Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

ในขณะนั้นเองผมก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตั้งแต่สู้กับเจ้าโพเวลมา ผม
ไม่ได้รับสกิลหรือเวทมนตร์อะไรของเจ้าโพเวลมาเลย

(หรือทผี่ ่านมามันยังไมไ่ ดใ้ ช้กนั นะ?)
ผมเก็บความสงสยั เอาไวภ้ ายในใจ
“พวกเราส้กู ันให้ถึงทสี่ ุดกนั เลย!”
“ครับ!/คะ่ !”
ทุกคนวิ่งตามหลังอานัวร์ไปทันที ส่วนพิม รัญและเด็กสาวผู้
นา่ รักยงั อยขู่ า้ งๆ ผม
“ราชสีห์เพลิงคำราม!”
ทันทีที่ชายผมส้มตะโกนออกมา ทั่วร่างของเขาก็มีเปลวเพลงิ
หลั่งไหลออกมาจากร่างกายเขา ราวกับว่าเปลวเพลิงกลายเป็นเกราะที่
ลอยตัวอยู่เพื่อป้องกันเขา ดาบที่ถือมีไฟลุกท่วม เขาวิ่งเข้าไปอย่าง
รวดเร็วโดยไมล่ งั เลเลยแมแ้ ต่นอ้ ย พุ่งเขา้ ฟันใส่โพเวลเต็มแรง
[เรียนรู้อีปคิ สกิล=ราชสีหเ์ พลิงคำรามแลว้ ]
(อ่ะ แบบนี้ก็เรียนรู้ได้เหรอ? คิดว่าต้องโดนใช้ใส่ก่อนซะอีก...
สรุปสกลิ [อาพเพรนดี้] มันมหี ลกั การทำงานยังไงกันแน่นะเน่ีย?)
“อยา่ มาเกะกะข้า!”
“?!”
ปัง! ตูม!
“ท่านพีล่ เู ทอร์!”
เดก็ สาวผู้น่ารักร้องเรียกชายผมส้มที่ถูกโพเวลเหวี่ยงแขนซ้าย
กระแทกกับดาบอย่างแรง จนเขาทนแรงกระแทกไม่ไหวกระเด็นไถลไป

หน้า 401

กระแทกกบั ซากอาคาร
“ราชสหี ์เพลงิ คำราม!”
อานัวร์วิ่งเข้าไปใช้สกิลเดียวกันกับชายผมส้มเมื่อครู่ แล้ววิ่ง

เข้าปะทะกบั โพเวล
“ตายไปซะเถอะเจ้าอสรู !”
“ห?ึ !”
เพรง้ !
“?!”
อานวั รฟ์ นั ดาบเพลงิ ใส่โพเวลอย่างรวดเรว็ แต่กถ็ กู โพเวลใช้มือ

ขวาจับและบีบดาบจนแตกกระจายแบบง่ายๆ
“ดาบกระจอกแบบนีฟ้ ันเขา้ เน้ือหนงั ขา้ ไม่เข้าหรอกเจา้ แก่!”
“อั๊ก?!”
ตูม!
โพเวลใช้ขาซ้ายม้วนตัวเตะอานัวร์จนกระเด็น แล้ววิ่งต่อท้ัง

แบบน้นั ขณะเดยี วกนั ชายมืดมนทไี่ ม่รู้วา่ ไปอยูด่ ้านหลังของโพเวลต้ังแต่
เมอ่ื ไหร่ เขากระโดดเขา้ หาโพเวลจากด้านหลังและใช้ดาบฟันเขา้ ที่ลำคอ

“?!”
“กระจอก!”
“อ๊าก!”
ปัง! ตมู !
เขาถกู โพเวลม้วนตัวเตะจนกระเด็นไปทศิ เดยี วกับอานัวร์
“ยา๊ ก อั๊ก?!”

หนา้ 402

คุณเอวาทพ่ี งุ่ เขา้ หาโพเวลเอาก็ถูกโพเวลท่ีวง่ิ เข้ามาเตะจนตัว
ลอย

“จะมาแล้วเจา้ ค่ะ!”
“ฉันจะสร้างบาเรยี แห่งแสง—”
“ไมต่ ้อง เปลอื งพลงั เวทยเ์ ปล่าๆ”
ผมพดู ขดั เดก็ หญงิ ผนู้ า่ รกั
“ละ...แลว้ จะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ?!”
“เธอช่วยปกป้องพิมที”
“กลั ยาทำไมละ่ ?!”
พิมตะโกนถามผม
“พิมไม่ได้มีพลังเหมือนพวกที่โดนโจมตีพวกนั้น ถ้าโดนเตะ
แบบพวกนัน้ สักทคี งไม่รอดแน่ ชว่ ยเข้าใจดว้ ยแลว้ ไปหลบข้างหลงั ท”ี
“อะ...อม้ื ”
“เขา้ ใจแล้วคะ่ ”
ทัง้ พมิ และเดก็ สาวผู้น่ารักวิง่ ไปหลบด้านหลัง
“รัญพร้อมนะ?”
“เจา้ ค่ะ!”
มีพลงั เวทย์หอ่ หมุ้ ท่มี อื และเท้าทง้ั สองขา้ งของรัญ
ส่วนผมมีพลังเวทย์ไม่พอที่จะเปิดใช้สกิล[ม่านสลายพลัง
ระดบั สูง] ดว้ ยซำ้
“ข้าเปลี่ยนใจแล้วล่ะเจ้าหนู! จะไม่พาแกไปแล้ว แต่จะกินแก
ทน่ี ี่เลย!”

หนา้ 403

“?!”
“ใครจะไปยอมใหท้ ำกนั !”
รญั กับผมพุ่งเข้าปะทะกับโพเวล รญั ม้วนตวั ใชข้ าขวาเตะแต่ก็
ถกู โพเวลใชแ้ ขนซา้ ยจับขาแลว้ เหว่ียงเธอจนลอยกระเดน็ ไปไกล
ส่วนผมซึ่งดาบไม่รูป้ ลวิ ไปไหนแล้ว จึงเปิดใช้งานสกิล[กำปั้น
เหล็ก] และต่อยหมัดขวาเข้าใส่โพเวล แต่ก็ถูกโพเวลใช้มือซ้ายจับและ
ทมุ่ ลงกบั พน้ื อยา่ งแรง
“ยา๊ ก! อะ๊ ?!”
ชายผมส้มที่มไี ฟลุกทว่ มตัวอยู่พุ่งมาใชด้ าบฟนั ใส่หลังของโพ
เวล แต่ก็ถูกโพเวลเตะกระเด็น พอเสร็จโพเวลก็ก้มตัวใช้มือขวามาบีบที่
คอของผมแล้วยกลอยขน้ึ
“สุดยอดจริงๆ นะเจ้าหนู ถา้ ข้าไดพ้ ลังของเจ้ามาล่ะก็ ฮิฮฮิ ”ิ
พอเหน็ โพเวลพูดด้วยสหี น้าแบบคนโรคจิต อยู่ๆ ผมก็รสู้ ึกกลัว
ขนึ้ มาแบบบอกไมถ่ ูก กลวั ตาย กลวั ว่าจะเจ็บ กลวั ถกู ทรมาน แต่ไม่นาน
ผมกก็ ลับมาสู่สภาวะปกตอิ กี คร้งั
(อะไรกนั ความร้สู ึกกลวั เม่อื ก้ี...)
[เรียนรู้แรรส์ กลิ =ปลดปลอ่ ยจิตสังหารแลว้ ]
[เรียนรู้แรรส์ กิล=รบั รู้อนั ตรายแล้ว]
(แบบนีเ้ อง โดนใชส้ กิลใส่สินะ...)
“ปล่อยซะ! อ๊ัก?!”
อานัวร์พุ่งเข้าใส่โพเวลด้วยมือเปล่าแต่ก็ถูกโพเวลเตะจน
กระเด็นและหมดสติไป

หนา้ 404

“เจา้ พวกนา่ รำคาญ! ข้าจะไม่ทนอกี ตอ่ ไปแลว้ !”
ทนั ทีท่โี พเวลพดู เสร็จ
“?! อ๊ากกกกกก!”
“กัลยา?!”
“ไมไ่ ดห้ า้ มออกไปนะคะ!”
พิมส่งเสียงเรียกพร้อมจะวิ่งเข้ามาหาผมแต่ก็ถู กเด็กส า ว
น่ารักลอ็ กตัวเอาไว้
ความรู้สึกเจ็บปวดจากไหล่ขวาแล่นไปทั่วร่างกาย ผมถูกโพ
เวลกัดและฉีกเนือ้ ที่ไหลข่ วาออก เลือดของผมไหลลงพน้ื ในปรมิ าณมาก
“หืม? อร่อยดีนี่หว่า? แถมเนื้อของแกก็มีปริมาณพลังเวทย์
เยอะด้วย ขนาดแค่กัดคำเดียวร่างกายข้าก็เหมือนถูกเติมเต็มแล้ว ฮิฮิฮิ
ช่วยตายทน่ี ่เี ลยแล้วกนั นะ เจา้ หนู”
“ปล่อยท่านกลั ยานะ! แงง่ ๆ”
รัญกระโดดขึ้นมาเกาะแขนขวาของโพเวลและกัดแขนของโพ
เวลอยู่แบบน้ัน
“ปล่อยแขนข้าซะ อยากตายขนาดน้นั เลยรึไง?!”
“อ้อื ....”
โพเวลใชแ้ ขนซา้ ยดึงผมของรัญ
“ปล่อยนะเว้ย!”
“ไอ้อ่อย(ไม่ปลอ่ ย)!”
รัญกดั แขนขวาของโพเวลท้งั น้ำตา เส้นผมหลายเส้นถูกดึงจน
ขาดแตร่ ญั ก็ไม่มีทที ่าว่าจะยอมปล่อยเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

หน้า 405

“เหย้ ! แกอย่ามาทำเพอ่ื นฉันนะเว้ย!”
ผมตะโกนออกไปแล้วพยายามด้นิ สดุ ชวี ิต
“ปลอ่ ยเขาสิเวย้ !”
“?!”
อยู่ๆ ชายมืดมนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็กระโดดขึ้นมาขี่คอของ
โพเวลพรอ้ มถอื ดาบของผมอยู่ จากน้ัน...
“อา๊ กกก!”
เขาแทงดาบเข้าไปที่ตาขวาของโพเวล จนโพเวลร้องออกมา
ด้วยความเจ็บปวด เขาดึงดาบและกระโดดถอยออกไป ส่วนผมก็ถูก
ปล่อย รญั เองกป็ ล่อยแขนโพเวลแล้วมาประคองผมที่นอนอยกู่ ับพื้น ผม
เอามือกมุ ไหล่ขวาของตวั เองเอาไว้
(ไมไ่ หวสกลิ [ฟืน้ ฟูความเรว็ สงู ] ทำงานช้าเกนิ ไป...)
พลังเวทย์ไม่พอที่จะดึงมาใช้ แผลของผมยังคงมีเลือดไหล
ออกมาอยเู่ รอ่ื ยๆ
“ทา่ นกัลยา?! ยังไหวไหมเจา้ คะ?!”
“อะอ่า...”
“ไมเ่ ป็นอะไรนะครับ?”
ชายมืดมนเขา้ มายืนอยู่ขา้ งๆ แลว้ ถามผม
“ก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ แต่ก็ยังพอไหวอยู่ขอบคุณที่ช่วย
ครบั ”
“อย่าใสใ่ จเลยครับ แตว่ า่ เจ้านน่ั คงจะโกรธผมน่าดูเลยนะครับ
ผมคงไม่ได้ตายดแี นเ่ ลยครบั แหะๆ”

หนา้ 406

“หนอยแกเจ้ามนุษยบ์ งั อาจมาทำกบั ตาข้าได้นะ!”
โพเวลคำรามออกมาท้ังแบบนน้ั
“คือว่านี่ครับ พอดีผมคิดว่าดาบเล่มนี้น่าจะพอใช้กับมันได้
เลยไปตามหามาน่ะครบั แลว้ ก็เหมือนจะใชไ้ ดจ้ รงิ ๆ ด้วย ผมคืนใหค้ รบั ”
“ขอบใจนะ แต่เหมือนผมเองจะไม่มีพลงั เวทย์เหลือพอที่จะสู้
กับเจา้ น่นั แล้วละ่ ครบั ”
ผมรับดาบคนื มาจากชายมืดมน
“นา่ เสียดายทผี่ มก็ไมเ่ หลอื พอที่จะให้ไดเ้ หมือนกันครับ”
“ทา่ นกัลยาดิฉนั จะปกป้องทา่ นให้ถึงท่สี ดุ เองเจ้าค่ะ”
“สั่งเสียกันเสร็จรึยัง?! ข้าจะฉีกร่างของพวกแกท้ิงให้หมดเลย
จะไมม่ กี ารออมมอื แลว้ !”
โพเวลยกมือขวาขึน้ จากนั้น
“ลาลูซดอสครู ิต้า(ลำแสงแหง่ ความมืด)!”
ฟรง้ิ ....
“อ๊ากกก!”
ลำแสงสีดำขนาดเท่าฝ่ามือวิ่งเป็นเส้นตรงด้วยความเร็วที่ตา
ยังมองไม่ทนั พงุ่ ตรงทะลงุ อกขวาของชายมดื มน
[เรียนรู้เลเจนเดอร่ีสกลิ =ลาลซู ดอสคูริต้าแลว้ ]
“ท่านอดอลฟ์ !”
“อา๊ กกก!”
ที่หนา้ อกดา้ นขวาของชายมดื มนมรี ูอยู่
“ไม่ได้การแลว้ ต้องชว่ ยเขา! รญั พอทำอะไรไดไ้ หม?!”

หนา้ 407

“พลาดไปง้ันเรอะ?! เล็งท่ีหวั แทๆ้ เชยี ว!”
โพเวลพูดพลางโมโหออกมา
“ฟนื้ ฟสู ภาพกายสมบรู ณ์!”
เสียงของสาวนอ้ ยผู้นา่ รกั ดงั ข้ึนแสงสขี าวเข้ามาครอบคลมุ ร่าง
ของชายมืดมน หลังจากนั้นไม่นานบาดแผลก็ถูกปิดลง แต่คงเพราะทน
ความเจบ็ ปวดไมไ่ หว ตอนน้ีชายมดื มนเลยนอนสลบไปแลว้
รัญไม่ได้ขยับแม้สักนิด ยังคงนั่งประคองร่างของผมที่นอน
หงายหนา้ อยู่
“ยงั ไงข้ากต็ อ้ งขอกินแก เพ่ือฟ้นื ฟูรา่ งกายก่อนล่ะ เจา้ หนู!”
โพเวลว่ิงตรงเขา้ มาทางผมกับรัญ รัญกอดผมท่ีนอนอยู่โดยไม่
ลุกยนื
“ขอโทษท่ดี ิฉนั ไร้ประโยชนน์ ะเจ้าคะ...”
รัญพูดออกมาในขณะที่ยังกอดผมอยู่ น้ำตาของเธอหยดลง
มาทีใ่ บหนา้ ของผม ตัวของเธอกำลงั ส่ันไปหมด
ก่อนที่โพเวลจะถึงตัวพวกเรา พิมก็วิ่งมายืนขวางพวกเรา
เอาไว้ส่วนเด็กสาวผู้น่ารักก็ไปยืนอยู่ใกล้ๆ กับร่างของชายมืดมนที่สลบ
ไปแลว้
“อยา่ มาขวางข้า!”
“พมิ ไม่ไดน้ ะ!”
ผมตะโกนสุดเสยี ง รัญท่มี องภาพนั้นก็เอาแต่ทำหน้าตกใจจน
ตัวสัน่ ไมไ่ ดข้ ยับเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ผมพยายามดันตวั ข้ึน
และแล้วพมิ ก.็ ..

หน้า 408

โพเวลยน่ื มือขวาออกมาดา้ นหน้าเหมือนจะใชท้ ่าเดมิ
“ตายไปซะ!”
“ตดั สายนำ้ —กว๊ิ วว?!”
—เปรี้ยงงงงง!
“““?!”””
ก่อนที่พิมจะพูดเสร็จ ก็มีสายฟ้าผ่าลงมาขวางหน้าพิมกับโพ
เวลเอาไว้ มันรุนแรงถึงขนาดสมั ผัสได้ถึงแรงส่ันสะเทือนจากพื้นดิน ฝุ่น
ควนั กระจายตวั ไปทัว่ พิมเองก็กระเด็นมาล้มตวั นอนอย่ใู กลๆ้ ผมกบั รัญ
“พมิ ไมเ่ ป็นอะไรนะ?!”
“ทา่ นพมิ ?”
“อะ่ ...ออื้ มะ...ไม่เปน็ อะไร”
พิมตอบกลับมาในสภาพมนึ งง พอฝนุ่ เร่ิมจางลงพวกเรากเ็ ห็น
“เราทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว! อย่าได้ริอาจเอามือสกปรกของ
เจ้ามาแตะตอ้ งคนสำคญั ของเรา!”
“?!”
เสียงตะโกนราวกับเปิดลำโพงขนาดยักษ์ของหญิงสาว ดัง
กกึ กอ้ งไปทว่ั ท้องฟา้
สาวงามผู้มีเส้นผมสีแดงยาวปลิวไสวตามแรงลม เธอมีความ
สงู ประมาณ 175 เซนติเมตร หากมองจากภายนอกแล้วน่าจะมีอายุพอๆ
กับน้าไอซ์ มีใบหน้างดงามราวกับว่าหลดุ ออกมาจากในเทพนิยาย ผิวสี
ขาวสวา่ งสดใสมแี กม้ เลก็ น้อย ดวงตาสีแดงสวมสไบสีเขียวนุง่ ผ้าจีบหน้า
นางสีแดงยาวเกือบถึงข้อเท้ามีลวดลายสวยงาม ถูกรัดไว้ด้วยเข็มขัดสี

หนา้ 409

ทอง ทข่ี อ้ มอื และข้อเทา้ สวมใส่กำไลสที องเอาไวไ้ มไ่ ดส้ วมรองเทา้
เธอใชม้ อื ซ้ายจบั ข้อมือขวาของโพเวลเอาไว้จนแน่น แม้ตอนน้ี

เธอกำลังทำหน้าตาดุดันมองโพเวลอยู่ แต่ความงดงามของเธอไม่ได้
ลดลงเลยแม้แตน่ ้อย

“เจ้าเปน็ ใครกนั ?”
โพเวลทำสหี นา้ ตกใจเลก็ นอ้ ยแลว้ ถามสาวงาม
สาวงามไม่ได้ตอบกลับไปทันที เธอหันมามองทางพวกเรา
และเหมือนจะยิ้ม แต่พอเธอจ้องไปที่แผลบนไหล่ของผมแล้ว เธอก็ทำสี
หน้าดดุ นั ออกมาอีกครั้งแลว้ หนั กลับไปหาโพเวล
“เจา้ ทำอะไรลงไป?”
สาวงามถามโพเวลพร้อมกบั ใชม้ ือขวาชี้มาท่ีผม
“อ๋อนั่นนะ่ เหรอ? ข้าก็กัดมันไปทีนงึ น่ะ ก็ไม่แปลกที่อสูรอย่าง
ข้าจะกิน—”
ปงั งง!
“อั๊ก?!”
สาวงามใช้หมดั ขวาต่อยเขา้ ไปที่หน้าของโพเวลขณะที่มือซ้าย
ยังจับข้อมือขวาของโพเวลอยู่ เสียงกระแทกระหว่างหมัดกับหน้าปะทะ
กันดังสนัน่ ถึงขนาดพน้ื ดินยงั สะเทือน โพเวลทโี่ ดนตอ่ ยก็ถงึ กบั ทรุดตัวลง
กับพนื้
“แกบังอาจมากัดกัลยาของเรางั้นเรอะ?! คนที่จะกัดได้ก็มีแค่
เราเท่านั้น! บาปของแกช่างหนักหนานักจงยอมรับความตายอยู่ที่นี่ไป
เลยแลว้ กนั !”

หน้า 410

(เอ๋! พดู เรอื่ งอะไรของเขาอยเู่ น่ยี ?!)
“เจา้ เป็น—”
ปงั งง!
โพเวลถกู สาวงามดึงเข้ามาตอ่ ยอีกคร้ัง แรงสะเทอื นทส่ี ง่ มาถึง
ผมทำให้รับร้ไู ด้เลยว่ามนั รุนแรงขนาดไหน
“ใครสงั่ ให้แกพดู ?!”
“อะไรกนั วะ—”
ปงั งง!
“ยังจะกล้าพดู อกี รึ!”
“...”
“กล้ามองหน้าเรารึ?!”
ปงั งง!
“กล้าหายใจรึ?!”
ปงั งง!
(ดะ...เด๋ยี ว?! หายใจก็ผดิ เรอะแม่คุณ?!)
“หนอย—”
ปังงง!
ขณะทีโ่ พเวลยกมือซา้ ยกำลังจะตอ่ ยสาวงาม ก็ถกู เธอต่อยจน
ทรุดไปท้ังแบบนนั้
“กลา้ ทำร้ายเรารึ?!
ปงั งง!
โพเวลทำหน้าตาช็อกแบบสุดขดี ฟนั ของโพเวลหลุดล่วงลงพ้ืน

หนา้ 411

หลายตอ่ หลายซ่ี เลือดสดี ำของโพเวลไหลลงสูพ่ น้ื ดิน
“กล้าทำให้เราต้องต่อยเจ้าจนเลือดเจา้ ติดมอื เราร?ึ !”
ปังงง!
“...”
“โทษของแกคือความตาย...มาเรมิ่ ลงโทษกนั เลยดกี วา่ !”
ทันทีที่สาวงามพูดจบก็มีสายฟ้าเล็กๆ ส่องแสงอยู่ที่มือขวา

ของเธอ
“ตายไปซะ!”
“?!”
เปรย้ี งงงง!
สาวงามง้างหมัดขวาต่อยเข้าไปที่หน้าของโพเวลเต็มแรง มี

แสงสว่างเกิดข้นึ กอ่ นจะมเี สยี งฟา้ ผ่าและระเบิดอยา่ งรุนแรง
“พะ...พลังอะไรกนั ละ่ เน่ยี ...?”
ผมไดแ้ ต่ตกใจเมอื่ ไดเ้ หน็ พลังทร่ี นุ แรงขนาดนน้ั
พอสิ้นเสียงระเบิด ภาพที่เหลืออยู่ก็มีเพียงสาวงามที่ยืนอยู่

พร้อมกับถือแขนซา้ ยของโพเวลเอาไว้ ร่างกายของโพเวลหายไป...
“จะ..จบแล้วเหรอ...”
รัญวางผมลงช้าๆ แลว้ ก็ยนื ขึ้น
“ทะ...ทำไมท่านถึงมาอยู่ท่ีนกี่ ันเจ้าคะ?!”
“อะ่ ฝากทีแล้วกนั นะ”
“กรี๊ดดด!”
สาวงามเมินคำถามของรัญ แถมยังเอาแขนของโพเวลโยน

หน้า 412

ให้รัญถอื อกี พอรัญรสู้ กึ ตัวกก็ รี๊ดออกมาแบบสุดเสยี ง เธอเดนิ ตรงเข้ามา
หาผม พอพิมเหน็ แบบน้นั ก็เข้ามานัง่ อยู่ใกล้ๆ ผมด้วยเช่นกัน

“กัลยาเจ้าเปน็ อะไรมากไหม? ยังไหวรึเปล่า?”
“ก็เจบ็ แผลแบบสุดๆ เลยครับแตก่ ็ยังไหว...”
“เราขอดแู ผลของเจา้ หน่อย”
“ครับ”
ผมเอามือซา้ ยท่ีกมุ ไหลข่ วาของตัวเองออกแล้วเปิดแผลที่ไหล่
ใหส้ าวงามไดด้ ู
“เจา้ มีสกลิ เก่ยี วกบั พวกฟ้นื ฟูระดบั สงู อยูด่ ้วยรึเปล่า?”
“มคี รับ แตต่ อนนี้พลงั เวทยข์ องผมมัน...”
“อมื เราเข้าใจแล้วแตก่ ่อนอืน่ เราอยากจะขอโทษเจ้าก่อน”
พิมจบั มือซ้ายของผมเอาไวแ้ ล้วมองหนา้ สาวงาม
“ขอโทษผมเรือ่ งอะไรเหรอครับ?”
ผมเรมิ่ สับสนกบั คำพดู ของเธอ
“ที่เรารักษาสัญญากับเจ้าไม่ได้ ทั้งๆ ที่เราพยายามรักษา
สัญญามาตลอดแท้ๆ แต่สุดทา้ ยก็ทนไม่ไหว...”
เธอหลบหน้าผมแลว้ พดู ออกมา
“สัญญาทีว่ า่ น่ี ตอนไหนเหรอครับ? แลว้ คุณคอื ...”
“เอ๊ะ? เจา้ จำเราไม่ได้เหรอ?!”
“อ๊ะ?! คอื ความทรงจำผมหายไปเพ่ิงจะได้กลับมานิดเดียวเอง
แตเ่ ดีย๋ วนะ...ผมสแี ดง...”
ผมพยายามคดิ ไม่นานนักภาพๆ หนึ่งก็ซอ้ นทบั กันในหวั ผม

หนา้ 413

หนา้ 414

“กลั ยาไดโ้ ปรดอยกู่ บั พวกเราเถดิ ...”
เสียงของเด็กสาวดงั ขึน้ ในหวั ผมทำหนา้ ตกใจสุดๆ
“วราล?ี !”
“ก๊วิ !”
“เอ๊ะ?! เจา้ จำเราได้แล้วเหรอ?!”
“ผะ...ผมสีนีม้ ีเธอคนเดียวน?่ี !”
“ทะ...ทา่ นกัลยาเจา้ คะ ตะคอกเสียงใสท่ า่ นวราลีแบบน.้ี ..”
“ระ...เราดใี จจังที่เจ้ายงั จำเราได้! ทัง้ ๆ ท่เี ราก็เตรียมใจไว้แล้ว
ว่าเจ้าจะลืมเราไป เราทำตามสญั ญาที่ให้ไว้กบั เจา้ อย่ตู ลอดเลยนะ!”
เธอพูดออกมาทั้งนำ้ ตา
“วา่ แต่สญั ญาทเ่ี ธอพดู เนย่ี ...”
ผมทำหน้าสบั สน เม่ือเธอเหน็ แบบนั้นเธอกน็ งั่ ปรับทา่ ทางใหม่
“เจ้าบอกเราในตอนนนั้ ว่า เจ้าจะกลบั มาหาเราแนน่ อนแล้วให้
เรารอเจา้ อยู่ทีน่ น่ั ...”
“อืม เหมือนจะคับคล้ายคับคลานะ แต่ฉันยังนึกไม่ออกจริงๆ
ขอโทษนะ...”
“ไม่เป็นอะไรหรอกเราเข้าใจ เราทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้
จนถึงเม่อื ครู่นแี้ หละ...เรารสู้ ึกผิดต่อเจ้าเปน็ อย่างมาก แตเ่ ราก็รสู้ ึกว่ามัน
คุ้มค่าแล้วล่ะ...”
“ผดิ ยังไงเหรอ?”
“ก็เจ้าสัญญากับเราไว้ว่าให้เรารอจนกว่าเจ้าจะกลับมา หาก
ทำได้—”

หนา้ 415

“เดี๋ยวๆ ที่บอกให้รอน่ะ อย่าบอกว่ารอมาจนถึงตอนนี้? แล้ว
มันผา่ นมานานขนาดไหนแลว้ เนี่ย?!”

“สัก 760 กว่าปีได้มั้ง เราเองจำเวลาที่แน่นอนไม่ได้แล้ว รู้
เพียงแคต่ ้องรอ...”

“760 ปี! ขนาดพวกภัทรกับอานัวร์ยังแก่ลงขนาดนั้น แล้ว
ทำไมเธอดูไมแ่ กเ่ ลยล่ะ?!”

“อยา่ มาใช้คำว่าแก่กบั เรานะ! จะผ่านไปอกี เทา่ ไหร่เราก็ไม่แก่
ลงหรอก”

“อมื ขอโทษนะ ทีท่ ำใหร้ อแตฉ่ ันยงั พอจำความรสู้ ึกตอนน้ันได้
ว่าอยากให้เธอรอดน่ะ โล่งอกจังที่เธอรอดมาจนถึงตอนนี้ ดีใจที่ได้เจอ
อีกนะ วราล”ี

ผมพดู เชน่ นน้ั แลว้ ยม้ิ ออกมา วราลีเองก็บิดตัวไปมา
“เพราะงั้นเรื่องผิดสัญญาอย่าใส่ใจเลยนะ ฉันไม่โกรธเธอ
หรอก แถมกไ็ ด้เธอชว่ ยไว้ด้วยพวกเราเลยรอดมาไดน้ ่ะ”
“ถะ...ถ้าแบบน้นั ก็ถือว่าเรายังรักษาสัญญากับเจ้าเอาไว้ได้ใช่
รไึ ม?่ ”
วราลถี ามผมดว้ ยสหี นา้ ดคู าดหวังกับอะไรบางอย่างสดุ ๆ
“อะ...อืม กอ็ ตุ ส่าห์รอมาถงึ ขนาดน.้ี ..”
“ถ้าแบบนัน้ เจา้ กจ็ ะทำตามทพี่ ดู ไวแ้ ล้วใช่รึไม่?”
“ทำตาม—?!”
และตอนนแี้ สงอาทติ ย์เริม่ สาดส่องลงมา...
“ก๊วิ ?!”

หน้า 416

“ทะ...ทา่ นวะ...”
ตุบ...
ผมยังไม่ทันที่จะพูดจบ วราลีก็เข้ามาปะคองร่างผมแล้วจับ
หน้าผมดงึ เข้าไปหาอย่างช้าๆ และประกบรมิ ฝปี ากกับผม พมิ สะดุ้งและ
บบี มอื ผมจนแน่น สว่ นรญั กห็ มดสตลิ งกับพ้นื ไปแลว้
(อะไรกันเนยี่ ?!)
“ทะ...ทำอะไรกันคะเนี่ย? อย่ามาทำอะไรแปลกๆ กับกัลยา
นะ!”
พิมเข้ามาแยกผมกับวราลีออกจากกัน
“...”
ผมรู้สึกได้ว่าใบหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าวและพูดอะไรไม่
ออก
“ทำอะไรงั้นรึ? ก็ทำตามสัญญาไง เราก็แค่รับรางวัลที่กัลยา
เคยบอกวา่ จะใหไ้ วเ้ ทา่ นัน้ เอง”
“วา่ ไงนะคะ?!”
“กอ็ ยา่ งทพี่ ดู ไป กัลยาเคยบอกวา่ หากเราโตข้ึนก็จะให้เราเป็น
คู่ครองก็ได้ แล้วตอนนั้นก็พูดไว้ว่าหากรอจนกว่าจะกลับมาได้ก็จะมา
เปน็ คคู่ รองน่ะ”
“ค่คู รอง?! กัลยานายไปสญั ญาอะไรแบบนนั้ ไว้เหรอ?!”
“ไม่รู้~”
สติผมแตกสลายไปโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ถึงจะให้พยายามนึก
ยังไงตอนน้ีกค็ งนึกไมอ่ อกอยู่ดี

หนา้ 417

“ถ้าแบบนนั้ เจา้ ก็จะยอมรบั เราเปน็ คูค่ รองแน่แลว้ ใช่รไึ ม่?”
“อ่ะ...เอ๊ะ...?”
พิมเองกจ็ ้องผมเขมง็
“คะ...คือว่าวราลี ฉันจำสัญญาในตอนนั้นไม่ได้จรงิ ๆ แต่หาก
วา่ ฉนั พูดกบั เธอไปแบบน้ันจรงิ ๆ กต็ อ้ งขอโทษ แต่ถึงจะบอกว่าถา้ โตแล้ว
จะเป็นคู่ครอง แต่ฉันในตอนน้ียงั ไม่โตพอทจ่ี ะทำแบบน้ัน...”
“...”
“เพราะแบบนั้น—”
“เราจะรอเจ้ากัลยา”
“เอะ๊ ?”
“หากเจ้ายังไม่พร้อมตอนนีเ้ ราก็จะรอ ก็จริงอย่างทีเ่ จ้าพูดน่ัน
แหละ สภาพของเราสองคนดูต่างกันมากเพราะแบบนั้น...”
“คือ...”
ปุง๋ งงง
มคี วนั ระเบิดออกมาจากร่างกายของวราลแี ละ...
ร่างกายของวราลหี ดลง จากลุคสาวงามในตอนแรกกลายเป็น
เด็กรุ่นเดียวกับพวกเราไปแล้ว ถึงแบบนั้นก็ยังดูสวยเกินวัยอยู่ดี เสื้อผ้า
ของเธอเองกห็ ดตามร่างกายไปด้วย
“หากเป็นเช่นนั้น เราก็จะมาเริ่มใหม่ในร่างนี้ และเติบโตไป
พร้อมกับเจ้า เจ้าเคยพูดเอาไว้ว่าการจะครองคู่กันได้ต่างฝ่ายจะต้องมี
ความรักต่อกัน เจ้าในตอนนี้คงจะยังไม่พรอ้ ม แต่เราจะเคียงคู่กับเจ้าไป
ทุกที่และทำให้เจ้ารักเราให้ได้ หากทำได้ก็อยากจะให้ช่วยเป็นคู่ครอง

หน้า 418

ของเราจริงๆ ด้วยนะ และแน่นอนว่าเราไม่อนุญาตให้เจ้าปฏิเสธ
เดด็ ขาด”

เธอพูดออกมาพร้อมรอยยม้ิ
“ระ...ร่างหดลง...”
พมิ เองก็ยงั ตกใจ
“อะ..อืมถ้าถึงตอนนนั้ นะ...”
“เย่ เรารกั เจ้าที่สดุ เลย!”
“มะ...ไมต่ ้องมาเนยี นกอดกัลยาเลยนะคะ!”
“อะ่ ...จะวา่ ไปแผลของฉันหะ...หายแล้วนี่นา?!”
“เอะ๊ ? จริงดว้ ย”
ผมกับพิมมองหนา้ กนั
“กต็ อนที่เราจูบเจ้า เราเอาพลังเวทยข์ องเราให้เจา้ ด้วยน่ะ”
“ระ...เหรอ? ขอบใจนะ”
พอพดู ถึงเร่ืองเม่ือครแู่ ล้วผมก็รู้สึกเขนิ ข้นึ มา
“ทกุ คนคะ! ฉนั ไปตรวจสอบสภาพของทกุ คนมาแล้วคะ่ รักษา
คร่าวๆ ให้แล้วด้วยไม่มีใครเป็นอันตรายถึงชีวิตค่ะ ส่วนมากแค่หมดสติ
ไปเทา่ นัน้ ”
เดก็ สาวผนู้ า่ รกั วงิ่ เขา้ มาหาพวกเราแล้วบอกแบบน้ัน
(โล่งอกไปท.ี ..)
“ขอบคุณค่ะ พวกเรายังไม่ไดแ้ นะนำตวั กันเลยใช่ไหมคะ?”
“อืมนั่นสินะ ถูกช่วยไว้เยอะเลยด้วย ขอบใจนะ ฉันชื่อกัลยา
ยนิ ดที ี่ไดร้ จู้ ัก”

หนา้ 419

“ฉนั พมิ ค่ะ”
“ฉันชื่อแจนด์ ลาร์น่าค่ะ เป็นเหลนของท่านปู่ทวด อ๊ะ?
หมายถงึ กษัตรยิ อ์ านัวรน์ ่ะคะ่ ”
“อืมถึงจะพอรู้อยู่บา้ งแลว้ ก็เถอะ แต่จะว่ายังไงด?ี หน้าตาผิด
กบั อานวั รส์ มยั ยังเป็นเดก็ เลยนะ...”
“เราเองก็คดิ แบบนั้น...”
“อ๊ะ?! จะว่าไปขอบคุณที่ชว่ ยไว้นะคะ ว่าแต่คุณเป็นใครเหรอ
คะ? แลว้ เหมอื นจะดเู ดก็ ลงกว่าทเ่ี หน็ ตอนแรกรึเปล่านะคะ?”
คณุ แจนด์ทว่ี ิ่งไปดูอาการของทุกคนมา จงึ ไมไ่ ดร้ บั รูเ้ รื่องราวท่ี
พวกเราคยุ กนั อย่เู ม่ือครูน่ ี้
“ไม่ต้องใส่ใจหรอก เรากแ็ คม่ าช่วยกลั ยา เราชือ่ วราลีนะ่ ”
“วรา...อมื วรา...วราล.ี ...ท่านวราลีเหรอคะ?!”
พอแจนด์รู้สึกตัวกร็ บี ก้มกราบวราลีทันที
“ทำอะไรของเธอน่ะแจนด์?”
“นนั่ สทิ ำอะไรของเจา้ ?”
“นะ...นัน่ สิคะ...”
“กถ็ ้าพูดถงึ ทา่ นวราลีก็หมายถึงเทพท่อี าศัยอยู่ในถำ้ ทางเหนือ
ของเมืองนี้ไม่ใช่เหรอคะ?! ฉันคิดว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้พบท่านแลว้
เสียอีก เพราะขนาดท่านปู่ทวดเองยังพูดว่าเป็นเทพที่จะไม่มีวันออกมา
จากถ้ำของตวั เองเดด็ ขาดด้วยคะ่ !”
“อมื ...ลุกข้นึ เถอะ ทำแบบน้ีแล้วเราอึดอัดน่ะ”
“ค่ะ ขออภยั ค่ะ!”

หนา้ 420

แจนด์เงยหน้าขึ้นมองหน้าวราลีแบบเกร็งๆ และบรรยากาศก็
เงียบสดุ ๆ ผมจงึ เริ่มเปิดประเดน็

“จะว่าไป เธอเนี่ยเก่งขนาดจัดการกับเจ้าโพเวลได้เลยเหรอ
เน่ยี ? สุดยอด—”

“มนั ยงั ไมต่ ายน่ะ”
ผมยังพูดไม่ทันจบ วราลีก็พูดเรื่องที่หน้าตกใจขึ้นมาแบบ
หนา้ ตาเฉย
““เอ๋!””
ทุกคนประสานเสยี งกันพร้อมทำหน้าตงึ เครยี ด
“ขอโทษนะกัลยา ความจริงเราก็อยากจะฆ่าเจ้านั่นอยู่หรอก
แตต่ อนที่จะจดั การมนั ในตอนสุดท้ายนะ่ มนั ดันถอดจิตของตัวเองหนีไป
กอ่ น ตัวเราไม่มีวธิ ีรบั มอื กับพวกวญิ ญาณนะ่ เลยจดั การได้แคร่ า่ งเนอื้ ”
“แตเ่ หลือแคว่ ิญญาณมันกเ็ หมือนตายไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
พมิ ถามคำถามเดียวกบั ท่ผี มอยากจะรู้ออกมา
“คือกับเผ่าพันธุ์อื่นมันก็ไม่ผิดหรอก แต่กับพวกอสูรหาก
วิญญาณยังอยู่มันก็มีหลายวิธีที่จะคืนชีพให้กลับมาได้น่ะ เพราะแบบ
นั้นเวลาที่เขาจัดการอสูรกัน เขาจะเน้นทำลายวิญญาณเป็นหลักน่ะ
ความจริงเรามที ่าทีใ่ ช้จัดการกับพวกวิญญาณไดอ้ ยู่แค่ไม่กีท่ ่า ส่วนใหญ่
มนั เปน็ ทา่ ที่จะทำลายเมอื งได้ท้ังเมอื งเราเลยเลือกที่จะปล่อยมันไปก่อน
จะดีกวา่ น่ะ”
“ทะ...ท้งั เมือง...”
ผมตกใจกับคำพูดทเ่ี หมือนไม่คอ่ ยจะคดิ อะไรมากของวราลี

หน้า 421

“ถ้าแบบนั้นมันก็มีโอกาสที่จะเข้ามาโจมตีพวกเราอีกใช่ไหม
คะ?”

แจนดถ์ ามขึ้น
“ก็คงใช่แหละ เพราะเป้าหมายของพวกมันคือกัลยา ถึงเจ้า
นั่นจะไม่มาเอง แต่อสูรตนอื่นยังไงก็คงจะพากันแห่มาหากัลยาอยู่ดีน่นั
แหละ”
“...”
“แต่ไม่ต้องห่วงพอถึงตอนนั้นเราก็จะเป็นคนคอยปกป้องเ อง
แหละวางใจได”้
“ฉันวา่ ปัญหามนั ไม่ไดอ้ ยูต่ รงน้ันหรอกนะวราลี?”
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะ ในเมื่อเรื่องจบแลว้ ฉันคงจะต้อง
ถูกท่านมักรีผลส่งกลับแล้วล่ะค่ะ เพราะแบบนั้นก่อนจะถูกส่งกลับฉัน
อยากจะขอถามอะไรท่านกัลยาสักหนอ่ ยค่ะ”
คณุ แจนด์ มองหน้าผมอยา่ งจริงจัง
“อ่ะ...อืมจะถามอะไรเหรอครับคุณแจนด?์ ”
“ทำไมอยู่ๆ ท่านถึงมีพลังท่ีมากมายมหาศาลขนาดนี้ได้กัน
คะ? ท่านคงไม่ได้มพี ลังแบบน้ีตั้งแต่แรกสินะคะ? เพราะถ้ามีแผลไฟไหม้
ในตอนแรกคงจะไม่มีหรอก ฉันเลยสงสัยมาตลอดเลยคะ่ ”
“ใช่ๆ ลืมบอกไปว่า ห้ามเล่าเรื่องของฉันให้ใครฟังเป็น
อันขาดนะ ไม่อยา่ งน้ันเจา้ เทพที่ขงั ฉันไวอ้ าจจะรตู้ วั เอาก็ได”้
เสียงของคณุ อาม่ีดงั ขนึ้ มาในความทรงจำของผมอีกครั้ง
(จะตอบยังไงดีล่ะเนีย่ ? ไม่อยากจะโกหกคนที่ช่วยเราไว้ แต่ก็

หน้า 422

ตอ้ งช่วยคณุ อาม่ี...)
“จะว่าไปเรอ่ื งนน้ั ฉันเองก็สงสัยเหมือนกนั นะกัลยา...”
“เราเองก็ด้วย เจ้าดูต่างจากเมื่อสมัยก่อนมากเลยนะ เรื่อง

พลงั เวทยน์ ะ่ ...”
ทงั้ สามยื่นหน้าเข้ามาหาผมเพื่อพยายามเค้นคำตอบ
“ฮัลโหลๆ ไดย้ นิ เสยี งฉนั ไหมกลั ยา?”
มีเสียงของคณุ อามเี่ ขา้ มาในหัวของผม
[เรียนรู้อีปิคสกิล=จิตสอื่ สารแลว้ ]
ผมเปดิ ใชง้ านทันที
(หืม? คุณอามี่มาได้จังหวะพอดีเลย? พอดีผมโดนเค้นถาม

เรื่องพลังเนี่ย ผมควรจะตอบไปยังไงดี?! คุณอามี่บอกห้ามพูดเรื่องคุณ
ดว้ ยนี่ครับ?)

“อืมๆ เข้าใจท่ีนายอยากจะบอกแลว้ ล่ะ วางใจได.้ ..”
มีความหวังก่อเกิดขน้ึ ภายในใจของผมวา่ คุณอาม่ีจะช่วย
“นายตอบตามสบายเลย แต่ห้ามบอกเรื่องของฉันล่ะ
อืมๆ ไปนะ มาลองสกลิ ดเู ฉยๆ”
ความหวังพังทลายไป
(ไร้ความรบั ผิดชอบสดุ ๆ เลยนค่ี รบั !)
“หมื ?...”
วราลมี องผมดว้ ยสหี นา้ สงสัย
“เรอ่ื งน้ันน่ะ...”
ผมพดู ออกไป

หนา้ 423

““เรอ่ื งนั้น?””
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ ตื่นมาก็เป็นแบบที่เห็นนี่แหละ
แหะๆ”
“งะ...งนั้ เหรอคะ? ถา้ ไม่รู้ก็คงช่วยไม่ได้สนิ ะคะ?”
“อืม ขอโทษนะทพี่ ยายามเคน้ คำตอบจากนายน่ะ”
“ว่าแต่แจนด์ เจา้ นะ่ อยากจะกลบั เลยรเึ ปล่า? หากยังไม่อยาก
กลับเราจะคยุ กับยยั ผลไมพ้ วกนน้ั ให้กไ็ ด้นะ?”
วราลีหันไปถามแจนด์
“ยะ...ยัยผลไม้? อะ..แฮ่ม! จริงๆ ก็ยังไม่อยากจะกลับค่ะ
เพราะคิดว่าเมืองนี้ยังต้องการความช่วยเหลือของพวกเราอยู่ ไหน
จะต้องฟื้นฟูเมืองและรักษาคนบาดเจ็บ แถมยังมีพวกเรื่องค่าชดเชย
หลังจากนี้อีก มีแต่เรื่องทั้งนั้นเลยค่ะ ถึงถูกส่งกลับปราสาทตอนนี้ฉันก็
ต้องเดนิ ทางมาที่นเี่ พือ่ ช่วยเหลืออยู่ดี หากเป็นไปได้กอ็ ยากจะช่วยเหลือ
ให้เสรจ็ ก่อนจะถูกส่งกลบั น่ะคะ่ ”
แจนด์ก้มหัวให้วราลีเลก็ น้อย
“เข้าใจแล้ว เดี๋ยวเราพูดคุยให้เองนะ ถ้าแบบนั้นเรามาช่วย
เก็บกวาดพวกที่สลบอยู่กันเถอะ ถึงจะไม่เกี่ยวกับเราแต่ก็มีอีกหลาย
เร่ืองท่ีเจา้ พวกนี้ยงั ตอ้ งทำหลงั จากนล้ี ะ่ นะ”
“อืม ฉันเองก็ได้พลังเวทย์ของเธอมาเติมเยอะแล้ว เดี๋ยวจะ
ชว่ ยนะ”
“ฉันกจ็ ะคอยชว่ ยค่ะ”
“รับทราบค่ะ ทา่ นวราลีฉันเองก็จะชว่ ย”

หนา้ 424

“ถ้างนั้ พวกเราไปกนั เลยเถอะ”
ครดื ดดด
วราลพี ูดพร้อมควา้ ขาของรัญแลว้ ลากรา่ งไปกับพนื้
“เดี๋ยวเถอะวราลี ลากแบบนั้นเดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่าเก่าหรอก
ทำดๆี หน่อย”
“อ่ะ...โทษท”ี
เร่อื งราวของผมยงั คงดำเนนิ ต่อไป
(จากน้ีอาจจะมเี รือ่ งใหท้ ำมากกว่าเดมิ กไ็ ด้)
ผมคดิ เช่นน้นั ในใจ และเดินไปช่วยทุกคน

หนา้ 425

บทสง่ ท้าย เปา้ หมายต่อจากน้ี

หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้นก็ผ่านมา 1 เดือนแล้ว พอ
ภัทรตื่นข้ึนมากม็ ีเร่อื งเกดิ ขึ้นมากมาย ท้ังเร่ืองเมืองเร่อื งเอกสารและอ่นื ๆ
จากการสำรวจดูแล้วภายในเมืองได้รับความเสียหายโดยรวมกว่า 45%
ซึ่งเป็นตัวเลขที่สูงมากสำหรับเมืองขนาดใหญ่แบบนี้ มีผู้เสียชีวิตกว่า
500 คน มีทั้งชาวเมือง นักท่องเที่ยวรวมถึงพวกทหาร ส่วนฝ่ายกบฏน้ัน
มีผู้เสยี ชีวติ กว่า 300 คน โดยส่วนมากเปน็ คนทถ่ี กู ดูอัลจ้างมา

หลังจากการตรวจค้นของที่ยังคงพอจะหลงเหลืออยู่ใน
คฤหาสน์ของดูอัลท่ีอยู่ทางทิศใต้ของเมืองเราก็ค้นพบสมุดบันทึก
มากมาย หนงึ่ ในน้นั กม็ ีบันทึกของแผนการท่ีเกิดข้ึนในเหตุการณ์คร้ังนั้น
ด้วย โดยคร่าวๆ ก็เป็นไปตามท้องเรื่อง แต่ที่มารู้ทีหลังก็คือเรื่องการที่
ดูอัลสั่งให้ลูกน้องไปฆ่าคนที่เตรียมยิงระเบิดประกายไฟในงานเทศกาล
และเอาไอเทมที่มีช่ือวา่ ‘มาเรฟอลโค่(ไหทะเลเพลิง)’ ไปวางตามจุดที่
เตรียมจุดระเบิดประกายไฟเอาไว้ แล้วยิงมันขึ้นฟ้าแทนระเบิดประกาย
ไฟ ซึ่งไฟที่อยู่ในไอเทมนี้มีความรุนแรงเทียบเท่าเวทมนตร์ระดับอีปิค
เป็นของหายากที่ขนาดภัทรเองก็ไม่รู้ว่าดูอัลไปเอามาจากไหน ถึงได้มี
เยอะแยะขนาดนั้นได้ คนที่ตายไปแล้วจะเรียกมาถามก็คงเป็นไปไม่ได้
เรื่องนี้ก็เลยจมด่ิงสู่ความมืดไปทั้งแบบนั้น ที่พอจะเดาได้ก็คือมีคนคอย
หนุนหลังดูอัลอยู่แต่ก็ไม่สามารถสืบได้ว่าเป็นใคร พวกลูกน้องคนสนิท
ของดูอัลทย่ี งั พอรอดชีวิตก็หายสาบสูญไปจากเมืองแล้วดว้ ย

“วันนี้ก็หนกั อีกเหมือนเดิมเลยนะ เฮ้อ...”
ผมพูดแลว้ ถอนหายใจออกมา
“วันนีก้ ัลยาก็เหมอื นเดิมเลยนะ แตก่ ใ็ ชว่ ่าขา้ จะไม่เข้าใจหรอก

หนา้ 427

นะ แหะๆ”
“ลเู ทอร์เนย่ี แลจะอารมณด์ ตี ลอดเลยนะ?”
“กจ็ ะใหค้ ดิ เรอ่ื งแยๆ่ ไปกไ็ ม่ไดช้ ่วยอะไรนนี่ ะ”
ตอนนี้พวกเราอยู่ในเมืองทางทิศตะวันตก ซึ่งเป็นเขตที่โดน

โจมตีหนักที่สุด ขนาดอาคารของกิลด์เองก็ยังอยู่ในช่วงซ่อมบำรุง
อาคารบ้านเมืองแถบนี้เรียกได้ว่าต้องสร้างใหม่ตั้งแต่ต้นเลย หลังจาก
เกดิ เร่ืองผมกบั ลเู ทอรก์ ม็ าช่วยทำงานก่อสรา้ งทเี่ ขตน้กี ันทกุ วัน ทำให้เรา
ทั้งสองคนสนิทกันมากขึ้น ถึงช่วงแรกลูเทอร์จะเรียกผมโดยใช้คำว่า
‘ทา่ น’ แต่ผมก็ขอใหเ้ รยี กตามปกติ เจา้ ตวั ก็ทำตามแต่โดยดี ถึงภายนอก
ของลูเทอร์จะดูเป็นคนก้าวร้าวแต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีมาก
แต่ก็เป็นพวกเห็นหน้าที่มาก่อน ตรงจุดนั้นบางทีก็ทำให้ผมลำบากใจ
เหมอื นกนั

พวกเราสองคนใช้เวลาที่มีร่วมกันแทบจะทั้งวัน พอทำงาน
เสร็จก็กลับไปพักที่บ้านของภัทรที่ซ่อมเสร็จไปแล้ว พวกเราทำงานด้าน
การใช้แรงงาน สว่ นพิมกับรัญไปช่วยเร่อื งงานเอกสาร ซง่ึ เวลาหนึ่งเดือน
มาน้ีก็ทำให้ผมกับพิมพอจะอ่านภาษาของโลกนไ้ี ดบ้ ้างแล้ว โดยภาษาที่
คนในเมืองนใ้ี ชก้ นั จะเป็นภาษาท่ีมชี ่อื ว่า ‘อูล’ ซึ่งเปน็ ภาษาสากลท่ีใช้กัน
เป็นสว่ นมาก

อ่อ ผมเกือบจะลืม เรื่องของอดอลฟ์ กับแจนดน์ ั้นพอช่วยเร่อื ง
การรักษาและการให้ความสะดวกเสร็จประมาณ 1 อาทิตย์ให้หลัง
หลังจากเกิดเร่ืองก็กลับไปพร้อมกับอานัวรเ์ ลย สว่ นลูเทอร์น้ันเหมือนจะ
ถกู ท้ิงไว้ใหช้ ว่ ยงานอยทู่ ่ีเมอื งน้ี

หน้า 428

“ไหนๆ ส่วนของวันนี้ก็เสร็จแล้ว พวกเรากลับกันเลยดีกว่า
ไหมลเู ทอร์?”

“นนั่ สนิ ะ วันนจี้ ะมีอะไรให้พวกเรากินบ้างนะกัลยา แค่คิดท้อง
ขา้ กร็ ้องแลว้ เนยี่ ฮ่าๆๆ”

“ฉันล่ะอยากจะอารมณ์ดีท้ังวนั ใหไ้ ดเ้ หมือนนายจรงิ ๆ เลยนะ”
ในขณะที่ผมกับลเู ทอร์กำลังเดินทางกลับก็มเี ด็กผู้ชายคนหน่ึง
เขวีย้ งหนิ มาทางผม แต่ลเู ทอร์ก็ใช้มือซา้ ยจบั หนิ ทลี่ อยมาเอาไว้ได้
“ทำอะไรของเจา้ เนยี่ เจ้าหนู?!”
“กเ็ จ้านั่น เพราะเจ้านนั่ แมข่ า้ ถึงต้องตาย ฮอื ...!”
“...”
เดก็ ชายเผ่ามนุษย์รอ้ งไหพ้ ร้อมกบั ทรดุ ตวั ลงท้ังแบบนั้น
“เจ้าจะบ้าเรอะ?! กัลยาชว่ ยเมอื งนเี้ อาไวน้ ะ?!”
“ก็ถ้าไม่มาตั้งแต่แรกก็คงไม่มีคนต้องตาย ฮือ แม่ข้าก็คงไม่
ตาย ฮือ คนอื่นๆ ก็ไม่ต้องสูญเสียกันมากมายขนาดนี้ เจ้ามันเป็นพวก
อสรู !”
“ใหม้ ันน้อยๆ หน่อย เรือ่ งคร้ังน้นั มันเกิดจากการกอ่ —”
ผมจับไหล่ลูเทอร์ที่กำลังเข้าไปตำหนิเด็กเอาไว้ ผู้คนรอบข้าง
เองก็ทำสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรกับผมสักเท่าไหร่นัก หลังจากเกิด
เหตุการณ์ครั้งนั้นขึ้น ทั้งผมและพิมรวมไปถึงภัทรก็โดนตำหนิและเรียก
หาความรบั ผิดชอบจากชาวเมืองแทบจะตลอดเวลา ตอนแรกก็มเี ศร้าใจ
บ้าง แต่ถึงพูดอะไรออกไปคนที่เขาไม่ฟังก็ไม่ยอมฟงั และเข้าใจอยู่ดี ผม
จึงเลือกท่ีจะเงียบและช่วยรับผดิ ชอบในเรอื่ งอื่นแทน

หนา้ 429

“ใช่แล้วเจ้าเด็กนี่พูดถูก เจ้าควรออกไปได้จากเมืองนี้ได้แล้ว!
เจ้ามันตัวอัปมงคล อยู่ไปก็มีแต่จะทำให้เมืองพบเจอกับโชคชะตาร้ายๆ
ออกไปซะ!”

“ออกไป!”
คนรอบขา้ งเองก็เรมิ่ มาขับไล่ผม
“ไล่ทุกวันยังไม่ไปสกั ที เจา้ มันไอ้หนา้ ด้าน!”
“พวกแก!”
ลเู ทอร์ตะโกนออกไป เขากำลังโกรธสดุ ๆ
“ไปกนั เถอะลเู ทอร.์ ..”
“ถ้าเจ้าวา่ แบบน้ัน...”
แมเ้ ขาจะไมค่ ่อยพอใจแต่ก็เดินตามผมมาแตโ่ ดยดี
พวกเราใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงที่บ้านของภัทร พอมาหยุด
อยู่หน้าประตูก็มีคนรับใช้มาเปิดประตูให้เข้าไปในบ้าน พอเข้ามาเราก็
ตรงมาทห่ี ้องน่งั เลน่ ภายในตัวบา้ นแลว้ มานั่งพักผ่อนกนั บนโซฟา
“อา้ ว กลั ยากับลูเทอรก์ ลบั มาแล้วเหรอ?”
“กอ็ ยา่ งที่เหน็ นแ่ี หละ”
“ใชแ่ ล้ว”
พวกเรานงั่ พักกันได้ไมน่ านพิมกเ็ ดินมาพกั ที่หอ้ งนด้ี ้วยเช่นกัน
“แลว้ พิมเป็นไงบา้ งละ่ ?”
“อืม กเ็ หมือนเดมิ นะ่ ตาลายสดุ ๆ เลย”
“แยห่ นอ่ ยนะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะคุณลูเทอร์ จะว่าไปคืนนี้เหมือนว่า

หน้า 430

กษตั ริย์อานัวร์จะเดินทางมาถึงแล้วนะคะ”
“ท่านปู่ทวดมาถึงแล้วเรอะ อืม ก็อยากจะเจออยู่นะ แต่ก็ไม่

อยากเจอด้วย เปน็ ยังไงกันแน่นะเนย่ี ตวั ข้า...”
“นายพดู จาไม่รเู้ ร่ืองอีกแลว้ นะ ลเู ทอร”์
“อมื ขา้ เองกไ็ ม่ร้วู ่าตวั เองจะส่ืออะไรเหมือนกัน ฮา่ ๆๆ”
“จะว่าไปแล้วก็แปลกๆ อยู่นะ ที่กัลยาเป็นคนเรียกทุกคนให้

มาหาท่ีนน่ี ่ะ”
“อืม ก็มเี ร่ืองอยากจะพูดกบั เรอ่ื งท่ีจะต้องทำต่อจากนี้น่ะ เลย

เรยี กมาคุยไว้ก่อนน่าจะดกี ว่า”
“แตเ่ จ้าถงึ ขนาดเรียกกษัตริย์มาเน่ีย คงไมใ่ ชเ่ รอื่ งเล็กๆ หรอก

ใชไ่ หมกัลยา?”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกอย่าคิดมากกันเลยนะ แค่ตัดสินใจไว้

แลว้ ว่าจะทำอะไรตอ่ นะ่ แหะๆ”
ผมพูดพรอ้ มหัวเราะกลบเกล่อื น ความจรงิ ใน 1 เดือนมาน้ีผม

ได้รับการติดต่อจากคุณอามี่เป็นพักๆ มีทั้งเรื่องความเป็นไปของโลก
เรื่องแนวทางการที่ผมจะกลับไปอีกโลก เรื่องสัญญาที่ผมให้ไว้กับเธอ
รวมถึงเรื่องไร้สาระด้วย หลังจากท่ีผมได้คิดทบทวนอยู่นานผมก็
ตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไร ผมเลยเรียกทุกคนให้มารวมตัวกันตั้งแต่
เมื่ออาทิตย์ก่อน อานัวร์ที่ดูยุ่งๆ พอรู้ว่าผมเป็นคนเรียกเจ้าตัวก็รีบออก
เดินทางมาหาผมทันทีเลย

หลังจากที่ผมนั่งเล่นกับพวกลูเทอร์สักพัก พวกเราก็แยกย้าย
ไปอาบน้ำและมากินข้าวกัน ระหว่างกินข้าวเองพวกอานัวร์ก็เดินทาง

หนา้ 431

มาถึงพอดี และเข้าไปพดู คุยกับภัทรอยู่ในหอ้ งประชุมเพ่ือรอพวกเราอยู่
พอผมกินขา้ วเสรจ็ แลว้ ก็เดนิ ตรงมาท่หี อ้ งประชุมทนั ที

“มาแลว้ นะ”
พอเดนิ มาถงึ ผมกเ็ ปิดประตูเข้ามา
ภายในห้องประชุมนม้ี ีโต๊ะหินออ่ นยาวตง้ั อยู่ มีเก้าอี้ท่ีถูกสร้าง
จากไม้แกะสลักด้วยลวดลายที่สวยงามหลายตัว โดยรวมก็เป็นห้องท่ี
หรูหราและใหญ่มาก พอประตูเปิดก็มีคนในห้องประชุมที่มาพร้อมกัน
ท้ังหมด 8 คน โดยมี ภัทร รญั อานวั ร์ คณุ อดอลฟ์ วราลี ลเู ทอร์ พิมและ
ผม ส่วนพวกทหารที่ติดตามอานัวร์มาก็ถูกสั่งให้ยืนรออยู่ข้างนอก
ทง้ั หมด เพราะผมเป็นคนบอกไว้เองวา่ ขอเปน็ การประชมุ แบบส่วนตัว
“กำลงั รออยเู่ ลยครบั ท่านพ”่ี
“อืมโทษทีๆ นะ”
อานวั รพ์ ดู ทักทายผมข้นึ มา
“ว่าแต่ท่านพี่กัลยามีเรื่องอะไรรึเจ้าคะ? ทำไมถึงต้องเรียก
พวกเรามานง่ั ประชมุ แบบส่วนตัวดว้ ยละ่ เจ้าคะ?”
“เจ้าไม่ตอ้ งรบี ก็ไดน้ ะภัทร อยา่ งไรกัลยากจ็ ะพดู เองอยู่แล้วล่ะ
แค่น้ีเองรอไปสกั หน่อยเถอะ”
“ทะ...ท่านพีว่ ราลี...”
ภัทรกับวราลีพูดคุยกันเล็กน้อย เมื่อเห็นทุกคนพร้อมแล้วผม
จึงเร่ิมพูดข้นึ ตามการตัดสินใจหลังจากที่ได้พูดคยุ กับคุณอาม่ีไวแ้ ลว้
“คอื ว่านะ ตอ้ งขอบใจจริงๆ ทท่ี ุกคนมารวมตัวกันเพราะความ
เอาแต่ใจของฉันน่ะ”

หนา้ 432

“อย่าไดค้ ิดมากเลยครบั ”
“ใช่แลว้ เจ้าคะ่ ”
“เขา้ เรอ่ื งไดแ้ ล้วม้ังกัลยา ขา้ อยากจะฟงั เรื่องที่เจา้ พดู จนอดใจ
ไม่ไหวแล้วเน่ยี ”
นอกจากลูเทอร์แล้วคนอื่นเองก็คงอยากจะฟังสิ่งที่ผม จะพูด
เหมอื นกัน
“กน็ ะ คอื ทจี่ รงิ ฉันคิดว่าฉนั จะออกจากเมอื งน้แี ล้วนะ่ ”
“วะ...วา่ ไงนะเจ้าคะ!”
“ทำไมกนั ล่ะเจา้ คะ!”
“...”
ทง้ั ภัทรและรญั ทำสหี น้าแปลกใจสุดๆ เม่อื ได้ยินคำพดู ของผม
“รวึ า่ เจา้ จะคิดมากเร่ืองชาวเมืองรกึ ลั ยา?”
“ไม่หรอกลูเทอร์ ก็มีคิดอยู่ แต่ถึงไม่มีเรื่องนั้นฉันก็จะไปอยู่
ดนี ะ่ ”
“ชาวเมือง? มันเกดิ อะไรขึ้นรึเจ้าคะ? ทา่ นลเู ทอร์?”
“อืม...กค็ อื ว่า—”
“—เรื่องนัน้ ช่างเถอะ ก่อนอ่ืนคงตอ้ งบอกเหตผุ ลกนั ก่อนสนิ ะ”
ผมพดู ขดั ลเู ทอร์ที่กำลังจะตอบคำถามของรญั
“เหตุผลของฉันมีอย่สู ามขอ้ น่ะ”
ทกุ คนไม่ได้พูดอะไรทำเพียงรอฟังส่งิ ทผ่ี มจะพดู
“ข้อแรก ฉันจำเป็นจะต้องหาข้อมูลเรื่องการเปิดประตูเพ่ือ
กลบั ไปยงั โลกของฉนั นะ่ ”

หนา้ 433

“ตะ...แต่ว่าท่านพี่ ถ้าหากเป็นเรื่องนั้นทางอาณาจักรของข้า
รวมถึงตัวขา้ กพ็ ยายามหาทางอย่างเต็มทอ่ี ยู่แล้วนะครับ”

อานวั ร์พูดออกมาแบบนั้น
“ก็จริงนะที่ได้รับความช่วยเหลือจากทุกคนเยอะแยะเลย ฉัน
รู้สึกขอบคุณจริงๆ นะ แต่เรื่องของตัวเองก็ต้องทำด้วยตัวเองนั่นแหละ
อยา่ งนอ้ ยถา้ หาข้อมูลจากหลายๆ ทางน่าจะดีกวา่ นัน่ แหละนะ”
“แต่ยังไง ฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีเหตุผลพอที่ท่านพี่จะออกจาก
เมืองนน้ี ะเจ้าคะ ขา้ งนอกมันอนั ตรายเกนิ ไปนะเจา้ คะ...”
“ยังมีเหตุผลอยู่อีกน่ะ อืมจริงสิ เรื่องที่จะพูดหลังจากนี้อยาก
ให้ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะ เพราะแบบนั้นฉันถึงได้เรียกเฉพาะ
คนทไ่ี ว้ใจได้มารวมตวั กันท่ีหอ้ งนี้นะ่ ”
“มันสำคัญขนาดนั้นเลยรึ? ถ้าแบบนั้นจะให้เรากางเขตแดน
ให้เอาไหมละ่ กลั ยา?”
“หืม? วราลมี สี กลิ แบบนนั้ ด้วยเหรอ?”
“แน่นอน ถ้าแบบน้นั เราจะใช้ใหด้ นู ะไวใ้ จไดเ้ ลย”
“ถงึ ขนาดต้องกางเขตแดนกันเลยรเึ จา้ คะ?”
“อมื ”
“...”
คำตอบสั้นๆ ของผมทำให้ทุกคนทำสีหน้าตรึงเครียดขึ้นมา
เลก็ นอ้ ย
“เขตแดนปกปดิ !”
พอรัญเปิดใช้สกิลออกมาก็มีเขตแดนสีแดงกางเป็นโดมคลุม

หนา้ 434

ห้องนเ้ี องไว้
[เรยี นรู้อปี ิคสกลิ =เขตแดนปกปิดแล้ว]
“เอาล่ะ เรยี บรอ้ ยแลว้ กลั ยา! เรามปี ระโยชน์ต่อเจ้าใช่ไหมล่ะ?

อิอ”ิ
วราลที ำหน้าตาประมาณวา่ อยากใหพ้ ดู ชมสักหน่อย
“อืมขอบใจนะ วราลีทำได้ดีมาก คืออยากจะใหท้ กุ คนที่อยู่ที่นี่

อยา่ เอาเรื่องนีไ้ ปพูดทีไ่ หนเป็นอนั ขาดนะ ทฉ่ี ันจำเป็นต้องบอกกับทุกคน
ทน่ี ีก่ เ็ พราะจำเป็นท่ีจะต้องขอยืมมือใหช้ ว่ ยน่ะ”

“ขา้ เขา้ ใจแล้วครบั ...”
“ฉนั เองก็ดว้ ยเจา้ คะ่ ”
ทุกคนตา่ งพยกั หน้าเข้าใจ
“ถ้างั้นวราลี เจ้าเขตแดนนี่น่ะ มันมีความสามารถขนาดไหน
เหรอ?”
“อมื ...ก็ถา้ อย่ใู นนี้กเ็ หมอื นถกู ตดั ออกจากโลกภายนอกเลยน่ะ
วางใจได้ ไมม่ ที างโดนแอบฟงั ไดแ้ นน่ อน”
“ง้นั เหรอ? ถา้ งั้นก็ดี ชว่ ยปลดแขตแดนของเธอออกทสี ิ”
“หมื ?...เร่ืองท่จี ะพดู มีแคน่ ร้ี ?ึ เพงิ่ จะกาง—”
“ชว่ ยทำตามท่บี อกทีนะ”
“เข้าใจแล้วๆ”
วราลีทำสีหน้าสับสนเล็กน้อย แต่ก็ปลดเขตแดนออกให้แต่
โดยดี พอเขตแดนถกู ปลดออก...
“เขตแดนปกปดิ !”

หนา้ 435

ผมเรียกใช้สกิล[เขตแดนปกปิด] ที่เพิ่งได้มาสร้างเขตแดน
ขึน้ มาใหม่

““?!””
“เจ้าก็มีเขตแดนแบบเราไม่ใช่รึ? แล้วจะให้เรากางทำไมล่ะ
เนย่ี ?!”
“ความจริงฉันไม่ได้มีมาก่อนหรอก เพิ่งจะมีเมื่อกี้นี่แหละวรา
ลี”
“มะ...หมายว่าอยา่ งไรกนั ครบั ทา่ นพ?่ี !”
“ฉันเองก็อยากรเู้ จา้ ค่ะ”
ทั้งภัทรและอานวั ร์รวมถึงคนอน่ื ก็พยายามเคน้ คำตอบจากผม
“ใจเย็นๆ ก่อนนะ ที่จริงฉันต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับน่ะ
แต่คนท่ีให้สัญญาด้วยก็บอกว่า ถ้าไว้ใจได้ก็ไม่เป็นอะไร ฉันเลยจะบอก
อยู่นไ่ี ง”
“คนที่สัญญาด้วย?”
พิมพดู ข้ึนมาพร้อมมองหนา้ ผม
“คือความจริงแล้วฉันจะต้องตายไปตั้งแต่ตอนที่โดนไฟครอก
แล้วน่ะ แต่ก็ถูกเขาช่วยเอาไว้ เพราะเขาช่วยฉัน ฉันถึงมาช่วยพวกเธอ
ต่อได้อีกทนี ่ะ”
“ถ้าแบบน้ันพลงั ของเจ้าท่ีอยู่ๆ กเ็ พ่ิมขึน้ ก.็ ..?”
“เขาคนื มาใหน้ ่ะ แล้วกใ็ หพ้ ลงั ของเขากบั ฉันมาสว่ นหน่ึงดว้ ย”
“คืน? หมายความว่าอย่างไรกันเจา้ คะท่านพี่?”
“เขาคืนพลังของฉนั ตอนท่มี าโลกนค้ี ร้ังท่ีแลว้ ให้นะ่ ”

หน้า 436

“ข้าเองก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีครับท่านพี่ ไม่ใช่ว่าพลังของท่านพ่ี
มันก็ควรจะเปน็ ของทา่ นพ่ีอยู่แล้วเหรอครับ?”

“อืม จะให้อธิบายก็คงจะยาวนะ แต่ที่ฉันพอจะพูดได้คือ เขา
รวบรวมวิญญาณของฉันที่เคยแตกสลายไปแล้วในโลกนี้ แล้วเอา
กลับมาคืนให้ฉันน่ะ รัญเธอจำตอนที่พวกเราไปเช็คค่าความสามารถ
ครง้ั แรกกันได้ไหม?”

ผมอธบิ ายให้อานัวรฟ์ ังพร้อมหันไปถามรญั
“จำได้เจ้าค่ะ ตอนนั้นค่าความสามารถของท่านกัลยามีน้อย
กวา่ ชาวเมอื งธรรมดาอีกเจ้าค่ะ...”
“อืม เพราะฉันเคยมาโลกนี้แล้วครั้งหนึ่งและถูกส่งกลับไปท่ี
โลกพรอ้ มกับความทรงจำที่หายไป ตรงความทรงจำน่ีแหละมันเป็นส่วน
หนึ่งของวิญญาณของฉันทีส่ ลายไปเมื่อนานมาแล้ว เขาเก็บรวบรวมมา
ให้ส่วนหนึ่งพลังของฉันก็เลยกลับมาเล็กน้อยล่ะมั้ง? โทษทีนะฉัน
อธบิ ายไมค่ ่อยจะเก่งนกั หรอก”
“เราพอจะเข้าใจได้นะ แต่คนทท่ี ำเรอ่ื งแบบนั้นได้หรือว่า...”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยอย่าพูดออกมาทีแล้วกันนะ ฉันเองก็ไม่รู้
ว่าเขตแดนนม้ี นั สามารถปกปิดไดข้ นาดไหนด้วยส”ิ
“...”
ทกุ คนเองกเ็ หมือนจะคิดได้แล้วว่าผมกำลงั จะส่ืออะไร
“เพราะแบบนั้น เหตุผลข้อสองคือการที่ฉันต้องออกไปหา
ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยน่ะ ยังไงฉันก็ต้องทำตามคำขอของเขาให้ได้
เพราะถา้ ไมม่ เี ขาชว่ ยเอาไว้ทั้งฉนั และทุกคนคงไม่รอดมานงั่ กันอยตู่ รงน้ี”

หนา้ 437

“ขะ...เข้าใจแล้วเจา้ ค่ะ เพียงแต่ถึงกระนั้นเรอ่ื งขอ้ มูลก็ให้พวก
เราช่วยก็ไดน้ เ่ี จา้ คะ เรอ่ื งจะออกจากเมอื งน่ะ...”

“และเหตุผลข้อที่สามคือ ฉันน่ะนะ ถ้าอยู่ด้วยก็มีแต่จะเป็น
ปัญหาให้พวกเธอ อสูรมันต้องการตัวฉัน มันอาจจะบุกเข้าเมืองหรือ
อาณาจักรมาอีกก็ได้ เพราะแบบนั้นฉันก็ควรจะไป ไม่อยากสร้างความ
เดอื ดร้อนใหพ้ วกเธออีกแลว้ นะ่ ”

“...”
ทกุ คนต่างก็กม้ หนา้ ยกเว้นวราลกี ับพิมทยี่ ังคงมองหนา้ ผมอยู่
“มันเป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจไปแล้วน่ะ แถมฉันเองก็ไม่ได้
อ่อนแอเหมือนที่มาที่นี่ใหม่ๆ แล้วด้วยวางใจได้ แล้วก็ภัทรเธอน่ะติด
ปญั หาเรอื่ งคา่ ใช้จา่ ยภายในเมืองอยู่ใชร่ ึเปล่า?”
“ท่านพเ่ี ร่อื งนนั้ อย่าใส่—”
“ใชร่ ึเปล่า?”
“เจ้าค่ะ...ทัง้ เงินชดเชย เงินค่าปลูกสร้างและซ่อมแซมอาคาร
ถึงจะจ่ายไปในส่วนมากแล้วก็จริง แต่ก็ยังเหลือส่วนที่จำเป็นต้องใช้อยู่
อกี เจ้าค่ะ”
“เรื่องนี้ข้าเองก็ต้องขออภัย เนื่องจากเงินช่วยเหลือของ
อาณาจักรเองก็มีจำกัด แถมข้ายังถูกพวกขุนนางกดดันอีกเลยสามารถ
ดึงเงินชว่ ยเหลอื มาได้เพียง 1 ใน 3 จากท่เี มอื งนสี้ มควรจะไดเ้ ท่านั้นด้วย
ครบั ”
“อืม แล้วที่เมืองนี้ยังต้องการอยู่เนี่ย มันต้องใช้ประมาณ
เทา่ ไหร่เหรอ?”

หนา้ 438

“อืม...ถ้าจะให้ประเมิณก็น่าจะราวๆ 50 โนลเจ้าค่ะ เพราะ
สว่ นใหญก่ จ็ ดั การไปเรยี บรอ้ ยแลว้ ”

“แลว้ 50 โนลเนี่ยมันเป็นจำนวนทีเ่ ยอะมากไหม?”
“เยอะสุดๆ เลยล่ะกัลยา เพราะบ้านหลังหนึ่งรวมค่าอุปกรณ์
กับค่าคนงานแล้วก็จ่ายหลังละประมาณ 15 เด็นได้น่ะ อย่างที่พวกเรา
ไปสร้างกันมานนั่ แหละ เพราะแบบนน้ั 50 โนลก็มีราคาอยู่ท่ี 5,000 เดน็
เท่ากับว่า 50 โนลสามารถสร้างบ้านได้กว่า 300 หลังเลยนะ สร้างเป็น
เมืองยอ่ มๆ เลยกย็ งั ได”้
“โห...ขนาดน้ันเลยเหรอเนีย่ ? แต่จะว่าไปลูเทอร์ก็ฉลาดกว่าท่ี
คดิ อกี นะเนยี่ ?”
“เจา้ พดู อะไรกันเนยี่ ฮา่ ๆๆ”
“อืมถา้ งัน้ ภัทรรับนี้ไว้นะ”
ตงึ ...
ผมเรียกถุงเงินมาจากสกิล[เทโซเรเรีย] แล้วนำมาวางไว้บน
โตะ๊
“มนั คอื อะไรกนั รึเจ้าคะทา่ นพ?ี่ ”
“เงินจำนวน 300 โนลน่ะ เก็บเอาไว้เป็นค่าบำรุงเมืองแล้วกนั
นะภัทร”
“สะ...300 โนล?! ท่านกัลยาไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มา
จากไหนกันเจ้าคะ?!”
รัญถามดว้ ยน้ำเสียงตกใจพร้อมกบั ว่งิ มาเปดิ ถงุ ดู
“ปะ...เปน็ เหรยี ญโนลจริงๆ ดว้ ยเจ้าคะ่ ท่านกลั ยา...”

หนา้ 439

“ทา่ นพ่ี ไม่เห็นจะต้องทำแบบน้เี ลยนะเจ้าคะ เมืองของฉัน ฉัน
กค็ วรรับผิดชอบถงึ จะถกู นะเจ้าคะ เงนิ มากมายขนาดน้ีมัน...”

“ภทั ร เธอเปน็ น้องสาวของฉนั อกี คนนะ แถมเรื่องนีน้ ่ะฉนั เองก็
มีส่วนผิด เพราะแบบน้ันชว่ ยรบั ไวเ้ ถอะ หากไม่ไดร้ บั ผิดชอบอะไรเลยฉัน
คงจะรู้สกึ แยไ่ ปตลอดแน่ ช่วยเข้าใจทีนะ”

ผมพดู พร้อมก้มหัวใหภ้ ทั ร
“ทะ...ท่านพ่ีอยา่ ทำแบบนั้นเลยเจ้าคะ่ เข้าใจแลว้ เจ้าค่ะ ฉันก็
เป็นน้องสาวของท่านพี่ก็ควรรับไว้สินะเจ้าคะ? เข้าใจแล้วค่ะ อืมๆ แต่
จำนวนมันก็ยังมากไปอยู่ดีนะเจ้าคะ”
ภัทรพดู พรอ้ มยิม้ หน้าบานแบบสุดๆ
“ไมห่ รอกๆ ฉนั ยงั มีเหลืออยอู่ กี นะ่ เธอรบั ไวเ้ ถอะ”
“ขะ...เขา้ ใจแลว้ เจา้ คะ่ ”
“แล้วก็นะทุกคน ฉันคิดว่าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เลยน่ะ
เพราะแบบนัน้ เลยคิดวา่ กว่าจะไดเ้ จอกันอกี กค็ งอกี นานเลยละ่ ”
“พรุ่งนีเ้ ลยเหรอครับทา่ นพี?่ ไม่กะทนั หันเกนิ ไปรึครบั ?”
“นน่ั สิเจ้าคะ แล้วทา่ นพี่คดิ จะไปทไ่ี หนรเึ จ้าคะ?”
“ฉันคิดว่าจะออกเดินทางไปเรื่อยๆ น่ะ ก็มีคิดๆ ไว้เหมือนกัน
ว่าอาจจะปักหลักอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแล้ว
กนั นะ เพราะแบบนั้นจะชว่ ยรบั ฝากพมิ เอาไว้ให้หนอ่ ยไดไ้ หม?”
“ไม่เอา ฉนั จะไปกับกลั ยาด้วย!”
พิมลุกขึ้นตะโกนแลว้ มองมาทางผม
“นายจะท้งิ ฉนั ไว้อีกแล้วรึไง? ฉันจะไปดว้ ยไม่ยอมให้ถูกทิ้งอีก

หนา้ 440

แล้วตาบา้ ถ้าไมย่ อมใหไ้ ปฉนั จะโกรธนายไปทง้ั ชีวิตเลยคอยดูเถอะ!”
“อะ่ ...อืม เขา้ ใจแล้ว แตม่ ันอันตรายนะ ถ้าอยู่ทน่ี ี่เธอ—”
“จะไป ฉันจะไปด้วย ฉันจะไป!”
“ครบั ...”
“ถา้ เชน่ นน้ั ฉันก็จะไมห่ ้ามท่านพี่หรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่หากจะ

ไปก็ได้โปรดเอาเหลนของฉนั ไปดว้ ยเถอะเจ้าค่ะ”
“ทะ..ท่านย่าทวด?!”
“ไมใ่ ชว่ ่ารญั จะตอ้ งอยชู่ ่วยดูแลเมอื งด้วยกนั เหรอ?”
“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ เงินที่ได้รับจากท่านพี่มา จะจ้างใครมา

ชว่ ยงานก่คี นกไ็ ด้ ถอื เสียวา่ เป็นเงินค่าตวั ของเหลนฉนั แล้วกนั เจ้าค่ะ”
“คะ...ค่าตวั ...”
“ถึงเหลนฉันยงั ใช้ไม่ได้สักเท่าไหร่ แต่คงจะชว่ ยพวกท่านพี่ได้

แน่นอนเจ้าค่ะ แถมค่าตัวขนาดนี้แพงเกินไปสำหรับเหลนของฉันด้วย
ต้องขออภัยทไ่ี ด้เทา่ น้ีนะเจ้าคะ...”

“เอิ่มภัทร อย่าพูดเหมือนเธอกำลังขายเหลนของเธอสิ แล้วก็
นะ จะมาดว้ ยก็ไม่ว่าหรอก แตร่ ัญอยากจะมาดว้ ยรึเปล่าละ่ ?”

ผมมองไปท่รี ัญทีจ่ ับถุงเงินอยู่
“ดิ...ดิฉันก็อยากจะออกเดินทางกับท่านกัลยาและท่านพิม
ดว้ ยเจ้าคะ่ ! ได้โปรดใหด้ ฉิ ันไปด้วยเถอะนะเจ้าคะ!”
“อืม พอเห็นเชน่ นน้ั แล้ว ลเู ทอร์เจ้าอยากจะไปกบั เขาด้วยไหม
ล่ะ?”
อานัวร์หันไปถามลเู ทอร์

หนา้ 441

“หืม ถ้าขา้ ไปพวกนอ้ งๆ ข้าจะไม่เป็นอะไรรึท่านปทู่ วด?”
“ปกติเจ้าก็ไม่ค่อยจะทำการทำงานอยู่แล้ว ถือเสียว่าไปเปิด
ประสบการณก์ ็ได้ อยากจะไปไหมล่ะ?”
“พูดแบบนั้น โหดร้ายเกินไปแล้วนะ? ถ้าแบบนั้นกัลยาให้ข้า
ตามเจ้าไปดว้ ยได้รไึ ม่?”
“อ่ะ...อืมได้สิ อยู่แต่กับผู้หญิงอย่างเดียวก็คงลำบาก มีเพื่อน
ผชู้ ายมาชว่ ยกนั ก็ดีนะ”
“ถา้ งั้นขา้ ตกลง แค่คิดกต็ ื่นเต้นแล้วเนย่ี !”
“จริงๆ ทา่ นลเู ทอรไ์ มต่ อ้ งไปกไ็ ด้นะเจ้าคะ...”
“รัญเจ้าพดู อะไรของเจ้าเนี่ย?!”
“ก็อยา่ งทพี่ ดู นนั่ แหละเจ้าค่ะ”
พอผ่านมา 1 เดือน ก็เห็นภาพประมาณนี้อยู่บ่อยคร้ัง
เหมือนวา่ รัญกับลเู ทอร์จะไม่คอ่ ยถูกกันเท่าไหร่ เพราะเจอกันทีไรเหมือน
จะตีกนั อย่ทู กุ ที
“ถา้ เช่นนน้ั เราจะไปกบั เจา้ ด้วยนะกลั ยา”
“ทา่ นพว่ี ราลีกจ็ ะไปกบั เขาดว้ ยรึเจ้าคะ?”
“แน่นอนสิภัทร เราก็ต้องติดตามคู่ครองของเราไปทุกที่ถึงจะ
ถกู สิ ไมใ่ ช่รึ?”
“คคู่ รองอะไรกันคา๊ ?! ยังไมท่ นั ไดเ้ ปน็ เลยไม่ใชเ่ หรอ?”
“หืม? พมิ เจา้ น่ชี อบขัดเราตลอดเลยนะ แตช่ า่ งเถอะ เราจะไป
ดว้ ย ได้ใช่ไหมกลั ยา?”
วราลีทำหน้าโหดแล้วมองมาทางผม เหมือนว่ายังไงก็ห้าม

หนา้ 442

ปฏเิ สธสินะ...
“อืม...แล้วถ้าเธอออกจากเมืองนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ? เป็น

เทพประจำเมืองไปแลว้ ไมใ่ ช่รึไง?”
“อย่าไดห้ ่วงไป เรื่องเทพอะไรนั่นกท็ ึกทกั ขนึ้ มากันเอง แถมเรา

ก็ไม่เคยช่วยเหลืออะไรเลยด้วย เพราะแบบนั้นถึงจะออกจากเมืองก็ไม่
เปน็ อะไรหรอกวางใจได”้

วราลีทำหนา้ ภูมิใจกบั เรอ่ื งทตี่ วั เองพดู มาแบบสุดๆ
“จะไมเ่ ปน็ อะไรแน่เหรอภทั ร?”
“ไม่น่าจะมีปญั หาอะไรนะเจ้าคะ...นา่ จะไม.่ ..”
“อ่ะ...อืม ตามนั้นก็ได้ ถ้าแบบนั้นทุกคนก็ไปเตรียมตัวเพื่อจะ
ออกเดนิ ทางในวนั รุ่งขึ้นเลยแล้วกันนะ”
“ครับ / เจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนนะเจ้าคะ จะว่าไปท่านพ่ียังไม่ได้อธิบายเรื่องที่ใช้
เขตแดนของท่านพี่วราลไี ด้ เลยนะเจา้ คะ?”
“ออ่ น่ันสนิ ะโทษทๆี คือว่าทจี่ รงิ แล้วฉนั ได้รบั สกลิ ระดับมิสทิค
มาดว้ ย เลยสามารถใช้สกิลที่เคยเห็นไปแล้วได้น่ะ...”
“ว่าไงนะครับ?!”
“มะ...มสิ ทคิ ...”
“จะ...จรงิ รึกลั ยา?!”
อยๆู่ ทกุ คนกต็ กใจจนออกนอกหน้าอีกคร้ัง
“จะตกใจกนั ทำไมเน่ยี ขตี้ กใจเกนิ ไปแลว้ นะพวกนายนะ่ ”
“กะ...ก็ มันเป็นสกลิ ระดับเทพ ทเี่ หนือยง่ิ กว่าระดบั ตำนานอีก

หน้า 443

นะเจ้าคะ? จนคนส่วนใหญ่คิดว่ามันไม่มีจริงเลยด้วย ขนาดอย่างท่าน
พ่วี ราลเี อง ถ้าไม่มีตวั ตนอยู่ตรงนีก้ ็ไมม่ ีทางเช่ือว่ามีสกลิ ระดับเลเจนเดอ
รด่ี ว้ ยซ้ำเจ้าคะ่ ...”

“กพ็ อรู้อยู่หรอกนะว่ามันไม่ใช่ของธรรมดา แต่ไมต่ ้องตกใจไป
กไ็ ด้”

“ถึงท่านพี่จะพูดแบบน้ัน แต่ถ้าหากมีใครรู้เรื่องนีไ้ ม่ใชแ่ ค่อสรู
หรอกนะครับ แม้แต่พวกมนุษย์ด้วยกนั เองก็ต้องทำสงครามแย่งตัวท่าน
พี่เปน็ แน!่ ”

อานวั ร์พูดพรอ้ มทำสหี น้าตงึ เครยี ดสุดๆ
“เอมิ่ ...จรงิ เหรอ?”
ผมหนั ไปมองภัทร
“จริงเจ้าค่ะ แค่ระดับเลเจนเดอรี่อย่างท่านพี่วราลีก็มีคน
อยากจะได้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แต่เพราะท่านพี่วราลีไม่สนโลกภายนอกและ
ไม่คิดจะออกจากเขตแดนของตัวเองก็เลยไม่มีใครกล้ามายุ่งอะไร
มากน่ะเจ้าค่ะ เพราะหากทำให้ท่านพี่วราลีอารมณ์เสียก็อาจจะถูก
ทำลายทั้งกองทพั เลยกไ็ ด”้
“เอิ่ม...วราลเี ธอเปน็ คนแบบน้ันเหรอ?”
“ปะ...เปลา่ นะ”
วราลตี อบผมพรอ้ มหลบหนา้
“อย่างไรกเ็ ถอะ ดีแล้วทกี่ างเขตแดนเอาไว้นะครับ ยงั ไงก็ห้าม
พูดเรื่องสกิลของท่านพี่กัลยา ไม่ว่าอย่างไรก็ขอให้เก็บเป็นความลับ
เอาไวด้ ว้ ย”

หนา้ 444

พวกลูเทอร์เองกพ็ ยกั หนา้ รับทราบ
“อืม ถา้ งน้ั ไปเตรยี มตัวกันเถอะนะ เพราะเจ้าตวั เรง่ เร้ามาด้วย
กเ็ ลยตอ้ งรีบออกเดนิ ทางสกั หนอ่ ย โทษทีนะทุกคน”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ เพียงเท่านี้ท่านพี่กัลยาก็เข้าใกล้คำ
พยากรณ์ไปอีกกา้ วแล้วสินะครับ?”
“หมื ? อะไรละ่ น่ัน?”
“ก็เรื่องทที่ ่านพ่จี ะกลายเป็น ‘มหาราชาผู้ปกครองทุกส่ิง’ ตาม
คำพยากรณ์ของภทั รนะ่ ครับ”
“เห้ยๆ อะไรกนั ล่ะน่ันนะ่ ไมเ่ หน็ จะรูเ้ ลย?”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะเจ้าค่ะ ที่สำคัญคือเรื่องที่ท่านพี่จะ
ทำในตอนนม้ี ากกว่า เร่ืองในอนาคตเอาไว้ค่อยคิดแล้วกันนะเจ้าคะ”
ภัทรพดู พรอ้ มย้มิ ออกมาแบบสดใส
“อมื เขา้ ใจแลว้ แตข่ อบอกไวก้ ่อนเลยนะว่าเร่อื งปกครองอะไร
นั่นน่ะ ฉันไม่สนใจหรอก ถ้างั้นขอตัวก่อนแล้วกัน ไปเก็บของกันให้
เรียบร้อยด้วยนะพวกเธอนะ่ ”
“อืม / เจ้าค่ะ”
ทันทที ่ผี มเดินออกจากห้องก็ปิดใชง้ านสกิล[เขตแดนปกปิด]
ไปดว้ ย


ณ หอ้ งประชมุ หลังจากที่พวกกลั ยาออกไปแล้ว
ภายในห้องเหลือเพียงอานัวร์ ภัทร อดอล์ฟ วราลีและลูเทอร์

หน้า 445

เทา่ น้ัน
“ทา่ นพวี่ ราลมี ีความคดิ เหน็ อยา่ งไรกับทา่ นกัลยาบ้างครับ?”
“อมื ก็ยงั นา่ รักดดู เี หมือนเดิมเลยนะ”
“มะ...ไม่ใช่ครับ หมายถึงเร่อื งทีท่ า่ นพูดเกี่ยวกับเรอื่ งคนที่ช่วย

ท่านเอาไวน้ ะ่ ครบั ”
“อย่าได้คิดมากนักอานัวร์ เราเชื่อในตวั ของกัลยา คนที่กัลยา

เชี่อเราก็จะเชื่อด้วย แต่กลับกันหากกัลยามีเป้าหมายเป็นใครแล้วล่ะก็
ต่อให้เป็นพระเจา้ เราก็จะสู้เคียงขา้ งของเขาจนถงึ จดุ สดุ ทา้ ยเอง”

“ถงึ จะตอ้ งเป็นศตั รกู บั พระเจ้ารเึ จ้าคะ?”
“แน่นอนสิ อย่าบอกนะวา่ พวกเจา้ กำลงั กลัวกันน่ะ?”
“...”
“น่เี จา้ เหลนผมส้มของอานัวรต์ รงนั้นน่ะ”
“ขะ...ขา้ รึครบั ?”
ลเู ทอร์ถามแบบกระตกุ กระตกั พร้อมกบั ช้ตี ัวเอง
“เจา้ คิดเช่นไรกับกัลยา?”
“คือว่า...ข้าคิดว่าเจ้านั่นเป็นคนดีครับ เป็นคนเห็นใจผู้อื่นอยู่
เสมอ คิดเรื่องของผู้อื่นเสมอ จากที่ข้าอยู่ด้วยกันมา 1 เดือน เขาไม่เคย
พูดถึงเรื่องตัวเองเลยครับ แถมคอยแบ่งปันอาหารและของให้กับพวก
เด็กๆ ด้วย เพราะแบบนั้นข้าคิดว่าเจ้านั่นเป็นคนดี และเป็นสหายที่ดี
ครับ”
“แลว้ เจา้ เหลนอกี คนล่ะ?”
วราลหี ันไปถามอดอล์ฟที่น่ังอยู่เงยี บๆ

หน้า 446

“ถงึ จะไมไ่ ด้พบกันบ่อย แตด่ ูเป็นคนท่พี งึ่ พาไดค้ รับ”
“ถา้ หากทุกคนคดิ คล้ายกันก็อย่าได้กลัวอะไร เร่อื งพระเจ้าน่ะ
นะ อยากใหล้ องนึกถงึ เรอื่ งเมือ่ ในตอนน้ันดูนะ หากไมม่ ีกัลยา พวกยักษ์
นนั่ มันจะทำอะไรกับพวกเรา? พวกเราจะมชี ีวิตอยจู่ นถงึ ตอนนร้ี ไึ ม่?”
“...”
“แล้วก็เรื่องเมื่อเดือนก่อนอีก หากไม่มีกัลยา พวกเจ้าจะรอด
มาน่งั คุยอยูต่ รงนี้รึเปลา่ ?”
“ไมเ่ จา้ ค่ะ...”
“ไมค่ รบั ...”
“แล้วตอนนั้นผู้ใดกันเป็นคนช่วยพวกเจ้า? พระเจ้ารึกัลยา?
หากเจ้าคิดไดเ้ จ้าก็น่าจะได้คำตอบอยู่แล้ว เพราะแบบน้นั เราถงึ ไดบ้ อก
ไงว่าถึงศัตรูจะเป็นพระเจ้าเราก็จะขอสู้เคียงข้างกัลยา พวกเจ้าไม่คิด
เชน่ น้นั ร?ึ ”
“นั่นสินะเจ้าคะ ข้าผู้เป็นน้องสาวก็ควรจะเคียงข้างจนถึง
ทา้ ยทีส่ ดุ ”
“อมื นอ้ งชายอย่างข้าก็คิดเช่นนั้น ต้องขออภัยด้วยท่านพี่วรา
ลีทต่ี วั ข้าดนั รสู้ กึ กลวั อะไรไมเ่ ขา้ เรื่องขนึ้ มา”
“อย่าได้ใส่ใจเลย ถ้างั้นเราก็ไปเตรียมของบ้างดีกว่า~ จะได้
ไปกับกัลยา~จะได้เที่ยวกบั กลั ยา~จะได้อยู่กบั กัลยา เย่~”
พอวราลพี ดู จบกเ็ ดนิ ออกไปจากห้องประชมุ อย่างรา่ เริง
“ลูเทอร์ อดอล์ฟ ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้น่ะห้ามเอาไปพูดที่ไหน
เด็ดขาดนะ แล้วกล็ เู ทอรเ์ จา้ นะ่ ปกป้องท่านพีข่ องข้าให้ดๆี ดว้ ยล่ะ”

หนา้ 447

“ครับ”
“รับทราบ รู้แล้วนา่ ทา่ นปูท่ วด”
“ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปเตรียมตัวจัดของให้พวกท่านพี่ด้วย
ดกี ว่านะเจ้าคะ อานวั ร์”
“นั่นสินะ จะออกเดินทางทั้งทีควรจัดหาพวกเครื่องมือ
เครื่องใชไ้ ปด้วย”
“ถึงจะน่าเสียดาย แต่ท่านพี่ต้องเดินทางออกจากเมือง
‘กัลยา’ แห่งนแี้ ลว้ สินะเจา้ คะ...”
พอสิ้นเสยี งทกุ คนกเ็ ดินออกจากหอ้ งประชมุ กนั ไป...

หน้า 448

จากผู้เขียน

ผมผู้เขียนเองค๊าบ! ขอขอบคุณทุกท่านที่ช่วยอุดหนุนหนังสอื
เล่มแรกในชีวิตของผมนะครับ เรื่องราวในเล่มหน้าจะเป็นเรื่องราวการ
ผจญภัยของกัลยาแล้วครับ มีรายละเอียดที่ผมอยากจะใส่ไปอีกเยอะ
มากๆ เลยครับผม เพราะจริงๆ ผมเองก็ค่อนข้างชอบอ่านนิยายแต่เป็น
พวกชอบเสพบรรยากาศมากกวา่ เนอ้ื เรือ่ งทวั่ ไปนะครบั แหะๆ

จริงๆ ในตอนแรกที่ออกแบบตัวละครกัลยาขึน้ มาผมค่อนข้าง
หนักใจมากเลยล่ะครับ เพราะตัวผมนั้นต้ังแตฝ่ กึ วาดภาพมาไม่คอ่ ยถนัด
วาดตัวละครชายเลยครับผม 555+ ว่าแต่ภายในเรื่องมีใครสนใจสาวๆ
คนไหนบ้างรึเปลา่ นะ? อิอิ

แล้วก็ต้องขอขอบคุณเคย์คุงที่ช่วยรับปรึกษาเรื่องการวาด
ภาพดว้ ยนะครับ ถ้าไม่มเี คยค์ ุงผมคงแย่เลย 555+

ถา้ ชอบสามารถกดติดตามได้ที่
Facebook Fanpage :
https://www.facebook.com/NearOnline/
ได้เลยนะครับ อยากจะชวนพูดคุยเกี่ยวกับเนือ้ เรื่องก็สามารถ
ทกั มาได้ตลอดเบยครับ

วันที่ 26/02/2020
NearOnline