พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๐๐

ชงิ ชงั ...วาจาทเ่ี หมอื นหว่ งใยในนา้ เสียงทเ่ี จือความรูส้ กึ เยาะหยนั อยูด่ ว้ ย
ดูแคลนเหมือนกบั ว่า...อรชุนคงกลบั มาอา้ แขนรบั หล่อนเพราะลูก แลว้
หลอ่ น ก็ 'ผวา' เขา้ หาในทนั ที
"หมอไม่มีหนา้ ท่ตี อ้ งรบั รู ้ หรอื รบั ผดิ ชอบ หรือเก่ียวขอ้ งกบั การตดั สินใจ
ของดฉิ นั จรงิ อยู่ เป็นจรงิ ถงึ แมว้ า่ เรายงั จะผูกพนั กนั ตามกฎหมาย แต่โดยตามความ
เป็นจรงิ เราส้นิ สุดกนั แลว้ ทกุ อยา่ ง...และทกุ ทาง!"
หลอ่ นหยดุ นดิ หน่งึ
"ดฉิ นั พรอ้ มแลว้ ...ถา้ หมอพรอ้ มเมอ่ื ไหร่ กห็ ยา่ ขาดจากกนั ตามกฎหมายได้
ทนั ท!ี "

"คณุ อรชนุ คนนน้ั มาอกี แลว้ ละ พ่"ี
มาลบี อกสาวใหญ่ผูท้ าหนา้ ทเ่ี ป็นแม่บา้ นโดยปรยิ าย
"ถา้ จะมาหาคณุ เดด็ "
หลอ่ นทาหนา้ เป็นตามประสาหญงิ สาว บน่ วา่
"ไมร่ ูย้ งั ไงกนั ? เหน็ คณุ เกดเถยี งกบั คุณอรชนุ นน้ั ดูยงั กบั วา่ คุณเด็ดแกเป็น
ลูกคุณอรชนุ แลว้ คณุ หมอเองกด็ ูเฉย ๆ กะคุณเด็ดยงั ไงไม่รู ้ เม่อื ไม่ก่วี นั มาน่ีแอบฟงั
...รูส้ กึ วา่ คณุ เกดจะทอ้ งก่อนแตง่ งานกบั คณุ หมอหรอื ยงั ไงน่แี หละ!"
ประโยคทา้ ยของหลอ่ นกระซบิ กระซาบทงั้ ๆ ทไ่ี ม่จาเป็นเลยเพราะขณะนน้ั
ทงั้ บา้ นมหี ลอ่ นกบั แมบ่ า้ นสาวใหญ่อยูก่ นั เพยี งสองคนเทา่ นนั้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๑

หลอ่ นพดู พลางลุกข้นึ สลดั มอื จากฟองสบู่ ว่งิ ผละจากอ่างชกั ผา้ ไปยงั ประตู
รวั้ โปรง่ ซง่ึ ขณะนนั้ รถทอ่ี รชนุ เป็นผูข้ บั วง่ิ มาหยุดขวางประตู และผูข้ บั ลงจากรถแลว้

หล่อนออกนึกชอบคุณอรชุนอยู่ไม่นอ้ ย เพราะหนา้ ตา 'หล่อ' ทา่ ทางก็ดี
หนา้ ตาหลอ่ นจึงย้มิ แยม้ แจ่มใสอยา่ งมไี มตรบี อกก่อนทเ่ี ขาจะทนั ถามวา่

"คุณเกดไม่อยูห่ รอกค่ะ คุณเด็ดกไ็ ม่อยู่ คุณเกดแกส่งไปโรงเรียนอนุบาล
แลว้ "

จรงิ ดงั ทห่ี ลอ่ นคาด อรชนุ ชกั ทนั ทวี า่
"อยูโ่ รงเรยี นไหน?"
"อยูถ่ ดั ไปน่สี กั สองซอยค่ะ ชอ่ื โรงเรยี นสวนนก"
"ขอบใจมากนะ"
เขาไม่ถามอะไรต่อไปอีก ขบั รถเลยออกไปทนั ที

โรงเรียนสวนนก...ถึงจะไม่เคยรูจ้ กั ไม่เคยไดย้ ินช่ือแต่ก็หาไม่ยากนัก
ประเดยี๋ วเดยี วกไ็ ปถงึ โรงเรยี น แตพ่ อไปถงึ โรงเรียนแลว้ กก็ ลบั คิดได้ หยุดอยูแ่ ค่หนา้
ประตูซง่ึ มยี ามเฝ้า

เขาจะไปหาลูกชายของเขา แต่จะบอกกบั ครูอย่างไร? จะบอกวา่ มธี ุระกบั
เดก็ ชายตวั เลก็ ๆ อายุเพง่ิ จะสามขวบกด็ ูกระไรอยู่

ครนั้ จะบอกวา่ เป็นญาติ เหตไุ ฉนไม่ไปมาหาสู่กนั ท่บี า้ น ดีไม่ดีจะถกู มองใน
แงอ่ กศุ ล ถกู กลา่ วหาวา่ พยายามหาเลห่ เ์ หล่ยี มเพอ่ื ลกั พาเดก็ ไปเสยี !

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๐๒

ออกนกึ เคอื งการะเกดข้นึ มาครามครนั
ท่สี ่งลูกมาอยูโ่ รงเรียนอนุบาล คงไม่ใช่อะไรดอก คงไม่อยากใหเ้ ขาไปหา
เดก็ ทบ่ี า้ นบอ่ ย ๆ นนั่ เอง อาจเกรงวา่ เขาจะแสดงความเป็นพ่อออกมา จนกระทงั่ เดก็ รู ้
สงสยั และเขว
อรชุนนงั่ ตรึกตรองอยู่ในรถครู่หน่ึง จนกระทงั่ ไดย้ นิ เสียงกระด่งิ เลิกพกั
กลางวนั ดงั กงั วานใสแจว๋ ไพเราะสมกบั เป็นโรงเรยี นเดก็ เลก็ ๆ
เขาจึงตดั สนิ ใจเดนิ ผา่ นยามประตเู ขา้ ไป
ผูห้ ญงิ ทางเป็นครูใหญห่ รอื ผูจ้ ดั การนงั่ อยูใ่ นหอ้ งโปรง่ ๆ หนา้ เรือนหลงั แรก
หลอ่ นตอ้ นรบั เขาอยา่ งแปลกใจเลก็ นอ้ ย
"ผมอยากขอพบเดก็ คนหน่ึง เดก็ ชายกรี ตคิ รบั "
สายตาของหลอ่ นแสดงความระแวงแคลงใจเลก็ นอ้ ย
"ขอโทษเถอะค่ะ คุณป็น....คุณพ่อของแกหรือคะ?"
เขาเกอื บเผลอรบั วา่ ใช่ไปแลว้
"ลุงครบั ผมเป็นลงุ ผ่านมาก็แวะมาหาแกหน่อย เพ่งิ รูว้ า่ แกเขา้ โรงเรยี น...
เออ้ ...อยากรูว้ แ่ กเอนจอยกบั โรงเรยี นแค่ไหน เทา่ นน้ั แหละครบั "
"กด็ นี ่คี ะ...มาวนั แรกรอ้ งไหต้ ามคุณแมน่ ิดเดยี วเทา่ นน้ั "
รอ้ งไห.้ ..เขาไม่อยากไดย้ นิ ว่า ลูกชายของเขารอ้ งไหอ้ ย่างเดก็ ข้แี ยเลย...
อยากเหน็ แกป็นเดก็ กลา้ ฉลาด เขา้ สงั คมเก่ง เหมอื นทเ่ี หน็ ในครงั้ แรก
ครูใหญ่หรอื ผูจ้ ดั การพนิ จิ พจิ ารณาเขาอกี ครงั้ จึงไดล้ ุกข้นึ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๓

หลอ่ นตดั สนิ ใจเอาจากกริ ยิ ทา่ ทาง บคุ ลกิ ของเขาในแงด่ ี
"กรุณารอสกั ประเดยี๋ ว...แต่นานนกั ไม่ไดน้ ะคะ แกยงั ไม่ไดร้ บั ประทานขา้ ว"
ประเดยี๋ วเดยี ว หลอ่ นกจ็ ูงมอื เดก็ ชายเด็ดออกมา อรชนุ ภาวนาใหล้ ูกจาเขา
ได.้..เพง่ิ จะนึกกลวั ข้นึ มาเดยี๋ วน้ีเอง...กลวั ความจาของเด็กสองสามขวบซ่งึ ยงั เอาอะไร
แน่ไมไ่ ด!้
"ลุง!...ลงุ ..."
เดก็ ชายหวั เราะพลางวง่ิ เขา้ มาหาเขา อรชนุ นงั ลงรบั รา่ งเลก็ ๆ มากอดเอาไว้
โลง่ อกจนกระทงั่ เผลอถอนหายใจออกมาเบา ๆ ...

๔๐

"เอะ๊ ! หลานคณุ อรชุนอยู่โรงเรยี นอนุบาลในชอยพมิ ลหรอื ยงั ไง เหน็
ไปแถวน้ันสองสามครง้ั แลว้ "

คนฟงั คอื แคทลยี เม่อื ฟงั ครงั้ แรกกไ็ ม่ไดส้ นใจอะไรนกั พออกี ครู่หน่งึ ต่อมา
จงึ ไดส้ ะกดิ ใจเลก็ นอ้ ย

"โรงเรียนอนุบาลไม่เหน็ มีใครอยู่ นอ้ งสาวคุณออ...คุณปาแกก็ยงั ไม่มี
ลูกหลาน ๆ กก๊ คณุ อาหรอื คณุ อาอน่ื ๆ เขากค็ งไม่เรยี นแถวนน้ั ..หรอื ...เอ๊ะ!...

"อะไร?"
เพอ่ื นในวงสงั คมของหลอ่ นถาม แคทลยี าอ้งึ ไปนิดหน่อย
"เปลา่ ..."
ธุระอะไรหล่อนจะใหเ้ พ่อื น ซ่งึ ถงึ แมจ้ ะไดช้ ่อื วา่ เพ่อื นกเ็ ป็นแค่เพ่อื นในวง
สงั คม ซง่ึ ดูเหมอื นจะหาความจรงิ ใจต่อกนั ไดย้ ากอยูส่ กั หน่อย
หล่อนกลวั นัก...เพ่ือนชนิดต่อหนา้ เห็นอกเห็นใจในความทุกขค์ วาม
เดือดรอ้ น ครั้นพอลบั หลงั ก็เก็บเอาไปวิพากษ์วิจารณ์กับคนอ่ืน ถึงแมจ้ ะ
วพิ ากษว์ จิ ารณใ์ นแงเ่ หน็ ใจ มนั กเ็ หมอื นประจานหลอ่ นอยูด่ นี นั่ แหละ
แคทลยี าพูดต่อไปเร่อื ย ๆ วา่
"คุณอออาจแวะไปหาเพ่อื นแถวนน้ั กไ็ ด"้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๕

ใช่ หลอ่ นสะกดิ ใจอะไรบางอยา่ ง ซง่ึ มนั ค่อนขา้ งจะมเี หตผุ ลอยูไ่ ม่นอ้ ย
เรอ่ื งลูกชายของการะเกดกบั หมอนิพทิ
หล่อนไม่แนใจนักดอกว่าเป็นลูกของอรชุน เพราะถมเถไปท่เี ด็กเกิดมา
หนา้ ตาเหมอื นกบั คนทไ่ี มใ่ ชพ่ อ่ ถา้ จิตใจของแม่ฝงั ลกึ ซ้งึ อยูก่ บั ผูช้ ายคนนน้ั
หลอ่ นค่อนขา้ งจะเชอ่ื ทฤษฎนี ้อี ยูม่ าก
ท่หี ล่อนเกรง หล่อนเกรงความสมั พนั ธ์ครง้ั เก่าก่อนระหว่างอรชุนกับ
การะเกดต่างหาก จรงิ อยู่...แมก้ าระเกดจะมีหมอนิพทิ อยู่ทง้ั คน แต่นนั่ กไ็ ม่ใช่เคร่อื ง
ประกนั วา่ ทง้ั คู่จะเกดิ มคี วามสมั พนั ธก์ นั ข้นึ ไหมไม่ได้
ถมเถไปในสงั คมยุคน้ี
รกั สามเสา้ สมั พนั ธส์ วาทสามเหลย่ี ม ทงั้ ๆ ทค่ี ู่ผวั ตวั เมยี ยงั อยู่ดว้ ยกนั ซ่งึ
มกั ลงเอยดว้ ยการหยา่ รา้ ง
แคทลยี า...ไม่ใช่ภรรยาชนดิ ผลผี ลามหวงหงึ ดว้ ยอารมณร์ นุ แรง
เม่อื ครง้ั 'ควง' กนั อยู่ หลอ่ นก็ไม่เคยแสดงความเป็นเจา้ ขา้ วเจา้ ของของ
อรชนุ เพราะหลอ่ นรูว้ า่ นนั่ ไมใ่ ชค่ วามฉลาดสาหรบั ผูห้ ญงิ ทจ่ี ะ 'จบั ' ผูช้ ายแบบอรชนุ
ม่อื แตง่ งานกบั อรชนุ แลว้ แมจ้ ะไดช้ อ่ื วา่ เป็นสะใภเ้อกของสกลุ แต่หลอ่ นกร็ ู ้
วา่ หลอ่ นไม่มสี ่งิ ใดพอทจ่ี ะเหนอื อรชนุ ได้
เพราะฉะนนั้ แคทลยี าจงึ ไม่ผลผี ลามแสดงความหงึ หวง
หลอ่ นค่อย ๆ หาทางใหร้ ูเ้รอ่ื งอรชนุ กบั การะเกดใหแ้ น่นอน

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๐๖

หล่อนเคยแวะเย่ยี มการะเกดครง้ั หน่ึงนานมาแลว้ เม่ือหมอนิพิทยงั อยู่
โรงพยาบาล ครงั้ นนั้ หลอ่ นยงั ค่อนขา้ งจะแน่ใจวา่ ไมม่ อี ะไร...

แต่คราวน้ี..บางทจี ะไมแ่ น่นกั !
หลอ่ นขบั รถจากวั รส์ ปอรต์ ซ่งึ เป็นพาหนะส่วนตวั ของหล่อนมาหยุดหนา้
บา้ นหมอนพิ ทิ และการะเกดในตอนจวน ๆ จะหา้ โมง
ทง้ั หมอนิพทิ และการะเกดยงั ไม่กลบั ทวา่ เดก็ ชายเดด็ นน้ั พ่เี ล้ยี งเดินไปรบั
กลบั มาแลว้
เดก็ ชายวง่ิ อยูก่ ลางสนาม แลว้ กพ็ ลอยวง่ิ ตามพ่เี ล้ยี งมาเปิดประตูรว้ั บา้ นให้
หลอ่ น
แคทลยี าไม่ไดเ้หน็ เดก็ ชายมานาน หล่อนยอมรบั ว่าหนา้ ตาของเดก็ ชายเดด็
เม่อื มองเหน็ ครง้ั แรกนน้ั สะดดุ ตาสะดดุ ใจหลอ่ น จนตอ้ งน่งิ จอ้ งมองดูอยูน่ าน
แมจ้ ะมเี คา้ ประพมิ พป์ ระพายการะเกด ทว่านยั น์ตาของผูท้ ่ใี กลช้ ดิ กบั อรชนุ
..หากไม่พยายามหลอกตวั เอง...ย่อมปฏิเสธไม่ไดเ้ ลยว่าส่วนมากในเคา้ หนา้ ของ
เดก็ ชายละมา้ ยแมน้ อรชนุ หลายอยา่ ง
โดยเฉพาะค้ิวดาตา่ เกอื บชดิ กระบอกตา ตามแบบบรรพบุรุษขา้ งมารดา ของ
อรชนุ และนยั นต์ าดาโตกบั จมูกปลายแหลมแขง็ แรง
ถา้ เพียงแต่แม่มีใจผูกพนั แลว้ ลูกเกิดมาเหมอื นราวกบั โขก พิมพ์อวยั วะ
บางสว่ นดว้ ยแม่พมิ พเ์ ดยี วกนั ดูกช็ ่างประหลาดเสยี เหลอื เกนิ !

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๗

สญั ชาตญาณของผูห้ ญิงทาใหห้ วั ใจและอารมณ์ของแคทลยี ารอ้ นวูบวาบ
กเิ ลสทเ่ี กดิ ข้นึ อยา่ งกะทนั หนั

อจิ ฉา...ใช่!
อจิ ฉา...ถา้ เกดิ เดก็ คนน้เี ป็นลูกชายของอรชนุ จรงิ ๆ จะถอื กาเนิดก่อนการะ
เกดแต่งงานกบั หมอนิพทิ หรือหลงั หลอ่ นไม่สนใจ
ทแ่ี น่กค็ ือทงั้ คู่ตอ้ งมคี วามสมั พนั ธก์ นั ลา้ ลกึ จรงิ ๆ
เม่ืออรชุนกลบั มาหาหล่อน จนกระทงั่ แต่งงานกนั หล่อนไม่เคยสนใจ
เร่อื งราวเกา่ ๆ ของเขากบั การะเกด เพราะเพยี งแต่เขากลบั มาหาหล่อน หลอ่ นก็ถอื ว่า
หลอ่ นไดช้ ยั ชนะแลว้
ระยะหลงั ๆ แมอ้ รชนุ จะเฉือยชากบั หล่อนไปบา้ ง การะเกดกย็ งั ห่างไกล
จากอารมณ์หวงหงึ เพราะมองไมเ่ หน็ ทางทเ่ี ขาจะกลบั ไปหากนั ได้
แตเ่ ดยี๋ วน้ีหลอ่ นเรม่ิ ไม่แน่ใจ...
เดก็ ชายเอยี งคอมองดูหลอ่ น แลว้ กย็ ้มิ อาย ๆ กบั หลอ่ น
ผดิ กบั อรชนุ นิดเดยี วตรงทอ่ี าการย้มิ แต่ลกั ษณะปากไม่มผี ดิ เลย...
ยง่ิ มองกย็ ง่ิ เหมอื น!
"คณุ พ่อคุณแมไ่ ม่อยูห่ รอื คะ?"
"ไมอ่ ยูค่ รบั พ่อยงั ไมม่ า แม่ยงั ไมม่ า มาแตเ่ ดด็ "
หนูนอ้ ยตอบอย่างเดก็ ช่างพูด ชวนใหผ้ ูใ้ หญ่ย้มิ ทวา่ แคทลียาย้มิ ไม่ใคร่
ออก ในใจหลอ่ นเตม็ ไปดว้ ยการครนุ่ คิดและปญั หาต่าง ๆ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๐๘

ดว้ ยใจจรงิ หลอ่ นไมเ่ กลยี ดชงั ความน่ารกั ของพ่อหนูเลย แมจ้ ะอจิ ฉาดว้ ย
วสิ ยั หญงิ ...

หลอ่ นถามแม่พเ่ี ล้ยี งเกย่ี วกบั เดก็ ชาย แคทลยี าฉลาดพูดเพยี งไมน่ านนกั
ออกกล็ งรอยกบั เด็กสาวพ่เี ล้ยี งของเดก็ ชาย ซ่งึ ศรทั ธาในความสวยงามเกไ๋ กข๋ องหลอ่ น
อยูแ่ ลว้

คณุ หมอกลบั บา้ นดึก...บางทกี ไ็ มก่ ลบั เลย...
ผูช้ ายทช่ี ่อื อรชนุ เคยมาทบ่ี า้ นน้ีบอ่ ยเหมอื นกนั คุณอรชนุ ดูทา่ ทางรกั เดก็
น่าสงสารคุณการะเกด...เม่อื กอ่ นน้ตี อนทค่ี ุณหมอตายงั บอด อะไร ๆ กค็ ุณ
การะเกดทงั้ นน้ั
เดยี๋ วน้ีดูเหมอื นคุณหมอจะมแี ฟนใหม.่ ..แตก่ ไ็ ม่แน่นะคะ....
ฯลฯ ฯลฯ
ยงั อกี หลายตอ่ หลายเรอ่ื งท่แี ม่สาวนอ้ ยช่างพูด คุยใหห้ ลอ่ นฟงั สลบั กบั การ
ดูแลคุณเดด็ ไปพลาง
จนกระทงั่ การะเกดกลบั มาถงึ บา้ น

การะเกดมสี หี นา้ ประหลาดใจเมอ่ื เหน็ แคทลยี า เหน็ ไดช้ ดั ว่าหลอ่ นพยายาม
เกบ็ ความแปลกใจนนั้ เอาไว้

"ดฉิ นั แวะมาเยย่ี มเลยไดเ้จอลูกชายคุณ...น่ารกั น่คี ะ"
"มธี ุระอะไรหรอื เปลา่ คะ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๐๙

การะเกดถามเรยี บ ๆ แคทลยี าพศิ ดูหญิงสาวซ่งึ ครง้ั หน่ึงอาจเรียกไดว้ ่า
'คู่แขง่ ' ของหลอ่ น ซ่งึ ครงั้ น้กี .็ ..ยงั ไม่แน่นกั !

ดูหนา้ ตาซดี ๆ จืด ๆ ผิดวสิ ยั คนมีความสุข หล่อนเร่มิ ลงั เลต่อความคิด
ทว่ี า่ อรชนุ ยงั มเี ยอ่ื ใยลกึ ซ้งึ กบั การะเกด...

บางท.ี ..หากเดก็ ชายเป็นลูกของอรชนุ จรงิ ...ความผูกพนั ของอรชนุ เหน็ จะอยู่
ทล่ี ูกมากกวา่ แม่!

ความคดิ อยา่ งหน่งึ ผ่านแวบเขา้ มาในสมองของแคทลยี า
หลอ่ นอาจเป็นแม่เล้ยี งของเดก็ ชายน่ารกั ไดด้ ว้ ยความเต็มใจและใจจรงิ ของ
หลอ่ น...ถา้ การะเกดผูเ้ ป็นแมย่ นิ ยอม
ทวา่ ...หล่อนอาจจะคิดเลยเถดิ ไปหน่อย เพราะทกุ อยา่ งยงั อยู่ในขนั้ สงสยั
ของหลอ่ นเทา่ นนั้ เอง...
"หมอนิพทิ ยงั ไม่กลบั หรอื คะ?"
"ยงั ค่ะ คุณแคทลยี ามธี ุระอะไรกบั หมอหรอื คะ?"
"กไ็ ม่เชงิ ผา่ นมากเ็ ลยแวะมาเยย่ี ม ในฐานะท.่ี .."
หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ พูดทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ วา่
"ดฉิ นั ใชน้ ามสกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ คนหน่งึ เท่านน้ั เอง...ไดย้ นิ ว่าหมอจะไปทางาน
ทอ่ี เมรกิ า อกี นานไหมคะ?"
"กค็ งอกี ไม่กเ่ี ดอื น"
"คุณการะเกดคงตอ้ งไปดว้ ยกบั หมอ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๑๐

การะเกดไม่ตอบว่ากระไร กม้ ลงมองดูลูกชายผูจ้ บั จูงมอื หล่อนอยู่ และ
กระตุกเบา ๆ ตามประสาเด็ก...ใครจะคุยกนั อยู่ไม่สนใจ เพราะมีเร่อื งท่ตี วั เพ่ิงคิด
ข้นึ มาไดจ้ ะบอกกบั มารดา

"แม่...แม.่ ..คณุ ลุงกไ็ ปหาเดด็ ทโ่ี รงเรยี นวนั น้อี ีกละ"
พ่อหนูช้ไี ปท่ลี ูกฟุตบอลหนงั อย่างดี เหมอื นท่เี ล่นกนั ในทมี จรงิ ๆ ทว่าลูก
เลก็ ๆ
"คณุ ลงุ เขาใหเ้ดด็ ดว้ ย คุณลงุ อรชนุ น่ะ...คุณลุงหนา้ เหมอื นเดด็ คุณครูเขา
บอก"
เดก็ ชายวง่ิ ปราดไปกลางสนามเพอ่ื เตะฟุตบอลอวดมารดา
ไมร่ ูเ้ลยวา่ วาจาบอกเลา่ โดยไมเ่ ดยี งสาของแกทาใหท้ ง้ั แม่ของแกและแขกผู ้
อา้ งวา่ แวะมาเยย่ี ม ต่างกม็ สี หี นา้ เจ่อื นจางไปดว้ ยกนั ทง้ั คู่...

๔๑

แคทลยี ไมอ่ ยากหงึ ผูห้ ญิงหนา้ เซยี ว ๆ คนน้ีเลย ถา้ ในระยะหลงั ๆ อรชุน
จะไมเ่ ฉยเมยกบั หลอ่ นจนเกนิ ไป ซ่งึ มนั อาจจะมาจากสาเหตุอ่นื ไม่ใช่เพราะผูห้ ญิง
คนน้ี

ถงึ เดยี๋ วน้ี หลอ่ นกย็ งั ไมอ่ ยากหงึ
เพราะหากจะเทยี บกนั แลว้ ผูห้ ญิงคนน้ีกับหล่อน หล่อนว่าหล่อนดูจะ
เหนอื กวา่ หลายเทา่ นกั
แน่ละ! หล่อนคิดของหล่อนเองตามวสิ ยั ของผูห้ ญิงท่รี ูต้ วั ว่าสวย งาม
คลอ่ ง แลว้ กม็ เี สน่ห์ ตามลมปากสรรเสรญิ ของใครตอ่ ใคร
แต่เด็กผูช้ าย หนา้ ตาน่ารกั มเี คา้ อรชนุ มีบุคลกิ บางอย่างอนั ถอดมาจาก
อรชนุ น่สี ทิ าใหห้ ลอ่ นตอ้ งคิดหนกั
ผูช้ ายบางคนนน้ั เมยี หรอื ผูห้ ญงิ ใกลช้ ดิ ตดิ ตวั กย็ งั ไมส่ าคญั เทา่ ลูกของเขา
ยง่ิ ผูช้ ายทอ่ี ยากมลี ูกเอาไวส้ ืบสกลุ ใหค้ ณุ ยา่ ช่นื ชมอยา่ งเหลอื เกนิ เชน่ อรชนุ
แคทลยี าอดแคน้ ใจไม่ได.้..ตอนทห่ี ลอ่ นอยากไดล้ ูกโดยถกู ตอ้ งตามทานอง
คลองธรรม โดยตงั้ ใจจะอมุ้ ชทู ะนุถนอม ดูเถอะ..มนั กไ็ มม่ าเกดิ เสยี ดว้ ย!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๑๒

หลอ่ นไมไ่ ดพ้ ูดอะไรกบั การะเกดมากนกั เพราะอกี ฝ่ายดูจะไม่ใคร่ยอมพูด
อะไรดว้ ย แมว้ า่ จะมที ที า่ สภุ าพและดูมีไมตรจี ิตกบั หลอ่ นเป็นอนั ดี ซ่งึ มนั ทาใหห้ ลอ่ น
วางลกั ษณะ 'ผูด้ 'ี ตอบแทนไปตามทค่ี วรจะเป็น

หลอ่ นชมวา่
"ลูกชายของคณุ การะเกดน่ารกั "
อกี ฝ่ายหน่งึ ย้มิ เร่อื ย ๆ โดยไมต่ อบ ทอดตาดูลูกชายผูก้ าลงั วง่ิ เล่นอยูก่ ลาง
สนาม
"พ่อ...หมอนิพทิ น่ะค่ะคงสดุ สวาทขาดใจแยน่ ะคะ ลูกออกน่ารกั ยงั ง้ี"
คาตอบคอื ย้มิ อกี แคทลยี าพยายามจบั ความผดิ ปกตทิ างสหี นา้ และและแวว
ตา...ทวา่ ไม่ปรากฎ
"เหน็ เดก็ พ่เี ล้ยี งแกบอก หมอนิพทิ จะเดนิ ทางไปคนเดยี ว คณุ กบั ตาหนูยงั
ไม่ไป หมอไม่คิดถงึ แยห่ รอื คะ?...ทาไมถงึ ไมเ่ ดนิ ทางพรอ้ มกนั เสยี เลยล่ะคะ? หรอื ว่า
คุณการะเกดยงั ขดั ขอ้ งเร่อื งทางโรงพยาบาล"
คราวน้ีคาตอบไม่ใช่ย้มิ หยดุ ย้มิ แตต่ อบอยา่ งสนั้ ทส่ี ดุ วา่
"ค่ะ ดฉิ นั ยงั ไปไมไ่ ด"้
แคทลยี าเร่มิ ราคาญและขวางการพดู จาแบบ 'กลวั ดอกพิกลุ จะร่วง' ของ
อกี ฝายหน่งึ
หลอ่ นจงึ เหน็บเอาดว้ ยเสยี งทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ แกมหวั เราะ
"นาน ๆ พบคณุ การะเกดทหี น่งึ รูส้ กึ วา่ ยง่ิ พบคุณการะเกดกย็ ง่ิ พูดไม่เป็น..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๓

หลอ่ นหวั เราะเป็นเชงิ สพั ยอก
"เม่อื ก่อนน้ไี ม่เหน็ เป็นยงั ง้เี ลยน่นี า พูดเกง่ ดเุ ก่งออกจะตายไป"
"งน้ั หรอื คะ"
เสยี งของการะเกดเนือย ๆ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"คุณแคทลยี าชา่ งสงั เกต"
นยั นต์ าของหลอ่ นทอดจบั อยูท่ เ่ี ด็กชายอกี แคทลยี ามองตามไปชมอกี ว่า
"น่ารกั "
แลว้ หล่อนก็พูดต่อไป ย้มิ แยม้ สุม้ เสียงไพเราะเป็นกนั เอง แคทลียาเป็น
คนมเี สยี งไพเราะประกอบดว้ ยเสยี งสูงเสียงกลางเสียงตา่ เวลาท่หี ลอ่ นพูด บางครงั้ ถงึ
จะประชดประชนั เหน็บแนมใคร กฟ็ งั ดูไม่น่าเกลยี ด
"คณุ อรชนุ มาเหน็ เขา้ แลว้ คงอดรกั ไมไ่ ด"้
หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ
"ทง้ั คุณออ ทงั้ ดิฉันอยากมลี ูกสกั คน ถา้ มจี ริง ๆ กอ็ ยากจะใหน้ ่ารกั อยา่ ง
ตาหนูลูกของคุณกบั หมอ...ต๊าย...ยง่ิ ดูก็ยง่ิ อยากไดล้ ูกน่ารกั อย่างน้ี...ต๊าย...น้ีถา้ เป็น
ตกุ๊ ตาซ้อื ขายกนั ไดง้ า่ ย ๆ ละก.็ ..ฉนั เป็นตอ้ งซ้อื แน่ ๆ กห่ี มน่ื ก่แี สนกเ็ อา"
ย้มิ ขรมึ ๆ ปรากฏข้นึ ทร่ี มิ ฝีปากของการะเกด พูดเบา ๆ เหมอื นราพงึ
"แต่เผอญิ ไม่ใช่ตกุ๊ ตา..."
นยั นต์ าของหญงิ ทง้ั คู่สบกนั คร่งึ อดึ ใจ ย้มิ ของแคทลียาเหมือนจะบอก ฝ่าย
หน่งึ รูว้ า่ หลอ่ นพอจะรูอ้ ะไร ๆ ดอี ยู่!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๑๔

แคทลยี พูดทเี ลน่ ทจี รงิ แกมหวั เราะอกี ว่า
"ไม่งนั้ คุณออเธอคงมาขอซ้อื ไปนานแลว้ !"
หลอ่ นเปลย่ี นเสยี งพูดในทนั ที พรอ้ มกบั ขยบั เดินอยา่ งประเปรียวไปยงั เดก็
นอ้ ย กม้ ลงประคองหนา้ พอ่ หนูจูบเบา ๆ ทแ่ี กม้ อยา่ งรวดเรว็
"ฮ้อื ...ขอจูบทเี ถอะ...ขอไปเป็นลูกอาลกั สองสามวนั ไดไ้ หมคะ?"
พ่อหนูยงั ไม่ทนั ตอบ หลอ่ นกเ็ ดนิ ผละกลบั มา
"เหน็ จะตอ้ งกลบั ละค่ะคุณการะเกด...ไปก่อนนะคะ แลว้ ว่าง ๆ จะแวะมา
ขอเลน่ กบั ตาหนูอกี "
การะเกดมองตามร่างระหง คลอ่ งแคลว่ มสี งา่ ทา่ ทขี องภรรยาอรชนุ
นยั นต์ าของหลอ่ นดูวา่ งเปลา่
ปิดบงั ความรูส้ กึ เจบ็ ปวดและเสยี ดายบางสง่ิ บางอย่างเอาไวอ้ ยา่ งลกึ ซ้งึ
ถงึ อยา่ งไรหลอ่ นกเ็ ป็นผูห้ ญงิ ...และยงั เป็นปถุ ชุ น ซ่งึ ยงั หนีไม่พน้ โลก โกรธ
หลง ตลอดจนตณั หา...
โดยเฉพาะหล่อนกาลงั ผิดหวงั ในตวั บรุ ุษท่หี ล่อนตดั สินใจเป็น 'ทาสชวี ติ '
ของเขาดว้ ยความรูส้ กึ นึกถงึ บญุ คุณ และดว้ ยความรูส้ กึ รบั ผดิ ชอบดว้ ยสติ ดว้ ยความ
ไตร่ตรองวา่ มนั เป็นการถกู ตอ้ งทส่ี ุดแลว้ ...
ใช่...บางคนคิดวา่ หลอ่ นถกู อรชนุ สลดั ท้งิ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๕

บางคนอยา่ งเยาวดี เพ่อื นสนิทท่พี อจะรูค้ วามจริงอยู่บา้ ง คิดว่าหลอ่ นบา้
เคยปรารภใส่หนา้ หล่อนดว้ ยซา้ ว่า 'ดดั จรติ ' อยากเป็นแม่พระเหมือนผูห้ ญิงสมัย
ไดโนเสารเ์ ต่าลา้ นปี

แลว้ กว็ า่ หลอ่ นบา้ !...
เดยี๋ วน้ี การะเกดกาลงั อยากคดิ วา่ หลอ่ นบา้ จรงิ ๆ อยา่ งทเ่ี ยาวดวี า่ ...
ลูกชายของหล่อนวง่ิ มาเกาะมือหลอ่ นเอาไว้ นยั นต์ ากลมโตจอ้ งมองไปยงั
จุดหมายทเ่ี ดยี วกบั หลอ่ น เสยี งลูกชายพูดแจว๋ ๆ วา่
"คณุ อาสวย...ซว้ ยสวยนะแม.่ .."

"วนั น้ีเหน็ ทจี ะฝนตกใหญ่ ทง้ั คุณผูห้ ญิงคุณผูช้ ายอยูก่ ินขา้ วบา้ นพรอ้ มกนั
ทง้ั คู่โดยไม่มแี ขก"

ลูกจา้ งบางคนบางผูก้ เ็ ป็นลูกหลานของ 'คนเก่า' แบง่ เอามาจาก 'บา้ นใหญ่'
...แอบวจิ ารณก์ นั ในครวั

"คนตอ้ งสงั คมมาก ๆ กย็ งั ง้แี หละ มงี านเล้ยี งใหก้ นิ แทบทกุ วนั ..."
แม่ครวั คนสูงวยั หน่อย ผูช้ านาญกบั ขา้ วไทยเอ่ย
บา้ นน้ีมีแม่ครวั สองคน คนอ่อนอาวุโสชานาญกบั ขา้ วจีนและฝรงั่ ท่ตี อ้ งมี
สองคนเพราะมกี ารเล้ยี งแขกบอ่ ย ๆ แขกคุณผูห้ ญงิ บา้ งแขกคณุ ผูช้ ายบา้ ง
ในสายตาของคนในบา้ นนนั้ เหน็ ชวี ติ คู่ของคุณผูห้ ญิงคุณผูช้ ายเป็นชีวติ ท่นี ่า
อิจฉา...แวดลอ้ มดว้ ยมิตรสหายบรวิ ารนงั่ อยูบ่ นกองเงนิ กองทอง อยูใ่ นสงั คมสูงส่ง

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๑๖

หรูหรา ชวี ติ ครอบครวั ก็ดูสงบมคี วามสุขไม่เหน็ เคยทะเลาะหรือมีปากเสียงกนั แมว้ ่า
บางครงั้ จะต่างคนต่างสงั คม เทย่ี วเตร่กนั ไปคนละทาง

เม่อื หมดหนา้ ท่บี นตึกแลว้ ทกุ คนกม็ านงั่ ดูโทรทศั น์ ทาการงานท่ยี งั คัง่ คา้ ง
อยูท่ เ่ี รอื นครวั คอยฟงั เสยี งออดเรยี กจากบนตึก ถา้ ครง้ั เดียวละก.็ ..ของคุณผูห้ ญิง...
สองครง้ั ของคณุ ผูช้ าย..

เสรจ็ เรยี บรอ้ ยจากหอ้ งอาหาร อรชุนกเ็ ดินออกมายงั หอ้ งนงั่ เลน่ แคทลยี า
เดนิ ตามออกมาดว้ ย

หลอ่ นจดุ บหุ รเ่ี สยี บใหท้ ป่ี ากของอรชุน แลว้ ก็จุดสาหรบั ตวั เองอกี มวนหน่ึง
หยอ่ นกายลงนงั่ เกา้ อ้ยี าวตวั เดยี วกนั ถามวา่

"ดูทวี ไี หมคะ?"
"ตามใจซี ดเี หมอื นกนั ดกี วา่ ปลอ่ ยนยั นต์ าไวว้ ่าง ๆ"
"คนื น้ไี ม่ออกไปไหนหรอื คะ?"
"ไมร่ ูจ้ ะออกไปไหน เบอ่ื ..."
เขาหนั มาทางภรรยา
"คณุ ค่ะ คืนน้ไี ม่ไปไหนเรอะ"
"วา่ จะไมอ่ อก..."
"วา่ จะ...?"
"ค่ะ ถา้ คณุ ออไม่ออกไปไหนก่อน"
แคทลยี าตอบย้มิ ๆ อรชนุ มองดูกรรยา น่งิ ไปอดึ ใจแลว้ จงึ ถามเร่อย ๆ วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๗

"แปลว่ายงั ไง แปลว่าท่ีคุณออกไปไหนต่อไหนในบางคร้งั บางทีก็ไม่
จาเป็นตอ้ งไป แต่จะแกเ้ผด็ ทผ่ี มไม่อยูบ่ า้ นงน้ั รึ?"

"กไ็ มเ่ ชงิ นกั หรอกค่ะ"
หลอ่ นขย้บี หุ ร่ที ้งิ และหยบิ แกว้ เหลา้ ผสมอ่อน ๆ ข้นึ จิบ
"ไม่อยากเหงาอยูค่ นเดยี วเทา่ นนั้ เอง"
อรชนุ น่งิ ไปนดิ หน่งึ
แคทลยี าหมนุ แกว้ เหลา้ ในมอื ชา้ ๆ เปรยดว้ ยเสยี งเรยี บ ๆ วา่
"วนั น้ผี ่านไปแถวสขุ มุ วทิ เลยแวะเยย่ี มหมอนพิ ิทกบั คุณการะเกด.... "
หลอ่ นหยดุ เวน้ จงั หวะนดิ หน่อย ไม่ไดม้ องหนา้ สามตี รงๆ ทวา่ คอยสงั เกต
กริ ยิ าของเขา
"ไม่อยูด่ ว้ ยกนั ทง้ั คู่...พบแต่ลูกชาย...น่ารกั .."
หลอ่ นทาเสยี งสูงเลก็ นอ้ ย
"จรงิ ๆ นะคะ สะสวยน่ารกั จนดูไมน่ ่าจะเป็นลูกหมอนพิ ทิ เลย...

๔๒

อรชนุ ดเู ฉยๆ ไม่แสดงอาการกิริยาผิดปกติ ไม่แมแ้ ต่ว่า...ทางท่ีถูกท่ีควร
เขาน่าจะแสดงความซ่ือสตั ยข์ องสามี ดว้ ยการพูดปดั ปฏเิ สธ หรอื ปลอบใจหล่อน
บา้ ง

แสดงวา่ ลกึ ลงไปแลว้ อรชุนดูเหมือนจะ 'แคร'์ ความรูส้ ึกของหลอ่ นนอ้ ย
เหลอื เกนิ

อาจเป็นเพราะเขา 'ให'้ หลอ่ นทุกอย่างแลว้ เกียรตจิ ากการเป็นภรรยาของ
เขา ฐานะมงั่ คงั่ ทางการเงนิ ฐานะสูงส่งในวงสมาคมของผูม้ งั่ คงั่ รา่ รวยดว้ ยกนั

หลอ่ นมสี ทิ ธ์ใิ นตาแหน่งภรรยาและหนา้ ทภ่ี รรยา
ทวา่ ไมม่ สี ทิ ธ์หิ า้ มหวงเร่ืองสวนตวั ของเขา แมว้ ่าบางครง้ั อรชุนจะมขี ่าวบา้ ง
กบั ผูห้ ญงิ สวย ๆ คนนนั้ คนน้ี
แคทลยี าคดิ วา่ บางทเี ร่อื งเด็กชายท่หี ล่อนกาลงั แน่ใจค่อนขา้ งเตม็ เป่ียมวา่
จะเป็นลูกของอรชนุ ผูน้ นั้ ...บางทหี ล่อนจะตอ้ งแกป้ ญั หาเอาเองเสยี แลว้ !
"คุณออคะ..."
หลอ่ นเรม่ิ ตน้ 'แหย'่ ดูทา่ ทกี อ่ น
หลอ่ นพูดต่อไปดว้ ยเสยี งทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ถา้ หมอนพิ ทิ กบั คณุ การะเกดเขามลี ูกดว้ ยกนั อีกสกั คนกค็ งจะดหี รอก.."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๑๙

ทาไม?"
"อา้ ว!..เผอ่ื เราจะไดข้ อลูกชายคนโตเขามาเล้ยี งไงคะ"
"พดู เป็นบา้ ..."
เสยี งของอรชนุ ไมแ่ สดงอารมณใ์ ด ๆ
"ใครเขาจะใหล้ ูกเขา เขาไมใ่ ชค่ นส้นิ ไรไ้ มต้ อก เขามปี ญั ญาเล้ยี งลูกของ
เขา"
"หมอนิพทิ น่ะ ไม่แน่นกั หรอกค่ะ แต่คณุ กระเกดเหน็ จะยาก"
"ไมแ่ น่ทจ่ี ะใหล้ ูกร?ึ รูไ้ ดย้ งั ไง"
"กไ็ ม่ทราบซคี ะ แต่ฟงั ๆ ดูรูส้ ึกว่าหมอนิพิทแกจะสงสยั อะไรบางอยา่ งอยู่
เหมอื นกนั "
"สงสยั อะไร?"
เสยี งของอรชนุ ยงั เนือย ๆ เร่อื ย ๆ อยู่
แคทลียาตอ้ งตดั สนิ ใจอย่างหนักเหมือนกนั แมจ้ ะเป็นการตดั สินใจใน
ระยะเวลาสน้ั ๆ
ก่อนทห่ี ลอ่ นจะกลนั้ ใจพดู ออกไปวา่
"สงสยั วา่ เดก็ อาจจะไม่ใช่ลูกของแก!"
เสยี งอ่นื เงยี บหมด...เงยี บสนิท ไดย้ นิ แต่เสยี งโทรทศั นเ์ บา ๆ
นยั นต์ าภรรยจบั จอ้ งอยู่ท่สี ามี แต่อรชุนไม่ไดม้ องดูหลอ่ น นยั น์ตาของเขา
ยงั คงมองดูภาพในจอโทรทศั นอ์ ยู่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๒๐

ภาพยนตรส์ ารคดซี ่งึ ...ต่างคนต่างดูไปอยา่ งนน้ั เอง
เป็นครู่ อรชนุ จึงไดถ้ ามโดยไม่เปลย่ี นสายตาว่า
"คดิ วา่ เป็นลูกผมงนั้ ซี ใช่ไหมละ่ ?"
นยั นต์ าคู่สวยคมเหมอื นตาแขกเพ่งิ ชาเลอื งมาทางภรรยา ขณะทห่ี ลอ่ นตอบ
"กไ็ ม่ทราบซคี ะ แตห่ มอนิพทิ แกกม็ สี ทิ ธ์ิจะคิดยงั งน้ั เหมอื นกนั เพราะเดก็
ไม่เหมอื นแกเลย"
หลอ่ นกลวั เหมอื นกนั ทจ่ี ะคาดคนั้ ถามเขาตรง ๆ
ใช!่ กลวั เขารบั ออกมาวา่ ...ไป! เดก็ นนั่ เป็นลูกของเขา
หลอ่ นกเ็ หมอื นเมยี บางคนกลวั ความจรงิ ทวา่ ก็อยากแหย่
ส่วนอรชนุ นน้ั ไม่ชอบถกู แหย่ เกอื บจะหลุดปากออกไปอยูร่ ่อมรอ่ แลว้ ว่า
'กใ็ ครบอกว่า เดก็ นนั่ ไมไ่ ปลูกผม?!'
ทวา่ ยงั เอาไวไ้ ด้
"ไมแ่ น่ทจ่ี ะใหล้ ูกน่ะร?ึ รูไ้ ดย้ งั ไง"
เหตผุ ล...มนั เกดิ ข้นึ จากส่วนลกึ ทแ่ี ฝงเรน้ อยู.่ ..นนั่ คือความอาวรณ์ท่ยี งั มีต่อ
การะเกด...ทาให.้..แมแ้ ต่จะมอี ะไรกระทบถงึ หลอนกย็ งั อดป้ องกนั หลอ่ นเอาไวไ้ มไ่ ด้
ลาพงั ตวั เขาเองนนั้ เขาอยากเปิดเผยความจรงิ ทกุ อย่าง อยากเปิดเผยให้
เดก็ นอ้ ยรูต้ วั วา่ เขาเป็นพอ่ อนั แทจ้ รงิ ของแกเสยี ดว้ ยซา้ ไป
แต่การะเกดเลา่ ?

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๑

แมโ้ ดยผวิ เผนิ จะโกรธและหมนั่ ไสห้ ลอ่ น แต่เขากป็ ล่อยใหค้ นอ่นื ๆ ทารา้ ย
จิตใจหลอ่ นไมไ่ ด้

ขณะน้ี มแี ต่เขากบั หมอนิพิทเทา่ นนั้ ท่รี ูค้ วามจริง นอกไปเสียจากตวั หล่อน
เอง

แคทลยี าน่ิงไปครูใหญ่ ๆ จงึ กลา่ วทเ่ี ลน่ ทจ่ี รงิ วา่
"ถา้ เป็นลูกของคุณออจรงิ ๆ...คุณออจะวา่ ยงั ไงคะ?"
"ผมกด็ ใี จตาย...ยง่ิ อยากมลี ูกกบั เขาสกั คนอยูด่ ว้ ย...."
หวั เราะเหมอื นอยูใ่ นอารมณ์สนุก พูดไมจ่ รงิ จงั นกั วา่
"...แกเ้ซง็ ยงั ไงละ่ ...เราแต่งงานกนั มาหลายปีแลว้ น่ี"
ดูเหมอื นสหี นา้ ของแคทลยี าจะเปล่ยี นไปเลก็ นอ้ ย เปลย่ี นเป็นเฝือน ๆ นิด
หน่อย
หลอ่ นรูว้ า่ เขาพูดจรงิ ทง้ั หลอ่ นและอรชุนต่างก็รูว้ า่ ชีวติ แต่งงานระหว่างเขา
กบั หลอ่ นกาลงั 'เซง็ ' เตม็ ทน กเ็ หมอื นชวี ติ แต่งงานของผวั เมียบางคู่ ซ่งึ ก่อนแต่งงาน
ไมไ่ ดร้ กั ใคร่อะไรกนั นกั หนา หรอื บางทกี อ่ นแต่งเคยคดิ วา่ รกั กนั ....
เม่อื ระยะขา้ วใหม่ปลามนั ผ่านไปแลว้ กเ็ ขา้ สู่ระยะเบอ่ื หน่าย ความเคยชนิ
ต่อการมกี นั และกนั ตอนน้ี ลูกกค็ ือสายโซ่สายสมั พนั ธ์ ออกมาเปลย่ี นชีวติ ท่เี ร่มิ เบอ่ื
หน่ายของพ่อแมใ่ หก้ ระฉบั กระเฉงข้นึ ใหม้ สี ง่ิ ทร่ี กั รว่ มกนั ...
หลอ่ นเฝ้าคอยวาระนนั้
ทวา่ มนั กย็ งั มาไมถ่ งึ เสยี ท!ี

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๒๒

"แปลวา่ ตอนน้ี คณุ ออคงจะกาลงั เซง็ เตม็ ที ใช่ไหมคะ?"
อรชนุ หวั เราะ พรอ้ มกบั ยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย แตไ่ มต่ อบวา่ กระไร
แคทลียาน่ิงดูเขาเงยี บ ๆ อารมณ์ท่สี ะกดเอาไวใ้ หร้ าบเรียบเร่ิมพล่านนิด
หน่อย เพราะความเจ็บใจ...
เจ็บใจทห่ี ลอ่ นไม่อาจจดุ อารมณ์ของอรชุนใหก้ ระตือรอื รน้ ข้นึ ได้ อยา่ ว่าแต่
จะพลงุ่ โพลง่ เหมอื นเมอ่ื ตอนพบกนั และชอบพอกนั ใหม่ ๆ เลย แมแ้ ต่จะใหอ้ ่นุ เหมือน
เม่อื แต่งงานกนั ใหม่ ๆ...กย็ งั ไม่สาเรจ็ !
ใช่...หลอ่ นอยากเอาชนะเขา
เมอ่ื เอาชนะกนั ตรง ๆ ไมไ่ ดก้ ็อยากแกแ้ คน้ ...แกแ้ คน้ โดยเลกิ แคร์ เลกิ เฝ้ า
จงรกั ภกั ดตี อ่ เขา
แคทลยี าลกุ ข้นึ เดนิ ไปทโ่ี ทรศพั ท์ อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ นโดยไม่พดู วา่
จบกระทงั่ เมอ่ื หลอ่ นหมนุ เลขหมายแลว้ เขาจึงไดถ้ ามว่า
"โทร. ถงึ ใคร?"
"ถงึ วิ กบั คณุ ภกั ด์คิ ่ะ"
อรชนุ เลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ย แคทลยี าจึงพูดตอ่ ไปวา่
"อยากชวนไปซานิชาโต้ หรอื ทไ่ี หนกไ็ ด้ แกเ้ ซง็ ใหค้ ุณออ.. " หล่อนทาเสียง
ประชด .... "ทกุ ทเ่ี คยมเี พ่อื นฝูง คืนน้อี ยูบ่ า้ นกบั เมยี สองคน เดยี๋ วคุณออเซง็ ตาย..."
หลอ่ นหวั เราะเบาๆ
อรชนุ ยงั ไมท่ นั ตอบวา่ กระไร เสยี งจากทางโนน้ ก็ 'ฮลั โหล' มา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๓

"วริ ึจ๊ะ? แหม...ดีใจท่อี ยู่...ยงั ไม่ไดอ้ อกไปไหนกนั ใช่ไหม?...เรอะ?...งนั้ รอ
เดยี๋ วจะไปสมทบ..."

หลอ่ นวางหูลง บอกอรชนุ วา่ "วกิ บั คุณภกั ด์ิเขามเี พ่อื นฝรงั่ กาลงั คิดจะ
ออกไปขา้ งนอกพอดี บา้ นเรามนั ไกล เราออกไปสมทบกบั เขาดกี วา่ นะคะ"

วภิ าวรรณกบั ภกั ด์ิ สองสามีภรรยาทห่ี ล่อนพูดถงึ ฝ่ ายภรรยาทางานเป็น
แอรโ์ ฮสเตส สามที างานบรษิ ทั ฝรงั่ เงนิ เดอื นสูงดว้ ยกนั ทง้ั คู่ แต่งงานกนั มาหา้ หกปีแลว้
ไม่มลี ูก ซง่ึ ดูเหมอื นต่างคนตา่ งกไ็ มเ่ ดอื ดรอ้ นอะไร

คงดาเนนิ ชวี ติ เหมือนเม่ือยงั เป็นคู่รกั ต่างคนต่างทางาน เม่อื วา่ งกเ็ ทย่ี วเตร่
ดว้ ยกนั ดว้ ยรสนยิ มอยา่ งเดยี วกนั

"คณุ ไปคนเดยี วเถอะ"
"อา้ ว..."
หลอ่ นอทุ านดว้ ยเสยี งผดิ หวงั นดิ หน่อย
"คณุ ออจะอยูบ่ า้ นคนเดยี วรคึ ะ?...หรอื ว่า..."
นยั นต์ าของหลอ่ นเป็นประกายไมช่ อบใจนกั แมป้ ากจะหวั เราะ
"หรอื วา่ ...มโี ปรแกรมจะออกไปคนเดยี ว?"
"เปลา่ ...แตค่ ืนน้ไี ม่นกึ อยากไปรูจ้ กั กบั คนแปลกหนา้ ....คุณไปเถอะ...นดั กบั
เขาแลว้ กไ็ ปเถอะ ไมต่ อ้ งหว่ งผม"
คอของแคทลยี าดูเหมอื นจะขยบั ตง้ั ตรงข้นึ กวา่ เดิมเลก็ นอ้ ยเม่อื หลอ่ นกลา่ ว
วา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๒๔

"งน้ั ก็...ตามใจเถอะ....แลว้ จะมาตาหนิแคททหี ลงั ไม่ไดน้ ะคะวา่ ท้งิ คุณออ
ออกไปเทย่ี วดกึ ๆ ด่นื ๆ..."

ประโยคหลงั หล่อนพูดแกมหวั เรา แลว้ ก็พูดต่อไปอีกดว้ ยเสียงท่ีเป็น
ธรรมดาแลว้

"แลว้ ก.็ ..อยา่ ใหพ้ วกพน่ี อ้ งคุณออมาตาหนิแคทดว้ ย..."

๔๓

แคทลยี าบอกไมถ่ ูกว่า หล่อนรูส้ กึ อยา่ งไรเมอ่ื ขบั รถออกจากบา้ นคนเดยี ว
ฉะนน้ั แทนทจ่ี ะเลยตรงเขา้ เมอื งไปยงั บา้ นของวภิ าวรรณ หลอ่ นกลบั เล้ยี ว
ตรงพระโขนงเพ่อื ตดั ไปยงั ลาดพรา้ ว
ไมน่ านนกั รถยนตพ์ าหนะของหล่อนก็มาถงึ บา้ นตกึ ชน้ั เดียวหลงั กะทดั รดั
สรา้ งตามแบบสถาปตั ยท์ ว่ี า่ กนั ว่าเป็นแบบสเปน
ป้ายหนา้ ประตู ตดิ เอาไวว้ า่ 'ภวู ดล พทิ กั ษถ์ น่ิ '
เจา้ ของบา้ นหนุ่มโสดอยูบ่ า้ น เขาแสดงความแปลกใจนิดหน่อยเทา่ นน้ั เอง
หากความยนิ ดมี มี าก....
"มาหาผมหรอื ไปไหนมา?"
"ไม่ไดต้ งั้ ใจจะมาหา แตบ่ งั เอญิ มเี หตใุ หค้ ดิ ถงึ คณุ ..."
"ผมดใี จ นบั ว่าผมยงั มคี ่าอยู่สาหรบั คุณ" ภูวดลพูดย้มิ ๆ "เร่อื งอะไรล่ะ?
เกย่ี วกบั ธุรกจิ ของพวกตงั้ เจรญิ กจิ หรอื เปลา่ ?"
"คุณทาใหฉ้ นั อายใจ..."
แคทลียาเดินตามเขาเขา้ ไปในหอ้ งรับแขกกะทดั รดั แต่ไม่ไดห้ ยุดอยู่ท่ี
หอ้ งรบั แขก ภูวดลเดนิ นาเลยออกไปยงั นอกหอ้ ง ซ่งึ เป็นระเบยี งมีหลงั คาคลุมย่นื เขา้
ไปในสวนและสนาม

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๒๖

ทง้ั สวนและสนามนนั้ ลอ้ มรอบดว้ ยตวั ตกึ สด่ี า้ นแบบการสรา้ งบา้ นของสเปน
หรอื พวกเมก็ ซกิ นั

แคทลยี าลงนบั นเกา้ อ้หี วายสีขาวเบาะสีสดอย่างกนั เอง ภูวดลยนื อยูข่ า้ ง ๆ
หลอ่ น ไม่ไดน้ งั่

"ด่มื อะไรนดิ หน่อยไหม?"
"กด็ คี ่ะ"
ภวู ดลกลบั เขา้ ไปและกลบั ออกมาพรอ้ มดว้ ยแกว้ เหลา้ ผสมในมือ เขาส่งให้
แคทลยี า มองดูหลอ่ นจบิ ชา้ ๆ ดว้ ยทว่ งทา่ งดงาม
นยั นต์ าของเขาดูเหมอื นจะยงั หลงใหลหลอ่ นอยู่
"จรงิ ๆ นะแคท...ทง้ั ๆ ท่รี ูว้ ่า ทค่ี ุณยงั มเี ยอ่ื ใยกบั ผมอยู่บา้ งเพราะธุรกิจ
ของคุณอรชนุ เสยี เป็นสว่ นมาก ผมกย็ งั ดใี จ"
"แต.่ .."
แคทลยี าหมนุ แกว้ เหลา้ ในมอื ชา้ ๆ
"ขอโทษเถอะนะคะภวู ดล ถา้ แคทจะพดู อะไรอย่างตรงไปตรงมาสกั หน่อย..
คุณคงไม่คดิ วา่ แคทหลอกใชค้ ุณ เพราะสว่ นมากคณุ กม็ ผี ลประโยชนร์ ว่ มดว้ ย...."
"แต่กไ็ ม่จาเป็นตอ้ งเป็นพวกตงั้ เจรญิ กจิ ของคุณ ถงึ เป็นใคร ผมกค็ งไดร้ บั
ผลประโยชนร์ ่วมดว้ ยอยูด่ .ี .."
ภูวดลย้มิ เลก็ นอ้ ย วางแกว้ เหลา้ ลงบนโตะ๊ แลว้ กว็ างมือทงั้ สองลงบนไหล่
ของแคทลยี าเบา ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๗

"แคท..."
"คะ"
แคทลยี าขาน แตเ่ อ้อื มมอื ข้นึ ปลดมอื เขาออกจากไหล่ชา้ ๆ
"ถามจรงิ ๆ เถอะ นอกจากฐานะเศรษฐี มมี รดกมาเจ็ดชวั่ โคตรแลว้ ผม
ดอ้ ยกวา่ อรชนุ ของคุณท่ตี รงไหน?"
แคทลยี าเหลอื บตาข้นึ มองดูชายหนุ่มทย่ี นื อยู่เบ้อื งหลงั ทว่าชะโงกหนา้ ขา้ ม
ไหลห่ ลอ่ นมาจนกระทงั่ ใบหนา้ หา่ งกนั นิดเดยี ว
ภูวดลนบั ว่าเป็นชายงามตามแบบของชายงามอีกประเภทหน่ึง รูปร่าง
ค่อนขา้ งสูง หนา้ ตาสะอาดแตไ่ มเ่ ขม้
เมอ่ื แคทลยี าไม่ตอบ เขาจงึ พดู เองวา่
"จรงิ ซีนะ...สาหรบั สมยั น้ี ไอก้ ารเป็นเศรษฐมี เี งนิ น่ี ดูเหมือนจะสาคญั ย่งิ
กวา่ อะไรทงั้ นนั้ ...รูปหลอ่ ...วชิ าความรูท้ ่วมหวั จนแมเ้ ป็นนกั การเมอื งซ่ือสตั ย์ ก็ยงั สูม้ ี
เงนิ ไมไ่ ด้ เพราะเงนิ ซ้อื ไดท้ กุ อยา่ ง"
ภวู ดลหวั เราะเบา ๆ
"เพราะงน้ั ไมว่ า่ ใครพอมโี อกาสทจ่ี ะกอบโกย ใครจะโงไ่ ม่กอบโกยเอาไว?้ "
เขายกั ไหลน่ อ้ ย ๆ พดู ซา้ ในวลแี รกวา่
"เพราะงน้ั สงั คมของเรามนั ถงึ ไดม้ แี ต่คนชวั่ ชาติทฉ่ี ลาดไม่ยอมโงเ่ สียเป็น
ส่วนมาก..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๒๘

เขาผละออกไป มองดูหนา้ ย้มิ ๆ นยั น์ตามีแววยอ้ นถามของแคทลยี า แลว้
กแ็ ค่นหวั เราะเบา ๆ อกี ครงั้ หน่งึ

"ใช.่ ..รวมทง้ั ผมดว้ ย!"
ภวู ดลยกั ไหลน่ ดิ หน่อย
"เพราะผมไดบ้ ทเรียนมาแลว้ เม่อื ยงั เป็นนายภูวดล มีวชิ าความรูท้ ว่ มหวั
ถงึ ขนั้ มหาบณั ฑติ แต่ไม่มเี สน้ มสี ายไม่มีเงนิ หนุนกลบั ไปทาปรญิ ญาเอก ทง้ั เรียนท้ัง
ทางานกลบั มากย็ งั เป็นแค่นายภูวดลกระจอกจนกระทงั่ ...ใช่...ถา้ ผมไม่หนั เขา้ มาเกาะ
นกั การเมอื ง ป่านน้บี า้ นกค็ งจะยงั ตอ้ งเชา่ เขาอยู.่ ..แต่บทเรียนทเ่ี จ็บแสบท่สี ุด ของผมก็
คือ คณุ นนั่ เองแคท!"
เขาหนั หลงั ใหห้ ล่อน มองออกไปยงั กลางสนามซ่ึงโอบลอ้ มไวด้ ว้ ยตกึ ทง้ั ส่ี
ดา้ น
"ผมเป็นแค่ตวั สารองใหค้ ุณปั่นหวั เล่น เพราะผมไม่มีความหมายไม่มี
ความสาคญั อะไรเลยในสงั คมแคบ ๆ ของกรุงเทพฯ"
แคทลยี าลุกข้นึ เดนิ ไปยนื เบ้อื งหลงั เขา และไลม้ อื เบา ๆ บนแผ่นหลงั ของ
ภวู ดล เป็นการสมั ผสั อยา่ งอ่อนโยน
"คุณเขา้ ใจผดิ ภู แคทไม่ไดเ้ หน็ คุณไรค้ วามหมาย แต่มนั เป็นจังหวะพอดี
ต่างหาก จงั หวะพอดกี บั ทค่ี ณุ ไปออสเตรเลยี ...คุณอรชนุ กลบั มาหาแคทในช่วงนน้ั มนั
มีความจาเป็นอะไรหลายอย่างทค่ี ุณไม่เขา้ ใจ แลว้ ก็แคทกาลงั เหงาอยา่ งเหลอื เกิน
ระหวา่ งทค่ี ุณไม่อยู่ คณุ เองกท็ าเหมอื นท้งิ แคทไป...บางท"ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๒๙

หลอ่ นไลแ้ ผ่นหลงั เขาอกี ครงั้ หน่งึ
"คุณเพ่งิ จะกลบั มาเสยี ดายแคทละกระมงั ...ภู?"
ภวู ดลหนั กลบั มาโดยรว็ รวบมอื ทง้ั สองของหลอ่ นไว้
แคทลยี าไม่ไดต้ ง้ั ใจจะทาตวั นอกลูน่ อกทางเลยหลงั จากแต่งงานแลว้ ทว่า
อรชนุ มสี ่วนผลกั ดนั ใหห้ ลอ่ นเกดิ อารมณ์อนั อ่อนไหว ไม่มนั่ คง...
ไมใ่ ชเ่ พราะ 'ถา่ นไฟเกา่ ' แต่อยา่ งเดยี ว
"เดยี๋ วน้ีผมมที กุ อยา่ งแลว้ แคทลยี า..."
ภวู ดลพมึ พาเบา ๆ ดหึ ลอนใหล้ บั หายเขา้ ไปในหอ้ งพน้ จากสายตาของคนใน
บา้ น
ทวา่ ความสมั พนั ธใ์ นระยะน้ี ระหวา่ งเขาและหลอ่ นกเ็ พยี งแต่อิงแอบแนบชิด
กนั ในบางครงั้ เทา่ นน้ั
แมว้ า่ ...ดว้ ยสญั ชาตญาณของผูช้ ายท่เี คยคุน้ กบั การผ่านมือมาก่อน จะทา
ใหเ้ขาตอ้ งระงบั สตอิ ารมณไ์ วไ้ ดโ้ ดยยาก....
ทวา่ ...ถงึ อย่างไรเขากย็ งั มีศีลธรรมและความละอายใจอนั เป็นคุณสมบตั ิ
ของมนุษย!์
"บางทคี ุณอาจกลวั อาจคิดว่าตาแหน่งทางการเมืองเป็นส่งิ ท่ไี ม่แน่นอน...
ผมเองก็ไม่ไดห้ วงั จะยนื ยงคงอยูก่ บั มนั มนั เป็นแค่บนั ไดใหผ้ มไต่ข้นึ ไปเก่ียวเก็บ
ผลประโยชนเ์ ทา่ นนั้ ..ผมกลา้ บอกคุณตรง ๆ อยา่ งน้ีแคท เพราะคุณไม่ใช่คนอ่นื คุณ
รูจ้ กั ผมดเี ทา่ กบั ทผ่ี มรูจ้ กั คณุ ด.ี ."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๓๐

"แต่มนั ก.็ ..เป็นไปไม่ไดห้ รอกค่ะ..."
แคทลยี ากลา่ วเบา ๆ
"บอกจรงิ ๆ แคทไม่เคยคดิ จะหยา่ ขาดจากคุณออ มนั ไมใ่ ช่เร่อื งงา่ ยสาหรบั
แคท"
"จรงิ ซ.ี .."
ภวู ดลหวั เราะเบา ๆ ในลาคอ
"ผมยงั ตอ้ งใชค้ วามพยายามเกบ็ เก่ยี วอีกนานกวา่ จะสามารถสรา้ งคฤหาสน์
เอาไวใ้ หค้ ุณเปิดโชวใ์ หใ้ ครต่อใครเขา้ ไปตน่ื เตน้ กบั มนั ได"้
แคทลยี าย้มิ นอ้ ย ๆ เสน่หแ์ ละความงาม อนั ปรุงแต่งแลว้ อยา่ งดีเย่ยี มของ
หลอ่ นยงั คงเป็นทจ่ี บั ใจบรุ ุษ โดยเฉพาะบรุ ุษซง่ึ นิยมความงามของผูห้ ญงิ แบบปรุงแต่ง
ตงั้ แตศ่ รี ษะจรดปลายเทา้ ทง้ั ความสวยทง้ั จรติ มารยาท
"แคทไมอ่ ยากปฏเิ สธ เพราะคุณเองพูดอยูห่ รอก ๆ ว่า รูจ้ กั แคทดเี ท่ากบั ท่ี
แคทรูจ้ กั คุณ"
"แลว้ คณุ มาหาผมทาไม? ในเมอ่ื ธุรกจิ กไ็ ม่ใช.่ ..อะไร...ก็ไมใ่ ช่?"
"เพราะคุณเป็นเพ่อื นใจของแคทละกระมงั "
หลอ่ นพูดทเี ลน่ ทจี ริง ภูวดลหวั เราะเสียงค่อนขา้ งดงั แคทลยี าเบ่ยี งกาย
หลบจากเขากง่ึ จรงิ กง่ึ ลอ้ อทุ านวา่
"ตายจรงิ ! นดั กบั วเิ อาไวว้ า่ จะไปสมทบกบั เขา ป่านน้ีคอยกนั แย่แลว้ เดยี๋ ว
...ขอโทร. ถงึ วหิ น่อยเถอะค่ะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๑

หลอ่ นหมนุ เบอรโ์ ทรศพั ทต์ อ่ ไปยงั บา้ นวภิ าวรรณ คนรบั สายคือวภิ าวรรณ
หลอ่ นรอ้ งอุทานวา่

"ตา๊ ย...แคทเรอะ ฉนั เพ่งิ โทร.ไปถามท่บี า้ นเดยี๋ วน้ีเอง คุณออเขาเป็นคนรบั
เขาบอกว่าเธอออกมาบา้ นตง้ั ชวั่ โมงกว่าแลว้ ...เดินทางอะไรกนั จากพระโขนงมาซอย
ยส่ี บิ แค่น้ี ตงั้ ชวั่ โมงกวา่ ? นนั่ กาลงั อยูท่ ไ่ี หนน่ะ"

"บา้ จรงิ ! วา่ จะรบี โทร. ไปบอกเธอ แลว้ กล็ มื เสยี สนิท ขอโทษดว้ ยนะ....เธอ
พดู กบั คุณออเรอะ เขาสงสยั หรอื เป็นหว่ งอะไรฉนั บา้ งเรอะเปลา่ ?"

"ก็ไม่เห็นว่าไงน่ี บอกสั้น ๆ แต่ว่าเธอออกไปนานแลว้ ใหฉ้ ันรอ สกั
ประเดยี๋ ว"

"งนั้ ก็ดีแลว้ ตอ้ งขอโทษดว้ ย เธอไปกนั เถอะนะ ฉันเปลย่ี นใจแลว้ ขอโทษ
คุณภกั ดก์ิ บั เพ่อื นของเธอดว้ ย..."

"แลว้ นนั่ เธออยูท่ ไ่ี หน?"
แคทลยี หวั เราะเบา ๆ หล่อนรูว้ า่ หล่อนหวั เราะประชด แต่ไม่ไประชด วภิ า
วรรณแน่ ๆ
"อยา่ รูเ้คย...ผวั ของฉนั เขายงั ไม่ใคร่อยากรูเ้ ลยว่าเมยี ของขาอยูท่ ่ไี หน เป็น
ยงั ไงบา้ ง..."

๔๔

อรชนุ ไมไ่ ดต้ ง้ั ใจจะออกไปไหนเลยในคนื น้ี
เพราะเพ่อื น ๆ สนิทกลมุ่ เดยี วกนั สองสามคน บงั เอิญมีธุระกันไปเสยี หมด
คนหน่ึงไปสมั มนาต่างจงั หวดั คนหน่ึงไปต่างประเทศ คนหน่ึงก็ตอ้ งไปในงานเล้ยี ง
ตอ้ นรบั ฝรงั่ ของกระทรวงต่างประเทศ
นึกเหงาเหมอื นกนั ตามประสาคนเคยมเี พอ่ื น
ชวี ติ ครอบครวั ทาใหเ้ขาเป็นสามที ่รี ูอ้ ยู่ ควงคู่กบั ภรรยาไดไ้ ม่ถงึ สองปี แลว้
กเ็ บอ่ื ...
อาจเป็นเพราะเขารกั ภรรยานอ้ ยเกินไป หรือเป็นความเคยชินมาตงั้ แต่ครง้ั
ยงั โสดกอ็ าจเป็นไปไดท้ ง้ั สองทาง
ยง่ิ เมอ่ื ควรจะมลี ูกดว้ ยกนั สกั คน แต่ไมม่ คี วามผูกพนั ในความรูส้ กึ กย็ ง่ิ หา่ ง
ในบางครงั้ อรชนุ รูส้ กึ เหมือนกบั ว่าแคทลยี าคือเพ่อื นของเขา ท่กี า้ วเขา้ มา
แบง่ ภาระทางดา้ นธุรกจิ ของตระกูลมากกวา่ !
แต่พอแคทลยี าออกไปขา้ งนอกไดส้ กั พกั ใหญ่...กาลงั นึกเหงาท่จี ะตอ้ งนอน
คดิ อะไรต่ออะไรอยูบ่ า้ นคนเดยี ว
กพ็ อดวี วิ ฒั นโ์ ทรศพั ทม์ า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๓

"เฮย้ ออ...อวั ๊ เพ่งิ ออกจากงานเล้ยี งเดยี๋ วน้ีเอง ไอศ้ กั ด์ิ ไอน้ อ้ ยกอ็ ยู่ทน่ี ่ี...
เมยี ล้อื อยูห่ รอื เปลา่ ?"

"ไม่ เอง็ จะทาไม?"
"ไอน้ อ้ ยมนั ชวนไปคลบั ของมนั เพ่งิ ยดึ มาจากลูกหน้ีเปิดกจิ การใหม่ ใหม่
เอย่ี ม...โรมาคลบั ...เพชรบุรตี ดั ใหม่ อวั ๊ จะไปรอทน่ี นั่ ถา้ ล้อื ไป"
เทา่ นนั้ เอง อรชนุ กข็ บั รถออกจากบา้ น
แม่บา้ นถอนหายใจยาวโดยไมม่ คี วามหมาย ปรารภกบั ผูช้ ่วยของหล่อนวา่
"นกึ วา่ จะอยูบ่ า้ นไดต้ ลอดรอดฝงั่ ทงั้ คืนไปเสียแลว้ ทงั้ คู่"
เป็นความสขุ อกี อยา่ งหน่งึ สาหรบั ผูช้ ายบางคน...นงั่ ด่มื เหลา้ ในคลบั สรวบเส
เฮฮา ฟงั เพลงเพราะ ๆ และบางทกี .็ ..มนี ดั กบั นกั รอ้ งสาว ๆ สวย ๆ
อรชุนค่อนขา้ งจะติดใจนกั รอ้ งหนา้ ใหม่ ทาทางสงบรยี บรอ้ ย ทวา่ นยั น์ตา
ซุกซน และดูออกจะข้เี บน่
เม่อื ปรารภกบั นอ้ ยหรอื เชดิ ชายผูเ้ ป็นเจา้ ของกจิ การก็หวั เราะ
"เรอ่ื งเลก็ ...เฮย้ เดยี๋ วขา้ จะพดู ใหแ้ ลว้ อย่าตดิ ใจผูกขาดเสียล่ะ ยายน่ีมีแฟน
แยะ แต่รบั รองไม่เลอะเทอะจนกระทงั่ มวั่ เหมือนบางราย"
"เฮย้ ! เมยี เอง็ ออกสวย...ออ"
เพอ่ื นอกี ผูห้ น่งึ ขดั ข้นึ อรชนุ ยกั ไหลเลก็ นอ้ ย
"เมยี กส็ ่วนเมีย เมียสวยมีความหมายสาหรบั ผูช้ ายอยา่ งหน่ึง ผูห้ ญิงอ่ืน
สวยมคี วามหมายอกี อยา่ งหน่งึ "

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๓๔

"ผูห้ ญงิ สาหรบั ไออ้ อแตล่ ะคนมคี วามหมายไมเ่ หมอื นกนั หรอกวะ่ "
ววิ ฒั นพ์ ูดพลางหวั เราะ พนิ ิจดูสหายซ่งึ คบหาสมาคมกนั มาแต่เดก็ และเม่อื
เหลอื เขากบั อรชนุ นงั่ อยูท่ โ่ี ตะ๊ เพยี งสองคน ววิ ฒั นก์ อ็ ดพูดออกมาไม่ได้
"อวั ๊ ไม่เขา้ ใจล้อื เลยออ บอกหน่อยไดไ้ หมว่า คุณแคทเขาขาดตกบกพร่อง
อะไร?"
"ใครวา่ แคทเขาขาดตกบกพร่อง? เขาเป็นเมยี ทด่ี ที กุ อยา่ ง ปกตทิ กุ อยา่ ง"
"แลว้ ทาไมดูล้อื เนอื ย แลว้ กย็ งั เสอื กกบั ผูห้ ญงิ ทกุ คนทต่ี ดิ ใจ?"
"อาจเป็นเพราะสนั ดานของอวั ๊ มนั เคยเสียแลว้ กไ็ ด.้..ตดั ไม่ได.้.. "
"หรอื เป็นเพราะยงั ไม่มลี ูก..."
อรชนุ ยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย ไม่ตอบคาถามววิ ฒั นว์ า่ กระไร ขณะนน้ั พอดีเพ่อื น
อกี สองคนเดนิ กลบั มาพรอ้ มกบั นกั รอ้ งสาวสวย ววิ ฒั นจ์ ึงหยดุ พูด
นยั น์ตาของแม่สาวนอ้ ยแสดงความต่ืนเตน้ และพอใจในหนุ่มใหญ่ดว้ ย
เหตผุ ล หลายประการ หน่งึ เพราะนามสกุลอนั มีความหมาย สองเพราะหนา้ ตาสะสวย
คมคายและชอ่ื เสยี งทเ่ี คยมใี ครต่อใครเอ่ยถงึ อยู่เสมอ ในสมยั ท่ยี งั เป็นหนุ่มสงั คมยงั
ไม่ไดแ้ ต่งงาน
ดว้ ยเหตุน้ีเม่ือถงึ เวลาคลบั เลกิ หล่อนจึงติดออกไปกบั กลุ่มหนุ่มใหญ่
เหลา่ น้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๕

ขณะเดียวกนั ...แสงไฟในกองไฟท่ลี ุกโพลงอยู่ตง้ั แต่หวั คา่ ณ บริเวณ
แคมป์นกั ทศั นาจรกาลม้ มอดไหมล้ งไปเกือบจะหมดส้ิน...หลาย ๆ คนในกลุ่มพวก
แพทยห์ ญงิ ชายทร่ี ่วมไปเทย่ี วดว้ ยกนั ตา่ งขอตวั ไปนอน

ในทส่ี ุดกเ็ หลอื อยูเ่ พยี งสองคน คอื หมอนิพทิ และหมอใจสวา่ ง...
ไมม่ ีใครสนใจกบั บุคคลทง้ั สอง เพราะในระยะหลงั ๆ ออกจะรู ้ กนั อยู่ถึง
ความสนิทสนมระหวา่ งคนทงั้ คู่
หมอนิพิทใชไ้ มเ้ ข่ยี กองเถา้ ซ่ึงกาลงั จะมอดเหลอื เพียงแสงแดง ๆ จาก
สะเกด็ ถา่ นบางกอ้ น
นยั นต์ าของเขามองจบั อยูท่ ก่ี องเถา้ นนั้ มรี อยคร่นุ คิดโดยไม่ตงั้ ใจนกั
"คิดอะไรรคึ ะ หมอ?"
"คดิ ถงึ กองไฟทก่ี าลงั จะมอดดบั น่ีน่ะ หมอ...เหมือนความรูส้ กึ ของผมไม่มี
ผดิ "
"วา่ ทจ่ี รงิ มนั กไ็ ม่น่าจะมอดดบั เรว็ จนเกนิ ไป หมอเคยรกั แลว้ ก็ตอ้ งการเขา
มาก...ถงึ ขนาดแทบตายเพราะเขา..."
เสียงของหมอใจสว่างราบเรียบและดว้ ยความสตั ยจ์ ริง ความรูส้ ึกของ
หลอ่ นกร็ าบเรยี บเหมอื นเสยี ง
หลอ่ นมแี ต่ความเหน็ ใจหมอนิพิท...ถงึ จะชงั การะเกดก็ในขอ้ อ่ืน ขอ้ ท่เี หน็
หลอ่ นเป็นผูห้ ญงิ ซง่ึ หลอกลวงไดแ้ มแ้ ต่คนตาบอด!...หาใชเ่ พราะอจิ ฉาริษยาหลอ่ นไม่
"นนั่ ซ.ี .."

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๓๖

หมอนพิ ทิ พมึ พา
"ไฟทโ่ี หมแรงมกั จะดบั เรว็ เป็นธรรมดา"
หมอนิพทิ ถอนหายใจยาว
"อาจจะเป็นเพราะผมนอ้ ยใจ เจ็บใจเขามากก็เป็นได้ ถา้ เขาบอกผมเสยี แต่
แรก ถงึ ยงั ไงผมกต็ อ้ งแต่งงานกบั เขาเพราะผมรกั เขามาก ผมผูกพนั อยู่กบั เขาตง้ั แต่ยงั
รุน่ หนุ่ม"
"กแ็ ลว้ มนั จะต่างกนั ยงั ไงเลา่ คะ ในเม่อื หมอตดั สนิ ใจอยา่ งนน้ั ?"
"ตา่ งกนั ซหี มอ ความรูส้ กึ ของผมไงละ่ ...ตลอดเวลาผมยกยอ่ งเทดิ ทูนเขาว่า
เขาเป็นแมพ่ ระผูเ้สยี สละมาแต่งานกบั คนตาบอด...ซ่ึงถา้ เขาบอกผมตามครงเสียก่อน
เรากค็ งอยูด่ ว้ ยกนั อยา่ งคนทต่ี อ้ งอาศยั กนั และกนั ไม่ใช่อยู่อยา่ งท่คี นหน่ึงถูกหลอกให้
สานึกในบญุ คณุ อยูต่ ลอดเวลา..."
หมอนิพทิ กลา่ วตอ่ ไปวา่
"ทกุ วนั น้ผี มกเ็ ลยอยูใ่ นฐานะลาบาก...ในฐานะทถ่ี ูกยดั เยยี ดใหเ้ ป็นพ่อของ
ลูกซง่ึ พอ่ จรงิ ๆ ของมนั คงนงั่ หวั เราะเยาะผมอยู่ ในฐานะทใ่ี คร ๆ เขา้ ใจวา่ ผมเป็นหน้ี
บญุ คุณเมยี ถา้ เลกิ กนั เมอ่ื ไหรผ่ มกค็ งไมพ่ น้ ถกู ประณามวา่ เนรคุณคน!"
"แลว้ หมอจะทายงั เลา่ คะ?"
"กค็ งจะตอ้ งปล่อยไปเร่อื ย ๆ อยา่ งน้ีก่อน...เม่ือผมเดนิ ทางไปอยูท่ างโนน้
ให้ ระยะเวลาเน่นิ นานไปสกั พกั แลว้ ค่อยตกลงกนั ใหม่"
"วา่ ทจ่ี รงิ กน็ ่าสงสารเดก็ เหมอื นกนั ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๗

หมอใจสวา่ งปรารภเบา ๆ
"แกไม่ไดร้ ูเ้ร่อื งราวอะไรดว้ ย พอ่ แท้ ๆ ก็ไม่ไดเ้ ล้ยี งดู หมอกไ็ ปรงั เกียจแก
..."
เสยี งของหลอ่ นตาหนิกลาย ๆ หมอนพิ ทิ ถอนหายใจยาวอกี ครง้ั หน่งึ
"ผมไมไ่ ดร้ งั เกยี จเดก็ ถา้ เป็นเดก็ ทผ่ี มยอมรบั เป็นลูกดว้ ยความเต็มใจ...ผม
ไม่รงั เกยี จเดก็ ..."
เขายา้ อกี ครง้ั หน่งึ
"แตร่ งั เกยี จการกระทาของแม่แก มนั ทาใหผ้ มไม่สบายใจเลยทุกครง้ั ทเ่ี ขา้
ใกลเ้ ดก็ ...เพราะฉะนน้ั ผมจึงพยายามห่างจากแก เพ่ือไม่ใหอ้ ารมณ์อยู่เหนือความ
เมตตาทผ่ี มพยายามจะใหแ้ ก่แก...ผมพยายามแลว้ หมอ..."
เสยี งของหมอนิพทิ ขน่ื ขมเลก็ นอ้ ย
"พยายามทจ่ี ะรกั แกเหมือนลูกแต่ไม่สาเร็จ เพราะหนา้ ตาของเดก็ ท่เี หมือน
คุณอรชนุ ยงั กบั แกะ มนั คอยบอกผมวา่ ผมรบั เดนจากเขามาแลว้ ยงั ไม่พอ ยงั ถกู บงั คบั
ใหเ้ล้ยี งลูกของเขาอกี ดว้ ย!"

๔๕

เดก็ ชายเดด็ รูท้ ง้ั ดว้ ยไดย้ นิ จากเล้ยี งและดว้ ยสญั ชาตญาณว่า พอ่ หมอ
นิพทิ ของเขากาลงั จะไปเมอื งนอก ไปอยูเ่ มอื งนอกในตอนเชา้ วนั น้นั

พ่อหนูแตง่ กายเตรียมไปโรงเรยี นแต่เชา้ ตามเคย แลว้ ก็ไปเยย่ี ม ๆ มอง ๆ
หนา้ หอ้ งบดิ า ขณะทม่ี ารดาอยู่ในครวั หลงั บา้ น

ประตูหอ้ งบดิ าเปิดแงม้ ไวค้ รง่ึ หน่งึ มองเขา้ ไปเหน็ กระเป๋าใหญ่วางอยู่บน
เตยี ง เส้อื ผา้ วางไวเ้ป็นกอง ๆ ทง้ั นอกกระเป๋าและในกระเป๋า

ใจหน่งึ ออกเกรง ๆ บดิ าเพราะความเฉยเมยของเขา แต่อกี ใจหน่ึงกอ็ ยากรู ้
อยากเหน็ ตามประสาเดก็ วา่ ทจ่ี ริงถงึ บดิ าจะเฉยเมยไม่เลน่ ไม่หวั ดว้ ย แค่เขากไ็ ม่เคย
ลงโทษหรอื ดดุ นั อะไร นอกเสยี จากนาน ๆ ครงั้

เดก็ ชายยนื จอ้ งอยูอ่ ยา่ งนน้ั จนกระทงั่ หมอนพิ ทิ รูส้ กึ และหนั มามอง
นยั นต์ าสบกนั เดก็ ชายย้มิ ...เป็นย้มิ อยา่ งประจบและค่อนขา้ งเหยนิดหน่อย
เพราะนานแสนนานมาแลว้ ไมเ่ คยไดร้ บั ความรกั ความใกลช้ ดิ สนทิ สนมจากพ่อ
ถงึ จะมีความรูส้ ึกขมข่นื ชงิ ขงั และสะเทอื นใจอยู่ตลอดเวลา แต่หวั ใจหมอ
นพิ ทิ กอ็ ่อนนุ่ม มเี ลอื ดเน้อื ไมไ่ ดก้ ระดา้ งเหมอื นหนิ เหมอื นอยา่ งทบ่ี างคนเปรยี บเอาไว้
ในบางครง้ั อยา่ งขณะน้ี เขาจึงอดท่จี ะรูส้ ึกสมเพชเวทนาลกั ษณะการมองดู
เขาอยา่ งประจบไม่ได้
"เดด็ เขา้ มาซ"ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๓๙

ย้มิ เหยเปลย่ี นเป็นสดใสข้นึ แต่อาการทย่ี า่ งกา้ วเขา้ ไปหายงั ไมใคร่แน่ใจนกั
"เชา้ น้ไี ปโรงเรยี นหรอื เปลา่ "
"ไปครบั "
กา้ วเขา้ ไปจนชดิ กระเป๋า มอื อยูไ่ ม่สุข จบั เส้อื แลว้ กย็ า้ ยมาเล่นกุญแจปิดเปิด
กระเป๋า
เดก็ อายุส่ขี วบถงึ พูดค่อนขา้ งขดั เจนแตก่ ็ยงั ผูกประโยคไมค่ ่อยเป็น กลา่ วว่า
"คณุ พอ่ ไปเมอื งนอกแลว้ "
ตามธรรมดาเดก็ ชายเดด็ เป็นเดก็ ชา่ งพดู และเจา้ ปญั หา แต่กบั หมอนิพิทนน้ั
หา่ งเหนิ รวมทงั้ ออกจะเกรง ๆ ความเฉยเมยอยู่ ปกตจิ ึงกลวั ไม่ใคร่จะไดส้ งุ สงิ กนั นกั
เม่อื ผูใ้ หญ่โอนออ่ นลงมา จงึ เกดิ ความกลา้ ข้นึ ตามวสิ ยั เดก็ ซ่งึ พ้นื นิสยั โดย
แทจ้ รงิ เป็นเดก็ ฉลาด เดก็ ชายกลา่ วตอ่ ไปวา่
"ทาไมไม่พาเดด็ กบั คุณแมไ่ ปดว้ ย เดด็ กอ็ ยากไปเมอื งนอก"
พ่อหนูเงยหนา้ ข้นึ ถามแลว้ ก็กม้ หนา้ กม้ ตาหยบิ โน่นจบั น่ีต่อไปใหม่ เม่ือ
ไมไ่ ดย้ นิ คาตอบจากผูใ้ หญ่ ประเดยี๋ วเดยี วกล็ มื
ครง่ึ อดึ ใจเงยหนา้ ข้นึ มาใหม่ เปลย่ี นคาพูดไปเร่อื งอ่นื
"คณุ ครูบอกวา่ เดด็ เก่ง"
คาสรรเสริญตวั เองของเดก็ วยั สามส่ขี วบ ฟงั ดูน่ารกั และน่าย้มิ หวั สาหรบั
ผูใ้ หญ่
รอยย้มิ นดิ ๆ จงึ ปรากฏข้นึ ทร่ี มิ ฝีปากของหมอนพิ ทิ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๓๔๐

เขานงั่ ลงทข่ี อบเตียง ดงึ เด็กชายเขา้ มาใกล ้ ใชม้ อื ขวาจบั คางของแกใหเ้ งย
ข้นึ และจอ้ งดูหนา้

ทจ่ี ริงมนั ไม่ใช่ความผิดของเด็กเลยจนนิดเดยี ว เด็กไม่น่าจะไดร้ บั ความ
โกรธแคน้ ชงิ ชงั จากเขา แกควรจะไดร้ บั ความรกั ใคร่ อบอ่นุ เสมอื นเขาเป็นพ่อ แท้ ๆ
ของแกดว้ ยซา้

ถา้ ...เพียงแต่...แม่ของแก...จะไม่หลอกเขาว่าหลอ่ นเป็นประดุจแม่พระผู ้
เสยี สละ!

ถา้ ...เพยี งแต.่ ..หลอ่ นบอกเขา...สารภาพกบั เขาว่าหลอ่ นเองกก็ าลงั ตอ้ งการ
'พ่อ' ใหล้ ูกในขณะทเ่ี ขานยั นต์ าพิการและตอ้ งการหลอ่ น!

น่ถี า้ หนา้ ตาของเด็กมนั ไม่ฟ้ องข้นึ มาเอง เขาก็คงงมโงต่ ่อไป อาจจะตลอด
ชวี ติ เลยกไ็ ด้

ใครคนหน่งึ ผา่ นแวบมาตรงประตู
การะเกดนนั่ เอง
หนา้ ตาของหลอ่ นเฉยเมย เหมอื นไม่รูส้ กึ รูส้ มอะไรตามเคย
เดยี๋ วน้ีหมอนิพทิ เป็นหว่ งหลอ่ นตรงทว่ี า่ ถงึ จะอย่างไรหลอ่ นกค็ ง 'ปนั่ หนา้ '
เป็น 'คนถกู ' ไม่เคยงอ้ ไม่เคยยอมรบั วา่ หล่อนเองก็ตอ้ งการเขา ในการแต่งงานกบั เขา
นนั้ หลอ่ นกต็ อ้ งพลอยตกบนั ไดพลอยโจนไปดว้ ย เพราะมีลูกตดิ ทอ้ งมา ไม่ใช่เพราะ
ความเวทนาสงสารสมเพชคนตาบอดอยา่ งเดยี ว!
หมอนิพทิ ปลอ่ ยมอื ออกจากคางเลก็

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๑

การะเกดกางแขนออกโอบลูกชายท่วี ่งิ เขา้ มา ลกั ษณาการเหมือนกบั ว่า
เดก็ ชายเป็นลูกของหลอ่ นคนเดยี ว ทาใหห้ มอนิพทิ เกดิ ความหมนั่ ไส้

"เดด็ ไปโรงเรยี นเถอะลูก"
"เดยี๋ ว..."
หมอนิพิทขดั ข้ึน เด็กชายชะงกั สญั ชาตญาณบอกใหแ้ กรู ้ว่า มีอะไร
บางอยา่ งทไ่ี มด่ กี าลงั จะเกดิ ข้นึ เดก็ ชายแหงนหนา้ ข้นึ มองดูแม่แลว้ กห็ นั กลบั ไปดูพอ่
สหี นา้ ของแกตอนน้บี อกไม่ถกู วา่ เป็นอย่างไร เหย จอ๋ ย ไม่แน่ใจและกลวั
เหมอื นทกุ ครง้ั ทพ่ี ่อแมโ่ ตเ้ถยี งกนั
ถงึ จะไมร่ ูเ้ร่อื ง...แต่สญั ชาตญาณของเดก็ บอกใหร้ ูว้ า่ มนั ไม่ใช่เร่อื งดี
"เดด็ ...มาลาพ่อกอ่ น..."
เขาเนน้ คาวา่ 'พ่อ' หนกั กวา่ ธรรมดาเลก็ นอ้ ย กล่าวต่อไปดว้ ยเสยี งเยาะ
หยนั
"อะไรกนั คณุ พอ่ จะไปไกล ๆ ทงั้ ที ไมย่ กั สอนใหล้ ูกไหวล้ าพ่อ"
สหี นา้ การะเกดยงั คงเฉยสงบ แต่ผวิ หนา้ ของหลอ่ นแดงข้นึ เลก็ นอ้ ย
ทาไมหลอ่ นจะไม่เขา้ ใจทเ่ี ขาประชด
คาพูดอนั เผด็ รอ้ นออกมาคงั่ ท่ปี ลายล้นิ แต่การะเกดไม่อยากปลอ่ ยใหม้ นั
ออกมาเขา้ หลู ูก หลอ่ นจงึ จูงลูกออกมาสง่ ใหพ้ ่เี ล้ยี ง
"เชา้ น้ี หนูไปโรงเรยี นกบั พม่ี าลนี ะลูก เยน็ น้แี มจ่ ะไปรบั "
ลูกชายวา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๔๒

"เดด็ ยงั ไม่ไดไ้ หวค้ ุณพอ่ เลย"
เสยี งของแกออกจะเกรง ๆ ผูเ้ ป็นพ่ออยู่ รูส้ กึ ตามประสาเดก็ วา่ พ่อตอ้ งการ
ใหแ้ กไหวล้ า แตแ่ กยงั ไมไ่ ดไ้ หว้ ซ่งึ มนั คงไม่ถกู ตอ้ งนกั
"ไปโรงเรยี นเถอะลูก"
การะเกดตดั บท สง่ มอื ลูกชายใหพ้ ่เี ล้ยี ง
เดก็ ชายยอมตามโดยดี แตน่ ยั นต์ ายงั แหงนเงยมองหนา้ มารดา ขากา้ วตาม
พ่เี ล้ยี ง หนา้ เลก็ ๆ ยงั เหลยี วมามอง
แลว้ อยู่ ๆ กห็ ยดุ กระตกุ มอื พเ่ี ล้ยี ง หนั มาถามแม่วา่
"แลว้ คุณพ่อจะตคี ุณแม่มย้ั ?"
ถามไปอยา่ งนน้ั เองตามประสาเด็ก กไ็ มเ่ คยเหน็ พ่อตีแมห่ รอก ทว่ารูส้ กึ วา่
การลงโทษคนทไ่ี ม่ทาตามคาสงั่ นนั้ คอื การตี เหมอื นอย่างทเ่ี คยเหน็ ครูเอาไมบ้ รรทดั ตี
มอื เพ่อื นโต ๆ บางคนทไ่ี มเ่ ชอ่ื ครู
พเ่ี ล้ยี งวยั สาวรุ่นหนั มามองดูการะเกด นยั นต์ าสบกนั หลอ่ นไม่เหน็ ความ
ผดิ ปกตใิ ด ๆ ในสหี นา้ ของคุณเกดของหล่อน เพราะอกี ฝ่ายหน่งึ เกบ็ ซ่อนความะเทอื น
ใจเอาไวอ้ ยา่ งมดิ ชดิ
ไม่มเี สียละท่ีจะใหค้ วามรูส้ ึกสะเทอื นใจ ปวดรา้ วหรือทุกขโ์ ศกปรากฏแก่
สายตาคนอน่ื
"ไม่หรอก...ไปเถอะ"
หลอ่ นฝืนย้มิ ใหล้ ูก จบั ไหลเ่ ลก็ ๆ รนุ เบา ๆ ใหเ้ดนิ ไปกบั พเ่ี ล้ยี ง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๓

พอลูกลงเรอื นไปแลว้ หล่อนกเ็ ดินเลยไปยงั หอ้ งของหล่อนเพ่อื แต่งกายไป
ทางานตามปกติ

ในใจของหลอ่ นครนุ่ คิด..
ขณะน้ีหลอ่ นกบั หมอนิพทิ อยูด่ ว้ ยกนั เหมอื นคนแปลกหนา้ ซ่งึ ต่างคนต่าง
บงั เอญิ และจาเป็นตอ้ งอาศยั อยูร่ ว่ มกนั ภายใตห้ ลงั คาบา้ นเดียวกนั
อย่าว่าแต่ความสัมพันธ์ฉันผวั เมียตามธรรมชาติธรรมดาโลกีย์ แม้
ความรูส้ กึ อนั ดงี ามตอ่ กนั กแ็ ทบจะไม่มี
หลอ่ นอยากตดั สนิ ใจอะไรใหม้ นั เดด็ ขาดลงไป
แต่การะเกดยอมรบั วา่ บดั น้หี ลอ่ นเร่มิ จะกลวั ...กลวั การตดั สนิ ใจอยา่ งเดด็
ขาดของตวั เอง!
ก็ไม่ใช่เพราะหล่อนกาหนด หล่อนตดั สินใจโดยเดด็ ขาด โคยเหตุผลท่ี
หลอ่ นคดิ วา่ ถกู ตอ้ งทส่ี ดุ แลว้ ดอกหรอื เหตกุ ารณ์มนั ถงึ ไดเ้ป็นเชน่ น้ี?
การะเกดครุ่นคิดหนกั จนลมื ตวั ...สหี นา้ ท่าทางของลูกเม่อื ครู่น้ีทาใหห้ ล่อน
เกดิ ความสมเพชลูกชายจบั ใจ..
หลอ่ นจะปลอ่ ยใหล้ ูกโตข้นึ โดยมีปมดอ้ ย เกดิ ความไม่มนั่ ใจในตวั เองและ
ขาดความอบอนุ่ ตลอดไปจนโต เชน่ น้ลี ะหรอื .?..
เกอื บสะดุง้ เม่อื ไดย้ นิ เสยี งหมอนพิ ทิ ดงั หว้ น ๆ ข้นึ ทป่ี ระตู
"ผมจะไปละ"

๔๖

"พ่อไปแลว้ ...ทาไมพอ่ ถงึ ไม่เอาเดด็ ไปดว้ ย?"
เสยี งถามของลูกชายดงั ตดิ หูการะเกดอยู่ตลอดเวลา
จรงิ อยู่...ถึงแมจ้ ะเป็นคาถามของเด็กไรเ้ ดียงสาซ่งึ ไม่ไดต้ ง้ั ใจจะถามนัก
แลว้ กไ็ มไ่ ดถ้ ามเพราะอยากไปกบั พอ่ เหมือนเดก็ บางคนทท่ี ง้ั รกั และตดิ พอ่
ทวา่ มนั กอ็ ดทาใหห้ ลอ่ นคิดดว้ ยความสะเทอื นใจไมไ่ ด้
หลอ่ นเคยหวงั ไวว้ า่ ลูกของหลอ่ นจะไดร้ บั ความอบอ่นุ จากพ่อ ภูมใิ จในตวั
พ่อ แมว้ า่ พ่อจะนยั นต์ าพกิ าร
ไม่เคยคิดมาก่อนวา่ ชีวติ ครอบครวั ของหล่อนจะแหง้ แลง้ มหิ นาซา้ ยงั เจือ
ปนอยูด่ ว้ ยความเจ็บปวดดงั น้ี
โทษกรรมเวรไม่ไดด้ อก...สาหรบั กรณีของหลอ่ น กรรมเวรไม่ใช่ถงั ขยะทม่ี ี
ไวส้ าหรบั รองรบั ความผดิ หวงั ทง้ั มวล
หลอ่ นเองต่างหาก ท่ี 'อาจจะ' ผดิ !
เสยี งลูกชายละเมอออื อาอยูข่ า้ งตวั
การะเกดพลกิ กาย ทอดแขนไปวางเบา ๆบนหนา้ อก ส่งเสียงอืออาปลอบ
ขวญั เดก็ ชายแบบเดยี วกบั แม่ทง้ั หลาย...
เสยี งกรง่ิ โทรศพั ทด์ งั เป็นจหั วะอยูข่ า้ งนอก ในหอ้ งรบั แขก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๕

นาฬกิ าตง้ั ขา้ งเตยี ง...บอกเวลาสองยามกบั สบิ หา้ นาท!ี
ใครหนออตุ รโิ ทร. มาตอนน้ี หรอื จะเป็นพวกเพ่อื น ๆ ซ่งึ อยูเ่ วรโทร. มาคุย
เร่อื งคนเจ็บซ่ึงถอื วา่ ร่วมกนั รบั ผดิ ชอบ คนเจ็บบางคนก็นอนโรงพยาบาลจนกระทงั่
คนุ้ เคยกนั อาจเจบ็ หนกั หรอื ตาย...
หรอื ไม่กต็ อ่ ผดิ ซ่งึ เป็นเร่อื งทเ่ี กดิ ข้นึ บอ่ ยท่ีสุด
ค่อย ๆ ยกมอื จากอกลูกชาย เดนิ แผ่วเบาออกไปรบั สาย
"ฮลั โลว"์
เสยี งผูช้ าย หางเสยี งสน้ั ๆ นิดหน่อย คงจะเมา...
กาลงั นกึ สงสยั เสยี งนนั้ กพ็ ดู ตอ่ ไปอกี
"นนั่ คณุ การะเกดใชไ่ หม?"
เสียงอรชนุ ! ผิดปกติธรรมดาเลก็ นอ้ ย เขาคงจะด่มื เหลา้ เขา้ ไปมากหน่อย
แต่หลอ่ นกจ็ าเสยี งนนั้ ได้
สะกดใจถามไปวา่
"มธี ุระอะไรรคึ ะ...น่ดี กึ มากแลว้ นะคะ!"
"ผมรูแ้ ลว้ แต่คดิ วา่ บางท่คี ุณอาจจะนอนไม่หลบั ถา้ เป็นยงั งนั้ จรงิ ผมกค็ ง
ไมไ่ ดร้ บกวนคณุ ไมใ่ ชเ่ รอะ"
"มธี ุระอะไรรคึ ะ?"
"มธี ุระอะไร...มธี ุระอะไร!..."
เสยี งจากทางโนน้ ฟงั กระแทก ๆ อยา่ งประชดประชนั

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๔๖

"น่เี ลกิ ทาท่าเป็นการเป็นงานเสยี ทเี ถอะ มหี วั จิตหวั ใจอย่างผูห้ ญงิ ธรรมดา
ๆ เสยี บา้ ง เลกิ เกง่ เลกิ ทาเป็นวา่ ฉนั แน่เสยี ท!ี ..."

เสยี งของอรชนุ กระแทกกระทนั้ ออ้ แอน้ ิดหน่อย
"หมอนพิ ทิ เขาไปทางานเมอื งนอกแลว้ ไม่ใช่เรอะ ทาไมเขาไม่เอาคุณไปดว้ ย
ละ่ "
การะเกดยงั ไมท่ นั ตอบ เขากพ็ ดู ตอ่ ไปอกี วา่
"หมอนิพิทเขารงั เกียจเจา้ เด็ดของผมใช่ไหมล่ะ? อย่า...อย่าพยายาม
หลกี เลย่ี งปิดบงั ผมอีกต่อไปเลย ถงึ คุณจะไม่ยอมรบั ตรง ๆ จะดว้ ยอะไรกแ็ ลว้ แต่...
แตค่ วามจรงิ แลว้ มนั กค็ ือลูกของผม...ลูกของผมท่หี มอนิพทิ เอามนั มาโยนใส่หนา้ ผม
ไม่อยากไดม้ นั เป็นลูก ทง้ั ๆ ทแ่ี มข่ องมนั พยายามยดั เยยี ดให.้.ลูกของนายอรชนุ ...ฮา"
เสยี งเขาอทุ านออกมาจากลาคอเหมอื นแค่นหวั ร่อ
"..ลูกของนายอรชุน เช้อื สายตระกูลตงั้ เจริญกิจ แต่ถกู โยนเหมือนลูกหมู
ลูกหมา มนั เป็นคนสาคญั ..สาคญั ท่สี ุดสาหรบั พ่อของมนั แต่มนั เหมือนเศษขยะ
สาหรบั คนทไ่ี ม่ใช่พ่อ!...."
เขาน่งิ ไปนดิ หน่ึง
"...บอกผมหน่อยเถอะการะเกด บอกผมตามความเป็นจรงิ คุณรูห้ รอื เปลา่
วา่ คุณมเี จา้ เดด็ ตดิ ทอ้ งอยู่ ตอนทค่ี ณุ แตง่ งานกบั หมอนพิ ทิ ?"
"ดฉิ นั จะไมต่ อบคาถามอะไรคณุ ทง้ั นน้ั แหละค่ะคณุ อรชนุ " การะเกดเพ่งิ ได้
จงั หวะพดู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๗

"คุณคงดม่ื มาก แลว้ น่ีกไ็ มใ่ ชเ่ วลาทจ่ี ะพดู โทรศพั ทก์ นั "
"ไมใชเ่ วลาพูดโทรศพั ทก์ นั ถา้ งน้ั ไปพูดกบั คณุ ทบ่ี า้ นคงไดก้ ระมงั ?"
"ดฉิ นั คดิ วา่ คณุ คงไมท่ ายงั งน้ั ..."
การะเกดออกจะตกใจเลก็ นอ้ ย เสยี งอรชุนหวั เราะมาตามสาย ถงึ ไม่เหน็
หนา้ เขา ฟงั ดูกร็ ูว้ า่ เขาหวั เราะเยาะหยนั ประชดประชนั หลอ่ น
"รกั นวลสงวนตวั คอยทา่ หมอนพิ ิทจรงิ นะ คุณการะเกด"
เออหนอ...น่มี นั เร่อื งอะไรกนั หลอ่ นถงึ ตอ้ งยอมทนฟงั ผูช้ ายคนโนน้ ประชด
ทฟี งั ผูช้ ายคนน้ปี ระชดที
หลอ่ นกลบั กลายเป็นเหมือนผูห้ ญงิ ทต่ี กอยูใ่ นภาวะส้นิ คดิ เสยี เตม็ ท!ี
"ดฉิ นั จะวางหูเดยี๋ วน้ี"
หลอ่ นบอกอรชนุ ไปดว้ ยเสียงเฉียบขาด
"คณุ ไม่มสี ทิ ธ์อิ ะไรเลยนะคะคุณอรชนุ ไมม่ สี ทิ ธ์อิ ะไรเลย..."
หลอ่ นเนน้ เสยี งเลก็ นอ้ ย
อรชุนเจ็บใจตวั เองเหลอื เกิน กบั ผูห้ ญิงคนน้ี เขาคงแขง็ ไม่เทหล่อนหรือ
อยา่ งไรกไ็ ม่รู.้..ยอมแพห้ ลอ่ นไดเ้สยี ทุกทสี นิ ่า..
อาจเป็นเพราะเขากลวั ความ 'ใจเดด็ ' ผดิ ผูห้ ญงิ ธรรมดา ๆ ของหลอ่ นกไ็ ด้
"เดยี๋ ว...เดยี๋ ว...เอาละ...เอาละ...ผมไม่มสี ิทธ์ิอะไร ผมรบั วา่ ผมไม่มีสทิ ธ์ิ
อะไรไม่วา่ กบั ลูกของตวั เองแท้ ๆ หรอื กบั คณุ ..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๓๔๘

เขาเปลย่ี นเสยี งเป็นราบเรยี บลง แต่กย็ งั เป็นเสียงของคนค่อนขา้ งมนึ เมาอยู่
ดี

"..ลูกสบายดรี ึ เม่อื วานน้ีผมแวะไปหาแกท่โี รงเรยี น ครูบอกว่าแกไม่ไดไ้ ป
โรงเรยี นสองวนั แลว้ "

"เป็นหวดั นดิ หน่อยเทา่ นนั้ เอง ดฉิ นั กลวั แกไปตดิ เดก็ คนอ่นื ไม่ไดเ้ ป็นอะไร
มากมายอะไรหรอกค่ะ"

การะเกดอดใจออ่ นไมไ่ ด้ เม่อื เขาทาเสยี งออ่ นลง
"ระวงั นะ ไขห้ วดั นิดหน่อย เดี๋ยวน้ีมนั กลายเป็นอะไรต่ออะไรรา้ ยได้
อยา่ งเชน่ ลงตบั ลงปอด อยา่ งทเ่ี ขาเป็น ๆ กนั "
เสยี งของเขาแสดงความอาทรและหว่ งใย โดยเฉพาะสุม้ เสียงสนิทชดิ เช้อื
ราวกบั พ่อแม่ลูกธรรมดา ๆ
แลว้ ชะรอยเขาจะคดิ อะไรข้นึ มาได้ จึงหยุดน่งิ ไปชวั่ ขณะหน่งึ
"การะเกดิ "
"ดฉิ นั กาลงั ฟงั อยู.่ .."
เขาเวน้ จงั หวะเลก็ นอ้ ยอกี ครง้ั หน่งึ
"ผมถามจรงิ ๆ เถอะ คุณกบั หมอนิพิททะเลาะกนั หรือเปลา่ ? คุณไม่รูห้ รอื
แกลง้ ทาไม่รูว้ า่ หมอนพิ ทิ เขาควั่ อยูก่ บั หมอผูห้ ญงิ คนหน่งึ อยูก่ ่อนไปเมอื งนอก?"
"ดฉิ นั ขอไมต่ อบคาถามอะไรทง้ั นน้ั "
การะเกดสะกดเสยี งใหร้ าบเรยี บ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๓๔๙

"ใช่ซี...ผมลืมไป...ผมไม่มีสิทธ์ิ...ไม่มีสิทธ์ิอะไรทง้ั นนั้ ใหต้ ายเถอะ!
การะเกด เม่อื ไหร่คณุ ถงึ จะเลกิ อวดดเี สยี ทนี ะ?"

การะเกดน่ิงเงียบ ท่าทางอรชนุ ทางดา้ นโนน้ คงฮึดฮดั โมโหฉุนเฉียวตาม
นสิ ยั ของเขาในเวลาทเ่ี อาชนะใครไม่ได้

เขาคงอยากใหห้ ลอ่ นอ่อนแอลงกวา่ น้ี อยากใหว้ ง่ิ ไปหาเขา ปรบั ทกุ ขก์ บั เขา
ถงึ ชวี ติ ในครอบครวั และหมอนิพทิ ...

แต่นนั่ ไมไ่ ปวสิ ยั ของผูห้ ญงิ อยา่ งการะเกด เสยี งเดก็ ชายรอ้ งเรียกแม่ เขาคง
หายใจไม่สะดวก การะเกดบอกเขาไปวา่

"เดด็ ต่นื ...แกเรยี กหาแม่ ขอโทษนะคะ"
หลอ่ นวางหูอยา่ งรวดเรว็ แตร่ ะวงั ใหเ้บาทส่ี ุด
"ใหต้ ายหะ่ ...เถอะ"
อรชนุ สบถออกมาดงั ๆ เม่อื กระแทกหูฟงั ลงกบั แป้ น เพ่อื นของเขาโผล่เขา้
มาในหอ้ งสมดุ พอดี
"โทร.ถงึ ใครวะออ เกาะโทรศพั ทอ์ ยูน่ านแลว้ "
"ถงึ ลูก...กบั เมยี ..."
เขาเวน้ จงั หวะนดิ หน่อยก่อนตอ่ ดว้ ยวลสี ดุ ทา้ ย
"...คนอ่นื !"
ววิ ฒั นผ์ ูเ้ป็นเพอ่ื นสนทิ มองดูผูเ้ป็นสหายอย่างเหน็ ใจปนสมเพชเลก็ นอ้ ย