พรหมไม่ได้ลิขิต

๑๓

ก่อน ๆ น้ี แคทลยี าเคยหวั เราะเยาะผูห้ ญิงประเภทเท่ียวดูหมอดวง และ
อธษิ ฐานขอตอ่ สง่ิ ศกั ดส์ิ ทิ ธ์ติ า่ ง ๆ เพ่อื ใหไ้ ดม้ า หรอื ใหส้ าเรจ็ สมประสงค์ ในสง่ิ น้ี

ทวา่ บดั น้ี หลอ่ นกลบั เป็นเสยี เองโดยไม่รูต้ วั !
หลายต่อหลายหลวงพ่อ หลวงปู่ และส่ิงศกั ด์ิสิทธ์ิหลายแห่งท่เี พ่ือน ๆ
แนะนาหรือพาหล่อนไป หล่อน 'ทดลอง' ไปแทบทุกราย แต่ก็ใหห้ ล่อนไดเ้ พียง
ความหวงั จนแลว้ จนรอด
"ทาไมถงึ อยากมลี ูกนกั นะ?"
เพ่อื นสนทิ แตค่ รงั้ เรยี นหนงั สมื าดว้ ยกนั ถามกง่ึ ปรารภ
"แตง่ งานยงั ไม่ถงึ สองปี โอกาสยงั มอี กี ถมเถไป หรอื วา่ ..."
รชั วรี รณ ซ่งึ สามมี ตี าแหน่งราชการสูงถงึ ขนั้ รองอธิบดยี ้มิ สพั ยอก
"หรอื วา่ ...คณุ อรชนุ หมู่น้แี กเดนิ ทางไปเมอื งนอก กลวั ไปแอบมเี มยี มลี ูก
ไวท้ างโนน้ หรือยงั ไง?"
แคทลยี ายกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย ถงึ จะเป็นเพอ่ื นสนทิ แคทลยี ากห็ ยง่ิ ในตวั เองเกนิ
กวา่ ทจ่ี ะใหค้ นอ่นื ลว่ งรูค้ วามรูส้ กึ แทจ้ รงิ ของหลอ่ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๑

ผูห้ ญงิ ทค่ี ิดว่า...ตวั เองเหนือกวา่ ผูห้ ญิงอีกมากมายอยา่ งหล่อนเหน็ จะไม่
ยอมรบั กบั ใครวา่ หลอ่ นกลวั ความหา่ งเหนิ ของสามี และกลวั อทิ ธิพลผูห้ ญิงอ่นื ..ผูห้ ญิง
ซ่ึงถงึ แมจ้ ะแยกไปจากเขาแลว้ ทวา่ มนั ก็ไม่แปลกอะไรไม่ใช่หรือสาหรบั สงั คมสมยั
ปจั จุบนั หากเขากบั หลอ่ นจะหวนกลบั ไปมคี วามสมั พนั ธก์ นั อกี

หล่อนหลอกใครต่อใครไดว้ ่า หล่อนแต่งงานกบั อรชุนเพราะเขารกั และ
ตอ้ งการหลอ่ นโดยแทจ้ รงิ ยง่ิ กว่าผูห้ ญงิ ซ่ึงเขาพบในโรงพยาบาลโดยบงั เอิญ แลว้ ก็
'คลงั่ ' ไปพกั หน่งึ ซ่งึ ในทส่ี ดุ เขากเ็ บอ่ื

ทวา่ แคทลยี าหลอกตวั เองไมส่ าเรจ็ !
ยงั เดก็ .ลูกชายของการะเกดกบั หมอนิพทิ อีกเล่า...ถงึ อย่างไร ๆ หลอ่ นกอ็ ด
หวาดระแวงไม่ได ้
แตห่ ลอ่ นจะแสดงความกงั วลใจอนั แทจ้ รงิ ออกมาให้ 'เสยี เหล่ยี ม' ผูห้ ญิงท่ี
หยง่ิ ในตวั เองอยา่ งหล่อนไมไ่ ด้
หลอ่ นจึงตอบวชั รวี รรณสน้ั ๆ วา่
"ยา่ เขาอยากไดห้ ลาน ตวั กร็ ูแ้ ลว้ วา่ เขามลี ูกชายคนเดยี ว"

รายหลงั สดุ ทว่ี ชั รวี รรณอตุ ส่าหพ์ าหลอ่ นไปหา ไม่ใช่หลวงพ่อ หลวงตา หรือ
พระภกิ ษุ หากแต่ป็นแม่ชีท่วี ชั รีวรรณอวดคุณสมบตั ิวา่ นงั่ ทางใน ทายเหตกุ ารณ์แม่น
และอาจขอลูกจากเทวดาได!้

ถงึ อยากจะพง่ึ พา แคทลยี ากย็ งั อดหวั เราะขบขนั ไมไ่ ด้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๐๒

วชั รวี รรณทาหนา้ ขงึ ตาขงึ หลอ่ นวา่
"อา้ ว...จรงิ ๆ นะ แกใหล้ ูกไดจ้ รงิ ๆ ถา้ แม่ประกอบกศุ ลกรรมดีแลว้ ก็เคย
ทาบญุ อปุ การะกนั มากบั ดวงวญิ ญาณดวงไหน แกขอเบ้อื งบนใหม้ าเกดิ "
"ฟงั ดูยงั กบั เร่อื งลเิ กสมยั ก่อน"
"ตวั ละก็...อยา่ ดูถกู ดูหม่ินเร่อื งแบบน้ีเป็นเร่อื งเหลวไหลนะ ในโลกน้ียงั มี
อะไรอกี หลายอย่างทเ่ี ป็นเร่อื งลกึ ลบั เหนือวสิ ยั มนุษยจ์ ะลว่ งรูไ้ ด"้
หลอ่ นไมไ่ ดเ้ลอ่ื มใสอะไรนกั แต่กอ็ ยาก 'ทดลอง' จงึ ยอมใหว้ ชั รวี รรณพา
ไปหา
แม่ชผี ูน้ นั้ อาศยั อยูท่ ว่ี ดั บนเขาในจงั หวดั ใกล ้ ๆ ขบั รถเพียงสองชวั่ โมงก็ถงึ
... พบไมย่ าก แมจ้ ะมผี ูค้ นซ่งึ ส่วนมากเป็นผูห้ ญงิ 'ข้นึ ' กนั มาก
แม่ชตี รวจบพุ กรรมของแคทลยี ตามวธิ ีของนางแลว้ กล็ มื ตาข้นึ มองดูหลอ่ น
เพ่งอยูค่ รู่หน่งึ
"เขาเคยมาเกดิ แลว้ แต่คุณขบั ไลเ่ ขาไปเสยี "
แม่ชพี ดู เรยี บ ดูเหมือนสหี นา้ ของแคทลยี าจะเปล่ยี นไปนิดหน่งึ หลอ่ นขยบั
ปากจะพดู แต่ยงั ชา้ กวา่ วชั รวี รรณ
"ใครเกดิ คะ? ลูกน่ะรคึ ะ"
"เคยมมี าเกดิ แลว้ แต่แม่เขาไม่ตอ้ งการ" นางยา้
"เหน็ จะไมจ่ รงิ หรอกค่ะแมช่ ี"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๓

แคทลยี าคา้ นเสยี งเยน็ ชา...ความเยน็ ชานนั้ ปรากฏอยู่แค่นา้ เสยี ง ทว่าเน้อื
ตวั หลอ่ นกลบั รอ้ นวูบวาบ แบบเดยี วกบั คนทม่ี คี วามลบั และถกู จ้จี ดุ อย่างไร อย่างนนั้

วชั รวี รรณหนั มาทางเพอ่ื นสาว
"ตวั อาจจะเคยแทง้ โดยไมร่ ูต้ วั กไ็ ด้ แคท บางทแี ค่เดอื นสองเดอื น ถา้ ตวั ดนั
ไปเลน่ กอลฟ์ เลน่ สกนี า้ เขา้ มนั กอ็ าจหลดุ ไปไดเ้ หมอื นกนั คนแขง็ แรงบางที ไม่รูส้ กึ "
แม่ชวี ยั สูงอายไุ ม่ปรปิ ากเออออหรอื คดั คา้ น คงมองดูแคทลยี าน่งิ สงบอยู่
แคทลยี าช่างเกลยี ดแววตาเยอื กเยน็ และรูท้ นั คู่นนั้ เสยี น่กี ระไร!
จวนเจียนจะลกุ ข้นึ เพราะทนไม่ไดอ้ ยูร่ อมรอ่ กพ็ อดนี างเอ่ยข้นึ
"หมนั่ ทาบญุ แผส่ ่วนกศุ ลใหเ้จา้ กรรมนายเวรมาก ๆ ขออโหสกิ รรม แลว้ ก็
ทาบญุ สรา้ งกศุ ลใหต้ วั เอง บางทคี ุณอาจสมปรารถนา"
"บางทเ่ี ทา่ นน้ั หรอื คะแม่ชี?..."
วชั รวี รรณขดั ข้นึ
"เหน็ มคี นเขาวา่ แม่ชบี อกไดด้ ว้ ยซา้ วา่ เม่อื นนั้ เม่อื น้หี รอื ปีไหนปีไหน"
"บางคนทม่ี กี ศุ ลผลบญุ เก่าสรา้ งสมเอาไวม้ าก มนั กป็ รากฏชดั ..."
"ไปเถอะ กลบั กนั ดีกวา่ "
แคทลยี ากระซิบชวนวชั รวี รรณ
"เดยี๋ วก่อนฟงั แกก่อนซ.ี .."
"ไม่ละ ทเ่ี รามากเ็ พราะตามใจตวั ไมไ่ ดเ้ลอ่ื มใสอะไรนกั หนา ยง่ิ มาฟงั แก
พดู อะไรเพอ้ ๆไมเ่ ป็นเร่อื งเป็นราวกย็ ง่ิ แลว้ ใหญ่"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๐๔

เสยี งของแคทลยี าแมจ้ ะเบามากแตก่ ็ชดั เจน ไมต่ อ้ งสงสยั วา่ แม่ชสี ูงอายซุ ง่ึ
หยุดพูดน่ิงสงบไปชวั่ ขณะจะไมไ่ ดย้ นิ

ทวา่ นยั นต์ าของนางเหมอื นไม่ไดย้ นิ สงบน่งิ เชน่ เดียวกบั กริ ยิ าและมองจบั
ไปยงั ทอ่ี ่นื อนั ไม่ไช่ดวงหนา้ ของผูม้ าหาทง้ั สอง

สหี นา้ ของแคทลยี าเยาะหยนั เลก็ นอ้ ย เม่อื พน้ ออกมาแลว้
"แกเลน่ ใชไ้ มเ้ ดาเพ่อื ปลูกศรทั ธา ฉันก็เลยหมดศรทั ธาไปเลย ทาไม? ตวั
ของเราเองจะไมร่ ูด้ ไี ปกวา่ แกรวึ า่ เกดิ อะไรข้นึ กบั เรา"
หล่อนหวั เราะเหมือนหยนั ทว่าสงั เกตดว้ ยความละเอยี ดอ่อน ดูเหมือน
เสยี งหวั เราะนน้ั จะแปรง่ ๆ เลก็ นอ้ ย
"กับคนอ่ืนแกก็คงจะเรียกความสนใจดว้ ยวิธีเดาอะไรบา้ ๆ แบบน้ี
เหมอื นกนั ต่อไปน้เี หน็ จะเลกิ กนั เรอ่ื งเหลวไหลทานองน้ี ตงั้ หลายต่อหลายแห่งไม่เหน็
ไดผ้ ล"
ปากหล่อนพูดดว้ ยเสียงเฉียบขาดอย่างคนเช่อื มนั่ ในตวั เอง แต่ในใจนัน้
เหมอื นทะเล ซ่งึ เผอญิ มพี ายุออ่ น ๆ พดั ผ่านมา...พศิ วงสงสยั ในศาสตรท์ ห่ี ล่อนไม่เคย
เช่อื ถอื ...เพราะอะไรยายชีนนั่ ถงึ ไดพ้ ูดจาราวกบั มองเห็นบางส่งิ บางอย่างในชวี ติ ของ
หล่อน...บางส่งิ บางอย่างท่ไี ม่ใช่เร่ืองสลกั สาคญั อะไรเลย เม่อื หลอ่ นแกป้ ญั หาของ
หลอ่ นไดแ้ ลว้
หลอ่ นเชอ่ื เร่อื งบาปบญุ คุณโทษอยู่บา้ งเหมือนกนั แต่ไม่เช่อื วา่ ...ส่งิ ท่หี ลอ่ น
ทาลงไปเพ่อื แกป้ ญั หา จะเป็น 'บาป' ถงึ ขนาดกลายมาเป็นการลงโทษหลอ่ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๕

...กอ้ นเลอื ดกอ้ นนน้ั ไม่พรอ้ มท่จี ะก่อกาเนิดมาเป็นตวั ตน เพราะหลอ่ นไม่
ตงั้ ใจ มันเป็นความเผลอไผล ระหว่างท่หี ล่อนผิดหวงั และนอ้ ยอกนอ้ ยใจ อรชุน
ต่างหาก!...

...ถา้ จะวา่ ไปมนั กเ็ ป็นความผดิ ของอรชนุ เหมอื นกนั ท่ที าใหห้ ล่อนเควง้ ควา้ ง
อยูพ่ กั หน่งึ ในระหวา่ งทเ่ี ขา 'คลงั่ ' แมพ่ ยาบาลคนนน้ั เพราะหลอ่ นมเี ลือดเน้ือ มชี วี ติ
จติ ใจเหมอื นกนั ...

เบ่อื หน่ายและครา้ นกบั การท่จี ะมคี นมารบั ส่งเสยี เหลอื เกินสาหรบั สมยั น้ี
ซ่งึ การเดินทางระหว่างประเทศเป็นเร่อื งสะดวกสบายเกอื บไม่ผิดกบั การเดินทางไป
ต่างจงั หวดั

เพราะฉะนนั้ ขากลบั แต่ละครงั้ บางทอี รชุนจึงกลบั ผิดเวลาเสียบา้ ง เพ่อื จะ
ไดห้ ้วิ กระเป๋าออกจากทา่ อากาศยานแต่เพยี งคนเดยี ว ไม่ตอ้ งมพี รรคพวกมะรุมมะตมุ้

อรชนุ ออกมาข้นึ รถแทก็ ซ่ที ่จี อดเรยี งอยู่ สงั่ ใหต้ รงไปยงั 'คฤหาสน' อนั
งดงามหรูหราซง่ึ เพ่งิ จะสรา้ งเสรจ็ เรยี บรอ้ ยเม่อื ไม่ถงึ ปีมาน่เี อง

สวยงามบง่ บอกรสนยิ มสูงส่งไม่มที ต่ี ิ สมกบั ท่คี วบคุมการออกแบบตกแต่ง
โดยคนทม่ี รี สนิมสูงอยา่ งแคทลยี าภรรยาของอรชนุ ...ใคร ๆ สรรเสรญิ กนั อยา่ งนน้ั

เมอ่ื รถวง่ิ มาถงึ หนา้ คฤหาสน์ ซ่งึ ประตูเหลก็ ดดั ภายใตโ้ คง้ สวยงามนน้ั เปิด
กวา้ งอยู่ โชเฟอร์แท็กซ่ีทาท่ารีรอเล็กนอ้ ยดว้ ยความเกรงใจความโอ่อ่าโอฬารของ
สถานท่ี

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๐๖

"เขา้ ไปเลยหรอื ครบั ?"
"ใช.่ ..แตป่ ระเดยี๋ วก่อน..."
อรชนุ มองเลยผ่านสนามและสวนสะพรงั่ ดว้ ยไมด้ อกช่มุ ฉา่ จนดูราวกบั เป็น
โลกอกี โลกหน่งึ จากภายนอกถนนอนั แหง้ แลง้
เหน็ รถบสั ใหญ่จอดแอบอยูบ่ นถนนขา้ งตกึ ความคดิ แต่แรกทจ่ี ะเขา้ บา้ นก็
เลยหนั เหไ่ ป
ภรรยของเขาคงจะกาลงั พาแขกชมบา้ น อนั สวยวเิ ศษโอฬาริกอยู่
ครา้ นจะเขา้ ไปพบปะกบั ผูค้ นมากมายเวลาน้ี
"...อยา่ เขา้ ไปเลย นอ้ งชาย...เลยไปดกี วา่ ไปโน่น...เกอื บถงึ ปากเกรด็ โน่น..."
อรชนุ เอนหลงั พงิ พนกั ซ่งึ แขง็ กระดา้ ง พรอ้ มกบั ระบายลมหายใจยาว
นายสารถชี ่างพูดข้สี งสยั หนั มาถามเขาวา่
"บา้ นใครครบั สวยสะบดั ?"
"บา้ นเศรษฐี" อรชนุ ตอบเร่อื ย ๆ
คนถามหวั เราะ
"ครบั ผมรูแ้ ลว้ ถา้ ไม่ไปเศรษฐขี นาดหนกั คงสรา้ งไม่ได้ เหน็ วา่ เจา้ ของเขา
สรา้ งตงั้ หลายสิบลา้ น...รวยฉิบหา...สรา้ งแลว้ กใ็ หค้ นเขา้ ดู เกบ็ เงนิ บารุงการกศุ ล"
เขาหวั เราะอกี ครง้ั หน่งึ
"ไอห้ .่ ..กจ็ ะสรา้ งทาไม เป็นเศรษฐขี นาดน้บี า้ นชอ่ งกค็ งมอี ยูแ่ ลว้ ไหน ๆ จะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๐๗

บารุงการกศุ ล บารงุ เสยี ลา้ นสองลา้ นเลยยงั จะดีกว่ามาเกบ็ ทลี ะพนั ละหม่นื ยงั ง้ี...ไอท้ ่ี
จรงิ น่ะผมวา่ อยากอวดบา้ นใหค้ นนา้ ลายไหลเลน่ ยงั งนั้ เอง...จรงิ ๆ นะครบั คุณ...เออ...
ถา้ เป็นปราสาทราชวงั สมยั ก่อนสรา้ งมาแลว้ จะร้อื ก็เสยี ดาย มนั กอ็ ยา่ งหน่ึง ไอน้ ่ีคน
สว่ นมากเขาจนจะตายห.่ ..ดนั สรา้ งบา้ นเป็นสบิ ลา้ นใหช้ าวบา้ นอจิ ฉาเลน่ !"

"กเ็ งนิ ของเขา บางทเี ขาอาจจะหากนิ ไดม้ าโดยสุจรติ กไ็ ด"้
"ถงึ ยงั ไงกไ็ ม่ควรครบั ผมวา่ สมยั น้ไี มใ่ ช่สมยั ทจ่ี ะมาแสดงความเป็นเศรษฐี
ถงึ จะเป็นเศษฐจี รงิ ๆ กเ็ ถอะ จริง ๆ นะครบั ผมวา่ คนรวย ๆ ของเรานาจะลดฐานะ
ลงมาเสยี บา้ ง อยา่ ใหเ้หน็ แตกต่างกนั มากนกั กบั ชาวบา้ นธรรมดา ๆ...ผมหมายถงึ ลงมา
เองนะครบั ไมใ่ ช่ใหใ้ ครมาบงั คบั ไออ้ ยา่ งนน้ั ผมกไ็ ม่ชอบ มนั ทาลายสทิ ธิกนั เกนิ ไป"
นายสารถชี า่ งพดู วพิ ากษว์ จิ ารณต์ ่อไป
ดว้ ยความเหน็ และความรูส้ กึ ของชาวบา้ นชนั้ กลางทวั่ ๆ ไป ซ่งึ อรชนุ คิดว่า
คงมอี กี มากมายหลายคนทค่ี ดิ แบบน้ี
มนั ทาใหอ้ รชนุ ตอ้ งครนุ่ คิด..
เขาบอกใหน้ ายสารถเี ล้ยี วรถเขา้ สูบ่ รเิ วณบา้ นอนั กวา้ งใหญ่ ตรงไปยงั ตึกอนั
เป็นทอ่ี ยูข่ องมารดา
นายสารถเี หลยี วมามองดูเขาสองสามครงั้
"ทาไมรนึ อ้ งชาย?"
"คุณคงนามสกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ "
"ใช่"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๐๘

"ทาไมข้นึ แทก็ ซ่ลี ะ่ ครบั ?"
"คงเพราะอยากฟงั โชเฟอรค์ ุยกระมงั ?"
อรชนุ หวั เราะ เอ้อื มมอื ตบไหลห่ นุ่มรา่ งเลก็ เบา ๆ
"หยุดน่แี หละ...ขอบใจมากนอ้ งชาย ไอท้ พ่ี ดู ๆ มาน่ะจะจาเอาไวถ้ อื วา่ เป็น
บทเรยี น..."
นายสารถยี ้มิ อาย ๆ เม่อื หนั มารบั ค่าจา้ งเป็นจานวนมากจากเขา แตไ่ ม่ได้
แกต้ วั วา่ อยา่ งไร
"ขอบคณุ ครบั "

๑๔

เมอ่ื อรชนุ โผลเ่ ขา้ ไปในหอ้ งนงั่ เลน่ มารดาของเขากเ็ ดนิ ออกมาจาก ประตู
หลงั ซง่ึ ตดิ ต่อกบั หอ้ งอาหารพอดี

"อา้ ว...ตาออ น่อี ะไรกนั จู่ ๆ กก็ ลบั มา ยงั กะกลบั จากบา้ นนอก แลว้ น่ีเดก็
เลก็ มนั หายไปไหนกนั หมด...คุณออมาถงึ ตอ้ งห้วิ กระเป๋าเร่อร่าข้นึ มาเอง?"

'เดก็ เลก็ ' ทค่ี ณุ ช่นื ศรวี ่า เพ่งิ โผล่ออกมาเป็นแถวสามคนส่คี น...ตง้ั แต่อายุ
สามสบิ ถงึ หกสบิ

คนหน่งึ คลานเขา้ ไปรบั กระเป๋า อกี คนหน่งึ ยกแกว้ เครอ่ื งด่มื มาให้
คณุ ชน่ื ศรบี น่ เดก็ รบั ใชส้ องสามคาตามประสาแม่บา้ นแลว้ กห็ นั มายงั ลูกชาย
ซง่ึ เพง่ิ ท้งิ ตวั ลงนงั่
"น่มี าจากสนามบนิ เรอะตาออ? ไม่มีใครไปรบั เรอะไง ถงึ ตอ้ งห้วิ กระเป๋ ามา
เอง แมไ่ มย่ กั รูว้ า่ แกจะกลบั มาถงึ วนั น้ี"
"ผมกลบั ก่อนกาหนด ไม่ไดบ้ อกใครหรอกครบั นึกจะกลบั กก็ ลบั ข้เี กยี จ
ใหค้ นไปรบั "
มารดามองท่าทางเบอ่ื หน่ายของลูกชายอย่างสงสยั นงั่ ลงตรงขา้ มกบั เขา
ถามวา่
"ทะเลาะกบั แม่แคทรยึ งั ไง ตาออ?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๑๐

"เปลา่ ครบั กลบั มายงั ไมเ่ จอะหนา้ กนั เลย"
"แปลวา่ ยงั ไมก่ ลบั บา้ น?"
"เม่อื ก้ผี มไปแวะแตไ่ มไ่ ดล้ ง แคทเขากาลงั มแี ขกชมบา้ น"
คณุ ชน่ื ศรยี ้มิ เลก็ นอ้ ย ปรารภเร่อื ย ๆ วา่
"กด็ เี หมอื นกนั มบี า้ นเอาไวโ้ ชว.์ ..แลว้ ไง? แกกเ็ ลยไมพ่ อใจเขางน้ั รจึ ะ๊
ตาออ?"
"เปล่าครบั ข้เี กียจเขา้ ไป กเ็ ลยมาหาคณุ แม่ก่อน"
คุณช่ืนศรีซกั ถามถึงเร่ืองธุรกิจการงาน อรชุนตอบมารดาขณะท่ีหยิบ
หนงั สอื พมิ พส์ องสามฉบบั ข้นึ มาพลกิ ดูไปพลาง ๆ
พอถงึ ฉบบั สดุ ทย้ กช็ ะงกั นดิ หน่อย ท่าทางของลูกชายทาใหค้ ณุ ช่นื ศรพี ลอย
ซะโงกหนา้ เขา้ มาดูดว้ ย
"อะไร พอ่ ออ?"
อรชนุ ยงั ไมต่ อบทนั ที คณุ ชน่ื ศรจี งึ ชะโงกเขา้ ไปอกี นดิ จนกระทงั่ เหน็ ภาพท่ี
ทาใหอ้ รชนุ สนใจไดถ้ นดั ผูเ้ป็นมารดาอุทานวา่
"ออ๋ ..."
เวน้ จงั หวะเส้ยี วนาทจี ึงพดู ต่อไป
"...ลูกชายหมอนิพิท แมเ่ หน็ หลายวนั แลว้ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๑

นยั นต์ าคุณช่ืนศรเี หลอื บไปยงั ภาพถา่ ยสบิ สองน้ิวบนหลงั ตูป้ ระดบั เปลอื ก
มกุ ซง่ึ เป็นตูโ้ ชวเ์ คร่อื งเบญจรงคข์ องเก่าเป็นภาพถ่ายของคุณช่นื ศรีเองนงั่ อมุ้ เดก็ ชาย
อายุยงั ไมถ่ งึ ขวบ...อรชนุ เม่อื เดก็ ๆ

ส่วนภาพถา่ ยในหนา้ หนงั สือพิมพน์ น้ั เป็นภาพถา่ ยของเด็กซ่ึงไดร้ บั รางวลั
จากการประกวดสขุ ภาพเดก็ ในงานกาชาด

เห็นแต่มือของผูเ้ ป็นแม่โอบอุม้ อยู่แต่ใตภ้ าพนั้น บรรยายว่าเป็นบุตร
นายแพทยน์ พิ ทิ และนางการะเกด!

เมอ่ื สายตาคุณชน่ื ศรเี หลอื บมองดูภาพหลงั ตนู้ นั้ นยั น์ตาของอรชนุ กเ็ หลอื บ
ตาม

คุณชน่ื ศรไี ม่พดู อะไรเลย อรชนุ กไ็ มพ่ ูดอะไรเลย
ทวา่ ความรูส้ กึ ของสองแม่ลูกนนั้ มคี วามสะดดุ ใจอยา่ งเดยี วกนั
คอื ภาพเดก็ ชายสองคน ซ่งึ ถา่ ยต่างวาระห่างกนั ถงึ สามสบิ สาม พ.ศ.นนั้ มี
อะไร ๆ หลายอย่างคลา้ ยคลงึ กนั มาก ทง้ั เคา้ หน้ จมูกปาก โดยเฉพาะดวงตา อรชุน
พบั หนงั สอื พมิ พ์ คณุ ช่นื ศรปี รารภวา่
"สมกบั ทแ่ี ม่เขาเป็นพยาบาลหรอก ลูกประกวดสุขภาพไดท้ ่หี น่งึ "
อรชนุ ไม่ตอบอะไรเก่ยี วกบั เร่อื งเดก็
ถงึ จะกงั ขาอยู.่ ..แตเ่ ขากต็ ง้ั ใจแลว้ วา่ จะไม่นกึ ถงึ เดก็ นนั่ อกี รวมทงั้ แมข่ อง
เดก็ ดว้ ย!
หลอ่ นพูดกบั เขาออกตรงไปตรงมาแลว้ ในวนั นนั้ วนั ทเ่ี ขาไป 'ดู' หลอ่ นท่ี

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๑๒

โรงพยาบาล
ไม่มเี ยอ่ื ใยอะไรเหลอื อยู่อกี แลว้ ระหวา่ งหลอ่ นกบั เขา หลอ่ นตดั รอนเขา

เสยี จนขาดสะบน้ั ดว้ ยวาจา
คุณช่นื ศรมี องดูท่ทางเนือย ๆ ของลูกชายอยง่ เหน็ ใจ ดูเหมือนคุณช่นื ศรี

คนเดยี วเทา่ นนั้ ทร่ี ูแ้ น่วา่ ลูกชายของเธอไม่ไดเ้ป็นฝ่ ายตดั การะเกดใหห้ มดพนั ธะจากเขา
ถงึ จะไม่ไดถ้ ามไถ่อะไรจนละเอียดลออจากลูกชาย คุณช่นื ศรกี เ็ ช่ือแน่ว่า

การะเกดต่างหากเป็นฝ่ายผละไปจากอรชนุ
หลอ่ นไมเ่ หมอื นผูห้ ญงิ อ่นื ๆ
ทล่ี ูกชายของคณุ ช่นื ศรรี กั หลอ่ น กเ็ พราะวา่ หลอ่ นไม่เหมอื นผูห้ ญงิ อ่นื ๆ น่ี

แหละ คุณช่ืนศรไี ม่พูดถึงการะเกดกบั ลูกชายของหล่อนและหมอนิพทิ อีก หากแต่
ปรารภกบั บตุ รชายวา่

"แมแ่ คทกบั แกน่าจะมลี ูกดว้ ยกนั สกั คนไดแ้ ลว้ "
อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย ถามมารดาวา่
"น่คี ุณแมค่ งคิดวา่ ผมคมุ กาเนิดใชไ่ หมครบั ?"
"ก็ไม่รูร้ ึ เหน็ หนุ่ม ๆ สาว ๆ สมยั น้ีเขาไม่ใคร่อยากมลี ูกในระยะปีสองปี
แรกของการแต่งงาน แมก่ ค็ ดิ วา่ แกกบั แม่แคทช่วยกนั คมุ เอาไวน้ ่ะซ"ี
อรชนุ หวั เราะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๓

"มเี หตผุ ลอะไรครบั ทผ่ี มจะไม่อยากมลี ูก ทุกอยา่ งพรอ้ มแลว้ ทงั้ นนั้ แมแ้ ต่
อายุของผมกบั แคทกไ็ มไ่ ดน้ อ้ ยจนเกินไป แต่...มนั คงจะยงั ไม่ถงึ เวลากระมงั ครบั คุณ
แม่"

"กค็ งจะจรงิ น่กี เ็ พง่ิ แตง่ งานกนั ไดเ้กอื บสองปีเท่านนั้ เอง ยงั มเี วลาอีกถมไป
...วแ่ ตแ่ ม่แคทแกคงไม่ไดเ้ป็นหมนั หรอกนะลูก"

"เหน็ วา่ หมอตรวจแลว้ ไม่ไดเ้ป็นหมนั แลว้ รา่ งกายกแ็ ขง็ แรงดี"
อรชนุ หงายหลงั พงิ พนกั เกา้ อ้ี นยั น์ตาเขาหร่เี หมือนอยากหลบั แต่แทท้ จ่ี ริง
ความรูส้ กึ ของเขาต่นื อยูเ่ ตม็ ท่ี
เจ็บใจตวั เองยง่ิ นกั เกดิ มาเป็นอรชนุ ทงั้ ที ไมเ่ คยมสี ่งิ ใดทอ่ี ยากไดแ้ ลว้ ไม่ได้
ไม่เคยมใี ครมาทาใหไ้ ม่สบายใจไดเ้กนิ วนั สองวนั ...
แต่สมั พนั ธ์กบั ผูห้ ญิงคนหน่ึงท้งิ ความกงั วลกงั ขา ทาใหค้ วามรูส้ ึกขุ่นขอ้ ง
เหมอื นกวนตะกอนท่ปี ลอ่ ยใหน้ อนกนั ไปนานแลว้ ...ทุกครง้ั ท่เี ร่อื งราวของหลอ่ นผ่าน
เขา้ มาใหร้ บั รู ้
ทาไมเขาถงึ ไม่เบอ่ื หลอ่ นเสยี ตงั้ แต่เอาชนะหลอ่ นไดแ้ รก ๆ หรอื แมแ้ ต่เม่อื '
ได'้ หลอ่ นแลว้ ....
...ทาไมถงึ ไมเ่ บอ่ื หลอ่ นเหมอื นทเ่ี คยเบอ่ื ใครต่อใครมานบั ไม่ถว้ นตลอดชวี ิต
หนุ่ม?
หรอื เป็นเพราะหลอ่ นผละไปเสียก่อนทเ่ี ขาจะทนั เบอ่ื หลอ่ น?

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๑๔

"ตาออ...ตาออ...เอา้ ! เขา้ ฌานไปเสยี แลว้ รจึ ๊ะลูก?"
เขาผงกศรี ษะข้นึ ดูมารดานิดหน่อย คณุ ชน่ื ศรวี า่
"งว่ งกน็ อนพกั บนเตยี งนนั่ นอนยงั ง้จี ะสบายอะไร ต่นื ข้นึ มาเมอ่ื ยตาย..."
"ไมล่ ะครบั คุณแม่ ผมอยากคุยกบั คุณแมม่ ากกวา่ "
อรชนุ ขยบั ตวั เลก็ นอ้ ยใหล้ าตวั ตงั้ ตรงข้นึ จากทา่ นอนนิดหน่อย
"ผมมเี รอ่ื งอยากปรกึ ษาคุณแม่ กไ็ ม่ไปเร่อื งสลกั สาคญั อะไรหรอกครบั แต่
อยากใหค้ ณุ แม่รบั เอาเป็นภาระ...หรือพูดง่าย ๆ ใหเ้ ป็นภาระของมูลนิธิตงั้ เจรญิ กจิ ท่ี
คุณแมเ่ ป็นประธานอยู"่
"จะใหท้ นุ ใครอกี งนั้ รตึ าออ?"
มารดาย้มิ เลก็ นอ้ ย
"ไม่ไดใ้ หท้ นุ ใครหรอกครบั แต่เร่อื งเก่ยี วกบั คนท่เี คยไดท้ นุ กลบั มายงั ทา
ประโยชนใ์ หแ้ กส่ งั คมไดไ้ ม่เทา่ ไหร่กต็ อ้ งกลายเป็นคนพกิ าร"
"หมอนิพทิ ละซ.ี ..?"
มารดาดกั คอ พนิ ิจดูลูกชายดว้ ยความรูส้ กึ ทบ่ี อกไมถ่ กู อยากจะเวทนา..กด็ ู
เหมอื นจะเป็นการดูถกู ลูกชายของตวั เองไปหน่อย
คณุ ชน่ื ศรไี มเ่ ช่อื วา่ เขาจะตามหลงใหลการะเกดอยูจ่ นกระทงั่ ตอ้ งตามคอย
โอบอมุ้ อุปการะครอบครวั ของหลอ่ น
อรชนุ ดูจะรูส้ กึ วา่ มารดากาลงั คดิ แบบไหนกบั เขาอยู่ เขากลา่ วเรยี บ ๆ วา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๕

"หมอนิพิทเป็นหมอทไ่ี ดร้ บั ทุนจากเรา เม่อื เขามามีอนั เป็นไปอย่างน้ี ก็น่า
เสยี ดายความรูค้ วามสามารถของเขา ถา้ มที างใดทม่ี ลู นิธจิ ะชว่ ยสนบั สนุนใหเ้ ขากลบั ได้
ใชค้ วามรูค้ วามสามารถอีกก็ควรสนบั สนุน แมว้ ่าจะตอ้ งใชเ้ งนิ เป็นจานวนมาก...การ
ช่วยคนแบบน้ผี มคิดวา่ บางทก่ี ด็ กี วา่ การกศุ ลชนิดเอาหนา้ อ่นื ๆ..."

"เอาละ แม่กาลงั ฟงั อยู่ตาออ แกคิดจะใหช้ ่วยหมอนิพิทยงั ไง? แต่คงไม่ใช่
ใหม้ ูลนธิ ิช่วยอปุ การะไปจนตลอดชวี ติ หรอกนะ"

อรชนุ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"คนอยา่ งหมอนิพทิ กบั ..การะเกด เขาคงไม่ยอมแบมอื รบั การอปุ การะง่าย
ๆ อยา่ งทค่ี ุณแม่วา่ หรอกครบั "
เขาหยุดเวน้ จงั หวะเลก็ นอ้ ย
"คุณแมค่ งจาหมอพยหุ ไ์ ด้ หมอพยุหม์ นั ไปทางานทอ่ี เมริกาตงั้ แต่เม่อื ตอนท่ี
ผมแต่งงาน โรงพยบาลทม่ี นั ทาเป็นโรงพยาบาลใหญ่ของรฐั มีแผนกท่ตี ่างกเ็ ช่ียวชาญ
งานแต่ละสาขา พวกหมออเมริกนั มกั จะแก่ทดลอง แก่คน้ ควา้ หมอพยุหม์ นั รูจ้ กั
คุน้ เคยกบั ศาสตราจารยท์ ่แี กเอกซพีเรียนซ์เร่ืองนัยน์ตา แกสนใจเร่ืองหมอนิพิท
เพราะนยั นต์ าหมอนิพิทไม่ใช่บอดจากการชารุดหรอื กระทบกระเทอื นทด่ี วงตา ไม่ใช่
เรอ่ื งของการเปลย่ี นแกว้ ตา แต่เป็นเร่อื งเก่ยี วกบั ประสาทสมองซ่งึ สงั่ งานไปยงั นยั นต์ า
...น่ผี มกว็ า่ ตามทห่ี มอพยหุ ม์ นั บรรยายใหต้ าศาสตราจารยน์ นั่ ฟงั ...ตาศาสตราจารยน์ นั่
แกกบ็ อกวา่ ถา้ มกี ารทดลองดว้ ยการผา่ ตดั บางทอี าจจะมีหวงั หาย แต่แกยงั ไม่รบั รอง
รอ้ ยเปอรเ์ ซน็ ต"์

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๑๖

ในระหว่างท่ลี ูกชายพูด คุณช่นื ศรีน่ิงฟงั อย่างเอาใจใส่ เม่อื อรชนุ กลา่ วจบ
คณุ ช่นื ศรกี ว็ า่

"ถา้ เรอ่ื งมนั แน่นอนกส็ นบั สนุน ถงึ แมจ้ ะไม่ไดผ้ ล กเ็ ท่ากบั ช่วยใหไ้ ดม้ กี าร
ทดลองผ่าตดั เผอ่ื จะเป็นประโยชนท์ างการแพทยต์ ่อไป...วา่ แตว่ า่ ..."

คณุ ช่นื ศรหี ยดุ ชงั่ ใจเลก็ นอ้ ย กอ่ นถามลูกชายว่า
"ว่าแต่ว่า...แม่ขอถามอะไรสกั นิดเถอะ...ท่แี กคิดจะช่วยหมอนิพิทน่ี มนั
เกย่ี วกบั แมก่ าระเกดดว้ ยหรือเปลา่ ?"
อรชนุ น่งิ ไปนิดหน่งึ ไม่ไดต้ อบมารดาในทนั ที นยั นต์ าเหลอื บตา่ มองดูปลาย
น้วิ ทก่ี าลงั เคาะเบา ๆ กบั เทา้ แขนเกา้ อ้ี
"จะว่าเก่ียวก็เก่ียวครบั คุณแม่ เร่ืองอะไรท่เี ป็นเร่ืองหมอนิพิทมนั ก็สืบ
เน่อื งมาจาก...การะเกดทง้ั นนั้ ไม่วา่ เรอ่ื งไดท้ นุ จากเรา หรอื เร่อื ง...อะไร ๆ ทง้ั นน้ั ...แต่
คุณแม่คงไม่ไดค้ ิดไกลไปถงึ ขนาดทว่ี ่า ผมอยากใหห้ มอนิพิทหายตาบอดเพ่อื ให้ เป็น
บญุ เป็นคณุ กบั เมยี ของแก หรอื เพ่อื เรยี กรอ้ งบางสง่ิ บางอย่างหรอกนะครบั "
"ไฮ!้ ใครจะไปคิดยงั งนั้ ตาออ แม่หมายถงึ เพียงแค่งา่ ย ๆ ว่าแกยงั รกั ยงั
สงสารแมก่ าระเกดของแกอยู่หรอื เปล่าเทา่ นน้ั เอง"
อรชนุ น่ิงไปอกี แลว้ เขากย็ ้มิ นอ้ ย ๆ ทวา่ เป็นรอยย้มิ ทค่ี ่อนขา้ งเนอื ยเตม็ ทน
"เร่ืองมนั แลว้ ไปแลว้ ครบั คุณแม่ อะไรท่ผี ่านเลยไปถงึ ขนาดน้ีแลว้ เหน็ จะ
ไมม่ วี นั หวนกลบั มาอกี ผมคงทงั้ บา้ ทงั้ โงถ่ า้ บอกคุณแม่ว่าผมยงั รกั ผูห้ ญงิ ท่เี ป็นเมยี คน
อ่นื เหน็ อยูท่ นโท!่ "

๑๕

"คณุ อาหรบิ อกว่า วนั น้ีกรรมการมูลนิธิประชุมกนั เร่อื งจะช่วยหมอนิพิท"
แคทลยี าเอ่ยข้ึนลอย ๆ กอ่ น แลว้ จงึ ต่อดว้ ยการถามอยา่ งจรงิ จงั

"ผลสุดทา้ ยตกลงกนั วา่ ไงคะ?"
"อา้ ว...คณุ อาไม่ไดเ้ลา่ ละเอียดหรอกรึ?"
อรชนุ ยอ้ นถามเร่อื ย ๆ ดว้ ยสหี นา้ ย้มิ ๆ
"ไม่เคยปรากฏสกั ทวี า่ คณุ อาเลา่ ใหใ้ ครฟงั ไม่จบเร่อื ง ไม่หมดเปลอื ก มแี ต่
จะเลา่ เกนิ "
"กเ็ ลา่ จนจบวา่ มลู นิธิหรอื จะวา่ ใหถ้ กู มนั ก็อยู่ทค่ี ุณแม่นนั่ แหละค่ะ.... "
หลอ่ นหมายถงึ มารดาของอรชนุ ซง่ึ เป็นประธานมูลนิธิผูม้ สี ทิ ธ์มิ เี สยี งมาก
กวา่ คนอ่นื ๆ
แคทลยี ากลา่ วต่อไปอกี ว่า
"เหน็ ว่า มูลนิธิตกลงช่วยทุกอยา่ ง ตง้ั แต่ออกค่าเดนิ ทางใหค้ ณะแพทยม์ า
ทาการผ่าตดั ตลอดจนค่าใชจ้ ่ายทุกอย่าง คุณอาว่าลาพงั ดอกเบ้ยี แสนกว่า ๆ ของ
มูลนิธิคงไมพ่ อ อาจตอ้ งถอนเงนิ ฝากประจาของมลู นธิ ิ..."
"หรือถา้ ไม่ถอนงนิ ของมูลนิธิ กจ็ ะขอใหพ้ วกตงั้ เจรญิ กจิ ทง้ั หลายช่วยกนั
สมทบเตมิ เงนิ กองทนุ มลู นธิ ิจะไดไ้ ม่พร่อง...คุณอาบน่ เร่อื งน้หี รอื เปล่า?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๑๘

"ก็นิดหน่อย เธอว่าเสียงินเป็นแสน ๆช่วยหมอนิพิทคนเดียวไม่ได้
ประโยชนแ์ ก่สงั คมเทา่ ไหร่"

อรชนุ หร่ตี าขา้ งหน่งึ เลก็ นอ้ ย
"คุณเหน็ ดว้ ยกบั คุณอาละซที า่ "
"แคทไมเ่ ก่ยี ว เร่อื งน้ีไม่ใช่เร่อื งของสะใภอ้ ย่างแคท แคทฟงั คุณอามาวา่ ไง
กพ็ ดู ไปยงั งนั้ แตว่ า่ ...พดู กพ็ ดู เถอะ ถา้ หมอนิพทิ ไม่ไดเ้ ก่ยี วขอ้ งอะไรกบั การะเกดบาง
ทมี ูลนธิ ิตงั้ เจรญิ กจิ คงไมต่ อ้ งเขา้ ไปยงุ่ ดว้ ยละกระมงั คะ?"
"ทาไม? ก็หมอนิพทิ เขาเคยไดท้ นุ จากมูลนิธิ ไม่ไปไม่เคยมอี ะไรเก่ยี วขอ้ ง
กนั มาก่อนเสยี เลย...คณุ อาหรนิ ่เี ธอเป็นโรคไม่ยอมเขา้ ใจเหตุผล ไม่ยอมฟงั ใครพูดจะ
พดู เสยี เองคนเดยี วทา่ เดยี ว..."
อรชนุ วา่
"เม่อื ประชมุ กนั คุณแม่กพ็ ูดออกชดั เจนวา่ ท่ยี อมจ่ายเงนิ เป็นจานวนมาก
ใหค้ ณะหมอเขาเขา้ มาทาการผ่าตดั ในเมอื งไทยแทนทจ่ี ะใหห้ มอนิพทิ เดนิ ทางไป กเ็ พ่อื
ประโยชน์กบั พวกหมอของเราจะไดร้ ูเ้ ห็นและเพ่ือประโยชน์ทางการแพทยน์ นั่ เป็น
เหตผุ ลหน่งึ อกี เหตผุ ลหน่งึ กค็ ือเสยี ดายความรูค้ วามสามารถของหมอนิพิท หมอคน
หน่ึงถา้ มีชีวิตอยู่ทางานไดอ้ าจช่วยชีวิตคนไวเ้ ป็นรอ้ ยเป็นพนั แลว้ จะว่าไม่ไดใ้ ห้
ประโยชนแ์ กส่ งั คมยงั ไง?"
อรชนุ หวั เราะเบา ๆ อยูใ่ นลาคอ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๑๙

"ตอ้ งชนิดประกาศตะโกนกนั ปาว ๆ เท่านนั้ หรือ ถงึ จะใหป้ ระโยชน์แก่
สงั คมอยา่ งเตม็ ทส่ี าหรบั คุณอาหริ"

อรชนุ หวั เราะอกี
"คนบางคนทากศุ ลเงยี บ ๆ ละกเ็ สยี ดาย ไมอ่ ยากทาสิบบาทรอ้ ยบาท ดงึ ไม่
ใครอ่ อก แต่ถา้ เอาหนา้ กนั ละก.็ ..เป็นพนั เป็นหม่นื เป็นแสนไม่เสียดาย...อยา่ งคุณ อา
หรขิ องเราน่แี หละ"
อรชนุ เกอื บจะหลุดปากออกมาวา่
'คุณเองกก็ าลงั ดาเนินตามรอยคุณอาหรอิ ยูแ่ ทบจะทกุ อยา่ งเหมอื นกนั '
แต่กไ็ มไ่ ดพ้ ูดออกมา
ถงึ จะแต่งงานกบั หล่อนโดยไม่ไดต้ ง้ั ใจมาก่อน ซ่งึ หากจะพูดกนั ถงึ เร่อื งรกั
ๆ ใคร่ ๆ แลว้ กเ็ หน็ จะตรงกบั ภาษาทพ่ี ดู ๆกนั วา่ 'เซง็ ' หรืออะไรทานองนน้ั ทว่า เขาก็
ไมอ่ ยากพูด หรอื ทาอะไรใหส้ ะเทอื นใจหลอ่ นจนเกนิ ไป
ความใจออ่ นของเขานนั่ เอง...
ใจอ่อนเพราะไม่รกั หลอ่ นเท่าท่ผี ูช้ ายควรจะรกั ภรรยาของตน ทง้ั ๆ ทใ่ี น
บางครง้ั หลอ่ นน่ารกั น่าใคร่ดอี ยู่
ใจอ่อนเพราะถงึ อยา่ งไร หลอ่ นกเ็ ป็นภรรยาของเขาและหล่อนกเ็ ขา้ กบั ญาติ
พน่ี อ้ งของเขาไดเ้ ป็นอยา่ งดเี สยี ดว้ ย

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๒๐

เพราะ...อยูใ่ นสงั คมเดยี วกนั มากอ่ น และเพราะ...หลอ่ นมีส่วนช่วยใหธ้ ุรกจิ
การคา้ ของพวกเขาคลอ่ งตวั ข้นึ เน่อื งจากสงั คมของหลอ่ นกวา้ งขวาง ทง้ั สงั คมไทยและ
เทศ โดยเฉพาะสงั คมกบั นกั การเมอื ง

เมยี นกั ธุรกจิ ไดอ้ ยา่ งหลอ่ นขนาดน้ี กน็ บั วา่ วเิ ศษเตม็ ทนแลว้
แคทลยี าถามวา่
"แลว้ จะตง้ั ตน้ กนั เมอ่ื ไหร่คะน่ี?"
"กเ็ ม่อื หมอนิพทิ พรอ้ ม"
แคทลยี าเลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ยเป็นเชงิ ถาม อรชนุ จึงกลา่ ววา่
"เม่อื เมยี เขาตอบรบั มาน่ะซ"ี
แคทลียา พยกั หนา้ เหมือนเหน็ เป็นเร่อื งธรรมดา แต่แทท้ ่จี รงิ แลว้ ผูห้ ญิง
ส่วนมากมกั จะมีสญั ชาตญาณของความระแวงเร่ืองความรกั ความหลงั ของสามี
โดยเฉพาะหากรูว้ า่ เขาแยกกนั ทง้ั ๆ ท่ี 'เขายงั รกั ของเขาอยู่'
แมจ้ ะรูว้ า่ มนั เป็นเรอ่ื งทอ่ี อกจะเหลวไหลเตม็ ทนสาหรบั การคิดหวาดระแวง
ไปไกลถงึ ขนาดทว่ี ่าอรชนุ 'ลงทนุ ' รกั ษาตาใหห้ มอนิพทิ ก็เพ่อื ดึงการะเกดกลบั มาหา
เขาเมอ่ื หายเป็นปกตแิ ลว้ ...
หลอ่ นกย็ งั อดคิดมากไปถงึ ขนาดนนั้ ไมไ่ ด้
ถงึ จะเป็นเอกภรรยา หากหลอ่ นไม่ยอมหย่ารา้ ง เขาก็ไม่มีสิทธ์ิจะยกย่อง
ผูห้ ญงิ อ่นื แต่หลอ่ นกไ็ ม่อยากใหช้ วี ติ แต่งงานของหล่อนมคี นอน่ื เขา้ มาแทรก
ผูห้ ญงิ ไหน ๆ กค็ ิดอยา่ งเดยี วกบั หลอ่ น

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๑

อรชุนไม่ไดต้ ิดต่อกบั การะเกดโดยตรง เขาไม่อยากเผชิญหนา้ หล่อน
หลงั จากวนั ทผ่ี ลนุ ผลนั ไปพบหลอ่ นยงั โรงพยาบาลเม่อื เกอื บปีมาแลว้

ตอ่ จากนนั้ กย็ งั ไมไ่ ดพ้ บกนั อกี เลยจนกระทงั่ บดั น้ี
คนตดิ ต่อไปคือรองหวั หนา้ ฝ่ายการเงนิ ของธนาคาร ซ่งึ ทาหนา้ ทเ่ี ก่ียวกบั
เร่อื งการเงนิ ของมลู นธิ ิ หลอ่ นรายงานเขาวา่
"คุณการะเกดขอใหค้ าตอบอาทติ ยห์ นา้ ค่ะ เพราะตอ้ งถามความสมคั รใจ
ของหมอนิพทิ กอ่ น"
เม่อื หลอ่ รายงานนนั้ ววิ ฒั นอ์ ยูก่ บั อรชนุ ดว้ ย ววิ ฒั นห์ วั เราะ และอด 'ปาก
เสยี ' ไมไ่ ด้
"ฟงั ดูเหมอื นเอง็ แส่ไปชว่ ยเขายงั งน้ั แหละ ออเอย๋ ..."
"คนอยา่ งเอง็ มนั คิดอกศุ ลตลอดชาติ"
อรชนุ ยอ้ น พูดทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"ขา้ วา่ แส่แบบน้ีน่ะดนี ะ ถา้ มคี นแส่ช่วยคนอ่นื มาก ๆ ไม่ตอ้ งใหเ้ ขาขอรอ้ ง
กราบตนี กราบมอื บา้ นเมอื งมนั คงจะดขี ้นึ กวา่ น้แี ยะ"
"หม่นู ้เี อง็ ดูประชดประชนั เก่งเหลอื เกนิ ใครสอนเอง็ วะ ออ?"
อกี ฝ่ายหวั เราะตามเคย อรชนุ ไมต่ อบไดแ้ ตย่ กั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
ววิ ฒั นห์ ยดุ เวน้ จงั หวะไปนดิ หน่อย แลว้ กก็ ลา่ ววา่
"ถา้ หมอนพิ ทิ ไมโ่ อเคแกกโ็ งเ่ ตม็ ทนละ"
"กไ็ มแ่ น่นกั ผวั กบั เมยี เขาอาจจะมนี ิสยั คลา้ ย ๆ กนั กไ็ ด"้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๒๒

"นิสยั ยงั ไง?"
"อวดด!ี "
อรชนุ ตอบสนั้ ทส่ี ุด

อรชุนทายเกือบถูก ทว่าบางท่อี าจจะไม่ใช่ความอวดดีของหมอนิพิทแต่
เพยี งอยา่ งเดยี ว

ทาไมหมอนิพทิ จะไม่ยนิ ดตี อ่ ขอ้ เสนอ ซ่งึ ใหแ้ สงสว่างแก่ชีวติ ของเขา แต่ว่า
..ทาไม..ทาไมถงึ จะตอ้ งเป็นอรชนุ ดว้ ย ทาไมถงึ จะตอ้ งเป็นพวกตง้ั เจรญิ กจิ ?

"เกดตอบรบั เขาไปแลว้ รึ?"
"ยงั ค่ะ ตอ้ งปรกึ ษาหมอก่อนซีคะ เพราะหมอเป็นคนท่จี ะตอ้ งผ่าตดั ไม่ใช่
เกด"
หมอนพิ ทิ น่งิ ไปนาน
"คุณอยากใหผ้ มไดร้ บั การผ่าตดั ใช่ไหมเกด?"
"ก็หมอไม่อยากเส่ยี งรึคะ แมส้ กั หา้ สิบ-หา้ สิ ก็ยงั ดีกวา่ การทจ่ี ะไม่ลองดู
ไม่อะไรเสยี เลย"’
"แลว้ กจ็ ะตอ้ งอยูใ่ ตบ้ ุญคุณเศรษฐพี วกน้อี ีกครงั้ หน่งึ .."
หมอนพิ ิทขมวดค้ิวอย่างหงดุ หงดิ ในใจ เป็นอากปั กิริยาท่กี าระเกดเหน็ จน
เคยชนิ แลว้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๓

เขาหงดุ หงิดเสมอ ทาอย่างไรก็ไม่คุน้ กบั โลกมืด..มนั มดื อา้ งวา้ งและน่า
หวาดกลวั จนกระทงั่ ในบางครงั้ เขาแทบจะไมอ่ ยากอยูเ่ ป็นคนเอาเสียเลย!

การะเกดพดู กบั เขาอยา่ งอ่อนโยน ธรรมดาหลอ่ นไม่ใช่คนพูดจาอ่อนหวาน
แมจ้ ะเป็นคนมนี า้ เสยี งไพเราะพอใช้ แตเ่ มอ่ื อยูก่ บั คนทไ่ี ดย้ นิ แต่เสียงอย่างเดียว

หลอ่ นกพ็ ยายามดดั นิสยั ตวั เองจนไมต่ อ้ งฝึกเหมอื นเม่อื แรก
"เขากไ็ ม่ไดท้ วงบญุ คุณอะไรน่ีคะ หมอ"
"แน่ละ เขาไม่ไดท้ วง แต่ราก็ตอ้ งรูส้ กึ ...โดยเฉพาะคุณ..กไ็ ม่ใช่เพราะเขา
อ่อยเหยอ่ื ออ่ ยความใจดหี วงั ดใี หค้ ณุ หรอกรึ คณุ ถงึ หลงความเป็นเศรษฐีของเขา แลว้
ต่อมากค็ วามเป็นเทพบตุ รของนายอรชนุ เหมือนผูห้ ญงิ ทุกคน..."
เม่อื พดู ออกมาแลว้ หมอนิพทิ ก็จะพูดซา้ ๆ ในเร่อื งเก่าต่อไปอกี เหมอื นทกุ
ครงั้ พดู ไปตามความกดดนั ของอารมณ์คนพกิ าร
"ผมยงั เสียดายไม่หาย เสียดายทค่ี ุณไม่น่าไปเผลอหลงเขาเขา้ เสียดาย
เพราะยงั อยากใหค้ ุณเป็นผูห้ ญงิ พเิ ศษทผ่ี มเคยภูมใิ จวา่ ไม่เหมอื นคนอ่นื ...เสียดายจริง
ๆ นะ ไม่งนั้ ผมจะมคี วามสขุ อยูใ่ นโลกมดื ยง่ิ กวา่ น้.ี .."
การะเกดถอนใจเบา ๆ
หมอนิพิทยงั เช่ืออยู่ตลอดเวลาว่า หล่อนเคยรกั เขา แต่ท่เี ปลย่ี นใจไปหา
อรชนุ กเ็ พราะรูปสมบตั แิ ละทรพั ยส์ มบตั ขิ องอรชนุ
เขาไม่เคยเชอ่ื วา่ หลอ่ นจะรกั อรชนุ ไดด้ ว้ ยใจจรงิ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๒๔

ชา่ งเถดิ ...หลอ่ นไม่อยากแกต้ วั มนั ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไรโดยเฉพาะแก่ตวั ของ
หมอนิพทิ เอง เสยี งลูกชายของหลอ่ นออ้ แอเ้รียกมาจากในออ้ มแขนของพ่เี ล้ยี ง

เสยี งของพอ่ หนูทาใหส้ หี นา้ ของหมอนิพิทดูสดใสข้นึ เลก็ นอ้ ย เม่อื การะเกด
รบั ร่างอนั สมบูรณ์ของพอ่ หนูวางลบนตกั หมอนิพิทเขาก็โอบกอดพ่อหนูเอาไวแ้ น่น กม้
ลงจูบผมอ่อนน่มิ หยกั สลวย พมึ พาวา่

"พอ่ อยากเหน็ หนูเหลอื เกิน...นยั น์ตาของพ่อเกดิ เหน็ โลกข้ึนมาได้ เราสาม
คนกค็ งมคี วามสขุ ทส่ี ุดแลว้ ..."

๑๖

"เอา้ เกดมาพอดี โทรศพั ทแ์ น่ะจะ้ "
สมรม่งิ สง่ โทรศพั ทใ์ หห้ ล่อนชาเลอื งดูนิดหน่อยขณะทห่ี ลอ่ นกาลงั พูด
โตต้ อบกบั ทางโนน้
การะเกดพดู อยูไ่ มน่ านนกั พอหลอ่ นวางหูโทรศพั ท์ สมรมง่ิ ก็ถามว่า
"เรอ่ื งผ่าตดั นยั นต์ าหมอเรอะจะ้ ?"
"ค่ะ เลขาฯ ของมูลนธิ ิตงั้ เจริญกจิ โทรตดิ ต่อมา ขอใหห้ มอไปพบพรุง่ น้ี"
หล่อนเอ่ยช่อื สถานท่ที ่จี ะไปพบ ซ่ึงเป็นโรงพยาบาลใหญ่และทนั สมยั มี
เครอ่ื งมอื ในการแพทยพ์ รอ้ มเกอื บทกุ อยา่ ง
สมรม่งิ ย้มิ เลก็ นอ้ ย
"หมอนิพิทเคยแต่ผ่าตดั คนอ่นื ท่นี ้ีจะเป็นเคร่อื งมอื ทดลองใหค้ นอ่นื เขา
เฉือนเอาบา้ งละ"
อทุ มุ พรกบั นิรมลและเยาวดเี ดนิ มาถงึ พอดี ในมอื ของนิรมลมีหนงั สือพมิ พ์
ถอื ตดิ มอื มาดว้ ย
"เกด หนงั สอื พมิ พล์ งขา่ วเร่อื งหมอนิพทิ ของตวั แน่ะ"
นริ มลกางหนงั สอื พมิ พอ์ อกสง่ ให้ อทุ มุ พรกลา่ วแกมหวั เราะวา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๒๖

"มชี อ่ื หมอนพิ ทิ นิดเดยี วคนสาคญั นอกจากศาสตราจารยค์ ิมกบั หมออกี สอง
คนแลว้ กพ็ วกตง้ั เจรญิ กจิ ...เหน็ เมยี คุณอรชุนไหม? หมู่น้ีดงั กว่าสะใภท้ กุ คน แต่คุณ
อรชนุ เองกลบั เงยี บ"

การะเกดเหลอื บมองดูรูปภาพในขา่ วเก่ยี วกบั บคุ คลและสงั คม เป็นภาพ
ตอ้ นรบั ศาสตราจารยแ์ ละแพทยส์ องนายซง่ึ จะมาเป็นผูต้ ดั นยั นต์ าของหมอนพิ ทิ

นอกจากอาคนั ตกุ ะแลว้ ในภาพนนั้ แคทลยี ายนื อยูต่ รงกลางระหว่างกลุ่ม
แพทย์เป็นเด่นท่ีสุด ถดั ไปคือคุณสิริลกั ษณ์และลูกชายลูกสะใภอ้ ีกสองคู่ กับ
เลขานุการมูลนิธิ ซ่งึ เป็นสมหุ บ์ ญั ชธี นาคารทส่ี กลุ ตง้ั จรญิ กจิ เป็นหนุ้ ส่วนใหญ่

อทุ มุ พรกลา่ วตอ่ ไปวา่
"พวกตงั้ เจรญิ กจิ ได้ โฆษณาตวั เองอกี แลว้ เข่ยี กาไรนิดเดยี วออกมา ไดท้ งั้
กศุ ล ไดท้ ง้ั หนา้ "
เยาวดตี งิ วา่
"จะไม่มองเขาในแงอ่ กศุ ลเกนิ ไปหน่อยเรอะ ทุม? บางคนเขากอ็ ยากใหค้ น
เหน็ คนช่นื ชมในการทาดขี องเขา เขาจะไดช้ ่นื ใจ แต่บางคนกอ็ ยากทาเงยี บ ๆ มนั อยู่ท่ี
แตล่ ะบคุ คล...แตถ่ งึ อยา่ งไรกเ็ ป็นการทาดเี หมอื นกนั ยงั ดกี ว่าคนมเี งนิ ทอ่ี ยูเ่ ฉย ๆ"
อทุ มุ พรชาเลอื งหางตาเหมอื นจะคอ้ นเพอ่ื น
"หมู่น้ีแม่เหย่าเขาเป็นทนายแกต้ ่างใหค้ ุณอรชุนกบั พวกตั้งเจริญกิจ
เม่อื กอ่ นน้ถี อื หางหมอนิพิทตวั เป็นเกลยี ว หาว่าอรชุนไม่ไดท้ าประโยชน์เท่าหมอนิพิท
เดยี๋ วน้ีกลบั ใจไปเชยี รเ์ สยี แลว้ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๗

"เชยี รท์ ไ่ี หน? เอ.๊ ..พดู แบบน้เี ดยี๋ วจะกลายเป็นว่าพอหมอนพิ ทิ ตาบอด ฉนั
เลยหาวา่ แกไม่มปี ระโยชนเ์ อาเลย รูถ้ งึ หเู ขา้ กจ็ ะสะเทอื นใจแกเปล่า ๆ ..."

เยาวดลี ดเสยี งใหเ้บาลงใหไ้ ดย้ นิ กนั แต่ในเฉพาะกลุ่มเพ่อื นสนิทส่หี า้ คน ซ่งึ
ยนื เลยเคานเ์ ตอรเ์ ขา้ ไปในหอ้ งทางาน

"เฉพาะเร่ืองความรกั กบั แม่เกดของเราต่างหาก ท่ฉี ันบอกว่าเหน็ ใจคุณ
อรชนุ มากกวา่ หมอนพิ ทิ "

"พดู ไปพูดมากว็ กกลบั มาพดู ถงึ เร่อื งเก่าอกี "
การะเกดตดั บทเรยี บ ๆ ดว้ ยสหี นา้ เฉย ๆ ไม่ยนิ ดยี นิ รา้ ย
"เลกิ พูดเร่ืองทผ่ี ่านมาแลว้ เสียทเี ถอะน่า เหย่า คนเราตอ้ งเดินหนา้ ต่อไป
เรอ่ื ยๆ ไมใ่ ชค่ อยแตจ่ ะเหลยี วกลบั มาพดู ถงึ อะไรทม่ี นั แลว้ ไปแลว้ โดยไม่รูจ้ กั จบส้นิ
การะเกดเดนิ ไปหยบิ ประวตั คิ นไขม้ าพลกิ ๆ ดู แลว้ กก็ ล่าวกบั สมรม่งิ วา่
"เกดจะไปดูคนไขห้ อ้ ง ๒o๓ หน่อย เป็นญาติของหมอ พ่ิเงรูว้ า่ แกมาอยู่
โรงพยาบาลเม่อื วานน้เี อง"
หล่อนเดินผละไป เพ่ือนสนิททงั้ สามหนั มามองดูตากนั อุทมุ พรยกั ไหล่
เลก็ นอ้ ย
"น่าสงสาร..."
"สงสารใคร?" เยาวดถี าม
"แม่เกดของเราน่ะซ"ี
"เพราะอะไร?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๒๘

"เพราะท่าทางไม่ไดล้ มื คุณอรชุนเหมือนท่ปี ากพูดเลย...ถา้ ลมื จริงๆ เลกิ
สนใจไยดกี บั เขาจรงิ ๆ เวลาใครพดู ถงึ กค็ งไม่รูส้ กึ อะไร"

"ระวงั อย่าไปพูดใหเ้ กดเขาไดย้ นิ เร่ืองสงสารเชียวนะ เขาไม่ชอบใหใ้ คร
สงสารเขา" เยาวดตี งิ

อทุ มุ พรวา่
"คนไม่ชอบใหใ้ ครสงสาร คอื คนสองประเภท...ถา้ ไม่ใช่เป็นคนใจแขง็ อย่าง
รา้ ยกต็ อ้ งเป็นคนมปี มดอ้ ยอย่างใดอยา่ งหน่งึ "
"แลว้ แม่เกดของเราอยูป่ ระเภทไหน?" นิรมลถาม
อุทุมพรยกั ไหล่เล็กนอ้ ย หล่อนไม่รูต้ ้ืนลึกหนาบางระหว่างอรชุนกบั
การะเกดมากเท่าเยาวดี เพราะฉะนนั้ จึงยงั เขา้ ใจเหมือนดงั ท่อี ีกหลายคนเขา้ ใจ คือ
เขา้ ใจวา่ การทก่ี าระเกดตดั สนิ ใจแตง่ งานกบั หมอนพิ ทิ นน้ั เป็นการไดจ้ งั หวะกบั ท่อี รชนุ
เลกิ 'หวอื หวา' และกาลงั จะเบอ่ื หลอ่ น!
จนกระทงั่ บดั น้.ี ..
กย็ งั ไม่ใคร่มใี ครยอมเช่อื วา่ การแต่งงานของการะเกดจะไม่มเี บ้อื งหลงั อะไร
เอาเสยี เลย เพราะอรชนุ นนั้ ออกจะมชี ่อื อยูใ่ นเร่อื งรกั งา่ ยหนายเรว็ ...
แตอ่ ทุ มุ พรไม่ไดต้ อบอย่างทห่ี ลอ่ นอยากตอบ เพราะคนเรานน้ั จะคิด หรือ
เขา้ ใจอยา่ งไรกย็ อมไดท้ ง้ั ส้นิ แต่การทจ่ี ะพดู ออกมา จาตอ้ งยบั ยงั้ ชงั่ ใจ
หลอ่ นจึงตดั บทเพยี งสนั้ ๆ วา่
"กไ็ ม่รูเ้หมอื นกนั !"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๒๙

หมอนิพทิ จะตอ้ งเขา้ พกั ผ่อนทโ่ี รงพยาบาลก่อนทาการผ่าตดั เพ่อื ตรวจโดย
ละเอยี ด และเพ่อื เตรยี มตวั

เมอ่ื มคี วามหวงั ผ่านเขา้ มา แมจ้ ะเพยี งหา้ สบิ ต่อหา้ สบิ ก็ยงั เป็นความหวงั
ทาใหอ้ ารมณข์ องหมอนพิ ทิ ซง่ึ ในระยะหลงั ๆ น้ีหงุดหงดิ มากข้นึ ทกุ ที สงบ
ลงไปได ้
"เกด...พรุ่งน้ผี มตอ้ งเขา้ โรงพยาบาลแลว้ ซนี ะ"
"ค่ะ หมอ"
หลอ่ นตอบรบั คาเขาเพยี งสน้ั หมอนพิ ทิ เอ้อื มมือมาดงึ มือหล่อนไปกมุ ไวค้ ้ิว
ขมวดเลก็ นอ้ ย
ความเคยชนิ ต่อนา้ เสยี ง และวาจาปลอบโยนท่ไี ดร้ บั อยูเ่ สมอ ๆ ชดเชยกบั
การมองไม่เหน็ ทาใหห้ มอนิพทิ ขมวดค้วิ เลก็ นอ้ ย
ใช่...สภาพทต่ี อ้ งตกอยู่ในความมดื ตลอดเวลาทาใหเ้ ขามีความรูส้ ึกไวต่อ
นา้ เสยี ง โดยเฉพาะนา้ เสยี งของภรรยา
เขากลายเป็นคนใจนอ้ ยและหวาดระแวง หากเสยี งของภรรยาบงั เอิญหว้ น
ไปนดิ ฟงั คลา้ ยไมส่ นใจไยดกี บั เขา
"เกค...เป็นอะไรไปร?ึ "
"เปลา่ น่คี ะ? ทาไมหรอื คะ หมอ?"
"เปลา่ ...ไดย้ นิ พูดเหมอื นไมอ่ ยากพดู "
" โธ่..."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๓๐

การะเกดอทุ านบา ๆ หวั เราะใหเ้ ขาไดย้ นิ เสยี งใส ๆ แต่ถา้ นยั น์ตาของหมอ
นิพทิ แลเหน็ คงเหน็ สหี นา้ ของหลอ่ นออกจะแหง้ เตม็ ทน

"ไม่มอี ะไรสกั หน่อย"
หลอ่ นลูบมอื เขาเบา ๆ
"กจ็ ะใหเ้กดพดู อะไรละ่ คะ นอกจากดใี จ ซง่ึ ไม่จาเป็นตอ้ งพูดเพราะรู ้ ๆ กนั
อยูแ่ ลว้ "
สหี นา้ ของหมอนพิ ทิ แจ่มใส
"ถา้ ผมมองเหน็ เราสองคนคงมีความสุขท่สี ุดนะเกด...ผมสงสารคุณเหลอื
เกดิ นรูไ้ หม? สงสารทค่ี ณุ ตอ้ งเหน่อื ย ไหนจะทางาน ไหนจะตอ้ งคอยดูแลคนตาบอด"
"อยา่ สงสารเลยค่ะ เกดเตม็ ใจทาทกุ อยา่ งใหห้ มอ"
"ทาทกุ อยา่ งใหห้ มอ แต่ไม่ใชเ่ พอ่ื หมอ.."
หมอนพิ ทิ ปรารภ
"กเ็ หมอื นกนั นนั่ แหละค่ะทาใหห้ มอ หรอื ทาเพ่อื หมอ"
"ไม่เหมอื น...ทาให.้..ฟงั ดูมนั เป็นหนา้ ท่ที จ่ี ะตอ้ งทา แตท่ าเพอ่ื ...ความหมาย
มนั ลกึ ซ้งึ กวา่ ...ทาเพ่อื คนทเ่ี รารกั .... "
การะเกดหวั เราะเบา ๆ ตามเคย ทาเสยี งสพั ยอกวา่
"แหม...หมอกลายเป็นผูม้ ที กั ษะทางภาษาไทยตง้ั แต่เมอ่ื ไหร่กนั คะน่ี?"
หล่อนดึงมือออกจากมือเขา เม่ือไดย้ นิ เสยี งใส ๆ รอ้ งเรียกอือ ๆ อา ๆ
สลบั กนั 'พ่อ' และ 'แม่ อยา่ งเดก็ เพง่ิ เร่มิ จะสอนพดู

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๑

หมอนพิ ทิ ไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ เดก็ เดนิ ตบุ ตบั พรอ้ มกบั เสยี งหวั เราะเอ้กิ อา๊ ก
กางแขนออก หนั ไปทางเสยี งนนั้

สีหนา้ แสดงความรกั ความช่ืนใจเม่ือสมั ผัสกับร่างอวบอว้ นดว้ ยความ
สมบูรณ์ เขารดั รา่ งนนั้ ไวแ้ น่น

"เจา้ เดด็ ...เจา้ เดด็ ของพ่อ บางทพี ่ออาจจะไดเ้หน็ หนา้ หนู แทนทจ่ี ะไดย้ นิ แต่
เสยี งอยา่ งเดยี วเหมอื นอยา่ งน้ี"

เขากอดร่างพ่อหนูเอาไวแ้ นบแน่นดว้ ยมือขวา มอื ซา้ ยไขวค่ วา้ ออกมาโอบ
ไหลก่ าระเกด

"เราสามคนสามชวี ติ ...ถา้ พ่อกลบั มองเหน็ ไดอ้ กี พ่อจะเปิดคลนิ ิกช่วยกนั ทา
กบั แม่ เกบ็ เงนิ ไวใ้ หห้ นูเรยี นแพทยเ์ หมอื นอย่างพ่อ..."

เสยี งของเขาฝนั และมคี วามหวงั จนการะเกดอดสะเทอื นใจไม่ได้
หลอ่ นขม่ ความแหง้ แลง้ ในส่วนลกึ ของความรูส้ กึ ใหม้ นั ถอยออกไปซ่อนให้
ลกึ ลงไปอกี
พ่เี ล้ยี งของพอ่ หนู 'เด็ด' จึงเหน็ การะกดหวั เราะดว้ ยสหี นา้ แจ่มใส ตรงกนั
ขา้ มกบั ขณะแรกทห่ี ลอ่ นโผลเ่ ขา้ มาเหน็ พรอ้ มกบั พอ่ หนูนอ้ ย
"เกดกห็ วงั ไวอ้ ยา่ งนนั้ เหมอื นกนั ค่ะ หมอ"
หลอ่ นรบั รา่ งอว้ นกลมมากอดรดั บา้ ง ไม่ไดพ้ ูดออกมาเหมอื นอยา่ งท่ใี จของ
หลอ่ นกาลงั ราพนั กบั ลูก...

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๓๒

'ลูกแม่...หนูเป็นลูกท่เี กดิ จากความรกั ของพ่อแม่ เติบโตข้นึ ในทอ้ งดว้ ย
ความเสยี สละ...แลว้ ก็จะเตบิ โตต่อไปดว้ ยความรกั ของพ่อแม่...แม่จะพยายามปน้ั หนู
ใหด้ ที ส่ี ุดใหส้ าสมกบั ทแ่ี มเ่ ป็นคนทาใหห้ นูเกดิ มาดว้ ยความเตม็ ใจ'

๑๗

การผ่าตดั จะกระทากนั ท่โี รงพยาบาลซ่งึ พรอ้ มดว้ ยเคร่อื งมอื เครอ่ื งใช้กอ่ น
การผ่าตดั หมอนิพิทจะตอ้ งเขา้ โรงพยาบาลเพอ่ื พกั ผ่อน และเช็กรา่ งกายโดย
ละเอยี ด

เหตนุ น้ั เมอ่ื เลกิ จากงานทางโรงพยาบาลโนน้ แลว้ การะเกดจงึ เลยมาแวะ
เยย่ี มหมอนพิ ทิ ทางโรงพยาบาลน้ีกอ่ นกลบั บา้ น

ทจ่ี รงิ หลอ่ นก็ไม่จาเป็นตอ้ งหว่ งหมอนิพิทเท่าใดนัก เพราะเขาอยู่ในฐานะ
พกั ผอ่ นก่อนผ่าตดั ไมไ่ ดเ้ ป็นอะไรแลว้ ...เขาก็เคยชินพอสมควรกบั สภาพมองไม่เหน็
ของเขาแลว้ ไม่ถงึ กบั ตอ้ งจูง ตอ้ งแนะกนั เกอื บทกุ อย่างเหมอื นตอนแต่งงานใหม่ ๆ

โดยเฉพาะทุกเยน็ เขาจะมีเพ่ือนหมอดว้ ยกนั แวะมาเย่ยี มเสมอ ถา้ ไม่เป็น
กลมุ่ ใหญ่กส็ องคนสามคน...ไมไ่ ดข้ าด

พวกหมอผูช้ ายนน้ั ไม่เทา่ ไหร่ดอก แต่คุณหมอผูห้ ญิงบางคนน่ีสิ...สายตา
ของหลอ่ นทาใหก้ าระเกดออกจะระคายอารมณ์อยู่

ใช่...หล่อนบางคน โดยเฉพาะหมอใจสว่างเพ่งิ จะมีสายตาแบบน้ีตงั้ แต่
เดก็ ชายเดด็ หรอื เดก็ ชายกรี ตคิ ลอดออกมา

เยน็ วนั น้ีกเ็ ช่นกนั คุณหมอทงั้ หลายชมุ นุมกนั อยูใ่ นหอ้ งหมอนิพทิ พรอ้ ม
ดว้ ยหมอผูช้ ว่ ยสองนายทม่ี ากบั ศาสตราจารยค์ ิม

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๓๔

กระเกดฟงั เขาสนทนากนั อยูพ่ กั หน่งึ หลอ่ นกข็ อตวั กลบั บา้ นกอ่ น
"หมอคะ เกดจะกลบั ละค่ะ"
หมอนพิ ทิ จบั มอื หลอ่ นไวบ้ บี เบา ๆ
"กลบั เถอะ เป็นหว่ งลูกเหมอื นกนั ท้งิ แกไวเ้ป็นวนั ๆ"
เอาอีกแลว้ ...นยั น์ตาหมอใจสวา่ งชาเลอื งแวบมายงั การะเกด แลว้ หล่อนก็
ย้มิ กลา่ วเรยี บๆ สพั ยอกหมอนพิ ทิ วา่
"หว่ งลูกจรงิ นะ หมอ"
"อา้ ว..กล็ ูกทง้ั คน...อกี หน่อยเถอะ...ถา้ คุณมลี ูก คณุ จะรู"้
รอยย้มิ ยงั คงอยู่บนริมฝีปากหมอใจสว่าง หล่อนมองดูหมอนิพิทอย่าง
สมเพชเลก็ นอ้ ย แต่ไมก่ ลา่ ววา่ กระไร
"ทา่ นศาสตราจารยอ์ ยากพบคุณก่อนกลบั ท่านอยูใ่ นหอ้ งหมอครรชติ "
นายแพทยอ์ เมรกิ นั ผูช้ ่วยศาสตราจารยค์ ิมบอกการะเกด หมอครรชิตคือ
หวั หนา้ แผนกศลั ยกรรมของโรงพยาบาลน้ี ระหวา่ งอยูเ่ มืองไทย ศาสตราจาคิมมาดูาน
ทโ่ี รงพยบาลทกุ วนั และนงั่ อยูใ่ นหอ้ งทางานของนายแพทยค์ รรชติ
แต่เม่ือการะเกดเดินขา้ มตึกไปพบท่ีหอ้ งหมอครรชิต หล่อน พบ
ศาสตราจารยค์ มิ นงั่ อยูก่ บั อรชนุ
หมอครรชติ คงจะกลบั ไปแลว้ เพราะเลยเวลาเลกิ งานมานานแลว้
การะเกดขม่ ความรูส้ กึ ใหส้ งบ...เจ็บใจท่มี นั ไหวหวนั่ ทุกครง้ั ทเ่ี ผชิญหนา้ กนั
กบั อรชนุ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๕

เขาลกุ ข้นึ จากเกา้ อ้หี นา้ โตะ๊ ทางานศาสตราจารย์ ลากเกา้ อ้หี นา้ โตะ๊ ทางาน
หมอครรชติ มานงั่ ลงแทนท.่ี ..ห่างออกไปเลก็ นอ้ ย

มองหนา้ การะเกดแวบเดยี ว
ก่อนศาสตราจารยว์ ยั สูงอายุไม่รูต้ ้ืนลึกหนาบางของหนุ่มสาวคู่น้ี เม่ือ
การะเกดนงั่ ลงแลว้ เขากเ็ ร่มิ ตนั พดู ถงึ การผ่าตดั
แมจ้ ะเรยี นรูม้ าบา้ ง แต่ภาษาของหลอ่ นไม่สนั ทดั ถึงขนาดจะเขา้ ใจคาพูด
ของศาสตราจารยอ์ ยา่ งละเอียดลออ อรชนุ จึงตอ้ งเป็นลามแปลในบางครงั้
สรุปไดค้ วามว่า จะเร่มิ การผ่าตดั ในอกี หา้ วนั ขา้ งหนา้ ไม่ใชการผ่าตดั ทล่ี ูก
นยั นต์ า หากแตเ่ ป็นการผ่าตดั ทส่ี มอง เพราะการทน่ี ยั นต์ ามองไม่เหน็ สาเหตุไม่ใช่จาก
แกว้ ตาเหมอื นดงั กรณีธรรมดา หากแต่สาเหตมุ าจากประสาทตา
เม่อื อธิบายถงึ การผ่าตดั แลว้ กเ็ ป็นการคุยอย่างกนั เอง ท่านศาสตราจารย์
ถามหลอ่ นวา่
"แต่งานกนั มานานแลว้ หรอื ยงั ?"
"สองปีกวา่ ค่ะ"
"แตง่ กอ่ นหมอนยั นต์ าบอด?"
"หลงั จากนน้ั ค่ะ"
นยั นต์ าหมอผูส้ ูงอายุมแี ววชน่ื ชมเลก็ นอ้ ย
"คงจะรกั กนั มากซีนะ ถงึ ไม่รงั เกียจความพิการของเขา...แต่ก็นนั่ แหละ
พยาบาลส่วนมากมกั มจี ิตใจสูง...."

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๓๖

ศาสตราจารยห์ วั เราะเบา ๆ
การะเกดไม่ตอบ หล่อนหนั ขา้ งใหอ้ รชุน แต่ก็รูว้ ่าเขาจอ้ งมองหล่อนอยู่
โดยเฉพาะเมอ่ื ศาสตราจารยถ์ ามวา่
'คงจะรกั กนั มากซนี ะ?...'
หลอ่ นรูส้ ึกเหมอื นอรชนุ จะไหวตวั นัยนต์ าของเขาทาใหห้ ลอ่ นรอ้ นวูบวาบ
แถวหนา้ ดา้ นทห่ี นั ไปทางเขา
"ถา้ ไม่รกั กนั มาก เขากค็ งไม่แต่งงานกนั ...สามภี รรยาคู่ไหน ๆ กเ็ หมอื นกนั
ทงั้ นน้ั แหละครบั ศาสตราจารย"์
อรชนุ พูดแทนหลอ่ น ศสตราจารยถ์ ามต่อไปอกี วา่
"มลี ูกหรอื เปลา่ ?"
"คนหน่งึ ค่ะ ลูกชาย"
"โอ...คงจะยงั เลก็ มากซนี ะ"
"ค่ะ..."
หลอ่ นน่งิ ไปนดิ หน่งึ แลว้ ขยบั ตวั
"ถา้ หมดธุระแลว้ ดฉิ นั กอ็ ยากกลบั เป็นหว่ งลูก"
"เยส...เยส...โอเค...." ศสตราจารยล์ กุ ข้นึ ยนื อรชนุ กล็ ุกข้นึ ยนื พรอ้ ม ๆ
กบั การะเกด
เขาถามเสียงเร่อื ย ๆ วา่
"คณุ จะกลบั ยงั ไง?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๗

เขาวา่ หลอ่ นไม่มรี ถ เพราะหลอ่ นขบั รถไมเ่ ป็น หลอ่ นยงั ไมท่ นั ตอบเขากพ็ ูด
หนา้ ตาเฉยต่อไป

"ผมจะไปส่งให.้.."
เขาหนั ไปบอกศาสตราจารยเ์ ป็นภาษาอเมรกิ นั วา่
"เราจะไปส่งคุณการะเกดก่อนนะครบั ศสตราจารย"์
" โอเค..."
เขาไมใ่ หโ้ อกาสการะเกดปฏเิ สธเลย...
อรชนุ ...น่คี ืออรชนุ ...ไม่เคยเปลย่ี นแปลงนสิ ยั ตามใจตวั รวบรดั ตดั ความ
และเอ้อื เฟ้ืออยา่ งบงั คบั บญั ชา!

สง่ การะเกดข้นึ นงั่ ตอนหลงั รถ พอเปิดประตูใหน้ ยั นต์ าของการะเกดก็
เหลอื บเหน็ หมอใจสวา่ งเดนิ ออกมาจากตกึ กบั เพอ่ื นของหลอ่ นพอดี

หมอใจสว่างมองดูหลอ่ นแลว้ กเ็ บอื นหนา้ ไปพดู อะไรสองสามคากบั เพ่อื น
หมอดว้ ยกนั

หลอ่ นทงั้ สองมองมายงั การะเกดอกี ในขณะทร่ี ถเคลอ่ื นออกจากทพ่ี อดี
การะเกดไม่หวนั่ ไหวอะไรนกั หนาดอก แตห่ ลอ่ นยงั เป็นปถุ ชุ น บางทกี อ็ ด เดอื ดรอ้ น
ราคาญและเป็นกงั วลไม่ได้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๓๘

อรชนุ มองดูหลอ่ นในกระจกมองหลงั หลายครง้ั ท่าทางใจลอยของหลอ่ นทา
ใหเ้ขาออกจะขนุ่ ๆ ใจอยูเ่ หมอื นกนั เอ้ยี วคอมาดูหลอ่ นแวบหน่งึ ถามเบา ๆ แตด่ ว้ ย
เสยี งหนกั ๆ ว่า

"แค่นงั่ รถผมมาบา้ นแค่น้ี คุณกไ็ ม่สบายใจรคึ ณุ การะเกด?..."
เขาพดู ต่อไปวา่
"อยา่ กลวั ไปเลย ผมไม่ขอใหค้ ุณคดิ ถงึ ความหลงั หรอกน่ะ ผมไม่ชอบหนั
กลบั มาอาลยั อาวรณ์กบั ...ของทม่ี นั หลุดมอื ไปแลว้ "
กระเกดอ่อนใจเกนิ กวา่ ทจ่ี ะโตต้ อบกบั เขา หลอ่ นไดแ้ ต่มองดูเขาทางดา้ น
หลงั แอบพนิ จิ ดว้ ยความรูส้ กึ ทบ่ี อกไมถ่ กู ...
ทาไมหนอ? ความรูส้ กึ แบบทฝ่ี งั แน่นอยูก่ บั อรชนุ จึงไมม่ เี อาเสยี เลยกบั หมอ
นิพทิ
ศาสตราจารยฟ์ งั ภาษาไทยไมอ่ อกและไม่สนใจ มวั แต่มองดูถนนและภาพ
สองขา้ งทางทร่ี ถว่งิ ผา่ น
ครง้ั หน่ึง...ศีรษะของศาสตราจารยจ์ ึงคะมา่ อยา่ งแรงเพราะอรชนุ เบรกรถ
กะทนั หนั เพอ่ื ไม่ใหช้ นทา้ ยรถคนั หนา้ ซง่ึ ชะลอรอไฟแดง!
อรชนุ เผลอเอง ไฟเบรกรถคนั หนา้ แดงวาบ ๆ เตือนแลว้ แต่เขาไม่เหน็ ...
เพราะ...เผอญิ เหลอื บมองกระจกมองหลงั สบกบั สายตาทเ่ี ผลอจอ้ งมองดูเขาอยู.่ ..
...ใหต้ ายเถอะ! นยั น์ตาทฉ่ี ายความรูส้ ึกอนั ลกึ ซ้งึ แบบน้ี เขาไม่เคยคิดเลย
วา่ จะไดเ้หน็ หลอ่ นมองดูเขาอกี ...หลงั จาก...ถกู แลว้ ...หลงั จากคนื สดุ ทา้ ยทบ่ี างละมงุ !

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๓๙

นัยน์ตาหล่อนเปล่ียนแววอย่างรวดเร็ว เม่ืออรชุนขอโทษขอโพย
ศาสตราจารย์ และหนั มามองดูหลอ่ น เขาพบแต่ความสงบและเฉยเมย

อกี ครู่ใหญ่ก็ถงึ บา้ นพกั ของหลอ่ นกบั หมอนิพิท อรชุนไม่ไดห้ ยุดส่งหลอ่ น
เพยี งแค่ประตู เขาหกั รถเตรยี มเล้ยี วเขา้ บา้ นดว้ ย

การะเกดจึงจาตอ้ งเชญิ เขากบั ศาสตราจารยข์ ้นึ บา้ น...
ยงั ไม่ทนั ข้นึ บนั ได เสียงกรดี๊ กร๊าดของเด็ก ๆ ก็ดงั ข้นึ จากขา้ งในบา้ น มี
เสยี งเตน้ ของฝีเทา้ เลก็ ๆ เสยี งพ่เี ล้ยี งหวั เราะ....
แลว้ เดก็ หญงิ วยั รุ่นผูเ้ป็นพเ่ี ล้ยี งกอ็ มุ้ เดก็ ชายวยั เกนิ ขวบเลก็ นอ้ ยออกมาร่าง
อนั อวบอว้ นสมบรู ณข์ องพอ่ หนูด้นิ เรา ๆ จนแทบจะหลดุ จากมอื พเ่ี ล้ยี ง
พอหลอ่ นกม้ ลงวาง พ่อหนูกว็ ง่ิ ผวาหวั ทม่ิ เขา้ มาหามารดา
ยงั ไมท่ นั ถงึ ตวั ถลาจะลม้ เพราะว่งิ ชนิดไม่มหี ลกั ออกไดก้ พ็ ่งุ เหมอื นจรวด
ทงั้ แม่ทงั้ พ่เี ล้ยี งวง่ิ เขา้ รบั แต่ร่างพ่อหนูปดั เป๋ถลามาทางอรชนุ เขาจึงไวกว่า...ควา้ เอาไว้
ได ้
หนูนอ้ ยแหงนหนา้ หวั เราะเอกิ๊ อา๊ ก ขณะท่ผี ูใ้ หญ่กม้ ลงดูหนา้ เลก็ ๆ ของแก
...นยั นต์ ามลี กั ษณะคลา้ ยกนั เป็นอยา่ งยง่ิ สองคู่ จึงตา่ งจอ้ งมองดูกนั ...

๑๘

นัยนต์ ากลมกวา้ งแจว๋ แหววเงยข้นึ จอ้ งมองดูหนา้ อรชนุ แลว้ กห็ วั เราะ
เอ๊กิ อา๊ ก รา่ งเลก็ ๆ อวบอว้ นเท่าน้ันเตน้ ไปมาตามประสาเดก็ ไรเ้ ดยี งสา

แต่ผูใ้ หญ่ทเ่ี ก่ยี วขอ้ งกบั เขาทง้ั สองคนน่งิ ขงึ
อรชนุ น่งิ อน้ั จอ้ งมองดูหนา้ ขาวอมชมพนู ่ารกั ของเดก็ ชาย
การะเกดจองมองดูทง้ั คู่เกอื บจะเป็นตะลงึ
ศสตราจารยค์ ิม วลิ สนั ผูไ้ ม่รูเ้ ร่อื งราวคนเดยี วเท่านน้ั ทเ่ี ป็นปกติ เขาถาม
ทาลายความน่ิงงนั ของหญิงชายทง้ั คู่ข้นึ ขณะท่เี ด็กนอ้ ยด้ินหลุดจากออ้ มกอดของ
อรชนุ โผไปหาการะเกด
"ลูกหมอนพิ ทิ หรอื น่ี? เดก็ นอ้ ยทน่ี ่ารกั .... "
เขาเอ้อื มมือดึงพ่อหนูมาจากการะเกด แต่หนูนอ้ ยด้นิ หนีพรอ้ มกบั หวั เราะ
เอกิ๊ อา๊ กตามเคย
"อา...อกี หน่อยพ่อของหนูกค็ งจะไดเ้ หน็ ความน่ารกั ของหนู"
อรชนุ ขยบั ตวั ลกุ ข้นึ จากท่าลงนงั่ กอดเด็กเม่อื ครู่ก่อน นยั นต์ ามองเด็กแลว้
กม็ องดูการะเกด
นยั นต์ านน้ั มแี ววเคลอื บแคลงสงสยั !

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๑

กระเกดไม่ไดม้ องดูเขา หลอ่ นเชิญใหศ้ าสตราจารยน์ งั่ พลางส่งพ่อหนูใน
ออ้ มแขนใหพ้ เ่ี ล้ยี ง แตเ่ ดก็ ชายไม่ยอมไปกบั พ่เี ล้ยี ง ร่างสมบูรณ์ของเขาด้นิ และ ฟาด
ขาเตม็ แรง

"ไมเ่ อา...ไมเ่ อา...ไมอ่ า้ ว...!"
ศสตราจารยห์ วั เราะชอบใจ
สญั ชาตญาณของความเป็นพ่อ ทาใหอ้ รชุนเกิดความเอ็นดูและอาวรณ์
ข้นึ มาในความรูส้ กึ พอ่ หนูเองกค็ งมสี ญั ชาตญาณจดจ่อกบั อรชนุ เชน่ กนั
พออรชนุ เอ้อื มมอื รบั พรอ้ มกบั กล่าวดว้ ยเสยี งค่อนขา้ งแปรงวา่
"ใหผ้ มอมุ้ แกไวก้ ่อนกไ็ ด"้
พ่อหนูกโ็ ผเขา้ หาเขาทนั ท!ี
ศาสตราจารยค์ ิม วลิ สนั ซกั ถามการะเกดถงึ อาการของหมอนิพิท เร่ือง
เก่ียวกบั เขาทง้ั ก่อนแต่งงานและหลงั แต่งงาน อรชุนปล่อยใหศ้ สตราจารยอ์ ยู่กับ
การะเกดบนระเบยี งเรือนอนั เป็นท่รี บั แขกลาลอง เขาลุกข้นึ ยนื ขอโทษศาสตราจารย์
แลว้ กอ็ มุ้ เดก็ ชายลงไปขา้ งลา่ งซง่ึ เป็นสนามเลก็ ๆ
"หมอนิพทิ เคยบอกวา่ พอจะเหน็ แสงอะไรไหวไปไหวมาบา้ งไหม?"
"ไมเ่ คยเลยค่ะ"
"แปลวา่ มดื สนิทตลอดเวลา?"
"ค่ะ หมอเคยบอกดฉิ นั วา่ อยา่ งนน้ั "
ศาสตราจารยพ์ ยกั หนา้ ถามต่อไปอกี วา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๔๒

"คุณกบั หมอนพิ ทิ รกั กนั มาก่อนทห่ี มอนพิ ทิ จะตาบอดรึ?"
การะเกดน่งิ ไปนดิ หน่งึ แลว้ จึงตอบวา่
"เป็นเพ่อื นสนทิ กนั ค่ะ เขาเคยเป็นลูกศิษยข์ องคุณพ่อดฉิ นั "
"คุณพ่อคุณเป็นหมอ?"
"ค่ะ"
"อา..." ศสตราจารยอ์ ทุ านแบบฝรงั่ น่งิ ไปนิดหน่ึง แลว้ ก็พูดกบั หลอ่ นอยา่ ง
ตง้ั อกตง้ั ใจ
"เคยมีคนทน่ี ยั น์ตามองไม่เหน็ ดว้ ยอุบตั เิ หตุ และดว้ ยเคสท่คี ลา้ ยคลงึ กนั
กบั เคสของหมอนิพทิ แต่เขามอี ายมุ ากเกนิ ไป เกนิ กวา่ ทจ่ี ะทดลองผ่าตดั มหิ นาซา้ ยงั มี
โรคหลายอย่างอนั เป็นโรคของคนแก่ โดยเฉพาะเบาหวาน เพราะฉะนนั้ ถงึ แมเ้ ราจะ
พบวา่ เขาอาจหายและกลบั มองเหน็ ไดด้ ว้ ยการผ่าตดั ระบบประสาท เราก็ไม่กลา้ เส่ยี ง
..."
"ค่ะ..."
ศาสตราจารยพ์ ูดต่อไปอีก จากเร่อื งนน้ั มาเร่อื งน้ี ทว่ากเ็ ก่ยี วโยงอยู่ดว้ ย
เรอ่ื งอนั เกย่ี วกบั นยั นต์ าของหมอนิพิทและกรณีเก่ยี วกบั นยั นต์ า
ทวา่ นยั นต์ าของการะกดทแ่ี สดงความสนใจจบั อยู่เฉพาะหนา้ ศาสตราจารย์
เร่มิ เบนเหลอื บออกไปกลางสนามบ่อย ๆ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๓

บนพ้นื หญา้ เขยี วขจี ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกบั ร่างเลก็ กระจอ้ ยร่อยของ
เดก็ ชายยงั จบั จูงกนั อยูเ่ กอื บตลอดเวลา บางครงั้ พ่อหนูกจ็ ะวง่ิ ผละไปห่าง แลว้ กว็ ง่ิ โผ
กลบั มาหาจบั จูงมอื แขง็ แรงนน้ั ไวอ้ กี

และก.็ ..ครงั้ หน่ึง...หลอ่ นเหน็ อรชนุ อมุ้ ชูรา่ งเลก็ ๆ ข้นึ สูงสุดศีรษะทาใหเ้ ด็ก
นอ้ ยหวั เราะชอบใจ...ดดี ขาผงึ ผงั พอเขาลดร่างกระจอ้ ยร่อยนนั้ ลง เดก็ ชายก็กอดคอ
เขาไวแ้ น่น

ดวงหนา้ นอ้ ย ๆ แนบชิดสนิทกบั หนา้ สวยคมสนั ของอรชนุ ...เขากม้ ลงจูบ
แกม้ อนั เปลง่ ปลงั ของพอ่ หนูอยา่ งสนิทสนมรกั ใคร่ หากเป็นชายอ่นื ก็คงไม่แปลกดอก
เพ่อื น ๆ ของหมอนิพทิ กเ็ คยจูบกอดพอ่ หนูกนั บอ่ ย ๆ

ทวา่ ไมเ่ หมอื นอรชนุ ตง้ั เจรญิ กจิ !
ศาสตราจารยเ์ หลอื บสายตาตามสายตาหลอ่ นหวั เราะแลว้ กว็ ่า
"มสิ เตอรต์ ง้ั เจรญิ กิจดูท่าทางรกั เด็ก ซ่ึงก็ควรจะเป็นอยา่ งนน้ั เพราะดู
เหมอื นเขาจะเป็นคนจติ ใจออ่ นโยนพอใช.้..

แคทลยี าเกบ็ รถจากวั รเ์ ลก็ อนั เป็นพาหนะขบั ขป่ี ระจาตวั ของหล่อนในโรงรถ
ขา้ งตกึ ใหญ่ เพราะอีกสกั ครู่จะใชร้ ถใหญ่อนั เป็นรถออกงาน...เหน็ รถเบนซ์สปอรต์
ของอรชนุ จอดอยูใ่ นโรงเกบ็ แสดงวา่ เขากลบั มาจากขา้ งนอกแลว้

หลอ่ นเพ่งิ กลบั จากชมรมสตรใี นสงั คมเดยี วกนั กบั หลอ่ นบางชมรม

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๑๔๔

เป็นชมรมทใ่ี หป้ ระโยชนด์ า้ นสงั คมสงคราะหแ์ ก่ประชาชนดว้ ย และในขณะ
เดยี วกนั กอ็ านวยประโยชนท์ างออ้ มใหแ้ กส่ มาชิกบางคนดว้ ย

เป็นตน้ วา่ ประโยชนท์ างธุรกจิ และหรอื ประโยชนด์ า้ นเกยี รติยศ
หอ้ งรบั แขกสวยงามหรูหราวจิ ิตรดว้ ยการตกแต่งจากสมองและฝีมือของ
สถาปนกิ ชนั้ ยอด...ในหอ้ งนนั้ ไมม่ อี รชนุ
เขาคงอยู่ในหอ้ งนงั่ เล่น ซ่งึ แบ่งเป็นทงั้ บารแ์ ละหอ้ งสมดุ กลาย ๆ เป็นการ
แบง่ อยา่ งแนบเนียนดว้ ยศลิ ปะการออกแบบและตกแต่ง
ภายในหอ้ งนน้ั มดื เพราะขา้ งนอกตะวนั กาลงั พลบ มหิ นาซา้ ดา้ นทก่ี ระจกsy
นออกรบั แสงตะวนั กถ็ กู ปิดสนิทดว้ ยมา่ นสเี ขยี วเขม้ หนาทบึ
ทวา่ อากาศเยน็ ระรน่ื แสดงวา่ อรชนุ นงั่ อยูใ่ นหอ้ งน้ี
จรงิ ๆ...สามขี องหลอ่ นนอนหงายเหยยี ดยาวอยู่บนเกา้ อ้นี อนหนานุ่มริมฝา
ผนงั ดา้ นหน่งึ พอหลอ่ นดงึ มนั ออกพรอ้ มทงั้ เปิดไฟฝาผนงั เขากก็ ะพริบตาถามโดยไม่
มองดูหลอ่ นวา่
"กลบั มาแลว้ เรอะ?"
"ค่ะ... ข้นึ ไปแต่งตวั ไดแ้ ลว้ ลมื แลว้ หรอื คะ วนั น้คี ณุ หญงิ ระจิตทา่ นเชญิ
พวกธนาคารเล้ยี ง?"
"ผมเหน็ จะตอ้ งขอตวั คณุ ไปคนเดยี วกแ็ ลว้ กนั แคธ่ี คณุ กค็ นุ้ กบั ทา่ นดแี ลว้
น่ี รวมทง้ั ทา่ นรฐั มนตรดี ว้ ย ช่วยเรยี นขอประทานโทษทา่ นดว้ ยกแ็ ลว้ กนั บอกวา่ ผมไม่
สบาย"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๕

"เป็นอะไรคะ?"
หลอ่ นวางมอื แตะแกม้ อรชนุ
"คุณออน่าจะพยายามไป เร่อื งธนาคารไม่ไดส้ าคญั เท่ากบั เร่อื งโรงงานใหม่
ของเรา ควรจะใหท้ า่ นรฐั มนตรไี ดร้ บั ฟงั บางอยา่ งไวค้ ร่าว ๆ ก่อน คุณออกท็ ราบว่า มี
คนกาลงั คิดจะขอแขง่ กบั เรา"
อรชนุ พลกิ การยมาทางภรรยา และมองดูหลอ่ น
"แคธ่ีเดยี๋ วน้ีเป็นพวกตงั้ เจริญกจิ เตม็ ตวั แลว้ น่ี หายใจแต่เร่อื งธุรกิจ เร่อื ง
เงนิ แลว้ กเ็ รอ่ื งผลประโยชนข์ องตระกูล"
เขาย้มิ นอ้ ยๆ พูดทเี ลน่ ทจี รงิ วา่
"อะไร ๆ กเ็ ก่งหรอก เสยี อยา่ งเดยี วไมม่ ลี ูกใหผ้ มสกั คน!"
เป็นการแทงใจดาภรรยา จนกระทงั่ หลอ่ นน่งิ อ้งึ ไปชวั่ ขณะ
พอเหน็ หลอ่ นอ้งึ ไป อรชนุ ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ดงึ มอื หล่อนมาตบหลงั มอื เบา
ๆ เป็นการปลอบโยน
เขาทาเสยี งทเี ลน่ ทจ่ี รงิ
"วา่ ทจ่ี รงิ แคธ่ีกช็ ว่ ยพวกเราไดม้ าก หลายต่อหลายเร่อื งทเ่ี ดียวแหละ...อาหริ
ดูเหมอื นจะภมู ใิ จหลานสะใภม้ ากทส่ี ุด..."
"แลว้ คุณแมอ่ อเลา่ ค่ะ?"
"คุณแม่เป็นคนเฉยๆ ไม่อีอ๋ อ๋ ใครอย่างอาหริ รกั กไ็ ม่แสดง เกลียดก็ไม่
แสดง แต่ทนกไ็ ม่เคยขดั หรอื ยงุ่ เก่ยี วอะไรกบั ใคร?"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๑๔๖

เขาเหน่ียวภรรยาลงนงั่ ขา้ ง ๆ และโอบเอวหล่อนไว้ สญั ชาตญาณของ
ผูห้ ญงิ ทาใหแ้ คทลยี ค่อนขา้ งจะรูส้ ึกว่า สมั ผสั ของสามเี ป็นไปตามท่ี 'ควร' เทา่ นน้ั เอง
หาใช่ดว้ ยจิตใจดูดด่มื ไม่...

หลายต่อหลายครงั้ แลว้ ท่หี ลอ่ นรูส้ กึ ว่า อารมณ์ของอรชนุ กบั จิตใจของเขา
ไมไ่ ดผ้ สมผสานกนั ในระหวา่ ง "บทรกั '...

ไมเ่ หมอื น...ไม่เคยเหมือนอรชนุ สมยั ท่เี ร่มิ รูจ้ กั ชอบพอกนั แลว้ กด็ ูเหมือน
จะหลงใหลหลอ่ นอยูพ่ กั หน่งึ ...แมแ้ ต่เม่อื เร่มิ แตง่ านเขากย็ งั 'เร่งรอ้ น' ปลุกความ รอ้ น
ของหลอ่ น ไมจ่ ดื ชดื เฉยชาเหมอื นเดยี๋ วน้ี!

เขาเป็นอะไร?.. แคทลยี าไมแ่ น่ใจในความเปลย่ี นแปลงของเขานกั
ความนอ้ ยใจของผูห้ ญิงระคนกบั การไม่ไดด้ งั ใจอย่างท่เี คยไดร้ บั ทาให้
หลอ่ น เกดิ ความเบอ่ื หน่ายวูบข้นึ มาในอารมณ์
แคทลยี าผละออกหา่ งจากอรชนุ บอกเขาวา่
"แคทจะข้นึ ไปแต่งตวั ละค่ะ เดยี๋ วไมท่ นั "
หลอ่ นเหลยี วกลบั มาดูอรชุนก่อนทจ่ี ะเดนิ ออกจากหอ้ ง เหน็ เขากลบั ท้งิ ตวั
นอนลงไปใหม่
แคทลยี าหนั กลบั เกอื บเป็นสะบดั หนา้
ทฐิ ขิ องผูห้ ญงิ พลุงข้นึ มาในความรูส้ ึก...ถงึ อย่างไรหล่อนกค็ ือแคทลยี า ตง้ั
เจรญิ กจิ จรงิ อยู.่ ..เม่อื กอ่ น ๆ น้เี ขาอาจจะไม่เหน็ ความสาคญั ของหลอ่ น แต่บดั น้ี เขา
ควรจะเหน็ ...ควรจะเหน็ วา่ หลอ่ นมคี ่าแค่ไหนสาหรบั การเป็นสะใภใ้ นสกุลของเขา

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๗

หล่อนเป็นสะใภต้ งั้ เจริญกจิ ท่เี ด่นท่สี ุด มีช่อื เสียงกล่าวขวญั ในหมู่สงั คม
ไฮโซไซต้ี ยง่ิ กวา่ สะใภข้ องสกลุ น้ที กุ คนในขณะน้ี...

๑๙

เม่อื แคทลยี าออกไปแลว้ อรชุนยงั นอนจมอยู่ บอกไม่ถูกว่าทาไมถงึ ได้
ครา้ น และเบ่อื หน่ายสง่ิ รอบตวั จนไมอ่ ยากลกุ ข้ึนมา

อาจเป็นเพราะความขอ้ งใจ มนั กงั วลอยูใ่ นอารมณ์
ไมร่ ูไ้ มเ่ หน็ เสยี ยงั จะดกี วา่
น่เี หน็ อยูก่ บั ตา ไดส้ มั ผสั กอดรดั ไอท้ พ่ี ูด ๆ กนั วา่ เดก็ นนั้ หนา้ ตาเหมอื นเขา
กก็ อ่ ความกงั วลใหใ้ นบางเวลาพออยูแ่ ลว้ ...
เสยี งหวั เราะ หนา้ ตาของเดก็ นอ้ ยนนั่ ตามมาตดิ หูตดิ ตาอยูต่ ลอดเวลา
อดั อน้ั ตนั ใจมากเขา้ กไ็ ดแ้ ต่ถอนหายใจออกมาดงั ๆ
"อา้ ว...อะไร? ตาออหรอื นนั่ แมค่ ิดวา่ ไม่อยูเ่ สียอีก ไม่ไดไ้ ปงานเล้ยี งหรอก
หรอื จ๊ะ"
ตวั คณุ ช่นื ศรเี ดนิ เขา้ มาจนถงึ ตวั ลูกชาย พรอ้ ม ๆ กบั เสียง อรชุนลุกข้นึ นงั่
ขณะทค่ี ณุ ช่นื ศรเี ปิดไฟทผ่ี นงั อกี แถบหน่งึ เพอ่ื ใหส้ ะดวกข้นึ
"ไดย้ นิ เสยี งถอนหายใจดงั ลนั่ ถงึ ไดร้ ูว้ ่าอยู่ในหอ้ งน้ี เม่อื ก้ถี ามเดก็ มนั ไม่
ยกั รูว้ า่ คุณผูช้ ายอยู่ บอกแมว่ า่ ทา่ นไปงานกนั หมด"
"แคธ่ีเขาไปคนเดยี วครบั คณุ แม่"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๑๔๙

"เอ...งานสาคญั ตวั เองไม่ยกั ไป ปล่อยใหเ้ มยี ไปคนเดยี ว คุณอาเขาจะวา่
เอาไดน้ ะ อะไร ๆ กป็ ลอ่ ยขา แตผ่ ลประโยชนล์ ูกไดเ้ปอรเ์ ซน็ ตม์ ากกวา่ "

"กม็ ากกวา่ แค่เปอรเ์ ซน็ ตจ์ ากผลประโยชนท์ เ่ี คลยี รต์ วั เลขออกมาไดเ้ทา่ นนั้ "
"ลูกกร็ ูเ้หมอื นกนั เรอะ?"
อรชนุ ย้มิ นอ้ ย ๆ
"ครบั ผมรู"้
ผูเ้ป็นมารดามองหนา้ ลูกชายอยา่ งพนิ จิ พเิ คราะห์
"แลว้ ทาไมไมพ่ ูด?"
ลูกชายยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ย
"ขนื พดู กเ็ ป็นเร่อื งทะเลาะถงึ แตกแยกกนั น่ะซคี รบั พวกตง้ั เจรญิ กจิ ไม่เคย
แตกรา้ วกนั ทาธุรกจิ รว่ มกนั เป็นกลมุ่ กอ้ นมานบั สิบ ๆ ปีแลว้ ...ช่างเถอะครบั ถงึ ยงั ไง
กพ็ ่ี ๆ นอ้ ง ๆ ญาติกนั ทง้ั นน้ั ไอท้ เ่ี ป็นส่วนของผมกบั ยายปาก็มากมาแลว้ คุณอา
อานาจทา่ นลูกหลานมาก"
"คิดไดย้ งั งน้ั ก็ดีเหมือนกนั แต่ถงึ อยา่ งงน้ั ลูกก็ไม่ควรปลอ่ ยปละละเลย
จนกลายเป็นไมเ่ อาเร่อื งเอาราว...คณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณเ์ ขาเปรยบ่อย ๆ วา่ ลูกชายของเขา
แบกภาระธุรกจิ ของตระกูลเอาไวท้ กุ อยา่ งทง้ั ๆ ทเ่ี ป็นคนสาคญั ของตระกลู ไม่เทา่ ลูก"
"เขาเอางานเอาการกว่าผม...วา่ งนั้ เถอะ"
อรชนุ ย้มิ นอ้ ย ๆ