Ik ben een klootzak

uitpakt en Jody me “goedkeurt” … ik heb in mijn hoofd Jody al
lang goedgekeurd … gaan we naar de slaapkamer. Michael en
Jody wonen in een nieuwbouwwijk in Lelystad, een doorsnee
nieuwbouwwijkje wat je in alle steden met
nieuwbouwwoningen tegen kunt komen. Het huis is niet echt
gezellig maar functioneel ingericht en het oogt allemaal best
braaf. Dat ze verzot zijn op seks en een beetje kinky zijn, zie je
niet af aan het doorsnee totaalplaatje wat dit stel voor de
buitenwereld vormt. Maar feitelijk vind ik dat ook niet
relevant. Ik wil weten wat het is en of ik het echt zo leuk vind,
ik hoef immers niet met deze mensen te leven.

Jody is Amerikaans en helemaal voorbereid. Tijdens het koffie
drinken babbelen we wat, alsof het iets alledaags is dat we bij
elkaar op de koffie komen. Ik kan niet anders zeggen dan dat
het een leuke vlotte vrouw is. Ze heeft eerder met Michael
afgesproken dat wanneer ze aangeeft zich even op de gaan
frissen, ze het plan mee door wil zetten … aldus vindt plaats.
Michael kijkt in eerste instantie nog slechts toe, maar niet
lang daarna neemt hij ook initiatief om Jody te laten
genieten. Haar fantasie is dat er aan haar gezeten wordt,
maar er mag absoluut niet gesproken worden.

101

Hoewel de praktijk toch even anders uitpakt dan ik in mijn
gedachten had voorgesteld, is de eerste ervaring er een die
heel goed uitpakt en voor mij zeker naar meer smaakt. Dat
meer komt er ook, want in gedurende ruim één jaar zien we
elkaar meerdere keren. Dan komt er een soort kink in de
kabel, want het jonge stel besluit om aan kinderen te
beginnen en hoewel wij altijd veilig vrijen, is het geen optie
door te gaan. Dat risico kunnen en willen we niet lopen en
ons contact verwatert dan ook snel na deze aankondiging.

Na dit stel ontmoet ik een ander stel, Maaike en Max, en het
lijkt opnieuw een goede combinatie, totdat ik merk dat zij ook
los van haar man met mij af wil spreken en dat behoort niet
tot de afspraken. Zo belt ze me om een afspraak te
bevestigen en terloops geeft ze aan dat Max er niet is en dat
dat haar niet uitmaakt. Als ik de telefoon heb neergelegd,
slaat de twijfel ernstig toe. Je aan de afspraken houden is een
basisregel en deze wordt door haar nu zomaar terzijde
geschoven. Ik voel me er niet helemaal senang bij. Schijnbaar

102

heeft ze de aarzeling in mijn stem opgevangen. Niet lang
nadat ik de telefoon heb neergelegd, belt ze me terug met de
mededeling dat het misschien niet helemaal oké is als wij
afspreken zonder dat Max erbij is. Ze zegt nog wel een keer
terloops dat Max het niet erg vindt, maar toch …. Mijn gevoel
zegt dat ik het contact moet verbreken, dit gaat niet goed
komen en dat doe ik dan ook.

Dan volgt er een tijdje later een nogal bizarre ervaring. Ik kom
enig moment in gesprek met een man die samen met zijn
vrouw ook wel in is voor een trio. Dan blijkt dat het allemaal
nogal geheimzinnig moet verlopen en we vooral héél stil
moeten zijn. Ik moet namelijk in de avonduren om acht uur
voor de woning staan en dan is de voordeur al open.
Als ik die avond voor de deur sta, is de voordeur inderdaad
open. Ik sluit de deur heel voorzichtig achter me - ik moet
immers muisstil zijn – en ik zie zijn profiel vaag in de
deuropening van de woonkamer staan. De hele woning is
vrijwel donker.

103

Er is slechts een nachtlampje voor kinderen wat een beetje
licht geeft en hij neemt me vervolgens mee naar boven. Ik
vind het allemaal nogal apart, maar het is een heel nieuwe
ervaring en waarom ook niet. Ik veronderstel dat zijn vrouw
boven is en ze op ons wacht. En jawel, ze blijkt op het bed te
staan met alleen een string aan en haar handen
vastgebonden.
Als ik haar benader en mijn handen over haar lichaam laat
glijden is er nog niets aan de hand. Pas als hij zijn geslachtdeel
bij haar naar binnen wil brengen, breekt er paniek uit bij haar.
Ze begint als een bezetene te gillen en wil losgemaakt
worden. Als ze los is blijkt pas dat dit niet een gezamenlijke
fantasie is of die van haar … maar het is zijn fantasie en ze
heeft hier helemaal geen zin in. Wat een deceptie en ik neem
me vanaf nu voor aan dit soort spelletjes niet meer deel te
nemen. Of je het helemaal uit kunt sluiten, durf ik niet met
zekerheid te zeggen. Het blijft immers zo nu en dan toch een
schimmige wereld.

104

Het duurt niet lang meer als ik mijn groeiende interesse in de
swingerswereld met Violet bespreek. Ze is wel bekend met
mijn fantasieën over swingen en hoewel Violet niet meteen
staat te juichen, staat ze er ook niet helemaal negatief
tegenover. Ze heeft er met wat mensen over gesproken, kan
zich er voor zichzelf iets meer voorstelling bij maken en vindt
het inmiddels allemaal wat minder banaal.
We besluiten het een keer uit te proberen, maar omdat het
allemaal nog zo nieuw is gaan we wat verder weg, je weet
maar nooit in de directe omgeving.
Het Limburgse land vinden we mooi, het Bourgondische leven
is ons immers niet vreemd, en we maken er meteen een leuk
weekendje van. We boeken een leuk hotelletje in het uiterste
zuiden van het land en gaan op weg.

Natuurlijk willen we enkele Limburgse keukens uitproberen
en gaan in verschillende restaurants uitgebreid eten, we
kopen nog een extra mooi en sexy lingeriesetje en besluiten
naar kasteeltje Waterloo te gaan.
Daar aangekomen, het is hartje winter, ziet het er niet echt

105

glamoureus uit. Ik heb een bepaald beeld van dit kasteeltje,
maar het ziet er allemaal net even anders uit dan ik had
voorgesteld. Maar goed, we hebben besloten het uit te
proberen en dan moet ook all the way gaan. Zodra we binnen
zijn, valt het me op dat het er heel intiem uitziet. Als het een
uur of elf is en we nog met een borrel aan de bar zitten,
stroomt het pas langzaam vol. Allemaal mensen die ook op
zoek zijn naar een gezellige avond in de swingerswereld, al
dan niet net zo nieuw als wij. Dit maakt dat je in het begin
vooral samen zit te praten en je niet, zoals in de kroeg, snel
met andere veelal vreemde mensen praat. Als je mensen in je
directe omgeving leuk vindt begin je samen over “Hij is leuk,
vindt jij haar ook leuk” en “Zou zij mij ook leuk vinden.” Het is
op dat moment niet meer of minder dan een soort
vleeskeuring en pas als je aan de praat raakt, is er die klik of
niet.

We hebben afgesproken dat we in eerste instantie alleen
maar gaan kijken én bekeken willen worden, want daar
ontkom je niet aan. We weten niet precies wat we willen en
als we al wat willen … hoe moet dat dan vorm krijgen?

106

Kortom, voor ons nog zoveel mitsen-en-maren, vragen en
onduidelijkheden, dat we vooralsnog alleen maar kijken en
dat is niet erg. Het mag allemaal, want verplichtingen zijn er
niet, behalve dat je enig moment maximaal in lingerie
gekleed rond moet lopen.

Violet heeft behalve haar nieuwe lingerie, ook mooie
flinterdunne kousen aan en pumps die perfect matchen met
haar lingeriesetje. Voor mij een gewone boxershort en blote
voeten. Ik vind het grappig als ik sommige mannen ook met
stoere laarzen zie lopen. Een boxershort met laarzen is niet
een alledaagse combi en het werkt even op de lachspieren.
Het enige wat ik me er bij voor kan stellen is dat het zo warm
en lastig is, maar het zal die mannen wel extra caches geven,
denk ik zomaar.
Violet ziet er zondermeer sexy uit, dat merkt ze ook al heel
snel en dat openlijk flirten vinden we allebei wel iets hebben.
Voorzichtig lopen we wat rond, kijken hoe het er aan toe gaat
en doen we mee aan het “vleeskleuren”. Hoewel alles kan en

107

mag en niets gek is, heb je als mens natuurlijk wel je
voorkeuren.

Dan raken we in gesprek met een jong stel en hoewel de klik
er over en weer wat mij betreft wel is, geeft Violet al snel aan
dat ze absoluut geen seksuele klik met hem heeft. Game over
dus. We hangen nog wat rond, foezelen wat aan elkaar en
dan is het wel klaar voor vanavond.

Voor ons een eerste ervaring en er zullen er nog veel volgen,
maar we besluiten het in de toekomt alleen wat meer
gestructureerd aan te pakken. Dit op aangeven van een stel
dat we in het bubbelbad hebben leren kennen.
Ik schrijf ons in op een specifieke site voor swingers, post er
een mooie foto van Violet, neem een lifetime abonnement en
we bekijken nogal wat foto’s. Ook hier heeft het met
vleeskeuring te maken en waar bij een bijeenkomst een
gezicht je nog meer aan kan spreken óf af kan stoten, op de
website zijn lang niet alle gezichten te zien. De lichamen van
het stel moeten je met name aanspreken en anders stopt het
direct, hoe leuk je verhaal ook is.

108

Het chatten met gelijkgestemden blijkt wel leuk en geeft het
snel meer richting (of je haakt af). Je weet zo vrij snel of en zo
ja wat je aan elkaar hebt en of de klik er is of niet. Na een
“hoi” of “hallo” ga je vrij snel over tot
“Doen jullie dit al lang?”
“Leuke partner heb je!”
“Wonen jullie echt daar wat op de site staat of is het in ieder
geval in de richting?”… wat wel gemakkelijk is te weten en je
bovendien iets meer zekerheid geeft of het geen fake is.
Want die zitten er natuurlijk ook altijd tussen. Van die
mannen die of een foto erop zetten die helemaal niet klopt
met de werkelijkheid of de partner weet van niets maar haar
foto staat wel op de site.
Afhankelijk van de antwoorden, voelt het goed of niet.
Natuurlijk kan het dan nog steeds gebeuren dat je elkaar in
levende lijve toch niet zo leuk vindt, maar je voorkomt zo
meer een debacle of andersoortig gênante toestand.

We hebben een nieuwe plek gevonden om eens te gaan
kijken en dat is Mystiek in Brabant. Dit op aanraden van
verschillende mensen op de website. Als we aankomen heeft

109

het wel iets gezelligs. Het is een luxe woonhuis wat is
omgebouwd, ligt in de bossen en doet al een tijdje dienst als
club. Zodra we binnen zijn raken we direct in gesprek met een
leuk stel. Hij een aardige kerel met een stevig buikje en zij
een midlife-dame die iets te geblondeerd, getoupeerd en te
jong gekleed is.
Tijdens het gesprek duikt de vrouw echter plotseling weg.
Even denk ik nog dat ze wel erg gretig is, maar als ik omlaag
kijk zit ze slechts in elkaar gedoken half onder de bar. Ze
verbergt zich zowaar!
“Crisis, ik zie potdomme net de buren binnen komen. Dit vind
ik echt niet leuk.” fluistert ze me toe.

“Ik moet even kijken of we om kunnen lopen.” Probeert ze
nog. Maar het blijkt al te laat.
“Hallo buuf!” hoort ze in haar richting en dan kan ze maar
beter uit haar benarde houding omhoog komen, anders
wordt het zometeen nog een belachelijke vertoning. Eigenlijk
is het een heel komisch tafereel.
De buurtjes zwaaien vriendelijk en met een flauw lachje en
weinig koninklijk wuivend handje, denkt ze toch nog weg te

110

komen.
Dan komen de buurtjes op hen af en gaan ze het gesprek met
elkaar aan. Kort daarna zien we ze weer lopen, gezamenlijk
en in erg intieme houdingen. Zo geef je de term “goede
buren” zomaar een geheel nieuwe dimensie mee.
En wij? Wij hebben uiteindelijk samen, tussen enkele andere
stellen, gevreeën. Het voelde wel extra geil en intiem.

Op weg naar huis spreken we af dat we het bezoek van een
parenclub zo nu en dan wel leuk vinden. Het moet geen
verslavend geheel worden, maar soms kan het net iets
toevoegen aan onze seksuele relatie.
We bezoeken in de loop der tijd nog wat clubs en hoewel ik
ze lang niet allemaal gezien heb en lang niet allemaal goed
vindt, hebben ze wel allemaal een geheel eigen sfeer. Soms is
het net een tafereel thuis, dan is het weer glamoureus met
veel goud en rood en soms is het met kleine details erg sexy
gemaakt. De ene eigenaar heeft het met smaak ingevuld en
de ander is te kitscherig voor woorden. Maar dit maakt wel

111

dat er voor ieder wat wils is en echt … alle lagen in de
bevolking zijn vertegenwoordigd.

Ik realiseer me pas veel later dat ik het uiteindelijk altijd net
iets leuker gevonden heb dan dat Violet dit heeft. Onze
relatie is er wel altijd een van geven en nemen geweest en
dus heeft Violet iets meer van zichzelf gegeven en heb ik
Violet altijd gevolgd in haar gedrevenheid als het om Hippos
en paarden in zijn algemeenheid gaat. We noemen het
gekscherend wel eens Hans doet iets extra’s naar ‘paarden’
en Violet naar ‘paren’. Slechts een paar letters verschil, maar
in werkelijkheid een wereld. We kunnen er echter allebei
prima mee leven.

112

Hoofdstuk 9 / Een koude douche

De ochtend dat ik weer ga werken lijk ik alles volledig op de
automatische piloot te kunnen uitvoeren en zonder enige
vorm van discussie, met mezelf of Violet, maak ik me deze
ochtend gereed voor het werk. Ik werk in een mooi en op dat
moment uiterst modern gebouw langs de A2 en heb een
eigen plek voor de mensen waar ik leiding aan geef. De
directie en veel medewerkers zijn op de begrafenis geweest
en de betrokkenheid voelt goed. Als ik meld dat ik weer aan
de slag wil gaan, krijg ik alle vrijheid om er te zijn, weg te gaan
als ik even vast dreig te lopen of gewoon een moment voor
mezelf nodig heb. Ik heb gemeld dat ik geen behoefte heb
aan een aaneenschakeling van mensen die me komen
condoleren of armen die ongetwijfeld oprecht om mij heen
geslagen moeten worden. Hoe goed de bedoeling van de
mensen dan ook is, al die gevoelens om mij heen voelen
eerder verstikkend dan dat ze me troosten. Ik wil gewoon
weer verder met mijn leven.

113

Deze briefing naar het personeel heeft gewerkt, want als ik
de eerste ochtend verschijn wordt er naar omstandigheden
heel “normaal” gedaan. Ik bedank de groep voor hun
medeleven, zeg kort iets over de begrafenis - voor de mensen
die er niet geweest zijn - en geef aan dat ik de draad van het
leven weer op wil pakken. Natuurlijk krijg ik hier en daar toch
wat vragen over hoe het met me gaat, hoe ik me voel en ik
antwoord standaard hoe ik me ook echt voel:
“Ik voel me enorm klote, maar ik ga er weer voor!”. Meer kan
en wil ik er niet over zeggen.
Het komt koel, rationeel en misschien zelfs berekenend over,
maar de woorden zijn echt. Wil mijn skelet niet als een
gratenpakhuis in elkaar zien donderen, dan moet ik nu die
volgende stap zetten en dat is overgaan tot de orde van de
dag en mijn afdeling runnen.

Het is wel zo dat het werk wat ik momenteel kies te gaan
doen, bewust niet teveel diepgang en belang heeft, want ik
weet niet of ik me al goed genoeg kan concentreren. Voor nu
is het bijlezen al een behoorlijke taak op zich.

114

Het is halverwege de ochtend als ik in mijn kantoor zit en een
vreemd telefoontje doorgeschakeld krijg. Het is een voor mij
onbekende vrouw en ik ben onaangenaam verrast als deze
vrouw me iets heftigs probeert duidelijk te maken. Ik hoor de
spanning in haar stem.
“Goedemorgen meneer van der Pas, je spreekt met de vrouw
van Violets vriend. Ik wil je even iets uitleggen. Iets waar je,
denk ik, geen weet van hebt, maar ik vind wel dat je het moet
weten.” De vrouw stamelt bij bijna ieder woord en haar stem
klinkt paniekerig hoog én nerveus.
“Pardon!” is het enige wat ik er op dat moment uitkrijg en ik
moet haar woorden nog even goed tot me door laten
dringen.
“Ja, ik dacht wel dat je er niets vanaf zou weten, maar je
vrouw heeft een relatie met mijn man Willem … mijn Willem!”
en de half hysterische vrouw herhaalt haar woorden
verschillende keren. Dan is het stil.
“Om het allemaal een definitief karakter te geven, hebben ze
ook nog eens het besluit genomen om samen verder te willen
gaan. Willem heeft het me zojuist medegedeeld. En nu …”
Dan dringen haar woorden pas echt tot met door. Wat….?

115

Een tijdje daarvoor heeft het in mijn hoofd gespeeld, ik weet
eigenlijk al niet eens meer waarom, want er was op dat
moment geen direct aanleiding toe. Dan blijkt mijn gevoel
dus juist en ik ben onaangenaam verrast. Enerzijds vanwege
het feit dat Violet niet iets vanuit sec lustgevoel doet, maar
een vriendje heeft en anderzijds omdat ik mijn eigen gevoel
op dat moment genegeerd heb. Idioot die ik ben!
Het feit dat ik aan mezelf merk dat ik erg heftig reageer,
maakt het nog complexer. We hebben dan wel een open
relatie, waarin we over dat soort zaken dus praten met
elkaar. Het zou alleen om seks gaan, zonder jaloezie en niet
om verliefdheden, dat hadden we niet afgesproken. Even ben
ik volledig zonder woorden en kan me alleen bedenken dat
dit het laatste is wat ik nu van Violet had willen verwachten.

Hoe dan ook, ik hang nog steeds met de hysterische vrouw
aan de lijn. Een vrouw die zojuist door haar man verlaten is
voor mijn Violet en ze is volslagen in paniek en ziet haar hele
veilige wereld instorten. Wat een herkenbaar gevoel. Deze
echtgenoot heeft enkele momenten geleden over zijn

116

buitenechtelijke relatie met Violet verteld en op een of
andere manier heeft deze dame in al haar paniek toch het
lijntje naar mijn werk weten te leggen. Ik kan echter op dit
moment even niets met haar hysterie, ik heb genoeg aan mijn
eigen hoofd en reageer bot naar de vrouw.
“Ik heb hier geen tijd voor en geen zin in. Ik wil ook niet op
mijn werk gestoord worden en ik wens hierover dus geen
contact meer.”
Mogelijk heeft de vrouw in mij in een eerder stadium een
potentiele medestander gezien, maar nu even niet. Mijn
woorden aan de telefoon reflecteren ook daadwerkelijk mijn
gevoel.

Da’s mooi, daar zit ik dan … hopende dat ik redelijk op de
automatische piloot en professioneel, wat er bij mij van huis
uit ingestampt is, op mijn werk aan de slag kan. Maar ik ben
nu boos, ik ben beledigd en mijn haantjesgedrag steekt als
ongewenst bezoek stevig de kop op. Ik moet wat doen!
“Godverdomme, wat flikt ze me nou!” zeg ik zacht in mezelf
en deze woorden profileren zich met de minuut dominanter.

117

Ik zou deze woorden het liefste keihard uit willen spreken,
maar dat doe ik dan net weer niet. In plaats daarvan bel ik
Violet op haar mobiel, maar zoals ik eigenlijk verwacht neemt
ze niet op. Ze weet vast dat ik het inmiddels weet, dat kan
niet anders. Ze zal inmiddels wel op de hoogte gebracht zijn
door haar nieuwe vriendje dat hij zijn echtgenote heeft
ingelicht.
Ik wil verdomme verhaal halen wat ze me flikt en dan heeft ze
niet eens het lef om de telefoon op te nemen. Althans, ik
denk dat het proces zo gaat, maar zeker weten doe ik even
niets. Helder denken lukt niet en zonder enige vorm van
logica, haal in allerlei dingen in mijn hoofd.

Ik pak snel mijn spullen bij elkaar en ga er vandoor. Dit kan
gemakkelijk, want ze laten me immers volledig vrij in wat ik
op dit moment oppak en wat niet. Heel beheerst van buiten,
maar kokend van binnen, ben ik binnen een half uur thuis en
zie inderdaad dat er een koffer en wat kleding verdwenen is
uit de kast. Ik raak eerst geïrriteerd maar schakel dan - alsof
het een automatisch proces is - over naar mijn rationele kant

118

en besluit te handelen. Gevoelsknop op “uit” en alleen actie
ondernemen. Zo vertik ik het om toe te staan dat mijn
creditcard gebruikt wordt om samen met die kerel een hotel
in te duiken of samen luxe te dineren. Tja, of dat nu zo
rationeel is waag ik achteraf te betwijfelen, maar op dit
moment houdt het me scherp en is op het oog in ieder geval
wel heel rationeel. De creditcard en bankpas laat ik direct
blokkeren en ik zoek vervolgens in de afschriften van de
creditcardmaatschappij. Spullen die Violet altijd netjes
bijhoudt, en die ik door haar georganiseerdheid, goed kan
vinden. Tja, wat zoek ik eigenlijk? Iets waaruit blijkt dat de
creditcard al vaker gebruikt is voor romantische uitjes, een
soort bevestiging. Maar mogelijk belangrijker nog, een
aanknopingspunt waar ze kan zijn. Dan valt me een
afschrijving van Motel Nuland in Nuland vlakbij Den Bosch op,
een afschrijving die ik vervolgens met enige regelmaat terug
zie komen op de afschriften. Geen etentjes … maar vast een
hotelkamer, is het enige wat ik kan bedenken en voor de
zoveelste keer vandaag ontsteek ik in razernij.

119

Ik moet mijn verhaal kwijt en bel mij ouders.
“Tja Hans, jij bent ook niet helemaal brandschoon met je
scharrels.” meldt mijn moeder me nog even fijntjes.
“Ach ja, dit kan er ook nog wel bij.” laat mijn vader me weten.
Natuurlijk hebben mijn ouders gelijk, maar gelijk of ongelijk,
het zijn niet de woorden waar ik op zit te wachten. In ieder
geval niet nu.
Ik moet ook niet praten, ik moet handelen en spreek met
Erwin af. Samen rijden we naar het betreffende motel in
Brabant. Het is er, zoals altijd, behoorlijk druk en de
parkeerplaats is aardig vol. Heel beheerst rij ik rustig rond
over het parkeerterrein en na enige tijd zie ik Violets auto
geparkeerd staan. Ik kook van binnen, ik kook bijna over,
maar pak heel beheerst mijn visitekaartje en schrijf op de
achterkant slechts de tekst:

“Hoop dat jullie plezier hebben. Jammer dat je je telefoon
niet opneemt.

Ik hoor nog wel van je.”

120

Het kaartje schuif ik onder de ruitenwisser van haar auto en
ga er dan samen met Erwin weer vandoor. Erwin zegt niet
veel, Erwin volgt slechts mijn handelingen. Natuurlijk weet ik
niet of dit de juiste manier is, maar ik ben behoorlijk gekrenkt
en met de enorme drang te moeten handelen, is dit het enige
wat in me opgekomen is en wat iemand of iets niet fysiek zal
schaden.
Onderweg bedenk ik me wat ik allemaal nog moet regelen én
de manier waarop ik Violet dwars kan zitten, als zijn geen
contact wil dan zorg ik wel dat ze contact moet willen. Nu ze
niet meer over geld kan beschikken zal ze wel naar huis
komen. Daarom besluit ik haar ook de toegang tot ons huis
onmogelijk te maken. Natuurlijk ik weet het, ik doe de deur
aan de binnenkant op slot en kan zelf via een raampje het
huis in en weer uit klimmen. Ik realiseer me nu dat ik op dat
moment een soort stampvoetende kind ben wat zijn zin weer
eens niet krijgt, maar hoe dan ook wel wil krijgen. Toch
voorziet het gevoel ergens in, een soort tijdelijke voldoening
en dat is voor even genoeg. Ik laat het gewoon toe en handel
er naar.

121

Verder maak ik meteen een afspraak met een advocaat, een
vriend van mijn vader. Diezelfde avond kan ik nog bij de man
langskomen. Ik leef bij het motto “graag of niet” en als Violet
niet graag meer bij me wil zijn, dan toch niet. In mijn
rationele houding voelt het alsof ik ook meteen radicaal
schoon schip moet maken en dus alleen verder moet. Ik ben
boos, verdrietig, gekrenkt en eigenlijk ook wel een beetje
angstig. Haar eeuwige gezeur over mijn promiscues gedrag -
waar ze het altijd over heeft – staat in schril contrast met wat
doet ze nu zelf aan het doen is. Althans, dat ervaar ik zo op
dit moment en is vooralsnog mijn waarheid. Is dit haar
manier om Rick uit haar geheugen te wissen? Denkt ze hier
haar leven weer mee op te kunnen pakken? Wil ze een
compleet nieuw leven? Wil ze me pijn doen? Vragen vragen
vragen…..

Niet veel later bel ik bij de echtscheidingsadvocaat in
Nijmegen aan en nemen we plaats in een prachtige
werkkamer. Een kamer met alleen het hoogst noodzakelijke
meubilair, in zijn chique herenhuis met mooie hoge plafonds

122

en authentieke ornamenten, kortom een authentiek
advocatenkantoor. De fraaie dubbele paneeldeuren maken
het af en het plaatje kan zo in een historische speelfilm
gemonteerd worden. Ik noem het sober chique en absoluut
zeer stijlvol. De advocaat ziet mijn boosheid, hij kijkt me aan,
slaat zijn ogen neer en laat me een moment met rust. Ik word
langzaam weer kalm en leg hem dan de situatie uit. Zijn
gedistingeerde en charismatische uitstraling past perfect in
het plaatje van de notabele advocaat. Niet dat ik er op dat
moment erg mee bezig ben, maar deze gedachten schieten
wel door mijn hoofd. Dit hoofd wat toch al zo vol zit. Die knop
om niet te observeren, lijk ik op een of andere manier niet
gevonden te krijgen.
Ik wil mijn relatie stopzetten en dat moet hij voor me gaan
regelen, daar komt het kortweg op neer. De man heeft
uiteraard wel vaker met dit bijltje gehakt en hij traineert het
gesprek op subtiele wijze. Binnen het uur sluit de prachtige
grote oude voordeur weer achter me, daar sta ik dan …
buiten. Niet met een oplossing, maar met nog meer vragen.
Achteraf ben ik de man er dankbaar voor, maar op dit
moment levert het alleen maar nieuwe vragen op. Vragen

123

waar ik niet op zit te wachten. In feite heeft de beste man mij
een soort huiswerk meegegeven.
Hoe dan ook, het voelt alsof ik met mezelf te doen heb, hoe ik
me werkelijk voel van binnen laat ik gemakshalve maar weer
niet toe. Ik wil oplossingen en geen gezeur.
Ik besluit naar mijn vader en Ans, zijn vriendin, te gaan. Ik blijf
daar slapen en de slaappil van Ans helpt me mijn ogen even
te sluiten en mijn geest te laten rusten. In no time ben ik
knock out.

De volgende ochtend ga ik eigenlijk heel bizar, alsof er niets
aan de hand is, naar mijn werk. Niet ontbijten, dat hoort niet
tot mijn ochtendritueel, maar snel even wat anders
aantrekken om vervolgens op mijn werk de schijn op te
houden dat ik alleen nog in het rouwproces van mijn zoon zit.

Normaliter werkt mijn pokerface prima, maar vandaag lukt
het me niet. Want halverwege de ochtend belt Violet me op:
“Hans ik kan het huis niet in en ik heb geprobeerd te pinnen,
maar dat lukt ook niet.” Ze spreekt op een afstandelijk toon,
een beetje beknepen en de irritatie is in haar stem is duidelijk

124

hoorbaar. Maar dit is nog niets vergeleken met mijn
onderkoelde gedrag en ik vraag haar alleen:
“Wat stel je voor?” Spreekt voor zich dat alleen de
buitenkant onderkoeld is, de binnenkant kookt nog steeds,
daar heeft een nachtje met een slaappil geen verandering in
gebracht. Het voelt als een borrelende vulkaan die op
uitbarsten staat, maar ik heb geen idee of de buitenwereld
ook in de gaten heeft dat deze vulkaan ieder moment lava
kan spuwen.
“Nou ja, laten we maar praten … er moet iets gebeuren … om
een uur of vijf dan maar bij ons thuis?!” stelt Violet voor.
“Ik zorg dat ik op tijd thuis ben en dan kan je langskomen”
laat dit stampvoetend kind haar fijntjes weten.
Het is nooit in me opgekomen dat ik haar bewust pijn zou
willen doen, ik houd teveel van haar. Echter, vandaag kan ik
mijn gekrenkte ego niet in bedwang houden en mijn woorden
zullen ongetwijfeld redelijk vernietigend op haar
overgekomen zijn. Maar ja, dat andere duiveltje op mijn
schouder legt me uit dat ze het daar zelf naar gemaakt heeft
… toch?

125

Enkele uren later staat Violet zoals afgesproken op de stoep
… maar dan blijkt ze toch niet alleen gekomen te zijn. Ze heeft
Willem bij zich en op het moment dat ze binnenlopen merk ik
bij mezelf dat ik een hoge mate van minachtig voor beide
voel. Die gigantische deuk in mijn ego zal zich wel laten
horen.
Ietwat geforceerd gaan ze samen tegenover me op de bank
zitten en ik val meteen met de deur in huis.
“Ik stel voor dat Violet en ik spreken en jij je vooral nergens
mee bemoeid. Ik ga me niet verlagen tot dat primitieve
gedrag, dus laten we het zo doen. Dat is het prettigst en
veiligst voor iedereen.” Als een soort echo hoor ik het mezelf
zeggen, maar het liefst zou ik hem op zijn bek slaan … dan
maar primitief.
Ik ben nu eigenlijk even de verpersoonlijking van de
Neanderthaler die met zijn houten knuppel staat te zwaaien,
omdat iemand zijn vrouw heeft afgenomen. Een vrouw die hij
het liefst aan haar blonde haren terug de grot in zou willen
sleuren. De realiteit is anders…

126

Maar goed, ik heb geleerd mezelf altijd te beheersen en ben
tegenwoordig van de woorden en kan niet anders dan met de
deur in huis te vallen.
“En nu, wil je met Willem verder?” Ik denk op al haar
antwoorden wel een argument te hebben en toch is de
verbazing groot als ze antwoord geeft.
“Weet je, het is dof in mijn hoofd. Ik kan het allemaal niet
goed meer volgen en eigenlijk weet ik het niet.” Ik ben zelden
zonder woorden, maar zegt ze nu dat ze weet niet of ze wel
met Willem verder wil? Dit bevreemdt Willem dan weer, wat
ik wel snap.
Als ik hem aankijk, zie ik zijn verbolgen gezicht en ik maak het
er niet beter op voor hem.
“Weet je Willem, ik heb gister je hysterische echtgenote een
tijdje aan de telefoon gehad. Niet dat ik er op zat te wachten,
maar ik werd er op mijn werk mee geconfronteerd en heb
haar hysterische verhaal mogen aanhoren. Je zal wel trots op
jezelf zijn!”
In mijn ooghoek ik zie ik Violet naar Willem kijken. Violet en
Willem hebben overduidelijk niet nagedacht over mijn reactie
laat staan gesproken over een vervolg samen. Mogelijk is

127

Willem is er als vanzelfsprekend vanuit gegaan dat Violet –
door deze actie – voor hém gekozen heeft. Hij weet nog niet
dat je bij Violet niets als vanzelfsprekend moet nemen. Ik
weet het ook niet, maar er hapert nu duidelijk iets in de
communicatie tussen Violet en Willem en haar non verbale
gedrag lijkt gelijk op te gaan met haar aarzelende houding.
Even valt er een vervelende stilte.

Plotseling begint Violet te huilen en dat doet iets met me.
“Hé Letje … wat wil je bereiken met deze kalverliefde?” gooi ik
er zonder verder na te denken uit. Er valt opnieuw een stilte
en dan pakt Willem zijn spullen en is zo plotseling verdwenen
als hij gekomen is.
Is dit alles nu alleen om mij pijn te doen?
Wil ze mij iets zeggen met deze actie?
Heeft ze daar Willem slechts voor gebruikt en is er nooit
serieus in haar opgekomen dat ze met deze man verder zou
willen? Willem, een over het paard getild semi bijdehand
mannetje, in feite in alles het tegenovergestelde van mij ...
maakt ze middels hem wellicht een statement?
Heeft haar manipulatieve gedrag een man als Willem zijn

128

gezin doen verlaten en voor wat?
Allemaal vragen die in me opkomen, maar géén vragen die ik
Violet concreet stel … niet één.

De situatie voelt onwennig als we, zwijgend met z’n tweeën
achterblijvend, tegenover elkaar zitten. Ik besluit naast haar
te gaan zitten en sla een arm om haar heen. De
Neanderthaler is terug in zijn grot en zonder zijn vrouw aan
de haren mee te hoeven sleuren, ze is gewoon achter hem
aangelopen.
Hoe vreemd dan ook, deze met enige regelmaat destructieve
relatie voelt op dit moment geborgen en het gevoel is plots
goed, heel puur. We blijven even naast elkaar zitten …
“Laten we morgen verder te kijken of en zo ja, hoe het nu
verder moet?” zeg ik zacht.
“Ja, is goed.” antwoord ze.
Diezelfde avond hebben we seks, maar geen seks waar liefde
een grote rol speelt … puur haantjesgedrag en emotionele
chantage van mijn zijde. Violet weet het … ze laat het deze
avond echter voor wat het is. Willem ligt achter haar en hoe

129

het Willem verder is vergaan, is me tot op de dag van
vandaag een raadsel. Ik heb er Violet ook nooit meer over
gehoord, ze doet er het zwijgen toe.

De volgende dag is het vreemd opstaan en ik besluit een
verlofdag te nemen, wat op het werk uiteraard niet als
vreemd wordt ervaren. De rest van de situatie is
gecompliceerd en té gecompliceerd om op mijn werk uit de
doeken te doen.
Ik heb geen behoefte deze laatste dagen met de wereld te
delen, ik weet zelf nog niet eens hoe ik me voel of en hoe we
verder gaan. Bovendien dan krijg ik alleen maar vragen op me
afgevuurd, vragen die ik niet kan en wil beantwoorden. Ik laat
de buitenwereld even aan me voorbij gaan.

130

Violet is nog helemaal niet aan het werk en deze dag
besluiten we samen door te brengen. We zien wel of het
schip op de klippen gaat lopen of dat we kunnen doorvaren.
Deze ochtend in ons dijkhuis is zondermeer vreemd te
noemen, een dag eerder krijg ik te horen dat mijn vrouw een
relatie heeft met een andere man en me verlaat. Nu lopen we
samen in badjas door het huis, zij zonder Willem en ik met
een wazig gevoel in mijn kop en geen flauwe notie hoe nu
verder. Hoe vreemd kan het lopen binnen 24 uur!

131

Hoofdstuk 10 / Twee bevriende stellen

Erwin en Marijke zijn goede vrienden van ons en we trekken
samen veel op. Onze Rick is neen klein jaar jonger dan hun
dochter Femke geboren en we hebben het als jonge
gezinnetjes prima naar de zin. Toch kent onze gezamenlijke
vriendschap ook wat, hoe zal ik het zeggen, … aparte
momenten en ik denk dat dit onze vriendschap typeert.
Erwin is zondermeer een aardige kerel, maar heeft moeite
met het verdiepen van vriendschap. Zolang hij – in ieder geval
voor zichzelf – aan de oppervlakte kan blijven, is het oké.
Erwin wil niet met het verleden geconfronteerd worden, dit
maakt hem ietwat angstig en hij kan er niet mee omgaan.
Naar mij toe als vriend is hij er altijd.

We houden allemaal van uitgaan en als Erwin en Marijke
weekend bij ons in het dijkhuis zijn, besluiten we het
nachtleven in Rotterdam weer eens in te duiken. Al relatief
vroeg op de avond blijkt Erwin al te diep in het glaasje
gekeken te hebben, wat overigens niet vreemd is als je gaat

132

stappen. Maar het maakt dat we besluiten huiswaarts te
keren. Jammer, want we wilde eigenlijk tot diep in de nacht
het Rotterdams nachtleven weer eens verkennen. Op weg
naar huis zit Erwin naast me en slaapt met het grootste
gemak door als we hobbels, scherpe bochten en
inhaalmanoeuvres trotseren. Mijn goede vriend is even
compleet van de wereld en ik ben vandaag de BOB en heb me
dan ook netjes, vrijwel alcoholvrij, gedragen.

De A15, terug vanuit Rotterdam naar Gorinchem, lijkt lange
tijd nogal saai op dit late tijdstip. Er zijn weinig mensen op de
weg en ik heb meer moeite scherp te blijven dan wanneer het
druk is op de weg. Het wordt echter onverwacht allemaal iets
aangenamer als ik merk dat Violet en Marijke, die samen
achter in de auto hebben plaatsgenomen, het wel heel erg
gezellig met elkaar hebben. Hoewel ik dit soort situaties
normaal redelijk in kan schatten, heb ik deze dames als setje
niet echt zien aankomen. Ik kijk zo nu en dan in mijn
achteruitkijkspiegel en hoop wat te zien. Ik zie en hoor vooral
vaag gezoen en gewrijf van twee uitermate opgewonden en
ondeugende geile vrouwen op de achterbank. Het vage beeld

133

en prettig bijbehorende geluid vind ik amusant en erg geil.
Het geluid versterkt de vage beelden in de
achteruitkijkspiegel meer dan prima en ik kan er mijn eigen
fantasie met groot plezier op loslaten. Mogelijk dat alles door
de alcohol in het bloed van de aantrekkelijke vrouwen
gestimuleerd wordt, maar wat maakt het uit. Daarnaast geeft
het wat cachet aan de lange saaie rit naar huis. Ik weet mijn
weg lekker ontspannen naar huis te vinden!

Thuisgekomen rest mij in eerste instantie Erwin naar zijn
tijdelijk bed, in onze woning, te brengen. Met veel moeite, we
wonen immers in een dijkhuis en hebben geen trappen maar
een soort laddertjes om boven te komen, krijg ik de slapende
Erwin op de plek waar hij verder zijn roes uit kan slapen. Een
slapend mens geeft niet echt mee, en hoewel ik best wat
kilo’s kan tillen, is het een hele klus om hem op de plaats van
bestemming te krijgen. Hij is zover weg dat hij niet eens in de
gaten heeft hoe gezellig zijn en mijn vrouw het samen in de
auto hebben gehad en met hoeveel moeite ik hem in zijn bed

134

krijg. Ik waag te betwijfelen of hij een dergelijke actie van de
vrouwen op prijs stelt. Maar ja, wat niet weet…

Als ik Erwin in bed gelegd heb en terugloop naar de
huiskamer zie ik dat Violet en Marijke het samen nog steeds
erg gezellig hebben en hoewel ik er eerlijk gezegd graag bij
wil gaan zitten, zit dat er niet in vanavond. De dames gaan
volledig in elkaar op en ik ben hier niet langer gewenst,
overcompleet.
Ik trek me dus nederig terug in onze slaapkamer, terwijl de
dames op de bank stevig voelend aan elkaars borsten en
vrijend verder gaan. Tussendoor kijk ik nog een keertje, ik kan
dit wel waarderen en de dames maken duidelijk werk van
elkaar. Marijke, die bepaald geen grote borsten heeft, zeker
vergeleken met die van Violet, voelt zich duidelijk als een kind
in een snoepwinkel, alleen al daarom is het voor haar een
feestje.
En Violet … die ervaart voor het eerst van haar leven heel
nadrukkelijk hoe anders het is om met een vrouw te vrijen en
volgens mij geniet ze volop.

135

Dit brengt Violet en mij de volgende ietwat ontnuchterende
dag tot een gesprek.
“Nu jullie het samen zo leuk hebben gehad, kunnen we toch
ook eens kijken of we het met z’n drieën ook zo leuk kunnen
hebben…” probeer ik vol enthousiasme.
“Ik dacht het niet lieverd! Ik wilde gewoon eens vrijen met een
vrouw en ik ben het experiment aangegaan.
Eerlijk is eerlijk, ik moet bekennen dat mijn nieuwsgierigheid
naar vrijen met een vrouw mij niet helemaal ongeroerd heeft
gelaten.
Ik vind dat het wel geil aanvoelt en heel anders vrijen dan met
een man.
Tja, als vrouw weet je de prettige plekjes, zal ik maar zeggen.”
… en ze zegt het een beetje met een kirrend geluid in haar
stem.
“Maar om nu meteen aan een trio te beginnen … effe niet
Hans!”
Ik zucht een keer … nou ja, een mens mag altijd blijven
hopen.

136

Inmiddels blijkt ook dat Marijke haar nachtelijke escapades
met Violet aan de uitgeslapen Erwin heeft verteld en die
snapt niets van wat zijn vrouw gedaan heeft. Het voelt voor
hem sterk ontnuchterend, wat op zich niet eens zo verkeerd
is gezien zijn status zo vlak na een alcoholvolle nacht.
Feitelijk kan hij het simpelweg niet plaatsen en hij vindt het
uiteindelijk belachelijk wat Marijke en Violet samen gedaan
hebben. Hij laat dit Marijke dan ook zonder omwegen weten.

Begrijp me niet verkeerd, Erwin is een prima kerel en mijn
vriend, maar ik verbaas me niet over zijn reactie … zo is Erwin
nu eenmaal. Ik kan niet goed inschatten of en zo ja wat dit
over ons als vrienden zegt. Ik denk dat ik het hele onderwerp
maar even laat rusten. Beter voor iedereen.

Of de mannen het nu zien zitten of niet en mee willen doen
of niet, voor de dames smaakt het naar meer. Dat is mij wel
duidelijk geworden en niet lang daarna, tijdens een
verjaarspartijtje bij Erwin en Marijke thuis, zoeken de dames
elkaar opnieuw op.

137

Het feestje gaat in eerste instantie nog zo z’n slow-motion-
gangetje, maar als de dames plotseling verdwenen zijn word
ik toch wel erg nieuwsgierig en vind de dames, na een korte
zoektocht door het huis, samen boven in bed. Marijke doet in
eerste instantie nog een verwoede poging mij in het spel te
betrekken, maar Violet wijst deze poging resoluut af. Dit
onder het mom dat het beneden dan wel erg op zou vallen
als er zoveel mensen plotseling weg zijn. Misschien is Violet
gewoon een beetje jaloers en heeft moeite míj te delen én
met mij te delen. Hoe jammer Marijke en ik het ook vinden,
we leggen ons er bij neer.

Natuurlijk speelt het niet willen delen van Marijke op dat
moment ook een rol, maar het moeten delen van mij blijft
haar voornamelijk parten spelen. Uiteindelijk blijkt Marijke
ook onverwoestbaar in deze … Marijke is een player en ze
blijft zo nu en dan teasen. Al met al stoort het me allerminst
en zelfs tijdens haar zwangerschap wil ze me deelgenoot
maken van haar naakte lijf. Ze heeft met name de focus op
het gegeven dat ze eindelijk borsten heeft, iets wat haar
achteraf gezien meer raakt dan ik me op dat moment

138

realiseer. Helaas voor haar is het hebben van borsten
gebonden aan de duur van haar zwangerschap en het zogen.
Het spreekt bijna voor zich dat Marijke enige tijd later tot de
kunstgrepen van de plastische chirurgie is overgegaan en de
zo gewenste borsten heeft laten creëren.

In de zomer van 1991 besluiten we gezamenlijk een
vakantietripje naar Rimini te ondernemen. We hebben twee
tegenover elkaar liggende luxe appartementen gehuurd,
ondernemen gezamenlijk leuke dingen en passen afwisselend
op elkaars kind. Tijdens een van zwoele avonden gaan we na
het eten gezellig borrelen. De kinderen liggen op bed en plots
wordt het allemaal nog veel gezelliger. Erwin is die avond
moe en drinkt behoorlijk door. Het kan niet anders dan dat
dit resulteert in een vrij snel uitgetelde Erwin die zijn bedje
opzoekt. What else is new?

De dames zijn echter vast van plan de avond gezellig te laten
eindigen en met een muziekje op de achtergrond, zoeken ze
elkaar wederom op. Dit keer mag ik wél blijven en hoewel ik
persoonlijk niet echt veel verder kom dan wat voelen, mag ik

139

het schouwspel van de dames samen, van dichtbij gadeslaan.
Het ziet er allemaal zondermeer lekker uit, ik amuseer me
kostelijk en gaandeweg merk ik dat ik het schouwspel
eigenlijk waanzinnig vind.
Hoewel Marijke mij subtiel probeert te betrekken in hun
seksspel en verder wil gaan met z’n drieën, blijft Violet de
boot afhouden. Dat jaloerse “niet willen delen”-stemmetje in
haar achterhoofd laat haar niet los en ze wil dan ook niet dat
ik verder ga dan wat voelwerk.
Ook zoenen behoort helaas niet tot de mogelijkheden, dat
vindt Violet voor deze setting veel te intiem. Ik moet eerlijk
zeggen dat ik er enorm van baal en heb er moeite mee Violet
op een dergelijk moment te doorgronden. Behalve mijn eigen
mooie Violet vind ik Marijke ook een heerlijk ondeugende
vrouw en samen zijn ze even een super geil stelletje waar ik
erg graag mee samen ben, maar meer ook niet. Toch kan én
wil ze het niet en ik moet Violets wensen respecteren en
hoewel ik het ongelooflijk jammer vind, blijf ik verder op de
achtergrond.

140

Het teasen van Marijke gaat – zoals enigszins verwacht -
gewoon door, het hoort er voor Marijke bijna als iets
vanzelfsprekends bij, alsof het de gewoonste zaak van de
wereld is. Wat het misschien ook wel is, maar wat niet als
gangbaar wordt gezien door de massa en dus op zijn minst als
excentriek te boek staat. Marijke is misschien ook wel een
beetje een gekke vrouw, maar wel leuk én lief.

Het is kort na onze vakantie als ik enig moment langs een
seksshop loop en me bedenk dat ik Marijke wel iets leuks
cadeau kan doen. Noem het de kat op het spek binden, ruzie
in de huislijke sfeer opzoeken, maar het is iets wat ik gewoon
moet doen. Het is wat mij betreft ook niet iets wat met
geheimzinnigheid omkleed is en wat Violet niet mag weten. Ik
breng haar gewoon op de hoogte van wat ik ga kopen en
Violet ziet er zelfs de humor wel van in. We lachen er samen
hartelijk om, want ik heb namelijk een fraaie zwart met
gouden vibrator in de seksshop zien liggen die ik Marijke
cadeau ga doen.
Als ik de vibrator gekocht heb en er een mooi pakketje van
heb laten maken, rij ik langs haar huis. Ik ga wel vaker even

141

een bakje koffie drinken, wat overigens ook echt alleen een
bakje koffie is. Maar dit keer kom ik behalve een bakje koffie
en een gezellige babbel halen, ook iets brengen … namelijk
een vibrator inclusief batterijen. Bij het overhandigen van het
cadeautje meld ik haar dat ze haar cadeautje pas mag openen
als ik mijn koffie op heb én weg ben. Dat doet ze dan ook. Ze
kijkt me aan en weet eigenlijk direct wat het is of minimaal
dat het iets schunnigs is. Ze rammelt een keer aan het doosje
en legt hem dan weg, tot het moment dat ik inderdaad weg
ben.
Via de telefoon laat ze me kort na mijn vertrek gezellig
meeluisteren als ze geniet van haar nieuwe speeltje en zo’n
actie kan ik dan wel weer waarderen. Om Erwin op de kast te
jagen, geeft ze haar cadeautje een prominent plekje op haar
nachtkastje. Erwin kan het inderdaad niet waarderen, maar
laat het er maar bij. Tja, wat moet hij immers anders?

142

Ik vind het vervelend en treurig, maar ben niet verbaasd als
we vlak na Ricks dood te horen krijgen dat Erwin en Marijke
gaan scheiden. Afzonderlijk zijn het allebei leuke mensen en
dierbare vrienden, maar als stel liggen hun ideeën over het
leven én last but not least seks, sterk uiteen. Iets wat in het
begin van hun relatie nog nauwelijks zichtbaar was, maar
gedurende hun relatie steeds duidelijker is geworden. Maar
ja, ook deze dingen gebeuren … misschien wel net iets te
vaak.
Relatief veel mensen groeien nu eenmaal uit elkaar
gaandeweg de relatie en komen er pas achter als het eigenlijk
al te laat is. Er is meestal geen andere oplossing dan scheiden.
Ik vind nog steeds dat je ook tijdens je relatie alert moet zijn
en signalen op moet vangen … maar ja, wie ben ik om dat te
zeggen.

Mijn leven, zeker in de weken na het overlijden van Rick en
tevens de periode dat Violet is opgenomen en we tijdelijk uit
elkaar zijn, blijft verweven met het leven van Marijke. Enig
moment, als ik weer eens koffie bij haar ga drinken en
eigenlijk wil weten hoe het écht met haar gaat, belanden we

143

samen in bed. Niet direct vanuit enorme geiligheid, maar
meer gewoon plezier hebben, samen trappen tegen de
wereld en doen alsof het ons allemaal niet interesseert.
Tijdens deze weken ben ik bezig met andere dingen. Violet en
ik spreken elkaar helemaal niet in die periode. Ik werk
gewoon door, leef min of meer mijn eigen leven en trek me
van mijn omgeving weinig, misschien té weinig, aan.

Dat ik dan mijn gevoel weer in een donkere kerker met
hangslot heb gestopt, om deze er vele jaren later pas weer uit
te halen, voelt op dat moment als beste optie. Misschien is
het meer gemakzucht en vooral veiligheid, want ik ben
gewend mijn gevoel met enige regelmaat richting die kerker
te manoeuvreren. Ik weet al lang niet meer wat ik allemaal
opdiep, als ik die deur een keer wagenwijd open zet.
Voorlopig gaat mijn gevoel over de dood van Rick en de
situatie met Violet erbij en het hangslot gaat er weer op.

Voor Marijke is het een stukje herkenning en samen hebben
we het wel leuk en gezellig, even mijn gedachten ergens
anders op richten en de pijn niet hoeven voelen. Zeker dat

144

laatste komt wel héél goed uit. Voor mooie Marijke die me
seksueel meer dan prima aanvoelt, gaat er opnieuw een
wereld open. Ik laat haar voor het eerst in haar leven
genieten van allerlei, in ieder geval voor haar nieuwe
aspecten en dimensies, van seks. Ik zal er nog lang aan
worden herinnerd.

Tot op dit moment was seks voor haar niet meer dan iets wat
er gewoon bij hoort en gek genoeg heeft ze gedacht dat haar
fantasieën hierover, die buiten het bereik van haar
toenmalige man Erwin lagen, misschien wel een beetje
vreemd zouden kunnen zijn of zelfs ver buiten de
werkelijkheid. Ze is lang in het ongewisse geweest. Ze laat me
na haar kennismaking met de “nieuwe” seks weten dat ze er
nu achter is dat ze toch niet gek is en dat meer mensen dit
soort geweldige seks hebben, die net iets verder gaat dan
alleen recht op en neer en qua duur iets meer inhoud heeft
dan een stevige zucht.
Ondanks dat de scheiding van Marijke en Erwin behoorlijke
pijnlijk is, gaat er op meerdere fronten een heel nieuwe

145

wereld voor haar open … misschien wel dankzij die pijn. Wie
zal het zeggen…
Marijke stopt op een gegeven moment het contact. Marijke is
van mening dat we gezamenlijk geen relatiemateriaal zijn. Op
dat moeilijke moment in mijn leven zie ik dat nog anders,
maar waarschijnlijk heeft ze gelijk. Het is beter zo, weet ik
met de huidige wijsheid.

146

Hoofdstuk 11 / De eerste psychose

Op internet lopen de definities niet helemaal synchroon,
maar de definitie van psychose komt op het volgende neer:
“Een psychose is een toestand waarbij door verstoring van de
waarneming, het denken of het gedrag het contact met de
omringende werkelijkheid deels of geheel verloren gaat.
Wanneer de waarneming verstoord is, is iets dat
waargenomen wordt dus niet persé waar. Dat is een situatie
die als bijna onvoorstelbaar en onwerkelijk kan worden
betiteld en het leidt tot veel verwarring en onbegrip.”

Willem is uit beeld en Violet is terug, ze drentelt wat doelloos
rond in huis al dan niet met haar mobiele telefoon binnen
handbereik en dan wordt ze blijkbaar plotseling overvallen
door hysterie. Het gaat om Rick, natuurlijk gaat het om Rick.
Het gemis van Rick voelt als niet te omvatten, acceptatie van
zijn dood blijft uit en ze komt dus al helemaal niet toe aan het
verwerken op wat voor manier dan ook. Haar levensdoel

147

vanaf dag één van zijn geboorte is weg en het geheel
overstemt haar realiteitszin. Echter, de buitenwereld mag
geen weet hebben van die knagende pijn en Violet zorgt er
dus voor dat ze er aan de buitenkant prima uitziet. Ze is altijd
al van het type dat als iets lekker zit, ze het heel vaak draagt.
Dit doet ze nu meer dan ooit. Alleen de vele en vooral dure
truien die ze tijdens de zwangerschap heeft gekocht, lekker
ruime truien die ze tot aan de dood van Rick maar wat graag
is blijven dragen, liggen nu in een hoek en ze wil ze niet eens
meer zien. Ik besluit al de truien uit de zwangerschapsperiode
op te ruimen.

Terwijl ik zo goed en zo kwaad als het kan aan de slag ben,
vliegt het Violet naar de keel. Als ze niet meer weet wat ze
moet doen, besluit ze hyperventilerend en zonder verder na
te denken, naar haar ouders te rijden.
Wonder boven wonder, maar eigenlijk onverantwoord, haalt
ze op eigen kracht het huis van haar ouders en in volledige
hysterie staat ze daar op de stoep. Voor het vaststellen dat
het niet goed met Violet gaat hoef je niet gestudeerd te
hebben, dat kan je wel aan haar zien. Ze prevelt veelvuldig

148

meer van hetzelfde:
“Het hoeft allemaal niet meer…”
“Laat mij maar…”
“Rick is te mooi, te lief, te perfect … ze komen hem halen!”
“Ze kunnen zo bellen voor Rick…”
Die laatste opmerking is terug te herleiden naar het moment
dat ze dacht dat Rick in ons dijkhuisje gekidnapt zou worden.
Het zijn stemmen die ze al hoort vanaf het moment dat Rick
een week of wat oud is en die ze ook in het Radboud
ziekenhuis hoorde toen we zaten te wachten op de arts.
Terwijl ik dit aan het papier toevertrouw bedenk ik me dat
Rick ons heel veel geluk gebracht heeft, maar vraag me af
waarom hij ons afgenomen is?
Ach, ik weet het ook allemaal niet. Alleen wat niemand zich
op dat moment realiseert, is dat Letje in erg slechte staat
verkeerd.

Haar ouders proberen haar tot reden te brengen, haar te
kalmeren. Ze geven haar de nodige wijntjes, maar niets lijkt
te helpen. Veel meer dan wat basale en nogal primaire
opmerkingen komen er niet uit. Haar broer Theo is de enige

149

die kan relativeren en is in wanhoop gebeld door Meiske.
Violet blijft met de lege mobiele telefoon rondlopen en
verwacht ieder moment dat telefoontje van “hen”. Als het
ook Theo niet lukt tot Violet door te dringen, besluiten ze
gezamenlijk de eigen huisarts voor advies te bellen. Deze
komt direct langs en constateert dat het inderdaad niet goed
met Violet gaat en hij besluit haar op te laten nemen en ze
wordt naar het Psychiatrisch Centrum Nijmegen, afgekort
PCN, gebracht. Dit is een onderdeel van het RIAGG.

Hans belt me op de zaak en zegt dat het niet goed gaat met
Violet en hoewel ik eigenlijk niet verbaasd hoef te zijn, ben ik
dit toch. Het is een zeer kort gesprek, maar ik stap direct in de
auto en ga op weg naar het psychiatrisch centrum. Daar
aangekomen blijk ik niet in haar buurt te mogen komen en
dat snap ik niet.
Ik ben even zonder woorden, ik sta perplex. In al mijn
ontreddering bel ik mijn vader op. Deze is des duivels en geeft
aan dat ik dit absoluut niet mag accepteren. Als ik mijn
moeder vervolgens bel, bevestigd ze me dat het RIAGG een
kansloze organisatie is en ik daar niet veel van kan

150