นฟา้ ?!”
“กร๊ีด!”

หนา้ 65

“ยะ...อย่าดน้ิ สหิ ัวหนา้ ห้อง!”
“กร๊ีด!”
ตอนนพ้ี วกเราอย่กู ลางอากาศกำลังร่วงลงสู่พนื้ เบื้องล่าง ด้วย
ความเร็วขนาดนี้เหมือนว่าเสียงของผมจะส่งไปไม่ถึงหัวหน้าห้องท่ี
ตอนนี้สติแตกไปแล้ว ผมจึงกอดหัวหน้าห้องเอาไว้แล้วมองดูทิศทางที่
กำลังพุ่งลงไป ตลอดระยะทางเห็นผืนป่าสีเขียวกว้างสุดลูกหูลูกตา
นอกจากนั้นก็มีหุบเหวลึกมากๆ อยู่ด้วย แต่ทิศทางที่เรากำลังดิ่งลงเปน็
บริเวณทุ่งกว้างสีขาว พอเพ่งมองให้ดีแลว้ ผมก็เห็นดอกไม้ท่ีอยู่บนพ้นื มี
ลักษณะกลีบดอกเป็นสีขาวประมาณสี่ถึงห้ากลีบตรงกลางของดอกไม้
จะมีก้อนน้ำสีเหลืองเข้มตัวดอกมขี นาดใหญก่ ว่า 20-30 เมตรได้ แถมมี
อยหู่ ลายดอกจนเป็นทงุ่ กว้าง
“เปน็ ไงเปน็ กนั อาจจะรอดก็ได้!”
พอผมเห็นดอกไม้ที่ใหญ่ขนาดนั้นอยู่หลายดอกก็เริ่มมี
ความหวงั ข้ึนมาเลก็ นอ้ ย ก่อนจะกอดหัวหน้าห้องไว้แลว้ ลองเส่ียงดู
“กรดี๊ !”
“หมื ?!”
ฟรู่วววว!
ตู้ม!
กอ่ นทรี่ า่ งของพวกเราจะตกไปกระแทกกับหยดนำ้ ของดอกไม้
ผมก็สัมผัสได้ถึงแรงลมที่รุนแรงถึงขนาดทำให้พวกเราหยุดอยู่กลาง
อากาศครู่หนึ่งก่อนที่รา่ งของพวกเราจะจมเข้าไปในก้อนน้ำสีเหลืองเขม้
ที่อยู่ตรงกลางของดอกไม้จนน้ำสีเหลืองสาดกระเซน็ พวกเราทั้งคู่คอ่ ยๆ

หนา้ 66

ไหลลงมาที่พน้ื กนั อยา่ งชา้ ๆ
“ระ...รอดแลว้ หวั หนา้ ห้องเปน็ อะไรไหม?”
“แฮก่ ๆ มะ...ไม่เป็นอะไร แต่เหนียวมากเลยอ่ะ แหยะ”
ตอนนี้พวกเรามีก้อนน้ำสีเหลืองเข้ม เปรอะเปื้อนเต็มตัวไป

หมด พอเหน็ แบบนน้ั ผมกเ็ ผลอดมท่ีมือโดยอัตโนมัติ
“อืม หอมอยู่นะเนี่ย”
“หมื ?”
ผมลูบหน้าตัวเองกอ่ นจะเลียกอ้ นน้ำสีเหลอื งเขม้ ท่ีติดอยทู่ มี่ อื
“บา้ ไปแล้วเหรอกลั ยา อาจจะอนั ตรายกไ็ ด้!”
“หวาน...เหมือนกบั น้ำผ้งึ ...”
“เอ๊ะ? ไหนๆ”
หวั หน้าหอ้ งทีเ่ ม่อื ครูย่ ังตำหนิผมอยู่ก็ลองชิมดูเหมือนกนั
“จรงิ ดว้ ย เหมอื นกบั นำ้ ผง้ึ เลย แต่เหมือนจะอร่อยกว่าอีกนะ”
“นัน่ ส”ิ
“วา่ แตพ่ วกเรา อยู่ทไ่ี หนกันนะ?”
“ไม่รู้สิ ดูแปลกๆ ทั้งดอกไม้นี่รวมถึงต้นไม้ ฉันไม่เคยเห็นมา

กอ่ นเลย”
“เป็นไปได้ไหมว่าเราอาจจะย้อนเวลากลับมายุคก่อน?

เหมอื นการ์ตนู ท่ีผ่านเสน้ ทางกาลเวลาทีเ่ ปน็ รูหนอนน่ะ”
“อืม...ถึงจะคลา้ ยแต่ไม่น่าใชน่ ะกลั ยา พชื พวกนีก้ ับพวกต้นไม้

ถึงจะคนุ้ ๆ แตไ่ มน่ า่ ใช่พชื ยคุ ก่อนนะ ถึงจะไมม่ ่นั ใจแต่คิดว่าไม่ใช่”
พวกเรานัง่ ลงใกล้ๆ กันก่อนจะช่วยกนั วิเคราะหส์ ถานการณ์

หน้า 67

ที่พวกเรายังไม่รีบลุกออกจากตรงนี้เพราะหัวหน้าห้องคงคิด
แบบเดียวกับผม เรื่องเดนิ ส่มุ ส่สี ุม่ ห้าในสถานท่ีท่ีไมร่ ู้จักอาจจะเจออะไร
อนั ตรายอีกก็ได้ พวกเราเลยทำไดเ้ พียงนั่งพดู คุยกันเบาๆ เท่านน้ั

“ตะ...แตต่ วั มนั เหนียวแบบน้ี รสู้ กึ ไมด่ เี ลย”
“อมื ”
“...”
อย่ๆู หวั หนา้ ห้องก็เงยี บไปคร่หู นึ่งก่อนจะพูดข้นึ มา
“กะ...กัลยา ถึงจะไม่เหมาะแต่ขอคุยดว้ ยไดไ้ หม?”
“อะไรเหรอ?”
“เร่ืองฟา้ น่ะ เร่ืองของฟา้ ฉะ...ฉันขอคุยได้ไหม?”
“...”
ผมเงียบไม่ไดต้ อบทนั ทีกอ่ นจะพยักหน้าให้
“ฉนั รูส้ กึ เศรา้ มากๆ ตอนทร่ี ู้เรื่อง ฉันกย็ ืนกรานปฏเิ สธไม่เชื่อที่
อาจารย์พูด ก่อนจะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องจริงจนฉันถึงขนาดร้องไห้ใน
หอ้ งเรียนเลย”
“...”
“หลังจากนั้นพวกก้านก็ออกจากห้องเรียนไป ก่อนจะออกก็
บอกว่าเป็นเพราะกัลยาฟ้าวิ่งตามกัลยาไปก่อนจะเกิดเรื่อง ทุกคนก็พา
กนั เอาแต่โทษกัลยากัน”
“อืม”
“ถึงอาจารย์จะพยายามปรามแล้วก็ตาม ถึงจะหยุดพูดกันแต่
ทุกคนก็ยังคงโทษกัลยาอยู่ ยิ่งในงานศพของฟ้าพ่อแม่ของฟ้าก็พูดจา

หน้า 68

โทษกลั ยาอีกก็ยิ่งไปกันใหญ่...”
“แลว้ หวั หน้าหอ้ งล่ะ ไมค่ ิดวา่ เป็นแบบน้นั เหรอ?”
เธอสา่ ยหน้า และมนี ้ำตาคลอเลก็ นอ้ ย
“ตอนแรกฉนั เองกโ็ ทษเหมอื นกัน ทกุ คนคงมคี วามร้สู กึ คล้ายๆ

กนั แหละ ประมาณว่าอยากหาท่ีลงน่ะ เลยไปลงกับกลั ยาแทน”
ผมฟงั ตอ่ เงยี บๆ
“แต่พอผ่านไปสักวันสองวัน ฉันก็เริ่มคิดได้เริ่มแยกแยะได้

ความจริงวันที่เกิดเรื่องฉันก็ได้ยินพวกก้านเล่าเรื่องของ นายแบบสนุก
ปากเหมือนกัน ถึงจะทำหน้าหงุดหงิดแต่ก้านก็เล่าเชิงประจานเรื่องที่
กัลยาชอบฟา้ นะ่ แล้วกเ็ รือ่ งหนังสอื นทิ าน”

เธอถอดแวน่ ออกแล้วใช้มือปาดนำ้ ตา
“พอคิดว่าถ้าเป็นตัวเอง แล้วเจอเรื่องแบบนั้นคนอย่างฉันจะ
วิ่งเหมือนกัลยารึเปล่านะ? พอลองคิดดูแล้วก็ได้คำตอบ ถ้าเป็นตัวเองก็
คงจะอายจนวิ่งหนีเหมือนกัน แล้วพอคิดได้แบบนั้นฉันที่รู้ว่าฟ้าชอบ
กลั ยาอยู่แล้วก็คงจะวิง่ ตามกัลยาไปอยู่แล้ว”
“เธอร?ู้ ”
“อืม ถงึ จะพูดเองก็ยงั ไงอยู่แต่ถ้าเปน็ เพ่อื นผู้หญงิ ฉันก็สนิทกับ
ฟ้าทีส่ ุดนะ นายเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ?”
“อมื ...”
ใช่ผมรู้อยู่แล้วว่าหัวหน้าห้องกับฟ้าสนิทกัน เลยคิดว่าฟ้าคง
จะบอกเธอตามภาษาเพ่ือนผ้หู ญิงคยุ กนั
“ขอต่อนะ ถึงจะยังทำใจไม่ได้ แต่ฉันคิดว่ากัลยาไม่ผิดหรอก

หนา้ 69

นะ”
ตาผมเบิกกว้างมองเธอโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกเหมือนหัวใจ

หยดุ เต้น
“ฉนั คดิ ว่ามนั เปน็ เร่อื งคราวเคราะหน์ ่ันแหละ พยายามคิดแง่ดี

แต่ถ้าจะต้องโทษใครจริงๆ คิดว่าพวกก้านน่าจะเป็นต้นเหตุมากกว่ารึ
เปล่านะ? แต่ฉันก็ไม่อยากโทษใครจริงๆ นั่นแหละ...มัวแต่คิดแง่ลบกับ
คนอ่ืนฟ้าเองก็คงร้สู ึกไม่สบายใจไปด้วย พอคิดว่ากลั ยาท่ีเห็นฟ้าเป็นคน
สุดทา้ ยแลว้ มาเจอคนอ่ืนพูดจาแบบน้อี ีกกัลยาตอ้ งร้สู กึ ปวดใจมากๆ แน่
เลย...”

เธอร้องไห้ออกมา ผมเองก็น้ำตาคลอเล็กน้อยถึงจะยังมี
ความรู้สึกโทษตัวเองอยู่ในใจ แต่พอมีคนมาพูดแบบนี้นอกจากน้าไอซ์
แลว้ มันก็ร้สู กึ โล่งใจขนึ้ เล็กน้อย

“คอื วา่ หัวหน้าหอ้ ง...”
“พิม”
“ฮะ?”
“ระ...เรียกพิม ฉันชื่อพิม เลิกเรียกหัวหน้าห้องสักทีเถอะ ขอ
ล่ะ”
ผมตกใจนิดหน่อยเมื่อเห็นท่าทีของหัวหน้าห้อง แต่ผมก็ไม่
อยากทำให้เธอรูส้ กึ ไม่ดี
“อืม พิมคือว่า...”
พรึบ พรึบ พรึบ
พวกเราหนั ไปทางตน้ เสียงพร้อมกัน

หนา้ 70

“เด๋ียวๆ...”
“กร๊ดี !”
มีแมลงที่ดูเหมือนผึ้งยักษ์อยู่สามตัวบินอยู่เหนือหัวพวกเรา
ตัวมันมีขนาดใหญ่กว่าตัวของพวกเรามีสีเหลืองขาวสลับกันตรงก้นมี
เหล็กแหลมเหมือนเหล็กในอยู่ด้วย ตอนเจอตัวเล็กไม่ค่อยรู้สึกอะไรแต่
พอเจอแมลงตวั ใหญๆ่ แบบนี้แล้วรูส้ กึ ขนลกุ และนา่ กลัวสดุ ๆ ไปเลย
“กะ...กลั ยาหรือวา่ น้ำเหลอื งๆ น่?ี !”
“ก็อาจจะมั้ง แต่ก็อาจจะเพราะอยู่ในถิ่นของมัน มันเลยไม่
ชอบก็ไดเ้ พราะดอกอ่นื ก็ยังมอี กี เยอะแยะนนี่ า...”
“จะ...จะทำยงั ไงกนั ด?ี ”
“ว่งิ กนั เถอะ...”
“ว่ิงเหรอ?”
“ที่จะให้วิ่งเพราะที่นี่อาจจะอยู่ใกล้รังของพวกมันก็ได้อาจจะ
มีมาอกี เยอะ ออกห่างจากที่น่ีกอ่ นดกี ว่า”
“ขะ...เขา้ ใจแลว้ ”
พวกเราตัดสนิ ใจวิ่งหนีมาด้วยกัน ผึ้งยักษ์ท่ีเมื่อครู่เอาแตม่ อง
พวกเรากบ็ นิ ไล่หลังมาด้วย มนั พุ่งตวั มาใส่พวกเราด้วยความเร็วแบบสุด
ยอด
“กัลยา!”
ผมใช้มือซ้ายตวัดลง ปีกของผึ้งยักษ์ข้างหนึ่งถูกกดลงจนทำ
ให้มนั เสยี การทรงตรงแล้วด่ิงลงพื้น แตไ่ ม่นานมนั ก็ลกุ แล้วบินไล่พวกเรา
ต่อทันที

หนา้ 71

“ไม่ไหวๆ ฉันทำให้มันหยุดได้เป็นพักๆ ก็จริงแต่ก็ฆา่ ไม่ได้ ได้
แค่ถว่ งเวลาเทา่ นั้นเอง!”

“กร๊ดี ! มาอีกแลว้ ๆ!”
“โถ่...เมอื่ ไหร่เร่อื งพวกน้จี ะจบสกั ที ขอพกั บา้ งเถอะ!”
ผมวิ่งหนีพร้อมกระตุกปีกผึ้งยักษ์อยู่สักพักก่อนที่พวกเราจะ
วิ่งออกจากบริเวณทุ่งดอกไม้แลว้ เขา้ มาในเขตป่าแทน
“แฮก่ ๆ เหนอื่ ยเป็นบา้ เลย พิมไหวไหม?”
“แฮก่ ๆ วะ...ไหว แตเ่ หน่อื ยมากเลย”
พวกเรานั่งพิงลำต้นของต้นไม้ยักษ์แล้วหอบกันทั้งคู่ ท่ีนี่เองก็
สวยงามมากเช่นกัน มีต้นไมใ้ หญ่มากมายจนแทบมองไม่ออกเลยว่าทิศ
ไหนเปน็ ทศิ ไหน
โฮกกกกก!
มเี สยี งคำรามดังกอ้ งไปทั่วป่า
ท้งั ผมและพมิ ต่างกส็ ะดงุ้ แล้วก็เหงอ่ื ตกทนั ที
“กะ...กลั ยา สะ...เสยี งอะไรน่ะ?”
“ไม่ร.ู้ ..แต่เหมอื นเจา้ ของเสียงจะตวั ใหญ่นา่ ดเู ลยนะ...”
ตงึ ตงึ ตึง
ทุกครั้งที่เสียงดังขึ้นพื้นจะสะเทือนเล็กน้อย ไม่นานนักก็มีเงา
ร่างยกั ษ์โผลม่ าตรงหน้าพวกเรา
“กัลยา...หรือว่า...”
“นา่ จะใช่นะ...”
ตรงหน้าพวกเรามีหมียักษส์ ูงกว่า 4 เมตรตัวใหญ่สุดๆ ขนเป็น

หน้า 72

สีน้ำตาลเข้มอุ้งมือและเท้ามีเล็บยาวกว่าครึ่งเมตรได้แถมคมกริบ พวก
เราไดแ้ ตม่ องภาพนน้ั ไมว่ างตา

“ไม่คิดว่าหมจี ะชอบน้ำผงึ้ จรงิ ๆ นะ คดิ ว่ามแี ตใ่ นการต์ นู ซะอีก
...”

“ฉะ...ฉันวิ่งไม่ไหวแลว้ นะ...ขาแข็งไปหมดแลว้ ”
ตง้ึ ต้ึง ตึ้ง
“เหมอื นจะแยแ่ ลว้ นะกัลยา...”
โฮกกกกก!
เสยี งคำรามดังสนัน่ ทำใหก้ ลวั จนก้าวขาไมอ่ อกเลยแม้แตน่ ิด
“น่ีพมิ เธอวิ่งไดไ้ หม?”
“มะ...ไมไ่ ด้ ขาแข็งไปหมดแลว้ ”
“รอดมาตงั้ นานสุดทา้ ยจะมาจบแบบนเี้ หรอเน่ีย?!”
หมียักษ์เหวี่ยงองุ้ มือใสผ่ ม
“ไม่ยอมตายหรอก ขอโทษนะพิม!”
“เอ๊ะ?!”
ผมตวัดมือซ้ายขวาเป้าหมายคือตัวของผมกับพิม พวกเราท้ัง
คู่ล้มลงกับพ้นื หลบเล็บของหมียกั ษ์ไดอ้ ย่างเฉียดฉิวจนเล็บมันเหว่ียงไป
โดนตน้ ไมจ้ นเกิดเป็นรอยเล็บลกึ ลงไป
“ขะ...ขยบั ตวั ได้แลว้ พมิ ล่ะ?!”
“ดะ...ไดแ้ ล้ว!”
“วิ่งเลย!”
ผมจับมือของพิมวิ่งหนีกันต่อ แต่หมียักษ์ที่ตามมาก็เร็ว

หน้า 73

เหมือนกัน อาจจะเร็วกว่าพวกเราก็ได้ มีเสียงไล่หลังมาตลอด ผม
พยายามลองใช้พลังของผมกบั หมยี ักษแ์ ลว้ แต่ไมไ่ หวมันหนักเกนิ ไป เลย
ทำได้แค่วิ่งหนีกันแบบนี้ เราวิ่งผ่านต้นไม้หลายต้น พยายามอ้อม
พยายามแอบแล้วแต่เหมือนกลิ่นบนตัวพวกเราจะเป็นตัวเรียกหมียักษ์
นัน่ มา พยายามจะสลดั ยงั ไงก็ไมห่ ลุดสักที

“อะ๊ ?!”
และแล้วฉากที่เหมือนในการ์ตูนหลายๆ เร่ืองก็เกิดขึ้น พิม
สะดุดรากไม้จนล้ม หมียักษ์วิ่งเข้ามาใกล้ก่อนจะทำท่าตะครุบเหย่ือ
เวลารอบตัวเหมือนช้าลงผมตัดสินใจรีบวิ่งเข้าไปขวางระหว่างหมียักษ์
กับพิมแลว้ กางแขนออกพรอ้ มหลบั ตาปี๋
“กลั ยา!”
ฟริว้ วว ปัง!
โฮกกกกก?!
ผมสะดุง้ ตกใจเสยี ง เลยเผลอลมื ตามองรา่ งของผมทย่ี ังอยู่กับ
ที่ แต่ด้านหน้าของผมมีผู้หญิงปริศนาผมสีดำยาวถูกปล่อยลงมาพลิ้ว
ไหวกลางอากาศร่างกายดูบอบบางนุ่มนิ่มน่าจะสูงประมาณ 150-165
เซนติเมตร จากที่เห็นน่าจะมีอายุมากกว่าพวกผม เธอใส่ชุดสไบสีเขียว
มิ้นท์ช่วงล่างเป็นโจงกระเบนสีน้ำตาลเข้มยาวถึงเข่าทั้งข้อมือและข้อ
ทา้ วสวมกำไลสีทองมเี ครือ่ งประดบั เล็กนอ้ ยติดอยูท่ ี่สไบดว้ ย
เธอกำลังทำท่าเหมือนจักรยานอากาศใช้เท้าซ้ายเตะเข้าไปที่
แก้มของหมียักษ์จนเกิดเสียงกระแทกดังสนั่นจนหมียักษ์ล้มไปด้านข้าง
พลังเตะกับรูปร่างของเธอดูขัดกันแบบสุดๆ ทำเอาพิมร้อง “กิ๊ว?!”

หน้า 74

ออกมาไม่ร้ตู วั เธอม้วนตัวลงพื้นได้อยา่ งสวยงาม
“ไมเ่ ป็นอะไรนะเจ้าคะ?”
“จะ..เจา้ คะ?”
ทั้งผมและพิมงงกับหางเสียงของเธอเล็กน้อยก่อนที่พวกเรา

จะพยกั หน้าด้วยกันทัง้ คพู่ อมองดูชัดๆ กเ็ หน็ วา่ เธอมใี บหน้าที่งดงามเอา
มากๆ เหมือนกับหลุดมาจากในนิยายยังไงยังงั้น ดวงตาสีทองตัดกับสี
ของเส้นผมสดี ำแก้มดูนุ่มนม่ิ ผิวขาวเนียนแก้มแดงเล็กนอ้ ย เธอมองหน้า
พวกเรากอ่ นจะหนั กลบั ไปมองทางหมยี ักษ์

“ถ้างั้นช่วยอย่าขยับจากตรงนั้นนะเจ้าคะ เดี๋ยวทางนี้พวก
ดฉิ ันจดั การเองเจา้ คะ่ ”

หญิงปริศนาพูดก่อนจะส่งสัญญาณมือ แทบจะทันทีที่เธอส่ง
สัญญาณมือก็มีกลุ่มคนมาล้อมพวกเราไว้สี่คน ส่วนอีกสองคนก็ไปยืน
อยูข่ า้ งเธอ ทุกคนล้วนแต่งกายคลา้ ยๆ กนั หมด แถมนอกจากเธอแลว้ คน
ที่เหลือก็พกอาวุธกันมาคนละอย่างสองอย่างทั้งดาบไทยที่ใช้กันใน
สมยั ก่อนทั้งหอกเหลก็ รวมถงึ ธนูและมีดส้นั

พอร้ตู วั อกี ทีพิมก็เข้ามาจับที่ชายเสือ้ ผมแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้พูด
อะไรนอกจากมองหน้ากันแล้วหันกลับไปมองผู้หญิงปริศนาที่อยู่
ตรงหน้า

“เหมือนพวกเราจะโชคดอี ยู่นะเจ้าคะ ท่านย่าทวดเองก็เหมือน
อยากจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับด้วย พวกเราเอาเนื้อของ ‘เฮลาคอส’ ตัวนี้
ไปเป็นเสบียงดว้ ยดไี หมเจ้าคะ?”

“เห็นด้วยๆ”

หน้า 75

“พวกเราก็เห็นดว้ ยครับ”
คนในกล่มุ นีท้ ้ังชายหญิงต่างเห็นพอ้ งต้องกันแลว้ ยิ้มอยา่ งดีใจ
พวกเขาคงแข็งแกรง่ กวา่ หมียักษต์ ัวนแี้ น่ถึงได้มีทา่ ทสี บายใจกันขนาดน้ี
“งัน้ มาเร่มิ กันเลยเจ้าค่ะ”
““อมื ””
หลังจากที่หญิงปริศนาให้สัญญาณนอกจากสี่คนที่ท่าทาง
เหมือนกำลังปกป้องพวกผมอยู่ตรงนี้อีกสองคนก็พุ่งตัวออกไปทันที ท้ัง
สองคนต่างเข้าไปโจมตีโดยคนนึงใช้ดาบส่วนอีกคนใช้หอกทั้งฟันและ
แทงเข้าใสห่ มยี กั ษ์ ส่วนหญงิ ปรศิ นากย็ ืนนง่ิ อยู่เบ้อื งหน้าพวกเรา
“ตัวขา้ ขอวงิ วอน พระแมแ่ หง่ สายนำ้ มาสถิตในกายขา้ ...”
“ทำอะไรน่ะ...”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเธอทอ่ งผมก็เผลอหลดุ ปากถามออกไปโดย
ไม่คิดว่าจะได้คำตอบ แต่หนึ่งในสี่คนที่อยู่ใกล้พวกเราก็หันมาบอกว่า
“เวทมนตรเ์ จ้าค่ะ” แล้วย้มิ ให้ ผมจึงหนั กลบั ไปมองหญิงปรศิ นาอกี รอบ
“โปรดให้ข้ายืมพลังของพระแม่เพื่อนำพาความสงบสุข
มาส่ผู องเรา เพ่ือขจดั เส้ยี นหนามตรงหน้า...”
ทันทีที่เธอกดมือขวาไว้ที่เอวซ้ายแล้วย่อขาทั้งสองข้างทำท่า
เหมือนกำลังจะชักดาบออกมา ทั้งสองคนที่สู้อยู่เมื่อครู่ก็หลบออก
ด้านขา้ งทันที
“ตัดสายนำ้ ชนั้ สูง หนงึ่ จงั หวะ!”
เธอเหวี่ยงมือเหมือนใช้ดาบฟันอากาศและมีเส้นบางๆ ลอย
ออกไปทันทีที่เธอตวัดแขนขวาขึ้น มีหยดน้ำสาดกระเซ็นปลิวกลาง

หนา้ 76

อากาศ มือขวาของเธอก็เปียกชุ่มอยู่ ถ้าหากน่ีเป็นเกม จากภาพคงจะ
เปน็ เวทยส์ ายน้ำละ่ มง้ั ทั้งๆ ท่ดี ูเหมอื นไมม่ ีอะไรแตไ่ มน่ านทั้งต้นไม้ใหญ่
ข้างหลังหนึ่งต้นรวมถึงหมียักษ์ก็ขาดออกจากกันเป็นแนวเฉียงตามท่า
ตวัดแขนของหญงิ ปรศิ นาทำเอาทั้งผมและพิมเหง่ือตกเป็นรอบที่เท่าไหร่
แล้วไมร่ ู้

โครมมม!
ต้นไม้กระแทกพ้ืนจนเกิดเสียงดังสนั่น เพราะความใหญ่ของ
ลำตน้ ตอนทกี่ ระแทกกบั พนื้ ทำเอาทงั้ ผมและพิมตัวเดง้ ขึ้นฟา้ เลก็ นอ้ ย
“นี่ๆ ไม่หนักมือไปหนอ่ ยเหรอ? ทำต้นไม้ล้มแบบนีเ้ ดี๋ยวก็โดน
พวกท่านมกั รผี ลดเุ อาหรอก...”
“น่าๆ ไวค้ ่อยบอกเหตผุ ลเอาก็ไดเ้ จา้ คะ่ แหะๆ”
“ไมต่ อ้ งมาแหะๆ เลยนะ! ถา้ โดนเรยี กไปดุพวกเราขอไม่เข้าไป
ฟงั ด้วยหรอกนะ!”
“จะ...ใจร้ายจงั เจา้ คะ่ ”
พอโดนเพื่อนตำหนิหญิงปริศนาทำหน้าซึมเล็กน้อยเหมือน
สำนกึ ผิด ก่อนจะเดินเขา้ มาหาพวกเรา
“เป็นมนุษย์จริงๆ ด้วยเจ้าค่ะ แต่ไม่เห็นรู้เลยว่ามีกันสองคน
แบบนี้ถูกตวั รึเปลา่ นะเจ้าคะ?”
“อ่ะ...จริงด้วย ถึงจะไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวแตข่ อบคณุ ที่ช่วยพวก
เรานะครบั !”
ผมก้มหัวให้กับหญิงสาวปริศนา พอพิมเห็นแบบนั้นก็พูด
“ขอบคณุ คะ่ ” แล้วกก็ ้มหัวตามผม

หนา้ 77

“ช่างเถอะๆ เจ้าคะ่ ดเู หมือนจะไม่ใช่คนที่นด่ี ้วยดูจากการแต่ง
กายแลว้ คงเป็นคนต่างถน่ิ สนิ ะเจ้าคะ?”

ผมกับพิมมองหน้ากันหลังจากได้ยินคำถาม ถึงพวกเขาจะ
ช่วยพวกเราไว้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นพวกเดียวกับตัวประหลาดที่พาเรามา
หรือเปล่า ผมกบั พมิ เลยลงั เลทจ่ี ะตอบกลบั ไป

“คะ...คอื วา่ ขอถามอะไรแปลกๆ หน่อยได้ไหมคะ?”
“หมื ? อะไรรเึ จ้าคะ?”
“พวกคณุ อยากจะกินพวกเรารเึ ปลา่ คะ?”
“เจ้าคะ...?”
ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเราก่อนที่พวกของหญิงปริศนา
รวมทงั้ ตวั เธอจะหัวเราะออกมา
“ฮา่ ๆๆ พวกดิฉนั ไม่กินมนุษยห์ รอกเจ้าค่ะ แค่โดนท่านย่าทวด
สง่ั ให้รบี ออกมาตามหามนุษย์ทีอ่ ยู่ในป่าทางเหนือหรือก็คือท่ีน่ีน่ะเจ้าค่ะ
เพราะโดนสั่งมาให้พาตัวไปที่เมือง พวกดิฉันก็เลยแบ่งกลุ่มกันหลาย
กลุ่มออกค้นหาน่ะเจ้าค่ะ แต่มนุษย์ที่เข้ามาในป่าทางเหนือถึงจะมีน้อย
แตก่ พ็ อมีอยบู่ า้ งดิฉันเลยไมม่ ั่นใจว่าพวกท่านจะใชค่ นทท่ี ่านย่าทวดของ
ดิฉันต้องการตัวอยรู่ ึเปล่านะ่ เจา้ ค่ะ”
พวกกลุม่ คนขา้ งหลังกพ็ ยักหน้าให้
“แต่ตัวดิฉันเองกค็ ิดว่าอาจจะถูกตัวแล้วก็ได้เจ้าค่ะ เพราะท้ัง
การแต่งกายของพวกท่าน แถมพวกท่านมักรีผลเองก็บอกว่ามีมนุษย์
สองคนบุกรุกปา่ ด้วย สรุปมมี นุษยแ์ คส่ องคนอยู่ในป่านน้ี ่ะเจา้ คะ่ ”
“ท่านยา่ ทวด? ตอ้ งการอะไรจากพวกเราเหรอครบั ?”

หน้า 78

ผมถามแบบระแวงเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
กลับมาทนั ที

“เหน็ ว่าอาจจะเปน็ คนสำคัญทท่ี ่านย่าทวดเฝ้ารออยู่เจ้าค่ะ”
“เฝ้ารอเหรอคะ?”
“เออ่ คือวา่ ทา่ นยา่ ทวดของดิฉนั เป็นนกั พยากรณน์ ่ะเจ้าค่ะ”
“...”
ผมกบั พมิ ต่างกม็ องหนา้ กัน
“ยังไงก็ช่วยไปกับพวกเราก่อนได้รึไม่เจ้าคะ? ขอรับปากว่า
พวกทา่ นทงั้ คูจ่ ะปลอดภยั ไม่มใี ครทำอันตรายแน่นอนเจ้าค่ะ”
“เอายังไงดีกลั ยา...?”
“...”
ตอนนี้สายตาทุกคู่มองมาที่ผมทำเอารู้สึกกดดันสุดๆ ยังไงก็
ตอ้ งตดั สนิ ใจไปในทางทน่ี า่ จะปลอดภัยที่สุดไว้กอ่ น
“ครบั รบกวนด้วยนะครบั ”
“ดีล่ะเจ้าค่ะ ธายุ กับ ชัญญา ฝากทั้งคู่ช่วยเรียกกลุ่มที่เหลือ
มาช่วยจัดการกับเฮลาคอสตัวนั้นทีนะเจ้าคะ ทางพวกดิฉันขอพาตัว
มนษุ ย์ค่นู ้ีไปหาท่านย่าทวดก่อนเจ้าคะ่ ”
“ไดเ้ ลยๆ”
ทั้งคู่พยักหน้าให้หญิงปริศนา ก่อนที่พวกเราจะถูกพาตัวไปที่
เมอื ง

หน้า 79

บทท่ี 2 วันแรกในต่างโลก

ตลอดทางที่พวกหญิงปริศนาเดินนำทางให้พวกเรา ระหว่าง
ทางก็พบเจอกับสัตว์แปลกๆ มากมายที่เข้ามาจู่โจมแต่พวกเธอก็
สามารถจัดการได้ทั้งหมดแถมใช้เวลาไม่นานด้วยเพราะแบบนั้นจึงใช้
เวลาเพยี งครู่เดยี วพวกเราก็เดนิ พน้ เขตป่าออกมากนั ไดแ้ ลว้

พอออกจากเขตป่ามาแล้วพวกเรากเ็ ดนิ ตรงตามทางมาเรื่อยๆ
จนมาถึงด้านหน้ากำแพงที่สร้างจากหินสูงประมาณ 15 เมตร มันทอด
ยาวไปจนสุดสายตา ให้ความรู้สึกเหมือนกำแพงที่พบเห็นในภาพยนตร์
แนวสงครามยุคกลางอะไรแบบนั้น และตอนนี้เราก็มาหยุดยืนอยู่ที่หนา้
ประตไู ม้ซึ่งน่าจะเป็นทางเขา้

“พวกดิฉนั เองเจ้าคะ่ ”
พอหญิงสาวปริศนายืนโบกไม้โบกมือ คนที่อยู่บนกำแพงก็ส่ง
สญั ญาณบอกคนทีอ่ ยู่ดา้ นใน ไม่นานนักประตกู ถ็ กู ยกขึน้ ด้านบน
ทันทีที่ประตูเปิดจนสุดก็มีผู้ชายที่ดูจากภายนอกน่าจะมีอายุ
ประมาณสกั 30 ปเี ดนิ เข้ามาหาพวกเรา เขาเป็นชายทใ่ี สแ่ ต่โจงกระเบน
สีแดงเข้มไม่ได้สวมเสื้อ ร่างกายดูกำยำแต่ที่สะดุดตาผมนอกจาก
กล้ามเนอ้ื พวกนั้นกค็ อื เขามีหเู หมือนสุนัขที่หอ้ ยลงมาระหว่างศีรษะของ
เขา
“กลับมากนั เร็วจงั นะครับ?”
“พอดีได้พวกท่านมักรีผลบอกทางให้น่ะ แล้วก็อีกประเดี๋ยว
พวกธายจุ ะนำเอาเนอ้ื เฮลาคอสมานะเจ้าคะ ตอนนีด้ ฉิ นั กำลังรีบจะต้อง
นำตวั คนท่ที า่ นย่าทวดตามหาไปพบกับท่านก่อนนะ่ เจา้ คะ่ ”
“ทราบแลว้ ครับ”

หน้า 81

พอพูดคุยกันเสรจ็ พวกเรากไ็ ดร้ ับอนญุ าตใหเ้ ข้ามาดา้ นใน พอ
ผ่านประตูมาก็มีคนประมาณสองคนที่ดูแข็งแรงคอยหมุนรอกไม้ที่มี
เชือกเส้นใหญ่ตรึงประตูไว้อยู่ด้วย ทำให้มีความรู้สึกเหมือนอยู่ใน
ภาพยนตร์แนวสงครามย้อนยคุ จริงๆ

ถนนที่พวกเรากำลังเดินกันอยู่นี้ไม่ได้ถูกปูพื้นเอาไว้ ยังเป็น
เพียงดินสีแดงปกติเหมือนที่อยู่ด้านนอกกำแพง มีความกว้างประมาณ
ถนนสองเลนมีบ้านที่สร้างจากหินเล็กใหญ่ไม่เท่ากันตั้งเรียงยาวตลอด
สองข้างทาง แต่เหมือนบ้านแต่ละหลังจะมีช่องสี่เหลี่ยมหรือเป็นช่อง
กลมๆ อยู่ด้วย น่าจะเป็นหน้าต่างที่ไม่มีกระจกล่ะมั้ง? เพราะตั้งแต่เข้า
มาก็ไม่เห็นของที่เหมือนแก้วหรือกระจกเลย แต่ที่ทำให้รู้สึกแปลกใจคอื
เมืองกด็ ูกว้างใหญแ่ ต่ดันรูส้ ึกเงยี บจนเกนิ ไป พอผมหันหน้าไปมองหญงิ
ปรศิ นาก็เหมือนเธอจะเขา้ ใจส่ิงทผ่ี มคิด

“ใกล้ๆ นี้จะมีงานเทศกาลประจำปีเจ้าค่ะ ตอนน้ีพวกเราอยู่
ทางทิศเหนือของเมืองกัน ปกติแถวนี้จะเป็นย่านทีอ่ ยู่ของคนในเมอื งแต่
พอเป็นช่วงเทศกาลแล้วคนที่อยู่ระแวกนี้ก็จะไปช่วยจัดงานกันอยู่ทาง
ทิศตะวนั ออกน่ะเจา้ คะ่ เลยทำให้ดูเงียบๆ ไป”

เธอตอบผมกลับมาดว้ ยรอยยม้ิ
“แลว้ พวกเราจะต้องไปท่ไี หนกันเหรอครับ?”
“ดิฉนั กำลงั พาพวกท่านไปพบท่านย่าทวดทีบ่ ้านน่ะเจ้าค่ะ อยู่
ตรงใจกลางเมืองอกี ประเดยี๋ วก็จะถึงแล้วเจา้ ค่ะ”
พวกผมเดินตรงตามทางไปเรื่อยๆ จนเริ่มพบเจอผู้คนมากข้ึน
ดเู หมอื นแตล่ ะคนจะมีลกั ษณะแตกต่างกนั ไป มีทง้ั คนที่ดูเหมอื นกับพวก

หน้า 82

สัตว์หรือแบบคนที่ดูปกติแบบพวกผมก็มีอยู่เหมือนกัน ถึงจะน้อยกว่า
เยอะเลยก็เถอะ พิมเองถึงจะดูสนใจกับภาพตรงหน้าแต่มือของเธอก็ยงั
เกาะชายเสื้อของผมไม่ปล่อยตั้งแต่เดินเข้ามาด้านใน ไม่นานนักเราก็
มาถึงด้านหน้าประตูไม้แกะสลักลวดลายงดงามที่ถูกล้อมด้วยประตู
เหล็กดัดสูงประมาณสองเมตรหลังจากหยุดยืนได้ไม่นานหญิงปรศิ นาก็
ออกมายืนข้างหนา้

“กลบั มาแลว้ เจ้าค่ะ”
พอสิ้นเสียงประตูก็ถูกเปิดออกแยกเป็นสองบานซ้ายขวา มี
ชายชรายืนอยู่ด้วย เขายืนหลังค่อมสวมเสื้อผ้าแบบหยาบๆ ไม่ได้ดู
หรหู ราเปน็ ผ้าชนั้ ดแี บบทีห่ ญงิ ปริศนาใส่
(น่าจะเป็นคนรบั ใชล้ ่ะมง้ั ?)
“อ๊ะ? โสออกมาเปิดประตูเองเลยเหรอ? ทำไมไม่ใช้คนอื่นมา
แทนละ่ เจา้ คะ?”
“ขา้ แค่อยากมาต้อนรบั แขกของทา่ นภทั รน่ะครบั ”
“อกี ประเดยี๋ วก็จะไดเ้ จอกนั อยู่แลว้ ไมเ่ ห็นต้องมาเองเลยน่เี จ้า
คะ ร่างกายก็ย่งิ แย่ๆ อย่ไู ม่ใชเ่ หรอเจา้ คะ?”
หญิงปริศนาพูดพร้อมเดนิ เข้าไปประคองตัวของชายชราทันที
สีหน้าของหญิงปริศนาดูเป็นห่วงชายชรามากจริงๆ พอพวกเขาพูดคุย
กันไดส้ กั พักชายชราหันมามองทางพวกผม พอหญิงปริศนาเหน็ ดังน้ันจึง
รีบพดู ขนึ้
“คือว่าคนที่ดูเหมือนคุณปู่คนนี้มีชื่อว่าโสเจ้าค่ะ เขาเป็นหมอ
และดูแลคนในตระกูลดิฉันมานานมากแล้วน่ะเจ้าค่ะ ถึงจะเห็นแบบนี้

หน้า 83

แตเ่ ขากเ็ ป็นคนที่เล้ียงดิฉนั มาต้ังแตย่ ังเดก็ ๆ เลยนะเจ้าคะ”
หญิงปริศนาแนะนำชายชราด้วยท่าทที ่ีมคี วามสขุ และดูภูมิใจ

เอามากๆ คงจะรกั มากนั่นแหละ
“ส่วนผม—“
“—ฮ่าๆ เชิญเข้ามาเลยครับ ท่านภัทรรออยู่ที่ห้องด้านใน ข้า

จะนำทางให้ครบั ”
ขณะที่ผมกำลังจะพูดแนะนำตัวชายชราก็พูดเหมือนไม่ได้

สนใจจะฟังกนั ไมส่ อิ าจจะไมไ่ ดย้ นิ ก็ได้มง้ั ? เพราะแกข่ นาดนแ้ี ล้วน่นี า
(จะว่าไปเธอแนะนำคนอ่ืนได้แต่ตวั เองยังไม่ได้แนะนำตัวเลย

น่ีนะ...แตอ่ าจจะเพราะเราไมไ่ ด้ถามก็ได้...)
ผมไดแ้ ตเ่ กบ็ คำพดู เอาไวใ้ นใจ
“โถ่ โสไม่ฟังกันเลยเจ้าค่ะ...”
ชายชรานำทางให้พวกเราด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรตลอดทาง

ทางเดินที่น่ีต่างจากด้านนอกที่เป็นดินแดง พื้นตรงน้ีถูกปูไว้ด้วยหิน
แบนๆ มีพืชพันธุ์ที่ผมไม่เคยเห็นปลูกอยู่เต็มไปหมด มีบ่อน้ำเล็กๆ ด้วย
ทำเอาดูก็รู้เลยว่าที่นี่ต้องเป็นบ้านของผู้นำจริงๆ เพราะบรรยากาศต่าง
จากบ้านของคนทัว่ ไปนิดหน่อย

บา้ นของผ้นู ำนั้นสร้างจากไมแ้ ทบจะท้งั หมด มีขนาดใหญ่เอา
มากๆ คล้ายกับบ้านทรงไทยสมัยก่อน แต่ใหญ่กว่าที่เคยเห็นในทีวีลิบ
ลับ บ้านถูกดันขึ้นสูงจากพื้นเล็กน้อยไม่สูงถึงขนาดที่เห็นในทีวี มี
หน้าต่างไม้ มีบนั ไดทอดยาวไปถงึ ตวั บา้ น พวกเราเองกเ็ ดนิ ขึน้ ไปดา้ นใน

ภายในมีคนทด่ี เู หมอื นจะเป็นคนรับใชเ้ ดนิ ไปเดินมาวุ่นวายไป

หน้า 84

หมด ของที่อยู่ด้านในตัวบ้านส่วนมากจะเป็นของที่สร้างจากไม้แทบจะ
ทง้ั หมด ทั้งโตะ๊ เก้าอี้เครื่องเรอื นต่างๆ ถงึ จะมแี ต่ไม้แต่ก็ดหู รหู รา พวกเรา
เดินตามชายชรามาจนถึงหนา้ ประตู

“ถึงแล้วครับ ขอความกรุณาพวกท่านช่วยสำรวมมีมารยาท
ด้วยนะครับ ที่จริงแล้วสภาพของพวกท่านควรจะต้องไปชำระล้าง
ร่างกายกันก่อนที่จะเข้าพบด้วย แต่เนื่องจากเป็นเรื่องเร่งด่วนก็ขอให้
รับทราบเอาไว้ก่อนนะครบั ”

ชายชราพดู พรอ้ มกม้ หวั ให้พวกผมเลก็ นอ้ ย
“รู้อยู่แล้วเจ้าค่ะ แต่จะว่าไปดิฉันยังไม่ได้บอกสินะ ท่านย่า
ทวดน่ะเปน็ พวกมารยาทจัดมากเลยเจ้าค่ะ เคยมคี นทำตัวไรม้ ารยาทต่อ
หน้าท่านตอนที่มาติดต่อซื้อขายกัน เลยโดนท่านย่าทวดซ้อมจนน่วม
ด้วยนะเจา้ คะ เพราะแบบนัน้ ระวังหนอ่ ยนะเจ้าคะ”
“อกึ ...”
หญิงปร ิศนาบอกแบบ นั้ นช า ยชร าเองก็ ก้ม หั วใ ห้ พ ว ก เ ร า
เล็กน้อย พวกผมก็เหงื่อตกและพยักหน้าให้ พอเห็นแบบนั้นเขาก็เปิด
ประตูเข้าไปข้างใน ภายในห้องน้ันกว้างมากทำให้คดิ ว่าเหมือนเป็นท้อง
พระโรงท่ีเห็นตามปราสาทในภาพยนตร์เลย มนั กว้างประมาณถนนสาม
เลน ด้านซ้ายขวามีเสาไม้แกะสลักค้ำผนงั เอาไว้มีคนทแ่ี ต่งตัวหรูหรายืน
อยรู่ ะหว่างเสาตลอดทางซา้ ยขวา
พื้นห้องถูกปูด้วยพรมสีแดงทอดยาวตั้งแต่หน้าประตูเข้าไป
ดา้ นใน พอเหยียบลงไปทพ่ี รมก็ให้ความรูส้ ึกน่มุ มากขนาดใส่รองเท้าอยู่
ยังรู้สึกได้ สุดทางเดินนั้นเองก็มีบัลลังก์ไม้ที่สวยงามตั้งอยู่และมีหญิง

หนา้ 85

ชราที่สวมเสื้อคลุมยาวสีขาวและสวมกางเกงขายาวสีแดงกว้างๆ ต่าง
จากที่คนอื่นใส่อยู่ด้วย ทุกครั้งที่เดินผ่านเสาคนที่ยืนอยู่ก็จะก้มหัวให้
เล็กน้อยตลอดทาง พอเดินจนสุดทางเดินชายชราก็เดินขึ้นไปยืนข้างๆ
บัลลังก์ ทุกคนก็คุกเข่าลงกับพื้นกันหมดแม้แต่พิมเองก็คุกเข่าตามไป
ดว้ ย มเี พยี งผมทย่ี งั ยนื ตะลึงอย่หู น้าบัลลงั กจ์ ้องมองหญิงชราตรงหนา้

(ทำไมเราถงึ รู้สกึ วา่ ....เรารูจ้ ักผ้หู ญิงท่นี ่งั อยู่ตรงนนั้ กนั นะ...)
ผมไดแ้ ต่มองหญงิ ชราและพยายามนึกว่าเคยเจอกันท่ีไหนมา
ก่อน ความรู้สึกของผมมันรับรู้ได้ว่าเป็นคนที่เคยรู้จัก ผมมองและ
พยายามนึกอยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปขนาดไหน จนเริ่มได้ยิน
เสยี งดังขนึ้ จากรอบขา้ ง
“เจ้าคนไร้มารยาท! เนื้อตัวสกปรกมอมแมมแบบนั้นยังพอให้
อภัยเพราะเหน็ ว่าเป็นแขกของท่านภัทรแตแ่ กกล้าดียงั ไงถึงไม่คุกเข่าต่อ
หน้าท่าน!”
อยๆู่ กม็ เี สียงจากมนษุ ยห์ มปู า่ ? ส่งเสียงดังออกมาแบบน้ันทำ
เอาผมสะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันไปมอง ขณะที่ผมรู้สึกตัวและกำลังจะ
คุกเขา่ ลงนน้ั เอง...
“หุบปากของเจา้ ไปซะ ดูอัล!”
หญิงชรายกมือขวาขึ้นแล้วตะคอกเสียงดังใส่มนุษย์หมูป่าท่ี
ชอื่ ดอู ลั และเธอก็ค่อยๆ ยืนขึ้น มเี สียงพมึ พำว่า “โดนแน่ๆ” หรือไม่ก็ “ไม่
รอดแน่” ลอยมาด้วย พอผมนึกถึงคำพูดของหญิงปริศนากับชายชราก็
ทำเอาผมเหง่อื ตก พิมเองกต็ วั สนั่ มองผมสลับกับหญิงชราหนา้ บัลลงั ก์
หญิงชรามองผมแบบไม่วางตา เธอเอามือสองข้างขึ้นมาปิด

หนา้ 86

ปากตวั เองไว้
“ไม่จรงิ ...”
พอเธอพูดพึมพำจนแทบไม่ได้ยินเสร็จ ก็ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา

จากบัลลังก์ คนอื่นๆ จากคุกเข่าก็ยืนขึ้นรวมทั้งหญิงปริศนาเองก็ยืนตัว
สั่นอยขู่ า้ งหลังผมด้วย

“ท่านภัทรขอให้ข้าจัดการกับคนไร้มารยาทผู้นี้แทนเถอะครับ
ท่านไม่จำเปน็ ตอ้ งลงมอื เอง!”

มนุษย์หมูป่าพูดเสียงดัง แต่หญิงชราก็ก้าวเท้ามาหาผม
เรื่อยๆ แล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม พิมที่ตัวสั่นอยู่ด้านหลังผมก็รีบ
ออกมายนื อยู่ข้างๆ ผม

“คือว่า ขอโทษจริงๆ ค่ะ กัลยาแค่ตามเร่ืองไม่ทนั เฉยๆ ค่ะ ได้
โปรดอภยั ใหเ้ ขาดว้ ยเถอะค่ะ”

“พิม...”
พิมพูดแบบน้ันเสร็จก็คกุ เข่าอยูเ่ บื้องหนา้ หญงิ ชรา
“กลั ยา...ทา่ น...”
หญิงชราเดินเข้ามาหาแล้วคุกเข่าสองข้างอยู่เบื้องหน้าของ
ผม
““เอ๋?!””
“ท่านย่าทวดทำอะไรเจ้าคะ?!”
มเี สยี งผคู้ นร้องตกใจออกมาหลังเห็นการกระทำของหญิงชรา
เบอื้ งหน้า ผมเองกต็ กใจเหมือนกัน
“ท่านพก่ี ลั ยา...”

หน้า 87

“หะ๊ ?”
ผมแปลกใจกบั คำพดู ของหญิงชรา พอเธอพูดเสร็จกเ็ ขา้ มาลบู
แขนลูบขา ยืนขึน้ ลบู หน้าผมกอ่ นจะคกุ เขา่ ลงอีกครัง้
“ถึงฉันจะรู้ว่าท่านพี่จะกลับมา แต่ไม่คิดว่าฉันจะมีโอกาสได้
พบทา่ นอกี ครั้งเจ้าค่ะ!”
หญิงชรามีน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนไป
หมดและท่ีสำคัญที่สดุ คอื ผมตามเรอื่ งไม่ทนั แลว้
“เจ้าคนไร้มารยาท แกทำอะไรท่านภัทร แกใช้เวทมนตร์อะไร
กนั แน?่ !”
มเี สยี งโวยวายจากมนุษย์หมูป่าเจ้าเดมิ คนอ่ืนๆ เองก็เหมือน
เริ่มชักอาวุธหวังจะเข้ามาทางผม พิมเองก็รีบเข้ามายืนเกาะหลังผมไว้
ส่วนพวกของหญงิ ปริศนาต่างพากันสับสนทำอะไรไมถ่ ูก
“พวกเจา้ เงียบไปซะ!”
หญิงชราตะโกนออกมา เพียงเท่านั้นคนที่เอะอะรอบข้างต่าง
พากันคกุ เข่าให้
“หากใครกล้าทำอะไรท่านพี่ของฉัน ฉันจะไม่ไว้หน้ามันผู้นั้น
ไม่วา่ จะเป็นราชาของประเทศไหนก็ตาม!”
“ทะ...ทา่ นพูดอะไรกันครบั ท่านตอ้ งโดนมันใช้เวทมนตร์อะไร
ใส่แน่ๆ เลยครบั !”
มนษุ ยห์ มูป่ายังไม่ยอมเลิกรา
“ฉันไม่ได้ต้องมนตร์อะไรทั้งนั้น แล้วก็ช่วยหุบปากของเจ้าไป
ซะ ดูอัล!”

หน้า 88

เกิดความเงียบขึ้นในท้องพระโรงทันที ไม่นานหญิงชราจาก
คุกเข่าอยกู่ ป็ รับท่ามาเปน็ กราบพื้นอยตู่ รงหนา้ ผม

“ทะ...ทา่ นยา่ ทวด...?”
หญงิ ปริศนาทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชอื่ สายตา
“ท่านที่อยู่ตรงหน้าฉัน คือท่านพี่กัลยา ผู้ที่ช่วยคนในหมู่บ้าน
เล็กๆ ของพวกเราไว้จาก ‘กองทัพยักษ์ของราเชน’ เมื่อ 760 ปีก่อน
และยงั เปน็ ผทู้ อี่ ยใู่ นคำพยากรณ์ของฉัน!”
“วะ...ว่าไงนะ...?!”
มเี สียงพดู คยุ ดังกระจายไปทัว่ ท้องพระโรง
“...”
หญิงปริศนาที่ยังมีท่าทีสับสนเมื่อคูก่ ็เกิดอาการหน้าแดงแล้ว
ก้มลงกราบพื้นอีกคน พอคนอื่นๆ เห็นก็ก้มกราบตามกันมีเพียงมนุษย์
หมูป่าดูอลั เทา่ น้ันที่ยังคงยนื ทำหนา้ ไมพ่ อใจอยู่
“กะ...กลั ยา”
พมิ สะกดิ แขนผมจนผมได้สตกิ ลบั มา
“คะ...คือว่าถึงจะยงั ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ช่วยลุกขึ้นกันก่อนเถอะ
ครบั ”
“เจา้ คะ่ ”
หญิงชรายืนขึ้นมองหน้าผม คนอื่นก็เริ่มทยอยกันยืนขึ้นตาม
เช่นกัน หลงั จากน้ันกเ็ รม่ิ อธิบายใหฟ้ งั
“ท่านพ่ีกลั ยาอาจจะจำฉันไม่ได้แลว้ สินะเจ้าคะ?”

หนา้ 89

“อ่า...ครบั ถึงจะรสู้ ึกคุ้นเคยแปลกๆ แตผ่ มจำไมไ่ ด้จริงๆ”
“ว่าแลว้ เชียว คือพวกเราเคยพบกนั สมัยทข่ี า้ ยังเด็กมากๆ เม่ือ
ประมาณ 760 ปีก่อนเห็นจะได้ ในสมัยที่หมู่บ้านนี้ยังเป็นหมู่บ้านเล็กๆ
เจ้าคะ่ ”
“จะ...เจ็ดร้อยหกสิบปี? เดี๋ยวนะครับผมว่าคงไม่น่าใช่ เพราะ
ผมยงั อายุสบิ ห้าอยูเ่ ลยนะครบั ?”
“กาลเวลาของโลกเราไปไวกว่าโลกของพวกท่านพ่เี จา้ ค่ะ”
“น่กี ลั ยา...เราอยู่ตา่ งโลกจริงๆ ด้วยสินะถงึ จะเอะใจตั้งแต่เห็น
คนรปู รา่ งเหมอื นสัตวแ์ ลว้ ก็เถอะ...”
พิมที่อยู่ข้างๆ ผมพูดออกมาแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร
กลับไป
“หมายความว่าผมเคยมาทีน่ ส่ี ินะครบั ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ในตอนที่ท่านพี่ยังเด็ก พวกเราสนิทกันมากๆ
เลยเจา้ ค่ะ”
อย่ๆู ผมก็นึกถงึ ภาพในฝันของผมขึ้นมา ภาพของเด็กผหู้ ญิงท่ี
มีปีกนกเล็กๆ กลางหลงั ทพี่ ยายามร้องเรียกผม
“หรือว่าจะเปน็ เดก็ ทีม่ ปี ีกในถำ้ ...”
พอได้ยินผมพมึ พำออกมาหญิงชราก็ถึงกับตาโต
“ทะ..ท่านพ่จี ำได้เหรอเจ้าคะ?!”
“มะ...ไมแ่ นใ่ จ แต่ผมฝันเหน็ มันทกุ คนื ภาพของเด็กมีปีกท่ีร้อง
เรียกผม แตค่ งไมใ่ ชห่ รอกม้งั ครบั เพราะคุณก็ไมม่ ีปีกนค่ี รับ?”
“ไมน่ ่าเช่อื ...ว่าจะพอมคี วามทรงจำหลงเหลอื อยู่เจ้าค่ะ...”

หนา้ 90

“เอ๊ะ?”
หญิงชราถอดเสื้อคลุมยาวสีขาวออกแล้วสยายปีกใหญ่ขึ้น
เบอ้ื งหน้าของผม เปน็ ปกี สีขาวทด่ี ูงดงามมาก ทกุ คนทอ่ี ย่ใู นท้องพระโรง
ต่างก็ก้มหัวให้เลก็ นอ้ ย
“ปะ...เปน็ ความจรงิ เหรอเนีย่ ?!”
“เจ้าค่ะ ตั้งแต่ที่รู้จักกันฉันไม่เคยลมื ใบหน้าและเรื่องราวของ
ท่านพี่กลั ยาเลยนะเจา้ คะ”
พอเปน็ แบบนเี้ ขา้ ผมเลยมีความรู้สึกผดิ อยู่ในใจเลก็ น้อยท่ีดัน
ลืมเรอ่ื งของที่นไ่ี ป
“ขอโทษนะ ทดี่ นั ลมื เร่ืองของเธอ...”
“ไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ เพราะท่านพี่กัลยาใช้พลังไปขนาด
น้ัน แถมส่งิ ท่ตี อ้ งแลกหลงั การใช้ก็คือ ‘ความทรงจำ’ ตัวของฉันเองก็เพิ่ง
จะร้จู ากท่านย่าหลังจากที่ท่านพ่ีกัลยาหายตัวไปแลว้ เจ้าค่ะ”
“ดะ...เดี๋ยวนะ หมายความว่ายงั ไงทบ่ี อกวา่ ตอ้ งแลก?”
“ฉันเองก็ไม่สามารถบอกได้ทั้งหมดเจ้าค่ะ แต่เหมือนท่านพ่ี
จะมีความพิเศษบางอย่าง แต่สิ่งที่ต้องแลกกับการใช้พลังอันมหาศาล
นั้นมีอย่สู องอย่างคอื ‘ความทรงจำ’ หรือ ‘ชีวติ ’ เจ้าคะ่ ”
“ทำไมผมถงึ ต้องใชพ้ ลงั ทว่ี ่าด้วยล่ะ...”
“เพอ่ื ชว่ ยพวกฉนั และเดก็ ๆ ในตอนนัน้ เจา้ คะ่ ...”
พมิ เองก็มองผมแล้วทำหนา้ สับสนอยู่เล็กนอ้ ย
“คือว่าพอเข้าใจแล้วล่ะ แต่ตัวผมเมื่อก่อนนี่ก็กล้าดีเนอะ
แหะๆ ยังไงก็เถอะพอจะรวู้ ธิ สี ่งพวกเรากลับไปทโี่ ลกทางน้นั ไหม?”

หน้า 91

หญิงชราตรงหน้าตกใจกบั คำถามของผมเลก็ น้อย
“พอทราบอยู่เจ้าค่ะ แต่การจะกลับไปมันไม่ง่ายเหมือนกับ
ตอนที่เข้ามาท่ีนี่ มันต้องใช้พลังมหาศาลเพื่อที่จะเปิดประตูจากทางน้ี
เจ้าค่ะ สมัยก่อนเคยมีเรื่องสังเวยชาวเมืองทั้งเมืองเพื่อทำให้ประตูเปิด
ออกดว้ ยเจ้าค่ะ มันเป็นวธิ ที ่ียุง่ ยากถึงเพยี งน้ัน”
“สงั เวย?”
“เจ้าค่ะ เพราะเป็นไปได้ยากที่พลังของคนๆ เดียวจะทำให้
ประตูจากทางนี้เปิดออกได้ พวกที่คิดจะเปิดประตูสมัยก่อนก็เลย
จำเปน็ ตอ้ งสังเวยผคู้ นเพ่อื ดงึ พลงั ชีวติ มาใช้แทนเจ้าค่ะ”
“ละ...แลว้ ไม่มีวธิ อี น่ื บ้างเหรอ?”
“อาจจะมีเจ้าค่ะ แต่ฉันไม่ทราบวิธีต้องขออภัยเป็นอย่างสูง
เจ้าค่ะ”
“จะ...จะทำยังไงดลี ะ่ กลั ยา?”
“ถ้าจะให้สังเวยชีวติ คนอ่นื เพอื่ จะกลบั ก็คงขอผา่ นล่ะเนอะ...”
“อืม”
ผมกบั พิมมองหน้ากันแบบสน้ิ หวงั สุดๆ
“วา่ แต่พวกท่านพี่มาที่โลกทางนี้ได้อยา่ งไรกันเจ้าคะ?”
“พะ...พอดีพวกเราโดนตัวประหลาดที่น้าของกัลยาเรียกว่า
อสูรชนั้ สงู โยนเข้ามาในนนี้ ่ะค่ะ...”
“จะว่าไปน้าไอซก์ ็เรียกวา่ อสรู ชน้ั สงู จริงๆ นี่นะ”
“อสูรชนั้ สูง...”
หญิงปรศิ นาเหง่อื ตก คนอืน่ เองก็มีอาการตกใจเชน่ กนั

หนา้ 92

“ทา่ นพ่ีฟงั มาไม่ผดิ แน่นะเจ้าคะ?”
“ใช่เพราะทง้ั ผมและพมิ ก็ไดย้ ินแบบนั้นทง้ั ค”ู่
“มะ...มีอะไรรึเปล่าคะ?”
หญงิ ชราเงียบไปครูห่ นง่ึ
“คือคำว่า ‘อสูร’ มันเป็นคำที่ค่อนข้างจะน่ากลัวสำหรับโลก
ทางน้เี จ้าค่ะ”
“อสรู น่ะ เป็นตัวตนทอี่ ยสู่ ูงกว่ามอนสเตอรข์ ้ึนไปอกี เจา้ คะ่ ”
หญิงปริศนาพดู เสริม
“มอนสเตอร?์ ”
“คงจะไม่ทราบสินะเจ้าคะ มอนสเตอร์ก็คือตัวตนอย่างเฮลา
คอสท่ีพวกท่านเจอกอ่ นท่ีพวกดฉิ ันจะไปพบนะ่ เจ้าค่ะ”
“หมตี วั นน้ั นะ่ เหรอ...”
พอหญงิ ปริศนาพยกั หน้าหญิงชราก็พูดต่อ
“อสูรนัน้ เดมิ ทีมีพลังเทียบเท่ากับเทพเลยเจ้าค่ะ แค่เพียงอสรู
ระดับต่ำก็สามารถทำลายเมอื งไดท้ ั้งเมืองแลว้ เจา้ คะ่ ”
“ขนาดนน้ั เลยเหรอ?”
“เจ้าคะ่ ”
ผมกับพมิ มองหนา้ กัน เธอคงจะคดิ เหมอื นกนั วา่ พวกเราโชคดี
จรงิ ๆ ที่รอดกนั มาได้
“ฉันพอจะทราบเรื่องแล้ว เพราะแบบนั้นเชิญพวกท่านพี่ไป
พักผ่อนก่อนเถอะเจา้ ค่ะ ต้องขออภยั ด้วยแต่ทางฉันเองต้องรีบแจ้งเรื่อง
ท่านพไี่ ปใหก้ ษัตรยิ ์ง่ีเงา่ ในเมอื งข้างเคียงด้วยเจ้าค่ะ”

หน้า 93

ถงึ ผมจะสะดดุ กบั คำว่ากษัตริย์งี่เง่าอยเู่ ล็กน้อยแต่ก็พยักหน้า
รับขอ้ เสนอของหญิงชรา

“ถ้างั้นรัญเจ้าช่วยดูแลพวกท่านพี่กัลยาด้วยนะ เจ้าทำได้ดี
มากที่พาพวกเขากลบั มาได้”

หญิงชราเดินไปลูบหัวของหญิงปริศนาจนเธอสะดุ้งร้อง
“เอ๊ะ?” ออกมา

“ขอบคณุ นะครับ”
หญิงชราหันหน้ามาทางผมแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะก้มหัวให้
เล็กน้อยแล้วบอกว่า “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ” แล้วเธอก็เดินออกไปรวมถึง
ผู้ติดตามคนอ่ืนด้วย มีเพยี งมนุษย์หมูป่าท่ีจ้องผมเหมือนจะกินเลือดกิน
เนื้ออย่คู นหนึ่งก่อนทเี่ ขาจะเดนิ ออกไป
“หูย เปน็ ทา่ นกลั ยาจรงิ ๆ รึเจา้ คะ?!”
“เอะ๊ ?”
อยู่ๆ หญิงปริศนาก็เดินมาจับมือของผม ทั้งผมและพิมก็มี
ท่าทตี กใจเหมอื นกนั ทัง้ คู่
“คะ...คือว่า ดิฉันฟังเรื่องของท่านมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วเจ้า
คะ่ และชื่นชอบเรื่องของท่านเอามากๆ เลยเจ้าคะ่ ”
“คะ...ครบั ถงึ จะไมค่ อ่ ยเข้าใจแต่ก็ ขอบคุณมากนะครบั ...”
ตาของเธอดเู ป็นประกายสุดๆ
“ถ้างั้นไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะเจ้าค่ะ พอเสร็จเดี๋ยวดิฉัน
จะพาไปเดินในเมืองนะเจา้ คะ”
เธอพูดพร้อมกับดันพวกเราเพื่อพาไปห้องอาบน้ำ

หนา้ 94


ตอนนี้ผมนอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้
ภายในห้องอาบน้ำนี้ก็ทำจากไม้เหมือนกัน มีเพียงพื้นท่ีถูกปูด้วยหิน
เหมือนว่าในบ้านหลังนี้จะมีห้องอาบน้ำอยู่หลายห้องแบง่ โซนชายหญิง
ตามปกติ ผมนอนแชอ่ ยูใ่ นอา่ งอาบนำ้ น้ีมาสกั พักแล้ว
“ไม่ว่าจะทไี่ หนกส็ วยงามไปหมดเลยนะ...”
ผมเหม่อมองเพดานพยายามคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อครู่
ความจรงิ กอ่ นที่ผมจะเขา้ มาอาบนำ้ กม็ ีเรื่องวนุ่ อยู่เหมอื นกัน เพราะหญงิ
ปริศนากบั พวกสาวใช้พยายามจะเข้ามาอาบน้ำให้ด้วย แถมตอนแรกจะ
ให้ผมอาบน้ำพร้อมกับพิมอีกทำเอาเหนื่อยมาก กว่าจะพูดคุยจนเข้าใจ
แล้วยอมใหเ้ ข้ามาอาบน้ำเองได้
“เฮอ้ ...”
พอเห็นว่าแช่น้ำนานแล้วผมจึงลุกขึ้นเพื่อจะออกไปนอกห้อง
อาบนำ้ พอผมเปดิ ประตูหน้าห้องน้ำออก…
“เสอื้ ผา้ เตรยี มพรอ้ มแลว้ เจ้าค่ะ”
ปัง
ผมเผลอปิดประตูจนเกิดเสียงดังเพราะตกใจที่เห็นหญิง
ปริศนายื่นเสื้อผ้ามาให้ พอใจเย็นลงผมก็ค่อยๆ เปิดประตูออกแล้วย่ืน
หนา้ ออกมา
“คอื วา่ มาทำอะไรเหรอครบั ?”
“ดิฉันเอาชุดมาให้น่ะเจ้าค่ะ ท่านย่าทวดเป็นคนตัดเย็บเอง
เลยนะเจา้ คะชุดน้ี”

หนา้ 95

“ชะ...ชว่ ยวางไว้ได้ไหมครบั เดี๋ยวผมออกไปใสเ่ องครบั ”
“ความจริงแลว้ ใหด้ ิฉนั ใส่ใหก้ ไ็ ดน้ ะเจ้าคะ”
“เกรงใจครบั ยังไงกช็ ว่ ยออกไปกอ่ นไดไ้ หมครบั ?”
“จะ...เจา้ คะ่ ”
ไม่รู้ว่าทำไมหญิงปริศนาถึงทำหน้าเสยี ดายขนาดน้ัน แต่เธอก็
ค่อยๆ เดินออกจากห้องไปตามที่บอก ที่เดินช้าขนาดนั้นคงอยากให้ผม
รั้งเอาไว้มั้ง ขนาดตอนจะปิดประตูยังค่อยๆ ปิดช้าๆ แล้วมองมาทางผม
ด้วย ทำเอาขนลกุ เลยล่ะ
“ถ้างน้ั ดฉิ นั รอดา้ นหน้าประตนู ะเจา้ คะ...”
“ครับ”
และแล้วประตกู ็ปิดลง ผมจึงเดนิ ไปหยบิ เสอ้ื ผ้าทว่ี างไว้มาใส่
“นะ...นมี่ ันอะไรเน่ีย...”
ตอนนี้ผมสวมเส้ือราชปะแตนสีขาวกระดุมสีทองโจงกระเบนสี
มว่ งยาวถงึ เขา่ มผี า้ ดบิ สีขาวมัดไว้ทเี่ อวถงึ จะลำบากตอนใส่นดิ หนอ่ ย แต่
ผมเคยเรยี นวธิ ใี สใ่ นวิชานาฏศิลป์มากอ่ นแล้ว เลยไม่เป็นปัญหามากนัก
แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกขัดตาที่สุดก็คือ เสื้อคลุมขนสัตว์มีฮู้ดแขน
ยาว ตรงสว่ นขนด้านบนช่วงคอเป็นสีขาวตัวผ้ามสี ีดำยาวถึงน่องส่วนตัว
เสื้อจะมีเชือกเส้นเล็กสีแดงห้าเส้นเพื่อใช้ผูกเข้าด้วยกันแทนกระดุม
ตัง้ แต่สว่ นคอถึงช่วงทอ้ ง
“ดูขดั กนั สุดๆ เลยนะ เฮ้อ...”
ผมรู้สึกเหนื่อยใจนิดหน่อยเพราะเสื้อผ้าที่ใส่มันดูสุภาพสุดๆ
แต่พอใส่เสือ้ คลมุ เข้าไปก็ทำใหด้ ูเถือ่ นขน้ึ ยงั ไงไม่รู้

หนา้ 96

หนา้ 97

“หยู ทา่ นกลั ยาชุดเหมาะมากเลยเจ้าค่ะ!”
พอผมออกจากห้องอาบน้ำมาก็เจอหญิงปริศนาส่งเสียงชื่น
ชมอยู่ตรงหน้าทำเอาผมรสู้ กึ เขนิ นดิ หน่อยเหมอื นกัน
(จรงิ ด้วยสิ ยงั ไมไ่ ดถ้ ามชื่อเลยน่นี า...)
“ขะ...ขอบคุณครับ ว่าแต่ผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลยใช่ไหม
ครับ?”
“จริงดว้ ยเจา้ คะ่ แหะๆ”
“ผมชื่อกลั ยานะ ยินดีท่ีไดร้ จู้ ักครับ”
ผมยื่นมอื ขวาออกไป
“ดะ...ดิฉนั มชี อื่ วา่ รัญชิดาเจา้ ค่ะ แต่ท่านจะเรยี กว่ารัญกไ็ ด้นะ
เจ้าคะ”
คุณรัญหน้าแดงเล็กน้อยและใช้มือสองข้างจับมือผมแล้ว
ยกขน้ึ ลง
“ยินดคี รับ แลว้ กข็ อบคณุ อีกครั้งนะครบั ท่ีชว่ ยพวกเราไว้”
“เจา้ ค่ะ ถ้ารวู้ ่าเปน็ ท่านต้ังแต่แรกดฉิ ันคงจะรีบไปให้เร็วกว่าน้ี
ตอ้ งขออภยั เป็นอยา่ งสงู เลยเจา้ ค่ะ!”
คณุ รัญปลอ่ ยมือแลว้ กม้ กราบพืน้ แบบสุดตวั
“คะ...คือว่าลุกขึ้นเถอะนะครับ ทำแบบนี้ผมรู้สึกอึดอัด
แปลกๆ นะครับ ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยครับเพราะคุณรัญพวกเราถึง
รอดมาไดน้ ะครับ”
“ชา่ งมเี มตตาย่งิ นักเจา้ ค่ะ เรยี กดฉิ ันวา่ รัญเถอะเจ้าคะ่ ”
เธอทำหนา้ จรงิ จังสุดๆ

หน้า 98

“ครับรัญ ขอบคุณครับ ถ้างั้นเรียกผมแค่กัลยาเฉยๆ ก็ได้นะ
ครบั ใชค้ ำวา่ ทา่ นแล้วรู้สึกแปลกๆ”

“มะ...ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ หากไม่ใช้คำว่าท่านจะโดนท่านย่า
ทวดดเุ อาอีกเจ้าคะ่ โปรดเขา้ ใจดฉิ นั ดว้ ยนะเจ้าคะ”

“ขะ...เข้าใจแลว้ ครับ”
(คงจะกลวั ย่าทวดแบบสุดๆ เลยสินะ...)
“ถา้ ง้นั พวกเราไปกนั เลยไหมเจ้าคะ?”
“ทบ่ี อกว่าจะไปเดนิ ในเมอื งนะ่ เหรอครับ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านพิมเองก็รออยู่นะเจ้าคะ แล้วก็ไม่ต้อง
พูดจาเป็นทางกบั กบั ดิฉนั หรอกเจ้าคะ่ ”
“งนั้ เหรอ ถา้ แบบนน้ั เราไปกันเลยก็ได้”
พอผมเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับรัญ ก็เห็นพิมยืนรออยู่ที่
หน้าประตูทางออกอยู่แล้ว พิมยังคงถักเปียผมสองข้างเหมือนเดิมเส้น
ผมสีเขียวเข้มของเธอดูเข้ากับสไบสีเขียวที่เธอสวมอยู่ หัวไหล่ด้านขวา
โผล่ออกมาทำให้เห็นช่วงแขนชัดเจนผิวสีขาวดูนุ่มนิ่ม ส่วนช่วงล่างเธอ
นุ่งผ้าจีบหน้านางสีเขียวเข้มมีลวดลายเล็กน้อยยาวเกือบถึงข้อเท้า
โดยรวมแล้วเหมาะกับใบหนา้ ที่น่ารักของเธอเปน็ อยา่ งมาก
“อ๊ะ? กลั ยามาแลว้ เหรอ?”
“อืม รอนานไหมยนื รอคนเดยี วคงเหงาแย่ ขอโทษนะ”
“ไม่หรอก ความจรงิ คณุ โสเขามายืนคุยด้วยจนถึงเมื่อกี้เลยน่ะ
เลยไมค่ ่อยเหงาเทา่ ไหร่”
พิมตัวบิดไปมาเล็กน้อย พอเห็นสภาพแบบนี้แล้วก็ดูน่ารักไป

หน้า 99

อีกแบบ
“ทา่ นพิมชดุ เหมาะมากเลยนะเจ้าคะ”
“อ๊ะ? ขอบคณุ ค่ะคุณรญั ”
“จะว่าไป พิมเธอแนะนำตัวกับรญั แล้วเหรอ?”
“อมื คยุ กนั ตอนทีจ่ ะเขา้ ไปอาบน้ำนะ่ เลยรู้จกั กนั แล้ว”
“เหรอ...”
“ถา้ งั้นเราไปกนั เลยเจา้ คะ่ ”
พวกเราออกจากบ้านมุง่ หน้าไปทางทิศตะวันออกของเมืองซ่ึง

เป็นพื้นที่จัดงานเทศกาลประจำปีด้วยกัน พอมาถึงก็มีบรรยากาศต่าง
จากทางทิศเหนือของเมืองที่เราผ่านมาจริงๆ ที่นี่มีความครึกครื้นมีผู้คน
มากมายเดินไปมาเต็มทางเดิน มีแผงลอยขายของข้างทางขายตั้งแต่
ของใชท้ วั่ ไปรวมไปถงึ อาหารวางขายเรยี งรายตลอดทาง

“คณุ ป้าขอ ‘ซเี มย’์ สามไมเ้ จ้าค่ะ”
“ไดจ้ ้า”
รัญเดนิ มาหยดุ อยู่หน้ารา้ นแผงลอยรา้ นหน่งึ เท่าท่ีดูน่าจะเป็น
ร้านที่ขายพวกผักผลไม้เสียบไม้หน้าร้านมีตัวอกั ษรเขียนไว้ด้วยแต่ผมก็
อ่านไม่ออกเลยไมร่ ูว้ ่าคอื ร้านอะไร
“ซเี มยเ์ สียบไม้เชิญเลยเจ้าค่ะ อร่อยมากนะเจ้าคะ ท่านกัลยา
ทา่ นพมิ ”
รัญย่ืนของทด่ี เู หมอื นจะเปน็ ผลไม้เสยี บไมม้ าให้พวกเรา
“ขะ...ขอบคณุ ค่ะ”
“ขอบใจนะ”

หนา้ 100