Ik ben een klootzak

Maar mijn overlevingsdrang, ik ben immers niet anders
gewend, wint het opnieuw van me en ik verander in no time
van die ontredderde man in tranen naar de harde zakelijke
Hans. Ernstig zakelijk mag ik wel zeggen en het eerste wat nu
in me opkomt, is dat ik de alarmlijn van de politie moet
bellen. Natuurlijk moet ik die bellen en als ik ze aan de lijn
heb, geeft de man aan de andere kant van de lijn aan, dat ik
buiten bij de voordeur op de politie moet wachten. Intussen
bel ik Lizzy en daarna achtereenvolgens mijn moeder en dan
mijn vader. Ook Meiske moet het weten, maar die kan en wil
ik het niet telefonisch melden. Daar heeft die vrouw te veel
voor meegemaakt en ik besluit mijn zwager Theo te bellen.
“Verdomme, Theo neemt niet op.” roep ik tegen mezelf, maar
dan neemt zijn vrouw Yvonne op en ik vertel haar van Violet.
“Oh wat erg…” Is het enige wat er uit haar mond komt. Ze is
confuus en zo klinkt het ook. Dan schakelt ze even:
“Maar ik vind het vreemd dat Theo het moet melden aan zijn
moeder.”
“Nou dan doe ik dat toch ook zelf. Ik ga er zelf wel naar toe,
als ik klaar ben met de politie.” tetter ik in haar oor. Natuurlijk
is Yvonne ook enorm geschrokken en kan ik het haar

451

helemaal niet kwalijk nemen dat ze zo reageert. Midden in de
nacht gebeld worden is al iets waar de meeste mensen van
schrikken, maar dan ook nog een melding krijgen dat je
schoonzusjes zelfmoord gepleegd heeft, is niet echt iets wat
je even tot je neemt.
Yvonne beloofd me dat ze samen naar Meiske toe zullen gaan
om het haar persoonlijk te vertellen.

Intussen zijn er twee politiemannen gearriveerd, één van hen
gaat naar binnen en de ander blijft bij mij buiten staan. De
meldkamer wordt vervolgens geïnformeerd en ik moet mee
naar het bureau. Ik weet het, de partner wordt vaak in dit
soort zaken “dood onder verdachte omstandigheden”
verdacht. Ik sluit de honden op en ga mee naar het bureau.
Mijn vader is de eerste die verschijnt op het bureau, de
politieman die bij me is blijven zitten, geeft ons nu even wat
ruimte. Nadat ik Violet gevonden heb, kan ik nu voor het
eerst pas echt huilen. Dan zie ik ook mijn moeder verschijnen.

Een politieman komt mij vervolgens halen en ik moet

452

verhoord worden. Ik schuif bij een politieman aan tafel om
het hele verhaal uit de doeken te doen. Het valt me op dat hij
heel erg met me meeleeft, mijn wanhoop en verdriet goed
begrijpt. Het is een empathisch mens.
Dat blijkt later ook wel, want de man heeft me tot zeker zes
maanden na Violets overlijden, bij tijd en wijle gebeld en
gevraagd hoe het met me gaat.

“Heeft uw vrouw bij de padvinders gezeten?” vraagt de
politieman me enig moment. Deze vraag snap ik niet en dan
legt hij me uit dat in het touw wel een erg kundige knoop zit,
niet iets wat je direct van een vrouw zou verwachten.
“Het klopt dat niet Violet maar ik de strop gemaakt heb. Ik
heb dit een keer gedaan na het zoveelste dreigement over
zelfmoord willen plegen. Ik heb toen gezegd dat ze het dan
maar met deze knoop moest doen. Me niet realiserend dat ze
die achterlijke knoop zou bewaren en hem echt zou gebruiken
om zichzelf te verhangen.”
De politieman knikt en schrijft in beknopte notitievorm mee.

453

Het is zaterdagochtend rond half tien als ik met mijn vader
naar huis rijd. Thuisgekomen vind ik nog wat snippers van het
touw wat de politie van de trap geknipt heeft en heel slordig,
haar kleren zijn door de mensen van de lijkschouwing
uitgedaan en per abuis op de bank achtergelaten. Ook is haar
ontlasting, welke bij de verhanging als een automatisme
vrijgekomen is, hebben ze laten liggen. Ik kijk wat rond en ik
ben leeg, zo leeg heb ik mezelf nog nooit gevoeld …

Van alle scenario’s hoe een jaar af te sluiten, is dit de meest
verdrietige, bizarre, ondenkbare maar helaas realistische
gebleken. Ik zucht “Wat is 2005 een ongelooflijk kut-jaar!”

454

Hoofdstuk 26 / Slot

De wetten van de natuur zijn sterk en de natuur laat niet met
zich sollen, zoveel is me de laatste tijd wel duidelijk
geworden. Ik realiseer me nu dat deze wetten veel sterker
zijn dan wat een mens kan bedenken, uit kan voeren en het
leven naar zijn of haar hand denkt te kunnen zetten.

Behalve de vele jaren dat ik dit verhaal regelmatig in mijn
hoofd de revue heb laten passeren, zijn we enkele jaren bezig
geweest met mijn levensverhaal. Behalve dat mijn
levensverhaal aan het papier toevertrouwen erg
confronterend is, is het ook goed geweest het verleden
langzaam los te laten. Niet helemaal, want mijn verleden met
Rick en Violet is en blijft mijn verleden met deze twee
mensen die diep in mijn hart zitten. Ik vind het, ondanks alles,
een voorrecht dat ze een tijd in mijn leveren zijn geweest. Ik
geloof dat ik hun vroegtijdige dood wel een plaats kunnen
geven. Dit alles had ik zonder de nieuwe vrouw in mijn leven,
Babette, nooit kunnen doen. Iemand die je steunt door dik en

455

dun, als ik de hele wereld even niet aan kan en als ik als een
klein jochie wegkruip in mijn schulp en de wereld wil
buitensluiten. Mijn nieuwe meisje die mij met woorden en
haar glimlach weet te motiveren om verder te gaan en er
samen met haar iets moois van te maken.

Onze boerderij, of eigenlijk Violets boerderij, heb ik na haar
overlijden te koop gehad. Deboerderij leek verkocht en dat
bleek toch weer niet door te gaan. Ik kreeg er een gevoel bij
dat het cadeautje van Rickie niet leeg mocht blijven staan.
Maar ja, één ding is zeker, ik zou nooit meer door het
bestaande trappengat gekund hebben en dus hebben
Babette en ik besloten de hele boerderij te verbouwen. De
totale indeling hebben we veranderd en in plaats van er weer
een authentieke boerderij van te maken, hebben we er een
moderne strakke boerderij van gemaakt.

Helaas heb ik ook al weer afscheid moeten nemen van de
boerderij. Alle foto’s, spullen, fysieke herinneringen aan
Violet en Rick zijn verwoest door een vlammenzee.

456

De boerderij met alles wat me ondanks alles zo lief is, is totaal
afgebrand. Er is niets meer wat gered kon worden. Helaas
heeft de kat het ook niet overleefd.
Mijn herinneringen aan de tijd met Violet en Rick, de
boerderij, die pakt niemand mij af. Ze hebben een mooie
plaats in mijn hart en met dit boek hoopte ik alles af te
kunnen sluiten. Ik heb enige tijd in die veronderstelling
kunnen leven. Tot het moment dat de politie weer bij me
aanklopte. Ik heb iets niet goed gedaan en van echt afsluiten
is vooralsnog geen sprake, komt dat moment ooit?

EINDE

457