Kanlaya - กัลยา (ภาคหวนคืน) เล่ม 01

ขนาดนั้นแต่กลับรู้สึกคิดถึงแบบสุดใจ ฉันลืมตาขึ้นพร้อมมองขึ้นไปหา
เจ้าของเสียง ตรงหน้าฉันมีคุณรัญที่ทำหน้าตาน่ากลัวสุดๆ กำลังใช้มือ
เปล่าจับคมดาบของคุณเอวาเอาไว้แน่น มีเลือดไหลหยดลงพื้นจากมือ
ของเธอไหลยาวมาถอื ปลายดาบ

“คะ...คณุ รัญคะ คุณเอวาแค่พยายามจะช่วยพวกเรา...”
“ชว่ ยงัน้ ร?ึ ที่ดิฉันเหน็ คือกำลงั จะฆา่ ตา่ งหากเจ้าคะ่ ”
“...”
“ฉนั แคไ่ ม่อยากถกู ทงิ้ เอาไวค้ นเดยี ว เพราะกลั ยากำลงั จะตาย
ฉนั กเ็ ลย ฉันกเ็ ลย...”
“งั้นรึ? เพื่อนของดิฉันเป็นพวกถอดใจง่ายถึงพียงนั้นเลยรึเจา้
คะ?”
“ไมใ่ ช่ ไมใ่ ช่ ไม่ใช่ ฉนั นะ่ ถา้ กัลยาไม่อยู่แล้วล่ะก็...”
“คุณเอวาขอบพระคุณที่ท่านหวังดี แต่ช่วยกรุณาลดดาบลง
กอ่ นเจ้าค่ะ”
“ทราบแล้วค่ะ...”
คุณเอวาลดดาบลงตามที่คุณรัญขอ แล้วคุณรัญก็นั่งยองๆ
มาอยู่ในระดับสายตาของฉัน บรรยากาศ ณ สถานที่นี้สัมผัสได้แต่แรง
กดดัน เพราะทกุ คนสามารถรับร้ไู ดว้ ่าคณุ รัญตอนนี้กำลังโกรธอยู่ เธอใช้
มอื สมั ผสั ไปทีแ่ ก้มของกัลยา
และแล้ว...
ป๊อก!
“อะ๊ ? มนั เจบ็ นะคะ!”

หนา้ 251

คุณรัญใช้น้ิวดีดที่หน้าผากฉันอย่างแรง ความรู้สึกตรงหน้า
ผากตอนนเี้ จบ็ ปวดยิง่ กว่าไฟที่ลุกอยตู่ ามตัวเสียอีก

“ให้มันน้อยๆ หน่อยนะเจ้าคะท่านพิม แล้วก็นะ ดิฉันขอบอก
ทุกท่าน ณ ตรงนี้เลยว่าอย่าได้คิดทำอะไรแบบนี้กับท่านกัลยาอีก
เด็ดขาด การที่จะบอกว่าท่านกัลยาจะมาตายเพราะไฟต๊อกต๋อยแบบ
นี้นะ่ เปน็ เร่อื งบา้ บอสิน้ ดีเจ้าค่ะ”

“ฟะ...ไฟ ต๊อกต๋อย? ทำไมท่านรัญถึงกล้าพูดแบบนั้นออกมา
กันคะ?! เหน็ สภาพเขาไหมคะ? นัน่ นะ่ จะตายตอนไหนกไ็ ม่แปลกเลย—”

“ที่กล้าพูดน่ะ เพราะท่านกัลยาที่อยู่ที่นี่น่ะ เป็นผู้ที่อยู่ในคำ
พยากรณข์ องท่านย่าทวดของดฉิ ัน!”

คุณรัญตะโกนออกมาทั้งที่มีน้ำตาคลออยู่ เธอเงียบไปสักพัก
แลว้ พูดต่อ

“เขาจะกลายเป็น ‘มหาราชาผูป้ กครองทุกสง่ิ ’ ในอนาคตยังไง
ล่ะเจ้าคะ แล้วคิดว่าคนที่จะกลายเป็นมหาราชาผู้นั้นจะมาตายง่ายๆ
ตรงนร้ี ึอยา่ งไรกันเจ้าคะ?!”

เสียงตะโกนของคุณรัญดังกึกก้องไปทั่ว แม้จะมีน้ำตาไหล
ออกมาแลว้ ก็ตามแตใ่ นสายตาของเธอนั้นบง่ บอกวา่ เธอเชอื่ เรอื่ งนั้นแบบ
สดุ ใจจริงๆ

“มะ...มหาราชา...”
คุณเปาโลพอได้ยินดงั นน้ั กถ็ ึงกับพดู กระตุกกระตัก
“ปะ...เป็นความจริงงน้ั เหรอคะ? ทา่ นรญั ?”
“หากคุณเอวาเชือ่ ในคำพยากรณข์ อง ‘ณภัทร เคลลี่’ แลว้ ล่ะ

หนา้ 252

ก็นะเจา้ คะ”
“มะ...ไม่นา่ เช่ือ...ไมค่ ิดว่าคนแบบน้ันจะมีตวั ตนอยจู่ ริงๆ”
ฉันมัวแตฟ่ งั บทสนทนานนั้ จนลืมดตู ัวเอง พอสังเกตดูก.็ ..
“เอ๊ะ? ไฟมันดบั ไปแลว้ นคี่ ะของกัลยาก็ดว้ ย?!”
“ดิฉันดับให้ต้งั แตเ่ ม่อื ครู่แล้วนะเจา้ คะ...”
“ตัง้ แต่เมอื่ ไหร่กนั ...อะ๊ ? ที่ดีดหนา้ ผากฉันเมอ่ื กนี้ ะ่ เหรอ?!”
“เรื่องนั้นช่างเถอะเจ้าค่ะ อย่างไรก็เป็นความจริงที่ตอนนี้

อาการของท่านกัลยาน่าเป็นห่วง เพราะแบบนั้นอย่างไรกต็ ้องรีบพาท่าน
กลั ยากลบั ไปทีบ่ ้านดฉิ นั ให้ได้กอ่ นเจ้าค่ะ”

คณุ รญั ปาดนำ้ ตาและยืนข้ึน
“ถา้ เปน็ แบบนนั้ จรงิ ๆ แลว้ ฉันคดิ จะทำอะไรลงไป...”
คุณเอวากอดตัวเองแลว้ ทรดุ ตวั ลงกบั พื้น
“อย่าได้ใส่ใจเจ้าค่ะ คุณแค่ไม่รู้ถ้ายังอยากจะช่วยพวกเรา
จริงๆ ก็ช่วยพาพวกท่านกัลยาไปส่งให้ถึงทีบ่ ้านดิฉันให้ได้กอ่ นดีกว่าเจ้า
คะ่ ทนี่ ั่นมีโส...ไม่สิ มีหมอฝีมอื ดอี ย่”ู
“ดะ...ได้โปรดให้ฉันช่วยเหลือพวกท่านด้วยเถดิ ค่ะ ขอร้องละ่
ค่ะท่านเปาโลขอใหฉ้ นั ไดช้ ว่ ยเหลือด้วยคะ่ !”
คณุ เอวากม้ หัวกราบพน้ื ขอรอ้ งตอ่ หน้าคุณเปาโล
“อืม ฉันอนุญาตเพราะยังไงก็ต้องตอบแทนอยู่แล้ว คุณกัล...
ไม่สิท่านกัลยาเป็นคนช่วยชีวิตลูกของฉันเอาไว้เพราะแบบนั้นอย่างไร
เรากต็ อ้ งตอบแทนให้ได”้
“ขอบพระคณุ อยา่ งยง่ิ ค่ะ!”

หนา้ 253

“ฮอื โลง่ อกไปทนี ะคะทีอ่ ยา่ งน้อยคุณกัลยายังอาจจะรอดชีวิต
ได้ แต่คราม...”

“คราม...ตายแลว้ สินะคะ...ฮือ...”
คณุ ดาริษากบั คณุ ดารณิ ีพูดออกมาแบบหมดอาลยั ตายอยาก
“อะ่ ...อืม คณุ หนเู ปน็ หว่ ง~—”
“ชา่ งเถอะเนอะดารณิ ี”
“อืมช่างเถอะดาริษา”
เดก็ แฝดทงั้ สองเอามอื ปาดน้ำตาเหมอื นกับว่าทำใจได้แล้ว
“อะ๊ ?!”
ฉนั ได้ยินเสียงของคณุ ครามลอยมาจากบนั ไดวนด้านล่าง
“ทา่ นพิมลุกไหวไหมเจา้ คะ พอว่ิงได้รึเปลา่ ?”
“อืม ยังไหวน่ะ”
“พวกเราจะว่ิงตรงไปท่ีบ้านของดฉิ ันกันนะเจ้าคะ ดิฉันจะเป็น
คนคุ้มกันพวกท่านเองเจ้าค่ะ ตอนนี้ภายในเมืองเกิดการก่อจลาจลข้ึน
ถงึ ศัตรจู ะมีเยอะ แตด่ ฉิ นั จะพยายามปกปอ้ งใหไ้ ด้มากที่สุดเจา้ ค่ะ”
“ถ้างัน้ ฉันจะเปน็ คนอ้มุ ท่านกัลยาไปสง่ เองคะ่ !”
“คงไมไ่ ดเ้ จา้ ค่ะ”
“ทะ...ทำไมกันละ่ คะ?”
“ดิฉันอยากจะให้คุณเอวาทำหน้าที่คุ้มกันด้วยเจ้าค่ะ ส่วน
ท่านกัลยาคงตอ้ งขอให้ท่านเปาโลแบกไปเจ้าคะ่ ส่วนเดก็ สองคนคงต้อง
ขอให้คุณครามอุ้มทง้ั สองคนไปเจ้าค่ะ”
“เอ๊ะ? ครามยงั ไม่ตายเหรอ?!”

หนา้ 254

“ทำไมยังไมต่ ายกนั คะ?!”
“จะ...เจ้าค่ะ เหมือนคุณครามเขาจะมี แรร์สกิล = [ฟื้นฟู
ปานกลาง] อยู่น่ะเจ้าค่ะ เพราะแบบนั้นหากแผลไม่ได้ถึงขนาดทำให้
ตายได้แบบทันทีก็สามารถปล่อยให้ฟื้นฟูไปทีละนิดได้เจ้าค่ะ แล้วเขาก็
น่ังอยู่ตรงบันไดตรงนนั้ มาสักพกั แล้วนะเจา้ คะ...”
“อย่ามัวพูดอยู่เลยค่ะ ถ้าตกลงกันได้แล้วก็รีบไปกันเลยเถอะ
คะ่ เวลาตอนนี้ทกุ วินาทีมีค่ามากเลยนะคะ”
ฉันลุกข้ึนแลว้ พดู ออกไปแบบน้นั
“พวกคุณพนักงานเองกร็ ีบพาพวกลกู คา้ อพยพตามพวกทหาร
ไปกอ่ นเถอะนะเจา้ คะ”
คุณรญั หนั ไปพูดกบั คุณพนกั งานหญิงทย่ี งั คงยืนน่งิ อยู่
“คะ่ รับทราบแล้วค่ะทา่ นรญั ถึงฉันอยากจะช่วย แตเ่ รื่องลูกคา้
คงตอ้ งมากอ่ นจะไปเด๋ียวนคี้ ะ่ ”
หลังจากส้ินเสียงคุณพนักงานก็เดินลงบนั ไดวนไปทันที
“จะไหวเหรอคะ?”
“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะพวกพนักงานในร้านนี้เป็นคนมีฝีมือทั้งน้ัน
เจา้ คะ่ ”
“แบบนีน้ ่เี อง...”
“ถ้าแบบนั้นเราออกเดินทางกันเลยดีกว่าค่ะ ตกลงตามนี้นะ
เจ้าคะ”

หน้า 255

บทท่ี 5 เป้าหมายของดูอลั

“ไม่เอานา่ ทา่ นพอ่ ขา้ ไมอ่ ยากไปนี่นา”
“พูดอะไรของเจ้าดูอัล นี่น่ะเป็นงานที่ทรงเกียรติสุดๆ
เลยนะ ฮ่าๆๆ”
“อะไรกันกับอีแค่แบกเอาหนังสือเข้าไปในถ้ำแทนท่าน
ภทั รแคเ่ นี้ยอ่ะนะ? มนั ทรงเกียรติตรงไหนกันครับทา่ นพอ่ ?”
“เจา้ ไมร่ อู้ ะไรซะเลยนะดูอัล ภายในถำ้ นั้นน่ะมี ‘ผู้ใด’ อยู่
เจา้ ไมร่ ้รู ึ?”
“ก็ท่านวราลีอะไรนั่นใช่ไหมเล่า? เห็นว่าเป็นพี่ของท่าน
ภทั รด้วยป่านน้คี งแกห่ งำเหงือกสดุ ๆ ไปแลว้ มง้ั ...โอย๊ ?!”
ท่านพ่อเอามือเขกหัวข้าอย่างแรง แม้แต่ในตอนนี้ก็ยังจดจำ

ความรสู้ กึ เจบ็ ปวดในตอนนัน้ ไดด้ .ี ..

“เจ้าลูกบ้าอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ เดี๋ยวก็โดนเทพ
พิโรธเอาหรอก”

“หนอย...ข้าก็แค่พูดความจริงเท่านั้นเองน่ันแหละ…
โอย๊ ?!”

“เจ้าลูกบา้ น่ี! เจา้ กำลงั เข้าใจผดิ อยนู่ ะ เจ้าไมร่ ูร้ ึไงวา่ พวก
เทพนะ่ ไม่แกไ่ มต่ ายนะ่ ฮะ?!”

“ก็ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อนนี่นา แล้วท่านพ่อ
ทำอะไรแบบนมี้ านานรึยังละ่ เน่ีย?”

“อะไรๆ หมายถึงเอาของเข้าไปถวายท่านวราลีน่ะ
เหรอ?”

“นั่นแหละๆ เปน็ อย่างไรบ้างล่ะ?”
“อืม...ก็ไม่บ่อยหรอก เพราะปกติแล้วท่านวราลีจะ
อนุญาตแค่เพียงท่านภัทรกับคนอีกไม่กี่คนเข้าพบได้น่ะ เว้นแต่

หน้า 257

กรณีแบบนี้คือพวกท่านภัทรไม่ว่างน่ะ หากเดินเข้าเขตแดนของ
ทา่ นวราลสี ุ่มสี่สุ่มห้าได้กลายเป็นขี้เถ้าแน่...”

“อะไรกัน น่ากลัวมากเลยไม่ใช่เหรอนัน่ ?”
“ก็นะ แต่ขอเพียงได้ยลโฉมทา่ นวราลสี กั คร้ัง ไม่ว่าใครก็
คงจะรู้สกึ เหมอื นอายขุ ยั ถกู ยดื ขึน้ ไปอกี น่ันแหละ”
“อะไรกันๆ พูดแล้วทำหน้าแดงแบบนั้นน่ะท่านพ่อ ข้า
จะฟ้องท่านแม่นะ ทา่ นแม่ ท่านพอ่ นอกใจทา่ น โอ๊ย?!”
“เจา้ ลกู บ้า ใครนอกใจอะไรมิทราบฮะ?”
“ทา่ นพ่อจะเขกหวั ขา้ มากเกินไปรึเปลา่ เน่ยี ? มนั เจ็บนะ”
“เอาเถอะๆ ยังไงก็เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ อย่าทำอะไรเสีย
มารยาทละ่ รไู้ หม?”
“ค๊าบ...”

วันถัดมาข้าก็ได้ช่วยท่านพ่อของข้ายกกองหนังสือขนาด
มหึมาเข้าไปในถ้ำที่อยู่ของท่านวราลี แม้ในตอนแรกท่ีข้าได้ยินคำว่า
‘ถ้ำ’ ก็คดิ ไปเองวา่ จะตอ้ งเป็นสถานที่ที่น่าเบ่ือและมีแต่หินกับดินเป็นแน่
แตข่ ้านัน้ ก็คิดผดิ ไป

“โห อะไรกันเนี่ย งดงามกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีกนะท่าน
พ่อ!”

“แน่นอนอยู่แล้ว สถานที่ของเทพน่ะจะดูแย่ได้อย่างไร
กันเล่า”

นอกจากข้ากับท่านพ่อแล้วก็มีผู้ติดตามมาอีก 2 คน พวกข้า
เดินเข้ามายังพื้นที่ภายในถ้ำด้านใน ยิ่งเดินเข้ามาลึกก็ยิ่งเห็นถึงความ

หนา้ 258

งดงามของเครื่องเรือนและของประดับรวมทั้งหนังสือที่อยู่ตามชั้นอีก

มากมาย พอเดินเขา้ มาจนสดุ ทางเดนิ ก็พบเข้ากับประตขู นาดใหญ่
“กระผมอานุ ลูกน้องของท่านภัทรได้เตรียมของที่ท่าน

ตอ้ งการมาใหแ้ ล้วครับ”
ท่านพ่อของข้าก้มหัวอยู่หน้าประตูทางเข้าก่อนจะมีเสียงอัน

ไพเราะของหญิงสาวดังออกมา
“เข้ามาได้ กำลังรออยเู่ ลย”
“รับทราบครับ”
พอสิ้นเสียง ท่านพ่อก็พยักหน้าให้ข้าหนึ่งครั้งเป็นการบอก

ประมาณว่าอย่าทำอะไรที่เสียมารยาทเด็ดขาด ผู้ติดตามทั้งสองคนได้
เดินไปเปิดประตูทางเข้าให้พวกเรา พอประตูถูกดันออกไปพวกข้าก็ได้
เห็นห้องที่ตกแต่งหรูหรางดงามจนแทบจะลืมหายใจ แต่สิ่งที่งดงามย่ิง

กว่าห้องนี้ก็คือ...
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าหนอู านุ”
“ตวั กระผมยินดีอยา่ งยิ่งท่ีมีโอกาสได้เข้าพบท่านอีกครับ

ทา่ นวราล”ี
ท่านพอ่ ของขา้ ยืนก้มหวั ใหแ้ บบสภุ าพตวั ข้าเองกเ็ ช่นกัน
ในครั้งแรกที่ตัวข้าได้เห็นท่านวราลีนั้นรู้สึกได้แต่เพียงหัวใจ

ของตัวเองทเ่ี ตน้ จนอกแทบจะทะลุ ขา้ ไมอ่ าจจะละสายตาจากท่านวราลี
ไดเ้ ลย ไมเ่ คยคดิ ไมเ่ คยฝันวา่ จะมสี าวงามขนาดนอ้ี ยู่บนโลกใบน้ีดว้ ย...

“อ้าวๆ เจ้าพาเดก็ ท่ีไหนมาดว้ ยละ่ เน่ยี ?”
“ขออภัยครับ ขออนุญาตแนะนำนะครับ เด็กนี่คือบุตร
ของกระผมมีนามวา่ ดูอลั ครบั ”

หน้า 259

“เอ?๋ ! เจ้าหนอู านมุ ีลูกแลว้ รึน?่ี !”
“ก็อยา่ งทเี่ หน็ น่ีแหละครบั แหะๆ”
“อะไรกันๆ ไหนๆ ก็มาแล้วอยากจะนั่งคุยกับเราเสีย
หนอ่ ยไหมละ่ ?”
“จะ...จะดรี คึ รับ?”
“อย่าทำตัวหา่ งเหินแบบนั้นสิ เจ้าเป็นไม่กี่คนหรอกนะที่
ได้เขา้ มาพดู คยุ กับเราไดถ้ งึ ขนาดนนี้ ่ะ จงภูมิใจเสียเถอะ”
“ครับ ถ้างั้นจะให้กระผมวางหนังสือพวกนี้ตรงไหนดี
ครับ?”
“อืม ไปวางตรงนั้นก่อนก็ได้ นี่พวกเจ้าสองคนข้าง
หลังนะ่ ไปเอาเครื่องดม่ื มาให้ทสี ”ิ
““รบั ทราบครบั ””
พอพวกเราวางหนังสอื ตามที่ท่านวราลีส่งั เสร็จท่านพ่อของข้า

ก็กำลังจะนั่งลงกับพื้นไม่ใช่บนโซฟาข้าเองก็นั่งตามท่านพ่อเช่นกัน แต่

แลว้ ...

“พวกเจ้าจะไปนั่งพื้นทำไมกันล่ะ? ไปนั่งโซฟานุ่มๆ ดีๆ
สิ”

“แตว่ า่ ท่านวราลพี วกข้าเป็นผตู้ ้อยตำ่ ...โอ๊ย?!”
ท่านพ่อของข้าถูกท่านวลารีดีดพลังเวทย์จนกลิ้งล้มไป

ด้านหลัง

“ทะ...ทา่ นพ่อ?”
“เจ้าบ้า เราไม่ได้ถือตนเป็นใหญ่ถึงขนาดจะให้ผู้ที่ทำดี
กับเรานั่งระดับเทียบเท่ากันกับเราไม่ได้หรอกนะ มานั่งดีๆ ได้
แลว้ เจ้าหนอู านุ”

หน้า 260

“คะ...ครบั ”
หลังจากได้รับอนุญาตข้าและท่านพ่อก็ได้นั่งบนโซฟาของ
ท่านวราลีและได้พูดคุยกันหลายต่อหลายเรื่อง ทั้งเรื่องความเป็นอยู่
ภายนอกเรื่องที่ไม่ได้เจอกันนานขนาดไหนแล้ว แต่งงานตอนไหน ท่าน
แมข่ องขา้ เปน็ คนอยา่ งไรงามรเึ ปลา่ พอพดู คยุ เสรจ็ พวกเราก็ออกมาจาก
ถำ้ ของทา่ นวราลีแล้วตอนนน้ั ข้ายังจำได้ดี
ในตอนท่ถี งึ บา้ นแลว้ ข้าก.็ ..
“ท่านพอ่ ๆ”
“ว่าไงดูอลั ?”
“ขา้ อยากจะแต่งงานกบั ทา่ นวรา...โอย๊ ?!”
ขา้ โดนเขกหวั อกี ครั้ง
“จะ...เจ้าลกู บา้ อย่าพูดอะไรแบบนัน้ นะ!”
“ทำไมกันเล่า?!”
“ข้าเองก็เข้าใจความรู้สึกของเจ้านะลูกข้า แต่ว่ากับ
ทา่ นวราลนี ะ่ ไมไ่ ดห้ รอก”
“ทำไมกันละ่ ท่านพอ่ ?”
“เจ้าเคยฟังเรื่องเลา่ ของท่านภทั รไหมละ่ ?”
“นิทาน...ที่ว่าท่านวราลียังรอการกลับมาของคนสำคัญ
อยูน่ ่ะเหรอครับ?”
“ใช่แล้วล่ะ เพราะแบบนั้นท่านวราลีก็คงยังอยู่แบบนั้น
นัน่ แหละ ทา่ นอย่ใู นถ้ำน้ันมาก่อนท่ีข้าจะเกิดเสียอีกนะดูอัล ท่าน
ไม่เคยออกไปไหนเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะแบบนั้นท่านถึงดีใจ
เวลาทไี่ ด้พดู คุยเร่อื งโลกภายนอกอยา่ งที่เจ้าเห็นนัน่ แหละ”

หน้า 261

“อะไรกัน...ทำไมต้องรอคนที่อาจจะไม่กลับมาด้วยล่ะ
ครับ? แบบน้ีทา่ นวราลไี ม่น่าสงสารแย่เหรอครับ?”

“ก็นะ แต่คนเราก็อยู่ได้ด้วยความหวังใชไ่ หมล่ะ? เพราะ
แบบนั้นท่านเองก็มีความสุขในแบบของท่าน มีความสุขที่ได้หวัง
และถึงคนที่รออยู่อาจจะตายไปแล้วจริงๆ แต่ว่าตัวท่านมีอายุที่
ยืนยาวกว่าพวกเรามากนัก ท่านอาจจะหวังไว้ว่าสักวันอาจจะได้
พบเจอกบั คนๆ นั้นทีม่ าเกิดใหม่กไ็ ดล้ ะ่ มงั้ ?”

“พูดอะไรของทา่ นพ่อเนย่ี ? นา่ สับสนสดุ ๆ เลยนะครับ?”
“ก็อย่างที่พูดไปนั่นแหละดูอัล การที่เจ้าจะรักและ
เทิดทูนท่านวราลีมันไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะ แต่อย่าเอาความรัก
ของเจ้าไปทำเรอ่ื งทม่ี ันผดิ จนทำใหท้ ่านวราลีเสียใจล่ะรู้ไหม?”
“ผดิ ที่วา่ มันยังไงกันแน?่ ขา้ ไมเ่ ข้าใจเลยสักนดิ ทา่ นพอ่ ”
“ก็นะ ฮ่าๆๆ เอาล่ะพอแค่นี้แหละ ขา้ ไปแล้วละ่ นะ”
พอขา้ ไดพ้ ูดคุยกับท่านพอ่ เสร็จส้ิน สิ่งท่อี ย่ใู นความคิดของข้า
มีเพียงความไม่เข้าใจและความสับสน ทำไมท่านวราลีต้องทนรอคนที่
ทำให้ท่านต้องเป็นแบบนี?้ ทั้งๆ ที่สนใจโลกภายนอกแต่ทำไมท่านถงึ ไม่
ออกมาข้างนอก? รักษาสัญญากับคนท่ีไม่อยู่แล้วจะได้อะไร? ข้ารู้สึก
โกรธแคน้ โชคชะตาทีท่ ำให้ท่านวราลีต้องอยแู่ บบนั้น
หลังจากผ่านไปหลายปีข้าก็ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เข้าใกล้
ท่านวราลีมากขึ้นอีกสักหน่อย ข้าฝึกฝนตัวเอง ออกไปปราบปรามมอน
สเตอร์ ออกรบกับแนวหน้าของอาณาจักรลาร์น่าเพื่อป้องกันประเทศ
และได้รับทั้งยศถาบรรดาศักด์ิและชื่อเสียง ข้าฝึกฝนขัดเกลาตัวเองใน
ทกุ วนั และทกุ ครงั้ ที่ทา่ นภทั รไมอ่ ย่ขู ้าก็จะขออาสานำหนงั สือและของใช้

หน้า 262

ต่างๆ เข้าไปให้ แม้จะเป็นช่วงเวลา 1 ปีครั้งบ้าง 2 ปีครั้งบ้าง แต่ข้าก็มี
ความสขุ กบั การทีไ่ ดเ้ ข้าพบ แต่หลงั จากนั้น 7 ปีขา้ ก็ไมไ่ ด้เขา้ พบท่านวรา
ลีอีกเลย เนื่องจากท่านนลินหลานสาวแท้ๆ ของท่านภัทรนั้นให้กำเนิด
ลกู แฝดหญิงออกมา หลงั จากคลอดลกู ไดไ้ มถ่ ึง 3 ปี ท่านนลินและสามีก็
เขา้ รว่ มสงครามกับอาณาจักรลาร์น่าเพ่อื ต้านกองกำลงั ของอสูรตนหนึ่ง
แล้วเกิดเสียชีวิตในสงครามทั้งคู่ ทำให้ท่านภัทรโศกเศร้าเสียใจอยู่นาน
หลังจากนั้นท่านก็เอาแต่อยู่ในเมืองเพื่อดูแลหลานสาวทั้งสอง โดยไม่
ออกจากเมอื งเลยแม้แต่ครง้ั เดียว มันเลยทำให้ขา้ เรมิ่ มีความรู้สึกโหยหา
ทา่ นวราลีมากย่ิงขน้ึ จนกระทั่งในตอนนั้นเอง...

“ไม่คิดเลยว่าทหารผู้ซื่อสัตย์อย่างเจ้าจะลงมือทำการ
กบฏเชน่ นี้นะดอู ัล!”

“ข้าต้องการเมืองนี้ ข้าต้องการที่จะปกครองเมืองแทน
ท่านแล้วทำการปลดปล่อยทา่ นผูน้ ้นั ซะ!”

ข้าได้ทำการก่อกบฏ เพื่อที่จะยึดอำนาจของท่านภัทร
เป้าหมายของข้ามีเพียงปลดปล่อยท่านวราลีเพียงเท่านั้น เพราะมี
เป้าหมายเช่นน้ันข้าถึงได้หันคมดาบไปหาท่านภัทร แม้จะมีผู้คนล้มตาย
จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นมากมายก็ตาม แต่ตัวข้าไม่ได้สนใจเลยแม้แต่
น้อยเพอ่ื เป้าหมายของข้าแล้วกันเสยี สละเพยี งเล็กน้อยก็ถือเสยี วา่ คุม้ ค่า

ข้าได้ทำการดวลกับท่านภัทรในตอนสุดท้ายและข้าก็พา่ ยแพ้
แบบฉิวเฉียดเท่านั้น ในตอนที่ข้าถูกขังและรอคำตัดสินอยู่นั้น ท่านพ่อ
ของข้าก็ได้สิ้นชีพจากการฆ่าตัวตายเพอ่ื ให้ทา่ นภัทรยกโทษให้กับข้า ใน
ตอนนั้นถึงจะเสียใจแต่ก็ดีใจทีข่ ้ายังมโี อกาสท่ีจะทำให้เป้าหมายของข้า

หนา้ 263

เป็นจริงได้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ข้าต้องรอ รอโอกาสที่จะมาถึง จะไม่เร่งรีบ
เหมือนที่แล้วมา จะไม่ผิดพลาด แม้ในตอนนั้นข้าควรจะโดนโทษ
ประหารไปแล้วแต่เพราะคุณงามความดีของท่านพ่อรวมถึงตัวข้าและ
เส้นสายในอาณาจกั รเลยทำใหข้ ้ายงั รอดชวี ิต หลังจากนั้นขา้ กพ็ ยายาม
แสร้งทำตัวใหม้ ปี ระโยชนต์ อ่ ทา่ นภทั รพยายามเลยี แขง้ เลียขา ใช้เวลาอีก
เพียงเล็กนอ้ ยขา้ ก็กลับมาปกครองเมอื งทางทศิ ใต้ได้ดงั เดมิ

เมื่อวาน เมื่อข้าได้ทราบเรื่องของผู้ที่มาจากต่างโลกข้าก็มี
ความรู้สึกกลัวจนตัวสั่นขึ้นมากับคำพูดของท่านภัทร ที่บอกว่าเจ้าเด็ก
นั่นคือคนที่อยู่ในคำพยากรณ์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับท่านวราลีด้วย แล้ว
ในตอนนที้ ี่ท่านภัทรออกจากหมู่บ้าน ครั้งนเี้ ลยเป็นโอกาสเดียวที่จะสาน
ต่อจากเรื่องในอดีตอีกครั้ง ใช้โอกาสนี้ฆ่าเจ้าเด็กนั่นและปลดปล่อย
ทา่ นวราลอี อกมา

[ทางทิศใตข้ องเมอื งก่อนการจลาจลจะเร่ิม 4 ช่ัวโมง]
“เอาละ่ เรมิ่ แผนการได้”
“รับทราบ!”
ข้าได้สั่งการลูกน้องที่มีอยู่จำนวนมากให้ทำตามแผนการท่ี
วางเอาไว้ กอ่ นจะมกี ารเร่มิ จดุ ระเบดิ ประกายไฟในงานเทศกาลเลก็ น้อย


[ย้อนเวลากลับไปสักเล็กนอ้ ย]
ณ ปราสาทในอาณาจกั รลาร์น่าหลังจากที่เพียรแยกจากพวก
ของกษัตริย์อานัวร์ ก็รีบขี่ม้ามาแจ้งข่าวให้ฉันทราบตามที่ได้รับสั่งมา

หน้า 264

ทนั ที โดยใชเ้ วลาประมาณ 3-4 ช่ัวโมงก็มาถึงปราสาทได้อย่างปลอดภัย
ที่ขากลับมาเร็วกว่าขาไปน้ันก็เพราะเขาไม่ต้องวิ่งรอรถม้าและที่สำคัญ
พวกเขาข่มี า้ เลาะทางปา่ มาตรงๆ ไม่ไดว้ ง่ิ ตามถนนดนิ ตามปกตินั่นเอง

“เปน็ ความจรงิ เหรอเพียร?”
“ครับ เป็นเร่ืองท่ีได้ฟังจากท่านมักรีผลโดยตรงเพราะแบบนัน้
ไม่ใช่เรื่องหลอกลวงแน่ครับ!”
เพยี รน่ังคุกเขา่ อยูภ่ ายในหอ้ งของฉัน
“นั่นสินะคะ ที่บุกเข้ามาในห้องของฉันแบบน้ีก็คงจะเปน็ เรื่อง
เรง่ ด่วนจริงๆ นน่ั แหละ”
“เรื่องนั้นต้องขออภยั ด้วยครับ!”
“ถ้าแบบนั้นก็ทำตามที่ท่านปู่ทวดสั่งเถอะ ไปเรียกคนมาให้
ได้มากทสี่ ดุ แล้วแจง้ เรอื่ งไปท่กี ิลดด์ ้วยนะคะ”
“รบั ทราบครบั !”
พอไดร้ บั คำสัง่ เพียรกว็ งิ่ ออกไปจากหอ้ งทนั ที
(เปน็ เรอื่ งแล้วสนิ ะเน่ีย....)
ฉนั ทำได้แค่พมึ พำอยใู่ นใจคนเดียว
หลังจากที่เพียรรวบรวมทหารและนักผจญภัยมาได้ก็มาแจ้ง
ขา่ วอกี ครง้ั
“ท่านแจนด์ครับ คนที่รวบรวมมาไดต้ อนนี้มีมากสุดหา้ พันคน
ครบั รวมนักผจญภัยแล้วดว้ ยครบั ”
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ จะเรียกคนที่อยู่นอกเมืองหลวงมามันก็ต้อง
ใชเ้ วลาค่อนขา้ งมากทีเดยี ว...”

หนา้ 265

“ถา้ แบบนน้ั จะแบง่ ไว้ทนี่ ีค่ รงึ่ หนึ่งเลยดไี หมครับ?”
“ไม่ จะไมท่ ำอย่างน้นั ”
“ทะ...ทำไมละ่ ครบั ก็ฝา่ บาท กษตั รยิ ์อานวั ร์ท่าน...”
“เหลือทิ้งไว้แค่ 5% ก็พอ แบ่งไว้ที่ปราสาท 250 คนโดยเป็น
ทหารทข่ี น้ึ ตรงตอ่ กษัตริยเ์ ท่านั้นนะ ส่วนทเี่ หลืออีก 4,750 คนให้รวมนัก
ผจญภยั แลว้ ไปรวมตัวกันท่ีหัวเมอื งหลวงตามที่ท่านมักรีผลบอก ฉันเอง
ก็จะไปด้วย สว่ นเพยี รคอยส่งั การอยู่ทน่ี ซ่ี ะ!”
“ทำไมกนั ล่ะครับ?! มนั อนั ตรายเกนิ ไปนะครับ!”
“ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีน่ะ ไม่ใช่ที่ปราสาทนี้แต่เป็น
ทิศทางของเรื่องที่ได้ทราบมา อย่างน้อยถ้าฉันอยู่ที่นั่นก็น่าจะพอช่วย
อะไรได้ไม่มากก็น้อย ก่อนจะไปให้แบ่งกล่มุ กันเป็นกลมุ่ ละ 250 คนเป็น
19 กลุ่มให้แบ่งกลุ่มพยาบาลกับกลุ่มช่วยอพยพต่างหากไว้อีกอย่างละ
2 กลมุ่ ดว้ ยนะ คดั เลือกหวั หนา้ ในกลุ่มมาคอยสัง่ การเผื่อไวด้ ว้ ย”
“ทำไมถงึ ต้องแบง่ ไปเยอะขนาดนั้นละ่ ครับ?”
“จากที่ฟังมายังไงเรากต็ ้องล้อมกรอบของเขตป่าเอาไว้ แล้วก็
เรื่องอสูรน่ะฉันไม่รู้ทิศทางของมันก็จริงแต่ยังไงก็ ต้องแบ่งทห ารไป
ชว่ ยเหลอื ให้มากทีส่ ุดก่อนละ่ หากแบง่ กลุ่มกันเยอะๆ โอกาสท่ีจะมีผู้คน
เสียชีวิตทั้งกองแบบรวดเดียวก็จะน้อยลง มันจะเป็นการลดจำนวน
ผู้เคราะห์ร้ายได้ระดับหนึ่ง เพราะจากที่ท่านมักรีผลบอกเพียรมา ไม่มี
ใครพอสกู้ บั อสรู ได้เลยไม่ใช่เหรอ? ถ้ายกขบวนไปเปน็ กลมุ่ ใหญๆ่ ถา้ โชค
ร้ายไปซ้อนทับกับเส้นทางของอสูรเขา้ คงไดต้ ายกับทั้งหมดรวดเดยี วแน่
แถมการแบ่งกลุ่มไว้เยอะๆ น่ะ ยังช่วยให้มีโอกาสป้องกันมอนสเตอร์ที่

หนา้ 266

จะหลุดเข้าไปในเขตป่าได้มากกว่าเดิมด้วย ยังไงแผนการนี้ต้องมี
ผู้เคราะห์ร้ายแนน่ อน เพราะแบบนั้นควรจำกัดให้อยู่ในตัวเลขน้อยที่สุด
เขา้ ไวก้ อ่ นดกี วา่ ”

“ขะ...เขา้ ใจแลว้ ครบั จะทำตามคำสัง่ เด๋ียวนีค้ รบั ”
เพียรวงิ่ ออกจากห้องของฉันไปอีกคร้ัง
(จากที่ฟังตามคำบอกเล่า เป้าหมายของอสูรคือการชิงตัวผู้มี
พระคุณของท่านปู่ทวด มีโอกาสที่จะเดินทางเข้าไปในเมืองของท่านย่า
ภัทรแล้วกลับออกมาเป็นสองช่วง ตอนนี้อสูรอาจจะยังไม่เผยตัวเพราะ
กำลังจะรอโอกาสที่จะชิงตัวอยู่ก็เป็นได้ ไม่สิ...ถ้าหากเข้าเขตป่าไปได้
แล้วแต่ที่ยังไม่เผยตัวก็เพราะไม่รู้ว่าเป้าหมายเป็นคนไหนรึเปล่านะ?
เรื่องที่ฟังมาคือ พวกเขาตกลงมาจากฟ้ าพร้อมกับ กลิ่นไอของ อ สู ร
เล็กน้อยก่อนจะหายไป กลิ่นไอของอสูรตนทีอ่ ยู่กับเขาตอนแรกกับตนท่ี
กำลังมุ่งหนา้ ไปชิงตัวเขา มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นคนละตนกัน? เพราะ
หากเป็นอสูรตนเดียวกันจริงก็คงจะบุกไปชิงตัวในตอนที่ท่านย่าภัทรไม่
อยู่ไปแลว้ รเึ ปลา่ ? แถมยงั มีความเป็นไปได้ที่มันจะแฝงตัวเข้าไปในเมือง
ของท่านย่าภทั รแล้วตอนน้ี ถ้าแบบนัน้ ...)


[เวลาปจั จุบนั ]
ณ ร้านอาหารร็อคโค่ทางทิศตะวันออกของเมืองหลังจากที่
พนักงานพาลูกคา้ อพยพไปแล้ว
“ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ ท่านเปาโลทั้งๆ ที่ท่านควรจะมา

หน้า 267

พกั ผ่อนแทๆ้ ”
ดฉิ นั พดู กับทา่ นเปาโลทีแ่ บกรา่ งของท่านกลั ยาใหอ้ ยู่
“อย่าได้ใส่ใจไปเลยครับท่านรัญ ตัวผมกับท่านภัทรก็รู้จักกัน

มานาน และในตอนนี้ที่เมืองของท่านภัทรเดือดร้อน ผมเองก็จะคอยให้
การสนบั สนนุ เตม็ ทค่ี รบั ...จะว่าไปแลว้ คนท่ีอยู่ในบ้านท่านรญั ไม่ใช่ว่าจะ
อพยพไปด้วยแลว้ เหรอครบั ?”

ท่านเปาโลเองกเ็ หมือนจะนึกขนึ้ ได้แล้วถามดฉิ ันกลับมา
“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ เป็นบ้านของผู้นำนี่เจ้าคะ ทุกคนต้อง
ปกั หลกั ปกป้องตัวบา้ นเปน็ แน”่
“แบบนี้เองสินะครับ เข้าใจแลว้ ครับ”
ตอนน้ีพวกเรามารวมตัวกนั อยทู่ หี่ ลงั ประตูของรา้ นรอ็ คโค่
“ขอขอบคุณทกุ คนทใ่ี ห้ความร่วมมือกันนะเจา้ คะ ถ้าอย่างนั้น
ไปกันเลยเจ้าคะ่ ”
““ค่ะ/ครับ””
พวกเราทำตามแผนที่วางเอาไว้โดยให้ดิฉันคุ้มกันอยู่ด้านหน้า
ส่วนคุณเอวาคุ้มกันอยู่ท้ายขบวน ส่วนพวกเด็กแฝดยกให้คุณครามที่
สภาพไม่พร้อมต่อสู้อุ้ม ส่วนท่านกัลยาให้ท่านเปาโลเป็นคนแบกและ
ท่านพิมทีย่ ังว่งิ ไหวก็ให้วงิ่ ตามมา
หลังจากสน้ิ เสียงของดิฉนั พวกเราทกุ คนกอ็ อกจากร้านแล้วว่ิง
กันไปตามท้องถนนโดยมเี ป้าหมายคอื บา้ นของดิฉนั
“โหดรา้ ย...”
“ถึงจะผ่านการสรู้ บมา แต่มาเหน็ การฆา่ แบบไม่เลือกแบบน้ี ก็

หน้า 268

ทำใหส้ ภาพจิตใจยำ่ แยเ่ หมือนกนั นะคะ”
คณุ เอวากำลังพูดคยุ กบั ท่านพมิ อย่ทู ่ีทา้ ยขบวน
“นี่ๆ เอาผ้าปิดตาท่านดาริษากับท่านดาริณีเรียบร้อยแล้วใช่

ไหมคราม?”
“แน่นอนอยู่แล้วน่า ใครมันจะไปยอมให้คุณหนูมาเห็นภาพ

อะไรแบบน้กี นั เล่าเอวา!”
“เงยี บๆ หน่อยเจ้าค่ะคณุ คราม”
“ขะ...ขอโทษครับ”
ดิฉนั ตำหนิคณุ ครามที่กำลงั ส่งเสยี งดงั
สภาพเส้นทางตอนนี้ของพวกเรามศี พนอนอยู่เตม็ ไปหมด ไม่

วา่ จะเปน็ ผชู้ ายเดก็ คนชราหรอื ผหู้ ญงิ พ่อคา้ แมค่ า้ บางส่วนก็โดนลูกหลง
ไปด้วยเช่นกัน นอกจากศพแล้วก็ยังมีไฟที่ลุกลามไปเรื่อยๆ ไม่หยุด
เช่นกัน ก็จริงที่ดิฉันสามารถใชพ้ ลังเวทยข์ องดิฉันดับไฟได้ แต่หากวิ่งไล่
ดับไฟไปตลอดทางกว่าจะถึงสถานที่เป้าหมายพลังเวทย์ของดิฉันคงได้
แห้งเหือดกอ่ นแน่ ดิฉนั เลยเลือกดับเฉพาะอันทีจ่ ำเป็นกอ่ นเทา่ นั้น

ในขณะที่วิ่งอยู่นัน้ ดิฉันก็สังเกตเห็นสิ่งผดิ ปกติ นั่นคือศพของ
คนที่สวมชุดคลุมที่เข้าโจมตีผู้คนนั้นไม่ได้โดนไฟเผาแม้จะอยู่ในกอง
เพลิง

(หรอื วา่ ...)
“ทุกทา่ นเขา้ ไปหลบที่ซอกอาคารตรงนนั้ กอ่ นเจ้าค่ะ”
ทุกคนพยักหน้าและทำตามที่ฉันบอกแต่โดยดี พอเห็นทุกคน
เข้าไปด้านในแล้ว ดิฉันก็ออกวิง่ ไปตามทอ้ งถนนเพ่อื ไปเอาเสื้อคลุมสีดำ

หนา้ 269

จากศพของพวกทีเ่ ข้าโจมตีออกมาจนครบจำนวนคนแล้วกลบั มายังซอก
อาคารตรงท่ีทุกคนอยู่กนั

“นี่เจ้าค่ะ อย่างน้อยให้ทุกท่านใส่ไว้ด้วยนะเจ้าคะ ดิฉันเองก็
ใส่แลว้ ”

“เสอ้ื คลมุ ของพวกน้นั นค่ี รบั ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ อยากให้ทุกท่านสวมใส่เอาไว้ ในตอนที่วิ่งมา
ดิฉันสังเกตเหน็ ว่าเสือ้ คลุมตัวนีม้ ันมีคุณสมบัติกันไฟที่ลุกลามอยูต่ อนนี้
ได้เจา้ ค่ะ เจา้ พวกนคี้ งเตรยี มการมาอยา่ งดีแลว้ เป็นแน.่ ..”
“ถึงจะดูสกปรกแต่ไม่มีทางเลือกสินะครับ? พวกคุณหนูเองก็
อดทนใส่ไปก่อนนะครบั ”
““อมื ””
เดก็ แฝดทั้งสองฟงั คำทคี่ รามพูดอย่างว่าง่าย
“อยา่ งไรก็ตามรีบๆ สวมหน่อยนะเจา้ คะ ถา้ พร้อมแลว้ พวกเรา
จะไปกนั ตอ่ ”
ทุกคนรับเสื้อคลุมไปสวมอย่างเร่งรีบและทำการจัดขบวนกัน
อกี ครงั้ แลว้ ออกวงิ่ กนั ตอ่ ตามเสน้ ทางเดิม
พวกเราวิ่งด้วยความเร็วโดยไม่หยุดพักเพื่อมุ่งหน้าสู่สถานที่
เป้าหมาย ท่านพิมก็เริ่มมีสหี น้าแย่ลงเรือ่ ยๆ คงเพราะตอ้ งมาเห็นสภาพ
ของผู้คนที่ล้มตายอยู่ตอนนี้เป็นแน่ ในใจของดิฉันนั้นกำลังร้อนรุ่ม รู้สึก
โกรธแคน้ รสู้ กึ อยากจะสาปแช่งผูท้ เ่ี ป็นตัวการ ใจจริงอยากจะไปตามหา
มนั เสยี ซะตอนนี้ แต่ชวี ติ ของท่านกัลยาตอ้ งมาก่อน
(เจบ็ ใจนัก...)

หนา้ 270

ดิฉันในตอนนี้ทำได้เพียงขบริมฝีปากและอดกลั้นความรู้สึก
เอาไว้

ฟรว้ิ ววว…
มีลูกศรของหน้าไม้พุ่งตรงมาด้านหน้าสองดอก พอดูจาก
ทิศทางดิฉันก็เห็นผู้ที่ยิงอยู่ด้านข้างของมุมอาคารในระยะประมาณ 10
เมตร 2 คน
ดฉิ ันใชม้ ือเปล่าทง้ั สองข้างรับไว้และเพิ่มพลังเวทย์ของตัวเอง
ลงไปในลูกศร ก่อนจะเขวี้ยงกลับไปยังผู้ที่ยงิ ลูกศรออกมาอย่างรวดเร็ว
โดยไม่หยดุ ขาที่วิง่ อยู่
ฉบึ ... ตงึ ...
ลูกศรเสียบทะลุศรีษะของคนสวมเสื้อคลุมทั้งสองอย่าง
แม่นยำ กอ่ นร่างจะลม้ ลงไปกบั พ้นื
“ทุกคนช่วยอดทนอีกสักนิดนะเจ้าคะ เราวิ่งมาได้ครึ่งทาง
เกือบจะถงึ ทหี่ มายแล้ว และให้ระวังตัวใหม้ ากๆ เพราะน่าจะเข้าเขตของ
ศตั รูแล้วเจา้ คะ่ !”
พอได้ยินดิฉันประกาศออกไปแบบนั้นทุกคนก็เริ่มมีสีหน้าตึง
เครยี ดขึ้นมา
และขณะท่ีพวกเรากำลงั วิง่ อยนู่ ั้นเอง...
“ทุกคนหยดุ กอ่ นเจ้าค่ะ...”
“มะ...มีอะไรเหรอครบั ท่านรัญ?”
“ดา้ นหนา้ ของพวกเรา มศี ัตรจู ำนวนมากปิดทางอยู่เจ้าค่ะ”
“วา่ ไงนะ?!”

หน้า 271

ใช่ ศัตรูสวมเสื้อคลุมสีดำจำนวนมากยืนปิดเส้นทางของพวก
เราอยู่ตอนนี้ ดิฉนั สมั ผัสไดถ้ งึ เหงอื่ เย็นๆ ของตวั เองทไี่ หลอยู่ข้างแก้ม

หากเป็นดิฉันคนเดียวก็อาจจะฝ่าไปได้ แต่ตอนนี้ต้องทำ
หน้าที่คุ้มกันด้วย มันเลยเป็นเรื่องที่ลำบากพอตัว ดูจากสายตาน่าจะมี
อยา่ งนอ้ ย 30 คนแนน่ อน ทงั้ นกั ดาบ นักธนูรวมถึงโจรและจอมเวทย์ ถึง
ตวั ดฉิ ันจะสู้ไหวแตก่ ็คงเสยี เวลาโดยใช่เหตุ

(มแี ตต่ อ้ งใชแ้ ล้วละ่ มั้ง...แม้จะผลาญพลังเวทย์เยอะก็เถอะ)
“โอ้!”
เหมือนศัตรเู องกส็ งั เกตเหน็ พวกเราแลว้ กำลังว่งิ เข้ามา
เวทย์[กระสุนไฟ]ขนาดเท่าศีรษะมนุษย์ถูกยิงเข้ามาหาพวก
เราไมต่ ่ำกว่า 10 ลูก
“ท่ารัญ?!”
ดิฉันเคลือบพลังเวทย์ธาตุน้ำไว้ที่ฝ่ามือแล้วชกไปที่[กระสุน
ไฟ]อย่างตอ่ เน่ืองจนสลายไปทั้งหมด
“คณุ เอวา คุ้มกันทกุ คนดว้ ยนะเจา้ คะ”
“ดะ...เดี๋ยวสิคะ? คิดจะทำอะไรกันคะท่านรัญ? นั่นน่ะมัน
จำนวนเยอะเกนิ ไปนะคะ ใหด้ ฉิ นั ชว่ ยสจู้ ะเสยี เวลานอ้ ยกวา่ นะคะ”
“ถงึ จะเป็นแบบนั้นแต่เรอื่ งคุ้มกนั —”
“ผมจะทำเองครบั !”
คุณครามพูดข้ึนมาด้วยสหี น้าแนว่ แน่
“ไหวแลว้ รึเจา้ คะ?”
“ครับ ผมเองก็เป็นองครักษ์ ตอนนี้สบายมากครบั ผมสาบาน

หน้า 272

ว่าจะปกป้องทุกคนเอง เพราะแบบนั้นพาเอวาไปด้วยเถอะครบั ท่านรัญ”
(ไม่ใช่เวลามามวั คิดแลว้ สินะ...)
“ตามนั้นเจ้าค่ะ คุณเอวาตามดิฉันมาเลยนะเจ้าค่ะ แล้วก็ถ้า

ดิฉันดีดน้ิวก็ขอใหท้ งิ้ ทกุ อยา่ งแล้วนอนหมอบทันทีเลยนะเจ้าคะ”
“ถงึ ไมร่ วู้ ่าทา่ นรญั จะทำอะไรแต่เขา้ ใจแล้วคะ่ !”
ดิฉันกับคุณเอวาพวกเราพุ่งตัวออกไปหากลุ่มของศัตรูพร้อม

กนั ขณะที่เขา้ ปะทะกบั ศัตรอู ย่นู ้ันเอง ดฉิ นั ก็...
“ตวั ข้าขอวงิ วอน…”
“ทะ...ทา่ นรัญ รา่ ยเวทยข์ ณะสู้ประชิดเหรอคะ?!”
“ตายซะ!”
เสียงศตั รปู ระกาศกอ้ งพรอ้ มฟันดาบใสด่ ฉิ ัน
ดิฉันหลบดาบแล้วใช้สันมือขวากระแทกเข้าไปที่คอหอยของ

ศัตรูที่ฟันดาบลงมาใส่ตัวดิฉันจนกระเด็น แล้วหลบดาบของอีกคนท่ี
กระโจนเข้ามา

“พระแม่แห่งสายน้ำ...”
พวกศัตรูกระโดดถอยหลงั หลบก่อนจะมีกระสุนไฟลอยเข้ามา
หาดิฉันกับคุณเอวา แต่ทั้งดิฉันและคุณเอวาก็ปัดกระสุนไฟนั้นออกไป
อย่างง่ายดาย ดูท่าแล้วจอมเวทย์ท่ีอยู่ดา้ นหลงั ตรงน้ันคงใชไ้ ด้เพียงเวท
มนตร์ระดับนอร์มอลเท่านั้น จึงไม่เป็นเรื่องยากที่จะหลบหรือปัดป้อง
ออกไป
“หนอย...จัดการรวดเดียวไปเลยพวกแก ผู้หญิงแค่สองคนไม่
เท่าไหร่หรอก ถึงจะเป็นเหลนของผู้นำเมืองนี้แต่ถ้าจำนวนขนาดนี้ก็

หนา้ 273

จัดการได้สบาย ลุยเขา้ ไปเลย!”
“โอ้!”
ศัตรูเข้ามาโจมตีพวกเราอย่างต่อเนือ่ ง
“มาสถิตในกายขา้ ...”
“อั๊ก?!”
คุณเอวาฟันดาบลงไปบนตัวศัตรูคนหนึ่งก่อนจะหมุนตัวแล้ว

เตะศัตรอู กี คนจนปลวิ กระเด็น
ดิฉันหลบดาบที่ฟันลงมาและเพ่งสมาธิกับลูกศรที่ถูกยิงมา

จากนกั ธนูท่อี ยบู่ นอาคาร ก่อนจะจบั ลกู ศรแล้วเขวีย้ งกลบั ไปหาผ้ทู ่ียิงมา
ทุกครัง้ จนนักธนดู า้ นบนอาคารท่ียงั เหลอื รอดหยุดยงิ มาแล้ว

“โปรดใหข้ ้ายืมพลงั ของพระแม่...”
ดิฉันกระโดดหลบดาบของนักดาบทีฟ่ ันเปน็ แนวขวางก่อนจะ
ม้วนตวั เตะโจรทกี่ ำลังพงุ่ เข้ามาใชม้ ีดแทงดฉิ นั กลางอากาศ
“เพ่ือนำพาความสงบสุขมาสผู่ องเรา...”
เคลง้ ...
เสียงดาบของคุณเอวากับศัตรูปะทะกันดังขึ้นหลายต่อหลาย
ครั้ง แม้คุณเอวาจะมีฝีมืออยู่มาก แต่ก็คงจะแพ้จำนวน แถมศัตรูพวกนี้
ต้องมีฝีมือเทียบเท่านักผจญภัยระดับเงินแน่ๆ หรือก็คือเจ้าพวกนี้น่าจะ
มเี ลเวล 2 กนั แล้วน่นั เอง
“เพ่ือขจดั เส้ยี นหนามตรงหนา้ ...”
(พอต้องสู้ระยะประชิดไปด้วยทำให้รักษาสมาธิในการ
รวบรวมพลังเวทยค์ ่อนขา้ งยากมากเหมอื นกันนะเจ้าคะ...)

หนา้ 274

“เฮย้ ! ยัยเหลนผนู้ ำมันจะร่ายเวทย์จบแลว้ นะ หนกี ันเถอะ!”
“จะไปกลัวทำไม?! มนั รา่ ยไมจ่ บบทหรอก รีบเข้าไปจดั การกัน
ซะสิ รุมไปเลย!”
ศัตรูทั้งหมดนอกจากนักธนูกับจอมเวทย์ที่อยู่ด้านหลังเขา้ มา
รุมลอ้ มพวกเราเอาไว้
(เสรจ็ ดิฉันละ่ ...)
แปะ...
ทนั ทีท่ีดิฉันดดี นว้ิ คณุ เอวาก็ทง้ิ ตัวหมอบลงกบั พ้ืนทันที
“กงล้อสายนำ้ ดดั แปลง!”
มีน้ำมาจับตัวกนั ทีม่ อื ของดิฉนั พอเห็นแบบนั้นดฉิ ันก็หมุนตวั
เป็นวงกลมดว้ ยความเรว็ 1 รอบ
คมมีดที่ถูกสร้างจากเวทมนตร์ธาตุน้ำของดิฉันถูกกวาดเป็น
วงกลมแนวขา้ งแลว้ กระจายตัวออกไปในระยะ 5 เมตร
ตุบ.. ตุบ...
ทันทีที่ดิฉันหมุนตัวครบรอบ เสียงรอบข้างก็หายไปหมดแล้ว
เหลอื เพียงเสียงเศษเน้อื ท่ถี ูกตดั และรา่ งไรว้ ญิ ญาณที่ลม้ ลงกระแทกพน้ื
ทั่วบริเวณมีแต่เลือดที่นองอยู่กับพื้นถนนและกำแพงของ
อาคาร
“มะ...ไมจ่ รงิ พวกเราถอยกนั ก่อนเถอะ!”
“ปะ...ปศี าจชัดๆ!”
เสยี งของจอมเวทย์และนักธนูดงั ขึ้นก่อนจะว่งิ หนีไป
(เป็นไปได้ก็ไม่อยากจะฆ่า แต่หากเป็นศัตรูก็เป็นเรื่องที่ช่วย

หน้า 275

ไม่ได้...)
ดิฉนั ทำไดแ้ ตส่ ำนึกผิดอยูภ่ ายในใจเลก็ น้อย
ดิฉันไม่ใช่นักฆ่าบ้าเลือด ไม่ใช่คนที่ชอบการฆ่าฟันระหว่าง

มนุษย์ด้วยกันเอง กับสัตว์ยังพอว่า เมื่อเป็นมนุษย์ถ้าทำได้ก็อยากจะ
เลยี่ ง

แตห่ ากวา่ เป็นศัตรหู ากเราไม่ฆ่ากอ็ าจจะถกู ฆ่าเสียเอง
(ยังไงชีวิตของทา่ นกัลยาก็สำคัญกว่า...)
“ปลอดภยั ไหมเจ้าคะคณุ เอวา?”
“อะ...อืม ค่ะ”
ดิฉันยื่นมือไปหาคุณเอวา เธอเองก็จับมือดิฉันแบบกล้าๆ
กลวั ๆ กอ่ นจะลุกขึ้นยนื
พอเห็นว่าดิฉันจัดการเรียบร้อยแล้วพวกคุณครามก็ วิ่งมา
รวมตัวกนั
“สะ...สดุ ยอดเลยนะครบั ทา่ นรญั !”
“เหมน็ จัง...”
“อืม เหมน็ คาวจัง”
“อ๊ะ? คุณหนไู มเ่ ป็นอะไรนะครับ”
คุณครามกล่าวชมเชยดิฉันขณะอุ้มเด็กแฝด ส่วนเด็กแฝดท้ัง
สองคงไม่ชอบกลนิ่ คาวเลือดทคี่ ละคลงุ้ อยู่ตรงนีเ้ ปน็ แน่
(ใครจะไปชอบกันละ่ ...?)
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเจ้าค่ะ เรารีบเดินทางกันต่อเถอะ จัด
ขบวนตามเดิมเลยนะเจ้าคะ”

หนา้ 276

““ครบั /คะ่ !””
คุณครามกับคณุ เอวาตอบรบั เสียงดัง
พวกเราออกวิง่ กนั อกี ครงั้
“แปลกจังเลยครับ...นอกจากศพแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีกลุ่ม
ศัตรแู บบเมอ่ื คร่เู ลยนะครับ? หรอื การโจมตีจบลงแล้ว?”
“ไมน่ า่ จะใชเ่ จ้าคะ่ มนั คงไมง่ ่ายขนาดน้นั ...”
คุณครามเองก็สงสัย ไม่สิทุกคนเองก็คงสงสัยเรื่องเดียวกับ
ดิฉันในตอนนี้
(น่าแปลก...ศัตรูหายไปไหนหมด? อย่างกับว่ามันเปิดทาง
ใหก้ ับพวกเรา...)
ระหว่างที่วิ่งมาตั้งแต่จัดการศัตรูกลุ่มเมื่อครู่ลงได้ ทางก็เปิด
โล่งตลอดไม่มีท่าทีว่าจะมีศัตรูโจมตีเข้ามาราวกับว่าพวกมันเปิดทาง
ให้กับพวกเรา ถึงดิฉันจะกังวลแต่ก็พยายามที่จะไม่เก็บมาคิดมาก
จนเกนิ ไป
และแล้วพวกเราก็มาถึงสถานที่เป้าหมายหรือก็คือบ้านของ
ดิฉันน่ันเอง
แต่ทว่าสภาพของบ้านไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่นัก ประตูรั้วพัง
กระจายเป็นเศษซาก ทั้งสวนดอกไม้และตัวบ้านต่างก็พังเละเทะ และท่ี
สำคญั
“นมี่ ัน...เกดิ อะไรขึน้ ...”
ดิฉันถึงกับเข่าอ่อน ภาพเบื้องหน้าของดิฉันมีร่างไร้วิญญาณ
ของคนค้นุ เคยจำนวนมากนอนแน่นิง่ อยู่ แมว้ ่าจะมรี า่ งของศัตรูอยู่บ้างก็

หน้า 277

ตามแต่จำนวนมนั ผิดกนั มาก
“ทุกท่าน อย่างไรก็ตาม ตามหาตัวโสก่อนเจ้าค่ะ เขาเป็นชาย

ชราทำอาชีพเปน็ หมอประจำบา้ นของดฉิ นั !”
ตกึ ตกึ ตึก ครดื ...
มีเสียงเดินย่ำเท้าบนพื้นไม้ดังมาจากตัวบ้าน พวกเราทุกคน

เองกห็ ันไปมองท่ีตน้ เสยี ง
“ไมจ่ ำเปน็ ต้องหาใหย้ ุ่งยากหรอก...”
ตบุ ...
มีร่างๆ หนึ่งถูกโยนมาอยู่เบื้องหน้าของพวกเรา พอดูดีๆ แล้ว

ดิฉันกร็ ้ทู นั ทวี า่ เปน็ ใคร...
“...”
“หะ...โหดรา้ ย...”
เสยี งของท่านพมิ ดงั ขึน้ ทำให้ดฉิ นั ได้สตกิ ลบั มาอีกครงั้
“โส?!”
ดิฉันรีบวิ่งเขา้ ไปตรวจดรู ่างของโสทีถ่ กู โยนลงมากระแทกพื้น
“อะไรกนั ...ตะ...ตายแล้ว...”
หัวใจของดิฉันมีความสิ้นหวังเข้าจู่โจม แต่สิ่งที่มีมากกว่าน้ัน

คือความโกรธแค้น สำหรับดิฉันแล้วโสไม่ได้เป็นเพียงแค่คนรับใช้
ธรรมดา เพราะเขาคอยดแู ลอบรมสงั่ สอนเลยี้ งดูมาตัง้ แต่ดิฉันยังเปน็ เด็ก
เขาเปรยี บเสมือนอาจารยแ์ ละพอ่ การที่พ่อถูกกระทำแบบนนี้ ั้น...

น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินออกมาราวกับสายน้ำเชี่ยวที่ไม่มีอะไร
ขวางกั้นอีกต่อไป หัวใจที่ทรมานถูกเติมเตม็ ด้วยไฟแค้น กอดร่างของโส

หน้า 278

เอาไว้ในออ้ มอก
“เจ้าแก่นั่นตายอย่างสมเกียรติแล้ว ไม่จำเป็นต้องเสียใจไป

เจา้ เดก็ นอ้ ย”
ดิฉนั เงยหนา้ ข้ึนมองมนั ก่อนจะวางร่างของโสลงช้าๆ
มันเดินออกมาอยู่เบื้องหน้าของพวกเรา ตัวสูงใหญ่อ้วนท้วน

ใสช่ ุดเกราะสดี ำทัง้ ตัว มดี าบใหญค่ าดอย่ทู ่หี ลัง
“ท่านรญั ...เหมือนกับว่าตอนน้ีพวกเราถกู ล้อมเอาไว้หมดแล้ว

นะคะ...”
“...”
เป็นอย่างที่คุณเอวาพูด ตอนนี้พวกเราถูกพวกของศัตรูล้อม

กรอบเอาไว้หมดแล้ว โดนปิดทางหนีโดยสิ้นเชงิ ท่ีตลอดทางไม่เข้าปะทะ
กันกค็ งซอ่ นตัวเพอื่ รอโอกาสนส้ี นิ ะ...

“ยอมจำนนซะเถอะ เจ้าพวกเด็กน้อย แล้วข้าจะให้คำมั่นว่า
พวกเจ้าจะไมต่ ายอย่างทรมาน!”

มนั ประกาศเช่นน้นั ออกมา
“ท่านเปาโล ท่านพิม คุณคราม คุณเอวา พวกท่านคิดอยาก
จำนนรึไม่เจ้าคะ?”
“...”
ไมไ่ ด้มกี ารตอบกลบั มาในทันที
“ฉันขอสูจ้ นตวั ตายคะ่ !”
“ผมกด็ ้วยครับ!”
“ผะ...ผมกด็ ว้ ยครับ!”

หนา้ 279

“ฉันจะอยูข่ า้ งคณุ รัญกับกลั ยาเสมอคะ่ !”
““อืม พวกเราก็ด้วย!””
ขนาดพวกเด็กแฝดที่ไม่รู้ถอดผ้าปิดตาออกตอนไหนก็ยังยืน
กรานเชน่ นนั้
“ถ้าแบบนั้น คุณเอวากับคุณครามฝากปกป้องทุกคนด้วยเจา้
ค่ะ แมจ้ ะยากลำบากแต่ ขอร้องล่ะ...”
““รบั ทราบ!””
คณุ เอวากบั คณุ ครามตอบกับมาเสยี งดังฟงั ชดั
“ไมค่ ดิ จะยอมจำนนเรอะ? ถา้ แบบน้ันก็—”
“ดูอลั !”
ดฉิ นั พ่งุ ตวั ใส่มนั กอ่ นที่มันจะพูดจบ
ดิฉันดีดตัวขึ้นกลางอากาศแล้วม้วนตัวเหวี่ยงขาซ้ายเตะหวัง
เลง็ ที่หวั ของมัน
หมับ...
“ชา่ งออ่ นแอเหลอื เกิน”
ตูม!
“อั๊ก?!”
ดฉิ นั โดนจบั ขาซ้ายแล้วถูกเหว่ียงกระแทกพื้นอย่างแรง
“ข้าไม่อยากเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เพราะแบบนั้นก็ชว่ ย
ตายๆ กันไปทแี ลว้ กัน พวกเจา้ จดั การพวกท่เี หลือซะ!”
“รับทราบ ฮฮิ ิฮิ”
มันสั่งการลูกน้องแบบนั้น พร้อมกับดึงดาบใหญ่ที่คาดอยู่

หน้า 280

กลางหลังของตวั เองออกมา ด้ามจับถูกหุ้มดว้ ยไม้เหมือนด้ามมีด ตัวใบ
ดาบมีสีดำดูเหมือนกับถือมีดยักษ์มากกว่าถือดาบ

“มารบี จบเร่ืองกนั เถอะ เจ้าเด็กน้อย”
มันประกาศพร้อมชด้ี าบมาท่หี นา้ ของดิฉนั
พลังเวทย์ทั้งหมดของดิฉันหลังจากที่ใช้ดับไฟกับท่ากงล้อ
สายน้ำไปเหลืออยู่ไม่ถึง 60% การจะสู้กับมันที่มีพลังในการรบสูง คง
ต้องสู้แบบสุดกำลังเท่านั้น ถึงแม้ดิฉันจะรู้ถึงความแตกต่างทางด้าน
ประสบการณ์ แตอ่ ย่างไรก็จะมายอมแพต้ รงนีไ้ มไ่ ด้
ดิฉันลุกยืนขึ้นอีกครั้งและเลือกที่จะใช้พลังเวทย์ที่มีทั้งหมด
เรียกมาห่อหุ้มร่างกายของตัวเองเอาไว้ เนื่องจากมันเป็นการปล่อยพลัง
เวทย์แบบรั่วไหลไปเรื่อยๆ มันจึงเป็นการเผาผลาญพลงั เวทย์โดยใช่เหตุ
เพราะแบบนั้นดฉิ ันคงจะตอ่ สู้ได้ไม่ถึง 30 นาที ยิ่งหากรับการโจมตีมาก
เท่าไหร่ พลงั เวทย์ก็จะยงิ่ เผาผลาญเร็วข้ึน ทเ่ี ลอื กไมใ่ ช้การร่ายคาถานั้น
เปน็ เพราะไมอ่ าจจะร่ายไดจ้ บบท กบั ศตั รูทีแ่ ข็งแกร่งและไม่มีคนมาถ่วง
เวลาให้ตอนร่ายคาถามันคงเป็นไปได้ยากที่จะใช้ได้ และที่สำคัญที่สุด
สติและสมาธิของดฉิ ันตอนนีไ้ มน่ ิ่งพอท่จี ะรวบรวมสมาธิกบั พลงั เวทยไ์ ด้
ตูม!
ฟรว้ิ วว
มันพุ่งแทงดาบใส่ตัวดิฉันอยา่ งรวดเร็ว ดิฉันเลยกระโดดหลบ
ไปทางขวา แต่มันก็หยุดดาบไว้และฟันกวาดจากด้านข้างอย่างรวดเร็ว
ดฉิ นั ม้วนตัวหลบไปดา้ นหลงั
ฟร้ิววว ตบุ

หน้า 281

“อัก๊ ?!”
แม้จะหลบดาบได้แต่มันก็ดีดตัวเองใช้เท้าซ้ายถีบที่ท้องดิฉัน
อย่างรวดเรว็ ความรสู้ ึกจกุ แล่นทวั่ ทอ้ งของดิฉัน แตก่ ารโจมตีก็ไมไ่ ด้หยุด
อยู่เพียงแค่ลูกถีบ ดาบยักษ์ของมันถูกเขวี้ยงตรงมาในระหว่างที่ดิฉัน
กำลังลอยกระเด็นตามแรงถีบของมัน ดิฉันพยายามเอี้ยวตัวหลบดาบ
และคว้าด้ามดาบมันไว้ แตท่ ว่า
“แยห่ น่อยนะ...”
“!?”
มันพุ่งตัวออกมาเร็วพอๆ กับดาบท่ีถูกเขวีย้ งออกมา
(ไม่อยากจะเชื่อกับร่างกายที่ใหญ่โตขนาดนั้นจะว่องไวถึง
เพยี งนี?้ !)
มันใช้มือซ้ายทุบร่างของดิฉันจนกระแทกพื้นอย่างรวดเร็ว
พร้อมคว้าดาบยักษ์แล้วฟันลงมา แม้จะจุกแต่ก็ไม่มีเวลาพอที่จะสนใจ
ดิฉันกลิ้งตัวหลบไปด้านซ้าย มันก็ใช้ดาบยักษ์ฟันมาทางดิฉันครั้งแล้ว
คร้งั เล่า
ฉึบ ฉึบ ฉึบ
ดิฉันกล้งิ หลบดาบท่ีถูกฟันลงพื้นจนกระทั่งตัวของดฉิ ันกลิ้งไป
ติดแพง และดาบยักษ์น่ันก็ฟนั ลงมาในขณะท่ดี ิฉันนอนอย่อู กี คร้ัง
“เสรจ็ ล่ะ!”
“?!”
ดิฉันปล่อยพลังเวทย์ให้ไหลไปรวมกันที่มือและใช้สองมือ
ประสานกันรบั ใบดาบไวก้ ่อนทจ่ี ะถูกฟนั ลงมาถงึ ร่างกาย

หน้า 282

“อา๊ ก!”
“โอ้ รับดาบได้เรอะ ถ้าอย่างน้ันแบบน้ลี ่ะ?”
ตึง ตึง ตึง ตงึ
“อ๊ัก ๆ ๆ อ๊าก!”
มันใช้เท้ากระทืบท้องของดิฉันคร้ังแล้วครั้งเล่า ใบดาบถูกกด
ลงมาเร่ือยๆ
ก่อนที่ดาบจะถึงตัว ดิฉันแบ่งพลังเวทย์ลงไปที่ขาทั้งสองข้าง
แล้วก็ดีดตัวถีบไปที่ท้องของมันอย่างแรงจนมันกระเด็นถอยหลังไป
เลก็ น้อย พอเห็นแบบนัน้ ดิฉันเลยใชโ้ อกาสนี้กลิง้ ตัวหลบออกมา
“ไม่เลวเลยนะ สมแลว้ ละ่ ที่เป็นเหลนของท่านภัทร”
“แฮ่กๆๆ แกคิดจะทำอะไรกันแน่? ทำไมต้องก่อเรื่องเช่นนี้ขึน้
กันเจา้ คะ?”
ดิฉันใช้มือกุมท้องและหายใจหอบ เรี่ยวแรงและพลังเวทย์
ตอนนี้ถูกบทขยี้แทบไม่เหลือ ความเจ็บปวดยังคงอยู่ไม่ได้จางหายไป
เลยแมแ้ ตน่ ิดเดยี ว
“กเ็ พือ่ จะปกครองทนี่ ่ไี งล่ะ”
“ถ้าทำไปเพื่ออยากจะปกครองจริง ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องลง
มือฆา่ ชาวบ้านผูบ้ ริสทุ ธ์ิเลยนีเ่ จ้าคะ?”
ใช่ไม่เห็นจำเป็นต้องทำ อย่างน้อยแค่จัดการกับคนที่ขึ้นตรง
กบั ท่านย่าทวด...
“ชีวติ พวกน้นั เป็นสิ่งจำเป็น...ถอื เป็นการเสียสละทค่ี มุ้ ค่า”
“เพ่ืออะไรกันละ่ เจา้ คะ?!”

หนา้ 283

ใชเ่ พอ่ื อะไร? ดฉิ นั ไมเ่ ห็นเข้าใจเลยแม้สักนิด
“ไหนๆ กไ็ หนๆ แล้ว เจา้ รูจ้ กั กบั เทพผปู้ กครองท่ีอาศยั อยู่ในถ้ำ
ทางเหนอื ของเมอื งน้ไี หมละ่ ?”
“เทพ...หมายถึงท่านวราลงี ้ันรึเจ้าคะ?”
“ใช่แล้ว ทา่ นผู้นน้ั นนั่ แหละ”
“มีเป้าหมายอะไรกันแนเ่ จา้ คะ?”
“...”
มันไมไ่ ดต้ อบทนั ที ทำเพียงแคย่ ืนเงียบแลว้ ยม้ิ ออกมา
“เจา้ เคยมีความรักรไึ มล่ ะ่ เจ้าเดก็ นอ้ ย”
“ความรัก...?”
“หากถึงเวลาเจ้าจะรู้เองว่าถ้ามีความรักแล้วน่ะ จะยอมทำ
เพอื่ คนที่เรารักทกุ อยา่ ง ถึงเจา้ จะไมม่ วี นั ไดม้ ีแล้วก็เถอะนะ”
“กำลงั พูดอะไรอยู่ ดูอัล?!”
“หมายถึงเรื่องไหนล่ะ? ถ้าหมายถึงเรื่องที่เจ้าไม่มีวันได้มีแล้ว
นนั่ กห็ มายถงึ เจา้ จะตอ้ งตายในวันน้ี ถ้าหมายถงึ อีกเร่อื งล่ะก.็ ..”
“...”
มันเงยี บไปกอ่ นท่จี ะพดู ประโยคท่ียากจะเชือ่ ออกมา
“หลังจากที่ข้าได้ปกครองที่นี่ ข้าจะปลดปล่อยท่านวราลีและ
ทำให้ท่านเป็นของข้า!”
“จะ...เจา้ มันบ้าไปแล้ว!”
“หึหึ เพ่ือการนั้นข้าจึงต้องการพลังยังไงล่ะ พลังที่มากพอจะ
ปกครองและจัดการกับพวกเจ้าทุกคน เพื่อที่จะได้เหมาะสมกับการยืน

หนา้ 284

เคยี งขา้ งทา่ นวราล”ี
(บ้า บ้าไปแล้ว มนั คิดจะทำแบบนนั้ จรงิ ๆ ง้ันร?ึ )
“แลว้ มนั เกย่ี วอะไรกบั เรื่องท่ีต้องฆา่ ผู้บริสุทธดิ์ ว้ ยละ่ ...”
“เจ้าเด็กน้อย ถามเยอะจริงๆ เลยนะ แต่ถือซะว่าเป็นคำถาม

สดุ ท้ายข้าจะตอบใหเ้ พราะเห็นแกห่ นา้ ทา่ นภัทร”
“...”
“เพราะตัวข้ามี ยูนีคสกิล [ผู้กลืนกินวิญญาณ] อยู่น่ะสิ ย่ิง

ฆา่ ฟันก็ยิ่งแข็งแกรง่ สกลิ ยูนคี นค้ี รอบคลุมไปถึงผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า
ทกุ คน แม้ขา้ จะไมไ่ ดเ้ ปน็ ผู้ลงมอื สังหาร แต่กย็ ังไดร้ ับดวงวญิ ญาณของผู้
ที่ถูกสังหารผ่านลูกน้องอยู่ดี เพื่อที่จะเพิ่มพลังของข้าแล้ว การเสียสละ
เพียงเล็กนอ้ ยเป็นสิ่งจำเป็น ยิ่งดวงวิญญาณแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ข้าก็
จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึน้ เท่านั้นแม้จะอยู่ได้แคข่ ้ามวันก็เถอะนะ ถ้าเข้าใจ
แลว้ ก็ขอจบส้นิ การพดู คุยแต่เพยี งเท่าน้กี ็แลว้ กนั !”

พอมันพูดเสร็จก็พงุ่ ตัวมาหาดิฉันอย่างรวดเร็วแล้วฟันดาบลง
มาตรงๆ

ปัก ฟรวิ้ วว ตูม!
“อ๊กั ?!”
ดิฉันหลบดาบและพุ่งตัวต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของมันด้วย
กำปั้นขวาที่ถูกห่อหุ้มด้วยพลังเวทย์เข้มข้น จนมันกระเด็นกระแทกพ้ืน
อย่างแรง
“เพอ่ื เรื่องแบบน้นั ...ดฉิ ันจะไม่อดทนอีกตอ่ ไปแล้ว!”
มันลกุ ข้ึนลบู แก้มตัวเอง

หนา้ 285

“ฮา่ ๆๆ ไม่เลวๆ สมแล้วท่เี ปน็ เหลนของท่านภัทร แลว้ ไง? โดน
แค่ทเี ดยี วจะทำเปน็ ไดใ้ จไมไ่ ด้นะ”

“ถ้าม่นั ใจในฝีมอื ตัวเองมากนักล่ะก็ เข้ามา เขา้ มาเลยเจ้าค่ะ!
ดิฉนั จะเลกิ ตงั้ รับและจะอดั เจ้าให้เละเลย!”

“ชา่ งกล้าพูดนะ!”
มนั พุ่งตัวเข้ามาแบบรวดเรว็
(พลงั เวทย์เหลอื ไม่มากแล้วสนิ ะ? ตัวเรา...)
มนั ฟนั ดาบลงมาใส่ ดฉิ นั มว้ นตัวส่งพลังเวทยไ์ หลไปที่มือขวา
แล้วต่อยใบดาบจากด้านข้างจนทำให้ทั้งดาบและแขนขวาของมันกาง
ออก หลังจากนั้นก็ส่งพลังเวทย์ลงไปที่ขาขวาดีดตัวเตะไปที่หัวของมัน
แต่กถ็ กู มันเอาแขนซ้ายรับไว้ได้
เราผลัดกันรุกผลัดกันรับ ดาบที่ถูกฟันมาก็จะถูกดิฉันใช้มือ
ปัดป้องได้ทุกครั้ง การโจมติของดิฉันเองก็ไม่สามารถโจมตีเข้าถึงตัวมนั
ได้จังๆ สักครั้ง
ทุกครั้งที่ดิฉันปัดป้องและโจมตี พลังเวทย์ก็จะถูกเผาผลาญ
ไปเร่ือยๆ ทหี่ นักกวา่ ก็คอื เรยี่ วแรงทีค่ วามจรงิ น่าจะหมดไปนานแลว้ ท่ยี ัง
ยืนอยู่ได้คงเปน็ เพราะแรงใจกับอารมณค์ วามรู้สกึ ทไ่ี ม่อยากแพ้นแี่ หละ
ทั้งแขนขาเร่มิ มีเลอื ดสาดกระเซน็ บาดแผลเพ่มิ มากขน้ึ ทกุ คร้ัง
ยิ่งพลงั เวทยน์ อ้ ยลงร่างกายของดิฉันก็จะย่ิงบอบบางลงเร่อื ยๆ
“ไม่ไหวแล้ว เรอะ?!”
“อ๊ะ?!”
มันใช้มือซ้ายคว้าหัวของดิฉันอย่างรวดเร็ว ดิฉันพยายามดิ้น

หน้า 286

ทั้งชกทั้งเตะแต่เหมือนเรี่ยวแรงจะมีไม่พอที่จะทำให้การโจมตีส่งผลได้
เลย

“คงยงั ไม่อยากยอมแพ้สินะ? แคม่ องตาข้าก็ร.ู้ ..ถ้าแบบน้ันล่ะ
ก”็

“คะ...คิดจะทำอะไร?!”
มันไม่ได้ตอบ ทำเพียงแค่จับหัวของดิฉันยกขึ้นแล้วเดินไป
เร่ือยๆ จนกระทงั่ ไปหยุดอย่ตู รงบรเิ วณกอ่ นท่เี ราจะสกู้ ัน
“คุณรญั ?!”
“ท่านรญั !”
เสยี งโหวกเหวกดงั ขึ้น เสียงของพวกพ้องของดฉิ นั ท่ีกำลังต่อสู้
กบั ศตั รกู ลมุ่ ใหญก่ ันอยู่
“แกคิดจะ—”
ตมู !
“อกั๊ ?!“
หัวของดฉิ นั ถูกมันกดกระแทกลงกบั พนื้ อย่างแรง
แมม้ ันจะปลอ่ ยมือออกจากหัวของดฉิ ันแล้ว แต่ดิฉันก็แทบจะ
ไม่เหลือแรงทจ่ี ะดน้ิ ขดั ขนื
“นอนดเู พ่อื นๆ ของเจ้าตายเถอะเจ้าเด็กน้อย แลว้ กเ็ จ้าเด็กใน
คำพยากรณน์ ่ันหากปลอ่ ยไวน้ านก็จะไมเ่ ป็นผลดีตอ่ ข้า”
(ทา่ นกลั ยา ท่านพิม ทกุ คน...)
“ยะ...หยดุ ...”
มันไม่ได้สนใจในตัวดิฉันอีกต่อไปแล้ว และทำการเดินเข้าไป

หนา้ 287

หาพวกพอ้ งของดฉิ ันแทน
“ส่งตัวเจ้าเด็กที่แบกอยู่มาซะท่านเปาโล แล้วข้าจะให้คำม่ัน

วา่ จะไวช้ วี ติ ลูกสาวทัง้ สองของท่าน!”
“?!”
“...”



[1 ช่วั โมงกอ่ น]

ณ ประตูทางออกทางทศิ เหนือของเมืองหลวงเฮเดยี น

เหล่าทหารและนักผจญภัยจำนวนร่วม 4,750 คนได้มา

รวมตัวตามคำสัง่ ของฉัน ตอนนี้ฉันสวมชุดเกราะเบาและผ้าคลุมเวทย์สี

ขาวเอาไว้แบบเต็มยศ อาวุธที่พกพาไปก็มีเพียงไม้เท้าแห่งการรักษา

‘ทีช’ กบั มีดสน้ั 2 เล่มเท่านนั้ หลังจากเตรยี มพร้อมแล้วเพียรก็ได้สง่ เสียง

เรียกท่านมักรีผล ในตอนแรกเหล่าทหารก็มีคนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเรื่อง

ท่านมักรีผล เหตเุ พราะน้อยคนนักทีจ่ ะไดเ้ ห็นหรือไดย้ ินเสียงของมักรีผล

นั่นเอง ทวา่ ไม่นานนักหลังจากทเ่ี พียรสง่ เสียงเรยี ก กม็ ีกลมุ่ ก้อนของแสง

ก่อตวั ขน้ึ และรา่ งจติ ของทา่ นมกั รีผลผูง้ ดงามก็ปรากฏตัวตอ่ หน้าพวกเรา

ทุกคน

พอฉันเห็นแบบนั้นก็เข้าไปคุกเข่าต่อหน้าท่านมักรีผล เหล่า

ทหารและนกั ผจญภัยเมื่อเห็นแบบนั้นก็พากันคุกเขา่ ลงตามกันทง้ั หมด

“เตรียมพร้อมแล้วสินะคะ เจ้าที่อยู่ตรงหน้าเราเป็นใคร

กนั ?”

หน้า 288

“ฉันเจา้ หญิงแจนด์ ลาร์น่า เป็นเหลนของกษตั รยิ อ์ านวั ร์คะ่ !”
“อา้ วๆ เหลนของกษตั ริย์จะไปดว้ ยตัวเองเลยเหรอคะ?”
“ค่ะ!”
“เจา้ เป็นคนจดั กองทหารพวกนี้เองงน้ั เหรอ?”
“ค่ะ!”
“ขอชมเชยในความหลักแหลมนะ คงจะฟังคำบอกเล่า
จากทหารที่อยู่ตรงนั้นแล้วทำการจัดเตรียมไว้เผื่อมาตรการท่ี
เลวร้ายทส่ี ดุ สินะ?”
“ขอบพระคุณมากคะ่ !”
“ดีแล้วล่ะที่เตรียมไว้โดยที่เราไม่ต้องบอก เพราะตอนน้ี
มเี รื่องเกดิ ขึน้ แลว้ จรงิ ๆ นน่ั แหละ”
“อะ...อสรู ปรากฏตวั ออกมาแลว้ เหรอคะ?”
“ไม่ใช่หรอก เป็นการก่อจลาจลของพวกมนุษย์ด้วยกัน
เองนะ่ ”
“จลาจล...?”
“ใช่แล้วล่ะค่ะ เพราะแบบนั้นนอกจากเรื่องมอนสเตอร์
แลว้ ปกติเราไม่คอ่ ยอยากจะยุ่งเร่อื งของมนุษย์หรอกแต่คราวน้ีถือ
ว่าเปน็ กรณพี ิเศษเพราะมันเก่ียวข้องกบั ท่านกลั ยาด้วย แล้วเจ้ามี
ความคดิ อยา่ งไรบา้ งล่ะเจา้ หญงิ ตัวนอ้ ย?”
(ท่าน? ทำไมท่านมกั รผี ลถึงเรยี กคนทชี่ ่ือกลั ยาว่าท่านละ่ ?)
“หมายถงึ อะไรเหรอคะท่านมักรีผล?”
“ที่แบ่งกลุ่มได้ขนาดนี้จากจำนวนคนเท่านี้ แสดงว่าเจ้า
คงคาดการณ์ไปถึงขนาดที่ว่าอสูรได้หลุดเข้าไปในเมืองของภัทร

หน้า 289

แลว้ ใช่ไหมคะ?”
“คะ่ ฉันคดิ เผื่อไวใ้ นสถานการณท์ ่ีเลวร้ายทส่ี ดุ เสมอค่ะ”
“ถา้ อย่างนั้นเจ้าหญิงตวั นอ้ ย เจา้ จะเลือกไปเสน้ ทางไหน

ล่ะ? จะตัดสินใจอย่างไรกับการแบ่งกลุ่ม หากเจ้าจะไป เจ้าจะไป
เข้ากบั กลุ่มไหน?”

“...หากเปน็ ไปได้ ฉันอยากให้ท่านส่ง 15 กลุ่มหลกั ไปรอบเขต
ป่าค่ะ ส่วนกลุ่มอพยพกับกลุ่มพยาบาลรวม 4 กลุ่มขอให้ท่านมักรีผล
ส่งไปท่เี มอื งรวมถงึ ตวั ฉนั ด้วยคะ่ ”

“ย่อมได้อยู่แล้ว เพียงแต่มีสิ่งที่ต้องบอกเจ้าไว้สามเรื่อง
นะคะเจา้ หญิงตัวน้อย”

“เร่อื งอะไรเหรอคะ?”
“เรื่องแรกคือเราไม่สามารถส่ง 4 กลุ่มของเจ้าเข้าไปใน
เมอื งโดยตรงได้ สง่ ได้แค่ภายนอกเมอื งหลังประตเู ท่านั้น”
“เทา่ นัน้ ก็เพยี งพอแลว้ ค่ะ”
“เรื่องที่สองหากจบเรือ่ งแล้วทั้งเจา้ และผูร้ อดชวี ิตจะถูก
พากลับมาที่น่ที นั ทหี ลงั จบเรือ่ งคะ่ ”
(คงจะเกี่ยวขอ้ งกบั เรอื่ งยุง่ เกี่ยวกบั มนษุ ย์สนิ ะ?)
“พอเขา้ ใจเหตผุ ลอยคู่ ่ะ แลว้ เรอ่ื งสดุ ท้ายล่ะคะ?”
“อสูรที่หลบซ่อนอยู่ อย่าให้มันได้ตัวท่านกัลยาไปไม่ว่า
อย่างไรก็ตาม เอาล่ะถ้าเข้าใจแล้วก็มารวมตัวกันได้เลยเราจะส่ง
พวกเจา้ ไปให้ถึงที่หมายเองค่ะ”
“รับทราบค่ะ เอาล่ะทุกคนแบ่งกลุ่มตามที่คุยกันไว้ ส่วนกลุ่ม
พยาบาลกลับกลุ่มอพยพท้งั หมดมากบั ฉัน”

หนา้ 290

““ครับ/ค่ะ””

[หลงั จากนน้ั 30 นาที]
ณ ประตูเมอื งทางทศิ ตะวนั ตก
หลังจากเตรียมตัวเสร็จท่านมักรีผลก็ใช้เวทมนตร์ส่งพวกเรา
มาถึงท่ีหน้าประตูเมืองทันที ส่วนกลุ่มอื่นก็ถูกส่งกระจายไปรอบบรเิ วณ
ป่า
ทนั ทีท่ีถกู ส่งมาภาพทฉ่ี นั เห็นก็คอื ...
“นี่มันอะไรกันเนี่ย? บ้านเมืองส่วนใหญ่กำลังถูกเผาอยู่ไม่ใช่
เหรอ?”
บ้านเมืองส่วนใหญ่กำลังถูกไฟเผาอยู่ ประตูเมืองถูกพังแตก
กระจาย ซากศพนอนเรียงรายเต็มพ้นื ถนนไปหมด
“ทุกกลุ่มแยกย้ายเข้าไปในเมือง ไปช่วยสมทบกับทหารที่ยัง
รอดชีวติ อยู่ในเมืองและชว่ ยอพยพผทู้ ี่เหลอื รอดมาใหไ้ ดม้ ากทสี่ ดุ ซะ!”
““ครบั /ค่ะ””
หลังจากสิ้นเสียงของฉันทุกคนก็บุกเข้าประตูเมืองและทำ
หนา้ ทท่ี ันที
“อา้ วๆ แจนดไ์ ม่ใช่เหรอนั่น?”
“แฮ่กๆๆ”
“หมื ? อ้าวทา่ นพอี่ ดอล์ฟกับท่านพี่ลูเทอร์?”
พอฉันหันไปก็พบเข้ากับท่านพี่ทั้งสอง โดยท่านพี่อดอล์ฟอยู่
บนรถม้าสว่ นทา่ นพล่ี ูเทอร์เป็นคนลาก?

หนา้ 291

“ทำไมมาดว้ ยล่ะ?”
“นะ...นั่นส.ิ ..ละ...แลว้ ใครเปน็ คน...ดูแลปราสาท แฮก่ ๆๆ”
“พอดีสังหรณ์ใจไม่ค่อยจะดี เลยฝากให้เพียรดูแลปราสาท
แทน แลว้ กม็ านี่ละ่ ค่ะ แล้วกท็ ราบเรอ่ื งการกอ่ จลาจลแลว้ ด้วยค่ะ”
“จลาจลงั้นเหรอ? อ่อไฟพวกนี้เองสินะ? เหมือนซวยซ้ำซวย
ซอ้ นเลยเนอะ?”
“นะ...น่นั สิ แฮก่ ๆ นอกจากจะตอ้ งระ...วงั เร่อื งอสูร แฮก่ ๆ ก็ยัง
จะมกี ารกอ่ จลาจลอกี ...”
“เฮอ้ ...ทา่ นพีล่ เู ทอร์ช่วยอยู่น่ิงๆ ทีนะคะ”
“อะ่ ..โอ้”
“ตัวข้าขอวิงวอน ท่านเทพแห่งการรักษามาสถิตในกาย
ข้า โปรดให้ข้ายืมพลังของท่านเทพเพื่อขจัดบาดแผลและโรคภัย
ให้หายไปจากโลก...”
แสงสว่างกอ่ ตัวข้นึ แล้วมารวมตวั กนั ที่ไม้เท้าของฉนั
“ฟ้ืนฟูพลังกายสมบรู ณ์!”
ฉันพูดพร้อมหันไมเ้ ท้าไปทางทา่ นพล่ี ูเทอร์
“โอ้! ขอบใจนะแจนด์ เรี่ยวแรงกลบั มาแลว้ !”
“ไมเ่ ปน็ อะไรค่ะ จะว่าไปแลว้ ทา่ นปทู่ วดกับทา่ นย่าภทั รล่ะ?”
“ท่านปู่ทวดเกาะท่านย่าภัทรแล้วบินเข้าเมอื งล่วงหน้าไปก่อน
สกั พักแลว้ นะ่ ”
“แบบน้เี อง ถ้าแบบนนั้ พวกเรากร็ บี ไปกันดว้ ยดกี ว่านะคะ”
“อมื ”

หนา้ 292

“ไม่ได้สู้พร้อมกันสามคนพี่น้องนานแล้วนะ ไปกันเลย! อ้าว
เห้ยรอกันบ้างสิพวกแก!”

และแลว้ ฉันกบั พวกท่านพกี่ เ็ ข้ามาในเมอื งเรียบร้อย


[ย้อนกลับไป 5 นาทใี นระหวา่ งที่รัญกำลงั ดวลกบั ดอู ลั อยู่]
ศัตรูเข้าโจมตีอย่างต่อเนื่อง คุณเอวากับคุณครามกำลังต้าน
แบบสุดกำลัง ฝีมอื คนพวกนไี้ ม่ธรรมดาเลยจริงๆ
(ทำยังไงดีๆ ขืนเป็นแบบนี้พวกเราแย่แน่ กลั ยา...ฉัน...)
ฉันทำได้เพียงยืนอยู่ด้านหลัง ฉันไม่มีประโยชน์อะไรเลยงั้น
เหรอ? เปน็ เพียงตวั ถ่วงของทุกคน…
(ถ้าหากเราใชเ้ วทมนต์แบบคณุ รัญไดล้ ะ่ ก็...)
“สิ่งสำคัญในการใชเ้ วทมนตท์ ส่ี ุดนนั้ มีอยู่ สสี่ ่งิ เจา้ ค่ะ”
“สสี่ ิ่ง?”
“ใชแ่ ล้วเจ้าค่ะทา่ นพมิ อยา่ งแรกคือบทร่ายของคาถา”
“บทร่ายยาวๆ น่ันน่ะเหรอคะ?”
“ใชแ่ ลว้ เจา้ ค่ะ ถงึ จะดยู งุ่ ยากเพราะบทสว่ นใหญ่จะยาวก็
เถอะ แต่ดิฉันกเ็ คยไดย้ ินมาว่ามีผ้ทู ปี่ ระยุกตบ์ ทรา่ ยคาถาให้สั้นลง
ด้วยนะเจ้าคะ แต่คนที่ไม่ต้องร่ายคาถาแต่ใช้เวทมนตร์ได้เองก็มี
เหมอื นกนั เจา้ คะ่ ”
“แบบนน้ั ก็สะดวกเลยไมใ่ ชเ่ หรอคะ? แลว้ เง่อื นไขการไม่
ต้องร่ายล่ะคะ?”
“มันก็ไม่เชิงไม่ต้องร่ายจริงๆ หรอกเจ้าค่ะเพยี งแค่ไม่ได้

หน้า 293

พูดออกมามากกว่า ซึ่งขนาดดิฉันเองก็ยังทำไม่ได้ถึงขนาดนั้น
ต้ังแต่เกดิ มาก็เหน็ เพียงทา่ นยา่ ทวดคนเดียวที่ทำได้แหละเจ้าค่ะ”

“เอ๋ มันยากขนาดน้นั เลยเหรอ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ แต่ก่อนจะอธิบายเรื่องนั้นดิฉันขอ
อธิบายสิ่งสำคัญทั้งหมดก่อนนะเจ้าคะ สิ่งสำคัญอย่างที่สองคือ
สมาธิที่ต้องรวบรวมพลังเวทย์ และมารวมกับสิ่งสำคัญอย่างท่ี
สามก็คือจินตนาการเจ้าค่ะ จินตนาการเป็นสิ่งสำคัญอย่างมาก
หากไร้ซ่งึ จินตนาการเวทมนตรก์ ไ็ มอ่ าจจะกอ่ ร่างสร้างตัวขึ้นมาได้
เจา้ ค่ะ และสง่ิ สำคัญตอ่ มากค็ ือพรของเทพเจ้าคะ่ ”
“พรของเทพ?”
“เจ้าค่ะตัวอย่างเช่นบทร่ายของดิฉันจะมีคำว่า ‘พระแม่
แห่งสายน้ำ’ ใช่ไหมเจ้าคะ? นั่นน่ะหากพวกเราเป็นทีช่ ืน่ ชอบของ
เทพองค์นั้นๆ ความทรงพลังของเวทมนตร์ก็จะยิ่งทรงพลังมาก
ขน้ึ ดว้ ยเจ้าคะ่ ย่ิงถา้ หากไดท้ ราบนามของเทพและทำพันธสัญญา
ด้วยกันล่ะก็ ความทรงพลังก็จะยิง่ เพิม่ ขึ้นอย่างมากไปอีก พรที่วา่
ก็คือความชน่ื ชอบของเทพที่มีต่อพวกเราน่ีแหละเจา้ คะ่ ”
“แบบน้เี อง แลว้ เรอ่ื งบทร่าย?”
“เจ้าค่ะ ขอกลับมาเรื่องบทร่าย ยกตัวอย่างหากร่าย
คาถาตามปกติแล้วจะใช้ สมาธิรวบรวมพลังเวทย์+จินตนาการ+
บทร่ายคาถา ซึ่งไม่ได้ทำงานพร้อมกันเสียทีเดียวหรอกนะเจ้าคะ
อยากให้ท่านพิมลองคิดว่าต้องตั้งสมาธิรวบรวมพลังเวทย์ +
จินตนาการถึงรูปร่างของเวทมนตร์ดู มันก็คือการใช้สมองต้ัง
สมาธิกบั สองเรือ่ งพร้อมกนั เจา้ คะ่ ”
“แบบนีเ้ องเข้าใจแล้วคะ่ ”

หนา้ 294

“และการที่จำเป็นต้องร่ายบทร่ายออกมาด้วยเสียงนัน้ ก็
เหมือนเป็นการสลับความคิด ตัวอย่างเช่น ท่านพิมตั้งสมาธิ
รวบรวมพลังเวทย์+จินตนาการ พอจนิ ตนาการก่อรปู ได้แล้วก็ร่าย
คาถาออกมาก่อนที่จินตนาการจะดับไป มันก็จะกลายเป็นตั้ง
สมาธิรวบรวมพลังเวทย์+บทร่าย ส่วนมากบทร่ายจะแบ่งเป็น 3
วรรคเจ้าค่ะ หรือก็คือทุกครั้งท่ีร่ายจบ 1 วรรคก็กลับไปตั้งสมาธิ
และจินตนาการใหม่ เพราะแบบนั้นมันเลยเป็นเพียงการเพ่ง
สมาธิในสองเรื่องพร้อมกัน เหมือนกับการกำมือและแบมือ
สลับกันไปมานน่ั แหละเจ้าคะ่ ”

“พอเข้าใจแล้วค่ะ การที่จะไม่ต้องร่ายคาถาออกมาด้วย
คำพูดก็ต้องทำทั้ง ตั้งสมาธิรวบรวมพลังเวทย์+จินตนาการ+บท
รา่ ย ท้ังสามอย่างพร้อมกันในหัวสินะคะ?”

“แบบนน้ั เลยเจา้ ค่ะ เพราะเป็นการกระทำทค่ี ่อนข้างตอ้ ง
ใช้สมาธิอย่างมาก ทำให้คนปกติเลือกที่จะใช้การร่ายคาถาด้วย
คำพูดมากกวา่ น่ะเจา้ คะ่ แถมการร่ายคาถาออกมาด้วยคำพูดน้ันก็
จะสามารถเห็นพลังเวทย์ที่ก่อตัวโดยรอบเราได้ด้วย ทำให้คนที่
ร่ายสามารถรู้ได้ทันทีว่าเวทมนตร์ที่ร่ายนั้นใช้ได้ เพราะหากร่าย
คาถาผิดหรือสมาธิไม่นิ่งพลังเวทย์ก็จะสลายไปทำให้รู้ได้ทันทีว่า
เวทมนตร์นี้น่ะใช้ไม่ได้แล้ว ต้องตั้งสมาธิแล้วร่ายใหม่เจ้าค่ะ แต่
การร่ายที่ไม่ต้องใช้คำพูดนั้นน่ะจะรู้ว่าใช้ได้ไม่ได้ก็ตอนร่ายเสร็จ
เลยเจ้าค่ะ เพราะพลังเวทย์มันไม่ก่อตัวในขณะที่ร่ายอยู่ในหัว
การทำแบบนั้นในตอนที่ต่อสู้กัน การที่ใช้ได้รึไม่ได้นั้นมีผลอย่าง
มากเลยเจา้ คะ่ ”

(ถา้ แบบนนั้ ล่ะก็...)

หนา้ 295

ในขณะที่คิดถึงเรื่องที่ถูกสอนมาฉันก็ตัดสินใจรวบรวมสมาธิ
อยูด่ า้ นหลงั คนเดียว แตใ่ นตอนนัน้ เอง

ฉนั เหน็ ดอู ลั จบั หัวของคณุ รัญยกข้ึนจนตวั ลอย แลว้ เดินเขา้ มา
หยุดอยู่ตรงหน้าพวกเรา คุณรัญกำลังดิ้นสุดชีวิตทั้งเตะทั้งต่อยแต่ก็ไม่
สามารถหลุดออกจากมือของดอู ัลได้เลย

“คณุ รัญ?!”
“ทา่ นรญั !”
พวกคณุ เอวาเองกห็ ันไปมองทางคณุ รญั เหมอื นกับที่ฉันกำลัง
มองอยตู่ อนนี้ อยา่ งน้อยกต็ ้องเร่มิ แลว้
(ตวั ขา้ ขอวิงวอน...)
“แกคิดจะ—”
ตูม!
“อั๊ก?!“
คุณรญั ถกู เอาหัวกระแทกลงกบั พ้นื อย่างแรง
แม้ดอู ัลจะปลอ่ ยมือออกจากหัวแล้วแตค่ ณุ รญั ก็ไม่ขยับเลย
“นอนดเู พื่อนๆ ของเจา้ ตายเถอะเจ้าเด็กนอ้ ย แล้วกเ็ จ้าเด็กใน
คำพยากรณ์น่นั หากปล่อยไว้นานก็ไม่เป็นผลดตี ่อขา้ ”
(พระแมแ่ หง่ สายนำ้ ...)
“ยะ...หยุด...”
เสียงอันแผว่ เบาได้ถูกส่งออกมา เธอพยายามตะเกียกตะกาย
ใชม้ อื คลานเขา้ มาหาพวกเรา
“ส่งตัวเจ้าเด็กที่แบกอยู่มาซะท่านเปาโล แล้วข้าจะให้คำม่ัน

หน้า 296

วา่ จะไวช้ วี ิตลกู สาวทงั้ สองของทา่ น!”
“?!”
“...”
(มาสถติ ในกายขา้ ...)
ทุกคนต่างก็ตกอยู่ในความเงียบ พวกศัตรูที่เข้ามาจู่โจมเมื่อ

ครกู่ ็หยดุ รอคำตอบของคณุ เปาโลเช่นกัน คุณเปาโลเองก็ทำหน้าครุ่นคิด
อยา่ งหนกั ฉนั ที่อยูต่ รงนย้ี งั สมั ผัสได้ถงึ แรงกดดันโดยรอบ

“วา่ ไงล่ะ?”
คุณเปาโลวางกลั ยาลงกับพ้ืนแล้วน่ังมองลูกสาวทั้งสองคน
“ทะ...ท่านเปาโล”
(โปรดใหข้ ้ายืมพลังของพระแม่…)
“ท่านเปาโลครบั ...”
“ผมน่ะ...ถ้าแคล่ ูกของผมรอ—”
แปะ!
““ปะ๊ ป๋า!””
“อะ๊ ?!”
เดก็ แฝดทงั้ สองตบแก้มของคณุ เปาโลอยา่ งแรง
“อยา่ อย่แู บบไร้ซ่งึ เกียรติ!”
“หากมคี นช่วยเราใหต้ อบแทนเป็นเท่าตัว!”
““น่นั คือพวกเรา ไม่ใช่เหรอ? ป๊ะปา๋ !””
“...”
(เพอ่ื นำพาความสงบสุข...)

หน้า 297

“ปะ...ป๊ะป๋าขอโทษนะ...ดารษิ าดารณิ .ี ..”
““อ้ือ””
คณุ เปาโลควา้ ลูกสาวสองคนเขา้ มากอดแล้วยืนขน้ึ
“ขอปฏิเสธครับท่านดูอัล หากจะต้องทรยศผู้มีพระคุณ
ตระกลู นวี าขอจบสนิ้ เสยี ตรงนี้เลยยังดีซะกว่า!”
““ปะ๊ ป๋า!””
“ท่านเปาโล ข้ากจ็ ะสู้เพื่อทา่ นจนวาระสุดท้ายเลยครับ!”
“ฉันเองกด็ ว้ ยค่ะ!”
(มาสูผ่ องเรา...)
“ขอบคุณมากนะลกู พอ่ ”
“นา่ เสียดาย หากเปน็ แบบนนั้ ก็จำเป็นตอ้ งฆา่ ทุกคน”
ดูอลั พุ่งตัวมาหาพวกเรา
“ไม่ปลอ่ ยให้เข้ามาหรอกเฟ้ย!”
คุณครามพุ่งตัวเขา้ หาดอู ลั อยา่ งรวดเรว็
“หลีกไป!”
(เพอ่ื ขจดั เสี้ยนหนาม...)
เคลง้ !
ฟริว้ วว ตมู !
“อกั๊ ?!”
คุณครามพุ่งตัวไปหวังใช้ดาบฟันดูอัลแต่ก็ถูกดาบใหญ่ของ
ดูอลั ปดั กระเด็นลอยไปกระแทกกบั กำแพงบา้ น
“ไมย่ อมหรอกน่า ยา๊ ก!”

หน้า 298

“หึ!”
เคลง้ !
คุณเอวาพุ่งตัวออกไปด้านหน้าดูอัล พอเห็นดูอัลฟันดาบลง
มา เธอก็ดงึ ฝักดาบท่ีคาดอยู่ท่เี อวออกมาถอื ไขว้กันเพื่อรับดาบยักษ์ของ
ดอู ลั
“นะ...หนัก...อก๊ั ?!”
ตึง! ครดื ดด
เธอรับแรงกดจากดาบยักษ์จนนั่งคุกเข่าลงกับพื้นก่อนที่ถูก
ดอู ัลถีบท้องจนตวั ของเธอไถลกับพ้ืนมานอนกมุ ท้องอยูต่ รงท่ที ฉ่ี นั ยืนอยู่
(ตรงหน้า...)
ดอู ลั ยงั คงวิ่งมาหาพวกเรา
เด็กแฝดทั้งสองโนม้ เอาตัวกอดร่างของกลั ยาเอาไว้
คณุ เปาโลเอาตัวยืนขวางพวกเราเอาไว้
ฉันวิ่งไปกระแทกลำตัวของคุณเปาโลสดุ แรงจนคุณเปาโลลม้
ไปดา้ นข้าง
“คะ...คณุ พมิ ?!”
“ท่านพมิ ?!”
ได้ยินเสียงของคณุ รญั เรียกด้วย เสียงของคนอน่ื ๆ กเ็ ชน่ กัน
“หึ!”
ดาบใหญ่กำลังจะถกู ฟันลงมา ฉนั ออกมายนื อยดู่ ้านหน้า
(ครั้งนี้แหละจะต้องเป็นประโยชน์ต่อทุกคนต้องช่วยกัลยาให้
ได้!)

หน้า 299

ฉันโน้มตัวลงเล็กน้อยเอามือขวาตั้งท่าจับดาบที่เอว ทั้งๆ ที่
ความจริงมนั ไม่มีอะไรอยู่ ฉันรีดสมาธทิ ง้ั หมดไปท่ีฝ่ามอื

(เอาไปให้หมด พลังเวทย์ทงั้ หมดในตัวฉัน!)
“ตัดสายน้ำชั้นสูง หนึง่ จงั หวะ!”
ชิ้ง!
ฉันพดู พรอ้ มตวัดแขนขวาขน้ึ เป็นแนวขวาง
ฉันสัมผัสได้ถงึ น้ำที่ยังเปียกๆ อยู่ที่มือขวาของฉันแต่ยงั ไม่ทัน
ได้รผู้ ลสติของฉนั ก็เลือนลางและล้มลงกับพ้ืนหมดสติไป...


[กำลังดำเนินการเขา้ ส่ขู นั้ ตอนการกู้คนื ข้อมลู ...]
(อะ...อา...เราอยู่ทีไ่ หนนะ...)
[เริ่มข้นั ตอนการกูค้ ืนข้อมลู ...0%]
(จรงิ ส.ิ ..เราโดนยา่ งสดนนี่ า...)
“นี่ ๆ ตน่ื ได้แลว้ มั้ง? ตายรยึ ัง? ฮัลโหล!”
แปะ!
“โอย๊ ?!”
ผมรู้สึกเจ็บท่แี กม้ ซา้ ย จงึ ลกุ นงั่ แล้วเอามือลูบแกม้ ตวั เอง
“ตน่ื ได้สักทีนะ”
“เอะ๊ ? ทน่ี ่ีทีไ่ หน?”
หลงั จากทผี่ มรสู้ ึกตัวและมองไปรอบๆ ผมกพ็ บวา่ ผมอยู่ในที่ท่ี
ไม่รู้จกั มันเป็นห้องสเ่ี หลี่ยมขนาดใหญ่ ผนงั หอ้ งถกู สรา้ งจากหินด้านบน

หนา้ 300