พรหมไม่ได้ลิขิต

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๕๐

หล่อนรวบรวมกาลงั จนตวั ลอย ทอ้ งซ่งึ พองโตมาหลายเดอื นจนเคยชนิ ก็ยุบฮวบจน
รูส้ กึ เหมอื นมนั แหง้ ลงไปตดิ สนั หลงั ...

ไดย้ นิ หมอดลิ กพูดแวว่ ๆ วา่
"ผูช้ าย...แต.่ ..เออ๊ ะ!"
แค่นัน้ เอง แลว้ หล่อนก็หลบั ผล็อยไปดว้ ยความเหน็ดเหน่ือยอย่างแสน
สาหสั ไม่มแี รง ไม่มสี ติ แมแ้ ตจ่ ะฝืนดูหนา้ ลูกก่อนสกั ครงั้ ...

๗

การะเกดตน่ื ข้ึนมาในตอนสาย
พอลมื ตากเ็ หน็ เยาวดยี นื ย้มิ ระร่นื อยู่ขา้ งเตียง ในออ้ มแขนของหล่อนอมุ้
เดก็ รา่ งกระจอ้ ยร่อยห่อหมุ้ ไวด้ ว้ ยผา้ สขี าว เหลอื แต่หนา้ นิด ๆ โผลอ่ อกมา
สมรม่งิ ยนื อยูข่ า้ ง ๆ
"เอา้ ...เหน็ ไหม ลูกใคร?"
ความรกั ไม่รูม้ นั ท่วมทนั มาจากไหน เอิบอาบไปทวั่ หวั ใจ ขณะท่รี บั ลูกมา
จากเยาวดี
ทวา่ แวบแรกทเ่ี หน็ ดวงหนา้ นดิ ๆ นน้ั ใจหาย!
เหมอื นแกลง้ ...เหมอื นเจาะจง...ทาไมถงึ ชา่ งเหมอื นอรชนุ ไปเกอื บทกุ อยา่ ง
โดยเฉพาะเคา้ หนา้ ปากและจมกู ราวกบั จาลองเอามายอ่ ส่วนลง!
การะเกดนกึ ภาวนาอยา่ ใหใ้ ครผดิ สงั เกต...บางทห่ี ล่อนอาจจะเหน็ วา่ เหมือน
อรชนุ อยูเ่ พยี งคนเดยี วกไ็ ด้ เพราะหลอ่ นรูข้ องหลอ่ นเองอยูเ่ ตม็ อกวา่ อะไรเป็นอะไร....
เยาวดมี องดูเดก็ ปรารภวา่
"นายคนน้มี นั หลอ่ แฮะ...."
การะเกดเงยหนา้ ข้นึ มองดูเพอ่ื นสนิท แต่เยาวดกี ม้ ลงดูเดก็ พดู เร่อื ย ๆ ว่า

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๕๒

"แตไ่ มย่ กั เหมอื นหมอนิพทิ ไพลไ่ ปเหมอื นคณุ อรชนุ "
สมรมง่ิ วา่
"ถงึ ไดห้ ลอ่ อยงั ไงละ่ ถา้ เหมอื นหมอนพิ ทิ จะมนี า้ ยาอะไร...."
หลอ่ นหวั เราะ สพั ยอกการะเกดวา่
"ลูกมนั ออกมาฟ้องว่า เกดยงั ไม่ลมื คุณอรชนุ ...เขาวา่ ตอนทอ้ งถา้ แม่ใจจด
จ่อกบั ใครมาก หรอื ดูรูป ดูหนา้ ตาใครมาก ๆ เดก็ ออกมากเ็ หมอื นคนนนั้ "
ก็ไม่ไดต้ ง้ั ใจจะ 'เอาเร่อื ง' อะไรกบั การะเกดเพ่อื นรกั ของหล่อนดอก แต่
วสิ ยั ของผูห้ ญงิ อดสงั เกตอดอยากรูไ้ ม่ได.้..
เยาวดแี น่ใจวา่ หล่อนเหน็ ความผดิ ปกตใิ นสหี นา้ และดวงตาของการะเกด
โดยเฉพาะหนา้ นนั้ เผอื ดลงจนเหน็ ไดช้ ดั
หลอ่ นจึงพูดใหก้ ลายเป็นขบขนั วา่
"ถา้ งน้ั ตอนทอ้ งเกดิ ไปอยูใ่ นหมพู่ วกนิโกร ลูกออกมามิดามิดหมี ไปเลยรึ?
"
"เขาพูดถงึ เคา้ หนา้ ไม่ไดเ้ ลยไปถงึ ผิวพรรณ ไม่ถงึ กบั พ่อแม่ขาวจอ้ กว่อก
ออกลูกมาดามดิ หมหี รอกน่ะ ไอย้ งั งน้ั มนั กเ็ กนิ ไป... "
การะเกดกอดลูกไวแ้ นบอก ตดั บทวา่
"เหยา่ บอกหมอแลว้ หรือยงั ?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๓

"โทร.บอกแลว้ ตง้ั แตเ่ มอ่ื คืน พอรูว้ า่ เป็นผูช้ าย หมอดใี จใหญ่ แต่ไม่ยอมมา
เยย่ี ม บอกวา่ ถงึ มากไ็ มม่ ปี ระโยชน์ หนา้ ลูกกม็ องไมเ่ หน็ ออกลูกพกั สองสามวนั ก็กลบั
บา้ นไดแ้ ลว้ แกจะรออยูท่ บ่ี า้ น"

เยาวดนี กึ อยูใ่ นใจคนเดยี วตอ่ ไปวา่ ...ตาไม่เหน็ น่ะดแี ลว้ ถา้ ตาดเี หน็ หนา้ ตา
ไอห้ นูน่เี หมอื นคณุ อรชนุ คงใจแป้ วไปเหมอื นกนั ...

เยาวดกี ลา่ วต่อไปวา่
"เราออกไปก่อนนะ"
"พก่ี ไ็ ปละ ท้งิ ขา้ งนอกเอาไว้ ดใี จดว้ ยอกี ทที ม่ี พี ระหน่อเป็นผูช้ าย ผูช้ ายด.ี .
ตกนา้ ไมไ่ หลตกไฟไม่ไหม้ ไม่ตอ้ งห่วงเทา่ ลูกผูห้ ญงิ "
สมรม่ิงออกไปก่อน เยาวดีเดินตามไปยงั ประตู แต่แลว้ ก็หนั กลบั มาใหม่
บอกวา่
"แม่คุณอรชนุ เขากจ็ ะออกจากโรงพยาบาลวนั น้ีเหมือนกนั คงเป็นตอนบ่าย
ๆ"
"บอกฉันทาไม แม่เหย่า? ออกก็ออกไปซี ไม่ไดม้ ีอะไรเก่ียวขอ้ งกนั สกั
หน่อย"
"บอกไปยงั งน้ั แหละ ถงึ ไม่ไดเ้ ก่ยี วขอ้ ง แต่กเ็ ป็นคนเคยรูจ้ กั มกั คุน้ เจ็บไข้
ไดป้ ่วยหรอื หายแลว้ ยงั ไงกอ็ ดสง่ ข่าวไมไ่ ด.้..เราไปละนะ เกด"
เยาวดีรีบเดนิ ตามสมรม่ิงไปข้นึ ลฟิ ตซ์ ่งึ รออยู่ พอโผล่เขา้ ไปก็พบอรชุนยนื
อยูต่ รงมมุ

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๕๔

เพราะเคยรูจ้ ักมกั คุน้ กบั เขา ตอนยงั เป็นคู่หมนั้ ของการะเกด และเพราะ
อดส่งขา่ วไม่ได.้..เยาวดจี งึ บอกเขาวา่

"เกดเขาคลอดแลว้ ละค่ะ เม่อื คนื น้เี อง"
สหี นา้ อรชนุ สงบ ไม่ยนิ ดยี นิ รา้ ยดว้ ย ย้มิ นดิ เดยี วตามมารยาทเออออว่า
"งนั้ หรอื ครบั "
เพยี งวลเี ดยี วเทา่ นนั้ เอง
เป็นเหตใุ หเ้ยาวดแี อบนนิ ทากบั สมรม่งิ เม่อื พน้ จากเขามาแลว้
"ใจดา จะถามออกมาสกั คาก็ไม่ไดว้ ่า เกดเป็นยงั ไงบา้ ง ลูกผูช้ ายหรือ
ผูห้ ญงิ "
"นนั่ มนั สองคาสองประโยคแลว้ ไม่ใชส่ กั คา..."
สมรม่งิ ตงิ ขนั ๆ กลา่ วต่อไปวา่
"เร่อื งอะไรเขาจะถามไมใ่ ชล่ ูกเขาน่ี จะไดใ้ หเ้ขามาพลอยกระตอื รอื รน้ ดว้ ย"
เยาวดนี ่งิ ไปนิดหน่งึ
"ไอห้ นูนนั่ หนา้ เหมอื นคณุ อรชนุ นะพ่หี มอนนะ"
สมรม่งิ หวั เราะ
"กบ็ อกแลว้ ไงล่ะว่า อาจเหมอื นกนั ได้ แต่ก.็ .ระวงั อย่าไปพูดใหห้ มอนิพิท
แกไดย้ นิ เขา้ จะทาใหแ้ กไม่สบายใจเปล่า ๆ คนพกิ ารส่วนมากมคี วามโนม้ เอียงไปใน
ทางหวาดระแวงเมยี อยูแ่ ลว้ "

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๕

เสยี งกร่งิ โทรศพั ทด์ งั ข้นึ สมรม่งิ หนั ไปรบั โทรศพั ท์ ประเดยี๋ วหน่ึงก็ปิดปาก
กระบอกดว้ ยมอื หนั มาบอกเยาวดวี า่

"หมอนพิ ทิ โทร.มา แกเป็นหว่ งเกดกบั ลูก"
หลอ่ นหนั กลบั ไปพดู ลงกระบอกเสยี งวา่
"ค่ะ...ค่ะ...สบายดคี ่ะ หนูน่ารกั มาก...เหมอื นเกดมากกว่าเหมือนคณุ หมอ...
อยา่ หว่ งเลยค่ะ เกดเขามคี นดูแลแยะ..ค่ะ...สวสั ดคี ่ะ"
สมรม่งิ ทนั กลบั มาหยบิ การด์ ประวตั คิ นป่วยข้นึ จดั จากท่จี ดั คา้ งเอาไว้ ปาก
พูดวา่
"น่าสงสารหมอนิพทิ แกรกั ยายเกดของเรามากนะ จะเป็นจะตายยายเกด
ทง้ั สองครงั้ "
"แตห่ นูสงสารเกดมากกวา่ "
"ทาไม?"
"หลายอยา่ งค่ะ พ่หี มอน โธ่....อยู่กบั คนพิการน่ะไม่ใช่เร่อื งงา่ ยนะคะ คน
พกิ ารนาน ๆ เขา้ มกั จะเจา้ อารมณ์ ไม่มเี หตผุ ล"
"กจ็ ะทายงั ไงได้ หมอนิพทิ พกิ ารกเ็ พราะเกด"
"บงั เอญิ มากกว่ อยูใ่ กล ้ ๆ กนั ยงั งน้ั บางทกี ระสุนมนั อาจบงั เอญิ โดนหมอ
นพิ ทิ ไม่โดนเกด กเ็ ลยกลายเป็นวา่ หมอนพิ ทิ บงั กระสุนให.้.."
"เราละก.็ ...
สมรมง่ิ ขดั

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๕๖

"รูส้ กึ จะเสยี ดายคุณอรชนุ แทนเพ่ือนไม่หายเลยนะ...ยายเกดเองเขากเ็ ล่า
ของเขาอยา่ งซดั เจนวา่ หมอนิพทิ โถมตวั เขา้ ผลกั ตอนทเ่ี สียงปืนมนั ดงั รวั ข้นึ "

"สญั ชาตญาณผูช้ าย...อยู่ใกลผ้ ูห้ ญิง พอมีอะไรเปร้ยี งปรา้ งกต็ อ้ งช่วยกนั
เขา้ ไวก้ อ่ น..."

"เอ...ยายเหยา่ น่ีจะไม่ใหค้ วามดหี มอนิพทิ เขาบา้ งเลยรึ จนเจ็บตวั ตาบอด
ยงั ง้ี ยงั ไม่สงสารอกี "

"ใครบอกว่าไม่สงสาร หนูว่าหนูสงสารเกดมากกว่าต่างหากล่ะ ถา้ หมอ
นิพทิ รกั อยูก่ บั เกดอยา่ งซาบซ้งึ แลว้ เกดิ ตาบอด เกดไม่ยอมทอดท้งิ ก็ไปอยา่ ง น่ีเกดมนั
รกั อยูก่ บั คนอ่ืนแลว้ ตอ้ งท้งิ เพราะหมอนิพิทเหน็ มนั ไม่มีหวั ใจ เหน็ แก่ความรกั ของ
ตวั เอง ซง่ึ รกั เขาขา้ งเดยี ว..."

"เกดเขาบอกยงั งน้ั เรอะ?"
"ไม่ไดบ้ อก แตห่ นูรู"้
"คนหน่ึงกเ็ หน็ ไปอย่างหน่ึง เหยา่ วา่ หมอนิพทิ แกเหน็ แก่ตวั ทงั้ ๆ ท่แี กตา
บอด แต่ถา้ เกดไม่แต่งงานกบั หมอนิพทิ พ่วี า่ เกดนนั่ แหละเหน็ แก่ตวั คราวก่อนหมอ
นพิ ทิ กเ็ จ็บแทบเป็นแทบตายเพราะอกหกั "
"กะอแี ค่ผูห้ ญงิ ไม่รกั ..."
"นอ้ งเอย๋ ...เจา้ ไม่เคยรูพ้ ิษรา้ ย...ทค่ี วามรกั กลบั กลายแลว้ หน่ายหนี...อนั
เจบ็ ปวดยวดยง่ิ ทกุ สง่ิ ม.ี ..ไม่ทา่ ทเ่ี จบ็ ชา้ ระการกั !"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๕๗

การะเกดนอนตะแคงมองดูลูกชายซ่งึ นอนหลบั พร้มิ อยูใ่ นเตยี งกลอ่ งเลก็ ๆ
...ผลติ ผลของมนุษยเ์ พศชาย และเพศหญงิ ตามธรรมชาตซิ ่งึ เกดิ ออกมา
ดว้ ยเหตผุ ลตา่ ง ๆ กนั ...
ความรกั ...ความใคร่...ความจงใจ และความบงั เอญิ
บางครงั้ กเ็ ป็นทต่ี อ้ งการ และบ่อยครงั้ เหมือนกนั ท่เี ขาไม่ปรารถนาใหเ้ กิด
แต.่ ..ถงึ จะอย่างไร ชีวติ นอ้ ย ๆ ทกุ ชีวติ เหล่าน้ีก็บรสิ ุทธ์ิผุดผ่องและน่าทะนุถนอมให้
เสมอกนั ไม่วา่ จะเป็นทต่ี อ้ งการหรอื ไม่..
นอนคดิ อะไรเรอ่ื ยเป่ือยอยูค่ นเดยี ว เผลอตวั ไปนดิ เดยี วนา้ ตาซมึ เบา้ ตา
ไม่รูว้ ่าเป็นนา้ ตาจากอะไรแน่ ปีติ...หรือเศรา้ กาสรด ดูมนั สบั สนอยู่ใน
อารมณ์ไปหมด การท่ตี อ้ งนอนอยู่คนเดียวนาน ๆ ในหอ้ งแคบ ๆ ทาใหเ้ กิดความ
ฟ้งุ ซา่ นและวา้ เหว.่ ..
...การะเกดเพ่งิ จะรูส้ กึ เห็นใจคนไขท้ ่ตี อ้ งนอนแบบอยูน่ าน ๆ อย่างลกึ ซ้ึง
ทส่ี ดุ กต็ อนน้เี อง...
เสยี งเคาะประตูเบา การะเกดรีบยกมอื ป้ ายนา้ ตา แต่กย็ งั ชา้ กว่าประตูท่ถี กู
ผลกั เขา้ มาแลว้ คนโผลเ่ ขา้ มาจึงทนั ไดเ้หน็ กริ ิยาผดิ ปกติของหลอ่ นและคนอ่นื ๆ ทอ่ี อ
อยูข่ า้ งหลงั กค็ งจะเหน็ เชน่ กนั
มารดาของอรชนุ กบั ลูกชาย ลูกสาว ลูกสะใภ้ และคณุ หญงิ สริ ลิ กั ษณ์!

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๕๘

"มาเยย่ี ม...เหน็ พยาบาลเขาบอกวา่ คลอดลูกแลว้ ก็เลยถอื โอกาสแวะเยย่ี ม
เสียก่อนท่จี ะออกจากโรงพยาบาล...เป็นไงบา้ งจ๊ะแม่การะเกด...ไหน? ลูกชาย ขอดู
หนา้ หน่อย หลอ่ ไหม?..."

๘

คณุ ช่ืนศรี คณุ หญิงสริ ิลกั ษณ์ ปารชิ าติและแคทลยี าเขา้ ไปหอ้ มลอ้ มดูเดก็
เหลอื แตอ่ รชนุ ยนื อยู่คนเดยี วห่าง ๆ ตรงประตู

การะเกดมองดูเขา และเขากจ็ อ้ งมองดูหลอ่ นเงยี บ ๆ
เสยี งคณุ หญงิ สริ ลิ ก้ ษณ์อทุ านวา่
"ต๊าย...ใครวา่ ไหม? ฉนั วา่ มองแป๊ บ ๆ หนา้ ตาคลา้ ยพอ่ ออ"
เงยี บกริบไปอดึ ใจหน่งึ ดูเหมอื นบรรยากาศในหอ้ งจะอดึ อดั อยา่ งไรชอบกล
ทกุ คนมีสีหนา้ ต่าง ๆ กนั โดยฉพาะการะเกด ผิวหนา้ ของหล่อนเผือดลงไปทนั ที
อรชนุ ไม่ไดเ้ คลอ่ื นไหวร่างกาย...แต่ถา้ นยั นต์ าของเขาคือผิวนา้ ทก่ี าลงั ราบเรียบอยู่
ลกั ษณะของมนั หมอื นเกดิ คลน่ื ข้นึ มาอยา่ งรุนแรงและโดยฉบั พลนั !
ปาริชาติซ่ึงมีความรูส้ ึกผิดปกติเก่ียวกบั เร่อื งน้ีนอ้ ยท่สี ุดหวั เราะออกมา
เสยี งหวั เราะของหลอ่ นช่วยคลค่ี ลายบรรยากาศในหอ้ งใหเ้ป็นปกติ
"มองแป๊ บ ๆเหมือน แต่มองจริง ๆ แลว้ ไม่เหมอื น...เหมอื นคุณการะเกด
ต่างหาก มเี คา้ หมอนพิ ทิ นิดหน่อย"
คุณหญิงสิริลกั ษณ์ซ่งึ ชางพูด และไม่เคยเสียเวลาคิดอะไรก่อนพูด ขยบั
ปากจะรอ้ งคา้ นออกมาวา่ ...ไม่เหน็ เหมอื น!

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๖๐

แต่คุณช่นื ศรพี ส่ี ะใภช้ งิ ขดั ข้นึ มาเสยี ก่อนวา่
"กแ็ น่ละซี เดก็ ไม่เหมือนพ่อไดย้ งั ไง ถงึ ตอนน้ีจะไม่ใคร่เหมือน โตข้นึ ก็
เหมอื นไปเอง เดก็ น่ะ เขาวา่ กวา่ จะโตหนา้ ตามนั เปลย่ี นไปเรอ่ื ย ๆ ถงึ เจ็ดหน"
คณุ ชน่ื ศรกี ลา่ วอกี วา่
"ไอต้ อนเกดิ มาน่ี หนา้ ตาเดก็ บางคนไพลไปคลา้ ยฝรงั่ กม็ ี เพราะแม่ฝงั ใจ ดู
แต่รูปเดก็ ฝรงั่ อยากใหเ้หมือน ทงั้ ๆ ทพ่ี อ่ แม่หนา้ ตาแบน.... "
คุณชน่ื ศรหี วั เราะอยา่ งจะชวนใหค้ นอ่นื พลอยขนั ไปดว้ ย
"เรอ่ื งอยา่ งน้มี นั ไมแ่ น่หรอก...."
ปากคณุ ช่นื ศรีกลา่ วแก่ใหท้ กุ คนคลายความคลางแคลง แตใ่ จคุณช่นื ศรนี นั้
...ดูเหมอื นจะคลางแคลงยง่ิ กวา่ ทกุ คน
คนไม่พดู อะไรเลย คอื แคทลยี า ทวา่ ...แน่ละ...หลอ่ นตอ้ งมอี ะไรคร่นุ คดิ อยู่
ในใจบา้ ง
อรชนุ ยงั คงยนื อยูท่ เ่ี ดมิ คณุ ชน่ื ศรเี อ้อื มมอื จบั หวั เลก็ กระจอ้ ยร่อยของพ่อ
หนูอยา่ งแผว่ เบา
ขอบตาของการะเกดรอ้ นผ่าว หล่อนพยายามสะกดกลน้ั ความรูส้ กึ อยาก
รอ้ งไหเ้อาไวอ้ ยา่ งเตม็ ท่ี
เดก็ น้โี ดยนติ นิ ยั ไมใ่ ช่ผูส้ บื สกลุ ตงั้ เจรญิ กจิ ไม่มใี ครรูว้ า่ เป็นเลอื ดเน้ือเช้อื ไข
ทวา่ พอวนั แรกทล่ี มื ตาออกมาดูโลก กพ็ รอ้ มพรงั่ ทงั้ พ่อ ย่า และอาโดยบงั เอญิ !
โดยเฉพาะคุณยา่ ซ่งึ เป็นผูใ้ หญ่ทน่ี ่านบั ถอื ทส่ี ุดในความรูส้ ึกของการะเกด

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๑

ไมเ่ หมอื นภรรยาเศรษฐใี หญ่อกี หลายต่อหลายคนในสงั คมขน้ั สูงแคบ ๆ...
วางตวั พอเหมาะ ไมม่ ากไม่นอ้ ย ไม่เอาหนา้ กบั ใคร แต่มีเมตตาจิตเตรียมไวเ้ สมอ ไม่
วา่ จะตอ่ ผูค้ นในบา้ นหรอื นอกบา้ น และยงั มีวาจาอนั ยงั ความช่ืนใจใหแ้ ก่ผูอ้ ่อนอาวุโส
กวา่ เป็นนติ ย.์ ..

คณุ ชน่ื ศรกี ม้ ลงเปิดกระเป๋า คน้ อะไรกอ๊ กแกก๊ อยูค่ รู่หน่งึ บน่ วา่
"ดูเถอะ ไม่รูว้ า่ จะมาเยย่ี มแมก่ าระเกด ของขวญั อะไรจะใหส้ กั สง่ิ ก็ไม่มี"
"เอาน่ไี หมละ่ คณุ พ.่ี .."
คุณหญงิ สริ ลิ กั ษณ์เปิดกระเป๋าถอื บา้ ง หยบิ สรอ้ ยในกลอ่ งสชี มพูออกมาชู
"บงั เอญิ อฉิ นั ซ้อื สรอ้ ยไวเ้สน้ หน่งึ วา่ จะไปเยย่ี มลูกสาวคุณอรพนั ธุ์เขาแลว้ ก็
เลยยงั ไมไ่ ดไ้ ป อฉิ นั ไปซ้อื เอาใหม่กไ็ ด้ แต่หนกั สองสลงึ เทา่ นนั้ เองนะ"
"ดแี ลว้ เสน้ เลก็ ๆ จะไดส้ วมได.้.."
มารดาของอรชนุ รบั สรอ้ ยมาวางลงเหนอื ศีรษะพ่อหนูนอ้ ย
"ขอใหอ้ ยูเ่ ยน็ เป็นสุขนะพ่อนะ...การะเกดดว้ ย...ดีใจดว้ ยอีกครง้ั ...เอาละจะ้
เหน็ จะตอ้ งไปกนั เสยี ที ลาละนะจ๊ะ บอกหมอนพิ ทิ ดว้ ยวา่ ฉนั ดใี จดว้ ย"
คุณช่ืนศรีเพ่งิ นึกข้นึ ไดว้ ่า ลูกชายยงั ไม่ไดข้ ยบั ตวั จากตรงท่เี ขายนื อยู่แต่
แรกเลย คงยนื เฉยอยูอ่ ยา่ งนนั้ ตงั้ แต่ย่างเขา้ ประตูมา
"เอา้ ..พ่อออ ไมเ่ ขา้ มาดูเดก็ สกั หน่อยเรอะ หนา้ ตาน่าเอน็ ดู.."
อรชนุ กา้ วเขา้ ไปทเ่ี ตยี งเดก็ เหลอื บมองดูร่างนดิ ๆนน้ั อดึ ใจหน่งึ
บอกไมถ่ กู วา่ รูส้ กึ อยา่ งไร!

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๖๒

สญั ชาตญาณลกึ ลบั ของสายโลหติ เดยี วกนั ทาใหเ้ กดิ ความเอ็นดูวูบข้นึ จบั
ใจแลว้ กเ็ กดิ ความคลางแคลงไมแ่ น่ใจกระอกั กระอ่วน

แตท่ แ่ี น่ ๆกค็ ือ ความเสยี ดายอยา่ งล้กื ซ้งึ
เสยี ดายโอกาส...
เพยี งแตว่ า่ หากอะไร ๆ ไมบ่ ดิ ผนั ไป วนั น้ี ขณะน้ี มนั น่าจะเป็นวนั ท่เี ขาช่นื
ชมและชน่ื ใจทส่ี ุด..ทงั้ แม่และทง้ั ลูก...
อรชนุ ถอยออกมา...
เขามองดูการะเกดเหมอื นจะคน้ หาความจริงจากหนา้ เผือด ๆ นนั้ แต่เขา
อา่ นอะไรจากหนา้ ตาของหล่อนไมอ่ อกเลย หลอ่ นวางหนา้ ปกติ เสยี งของหลอ่ นก็ปกติ
"กราบขอบพระคุณค่ะ...ค่ะ...หมอคงดใี จมาก"
...หล่อนคงตงั้ ใจเนน้ ใหเ้ ขาถงึ ความผูกพนั ระหว่างชวี ติ ทง้ั สาม หล่อน..
หมอนิพทิ ...และลูก...

แคทลียาออกจากหอ้ งเป็นคนสุดทา้ ย หลอ่ นเดินเขา้ ไปจบั มอื การะเกดไว้
เบา ๆ กลา่ วเป็นประโยคแรกตง้ั แต่ยา่ งเขา้ มาในหอ้ งวา่

"ดใี จดว้ ยค่ะคณุ การะเกด ฝากบอกหมอดว้ ยนะคะ"
หลอ่ นฉลาดพอทจ่ี ะไม่พดู อะไรถงึ การะเกดและเดก็ ใหม้ นั ยาวความออกไป
ถงึ แมว้ า่ สญั ชาตญาณของผูห้ ญิงท่เี ป็นภรรยาจะทาใหห้ ลอ่ นรอ้ นรุ่มครนั ๆ
อยูเ่ หมอื นกนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๓

มนั เป็นไปได.้..มนั เป็นไปได.้..ทเ่ี ดก็ นนั่ จะเป็นลูกของอรชนุ ใครจะรูว้ ่าเขามี
ความสมั พนั ธก์ บั การะเกดลกึ ซ้งึ แค่ไหน กอ่ นจะ 'ปลอ่ ย' การะเกดใหแ้ ก่หมอนพิ ทิ !

หลอ่ นเร่มิ ระแวงแคลงใจ..มนั อาจเป็นไปไดอ้ ีกเหมือนกนั ท่ลี ูกการะเกดจะ
กลายเป็นสายใยสมั พนั ระหว่างอรชนุ และการะเกดข้นึ มาอกี ...

หลอ่ นกเ็ หมอื นผูห้ ญงิ ทงั้ หลาย แมจ้ ะสงบทา่ ทเี พราะเหน็ ว่าไม่เกิดประโยชน์
แกต่ วั เอง มแี ตท่ างขาดทนุ ทวา่ กอ็ ดระบายความระแวงขนุ่ ขอ้ งกบั เพ่อื นสนิทไมไ่ ด้

'โธ่เอย๊ ...เร่อื งมนั คงเผอญิ น่า ก็ยายการะเกดนนั่ แกอาจจะนึกถงึ แฟนเก่า
อยูต่ ลอดเวลา แมแ้ ต่เวลานอนอยูก่ บั หมอตาบอดนนั่ แม่ฝงั ใจกบั ใครมาก ๆ ลูก มนั ก็
เหมอื นไดเ้หมอื นกนั คงไมใ่ ชล่ ูกคณุ อรชนุ หรอกน่า'

เพ่อื นของหลอ่ นใหค้ วามเหน็ ต่อไปวา่
'ถา้ ยายนนั่ ทอ้ งกบั คุณอรชุน คงไม่ปล่อยคุณอรชนุ ใหโ้ ง่หรอก...ฉนั น่ะไม่
เคยเช่อื เลยวา่ ยายการะเกดแกจะเป็นฝ่ายเลกิ กบั คุณอรชนุ เขาก่อน ฉันเช่อื ว่า...คุณ
อรชนุ เขาเบอ่ื แกพอดมี ากกวา่ พอดหี มอนพิ ทิ เกดิ ตาบอดข้นึ มา ยายการะเกดก็เลยหนั
ไปควา้ แฟนเกา่ กลายเป็นแมพ่ ระข้นึ มาเลย.... เฉย ๆ เถอะน่ะ ไมเ่ หน็ สาคญั อะไรเลย
ยงั ไง ๆ ยายนนั่ แกกม็ หี มอนิพทิ อยูท่ งั้ คน เด็กมนั มพี ่อของมนั อยู่ คุณอรชนุ จะเขา้ ไป
ยงุ่ ไดย้ งั ไงกนั ? เธอละก.็ ..วติ กไมเ่ ขา้ เรอ่ื ง'
ใช่...หล่อนตอ้ งวิตก เพราะหล่อนเป็นภรรยาผูใ้ กลช้ ิดกับอรชุนท่ีสุด
สญั ชาตญาณของผูห้ ญิงทเ่ี ป็นเมยี ยอ่ มรูส้ กึ ไวต่อการท่สี ามมี ผี ูห้ ญงิ อ่นื อยูใ่ นใจของเขา

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๖๔

แต่เม่ือเพ่ือนของหล่อนเขา้ ใจดงั นน้ั เขา้ ใจและแน่ใจวา่ อรชุน "ปล่อย"
การะเกดไปเอง หลอ่ นกอ็ ยากหลอกตวั เองคลอ้ ยตามเพ่อื นเหมอื นกนั เพ่อื ความสบาย
ใจ และอกี อยา่ งหน่งึ ...ธุระอะไรทจ่ี ะไปเถยี งเพอ่ื นใหเ้สยี ศกั ด์ศิ รี ถงึ จะเป็น เพ่อื นสนิท
กนั ทวา่ ลบั หลงั กค็ งอดพูดจากปากหน่งึ ไปอกี ปากหน่งึ ไม่ได้

ผูห้ ญงิ ในสงั คมอยา่ งหลอ่ น ถงึ เบ้อื งหลงั ครอบครวั จะเป็นอย่างไร ขา้ งหนา้
ก็ตอ้ งเชดิ หนา้ เอาไวก้ ่อนว่าสามีรกั โดยเฉพาะสามีฐานะมงั่ คงั่ รา่ รวยซ่งึ อยูใ่ นความ
สนใจของสงั คม

แคทลียานอนพลกิ อยูบ่ นเตยี งของหล่อนซ่ึงวางห่างจากเตยี งของอรชุน
เพยี งศอกคืบ

"คุณออ..."
"หอื "
เขาไมพ่ ลกิ จากทา่ นอนหงายมอื ประสานกนั บนอก เพยี งตะแคงหนั หนา้ มา
ทางหลอ่ นนิดเดยี ว
"หม่นู ้เี ป็นอะไรไปน่ะ บอกหน่อยไดไ้ หม?"
"เป็นอะไร? กไ็ ม่เหน็ เป็นอะไรน่ี หู ตา ปาก จมกู ยงั อยูค่ รบ ไมไ่ ดป้ วดหวั
ตวั รอ้ นหรือปวดทอ้ งปวดไส"้
"อยา่ ทาไกเ๋ ลยค่ะ แคทรูห้ รอกวา่ คณุ คดิ ถงึ อะไร?"
"คดิ ถงึ อะไร?"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๕

"การะเกดน่ะซ!ิ "
"เขามลี ูกมผี วั ไปแลว้ เรากม็ เี มยี แลว้ ถงึ นึกถงึ กไ็ ม่เหน็ เกดิ ประโยชน์อะไร"
หลอ่ นไม่กลา้ พดู ถงึ เดก็ เพราะกลวั ความจรงิ อนั ไม่แนใจ แต่บน่ วา่
"ดูคุณออไมเ่ หน็ เหมอื นเมอ่ื ก่อนแต่งงาน เนอื ย ๆ ชอบกล ทาทา่ เหมอื น
กาลงั จะหมดสมรรถภาพ!"
คราวน้ีอรชนุ หวั เราะ นึกเหน็ ใจหลอ่ นข้นึ มาครามครนั เขาลุกข้นึ เดนิ เขา้
มาท้งิ ตวั ลงนอนขา้ ง ๆหล่อนและโอบเอาไว้
"แก่แลว้ น่ี ไม่หนุ่มแน่นเหมอื นเม่อื กอ่ น...."
"ขวาง...แต่งงานยงั ไม่ถงึ ปี บอกวา่ แก่"
"แต่งยงั ไม่ถงึ ปีแต่กรดี๊ กรา๊ ดกนั มามากก่อนแตง่ ..."
เขาผละจากหลอ่ นในอกี พกั หน่งึ ต่อมา แลว้ กก็ ลบั ไปนอนจดุ บุหร่สี ูบ
แคทลยี าเกดิ อารมณฉ์ ุนพลุ่งข้นึ มาบา้ ง 'ความรกั ' ของอรชนุ นนั้ ช่างกระไร
คลา้ ยกบั เสยี ไมไ่ ด้ บางทหี ลอ่ นเหน็ จะตอ้ งเลกิ 'แคร'์ กบั เขาเสยี ที ถงึ อยา่ งไร
หล่อนก็เป็นภรรยาท่มี ีสิทธิทุกอย่าง เขาจะเห็นหล่อนไม่มีค่าเสียเลยก็
ตามใจ!
หลอ่ นลกุ ข้นึ นงั่ พงิ พนกั เตยี งและจุดบหุ รส่ี ูบบา้ ง ควา้ หนงั สอื แบบเส้อื ขา้ ง ๆ
เตยี งข้นึ มาพลกิ ดู
อรชนุ ชาเลอื งดูหลอ่ นนิดเดยี ว ก่อนทจ่ี ะลุกข้นึ เดินออกไปนอกหอ้ ง แลคท
ลยี าอกไมไ่ ดต้ อ้ งถามข้นึ มาก่อนวา่

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๖๖

"จะไปไหนคะ นนั่ ?"
"ออกไปสูบบุหร่ี สูบสองคนมนั ตลบหอ้ งนกั เดยี๋ วเหมน็ แย่"
อรชนุ ออกไปนงั่ จมอยูใ่ นหอ้ งนงั่ เลน่ ตง้ั นาน ปลอ่ ยความคิดฟ้ ุงซ่านอยูพ่ กั
ใหญ่ แลว้ ควา้ หโู ทรศพั ทต์ ่อไปยงั ววิ ฒั นเ์ พ่อื นสนิท
"เฮย้ ...อวั ๊ เอง วฒั น์"
"ไอบ้ า้ ...ตหี น่งึ แลว้ นะ ล้อื โทร. มาจากไหน?"
"บา้ น...เฮย้ ...เม่ือวานน้คี ณุ แมอ่ อกจากโรงพยาบาล พอดกี าระเกดเขา
คลอดไอห้ .่ ...ใคร ๆ วา่ เดก็ เหมอื นอวั ๊ วะ่ !"
เสยี งววิ ฒั นส์ พั ยอกถามมาว่า
"กล็ ูกล้อื หรอื เปลา่ ละ่ ?"
"นนั่ ซ.ี ..
"เฮย้ ! ล้อื จะบา้ แลว้ ...ออ...เขามผี วั เป็นตวั เป็นตน ไอเ้รอ่ื งคลา้ ยไมใ่ ชเ่ รอ่ื ง
แปลกอะไรน่ีหวา่ เดก็ เลก็ ๆ ดูยากจะตายโหง อย่าหาเร่อื งปวดกะโหลกเลย อวั ๊ กไ็ ม่รู ้
หรอกวา่ ล้อื มอี ะไรกบั การะเกดแค่ไหนแต่ว่า...ขอพูดตรง ๆ นะออ ถา้ เขารูว้ า่ เขาเกดิ
ทอ้ งกบั ล้อื ละก.็ ..เขาไม่แตง่ กบั หมอนพิ ทิ ใหล้ ูกมนั ผิดพ่อไปหรอก โดยเฉพาะพ่ออย่าง
นายอรชนุ กบั พอ่ อยา่ งหมอนิพทิ ตาบอด ถา้ เขาทายงั งนั้ กบ็ า้ เตม็ ทน!"
เขาอยากจะบอกวา่ ...แต่เขารูว้ า่ ผูห้ ญิงอยา่ งการะเกดยอมทาได้ หล่อนใจ
แขง็ และคิดวา่ หลอ่ นกาหนดชวี ติ ของตวั เองอยา่ งถูกตอ้ งเสมอ!
แต่อรชนุ เพยี งแต่ทว้ งไปว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๗

"ก.็ ..ถา้ เผ่อื เขาไมร่ ูก้ อ่ นละ่ หว่า..."
เสยี งววิ ฒั นห์ วั เราะมาตามสาย
"ไอบ้ า้ ...ถา้ งน้ั ก็ช่วยไม่ได้ แต่อวั ๊ วา่ ล้อื อย่าคิดอะไรดีกว่า จะลูกใครตาม
กฎหมายทถ่ี กู ตอ้ งมนั กเ็ ป็นลูกของหมอนิพิทเขาวนั ยงั คา่ อยา่ ไปทาใหห้ มอนิพทิ แกไม่
สบายใจเลยวะ บาปกรรมเปลา่ ๆ ไหน ๆ กแ็ ลว้ ไปแลว้ ...ล้อื กบั คุณแคทจะมีอีกสกั ก่ี
คนกไ็ ด.้.."

\

๙

อรชุนนึกอยากพบมารดาข้นึ มาในฉบั พลนั น้ัน
วา่ ความขอ้ งใจปัญหาอะไร ๆ หลาย ๆ อย่างมนั อึดอดั อยู่ในอก อยาก
ระบาย อยากขอความเหน็ จากใครกไ็ ดท้ ส่ี นิทสนมคนุ้ เคย
กบั มารดานั้น ปกติแลว้ ห่างเหินเกือบจะเรียกไดว้ ่าต่างคนต่างอยู่ตาม
ธรรมดาของคนมเี งนิ ซง่ึ ต่างกม็ สี งั คมเพลดิ เพลดิ ของตน ปราศจากความเดือดรอ้ นใด
ๆ
ทวา่ เม่อื ใดทม่ี เี ร่อื งไมส่ บายใจ ลูกกอ็ ดนึกถงึ แมไ่ ม่ได้ แม่ซง่ึ ไม่เคยขดั ใจลูก
จนดูบางครง้ั เหมอื นเฉ่ือยชาหรอื ไม่สนใจ
แต่พอเหลอื บดูนาพิกาเวลาเกือบตีหน่ึงเขา้ ไปแลว้ อรชุนจึงตอ้ งเกบ็ ความ
กระวนกระวายเอาไวก้ ่อน
เขาตน่ื ก่อนแคทลยี า ลา้ งหนา้ แต่งตวั เสร็จกข็ บั รถไปยงั ตึกใหญ่ ทจ่ี ริงก็อยู่
ไมห่ า่ งกนั เทา่ ไหร่นกั แต่ถา้ เดนิ ไปกเ็ มอ่ื ยพอดู
คุณช่นื ศรยี งั อยูใ่ นหอ้ งสว่ นตวั สองสามภี รรยาปารชิ าติและสามีของหล่อนก็
ยงั อยูใ่ นหอ้ งส่วนตวั เช่นกนั

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๖๙

คุณช่นื ศรขี อรอ้ งใหล้ ูกสาวและลูกเขยอยู่ดว้ ยกนั กบั เธอ แทนท่จี ะแยกไป
สรา้ งเรอื นหอใหม่ตามความตง้ั ใจแต่แรก

"อา้ ว...ตาออ ไปไหนมาแต่เชา้ มดื ?"
คุณช่นื ศรที กั ลูกชาย เธอแตง่ กายเรยี บรอ้ ยแลว้ กาลงั จะลงไปขา้ งลงพอดี
ลูกชายจบั มอื แม่ใหน้ งั่ ลงบนเตยี ง ตวั เขาเองนงั่ ลงทป่ี ลายเตียงปรารภว่า
"ผมเกอื บมาหาคุณแมต่ งั้ แต่เม่อื คืนน้แี ลว้ "
"มอี ะไรละ่ ทะเลาะกบั ยายแคทหรอื ไง?"
"เปลา่ ครบั ผมมเี ร่อื งขอ้ งใจอะไรบางอย่างอยากถามคุณแม่...คุณแม่ครบั
ผูห้ ญงิ น่ตี ามธรรมดาแลว้ เวลามลี ูกเขาจะรูบ้ า้ งไหมครบั วา่ พอ่ ของเดก็ เป็นใคร"
"แกหมายถงึ ใครตาออ?"
"ใครกไ็ ด้ ผมหมายถงึ วา่ ผูห้ ญงิ ทม่ี ผี ูช้ ายสองหรอื สามคนในเวลาเดียวกนั "
"พูดกบั แม่ตรง ๆ ดกี วา่ ออ ถา้ เร่อื งมนั เก่ยี วขอ้ งกบั ตวั แกเองละก.็ ..."
อรชนุ มองดูนยั นต์ ามารดาพมึ พาวา่
"เดก็ ...เดก็ ลูกของการะเกดเม่อื วานน้ี ทาใหผ้ มนอนไม่หลบั ..."
คณุ ชน่ื ศรจี อ้ งมองดูบตุ รชายคนเดยี วเชน่ กนั
"แกหมายความวา่ ...การะเกดไมไ่ ดเ้ป็นแค่คู่หมนั้ ของแกงน้ั รึตาออ?"
"มนั กไ็ ม่แปลกอะไรไม่ใช่รคึ รบั คุณแม่?"
"ถา้ งนั้ ..เอ..แลว้ น่ีแกสงสยั วา่ เด็กนนั้ จะเป็นลูกแกงนั้ ซ?ี "
"มนั กอ็ าจเป็นไปไดไ้ มใ่ ช่หรอื ครบั คณุ แม่?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๗๐

คุณช่นื ศรนี ่งิ ตรติ รองอยูค่ รูห่ น่งึ
"อาจเป็นได.้ ..แต่ถา้ แม่ของเด็กเขารูต้ วั ว่าเขาทอ้ งกบั แก เร่ืองอะไรเขาจะ
ยอมเลกิ กบั แกละ่ ตาออ จะแต่งงานกนั อยูร่ อมร่อแลว้ ถงึ จาเป็นแค่ไหนมนั ก็ควรจะนึก
ถงึ ลูก...แมค่ ดิ วา่ บางทมี นั อาจจะเป็นเร่อื งเผอิญมากกว่าทเ่ี ด็กนนั่ เผอิญมา คลา้ ยแก
เขา้ เร่อื งความฝงั ใจของแม่ตอนทอ้ งเป็นเร่อื งเช่อื ถอื ไดเ้ หมอื นกนั "
"คณุ แมค่ ิดยงั งน้ั หรอื ครบั ?"
"แมจ่ ะคดิ อะไรนอกเหนอื กวา่ น้ไี ดย้ งั ไง ในเมอ่ื เขาเป็นเมยี หมอนพิ ิทโดยถกู
ตอ้ งทกุ อย่าง"
"แตค่ ุณแมว่ า่ ในกรณีอยา่ งน้ี แม่ของเดก็ จะรูห้ รอื เปล่าครบั ว่าลูกของ เขา
เป็นลูกใครกนั แน่? พดู ถงึ ทวั่ ๆ ไปโดยไม่ตอ้ งสนั นิษฐานอะไรประกอบทงั้ น้ัน...สมมติ
ว่าเขามีความสมั พนั ธ์กบั ผูช้ ายคนหน่ึงอยู่แลว้ ไปแต่งงานเสียกบั อีกคน เขาจะรูไ้ หม
ครบั วา่ ลูกในทอ้ งเป็นลูกใคร?"
"มนั กย็ ากนะ...ถา้ เขาไม่ไดท้ อดเวลาการอยูก่ นิ ใหน้ านออกไปจนเป็นท่แี น่ใจ
..."
คุณช่นื ศรถี อนหายใจยาว
"เร่ืองอย่างน้ี มนั อยู่ท่ผี ูห้ ญิงคนกลางคนเดียวเท่าน้ันท่จี ะรูว้ ่าอะไรเป็น
อะไร"
อยูท่ ผ่ี ูห้ ญงิ คนกลางคนเดยี ว...จรงิ ซี...

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๑

แต่ผูห้ ญิงคนกลางคนน้ีป็นผูห้ ญิงทเ่ี ขาไม่เคยอ่านหล่อนออกอยา่ งทะลุปรุ
โปร่งเลย แมจ้ ะรกั และใกลช้ ดิ กบั หลอ่ นมาพกั หน่งึ

ไม่แน่นกั ดอกวา่ หลอ่ นจะบอกความจรงิ แกเ่ ขา
แต่ถงึ อยา่ งไรเขากค็ วรจะไดพ้ บกบั หลอ่ นสกั ครงั้ หน่ึง...ก่อนทห่ี ล่อนจะออก
จากโรงพยาบาลกลบั ไปอยูบ่ า้ น

เสยี งกร่งิ โทรศพั ทใ์ นหอ้ งนอนของมารดา ซ่งึ เป็นเคร่อื งพว่ งจากขา้ งล่างดงั
ข้นึ

คุณช่นื ศรยี กหูฟงั แลว้ กส็ ง่ ใหล้ ูกชาย
"แม่แคท"
อรชนุ รบั หฟู งั มาจากมารดา ฟงั อยูเ่ ดยี๋ วหน่งึ กต็ อบวา่
"ไปเถอะ..ไม่ไปหรอก ประเดยี๋ วผมจะไปธนาคาร วนั น้เี ขาประชมุ
กรรมการ"
เขาวางหลู ง บอกมารดาวา่
"แคธ่ีเขาจะไปดูบา้ น..."
เขาหมายถงึ บา้ นสรา้ งใหมใ่ นทด่ี นิ ซ่งึ หา่ งจากบา้ นน้ีไปเพยี งไม่ก่กี โิ ล คุณช่นื
ศรถี ามวา่
"จวนเสรจ็ แลว้ หรอื ยงั ละ่ ?"
"ยงั ครบั แคธ่ีเขาประณีตมาก ประณีตยงั กบั จะสรา้ งไปประกวด"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๗๒

"ก็เหมอื นประกวดเหมอื นกนั เหน็ วา่ สรา้ งเสร็จจะพาชมบา้ นเก็บเงนิ เป็น
การกศุ ลไม่ใช่รึ บา้ นทจ่ี ะใหค้ นเขาชมกต็ อ้ งสวยงามเป็นพเิ ศษหน่อยเป็นธรรมดา"

คุณชน่ื ศรพี ูดเร่อื ยๆ ฟงั ดูไม่รูท้ ารูส้ ึกอยา่ งไรกบั เร่อื งทก่ี าลงั พูดถงึ แต่พอ
พูดต่อไปจึงประมาณความรูส้ กึ ไดว้ า่ ไมใ่ ครจ่ ะเหน็ คลอ้ ยตามเทา่ ใดนกั

"สรา้ งบา้ นเป็นลา้ น ๆ เพ่อื หาเงนิ หม่นื ใหก้ ารกุศล...กบ็ รจิ าคไปเสียสกั สอง
สามแสนจะไม่ดกี วา่ ร"ึ ?

อรชนุ ชงั่ ใจอยูห่ ลายตลบกวา่ จะตดั สนิ ใจเดด็ ขาด
แมก้ ระนนั้ เม่อื ถงึ โรงพยาบาลแลว้ เขากย็ งั ลงั เล การะเกดมเี พ่อื นฝูงหลาย
คนอยูโ่ รงพยาบาล เขาไม่ตอ้ งการใหก้ ารมาเยย่ี มเยอื นการะเกดเป็นเร่อื งผดิ สงั เกตของ
ใครต่อใคร แต่ถา้ การะเกดกลบั บา้ น หล่อนกจ็ ะตอ้ งพกั ผ่อนอยู่นานวนั การไปหา
หลอ่ นทบ่ี า้ นคงทาใหห้ มอนพิ ทิ ไม่พอใจ เขาไม่อยากก่อบาปดว้ ยการทาใหค้ นพิการไม่
สบายใจ
อรชนุ ปดั ความลงั เลท้งิ เขาไม่ไดห้ ยุดทกั ทายใครเลย แมจ้ ะเหน็ เพ่อื นของ
การะเกดบางคนมองดูเขาอย่างแปลกใจ พอออกจากลฟิ ตเ์ ขาก็ตรงไปยงั หอ้ งของ
หลอ่ น โชคดที ไ่ี มพ่ บใครเลย นอกจากพยาบาลเดก็ ๆ คนหน่งึ ยนื อยูห่ นา้ หอ้ งยา
เขาเคาะประตูหอ้ งเบา ๆ แลว้ ก็ผลกั เขา้ ไป ทแี รกการะเกดคิดว่าเป็นพวก
พยาบาลดว้ ยกนั หลอ่ นจงึ ไมไ่ ดร้ อ้ งอนุญาต แตพ่ อเหน็ ว่าเป็นใคร...หลอ่ นกร็ อ้ ง อุทาน
ออกมาเบา ๆ อยา่ งตกใจ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๓

หลอ่ นกาลงั อมุ้ เดก็ แนบอยูก่ บั ร่างกายท่อนบน ดูเหมอื นกาลงั จะพยายาม
ใหอ้ าหารเดก็ อยู!่

อรชนุ ถอยหลงั กลบั ออกไป รออยูค่ รู่เดียวกไ็ ดย้ นิ เสียงหลอ่ นบอกเบา ๆ ว่า
"เชญิ ค่ะ"
เสยี งของหลอ่ นเป็นปกติ หลอ่ นสารวมกิรยิ าวาจาใหส้ งบ และไม่รูไ้ ม่ช้ีได้
เยย่ี มยอดเสมอ แตเ่ มอ่ื อรชนุ ผลกั ประตูกลบั เขา้ ไปใหม่ ถงึ แมท้ ่าทางของหลอ่ นจะสงบ
เคร่งขรมึ หนา้ ตาของหลอ่ นกแ็ ดงกา่ ไปหมด
เอาอีกแลว้ !...ไอเ้ จา้ ความคิดเลอะเทอะของเขามนั อดนึกแวบไปถงึ ความ
สมั พนั ธห์ วานชน่ื ครง้ั ก่อน ๆไม่ไดส้ กั ที
เขายงั จาไดว้ า่ เมอ่ื เขาจูบหลอ่ นเป็นครง้ั แรกนน้ั หนา้ ตาของหลอ่ นกแ็ ดงกา่
เบบน้แี ลว้ ก็...ยงั ตอนอ่นื อกี เล่า...
อรชนุ รบี เกบ็ ความฟ้ งุ ซ่านของอารมณ์ใหส้ งบลงโดยเรว็ ทว่ายงั ไม่รูจ้ ะพูด
อะไร ไดแ้ ตย่ นื น่งิ อ้งึ อยูค่ รู่หน่งึ การะกดเองกน็ ่งิ อา้ ๆ อ้งึ ๆ หล่อนไม่คาดฝนั วา่ เขาจะ
พรวดพราดเขา้ มานนั่ เอง
ทารกซ่ึงหล่อนเพ่ิงวางลงบนท่นี อนขา้ งตวั เร่ิมด้นิ ดุกดิกเปล่ยี นอิริยาบถ
ผูใ้ หญใ่ หม้ องดูแก การะเกดวางมอื ลงบนอกเลก็ กระจริ ดิ อยา่ งแผ่วเบา ในขณะท่อี รชุน
กา้ วเขา้ ไปหาอยา่ งลมื ตวั ตาจอ้ งเขมง็ อยูท่ ห่ี นา้ สชี มพูอ่อนกระจวิ๋ หลวิ
ตะกกุ ตะกกั ถามออกมาวา่
"น่.ี ..น่ีไมไ่ ปลูกหมอนิพทิ ใชไ่ หม?"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๗๔

อรชนุ เกอื บจาเสยี งต่นื เตน้ ทล่ี อดออกมาจากลาคอของตวั เองไม่ได้
แต่พอถามออกไปแลว้ ก็โลง่ ใจโลง่ อก คาถามประโยคทส่ี องจึงคลายความ
ตน่ื เตน้ และแจ่มชดั เป็นอยา่ งยง่ิ
"กระเกด..ทาไม..ทาไมคณุ ถงึ ไม่บอกผมเสยี ตงั้ แตแ่ รก?"
การะเกดเพ่งิ ควบคุมสตอิ ยู่ การมาอยา่ งรอ้ นรนและอย่างไม่คาดฝนั ของ
อรชนุ ทาใหห้ ลอ่ นต่นื เตน้ ไมน่ อ้ ยไปกวา่ เขา
หล่อนไม่คิดมาก่อนว่า เร่อื งมนั จะกลบั มาพวั พนั กบั อรชุนเขา้ โดยบงั เอิญ
แบบน้ี..ถึงจะอดั อนั้ ตนั ใจสกั แค่ไหน หล่อนก็จะปลอ่ ยใหอ้ รชุนเขา้ มาเก่ียวขอ้ งกบั
หลอ่ นอกี ไมไ่ ดเ้ป็นอนั ขาด
หลอ่ นไดต้ ดั สนิ ใจเอาไวแ้ ลว้ อยา่ งมนั่ คง ชวี ติ ของหลอ่ นและลูกนอ้ ยจะตอ้ ง
ดาเนนิ ไปในหนทางทห่ี ล่อนกาหนดเอาไว้
มนั จะแปลกอะไร...ถงึ หมอนิพทิ จะเป็นคนพกิ ารดวงตา คุณสมบตั ิของเขาก็
สมกบั จะเป็นพ่อของลูก และลูกมสี ิทธ์ิท่จี ะภูมิใจในวรี กรรมและประโยชน์ท่เี ขาได้
กระทาใหแ้ ก่สงั คม
"ดฉิ นั วา่ คณุ เขา้ ใจอะไร ๆ ผดิ ไปแลว้ ละค่ะ คณุ อรชนุ บางทอี าจเป็นเพราะ
ใคร ๆ เหน็ วา่ ตาหนูหนา้ ตาคลา้ ย ๆ คุณ กเ็ ลยพูดกนั จนกระทงั่ คุณพลอยเขวไปดว้ ย
คณุ เขา้ ใจผดิ ค่ะคณุ อรชนุ เขา้ ใจผดิ อยา่ งแน่นอน ดฉิ นั แตง่ งานกบั หมอนิพิทแลว้ ก็ไม่
มปี ญั หาอะไรทง้ั ส้นิ ตาหนูน่แี กเป็นลูกดฉิ นั กบั หมอนิพทิ อยา่ งสมบรู ณ์ ทส่ี ุด!"

๑๐

กเ็ ท่าน้นั เอง!
อรชุนรูส้ ึกว่าผิวหนา้ ของเขาชาข้นึ เลก็ นอ้ ย มนั เหมอื นกบั เขา 'ตู่" หรือ
อะไรๆทานองนน้ั อาจเป็นอปุ าทานของเขาเอง...ดูราวกบั ว่าสายตาของหล่อนทม่ี องดู
เขามแี ววสมเพชเขาอยูใ่ นท!ี
อรชนุ ไม่พดู อะไรเลยจนคาเดยี ว เขาถอยออกมาผลกั ประตูออกไปเงยี บ ๆ
ลมื แมแ้ ตจ่ ะลาหลอ่ น
สวนกบั เยาวดีแถว ๆ หนา้ หอ้ งถดั ไปอกี สองหอ้ ง อรชุนเพียงแต่ย้มิ กบั
หลอ่ นนิดเดยี วตามมารยาท แลว้ กเ็ ดนิ ลว่ิ ๆ ผา่ นไป
เยาวดหี นั ไปมองดูเขาอยา่ งสงสยั ...หลอ่ นเหน็ เม่อื เขาเปิดประตูออกมาจาก
หอ้ งการะเกด
ความอยากรูท้ าใหห้ ล่อนรีบเดินไปท่หี อ้ งการะเกด พอโผล่เขา้ ไปก็เห็น
เจา้ ของหอ้ งนนั้ หนา้ เผอื ดอยูบ่ นเตยี ง มอื ขวาวางทบั อยู่บนร่างเลก็ กระจอ้ ยร่อยของลูก
ชาย "เกด...คุณออมาหาเรอะ ฉนั สวนกบั เขาเม่อื ก้นี ้เี อง ทาทา่ พกิ ล"
การะเกดไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ ภายในลาคอฝืดจนพดู อะไรไม่ออก เยาวดเี ดนิ เขา้
ไปหา มองดูหนา้ อยา่ งสงสยั ถามวา่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๗๖

"มาเยย่ี มเรอะ เกด?"
การะเกดรวบรวมอารมณ์ท่กี ระเจิดกระเจิงตง้ั แต่อรชุนผลุนผลนั ออกไป...
หล่อนตงั้ ใจไวแ้ ลว้ ว่าจะเขม้ แขง็ ไฉนถงึ จะยอมใหค้ วามอาวรณ์เก่า ๆ หวนกลบั มา
ครอบครองจิตใจอกี ?
ถงึ ความจรงิ จะเป็นอย่างไร แต่ทห่ี ลอ่ นตงั้ ใจเอาไวก้ ค็ ือ...อรชนุ เป็นคนอ่นื
ไม่มอี ะไรเก่ยี วขอ้ งกนั เลยกบั หลอ่ นและลูกของหลอ่ น
ครอบครขั องหลอ่ น คือ หลอ่ น หมอนิพทิ กบั ลูก...
"คงไปทอ่ี ่นื มา แลว้ กเ็ ลยแวะมาเยย่ี มไม่มีอะไรหรอก เขาก็เป็นอย่างมาแต่
ไหนแตไ่ รแลว้ น่ี บทจะไปกไ็ ป บทจะมากม็ า"
เยาวดีชาเลอื งดูหนา้ เล็ก ๆ ซ่งึ ปลายจมูกแหลมผิดหมอนิพทิ ไม่เหมือน
จมูกของผูเ้ป็นแม่ แต่ไม่พูดอะไร เกบ็ ความคลางแคลงเอาไวต้ ่อหนา้ การะเกด
ซง่ึ ความคลางแคลงนนั้ มกั จะถกู แอบวพิ ากษว์ จิ ารณ์กนั ในระหว่างเพ่อื นฝูง
สนิทของการะเกด...

ออกจากโรงพยาบาล อรชนุ บอกไม่ถกู วา่ รูส้ ึกอยา่ งไร...หงดุ หงดิ ...อบั อาย
โล่งใจ...ผดิ หวงั ...ดูมนั ระคนปนเปกนั ไปหมด ทนไปนงั่ อยูท่ ธ่ี นาคาร ตาแหน่งเป็น
กรรมการผูจ้ ดั การไดพ้ กั หน่งึ ยงั ไมท่ นั เทย่ี งกอ็ อกมา

ขบั รถล่วิ ไปหาวิวฒั นเ์ พ่ือชวนออกไปกินขา้ ว พบหมอพยุหอ์ ยู่ท่บี ริษทั ท่ี
ทางานของววิ ฒั นพ์ อดี ววิ ฒั นท์ กั ทายวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๗

"เฮย้ ! เป็นงอ หนา้ ตาล้อื เหมอื นกจิ การทกุ อย่างกาลงั ลม้ ละลาย"
"ไอบ้ า้ !"
ววิ ฒั นห์ วั เราะอยา่ งอารมณ์ดี
"อวั ๊ เลา่ ใหห้ มอมนั ฟงั เรอ่ื งทล่ี อ้ สงสยั เม่อื คืนน้.ี ..หมอมนั วา่ อยา่ งเดียวกบั ....
เดก็ นน้ั เป็นไหจือของล้อื ละก็ แม่เขาคงจะไม่ยอมใหผ้ ิดพ่อผดิ ลูกใหย้ ุง่ หรอก..ล้อื มนั
คดิ มากไปเอง เหน็ หนตาคลา้ ย ๆ เขา้ หน่อย...ส้นิ สุดกนั ไปแลว้ ก็แลว้ กนั ไป เถอะ...วา้
...ออ"
"เลกิ พดู ถงึ เรอ่ื งน้ไี ดแ้ ลว้ อวั ๊ ยอมรบั วา่ อวั ๊ มนั บา้ ไปหน่อย"
อรชนุ ตดั บท หนั ไปทางพยุห์
"ลอื จะไปองั กฤษเม่อื ไหร่?"
"ส้นิ เดอื น"
"อยูก่ ป่ี ี"
สองปี เสร็จแลว้ อวั ๊ จะกลบั ไปอเมริกาอกี ครง้ั หมอดีก๊ สนั แกช่วยจดั การให้
เร่อื งงานทโ่ี รงพยาบาล...ไปหากนิ ทางโนน้ สกั พกั
"พกั หน่งึ ของล้อื น่ะมนั กป่ี ี?"
"กย็ งั ไม่รู ้ อวั ๊ ข้เี กียจตะกายอยูเ่ มืองไทย...ล้อื หรอื บางคนอาจจะเหน็ วา่ อวั ๊
เหน็ แกต่ วั หนีบา้ นเมอื งไปหากนิ ทอ่ี ่นื แตก่ .็ ..นนั้ แหละ สญั ชาตญาณของมนุษย์ ท่ไี หน
มคี วามสขุ ความสะดวกกต็ อ้ งอยากไปอยู"่

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๗๘

อรชนุ ยกั ไหลเ่ ลก็ นอ้ ยอย่างไม่เหน็ ดว้ ย แต่ไม่กล่าววา่ กระไร ความคิดเจา้
กรรมอดนึกแวบไปถงึ ผูห้ ญงิ เจา้ อดุ มคตคิ นนนั้ ไมไ่ ด.้..

"อวั ๊ จะไปองั กฤษพรอ้ มล้อื ความจริงทแี รกตง้ั ใจจะไม่ไป จะใหค้ ุณอาไป
แทน เพ่งิ คดิ ไดว้ า่ อวั ๊ ควรจะไปเอง...ชกั เบอ่ื ทางน้เี ตม็ ทน..."

อรชนุ หยุดหวั เราะขรมึ ๆ
"เบอ่ื ชวั่ พกั ชวั่ คราวเทา่ นน้ั นะ ไม่ถงึ กบั จะหนีเมืองไทยไปเลย สาหรบั อวั ๊ ไป
อยูท่ ไ่ี หนนาน ๆ อดคิดไมไ่ ดส้ กั ทวี า่ ทไ่ี หน ๆ กส็ ูเ้มอื งไทยเราไมไ่ ด"้
"กแ็ น่ละ อยูเ่ มอื งไทยล้อื ออกสขุ สบาย" หมอพยุหก์ ลา่ วเรยี บ ๆ อรชุนส่าย
หนา้ นดิ ๆ
"อยูท่ ไ่ี หนกส็ บาย ถา้ พูดถงึ เรอ่ื งทจ่ี ะเอาเงนิ ซ้อื ความสะดวกสบายไดล้ ะก็อวั ๊
ซ้อื ไดท้ กุ แหง่ แต่มนั กไ็ มเ่ หมอื นเมอื งไทย"
อรชนุ หยุดพดู พอดกี บั ทเ่ี ดนิ มาถงึ รถ เขาบอกสหายวา่
"ไปรถอวั ๊ ดกี วา่ เดยี๋ วจะกลบั มาส่ง"

เมอ่ื จากเพอ่ื นทงั้ สองแลว้ อรชนุ คดิ จะแวะไปดูภรรยา ซ่งึ บอกเขาไวว้ ่าจะไป
ดูการก่อสรา้ งบา้ นในตอนบา่ ยพรอ้ ม ๆ กบั เพ่อื นในสงั คมของหลอ่ นอีกสองสามคนแต่
แลว้ กเ็ ปลย่ี นใจเลยกลบั บา้ น

ผ่านตึกใหญ่ อรชุนหยุดรถและลงท่ีนนั่ ก่อน ตง้ั ใจะคุยกบั มารดา แต่
แม่บา้ นของตกึ ใหญบ่ อกว่า

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๗๙

"คุณออกไปขา้ งนอกตง้ั แต่ตอนสาย ยงั ไม่กลบั เลยค่ะ อยูแ่ ต่คุณปา เพ่ิง
กลบั เขา้ บา้ นเม่อื ก้นี ้เี อง"

ขณะนน้ั ปารชิ าตวง่ิ ลงมาพอดี หลอ่ นทกั อรชนุ วา่
"เหน็ รถพ่อี อเขา้ บา้ นแต่วนั ไม่ไดแ้ วะไปดูคณุ แคททบ่ี า้ นใหม่หรอื คะ เป็นไง
คะ บา้ นจวนเสรจ็ หรอื ยงั ? เหน็ วา่ พส่ี ะใภข้ องปาทะเลาะกบั ผูร้ บั เหมาเกือบทุกวนั "
"คณุ แคทเขาเป็นคนละเอยี ด รสนิยมสูง ทาอะไรตอ้ งสวยงามมีศิลป์"
อรชนุ ไม่ร่วมวพิ ากษว์ จิ ารณ์ภรรยาไปกบั นอ้ งสาวเขา เพียงแต่ยกั ไหล่นอ้ ย
ๆ มองดูนอ้ งสาวทวั่ ตวั ขณะทห่ี ลอ่ นเดนิ มายน่ื แกว้ เหลา้ ยนิ ผสมโทนคิ
"เป็นไงบา้ งยายปาเม่อื ไหรจ่ ะมหี ลานใหพ้ ่อี มุ้ สกั คน"
นอ้ งสาวหวั เราะคิก
"เร่อื งอะไรจะมาคอยอมุ้ หลาน ตวั เองกม็ โี อกาสจะไดอ้ มุ้ ลูก ทาไมถงึ ไม่ถาม
ตวั เองเลา่ คะ พ่อี อ?"
"พส่ี งั หรณ์วา่ คงจะไม่ไดอ้ มุ้ ..."
"ทาไมคะ หมอบอกวา่ คณุ แคทเป็นหมนั หรอื ยงั ไง?"
"เปลา่ ..."
"อา้ ว..แลว้ ทาไมถงึ ไดเ้กดิ สงั หรณ์ข้นึ มายงั งนั้ เพ่งิ แตง่ งานไดไ้ มถ่ งึ ปีน่เี อง"
"กไ็ ม่รูเ้หมอื นกนั "
พช่ี ายตอบเนอื ย ๆ ยกแกว้ เหลา้ ข้นึ ด่มื เพยี งครงั้ เดยี วแลว้ กว็ าง เหยียดกาย
ยดื เตม็ ทบ่ี นกา้ อ้นี วม พรอ้ มกบั หงายศีรษะลงวางบนขอบพนกั

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๘๐

นอ้ งสาวมองดูพ่ชี ายอยา่ งพศิ วงเลก็ นอ้ ย
"เป็นอะไรไปคะ ทา่ ทางเหมอื นเหน่อื ยยงั งน้ั แหละ"
"เบอ่ื มากกวา่ ...จรงิ ๆ นะนอ้ ง หมู่น้ีไม่รูเ้ ป็นไง รูส้ ึกมนั จะเบอ่ื ไปหมด เบ่อื
งาน เบอ่ื ทย่ี ว เบอ่ื ตวั เอง เบอ่ื ทกุ อยา่ งรอบ ๆ ตวั บอกไมถ่ กู เหมอื นกนั "
"คนเราลงเบอ่ื ไปหมดยงั ง้ี มนั ตอ้ งมเี หตผุ ลอะไรสกั อยา่ ง ขออนุญาตเดาได้
ไหมค่ะพอ่ี อ? "
พ่ชี ายน่งิ นอ้ งสาวมองดูพ่ชี ายอยา่ งพจิ ารณอีกครงั้ หน่งึ ถามเบา ๆ วา่ "
"พอ่ี อยงั ไมล่ มื คุณการะเกดอกี รคึ ะ?"
พ่ชี ายยงั คงน่งิ ปารชิ าตหิ ยดุ อยูค่ รูห่ น่ึง แลว้ หลอ่ นกพ็ ดู เหมอื นปรารภลอย
ๆ
"ชวี ติ ตอ้ งเดนิ หนา้ ต่อไปเร่อื ย ๆ นะคะพ่อี อ เหน็ จะไม่มวี นั ถอยหลงั กลบั ไป
ได้ เพราะต่างคนต่างกส็ รา้ งส่งิ ผูกพนั เอาไวแ้ น่นหนาจนไม่มที างแกเ้ อาเสยี เลย...ปาเคย
คิดวา่ พ่อี อจะลมื เขาไดเ้หมอื นทพ่ี อ่ี อเคยลมื ใครต่อใครมาแลว้ ตง้ั หลายคน"
พ่ีชายน่ิงอีก ปาริชาติมองดูเขาอย่างไม่เขา้ ใจนกั หลอ่ นอ่านอรชุนไม่ออก
เพราะตามความเขา้ ใจของหล่อน หล่อนคิดวา่ การะเกดเป็นเพียงความแปลกใหม่ของ
ผูห้ ญิงอีกแบบหน่ึง ซ่ึงทาใหอ้ รชุนท่ึงและหลงใหลไปชวั่ ขณะ เม่ือตอ้ งแยกจากกนั
หลอ่ นกจ็ ะออกจะคลอ้ ยตามญาตพิ ่นี อ้ งอ่นื ๆ วา่ 'เป็นการดแี ลว้ '
หลอ่ นไม่คดิ วา่ การะเกดจะมดี ี หรอื ความสาคญั อะไรนกั หนาสาหรบั ผูช้ าย
ขนาดพช่ี ายของหลอ่ น จนถงึ กบั จะลมื ไม่ได้

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๑

ความหลงั เป็นส่งิ ท่ลี ืมไดเ้ สมอ โดยไม่ยากลาบากอะไรดว้ ย...ดูแต่หลอ่ น
แลว้ กแ็ ลว้ ไปแลว้ หลอ่ นไม่เคยหวนกลบั ไปนึกถงึ ดอ็ กเตอรท์ ฆิ มั พรอกี เลย แมแ้ ต่จะ
พบกบั เขาจงั หนา้

เขากไ็ มม่ คี วามหมายอะไรสาหรบั หลอ่ น!
ปารชิ าตเิ หน็ พ่ชี ายยงั คงน่ิง หลอ่ นกเ็ ลยหยดุ ไมพ่ ูดอะไรต่อ แลว้ อยูเ่ ฉย ๆ
อรชนุ กเ็ ปลย่ี นอริ ยิ บถเป็นกระฉบั กระเฉง เขาควา้ แกว้ เหลา้ มาด่มื ต่อจนหมด...พลาง
ทรงตวั ลกุ ข้นึ
บอกหลอ่ นสน้ั ๆ วา่
"พ่ไี ปละ เดยี๋ วจะดูแคททบ่ี า้ นใหมส่ กั หน่อย"
ปารชิ าตมิ องตามหลงั พช่ี ายไปอย่างไม่เขา้ ใจ หลอ่ นเดินตามออกไปโบกมอื
กบั เขาทต่ี รงประตูกระจกหอ้ งรบั แขก อรชุนขบั รถออกไปอยา่ งรวดเรว็ เหมอื นกบั เม่อื
ขาเขา้ มาไม่มผี ดิ ...

เม่ือแคทลยี ากลบั มาจากงานเล้ยี ง ซ่งึ อรชุนไม่ไดร้ ่วมไปดว้ ยในตอนดึก
หลอ่ นกลบั มาเหน็ อรชนุ นอนเหยยี ดยาวอยูบ่ นเตยี งนอนของเขา สองมอื ประสานกนั ท่ี
ทา้ ยทอยและหลบั ตา

หลอ่ นรูว้ า่ เขาไมไ่ ดห้ ลบั จรงิ จึงเดินขา้ ไปนงั่ ริมเตยี งขา้ งกายเขาและโนม้ ตวั
ลงจูบเบา ๆ

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๘๒

มอื ทง้ั สองของอรชุนหลุดออกจากทา้ ยทอย เปล่ยี นเป็นรงั้ ตวั หลอ่ นลงมา
โอบกอดไว้ เขาไม่ไดล้ มื ตาเม่อื พมึ พาเบา ๆ แถวซอกคอหลอ่ น

"แคธ่ี....ผมอยากไดล้ ูกแกเ้ หงาสกั คน เมอ่ื ไหร่จะใหผ้ มไดส้ กั ท.ี ..หอื ?.. "
มือของแคทลยี าโอบกอดไปรอบกายของสามี มอื นน้ั ดูเหมือนจะชะงกั นิด
หน่อย...นดิ เดยี วจนแมแ้ ต่อรชนุ กไ็ ม่รูส้ กึ
อารมณ์ของหล่อนก็ชะงกั นิดหน่อย อย่างเผลอตวั ...หลอ่ นเผลอตวั จรงิ ๆ
ทป่ี ลอ่ ยใหม้ โนสานกึ บางอย่างวาบเขา้ มาในความรูส้ กึ ...
หล่อนเคยคิดว่า บาปบุญเป็นเร่ืองความกลวั ท่หี ลงงมงายของคนจิตใจ
อ่อนไหว
แตพ่ อเผลอ ๆ อยา่ งแวบเดยี วของนาทนี ้ี หลอ่ นกอ็ ดนกึ หวนั่ ๆ อะไรบาง
อยา่ งไม่ได้
หลอ่ นยากมเี ดก็ สกั คน...ลูกของอรชนุ กบั หลอ่ น...ทาไมหล่อนจะไม่อยากได้
..แต่หล่อนเกรงเหลอื เกนิ เกรงวา่ มนั อาจเป็นเพียงความหวงั ของหลอ่ นแค่นนั้ เพยี ง
แค่ความหวงั ....
...เพราะอะไรน่ะหรอื ? หลอ่ นคนเดยี วเทา่ นนั้ ท่รี ูแ้ น่อยูแ่ กใจว่าเคยมีอะไร
เกดิ ข้นึ กบั หลอ่ น... อะไร ซง่ึ เป็นความผดิ พลาดของหลอ่ น เพราะเพ่อื จะทดแทนความ
หา่ งเหนิ ของอรชนุ เพ่อื จะแสดงวา่ ...หลอ่ นเองกไ็ ม่ได้ 'แคร'์ เขาเทา่ ใดนกั !

๑๑

มอื ของหมอนิพทิ ลบู ไลไ้ ปมาบนร่างเลก็ กระจอ้ ยร่อยบนเบาะท่วี างอยู่ บน
ตกั ของเขา สมั ผสั ผิวหน้าอนั อ่อนนุ่ม จมูก ปาก ผมบนกระหม่อมบาง ท่กี ะโหลก
ศรี ษะยงั ไม่แข็ง

หมอนิพทิ บอกตวั เองวา่ น่ีคือลูกของเขา ลูกท่รี กั ...เขานึกอยากเหน็ หนา้ ตา
ของลูกวา่ น่ารกั น่าเอน็ ดูแค่ไหน

"เกด..."
เขาจบั มือการะเกดไวด้ ว้ ยมือขา้ งหน่ึง อกี ขา้ งหน่ึงประคองเบาะลูกบนตกั
เอาไวแ้ น่น
"คุณสบายดแี ลว้ เรอะ ลูกแขง็ แรงดไี หม?"
"เกดสบายดแี ลว้ ค่ะ ลูกเราแขง็ แรงด"ี
มือของหมอนิพิทปล่อยจากมือการะเกด กลบั มาลูบไลห้ นา้ ตาของลูกอีก
"น่ารกั ไหม? หนา้ ตาเหมอื นผมหรอื เกด?"
หมอนิพทิ ไม่ไดย้ นิ เสียงตอบในทนั ที เยาวดซี ่งึ มาส่งการะเกดดว้ ย มองดู
การะเกด แต่การะเกดไม่ไดม้ องดูหล่อน นัยน์ตาของการะเกดจบั น่ิงอยูท่ ่หี นา้ เล็ก
กระจอ้ ยร่อยของเดก็ นอ้ ย

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๘๔

เยาวดอี ยากจะหยงั่ รูค้ วามรูส้ กึ ของสหายสนิทของหลอ่ นยง่ิ นกั
หมอนพิ ทิ ถามยา้ วา่
"น่ารกั ไหม เหมอื นใคร เหมอื นพอ่ หรอื เหมอื นแม่?"
"ดฉิ นั วา่ เหมอื นเกดมากกวา่ เหมอื นหมอ"
เยาวดเี ป็นผูต้ อบแทน นึกสงสารหมอนิพทิ ในขณะทเ่ี ขาลูบคลาไปตามตวั
ในฐานะทห่ี ล่อนเป็นเพ่อื นสนิทของการะเกด ซ่งึ ค่อนขา้ งจะรู ้ "ต้ืนลกึ หนา
บาง" มากกวา่ ใครๆ ดูเหมอื นเยาวดจี ะใหค้ วามเหน็ ใจการะเกดและอรชุนมากกวา่ หมอ
นพิ ทิ ผูพ้ กิ าร
มนั เป็นความรูส้ กึ สว่ นตวั เฉพาะตวั หลอ่ น และดว้ ยเหตผุ ลของหล่อน
ทว่า เม่ือไดม้ าเหน็ ความต่ืนเตน้ ยนิ ดีของหมอนิพิทขณะน้ี ใหค้ นใจแขง็
ขนาดไหนกค็ งอดสมเพชสงสารเขาไมไ่ ด้
หลอ่ นจึงกลา่ วต่อไปดว้ ยเสยี งแกมหวั เราะ
"ไมเ่ หมอื นพอ่ แหละค่ะดี โบราณเขาวา่ เดก็ ผูช้ ายเหมอื นพ่อมกั จะอาภพั "
หมอนิพิทย้มิ ความต่นื เตน้ ปีตทิ าใหเ้ ขาตอบดว้ ยอารมณ์ขนั เป็นครง้ั แรก
ตงั้ แต่แต่งงาน
"เดก็ ผูช้ ายกต็ อ้ งเหมอื นพ่อดว้ ยกนั ทงั้ นน้ั แหละคุณ เดก็ ผูช้ ายไมเ่ หมอื นพ่อ
มนั จะเป็นเดก็ ผูช้ ายไดย้ งั ไง?"
"แหม...หมอละก.็ .."
เยาวดหี วั เราะ

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๕

"ดฉิ นั หมายถงึ หนา้ ตาต่างหากเลา่ คะ"
คราวน้ีหมอนพิ ทิ หวั เราะในลาคอ
"กค็ ุณไม่ไดพ้ ูดยงั ง้นี ่ี คุณพูดแต่เพยี งว่าเหมอื น ผมกต็ ีความเอาไอต้ รงท่ี
มนั เหมอื นแน่ ๆ น่ะซ"ี
หมอนิพทิ ไดย้ นิ แต่เสียงเยาวดีหวั เราะ ไม่ไดย้ นิ เสียงการะเกด เขาทาหนา้
ฉงน และกงั วลนดิ หน่อย
"เกค...เกดไม่ไดอ้ ยูท่ น่ี ่หี รอกร?ึ "
"อยูซ่ คี ะ"
การะกดจบั มอื หมอนพิ ทิ แลว้ กเ็ ลยยกเบาะลูกข้นึ จากตกั ของเขามาอมุ้ เอาไว้
หมอนพิ ทิ บน่ วา่
"ไมเ่ หน็ ไดย้ นิ เสยี งเลย"
"เกดเขาเสยี งเบากวา่ ดฉิ นั น่คี ะ หมอ"
หมอนพิ ทิ บน่ อกี วา่
"คนตาบอดตอ้ งการฟงั เสยี ง เสียงต่าง ๆ เทา่ นน้ั ทบ่ี อกใหเ้ ขารูว้ า่ เขาไม่ได้
ถกู ทอดท้งิ "
เยาวดรี ะบายลมหายใจยาว เม่อื อยูด่ ว้ ยกนั สองต่อสองกบั การะเกดภายใน
หอ้ งนอน หลอ่ นกระซบิ ถามวา่
"น่ีเกดมติ อ้ งคอยส่งเสียงใหห้ มอแกไดย้ นิ อยู่ตลอดเวลาเลยรนี ่ี? แยจ่ ริง
ธรรมดาตวั กไ็ ม่ใชค่ นช่างพดู สกั หน่อย...กรรมแทๆ้ !"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๘๖

"ไมถ่ งึ กบั เดอื ดรอ้ น หรอื ตอ้ งใชค้ วามอดทนอะไรเป็นพเิ ศษหรอกน่ะ อยา่
ปลงไปหน่อยเลย"

การะเกดทาเสยี งเคร่ง วางมือลงบนอกลูกชายใหห้ ลบั สนิท ยงั ไม่ทนั พูด
อะไรต่อไป กไ็ ดย้ นิ เสยี งหมอนพิ ทิ เรยี กมาจากขา้ งนอก

"เกค...เกด...ลูกหลบั แลว้ หรอื ยงั ?"
"เกดจะออกไปเดยี๋ วน้ีแหละค่ะ หมอ"
การะเกดรอ้ งตอบออกไป สุม้ เสยี งของหลอ่ นแจ่มใสตรงขา้ มกบั สีหนา้ เฉย
เยาวดถี อนหายใจยาว พูดเบา ๆ วา่
"ตวั น่ี เดยี๋ วน้ีเลน่ ละครเก่งนะเกด ใครไดย้ นิ แต่เสยี งคงคิดวา่ ตวั มคี วามสุข
เสยี เตม็ ประดา"
"เรากไ็ มไ่ ดท้ กุ ขร์ อ้ นอะไรน่ี ถงึ จะไม่สุขถงึ ท่สี ุดแต่กม็ ีความสุขตามอตั ภาพ
มองดูเราในแงด่ เี สยี บา้ งซี แม่เหยา่ "
"เราก็ไม่ไดม้ องในแงร่ า้ ย แต่ทจ่ี ะใหเ้ ช่อื วา่ ตวั มคี วามสุขกบั หมอนิพิทมนั
เหลอื วสิ ยั "
"ตวั จะเช่อื หรอื ไม่เช่อื มนั กไ็ ม่ไดม้ ปี ระโยชนอ์ ะไรกบั ตวั หรอื กบั ใคร...เหย่า
...เราอยากขออะไรตวั สกั อย่าง ถึงตวั จะสงสัยอะไร ยงั ไงกอ็ ยากใหต้ วั เก็บเอาไวค้ น
เดยี ว นึกวา่ เหน็ กบั เรากบั หมอนิพทิ เถอะ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๗

เยาวดบี บี มอื ทเ่ี อ้อื มมาจบั มอื หลอ่ นไวแ้ น่น ความเหน็ อกเหน็ ใจปรากฎในสี
หนา้ และแววตาของเยาวดี แต่ปากของหลอ่ นอดกระแทกกระทนั้ เบา ๆ ฉนั เพ่อื นสนิท
ไม่ได ้

"ออ้ ...น่หี าวา่ ฉนั ปากมากละซ.ี ..ไมอ่ ยากใหพ้ ดู กต็ อบขอ้ สงลยั ฉนั มาก่อนซี"
"เกด... เกด... ทาอะไรกนั อยูน่ ะ"
เสยี งหมอนิพทิ ดงั ขดั เขา้ มาอกี คราวน้ีเสยี งออกจะหงุดหงดิ ข้นึ มาเลก็ นอ้ ย
การะเกดจึงถอื โอกาสรง้ั เอาตวั เยาวดอี อกไป ปากสง่ เสยี งตอบออกไปก่อนว่า
"ออกไปเดยี๋ วน้ีแหละค่ะ หมอ เปลย่ี นผา้ ออ้ มเพ่งิ เสรจ็ ... "

โดยธรรมดา การะเกดก็เหมือนดงั คนทวั่ ๆ ไปส่วนมากคือ นบั ถอื พทุ ธ
ศาสนา เป็นพทุ ธศาสนิกชนกจ็ ริง ทว่ามกั จะละเลยการตกั บาตรทาบุญ สรา้ งกุศลบา้ ง
เชน่ บรจิ าคเงนิ สรา้ งพระ สรา้ งวดั ทอดกฐิน ทอดผา้ ป่ าก็มกั จะเป็นการบริจาคเพราะ
เสยี ไมไ่ ด้ หรอื เพราะพวกพอ้ งเขาขอรอ้ งกพ็ ลอยทาบญุ ตามเขาไป

แต่เมอ่ื มลี ูก และลูกครบเดอื น
หล่อนคิดวา่ หลอ่ นคงไม่สบายใจถา้ จะไม่ทาบุญกุศลอะไรเพ่อื ลูกเสียบา้ ง
เลย หมอนิพทิ เองกพ็ ลอยกลุ กี จุ อไปดว้ ย เขาวา่
"ดแี ลว้ เผ่อื บญุ กศุ ลจะส่งชว่ ยพอ่ ใหพ้ น้ เคราะหก์ รรมข้นึ มาบา้ ง"

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๘๘

เขาออกมาชว่ ยการะเกดตกั บาตรพระเกา้ รูป จนเสร็จเรียบรอ้ ย เล่นกบั ลูก
บนพ้นื หอ้ งอยู่พกั หน่ึง การะเกดก็เอาตวั พ่อหนูไปนอน ปล่อยใหห้ มอนิพิทอยู่ ตาม
ลาพงั

หมอนิพทิ มคี วามรูส้ กึ วา่ เขาถกู ทอดท้งิ นานเกนิ ไปจึงลุกข้นึ เดินเปะปะตาม
เขา้ ไปในหอ้ ง

"เกด..."
"หมอ....เดยี๋ วเกดกอ็ อกไปแลว้ ลูกแกทาเลอะเทอะทง้ั เปียกทง้ั เป้ือนเลย
ตอ้ ง เอาตวั ลงนา้ ใหม.่ ..หมอหวิ หรอื คะ?"
"ไมห่ วิ แต่เหงา ผมไมช่ อบอยูค่ นเดยี วเลยเวลาคุณอยู่บา้ น เกด"
"แตเ่ วลาทเ่ี กดไม่อยู่ หมอกอ็ ยูไ่ ดน้ ่คี ะ"
"นน้ั ซี เพราะผมถกู ท้งิ เป็นวนั ๆ ทกุ วนั เม่อื ไหร่ท่เี กดอยู่บา้ น ผมถงึ ไม่
อยากใหเ้กดหา่ งไป"
"เป็นแม่บา้ นงานแยะน่ีคะ ยง่ิ เดยี๋ วน้ีเป็นแม่ลูกออ่ นเขด้ า้ วยตอ้ งแบ่งเวลาให้
ลูกบา้ ง"
"จา้ งคนมาช่วยอกี สกั คนดไี หม? ใหเ้ขาช่วยเล้ยี งเดก็ แทนเกด"
หมอนพิ ทิ ดงึ หลอ่ นเขา้ มาโอบกอดไว้ อกี มอื หน่งึ คลาหาลูก บน่ วา่
"ตงั้ แต่เจา้ หนูเกดิ รูส้ กึ วา่ ผมถกู ท้งิ ใหอ้ ยูค่ นเดยี วบ่อยเหลอื เกิน บางทกี ็อดั
ใจ เวลาลูกรอ้ งแลว้ ตวั ตอ้ งนงั่ ฟงั อยูเ่ ฉย ๆ นงั่ อยูน่ ่งิ ๆ คนเดียวระหวา่ งท่เี กด วุ่นวาย
อยูก่ บั ลูก"

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๘๙

การะเกดไม่รูจ้ ะทาอะไรดไี ปกว่าปลอบโยนเขาดว้ ยสมั ผสั อนั อ่อนโยนตาม
เคย หลอ่ นลูบแกม้ หมอนิพทิ เบา ๆ จูงมอื เขาใหอ้ อกจากหอ้ งไปยงั โตะ๊ กนิ ขา้ ว

"เกด...ลูกครบเดอื นแลว้ จะตง้ั ชอ่ื วา่ ยงั ไงดี ไปหาอาจารยอ์ งค์ไหนใหท้ า่ นตงั้
ช่อื แลว้ หรอื ยงั ?"

ช่อื ลูก...จรงิ ส.ิ ..หลอ่ นลมื เสยี สนิท วา่ จะตอ้ งตง้ั ชอ่ื ใหเ้ขา...
เดก็ เป็นลูกของหมอนพิ ทิ หลอ่ นตง้ั ใจจะใหเ้ ป็นเช่นนน้ั เม่อื เขาเป็นพ่อของ
ลูกกค็ วรใหเ้ ขาเป็นคนตงั้ ช่อื ให้ หลอ่ นไม่ใคร่จะเล่อื มใสเร่อื งการถอื โชคลางเก่ยี วกบั
ชอ่ื ดชี ่อื ไมด่ เี ทา่ ใดนกั
"หมอตงั้ ใหด้ กี วา่ ค่ะ เกดอยากใหห้ มอเป็นคนตงั้ ใหม้ ากกว่าเทย่ี วไปขอจาก
อาจารยโ์ น่นอาจารยน์ ่ี"
"อา้ ว...จะไดเ้ป็นสริ มิ งคลแกเ่ ดก็ "
"เกดไมค่ ิดอยา่ งนนั้ ดอกค่ะ คนเราจะดีหรือไม่ดีอยูท่ ต่ี วั เราเอง อย่าไปโทษ
วา่ ช่อื ดชี ่อื ไม่ดเี ลย เกดไม่ใครจ่ ะเช่อื "
"งนั้ เอาไวก้ อ่ น...ขอคิดชอ่ื เหมาะ ๆ ก่อน... นนั่ ใครมา?"
หูหมอนิพิทไวตามสญั ชาตญาณของคนท่มี องไม่เห็น พอขาดคาเสียง
รถยนต์ ซ่งึ ดงั แว่ว ๆ อยูไ่ กล ๆ ก็ใกลเ้ ขา้ มาจนการะเกดไดย้ นิ หลอ่ นลุกข้นึ เดินไป
ชะโงกดูทห่ี นา้ ตา่ งแลว้ บอกวา่
"เพ่อื น ๆ หมอน่ะค่ะ หายไปตงั้ นาน มาพอดตี าหนูครบเดอื นพอด.ี ..ยงั กบั
รู"้

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๙๐

"กน็ ่ะ ผมโทรคุยกบั หมอวกิ รมเขาน่ี"
ทางของหมอนิพทิ ดูยนิ ดแี ละกระตอื รือรน้ ข้นึ ในทนั ทที นั ใด เขากล่าวต่อไป
วา่
"ผมต่อว่ามนั ไปว่า มนั ก็เหมือนคนอ่ืน ๆ อีกหลายต่อหลายคนนนั่ แหละ
แรก ๆ กก็ ลุ กี จุ อ ยกยอ่ งสรรเสรญิ วรี กรรมของผม กลุม้ รุมเขา้ มาช่วยกนั ไม่รูใ้ ครเป็น
ใคร ไมท่ นั ไรกล็ มื กนั หมด ตง้ั ก่เี ดอื นแลว้ บางคนไม่ไดโ้ ผลม่ าเย่ยี มถามข่าวคราวผม
เลย"

๑๒

"นกึ ว่าลมื อวั ๊ กนั หมดแลว้ เสยี อกี "
หมอนิพทิ ตอ่ วา่ สหี นา้ ของเขาดูแช่มชน่ื ข้นึ ตงั้ แตเ่ พ่อื น ๆ หมอดว้ ยกนั เขา้
บา้ น
"งานยุ่งกนั ทง้ั นน้ั หมอเชิดเพ่งิ กลบั จากอีสาน ไอห้ มอวกิ รมก็ยุ่งอยู่กบั
โรงพยบาลเอกชนของมนั อวั ๊ เองพอหอ้ งจากโรงพยาบาลก็ไปคลนิ ิก น่ีก็เพ่งิ ไปรบั หมอ
ใจสวา่ งทด่ี อนเมอื ง ออกจากดอนเมอื งกแ็ วะเยย่ี มล้อื หมอใจสว่างยงั ไม่ถงึ บา้ นเลยนะ
น่ี"
"ขอบใจ...ขอบใจหมอทอ่ี ตุ ส่าหแ์ วะมาเยย่ี มก่อน"
"เพราะรูว้ า่ หมอเพ่งิ ไดล้ ูกชายน่ะ อยากเหน็ หลาน"
หมอใจสวา่ งเป็นหมอรุ่นก่อนหมอนิพทิ หน่ึงรุ่น หล่อนเพ่งิ กลบั จากฝึกงาน
ในโรงพยาบาลอเมรกิ ากาหนดสองปี
เมอ่ื หมอนพิ ทิ 'อกหกั ' และทอดอาลยั ในชวี ติ ครง้ั กระโนน้ หล่อนก็ยงั อยูใ่ น
อมริกาและช่วยดูแลพรอ้ มทงั้ เป็นเดอื ดเป็นแคน้ แทนหมอนิพิท ผูเ้ ป็นทงั้ เพ่อื นหมอ
ดว้ ยกนั และเป็นมติ รสนิท
เพราะฉะนนั้ 'ภาพลกั ษณ์' ของการะเกดในความรูส้ กึ ของหมอใจสวา่ งจึงไม่
สู ้ จะดนี กั

พรหมไมไ่ ดล้ ขิ ติ
๙๒

ถงึ จะอยูต่ า่ งประเทศหลอ่ นกร็ ูข้ า่ วหมอนพิ ิทจากเพ่อื นฝูงทกุ ระยะ
...การะเกดหมนั้ หมอนิพทิ ขอยา้ ยไปอยูต่ ่างจงั หวดั
รถพวกหมอและพยาบาลอาสาสมคั รถกู ผูก้ ่อการรา้ ยลอบยงิ หมอนิพทิ ตา
บอด...
...การะเกดกบั อรชนุ ถอนหมน้ั กนั และการะเกดแต่งงานกบั หมอนพิ ทิ เม่อื
วนั ทส่ี บิ ตลุ าคม...
..แลว้ กล็ ูกชายหมอนพิ ทิ คลอดเมอ่ื วนั ทส่ี บิ พฤษภาคมปีน้.ี ..
ไม่คิดอะไรกไ็ ม่แปลก แต่ถา้ คดิ แลว้ เดก็ คลอดก่อนกาหนดเกอื บสองเดอื น!
และเดก็ ประเภทน้คี วรจะยงั ตอ้ งอยูใ่ นตูอ้ บพิเศษ แต่น่กี ด็ ูแขง็ แรงด!ี

หมอนิพทิ เอ้อื มมอื ลูบคลาตวั เด็กทน่ี อนอยูใ่ นเตยี งเลก็ ๆ ในขณะทเ่ี พ่ือน
หมอของเขายนื ลอ้ มรอบพ่อหนูอยู่

"เป็นไง เหมอื นผมหรอื เหมอื นแม่?"
เสยี งของหมอนิพิทภูมิใจ และแสดงความรกั ความปีติ หมอเชดิ และหมอ
วกิ รมมองดูหนา้ กนั หมอพนั ธุศ์ กั ดห์ิ วั เราะ หมอเกยูรยกั ไหล่ ส่วนหมอใจสว่าง นนั้ ยงั
กม้ หนา้ พนิ จิ ดูเดก็ น่งิ อยู่
การะเกดยนื หา่ งออกไปเลก็ นอ้ ย
แตเ่ มอ่ื หมอใจสวา่ งเงยหนา้ ข้นึ นยั นต์ ากส็ บกบั นยั นต์ าการะเกดพอดี
หลอ่ นไมช่ อบนยั นต์ าหลงั กระจกแวน่ สีขาวของหมอใจสวา่ งเลย

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๓

หมอใจสวา่ งกลา่ วกบั หลอ่ นวา่
"ยนิ ดดี ว้ ยค่ะ คณุ การะเกด เดก็ น่ารกั มาก แขง็ แรงดดี ว้ ย"
"เหมอื นผมไหม หมอ?"
นยั น์ตาหมอใจสว่างยงั จอ้ งดูการะเกดอยู่ เม่อื หลอ่ นตอบหมอนิพิทดว้ ย
เสยี งเรยี บ ๆ
"ฉนั วา่ ไมห่ มอื นหรอก เหน็ จะเหมอื นแม่มากกวา่ จะหมอ"
หมอนิพทิ หวั เราะ
"กด็ นี ่ะซี แม่เขาสวยกวา่ ผม เดก็ ผูช้ ายหนา้ เหมอื นแม่ โบราณเขาวา่ มี บญุ "
นยั น์ตาของเพ่อื นหมอบางคนดูเหมอื นจะมีแววสมเพชหมอนิพิท แต่ไม่
ชดั เจนเทา่ นยั นต์ าของหมอใจสวา่ ง
แตไ่ หนแตไ่ รมา การะเกดไมเ่ คยเหน็ หมอใจสวา่ งสวย หลอ่ นเป็นคนขาวจืด
ๆ นยั นต์ าชนั้ เดยี วอยูห่ ลงั แว่นตาหนาอยู่เสมอ ฟันหน้าของหล่อนเขยินนิด ๆ ทว่า
ลกั ษณะของหลอ่ นฉลาดปราดเปร่อื งและดูมเี สนทเ์ พราะความฉลาดนนั้
บดั น้ี การะเกดยง่ิ เหน็ วา่ หมอใจสวา่ งข้รี ้วิ
ชว่ ยไมไ่ ด.้..คนเราพอไม่ชอบหนา้ กนั ทจ่ี ะมองดูกนั ในแงด่ นี น้ั ยากนกั
"หมออยูก่ บั เพอ่ื น ๆ กอ่ นนะคะ จะออกไปดูกบั ขา้ วหน่อย"

การะเกดถอยออกมาจากหอ้ งนนั้ ดว้ ยความโลง่ ใจ แต่พอเดนิ ออกมาถงึ
ระเบยี งหลงั ปรากฎวา่ หมอใจสว่างตามหลอ่ นออกมาดว้ ย หมอใจสว่างว่า

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๙๔

"ปลอ่ ยพวกผูช้ ายเขา ดฉิ นั จะช่วยคณุ การะเกด"
"กไ็ ม่มอี ะไรจะตอ้ งช่วยหรอกค่ะ แค่ดูใหเ้รียบรอ้ ยเทา่ นน้ั "
หมอใจสว่างยงั คงเดินตามหล่อนไปยงั ครวั เลก็ ซ่ึงมหี ลงั คาทอดเช่อื มกบั
บา้ นขา้ งหน่งึ
"หมอนิพทิ เป็นยงั ไงบา้ งคะ? ดูเขาจะรกั ลูกมากนะคะ น่าเสียดายทน่ี ยั น์ตา
มองไม่เหน็ หนา้ ลูก"
การะเกดเช่อื วา่ วาจาของหมอใจสวา่ งตอ้ งมนี ยั ไมใ่ ช่กล่าวออกมาดว้ ยความ
จรงิ ใจเป็นแน่ แตห่ ลอ่ นกท็ าไมร่ ูไ้ ม่ช้เี สยี
"หมอนิพิทเป็นคนน่าสงสารมากนะคะ ดูเหมือนชีวติ ของหมอจะไม่เคย
พรอ้ มเลยสกั อยา่ งเดยี ว เม่อื รกั กไ็ มส่ มหวงั แตพ่ อสมหวงั กต็ าบอดเสียอีก..."
"ไม่มใี ครสมหวงั ไปเสยี ทกุ ส่งิ ทกุ อยา่ งหรอกค่ะหมอ นอกจากคนคนนน้ั จะ
โชคดจี รงิ ๆ"
การะเกดกลา่ วเรยี บ ๆ หมอใจสวา่ งยอ้ นถามทนั ทวี า่
"แมแ้ ตค่ ณุ งน้ั รคึ ะ คณุ การะเกด?"
"ค่ะ ใช่ แมแ้ ตด่ ฉิ นั ..."
การะเกดหนั มาตอบดว้ ยเสยี งทอ่ี อกจะเนน้ ๆ เลก็ นอ้ ย
"แต่เร่ืองสมหวงั หรือไม่ ไม่ใช่เร่ืองสาคญั เท่ากบั ทเ่ี ราคิดว่า เราทาในส่งิ ท่ี
ถกู ตอ้ งแลว้ "
"แตด่ ฉิ นั วา่ ..."

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๕

หมอใจสว่างมองดูการะเกดดว้ ยนยั นต์ าพินิจพจิ ารณาเหมอื นจะหาความ
จรงิ บางอยา่ ง

"สง่ิ ทถ่ี กู ตอ้ งบางอยา่ งนน้ั บางทอี าจจะไม่ยุตธิ รรมแกค่ นบางคนนกั "
"คนเราบางทีก็ไม่ตอ้ งการความยุติธรรมทากบั ความสบายใจและความ
ความ สมควรแก่อตภาพของตนหรอกค่ะ หมอ"
หมอใจสวา่ งย้มิ นอ้ ย ๆ นยั นต์ ายงั จบั อยูท่ ห่ี นา้ การะเกด หลอ่ นถามวา่
"หมอนพิ ทิ มคี วามสุขและสบายใจดหี รอื คะ? ถา้ เป็นอยา่ งนน้ั จรงิ ดีใจแทน
หมอนิพทิ เพราะหมอทกุ ขร์ อ้ นลาเค็ญมามาก..."
หมอใจสวา่ งหยุดเวน้ ระยะเลก็ นอ้ ย
"เม่อื หมอนิพทิ แทบจะเป็นบา้ ตายทอ่ี เมริกา ดฉิ ันกอ็ ยูท่ น่ี นั่ ไดเ้ หน็ สภาพ
ของหมอนพิ ทิ แลว้ รูส้ กึ วา่ คุณจะมอี ทิ ธิพลต่อชวี ติ หมอมาก..."
กระเกดไมต่ อบวา่ กระไรเมอ่ื เหน็ หมอใจสวา่ งหยุดพูด หลอ่ นกต็ ดั บทวา่
"ดฉิ นั ไม่สนใจหรอกค่ะวา่ ใครจะรูส้ กึ อย่างไร ขอโทษนะคะหมอ เชญิ หมอ
ขา้ งบนดกี วา่ ดฉิ นั จะไปทค่ี รวั สกั หน่อย..."

หมอใจสว่างดูเครง่ ขรมึ ไป เม่อื ออกจากบา้ นหมอนิพิท พรอ้ มกบั เพ่อื นร่วม
อาชพี ทง้ั หลาย

หลอ่ นเคร่งขรมึ จนกระทงั่ ถกู ถาม

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๙๖

"เป็นอะไรน่ะ หมอ? ไม่เหน็ พูดอะไรเลย ตอนขามาจากดอนเมอื งคุยออก
จอ้ ...หรอื เหน่อื ย?"

"เปลา่ หรอก กาลงั คดิ อะไรบางอยา่ งอยูน่ ่ะ"
หมอใจสวา่ งหยุดชงั่ ใจเลก็ นอ้ ย หากเป็นในหมู่อ่นื สงั คมอ่นื หล่อนกเ็ หน็ จะ
ไม่พูด เพราะคนป็นหมอน้ันโดยธรรมดาแลว้ มารยาทในการพูดการวจิ ารณ์ร่ือง
บางอยา่ งควรจะมมี ากกวา่ บคุ คลอาชพี อ่นื
แตน่ ่อี ยูใ่ นหมเู่ พอ่ื นหมอดว้ ยกนั มหิ นาซา้ เป็นเพ่อื นสนิทท่เี คยกนิ เคยเรียน
คลกุ คลี และอยูร่ ่วมกนั มาเป็นปี ๆ
หลอ่ นจึงไม่จาเป็นตอ้ งสงวนปากคา หรอื นึกถงึ มารยาทใด ๆ
"ฉนั นกึ ถงึ หมอนิพทิ สงสารเพอ่ื น...ดูเหมอื นจะถกู ยายการะเกดแกหลอก
อะไรบางอย่าง..."
"เออ...หมอคิดเหมอื นผมวะ่ "
หมอวกิ รมพูดข้นึ ทนั ที
"แตผ่ มไมอ่ ยากพูดใหก้ ระเทอื นใจหมอนพิ ทิ มนั ไหน ๆ มนั กม็ องไมเ่ หน็ "
"ไอเ้ร่อื งเดก็ เหมอื นใคร มนั ไม่ใช่เร่อื งแปลกอะไรหรอก มนั อาจจะเป็นการ
บงั เอิญไดเ้ หมือนกนั แต่เร่อื งท่เี ด็กไม่ครบกาหนดน่ีซีเหตุผลมนั พอเหมาะกันพอดี
เดก็ ออกมาในระยะ วา่ ท่จี ริงมนั ควรจะอยู่ในตูก้ ระจกสกั พกั ...ฉนั สงสยั ว่าหมอ นิพิท
เขาไม่เอะใจบา้ งหรอื ยงั ไง?"
หมอใจสวา่ งกลา่ วตอ่ ไปวา่

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๗

"ตอนทเ่ี ขาแต่งงานกนั ไอเ้ รามนั อยูท่ างโนน้ มคี นเล่าไปใหฟ้ งั ว่า คุณอรชุน
เขาขอถอนหมน้ั ก่อน แลว้ ยายการะเกดแกจึงไดต้ ดั สินใจแต่งงานกบั หมอนิพิทของเรา
กไ็ ม่รูเ้หมอื นกนั วา่ จรงิ หรอื เปลา่ ? แต่ถา้ เป็นยงั งน้ั จรงิ ละก.็ ... "

หลอ่ นหยุดทอดระยะนิดหน่อย
"ก็เป็นธรรมดาผูห้ ญิงเขาจะตอ้ งรีบหาพ่อใหล้ ูก...เท่ากบั เป็นการยิงนก
ทเี ดยี วสองตวั คือไดร้ บั คาสรรเสรญิ ดว้ ยวา่ อตุ ส่าหเ์ สยี สละแตง่ งานกบั คนตาบอด..."
"กไ็ ม่รูเ้หมอื นกนั เร่อื งส่วนตวั ของเขาไมม่ ใี ครรูแ้ น่ว่า เขาผิดใจกนั ก่อน ตก
ลงถอนหมนั้ กนั ก่อน หรอื เขาเสยี สละถอนหมน้ั เพราะเหน็ แกค่ นพกิ าร..."
หมอเชดิ เอ่ยข้นึ บา้ ง
หมอใจสวา่ งกลา่ วอยา่ งตรติ รองวา่
"ไอป้ ระการหลงั น้ี บอกตรง ๆ ว่าไม่ใคร่จะเช่อื เลยว่าสมยั น้ีจะมีคนไม่เห็น
แกต่ วั เองไดถ้ งึ ขนาดน้ี สาหรบั นายอรชนุ ตงั้ เจริญกจิ น่ะช่างเถอะ เศรษฐีขนาดหนกั
อย่างเขาจะหาผูห้ ญิงเลศิ ฟ้ าอกี สกั ก่คี นกไ็ ด้ แต่ฝ่ายผูห้ ญิงน่ียงั สงสยั อยู่...อยา่ หาว่า
มองดูเขาในแงไ่ มด่ เี ลย ฉนั พดู ตามความจรงิ ทเ่ี หน็ ๆ กนั อยูท่ ุกวท่ี กุ วนั พูดก็พูดเถอะ
...อยู่ทางโนน้ ฉันเหน็ แต่คนไลจ่ บั ...ไอท้ ่จี บั ไดแ้ ลว้ จะปล่อยไปเฉย ๆ น่ี นอกจากไม่
เคยเหน็ แลว้ ยงั เหลอื เช่อื ..."
"เถอะน่ะ"

พรหมไม่ไดล้ ขิ ติ
๙๘

"ถงึ อยา่ งไรหมอนิพิทมนั ก็ไดย้ ายการะเกดสมใจกบั ท่หี ลงรกั เขาจนเป็นบา้
เป็นหลงั แลว้ ...กด็ แี ลว้ ทต่ี ามนั มองไม่เหน็ หนา้ เดก็ ถา้ เผ่อื ไม่ใช่ลูกมนั ก็ถอื เสยี ว่าเป็น
กาไรกแ็ ลว้ กนั "

"ล้อื ถอื อยา่ งงนั้ ไดเ้รอะหมอพนั ธุ?์ " หมอเชดิ ถาม
"ได"้
"งนั้ ล้อื ก็สปอรต์ พอใช้ แต่สาหรบั อวั ๊ ...อวั ๊ บอกตรง ๆ วา่ อวั ๊ ไม่สปอรต์ แน่
เกย่ี วกบั เร่อื งน้ี อวั ๊ กลวั พอ่ แทข้ องเดก็ มนั หวั เราะเยาะอวั ๊ วะ่ "
"อวั ๊ กไ็ ม่ได.้.. "
หมอวกิ รมเอ่ยข้นึ บา้ ง
"ถา้ ใหใ้ หเ้ ก็บเดก็ มาเล้ยี งละกโ็ อเค! แต่ใหส้ วมรอยเป็นพ่อ...โนเค มนั อด
ตะขดิ ตะขวงไม่ได"้
"เฮ่ย..."
หมอพนั ธุศ์ กั ด์ขิ ดั แต่ยงั ไมท่ นั จะอา้ งเหตุอะไรต่อ ก็พอดรี ถย่หี อ้ ราคาแพง
ลบิ ลว่ิ แลน่ แซงข้นึ หนา้ ไปอยา่ งรวดเรว็ เลยเปล่ยี นเป็นอทุ านวา่
"เฮย้ ..เมียนายอรชนุ ขบั รถไปนนั่ ไง น่ากลวั จะกลบั จากส่งผวั เหน็ ว่านาย
อรชนุ เขาไปยุโรปวนั น้เี หมอื นกนั "
รถยนตร์ าคาสูงเกอื บลา้ นคนั นนั้ เล้ยี วซา้ ยออกไปทางท่จี ะไปมีนบรุ ี คนนัง่ มี
เพยี งสอง คือแคทลยี าผูข้ บั กบั เพอ่ื นสนิทของหล่อนซง่ึ กาลงั พูดอยูไ่ ม่ขาดปาก
"...หลวงพอ่ ทว่ี า่ น่ีชาวบา้ นแถวนนั้ เขานบั ถอื มาก เขาวา่ คนทไ่ี ปขอลูกจาก

ศรฟี ้า ลดาวลั ย์
๙๙

ทา่ นมกั จะสมปรารถนาทุกราย คลา้ ย ๆ กบั หลวงพ่อโสธรเหมอื นกนั ลูกทเ่ี กดิ มาดวง
มกั จะแขง็ ดว้ ยนะ เพราะเป็นลูกหลวงพ่อ..."

หลอ่ นหวั เราะเบาๆ พดู เป็นเชงิ ปรารภต่อไปวา่
"ไอเ้ดก็ น่กี แ็ ปลก ทเ่ี ขาอยากไดแ้ ทบเป็นแทบตายไม่ยกั มาเกดิ อยากใหเ้กิด
ละกร็ ีบมาเกดิ ดนี กั "
จรงิ ซี หล่อนไม่รูด้ อกว่า วาจานน้ั เผอิญไปกระทบใจเพ่อื นสนิทของหล่อน
เขา้ อย่างจงั ... มนั ทาใหห้ ลอ่ นรูส้ ึกวาบข้นึ ในใจ...จริงซี เม่อื ยงั ไม่อยากใหม้ าเกิดน้นั
ทาไมหนอจึง 'รบี ' มาเกดิ ใหเ้ดอื ดรอ้ นนกั