พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๕๐

"กเ็ ขามนั ดอ็ กเตอร์ ผมแค่ปรญิ ญาตรเี ท่านนั้ ...ช่างคุณอาสิริลกั ษณ์แกเถอะ
ครบั คณุ แม่ หา้ มอะไรกย็ งั หา้ มไดง้ า่ ยกวา่ หา้ มคุณอาสริ ลิ กั ษณพ์ ดู "

"แลว้ แมก่ ย็ งั กลวั อยูอ่ ีกอยา่ ง..."
"กลวั ...กลวั อะไรครบั คณุ แม่?"
"เมยี ของลูกน่ะซติ าออ วา่ ท่จี ริงเขากเ็ ป็นเมยี ท่เี หมาะสมทเี ดียวสาหรบั คน
อยูใ่ นฐานะอยา่ งลูก เพราะเขาเป็นคนคลอ่ ง รูจ้ กั คนมาก เขา้ กบั ใคร ๆ ไดง้ ่าย ๆ แต่
เร่อื งธุรกติ า่ ง ๆ แม่เหน็ วา่ จะปลอ่ ยแม่แคทคนเดยี วไม่ได.้.เอ...แม่จะพดู ยงั ไงดี?"
คุณชน่ื ศรมี ที า่ ทางอดึ อดั ใจเลก็ นอ้ ยเพราะในฐานะแม่ผวั หากมเี ร่อื งบางส่งิ
บางอย่างท่จี ะตอ้ งพูดพาดพิงไปถงึ ลูกสะใภ้ ก็ไม่อยากใหเ้ ป็นไปในทานองแม่ผวั
ลูกสะใภไ้ ม่กนิ เกลยี วกนั
แต่อรชนุ เขา้ ใจมารดาของเขา รูว้ ค่ ุณช่นื ศรนี นั้ โดยปกตไิ ม่ใคร่เอาเร่อื งกบั
ใคร แมแ้ ตก่ บั สะใภเ้ลก็ คอื คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณซ่งึ ค่อนขา้ งจนุ้ จา้ น หากสะใภใ้ หญ่ไม่ใช่
คณุ ชน่ื ศรกี ห็ น็ จะอดทนเอาหไู ปนาเอาตาไปไรไมไ่ ด้
อรชนุ จึงวา่
"พดู ตอ่ เถอะครบั คุณแม่"
"แม่ไดย้ นิ มาวา่ พวกพ่ี ๆ นอ้ ง ๆ เขาบน่ กนั วา่ แมแ่ คทแกออกจะทาตวั เป็น
สะใภค้ นสาคัญของตระกูล ซ่งึ ว่าท่จี รงิ แลว้ แม่แคทแกกส็ าคัญตวั เองไม่ไดห้ รอก
เพราะแกเป็นสะใภใ้ หญ่แทนแม่จริง ๆ แต่ทน่ี ้ีเขาบ่นกนั วา่ แกออกจะกา้ วก่าย..ก็...จะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๑

พูดยงั ไงด?ี ....เรยี กวา่ เทย่ี วยงุ่ ไปกบั เขาเกือบทุกเร่อื งนนั่ แหละ แกอยากรูเ้ สียทุกส่งิ ทกุ
อยา่ งเกย่ี วกบั การทางานทเ่ี ขาเคยทา ๆ กนั มา"

มารดามองดูหนา้ เฉย ๆ ไมแ่ สดงความรูส้ กึ อยา่ งใดของลูกชาย
"แม่กเ็ ลยคิดวา่ ถา้ ตาออจะออกมาวุ่นวายเสียเอง บางทแี ม่แคทแกจะค่อย
เพลาลงบา้ ง...สะใภข้ องตงั้ เจรญิ กจิ มอี ยูห่ ลายคน ถา้ สะใภไ้ ม่ลงรอยกนั อีกหน่อยก็จะ
มเี ร่อื งยงุ่ ๆ ระหวา่ งพวกพน่ี อ้ ง แม่เหน็ มาหลายสกลุ แลว้
คุณชน่ื ศรกี ลา่ วตอ่ ไปอกี
"แต่อย่าทาหรือพูดอะไรใหเ้ ขาสะเทอื นใจตรง ๆ เพราะว่าทจ่ี ริงทุกคนก็
ยอมรบั ว่า เขาทาประโยชน์ใหธ้ ุรกิจของพวกเรามากตง้ั แต่แต่งงานกบั ลูก ทไ่ี ดเ้ ซ็น
สญั ญาตอ่ กบั รฐั บาลกเ็ พราะแรงของแมแ่ คท เขาวง่ิ ๆ เตน้ ๆใหม้ ากเหมอื นกนั "
อรชนุ ย้มิ นดิ ๆ พูดเร่อื ย ๆ วา่
"ก็เป็นธรมดาครบั คุณแม่ เขารูว้ ่าเขาทาประโยชน์ เขาก็ตอ้ งคิดว่าตวั เขา
สาคญั แตผ่ มคดิ วา่ สะใภข้ องพวกเราทกุ คนลว้ นแต่ฉลาดทง้ั นนั้ ถงึ จะกนิ นยั ไม่พอใจ
อะไรกนั อยู่ แต่ทกุ คนกม็ ีผลประโยชนร์ ่วมกนั เหน็ จะไม่ถงึ กบั แตกกนั อย่างหลาย
สกลุ ทค่ี ุณแม่วา่ "
อรชนุ ระบายลมหายใจยาวเม่อื พูดจบ
ใจหวนไปนกึ ถงึ วาจาของการะเกดเมอ่ื ตอนท่หี ลอ่ นยงั เป็นคู่หมนั้ ของเขาอยู่
หลอ่ นเคยปรารภเป็นเชงิ ลอ้ เลยี นวา่ ...พวกเขาเป็นพวกเศรษฐตี น้ ไทร เหมือนไทรงามพิ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๕๒

มาย ตน้ เดยี วมรี ากหอ้ ยยอ้ ยมากมายลงไปกลายป็นลาตน้ ใหม่เกาะเก่ยี ว ยนื ยนั อยูก่ บั
ตน้ เดมิ แตกเป็นกง่ิ กา้ นสาขาอาศยั กนั เอง...

หลอ่ นกเ็ คยปรารภ...แต่คราวน้ี อย่างจรงิ จงั ว่า...หล่อนคงเป็นสะใภเ้ ดียว
ของสกลุ ทม่ี ฐี านะอยูใ่ นระดบั ชาวบา้ นธรมดา และไม่เคยมชี อ่ื เสยี งอยู่ในสงั คมประเภท
ไฮโซไซต้.ี .

เขายงั เคยตอบหลอ่ นวา่
"แต่กเ็ ป็นสะใภค้ นเดียวทท่ี าประโยชนใ์ หแ้ ก่สงั คมโดยตรง อีกหน่อยพวก
ตงั้ เจริญกิจอาจจะภูมิใจในตวั คุณย่งิ กว่าสะใภท้ ่มี าจากสกุลเศรษฐี หรือขา้ ราชการ
นกั การเมอื งระดบั สูง ๆ"
การะเกดหวั เราะและส่ายหนา้ ซา้ ๆ โดยไม่กล่าววา่ กระไร
ทา่ ทางของหลอ่ นขณะนนั้ น่ารกั ไม่ใช่ปคุณพยาบาลผูเ้ คร่งครดั ต่อหนา้ ท.่ี .
เวลานน้ั เขาชา่ งมคี วามสขุ เสยี จรงิ สุขในความสมหวงั สุขทเ่ี อาชนะหลอ่ นได้
ขอ้ สาคญั เขารกั หล่อนจนกระทงั่ เหน็ หลอ่ นน่ารกั ไปเสียทกุ เวลา แมแ้ ต่ใน
เวลาแต่งชดุ ขาวปฏบิ ตั หิ นา้ ท่อี ยู่อยา่ งมอมแมม..
ดูเถดิ ...เผลอนดิ เดยี ว หลงคิดไปถงึ หลอ่ นเสยี ยดื ยาว...

อรชนุ สะบดั หนา้ เลก็ นอ้ ย กริ ยิ าเผลอตวั ของเขาตงั้ แต่ระบายลมหายใจแลว้
กส็ ะบดั หนา้ อยา่ งลมื ตวั ไมร่ อดพน้ สายตาของมารดาไปได้

คณุ ช่นื ศรจี งึ ถามวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๓

"เป็นอะไรไปรึ ตาออ แม่ดูเหมอื นเราจะมอี ะไรกงั วลอยูใ่ นใจงนั้ แหละ"
"กงั วลจรงิ ๆ ครบั คณุ แม่ ผมรูส้ กึ วา่ ผมคดิ อะไรไมต่ กอยูบ่ างอยา่ ง เวลาน้ี
ผมกาลงั สงสยั ตวั เองเตม็ ทน"
"สงสยั อะไร?"
"สงสยั เร่อื งกรรมทผ่ี มอาจก่อเอาไว.้.."
"แมไ่ ม่เขา้ ใจ ตาออ"
อรชนุ น่งิ ไปนิดหน่งึ ค้วิ ดายาวชดิ นยั นต์ าของเขาขมวดเขา้ หากนั เลก็ นอ้ ย
"เม่อื ตอนเยน็ ผมกบั ศาสตราจารยค์ ิม วลิ สนั ไปสง่ การะเกด ผมเหน็ ลูกชาย
เขา"
อรชนุ หยดุ พดู พรอ้ มกบั ถอนหายใจลกึ ๆ
"ผมกไ็ ม่รูจ้ ะพูดวา่ ยงั ไงเหมอื นกนั ครบั คุณแม.่ ...แต่ผมกาลงั สงสยั ....สงสยั
อยา่ งมเี หตผุ ล ไม่ใช่ดว้ ยอปุ ทานจากทใ่ี คร ๆ พูดกนั วา่ เดก็ นนั่ เหมอื นผม"
"สงสยั อยา่ งมเี หตผุ ล..."
มารดาทวนประโยค
"กแ็ ปลวา่ .ทใ่ี คร ๆ เขาว่ากนั ว่า ลูกไดก้ าระเกดสมใจแลว้ ก็เลกิ กนั เพราะ
หายหวอื หวา มนั กค็ ่อนขา้ งจะเป็นความจรงิ น่ะซ"ี
"ไม่จรงิ หรอกครบั คณุ แม่"
เสยี งของอรชนุ เคร่งขรมึ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๕๔

"ผมไมอ่ ธิบายเหตผุ ลอะไรกบั ใครแมแ้ ต่กบั คุณแม่ นอกจากบอกใหร้ ูว้ า่ ผม
กบั การะเกดถอนหมน้ั กนั แค่น้นั เป็นพอ เพราะผมข้เี กียจพูด ไหน ๆ ก็เลกิ กนั แลว้
ใครจะเกบ็ ไปลอื ยงั ไง กล็ อื กนั ไปตามความสนุกความพอใจ..."

เขาหยดุ เวน้ จงั หวะอกี ครง้ั หน่งึ ยกมอื เสยผมลวก ๆ
"ผมไดเ้ ขาจริงแต่เขาเป็นฝ่ายเลกิ กบั ผม จะเพราะเขาอยากเป็นวรี สตรีผู ้
เสยี สละหรือเพราะเขาเกิดรกั หมอนิพทิ ข้นึ มากช็ ่างเขาเถอะเร่อื งมนั เลยไปแลว้ ถงึ จะ
ดว้ ยเหตผุ ลยงั ไง มนั ก็เลกิ รากนั ไปหลายปีแลว้ แต่ทนี ้ี...เร่ืองลูกน่ีซคี รบั ผมเองกไ็ ม่
เคยเฉลยี วใจวา่ มนั อาจเกิดข้นึ ได.้ ..ซ่งึ ถา้ หากมนั เป็นอยา่ งท่ผี มสงสยั วา่ เด็กนัน่ อาจ
เป็นลูกผม เขากน็ ่าจะบอกผมเสยี ในตอนนน้ั ... "
อรชนุ ส่ายหนา้ ชา้ ๆ
"ผมไม่สบายใจเลยครบั คุณแม่ ไม่สบายใจเพราะผมมีเร่อื งตอ้ งคิดหลาย
อยา่ งเก่ยี วกบั เดก็ นนั่ ...ขอ้ สาคญั ...ถา้ หากแกเป็นลูกผมจรงิ ผมคิดวา่ ผมน่าจะมสี ทิ ธ์ิ
ในตวั แก แลว้ ก็...ทง้ั หมดตอ้ งเป็นความผิดของแม่เด็ก...ความผิดของการะเกด ...
ผูห้ ญงิ ใจแขง็ ประหลาดผดิ ผูห้ ญงิ คนนนั้ คนเดยี ว!"

๒๐

คอ็ กเทลคา่ วนั น้ัน สว่ นมากมีแต่นักธุรกิจใหญ่ผูม้ ีช่ือเสยี ง หรอื ช่ือสกุล
เป็นท่รี ูจ้ กั กนั ดี และนักการเมอื งบางคน ซง่ึ สนิทชิดเช้ือกบั รฐั มนตรี เจา้ ของบา้ น

คุณหญงิ ภรรยารฐั มนตรเี คยเป็นลูกสาวทตู เชน่ เดยี วกบั แคทลยี า จึงคุน้ เคย
กบั หลอ่ นมาก่อน และเม่อื ต่างฝ่ ายต่างเจริญดว้ ยเกยี รติและฐานะกย็ ่งิ สนิทสนมกนั
เป็นพเิ ศษมากข้นึ

แคทลียาจึงออกจะเด่นกว่าผูห้ ญิงทงั้ ปวงในงานน้ัน ยกเวน้ คุณหญิง
รฐั มนตรเี อง

รฐั มนตรเี ป็นหนุ่มใหญม่ ชี ้อื สายนกั การเมอื งรุ่นกอ่ นซง่ึ เคยเฟ่ืองฟู ก่อนเป็น
รฐั มนตรกี ม็ คี วามเป็นอยูใ่ นระดบั สูง ประเภทไม่เคยเดินตามถนนกินขา้ วแกงมาก่อน
ในชวี ติ

คอ็ กเทลทจ่ี ดั เล้ยี งในวนั น้รี มั นตรตี ง้ั ใจจะอวดเหลา้ ผสมทเ่ี ขาคดิ สูตรผสม
ข้นึ เอง

"เป็นไงคณุ แคทลยี า ค็อกเทลทบั ทมิ สยามของผม?"
แคทลยี ายกแกว้ มกี า้ นบรรจุนา้ สแี ดงใส ซ่งึ มขี ้นึ มะนาวฝานบาง ๆ ลอยอยู่
ข้นึ ดูขอบสเี ขยี วสดของช้นิ มะนาวตดั กบั สแี ดงใสของนา้ เหลา้ ผสมดูสวยงามอยูใ่ นแกว้
เน้อื บาง

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๕๖

"ทห่ี น่งึ เลยค่ะ จะกรุณาบอกสูตรหน่อยไดไ้ หมคะ ฯพณฯ?"
"ไม่ดา๊ ย..."
รฐั มนตรหี นุ่มใหญ่ทาเสยี งสูงแลว้ หวั เราะ
"ใครอยากดม่ื ตอ้ งมาดม่ื ทน่ี ่ี"
สรวลเสเฮฮากนั เร่อื งเหลา้ เร่อื งวธิ ีผสมอนั พสิ ดาร นาน ๆ กม็ ีคนกระซิบ
กนั ถงึ เรอ่ื งธุรกจิ ซ่งึ เกย่ี วโยงผลประโยชน์กบั การเมอื ง
"แม่แคทลยี าเขาเกง่ ...ดูซ.ิ ..ตดิ แจอยู่กบั คณุ หญงิ ดูทาคณุ หญงิ เขาจะออี๋ อ๋
กบั แกมากนะคุณนะ"
คณุ หญงิ สิรลิ กั ษณ์กระซบิ กบั สามี
"แต่ก็...อย่างว่าละ เขาเคยคุน้ กนั มาตั้งแต่สมัยพ่อน่ี ขาน้ีเขา้ พวก
นกั การเมอื งเก่ง แตถ่ า้ เขา้ พวกขา้ งนา้ ขา้ งในละกส็ ูค้ ณุ หญงิ วมิ าลาเขาไม่ไดห้ รอก"
หลอ่ นหมายถงึ สะใภใ้ หญ่ของตวั เอง ซ่ึงมศี กั ด์กิ าเนิดเป็นหม่อมราชวงศผ์ ู ้
เป็นสามไี ม่ชา่ งพูดเทา่ ภรรยา จงึ เพยี งแตย่ ้มิ ๆ
"พอ่ ออ ทาไมเขาถงึ ไม่มานะ?"
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ปรารภต่อไปอกี แลว้ กต็ อบเองวา่
"หมู่น้ีพ่อออเขารูส้ ึกจะปล่อยใหเ้ มียไปเสียทุกอยา่ ง ไอเ้ ก่งน่ะแม่แคทลยี า
เขาเกง่ หรอก แตเ่ ขาไม่เหมอื นพ่ชี ่นื พ่ชี ่นื น่ะแกเร่อื ย ๆ เฉย ๆ ไม่วางทวางทางว่าเป็น
สะใภค้ นสาคญั ของตระกูล"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๗

คุณหญิงสิรลิ กั ษณ์ไม่ไดต้ าหนิหลานสะใภ้ แต่ใชว้ ธิ ีเปรยี บเทยี บกบั สะใภ้
ใหญ่ ของหลอ่ นแทน ผูเ้ป็นสามเี พ่งิ พดู ออกมาเป็นประโยคแรกว่า

"ถงึ ยงั ไงกย็ งั ดกี วา่ แม่คนท่เี ป็นพยาบาลนนั่ หรอกนะ น่ีเขายงั ช่วยเร่อื งงาน
เรอ่ื งการ ยงั ทาชอ่ื เสยี งใหพ้ วกตงั้ เจรญิ กจิ หลายเร่อื งน่ี ถา้ มผี ูแ้ ทน ผวั เขาคงสนบั สนุน
ใหเ้ลน่ การเมอื งแลว้ สมยั น้เี ป็นสมยั เมยี เลน่ การเมอื ง ผวั ลนุ้ อยูข่ า้ ง หลงั ..."

นายอานาจพดู จบกแ็ ยกจากภรรยาหนั ไปหนกั ธุรกิจดว้ ยกนั ส่วนคุณหญิง
สริ ลิ กั ษณ์กห็ นั ไปหาเพอ่ื น 'คอเดยี วกนั '

บรุ ุษผูห้ น่งึ เพ่งิ จะเดนิ เขา้ ประตูมาทางดา้ นหลงั ซ่งึ เป็นประตูติดต่อกบั หอ้ ง
รบั ประทานอาหาร แสดงวา่ เขาเป็นคนซง่ึ คงจะเขา้ นอกออกในไดใ้ นบา้ นรฐั มนตรี

ดูเหมอื นเขาจะชะงกั เลก็ นอ้ ยเม่อื เหน็ แคทลยี า
"แคท...ดใี จทพ่ี บคณุ วนั น้ี"
"มาจากออสเตรเลยี เมอ่ื ไหร่คะ?"
"สองสามเดอื นแลว้ ..."
เขาน่งิ ไปนิดหน่งึ
"เมอ่ื ตอนคุณแตง่ งาน ผมอยู่ท่สี เปน...กต็ อ้ งแสดงความยนิ ดยี อ้ นหลงั กนั
หน่อย"
"ขอบคุณค่ะ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๕๘

แคทลยี ายดื กายใหต้ รงข้นึ กว่าเดิมเลก็ นอ้ ย มองสบนยั นต์ าทม่ี แี ววตดั พอ้
ต่อวา่ ...แตย่ งั ไม่ทนั จะกล่าววา่ กระไร กพ็ อดคี ุณหญงิ เจา้ ของบา้ นแทรกเขา้ มาเสยี

"เพ่อื นเก่าของเรา คณุ ภูวดล...พ่เิ งรบั ตาแหน่งผูช้ ว่ ยเลขารฐั มนตรเี ม่อื เดือน
ก่อนน่เี อง"

"ขอแสดงความยนิ ดดี ว้ ยค่ะ"
"ขอบคณุ "
คณุ หญงิ เจา้ ของบา้ นสนทนาดว้ ยสองสามประโยคแลว้ ก็หนั ไปหาคนอ่นื ตาม
หนา้ ทเ่ี จา้ ของบา้ น
แคทลยี าลดสายตาลงดูนา้ สแี ดงใสในแกว้ ขณะท่ฝี ่ ายชายเอ่ยเรยี บ ๆ ข้นึ
วา่
"ในทส่ี ุดคุณกแ็ ตง่ งานกบั เขาจนได"้
"บพุ เพสนั นิวาส..."
แคทลยี าย้มิ อยา่ งนุ่มนวล
"ใช่...ผา่ นไปแลว้ ...ผา่ นผมไป...แลว้ กไ็ ปหยุดอยูท่ ค่ี ุณอรชุน..ผมน่าจะดีใจ
ทเ่ี ผอญิ อยูห่ า่ งไกลจากคุณมากตอนนนั้ ..แคท"
นยั นต์ าของเขาจบั อยูท่ ห่ี นา้ สวยคมซ้ึงของแคทลยี า นนั ตานนั้ มีแววอาวรณ์
เลก็ นอ้ ย แต่กระแสสายตาของทง้ั คู่ดูหมือนจะสวนทางกนั ไป...ไม่ไดพ้ บกนั ตรงจุด
เดยี ว

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๕๙

ไมน่ านนกั แคทลยี จงึ เดนิ ผ่านเลยไปสนทนากบั คนอน่ื ๆ ต่อไปจนกระทงั่ ถงึ
เวลากลบั

เขากบั หลอ่ นจงึ ไดพ้ บกนั อกี ครงั้ หน่งึ
แคทลยี าเป็นแขกเกอื บรายสุดทา้ ยท่ลี ากลบั เม่อื หลอ่ นออกไปแลว้ ภูวดล
ยงั คงยนื อยูก่ บั คุณหญงิ เจา้ ของบา้ น
"ยง่ิ แต่งานกบั เศรษฐยี ง่ิ สวยหรูฟู่ฟ่าใหญ่...ไปชมบา้ นสิบลา้ นของเขาหรือ
ยงั ละ่ ?"
"ยงั ครบั ไดย้ นิ แตเ่ สยี งลอื เสยี งเลา่ อา้ งเท่านนั้ เอง"
ภวู ดลตอบคณุ หญงิ หลอ่ นย้มิ นอ้ ย ๆ
เหน็ วา่ คุณอรชนุ แกไปหลงพยาบาลอยู่พกั ใหญ่ไม่ใช่รึ? ตอนน้ันดิฉันอยู่
เมอื งนอกไดย้ นิ แตข่ า่ ว แลว้ กย็ งั ไดย้ นิ วา่ ..."
หลอ่ นย้มิ กวา้ งกวา่ เกา่ ข้นึ อกี เลก็ นอ้ ย สพั ยอกวา่
"คณุ กบั แคทลยี าควงกนั ทวั รแ์ ทบจะทวั่ โลก แลว้ ยงั ไงไป ๆ มา ๆ คู่น้ีเขาถงึ
กลบั มาไดก้ นั ?"
"เขาบอกวา่ บพุ เพสนั นวิ าส.."
ภวู ดลพูดเรอ่ื ยๆ กลา่ วตอ่ ไปวา่
"ตอนเขากลบั จากอเมริกาแต่งงานกนั ผมอยูอ่ อสเตรเลยี "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๖๐

เขาไม่ไดก้ ลา่ วต่อไปวา่ แทจ้ รงิ เม่อื เขาบนิ ไปรบั ตาแหน่งผูช้ ่วยเลขานุการโท
ณ สถานทตู แหง่ นน้ั เขามีสญั ญากบั หล่อนดว้ ยซา้ ไปว่าจะแต่งงานกนั เม่อื เขากลบั มา
เมอื งไทยประมาณอกี สองเดอื นขา้ งหนา้

แต่ก็...แน่ละ...ระหว่างเขากบั นายอรชุน ตงั้ เจริญกิจ คู่ควงคนเก่าของ
หลอ่ น ถงึ อยา่ งไรหลอ่ นกต็ อ้ งเลอื กนายอรชนุ วนั ยงั คา่ นนั่ แหละ!

แคทลียาเอนหลงั พิงพนักรถยนต์ราคาลา้ นกว่า ถงึ จะมีลกั ษณะสบาย
อารมณ์ แต่ทา่ ทางของหล่อนกย็ งั งดงามและระวงั มารยาทอยูเ่ สมอ

เครอ่ื งปรบั อากาศภายในรถเยน็ ระร่นื ใหค้ วามสบายทง้ั กายและใจ
หล่อนนึกถงึ ภูวดล ไม่ใช่ดว้ ยความอาลยั อาวรณ์ เขาไม่มีความหมายต่อ
หลอ่ นถงึ เพียงนนั้ แต่ส่ิงท่เี กิดจากความสมั พนั ธร์ ะหว่างเขาและหลอ่ นต่างหาก มนั
ตามมาใหห้ ลอ่ นคดิ !
หลอ่ นสาบานไดว้ า่ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ไม่ไดเ้ กดิ ข้นึ เพราะความรกั หลอ่ นเท่ยี วเตร่
กบั ภูวดลในขณะนน้ั กเ็ พราะนอ้ ยใจและเจบ็ ใจอรชนุ ...
อรชุน...เขาคือตน้ เหตุเร่ืองทงั้ หลายทง้ั ปวง...ไม่ใช่ความผิดของหล่อน
หลอ่ นไม่ยอมรบั วา่ มนั เป็นความผดิ ของหลอ่ น...
แคทลยี าหลบั ตาลงเหมือนจะพยายามลบความจาบางส่ิงบางอยา่ งใหม้ นั
หมดส้นิ ไป...
หล่อนภูมิใจเหมอื นกนั ทภ่ี ูวดลยงั มีท่ที ่าวา่ อาลยั อาวรณ์หล่อนอยู่ และ...
ขณะน้ดี ูเหมอื นเขากก็ าลงั เฟ่ืองฟอู ยูใ่ นวงการเมอื ง ไม่ใช่ขา้ ราชการสถานทูตเลก็ ๆ แต่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๑

บางส่งิ บางอยา่ งท่เี คยเกิดข้นึ จากการสนุกลมื ตวั และการประชดประชนั ชวี ติ น่ีส.ิ ..
หลอ่ นอยากใหค้ วามจาของหลอ่ นมอี นั เสอ่ื มไปเฉพาะเรอ่ื งราวตอนน้เี สยี

ภวู ดลไมร่ ูห้ รอกวา่ หลอ่ นทาอะไรลงไประหว่างทเ่ี ขาเดนิ ทางไปรบั ราชการ
ทอ่ี สเตรเลยี เขาไมร่ ูแ้ ละจะไม่มวี นั รูเ้ ป็นอนั ขาด!

ความคิดของแคทลียาฟ้ ุงซ่านดว้ ยเร่ืองอนั เก่ียวกบั ตวั หล่อนเองทง้ั ส้ิน
ภวู ดล ...อรชนุ ...ส่งิ ทห่ี ลอ่ นทาลงไปซง่ึ ตามหลกั ธรรมของพทุ ธศาสนาอาจจะบง่ ว่าเป็น
บาปกรรม แต่โดยเหตผุ ลของสงั คมแลว้ มนั อาจจะเป็นการสมควร...

ความคิดของหล่อนอดไม่ไดท้ ่จี ะเลยไปถงึ ผูห้ ญิงซ่ึงเคยเป็นคู่หมน้ั ของ
อรชนุ

จรงิ อยู.่ ..แมห้ ลอ่ นจะแต่งงานไปแลว้ หนั หลงั ใหอ้ รชนุ ไปแลว้ แต่แคทลยี าก็
มเี หตผุ ลบางอยง่ พอทจ่ี ะทาใหห้ ลอ่ นระแวงไดว้ ่า อรชนุ ยงั ตดั ใจจากหลอ่ นไม่ได้

เขายงั มเี ยอ่ื ใย และความเอ้อื เฟ้ืออยูเ่ สมอสาหรบั หญงิ คนนน้ั
แวบหน่งึ ของอารมณ์...
แคทลยี านกึ อยากพบ นกึ อยากเผชญิ หนา้ กบั การะเกดและเดก็ ท่ใี คร ๆ พูด
กนั วา่ หนา้ ตาคลา้ ยอรชนุ
เป็นการอยาก 'แหย่' อยาก 'หยงั่ ตามสญั ชาตญาณของผูห้ ญิง และ...ถงึ
อย่างไรแคทลยี าก็คือผูอ้ ยู่ในสกุลตง้ั เจริญกจิ ซ่ึงเป็น'เจา้ ภาพ' ในการผ่าตดั หมอ
นพิ ทิ !
หลอ่ นบอกคนขบั รถวา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๖๒

"อยา่ เพง่ิ เขา้ บา้ น เลยไปแถวบางนาหน่อย พอใกลจ้ ะถงึ เม่อื ไหร่ ฉันจะบอก
ทางให"้

๒๑

"ชีวติ คนกบั ความหวงั น่ีดูจะเป็ นของค่กู นั อยู่ตลอดเวลานะ"
หมอนิพิทพูดเป็นปะโยคสุดทา้ ยก่อนเขา้ หอ้ งผ่าตดั มือของเขาจับมือ
การะเกดไวพ้ ลางบบี หนกั ๆ
"แต่บางทชี ีวติ กไ็ ม่ไดข้ ้นึ กบั โชคชะตายง่ิ ไปกว่ากาลงั ใจอนั เขม้ แขง็ ของคน
เรา "
หลอ่ นพูดเบา ๆ ดว้ ยเสยี งมนั่ คง และบบี มอื เขาตอบ
หมอนิพทิ ย้มิ นอ้ ย ๆ เพอ่ื นหมอทม่ี าชุมนุมใหก้ าลงั ใจเขาในวนั สาคญั อวย
พรกนั อกี คนละประโยคสองประโยค ก่อนทห่ี มอนพิ ทิ จะถกู เขน็ เขา้ สู่หอ้ งผา่ ตดั
อนั ตรายจากการผ่ตาดนนั้ ไม่มแี น่ ไม่มีใครเป็นหว่ ง ทุกคนกงั วลมากบา้ ง
นอ้ ยบา้ งแตเ่ พยี งวา่ ...นยั นต์ าของหมอจะกลบั มองเหน็ ดงั เดมิ หรอื ไม่?
สามชวั่ โมงเตม็ กวา่ การผ่าตดั จะเสรจ็ เรยี บรอ้ ย
การะเกดไม่ไดท้ างานในวนั น้ี หลอ่ นลาหยุดและเฝ้ ารอคอยการผ่าตดั พวก
เพอ่ื น ๆ ของหมอนพิ ทิ เม่อื หมอเขา้ หอ้ งผ่าตดั แลว้ ต่างกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปธุระของตน
"คา่ ๆ จะมาใหมค่ รบั ถา้ หมอรูส้ กึ ตวั แลว้ บอกดว้ ยนะครบั "
ออกจากหอ้ งผ่าตดั ส่โี มงเยน็ หมอนิพทิ รูส้ กึ ตวั ในอกี สองชวั่ โมงตอ่ มา
"การะเกด"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๖๔

"เกดอยูน่ ่ี"
หมอนพิ ทิ เหลยี วหาหลอ่ น การะเกดยน่ื มอื ใหเ้ขาจบั ไว้
"มใี ครอยูบ่ า้ ง?"
"ไม่มใี ครหรอกค่ะตอนน้ี พวกเพ่อื น ๆ หมอจะมาเย่ยี มหมอท่มุ หน่ึง แต่
ดอ็ กเตอรค์ มิ ยงั อยู่ สงั่ เกดไวว้ า่ ถา้ หมอรูส้ กึ ตวั เม่อื ไหรใหบ้ อกแก"
การะเกดคลายมอื แต่หมอนพิ ทิ ยงั ยดึ มอื ไวแ้ น่น
"เดยี๋ ว"
เขาดงึ การะเกดเขา้ ไปโอบไวแ้ น่น โนม้ ตวั หลอ่ นลงไปหา การะเกดอยากขดั
ขนื เพราะอายใจ แต่หล่อนกไ็ มไ่ ดข้ ดั แตะรมิ ฝีปากลงบนรมิ ฝีปากของเขาเบา ๆ
หมอนพิ ทิ ยงั ไม่ยอมปลอ่ ย เขาพมึ พาวา่
"ผมรกั คุณ การะเกด...ถา้ ผมหายดี คุณกไ็ มต่ อ้ งอดทนกบั ผมอกี ต่อไป..ผม
รู.้..รูว้ า่ ตลอดเวลาคณุ ตอ้ งใชค้ วามอดทนดูแลผม อดกลน้ั กบั อารมณ์ของผม อารมณ์
ของคนตาบอด...."
หมอนิพทิ หวงั วา่ จะไดย้ นิ คาปลอบประโลมจากหลอ่ น การแสดงความรกั
ดว้ ยกริ ิยาหรือวาจาบอกเขาวหลอ่ นเตม็ อกเตม็ ใจทาทกุ อยา่ งเพอ่ื เขา...สามที ร่ี กั ของ
หลอ่ น
แตส่ ่งิ ทห่ี มอนิพทิ ไดร้ บั กค็ ือความเงยี บ ชวั่ ขณะหน่งึ
อารมณ์ฉุนเฉียวนอ้ ยใจของคนพกิ ารวูบข้นึ มาเหมือนทกุ ครง้ั
กพ็ อดหี ลอ่ นกลา่ ววา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๕

"ชีวิตของเรามืดมานาน เกดหวงั ว่าความสว่างทุกอย่างจะมาพรอ้ มกับ
ดวงตาของหมอ แตก่ ไ็ มห่ วงั นกั หรอกค่ะ ถงึ หมอจะหายหรอื ไมห่ าย เกดกเ็ คยชนิ กบั
ชวี ติ ของเราแลว้ "

หลอ่ นถอยออกจากเขาพรอ้ มกบั กล่าววา่
"เกดจะไปบอกดอ็ กเตอรค์ ิมกอ่ นนะคะ"
เม่อื หลอ่ นโผลเ่ ขา้ ไปในหอ้ งแพทยท์ ศ่ี าสตราจารยว์ ลิ สนั นงั่ รออยู่ เขาลุกข้นึ
ยนื ทนั ที
"หมอนพิ ทิ รูส้ กึ ตวั แลว้ ร?ึ ... มสิ ตอรอ์ รชนุ โทร.มาถามเร่อื งการผ่าตดั เม่อื ครู่
น้เี อง"

เพ่อื น ๆ ของหมอนพิ ทิ ทยอยกนั มาเยย่ี มเขาตามเคยในตอนคา่
ความหวงั ทาใหห้ มอนพิ ทิ อามณด์ ี และทกุ คนดูสนุกครกึ คร้ืน
เขาคุยกนั ...สูก่ นั ฟงั ดว้ ยเรอ่ื งราวเกย่ี วกบั งานอาชพี แลว้ ก็วกมายงั ดวงตา
ของหมอนิพทิ
"ถา้ นยั นต์ าล้อื มองเหน็ เมอ่ื ไหร่ พวกอวั ๊ จะช่วยกนั ฉลองใหญ่"
"ใหม้ นั เหน็ เสยี กอ่ น...เกดเขาไมอ่ ยากใหก้ นั หวงั มากมายนกั เขากลวั อวั ๊
ผดิ หวงั "
"สมหวงั กบั ผดิ หวงั มนั เป็นของคู่กนั "
หมอใจสวา่ งแยง้ เรยี บ ๆ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๖๖

"เรอ่ื งอยา่ งน้ี หมอไมใ่ หห้ วงั เตม็ ท่เี หน็ จะยาก เสยี ใจรนุ แรงเพราะความผดิ
หวงั เป็นเรอ่ื งของคนอ่อนแอ"

"ผมกเ็ คยอ่อนแอเพราะผดิ หวงั มาแลว้ น่ีหมอ"
หมอนิพทิ พดู ท่เี ลน่ ทจี รงิ
"เลยตอ้ งกลวั เอาไวก้ อ่ น"
หมอใจสวา่ งหวั เราะเบา ๆ
"ต๊าย...ขอโทษเถอะหมอ ฉนั ลมื ไปแลว้ ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะใหก้ ระเทอื นใจเลย
จรงิ ๆ"
"ไมเ่ ป็นไร...ผมไมใ่ ช่เป็นคนอายความจรงิ "
หมอนพิ ทิ พูดเรียบ ๆ แลว้ ก็ย้มิ
"จรงิ ไหม เกด?"
วนั เวลาผ่านไปอย่างเช่อื งชาสาหรบั การรอคอยดว้ ยความหวงั
วนั แรก...วนั ทส่ี อง...วนั ทส่ี าม...แลว้ ก็วนั ทส่ี ่ี...
วนั นน้ั การะเกดไม่ไดอ้ ยูเ่ ฝ้ าหมอนิพทิ หลอ่ นกลบั ถงึ บา้ นเมอ่ื หกโมงกว่า ๆ
หมอวกิ รมซ่งึ บา้ นอยู่ถนนสายนน้ั เชน่ กนั รบั อาสามาส่ง
เมอ่ื รถเล้ยี วโคง้ ซอย ซ่งึ อาจมองเหน็ บนพกั ของหลอ่ นภายในรวั้ โปร่ง ๆ ทง้ั
หมอวกิ รมและหลอ่ นเหน็ รถจากวั รเ์ ลก็ สฟี ้าหมน่ จอดอยูห่ นา้ บา้ น
หมอวกิ รมบอกวา่
"คุณการะเกดคงมแี ขก"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๗

เขาชะงกั อยู่เพยี งแค่นนั้ เพราะนยั น์ตามองขา้ มรวั้ เขา้ ไปในบา้ นเหน็ 'แขก'
ของการะเกดยนื เดน่ อยูก่ ลางสนาม

อรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ
หมอวกิ รมทาหนา้ เป็นปกติ ค่อย ๆ หยุดรลงทป่ี ระตูหนา้ บา้ น บอกเรยี บ ๆ
วา่
"ผมส่งคุณการะเกดแค่น้นี ะครบั "
การะเกดบอกขอบพระคุณเขา หล่อนมีความถอื ตวั เกนิ ไปกวา่ ท่จี ะอธิบาย
ใหเ้ขาเขา้ ใจวา่ อรชนุ มาโดยหลอ่ นไมร่ ู ้ ไม่ไดเ้ช้อื เชญิ
เรอ่ื งอะไรหลอ่ นจะตอ้ งพูดในส่งิ ทเ่ี หมือนกบั การแกต้ วั อยา่ งเดก็ ๆ
หลอ่ นไมเ่ ชญิ หมอวกิ รมลงเพราะไมอ่ ยากใหเ้ขาเหน็ เป็นว่า หลอ่ นเชญิ แก้
เกอ้
การะเกด...น่ีคือการะเกด...หลอ่ นไม่เคย 'แคร'์ อะไรหรือใครเทา่ กบั การ
เคารพตวั เอง

ร่างสูงตรงของอรชนุ ยืนเด่นอยูก่ ลางสนาม เขาเพ่งิ รบั ร่างเลก็ ระจอ้ มร่อย
ของเดก็ ชายนอ้ ยข้นึ มาอมุ้ ไว้ เสยี งพ่อหนูหวั เราะเอิก๊ อ๊ากอย่างสบอารมณ์เป็นท่ยี ง่ิ แม่
สาวนอ้ ยพ่เี ล้ยี งยนื ย้มิ นอ้ ยย้มิ ใหญอ่ ยูไ่ มห่ า่ งนกั

อรชนุ สาวเทา้ กา้ วยาว ๆ มาหาหลอ่ น ตอบสหี นา้ และแววตาทม่ี คี าถามของ
การะเกดว่า

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๖๘

"ผมมาคอยพบคณุ "
"มธี ุระอะไรหรอื คะ?"
"ดฉิ นั คิดวา่ คงไมย่ าวนกั เชญิ ค่ะ...มาลมี ารบั นอ้ งไป"
"อยา่ เลย ใหแ้ กอยูก่ บั ผมอกี ประเดยี๋ วเถอะ ตอนน้แี กยงั ไมก่ วนอะไร"
พ่อหนูลว้ งไลทเ์ ตอร์ราคาแพงลบิ ออกมาจากกระเป๋ าเส้ือของเขา ทาท่า
เหมอื นจะขวา้ งลงกบั พ้นื การะเกดรอ้ งวา่
"อยา่ ลูก"
เดก็ ชายเดด็ ...เดด็ สมช่อื ...ขาดคาวา่ อยา่ แกกข็ วา้ งเปร้ยี งลงไปบนถนนปูอฐิ
ขอบสนามทนั ที
ไลทเ์ ตอรอ์ นั ละเกอื บส่พี นั ตามราคาในเมอื งไทยลงไปแอง้ แมง้ อยู่บนอฐิ
"ช่างเถอะคณุ "
อรชนุ ยอ่ เขา่ ลงเก็บ บอกผูเ้ ป็นแม่ซ่งึ มสี ีหนา้ กงั วลแลว้ ก็หย่อนลงกระเปJk
แตพ่ อ่ หนูกลบั ย้อื แยง้ เอาไวอ้ กี
"มาล.ี .."
"ไมเ่ ป็นไรหรอก ปลอ่ ยแกเถอะ คณุ "
"ไม่ไดห้ รอกค่ะ ประเดยี๋ วจะทาของคุณอรชนุ เสยี อนั หน่งึ ไม่ใชถ่ กู ๆ"
เสยี งของการะเกดเฉียบขาด
"มาลมี ารบั นอ้ งไป"
เดก็ ชายอายุขวบกวา่ เอนตวั หนีพ่เี ล้ยี งในออ้ มแขนอรชนุ สงเสยี งกรดี๊ ๆไม่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๖๙

ยอมไป
อาจเป็นสญั ชาตญาณเรน้ ลบั ของผูร้ ่วมสายโลหติ เดยี วกนั ...พ่อหนูกอดรดั

คออรชนุ ไวแ้ น่น
นยั น์ตาของหญิงชายทงั้ คู่มองสบกนั หนา้ เคร่งขรมึ ปราศจากอาการย้มิ

แยม้ ดว้ ยกนั ทงั้ คู่
อรชนุ จอ้ งมองดูหลอ่ นแลว้ กก็ ลา่ วดว้ ยเสียงตา่ ๆ ว่า
"ไม่ตอ้ งหว่ งกลวั ของจะเสยี หรอกคุณ ถงึ ตาหนูแกจะไมใ่ ช่ลูกผม แตก่ เ็ ป็น

ลูกของคนทผ่ี มเคยรกั ของเสยี แค่น้ีไม่เทา่ ไหร่หรอก ผมเคยเสยี มายง่ิ กว่าน้ีหนกั ต่อ
หนกั นกั !"

๒๒

"คณุ มธี ุระอะไรหรอื คะ คณุ อรชุน"
"ผมอยากพูดกบั คุณ"
"คณุ กาลงั พดู กบั ดฉิ นั อยู่แลว้ "
อรชนุ นงั่ ลงบนมหนิ หม่รู มิ สนาม เด็กชายเดด็ ยงั อยูใ่ นออ้ มแขนของเขา แต่
เร่มิ เบอ่ื ไลทเ์ ตอร์ แกส่งคืนใหอ้ รชนุ ฉวยกระเป๋าเส้อื ดงึ ซองบุหร่อี อกมาแทน
ประเดี๋ยวเดียวก็ด้ินรนลงไปยืนขา้ งล่าง คราวน้ีพ่ีเล้ียงมารบั ตัวไปได้
โดยงา่ ย แต่กไ็ ม่ยอมไปไกล คงขดั ขนื ทจ่ี ะวนเวยี นอยูแ่ ถว ๆ นน้ั เพ่อื ใหใ้ กลม้ ารดา
อรชนุ มองตามร่างเลก็ เมอ่ื เขาหนั กลบั มากส็ บสายตากบั แม่ของเด็กชาย
การะเกดกลา่ วเรยี บ ๆ วา่
"เดก็ ตดิ คนงา่ ย แต่กล็ มื งา่ ยเชน่ กนั "
อรชนุ จอ้ งมองดูหลอ่ นอยูอ่ ดึ ใจหน่งึ แลว้ กถ็ อนหายใจยาว ไม่ใช่เร่อื งง่าย ท่ี
จะพดู กบั หลอ่ นถงึ เรอ่ื งแบบน้ี
หลอ่ นเคยปฏเิ สธอย่างเด็ดขาดมาแลว้ ครง้ั หน่ึงวา่ เขาไม่ไดม้ สี ่วนเก่ยี วขอ้ ง
อะไรกบั เดก็ ชายผูน้ ้ี
พ่อหนูเป็นลูกของหมอนพิ ทิ
"กระเกด คุณแน่ใจรวึ า่ คุณไม่ไดก้ าลงั ทาบาปอยู่?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๑

"ดฉิ นั ไมเ่ ขา้ ใจ"
อรชนุ ยงั คงจอ้ งมองดูหนา้ เรยี วสลวยของหลอ่ นอยู่
"กระเกด ไม่มีใครนอกจากเราสองคนท่ตี ่างคนต่างรูอ้ ยู่แก่ใจว่ามีอะไร
เกดิ ข้นึ ก่อนทเ่ี ราจะแยกจากกนั ...ก่อนทค่ี ณุ จะแต่งงานกบั หมอนิพิท แลว้ ก.็ ..ในโอกาส
อยา่ งนน้ั คณุ คนเดยี วทร่ี ูว้ า่ ..."
อรชนุ หยุดชงั่ ใจเพอ่ื หาคาพดู ทเ่ี หมาะสมทส่ี ุด
"ตาหนูอาจจะเป็นลูกของผม!"
เสยี งพดู ของอรชุนเบาไดย้ นิ กนั แต่สองคน แต่กด็ ูเหมือนมนั จะดงั กอ้ งเขา้
ไปในใจของการะเกด
สะทอ้ นไปมาในความรูส้ กึ แลว้ กเ็ งยี บสงดั เงยี บจนดูเหมอื นการะเกดจะได้
ยนิ เสยี งหวั ใจของตวั เองเตน้
ทาไมหนอหล่อนจึงหนีไม่พน้ อรชุน ทงั้ ๆ ทไ่ี ดห้ นั หลงั ใหก้ นั โดยเด็ดขาด
แลว้
อะไรหนอท่ที าใหเ้ ขาสงสยั ไม่หาย...จนแลว้ จนรอด เพยี งแต่หนา้ ตาเด็ก
คลา้ ยคลงึ กบั เขา ซ่งึ อาจเป็นเพยี งเร่อื งเผอญิ เทา่ นนั้ แหละหรอื ?
หรอื จะเป็นเพราะสญั ชาตญาณรนุ แรงของความเป็นพ่อ?
หลอ่ นจะปลอ่ ยใหค้ วามสงสยั ของเขาคาราคาซงั อยูแ่ บบน้ีไม่ได้ มนั ไม่เกดิ
ประโยชนอ์ ะไรกบั ใครเลย แมแ้ ตต่ วั พ่อหนูนอ้ ยเดด็ เอง

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๗๒

"ดิฉันเคยบอกคุณอรชุนครงั้ หน่ึงแลว้ วา่ ตาหนูเป็นลูกของดิฉันกบั หมอ
นพิ ทิ ...คณุ อรชนุ คะ...คณุ จะไดป้ ระโยชน์อะไรจากการสงสยั เร่อื งน้ีกนั คะ? ครอบครวั
ของเรา พ่อแม่ลูก อยู่ดว้ ยกนั อย่างมคี วามสุขแลว้ คุณกาลงั ทาใหท้ กุ คนไม่สบายใจ
รวมทง้ั ตวั คุณเองกบั ครอบครวั ของคุณดว้ ย"

"ผมไมอ่ ยากเชอ่ื คณุ ...."
อรชนุ ตอบดว้ ยเสยี งเคร่งเครยี ด
"ไม่อยากเช่อื เพราะคุณเคยหลอกผมมาแลว้ ...คุณเป็นคนเก่ง เป็นคนลขิ ติ
ชวี ติ ตวั เองตามความพอใจของคณุ ถา้ เป็นผูห้ ญงิ อ่ืนผมอาจจะไม่สงสยั เม่อื เขาบอกว่า
ลูกในทอ้ งของเขาไมใ่ ช่ลูกผม แต่สาหรบั คุณ...ผมเช่อื วา่ คุณลขิ ติ ชวี ติ ใหไ้ ด้ แมแ้ ต่ลูก
ของคณุ เอง...ลขิ ติ วา่ จะใหใ้ ครเป็นพอ่ !"
หลอ่ นคดิ วา่ อรชนุ ไมเ่ คยเขา้ ใจหลอ่ น
แทจ้ รงิ เขากลบั เป็นคนเดยี วท่ี รูจ้ กั ' หลอ่ นอยา่ งดยี ง่ิ
การะเกดถงึ กบั น่งิ อน้ั อา้ อ้งึ ไปเป็นครู่
"ดฉิ นั จะทาอยา่ งนน้ั เพอ่ื ประโยชน์อะไร?"
หลอ่ นพมึ พาดว้ ยเสยี งทไ่ี มห่ นกั แน่นเหมอื นแต่แรก
"ก็ลองถามตวั เองดูซิ บางทอี าจเป็นเพราะคุณอยากทา้ ทายพระพรหมท่ี
ใครๆ เขาวา่ เป็นผูล้ ขิ ติ ชวี ติ มนุษยก์ ไ็ ด"้
อรชนุ ประชด เขากลา่ วต่อไปอกี วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๓

แตส่ าหรบั ผม ถา้ คณุ จะถามว่าไดป้ ระโยชนอ์ ะไรจากการสงสยั ว่าตาหนูนนั่
จะเป็นลูกผม...ผมขอตอบวา่ ไดแ้ น่ ...ถา้ เขาเป็นลูกผมจรงิ ๆ เขากไ็ ม่จาเป็นตอ้ งอยูก่ บั
หมอนิพทิ ผมไม่เช่อื วา่ ใครจะเล้ยี งลูกผมใหส้ ุขสบายไดเ้ท่ากบั ผมเอง"

"เงนิ มากมายของพ่อแม่บางทกี ็ไม่ไดท้ าใหเ้ ดก็ เป็นสุขเท่ากบั ความอบอุ่น
หรอกค่ะ ตาหนูแกมคี วามสุขทุกอย่างแลว้ ยง่ิ อีกหน่อยเม่อื พ่อของแกหายดีก็จะย่งิ มี
ความสุข ความอบอ่นุ มากข้นึ "

การะเกดลกุ ข้นึ ยนื
กาลงั ใจทเ่ี คยเขม้ แขง็ ของหล่อนกาลงั จะอ่อนลงตามลาดบั โดยเฉพาะเม่อื
ผูช้ ายสองคนอยูต่ อ่ หนา้ หลอ่ นดว้ ยกนั แมว้ า่ คนหน่งึ จะยงั เลก็ กระจอ้ ยร่อย
หลอ่ นอยากใหอ้ รชนุ รีบกลบั ไปเสยี
แต่อรชนุ ยงั คงนงั่ อยูก่ บั ท่ี นยั นต์ ายงั จบั อยูท่ ห่ี ลอ่ นแน่วแน่
"คุณทาผดิ อยูต่ ลอดเวลา การะเกด...ขอใหร้ ูไ้ วว้ ่าคณุ ทาผดิ !..."
เขาเนน้
"....ไอท้ ค่ี ุณคดิ วา่ คณุ ทาถกู ทาดี ตดั สนิ ใจแต่งงานกบั หมอนิพิท เลกิ กบั ผม
ทงั้ ๆ ทถ่ี า้ จะวา่ ไปกเ็ ทา่ กบั คุณป็นภรรยาผมแลว้ ...คุณคดิ วา่ คุณทาถกู รึ?....ไม่ใช่หรอก
คณุ ทาผดิ ตดั สนิ ใจผดิ มาตลอดเวลา...."
เขาหยดุ เวน้ ระยะนดิ หน่งึ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๗๔

"ตาหนูนนั่ จะเป็นลูกใครกนั แน่ ผมบงั คบั ใหค้ ุณบอกความจรงิ กบั ผมไม่ได้
หรอกการะเกด แต่ถา้ แกเป็นเลอื ดเน้ือเช้ือไขของผมละก็...การท่คี ุณกาหนดชีวิต
กาหนดพอทไ่ี มใ่ ชพ่ ่อแท้ ๆ ของแก คณุ ยง่ิ ผดิ มหนั ต์ การะเกด"

"หยุดเดาอะไรต่ออะไรเสยี ทเี ถอะค่ะ"
การะเกดขดั ดว้ ยเสยี งเขม้
"คุณมีสิทธ์ิจะคิดยไั งก็ได้ แต่ไดโ้ ปรดเถดิ อย่ามาทาใหด้ ิฉนั ตอ้ งยุ่งยาก
โปรดคดิ ถงึ ขอ้ น้เี ป็นขอ้ ใหญ่เป็นขอ้ สาคญั ทส่ี ุด...คือเราทง้ั สองคนต่างแยกกันไปมีชีวติ
คนละทางแลว้ ต่างคนตา่ งมคี รอบครวั ...อยา่ ใหม้ นั เกดิ เร่อื งยงุ่ ๆ ข้นึ เลยค่ะ"
หลอ่ นถอนหายใจยาว
"ดิฉันจะตอ้ งปฏิเสธคุ ณอีกสัก ก่ีครั้งกันคะว่า ตาหนู ไม่ได้เป็ น
เลอื ดเน้ือเช้อื ไขของคณุ "

"ตาออ...วนั น้เี ขาจะเปิดดูนบั นตั นข์ องหมอนพิ ทิ ไงละ ไมไ่ ปดูเขาหน่อยร?ึ "
เป็นเสยี งของมารดาพูดมาทางโทรศพั ท์ ขณะนนั้ อรชนุ ยงั ไม่ไดอ้ อกจากบา้ น
แต่ภรรยาของเขาออกไปขา้ งนอกแลว้ หล่อนมีธุรกิจวุ่นวายเกือบตลอดวนั เสมอ
รวมทงั้ การสงั คมเพ่อื ผลทางธุรกจิ ดว้ ย
ความมงั่ คงั่ อยา่ งเดยี ว บางทกี ย็ งั ไม่พอสาหรบั การทจ่ี ะลอยตวั อยู่ในสงั คม
ระดบั สูง นกั การเมอื งทกุ ยคุ ทกุ สมยั คือทนุ่ เกาะ รวมทง้ั ภรรยาของพวกเขาบางคนfh;p
อรชนุ ตอบมารดาไปวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๕

"ไม่ไปหรอกครบั คุณแมจ่ ะไปหรอื ครบั ?"
"กเ็ หน็ จะตอ้ งไป เราเป็นเจา้ ของไขน้ ่ี ศาสตราจารยค์ ิมแกบอกวา่ มหี วงั ตงั้
เจ็ดสบิ เปอรเ์ ซน็ ต"์
"กด็ แี ลว้ นบั ว่าไม่เสียวลา เสียเงนิ เปล่า คุณแม่ไปเถอะครบั บางทเี ยน็ ๆ
ผมจะไปเยย่ี มเขา"
อรชนุ ตง้ั ใจจะไมไ่ ปในตอนเชา้ ทเ่ี ขากาหนดเปิดนยั น์ตาหมอนิพทิ
แต่แลว้ กอ็ ดไมไ่ ด้ ดูไม่มเี หตผุ ลอะไรเลยทเ่ี ขาจะไม่ไปในวนั อนั สาคญั เป็น
อยา่ งยง่ิ น้ี ไม่ใช่สาคญั สาหรบั หมอนิพิทคนเดยี ว แต่สาคญั สาหรบั ทางการแพทย์ ซ่ึง
มลู นติ งั้ เจรญิ กจิ ของเขาสนบั สนุนอยูด่ ว้ ย

ภายในหอ้ งพเิ ศษอนั เป็นหอ้ งพกั ของหมอนิพทิ ดูจะคบั แคบลงไปถนดั ใจ
นอกจากหมอ พยาบาล แลว้ ยงั มีผูม้ าเฝ้ าดูผลอีกหลายต่อหลายคน ทงั้ กรรมการ
มูลนธิ ิซ่งึ ถอื วา่ เป็นเจา้ ของไขแ้ ละพวกหมอซง่ึ เป็นเพ่อื นสนิทมติ รสหายของหมอนพิ ทิ

หมอนพิ ทิ ครง่ึ นงั่ ครง่ึ นอนอยู่บนเตยี ง
สหี นา้ ของเขาไม่อาจเกบ็ ความตน่ื เตน้ ไวไ้ ด้ แมจ้ ะพยายามระงบั
เขาเฝ้ าบอกตวั เองว่าอย่าหวงั ไวม้ ากนกั อย่ามนั่ ใจว่าคนจะโชคดถี งึ รอ้ ย
เปอรเ์ ซน็ ต์
"หมอคะ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๗๖

เขาไดย้ นิ เสยี งการะเกดเรยี กเขาเบา ๆ...ถา้ โชคเป็นของเขา เขาคงจะไดเ้ หน็
หลอ่ น ไดส้ มั ผสั หลอ่ นทางตา หลงั จากสมั ผสั ทางเสียงทางหูมานาน นบั ตงั้ แต่แต่งงาน
กนั

"เกด อยา่ เพ่งิ หวงั ใหม้ ากนกั นะ เผอ่ื ความผดิ หวงั เอาไวบ้ า้ ง"
เขาบบี มอื หลอ่ นกระชบั
กริ ยิ าทแ่ี สดงต่อกนั ดูเหมอื นจะทาใหห้ ลายคนพลอยต้นื ตนั ไปดว้ ย
ยกเวน้ อยูค่ นเดยี ว...
ใช.่ ..อรชนุ !
เขานึกด่าตวั เองอยา่ งหยาบคาย เม่ือความรูส้ ึกขุ่นขวางในคนทงั้ สองผ่าน
แวบเขา้ มาในใจ
...ถกู ละ...เขายงั เป็นปถุ ชุ น กิเลสยงั มหี นา โดยเฉพาะตณั หา รกั และหลง
แตก่ ช็ างเป็นปถุ ชุ นทแ่ี สนจะเลวเสยี น่ีกระไร?...อจิ ฉากระทงั่ คนตาบอด!
"ลูกมาดว้ ยหรอื เปลา่ ?"
หมอนิพทิ ถาม การะเกดตอบวา่
"เปลา่ ค่ะ แกกาลงั ซน เอามากลวั จะยงุ่ ...."
หลอ่ นลูบหลงั มอื หมอนิพทิ เบา ๆ
"พรุง่ น้หี มอกค็ งจะไดเ้หน็ แก"
หมอนพิ ทิ พยกั หนา้
"ขอใหเ้ป็นยงั งนั้ เถอะ"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๗

เขาย้มิ เลก็ นอ้ ย เป็นรอยย้มิ ท่แี จ่มใสท่สี ุดนบั ตงั้ แต่นยั นตั นต์ าของเขามอง
ไม่เหน็

"ผมไม่อยากใหแ้ กมพี อ่ ตาบอดไปจนโต"

๒๓

ใจของหมอนิพิทเตน้ แรงดว้ ยความต่นื เตน้
เกอื บรอ้ งออกมาดว้ ยความหวาดกลวั เม่อื ผา้ ช่งึ ผูกพนั นยั น์ตาเอาไวห้ ลุด
เลอ่ื นออก
แมจ้ ะรบั รูแ้ ลว้ วา่ หากการผ่าตดั เป็นผลสาเรจ็ กจ็ ะมองเหน็ ในทนั ทไี ม่ได้
เพราะฉะนน้ั ในทนั ทที ผ่ี า้ หลุดจากตา แสงวูบวาบปรากฏข้นึ แทนความมืด
มดิ ทงั้ แสบ ทงั้ เคอื งตาแตก่ ม็ องไม่เหน็ อะไร เขาจึงใจหาย...
เม่อื หลบั ลงอีกครง้ั นา้ ตาออกมาคลอตาเพราะแสบเคืองดว้ ย และเพราะ
อารมณ์ทถ่ี กู บบี ดว้ ยความรูส้ กึ ตา่ ง ๆ
"ลมื ข้นึ ใหมซ่ หี มอ ลมื ชา้ ๆ"
เสยี งหมอวลิ สนั คมิ พูดเบา ๆ หมอนิพทิ ปฏบิ ตั ติ าม
เขาค่อย ๆ ลมื ตาข้นึ ใหมอ่ กี ครงั้ หน่งึ
ดวงตาทกุ คู่ภายในหอ้ งจบั อยูท่ ่ีหมอนิพิทอยา่ งต่นื เตน้ รอ้ นรน โดยเฉพาะ
พวกนายแพทยท์ งั้ หลาย แต่ความรอ้ นรนนนั้ ก็อยู่แค่ในดวงตาเท่าน้นั สหี นา้ และ
กริ ยิ าททางของพวกเขาสงบ...
มอื ของหมอนิพทิ จบั ขยมุ ้ อยูท่ ผ่ี า้ ปูทน่ี อน และกาไวแ้ น่น...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๗๙

ใช่!...เขามองเหน็ ภาพเบ้อื งหนา้ ของเขาเหมือนภาพยนตร์ ซ่ึงเรียกตาม
ศพั ทว์ า่ เบลอ คอื ไม่ชดั พรา่ และสนั่ ไหว..

ร่างของหมอนิพิทสนั่ เลก็ นอ้ ยดว้ ยความต่นื เตน้ จนระงบั ไวไ้ ม่อยู่ บวกกบั
ความยนิ ดที ป่ี ระมาณไมไ่ ด้

"มองเหน็ แลว้ ใชไ่ หมหมอนิพทิ ?"
เสยี งของศาสตราจารยค์ มิ แสดงความปีตเิ ช่นกนั
"ผม...ผมมองเหน็ แตไ่ ม่ชดั "
"ประสาทตาเพ่งิ ใชง้ านได้ ขอเวลาอกี หน่อย...ไมเ่ ป็นไรหรอกหมอนิพทิ "
คนในหอ้ งทค่ี อยดูผลงานการผ่าตดั นน้ั มากมาย ทกุ คนแสดงความยนิ ดีกบั
หมอนิพทิ เขา้ มาหอ้ มลอ้ ม
แตใ่ จของหมอนพิ ทิ จดจ่ออยูก่ บั ภรรยา
กระหายทจ่ี ะไดเ้หน็ หนา้ หล่อน...การะเกด
หนา้ ซูบไป ดูสงบเสงย่ี มเฉยชา แมว้ า่ จะกาลงั ย้มิ ใหก้ าลงั ใจแก่เขาดว้ ยความ
ยนิ ดเี ชน่ คนอ่นื ๆ
หมอนิพิทรูส้ ึกผิดหวงั เล็กนอ้ ย เขาอยากเห็นหล่อนสวยแจ่มใสในวนั
เร่มิ แรกทไ่ี ดเ้หน็ หนา้ หลอ่ น อยากเหน็ หลอ่ นเบกิ บานยง่ิ กวา่ น้ี
"หมอ...หมอคะ"
หลอ่ นเรยี กเขาดว้ ยเสียงต้นื ตนั มือจบั มือเขาบบี แน่นแลว้ กค็ ลายออกสอง
สามครง้ั

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๘๐

ภายในหอ้ งนนั้ มีคนในสกุลตง้ั เจริญกิจอยู่ดว้ ยหลายคน ในฐานะเจา้ ของ
มูลนิธผิ ูเ้ป็นเจา้ ของไข้

มารดาอรชนุ แคทลยี า นายอานาจ และคุณหญิงสริ ลิ กั ษณ์กบั ลูกชาย คน
โตของนายอานาจ

แคทลยี กา้ วเขา้ ไปหาศาสตราจารยค์ ิมเป็นคนแรก หล่อนยน่ื มือออกสมั ผสั
ดว้ ยบคุ ลกิ อนั งดงาม

"ขอแสดงความยนิ ดดี ว้ ยค่ะ"
แลว้ หลอ่ นกห็ นั ไปทางหมอนิพทิ ย้มิ กบั เขา
"หมอโชคดที ส่ี ุดในรอบปีน้เี ทยี วนะคะ..."
ย้มิ นน้ั กราดไปถงึ การะเกด แลว้ กห็ ยดุ อยูท่ น่ี นั่
..ผูห้ ญงิ คนน้กี ไ็ ม่เหน็ สะสวยอะไรนกั หนา ดู ๆ ไม่น่าเช่อื ว่าคนอยา่ งอรชุน
จะมวั อาลยั อาวรณ์หลอ่ นอยู่ ดูเถดิ ...เวลาเพยี งไม่นานหลอ่ นโทรมลงมากดว้ ยงานหนกั
ดว้ ยทกุ ข์ เทยี บกนั ไม่ไดเ้ลยกบั แคทลยี าผูซ้ ่งึ นบั วนั ยง่ิ สวยยง่ิ มเี สน่ห์ เพราะ หล่อนมี
เวลาและโอกาสทจ่ี ะเสรมิ แต่ง.
แคทลยี าคิดแวบเดยี วดว้ ยขอ้ ความทย่ี ดื ยาว ขณะทป่ี ากพดู แตเ่ พยี ง
"ดใี จดว้ ยนะคะ คุณการะเกด หมดเคราะหห์ มดโศกเสยี ทนี ะคะ"
เพราะผูค้ นในหอ้ งนนั้ มากมาย แต่มวั แต่ต่นื เตน้ กบั หมอนิพทิ กนั เสยี หมด
จึงไม่ทนั มใี ครสงั เกตวา่ ประตูหอ้ งถกู เปิดแงม้ ออกเลก็ นอ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๑

อรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ ยนื แทรกอยูร่ ะหวา่ งประตูท่เี ปิดแงม้ นนั้ เพียงคร่ึงอึดใจ
แลว้ เขาปลอ่ ยประตูกลบั ถอยออกไปอยา่ งเงยี บกรบิ !

ภาพทห่ี มอนิพทิ มองเหน็ เมอ่ื ถงึ บา้ นกค็ อื เดก็ สาวพ่เี ล้ยี งยนื อมุ้ เด็กชายเดด็
หรอื กรี ตคิ อยอยูท่ ห่ี นา้ บา้ น

พอ่ หนูนอ้ ยรา่ งสมบูรณ์แขง็ แรง หนา้ ตาสะสวยน่ารกั ...
ลูกของเขา...ลูกซ่งึ เขาอยากเหน็ หนา้ มาตงั้ เกอื บสองปีแลว้
หมอนพิ ทิ เปิดประตรู ถวง่ิ ลงไปรบั ร่างซ่งึ กระโดดเตน้ หยอ็ ย ๆ สะบดั มอื จาก
พ่เี ล้ยี งถลาหวั ซกุ หวั ซุนเขา้ มาหา
เขาอมุ้ ลูกชายข้นึ พศิ ดู จูบขา้ ยจูบขวาขณะทเ่ี ดก็ ชายหวั เราะเอ็กอา๊ ก ด้นิ รน
เพอ่ื โผเขา้ มาหามารดา
"แม.่ ..แม.่ .."
"บะ๊ ! ไอน้ ่ตี ดิ แม่"
หมอนพิ ทิ วา่ แลว้ กห็ วั เราะอยา่ งแจ่มใส
"เดด็ ...อยูก่ บั พอ่ กอ่ นใหพ้ ่อช่นื ใจก่อน...อยากเหน็ หนา้ ลูกมานานแลว้ ...แก
มนั เดด็ สมช่อื จรงิ ๆ"
เพ่อื นหมอของหมอนิพทิ มองเหน็ แลว้ ...หลายคนเผลอมองสบตากนั
หมอนพิ ทิ เหน็ แต่ไมไ่ ดผ้ ดิ สงั เกตอะไร

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๘๒

เพ่อื นคนหน่ึงกล่าวขณะท่กี าระเกดรบั ลูกจากหมอนิพิทใหล้ งมายนื และ
หลอ่ นจบั มอื เดก็ เอาไว้

"ลูกเอง็ เหมอื นแมม่ ากกวา่ เหมอื นพอ่ หมอนพิ ทิ "
"ใช่ กด็ แี ลว้ ไง เหมอื นแม่โตข้นึ จะไดห้ ลอ่ กวา่ พ่อ"
นยั นต์ าหมอใจสวา่ งปรากฏแววสมเพชข้นึ เลก็ นอ้ ย...จะตาหนิหมอใจสว่างก็
ไม่ได้ ถา้ หลอ่ นจะนึกเกลยี ดการะเกดข้นึ มาอยา่ งจบั ใจ...
หลอ่ นเป็นเพ่อื นกบั หมอนิพทิ เรยี นมากบั เขา มอี าชพี เดียวกนั ก็แน่ละ!...
หลอ่ นจะตอ้ งเขา้ ขา้ งและถอื วา่ เป็น 'พวก' เดยี วกนั กบั หมอนิพทิ
ครงั้ แรกหลอ่ นเหน็ หมอนิพิทซมซานจนลม้ เจ็บแทบเป็นแทบตายเพราะแม่
คนน้ี 'สลดั รกั '
ครง้ั ทส่ี อง หมอนิพทิ ตาบอดกเ็ พราะหว่ งใยแม่คนน้ี
แตง่ านกนั แลว้ มลี ูกคนแรก ลูกกลบั ไปเหมอื นคู่หมนั้ เก่ของแมค่ นน้ี
แลว้ จะใหห้ ลอ่ นเขา้ ใจวา่ อย่างไร ถา้ ไม่เขา้ ใจวา่ แม่คนน้ีแกแต่งงานกบั หมอ
นพิ ทิ เพอ่ื หาพ่อใหล้ ูกในทอ้ ง!
หมอใจสว่างก็เหมือนคนอ่ืน ๆ ท่ไี ม่รูต้ ้ืนลึกหนาบางระหว่างอรชุนและ
การะเกด
หล่อนเขา้ ใจเหมือนคนอ่ืน ๆ วา่ อรชุนเบ่อื หน่ายและเป็นฝ่ ายถอนหมนั้
การะเกด..และคิดวา่ ถงึ อย่างไร กระเกดก็คงได้ 'กาไร' จากสินสอดของหมน้ั อย่าง
นอ้ ยกเ็ ป็นเลขหกตวั ข้นึ ไป!

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๓

เทา่ นน้ั ยงั ไม่พอ เม่อื หมอนิพทิ ยงั อยู่ทโ่ี รงพยาบาลรอการผ่าตดั 'แม่คนน้ี'
กย็ งั อตุ ส่าหห์ นั ไปยงุ่ ๆ กบั อรชนุ อกี ไม่ใช่หล่อนคนเดียวท่เี หน็ และสงสยั เพ่อื นหมอ
ดว้ ยกนั กเ็ หน็ อรชนุ ไปคอยอยูท่ บ่ี า้ น...

อยา่ งน้แี ลว้ จะไมใ่ หห้ มอใจสวา่ งนึกชงิ ชงั แม่พยาบาลเมียหมอนิพทิ อยา่ งจบั
ใจ ไดอ้ ยา่ งไร?

การะเกดขอตวั ข้นึ บา้ นก่อน หมอนิพิทว่งิ ไล่ตะครุบตวั ลูกชายอยู่กลาง
สนาม พ่อหนูหวั เราะเอกิ๊ อา๊ กประสานเสยี งกบั เสยี งหมอนพิ ิท

เพ่อื นหมอของเขานงั่ บา้ งยืนบา้ งอยูร่ ิมสนาม มองดูหมอนิพทิ ดว้ ยความ
โสมนสั และแน่ละ...บางคนมคี วามรูส้ กึ สมเพชเจือปนอยูด่ ว้ ย

"หมอมนั เหมอื นตายแลว้ เกดิ ใหม่จรงิ ๆ"
หมอวกิ รมปรารภกบั เพอ่ื น ๆ หมอเชดิ หวั เราะในลาคอ
"ดีท่มี นั ไม่เป็นบา้ เพราะความดใี จ...น้ีเห็นจะสบายกบั เขาเสียที ทรมาน
ทรกรร ม มาหลายยกแลว้ ...กวา่ จะมคี วามสขุ "
"กไ็ ม่แน่นกั "
หมอใจสวา่ งอดราพงึ ไมไ่ ด้ หมอพนั ธุศ์ กั ด์กิ ลา่ วแกมหวั เราะ
วกิ รมกบั หมอเชดิ เดนิ เลยเขา้ ไปในสนาม หมอนิพทิ หนั มาอวดกบั
"ลูกชายอวั ๊ น่ารกั ไม่เสียแรงทล่ี มื ตามาไดเ้ ห็น...เอ็งดูซีหนุ่ มนั เป็นพระเอก
แตเ่ ดก็ "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๘๔

"เออ..เหน็ แลว้ ไอค้ นเหอ่ ลูกละก.็ ..ยงั ง้แี หละ"
หมอนิพิทเพลิดเพลินเล่นกบั ลูกชาย เหมือนจะใหส้ าสมใจท่.ี ..ตลอด
ระยะเวลาเกอื บสองปี เขาไดแ้ ต่ลูบไลส้ มั ผสั และไดย้ นิ แต่เสยี งลูก...พวกเพ่อื น ๆ หมอ
อยูร่ ว่ มกนิ ขา้ วเยน็ ดว้ ยจนกระทงั่ คา่ จงึ ไดก้ ลบั
เม่อื คณุ หมอทงั้ หลายหนั ไปมองดูกอ่ นทร่ี ถจะแลน่ เล้ยี วลบั ไป เหน็ สองสามี
ภรรยายนื อยูด่ ว้ ยกนั ลูกชายอยูใ่ นออ้ มกอดของหมอนิพทิ
หมอวกิ รมปรารภวา่
"ไม่เหน็ หมอนิพิทมนั สงสยั อะไร...ก็ดแี ลว้ ไอท้ ่เี ราสงสยั ๆ อาจเป็นการ
บงั เอญิ กไ็ ด้ อวั ๊ เองชกั ไม่แน่ใจเหมอื นกนั "
"แต่อวั ๊ ค่อนขา้ งแน่ใจวะ่ ...มนั มที างเป็นไปไดเ้ หมอื นกนั ...."
"แต่ก็...ถา้ หมอนิพทิ เขาไม่ระแวงสงสยั เขามคี วามสุขของเขา ใครอยา่ ไป
สะกดิ อะไรเขา้ กแ็ ลว้ กนั ...ถงึ จะเป็นยงั ไงเร่อื งมนั กแ็ ลว้ ไปแลว้ ..."
หมอใจสวา่ งเอ่ยข้นึ บา้ ง แลว้ หลอ่ นกก็ ลา่ วตอ่ ไปดว้ ยเสยี งเคร่งขรมึ ว่า
"คนขอลูกเขามาเล้ยี งยงั รกั สนิทไดเ้ ท่ากบั ลูกตวั น่ีถงึ จะสงลยั หรือไม่สงสยั
กล็ ูกของเมยี พออแุ วอ้ อกมากร็ กั ใคร่ใจจดใจจ่อ หมอนิพิทแกผิดหวงั กบั แม่การะเกด
หลายครงั้ หลายหนแทบไมเ่ ป็นผูเ้ ป็นคนแลว้ ไม่อยากเหน็ แกตอ้ งผดิ หวงั เร่อื งลูกอีก..
พวกคณุ กอ็ ยา่ หมนั่ พูดนกั ซีวา่ เดก็ คนนนั้ สวย หลอ่ เหมอื นแมไม่เหมือนพ่อ อะไร ๆ
ทานองนน้ั ...เร่อื งมนั มเี ช้อื มมี ลู อยูแ่ ลว้ พดู บอ่ ยเขา้ เดยี๋ วทก่ี ไ็ ปสะกดิ ใจเท่านนั้ เอง"

๒๔

เหมอื นความฝนั
หมอนิพทิ คดิ อยา่ งนนั้ สาหรบั การทไ่ี ดก้ ลบั มามองเหน็ โลกอกี ครงั้ หน่งึ จรงิ
อยู.่ ..เขาเคยหวงั แต่ความหวงั นนั้ มนั ก็รางเลอื นเตม็ ทน
ขณะน้ีเขามคี วามสุขทส่ี ุด เปรยี บกค็ ลา้ ยกบั ตน้ ไมท้ ย่ี นื ตนั แหง้ มานาน จู่ ๆ
กก็ ลบั ฟ้ืนผลกิ า้ นออกใบ
เขาไดเ้ หน็ หนา้ ลูกชายของเขาสมใจ และลูกชายของเขากน็ ่ารกั การะเกดดู
ซูบไปหน่อย ไม่ผ่องใส แตย่ งั งามเยอื กเยน็ ตามแบบของหล่อน...บางทที ห่ี ลอ่ นดูซูบไป
อาจเป็นเพราะตอ้ งดูแลคนพกิ ารและตอ้ งทางานหนกั ...เถอะ! แต่น้ีต่อไปเขาจะรดนา้
พรวนดนิ ใหแ้ ก่ชวี ติ ของหล่อนเอง
หมอนพิ ทิ เพลนิ เลน่ กบั ลูกจนค่อนขา้ งดกึ จนกระทงั่ ลูกหลบั เขายงั ไมไ่ ดร้ บั
อนุญาตใหใ้ ชส้ ายตามาก โดยเฉพาะการเพง่ ดูโทรทศั นห์ รอื การอ่านหนงั สอื นาน ๆ
แมก้ ระนน้ั ก็อดแอบดูโทรทศั นค์ รูห่ น่งึ ไมไ่ ด้ ใครเลยจะไม่อยากเหน็ ภาพท่ี
ไดย้ นิ แตเ่ สียงมาเป็นปี ๆ
เม่อื อยูด่ ว้ ยกนั ภายในหอ้ งส่วนตวั หมอนพิ ิทกก็ อดภรรยาเอาไวแ้ น่น
ประคองหนา้ หลอ่ นมองเสยี จนเตม็ ตา
"คณุ คงลาบากมากนะท่ตี อ้ งดูแลคนพกิ าร"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๘๖

การะเกดจบั มือเขาไวค้ รู่หน่งึ บบี เบา ๆ แลว้ กป็ ลดออกจากหนา้ หลอ่ น
หลอ่ นเคยชนิ กบั การสมั ผสั เขาดว้ ยความอ่อนโยน พูดกบั เขาดว้ ยเสียง
นุ่มนวล แตห่ ลอ่ นลมื ไปวา่ ..นยั นต์ าของหมอนิพทิ มองเหน็ แลว้
หนา้ ตาของหลอ่ นจงึ ยงั เฉยเมยอยู.่ ..กด็ ว้ ยความเคยชนิ นนั่ แหละ!
หมอนิพทิ สงั เกตเหน็ เหมอื นกนั แต่ยงั ไม่ทนั สะดดุ ใจ
ความแช่มชน่ื ตน่ื เตน้ ในอารมณ์ตอ่ สภาพใหม่ของตวั เองทาใหข้ าดูแทบจะ
กลบั เป็นเดก็ หนุ่ม ๆ เมอ่ื แรกไดส้ มั ผสั ผูห้ ญงิ
ผลผี ลาม...รนุ แรง และรวบรดั
ผูห้ ญงิ บางคนอาจเหมอื นการะเกด
การสมั ผสั เราอารมณ์จากบรุ ุษในบางครง้ั ก็ปราศจากความหมายเม่อื ใจไม่
นกึ นิยมยนิ ดหี รอื คลอ้ ยตาม และในบางครง้ั กม็ ีความรูส้ กึ เกือบจะเบ่อื หน่าย การสู่ลม
อนั เป็นธรรมชาตวิ สิ ยั ของสามภี รรยา
เมอ่ื หมอนพิ ทิ มองไมเ่ หน็ หลอ่ นพยายามถนอมนา้ ใจเขาดว้ ยการคลอ้ ยตาม
โดยไมจ่ าเป็นตอ้ งระวงั ความไมย่ นิ ดยี นิ รา้ ยจากหนา้ ตา
แตน่ ่.ี ..การคลอ้ ยตามเฉย ๆ ยงั ไม่เพยี งพอ..และยงั ไม่สมบูรณ์สาหรบั ผูช้ าย
ทเ่ี ป็นสามี
เพราะฉะนนั้ เม่อื นาทนี นั้ ผ่านไป หมอนิพทิ กเ็ รม่ิ สะดุดใจ
"คุณเป็นอะไรการะเกด? รูส้ กึ วา่ ...อะไร ๆ ดูมนั เป็นเรอ่ื งฝืน ๆ ชอบกล"
การะเกดย้มิ ...หลอ่ นพยายามจะไมใ่ หเ้นือย...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๗

เกอื บสามปีท่หี ลอ่ นไม่เคยตอ้ งระวงั สหี นา้ เกือบสามปีท่หี ล่อนเคยชนิ กบั
คนตาบอด พอเขามองเหน็ ...หลอ่ นกจ็ าเป็นตอ้ งปรบั ปรุงตวั ใหม่

การะเกดเรม่ิ สมเพชตวั เอง...
เสยี งอรชนุ แวว่ ข้นึ ในมโนสานกึ ...
'คุณทาผดิ อยูต่ ลอดเวลาการะเกด ท่คี ุณตดั สนิ ใจแต่งงานกบั หมอนิพิท
เพราะคิดวา่ คุณทาถกู ทาด.ี ..แทท้ จ่ี รงิ แลว้ คุณทาผดิ ... '
การะเกดรบี สลดั ความหวนั่ ไหวนน้ั ท้งิ หลอ่ นแอบหายใจลกึ ๆ แลว้ ก็ค่อย
ๆ ผอ่ นออก ยกมอื ลูบหนา้ ตวั เองเบา ๆ
"คงจะเป็นเพราะเหน่อื ย"
หมอนิพิทมองดูภรรยาเหมอื นจะหยงั่ ความรูส้ กึ ของหลอ่ น แต่ความปีติท่ี
นยั นต์ าหายทาใหอ้ ารมณ์ของเขาแชมช่นื แจ่มใสจนลมื ความหงุดหงดิ ความระแวงใน
ระหวา่ งทย่ี งั มองไม่เหน็ เสยี ชวั่ คราว จงึ คลอ้ ยตามวา่
"นนั่ ซี หมอกค็ ิดยงั งน้ั "
เขาเรยี กตวั เองหมอื นทเ่ี คยเรยี ก สมยั ท่เี พง่ิ เรยี นจบและกาลงั เห่อ แลว้ ก็
ถอนใจยาวดว้ ยความสุข
มอื ของเขายงั กมุ มอื การะเกดอยูเ่ ม่อื หลบั สนทิ ...เป็นความเคยชนิ ของเขาอกี
เหมอื นกนั เกดิ จากความหวาดกลวั โลกมดื กลวั การถูกทอดท้งิ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๘๘

การะเกดค่อย ๆ ดึงมือออกจากมือหมอนิพิท หล่อนนอนไม่หลบั ทา
อยา่ งไรความคิดและอารมณ์ก็อดสบั สนวุ่นวายไม่ได้ ผละจากเตียงออกไปยงั หอ้ งลูก
ชาย

พ่อหนูนอ้ ยนอนหลบั สนิท รมิ ฝีปากสวยเผยอเหมอื นจะย้มิ
เออหนอ...ช่างกระไร? การะเกดอยากจะลมื อยากจะฝงั ผูช้ ายทช่ี ่อื อรชุน
เก็บไวใ้ หล้ กึ ท่สี ุด ใตก้ น้ บ้งึ ของความทรงจา แต่ดูเหมือนเหตุการณ์และส่งิ แวดลอ้ ม
กลบั จะยง่ิ คลา้ ยแกลง้ ใหห้ ล่อนลมื เขาไมไ่ ด้
แกลง้ ใหห้ ลอ่ นไดเ้ผอญิ มเี รอ่ื งเกย่ี วขอ้ งกบั เขาอีก
ดูเถดิ ...หลอ่ นไม่เคยคิดฝนั เลยวา่ ลูกของหลอ่ นจะถอดเอาบางสดั ส่วนของ
หนา้ ตาไวจ้ ากอรชนุ เหมอื นดงั ออกมาจากแม่พมิ พเ์ ดยี วกนั
ไม่วา่ จมูก ปาก หรอื รูปนยั น์ตา ซ่งึ โตลกึ ชิดสนั ค้ิวตามเช้ือสายบรรพบรุ ุษ
ทางมารดาของอรชนุ
นยั นต์ าคู่น้แี หละ ท่ี 'ฟ้อง' ยง่ิ กวา่ อวยั วะส่วนอ่นื ใด
เพราะนยั นต์ าของหมอนพิ ทิ และการะเกดไม่ไดม้ ลี กั ษณะใดเป็นพเิ ศษมาก
กวา่ นยั นต์ าคนไทยธรรมดา ๆ
การะเกดยกมอื ลูบไดเ้รอื นผมซ่งึ นุ่มสลวยของลูกชายเพียงเบา ๆ
หลอ่ นสาบานไดว้ า่ ไมเ่ คยคดิ จะนอกใจหมอนิพิท ตง้ั ใจมนั่ ท่จี ะเป็นภรรยา
ร่วมทกุ ขร์ ่วมสุขกบั เขาตลอดไป

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๘๙

หล่อนยากใหล้ ูกชายนอ้ ยของหล่อนมีส่วนใดส่วนหน่ึงละมา้ ยแมน้ หมอ
นพิ ทิ บา้ ง

แตก่ .็ ..ชา่ งไม่มเี อาเสยี เลย!

การะเกดคดิ วา่ หลอ่ นต่นื เชา้ มากแลว้ เหมือน ๆ กบั ทกุ วนั
แตก่ ็ยงั สายกวา่ หมอนิพทิ
เม่ือหล่อนออกไปขา้ งนอก เห็นหมอนิพิทยืนอยู่ท่ีชานหน้าบา้ นแล ้ว
การะเกดเดนิ ออกไปเขากห็ นั มาโอบไหลห่ ลอ่ นไว้ หมอนิพทิ สูงกว่าหล่อนเพยี งนิดเดยี ว
ไหลข่ องหลอ่ นจึงเกอื บจะเสมอกบั เขา
"หมอต่นื แต่เชา้ มดื เชยี ว"
"ออกมาดูแสงเงนิ แสงทอง ไม่ไดเ้หน็ มานาน"
หมอนิพทิ สูดลมหายใจเขา้ ปอด กลา่ วต่อไปวา่
"เหมอื นข้นึ สวรรคท์ งั้ เป็นไม่มผี ดิ ดูอะไร ๆ มนั สวยมนั งามไปหมด แมแ้ ต่
กองขยะ"
การะเกดย้มิ นอ้ ย ๆ
"แสดงวา่ ความสวยงามหรอื นเกลยี ดชงั บางทกี ไ็ ม่ไดอ้ ยู่ทต่ี วั ของมนั เอง แต่
อยูท่ ค่ี วามรูส้ กึ ของคนซ่งึ มองดูมนั "
"เหน็ จะจรงิ อยา่ งผมเพ่งิ เหน็ แสงสวา่ ง ทงั้ ๆ ท่แี ทบจะหมดหวงั แลว้ เลย
มองดูโลกสวยงามน่ารกั น่าอยูไ่ ปเสียแทบทกุ ตารางน้วิ "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๙๐

เขาโอบไหลห่ ลอ่ นใหห้ นั กลบั ไป เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งใส ๆ ของเดก็ ชายเดด็
"ลูกต่นื แลว้ ไปดูแกหน่อยเถอะ เม่อื วานน้ยี งั เลน่ กบั ลูกไมอ่ ่มิ เลย"
การะเกดเตรยี มตวั ไปทางานตามปกติ ส่วนหมอนพิ ทิ ยงั ตอ้ งรอเซก็ นยั นต์ า
และพกั ผ่อนก่อนอกี ระยะหน่งึ
การะเกดบอกเขาวา่
"อยูบ่ า้ นกบั ลูกนะคะ เกดจะไปทางานละ ตอนน้ีไมต่ อ้ งหว่ งแลว้ ... "
หลอ่ นย้มิ นอ้ ย ๆ
"ดูลูกดว้ ยนะคะ" หล่อนจูบแกม้ ในออ้ มกอดของผูเ้ ป็นพ่อก่อนจะผละไป
หมอนิพิทอุม้ พ่อหนูนอ้ ยยนื มองดูจนกระทงั่ การะเกดเดินพน้ ชอยเลก็ ออกไปข้นึ รถ
ประจาทางขนาดเลก็
อกี ไมก่ ่วี นั เขาเหน็ จะตอ้ งพยายามซ้อื รถสกั คนั แทนรถเก่าทก่ี าระเกดขาย ท่ี
ไปแลว้
สงสารภรรยา...

หมอนิพิทอมุ้ ลูกกลบั เขา้ ไปในหอ้ ง ชว่ ยเดก็ พเ่ี ล้ยี งป้อนขา้ วลูกแลว้ เลน่ กบั
แกจนไดเ้วลานอนกลางวนั ของหนูนอ้ ย

เขาดูแลใหล้ ูกชายนอนดว้ ยตวั เอง อนุญาตใหม้ าลพี ่เี ล้ยี งรนุ่ สาวไปพกั ผ่อน
ได ้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๑

พอลูกชายหลบั หมอนิพิทไม่รูจ้ ะทาอะไร เพราะเขายงั ถกู หา้ มเด็ดขาดไม่
ใหอ้ ่านหนงั สอื เกนิ กวา่ สบิ นาที

เลยเดนิ ดูนนั่ ดูน่ภี ายในบา้ นเลก็ ๆ ซง่ึ มเี พยี งสามหอ้ ง...เพ่งิ เหน็ ว่ามนั น่ารกั
อยู่ แมจ้ ะคบั แคบไปหน่อย

เบาะเกา้ อ้แี ละมา่ นสเี ขยี วเปลอื กไผ่ สลบั สนี า้ ตาลเขม้ ดูสดใส
หมอนิพทิ มองดูหนา้ ตวั เองในกระจก
เขาเองกด็ ูซูบไปทงั้ ร่างและหนา้ ตา คงเป็นเพราะความวติ กกงั วลขณะทเ่ี ฝ้ า
รอโชคชะตา
นกึ เบ่อื หน่ายการนงั่ ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ ครนั้ จะออกไปขา้ งนอกกย็ งั อยู่
ในระหวา่ งพกั ยงั ถกู สงั่ หา้ มการออกไปไดร้ บั ความกระทบกระเทอื นไม่วา่ ทางใด
โผลเ่ ขา้ ไปดูลูกชายในหอ้ งนิดหน่ึงแลว้ กเ็ ดินไปทางหลงั เรือน ซ่งึ หลงั คาเกย
กนั อยูก่ บั หลงั คาครวั และเรือนพกั ลูกจา้ ง
ไดย้ นิ อาไพกบั มาลคี ุยกนั เบา ๆ ในครวั ครง้ั แรกไม่ไดค้ ิดจะฟงั แต่เม่อื ได้
ยนิ คาพูดพาดพงิ มาถงึ ตนกเ็ ลยหยุดฟงั เสยี หน่อย
"ดู ๆ ไมน่ ่าจะเป็นไปไดเ้ลยนะ ตาบอดแลว้ หาย... "
"ทาไมจะไมไ่ ด้ ควกั ลูกตาออกแลว้ ใส่ใหม่เขายงั ทากนั ไดน้ ่ี...หายเสยี ทกี ด็ ี
แลว้ สงสารคุณเกดแก ทนอยูก่ บั คนตาบอดมาตงั้ สองสามปี"
"ไม่สมกนั เลยนะ คณุ เกดถงึ จะไมส่ วยเทา่ ไหรก่ ย็ งั เรยี กว่าสวย คุณหมอแก
ดูหนา้ ตาจืด ๆ แบน ๆ ยงั ไงไมร่ ู ้ แต่ลูกออกมาสวยเซง้ เขยี วไม่เหน็ เหมอื นใคร"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๙๒

"นนั่ ซี หนูนึกสงสยั อะไร ๆ อยูเ่ หมอื นกนั ...."
เสยี งสาวนอ้ ยมาลลี ดเบาลงจนเกือบเป็นเสยี งกระซบิ กระชาบ แต่ก็มีเสยี ง
หวั เราะคกิ คกั ปนอยูด่ ว้ ย
"คณุ หมอแกตาบอดจะไปรูอ้ ะไร ตอนคุณหมอไปอยูโ่ รงพยาบาล ตอนท่มี ี
ผูช้ ายคนหน่งึ มาเลน่ กบั คุณเดด็ บอ่ ย ๆ วนั นน้ั เขาพบกบั คุณผูห้ ญิง หนูแอบฟงั ไดน้ ิด
หน่ึงรูส้ ึกจะต่อว่าต่อขานกนั แต่เร่ืองอะไรไม่รู ้ พอดีคุณเด็ดแกว่งิ ไปกลางสนาม
เสยี กอ่ น"
เสยี งกระซบิ นนั้ เบาลงอกี จนกระทงั่ จบั ความไม่ได้ ไดย้ นิ แต่เสยี งหวั เราะ
และประโยคสดุ ทา้ ย...
"ฟงั แลว้ เหยยี บใหจ้ มดนิ หายไปเลยนะพ่.ี .."

๒๕

การะเกดยงั ไมไ่ ดผ้ ิดท่สี งั เกตอะไร เมอ่ื หลอ่ นกลบั มาถงึ บา้ นในตอน เยน็
ดูแลเร่อื งอาหาร อาบนา้ แต่งตวั แลว้ หลอ่ นก็ออกมาสมทบกบั หมอนิพทิ ท่ี
สนามเลก็ ๆ หนา้ บา้ น
หมอนพิ ทิ นงั่ ดูลูกชายวง่ิ เลน่ พรอ้ มกบั ทพ่ี ่เี ล้ยี งป้ อนขา้ วไปพลาง
อารมณข์ องการะเกดปลอดโปร่ง หนา้ ตาแจ่มใสแชมชน่ื ยง่ิ กวา่ ทกุ วนั
"ลูกกวนหมอมากไหมคะวนั น้ี?"
"ไม่หรอก โดยมากแกอยูก่ บั มาล"ี
การะเกดเดนิ ไปหาลูกชาย พ่อหนูโผเขา้ มาหาแม่ส่งเสียงหวั เราะเอกิ๊ อ๊าก
กอดจูบลูกอยูป่ ระเดยี๋ วหน่งึ หลอ่ นกเ็ ดนิ กลบั มาหาหมอนพิ ทิ
"งานหนกั มากไหม วนั น้ี?" หมอนพิ ทิ ถามเนือย ๆ
"ก็เหมือนเคยนนั่ แหละค่ะ แต่วนั น้ีเป็นวนั ท่ที างานอยา่ งสบายใจทส่ี ุดใน
ระยะสองสามปีมาน้ี"
"เพราะไม่ตอ้ งมวั กงั วลกบั ผวั ตาบอดใชไ่ หม?"
การะเกดเพยี งแตย่ ้มิ เลก็ นอ้ ย
เม่อื หลอ่ นระบายลมหายใจยาว หมอนิพทิ กห็ นั มาดูถามวา่
"หนกั ใจอะไรรึ เกด?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๙๔

"เปลา่ ค่ะ โลง่ ใจ สบายใจต่างหาก"
หลอ่ นลุกข้นึ เดินไปยงั ขอบสนามซ่งึ ปลูกตน้ บานเยน็ ไวเ้ ป็นแนวยาว กาลงั
ออกดอกสะพรงั่ สบี านเยน็ สมชอ่ื และสเี หลอื งทอง ปรารภวา่
"ชมดอกไมส้ วย ๆ คนเดยี วมานาน..."
หมอนิพทิ เดนิ มายนื ขา้ งภรรยา มองดูหลอ่ นดว้ ยนยั นต์ าคลางแคลง ถาม
ดว้ ยเสยี งทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ชมคนเดยี วจรงิ ๆ รเึ ปลา่ เกด?"
เสยี งและสหี นา้ ของผูเ้ป็นสามสี ะกดิ ความรูส้ ึกการะเกด หล่อนหนั มามองดู
เขาเตม็ ตา ลดเสยี งลงถามเบา ๆ วา่
"หมอกาลงั คิดอะไรอยูร่ คึ ะ?"
"คิดอะไรบางอยา่ ง..."
หมอนิพทิ ตอบตามตรง
"แต่...เราอยา่ เพ่งิ พดู กนั ในตอนน้เี ลย...เพราะเพ่อื น ๆ ของผมกาลงั มาโน่น"
คุณหมอชายสามหญงิ สองกา้ วลงมาจากรถทว่ี ง่ิ มาหยุดลงหนา้ บา้ น สง่ เสยี ง
ทกั ทายหมอนพิ ทิ ขณะทเ่ี จา้ ของบา้ นเดนิ ออกไปตอ้ นรบั
"เป็นไง หมอ...ชวี ติ ใหมข่ องล้อื ?"
"กเ็ ป็นอยา่ งทค่ี ดิ วา่ ควรจะเป็นนน้ั แหละ เหมอื นตายแลว้ เกดิ ใหม่ เม่อื เชา้ น้ี
ดูอะไรมนั สวยงามไปหมดทง้ั โลก"
"สวยแต่เมอ่ื เชา้ น้เี ทา่ นน้ั แหละร?ึ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๕

หมอเชดิ สพั ยอกโดยไม่มคี วามหมายอะไร พดู ไปอยา่ งนน้ั เอง
หมอนพิ ทิ น่งิ ไปครูห่ น่งึ แลว้ กต็ อบทเ่ี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ใช่ สวยตามความรูส้ ึกของคนตาบอดท่เี พ่งิ กลบั มองเหน็ แต่พอนานเขา้
หน่อยเคยชนิ แลว้ มนั กค็ ือไอโ้ ลกลูกเก่านนั่ แหละ..มีทงั้ ความสวยงามแลว้ ก็สกปรก
เปรอะเป้ือนดว้ ยกนั ทง้ั สองอย่าง"
ไมม่ ใี ครสะกดิ ใจในถอ้ ยคาของหมอนิพิท คิดวา่ เป็นการพูด 'ลบั ' สานวน
โวหารไปอยา่ งนนั้ เอง พวกหมอต่างพากนั หวั เราะเฮฮา
เวน้ แต่การะเกดเพยี งคนเดยี ว! หล่อนรูส้ กึ ดว้ ยสญั ชาตญาณของผูห้ ญิงท่ี
เป็นภรรยาวา่ หมอนพิ ทิ ดูผดิ ไป จากในตอนเชา้
สนทนากบั พวกหมอเพอ่ื น ๆ ของหมอนพิ ทิ ประเดยี๋ วหน่ึง การะเกดก็ขอตวั
ปลอ่ ยใหห้ มอนิพทิ และลูกอยู่กบั หมอเหล่านน้ั
"อกี ไมน่ าน ล้อื กค็ งกลบั ทางานไดใ้ หม่"
"แต่อวั ๊ กลบั คดิ วา่ จะไม่กลบั เขา้ รบั ราชการ เหน็ จะหาโรงพยาบาลเอกชน
มากกวา่ "
"อยา่ งล้อื คงไมย่ ากเพราะเป็นหมอสเปเช่ยี ลเฉพาะโรค โรงพยาบาลเอกชน
เวลาน้มี ากมาย หมอบางคนวง่ิ รอกตวั เป็นเกลยี ว"
เขาสนทนากนั ถงึ เร่อื งงานอาชพี โดยไม่เก่ยี วกบั เร่อื งส่วนตวั จนกระทงั่ ลา
กลบั
หมอใจสวา่ งรา่ ลาเป็นคนสุดทา้ ย หลอ่ นอวยพรเขาวา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๙๖

"ขอใหช้ วี ติ ใหมข่ องหมอมแี ต่ความสุขตลอดไป ทรมานมามากแลว้ พน้ จาก
เคราะหก์ รรมเสยี ท"ี

"กไ็ มแ่ น่นกั หรอกหมอ"
เขาเคยเป็นเพ่อื นสนิทกนั มาตงั้ แต่เรยี น เม่อื หมอนิพทิ ไปเรียนต่อ เขากบั
หมอใจสว่างก็พบกนั อกี และหมอใจสวา่ งกบั เพ่อื นอกี สองสามคนน่ีแหละท่ีช่วยกนั
ประคบั ประคองและเป็นเดอื ดป็นแคน้ แทนหมอนิพทิ เม่อื หมอนิพทิ ลม้ เจ็บ
เพราะฉะนนั้ หมอนพิ ทิ จงึ กลา่ วต่อไปวา่
"บางส่งิ บางอยา่ งดูเหมอื นผมจะไดม้ าเพราะผมตาบอด เม่อื เคราะหร์ า้ ยทาง
น้หี มดไปแลว้ ไม่แน่นกั วา่ ผมจะโชคดไี ปหมดทกุ อยา่ ง"
"หมออาจจะคดิ มากเสยี จนเคยตวั ในระหวา่ งทน่ี ยั นต์ าของหมอมองไม่เหน็
...คงไมม่ อี ะไรหรอกค่ะ ถา้ หมอพยายามหนกั แน่นอดทนเสียอยา่ ง"
หมอใจสว่างเอ้ือมมือไปตบแขนเขาเบา ๆ แลว้ ออกเดินไปท่ปี ระตูบา้ น
พรอ้ ม ๆ กนั กบั หมอนพิ ทิ การะเกดเดนิ ออกมาจากในบา้ นพอดี
หลอ่ นถามพวกเพอ่ื นหมอของสามวี า่
"อา้ ว!...จะกลบั กนั ละรคึ ะ?"
จะโทษความเป็นผูห้ ญขิ องหมอใจสวา่ งก็ไม่ได้ ถา้ หล่อนจะเกิดความรูส้ กึ
ชิงชงั การะเกดข้นึ มา....เพราะหลน่ ยนื อยู่ขา้ งหมอนิพิทผูเ้ ป็นเพ่ือนร่วมสถาบนั ร่วม
อาชพี เดยี วกนั ตลอดมา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๙๗

หล่อนมองดูเร่ืองราวระหว่างหมอนิพิท กระเกด และอรชุนดว้ ยสายตา
เชน่ เดยี วกบั คนอน่ื ๆ

อดคิดอกุศลไม่ได้ เม่ือเห็นการะเกดกับอรชุนบงั อิญอยู่ดว้ ยกนั .. มี
ความรูส้ กึ ชงิ ชงั วา่ แลว้ ไมร่ ูจ้ กั ใหแ้ ลว้ กนั ไป

หล่อนนึกหมนั่ ไสก้ าระเกดจนไม่อยากแมแ้ ต่จะรา่ ลา เลยพลอยเดิน
ตามหลงั เพอ่ื น ๆ หมอไปข้นึ รถ

ความเมนิ เฉยและสายตาหมอใจสวา่ งทม่ี องดูหลอ่ นทาใหก้ าระเกดหงุดหงดิ
ถงึ แมจ้ ะเป็นเพอ่ื นสนิทกบั หมอนิพทิ แต่หมอใจสวา่ งหรือหมอคนใดกไ็ ม่มี
สทิ ธ์มิ องดูหลอ่ นดว้ ยสายตาดูแคลนเชน่ นน้ั !
หลอ่ นยง่ิ หงดุ หงดิ เมอ่ื เหน็ หมอนิพทิ น่งิ ขรมึ เฉยเมยเม่อื ลูกวง่ิ เขา้ มาหา...
และกนิ ขา้ วเพียงไม่กค่ี าก็อม่ิ
หลอ่ นกเ็ ป็นปถุ ชุ นธรรมดา...ปถุ ชุ นซง่ึ ไดใ้ ชค้ วามอดทนเป็นอยา่ งยง่ิ มาเป็น
เวลานาน...
"หมอ"
หลอ่ นเรยี กหมอนิพทิ ดว้ ยเสยี งเรยี บและเอาการเอางาน
"หมอเป็นอะไรไปหรอื คะ?"
"ทาไมถงึ คิดวา่ ผมเป็นอะไรไป?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๙๘

"หมอบอกเกดเมอ่ื เยน็ น้เี องวา่ หมอคดิ อะไรบางอยา่ ง ท่าทางของหมอตอน
เยน็ น้กี บั เม่อื เชา้ น้กี ไ็ มเ่ หมือนกนั ...แต่ก.็ ..ช่างเถอะค่ะ บางทหี มออาจตอ้ งการเวลาอยู่
บา้ งสาหรบั อะไรตอ่ อะไรซ่งึ กลายเป็นเร่อื งใหมข่ องหมอ"

หมอนิพิทยงั นงั่ มองดูหล่อนอย่างพินิจพิเคราะหบ์ นเตียงนอนของเขา
การะเกดนงั่ ค่อนมาทางปลายเตียง

นยั นต์ าของหมอนพิ ทิ ยง่ิ เพ่มิ ความหงดุ หงดิ ใหแ้ ก่การะเกดยง่ิ ข้นึ
บางที อาจเป็นเพราะหลอ่ นอดทนมามาก และหล่อนกาลงั หวงั อยู่วา่ จะ ไม่
ตอ้ งอดทนกบั อะไรอกี ต่อไป...
การะเกดลุกข้นึ ยนื ค่อนขา้ งเรว็ แต่หมอนิพทิ ควา้ มอื หลอ่ นไว ้
"เดยี๋ วกอ่ นเกด...ขอผมถามอะไรหน่อยเถอะ"
หมอนิพทิ เวน้ จงั หวะไปคร่ึงอดึ ใจ นยั น์ตายงั คงมองดูหลอ่ น คราวน้ีมแี วว
ระแวงแคลงใจอยา่ งเปิดเผย
"...เม่อื ตอนผมอยูโ่ รงพยาบาลน่ะ คุณอรชนุ มาหาคุณทบ่ี า้ นน่บี อ่ ย ๆ ร?ึ "

๒๖

หนา้ ตาของภรรยาไมไ่ ดม้ รี อยพริ ธุ ใหเ้ ขาจบั ได้
...จะวา่ ไป การะเกดนนั้ แต่ไหนแต่ไรมาแลว้ หล่อนเป็นคนรกั ษาอารมณ์เก่ง
ไม่ใคร่หวนั่ ไหวกบั ส่งิ ใดงา่ ย ๆ
หลอ่ นตอบหมอนิพทิ อยา่ งธรรมดาวา่
"ไม่บอ่ ยนกั ทพ่ี บกบั ดฉิ นั สามครงั้ "
"เขามาทาไม?"
"มลู นิธติ งั้ เจรญิ กจิ เป็นเจา้ ของไขห้ มอเม่อื ตอนผ่าตดั อย่าลมื เสยี นะคะ"
"ไมต่ อ้ งเอาบญุ คุณของพวกน้ีมาใหผ้ มทูนไวห้ รอก ถงึ ยงั ไงผมก็ตอ้ งจาใส่
ใจไวเ้ สมอน่ะแหละ..."
"หมอกาลงั ชวนเกดทะเลาะหรือคะน่ี?"
"เปลา่ ...ผมเพยี งแต่ถามดูเพราะ...อย่าหาวา่ ผมคิดอะไรนอกลูน่ อกทางเลย
นะอะไร ๆ หลายอยา่ งมนั รวมกนั เขา้ เป็นเหตผุ ลทาใหผ้ มตอ้ งคิด...ญาติพ่นี อ้ งของคุณ
อรชุนมีตง้ั หลายคนทาไมเขาถงึ จะตอ้ งมาหาคุณเอง แลว้ ก็...มาหาเวลาท่ผี มไปอยู่
โรงพยาบาล"
การะเกดน่ิงไปนิดหน่ึง หล่อนเกลยี ดการพูดโกหก แต่...ว่าทจ่ี ริงหลอ่ นก็
เรม่ิ โกหกมาแตต่ น้ แลว้ \