Ik ben een klootzak

“Passie” is nu een woord wat niet meer in onze gezamenlijke
vocabulaire voorkomt. Kortom, we delen weinig tot niets
meer en snap met de dag minder van haar, wat overigens
niet wegneemt dat ik ook zo mijn momenten heb dat ik mijn
kereltje verschrikkelijk mis. Echter, ik deel niet haar pijn en de
leegte van het niet hebben van een ander kind en als we er al
over zouden praten, is dit niet iets waar we het samen over
kunnen hebben. Dat gemeenschappelijke gevoel waar je met
slechts enkele woorden of wat blikken die je elkaar toewerpt,
al tot hetzelfde komt.
Onze relatie vervlakt meer en meer we gaan ieder onze eigen
gang. Hetgeen Violet nog deelt heeft te maken met zaken die
spelen rond Hippos, de administratie die ze steeds verder
professionaliseert of iets wat toevallig speelt op het werk.
Net zo oppervlakkig dus als wat je deelt met een kennis. Heel
soms werpt ze me een veelzeggende blik of enkele woorden
toe en de vraag is dan in hoeverre ze meent wat ze dan zegt.
Violet is een meester in het verpakt uitspreken van wat ze
eigenlijk wil zeggen. Daar is ze als vrouw niet uniek in, maar
zij heeft het tot een hoger niveau weten te tillen. Waar de
omgeving en ik in het verleden nog wel zover kwamen om

351

haar ‘boodschap’ te vertalen, langzaam maar zeker wordt dit
een puzzel met een hoge moeilijkheidsgraad.
Een bijkomend en niet onbelangrijk aspect is het gegeven dat
haar verpakte boodschappen ook geen ernst van de situatie
uitspreken. Achteraf gezien wellicht wel de melding dat ze
haar 39ste verjaardag uitgebreid wil vieren en niet haar 40ste
verjaardag. Niet 40 jaar oud willen worden of minimaal dit als
grens te zien, dat kinderen dan echt uitgesloten zijn, is geen
reden voor een feestje. Ik heb het op dat moment zo niet
opgepakt. Dom? Achteraf zijn dingen vaak duidelijker dan op
het moment zelf. Violet is natuurlijk ook altijd een beetje een
aparte geweest.

Violet heeft enkele vriendinnen die ze nog een beetje
dichterbij laat komen en ik heb het gevoel dat ze daar meer
mee deelt dan met mij. Madelon is een van haar beste
vriendinnen, maar zelfs met Madelon deelt ze weinig over
haar pijn, haar gemis, wat haar echt bezighoudt. Madelon
weet wel wat het is een kind heel graag te willen, Madelon

352

heeft zelf IVF pogingen ondernomen. Het verschil is dat van
de vele pogingen er één wel succesvol is geweest, maar de
keren dat het fout is gegaan is iedere keer opnieuw pijnlijk.

Violet is haar leven niet meer de baas. Ik kan niet in haar
hoofd kijken, maar de hang naar het leven neemt af. Waar bij
menigeen de hang naar het leven zich vertaalt naar positieve
aspecten - hoe klein dan ook - te zien, is dit bij Violet niet
meer aanwezig. Haar pijn lijkt ondraaglijk te worden en druk
bezig zijn en jezelf continu blijven drogeren, lijkt op dit
moment de beste oplossing. Ik weet tot op de dag van
vandaag niet in hoeverre ze in deze periode op eigen kracht
nog geprobeerd heeft die lichtpuntjes te beleven. Als ze het
al geprobeerd heeft, betreur ik het dat ze deze niet met mij
heeft willen delen of mij heeft laten helpen. Ik houd me voor
dat ik er dan mogelijk wel voor haar had kunnen zijn.

Hippos houdt Violet druk en hoewel ze gek met dieren is,
kunnen de paarden de immense leegte in haar hart natuurlijk
niet opvullen. De feestjes die we in de deel organiseren, gaan

353

gewoon door. Het blijft leuk om mensen te entertainen en
het levert ook nog geld op.
Ik ben er niet mee bezig dat leuke feestjes alleen het gevoel
vooruit schuift. Immers, alsmaar bezig zijn wil zeggen niet te
hoeven nadenken, niet te hoeven voelen. Het heeft achteraf
gezien helemaal niets te maken met het verwerkingsproces
van Violet.
Naïef? Dat zeker, maar de realiteit van ons leven en
verdomme wat is dat wijf eigenwijs, té eigenwijs om die
benodigde hulp te vragen!

354

Gek genoeg heb ik niet in de gaten dat ik een aantal van
Violets taken langzaam maar zeker als vanzelf over ga nemen.
Dit proces gaat heel geleidelijk en pas terugkijkend op de
situatie kan ik zeggen dat ze ook dit proces fenomenaal
geregisseerd heeft en begin 2003 al in gang heeft gezet. De
terugtrekkende bewegingen bij de feestjes is slechts een
voorbode, want ze trekt zich steeds verder terug uit het
dagelijkse leven. Daar gebruikt ze vervolgens ook drank en
drugs bij. Hoe dicht ik ook bij haar leef, ik heb het niet in de
gaten. Dat doet ze weer verdomd goed!
Zo zullen velen juist spraakzaam worden bij het innen van
veel drank en al dan niet met dubbele tong spreken. Dit geldt
absoluut niet voor Violet. Bijna niemand weet dat Violet
stevig aan de drank is.

Met mij gaat het inmiddels weer beter of eigenlijk best goed,
ik werk met veel plezier bij Kappa als Commercieel Directeur
en moet de commercie reorganiseren. Het gaat beter dan
ooit en al mijn energie gaat in Kappa op én aan Brenda. Ik
neuk me een slag in de rondte met lieve Brenda. Het besef
dat ook ik struisvogelpolitiek bedrijf, is er echt wel. Zolang

355

mijn werkgever daar prima van kan profiteren, krijg ik geen
klachten.

Het enige wat af en toe tot zuchten leidt, is het thuiskomen
na een drukke dag. Hoogstzelden kom ik thuis en is Violet
bezig in de keuken. Meestal kan ik achter de pannen gaan
staan. Op zich vind ik koken leuk, dus dat vind ik niet echt erg.
Maar een thuisgevoel krijgen in een gezellig aangekleed huis,
al zijn het maar wat brandende kaarsjes of zo, zou het al
prettiger maken. Maar niets van dat meer, de kans is groot
dat ze ook bij mijn thuiskomst gewoon in haar kantoor blijft
zitten werken tot het eten opgeschept kan worden.
Of als ze echt een negatieve bui heeft, haalt ze die kudde
ouwe koeien weer uit de sloot en ben ik de schuldige van
haar leven. Behalve het gegeven dat ze geen
verantwoordelijkheid neemt, is het ook niet waar. Ik vind het
vervelend als ze weer zo’n bui heeft, maar kan er niets mee.
Het komt niet aan wat ik zeg … dus bedek ik het maar weer
met de mantel der liefde. Ik zet mezelf gewoon weer schrap
tot de donderwolk voorbij gedreven is. Op dit soort
momenten leven we echt langs elkaar heen.

356

Met Violets gevoel in haar persoonlijke kelder, af en toe die
donderwolk naar mij en haar drukke werkzaamheden met
Hippos en ik met mijn bravoure naar buiten toe, lijkt 2003
ogenschijnlijk een goed jaar te worden. In ieder geval
rationeel gezien is het een goed jaar naar de buitenwacht.
In deze periode wordt het karakteristieke van een ijsberg pas
echt duidelijk. 2003 is bij uitstek een jaar dat de zichtbare top
mooi boven de waterspiegel uitsteekt. Onder de waterspiegel
zit de grillige en onuitputtelijke berg verdriet die toewerkt
naar het moment van de waarheid.

357

Hoofdstuk 24 / Het leven gaat door, ook zonder kind
2004 van rationeel naar emotioneel

Een vreemd jaar wat ik alleen nog in losse fases de revue kan
laten passeren. Enerzijds omdat het een bizar jaar is waarbij
ik me eindelijk weer eens een stuk beter voel, maar voor
Violet is het geestelijke afscheidsproces in gang gezet. Een
schril contrast.
Meer nog dan andere jaren wisselt dit jaar van leuke dingen,
heel pijnlijke tot nauwelijks te bevatten zaken. Althans zo
ervaar ik.

358

“Geen kind”

Het is eind 2003 begin 2004 als Violet er ook op andere
vlakken het bijltje bij neergooit of eigenlijk moet ik zeggen
dat ze me bewust wil frustreren op een bizarre manier, die
alleen zij kan bedenken.
Zo kan ik rustig zeggen dat Violet altijd een mooi figuur heeft
gehad, zonder daar echt heel veel voor te doen. Veel
vrouwen zouden er voor tekenen. Maar plots als vanuit het
niets gaat ze zich helemaal te buiten als het gaat om haar
voeding. Ze schiet in geen tijd van de normale 65 kilo naar
ruim 85 kilo. In diezelfde periode lijkt ze zich zelfs een beetje
te verwaarlozen en bouwt ze haar fraaie blonde haar om naar
een vreemd soort bloempottenkapsel. Een kapsel waar geen
enkele vorm in te herkennen is, maar wat voor Violet een
nieuwe wijze lijkt om mij iets duidelijk te maken.

“Jij wilt andere vrouwen … ik zal je er nog meer redenen voor
geven!” krijg ik met enige regelmaat om de oren geslingerd.
Ik denk nog steeds dat het niet alleen te maken heeft met die

359

andere vrouwen, maar vooral ook dat ze vindt dat ze zelf te
kort schiet als vrouw. Ze heeft het immers niet meer voor
elkaar gekregen een gezond kind op de wereld te zetten.
Dat ze zich met haar nieuwe uiterlijk niet prettig voelt is
bijzaak of mogelijk drogeert ze zich voldoende om daar niets
van te merken. Niet alleen de fotolens, maar ook de spiegels
in huis worden te confronterend voor haar.

Haar eerst nog ietwat subtiele manieren om mij verder van
zich af te duwen, worden naarmate de tijd vordert steeds
minder subtiel en inmiddels zet ze grof geschut in om mij
naar de andere kant te blazen.

Ze laat zo luid en duidelijk weten nergens goed voor te zijn.
Haar belangrijkste opgaaf in het leven, zijnde een kind op de
wereld te zetten én groot brengen, heeft ze geen invulling
kunnen geven, wat rest er dan nog? Onze gesprekken die we
daar soms over voeren zijn altijd kort, omdat ze dan moet
huilen en kwaad wordt. Maar het aanzwengelen van de
dialoog blijf ik volhouden en heel soms reageert ze vanuit
haar hart…

360

“Iedereen om ons heen heeft een of meerdere kinderen en
gaat allemaal zo vanzelf. Waarom ik niet Hans?”
“Ik zal nooit mijn nek breken over de sporttassen die de
kinderen in het gangpad laten slingeren of geïrriteerd roepen
dat ze weer eens niet luisteren.”
“En dan moet ik de pijn ook nog een keer ondergaan als de
omgeving allemaal oma wordt en ik dat nooit zal worden.”
Ik wil haar het liefste troosten, haar in mijn armen nemen en
zeggen dat het wel goed komt. Maar dat kan ik niet, want het
komt niet goed. Ik kan alleen alert zijn op de omgeving. Ik
houd bijvoorbeeld de post in de gaten en haal er
geboortekaartjes uit, want ik weet dat ze daar verdrietig van
wordt. In alles probeer ik haar op sleeptouw te nemen en
grapjes te maken, Grapjes waar ze eerst altijd hartelijk om
kon lachen. Soms lukt het zelfs haar aan het lachen te krijgen
en ervaar ik dat als een overwinning. Ik ben met steeds
minder blij, maar ja … een mens verlegt zijn grenzen.

Toch blijft voor haar het gemakkelijkst om mij weg te duwen
en zich zo onaantrekkelijk als mogelijk te maken. Waarbij het
niet zo is dat ik compleet eendimensionaal ben en puur voor

361

het uiterlijk ga, maar Violet weet heel goed dat ik haar ook
erg mooi vind. Door zich minder mooi te maken, hoopt ze
gemakkelijker van me af te zijn. Ik moet haar werk uit hand
nemen, hoe wrang het ook klinkt.

Maar ik wil helemaal niet scheiden of op een andere manier
van haar af. Als ze zich weer eens heel nadrukkelijk geuit
heeft, vraag ik me opnieuw af of haar vermeende
zelfmoordpogingen wel eens heel concreet zouden kunnen
worden. Maar het zijn niet meer dan flarden die door mijn
hoofd schieten, het is secondewerk. Het steekt vooral de kop
op als we weer eens ruzie hebben. Ruzies die veelal
inhoudelijk nergens over gaan en een enkele keer is het een
concreet meningsverschil. Een meningsverschil waar mensen
normaal over kunnen discussiëren en elkaars mening
respecteren, maar wat bij ons in ruzie dreigt te eindigen. Als
een soort kers op de taart kan Violet heel onverwacht nogal
vals uit de hoek komen. Dit is meestal het geval als ze de
scharrels in mijn leven weer eens niet meer ziet zitten.
Hoewel onze afspraken hierover duidelijk zijn en het meestal
ook geen discussie oplevert, heeft ze af en toe zo’n bui die
doet vermoeden dat ze weer een poging onderneemt om mij

362

verder weg te duwen. Ik herinner me een discussie, of althans
een poging, waar ik het gesprek met haar aan wil gaan.
Feilloos slaat ze die deur tijdens het korte gesprek weer voor
me dicht. Dat kan ze heel goed…

“Laat mij maar met rust, ga jij maar naar je vrouwen. Dat wil
je toch!”
“Hoe bedoel je?”
“Zoals ik het zeg. Duidelijk toch!”
“Nee, je bent niet duidelijk. Ik wil je niet kwijt.” … probeer ik
nog eens te benadrukken. Ik heb het al zo vaak gezegd.
“Hier heb ik geen zin in, ik heb het druk. We moeten feesten
organiseren, er moet geld binnen komen.”
“Maar er gaat ook zoveel uit. Die feesten zijn prima om
financieel weer in het reine te komen.” … en met het
aankaarten van de financiën maak ik de grootste fout.
“Je hebt toch je creditcard waar je altijd geld van op kunt
nemen en geld in je portemonnee. Wat zeur je nou. Ik ben er
klaar mee.” … en dan is het einde discussie en loopt ze
gewoon weg. Ze draait ieder persoonlijk gesprek, in geen tijd
naar een gesprek waar ze ten eerste niet over zichzelf hoeft

363

te praten en ten tweede het heel kort kan houden. Financiën
is een goed voorbeeld, daar hebben we afspraken over
gemaakt, dus daar kan ze me met woorden om de oren slaan.
Alleen gaat het mij niet om die financiën maar om haar.

Ruzies over geld komen ook wel eens voor, maar als ik er iets
over dreig te zeggen houdt ze me steevast voor dat zij het
geld wel regelt … en dat doet ze over het algemeen goed. Ze
goochelt met het geld op de verschillende bankrekeningen en
behalve af en toe zeggen dat ik denk dat we misschien eens
een maandje rustig aan moeten doen, kom ik niet. Eerlijk
gezegd vind ik dat ook helemaal niet erg, ik vind het wel
gemakkelijk zo.

Al met al ben ik me bewust van het gegeven dat ik niet van
haar af wil en hoop ik dat zij mij ook niet echt kwijt wil. Moet
ik bekennen dat haar soms zo vileine gedrag misschien wel
het tegenovergestelde zegt. Zeker nu ik het gevoel heb dat ze
me steeds vaker fileert. Wil Violet van mij af … maar dan wel
op een heel drastische manier, met een bigbang of zo. Een
manier om extra pijn te doen of een manier, omdat ze geen

364

andere manier kent? Ik wil er niet aan denken, maar als er
weer een weerzinwekkend moment voorbij komt, schiet het
door mijn hoofd. Ik handel niet, ik zou niet weten hoe.

En plots als een duiveltje uit een doosje, lees ik tussen haar
veelal cryptische regels door dat als ze, nu ze maar niet meer
met een zwangerschap actief in haar hoofd bezig is, die
zwangerschap dan wel vanzelf komt. Van Rick is ze immers
ook gewoon zwanger geworden, het zou dus geen probleem
moeten zijn. Ik weet niet wat ik hoor. Hadden we dit
hoofdstuk niet afgesloten?

Dat mogelijk haar psychische staat er iets mee van doen heeft
en de natuur haar werk doet, door haar juist te behoeven
voor een zwangerschap, is natuurlijk niet waar. Ze heeft plots
in haar hoofd gezet dat het wel goed komt op de natuurlijke
manier, ze is er gewoon teveel mee bezig geweest … ze weet
het zeker, verkondigt ze me vaker dan me lief is. Ook dat zegt
wel iets, denk ik dan.
Ik ben in deze periode weinig echt actief met mijn intuïtie, in

365

die zin dat ik er niet mee te koop loop. Maar ja, commercie is
ook emotie en dus weet ik dat ik een deel van mijn
beslissingen op basis van intuïtie neem. Vanuit diezelfde
intuïtie weet ik dat die gewenste zwangerschap er nooit meer
zal komen.
Hoe wrang het ook klinkt, dit is nu wel het beste. Violet en ik
zullen na Rick samen geen kind meer krijgen en ook Violet zal
zich dit moeten realiseren. Ik hoop alleen niet dat ze zich vast
klampt aan haar laatste nieuwe ideeën over het op de
natuurlijke wijze zwanger worden. Het zou opnieuw een
mokerslag zijn als blijkt dat die zwangerschap er toch niet
gaat komen.
Hoeveel mokerslagen kan een mens hebben? Violet is taai,
maar er zijn grenzen.

366

“Zakelijk vallen alle puzzelstukken op z’n plaats”

Hoe vreemd het ook klinkt, maar voor mijzelf is 2004 niet
eens een slecht jaar. 2004 is een jaar wat ik rustig kan
betitelen als “oppervlakkig”, maar wat voor nu wel even
prettig voelt. Ik hoef niet over moeilijke zaken na te denken,
tenzij ik Violet thuis in een bepaalde staat aantref.
Zakelijk gaat het eigenlijk best lekker bij Kappa en mijn relatie
met Wilma is voorbij, dus is er ruimte voor allerlei
niemendalletjes. Gewoon leuke vrouwen zonder rugzak en
een van deze leuke vrouwen werkt bij Kappa en ze heet
Marja. Het is een vrouw waar mannen onrustig van worden.
Niet dat ik er specifiek op uit ben, maar het komt voorbij en
het is aangenaam, zal ik maar zeggen. Eigenlijk ben ik er niet
eens zo blij mee dat het om een vrouw op het werk gaat, de
kans op gedoe is immers veel groter op het werk. Hoewel ik
werk en privé prima kan scheiden, geldt dat niet voor
iedereen. De kans op vraagtekens bij een dergelijke situatie,
is groot.
Maar ja, dingen gaan zoals ze gaan en als Marja me terloops

367

een keer vraagt mee te lopen, omdat er een aanzienlijk
probleem met een grote klant is, doe ik dat. Het is immers
mijn werk. We rijden naar een Van der Valk vestiging in de
omgeving en ik ga er vanuit dat we daar met de klant om tafel
gaan om het dispuut op te lossen. Dan kom ik er achter dat
we helemaal niet richting de vergadertafels lopen, maar ze
neemt me mee naar een hotelkamer. Ik ben flabbergasted en
totaal out of control … niets voor mij normaal gesproken.
Maar eerlijk gezegd ben ik wel onder de indruk hoeveel werk
ze in deze actie gestoken heeft. Toch is deze affaire geen lang
leven beschoren, want Marja heeft wat voorkeuren die me
niet helemaal aanspreken. Nu ben ik niet vies van nieuwe
experimenten, integendeel. Echter, soms vind ik iets gewoon
niet prettig, maar ik wil op zijn minst weten van een op
handen zijnde experiment. Zo wil Marja haar man mee laten
luisteren als wij seks hebben en op het moment dat ik daar
achter kom, beëindig ik ons privé-contact. We zijn wel
professionals, dus op het werk merkt niemand iets van wat
zich privé heeft afgespeeld en we blijven dan ook gewoon
samenwerken.

368

Kappa is een leuk bedrijf. Ik denk dat ik, als ik terugkijk op
mijn commerciële managementfuncties in het bedrijfsleven,
dit wel het leukste bedrijf vind. Het is een Brabants bedrijf
met de bijbehorende gemoedelijkheid. Vergaderingen
beginnen altijd net iets te laat en met Carnaval is het bedrijf
gesloten. Het is een voormalig familiebedrijf en de eerste
nieuw aangestelde directeur – heel revolutionair van dit
bedrijf - is een prima kerel om mee samen te werken, de
taken zijn goed verdeelt en we vullen elkaar aan. Tot op de
dag van vandaag ben ik bevriend met hem.

Dat het een familiebedrijf is geweest, heeft in positieve zin
ook zo zijn sporen nagelaten. Zo wordt het cadeau voor de
feestdagen door de familie zelf uitgedeeld. Een traditie die
men lang in stand houdt. De algemeen directeur moet het
bedrijf verder professionaliseren, want het familiebedrijf is
overgenomen en om het commerciële gedeelte verder vorm
te geven, ben ik aangesteld. Het is een leuke klus waar ik mijn
opgedane ervaring van de afgelopen jaren prima in kwijt kan.
Gevoelsmatig vult mijn ervaring de commerciële gaten die
zijn ontstaan in dit voormalige familiebedrijf. Voor mij een
uitdaging om het met veel vrijheid commercieel op poten te

369

zetten. Een lastig verhaal dat zeker, want het is een
productgericht bedrijf als ik daar kom werken. Sterker nog, de
hele branche in zo ingericht.

Om meer te realiseren buig ik de commercie om naar een
klantgerichte organisatie en dat is men niet gewend in de
business van het golfkarton. De klant heeft een doos en de
accountmanager die binnenkomt, kijkt of hij een betere
aanbieding kan doen. Natuurlijk is daar ook wel wat haalbaar
als je je organisatie goed inricht. Dat neemt niet weg dat de
zwaarte van de dozen in de toekomst, misschien helemaal
niet zo relevant meer is.
Naar het te verpakken product van de klant kijken en daar
maatwerk op leveren, levert onder de streep meer op. Dat
blijkt en hoewel je het niet zou zeggen, het wordt me niet
echt in dank afgenomen. Het is een klein en uiterst
conservatief wereldje en binnen afzienbare tijd zingt het rond
dat ik iets doe, wat niet kan. Het kan natuurlijk wel, maar is
anders en gegeven het feit dat circa tachtigprocent van de
mensheid niet veranderingsgericht is, lijkt het erop dat wij

370

zometeen met onze meer dan goede winstcijfers een
probleem hebben. Zelfs binnen de eigen gelederen, het
moederbedrijf, rommelt het in onze richting. We moeten ons
met hand en tand verdedigen, maar de cijfers liegen niet.

In deze periode komt er nog een leuk paardenmeisje op mijn
weg. Ook bij haar geldt dat ik niet specifiek op zoek ben naar
zulks vertier, want ze loopt al een tijdje bij ons rond.
Misschien heb ik er nu pas weer oog voor, maar ogenschijnlijk
vanuit het niets biedt ze zich als vanzelfsprekend aan. Haar
relatie met haar oudere vriendje is uit en ze heeft zich weer
op haar uiterlijk gestort, ze is duidelijk weer op de markt. Ze
sport veel meer, valt kilo’s af en is duidelijk zoekende.
In dit geval komt ze bij mij uit en als ze dan ook nog uitlegt
dat een vriendin in een parenclub is geweest en dit haar dit
ook wel leuk lijkt, ben ik gevangen. Ik bied haar aan een
keertje mee te nemen. Zo kan ze zelf ervaren of ze het ook zo
leuk vindt. Als Violet en een Hippos vriendin Gera een keer
samen naar Eurodisney zijn, neem ik haar mee.

371

Toch bedenk ik tijdens dit weekend dat het helemaal niet
koosjer voelt.

372

“Feestjes als bezigheidstherapie”

Hoewel het in schril contrast staat met het vorige hoofdstuk,
kan ik stellen dat 2004 als ‘definitief verval’ voor Violet
betiteld kan worden. Ik ben me er op dat moment alleen niet
bewust van en dat houdt mogelijk weer verband met de
inhoud van het eerdergenoemde hoofdstuk. Een vreemde
periode … en deze periode spookt tot op de dag van vandaag
ook zo door mijn hoofd.

Ook dit nieuwjaar wordt vanuit onze boerderij ingeluid, want
we zijn altijd thuis met de jaarwisseling. Het risico van brand
is te groot als je een rieten dak hebt en als we dan toch thuis
zijn, maken we het ook maar meteen gezellig in de deel. Met
name de Hippos mensen komen in grote getallen opdraven
en zuipen zich een slag in de rondte. Ik heb zoveel snacks dat
je deze nauwelijks op krijgt met z’n allen en de muziek staat
behoorlijk hard. Dit laatste is ook meteen beter voor de
paarden, want dan vallen de knallen rond het wisselen van
jaar minder op.

373

Een grappig gegeven is Toine, iemand die niet echt geliefd is
in zijn omgeving en nooit ergens gevraagd wordt. Hij “viert”
oudejaar thuis en woont hemelsbreed niet ver bij ons
vandaan. Met als gevolg dat hij zijn muziek zo hard zet, dat
wij het wel moeten horen. Waarschijnlijk om het idee te
geven dat het gezellig is bij hem.
Steevast New Years Day van U2 en Radar Love van de Golden
Earring knallen uit zijn speakers om één over twaalf. Ik haal
dit jaar een geintje uit en zet mijn boxen net iets harder,
waarop een van de gasten de microfoon pak en iets tegen
Toine zegt. De hele omgeving geniet mee en de volgende dag
laat Toine weten dat hij het gehoord heeft.

Het feestje is zoals altijd “oppervlakkig gezellig” zoals ik het
pleeg te noemen. Voor Violet ideaal, zo zijn er altijd mensen
om haar heen en moet ze min of meer met andere dingen
bezig zijn. Het drukt dus alle gevoel, zeker ook zo rond een
relatief beladen moment als de jaarwisseling, weg. Tijdens de
jaarwisseling met de pijn geconfronteerd te worden is
misschien nog wel pijnlijker dan door het jaar heen en dan

374

zijn onze feestjes een prima excuus. Gek genoeg had ik dat op
dat moment wel kunnen bedenken, maar is deze wijsheid pas
jaren later tot me gekomen.

Natuurlijk zijn ook de eigen feestjes professioneel opgezet,
zoals we alle feestjes eigenlijk altijd geven. We kunnen niet
anders, zal ik maar zeggen. Je doet het goed of je doet het
niet. Waarbij ik eigenlijk niet eens voorstander ben van deze
eindejaarsfeestjes, maar eenmaal in de sfeer van een feestje
– en al het werk wat daarbij komt kijken – en ik vier wel mee.
Alles bij elkaar lijkt het voor nu oké en ik richt me, zoals
meestal, ook in deze periode op Violet en haar naar de
buitenwereld ogende welzijn. Ik zie haar zelfs enkele keren
hartelijk lachen. Ze oogt wel als een boer met kiespijn, maar
ik kan weer even rustig ademhalen.

Als ik terugkijk heb ik me toch wel vaak ondergeschikt
gemaakt aan Violet. De verhouding is zeker zeventig tegen
dertig, in haar voordeel. Maar het gaat ook bijna als vanzelf,
ik ben er niet bewust mee bezig. Ik kan er ook geen

375

waardeoordeel aan hangen, want ik weet niet of het goed of
fout is. Eigenlijk maakt het me ook niets uit. Dingen gaan
soms zoals ze gaan en zo rollen we het nieuwe jaar in.

376

“Afscheid nemen”

Het valt op dat Violet steeds vaker vanuit huis gaat werken.
Ze heeft het met haar werkgever zo geregeld dat het
automatisering technisch klopt en ze het restant ook nog
vanuit huis kan regelen. Ze verschijnt dus steeds minder op
haar werk. Als een van de tandartsen er iets van zegt, komt ze
steevast met de opmerking: “Loopt er iets niet goed dan?”
Ze weet natuurlijk het antwoord op deze vraag zelf al, want
alles is perfect onder controle en dus vraagt ze bewust en
bijna een statement makend, naar de bekende weg.
De tandarts kan niet anders zeggen dan dat alles op rolletjes
loopt en dus loopt de discussie die de tandarts aan probeert
te gaan vast. Doorvragen en uitleggen dat het ook goed is
regelmatig je gezicht op de zaak te laten zien, zijn zaken die
niet van de tandarts te verwachten zijn. Violet heeft het
allemaal prima geregeld en dus is de man er op dat moment
klaar mee. Wat hij zich logischerwijs niet realiseert, is dat dit
een duidelijk stap in de richting van haar kluizenaarschap en
het definitieve verval is. Maar ja, ze deelt niets met andere

377

mensen en dus ook niets met haar baas. Hij kijkt naar het
werk en dat is prima en daarmee is de mogelijke discussie
afgewend.

Dit verval komt overigens met vallen en opstaan en als ik naar
huis rij van het werk heb ik met enige regelmaat de
gedachten wat er nu weer zou kunnen zijn wat irritatie
opwekt. Een boze of teleurgestelde Violet of …. tja, ik kan van
alles aantreffen als ik de keukendeur achter me dicht trek.
Zo kom ik een avond thuis en vind haar in bad met allemaal
brandende kaarsjes om zich heen. Ze heeft in de tussentijd
weer een aanzienlijk aantal tabletten ingenomen en ze hoopt
dat ik haar zo zal vinden. Op dat moment heeft het nog meer
weg van een signaal en een schreeuw om hulp, tenminste ik
kan me voorstellen dat dat de eerste gedachten zijn die nu
opkomen. Maar als ik over het zoeken van hulp begin …
“Hé Letje, is het niet toch verstandig om eens met een
professional te praten. Mogelijk kan hij je helpen.”… mijn
woorden zijn uiterst zorgvuldig gekozen om niet meteen de
kous op de kop te krijgen.

378

“Hoezo, ik ben niet gek! Ik heb helemaal geen hulp nodig, ik
wil alleen met rust gelaten worden. Dat weet je inmiddels
wel.
“Maar waarom zit je er dan zo bij. Snap je dat ik denk dat
hulp zinvol is?”
“Ja, dat is ook lief van je. Maar echt, dat heb ik niet nodig. Ik
wil alleen rust in mijn hoofd. Echt! Laat me nou maar.”

Ze wijst hulp, van wie dan ook, resoluut af en mijn zoveelste
poging gaat het putje in. Ze heeft geen hulp nodig … ze is niet
gek! Nee, Violet is verre van gek, dat is iets wat zeker is. Niet
lang daarna kom ik ’s avonds thuis en doet zich een
vergelijkbare situatie voor. Alleen is er nu geen enorm aantal
kaarsjes aangestoken, maar nu liggen er scheermesjes klaar.
Scheermesjes die niet gebruikt worden om te ontharen.

We zijn ruim een maand verder als ik met veel energie thuis
kom van mijn werk. Er zijn allemaal positieve ontwikkelingen
op het werk die ik graag met Violet wil delen. Maar Violet wil
niets met mij delen en staat al helemaal niet open voor mijn

379

positieve toon. Ze is chagrijnig en keert zich zonder reden van
me af. Ik sla nu genadeloos om in cynisme, cynisme wat ik
eigenlijk van Violet geleerd heb. “En, wat heb je vandaag
weer voor snode plannen om uit het leven te stappen en mij
te choqueren? Weet je, ik denk dat je mij niet meer kunt
choqueren. Zal ik een knoop voor je maken in het touw wat in
de deel ligt. Je zegt het maar hoor!”
Als blikken konden doden, was ik al enkele malen onder de
groene zoden geschoffeld. Het is eigenlijk meer een kat-en-
muis-spel tussen ons, zo voelt het ook.
Lastiger wordt het als ik een dag of wat later, ik weet niet
eens meer of ze nog boos op me is, de deur niet meer in kan.
Sluit ze me eerst “alleen” nog figuurlijk buiten, nu ook
letterlijk. Via een klein raampje, waarvan ze zich niet bewust
is dat dit openstaat, moet ik de weg naar binnen voor elkaar
zien te krijgen. Nu ben ik niet de kleinste jongen, dus
eenvoudig is anders. Toch lukt het me naar binnen te komen.
Als dit vanuit haar woede een keer plaatsvindt, kan ik er
achteraf stiekem nog om lachen ook, maar ze doet dit steeds
vaker. Ik kan je vertellen dat het niet meer leuk is om voor

380

een dichte deur te staan en met mijn kostuum aan, door dat
kleine raampje te klimmen.

Gelukkig is er ook wel eens een avond dat het allemaal goed
en in harmonie verloopt, meestal gaan we dan uit eten. Dat
vinden we allebei heerlijk en is eigenlijk nog het enige vertier
buiten de deur. Eerst ligt het gemiddelde wel op één tot twee
keer per week, maar ook hier neemt de frequentie gestaag af.
Toch kan zo’n moment ons weer dat gemeenschappelijke
gevoel geven. We vinden uit eten in een goed restaurant pure
verwennerij, lekker ontspannen en het voelt wel als iets van
ons samen. Een enkele keer komen we op een dergelijke
avond zelfs tot een gesprek van enige inhoud.

Als we niet uit gaan eten dan is Violet of bij Hippos te vinden,
althans het werk wat ze veelal vanuit huis voor Hippos doet
of ze is bezig met de voorbereiding van een van de vele
feestjes. Behalve dat ze het ooit is gaan doen omdat ze het
ook echt leuk vindt, heeft het inmiddels meer weg van een
soort vlucht. Altijd maar ergens mee bezig zijn, is niet
geconfronteerd worden met je eigen gedachten. Dat doet ze

381

nog steeds meer dan prima!
En de feestgangers en Hipposleden hebben er profijt van,
want met haar perfectionistische inslag weet ze steeds weer
veel voor elkaar te krijgen.

382

“Een levensloop rationeel verklaren”

Wat ook steeds duidelijker wordt is het verlammende effect
wat niet verwerkt verdriet op een mens kan hebben. Waar ik
me bewust ben van het verdriet wat verlies meebrengt en ik
daar een weg in probeer te vinden, overigens wordt me pas
tijdens het schrijven van dit verhaal duidelijk dat ik het eerder
toch niet zo goed verwerkt heb, blijft Violet in haar verdriet
hangen.
Met vlagen is ze niet toerekeningsvatbaar, valt er niets mee
te beginnen of ze is met flink wat alcohol op maar naar bed
gegaan. De alcohol wordt een steeds grotere vriend van haar.
Hier maar ik dan weer handig gebruik van met de vele
niemendalletjes die voorbij komen en neuken is nog steeds
een prima afleiding.

Tijdens een training over situationeel leidinggeven spreek ik
een trainer over Rick. Ik raak in gesprek over mijn boosheid
en natuurlijk krijg ik daar Rick niet mee terug. Hij kan me wel
helpen met het verleggen van de focus. Ik moet namelijk

383

letterlijk uitspreken: “Ik wil geen verdriet meer hebben om de
dood van mijn zoon.” verdomme … wat is dat moeilijk zeg!

In deze periode kom ik er voor het eerst achter dat ik mijn
verdriet alsmaar probeer te rationaliseren. Misschien naïef,
maar ik denk echt dat ik er zo het beste uit kom.
De dood van je zoon rationaliseren kan natuurlijk niet of wat
minimaal niets oplost als het om je emoties gaat.
Toch blijft het ook nog een tijdje in mijn kop hangen dat ik
rationeel moet zijn ten aanzien van het niet meer krijgen van
andere kinderen met Violet. Bovendien is latent het
koesteren van verdriet aanwezig … maar dat stop ik weer
even weg.

Eerlijk is eerlijk, ik ben er na 2004 ook nog wel een tijdje mee
bezig om het een plek te geven. Toch is Violet haar verdriet
door de jaren steeds meer gaan koesteren. Misschien omdat
ik teveel met mezelf bezig ben geweest, maar hoe Violet
bezig is met haar verdriet, valt me pas veel later op.

Recentelijk ben ik er ook achter gekomen dat Violet wel eens
met vriendinnen gesproken heeft over het verliezen van de

384

grip op het leven. Je op moerassige ondergrond begeven en
leven met het idee ieder moment opgezogen te kunt worden.
Maar dat is moeilijke materie en voor een dergelijk
onderwerp een klankbord vinden, is geen sinecure. De
meeste mensen vinden het moeilijk om over dit soort
onderwerpen te praten en kunnen niets met haar woorden,
met haar gevoel. Ik kan me er ook wel iets bij voorstellen en
voor Violet … daar zijn opnieuw de luiken dicht gegaan.

385

“Wat doen we nog samen?”

Toch is Violet nog steeds op de been, ze houdt zich staande
door druk druk druk te zijn en is momenteel bezig met het
verder professionaliseren van de feestjes in de deel. Ze is wat
zaken aan het standaardiseren, wat uiteindelijk weer meer
tijd oplevert. Al vraag ik me wel af waar ze die tijd dan weer
aan wil spenderen.
Als ze bezig is sluit ze zich letterlijk en figuurlijk op en zo
maakt ze van onze leuke feestje die je als hobbymatig zou
kunnen betitelen, regelrechte semi professionele feesten
waar ook grote gezelschappen een goed programma
voorgeschoteld krijgen. Problemen zijn er zelden, Violet
organiseert alles tot in de kleinste details. Slechts een
jeugdfeest geeft in deze periode wat gedoe.

De jongeren zijn al vroeg behoorlijk dronken en we roepen
tijdig hulp in van de paardrijdende achterburen. Die komen
graag een glaasje meedrinken en helpen de jongeren zich in
te houden. Slechts één jongen hebben we weg moeten

386

sturen. Dan verschijnen er plotseling jongeren die helemaal
niet uitgenodigd zijn en een van de Hippos mensen geeft aan
dat één van deze jongens zich vooral in moet houden.
Aangezien hij verwacht dat deze jongen niet gaat luisteren,
loopt hij hem continu achterna. Heel vervelend voor die
jongen, maar het heeft ook wel iets komisch te zien hoe een
volwassen man achter een jongen, die zwaar geïrriteerd is,
aanloopt.
Vlak voor middernacht gaat het fout en gaat de jongen
onderuit. Resoluut gooien wij het grote licht aan en binnen
vijftien minuten is de deel volledig leeg. Een ongeschreven
regel is dat wanneer het grote licht aangaat, het feest
afgelopen is … en daar conformeren ook de jongeren zich
aan.

Hoewel de locatie niet per definitie de ideale trouwlocatie is,
hebben we in al die jaren toch een aantal trouwfeesten te
verwerken gehad. In 2004 komen we een leuk stel tegen die
midlife opnieuw gaan trouwen of eigenlijk meer de
trouwbeloften opnieuw naar elkaar uit willen spreken. Deze

387

dame is er recentelijk achter gekomen dat ze in haar 45ste
levensjaar zwanger is geworden en wat beter dat dit met een
“bigbang” tijdens het feest aankondigen. Een bigbang is het
zeker, maar dat heeft de feestvreugde niet onderuit gehaald.
Sterker nog, menigeen zal er een extra borrel op gedronken
hebben. De gastvrouw niet … die is zwanger!

Ik probeer me, bij het terughalen van al die feestjes en wat is
in de loop der jaren aan gekkigheden is gebeurd, ook te
bedenken wanneer we nu eigenlijk tijd hadden voor elkaar.
Daar zijn, als je beide werkt en hobby’s hebt, weekenden
immers bij uitstek geschikt voor. In het begin van onze relatie
krijgen we die privétijd wel georganiseerd, maar die feestjes
slokken ons in de weekenden volledig op. Alle weekenden
zitten we vol en tijd voor samen komt er in feite niet meer
van.
Wat wel blijft is het uitgave patroon van vooral Violet, Violet
met haar dure smaak en haar meervoudige aankopen! Op
een of andere manier week Violet daar altijd weer tijd voor
vrij te maken.

388

Als je dan moet kiezen tussen een weekend weg of geld
verdienen, om onder andere al die dure dingen te kunnen
bekostigen, dan is de keuze direct gemaakt. Zo moet er een
voor die periode zeer nieuwe televisie in huis, een enorm
plasmascherm en daar hoort een surround systemen bij … en
Violet wil het allemaal en ook niet de minste merken.
Ik praat mezelf hier niet onderuit, want ik moet ik zeggen dat
ik haar niet probeer te overtuigen van het tegendeel. Ik stel
haar gadget-verslaving eigenlijk wel op prijs, het is altijd leuk
als ze weer iets nieuws aangeschaft heeft. Soms ga ik mee als
ze weer iets nieuws aan wil gaan schaffen en soms is het er al
en wordt ik er alleen mee geconfronteerd.
Maar ja, om onze nek hangt ook nog het probleem van de
enorme maandlasten, vanwege de mislukte transactie. Het is
geen molensteen, maar toch minimaal een stevige kei. Met
andere woorden kijken kijken kijken en kopen … én heel hard
werken. Ik geloof dat ik in dit rijtje het “genieten” alleen niet
meer tegenkom.

389

Het enige wat we wel blijven doen is onze gezamenlijke
hobby uitoefenen … uit eten en nieuwe restaurantjes
ontdekken. Eigenlijk is dit ook een soort uitje. Overigens
maakt mij het type restaurant niet eens zoveel uit, als het
eten en de bediening er maar goed is. Voor Violet ligt dit
anders, zij heeft duidelijke voorkeuren. Japans … daar mag je
haar voor uit bed halen en in Violets geval zegt dat heel veel.
Overigens vind ik Japans ook reuze lekker, maar ik eet net zo
graag Pakistaans, Mexicaans én een patatje oorlog gaat er
ook rustig in. Vreemd eigenlijk, ik lust nu alles, terwijl ik als
kind niets van dit alles wilde hebben. Het enige wat ik aan
“niets lusten” heb overgehouden is lof en paprika. Tot op de
dag van vandaag kan het me niet bekoren.

Toch zal menig man of vrouw die in de deel onze feestjes
heeft meegemaakt eerder denken dat ik van de Indische
buffetten ben. Mijn Indische buffetten zijn ruim bekend
binnen de groep mensen die regelmatig aan onze feestjes
hebben deelgenomen. Voor grotere groepen zijn al die kleine
gerechtjes leuk te maken en goed om uit te delen. Verder

390

zitten er veel verschillende smaken in de Indische keuken en
is er voor iedereen wel iets bij wat men lust.

391

“Allemaal beestjes”

Hoewel 2004 over het algemeen een neerwaartse spiraal is,
zijn er ook nog wel leuke momenten en een daarvan is Violets
plotseling opgekomen idee om cavia’s te gaan fokken. Niet
dat we nog geen huisdieren hebben, want naast de
gebruikelijke blaffende en miauwende viervoeters, hebben
we immers ook de paarden én we hebben kippen … natuurlijk
hebben we kippen bij een boerderij! Tenslotte hebben we op
ons erf ook een aantal konijnen rondrennen. Toch is het niet
genoeg, Violet wil cavia’s.
Hoe dan ook, Violet wordt door een kennis geattendeerd op
hoe leuk het kan zijn om cavia’s te houden. Ik snap er niet
veel van, maar de man in kwestie legt uit dat zijn vrouw ze
fokt en hij nodigt Violet uit om eens te komen kijken. In dat
geval kan je er de klok op gelijk zetten dat Violet dit leuk gaat
vinden en dus ook thuis cavia’s wil gaan houden. Daarbij is
het dan bijna als vanzelfsprekend dat ze ook wil gaan fokken
met die kleine knabbelaars.

392

En ook dat gaan we dus doen, met aan mij het verzoek om
een mooie bak te maken waar ze haar beestje, ‘soon to be’
beestjes, in kan laten rennen. Ik ontwerp een soort
flatgebouw, wat weer lekker op de groei is, want ik ga er
vanuit dat ze qua fokgedrag niet veel afwijken van de
konijnen. Er komen zelfs trapjes in “het flatgebouw” voor de
verschillende verdiepingen en schotjes tussen ruimtes om,
indien nodig, de cavia’s te scheiden.
Omdat deze kleine knagers seks als een soort
bezigheidstherapie zien en waarom ook niet, loopt het aantal
in korte tijd op dertig stuks. En als we daar de grens niet
hadden gesteld, was het flatgebouw binnen geen tijd uit zijn
voegen gebarsten.
We houden het zo best een tijdje vol, want alles wat er teveel
aan cavia’s geboren wordt, wordt aan een mannetje
meegegeven die voor alle dieren wel een oplossing heeft. Zo
kan een overschot aan cavia’s als slangenvoer dienen en ook
daar kent hij wel weer wat mensen voor. Handig zo’n
mannetje!

393

Toch is er met enige regelmaat wat aan de hand met deze zo
op het oog, zorgeloze beestjes. Waarbij het meest vervelende
is dat als het iets aan de hand is, ik het op mag lossen. Dat
vindt Violet meer iets voor mij. Maar alles leuk en aardig, als
me dit net iets te vaak overkomt, besluit ik een eind te maken
aan onze flat met knabbelbewoners. Gelukkig vinden we
binnen onze kennissenkring iemand die de kleine knabbelaars
graag wil hebben, inclusief flatgebouw. Zo als de hobby
opgekomen is, is deze ook weer beëindigd. Zo gaat dat wel
vaker bij Violet en ik zet me al weer schrap wat er nu weer
gaat komen.

394

Met paarden ligt het allemaal wat anders, want alles rond de
paardenstallen is al vele jaren Violets lust en haar leven. Dit is
geen plots opkomende hobby die binnen enkele maanden
ook weer hobby af is.
Eerlijk is eerlijk, ik vermaak me er ook wel. Enerzijds vind ik de
dames die hun paard bij ons stallen erg aantrekkelijk … ik
weet het, “paardenmeisjes” … ik ben er dol op. Anderzijds is
het bouwen met mijn handen een prettige afwisseling met
mijn baan als manager, waar ik vooral met mijn hoofd bezig
ben. Violet wil iets en ik fabriceer er na wat schetsen een
mooi geheel van, wat vervolgens ook nog mooi aangekleed
wordt. Prachtig vind ik dit soort processen!

Zo zijn de paardenstallen in 2004 min of meer op hun
hoogtepunt. Een grote stal, waar ik behalve enkele paarden
ook allemaal paardenspullen kwijt kan. Daarnaast heb ik ook
veel ruimte voor een grote hoeveelheid stro gecreëerd.
Tegenover deze grote stal heb ik nog een tweetal kleinere
stallen gemaakt. Zo kunnen we nog meer paarden stallen. Het
middenterrein is aangekleed met een gezellig bankje, een
mooie grote boom en een wasruimte voor de paarden. Het is
een soort pleintje op zich en alleen de zadels mogen ze nog in

395

de deel opbergen.

Het is in deze periode ook een drukte van jewelste. Dit neemt
niet weg dat Violet steeds minder aanwezig is bij de stallen.
Het is in oorsprong haar idee én haar idee de stallen verder
uit te bouwen, maar toch wordt het steeds minder haar
“ding”, althans dat lijkt zo. Ze is namelijk het grootse gedeelte
van de dag te vinden in onze gezellige keuken waar ze
steevast haar wijntje een haar sigaretje binnen handbereik
heeft.
Zo nu en dan schiet er een vriendin of kennis de keuken
binnen en dan wordt er vooral gezellig gesproken over ditjes
en datjes. Over inhoud wordt nauwelijks gesproken en
naarmate Violet zich steeds verder terugtrekt, is dat ook waar
ze het liefst mee bezig is. De aandacht moet vooral niet op
haar gericht zijn en zeker niet naar enige inhoud teruggrijpen.
Wel is het zo dat velen die aanschuiven een stuk
welgemeende goede raad meekrijgen en niemand die denkt
dat er iets aan de hand is met Violet. Ze laat mensen met een
goed gevoel de deur weer uitgaan, als ze nou ook zichzelf
maar eens zou kunnen helpen.

396

Als je Violet zoekt en ze is niet in de keuken, dan is ze in haar
werkkamer te vinden. Ik heb steeds vaker het idee dat ze
zaken zoekt, om maar achter haar computer bezig te blijven.
Wat overigens niet wegneemt dat wat ze doet, ook
daadwerkelijk toegevoegde waarde heeft. Alleen die CD’s
herschikken is iets waar ik zo mijn bedenkingen bij heb, maar
het is haar idee en ik vind het prima.
Zo krijgen we een volledig nieuwe invulling van onze CD
collectie. Eigenlijk is het meer een kwestie van alle CD hoesjes
de prullenbak in en A4 ordners aan laten rukken om, met
speciale hoesjes waar ze alle CD’s in gerangschikt worden,
een en ander opnieuw in alfabetische volgorde op de bergen.
Wat voegt het toe of eigenlijk moet ik zeggen, voegt het
überhaupt iets toe? Eerlijk gezegd weinig, maar ik laat haar
haar gang gaan. Ach ja, al gaan die CD’s weer eens door de
handen en weet ik weer wat we allemaal hebben. Ik probeer
het allemaal van de positieve kant te bekijken.

397

“En toen wilde ze ook nog cocaïne”

Wat ik liever niet aan het papier toevertrouw, maar als ik
mijn levensverhaal vertel, hoort dit er wel bij. Het betreft
onze ruzies en haar overige verslavingen. Waarbij het nog het
ergste is dat ik vaak niet eens weet waarom we ruzie hebben.
Onzinnige dingen waar Violet plotsklaps over uit haar slof
schiet.
Wat altijd opvallend blijft is dat als Violet weer eens een
donderbui heeft, de twee herdershonden bij mij gaan zitten.
Alsof ze aanvoelen dat het dan niet goed toeven is bij Violet.

Zelfs de treiterpartijen geven haar op een of andere manier
een soort voldoening. Ik ben de schuldige in haar leven en
dus ben ik haar boksbal. Nou moet ik ook zeggen dat ik in die
periode veelvuldig in de sportschool te vinden ben en dus
weinig thuis. De sportschool is voor mij een prima uitlaatklep
om al die donderbuien van Violet te verwerken. Bovendien
heb ik een drukke en veelal zittende baan en ook daarvoor

398

probeer ik me een beetje in shape te houden. Ook ik ben
inmiddels de veertig gepasseerd!

Echter, die sportschool bewerkstelligt ook dat ik behoorlijk
wat spieren ontwikkel en Violet weet dat als de
treiterpartijen toe zouden nemen, ik misschien wel eens een
stap te ver kan gaan. In dat geval sla ik Violet met het
grootste gemak knock out of erger. Ik geloof niet dat me dat
ooit zal overkomen, maar tijdens een willekeurige dronken
bui kruipt ze veelvuldig onder mijn huid.
Tot drie keer toe zeg ik haar dat ze op moet houden en als ze
dat weglacht, duw ik haar weg. Ze staat vlak bij de trap en
door haar wankele toestand, stapt ze mis als ze een stap
achteruit doet en dondert ze van de trap.
Christus, ik schrik me rot en ben bijna eerder beneden dan zij
is. Maar die kleine taaie staat beneden aan de trap al
schouder ophalend gewoon weer op …
“Hé, wat doe je nou. Je flikkert me gewoon van de trap af.”
“Nee, stomme trut, je bent gewoon weer dronken. Ik schrik
me de tyfus!” en mijn hart klopt bijna mijn lijf uit.
“Hoeft niet jongen, ik ben er nog.” en ze loopt weg alsof er

399

niets gebeurd is. Mijn hart zit weer in mijn keel, als ik er aan
denk.

Violet is in de tussentijd, behalve verslaafd aan mij treiteren,
ook verslaafd aan haar medicijnen en drugs. De medicijnen
heeft ze na haar psychoses gehad, het arsenaal jongt aan en
varieert van oksazepam, lormetazepam tot zoloft en een
doosje paracetamol per week. Ze is een stevige innemer en
het wordt er niet minder op. Drogeren om het stil te krijgen
in haar hoofd, is haar enige uitweg. De alcohol werkt daar ook
aan mee en ze heeft altijd zo nu en dan wat hasj of wiet
gebruikt. Niet in een verslavende zin, maar gewoon lekker.
Dat daar een sterker middel voor moet komen is niet zo
vreemd in haar situatie en dus word ik er weer op
uitgestuurd. Zo geeft ze me aan dat ze cocaïne wil hebben. Ze
wil het alleen maar zo nu en dan gebruiken, zegt ze. Ze noemt
het haar “energie”.

Maar ja, hoe kom je aan cocaïne? Tja, dat weet ik dan weer
via een dame waar ik wel eens het bed mee gedeeld heb. Ik

400