ผู้คนรอบข้างเริ่มพูดคุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่า
พยายามลุ้นกันน่าดูเลยสินะเน่ีย พอเห็นแบบนี้แล้วผมก็อยากให้ตัวเลข
ออกมาสวยๆ บา้ งเหมือนกันไหนๆ กไ็ หนๆ แลว้ ผมเองก็ลุ้นดว้ ยดีกว่า
ผมยื่นบัตรให้คุณพนักงานตรวจสอบ ทุกคนเองก็เริ่มจับจ้อง
ไปที่คณุ พนักงาน ไม่นานนักเธอก็แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมา
“นม่ี นั ...”
คณุ พนกั งานมองมาทางผม
(คงจะออกมาคลา้ ยๆ กับพมิ สนิ ะคงจะสุดยอดเลยล่ะม้งั ?)
“คือว่า...อยากให้ฉันอ่านให้ทุกคนฟังจริงๆ ใช่ไหมคะ ท่าน
กลั ยา?”
“อืม ไดส้ ิ”
ผมตอบตกลงแทบจะไม่คดิ อะไรเลย
“ระ...รับทราบแล้วค่ะ”
กัลยา เผ่าพนั ธ์ุ มนษุ ย์ เลเวล 00
ค่าความสามารถ
ความแข็งแกร่ง 9F
พลงั ชีวิต 9F
ความคล่องตวั 9F
ความรวดเรว็ 9F
พลังเวทย์ 9F
โชค 9 F
สกลิ คอรล์ ีโอเน่
เวทมนตร์ -
หน้า 151
ทกุ คนอยูใ่ นความเงียบสงบไม่มีใครสง่ เสียงออกมาเลยแม้แต่
คนเดียว
“คา่ เปน็ 9 ลว้ น....แถมเลเวล 0...”
“เจา้ บ้าอยา่ พูดแบบน้นั สิเดี๋ยวแขกทา่ นรัญก็เสียใจแย่หรอก!”
“ใช่แล้วค่าความสามารถที่ขนาดเด็กแรกเกิดยังมีมากกว่า
นน้ั นะ่ อย่าไปพูดให้เขารู้สกึ แย่นะพวกแก!”
(ขอโทษครับแล้วก็ขอบคุณที่สงสาร แต่ผมได้ยินหมดแล้ว
ค๊าบ!)
“สะ...สุดยอดเลยนะเจ้าคะท่านกัลยา ไม่เคยมีใครมีค่า
ความสามารถเป็นตัวเลขเรียงที่สวยขนาดนี้มาก่อนเลยแถมยังมีสกิล
ดว้ ยจะ...เจา้ คะ่ แหะๆ”
(คุณรัญครับไม่ต้องฝืนชมก็ได้ จะชมทั้งทีดันมองแต่เพดาน
แล้วเหงือ่ ออกเยอะขนาดนั้นมันหมายความว่าไงกันครับ?!)
ไม่รู้เพราะอะไรขนาดพิมเองอยู่ๆ ก็เหมือนจะเข้าใจ
สถานการณ์แล้วเข้ามาพูดกับผมว่า “ไม่เป็นอะไรนะถ้าเกิดอะไรขึ้นฉัน
จะปกปอ้ งนายเอง” แล้วกำหมัดทำหน้ามงุ่ ม่ันใส่ดว้ ยละ่ มนั หมายความ
วา่ อะไรเนีย่ ?
“ก๊ากฮ่าๆๆ อะไรกันคิดว่าจะมีความสามารถมากแต่ระดับ
แกนะ่ ยงั ส้เู ด็ก....อ๊าก!”
—เปรยี้ ง!
ชายคนเดิมลุกขึ้นมาแล้วเริ่มพูดข่มผม ไม่นานนักรัญก็พุ่งตัว
ไปกระทืบหลายต่อหลายครั้ง เหมือนระหว่างที่กระทืบอยู่ผมไดย้ ินเสยี ง
หน้า 152
ชายคนนั้นพูดว่า “แฮ่กๆ มีความสขุ จาง~” ดว้ ยแหละ แตห่ ูผมคงแว่วไป
เอง ผมเริ่มจัดท่าทางใหม่แล้วก็ตัดสินใจว่าช่างมันเถอะ เพื่อปลอบใจ
ตัวเอง
“ถ้างั้นรัญจะไปทีไ่ หนต่อเหรอ?”
“ถะ...ถ้างัน้ เราไปสนามฝกึ กนั ดีกว่าไหมเจ้าคะ?”
“อืม...ยังไงกว็ ่างอย่แู ลว้ ดว้ ย นำทางไปทีนะ”
และแล้วพวกเราก็เดินทางออกจากอาคารกิลด์เพื่อมุ่งหน้า
ไปส่สู นามฝึกของเมอื ง โดยทง้ิ ให้นักผจญภัยเหลา่ นนั้ เอะอะกันต่อไป
พวกเราใช้เวลาเดนิ มาประมาณ 15 นาทกี ม็ าถงึ สนามฝกึ
เมื่อเรามาถึงเหล่าทหารยามหน้าประตูทางเข้าก็ก้มหัวให้รัญ
แลว้ เปดิ ทางให้พวกเราเขา้ มา ลักษณะของที่น่เี หมือนเป็นหมบู่ ้านย่อมๆ
ที่ไว้ใช้สำหรับฝึกทหารโดยตรง เรื่องรูปแบบที่อยู่ดูไม่ค่อยต่างจาก
ชาวเมืองทั่วไปมากนัก แต่ที่นี่จะมีพื้นที่โล่งกว้างไว้สำหรับฝึกทหาร มี
ทหารมากมายกำลังฝึกฝนการใช้ทั้งดาบ ธนู หอก ทุกคนล้วนมีสีหน้าที่
มุง่ ม่นั ทำเอารสู้ ึกได้ถงึ แรงกดดันเบาๆ เลยล่ะ เหมือนว่าจริงๆ แล้วทหาร
จะมีมากกว่าที่เห็นอยู่ตอนนี้ค่อนข้างมาก แต่เนื่องจากเป็นช่วงเทศกาล
เหล่าทหารจึงถกู ใชใ้ ห้ไปดูแลความสงบภายในเมืองเป็นส่วนมากแทน
รญั พาพวกเรามาแนะนำให้หัวหน้ากองไดร้ จู้ ัก เขาเป็นชายวัย
กลางคนมหี นวดหลอมแหลมรา่ งกายไม่ได้ใหญ่โตมาก ดูเปน็ ชายเอื่อยๆ
เสียด้วยซ้ำ แต่รูปหน้าเขาก็จัดว่าดีระดับหนึ่งเลยทีเดียว เขามีเส้นผม
หยักศกสีดำยาวถึงบ่ามีดวงตาที่เหมือนคนง่วงนอนตลอดเวลา สวมชุด
หนา้ 153
เกราะหนงั ธรรมดามีดาบเหล็กคาดเอวไว้ทัง้ สองดา้ น โดยรวมดเู ป็นคนท่ี
อธั ยาศยั ดคี นหน่งึ ละ่ มงั้
“โอ้ แขกของท่านรัญรึครับ ยินดีที่ได้รู้จักผมมีชื่อว่าอามัน
ครับ”
“ผมกลั ยาครบั ”
“พิมค่ะ”
“ยินดีครับ ถ้าไม่รังเกียจยังไงก็มาลองฝึกดาบกับพวกผมได้
นะครับ”
“นั่นสิเจ้าคะ ท่านกัลยาสนใจไหมเจา้ คะ? หากฝึกไปเร่ือยๆ ก็
จะสง่ ผลตอ่ ค่าความสามารถดว้ ยนะเจ้าคะ”
(เหมอื นยยั น่ยี งั สนใจเรอื่ งคา่ ความสามารถผมอยู่แฮะ)
“ครับถ้างั้นรบกวนด้วยนะครับ ผมเองพอเห็นเหล่าทหาร
ฝึกฝนแล้วกอ็ ยากจะลองฝึกดบู ้างเหมือนกันครับ”
ผมก้มหัวให้คณุ อามนั เลก็ น้อย
“ฮ่าๆๆ ได้เลยครับพอเห็นท่านมีไฟแบบนี้ผมเองก็รู้สึกมีใจ
อยากจะฝึกให้เหมือนกันครับ ถึงจะไม่รู้ว่าท่านกัลยาจะฝึกได้ถึงตอน
ไหนแตผ่ มจะฝึกให้เตม็ ทเี่ ลยครับ”
“เออ่ ...จรงิ ด้วยเจ้าคะ่ ...”
รัญเข้าไปพูดคุยอะไรบางอย่างกับคุณอามัน เขาเองก็พยัก
หน้าหงกึ ๆ
“ถ้างั้นมาเริ่มกันเลยนะครับ จุดประสงค์ครั้งนี้เราจะยังไมเ่ รมิ่
ฝึกนะครับ เพียงแต่จะทำการทดสอบก่อน ไม่มีอะไรขดั ข้องนะครับทา่ น
หนา้ 154
กัลยา?”
“ครับ แล้วจะทดสอบอย่างไรครบั ?”
“ครับถ้างั้นเราไปที่ลานกว้างกันเถอะครับ เดี๋ยวจะอธิบายให้
ฟงั ท่ีน่ันเลยครบั ”
คุณอามันพาพวกเราไปที่ลานกว้าง ไม่นานนักก็มีเหล่าทหาร
มารวมตัวมาล้อมวงกนั ดว้ ย
(ไม่ใช่ว่าทดสอบส่วนตวั หรอกเหรอ? ถ้าพลาดขึ้นมานี่คงอาย
จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไวไ้ หนเลยนะเนีย่ )
“โห่ๆ มเี ดก็ ใหมเ่ ขา้ มาเหรอเนี่ย?”
“ขา้ วา่ เละแน่เลย”
“ฉันเองก็สนใจ คุณอามันอุตส่าห์ทดสอบให้เองเลยด้วย ถ้า
งั้นพักกองกันก่อนแล้วกนั นะ”
“โอ้ รองหวั หน้าก็จะดูด้วยเหรอครับ?”
เรมิ่ มีเสียงเอะอะมากขน้ึ เร่ือยๆ
“ถ้างั้นผมจะขออธิบายให้ฟังนะครับท่านกัลยา เราจะใช้ดาบ
ไม้ในการฝึกกันครับ โดยผมจะใช้เพียงมือขวาและใช้ดาบเดียวเท่าน้ัน
ครับ หากท่านใช้ดาบไม้ของท่านตีโดนตัวผมเพียงครั้งเดียวก็ถือว่าผ่าน
การทดสอบครบั ”
“แล้วมกี ารจำกดั เวลาไหมครับ?”
“ไมม่ ีครับ มเี พยี งท่านยอมแพ้หรอื ผ่านการทดสอบได้ น่นั ก็ถือ
วา่ สนิ้ สดุ การทดสอบครับ”
“เขา้ ใจแลว้ ครับ ถ้าง้นั รบกวนด้วยนะครับ”
หน้า 155
“ครบั เขา้ มาไดเ้ ตม็ ทีเ่ ลย ฝากด้วยนะอูซี่”
“รับทราบ”
คุณอูซี่ตอบรับอย่างแข็งขันแล้วให้ทหารฝึกนำดาบไมส้ ำหรบั
ฝกึ มาใหพ้ วกเราคนละเลม่ คณุ อามนั เองก็ถอดดาบทีเ่ อวทง้ั สองเลม่ ฝาก
ไว้กับคุณอูซ่ี ไมน่ านนกั เสยี งรอบขา้ งก็เริ่มเงยี บลง
“สูๆ้ นะกัลยา”
“สๆู้ เจา้ คะ่ ”
“อืม”
“เรม่ิ ได้!”
ทนั ทีทคี่ ุณอูซี่ให้สัญญาณผมกพ็ ุ่งตัวออกไปหาคุณอามัน
ผมใช้ดาบไม้ในมือขวาฟาดลงเป็นแนวขวาง แน่นอนว่าคุณ
อามันสามารถรับมนั ไดอ้ ย่างง่ายดายและดนั ผมกลับ
“ไมไ่ ดแ้ ยน่ ะครับ แต่การเคลอ่ื นไหวอ่านงา่ ยเกินไปครับ ลองดู
ใหม่นะครบั ทา่ นกัลยา”
“โอ้ เจ้าหนนู น่ั มันใจถึงด”ี
“ขา้ ว่าไม่ใช่ใจถงึ หรอกนะ ทพี่ ุ่งไปแบบไมค่ ดิ แบบนั้นมันก็เป็น
แค่วธิ ีการของมอื สมคั รเล่นน่ันแหละ”
ขนาดเป็นช่วงทดสอบแต่เหมือนกับว่าคุณอามันก็ยังให้
คำแนะนำผมดว้ ยแฮะ ถ้าอา่ นง่ายเกนิ ไปแล้วเราควรจะทำอย่างไรดีละ่ ?
“ถ้างั้นระหว่างที่ท่านกำลังคิดผมขอเป็นฝ่ายบุกแทนแล้วกัน
นะครบั ”
ทันทีที่พูดจบคุณอามันก็พุ่งตัวเข้ามาใส่ผมแล้วฟาดดาบลง
หนา้ 156
มาตรงๆ ผมใช้ดาบไม้รับได้ก็จริงแต่ก็ถึงกบั เสียหลักเพราะเรี่ยวแรงของ
ร่างกายนา่ จะต่างกันมากเกินไป และแลว้ ดาบสองและสามก็ฟาดฟันลง
มาทั้งด้านข้างและแนวเฉียง ผมใช้ดาบรับไว้ทั้งหมดแต่ก็ถึงกับสูญเสีย
การทรงตัว ผมเลยต้องใช้มือทั้งสองข้างจับดาบแล้วคอยป้องกัน ไม่รู้
ทำไมระหว่างที่ผมรับการโจมตีของคุณอามันไปเรื่อยๆ ผมเริ่มรู้สึกถึง
ความคุ้นเคยมากขึ้น ร่างกายที่แรกเร่ิมนั้นขยบั ไมไ่ ดด้ ั่งใจก็เริ่มเข้าที่เข้า
ทาง ทุกครั้งที่ฟาดลงมาสายตาผมมองเห็นแนวของการฟาดเพียงแต่
ช่วงแรกนนั้ ผมยังขยบั รา่ งกายตามไม่ทนั แต่ตอนนีผ้ มเร่ิมปรบั ตัวได้แล้ว
“โอ้ ไม่เลวเลยนะครับท่านกัลยา ถ้าง้ันผมขอเพมิ่ ความเร็วข้ึน
นะครบั ”
คณุ อามันเพิ่มความเร็วขึ้นความแรงเองกเ็ พ่มิ ขึ้นเช่นกันผมรับ
ดาบไมค้ รั้งแล้วครั้งเล่าจนพอเร่มิ จบั ทางได้
(ถา้ มัวแตร่ ับอย่างเดยี วเราเองก็คงจะหมดแรงกอ่ นแน่...)
ผมเพล่งสมาธิเพื่อดูการขยับร่างกายของคุณอามันแล้วรอ
จังหวะ ทันทีที่คุณอามันฟาดดาบไม้ลงมาตรงๆ ผมก็เอี้ยวตัวหลบเป็น
ผลสำเรจ็ ดาบไม้ฟนั ผา่ นหนา้ ผมดงั วืด
“โห...ไมเ่ ลวเลยครบั ”
ทันทีที่พูดจบคุณอามันตั้งท่าแล้วฟาดฟันลงมาอีกครั้ง ผม
หลบไปด้านข้าง และฟันดาบไม้เป็นแนวราบเล็งสวนกลับไปยังลำตัว
ของคณุ อามันครัง้ แรก พอคณุ อามนั รบั ได้ก็ฟาดฟนั มาอีก หน่งึ ดาบ สอง
ดาบ สามดาบ ผมมีความรู้สึกว่าร่างกายของผมมันขยับได้ดีผิดคลาด
เหมอื นกบั ว่าเคยทำเรอ่ื งแบบนี้มาก่อน พวกเราผลดั กันกันรุกรับอยู่แบบ
หนา้ 157
นนั้ ไม่รูว้ ่านานขนาดไหน
“มะ...ไม่น่าเชื่อ ถึงหัวหน้ากองจะใช้มือข้างที่ไม่ถนัดก็เถอะ
แต่เดก็ ใหม่มัน...”
“นั่นสอิ าจจะเคยฝึกมาจากที่ไหนรึเปล่านะ?”
“สะ...สุดยอดเลยเจ้าค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าค่าความสามารถเพียง
เทา่ นัน้ ท่านกัลยาจะ...”
“กัลยาสู้ๆ!”
ตอนนี้ผมไดย้ นิ เพียงเสยี งลมจากดาบทีฟ่ ันพลาดกับเสียงของ
ดาบไม้ปะทะกันเท่านั้น ผมรู้สึกสนุกแบบแปลกๆ ทั้งๆ ที่นิสัยของผมไม่
น่าจะสนุกกับเรื่องพวกนี้ได้สักนิด ผมเริ่มแสยะยิ้มออกมา คุณอามันก็
กระโดดถอยหลงั แล้วจบั จอ้ งมาท่ีผม
“สีหน้ายอดเยี่ยมมากเลยครับ เรื่องที่ได้ยินมาต้องมีอะไร
ผิดพลาดแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นผมขอเอาจริงเลยนะครับ เข้ามาได้เลย
ครับ”
คณุ อามันต้งั ทา่ จดั ดาบเปน็ แนวเฉียงระหว่างลำตวั แลว้ ย่อตัว
หันข้างให้กับผม
“ถ้าแบบนั้นไปแลว้ นะครับ”
ผมวิ่งสุดตัวพุ่งไปหาคุณอามันและก่อนที่ผมจะถึงตัวของเขา
แล้วฟาดดาบลงไป ก็สังเกตเห็นรอยยิ้มของคุณอามัน ผมหันกลับมา
มองที่ทา่ ต้งั รับของคณุ อามนั
(กำลังจะแทงมาที่หน้าเรา...ต้องถอยไมส่ เิ บรกไม่ไดแ้ ลว้ ต้อง
หลบ!)
หนา้ 158
ผมเอนหลังและใช้เท้าสไลด์ไปกับพื้นเพียงเสี้ยววินาทีที่ผม
เอนหลัง ดาบไม้ของคุณอามันก็แทงเฉียดปลายจมูกผมไปเล็กน้อยจน
สมั ผัสได้ถงึ แรงลมทเ่ี ขา้ ปะทะกบั หนา้ ของผม ถึงจะเสยี การทรงตวั แต่ผม
ก็ได้สติระหว่างที่สไลด์ไปกับพื้นผมใช้ดาบในมือขวาฟันบริเวณข้างตัว
ของคุณอามนั
วืด!
คุณอามันกระโดดถอยไปด้านข้างทำให้ดาบไม้ที่ฟันไปพลาด
เป้าและตัวผมเองก็สไลด์นอนหงายหนา้ อยกู่ บั พ้ืน
“แฮก่ ๆ...”
(เร่ิมเหนื่อยแล้วสิเรา...)
“ไม่เลวเลยครับ ยอดเยี่ยมจริงๆ เพราะหลบท่าสวนกลับของ
ผมได้แถมยังฟันสวนกลับผมมาได้อีก ถ้าแบบนั้นผมจะให้โอกาสลุกข้ึน
ต้งั ท่าใหม่ก่อนนะครบั ฮา่ ๆๆ”
(ถงึ จะรู้ว่าเปน็ การทดสอบกเ็ ถอะ แตเ่ หมอื นคณุ อามันจะออม
มือให้สุดๆ ถ้าเราใช้พลังก็คงช่วยอะไรได้อยู่หรอกแต่แบบนั้นมันก็จะไม่
เรียกว่าการทดสอบการฝึกดาบนี่นะ ไม่อยากจะแพ้เลยแฮะ เราควรจะ
ใช้หัวคดิ ให้มากกวา่ น้ีหนอ่ ยแล้วล่ะ คิดสิคิด...)
ผมดนั ตัวเองลกุ ขึ้นแล้วต้งั ท่าใหม่
ทนั ทที ่ีตง้ั ท่าเสรจ็ คณุ อามันก็พุ่งเขา้ มาฟันบริเวณเอวด้านซ้าย
ผมก็ตงั้ ดาบสองมอื รบั เอาไว้
“อึก...?!”
ผมโดนฟันจนตัวลอยกระเด็นไปตามแรงฟันของคุณอามัน
หน้า 159
แล้วกลบั ไปนอนกับพื้นอีกครง้ั รบั รไู้ ดถ้ งึ อาการชาท่ีแขนท้ังสองข้างและ
อาการปวดจากสีข้างดา้ นซ้าย
“เดีย๋ วสิอามนั ไมเ่ ล่นแรงไปหน่อยเหรอเจา้ คะ?!”
คุณอามนั ไมไ่ ด้พูดอะไรเพียงแคย่ กมอื ปรามรญั เอาไว้เท่าน้ัน
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วจัดท่าใหม่อีกครั้ง หลังจากเสร็จคุณอา
มันก็เข้ามาฟาดครั้งแล้วครั้งเล่า มันเร็วจนหลบไม่ได้ทำได้เพียงใช้ดาบ
ไม้ตั้งรับแล้วตวั ก็กระเด็นครง้ั แล้วคร้ังเล่าเท่านน้ั
(คดิ สคิ ดิ ...ไม่อยากจะแพ้...)
“กะ...กลั ยา...”
“...”
พมิ เองกเ็ รม่ิ สง่ เสยี งเรียกดว้ ยความเป็นห่วง
รัญเองก็เงียบไปแลว้
ตอนนี้ผมพยายามใช้ความคิด ยังไงก็คิดไม่ออกสักทีว่าจะใช้
วิธีการแบบไหนถึงจะฟาดดาบไม้ใส่คุณอามันได้ พอสวนกลับไปก็ถูก
หลบไดต้ ลอด หมดหนทางแลว้ ละ่ มง้ั
“ท่านกัลยาครับหากท่านมีอะไรที่จะใช้ได้อยู่ล่ะก็ ใช้มัน
ออกมาเถอะครับไม่ว่าจะเป็นเวทมนตร์หรืออะไรหากมันทำให้ได้รับ ชัย
ชนะย่อมไม่เกี่ยงอยู่แล้วครับ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เนื่องจากครั้งนี้เป็น
การทดสอบขอเพียงอย่าใชม้ นั ให้โดนตรงๆ กพ็ อแลว้ ครับ จากสีหน้าของ
ท่านมนั บง่ บอกว่าทา่ นไม่ได้มีดแี คน่ ี”้
“...”
(เหมือนคุณอามันจะมองออกหมดเลยว่าเรากำลังกลุ้มใจ
หนา้ 160
เรอ่ื งอะไรทง้ั ๆ ทีเ่ รากไ็ ม่ไดพ้ ูดเลยสกั นิดแทๆ้ )
ผมคอ่ ยๆ ดนั ตัวเองลกุ ขึ้นอกี ครงั้
“คุณอามันครับ คุณบอกว่าผมจะใช้อะไรก็ได้ขอเพียงผมเอา
ดาบไมข้ องผมฟาดคุณไดส้ กั ครง้ั ก็ถือว่าผมผ่านสนิ ะครับ?”
“ใชแ่ ล้วครบั เรยี กผมว่าอามันเฉยๆ ก็ไดค้ รับ”
“เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นผมขอให้อามันตั้งรับอยู่ตรงนั้นได้ไหม
ครับ? แลว้ กผ็ มขอดาบไมเ้ พม่ิ อกี สามเล่มกับขอเวลาเตรียมตัวสักหน่อย
ได้ไหมครับ?”
“ฮ่าๆๆ เขา้ ใจแลว้ ครบั ไมร่ ู้หรอกว่าจะทำอะไร แต่เชิญเลยครับ
ผมจะยนื รออยู่ตรงนจี้ นกวา่ ทา่ นจะพรอ้ มครบั อซู ขี่ อดาบไม้เพิ่มดว้ ย”
ผมรับดาบไม้จากทหารฝึกหัดมาอีกสามเล่มตอนนี้ผมมีดาบ
ไมอ้ ยู่กับตัวสีเ่ ล่มแลว้
ผมลองโยนดาบไม้ข้ึนไปกลางอากาศเพือ่ ลองทดสอบน้ำหนัก
ดู แล้วลองโยนรบั อย่แู บบนัน้ สักพกั เพื่อให้คนุ้ เคยกับมอื ตัวเอง
(จะทำอะไรกันนะน่าสนใจสุดๆ ไปเลยนี่ ไม่คิดว่าแขกของ
ทา่ นรญั ทง้ั ๆ ท่ีดูเหมอื นจะเป็นมอื ใหม่แต่ดันส่อแววออกมาไดข้ นาดน)้ี
อามันจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังโยนดาบไม้ไปมา
กลางอากาศ โดยไม่ขยับไปไหนเนื่องจากเด็กหนุ่มขอให้เขาเป็นฝ่ายตั้ง
รับ แน่นอนว่าเขาก็ยอมรับมันด้วยความเต็มใจ ความจริงแล้วที่ผ่านมา
นั้นหน้าใหม่ที่เขาเคยทดสอบมาไม่เคยมีแม้แต่สักคนที่ใช้ดาบไม้สัมผัส
หน้า 161
ตวั เขาได้เลย
อามันแค่ให้ทดสอบเพื่อดูความพยายามเท่านั้น ถึงฟาดไม่
โดนยงั ไงขอใหม้ ีความพยายามท่ีจะไมย่ อมแพ้ง่ายๆ เขากย็ ินดีรับเข้ามา
ฝึกอยู่แล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าก็เช่นกัน ภายในใจของอามันตอนนี้กำลัง
รู้สึกตื่นเต้นรูส้ ึกสนุก มีไม่มากนักหรอกที่มือใหม่จะรับดาบของอามันได้
ครั้งแลว้ ครั้งเลา่ พอเพ่ิมแรงขนึ้ กย็ ังรับไดอ้ ีกแถมยงั หลบได้บางคร้งั ดว้ ย
(ไม่รู้หรอกว่าท่านจะทำอะไร แต่อย่างไรผมก็อยากจะเห็นว่า
จะใช้แผนการแบบไหนในการที่จะเอาชนะผมได้ หากเรี่ยวแรงสู้ศัตรู
ไม่ได้มันก็ต้องใช้ไหวพริบในการเอาชนะ สีหน้าของท่านตอนนี้มันยอด
เยยี่ มยิ่งนัก)
อามันเฝ้ามองเด็กหนุ่มอยู่สักครู่ รอบข้างเองก็เริ่มส่งเสียง
จอแจข้ึนมาอกี คร้งั
“ทะ...ทา่ นกัลยาจะทำอะไรเหรอคะทา่ นพมิ ?”
“อมื ...ไม่รเู้ หมือนกันค่ะ”
พวกทหารเองกใ็ ห้ความสนใจต่อการทดสอบคร้ังน้เี หมอื นกนั
“อามนั ผมให้ยืมครับ”
เด็กหนุ่มโยนดาบไม้เล่มหนึ่งมาให้อามัน เขาเองก็ใช้มือซ้าย
รบั ดาบเอาไว้
“โห.่ ..คดิ จะทำอะไรเหรอครับทา่ นกลั ยา?”
“อามันถนดั ใชด้ าบคู่ไมใ่ ช่เหรอ? ผมให้ยืม เพราะไหนๆ อามัน
ก็ต่อให้ผมตั้งขนาดนี้แล้วดว้ ย มาสู้กันให้เต็มทีเ่ ถอะครับและแน่นอนว่า
ผมยอมรับข้อเสนอที่จะให้ใช้อะไรก็ได้ขอเพียงไม่โดนตัวอามันตรงๆ ก็
หน้า 162
พอสินะครับ?”
(จะทำอะไรกันแน่นะ...ทำถึงขนาดนี้ ช่างน่าสนใจ น่าสนใจ
จรงิ ๆ!)
“ย่อมได้! ผมจะตั้งรับอยู่ตรงนี้หากท่านมีความคดิ ดีๆ ล่ะก็จะ
ก่ีครั้งกเ็ ชญิ เข้ามาไดเ้ ลย!”
อามันพูดพร้อมแสยะยิ้มออกมา ความรู้สึกตอนนี้มันร้อนรุ่ม
ไปหมด
“ไม่หรอกครับ ครั้งนี้สุดท้ายแล้วครับ หากผมไม่ผ่านก็คงขอ
ยอมแพ้แล้วละ่ ครับ เหน่ือยมากแลว้ ด้วย”
“โห่ ง้ันเขา้ มาเลยครับ!”
อามันตั้งท่าถือดาบทั้งสองมือไขว้กันเป็นตัว X แล้วย่อตัว
เตรียมพร้อมต้ังรบั เต็มที่
เดก็ หน่มุ สูดหายใจเข้าและออกอยู่สักพกั
“ถ้าง้ันขอไปแล้วนะครับ!”
เดก็ หน่มุ เหวี่ยงดาบเลม่ แรกหมุนไปกลางอากาศเหนือหัวของ
อามนั
(เขว้ยี งทิง้ ? ไม่สิ นม่ี นั แคอ่ ยากจะหลอกลอ่ สนิ ะ?)
เด็กหนุ่มพุ่งเข้ามาเหวี่ยงตัวไปด้านข้างแล้วหมุนตัวตั้งท่าจะ
ฟันกลางอากาศ อามนั ต้ังท่ารบั ดาบเด็กหนมุ่ ทก่ี ำลงั หมุนตัวอยู่
(แค่หลอกล่อแล้วตั้งใจจะฟันจากมุมต่ำเองงัน้ เหรอ? มะ...ไม่
ส?ิ อะไรกนั ดาบไมม่ ี?!)
อามันมองท่ีมือของเด็กหนุ่ม มือนั้นว่างเปลา่ และเหวี่ยงลงไป
หน้า 163
มา มรี อยยิม้ ผดุ ขึน้ บนสีหนา้ ของเดก็ หนมุ่
(ขา้ งล่าง?!)
อามันกระโดดลอยขึ้นจากพื้นเพื่อหลบ จุดท่ีเขาอยู่เมื่อครู่มี
ดาบไมท้ ถี่ ูกเหวีย่ งจนหมุนตวิ้ ลอยไปปักอยู่กับพ้ืนดนิ ด้านหลงั ของอามนั
(ไม่เลวแต่จบแคน่ ี้แหละ...อะ...อะไรกัน?!)
ระหว่างที่กระโดดอยู่นั้นอามันกำลังจะใช้ดาบฟันเด็กหนุ่มท่ี
กำลังจะพุ่งตัวกลิ้งไปกับพื้นด้านหลังของเขา แต่ก็สังเกตได้ถึงความ
ผิดปกติ นั่นคือดาบอีกเล่มหายไป มันควรจะต้องมีสามเล่มที่เหลืออยู่
กับเด็กหนุ่ม เล่มหนึ่งเขวี้ยงขึ้นกลางอากาศเพื่อหลอกล่อ เล่มที่สองถูก
เขว้ียงไปปักอยู่ที่พื้น และแล้วอามันก็รู้ตัว ดาบที่อยู่กลางอากาศนั้นพุ่ง
ตกลงมาดว้ ยความเร็วจากกลางอากาศทง้ั สองเลม่
อามันพยายามจะยกดาบในมือซ้ายและขวาฟันดาบไม้ทั้ง
สองเล่มกลางอากาศแต่ทว่ามือซา้ ยดันสัมผัสได้ถึงน้ำหนักที่เพิ่มมากข้ึน
ของดาบไม้จนตัวของอามันถูกดึงลงพื้น เขาเลยตัดสินใจปล่อยดาบใน
มือซ้ายแล้วใชด้ าบในมือขวาปดั ดาบท้ังสองเลม่ กลางอากาศ เขาเหลือบ
มองเดก็ หนุม่ ทีอ่ ยดู่ า้ นหลังของเขา
(อะไรกนั ? กำลังยิ้ม...)
“ขอคืนนะครบั ”
“ว่าไงนะ?”
เด็กหนุ่มทำท่าฟาดดาบไม้ในมือซ้ายใส่อามันสุดแรง เขารีบ
ปรับทา่ ทางใหม่แล้วใชด้ าบไม้ในมอื ขวาตัง้ รับไว้
(เหมือนจะตัดสินได้แล้วสินะ? ขอเพียงแค่รบั ดาบครั้งสุดท้าย
หน้า 164
น้.ี ..ไม.่ ..ไม่ใช่ ไม่ได้ฟันใสแ่ คเ่ ขวย้ี งดาบใส่เราเฉยๆ?!)
เดก็ หนุ่มเขวีย้ งดาบในมือซ้ายใส่อามันแล้วตวดั มือซ้ายลง อา
มันรับรไู้ ดถ้ งึ นำ้ หนกั ของดาบในมอื ขวาที่เพม่ิ มากขนึ้
(ยะ...ยกไมข่ นึ้ ?!)
“ขอเอาคืนสกั ทเี ถอะ!”
(ดาบอกี เล่ม?!)
เด็กหนุ่มใช้ดาบอีกเล่มในมือขวาฟาดใส่หลังของอามันอย่าง
แรงจนเกดิ เสยี งดงั สน่นั เศษดาบไมแ้ ตกลอยกระเดน็ ไปทั่ว
“อก๊ั …!”
เสียงดาบไม้ที่แตกกระเด็นยังสะท้อนดังอยู่ในสมอง ลาน
กว้างเงียบสนิท ผมค่อยๆ ดันตัวเองลุกยืนขึ้นแล้วมองดาบไม้ในมือ
ตัวเอง
(แย่ละสิเผลอใสอ่ ารมณม์ ากไป ดันฟาดจนดาบหกั เลย?!)
ผมเรมิ่ มคี วามวติ กผุดขึน้ ในใจเลก็ นอ้ ย
“ชะ...ช่างหน้าประทบั ใจ...เสยี เหลือเกิน...เจา้ ค่ะ”
“...”
“โอ้! ทำได้แล้ว!”
“เจา้ เดก็ นั่นฟาดดาบไมใ้ สห่ ัวหน้ากองได้แล้ว?!”
เสียงเอะอะเรม่ิ ดงั ขนึ้ ในบริเวณโดยรอบ
“กา๊ กฮ่าๆๆ สุดยอดเลยครบั ท่านกัลยา ฮา่ ๆๆ!”
หน้า 165
หนา้ 166
อามนั ระเบดิ เสียงหัวเราะพรอ้ มกบั กลา่ วคำชมเชยตอ่ ผม
“ไมห่ รอกครับๆ แคบ่ งั เอิญเฉยๆ”
“สุดยอดไปเลยเจา้ ค่ะ ทา่ นกลั ยา!”
รัญพงุ่ เขามาจับมอื ผมยกขนึ้ ลงพรอ้ มกบั ทำตาเป็นประกาย
“ท่านกัลยาครับยังไงช่วยอธิบายให้หน่อยได้ไหมครับ ว่า
เหตกุ ารณ์เมอื่ คร่ทู า่ นทำอะไรไปบ้าง?”
“อมื มนั ก็พูดยากอยู่นะครับ จริงสิพิมเธอคงรู้แลว้ ใช่ไหมว่าฉัน
ทำอะไรไปบา้ งน่ะ?”
“กะ...ก็ไม่ถึงกับเข้าใจทั้งหมดหรอก แต่เพราะดูอยู่ด้านข้าง
เลยเหน็ ค่อนขา้ งชัดเจนนะ่ ”
“ดิฉันเองก็อยากรู้เจ้าค่ะ ว่าทำไมอามันถึงพ่ายแพ้ให้กับวิธี
แบบน้นั น่ะเจา้ คะ่ ถา้ เปน็ ดฉิ ัน...”
“ไมห่ รอกค่ะเพราะ คณุ รญั ไมไ่ ด้อยู่ตอ่ หน้ากลั ยา และเฝา้ มอง
จากด้านนอกเลยอาจจะดูว่ามันไม่น่าจะได้ผล”
พิมเข้าใจเหมือนที่ผมคิดไว้จริงด้วย เพราะสีหน้าของเธอดไู ม่
ค่อยตกใจเท่าไหร่ เมือ่ เทียบกบั คนอ่นื
“ถ้างน้ั รบกวนอธิบายใหฟ้ งั ทีนะพมิ ”
“โถ.่ ..เขา้ ใจแลว้ ๆ”
พิมจัดท่าทางใหม่แล้วเริ่มอธิบายโดยทำหน้าเหมือนคุณครูท่ี
กำลังสอนลูกศิษย์
“ขน้ั แรกกัลยาเขว้ียงดาบเล่มแรกขน้ึ ฟ้าเพือ่ ชักจูงให้คุณอามัน
มองขน้ึ ฟา้ นะ่ ”
หนา้ 167
ทกุ คนพยกั หน้าเหมอื นว่ารับรอู้ ยู่แลว้
“หลังจากนั้นก็เหวี่ยงดาบเล่มที่สองจากด้านหลังไป แล้ว
กลั ยาก็รีบพ่งุ เข้าประชิดใส่คุณอามนั เพอ่ื ใหค้ ุณอามนั หันมาสนใจตัวเอง
แทนที่จะเป็นดาบเล่มที่สอง ขั้นตอนนี้ถ้าช้าไปเพียงนิดเดียวคงถูกเห็น
ดาบเล่มทีส่ องงา่ ยๆ แต่ถึงจะเห็นคณุ อามันก็คงไมไ่ ด้ระวงั มันหรอก สิ่งท่ี
ควรรับมือก็ควรจะเป็นคนทอ่ี ยู่ตรงหนา้ มากกวา่ จรงิ ไหมคะ?”
“ใชค่ รบั ผมเป็นแบบทว่ี า่ จริงๆ ตอนนนั้ ผมสนใจแต่ท่านกัลยา
ทเ่ี หว่ียงตัวแลว้ ทำท่าเหมือนจะฟนั ดาบใส่ผมนะ่ ”
“หลังจากที่กัลยาพุ่งตัวออกไปแล้วก็เขวี้ยงดาบเป็นแนวราบ
ไวด้ ้วย จุดประสงคไ์ ม่ไดก้ ะจะให้มันโดนขาของคณุ อามัน แตต่ อ้ งการให้
ดาบไมเ้ ลม่ นั้นไปอยู่ด้านหลังของคนอามันเฉยๆ ตรงนี้คุณอามันอาจจะ
ปัดมันออกก็ได้ แต่ดันไปกังวลกับดาบที่กัลยาไม่ได้ถือเสียก่อนเลย
ตดั สินใจกระโดดเพ่ือจะรับดาบของกลั ยาแทน”
“แบบน้เี องสนิ ะเจ้าคะ...”
“ที่กัลยาคิดว่าคุณอามันต้องหลบแน่ๆ เพราะรู้ว่าคุณอามัน
ไม่ได้สังเกตเห็นดาบเล่มที่สองที่ถูกเหวี่ยงตามเล่มแรกไป กัลยาเลยใช้
แผนเดิมคือทำเปน็ เหมอื นยังถอื ดาบอยู่แลว้ เหวี่ยงตัวเพื่อจะฟนั คณุ ”
(อมื พิมนีฉ่ ลาดมากกวา่ ทคี่ ดิ เยอะเลยนะเน่ีย...)
อยๆู่ พมิ ก็หนั มาจ้องเขม็งใสผ่ ม
“คงไมไ่ ด้คดิ อะไรแย่ๆ เรือ่ งฉนั อยหู่ รอกนะกัลยา?”
“ปะ...เปลา่ ...ต่อเลยๆ”
ผมถึงกับสะดุง้ เมื่อได้ยินคำถามของพมิ
หน้า 168
(ความรู้สึกยยั น่เี รว็ เป็นบ้า…)
“ท่านพิมครับ แล้วถ้าหากผมไม่หลบแต่เลือกปัดดาบจากพื้น
แทนจะเปน็ อย่างไรเหรอครับ?”
“ค่ะ ตอนนน้ั กลั ยาคงใช้อีกวธิ ีคอื ใช้พลงั ตัวเองกับดาบท้ังสอง
เล่มแลว้ พยายามจับคุณอามันไวแ้ ทนเพื่อให้เป็นเป้าน่ิงให้ดาบพุ่งลงมา
แทงหรือไมก่ ็ทำให้ดาบพุง่ ลงมาแลว้ ทำให้ดาบของคณุ อามันตกพื้นและ
ใชม้ นั ฟันคุณอามนั ด้วยล่ะมั้งคะ?”
พิมอธบิ ายแลว้ หนั หนา้ มาทางผม ผมจึงพยักหน้าให้
“ฮ่าๆๆ สุดยอดไปเลยนะครับที่คิดได้ถึงขนาดนั้น ถ้างั้นช่วย
อธบิ ายตอ่ จากตอนแรกให้ทีนะครบั ”
“คะ...ค่ะ หลังจากที่คุณอามันกระโดดพอเห็นว่าเป็นไปตาม
แผนกัลยาก็เลยใช้พลังแปลกๆ ทำให้ดาบทั้งสองเล่มพุ่งลงมาใส่คุณ
ระหวา่ งท่ีกบั ลังหมนุ ตัวค่ะ ตรงนีห้ ากคณุ มัวแต่พะวงกลั ยาที่อยู่ตรงหน้า
ก็คงโดนดาบร่วงลงมาใส่ไปแล้ว แต่คุณเลือกท่ีจะใช้ดาบไม้ของตัวเอง
ปัดดาบที่อยู่กลางอากาศ แล้วตอนนั้นนั้นกัลยาก็เปลี่ยนมาใช้พลังกับ
ดาบในมือซ้ายของคุณอามันแทน”
“ทย่ี ิม้ ตอนน้ันเพราะแบบนั้นเองสนิ ะครบั ทา่ นกลั ยา?”
“ไม่รตู้ ัวเลยครบั แหะๆ”
“เอาเถอะ แลว้ ยังไงต่อเหรอครบั ท่านพมิ ?”
“เพราะคณุ อามันต้องใช้ดาบไมเ้ ล่มเดียวปัดดาบทง้ั สองเล่มท่ี
พุ่งมาในระยะเวลาไล่เลยี่ กนั ในตอนท่ีคุณอามันตัดสินใจทิง้ ดาบจากมือ
ซ้ายตอนนั้นกัลยาที่กลิ้งไปด้านหลังก็รับดาบไว้ และฟันคุณอามันใน
หนา้ 169
ระยะไล่เลี่ยกับดาบที่แทงลงมาทั้งสองเล่ม เท่ากับว่าในพริบตาน้ัน
นอกจากคุณอามันจะต้องปัดดาบสองเล่มแล้วยังต้องรับดาบจากมือ
ซา้ ยของกลั ยาด้วย”
ทุกคนเงียบตั้งใจฟังคำอธบิ ายของพิม
“ตอนนั้นกัลยาไม่ได้ฟันใส่คุณอามัน แต่เขวี้ยงใส่คณุ อามันที่
ให้ความสนใจกับการปัดป้องดาบ ตอนนั้นคุณคงต้องคิดว่าจังหวะน้ี
กัลยาต้องฟนั ใส่แน่และนนั่ ก็เปน็ เรอื่ งทค่ี ิดผิด”
“ใชค่ รับตอนน้ันผมคิดว่าจะต้องโดนฟันแล้วแนๆ่ ”
“และในตอนที่คุณอามันกำลังให้ความสนใจกับการป้องกัน
ดาบก็พลาด เพราะกัลยาคงคิดไว้แล้วว่าคุณอาจจะป้องกันได้ก็เลย
เปลี่ยนจากฟันดาบเป็นเขวี้ยงดาบใส่แทนแล้วตอนนั้นก็ใช้พลังแปลกๆ
นั่นดึงดาบของคุณอามนั ในมอื ขวาเพื่อให้เสียการทรงตัว แล้วใช้มือขวา
หยิบดาบที่ปักอยู่กับพื้นที่เขวี้ยงมาในตอนแรกฟาดใส่คุณอามันเพื่อ
เผด็จศกึ ค่ะ”
“คิดไปถึงข้นั นั้นเลยเหรอครับเน่ยี ชา่ งนา่ ช่ืนชมจริงๆ”
“แต่ว่า...แล้วทำไมถึงไม่ใช้พลังของท่านกัลยาดึงดาบเสียซะ
ทกุ เลม่ เลยล่ะเจ้าคะ?”
“เป็นข้อจำกัดเรื่องพลังน่ะสิ ฉันใช้ได้แค่สองเป้าหมายพร้อม
กันนะ่ มากกว่านั้นยังไมไ่ หว”
“ว่าแต่ท่านกัลยาครับ พลังของท่านไม่ใช่เวทมนตร์สินะครับ?
เพราะผมไมเ่ หน็ ท่านจะร่ายคาถาอะไรเลยนคี่ รับ?”
“อามันเหมอื นวา่ ท่านกัลยาจะเป็นเมดปี นะเจา้ คะ”
หนา้ 170
“มะ...เมดปี ? เจ้าพวกคนท่ีใช้พลังพิเศษ ทเี่ นอ้ื หอมในหมู่อสูร
นน่ั นะ่ เหรอครบั ?”
“นะ...เนื้อหอม?”
ผมอดสงสัยคำพูดของคุณอซู ี่ที่อยูๆ่ ก็พูดออกมาไม่ได้ เลยตั้ง
คำถามกับเขา
“ครับ...ผมเคยได้ยินมาว่าพวกอสูรชื่นชอบการกินพวกที่มี
พลังพิเศษแบบเมดีปมากครับเพราะนอกจากจะเพิ่มพลังกายแล้ว อสูร
บางตนทก่ี นิ เขา้ ไปกอ็ าจจะใช้พลงั ของคนท่ถี ูกตัวเองกินเข้าไปได้ด้วยน่ะ
ครบั ทกุ คนที่นี่เองก็รูก้ นั ทุกคนครบั ”
“กะ...กิน...”
อยูๆ่ ผมก็รสู้ กึ เสียวสันหลังแปลกๆ
“เอาน่าๆ เรอ่ื งน้ันพอก่อนเถอะเจา้ คะ่ ”
“นนั่ สินะครบั ผมยงั รูส้ ึกแปลกในท่ที ่านกลั ยาใชเ้ วลาเพียงนิด
เดียวก็คิดแผนมาได้ตั้งขนาดนี้ ผมประทับใจจรงิ ๆ ครับ”
คุณอามันกล่าวชมผมที่กำลังช็อกอยู่และในเวลาเดียวกันนน้ั
อยๆู่ กม็ ที หารคนหนึ่งรบี รอ้ นวง่ิ มาหาพวกเรา
“คือว่าหัวหน้ากองกับรองหัวหน้า ข้าขออนุญาตรายงาน
ครบั !”
พอคุณอามันเห็นแบบนน้ั ก็พยักหนา้ ให้ทหารคนน้ัน
“ทหารที่ถูกส่งไปตะเวนรอบป่าได้รายงานมาว่ามีโนเซลอุส
และมอนเตอร์นอกเขตป่าบางชนิดได้หลงเขา้ มาในเขตป่าครบั เน่ืองจาก
ไม่ได้หลดุ เพยี งตวั รึสองตัวข้าเลยคิดว่าควรจะมารายงานพวกท่านเอาไว้
หนา้ 171
กอ่ นครับ!”
“แปลกแฮะ ที่มอนสเตอร์จะหลงเข้ามาจำนวนเยอะในคราว
เดียวน่ะ ยังไงก็เพิ่มการป้องกันบริเวณรอบเมืองไว้สักระยะก่อนแล้วกัน
นะ แลว้ กไ็ ปเรียกหนว่ ยสอดแนมเพ่ือส่งไปหาสาเหตุใหด้ ว้ ยล่ะ”
“รบั ทราบครับ!”
หลังจากรับเร่อื งเสรจ็ ทหารคนนนั้ กว็ ิง่ หายไป
“เอาล่ะๆ แบบทดสอบครั้งนี้ผ่านนะครับ ถ้ายังไงจะเข้าร่วม
ฝึกกบั พวกเราเลยดไี หมครบั ?”
“อืม...ยังเหลือเวลาอยู่ใช่ไหมรัญ?”
“ใช่เจ้าค่ะ ถ้างั้นท่านกัลยาก็อยู่ฝึกกบั อามันจนกว่าจะถึงช่วง
เย็นเถอะเจ้าค่ะ ดิฉันเองก็ว่าจะลองสอนเวทย์พื้นฐานให้ท่านพิม
เหมอื นกนั เจา้ คะ่ ”
“เวทยพ์ น้ื ฐานเหรอคะ?”
“เจา้ ค่ะ อยา่ งน้อยทา่ นพมิ ตอ้ งเรียนรตู้ ิดตัวเอาไว้บ้างจะดีกว่า
นะเจ้าคะ อย่างน้อยก็นำไปใช้ประโยชน์ได้แถมเอาไว้ป้องกันตัวได้ด้วย
นะเจ้าคะ”
พิมทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองมาทางผมเหมือนจะ
ขอให้ชว่ ยตดั สินใจให้ผมจึงพยกั หน้าไป หลังจากน้นั เธอก็ตอบตกลงแล้ว
ก็เดนิ ไปกบั รญั สองคน
(แตท่ ำไมเราต้องมาคอยตดั สนิ ใจให้ด้วยนะ?)
“ถ้างัน้ เรามาเร่ิมฝึกกนั เลยดกี ว่าครบั ทา่ นกัลยา”
“ครับ รบกวนด้วยนะครับ”
หนา้ 172
และแล้วพวกเราก็ตัดสินใจว่าจะอยู่ฝึกเพื่อรอเวลาก่อนงาน
เทศกาลจะเริม่ ในตอนเยน็ วนั นี้
[ยอ้ นเวลากลับไป]
กษัตริย์อานัวร์ขึ้นรถม้าออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ ความจริง
แล้วหากกษัตริย์จะไปไหนมาไหนจะต้องมีการใช้ขบวนเสด็จที่ดูเลิศหรู
อลังการ แต่ในครั้งนี้เนื่องจากเป็นธุระสำคัญและกระทันหันก็เลยใช้
เพียงรถมา้ ท่ีมีม้าสองตัวลากกับคนคมุ บังเหียนสองคนรวมพวกทหารม้า
อีกสี่นายที่ตามมาอารักขาเท่านั้น แน่นอนว่าความจริงแล้วนั้นกษัตริย์
อานัวร์ก็พอใจเพราะเขาเป็นคนที่ไม่ชอบความยุ่งยากอยู่แล้ว ความจริง
อยากจะมาแบบส่วนตัวด้วยซ้ำแต่สุดท้ายก็ยอมแพ้เพราะเหล่าทหาร
ตดั สนิ ใจวา่ ยงั ไงก็ควรจะตดิ ตามมาเพ่ืออารักขา
ตั้งแต่ออกเดินทางมาก็ใช้เวลาไปเกือบจะครึ่งวันแล้วด้วย
ความเร็วขนาดนี้คาดว่าหากเดินทางตามเส้นทางไปเรื่อยๆ กว่าจะถึงท่ี
หมายตอ้ งใชเ้ วลาประมาณ 4-5 วนั เลยทเี ดียว เพราะแบบนัน้ จงึ เป็นการ
เดินทางทด่ี ูเงยี บเหงาและน่าเบอ่ื สดุ ๆ
“ก็ดใี จอย่หู รอกนะทใี่ ห้ขา้ มาด้วยนะ่ แต่ทำไม...เจา้ อดอล์ฟถึง
ตามมาดว้ ยล่ะ?!”
“เอาน่าๆ ท่านพี่ผมเองก็อยากจะเห็นผู้มีพระคุณของท่านปู่
ทวดเหมือนกนั น่ีครบั ”
“แปลกนะเจา้ น่ะ ปกติดเู ป็นพวกไม่สนโลกเลยแทๆ้ ”
หน้า 173
“ความจริงก็แค่ตามมาเพื่อจะหาโอกาสพักไปด้วยเลยน่ะครับ
อย่าใส่ใจผมเลย”
“ไมเ่ ห็นเป็นอะไรเลยน่ลี ูเทอร์ นานๆ ทีก็ให้อดอล์ฟออกมาเปิด
หูเปดิ ตาบา้ งก็ดี”
“ท่านปทู่ วดให้ทา้ ยอดอลฟ์ อกี แลว้ นะ?”
“ฮา่ ๆๆ เจา้ แคค่ ดิ ไปเอง เจ้าก็เห็นวา่ หลังๆ มานอ้ี ดอลฟ์ ทำงาน
หนักขนาดไหน ใหพ้ กั บ้างเถอะนา่ ”
“แตแ่ บบนน้ั แจนด์ก็ทำงานคนเดียวนะ่ สิ? ให้อดอล์ฟหนีเท่ียว
แบบน้จี ะดเี ร้อ~”
“ใครจะว่าอะไรผมก็ไมเ่ กี่ยงหรอก แต่ผมไมอ่ ยากให้คนที่ชอบ
หนีงานแบบท่านพีม่ าว่าเลย...”
“หึหึ พวกเจ้าน่ะ ตั้งแต่ออกเดินทางยังไม่เลกิ เถียงกันอีกเหรอ
เจ้าคะ? แล้วก็ตอนแรกฉันคิดว่าอดอล์ฟจะเป็นคนไม่ค่อยพดู เสียอีกนะ
แต่เห็นเถียงกันได้ขนาดนี้แสดงว่าเป็นพี่น้องที่สนิทกันน่าดูเลยนะเจ้า
คะ”
“ไมห่ รอกครบั ทา่ นยา่ ภัทร ผมเองตอนแรกก็กะวา่ จะไม่ต่อร้อง
ต่อเถียงกับท่านพี่หรอกครับ เพียงแต่ตั้งแต่ออกเดินทางมาท่านพี่ยังบ่น
ไมห่ ยดุ เลยเนยี่ สคิ รับ ผมกเ็ ลยทนไมไ่ หว...”
“พ่นี ้องเนย่ี ดจี งั เลยนะเจ้าคะ”
“อะไรกันท่านยา่ ภัทร อยู่ๆ กพ็ ูดจาแปลกๆ”
หลังจากสิ้นเสียงของลูเทอร์ภัทรก็ไม่ได้ตอบกลับไปทันที
เพียงแต่ทำหน้าครุน่ คดิ ถงึ เรือ่ งราวอนั น่าคดิ ถึง
หน้า 174
“ฉันเองก็อยากให้เหลนของฉันร่าเริงแบบพวกเจ้าบ้างน่ะเจ้า
คะ่ ”
“เหลน?”
“หมายถึงรญั ไงครับท่านพี่”
“ใช่แลว้ เจ้าค่ะ...ต้งั แต่ท่ีพวกเราเสยี รุณไป รัญกเ็ ปล่ียนไปเลย
ล่ะเจ้าค่ะ ถึงต่อหน้าผู้อื่นจะทำตัวร่าเริงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กับ
ฉันนั้นนอกจากเรือ่ งงานรัญไม่พูดอะไรกับฉนั สักคำ จะกี่ครั้งก็เห็นเพยี ง
แค่ใบหน้าที่หวาดกลัวอยู่ตลอดเจ้าค่ะ แต่จะโทษใครก็ไม่ได้นั่นก็เป็น
เพราะฉันทำตัวห่างเหินกับรัญเองและไม่ยอมรับคำขอร้องของเธอ พอ
คิดได้มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ฉันเลยคิดว่าคงจะดีถึงไม่ใช่พี่น้องกนั แต่
ถา้ มีใครสกั คนทำให้เดก็ คนน้ันเผยความรู้สึกจริงๆ ออกมาได้บ้างฉันเอง
กค็ ิดว่าคงไมม่ อี ะไรน่ายนิ ดีไปกว่าน้ีแล้วเจ้าคะ่ ”
“ถ้าท่านย่าภัทรหมายถึงแฝดน้องของรุณล่ะก็ไม่ต้องห่วง ข้า
ให้คำมน่ั วา่ จะดูแลนางเอง”
ลเู ทอรพ์ ดู พรอ้ มทุบอกตวั เอง แลว้ พน่ ลมออกจมูกเหมือนบอก
วา่ เช่อื มือได้เลย
“จะว่าไปทา่ นพี่ก็สนิทกับรณุ สินะครบั ?”
“ก็นะ นางเป็นสหายของข้า ถึงข้าจะยังโมโหที่นางทิ้งข้าไว้
แล้วไปตายตามใจชอบแบบน้ัน แต่อย่างไรข้าก็ยงั เคารพรักนางเช่นเดิม
หากขา้ พอทำอะไรให้นางได้ละ่ ก็ คงมเี พยี งเรื่องแฝดน้องนี่ละ่ นะ”
“ทา่ นพพี่ ูดว่าตายตอ่ หน้าทา่ นย่าภัทรแบบน้มี ันไมด่ ีนะครับ”
“อ่ะ? ข้าต้องขออภัยจริงๆ ครับท่านย่าภัทร ข้าไม่ได้ตั้งใจพูด
หนา้ 175
ให้ท่านร้สู ึกไม่ด”ี
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเจ้าค่ะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว แค่มี
พวกเด็กหนุ่มมาเป็นห่วงคนชราอย่างฉันแล้วก็เป็นเรื่องน่ายินดีเช่นกัน
นะเจา้ คะ ขอบคุณมากเลยเจ้าคะ่ ”
“ทีกบั ข้าไมเ่ คยจะขอโทษเลยแท้ๆ นะลเู ทอร์?”
“อะไรกัน ท่านปูท่ วดนอ้ ยใจรึไง?”
“ฮ่าๆๆ เจ้าเหลนบ้า”
การพูดคุยภายในรถม้ายังดำเนินต่อไป จนกระทั่งรถม้าจอด
กะทนั หัน
“อะไรเกิดอะไรขึน้ ?!”
กษตั รยิ ์อานัวร์เปดิ หนา้ ตา่ งรถม้าถามทหารม้าภายนอก
“ฝา่ บาทข้างหนา้ เรามีใครบางคนขวางอยพู่ ะยะค่ะ”
“ใครกนั มาขวางเอาตอนนี้ ไปถามซิ ว่าต้องการอะไร”
“พะยะค่ะ”
หลังจากที่ทหารม้าออกไปไม่นานก็ได้ยินเสียงตะโกน
โหวกเหวกดงั ขึ้นมาภายนอกรถม้า
“ฝ่าบาท ฝา่ บาทท่านมกั รี ทา่ นมกั รผี ลพะยะค่า!”
“หมื ? ท่านมกั รผี ลมธี ุระอะไรกับพวกเรา?”
“ท่านมักรีผลต้องการจะพูดคุยกับท่านอานัวร์และท่านภัทร
พะยะคะ่ !”
“อดอล์ฟ ลูเทอรช์ ่วยพยุงข้าที”
““อมื /ครับ””
หน้า 176
พอรู้ว่าคนที่มาขวางทางเป็นมักรีผล ทุกคนภายในรถม้าก็ลง
จากรถเพื่อจะไปคุยด้วยตัวเอง หลังจากทุกคนลงจากรถแล้วกำลังจะ
เดินไปทางที่ทหารม้าชี้นำ เบื้องหน้าของทุกคนก็ปรากฏแสงสีเขียวข้ึน
ข้างๆ รถม้า แล้วปรากฏรูปร่างของหญิงสาวรูปงามที่โปร่งแสงสดใสสี
เขียว ร่างกายใสจนสามารถมองทะลุได้ ราวกับเป็นวิญญาณของสาว
งามขนึ้ มา
ซึ่งตัวตนที่อยู่ตรงหน้าของทุกคนตอนนี้คือร่างจิตของมักรผี ล
แนน่ อนวา่ ร่างจรงิ ไมไ่ ด้อยู่ที่น่ี
พอมักรีผลปรากฏตวั ออกมาเบ้ืองหนา้ ทุกคนต่างกค็ ุกเข่าลง
“ทา่ นมกั รีผลมีธรุ ะอะไรกับพวกฉนั รึเจ้าคะ?”
“เราถกู พวกทา่ นพ่ีไหว้วานให้มาแจ้งกบั ภัทรและกษัตริย์
อานัวรค์ ่ะ”
ริมฝปี ากของมกั รีผลไม่ไดข้ ยับแมแ้ ต่น้อย เสียงทีส่ ง่ มานั้นเป็น
เสยี งทสี่ ่งเข้ามาในสมองของพวกเขาโดยตรง มนั เปน็ สกิลที่เรียกว่า [จิต
สื่อสาร] ของบรรดาภูติในสถานที่ต่างๆ มีเรื่องเล่าว่าหากพวกภูติไม่
ยอมรับแล้วล่ะก็ไม่ว่าใครก็จะไม่มีทางได้เห็นตัวตนของภูติได้เลย และ
ถึงแม้ภูติจะเผยกายจิตให้เห็นหากภูติไม่ได้เปิดใจให้เต็มร้อย ก็จะไม่มี
วันไดย้ นิ เสยี งทีแ่ ทจ้ รงิ ของภูตเิ ด็ดขาด
ในกรณีของภัทรบรรดาภูตนิ ั้นยอมรับแต่ไม่เปิดใจ มักรีผลจึง
ใชเ้ พียง [จิตสือ่ สาร] เทา่ นน้ั และทไ่ี มใ่ ชส้ กลิ น้ีจากระยะไกลน่ันก็เพราะ
หากใชก้ ับคนไมม่ ีสกลิ ทเี่ หมอื นกันกไ็ มอ่ าจจะส่อื สารได้ สรปุ ก็คือหากใช้
กับคนที่ไม่มีสกิล [จิตสื่อสาร] ก็จำเป็นต้องใช้ในระยะใกล้ระดับหนึ่ง
หน้า 177
เพราะแบบนั้นมักรีผลจึงต้องปรากฏตัวออกมาเพื่อพูดคุยกับพวกของ
ภทั ร
“ที่ชายแดนของป่ารอบนอกนั้นมีเหตุผิดปกติเกิดขึ้น
เลยอยากจะรบกวนภทั รกับกษัตริยอ์ านวั รค์ ะ่ ”
“มีอะไรเกิดขึ้นรึเจา้ คะ?”
“มีมอนสเตอร์พลัดถิ่นหลั่งไหลเข้ามาในเขตป่าของเรา
จำนวนมากจนผดิ ปกติค่ะ คาดวา่ อาจจะหนีจากอะไรสกั อย่างและ
ในจำนวนมอนสเตอร์ที่พลัดถิ่นเข้ามานั้นก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นไอ
ของอสูรเลก็ นอ้ ยดว้ ยค่ะ”
“อะ...อสรู ...?”
พอได้ยินคำวา่ ”อสูร” กษัตริย์อานัวร์ก็ถึงกับเหงื่อตกจนเผลอ
พดู ออกเสยี ง
“เรื่องนั้นเป็นความจริงรึเจ้าคะ? แล้วเหตุใดอสูรจึงได้ออก
เคลอื่ นไหวกนั ละ่ เจา้ คะ?”
“เรื่องกลิ่นไออสูร ถึงจะจางๆ แต่ก็เป็นความจริง พวก
ท่านพ่รี วมถึงเราก็สมั ผัสได้ เพราะแบบน้ันไม่ผิดแน่ แล้วเร่ืองการ
เคลื่อนไหวอาจจะข้องเกี่ยวกับท่านกัลยากับเด็กอีกคนที่ตกมา
จากฟา้ เม่อื วานก็ไดน้ ะคะ”
“เก่ยี วกบั ท่านพีร่ ึเจา้ คะ?”
“แค่การคาดเดาของพวกเรา แต่ก็มีความเป็นไปได้ค่ะ
เพราะช่วงที่ท่านกัลยาตกลงมาจากฟ้านั้นก็มีกลิ่นไอของอสูรติด
ตัวมาด้วยเช่นกัน อาจจะเป็นพวกเดียวกันที่มจี ุดประสงคเ์ พื่อพา
ตัวท่านกัลยาไปก็เป็นได้ค่ะ เพราะยัย...ท่านวราลีเองก็สัมผัสได้
หนา้ 178
เช่นกันคะ่ ”
“ถะ...ถ้าเป็นเรื่องจรงิ ท่านมักรีผลอยากให้พวกขา้ ช่วยอะไรรึ
ครบั ?”
“แม้อาจจะไมท่ ันการณ์ แตอ่ ยากใหช้ ว่ ยสง่ คนมาคอยตั้ง
รบั บรเิ วณชายปา่ ใหห้ น่อยค่ะ ถึงแม้อสรู อาจจะกลบกล่ินไอตวั เอง
แล้วเขา้ มากอ่ นแล้ว แต่ยงั ไงส่งิ ทต่ี ามมาก็คงจะเป็นฝูงมอนสเตอร์
จำนวนมากค่ะ อยากให้ส่งคนที่มีฝีมือไปช่วยกำราบหรือขับไล่
หากมีมอนสเตอร์หลัง่ ไหลเข้ามามากเกนิ ไปกค็ งจะรู้นะคะว่าจะมี
ปัญหาแบบไหนตามมา”
“การกำเนดิ ใหม่....”
“คะ่ ถึงจะบอกวา่ ใหร้ ับมอื มอนสเตอร์ แตก่ ไ็ ม่ใชว่ ่าจะไม่
พบเจอกับอสรู เพราะแบบนัน้ อาจจะต้องมีผู้เสียสละจำนวนมาก
ก็เป็นได้ และจากที่ดูแล้วคงมีแค่ยัย...อะ...แฮ่ม ท่านวราลีเพียงผู้
เดียวที่พอจะรับมือกับมันได้นั่นล่ะ แต่พวกเจ้าก็คงจะรู้ว่าถึงจะ
เป็นตายร้ายดีอย่างไรท่านวราลีก็ไม่ออกจากที่อยู่ของตนหรอก
เพราะแบบนั้นเลิกหวังเถอะ และถึงแม้พวกเราจะคาดหวังขอให้
เป็นอสูรระดับต่ำ แต่ถึงจะตีความสามารถไว้ระดับต่ำแต่พวกเจ้า
ทนี่ ่คี งไม่มีใครรบั มอื ไดแ้ นน่ อน”
“ขา้ ขออภยั แต่ข้าขอถามสกั เร่อื งไดไ้ หมครับ?”
มกั รีผลพยกั หนา้ ใหล้ ูเทอร์พูดต่อ
“ตัวข้าเองก็พอรู้มาบ้างว่าอสูรนั้นแม้จะเป็นประเภทชั้นต่ำก็มี
พลังเพียงพอจะทำลายเมืองทั้งเมืองได้ แต่ถึงกระนั้นท่านย่าภัทรที่อยู่
ตรงนก้ี ็ยงั รับมือไม่ไหวง้ันเหรอครบั ?”
หน้า 179
“ถ้าให้พูดตามตรงแล้ว คงรับมือไหวแต่ไม่อาจสู้ได้ มี
โอกาสทจ่ี ะแพม้ ากกว่าชนะ”
มักรีผลพดู แล้วเบอื นหน้ามองกษตั ริย์อานวั ร์
“แต่หากรว่ มมือกบั กษตั ริยอ์ านวั รท์ ีม่ ีร่างกายเหมอื นเมื่อ
200 ปีก่อน ที่เพียบพร้อมกว่านี้ก็คงจะสู้ได้ค่ะ แต่อย่างที่เห็น
สภาพนคี้ งไม่ไหวหรอก”
ถึงมักรีผลจะพูดจาเหมือนดูถูกกษัตริย์แต่ก็ไม่มีใครกล้าค้าน
แม้แต่คนเดียว เพราะพวกทหารเองก็รู้ว่าภูตินั้นเป็นตัวตนที่มีฐานะสูง
กวา่
“อย่างที่เราบอกไป ว่าอยากให้ช่วยเตรียมคนมาคุ้มกัน
บริเวณรอบป่าค่ะ เนื่องจากว่ามันอาจจะไม่ทันการณ์ พวกเราก็
เลยตกลงกันไว้แล้วว่าจะช่วยใช้เวทย์ [เคลื่อนย้ายพฤกษา] เพ่ือ
เคลอื่ นยา้ ยเหลา่ ทหารไปยังสถานทนี่ ั้นๆ ให้ค่ะ”
“ถึงกับยอมใช้เวทมนตร์ของพวกท่านกับมนุษย์เลยรึเจ้าคะ?
เวลามนั กระชัน้ ชดิ ขนาดน้ันเลยรเึ จา้ คะ?”
“อาจจะไม่ทันแล้วก็ได้ แต่อย่างน้อยเราก็อยากใหม้ ีการ
ป้องกันเอาไว้ก่อน พวกท่านพี่มีลางสังหรณ์ว่าถึงแม้จะไม่มีเรื่อง
อสรู กอ็ าจจะมเี รือ่ งอ่ืนอีกน่ะส”ิ
“นอกจากเรือ่ งอสรู ยังมีเรือ่ งอนื่ อีกงั้นรึครับ?”
“ก็เปน็ แคล่ างสงั หรณ์ของพวกเราเทา่ นั้น แตป่ ้องกันไว้ก็
ดกี วา่ ต้องมาตามแกป้ ญั หาจรงิ ไหมคะ? กษัตริยอ์ านวั ร?์ ”
“เราจะทำตามที่ท่านมักรีผลพูดครับ ข้าจะจัดเตรียมทหารให้
รวดเร็วที่สุด แล้วหลังจากที่รวบรวมทหารได้แล้วท่านจะให้พวกข้าทำ
หนา้ 180
อย่างไรต่อไปครบั ?”
“รวบรวมไว้ตรงทางเหนือของเมืองหลวงเฮเดียนก็ได้
แลว้ เราจะไปปรากฏตัวตอ่ หนา้ พวกเจา้ อกี ทคี ะ่ แค่เรียกเรากพ็ อ”
“แต่ข้าขอพูดเอาไว้ก่อนเลยนะครับ ว่าเพราะมันกระทันหัน
เกินไปทหารที่เรียกมาได้คงมีเพียงทหารของปราสาทกับนักผจญภัยอีก
เลก็ นอ้ ยเท่าน้นั นะครบั ”
“แค่นั้นกเ็ พียงพอแลว้ ค่ะ จุดประสงคไ์ มใ่ ช่กำจัด แต่เป็น
ป้องกันและขบั ไลเ่ ท่านน้ั ค่ะ ถงึ จะพูดแบบน้ันแต่อย่างไรนอกจาก
พวกมอนสเตอร์พวกเราก็คงกำจัดไม่ได้อยู่แล้วนั่นล่ะค่ะ ถ้าแบบ
นั้นรบกวนด้วยแล้วกันนะกษัตริย์อานัวร์ ภัทรเองก็รีบกลับเมือง
ไปเตรียมพรอ้ มเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
“ถ้างัน้ เราขอตัวนะ”
พอส้ินเสยี งของมกั รผี ล รา่ งจิตของเธอกส็ ลายไป
“ถ้างั้นเพียร เจ้าและคนอื่นๆ ไปแจ้งเรื่องนี้กับแจนด์แล้วรีบ
เตรียมทหารเอาไว้คร่ึงหนึ่งจากที่มีทั้งหมด ให้ไปตามที่ท่านมักรีผลบอก
เอาไว้ล่ะ แน่นอนว่าติดประกาศจากทางกิลด์ด้วย ส่วนอีกครึ่งอย่างไรก็
ตอ้ งเหลอื ไวป้ อ้ งกนั ปราสาท ขอให้ทำอยา่ งเรง่ ดว่ นทีส่ ุดด้วยละ่ ”
“แลว้ ฝา่ บาทล่ะพะยะค่ะ?”
“ข้าจะไปที่หมู่บ้านของภัทรกับพวกลูเทอร์ ส่วนเรื่องการส่ัง
การทเ่ี หลอื ขอใหเ้ ป็นหนา้ ทข่ี องเจา้ และแจนด์ ทำไดใ้ ช่ไหม?”
“แนน่ อนพะยะค่ะ เชน่ นนั้ พวกขา้ ขอตัว...”
หน้า 181
“จรงิ สิ พวกเจา้ ชว่ ยถอดมา้ ออกจากรถม้าคันน้ีก่อนได้ไหม?”
“พะยะคะ่ !”
ถึงจะสับสนกับคำสั่งเล็กน้อยแต่เพียรก็ทำตามคำสั่งอย่าง
ขะมักเขม้น พอถอดม้าออกกษัตริย์อานัวร์ก็ออกคำสั่งให้นำม้าและคน
คุมบังเหียนกลับไปด้วย หลังจากที่พวกเพียรจากไปตอนน้ีก็เหลือเพียง
กษตั ริย์อานวั ร์ ภทั ร ลเู ทอร์และอดอลฟ์ เท่านนั้
อยู่ๆ ลูเทอร์กร็ สู้ ึกเสียวสนั หลังขน้ึ มา
“ถ้าเช่นนัน้ ฉนั ขอไปก่อนนะเจ้าคะ”
“เด๋ียวก่อนภทั รออมแรงไว้เถอะ อย่างไรเสียพวกเราก็จะไปส่ง
เจา้ และไปทางเดยี วกนั อย่แู ล้ว อยา่ งน้อยกใ็ หไ้ ปสง่ จนสุดทางเถิด”
“จะไปสง่ ฉันอย่างไรล่ะเจา้ คะ?”
“ลเู ทอร์ อดอลฟ์ ”
““ครับ?!””
“ลูเทอร์เจ้าวิ่งลากรถเสีย ส่วนอดอล์ฟก็เป็นคนคอยคุมแล้ว
กัน”
“วะ...ว่าไงนะทา่ นป่ทู วด เอาจริงเหรอ?!”
“แคผ่ มไมไ่ ดเ้ ป็นคนลากจะอยา่ งไรกไ็ ดค้ รบั ”
“เด๋ียวสิ จะไหวรเึ จา้ คะ? พวกเรากำลังรีบนะ”
“อย่าได้ห่วงไป ถ้าวิ่งเป็นเส้นตรงไม่ต้องสนทางล่ะก็ พวกเรา
จะไปถงึ ได้เรว็ ข้นึ อยแู่ ล้ว แถมเจ้าลเู ทอร์มนั วง่ิ ไวกว่าม้าอีกนะ อาจจะถึง
คืนนเี้ ลยกไ็ ด้นะ?”
“เดย๋ี วสทิ า่ นปูท่ วด! ขา้ ยังไมไ่ ด้...”
หน้า 182
“ทา่ นพ่ีเรว็ ๆ สคิ รบั รอนานแลว้ นะ พวกเรากำลงั รีบนะอย่าบ่น
เลยครบั ”
พอลูเทอร์หันมองที่รถม้าตรงที่นั่งด้านหน้าก็มีอดอล์ฟนั่งรอ
อยกู่ ่อนแลว้
“เดี๋ยวสิแก! แกไม่ไดเ้ ปน็ คนลากก็พูดได้สิ!”
“ลูเทอร์ เลกิ บ่นแล้วมาลากไดแ้ ล้ว!”
“คะ...ครบั ทา่ นปู่ทวดกไ็ ปนั่งไวเหลือเกนิ นะครบั ?”
“เจา้ บา้ รบี ๆ มาลากได้แล้วเร็วๆ”
“ฝากดว้ ยนะเจา้ คะ”
“โถ่ ครบั ๆ รับทราบๆ”
ถงึ ลเู ทอร์จะไมค่ ่อยสบอารมณ์แต่ก็เข้าใจว่าเปน็ เรือ่ งเรง่ ดว่ น
“ถ้างั้นนั่งให้ดีๆ ล่ะ! ข้าไม่รับประกันความปลอดภัยของพวก
ทา่ นนะ ไปละนะ!”
“รบี ไปเถอะครบั พดู มากจรงิ ทา่ นพ่ี”
“ฝากไวก้ อ่ นเถอะแกอดอล์ฟ!”
“รบี ๆ มาเอาคืนล่ะครับ”
“ย๊ากกก!”
ตูมมมมม!
รถม้าถูกลูเทอร์ลากด้วยความเร็วเป็นเส้นตรง ต้นไม้ที่
ขวางทางทั้งหมดล้วนถูกชนจนปลิวกระเด็น พอมองจากมุมสูงก็จะเห็น
ปา่ ที่ถูกถางออกเปน็ เสน้ ตรงมุง่ หน้าไปยังเมอื งท่ีหมาย
หน้า 183
บทท่ี 4 งานเทศกาล
พอถึงเวลาท่ีนัดหมายไว้รัญก็วิง่ เขา้ มาแทรกกลางระหว่างผม
กับอามนั ในขณะทผี่ มกำลงั ฝึกอยู่ พอพดู คุยกนั สักพกั ผมกบ็ อกลาอามัน
ไปตามมารยาทเพราะพวกเราได้ตกลงกันไว้ก่อนแล้วว่าจะฝึกถึงช่วง
ก่อนงานเทศกาลจะเร่มิ เล็กน้อย ถึงอามนั จะทำท่าทางเสียดายอยู่บ้างก็
เถอะ แต่กย็ อมปลอ่ ยผมออกมาโดยดี
พอออกจากสนามฝึกทหารมา พวกผมก็เดินตามเส้นทางเพอื่
มุ่งส่ทู างทศิ ตะวันออกของเมอื ง ท้องฟา้ เรม่ิ เปล่ียนสีบ่งบอกถึงเวลาใกล้
ค่ำเต็มที ถนนทางเดินที่พวกเราใช้นั้นมีเสียงเอะอะอยู่ตลอดเวลา ผู้คน
เริ่มออกมาเดินบนถนนมากขึ้นและปลายทางนั้นก็ล้วนเดินไปทางเส้น
เดียวกับพวกเรา ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ทุกคนต่างก็รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้
ร่วมงานเทศกาลกันไม่ใช่แค่ชาวเมืองเท่านัน้ นักท่องเที่ยวจากต่างแดน
เองกม็ ารวมตวั กนั ดว้ ยเช่นกัน
แม้ท้องฟ้าจะเริ่มมืดแต่ก็มีแสงจากโคมไฟกลมสีขาวขนาด
เท่ากำปั้นหลายชิ้นถูกแขวนลงมาด้วยเชือกเส้นเลก็ ท่ีถูกผูกไว้กับเสาท่ีมี
ระยะห่างกันประมาณ 5 เมตรตลอดทาง นอกจากจะให้แสงสว่างแล้ว
มันยงั เปน็ ไฟประดบั ท่ดี สู วยงามเหมาะเอาไว้ใช้กบั งานเทศกาลจรงิ ๆ
“คนเยอะเหมอื นกนั นะคะ...”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ เพราะเป็นงานเทศกาลพวกพ่อค้าจากต่าง
เมืองเองกม็ าขายของหวงั เอากำไรกันเยอะเลยเจา้ ค่ะ ไม่ใช่แค่พ่อค้าแต่
พวกนักท่องเที่ยวเองก็สนใจงานเทศกาลของพวกเราเหมือนกันเจ้าค่ะ
เพราะถึงแม้จะเป็นเมืองที่ดูจะห่างไกลจากความเจริญ แต่ก็เป็นเมืองที่
กษตั รยิ อ์ านัวรท์ รงโปรดปรานเจ้าค่ะ”
หนา้ 185
“เพราะเป็นเมืองทีก่ ษัตรยิ ์ชอบก็เลยมีคนมาเทีย่ วเยอะแค่น้ัน
เหรอ?”
“ก็ไม่เชิงหรอกเจ้าค่ะ ให้อธิบายมันก็ค่อนข้างซับซ้อนแต่ที่
ดิฉันพอเข้าใจก็คือ ถ้าหากไม่รวมคนที่เขาสนใจเมืองนี้จากใจจริงกับ
พวกพ่อคา้ แลว้ ก็จะมีพวกขนุ นางบางกลุ่มท่ีคดิ จะคอยทำดเี อาหน้าท่าน
ยา่ ทวดเพราะรู้ว่าท่านเป็นสหายคนสนิทของกษตั ริยอ์ านัวร์นะ่ เจ้าค่ะ ถึง
บอกวา่ พวกเขาทำดเี อาหน้าแต่เมืองน้กี ็ไดค้ นพวกน้ีช่วยเอาไว้ในหลายๆ
เรื่องเลยเจ้าค่ะ ถงึ ท่านย่าทวดเองจะไม่ค่อยชอบใจนักแต่ก็ทำอะไรมาก
ไม่ได้เน่อื งจากในชว่ งท่ลี ำบากก็ได้คนพวกนี้ช่วยเอาไว้จริงๆ”
“ก็มที ั้งข้อดีและข้อเสียสนิ ะคะ?”
“กป็ ระมาณนนั้ เจ้าค่ะ เพียงแตเ่ รอ่ื งยงุ่ ยากแบบนี้ดิฉันไม่ค่อย
ถนดั จรงิ ๆ ตอ้ งขออภยั ดว้ ยนะเจ้าคะ...”
“ไมต่ ้องคดิ มากหรอกรัญ แคค่ ยุ เล่นกนั เฉยๆ เอง”
“น่นั สิคะ”
“ทง้ั สองทา่ นใจดีจงั เลยนะเจ้าคะ”
รัญเงยี บไปสักพกั ก่อนจะตอบกลบั มาด้วยรอยยม้ิ รอยยิ้มของ
เธอในครั้งนี้เป็นรอยยิ้มที่สดใสเป็นธรรมชาติกว่าปกติทำเอาผมรู้สึกดี
เวลามองเธอท่ีย้มิ อยู่แบบนี้
“หืม...ทา่ นกลั ยามอี ะไรรึเปล่าเจา้ คะ?”
“อ่ะ โทษทีๆ เผลอมองนานไปสนิ ะ”
พอเห็นรัญยิ้มออกมาแบบนั้นผมก็เผลอหยุดมองเธออยู่นาน
จริงๆ เลยขอโทษออกไป
หนา้ 186
“เรื่องนั้นดิฉันไม่คิดอะไรหรอกเจ้าค่ะ แค่คิดว่าท่านกัลยา
เหมือนมีอะไรจะพดู กบั ดิฉนั รึเปลา่ นะ่ เจ้าคะ่ ...”
“ไมใ่ ชเ่ ร่ืองอะไรหรอก ฉันแค่คดิ วา่ ตอนรัญยิ้มเน่ียดูเหมาะกับ
เธอดนี ะกแ็ คน่ ้ันแหละ เอาละ่ ไปกันต่อเถอะ”
“...เจ้าค่ะ”
พวกเราออกเดนิ กันต่ออีกครง้ั
หลังจากเดินมาไม่นานนักพวกเราก็เข้ามาสู่พื้นที่ตั้งร้านค้า
แผงลอยแล้ว แม้จะอยู่ห่างจากพื้นที่จัดงานประมาณหนึ่งแต่ก็มีร้านคา้
ทอดยาวจากจดุ จดั งานมาจนถึงตรงน้ี
“ยังไงก็ต้องเข้างานอยู่แล้ว เรามาเดินดูพวกร้านค้าแผงลอย
ดว้ ยเลยดีไหมเจ้าคะ?”
“ก็ดเี นอะกลั ยา”
“อืม ยังไงก็ว่างอย่แู ล้วมาเดนิ ดขู องกันกไ็ ด”้
“หึหึ อยากได้อะไรก็บอกมาได้เลยนะเจ้าคะ เพราะดิฉันชนะ
พนันมาเดยี๋ วจะเป็นคนจ่ายเองเจ้าคะ่ !”
“ขอบใจนะ ยังไงตอนนี้ฉันกับพิมก็ยังไม่มีเงินเพราะแบบนั้น
ขอรบกวนด้วยนะ”
“ขอรบกวนด้วยนะคะคุณรัญ หากพวกเราหาเงินได้จะจ่ายคืน
ให้นะคะ”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกเจ้าค่ะ เรามาสนุกกับงานให้เต็มที่กัน
เถอะ”
““โอ้/คะ่ !””
หน้า 187
พวกเราเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านแผงลอยร้านหนึ่ง มันเป็น
เพยี งรา้ นที่ปูผา้ กบั พนื้ แลว้ เอาของมาวางขาย
“เชญิ เลยครับเชิญเลยใครสนใจกม็ าลองชมสินคา้ ไดน้ ะครับ!”
“ทา่ นกลั ยาสนใจรึเปลา่ เจา้ คะ?”
“หืม?”
พอรัญถามแบบนั้นผมก็เดินเข้าไปดูใกล้ๆ โดยมีพิมเดินจับ
เสอ้ื คลุมของผมตามมาติดๆ
สินค้าส่วนมากที่วางขายอยู่ตรงนี้เป็นของเก่าเหมือนวัตถุ
โบราณ โดยมีตัง้ แตอ่ าวธุ เก่าๆ รวมไปถึงพวกเคร่ืองประดับทด่ี ูจะมีราคา
ท้งั นัน้
“อ้าวๆ นายท่านผู้ชายตรงนั้นน่ะสนใจอยากจะลองชมสินค้า
สกั หน่อยไหมครับ!”
(เสียงดังจงั เลยว้ยุ ...ขนาดอยใู่ กลข้ นาดน้ีแลว้ แทๆ้ )
คนที่เสียงดังอยู่ตอนนี้เขาเป็นคุณพ่อค้ารูปร่างอ้วนท้วนสวม
ชุดหรหู ราทีด่ ไู ม่เขา้ กบั ร้านสุดๆ เขาหนั มาถามผมท่ีเดินเข้ามาดูของหน้า
ร้าน
“จะว่าไปของพวกนีค้ ืออะไรเหรอครับ?”
“แหมๆ ถามได้ดนี ะครับ สินค้าเหล่านี้คือไอเทมเก่าแก่และหา
ยากที่ถูกขุดพบหรือดรอปจากมอนสเตอร์อันตรายน่ะครับ บางชิ้นก็เหน็
ว่าอาจจะมีความสามารถพิเศษติดตัวด้วย แต่ถึงจะพูดแบบนั้นจริงๆ
ของตรงหน้านี้ไม่สามารถใช้งานได้แลว้ น่ะครบั เป็นเพียงไอเทมที่เอาไว้
ประดับบา้ นหรอื ประดับรา่ งกายแทนเทา่ นั้นครับผม”
หนา้ 188
“ไม่ได้ขายในฐานะไอเทม แต่ขายในฐานะของเครื่องประดับ
แทนสินะครบั ? แลว้ รไู้ ดย้ ังไงเหรอครบั ว่าของพวกนม้ี นั ใช้ไม่ไดแ้ ลว้ ?”
“ฮ่าๆๆ ก็อย่างที่เห็นครับนายท่าน ของพวกนี้มันเก่าเสียจน
บางทหี ากสมั ผสั แรงเกินไปกค็ งพังไดท้ ้ังนั้นนะ่ ครับ”
“แบบน้เี อง...”
“หากนายท่านสนใจ กระผมจะลดราคาให้เป็นพิเศษก็ได้นะ
ครบั ผม หหึ ”ึ
คุณพ่อค้ายม้ิ ใหผ้ ม ดูเป็นคนที่มีอัธยาศัยดสี ดุ ๆ
“อืม...”
“เหมือนนายท่านกำลังครุ่นคิดอยู่สินะครับ หากแต่ซื้อเพียง
ของชิน้ เลก็ ๆ ไปกระผมก็ยินดีมากแล้วครับผม ถ้าแบบนน้ั ขอแนะนำเจ้า
นี่นะครับ”
คุณพ่อค้าพูดกับผมที่กำลังครุ่นคิดแล้วยื่นเครื่องประดับช้ิน
หนงึ่ มาให้
มนั คอื สร้อยข้อมือสีทองที่ดูเหมอื นทำจากทองคำท่ถี ูกสานเข้า
ไว้ดว้ ยกัน มีอญั มณีเมด็ เลก็ ๆ ติดอยู่
(จากทด่ี ูแล้วมนั น่าจะแพงมากเลยนะเน่ีย…)
“ส่ิงนค้ี อื อะไรรเึ จ้าคะ?”
“อย่างที่เห็นครับ มันเป็นเพียงเคร่ืองประดับเทา่ นั้นครับไมไ่ ด้
มคี วามสามารถพเิ ศษอะไรหรอกครบั ผม”
“มันกส็ วยอยู่หรอกเจา้ คะ่ แต่เร่อื งราคาล่ะเจ้าคะ?”
“หึหึหึ กระผมลดให้เป็นพิเศษเลยครับผม หากพวกนายท่าน
หน้า 189
สนใจไอเทมเครื่องประดับชิ้นนี้กระผมจะขายให้พวกท่านเพียง 1 เด็น
เทา่ นัน้ ...เอ๊ะ?”
“—เอะ๊ ?”
ผมกับพิมถูกรัญดึงแขนเดินออกจากร้านในขณะที่พ่อค้ายัง
พดู ไม่จบ
“บ้าไปแล้วเครื่องประดับเก่าๆ ชิ้นเดียวราคาตั้ง 1 เด็นน่ะเจ้า
คะ่ ”
“จะว่าไปแล้ว 1 เด็นเน่ยี เทา่ กบั 100 ซลิ สนิ ะคะ?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ เป็นราคาที่สูงเกินไปถ้าราคาขนาดนั้นเอาเงิน
ไปซ้ือของกนิ กนั จะดีกว่านะเจา้ คะ”
“อืมเหมอื นจะแพงจริงๆ สนิ ะ”
ผมลองทบทวนเรื่องค่าเงินที่รญั สอนให้พวกผมขณะท่ีพวกเรา
นั่งคุยกันเมื่อช่วงเช้าถึงเที่ยง โดยเรื่องค่าเงินที่รัญสอนถ้าจำไม่ผิดจะ
เปน็ ประมาณน้ี
100 คู(เหรยี ญทองแดง) เท่ากบั 1 ซิล(เหรียญเงิน)
100 ซิล เทา่ กับ 1 เดน็ (เหรียญทอง)
100 เด็น เทา่ กบั 1 โนล(เหรียญทองคำขาวบริสทุ ธิ์)
ซึ่งเปน็ คา่ เงนิ หลักทีใ่ ช้กนั ทั่วท้ังโลกน้ี ถึงจะมีบางประเทศหรือ
อาณาจักรที่ผลิตค่าเงินใช้เองอยู่บ้าง แต่ยังไงก็ใช้ค่าเงินนี้เป็นค่าเงิน
หลักอย่ดู ี จะวา่ ไปแล้วสินค้าเมอ่ื ครู่น้ีก็เหมอื นจะทำจากทองหากขายใน
ราคา 1 เด็นนี่จะถือว่าถูกแล้วรึเปล่านะ? รวมพวกอัญมณีที่ติดอยู่
ด้วยน่ะ แตก่ อ็ ยา่ งท่ีว่ามนั ก็มโี อกาสเปน็ ของปลอมได้เหมือนกันสินะ....
หน้า 190
“อ๊ะ? ท่านกัลยาท่านพิมลองดูร้านนั้นสิเจ้าคะ มีอาหารเสียบ
ไมข้ ายด้วยอยากจะลองชมิ ดไู หมเจา้ คะ?”
“พิมอยากจะลองกินไหม? ฉันเองก็อยากลองกินอาหารของ
ท่ีนดี่ ูเหมอื นกันนะ”
“อืม น่าสนใจเหมือนกนั นะ ฉนั เองกอ็ ยากจะลอง”
“ถา้ งน้ั เราไปดูกนั เถอะเจา้ คะ่ ”
พวกเราเดินผ่านผู้คนมาอีกฟากของถนน แล้วมาหยุดหน้า
รา้ นแผงลอยแบบตัง้ ร้าน มีปา้ ยร้านท่ีถูกเขยี นไปด้วยตัวอักษรของโลกนี้
ซึ่งผมเองก็อ่านไม่ออก หน้าร้านจะมีถาดที่ใส่อาหารเสียบไม้เอาไว้
มากมายหลายแบบแต่ส่วนมากมนั ดคู ล้ายกับ BBQ เพราะแคน่ ำเนื้อมา
เสยี บกับไมแ้ ลว้ ปิง้ กับเตาด้านหลงั รา้ นขายเฉยๆ นน่ั ละ่
“เชิญเลยค่าเชิญเลย ร้านเรามีเนื้อปิ้งถูกๆ และอร่อยมากๆ
ขายดว้ ยคา่ มาอดุ หนุนกันได้นะคะ!”
“ท่านกัลยากับทา่ นพิมอยากลองกินแบบไหนดเี จา้ คะ?”
“แบบไหนง้นั เหรอ? ฉนั เองก็ไม่รูห้ รอกนะ”
“ฉันเองก็ดว้ ยค่ะ”
“งั้นเหรอเจ้าคะ ถ้าแบบนั้นคุณเจ้าของร้านมีขายอยู่กี่แบบรึ
เจ้าคะ?”
รญั หันไปถามคณุ แม่ค้าทีก่ ำลังป้งิ เนอ้ื เสียบไม้อย่ดู ้านหลัง
“มีอยู่ 10 แบบค่า ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ส่วนใหญ่ก็เป็นเนื้อ
สโคลกับเชนเท่านั้น ขายแบบตามส่วนต่างๆ แยกเอามาเสียบไม้น่ะค่ะ
อยากจะไดแ้ บบไหนดคี ะ?”
หน้า 191
คุณแมค่ ้าหันกลับมาตอบรญั เธอดูเปน็ พ่สี าวท่าทางใจดีแถม
ยงั ดูดรี ะดบั หน่งึ เลยดว้ ย
“ถ้าแบบนน้ั เอาทุกแบบ แบบละสามไม้เลยเจา้ คา่ !”
“เดี๋ยวรัญ จะไมเ่ ยอะไปหนอ่ ยเหรอ?”
“นั่นสิคะ...”
“ไมห่ รอกเจา้ คะ่ ถอื เสียวา่ กินของรองทอ้ งนะเจ้าคะ หึห”ึ
“แล้วนนี่ ะ่ ไมแ่ พงเหรอ?”
พอได้ยินผมถามแบบนั้นคุณแม่ค้าก็ตอบกลับมาว่า “ไม่ค่ะ
ร้านนี้ขายเพียงไม้ละ 5 คูเท่านั้นค่ะ” สรุปรัญก็ซื้อมาอย่างละสามไม้
ตามที่บอก
“ทงั้ หมด 1 ซิล 50 คคู ะ่ ”
“น่ีเจา้ ค่ะ”
รญั หยิบเงนิ ยน่ื ใหค้ ณุ แม่คา้
“ขอบคุณมากเลยค่ะ ไวม้ าอดุ หนนุ ใหม่นะคะคณุ ลูกค้า”
พอจ่ายเงินเสร็จพวกเราก็เดินออกมาจากร้าน ผ่านผู้คนและ
ร้านแผงลอยจนไปเจอสวนสาธารณะเล็กๆ ระหว่างทาง พวกเราเลย
ตดั สินใจแวะนง่ั พักท่มี า้ นงั่ เพอื่ นัง่ กินอาหารเสยี บไม้กันสกั หนอ่ ย
พวกเรานั่งม้านั่งตัวเดียวกันโดยมีผมนั่งตรงกลางและพิมน่ัง
ทางซ้ายส่วนรัญนั่งทางขวาโดยแต่ละคนถือจานหวายที่ใส่อาหารเสียบ
ไม้ไว้คนละจาน เพราะเหมือนที่โลกนี้จะไม่ใช้ถุงกันส่วนมากถ้าเป็น
อาหารก็จะใช้จานหวายหรือจานกระเบื้องแต่หากเป็นสิ่งของก็จะใช้
กล่องหรอื พวกกระเปา๋ ผ้าใส่แทน
หน้า 192
แนน่ อนว่าถ้าเป็นของถูกๆ คงไมม่ ีใครจะใส่มาให้หรอกเพราะ
มันจะต้องขาดทุนเอาแน่ๆ ส่วนพวกถ้วยจานกระเบื้องหรือดินเผานั้นถ้า
ไม่ได้กนิ ท่รี ้านกค็ งไมม่ รี า้ นข้างทางรา้ นไหนใช้กันหรอก
“อร่อยเหมอื นกนั นะเนย่ี ...”
“นั่นสิเจ้าคะ งำ่ ๆ”
“...”
“เคย้ี วใหห้ มดก่อนจะพูดสเิ ธอน่ะ”
รัญพูดไปเคี้ยวไปส่วนพิมนั้นเหมือนกับว่าพอถึงเวลากินแล้ว
จะไม่ยอมพดู อะไรเลยอีกแล้ว
“คือว่าท่านกัลยาเจา้ คะ ดิฉนั มเี รื่องอยากจะถามเสยี หน่อย”
“หืม? อะไรเหรอ?”
รญั เงียบไปสักพกั กอ่ นจะพูดตอ่
“คือวา่ ...ทา่ นกลั ยาคดิ อยา่ งไรกับดิฉนั รึเจ้าคะ?”
พรวด!
ผมเผลอพน่ เนือ้ ท่เี ค้ียวอย่อู อกมา
“ทะ...ท่านกัลยาเปน็ อะไรรึเปลา่ เจ้าคะ?!”
“มะ...ไม่เปน็ อะไร โทษทีๆ”
“...”
มแี คพ่ ิมทีย่ ังนง่ั กินอยู่นงิ่ ๆ
“เม่อื ก้ีรัญถามว่าอะไรนะ?”
“คะ...คือว่า ท่านคดิ อย่างไรกับดฉิ นั รึเจา้ คะ?”
(เอาล่ะสคิ วรจะตอบยงั ไงดีล่ะเนยี่ ?)
หน้า 193
พอสบตาก็เห็นรัญทำท่าทางเป็นกังวลสุดๆ เหมือนจะเป็น
คำถามจรงิ จงั คงจะตอบเลน่ ๆ ไมไ่ ดแ้ ฮะ
“อะแฮ่ม...กับรัญน่ะเหรอ? อืม...ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่อง
พวกนแ้ี ตก่ ็จะพยายามพูดนะ”
“เจา้ ค่ะ”
“ฉันคิดวา่ รญั น่ะเป็นคนดนี ะ แตว่ า่ ...”
“แตว่ ่า...?”
“ถ้าไม่ใช่ก็ขอโทษนะ ฉันรู้สึกว่าเธอน่ะไม่ค่อยจะจริงใจสัก
เท่าไหร่เลยนะ่ ”
““เอ๊ะ?/เอ?๋ ””
รัญตกใจจ้องมองผมและทำหน้าสงสัยแม้แต่พิมเองยังหยุด
กินไมส่ .ิ ..พมิ กินหมดแลว้ แล้วก็หันมามองผมด้วยเหมอื นกัน
“คือว่านะ ไม่ใช่ความหมายแปลกๆ หรอก ก็แบบรัญเหมือน
กำลังฝืนตัวเองอยู่น่ะ ฝืนให้ดูรา่ เริงแจ่มใส...ฝืนทำเหมือนตัวเองกำลงั มี
ความสุขน่ะ...”
“ทำไมถึงคดิ แบบนั้นละ่ เจ้าคะ...?”
“ฉันเองก็พูดไม่ถูกหรอก เพียงแต่ความรู้สึกมันบอกน่ะ ว่า
คลา้ ยกนั จงั เลยนะ อะไรแบบน้นั นะ่ แหะๆ”
ผมพดู แล้วฝนื ยิ้ม
“คะ...คล้ายอะไรยังไงรเึ จา้ คะ?”
รญั มนี ำ้ เสยี งเปลี่ยนไปเล็กน้อย สีหนา้ ของเธอยังคงเปน็ กังวล
“ก็แบบวา่ พวกเธอเองก็รู้ใช่ไหมเร่อื งท่ฉี ันลืมเร่ืองในสมัยก่อน
หน้า 194
ไปนะ่ ”
““อืม/เจา้ ค่ะ””
ท้งั สองคนตอบพร้อมกนั
“มันเป็นเรื่องตอนที่ฉันเพิ่งอายุได้ 7 ขวบไม่นานน่ะ ในตอน
นั้นฉันจำอะไรไม่ได้สักอย่างขนาดชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เลย มีเพียงแค่
เรอ่ื งการใชช้ ีวิตเรื่องวิชาเรยี นท่ีฉันจำไดถ้ ้าหากเรื่องนจี้ ำไม่ได้ด้วยฉันคง
กลายเป็นเด็กเจด็ ขวบทม่ี ีความคิดเท่าเด็ก 3 ขวบไดล้ ่ะนะ”
“...”
ทั้งสองคนฟงั ผมอยเู่ งยี บๆ มเี พยี งสายตาท่ดี ูจริงจังสุดๆ
“มันเป็นช่วงงานศพแม่ของฉันพอดีน่ะ ฉันไม่รู้เลยว่าจะต้อง
ทำตัวยังไง ถึงจะรู้ว่าร่างที่อยู่ตรงหน้าฉันเป็นแม่จากการที่คนรอบตัว
บอกก็เถอะ แม้ตอนนนั้ ฉันจะมีน้ำตาไหลออกมา แตไ่ ม่มีความรู้สึกเศร้า
เสียใจเลยแม้แต่น้อย เพราะจำไม่ได้ว่ามีความรักหรือความผูกพันกัน
ยังไง มีเพียงแค่ร่างกายนี่แหละที่พอจะยังรับรู้ความเศรา้ ได้และมีนำ้ ตา
ไหลออกมาน่ะ แหะๆ”
(ทำไมเราต้องเลา่ เรอื่ งนี้ด้วยล่ะ...)
ผมเงยี บไปสกั พักแล้วเร่มิ พูดต่ออกี ครั้ง
“หลังจากจบเรื่องงานศพของแม่ น้าสาวฉันก็รับไปเลี้ยงและ
อยู่ด้วยกันสองคน เพราะแบบนั้นฉันจึงพยายามทำตัวให้ดีเพื่อไม่ให้น้า
ต้องรู้สึกเป็นห่วง ถึงจะไม่รู้ว่าเมื่อก่อนนั้นฉันเป็นคนแบบไหนแต่ฉันใน
ตอนนั้นทำเพียงแค่ยิ้มและพยายามมีความสุขกับเรื่องเล็กน้อย คอย
ช่วยเหลือเรื่องงานบ้านและอื่นๆ และแล้วมันก็ถึงช่วงที่รู้สึกว่าไม่ไหว
หนา้ 195
แล้วนะ่ ...”
เพราะดันคิดถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมา ผมเลยเงียบไปสักพัก
กอ่ นจะสดู หายใจเขา้ แล้วเรมิ่ พูดต่อ
(ทำไมกันนะ...)
“ถึงตอนอยู่ที่บ้าน น้าจะดีกับฉันมากเราเล่นอะไรด้วยกัน
เยอะแยะถูกสอนอะไรให้ตั้งหลายเรื่อง แต่ตอนอยู่ที่โรงเรียนฉันน่ะนะ
โดนคนอ่ืนแกลง้ ไมร่ ู้ตัง้ เท่าไหร่ โดนล้อวา่ เป็นลูกฆาตกรบ้างล่ะ อย่าเข้า
ใกล้บ้างล่ะ เป็นไอ้ขี้โรคบ้างล่ะ พวกที่อยากจะอวดคนอื่นก็เข้ามาข่ม
ฉันน่ะ แกล้งสารพัดวิธีเลยล่ะนะ นั่งเรียนอยู่ดีๆ ก็โดนผลักเก้าอี้ล้ม
รองเท้าก็หายอย่างบ่อยเลย ยิ่งพวกปากกากับดินสอนะ ต้องซื้อไป
เปลี่ยนวันต่อวันเลยละ่ ฉันน่ะนะตอนนัน้ ไดแ้ ต่คดิ ว่าทำไมนะ? ทำไมถึง
เกิดเรื่องแบบนี้ ทำไมพ่อต้องฆา่ แม่ ทำไมถึงตอ้ งโดนแกล้ง ทำไมถึงต้อง
โดนล้อ ทำไมถึงต้องทน ถึงจะเจอเรื่องมากมายแต่ฉันก็ทำได้แคย่ ้มิ และ
ทนเทา่ นน้ั เอง พอนานเข้าฉนั ก็เรมิ่ ไมไ่ หว”
“กัลยา...”
ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วเงียบไปสักพัก ผมเองก็ไม่เข้าใจ
ว่าทำไมต้องเล่าเรื่องสมัยก่อนให้คนอืน่ ฟังด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมพอพดู
ออกไป ผมดันรู้สกึ ดีขึ้นเรือ่ ยๆ เหมือนกับของหนักๆ ที่กดอยู่ตรงหน้าอก
มันเริม่ หลุดหายไป
“ตอนน้นั ฉนั ก็ไดเ้ จอนะ่ กบั เพื่อนคนแรกตั้งแต่ท่ีเสียความทรง
จำไป มันเป็นเรื่องตอนแปดขวบได้ล่ะมั้ง เธอย้ายกลับมาอยู่กับพ่อแม่
ของเธอที่อยู่ข้างบ้านฉันน่ะ ถึงตอนแรกฉันจะสับสนนิดหน่อยว่าทำไม
หนา้ 196
ยัยนี่ถึงวิง่ เข้าออกบา้ นฉันตลอดเลยนะกเ็ ถอะ ไล่ยังไงกไ็ ม่ไปสกั ทีจะอยู่
จะเลน่ กับฉนั ให้ได้ตลอด แถมบอกอกี นะว่าสมยั ก่อนพวกเราสนิทกันจน
เรียกกนั ว่า มายเฟรนดเ์ ลยละ่ ”
ผมพยายามย้ิม
“ทั้งๆ ที่เธอน่าจะรู้สึกปวดใจทีฉ่ นั ลืมเรื่องของเธอน่าจะละ่ นะ
เพราะเธอบอกเองว่าเราสนิทกันมาก พอคิดว่าทงั้ ทีเ่ ปน็ เพือ่ นสนิทกันแต่
โดนลืมเน่ยี ถ้าฉันเปน็ เธอก็คงรสู้ กึ ไม่ดนี ่ันแหละ แต่เธอก็ยังทำเหมอื นไม่
เปน็ อะไรแถมยังคอยเข้าหาฉันอยู่เสมอ ถงึ ตอนแรกจะมรี ำคาญบ้าง แต่
พอเวลาผ่านไปสักพักก็มีแต่ความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นในใจ แล้วก็คิดว่าจะสู้
ต่ออีกสักหน่อยก็แล้วกัน อะไรแบบนั้นน่ะ ถึงจะไม่ได้ช่วยให้คนอ่ืนเลิก
มาล้อหรือมาแกล้งก็เถอะ แต่ถึงจะโดนขนาดไหนแค่ได้ยินเสียงเธอคอย
พูดคอยติหรือคอยต่อว่าคนที่มาแกล้ง เพียงแค่นั้นฉันก็รู้สึกว่ายัง
สามารถยิม้ ตอ่ ไปได้นะ่ ”
“...”
“ถึงจะไม่มีโอกาสได้ยินเสียงของเธออีกแล้ว แต่ก็คิดว่าชีวิต
ของฉันที่ยังมีอยู่ตรงนี้ จะใช้เผื่อในส่วนของเธอด้วยน่ะ จะมีความสุข
ความเศร้า ความสนุกเผื่อในส่วนของเธอที่ไม่สามารถมีมันได้ ฉันเลย
ตดั สินใจที่จะพยายามต่อไปอกี สักหนอ่ ยน่ะ ถงึ ความร้สู ึกยังกลับมาดีได้
ไมเ่ ต็มรอ้ ยกเ็ ถอะนะ แหะๆ”
ผมกม้ หน้ามองพ้ืน
“เพราะแบบน้นั แหละ ฉันถงึ ไดร้ ูส้ ึกวา่ รัญน่าจะเป็นเหมือนกัน
ถึงจะไม่มั่นใจแตค่ วามรูส้ ึกมันก็บอกแบบน้ันน่ะ ไหนๆ ก็รู้จักกันแล้วถงึ
หนา้ 197
ฉันจะไม่ได้ไม่ชอบที่รัญร่าเริงก็เถอะนะ แต่ถ้ามันมาจากใจจริงๆ ได้ฉัน
คดิ ว่ามนั คงจะดกี ว่านะ...เอะ๊ ?”
แปะ...
ผมหันหน้าไปมองรัญ ใบหน้าของเธอตอนนี้มีน้ำตาเอ่อล้น
ออกมา แกม้ ของเธอเปยี กชมุ่ มองมาทางผม
“ฉันพูดอะไรไม่ดไี ปเหรอ?”
“เป็นอะไรเหรอคะคุณรัญ?”
“เอ๊ะ...ปะ...เปล่าเจา้ คะ่ ?”
เหมือนเธอจะเพ่ิงรู้สึกตัวแล้วพยายามเอามือปาดน้ำตา แต่ก็
ยงั มนี ้ำตาไหลออกมาเรอื่ ยๆ
“คือว่านะ ถ้าเธอรู้สึกว่าคล้ายกับฉนั ตอนน้ีน่ะ ไม่ต้องฝืนกไ็ ด้
รอ้ งไห้ออกมาใหเ้ ต็มที่เถอะ เดย๋ี วฉันกบั พิมจะอยู่ตรงนีเ้ อง”
“ใช่ค่ะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ถ้ามีเรื่องกลุ้มใจก็ระบายได้นะ
คะ”
รัญเงียบไปสกั พกั แล้วกเ็ ริ่มย้ิมออกมา
“ขอบพระคณุ ทา่ นท้ังสองมากนะเจ้าคะ โดยเฉพาะท่านกัลยา
เรอ่ื งราวเม่ือครูพ่ อได้ฟังแล้วทำใหร้ ู้สกึ วา่ หวั ใจเต้นตกึ ตกั เลยละ่ เจ้าค่ะ”
“กิ๊ว?!”
“แล้วเธอจะสะดงุ้ ทำไมละ่ พิม?”
“เอาละ่ ไหนๆ กส็ บายใจแลว้ ดิฉันมากินเนอื้ —”
“—ฉนั เหน็ เธอทำตกพื้นต้ังแต่เมอื่ ก้แี ล้วนะรญั ”
รัญมองจานหวายที่ใส่เนื้อของตัวเองตกอยู่ที่พื้นพร้อมกับ
หนา้ 198
ร้องไห้เสียงหลง ทั้งปริมาณน้ำตากับน้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชงิ
ยยั นี่สรปุ มันยังไงกันแน่นะ?
“เฮอ้ ...อะ่ ของพิมก็หมดแลว้ เอาของฉันไปกินก็ไดน้ ะ...”
“ง่ำๆๆ จะดรี ึเจ้าคะ?”
“หยบิ ไปกินแล้วจะมาถามทำซากอะไรเนี่ย? แลว้ พิมเธอก็เอา
กับเขาดว้ ยเรอะ?!”
“...”
ทง้ั พมิ และรัญควา้ เนื้อปิง้ ของผมไปแบ่งกนั คนละครึ่ง
ถึงจะรู้สึกอยากรู้เรื่องราวของรญั ก็เถอะ แต่เห็นร่าเริงได้แบบ
น้ีก็ปลอ่ ยเอาไวก้ ่อนแลว้ กนั
“แล้วพวกเราจะไปไหนต่อกนั ดลี ่ะรญั ?”
พอเห็นวา่ รญั กินเสร็จเรียบรอ้ ยแล้วผมจึงถามเธอ
“เรายังเดนิ ไปไม่ถงึ สถานท่ีจัดงานจรงิ ๆ เลยนะเจ้าคะ สถานท่ี
หลักสวยงามมากเลยเจ้าค่ะ ดิฉันเองก็มีที่นั่งลับในการดู ‘ระเบิด
ประกายไฟ’ ดว้ ยนะเจา้ คะ”
“ระเบิดประกายไฟ?”
“ดิฉันเองก็อธิบายไม่ถูกเจ้าค่ะ เป็นการใช้เวทย์ธาตุไฟทำ
ระเบิดบนฟ้าด้วยไฟเจือจางน่ะเจ้าค่ะ แน่นอนว่าไม่เป็นอันตรายนะเจ้า
คะเพราะวา่ ผใู้ ชเ้ วทย์จะกะพลังเวทย์ไว้ให้พอดีในการระเบิด ประกายไฟ
ทร่ี ะเบดิ บนฟ้าจะดับก่อนถึงพน้ื นะ่ เจา้ ค่ะ สว่ นมากจะใชใ้ นงานเทศกาล”
“หมายถึงดอกไม้ไฟแบบใช้พลังเวทยส์ ินะ?”
“อมื ฉนั กค็ ิดแบบน้นั ”
หน้า 199
“น่าสนใจไหมละ่ เจา้ คะ? หหึ ึ”
“กน็ า่ สนใจอยนู่ ะ พิมเองก็คงจะชอบอะไรแบบนส้ี ินะ?”
“อืม อยากไปดูกับเพอ่ื นๆ มานานแล้วนะ่ ปกติท่ีบ้านฉันเวลา
มีงานเทศกาลทไี รมกั จะใหฉ้ ันอยูแ่ ต่ในหอ้ งทุกทีเลย...”
“งะ...งน้ั เหรอ? คนมีฐานะเน่ยี กล็ ำบากเหมอื นกันนะ”
“อยา่ พูดแบบนัน้ สกิ ัลยา”
“พะ...เพอ่ื น...รึเจ้าคะ...”
“หืม?”
อยูๆ่ รัญกห็ ยดุ ชะงกั ไป
“มีอะไรรึเปลา่ คะคณุ รัญ?”
“คือวา่ ทว่ี า่ นั่งดกู ับเพือ่ นนี่ รวมดฉิ นั ...”
รัญเอามอื ถูกนั ไปมาแล้วมองมาทางพวกเรา แกม้ ของเธอแดง
ก่ำแถมยังไม่กล้าสบตาพวกเราตรงๆ เปน็ ภาพท่ีเห็นแล้วหัวใจผมยังเต้น
ตึกตกั ผมพอจะรแู้ ล้ววา่ รญั คดิ อะไรอยพู่ ิมเองก็นา่ จะรู้แล้วเหมอื นกนั
“คณุ รัญกเ็ ป็นเพือ่ นพวกฉนั ไมใ่ ชเ่ หรอคะ?”
“นั่นสิ เธอบอกเองว่าจะอยูก่ ับพวกเราไม่ใช่เรอะ? หรือเธอไม่
อยากเป็นเพ่ือนกับพวกเรารเึ ปลา่ ?”
พอเห็นสภาพรัญแบบน้ีแลว้ ผมเลยลองแกล้งแหย่รัญดู
“มะ...ไม่ใชน่ ะ...ดฉิ ัน...”
“กัลยาไปแกล้งคุณรัญทำไมเนี่ย? คุณรัญไม่ต้องคิดมากนะ
อยากจะเปน็ เพอ่ื นกับพวกเรา พวกเราเองกย็ ินดีนะคะ”
พิมพูดด้วยรอยยิ้มสดใส รัญเองก็ยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา เริ่ม
หนา้ 200
The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
Kanlaya - กัลยา
เป็นเรื่องราวของเด็กหนุ่มวัย 15 ปี ที่สูญเสียครอบครัวทั้งพ่อและแม่รวมถึงความทรงจำตั้งแต่ช่วงที่เกิดจนถึงตอนที่เขามีอายุได้ 7 ขวบหายไปจนไม่มีเหลือแถมยังมีฝันร้ายคอยหลอกหลอนอยู่ตลอด เขาถูกน้าสาวรับไปเลี้ยงดูและใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อยไม่ค่อยสนใจใคร เนื่องจากมีเหตุการณ์บางเรื่องเกิดขึ้นเลยทำให้เขาถูกผู้คนรอบข้างมองไปในทางที่ไม่ดี แต่ที่เขาทำเป็นไม่สนใจได้เพราะว่ามีทั้งน้าสาวและเพื่อนสาวคนสนิทที่เขาแอบรักคอยให้กำลังใจแก่เขาเสมอ แต่อยู่มาวันหนึ่งก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นจนทำให้เขาถูกฉุดมาที่ต่างโลก เขาจึงพบเจอกับเรื่องมากมาย อีกทั้งยังต้องหาทางกลับมาที่โลกเดิมให้ได้ ถึงจะยังสับสนกับหลายเรื่องแต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่ความรู้สึกเขาบอกอยู่เสมอ...
"ฉันเคยมาที่นี่แล้ว..."
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปโปรดติดตาม...
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search