Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

“?!”
“ทะ...ทา่ นกลั ยา?!”
“กลั ยา?!”
เสียงไอของเด็กหนุ่มดังออกมา มีเลือดไหลออกมาที่หูปาก
และจมูกของเด็กหนมุ่ ในขณะทีท่ กุ คนให้ความสนใจเดก็ หนุม่ อยนู่ ั้นเอง
ตูมมมม!
พื้นสั่นสะเทือนมาถึงตรงที่พวกเราน่ังกนั อยู่ ทุกคนหันไปมอง
ทศิ ของเสยี งทนั ที
“ภัทร...”
“ทา่ นยา่ ภทั ร...”
“ทะ...ทา่ นยา่ ทวด!”
“ลเู ทอรอ์ ดอลฟ์ จบั รญั ไว้!”
““ครับ!””
“ปล่อย! ปล่อยดฉิ ัน!”
ภาพที่เห็นอยู่คือปีกซ้ายของท่านย่าภัทรถูกตัดออก แถม
สะบักสะบอมจนไม่สามารถท่ีจะสูต้ ่อได้อกี ต่อไป ตอนนี้ร่างของท่านยา่
ภัทรถูกเจ้านั่นยกขึ้นและแทงดาบใส่เข้าไปที่ท้องจนทะลุไปถึงหลัง
จากน้ันเจ้าน่นั ก็ทง้ิ ร่างของท่านย่าภัทรลงกับพ้ืนและตะโกนออกมา
“มีชีวิตรอดได้ 15 นาที! เท่ากับว่าคนจะรอดได้เพียง 3 คน ท่ี
เหลอื จะตอ้ งตาย!”
มนั เดินเขา้ มาทางพวกเราอย่างชา้ ๆ
“ไม่ได้การแล้ว เตรียมปะทะกบั ศตั รซู ะ!”

หน้า 351

“ครับ!/ค่ะ”
ทุกคนตอบรับท่านปู่ทวดของฉนั พร้อมกัน พร้อมกับยืนขึ้นมา
ด้านหนา้ โดยมที า่ นปู่ทวดยืนอยหู่ น้าสดุ
“แคก่ ๆ!”
เสยี งไอของเด็กหนุม่ ดงั ขึ้นอีกครง้ั
“กัลยา?!”
เลอื ดออกมามากกวา่ เดิม
ไมไ่ หวยังไงกต็ อ้ งชว่ ยสนับสนนุ พวกท่านปู่ทวดกอ่ น
“ตัวข้าขอวิงวอน ภูติแห่งแสงมาสถิตในกายข้า โปรดให้
ขา้ ยืมพลงั ของเหลา่ ภตู ิ เพอื่ ปกปอ้ งเหลา่ ผูค้ นใหร้ อดพ้นจากภยัน
อันตรายทั้งปวง บาเรียแห่งแสง!”
พลังเวทย์ที่เหลืออยู่เกินครึ่งของฉันถูกสร้างเป็นบาเรียแห่ง
แสงครอบคลุมทุกคนเอาไว้
“อดอล์ฟ เจา้ ช่วยสง่ พลังเวทย์ของเจ้าให้แจนด์ที ส่วนรัญสงบ
สตอิ ารมณไ์ ว้กอ่ น แล้วมาช่วยกนั สูจ้ ะดีกวา่ ”
“ครับ!”
“เข้าใจแลว้ ...เจ้าคะ่ ...”
ท่านพี่รัญทำสีหน้าเจ็บแค้นอย่างถึงที่สุด ส่วนท่านพี่อดอล์ฟ
สง่ พลังเวทยข์ องตัวเองมาใหฉ้ ัน และขณะเดียวกัน
“ตัวข้าขอวิงวอน ภูติแห่งแสงมาสถิตในกายข้า โปรดให้
ขา้ ยืมพลังของเหล่าภูติ...”
เสียงของคนทช่ี อื่ พิมดงั ออกมา

หนา้ 352

“คะ...คิดจะทำอะไรกันคะ?!”
“ท่านพิมไม่ได้นะเจ้าคะ หากร่ายเวทย์คนละสายโดยที่ไม่ได้
รู้สึกถึงพรมาก่อน แถมเวทย์นี้มันไม่ใช่คาถาของเทพแต่เป็นของภูตินะ
เจ้าคะ?! อาจจะโดนแย่งพลังเวทย์ของผู้ร่ายคาถาไป มันอันตรายถึง
ชีวิตเลยนะเจ้าคะ?!”
ใช่การร่ายคาถาครั้งแรกมันคือการเลือกสายของธาตุไปแล้ว
หากร่ายนอกจากธาตุที่ตัวเองเลือกและไม่ได้ทำพันธสัญญาโดยตรงก็
อาจจะถูกเทพพโิ รธและแยง่ ชิงพลงั เวทยไ์ ปจนหมดจนอาจจะตายได.้ ..
ทกุ คนตา่ งร้อนรนเมอื่ เหน็ เธอร่ายคาถาออกมา
“เพื่อปกป้องเหล่าผู้คนให้รอดพ้นจากภยันอันตรายทั้ง
ปวง...”
“ยะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ เดี๋ยวก็ได้สูญเสียพลังเวทย์จนตาย
หรอกคะ่ !”
ฉันพยายามพดู ห้าม
“บาเรยี แหง่ แสง!”
บาเรยี แหง่ แสงอีกอันถูกสร้างขึน้ และคลุมบาเรียของฉนั ...
“มะ...ไม่น่าเชือ่ ...”
“?!”
“ธะ...เธอเป็นใครกนั แน่...”
“ถะ...ถ้าฉนั พอชว่ ยไดล้ ะ่ ก็...เรือ่ งแคน่ ้ีน่ะ...”
แมพ้ ลังเวทยจ์ ะลดลงไปมาก แต่สหี น้าของเธอก็ยังมุ่งม่ันและ
หนั มาจบั จอ้ งทใ่ี บหน้าของเดก็ หนมุ่

หน้า 353

“เหลือเชื่อ...เข้าใจถึงคาถาที่เพิ่งเคยเห็นได้แค่ครั้งเดียว...
เหมือนกบั ของดฉิ นั ...”

ทกุ คนเองตา่ งก็คิดเหมือนกนั
“ไม่ใชเ่ วลามาแปลกใจ จงเตรยี มรบั มอื ซะ!”
“ครบั !/คะ่ !”
ตึง ตงึ ตงึ
“ฮ่าๆๆ พวกเจ้ารอดชีวิตได้เพียง 3 คนเท่านั้น คนที่เหลือ
จะต้องกลายมาเปน็ พลงั ใหก้ บั ข้า!”
เจา้ นัน่ วง่ิ มาดว้ ยความเรว็ ที่เพ่ิมมากขน้ึ
“เตรียมเข้าปะทะ!”
“ครบั !/คะ่ !”
“ฮา่ ๆๆ บาเรยี ง้ันเรอะ?! จะทนไดส้ ักเท่าไหรก่ ันเชียว?!”
ปงั ปัง ปงั แกรก...
เจา้ นน่ั ใช้ดาบฟนั บาเรยี หลายต่อหลายครง้ั จนเกิดรอยรา้ วขึ้น
“ฮ่าๆๆ 9 คนที่เหลือน่ะ ขอให้เจอคนท่ีน่าสนุกรองลงมาจาก
เจ้าณภทั รสักหน่อยก็ดีนะ!”
ปัง ปัง ปัง
ทุกคนตั้งท่าเตรียมพร้อมสู้เต็มที่ ทั้งท่านปู่ทวด ท่านพี่ลูเทอร์
ทา่ นพ่อี ดอล์ฟ ทา่ นพี่รัญ คนที่ชื่อพิม องครักษท์ ั้งสอง ขนุ นางกับลูกสาว
สองคน และฉันเองต่างกเ็ ตรยี มใจตาย ณ ที่ตรงนี้กันไว้
“ขอให้เจอพวกเก่งๆ แบบณภทั รทเี ถอะ ฮา่ ๆๆ!”
“...”

หน้า 354

บรรยากาศตึงเครยี ดแบบถึงขดี สุด
“ปัง...”
มเี สียงแผว่ เบาจากด้านหลงั ของฉนั ดงั ข้ึน
ฟรูว่ ววว! เพรง้ !
“อกั๊ อะไรกัน?!”
มีสายลมรุนแรงโบกพัดผ่านพวกเราจากด้านหลังกระทบกับ
บาเรียแห่งแสงจนบาเรียแตกกระจายจากด้านในแล้วพุ่งชนเข้ากับร่าง
ของเจ้าน่ัน…
“เหมอื นจะไม่ใชฝ่ นั สนิ ะ? ได้ผลด้วยล่ะ...”
เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาพร้อมกับเดินเช็ดเลือดที่ไหลอยู่ท่ี
ใบหน้าของเขาออกและเดินผ่านฉันออกไปยืนด้านหน้าช้าๆ แล้วใช้มือ
ซา้ ยจบั ไหล่ขวาของทา่ นพ่รี ญั เอาไว้
“จะสนุกแบบยัยภัทรรึเปล่าก็ไม่รู้หรอกนะ? แต่ริอาจมาทำ
น้องสาวอีกคนของฉนั ได้นะ...”
“?!”
บาดแผลทว่ั ทัง้ ตวั ของเขาเรม่ิ สมานตวั อยา่ งรวดเร็ว
“มะ...ไม่น่าเช่ือ...”
(บาดแผลสมานตัวเร็วขนาดนี้...หรือว่ามีสกิลระดับแรร์? ไม่
สริ ะดบั อปี คิ ?!)
“อะ่ เหมอื นจะมีคนมาเพ่มิ ด้วย คงจะมาชว่ ยสนิ ะครบั ?”
“...”
“ขอบคุณที่ช่วยเพ่ือนผมไว้นะครับ แลว้ ก็...พอจะจำได้แล้วล่ะ

หนา้ 355

เร่อื งเมื่อก่อนน่ะ”
“กัลยา?!/ท่านกลั ยา?!”
ทุกคนต่างก็พากันตกใจกับภาพเด็กหนุ่มที่เมื่อครู่ยังนอน

สาหสั แตต่ อนน้กี บั หายดจี นแทบจะเป็นปกติ
“คอื ว่าไม่รูห้ รอกว่าจะชนะเจ้าน่ันได้ไหม เพราะแบบนั้นจะหนี

ไปกอ่ นกไ็ ด้นะครบั ”
“อะ...อะไรนะครบั ”
“ดาริณหี ยิบเสือ้ คลมุ ให้ทีไดไ้ หม?”
“คะ...คะ่ ”
เด็กแฝดผมยาวหยิบเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำที่วางกองไว้กับพ้ืน

ใหก้ ับเดก็ หนมุ่
“จำได้แล้วล่ะว่าเสื้อคลุมแบบนี้เมื่อก่อน ฉันเคยอยากได้

สินะ? ยยั ภัทรกย็ งั อุตส่าหจ์ ำได้อกี นะเน่ีย...”
“เจา้ เปน็ ใครกัน?!”
เจ้านั่นมองหน้าเด็กหนุ่มแล้วตะโกนถามข้ึน
“ฉันน่ะเหรอ? มาย...เนม...อสิ ...กัลยา จำไว้ด้วยละ่ ?”
“กัลยา!”
คนท่ชี ่อื พมิ กระโดดเขา้ กอดเด็กหนุ่ม
(นีม่ นั เกดิ อะไรข้ึนกันแน่เนย่ี ?!)


ทันทีที่ผมรู้สึกตัว ความทรงจำครั้งในอดีตบางส่วนก็ถูกเติม

หนา้ 356

เต็มเข้ามาในสมองของผม แล้วกเ็ ป็นไปตามทอ้ งเร่อื ง
พมิ กระโดดเข้ามากอดผมจนตัวผมเกือบจะล้ม
“อะไรกนั เนี่ยพิม?!”
“ตาบา้ คดิ วา่ นายจะตายซะแล้ว!”
พิมพูดออกมาทั้งน้ำตา ทำเอาผมรู้สึกผิดจนไม่กล้าพูดเลย

แฮะ วา่ หลังจากสลบกไ็ ปเที่ยวเลน่ กับคณุ อามีม่ านะ่
“ขะ...ขอโทษนะ”
“อื้ม...ไมเ่ ปน็ อะไรกด็ ีแล้ว ดีจรงิ ๆ...”
“ท่านกัลยาปลอดภัยแล้วแน่เหรอเจ้าคะ? แล้วเมื่อครู่ท่านทำ

อะไรรึเจา้ คะ?”
“อ่ะ...ออ่ กค็ ือว่า...”
“ใช่ๆ ลืมบอกไปว่า ห้ามเล่าเรื่องของฉันให้ใครฟังเป็น

อันขาดนะ ไมอ่ ย่างนัน้ เจา้ เทพที่ขงั ฉนั ไว้อาจจะรตู้ วั เอาก็ได”้
(คุณอามีบ่ อกมาแบบนแ้ี ล้วจะกลบเกล่อื นยงั ไงดลี ่ะเนี่ย?)
“อะ่ ...อมื เวทมนตร์มั้ง?”
“มงั้ ?”
“ชา่ งเถอะๆ พวกเธอจะหนีไปก่อนก็ได้นะ ขนาดยัยภัทรที่ดูจะ

แขง็ แกรง่ ขนาดนั้นยังสูไ้ มไ่ หว พวกเธอก็ถอยเถอะ”
“พะ...พดู อะไรกนั เจ้าคะ?! พวกเราควรช่วยกนั สู้สิ!”
“ใช่แล้วๆ ช่วยกนั สู้จะดกี วา่ นะ”
อยๆู่ ผชู้ ายผมสสี ้มทส่ี วมเกราะหนักสีขาวกพ็ ูดข้ึน
““เห็นด้วยเลยครับ/ค่ะ””

หน้า 357

คุณเอวากบั คุณครามก็พดู เชน่ น้ัน
“ข้าเองกเ็ ห็นด้วยครับทา่ นพี่”
ชายชราพูดขึ้น
“ทา่ นพี่เหรอ? คณุ คอื ?”
“อาจจะจำไม่ได้เพราะผมชราไปมาก แตผ่ มคืออานวั ร์ครบั ”
“อ๊ะ?! อานัวร์หัวดื้อนั่นอ่ะนะ? ได้ยินว่ากลายเป็นกษัตริย์ไป
แลว้ น่ี ดนู ่าเกรงขามขน้ึ เยอะเลยนะ”
“มะ...ไมใ่ ชเ่ วลามาพดู เล่นนะท่านพ่ี”
“ฉะ...ฉันเองกจ็ ะสดู้ ว้ ยกนั กบั กลั ยา”
พมิ พดู ขนึ้
“ใหฉ้ นั ได้ช่วยดว้ ยเถอะค่ะ”
เด็กผู้หญงิ ท่ีดูน่ารักพูดขึ้นมา
“ผมดว้ ยครับ”
และตามด้วยชายหน่มุ ที่ดมู ดื มน
“เอาแบบนั้นก็ได้...แต่ช่วยรอจนกว่าผมจะรู้สกึ ว่าสูไ้ มไ่ ด้กอ่ น
กแ็ ล้วกนั นะครบั ”
“ก็คดิ จะไปส้คู นเดียวอยู่ดไี ม่ใชเ่ รอะครับ?!”
“กแ็ คจ่ นกว่าคิดว่าจะไม่ไหวเท่าน้ันเอง อานวั รช์ ่วยเข้าใจแล้ว
สงั่ ให้พวกน้ีรอทีเถอะนะ”
“คะ...ครบั ตามนนั้ ก็แลว้ กันครับท่านพ่ีกัลยา...”
แม้จะตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจแต่ก็ยอมรับคำขอแต่โดยดี ผม
เดินออกมาด้านหน้าด้วยตัวคนเดียว จริงๆ ผมก็ไม่น่าจะมีความกล้าถงึ

หน้า 358

ขนาดนี้หรอกมั้ง? คงจะเป็นเพราะผลของสกิล[คอร์ลีโอเน่](หัวใจ
ราชสีห์) ทผ่ี มเพิ่งเปิดใช้งานอตั โนมตั ิไปแน่เลย...

(แตส่ กิลเนยี่ มผี ลกับจติ ใจด้วยเรอะ?)
“ใชๆ่ ชว่ ยกางไอ้ท่เี ป็นแสงๆ แบบเมือ่ กีไ้ ว้สกั หน่อยก็ดนี ะ”
“มะ...หมายถงึ บาเรียแห่งแสงเหรอคะ?”
“อมื น่ันแหละๆ”
เด็กสาวน่ารักที่ถอื ไม้เท้าถามผม พอเธอพยักหน้าเข้าใจกเ็ ร่มิ
รา่ ยคาถาทันที
“ขอบใจท่ีรอนะ”
“ไม่ต้องขอบใจ ข้าฟังคำพูดของผู้ที่แข็งแกร่งเสมอนั่นแหละ
แตใ่ บหนา้ แบบนั้น...”
“อะไรรจู้ ักฉนั ดว้ ยเหรอ?”
“ไม่แนใ่ จ แตย่ ังไงกพ็ รอ้ มจะสแู้ ล้วใช่ไหม?”
“ก็คงต้องสู้อย่างเดียวไม่ใช่เหรอ? ถ้าบอกว่าช่วยถอยไปก่อน
แกจะถอยไหมล่ะ?”
“ฮ่าๆๆ ไม่อยูแ่ ลว้ !”
“เห็นไหมละ่ ?”
“ข้ามนี ามวา่ โฟร์ เปน็ แมท่ ัพของกองทัพท่านราเชน!”
“อืม แต่ก่อนเรม่ิ สู้ขอฉันไปเอารา่ งภทั รมากอ่ นได้ไหม?”
“ตามสบาย”
ผมเดินไปยังสถานที่ทรี่ า่ งภทั รอย่แู ล้วอุ้มร่างน้ันข้ึนมา จากน้ัน
ก็ค่อยๆ เดินเอาร่างของภัทรไปส่งใหก้ ับพวกรญั

หน้า 359

“ทา่ นย่าทวด!”

รัญวิ่งออกมาจากบาเรียที่ถูกเปิดออกเล็กน้อย เพื่อมารับร่าง

ของภัทร

เหมอื นภัทรจะยังไม่ตาย...

“นโี่ ฟร์ แกไมไ่ ด้ฆา่ ภทั รเรอะ?”

“ก็นะ ดันสลบไปก่อนทขี่ ้าจะลงมอื นะ่ ขา้ ไม่ชอบฆ่าคนตอนที่

หลับหรอกก็เลยเป็นอย่างที่เห็น แต่ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็แย่ใช่ไหม

ละ่ ? ไหนๆ ก็ไหนๆ แลว้ เลยสร้างบาดแผลไว้ให้ตายแบบช้าๆ แทน...แต่

ขา้ ไม่สนใจแล้วล่ะ จะรักษาไปก็ได้ ตอนนีข้ ้าสนใจเจา้ มากกวา่ ”

“ขอบใจแลว้ กนั ”

“ไมจ่ ำเปน็ ”

“อยา่ งที่ว่านะ่ พอรกั ษาไดไ้ หม?”

พอรู้ว่าภัทรยังไม่ตายทกุ คนต่างก็มีกำลงั ใจส้อู ีกครัง้

“คดิ วา่ นา่ จะไดอ้ ยู่คะ่ ”

เด็กสาวผู้น่ารกั เปน็ คนตอบ

“ฝากด้วยแลว้ กนั นะ แต่ก่อนอ่ืน...”

ผมลองใช้สกิล[เชค็ สเตตสั ] กับศตั รูตามทีค่ ุณอามสี่ อนมา

ดอู ัล เผา่ พันธ์ุ ไวดบ์ อร(์ ถูกสงิ ส)ู่ เลเวล 07(ถกู สิงสู)่

ค่าความสามารถ

ความแข็งแกร่ง 830 A

พลังชีวติ 923 A

ความคล่องตวั 679 B

หนา้ 360

ความรวดเร็ว 725 B

พลังเวทย์ 222 E

โชค ??? ?

สกิล [??]

เวทมนตร์ ??

(อ้าวดูอัลนี่มันชื่อของมนุษย์หมูป่าไม่ใช่เรอะ? ขึ้นว่าถูกสิงสู่

อยู่ด้วย แสดงว่าโฟร์สิงร่างดอู ัลอยู่สินะ? ตรงส่วนอื่นดูได้หมดยกเว้นใน

ส่วนของสกิลกับเวทมนตร์ท่ีมีสินะ? แต่โชคก็ดไู มไ่ ด้แสดงว่าปีศาจคงไม่

มีโชคล่ะมั้ง? ที่สำคัญเลเวล 7 นี่สำหรับที่นี่มันถือว่าสูงรึเปล่านะ? รู้สึก

ว่าเกมที่เคยเล่นหลายๆ เกมกว่ามันจะเลเวล MAX ก็ปาเข้าไปหลักร้อย

เลยนี่นะ?)

“นี่พวกนาย สำหรบั โลกนี้แลว้ เลเวล 7 เนีย่ ถือว่าสงู ไหม?”

“ว่าไงนะครับ?!”

ผมหนั ไปถามพวกพอ้ งทอ่ี ยใู่ นบาเรีย

ทกุ คนยกเวน้ พิมกบั เด็กแฝดต่างทำหน้าตกใจจนเกินเหตุ

“มอี ะไรเหรอ?”

“คือว่าสำหรับโลกนี้คนปกติกว่าจะเลื่อนขึ้นเลเวล 2 ได้นั้นก็

ถือว่ายากสุดๆ แล้วครับ เพียงแค่ขึ้นเลเวล 2 ได้ ก็ถือว่าเป็นยอดมนุษย์

แลว้ ละ่ ครบั ตัวผมเองกม็ เี ลเวลอยู่ที่ 4 ครบั ส่วนภัทรน่าจะอยู่ช่วง 4 ไมก่ ็

5 ครบั ”

อานัวร์ตอบออกมาแบบสีหนา้ ตึงเครยี ดเล็กนอ้ ย

“งัน้ เหรอ? เข้าใจแลว้ ล่ะ ถา้ แบบนนั้ พวกนายกร็ อตามที่ตกลง

หนา้ 361

กันไวแ้ ล้วกนั นะ”
“ครับ...”
“กัลยาระวงั ตวั ด้วยนะ...”
“อืม เขา้ ใจแล้วๆ”
ผมพดู กบั พิมแบบน้นั แลว้ เดนิ ออกมา
“ขอบใจที่รออกี ครง้ั แลว้ กนั นะ”
“ไมจ่ ำเป็นหรอก ก็ถือเสียวา่ เป็นการฟ้ืนฟูพลงั เวทยข์ องข้าเอง

ดว้ ยน่ะ”
(ถึงจะลำบากใจเรื่องค่าความสามารถอย่กู ็เถอะ...)
ก็ตัวผมเองไม่สามารถเอาของโฟร์มาเปรียบเทียบกับของ

ตวั เองได้ ก็เลยยงั มคี วามรสู้ ึกวา่ อาจจะสู้ไมไ่ ด้ปนอยู่ดว้ ยเหมอื นกัน
“เริม่ กันเลยไหมละ่ ”
“อมื ตามนัน้ ”
ทันทีที่ผมตอบตกลงโฟร์ถือดาบใหญ่ด้วยสองมือแล้วพุ่งตัว

เขา้ หาผมทนั ที
“ย๊าก!”
ผมชน้ี วิ้ ท่มี ือขวาใส่โฟร์และทำนว้ิ โป้งเป็นเหมือนศนู ยเ์ ลง็
“ปัง...”
“?!”
ฟร่วู ววว ปงั !
ลูกศรสายลมของผมกระแทกเข้ากับดาบของโฟร์จนเกิดเสยี ง

ดังขึ้น แรงกระแทกทำใหโ้ ฟร์ไถลถอยหลังไป

หนา้ 362

“นะ...นแ่ี ก ใชเ้ วทยไ์ ด้โดยไมต่ ้องร่ายเรอะ?!”
“อ่ะ กร็ า่ ยอยนู่ ะ”
“ร่ายตอนไหนข้าไม่เห็นจะรู้เลย? แถมพลังยังรุนแรงขนาดนี้
เจ้าร่ายไปกว่ี รรคกัน?!”
“พวกดฉิ ันเองกอ็ ยากจะร้เู จา้ ค่ะท่านกัลยา!”
มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง
“ก็รา่ ยอยไู่ ง”
“ตอนไหนกนั ?!”
“ตอนไหนเจ้าคะ?”
“เอิ่ม พวกเราสู้กันอยู่ไม่ใช่เหรอโฟร์ จะให้ลองร่ายให้ดูอีกที
ไหมล่ะ?”
“เออ ลองสิข้าเองกอ็ ยากรู้!”
“กไ็ ดๆ้ เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจออกมา
(จรงิ ๆ เรากไ็ ม่ควรจะแสดงไพ่ตายแบบนีใ้ ห้เหน็ รเึ ปลา่ นะ?)
“อ่า มาเลยขา้ จะรอ!”
“อะ่ เอาละนะ”
“เออ มาเลย!”
“ปงั ...”
ฟรู่ววว ปงั !
“?!”
ลกู ศรสายลมพุ่งเขา้ ใสโ่ ฟร์อกี คร้ัง

หน้า 363

“ปงั ปัง ปัง...”
ผมยิงต่อเนอื่ งสามลูก
ฟรวู่ วว ปัง ปัง ปงั
ทุกครั้งที่ลูกศรสายลมปะทะกับดาบของโฟร์ ร่างของโฟร์จะ
ถูกแรงกระแทกไถลไปดา้ นหลงั
“นไ่ี งรา่ ยแลว้ เหน็ ไหม?”
““ไอ้ปงั ๆๆ เน่ยี นะ?!””
ท้ังโฟรร์ วมถึงทกุ คนตา่ งประสานเสยี งกัน
ไมร่ ู้จรงิ ๆ ว่าตกใจอะไรกนั นัก กค็ ณุ อามี่สอนผมมาแบบน้ีนี่...
“ช่างเถอะแบบนัน้ ขา้ ก็จะเอาบ้าง!”
“หืม?”
“ดาบสะบนั้ นภา!”
ทันทีที่โฟร์ฟาดดาบลงมาก็เกิดคลื่นกระแทกอย่างรุนแรง
ตั้งแต่ตรงที่โฟร์ยืนอยู่พุ่งตรงยาวมาหาผม น่าจะเป็นสกิลแบบธาตุลม
ละ่ มง้ั ? แต่เหมือนจะรุนแรงจนพน้ื ดนิ กระจยุ เลยนะ...
(ถ้าแบบนัน้ ...)
ผมเปิดใช้สกิล[ควบคุมพลังเวทย์] ดึงพลังเวทย์มามากข้ึน
กวา่ เดิมแลว้ ชีนวิ้ ชีมอื ขวาไปทางโฟร์ จากน้ัน...
“ปงั ...”
ฟรูว่ ววว โครมมมมม
ลูกศรสายลมขนาดใหญ่ที่เกิดจากการรวบรวมพลังเวทย์ของ
ผมเข้าปะทะกับแรงกระแทกจากดาบสะบั้นนภาของโฟร์ จนเกิดแรงลม

หน้า 364

เขา้ ปะทะกนั และกระจายตวั ออกอย่างรุนแรง สกิลทงั้ สองสลายไป
“อะ...อะไรกนั ทำลายดาบสะบนั้ นภาของข้าไดเ้ รอะ?”
[เรียนรู้แรร์สกิล=ดาบสะบน้ั นภาแลว้ ]
(อา้ ว...แคร่ บั การโจมตีก็ไดส้ กลิ ของศตั รดู ้วยเหรอ?!)
“ทำลายสกิลแบบน้นั ได้เหรอ...”
ได้ยินเสียงใครบางคนแว่วมาจากด้านหลัง แต่ผมก็ไม่ได้หัน

ไปมอง ในใจของผมตอนนม้ี ีเพียง...
(อยากจะลองใช้สกิลนั้นดูบ้างจังแต่เราไม่มีดาบ...เอ๊ะ? รึมี

นะ? เหมือนวา่ คุณอาม่ีจะโอนสนิ สงครามมาให้อาจจะมดี าบอยู่ก็ได)้
ผมลองเปดิ สกลิ ค้นหาดทู ันที
(สกลิ >เทโซเรเรยี )
พอผมเลือกใชส้ กิล กม็ ีช่อื ของ ‘ไอเทม’ เด้งขึน้ มามากมาย
(จะเยอะเกินไปไหมครับคุณอาม?ี่ )
และผมก็ยืนเลอ่ื นหาดาบโดยไมไ่ ด้ขยบั เลยแมแ้ ต่น้อย
“นี่ท่านกัลยาเป็นอะไรไปน่ะ? ไม่ขยับเลย หรือว่าจะเป็น

เพราะการโจมตีเม่อื ครู่กนั ?”
“มะ...ไม่น่าจะใช่นะเจ้าคะ เพราะเมื่อครู่สกิลก็ถูกหักล้างไป

แล้วนี่เจ้าคะ?”
“ยนื ทำอะไรอย่นู ะกัลยา...”
มีเสยี งแว่วออกมาอกี แตผ่ มก็ไม่ได้หนั ไปมอง
“น่ีเจา้ กัลยา มวั ทำอะไรอยู่ ไม่โจมตขี ้าแล้วเรอะ?!”

“อืม แปบ๊ นงึ ...”

หน้า 365

“ว่าไงนะ?!”

“กบ็ อกว่ารอแป๊บนึงไง...”

“...”
พอผมพูดจบเจ้าโฟรก์ ็เหมือนจะยนื รออยนู่ ่ิงๆ จริงๆ และแล้ว
[เทโซเรเรีย] ➡️ >[ดาบเดลเรจิกันเต้](ดาบราชันยย์ กั ษ)์

>[ลกู ศรไม้(หัก)]
>…
(เจอแล้ว แต่กวา่ จะเล่ือนเจอเนี่ย...มขี ยะเยอะกวา่ ทคี่ ิดแฮะ)
ผมเลือกที่ดาบเดลเรจิกันเต้ทันที หลังจากที่กดเลือกก็มีกลุ่ม
ก้อนของแสงสีฟ้ากอ่ ตวั เปน็ ดาบข้นึ ในมอื ขวาของผม
“อะ๊ ?”
“?!”
ดาบที่ปรากฏรูปร่างออกมาเป็นดาบทรงไทยด้ามจับเป็นไม้
ยาวประมาณ 30 เซนติเมตรถูกสลักลวดลายเอาไว้อย่างสวยงาม ฝัก
ดาบก็ถูกทำจากไม้มีลวดลายถูกสลักเอาไว้ มีผ้าสีดำคาดระหว่างกลาง
ของฝักเอาไว้ด้วย หากวัดตั้งแต่ด้ามดาบจนสุดฝักดาบก็จะมีความยาว
ประมาณ 1.4 เมตร ส่วนนำ้ หนกั ก็อยปู่ ระมาณ 4-5 กิโลกรัม
ผมลองชักดาบออกมา ใบดาบมีความโค้งแบบดาบไทยมีคม
ด้านเดียว ใบดาบมีลาดลายเล็กน้อยแต่ที่น่าแปลกใจคือใบดาบมีสีดำ
สนทิ ผมลองฟันลมเล่นอยู่สกั พกั จนกระทั่ง
“นเี่ จา้ กัลยา แกไปเอาดาบน่ันมาจากไหน?!”

หนา้ 366

“ไม่รเู้ หมือนกนั ไมไ่ ดจ้ ะไมบ่ อกนะแตไ่ ม่รู้จรงิ ๆ”
“งั้นเรอะ? ถ้าหากข้าเอาชนะเจ้าได้ ข้าขอดาบเล่มนั้นไปแล้ว
กันนะ”
“เอ่ิม อยากได้ขนาดน้นั เลยรึไง?”
“ไม่ปฏิเสธ”
“อืมก็ได้ ถ้างั้นมาดวลกันใหม่แล้วกัน ขอโทษที่ให้รออีกแล้ว
นะ”
“ไมจ่ ำเป็น คร้งั น้ไี มม่ ีขอเวลานอกแล้วนะ”
“อ่าๆ เข้ามาเลย”
ทันทที ่ผี มพดู จบโฟร์กพ็ งุ่ เข้ามาใสผ่ มอีกครง้ั คราวน้มี คี วามเร็ว
เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม แต่ถึงแบบน้ันสายตาของผมก็ดันมองความเร็วนนั้
ไดท้ ันซะเน่ียสิ...
ผมงา้ งดาบข้ึน
“ดาบสะบ้ันนภา!”
“เฮย้ ?! ดาบสะบน้ั นภา!”
ฟรู่วววว โครมมมม
แม้โฟร์จะตกใจเล็กน้อยแต่ก็ใช้ดาบสะบั้นนภาสวนกลับผม
มาทันทีทำใหส้ กลิ ของพวกเราปะทะกันแล้วสลายไป
ผมพุ่งตัวเข้าหาพร้อมกับแทงดาบเข้าหาโฟร์ แต่ก็ถูกโฟร์เอา
ดาบยกั ษ์รับเอาไวไ้ ด้ผมจงึ ดีดตวั ขนึ้ กลางอากาศสงู พอทีจ่ ะลอยอยู่เหนือ
หัวของโฟร์จากนัน้ ก็ทำทา่ จะฟนั ดาบลงไปใส่หัว โฟร์จึงเอาดาบใหญ่มา
ตง้ั รบั เหนอื หวั กอ่ นทด่ี าบจะปะทะกัน...

หนา้ 367

“ดาบสะบั้นนภา!”
“?!”
ตูมมมม!
“อกั๊ ?!”
โฟร์โดนคลื่นกระแทกของดาบสะบั้นนภาจนนอนหงายหน้า
กระแทกพนื้ อย่างแรง
ผมเก็บดาบเข้าฝักแล้วชี้นิ้วใส่โฟร์ก่อนจะใช้สกิล[ควบคุม
พลังเวทย์] ดึงพลงั เวทยอ์ อกมาจากน้ันก็...
“ปัง!”
ฟร่วู วว ตมู มมม!
โฟร์นอนรับลูกศรสายลมไปเต็มๆ จนจมไปกับพื้นที่เป็นหลุม
ขนาดใหญ่ ซ่งึ เกดิ จากสกลิ และเวทมนตรข์ องผม
ผมลงมายนื อยู่ท่พี นื้
ฟรว้ิ !
ดาบยักษ์สดี ำลอยฝา่ อากาศพุ่งตรงมาหาผม
“ปงั ...”
เคลง้ ...
ผมใชล้ ูกศรสายลมยิงใส่ดาบยกั ษท์ พี่ งุ่ เข้ามาจนกระเดน็
ตูม...
“เสรจ็ ข้าล่ะ!”
“?!”
โฟร์พุ่งออกมาจากพื้นดินด้านหลังของผมและพยายามจะ

หนา้ 368

คว้าตัวของผมเอาไว้ ผมจึงตวัดมือขวาที่ไม่ได้ถือดาบลง เป้าหมายคือ
รา่ งของโฟร์

ตมู ...
“อ๊ัก?!”
ร่างของโฟร์กระแทกกับพน้ื ดนิ อย่างแรง
(อะ่ ...ตวั ใหญ่ขนาดน้ัน ตอนแรกคดิ วา่ ถ้าจะใช้พลงั ‘รว่ งหล่น’
ของเราตอ้ งใช้สองมอื ซะอีก แตเ่ บากว่าท่ีคิดอีกนะ...คงเป็นเพราะข้อมูล
ท่คี ณุ อามใี่ ส่เพมิ่ เขา้ มาใหส้ นิ ะ...)
ผมรสู้ กึ ขอบคุณ คณุ อามอี่ ยูภ่ ายในใจ
“มะ...เมอื่ ครู่ แกทำอะไรกัลยา?!”
“ไมใ่ ช่เวลามวั แตค่ ยุ แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ปัง ปัง ปงั ”
ฟรูว่ วว ตูม ตูม ตูมมมม!
ลูกศรสายลมสามลูกติดพุ่งเข้าหาโฟร์ในระยะประชิดอย่าง
ต่อเนอ่ื ง
“ใครจะไปยอมกัน?!”
ขณะที่ควนั ยงั ลอยคละคลงุ้ อยู่โฟร์ก็กระโดดเขา้ มาหวงั จะคว้า
ตัวของผม ผมจงึ ใชม้ ือขวาชกั ดาบออกมาจากฝักท่ีมอื ซ้ายถืออยู่ก่อนจะ
เปิดใชง้ านสกลิ
“ดาบสะบ้นั นภา!”
คลื่นกระแทกรุนแรงปะทะเข้าร่างของโฟร์อย่างจัง โฟร์
พยายามฝืนที่จะยืนปะทะกับแรงกระแทก แต่ก็สู้ไม่ไหวจนถูกแรง
กระแทกพดั กระเด็นไถลไปกบั พื้น

หน้า 369

พื้นดินถูกแรงกระแทกของสกิลจนเกิดเป็นหลุมเป็นบ่อ ถึงจะ
โดนแรงกระแทกขนาดนัน้ เข้าไป โฟร์ก็ยังมีแผลที่ไม่ถึงกับเรียกว่าสาหัส
เลยแม้แต่น้อย

(อึดจังเลยวุ้ย...พอจะมีอะไรที่จัดการได้รวดเดียวบ้างไหม
เน่ยี ?)

“นโี่ ฟร์ แกอดึ เกินไปแล้วนะ?”
“แฮ่กๆ แกมันก็เกนิ มนุษย์ธรรมดาไปเยอะแลว้ นะเว้ย?!”
“นแี่ กใส่เต็มแรงมาเลยไมไ่ ดเ้ รอะ? เรมิ่ เหน่ือยแลว้ นะ”
“กำลังจะทำแบบนั้นอยู่เลยล่ะ ข้าจะทุ่มพลังทั้งหมดที่มี มา
จบๆ กันไปเลย ย๊าก!”
โฟร์ดันตัวลุกขึ้นอีกครั้ง สายลมรอบๆ เริ่มโบกพัดกลุ่มก้อน
พลังเวทย์บางๆ เริ่มก่อตวั ข้ึนครอบคลมุ ตวั ของโฟร์ไว้จากนั้นโฟร์ก็ว่งิ พุง่
เข้ามาหาผมแบบเต็มแรง
“ปงั ปัง ปงั ...”
ฟรวู่ ววว
ลกู ศรสายลมพุง่ ตรงเข้าหาโฟรส์ ามนัดซ้อน
“เฮย้ ?!”
ทันทีที่ลูกศรสายลมกระทบกับพลังเวทย์บางๆ ที่ครอบคลุม
ตัวโฟร์อยู่ก็แตกสลายไปทันที ผมจึงรบี ควา้ ดาบแล้วฟันลงมาพร้อมเปดิ
ใช้สกลิ
“ดาบสะบ้ันนภา!”
ฟรู่วววว

หนา้ 370

แรงกระแทกพุ่งเข้าหาโฟร์ตรงๆ แต่โฟร์ไม่มีท่าทีที่คิดจะหลบ
เลยแม้แต่น้อยแถมยังวิ่งเข้ามาชนตรงๆ อีก ทันทีที่สกิลพุ่งไปสัมผัสกับ
ร่างกายโฟร์ สกลิ กส็ ูญสลายไป

(เวรแลว้ ?! ใช้สกิลกบั เวทมนตร์ไมไ่ ด้?!)
“หึ! ขอเอาคืนบา้ งแล้วกนั นะ!”
โฟรเ์ ผยรอยยิม้ พร้อมพงุ่ ตรงเข้ามาอยา่ งรวดเรว็
ผมซึ่งกำลังจนมุมเนื่องจากสกิลโจมตีทั้งหมดของผม ทั้ง 2
สกิลนั้น ทำอะไรไม่ได้เลย ผมจึงลองเก็บดาบเข้าฝักแล้วตวัดมือขวาลง
แทน เปา้ หมายคือรา่ งกายของโฟร์
“?!”
โฟร์ที่วิ่งอยู่ก็เซเหมอื นจะล้มไปเลก็ น้อยก่อนเพิ่มความเร็วเขา้
มาอีกครั้ง
“กัลยา เจ้าเป็นเมดีปน่ีเอง ฮ่าๆๆ!”
“?!”
ผมตกใจเล็กน้อยที่โฟร์พูดแบบนั้นออกมา พอโฟร์วิ่งมา
ประชิดตัวผมได้กซ็ ัดหมัดขวาลงมาหาผมทันที ผมกระโดดถอยหลังเพอ่ื
หลบหมัดขวา และชักดาบออกจากฝักฟันเข้าไปทีลำตวั ของโฟร์ แต่โฟร์
กย็ กแขนซา้ ยมาป้องกนั ดาบของผมเอาไว้
ทว่า...
[เรยี นรู้อปี ิคสกิล=ม่านสลายพลังระดับสงู แล้ว]
“ฟนั เข้าเรอะ?!”
(เอ้ย?! เหมือนไดส้ กลิ ใหม่มาด้วย?!)

หน้า 371

“อ่า สกิลของข้ามนั ไมป่ ้องกันการโจมตีทางกายภาพนะ่ !”
พอพูดเสร็จโฟร์ก็เหวี่ยงขาขวาเตะใส่ลำตัวด้านซ้ายของผม
ทันที ผมใช้ฝักดาบกันเอาไวไ้ ด้แต่ถงึ แบบน้ันแรงปะทะท่ีเกิดจากแรงเตะ
ของโฟร์ก็ทำให้ผมกระเด็นไปทางขวา จากนั้นโฟร์ก็เหวี่ยงแขนซ้ายเข้า
มาจบั ลำตวั ผมกอ่ นจะเหวีย่ งกระแทกพื้นอย่างแรง
ตูม…
“อก๊ั ?!”
ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วแผ่นหลังและร่างกาย จากนั้นโฟร์ก็
ชกหมดั ขวาซ้ำลงมาใสผ่ มทย่ี ังนอนอยู่กับพ้ืน ผมจึงกางดาบรับเอาไว้
เคลง้ !
เสยี งเหล็กกระทบกันดงั ขึ้น
(เดี๋ยว?! โฟร์ใช้มือเปลา่ ไมใ่ ชเ่ รอะ?!)
[เรียนรู้แรร์สกลิ =กำปน้ั เหล็กแลว้ ]
(อ๊ะ? ไดส้ กลิ มาอกี แลว้ เพราะใชส้ กลิ นกี้ ็เลยรับดาบได้สนิ ะ?)
เพราะแรงปะทะของหมดั เหล็กกับดาบทำใหร้ ่างของผมถูกกด
ลงพื้นดินลงอย่างช้าๆ โฟร์ชักหมัดขวากลับและชกหมัดซ้ายกับขวา
สลับกันใส่ผม ผมทำอะไรไม่ไดน้ อกจากนอนใช้ดาบคอยตั้งรับหมัดของ
โฟรเ์ อาไว้ จนร่างกายของผมถกู กดลงกับพ้ืนดินเรือ่ ยๆ
เคล้ง เคล้ง เคลง้ เคลง้ ....
“ฮา่ ๆๆ เป็นอะไรไปหมดฤทธิ์แล้วเรอะ?!”
(ทำไงดีๆ เอ๊ะ? เดี๋ยวก่อนนะ ตอนที่ลูกศรสายลมของเรา
ปะทะกับดาบสะบน้ั นภาของโฟร์มันก็สลายไปท้งั คู่...ถ้าง้ันหากเป็นเวทย์

หน้า 372

ชนิดเดียวกนั ละ่ ก็...)
พ อ ค ิ ด ไ ด ้ ด ั ง น ั ้ น ผ ม ก ็ เ ป ิ ด ใ ช ้ ง า น ส ก ิ ล [ม ่ า น ส ล า ย พ ลั ง

ระดับสงู ]
เคล้ง เคล้ง เคลง้ เคลง้ ฉกึ ฉกึ ฉึก ฉึก....
“ฮ่าๆๆ ถ้าทำได้แค่นี้กจ็ บกันแคน่ แ้ี หละ...เอ้าเฮย้ ?!”
(ได้ผลสินะ)
เลือดของโฟร์สาดกระเซ็นทั่วร่างของผม กำปั้นเละเทะนิ้วมือ

ทั้งสองขา้ งขาดออกหลายนิว้
“แกทำอะไรลงไป?!”
เมื่อโฟรร์ สู้ ึกตัวกก็ ระโดดถอยหลงั ทง้ิ ระยะห่างจากผมทันที
พอเห็นวา่ ทิ้งระยะหา่ งจากผมแล้ว ผมจึงลกุ ยืนขึ้นได้อีกครงั้
“ก็ใชส่ กลิ แบบแกน่ันแหละ”
“ใช้สกิลแบบเดยี วกัน? แกมองสกลิ ขา้ ออกแล้วเรอะ? ทส่ี ำคัญ

แกมีสกิลแบบเดียวกันดว้ ยเรอะ?!”
“กะ...กค็ ลา้ ยๆ แหละมั้ง?”
ผมตอบแบบขอไปที
“บ้าไปแลว้ ...”
“ขอโทษนะ แตม่ าจบเรื่องกนั เลยไหม?”
“ยอ่ มได้!”
พวกเราว่งิ เข้าหากัน
ผมแทงดาบใส่โฟร์โดยไม่ใช้สกิล เพราะถึงใช้ไปก็คงสลายไป

อยู่ดี ผลของสกิล[ม่านสลายพลังระดับสูง] มันไม่ครอบคลุมผลของ

หนา้ 373

พวกสกลิ ระยะไกลด้วย เลยเลือกท่ีจะไม่ใชส้ กลิ แลว้ พุ่งเข้าหาตรงๆ แทน
โฟร์หลบดาบของผมทีแ่ ทงตรงเขา้ ลำตัว แลว้ ใชข้ าซา้ ยเตะเข้า

มาที่ลำตัวของผม ผมจึงก้มตัวหลบอย่างรวดเร็วและใช้ดาบฟันเสยเข้า
ลำตวั โฟร์

ฉกึ ...
“?!”
โฟร์ใช้มือซ้ายที่เหลือนิ้วอยู่ไม่มากจับใบดาบของผมเอาไว้
แน่น หลังจากนั้นก็ใช้ขาขวาถีบผมอย่างแรงจนร่างกายผมกระเด็นไถล
ไปกับพื้น ดาบของผมยังคงอยู่ที่มือซ้ายของโฟร์ ผมเหลือเพียงฝักดาบ
เทา่ นัน้
“ดาบนีน่ ะ่ แกไมค่ ่คู วรหรอก!”
“พดู ไปเถอะ!”
ผมตอบกลับและลุกวง่ิ เขา้ หาโฟร์อีกครัง้
“เขา้ มาเลย!”
โฟร์จับดาบของผมด้วยมือซ้าย แล้วย่อตัวตั้งท่าเพื่อรอสวน
กลบั ผม
ผมชนี้ ว้ิ ชี้มอื ขวาออกไปด้านหน้า
“หึ! เวทมนตรใ์ ชไ้ มไ่ ดผ้ ลกับข้า!”
“ออื ! ปัง ปงั ปงั ปัง ปงั ”
ฟรู่วววว!
ผมยงิ ลกู ศรสายลมออกไปห้านดั ซอ้ น ลูกแรกลงตรงพื้นเบื้อง
หน้าของโฟร์จนเกิดฝุ่นกระจายไปทั่ว ส่วนลูกที่สองและสามพุ่งตรงเข้า

หนา้ 374

ไปหาโฟร์ แต่โฟร์ก็ใช้ดาบปัดป้องการโจมตีได้ทั้งหมด เวทย์ที่สัมผัสกับ
ดาบก็สลายไปเนื่องจากโดนสกิล[ม่านสลายพลังระดับสูง] ของโฟร์ท่ี
ครอบคลมุ อยูก่ บั ใบดาบ

“ก็บอกแลว้ ไงว่าไม่ได้ผล! อ๊ะ?!”
ตูม ตูม!
ลูกที่สี่กับห้าเข้าเป้าอย่างจัง ผมไม่ได้เล็งทีต่ ัวของโฟร์แต่เปน็
พื้นดินที่เขาเหยียบอยู่ พื้นดินแตกกระจายและยุบตัวลงเป็นหลุมทำให้
โฟร์สญู เสียการทรงตวั กอ่ นทีผ่ มจะถงึ ตัวแค่นิดเดียว ผมวิ่งก้มลงผ่านฝุ่น
ควันและใชฝ้ ักดาบท่เี ปล่ียนมอื ไปถอื ด้วยมือขวาเสยข้ึนไปที่มือซ้ายของ
โฟร์ที่ถือดาบอยู่ ฝักดาบฟาดมือของโฟร์ที่ถือดาบอยู่จนดาบลอยหมุน
ข้นึ ไปบนฟ้าหลงั จากนั้นผมก็เปิดใชง้ านสกลิ [กำปนั้ เหล็ก] แล้วดีดตัวใช้
มือซ้ายต่อยเข้าไปทห่ี น้าของโฟรท์ ี่โซเซจนล้มลงกบั พ้ืน
“อ๊กั ?!”
ผมนั่งทับหน้าอกของโฟร์ทิ้งฝักดาบในมือขวาและใช้มือซ้าย
กดลำคอของโฟร์เอาไว้ แล้วเอานิ้วชี้มือขวากดจิ้มไปที่หน้าผากของโฟร์
หลังจากนั้น
“?!”
(ถา้ ไมม่ ผี ลกับระยะไกลกใ็ ช้แบบใกล้ๆ กส็ ิ้นเรอ่ื ง)
เป็นอย่างที่คิด เน่อื งจากเม่อื มา่ นปะทะกนั ผลของสกิลบริเวณ
น้วิ ช้ขี องผมทจี่ ิ้มอย่กู ับหน้าผากของโฟร์จงึ สญู สลายไป
“ปงั ปัง ปงั ปัง ปัง ปัง ปงั ปงั ปงั ...”
ตูม ตูม ตมู ตูม ตมู มมมม!

หนา้ 375

“อา๊ ก!”
หวั ของโฟร์ถูกลูกศรสายลมโจมตเี ข้าในระยะประชิดหลายต่อ
หลายครั้ง แม้โฟร์จะพยายามที่จะดิ้นในตอนแรกที่ผมน่ังทับหน้าอก แต่
หลังจากที่โดนลูกศรสายลมของผมในระยะประชิดไปหลายลูกก็แน่นิ่ง
ไปพรอ้ มร่างกายท่ยี ังกระตุกตามแรงปะทะเทา่ น้ัน ผมยงั คงกดนิ้วและยิง
ออกไปอยา่ งต่อเน่อื ง
“แฮก่ ๆๆ”
มีเสียงหายใจหอบออกมาจากปากของโฟร์ที่สภาพหน้าเละ
จนดูไม่ได้แลว้
ตงึ ...
เสียงดาบของผมตกลงมากระแทกพืน้ ใกล้ๆ รา่ งของโฟร์แน่นิ่ง
ไปแล้ว ผมลุกขึ้นแล้วเดินมาเก็บดาบที่ตกอยู่หลังจากนั้นก็เดินเข้าไป
ใกล้ร่างของโฟร์อยา่ งชา้ ๆ แลว้ เดินขึน้ ไปยนื อยู่บนหนา้ อกของโฟร์
“มอี ะไรจะส่ังเสยี ไหม?”
“แฮก่ ๆๆ ข้า...นึกออกแล้ว...แกคอื เดก็ ในตอนนัน้ ...”
“ไม่รู้หรอกนะวา่ ตอนไหนน่ะ?”
“ชา่ งเถอะ ขา้ แพ้แล้ว...จะ...จัดการขา้ เลย”
“อืม ถงึ จะไมค่ อ่ ยอยากจะฆ่าแกเพราะเห็นว่าพูดรูเ้ รื่องก็เถอะ
แต่สิ่งที่แกทำมันก็เกินจะให้อภัยจริงๆ...ฉันไม่อยากจะทำบาป อย่าได้
โกรธแคน้ กนั เลยนะ?”
“ขา้ ไม่แค้นเคืองผ้แู ข็งแกรง่ หรอก...แฮก่ ๆ ดีใจ...เสยี ดว้ ยซ้ำ”
“อมื โทษที”

หน้า 376

ฉกึ ...
ผมนั่งกดดาบแทงเขา้ ไปท่ีกลางหน้าอกของโฟร์จนมิดด้าม
“ทง้ั ๆท่ี ฆา่ ไปแลว้ ...ทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลยนะ? ตวั เรา...”
อาจจะเป็นผลของสกลิ [คอร์ลีโอเน่] ที่ผมเปิดใช้เอาไว้ต้งั แต่
รู้สึกตัวก็ได้ ผมเลิกคิดถึงเรื่องนั้นและดึงดาบออกจากร่างของโฟร์ที่
แนน่ งิ่ ไปแล้ว
ในตอนนั้นเองผมกเ็ พ่ิงจะเอะใจข้ึนมาได้และมองไปท่ีร่างของ
โฟร์...
(แกจะท้งิ ดาบทำซากอะไรฟะ? ในตอนทีเ่ ขวีย้ งใส่น่ะ พอเสร็จ
แล้วก็ไปหาทางเอากลับมาซะสิฟะ...ถ้ามีดาบละ่ ก็มือแกคงไม่เละขนาด
นห้ี รอกไอบ้ า้ ...)
ผมพูดบน่ อยู่คนเดยี วภายในใจและเดินไปเก็บฝักดาบที่ตกอยู่
ท่ีพื้นใกล้ๆ ก่อนจะเก็บดาบเข้าฝักและถือด้วยมือซ้าย แล้วเดินกลับไป
หาทกุ คน
พอผมเดนิ มาถึงหน้าทุกคน บาเรยี แหง่ แสงก็ถกู คลายออก
“กลับมาแลว้ นะ แหะๆ”
“กะ...กัลยา นายไม่บาดเจ็บใชไ่ หม?!”
“นะ....นนั่ สเิ จ้าคะ...”
พมิ กบั รัญถามขน้ึ มา คงจะตกใจเลือดของโฟร์ที่ยังติดอยู่ตาม
ตัวของผม
“อืม ก็อย่างที่เห็นนี่แหละเลือดพวกนี้ไม่ใช่ของฉันหรอก แค่
เสียพลังเวทยไ์ ปนดิ หน่อยน่ะ อยา่ กงั วลไปเลยนะ...”

หน้า 377

“คุณกลั ยา~!”
“อะ๊ ?!”
ดารณิ กี ระโดดเขา้ มากอดผม
“ก๊วิ ?!”
“ฉันคิดว่าคุณกัลยาจะตายซะแล้ว ฮือ... ในที่สุดก็กลับมา
รบั ผิดชอบจริงๆ ดว้ ยสนิ ะคะ? ฮอื ...”
“ระ...รบั ผิดชอบ อะ๊ ? เอ๋....”
ดาริณพี ดู แบบนน้ั ออกมาทง้ั นำ้ ตา
“นม่ี นั หมายความว่าไงกัลยา?!”
“นะ...นน่ั สเิ จ้าคะ?!”
ขณะท่ีผมกำลงั มนึ งงอยู่ พิมกับรัญเองกถ็ ามผมออกมา
“อะ่ จริงส?ิ ภัทรเป็นยงั ไงบ้าง?”
“ปลอดภัยแล้วครับ เพียงแต่เสียเลือดมากเกินไปก็เลยยังไม่
ฟนื้ นะ่ ครบั ส่วนเร่อื งปีก...พวกเราคงชว่ ยอะไรไมไ่ ดค้ รบั ...”
“งั้นเหรอ...”
อานวั รต์ อบคำถามของผมอย่างตรงไปตรงมา
“ยังไงก็เถอะ เรื่องกจ็ บ...ถอยไป!”
ผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างจึงรีบผลักดาริณีออกไปจนล้ม
ไปกบั พนื้ และตอนน้ันเอง
ครดื ดดดดดดดดดด
พอรตู้ ัวอีกทีคอของผมกถ็ กู จับและถูกเอาร่างไถลไปกบั พ้นื
““กัลยา?! / ท่านกลั ยา?! / คุณกลั ยา?! / ทา่ นพ?่ี !””

หนา้ 378

เสียงของทุกคนห่างออกไปเร่อื ยๆ นะ...น่มี ันอะไรกนั ?
“ฮฮิ ฮิ ิ เจอแลว้ ๆ เจอเมดปี แลว้ เย่!”
“?!”
พอผมรู้สึกตัวผมก็เห็นร่างของชายกำยำมีแผลเป็นที่ใบหน้า
หลายแผล มีปีกค้างคาวใหญ่อยู่ที่กลางหลัง สวมใส่ชุดเกราะสีดำ
สภาพดโู รคจติ กำลงั จับคอของผมลากไปกับพนื้ อยู่ตอนน้ี
ผมรีบเปิดใชส้ กิล[เช็คสเตตัส] กบั เจา้ นท่ี นั ทีแต่แล้ว...
[สกลิ เชค็ สเตตัสไม่สามารถตรวจสอบเป้าหมายได้...]
(เฮ้ย? อะไรกันเนีย่ ?!)
“ปลอ่ ยนะเฟย้ !”
“อ่ะ...จริงดว้ ยเกอื บลมื ”
“?!”
ทันทีที่มันพูดเสร็จ มันก็บินขึ้นฟ้ากลับไปทางเดิมโดยที่ยังจบั
คอของผมยกข้ึนอยู่
“แกเป็นใครกัน?! ปลอ่ ยทา่ นกัลยานะ!”
มเี สียงของรญั ใกลเ้ ขา้ มาเรื่อยๆ
มนั กลบั มาหยดุ อยู่ตรงทหี่ นา้ พวกพ้องของผมที่ว่ิงตามมา
“โอ๊ะ? ต้องขออภัยด้วย พอดีฉันตามหาเจ้านี่อยู่น่ะ เพราะงั้น
ขอตัวไปเลยแล้วกันนะ? ฮิฮฮิ ”ิ
“แกเปน็ ใครกนั เนี่ย?”
“อสูรคะ่ ไมผ่ ดิ แน่”
““วา่ ไงนะ?!””

หนา้ 379

พอได้ยินคำตอบของเด็กสาวน่ารักที่ถือไม้เท้าพูดออกมาทุก
คนก็ทำสหี น้าจริงจงั ข้นึ มาทนั ที

(อัก๊ ?! คอเราจะหลดุ แลว้ ?!)
“พอดีว่าข้าเข้าเมืองนี้มาตามหาเจ้านี่อยู่ตั้งนาน เพราะแบบ
นน้ั ช่วยเขา้ ใจและมอบให้ดๆี เถอะนะ แต่ถา้ อยากจะส้กู ับข้าก็ได้นะพวก
เจ้านะ่ ฮฮิ ิฮ”ิ
“ปากดจี งั เลยนะ!”
ผมชักดาบออกจากฝักแล้วฟันไปท่ีคอของมนั
“อะไรกนั เนย่ี ?!”
ดาบของผมฟนั เข้าผิวหนังของมันแค่เลก็ นอ้ ยเทา่ น้ัน ท่ีคอของ
มนั มเี ลือดสีดำท่ไี หลซึมออกมาเพยี งเลก็ นอ้ ย
“เจ้าเมดปี อยากจะเล่นกับข้าเรอะ? เอาสิ กด็ ี!”
“?!”
ตมู มมมม!
“อา๊ ก!”
ผมถูกเหวย่ี งร่างลงมากระแทกพ้นื อยา่ งแรง
“ท่านกลั ยา!”
รัญทำท่าจะว่ิงเข้ามาหาผม
“อยา่ เข้ามา! เธอหนีไป! เจ้านี่มนั ไมเ่ หมือนกับโฟร์...”
ผมยกดาบขึ้นป้องกันใบหน้าขณะที่นั่งอยู่ หมัดขวาของศัตรู
เข้าปะทะกับดาบของผมจนร่างผมไถลถอยหลังไป มันพุ่งตัวเข้ามาหา
ผมทันที ผมจึงตั้งดาบไว้ด้านหน้าแต่มันเอามือซ้ายกำใบดาบของผมไว้

หนา้ 380

แบบง่ายๆ แลว้ ใช้มอื ขวาตอ่ ยเข้ามาท่ใี บหนา้ ของผม
ปงั !
หมัดขวาเข้ามากลางหน้าของผมเต็มๆ จนสติของผม

เลือนลาง ผมปลอ่ ยมอื ขวาทจี่ บั ดาบ ในขณะที่ผมกำลงั ลอยอยูน่ ้ันเอง...
“หึ!”
“?!”
มันใช้มือขวาเอื้อมมาจับที่ขาขวาของผมแล้วฟาดร่างผมลง

พื้นทั้งแบบน้ัน
ตูมมมมม!
“อา๊ กกก!”
(เจ้านีม่ ัน...แข็งแกรง่ กวา่ โฟร์...และเรา....)
“ก็มีตัวอันตรายอยู่ใกล้ๆ จุดที่นายอยู่ด้วย ระวังตัวไว้

ด้วยล่ะ เพราะถ้านายเป็นอะไรไปฉันคงหมดหวังแน่ๆ แต่ตัว
อันตรายที่ว่าเหมือนมันจะแพ้ไฟนะเผื่อต้องเจอกัน รู้ไว้ก่อน
ดีกวา่ ”

(ตัวอนั ตรายทค่ี ณุ อามพี่ ูดถงึ หมายถึงเจา้ นเี่ องเรอะ?!)
มันเหวี่ยงผมกระแทกกับพื้นไปมาหลายครั้ง ผมจึงชีนิ้วไปท่ี
มันแลว้ ก็
“ปงั !”
ลกู ศรสายลมเข้าเป้าอย่างจัง แตท่ วา่ ...
“โอะ๊ ? คนั ดีเหมอื นกนั นะ เจา้ เมดีปนฝ่ี ีมอื ก็ใช่เล่นเลยนะเนี่ย?
ฮฮิ ิฮ”ิ

หนา้ 381

“?!”
(ไมเ่ ป็นอะไรเลย...)
มันหยดุ เหว่ียงแลว้ ปล่อยผมลงนอนกับพนื้
“ต้องมาตามเกบ็ งานแทนเจ้านน่ั ไม่ค่อยจะชอบใจเลยแฮะ”
“?”
(พูดเร่อื งอะไรอยู่เนี่ย...?)
“วา่ ไงยังอยากจะเล่นต่อไหม? รึเจ้าจะยอมไปกบั ข้าดีๆ จะเอา
ยงั ไง?”
“มเี รือ่ ง...อยากจะถามสกั หน่อย...พอจะช่วยตอบได้ไหม?”
ผมมองหนา้ เจ้านนั่ และเอ่ยถามออกไป
“อะไรละ่ ?”
“นายเป็นใคร? แล้วก็ถ้าหากฉันยอมไปด้วย แกจะพาฉันไป
โดยไม่ฆ่าใครไดร้ ึเปลา่ ?”
“ขา้ มีนามว่า ‘โพเวล’ เป็นสง่ิ ท่ีพวกมนุษยอ์ ย่างเจ้าเรียกกันว่า
อสูรน่ะ จริงๆ ข้าก็ไม่ชอบฆ่าคนอื่นโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ เป็นพวก
ชอบส้แู ต่กไ็ ม่ได้ชอบสงั หารน่ะ ฮิฮิฮ”ิ
“แล้ว?”
“ถ้าเจ้ายอมไปกับขา้ ดๆี ขา้ จะไมฆ่ า่ ใครก็ไดน้ ะ?”
“...”
ขณะที่ผมกำลังนอนคิดอยู่นั้นเอง ก็เห็นพวกพ้องที่วิ่งเข้ามา
โดยมี รัญ อานัวร์ ชายผมส้ม ชายมืดมน คุณเอวา และเด็กหญิงน่ารัก
ถอื ไมเ้ ท้า

หน้า 382

“ใครจะไปยอมกนั ทุกคนช่วยท่านพี่กัลยาไวใ้ หไ้ ด้!”
“โอ้!”
“อยา่ มาย่งุ กบั ทา่ นกัลยานะเจ้าคะ!”
รญั กระโดดถบี ใส่โพเวล แตก่ ถ็ ูกจับขาและถูกเหวี่ยงท้ิงราวกับ
เป็นสิง่ ของ
ส่วนพวกชายผมสีส้มก็บุกเข้ามาใช้ดาบฟันใส่ แต่ก็ถูกดีด
กลับด้วยดาบของผมที่โพเวลถืออยู่แบบง่ายๆ คนที่บุกเข้าประชิดก็จะ
ถูกเหวี่ยงทิ้ง ส่วนคนที่โจมตีจากระยะกลางด้วยเวทมนตร์ก็ถูกปัดได้
อย่างง่ายดาย
“น่ๆี เจา้ หนเู มดีป ถงึ ข้าจะบอกวา่ ไม่ฆา่ แต่ถา้ ยงั เข้ามาแบบน้ี
เรื่อยๆ ข้าอาจจะเผลอออกแรงมากไปจนเจ้าพวกนี้ตายก็ได้นะ? จะ
ตัดสนิ ใจยงั ไง?”
“ทกุ คนหยดุ !”
ผมตะโกนออกไป เพราะผมมองไม่เห็นหนทางที่ทุกคนจะ
เอาชนะได้เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย
“แต่ทา่ นพ่.ี ..”
“พวกนายน่ะ พอเลย ถึงยอมทิ้งชีวิตตรงนี้ มันก็ไม่มี
ความหมายหรอกนะ ย่งิ ถา้ หากพดู วา่ จะตายเพอ่ื ฉนั นะ่ พอเลยนะ!”
“...”
“ฉนั เองก็ไม่คดิ วา่ ตัวเองสำคญั ขนาดน้ันหรอก พอเลยๆ”
ทกุ คนหยดุ มอื ลง
“วา่ งา่ ยดีนี่พวกเจ้า”

หนา้ 383

“แก...”
อานวั ร์พดู ด้วยสีหนา้ ไม่คอ่ ยจะสดู้ นี กั
“นโี่ พเวล แกน่ะรบี รึเปลา่ ?”
“หืม? ถามอะไรแปลกๆ จริงๆ ก็ไม่ได้รีบถึงขนาดนั้นหรอก
เพราะเดิมทีน่ีก็ไม่ใช่งานของข้าดว้ ยน่ันแหละ”
“ถา้ งนั้ มาเล่นกบั ฉันอีกสักหน่อยไหม? ถา้ ฉนั สู้ไมไ่ หวแล้วนาย
ก็เอาตัวฉันไปได้เลย”
“ก็ได้นะขา้ กด็ กู ารต่อส้ขู องเจ้าอยู่ ความจรงิ กอ็ ยากจะออกมา
ตัง้ นานแลว้ เหมือนกัน แต่ดูอยเู่ ฉยๆ ก็สนกุ เหมอื นกนั ”
“ท่านพี่คดิ อะไรของทา่ นเนย่ี ?!”
“ใชแ่ ลว้ เจา้ คะ่ ทา่ นกัลยา!”
ถ้าพมิ อยตู่ รงนค้ี งจะพูดอะไรคล้ายๆ กนั
ถึงตอนนี้สภาพผมจะสะบักสะบอมมากเลยก็เถอะ แต่อย่าง
หน่งึ ท่ีผมมั่นใจคือ ผมสามารถโจมตมี นั ไดห้ ลักฐานคือแผลเลก็ ๆ ทีล่ ำคอ
ของโพเวล
“ไม่เป็นอะไรอานัวร์ รัญ ทุกคนความจริงแล้วที่เมืองนี้เป็น
แบบนี้ก็เป็นเพราะฉันกับพิมมาที่โลกนี้ หากฉันกับพิมไม่ได้มาที่นี่ หรือ
เมืองนี้ล่ะก็ คงไม่มีใครตอ้ งสูญเสีย บ้านเมืองคงไม่เละเทะเหมือนท่ีเห็น
ตอนนหี้ รอก”
“ไมใ่ ช่นะเจ้าคะ! นีน่ ะ่ ส่วนใหญ่เกิดจากฝีมือของดูอัล?!”
“ไมใ่ ช่หรอกรญั ยังไงฉนั เองกม็ ีส่วนต้องรับผิดชอบ ดูสิ มาอยู่
เมืองน้แี คว่ นั ทีส่ องเมอื งยงั เละขนาดนี้ ฉนั เปรยี บเสมอื นตัวซวยของพวก

หน้า 384

เธอนัน่ แหละ”
“...”
ผมพูดในสิ่งที่คิดอยู่ออกมาทั้งหมด รัญเองก็ทำสีหน้าไม่คอ่ ย

จะสดู้ ีนัก
“อย่างน้อยหากฉันทำให้ทุกคนที่เหลืออยู่ มีชีวิตรอดต่อไปได้

แคน่ ้ันกพ็ อแล้ว...”
“ส่ังเสยี เสรจ็ รยึ ังละ่ ?”
“สั่งเสียบ้าบออะไรของแกมิทราบ? เดี๋ยวก็ตบปากให้เลยน่โี พ

เวล”
“ฮิฮิฮิ แกนีป่ ากดีจงั เลยนะ จะให้เริ่มเลน่ กันเลยไหมล่ะ?”
“ก็ได้นะ แตก่ อ่ นอื่น ดาบที่นายถอื น่ะ ขอคนื ไดไ้ หม?”
“อ่ะ นนี่ ะ่ เหรอ? ก็ได้ๆ”
โพเวลโยนดาบคืนมาให้ ผมก็รบั ดาบทโ่ี ยนมาด้วยมอื ขวา
(ยังไงจะให้ยอมไปเฉยๆ ก็คงจะไม่ดี ขอดิ้นรนอีกสักหน่อย

แลว้ กัน)
ผมเปิดใช้งานทกุ สกลิ ที่สามารถใช้ไดท้ ้งั หมดเตรียมเอาไว้
ดาบของผมสามารถสรา้ งบาดแผลที่คอมันได้ แตก่ บั มือซ้ายท่ี

โพเวลจับใบดาบก่อนที่จะต่อยผมเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลย สรุปคือ
สามารถสร้างบาดแผลตามจดุ ทด่ี ูบอบบางได้ละ่ มงั้ ?

“พวกนายช่วยถอยออกไปทนี ะ”
ผมหันไปบอกพวกอานัวร์แม้จะทำหน้าฝืนทนแต่ก็ยอมถอย
ออกไปโดยดี

หนา้ 385

ทันทีท่พี ร้อมผมก็วิง่ เข้าใสโ่ พเวล กระโดดหมนุ ตวั กลางอากาศ
ใช้ดาบในมือขวาฟันโดยมีเป้าหมายที่ลำคอ แต่โพเวลก็ใช้แขนซ้าย
ยกขน้ึ มาตง้ั รบั แบบงา่ ยๆ

ปัง!
เสียงของดาบเข้าปะทะกับแขนซ้ายของโพเวล ก่อนที่ผมจะ
ตกสู่พื้นดินตามแรงโน้มถ่วงก็ถกู เข่าขวาของโพเวลที่เสยขึ้นมากระแทก
กับท้องอย่างแรง
“อั๊ก?!”
แม้จะเจ็บแต่ผมก็ใช้มือซ้ายดนั เข่าของโพเวลเพือ่ ใช้มือดีดตัว
ขึ้นก่อนจะใช้ขาซ้ายหมุนตัวเตะไปที่หัวของโพเวล แต่ก็ถูกเอาแขนขวา
ปอ้ งกันไวไ้ ดอ้ กี ผมใชม้ อื ซ้ายช้นี ้ิวใส่โพเวล
“ปัง ปัง ปงั !”
ลูกศรสายลมเข้าปะทะกับร่างของโพเวลเต็มๆ จนเกิดแรง
ระเบดิ และพดั ตวั ผมจนกระเด็นถอยหลัง ผมดีดตวั กลับมาหาโพเวลและ
ใช้มือซ้ายที่ใช้สกิล[กำปั้นเหล็ก] ต่อยเข้าหาโพเวลแต่ก็ถูกโพเวลใช้
แขนขวาดึงแขนผมอย่างรวดเร็วและแทงเขา่ ใส่ตัวผม ผมเอาดาบในมือ
ขวาตง้ั รบั ไวแ้ ละใชข้ าขวาเตะเขา้ ไปทลี่ ำตวั ของโพเวล
ปัง!
ทันทีที่เตะโดนลำตัว โพเวลก็ใช้แขนขวาที่จับแขนซ้ายผมอยู่
เหวี่ยงหมุนเป็นวงกลม ผมพยายามทรงตัวกลางอากาศแล้วฟันดาบใส่
แขนขวาของโพเวล
“ดาบสะบัน้ นภา!”

หน้า 386

ผมเปดิ ใช้งานสกิล ทนั ทีทด่ี าบของผมฟันถูกแขนของโพเวล ก็
เกิดแรงกระแทกจากสกิลเข้าปะทะกับแขนขวาของโพเวล ผมจึงใช้
โอกาสนี้ม้วนตัวแล้วใช้ขาขวาเตะเข้าที่ลำตัวของโพเวลและดึงแขนของ
ตัวเองออกมา กอ่ นจะพุ่งตวั เขา้ หาโพเวลอย่างตอ่ เน่ือง

(เจ้านี่ไมม่ จี ุดออ่ นมากกว่านี้รไึ ง?...ไมส่ คิ ณุ อาม่ีบอกว่ามันแพ้
ไฟน่ี!)

ในระหว่างที่ผมต่อสู้อยู่นั้นเองผมก็ใช้สกิล[เทโซเรเรีย] เพ่ือ
คน้ หาไอเทมท่นี ่าจะพอใช้ได้อยูต่ ลอดเวลา

(มีของเยอะจนทำให้ตาลายขนาดน้ี มันน่าจะมีอะไรที่จะพอ
ช่วยเราได้บา้ งส.ิ ..ถึงจะไมร่ วู้ า่ หลายๆ ชิน้ ทผ่ี ่านตามันคืออะไรเลยก็เถอะ
แตก่ ต็ อ้ งหาต่อไป...)

ผมคิดเช่นนั้นและเข้าปะทะอย่างต่อเนื่องพร้อมกับค้นหาไอ
เทมโดยผลของสกิล[เทโซเรเรยี ] ไปด้วย

“การต่อสนู้ ่ีมันอะไรกัน...”
ชายผมสม้ พูดขน้ึ
“ทำได้ไม่เลวเลยนะเจ้าน่ะ ถ้ายังไงจะเรียกให้คนมาช่วยสัก
คนสองคน หรือจะเรยี กมาท้งั หมดเลยก็ได้นะ?!”
โพเวลพูดขึน้ ขณะท่เี ข้าปะทะกบั ผม
“ขอรับข้อเสนอไว้แลว้ กันนะ แตค่ งไมใ่ ช่ตอนนีห้ รอก!”
“ไมป่ ฏเิ สธซะด้วยนะ? เจา้ มนั เป็นคนอย่างไรกนั แนเ่ นย่ี ?!”
“ไม่รเู้ หมือนกนั !”
ผมเขา้ ปะทะกบั โพเวลดว้ ยทุกอย่างทีผ่ มมอี ย่างตอ่ เนื่อง

หน้า 387

แรงปะทะของผมรวมถึงการใช้เวทมนตร์และสกิลทำให้เกิด
หลุมและบ่อมากมาย และในตอนนนั้ เองผมก็คน้ พบไอเทมชิ้นนึงที่น่าจะ
พอใช้งานได้นั่นก็คือ ‘แป้งฟาริน่า’ ผมลองตรวจดูข้อมูลในคำอธิบาย
ของไอเทมดูปรากฎวา่ มนั เป็นแปง้ ทเี่ อาไวใ้ ช้สำหรับทำอาหาร

(แต่เดี๋ยวนะ...ทำไมถึงมีแป้งทำอาหารอยู่ในสกิล [เทโซเร
เรยี ] ของผมละ่ คุณอาม่?ี !)

ถึงตอนแรกที่เห็นปริมาณทีม่ แี ล้วจะรู้สึกตกใจมากก็เถอะ แต่
ผมก็ต้งั สตแิ ละสังเกตสิง่ ท่อี ย่รู อบตวั จนคดิ หาแผนการได้ในทส่ี ุด

ผมกระโดดขึน้ จนตัวลอยสงู ประมาณ 4 เมตรจากพน้ื
(เดี๋ยวนะ เรากระโดดไดส้ งู ขนาดนเ้ี ลยเหรอเนี่ย?! แต่ช่างเถอะ
ยง่ิ สงู ยง่ิ ดีนั่นแหละ!)
“ปงั ปงั ปงั ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ตูม ตมู ตมู ๆๆๆๆ
ผมยิงลูกศรสายลมหลายตอ่ หลายนัด ไปรอบๆ ตัวของโพเวล
แต่เป้าหมายของผมอยู่ที่จุดๆ เดียว แรงลมที่เกิดจากเวทมนตร์ของผม
ทำใหเ้ กิดฝ่นุ คละคลงุ้ แล้วผมกเ็ ปิดใช้งานสกลิ
“ดาบสะบั้นนภาๆๆๆๆๆๆ!”
ตูม ตมู ตมู ๆๆๆๆ
ผมใช้สกิลอย่างต่อเนื่องแรงดีดจากการใช้สกิลทำให้ผมตัว
ลอยข้ึนเร่ือยๆ
“เฮ้ยๆ เจ้าหมดหนทางสู้จนถึงขนาดโจมตีมั่วๆ แลว้ เรอะ?!”
เสยี งโพเวลดังข้ึนมาจากใจกลางฝุน่ ทค่ี ละคลุง้ อยู่

หนา้ 388

“ง้นั ก็เอาเลย เข้ามาได้เลยเตม็ ท่ี ขา้ จะยืนอยู่ตรงนน้ี ่งิ ๆ รบั การ
โจมตขี องเจ้าเอง ฮิฮฮิ ฮิ ิ”

“พดู เองนะ!”
(เข้าทางละ่ )
“สกิลของเจา้ กร็ ุนแรงดีนะ ขา้ เองกเ็ ร่ิมเจ็บแสบแล้วเน่ีย ฮฮิ ฮิ ”ิ
“สบายใจจังเลยนะ!”
ผมใช้วิธีเดิมๆ โจมตีต่อเนื่องจากระยะไกล พอลงเหยียบพื้น
ผมก็กระโดดขึ้นไปใหมแ่ ล้วใชส้ กลิ อย่างต่อเน่อื งทำอยแู่ บบน้ันซ้ำๆ ขณะ
นนั้ เองปลายสายตาของผมก็เหน็ พิมว่งิ เขา้ มารวมกลมุ่ กบั พวกอานัวร์
(มาได้จังหวะพอดีเลย ถ้าเปน็ พมิ ละ่ ก็...)
“พมิ มมมม!”
ผมตะโกนเรยี กชอ่ื พิมแบบสดุ เสยี ง
“ถงึ นายจะพดู ยงั ไงฉันกจ็ ะไม่หนีหรอกนะ!”
พิมตอบกลบั เสียงดงั ฟงั ชัด พมิ กบั ผมมองตากันและกนั
ผมใช้สกิล[เทโซเรเรีย] เรียกถุงแป้งฟาริน่าให้ไปตกอยู่
ด้านหน้าของพวกอานัวร์
(หวังว่าจะเข้าใจส่ิงที่จะสือ่ นะพิม เพราะฉันไม่มีอะไรที่พอจะ
ใชไ้ ด้ตอ้ งพง่ึ พวกเธอแลว้ ล่ะ...)
ผมคิดเช่นนัน้ และทำการโจมตีอยา่ งต่อเน่ืองต่อไป


หลังจากที่กัลยาถูกพาตัวไป พวกคุณรัญก็รีบวิ่งตามกันไป

หน้า 389

ทันที โดยที่ขอให้ฉันอยู่กับพวกคุณครามเพื่อดูแลคุณภัทรที่ยังคงนอน
หลับอยู่ แต่เวลามันก็ผ่านมานานมากแล้ว ทุกๆ วินาทีสำหรับฉัน
ในตอนนม้ี ันนานเหมอื นเป็นช่ัวโมง

ฉันได้ยนิ เสยี งระเบดิ ดงั ขนึ้ อยู่ตลอดเวลา
“ฉนั ทนไมไ่ หวแล้วค่ะ!”
“เปน็ อะไรเหรอครบั คณุ พมิ ?!”
คณุ เปาโลถามฉนั ด้วยนำ้ เสยี งตกใจ
“ฉนั จะตามพวกคณุ รัญไปค่ะ”
“เดี๋ยวสิครับ มนั อันตรายนะครับ”
“ขอโทษค่ะ แต่ฉันสงบจิตสงบใจไม่ได้เลยค่ะ เพราะแบบน้ัน
ฝากทเี่ หลอื ดว้ ยนะคะ!”
“คณุ พมิ ?!”
ฉนั พดู แบบนน้ั แล้วว่ิงออกมา ตามทิศทางของเสยี งระเบดิ
หลังจากวิ่งออกมาตามทางได้สักพัก ฉันก็เห็นกัลยาใช้ท่า
แปลกๆ โจมตีอะไรสักอย่างอยู่ที่พื้นด้านล่าง ส่วนกัลยากระโดดแล้ว
โจมตีอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ และขณะที่ฉันวิ่งกำลังจะถึงกลุ่มของพวกคุณ
รัญท่ยี ืนอยู่น้ันเอง
“พิมมมมม!”
“ก๊วิ ?!”
“ทา่ นพิม? มาทำอะไรกนั เจ้าคะ?!”
ฉนั ตกใจเสียงของกลั ยาท่ตี ะโกนเรียกช่ือฉันออกมา คุณรัญท่ี
เพงิ่ สงั เกตเหน็ ฉนั เองก็ถามฉันแบบนน้ั

หน้า 390

กลั ยาคงจะโกรธทฉ่ี นั ตามมาแน่เลย
(ยังไงฉนั ก็อยากอยดู่ ้วยจนถงึ ทีส่ ดุ ...)
“ถงึ นายจะพูดยงั ไงฉนั ก็จะไม่หนีหรอกนะ!”
ฉันจ้องไปที่กัลยา จากตรงนี้ก็พอจะเห็นใบหน้ากันได้ระดับ
หนึง่ ฉนั สมั ผสั ไดว้ า่ เราสบตากนั อยู่ หลงั จากน้นั ไมน่ าน...
ตุบ...
มถี ุงสขี าวใบใหญ่ขนาดเทา่ กบั ถงุ ข้าวสารหล่นลงมาจากฟ้า
กัลยาพยกั หน้าใหฉ้ ันเห็นหนึง่ คร้งั ฉนั จึงวิ่งเขา้ ไปดูถงุ ใบน้ัน
“ท่านพมิ มันอันตรายนะเจ้าคะ ช่วยหนีไปด้วยเจา้ คะ่ !”
“ใช่แล้วค่ะ หนไี ปเถอะ—”
“ช่วยเงยี บทีค่ะ!”
“?!”
ฉันเผลอตะคอกเสียงออกไป ถึงจะรู้ว่าผิดแต่ก็ไม่ได้ขอโทษ
ฉันตรวจดูถุงใบน้ันอยา่ งเรง่ รีบ
“ขอมดี หน่อยคะ่ ดาบกไ็ ด้!”
“เจา้ จะทำอะไรรแึ ม่เดก็ นอ้ ย?”
“เอามาเถอะน่า!”
“?!”
ฉันตะคอกเสยี งใสก่ ษัตรยิ อ์ านัวร์
“ทะ...ท่านพมิ อยๆู่ เปน็ อะไรไปเจา้ คะ...”
“บอกใหเ้ อามาไง! กลั ยาอาจจะหวังพ่ึงพวกเราอย่นู ะ!”
“?!”

หน้า 391

พอทกุ คนได้ยินแบบนัน้ ก็รบี ทำตามทฉี่ ันบอกทันที
“นีค่ ะ่ ...ใชม้ ีดของฉันเถอะค่ะ...”
เด็กสาวในกลุ่มยื่นมีดสั้นให้ ฉันรับมาแล้วลองกรีดถุงดูทันที
และทนั ใดน้นั เอง ผงแป้งฝ่นุ สีขาวแบบละเอียดก็รั่วไหลออกมาเตม็ พ้ืน
“นะ...นีม่ นั ...”
“ถุงนนั่ มนั อะไรกนั เจา้ คะ? ทา่ นกัลยาเปน็ คนนำมารเึ จ้าคะ?”
“ทะ...ท่านพีอ่ ยากจะใหพ้ วกเราช่วยอะไรกนั รึครบั ?”
กษัตรยิ อ์ านวั ร์ถามฉันดว้ ยน้ำเสียงกระตกุ กระตกั
“ฉันขอคิดสกั ครูน่ ะคะ...”
“ครบั ...”
ฉันเห็นกัลยากระโดดขึ้นๆ ลงๆ ทำแบบเดิมซ้ำๆ หลายต่อ
หลายครั้ง มีหลุมมากมายรอบบริเวณ การโจมตีดูเหมือนจะเป็นการ
โจมตีมั่วๆ เพื่อถ่วงเวลาท่ีจะทำอะไรสักอย่าง จากจุดน้ีพวกเราอยู่
ดา้ นหลงั ของกลั ยาพอดี
(หลมุ ...หรอื วา่ ?)
ถึงจะมีหลุมมากมายแต่มีอยู่หลุมเดียวที่ดูใหญ่และลึกกว่า
หลุมอื่นที่อยู่รอบๆ ถึงจะไม่มั่นใจมากนักเพราะฝุ่นควันมันคละคลุ้งจน
ทำให้มองเห็นได้ไม่ชัด แต่ฉันมั่นใจแล้วว่ากัลยาจะทำอะไร ทันทีที่ฉัน
เงยหน้ามองกัลยา เขาก็สบตาฉันและทำมือซ้ายทำท่ากำมือและชู
น้ิวโปง้ ขึน้ ทำท่าทางเหมือนจดุ ไฟแช็ก
“เป็นอยา่ งทคี่ ดิ จริงๆ ด้วย...”
พอรแู้ ลว้ วา่ กลั ยาตอ้ งการจะส่ืออะไรฉันก็พยกั หน้าใหเ้ ขา

หนา้ 392

“มีใครในกลุม่ นใ้ี ชเ้ วทมนตรธ์ าตุไฟหรือจดุ ไฟได้บ้างไหมคะ?”
“ขะ...ข้า ใช้เวทย์สายธาตุไฟได้ มีอะไรให้ช่วยเหรอ? แล้วถุง
นน่ั มันอะไรกนั ?”
ชายผมสม้ ยกมอื ขึ้นและถามฉันอย่างกระตุกกระตกั
“พอจะใช้เวทย์จากตรงนี้โจมตีไปถึงจุดที่ศัตรูยืนอยู่ได้ไหม
คะ?”
พอได้ยินฉันถามแบบนั้น ชายผมส้มก็มองดูระยะห่างสักพัก
กอ่ นจะพยักหนา้ ให้
“ถงึ แน่ แต่จะใหข้ า้ ทำอะไรรึ?”
“ที่อยใู่ นน้ีคอื แปง้ สำหรบั ทำอาหารคะ่ ”
“ปะ...แป้งสำหรับทำอาหารรึเจ้าคะ? ท่านกัลยาจะเอามาให้
พวกเราทำไมกันตอนนี้เจา้ คะ?”
“ข้าเองกไ็ มร่ ู้ แจนดเ์ จ้าพอจะรไู้ หม?”
“ฉนั เองกย็ ังไม่เข้าใจคะ่ กำลังรอคำอธิบายจากเธอเหมือนกับ
ทุกคนเช่นกนั ค่ะ”
“สิ่งนี้อาจจะทำให้กัลยา ชนะได้ค่ะ อยากให้คุณผู้ชายผมส้ม
เตรียมเวทย์ธาตุไฟให้เตรียมพร้อมไว้ตลอดก่อนนะคะ กัลยาต้องส่ง
สัญญาณมาแน่ๆ ค่ะ หากได้รับสัญญาณแล้ว ก็ให้ยิงเข้าไปในหลุมที่
กลั ยาบอกหรือชี้ทนี ะคะ”
“เข้าใจแล้ว แต่ว่าท่านผู้นั้นคิดจะทำอะไรกันแน่? ถึงจะรู้ว่า
ไมใ่ ชเ่ วลาแต่ข้ากอ็ ยากรนู้ ะ่ ”
“จากองคป์ ระกอบตอนน้สี งิ่ ท่ีกัลยากำลังจะสรา้ งก็คอื ...”

หน้า 393

““?””
“ดัสท์ เอ็กซ์โพลชั่น(ระเบดิ ฝุ่น)ค่ะ”
ฉันพูดแบบน้นั แล้วจับจ้องไปทีก่ ัลยาเพือ่ รอสัญญาณต่อไป


หลังจากที่ผมส่งสัญญาณมือออกไป พิมก็พยักหน้าตอบรับ
ผม เทา่ นกี้ ห็ มดหว่ งแล้วท่ีเหลอื ก็…
(พลงั เวทย์ของเรากำลังจะหมดแลว้ ...)
ผมโจมตีต่อเนื่องมาสักพักใหญ่ๆ หลุมที่ผมสร้างมีความลึก
นา่ จะพอแลว้ เส้นผ่าศนู ย์กลางประมาณ 2 เมตร ความลึกไม่แน่ใจ
พอผมคิดว่าใช้ได้ ผมก็ใช้สกิล[เทโซเรเรีย] เรียกถุงแป้งฟาริ
น่าไปยัดไว้ในหลุมเป้าหมายจำนวน 300 ถงุ และการโจมตีต่อเนื่องรอบ
สดุ ทา้ ยของผมก็เรมิ่ ขึน้
“ปงั ปัง ปงั ๆๆๆๆ”
ตูม ตูม ตูม ตูม....!
ส่วนใหญ่เล็งไปในหลุมเป้าหมายเพื่อทำลายถุงแป้งให้แป้ง
เกิดการกระจายตัวออก เนื่องจากเวทย์ของผมเป็นธาตุลมจึงไม่
จำเป็นต้องกังวลว่าแผนการจะล้มเหลวก่อน หลังจากที่มั่นใจว่าถุงแป้ง
ส่วนใหญถ่ ูกทำลายลงแล้ว ผมกล็ งมายนื อยทู่ ี่พืน้ นิ่งๆ
“ฮฮิ ฮิ ิ พลงั เวทยห์ มดแล้วเรอะ?! กำลังเริม่ เบอ่ื เลยนะเน่ยี ?!”
“อมื เดีย๋ วจะจดั การแกดว้ ยสุดยอดทา่ ไม้ตายใหด้ ู!”
“โอ?้ โชวใ์ ห้ดหู น่อยสิ!”

หน้า 394

ผมวิ่งเข้าใส่โพเวลแล้วเปิดใช้สกิล[ดาบสะบั้นนภา] อย่าง
ต่อเนอื่ งโดยเพ่ิมพลังเวทย์เข้าไปดว้ ย

“ยา๊ กกกก!”
ฟรู่ววว
ปัง ปงั ปงั ปัง...!
“โอ้? รนุ แรงกวา่ เดมิ อีกไมใ่ ชเ่ รอะ?!”
โพเวลตั้งรับสกิลของผมและโดนแรงกระแทกของสกิลทำให้
เขาไถลถอยหลังไปเรอ่ื ยๆ ผมยังคงว่ิงฟาดฟันดาบตอ่ ไปโดยที่ไม่สนเรื่อง
พลงั เวทยข์ องตัวเองอกี แลว้
“เข้ามาเลย!”
“ออื !”
ก่อนจะถึงตัวของโพเวล ผมเปิดใช้สกิล[ควบคุมพลังเวทย์]
บีบอัดพลังเวทย์ของผมเกือบทั้งหมดลงไปในดาบเพื่อปล่อยสกิลครั้ง
สดุ ท้าย ผมกระโดดฟนั ในระยะใกล้
“ดาบสะบน้ั นภา!”
“?!”
คลื่นกระแทกลูกใหญ่ปะทะกับร่างของโพเวลที่ตั้งรับอยู่จน
กระเด็นถอยหลงั ไป
“หลมุ น่มี ันอะไรกัน? ตั้งแต่เมอื่ ไหร่?”
โพเวลกางปีกลอยอย่เู หนอื หลุมเป้าหมาย
เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงไม่รีรอ ทิ้งดาบในมือขวาและตวัดสองมือ
ลงพนื้ สภาพเหมือนกม้ กราบ เปา้ หมายคือปีกทงั้ สองข้างของโพเวล

หน้า 395

“อะไรกนั ?! นี่เจา้ คิดจะทำอะไร?!”
เสียงโพเวลออกหา่ งไปเรอ่ื ยๆ
ตมู !
หลังจากนั้นสักพักมีเสียงกระทบดังขึ้นจากในหลุมรุนแรงถึง
ขนาดแปง้ ที่ผมใส่ไว้กน้ หลุมยงั ลอยคลุ้งออกมายังปากหลุม
(ออกซิเจนพร้อม เชื้อเพลิงพร้อม พื้นที่พร้อม การฟุ้งกระจาย
พรอ้ ม เหลอื แค่แหลง่ กำเนิดความร้อน...)
“เอาเลยยยยย!”
ทันทีที่ผมตะโกนออกไป ก็มีลูกไฟหลายลูกตกลงมาจาก
ท้องฟ้าตรงเข้าไปยังหลมุ ท่ีอยดู่ า้ นหน้าผม และแล้ว...
ตมู มมมมมมม!
(เวรแลว้ ววว! ลมื คิดถงึ เร่ืองการปะทะกับแรงระเบดิ !)
เกิดการระเบิดที่รุนแรงเป็นอย่างมากขึ้น ไฟพวยพุ่งออกมา
จากหลุม แรงระเบิดทำให้หลุมขยายใหญ่ขึ้น เกิดลมกระโชกแรง ผมซึ่ง
อยู่ใกล้ที่สุดโดนทั้งไฟทั้งแรงลมของระเบิดจนตัวปลิวกระเด็นกระแทก
และไถลไปกับพน้ื สกลิ [ม่านสลายพลังระดับสงู ] ของผมเองก็สลายไป
ตั้งแต่ตอนที่ใช้[ดาบสะบั้นนภา] ครั้งสุดท้าย ทำให้ตอนน้ีผมรับแรง
ระเบดิ เต็มๆ
ร่างของผมไถลมาชนกับซากกำแพงของอาคารที่พังลงมา
และนอนควำ่ อยกู่ บั พ้นื
(กลายเป็นผกั แล้วสนิ ะเรา...)
แมส้ กิล[ฟื้นฟูความเร็วสูง] ของผมจะยงั ทำงาน แต่ก็ทำงาน

หน้า 396

ช้าลงมากเน่ืองจากพลังเวทย์ของผมแทบไม่มีเหลือแล้วนั่นเอง ตอนนี้
สภาพของผมกเ็ รยี กได้วา่ สาหสั อย่แู หละมั้ง?

(ทำไมเจอเรื่องขนาดนี้แลว้ ใจเรายังสงบอยู่ได้นะ...สกิล[คอร์
ลีโอเน]่ เนย่ี ทำงานไดด้ จี ริงๆ...)

ผมช่นื ชมสกิลอยู่ภายในใจเงียบๆ
ถึงจะผ่านมาระยะหนึ่งแล้วแต่ความร้อนจากปากหลุมที่เกิด
จากแรงระเบิดก็ยังคงอยู่ เปลวไฟยังคงลุกไหม้ ไม่มีวี่แววว่าจะดับลง
เรว็ ๆ นี้เลย
“ท่านกัลยา! / ทา่ นพี่! / กัลยา!”
ทกุ คนว่ิงเข้ามาหาผม
“จะ...แจนดร์ บี รักษาเร็ว!”
“ค่ะ!”
อานวั ร์ส่งั ให้สาวผนู้ ่ารกั ทำการรกั ษาให้กับผม
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพแห่งการรักษามาสถิตในกาย
ข้า โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อขจัดบาดแผลและโรคภัย
ใหห้ ายไปจากโลก ฟ้นื ฟสู ภาพกายสมบรู ณ์!”
กลุ่มแสงสขี าวมารวมตัวกันท่ีร่างกายของผมทนั ทีแต่ไม่นานก็
สลายตัวไป
“อะ...อะไรกนั ไม่ได้ผลอกี แลว้ ?!”
เด็กสาวผ้นู า่ รักทำน่าตาตกใจออกมา
[เรียนรูเ้ วทมนตรอ์ ปี คิ =ฟืน้ ฟูสภาพกายสมบูรณ์แลว้ ]
(อ้าว...ไดม้ าเพมิ่ อกี แลว้ ...)

หน้า 397

“นี่เธอน่ะ...ที่รักษาไม่ได้อาจจะเป็นเพราะมันไปชนกับสกิล
[ฟน้ื ฟคู วามเร็วสูง] ของฉนั กไ็ ดน้ ะ ไมเ่ ป็นอะไรหรอกตอนน้ฉี ันแค่อยู่ใน
สภาพพลังเวทยเ์ กือบหมดสกลิ กเ็ ลยทำงานช้าน่ะ...มัง้ นะ?”

“สะ...สกิลฟ้ืนฟูความเร็วสูง นั่นมันสกิลระดับยูนีคเลยไม่ใช่
เหรอคะ?”

“ระ...รจู้ กั ด้วยเหรอ? อืมกอ็ ย่างทว่ี า่ ไปแหละ”
“ถ้าเป็นแบบที่ท่านพี่บอกถ้างั้น อดอล์ฟ พลังเวทย์ยังพอแบง่
ให้อีกได้ไหม?”
“พอจะมีเหลอื อยู่ครับ”
ชายทดี่ ูเป็นคนมดื มน ตอบกลบั อานัวร์และเรม่ิ รา่ ยคาถาทนั ที
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพที่รักสนุกมาสถิตในกายข้า
โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อสร้างความหรรษาและความ
เพลิดเพลินใหแ้ กท่ ่าน ถา่ ยโอนพลงั เวทย์”
กลุ่มก้อนพลังเวทย์สีเขียวมารวมตัวกันที่ตัวผมจากนั้นผมก็
สัมผสั ไดถ้ ึงพลงั เวทย์ของตวั เองท่ถี กู เติมขน้ึ นดิ หน่อย
[เรยี นรเู้ วทมนตร์แรร์=ถา่ ยโอนพลงั เวทย์แล้ว]
(อืม...)
“ขอบใจนะ”
“ไม่เปน็ อะไรครับ”
เขาตอบกลับผมมาแบบเรยี บงา่ ย
ทันทีที่พลังเวทย์ของผมถูกเติมเตม็ บาดแผลตามร่างกายของ
ผมกเ็ ริม่ หายไปจนผมสามารถลกุ นง่ั ไดแ้ ลว้

หน้า 398

“ตะ...แต่ว่ากัลยา นั่นน่ะไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ? แต่ถ้าทำ
ขนาดนศ้ี ัตรูคงไมน่ า่ จะรอดแล้วใชไ่ หม...?”

พมิ ถามผมข้ึนมาขณะที่มองไปยังปากหลุม
“ถ้าน่ันยังจดั การไม่ได้ฉันในตอนนี้ก็จนปัญญาแล้วล่ะ”
“ระเบิดที่รนุ แรงขนาดน้นั ถึงจะเป็นอสูรก็ไม่นา่ ...”
อานัวร์พูดออกมาทั้งแบบน้ัน
“แต่พิมเองก็เก่งจังเลยนะ มาได้เวลาพอดีเลย ฉันล่ะกำลังจน
ปญั ญาเลยไมร่ วู้ า่ จะส่งซิก ใหก้ บั พวกรัญยงั ไงถึงจะเขา้ ใจ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก...”
พิมแกม้ แดงและบดิ ตัวไปมา
“ถ้าง้นั เรากลบั —”
“คงยังไม่ได้ละ่ นะ...”
“?!”
ก่อนที่รัญจะพูดจบ ผมก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ตรง
ปากหลุมที่ถูกระเบิด จึงพดู ขดั รัญออกไป
“ฉันสู้ไม่ไหวแล้วน่ะ ตอนนี้ไม่เหลืออะไรจะสู้กับเจ้านั่นแล้ว
แหละ พวกนายหนไี ปเถอะ มนั ตอ้ งการแค่ตวั ฉัน—”
““ไม่! / ขอปฏเิ สธ!””
ทุกคนปฏิเสธออกมาชดั เจน
“ทา่ นกัลยาสเู้ พื่อพวกเรา แลว้ จะใหพ้ วกเราท้ิงท่านได้อย่างไร
ละ่ เจ้าคะ?”
“ฉันจะอยูก่ บั กลั ยาจนถงึ ท้ายทส่ี ดุ ”

หนา้ 399

“ฉนั เองกจ็ ะขอยนื อยู่ข้างทา่ นจนถงึ ทีส่ ุดเช่นกนั คะ่ ”
“ผมเองก็ชราขนาดนี้แล้วถ้าจะตอ้ งตายเพื่อท่านพ่ีที่ผมเคารพ
รักผมก็รู้สกึ ยินดนี ะครบั ”
“ข้าเองตอนที่เห็นท่านต่อสู้ก็รู้สึกประทับใจมาก เพราะแบบ
นั้นหากจะต้องตายก็ขอตายไปพร้อมกับคนที่ต่อสู้เพื่อคนอื่นอย่างท่าน
ดกี ว่า”
“ฉันก็คดิ แบบเดยี วกันกับทา่ นพ่ีลเู ทอรค์ ่ะ”
“ถา้ ผมบอกวา่ ไมอ่ ยากตาย ทกุ คน...เอม่ิ ครบั ผมก็ด้วยครับ”
ทกุ คนพดู ออกมาแบบน้นั แลว้ มายนื บังผมเอาไว้
“อืม ขอบใจนะทกุ คน”
ผมรสู้ กึ ซาบซง้ึ ใจจริงๆ
“แฮก่ ๆๆ ทำได้แสบนักนะ เจ้าหนู!”
ทกุ คนจบั จอ้ งไปที่ตน้ เสียง
โพเวลที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอม ปีกค้างคาวใหญ่ขาด
ออกไปทั้งสองข้าง เลือดสีดำอาบร่างกาย ใบหน้าดูดุดันยิ่งกว่าเดิม ถึง
ปีกจะขาดไปเพราะแรงระเบิด แต่ดูจากร่างกายของโพเวลแล้วก็รับรู้ได้
ทันทวี ่ายังไมไ่ ดส้ าหสั ถึงขน้ั ที่ว่าส้ตู ่อไมไ่ ด้
“สภาพดไู มไ่ ดเ้ ลยนะแกน่ะ?”
ผมพูดยว่ั ยุออกไปท้งั ๆ ทตี่ วั เองพลังเวทยแ์ ทบจะไม่เหลอื แล้ว
“ปากดจี ังเลยนะแก ถา้ งั้นถงึ คราวขา้ โจมตกี ลับบา้ งล่ะ!”
ตึง ตงึ ตงึ ตงึ ...
โพเวลพดู เสร็จแล้วกว็ ่ิงตรงเข้ามา

หนา้ 400