พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๕๐

"เร่อื งของล้อื มนั ยงุ่ ดี หะ่ ...ปลอ่ ยเมยี ไปเทย่ี วกบั คนอ่นื ตวั เองกลบั ไปยุง่ กบั
เมยี คนอน่ื ...."

อรชนุ น่งิ ววิ ฒั นต์ ลอดจนสหายอน่ื ๆ ไม่มใี ครรูค้ วามจรงิ เก่ยี วกบั เดก็ ชาย
เดด็ เพราะอรชนุ ไม่เคยเอย่ ปากบอกตรง ๆ

"โทร.ไปถงึ เขาดกึ ด่ืนยงั ง้ี เขาก็ยงั อุตส่าหต์ ่นื ข้นึ มารบั ...วา่ ทจ่ี รงิ กไ็ ม่น่าจะ
ยากเยน็ อะไร หมอนิพทิ ตงั้ แต่นยั น์ตามองเหน็ เขาว่าแกมีเร่อื งระหองระแหงกบั คุณ
การะเกด ถงึ ไดห้ นีไปเมอื งนอกคนเดยี ว...ยุคุณการะเกดใหห้ ย่าเสยี ชวี ะ ลูกกห็ น้าตา
เหมอื นล้อื ยงั กะอะไรดี เป็นลูกล้อื ยงั จะมีเคา้ เขา้ ทากว่าเป็นลูกหมอนิพทิ สมยั น้ีผูช้ าย
เงนิ ถงุ งนิ ถงั อยา่ งล้อื เขามบี า้ นกนั คนละสองหลงั สามหลงั ทงั้ นนั้ ไม่แปลกอะไรหรอก
..."

๔๗

เกด
ผมอยู่ทางน้ไี ดข้ ่าวทางโนน้ อยูเ่ สมอว่า คุณอรชนุ เขาไปลูกเขาทโ่ี รงเรยี น
บอ่ ย ๆ แตไ่ ม่รูว้ า่ เขาเลยมาหาแมข่ องลูกดว้ ยบา้ งหรอื เปลา่
ฟมกบั หมอคิม วลิ สนั หมอหวั หนา้ คณะท่ที าการผ่าตดั ตาผม แกถามถงึ
คุณ ดูท่าแกออกจะรูส้ ึกว่าผมทอดท้งิ ภรรยาซ่ึงเคยตกทุกขไ์ ดย้ าก ช่วยผมอยู่อยู่
ตลอดเวลา แมจ้ ะไม่ไดป้ ระณามออกมาตรง ๆกต็ าม
เหน็ จะไมต่ อ้ งสงสยั เลยวา่ แกไดข้ า่ วมาจากใคร นอกจากพวกเจา้ ของมูลนิธิ
บางคน แน่ละ คงไม่ใช่คณุ อรชนุ แน่ ๆ เพราะผูช้ ายคงไมพ่ ดู ถงึ อะไร ๆ ทานองน้ี
ผมนน้ั ตกท่นี งั่ ลาบากใจอยู่ หากไม่ถกู มองว่าเป็นไอโ้ ง่ไอง้ งั่ เม่อื ความจริง
ทง้ั หลายแหลม่ นั รูก้ นั แพร่หลายถงึ คนอ่นื ๆ แลว้ ละก็ ก็คงถูกประณามว่า...อกตญั ญู
ต่อคุณผูห้ ญงิ ภรรยาทแ่ี สนประเสรฐิ ถา้ เกดิ มกี ารหยา่ รา้ งกนั ข้นึ
อยา่ งไรกต็ าม ผมเคยใหเ้ กียรตคิ ุณการะเกดผูน้ ่ารกั บริสุทธ์ิและเขม้ แขง็
อยา่ งไร ผมกข็ อใหเ้กยี รตแิ กค่ ุณอยูเ่ หมือนเดมิ

ผมเตม็ ใจและยนิ ดที จ่ี ะทาตามความประสงคข์ องคณุ ทกุ อยา่ งการะเกด
นพิ ทิ

การะเกดยงั จาไดด้ ีถึงจดหมายหมอนิพิท ท่เี ขียนถึงหล่อน เม่ือรูข้ ่าว
ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งหลอ่ นกบั อรชนุ และเม่อื รูว้ า่ หลอ่ นหมน้ั กบั อรชนุ ความรูส้ ึกของ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๕๒

หมอนพิ ทิ ในจดหมายเมอ่ื ครงั้ กระโนน้ และขณะน้ีแตกต่างกนั ดูไม่น่าเช่ือว่าความรกั จน
เกอื บถงึ ขน้ั หลง ความนิยมเกอื บจะเทดิ ทนู จะแปรเปลย่ี นไปไดโ้ ดยส้นิ เชงิ ...ถงึ ขนาดน้ี

ความเจบ็ ปวดของการะเกดนนั้ กลายเป็นชาเสยี แลว้ กเ็ หมือนความเจ็บปวด
เน้อื หนงั อวยั วะ เม่อื เจ็บถงึ ขดี สดุ แลว้ กช็ าเพราะมนั สาหสั ถงึ ทส่ี ดุ เสยี แลว้

หลอ่ นตอบไปวา่

หมอคะ
ไม่จาเป็นตอ้ งกลวั วา่ หมอจะถกู มองเป็นคนโง่คนงงั่ เพราะความจริงทว่ี ่า

เดก็ ไม่ใชล่ ูกของหมอ แต่หมอถกู หลอกโดยอาศยั เหตทุ น่ี ยั นต์ าบอด
แลว้ กไ็ มจ่ าเป็นตอ้ งกลวั ถกู ประณามว่า เป็นคนไม่รูจ้ กั บญุ คุณภรรยา
เพราะประการแรก รูส้ กึ วา่ ในสายตาของคนทวั่ ไป โดยเฉพาะพวกเพ่อื น ๆ

ของหมอ จะพากนั สงสารและเหน็ ใจหมอ เหน็ เป็นวา่ หมอเป็นผูเ้สยี สละมากกวา่
ส่วนประการทส่ี องนนั้ หากเราหยา่ รา้ งกนั เมอ่ื ไหร่ ผูค้ นเขายอ่ มอยากรู ้ และ

พยายามรูซ้ อกแซกจนไดว้ า่ เป็นพราะอะไร...ไม่ตอ้ งกลวั วา่ ความจรงิ จะไม่เปิดเผย จน
กลายเป็นวา่ ทห่ี มอหยา่ รา้ งกบั ดฉิ นั เพราะไม่ตอ้ งการอาศยั ดฉิ นั แลว้

อนั ทจ่ี ริงคนขนาดหมอ น่าจะเขม้ แขง็ ดว้ ยประการทง้ั ปวง ไม่น่าจะกลวั
สายตาความรูส้ กึ หรอื ปากคนอน่ื เลย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๓

แต่ก็...ถา้ หากหมอเขม้ แขง็ ย่งิ กว่าท่เี ป็นอยู่ บางทหี มออาจตดั ใจขาดจาก
ดฉิ ันเสียตง้ั แต่รูว้ ่าดิฉันหมนั้ คงไม่แสดงความตอ้ งการดิฉัน และแสดงอาการให้
ปรากฏเหมอื นหน่งึ วา่ ชวี ติ ของหมอจะขาดดฉิ นั ไปไม่ได้

ดิฉันเขา้ ใจหมอผิด! เท่ากับท่หี มอเขา้ ใจดิฉันผิดเหมือนกัน ซ่ึงก็เป็น
ความผดิ ของเราทงั้ สองทไ่ี มเ่ ขา้ ใจตวั เอง ไมร่ ูว้ า่ ตวั เองตอ้ งการอะไรแน่ หมออ่อนแอใน
ขณะทด่ี ฉิ นั คิดวา่ ตวั ดฉิ นั เองคือ 'พระเจา้ หรอื พรหม' ซ่งึ อาจกาหนดชีวติ ตวั เองใหเ้ ดนิ
ไปตามทางทต่ี วั คดิ วา่ ถูกตอ้ งได้

แต่คนรบั กรรม คอื ตาเดด็ !
แมจ้ ะไม่อาจมีหลกั ฐานในการหยา่ ขาด แต่ก็ใหห้ มอถอื ว่า เราไดห้ ย่าขาด
จากกนั เเลว้

การะเกด

ก็เท่านนั้ เอง...ชวี ติ คู่ท่หี ล่อนเคยวาดเอาไวว้ ่า จะเตม็ ไปดว้ ยความเหน็ อก
เหน็ ใจกนั และอาจใหค้ วามอบอ่นุ แก่ลูกชายของหล่อนได.้ ..ในทส่ี ุดกพ็ งั ลง อย่างไม่มี
ช้นิ ดี

และในทส่ี ุด เดด็ ลูกชายของหลอ่ นกข็ าดพ่อจนได้
รถซง่ึ ดูใหมแ่ ต่ตวั ถงั ของการะเกด เคร่อื งยนตเ์ สียมาสองวนั

รถซง่ึ ดูใหม่แตต่ วั ถงั ของการะเกด เครอ่ื งยนตเ์ สยี มาสองวนั แลว้

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๕๔

หลอ่ นมอบหมายใหม้ าลไี ปรบั ลูกมาจากโรงเรยี น
ตวั เองโหนรถประจาทางกว่าจะ 'ผจญภยั ' มาถงึ บา้ นไดก้ เ็ กอื บหกโมง
พอเล้ยี วซอยเลก็ หกั จากซอยใหญ่ กเ็ หน็ รถยห่ี อ้ หรูสสี วยจอดอยูห่ นา้ บา้ น
และเม่ือเล้ียวเขา้ ประตูก็เห็นอรชุนนั่งเหยยี ดขวางอารมณ์อยู่บนเกา้ อ้ี
เหลก็ ดดั อนั เป็นเกา้ อ้สี นาม มองดูพ่เี ล้ยี งป้ อนขา้ วเดก็ ชายเดด็ อยู่
พอเหน็ แม่ พอ่ หนูกว็ ง่ิ ฉิวเขา้ มาหารายงานว่า
"วนั น้เี ดด็ มากบั ลงุ มารถยนตส์ วยดว้ ยละ เดด็ ขบั รถไดด้ ว้ ยครบั แม่. .หมุน
พวงมาลยั ยงั ง้.ี .. "
พ่อหนูทาทา่ ใหด้ ู หนา้ ตาแสดงความต่นื เตน้ สนุกสนานและพอใจ
การะเกดเหลอื บตาดูอรชนุ เขาลกุ ข้นึ ยนื แต่ไม่ไดเ้ ดนิ เขา้ มาหา มาลรี ายงาน
บา้ งวา่
"คณุ อรชนุ เธอมาสง่ ค่ะ ใหค้ ณุ เดด็ ถอื พวงมาลยั ขบั ดว้ ย...สนุกใหญ่"
เป็นธรรมดาของพ่เี ล้ยี งซ่ึงเล้ยี งดูกนั มานานย่อมรกั ใคร่เด็กและพลอย
สนุกสนานพอใจหรอื ทกุ ขร์ อ้ นไปดว้ ยกบั เดก็
มาลรี ายงานตอ่ ไปอกี วา่
"คุณลุงใจดี คณุ เดด็ เลยชกั พยศจะไม่ยอมเขา้ บา้ น ตอ้ งขบั รถวนอกี รอบ"
อรชนุ เดนิ เขา้ มาหา พ่อหนูผละจากแม่ เขา้ ไปดงึ ไมด้ งึ มอื อยา่ งสนิทสนม
มาลผี ละไปเพ่อื นาชามขา้ วและแกว้ นา้ ไปเกบ็

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๕

อรชุนมองดูการะเกด หล่อนก็มองดูเขาเช่นกนั เฉยเมยดว้ ยกนั ทงั้ คู่ ทงั้
นยั นต์ า และสหี นา้

บางทต่ี า่ งฝ่ายต่างอาจจะพยายามเก็บซ่อนความรูส้ ึกกอ็ าจเป็นได้
มอื ของอรชนุ ลูบไลอ้ ยูบ่ นศีรษะ ซ่งึ ปกคลุมดว้ ยผมดกดาอ่อนนุ่มหยกั ศก
นิด ๆ เหมอื นผมของเจา้ ของมอื ไม่มผี ดิ
"สงสารลูก..."
เขาพดู เรยี บ ๆ เบา ๆ
"อยู่ ๆ กถ็ กู เล้ยี งถกู ปลอ่ ยท้งิ ๆ ขวา้ ง ๆ...เราเหน็ ตอ้ งพูดกนั ยาวสกั หน่อย
เสยี แลว้ คณุ การะเกด"
เขายอ่ ตวั ลงอมุ้ เดก็ ชายข้นึ มา เม่อื พ่อหนูกระตกุ มอื ขอใหอ้ มุ้
"ไปขบั รถอกี ไดไ้ หมครบั คณุ ลงุ ?"
"เอาไวพ้ รุ่งน้นี ะลูก..."
เสยี งของอรชุนอ่อนโยนจนกระทงั่ การะเกดอดแปลบในใจไม่ได้ เพราะ..
เสยี งแบบน้เี ขาเคยพดู กบั หล่อนบ่อยครง้ั ก่อนทจ่ี ะแยกจากกนั ...
เด็กชายไม่ไดส้ นใจอะไรกบั คาว่า 'ลูก' เพราะผูใ้ หญ่เคยพูดกบั เขาแบบน้ี
เสมอ ๆ แมแ้ ต่คุณครูบางคนทโ่ี รงเรยี น
แต่ผูเ้ป็นแมข่ องเดก็ ชายรูส้ กึ !
หลอ่ นพยายามรวบรวมความเขม้ แขง็ พยายามท่จี ะไม่ใหค้ วามเป็นพ่อของ
ลูกทาใหห้ ลอ่ นใจออ่ น

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๕๖

ถกู ละ! หลอ่ นเองก็จาเป็นทจ่ี ะตอ้ งพูดกบั เขาดว้ ยเหตแุ ละผลเร่อื งของการ
สมควรและไมส่ มควรแค่ไหนเชน่ กนั

หลอ่ นจะปลอ่ ยใหเ้ ขาพวั พนั เวยี นไปหารบั เดก็ ชายอยู่อยา่ งน้ีหาไดไ้ ม่ นาน
ๆ เขา้ สายใยระหวา่ งเขากบั ลูกกค็ งจะหนั เขา้ มาพวั พนั กบั หลอ่ นเขา้ จนได.้.

แตห่ ลอ่ นยงั คิดไมอ่ อกเลยวา่ หลอ่ นจะพดู กบั เขาอยา่ งไรดี?

๔๘

"ผมอยากพูดกบั คณุ ใหร้ ูเ้ ร่อื ง การะเกด"
อรชนุ จอ้ งมองดูหนา้ หลอ่ น
ขณะทม่ี าลพี ยายามรง้ั และปลอบเด็กชายเดด็ ใหเ้ ขา้ บา้ นเพระยุงเร่ิมรบกวน
เดก็ ชายเตน้ อยูร่ มิ สนามหนา้ ชานหอ้ งรบั แขก
"แม่ แม่ เขา้ บา้ น พ่มี าลเี ขาบอกยุงกดั "
วา่ ทจ่ี รงิ ...หลอ่ นไม่อยากเช้อื เชญิ อรชนุ เขา้ ไปในบา้ นในเวลาและโอกาสอยา่ ง
น้เี ลย
ใช่...หลอ่ นกลวั ...
ไม่ใช่ 'ดดั จรติ ' กลวั อยา่ งเดก็ รนุ่ สาวกลวั การอยูส่ องตอ่ สองกบั ชายหนุ่ม...
หลอ่ นกลวั ใจของหลอ่ นเองต่างหาก!
ใจทห่ี ลอ่ นพยายามหลอ่ หลอมเอาไวใ้ หแ้ ขง็ ทวา่ การแสดงความรกั อาทรใน
เลอื ดเน้อื เช้อื ไขของอรชนุ ทาใหใ้ นบางครงั้ ใจของหลอ่ นกอ็ ดไหวหวนั่ ไม่ได้
ใช่...เพราะมนั ทาดว้ ยเลอื ดเน้ือ และอ่อนนุ่มเหมือนใจมนุษย์ ท่เี ป็นมนุษย์
โดยแทท้ ง้ั มวล
เมอ่ื อรชนุ ไม่ยอมกลบั หลอ่ นก็จาใจตอ้ งเชิญเขาเขา้ บา้ น ลูกชายของหล่อน
หวั เราะเบกิ บานกบั เขา คลอเคลยี อยูด่ ว้ ยประเดยี๋ วหน่งึ จึงไดผ้ ละไปหาพเ่ี ล้ยี ง

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๕๘

มาลดี ูเหมอื นจะรู ้ ๆ อยูว่ า่ หลอ่ นควรพาเดก็ ชายหา่ งออกไปสกั พกั จึงยงั ไม่
ปลอ่ ยใหเ้ดก็ ชายกลบั เขา้ มา

แมก้ ระนน้ั กย็ งั ไดย้ นิ เสยี งเดก็ นอ้ ยหวั เราะเอิก๊ อา๊ กกบั พ่เี ล้ยี งและลูกจา้ งอีก
ผูห้ น่งึ อยูข่ า้ งหลงั

"การะเกด...ทาไมหมอนพิ ทิ เขาถงึ ไม่พาคณุ กบั ลูกไปดว้ ย?...อย่าบอกผมนะ
คณุ ลางานไปไมไ่ ด.้..อยา่ งคุณถา้ จะไปจรงิ ๆ เงนิ เดือนแค่น้ีคุณคงไม่แครห์ รอก ทาง
โนน้ เขาตอ้ งการพยาบาลออกจะตายไป"

"เพราะหมอไม่ตอ้ งการใหไ้ ป และดฉิ นั เองกไ็ ม่ตอ้ งการไป ตอบแค่น้ีก็เหน็
จะพอแลว้ กระมงั คะ?"

"นนั่ มนั ไม่ใชเ่ หตผุ ล"
อรชุนแปลกใจตวั เองทเ่ี ขาใจเยน็ อยู่ไดก้ บั ท่าทางเหนิ ห่างและคาตอบ การ
พูดจาซ่งึ การะเกดพยายามแสดงอยู่ตลอดเวลาว่า...เร่ืองอนั เก่ยี วกบั หลอ่ นและหมอ
นพิ ทิ นน้ั 'ธุระไม่ไป' สาหรบั เขา
อรชนุ จอ้ งมองหลอ่ นดว้ ยความรูส้ กึ หลาย ๆ อยา่ ง หมนั่ ไส้ ขวางและอยาก
เอาชนะ...ดูเถดิ ..กบั ผูห้ ญงิ คนน้ี เขาช่างมเี รอ่ื งทจ่ี ะตอ้ งเอาชนะหลอ่ นเสียจรงิ ๆ
"คณุ กร็ ูอ้ ยูแ่ ก่ใจของคณุ ดอี ยูแ่ ลว้ การะเกด"
เขาพยายามพูดอยา่ งใจเยน็ ทส่ี ดุ
"จะโดยตง้ั ใจหรอื ไม่ตง้ั ใจ จะโดยท่คี ุณรูก้ ่อนแต่งงานกบั หมอนิพิท หรอื รู ้
หลงั จากแต่งานแลว้ กต็ าม ความจรงิ มนั มอี ยูว่ า่ เจา้ เด็ดมนั เป็นลูกของผม...พูดกบั ผม

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๕๙

บอกผมใหม้ นั กระจ่างออกไปไดไ้ หมวา่ หมอนิพิทเขาไม่อยากไดเ้ ด็ดเป็นลูก เขาคิดวา่
มนั เป็นหอกขา้ งแคร่ แลว้ กม็ นั เป็นตน้ เหตใุ หเ้ขาท้งิ คุณไป?"

การะเกดน่งิ อน้ั ไป
ไม่รูจ้ ะตอบเขาวา่ อยา่ งไรดี
"ทาไม..."
หลอ่ นหยุดรวบรวมกาลงั ใจนิดหน่งึ กอ่ นยอ้ นถามเขาวา่
"ทาไมดฉิ นั จะตอ้ งบอกคุณดว้ ย?"
ถามออกไปแลว้ ถงึ ไดร้ ูต้ วั วา่ เป็นคาถามทอ่ี อกจะโงอ่ ยูไ่ มน่ อ้ ย
เพราะมนั เป็นช่องใหอ้ รชนุ ตอบทนั ทวี า่
"เพราะผมเป็นพ่อของลูกคณุ น่ะซ!ี "
ผวิ หนา้ ของหลอ่ นแดงกา่ แลว้ ก็กลบั เผอื ดลงแทบจะทนั ที แสดงถงึ ความ
หวนั่ ไหวอยา่ งรนุ แรงของความรูส้ กึ
อรชนุ มองดูหลอ่ นอยา่ งสะใจ
สะใจทท่ี าใหห้ ลอ่ นเกดิ ความรูส้ กึ อะไร ๆ ข้นึ มาเสยี บา้ ง แทนการเฉยชา เขา
กลา่ วตอ่ ไปวา่
"อยา่ หยง่ิ นกั เลย...คุณการะเกด"
เสยี งของเขาอดประชดไม่ได้
"...มนั ไม่ทาใหอ้ ะไรดขี ้นึ ไดเ้ลย โดยเฉพาะลูกของเรา...ของคุณกบั ผม... "
เขาหยดุ เวน้ จงั หวะไปอกี เทา้ ศอกลงบนหวั เขา่ ชะโงกหนา้ เขา้ ไปหาหลอ่ น

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๖๐

"...เรามาพูดความจรงิ กนั ดกี วา่ พูดความจริง เผชิญกบั ความจรงิ ..ยงั ไง ๆ
ผมกต็ อ้ งหาทางแกป้ ญั หาเร่อื งลูกของผม..."

"คณุ จะพดู เอาแตไ่ ดไ้ ม่ได้ เดด็ ไม่ใช่ตกุ๊ ตาสาหรบั การหยบิ ฉวยหรอื ทาอะไร
งา่ ย ๆ เมอ่ื แกเกดิ แกมสี ูตบิ ตั รบอกวา่ เป็นลูกหมอนพิ ทิ ใชน้ ามสกลุ ของหมอ..."

เสยี งของการะเกดแหง้ หลอ่ นรูส้ กึ เจบ็ ปวดในลาคอเหมือนมีทรายเขา้ ไปอยู่
ภายในนน้ั

"ปล่อยใหด้ ฉิ ันเป็นแม่ของแกคนเดียวเถอะค่ะ คุณอรชุน เด็กบางคนไม่
จาเป็นตอ้ งมพี อ่ อยูด่ ว้ ยกไ็ ด"้

"แปลวา่ คุณเลกิ กบั หมอนพิ ทิ แลว้ หรอื อยา่ งนอ้ ยกค็ ดิ จะเลกิ ?"
"กอ็ าจจะตอ้ งเป็นอยา่ งนนั้ ถา้ ยงั ตกลงกนั ไม่ได"้
การะเกดรูส้ กึ เหน่อื ยทต่ี อ้ งตอบคาถามของเขา
"ดฉิ นั อยากอยูอ่ ยา่ งสงบ ๆ กบั ลูกสกั พกั ไมม่ ที งั้ หมอนพิ ทิ แลว้ ก.็ .."
"ไม่มที ง้ั ผม!"
อรชนุ พดู ตอ่ หลอ่ น ยดื กายข้นึ นงั่ ตวั ตรง พรอ้ มกบั หวั เราะดว้ ยเสียงเหมอื น
แค่น
"คุณอาจจะไม่มีหมอนิพิทได้ เพราะหมอนิพิทเขาคงไม่แครก์ บั เจา้ เด็ด
แมว้ า่ เขาจะยงั รกั ใครอ่ าลยั อาวรณ์คณุ อยู่ แต่คุณไม่มผี ม..ไม่ไดห้ รอกการะเกด ตราบ
ใดทค่ี ณุ ยงั มลี ูกชายของผมอยู่! "
อรชนุ จอ้ งมองดูหลอ่ นอยา่ งจรงิ จงั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๑

"เวน้ แต่วา่ ...ถา้ คุณจะยกลูกชายใหผ้ ม...แลว้ ...ซ่ึง...ถา้ คุณยงั รกั หมอนิพิ ท
อยูม่ าก คุณกบั หมอนพิ ทิ กอ็ าจจะม.ี ..ไดอ้ กี "

การะเกดรูส้ กึ วา่ ตวั หลอ่ นชาตงั้ แตผ่ วิ หนา้ ลงไป
หลอ่ นรูส้ กึ อยา่ งนน้ั จรงิ ๆ
ถงึ อย่างไร หลอ่ นก็เป็นผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ ถงึ จะเขม้ แขง็ อย่างไรหวั ใจของ
หลอ่ นกม็ เี ลอื ดเน้อื มคี วามรูส้ กึ มอี ารมณ์
แมจ้ ะบอกตวั เองอยูเ่ สมอว่ 'ตดั ' อรชุนออกไปแลว้ ตง้ั แต่ตดั สนิ ใจแต่งาน
กบั หมอนพิ ทิ ...แต่เยอ่ื ใยท่หี ลอ่ นตดั ท้งิ นนั้ มนั หาไดเ้ ด็ดขาดไปโดยส้นิ เชงิ ไม่ มนั ซุก
ซ่อนฝงั อยูเ่ รน้ ลกึ ภายในกนั บ้งึ
เมอ่ื เขาแสดงออกมาวา่ เขาตอ้ งการเพยี งลูกชายของเขา ความรูส้ กึ ลกึ ลา้ ของ
หลอ่ นจงึ อดสะเทอื นไม่ได้
หลอ่ นพยายามรวบรวมความมนั่ คง พยายามทาเสยี งใหเ้ป็นปกติ กลา่ วกบั
เขาว่า
"ค่ะ ดฉิ นั จะพยายามรกั ลูกใหน้ อ้ ยลง เผอ่ื วา่ จะยกแกใหค้ ุณได.้.."
หลอ่ นลุกข้นึ ยนื หนา้ เป็นปกติ ทว่าซดี จนเกอื บขาว แต่อรชนุ ไมท่ นั สงั เกต
เขาลุกข้นึ ยนื บา้ ง พดู อกี วา่
"ทห่ี มอนิพทิ โกรธกบั คณุ กเ็ พราะคงเร่อื งลูกนนั่ เอง..."
เขาถอนหายใจยาว มกี ริ ยิ าลงั เลนดิ หน่อย
"เอ..วา่ แตว่ า่ เอาจรงิ เขา้ ตาเดด็ แกจะไม่คิดถงึ แม่ของแกหรอกรึ?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๖๒

เขาสลดั ผมค่อนขา้ งแรง
เป็นกิริยาเคยชนิ ทก่ี าระเกดเคยเหน็ บอ่ ยครงั้ ในเวลาท่อี รชุนคิดอะไรไม่
ออกอยา่ งทะลุปรุโปรง่
เขามองดูการะเกด
วา่ ทจ่ี รงิ เร่อื งหมอนิพทิ นน้ั เขาลอง 'แหย'่ ดูเทา่ นน้ั เอง
พอหล่อนพูดจาเหมือนจะพยายามตดั ใจปล่อยลูก เพ่ือทาใหห้ มอนิพิท
พอใจ
เขากก็ ลบั หงดุ หงดิ และนกึ หมนั่ ไสห้ ลอ่ น
ชา่ งพดู ออกมาไดว้ า่ จะพยายามรกั ลูกใหน้ อ้ ยลง!

เมอ่ื มาลโี ผลข่ า้ มาในหอ้ ง เพราะเดก็ ชายย้อื ยดุ ฉุดหลอ่ นเขา้ มา
หลอ่ นเหน็ คณุ ผูห้ ญงิ ของหลอ่ นยนื หนา้ ซดี เหมือนจะเป็นลม
ส่วนคุณอรชุนน้ันเล่าก็ดูทาทางเหมือนโกรธ ๆ อะไรอยู่ หนา้ ตาบ้งึ ตึง
ทเี ดยี ว
พอเดก็ ชายวง่ิ เขา้ ไปหา สหี นา้ ของเขาจึงค่อยดูดีข้นึ เขายอ่ ตวั ลงรบั พ่อหนู
โอบกอดร่างเลก็ เอาไวแ้ นบแน่น
นยั นต์ าทม่ี สี ว่ นคลา้ ยคลงึ กนั มองดูกนั และกนั พรอ้ มกบั หวั เราะใหก้ นั
"พอ่ ...ลุงจะกลบั ละ...แลว้ พรุง่ น้จี ะมาหาใหม่นะลูก"
"พรุ่งน้ลี งุ มาอกี นะคบั ...นะคบั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๓

เด็กชายเรียกเขา 'ลุง' เสมอ แมใ้ นบางครง้ั เขาจะเผลอ หรือบางทกี ็จงใจ
เรยี กตวั เองวา่ 'พ่อ' แตส่ มองเลก็ ๆ ของพอ่ หนูยงั ไม่เกดิ ความสงสยั พอทจ่ี ะจดจา

"มาแน่ๆ พรงุ่ น้พี อ่ จะมาหา"
เขาพดู เบา ๆ ใส่ในหขู องลูก
ไมส่ นใจ...ความกระอกั กระอว่ นของผูเ้ป็นมารดา ไม่สนใจว่าแม่พ่เี ล้ยี งสาว
นอ้ ยนงั่ คอยจบั ตาจบั หูดูและฟงั อะไร ๆ ทผ่ี ดิ สงั เกต หลอ่ นอยูข่ า้ งประตู
การะเกดดึงลูกเอาไวไ้ ม่ใหต้ ามเขาออกไป เม่ืออรชุนบอกลาอกี ครงั้ หน่ึง
และเดนิ ออกไปจากหอ้ ง
อรชนุ เดนิ ตดั สนามเลก็ ๆ หนา้ เรอื น ไปยงั ทร่ี ถจอดอยูห่ นา้ รว้ั โปร่ง ๆ หนั
กลบั มาดูก่อนถงึ รถ ไม่เหน็ ทง้ั แมท่ ง้ั ลูก...
ความหงดุ หงดิ ท่เี กิดข้นึ เม่อื ครู่ก่อนกลบั คืนมาอกี นอกจากหงุดหงดิ แลว้
อรชนุ ยงั เกดิ ความรูส้ กึ คลา้ ยวา้ เหว่อยูใ่ นใจอย่างไรพกิ ล...
หรอื จะเป็นพราะเขา 'หลง' เดก็ ชายผูเ้ป็นเลอื ดเน้ือเช้อื ไข?. 'หลง' อย่างพ่อ
จะพงึ หลงลูกชายคนแรกของเขา..เม่อื ห่างไกลกค็ ดิ ถงึ หว่ ง กงั วล อยูต่ ลอดเวลา?

๔๙

"พ่ชี ายแกกบั เมียเขามนั อย่างไรกนั ? กจ็ ริงอยู่หรอก ท่วี ่าต่างคนต่างมี
ธุรกจิ แม่แคทเขากม็ ธี ุรกขิ องเขาท่ตี อ้ งว่ิงเตน้ ตาออก็มเี ร่อื งของตาออ แต่มนั ไปกนั
คนละทางมากไป แมว่ ่าจะไม่พูดกอ็ ดไมไ่ ด"้

"ปาไม่รู ้ คุณแม่ลองถามเจา้ ตวั ของเขาเองดูซีคะ ว่าท่จี รงิ พ่อี อกเ็ ท่ยี วจัด
เหมอื นกนั ไดย้ นิ วา่ ยุง่ ๆ อยู่กบั นกั รอ้ งคนหน่ึง เหน็ เพ่อื นพ่อี อเคยบอกวา่ พ่อี อ ไป
นอนดว้ ยเสมอ"

ปารชิ าตพิ ูดเรอ่ื ย ๆ
ดูเหมอื นจะเป็นเรอ่ื งธรรมดาสามญั ของยุคสมยั น้ี
ยุคสมยั ทส่ี งั คมของเพศค่อนขา้ งจะอิสระเสรี เร่อื งเก่ยี วกบั 'กาเม' มกั จะ
เป็นเร่อื งธรรมดา
ปารชิ าตกิ ลา่ วต่อไปวา่
"แต่พ่ีออเห็นจะไม่โง่ถึงขนาดเล้ยี งจริงจัง หรือหลงใหลจนลมื ตาไม่ข้นึ
หรอกค่ะ กค็ งเป็นแบบพอ่ี อสมยั หนุ่ม ๆ น่ะ หวอื หวาเป็นพกั ๆ"
"แม่แคทเขากน็ ่าจะรู ้ ท่จี ริงแม่กไ็ ม่อยากพูดอะไรมาก จะดูเป็นเราเขา้ ขา้ ง
ลูกชายของเรา ถา้ แม่แคทจะถอื เอาเร่อื งน้ีมาโกรธตาออมนั กไ็ ม่ถกู นกั หรอก เพราะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๕

ก่อนแต่งงานก็รูอ้ ยูเ่ ต็มอกว่าตาออมนั เป็นยงั แม่ไม่อยากคิดว่าท่แี ม่แคทมีขา่ วลือ
อะไร ๆ ข้นึ มาบา้ ง เป็นเพราะอยากแกแ้ คน้ หรือตอบโตต้ าออ"

ปารชิ าตยิ กั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"ทจ่ี รงิ พ่อี อกบั พแ่ี คทเขากอ็ อกสมกนั ยงั กบั อะไร ตอนไดแ้ ต่งงานกนั ใคร ๆ
กช็ ่นื ชม ดูเหมอื นจะโลง่ อกกนั ไปหมดทพ่ี อ่ี อพน้ จากคุณการะเกดมาได"้
หลอ่ นยกั ไหลอ่ กี ครงั้ หน่งึ
"แตก่ ารแตง่ งาน...บางทกี ไ็ มไ่ ดอ้ ยูท่ ก่ี ารเหมาะสมกนั ดว้ ยส่งิ แวดลอ้ มเพยี ง
อยา่ งเดียวหลายต่อหลายคู่ทส่ี มกนั เหมอื นก่งิ ทองบกยกตามสายตาของคนภายนอก
แตช่ วี ติ คู่ไมม่ คี วามสุข หวานอมขมกลนื บางทกี แ็ ตกรา้ วกนั ไปเลย"
ผูเ้ป็นมารดาน่งิ ไปครู่หน่งึ จงึ ปรารภวา่
"หรอื จะเป็นเพราะแต่งกนั มาหลายปีแลว้ แม่แคทไม่มลี ูก? ถา้ มีลูกผูกพนั
กนั สกั คน ทงั้ พอ่ ทงั้ แมค่ งเลกิ ตะลอน ๆ กนั ไปคนละทศิ ละทาง"
"ก็ไม่แรน้ กั หรอกค่ะคุณแม่...ปาว่าปล่อยเขาไปเร่ือย ๆ ดีกว่า เขาเป็น
ผูใ้ หญ่มากแลว้ มอี ะไรเขากพ็ ูดกนั เองนนั่ แหละ"
คุณช่นื ศรพี ยกั หนา้ ชา้ ๆ
สาหรบั คณุ ชน่ื ศรผี ูเ้ป็นมารดานน้ั ดูจะไม่เทา่ ไหร่นกั
แต่คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ ผูเ้ป็นอาสะใภข้ องปารชิ าตแิ ละอรชนุ น่สี .ิ ..
ปรารภอยา่ งเดยี วกนั กบั คุณชน่ื ศรี

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๖๖

แต่ทา้ ยท่สี ุด คุณหญงิ สิรลิ กั ษณ์แสดงความเป็นหว่ งดว้ ย หว่ งคนละอย่าง
กบั คณุ ชน่ื ศรี

"ขนื เป็นอยูแ่ บบน้ไี ม่นานกค็ งหยา่ กนั ถา้ คิดจะหย่าละกร็ ีบฟ้ องเขาเสยี ก่อน
ขนื ใหผ้ ูห้ ญิงฟ้ องละก.็ ..ตอ้ งเสยี ใหเ้ ขาเป็นลา้ น ๆ ละ ตงั้ แต่แต่งงานสนิ สมรสไม่รูต้ งั้
เทา่ ไหรต่ อ่ เทา่ ไหร่ แม่แคทน่ะเทา่ กบั มาแต่ตวั เท่านนั้ เอง"

ในกลุ่มของธุรกจิ ดูเหมอื นการแต่งงานก็จะพลอยเป็นธุรกจิ อยา่ งหน่ึงไป
ดว้ ย

"โธ่....คุณอาก.็ ..คงจะยงั ไม่ถงึ กบั หย่ากนั หรอกค่ะ"
"แลว้ จะปลอ่ ยใหเ้ขาลอื กนั ใหพ้ วกปากหอยปากปูซุบซิบนินทากนั อยูอ่ ยา่ ง
น้ลี ะรึ เรอ่ื งแม่แคทกบั นายภวู ดลน่ะ...แม่แคทไปยุโรป พ่อนนั่ ก็บนิ ตามไปอกี แลว้ ไม่
ใชเ่ รอะ?"
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณบ์ น่ ต่อไปวา่
"ยงั ไง...แต่งงานถงึ ไดเ้ฟลกนั ไปหมดทงั้ พ่ที งั้ นอ้ ง..."
หยุดชะงกั นดิ หน่อย เมอ่ื เหน็ สหี นา้ เขม้ ของหลานสาว เสไปวา่
"อาจเป็นเพราะดวงมนั ตอ้ งเป็นไปอยา่ งนน้ั เอง อยา่ งท่หี มอก่หี มอ ๆ เขา
เคยดูหนูกบั พ่อี อเอาไว"้
ยุคสมยั น้หี มอดูดวงดาวและโหราศาสตรเ์ ขา้ มาเก่ยี วขอ้ งกบั ชีวติ ประจาวนั
ของผูค้ นนบั ตง้ั แต่ระดบั สูง จนถงึ ชาวบา้ นธรรมดา ๆ...มากท่สี ุด ยง่ิ กวา่ ยุคใดสมยั
ใด!

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๗

และเมอ่ื คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณพ์ บกบั คุณช่นื ศรี
เรอ่ื งน้กี ถ็ กู นาข้นึ มาพูดอกี
"พูดก็พูดเถอะนะพ่ชี ่นื ลูกพ่ีช่ืนแต่งงานมแี ต่ขาดทนุ ตงั้ แต่หนูปาหยา่ กบั
นายดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรนน้ั แลว้ น่ีพ่อออก็ทาท่าว่าจะแตกกนั กบั เมียอีก คราวน้ีละก็....
เสยี เป็นลา้ น ๆ ละพ่ชี น่ื ลูกสะใภพ้ ่ชี ่นื น่ะ ทงั้ เก่งทง้ั เค็ม หนุ้ อยู่ในมือเขาตง้ั เท่าไหร่ต่อ
เทา่ ไหร่ ยงั กจิ การทเ่ี ขาวง่ิ เตน้ เพง่ิ ขอทาข้นึ อกี "
"ใครบอกวา่ เขาจะหย่ากนั ล่ะ คุณหริ ฉันไม่เคยไดย้ นิ ตาออพูดถงึ เร่ืองน้ี
เลย"
"ไม่หยา่ กนั วนั น้ี แต่อีกหน่อยไม่แน่นกั หรอกพ่ชี ่นื ไม่ไดย้ นิ ขา่ วบา้ งหรอก
เรอะ เร่อื งนายภวู ดลทก่ี าลงั หอมหวานทวนลมกบั ลูกสะใภข้ องพ่ชี น่ื น่ะ"
"ถา้ มเี ร่อื งเหลอื อดเหลอื ทน ตาออเขากค็ งพูดเองน่ะแหละคุณหริ เราอย่า
เพ่งิ ยงุ่ กบั เขาเลย"
"ไม่ยงุ่ ไดย้ งั ไง พอ่ ออเป็นผูส้ ืบตระกูล เป็นคนรกั ษาผลประโยชน์ของพวก
ตง้ั เจริญกิจทงั้ หมด การหย่ารา้ งกนั ไม่ใช่แต่พ่อออจะเสยี คนเดียวเม่อื ไหร่ ทกุ คนมี
สว่ นขาดทนุ ดว้ ยทงั้ นน้ั "
"คุณหรนิ ่หี ายใจเป็นเร่อื งกาไรขาดทนุ อยูต่ ลอดเวลาเชยี วนะ"
สะใภใ้ หญ่ทาเสยี งประชดสะใภร้ อง

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๖๘

"อา้ ว ก็ตระกูลน้ีตระกูลนกั ธุรกิจไม่ไปเรอะ? คุณสมบตั ขิ องนกั ธุรกิจคือ
การหายใจเป็นเร่อื งกาไรขาดทนุ ไม่ใช่เรอะเล่าพ่ชี ่นื ...จะไม่ใหน้ อ้ งพูดอะไรเสียเลยได้
ยงั ไง ลูก ๆ ของนอ้ งท่คี น...แต่งงานลว้ นแต่ไดเ้ งนิ ไดเ้ กียรติมาต่อทุนเดิมของเรา
ทงั้ นน้ั "

"เอ...สะใภข้ องพ่ี ถงึ เขาจะไม่มที นุ เดิมมาแต่เขากว็ ่งิ เตน้ กอบโกยมาใหเ้ ราที
หลงั มากอยู่เหมือนกนั นะ สญั ญาส่งของใหร้ ฐั บาล สญั ญาผูกขาดหลายอย่าง ไดต้ ่อ
ไดม้ าเพราะเขาวง่ิ เตน้ ...."

"ก.็ .ถกู ละค่ะพ่ชี น่ื ถา้ ไมม่ กี ารหยา่ รา้ งกนั กน็ บั วา่ เราไดก้ าไร.. "
"ถงึ เขาจะเกดิ หยา่ กบั ตาออ เรากไ็ มข่ าดทนุ "
คุณช่นื ศรเี นน้ เสยี ง
"เขาวง่ิ เตน้ ตดิ ต่อ เหน่อื ยกแ็ บง่ ใหเ้ขาบา้ งเป็นไรไป"
"มนั ไม่ใชแ่ ค่บา้ งน่ะซคี ะ"
"เอาเถอะ...เถาเถอะ...ถงึ ยงั ไงตง้ั เจรญิ กจิ ทเ่ี หลอื กไ็ ม่ถงึ กบั ลม้ ละลายหรอก
ถา้ เมียตาออเขาเกดิ หยา่ กบั ตาออข้นึ มา"
คุณช่นื ศรตี ดั บท
คุณช่ืนศรีตามตวั ลูกชายอยู่หลายวนั กวา่ จะไดพ้ บ เพราะเม่ือโทรศพั ทไ์ ป
ตามทบ่ี า้ น แมบ่ า้ น..ซ่งึ แคทลยี าจา้ งในอตั ราเงนิ เดอื นเดอื นละสองพนั กร็ ายงานว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๖๙

"คุณผูช้ ายไม่ใคร่กลบั มานอนบา้ นหรอกค่ะ ตง้ั แต่คุณผูห้ ญงิ ไปเมืองนอก
เหน็ วา่ บางทเี ธอกบ็ นิ ไปเชยี งใหมบ่ า้ ง ภูเกต็ บา้ ง แต่ดฉิ นั คิดว่าพรุ่งน้ีเธอคงเขา้ บา้ นสกั
พกั "

คุณช่นื ศรถี อนหายใจยาว
ดูเถดิ ...คฤหาสน์ราคาเป็นสบิ ลา้ น สรา้ งอย่างหรูหรางดงาม อุดมดว้ ยส่ิง
บารุงบาเรอความสุขพรอ้ มทุกอย่างทุกประการ แต่เจา้ ของบา้ นกลบั หน่ายท่จี ะมี
ความสขุ อยูก่ บั มนั
ความโออ่ า่ โอฬารกิ ของมนั ไมไ่ ดบ้ รรจุไวด้ ว้ ยความสุขเอาเสยี เลย
ดูเหมอื นจะมปี ระโยชนอ์ ยูแ่ ค่ไดโ้ ชวใ์ หค้ นเขา้ ชมแสดงความมหี นา้ มีตาของ
ผูเ้ป็นเจา้ ของใหผ้ ูค้ นบางหมู่บางเหล่าอจิ ฉาเลน่ เทา่ นน้ั เอง!
คณุ ชน่ื ศรโี ทรศพั ทไ์ ปถามอกี ในวนั รุ่งข้นึ กไ็ ม่ไดพ้ บลูกชาย อกี ส่วี นั เตม็ ๆ
อรชนุ จงึ ไดม้ าหามารดาทบ่ี า้ นในตอนเยน็ เขาบอกคณุ ชน่ื ศรวี า่
"ผมเพง่ิ กลบั จากฮอ่ งกงครบั คณุ แม่ พอลงจากเคร่อื งบนิ เขา้ บา้ นแลว้ ก็มาหา
คุณแม่เลย"
"ไปทาไมฮ่องกง?"
"ไปกบั พวกแบงกค์ รบั แต่กไ็ ม่เชงิ เรอ่ื งงานหรอก เทย่ี วเสยี มากกวา่ ..คุณแม่
มธี ุระอะไรกบั ผมหรอื ครบั เหน็ อนงคเ์ ขาบอกวา่ คณุ แมโ่ ทร.ถามหาผมแทบทกุ วนั "
"กอ็ ยากคยุ ดว้ ย น่เี มอ่ื ไหร่แมแ่ คทเขาจงึ จะกลบั จากยุโรปละ่ ?"
"อกี สกั หา้ หกวนั กระมงั ครบั "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๗๐

เป็นคาตอบเร่อื ย ๆ ผูเ้ ป็นมารดาพินิจพิจารณาสงั เกตดูสีหนา้ ของลูกชาย
เพอ่ื จบั ความผดิ ปกตอิ นั อาจมี ทวา่ กไ็ ม่เหน็ อะไรผดิ ปกตอิ ยูใ่ นสหี นา้ หรอื แววตา

แสดงว่าลูกชายของคุณช่นื ศรีไม่อาจรูส้ กึ รูส้ มเดือดรอ้ นอะไรจริง ๆ หรือ
มฉิ ะนนั้ กอ็ าจเกบ็ ความรูส้ กึ เอาไว้

ประการหลงั คณุ ชน่ื ศรีไม่ใคร่แน่ใจเลยว่าจะเป็นไปไดด้ ว้ ยรูจ้ กั นิสยั ใจคอ
ลูกชายดี อรชนุ ไม่ใชค่ นทจ่ี ะเกบ็ เอาไวใ้ นใจไดโ้ ดยสงบและนาน

"แม่ไดข้ ่าวมาวา่ หมู่น้ีแกกบั แม่แคทมกั จะสวนทางกนั อยู่เสมอ เหน็ ยาย
อนงคบ์ อกวา่ แกกบั แมแ่ คทแทบจะไมไ่ ดอ้ ยูบ่ า้ นพรอ้ มกนั เลย ตอนไหนแกอยู่ แม่แคท
กเ็ ผอญิ ไมอ่ ยู่ ตอนไหนแม่แคทอยู่ แกกเ็ ผอญิ ไม่อยู่ มนั ยงั ไงกนั ตาออ"

"คณุ แม่เองกพ็ ูดอยูห่ ยก ๆ วา่ เผอญิ ...ไมม่ อี ะไรหรอกครบั ผมกม็ ีธุระของ
ผม เขากม็ ธี ุระของเขา ไมใ่ ช่เรอ่ื งแปลกอะไร"

"ทาไมจะไมแ่ ปลก เป็นผวั เมยี กนั แต่ไปกนั คนละทศิ ละทาง มนั ไม่จาเป็นน่ี
ลูก ไม่ใชว่ า่ แกกบั แมแ่ คทมรี สนยิ มคนละอย่างกนั ท่ไี หน แกสองคนพอจะไปกนั ไดใ้ น
ทกุ ทาง ทกุ กรณี แตด่ ูเหมอื นแกจะจงใจปลอ่ ยเมยี ของแกเอง"

"ผมไม่อยากเอาเปรยี บเขา..."
ลูกชายตอบเร่อื ย ๆ
"แคทเขากค็ งกลุม้ ใจอะไรบางอยา่ งของเขาเหมอื นกนั ..."
"กลุม้ อะไร...?"
มารดามองหนา้ ลูกชายครูห่ น่งึ แลว้ กอ็ ทุ านเหมอื นเพ่งิ ฉุกใจคดิ ข้นึ มาได้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๑

"ออ๋ ...คงเร่อื งไม่มลี ูกกบั เขาสกั ทลี ะซ.ี ..."
คณุ ชน่ื ศรยี ้มิ นอ้ ย ๆ
"มนั น่าจะเป็นความผิดของแกต่างหาก...หรอื วา่ ...เอ๊ะ! ตาออ แกกลบั ไปมี
อะไรยงุ่ ๆ กบั แม่การะเกด เมียหมอนิพิทเขาอีก? ตอนน้ีหมอนิพิทเขาไม่อยูเ่ สียดว้ ย
แลว้ เดก็ นนั้ ...ตาหนูนนั่ แกกเ็ คยบอกวา่ เป็นลูกของแก...ตาออ...เออ..จริงซีนะ แม่เคย
ไดย้ นิ ใครกไ็ ม่รู ้ พดู แวว่ ๆใหเ้ขา้ หูอยูเ่ หมอื นกนั เร่อื งน้ีน่ะ...

๕o

หญิงสูงอายุท่ียงั ดูสมยั ใหม่ สะสวย กระฉับกระเฉงน้ัน คอื มารดา ของ
อรชนุ จรงิ ๆ เธอกาลงั ลงจากรถยนตอ์ นั เป็นพาหนะท่หี นา้ ประตูบา้ น

การะเกดแปลกใจ และออกจะต่นื เตน้ อยูข่ ณะทเ่ี ดนิ ออกไปรบั คุณชน่ื ศรี
ธรรมดาหญิงผูน้ น้ั ไม่ใคร่จะวุ่นวายกบั เร่อื งส่วนตวั ของใคร แมแ้ ต่ลูกของ
ตวั เอง เม่ืออรชุนหมน้ั กบั หลอ่ นก็รบั รูอ้ ย่างสงบกว่าทุกคน ทงั้ ทน่ี ่าจะเป็นคนโวยวาย
กวา่ คนอ่นื ใดในสกลุ 'ตง้ั เจรญิ กจิ '
เม่อื อรชุนแยกทางกบั หล่อน การะเกดก็ไม่ไดพ้ บปะกบั คุณช่ืนศรีอีกเลย
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์กบั ปาริชาติเป็นผูม้ าขอแหวนหมน้ั คืนจากหล่อน...หรอื ...จะพูดให้
ถกู ขอ 'ซ้อื ' คืน!
หลอ่ นเช่อื วา่ มารดาของอรชนุ คงไม่ไดม้ สี ว่ นยงุ่ เก่ยี วดว้ ย
หญงิ เศรษฐผี ูม้ นี ิสยั ไมจ่ นุ้ จา้ นกบั ใครเลยดงั น้ี ออกจะหายากอยูไ่ มน่ อ้ ย
การะเกดไมเ่ คยลงั เลเลยท่จี ะบอกตวั เองวา่ หลอ่ นรกั จะนบั ถอื คุณหญงิ ช่นื
ศรดี ว้ ยใจจรงิ
ผูส้ ูงดว้ ยเกยี รตแิ ละวยั บางคนนน้ั หลอ่ นจาตอ้ งยกมือไหวต้ ามระเบยี บอนั
ดงี ามของสงั คมไปอยา่ งนน้ั เอง!

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๓

"การะเกดเป็นไงบา้ งหนู ไม่ไดพ้ บกนั เสยี นาน ตงั้ แต่นยั น์ตาหมอนิพิทหาย
แลว้ "

คณุ ช่นื ศรที กั ทาย นยั นต์ ามองเลยเขา้ ไปในบา้ นเหมอื นมองหาอะไรสกั อยา่ ง
ใช่...คุณช่นื ศรมี องหาเด็กชายผูซ้ ่งึ อรชนุ บอกอยา่ งหนกั แน่น และแน่แกใจ
วา่ เป็นหลานยา่ ของคุณช่นื ศร!ี
"เชญิ คุณขา้ งในซคี ะ"
หลอ่ นเรยี กคุณชน่ื ศรวี า่ 'คุณ' เหมอื นคนอ่นื ๆ ในบา้ น แมห้ มนั้ กบั อรชุน
แลว้ กก็ ระดากเกนิ กวา่ จะเปลย่ี นจาก 'คุณ' เป็น 'คุณแม่'
คณุ ช่นื ศรเี ป็น 'คุณ' ของคนในบา้ นมาแต่ไหนแต่ไรและก็พอใจเพียงแค่น้ี
การบญุ การกศุ ล คุณชน่ื ศรบี รจิ าคเป็นจานวนแสน แตไ่ ม่เคยด้นิ รนอยากเป็นคุณหญิง
เพราะการบรจิ าคนน้ั
เพราะฉะนนั้ คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์สะใภเ้ลก็ จงึ เป็นคณุ หญงิ เพยี งคนเดยี ว
คุณช่นื ศรีเดินนาหนา้ หญิงผูซ้ ่งึ เกอื บจะไดเ้ ป็นลูกสะใภข้ องเธออยู่รอมร่อ
แลว้ อดถามไม่ไดว้ า่
"ลูกชายไปไหนเสยี ละ่ จ๊ะ?"
"นอนกลางวนั ค่ะ ประเดยี๋ วกค็ งต่นื "
"ออ้ ...ถา้ ยงั ไงละกเ็ หน็ จะตอ้ งขอพบสกั หน่อย ไม่ไดเ้ หน็ มานานเหมอื นกนั
เหน็ เมอ่ื ตอนเกดิ ดูน่ารกั น่าเอน็ ดูเหลอื เกนิ "
เสยี งของคณุ ช่นื ศรเี รยี บ ๆ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๗๔

สญั ชาตญาณบางอยา่ งบอกใหก้ าระเกดค่อนขา้ งจะแน่ใจว่า คุณช่นื ศรรี ูเ้ ร่อื ง
ทกุ อยา่ งจากอรชนุ แลว้ !

หลอ่ นอดคิดและถามตวั เองไม่ไดว้ า่ คุณชน่ื ศรจี ะมาแบบไหนกนั แน่?
ขณะท่ีหล่อนครุ่นคิด ดูเหมือนคุณช่ืนศรีเองก็กาลงั คิดหนกั เช่นกนั ...
การะเกดไม่ใช่ผูห้ ญงิ ซ่งึ ใครจะพูดใหโ้ อนออ่ นหรือคลอ้ ยตามไดง้ า่ ย ๆ
หลอ่ นมคี วามคดิ อา่ นและดูเป็นตวั ของตวั เอง
คุณช่ืนศรีถามตวั เองว่า น่ีจะเร่ิมตน้ กบั การะเกดอย่างไรดีจึงจะถึง
จุดประสงค.์ ..ทค่ี ุณชน่ื ศรตี งั้ ใจมาพดู กบั หลอ่ น?
"แปลกใจไหมทจ่ี ู่ ๆ ฉนั กม็ าหาหนู การะเกด?"
คณุ ช่นื ศรถี าม หลอ่ นย้มิ ตอบรบั เพยี งคาเดยี วสน้ั ๆ ว่า
"ค่ะ"
"กเ็ หน็ จะตอ้ งพูดกนั เสยี ก่อนวา่ อะไรกต็ ามท่ฉี นั จะพูดกบั หนู บางอย่างหนู
คงไม่คิดวา่ ฉนั เกนิ เลยกบั เรอ่ื งส่วนตวั ของหนู เพราะวา่ ท่จี รงิ ...ถงึ เป็นเร่อื งส่วนตวั ของ
หนู แตม่ นั บงั เอญิ มาเกย่ี วขอ้ งกบั ลูกชายหลานชายของฉนั "
หนา้ ตาของคณุ ชน่ื ศรเี ป็นปกติ เม่อื พนิ ิจดูหนา้ เรยี วซ่งึ ค่อนขา้ งผอมลบี กวา่
ในตอนทห่ี ลอ่ นยงั สาว ๆ อยู่
"...ตาออเขาบอกฉันวา่ หนูยอมรบั กบั เขาแลว้ วา่ ตาเด็ดเป็นลูกชายของเขา
ไมใ่ ชล่ ูกของหมอนพิ ทิ !"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๕

ไม่มีเสียงตอบจากการะเกดในทนั ที หลอ่ นน่ิงอ้ึง สีหนา้ ดูเผือดขาวลงไป
แลว้ กก็ ลบั แดงผดิ ปกติ

คุณชน่ื ศรนี ่งิ รอคาตอบคร่งึ อึดใจ ขณะนนั้ กพ็ ิศดูหญงิ ตรงหนา้ ดว้ ยแววตา
แสดงความเหน็ ใจ

ยงั ...คุณชน่ื ศรกี เ็ หมอื นคนอ่นื ๆ คอื ยงั ไม่รูเ้ หตุผลแทจ้ ริงของการแยกทาง
กบั อรชนุ ของการะเกด

คดิ เหมอื นทกุ คน...คือ 'ค่า' ของอรชุนสูงกวา่ การะเกด จึงดูน่าจะเป็นฝ่าย
ผละไปจากการะเกดมากกวา่

เสียงของคุณช่ืนศรี เม่ือถามต่อไปจึงฟงั ดูอ่อนโยนและเหน็ อกเห็นใจ
ลูกสะใภ้ "นอกกฎหมาย' ยง่ิ นกั !

"ทาไมหนูไมบ่ อกตาออใหร้ ู?้ "
การะเกดน่งิ ตดั สนิ ใจอยา่ งรวดเรว็
หลอ่ นคิดวา่ หลอ่ นควรบอกคุณช่นื ศรใี หร้ ูถ้ งึ ความจรงิ คุณช่นื ศรดี ูจะเป็น
คนคนเดยี วทค่ี งเขา้ ใจหลอ่ น
แมว้ า่ โดยปกติคุณช่นื ศรีจะไม่ใช่คนเอาเร่อื งเอาราวอะไรกบั ใคร แต่เท่าท่ี
หลอ่ นรูจ้ กั และสงั กต คุณชน่ื ศรไี มเ่ คยเป็นคนตดั สนิ คนอยา่ งผวิ เผนิ
คุณชน่ื ศรถี ามตอ่ ไปอกี ดว้ ยเสยี งทน่ี ุ่มนวลกว่าเดิ
"หรอื วา่ หนูเพ่งิ จะมารูเ้อาทหี ลงั ?"
"ไม่ใชห่ รอกค่ะ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๗๖

คราวน้ีการะเกดตอบทนั ที
หลอ่ นตดั สนิ ใจแลว้
"เพราะดฉิ นั ตอ้ งการใหเ้ป็นไปอยา่ งนน้ั ...."
สายตาของคณุ ช่นื ศรแี สดงความฉงนฉงาย
"อะไรจ๊ะ? แต่งงานกบั หมอนพิ ทิ ทงั้ ๆ ทม่ี .ี ..เออ้ ...สายโลหติ ของตาออ...เอ
...ขอโทษเถอะนะ ถา้ ฉนั จะพูดอะไรเหมอื นลว่ งเกนิ หนู"
"ไมเ่ ป็นไรหรอกค่ะ"
เป็นครง้ั แรกทค่ี ณุ ชน่ื ศรเี หน็ นา้ ตาของผูห้ ญิงทเ่ี ธอรูส้ ึกอยู่ตลอดเวลาว่าเป็น
คนแขง็
แต่มนั กเ็ พยี งคลอคลองปรม่ิ อยูใ่ นดวงตา แค่นนั้ เอง
ไม่ใช่ลกั ษณะของความเศรา้ โศกเสยี ใจดว้ ยซา้ ไป ดูเหมือนจะเป็นลกั ษณะ
ของความซาบซ้งึ เสยี มากกวา่
สายใยของจิตใจต่างโนม้ นา้ วเขา้ หากนั ดว้ ยความเมตตาของฝ่ายหน่ึง กบั
ความรกั และนบั ถอื ของอกี ฝ่ายหน่งึ
"คุณจะเขา้ ใจอยา่ งไรกส็ ดุ แลว้ แต่เถอะค่ะ... "
นา้ ตาทค่ี ลอคลองอยูเ่ หอื ดแหง้ หายไปเองดว้ ยความใจแขง็ ของการะเกด
"ความจริงท่ดี ฉิ นั จะเรยี นใหท้ ราบกค็ ือ ดิฉันตงั้ ใจใหท้ กุ อย่างเป็นไปอย่าง
นน้ั หมอนิพิทจาเป็นท่จี ะตอ้ งมดี ฉิ นั ยง่ิ กวา่ คุณอรชุน สาหรบั คุณอรชุน...ดิฉนั คิดวา่
ดฉิ นั กไ็ ดใ้ หเ้ธอแลว้ เทา่ ทผ่ี ูห้ ญงิ จะใหแ้ ก่ผูช้ ายทต่ี วั รกั ได!้ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๗

สายตาของหญงิ ตา่ งวยั ทง้ั คู่ประสานกนั น่งิ
ต่างกอ็ นั้ อ้งึ ดว้ ยกนั ไปอดึ ใจหน่งึ
และดูเหมอื นจะถอนใจยาวออกมาพรอ้ ม ๆ กนั
นยั นต์ าของคณุ ชน่ื ศรแี สดงวา่ เช่อื หลอ่ น!
ผูใ้ หญแ่ ละ 'คน' แบบน้สี ทิ ก่ี าระเกดกลวั นกั กลวั ใจของหลอ่ นจะไม่แขง็ พอ
กบั คนแบบน้ี
คนท่เี หน็ คนเป็น 'คน' เช่อื ในเกยี รตขิ องผูอ้ ่นื โดยไม่คานึงถงึ ฐานะและ
ภาวะแวดลอ้ ม!
"ขอถามอกี นดิ เถอะ หนู รูก้ อ่ นหรอื รูท้ หี ลงั การแตง่ งาน?"
"ดฉิ นั ..."
ผวิ หนา้ ของการะเกดแดงเขม้ ข้นึ
"ดฉิ นั ตดั สนิ ใจแลว้ วา่ จะแต่งงานกบั หมอนพิ ทิ ถงึ ได.้..เออ้ ..."
หลอ่ นเวน้ จงั หวะนิดเดยี วเท่านน้ั เอง แลว้ จึงพูดต่อไปอย่างรวดเร็วไม่เวน้
จงั หวะใหค้ วามอายแทรกจนไม่กลา้ พูด
"ตดั สนิ ใจตามใจคุณออ...ถา้ จะพูดไปก็ตามใจตวั ดฉิ ันเองดว้ ย คนอ่นื ๆ
อาจเหน็ วา่ ดฉิ นั ทาผดิ แตด่ ฉิ นั เป็นปถุ ชุ นธรรมดา อยากมคี วามสุขอยากสมหวงั แต่ก็
ไม่รูจ้ ะท้งิ ใหค้ นทเ่ี ขาทกุ ขท์ รมานเพราะตวั ทนทกุ ขอ์ ยู่คนเดียวไดย้ งั ไง...ใช่ค่ะ ดิฉันกะ
เกณฑใ์ ห้ ทุกคน ไดใ้ นส่งิ ทต่ี วั ปรารถนา แมแ้ ต่ตวั ของดิฉันเอง...ทง้ั คุณออ ทงั้ หมอ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๗๘

ทง้ั ดฉิ นั ..หลงั แต่งงาน ดฉิ นั รอจนกระทงั่ แน่ใจวา่ มอี ะไรเกิดข้นึ ...ตวั แทนของคุณออ
..."

การะเกดย้มิ ปากของหล่อนสนั่ เลก็ นอ้ ย น้าตาร้นื อยู่ในหน่วยตาอกี ครงั้
หน่งึ

"ดฉิ นั คิดวา่ ดฉิ นั มตี วั แทนของคนทด่ี ฉิ นั รกั คิดวา่ ลูกไดพ้ ่ออยา่ งหมอนิพทิ
ลูกกค็ วรจะภูมใิ จ แมว้ า่ พ่อจะตาบอด และถงึ แมว้ า่ หมอนิพทิ จะรูภ้ ายหลงั หมอก็คงใจ
กวา้ ง คงเหน็ ใจดฉิ นั บา้ ง...ทกุ คนได้ แตท่ กุ คนกเ็ สยี เหมอื น ๆ กนั ...."

หลอ่ นเนน้ สองประโยคหลงั เนน้ ตอ่ ไปวา่
"ไม่มใี ครได้ เพยี งอยา่ งเดยี ว..."
ภายในหอ้ งนนั้ เงยี บสงบจรงิ ๆ บรรยากาศดูอ้งึ อน้ั ไปอกี วาระหน่งึ
มือของคุณช่ืนศรเี อ้ือมไปกุมมืออีกฝ่ ายหน่ึงไว้ สมั ผสั นัน้ แน่นกระชบั ...
ถา่ ยทอดความรูส้ กึ อ่อนโยนดว้ ยความเหน็ ใจ และเขา้ ใจไปยงั อกี ฝ่ายหน่งึ
ถา้ หลอ่ นอ่อนแอกว่าน้ีสกั นิด การะเกดอยากโผเขา้ กอดหาความอบอ่นุ ท่ี
หลอ่ นขาดแคลนมานานจากสตรผี ูท้ รงคุณธรรมผูน้ ้ี
"โธ่เอ๋ย...ฉันไม่เคยรูอ้ ะไรแจ่มแจง้ มาก่อนเลย ตอนนน้ั อยู่ ๆ ก็บอกเลิก
หมนั้ กนั ฉนั บอกตรง ๆ วา่ ฉนั ไมไ่ ดเ้ป็นคนจดั การให้ เม่อื จะหมน้ั จะรกั กนั ก็ไม่วา่ อะไร
เม่ือจะเลกิ รากนั ก็เป็นเร่ืองของตาออกบั หนูสองคน ตาออเขาก็ไม่บอกไม่พูดอะไร
ทง้ั นนั้ วง่ิ หนีไปเมอื งนอกเสียน่ี...พูดกพ็ ูดเถอะ นิสยั ตาออกบั ผูห้ ญงิ น่ะ รกั ง่าย เบอ่ื
งา่ ย..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๗๙

"ค่ะ ดฉิ นั เองกค็ ิดวา่ แลว้ ในทส่ี ดุ คุณออก็คงเบอ่ื แลว้ ก็คงลมื ดฉิ ัน เพราะ..
อยา่ งคุณออจะหาภรรยาทด่ี วี เิ ศษอย่างไรกค็ งหาได"้

เสยี งหลอ่ นเรยี บรอ้ ยและจรงิ จงั
คณุ ช่นื ศรพี ดู ตรง ๆ วา่
"เม่อื แรกฉนั กค็ ิดอยา่ งทห่ี นูคิดเหมอื นกนั แต่มาหลงั ๆ น่ีออกจะไม่แน่ใจ
นกั วา่ ตาออจะตดั คู่หมนั้ เกา่ ของเขาไดข้ าดจริง ๆ ทเ่ี หน็ ๆ น่ะเขาก็ตามเอ้อื เฟ้ือห่วงใย
หนูกบั หมอนพิ ทิ อยูต่ ลอดเวลาไม่ไปรึ?"
คณุ ช่นื ศรถี อนหายใจยาว
"แลว้ ไงจ๊ะ หมอนิพทิ เพ่งิ จะมาสงสยั เร่อื งลูก ตอนท่นี ยั นต์ าหายแลว้ น่ีใช่
ไหม? เหน็ ตาออบอกว่า หมอไปด่าตาออว่า ไม่รบั ผดิ ชอบยดั เยยี ดใหห้ มอเป็น พ่อ
แทนอะไร ๆ ทานองนนั้ "
"หมอไม่ฟงั และไม่ตอ้ งการเหน็ ดิฉันเป็นผูเ้ สยี สละเพ่อื เขา หมอคิดในแง่
ของคนทป่ี ระเมนิ ค่าของตวั เองไวส้ ูงและตีค่าของคนอ่นื ตา่ หมอคิดวา่ คุณอรชนุ เบ่อื
ดฉิ นั ดฉิ นั หมดหนทางหาพอ่ ใหล้ ูก กเ็ ลยตอ้ งหลอกคนตาบอด"
ย้มิ จาง ๆ ของการะเกดดูหยนั นิด ๆ สมเพชหน่อย ๆ ไม่แน่นกั วา่ เป็น
ความรูส้ กึ ต่อตวั เอง หรอื ตอ่ หมอนพิ ทิ ...
คุณช่นื ศรกี าลงั จะพดู อะไรต่อไป พอดไี ดย้ นิ เสยี งใส ๆ ของเด็กชายหวั เราะ
คิกคกั ออกมาจากหอ้ งขา้ งใน
ปากของคุณชน่ื ศรจี งึ เผยอคา้ งอยูแ่ ค่นน้ั เอง

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๘๐

เหลยี วไปมองตามเสยี งดว้ ยนยั นต์ าเป็นประกายแจ่มใสข้นึ มาทนั ท.ี ..

๕๑

"แมไ่ ปหาแม่การะเกตกบั ลกู ชายของแกมา"
เสยี งของคุณชน่ื ศรเี ร่อื ย ๆ ตามธรรมดา แตล่ ูกชายคุณช่นื ศรซี ่งึ ยนื อยูห่ นา้
เคานเ์ ตอรใ์ นหอ้ งนงั่ เลน่ อนั โอฬารหนั ขวบั มาทางมารดาทนั ที
"เม่อื ไหรค่ รบั คณุ แม่?"
ทงั้ เสียง ทงั้ ทา่ ทาง กระตอื รอื รน้ ตน่ื เตน้
แมผ้ ูเ้ ป็นแม่จะค่อนขา้ งห่างเหนิ กบั ลูก ๆ เพราะความสมบูรณ์ไปเสียทุก
อยา่ งกย็ งั รูส้ กึ เหมอื นกบั ว่า อรชนุ กลบั ถอยหลงั ไปเป็นอรชนุ เมอ่ื ครง้ั ยงั ไม่แตง่ งาน
กระตอื รอื รน้ และใจรอ้ นเกอื บจะทกุ เร่อื ง
"เม่อื สองวนั มาน่เี อง..."
คุณช่นื ศรอี ดนึกไปถงึ ภาพเด็กชายน่าเอ็นดู ผมเผา้ ผวิ พรรณ สนั จมูกและ
นยั นต์ าไมผ่ ดิ เพ้ยี นจากอรชนุ เมอ่ื เดก็ ๆ ไมไ่ ด้
ในทนั ทที ่เี หน็ และสมั ผสั เดก็ นอ้ ยผูน้ นั้ สายใยของสายโลหติ เดียวกนั ก็ดู
เหมอื นจะเช่อื มโยงคุณช่นื ศรกี บั พ่อหนูเอาไวแ้ นบแน่น
ทาใหค้ ณุ ชน่ื ศรเี กดิ ความรกั และอาทรอยา่ งลกึ ซ้งึ
แต่คณุ ช่นื ศรเี ป็นผูใ้ หญผ่ ูร้ ูจ้ กั สงบ และสงวนอารมณ์ตลอดจนทา่ ที คุณช่นื
ศรจี ึงไม่ไดแ้ สดงความรกั และอาทรออกมานอกหนา้ นกั
"แกคงไมค่ ดิ วา่ แมย่ งุ่ หรอกนะ ตาออ"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๘๒

"คุณแมไ่ ม่เคยยงุ่ เร่อื งของผมมาก่อนเลย ถา้ คุณแม่จะยุ่งเร่อื งน้ีบา้ ง ผมก็
เตม็ ใจเพราะผมเช่อื วา่ ยงุ่ ของคุณแม่ตอ้ งเป็นเร่อื งดี ไม่ว่ากบั ใครทง้ั ส้นิ ผดิ กบั ยุง่ ของ
คนอน่ื ๆ อยา่ งเชน่ อาหร"ิ

อรชนุ สง่ เครอ่ื งดม่ื ออ่ น ๆ ใหม้ ารดา ถามอยา่ งคนใจรอ้ นวา่
"เขาบอกคุณม่วา่ ยงั ไงบา้ งครบั โดยเฉพาะเร่อื งลูก...คุณแม่ไม่สงสยั ใช่ไหม
ครบั วา่ ไมใ่ ชล่ ูกผม?...ผมอยากรูน้ ิดเดยี วเท่านนั้ .....วา่ "
อรชนุ หยุดเวน้ จงั หวะเลก็ นอ้ ย
"เขารูห้ รอื เปลา่ วา่ เขากาลงั จะมลี ูกกบั ผม ตอนแตง่ งานกบั หมอนพิ ทิ ?! "
"แมค่ ดิ วา่ เขาตงั้ ใจเสยี ดว้ ยซา้ ไป ตาออ!"
"ผมไม่เขา้ ใจ"
"แม่เองกไ็ มเ่ คยคดิ วา่ จะมผี ูห้ ญงิ คนไหนคิดทาตวั เป็นพระพรหมเสียเอง...
พดู งา่ ย ๆ เขาตง้ั ใจทาในทุกส่งิ ทุกอย่าง มีลูกกบั แก.... เลกิ กบั แก แลว้ กแ็ ต่งงานกบั
หมอนพิ ทิ !"
"คณุ แมเ่ ช่อื เขารคึ รบั ?"
"ความเช่อื ของแม่อยูท่ ่แี ก ตาออ...แกบอกแม่ว่าแกไม่ไดเ้ ป็นฝ่ ายเลกิ จาก
เขา แต่เขาเลกิ จากแก"
คุณช่นื ศรรี ะบายลมหายใจยาว
"แม่เองก็ไม่เคยคิดว่าจะมีคนคิดอย่างน้ี ทาอย่างน้ี...เขารกั แก แลว้ ก็รกั
ตวั เองดว้ ย แต่ในขณะเดียวกนั เขากม็ ีมโนธรรมเกินกว่าท่จี ะปล่อยใหห้ มอนิพิทซ่ึง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๓

นยั นต์ าบอดเพราะเขาตอ้ งรบั กรรมอยู่คนเดยี ว...คนบางคน 'บาง' ต่อมโนธรรมและ
ความละอายต่อบาป กลวั นรกกลวั บาปในใจของตวั คนประเภทน้ีเม่อื ก่อน ๆ ไม่ใช่
ของแปลก ปจั จบุ นั น่ตี ่างหากทก่ี ลายเป็นของแปลก เร่อื งแปลก ปจั จุบนั ทม่ี ีคนเหน็ แก่
ตวั ขาดหริ ิโอตปั ปะกนั มากมาย เพราะในการกระทาของแม่การะเกดจึงดูผดิ ธรรมดา
แลว้ กย็ ากทใ่ี ครจะเชอ่ื อยา่ งแมเ่ ช่อื แมแ้ ต่ตวั หมอนพิ ทิ เองก็เถอะ..."

คณุ ช่นื ศรมี องหนา้ ลูกชายอยา่ งพจิ ารณา
"เพราะทกุ คนตรี าคาของแกสูงกวา่ แม่การะเกดไปเสียหมด!"
"ครบั ใช่ แมแ้ ต่ตวั ของผมเอง"
เป็นคาตอบจากปากลูกชายคุณช่นื ศรี หลงั จากทเ่ี ขาน่งิ อ้งึ ไปครูห่ น่งึ

มโนสานึกของอรชนุ ยอ้ นกลบั ไปนึกถงึ ภาพเมอ่ื ๕-๖ ปีกอ่ น
ทบ่ี า้ นของการะเกด ซง่ึ ขายไปแลว้ และเขาเป็นผูร้ บั ซ้อื เอาไว.้..
ทช่ี ายทะเลแถวบางละมงุ
เขาเคยสงสยั ว่า ทาไมอยู่ ๆ การะเกดท่เี คยเล่นเน้ือเล่นตวั กบั เขานกั หนา
ถงึ ไดเ้กดิ 'ยอม' ข้นึ มางา่ ยๆ
เคยคิดในขณะนน้ั ดว้ ยซา้ ว่าไป ๆ ม าๆ หลอ่ นก็คงเหมือนเขา คือคิดวา่ ...
ไมจ่ าเป็นตอ้ งรอถงึ วนั แตง่ งาน
ลแุ กอานาจความรกั และอารมณบ์ วกกบั ความใคร่...วา่ งน้ั เถอะ!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๘๔

เคยรูส้ กึ เกอื บจะดูแคลนหล่อนในขณะนนั้ ดว้ ยซา้ ไป ทง้ั ๆ ทร่ี กั หล่อนจบั
ใจ...รูส้ กึ วา่ ...ในทส่ี ดุ หล่อนก็คือผูห้ ญงิ เหมือนผูห้ ญงิ อ่นื ๆ ทต่ี อ้ งพ่ายแพน้ ายอรชุน
วนั ยงั คา่ หากเขาตอ้ งการ

อรชนุ นึกอยากเตะตวั เองเป็นกาลงั เม่อื ความรูส้ กึ ของตวั เองในตอนนนั้ ผ่าน
แวบเขา้ มาในมโนสานึก!

เสยี งมารดาพูดเร่อื ย ๆ ต่อไปวา่
"แม่การะเกด เขาคิดวา่ ตวั เขาเป็นพระพรหมเสยี เอง เขาจดั ใหท้ กุ คนไดใ้ น
ส่งิ ทอ่ี ยากได้ แกไดต้ วั เขา หมอนพิ ิทไดแ้ ตง่ งานกบั เขา เขาไดล้ ูกทเ่ี กดิ จากแก โดยกะ
เกณฑจ์ ะใหห้ มอนิพทิ เป็นพ่อของเด็ก..แต่เพราะเขาไมใ่ ช่พระพรหม เรอ่ื งมนั ถงึ ไดผ้ นั
แปร ไมเ่ ป็นอยา่ งทเ่ี ขาหวงั เอาไว้ ... "
อรชนุ นิฟงั เงยี บ ๆ แต่คุณช่นื ศรรี ูว้ ่าอารมณ์ของลูกชายนนั้ อ่อนไหวและผนั
แปรอยูเ่ ร่อื ย ๆ จากดวงตาของเขา
คุณช่นื ศรพี ูดต่อไปอกี ว่า
"ถงึ ยงั ไงเร่ืองมนั ก็แลว้ ไปแลว้ เดีย๋ วน้ีความสาคญั มนั อยู่ท่เี ด็กซ่ึงไม่รู ้
อโี หน่อเี หน่ดว้ ยเพยี งคนเดยี ว...หมอนิพทิ รงั เกยี จเด็ก แกกลายเป็นหอกขา้ งแคร่ของ
เขาตงั้ แต่รูว้ ่าไม่ใช่ลูก...บางทถี า้ การะเกดเขายอม ก็อาจขอมาเป็นลูกกบั แม่แคทได้
บางทหี มอนพิ ทิ กบั การะเกดเขาอาจจะคนื ดกี นั ได้ ถา้ ไมม่ หี นามยอกอกอยู"่
ความรูส้ กึ ของอรชนุ รอ้ นวูบวาบ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๕

แต่แรกกต็ อ้ งการเพยี งลูก...เลอื ดเน้อื เช้อื ไขของเขา...ทวา่ เม่อื ไดร้ ูแ้ น่แกใจ...
ความตอ้ งการของมนุษยป์ ถุ ชุ นกเ็ พ่มิ มากกวา่ นนั้

ไมอ่ ยากไดแ้ ตเ่ พยี งลูกเสยี แลว้ !
คาพูดของมารดาทว่ี า่ 'บางทหี มอนิพิทเขาอาจกลบั มาคืนดีกบั แม่การะเกด'
เหมอื นมอี ะไรบางอยา่ งแทงแปลบปลาบอยูใ่ นความรูส้ กึ
ความเร่อื ยเฉ่ือยนนั้ ไม่ใช่นิสยั อนั แทจ้ ริงของอรชุน หากเกิดจากความเบอ่ื
หน่าย ความผดิ หวงั แลว้ กเ็ ลยกลายเป็นเรอ่ื ย ๆ เนอื ย.ๆ...
เม่อื มอี ะไรมากระตนุ้ ใหเ้ กิดความทะยานอยาก กก็ ระตือรอื รนั ไปพกั หน่ึง
อยา่ งผูห้ ญงิ บางคนทเ่ี ขาไปหาไป 'มวั่ ' อยูก่ บั หลอ่ นในเวลาทช่ี วี ติ 'เซง็ ' มาก ๆ
แตข่ ณะน้ี ดูเหมอื นนิสยั วูว่ ามใจรอ้ นของอรชุนคนเก่าจะกลบั คืนมาอีกครงั้
หน่งึ !

อรชนุ ขบั รถปราดออกจากบา้ นมารดา หลงั จากส่งคุณช่นื ศรเี รียบรอ้ ย..เวลา
เกอื บสามทมุ่ แลว้ แตอ่ รชนุ ไมห่ ยดุ ยง้ั คิดถงึ กาลควรไม่ควร

ไมห่ ยุดยง้ั รออะไรทง้ั นน้ั
ในเม่อื ความสงสยั เคลอื บแคลงต่าง ๆ มนั กระจ่างแจ่มชดั ออกไปอย่างน้ี
แลว้
เขาอยากรูน้ กั วา่ หลอ่ นจะพดู กบั เขาวา่ อย่างไร?

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๘๖

บา้ นหลงั นอ้ ย สงบเรียบขณะทเ่ี ขาไปถึง มาลพี ่เี ล้ยี งเด็กชายเด็ดทาหนา้
แปลกใจเมอ่ื วง่ิ มาเปิดประตใู หห้ ลงั จากทเ่ี ขากดออดเรียก

แตแ่ ลว้ หลอ่ นกย็ ้มิ ตามมารยาท
"มาหาคณุ เกดหรอื คะ เชญิ ซคี ะ"
หลอ่ นตอ้ งเสยี เวลาว่งิ เขา้ ไปเปิดประตูหอ้ งรบั แขกจากทางหลงั บา้ น อรชุน
ไดย้ นิ เสยี งการะเกดถาม แลว้ กเ็ งยี บ
พอเขาโผลเ่ ขา้ ไปในหอ้ งรบั แขก การะเกดก็เดนิ ออกมาจากทางดา้ นใน ท่ี
จรงิ หลอ่ นคงแปลกใจมากอยูเ่ หมอื นกนั แต่เหน็ จะสงบระงบั เอาไวไ้ ด้ ดว้ ยสีหนา้ และ
ทา่ ทางเป็นปกติ
"มธี ุระอะไรหรอื คะ คณุ อรชนุ ?"
เสยี งและทา่ ทางทอ่ี รชนุ คดิ เขา้ ขา้ งตวั เองวา่ หล่อน 'พยายาม' ทาห่างกนั ยวั่
ยุอารมณข์ องเขาใหพ้ ลงุ่ พลา่ นข้นึ มา
เหมอื นเมอ่ื ครง้ั ก่อนไม่มผี ดิ
"คุณน่ะบา้ การะเกด...บา้ !...รูไ้ หม?"
เขาจอ้ งมองดูหนา้ หลอ่ นในขณะทก่ี าระเกดอน้ั อ้งึ อย่างคาดไม่ถงึ ว่าจู่ ๆ เขา
กจ็ ะ 'เลน่ งาน' หลอ่ นดว้ ยวาจาอนั รุนแรง
หล่อนออกจะเกรงกิรยิ าท่าทางแบบเดยี วกบั อรชุนสมยั ก่อนอยู่ครามครนั
เหมอื นกนั
เกรงความไมแ่ ครอ์ ะไรของเขา หากมงุ่ มนั่ ทจ่ี ะทาอะไรข้นึ มา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๘๗

การทจ่ี ู่ ๆ เขามาหาหลอ่ นในเวลาน้ี เตอื นใหห้ ลอ่ นควรเกรง
การะเกดยงั พดู อะไรไม่ออก เขากพ็ ูดต่อไปอย่างรวดเรว็ นยั น์ตายงั จบั จอ้ ง
มองเขา้ ไปในดวงตาหลอ่ น
"คณุ น่ะบา้ !"
เขายา้ อกี ครงั้ หน่งึ
"บา้ ทท่ี าอะไรใหม้ นั ยงุ่ เหยงิ ไปหมด เหน็ ชวี ติ คนเป็นส่งิ ทค่ี ุณจะปนั้ ใหเ้ ป็นไป
ตามใจคุณ ไม่วา่ ชวี ติ ของตวั คุณเอง ของผม ของหมอนิพทิ โดยเฉพาะชวี ติ ของลูก...
ลูกของเรา!"
เขาลงเสยี งหนกั ยา้ คาวา่ 'ลูกของเรา'
เสยี งของอรชนุ ไม่ใชเ่ บา การะเกดหนา้ เผอื ดลงและกระสบั กระส่าย...ไม่ตอ้ ง
สงสยั วา่ คนทอ่ี ยูห่ ลงั บา้ นไม่หา่ งนกั กต็ อ้ งไดย้ นิ เสยี งอรชนุ ดว้ ย
"อะไรกนั คะน่ี...คณุ อรชนุ ...คุณ...."
หลอ่ นทง้ั ตกใจ ทง้ั เคือง และทงั้ อาย สบั สนจนพดู ไม่ออก
"อยา่ พดู เลย การะเกด คณุ ไมต่ อ้ งพดู อะไรอกี แลว้ ใหผ้ มพูดดีกวา่ ...ฟงั นะ
...คุณการะเกด!..."
อรชนุ อดประชดประชนั ไมไ่ ด้
รูแ้ น่อยู่แกใจอย่างน้ีแลว้ ทงั้ อาวรณ์ ทงั้ รกั ทง้ั หมนั่ ไส้ โกรธท่หี ลอ่ นช่าง
ตดั สินใจ 'บา้ บอ' จะเป็นพระพรหมเสียเองอยา่ งท่มี ารดาของเขาว่า หลอ่ นคิดแต่
หลอ่ นวา่ ทาถกู โดยไมค่ านึงถงึ จติ ใจของเขาของลูกซ่งึ เป็นเลอื ดเน้อื เช้อื ไขของเขาแท้ ๆ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๘๘

"ไอท้ ค่ี ณุ ตดั สนิ ใจแต่งงานกบั หมอนิพิทตอนนน้ั น่ะ แต่งงานกบั หมอทง้ั ๆ
ทเ่ี ป็นเมยี ของผม เป็นเมยี โดยพฤตินยั เป็นคู่หมน้ั โดยนิตินยั มนั ทาใหผ้ มสงสยั แลว้
ไอค้ วามสงสยั น่คี ุณชอ่ื ไหมวา่ บางทมี นั กท็ รมานใจคนไดอ้ ยา่ งรา้ ยเหมือนกนั ? เดยี๋ วน้ี
ผมเพ่งิ เขา้ ใจ เพ่งิ รูแ้ จง้ ว่าคุณทาอะไรลงไปเพ่ือเหตุผลอะไร....คุณจดั โปรแกรมให้
ตวั เอง ใหผ้ ม ใหห้ มอนพิ ทิ ใหเ้จา้ เดด็ โดยคดิ วา่ ทกุ อย่างจะเป็นไปตามท่คี ุณจดั เอาไว้
...โธ่เอย๊ ..ทาไมถงึ ไดม้ ีความคิดบา้ บอย่างง้นี ะการะเกด คิดจะเป็นพระพรหมพระเจา้
เสยี เอง..แลว้ ผลจากความคิดพสิ ดารของคุณเป็นยงั ไงบา้ ง? ทุกคนตอ้ งทนทรมานไป
ดว้ ยกนั หมด...ไม่วา่ ตวั คณุ อง ไม่วา่ หมอนิพทิ หรอื แมเ้ต.่ ..""

เขาหยุดเวน้ จงั หวะหายใจเขา้ ลกึ ๆ นัยน์ตาไม่ไดล้ ะจากดวงตาของอกี ฝ่าย
หน่งึ เมอ่ื เนน้ คาสุดทา้ ยวา่
" ผม!"

๕๒

การะเกดน่ิง เพราะไมร่ ูจ้ ะตอบว่าอย่างไรดี
อรชนุ กน็ ่งิ แต่แลว้ เขากถ็ อนใจยาว ถามเสยี งตา่ ๆ วา่
"แลว้ น่ี ต่อไปคดิ จะลขิ ติ ชวี ติ ลูกตอ่ ไปยงั ไง?"
เสยี งประชดประชนั ของเขาทาใหก้ าระเกดออกนึกโกรธวูบข้นึ มา
อรชนุ กลา่ วตอ่ ไป
"พ่อแท้ ๆ ของมนั มีกไ็ ม่ยอมใหเ้ ป็นพ่อ อุตส่าหเ์ อาไปยดั เยยี ดใหค้ นอ่ืน
เขากไ็ มย่ อมรบั "
"ถา้ จะพูดเร่ืองน้ีโดยไม่รูจ้ กั จบส้นิ เสียทลี ะก็...ดฉิ ันคิดว่าเราเลิกพูดกนั
ดกี วา่ ...ทกุ อยา่ งทด่ี ฉิ นั ตดั สนิ ใจลงไป ทาลงไป ดฉิ นั กต็ อ้ งรบั ผดิ ชอบของดฉิ นั เอง"
"ใช่ คุณตอ้ งรบั ผิดแน่ โดยเฉพาะรบั ผิดกบั ผม เพราะคุณเอาลูกผมไป
ขอใหค้ นอ่นื เป็นพ่อ โดยผมไมไ่ ดย้ นิ ยอม!"
เขากา้ วเขา้ ไปหาหลอ่ นจนแทบชดิ ตวั
"คุณตอ้ งชดใชก้ ารกระทาของคุณ การะเกด ตอ้ งยอมรบั ว่าทค่ี ุณตดั สนิ ใจ
ลงไป ทาลงไปนน้ั มนั ผดิ ..ก็จรงิ อยูล่ ะท่วี ่าคุณเหน็ แก่มนุษยธรรม มโนธรรม แต่คุณ
มโนธรรมแต่เฉพาะกบั หมอนพิ ทิ ไมไ่ ดม้ กี บั ลูกกบั ผมเลย"
"ดฉิ นั รอบคอบแลว้ ในเวลานน้ั "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๙๐

การะเกดถอยหลงั ใหห้ ่างเขาออกไปเลก็ นอ้ ย หนา้ หลอ่ นเขม้ เพราะนยั นต์ า
เขมง็ ของอรชนุ มแี ววหลายอยา่ ง...ตดั พอ้ รนุ แรง และอาวรณ์

การะเกดเร่มิ กลวั ใจตวั เอง
หลอ่ นกลน้ั หายใจ เรยี กความเขม้ แขง็ เม่อื กลา่ วตอ่ ไปวา่
"หมอนพิ ทิ ตอ้ งการเพ่อื น ตอ้ งการความช่วยเหลอื จากดิฉนั ทน่ี ยั น์ตาของ
บอดกเ็ พราะป้องกนั ดฉิ นั แลว้ จะใหด้ ิฉันท้งิ เขาไดอ้ ย่างไร? สาหรบั คุณนนั้ มีพรอ้ มทุก
อยา่ งแลว้ แมแ้ ต.่ ..ถา้ อยากมลี ูกคุณกค็ งจะมไี ดจ้ ากการแตง่ าน.."
ประโยคทา้ ย ๆ หลอ่ นกลา่ วออกมาดว้ ยความลาบาก
"คุณคดิ เอาเองทงั้ นน้ั การะเกด คดิ เอง..จดั การเองทกุ อย่าง แลว้ เดยี๋ วน้ีคุณ
จะทายงั ไง ไหนลองบอกผมซกิ าระเกด คณุ จะแกป้ ญั หายงั ไง?"
"ทาไม คุณอรชนุ คิดวา่ ดฉิ นั มปี ญั หา?"
"จนอยา่ งน้แี ลว้ คุณยงั จะมที ฐิ ิ ยงั อวดดีอีกรี? ปฏเิ สธซวี า่ หมอนิพทิ ไม่ได้
รงั เกยี จตาเดด็ ปฏเิ สธซวี า่ หมอนิพทิ เขาไม่ไดท้ ้งิ คุณ"
นยั นต์ าของการะเกดเป็นประกายวบั ข้นึ มานิดหน่งึ
"ดฉิ นั กบั หมออาจจะไมเ่ ขา้ ใจกนั แต่ดฉิ นั ก็ไม่ตอ้ งการใหใ้ ครมาสงสารหรือ
ช่วยแกป้ ญั หา"
"ใชซ่ ี คุณการะเกดผูเ้ขม้ แขง็ ผูท้ ฐิ ิ ไม่ตอ้ งการใหใ้ ครสงสาร ผมรูแ้ ลว้ .... "
อรชนุ แค่นหวั เราะ นยั นต์ ามแี ววหมนั่ ไสเ้ลก็ นอ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๑

"คนออ่ นแอ ไม่เป็นโลเ้ป็นพายอยา่ งผม ไม่สะเออะสงสารคุณหรอกน่ะ ผม
เป็นหว่ งลูกของผมต่างหาก!"

เขาแค่นหวั เราะอกี ครง้ั หน่งึ
"ดฉิ นั กบั หมออาจไมเ่ ขา้ ใจกนั ...ดูลุม้ เสียงยงั จงรกั หมอนิพิทเสียจริง ๆ นะ
... ถา้ งน้ั จะเอาเจา้ เดด็ ไวใ้ หม้ นั ขวางหูขวางความรกั อยู่ทาไมกนั ลูกคงไม่ช่นื ใจเท่าผวั
หรอกน่ะ!"
ดูเถอะ เขาไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะพูดรุนแรงกบั หลอ่ นเลย ความตง้ั ใจแทจ้ รงิ แต่แรก
นนั้ อยากปลอบโยนหลอ่ น อยากบอกหลอ่ นวา่ เขาเขา้ ใจหลอ่ น...
เขาไม่หวงั ถงึ ขนาดวา่ ...หลอ่ นจะโผเขา้ มาหาเขา แต่หลอ่ นกค็ วรจะรบั ผิดกบั
เขาบา้ ง ไม่ไปทฐิ เิ ป็นบา้ เป็นหลงั กบั เขาอยา่ งน้ี
เม่อื เหน็ หลอ่ นน่งิ งนั ไป อรชนุ กก็ ลบั ไดค้ ดิ วา่ พูดรนุ แรงกบั หลอ่ น
กบั การะเกด...เขาเป็นอย่างน้ีเสมอ แต่ไหนแต่ไรมาแลว้ โกรธหลอ่ น พูด
รุนแรงกบั หลอ่ น แลว้ กก็ ลบั ใจออ่ นรูส้ กึ ตวั ..
"ขอใหด้ ฉิ นั แกป้ ญั หาของดฉิ นั เองเถอะค่ะ"
เสียงของหล่อนเรียบเหมือนไม่มีความรูส้ ึก แน่ละ...หล่อนคงสะกดมนั
เอาไว ้
นกึ หมนั่ ไสห้ ลอ่ นข้นึ มาอกี ใช.่ ..กบั เขาละก็ หล่อนเกบ็ ความรูส้ ึกเก่งนกั ทา
หนา้ ทาตาราบเรยี บทาไม่รูไ้ ม่ช้ี
เขาเคยอยากเอาชนะหลอ่ น กเ็ พราะหนา้ ตาแบบน้แี หละ!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๙๒

"ปญั หาของคุณกบั หมอนพิ ิ ผมคงไม่เกย่ี วขอ้ งดว้ ยหรอก แต่ปญั หาลูกของ
ผม ผมเหน็ จะปลอ่ ยใหค้ ณุ แกค้ นเดยี วไมไ่ ด้ ปลอ่ ยไมไ่ ด.้.."

เขายา้
"แลว้ ผมกจ็ ะไม่ยอมใหค้ ุณลขิ ติ ชวี ติ ลูกของผมตามใจชอบอกี ดว้ ย"
การพดู อยา่ งด้อื รนั้ ของเขาทาใหก้ าระเกดออกจะขนุ่ เคืองเลก็ นอ้ ย
แตห่ ลอ่ นกพ็ ลาดไปแลว้ ทไ่ี ปใจอ่อน 'แพ'้ มารดาของเขา เป็นการยอมรบั
สารภาพโดยส้นิ เชงิ วา่ เดก็ ชายคอื ลูกของเขาทเ่ี กดิ ข้นึ ดว้ ยความรกั !
และ...เขาก็ไม่ไดเ้ ป็นฝ่ายทอดท้งิ ลูกหรอื ไม่รบั หรอื ทาใหห้ ล่อนโกรธอยา่ ง
กรณีผูห้ ญงิ อน่ื
จะหา้ มหวง ตดั รอนเขาเร่อื งลูกนน้ั เหน็ จะไม่ไดแ้ น่ ๆ
อยา่ งไรก็ตาม หล่อนอยากใหเ้ ขากลบั ไปเสียก่อนในตอนน้ี ทว่าอรชุนไม่มี
ทา่ ทางวา่ จะลากลบั เอาเลย!
เขาถามเสยี งตา่ ๆ ตอ่ ไปเม่อื เหน็ การะเกดน่งิ อ้งึ
"ลูกหลบั ร?ึ "
"ค่ะ"
"ขอผมดูแกหน่อยไดไ้ หม?"
การะเกดน่งิ ไปนดิ หน่งึ
"อยูห่ อ้ งโนน้ ค่ะ"
หลอ่ นพยกั หนา้ บอกเขา อรชนุ มองหนหลอ่ นแลว้ กอ็ ดประชดไม่ไดต้ ามเคย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๓

"ช่างระวงั ตวั จรงิ นะคณุ ผมไม่ลมื หรอกน่ะวา่ คณุ ยงั เป็นภรรยาหมอนพิ ทิ
อยู่"

ขากา้ วยาว ๆ ไปยงั ประตูหอ้ งทเ่ี ป็นหอ้ งนอนของลูก การะเกดไมไ่ ดเ้ดนิ
ตามเขาไปดว้ ย มาลโี ผลม่ าจากประตูหลงั เรอื นพอดี หล่อนทาหนา้ แปลกใจเลก็ นอ้ ย
แตก่ าระเกดทาไมร่ ูไ้ ม่ช้ี

ไม่แกต้ วั กบั พ่เี ล้ยี งของลูกชาย และไมไ่ ดใ้ หค้ วามกระจ่างอะไรกบั หลอ่ น
มาลถี อยกลบั ออกไป หล่อนก็เหมือนผูห้ ญิงอีกหลาย ๆ คนไม่ว่าอยู่ใน
ฐานะ อยา่ งไร คอื บางครง้ั กอ็ ดอยากรูอ้ ยากเหน็ อดวจิ ารณ์เรอ่ื งแบนน้ีไมไ่ ด้
หลอ่ นจึงปรารภกบั เพอ่ื นรว่ มงานวา่
"มนั ยงั ไงกนั แน่ก็ไม่รู ้ คุณอรชุนน่ะ ฉันไดย้ นิ แกพูดกบั คุณเด็ดบ่อย ๆ
เรยี กตวั แกเองวา่ พอ่ ...จรงิ ๆ ดว้ ยใหต้ ายซี"
"คุณหมอแกตาบอด เพ่งิ จะหาย ตอนทแ่ี กตาบอด ใครจะรูว้ ่าอะไรต่ออะไร
มนั เกดิ ข้นึ บา้ ง...ฉนั เองกเ็ พ่งิ มาอยูไ่ มก่ ่ปี ีน่เี อง ไม่รูเ้ ร่อื งของเขาหรอก แต่ก็แปลกใจอยู่
เหมอื นกนั ทค่ี ณุ เดด็ แกไม่เหมอื นคุณหมอเอาเสียเลย...จนนิดเดยี วกไ็ มเ่ หมอื น...
หญงิ วยั สามสบิ หวั เราะเบา ๆ
"ของอยา่ งน้ไี ป ๆ มา ๆ เดก็ มนั กฟ็ ้องออกมาเองวา่ เป็นลูกของใครกนั แน่...
กด็ ูเถอะ หนา้ ตาทา่ ทางผวิ พรรณยงั กบั โขกออกมาจากคณุ อรชนุ นนั่ "

เมอ่ื อรชนุ กลบั มาจากหอ้ งลูก การะเกดคดิ วา่ หลอ่ นเหน็ จะมวั เกรงใจเขาอยู่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๙๔

ไมไ่ ดเ้สยี แลว้
ใช!่ หลอ่ นรูจ้ กั อารมณ์และการเอาแตใ่ จตวั เองของอรชนุ ดี
ถงึ เขาจะอายุมากข้นึ กต็ ามเถอะ
แลว้ หลอ่ นกก็ ลวั ใจของหลอ่ นเองดว้ ย!...เขาไม่เคยทาอะไรใหห้ ล่อนเจ็บชา้

นา้ ใจ หลอ่ นเสยี อกี อยู่ ๆ กต็ ดั รอนเขา ทง้ั ทอ่ี าวรณ์เขาเหมอื นใจจะขาด แลว้ ยงั มลี ูก
เป็นเคร่อื งเกย่ี วพนั โยงใยอกี ดว้ ย...

"ดฉิ นั คิดวา่ ..."
หลอ่ นพยายามรวบรวมความเขม้ แขง็
"น่มี นั ดกึ มากแลว้ นะคะ ดฉิ นั วา่ คุณอรชนุ นาจะกลบั ไดแ้ ลว้ "
หลอ่ นพูดตรง ๆ โดยไมอ่ อ้ มคอ้ ม
"ไลผ่ มเรอะ?"
"โปรดคดิ ถงึ เหตุผลความควรไม่ควรหน่อยเถอะค่ะ อยู่ ๆ คุณอรชนุ ก็มา
ใน ตอนน้ี และ..ทงั้ ดฉิ นั ทงั้ คุณอรชนุ เองกย็ งั มพี นั ธะกบั คนอ่นื อยู"่
"โอย๊ ! ผมน่ะไม่สาคญั อะไรหรอก ไมจ่ าเป็นทจ่ี ะตอ้ งระวงั ตวั กลวั ใครเขาจะ
หงึ หวงอยา่ งคุณ..โธ่! จนเขาท้งิ ไปรูก้ นั ทง้ั บา้ นทง้ั เมือง คุณยงั จะตีหนา้ หลอกใครต่อ
ใครเขาอกี เรอะ?"
น่ีแหละอรชุน...ในทส่ี ุดก็ไม่ไดผ้ ดิ เพ้ยี นไปจากอรชุนคนเดมิ เลย อารมณ์
รอ้ น...มถี อ้ ยคาอนั ทม่ิ แทงเจ็บแสบในเวลาโกรธ
แตช่ วั่ วูบเดยี วกก็ ลบั รูส้ กึ ตวั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๕

"นนั่ มนั เรอ่ื งส่วนตวั ของดฉิ นั "
การะเกดเสยี งแขง็ เขา้ ใส่เขาบา้ ง
"ถงึ คุณจะรูเ้ ร่ืองลูก แต่คุณกย็ งั ไม่มสี ิทธ์ิจะเขา้ มายุง่ เก่ียวอะไรนะคะ...
ขอใหเ้ ราพูดกนั ดว้ ยเหตุผลเถอะค่ะ เร่อื งต่าง ๆ จะดว้ ยดฉิ ันตดั สนิ ใจถูกหรือผดิ ก็
ตามแต่มนั กล็ ว่ งเลยมาจนถงึ ป่านน้แี ลว้ ถงึ กระนน้ั ดฉิ ันกย็ งั คิดว่าดิฉันเป็นคนเดียวท่ี
มสี ทิ ธ์จิ ะแกป้ ญั หาของดฉิ นั เอง"
"ยงั เก่งตามเคยนะ คณุ การะเกด"
อรชนุ ประชดอกี ขดั ใจนกั ทห่ี ลอ่ นไม่ยอมโอนออ่ นกบั เขาเอาเสียเลย
ดลี ะ! เมอ่ื หลอ่ นแขง็ เขา้ ใส่เขา ทฐิ ิจดั อวดดีไม่รูจ้ กั หาย เขาก็เอาชนะหลอ่ น
ดว้ ยวธิ ีแขง็ เชน่ กนั !
"เอาเถอะ คุณจะแกป้ ญั หายงั ไงก็ตามใจคุณ แต่ผมบอกเสียก่อนนะว่า
ต่อไปน้ผี มจะไม่ยอมใหใ้ ครเขา้ สวมรอยเป็นพอ่ ของลูกผมเป็นอนั ขาด ถา้ คุณจะอยู่กบั
หมอนพิ ทิ หรอื ใครกต็ าม คุณจะตอ้ งปลอ่ ยลูกใหผ้ ม ไม่งนั้ ผมจะพยายามทุกวถิ ที างท่ี
จะแยง่ เอามาจากคณุ ใหไ้ ด้ คอยดู!"

๕๓

"เฮย้ ! ออ ดอู ะไรน่ีแน่ะ"
ววิ ฒั น์ เพอ่ื นสนิทโยนหนงั สอื พมิ พท์ ท่ี างเอาไวแ้ ลว้ ลงบนตกั อรชนุ
"ขา่ วสงั คมของล้อื กบั คณุ แคท"
อรชนุ หยบิ ข้นึ มาอ่านลวก ๆ ขอ้ ความนนั้ มเี พียงสน้ั ๆ ทา่ มกลางขา่ วสงั คม
ประเภทเดยี วกนั
... 'เพ่อื นฝูงและคนสนิทชดิ ชอบ กาลงั สนใจขา่ วการแยกบา้ นกนั อยู่ระหว่าง
อรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ กบั แคทลยี า ผูภ้ รรยา'
สหี นา้ ของอรชนุ เรอ่ื ย ๆ ไม่แสดงความรูส้ กึ อยา่ งไร เมอ่ื โยนหนงั สอื พมิ พ์
"ลอื จะเอายงั ไงกนั แน่วะ ออ?"
ววิ ฒั นถ์ ามอยา่ งอดรนทนไม่ได้ อรชนุ เลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ย
"เอาอะไร?"
"ก็ ล้อื กบั คุณแคทน่ะ บอกตรง ๆ อวั ๊ พลอยอึดอดั ใจไปดว้ ย ชาวบา้ นเขา
ปิดกนั ออกแช่ด เรอ่ื งคณุ แคทกบั นายภูวดล แต่วา่ ท่จี รงิ อวั ๊ พูดไม่เขา้ ใครออกใคร ล้อื
เองกท็ าอะไรไม่ใครเ่ กรงใจคณุ เคทแกนกั "
อรชุนยกั ไหล่เล็กนอ้ ย ในจานวนเพ่อื นสนิททงั้ หลาย วิวฒั น์เป็นเพ่ือนท่ี
เตบิ โตมาดว้ ยกนั และแทบวา่ จะไม่ไดห้ า่ งเหนิ กนั เลยตลอดเวลาท่คี บคา้ สมาคมกนั มา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๗

ไปอยูต่ ่างประเทศดว้ ยกนั กลบั มาพรอ้ มกนั แลว้ ก็ไปหาหาสู่ร่วมกินร่วมเท่ยี วดว้ ยกนั
อยูต่ ลอดเวลา

ฉะนนั้ ววิ ฒั น์จึงมกั พูดอะไรตรงไปตรงมาโดยอรชุนไม่เคยโกรธ แมว้ ่า
บางครงั้ จะลว่ งเกนิ ถงึ เร่อื งสว่ นตวั ของเขา

อรชนุ กลา่ วดว้ ยเสยี งเรอ่ื ย ๆ ตามเคย
"ไม่เหน็ มีอะไร ท่ลี ้อื จะตอ้ งมาพลอยอดึ อดั ใจไปดว้ ยกบั อวั ๊ ผวั เมียกนั อยู่
ดว้ ยกนั ไปนาน ๆ ก็เซง็ แยกกนั อยู่ หนีกนั ไปเมอื งนอกเมืองนาสกั พกั ใหม้ นั หายเซง็
ใคร ๆ เขากท็ ากนั อยา่ งน้ถี มเถไป.... "
อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย รอยย้มิ เหมอื นสมเพชอะไรบางอยา่ ง
"เราเป็นนักธุรกิจ แมแ้ ต่การเป็นผัวเมียกนั ก็หนีไม่พน้ ธุรกิจ ไม่ไดอ้ ยู่
ดว้ ยกนั อยา่ งผวั เมยี ธรรมดา ๆ เขาหรอก"
"เอ...ไอพ้ ูดยงั ง้ี พูดเพราะนอ้ ยใจ ไม่พอใจชีวติ ครอบครวั ท่เี ป็นอยูห่ รือ
เปลา่ ?...แต่อวั ๊ ดู ๆ ล้อื กไ็ ม่เคยเหน็ แครค์ ณุ แคทแกเท่าไหรน่ ่ี"
"นนั่ เพราะเขาแต่งงานกบั ธุรกจิ ของอัว๊ ตวั เขาเองกด็ ูเหมือนจะแครธ์ ุรกิจ
ของอวั ๊ มากกวา่ ตวั อวั ๊ เอง"
อรชนุ ยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"เขย สะใภต้ ระกูล อัว๊ พอแต่งงานแลว้ ก็กลายเป็ นนักธุรกิจเพ่ือ
ผลประโยชน์ หรอื พูดใหต้ รงไปตรงมา เพอ่ื เงนิ กนั ไปหมด"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๙๘

"เร่ืองน้ีจะโทษเขาก็ไม่ถูก เขา้ มาเป็นเขยเป็นสะใภก้ ็หมายถงึ เขา้ มาร่วม
ผลประโยชน์ผลไดผ้ ลเสีย เพราะล้อื เองกบ็ อกว่า...ทกุ คนถือหนุ้ ของกิจการทุกอยา่ ง
ของตระกูล ล้อื มากบา้ งนอ้ ยบา้ ง แต่กเ็ รียกว่ามธี ุรกจิ มผี ลประโยชนร์ ่วมกนั แลว้ จะ
ใหเ้ขางอมอื งอเทา้ อยูไ่ ดย้ งั ไง?"

อรชนุ น่งิ ไปเลก็ นอ้ ย แลว้ กย็ กั ไหลอ่ กี ครงั้ หน่งึ
"กอ็ วั ๊ กป็ ลอ่ ยใหเ้ขาทาธุรกจิ ตามสบายแลว้ ยงั ไงละ่ อวั ๊ กอ็ ยูข่ องอวั ๊ เขากอ็ ยู่
ของเขา..."
"อวั ๊ ถามจริงๆเถอะ ล้อื คิดจะเลกิ กบั คุณแคทหรอื เปล่า? อวั ๊ พอจะรู ้ ๆ อยู่
นาว่าถ่านไฟเก่าของล้อื มนั เกดิ คุข้นึ มาอกี รูด้ ว้ ยวา่ หมอนิพิทกบั คุณการะเกดเขา ก็
กาลงั จะเลิกกันเหมือนกนั ...แลว้ ก็อยากจะอวดรูต้ ่อไปอีกหน่อยว่า คนอย่างคุณ
การะเกด เขาคงไม่ยอมใหล้ ้อื เอาเขาเป็นบา้ นเลก็ แน่ ๆ"
อรชนุ น่งิ อกี แต่คราวน้ีนยั นต์ าของเขามีแววครุ่นคิดค่อนขา้ งหนกั แมว้ ่าสี
หนา้ จะยงั คงเรอ่ื ยๆ เฉ่ือย ๆ
"เร่อื งอะไรอวั ๊ จะไปเลกิ กบั เขา ถา้ จะเลกิ กนั กห็ มายความว่าเขาเป็นฝ่ายเลกิ
ไม่ใชอ่ วั ๊ "
"แลว้ เรอ่ื งนายภวู ดล?"
"อวั ๊ ยกผลประโยชนใ์ หแ้ คทเขา เพราะเม่อื แรกติดต่อกนั เขาก็คิดต่อเร่อื ง
เม่อื อยากไดผ้ ลประโยชน์กต็ อ้ งเส่ยี งกบั เสียงชาวบา้ นหน่อย..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๙๙

"ไออ้ วั ๊ น่ะไม่อยากทาตวั เป็นบา่ งช่างยุหรอกนะ แต่เม่อื ล้อื ห่างจากคุณแคท
ไปหลงคณุ การะเกดพกั นน้ั คุณแคทเขากม็ วั่ อยูก่ บั นายภูวดลเหมือนกนั .. อวั ๊ ไม่เหน็
ดว้ ยเลยถา้ ล้อื ไม่คิดจะเลกิ กนั แลว้ ปลอ่ ยใหอ้ ะไร ๆมั นพลิ กึ อยูแ่ บบน้ี...จะว่าอวั ๊ ว่า
เสอื กกย็ อมรบั ละ่ "

"เป็นการเสอื กทห่ี วงั ด.ี .."
อรชนุ พดู ย้มิ มองผ่านออกไปทางหนา้ ต่างกระจกกรุแบบลบั แลซ่งึ ชณะนน้ั
เปิดกวา้ ง ใหล้ มทะเลพดั ผ่านเขา้ มา....
แวบหน่งึ เขาอดนึกไปถงึ ภายในบงั กะโลหลงั เลก็ ๆ สวยงามแถบบางละมุง
ไมไ่ ด!้
ช่วยไม่ไดท้ จ่ี ะเลยนึกไปถึงลูกชาย...ความสุขนนั้ จะมีรสชาติเป็นอย่างไร
หนอ...หากเดก็ ชายเดด็ นอ้ ย ๆ นนั้ ไดว้ ง่ิ อยูร่ มิ หาดทราย โดยมีทงั้ แม่และเขาผูเ้ ป็นพ่อ
เฝ้ามองดูพ่อหนูอยู?่ ..
"น่เี ม่อื ไหร่เมยี ล้อื จะกลบั จากยุโรป?"
"กค็ งวนั น้ลี ะกระมงั "
"ไอ.้..เป็นผวั เป็นเมยี กนั ยงั ไงไม่รู ้ ผ่าเถอะ!" ววิ ฒั น์สบถ "แลว้ น่ีไม่กลบั ไป
รบั เขาหรอกเรอะ? "
อรชนุ สา่ ยหนา้ ยกเทา้ ข้นึ พาดเกา้ อ้อี กี ตวั หน่งึ อยา่ งสบายอารมณ์