พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๐๐

ววิ ฒั น์มองดูอยา่ ง 'เขม่น' เลก็ นอ้ ย อรชุนมาพกั อยู่ท่บี า้ นพกั ส่วนตวั ของ
เขาทพ่ี ทั ยาน่หี ลายเดอื นมาแลว้ ทาท่าเหมอื นจะอยูเ่ ป็นการถาวร วนั สองวนั ทกี ็ขบั รถ
ไปทางานในกรุงเทพฯตอนเชา้ แลว้ กบ็ ง่ึ รถกลบั มานอนพทั ยา

คฤหาสนอ์ นั โอฬารราคาเกอื บสบิ ลา้ น ซ่งึ เคยขายบตั รใหเ้ ขา้ ชม เก็บเงนิ ก็
เป็นการกศุ ลนน้ั อรชนุ แทบวา่ จะไมไ่ ดเ้หยยี บเขา้ ไปเลย..

คา่ วนั น้ันขณะทอ่ี รชนุ กบั เพอ่ื นสองคนคอื ววิ ฒั น์และสิทธิศกั ด์ิกนิ ขา้ วอยูใน
หอ้ งอาหารของโรงแรมหนา้ ผา

แคทลยี ากถ็ งึ บา้ น
หลอ่ นไมเ่ คยคดิ วา่ จะไดพ้ บกบั อรชนุ เพราะหล่อนกบั เขาในระยะหลงั ๆ น่ี
ดูเหมอื นจะไดเ้หน็ หนา้ กนั นอ้ ยทส่ี ุด แมก้ ระนนั้ หลอ่ นกย็ งั อดหวงั ไม่ได้
ก่อนจากกบั ภวู ดลและผูร้ ว่ มคณะคนอ่นื ๆ ทส่ี นามบนิ หลอ่ นบอกภวู ดลวา่
"แลว้ จะโทร. ไปหานะคะถา้ ...กลบั บา้ นแลว้ คุณออเขาไม่อยู่"
"โอเค"
ภวู ดลวา่ และพดู ดว้ ยเสยี งเบา ๆ ต่อไป
"ผมอยากนอ้ ยใจ แต่กร็ ูว้ า่ ไม่มสี ทิ ธ์จิ ะทายงั งนั้ ได.้.."
เสยี งเขาเบาลงไปอกี
"สาหรบั ผม...การชดใชโ้ ทษทเ่ี คยทาใหค้ ุณตอ้ งเดือดรอ้ นก็คือ แลว้ แต่คุณ
ทกุ อยา่ ง ผมเป็นแค่คนทค่ี อยรบั บญั ชาจากคุณเทา่ นน้ั เอง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๑

ผูห้ ญิงคนไหนบา้ งจะไม่ภูมิใจกบั การยกย่องท่ีบุรุษแสดงต่อตน ?...
โดยเฉพาะเป็นบรุ ษุ ทค่ี นภายนอกส่วนมากเหน็ วา่ เป็นคนเก่งและดูจะมอี นาคตทางการ
เมอื งแจ่มใสไปอกี นาน

หลายต่อหลายคนท่ตี อ้ งการประโยชน์จากเขา หรอื ไม่กต็ อ้ งการใหเ้ ขาเป็น
สะพานไปสู่บคุ คลท่ี 'ยง่ิ ใหญ่' กวา่ เขา...หลายต่อหลายคนเหล่านนั้ อ่อนนอ้ มคอ้ มหวั
ใหเ้ขา หลอ่ นเหน็ กบั ตาตวั เอง

ภวู ดลเป็นบรุ ษุ มไิ ดด้ อ้ ยกวา่ ใครเลยในปจั จบุ นั แมแ้ ต่อรชนุ ซ่งึ ในสมยั หน่ึง
...ภูวดลไมม่ หี นทางจะเทยี บเขาไดต้ ดิ

ทวา่ แคทลยี ากย็ งั ไมก่ ลา้ จะเส่ยี งชวี ติ กบั เขา
เพราะหล่อนตระหนกั ดวี ่าเร่อื งของการเมอื งนน้ั มกั ไม่ใคร่มีอะไรแน่นอน
ยงั่ ยนื
จรงิ อยู่ ภูวดลอาจ 'โกย' เอาไวไ้ ดม้ ากระหวา่ งท่เี ขามโี อกาสน้ี แต่เงนิ ทไ่ี ด้
จากการกอบโกยแบบน้ี บางครง้ั กอ็ าจเป็นเงนิ รอ้ น

อรชนุ ไม่อยูบ่ า้ นอยา่ งทห่ี ล่อนพยายามพวงั จะใหเ้ขาอยู่
คฤหาสนส์ วยงาม มากหนา้ หลายตาดว้ ยลูกจา้ งใชส้ อย แมก้ ระนนั้ กด็ ูเหงา
เหมอื นขาดอะไรสกั อยา่ ง
แมบ่ า้ นกบั หญงิ รบั ใชส้ ว่ นตวั ของหลอ่ นลงมารบั หลอ่ นท่รี ถ แม่บา้ นรายงาน
ละเอยี ดถงึ คนไปมาหาสูห่ ลอ่ น ระหวา่ งทห่ี ลอ่ นไม่อยู่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๐๒

แลว้ กร็ ายงานโดยเฉพาะเม่อื อยู่กบั หลอ่ นเพียงสองต่อสอง ขณะทห่ี ญิงรบั
ใช้ สว่ นตวั ของแคทลยี าออกไปยกเคร่อื งด่มื มาให้

"คุณผูช้ ายไม่ไดก้ ลบั มานอนบา้ นเลยค่ะ ระหว่างท่คี ุณผูห้ ญงิ ไม่อยู่ คุณ
บา้ นใหญ่บอกวา่ คุณผูช้ ายไปพกั บา้ นพทั ยาค่ะ"

'คุณบา้ นใหญ่' กค็ ือคณุ ชน่ื ศรี หลอ่ นรายงานตอ่ ไปวา่
"คณุ บา้ นใหญใ่ หเ้รยี นคุณวา่ ถา้ คุณวา่ งใหไ้ ปหาทา่ นหน่อยเม่อื ไหร่กไ็ ดค้ ่ะ"
หลอ่ นถอยออกไปจากหอ้ งรบั แขก เพ่อื ข้นึ ไปดูแลเส้อื ผา้ สาหรบั ผลดั เปล่ยี น
และเตรยี มเคร่อื งใชส้ อยในการอาบนา้
ผา้ เชด็ ตวั คุณผูห้ ญงิ ใชค้ รงั้ เดยี วแลว้ กช็ กั หลอ่ นมหี นา้ ทด่ี ูแลใหม้ ีใชท้ ุกครงั้
ดูแลใหห้ ญงิ รบั ใชส้ ว่ นตวั ผสมเกลอื หอมอาบนา้ ในอ่างนา้ อ่นุ
เม่ือหล่อนโผลอ่ อกมาจากหอ้ งนา้ ซ่งึ สวยงามกวา้ งขวาง เหน็ คุณผูห้ ญิง
กาลงั พดู โทรศพั ทส์ ว่ นตวั เคร่อื งทอ่ี ยูใ่ นหอ้ งนอน
หลอ่ นถอยออกไป แมก้ ระนนั้ กไ็ ดย้ นิ แวว่ ๆ วา่
"เดยี๋ วจะออกไปพบค่ะ ทไ่ี หนคะ? เซอเรนทรูมเรอะคะ โอเค..."
หญงิ แมบ่ า้ นวยั กลางคนอยู่กบั คุณผูห้ ญงิ ของหล่อนมาเกอื บสามสิบปี โดย
เหตทุ ่แี คทลยี าเป็นนายจา้ งประภท 'ช่างเถอะ' ไมจู๋จ้ีจุกจิก และมเี วลาอยู่บา้ นนอ้ ย
หลอ่ นจงึ เป็นแม่บา้ นออกจะมคี วามสขุ และจงรกั ต่อคณุ ผูห้ ญงิ ของหล่อน
ในกรณีน้ี หลอ่ นเหน็ ใจและเขา้ ขา้ งคุณผูห้ ญงิ มากกวา่ คณุ ผูช้ าย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๓

หลอ่ นรูส้ กึ วา่ คุณผูห้ ญงิ ถกู ทอดท้งิ และคุณผูช้ ายนนั้ ...ก็ตามธรรมดาของ
หนุ่มเศรษฐี 'จรงิ ๆ' ทงั้ หลาย มกั มผี ูห้ ญงิ ตอ้ งการเขาอยูเ่ สมอ

คนเป็นเมยี เอก ถา้ จะไม่ใหอ้ อกสงั คมเทย่ี วเตร่ หรอื วุน่ วายกบั กิจกรรม
ประเภทกศุ ล ประเภทสงเคราะหห์ รอื ม่งุ หนา้ ทาธุรกจิ ...แลว้ จะใหท้ นอยูไ่ ดอ้ ยา่ งไร?

เกอื บสามชวั่ โมง แคทลยี าจึงไดส้ ะสวยเรยี บรอ้ ยงดงามออกมาจากหอ้ งส่วน
ตวั

พอลงมาขา้ งลา่ งกไ็ ดร้ บั รายงานจากแมบ่ า้ นวา่ มโี ทรศพั ทเ์ ขา้ มาหาหล่อนถงึ ส่ี
ราย ขณะทห่ี ลอ่ นอาบนา้ และพกั ผ่อน

รายงานยงั ไม่ทนั ขาดคากม็ เี สยี งโทรศพั ทด์ งั ข้นึ อกี
"ฉนั รบั เอง...ฮลั โหล...แคทลยี าพูด...ใครคะ?"
"คุณพ่หี ญงิ หรอื คะ.... ค่ะ กลบั มาแลว้ มีของฝากคุณพ่หี ญงิ ดว้ ยค่ะ...อยุ๊ !
เลก็ นอ้ ย"
คุณพ่หี ญิงคือคุณหญิงท่านหน่ึง ผูส้ ูงศักด์ิ สูงสกุล สูงทงั้ อาวุโสของท่าน
สาม.ี ..
แคทลยี พดู โทรศพั ทต์ ่อไป ไม่สนใจวา่ แม่บา้ นของหล่อนโผลอ่ อกไปมองยงั
หอ้ งนงั่ เลน่ ดา้ นขา้ งตกึ ซ่งึ ตดิ ต่อกบั เทอเรชพ้นื เซรามคิ บนเทอเรชนนั้ ก่อสรา้ ง ตกแต่ง
เป็นสวนแบบในบา้ น
จนกระทงั่ แมบ่ า้ นทาทา่ กระวกี ระวาด หลอ่ นจงึ ชะเงอ้ ดู แลว้ ก็ยกมือปิดปาก
กระบอกพดู อทุ านวา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๐๔

"คุณออ...ตายจรงิ ! มาเงยี บกรบิ ทเี ดยี ว...มาจากพทั ยาเรอะคะน่ี?"

๕๔

"กลบั มาแลว้ ร?ึ "
เสยี งถามนน้ั เนือย ยนิ ดยี นิ รา้ ยนอ้ ยจนกระทงั่ แคทลยี าเกดิ ความรูส้ กึ หลาย
อยา่ ง...นอ้ ยใจ ขนุ่ เคอื งและอยากมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบเขาให้ 'สะใจ'
"เพง่ิ กลบั มาจากพทั ยาเหมอื นกนั หรอื คะ?"
เสยี งของหลอ่ นเนือยเช่นกนั แต่เนอื ยเพราะแสรง้
อรชนุ ท้งิ ตวั ลงบนเกา้ อ้นี ุ่มทรงกลมตวั ใหญ่ ไม่ตอบคาถามหล่อน แต่ถาม
อกี วา่
"กาลงั จะออกไปขา้ งนอกอกี รึ แคธ่ี?"
"ไม่สนใจใชไ่ หมคะ วา่ จะไปไหน?"
แคทลยี ายอ้ นถาม หยบิ บหุ รข่ี ้นึ มาจุดสูบดว้ ยท่าทางเก๋
วูบหน่งึ หลอ่ นมคี วามรูส้ กึ เหมอื นตวั เองกาลงั เลน่ ละคร
"คณุ มสี ทิ ธ์ิ" อรชนุ ตอบสน้ั แคทลยี ามองดูเขาแวบหน่ึง ก่อนกม้ หนา้ ลงเข่ยี
เถา้ บหุ รลี งในแกว้ เจยี ระไนสวยงาม
"เราน่เี ป็นผวั เมยี แบบไหนกนั ไมร่ ู"้
หลอ่ นปรารภ แตไ่ ม่กลา้ พอทจ่ี ะพดู กบั เขาให้ 'แตกหกั ' เหมือนท่เี คยตงั้ ใจ
เอาไวบ้ อ่ ย ๆ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๐๖

ใช่ คนทม่ี แี ผล ทงั้ แผลเกา่ แผลใหม่อยา่ งหลอ่ นกค็ งเป็นอยา่ งน้ที ง้ั นน้ั
แต่มนั ไมใ่ ช่ความผดิ ของหลอ่ น หลอ่ นคิดวา่ หลอ่ นมคี วามตงั้ ใจดที ส่ี ุดแลว้
และทาหนา้ ทภ่ี รรยาอยา่ งดที ส่ี ดุ แลว้ เม่อื แต่งานกบั เขา
"แต่คณุ กม็ คี วามสุขดอี ยูไ่ มไ่ ปเรอะแคธ่ี?"
หลอ่ นยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"ผูห้ ญงิ อยา่ งแคทไมเ่ คยจมกบั ความทกุ ข?์ แคทสอนตวั เองอยูเ่ สมอว่าคนท่ี
เหน็ ชวี ติ เป็นเร่อื งเศรา้ หนทางจะปูดว้ ยกลบี กุหลาบต่อไปไม่ได.้ ..แคทคงไม่ผิดท่คี ิด
อยา่ งน้ี"
"งนั้ เม่ือเราแยกจากกนั ไป ก่อนกลบั มาแต่งงานกนั คุณกม็ คี วามสุขดีอยู่
น่ะซ"ี
"กจ็ ะใหแ้ คทนงั่ รอ้ งไห้ รอความหวงั ท่เี ลอ่ื นลอยใหน้ งั่ เจ็บปวดในระหว่างท่ี
คุณออกาลงั มคี วามสุขงนั้ เรอะคะ? โน...แคทไม่ใช่คนอยา่ งนน้ั ...การแยกจากกนั คราว
นน้ั ก็ไม่ใช่ความผิดของแคท คนเราทกุ คนมหี วั ใจและมสี ทิ ธ์ิจะรกั ษาแผลหวั ใจของ
ตวั เอง"
"แลว้ เวลาน้กี าลงั รกั ษาแผลหวั ใจของตวั เองอยูอ่ ีกรเึ ปลา่ ?"
"กค็ ุณออกาลงั ทาใหแ้ คทมแี ผลอยูร่ เึ ปลา่ เล่าคะ?"
หลอ่ นยอ้ นถาม อรชนุ น่งิ ไปนิดหน่งึ
แคทลยี เขย่ี เถา้ บหุ ร่ที ้งิ แลว้ กเ็ ลยขย้กี นั ลงในถว้ ยสาหรบั เข่ยี นนั้
หลอ่ นรอคาตอบจากอรชนุ แต่เขาไมไ่ ดก้ ลา่ ววา่ กระไร คงน่งิ เฉยอยู่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๗

ดู ๆ กป็ ระหลาด ผวั เมียทไ่ี ม่ไดท้ ะเลาะเบาะแวง้ กนั อยูร่ ่วมกนั เหมอื นมี
ความสุขสบรู ณ์ทกุ อยา่ งในสายตาของคนภายนอก แต่ความสมั พนั ธ.์ ..ผูกพนั กนั อย่าง
สามภี รรยาธรรมดานนั้ ยง่ิ นบั วนั กย็ ง่ิ หา่ งเหนิ

แมก้ ระนน้ั ทงั้ เขาและหลอ่ นต่างกไ็ ม่กลา้ ตดั สนิ ใจใหเ้ดด็ ขาด
โดยฉพาะหลอ่ น..หลอ่ นยงั เสยี ดายฐานะในสงั คม ในฐานะภรรยาของอรชุน
ตง้ั เจรญิ กจิ อยู่
สว่ นอรชนุ นน้ั ...อาจเป็นเพราะความเกรงใจ...เกรงใจทห่ี ล่อนเฉยเมยทาไม่รู ้
ไม่ช้ีกบั เร่อื งของเขา หากหลอ่ นแคะคุย้ แสดงความหงึ หวงหรอื แคน้ เคือง เขากอ็ าจมี
โอกาสพดู กบั หลอ่ นใหแ้ ตกหกั ได้
แตเ่ มอ่ื หลอ่ นไมเ่ รม่ิ ก่อน...
เขาจะเร่ิมก่อนอยา่ งไรได.้ ..เขาไม่อยากทาลายนา้ ใจของหลอ่ น หลงั จากท่ี
เคยทาลายมาแลว้ เม่อื ผละจากหลอ่ นไปเฉย ๆ ครงั้ หมน้ั หมายกบั การะเกด
ถงึ หล่อนจะบอกว่าหล่อนไม่ไดจ้ มอยูก่ บั ความโศกเศรา้ ก็เถอะ และถงึ
หลอ่ น จะคนอน่ื อยา่ งทเ่ี ขาเองกป็ ระจกั ษอ์ ยูเ่ ตม็ อกกต็ าม!
แคทลยี าน่งิ ดูเขาอยูค่ รู่หน่งึ แลว้ จึงเหลอื บดูนาพกิ าขอ้ มอื
"ถา้ มนี ดั กบั ใครกไ็ ปเถอะคณุ "
เสยี งทย่ี งั เนอื ย ๆ อยูข่ องเขากอ่ ใหห้ ลอ่ นเกดิ ทฐิ ขิ ้นึ มาอีก
วา่ ท่จี ริง ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่รกั เขา นับแต่วนั แต่งงานหล่อนไม่เคยคิดจะ
นอกใจเขาเลยเป็นความสตั ยจ์ รงิ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๐๘

การท่มี ผี ูห้ ญงิ มาเก่ยี วขอ้ งกบั เขาอยู่ตลอดเวลาน้นั ไม่ใช่เร่อื งสาคญั อะไร
แมว้ ่าบางครง้ั จะระคายใจหล่อนบา้ ง ถึงอย่างไรหลอ่ นก็เป็นเอกภรรยา หล่อนรูว้ ่า
ผูห้ ญงิ เหลา่ นนั้ เก่ยี วขอ้ งกบั อรชนุ ก็เพราะเงนิ ของเขา

แต่หลอ่ นทนความรูส้ กึ อาวรณ์ของอรชนุ ท่มี ีต่อการะเกดไม่ได้ โดยเฉพาะ
หลอ่ นรูแ้ น่แก่ใจแลว้ วา่ ลูกชายหมอนพิ ิทนนั้ แทจ้ รงิ คือลูกชายของอรชนุ

แต่การหย่ารางเพ่อื ใหห้ ญิงอ่นื เขา้ มาแทนทห่ี ล่อนง่าย ๆ ก็ออกจะเป็นการ
ยากสาหรบั หลอ่ น

ภูวดลนน้ั แมจ้ ะกาลงั 'เฟ่ือง' อยูใ่ นยคุ น้ี มเี งนิ ทเ่ี ขากอบโกยเอาไวไ้ ด้ ทวา่
จะเอาความแน่นอนอะไรกบั คนทเ่ี ฟ่ืองเพราะการเมือง

มนั ตดิ ขดั อยูท่ ต่ี รงน้ี เทา่ นน้ั เอง...
"คณุ ออ..."
อรชนุ เหลอื บตามองดูหลอ่ นนิดหน่งึ
"ถา้ แคทออกไปขา้ งนอกคืนน้ี กไ็ ม่ใชค่ วามผดิ ของแคทนะคะ..."
"ผมไม่เคยคิดวา่ คุณมคี วามผดิ อะไรเลยน่ีแคท แมแ้ ต่...ทค่ี ุณไม่อาจใหล้ ูก
แก่ผมได?้ "
ประโยคหลงั น้ี เขาพูดทเี ลน่ ทจี รงิ แต่กด็ ูเหมอื นจะไปกระทบอะไรในใจของ
แคทลยี าเขา้ อยา่ งจงั หลอ่ นทาทา่ เหมอื นชะงกั งนั ไปนิดหน่งึ ก่อนจะยอ้ นถามดว้ ยเสยี ง
แปร่ง ๆ เลก็ นอ้ ย
"มนั อยูท่ แ่ี คทคนเดยี วหรอื คะ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๐๙

แต่แลว้ หลอ่ นก็ไม่ยอมรอคาตอบจากอีกฝ่ายหน่ึง เดินค่อนขา้ งเร็วไปท่ี
ประตูกอ่ นเดนิ ออกไป หลอ่ นเบอื นหนา้ กลบั มากลา่ วยา้ อกี วา่

"ไม่วา่ อะไรทงั้ นนั้ มนั ไม่ใช่เพราะแคทคนเดยี วหรอกค่ะ คุณออ"

หลอ่ นมาถงึ ทน่ี ดั พบกบั ภูวดลดว้ ยอารมณ์หงดุ หงดิ
ถงึ หลอ่ นจะมภี ูวดลเป็นการ 'แกแ้ คน้ ' ทวา่ หลอ่ นก็ไม่อยากเป็นผูแ้ พ้ ไม่มี
ใครอยากแพผ้ ูห้ ญงิ อน่ื ในกรณีสามขี องตวั เอง
สาหรบั ผูห้ ญงิ ทเ่ี ป็นเมยี บางคนมนั รูส้ กึ เหมอื นกบั การหยามนา้ หนา้ กนั !
เมอ่ื กลบั ถงึ บา้ นหลงั น่ารกั ทวา่ สรา้ งสรรคด์ ว้ ยรสนิยมสูงของภูวดล แคทลี
ยากบ็ อกกบั เขาวา่
"ช่วยทาใหแ้ คทรูส้ กึ ว่าตวั เองยงั มคี ่าอยูห่ น่อยเถอะค่ะภูวดล"
"คณุ จะทนเป็นสง่ิ ทไ่ี ม่มคี ่าของเขาอยูท่ าไมละ่ ?"
ภูวดลไลม้ อื ไปตามผิวแกม้ นวลเนียนของแคทลยี าท่เี คลยี อยูแ่ ถวซอกคอ
ของ
ความรกั ความหลงใหลเป่ียมอยูใ่ นดวงตาและอารมณ์
ครงั้ หน่งึ เมอ่ื หลอ่ นยงั เพ่งิ รนุ่ สาว เขาเคยหลงรกั หล่อน แต่เพราะฐานะของ
เขาเป็นเพยี งนกั เรยี นทนุ รฐั บาลทย่ี ากจน ลูกสาว 'ทา่ นทตู ' อยา่ งหลอ่ นจงึ เมนิ มอง

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๑๐

ช่วงเวลาท่ีเขาทาปริญญาตรีและโท หล่อนก็มีความสัมพนั ธ์กบั อรชุน
จนกระทงั่ เขากลบั มารบั ราชการในกระทรวงต่างประเทศและเร่ิมมีตาแหน่งทาง
การเมอื ง...ราชรถเกยสาหรบั คนยุคปจั จุบนั ...เขาจงึ ไดพ้ บและสมั พนั ธก์ บั หลอ่ น

เม่ืออรชุนผละจากหล่อนไปหมนั้ กบั นางสาวการะเกด เขากบั แคทลยี ามี
ความสมั พนั ธก์ นั จนอาจเรยี กไดว้ า่ 'หวั หกกน้ ขวดิ '

เขารกั หลอ่ นจนไม่อยากสนใจกบั ความจรงิ ทว่ี า่ แคทลยี าผูกพนั กบั เขาเพราะ
ตอ้ งการประชดชวี ติ และ...แน่ละ!...ประชดอรชนุ ดว้ ย

เขาตง้ั ใจจะแต่งงานกบั แคทลยี า ทว่าในระหวา่ งทเ่ี ขาอยูต่ ่างประเทศ ดว้ ย
ราชการงานเมอื ง กไ็ ดข้ า่ ววา่ แคทลยี าแตง่ งานกบั อรชนุ

ใช่...เป็นความผดิ ของเขาดว้ ย เพราะเมอ่ื เขาจากหลอ่ นไปนนั้ เขาไม่รอบคอบ
ไมร่ ูว้ า่ ไดท้ ้งิ ปญั หาไวใ้ หก้ บั หล่อน...

"ผูห้ ญงิ คนนน้ั อาจสาคญั สาหรบั อรชนุ เพยี งเพราะเป็นแม่ของลูกก็ได.้.. "
เขาปลอบหลอ่ นทงั้ ดว้ ยวาจาและสมั ผสั อนั นุ่มนวล ปรารภตอ่ ไปว่า
"นาเสียดาย...ผมเองกเ็ หมอื นกนั ถา้ ผมรูเ้ สยี ก่อนวา่ ผมท้งิ อะไรไวใ้ หค้ ุณ
ตอนนน้ั ...ขณะน้ี เราอาจเป็นครอบครวั พ่อแม่ทม่ี คี วามสุข... "
"แคทไมใ่ หค้ ุณพูดถงึ เรอ่ื งทผ่ี า่ นมาแลว้ ..."
หลอ่ นถอยหา่ งจากเขา และกลา่ วดว้ ยนา้ เสยี งกระดา้ งนิด ๆ
ภูวดลดงึ หลอ่ นกลบั มาโอบกอดไวใ้ หม่
"ขอโทษถา้ คุณไมช่ อบ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๑

เขาถามหลอ่ น หลงั จากเวลาผ่านพน้ ไปอกี ครูห่ น่งึ
"เมอ่ื ไหรค่ ณุ จะตดั สนิ ใจใหเ้ดด็ ขาด?...หรือว่ายงั เสยี ดายนามสกลุ ตงั้ เจรญิ
กจิ "
"คณุ คิดวา่ คณุ จะใหแ้ คทอยูอ่ ยา่ งเดมิ ฐานะเดมิ ในสงั คมไดห้ รอื เปลา่ ละ่ ?"
หลอ่ นถามดว้ ยเสยี งไมจ่ รงิ จงั นกั
"แคทพดู ตรง เพราะไม่ตอ้ งการหลอกตวั เอง คนเราตอ้ งยอมรบั ความจริง
กบั ตวั เองว่า ตอ้ งการอะไร...คุณเองก็เหมือนกนั ทเ่ี ป็นอยูท่ กุ วันน้ีกเ็ พราะ ตอ้ งการ
เกยี รตยิ ศในสงั คม ตอ้ งการฐานะมงั่ คงั่ ใหเ้ป็นท่ยี อมรบั นบั ถอื ในไหมล่ะ? แคทคงทน
ไม่ได้ ถา้ การหยา่ รา้ งจะทาใหต้ อ้ งตกตา่ ลงกวา่ เดมิ ?"
"คณุ ยงั ไม่มนั่ ใจผมอกี ร?ึ "
"การเมอื งเป็นเร่อื งทเ่ี ราจะมนั่ ใจอะไรไมไ่ ดเ้ลยคุณกร็ ู"้
"หลกั ทางการเมอื งของผมอาจไม่มนั่ คง แต่ผมก็เตรียมพรอ้ มไวแ้ ลว้ ...ผม
ไม่ไดป้ ระมาทหรอกแคท อยา่ กลวั เลยวา่ ผมจะใหค้ ุณไม่ไดเ้ ทา่ ทน่ี ายอรชนุ ให"้
"ตอ้ งขอคิดดูก่อน...." แคทลยี าพมึ พาเบา ๆ และกลา่ วต่อไปดว้ ยเสียงท่ี
แผ่วลงทกุ ท.ี ..
"แคทอยากสอนใหค้ ุณอรชนุ เขารูว้ ่า เมยี แตง่ ตามกฎหมายไมใ่ ชเ่ รอ่ื งง่าย ๆ
ทจ่ี ะมาเข่ยี ท้งิ ..."

๕๕

"ลงุ มาแลว้ ! ลงุ มาแลว้ ...ลงุ มาแลว้ !"
เสยี งเรยี กแสดงความดีอกดีใจ แลว้ คนส่งเสยี งตวั นอ้ ยก็ด้นิ สลดั ออกจาก
ออ้ มแขนพ่เี ล้ยี งทก่ี าลงั เปลย่ี นเคร่อื งแต่งตวั ใหว้ ง่ิ ออกมาจากในหอ้ ง ถลาเขา้ หาอรชนุ
การะเกดเบอื นหนา้ จากภาพแสดงความรกั อนั ลกึ ซ้งึ ต่อกนั นน้ั
หลอ่ นกาลงั จะใจอ่อนลงทกุ ที การะเกดกาลงั กลวั ...กลวั ความใจอ่อนของ
หลอ่ น!
ลูกชายของหล่อนวา้ เหว่และขาดความอบอ่นุ จากหมอนิพิทซ่งึ แกเขา้ ใจว่า
เป็นพอ่ โดยแทจ้ รงิ แลว้ แกกท็ มุ่ เทความรกั ความผูกพนั ใหแ้ ก่อรชุนทแ่ี กคิดวา่ เป็นแต่
เพยี งลงุ ...
อรชนุ นงั่ ลงบนเกา้ อ้ยี าวพรอ้ มดว้ ยลูกชายบนตกั ซ่งึ พอหายต่นื เตน้ กบั การ
มาของเขาแลว้ กว็ นอยูก่ บั รถยนตใ์ นมือคนั ไม่ใหญ่โตนกั ทวา่ ราคาแพงลบิ ล่วิ เพราะ
เป็นรถท่มี คี ุณสมบตั ิพิเศษหลายอย่าง แล่นดว้ ยแบตเตอร่ี ประตูปิดเปิดไดท้ ุกบาน
หนา้ หมอ้ และตอนหลงั เปิดได้
เดก็ ชายฉอเลาะถามโน่นถามน่ีเก่ยี วกบั รถยนตใ์ นมอื แลว้ ก็ลงนงั่ บนพ้นื ผู ้
เป็นพ่อลงนงั่ ตาม หนา้ ตาแจ่มใสเบกิ บานดว้ ยกนั ทง้ั คู่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๓

แม่พ่ีเล้ียงซ่ึงในระยะหลงั ๆ น่ีพอจะรูอ้ ะไรต่ออะไรจากการเดาและ
ปะตดิ ปะตอ่ เรอ่ื งเอาเองมากพอดูอยู.่ ..ค่อย ๆ เลย่ี งหนไี ปทางหลงั เรอื นเสีย

เดก็ ชายเพลดิ เพลนิ กบั ของเลน่ ไม่เอาใจใส่กบั ผูใ้ หญ่ ไม่สนใจว่าผูเ้ ป็นพ่อ
นนั้ นาน ๆ ทกี เ็ งยหนา้ ข้นึ มองดูผูเ้ป็นแมซ่ ่งึ นงั่ อยูห่ า่ ง ๆ ทางมมุ หอ้ ง

"ไมก่ ลา้ เขา้ มาใกล ้ กลวั ตบะแตกหรอื คุณ?"
อรชนุ ถามเบา ๆ ประโยคเดยี วเทา่ นน้ั เอง แตอ่ กี ฝ่ายหน่งึ ไมต่ อบ
เป็นนานจนกระทงั่ เสยี งโทรทศั น์จากทางหลงั บา้ นออกขา่ ว การะเกดจึงได้
กลา่ ววา่
"ถงึ เวลาลูกนอนแลว้ ...เดด็ "
เดก็ ชายทาทา่ อดิ เอ้อื นเงยหนา้ ข้นึ มองดู 'ทพ่ี ง่ึ ' คืออรชนุ
"เดด็ ยงั ไม่งว่ ง..."
"เอา้ เอารถยนตไ์ ปนอนดว้ ยกไ็ ด.้... อรชนุ หยบิ รถยนตจ์ ากพ้นื พรอ้ มกบั
อมุ้ เดก็ ชายข้นึ
"มา...พอ่ จะพาไปสง่ ..."
"ลงุ นอนดว้ ย....นะ"
อรชนุ หวั เราะ สบายใจพอทจ่ี ะลอ้ ลูกเหน็บไปถงึ แม่ของลูก
"ถามแมข่ องหนูเขาดูซ"ี
"เดด็ ...ไปนอนไดแ้ ลว้ ลูก แมจ่ ะเรยี กมาลใี ห"้
"ผมจะไปสง่ แกเอง..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๑๔

อรชนุ มองดูหลอ่ นดว้ ยนยั นต์ าซ่งึ ไมเ่ ชงิ บงั คบั แตก่ แ็ สดงวา่ เขาจะตอ้ งเอา
ชนะหล่อนใหไ้ ด้

"คงไม่เสียหายเท่าไหร่หรอกนะ...ถา้ กลวั จะมีมลทนิ กอ็ ย่าตามเขา้ ไปแลว้
กนั "

การะเกดอยากโกรธเขานกั !
ยงั เหมอื นอรชนุ คนเดมิ ไม่มผี ิด ปากคอช่างประชดประชนั ว่าคนไดเ้ จ็บ ๆ
เอาแต่ใจตวั
หลอ่ นไม่สบายใจเลย
ไมส่ บายใจ เพราะตดั สนิ ใจไม่ตก...ไม่ไดเ้ดด็ ขาดเหมอื นอยา่ งแต่กอ่ น
อรชนุ ยง่ิ เขา้ มาใกลช้ ดิ หลอ่ นกบั ลูกมากข้นึ ขณะทห่ี มอนิพิทย่งิ หา่ งออกไป
ทกุ ที
กอ็ กี นนั่ แหละ ความรูส้ ึกผิดชอบทาใหห้ ลอ่ นเกดิ ความทุกข.์ ..หล่อนรูส้ ึก
เหมือนกบั วา่ หล่อนกาลงั ทาลายชวี ติ ครอบครวั ของอรชนุ ทาลายผูห้ ญิงภรรยาโดย
ถกู ตอ้ งของอรชนุ ...
พ่อกบั ลูกหายเงยี บเขา้ ไปในหอ้ งของลูกชาย
เสยี งหวั เราะคิกคกั ของพอ่ ลูกดงั แว่วออกมา...
การะเกดถอนหายใจหนกั ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๕

น่ีหล่อนจะทาอย่างไรดีหนอ!...ความเขม้ แข็งในการตดั สินใจไม่รูว้ ่ามนั
หายไปไหนหมด...ผูห้ ญงิ ทม่ี ลี ูกมกั เป็นอยา่ งน้เี องหรอื ?...ใจอ่อน...อ่อนแอลงเพราะลูก
...และบางครง้ั กอ็ าจทาอะไรผดิ ๆ ไดเ้พราะลูกเหมอื นกนั ...

หลอ่ นพยายามรวบรวมความเขม้ แขง็ ในระหว่างนน้ั
การะเกดถอนหายใจลกึ ๆ... น่ีไม่ใช่การต่อสูเ้ พ่อื เอาชนะอรชนุ ดอก...แต่
หลอ่ นกาลงั ตอ่ สูก้ บั ตวั เองอกี ครง้ั หน่งึ ต่างหาก...ต่อสูก้ บั ความปรารถนาในส่วนลกึ ของ
ตวั เอง!
นานอยูเ่ หมอื นกนั กวา่ อรชนุ จะออกมาจากหอ้ งลูก
หนา้ ตาย้มิ แยม้ แจ่มใสของเขาคงท้งิ เอาไวใ้ นหอ้ งนนั่ เอง เขาบอกหลอ่ น
เร่อื ย ๆ วา่
"หลบั ไปแลว้ กอดรถยนตแ์ น่นทเี ดยี ว"
"คุณอรชนุ ตามใจแกมากเกนิ ไป...."
"นอ้ ยเกนิ ไปเสยี อีก...สาหรบั ลูกของนายอรชนุ "
ปม 'ใหญ่' ของนายอรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ มกั ปรากฏข้นึ ทางวาจาของเขา เสมอ
...เป็นส่วนหน่งึ ในลกั ษณะของเขา ทเ่ี ป็นตวั เขา
การะเกดถือหนงั สอื พิพ์ฉบบั หน่ึงอยูใ่ นมือ หล่อนเหลอื บดูคอลมั นท์ ่พี บั
เอาไว้ อรชนุ มองตามสายตาหลอ่ น รูว้ ่าหล่อนจะพูดถงึ เร่อื งอะไร เพราะเขาเองก็อ่าน
หนงั สอื พมิ พน์ นั่ แลว้ เหมอื นกนั
"ขา่ วระหวา่ งคุณอรชนุ กบั คุณแคทลยี า..."

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๑๖

"แลว้ ไง? เกดิ ความเดอื ดรอ้ นข้นึ มาอกี แลว้ ซี คุณมนั แก่มโนธรรมนกั น่!ี "
เขาประชดให้ หลอ่ นทาเป็นไม่รูไ้ ม่ขช้กี บั วาจาประชดประชนั ของเขา พูดเฉย
ๆ วา่
"กใ็ ช่ ถา้ เป็นเพราะดฉิ นั กบั ลูก ดฉิ นั กจ็ าเป็นตอ้ งมมี โนธรรม..."
"กใ็ ช!่ "
อรชนุ เนน้ เสยี งบา้ ง
"เป็นเพราะคุณกบั ลูก ผมกจ็ าเป็นตอ้ งมีมโนธรรมเหมือนกนั มโนธรรมคือ
ตอ้ งเล้ยี งลูก ตอ้ งใหใ้ คร ๆ รูว้ า่ ลูกเป็นของผม แลว้ ก็บางทผี มกบั แคทลยี าอาจเลกิ กนั
อยา่ งทเ่ี ขาซุบซบิ ถา้ อะไร ๆ มนั ถงึ ทส่ี ุดเราจะทนกนั ได้
อรชนุ จอ้ งมองดูหลอ่ น พดู ดว้ ยเสยี งประชดตอ่ ไปอีก
"ไม่ใช่เพราะคุณป็นตน้ เหตอุ ย่างเดียวหรอกน่ะ อย่ามาทาหนา้ เหมอื นมโน
ธรรมกาลงั จะทาใหค้ ุณตายหน่อยเลย...น่แี น่ะ คณุ การะเกด.. "
อรชนุ กา้ วเขา้ มาหาหลอ่ นจนเกอื บชดิ
"ไอผ้ มน่ะ ไม่อยากพูดถึงเร่ืองของผูห้ ญิงคนหน่ึงกบั ผูห้ ญิงอีกคนหน่ึง
หรอก โดยเฉพาะเรอ่ื งของเมยี ทย่ี งั อยูด่ ว้ ยกนั แต่ถา้ ไม่พูดคุณก็คงจะยงั คิดวา่ ผมเป็น
ไอโ้ งใ่ หผ้ ูห้ ญงิ หลอก ใหผ้ ูห้ ญิงลขิ ติ ชวี ติ ผมไดถ้ งึ สองคน...คนหน่ึงกค็ ือคุณ อกี คนก็
คอื แคทลยี า... "
นยั นต์ าของอรชนุ จบั น่งิ อยูเ่ ฉพาะนยั น์ตาการะเกด

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๗

"..จาไดไ้ หม? คนื วนั นนั้ คนื วนั ทบ่ี า้ นของคณุ ท่คี ลนิ ิกป้ ากมลา คืนแรกของ
เรา! "

เขาแกลง้ เนน้ เขาอยูใ่ กลช้ ดิ หลอ่ นจนเหน็ ผวิ หนา้ ของหลอ่ นเขม้ ข้นึ
"คงจาไดว้ า่ คณุ เหน็ ใครอยูท่ ่นี นั่ คิดหรอื วา่ ผมจะไม่เหน็ เหมือนคุณ แลว้ ก็
โงพ่ อทจ่ี ะไมร่ ูว้ า่ ถา้ ผูห้ ญงิ เขา้ ไปในคลนิ ิกป้ าของคุณละก็ เขาเขา้ ไปทาไม ? ...ใช่! ผม
รูอ้ ยูต่ ลอดเวลาวา่ แคทเคยไปท่นี นั่ รูด้ ว้ ยว่าระหวา่ งท่ผี มหมน้ั กบั คุณเขาหนั ไปหาใคร
แตผ่ มบอกตรง ๆ วา่ นอกจากคุณกม็ แี คท ท่ผี มเคยคิดวา่ ผมรกั เขา มนั เป็นความผดิ
ของผมเหมอื นกนั ทเ่ี คยรกั เขาถงึ ขนาดคิดจะแตง่ งานดว้ ย แลว้ จู่ ๆ ก็ผละมาหาคุณ...
ผมคดิ วา่ ผมกบั เขาคงอยูด่ ว้ ยกนั ไดถ้ า้ ต่างคนต่างลมื เร่อื งเก่า ๆ เสยี ใหห้ มด แต่แลว้
อะไร ๆ มนั กไ็ มแ่ น่ทง้ั นน้ั มนั กเ็ ป็นอยา่ งทเ่ี หน็ ๆ อยูน่ ่แี หละ ผมเลกิ รกั คุณไม่ได้ ยง่ิ มี
ลูกยงั ง้ยี ง่ิ แลว้ ใหญ่ แคทเขากท็ นเหงาไมไ่ ด้ พอดคี ุณภวู ดลของเขาเกิดเฟ่ืองข้นึ มาดว้ ย
..."
อรชนุ ขยบั อกี ครง่ึ กา้ วไหลข่ องการะเกดกอ็ ยูใ่ นองุ้ มอื ของเขา
"เลกิ โกหกตวั เอง เลกิ โกหกคนอน่ื เสียทเี ถอะการะเกด ยอมรบั ความจริงว่า
หมอนิพทิ เขาท้งิ คุณแลว้ ..."
หลอ่ นเบย่ี งไหลอ่ อกจากมอื เขาอยา่ งนุ่มนวล สหี นา้ แสดงความวติ กหมกมุ่น
อรชนุ ปลอ่ ยหลอ่ นใหเ้ดนิ หา่ งเขาออกไปเลก็ นอ้ ย พดู ตอ่ ไปอกี วา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๑๘

"ฟงั นะ การะเกด คราวน้ีผมจะไม่ยอมใหค้ ุณมาลขิ ติ ชวี ติ ผม ชีวิตลูกอีก
เป็นอนั ขาด จะบอกใหเ้สยี ก่อนวา่ ถา้ ผมไมไ่ ดต้ วั คณุ กต็ อ้ งไดล้ ูก คุณคงไม่คิดจะใหถ้ งึ
ขนาดตอ้ งฟ้องรอ้ งกนั ในศาล จนตอ้ งพสิ ูจนเ์ ลอื ดกนั หรอกนะการะเกด"

"ขดู่ ฉิ นั หรอื คะ คณุ อรชนุ ? ใจดาพอถงึ ขนาดจะฟ้ องรอ้ งพรากลูกจากแม่ได้
เชยี วหรอื คะ?"

"อา้ ว...กท็ คี ุณทาไมถงึ ใจดาแยกลูกไปจากผมไดล้ ่ะ ใครใจดาก่อนกนั แน่
อย่ามาพูดถึงเหตุผลเร่อื งนิพิทตาบอดเลย ผมจะพูดถึงแต่เฉพาะเร่ืองเราสองคน
เทา่ นนั้ คิดให้ คิดใหซ้ ้งึ ทเี ดยี ว คณุ การะเกด ใครเป็นคนทาใหช้ วี ติ ของเราตอ้ งยุง่ ยงั ง้ี?
เมอ่ื มนั ยงั แกไ้ ดก้ ต็ อ้ งแก้ ตอ้ งยอมแก้ ถงึ จะเป็นคนหนา้ บาง อายนนั่ อายน่ี อายกลวั
คนวา่ ผดิ ศลี ธรรม อายวา่ แยง่ ผวั เขากต็ อ้ งเลกิ อาย เพราะคุณเป็นคนทาใหย้ ุ่ง คุณเป็น
คนกอ่ ...แต่คนอน่ื เขาไมช่ ่วยคุณสาน..."

"เร่อื งมนั คงไม่งา่ ยอยา่ งทค่ี ุณอรชนุ พูด..."
การะเกดทงั้ อายในคาพูดตรงไปตรงมาของอรชุน และทงั้ อ่อนใจ...อ่อนใจ
เพราะหลอ่ นเองกลบั เป็นฝ่ายไม่กลา้ แกป้ ญั หาชีวติ ของตวั เองและของลูก!
"เวลาน้ที กุ อยา่ งข้นึ อยูก่ บั แคทลยี คนเดยี ว แต่ถา้ คุณไวใ้ จผม ไม่นานมนั ก็
คงเรยี บรอ้ ย แคทเขาอาจจะเสยี ใจบา้ ง แตเ่ ขากม็ คี นอ่นื ซ่งึ อาจจะเรียกไดว้ า่ เป็นการจง
ใจของเขาดว้ ย ทกุ อยา่ งมนั ไดจ้ งั หวะกนั พอดี ตา่ งคนต่างไมม่ ใี ครผดิ ดว้ ย กนั ทงั้ นนั้ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๑๙

ประโยคทา้ ยเขาพูดเหมอื นปลอบใจหล่อน เสยี งแขง็ ในตอนแรก ค่อยอ่อน
ลงจนเกือบเป็นนุ่มนวล น่ีแหละคืออรชุน...วู่วามเอาแต่ใจตัว แลว้ กลบั รูส้ ึกตวั
ปลอบโยน....

"การะเกด คุณจะไวใ้ จผมสกั หน่อยไดไ้ หม? อยา่ งนอ้ ยกเ็ ป็นการชดใชท้ ค่ี ุณ
ทากบั ผมยงั กบั ผมไม่มหี วั ใจ คุณทาใหผ้ มกลายเป็นสตั วต์ วั ผูท้ ่ดี แี ต่ทาลาย แต่ไม่
รบั ผิดชอบอย่างท่ีหมอนิพิทค่าผมแลว้ ก็ในสายตาของใครต่อใครอีกหลายคน
โดยเฉพาะเพอ่ื น ๆ หมอของหมอนิพทิ "

การะเกดพลอยรูส้ กึ เจบ็ ปวดไปกบั เขา ตรงประโยคทว่ี ่า...ผมกลายเป็นสตั ว์
ตวั ผูท้ ด่ี แี ต่ทาลาย...แมว้ า่ เขาจะพดู ดว้ ยเสยี งธรรมดา ๆ…

เป็นครง้ั แรกทห่ี ลอ่ นรูส้ กึ เกลยี ดตวั เองข้นึ มาอย่างรุนแรง ย่งิ เกลยี ดตวั เอง
มากเทา่ ใด ความรกั ความเหน็ ใจในตวั อรชนุ ทเ่ี รน้ ซ่อนอยู่ก็ดูเหมอื นว่าจะย่งิ หา้ มเอาไว้
ไม่ได ้

กระเกดรูว้ า่ หล่อนกาลงั อ่อนแอดว้ ยความรูส้ ึกของผูห้ ญงิ คนหน่งึ ซง่ึ ไมเ่ คย
เลกิ รกั ผูช้ ายทเ่ี ป็นพอ่ ของลูกได.้..หลอ่ นพยายามเหน่ยี วรง้ั ตวั เองเพ่อื ไม่ใหโ้ ผเขา้ ไปเขา
...

การะเกดหนั หลงั ใหเ้ขา ซ่อนนยั นต์ าทก่ี าลงั ร้นื ดว้ ยนา้ ตา
แต่พอหลอ่ นหนั กลบั มาอกี ทไี ม่รูว้ า่ อรชนุ กา้ วเขา้ มาอยา่ งเงยี บกรบิ ตงั้ แต่
เม่อื ไหร่ พอหลอ่ นหนั กลบั กเ็ ขา้ ไปอยูใ่ นออ้ มแขนของเขาพอด!ี
การะเกดหมดกาลงั จะขดั ขนื เม่อื กาลงั ใจไม่มี กาลงั กายกอ็ ่อนเปล้ยี ...

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๒๐

เพราะประโยคน้ปี ระโยคเดยี วแท้ ๆ...คุณทาใหผ้ มกลายเป็นสตั วต์ วั ผูท้ ด่ี ี
แต่ทาลายอยา่ งทห่ี มอนิพทิ เขาด่าผม..

ใช่...หล่อนลขิ ติ ชวี ติ ใหเ้ขา ใหล้ ูก ดว้ ยความอวดดี ความเชอ่ื มนั่ ในตวั เอง
แท้ ๆ....แมก้ ระนน้ั เขากย็ งั ไม่เลกิ รกั หลอ่ น ดูจะยง่ิ แน่นหนามากข้นึ อกี เพราะมีลูก
ผูกพนั ...

อรชนุ ...!
เป็นครงั้ แรกในระยะส่หี า้ ปีท่กี าระเกดปล่อยใหน้ า้ ตาไหลเม่อื อรชนุ เงยหนา้
ข้นึ จากรมิ ฝีปากของหลอ่ น...
หลอ่ นพยายามต่อสูก้ บั ความปรารถนาของตวั เองอยา่ งรนุ แรง..

๕๖

การะเกตพยายามรวบรวมสตไิ มป่ ลอ่ ยใหค้ วามปรารถนาในอารมณ์ คลอ้ ย
ตามเขาไปเสยี ทกุ อย่าง

หลอ่ นรูว้ ก่ าบอรชนุ นนั้ หลอ่ นควรทาอยา่ งไรเพ่อื หยุดยง้ั อารมณ์ของเขา
"ทาไมละ่ ...การะเกด?"
เขากระซบิ ถามหลอ่ นดว้ ยเสยี งรอ้ นรน รมิ ฝีปากรอ้ นรุ่ม เคลยี ไม่หา่ งหนา้
หลอ่ น
"เกดยอมแพค้ ุณออ ยอมแพล้ ูก แต่...."
เสยี งของหลอ่ นออ่ นโยน หลอ่ นรูว้ ่าผูช้ ายเจา้ อารมณ์และเอาแต่ใจตวั อยา่ ง
อรชนุ แทจ้ รงิ เป็นคนใจอ่อน...อาจจะดงึ ดนั แต่ในทส่ี ุดกม็ กั ยอมรบั เหตผุ ล
ดูแต่เม่อื ครงั้ ทห่ี ลอ่ นบอกเลกิ กบั เขานนั่ เป็นไร?..
นึกถงึ ตอนนนั้ แลว้ ภาระเกดแทบจะไมอ่ ยากขดั ขนื เขาต่อ!
ทวา่ ...ไมไ่ ด้
'ชูท้ างใจ' อาจเป็นส่งิ ท่หี า้ มไม่ได้ การหา้ มใจตวั เองนนั้ แมแ้ ต่บรรพชติ ยงั
ไม่อาจหา้ มไดเ้สมอไปทกุ คน แตก่ ารกระทาควรหา้ มตวั เองได้
"คุณออคะ เกดยงั ไดช้ ่ือวา่ เป็นภรรยาของหมอนิพิทอยู่ ยงั ไม่ไดเ้ ลกิ กบั
หมอ..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๒๒

ไดผ้ ล อรชนุ ขะงกั ไปเลก็ นอ้ ย ออ้ มแขนคลายออกนิดหน่อย แต่แลว้ ก็
กลบั รดั แน่นเขา้ อกี

"กาลงั คิดจะวางหมากอะไรใหผ้ มเดินอีกล่ะ? พอทเี ถอะ ผมปล่อยใหค้ ุณ
เป็นพระพรหม ทรมาทรกรรมตวั เองยุง่ เหยงิ มาหลายปีแลว้ ต่อไปน้ีผมจะเป็นพระ
พรหมเองบา้ งละ"

"ค่ะ เกดยอมใหค้ ุณออเป็นพระพรหม แต่ก็...อยากขอรอ้ งพระพรหมสกั
หน่อย"

หลอ่ นน่ิงไปนิดหน่ึง เสียงพูดแผ่วลง เพราะบางประโยคพูดออกมาดว้ ย
ความลาบากใจไมน่ อ้ ย

"คนอ่นื ทไ่ี มร่ ูเ้ ร่อื งเรา เขาจะวย่ งั ไงกต็ ามใจเขาเถอะค่ะ แต่เกดไม่อยากให้
เราสองคนทาผดิ ร่วมกนั ในเวลาน้ี โดยเฉพาะคุณออ...เกดไม่อยากใหค้ ุณออตอ้ งอาย
ตวั เอง เพราะไดช้ อ่ื วา่ เป็นชกู้ บั เมยี เขา!... "

เม่อื เสยี งรถยนตท์ ่จี อดอยูห่ นา้ บา้ นถูกสตารท์ เคร่อื ง มาลกี ็ว่งิ ไปโผล่ดูทาง
หลงั เรอื น แลว้ หนั มาบอกกบั เพ่อื นลูกจา้ งดว้ ยกนั ว่า

"ไปแลว้ คณุ อรชนุ "
"มนั ยงั ไงกนั หอื คณุ เกดกบั คุณคนน้ี"
"จะยงั ไงไอท้ ฉ่ี นั พอจะจบั เคา้ ไดน้ ่ะ คุณเด็ดเป็นลูกคุณอรชนุ เขาแน่ ๆ แต่
ไม่รูว้ า่ ไปยงั ไงมายงั ไงกนั จะก่อนแต่งงานกบั คณุ หมอหรือแตง่ แลว้ กไ็ มร่ ู.้."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๓

"เหน็ จะแต่งแลว้ เสยี มากกวา่ ตอนนนั้ คุณหมอแกตาบอดจะไปรูอ้ ะไร แต่ท่ี
จรงิ กเ็ หน็ ใจคณุ เกดแกเหมอื นกนั แกยงั สาวยงั สวยอยู่น่ี แลว้ คุณอรชุนนนั่ ก็ รูปหล่อ
ยงั กบั เทพบตุ ร..."

ผูเ้ป็นแมค่ รวั คาดคะเนตามขอ้ เทจ็ จรงิ เทา่ ทน่ี ยั นต์ าเหน็ และหฟู งั ฃ
ซง่ึ ...ถา้ เกดิ มคี นบอกความจรงิ กบั หล่อนวา่ การะเกด 'เสยี สละ' อรชุนเพ่อื
แต่งงานกบั หมอนพิ ทิ หลอ่ นกค็ งรอ้ งวา่ ...ไม่เชอ่ื รอ้ ยไมเ่ ชอ่ื พนั ไมเ่ ช่อื ...
มาลยี อ่ งข้นึ ไปบนเรอื น ทาเป็นทวี า่ ข้นึ ไปดูเดก็ ชายเดด็
การะเกดอยูใ่ นหอ้ งลูกชาย เม่อื หล่อนหนั มามองดูมาลี ลูกจา้ งสาวนอ้ ย
เหน็ ความผดิ ปกตบิ นหนา้ ตาของนายจา้ ง โดยไม่ตอ้ งใชค้ วามสงั เกต
ผิวหนา้ ของการะเกดแดงเปล่งปลงั่ นัยน์ตาสุกเป็นประกายสดใสอย่างท่ี
หล่อนไม่เคยเหน็ มาก่อน แมว้ ่าการะเกดจะพยายามเก็บซ่อนเอาไวด้ ว้ ยท่าทสี งบ
ตามปกตวิ สิ ยั ของหลอ่ นสกั แค่ไหนกต็ าม...

"เร่อื งของแกจะเอายงั ไงกนั แน่ หอื ตาออ? แม่ไดย้ นิ ไดฟ้ งั แลว้ ออกราคาญ
ๆ อยูเ่ หมอื นกนั แกจะใหม้ นั คาราคาซงั กนั อยูแ่ บบน้เี ร่อื ย ๆ ไปหรอื ยงั ไง?"

ผูเ้ป็นมารดาถามลูกชาย ซง่ึ มสี หี นา้ เป็นกงั วลอยูไ่ มใ่ ชน่ อ้ ยเชน่ กนั
ถามตอ่ ไปอกี วา่
"ไอเ้รอ่ื งของผูใ้ หญ่น่ะช่างเถอะ แต่เด็กน่ีซมี นั โตข้นึ ทุกวนั ๆ จะปล่อยใหม้ ี
พ่อสองพ่ออยูย่ งั ง้ีไดย้ งั ไง ถา้ แกไม่คิดจะเลกิ กบั แคทก็พูดกนั เสียใหร้ ูเ้ ร่อื ง อยู่ ๆ ก็

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๒๔

ปลอ่ ยใหเ้มยี เทย่ี วไปยงุ่ กบั คนอ่นื จนเขาลอื กนั ไปทวั่ เมอื ง แม่น่ะก็ไม่อยากโทษแม่แคท
เขาหรอก เพราะแกเองกไ็ ม่ใชเ่ ลน่ เหมอื นกนั ตง้ั แตแ่ ต่งงานกนั มา..."

"ผมเองก็กาลงั หาทางออกอยู่อย่างหนกั เหมือนกนั ครบั คุณแม่...ผมคิดว่า
ผมจะเดนิ ทางไปพบหมอนิพทิ "

"ขอลูกหรอื ขอแมล่ ะ่ ?"
คุณช่นื ศรถี ามลูกชาย อรชนุ ตอบหนา้ เฉยวา่
"ทงั้ สองแหละครบั เรอ่ื งแรกกค็ อื ขอใหห้ มอหยา่ กบั การะเกดใหเ้รยี บรอ้ ย"
"แลว้ ทางน้ลี ะ่ หรอื แกคิดวา่ แกจะมสี องบา้ นไดต้ าออ?"
"คงไมม่ ใี ครยอมใหผ้ มเอาเปรยี บเขาถงึ อยา่ งนน้ั หรอกครบั คณุ แม่"
"โดยเฉพาะแมก่ าระเกดของแกละซ"ี
มารดาดกั คอถามเรอ่ื ย ๆ ต่อไปวา่
"เขาวา่ ยงั ไงบา้ งละ่ ?"
"ก็อ่อนลงมากแลว้ แต่ผมบอกตรง ๆ ว่า ผมยงั กลวั ใจเขาอยู่ ดูแต่
เม่อื กอ่ นน้ี ขนาดรกั ผมยอมเป็นของผมแลว้ เขายงั ตดั ใจได้ ลงเขาตดั สินใจของเขาแลว้
ว่าเขาทาถูก...มันทาใหผ้ มหวาด ๆ ไม่หาย กลวั เขาจะตดั สินใจอะไรไอท้ ่ีมัน
ประหลาดๆ อกี "
"อยา่ งเชน่ อะไรทแ่ี กกลวั ?"
"ผมกไ็ ม่รูเ้หมอื นกนั แต่ผมน่ะผมเรยี นคุณแม่ตรง ๆ ไดเ้ ลยว่า เดยี๋ วน้ีผม
อยากไดท้ งั้ ลูกทง้ั เมยี ของผม"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๕

"เรอ่ื งของแกมนั ยงุ่ เหลอื เกนิ ตาออ.."
มารดาบน่
"แม่อยากจะตาหนิวา่ เป็นเพราะความใจอ่อนข้หี ลงของแกแท้ ๆ ทเี ดยี ว"
"ผมถามจรงิ คุณแมเ่ องไมอ่ ยากไดห้ ลานหรอกรึครบั "
"ทาไมล่ะ? แต่ถา้ จะใหแ้ ม่ช่วยแกป้ ญั หาใหแ้ กละก็ แม่เหน็ จะตอ้ งปฏเิ สธ
แม่ช่วยแกมาแลว้ ชว่ ยใหห้ ายขอ้ งใจเร่อื งลูกของแก ทจ่ี ะใหย้ ่นื มอื เขา้ เก่ยี วขอ้ งมากไป
แมไ่ ม่ชอบ แมอ่ ยากจะเตอื นแกสกั หน่อย คนไหนทเ่ี ขารกั แกนอ้ ย แลว้ ก็ไม่ใช่ความสุข
จรงิ ๆ ของแก รวมทงั้ ตวั เขาเองกม็ ที างไปอยูด่ ว้ ย แกควรจะตดั สนิ ใจใหเ้ ดด็ ขาด เร่อื ง
ธุรกจิ เร่อื งเงนิ ทจ่ี ะตอ้ งแบง่ แยก อยา่ ไปเสยี ดายหรือเหน็ เป็นเร่อื งสาคญั ใหม้ ากนกั ถา้
อยูด่ ว้ ยกนั แลว้ ทาใหแ้ กเป็นสขุ ไม่ได้ แมค่ ิดของแมอ่ ยา่ งน้ีแหละ"
"จะวา่ ไม่สุขก็ไม่เชิง เพราะท่จี ริงมนั ก็ไม่ไดท้ ุกขร์ อ้ นอะไร แต่มนั เป็นชวี ติ
ครอบครวั ท่ีแกมธุรกิจอยู่ตลอดเวลา...ถา้ ผมเลิกกบั แคท พวกพ่ี ๆ นอ้ ง ๆ คง
เสยี ดายไปตาม ๆ กนั "
"พวกนน้ั เขาคิดแตเ่ ร่อื งเงนิ อย่างเดยี ว เลอื กเขยเลอื กสะใภก้ ็ตอ้ งเอาข้นึ ชงั่
นา้ หนกั เสยี หน่อย ถา้ ไม่เงนิ ตอ่ เงนิ กต็ อ้ งเป็นประโยชนก์ บั ธุรกจิ แลว้ แม่กไ็ ม่เหน็ คู่ไหน
มคี วามสขุ สมบูรณพ์ รอ้ มสกั คู่"
ลูกชายคณุ ช่นื ศรไี มก่ ลา่ ววา่ กระไร เมอ่ื เหน็ วา่ ลูกชายยงั เฉย ๆ ไม่ตอบโตผ้ ู ้
เป็นมารดากไ็ ม่พูดอะไรตอ่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๒๖

แลว้ อรชนุ กล็ ุกข้นึ ทนั ที เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งอาสะใภพ้ ดู เจ้ือยแลว้ ก่อนตวั โผล่เขา้
มา

"ผมไปละครบั คุณแม่"
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ทกั ทายหลานสามวี า่
"อา้ ว...พอ่ ออ นนั่ จะไปละรึ วา่ จะคยุ ดว้ ยสกั หน่อยเชยี ว"
"ครบั เชญิ อาหรคิ ยุ กบั คุณแม่เถอะครบั ผมมนี ดั กบั เพ่อื น"
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์มองตามหลานชายยงั ไม่ทนั ลบั ตวั ดี คุณหญิงสิริลกั ษณ์
กล็ งนงั่ ปบุ พรอ้ มกบั กลา่ ววา่
"น่ีเขาลอื กนั ว่า พ่อออกลบั ไปหลงแม่การะเกด เทยี วไปเทยี วมา มนั ยงั ไง
กนั คะน่ีพ่ชี น่ื อยู่ ๆ จะไปรบั เดนหมอนิพทิ ยงั ลูกเขา้ อกี ทงั้ คน เหน็ ว่าแม่การะเกดน่ะ
หมอนิพทิ เขาท้งิ ไปแลว้ เขาไปชอบหมอดว้ ยกนั ท่อี เมริกา คนของเรามนั ยงั ไง ถงึ ไดไ้ ป
รบั เดนเขา เหน็ วา่ ..."
คาน้ดี ูออกจะเป็นวลตี ดิ ปากคณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณอ์ ยู่
"...เหน็ วา่ กลบั ไปหลงถงึ ขนาดตู่เอาลูกหมอนิพทิ เป็นลูกตวั เชยี วเรอะ..พโิ ถ
กะอแี ค่เดก็ บงั เอิญมาคลา้ ยตวั เดก็ ทผ่ี มหยกั ศก ตาโต ๆ เยอะแยะไปทค่ี ลา้ ยพ่อออ
..."
คุณชน่ื ศรรี อจนกระทงั่ คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณห์ ยุดพูดแลว้ จึงไดถ้ ามว่า
"น่มี าหาเพราะเรอ่ื งน้เี องน่ะเรอะ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๗

"อา้ ว...กไ็ ม่ใช่เร่อื งสาคญั หรอกรึคะ เร่อื งท่ผี วั เมียในสกลุ ของเรามีเร่อื งให้
เป็นข้ปี ากชาวบา้ นเขาน่ะ..."

"ชาวบา้ นธรรมดา ๆ เขาไมส่ นใจหรอก...."
"อยุ๊ เอา้ ...ชาวสงั คมงนั้ ก็..แหม...พ่ชี ่นื ละก็ดูเฉ่ือย ๆ เนือย ๆไปเสียหมด
ขนื คุณหญิงคุณนายทง้ั หลายเร่ือย ๆ เฉ่ือย ๆ อย่างพ่ีช่ืนไปเสียหมด สงั คมจะ
กลายเป็นสงั คมทเ่ี หน็ แกต่ วั ...."
คุณช่นื ศรยี ้มิ อยูใ่ นหนา้ พดู เร่อื ย ๆ วา่
"กส็ กลุ ของเรามคี ุณหรเิ ป็นหวั หนา้ ลูกหลานสะใภเ้ ตน้ ตามเป็นแถว ๆ อยู่
แลว้
"กง็ น้ั ซคี ะ อฉิ นั น่ะอยูว่ า่ ง ๆ อยา่ งพช่ี น่ื ไม่ไดห้ รอก กลวั เขาเอาไปทาป๋ยุ "
"เอ...เป็นป๋ยุ กย็ งั มปี ระโยชน์นะ ประโยชนช์ นิดไม่มีโทษเสยี ดว้ ย คนแก่ ๆ
อย่างเราบางคนกเ็ ตน้ มปี ระโยชน์ บางคนก็เตน้ ใหโ้ ทษ ใหค้ นอ่นื เขาลาบากลาบนไป
ดว้ ย..."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์รอ้ งเฮอ้ ดงั ๆ ตดั บทวา่
"เอาละ...เอละ...ฉนั ไมไ่ ดม้ าโตว้ าทกี บั พช่ี น่ื ถงึ เร่อื งน้ีหรอก วา่ จะมาพูดเร่อื ง
พ่อออน่ะ มนั พลอยรอ้ นใจไปดว้ ยกบั เขา โถ...แม่แคทลยี าน่ะ เขาออกแสนจะเหมาะจะ
ดอี ยูแ่ ลว้ ..."
"ไหนเคยวา่ เขาเคม็ ไมใ่ ช่เรอะ คณุ หร?ิ "

๕๗

"ลงุ มาแลว้ ! ลงุ มาแลว้ !"
ประโยคน้ี ดว้ ยเสยี งแสดงความดอี กดใี จ และกริ ยิ ากระโดดโลดเตน้ ว่งิ ถลา
ออกไปสู่ออ้ มกอดของคนท่ตี นเรียกวา่ ลงุ
ในระยะหลงั ๆ น่ีเป็นความเคยชินของการะเกดทจ่ี ะไดย้ นิ และไดเ้ หน็ อยู่
เสมอ
การะเกดเหลอื บดูนาฬกิ า ขณะทเ่ี ดนิ ออกมาทางหนา้ บา้ น...เพ่งิ แปดโมงคร่งึ
เทา่ นน้ั เอง และวนั น้ีเป็นวนั อาทติ ย์ นบั วา่ เขา้ มากสาหรบั การต่นื ลุกข้นึ จากทน่ี อนของ
อรชนุ ...หรอื วา่ เดยี๋ วน้ีเขาเปล่ยี นนสิ ยั จากเมอ่ื เป็นหนุ่มโสดเจา้ สาราญแลว้ กไ็ ม่รู ้
อรชนุ อมุ้ ลูกข้นึ นยั นต์ าเหลอื บดูแม่ หฟู งั ลูกพูดแจว๋ ๆ
"วนั น้เี ดด็ ไม่ไปโรงเรยี นครบั ลุง"
"ดแี ลว้ พอ่ จะพาไปเทย่ี ว...ทะเลน่ะเคยไปไหม?"
"ทะเล นา้ เคม็ เหมอื นเกลอื คลน่ื ชดั ดงั ซา ๆ ซ่า ๆ"
อรชนุ หวั เราะ ถามวา่
"เคยกนิ เคยเหน็ แลว้ เรอะลูก?"
"ไม่เคยครบั ครูบอก"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๒๙

เดก็ ชายวยั สามขวบพูดชดั เจนอย่างน่าท่งึ ซ่งึ เป็นส่งิ ท่อี รชนุ ภูมิใจนกั หนา
ความช่นื ชมในตวั ลูกของเขา เหน็ จะถงึ ขนาดหลงทเี ดยี ว เขาอมุ้ ลูกชายเดนิ เขา้ ไปหาแม่
ระยะหลงั ๆ น้ี มาลมี กั จะไม่ตาม 'คณุ เดด็ ' ออกมา

หลอ่ นพอจะรูอ้ ะไรๆ อยูม่ ากเหมอื นกนั
"เล้ยี งลูกเขายงั ไงปลอ่ ยใหโ้ ง ไม่เคยพาไปไหนเลย...อะไรกนั สามขวบส่ขี วบ
แลว้ ยงั ไม่เคยเหน็ ทะเล"
การะเกดไม่ตอบวา่ กระไร อรชนุ กลา่ วตอ่ ไปวา่
"ผมจะมาพาลูกไปเทย่ี ว...พทั ยา"
ลูกชายกระโดดผง่ึ ๆ อยูใ่ นออ้ มแขนของพอ่
"เดด็ จะไปเทย่ี ว!...จะไปทะเล!...ทะเลนา้ เคม็ ปี๋ คลน่ื ซดั ดงั ซา ๆ ซ่า ๆ...เดด็
จะไปเทย่ี ว"
"ก.็ ..ตามใจ...เอามาลไี ปดว้ ยนะคะ เดยี๋ วจะตอ้ งวง่ิ ตามกนั แย่"
"อา้ ว...ไม่ไปดว้ ยกนั หรอกเรอะ คณุ น่ะ"
นยั ตาของเขามปี ระกายลอ้ เลยี น แต่แววตาทล่ี กึ ลงไปนนั้ ดูเหมือนจะบอก
ถงึ ความรญั จวนนดิ ๆ จนกระทงั่ การะเกดตอ้ งเมนิ สายตาหนี
เขาลอ้ เลยี นดว้ ยวาจาอกี ต่อไปวา่
"หรอื กลวั จะแวะบางละมงุ ?..."
ดูเถดิ ...เขาไมเ่ คยลมื อดตี ทย่ี งั อ่อนหวานอยูใ่ นความรูส้ กึ ของหลอ่ นเลย...

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๔๓๐

แต่ว่าท่จี ริง...เวลาส่หี า้ ปีก็ยงั ไม่นานมากมายท่คี นเราจะลมื ความทรงจา
สาคญั ๆ ในชวี ติ ไดง้ า่ ย ๆ

"แม่ เดด็ จะไปทะเลนะ นะ"
"บอกใหแ้ ม่ไปดว้ ยซลี ูก"
เดก็ ชายเดด็ มองดูมารดา
"ลุงบอกใหแ้ ม่ไปดว้ ย"
อรชุนหวั เราะเสียงค่อนขา้ งดงั รดั ร่างลูกชายไวแ้ น่น อีกมือหน่ึงขย้ผี ม
หยกั ศกดาสนกิ ละเอยี ดเหมอื นผมคนอมุ้ ไมม่ ผี ดิ
"วะ! กลบั อา้ งพอ่ ไปบงั คบั แม่เขาอกี "
การะเกดอดเขนิ อยูใ่ นใจไมไ่ ด.้..
อรชนุ ทาหนา้ ตาไม่รูไ้ ม่ช้ี รกั ลูก หยอกเยา้ ลูกและหล่อนเหมือนดงั กบั วา่ เป็น
ครอบครวั เดยี วกนั แลว้
กจ็ รงิ อยู่ ใจหน่งึ หลอ่ นมคี วามสขุ แต่อกี ใจหน่งึ กอ็ ดอายตวั เองไม่ได้
ความรูส้ กึ สองอยา่ งของหล่อนมกั ต่อสูก้ นั เองอยูอ่ ยา่ งน้เี สมอ
อรชนุ พูดกบั ลูกวา่
"พอ่ จะพาไปทะเล แต่เดด็ ตอ้ งเรยี กพอ่ วา่ พ่อไมใ่ ชล่ ุง"
เดก็ ชายทาหนา้ ฉงนแวบเดยี ว แลว้ กห็ วั เราะ
"เดด็ เรยี กพอ่ วา่ พ่อไมใ่ ช่ลุง"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๑

ตลอดเวลาทเ่ี ขาเรยี กตวั เองวา่ 'พอ่ ' เดก็ ชายไม่เคยสงสยั อะไร เพราะอยูใ่ น
วยั ซง่ึ แมจ้ ะช่างซกั ช่างถาม ทวา่ กข็ าดความสงั เกต

แต่เมอ่ื ผูใ้ หญเ่ นน้ ออกมา แกกส็ ะดดุ ใจ
เลยทาหนา้ ฉงนอกี
"กล็ งุ ไมใ่ ชพ่ ่อเดด็ น่คี รบั !"
หนา้ ย้มิ แยม้ ของอรชนุ เปลย่ี นไปนิดหน่ึง เขาหนั มาทางการะเกด พูดเสียง
ตา่ ๆ วา่
"เหน็ ไหม? ลูกกาลงั เร่มิ สบั สน และยง่ิ นานไปแกจะยง่ิ สบั สนวุน่ วายหนกั ข้นึ
ความรกั ความอบอ่นุ จากพอ่ แทๆ้ เทา่ นนั้ จะทาใหแ้ กลมื วา่ แกเคยมพี อ่ อกี คนหน่ึง"
อรชนุ ยอ่ ตวั วางลูกชายลง
"ไปบอกมาลใี หแ้ ต่งตวั ใหห้ นูนะลูก"
เดก็ ชายวง่ิ ปรอ๋ ผละไปโผเขา้ หาพ่ีเล้ยี ง ซ่งึ โผล่เขา้ มาพอดี การะเกดจึงบอก
หลอ่ นวา่
"มาลไี ปกบั คุณเด็ดนะ ไปพทั ยา เย็น ๆ กลบั ดูเส้ือผา้ ไปเปล่ยี นใหเ้ ด็ด
ดว้ ยเผ่อื จะเลน่ นา้ ทะเล"
อรชนุ มองดูหนา้ หลอ่ น ถามย้มิ ๆ วา่
"ไมไ่ ปดว้ ยแน่รึ คณุ ?"
การะเกดอดหนา้ แดงกบั สายตาของเขาไม่ได้ ตอบเรยี บ ๆ วา่
"ไมล่ ะค่ะ..."

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๓๒

อรชนุ ถอนหายใจยาว ปรารภวา่
"เม่อื ไหร่ถงึ จะเลกิ ระวงั ตวั ไม่กลา้ แมแ้ ต่จะมคี วามสุขใหเ้ ต็มท่เี สยี ทนี ะ...
จนอยา่ งน้แี ลว้ ยงั จะเลน่ ตวั อยูน่ นั่ เอง"
"คณุ ออ..."
นยั นต์ าของหลอ่ นแสดงวา่ หลอ่ นออกจะขนุ่ เคือง
กค็ งคาวา่ 'เลน่ ตวั ' นนั่ เอง
"ทกุ วนั น้ีไม่ว่าใครเขาจะพูดกนั ยงั ไง ไม่มคี วามหมายสาหรบั เกดหรอกค่ะ
เกดไม่แครป์ ากคนเพราะไม่มผี ลประโยชน์ หรือผลเสยี อะไรกบั ลมปากของใคร แต่...
ขออยา่ ใหเ้กดอายตวั เองไปยง่ิ กว่าน้เี ลยค่ะ"
"โอเค!...โอเค!..."
อรชนุ ตดั บทดว้ ยคาตดิ ปากเคยชนิ
แปลกใจตวั เองเหมอื นกนั ทอ่ี ารมณด์ จี นอยากยอมหลอ่ นไปเสยี ทกุ อยา่ ง
"คุณอยู่บา้ นคอยลูก เย็น ๆ ผมจะพาแกมาส่ง ผมมีอะไรจะพูดกบั คุณ
ดว้ ย"

เขาไม่ไดพ้ าลูกมาส่งตอนเยน็ แตม่ าเอาเกอื บสองทมุ่ รายงานวา่
"กนิ ขา้ วเยน็ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ สนุกใหญ่ ลงนา้ ทะเลไม่ยอมข้นึ พ่อตอ้ งลง
ไปห้วิ ข้นึ มาจากทะเล"
อรชนุ หวั เราะเสยี งดงั แจ่มใส มองดูลูกทก่ี าลงั เหน่ยี วคอแม่ใหอ้ มุ้ ปากก็

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๓

"เดด็ เลน่ นา้ ทะเล สนุกจงั เลย"
"เทย่ี วแลว้ ทนี ้กี อ็ าบนา้ นอน...เอ...อยา่ อาบเลยเดยี๋ วเป็นหวดั เชด็ ตวั เอา
ดกี วา่ กระมงั มาล"ี
ไมใ่ ชก่ าระเกดดอกทส่ี งั่ อรชนุ ตง่ หาก สุม้ เสียงเขาเป็นเจา้ ขา้ วเจา้ ของลูกจน
มาลตี อ้ งซ่อนย้มิ
เดยี๋ วน้ีหลอ่ นไมส่ งสยั แลว้ วา่ เดก็ ชายเดด็ ทห่ี ลอ่ นเป็นพเ่ี ล้ยี งมาหลายปีนนั้
เป็นลูกใครกนั แน่!
...เพยี งแตไ่ มร่ ูเ้ทา่ นน้ั วา่ เรอ่ื งจรงิ ๆ มนั เป็นอยา่ งไร?
"มา ฉนั ทาใหเ้องดกี วา่ มาล"ี
หลอ่ นท้งิ อรชุนไวใ้ นหอ้ งรบั แขก ปล่อยใหเ้ ขานงั่ เหยยี ดแขง้ เหยยี ดยาตาม
สบาย
เช็ดตวั ใหล้ ูกจนสะอาด โรยแป้ งหอมฟ้ ุง พ่อหนูนอ้ ยคุยไม่ขาดปาก พอ
เสรจ็ กส็ ะบดั มอื จากแม่วง่ิ ออกไปขา้ งนอกเสยี งลูกบอกเสยี งใสวา่
"พอ่ อาบนา้ เสรจ็ แลว้ "
เขาทาใหล้ ูกเปลย่ี นสรรพนามจาก 'ลุง' มาเป็น 'พ่อ' จนได!้
"ดมี าก ลูกเป็นเดก็ ดที ส่ี ดุ พอ่ พาไปนอนดไี หม?"
"ดคี รบั แลว้ พรุ่งน้เี ดด็ ไปทะเลอกี นะ"
"พรงุ่ น้พี อ่ ไม่อยูห่ รอกลูก พ่อจะข้นึ เคร่อื งบนิ ไปไกล แต่อีกไม่ก่วี นั ก็กลบั มา
กลบั มาแลว้ พอ่ จะพาไปอกี "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๓๔

"เดด็ อยากข้นึ เคร่อื งบนิ บา้ ง"
"แลว้ พอ่ จะพาข้นึ พ่อสญั ญาเลย..."
เขาจูงลูกลกุ ข้นึ จากเกา้ อ้ที าหนา้ ตาเฉยตามเคย
"ขออนุญาต...ผมจะพาลูกไปนอน...."
การะเกดรูส้ กึ เหมอื นวา่ ทกุ อยา่ งทอ่ี รชนุ ทาดูมนั ออกจะลา้ เขตมากข้นึ ทกุ ที
แตห่ ลอ่ นกจ็ นปญั ญาทจ่ี ะหา้ มเขา
ลูกทาใหห้ ล่อนใจอ่อนและอ่อนใจ หล่อนเองไม่เคยคิดว่าสายสมั พนั ธ์
ระหวา่ งพอ่ ลูกจะทาใหห้ ล่อนตอ้ งยอมพ่ายแพไ้ ดถ้ งึ เพยี งน้ี
ทวา่ คนชา่ งคิดอย่างหลอ่ น ถงึ อย่างไรก็อดคิดไม่ได.้ ..เดยี๋ วคิดวา่ จะปลอ่ ย
ไปตามเรอ่ื ง ปลอ่ ยไปตามทห่ี วั ใจเรียกรอ้ งและปรารถนา เดยี๋ วก็กลบั คิดละอายแก่ใจ
บอกตวั เองวา่ มนั ผดิ ...

อรชุนเดนิ ออกมาจากหอ้ งลูก ชวั่ เวลาไม่ถงึ สิบหา้ นาที เขาเดนิ เขา้ มาใกล ้
หลอ่ น บอกเสยี งระรน่ื

"หลบั แลว้ คงเพลยี มาก" การะเกดขยบั จะเดนิ หา่ งออกไปจากเขา แต่อรชนุ
ควา้ ตวั เอาไว้ กลา่ วแกม

"อยา่ เพง่ิ หนีหน่อยเลย...."
หลอ่ นกลน้ั หายใจ ไม่ใช่อะไรดอก...เพ่อื ระงบั สตอิ ารมณ์ไม่ใหห้ วนั่ ไหว เพ่อื
คุมความปรารถนาทด่ี ้นิ รนของตวั เอง...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๕

ก.็ ..หลอ่ นไมเ่ คยปฏเิ สธกบั ตวั เองไดเ้ ลยวา่ ไมร่ กั เขา!
อรชนุ พูดต่อไปดว้ ยเสยี งแบบเดมิ
"อยา่ กลวั ไปหน่อยเลยน่ะ ผมไม่ละเมดิ สนธิสญั ญาของคุณหรอก ทนมาตงั้
นาน ทรมานอกี นิดหน่อยจะเป็นไรไปเชยี ว"
ปากจมูกเขาไม่อยูน่ ่งิ ขณะทพ่ี ดู กรอกหหู ลอ่ นวา่
"จะบอกคุณวา่ ...พรุ่งน้ีผมจะบนิ ไปพบหมอนิพิท แต่ตอ้ งมาเอาสญั ญากบั
คณุ ใหแ้ น่นหนามนั่ คงกอ่ นวา่ ระหวา่ งทผ่ี มไม่อยู่ คุณตอ้ งอยูเ่ ฉย ๆ รอผม อย่าทาตวั
เป็นพระพหมตดั สินชีวติ ลูกผมตวั ผมตลอดจนตวั คุณเองอีกเป็นอนั ขาด...คุณจะ
รบั ปากกบั ผมไดไ้ หม...หอื ...การะเกด?"

๕๘

แม่และลูกยอดรกั
พบหมอนิพทิ แลว้ เรอ่ื งงา่ ยเหมอื นทผ่ี มคดิ เอาไว้ หมอนิพิทไม่ขดั ขอ้ ง เร่อื ง

หยา่ และเซน็ ช่อื ในเอกสารทผ่ี มเอาไปดว้ ยเรยี บรอ้ ยแลว้
อยากรบี บนิ กลบั มาหาแม่ลูกทนั ทที ร่ี ูแ้ น่แก่ใจวา่ การะเกดเป็นอิสระจากหมอ

นพิ ทิ แตจ่ นใจทธ่ี ุระบางอยา่ งยงั ไมเ่ สรจ็ ขอฝากแค่ความรกั อยา่ งท่สี ุดมากบั จดหมาย
น่ีแลว้ ก็อยากขออะไรสกั อย่าง คือขอใหเ้ ลกิ เป็นคนช่างคิดชวั่ คราว จนกว่าผมจะ
กลบั ไปหา แลว้ ค่อยคดิ ออกมาดงั ๆ ใหผ้ มรูบ้ า้ ง

อยา่ ลมื นะวา่ สญั ญากบั ผมเอาไวว้ า่ อยา่ งไร ตอ่ ไปน้ีจะใหผ้ มเป็นพระพรหม
ตดั สนิ ชวี ิตคุณกบั ลูกบา้ ง ระยะน้ีคุณมหี นา้ ท่รี อย่างเดยี ว ผมรูว้ ่า การรอสาหรบั คน
บางคนน้ันอาจจะทรมานอยู่บา้ ง แต่เม่อื เป็นการรอสาหรบั อนาคตอนั สวยงามท่อี ยู่
ขา้ งหนา้ มนั กค็ งคมุ้ กบั การทต่ี อ้ งรอคอย

ผมคอยมาหลายครง้ั แลว้ ไมว่ า่ อะไรทเ่ี กย่ี วขอ้ งกนั ระหวา่ งเรา ทนี ้ีถงึ ตาคุณ
ตอ้ งคอยบา้ งละ

ฝากจูบลูกของผมดว้ ย แลว้ ก็เลกิ เรยี กผมกบั แกวา่ 'ลุง' ไดแ้ ลว้ เด็กอายุ
แค่สามส่ขี วบ ความจายงั ไมแ่ มน่ ยานกั ทงั้ หมอนิพิทก็จากแกไปกวา่ ปีแลว้ อกี ไม่นาน
นกั แกกค็ งลมื หมอนิพทิ ไดส้ นิท

ตอ้ งไวใ้ จผมนะ ยอดรกั อยา่ ลมื
อรชนุ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๗

แคธ่ที ร่ี กั
ผมวา่ จะพดู กบั คุณดว้ ยตวั เองหลายครง้ั แลว้ แตจ่ นแลว้ จนรอดเราตา่ งก็ไม่

กลา้ เอ่ยอะไร ทม่ี นั เป็นความจรดิ ว้ ยกนั ทง้ั สองฝ่าย เพราะเราทง้ั คู่ต่างกเ็ คยทาอะไรผดิ
มาดว้ ยกนั แลว้ จรงิ ไหม?

ผมเคยผละจากคุณไปทงั้ ๆ ท่ีทาใหใ้ ครต่อใครเคยคิดเอาไวว้ ่าเราจะ
แตง่ งานกนั ส่วนคณุ เองในระหวา่ งทเ่ี ราแยกจากกนั คณุ จะมอี ะไรกบั ใครบา้ งเป็นเร่อื งท่ี
ผมไมไ่ ดเ้อาใจใสก่ บั มนั นกั เพราะระยะนน้ั มนั เป็นสทิ ธ์ขิ องคุณ

ในระยะหลงั น่ี ผมรูว้ ่าผมนั้นประพฤติตนไม่ซ่ือสัตย์ต่อคุณเท่าไหร่
เพราะฉะนน้ั ผมกจ็ งึ ไม่เอาใจใส่อกี แมว้ า่ จะมเี สยี งพดู เสยี งลอ้ เลยี นกนั หนาหู

แต่ผมคดิ วา่ ไอก้ ารทเ่ี ราจะปลอ่ ยใหม้ นั คาราคาซงั กนั อยูอ่ ยา่ งทุกวนั น้ีมนั ก็
ไม่ใชเ่ ร่อื งดนี กั นาน ๆ เขา้ จะเป็นการทรมานดว้ ยกนั ทง้ั สองฝ่าย การท่จี ะอยูด่ ว้ ยกนั
เพ่อื สงั คม ผมกไ็ ม่เหน็ ดว้ ยเพราะเราไม่มีความจาเป็นอะไรท่จี ะตอ้ งหลอกลวงผูค้ น
หรอื แสรง้ ทาหวานอมขมกลนื

สว่ นการทจ่ี ะหนั หนา้ เขา้ หากนั ผมรูว้ า่ ทงั้ คุณและผมคงทาไม่ได้ เพราะต่าง
คนตา่ งหนั เขา้ หา 'คนอ่นื ' จนกระทงั่ เราตา่ งกไ็ ปไกลเกนิ ไปเสยี แลว้ ขอ้ สาคญั ผมมีลูก
แลว้ กผ็ มท้งิ ลูกไมไ่ ด้ ในขณะเดยี วกนั กพ็ รากลูกจากแม่ของแกไมไ่ ดเ้ช่นกนั

ผมอาจทาใหค้ ุณสะเทอื นใจอยูบ่ า้ งไม่มากก็นอ้ ย แต่คิดว่าคงไม่นานนัก
ความจรงิ กบั การยอมรบั ความจริงส่วนมากมกั ทาใหเ้ กดิ ความสะเทอื นใจเสมอ แต่ถา้
เผชญิ หนา้ กบั มนั แลว้ มนั กจ็ ะเจบ็ หรือสะเทอื นอยู่เพยี งประเดยี๋ วเดียว แลว้ ก็จะโล่งใจ
อาจจะโลง่ ไปจนตลอดชวี ติ กไ็ ด้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๓๘

ผมหวงั เป็นอยา่ งยง่ิ วา่ เราจะตกลงกนั ไดด้ ว้ ยดี
ถา้ รกั มนั มไี ดห้ ลายอยา่ ง คณุ กเ็ ป็นผูห้ ญงิ คนหน่ึง...อยา่ งหน่ึงทผ่ี มรกั เสมอ
และคงเป็นเพ่อื นผมตลอดไป

อรชนุ

คณุ แม่ท่เี คารพรกั
ผมไดร้ บั จดหมายของคุณแมแ่ ลว้ รวมทงั้ ของอาหริดว้ ย
เฮอ้ ! หมู่น้ผี มกลายเป็นนกั เขยี นจดหมายบนั ลอื โลกไปเสยี แลว้ นงั เขยี นถงึ

ผูค้ นท่มี ีชีวติ เก่ยี วขอ้ งกบั ผมถึงสองยามตหี น่ึงทง้ั ๆท่ี ตามธรรมดาแลว้ คุณแม่ก็
ทราบวผ่ มเป็นคนข้เี กยี จเขยี นจดหมายแค่ไหน

จดหมายอาหริมีเร่ืองสาคญั ท่ผี มจะตอ้ งพูดถงึ ก่อน คุณแม่ไดโ้ ปรดนา
จดหมายฉบบั น้ใี หอ้ าหรอิ ่านดว้ ยกแ็ ลว้ กนั นะครบั

รูส้ กึ วา่ ส่งิ ทอ่ี หรหิ ว่ งทส่ี ุดไมใ่ ช่ความสุขของผม แต่ห่วงเร่อื งเงนิ ๆ ทอง ๆ
สนิ บรคิ ณหท์ จ่ี ะตอ้ งแบง่ ใหก้ บั แคธ่ี ถา้ เขาหยา่ กบั ผม

บอกอาหรเิ ธอดว้ ยเถอะครบั คุณแม่ ว่าเม่อื เขาเขา้ มาเป็นสะใภน้ น้ั เขาก็ได้
ช่วยทาใหท้ รพั ยส์ มบตั ขิ องเรางอกเงยข้นึ มามากเหมอื นกนั กไ็ ม่เพราะไอธ้ ุรกจิ ของ
พวกเราหรอกรีท่ทึ าใหเ้ ขาตอ้ งว่งิ ไปวง่ิ มากบั คนทจ่ี ะอานวยผลประโยชน์? และความ
สะดวกให้ เพราะฉะนน้ั ถา้ จะคดิ อยา่ งนกั ธุรกจิ ดงั ท่ตี ดิ เป็นนิสยั ประจาตระกูลของเรา
แลว้ ละก็ ผมวา่ มนั กเ็ ทา่ กบั เขาเขา้ มาเป็นหนุ้ ส่วนของเรา เม่อื เขาออกจากหนุ้ ส่วนก็ตอ้ ง
แบง่ ผลประโยชนใ์ หต้ ามความยุตธิ รรม

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๓๙

ผมขอทเี ถอะครบั คุณแม่ช่วยกรุณาขอกบั อาหรใหผ้ มดว้ ย ขออย่าใหเ้ ร่อื ง
ธุรกจิ ตา่ ง ๆ เขา้ มาอยูเ่ หนอื ชวี ติ และความสบุ ของครอบครวั ผมอกี ต่อไปเลย

ผมเบ่อื สงั คมท่ผี วั ไปทางเมียไปทาง ต่างคนต่างก็มภี าระทางอาชีพและ
สงั คมลน้ มอื จนกระทงั่ หาความอบอนุ่ ไม่ไดเ้ตม็ ทน

ผมอยากมเี มยี ทเ่ี ป็นเมยี จรงิ ๆ ไม่ไปหนุ้ สว่ นทางธุรกจิ !
ผมกราบคณุ แมม่ าดว้ ยความรกั และเคารพอยา่ งสุดซ้งึ ดูเหมือนคุณแม่เป็น
คนเดยี วทไ่ี ม่เคยเหน็ เร่อื งธุรกจิ สาคญั ยง่ิ ไปกวา่ ความสุขของลูก
ผมภมู ใิ จทม่ี แี มอ่ ยา่ งคุณแม่ ถงึ แมค้ ุณแม่จะไม่ไดเ้ป็นคุณหญงิ อย่างอาหริ

จากลกู อรชุน
ป.ล.ถา้ คุณแม่วา่ ง ๆ จะโปรดไปเย่ยี มลูกผมบา้ งกค็ งดเี หมอื นกนั ครบั

"คณุ เสยี ใจรึ ถา้ จะตอ้ งเลกิ กบั เขา แคท?"
ภูวดลถาม นยั นต์ าของเขามแี ววอจิ ฉานดิ ๆ
"กไ็ ม่เชงิ แต่ก็อดใจหายไม่ได้ เวลาส่หี า้ ปีถงึ จะไม่นานนกั แต่กไ็ ม่ใช่เวลา
นอ้ ยเกนิ ไป"
แววตาของหลอ่ นมคี วามอาวรณ์ซ่อนเรน้ อยู่ในส่วนลกึ แต่ท่ปี รากฏออกมา
เพยี งผวิ เผนิ คือ 'ทฐิ 'ิ อยา่ งผูห้ ญงิ ทงั้ หลายทงั้ ปวง
หลอ่ นพูดเรอ่ื ย ๆ วา่
"หาทนายใหแ้ คทสกั คนเถอะ ภวู ดล"
"ฟ้องหยา่ รึ คณุ ?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๔๐

มอื ของเขาลูบไลม้ อื หลอ่ นเบา ๆ อยา่ งเหน็ ใจ
ถงึ แมจ้ ะมคี วามสมั พนั ธก์ นั อยา่ งใกลช้ ิด ผูห้ ญิงอย่างแคทลยี ากเ็ หน็ จะทน
ใหเ้ขารูค้ วามจรงิ วา่ อรชนุ เป็นฝ่าย 'ขอ' ไมไ่ ดเ้ป็นอนั ขาด
แมว้ ภวู ดลจะพอรู ้ ๆ อยูบ่ า้ ง ทวา่ ตราบใดทไ่ี ม่ใช่จากปากอนั ยนื ยนั เป็นการ
แน่นอน หลอ่ นกต็ อ้ งแสดงใหเ้ ขา...ตลอดจนใคร ๆ เหน็ ค่าของความเป็นภรรยาตาม
กฎหมายและประเพณี...ถกู ละ! ภรรยาตามกฎหมายและประเพณี ซ่งึ ไม่ใช่ว่า เม่อื ฝ่าย
สามตี อ้ งการจะเลกิ รา้ งกบ็ อกเลกิ เอาด้อื ๆ!
แมว้ า่ ...ใช.่ ..แมว้ า่ จะเป็นภรรยาทม่ี ี 'แผลเป็น' อยูก่ ต็ าม
ภูวดลถามอยา่ งเกรงใจนดิ ๆ วา่
"ทาไมถงึ จะตอ้ งฟ้ องหย่า ตกลงกนั เองก็คงได้ พูดจรงิ ๆ คุณอรชุน ดู
เหมอื นจะใจกวา้ งกวา่ บรรดาพวกตงั้ เจรญิ กจิ อน่ื ๆ แลว้ ก.็ ... "
เขาอยากจะพูดว่า เท่าท่เี ขารู ้ ๆ จากข่าวสงั คม จากปากคนโนน้ คนน้ี และ
จากตวั แคทลยี าเอง อรชนุ เองกค็ งตอ้ งการจะยอ้ นกลบั ไปหาการะเกดอยูแ่ ลว้
แตก่ เ็ กรงใจหลอ่ นเกนิ กวา่ จะพดู ออกมา
"เอาเถอะน่ะ"
เสยี งของแคทลยี าค่อนขา้ งหงดุ หงดิ แต่แลว้ กเ็ ปลย่ี นเป็นทเี ลน่ ทจี รงิ
"เม่อื แต่งดงั เวลาเลิกกต็ อ้ งเลกิ กนั ใหด้ งั หน่อยซี อีกอย่าง...ตวั คุณออน่ะ
เขาไมง่ กหรอก แตญ่ าตพิ ่นี อ้ งรว่ มธุรกจิ ของเขาแตล่ ะคนเหลอื หลายทง้ั นน้ั จนข้นึ ช่อื วา่
กก๊ น้ีละก็หายใจเป็นเร่อื งเงนิ กบั ธุรกิจมาตงั้ แต่บรรพบรุ ุษ คุณออเขาเป็นคนหนา้ บาง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๑

ไอท้ จ่ี ะใหไ้ ปสาวไสก้ นั ในศาล เขาไม่ยอมใหท้ าแน่ ๆ เพราะฉะนนั้ เม่อื เรยี กรอ้ งอะไร
จากการฟ้องหยา่ เขากค็ งยอม...สาหรบั ตกลงดว้ ยปากน่ะเรอะ..."

แคทลยี ายกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"คงทะเลาะกนั อกี นาน กวา่ จะลงเอยกนั ได"้
หลอ่ นยกั ไหลอ่ กี ครงั้ รบั แกว้ พนั้ ซจ์ ากภวู ดลข้นึ ด่มื ก่อน พดู ต่อไปเรอ่ื ย ๆ
ดว้ ยเสยี งทเี ลน่ ทจ่ี รงิ อีก
"ค่ารกั ษาความเจ็บใจจากเศรษฐี ตอ้ งมรี าคาแพงหน่อย...แพงชนิดท่ยี าย
คุณหญงิ อาสะใภข้ องคุณออจะตอ้ งนอนไม่หลบั เพราะเสยี ดายแทนเชยี วแหละ!"

๕๙

"คณุ ช่ืนศรที า่ นใหผ้ มมารบั คณุ อรชุน"
ทนายผูค้ ุน้ เคยและข้นึ ช่ือว่าเป็นทนายความท่เี ก่งมาก บอกอรชุนย้มิ ๆ
หลงั จากข้นึ นงั่ คู่กนั บนรถยนตท์ ท่ี นายเป็นผูข้ บั
"ผมตอ้ งจบั ตวั คณุ อรชนุ ไปใหค้ ุณแมก่ บั คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ทา่ นก่อน"
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ
"เร่อื งแคทลยี าเขาใหท้ นายของเขาย่นื ขอ้ เสนอในการหย่าขาดน่ะซี ใช่ไหม
ครบั ?"
"คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ทนเหน็ วา่ เรยี กรอ้ งมากไป ไม่อยากใหค้ ุณอรชนุ ยอมถา้
ทางโนน้ ฟ้ องหย่า ทางเราก็อาจฟ้ องกลบั ไดโ้ ดยการกล่าวหาอย่างเดียวกนั คือ
ประพฤตติ วั ไมส่ มกบั เป็นภรรยา"
"เรยี กวา่ ประจานกนั ในศาลใหค้ นเขารูก้ นั ทวั่ เมือง เพราะความงกกบั ความ
เคม็ ดว้ ยทงั้ สองฝ่าย...วา่ งน้ั เถอะ"
อรชนุ พูดตรง ๆ ถามวา่
"แคทเขาเรยี กอะไรบา้ งครบั ?"
"บา้ นท่อี ยู่เดยี๋ วน้ี กบั ผลประโยชน์ตั้งแต่แต่งงานมาในฐานะหุน้ ส่วนส่ีปี
ครง่ึ "
ทนายความเนน้ คาวา่ 'ในฐานะหนุ้ ส่วน" ค่อนขา้ งหนกั เลก็ นอ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๓

กลา่ วตอ่ ไปวา่
"ไอข้ อ้ แรก ไม่มปี ญั หาอะไรหรอกครบั มนั เท่ากบั เป็นเรือนหอของส่วนตวั
ของคณุ อรชนุ กบั คุณแคทลยี า เมอ่ื คุณอรชนุ ยกให.้..มนั กไ็ ม่มปี ญั หา แต่สบิ เปอรเ์ ซ็นต์
ของผลประโยชนใ์ นฐานะหนุ้ ส่วนน่ีซีคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ท่านไม่ยอม เพราะคุณแคทลี
ยา ไม่ใช่หุน้ ส่วน ท่านอา้ งว่าผลประโยชน์ของกจิ การทกุ อยา่ งเป็นผลประโยชน์ของ
สว่ นรวมไมไ่ ปของคณุ อรชนุ คนเดยี ว"
"ทกุ อยา่ งเป็นธุรกจิ หมด ตง้ั แต่เกดิ มาจนกระทงั่ ตาย!"
อรชนุ ยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย

เมอ่ื พบกบั มารดาและคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์ผูค้ อยอยู่ อรชุนก็ทกั ทายทเี ลน่ ที
จรงิ วา่

"ถงึ กบั ใหค้ ณุ มานติ ยไ์ ปดกั เอาตวั มาเทยี วนะครบั "
"กก็ ลวั จะเลยเรอ่ื ยเป่ือยไปนอนบา้ นพทั ยาเสยี กอ่ นน่ะซี อาหรเิ ขาใจรอ้ น"
มารดาของเขาพูดเร่อื ย ๆ กลา่ วต่อไปวา่
"แกคงรูแ้ ลว้ นะ ตาออ แม่แคทเขาบนิ ไปยุโรปเม่ือวานน้ีเอง ทางน้ีเขาให้
ทนายของเขาจดั การให.้..คุณมานิตยบ์ อกตาออเขาหรอื ยงั ละ่ ?"
"บอกแลว้ ครบั ..."
"เขามคี นอ่นื ชว่ ยจดั การ นอกไปจากทนายอกี คน คุณภวู ดลไงละ่ ..."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณก์ ลา่ วแซงข้นึ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๔๔

"พ่อออทาไมร่ ูไ้ ม่ช้หี รอื ไม่รูจ้ รงิ ๆ เร่อื งคณุ ภวู ดลน่ะ อาวา่ พ่อออเองกม็ ีมูล
ทจ่ี ะฟ้องหยา่ เขาเหมอื นกนั นะ ถา้ ตกลงกนั ไมไ่ ด"้

"กท็ าไมจะตกลงกนั ไม่ไดล้ ะ่ ครบั อาหริ?"
อรชนุ ยอ้ นถาม คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณเ์ บกิ ตากวา้ งข้นึ เลก็ นอ้ ย
"จะตกลงกนั ไดย้ งั ไง แมแ่ คทแกเค็มยงั กบั เกลอื แต่งงานกบั พ่อออกีปีกนั ?
เขา้ มาเป็นสะใภจ้ ะเรยี กวา่ มแี ต่ตวั กย็ งั ได้ อยู่เฉย ๆ เขา้ มากอบโกยเอา กอบโกยเอา...
ถามหน่อยเถอะ ถา้ เขาไม่ไดแ้ ต่งงานกบั พ่อออ หากนิ เกอื บตายกไ็ ม่ไดม้ ที องหมุ้ ทงั้ ตวั
ยงั ง้หี รอก"
เม่อื แคทลยี าเขา้ มาเป็นสะใภข้ องสกุลตงั้ เจรญิ กิจไดไ้ ม่นานนกั ความสวย
ความเด่น คล่องแคล่วและความสามารถของหล่อนอานวยผลประโยชน์ใหธ้ ุรกิจ
หลายอยา่ งของสกลุ น้ี ทาใหค้ ณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์และหลาย ๆ คนในสกลุ 'โอ'๋ หล่อนยง่ิ
นกั โดยเฉพาะคุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์
เมอ่ื มขี า่ ววา่ เขากาลงั จะแตกแยกกบั แคทลยี า
หญิงสิรลิ กั ษณ์และอกี หลาย ๆ คนเหล่าน้นั จึงพากนั ไม่เห็นดว้ ย และ
พยายามอยา่ งทส่ี ดุ ทจ่ี ะไม่ใหแ้ คทลยี าหยา่ รา้ งกบั เขา คณุ หญิงสิริลกั ษณ์เองทเี ดยี วเป็น
ผูก้ ลา่ ววา่ แคทลยี านน้ั ทาใหธ้ ุรกจิ ของ 'พวกเรา' เป็นผลสาเร็จ และเพ่มิ พูนข้นึ หลาย
อยา่ ง
ทวา่ บดั น้ี คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์นนั่ เอง กลา่ วหาวา่ แคทลยี านนั้ 'อยู่ ๆ ก็เขา้ มา
กอบโกยเอา...'
ธุรกจิ ในชวี ติ คน ซง่ึ แยกไมอ่ อกจากชวี ติ ส่วนตวั !

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๕

คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์พูดตอ่ ไปอีก
"ทน่ี ่ีเมอื งไทยไม่ใช่อเมริกา หย่ากบั เมยี ทถี งึ จะตอ้ งยอมเสยี ค่าเล้ยี งดูกนั
เป็นลา้ น ๆ คุณมานิตยบ์ อกว่าเร่ืองผลประโยชนท์ ่ขี อมาไม่จาเป็นทเ่ี ราจะตอ้ งยอม
เพราะมนั ไมใ่ ชผ่ ลประโยชนข์ องพ่อออคนเดยี ว"
"ถา้ งน้ั ก็คิดเป็นตวั เลขออกมาเท่าท่เี ป็นส่วนแบง่ ผลประโยชน์ของผม...
ตลอดส่ปี ีครง่ึ ...แบง่ ใหเ้ขาไปครง่ึ หน่ึงตามกฎหมาย คุณมานิตยต์ กลงกบั ทนายของเขา
กแ็ ลว้ กนั "
"ไมใ่ ชเ่ ร่อื งงา่ ย ๆ เลย ผลประโยชน์มนั เก่ยี วพนั กนั ไปหมดนะ ทงั้ หนุ้ ทงั้
การลงทนุ ทล่ี งทนุ ขยายงานอยูเ่ รอ่ื ย ๆ"
คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์ขดั ข้นึ อกี
อรชนุ ถอนหายใจยาว
'ชาวบา้ น' หย่าขาดจากกนั แบ่งทรพั ยส์ นิ ประเดยี๋ วเดยี ว ก็หอบขา้ วหอบ
ของแยกกนั ไปนอนคนละบา้ นไดแ้ ลว้
'เศรษฐ'ี หยา่ ขาดจากกนั วนุ่ วายนกั ยดื เย้อื มากอยูเ่ รอ่ื งเดยี ว...คือทรพั ยส์ นิ
"งา่ ยหรอื ยากกต็ อ้ งคดิ ตอ้ งแยกออกมาใหไ้ ดค้ รบั อาหริ หรือมิฉะนน้ั ก็ ตก
ลงกนั งา่ ย ๆ โอนงนิ สดใหเ้ขาไปเลยแลว้ แต่วา่ จะตกลงใหเ้ขาเทา่ ไหร่..."
"ยงั กบั เขาเอามาเป็นเมียชวั่ คราว..."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณบ์ น่ อรชนุ วา่
"อาหริ อยา่ พูดยงั งน้ั เลยครบั ผวั เมียแต่งงานกนั ไม่มีใครคิดล่วงหนา้
หรอกครบั เรอ่ื งหยา่ รา้ ง มนั เป็นทบ่ี งั เอญิ เกดิ ...บงั เอญิ เป็นทง้ั นนั้ "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๔๖

อรชนุ ลุกข้นึ ยนื
"ผมมอบใหค้ ุณมานิตยค์ รบั เร่ืองน้ี ตกลงกับทนายของแคทลยี าเร่ือง
ผลประโยชนอ์ ยา่ งทผ่ี มวา่ คงไม่ถงึ กบั ยดื เย้อื อะไรนกั หนาหรอกครบั ผมวา่ .... "
อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"คุณภูวดลเองนนั่ แหละ เขาจะเป็นฝ่ ายเร่งใหท้ กุ อยา่ งเรยี บรอ้ ยโดยเร็วไป
เอง"
อรชนุ ขยบั จะกา้ วเดนิ มารดาทว้ งวา่
"เดยี๋ วตาออ แลว้ ทางโนน้ ละ่ เรยี บรอ้ ยดีแลว้ รึ?"
"หมอนพิ ทิ น่ะรคึ รบั ?"
เขาหวั เราะเบา ๆ
"เซน็ ช่อื แกรกเดยี วเพราะไมม่ สี มบตั ิอะไรทาใหเ้กดิ กเิ ลส เกดิ ความโลภ..."
อรชุนเดินผละไปอย่างรวดเร็ว ทนายความย้ิมอยู่ในหนา้ ดว้ ยรอยย้ิม
เหมอื นหยนั คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณบ์ น่ วา่
"พดู จาพกิ ล!"

การะเกดกาลงั เตรยี มตวั จะกลบั บา้ นอยูแ่ ลว้ หล่อนกาลงั ลา้ งมืออยูภ่ ายใน
หอ้ งทางานหลงั เคานเ์ ตอร์ เมอ่ื สมรม่งิ กระแอมเบา ๆ เหมอื นแกลง้ กระแอม

การะเกดเอ้ยี วตวั มาดู
ไม่ไดค้ ดิ วา่ ...จะเป็นอรชนุ สหี นา้ จึงระงบั ความรูส้ กึ ไวไ้ มไ่ ดช้ วั่ ขณะหน่งึ
"ผมมารบั "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๗

อรชนุ ย้มิ กบั สมรมง่ิ ก่อน จงึ บอกหลอ่ นหนา้ ตาเฉยฃ
สมรมง่ิ ไม่ไดแ้ ปลกใจอะไร เพราะเรอ่ื งระหว่างอรชนุ กบั ภรรยาของเขา และ
การะเกดนนั้ 'ลอื กนั ใหแ้ ซด่ ' ในแวดวงของคนทส่ี นใจ
"กลบั มานานแลว้ รคึ ะ?"
การะเกดไม่รูจ้ ะถามเขาวา่ อยา่ งไรดกี วา่ น้ี
มคี วามรูส้ กึ เหมอื นกลบั ไปเป็นการะเกดเม่อื หกเจ็ดปีก่อน ครงั้ แรกท่อี รชุน
ถกู หามเขา้ โรงพยาบาล และเรม่ิ มคี วามสมั พนั ธก์ บั หลอ่ น...
"กลบั วนั น้เี อง เครอ่ื งบนิ ถงึ บา่ ยโมง คดิ ว่าจะมาไมท่ นั รบั คณุ เสยี แลว้ ซ"ี
เขาลาสมรม่งิ และเยาวดีกบั เพ่อื นการะเกดอกี สองนาง พอร่างทงั้ สองหาย
เขา้ ไปในลฟิ ต์ สมรม่งิ กย็ กั ไหลน่ อ้ ย ๆ
"ในทส่ี ดุ กห็ นีกนั ไปไมพ่ น้ "
หลอ่ นมองดูเยาวดอี ยา่ งคาดคนั้ นิดหน่อย
"เรารูอ้ ยู่ตลอดเวลาใช่ไหมยายเหย่าว่าตาเด็ดนนั่ ทจ่ี ริงเป็นลูกคุณอรชุน
เขา?"
"จะรูไ้ ดย้ งั ไงคะ แมค่ นนนั้ เขาไม่เคยเล่าอะไรใหฟ้ งั เลย ถงึ เดยี๋ วน้ีก็ยงั ตอ้ ง
เดา เขาไมเ่ คยมาสารภาพอะไรใหห้ นูฟงั จรงิ ๆ สกั ท"ี
"ไม่ตอ้ งเดาแลว้ ละจะ้ ตอนน้ี แค่ไม่เขา้ ใจเท่านนั้ วา่ การะเกดเขารูต้ วั หรือ
เปลา่ ตอนทจ่ี ะแตง่ งานกบั หมอนพิ ทิ "
"คงจะยงั ไม่ทนั รู ้ หรอื ไงก็ไม่รูเ้ ขาเหมอื นกนั แหละค่ะ แต่ท่แี น่ ๆ ก็คือเกด
เขาไม่เคยรกั หมอนิพทิ แลว้ กไ็ ม่คิดดว้ ยวา่ หมอนิพทิ แกจะหายตาบอด"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๔๔๘

"บพุ เพสนั นวิ าสของเขากบั คุณอรชนุ ...หนีกนั ไมพ่ น้ " สมรมง่ิ พมึ พา
เร่อื ง 'บพุ เพสนั นิวาส' จะจริงแค่ไหน เหลอื วสิ ยั มนุษยธ์ รรมดาจะลว่ งรูไ้ ด้
โดยถอ่ งแท้ ทวา่ เมอ่ื เชอ่ื กนั มาอยา่ งน้กี ม็ กั เป็นคากล่าวอา้ งองิ อยูต่ ลอดเวลา...

ขณะเดยี วกนั อรชนุ ขบั รถพาการะเกดมาถงึ โรงเรยี นอนุบาลทเ่ี ดก็ ชายเด็ด
เรยี นอยูเ่ ขาตามการะเกดเขา้ ไปในบรเิ วณโรงเรียนดว้ ย ยงั ไม่ทนั แจง้ ความประสงค์แก่
คุณครูผูค้ วบคุมเดก็ ๆ รอผูป้ กครองมารบั

เดก็ ชายเดด็ กว็ ง่ิ ตวั เซออกมายงั คุณครู
หยุดยกมอื ไหวค้ รู เสร็จจากวนิ ยั ท่ถี ูกอบรมจากโรงเรียนแลว้ กว็ ่งิ เขา้ มาหา
การะเกดกบั อรชนุ
"แม.่ ..แม!่ ...ลงุ ...พอ่ !"
มือจบั มือแม่เขย่าเกง็ กอย หนา้ ตาต่นื เตน้ ดใี จตง้ั แต่แรกท่เี หน็ อรชนุ เลย
เรยี กทง้ั ลงุ ทงั้ พ่อ อรชนุ ยอ่ ตวั ลงอมุ้ ลูกไวใ้ นวงแขน บอกวา่
"พ่อมารบั "
เดก็ ชายลงิ โลดข้นึ ไปนงั่ บนรถ ระหวา่ งกลางพอ่ กบั แม่ บอกอรชนุ วา่
"เดด็ ขบั เอง"
อรชนุ หวั เราะ
"เดยี๋ ว...เดยี๋ ว ตอนน้พี ่อตอ้ งขบั กอ่ น หนูยงั ขบั ไม่ไดห้ รอก"
"งน้ั เดด็ นงั่ หลงั นะ"
"เดด็ ...ซนแลว้ ลูก...." การะเกดปราม

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๔๔๙

"ช่างเถอะ...เอาเลยลูก ปืนไปขา้ งหลงั ค่อย ๆ ปืนนะ ระวงั หกคะเมน"
"เดด็ เก่ง ไม่หกคะเมนหรอก"
อรชนุ หวั เราะชอบใจ การะเกดบน่ อยูใ่ นคอวา่
"ตามใจเกนิ ไป..."
อรชนุ วา่
"เพราะเป็นสง่ิ ทม่ี คี ่าทส่ี ุดของผม...ทาไงได.้.."
เขาหวั เราะเบา ๆ ชาเลอื งดูผวิ หนา้ ทย่ี งั เนียนสะอาดน่าสมั ผสั
"...กม็ อี ยูค่ นเดยี วแค่น้ีน่.ี ..ขออกี สกั คนซี..."
ประโยคทา้ ยเอยี งหนา้ เขา้ มากระซบิ จนเกอื บชิดหนา้ ของอกี ฝ่ายหน่ึง จนได้
กลน่ิ ผมและกลน่ิ ผวิ ระรวย แต่แลว้ แขนเลก็ ๆ กบั หนา้ เลก็ ๆ ก็แหวกเขา้ มาระหวา่ ง
กลางพรอ้ มกบั เสยี งหวั เราะคิก ๆ คกั ๆ
แขนหน่งึ โอบคอพอ่ อกี แขนหน่งึ โอบคอแม่ไวแ้ น่น
การะเกดเหลยี วมามองดูลูก แลว้ กเ็ หลอื บไปยงั พ่อของลูกผูน้ งั่ ขบั รถ ดว้ ยสี
หนา้ แจ่มใสเบกิ บานเป็นอยา่ งยง่ิ ...
การะเกดบอกตวั เองไม่ไดว้ ่า...คราวน้ีหล่อนไม่ไดค้ ิดว่าหล่อนลขิ ติ ชีวิต
ตวั เองแลว้ กไ็ ม่ใช่อรชนุ ดว้ ยทล่ี ขิ ติ ชวี ติ หลอ่ น...ไม่ใช่อรชุน...ไม่ใช่พระพรหมหรือส่งิ ใด
ทงั้ นน้ั
ผูล้ ขิ ติ ชวี ติ ของหล่อน คือเด็กตวั เลก็ ๆ ไรเ้ ดยี งสาเจา้ ของแขนนอ้ ย ๆ ท่ี
โอบอยู่ระหว่างคอพ่อและแม่ต่างหาก...ลขิ ติ ชีวติ ทงั้ หลอ่ นและอรชุนไม่ใหห้ นีไปจาก
เขา!