Ik ben een klootzak

weet dat zij af en toe een lijntje legt en van haar krijg ik een
telefoonnummer. Het blijkt het nummer van een Turkse
jongen in Rotterdam die samen met een maat cocaïne “rond
brengt” en natuurlijk heeft hij wat voor een nieuwe klant.
We spreken een plek in Rotterdam af en ik moet instappen.
Zo rijden we een tijdje rond, wisselen van “goederen”, hij het
geld ik de cocaïne en hij zet me er weer op de oorspronkelijke
plaats af. De uitwisselfrequentie gaat omhoog en ik ben
inmiddels een goede klant. Voor goede klanten heeft deze
vriendelijke Turkse jongen wel wat extra’s over. Ik krijg af en
toe ook wat XTC tabletten toegeschoven.

Hoewel ik zelf nooit gebruik, is een tripje naar de Turkse
jongen een soort “uitje” voor mij. Voor mij is het even weg
zijn om de cocaïne te scoren voor Violet, maar ook mijn
legitieme reden om lang weg te blijven. Er kan altijd van alles
gebeuren in een stad als Rotterdam waar ik mijn “maatjes”
op moet zoeken voor het witte poeder. Aangezien Violet het
witte goedje erg graag wil, accepteert ze dus dat ik alleen op
pad ga. Voor mij wat tijd om er even uit te zijn, geen hel en
verdoemenis als Violet weer in de mood is en mij beschuldigt
van Judas-praktijken. Nee, ik kan even doen wat ik wil. Het zal

401

inmiddels een open deur zijn, maar deze situatie leent zich er
bij uitstek voor ook even een vriendinnetje te bezoeken.

Blij is Violet vervolgens als ze weer met cocaïne terug ziet
komen, ook al heeft het uiteraard weer te lang naar haar zin
geduurd. Cocaïne geeft haar de energie die ze nodig heeft, zo
legt ze me iedere keer opnieuw uit. Zo weet ze naar zichzelf
en naar mij te rechtvaardigen dat ze cocaïne nodig heeft om
nog enigszins te functioneren. Dat ze haar pillen en cocaïne
combineert met alcohol, is voor haar geen probleem. En ik ….
Ik moet me er vooral niet mee moeien: “Niets aan de hand!”
krijg ik steevast als dooddoener te horen.
Hoe vreemd het ook mag klinken, wat haar lichaam kan
hebben is niet normaal. Het gemiddelde vrouwenlichaam zou
het volgens mij al lang begeven hebben. Zo niet dat van
Violet. Haar lichaam is ijzersterk!

Achteraf gezien weet ik nog steeds niet of ik in had kunnen
grijpen. Zou ze me een opening gegeven hebben en wat had
dat vervolgens weer tot gevolg gehad? De keren dat ik gezegd

402

heb dat het beter is om te minderen, zijn talloos. Ik weet ook
iedere keer op voorhand al wat ik als antwoord krijg.
Misschien ben ik op dat moment niet sterk genoeg geweest
of heeft ze gedacht dat ze er wel weer uit zou klauteren. Dat
zou immers niet de eerste keer zijn. Of is het toch meer mijn
eigen hersenspinsel en doe ik niet echt iets tegen beter
weten in. Die zelfreflectie als het gaat om mijn rol naar Violet
is op een of andere manier nu veel sterker dan toen het
speelde. Vreemd…

403

Hoofdstuk 25 / Het leven gaat door, ook zonder kind

2005 klaar met het leven

2005 begint niet veel anders dan de laatste jaren. Thuis het
oude jaar uitluiden en nieuwe jaar inluiden, ondanks dat er
weinig echt in te luiden valt. Het leven gaat zoals het gaat en
zo kabbelen de eerste weken verder. Maar in februari wordt
het onverwacht allemaal anders. Terwijl er altijd pijntjes zijn
en de wijn en nicotine het lichaam bevolken, ligt het niet in
de lijn der verwachting dat Violets vader ernstig ziek wordt,
maar dit is wel het geval. Hij blijkt leverkanker te hebben en
als blijkt er niets meer aan te doen te zijn.
Het bericht komt niet helemaal uit de lucht vallen, want hij
heeft al een tijdje pijn. Maar zeggen dat hij naar de dokter
moet en het ook daadwerkelijk doen, zijn voor Henk twee
heel verschillend dingen. Hij is dus op een erg laat tijdstip bij
de dokter terecht gekomen en dan blijkt hij al uitzaaiingen te
hebben.
Met deze heftige woorden dendert hij Violets leven weer erg
nadrukkelijk binnen.

404

Op een dergelijk moment maakt het niet uit dat de relatie
met je vader niet altijd even warm is geweest en je meer met
je moeder hebt. De man is ernstig ziek en het zet Violets
leven hoe dan ook op zijn kop. Vanaf het moment dat hij
gemeld heeft dat hij ziek is, stapt Violet met enige regelmaat
in mijn auto richting Wijchen. De auto van de zaak is
comfortabel en goedkoper en het maakt voor mij niet zoveel
uit. Ik neem graag zo nu en dan de motor naar het werk en als
ze weer zegt: “Ik wil naar papa toe”, weet ik genoeg en start
in de vroege morgen als vanzelfsprekend de motor.

Het bij hem zijn is nu belangrijker dan iets concreets kunnen
doen. Ze kan ook niets anders doen dan tijd met hem
doorbrengen, af en toe zijn hand vasthouden en gesprekken
met hem voeren. Broer Theo komt weinig en Violet voelt de
druk op haar schouders. Toch vindt er wel een
bewustwordingsproces plaats, want stukje bij beetje komt ze
er achter dat ze misschien toch een inschattingsfout gemaakt
heeft ten opzichten van haar vader. Ze heeft altijd een

405

haat/liefdeverhouding met de man gehad. Deze werd naast
haar moeders input ook gevoed door de situatie dat een ooit
succesvolle vader die er nooit was, plots een niet zo
succesvolle vader was en die vervolgens in een soort paria
veranderde.
Hoewel ik het altijd een aardige kerel het gevonden, is hij er
eigenlijk nooit geweest als er iets moest gebeuren. Een man
die altijd precies weg kan duiken als het om taken verdelen
gaat, ook een kwaliteit om dit altijd op het juiste moment te
doen. Maar Violet houdt zijn hand vast en ze is er voor hem,
want naast die zware rugzak blijkt hij ook nog eens
verschrikkelijk bang voor de dood te zijn. Wat heel erg
opvallend is in die tijd is, dat Violet van het één op het andere
moment begint af te vallen en daar zwaar ze eerst veel te
zwaar was, schiet ze nu door naar veel te licht.

Ze rijdt bijna dagelijks op en neer naar haar ouders en houdt
dit vol tot 13 mei 2005, want dan blaast hij in zijn eigen
huiskamer zijn laatste adem uit op het moment dat ik
arriveer. Ik heb het altijd prima kunnen vinden met mijn

406

schoonvader, voor mij persoonlijk is hij nooit een paria
geweest. Hij heeft gevoelsmatig op me gewacht en dat doet
me goed. Ik weet dat uiteraard niet zeker, maar mag het
graag zo in de herinnering opslaan.

Als de man sterft gaat er bij Violet weer een stukje van haar
dood. Ze begint zich langzaam maar zeker te realiseren dat de
vader die het “altijd allemaal gedaan had”, misschien toch
niet helemaal zo fout was. Haar moeder is namelijk niet zo
lief of zeg maar rustig, het lijkt een intens verwende vrouw
die in de loop der tijd ook nog eens een vervelende en
verzuurde vrouw is geworden. Ze lijkt zo vol van zichzelf en
de wereld draait immers helemaal om haar. De kans dat ze
iets oppakt van het verdriet van bijvoorbeeld haar kinderen,
is minimaal. Met Violet gaat het in ieder geval niet goed, ze
verwijt zichzelf steeds meer wat ze haar vader onterecht voor
de voeten geworpen heeft en ze heeft nu geen mogelijkheid
meer het te herstellen.

407

De huisarts die de doodverklaring moet tekenen komt maar
niet opdagen, het is bijna gênant. Maar uiteindelijk komt hij
dan toch en aansluitend neemt de begrafenisondernemer
Henk mee. Kort nadat Henk is weggehaald, begint Violet met
het opruimen van de woonkamer. Het bed moet eruit, want
Meiske kan er niet tegen de hele tijd geconfronteerd te
worden met het lege bed en dat is begrijpelijk. Voor Violet
iets wat ze even kan doen en ze zal er de dagen tot de
begrafenis nog regelmatig zijn, al is het maar voor haar
moeder. Het maakt even niet uit, dat ze de afgelopen tijd
bewust geworden is van het feit dat haar moeder ook nogal
wat gebreken blijkt te hebben. Voor de lieve vrede volg ik
alles op een afstand en doe niet echt vervelend naar haar. Ik
probeer er alleen voor Violet te zijn als ze het nodig heeft.

408

De begrafenis moet geregeld worden en dit wordt
grotendeels door Theo opgepakt. Er is een standaard polis
aanwezig, maar de begrafenis moet, mede ingegeven door de
aanwezigheid van Theo zijn zakenrelaties, wat luxer
aangekleed worden. Violet en ik hebben weinig zin om daar
aan mee te betalen. We hebben pa en ma tijdens het leven
regelmatig voorzien van spullen voor het levensonderhoud,
sigaretten, wijn, geregeld restaurantbezoek en ga zo maar
door. Theo is aan de beurt en behalve het regelen van Jo
Verbruggen, de pastor die ook gesproken heeft bij de dienst
van Rick, regelt Theo alles.
De kerk is vol en uiteindelijk laat de laatste groet aan Henk
een onuitwisbare indruk achter.

Na de begrafenis moet er ook nog van alles geregeld worden
en Violet gaat er samen met Theo voor zitten. Het beperkte
contact tussen broer en zus wordt er niet anders van, ook al
regelen ze nu wat zaken samen. Ik geloof ook niet dat het een
stille hoop is, maar het zou niet verkeerd zijn.

409

Hoewel ook Violet ouder en wijzer wordt, duurt het tot even
na de begrafenis als ze in contact komt met haar nichtje en
zich na wat gesprekken beseft dat haar sluimerende gevoel
over haar vader en moeder klopt. Haar vader is simpelweg
niet de klootzak waar menigeen, inclusief Violet zelf, hem
voor gehouden heeft. Meiske, die zich altijd voordeed als de
gekwetste vrouw, is echt een verwende en sterk verzuurde
vrouw.
Het maakt Violet intens verdrietig en boos tegelijk. Ik houd
zelf wat afstand, want ik kan op dat moment nog niet
inschatten wat het effect op Violet werkelijk is. Op de voor
mij gebruikelijk cynische toon vertel ik Violet dat de man
eindelijk rust heeft, maar kan ik ook zonder cynisme
vertellen. Ik meen werkelijk dat de man nu pas rust heeft. Of
ik daar goed aan doe met Violets gemoedstoestand, weet ik
niet exact. Maar het is mijn manier om even afstand te
nemen en niet volledig opgezogen te worden in Violets
verdriet.

410

Violet wil antwoorden van haar moeder over de ruzies in
huis, de haat- en nijdsfeer die continu in het huis aanwezig is
geweest. Maar ook de suggesties dat Henk losse handjes had,
maar wat uiteindelijk helemaal niet waar blijkt te zijn.
Antwoorden die niet komen … dat weet ze, maar ook reden
om even afstand te nemen van haar moeder. Even geen
contact, even niets. Violet moet er mee leren leven dat ze
jaren een verkeerd beeld over haar vader en moeder heeft
gehad. Ze moet het een plaats geven, maar de vraag is alleen
of haar dit ook lukt.

De discussie die, zeker na Henks dood, is ontstaan over wie
Violets ouders nu feitelijk zijn, maakt dat ze haar moeder
steeds verder aan het loslaten is. Niet voor Violet maar wel
voor mij, spreekt het als vanzelf dat Meiske haar dochter
hiervan de “schuld” geeft, als er al over schuld gesproken kan
worden. Ouders en kinderen kunnen immers om allerlei
redenen uit elkaar groeien. Het gegeven dat Violet er nu pas
achter komt dat Meiske toch niet die moeder is, die ze altijd
voor ogen heeft gehad, doet haar deze beslissing nemen. En

411

wat mij betreft, met het volste recht en inmiddels vanuit een
open vizier.

Violet heeft heel wat met Hanneke gedeeld tijdens
nachtelijke uren. Violets “nachtleven” past precies in het
plaatje van Hanneke met de slaapproblemen. Hanneke kan je
namelijk met het grootste gemak midden in de nacht bellen
en langzaam maar zeker ontwikkelt zich een band tussen de
vrouwen. Waarbij het zover komt dat de keer dat Violet niet
midden in de nacht belt, Hanneke mij belt om te vragen of er
iets aan de hand is. Maar ja, Violets moodswings nemen toe
en ik ben weer eens op straat gezet. Ik moet de nacht maar
ergens anders doorbrengen als ik weer eens de schuld van
haar leven krijg. De aanleiding? Geen idee, zin om oude
koeien te dreggen of gewoon de stand van maan.

Maar ja, nu is een slaapplaats regelen geen punt, hotels
genoeg … als Hanneke belt met de vraag of er iets is, dan
moet je toch wel handelen. Zo heb ik een manier gevonden
om via de voordeur binnen te komen, maar op een dusdanige

412

wijze dat Violet er geen weet van heeft. En dus uit bed, auto
in en richting de boerderij om mezelf via de voordeur binnen
te laten. Daar constateer ik een volledig gevloerde Violet op
bed. Gevloerd door de lege fles alcohol die nog naast haar
bed staat. Ik kan op deze manier Hanneke in ieder geval
gerust stellen en zelf kachel ik weer terug naar mijn tijdelijke
bed in het hotel.

413

Ik ken Violet goed genoeg om te weten dat alles in haar hoofd
rond blijft zeuren, maar vooralsnog praat ze er thuis
nauwelijks over. Heel af en toe heeft ze een verdrietige bui en
kan het niet binnenhouden, alsof dat zou moeten.
“Hans, eerst Rick en nu mijn vader. Wat nog meer?” en
hoewel het vraagteken doet vermoeden dat het een vraag is,
is dit het niet.
“Ik mis Rick én mijn vader zo. Ik wil Rick bij me hebben en ik
ben zo bang dat ik hem vergeet.”
“Nee lief, Rick is onze zoon en dat blijft hij. Vergeten doen we
hem niet. Misschien is het een troost dat je pa bij hem is. Nu is
hij zeker niet meer alleen.”
“Maar hij is niet alleen Hans, hij is altijd bij mij. Hij zit in mij.
Maar ik kan hem niet vasthouden, ik kan hem niet knuffelen
en kustjes geven. Het doet zo pijn.”
Als ze met deze woorden in mijn richting kijkt, besterf ik het
bijna. Ik voel haar pijn zelf bijna lijflijk en even denk ik dat ze
nu misschien zover is om toch hulp van buitenaf te
accepteren.
Rick blijft haar kindje en hoewel het op dit moment een
volwassen kerel zou zijn geweest, blijft het haar kleine ventje.

414

Waar de meeste mensen de dood na verloop van tijd een
plaats kunnen geven, lukt dit Violet niet en ze is zelfs bang
dat hij uit haar gedachten wordt gewist nog voordat ze het in
de gaten heeft. Natuurlijk speelt ook het uitblijven van een
nieuwe zwangerschap weer een rol en de frustratie nadat ze
even gevoeld heeft dat er mogelijk toch nog een volwaardige
zwangerschap in zat. Bij alles wat door haar hoofd speelt,
komt de onmacht telkens weer boven drijven. Violet de
vrouw die altijd alles onder controle heeft, heeft het leven nu
niet onder controle en ook dat gegeven knaagt aan haar.

Het is opmerkelijk, want meestal laat ze weinig merken en zie
ik haar onmacht zich zo nu en dan alleen in een soort
boosheid manifesteren én meestal ben ik dan de pineut. Ze
vindt me dan een sukkel, net zoals haar vader. Ik laat haar
gaan, want ik weet ook dat dit in een oogwenk weer voorbij
kan zijn.

Echter, deze boosheid uit zich in toenemende mate steeds
vaker in de richting van haar moeder. Ze raakt geïrriteerd

415

door de starre houding die deze vrouw hanteert, hoe ze
zaken verdraaid heeft en altijd een wig heeft weten te drijven
tussen allerlei mensen die Violet na aan het hart liggen.
Misschien niet eens bewust, maar toch.
Dan komt het hoge woord er uit en geeft Violet aan zelfs min
of meer beledigd te zijn door haar moeder. In korte tijd is
haar moeder van een hoog voetstuk ver omlaag gevallen,
pijnlijk…

Ik ben blij dat de schillen van haar ogen zijn gevallen, als het
om haar moeder gaat. Ik heb de ijdele hoop dat tijd
uiteindelijk alle wonden heelt, of in ieder geval voor en groot
deel, en het verdriet over het verlies van haar vader een
plekje krijgt. Hoewel de feestjes weer opgepakt worden, krijg
ik een vreemd en heel fout signaal. Violet geeft me aan dat de
steen op het graf van Henk er vooralsnog niet hoeft te
komen. Ik snap er niets van, maar respecteer haar beslissing.
Verder is in discussie gaan over deze beslissing zinloos en ik
laat het er dan ook bij.

416

Kwaad worden om niets kan Violet als geen ander en de
laatste tijd is haar standaard zin dat Brenda, mijn
vriendinnetje op dat moment waar Violet vanaf weet, mij
maar moet nemen. Ze belt Brenda zelfs op om te zeggen dat
ik lief ben en zij mij mag hebben, maar dat ze wel goed voor
me moet zorgen. Om een week later diezelfde Brenda te
bellen en haar verrot te schelden en te melden dat ze eens na
moet denken over het voelt als zij op haar 40ste aan de kant
gezet wordt voor een jonger model

Ik weet haast wel zeker dat dit grotere vormen aangenomen
heeft, op het moment dat ze de grip op haar eigen leven en
de omgeving kwijt is geraakt. Ze is plotseling zo bang om mij
kwijt te raken, dit terwijl ze weet dat ik haar nooit zal
verlaten.
Brenda vertelt me pas een week of wat na Violets belletje dat
zij gebeld heeft. Brenda is bang dat ik boos word en ze voelt
zich vooral schuldig. Hoewel Brenda weet dat ik getrouwd
ben en Violet niet ga verlaten, geeft Violets belletje toch die
bevestiging van die andere vrouw. Ze besluit het uit te

417

maken, om mij enkele dagen later te bellen en te zeggen dat
ze niet zonder me kan. Het levert een tijdje een vreemd soort
driehoeksverhouding op.

Zelf heb ik er op dat moment ook dubbele gevoelens over.
Enerzijds denk ik bij het uitmaken door Brenda “prima, het is
beter zo” en anderzijds ben ik toch ook weer blij als ze me
belt en niet wil stoppen met onze verhouding.

Blijkbaar hebben de gevolgen van onze open relatie een
andere rol gekregen en die rol blijkt des te heftiger op het
moment dat ze de grip op haar eigen leven en de omgeving
kwijt is geraakt. Ze is plotseling bang om mij kwijt te raken,
dit terwijl ze weer dat ik haar nooit zal verlaten.

En als een blad aan een boom kan Violet zich, alsof er niets
gebeurd is, storten op zaken die georganiseerd moet worden.
Brenda lijkt weer naar de achtergrond verdrongen en ze
bedenkt van alles om te organiseren. Als ze al georganiseerd
zijn, wat meestal het geval is, vindt ze wel een andere
methode om ze nog beter te organiseren. Een soort
bezigheidstherapie, noem ik het. Ze doet dit overigens wel

418

allemaal in de nachtelijke uren en ze brengt achter haar
computer hele nachten al werkend door. Ik moet eerlijk
zeggen dat ik niets kan bedenken wat niet georganiseerd is in
ons huis. Daar heeft ze nog wel controle over…
Dit geeft ook uitleg aan haar terugtrekkende bewegingen. Als
ze in de nachtelijke uren bezig is, moet ze overdag af en toe
wat slapen en reden om niet onder de mensen te komen.
Violet is een nachtraaf en als dat met haar werk - veel doet ze
inmiddels vanuit huis - te combineren is, vind ik het prima.

419

Vanaf de zomer neemt de wispelturigheid in Violets karakter,
of wellicht moet ik zeggen, haar manisch depressieve gedrag,
steeds nadrukkelijker toe. Haar dag- en nachtritme is nu bijna
volledig omgedraaid en grote delen van de doorgaans
heerlijke zomermaanden worden voor een groot gedeelte
binnen gesleten. Ze struint veel rond in de keuken en altijd
wijn binnen bereik. Naar haar ooit zo gewenste paarden kijkt
ze al lang niet meer om. Hoewel het vanaf Ricks dood lange
tijd sluimerend is geweest, heeft ze achteraf gezien, in deze
periode definitief afscheid genomen van het leven. De vraag
is dan ook niet meer of, maar eigenlijk wanneer.

Ze deelt haar redelijk frequente boosheid over mij met
vrienden en als ik er later naar vraag, weet ze niet eens meer
waarom ze boos is geweest. Het enige wat altijd in iedere
ruzie boven blijft komen drijven is het gegeven dat ik ooit
gezegd heb één kind te willen. Aangezien dat ene kind er
inderdaad geweest, heb ik haar dus onthouden van opnieuw
een kind krijgen. De manier waarop ze het me keer op keer
voor de voeten gooit is niet vanuit naïviteit of uiting van
verdriet, maar absoluut om mij pijn te doen. Vals dus… en zo
kan Violet ook zijn.

420

Om als tegenhanger van de uitgaande financiën ook
voldoende inkomende financiën te hebben, blijven de
feestjes belangrijk. Hoewel ik nog steeds plezier heb aan het
mensen gastronomisch onderhouden, is zelfs de beperkte rol
voor Violet steeds meer een “must”. Haar deel in de
werkzaamheden is immers al eerder voor het overgrote deel
overgenomen en zo hoeft ze zich in ieder geval niet meer te
laten zien tijdens het feest. De agenda en facturatie kan ze
alleen doen, waarbij de facturatie zelfs naar de nachtelijke
uren verplaatst is. Een enkele keer kan ze het opbrengen de
tafeltjes tijdens de middaguren klaar te zetten, maar dit is
meer uitzondering dan regel.
In die periode krijgen we in de weekends, dus tijdens de
feestjes, regelmatig bezoek van Becky en haar vriend Danny.
Waarbij Danny samen met mij richting het feestgedruis gaat
en Becky als een soort dochter bij Violet onder de plaid op de
bank schuift. Een enkele keer gaat Violet er tijdens een
feestje vandoor, meestal gaat ze dan naar haar moeder.

421

Als ik haar na verloop van tijd nog maar weer eens vraag
waarom ze nog steeds niet een actievere rol wil vervullen,
krijg ik als een repeterende plaat te horen dat ze de dood van
haar vader nog steeds parten speelt. Niet dat ik dat in twijfel
trek, maar eerder kon ze zich nog wel eens over een bepaald
gevoel heen zetten, maar dat lukt haar niet meer. Ik geloof
ook niet dat ze er nog moeite voor doet en uiteindelijk is haar
vader ongewild de trigger voor zijn dochters finale.

In deze periode organiseer ik een feest voor Frank, een
vriend, en ik wacht op hulp in de keuken. Mijn vaste hulp kan
niet en dan stapt er een behoorlijk vrouwelijke vrouw binnen,
ene Lizzy. Mijn eerste gedachte is dat dit mijn hulp is voor
deze avond. Dat blijkt niet zo, want even later arriveert het
meisje welke die avond komt helpen.
In de tussentijd heb ik wel uitgebreid kennis gemaakt met
fraaie Lizzy. Ik luister naar haar verhaal dat ze door haar man
bedrogen is en deze er met een andere vrouw vandoor is. Er
ontstaat iets tussen ons wat ook zomaar zou kunnen
ontbranden. Maar ik leg haar uit dat ik getrouwd ben en zij
niet hetzelfde lijkt te willen gaan doen, wat haar eerder door
een andere vrouw is aangedaan. Hoewel ik er moeite mee

422

heb, stopt het voor die avond en Lizzy gaat op in het
feestgedruis.

Ik ben niet echt bezig met waarom ik, ondanks mijn relatie
met Violet, toch ook voor de charmes van andere
aantrekkelijke vrouwen val. Ik weet wel van mezelf dat ik die
bevestiging erg prettig vindt. Het doet met goed, ik groei er
door en ik voel me een klootzak … in menig paar ogen ben ik
dat dan ook.

Violet heeft met een collega afgesproken dat zij haar in gaat
werken. Zodat ze als Violet er een keer niet is, de
administratie van de tandartsenpraktijk over kan nemen. Dat
dit juist een signaal moet zijn geweest om iets te
ondernemen, weet ik op dat moment nog niet. Kennis is
macht, is een understatement van jewelste voor Violet en
dan als vanuit het niets, je kennis overbrengen op een collega
is nogal wat. Normaal zou ze het liever besterven dan één van
de collega’s bij haar werkzaamheden te betrekken. Natuurlijk
is een argument van Violet altijd geweest, dat niemand het zo
goed kan als zij.

423

Toch is nu alles anders. Ze is vrijgevig in haar kennis en ze laat
langzaam collega’s toe vragen te stellen en zich te verrijken
met haar kennis. Ze lacht af en toe en deelt zelfs wat
privézaken met enkele collega’s. Ook de collega’s snappen de
verandering niet goed. Eerder waren ze bang voor Violet, ze
heeft ze altijd op een voor haar veilige afstand gehouden en
nu laat ze haar collega’s toe in haar leven.

Een soort afscheidstournee

Letterlijk afscheid nemen van de mensen de dieren om haar
heen, heeft ze nooit gedaan. Dat past haar ook niet. Achteraf
gezien heeft ze wel een soort afscheidstournee gehouden en
bezoekt ze een aantal mensen met wel heel bijzondere
cadeaus.

Ze ook tante Truus en ze geeft aan haar lievelingstante een
foto van haarzelf in een mooi zilveren lijstje met de woorden:
“Hier tante Truus, voor bovenop de televisie”.

424

Aangezien daar de foto’s staan van overleden familieleden, is
deze opmerking op zijn zachtst gezegd vreemd, althans op
dat moment.
Violet is er normaal de vrouw niet naar om zichzelf in te
lijsten en te geven. Ze wil zelfs niet of in ieder geval zo min
mogelijk op foto’s terechtkomen en al helemaal niet in de
lens kijken. Tja, de ogen verraden de ziel, zeggen ze wel eens.
Laat dat nu net datgene zijn wat Violet vooral niet prijs wil
geven.
Hoe dan ook, tante Truus blijkt blij met haar foto in zilver en
nog steeds staat de foto in hetzelfde lijstje in haar
woonkamer.

Kort na het cadeautje aan tante Truus geeft ze een beeldje
van een Jack Russell-hond aan vrienden cadeau. Ze vindt het
leuk om te geven, want ze weet dat ze graag deze hond
willen. Ze meldt het me terloops als ik met het eten bezig ben
en omdat ik bezig ben ontgaat me op dat moment de
gedachten dat het helemaal niet iets is wat als
vanzelfsprekend bij Violet hoort. In dit geval al helemaal niet,
aangezien ze dit beeldje in eerste instantie voor mij had

425

gekocht. We schuiven aan en zonder veel woorden wordt er
gegeten.
Als we bijna klaar zijn met eten komt ze met haar zorgvuldig
gekozen moment om te zeggen wat ze eigenlijk tegen mij wil
zeggen.
“Ik vind het nummer Feel van Robbie Williams zo mooi.”
“Ja lief, dat weet ik. Ik hoor het nummer continue uit de
spiekers komen.” meld ik een beetje quasinonchalant.
“Maar het gaat over ons, wij zijn dat. Eigenlijk vind ik ook dat
je het nummer ook maar op mijn begrafenis moet laten
horen. Heel erg passend, denk je ook niet.” Dat laatste is
overigens niet echt een gerichte vraag, want ze zet haar
bordje weg en loopt zo de ruimte uit. Mij in opperste
verbijstering achterlatend.
Ik twijfel nog even of ik achter haar aan moet gaat, maar
uitleg ga ik toch niet krijgen. Laten gaan, is het enige wat in
me opkomt.

426

Tijdens ons huwelijk hebben we een aantal papegaaien
gehad, eigenlijk altijd “tweedehands” gekocht. Ergens in de
tijd besluit Violet, zodra onze laatste papegaai Lotje
permanent bij haar ouders is blijven wonen, dat ze er eentje
zelf wil opvoeden. Gewoon van kleins af aan.

Dan kopen we naar aanleiding van een advertentie Tweety bij
een dierenwinkel in Den Bosch. Tweety is een grijze
roodstaart en die papegaai moet nu, zo heeft Violet besloten,
naar Cor en Gera. Ze deelt het me mee, zoals zoveel, even
tussen neus en lippen door. Het lijstje in haar hoofd is ze aan
het afwerken en ze heeft voor alle dieren al bepaald wat er
met ze moet gebeuren, voor als ze er niet meer is. Ik haal
maar weer eens mijn schouders op, knik dat het allemaal
goed is en ga over tot de orde van de dag. Geloofwaardig?
Niet echt dus. Wat een belachelijk plan, zeker als je weer dat
Gera zwaar allergisch is voor vogels, hoe heeft ze dit kunnen
bedenken?

427

En dan zijn er nog de honden en katten. Hoewel ik dieren erg
leuk vind, zijn de dieren toch echt van Violet. Zo ziet zij het
ook en bepaald dus wat er mee moet gebeuren op het
moment dat zij er eventueel niet meer zal zijn. We hebben
twee herders, Sam en Ditte. Ditte het vrouwtje moet bij Hans
blijven, maar Sam gaat als Violet er niet meer is, vanzelf
dood. Volgens Violet kan die immers toch niet zonder haar.
Kat Dikkie Dik moet naar Evert, de barman en eerlijk is eerlijk,
die twee zijn idolaat van elkaar. Witje gaat naar Layla en Tutje
mag blijven, want Tutje leeft toch grotendeels buiten. Tutje
dankt haar naam aan haar dommige gedrag. Zo is ze haar
staart al eens kwijt geraakt, mogelijk in een val blijven hangen
of zo. Kat Pippa moet volgens Violet naar haar moeder, want
dan heeft ze nog een soort aandenken aan haar en zal ze haar
hondje dan niet zo missen.

Polly de shetlander moet naar Adri, want zijn zoon heeft het
Downsyndroom en een dergelijk paardje schijnt een
therapeutische werking te hebben op kinderen met Down.
Riva, Violets paard moet naar Roberta, want die heeft volgens

428

haar nu een gammele pony en met Riva kan ze goed
wedstrijd rijden.

Als ik de dieren in mijn hoofd laat passeren, moet ik plots
lachen als een boer met kiespijn over een vervelend ogenblik
dat de honden net iets te nadrukkelijk hun natuur volgen. In
de nazomer van 2005 koop ik voor Violets verjaardag een
klein konijntje met bijpassende kooi. Ik zet alles kant-en-klaar
met konijn erin buiten onder het keukenraam en net als ik
haar wil verrassen voor haar verjaardag, hebben de honden
het beestje verschanst. Het bloedspoor is nog te zien en het
gaas blijkt weinig bescherming voor het konijntje. Als Violet
het ziet maakt ze rechtsomkeer en duikt in bed om zich de
eerstvolgende tijd niet meer te laten zien.

Een vriendin doet kort daarna nog een poging haar uit bed te
krijgen en koopt opnieuw zo’n wollig konijntje. Helaas
herhalen de herders hun act en dan besluit Violet dat er geen
konijnen meer komen en ze een mooie kat wil. Alle lieve
bedoelingen ten spijt, loopt deze actie op nets uit. In plaats
van een 3e konijn wil Violet een mooie Main Coon kat hebben

429

en dan wordt Pippa aangeschaft. Pippa is een mooie grijze
verwaande poes, noem het een verlaat en vooral zelfbedacht
verjaardagscadeau.

430

“Out of control”

Het moment dat dit alles zich met de wetenschap van nu zou
afspelen, zou ik Violet al lang naar een psychiatrische
inrichting gebracht hebben en voor de deur zijn gaan liggen
om haar in behandeling te laten nemen. Ik zou haar nooit
verlaten, ook niet als het zich nu af zou spelen. Maar op dat
moment is haar gedrag zo diffuus dat ik haar tempo in
stemmingswisselingen niet meer kan volgen en opmerkingen
over “haar begrafenis” wel hoor, maar niet echt opneem en
tot me door laat dringen.

Van die stemmingswisselingen heeft ze enkele maanden
eerder, zo aan het begin van het jaar, ook zelf last gekregen.
Het is op dat moment aanleiding toch de huisarts nog maar
eens te raadplegen. De huisarts, waar ze niet veel mee op
heeft, wil haar eerst zien. Als dit geen goed idee blijkt, komt
er een tussenoplossing en kan Violet in gesprek gaan bij een
klinisch psycholoog in Gorinchem. Deze stuurt haar direct
door naar de psychiater en nu is ze dus al even in gesprek
met deze specialist.

431

Ze raakt met enige regelmaat, als vanuit het niets, de
controle kwijt over haar leven. Gegeven het feit dat Violet bij
uitstek een controlefreak is, begint zich dit met een
toenemende frequentie te wreken. Daar wil ze hulp voor en
hoe die gesprekken gaan, deelt ze niet echt met mij. Ze krijgt
vanaf het derde gesprek in ieder geval wel antidepressiva
voorgeschreven. Ze is depressief volgens de psychiater en ze
heeft manisch gedrag, maar met de middelen die ze dagelijks
in tabletvorm in moet nemen, denkt hij dat wel onder
controle te zullen krijgen. Hoewel even het hoofd tot rust
brengen niet verkeerd is, is het natuurlijk alleen
symptoombestrijding. Oplossen doe je er uiteindelijk niets
mee. Spreekt voor zich dat Violet deze afvlakkende middelen
in eerste instantie nog wel oké vindt, even wat minder
stemmen in haar hoofd.

Ik kaart bij de psychiater nog een keer aan dat het misschien
zinvol is te vragen waarom ik het toch altijd bij haar gedaan
heb, zodra ze weer een manische bui heeft. Niet omdat ik
mezelf zielig vind, maar ik ben enerzijds oprecht benieuwd of

432

ze me ergens diep van binnen toch verwijt en anderzijds wil ik
zo kijken of ik haar kan helpen.
Ik hoop dan ook in gesprek te komen met de specialist, maar
de psychiater stuurt ons samen door naar een
relatietherapeut. De relatietherapeut raakt wel meteen de
kern, kort na de introductie over dat hij snapt wat we hebben
meegemaakt, zegt hij:
“Wat als je die vingerwijzing naar je man eens weg laat, wat
kan JIJ dan doen aan de situatie?”
We kijken beide met verwonderede ogen naar de man …
maar allebei vanuit een ander perspectief.
Violet probeert opnieuw te “jij-bakken”, maar de therapeut
accepteert het niet. Hij wil stap voor stap aan de slag en
probeert Violet te dwingen ook naar zichzelf te kijken. Nee,
de vraag van de man is te pijnlijk en niet wat Violet wil horen.
Ze vindt geen medestander in hem en er wordt direct een
punt achter de samenwerking met de therapeut gezet. Wat
denkt hij wel niet?

433

Ik bel de psychiater op het moment als ze weer eens een
flinke hoeveelheid tabletten naar binnen heeft geslagen,
maar de volgende morgen gewoon wakker wordt. Ik wil dat
ze opgenomen wordt, desnoods onder dwang. Dit kan echt
niet langer zo en ik maak me heel veel zorgen om Violet. Hij
legt me uit dat opname alleen kan als ze zelf wil.

“Meneer van der Pas, ik kan haar niet zomaar opnemen, want
ze is immers geen gevaar voor zichzelf of haar omgeving.
Bovendien van een handje zoloft ga je echt niet dood.”

“Nee, dat kan je nu wel zeggen, maar als blijkt dat het wel zo
is, dan valt er niets meer te doen.”

“Nee meneer van der Pas, zo’n vaart loopt het echt niet. Daar
hoeft u niet bang voor te zijn, mensen die dreigen doen het
eigenlijk nooit. Ze zijn op zoek naar aandacht.”

Zijn woorden stellen mij allerminst gerust. Ik probeer het nog
een keer:

“Ik leef al vele jaren met haar en zie wat ze doet en hoe ze in
elkaar steekt. Ik denk echt dat er iets moet gebeuren!” en
tracht met mijn stem mijn bange gevoel voor de toekomst te
benadrukken. Ik kom echter niets verder en probeer het bij

434

Violet zelf.
Nog maar eens proberen haar naar de arts te krijgen en daar
het gesprek opnieuw aan te gaan.
Natuurlijk levert dit niets op, ik had het kunnen weten. Violet
gaan niet naar de arts en bevestigd me nogmaals dat ze echt
niets geks gaat doen. Intussen vraagt ze me wel op een zielige
toon dat ik iets voor haar neus moet gaan halen. Ik stap weer
met mijn domme hoofd de auto in richting mijn Turkse vriend
in Rotterdam.

435

In tegenstelling tot velen is Violet met haar sterke
moodswings niet bevattelijk voor slechts de herfst, want haar
moodswings gaan in alle seizoenen moeiteloos door en dan
wordt het herfst. Wellicht ook logisch, want ze heeft haar
dag- en nachtritme volledig omgegooid en merkt nauwelijks
wat van de toegenomen kou. Het is trouwens altijd warm in
huis, zomer en winter. Violet houdt van warmte en ik vind het
dat ook niet meer dan normaal dat we een maandelijkse
gasrekening hebben, waar menigeen U tegen zegt, terwijl er
toch echt maar twee mensen in de boerderij leven.

De psychiater stimuleert haar zaken te gaan verwerken en er
dus over te gaan praten. Op zich is dat niet verkeerd, maar
het brengt met zich mee dat ze me te pas en te onpas
aanschiet over zaken uit het verleden. Of dit nu gaat over het
gegeven dat ze mij de schuld geeft van het uitblijven van een
nieuwe zwangerschap, een (ex-)vriendinnetje of de dood van
Rick en dat ze hem zo mist. Het is niet te voorspellen
wanneer ze ergens over begint en waarover ze dan begint.

436

Wat de psychiater echter vergeten is, is het handboek “Hoe
om te gaan met een partner die door een dergelijke fase
gaat.” aan mij te geven. Hij heeft de beerput bij haar open
getrokken, maar mij geen handvatten aangereikt. Als ik hem
hierover probeer te contacten, krijg ik min of meer een
standaard antwoord over de verhouding tussen therapeut en
patiënt. Ik kom er ook met mijn argumenten, dat ik geen
uitleg hoef te hebben over hun gesprekken maar slecht
handvatten hoe er mee om te gaan, niet doorheen.
Via de huisarts kom ik er wel achter dat de grote
hoeveelheden tabletten die hij voorschrijft niet tot zelfmoord
kan leiden, ze dreigt er in mijn richting regelmatig mee.

Violets nachtelijke escapades leiden er toe dat ik bij mezelf
merk dat ik minder scherp op het werk ben. Ik ben niet helder
meer, mijn gedachten dwalen af naar … eigenlijk naar niets, ik
mis de scherpte. Het voelt als een natuurlijke drogering, mijn
hoofd is sponzig. Ik heb gesprekken met mijn medewerkers
die ik normaal niet heb. Ik kan van het werk zo op de
privésituatie in gaan en dat is wederzijds, de verhoudingen

437

worden iets verschoven en verrijkt uiteindelijk zelfs een
beetje. Helaas is de eindverantwoordelijke directeur, waar ik
jaren prettig mee heb samengewerkt, vervangen door
iemand die van managen niet heel veel snapt. Dit is geen
verbetering voor de onderneming en mijn functioneren. Wat
overigens nog los staat van mijn privésituatie.

In deze periode wordt mijn verhouding met Brenda, die ik
begin 2005 heb leren kennen via een andere vriendin, steeds
nadrukkelijker. Brenda is behalve erg jong, ook wel een heel
lieve meid. Ze is ietwat introvert, prettig in de omgang, kan
goed luisteren en heeft een jeugdig enthousiasme wat me
aanspreekt. Ze is met haar kleine, postuur en jeugdig uiterlijk
een echt meisje-meisje.
Door het lood wat ik vrijwel dagelijks in de schoenen
terugvindt als ik weer huiswaarts ga, merk ik aan mezelf dat
ik uitvluchten zoek om later thuis te komen. Ik meld Violet
dat ik ga stappen met de jongens van de zaak, wat we ook
wel eens doen, maar nu niet. Ik spreek met Brenda af, we
hebben het goed samen op seksueel vlak én daarbuiten. Ik

438

schuif het probleem van thuis nog even voor me uit.
Natuurlijk is dat struisvogelpolitiek, maar ik voel me zo
onmachtig als ze weer eens om niets uitvalt, dat ik nu voor
mezelf kies.

Inmiddels is Violet begonnen aan het schrijven van brieven
aan mij. Brieven die mij op dat moment niet bereiken. Ze
schrijft ze weliswaar aan mij, maar lezen is blijkbaar nog niet
de bedoeling. Ik vind ze pas veel later op haar computer.
Tot op de dag van vandaag krijg ik van sommige brieven een
brok in mijn keel. Ik heb overigens geen idee of het iets
verandert zou hebben, als ze me die brieven wél gegeven zou
hebben en met ‘als’ kom ik in geen geval verder.
Die stemmen in haar hoofd en de brei van gedachten balt ze
in de nachtelijke uren samen tot brieven. Dit is een van haar
nachtelijke spinsels, ik heb hem letterlijk overgenomen zoals
ik hem gevonden heb op de computer en ze heeft het
document ‘brief aan mijn schatje' genoemd…

439

HOI LIEVERD,

EVEN EEN BEETJE UITLEG. BEN EEN NACHTBRAKER
TEGENWOORDIG?, LIGT NERGENS AAN BEHALVE MN RITME,
DUS NA 9 UUR HELEMAAL NIETS. SOORT “HORECA”
GEWOONTE, KEN JE DAT?

NU IK OOK VOOR MN WERK NIET MEER VROEG OP HOEF
GAAT DAT RITME ER STEEDS MEER INZITTEN. EEN RITME WAT
ALTIJD IN ME GEZETEN HEEFT OVERIGENS! MAAR DOOR
OMSTANDIGHEDEN NIET ALTIJD GEVOLGD KAN WORDEN!
BEKEND GEVOEL MISSCHIEN. VOEL ME WEL ALTIJD SCHULDIG
NAAR JOU TOE ALS IK DUS NIET KAN SLAPEN….. TERECHT?

GEK HE! MAAR WEL MIJN GROTE
“VERANTWOORDELIJKHEIDS” PROBLEEM!

WAAROM ZOU IK ME SCHULDIG VOELEN ALS JIJ AL LEKKER IN
DROMEN LAND LIGT? GOED, DIT ZAL JE WAARSCHIJNLIJK
BEKEND ZIJN.
ZO JA, ZITTEN WE OP 1 LIJN.
VAAK IS HET MET DIT SOORT SCHRIJVENS ZO DAT JE DE
VOLGENDE DAG DENKT, ACH…. MAAR T IS MN BEDOELING
DEZE TOCH AAN JE TE LATEN LEZEN IN HET KADER VAN “ALS
WE MAAR BLIJVEN PRATEN”

GISTEREN, GEZELLIG VOND IK IN IEDER GEVAL. JOUW STIEL
NIET HELEMAAL MAAR GOED JE GAAT MEE. FIJN! SOMS
VRAAG IK ME WEL IS AF WAT JOUW STIEL WEL IS?, MAAR
GOED MISSCHIEN MAG IK HET NOG EEN KEER MEEMAKEN,
EN BEGRIJP ME NIET VERKEERD HIERIN!

440

EN JE HEBT GELIJK, MIJN VERWACHTINGS PATROON LIGT TE
HOOG! DUS 1 “FOUTE” OPMERKING VAN JOUW KANT (DIE
WAARSCHIJNLIJK NIET EENS FOUT WAS) EN IK FLIP. EENS MET
EEN EINDEXAMEN NEDERLANDS MOEST JE AANGEVEN WAAR
HET ONDERWERP OF WAAR HET LIJDEND VOORWERP LAG.

WEET JIJ HET? DIT IS DUS NADENKEN EN LINKEN LEGGEN
MAAR DAT KUNNEN WE ALLEBEI HEEL ERG GOED DUS
OMDAT IK VOOR MEZELF KAN PRATEN NU, HET
ONDERWERP, MIJN VERWACHTINGSPATROON! VEEL TE
VAAK FOUT! WAAROM? PROBEER HETZELF ALTIJD WEL VOOR
DE ANDER IN TE VULLEN! FOUT?! LET OP HET VRAAGTEKEN
WANT DAAR LIGT HET ANTWOORD.

MAAR ZO BEN IK, DAT IS MIJN KARAKTER EN MIJN
KUNNEN….. ON- UITSCHAKELBAAR, WANT ALS IK DAT DOE
BEN IK NIET DE VIOLET!
IK HEB HET GEPROBEERD MAAR ZELFS JIJ WILDE DE “OUDE”
WEER TERUG!

NOU IK BEN ER NOG STEEDS, VOL VERTROUWEN, EN NIET ALS
DREIGEMENT MAAR WEL ALS WAARSCHUWING!
IK HEB VEEL TE GEVEN, DAT WEET IK EN DAT IS OOK OP VEEL
MANIEREN BEVESTIGD, DOOR IEDEREEN.
MISBRUIK DAT VERTROUWEN NIET MEER!

IK KAN HET NIET NOG EENS HEBBEN! EN DIT IS GEEN
CHANTAGE, GEEN DREIGEMENT, IS HET OOK NOOIT
GEWEEST! ALLEEN KON IK HET NIET ONDER WOORDEN
BRENGEN! EN ALS JE DAT WEL ZO VOELT? EN ZO VER BEN IK!
IS HET JOUW PROBLEEM EN NIET HET MIJNE! NET ZO GOED
ALS DAT HET MIJN PROBLEEM IS EN NIET HET JOUWE! LEUK

441

HE. JE VERANTWOORDELIJKHEIDS

GEVOEL STOPT NAMELIJK ALS JE GEEN GEVOEL MEER HEBT.
IK GEEF HET JE ONVOORWAARDELIJK, GEBRUIK HET MET
VOORWAARDEN!
GEK HE?!, DAT IS ONVOORWAARDELIJK! WAT JE KRIJGT OP
DIE MANIER MOET JE MET RESPECT BEHANDELEN! DUS MET
LIEFDE EN BEGRIP!

IK VOEL ME ALTIJD LEKKER ALS IK ZO VAN ME AFSCHRIJF. IK
KAN DIT OOK BIJNA ALLEEN MAAR NAAR JOUW TOE. IK VIND
HET ZO BELANGRIJK DAT JE BEGRIJPT WIE IK BEN EN WAT IK
DOE. EN WAARSCHIJNLIJK ZIE JE DIT AL OF MISSCHIEN WEL
ZEKER? MAAR BEVESTIGING IS ALTIJD PRETTIG! BEIDE
KANTEN OP EN DAT IS PRATEN. WAT WE VANAVOND
HADDEN: APARTE KLEUR DIE KEUKEN, IK WOU NET
HETZELFDE ZEGGEN. WEET JE DAT WE DAT HEEL VAAK
HEBBEN! JA, ZEG JE NU, DAT WEET IK, MAAR WE SNAPPEN
HET VAAK NIET VAN ELKAAR. AJO?

EN NU GAAN WE VERDER, SNAP IK JOU NIET? OF SPREEK IK
GEEN HANSIAANS OF JIJ GEEN PETRIAANS? EN DAN NOG
VERDER WAT IS POLITIEK?
ALLEDAAGSE DINGEN ZIJN HEEL APART! “EEN BEETJE VAN
DIT, EN EEN BEETJE VAN DAT”, EEN ANDRE HAS DIE DE
EMOTIES VAN MENSEN BESPEELT.

IK KAN NOG WEL EVEN DOORGAAN, MAAR IK HEB MAAR 1
MOTTO! MAAK ER GEBRUIK VAN. SLECHT HE? KAN JE ME
VOLGEN?

442

IK DENK EN HOOP T WEL. EVEN VOOR DE ZEKERHEID DAT WE
NOG OP 1 LIJN ZITTEN. JOLANDA, “EAGER”, KAN ER GEEN NL
WOORD VOOR VINDEN.. IN HET NEDERLANDS: VOELT ZICH
GEPASSEERD (DOOR TANDARTSEN EN WOUDY) EN WIL
DAARDOOR WEER GRAAG LEREN. BEWUST EN ONBEWUST
VOEL IK DAT EN MAAK ER “MIS” BRUIK VAN. DAT “MIS” IS
DAN TEN GUNSTE VAN MIJN EIGEN SITUATIE. POLITIEK? NEE,
DIT IS WETEN WAT JE DOET EN ER GEBRUIK VAN MAKEN!
BEKEND GEVOEL, JA? NAAR ELKAAR TOE OOK?
WAAR ZIT DAN HET “TAAL” VERSCHIL? WAAR VERSTAAN WE
ELKAAR SOMS NIET?

IK DENK ALTIJD! WIE NIET! OF DENK IK DAN AL WEER TE
VEEL?

ALS IK MIJN DENKVERMOGEN PROBEER TE ANALYSEREN,
VOOR ZOVER HET MOGELIJK IS EN DAT UBERHAUPT KAN.
DENK IK IN HOKJES. ELK HOKJE BEVAT EEN STUKJE
INFORMATIE, DIT WORDT WEL OF NIET OPGESLAGEN EN
LINKEN WORDEN ALDAN OF NIET GELEGD. ZOALS IK ALTIJD
AL ROEP! IK HEB EEN ZEER SELECTIEF GEHEUGEN! DAT WIL
NIET ZEGGEN DAT IK IETS VERGEET MAAR KAN HET ALLEEN
OPROEPEN WANNEER NODIG BIJ MIJN ANALYSES IN MIJN
HOOFD. IK VERGEET NIETS! IK MERK DAT BIJVOORBEELD
WEER OP MIJN WERK, HET IS IETS ROESTIG MAAR MET EEN
BEETJE OLIE…..

NOG EVEN, WAAROM ZOU IK EEN ACTRICE ONTHOUDEN DIE
ME IN PRINCIPE NIETS ZEGT? IK HEB JE WEL EENS VERTELD
VAN EEN KLANT VAN VROEGER, HET MOMENT DAT HIJ ZEI
DAT DE ORDER NIET DOORGING, VERGETEN, OP DE MACRO
PAK ZELFS NIET MEER HERKENNEN!

443

WE ANALYSEREN DERHALVE EVEN VERDER OP GROND VAN
DE VORIGE GEGEVENS, DIT BETEKENT VOOR JOU EN DAN
GAAN WE WEER EVEN TERUG NAAR HALVERWEGE HET
VERHAAL.

IK KAN DUS VERGEVEN…………… MET EEN BIJNA SCHONE LEI
BEGINNEN! MAAR HEB NATUURLIJK OOK MIJN ZWAKKE
MOMENTEN…….ONGESTELD ENZO…..MAAR BEN DUS WEL
NOG STEEDS ZO KWETSBAAR!
WAAROM BLIJF JE JEZELF DE KANS GEVEN ZO’N PIJN TE
KRIJGEN VRAAG JE JE DAN AF?
VOORBEELD: VAN ELKE KAT HEB IK GEHOUDEN, DE 1 WAT
MEER DAN DE ANDER MAAR TOCH STUK VOOR STUK
WORDEN EN WERDEN ZE PLAT GEREDEN. DE TAAIES
OVERLEVEN. EN IK HOU VAN ELKE ALTIJD WEER EVEN VEEL!
BEN IK GEK? OF GENIET IK VAN HET FEIT DAT IK VAN ZE HEB
KUNNEN HOUDEN?

JA, EN DAAR KOMT IE, RICK. MEER DAN HOUDEN VAN KAN
NIET!

JIJ EN IK.
IK HAD EN HEB ER NOG STEEDS ALLES VOOR OVER, VOOR DAT
GEVOEL, DIE LIEFDE. ALLEEN KAN IK HET NIET.
IK KAN ER MEE LEVEN ALS HET MOET

MAAR MISSCHIEN WEL DE NIET BEANTWOORDE VRAAG

- HET IS NIET MIJN KEUZE –
ALLES KAN JE BEÏNVLOEDEN, ALLES KAN JE REGELEN, ALLES!
BEHALVE DIT………..
NIET MEER STUREN ZEGT ISHA DAN…………….
EN IK WIL NIET STUREN, IK WIL EEN LIMOUSINE!
IK RED HET SAMEN MET JOU, ZONDER. ALS WIJ IN WELKE

444

TAAL DAN OOK ELKAAR HET GEVOEL KUNNEN GEVEN DAT
WE “SPECIAAL” VOOR ELKAAR ZIJN, KOMT HET GOED, DENK
IK?
IK GEEF HET NIET OP I.I.G., OF IK GEEF JOU NIET OP OF IK
GEEF JE NIET OP OMDAT IK VAN JE HOU, OF OMDAT IK VAN
JE HOU GEEF IK HET NIET OP OF ETC. ETC………..
ELK MOMENT HEEFT Z’N EIGEN KLEMTOON.
XXXXXXXXXXXXXX V
NU GA IK SLAPEN WANT NU BEN IK MOE.

445

“…en dan is het over”

Kort voor deze avond heeft Violet de woonkamer voor de
zoveelste keer omgegooid en mag ik alles opnieuw
aansluiten, strepen op muren wegwerken en gaten
dichtsmeren. Dan denk ik dat het even rustig is …

… maar het is een koude donderdagavond in december als
Violet voor de zoveelste keer doorslaat in haar gedrag naar
mij. Deze avond kan ik het er niet bij hebben, want de
volgende dag heb ik een belangrijke bedrijfspresentatie en
aansluitend het kerstfeest op de zaak. Ik wil fit zijn en besluit
de confrontatie met Violet tijdens haar zoveelste tirade over
alles wat ik volgens haar fout doen, niet aan te gaan. Ik
distantieer me er dit keer van, ik kan haar relaas immers
dromen. Ik ga naar bed!
Het duurt niet lang of ze staat aan mijn bed, trekt – zoals
gewoonlijk als ze aandacht wil – het dekbed van me af en
begint voor de zoveelste keer te oreren: “Je kunt wel gaan
slapen, maar ik wil nog even wat vertellen. Ik word ziek van al
die kutwijven waar jij mee neukt, het gezeik met geld en we

446

spreken elkaar nauwelijks.”
Normaal ga ik, bijna op de automatische piloot, het gesprek
met haar aan. Niet dat dat enig effect heeft, maar al is het
maar voor de vorm. Overigens klopt het wel dat we elkaar
steeds minder spreken. Violet heeft haar dag naar de nacht
omgezet en eigenlijk wil ze dat ik daarin mee ga. Maar hoe ik
ook uitleg dat ik overdag werk en haar in deze dus helemaal
niet kán volgen, het komt allemaal niet aan.

Dit keer ga ik niet in haar hysterie mee en ik ben er even klaar
mee. Ik kleed me weer aan en vertel haar dat ik naar het
hotel in de buurt ga om in ieder geval een normale nachtrust
te krijgen. Hotel Gorinchem is niet ver weg en als ik mijn
spullen gepakt heb en ik de auto zit, word ik al gebeld. Ik zet
te telefoon uit en check niet veel later in bij het hotel. Als ik
de volgende ochtend wakker word, zet ik mijn telefoon aan
en zie verschillende gemiste oproepen op de display. Oh ja,
de voicemail heeft ze natuurlijk ook tot het laatste stukje
volgesproken. Ik kan het er even niet bij hebben, ik stap
onder de douche om me klaar te maken voor een drukke en
belangrijke werkdag.

447

Ik ben vroeg op het werk en behalve dat het de collega’s
opvalt, tref ik geen gemiste oproepen van Violet meer aan. Ik
ga er zomaar vanuit dat ze wel weer met een lege fles naast
zich, haar roes ligt uit te slapen.

Halverwege de dag heb ik echter geen nieuwe oproepen op
mijn telefoon en dat wekt op zijn minst enige verbazing bij
me op. Ik had opnieuw verschillende voicemailberichten
verwacht of sms’jes, maar niets van dat alles. Niet dat ik een
“sorry” te horen denk te krijgen, want dat woord heeft Violet
nog nooit over haar lippen gekregen, er komen ook geen
scheldpartij of verwijten … helemaal niets.
Het is stil vanuit de boerderij en even heb ik de hoop dat ze
heeft ingezien dat haar aanpak niet werkt of ze is lekker druk
met de voorbereiding van de DVD die ze die avond tijdens het
kerstdiner van de tandartspraktijk uit wil delen. Gezien de
hectische dag op mijn werk, komt in ieder geval de stilte me
nu eigenlijk wel goed uit.

De werkdag verloopt eigenlijk wel naar wens en ik denk er

448

inderdaad goed aan gedaan te hebben, het hotel op te
zoeken. Als rond elf uur het aansluitende kerstfeestje ook
voorbij is, pak ik mijn spullen in om richting de boerderij te
gaan. Als ik vlakbij de boerderij ben, zie ik dat er overal licht
brand in huis. Ik vind het vreemd, dat is anders nooit het
geval op dit tijdstip. Hoe dan ook, om een of andere reden wil
ik eigenlijk niet naar binnen. Het is een soort unheimisch
gevoel wat me bekruipt. Ik besluit Lizzy, een goede vriendin,
te bellen.

Lizzy is thuis en zegt dat ik maar naar haar moet komen. Ik
ben altijd welkom bij haar en als ik even bij haar ben lucht ik
mijn hart en vertel haar over mijn gevoel van onmacht
richting Violet. De onrust in mijn lijf gaat er niet uit en het
wordt er niet beter op als ik na een zoveelste poging
telefonisch contact te krijgen met Violet, weer geen gehoor
krijg. Ze zou nu toch thuis moeten zijn? Ook bij Lizzy gaan alle
alarmbellen rinkelen en ze raad me aan haar huis te gaan om
poolshoogte te nemen. Ik spring in de auto en met zo’n 180
kilometer per uur suis ik over de snelweg. Het is bijna vier uur
in de nacht als ik de electrische poort open en de

449

herdershonden buiten zie lopen. Er moet iets aan de hand
zijn, de honden zijn ‘s nachts nooit buiten, die zijn dan altijd
bij Violet.
Ik parkeer de auto en word vrolijk begroet door onze twee
honden. Ik loop naar de keukendeur en wil deze open
trekken, maar hij blijkt op slot te zitten. Dat is ook vreemd,
met de honden buiten.
Als ik mijn sleutels gevonden heb en binnen ben, roep ik
Violet. Ik roep meerdere keren, maar ik krijg geen reactie.
Mogelijk dat ze al weer uitgeteld in bed ligt. Via de keuken
loop ik de woonkamer binnen en als ik linksom richting de
wenteltrap kijk, zie ik haar hangen in het trapgat.

Ik laat de sleutels en tas uit mijn handen vallen, ren naar haar
toe en leg mijn hand op haar huid. Dan voel ik het bloed uit
mijn hoofd wegtrekken en stort ik schreeuwend op de grond.
Het enige wat er uit mijn mond komt is: “Waarom, waarom,
waarom…” Ik begin te janken als een kind met intens verdriet
en voel me voor het eerst totaal ontredderd. Dit kan niet, niet
mijn Violet, dit zou ze toch niet echt doen!

450