พรหมไม่ได้ลิขิต

๑

"เกด"
สมรมง่ิ หวั หนา้ ตึกช้ใี หก้ ระเกดดูแผ่นป้ ายบอกรายชอ่ื คนไขข้ องหอ้ งพเิ ศษ
"ใครมานอนเจ็บอยูห่ อ้ ง ๕๐๙ แน่ะ"
หา้ คอื เลขทข่ี องชนั้ การะเกดเหลอื บมองตามมอื ช้หี นา้ เฉย ทวา่ กส็ ะดุง้ วาบ
อยูใ่ นใจนิดหน่อยเหมอื นกนั เพราะบนป้ ายอนั เลก็ ๆ นนั้ มชี ่อื คณุ ช่นื ศรี ตงั้ เจรญิ กจิ !
"เป็นอะไร?"
"ผ่ากระดูกงอกทห่ี วั เขา่ โรคคนมเี งนิ นงั่ ๆ นอน ๆ มากเขา้ กป็ วดเขา่ หมอ
เอกซเรยแ์ ลว้ กระดูกงอก...มาเม่อื วานน้ตี อนเกดอยูท่ ต่ี กึ โนน้ "
"ไมห่ นกั หนาอะไรนกั "
"ใช่ ไมห่ นกั หนาอะไรไมต่ อ้ งหว่ ง"
การะเกดย้มิ เลก็ นอ้ ยวา่
"ถา้ จะหว่ งในฐานะมบี ญุ คุณทเ่ี ป็นเจา้ ของทนุ แค่นนั้ เอง"
"น่าเสยี ดาย..."
"เสยี ดายอะไรคะ?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒

เสียงการะเกดเคร่งข้นึ กว่าปกติทนั ที สมรม่ิงมองดูหนา้ พยาบาลรุ่นนอ้ งอย่าง
พจิ ารณาแลว้ กย็ ้มิ บา้ ง ตอบวา่

"ไมไ่ ดเ้สยี ดายทเ่ี กดไม่ไดแ้ ตง่ งานกบั คุณอรชนุ หรอกนะ ท่ีว่าเสยี ดาย...พ่เี สียดาย
วา่ หมออตุ ส่าหไ์ ปเรียนมา แลว้ กก็ ลบั มาเป็นอยา่ งน้ีเสยี ไม่งนั้ ก็คงไดส้ นอง บญุ คุณเจา้ ของ
ทนุ แลว้ สเปเซ่ยี ลทางโรคกระดูกเสียดว้ ย"

คราวน้ีการะเกดย้มิ บางๆ พดู สน้ั ๆ วา่
"กจ็ ะทายงั ไงไดค้ ะ"
หลอ่ นหนั ไปทาธุระของหลอ่ นเกย่ี วกบั แผ่นประวตั คิ นไข้ สมรม่งิ มอง ๆ เกดดว้ ย
ความรูส้ กึ อนั บอกไม่ถกู จะสมเพชกไ็ มเ่ ชงิ จะช่นื ชมกไ็ มใ่ ช่

การะเกดเปลย่ี นไป เพ่อื นร่วมงานทกุ คนของหลอ่ นรูส้ กึ ในความเปล่ยี นแปลงของ
หลอ่ น แต่เจา้ ตวั เองคงไม่รูส้ กึ

บางท่อี าจเป็นเพราะหลอ่ นกาลงั จะมีเด็ก และใกลค้ ลอดเตม็ ทน เกดแปลกกวา่
ผูห้ ญงิ อ่นื ๆ สว่ นมาก ตรงทห่ี ลอ่ นไม่เคยพูดถงึ เรอ่ื งบญุ เร่อื งกรรมหรือเร่อื งวาสนาเลย

หลอ่ นไม่เคยโยนความผดิ ใหโ้ ชคชะตา และเวรกรรม
อยา่ งเม่อื ครู่น้ี หากเป็นผูห้ ญิงบางคนอาจปลงว่า...เวรกรรมของดิฉัน.. หรอื ..คง
เป็นเวรกรรมมาแตช่ าตกิ ่อน...หรอื บางส่งิ บางอยา่ งทานองนน้ั
แต่การะเกดไมเ่ คยปลง
และหลอ่ นจะขนุ่ เคืองนกั หากใครปลงกบั หล่อนวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓

"มนั เป็นเวรกรรมของเธอ"
หรอื
"วาสนาของเธอไมไ่ ดส้ รา้ งมากบั คุณอรชนุ เขา..."
บางคนยง่ิ ไปกวา่ นนั้ เคยบอกการะเกดวา่
"ชาตกิ อ่ นเธอเป็นหน้ชี วี ติ หมอ เลยตอ้ งมาชดใชใ้ หห้ มอในชาตนิ ้ี เธอไมม่ ี
วาสนากบั คุณอรชนุ "
การะเกดโกรธนัก ทวา่ หล่อนไม่ไดเ้ อะอะหรือแสดงความโกรธออกมา หล่อน
เพยี งแตพ่ ูดดว้ ยเสยี งเขม้ บางทกี เ็ ยน็ ชาว่า...มนั ไม่ใช่เวรใช่กรรม ไม่ใช่โชควาสนา หรอื อะไร
ทง้ั นนั้ ทท่ี าใหอ้ รชนุ กบั หล่อนคลาดกนั
มนั เป็นความตงั้ ใจของหลอ่ นเอง หลอ่ นตอ้ งการใหเ้ป็นอยา่ งนนั้
หลอ่ นบงั คบั ตวั เองใหม้ โนธรรมเป็นฝ่ายชนะความโลภ ความปรารถนา
หลอ่ นหยง่ิ และถอื ดีเกนิ กวา่ จะยอมใหใ้ ครมาสงสาร หรอื รอ้ งปลงดว้ ย วา่ ...โถ...
ไมใ่ ช่วาสนา!
เขาพากนั ปลงอยา่ งน้ีเพราะอะไร? เพราะเหตุผลเพียงประการเดยี ว คือ ความมงั่
คงั่ และฐานะอนั สูงส่งของอรชุน ตง้ั เจริญกิจ พอเลิกกนั เขา้ หล่อนเลย กลายเป็นคนไม่มี
'วาสนา'!...

สมรมง่ิ ถามเร่อื ย ๆ วา่
"ไมแ่ วะไปเยย่ี มแกสกั หน่อยรึ?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔

"เหน็ จะไมจ่ าเป็นหรอกค่ะ คนเยย่ี มแกคงเตม็ หอ้ งทกุ วนั พยาบาลพเิ ศษกม็ ีไม่ใช่รึ
คะ?"

"แววจนั ทรเ์ ป็นพยาบาลพเิ ศษเมอ่ื วาน ตอนกลางคนื ยายเหยา่ ตอนน้อี ทุ มุ พร"
การะเกดไมต่ อบวา่ กระไร กม้ หนา้ ทางานต่อ จดั โอพีดกี ารด์ เตรียมไวส้ าหรบั หมอ
ซ่งึ เป็นเจา้ ของไขแ้ ต่ละราย
พวกคนไขพ้ ิเศษเหลา่ น้ี หมอก็ตอ้ งพิเศษดว้ ย คนไขห้ อ้ งโนน้ ของคุณหมอคนน้ี
หอ้ งน้ขี องคุณหมอคนนนั้ พยาบาลผูม้ หี นา้ ท่เี ก่ยี วขอ้ งจะตอ้ งเตรยี มประวตั ิคนไขแ้ ต่ละราย
ไวใ้ หห้ มอเจา้ ของไขไ้ ม่เหมอื นคนไขส้ ามญั ซง่ึ ข้นึ อยูก่ บั หมอทกุ คน
เสยี งสมรม่งิ เรยี กอกี แตค่ ราวน้ีเบาหน่อย
"เกด..."
"อะไรคะ?"
หลอ่ นไม่เงยหนา้ แต่ถามเร่อื ย ๆ เม่อื ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งตอบจากสมรมง่ิ จึงหนั ไป...
แลว้ ใจของการะเกดกว็ ูบแรงกว่าเม่อื ครู่ ดูราวกบั มนั หลุดจากขวั้ หล่นลงสู่เบ้อื งล่างฉะนน้ั ...
ชายคนทเ่ี พง่ิ เดนิ มาถงึ และกาลงั จะผ่านเคานเ์ ตอรไ์ ปกช็ ะงกั กึก ยงั กบั ถกู กระแสไฟฟ้ าเช่นกนั
...
ใช.่ ..อรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ !
เขาหยุดชะงกั ไปประเดยี๋ วเดียว หนา้ เผือดไปนิดหน่ึง แต่แลว้ กเ็ ป็นปกตโิ ดยเร็ว
ขณะทก่ี าระเกดเองกส็ ารวมใจใหเ้ป็นปกตไิ ดแ้ ลว้
เขาถามเรยี บ ๆ วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕

"สบายดรี ึ คุณการะเกด"
"ค่ะ ขอบคณุ "
นยั นต์ าของอรชนุ เหลบื มองร่างทอ่ นกลางของหลอ่ นอย่างรวดเร็ว
อคคิดแวบข้นึ มาในใจไมไ่ ดว้ ่า...มนั น่า จะเป็นลูกของเขามากกว่า ถา้ หล่อนไม่ทา
อะไรบา้ ๆ ตอนนนั้ มนั กค็ งเป็นลูกของเขา!
แต่แลว้ ก็กลบั โกรธตวั เอง...ทเุ รศ! จะไปนึกถึงเร่ืองอะไร ๆ ท่มี นั ผ่านไปแลว้
ทาไม ผูช้ ายอยา่ งเขา ถา้ จะไปมวั อาลยั อาวรณ์ผูห้ ญงิ ทเ่ี คย "ผ่าน" มาแลว้ ก็เหน็ จะทุเรศเต็ม
ทน
ถงึ ยงั ไงเขาก็ ผ่าน' หลอ่ นมาแลว้ จะเรยี กวา่ ชนะแลว้ กค็ งไดเ้หมอื นกนั
เขาพูดกบั หลอ่ นแค่นนั้ เอง แลว้ กห็ นั ไปถามสมรมง่ิ วา่
"คุณแมผ่ มเป็นยงั ไงบา้ ง?"
"สบายดคี ่ะ หมอจะผ่าตดั ใหเ้ชา้ พรุ่งน้ี"
"ขอบคุณครบั "
อรชนุ หนั มาผงกศรี ษะใหห้ ลอ่ นนิดเดยี ว แลว้ เขากเ็ ดนิ ผละไป สมรมง่ิ มอง
ตามแลว้ กม็ องดูหนา้ การะเกด
หลอ่ นไมเ่ ช่อื วา่ เป็นอปุ าทานของหลอ่ นทเ่ี หน็ หนา้ ของการะเกดิ ซดี ลงกวา่ เดมิ
เลก็ นอ้ ย
สมรม่งิ อยากจะสมนา้ หนา้ แตก่ ร็ ูส้ กึ อยา่ งนนั้ ไม่ลง
บางทหี ลอ่ นกค็ ดิ วา่ การะเกดทาถกู เหมอื นกนั เร่ืองหมอนพิ ทิ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๖

สหี นา้ ของการะเกดทาใหส้ มรม่งิ นกึ ถงึ กลอนนิราศของสนุ ทรภบู่ ทหน่งึ ข้นึ มาทนั ที

'...อนั หกั อ่นื ขนื หกั คงจกั ได้ หกั อาลยั น้ไี มห่ ลดุ สดุ จะหกั

สารพดั ตดั ขาดประหลาดนกั แต่ตดั รกั ตดั ไม่ขาดประหลาดใจ...'

สมรม่งิ ถามดว้ ยเสยี งเรอ่ื ย ๆ ธรรมดา ๆ วา่
"น่ตี ง้ั แตแ่ ยกจากกนั แลว้ ยงั ไม่เคยพบกนั เลยหรอื น่ี?"
"ไมเ่ คยค่ะ"
การะเกดสอดโอพดี กี ารด์ ไวต้ ามชอ่ งของมนั เหลอื อยูเ่ พยี งใบเดียว พูด
เรยี บ ๆ ว่า
"เกดจะไปดูหอ้ ง ๕๐๒ นะคะ คนไขข้ องอาจารยห์ มอโอบ แกสงั่ ไวใ้ หว้ ดั ความ
ดนั ทกุ หกชวั่ โมง"

หลอ่ นเดนิ ผ่นหอ้ ง ๕๙ อดหนั ไปชาเลอื งดูไม่ได้ ประตูเปิดแงม้ ไวเ้ ลก็ นอ้ ย หลอ่ น
เหน็ คนแวบ ๆ อยูใ่ นนนั้ หลายคน ไดย้ นิ เสยี งพดู คยุ และเสยี งหวั เราะ

คนไขพ้ เิ ศษกอ็ ยา่ งน้ี ถา้ ไม่ไดเ้จบ็ หนกั หนาอะไร บางทคี นมาเยย่ี มกต็ งั้ วง สนทนา
กบั คนมาเยย่ี มดว้ ยกนั อยา่ งเพลดิ เพลนิ สนุกสนาน จนบางครงั้ เกอื บลมื วา่ มาเยย่ี มไข!้

อุทุมพรโผล่ออกมาจากหอ้ งพอดี พอเหน็ การะเกดเดินคลอ้ ยไป หลอ่ นกช็ ะงกั
และเรยี กไว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗

"เกดิ "
หลอ่ นเดนิ เขา้ มาหาการะเกดอย่างรวดเรว็
"เกด คณุ อรชนุ เขามาเยย่ี มแมเ่ ขาแน่ะ เจอะกนั แลว้ รยึ งั ?"
"เจอะแลว้ กไ็ ม่แปลกอะไรน่ี ตวั ต่นื เตน้ อะไรทมุ ?"
อทุ มุ พรหวั เราะ
"เออ...นนั่ ชี ไม่รูว้ า่ ตน่ื เตน้ อะไร คงตน่ื เตน้ แทนตวั น่ะแหละ ไม่นึกว่าจะไดเ้ หน็ เขา
เหยยี บเขา้ มาทน่ี ่อี กี "
"กท็ าไม เขาเป็นเจา้ ของตกึ แท้ ๆ..."
การะเกดกลา่ วเรยี บ ๆ ถามวา่
"ออกมาทาไมละ่ ตวั เป็นพยาบาลพเิ ศษของเขาไมใ่ ช่รึ?"
"คนในหอ้ งยงั กบั มด สกั สบิ คนไดม้ ง้ั เราเลยเล่ยี งออกมาหายใจ เมียคุณอรชนุ ก็
อยู่ ใส่แหวนพชรเมด็ เทา่ หวั แม่โป้ง แสงเฉือนนยั นต์ าพลิ กึ ..."
หลอ่ นเหลอื บดูน้วิ อนั วา่ งเปลา่ ของการะเกด แต่ไม่ไดเ้อ่ยถงึ วา่ กระไร
การะเกดจงึ พดู เสยี เองดว้ ยเสยี งขนั แกมสมเพชวา่
"เสยี ดายแทนอกี ละซ.ี .."
"ใช่ เรามนั พวกเหน็ เงนิ ตาโตน่ี กเิ ลสยงั หนา...จรงิ ๆ นะ เราอยากหาเหรียญเชดิ ชู
เกยี รตใิ หต้ วั สกั อนั จงั เลยเกด"
"ฉนั ไม่ไดท้ าอะไรวเิ ศษไปกวา่ ทม่ี นุษยธรรมดาควรจะทา เลกิ พูดถงึ เร่ืองทม่ี นั ผ่าน
ไปแลว้ เสยี ทเี ถอะน่ะ"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๘

การะเกดผละจากเพ่อื นเดนิ เลยไปยงั หอ้ งทห่ี ลอ่ นตงั้ ใจจะไป อทุ ุมพรมองตามไป
นดิ เดยี วแลว้ กเ็ ดนิ ไปหาสมรมง่ิ ทเ่ี คานเ์ ตอร์

"การะเกดเขาวา่ ไงบา้ งเหน็ หยดุ คุยกนั "
อทุ มุ พรยกั ไหลข่ วานดิ ๆ
"อารมณ์ไม่ด.ี .."
หลอ่ นบอกแลว้ กห็ วั เราะ ปรารภต่อไปวา่
"เม่อื ไมม่ อี ะไรกนั แลว้ ส้นิ เยอ่ื ส้นิ ใยกนั เดด็ ขาดแลว้ ทาไมถงึ ตอ้ งอารมณ์เสยี ทกุ ที
ทใ่ี ครพูดถงึ คณุ อรชนุ ...ถา้ ใครเขาบงั คบั ใหเ้ ลกิ กนั ใหถ้ อนหมนั้ กนั หรอื ถา้ คุณอรชุนเขาท้งิ ก็
ยงั อยากจะสงสารบา้ งหรอก แต.่ ...หนูพูดจรงิ ๆ นะ ถา้ เขาเกดิ คิดเสียดายคุณอรชนุ ข้นึ มาละ
ก.็ ..หนูอยากจะสมนา้ หนา้ ใหส้ ะใจมากกวา่ "

๒

อรชนุ โผล่เขา้ ไปในหอ้ งคนไขพ้ เิ ศษ ซ่ึงมผี ูม้ าเย่ยี มไขม้ ารดาของเขาอยู่
แลว้ ทง้ั ญาตแิ ละมติ รหลายคนจนกระทงั่ แน่นหอ้ งไปหมด

พอโผลเ่ ขา้ ไปกไ็ ดย้ นิ เสยี งววิ ฒั นส์ หายสนิททกั ข้นึ กอ่ นใคร
"แน่ะ นายออมาแลว้ "
เพ่อื น ๆ ของอรชนุ ไม่รูต้ ้นื ลกึ หนาบางเร่อื งการะเกด เหน็ วา่ เป็นเร่อื ง 'เลกิ
กนั แลว้ ' และผา่ นพน้ ไปแลว้ โดยส้นิ เชงิ โดยเฉพาะรูจ้ กั นิสยั ใจคอกนั มานาน เทา่ ทเ่ี หน็
ๆ อรชนุ ไม่เคยแสดงความอาลยั อาวรณ์ 'แฟน' เก่า ๆ ของเขา พอเลกิ กนั แลว้ ก็
มกั จะเหน็ เป็นเร่อื งขบขนั ลอ้ เลยี นกนั ระหวา่ งเพ่อื น ๆ เสมอ
ดงั นน้ั ววิ ฒั นจ์ ึงสพั ยอกอยา่ งเปิดเผยตอ่ ไปว่า
"เฮย้ ! พบการะเกดของล้อื หรอื เปล่า ทอ้ งโตเบอ้ เร่มิ แลว้ "
คนอ่นื ๆ หวั เราะ หนา้ ตาอรชนุ เป็นปกติ ตวั เขาเองเทา่ นน้ั ท่ีรูต้ วั ว่า ออกจะ
แปลบในใจนิด ๆ รกั และรา้ งครงั้ สุดทา้ ยน่ีมนั ไม่เหมอื นรายอ่นื ท่ผี ่านมาแลว้ มนั มี
อะไรมากกวา่ นน้ั ซง่ึ คนอน่ื ๆ ไมร่ ู!้
"เหน็ นายออของเราคราวน้ีแกจะเสยี ดายบา้ งหรอื เปล่ากไ็ ม่รู.้ ... ว่าไงครบั
คณุ แคท?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๐

ววิ ฒั นย์ งั ลอ้ เลยี นสพั ยอกต่อไปโดยถอื สนิท แต่กด็ ว้ ยบรสิ ุทธ์ิใจเหน็ เป็น
เพยี งเร่อื งสนุกเทา่ นนั้

แคทลยี าย้มิ อย่างดงามตามบุคลกิ ของหลอ่ น ตอบอยา่ งสนิทสนมกบั คน
ถามเชน่ กนั

"จะวา่ ไงคะ? สาหรบั แคทกเ็ หมอื น ๆ กบั พยาบาลทกุ คนท่นี ่ีนนั่ แหละ ไม่ได้
คดิ อะไรมากหรอก เร่อื งมนั แลว้ ไปแลว้ ..."

หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ พูดตอ่ ไปวา่
"ขนื นัง่ หึงอดีตของคุณออ คงไม่ตอ้ งทาอะไรกนั อดตี ของคุณออ มนั มี
มากมายหลายสบิ คนนกั คณุ วฒั นก์ ร็ ู"้
ผูห้ ญงิ นน้ั มสี ญั ชาตญาณออ่ นไหว และจบั ความลบั ความรูส้ กึ เก่งกวา่ ผูช้ าย
หล่อนใกลช้ ดิ อรชุนขนาดน้ี ทาไมหลอ่ นจะจับไม่ไดว้ ่า ในบางครง้ั อรชุน
เผลอทาใหห้ ลอ่ นรูส้ กึ ว่าเขาไม่ไดต้ ดั การะเกดท้งิ โดยส้นิ เชงิ เหมอื นดงั 'อดีต' ผูห้ ญิง
อน่ื ๆของเขา
ในบางครง้ั เทา่ นน้ั ....บางครง้ั ทเ่ี ขาเองกไ็ ม่ไดต้ ง้ั ใจและอาจไม่รูต้ วั แต่แคทลี
ยาไม่โงพ่ อทจ่ี ะเทย่ี วหวงหงึ ความรูส้ กึ เหงา ๆ ของเขา
ธุระอะไรจะทาใหผ้ ูห้ ญงิ อยา่ งการะเกดสาคญั ข้นึ มา ทงั้ ๆ ทห่ี ล่อนมลี ูกมีผวั
ไปแลว้ ?
ธุระอะไรหลอ่ นจะไปกวนนา้ ทใ่ี สแลว้ ใหข้ นุ่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑

หล่อนฉลาดพอท่ีจะพูด และแสดงใหใ้ คร ๆ รวมทงั้ อรชุนดว้ ยเห็น
การะเกด เป็นเพยี งอดีตทไ่ี ม่สาคญั เหมอื นผูห้ ญงิ อ่ืนท่ีอรชนุ เคยทงั้ 'ควั่ ' และทงั้
'คลงั่ ' มาแลว้

"กรรมเวรของแกเหมอื นกนั นะ แมก่ าระเกดน่ะ อยู่ ๆ กต็ อ้ งมาแต่งงานกบั
คนตาบอด ชาตกิ อ่ นแกคงเคยทาเวรกรรมอะไรกบั หมอนิพิทไว้ ชาตนิ ้ีเลยตอ้ งมาเป็น
เมยี ปรนนบิ ตั หิ มอทดแทน" คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ปลง

อรชนุ ยงั คงน่งิ แตค่ ้วิ เร่มิ จะขมวดเขา้ หากนั นิด ๆ ววิ ฒั นห์ วั เราะกลา่ วว่า
"คณุ อาเชอ่ื เรอ่ื งกรรมเวรมากนะครบั "
"อ๊าว..กเ็ ป็นพุทธศาสนิกชนน่ี อาก็ตอ้ งเช่ือเร่ืองกรรมเวร ไม่งน้ั อยู่หมอ
นิพิทถงึ ไดต้ าบอดจนแม่การะเกดตอ้ งแต่งงานกบั แกล่ะ ชีวิตคนมนั เป็นไปตามบุญ
ตามกรรมหรอื ตามดวงฝืนกนั ไม่ไดห้ รอก จรงิ ไหมคณุ พ่ี?"
คุณหญิงสริ ิลกั ษณ์หนั ไปถามคนป่ วยซ่งึ นอนฟังคนมาเย่ยี มคุยกนั อยูบ่ น
เตยี ง
คณุ ช่นื ศรยี ้มิ แบง่ รบั แบง่ สูว้ า่
"อาจจะจริง แต่ฉันว่ามนั กต็ อ้ งอาศยั อย่างอ่นื ของชาติน้ีประกอบกนั ดว้ ย
ไม่ใช่บญุ ใชก่ รรมในชาตกิ ่อนแตอ่ ย่างเดยี ว"
คณุ ช่นื ศรไี ม่ใชค่ ุณหญงิ ปราดเปร่อื งในสายตาของสงั คมอยา่ งคู่สะใภ้ ใน
สายตาของคุณหญิงสริ ลิ กั ษณ์และมิตรสหายของคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์นนั้ คณุ ช่ืนศรี
เป็นคน 'ไมเ่ อาไหน'

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๒

หวา่ เวลาพดู จาเป็นเร่อื งเป็นราว คณุ ช่นื ศรมี กั จะมเี หตผุ ลและทนั สมยั กวา่
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณเ์ สมอ

คณุ หญงิ สิรลิ กั ษณ์อทุ านขดั วา่
"หอื ...คุณพ่ลี ะก.็ ..เอา้ ! ก็อยา่ งแม่การะเกดน่ี ถา้ ไมใ่ ช่วรกรรมแลว้ จะอะไร
ละ่ ท่ที าใหห้ มอนิพทิ แกตาบอดแลว้ ก็ทาใหแ้ ม่การะเกดตอ้ งไปนงั่ ปรนนิบตั วิ ตั ถากแก?"
"อาจเป็นเพราะตาออของฉนั กไ็ ด"้
คณุ ชน่ื ศรยี ้มิ ไปทางลูกชายพูดทเ่ี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ทเ่ี สยี สละยอมใหแ้ ม่การะเกดไปทางานกบั หน่วยแพทยเ์ คลอ่ื นท่ี แลว้ ก็
เสยี สละใหแ้ ต่งงานไปกบั หมอนพิ ทิ "
ถงึ ตอนน้ีอรชนุ อดรนทนน่งิ อยูต่ อ่ ไปไม่ได้ อารมณ์ซ่งึ ออกจะหงดุ หงดิ อยู่
แลว้ โดยปราศจากเหตผุ ล ทาใหโ้ พลง่ ออกไปวา่
"โอ๊ย! ผมไม่ใช่พ่อพระถงึ ยงั งนั้ หรอกครบั คุณแม่ ไอท้ ่จี ริงมนั ไม่ใช่เวรใช่
กรรม ไม่ใช่เหตผุ ลอะไรทงั้ นนั้ แหละ เม่อื รูต้ วั ว่าไม่อยากแต่งกนั ข้นึ มากเ็ ลกิ กนั ไป มนั
กเ็ ทา่ นน้ั เอง"
แลว้ เขากห็ นั ไปทางววิ ฒั นก์ บั เพอ่ื นอกี นายหน่งึ
"เฮย้ ! ไปกนั เถอะ นดั กบั ธวชั ไว้ เดยี๋ วมนั จะคอย"
เขาหนั มาทางภรรยา
"คณุ จะไปกบั ยายปากไ็ ปซแี คท เทย่ี งเจอะกนั ทน่ี ารายณ์ ผมจะกนิ ขา้ วกลาง
วนั ทน่ี นั่ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓

อรชนุ เดนิ นาเพอ่ื นสองคนออกไปจากหอ้ งพเิ ศษผ่านเคานเ์ ตอร์
ประชาสมั พนั ธ์ เขาหยุดทกั ทายกบั สมรม่งิ กลา่ วกบั หลอ่ นวา่

"ฝากคณุ แมผ่ มดว้ ยนะครบั "
ตาของอรชนุ เหลอื บเขา้ ไปยงั หอ้ งทางานของพยาบาล...และเป็นหอ้ งเกบ็ ยา
ดว้ ยเพยี งแวบเดยี ว เหน็ เคร่อื งแบบสีขาวไว ๆ อยูใ่ นหอ้ งนน้ั ส่วนทอ้ งทย่ี ่นื ออกมาผดิ
สงั เกต ทาใหร้ ูว้ า่ คงจะเป็นใครไปไม่ได้
เจา้ กรรมจรงิ ๆ! ไป ๆ มา ๆ กห็ นไี อโ้ รงพยาบาลน่ไี ม่พน้ ใครทไ่ี มอ่ ยาก
เหน็ ก็ตอ้ งมาเหน็ อะไรทไ่ี ม่อยากคิดกพ็ ลอยผ่านมาสะกดิ ใจใหค้ ิด
อรชนุ ไม่คอยอยูใ่ หห้ ล่อนเดนิ ออกมาเผชญิ หนา้ กบั เขาอกี เขาผละจาก
เคานเ์ ตอรไ์ ปโดยเรว็ พออรชนุ หายลบั เขา้ ไปในลฟิ ตก์ บั เพ่อื นทง้ั สอง แคทลยี าและปาริ
ชาตกิ เ็ ปิดประตูออกมาจากหอ้ งพเิ ศษ พอดหี ล่อนจึงเดนิ ออกมาพบเขา้ กบั การะเกด
จาเป็นตอ้ งหยุดทกั ทายกนั ตามมารยาท
"คณุ การะเกด เป็นยงั ไงบา้ งคะ แหม...ไมไ่ ดพ้ บกนั เสยี ตงั้ นาน"
ปารชิ าตทิ กั ก่อน เหลอื บมองดูส่วนกลางของร่างกายอกี ฝ่ายหน่งึ
"เม่อื ไหร่คลอดคะน่ี?"
"คงเดอื นหนา้ ค่ะ"
"เรว็ นะคะ ดูแต่งอยูแ่ ป็บ ๆ น่ีเอง"
ปาริชาตวิ า่ ทจ่ี รงิ หลอ่ นกป็ รารภไปอยา่ งนน้ั เอง ไมไ่ ดต้ งั้ ใจหรอื มคี วาม

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๔

หมายอะไร
แต่คนถกู ทกั อดแปลบอยูใ่ นใจไมไ่ ด้
ปารชิ าตพิ ูดต่อไปวา่
"คณุ การะเกดน่เี กง่ นะคะ ถงึ แค่น้แี ลว้ ยงั ทางานคลอ่ งแคล่วอยูเ่ ลย น่จี ะทา

ไปอกี นานแค่ไหนคะน่ี?"
"กจ็ นกว่าจะคลอดนนั่ แหละ....คณุ ปารชิ าตสิ บายดหี รือคะ?"
"โอ๊ย...สบายมากค่ะ"
หลอ่ นตอบพลางหวั เราะอย่างเปิดเผยแจ่มใสการะเกดเช่อื ว่าหลอ่ น สุข

สบายจริง ๆ กบั ชีวติ ครงั้ ใหม่ของหลอ่ น น่าอจิ ฉาท่หี ล่อนช่างลมื เร่อื งเก่า ๆ อนั รา้ ย
กาจของหล่อนไดอ้ ย่างส้ินเชิง ดูราวกบั หล่อนไม่เคยประสบกบั กบั มนั มาก่อนเลย
ฉะนนั้

ปาริชาติผูเ้ ดียวท่ีทกั ทายสนทนากบั หล่อน แคทลียาไม่ไดพ้ ูดอะไรเลย
เพยี งแต่ยนื ย้มิ อยูเ่ ฉย ๆ แต่กไ็ ม่ประหลาดอะไรเพราะแคทลยี านน้ั แต่ไหนแต่ไรมาก็
ไมไ่ ดค้ นุ้ เคยอะไรกบั การะเกด เหน็ กนั กย็ ้มิ ใหก้ นั บา้ ง เฉย ๆ กนั บา้ งเทา่ นนั้ เอง

ทวา่ ในสายตาของคนภายนอก โดยเฉพาะในสงั คมของแคทลยี านน้ั มอง ดู
แคทลยี า และการะเกดในฐานะแข่ง นกั วพิ ากษว์ จิ ารณ์เร่อื งของคนอ่นื ในสงั คมคุยถงึ
เร่อื งของอรชุนวา่ แม่การะเกดแย่งคุณอรชุนมาจากแคทลยี าเขา ทนี ้ีเจา้ ของเก่าเขาก็
แยง่ กลบั คนื มา...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕

ปารชิ าตคิ ุยอยูอ่ ีกสองสามประโยคถงึ อาการของมารดา แลว้ ก็เดินผละไป
พอหลอ่ นลบั จากสายตา สมรมง่ิ กเ็ อ่ยข้นึ ทนั ที

"เป็นอยา่ งคณุ ปารชิ าตนิ ่กี ด็ นี ะ อะไรทม่ี นั ผ่านไปแลว้ กผ็ ่านไปเลย ปดั ท้งิ ได้
เหมือนท้งิ ขยะ อนั ท่จี รงิ คนเราก็ควรจะเป็นอย่างน้ี...อยู่กบั ปจั จุบนั อยู่เพ่อื ปจั จุบนั
เพ่อี อนาคตต่อไปขา้ งหนา้ ดีกว่านงั่ เปลอื งใจเปลอื งเวลาครา่ ครวญอดตี ท่ผี ่านพน้ ไป
แลว้ "

"กไ็ มเ่ หน็ ใครครา่ ครวญถงึ อดตี ..."
การะเกดพดู เรอ่ื ย ๆ เฉย ๆ
"บางคนอาจจะเก็บเร่อื งหลงั ๆ เอาไวใ้ นความจาบา้ ง เพราะความจาของ
มนุษยม์ นั ไม่ไดล้ บกนั ไดง้ ่าย ๆ เหมอื นเสน้ ชอลก์ บนกระดานดา แต่กไ็ ม่ไดห้ มายถงึ
วา่ เขานงั่ ครา่ ครวญกบั อดตี "
"เอ.๋ ..น่ีแกแ้ ทนใหใ้ ครกนั จ๊ะ เกด?"
สมรม่งิ หวั เราะเบา ๆ แกมคาพูด
"คงไมใ่ ชแ่ กแ้ ทนใหต้ วั เองหรอกนะ เพราะสาหรบั เกดน่ะ พ่รี ูว้ ่าอดตี ไม่ได้ มี
ความหมายอะไร รูว้ า่ เกดเป็นคนใจแขง็ ไม่ใช่คนปลอ่ ยชวี ติ ใหก้ บั โชคชะตา"
วาจาของสมรมง่ิ จะกลา่ วโดยบรสิ ุทธ์ิใจ หรอื ประชดใหห้ ลอ่ น การะเกด ไม่
อยากเดา แลว้ สมรม่งิ กถ็ ามตอ่ ไปวา่
"ไมเ่ ขา้ ไปยย่ี มคุณแมค่ ณุ อรชนุ บา้ งรเึ กด?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๖

"เอาไวใ้ หค้ นมาเยย่ี มซาเสยี ก่อน เกดจะเขา้ ไปไหวท้ ่าน เม่อื ครู่น้ีผ่านไป หน
หน่งึ แลว้ คนในหอ้ งสกั สบิ คนไดก้ ระมงั "

"น่กี ลบั ไปแลว้ หา้ ลูกสาวลูกสะใภส้ อง ลูกชายกบั เพ่อื น ๆ อกี สาม แต่อีก
ประเดยี๋ วกค็ งแหก่ นั มาอกี พอดคี นไขไ้ ม่ไดพ้ กั ผอ่ น"

แตจ่ นแลว้ จนรอดการะเกดกไ็ ม่ไดเ้ ขา้ ไปเย่ยี มคุณช่ืนศรี สกั ที เพราะหอ้ ง
ของคุณช่นื ศรไี ม่เคยวา่ งจากคนมาเยย่ี ม คณะหน่งึ กลบั อกี คณะหน่งึ กม็ าถงึ

จนกระทงั่ หา้ โมงกวา่ ...ถงึ เวลาทห่ี ลอ่ นจะกลบั บา้ น การะเกดจึงตดั สนิ ใจเขา้
ไปหาคุณช่นื ศรี เพราะถา้ หลอ่ นเพกิ เฉยเสยี ไม่เขา้ ไปเย่ยี มทงั้ ๆ ท่รี ู ้ มนั จะกลายเป็น
วา่ หลอ่ นไมร่ ูจ้ กั บญุ คณุ ทา่ นผูเ้ป็นเจา้ ของทนุ

และก็...ไม่มเี หตผุ ลอะไรท่หี ลอ่ นจะตอ้ ง ไม่กลา้ หรือหลกี เลย่ี งการเขา้ ไป
เยย่ี มมารดาของอรชนุ

ในหอ้ งมเี พ่อื นสนทิ ของคุณช่นื ศรีอยูส่ องคน และคู่สามภี รรยาญาติหา่ ง ๆ
ของอรชนุ อกี คู่หน่งึ ตอนทก่ี าระเกดผลกั ประตเู ขา้ ไปคุณช่นื ศรีไม่ไดแ้ สดงกิริยา แปลก
ใจแต่อยา่ งใดเม่อื เหน็ การะเกด เธอมที า่ ทางยนิ ดีท่ไี ดพ้ บหลอ่ น อะไรบางอยา่ งปรากฏ
ออกมาใหก้ าระเกดรูส้ กึ ว่า คุณช่นื ศรียนิ ดดี ว้ ยใจจริง ไม่ไดเ้ สแสรง้ เพียงเพ่อื ใหเ้ หน็
เป็นมารยาท

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗

"แม่การะเกด...แหม...คิดว่าจะไม่ไดเ้ หน็ หนา้ เสียแลว้ ถามคุณทม่ี าเฝ้ าไข้
เม่อื คนื น้ี เขวห่ นูยงั ทางานอยู่ท่นี ่ี รอ ๆ ดูทง้ั วนั ก็ไม่เหน็ เขา้ มาเย่ยี มบา้ งเลย.. เป็นไง
บา้ งสบายดรี จึ ๊ะ?"

"ค่ะ สบายดี ขอบพระคณุ ค่ะ"
"ดูกอ็ ว้ นทว้ นแขง็ แรงดนี ่ี น่เี มอ่ื ไหร่จะคลอดละจะ้ ?"
คุณช่นื ศรีถามทุกขส์ ุขตามวสิ ยั ผูใ้ หญ่กบั ผูน้ อ้ ย สาหรบั เร่ืองระหว่งอรชุน
กบั การะเกต คุณช่นื ศรที าตวั วางเฉยยง่ิ กวญ่ าตผิ ูใ้ หญ่อน่ื ของอรชุนเสียดว้ ยซา้ ไป คุณ
ชน่ื ศรมี กั พูดเสมอวา่
"เรอ่ื งของเดก็ เขาจะเอายงั ไงกเ็ ร่อื งของเขา ผูใ้ หญ่ไม่ไดไ้ ปทุกขไ์ ปสุขอะไร
กบั เขาดว้ ย นอกจากจะเดอื ดรอ้ นไปเอง"
มีภรรยาหลานคุณช่ืนศรีลากลบั เหลือแต่สหายสองคนของคุณช่ืนศรี
การะเกดเย่ยี มคุณช่นื ศรอี ยู่ครู่หน่ึง วดั ความดนั ใหเ้ ธอตามพ่พี ยาบาลเวรฝากมาให้
ชว่ ยวดั ระหวา่ งนนั้ คุณช่นื ศรกี ถ็ ามถงึ หมอนิพทิ และความเป็นอยู่ในครอบครวั คุณช่นื
ศรวี า่
"ดนี ะทห่ี นูไม่ท้งิ ไม่ขวา้ ง ปลอ่ ยใหห้ มอนพิ ทิ แกลาบาก นบั วา่ ทากุศลใหช้ ีวติ
ของคนอน่ื บญุ คงส่งหรอก...."
คณุ ช่นื ศรพี ูดคา้ งไดแ้ ค่น้เี องกห็ ยุดพดู เพราะประตูถูกผลกั เขา้ มา คนผลกั
พอกา้ วลา้ เขา้ หอ้ งมาแลว้ กซ็ ะงกั ปากทก่ี าลงั จะพดู กบั คณุ ช่นื ศรเี ผยอคา้ งอยูแ่ ค่นนั่ เอง
"อา้ ว...ตาออ แมแ่ คทไมไ่ ดม้ าดว้ ยหรอกเรอะ?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๘

๓

"กนิ ขา้ วกลางวนั แลว้ กแ็ ยกกนั เขาไปตอ่ กบั ยายปา... คุณแม่เป็ นอย่างไร
บา้ งครบั ? "

ประโยคแรกเขาตอบเก่ยี วกบั ภรรยา ประโยคหลงั ถามอาการมารดา เขา
มองดูการะเกดแวบเดยี วเทา่ นน้ั เอง

การะเกดบงั คับใจตวั เองใหส้ งบ...จรงิ อยู่...ถงึ จะเคยสมั พนั ธก์ นั แต่บดั
หนทางชวี ติ แยกกนั ไปคนละทางอยา่ งเดด็ ขาดแลว้ และ....เหน็ จะไม่มวี นั ไดม้ าบรรจบ
กนั อกี

เขาเป็นคนอ่นื สาหรบั หล่อน หล่อนก็เป็นคนอ่นื สาหรบั เขา เหมอื นคนรูจ้ ัก
กนั ทวั่ ๆ ไป...

"นอนอยูเ่ ฉย ๆ กไ็ มเ่ ป็นอะไร อยา่ เดนิ กแ็ ลว้ กนั ...ดูเถอะ อยูด่ ี ๆก็ ตอ้ งมา
นอนรอข้นึ เขยี งใหเ้ขาผา่ ตดั ...."

คุณชน่ื ศรหี วั เราะเบา ๆ กลา่ วตอ่ ไปวา่
"แมก่ าระเกดเขาอตุ ส่าหม์ าเย่ยี ม...."
อรชนุ หนั มามองดูหลอ่ น การะเกดเดาความรูส้ กึ จากหนา้ เฉย ๆ ไม่ยนิ ดียนิ
รา้ ยของเขาไม่ออก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙

"ขอบคุณทย่ี งั ไม่ลมื ...หมอนิพทิ เป็นไงบา้ งล่ะคณุ ?"
"ก.็ ..สบายดคี ่ะ"
เขาน่งิ มองดูหลอ่ นสกั คร่งึ อดึ ใจ แลว้ กห็ นั กลบั มายงั มารดา
"พรุ่งน้เี ชา้ ใช่ไหมครบั คุณแม่จะผ่าตดั ? เหน็ จะไม่มีอะไรมากหรอกครบั คุณ
แม่ ผ่าหวั เขา่ เร่อื งเลก็ ไม่เหมอื นผา่ ทอ้ ง"
"แมก่ ว็ า่ อยา่ งนน้ั ...เออ...ทแ่ี ม่สงั่ ใหแ้ วะหาคุณเน่นิ เขา แวะหรอื ยงั ?
"บอกทา่ นแลว้ ครบั คุณแม่ เหน็ ว่าจะมาเยย่ี ม...ยงั ไม่มาอีกหรอื ครบั ?"
"ยงั ..."
แม่ลูกคุยกนั ตอ่ ถงึ เรอ่ื งทค่ี นอน่ื ไม่มสี ่วนเก่ยี วขอ้ งดว้ ย แต่เพ่อื นของคุณช่นื
ศรที งั้ สองกร็ ่วมสนทนาดว้ ยอยา่ งคนทร่ี ูเ้ร่อื งรูร้ าวของเขา
การะเกดคนเดยี วรูส้ กึ ว่าหล่อนเป็นคนนอกและเกะกะ หลอ่ นจึงฉวยเอา
จงั หวะทค่ี ุณช่นื ศรหี ยดุ พูดชวั่ ขณะ กลา่ วอาลา
"ดฉิ นั กราบลาละค่ะ"
ทา่ ทางของเขาทาเฉยเมยดอก แต่พอหลอ่ นจะออกจากหอ้ งไปจริง ๆ กอ็ ด
ใจวอกแวกไมไ่ ด้
อรชนุ บอกตวั เองวา่ เขาไม่มอี ะไรกบั ผูห้ ญิงคนน้ีแลว้ หล่อนเป็นภรรยาของ
ผูอ้ น่ื และ...เขาควรจะเกลยี ดหลอ่ นดว้ ยซา้ ไป!
หลอ่ นเปิดหอ้ งเดนิ ออกไปแลว้ เงยี บ ๆ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๐

คุณช่นื ศรีคุยอะไรต่ออะไรกบั สหายท่มี าเย่ยี มและอยู่เป็นเพ่อื น แลว้ กท็ นั
ไปถามอะไรบางเร่อื งกบั ลูกชาย เธอตอ้ งเรยี กเขาถงึ สองครงั้ อรชนุ จึงไดย้ นิ

คุณช่นื ศรมี องดูทา่ ทางใจลอยนดิ ๆ ของลูกชาย แลว้ กอ็ ดสนั นิษฐานความ
รูส้ กึ ของเขาไมไ่ ด้ อยากจะเขา้ ใจวา่ เขายงั อาลยั อาวรณ์แมพ่ ยาบาลทเ่ี คยเป็นคู่หมน้ั ของ
เขามา

ทวา่ ...บางทกี อ็ าจเป็นเพยี งความรูส้ กึ ชวั่ ขณะทเ่ี ผอญิ ตอ้ งมาประจนั หนา้ กนั
กไ็ ด้

เพราะเทา่ ทเ่ี หน็ ๆ ตง้ั แต่เลกิ รา้ งกนั จนกระทงั่ อรชนุ แตง่ งานกบั แคทลยี า ก็
เหน็ เขากเ็ หมอื นอรชนุ คนเดมิ ทกุ อยา่ ง ไมไ่ ดม้ อี ะไรผดิ ปกติแสดงถงึ ความผดิ หวงั
หรอื เสยี ดมเสียดายการะเกด

คุณชน่ื ศรพี นิ ิจดูลูกชายเหมอื นจะหยงั่ ใจ ปรารภดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะ...
เหมอื นจะลองหยงั่ ดว้ ยคาพดู

"เออ...ตาออแพค้ นตาบอดอย่างหมอนพิ ทิ เสยี แลว้ แตง่ งานเกอื บจะพรอ้ ม
ๆ กนั แมแ่ คทยงั ไมไ่ ดอ้ มุ้ ทอ้ งสกั ที แมก่ าระเกดเขาเกอื บคลอดแลว้ "

คณุ ชน่ื ศรไี ม่รูด้ อกวา่ วาจาคุณช่นื ศรนี น้ั ไปสะกดิ ใจลูกชายเขา้ อยา่ งแรง...
...ตาออแพค้ นตาบอด....
...ใชซ่ .ี ..เขาแพค้ นตาบอด แพท้ กุ อยา่ งเสยี ดว้ ย!
เสยี งอรชนุ เหมอื นหยนั ตวั เองเม่อื ตอบมารดาวา่
"ครบั ผมยอมแพค้ รบั คณุ แม่"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑

"อุ๊ย! ไมต่ อ้ งรบี ตอ้ งรอ้ นหรอก เร่อื งลูกเรอ่ื งเตา้ ถงึ เวลามนั กม็ าเกดิ เองนนั่
แหละ ทนี ้พี อออกมาคนแลว้ ข้คี รา้ นจะตามกนั มาตดิ ๆ"

เพอ่ื นหญงิ ของคุณช่นื ศรคี นหน่งึ ขดั ข้นึ อยา่ งสพั ยอก พลางพยกั หนา้ กบั
อรชนุ

"ยงั มเี วลาอกี ถมไป จรงิ ไหมพ่ออรชนุ ?"
อรชนุ ย้มิ แต่ไม่ตอบ บอกมารดาวา่
"ผมจะกลบั ละครบั คุณแม่ เดยี๋ วปากบั แคธ่ีคงมาอยู่เป็นเพ่อื นคุณแม่
พรงุ่ น้ี ผมจะมาแต่เชา้ มดื ก่อนคณุ แมเ่ ขา้ หอ้ งผ่าตดั "
"ถา้ ยายปาหรอื แมแ่ คทจะมาอยูด่ ว้ ยละก.็ ..ไม่ตอ้ งจา้ งพยาบาลพิเศษหรอก
ตาออ จา้ งมาแกกไ็ มร่ ูจ้ ะทาอะไรนอกจากเป็นเพอ่ื นคยุ เอาไวใ้ หผ้ ่าตดั ออกมาเสยี กอ่ น
ค่อยจา้ ง"
คณุ ชน่ื ศรมี องดูลูกชายจนเขาพน้ ประตอู อกไป พอลบั ตวั อรชนุ เพอ่ื นหญงิ
คนหน่งึ ของคุณชน่ื ศรกี ถ็ ามคณุ ช่นื ศรวี า่
"เมยี พอ่ อรชนุ เขากด็ นี ะแม่ช่นื อตุ ส่าหจ์ ะมานอนเฝ้าแม่ผวั "
"ไป พดู ถงึ นา้ จติ นา้ ใจเขาไมเ่ ลวหรอก...เวน้ แต่..."
คุณชน่ื ศรี ชงั่ ใจเลก็ นอ้ ย แต่แลว้ กถ็ อื วา่ เพ่อื นทง้ั สองของคุณช่นื ศรนี นั้ คบ
กนั มาแตย่ งั เดก็ จนสาวจนแกไปดว้ ยกนั ต้นื ลกึ หนาบางอะไรก็เกือบจะรูก้ นั ทงั้ ส้นิ คุณ
ช่นื ศรจี ึงกลา่ วตอ่ ไปดว้ ยเสยี งไมจ่ รงิ จงั อะไรนกั
"เวน้ แตเ่ ขาไมใ่ คร่จะลมื เลยวา่ เขาแต่งงานกบั เศรษฐี"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๒

"หมายความวา่ ยงั ไงกนั ยะ?" คนหน่งึ ยอ้ นถาม
แตค่ ุณช่นื ศรไี มต่ อ้ งตอบ เพราะสหายอกี คนหน่งึ ตอบแทน
"โธ่เอ๊ย...จะหมายความยงั ไงก็หมายความว่า แม่ช่ืนแกอยากจะบ่นว่า
ลูกสะใภข้ องแกใชเ้งนิ เปลอื งน่ะซ"ี
"เปลา่ ...กไ็ ม่เชงิ ยงั งนั้ หรอก ฉนั หมายถงึ ว่า...เอ...จะพูดยงั ไงดี?...หมายถงึ
...เขาตอ้ งทาอะไรใหม้ นั สมฐานะสมเกยี รติอะไรทานองนนั้ ซ่งึ บางอยา่ งฉันก็เหน็ ดว้ ย
แตบ่ างอยา่ งฉนั กว็ า่ มนั ไมจ่ าเป็นนกั ...."
"แม่ช่นื แกจะพูดถงึ เร่อื งสรา้ งคฤหาสน์อกี ละซี? ฉันเหน็ กไ็ ดแ้ ต่บ่น ๆ กบั
พวกฉนั แตแ่ ลว้ กย็ อมตามใจลูกสะใภล้ ูกชาย ไมเ่ หน็ ขดั "
"ฉนั ไมอ่ ยากขดั เพราะจะวา่ ไปมนั กม็ เี งนิ มที องพอทจ่ี ะสรา้ งได้ แต่พูดกพ็ ูด
เถอะ สมยั น้มี นั ไม่ใชส่ มยั ทจ่ี ะมานงั่ โออ้ วดความมงั คงั่ ความหรูหรา ถงึ จะเป็นเงนิ ทอง
ทค่ี า้ ขายมาไดก้ ็ตามเถอะ ลองคิดดู...เราจะสรา้ งบา้ นราคาเป็นลา้ น ๆ ตอนบา้ นเมือง
เป็นอย่างน้ี ตอนท่ใี คร ๆ เขากาลงั เอะอะ เร่ืองช่องว่างช่องโหว่ให้ ถูกด่าทาไมกนั ...
ไมไ่ ดอ้ า่ นบา้ งเรอะทเ่ี ขาลงเคาะวา่ คนยากจนไม่มีแมแ้ ต่จะกิน แต่เศรษฐีตระกูลหน่ึง
กาลงั สรา้ งบา้ นราคาสบิ ลา้ น!"
"โธ่! ก็ช่างมนั ปะไรล่ะพวกปากหอยปาก เงนิ ของเรา เราทามาหาไดไ้ ม่ได้
โกงไดก้ นิ หรอื ฉอ้ ราษฎรบ์ งั หลวงมาสกั หน่อย"
"คดิ ยงั งน้ั มนั กไ็ ดห้ รอก..."
คณุ ชน่ื ศรยี านคาง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓

"แต่...มาลองคิดดูอีกแง่ บา้ นเมืองกาลงั อยู่ในทศิ ทางท่กี าลงั หนั ๆ เห ๆ
อยูย่ งั ง้ี ถา้ คนอยา่ งเรา ๆ จะพยายามทาตวั ไม่ใหเ้ ป็นจุดถูกโจมตีได้ มนั ก็เป็นการช่วย
บา้ นเมืองอยา่ งหน่ึงเหมอื นกนั นะ ช่วยไม่ใหเ้ ป็นจุดระคายใจของคนท่เี ขาไม่ไดม้ งั่ มี
อยา่ งเรา"

"แหม...หมู่น้ีแม่ช่ืนแกคิดอะไรทนั สมยั จริงนะ" สหายคนหน่ึงเยา้ แต่อีก
คนหน่งึ กลา่ ววา่

"เอ...ฉนั วา่ ทแ่ี มช่ น่ื แกพดู มนั กถ็ กู เหมอื นกนั นะ อยา่ งนอ้ ยกไ็ ดบ้ ญุ ทไ่ี ดช้ ่วย
ระงบั กเิ ลสของคนบางคน"

คนพูดหวั เราะเบา ๆ คณุ ชน่ื ศรวี ่า
"ฉนั น่ะไม่ไดเ้สยี ดมเสยี ดายอะไรหรอก แต่คิดวา่ เวลาน้มี นั ยงั ไมค่ วรเทา่ นน้ั
เอง แตก่ น็ นั่ แหละนะ วา่ ทจ่ี ริงมนั กไ็ ม่ไปเร่อื งใหญ่อะไร คิดดูอกี ที เขาเป็นครอบเป็น
ครวั แลว้ เขากอ็ าจจะอยากมบี า้ นหรู ๆ ไวเ้ป็นหนา้ เป็นตาไวใ้ หค้ นไปเท่ยี วไปชม แลว้ ก็
เอามาเลา่ ลอื ถงึ ความสวยความงาม"
คุณช่นื ศรหี ยุดพูดเพยี งแค่นน้ั เพราะมเี สียงเคาะประตู พยาบาล หลอ่ นนา
อาหารเขา้ มาให.้..

อรชุนไม่คิดวา่ จะออกมาพบหล่อน แต่พอรถเขาเล้ยี วออกจากโรงพยาบาล
กเ็ หน็ หลอ่ นยนื รอรถประจาหงอยูห่ นา้ โรงพยาบาล

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๔

สภาพท่ที อ้ งโยอ้ ย่างนน้ั แลว้ ตอ้ งมายนื คอยรถเมล์ ดูน่าสมเพช แต่หล่อน
ดอกถงึ ผูห้ ญงิ อน่ื ๆ กเ็ หมอื นกนั

แต่สาหรบั หลอ่ น...ในความสมเพชนนั้ เขาอยากจะสะใจ...
เขาไมใ่ คร่เชอ่ื ไอม้ นุษยธรรมบา้ ๆ บอ ๆ ทห่ี ลอ่ นยกมาอา้ งเลย คนเราอยู่ดี
ๆ จะแต่งงานกบั คนหน่งึ ทงั้ ๆ ทร่ี กั แสนพศิ วาสอยูก่ บั อกี คนหน่ึงไดอ้ ยา่ งไร? นอกเสีย
จากมนั จะตอ้ งมี 'อะไร ๆ ผูกพนั กนั อยูบ่ า้ งแลว้ !
อยา่ งเขากบั แคทลยี าเคยมอี ะไร ๆ กนั มาก่อน เม่อื ผละจากหล่อนเขาจึงหนั
ไปหาแคทลยี าไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย...
บงั เอญิ หลอ่ นหนั มาเหน็ เขาเขา้ อรชนุ ชะลอรถ...ไม่ไดต้ งั้ ใจเลยจรงิ ๆ เม่อื
หลดุ ปากออกมาว่า
"จะไปไหนคุณการะเกด ข้นึ มาซี ผมจะไปสง่ "
การะเกดอยากเลย่ี งหนีเขาแต่หลอ่ นกไ็ ม่อาจปฏเิ สธใหอ้ รชนุ อายคนแถว ๆ
นนั้ ได้
ใจคอเรม่ิ สบั สน เม่อื นงั่ อยู่ใกลช้ ดิ เขาหา่ งกนั แค่คืบ
ในใจรา่ รอ้ งวา่ ...อรชนุ ...รชนุ น...คณุ รูไ้ หมวา่ ฉนั กาลงั อมุ้ ทอ้ งลูกของใครอยู่
รูบ้ า้ งหรือเปลา่ ?..
แต่หนา้ ของหลอ่ นสงบเฉยเมย
"ไมไ่ ดพ้ บกนั เลย ตงั้ แต่ต่างคนต่างแยกกนั ไป..."
อรชนุ พูดเร่อื ย ๆ ชาเลอื งดูทอ้ งของหลอ่ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕

"เมอ่ื ไหรถ่ งึ จะคลอดละ่ "
"คงเดอื นสองเดอื นน่แี หละค่ะ"
เลอื ดฉีดข้นึ ผวิ หนา้ ของหล่อนขณะท่ตี อบ ไมไ่ ดอ้ าย ทว่าเผลอคิดอะไร
บางอยา่ งเตลดิ ไปไกล
อรชนุ นึกขวางหล่อนอยูใ่ นใจ เมอ่ื ก่อนน้เี วลาท่หี ลอ่ นอายและหนา้ แดง เขา
รูส้ กึ ว่าดูน่าเอน็ ดูดเี พราะธรรมดาหล่อนดูเคร่งการเครง่ งานนกั
แตต่ อนน้กี ลบั ขวาง...
จะมาอายเขาทาไม? เขาไม่ใช่พอ่ ของเดก็ ในทอ้ งหล่อนน่!ี
"หวงั วา่ คงมคี วามสุขดนี ะคณุ การะเกด"
เสยี งของอรชนุ ฟงั ดูประชดกไ็ มเ่ ชงิ น่งิ ไปนิดหน่งึ แลว้ ก็กลา่ วต่อไปวา่
"แต่วา่ ท่จี รงิ ก็ไม่น่าถามจรงิ ไหมคุณ? เพราะอยา่ งนอ้ ยทส่ี ุดก็คงอ่มิ ในผล
บญุ ท่อี ุตส่าหเ์ สียสละแต่งงานกบั คนตาบอด อกี อยา่ งหมอนิพิทแกพกิ ารแต่นยั น์ตา
เทา่ นน้ั ...นอกนน้ั บางทอี าจจะวเิ ศษกวา่ ผูช้ ายครบสามสบิ สองเสยี อกี "
อรชุนย้มิ นิด ๆ...ไม่เหน็ หนา้ ตากนั กไ็ ม่ใคร่จะรูส้ ึกอะไรเทา่ ไหร่ แต่พอ
บงั เอญิ ไดพ้ บกนั กเ็ หมอื นกบั กวนนา้ ทต่ี กตะกอนแลว้ ใหก้ ลบั ขนุ่ ข้นึ มาอกี อยา่ งไรอยา่ ง
นนั้
เขาพูดเร่อื ย ๆ ต่อไปวา่
"อยา่ งนอ้ ยก็เก่งกว่าผมใช่ไหม? บางท.ี ..ถา้ เราแต่งงานกนั คุณอาจจะยงั
ไม่ไดอ้ มุ้ ลูกเรว็ ถงึ แค่น้กี ไ็ ด!้ "

๔

สายใจ...เพ่งิ ตระหนกั ในความหมายของคาน้ีอยา่ งลกึ ซ้ึง...
สายใจ...เยอ่ื ใยท่ตี ดั ไม่ยอมขาด ยงั คงผูกพนั อยูใ่ นใจ แมว้ ่าเสน้ ใยมนั จะ
เลก็ บางสุดแสนทจ่ี ะบางจนในบางครงั้ คิดวา่ มนั ขาดวน่ิ ส้นิ หายไปโดยเดด็ ขาดแลว้
ไมพ่ บไมเ่ หน็ กแ็ ลว้ ไป
พอพบพอเหน็ เขา้ กอ็ ดมเี ยอ่ื ใยไม่ได!้
ดูหลอ่ นผดิ ตาไปนิดหน่อย เงยี บขรมึ กวา่ เดมิ ดูเหมือนจะพยายาม ฝืนให้
คนอน่ื เหน็ วา่ หลอ่ นยงั เขม้ แขง็ อยูส่ มอ...ทว่าอาจจะเป็นอุปาทานของอรชนุ
เขาเหลอื บเหน็ หล่อนยกมือลูบหนา้ ครงั้ หน่ึง พอครง้ั ท่สี องอรชนุ ก็อดอยู่
ไมไ่ ด้ ตอ้ งถามวา่
"เหน่อื ยมากร?ึ "
แลว้ กห็ มนั่ ไสข้ ้นึ มาอกี เมอ่ื เหน็ หลอ่ นหนั มามองดว้ ยสหี นา้ แปลกใจและดว้ ย
นยั นต์ าเหมอื นจะบอกวา่ กไ็ มเ่ หน็ เป็นอะไรน่ี!'
จงึ พอหลอ่ นตอบวา่
"ไมห่ รอกค่ะ"
เขาจงึ กระทบใหว้ า่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗

"นนั่ ซี ผมกล็ มื ไปวา่ คณุ มนั เป็นคนเก่ง ไม่เคยเหน่อื ยไม่เคยออ่ นแอ เขม้
แขง็ เดด็ ขาดเสมอ"

หลอ่ นหนั มาเหลอื บดูเขาแวบหน่งึ ตอบวา่
"ฉนั มภี าระ มหี นา้ ทต่ี อ้ งรบั ผดิ ชอบอ่อนแอไมไ่ ดห้ รอกค่ะ ถงึ ยงั ไงกต็ อ้ ง
เขม้ แขง็ อยูเ่ สมอ"
"ภาระหนา้ ท่ี ท่หี ามาสมุ เอาไวเ้องน่ะซี"
"ไมใ่ ชห่ รอกค่ะ ไม่ไดห้ าเอามาแตเ่ ป็นสง่ิ ทต่ี อ้ งยอมรบั ...มนั ลว่ งเลยมาแลว้
ละค่ะ ดฉิ นั วา่ อยา่ ไปพดู ถงึ ใหไ้ มส่ บายใจเลยค่ะ"
"ไมส่ บายใจใคร คณุ น่ะรึ การะเกด?"
"ก.็ ..ทงั้ สองคน"
หลอ่ นหนั มามองดูเขาเตม็ ตา
"คณุ เองกม็ คี วามสุขความสบาย มคี รบพรอ้ มแลว้ ทุกอยา่ ง ยงั ไมเ่ ลกิ เจบ็ ใจ
ดฉิ นั อกี หรือคะ?"
หลอ่ นใชค้ าไดต้ รงกบั ความรูส้ กึ ของเขาดแี ท.้..
...เจบ็ ใจ!...
คาถามเหมอื นตดั พอ้ อยูใ่ นที ทาเอาอรชนุ อ้งึ ไปเหมอื นกนั
"ใครบอกวา่ ผมเจบ็ ใจคณุ ?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๘

"ก็ท่ีคุ ณ อ อ ต ้ัง ห น ้า ต ั้ง ต า ป ร ะ ช ด ป ร ะ ช ัน ดิฉั น น่ ะ ซีค ะ . . . พู ด ก ัน อ ย่ า ง
ตรงไปตรงมา เราแยกทางกนั คุณออก็มคี วามสุขความสบายบริบูรณ์ ไม่ไดม้ ีอะไร
บกพรอ่ งขาดหาย ถา้ เทยี บกบั ดฉิ นั กบั หมอ คณุ ออกน็ บั วา่ ยงั ดกี วา่ "

หล่อนกย็ งั คงเป็นการะเกดคนเดมิ พูดอะไรตรงไปตรงมาเสมอ...ความ
น่ารกั และเสน่หข์ องหลอ่ นอยูท่ ไ่ี มม่ มี ารยา

"คุณเขา้ ใจความสขุ วา่ ยงั ไงกนั คุณการะเกด?"
อรชนุ ยอ้ นถาม
"แตก่ .็ ..เอาเถอะเมอ่ื คณุ วา่ ผมมคี วามสุข...กส็ ุขมนั กใ็ ช่เหมอื นกนั ชวี ติ ของ
ผมเคยมแี ต่ความสบาย ความบรบิ ูรณ์ ฟูฟองอยู่บนธุรกิจการเงินกบั สงั คมหรูหรา
แลว้ มนั กอ็ ยูแ่ ค่น้.ี ..เมอ่ื ผมพบคุณ รกั คณุ ผมคิดวา่ ชวี ติ ของผมคงจะมอี ะไรข้นึ มาบา้ ง
..."
เขาเนน้ คาวา่ 'อะไร' แลว้ กก็ ลา่ วตอ่ ไปวา่
"ชา่ งเถอะ...ถงึ ยงั ไงมนั ก็ผา่ นพน้ ไปแลว้ จรงิ ๆ อยา่ งทค่ี ุณวา่ เร่อื งมนั ผ่าน
พน้ ไปแลว้ ..."
การะเกดน่งิ เงยี บ อรชนุ เม่อื พูดจบแลว้ กน็ ่งิ ไปเช่นกนั รถทเ่ี ป็นพาหนะค่อย
ๆ คลาน ๆ หยุด ๆ เพราะรถติดกนั เป็นแถวยาวยดื ทว่าภายในรถของอรชุนมี
เครอ่ื งปรบั อากาศไม่อบอา้ ว
แมก้ ระนน้ั กห็ าทาใหใ้ จของหนุ่มสาวทงั้ คู่เยน็ สบายเหมอื นอากาศภายในรถ
ไม่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙

น่ิงกนั อยู่นานจนกระทงั่ รถออกสู่ถนนชานเมอื งเล้ยี วถนนชอยตดั เขา้ ทด่ี ิน
ซ่งึ ครง้ั หน่งึ เคยเป็นทงุ่ นา บดั น้มี บี า้ นสรา้ งข้นึ มาประปราย เรอื นบงั กะโลของการะเกด
และหมอนพิ ทิ อยูล่ กึ เลยเขา้ ไปเกอื บสองกิโลจากถนนใหญ่

"คณุ มอี ะไรเดอื ดรอ้ นบา้ งหรอื เปลา่ การะเกด? ผมหมายถงึ เรอ่ื งการเงนิ "
"ขอบคุณค่ะ ไม่มอี ะไรเดอื ดรอ้ นหรอกค่ะ"
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ นแวบหน่ึง เขารูว้ า่ หล่อนอาจจะไม่เดอื ดรอ้ น แต่บางที
คงจะไมส่ บายนกั เงนิ เดอื นของหลอ่ นกบั บานาญหมอนิพทิ และเงนิ ช่วยรวมแลว้ ไม่ได้
มากมายอะไร สาหรบั สมยั น้ีซง่ึ ค่าครองชพี สูง
เขารูว้ า่ ...หล่อนขายบา้ นสมบตั ิข้นึ เดียวของหล่อน ซ่งึ มที ต่ี ดิ กบั คลนิ ิกของ
ป้า ใหป้ ้าของหลอ่ นเอง
อรชนุ รูเ้พราะเขารบั ซ้อื บา้ น และทห่ี ลงั นนั้ ไวจ้ ากป้ากมลาของการะเกด..ก็ไม่
รูเ้หมอื นกนั วา่ จะซ้อื เอาไวท้ าไม แตไ่ ม่ใชเ่ พราะคิดจะคืนใหห้ ล่อนแน่ เขาไม่บา้ ถงึ เพียง
นน้ั !
"หมอนิพทิ ยงั ไมค่ นุ้ กบั สภาพของคนตาบอดอีกรึ?"
อรชนุ ชะลอรถใหช้ า้ ลงเมอ่ื ใกลจ้ ะถงึ
"ถงึ ตาบอดกน็ ่าจะทาอะไรไดบ้ า้ งทเ่ี ก่ยี วกบั เร่อื งทางการแพทย"์
"หมอกาลงั พยายามฝึกตวั เองอยูห่ มือนกนั ค่ะ แต่กเ็ หน็ จะตอ้ งใชเ้วลา
หน่อย สาหรบั คนทเ่ี พง่ิ ตาบอด"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๐

อรชนุ ไม่ไดห้ ยุดรถใหห้ ลอ่ นลงแค่หนา้ บา้ น หากแต่เล้ยี วรถผา่ นประตูซ่งึ
ลูกจา้ งเดก็ รุน่ ๆ วง่ิ มาเปิดให้

"ขอผมข้นึ ไปเยย่ี มหมอนพิ ิทหน่อย"

พอรถหยดุ ยงั ไม่ทนั ลงกไ็ ดย้ นิ เสยี งหมอนพิ ทิ รอ้ งถามออกมาจากหอ้ งรบั
แขก ซ่งึ อยูไ่ ม่หา่ งนกั

"การะเกด คุณกลบั มาแลว้ รึ ใครมาส่งน่ะ?"
การะเกดเดินนาอรชุนข้นึ บนั ไดเฉลียงหินสามขนั้ แลว้ ก็ถึงหอ้ งรบั แขก
ประตูเปิดโลง่ สูเ่ ฉลยี งนน้ั
ก่อนอ่นื หล่อนเดินเขา้ ไปหาหมอนิพิท ย่นื มือใหจ้ บั เอาไวใ้ ชส้ มั ผสั ทกั ทาย
หมอนพิ ทิ บบี มอื ของหลอ่ นแน่น กลา่ ววา่
"วนั น้คี ณุ กลบั ชา้ น่ตี งั้ เกอื บทมุ่ แลว้ กระมงั ?"
"มวั เยย่ี มคนป่วยอยูค่ ่ะ..."
หลอ่ นหยดุ เวน้ จงั หวะนดิ หน่อย
"หมอคะ คณุ อรชนุ มาเยย่ี ม"
สหี นา้ ของหมอนพิ ทิ เปลย่ี นไปทนั ที ทาทา่ น่งิ อ้งึ อน้ั ไปครง่ึ อดึ ใจ
"ออ้ ..."
ใจทร่ี ะแวงอยูต่ ลอดเวลา หวาดระแวงแวบถงึ ถา่ นไฟเก่าทย่ี งั ไม่หมดเช้อื !
หมอนพิ ทิ คดิ อยูต่ ลอดเวลาวา่ หลอ่ นแต่งงานกบั เขาเพราะ เสยี สละะ ไม่ใช่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑

ดว้ ยหวั ใจ
"ผมมาเยย่ี มหมอ เผอญิ คุณแมม่ าป่วยอยูโ่ รงพยาบาล เผอญิ อกี เหมอื นกนั

พบคณุ การะเกดเขา้ กเ็ ลยขอตามมาเยย่ี มเยยื น หมอดูแขง็ แรงดนี ่คี รบั "
"กผ็ มไมไ่ ดป้ ่วยไขเ้ป็นอะไรน่ีครบั นอกจากพกิ าร"
คาวา่ 'พกิ าร ไม่ไดป้ ิดบงั สาเนียงขมขน่ื ...เป็นผลใหค้ นใจอ่อนอย่างอรชุน

ไม่สบายใจนกั ความขนุ่ ขวางในอารมณ์เม่อื แรกพบกบั การะเกด จางหายไปหมด เม่อื
แรกอยากจะอจิ ฉาหมอนพิ ทิ บดั น้กี เ็ ลยอจิ ฉาไม่ลง เสยี งของอรชุนอ่อนลงโดยทเ่ี จา้ ตวั
ไม่รูส้ กึ

"หมอครบั ถา้ มีอะไรทผ่ี มจะช่วยไดล้ ะก็ ขอใหบ้ อกมาเถอะครบั ไม่ตอ้ ง
เกรงใจ"

"ขอบคุณ แตผ่ มคิดวา่ เหน็ จะไม่ตอ้ งรบกวนดอกครบั คุณอรชนุ ...หรอื วา่
ไง คณุ เกด?"

นิพทิ เหลยี วไปในทางทเ่ี ขาเดาวา่ การเกดยนื อยู่ หลอ่ นจึงเอ้อื มมอื ไป แตะ
ไหลเ่ ขาเบา ๆ

"ดฉิ นั เรยี นคุณอรชนุ แลว้ "
อรชุนยืนน่ิงไปสกั ประเดีย๋ วหน่ึง รูส้ ึกถงึ บรรยากศอนั ไม่เป็นกนั เอง และ
ลกั ษณะออกจะตงึ เครยี ดของหมอนิพทิ เม่อื การะเกดเชญิ ใหน้ งั่ เขาจงึ ปฏเิ สธ
"ขอบคณุ ผมเหน็ จะตอ้ งลากลบั กอ่ น ลากอ่ นครบั หมอ"
เขายน่ื มอื ออกไปสมผสั มอื หมอนิพทิ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๒

"ผมเคยถามเร่อื งตาของหมอกบั ผูเ้ ชย่ี วชาญเร่อื งตา เหน็ เขาวา่ หมออาจมี
หวงั ไดเ้ หน็ ถา้ มกี ารผ่าตดั ประสาทตาหรอื อะไรทานองนนั้ ผมคิดวา่ สกั วนั หน่ึง หมอ
อาจจะโชคดี ผมหวงั ว่ายงั งนั้ ...ลาก่อนละครบั หมอ"

กระเกดเดนิ ตามออกมาส่งเขาท่เี ฉลยี ง ทุ่มหน่ึงแลว้ แต่เพราะเป็นเวลา
หนา้ รอ้ น จงึ ยงั ไมม่ ดื สนิท ทอ้ งฟ้าหม่นสลวั ขอบฟ้าดา้ นหน่งึ ยงั แรงอยู่ดว้ ยสแี ดงแกม
เทาเบา ๆ

ไม่มีใครรูว้ ่าอกี ฝ่ายหน่ึงกาลงั คิดอะไรอยู่ แมน้ ยั น์ตาจะมองประสานกนั
ก่อนทจ่ี ะลาจากกนั

อรชนุ ไม่เอ่ยปากรา่ ลา เขาผละจากหล่อนไปเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรเลย แม้
เมอ่ื การะเกดเดนิ ตามมาขอบใจเขาทร่ี ถ พอส้ินเสียงสตารท์ รถ เขาก็ไดย้ นิ เสียง หมอ
นพิ ทิ เรยี กการะเกดดว้ ยเสยี งค่อนขา้ งดงั

เขามองเหน็ การะเกดทางกระจกหลงั ก่อนทจ่ี ะเล้ยี วออกประตูไป หลอ่ นรบี
เดนิ อยา่ งรวดเรว็ กลบั เขา้ หอ้ งรบั แขก

พาหนะทอ่ี รชนุ เป็นผูข้ บั พงุ่ ปราด ๆ ไปตามถนน ความเรว็ และความกระ
โซกกระชน้ั ปดั ไปปดั มาของรถ บอกถงึ จิตใจหรอื อารมณ์ทไ่ี มป่ กตนิ กั ของคนขบั ..

"เกด...คุณไปไหนมากบั คุณอรชุน?" เสียงหมอนิพิทแสดงความรูส้ ึก
หวาดระแวงหนา้ เครยี ดและเป็นกงั วล

"เจอกนั หลายครง้ั แลว้ ใช่ไหม?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓

"เพง่ิ เจอกนั วนั น้เี อง เม่อื ก้กี บ็ อกหมอแลว้ ไงคะ?"
เคราะหด์ ที ห่ี มอนพิ ทิ ไม่มโี อกาสเหน็ ความอ่อนใจในแววตาของหลอ่ น ได้
ยนิ แต่เสยี งเรยี บราบเป็นปกติ
ตงั้ แต่อยู่ร่วมกบั หมอนิพิท ส่งิ ทไ่ี ม่เคยระวงั มาก่อนซ่งึ กลบั ตอ้ งคอยระวงั
เป็นอยา่ งยง่ิ กค็ อื นา้ เสยี ง หมอนิพิทจบั ความรูส้ ึกของหลอ่ นจากนา้ เสยี งไดว้ อ่ งไวยง่ิ
นกั
"ผมไม่แน่ใจนกั วา่ คุณจะบอกผมจรงิ ๆ"
"มเี หตผุ ลอะไรทท่ี าใหห้ มอไมเ่ ชอ่ื เกดหรอื คะ?" การะเกดเดนิ เขา้ มาหาเขา
และวางมือบนไหลห่ มอนิพทิ เบา ๆ
"อยา่ ทาเป็นคนข้รี ะแวงหน่อยเลยค่ะ เรอ่ื งคุณอรชนุ มนั แลว้ ไปแลว้ เกด
แต่งงานกบั หมอแลว้ คุณอรชนุ กไ็ ม่ไดม้ คี วามหมายอะไรอกี "
"ผมไมอ่ ยากเช่อื เพราะผมรูว้ ่าเกดไมไ่ ดแ้ ต่งงานกบั ผมเพราะรกั ผม....เกด
ไมไ่ ดร้ กั ผมเลย ใชไ่ หมเกด?"
การะเกดลอบถอนใจยาว
อาจเป็นเพราะความพกิ ารขอหมอนิพทิ ทาใหเ้ขากลายเป็นคนเซา้ ซ้ใื นเร่อื ง
ไรส้ าระเช่นน้ี
รกั จากลมปากมนั จะมคี วามหมายอะไรนกั หนาในเม่อื หลอ่ นกป็ ฏิบตั ติ นเป็น
ภรรยาของเขาโดยไม่มีขอ้ บกพร่อง...ปรนนิบตั ิ...เป็นเพ่ือนคุย แมเ้ ม่ือแสนจะเบ่อื
หน่ายต่อการพูดทต่ี อ้ งระมดั ระวงั นา้ เสยี ง...สนองตอบความตอ้ งการของเขา เม่อื เขา

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๔

เกดิ อารมณ์ปรารถนาตามสทิ ธขิ องสาม.ี ..แค่น้ยี งั ไม่เป็นการเพยี งพออกี หรือ?
แต่ก.็ ..นนั่ แหละ...ถงึ มนั จะเป็นแค่ลมปาก หลอ่ นกอ็ ายใจทจ่ี ะพูดออกมา!

เพราะหลอ่ นเคยรกั มาแลว้ รกั อย่างลกึ ซ้งึ และหมดหวั ใจ มนั ไม่ไดเ้ หมือนกนั สกั นิดท่ี
หลอ่ นรูส้ กึ ต่อหมอนิพทิ แลว้ หลอ่ นจะหลอกเขาหลอกตวั เองไดอ้ ย่างไร?

อะไรทไ่ี ม่ตรงกบั ใจอาจพอจะพูดออกมาได้ แต่เฉพาะเร่อื งน้ีพูดออกมา
ไมไ่ ด้ จรงิ ๆ...อายตวั เอง!

หลอ่ นไดแ้ ต่พูดวา่
"หมอคะ เกดกร็ กั หมอเหมอื นภรรยทกุ คนเขารกั สามขี องเขานนั้ แหละค่ะ"
ยงั ไมพ่ อ...หมอนพิ ทิ ยงั ไมพ่ อใจ เขาแยง้ วา่
"เมยี บางคนจาใจรกั ผวั สภาพของคุณกเ็ หน็ จะเป็นแบบนน้ั เหมอื นกนั เกด
อะไรบางอยา่ งมนั บอกผมอยู่ตลอดเวลา..."

๕

ความมืดอย่างน้ีเป็ นส่งิ ท่เี ขาไม่เคยชิน และยงั ไม่อาจปรบั ความรูส้ กึ ไม่
อาจปลงใหเ้ ขา้ กบั สภาพคนตาบอดได.้ ..เคยเหน็ แลว้ ไม่เหน็ มนั กลมุ้ มนั อดึ อดั ใน
บางครง้ั กอ็ ยากตายย่งิ กว่าอยากมชี ีวติ อยู่!

ความคดิ ของหมอนพิ ทิ วนเวยี นอยูก่ บั ความรูส้ กึ ทว่ี ่า เขากลายเป็นภาระของ
คนอ่นื โดยแทจ้ รงิ แลว้ คงไมม่ ใี ครตอ้ งการเขา แมแ้ ตก่ าระเกด!

หลอ่ นรกั อรชนุ ...ใคร ๆ กร็ ูว้ ่าหลอ่ นรกั อรชุน ตวั หล่อนเองกไ็ ม่เคยปฏเิ สธ
หมอนนั่ มีทุกส่ิงทุกอย่างท่เี หนือกว่าเขา และหมอนิพิทก็พ่ายแพม้ าแลว้ อย่างหมด
ประตู

น่ถี า้ เขาไมเ่ ผอญิ เป็นคนพกิ าร การะเกดกค็ งไม่ 'เสยี สละ' เลกิ กบั อรชนุ มา
แต่งงานกบั เขา

เขาไดห้ ลอ่ นมาเพราะความพกิ าร!
หมอนิพิทรูส้ ึกอยู่ตลอดเวลาวา่ เขาไม่ไดช้ นะอรชุน อย่างท่ผี ูช้ ายควรจะ
ภูมใิ จในชยั ชนะ หากแต่ชนะเพราะการะเกดเวทนาเขา เพราะตอ้ งการใชห้ น้ีบญุ คุณเขา
ตา่ งหาก
เสยี สละ...หมอนพิ ทิ ชา่ งเกลยี ดคาน้เี สยี จรงิ มนั ก่อกวนอารมณ์ของเขาให้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๖

ขนุ่ หมองและอยากจะระเบดิ ความอดึ อดั ความกดดนั ต่าง ๆ ออกมาใหม้ นั สาแก่ใจ
เขารกั การะเกด ทมุ่ เทความหวงั อยูก่ บั หล่อนและตอ้ งการใหห้ ลอ่ นรกั เขา
ชา้ ไปนิดเดียวเท่านน้ั เอง ชา้ ไปนิดเดยี วก่อนอรชนุ เขา้ มาแทรก ถา้ เขากบั

การะเกดตดั สนิ ใจแต่งงานกนั เสยี ก่อน เม่อื หลอ่ นยงั ไม่มใี ครหลอ่ นกต็ อ้ งรกั ผูช้ าย ท่ี
เป็นสามขี องหลอ่ นวนั ยงั คา่

แตเ่ ม่อื หลอ่ นเคยมอี รชนุ เคยรกั เคยหลงผูช้ ายคนนนั้ หมอนพิ ทิ ไม่เช่อื วา่
หลอ่ นจะลมื ผูช้ ายรูปงามเจา้ เสน่หน์ นั้ ได้

และ..ตลอดเวลาทห่ี ล่อนอยู่กบั เขา หลอ่ นกค็ งหลอกเขา อยู่กบั เขาแต่ตวั
เป็นของเขาแต่ร่างกายแมแ้ ต่เวลานอนอยูก่ บั เขา หลอ่ นกค็ งนึกถงึ แต่อรชนุ

อรชนุ ไปแลว้ และ...ขณะน้ีหมอนพิ ทิ กาลงั นงั่ โตะ๊ เพ่อื กนิ ขา้ วกบั หลอ่ น
ทกุ ทหี ล่อนเคยเอาอกเอาใจ ชกั ชวนใหก้ นิ นนั่ กนิ น่ี และบรรยายถงึ อาหารท่ี
ตงั้ โตะ๊
วนั น้ดี ูหลอ่ นเงยี บผดิ ปกติ พดู กบั เขาสองสามประโยคเท่านน้ั เอง...
หมอนิพทิ ไม่อาจทนความกดดนั ของอารมณ์ตอ่ ไปไดอ้ กี แลว้ !
เขาวางซอ้ นสอ้ มลงค่อนขา้ งแรง ยกมอื ทง้ั สองกาแน่นทุบลงบนโต๊ะค่อน
ขา้ งแรง
ถว้ ยชามกระเทอื นเสยี งเปร่อื งปรา่ งจนอาไพลูกจา้ งเพยี งคนเดยี วตกใจวง่ิ
ถลนั ออกมาจากทางหลงั บา้ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗

แลว้ หล่อนกห็ ลบกลบั เขา้ ไป เม่อื ไดย้ นิ เสยี งกง่ึ เกร้ยี วกราด กง่ึ นอ้ ยอก
นอ้ ยใจของหมอนพิ ทิ

"คุณมาแตง่ งานกบั ผมทาไม แต่งกบั ผมทาไม ในเมอ่ื คณุ ยงั ลมื อรชนุ ไม่ได้
...ลมื ไมไ่ ด้ แลว้ กค็ งไมม่ วี นั จะลมื ไดด้ ว้ ย!"

ลูกจา้ งวยั กลางคนถอยกลบั ไปทางานของหล่อน พลางถอนหายใจ
สงสารหมอนิพทิ แลว้ ก็สงสารคุณการะเกดดว้ ย
ไม่ใชเ่ พยี งครงั้ เดยี วทห่ี ลอ่ นไดย้ นิ หมอนพิ ิทระบายอารมณท์ านองน้ีออกมา
แมแ้ ตภ่ ายในหอ้ งนอน หลอ่ นกย็ งั เคยไดย้ นิ เสียงตดั พอ้ ตอ่ ว่าดงั ลอดออกมาบอ่ ย ๆ
ช่างน่าสรรเสริญความอดทนของการะเกดเสียน่ีกระไร แต่หล่อนก็เหน็ ใจ
หมอนิพิท เหน็ ใจในสภาพท่นี ากลดั กลุม้ ของเขา จะตาหนิความหวาดระแวงหวงหึง
และเจา้ อารมณ์ของเขากไ็ ม่ถนดั นกั
การะเกดวางซอ้ นสอ้ มลง หล่อนเพ่ิงตกั ขา้ วเขา้ ปากไดเ้ พียงสามคาเท่า
นน้ั เอง
เม่อื แรกหล่อนตอ้ งคอยจบั มือเขาใหต้ กั กบั ขา้ ว แต่ระยะหลงั ๆ น้ี หลอ่ น
ฝึกหดั ใหเ้ขาจนกระทงั่ เขากะตกั กบั ขา้ วจากชามและจานเบ้อื งหนา้ ไดเ้ อง เพียงแต่วาง
ใหถ้ กู ทท่ี างทกุ วนั อยา่ ใหค้ ลาดเคลอ่ื นไปเทา่ นนั้
หมอนพิ ทิ นงั่ อยูต่ รงหวั โตะ๊ หลอ่ นนงั่ ขา้ งซา้ ยมอื ของเขาใกล ้ ๆ กนั
"หมอคะ..."

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๘

หลอ่ นเอ้อื มมอื ไปกามอื ซา้ ยเขาไวบ้ า ๆ พูดดว้ ยเสยี งปกติแต่ค่อนขา้ งเขม้
นดิ หน่อย

บางครง้ั หลอ่ นจะเอาแต่ปลอบเขาอย่างเดยี วไมไ่ ด้ หมอนิพทิ กเ็ หมอื นคนไข้
ของหลอ่ น ซง่ึ จาเป็นตอ้ งใชท้ ง้ั ปลอบและทง้ั ขู่

"หมอเป็นอะไรไป เกดบอกหมอหลายหนแลว้ วา่ คุณอรชุนไม่ไดม้ ีความ
หมาย ไม่ไดม้ คี วามสาคญั อะไรสาหรบั ชวี ติ ของเรา ทาไมหมอถงึ ไม่ยอมเช่อื เกด สกั
ท?ี "

"ไมไ่ ดม้ คี วามสาคญั ...."
เสยี งของหมอนิพทิ เหมอื นมสี ะอกึ ขดั จงั หวะในตอนทา้ ย
"ไม่สาคญั อะไร แต่พอพบกบั เขาเขา้ ครง้ั เดยี วเทา่ นนั้ คุณถงึ กบั เงยี บขรมึ
ไปทนั ท"ี
"มนั ไม่ไดเ้ ก่ียวกนั หรอกค่ะ หมอระแวงไปเอง ถา้ วนั น้ีไม่เผอิญพบคุณ
อรชนุ หมอกค็ งไม่คิดมากเพราะบางวนั เกดกเ็ งยี บอยา่ งน้เี หมอื นกนั ..."
หล่อนผ่อนลมหายใจยาว ระวงั ไม่ใหเ้ ขาไดย้ นิ ว่าเป็นการถอนใจ มฉิ ะนั้น
อาจคิดวา่ หลอ่ นเบอ่ื หน่าย เหมอื นดงั ทเ่ี คยคดิ อยูบ่ อ่ ย ๆ
"หมอคงลมื ไปแลว้ ว่าเกดกาลงั อยู่ในสภาพอยา่ งไร เกดอาจจะเหน่ือยงา่ ย
ไปหน่อยค่ะ ตอนน้ี"
หลอ่ นผอ่ นลมหายใจยาวอกี ครง้ั หน่งึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙

เกลยี ดชงั ตวั เองตามมาทนั ทที เ่ี กิดความเหน่ือยหน่ายและราคาญข้นึ มาวูบ
หน่งึ !

หลอ่ นบอกตวั เองอยู่เสมอว่า หลอ่ นจะเหน่ือยหน่ายและราคาญเขาไม่ได้
เพราะหลอ่ นตดั สนิ ใจของหลอ่ นเอง...ไม่มใี ครบงั คบั หลอ่ น ถงึ หมอนิพิทจะเคยขอรอ้ ง
จะเคยบอกหลอ่ นวา่ เขาขาดหลอ่ นไม่ได้ แต่เขากจ็ ะบงั คบั หลอ่ นไม่ได้ หากหล่อนไม่
เตม็ ใจ

ถกู ละ! หลอ่ นเตม็ ใจเอง
เตม็ ใจอยูใ่ นเครอ่ื งแบบขาว ทงั้ ในโรงพยาบาลและทงั้ ในบา้ น...หนา้ ท่ี หลอ่ น
ซง่ึ หลอ่ นเตม็ ใจยอมรบั ปฏบิ ตั !ิ
หลอ่ นจบั ชอ้ นสอ้ มใส่ในมอื หมอนิพทิ ใหม่
"ทานขา้ วเถอะค่ะหมอ อย่าคิดอะไรมากเลยค่ะ เม่อื ก่อนน้ีคุณอรชุนอาจ
สาคญั สาหรบั เกด แต่เวลาน้เี ขาไมไ่ ดม้ คี วามหมายอะไรเท่ากบั หมอหรอกค่ะ"
เม่อื ไดร้ ะบายอารมณ์ปึงปงั ออกมาแลว้ หมอนิพทิ กก็ ลบั เงยี บขรมึ ไป ความ
เคยชนิ กบั สภาพของเขาในระยะหลงั ๆ น้บี อกใหก้ ระเกดรูว้ เ่ ขาคงกาลงั ครุ่นคดิ อะไร
อยู่
แลว้ กเ็ ป็นจรงิ ตามนนั้ ...
ทว่าความคิดของเขาถูกระบายออกมาในตอนกลางคืน หมอนิพิทกอด
หลอ่ นแน่น ตวั ของเขารอ้ นผ่าวในขณะทห่ี ลอ่ นเป็นปกตธิ รรมดา

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๐

"อยา่ โกรธผมเลยนะเกด ผมรกั คุณมากเกนิ ไป...รกั มานาน แลว้ ก็มากกว่า
คนอ่นื ถงึ ไดเ้สยี ใจมากในตอนทค่ี ุณหมนั้ แลว้ กร็ ะแวงมากหวงมากในตอน.น้ี.. "

เขาราพนั ต่อไปวา่
"ไมม่ ใี ครรกั เกด ตอ้ งการเกดเทา่ ผมหรอก ผมแน่ใจ...เพราะถา้ เขารกั เขา
คงไม่ยอมปลอ่ ยเกดมาง่าย ๆ ต่อไปน้ผี มไมท่ าใหเ้กดไม่สบายใจอกี สงสารลูก..."
มอื ของหมอนพิ ิทลูบคลาไปมาบนบรเิ วณทอ้ งนูน
เมอ่ื ถกู สมั ผสั สง่ิ มชี วี ติ ภายในนนั้ กด็ ้นิ นอ้ ย ๆ จนผูเ้ป็นแมส่ ะเทอื น
การะเกดบอกไม่ถกู ว่า หลอ่ นมคี วามรูส้ ึกอย่างไร มนั สบั สนและอดั อน้ั ตนั
ใจไปหมด...เกดิ ความสงสารหมอนิพทิ จบั ใจ สงสารในความรกั สงสารทเ่ี ขาหลงคิดว่า
เดก็ เป็นเลอื ดเน้อื เช้อื ไขของเขา
ขณะเดยี วกนั กเ็ กดิ ความรกั สง่ิ มชี วี ติ ในครรภข์ องหลอ่ นอยา่ งสดุ หวั ใจ...
มนั เกิดข้นึ มาดว้ ยความรกั ความตอ้ งการ ผสมผสานกนั ระหวา่ งชายหญิง
สองคน
เกิดข้นึ มาดว้ ยความรกั ... แน่ละ! แมว้ ่าจะเป็นความรกั ท่มี ีปญั หา แต่
การะเกดแน่ใจวา่ กเ็ ป็นความรกั ทง่ี ดงาม จรงิ ใจและบริสุทธ์ิผุดผ่องดว้ ยกนั สองฝ่าย
ไม่ใช่เกดิ จากตณั หาราคะเพยี งอย่างเดยี วแน่ ๆ
"เกดอย่าท้งิ ผมไปนะ อยา่ เพ่งิ เบอ่ื ผม ราคาญผม ผมพยายามปรบั ตวั เอง
พยายามใหเ้คยชนิ ผมจะฝึกหดั จนเป็นหมอไดอ้ ยา่ งเดิมทงั้ ๆ ท่ตี าบอด แต่ก็คง ตอ้ ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑

ใชเ้วลานาน...อาจจะนานมาก ผมกลวั เกดเบอ่ื ผมเสยี ก่อน แลว้ ผมกค็ งหมดกาลงั ใจ
อยา่ งคราวทแ่ี ลว้ ... ผมแทบแยเ่ พราะเกด...เกดรูไ้ หม?"

หมอนิพิทชอบราพนั ถงึ ความผิดหวงั ท่ที าใหเ้ ขาเสียใจจนหมดอาลยั ตาย
อยาก เมอ่ื การะเกดตดั สนิ ใจหมนั้ กบั อรชนุ

เขาชอบชงั่ นา้ หนกั ความรกั ของเขาทม่ี ตี ่อหล่อนดว้ ยความเศรา้ โศกเสยี ใจ
นน้ั

เขายงั มคี วามรูส้ กึ อคตอิ ยูว่ า่ อรชนุ ไม่ไดร้ กั การะเกดจริงจงั มากไปกวา่ ความ
แปลก ความใหม่และความอยากเอาชนะ หากแต่การะเกดเองต่างหากท่ี 'หลง' อรชนุ
เหมอื นดงั ผูห้ ญงิ อน่ื ๆ อกี หลายคน

หมอนพิ ทิ มกั พดู เสมอวา่
'ผมไดข้ า่ ววา่ เขาไม่ไดแ้ ครเ์ ลยเม่อื ถอนหมนั้ กนั ขากลบั มีความสุขเสียดว้ ย
ซา้ กบั แฟนเกา่ ของเขา...มนั ไม่น่าเป็นไปได้ ทค่ี นเราจะไม่เสยี ดายหรือเสยี อกเสยี ใจกบั
คนทเ่ี รารกั เอาเสยี เลย'
ขา่ วเก่ยี วกบั อรชนุ เขากไ็ ดฟ้ งั จากเพอ่ื น ๆ หมอของเขานนั่ เอง
เขามกั จะพดู ยา้ เสมอ...เพ่อื ใหห้ ล่อนชงั่ นา้ หนกั ระหวา่ งความรกั ของเขาและ
ความรกั ของอรชนุ ทม่ี ตี ่อหล่อน
ในยามน้กี เ็ ชน่ กนั

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๒

หากหมอนพิ ทิ อยูใ่ นสภาวะปกตธิ รรมดา การะเกดคงแทบจะทนฟงั ไม่ไดค้ ง
อยากเถยี งวา่ ...มนั เป็นความรกั ของผูช้ ายคนละแบบต่างหาก...รกั อย่างอ่อนแอกบั รกั
อยา่ งทไ่ี ม่ยอมใหค้ วามรกั อยูเ่ หนือความเป็นตวั ของตวั เอง!

แต่หมอนพิ ิทท่มี สี ภาพอยา่ งน้ี หล่อนไม่ใจดาพอทจ่ี ะขดั ความรูส้ ึกของเขา
ได ้

อารมณ์ของหมอนิพิทปรวนแปรและอ่อนไหวง่าย นับตง้ั แต่เขากลายเป็น
คนพกิ าร

เมอ่ื ราพนั ไป กอดรดั หลอ่ นไป อยู่ ๆ นา้ ตาอ่นุ ๆ ของเขาก็หยดตอ้ งซอกคอ
หลอ่ น

"ผมรกั คุณ...เกด คุณเป็นความหวงั ของผม เป็นคนเดยี วท่ไี ม่เคยทอดท้งิ
ผม เดยี๋ วน้ีแมแ้ ต่เพ่อื น ๆ เขากค็ งเลกิ ห่วงใยผมแลว้ ...อย่าท้งิ ผมไปไหนนะเกด ผม
เหน็ ใจคุณ ผมรูว้ ่าคุณตอ้ งอดทนทกุ อย่างท่ไี ดส้ ามเี ป็นคนตาบอด ลูกท่เี กดิ มา อาจ
นอ้ ยอกนอ้ ยใจทม่ี พี ่อตาบอด..."

หลอ่ นโอบเขาเอาไวเ้หมอื นปลอบเดก็ เลก็ ๆ
"ไมน่ อ้ ยใจหรอกค่ะ เกดรบั รอง แกเกดิ มาในสมยั เหตุผล แกตอ้ งเขา้ ใจ ใน
เหตผุ ลทกุ อยา่ งทแ่ี มจ่ ะอธิบายใหฟ้ งั ...แลว้ ก.็ ..เกดสญั ญา...เกดจะไม่ท้งิ หมอไป ไหน
แน่ ๆ เกดสญั ญาค่ะหมอ..."

๖

เยาวดชี ะงกั เมอ่ื เหน็ การะเกตนัง่ ตวั งออยู่ท่โี ตะ๊ ทางานของพยาบาล ใน
หอ้ งทางาน หล่อนเอ้ยี วตวั มาเรยี กสมรมง่ิ ซง่ึ นัง่ อยู่ทเ่ี คานเ์ ตอรน์ อกหอ้ ง

"พ่หี มอนคะ..."
แลว้ กส็ าวเทา้ เขา้ ไปหาการะเกด
"เกด เป็นอะไรไปน่ะ เจ็บทอ้ งเรอะ?"
หนา้ การะเกดขมวดน่วิ ตอบเสยี งเบาวา่
"เหน็ จะเจบ็ เตือนน่ะ"
สรม่งิ โผลเ่ ขา้ มาพอดี พอเหน็ หนา้ ตาทา่ ทางของการะเกด หลอ่ นก็หวั เราะ
รอ้ งวา่
"น่ากลวั แลว้ ละเกด วนั น้ีกลบั บา้ นไม่ไดแ้ ลว้ พอดีหอ้ งชน้ั ส่วี า่ งอยูห่ อ้ งหน่งึ
พอดี นอนพกั หอ้ งนนั้ ก็แลว้ กนั พ่จี ะจดั การให"้
ชน้ั ส่คี อื หอ้ งพเิ ศษสาหรบั คนไขค้ ลอดบตุ รโดยเฉพาะ หอ้ งพกั เดก็ เพ่งิ
คลอดกอ็ ยูท่ ช่ี น้ั นน้ั ดว้ ย
เยาวดวี า่
"ถงึ กลบั กก็ ลบั ไมไ่ หว..."

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๔

การะเกดยงั พูดไมอ่ อกเพราะความเจบ็ อนั ทวขี ้นึ อยา่ งรุนแรง สมรมง่ิ เหน็
ดงั นนั้ กก็ ลา่ ววา่

"เอารถนงั่ ไหม ใหเ้ขาเขน็ ลงไปชน้ั ส่.ี ...
หลอ่ นทาจะเดนิ ออกไปเรยี กรถเขน็ แต่การะเกดหา้ มไว้
"อยา่ เลยค่ะ เดยี๋ วกเ็ ดนิ ไปได้ แค่เจบ็ เตอื นเทา่ นนั้ "
อทุ มุ พร แววจนั ทรแ์ ละนิรมล ซ่งึ ยงั ไมก่ ลบั ต่างพากนั โผล่เขา้ มาในหอ้ ง
เป็นแถว อทุ านบา้ ง ถามบา้ ง ตามประสาเพ่อื นผูห้ ญงิ ดว้ ยกนั
ความเจ็บปวดอนั ประหลาดลา้ และถ่ี ๆ จนตอ้ งงอตวั เออไวน้ น้ั ค่อย ๆ
บรรเทาลงพอค่อยยงั ชวั่ การะเกดกน็ กึ ถงึ หมอนพิ ทิ
"เหยา่ จะ๊ ช่วยโทร.ไปบา้ นทเี ถอะ บอกหมอแลว้ กส็ งั่ แม่ไพใหด้ ูแลดว้ ย"
เยาวดีออกไปโทรศพั ทท์ เ่ี คานเ์ ตอรพ์ กั หน่งึ กก็ ลบั เขา้ มารายงานว่า
หมอแกต่นื เตน้ ใหญ่ถามวนั น้ีใครเป็นหมอเวรจะฝากเกด เผอญิ หมอดลิ ก
เป็นหมอเวรเสียดว้ ย เดีย๋ วคา่ ๆ คงโทร.มาหาหมอดิลกหรอก...เกดเป็นบา้ งล่ะ ไป
หอ้ งพกั หรอื ยงั ..จะไดเ้ ตรียมตวั ใหเ้ รยี บรอ้ ย เดยี๋ วจะกลบั หอเอาเส้อื ผา้ มาใหเ้ ปล่ยี น
ใสข่ องเราไปกอ่ นกแ็ ลว้ กนั "
การะเกดค่อยยงั ชวั่ ...พอเดนิ ไปไดแ้ ลว้ เพ่อื น ๆ ของหลอ่ นช่วยกนั ประดบั
ประคองพาลงไปยงั ชนั้ ส่ี ส่วนเยาวดีกลบั หอซ่งึ อยูด่ า้ นหลงั โรงพยาบาล เพ่ือไปเอา
เส้อื ผา้ มาใหเ้ปลย่ี น...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๕

พอเยาวดกี ลบั มา คนอ่นื ๆ ต่างกก็ ลบั บา้ นกนั หมดแลว้ เหลอื แต่สมรม่ิง
และหมอดลิ กแพทยเ์ วรซง่ึ เพ่งิ จะเขา้ มาเยย่ี ม

หลงั จากตรวจตามวธิ ขี องเขาแลว้ หมอดลิ กหวั เราะ
"ไม่เกนิ พร่งุ น้เี ชา้ หมอนพิ ทิ ไดอ้ มุ้ ลูกแน่ เดก็ เอาหวั ลงแลว้ ...เพ่ิงเจ็บใช่ไหม
คุณ?"
"ค่ะ"
"ถา้ งนั้ กพ็ อจะรูซ้ นี ะวา่ จะเอาจรงิ เมอ่ื ไหร่?"
หมอดลิ กหวั เราะอกี
"เคยรูแ้ ต่ภาคทฤษฎจี กคนอ่นื ตอนน้ปี ฏบิ ตั เิ องเสยี บา้ ง.."
เขาคุยอยูก่ บั พยาบาลทงั้ สามอีกครู่หน่งึ แลว้ กก็ ลบั ออกไปก่อนเพ่อื ดูแล
คนไขอ้ ่ื นๆ สมรมง่ิ ลุกข้นึ จากขอบเตยี งบา้ ง
"พ่กี เ็ หน็ จะตอ้ งกลบั เหมอื นกนั ..."
"เดยี๋ วรอหนูดว้ ย พ่หี มอน...ขอกลบั ไปหอสกั เดยี๋ วนะ เกด คา่ ๆ จะมาอยู่
เป็นเพ่อื น..."
หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ สพั ยอกวา่
"นอนโอดโอยไปคนเดยี วกอ่ นนะ..."
พอออกมาพน้ หอ้ ง เยาวดกี อ็ ดอยูไ่ ม่ได้ ทจ่ี รงิ นนั้ ไม่ไดต้ งั้ ใจจะใหม้ นั เป็นแง่
อกศุ ล เหน็ จะเป็นไปตามประสาผูห้ ญิงโดยมากมากกวา่ พอสงสยั อะไรเขา้ ปากคอดู
เหมอื นจะคนั ยบิ ๆ ไปหมด!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๖

เยาวดปี รารภวา่
"คลอดเดอื นน้ี มนั กอ้ ...ก่อนกาหนด..."
"นนั่ ซี พก่ี าลงั นึกอยูเ่ หมอื นกนั เพราะเหน็ กะกนั ไวม้ นั น่าจะคลอดเดอื น
หนา้ มากกวา่ ..."
เยาวดนี ่งิ คิดอะไรอยูเ่ ดียวหน่งึ แต่แลว้ หลอ่ นก็หวั เราะ
"ชา่ งเถอะ มนั เร่อื งของเขา ครบไม่ครบใหม้ นั ออกมากแ็ ลว้ กนั ผดิ พลาดไป
แค่เดอื นครง่ึ เดอื น บางทมี นั กไ็ มใ่ ช่เรอ่ื งสาคญั อะไรนกั หนาหรอก"
"นนั่ ซี ของอยา่ งน้ี ใครจะรูว้ า่ ยายเกดแกอาจสงสารหมอนิพทิ ตงั้ แต่ก่อน
แตง่ งานกไ็ ด.้.."
เยาวดนี นั้ เป็นเพ่อื นสนทิ ของการะเกด ถงึ จะไม่รูเ้ ร่อื งจรงิ จงั เพราะการะเกด
ไมเ่ คยเลา่ ทวา่ กพ็ อจะสงั เกตความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งการะเกดและอรชนุ ในระยะหน่งึ ได้
ระยะนนั้ หลอ่ นเคยคิดวา่ การะเกดเพ่อื นของหล่อนคงหลงอรชุนจึงไปไหน
มาไหนกบั เขาอยา่ งท่เี รยี กกนั ว่า 'ใจแตก' แต่แลว้ จู่ ๆ ก็กลบั ตดั สินใจแต่งงานกบั
หมอนิพทิ เสยี เฉยๆ
เยาวดวี า่ จะไมส่ งสยั กอ็ ดไมไ่ ด.้..

ความเจบ็ ปวดชนิดไม่เคยพบมาก่อนเลยนนั้ เป็นความเจ็บปวดซ่งึ บอกไม่
ถกู คนจะเป็นแม่คนเทา่ นนั้ ท่จี ะรูจ้ กั ได้ อยู่ ๆ เจ็บปวดเหมือนจะเป็นจะตาย แลว้ ก็
หายไปพกั หน่งึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๗

หา่ งนานเป็นชวั่ โมงกก็ ลบั เจ็บปวดข้นึ มาอกี รุนแรงข้ึนกว่าเดิมจนกระทงั่
การะเกดอยากรอ้ งครวญครางออกมาแต่ก็กดั ฟนั น่งิ อดึ เอาไวไ้ ดด้ ว้ ยความอดทน

ปลอ่ ยใหท้ รมานอยูพ่ กั ใหญ่ จงึ คลายลงเหมอื นเม่อื เร่มิ เจ็บครง้ั แรก
อาจเป็นเพราะสญั ชาตญาณของผูห้ ญงิ ซ่งึ มกั จะอ่อนแอ และตอ้ งการความ
อบอนุ่ ในขณะทเ่ี ร่มิ จะเป็นแม่คนเป็นครงั้ แรก ทาใหก้ าระเกดบงั เกดิ ความเงยี บเหงา
ข้นึ มาจนบอกไม่ถูก รูส้ ึกตวั เหมือนถกู ทอดท้งิ ใหต้ ่อสูก้ บั อะไรบางอย่างอยูเ่ พยี งคน
เดยี ว
เม่อื เกิดความอ่อนแอ ความรูส้ ึกไม่ชอบไม่ควรก็ผุดข้นึ มาเหนือจิตใจ ท่ี
เคยควบคุมเอาไวไ้ ด.้..จะอะไรเสยี อกี ลา่ นอกจากความอาวรณ์ถงึ อรชนุ
ถา้ แมห้ มอนิพทิ ไม่ไดเ้ กิดอบุ ตั ิเหตุจนพิการ ขณะน้ียามน้ีคงจะเป็นความ
ต่นื เตน้ ยนิ ดีของอรชุนอยา่ งเหลอื ลน้ หล่อนเคยพลอยช่นื ใจไปดว้ ยกบั คนไข้ ซ่งึ มา
คลอดบตุ รคนแรกบ่อย ๆ ช่นื ใจในความรกั ใคร่หว่ งใยและความสุขของชายหญงิ ท่ี
เร่มิ แรกเป็นพอ่ คนแม่คน
คุณพ่อหนุ่มๆ มกั เฝ้ าประดบั ประคองภรรยาจนกว่าจะถึงเวลาเขา้ หอ้ ง
คลอด เม่อื เขา้ ไปแลว้ เขากจ็ ะรอฟงั ขา่ วอยา่ งกระวนกระวาย
พอรูว้ า่ ไดล้ ูกและภรรยาปลอดภยั แลว้ ความดใี จของเขาจะแสดงออกมาใน
ลกั ษณะต่าง ๆ กนั

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๘

ก่อนอน่ื เขามกั จะเขา้ ไปจอ้ งดูลูก นยั น์ตาเป็นประกายดว้ ยความรกั ความ
ทง่ึ และความชน่ื ใจ...เป็นครงั้ แรกทก่ี าระเกดปลอ่ ยใหน้ า้ ตาอ่นุ ๆ ซมึ เอ่อข้นึ มาถงึ ขอบ
ตา

ความรกั ลูกน้ปี ระหลาด...ยงั ไม่ทนั จะออกมาใหเ้หน็ เป็นตวั เป็นตน กเ็ รม่ิ รกั
และสงสารอยา่ งจบั ใจเสยี แลว้

อย่างไรกต็ าม หล่อนไมย่ อมใหน้ า้ ตานนั้ ไหลออกมาเกนิ กวา่ ขอบตา รบี เอา
มอื ป้ายท้งิ เสยี โดยเรว็

บา้ ! หลอ่ นไม่ควรใหค้ วามอ่อนแอเขา้ มาอยูเ่ หนือจติ ใจถงึ อยา่ งน้เี ลย เมอ่ื ใจ
แขง็ มาแลว้ จนถงึ ปานน้ี แลว้ จะมามวั นงั่ อาลยั อาวรณอ์ ดีตอยูท่ าไมกนั ?

เจบ็ แลว้ หาย...หายแลว้ เจ็บอยู่เช่นน้ี จนกระทงั่ ครงั้ หลงั สุดการะเกดผลอ็ ย
หลบั ไปเองดว้ ยความอ่อนพลยี เพยี งไม่ถงึ ชวั่ โมงหลอ่ นกส็ ะดุง้ ตน่ื ข้นึ มา..

ความรูท้ างทฤษฎบี อกหลอ่ นวา่ หลอ่ นใกลจ้ ะคลอดเต็มทนแลว้ ...เพราะอยู่
เพยี งคนเดยี วความเจ็มปวดนนั้ คราวน้ีมนั รนุ แรงจนแทบจะเหลอื อดเหลอื ทน เจ็บถ่ี ๆ
และกระชนั้ เขา้ ทกุ ที ปวดรา้ วทอ่ นตะโพกเหมอื นกระดูกบรเิ วณนน้ั จะแตกออกจากกนั

หลอ่ นกดออดใหห้ มอดลิ กและพยาบาลเวรทราบ เพียงครู่เดยี วหมอดิลก
โผลห่ นา้ เขา้ มาพรอ้ มกบั รถเขน็ พอเหน็ ท่าทางเจ็บปวดอย่างรุนแรงของหล่อน เขาก็
บอกวา่

"ยง่ิ เจบ็ มากกย็ ง่ิ ออกง่าย ใจเยน็ ๆ คณุ การะเกด"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๙

หลอ่ นพยายามฝืนย้มิ ใหเ้ ขา เหง่อื ออกมาเต็มหนา้ ดว้ ยความเจ็บปวดรวด.
รา้ ว...

เม่อื ถงึ หอ้ งคลอด...ข้นึ นอนบนเตยี งคลอดตามกรรมวธิ ีของการคลอดแลว้
กย็ งั ตอ้ งรอ....

ความเจบ็ ปวดแสนสาหสั ทวขี ้นึ มอื ซ่งึ ทอ่ นแขนถกู ผูกยดึ ไวก้ าแน่นเขา้ หา
กนั อยา่ งลมื ตวั แมก้ ระนน้ั หลอ่ นกไ็ ม่ยอมปรปิ ากรอ้ ง

ใช่...หล่อนยงั มีสตแิ ละยงั อาย เพราะเคยไดย้ นิ พรรคพวกค่อนขอดคนท่ี
รอ้ งครวญครางเอะอะบอ่ ย ๆ

หมอดิลกฉีดยาใหท้ ่ตี ะโพก เยาวดีใชค้ รอบยางครอบจมูกใหห้ ล่อนดม
ยาสลบอยา่ งอ่อน ไม่ถงึ กบั ใหห้ ลบั ไหล หยู งั ไดย้ นิ เสยี งต่าง ๆ อยูแ่ วว่ ๆ เหมอื นฝนั ...

หลอ่ นไดย้ นิ เสยี งอรชนุ ...จิตใตส้ านึกของหลอ่ นเรียกรอ้ งเขาอยู่ตลอดเวลา
ในยามเจ็บปวดแทบจะทนทานเพราะเลอื ดเน้ือเช้อื ไขของเขา...

เพราะฉะนนั้ ทง้ั หมอดลิ กและยาวดจี งึ ตอ้ งมองดูตากนั เม่อื ไดย้ นิ เสียงแผ่ว
ๆ เหมอื นละเมอดงั ผ่านรมิ ฝีปากการะเกดออกมา

"คุณอรชนุ ...คุณออ"
สตหิ ลอ่ นเผลอ ๆ ไผล ๆ เหมอื นคนครง่ึ หลบั คร่งึ ตน่ื ไดย้ นิ เสยี งหมอดิลก
กบั เสยี งเยาวดแี ละพยาบาลร่นุ นอ้ งอีกคนหน่งึ พูดกนั พมึ พา ...
ทเ่ี รยี กกนั ว่า ลมเบ่ง' มนั เป็นอยา่ งน้ีเอง มนั เกดิ ข้นึ ตามธรรมชาติ หลอ่ น
รูส้ ึกเหมือนมีการเคล่อื นไหวอย่างรุนแรงท่สี ุดในช่องทอ้ ง...พรบิ ตาเดียวเท่าน้นั ท่ี