พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๐๐

..โกหกเพ่อื ตวั หมอนพิ ทิ เอง หาใชเ่ พ่อื ประโยชนข์ องหลอ่ นไม่...
"เกดไม่ทราบ"
หล่อนตัดบทง่าย ๆ จะบอกไดอ้ ย่างไรว่าเขามาเพราะอาจเป็นดว้ ย
สญั ชาตญาณของความเป็นพ่อเรียกรอ้ ง!
และมาเพอ่ื เคน้ เอาความจรงิ จากหลอ่ น
การตดั บทของหลอ่ น...ไม่ไดท้ าใหห้ มอนพิ ทิ เลกิ ระแวงแคลงใจ
เขายงั เฝ้าซกั ถามหลอ่ นทกุ ครงั้ ทม่ี โี อกาส จนกระทงั่ การะเกดโกรธ
หลอ่ นเองกม็ เี ร่อื งตอ้ งคดิ อยูม่ ากเหมอื นกนั
และ...เวลาน้กี ไ็ ม่จาเป็นทห่ี ลอ่ นจะตอ้ งอดทนต่ออารมณ์ของเขาเหมอื น
ครงั้ ทห่ี มอนิพทิ ยงั พกิ ารอยู่
ควรอยู่อย่างสงบและมีความสุขตามอตั ภาพ หลงั จากผ่านเคราะหร์ า้ ย
มาแลว้ มากกวา่ จะมานงั่ ระแวงแคลงใจกนั อยูอ่ ยา่ งน้.ี ..
"หยุดทนี ะคะหมอ"
หลอ่ นบอกเขาอยา่ งเฉียบขาด เหมือนพูดกบั คนไขบ้ างคนท่เี อาแต่ใจจนน่า
ราคาญ
"หยดุ พูดถงึ คุณอรชนุ เขาไม่ไดเ้ ก่ียวขอ้ งอะไรกบั เกด ไม่ไดเ้ ก่ยี วขอ้ งอะไร
กบั เราสองคนอกี แล.้..ถา้ เกดตอ้ งการเขา เกดกแ็ ต่งงานกบั เขาไปแลว้ แลว้ ก.็ ..อะไร ๆ
มนั กค็ งงา่ ยกวา่ ทเ่ี ป็นอยูท่ กุ วนั น้ี รวมทงั้ ความสบายใจของเกดดว้ ย"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๑

"หมายความวา่ อยา่ งไร หมายความวา่ เกดอยูก่ บั ผมอยา่ งไม่สบายใจเลย งนั้
ร?ึ "

"ก็จะใหส้ บายใจไดอ้ ย่างไร ในเม่อื หมอตงั้ หนา้ ตงั้ ตาแต่จะระแวงแคลงใจ
เอากบั เกด"

หลอ่ นพดู ตรง ๆ เม่อื พดู แลว้ กอ็ ดพดู ต่อไปอกี ไมไ่ ด้
พูดใหส้ มกบั ทห่ี ลอ่ นน่งิ อดทนรกั ษาอารมณข์ องคนพกิ ารมานานปี
"เกดแต่งงานกบั หมอเพราะหมอบอกว่า หมอขาดเกดไม่ได้ ซ่งึ กค็ งจะเป็น
อยา่ งนนั้ จรงิ ๆ แต่สาหรบั คุณอรชุน...มผี ูห้ ญิงอีกเยอะแยะ เกดคิดวา่ เกดไม่ไดม้ คี ่า
แกค่ ณุ อรชนุ เทา่ กบั ทม่ี คี ่าแก่หมอ เกดถงึ ไดต้ ดั สนิ ใจแต่งงานกบั หมอ"
"กแ็ ปลวา่ กาลงั ทวงบญุ คุณอกี "
"กแ็ ลว้ แต่หมอจะคิดเถอะค่ะ แต่เกดขอบอกหมอวา่ เกดจะไม่ทนฟงั หมอ
ถามถงึ คณุ อรชนุ อกี เป็นอนั ขาด"
หลอ่ นพลกิ กายนอนหนั หลงั ให้
หมอนิพทิ เองกไ็ มไ่ ดล้ ุกข้นึ จากเตยี งของเขาตามมาเซา้ ซ้หี ล่อนเหมอื นทเ่ี คย
ทา
ดูเหมอื นต่างคนตา่ งคดิ
อนั ความระแวงนนั้
เม่อื เรม่ิ ข้นึ แลว้ กเ็ หมอื นกบั ตน้ ไมท้ เ่ี ร่มิ ลงรากแลว้ กเ็ ร่ิมแผ่ก่งิ กนั ออกไปทุก
ที ยง่ิ วนั กย็ ง่ิ เตบิ โต และหนาแน่นข้นึ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๐๒

หมอนิพทิ เร่มิ คดิ
เม่อื ตายงั มองไม่เหน็ ความทกุ ขค์ วามมืดมดิ มนทาใหห้ งุดหงดิ หวาดระแวง
กจ็ รงิ แต่ตากย็ งั มองไม่เหน็ สง่ิ กวนตา ทาใหข้ นุ่ หมองใจ
พอตาเหน็ หมดกงั วลเร่อื งตา กลบั คิดมาก...หนา้ ตาภรรยาเฉยเมยกท็ าให้
คดิ สายตาของคนบางคนทม่ี องดูเขาในบางครง้ั กช็ วนใหค้ ดิ วา่ คนมองกาลงั นึก สมเพช
อะไรสกั อยา่ ง
ความสวยงามคมสนั น่ารกั ของลูกชายกเ็ ร่มิ สะกดิ ใจใหค้ ดิ เช่นกนั
บางครงั้ เพ่อื นหมอดว้ ยกนั กเ็ ผลอพูดอะไรเป็นปริศนาเก่ยี วกบั ลูกชายของ
เขา..

เม่อื แรก...หมอนิพิทต่นื เห่อดใี จ พอมองเห็นลูกชายเป็นครง้ั แรกในชีวติ
ภาพเดก็ นอ้ ยสวยคมคาย น่ารกั ออกอยา่ งนนั้ เป็นพอ่ คนไหนบา้ งจะไม่ช่นื ชม?

บดั น้ี...เขาเฝ้ ามองดูลูกชายคนเดยี วอย่างระแวงแคลงใจในความสวยคม
คาย ทไ่ี ม่มสี ่วนใดละมา้ ยแมน้ เหมอื นกบั เขาเลย

หมอนิพทิ พยายามมองหาส่วนใดส่วนหน่ึงทค่ี ลา้ ยคลงึ กบั เขา เขารูด้ วี ่าอาจ
เป็นไดถ้ า้ เดก็ จะไมม่ อี ะไรเหมอื นพ่อเอาเสยี เลย

ทวา่ กจ็ ะตอ้ งเหมอื นแมห่ รอื บรรพบรุ ษุ ของพ่อแมไ่ มท่ างใดกท็ างหน่งึ
แต่น่เี ดก็ ชายกรี ติ หรอื เดด็ เหมอื นแม่กเ็ พยี งสว่ นนอ้ ย
ส่วนใหญ่...หมอนพิ ทิ เฝ้าพนิ จิ พจิ ารณาลูกชายอยา่ งละเอยี ดลออ..

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๓

จมูกแหลมปลายแขง็ แรงไมเ่ หมอื นทง้ั พ่อและทงั้ แม่
ตาโต ขอบตาลกึ ค้วิ ชดิ ตาทานองเดยี วกบั ตาแขกหรือตาฝรงั่ ย่งิ ไม่เหมือน
ทงั้ เขาและการะเกด
เขารูจ้ กั บรรพบุรุษของการะเกดจากรูปภาพ รูจ้ ักพ่อแม่ของหลอ่ น บรรพ
บรุ ษุ ของการะเกดเป็นไทยแท้ ไม่มใี ครนยั นต์ าแบบน้แี น่นอน
ทางเขานนั้ ...แน่นอนท่สี ุด ไม่ว่านบั ข้นึ ไปก่ีชน้ั ๆ หากจะมรี ูปตาไม่คนไทย
ทวั่ ไป กไ็ ม่ใช่ตาโต ขอบตาลกึ แตเ่ ป็นตาเรยี วหนงั ตาชน้ั เดยี ว
กะโหลกศีรษะของพ่อหนูอาจเหมอื นแม่ แต่ผมดาสนิทหยกั ศกแนบตน้ คอ
น่ีสเิ หมอื นใคร?
ความระแวงของหมอนิพทิ เรม่ิ ก่อรูปเป็นเงาของบรุ ุษผูห้ น่ึงซอ้ นหนา้ ลูกชาย
ข้นึ มาเกอื บทกุ คราวทม่ี องดูพ่อหนู
ความรกั อนั ลกึ ซ้งึ ตง้ั แต่ยงั มองไมเ่ หน็ จนกระทงั่ แวบแรกท่ีเหน็ เร่มิ จางโดย
ไม่รูต้ วั ...
ยง่ิ ระแวงแคลงใจกย็ ง่ิ คดิ หาเหตผุ ลมาประกอบ
จาไดแ้ ลว้ ว่า เม่อื แรกแต่งงานภรรยาขอเวลาสองเดอื นเพ่ืออะไรกไ็ ม่รู ้ แต่
เขากต็ ามใจหลอ่ น เพราะถงึ อย่างไรกอ็ ่มิ เอิบ ช่นื ใจ ท่ไี ดห้ ลอ่ นมาเป็นของตน และ...
เป็นแสงสวา่ ง
ขณะเม่อื หลอ่ นคลอดกไ็ มท่ นั นบั วนั และเวลาเพราะกาลงั ต่นื เตน้ ไมส่ นใจ
ไมท่ นั คดิ ละเอียด

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๐๔

มาเรม่ิ คดิ เอาเดยี๋ วน้ีเอง...

"เอานนั่ ...เอานนั่ ....เดด็ จาเอานนั้ ...เอานน้ั !"
ลูกชายเตน้ อยูใ่ นหอ้ งรบั แขก พยายามชะเงอ้ จะหยบิ ตุ๊กตากระเบ้อื งเคลอื บ
ของทร่ี ะลกึ จากสหรฐั อเมริกาบนชน้ั เต้ยี ๆ
หมอนพิ ทิ ไม่ไดส้ นใจกบั ลูกชายและพ่เี ล้ยี งเท่าใดนกั
เขาเพ่งิ กลบั จากโรงพยาบาล ซ่งึ เขาไดก้ ลบั เขา้ รบั ราชการอีกครง้ั หน่งึ
คนละโรงพยาบาลกบั ภรรยาของเขา คนละทาง และหล่อนยงั กลบั มาไม่ถงึ
บา้ น
หมอนิพทิ กาลงั หงดุ หงดิ
เขาเพ่งิ ไดร้ บั การเสนอจากโรงพยาบาลเอกชนหน่ึงในจานวนหลายแห่งให้
เงนิ เดอื นเขาถงึ สองหม่นื เพราะตอ้ งการความเช่ยี วชาญเฉพาะโรคซ่งึ เขาเรียนมา
แต่ตดิ อยูท่ เ่ี ขามสี ญั ญาผูกพนั กบั มูลนิธิตงั้ เจริญกจิ ว่าจะกลบั เขา้ ทางานใน
โรงพยาบาลของรฐั โดยไม่ลาออกไปทางานกบั โรงพยานาลเอกชน ภายในระยะเวลา
สบิ ปี
สญั ญานน้ั ไม่ยอมใหเ้ขาชดใชเ้ป็นตวั เงนิ เสียดว้ ย
กแ็ ลว้ จะไม่ใหเ้ขาหงดุ หงดิ ไดอ้ ยา่ งไร?
เขาเป็นปุถุชน...ย่อมอยากมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายอย่างคนในสงั คม
ระดบั กลางทค่ี ่อนขา้ งมงั่ คงั่ หรอื ยง่ิ ระดบั สูงเลยกด็ ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๕

ทายงั ไงได.้ ..ในเม่ือสงั คมของเรายงั มีหลายระดบั ใคร ๆ ก็ย่อมอยาก
ตะกายข้นึ ไปใหไ้ ดอ้ ยูใ่ นระดบั สูงสุด

มหิ นาซา้ ระยะเวลาทเ่ี ขามองไม่เหน็ แสงสวา่ ง เขายงั หมดโอกาสหมดเงนิ ไป
ทงั้ ของตนเองและของการะเกด

จนบดั น้ี บา้ นกย็ งั ไม่มอี ยูเ่ ป็นของตนเอง
เพง่ิ หาซ้อื รถยนตไ์ ดค้ นั หน่ึงก็เก่าแสนเก่า ผ่านมือมาไม่รูก้ ่มี ือ เคร่อื งยนต์
รวนเกอื บตลอดเวลา
ค่าใชจ้ ่ายในบา้ นกย็ งั ตอ้ งกระเหมด็ กระแหม่
ช่วยไม่ได้ ถา้ หมอนิพิทจะพาลโกรธมูลนิธิท่ใี หท้ ุนเขาและอุปการะใหเ้ ขา
ไดร้ บั การผา่ ตดั จนหายเป็นปกติ...
ถา้ จะวา่ ไปแลว้ เงนิ ทน่ี ามาตงั้ เป็นมลู นธิ ิกค็ อื เงนิ เลย่ี งภาษขี องพวกเศรษฐี
...เอาเงนิ ทค่ี วรเสียภาษี 'เจียด' มาตง้ั แลว้ ยงั ไดช้ ่อื เสยี งอกี ดว้ ย
เมอ่ื จะใหเ้ป็นการกศุ ลแลว้ กไ็ ม่น่าจะมขี อ้ ผูกมดั ตดั ประโยชนผ์ ูอ้ ่นื ...
เสยี งตกุ๊ ตากระเบ้อื งเคลอื บหลน่ ลงมาแตกกระจายดงั กอ้ ง ทาใหห้ มอนิพทิ
สะดุง้ จากความคิดอนั หงดุ หงดิ วนุ่ วาย
อารมณ์กาลงั ไม่ดี พอเหน็ ของแตกจากฤทธ์ิชนของลูกชายซ่ึงฉลาดเฉลยี ว
และซนอยา่ งทเ่ี รยี กกนั ว่าขนาดหนกั หมอนิพทิ กอ็ อกจะโกรธอยูไ่ มน่ อ้ ย
"เดด็ ! พอ่ บอกหลายครงั้ แลว้ วา่ ของบนน้ีมนั จะแตก พ่อตอ้ งทาโทษละ ไม่
งนั้ เคยตวั "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๐๖

พเ่ี ล้ยี งซง่ึ เผลอไปประเดยี๋ วเดยี วทาหนา้ เสยี หลอ่ นเล้ยี งเดก็ ชายมาเกือบ
สองปีแลว้ ทงั้ รกั และตามใจเพราะหลงคณุ เดด็

หมอนิพิทเง้อื มอื ข้นึ ไม่สูงนกั ฟาดเผียะลงไปบนฝ่ ามอื เลก็ ๆ ทเ่ี ขาจบั แบ
ออก ตง้ั ใจจะทาโทษใหเ้ขด็ จรงิ ๆ หาไดม้ อี กศุ ลจิตอน่ื ใดไมใ่ นขณะนนั้

พ่อหนูเบะปาก นา้ ตารว่ งแผาะ พเ่ี ล้ยี งสาวฉวยอมุ้ หนีออกไปทนั ที
อมุ้ เดก็ ออกไปหนา้ บา้ น กพ็ อดพี บกบั มารดาเพง่ิ เขา้ ประตูบา้ นมาพอด.ี ..

๒๗

"คณุ เด็ดทาตกุ๊ ตาแตก คณุ หมอตีค่ะ"
พ่เี ล้ยี งสาวรายงานสนั้ ๆ พลางสง่ พ่อหนูใหม้ ารดา พอเหน็ แม่ พอ่ หนุนกล็ มื
เร่อื งถกู ตี หวั เราะทง้ั นา้ ตา สองแขนโอบกอดคอแม่ไว้
การะเกดอมุ้ ลูกเขา้ ไปในหอ้ ง ย้มิ นดิ ๆ เม่อื ถามวา่
"เดด็ ทาตกุ๊ ตาอะไรแตกคะ?"
"ตกุ๊ ตาทหาร ตไี ปแปะเดยี วเท่านน้ั เอง"
ถงึ อยา่ งไรเขาก็ยงั อดเกรงใจการะเกดไม่ได้ การะเกดกม้ ลงดูลูกในออ้ ม
แขน
ช่วยไมไ่ ดท้ ใ่ี จจะนึกแวบไปถงึ อรชนุ ...วนั นน้ั พ่อหนูขวา้ งไลทเ์ ตอรร์ าคาแพง
ของอรชนุ ลงบนพ้นื หนิ เตม็ แรง
แลว้ การะเกดกล็ อบถอนหายใจยาว
"หนูชนนกั น่เี ดด็ "
"ซน...หนูซนนกั น่.ี .."
พอ่ เดด็ พดู ตามแแลว้ กห็ วั เราะเอิก๊ อ๊าก การะเกดอดย้มิ ไม่ได้ แต่ผูเ้ ป็นพ่อ
ทาหนา้ เฉย
การะเกดส่งลูกใหพ้ ่เี ล้ยี ง หมอนิพทิ บอกภรรยาดว้ ยเสยี งเรยี บ ๆ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๐๘

"คุณอมรเจา้ ของโรงพยาบาลอมร เขาอยากใหผ้ มไปทางานดว้ ย ถา้ อยูก่ บั
เขาเลย เขาจะใหเ้งนิ เดอื นสองหมน่ื กวา่ "

"แต่หมอมสี ญั ญาผูกพนั ไวก้ บั มูลนธิ นิ ่คี ะ"
"นนั่ ซ.ี ..ผมถงึ ไดเ้สยี ดาย"
หมอนิพทิ น่งิ ไปนดิ หน่งึ กลา่ วอยา่ งหงดุ หงดิ วา่ "ไม่รูม้ นั เคราะหก์ รรมอะไร
ของเรา ถงึ ตอ้ งมเี ร่อื งเกย่ี วพนั กบั พวกน้ไี ม่รูจ้ กั หยดุ "
"แต่หมอกท็ าพเิ ศษไดน้ ่คี ะ หลงั จากเลกิ งานทางโรงพยาบาลแลว้ "
"ผมไมอ่ ยากพะวา้ พะวงั บางทที างน้ีมคี นไขต้ อนท่ยี งั อยูใ่ นเวลาราชการจะ
มากไ็ ม่ได้ คุณอมรเขาไม่อยากใหค้ นไขร้ อหมอ...โรงพยาบาลเอกชนบางแห่งไม่เจริญก็
เพราะมแี ตห่ มอพเิ ศษ ไมม่ หี มอเกง่ ๆ อยูป่ ระจาเลย"
การะเกดไมก่ ลา่ ววา่ กระไร
หลอ่ นเขา้ ใจความด้นิ รนของหมอนพิ ทิ แตก่ เ็ ขา้ ใจความมงุ่ หมายของมูลนิธิ
เช่นกนั ....
คืนวนั น้ี หลงั จากส่งลูกเขา้ นอนแลว้ การะเกดก็ยงั ยืนพิศดูร่างเลก็ ๆ ท่ี
นอนตะแคงหลบั ป๋ยุ อยูใ่ นเตียงเลก็
รา่ งน้คี อื ทร่ี วมของความรกั คอื สง่ิ ทห่ี ลอ่ นอยากได.้ ..ส่งิ ท่หี ล่อนจงใจใหเ้ กดิ
มาหลอ่ หลอมเอาเลอื ดเน้อื ของหลอ่ น และเลอื ดเน้ือของผูช้ ายท่หี ล่อนรกั เขา้ ไวด้ ว้ ยกนั
..

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๐๙

หล่อนไม่ไดร้ กั หมอนิพิท หล่อนแต่งงานกบั เขาก็เพ่ือชดใชห้ น้ีบุญคุณ
เพราะฉะนนั้ ตามความคดิ ทล่ี าเอยี งเขา้ ขา้ งตวั เองของปถุ ชุ น...มนั ก็ยุติธรรมดว้ ยกนั ทกุ
ฝ่ายแลว้

อรชนุ ไดส้ ่งิ ทเ่ี ขาอยากไดจ้ ากหลอ่ นโดยไมต่ อ้ งแต่งงาน ไม่ตอ้ งสูญเสียอะไร
ใหห้ ลอ่ นเลยแมแ้ ต่แหวนสกั วง...

หมอนิพทิ ไดต้ วั หลอ่ นและหลอ่ นกป็ รนนิบตั เิ ขาดว้ ยหนา้ ทภ่ี รรยา บวกกบั
หนา้ ทพ่ี ยาบาลตลอดมา จนกระทงั่ เขามองเหน็ ...

หลอ่ นไดล้ ูกนอ้ ย...ทร่ี วมความรกั และเลอื ดเน้อื ของอรชนุ
หมอนพิ ทิ มสี ทิ ธ์อิ ะไรทจ่ี ะมาโกรธเคือง?

"เม่อื ตอนทผ่ี มตาบอดอยูผ่ มอยากเหน็ ลูก..."
เสยี งตา่ ๆ ของหมอนพิ ทิ พดู ข้นึ เบา ๆ ขา้ งหลงั หลอ่ น การะเกดยงั คงยนื น่งิ
ไม่ไหวตงิ
"แต่ตอนน้ผี มชกั จะไม่แใจแลว้ วา่ ผมดใี จทม่ี องเหน็ แก"
การะเกดยงั คงน่งิ หมอนิพทิ พดู ต่อไป
"ธรรมดาพ่อแมน่ ่าจะดใี จทล่ี ูกของตวั เองเกดิ มาสวยเกนิ พอ่ เกนิ แม่"
คราวน้ีการะเกดถามเร่อื ย ๆ วา่
"แลว้ ยงั ไงคะ? "

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๑๐

"แต่ในความสวยนนั้ กค็ วรจะมบี างอยา่ งทค่ี ลา้ ยคลงึ กบั พ่อหรอื แม่บา้ ง เชน่
อปุ นิสยั ใจคอ ลกั ษณะบางอยา่ ง"

"ตาหนูแกยงั ไม่โตพอทจ่ี ะใหห้ มอวจิ ยั อปุ นสิ ยั ใจคอของแกไ่ ด"้
"งนั้ ลองบอกผมใหช้ ่นื ใจหน่อยเถอะวา่ มสี ่วนไหนบา้ งทเ่ี จา้ เดด็ เหมอื นผม?
"
การะเกดหนั มาทางหมอนพิ ทิ มองสบตาเขาน่งิ แน่วอยูค่ รูห่ น่งึ ตอบดว้ ยเสยี ง
เรอ่ื ย ๆ อยา่ งเดมิ
"ไมเ่ หมอื นเลย ตาหนูแกเหมอื นดฉิ นั มากกว่า"
"กแ็ ปลก..."
หมอนิพทิ ทาเสยี งเหมอื นหยนั อะไรสกั อยา่ ง เปรยวา่
"แปลกทล่ี ูกไม่เหมอื นพ่อเลย"
การะเกดหมดความอดทน หล่อนไมไ่ ปผูห้ ญงิ เจา้ มารยาทจ่ี ะเสแสรง้ ตโี พยตี
พายเมอ่ื สามอี ยูใ่ นอารมณ์หงึ หวงหรอื หวาดระแวง
แตก่ ย็ งั ไม่กลา้ พอท่จี ะทาเสียงแขง็ ใส่เขา เพราะ...ถา้ เขาถามออกมาตรง ๆ
หลอ่ นเองกย็ งั ไมแ่ น่ใจวา่ จะตอบอยา่ งไร
กบั อรชนุ ...หลอ่ นบอกปดั เขาอย่างไม่ไยดีไดว้ า่ พ่อหนูไม่ใช่ลูกของเขา แต่
กบั หมอนิพทิ หลอ่ นละอายเกนิ กวา่ ทจ่ี ะปน้ั สหี นา้ ยนื ยนั เสียงแขง็ วา่ เป็นลูกของเขา!
การะเกดจงึ เดนิ เลย่ี งออกมาเสยี บอกหมอนิพทิ วา่
"ลูกกาลงั หลบั ออกมาขา้ งนอกดกี วา่ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๑

หมอนพิ ทิ เดนิ ตามออกมา การะเกดไม่พูดหรอื แกข้ อ้ สงสยั ทเ่ี ขาเปรยเม่อื ครู่
กอ่ น หลอ่ นอยากใหเ้ร่อื งมนั ผา่ นพน้ ไปเสยี

"เกด..."
หมอนพิ ทิ หยดุ ยนื ห่างจากหลอ่ นเลก็ นอ้ ยขณะทก่ี าระเกดเดนิ ไปนงั่ ลงทม่ี า้
หนา้ โตะ๊ เคร่อื งแป้ง
"ผมไมส่ บายใจเลย"
"หลงั จากทห่ี มอมองเหน็ แลว้ หายจากเป็นคนพกิ ารทงั้ ๆท่ี ไมน่ าจะมี
ความหวงั น่ะหรือคะ? "
"ใช่...เพราะเม่อื เป็นคนพกิ าร ตาบอดมองไม่เหน็ ใครจะหวั เราะเยาะ จะ
มองดูผมอยา่ งไอโ้ ง่ ผมกไ็ ม่มโี อกาสรู.้.."
"หมอเป็นตวั อยา่ งของคนทไ่ี มร่ ูจ้ กั ความเพยี งพอ"
"ผมรูจ้ กั ความเพียงพอ รูจ้ ักพอใจในส่ิงท่ผี มมี ผมไดร้ บั ผมดีใจท่ไี ด้
แต่งงานกบั เกด ดใี จทห่ี ายจากตาบอด แต่ไม่ดใี จถา้ ผมยงั ตอ้ งสงสยั อะไรบางอยา่ งอยู่
ตลอดเวลา มนั ทาใหผ้ มไมม่ คี วามสุข ทาใหผ้ มไม่สบายใจ"
"ความสงสยั ความหวาดระแวง มนั ก็ทาใหค้ นเราไม่สบายใจทงั้ นั้นแหละ
ค่ะ"
"แตเ่ กดอาจยุตมิ นั ได้ ถา้ เพยี งแต่จะพดู ความจรงิ กบั ผม"
การะเกดน่งิ เหลอื บมองดูหนา้ เขาจากเงาสะทอ้ นในกระจก ปากของหล่อน
ปิดสนทิ หนา้ เฉยเมย

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๑๒

ใช.่ ..บดั น้หี ลอ่ นกาลงั เผชญิ หนา้ อยูก่ บั หนทางสองแพร่งทจ่ี ะตอ้ งเลอื กเดนิ
หล่อนจาเป็นจะตอ้ งลขิ ิตชีวิตตวั เอง ดว้ ยสมอง ดว้ ยคาพูดเพียงไม่ก่ี
ประโยคอกี แลว้ !
หมอนิพทิ พูดเสยี งตา่ ลงทุกที นยั น์ตาจบั อยู่ทห่ี นา้ เรียวสลวยทว่าเฉยเมย
ของภรรยา
"ทจ่ี รงิ ผมไมน่ ่าจะสงสยั ไมน่ ่าจะหวาดระแวง แต่เหตผุ ลหลายอย่าง รวมทงั้
คาพูดทงั้ สายตาของคนบางคน...หลายคนแมแ้ ต่ลูกจา้ งในบา้ น มนั ทาใหผ้ มตอ้ ง คิด
..."
เขาน่งิ ไปนิดหน่งึ
"เม่อื เราแตง่ งานกนั เกดเคยขอเวลาผมพกั หน่ึง ผมตามใจเกดเพราะกาลงั
ดใี จทผ่ี ม.... ถงึ อยา่ งไรเกดกเ็ ป็นของผม...นนั่ เป็นเหตผุ ลขอ้ หน่ึง...ส่วนอกี ขอ้ หน่ึงคือ
ผมไมท่ นั คดิ ในตอนนนั้ เม่อื เจา้ เดด็ คลอด...ใครๆ พดู กนั วา่ เดก็ คลอดก่อนกาหนด"
หมอนิพทิ น่งิ ไปอกี แลว้ จงึ ถามวา่
"เกดคดิ วา่ ผมมเี หตผุ ลควรจะสงสยั ไหม? ผูช้ ายไม่ว่าคนไหนทง้ั นน้ั ถา้ มา
ตกทน่ี งั่ อยา่ งผม เกดคดิ วา่ เขาจะทาใจใหส้ งบอยูไ่ ดอ้ ย่างนนั้ รึ? "
"ควรจะได้ ถา้ ผูช้ ายคนนน้ั เคยบอกเกดว่า ขอแต่เพียงอย่าใหเ้ กดท้งิ เขาไว้
คนเดยี ว เพราะเกดคือแสงสว่าง คือทกุ อยา่ ง...เขาตอ้ งการอยา่ งเดียวคือ อยา่ ใหเ้ กด
ทอดท้งิ เขา ทง้ั ๆ ท่ี นยั นต์ ามองไม่เหน็ ...เขากลวั "
"ตลอดเวลาเกดทวงบญุ คณุ ผมไม่รูจ้ บส้นิ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๓

"เพราะหมอทาใหเ้กดตอ้ งพดู ..."
"แต่ผมไม่เคยบอกผูห้ ญงิ ทผ่ี มขอใหแ้ ตง่ งานดว้ ย...วา่ ... "
หมอนิพทิ เนน้ เสยี ง
"ผมจะรบั เล้ยี งลูกคนอน่ื ถา้ บงั เอิญมนั ตดิ ทอ้ งแม่มา!"

๒๘

ขาดเสยี งหมอนิพทิ ภายในหอ้ งนอนกเ็ งยี บกรบิ
ใจของการะเกดเตน้ แรง จนหล่อนไดย้ นิ เสยี งเหมอื นมนั ออกมาดงั อยู่นอก
หนา้ อก ไมใช่กลวั ...แตม่ นั ระคนปนกนั อยูห่ ลายอยา่ งในความรูส้ กึ
หลอ่ นเคยคิดอยูบ่ า้ งเหมอื นกนั ว่า สกั วนั หน่ึงหมอนิพทิ อาจมองเหน็ และ
อาจสงสยั
แตห่ ลอ่ นคดิ ถงึ เขาในแง่ดเี กนิ ไป คิดว่าเขาอาจมองเหน็ ความเสียสละของ
หลอ่ น รวมทงั้ ความรกั ทท่ี มุ่ ใหล้ ูกแต่แรก อาจลบความรูส้ ึกทว่ี ่าไมใช่เลอื ดเน้ือ เช้อื ไข
ในภายหลงั เสยี ได้
ไมค่ ิดวา่ จะมเี หตทุ าใหห้ มอนพิ ทิ กลบั มาระแวงหงึ หวงอรชนุ ข้นึ อกี
การะเกดสะกดอารมณ์และความรูส้ กึ ของหล่อนใหเ้ป็นปกตริ าบเรียบ
เสยี งของหลอ่ นจึงเรยี บ เม่อื เอย่ ข้นึ วา่
"ไม่เหน็ หมอพูดอยา่ งน้เี มอ่ื หมอออ้ นวอนเกดไม่ใหท้ ้งิ หมอไป ออ้ นวอนเกด
ใหแ้ ต่งงานดว้ ย"
หมอนิพทิ น่งิ ไปบา้ ง
ใช่...ถึงจะกาลงั อยูใ่ นอารมณ์ขุ่นขอ้ ง หงึ หวงและโกรธ ทวา่ ในความรูส้ ึก
สว่ นทย่ี งั มหี ริ โิ อตตปั ปะอยู่ กอ็ ดไม่ไดท้ จ่ี ะมคี วามละอายผ่านแวบเขา้ มา...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๕

ถกู ละ! ขณะนน้ั เขาคิดถงึ แต่ความกลวั ความวา้ เหวข่ องตวั เอง นึกอยูอ่ ยา่ ง
เดยี วตอนนน้ั คือ ตอ้ งการการะเกด แมจ้ ะรูอ้ ยู่เต็มหวั ใจวา่ หลอ่ นหมนั้ หมายไว้ กบั
อรชนุ แลว้ อยา่ งแน่นแฟ้น

การไดต้ วั หลอ่ นมาคือชยั ชนะของเขา หลงั จากพา่ ยแพแ้ ลว้ ประการหน่งึ
อกี ประการหน่งึ เขายงั มอี ปุ ทานอยูเ่ สมอว่า อรชนุ ไม่ไดร้ กั การะเกดมาก
เทา่ ทเ่ี ขารกั แมน้ ยั นต์ าเขาจะพกิ าร เขากม็ คี วามรกั ใหห้ ลอ่ นอยา่ งมากมาย
ถงึ กระนนั้ วสิ ยั ปถุ ชุ น ซ่งึ มกั จะเขา้ ขา้ งตวั เอง หมอนพิ ทิ กอ็ ดแกต้ วั ไม่ไดว้ า่ ...
หากขณะนน้ั เขารูว้ า่ เขาจะตอ้ งรบั เล้ยี งลูกของคนอ่นื กไ็ ม่แน่เหมอื นกนั ว่าความกลวั
ความวา้ เหว่ และความตอ้ งการการะเกดจะชนะความหยง่ิ ของลูกผูช้ ายทเ่ี ขาคิดวา่ เขา
กม็ อี ยูเ่ ตม็ เป่ียมหรอื ไม!่
"แปลวา่ "
หมอนิพทิ เนน้ เสยี งเลก็ นอ้ ย
"แปลวา่ ..คณุ กย็ อมรบั แลว้ ซี เกด วา่ ทจ่ี รงิ เจา้ เดด็ ไม่ใชล่ ูกผม"

ถงึ เวลาแลว้ ซ!ิ
ถงึ เวลาท่หี มอนิพิทจะตอ้ งเผชิญกบั ความจริง...ไม่มีประโยชน์อะไรท่ี
การะเกดจะปิดบงั เขาต่อไป
หลอ่ นเองกเ็ คยตง้ั ใจไวแ้ ลว้ วา่ เม่อื ถงึ เวลาน้เี ขา้ ในวนั หน่งึ หลอ่ นจะพูดให้
หมอนิพทิ เขา้ ใจ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๑๖

"หมอคะ เกดอยากขออะไรหมอสกั อย่าง...ไหน ๆ เราก็จะตอ้ งพูดกันถึง
เรอ่ื งน้ีแลว้ เกดอยากใหห้ มอมเี หตผุ ลสกั หน่อย"

"เหตผุ ลสาหรบั การถกู หลอกใหย้ อมรบั เป็นพ่อของเด็ก...บอกผมหน่อย
เถอะกระเกด วา่ ผมควรจะมเี หตผุ ลอยา่ งไรบา้ ง?"

"เหตุผลท่ไี ม่เขา้ ขา้ งตวั เองจนเกินไป...ไหน ๆ เกดก็เป็นภรรยาของหมอ
เกดไม่อยากเอาเร่อื งเก่า ๆ มาทวงบญุ คุณจากหมอโดยไม่จบส้นิ แต่เกดก็จาเป็นตอ้ ง
พูด...หมออยา่ เพ่งิ ขดั เกดเลยค่ะ...เหตผุ ลประการแรกท่จี ะตอ้ งพูดใหห้ มอกระเทอื นใจ
กค็ ือ เกดไม่ไดร้ กั หมอเลย เกดยอมแตง่ งานกบั หมอเพ่อื ใชห้ น้ีบญุ คุณของหมอ แลว้ ก็
เพราะเกดทนเหน็ หมอตอ้ งทรมานอยูใ่ นความมดื คนเดยี วไม่ได้ เกดคิดว่า เกดจะมี
ประโยชนก์ บั หมอ ถา้ ยอมแต่งงานกบั หมอ...แลว้ เกดกข็ อถอนหมน้ั คุณอรชนุ ..."

"ขอถอนหมนั้ ทงั้ ๆ ทท่ี อ้ งกบั เขาแลว้ งน้ั รึ?"
"ค่ะ...ใช.่ .."
หลอ่ นรบั พรอ้ มกบั ถอนหายใจยาว...หลอ่ นจะอธิบายใหห้ มอนพิ ทิ เขา้ ใจได้
อยา่ งไรวา่ หล่อนยอมปลอ่ ยตวั ปล่อยใจใหอ้ รชนุ เพอ่ื สนองความรกั ความตอ้ งการ ซง่ึ
ทง้ั เขาและหลอ่ นตา่ งกม็ อี ยู่ตรงกนั
และ...หล่อนอยากไดเ้ ลอื ดเน้ือท่ผี สมผสานกนั ข้นึ ระหว่างเลือดเน้ือของ
หลอ่ น และอรชนุ ...หากมนั จะเผอญิ เกดิ ข้นึ !
หลอ่ นคดิ วา่ มนั ยตุ ธิ รรมแลว้ สาหรบั ทกุ ฝ่าย
..หลอ่ นลขิ ติ มนั เองใหม้ นั เป็นไป แลว้ กเ็ ลยเป็นมาจนกระทงั่ เป็นอยู่ทกุ วนั น้ี

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๗

"ผมไม่เช่อื !"
นยั นต์ าของการะเกดมคี าถาม เม่อื หมอนพิ ทิ โพลง่ ออกมาดงั ข้นึ
หมอนิพทิ ไม่ไดม้ องสบตาหลอ่ น เขาเมนิ มองไปทางอน่ื เสยี แต่เสยี งทพ่ี ูดยงั
ดงั แขง็ และขดั เจน
"ผมไม่อยากใหค้ ุณกระเทอื นใจเลย เกด แต่ไหน ๆ พูดกนั มาจนถงึ แค่น้ี
แลว้ ผมกย็ ากพูดมนั เสยี ใหห้ มดเปลอื ก...บอกตรง ๆ...มนั ยากทจ่ี ะใหผ้ มเช่อื วา่ คุณ
เป็นคนขอถอนหมนั้ คณุ อรชนุ เพอ่ื แต่งงานกบั ผม จะดว้ ยเหตผุ ลใด ๆ กต็ าม ดูมนั ผิด
ธรรมดาสาหรบั ผูห้ ญิงท่จี ะไม่อยากใหล้ ูกไดม้ พี ่อทแ่ี ทจ้ ริง ผมเคยเหน็ มีแต่คนออ้ น
วอนใหผ้ ูช้ ายรบั เป็นพ่อเดก็ ในทอ้ งของตวั !"
เจ็บนกั
ไมใ่ ช่เจ็บปวดเพราะถกู ด่า แต่เจบ็ ใจ!
หมอนิพทิ กลายป็นผูช้ ายท่ปี ราศจากเหตผุ ล ผดิ จากทห่ี ลอ่ นเคยหวงั เอาไว้
หลอ่ นคิดวา่ ...เขาจะรกั และตอ้ งการหล่อนมากพอจนกระทงั่ ความรกั นน้ั จะ
แผ่มายงั เลอื ดเน้อื เช้อื ไขของหลอ่ น หากเขาทราบความจรงิ
"น่หี มอคงคดิ วา่ เกดแตง่ านกบั หมอเพราะทอ้ งกบั คณุ อรชุนแลว้ ถกู เฉด หวั
ส่งอยา่ งงน้ั ซ!ี ..."
หมอนิพทิ ไม่ตอบตรง ๆ เขายงั คงมองเมนิ ไปทางอน่ื เม่อื พูดวา่
"คุณก็รูอ้ ยู่แก่ใจเอง เกด...ผมรอใหค้ ุณตดั สินใจเม่ือตอนท่ีผมอยู่
โรงพยาบาล แต่คณุ ไม่ไดต้ ดั สินใจในทนั ที คุณยงั รรี อ จนกระทงั่ ...ในทส่ี ุดคุณก็อาจ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๑๘

เกดิ ความจาเป็น อาจเกดิ ทฐิ หิ รือดว้ ยเหตผุ ลใดกไ็ ดท้ ง้ั นน้ั ทท่ี าใหค้ ุณกบั คุณอรชุน...
แยกกนั ...แลว้ ผมกเ็ ลยกลายเป็นไก่รองบอ่ น เป็นผูช้ ายโง่ดๆ นยั น์ตาบอดทค่ี ุณจะทา
ยงั ไงกไ็ ด"้

ประโยคสุดทา้ ยของหมอนพิ ิทขมขน่ื
เขามสี ทิ ธท์ จ่ี ะคดิ เช่นนน้ั เหมอื นกนั
ความตงั้ ใจจรงิ อนั บรสิ ทุ ธ์ิของการะเกด ไม่มหี นทางท่หี มอนิพทิ จะเขา้ ใจได้
ในเมอ่ื เขาปกั ใจลงไปในความคิดดงั น้แี ลว้
การะเกดเองกม็ ที ฐิ เิ กนิ ไปทจ่ี ะงอนงอ้ ออ้ นวอนใหเ้ขาฟงั หล่อน
อนิจจา...การแต่งานท่เี ร่ิมตน้ ดว้ ยการเสยี สละและความเหน็ อกเหน็ ใจ...
เร่มิ ตน้ ดว้ ยความทรมาน อาวรณข์ องบคุ คลถงึ สองคน...
การะเกดเลกิ การโตต้ อบกบั หมอนิพิท หลอ่ นลุกข้นึ ดว้ ยกริ ิยาและสีหนา้
สงบ
หมอนิพทิ เพ่งิ จะหนั มามองดูหลอ่ น
ความเฉยเมยของหลอ่ นยง่ิ ทาใหเ้ขาขนุ่ หมองและนึกหมนั่ ไสห้ ล่อน...
..ทาเป็นผูเ้ สียสละ เป็นแม่พระ เพ่ือเอาบุญคุณกับเขา แต่แทท้ ่ีจริงดู
เหมอื นเขาต่างหากช่วยกูห้ นา้ หลอ่ นไว.้.
...อรชนุ ...ผูช้ ายคนนน้ั คงจะหวั เราะเยาะหมอนิพิทอยู่ตลอดเวลา...กินของ
เหลอื เดนจากเขา แลว้ มหิ นาซา้ ในระหวา่ งทน่ี ยั นต์ าหมอนิพทิ ยงั มองไม่เหน็ คงแอบมา
ขโมยปลายา่ งทเ่ี ขาเคยท้งิ มาแลว้ ครงั้ หน่งึ ....

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๑๙

เกิดมาเป็นผูช้ ายอะไรจะมาทาใหอ้ บั อายเท่ากบั ถูกหวั เราะเยาะในเร่ือง
ทานองน้?ี

"เกด"
การะเกดหยดุ ชะงกั แต่หลอ่ นไมไ่ ดห้ นั มามอง
"ทาไมเกดจึงปล่อยตวั กบั เขา...ทแี รกผมเคยคิดวา่ เกดจะเป็นคนรกั นวล
สงวนตวั แตะตอ้ งไม่ได้ รกั เกยี รตขิ องลูกผูห้ ญิง นบั ถอื ตวั เองอยา่ งท่เี กดเคย ปนั้ ป่ึง
กบั ทกุ คน แมแ้ ตผ่ ม"
"หยุดพูดเถอะค่ะหมอ หมอไม่มวี นั จะเขา้ ใจอะไร ๆ ไดห้ รอก เอาเป็นว่า
หมออคิดวา่ เกดปลอ่ ยตวั ชวั่ ชา้ เกดกจ็ ะยอมรบั แต่หมออย่าลมื วา่ ระหว่างนนั้ หมอไม่
มสี ทิ ธ์ิอะไร เกดจะปลอ่ ยตวั ยงั ไงกเ็ ป็นเร่ืองของเกดโดยเฉพาะ"
หลอ่ นเดนิ หลกี เขาผ่านเขา้ ไปในหอ้ งลูก หมอนพิ ทิ ไม่ไดต้ ามเขา้ มาดว้ ย
ร่างเล็กกระจอ้ ยร่อยแต่สมบูรณ์ นอนตะแคงหลบั สนิท ริมฝี ปากเผยอ
เหมอื นหวั เราะคา้ งไวก้ ่อน
แม่ผูเ้คยคิดตวั เองจะลขิ ติ ชวี ติ ใหล้ ูกตามเหตุผลท่ตี นเหน็ วา่ สมคาร เหน็ ว่า
ถูกตอ้ งและเหน็ ว่ายุตธิ รรมแลว้ ดีงามแลว้ สาหรบั ทุกฝ่าย...ยืนจอ้ งมองดูลูกดว้ ย
ความคิดอนั สบั สนวนุ่ วาย
อนิจจา...พอเกิดมาเป็นเลอื ดเน้ือจริง ๆ เขา้ แลว้ เร่อื งท่ีคิดว่าจะง่ายกลบั
ยาก ความรกั ลูกมปี รมิ าณมากแค่ไหนหลอ่ นไม่เคยรูจ้ กั คิดว่าหลอ่ นไดใ้ หล้ ูกสมบูรณ์
แลว้ ทง้ั แม่ ทงั้ พอ่ ทน่ี ่าภูมใิ จ หลอ่ นคิดวา่ หล่อนตดั พ่อท่แี ทจ้ รงิ ของลูก ไดข้ าด แต่เอา

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๒๐

เขา้ จรงิ สายใยของความเป็นพอ่ ลูกกลบั พลอยมาเก่ยี วพานหวั ใจ หลอ่ นใหห้ วนั่ ไหวไป
ดว้ ย

มหิ นาซา้ หมอนิพิท แทนท่จี ะยดึ เหน่ียวหล่อนและลูกเอาไวก้ บั เขา กลบั ทา
เหมอื นเสอื กไสใหห้ า่ งดว้ ยการไม่ยอมเขา้ ใจ

เป็นครง้ั แรกท่กี าระเกดเกิดความรูส้ กึ คลา้ ยอ่อนแอ นา้ ตาซ่ึงออกมายาก
เยน็ นกั หนาแตไ่ หนแตไ่ ร เออ่ ออกมาคลอเบา้ ตา....

"พ่อี อ..."
"หอื ..."
คนเรยี กคือปารชิ าติ คนขานรบั คือพ่ชี ายของหล่อน ซ่งึ ยงั นอนอุตุอยูบ่ น
เตยี งภายในหอ้ งนอนของเขา
ภายในคฤหาสนห์ ลงั ใหม่หรูดว้ ยรสนิยมของบคุ คลระดบั เศรษฐี หอ้ งนอน
องสามภี รรยาแยกกนั โดยมปี ระตเู ปิดถงึ กนั ได้
ติดต่อกบั หอ้ งนอนทงั้ สองหอ้ ง คือหอ้ งนา้ และหอ้ งแต่งตวั เป็นชุด เป็นสดั
สว่ นไมใ่ ชร้ ่วมกนั
เมอ่ื เหน็ แปลนเป็นครงั้ แรก คุณชน่ื ศรมี ารดาของอรชนุ เคยทว้ งวา่
"อะไร แยกกนั หมดทง้ั หอ้ งนอน หอ้ งนา้ หอ้ งแต่งตวั ยงั กบั ไม่ใช่ผวั เมยี กนั
ยงั กบั อยูโ่ รงแรม"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๑

"แคร่เี ชาชอบอยา่ งน้เี หมอื นพวกเศรษฐฝี รงั่ ไงครบั คุณแม่ ตามทฤษฎีเขาวา่
จะทาใหร้ ูส้ กึ เหมอื นเป็นเพอ่ื นหรอื คู่รกั กนั อยูเ่ สมอ ไมเ่ บอ่ื กนั งา่ ย"

"เราไม่ใช่ฝรงั่ แลว้ ก็ไม่ใช่ขุนนางโบราณท่มี เี มยี หลาย ๆ คนจนเมียตอ้ งมี
หอ้ งส่วนตวั แยกกนั ยงั ง้ี แทนทจ่ี ะไม่เบอ่ื กนั กลบั กลายเป็นเหนิ ห่างกนั แลว้ จะแต่งงาน
กนั ทาไม?...แต่ก.็ ..ช่างเถอะ! บา้ นของแก แต่งงานแลว้ ใหญ่อยู่ท่เี มีย แม่ไม่ยุง่ เก่ยี ว
ดว้ ย...'

ปารชิ าตดิ งึ แขนพ่ชี ายใหล้ ุกข้นึ
"พ่อี อ...นอนอตุ อุ ยูค่ นเดยี ว พส่ี ะใภเ้ขาไปไหนเสยี ละ่ คะน่ี?"
"ตามรฐั มนตรไี ปสงิ คโปร์ เม่อื วานน้ี"
"งน้ั รึคะ? ปาไม่ยกั รู ้ พ่ีสะใภข้ องปาน่ีสมเป็นเมียสกุลนกั ธุรกิจนะคะ
เดยี๋ วน้ีดงั กวา่ พวกตง้ั เจรญิ กจิ แท้ ๆ เสยี อกี ...ว่าแตเ่ ขาตามรฐั มนตรหี รือเลขารฐั มนตรี
กนั แน่คะ พ่อี อ?"
"ตามใครกช็ ่างเถอะ แตเ่ ขาไปเพ่อื ประโยชนด์ า้ นธุรกจิ ของเราไม่ไปร?ึ "
อรชนุ ตอบเนอื ย ๆ พลางขยบั ตวั เป็นทา่ นงั่ และจดุ บหุ ร่สี ูบ ถามวา่
"ไปไหนมาแต่เชา้ ละ่ ยายปา"
"เชา้ อะไร ตง้ั เกา้ โมงแลว้ ..ปาแวะผา่ นมาหาพ่อี อน่ะซคี ะ อยากใหอ้ ่านอะไร
สกั หน่อยในหนงั สอื พมิ พน์ ่.ี ..น่คี ่ะ..."

๒๙

"เสยี งชกั จะหนาหแู ลว้ นะคะ พ่อี อ"
ปาริชาตกิ ล่าวขณะทพ่ี ช่ี ายกางหนงั สอื พมิ พอ์ ่านอยา่ งไม่สนใจนกั มที า่ ทาง
เหมอื นเสยี ไมไ่ ดม้ ากกวา่
ความทป่ี ารชิ าตชิ ้ใี หอ้ ่าน เป็นขอ้ ความในคอลมั นข์ า่ วสงั คมค่อนขา้ งยาว....
'...ไปสงิ คโปร่อกี แลว้ กบั เลขาฯ รฐั มนตรรี ูปหล่อคนดงั คณุ แคทลยี า ตง้ั เจรญิ กจิ
หลงั จากทอ่ งยุโรปดว้ ยกนั เพ่งิ กลบั มา คนหน่งึ ไปราชการ อกี คนหน่งึ ไปเร่อื งธุรกจิ ...
ไมก่ ย่ี วกนั นะ อยา่ คิดเป็นอยา่ งอน่ื ! '
ปาริชาตจิ อ้ งหนา้ พ่ชี ายเม่อื เขาโยนหนงั สือพมิ พล์ งขา้ งตวั
"วา่ ไงคะ พ่อี อ?"
"วา่ ไง..."
พ่ชี ายทวนคาถาม แลว้ ก็ยกั ไหล่ซา้ ยเลก็ นอ้ ย
"จะวา่ ไง...คอลมั น์พวกน้ีเขามเี อาไวส้ าหรบั พวกกระสนั อยากรูเ้ ร่อื งคนอ่นื
อา่ นแลว้ เฉยเสยี มนั กไ็ มม่ อี ะไร"
"เฉยไดย้ งั ไงคะ ในเมอ่ื เขาใชน้ ามสกลุ พ่อี อ"
"นนั่ พเ่ี องยงั ไมเ่ ดอื ดรอ้ น ทาไมถงึ จะมคี นเดอื ดรอ้ นยง่ิ กวา่ พ่?ี "
"พ่อี อน่แี ปลก...."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๓

นอ้ งสาวยงั คงจอ้ งหนา้ พช่ี ายอยา่ งพนิ ิจพเิ คราะห์
"หรอื วา่ พอ่ี อสนบั สนุนใหค้ ุณแคทเขาสนิทสนมกบั นายภูวดลนนั้ เพ่ืออะไร
อยา่ งใดอยา่ งหน่งึ ?"
"ไม่ตอ้ งไปสนบั สนุนอะไรเขาหรอก เขาสนทิ สนมกนั มาก่อนแตไ่ หนแต่ไร
แลว้ กด็ แี ลว้ ไงละ่ เราเป็นนกั ธุรกจิ เมยี เคยสนิทสนมกนั มากบั คนกาลงั ดงั คนทเ่ี ขาจะ
ช่วยเร่อื งธุรกจิ เราได้ เราจะไปนงั่ กดี กนั เขาอยู่ทาไม? "
อรชนุ ย้มิ นอ้ ย ๆ
"ตง้ั แตเ่ ขาเขา้ มาเป็นสะใภ้ เขากช็ ่วยใหเ้ร่อื งงานของเราสาเรจ็ ลุลว่ งไปได้ ตง้ั
หลายอยา่ งไม่ใช่ร?ึ "
ย้มิ เปล่ยี นเป็นหวั เราะในลาคอ
"สาหรบั ตระกูลนักธุรกิจอย่างเรา อะไรจะมาสาคญั เท่าผลปรโยชน์ของ
ธุรกจิ จรงิ ไหม? "
ปารชิ าตมิ องดูพ่ชี ายคนเดยี วเหมือนจะคน้ ความจรงิ ใจทอ่ี ยูล่ กึ ลงไป
"น่พี ่อี อพูดจรงิ ๆ หรอื คะน่ี?"
"อา้ ว...กเ็ ร่อื งอะไรจะพูดไม่จรงิ ?"
"ปาไม่ใคร่เชอ่ื เลยวา่ พอ่ี อจะพูดจากใจจรงิ ..."
"แลว้ กนั "
พ่ชี ายอทุ าน พรอ้ มกบั ยกั ไหลอ่ กี ครงั้ หน่งึ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๒๔

"ปาว่าพ่ีออไม่สะดุง้ สะเทอื นเพราะเหตผุ ลอย่างอ่นื มากกว่า ธรรมดาพ่อี อ
ไม่ใชค่ นทจ่ี ะทนอะไร ๆ ไดข้ นาดน้เี ลย"

"นนั่ มนั สมยั ยงั หนุ่ม เดยี๋ วน้ีแต่งงานแลว้ จะใหไ้ ปเทย่ี วพ่ึงเมยี ใหพ้ ลา่ นไป
มนั จะไดป้ ระโยชนอ์ ะไรข้นึ มา นอกจากจะเสยี ประโยชน"์

"แหม...ปาไมอ่ ยากฟงั พช่ี ายของปาพูดแบบน้ีเลย...คาหน่ึงก็ประโยชน์ สอง
คากป็ ระโยชน.์ ...ฟงั ดูเหมอื นคนงกเงนิ เตม็ ท!ี "

คราวน้ีอรชนุ หวั เราะเสยี งค่อนขา้ งดงั
"อา้ ว..กน็ กั ธุรกจิ น่นี อ้ งไมเ่ หน็ เงนิ สาคญั แลว้ จะเหน็ อะไรสาคญั ? คตพิ จน์
ของคณุ อาอานวยกบั อาหร.ิ ..มเี งนิ ก่อนแลว้ สรา้ งไดท้ กุ อย่าง แมแ้ ต่เกยี รตยิ ศ"
"ฮ้อื ... "
นอ้ งสาวอทุ าน ดงึ มอื พ่ชี ายใหล้ ุกข้นึ จากทานงั่ เอกเขนกสูบบหุ รอ่ี ยูบ่ นเตยี ง
ตงั้ แต่เม่ือเจ็บไขไ้ ดป้ ่ วยคราวนนั้ แลว้ หล่อนกบั พ่ีชายดูค่อยสนิทสนม
ใกลช้ ดิ กนั ไมห่ า่ งเหนิ ตา่ งคนต่างอยูต่ ่างคนต่างเทย่ี วไปตามความพอใจของตนเหมอื น
เมอ่ื ก่อน ๆ
"ลกุ ข้นึ มาเสยี ทเ่ี ถอะค่ะสายแลว้ ... น่ากลวั เมอ่ื คนื น้จี ะนอนดกึ ละซทิ า่ "
พ่ชี ายไม่ตอบ ขย้กี นั บหุ ร่ลี งในจานขา้ งเตียง พลางลุกข้นึ ขณะทน่ี อ้ งสาว
เปิดประตหู อ้ งดา้ นทถ่ี งึ กนั กบั หอ้ งของภรรยา โผลเ่ ขา้ ไปดู
ปารชิ าตเิ ปรยวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๕

"หอ้ งนอนคุณแคทยังกับหอ้ งเจา้ หญิง...ว่าท่ีจริงบา้ นน้ีก็นอ้ ง ๆ วัง
เหมอื นกนั พส่ี ะใภป้ าน่นี ่าไปเกดิ เป็นเมยี มหาเศรษฐฝี รงั่ จะกนิ จะอยูห่ รูหรายง่ิ กวา่ ทุก
คนในตระกลู ตง้ั เจรญิ กจิ เสยี อกี "

เสยี งของนอ้ งสาวประชดประชนั เลก็ นอ้ ย พ่ชี ายยงั คงนงั เงยี บอยูใ่ นหอ้ งนา้
เหมอื นไม่ไดย้ นิ

แทจ้ รงิ ไม่ยากจะสนใจมากกวา่ ...เร่อื งของผูห้ ญิงในตระกูลมงั คงั่ และมาก
ดว้ ยญาติมกั หนีไม่พน้ การชงิ ดชี ิงเด่นและขวางหูขวางตากนั แมว้ ่าต่อหนา้ จะดูหวาน
และถอ้ ยทถี อ้ ยปราศรยั กนั

"ใคร ๆ เขาวา่ คณุ แคทแกสรา้ งบา้ นเอาไวโ้ ชว.์ ..."
ปารชิ าตยิ งั ไมย่ อมยตุ งิ ่าย ๆ พช่ี ายผูเ้พ่งิ โผลอ่ อกมาจากหอ้ งนา้ จงึ ว่า
"อา้ ว...กส็ มยั น้สี มยั โชวน์ ่นี า โชวบ์ า้ น โชวต์ วั โชวค์ วามดี อยู่เงยี บ ๆ มนั จะ
ไปดงั อะไร ไมด่ งั กไ็ มม่ ใี ครรูจ้ กั ทาอะไรก็ไม่มใี ครซู่ซ่าดว้ ย...ใหค้ นรูจ้ กั มาก ๆ น่ะ ดี
สาหรบั สมยั น้ี"
"มนิ ่าละ่ ...พอ่ี อถงึ ไมส่ ะดุง้ สะเทอื นทค่ี ุณแคทเขาเป็นข่าวอยูบ่ อ่ ย ๆ"
ปารชิ าตปิ ระชดอกี แต่ไม่จรงิ จงั อะไรนกั
คราวน้ีอรชนุ ตอบทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ผูห้ ญงิ บางคนเขาไม่โงเ่ ลกิ กบั ผวั ทม่ี หี ลกั ฐานมนั่ คง เพ่อื ผูช้ ายทม่ี ตี าแหน่ง
การเมอื งไมแ่ น่นอนหรอก อยา่ วา่ แต่แค่เป็นเลขาฯรฐั มนตรีเลย ต่อใหเ้ ป็นรฐั มนตรเี อง
ดว้ ย!"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๒๖

"อยา่ เพ่งิ มนั่ ใจตวั เองไปหน่อยเลยค่ะ พ่ีออ...หญงิ บางคนอาจถกู ใจบางส่งิ
บางอยา่ งในตวั ของผูช้ ายยง่ิ กวา่ เครอ่ื งแวดลอ้ มภายนอกก็มีเหมอื นกนั ...พ่อี อจะเอาแน่
กบั ผูห้ ญงิ นกั ไมไ่ ดห้ รอกคะ...ไมต่ อ้ งดูอ่นื ไกล ดูแต่การะเกดของพ่อี อเถอะ เขายงั เลกิ
กบั พ่อี อไดเ้ลย..."

พช่ี ายทาหนา้ เฉย ทง้ั ๆ ทไ่ี หวนดิ หน่อยอยู่ในใจเหมอื นกนั ถามเร่อื ง "ใคร
บอกวา่ เขาเลกิ กบั พ่ี?"

ปารชิ าตเิ หลอื บดูหนา้ พ่ชี าย
ทแี รกปากค็ ดิ อยา่ งทใ่ี คร ๆ เขาคิดเหมอื นกนั คือคิดว่า พ่อี อเบอ่ื เขาแลว้ ก็
พอดีประจวบเหมาะกบั หมอนิพิทตาบอดข้นึ มา...คุณอาสริ ิลกั ษณน่ะคิดไปไกลถึง
ขนาดพอ่ี อจา้ งเขาใหเ้ลกิ ถงึ ไดต้ ามไปทวงแหวนหมนั้ ของเก่ากลบั คืนมา. ปารูม้ าแน่ใจ
ทหี ลงั วา่ แทท้ จ่ี รงิ การะเกดเขาขอเลกิ กบั พ่อี อ...แลว้ ก็"
หลอ่ นลงั เลต่อประโยคท่จี ะพูดต่อไป ทว่าอรชุนไม่อยากฟงั ประโยคต่อไป
เขาถามข้นึ เสยี ก่อน ดว้ ยเสยี งเรอ่ื ย ๆ อยา่ งเดมิ
"เรารูไ้ ดย้ งั ไง?"
"กพ็ ่อี อน่ะแหละบอกปา"
"บอกเมอ่ื ไหร่?"
"เม่อื ตอนเมา พอ่ี อคงจาไม่ได้ ไมใ่ ชห่ นเดยี วครง้ั เดยี วดว้ ย ครงั้ หน่งึ คุณ
แมก่ ฟ็ งั อยูด่ ว้ ย..."
นอ้ งสาวหยดุ เวน้ จงั หวะนดิ หน่อย หนา้ ตาดูธรรมดา ๆ ไม่ไดแ้ สดงความ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๗

เหน็ อกเหน็ ใจพช่ี ายเทา่ ใดนกั เพราะ...หล่อนคิดอยา่ งทค่ี วรคิดวา่ อรชุนนนั้ แต่ไหนแต่
ไรมาไมเ่ คยเป็นฝ่ายท่ผี ูห้ ญงิ ผละหนีไปก่อน เคยแต่อรชนุ เป็นฝ่ายผละไปจากหล่อน
เหล่าน้ันเพราะเบ่อื หน่าย เพราะเฉือยชาเลิกราไปเอง หลงั จากคลงั่ อยู่พกั หน่ึง
ตลอดเวลาเขาผละจากคนโนน้ ไปหาคนน้จี นกระทงั่ เป็นทร่ี ูก้ นั ในหมู่ญาตมิ ติ รตลอดจน
ในสงั คมของคนระดบั มเี งนิ เชน่ เดยี วกนั กบั เขา

เม่อื ...มาถกู ผูห้ ญงิ ผละไปก่อนเป็นครง้ั แรก เขาจึงถอื เป็นความอบั อาย เป็น
เรอ่ื งลมื ไมไ่ ด.้..มากกวา่ จะอาวรณเ์ พราะรกั !

ปารชิ าตเิ ขา้ ใจพ่ชี ายของหลอ่ นดงั นนั้
ประโยคทา้ ยท่หี ลอ่ นจะพูดต่อกค็ ือ...แลว้ ก.็ ..จากการพูดดว้ ยสติคร่งึ หลบั
คร่งึ ต่นื ของอรชนุ ครงั้ นน้ั ทาใหห้ ลอ่ นกบั มารดารูว้ า่ อรชนุ กบั การะเกดไม่ไดเ้ ป็นคู่หมนั้
กนั ...โดยพฤตนิ ยั แลว้ ความสมั พนั ธข์ องทงั้ คู่กค็ อื ผวั เมยี
"จนเดยี๋ วน้ีปากย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจการะเกดของพ่อี อ บอกตรง ๆ ไม่อยากเช่อื เลย
วา่ ทเ่ี ขาแต่งงานกบั หมอนพิ ทิ เพราะสงสารหมอนิพิทวา่ ตาบอด คนเราจะเสียสละไดถ้ งึ
แตน่ นั้ เชยี วหรอื คะ ทง้ั ๆ ทห่ี นทางอีกทางหน่ึงมีพรอ้ มทุกอยา่ ง...เงนิ ทอง เกยี รติยศ
..."
"แลว้ เราก็เลยอยากจะเขา้ ใจว่า หมอนิพิทมีบางส่ิงบางอย่างทเ่ี ขาถูกใจย่งิ
กวา่ พ่.ี ..งน้ั ซ?ี "
อรชนุ เนน้ คาวา่ 'บางสง่ิ บางอยา่ ง' หนกั กว่าปกตเิ ลก็ นอ้ ย ปาริชติยอ้ น ถาม
วา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๒๘

"มนั กน็ คิดอยูเ่ หมอื นกนั ไม่ไปรคึ ะ พ่ีออ"
น่ถี า้ ไม่ใช่นอ้ งสาวแท้ ๆ ซ่งึ มเี พยี งคนเดยี ว ไม่ใช่ความลาเอยี งเพราะรกั
หลอ่ นแลว้ ละก.็ ..อรชนุ คงยอ้ นใหเ้จ็บ ๆ แลว้
จรงิ อยูเ่ ขาเคยอจิ ฉาหมอนิพทิ ท่กี าระเกดทาเหมือนกบั ว่ามี 'ค่า' ย่งิ กว่าเขา
เคยกระแหนะกระแหน เหน็บแนมหล่อนเม่อื บงั เอิญเหน็ หลอ่ นยนื ทอ้ งคา้ หนา้ อยู่ ริม
ถนน
ทว่าเขาก็ไม่เคยคิดว่าการะเกดเป็นคน 'มกั มาก' ถงึ ขนาดถูกใจ 'บางส่ิง
บางอย่าง' ของหมอนิพิท ตามความหมายทน่ี อ้ งสาวของเขาเขา้ ใจ และซ่ึงหล่อน
พยายามจะเขา้ ใจดงั นนั้ ดว้ ย
แต่ก็...ไม่มีประโยชน์อะไรท่ีจะถกเถียงกบั หล่อน เพ่ือผูห้ ญิงท่ีไม่มี
ความสมั พนั ธอ์ ะไรกบั เขาเลย...ไมม่ อี ยา่ งเดด็ ขาด หลอ่ นยนื ยนั วา่ อยา่ งนนั้ !
เขาจึงตดั บทวา่
"อยา่ ไปพูดถงึ คนท่ไี ม่ไดเ้ ก่ยี วขอ้ งอะไรกบั เราเลย หมอนิพทิ นยั น์ตาหาย
แลว้ เขากค็ งมคี วามสุขตามสมควรแลว้ "
"การะเกดน่ะไม่เก่ยี ว แต่หมอนิพิทยงั เก่ยี วอยูน่ ะคะ คุณแม่บอกวา่ เขาจะ
ขอใชเ้งนิ คืนใหม้ ูลนธิ ิ ทง้ั เงนิ ทนุ ทแี รกกบั เงนิ คาใชจ้ ่ายผ่าตดั นยั น์ตาของเขา"
อรชุนเลิกค้ิวเล็กนอ้ น รบั ถว้ ยกาแฟจากนอ้ งสาว ซ่ึงแม่บา้ นเขน็ รถเขา้ มา
ตงั้ แตเ่ ขาตน่ื และนอ้ งสาวปรุงให้
ปารชิ าตกิ ลา่ วต่อไปวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๒๙

เหน็ คณุ แม่บอกว่า เขาอยากออกไปทางานในโรงพยาบาลเอกชน แลว้ กค็ ง
คิดอยากจะไปอยู่เมอื งนอกกระมงั หมอนิพทิ เขาสเปเซ่ียลทางผ่าตดั สมอง เรียนเก่ง
เสยี ดว้ ย เหน็ วา่ มฝี รงั่ อยากใหช้ ่วยคน้ ควา้ แต่...สญั ญากบั มูลนิธิเรา กวา่ จะเป็นอิสระก็
ตง้ั สบิ ปี..."

ปารชิ าตหิ ยดุ ไปนิดหน่งึ
"ดู ๆ มนั กผ็ ูกมดั เขามากเหมือนกนั ..มีเสียงนินทานิดหน่อยวกะอเี งนิ แค่
ส่ซี า้ หา้ แสน เศรษฐจี ะชว่ ยใหค้ นเหน็ โลกสกั ที กต็ อ้ งผูกมดั เอาบญุ เอาคุณ"
"พดู เหมอื นเดก็ ทารก..."
อรชนุ วา่ อยา่ งฉุนนิด ๆ
"ผูกมดั เพ่ือประโยชน์ส่วนตวั ท่ไี หนล่ะ เพ่ือส่วนรวมต่างหาก ไม่งนั้ พอ
สง่ เสรมิ จนเกง่ จนวเิ ศษเลศิ ลอย กล็ มื ตวั กระโจนหนชี าวบา้ นกนั ไปหมด!"
"กน็ นั่ แหละคุณแกกเ็ ลยอยากประชมุ กรรมการว่าจะยอมใหเ้ ขาไหม...ว่าไป
คนสาคญั กค็ ือพอ่ี อนนั่ แหละ ถงึ คณุ แมจ่ ะไดช้ อ่ื วา่ เป็นประธานมูลนธิ ิกเ็ ถอะ"
"อยา่ ใหต้ กหนกั ทพ่ี เ่ี ลย ใหก้ รรมการสว่ นมากเขาช้ขี าดเถอะ"
อรชนุ ตดั บทสน้ั ๆ
คดิ วา่ จะไมไ่ ปเกย่ี วขอ้ งกบั คนคู่น้แี ลว้ ทเี ดียว
แตม่ านกึ ดูอกี ที เมอ่ื การะเกดตดั รอนโดยเด็ดขาดแลว้ ท่บี า้ นของหลอ่ นวนั
นนั้ เขาก็พยายามทาใจใหเ้ ด็ดขาดเหมอื นกนั ...พยายามทจ่ี ะ 'เด็ด ให้ 'ขาด" จริงๆ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๓๐

โดยเฉพาะเดก็ นนั่ ...เด็กทเ่ี ขามคี วามรูส้ ึกผูกพนั อย่างประหลาด เพยี งครงั้ แรกท่ไี ด้
เหน็ หนา้ ไดอ้ มุ้ ช.ู .กม็ นั ไมใ่ ชล่ ูกของเขาสกั หน่อย..

แลว้ ทาไม...เม่อื ต่างคนต่างไมม่ สี มั พนั ธอ์ ะไรกนั แลว้ ทาไมถงึ จะตอ้ งหลกี ล้ี
หนหี นา้ ทาไมถงึ จะพบกนั เมอ่ื มกี จิ ธุระทจ่ี ะตอ้ งพบไมไ่ ด?้

เพราะฉะนน้ั ในตอนบ่ายวนั น้ันอรชุนจึงเล้ยี วรถเขา้ ไปยงั โรงพยาบาลซ่ึง
ครง้ั หน่ึงเขาเคยเขา้ ๆ ออก ๆ รบั สง่ คู่หมน้ั ...โดยไมล่ งั เลเลยจนนิดเดยี ว..

๓๐

"เกด...เกด...เกด! "
เรยี กสองคาแรกเบา ๆ อยา่ งธรรมดา แตเ่ ม่อื ผูถ้ กู เรยี กทาทา่ เหมอื นไม่ได้
ยนิ คาทส่ี ามจงึ ดงั ข้นึ เลก็ นอ้ ยจนผูถ้ กู เรียกสะดุง้
"เกด...เป็นอะไรไปน่ะ เรยี กตงั้ หลายคา...ไม่ออกไปกนิ ขา้ วเรอะ? "
การะเกดยกมือขวาข้นึ ลูบหนา้ ย้มิ นดิ ๆ แต่เป็นย้มิ ทค่ี ่อนขา้ งแหง้ แลว้
"มวั คิดอะไรเพลนิ ไปหน่อย ขอโทษทเี ถอะ"
"ออกไปกนิ ขา้ วกนั ไหม? "
"เรากนิ จากโรงอาหารแลว้ ตวั ไปเถอะเหยา่ "
แทนทจ่ี ะไปเยาวดีกลบั นงั่ ลง กล่าวว่า
"ไม่เป็นไร เดยี๋ วค่อยไปกนิ กไ็ ด้ คยุ กบั ตวั ก่อนดกี วา่ "
ขณะนน้ั ท่หี อ้ งพกั หลงั เคานเ์ ตอรไ์ มม่ คี นอน่ื อยูเ่ ลย การะเกดถามเร่อื ย ๆ
วา่
"คยุ อะไร"
เยาวดพี นิ จิ ดูเพอ่ื นอยา่ งเอาใจใส่ กล่าวว่า
"ตวั รูไ้ หม หมู่น้ีดูตวั ใจลอย ๆ ชอบกล อย่าวา่ แต่เราจะผดิ สงั เกต พวก
คนไขย้ งั ออกปากวา่ ตวั คงจะเหน่อื ย...."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๓๒

เยาวดยี งั คงพศิ ดูเพอ่ื นอยู่
"ถามจรงิ ๆ เถอะ มเี ร่อื งอะไรหรอื เปลา่ ?"
การะเกดไมต่ อบในทนั ที น่งิ เวน้ จงั หวะไปนดิ หน่งึ จงึ กลว่ เร่อื ย ๆ ว่า
"จะมอี ะไร"
หล่อนชงั่ ใจระหว่างท่หี ยุดพูด คิดสองจิตสองใจว่าจะเล่าใหเ้ ยาวดีฟงั ดี
หรอื ไม่
แต่แลว้ กต็ ดั สนิ ใจวา่ จะไมเ่ ลา่ เพราะเพอ่ื นทง้ั สนทิ และไมส่ นิททง้ั หลาย แม้
บางคนอยา่ งเยาวดจี ะรูต้ ้นื ลกึ หนาบางอยูบ่ า้ ง ทวา่ กไ็ มร่ ูล้ กึ ซ้งึ ขนาดจะปรบั ทกุ ขเ์ รอ่ื ง
อนั เป็นกาลงั เป็นปญั หาอยูน่ ้ี
เมอ่ื การะเกดยงั น่งิ อยู่ เยาวดกี ว็ ่า
"ตอนทห่ี มอนยั น์ตาหายใหม่ ดูตวั กช็ น่ื แชม่ แจ่มใสสุขสบายดี จนเรากบั ใคร
ๆ คดิ วา่ พน้ เคราะหพ์ น้ โศกแลว้ ทง้ั ตวั ทงั้ หมอ.. "
"กพ็ น้ เคราะหพ์ นั โศกแลว้ จรงิ ๆ หมอเองกไ็ ดก้ ลบั เขา้ ทางานใหม่ มหิ นาซา้
กาลงั เรม่ิ จะเฟ่ืองเสียดว้ ย"
"นนั่ ชี ขนาดนยั นต์ าบอดหยุดทางานเสยี ตงั้ สองสามปี มาเฟืองใหญเ่ อาตอน
ผา่ ตดั ใหค้ ณุ วชิ ยั น่เี อง"
บรุ ุษทห่ี ลอ่ นเอ่ยถงึ คือนกั การเมอื งและนกั การทหารคนสาคญั ในปจั จบุ นั
ทาการผา่ ตดั เน้อื งอกในสมอง โดยมหี มอนิพทิ เป็นศลั ยแพทย์
เยาวดีกลา่ วแกมหวั เราะตอ่ ไปวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๓

"หมอกอ็ ยู่ทด่ี วงเหมอื นกนั บทดวงจะข้นึ รกั ษาคนใหญ่คนโตหายรายสอง
รายกเ็ ฟ่ืองใหญ่ อกี หน่อยกโ็ กยเงนิ อ้อื หรอก หมอของตวั น่ะ"

"ถงึ ยงั ไงกต็ อ้ งทาอยูโ่ รงพยาบาล เกง่ ยงั ไงกอ็ อกไปทางานขา้ งนอกเตม็ ตวั
ไมไ่ ด"้

"กไ็ มเ่ หน็ จะตอ้ งเตม็ ตวั แค่ไป ๆ มา ๆ อยูค่ ลนิ ิกหรอื โรงพยาบาลเอกชน
แค่น้ีกห็ ลอื เกนิ แลว้ ...ทาไม หมอแกอยากออกจากราชการรึ?"

"คงเป็นยงั งน้ั แหละ พองานขา้ งนอกเร่มิ จะมีมากงานราชการมนั ก็ไม่เต็ม
เมด็ เต็มหน่วย เขาอาจจะละอายแก่ใจ คิดวา่ ไหน ๆ ไม่เตม็ เม็ดเต็มหน่วย เลยนึก
อยากจะกระโจนออกมาเสียเลยใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด"

"ไปซ.ี .ระหวา่ งราชการกบั หากินส่วนตวั ถา้ มีช่องทางไปไดใ้ สๆ ใครก็ไม่
อยากกนิ เงนิ เดอื นแค่ ๓-๔ พนั ดกั ดานอยู.่ .. "

เยาวดถี อนหายใจยาว
"เราเหน็ ใจหมอของตวั เหมือนกนั ในเม่อื คนอ่ืนเขาหากนิ มงั่ คงั่ รา่ รวย มี
ช่อื เสยี งฟู่ฟ่า ก็ตอ้ งอยากเป็นอย่างเขาบา้ งละ... แลว้ ไง?...เร่อื งน้ีน่ะเรอะท่ที าใหต้ วั
หมกมนุ่ พลอยคดิ มากไปดว้ ยกบั หมอนิพทิ "
การะเกดไม่ตอบ เพราะวา่ ทจ่ี รงิ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งดงั ทเ่ี ยาวดเี ขา้ ใจ เพราะฉะนนั้ จะ
ตอบรบั กใ็ ชท่ ่ี
เยาวดจี ึงถามตอ่ ไปวา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๓๔

"หมอนพิ ทิ ไดท้ นุ จากมูลนิธิตง้ั เจรญิ กจิ ไปเรยี นต่อแลว้ กลบั มายงั เป็นหน้ี
มลู นิธิตอนผ่าตดั นยั นต์ าอกี มสี ญั ญาอะไรผูกมดั กบั เขาบา้ งละ่ ?"

"มขี อ้ มูลผูกมดั ขอ้ เดยี ว คือตอ้ งรบั ราชการอยูก่ บั โรงพยาบาลของรฐั อยา่ ง
นอ้ ยสบิ ปี"

"อยา่ งเดยี วกบั ขอ้ ผูกมดั ของทนุ รฐั บาลเชยี วนะ..."
เยาวดหี วั เราะ
"แลว้ ถา้ ใชค้ ืนตอ้ งใชค้ นื สองเท่าไหม?"
"เขาไมร่ บั คนื น่ะ นอกจากบางกรณี อาจตง้ั กรรมการพจิ ารณาเป็นพเิ ศษ"
"หมอนิพิทเลยหงุดหงิด ทาใหต้ วั พลอยหงุดหงิดไปดว้ ย เป็นยงั งนั้ หรือ
เปลา่ ? "
เยาวดถี ามซา้ อกี ครง้ั หน่งึ การะเกดตอบวา่
"กม็ สี ่วนอยูบ่ า้ งเหมอื นกนั แต่..."
หลอ่ นกลา่ วตอ่ ไปอกี วา่
"มนั กไ็ มใ่ ช่เร่อื งสาคญั อะไรนกั หนาดอก ยงั มบี างเรอ่ื งทส่ี าคญั กว่า แต.่ .."
หลอ่ นหยุดนิดหน่งึ แลว้ กต็ ดั บทดว้ ยเสียงซ่งึ เยาวดรี ูว้ า่ ...หากการะเกดพูด
เสยี งแบบน้ลี ะกเ็ ป็นไม่มที างทจ่ี ะทาใหห้ ลอ่ นพูดต่อไปได้
"ช่างเถอะ ตวั อยา่ รูเ้ลย ขอใหเ้ราเกบ็ เอาไวแ้ กป้ ญั หาของเราเองดกี วา่ "
ถงึ กระนนั้ เยาวดกี อ็ ดประชดไม่ไดว้ า่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๕

"แม่นกั แกป้ ญั หา ระวงั ใหด้ ีเถอะ ปญั หาบางปญั หาของคนบางคนยง่ิ แกก้ ็
จะยง่ิ ยงุ่ "

หลอ่ นพดู พลางลุกข้นึ ยนื และยกนาพกิ าขอ้ มอื ข้นึ ดูเวลา
"เทย่ี งครง่ึ แลว้ เราลงไปกนิ ขา้ วละ"

เยาวดโี ผลอ่ อกมานอกหอ้ งซ่งึ ตดิ ตอ่ กบั เคานเ์ ตอร์ แตแ่ ลว้ กก็ ลบั ผลบุ เขา้ มา
ใหม่ อทุ านเบา ๆ ว่า

"แหม ตระกลู น้อี ายุยนื พอพดู ถงึ กป็ รากฏตวั เหมอื นปาฏหิ าริย!์ "
ยงั ไม่ทนั ทก่ี าระเกดจะทนั คิดวา่ เป็นใคร กไ็ ดย้ นิ เสียงคนใน 'ตระกูลน้ี'
ทกั ทายกบั เยาวดี และถามหาหล่อน
เจ็บใจตวั เอง...แค่ไดย้ นิ เสยี งเขากใ็ จเตน้ แรงผดิ ปกติ เพราะใหบ้ งั เอญิ มี
เรอ่ื งทต่ี อ้ งผูกพนั ข้นึ อีกโดยไม่คาดฝนั
เยาวดีหนั กลบั มาบอกหลอ่ นว่า
"คุณอรชนุ มาหาแน่ะเกด...เชิญซคี ะ เกด เผอญิ อยูท่ น่ี ่พี อดี"
ใจจรงิ อยากอยูฟ่ งั ดว้ ยความอยากรูอ้ ยากเหน็ ตามสญั ชาตญาณส่วนมาก
ของผูห้ ญงิ แต่โดยมารยาทยงั มคี วามคิดอยูว่ า่ สมควรจะปลอ่ ยใหเ้ขาสนทนากนั ตาม
ลาพงั
เยาวดจี งึ ผละจากมาดว้ ยความสงสยั อยูบ่ า้ งวา่ อรชนุ จะมธี ุระอะไรกบั สหาย
ของหลอ่ น...

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๓๖

"ผมมเี ร่อื งอยากคยุ กบั คณุ ไมน่ านนกั แต่กค็ งไมเ่ รว็ นกั คณุ สะดวกจะคยุ
กบั ผมทน่ี ่หี รอื ท่ไี หน?"

สนทนาท่นี ่ี?...ยงั ไม่รูเ้ ลยว่า อรชุนจะ 'คุย' กบั หล่อนถงึ เร่อื งอะไรกนั แน่
หากบงั เอญิ เป็นเรอ่ื งสว่ นตวั ทน่ี ่ยี อ่ มไม่เหมาะ

แต่การะเกดก็ไม่อยากออกไปไหนกบั เขาในระหว่างท่กี าลงั มีปัญหาใน
ครอบครวั ระหวา่ งหลอ่ นกบั หมอนิพิท

หลอ่ นยงั ลงั เล...ก็พอดีสมรม่งิ กบั แววจนั ทรก์ ลบั มาจากขา้ งลา่ ง เป็นอนั ว่า
จะคยุ กนั ทน่ี ่โี ดยไม่ใหค้ นอ่นื รบั รูย้ อ่ มไม่ได้

ทง้ั สมรม่ิงและแววจนั ทรท์ าหนา้ ประหลาดใจนิดหน่อยและทกั ทายอรชุน
ตามมารยาท

อรชนุ จึงถอื โอกาสนน้ั กลา่ วว่า
ผมมีธุระกบั คุณการะเกดนิดหน่อย...เชิญซคี รบั คุณการะกด ผมรูว้ ่าเวลา
ของคุณมคี ่ามาก คดิ วา่ คงไมท่ าใหค้ ุณเสยี เวลาเทา่ ไหร่หรอก"
การะเกดเดนิ นาหนา้ เขาไปเงยี บ ๆ ภายหลงั พูดกบั สมรม่งิ สองสามคาเร่อื ง
งานในตอนบา่ ย หากหลอ่ นจะเผอญิ ข้นึ มาสายนิดหน่อย
ทงั้ คู่ยนื เผชญิ หนา้ กนั ในหอ้ งลฟิ ตแ์ คบ ๆ ซ่งึ ใหบ้ งั เอญิ ไม่มีใครอ่นื อยู่ในนนั่
เลย
ชวั่ เวลาไม่ก่อี ึดใจ การะเกดรูส้ กึ อึดอดั หลอ่ นไม่รูว้ ่าอรชนุ คิดอย่างไร แต่
เขาทาหนา้ เฉย นยั นต์ าจบั อยูท่ ห่ี นา้ หล่อนน่งิ อยู่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๗

อ่านแววตาของเขาไมอ่ อก
"ลูกชายคณุ เป็นยงั ไงบา้ ง สบายดรี ?ึ "
"สบายค่ะ ขอบคณุ "
อะไรอยา่ งหน่ึง....วง่ิ ข้นึ มาต้อื อยูแ่ ถว ๆ ลาคอของการะเกด เม่อื เขาถามถึง
เดก็ ชายเดด็ กอ่ นเรอ่ื งอน่ื
อรชนุ น่ิงไป พอดีกบั ลฟิ ตห์ ยุดกึกเม่ือถงึ ชนั้ ล่าง เขาและหลอ่ นเดินผ่าน
ผูค้ นซ่งึ กาลงั สบั สนทงั้ นัง่ ทงั้ ยนื รอคอยการตรวจรกั ษาจากแพทยน์ บั เป็นรอ้ ย จนดู
บรเิ วณหอ้ งโถงแคบไปถนดั ใจ
อรชนุ กวาดตาดูคนเหลา่ นนั้ แลว้ กป็ รารภวา่
"คนไขป้ ระเภทจาเป็นตอ้ งพ่งึ โรงพยาบาลรฐั บาลดูมากมายกวา่ หมอหลาย
เทา่ นกั แตค่ นไขป้ ระเภทมีเงนิ ถงุ เงนิ ถงั ประเคนใหห้ มอ...หมอดูจะมากกว่าคนไขเ้ สยี
แลว้ ...โรงพยาบาลเอกชนบางแหง่ ถงึ ขนาดตอ้ งแยง่ คนไขก้ นั ..."
เขากลา่ วตอ่ ไปวา่
"หมอเกง่ ๆ ถา้ ไม่ไปเรยี นเมอื งนอก ไม่ไปหากินเมืองนอกก็กลายเป็นหมอ
ประจาตวั ของพวกเศรษฐี ชาวบา้ นไม่ค่อยมปี ญั ญาสะเออะไปตรวจรกั ษาหรือเป็น คน
ใชป้ ระจาของหมอเก่ง ๆ พวกน้หี รอก...จรงิ ไหม คณุ ?"
กระเกดหนั มามองดูขาและชะลอฝีเทา้ ลงเกอื บหยุดเดนิ เม่อื กลา่ ววา่
"ถา้ คณุ อรชนุ จะมธี ุระกบั ดฉิ นั เพยี งเพ่อื จะด่าหมอบางคนใหด้ ฉิ ันฟงั ละก.็ ..
ดฉิ นั เหน็ จะตอ้ งขอตวั ..."

๓๑

อรชนุ จอ้ งมองดหู ล่อน...กย็ งั เป็นการะเกดคนดิมอยู่ไม่เปล่ยี นแปลงพูดจา
ตรงไปตรงมา เช่ือมนั่ ตวั เอง แมใ้ นบางครง้ั เวลาท่หี ล่อนเผลอตวั จะดูหม่นทง้ั สหี น้า
และแววตา

แตเ่ ป็นชวั่ ขณะเดยี วเทา่ นนั้ ซ่งึ บางทอี าจจะเป็นอปุ าทานของเขาเองกไ็ ด้
"ผมไม่ไดเ้จาะจงพูดถงึ หมอนิพทิ ของคุณ...คนเดียวหรอก ผมพูดถงึ ทวั่ ๆ
ไป..ดูช่างจงรกั ภกั ดเี ขา้ ขา้ งกนั เสียจรงิ ๆนะ"
ประโยคสุดทา้ ยประชดประชนั อย่างจงใจ
"หมอนิพทิ เป็นสามขี องดฉิ นั "
"รูแ้ ลว้ ไมต่ อ้ งประกาศหรอกคุณ...ผมไม่ไดต้ ง้ั ใจมาทะเลาะกบั คุณ อยากรู ้
ความตอ้ งการของคณุ กบั หมอนิพทิ มากกว่า"
คราวน้ีการะเกดน่งิ อ้งึ ไปเลก็ นอ้ ย เหลอื บลงดูแกว้ นา้ บนโตะ๊
กิริยาดงั น้ีเป็นกริ ยิ ท่ีอรชุนเคยเหน็ บ่อย ๆ เม่อื ครง้ั ท่หี ล่อนยงั เป็นคู่หมน้ั
ของเขา
และ...เขาเคยชอบขนตายาวงอนโดยธรรมชาติของหล่อนท่หี ลุบลงบงั
เปลอื กตาลา่ ง
"หมออยากทางานโรงพยาบาลเอกชนค่ะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๓๙

การะเกดเงยหนา้ ข้นึ มองดูเขาแวบหน่งึ และพูดเรอ่ื ย ๆ
"ถา้ อยูป่ ระจากบั เขาเลยกจ็ ะไดเ้ งนิ เดอื นสูงมาก"
"นนั่ แน่ละ ผมรูว้ า่ เดยี๋ วน้ีหมอราคาดี ถงึ ขนาดตอ้ งประมูลกนั แลว้ ....ว่าแต่
คุณเหน็ ดเี หน็ ชอบดว้ ยหรอื เปล่า? "
การะเกดน่งิ ไปอกี คารบหน่งึ แลว้ จึงยอ้ นถามวา่
"จาเป็นตอ้ งใหด้ ฉิ นั ตตั สนิ ใจร่วมกบั หมอดว้ ยหรอื คะ?"
"อา้ ว...กแ็ น่ละ!"
เสยี งเขาประชดอกี
"คณุ เองกป็ ระกาศอยูเ่ ม่อื ครู่น้เี องวา่ คุณเป็นภรรยาหมอนพิ ทิ ...อกี อย่าง
หน่งึ ......กเ็ หน็ คุณเคยเป็นคนเดด็ ขาด เป็นผูน้ า เป็นคนตดั สนิ ใจลขิ ติ ชวี ติ หมอเสมอ
ไม่ใชร่ ?ึ ไมแ่ ต่หมอนพิ ทิ ถงึ ชวี ติ ใคร ๆ คุณกล็ ขิ ติ ไดท้ ง้ั นนั้ หรอื า...เดยี๋ วน้ีกลายเป็น
ชา้ งเทา้ หลงั ของหมอนพิ ทิ ไปเสียแลว้ ?"
ทงั้ ประชดุ ประชนั ทงั้ เยาะหยนั
และ..ดูเหมอื นจะยงั มรี ่องรอยของความเจ็บปวดใจแฝงอยูไ่ มร่ ูห้ าย!
แต่คราวน้ีการะเกตไม่รูส้ กึ ขนุ่ เคอื งอรชนุ เหมอื นทุกครงั้ ทเ่ี ขากระทบ
กระแทกหลอ่ นแบบ 'แลว้ ไมร่ ูจ้ กั แลว้ '
เขาไมร่ ูห้ รอกวา่ หลอ่ นกบั หมอนพิ ทิ กาลงั มีปญั หาหนกั ในครอบครวั
ปญั หาทท่ี าใหช้ วี ติ ครอบครวั เร่มิ แหนงใจกนั โดยอรชนุ นนั่ เองมสี ่วนเก่ยี ว
ขอ้ งอยูด่ ว้ ย

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๔๐

หลอ่ นจึงไมต่ อบการประชดประเทยี ดของเขา แต่ถามเรยี บ ๆ ว่า
"ทด่ี ฉิ นั เหน็ ดว้ ยหรือไมเ่ หน็ ดว้ ยนนั่ มนั สาคญั มากนกั หรอื คะ?"
"ใช่"
อรชนุ ตอบทนั ที และพูดต่อไปอยา่ งตรงไปตรงมาทส่ี ุด
"เพราะถา้ คณุ หน็ ดว้ ย ผมจะช่วย...ไมต่ อ้ งถามผมหรอกวา่ เพราะอะไร"
เขาหา้ มไวเ้สียก่อน แต่แลว้ กก็ ลบั ตอบเสียเองวา่
"อาจเป็นพราะคุณกบั ผมเคยทาทงั้ บุญทง้ั บาป เคยทงั้ อดุ หนุน ทง้ั ทอดท้งิ
กนั มาหลายต่อหลายชาติ...ชาติน้ีถงึ ไดต้ ดั กนั ไม่ขาด มีเหตุใหต้ อ้ งอุปการะกนั อยู่
ตลอดเวลากไ็ ด"้
เขาขยบั ไหลข่ วานดิ หน่อย
"ผมเป็นคนช้ีขาดเร่อื งเก่ียวกบั ทนุ ของมูลนิธิ ในการท่จี ะอนุญาตใหม้ กี าร
คนื ทนุ "
การะเกดอ้งึ ไปเลก็ นอ้ ย
นึกถงึ ความหงุดหงิดของหมอนิพิทแลว้ ก็อยากใหเ้ ขาสมปรารถนา แต่
หลอ่ นกอ็ ดละอายใจไมไ่ ดท้ จ่ี ะฉกฉวยเอาประโยชนใหห้ มอนิพิทเพราะเยอ่ื ยท่อี รชุนยงั
มตี อ่ หลอ่ น
"บอกมาเลย ไม่ตอ้ งเกรงใจผม"
เขาหยดุ ไปนดิ หน่ึง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๑

"ท่จี ริงแลว้ ผมวา่ ผมเหน็ แก่เจา้ หนูลูกของคุณกบั หมอนิพิทมากกว่า อาจ
เป็นเพราะผมอยากมลี ูก แตม่ นั กไ็ ม่มสี กั ที เหน็ เจา้ หนูลูกคนอ่นื เลยอดเอน็ ดูไม่ได"้

เขาเวน้ จงั หวะพูด คร่งึ อดึ ใจ
"ไม่ใชด่ ูถกู ดูแคลนอะไร แต่ในกรณีเร่อื งลูก ถา้ พ่อแม่สมบูรณ์ดเี ร่อื งเงนิ ๆ
ทอง ๆ มนั กต็ อ้ งส่งผลถงึ ลูกดว้ ย...บางทค่ี ุณกบั หมอนิพิทอาจมีปญั หาเร่อื งค่าใชจ้ ่าย
เพราะหมอนิพทิ หยุดทางานไปเสยี นาน"
อรชนุ ทาใหก้ าระเกดตอ้ งน่งิ อ้งึ ไปอกี
ตรกึ ตรองและใคร่ครวญในช่วงระยะเวลาสน้ั ๆ นน้ั ในทส่ี ุดกต็ ดั สินใจบอก
เขาวา่
"ค่ะ ดฉิ นั เหน็ ดว้ ยกบั หมอนพิ ทิ เราสองคนจะพยายามใชท้ นุ คนื ใหค้ ณุ "
อรชนุ ไมต่ อบว่ากระไร เขาลุกข้นึ ยนื ...แววตาทม่ี องดูหล่อนทาใหก้ าระเกด
อดใจหายไมไ่ ด้
ผดิ หวงั หมางเมนิ และส้นิ ศรทั ธา!
มองดูหลอ่ นอยูค่ ร่งึ อดึ ใจ จงึ กลา่ วเรอ่ื ย ๆ วา่
"คนทเ่ี คยมอี ดุ มคติ ดูเหมอื นจะคนไหนคนนน้ั พอแตง่ งานมคี รอบครวั อุด
คตอิ ดุ มการณ์อะไร ๆ ไปๆ มา ๆ มนั กส็ ูเ้งนิ ไม่ได"้
น่งิ ไปนิดหน่งึ
"บอกหมอนิพิทดว้ ย ใหเ้ ขาติดต่อไปทเ่ี ลขานุการของมูลนิธิภายในเดือน
หนา้ อาจชา้ นดิ หน่อยเพราะเขาตอ้ งประชมุ กรรมการมูลนธิ ิ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๔๒

เขาผละไปจากหลอ่ นอยา่ งรวดเรว็ ยงั คงมีลกั ษณะของคนใจรอ้ นอยูไ่ ม่ผดิ
ไปจากเดมิ เลย

การะเกดรีบผลกั ไสความอาวรณ์ท่ฉี าบฉวยเขา้ มาในอารมณ์ของหล่อนให้
พน้ ไปโดยเรว็

อาจเป็นเพราะคุณกบั ผมเคยทาทงั้ บุญทงั้ บาป เคยทงั้ อดุ หนุน ทงั้ ทอดท้งิ
กนั มาหลายต่อหลายชาต.ิ ..

เออหนอ...จะจรงิ อย่างทเ่ี ขาว่าเสียละกระมงั ? ทงั้ ๆท่ี ตดั ขาดกนั แลว้ ครงั้
หน่งึ กย็ งั กลบั มาเก่ยี วขอ้ งวนเวยี นกนั อกี ไม่รูแ้ ลว้ ..

การะเกดชงั่ ใจอยูน่ านทจ่ี ะบอกหมอนิพทิ
หมอนิพิทไม่เหมอื นหมอนิพิทแต่ก่อน ซ่งึ ตลอดเวลาดูเหมือนวา่ หล่อนจะ
สาคญั อยา่ งยง่ิ สาหรบั เขา
การเอ่ยถงึ อชนทาใหเ้ ขาเกิดอารมณ์ขุน่ เคือง เหน็บแนมหลอ่ นกบั ลูกชาย
ดว้ ยวาจาอยูเ่ สมอ
หมอนิพทิ ตกอยูใ่ นลกั ษณะอิลกั เอลอ่ื กลนื ไม่เขา้ คายไม่ออก ซ่งึ วา่ ท่จี รงิ ก็
ออกจะน่าเหน็ ใจเขา... แต่แลว้ การะเกดกไ็ ม่ตอ้ งบอก เพราะหมอนิพิทถามข้นึ มา เอง
ในตอนเยน็ วนั หน่งึ
"ไดข้ า่ ววา่ คณุ อรชนุ เขาไปหาทโ่ี รงพยาบาลไม่ไปรึ?"
เสยี งของเขาเฉยเมย หนา้ กเ็ ฉยเหมอื นไมร่ ูส้ กึ อะไร

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๓

"เขาไปถามเร่อื งทห่ี มออยากขอคืนทนุ ใหม้ ลู นธิ ิ"
"ทาไมถงึ ไม่เรยี กผมไปถามเอง"
"กไ็ ม่ทราบเหมอื นกนั "
หลอ่ นตอบดว้ ยเสยี งราบ สหี นา้ ของหมอนิพทิ เยาะหยนั เหมอื นรูเ้ ท่าทนั
หลอ่ นพยายามไม่สนใจกบั สหี นา้ แบบนนั้ ของเขา กลา่ วตอ่ ไปวา่
"เขาจะยอมใหห้ มอคืนทุนใหม้ ูลนิธิ สงั่ ว่าใหไ้ ปตดิ ต่อกบั เลขานุการมูลนิธิ
ภายในเดอื นหนา้ "
นยั นต์ าของหมอนพิ ทิ ฉายแววยนิ ดขี ้นึ มาแวบหน่งึ แตป่ ากกลา่ ววา่
"ท่ยี อมเห็นจะเป็นเพราะคุณการะเกดมากกว่าเหตุผลอ่ืน...ผมเป็นหน้ี
บญุ คณุ เขาผ่านทางคณุ สมอ...ตงั้ แต่ยงั เป็นคู่รกั กนั จนกระทงั่ เป็นเมยี ... "
"เกดไมเ่ คยเป็นคู่รกั ของหมอมาก่อน"
หลอ่ นขดั ดว้ ยเสยี งไมด่ งั นกั ทวา่ เฉียบขาด
"อยแ่ กลง้ ทาเป็นลมื วา่ เกดไม่เคยบอกรกั หมอเลยแมแ้ ตค่ รงั้ ดยี ว"
"คาพูดแตค่ าเดยี วไม่สาคญั หรอก ตอนนนั้ ใคร ๆ กร็ ูท้ าเราจะตอ้ งแต่งงาน
จนกระทงั่ มเี ศรษฐใี หญแ่ ทรกเขา้ มา"
ความหงึ หวงทาใหค้ นคงแก่เรยี นบางคนกลายเป็นคนไรเ้หตุผล พูดจาพาลรี
พลางขวาง...
"ใคร ๆ คดิ เอาเองอยา่ งไรกช็ ่างเขา แต่สาหรบั หมอไม่นาจะลมื ว่าเกดไม่เคย
สญั ญาอะไรดว้ ย นอกจากบอกใหร้ อไปก่อน"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๒๔๔

"กใ็ ช่...รอไปก่อน เอาไวเ้ ป็นตวั สารองยงั ไงล่ะ...รอไปก่อน จนกว่าจะไม่มี
ใครปราถนาแลว้ ถงึ ไดม้ าถงึ มอื หมอนพิ ทิ หมอนพิ ทิ มนั ไอโ้ งน่!ี "

เลกิ พูดกนั ไดเ้พยี งแค่น้ีเอง เมอ่ื การสนทนากลายเป็นการโตเ้ ถยี งดว้ ยคารม
แลว้ กจ็ ะเป็นชนวนไปสู่การทะเลาะ

การะเกดลกุ ข้นึ เดนิ หนี เหน่อื ยหน่ายในใจอยา่ งบอกไม่ถกู
ลูกชายของหล่อนว่งิ ปงั ๆ หนีพ่เี ล้ยี งเขา้ มาพอดี หนา้ ตาสดใสย้มิ แยม้ ส่ง
เสยี งแจว๋
"พ่อ!..แม.่ ...แม่!...ร้วิ ...ร้วิ ..."
หมอนพิ ทิ มองดูแลว้ กเ็ มนิ หนา้ หนีจากร่างเลก็ สมบูรณน์ ่ารกั นน้ั เดินผละเขา้
หอ้ งนอนไปเงยี บ ๆ
ลูกชายทาทา่ จะวง่ิ ตามพ่อเขา้ ไปแอบในหอ้ ง แต่การะเกดดงึ เอาตวั มากอดไว้
เสยี งเดก็ ชายหวั เราะคกิ ๆ ดงั ตามมาเขา้ หูหมอนิพทิ
เสยี ง..ซง่ึ เคยฟงั แจ่มใสเหมอื นเสยี งดนตรใี นบา้ น บดั น้ีใหร้ ะคายหูระคายใจ
ทาใหเ้กดิ ความหนกั อ้งึ ในทรวงอกเหมอื นมอี ะไรมาทบั อยู.่ .
มนั เป็นความขน่ื ขมเหลอื เกนิ ทผ่ี ูช้ ายจะตอ้ งนงั่ เล้ยี งลูกซ่งึ เป็นลูกของเมียกบั
ผูช้ ายทห่ี ลอ่ นเคยรกั และ..ถงึ ขณะน้ีกค็ งจะยงั รกั อยู่!
คาวา่ 'หอกขา้ งแคร่' มนั มคี วามหมายลกึ ซ้งึ อยา่ งน้เี อง

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๕

ถงึ หอกนนั้ มนั จะวางอยูเ่ ฉย ๆ กย็ งั ท่มิ แทงใหเ้ จ็บปวด ราคาญไดท้ กุ ครง้ั ท่ี
ขยบั ตวั

หมอนิพทิ พยายามแลว้ ...พยายามท่จี ะทาใจใหร้ กั ใคร่เอ็นดูเด็กชายเด็ด
อยา่ งเดมิ เหมอื นเม่อื ครง้ั ทย่ี งั ไม่รูค้ วามจรงิ

ทวา่ เขากเ็ ป็นแค่ปถุ ชุ นธรรมดา ยงั มคี วามรษิ ยาหงึ หวงอยู่
โดยเฉพาะอดคิดไม่ไดว้ ่าการะเกดหลอกเขา เพราะเหน็ เขาโง่ เป็นคนท่ี
หลอ่ นจะปน้ั ใหเ้ป็นอยา่ งไรกไ็ ด้ ไมเ่ หมอื นดงั อรชนุ ทห่ี ลอ่ นรกั และเฉดหวั หลอ่ นมา!
ใช่!...อรชนุ พ่อยอดชายของหล่อน ซ่ึงจะทาอย่างไรกบั หล่อนกย็ ่อมได้
ทง้ั นนั้ ...ไดห้ ลอ่ นแลว้ ท้งิ โยนมาใหเ้ขาแลว้ กก็ ลบั มาหาอีก เม่อื อยากจะกลบั มาหา... ไม่
วา่ อะไร
ดูมนั งา่ ยสาหรบั ผูช้ ายทช่ี ่อื อรชนุ ไปเสยี ทกุ อย่าง!

๓๒

"หมอ...นดั กินขา้ วไวก้ บั ใครหรอื ยงั ?"
หมอนพิ ทิ โผลห่ นา้ เขม้ าถาม ขณะท่หี มอใจสวา่ งกาลงั ถอดเส้อื กาวนแ์ ขวน
หมอใจสวา่ งเอ้ยี วตวั มาดูตอบวา่
"ยงั "
หวั เราะเบา ๆ กลา่ วต่อไปอยา่ งสนิทสนม
"ยงั ว่าง หมอจะจองหรอื เปลา่ ละ่ ?"
"กต็ งั้ ใจจะมาจองเดยี๋ วน้ีไง"
หมอใจสว่างเดนิ ไปลา้ งมอื ทอ่ี ่าง ปากถามเร่อื ย ๆ ว่า
"หมนู่ ้เี ป็นไงบา้ ง? ไดย้ นิ วา่ มนี ายทนุ มาเก้ยี วไปอยูโ่ รงพยาบาลเอกชนไม่ใช่รึ
คะหมอ?"
"ใช่ แลว้ ผมกอ็ ยากไปดว้ ย จะอยูโ่ รงพยาบาลไหนมนั กต็ อ้ งเป็นหมอรกั ษา
คนไขเ้หมอื นกนั "
"ใช่... " หมอใจสวา่ งเลยี นคา "แตค่ นทม่ี าใหร้ กั ษาไม่เหมอื นกนั "
หมอนิพิทจอ้ งหนา้ ผูร้ ่วมอาชีพ ซ่ึงมีอาวุโสนอ้ ยกว่าเขาเพียงปีเดียว เม่ือ
ตอนเรยี นอยูด่ ว้ ยกนั
"หมอกาลงั จะตาหนิผมหรอื เปลา่ ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๗

หมอใจสวา่ งย้มิ
"เปลา๊ ...พวกเดยี วกนั จะมวั มานงั่ ทบั ถมกนั ไดย้ งั ไง? เพียงแต่พูดตามความ
จริงแลว้ ก็ไม่ไดค้ ิดอะไรดว้ ย เพราะทกุ คนไม่ว่าจะทาอะไรต่างคนต่างก็มีเหตุผล มี
ความจาเป็นทไ่ี มจ่ าเป็นตอ้ งเหมอื นกนั ไปหมดทุกคน... "
หลอ่ นหวั เราะเบา ๆ
"อยา่ งหมอ หมอเกง่ ใคร ๆ กอ็ ยากไดต้ วั แตอ่ ยา่ งฉนั ..."
หลอ่ นหวั เราะอกี
"ไม่มหี นทาง จะไปไหนกไ็ ปไม่ได้ เพราะงน้ั เม่ือตวั เองไม่มีหนทางไป ขนื
เทย่ี ววา่ คนอน่ื ตาหนคิ นอน่ื เดยี๋ วกก็ ลายเป็นหมาจ้งิ จอกหางดว้ นไปเทา่ นนั้ เอง"
หลอ่ นหยบิ กระเป๋าบนโตะ๊ เดนิ นาหนา้ นิพทิ ออกไป การสนทนาชะงกั แค่นนั้ จ
จนกระทงั่ มาถงึ รา้ นอาหารใกล ้ ๆ
เลก็ ...ทวา่ มเี ครอ่ื งปรบั อากาศเยน็ พอสบาย หมอนิพิทเลอื กโตะ๊ เลก็ ๆ ฝา
หอ้ ง
ระหวา่ งสงั่ อาหารและรอ หมอใจสวา่ งถามเบา ๆ วา่
"มอี ะไรรคึ ะ หมอ?"
หมอนิพทิ ไม่ตอบในทนั ที
เขากห็ มือนปถุ ุชนอกี หลายต่อหลายคน เม่ือมีความรูส้ ึกอนั เป็นทุกขเ์ ป็น
กงั วล ยอ่ มอดั อน้ั ตนั ใจ อยากระบายอยากเลา่ ใหค้ นใกลช้ ดิ สนทิ สนม ซ่งึ พอจะรูต้ ้นื ลกึ
หนาบางในใจของเขาฟงั

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๒๔๘

"พวกพยาบาลทเ่ี ขา้ วอร์ดกบั หมอ เขามานินทากนั ว่าดูหมอหงุดหงดิ ๆ
ยงั ไงกไ็ มร่ ู.้..มเี คสอะไรเก่ยี วกบั นยั นต์ าหมอรเึ ปลา่ ?"

"ไม่มอี ะไรเกย่ี วกบั เรอ่ื งเจ็บไขไ้ ดป้ ่วยหรอกหมอ ผมเป็นปกตทิ ุกอยา่ ง เช็ก
ครง้ั สดุ ทา้ ยกไ็ มม่ อี ะไร"

"งน้ั ...?"
"ผมกาลงั คิดอยูว่ า่ จะเลา่ ใหห้ มอฟงั ดไี หม?"
"งนั้ กค็ ิดเสยี ..."
หมอใจสวา่ งหยุดพูดใหค้ นเดนิ โตะ๊ วางจานอาหารเสรจ็ เรียบรอ้ ยแลว้ จึงพดู
"ถา้ ไมส่ ะดวกใจกไ็ ม่ตอ้ งเลา่ หรอกค่ะหมอ"
"เร่อื งมนั ไม่น่าเล่า ผมจะไม่ขอรอ้ งหรอกนะวา่ หมออย่าพูดต่อหรืออะไร
ทานองนน้ั เพราะธรรมดา พวกเรากช็ นิ ต่อจรรยหมอกนั ดีอยูแ่ ลว้ โดยเฉพาะหมอ"
หมอนพิ ทิ ย้มิ หยบิ ซอ้ นสอ้ มข้นึ คลุกขา้ ว
หมอใจสวา่ งวา่
"แหม...อารมั ภบทยดื ยาวจงั "
หลอ่ นตกั ขา้ วข้นึ ใส่ปากบา้ ง พอเค้ียวกลนื ไดส้ องคาก็ตอ้ งหยุด เหลอื บตา
ข้นึ ดูหมอนิพทิ
"เร่อื งเมยี ของผม...ผมกาลงั ไมส่ บายใจเลยหมอ ไม่สบายใจเพราะคิดไม่ตก
ปลงไม่ตก"
"ทะเลาะกนั หรอื คะ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๒๔๙

"ยง่ิ กวา่ ทะเลาะกนั อกี ผวั เมียทะเลาะกนั ประเดยี๋ วเดียวก็หาย ถงึ นานก็ยงั
ประสานกนั ไดไ้ ม่ยาก"

"หมอพดู ชอบกล มเี รอ่ื งอะไรหนกั หนารุนแรงหรอื คะ?"
หมอนิพทิ น่งิ ไปอกี รวบชอ้ นสอ้ ม ยกแกว้ นา้ ข้นึ ด่มื
วางแกว้ ลงแลว้ อดึ ใจใหญ่ ๆ จงึ ไดก้ ลา่ วเสยี งตา่ ๆ ว่า
"ผมเพง่ิ รู.้..รูจ้ ากปากเขาเองดว้ ย วา่ ...นายเดด็ ไม่ใชล่ ูกผม?"
ค้วิ หมอใจสวา่ งเลกิ ข้นึ อทุ านวา่
"คะ?"
แต่สหี นา้ สตี าหมอใจสวา่ งไมไ่ ดแ้ สดงความแปลกใจมากมายอะไรนกั
เร่อื งลูกชายหมอนพิ ทิ เป็นเร่อื งทพ่ี วกหมอเพ่อื น ๆ วพิ ากษว์ จิ ารณ์กนั เสมอ
เมอ่ื คลอดออกมาใหม่ ๆ ในระหวา่ งทห่ี มอนพิ ทิ ยงั มองไมเ่ หน็
บางคนนบั วนั คลอด
บางคนตงั้ ขอ้ สงสยั เร่อื งหนา้ ตา
จนกระทงั่ ในทส่ี ุดกเ็ งยี บกนั ไปเอง เม่อื หมอนพิ ทิ นยั นตั น์กลบั มองเหน็ อยา่ ง
เดมิ
ต่างคนตา่ งน่งิ อ้งึ ไปนานแลว้ หมอใจสวา่ งจงึ ถามข้นึ เบา ๆ วา่
"แลว้ ...หมอจะทาอยา่ งไร?"
"ก.็ ..จะใหผ้ มทาอยา่ งไรดลี ะ่ ?"
หมอนพิ ทิ ใชน้ ้วิ รูดค้วิ เหนอื ขมบั