พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๕๐

"ผมไมเ่ คยนึกฝนั มากอ่ นเลย เพราะงนั้ บอกหมอตามตรงว่าผมผดิ หวงั มาก
เหลอื เกนิ "

หมอใจสวา่ งน่งิ อ้งึ หล่อนไม่รูเ้ หตุผลอนั แทจ้ รงิ ของการะเกด เพราะฉะนน้ั
หลอ่ นจึงมสี ทิ ธ์ิทจ่ี ะชงั นา้ หนา้ การะเกดและอรชนุ

การะเกดตน่ื ความเป็นเศรษฐรี ูปงามของอรชนุ ...ใจง่าย...และ...คงคิดจะจบั
เขาไวใ้ หม้ นั่ ดว้ ยการทอดกายใหท้ งั้ ๆ ทเ่ี ป็นคู่หมน้ั กนั แลว้

สมนา้ หนา้ นกั ? แลว้ เขากผ็ ละท้งิ ไดจ้ งั หวะพอดกี บั ท่หี มอนพิ ทิ ตอ้ งรบั กรรม
เพราะเขาเป็นเศรษฐจี ะรกั จะมวั่ กบั ผูห้ ญงิ คนไหนก็ได้ ทวา่ เวลาแต่งงานเขา
ตอ้ งแต่งกบั คนท่อี ยู่ในสงั คมเดยี วกนั ถา้ ทาประโยชน์ทางธุรกจิ ใหไ้ ม่ไดก้ ต็ อ้ ง เป็นท่ี
เชดิ หนา้ ชตู าอยา่ งใดอย่างหน่งึ
คนอยา่ งการะเกด...ตวั มอี ะไร?...
หมอใจสวา่ งอดนกึ สมเพชอยูใ่ นใจไมไ่ ด.้.
...ขนาดเป็นคู่หมน้ั กนั แลว้ พอทอ้ งข้นึ มาเขายงั ไสหวั ส่งโดยไมร่ บั ผดิ ชอบ...
เขา้ ทานอง...ผูห้ ญงิ กร็ า้ ย ผูช้ ายก็เลว
แลว้ เม่อื โยนกรรมใหแ้ กห่ มอนพิ ทิ แลว้ ยงั อุตส่าหก์ ลบั มามเี ย่อื ใยต่อกนั อกี
หลอ่ นเองกเ็ หน็ กบั ตา เม่อื หมอนิพทิ ตอ้ งมาพกั ฟ้ืนรอการผ่าตดั ตลอดจนพกั ฟ้ืน หลงั
การผา่ ตดั ...
นยั นต์ าหมอใจสวา่ งเตม็ ไปดว้ ยความเหน็ ใจหมอนพิ ิท

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๑

"เร่อื งมนั เลยมาจนปานน้ีแลว้ หมอจะแกไ้ ขอะไรไดน้ อกจากเลกิ กนั ซ่ึง...
บอกตรง ๆ นะคะในฐานะทเ่ี ป็นเพอ่ื นกบั หมอฉนั ไม่เหน็ ดว้ ยเลย..."

หล่อนย่งิ ชิงชงั การะเกดมากข้นึ ...แต่ก็ยงั อดใหค้ วามยุติธรรมแก่หล่อน
ไม่ได ้

"พดู กนั ตามจริง ระหวา่ งท่อี ยู่กบั หมอเขาก็ตอ้ งอดทนมากนะคะ ระยะนนั้
ออกจะลาบากมากอยู่ เพราะหมอไม่ไดท้ างานแลว้ กพ็ กิ าร..."

"ผมเองก็เห็นใจเขาในขอ้ นัน้ แต่เขาน่าจะบอกผมเสียตงั้ แต่ตอนแรกท่ี
ตดั สนิ ใจแต่งงานกบั ผม ไม่น่าทาเหมอื นผมเป็นไอโ้ งไ่ อง้ งั่ ทจ่ี ะสวมเขาใหเ้ม่อื ไหร่กไ็ ด"้

เสยี งหมอนพิ ทิ แสดงความนอ้ ยใจและขมขน่ื
"ผมพยายามปลง พยายามคิดวา่ เร่อื งมนั แลว้ ไปแลว้ แต่ก็ปลงไม่ตกสกั ที
แลว้ ในทส่ี ดุ มนั กเ็ ลยกลายเป็นหนามยอกอกอยูจ่ นเดยี๋ วน้ี"
"แลว้ เขาวา่ ยงั ไงบา้ งเลา่ ?"
"การะเกดน่ะร?ึ "
"ค่ะ"
"เขาวา่ ผมจะเบลมเขาไม่ได.้..กไ็ ม่ไดพ้ ูดตรง ๆ หรอกนะ มนั ก็...ทานอง ๆ
นนั้ แหละ...เขาวา่ ตอนนน้ั ...ตอนทเ่ี กดิ เรอ่ื งข้นึ เขามสี ทิ ธ์ิเตม็ ทส่ี าหรบั เร่ืองท่เี กดิ ข้นึ กบั
นายอรชนุ เพราะเขายงั ไม่ไดแ้ ตง่ งานกบั ผม...แลว้ ก.็ ..เม่ือผมตาบอด ผมเป็นฝ่ายออ้ น
วอนขอรอ้ งเขาเอง ออ้ นวอนเขาวา่ ผมขาดเขาไม่ได.้... "
"ซง่ึ กเ็ ป็นความจรงิ "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๕๒

หมอนิพทิ น่งิ ไปนิดหน่งึ ก่อนกลา่ ววา่
"คนไมเ่ คยรกั ไม่รูพ้ ษิ สงของมนั หรอก หมอ"
หมอใจสวา่ งถอนหายใจยาว ถามซา้ อกี ครงั้ หน่งึ วา่
"แลว้ หมอจะคดิ ยงั ไงตอ่ ไป?...วา่ ทจ่ี ริงก็สงสารเด็กเหมือนกนั ...แกไม่ไดร้ ูช้ ้ี
อะไรดว้ ย..."
"นนั่ ซ.ี .."
เสยี งของหมอนพิ ทิ ขน่ื ขม
"หมอน่าจะไปพดู ประโยคน้ใี หน้ ายอรชนุ ฟงั ... "

๓๓

หมอนิพทิ กาลงั คดิ ว่าควรจะไปพบอรชุน แตเ่ ขากย็ งั ลงั เลอยู่
จนกระทงั่ มโี ทรศพั ทจ์ ากเลขาฯ ของมูลนิธิตงั้ เจรญิ กิจแจง้ มาว่า คุณอรชุน
ตอ้ งการพบแลว้ นดั วนั เวลาใหไ้ ปพบท่สี านักงานของมูลนิธิ ซ่ึงอยู่ตึกเดียวกนั กับ
ธนาคาร อนั เป็นทร่ี ู ้ ๆ กนั วา่ หนุ้ ส่วนใหญล่ ว้ นแต่พวกสกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ
สานกั งานคือหอ้ งกวา้ งใหญ่เพยี งหอ้ งเดียว มีโตะ๊ ยาวสาหรบั ประชมุ เซฟ
และตูใ้ สเ่ อกสารอกี อยา่ งละหน่ึง แมก้ ระนน้ั กย็ งั มีการประดบั ประดาดว้ ยรูปภาพ โต๊ะ
เกา้ อ้สี วยๆ ประชดิ ฝาผนงั
หมอนิพทิ เขา้ ไปพบกบั อรชนุ ภายในหอ้ งน้ี
ขณะนน้ั มอี รชนุ นงั่ อยูท่ ห่ี วั โตะ๊ ยาว...เพียงคนเดยี ว
"เชญิ นงั่ ครบั หมอ"
อรชุนเชญิ ใหเ้ ขานงั่ ทางขวามือ ไม่มีอารมั ภบทใด ๆ ทงั้ ส้นิ พอหมอนิพิท
ลงนงั่ เขากก็ ลา่ วต่อไปทนั ที
"ผมเชญิ หมอมาพบเพ่อื จะพูดเรอ่ื งทนุ และความชว่ ยเหลอื ท่หี มอไดร้ บั จาก
มูลนิธิ"
"ผมกาลงั ฟงั อยู"่
หมอนิพทิ กลา่ วเรยี บ ๆ อรชนุ มองดูเขาอยา่ งพนิ จิ พเิ คราะห์

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๕๔

"พวกกรรมการไดป้ ระชุมกนั แลว้ ถงึ เร่ืองท่หี มอขอใชท้ ุนคืนใหเ้ ป็นงวด
รวมทงั้ เงนิ ทม่ี ลู นธิ ิไดจ้ ่ายไปในการผ่าตดั นยั น์ตาของหมอ..."

อรชนุ พดู เร่อื ย ๆ
"เราจะแบ่งออกเป็นสองเร่อื ง เร่อื งทนุ ก่อน...สาหรบั เร่อื งทุนเป็นอนั ตกลง
จะยอมใหห้ มอชดใชค้ ืน...ไม่ตอ้ งสองเท่าเหมอื นของทางราชการ... เพยี งเทา่ เดียว
ขอใหห้ มอผอ่ นใชเ้ป็นงวดภายในระยะเวลาสามปี"
อรชนุ น่งิ ไปครูหน่งึ
"ขอไดโ้ ปรดทราบไวด้ ว้ ยว่า มูลนิธิไม่เคยยอมใหก้ ารใชท้ นุ คืนแทนการผิด
สญั ญามาก่อนเลย เพราะทนุ ของมูลนิธิตงั้ ข้นึ เพ่อื ผลประโยชน์ส่วนรวม ของสงั คม
ไมใ่ ชข่ องส่วนตวั "
"ผมทราบแลว้ "
หมอนิพทิ กลา่ วดว้ ยเสยี งค่อนขา้ งเคร่งเครยี ด
"ขอเรียนคุณอรชนุ ดว้ ยว่า ผมยงั ไม่ไดผ้ ิดสญั ญา เพียงแต่ยนื ขอ้ เสนอให้
มลู นิธพิ จิ ารณาเทา่ นนั้ "
อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"จะพูดยงั ไง จุดประสงค์มนั ก็อยู่ท่จี ุดเดยี วกนั คือ หมอตอ้ งการออกไป
ทางานอสิ ระ ในท่ที ไ่ี ดเ้ งินเดือนสูงกว่าทางราชการและมหี นทางกา้ วหนา้ มากกว่า ซ่ึง
รวมทงั้ อาจไดอ้ อกไปประกอบอาชพี ในต่างประเทศดว้ ย"
เขายกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๕

"แต่เราอย่ามาโตเ้ ถยี งกนั ถงึ เร่อื งการตีความเลย มนั ไม่ไดเ้ ป็นสาระอะไร
หรอก จรงิ ไหมครบั หมอ?"

อรชนุ กลา่ วตอ่ ไปอกี โดยไมเ่ วน้ จงั หวะใหอ้ ีกฝ่ายหน่งึ ขดั ได้
"ผมจะพูดถงึ เร่ืองท่สี องต่อไป...เร่ืองการผ่าตดั นยั น์ตาซ่ึงมีสญั ญาอยู่
เช่นกนั วา่ เม่อื นยั นต์ าหมอหายเป็นปกตแิ ลว้ ตอ้ งอยูท่ าราชการต่อเน่ืองไปจากสญั ญา
รบั ทนุ ครงั้ แรกอีกสิบปี สาหรบั เร่อื งน้ีกรรมการลงความเหน็ แลว้ ว่าใหย้ กเลกิ สญั ญา
ไดเ้ ลยโดยท่ไี ม่ตอ้ งมีการใชเ้ งินคืนเพราะประการท่หี น่ึงการช่วยเหลอื ไม่ใช่ทุน และ
ประการท่ีสอง ถงึ อย่างไร ในการเสียเงินของมูลนิธิครัง้ น้ันก็ไดป้ ระโยชน์ทาง
การแพทยเ์ พยี งพอแลว้ "
อรชนุ หยุดน่งิ ไปนดิ หน่งึ
"กน็ บั วา่ เป็นโชคดขี องหมอ เพราะจานวนเงนิ ในการผ่าตดั มากกว่าทุนเกอื บ
สามเทา่ ตวั "
เขาหยดุ ไปอกี พลางขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย
"เอาละครบั กเ็ ป็นอนั วา่ แค่น้ี หมอจะวา่ อย่างไร?"
"ผมเป็นคนเสนอ ผมไม่มที างจะวา่ อยา่ งไร นอกจากยอมรบั เงอ่ื นไข มูลนิธิ
ทกุ อยา่ ง"
"ซ่งึ เผอญิ ไมม่ เี งอ่ื นไขอะไรเลย..." อรชนุ ขดั ข้นึ "แมแ้ ต่การคืนทนุ ปรนให้
อยา่ งทไ่ี ม่เคยใหแ้ กใ่ ครมาก่อน"
"น่ผี มกาลงั ถกู ทวงบญุ คณุ อยูห่ รอื เปลา่ ครบั น่ี คณุ อรชนุ "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๕๖

อรชนุ ยกั ไหล่ ไมป่ ฏเิ สธ แต่กลา่ ววา่
"หมอจะคิดอยา่ งนน้ั ก็ไดเ้ หมอื นกนั แต่ไม่ไดท้ วงเพ่อื ใหห้ มอชดใช้ เพราะ
บญุ คณุ นนั้ บางครง้ั กช็ ดใชด้ ว้ ยอะไรไม่ไดท้ งั้ นน้ั "
"แต่ผมคดิ วา่ ผมอาจชดใชใ้ หค้ ุณอรชนุ ซ่งึ เป็นคนหน่ึงในสกลุ ตงั้ เจริญกจิ
ได"้
"วา่ มาเลยครบั หมอ"
หมอนพิ ทิ น่งิ ไปนิดหน่งึ
"บอกตรง ๆ นะครบั ทแี รกกไ็ มค่ ิดวา่ จะชดใชอ้ ะไรใหแ้ ก่คนอยา่ งคุณอรชนุ
ซ่ึงมีพรอ้ มถึงพรอ้ มทุกอย่างแลว้ ได้ แต่มาคิดมาตรองดูอีกที การยอมรบั สภาพ
บางอยา่ งโดยเตม็ ใจ บางทกี น็ บั วา่ เป็นการชดใชบ้ ุญคณุ ไดอ้ ยา่ งหน่งึ เหมอื นกนั "
"โปรดพูดใหผ้ มเขา้ ใจงา่ ย ๆ ดกี วา่ "
ริมฝีปากของอรชุนแยม้ ออกเป็นรอยเหมือนย้มิ หยนั มนั ทาใหห้ มอนิพิท
เกดิ ความรูส้ กึ และอารมณร์ อ้ นวูบข้นึ มาทนั ที เพราะรอยย้มิ หยนั แบบนนั้ ..เหมอื นจะดู
แคลนความเป็น "หนู" ซ่งึ ไมอ่ าจทดแทนบญุ คณุ "ราชสหี "์ ไดอ้ ยา่ งไรอยา่ งไร? นั้
"ผมกาลงั จะพดู เดยี๋ วน้ี..."
หมอนิพิทจอ้ งมองหนา้ สะสวยคมคายของอีกฝ่ายหน่ึง สายตาของหมอ
นพิ ทิ แสดงความเจบ็ แคน้ ดูแคลนอยูป่ ระเดยี๋ วหน่งึ แลว้ กม็ แี ววตดั สนิ ใจเดด็ ขาด
หมอนิพทิ เนน้ เสยี งพดู ชา้ ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๗

"ผมกาลงั จะพดู อยูเ่ ดยี๋ วน้ี ผมเพ่งิ รูค้ วามจรงิ เมอ่ื ไม่นานมาน้ีเอง ความจรงิ
ทว่ี า่ คณุ อรชนุ โยนภาระ โยนความรบั ผิดชอบของคุณอรชนุ มาใหผ้ มรบั ไวโ้ ดยไม่รูต้ วั
มาตงั้ หลายปี เรอ่ื งลูกเมยี ของคุณอรชนุ ยงั ไงเลา่ ครบั ...การะเกดกบั เจา้ เดด็ ! "

เสยี งของหมอนิพทิ ดงั ข้นึ และเรว็ ข้นึ ตามอารมณ์ของเขา
ไมเ่ วน้ จงั หวะใหอ้ กี ฝ่ายหน่งึ ขดั
แต่ถงึ แวน้ นอรชนุ กค็ งไมท่ นั คิดจะขดั โดยเหตทุ ม่ี วั ตกตะลงึ อยู่
"....ผมเป็นแค่ผูช้ ายธรรมดาๆ ไม่ไดว้ เิ ศษวโิ ส ไม่ไดเ้ ป็นพ่อพระ หรือไอล้ า
โง่ ผมรบั วา่ พอผมรูค้ วามจรงิ ผมโกรธแคน้ เจบ็ ใจ ทง้ั การะเกดทงั้ คุณอรชุนเป็นผูช้ าย
คนไหน ๆ มนั กต็ อ้ งเจ็บใจตอ้ งปวดรา้ วดว้ ยกนั ทง้ั นนั้ แต่วนั น้ี เม่อื คุณอรชนุ พูดถงึ
เรอ่ื งบญุ คณุ ผมกค็ ิดวา่ เราอาจจะพูดกนั ไดอ้ ยา่ งลูกผูช้ าย คิดวา่ อาจมางส่งิ ท่หี นูอย่าง
ผมจะแทนคุณราชสหี อ์ ยา่ งคุณอรชนุ ได้ นน้ั คือการกม้ หนา้ ยอมรบั เล้ยี งลูกเมยี ของคุณ
ต่อไปดว้ ยความเต็มใจ ดว้ ยความพยายามยินดีแทนการโกรธ แทนความขมข่ืน
ปวดรา้ ว ทถ่ี กู หลอกในระหวา่ งทผ่ี มเป็นไอบ้ อด ไอโ้ ง!่ "
ขาดเสียงของหมอนิพิท ภายในหอ้ งก็เงยี บกรบิ เงยี บเพราะอรชุนยงั คง
ตะลงึ จงั งงั อยู่
และหมอนิพิท เม่ือไดพ้ ูดออกมาจนส้ินเน้ือถอ้ ยกระทงความอนั อดั แน่น
ปวดรา้ วยูใ่ นอกมาเป็นเวลานานแลว้ ก็หมดเร่อื งพดู น่งิ อน้ั มองดูปฏกิ ริ ยิ าจากอกี ฝ่าย
อดึ ใจใหญ่ ๆ อรชนุ จึงไดถ้ ามเสยี งแหบ ๆ ข้นึ วา่
"หมอ...หมอรูไ้ ดย้ งั ไง?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๕๘

ถามอยา่ งนนั้ ...ตง้ั ใจจะถามวา่ ...หมอรูไ้ ดอ้ ยา่ งไร เดด็ เป็นลูกชายของเขา?
แต่หมอนิพทิ เขา้ ใจว่า อรชนุ ถามตะกกุ ตะกกั ออกมาเพราะตกใจไม่คิดว่า
หมอนิพทิ จะรูเ้ร่อื งอนั น่าบดั สขี องการะเกดและความไม่เป็นลูกผูช้ ายของอรชนุ เอง!
หมอนิพทิ จงึ ไม่ตอบ กลบั ยอ้ นถามวา่
"กม็ นั เป็นความจริงหรือเปล่าเล่าครบั คุณอรชุน? เร่อื งรูไ้ ดย้ งั ไงไม่สาคญั
อะไรหรอก คุณอรชนุ กผ็ ูช้ าย ผมกผ็ ูช้ าย ขอใหเ้ ราพูดความจริงกนั ดกี วา่ ...เม่อื ทกุ ส่งิ
ทกุ อย่างมนั เคลยี รอ์ อกไปแลว้ แลว้ เร่ืองมนั ก็ล่วงเลยมาถงึ แค่น้ีแลว้ ผมกย็ นิ ดีจะ
รบั ภาระตอ่ ไป..แต่ไม่ใช่อยา่ งคนทถ่ี กู หลอก... "
อรชนุ ตงั้ สตไิ ดแ้ ลว้
คราวน้ีความสม้ พนั ธแ์ ละเร่อื งราวระหว่างเขากบั การะเกด และหมอนิพิทก็
กระจ่างข้นึ ในความรูส้ กึ เป็นเร่อื งราวตดิ ตอ่ กนั เหมอื นหว่ งลูกโซ่...
เขาโงเ่ อง...โงทไ่ี มไ่ ดเ้ฉลยี วใจไม่ไดค้ าดคดิ เลยว่าการปล่อยตวั ปลอ่ ยใจของ
กระเกดกบั เขานน้ั อาจทาใหเ้กดิ ผลอะไรข้นึ มาได.้..
ไม่คดิ เลยจนนดิ เดยี ว แมแ้ ต่เม่อื หลอ่ นแต่งงานไปแลว้ จนกระทงั่ เด็กชาย
เดด็ เกดิ ออกมาและไดเ้หน็ ถงึ ไดส้ ะดุดใจข้นึ มาบา้ ง
อรชนุ ยอมรบั วา่ ความคดิ ความรูส้ กึ ของเขามนั สบั สนปน้ั ป่วน และมึนงงไป
หมดขณะน้ี
เชอ่ื ทห่ี มอนิพทิ พูด โดยไม่มปี ญั หาอะไร

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๕๙

วูบหน่งึ เขานึกถงึ เด็กชายตวั นอ้ ยน่ารกั ความรกั ไม่รูว้ า่ มนั ท่วมทนั มาจาก
ไหน...มากมายจบั ใจจนอยากรอ้ งไห!้

และวูบหน่ึงเหมอื นกนั ...เขานึกโกรรการะเกดข้นึ มาอยา่ งรุนแรง...หลอ่ น
น่าจะบอกเขา น่าจะรอ...ไม่ควรใหเ้ลอื ดเน้อื เช้อื ไขของเขา ของสกลุ ตง้ั เจริญกิจ ตอ้ งไป
ใชน้ ามสกลุ อน่ื และอยูผ่ ดิ ทผ่ี ดิ ทางอย่างนน้ั !

๓๔

แม่บา้ นและลกู จา้ งรุ่นสาว ผูม้ หี นา้ ท่คี อยรบั ใชต้ ลอดเวลาท่คี ณุ ผูช้ ายหรอื
คณุ ผูห้ ญงิ คนใดคนหน่ึงยงั ไม่เขา้ นอน

ทง้ั สองคนเหน็ คุณผูช้ ายเดินกลบั ไปกลบั มาอยูใ่ นหอ้ งนงั่ เล่นติดต่อกับ
หอ้ งรบั แขกลาลอง ตง้ั แตก่ ลบั มาเมอ่ื ประมาณสามส่ที มุ่ จนกระทงั่ เขา้ สองยามกวา่

ดูทา่ ทางกระวนกระวายผดุ ลกุ ผุดนงั่ พิกลอยู่
โดยธรรมดา แมจ้ ะเป็นคนใจรอ้ นและมกั ผลุนผลนั รวดเรว็ เวลาตดั สนิ ใจ
ทาอะไรต่ออะไร แต่ท่าทางกระวนกระวายแบบน้ี คุณผูช้ ายของหล่อนทง้ั สองไม่เคย
เป็น เลยลงความเหน็ กนั วา่
"น่ากลวั จะคอยคุณผูห้ ญงิ "
ซ่งึ ตา่ งคนตา่ งกม็ คี วามเหน็ โดยไมไ่ ดพ้ ดู ออกมาคลา้ ย ๆ กนั ในทานองว่า...
คณุ ผูช้ ายคงจะถงึ จุดท่ที นไม่ไหว เพราะในระยะหลงั ๆ น่ีคุณผูห้ ญงิ ออกจะเหนิ หา่ ง
และไปโนน้ ไปน่ี...ทศั นาจรบา้ ง...ตามคนโนน้ ไปยุโรป...ร่วมเดินทางไปกบั คนน้ี...ตอน
อยูเ่ มอื งไทยกไ็ ปงานไปการดกึ ๆ ด่นื ๆ อยูเ่ สมอ..
วา่ ทจ่ี รงิ คณุ ผูช้ ายกไ็ ม่ใช่ว่าจะอยู่ตดิ บา้ น เทย่ี วเก่งเหมือนกนั แต่ไปคนละ
ทางกบั คณุ ผูห้ ญงิ !

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๑

อรชุนพยายามระงบั ความคิดความรูส้ ึกต่าง ๆ ท่ีพลุ่งพล่านในใจ
ตลอดเวลา เจด็ แปดชวั่ โมงทผ่ี ่านมาน่ี

แตย่ ง่ิ พยายามกย็ ง่ิ กระวนกระวาย
ระยะหลงั ๆ น่ี เขามกั ออกเทย่ี วกบั เพ่อื น ๆ ตามคลบั ทม่ี โี ชว์ และนบั วา่
เป็นคลบั ของพวกเศรษฐี เพราะบริการทกุ อยา่ งแพงลบิ ลว่ิ รวมทง้ั อาหารและเหลา้
คืนน้ีเท่ยี วไม่สนุก ดนตรไี พเราะ ฟลอร์โชว์ "เด็ด" แค่ไหน ก็ไม่ช่วยให้
ความคิดและอารมณ์หายพลงุ่ พลา่ น
ปถุ ชุ นธรรมดาทกุ ผูท้ กุ นามยอ่ มรกั ลูก
โดยเฉพาะผูช้ ายทแ่ี ต่งงานมาหลายปีกย็ งั ไม่มหี วงั จะไดล้ ูกจากภรรยา
ขอ้ สาคญั 'ลูก' ของเขาทเ่ี ขาเพ่งิ รูแ้ น่วา่ เป็นสายโลหติ นน้ั น่ารกั นกั บุคลกิ รูป
ฉมสมควรเป็นลูกของเขายงั กบั อะไรดี
เดก็ นอ้ ยนนั่ แมจ้ ะไมไ่ ดเ้ป็นลูก เขากย็ งั อดเอน็ ดูไม่ได้
แลว้ น่ีเพ่งิ มารูว้ า่ เป็นลูกของตวั แท้ ๆ...
ไมร่ ูว้ า่ ความรกั ความหว่ งใย ความอนาทรต่าง ๆ มนั ไหลบ่ามาจากไหน ?วม
ทน้ ข้นึ มาในความรูส้ กึ ของคนเป็นพ่อ จนอยากจะโลดแล่นไปฉกฉวยเอาตวั เดก็ มาไว้
เป็นกรรมสทิ ธ์ิในทนั ทที นั ใด
ยง่ิ หว่ งใยอนาทร อาวรณถ์ งึ ลูกชาย กย็ ง่ิ นกึ โกรธผูเ้ป็นแม่...
หลอ่ นตอ้ งรูว้ า่ 'อะไร' กาลงั จะเกดิ ข้นึ กบั หลอ่ น

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๖๒

แต่หลอ่ นกย็ งั ผละจากเขาไปแต่งงานกบั หมอนิพทิ ซ่งึ เป็นความคิดและการ
กระทาทน่ี บั วา่ 'บา้ ' เสยี เตม็ ทน!

อรชนุ อยากจะคิดวา่ แทจ้ รงิ หลอ่ นอาจรกั หมอนิพิทมากโดยไม่รูต้ วั มาก่อน
เพ่งิ จะรูแ้ น่แก่ใจกเ็ มอ่ื หมอนิพทิ ประสบอบุ ตั เิ หตุ

แมก้ ระนั้นหล่อนกไ็ ม่ควรเอาลูก 'ของเขา' ไปยดั เยียดใหค้ นอ่ืนเป็นพ่อ
แทน

หมอนิพทิ กลา่ วหาวา่ เขาไม่รบั ผดิ ชอบโยนหล่อนต่อใหห้ มอนิพทิ เพราะเบ่อื
หน่าย เพราะเอาชนะหลอ่ นไดส้ มใจ ผละจากหลอ่ นเพ่อื แต่งงานกบั คนอ่นื ท่ี เหมาะสม
กวา่

หล่อนช่างทาใหเ้ ร่อื งราวกลายเป็นว่า เขาช่างเป็นผูช้ ายท่ขี าดมนุษยธรรม
เสยี น่กี ระไร!

คดิ ถงึ หลอ่ นในแงอ่ กศุ ลจิต เพราะความโกรธทพ่ี ลงุ่ ข้นึ มาแต่แรก...ทว่าแลว้
กก็ ลบั ลงั เลใจคลายอกศุ ลจติ ดว้ ยความอาวรณ์ทฝ่ี งั เรน้ อยู่อยา่ งลกึ ซ้งึ ...

อยากพบอยากพูดกบั หลอ่ นใหร้ ูเ้ ร่ือง...อยากเคน้ ความจรงิ เร่อื งลูก...แลว้ ก็
อยากไดล้ ูกคืนมาจากหมอนิพทิ และหลอ่ น...

ไปเถดิ ...หลอ่ นจะไปทามาหากินกบั หมอนิพิททบ่ี า้ นไหนเมืองไหนก็ตามใจ
แตอ่ ยา่ งเอาลูกเขาไปดว้ ย

อยากเอาลูกของเขามาช่นื ชม มาเล้ยี งดู ท่ามกลางญาตพิ ่ีนอ้ ง และสมบตั ิ
พสั ถานพรอ้ มพรงั่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๓

แตเ่ ขาจะทาอยา่ งไรด?ี
ผดุ ลุกผดุ นงั่ ดว้ ยความรอ้ นรุ่มในใจ ดว้ ยปญั หาซง่ึ คดิ ไม่ออก
อรชนุ นึกปลงตวั เอง...รอ้ ยวนั พนั ปี ตงั้ แต่เร่มิ เป็นหนุ่ม เขากบั มารดาก็ห่าง
เหนิ กนั เหมอื นไม่ใช่แม่กบั ลูก ชีวติ ส่วนใหญ่ตงั้ แต่สิบกวา่ ขวบนน้ั เขาเติบโตข้ึนใน
ต่างประเทศ พอเป็นหนุ่มฉกรรจก์ ลบั มากเ็ ทย่ี วเตรไ่ ปตามเร่อื งกบั เพอ่ื นฝูง
แลว้ กก็ ลบั ไปตา่ งประเทศอกี ครงั้ หน่งึ
นอ้ งสาวของเขากเ็ ชน่ เดยี วกนั
แต่ครง้ั พอลาบากใจ พอมปี ญั หาเก่ยี วกบั ครอบครวั เขากลบั นึกถงึ มารดา..
สองสามครง้ั มาแลว้
อรชุนต่อโทรศพั ทถ์ งึ มารดา เขารูว้ ่ามารดามกั จะนอนดกึ เสมอ และเธอมี
โทรศพั ทอ์ กี เครอ่ื งหน่งึ อยูใ่ นหอ้ งนอน
ครงั้ แรกเดก็ ลูกจา้ งเป็นผูร้ บั แต่เม่อื รูว้ า่ เป็นเขา...หลอ่ นก็ต่อข้ึนไปยงั หอ้ ง
มารดาให ้
"ตาออรลึ ูก?"
"ครบั ผมเอง"
"มอี ะไรร?ึ โทร.มาดกึ ๆ ดน่ื ๆ"
"ขอโทษครบั คณุ แม่ ผมอยากปรกึ ษาอะไรกบั คุณแม่หน่อย ตอนน้ีผมกาลงั
มเี ร่อื งเดอื ดรอ้ ยยงุ่ ๆ นดิ หน่อย"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๖๔

"เรอ่ื งอะไร? เหน็ จะไมน่ ิดหน่อยกระมงั ลงโทร.มาหาแม่กลางดึกยงั ง้ลี ะก็...
แมแ่ คทเขาอยูห่ รอื เปลา่ ? "

"ไมอ่ ยูค่ รบั ไปงานยงั ไมก่ ลบั ...คณุ แม่ครบั ผมกาลงั มปี ญั หาอยา่ งหนกั
ปญั หาทเ่ี กดิ ข้นึ เพราะความบา้ ความเช่อื ตวั เองเกนิ ไปของผูห้ ญงิ คนหน่งึ "

"แม่แคทรึลูก? ทะเลาะกนั รึ? "
"เปล่าครบั ไม่ใชแ่ คธ่ี คนอน่ื ...การะเกด..."
มารดาของเขาน่งิ ไปนิดหน่งึ
"ยงั ไม่จบเร่อื งกนั อีกรลึ ูก? ทนุ รอนอะไรกย็ กเลกิ ใหห้ มอนพิ ทิ ไปแลว้ ไม่ใช่
ร?ึ "
"ไม่ใชเ่ ร่อื งทนุ ผมเพ่งิ พบกบั หมอนิพทิ เม่อื บ่ายน้เี อง เพราะงน้ั ถงึ รูเ้ร่อื งน้ี
จากปากของหมอนพิ ิทเอง ผมถกู ด่าเหมอื นถูกเตะปาก...."
อรชนุ หวั เราะเสยี งแค่น ๆ
"ไอเ้ ราภูมใิ จตวั เองออกจะตายว่า เป็นผูเ้ สียสละ...ไป ๆ มา ๆ กลายเป็น
ผูช้ ายสนั ดานชวั่ ขาดมนุษยธรรมทาผูห้ ญงิ ทอ้ งแลว้ เข่ยี ท้งิ ไปเสยี ฉิบ!"
"ตาออ! แกกาลงั จะบอกอะไรแม่น่ะ?"
"ครบั ผมกาลงั จะบอกแม่ว่า หมอนิพิทเอง...เขาบอกดว้ ยปากของเขาเอง
ทเี ดยี ววา่ เดก็ นนั่ เป็นลูกผม ไม่ใช่ลูกเขา!"
"ตาออ!"
เสยี งมารดาอทุ านมาอกี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๕

"จรงิ ๆ ครบั คณุ แม่ ผมถงึ ไดบ้ อกวา่ ผมกาลงั มปี ญั หาหนกั พอรูแ้ น่วา่ เป็น
ลูก ผมก็อยากได.้ ..แต่...แต่ว่าคิดไปคิดมาแลว้ มนั ไม่ใช่เร่อื งง่ายเหมือนซ้อื ตกุ๊ ตา
เพราะตาหนูแกไดช้ ่อื วา่ เป็นลูกหมอนพิ ทิ กบั ...การะเกด...แลว้ ก็..."

อรชนุ ถอนหายใจยาว
"..มนั ยงั จะตอ้ งมีปญั หาตามมาอกี เยอะแยะ...เร่ืองมนั ยุง่ เพราะผมอุตรไิ ป
เก่ยี วขอ้ งกบั ผูห้ ญงิ ทม่ี คี วามคดิ ประหลาด ๆ เขา้ "
เสยี งอรชนุ หงดุ หงดิ และมกี งั วล
"...เวลาน้ผี มคิดอยูอ่ ยา่ งเดียวว่า ลูกของผม...ผมวา่ เดยี๋ วผมไปหาคุณแม่
เลยดกี วา่ ..."
"ใจรอ้ นใจไฟตามเคยตาออ..."
"เดยี๋ วผมไปหา..."

อรชนุ วางหูลง หนั ไปทางภรรยาซ่งึ เพ่งิ เดนิ เขา้ มา หลอ่ นถามวา่
"กลบั มานานแลว้ รคึ ะคณุ ออ?"
"นานแลว้ "
เม่อื เหน็ ภรรยาชาเลอื งดูโทรศพั ท์ อรชนุ กก็ ลา่ ววา่
"พูดกบั คณุ แม่ เดยี๋ วจะออกไปหา.... "
"คุณแมเ่ ป็นอะไรหรอื คะ?"
"เปลา่ ไมไ่ ดเ้ป็นอะไรหรอก ผมมธี ุระอยากคุยกบั ท่านนดิ หน่อย"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๖๖

"มธี ุระอะไรดกึ ด่นื "
แคทลยี าบน่ เชงิ ปรารภ ระแวงตามวสิ ยั ของคนซ่งึ รูต้ วั ว่า ทาบางส่งิ บางอย่าง
ไมส่ ูจ้ ะถกู ตอ้ งนกั ระแวงวา่ ...อรชนุ จะบน่ อะไรกบั มารดาเก่ยี วกบั ตวั หลอ่ น!
"คุณออ..."
หลอ่ นเดนิ เขา้ ไปใกลเ้ขาทางเบ้อื งหลงั โอบกอดลาตวั และประสานมอื หลอ่ น
รดั รา่ งท่อนบนของสามเี อาไว้
ถงึ อย่างไร หล่อนก็รกั เขาในบางครง้ั หล่อนอาจจะคบกบั ใครต่อใครเพ่ือ
ชดเชยความรูส้ ึกทว่ี ่าเขาใยดีหลอ่ นนอ้ ยเกินไป แต่นนั่ ก็เป็นเพยี งความสุขในใจเป็น
เครอ่ื งประโลมอารมณ์ชวั่ ครงั้ ชวั่ คราวเทา่ นน้ั เอง
"คุณออมีอะไรโกรธแคทบา้ งหรือเปล่าคะ? ถา้ คุณออมีอะไรอยู่ในใจ
เก่ยี วกบั แคทละก.็ ..แคทอยากใหค้ ุณออบอก...."
"ไม่มอี ะไร..."
อรชนุ ปลอ่ ยใหห้ ลอ่ นโอบเขาไว้ แตไ่ มม่ อี ารมณ์ทจ่ี ะสนองตอบหลอ่ น
"ผมไม่ใช่คนคดิ มากกบั เมยี โดยเฉพาะเมยี ทช่ี ่วยเหลอื ธุรกจิ ของตวั เองของ
ญาตพิ น่ี อ้ งเกง่ อยา่ งคุณ ตอ้ งนบั วา่ มีบุญคุณกบั พวกตง้ั เจรญิ กจิ เสียดว้ ยซา้ ไป ตงั้ แต่
แตง่ งานกบั ผม"
"คณุ ออพดู เหมอื นประชด"
คราวน้ีอรชนุ หวั เราะเบา ๆ อยา่ งขบขนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๗

"ผมพูดจรงิ ๆ กลบั หาวา่ ประชด กไ็ ม่จรงิ เรอะ...เดยี๋ วน้ีคุณกาลงั เป็นสะใภ้
..ขวญั ใจพวกตง้ั เจรญิ กจิ ทกุ คน จรงิ ๆ ไม่ใชร่ ?ึ "

แคทลยี าคลายแขนทโ่ี อบกอดเขาออก เดินผละไปยงั โตะ๊ หนิ อ่อนริมผนงั ซ่งึ
มกี ระจกกรอบทองของอติ าลบี านใหญ่ประดบั ไว้

มองดูภาพตวั เองอยา่ งพจิ ารณา ในขณะทก่ี ลา่ ววา่
"ดูเหมอื นคณุ ออจะแตง่ งานกบั แคทเพอ่ื ประโยชน์ทางดา้ นธุรกจิ ของคุณออ
อยา่ งเดยี วเทา่ นน้ั เอง...."

๓๕

"คุณก็รูว้ ่าไม่ใช่ ผลประโยชน์มนั มาทีหลงั ต่างหาก เพราะคุณเก่ง มี
ความสามารถดา้ นการทูต สมกบั เป็นลกู สาวนักการทูต"

ประโยคหลงั อรชนุ ทาเสยี งเหมอื นสพั ยอก ทว่าฝ่ายภรรยาไม่อยู่มีอารมณ์
ขนั คลอ้ ยตามไปดว้ ย เพราะหลอ่ นกาลงั อยูใ่ นอารมณ์หงดุ หงดิ

"แต่เดยี๋ วน้ี แคทวา่ แคทสาคญั สาหรบั ธุรกจิ ของคุณ ธุรกจิ ของพวกตง้ั เจริญ
กจิ ยง่ิ กวา่ สาคญั สาหรบั คุณอรชนุ เอง"

"คณุ เองตอนน้กี เ็ ป็นตงั้ เจรญิ กจิ คนหน่งึ ผลประโยชนต์ ่าง ๆ ไม่ไดเ้ ป็นของ
ผมคนเดยี ว คุณเองกม็ สี ว่ นดว้ ย"

อรชนุ เดนิ เขา้ ไปหาภรรยา เอ้อื มมอื บบี ไหลห่ ลอ่ นเบา ๆ
"เกดิ คดิ มากอะไรข้นึ มา? เมยี ใคร ๆ ทผ่ี วั เขามีธุรกิจ เขาก็ว่งิ เตน้ กนั ทง้ั นนั้
คุณเองเดยี๋ วน้ีกอ็ อกมชี ่อื เสยี งฟู่ฟ่าทง้ั ดา้ นธุรกจิ ดา้ นสงั คม แลว้ จะเอายงั ไงอีก? อย่า
คิดมากไปเลยน่ะถงึ ยงั ไงเราก็เป็นผวั เมียกนั มาตง้ั หลายปีแลว้ จะมานงั่ คิดอะไร
เหลวไหลเป็นเดก็ ๆ อยูท่ าไม?"
แคทลยี น่ิงอนั้ ขณะทเ่ี ขาผละจากไป ไม่ถงึ อดึ ใจกไ็ ดย้ นิ เสียงสตารท์ และ
เคร่อื งยนตด์ งั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๖๙

อรชุนน้ันมนี ิสยั เป็นคนใจอ่อนก็จริง ทว่าขาดความละเอียดอ่อนในการ
เขา้ ใจคน

โดยเฉพาะหล่อนรูว้ า่ ในบางครงั้ อรชุนเองกเ็ หน็ อกเห็นใจหล่อน ยกย่อง
หลอ่ นเป็นอนั ดที กุ ประการ ทวา่ ในบางครง้ั เขากไ็ ม่เคยเหน็ หลอ่ นมีค่าสาหรบั เขามากไป
กวา่ ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ ทพ่ี รอ้ มจะแตง่ งานกบั เขา...มอื เขากระตกิ น้วิ เรยี กหา!

ซ่งึ ..หากไมอ่ ายทฐิ ทิ จ่ี ะยอมรบั แลว้ ไซร.้..หลอ่ นก็ไม่อาจปฏิเสรความจริงนน้ั
ได.้..เพยี งแตเ่ ขากางแขนออกหลงั จากผละจากผูห้ ญงิ อกี คนหน่ึงมา หล่อนก็ผวาเขา้ หา
เขาทนั ท?ี

ฉะนน้ั ...แมว้ ่าในสายตาของคนนอก ในสายตาของญาตพิ ่นี อ้ งของอรชุน
จะมองดูหลอ่ นเป็นแคทลยี า ตงั้ เจรญิ กจิ ผูม้ คี ่า ผูม้ ีคุณสมบตั พิ รอ้ มสาหรบั เป็นสะใภ้
สกลุ น้ี แต่สาหรบั อรชนุ ...หลอ่ นอดคดิ ไม่ไดว้ า่ เขาไมไ่ ดเ้หน็ ค่าของหลอ่ นถงึ เพยี งนนั้

หลอ่ นเคยผดิ พลาดมาแลว้ เพราะผดิ หวงั จากอรชนุ ในครง้ั แรก
ขณะนนั้ ภวู ดลเป็นเพ่อื นชายซ่งึ ใกลช้ ิดกบั หลอ่ นท่สี ุด เขาคุน้ เคยกบั หล่อน
มาตงั้ แต่สมยั ทเ่ี ขาทางานอยู่ในสถานทูตร่วมกบั บดิ าหลอ่ น
ทจ่ี รงิ เขาเป็นผูช้ ายท่ไี ม่เลวนกั แต่เขายงั ไม่พรอ้ มทห่ี ล่อนจะแต่งงานดว้ ย
เพราะฉะนน้ั เม่อื เกดิ ความผดิ พลาด หล่อนจึงยงั ไม่ยอมตดั สนิ ใจแต่งงานกบั เขา แต่
หาทางออกเอาเอง...
...ไม่เป็นไร เพราะถงึ อยา่ งไรมนั กย็ งั เพง่ิ เป็นแค่กอ้ นเลอื ด..!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๗๐

หลอ่ นคิดอย่างคนสมยั ใหม่ ซ่งึ ไม่ตอ้ งการใหเ้ ด็กเกดิ มามีปญั หา ทาลาย
เสยี ก่อนดกี วา่ ปลอ่ ยใหเ้ติบโตข้นึ มาพรอ้ มดว้ ยปญั หาของพ่อแม่ของครอบครวั

เมอ่ื หวนกลบั มาหาอรชนุ อกี ครงั้ หน่งึ
หลอ่ นเคยเสยี ดายการปลอ่ ยเน้อื ปลอ่ ยตวั คราวนน้ั เหมอื นกนั ตงั้ ใจเอาไวว้ ่า
จะแกต้ วั อทุ ศิ ใจกายใหเ้ ขาดว้ ยความรกั เป็นประการแรก ชดใชค้ วามผดิ พลาดของ
หลอ่ นทเ่ี ขาไม่รูไ้ ม่เหน็ เป็นประการทส่ี อง
แต่แลว้ เขาเองกลบั ทาใหห้ ล่อนเป็นภรรยาท่ดี ี และจงรกั ต่อเขาไปไม่ได้
ตลอด เขาเปลย่ี นไปจากอรชนุ ผูม้ เี สน่หร์ อ้ นแรงน่ารกั น่าใคร่ในสมยั ยงั โสด กลาย เป็น
เฉ่ือยชากบั หลอ่ น...
ใช.่ .เฉ่ือยชาในทกุ ดา้ น!
แคทลยี าบงั เกดิ อารมณ์ปวดรา้ วและนอ้ ยเน้อื ตา่ ใจพลงุ่ ข้นึ มา
ดูเถดิ !...อยู่ ๆ เขากผ็ ละไปจากบา้ นดกึ ๆ อยา่ งไม่มีเหตุผล...เดยี๋ วน้ีแคทลี
ยา ไม่ใคร่เขา้ ใจเขาเทา่ ไหร่ ตามอารมณข์ องเขาไม่ใคร่จะทนั บางครงั้ เขาก็เฉ่ือยชา น่า
เบอ่ื หน่าย แตบ่ างครงั้ เขากก็ ลบั ผลุนผลนั
มอื ขวายกหูโทรศพั ท์ มอื ซา้ ยหมนุ เลขหมาย ปล่อยใหอ้ ารมณ์เป็นผูส้ งั่ งาน
ตามวสิ ยั ของคนกาลงั นอ้ ยเน้อื ตา่ ใจ
"ภูหรอื คะ? แคทปลุกคุณหรอื เปลา่ คะน่ี?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๑

คณุ ช่ืนศรียงั ไม่นอนเม่อื ลูกชายมาถงึ อรชนุ ข้นึ ไปหามารดาทห่ี อ้ งส่วนตวั
ซ่งึ เป็นหอ้ งนอนอนั กวา้ งขวาง

เขาบอกมารดาวา่
"ผมตอ้ งพูดกบั ใครสกั คนถงึ เรอ่ื งน้ี พอรูเ้ ร่อื งจากหมอนิพิท ผมกน็ ึกถึงลูก
ของผมอยู่ตลอดเวลา เด็กมนั เป็นลูกคนไม่ใช่ลูกหมาลูกแมว พ่อของมันตอ้ งมี
ความสาคญั ต่อมนั ไม่ใช่อยูก่ บั ใครกไ็ ดท้ ส่ี มมตเิ อาเป็นพอ่ !"
"ใจเยน็ ๆ หน่อยตาออ"
มารดาปรามเรยี บ ๆ
"ชีวติ คนก็ไม่ใช่หมาแมวเหมือนกนั จะไดเ้ อาแต่ใจตวั เอง เอาแต่ความ
ตอ้ งการของตวั เองไดท้ กุ อย่าง เมอ่ื เกดิ ปญั หาอยา่ งน้ี ตอ้ งค่อย ๆ คิดค่อย ๆ แกไ้ ข"
คณุ ช่นื ศรนี ่งิ ไปนดิ หน่งึ
"วา่ แตแ่ กแน่ใจหรอื วา่ เดก็ นน้ั เป็นลูกของแก ไมใช่หมอนิพิทเขาเกดิ หงึ เมยี
ทะเลาะเบาะแวง้ อะไรกนั แลว้ กเ็ อาแกป็นเคร่อื งมือประชดเมยี หรอกนะ...เขาวา่ ยงั ไงอยู่
ๆ ถงึ ไดม้ าบอกแก?"
"เขามาด่าผม ไม่ไดม้ าบอก!"
อรชนุ เดนิ กลบั ไปกลบั มาตรงหนา้ มารดา
"ผมกลายเป็นผูช้ ายระยาทาผูห้ ญิงทอ้ งแลว้ ก็เท่ยี วโยนใหค้ นอ่นื รบั ภาระ
เป็นพ่อแทน แต่นนั่ กช็ ่างเถอะ ผมไม่สนใจหรอกครบั ว่าเขาจะด่าผมวา่ ยงั ไง เดยี๋ วน้ี
ผมอยากไดอ้ ยูอ่ ยา่ งเดยี ว...ลูกของผม!"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๗๒

คุณช่นื ศรนี ่งิ ฟงั อยา่ งครุน่ คดิ
ทจ่ี รงิ มนั ไม่ใช่เร่อื งแปลกประหลาดอะไร เร่อื งแบบน้ีมนั เกิดข้นึ ไดบ้ อ่ ย ๆ
เสยี ดว้ ยซา้ ไป
ทอ้ งกบั ผูช้ ายคนหน่ึงแลว้ กจ็ าเป็นตอ้ งแต่งานกบั ผูช้ ายอีกคนหน่ึง เพ่ือหา
พอ่ ใหล้ ูก!..
นยั นต์ าของคณุ ช่นื ศรมี แี ววคลางแคลง อรชนุ นนั้ ถงึ จะเป็นลูก แต่ในสมยั ท่ี
เขาเรม่ิ เป็นหนุ่ม เขาหา่ งเหนิ แม่มาก ใคร ก็ว่า...ลูกชายคุณช่นื ศรเี จา้ ชู้ เพราะ มเี ร่อื ง
เก่ยี วพนั กบั ผูห้ ญงิ มากหนา้ หลายตา
คณุ ช่นื ศรนี นั้ ไม่ใช่แม่ท่เี ขา้ ขา้ งลูก คิดวา่ ลูกจะตอ้ งดีอยู่เสมอประเภท 'ลูก
ขา้ ไม่ผดิ ' อยูต่ ลอดเวลา
นยั นต์ าของคณุ ชน่ื ศรี อรชนุ พอจะอา่ นออก เขารอ้ งวา่
"คุณแม!่ คุณแม่คิดวา่ ผมจะระยาไดถ้ งึ แค่นน้ั เทยี วหรอื ครบั ?"
"แกนจะรูเ้อง โดยไม่ตอ้ งใหห้ มอนพิ ทิ เขาเป็นคนบอก"
"ผมจะรูไ้ ดย้ งั ไง ถา้ แม่ของมนั ไม่บอกผม...ถงึ คุณพ่อกเ็ ถอะ ถา้ คุณแม่ไม่
บอกวา่ คณุ แม่ทอ้ งผม คุณพอ่ กไ็ มม่ หี นทางรูไ้ ดด้ ว้ ยตวั เอง ผูช้ ายกเ็ หมอื นกนั ทกุ คน"
"ถา้ อยา่ งนน้ั แมก่ าระเกดกเ็ ป็นคนแปลกอยูท่ ไ่ี ม่บอกใหแ้ กรูว้ ่ตวั มีอะไร ผดิ
ปกต.ิ ..หรอื วา่ ...เขาจะรูต้ วั เอาเม่อื แต่งงานแลว้ ?"
"ผมเองกไ็ มท่ ราบ"
อรชนุ ตอบหว้ น ๆ อยา่ งคนทก่ี าลงั มอี ารมณ์ไมป่ กตนิ กั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๓

"แต่ถา้ จะพูดถงึ เรอ่ื งแปลกละก.็ ..เขาเป็นคนแปลกกว่าใครเสมอแหละครบั
คุณแม่"

อรชนุ ทาเสยี งประชด มารดาถามวา่
"แลว้ คิดจะทายงั ไงตาออ?"
"ผมกาลงั อยากจะเรยี นถามคณุ แม่อยูเ่ หมอื นกนั วา่ ผมควรจะทายงั ไงดี?"
"แกจะมโี อกาสทาอะไรเก่ยี วกบั เร่อื งน้ีไดต้ ่อเม่อื แม่การะเกดเขาขอรอ้ งแก
เท่านั้นตาออ...ก็อย่างทแ่ี กพูดเม่อื ก้ีน้ีแหละ ลูกคนไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวจะไดเ้ อามา
โยนกนั ไปโยนกนั มาในระหวา่ งผูช้ ายทเ่ี ป็นพ่อ...ไม่วา่ พอ่ เล้ยี งหรอื พอ่ ตวั !"
"ผมอยากไดล้ ูกผม"
เสียงของอรชุนเหมือนในสมยั เม่ือเขายงั เด็กอยูไ่ ม่มีผิด...กบั มารดาไม่
จาเป็นทเ่ี ขาจะตอ้ งปิดบงั ความรูส้ กึ ใด ตลอดจนความตอ้ งการ
อรชนุ จงึ กลา่ วตอ่ ไปวา่
"ผมกบั แคทลยี ายงั ไม่มีลูกดว้ ยกนั แลว้ ก็อาจจะไม่มเี อาเลยดว้ ย ถา้ เป็น
อย่างนน้ั จริงเด็กคนนั้นก็ยง่ิ สาคญั สาหรบั ผมเหลือกนิ ...ไม่แต่สาหรบั ผมคนเดียว
แมแ้ ต่กบั คุณแม่ก็เถอะ เม่ือคุณแม่รูว้ ่ามนั ป็นหลานอย่างน้ีแลว้ คุณแม่ไม่นึกรกั นึก
อยากไดม้ นั มาอยูด่ ว้ ยหรอกหรอื ครบั ?"
"ความรูส้ กึ ของแม่หรอื ของแกไม่ใช่ส่งิ สาคญั ทจ่ี ะเรยี กรอ้ งเอาตวั เลก็ มาได้
ตราบเทา่ ทแ่ี มข่ องเดก็ เขาไม่ไดพ้ ดู อะไรกบั เรา ไมไ่ ดข้ อใหแ้ กเอาเด็กมาเล้ยี ง หรือไม่ได้
อา้ งวา่ แกเป็นพ่อ..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๗๔

คุณชน่ื ศรมี องหนา้ ลูกชายถามวา่
"เขาไม่เคยบอกแกเลยไม่ไปรวึ า่ เดก็ นนั่ เป็นลูกของแกตาออ?"
"ไม่เคย นอกจากไมเ่ คย เขายงั ปฏเิ สธดว้ ยซา้ ไป เขายนื ยนั วา่ ลูกของเขา
เป็นลูกหมอนิพทิ ...หมอนพิ ทิ เป็นพอ่ ไม่ใชผ่ ม!"
"มนั ยงั ไงกนั ?"
คณุ ช่นื ศรบี น่ อยา่ งไม่เขา้ ใจจรงิ ๆ
"แกบอกเม่อื ก้นี ้วี า่ หมอนิพิทบอกแกเองวา่ เด็กนน้ั เป็นลูกแกไม่ใช่ลูกของ
หมอ แตแ่ ม่ของเดก็ กลบั ยนื ยนั วา่ เป็นลูกของหมอนิพทิ ...มนั ยงั ไงกนั ?.."
คณุ ชน่ื ศรบี น่ ชา้ อกี ครงั้ หน่งึ
"งน้ั กแ็ ปลวา่ แมก่ าระเกดเขารกั ผวั เขา เขาตอ้ งการใหล้ ูกเขาเป็นลูกของหมอ
นิพิทมากกว่าลูกนายอรชุนน่ะ...ถา้ ยงั งน้ั กป็ ลอ่ ยใหเ้ ขาไปเถอะ ลูกเอ๋ย...บางทที ่หี มอ
นิพทิ มาพูดกบั แกเขาอาจจะพูดออกมาเพราะอารมณ์หงึ หวงเมยี กไ็ ด้ คงไม่ใช่เพราะ
อยากเอาเดก็ มายกใหแ้ ก หรอื เพราะจดุ ประสงค์อ่นื ๆ ดอก...ตาออลูกรกั ....แม่วา่ แก
อยา่ เพ่งิ ถอื เอาคาพดู ของหมอนพิ ทิ มาเป็นเรอ่ื งจรงิ จงั อะไรไปกอ่ นเลย ค่อย ๆ คิดค่อย
ๆ ดูไปก่อนดกี วา่ ..."

๓๖

ตง้ั แต่ทางานโรงพยาบาลเอกชน ดูเหมอื นหมอนิพิทจะท่มุ เทเวลาใหแ้ ก่
งาน จนกระทงั่ บางครง้ั กนิ อยูห่ ลบั นอนในหอ้ งพกั สาหรบั หมอ โดยไม่กลบั บา้ น

ความสมั พนั ธฉ์ นั สามภี รรยาระหวา่ งหมอนพิ ทิ กบั การะเกดห่างเหนิ กนั จน
ดูคลา้ ยคนแปลกหนา้

กระเกดไม่เคยคิดมาก่อนว่าชวี ติ ครอบครวั ของหลอ่ นจะตอ้ งพบกบั ปญั หา
ดงั น้ี

อาจเป็นเพราะหลอ่ นไมเ่ คยหวงั มากอ่ นวา่ นยั น์ตาของหมอนิพทิ จะกลบั คืน
ดี จนกระทงั่ การเสยี สละของหล่อนหมดความหมาย กลายเป็นการหลอกลวง!

สมเพชแตล่ ูกชาย...
ชวี ติ ทห่ี ลอ่ นลขิ ติ ใหเ้ขาดว้ ยเหตุผลท่หี ลอ่ นคิดแลว้ คิดอกี ว่าเป็นการดที ส่ี ุด
สาหรบั ทกุ คน....ลกายเป็นบาปสาหรบั พ่อหนู ซ่งึ แมว้ ่าขณะน้ีพ่อหนูยงั เดก็ เกินไปท่จี ะ
รูส้ กึ แต่สกั วนั หน่งึ เมอ่ื โตพอทจ่ี ะรูค้ วามเขาอาจจะสะกิดและสะเทอื นใจ เพราะความ
หา่ งเหนิ ของบรุ ษุ ทไ่ี ดช้ อ่ื วา่ พอ่ ...ความหมางเมนิ ไมส่ นใจไยด.ี ..
เพอ่ื เป็นการชดเขย การะเกดจงึ ตอ้ งทมุ่ เทความรกั ความเอาใจใส่ใหเ้ ด็กชาย
จนกระทงั่ ดูเหมอื นจะมากไป เพราะมนั ออกมาในรูปของการตามใจ และพะเนา้ พะนอ
...

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๗๖

"เกด...หมู่น้ีหมอของตวั กาลังมือข้ึน เห็นว่านายทุนเขาจะใหเ้ ป็ น
ผูอ้ านวยการโรงพยาบาลแลว้ ไมใ่ ชร่ ึ?"

"กค็ งจะเป็นเชน่ นน้ั "
การะเกดตอบเร่อื ย ๆ เสยี งค่อนขา้ งเนอื ย ทาใหเ้ยาวดมี องหนา้ เพอ่ื นอย่าง
เอาใจใส่
ไม่แปลกใจอะไรนกั เพราะระยะหลงั ๆ มาน้ี ถงึ การะเกดจะไม่บอกเลา่ ตรง
ๆ หล่อนก็พอจะรูอ้ ยู่ ถึงความไม่กลมเกลียวกนั ภายในครอบครวั หมอนิพิทกับ
การะเกด
หากแต่ไม่รูซ้ ้งึ
เพราะฉะนนั้ จงึ คิดและรูส้ ึกตามประสาผูห้ ญิง ท่มี ีฉันทาคติเขา้ ขา้ งกนั วา่ ...
หมอนพิ ทิ นนั้ พอเป็นปกติ 'ไดด้ 'ี แลว้ กล็ มื ตวั
หลอ่ นถงึ ออกจะเจ็บรอ้ นแทนตามประสาเพ่อื น
"หมอนิพทิ น่ี รูส้ กึ ระยะหลงั ๆ ดูจะสนทิ กบั หมอใจสวา่ งมากนะ"
"เขาเคยเรียนมาดว้ ยกนั แลว้ หมอใจสวา่ งกเ็ ป็นหมอพิเศษท่โี รงพยาบาล
อาศรมเวชชด์ ว้ ย"
'อยา่ มาแกแ้ ทนหน่อยเลย เลกิ เสยี ทเี ถอะไอก้ ารทาเป็นแมพ่ ระน่ะ"
การะเกดย้มิ นิด ๆ อยา่ งขบขนั แกมสมเพช..กเ็ หน็ จะสมเพชตวั เองนนั่ แหละ
"เราน่ะเรอะ...แมพ่ ระ"
หลอ่ นย้มิ อกี คราวน้ีเหมอื นหยนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๗

"อยา่ พูดเลย ทาใหค้ ล่นื ไสต้ วั เอง...เรากเ็ ป็นคนเหน็ แก่ตวั เหมอื นคนอ่นื ๆ
ทวั่ ไปนนั่ แหละ...คนเราเหน็ แก่ตวั ดว้ ยกนั ทง้ั นนั้ ในสว่ นลกึ แต่ในการแสดงออกบางทกี ็
ตอ้ งทาเหมอื นเหน็ แก่คนอ่นื หรอื เหมอื นผูเ้สยี สละ"

"พูดชอบกล..." ยาวดบี น่ "ฟงั ตวั พูดเหมอื นประชดประชนั อะไรลกั อยา่ ง
อยา่ งนนั้ แหละ"

"เปลา่ " การะเกดพูดเร่อื ย ๆ ลา้ งมือจนสะอาดแลว้ หยบิ ผา้ ข้นึ มาเชด็ แลว้
จึงเดนิ ไปหยบิ กระเป๋าถอื

"เราจะไปส่งตวั จะเลยไปรบั คณุ โชคทางนนั้ ดว้ ย วนั น้ีเขาเลยไปบา้ นคุณแม่
เขา โทร.บอกมาวา่ จะรออยูท่ น่ี นั่ "

หลอ่ นหมายถงึ สามหี ลอ่ นซ่งึ เพง่ิ แต่งงานกนั ไดเ้พยี งไมก่ เ่ี ดอื น
เป็นนกั ธุรกจิ เช้อื จนี ผูม้ ฐี านะค่อนขา้ งมงั่ คงั่
การะเกดปรารภวา่
"เดยี๋ วน้ีตวั สบายแลว้ นะ"
"กส็ บายตามอตั ภาพ...แต่ไม่ควรจะสบายย่งิ ไปกว่าตวั ลูกน่ารกั ...หมอ
กาลงั มอื ข้นึ เงนิ เดอื นเป็นหม่นื ..."
หลอ่ นพดู ตอ่ ไปวา่
"แตต่ วั กย็ งั ทาทา่ เหมอื นคน...บอกไม่ถกู ...จะหมดอาลยั ตายอยากก็ไม่เชงิ ...
ดูเหมอื นคนไม่ทกุ ขไ์ ม่รอ้ นไม่ยนิ ดยี นิ รา้ ย...ฮ้อื ! บอกไมถ่ กู จรงิ ๆ"
การะเกดย้มิ เนือย ๆ ตามเคย

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๗๘

"กม็ นั ถงึ ทส่ี ุดแลว้ ทกุ อยา่ งทง้ั ครอบครบั ...ทง้ั ลูก...มนั กค็ งถงึ จุดอ่มิ ตวั แลว้
กระมงั "

"เราวา่ ไม่จรงิ หรอก"
เยาวดไี ขกญุ แจรถใหเ้พอ่ื นก่อนทจ่ี ะเดนิ ออ้ มไปนงั่ ยงั ทค่ี นขบั พอรถเคลอ่ื น
หลอ่ นกพ็ ูดต่อไปอกี
"หนา้ ตาตวั มนั ฟ้อง ถงึ จะยงั ทาเขม้ แขง็ กระฉบั กระเฉงเหมอื นเดมิ แต่บาง
ทตี วั กเ็ หมอื นตกุ๊ ตาไขลาน...น่เี ราไม่ไดว้ ่าเองหรอกนะ มคี นเขาวจิ ารณ์ตวั ... "
"เป็นคาวจิ ารณ์ทเ่ี ราไมช่ อบเลย"
การะเกดบน่ แลว้ กห็ วั เราะ
"เหน็ จะไมแ่ กต้ วั อะไรกบั ตวั หรอก น่ากลวั จะตอ้ งยอมรบั ความจริง..."
"ความจรงิ อะไร?"
เยาวดีหนั มาจอ้ หนเพ่อื นสาวนดิ หน่งึ ทาท่าตง้ั อกตง้ั ใจฟงั คาพดู ของ
การะเกด
ทา่ ทางของเยาวดที าใหก้ าระเกดนึกขนั
คนเราส่วนมาก มกั มสี ญั ขตญาณอยู่ในตวั อย่างหน่ึง โดยเฉพาะผูห้ ญงิ ...
นนั่ คือการชอบรบั รูค้ วามทุกขค์ วามเดือดรอ้ นของผูอ้ ่นื ...บางรายอาจชอบรบั รูเ้ พราะ
อยากเหน็ อกเหน็ ใจ บางรายอาจสะใจ...และบางรายกช็ อบเพยี งเพราะอยากรูเ้ ร่อื งของ
คนอ่นื ตามวสิ ยั ผูห้ ญงิ เทา่ นน้ั
ดูเหมอื นเยาวดจี ะผดิ หวงั นดิ หน่อย เมอ่ื การะเกดตอบวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๗๙

"ความจรงิ หมนู่ ้เี ราเหน่อื ย..กเ็ ทา่ นนั้ เอง ไมม่ อี ะไร!?"
เยาวดหี นั มาทาทา่ เหมอื นคอ้ น
ใจคา้ นว่าไม่เช่อื แต่ก็ไม่เหน็ ประโยชนท์ ่จี ะแคะได้ เพราะเม่อื การะเกดไม่
พูด กห็ มายความวา่ หลอ่ นตอ้ งการไม่พูด!...

กริ ยิ าทา่ ทางของการะเกดดูแจ่มใสและสมบูรณ์ดว้ ยชีวติ ผิดไปจากความ
เอาการเอางาน ซง่ึ ในบางครง้ั กเ็ หมือนตุ๊กตาไขลานไปตามหนา้ ท.่ี ..เม่อื ถงึ บา้ น และใน
ในทนั ทที ล่ี ูกชายโผเขา้ หา

"แม.่ ..แม.่ ..แมม่ าแลว้ "
พ่อหนูหนา้ ตาคมคายน่ารกั รูปร่างสมบูรณ์ซ่งึ อยู่ในออ้ มกอดของการะเกด
ดูทา่ จะตดิ แมอ่ ยูไ่ ม่นอ้ ย
แมเ้ม่อื กอดรดั กนั แลว้ กย็ งั ไม่ยอมผละออกไปจากมารดา และมารดาก็ดูจะ
'โอ'๋ เสยี จนกระทงั่ เยาวดีรูส้ ึกวจ่ ะผิดวสิ ยั ธรรมดาของการะเกด ท่ีหล่อนเคยรูจ้ กั มกั
คนุ้ เป็นอยา่ งดี
เมอ่ื พอ่ หนูอายเุ พยี งไมถ่ งึ ขวบ เยาวดเี คยไปมาหาสู่บอ่ ยครง้ั อายแุ ค่นน้ั ยงั
ไม่ "ออ้ น" มารดาเท่ากบั ขณะน้ีซ่งึ อายุยา่ งเขา้ ส่ขี วบ...
เยาวดมี องดูพอ่ หนูพลางอดปรารภไม่ไดว้ า่
"ดูทา่ ทางตาเดด็ ของตวั จะเหมอื นผูห้ ญงิ ไปเสยี แลว้ ...กอ่ น ๆ น้ขี นาดตวั นิด
เดยี วยงั ไม่ออี๋ อ๋ ยงั ง้.ี .

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๘๐

หลอ่ นปรารภเพราะเดก็ ชายนอ้ ยไม่ยอมผละจากแม่ และทาทา่ 'อ้ีออ๋ '
จรงิ ๆ เมอ่ื พ่เี ล้ยี งจะดงึ เอาตวั ไป

การะเกดยกมอื ลูบผมน่มิ สลวยของลูกชายเบา ๆ โดยไม่กลา่ ววา่ กระไร
เยาวดจี ึงพดู ตอ่ ไปอกี วา่
"ดูท่าทางตวั จะตามใจแกมากไปเสียแลว้ ...คุณพ่อล่ะว่าไง คงตามใจ
เหมอื นกนั ละซ"ี
การะเกดไมต่ อบวา่ กระไรตามเคย แตก่ บั คาถามประโยคหลงั น้ดี ูเหมอื นจะ
ทาใหห้ ลอ่ นใจหายเลก็ นอ้ ย
หมอนิพทิ น่ะหรอื ?... นบั แต่วาระนน้ั เป็นตน้ มา เขาเมนิ เฉยและห่างเหนิ
'ลูก' เหมอื นมไิ ดม้ คี วามหมายอะไรกบั เขาเลย...
หลอ่ นไมโ่ ทษหมอนิพทิ ดอก...
การทาใจให้ 'รกั ' ในคนทต่ี นมไิ ดร้ กั ไมใ่ ชข่ องทาไดง้ า่ ย ๆ
ความรกั ความชงั ไม่ใชส่ ง่ิ ทจ่ี ะบงั คบั ใหร้ ูส้ กึ กนั ได.้..หลอ่ นตระหนกั ดี
เยาวดอี ยูค่ ุยกบั กระกดโดยมพี ่อหนูคลอเคลยี อยู่ไม่ยอมห่างมารดา ไม่ถึง
สบิ หา้ นาทหี ลอ่ นกล็ ากลบั การะเกดจูงลูกไปสง่ ทห่ี นา้ ประตู เยาวดีถามวา่
"เม่อื ไหร่หมอจะกลบั มา?" หลอ่ นถามเร่อื ย ๆ ไปอย่างนนั้ เอง การะเกด
ตอบเรอ่ื ย ๆ เชน่ กนั
"เดยี๋ วกค็ งมา"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๑

แต่หล่อนรูว้ ่า เดยี๋ วน้ีถา้ หมอนิพทิ จะกลบั บา้ นก็มกั เป็นเวลาดกึ ...ทห่ี ล่อน
และลูกนอนหลบั แลว้ หรอื ไม่กไ็ ม่กลบั มาเลย!

เยาวดเี อ้อื มมอื จบั แกม้ พอ่ หนูบบี เบา บอกลาการะเกดอกี ครงั้ ก่อนข้นึ รถ
พอสตารท์ รถ หลอ่ นกเ็ หน็ รถยห่ี อ้ แพงลบิ ลว่ิ ราคากวา่ ลา้ นเล้ยี วโคง้ ตรง
มาทางน้ี
รถยห่ี อ้ น้ี สนี ้ี หลอ่ นเคยเหน็ จนคุน้ ตาเม่อื สามส่ปี ีก่อน เดยี๋ วน้ีเจา้ ของกย็ งั
ขบั อยู่ ยงั ไมเ่ ปลย่ี นแมว้ า่ อะไร ๆ จะเปลย่ี นแปลงไปหลายอย่าง รวมทงั้ วถิ ชี ีวิต ของ
เขาเอง...
ใช่...รถของอรชนุ ตงั้ เจรญิ กจิ !
เยาวดเี หลยี วกลบั มามองการะเกดโดยไม่ซ่อนความแปลกใจในสีหนา้ และ
แววตา
หลอ่ นเหน็ ดวงตาของการะเกดไหวเป็นประกายข้นึ มานิดหน่ึง...ถา้ จะเปรยี บ
กเ็ ห็นจะเปรียบไดก้ บั ผิวทะเลราบเรยี บ ซ่งึ จู่ ๆ กก็ ระทบลมพายุพดั ผ่านมาใหเ้ ป็น
ระลอกโดยไม่มเี คา้ มากอ่ น...ฉนั ใดกฉ็ นั นน้ั ...
เยาวดถี ามเบา ๆ ก่อนบงั คบั รถเคลอ่ื นออกจากท่ี
"คณุ อรชนุ มาบอ่ ยเรอะเกด?"
การะเกดส่ายหนา้ นดิ หน่อย ตอบสน้ั ทส่ี ุดวา่
"เปลา่ ..."

๓๗

หนา้ ตาของอรชนุ เครง่ เครยี ด เมอ่ื เดนิ ลงมาเผชิญหน้าหล่อน ไม่มกี ารย้มิ
แยม้ ทกั ทายทง้ั จากปากของเจา้ ของบา้ นและจากแขกผูม้ าเยอื น

ทวา่ ยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู อะไรกนั กพ็ อดเี ดก็ ชายเดด็ วง่ิ ออกมาขดั จงั หวะ
พ่อหนูอายุสามขวบว่งิ โผเขา้ มากอดมารดาและยงั คงกอดหล่อนไวแ้ น่น
ขณะทน่ี ยั นต์ ามองดูอรชนุ
แววตาและสหี นา้ ของอรชนุ อ่อนโยนลงทนั ที น่งิ อนั้ ตาจบั อยูท่ พ่ี ่อหนู...
สะกดิ ใจนิดหน่อยทไ่ี ดเ้หน็ ทา่ ทางตน่ื กลวั เลก็ นอ้ ยของพ่อหนู...
เม่อื อายเุ พยี งขวบกวา่ ๆ เม่อื พบกบั เขาในครง้ั แรก ๆ เดก็ ชายเด็ดตอนนน้ั
ไม่ใช่เดก็ ทม่ี ที าทางตน่ื และขลาดคน ถงึ จะอายุนิดเดยี ว ลกั ษณะของแกกด็ ูจะเช่อื มนั่
ในตวั เองตามวสิ ยั ของเดก็ สมบูรณ์ในทกุ ๆ อยา่ ง
ดูไม่มลี กั ษณะทท่ างเหมอื นเดก็ ผูห้ ญงิ ตดิ แม่อยา่ งขณะน้ี
สญั ชาตญาณของคนเป็นพ่อนึกวาดภาพการเป็น 'พ่อเล้ยี ง' ของหมอนิพทิ
แวบข้นึ มา...
แต่กพ็ ยายามปดั ท้งิ ไปโดยเรว็ หมอนิพิทเป็น 'ปญั ญาชน' เป็น 'หมอ' การ
ทจ่ี ะทารุณใด ๆ แก่เดก็ เหน็ จะไม่อยูใ่ นวสิ ยั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๓

ทวา่ ...คนทไ่ี ม่ใช่พ่อ ใครเลยจะปลงใจรกั 'หอกขา้ งแคร่' ของตวั ไดอ้ ย่างบริ
สุทธิใจ?

เฆย่ี นตี ทารณุ เดก็ ...คงไมถ่ งึ ขนาดนน้ั ...ทว่าการขูก่ ารดุโดยปราศจากความ
รกั บางทมี นั กเ็ ป็นการทารุณเหมอื นกนั ...

เพยี งแวบเดยี วของอารมณ์ระแวงในความเป็นพ่อเล้ยี งของหมอนพิ ทิ
จุดความห่วงใยในสายโลหติ กระพอื ความโกรธ ความน้อยใจ กลายเป็น
โทสะอนั แรงทมุ่ ลงทผ่ี ูเ้ป็นแม่เดก็ !
เอ้อื มมอื รบั พ่อหนู
พ่อหนูเบ่ยี งตวั ไม่ยอมโผเขา้ มาหาเหมือนเม่อื ตอนท่แี กยงั มอี ายุเพียงขวบ
กวา่ ๆ
เดก็ อายุสามขวบแลว้ ...ตดิ แม่ และหวงตวั เหมอื นเดก็ อายไุ ม่ก่ีเดอื น
น่เี ล้ยี งกนั ยงั ไง?!
"ทาไมคุณถงึ ไม่บอกผม การะเกด? ทาไมถงึ ไม่บอกผมเสียแต่แรกวา่ เกิด
อะไรข้นึ ? คณุ ทาใหเ้ดก็ มนั ตอ้ งรบั กรรมท่มี นั ไม่ไดก้ ่อไม่ไดท้ าข้นึ ไม่ใชความผิดของ
มนั ทาไม?... ทาไมการะเกด?"
การะเกดน่งิ อนั้ ไปนดิ หน่งึ ...เพ่อื รวบรวมความเขม้ แขง็
"ดฉิ นั บอกหลายครง้ั แลว้ วา่ คณุ อรชนุ ไม่ไดม้ สี ่วนเกย่ี วขอ้ งอะไร ทาไม.. "
"ยงั จะปฏเิ สธผมอยูอ่ กี รกึ าระเกด?"
อรชนุ ยอ้ นถามสวนข้นึ กอ่ นทห่ี ล่อนจะพูดจบ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๘๔

เสยี งเครยี ดและดงั เกอื บเป็นตวาด
"...ยงั จะหนา้ ..."
เขากลนื คารุนแรงลงไปในลาคออย่างรวดเรว็
"..ผมไมร่ ูว้ า่ ทาไมคุณถงึ ไมน่ กึ ละอายใจตวั เองเอาเสยี เลย คุณเท่ยี วยดั เยยี
ดลูกใหผ้ ูช้ ายทเ่ี ขาไม่นึกอยากเป็นพ่อของลูกคุณ แต่ท่พี ่อของมนั เองจรงิ ๆ กลบั ไม่
ยอมใหเ้ป็นพ่อ คุณเป็นผูห้ ญงิ ทป่ี ระหลาดทส่ี ุด การะเกด.!...ผมอยากรูว้ า่ คุณตอ้ งการ
อะไรกนั แน่ อยากใหผ้ ูช้ ายคลงั่ อยากใหผ้ ูช้ ายฆ่ากนั ตาย หรอื ตอ้ งการอะไร?"
"คุณอรชนุ !..."
เพราะไม่เขา้ ใจวา่ ...ทาไมเขาถงึ ไดแ้ น่ใจนกั หนา? และเพราะตกใจในโทสะ
และวาจารุนแรงของเขาดว้ ย
"ทาไม? จะยนื ยนั อกี รวี า่ มนั เป็นลูกหมอนิพทิ ไม่ใช่ลูกผม?..... พุทโธ่!I จน
หมอนพิ ทิ ไป จิกกบาลดา่ ผมออกยงั งน้ั แลว้ หมอนิพทิ ด่าผมว่ายงั ไงรูไ้ หใหม? พ่อยอด
ชายของคุณด่าผมว่า ทาผูห้ ญิงทอ้ งแลว้ ไม่ยอมรบั ผิดชอบ เท่ยี วโยนใหค้ นอ่ืน...
กลายเป็นอะไรรูไ้ หม กลายเป็นเหมอื นสตั วไ์ งละ่ เป็นผวั ได้ แตไ่ มย่ อมเป็น พ่อ!"
"เดด็ ...หนูไปอยูก่ บั มาลกี ่อนไป...มาล.ี ..."
ผิวหนา้ ของการะเกดแดงกา่ ดูเหมือนกรามของหล่อนจะขบกนั แน่นเพ่ือ
สะกดอารมณส์ ะกดความรูส้ กึ
หลอ่ นเรยี กพเ่ี ล้ยี งสาวซง่ึ ยนื ลบั ๆ ลอ่ ๆ อยูห่ นา้ หอ้ งรบั แขก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๕

ไม่ตอ้ งสงสยั วา่ หลอ่ นไดย้ นิ ขอ้ ความทง้ั หมด พอท่จี ะปะตดิ ปะต่อเร่อื งราว
ได้ แตห่ ลอ่ นกฉ็ ลาดพอทจ่ี ะทาไม่รูไ้ ม่ช้เี สีย

"เดด็ ..."
อรชนุ เรยี กพอ่ หนูนอ้ ยเอาไว้ ก่อนทพ่ี อ่ หนูจะผละจากแมไ่ ปหาพ่เี ล้ยี ง
"เดด็ ...มาหา...พ่อ!"
พ่อหนูชะงกั แม่พ่เี ล้ยี งก็ชะงกั กระเกดนน้ั สะดุดกึกอยู่ในใจ แลว้ ความ
โกรธกพ็ ลงุ่ ข้นึ มาโดยไมร่ ูต้ วั
มนั เหมือนเป็นการประจานหลอ่ น...ประจานใหห้ ญิงลูกจา้ งรูท้ กุ อยา่ งทไ่ี ม่
ควร
"คุณอรชนุ !...มาลี พาเดด็ ออกไป..."
เสยี งของหลอ่ นเฉียบขาด
"ไมต่ อ้ งออก!...ผมอยากพูดกบั คุณใหเ้ดด็ ขาด...เร่อื งลูก...เร่ืองทงั้ หมด... "
"คุณยงั ไม่มสี ทิ ธ์อิ ะไร แลว้ กด็ ฉิ นั กย็ งั ไมฟ่ งั ดว้ ย...มาลพี าเด็ดออกไปไดย้ นิ
ไหม? "
อรชนุ มองตาม...แววตาดุดนั

ความไม่สนใจของลูกชาย ความขลาดอายไม่เหมือนดงั เม่อื เขามาพบแก
ตอนทเ่ี ร่มิ ตน้ สอนพูด...ตอนนนั้ แกโผเขา้ มาหาเขาทนั ท.ี ..

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๘๖

ความเปล่ยี นแปลงของเด็ก จุดโทสะของเขาใหพ้ ลุ่งข้นึ มาอกี หญิงชายทง้ั
สองยนื จอ้ งมองกนั เขมง็

"คุณใจดามากการะเกด...ใจคาทค่ี ุณทาใหล้ ูกของตวั แท้ ๆ โตข้นึ อยา่ งเด็กมี
ปมดอ้ ย ไมม่ ผี ูช้ ายคนไหนหรอกจะย้มิ รบั เดก็ ท่ตี ดิ ทอ้ งเมยี มา เอามาคู่ว่าเป็นลูกของ
ตวั ... "

อรชนุ พูดต่อไปอกี เสยี งเขม้ เครยี ดยง่ิ ข้นึ
"ตอนนนั้ คุณกร็ ูด้ กี าระเกด รูว้ า่ ผมรกั คุณ เสียดายคุณแค่ไหน ถา้ คุณบอก
ผมสกั หน่อยวา่ คณุ กาลงั มเี ดก็ หวั เดด็ ตนี ขาดผมกไ็ มย่ อมใหล้ ูกผมถกู ยดั เยยี ดใหค้ น
อน่ื เป็นพ่อ...จนกระทงั่ แมเ้ม่อื คุณแต่งงานกบั หมอนิพิทสายเกนิ ไป...ผมไม่เขา้ ใจคุณ
เลยการะเกด ไม่เขา้ ใจจรงิ ๆ ผมไม่เช่อื ว่าคุณจะไม่รูว้ า่ อะไรกาลงั เกิดข้นึ กบั คุณตอน
น้ัน เพราะคุณไม่ใช่เด็กไรเ้ ดียงสาก็ยงั อุดส่าห์เลิกกบั ผมได.้ ...เพราะอะไรล่ะ
การะเกด? ถา้ ไม่ใชป่ เพราะคณุ ตอ้ งการหมอนิพิทยง่ิ กว่าผม?"
ยง่ิ พูดกย็ ง่ิ เพม่ิ ความโกรธความนอ้ ยใจข้นึ มาอีก
"โธ่! เจา้ ตวั เขากป็ ระกาศออกมาโตง้ ๆ วา่ ถา้ รูว้ า่ คุณจะหลอกเขาอย่างน้ีเขา
กค็ งไมย่ อมแต่งงานกบั คุณ...มนั เหมอื นกบั คุณพยายามยดั เยยี ดตวั เองใหห้ มอนิพทิ
ดว้ ย...เพราะอะไร? จะใหผ้ มเขา้ ใจว่ายงั ไง ถา้ ไม่เขา้ ใจวา่ คุณเหน็ หมอนิพิทดีกว่าผม
เรอ่ื งอยา่ งน้ีใครจะรูใ้ จผูห้ ญงิ ..."
เขาพูดตอ่ ไปโดยไมเ่ วน้ จงั หวะใหอ้ ีกฝ่ายหน่งึ ขดั
"อยา่ มาพูดใหต้ วั เองมคี ่าข้นึ เลยวา่ เสยี สละ...! "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๘๗

เสยี งของเขาทงั้ เยาะทงั้ หยนั
"เสียสละไดย้ งั ไง? ในเม่อื หมอนิพทิ ก็ไม่มีความสุข ลูกก็ไม่ใช่วา่ จะไดร้ บั
การเชดิ ชดู ูแลวเิ ศษอะไร อยูก่ บั พ่อมนั แท้ ๆ ยงั จะสบาย ยงั จะสมบูรณ์พูนสุขมากกว่า
...ไมม่ ใี ครไดอ้ ะไรเลย นอกจากเสยี ทง้ั หมอนิพิททงั้ ผม ตอ้ งหวั ปัน่ ตอ้ งเจ็บปวด ตอ้ ง
ตกทน่ี งั่ กลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อกดว้ ยกนั ทงั้ คู่....เพราะความ...ความอะไรของคุณ...ผมก็
บอกไม่ถกู เหมอื นกนั การะเกด!"
โทสะนนั้ หากปลอ่ ยใหพ้ ลุง่ ๆ ออกมาโดยไม่มีการขดั ขวางก็เหมอื นไฟท่คี ุ
ข้นึ ดว้ ยแรงลม ลกุ โพลงเตม็ ทแ่ี ลว้ กม็ อดชาลงไปเอง
ย่งิ เห็นการะเกดน่ิงฟงั ดว้ ยหนา้ เครียด สงบเฉยตามนิสยั ของหลอ่ น ทว่า
แสดงความรูส้ ตึ ่างๆออกมาเจบ็ แคน้ โกรธ หมน่ หมองแลว้ กเ็ จบ็
อารมณร์ อ้ นของอรชนุ กค็ ่อยสงบลง
ถอนหายใจออกมายาวและแรง แลว้ กน็ ่งิ อยู่
ถงึ จะเจ็บปวด...การะเกดกไ็ ม่ไดน้ กึ สงสารตวั เองเลย ไม่นึกครา่ ครวญอยา่ ง
คนทท่ี าความดแี ลว้ กลบั กลายเป็นรา้ ย...
เพราะ...ใครเลา่ บงั คบั ใหท้ าส่งิ ทห่ี ลอ่ นคิดของหล่อนคนเดยี ววา่ เป็น 'ความ
ดแี ละการเสยี สละ' ใครเลา่ ? กต็ วั หลอ่ นเองแท้ ๆ ตดั สนิ ใจใหต้ วั เองทุกอยา่ งแลว้ จะ
มานงั่ ครา่ ครวญกบั ผลท่มี นั เกิดข้นึ ทาไม?...แมม้ นั จะเกดิ ข้นึ ในทางตรงกนั ขา้ มกบั ท่ี
หวงั เอาไวก้ เ็ ถอะ...

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๘๘

หมอนิพิท...ไม่ยกั รูว้ ่าเขาแอบไปพูดอะไรกบั อรชุนมาบา้ ง เขาไม่เคยบอก
หลอ่ น...เป็นเวลานานมาแลว้ ทเ่ี ขากบั หลอ่ นอยูด่ ว้ ยกนั เหมอื นคนแปลกหนา้

ไม่มธี ุระกไ็ มพ่ ดู แมแ้ ตห่ อ้ งนอน หลอ่ นกแ็ ยกไปนอนกบั ลูก...
ผลมนั เกดิ ข้นึ ตรงขา้ มกบั ทห่ี ลอ่ นหวงั เอาไว ้ เม่อื ตดั สนิ ใจลขิ ติ ชวี ติ ใหต้ วั เอง
...ตรงขา้ มเอาเสยี จรงิ ๆ...
อารมณ์และความรูส้ ึกของหล่อนเจ็บปวด...เจ็บปวดอยา่ งยง่ิ ทวีข้นึ ทุกที
ตลอดเวลาทอ่ี รชนุ กระหนา่ คาพดู ออกมาอยา่ งไม่หยดุ ยง้ั
แตเ่ ม่อื มนั ทวขี ้นึ มาจนเตม็ ท่ี แลว้ กเ็ ลยกลายเป็นชา...เจ็บปวดจนชา...จนไม่
รูส้ กึ !
รมิ ฝีปากของหลอ่ นเกอื บจะไม่เผยอ เม่อื ถามอรชนุ ออกมาวา่
"คณุ ตอ้ งการอะไร คณุ อรชนุ ?"

๓๘

อรชนุ ตอบในทนั ทว่ี ่า
"ผมตอ้ งการลูก!"
น่ิงเงยี บกนั ไปทงั้ สองคน การะเกดน่ิงอนั้ ส่วนอรชนุ น่ิงคอย...คอยฟงั ว่า
หลอ่ นจะวา่ อยา่ งไร
"เป็นไปไม่ได.้.."
"ทาไมถงึ จะเป็นไปไม่ได?้ "
"เพราะเรา ต่างคนต่างเดนิ กนั ไปคนละทางแลว้ ลูกเป็นสทิ ธ์ิของดิฉนั แก
ตอ้ งอยูก่ บั ดฉิ นั เสมอแลว้ กต็ ลอดไป"
"อยูใ่ หเ้ป็นเดก็ มปี มดอ้ ยมากข้นึ ทุกที อยู่ใหเ้สยี เดก็ แลว้ ทา้ ยทส่ี ุดกเ็ สยี คน
เพราะปมคอ้ ย...คุณน่ไี ป ๆ มา ๆ กลบั เป็นคนใจดามากนะการะเกด.... "
อรชนุ จอ้ งหนา้ เรยี วสลวยซ่งึ ดูเรียวยาวข้นึ กวา่ เดมิ เพราะหลอ่ นผอมลง
อยากจะชงิ ชงหลอ่ นใหค้ ลา้ ยกบั วาจาทป่ี ระณามหลอ่ นอย่างตรงไปตรงมา
แต่กฝ็ ืนความรูส้ กึ ของตวั เองไปไมไ่ ด้
หมนั่ ไส้ โกรธ ทวา่ กย็ งั อดอาวรณไ์ ม่ได!้
กด็ ูเถดิ ...หลอ่ นยอมโอนอ่อนใหเ้ขาเสยี เม่อื ไหร่ ผูห้ ญงิ อะไรใจถงึ ไดแ้ ขง็ นกั
หนา?

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๙๐

อรชนุ กลา่ วตอ่ ไปดว้ ยเสียงเขม้ เครยี ด
"คณุ คิดวา่ คณุ ทาถกู แลว้ รึการะเกด? ความจรงิ น่ะคุณทาผดิ มาตง้ั แต่ตน้
แลว้ มนั กถ็ กู ละ นายเดด็ เป็นลูกของคุณ แต่ผมกเ็ ป็นพ่อของมนั แลว้ ผมก็ไม่เคยคิด
จะไม่รบั ผดิ ชอบตอ่ ลูกท่ผี มเป็นคนทาใหม้ นั เกดิ ข้นึ มาเอง!... "
เขาเนน้ สะใจทเ่ี หน็ ผวิ แกม้ ซดี ๆ ของหล่อนแดงเร่อื ข้นึ ทนั ที
"เพราะฉะนน้ั คุณไม่มีสิทธ์ิจะเลอื กพ่อใหม้ นั ไม่วา่ คุณจะเลอื กดว้ ยความ
รกั หรือดว้ ยอยากจะเป็นแม่พระ อยากจะเสียสละอุทศิ ชีวติ ใหว้ รี บุรุษอย่างหมอ
นิพทิ !..."
อรชนุ ประชดประขนั ทงั้ วาจานา้ เสยี งสหี นา้ และแววตา
"คณุ อาจคดิ วา่ คุณทาถูก แต่ผมว่าคุณทาผิด การะเกด...ผดิ ตลอดมา ผิด
ทกุ อยา่ ง ผมไมเ่ ขา้ ใจคุณเลย...การะเกด ไม่เขา้ ใจจริง ๆ...ผมไม่เช่อื ว่าคุณไม่รูต้ อนท่ี
คณุ กาลงั จะ...มเี ดก็ ...แต่คุณก็ไม่บอกผม มแี ม่ท่ไี หนเขาทากนั อย่างน้ีบา้ ง ถา้ หากพ่อ
มนั ชวั่ มนั เลว มนั ไม่ยอมรบั ผดิ ชอบกไ็ ปอยา่ ง..."
อรชุนหยุดเวน้ จงั หวะนิดเดียวเพราะย่งิ พูด แรงอารมณ์ย่งิ หนุนข้นึ มาจน
จวนเจียนจะสาลกั
" ..หรอื วา่ ..."
เขาเนน้ เสยี ง
"คุณเห็นว่า หมอนิพิทจะเป็นพ่อของเด็กในทอ้ งไดด้ ีวิเศษกว่านาย
อรชนุ ?..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๑

ตลอดเวลาทอ่ี รชนุ พดู การะเกดยนื น่งิ เงยี บ
สหี นา้ และแววตาเท่านนั้ ท่แี สดงว่า หล่อนมีความรูส้ ึก ผิวหนา้ แดงแลว้ ก็
กลบั เผอื ดขาว นยั นต์ ารูปกวา้ งยาว ดูเหมอื นจะขยายใหญ่ข้นึ ตามความเจ็บปวดของ
อารมณ์
อรชนุ นนั้ เป็นเหมอื นพายุ
เม่อื กระหนา่ แรง พดั วูบวาบโดยไม่มอี ะไรตา้ นผ่านไปแลว้ กส็ งบลงไปเอง
ยง่ิ เหน็ สีหนา้ และแววตาของหล่อน ผูห้ ญงิ ท่เี คยรกั เคยสมั ผสั หลอ่ นดว้ ย
ความรกั อนั อ่อนหวาน เจอื ปนดว้ ยความปรารถนารอ้ นแรง...ยงั ไม่ทนั อม่ิ ...ยงั ไมท่ นั
จะจืดจาง...
อารมณข์ องเขากก็ ลบั ออ่ นไหว
อรชนุ ถอนหายใจยาว...หยุดพดู อยูเ่ พียงแค่นน้ั
เป็นครูห่ น่งึ เขาจงึ ไดก้ ลา่ วเสยี งเรยี บ ๆ ออกมาวา่
"ขอผมพบลูกหน่อยเถอะ คณุ การะเกด"
การะเกดน่งิ อ้งึ เลก็ นอ้ ย
"ค่ะ...แต่...ดฉิ นั ขอรอ้ ง อยา่ เพ่งิ ทาใหแ้ กสงสยั อะไร ๆ"
อรชนุ จอ้ งมองดูหลอ่ น
"คุณน่ี บาปมากนะการะเกด..."
เขาพูดแค่นนั้ เอง การะเกดตอบวา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๙๒

"คุณอรชนุ มีสิทธ์ิจะคิดหรือว่าอะไรดิฉันไดท้ กุ อย่าง เหมือนกบั ท่ดี ฉิ นั ก็มี
สทิ ธ์ิจะทาอะไรทกุ อยา่ งตามทด่ี ฉิ นั เหน็ ว่าเป็นการถูกตอ้ ง เป็นการด"ี

หล่อนเดนิ นาเขาเขา้ ไปในหอ้ งรบั แขก แลว้ กเ็ ลยเดนิ ออกไปยงั ระเบยี งหลงั
ท่นี นั่ เด็กชายเด็ดนงั่ กินขา้ วอยู่บนโต๊ะเลก็ ๆ เพ่ิงเสร็จ พอเหลือบเห็น
มารดากร็ อ้ งเรยี กวา่
"แม่"
กระเกดรบั ร่างลูกชายท่วี ่งิ เขา้ มาหา เหลอื บนยั น์ตาดูอรชุน เหน็ เขามองดู
เดก็ นอ้ ยไม่วางตา ความรกั ความเอน็ ดูฉายลกึ ซ้งึ อยูใ่ นดวงตาคู่สวย คลา้ ยคลงึ กนั กบั
ดวงตาของลูกชาย
การะเกดรบี ปดั ความรูส้ กึ สะเทอื นใจท้งิ เสยี โดยเรว็
ทฐิ ขิ องปถุ ชุ น...ทง้ั ๆ ทเ่ี ร่มิ จะรูส้ กึ วา่ ตวั ทาผดิ แตก่ ย็ งั ไมย่ อมรบั !
หลอ่ นจบั มอื เลก็ ๆ ของเดก็ ชายจูงมาส่งใหอ้ รชุน แต่อรชนุ ไม่ไดจ้ บั มือเดก็
เขาอมุ้ แกข้นึ กอดจูบอยา่ งสนิทใจ
สญั ชาตญาณของความเป็นพ่อลูก ทาใหพ้ ่อหนูซ่งึ ในระยะหลงั ค่อนขา้ งจะ
ขลาดอาย...ไมแ่ สดงความขลาดอายกบั อรชนุ แมจ้ ะด้นิ ผึง ๆ อยูใ่ นวงแขนเพราะจกั ๊ จ้ี
เคราสาก ๆ ขณะถกู จูบ กห็ วั เราะเอกิ๊ อา๊ ก แขนเลก็ ๆ กอดคออรชนุ ไวแ้ น่น
อรชนุ เองกก็ อดร่างกระจอ้ ยร่อยไวแ้ น่นเชน่ กนั
ความรกั ในสายโลหติ ตามสญั ขาตญาณมนุษย์ พลา่ นอยูใ่ นสายเลอื ด

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๓

"ลุง...ลงุ "
เดก็ ชายเคยเรยี กเพอ่ื น ๆ หมอนิพทิ วา่ ลงุ เพราะฉะนน้ั พอเหน็ ผูช้ ายกเ็ รยี ก
กร็ อ้ งเรยี กว่าลุงแทบทกุ คน
"ลงุ ...น่ไี ร?"
เดก็ ชายลว้ งหยบิ เคร่อื งขดี ไฟอนั สวยกะทดั รดั ออกมาจากกระเป๋าเส้อื ของ
อรชนุ
ขดั หูคาวา่ 'ลุง' เสยี น่กี ระไร...อยากใหเ้ รยี กว่า 'พ่อ' เกือบเผลอขดั ออกมา
แลว้ แตก่ ช็ ะงกั เอาไว้
การะเกดไม่ไดอ้ ยูท่ น่ี นั่ แลว้ หล่อนเรียกแม่พ่เี ล้ยี งตามหล่อนเขา้ ไปในครวั
ดว้ ย ท้งิ ใหเ้ขาอยูเ่ พยี งสองคนกบั ลูกชาย
"ไมข้ ดี ไฟ...ลูก...ไมข้ ดี ไฟ"
เขาบอกลูก หลุดคาวา่ 'ลูก' ออกมาอยา่ งเตม็ ต้นื ใจ
"ไมข้ ดี ไฟจุดไฟไดไ้ หม?"
วยั เกอื บสามขวบเป็นวยั ชา่ งชกั อยากรูอ้ ยากเหน็
"ได.้..มาน่พี ่อจะจดุ ใหด้ ู..."
อรชนุ กระซบิ พดู คาวา่ 'พอ่ ' แต่เดก็ นอ้ ยยงั เลก็ เกนิ ไปกวา่ จะสนใจวา่ ใครจะ
เรยี กตวั เองวา่ อยา่ งไร สะบดั ขาอยา่ งดอี กดใี จ และยงั เรยี กเขาวา่ ลุง
"จดุ ...ลุงจดุ ไฟนะ...นะ เดด็ อยากดู"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๙๔

อรชนุ หมนุ เฟืองเคร่อื งขดี ไฟ ดงั แซ็ก พอลุกสวา่ งเดก็ ชายก็หวั เราะชอบใจ
เอ้อื มมอื ไขวค่ วา้ อรชนุ ดบั ไฟและกาไวใ้ หห้ ายรอ้ นแลว้ จึงส่งให้

เดก็ ชายพยายามจดุ บา้ งแต่ไมส่ าเรจ็ ยน่ื ใหอ้ รชนุ อกี
"จุดไฟอกี ลุง"
อรชนุ ตามใจลูก แตบ่ อกวา่
"หนูยงั จดุ เองไม่ได้ มนั รอ้ น เดยี๋ วไหมม้ อื ...เอาไวใ้ หโ้ ตอย่างพอ่ ก่อน"
"โตอยา่ งพอ่ ...โตเป็นหมอก่อนนะ"
เดก็ ชายพยกั พเยดิ แสดงวา่ คงมกี ารพูดกนั บ่อยเร่อื งโตเป็นหมออย่างพ่อก็
คงแม่พ่เี ล้ยี งนนั่ แหละ...
อรชนุ รูส้ กึ สะเทอื นใจนิดหน่อย
แลว้ ก็ออกจะโกรธนิดหน่อยดว้ ย ไม่ไดโ้ กรธพ่อหนู...แน่ละ! สาหรับ
เดก็ ชายเดด็ เขาเรม่ิ รกั แกอยา่ งทูนหวั ทูนเกลา้ ตง้ั แตแ่ น่ใจวา่ เป็นลูกชายของเขาแลว้
ความหวงแหน ความอจิ ฉาทล่ี ูกเรยี กคนอ่นื อยา่ งสนิทสนมวา่ 'พ่อ' บงั เกิด
ข้นึ ในความรูส้ กึ
อรชุนคิดว่า จะตอ้ งใชค้ วามพยายามอย่างสุดความสามารถเสยี แลว้ เพ่ือ
แกป้ ญั หาเร่ืองลูก เพ่ือใหล้ ูกไดเ้ ป็นสิทธ์ิของเขาอย่างสมบูรณ์ ก่อนท่แี กจะเติบโต
จนกระทงั่ สายเกนิ ไป!

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๕

การะเกดโผลอ่ อกมาเหน็ ลูกชาย มอื หน่งึ ถอื เคร่อื งขดี ไฟ มือหน่ึงถอื ปากกา
ราคาแพงกาลงั เอาเคาะกนั เลน่ กก็ ลา่ วว่า

"เดยี๋ วเสยี หมด...คืนให.้.. "
หลอ่ นหยดุ นดิ หน่งึ
"คืน...คณุ ลุงเสยี ลูก"
เดก็ ชายเบย่ี งมอื หนี
"ไม่ ไม่ เดด็ จะเอา เอาไวจ้ ดุ ไฟ"
การะเกดขยบั จะดุ แตอ่ รชนุ ซง่ึ หมนั่ ไสห้ ลอ่ นทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ หล่อนเรียกเขากบั
ลูกวา่ 'คุณลงุ ' บอกเดก็ ชายวา่
"เอาไปเถอะลูก...ลุงให.้... "
เขาลงเสยี งหนกั ๆ คาวา่ 'ลุง' กลา่ วต่อไปวา่
"ยง่ิ กวา่ น้กี ใ็ หไ้ ด้ ไม่วา่ อะไร ใหไ้ ดท้ กุ อยา่ ง ใหไ้ ดท้ งั้ นน้ั อยา่ วา่ แต่ไฟแช็กแค่
น้เี ลย"
ใช่! เขาประชดประชนั หลอ่ น

๓๙

การะเกดยา้ ตอบคาถามหมอนิพทิ เป็นครง้ั ท่สี อง
"คณุ อรชนุ มาทวงลูก!"
ผูท้ ไ่ี ดช้ ่อื วา่ เป็นสามภี รรยากนั ต่างมองมองดูกนั ดว้ ยสายตาซ่งึ ต่างกส็ ะทอ้ น
ความรูส้ กึ หลาย ๆ อยา่ งออกมา
สายตาหมอนพิ ทิ นนั้ มแี ววดูแคลนปนอยูด่ ว้ ย
ดูเถดิ ...หลอ่ นช่างพูดออกมาไดห้ นา้ ตาเฉยวา่ อรชนุ มาทวงลูก
ราวกบั ว่า มนั เป็นของธรรมดาเสียเหลอื เกิน สาหรบั การท่หี ลอ่ นทอ้ งกบั
ผูช้ ายคนหน่งึ แลว้ หลอกลวงผูช้ ายอกี คนหน่งึ ใหแ้ ตง่ งานดว้ ย!
เหน็ เป็นของธรรมดาและอาจจะเหน็ เป็นเร่อื งน่าภูมใิ จในการทล่ี ูกของหลอ่ น
มพี ่อสองคน...
แลว้ ก็...ไป ๆ มา ๆ หล่อนก็คงจะหนีไม่พน้ การเอาลูกเป็นเคร่ืองล่อให้
อรชนุ กลบั มาหาหลอ่ นอีก!
ฉะนน้ั นยั นต์ าของหมอนิพทิ จึงมีแววดูแคลน...นยั น์ตาทเ่ี คยมองไม่เหน็
อะไร!
หากการะเกดจะเจบ็ ปวดเพราะความผดิ หวงั ในตวั หมอนิพทิ มนั กม็ ากเสยี
จนกระทงั่ กลายเป็นความดา้ นชาไปแลว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๗

นยั นต์ าของหลอ่ นแสดงความรูส้ กึ สว่ นหน่งึ ออกมาอยา่ งนน้ั ...
หญงิ ชายทงั้ คู่มองสบตากนั เขมง็ ต่างคนต่างไม่พูด ส่งแต่กระแสความรูส้ ึก
อนั สวนทางกนั จนกระทงั่ เหน็ จะไมม่ วี นั ประสานพานพบกนั ไดอ้ กี
แตห่ มอนพิ ทิ ไมก่ ลา้ เป็นฝ่ายเอ่ยข้นึ มาก่อน
ทวา่ พอเขาทาทา่ จะผละไป การะเกดกเ็ อ่ยข้นึ ดว้ ยเสยี งเขม้ เครียด
"หมอไม่มหี นา้ ทอ่ี ะไรทต่ี กลงกบั คุณอรชุนเร่อื งลูก เม่อื หมอไม่อาจทาใจให้
เป็นพอ่ ของมนั ได้ มนั กเ็ ป็นเร่อื งของดฉิ นั แต่เพยี งคนเดยี ว"
"จะเป็นเรอ่ื งของคุณเพยี งคนเดยี วไดย้ งั ไง ในม่อื คณุ เป็นเมยี ผม"
หมอนิพทิ ยอ้ นถาม
"ก่อนแตง่ งานก็ไม่ไดบ้ อกกนั เสยี ก่อนน่ีวา่ มเี ดก็ ในทอ้ งแถมมาใหอ้ กี หน่ึง
คน! "
ใช.่ ..ความผดิ ของหลอ่ นเอง
ผดิ ...เพราะกลวั จะทนมโนธรรมรบกวนไม่ได้
ผดิ ....เพราะอยากใหผ้ ูช้ ายสองคนสมหวงั ดว้ ยกนั ทง้ั คู่ คนหน่ึงหลอ่ นรกั เขา
อย่างสุดหวั ใจ อีกคนหน่ึงบอกหล่อนว่า ชีวติ ขาดหล่อนไม่ไดเ้ พราะเขาตาบอด เขา
เหมอื นคนทต่ี ายทง้ั เป็นในความมดื สนทิ
แลว้ หลอ่ นกท็ าใหเ้ขาสมหวงั ดว้ ยกนั ทง้ั คู่
และบดั น้.ี ..หลอ่ นกาลงั ถกู ประณามโดยบรุ ษุ ทง้ั คู่น้เี ชน่ กนั

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๙๘

พรอ้ มกบั ลูกนอ้ ยตาดา ๆ...ซ่งึ หลอ่ นตงั้ ใจจะลขิ ติ ชีวติ ของเขาใหไ้ ดร้ บั ความ
อบอนุ่ มอี นาคตอนั งดงามดว้ ยความภาคภมู ใิ จในพ่อผูป้ ระกอบกรรมดใี หแ้ ก่สงั คมจน
ตาบอด

แต่...การณ์กลบั ตาลปตั ร
กลายเป็นหลอ่ นกาลงั สรา้ งบาปใหแ้ ก่ลูกของหล่อนเอง
"ใช่!..."
หลอ่ นเนน้ เสยี งพูดออกมาเหมอื นทใ่ี จกาลงั คดิ
"เพราะถา้ นยั นต์ าหมอไม่บอดตอนนนั้ ดิฉนั ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยวา่ จะ
ยอมแต่งงานกบั หมอ"
หลอ่ นใส่นา้ หนกั คาวา่ 'ยอม'
"ดฉิ ันไม่ไดแ้ ต่งงานเพราะรกั หมอ แต่แต่งเพราะอยากเป็นทาสตอบแทน
เป็นวรี บรุ ุษของหมอ แตง่ เพราะหมอยดึ เหน่ียวดิฉนั เป็นท่พี ่งึ ทงั้ ทางกาย ทางใจเพยี ง
คนเดยี ว เพราะฉะนนั้ จึงคิดวา่ หมอจะมมี โนธรรม มมี นุษยธรรมกบั เด็กเลก็ ๆ เพียง
คนเดยี ว...แลกเกบ็ มาเล้ยี งเขายงั รกั กนั ไดส้ นิทใจ...น่หี มอเป็นหมอ.. "
หล่อนหยุดพูดเพยี งก่งึ นาที ไม่ทนั ใหห้ มอนิพิทโตต้ อบ แลว้ ก็ตดั บทดว้ ย
เสยี งเรยี บเฉียบขาด...ไม่แสดงความรูส้ ึกทง้ั ปวง
"เม่อื เราจะตอ้ งอยู่ดว้ ยกนั อย่างหา่ งเหนิ อย่างไม่สนิทใจแบบน้ีมนั ก็ควร
ส้นิ สุดกนั เสยี ท"ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๙๙

เม่ือหลอ่ นตดั สนิ ใจเด็ดขาดออกมาดงั น้ี หมอนิพทิ กลบั เป็นฝ่ายใจหาย...
ลงั เล....

แทจ้ รงิ ไมใ่ ชว่ า่ เขาจะไม่รกั หลอ่ น
แต่ความรกั ...ในบางครง้ั มนั ก็มที ง้ั ความนอ้ ยใจ ชิงชงั เจือกบั ความแคน้
เพราะคิดอยูต่ ลอดเวลาวา่ หลอ่ นหลอกลวงเขา
อกี อยา่ งหน่งึ ...
ใครเขาจะคิดอยา่ งไร?...เม่อื หมอนิพิทยงั เป็นคนพกิ ารอยู่ ชวี ติ ครอบครวั
อยูด่ ว้ ยกนั ดี พอหายพกิ ารกลบั เลกิ รา้ งภรรยา...
ซง่ึ ...ใครกร็ ูด้ อี กี วา่ เม่อื เขายงั มองไม่เหน็ หล่อนเป็นทง้ั ภรรยาและพยายาม
ปฏบิ ตั หิ นา้ ทค่ี ู่ชวี ติ ของเขาดว้ ยความอดทนเป็นอย่างยง่ิ ?
"คณุ คดิ วา่ มนั เป็นการถกู ตอ้ งแลว้ รึ การะเกด?"
"สง่ิ ทด่ี ฉิ นั ตดั สนิ ใจ ดฉิ นั คิดแลว้ วา่ เป็นการถกู ตอ้ งสาหรบั ดฉิ นั เสมอ"
ความอิจฉาตามสนั ดานปถุ ชุ นท่ยี งั มกี เิ ลสตณั หาบงั เกิดข้นึ ในอารมณ์ของ
หมอนพิ ทิ แวบหน่งึ
อรชนุ มาหาหลอ่ น...อาจมีการตกลงอะไรกนั บางอยา่ งระหวา่ ง 'ถ่านไฟเก่า'
ทม่ี ลี ูกเป็นเช้อื เพลงิ ...
"จะกลบั ไปหาคุณอรชนุ หรอื ยงั ไง แลว้ คณุ แคทลยี าเมยี แตง่ ของเขาละ่ ?"
ความรูส้ กึ ชนดิ หน่งึ เลน่ วูบเขา้ จบั ใจการะเกด..นนั่ คือความชิงชงั ในตวั หมอ
นิพทิ อยา่ งทไ่ี ม่เคยรูส้ กึ มากอ่ น