Ik ben een klootzak

blijven.

En dan komt er een moment dat je zelfs oude deuren
aangeboden krijgt. Iets waar je normaal niets meer mee zou
doen, maar voor de deel uitermate geschikt zijn. Met deze
oude deuren kunnen we namelijk gedeelten van de deel
afsluiten.

Verder moet de oude giergoot langs de rand van “de deel”
dichtgemaakt worden en met een flinke partij zand en een
stapel gekregen stoeptegels, die we zwart en wit verder,
wordt een compleet nieuwe vloer in “de deel” gelegd. Met
deze nieuwe vloer, die eruit ziet als een dambord, krijgt “de
deel” een steeds huiselijkere uitstraling.

We krijgen zelfs de opmerking dat menigeen het als een soort
apart huis ziet, terwijl het nog steeds in oorsprong het
stalgedeelte van ons huis betreft. Men ziet het als een groot
huis waar vooral veel mensen in horen, men er lekker
ongedwongen samen moet kunnen vertoeven, er gegeten en
gedronken moet kunnen worden én waar mensen het gezellig
met elkaar hebben. Feestjes dus!

251

Vanaf pakweg 1997 neemt de frequentie van de feestjes in
gestaag tempo toe en organiseren we meerdere grote
feesten per jaar. Het zijn feesten die ook organisatorisch een
behoorlijke impact hebben. Eerder hebben we besloten dat
zolang het met werk te combineren is én we er nog niet
chagrijnig van worden, we het blijven doen. Dit staven we
regelmatig en hoewel het soms passen en meten is, is het nog
steeds te combineren.
De feesten zijn vanaf dit moment iets meer winstgevend. We
kunnen en mogen een hoger tarief rekenen, want we leveren
kwaliteit in een fantastische omgeving war iedereen zich
direct thuis voelt. Ook hebben we eerder bepaald dat als het
eerste contact met de potentiele gastheer of –vrouw ons niet
aanstaat, we geen feestje voor die persoon gaan organiseren.
Dit wordt niet door iedereen in dank afgenomen, want men
gaat er veelal blindelings vanuit dat als men een feestje wil
organiseren, dat bij ons kan. Maar ja, wij bepalen de regels.
Daarnaast maakt het gegeven dat het niet onze broodwinning
is, een dergelijk besluit te nemen een stuk gemakkelijker. Een

252

hobby moet immers wel leuk zijn en dus omringen we ons
graag met mensen waar wij het mee kunnen vinden.

Al doende krijg je natuurlijk ook steeds meer ervaring en we
worden per keer praktischer in de werkzaamheden.
Gebruiken we eerst nog de winst om verder te investeren, nu
begint het echt op geld verdienen te lijken. De laatste grote
investering is de vervanging van het oude hete luchtkanon
voor een aantal terrasverwarmers. Zo kunnen we nu ook in
de winter de ruimte aangenaam warm stoken. De dikke trui,
die menigeen voor alle zekerheid toch nog om de schouders
had hangen, kan in de wintermaanden nu echt thuisgelaten
worden.

Zo zijn we op alle fronten bezig om de deel professioneler
neer te zetten. Toch zijn we er nog niet bewust mee bezig om
onze feestjes om te zetten naar een winstgevende business
en in het verlengde daarvan er dus onze eigen zaak van te
maken. We zouden elkaar overigens perfect aanvullen, dus
waar sommige echtparen elkaar professioneel

253

samenwerkend de tent uitvechten, is dit bij ons absoluut niet
opportuun.
Toch brengt het als professie neer gaan zetten van de deel
ook nadelen met zich mee. Denk aan het ongedwongen
karakter van de huidige feestjes. Voor ons moet het namelijk
ook leuk zijn en als we zien dat de gasten het leuk hebben,
verhoogd dat ons plezier ook. Echter, als het onze
broodwinning is, mag dat niet uitmaken. Dan wil je ook dat
mensen het naar de zin hebben, maar gaat het er immers
vooral om genoeg winst te maken en dus de tent vol krijgen
om voldoende marge te maken. Dan is iedere gast, behalve
een gast, ook een bron van inkomsten.
Die insteek is beduidend anders en hoewel het natuurlijk wel
door ons hoofd geschoten is, willen we daar voorlopig toch
nog niet aan. Vooralsnog houd ik mijn goed betaalde baan in
het zakenleven en Violet haar leuke parttime baan bij de
tandartspraktijk, waarbij ze voldoende tijd heeft Hippos, onze
eigen “veestapel” en de organisatie voor de feestjes prima te
regelen. Zaken waar we in de andere situatie allemaal
opnieuw over na zouden moeten denken. Vooralsnog dus
even niet.

254

Het duurt tot begin 2000 voordat we definitief besluiten het
commercieel concreet te maken en verder uit te bouwen én
dit met een duidelijke reden. We blijven gewoon doorgaan
met ons reguliere werk en dus moet het commercieel
uitbouwen wel te combineren blijven. Eerst en vooral blijft
het gegeven dat we de horeca leuk vinden en we mensen
graag entertainen.
Behalve het plezier wat we er aan beleven, is er een meer
noodzakelijk karakter om de hoek komen kijken. Het kan de
gerezen problemen mee helpen oplossen en omdat we het
leuk vinden om de feestjes te geven, voelt het niet als een
extra druk. Maar die is er wel, want in deze periode is er
namelijk een aandelentransactie, die verband houdt met mijn
werk, mislukt.

Als ik een jaar of wat werkzaam ben bij Axium als
commercieel verantwoordelijke, word ik gevraagd of ik niet
mede aandeelhouder wil worden. Ze willen me binnen
houden en weten dat ik gepolst ben voor een andere functie.
Aangezien ik toch wel relatief snel problemen heb met mijn
meerdere, ze voelen zich als het ware bedreigd, bespreek ik

255

het serieus met Violet. Dit kan wel eens de oplossing voor dat
‘probleem’ zijn. Ook zit er in de pijplijn, het bedrijf binnen
enkele jaren met veel winst te verkopen en dat kan een mooi
bedrag opleveren.
Ik moet hiervoor een behoorlijk bedrag op tafel leggen en
vraag de cijfers op. Niet dat ik zelf echt boekhoudkundig
inzicht heb, maar ik leg het mijn huisbank de ING voor. Als
ING het ook solide vindt, kan ik het betreffende bedrag lenen.
Gelukkig denkt de bank met me mee, de cijfers zien er goed
uit en ze koppelen het aan mijn hypotheek die ik ook bij mijn
huisbank heb lopen. Maar dat plaatje wat de bank ziet, blijkt
een gemanipuleerd plaatje te zijn en dan gaat het fout met de
onderneming en is mijn ingebrachte geld een aardig doekje
voor het bloeden van de bestaande aandeelhouders.
Wij zijn het geld dus kwijt en hebben nu wel een erg hoge
hypotheek die we ter nauwer nood op kunnen brengen. De
feestjes worden noodzakelijk als aanvulling op ons inkomen,
met andere woorden, om rond te kunnen komen.

Omdat onze feestjes in de omgeving naam gemaakt hebben,
is het geen enkel probleem de agenda vol te krijgen en Violet

256

kan haar parttimewerk en de extra feestjes vooralsnog prima
combineren. Binnen afzienbare tijd is de horeca-agenda in de
keuken goed gevuld en van één a twee feestjes per maand
schroeven we de frequentie in de loop van het jaar met het
grootste gemak op naar zeker twee feestjes per weekend.
Zeker bij dit soort aantallen is het blijven waken op de voor
ons zo belangrijke aspecten, erg belangrijk. Zowel Violets als
mijn agenda is aanzienlijk gevuld en dan is het alleen maar vol
te houden als het niet slechts “gewoon werk” wordt. Waarbij
ik me er overigens sterk voor maak dat je je “gewone werk”
ook minimaal leuk moet vinden en bij voorkeur wat passie in
moet kunnen leggen. Dan ben je veel succesvoller in wat je
doet.

Tijdens de feestjes zijn mensen vaak in een uitgelaten
stemming en dat brengt dan weer leuke momenten met zich
mee. Zo klopt er een stel bij ons aan, omdat ze willen gaan
trouwen. Op zich geen vreemd gegeven, maar onze locatie is
niet echt een bij uitstek geschikte trouwlocatie en dus willen
we weten waarom ze het feest specifiek bij ons willen geven.

257

Dan blijkt zich een, overigens gewenste, zwangerschap iets te
vroeg aan te kondigen. Om als bruid in nog ietwat “normale
staat” te trouwen, wordt de hele planning naar voren gehaald
en blijkt onze locatie de aangewezen plek om een goed feest
te geven. Het is een aparte situatie, maar we snappen het
wel. We besluiten het stel te helpen en gaan direct aan de
slag.

Het heerlijke weer, de in allerijl vastgelegde muziekband en
feestelijke aankleding, dragen mede zorg voor een superdag
voor het stel. Inclusief een strippende politieagent, nota bene
geregeld door de schoonvader van de bruid, om het af te
maken. Niet dat je bij een strippende politieagent als eerste
aan een trouwfeest denkt, eerder een vrijgezellenavond,
maar het wordt toch op prijs gesteld. En ja … met de rijkelijk
vloeiende alcohol is er geen kniesoor die er op let, zolang ze
maar een leuk feest hebben.

Al met al hebben we in de loop der jaren toch wel een
zevental trouwfeesten georganiseerd. Van het prille geluk, al
dan niet met baby onderweg, tot de mannen en vrouwen op
een meer gevorderde leeftijd die bijvoorbeeld hun

258

trouwgeloften nog een keer tegenover elkaar en de nabije
omgeving uit willen spreken. Soms heel aandoenlijk, maar
altijd vrolijk en mooi.

Themafeestjes zijn altijd leuk en of dat nu Muppetshow
figuren zijn, cowboys en indianen of pooiers en hoeren … ze
vallen allemaal in de smaak. Maar laat onverlet dat feestjes
van de vaste klanten ook uitermate amusant blijven. Zo
kennen we uiteraard onze buren, Hippos, die regelmatig met
de feestneus op bij ons in de deel komen en een middelbare
school uit de buurt die met het bestuur jaarlijks een
bedrijfsfeestje geeft.

De hippische sport weet ons, door onze buren van Hippos,
ook steeds beter te vinden. Zo geeft een goede vriend van
ons een feestje, omdat zijn hengst is goedgekeurd. Hartstikke
leuk en het feestje is dan ook erg gezellig. Hoewel aan alles
een eind komt, vinden de gasten het eigenlijk helemaal niet
leuk dat er het feestje gaat stoppen. De grote bus staat al een
tijdje voor de deur en de buschauffeur doet zijn uiterste best
om iedereen in die bus te krijgen.
Wat al helemaal niet lukt als blijkt dat een van Nederlands

259

topruiters plots zoek is, deze man moet toch ook echt mee in
de bus. De alcohol in de mens lijkt als sneeuw voor de zon
opgelost te zijn, want iedereen is plots alert en in rep en roer.
De man in kwestie kan niet ver weg zijn en dus besluiten we
gezamenlijk te gaan zoeken. Het duurt wel even, want er
wordt niet in de meest voor de hand liggende plaatsen
gekeken. Na enige tijd zoeken vinden we de dronkenlap in
mijn auto die op de oprit staat. Ik heb de auto blijkbaar niet
afgesloten en de man in kwestie zag er een ultieme
slaapplaats in. Heerlijk snurkend met opgetrokken benen en
een voldaan grimas ligt hij op de achterbank. Eind goed al
goed kan de bus uiteindelijk vertrekken en halen we
opgelucht adem.

260

Om het hele intakeproces voor de feestjes nog soepeler te
laten verlopen, heeft Violet in de tussentijd een soort
intakeformulier ontwikkeld. Immers, onze stelling blijft dat
wíj bepalen of we iemand toelaten. Dan moet je wat vragen
stellen om een redelijk beeld te krijgen wat voor persoon het
is en wat hij of zij wil met het geven van een feestje in onze
deel. Geen respect voor de deel, onderhandelingsgedoe over
de prijzen – die toch al niet te vergelijken zijn met officiële
horecagelegenheden – of zeuren over andere zaken in de
deel, wil zeggen … niet doen! Daar zijn we heel consequent
in, want zonder enige schroom wijst Violet deze mensen de
deur. Misschien dat niet iedereen het altijd even leuk vindt,
maar het maakt onze policy wel zo overzichtelijk voor
iedereen.

Deze nieuwe business geeft Violet, die onze financiën privé
altijd regelt, een soort financieel gaspedaal. Hebben we privé
iets specifieks nodig wat duur in aanschaf is, dan geven we
toch gewoon een extra feest en de extra benodigde financiële
middelen zijn direct tastbaar én inwisselbaar. Aangezien de
lijst van mensen die bij ons een feest willen geven eindeloos

261

lijkt, kan dit systeem de komende tijd feilloos werken en voor
degene die de financiën in beheer heeft, meer dan ideaal.

Onze feestjes zijn tot op de dag van vandaag bekend bij
menig man en vrouw in Gorinchem en een aardig deel van
deze stad heeft met veel plezier de binnenkant van de deel
gezien.
Een saillant detail is het gegeven dat ook lokale
overheidsdienaren onze feestjes weten te vinden, ook als
onze horecagelegenheid op dat moment nog geen officieel
karakter heeft. Dat dit bij hen bekend is, belet ze niet gezellig
aan te schuiven met de feestneus op en te doen alsof ze van
niets weten. We zouden dan lullig kunnen gaan doen, maar
wij maken er geen enkel probleem van.

Door de hoge frequentie en het gegeven dat we ook met
ietwat druk de organisatie nog steeds hartstikke leuk vinden,
maakt dat we toch wat nadrukkelijker nadenken om dit werk
als professie neer te zetten. We hebben er al enkele malen
samen over gesproken, maar de huidige locatie belet ons het
uit te bouwen tot een officiële horecagelegenheid, tenminste

262

zoals wij onze ideale horecagelegenheid voor ogen hebben.
De deel is voor ons gedachtenbeeld net niet groot genoeg,
maar belangrijker nog, we moeten onze eigen keuken
gebruiken. We zouden graag een aparte keuken hebben voor
het bereiden van de spullen, meer spullen kwijt kunnen en
gescheiden van het privégedeelte. Verder is het niet altijd
even gemakkelijk om te parkeren. Op ons eigen terrein
kunnen wel wat auto’s staan, maar er wordt toch al snel
gebruik gemaakt van de kant van weg en hoewel het er niet
sterk bebouwd is, worden omwonenden daar niet vrolijk van.
Maar ja, het blijft lastig om een vergunning te krijgen voor
datgene wat wij willen en dat maakt dat we onze ideeën
eigenlijk toch weer in de ijskast moeten zetten … met grote
tegenzin, dat dan weer wel. Het blijft gewoon nog even
sluimeren.

Tegen de tijd dat we het idee van een eigen
horecagelegenheid in de deel als professie al weer even naar
de achtergrond hebben geschoven, lopen we in onze eigen
regio heel onverwacht tegen een perfecte boerderij aan. Die
vergunning voor “de deel” gaan we vast en zeker niet meer

263

krijgen, maar het zoeken naar iets anders is geen heel bewust
proces geweest.

Mogelijk opmerkelijk detail in het overheid c.q. vergunningen
aspect voor wat betreft de deel, is dat de vrouwelijke
medewerker van de gemeente die de vergunningen
behandelt, haar eigen afscheidsfeestje bij ons wenst te
vieren. Toch een ietwat apart gegeven dat ze ons iets weigert,
maar er wel haar eigen feest organiseert. Als vervolgens dan
ook nog het grootste gedeelte van het gemeentebestuur op
haar feest komt, realiseer ik me weer hoe krom de wereld in
elkaar zit. Blijkbaar is het wel allemaal erg goed bevallen,
want er volgt vervolgens zelfs een lintjesuitreiking, welke de
gemeente bij ons in de deel wil laten plaatsvinden. Waarom
ook niet en aldus vindt plaats.

Behalve af en toe aan het einde van het feest wat herrie,
mensen die toeterend wegrijden, is er niet veel gebeurd. En
ook hier geldt dat de politie, die voor dat toeterende gedoe
aan de deur staat, zelf in de privésfeer onze deel weet te
vinden en feestjes organiseert. Dit alles maakt dat ik met
gerust hart kan zeggen dat vriend en vijand ons weet te

264

vinden.

Die eerdergenoemde perfecte locatie is een boerderij in
Meerkerk met voldoende grond en mogelijkheden voor onze
hobby’s én om eventueel een mooie horecagelegenheid op
dit perceel vorm te geven.
Er resideert momenteel een huisarts met praktijk aan huis,
maar het perceel met gebouwen is al met al te groot voor de
man geworden. Hij heeft niet voldoende bezigheden (meer)
voor het mooie grote perceel, maar de kosten blijven wel
iedere maand terugkomen. Het is zeker een liefhebber, dus
hij houdt graag de vinger aan de pols als het gaat over wie
zijn perceel over gaat nemen.

Het grote perceel heeft een aparte ruimte waar we grote
feesten zouden kunnen organiseren en is ook qua ligging
ideaal voor wat wij op willen zetten. Vrij liggend, zodat we
niemand tot last zijn en meer dan voldoende ruimte rond de

265

potentiele feestlocatie om te parkeren. Ook kan onze
veestapel hier met groot gemak de vleugels spreiden en is er
zelfs ruimte voor groei, wat Violet ook erg aanspreekt.
Aangezien het perceel al geruime tijd te koop staat, is de
vraagprijs al aardig gezakt en nu ligt de vraagprijs binnen ons
bereik, althans dat is vooralsnog onze eigen inschatting.
Omdat we teleurgesteld zijn geraakt in de ING als huisbank,
leggen we het voor aan de lokale Rabobank en deze is het
met ons eens en stemt graag in ons te willen financieren.
Met dat goed nieuws zijn we uiteraard in onze nopjes … zou
het er dan toch van komen dat we van onze hobby ons
beroep gaan maken? We zien de nieuwe “zaak” eigenlijk al
helemaal voor ons, aan verbeeldingskracht ontbreekt het ons
nooit. We besluiten direct bij de huisarts een bod op zijn
perceel te doen.
Zo zie je maar, dat als je iets uit het hoofd zet, het toch nog
kan lukken. Bovendien weten we zeker dat het perceel in
Meerkerk qua vergunningen niet het gedoe op gaat leveren
wat het in onze huidige locatie wel doet. We zijn blij dat de
bank ons wil financieren en dus lijkt het erop alsof we die
zeer gewenste volgende stap in ons leven alsnog kunnen

266

zetten.
Hoewel we allebei ons werk met plezier doen, zien we van je
hobby je beroep maken toch als een ultiem doel. Eigenlijk
hebben we beiden wel een soort euforisch gevoel.

Ons persoonlijke feestje is compleet, maar dan lijkt er op het
allerlaatste moment toch nog roet in het eten te worden
gegooid. Er hebben zich namelijk op het allerlaatste moment
twee bevriende gezinnen aangediend. Deze twee gezinnen
willen samen het perceel kopen om het daarna op te splitsen
in twee aparte percelen voor de afzonderlijke gezinnen.
Samen kunnen ze een verdraaid goed bod neerleggen, een
bod wat ook nog eens boven de huidige vraagprijs ligt.
Dan lijkt alles nog niet verloren, want de huisarts spreekt uit
het perceel liever aan ons te willen verkopen met het bod
wat wij gedaan hebben. We hebben eerder al onze plannen
met de man ruimschoots gedeeld en dat lijkt nu zijn vruchten
af te gaan werpen. Hij vindt het belangrijk wat er met het
fraaie perceel gaat gebeuren en ziet ons plan meer zitten dan
het opsplitsen wat de andere potentiele kopers van plan zijn.

267

Het spreekt voor zich dat de huisarts uiteindelijk wel zijn
perceel wil verkopen en we krijgen één maand de tijd om
onze boerderij te verkopen om vervolgens zijn perceel aan te
kunnen kopen. Hoewel we nog een moment denken dat het
gaat kunnen, moeten we ook realistisch zijn. Een perceel van
die grootte met deze oude boerderij erop, staat over het
algemeen langer te koop dan één maand.
We schakelen direct de makelaar in, in de hoop dat hij in zijn
bestand nog mensen heeft staan die eerder een
zoekopdracht hebben gegeven voor een boerderij als de
onze. Mogelijk zijn er mensen die eens uitgesproken hebben
ooit een dergelijke boerderij te willen kopen. De makelaar
doet zijn best, maar in zijn bestand sluit momenteel niets aan
wat concreet in aanmerking komt om te benaderen. Het
gevolg … we moeten ons aanbod intrekken en dan blijkt ons
eerder toegeschoven cadeautje van Rickie even geen
cadeautje meer te zijn. Het lijkt op dit moment meer een
obstakel, een blok aan ons been.

268

Ik baal enorm, omdat ik me realiseer dat het een uitgelezen
kans zou zijn geweest op die plek onze hobby om te zetten
naar een prachtige woon- en horecagelegenheid. Zo’n kans
waarvan je aanvoelt dat deze maar eens in je leven voorbij
komt. En Violet? Violet is vreselijk ontdaan en trekt zich weer
terug in haar eigen wereldje. Het blijkt, dat kan ik nu wel
zeggen, haar meer te hebben gedaan dan ik op dat moment
kan bevroeden.
Natuurlijk wil Violet ook graag dat nieuwe begin maken op
een locatie die aan al onze wensen voldoet, maar haar band
met onze huidige boerderij is ook groot. Wat ik me op dat
moment niet helemaal realiseer, maar vele jaren later wel,
zou dit in haar perceptie dat belangrijke nieuwe begin
moeten zijn.

269

Hoofdstuk 20 / Scharrels en meer…

Ik ben misschien een klootzak en heb met enige regelmaat
een scharrel. Ik realiseer me dat het woord scharrel misschien
een denigrerend woord is, maar dat bedoel ik zo absoluut
niet. De vrouwen met wie ik het bed - of andere geschikte
locatie – deel, zijn allemaal vrouwen die voor mij op dat
moment een toegevoegde waarde bieden. Mezelf een
moment kunnen onttrekken aan de realiteit, met name als
het gaat om mijn soms zo moeizame relatie met Violet.
Spreekt voor zich, althans bij mij, dan ik hoop en erop
vertrouw dat vrouwen het ook prettig bij mij hebben. Ik kan
niet anders zeggen dan dat ik van vrouwen houd en vrouwen
houden van mij en dat streelt mijn ego.

Het klinkt mogelijk vreemd, maar het komt me min of meer
aanwaaien. Ik realiseer me dat het overkomt alsof vrouwen
altijd zo gewillig zijn. Maar als je puur voor de lust en dus ook
vanuit dat oogpunt naar vrouwen kijkt, dan zijn er meer dan
voldoende vrouwen die in zijn voor het betere seksuele

270

vertier. Een enkeling wil misschien nog wel eens meer, maar
Violet is door dik en dun mijn levenspartner. Het is voor mij
daarom geen optie om daar verandering in aan te brengen en
daar wind ik geen doekjes om. Ik vertel de vrouwen over het
feit dat ik een vaste levenspartner heb en dat daar geen
verandering in komt. Ook dat levert geen problemen op,
hooguit een aanvullende vraag over mijn relatie met Violet.
Waar ik me iets bij kan voorstellen.
Toch zijn er in die hele rij vrouwen, naast Violet, twee
vrouwen waarvan ik met recht kan zeggen dat ik diepere
gevoelens voor deze vrouwen heb gehad, het gaat om Gwen
en Wilma. Op het moment dat ik mijn herinneringen weer
boven haal, lijkt het alsof ze meer voor me betekenen, dan ik
destijds heb durven toegeven.

Gwen leer ik in 1996 kennen als ik bij Geveke werk en onze
leverancier Hydrovane in Engeland zit. Gwen is sales- en
marketingmanager bij Hydrovane. Het is een vlotte,
aantrekkelijke vrouw en doet me denken aan de Engelse
actrice Diana Rigg in haar jonge jaren. Maar behalve dat het

271

een mooie vrouw is, is het ook een intelligente vrouw en
bovenal een warme persoonlijkheid. Een gescheiden vrouw
met een puberende zoon die door het relatief kleine
leeftijdsverschil eerder een maatje dan een kind voor hem is.

Nu is het gebruikelijk in Engeland dat ze hun afnemers in de
watten leggen als deze Engeland aandoen en aangezien ik het
idee om met een forecast te gaan werken daar introduceer,
ben ik meer dan welkom. Ik mag dat “in de watten leggen”
wel en zouden we in Nederland misschien eens wat meer
moeten doen. De kille, veelal afstandelijke manier van
zakendoen zoals we deze in Nederland kennen, zou een
enorme boost krijgen.
Omdat ik vanuit Nederland toch al met Gwen samenwerk,
heeft zij van haar werkgever de opdracht gekregen mij “te
entertainen”.

Op het moment dat ik weer terugga naar Nederland, spreken
we naar elkaar uit dat - naast het zakelijke – ook het
persoonlijke contact meer dan oké is en erg gezellig. Tot op
dat moment is onze relatie nog puur zakelijk. Maar ja, zakelijk

272

spreken we elkaar erg vaak telefonisch en dan gaat het
gesprek als vanzelf over van zakelijke- naar privéaspecten.
Wat begint als iets wat niet meer is dan zeer prettig
samenwerken, elkaar aanvullen, aan een woord genoeg
hebben en elkaar als mens leuk vinden, groeit in korte tijd uit
tot veel meer.

Als ik de tweede keer in Engeland kom en we beide in de
buurt van onze afspraak overnachten, nodigt ze me de eerste
avond al uit in haar hotelkamer en ik zie mijn eigen kamer
slechts om me om te kleden. Later blijkt dat ze het zo
geregisseerd heeft, dat we wel moesten overnachten in de
omgeving van onze afspraak. Niet zomaar een omgeving
trouwens, maar Stratford upon Evan … de geboorteplaats van
Shakespeare. Hier heeft ze in een gezellig restaurant een
intiem etentje geregeld.

Het gepassioneerde en warmbloedige wat ik ook als
zakenpartner al in haar bespeur, blijkt ze ook in bed te
hebben en onze relatie wordt vanaf dat moment steeds
inniger en stopt niet bij het slechts hebben van goede seks.

273

Ze weet uiteraard van Violets bestaan af en noemt haar
steevast “W” … van het Engelse Wife.

Het is niet gemakkelijk, want ik reis eens per twee maanden
naar Engeland, maar we hebben vrijwel dagelijks telefonisch
contact en we bespreken werkelijk van alles met elkaar. Zo
komt haar puberende zoon die - zoals het hoort bij pubers -
erg dwars ligt, voorbij in onze gesprekken. Het joch wordt
zelfs opgepakt als blijkt dat hij de politie met sinaasappels
bekogelt. Maar ik kan ook zonder problemen mijn hart
luchten als ik vertel dat Violet en ik in ons “IVF-traject” te
horen hebben gekregen dat deze weer opnieuw niet goed
dreigt te gaan, waarbij Violet zich weer een stukje verder
afsluit van de wereld. We spreken over datgene wat ons
leven op dat moment bezighoudt, zoals dat werkt in een
normale relatie. En hoewel ik niet wil impliceren dat wij een
normale relatie hebben, groeit onze band wel degelijk. Het
feit dat dit als vanzelf gaat is achteraf gezien misschien zelfs
wel griezelig te noemen.

274

In 1998 heb ik het gevoel klaar te zijn bij Geveke, de uitdaging
is eruit, en ook dit bespreek ik met Gwen. Ze kijkt zelfs voor
me of er in Engeland niet een leuke functie vacant is of vacant
komt. Ondanks dat ze weet dat Violet dan na verloop van tijd
mee zal gaan, steekt ze haar nek voor mij uit. Als er geen
aantrekkelijke functie voorbij komt in Engeland en ik intussen
gevraagd ben om bij Noorderkroon een commerciële functie
te komen vervullen, accepteer ik deze functie.

Vanaf dat moment verwatert ons contact en daarmee onze
relatie als vanzelf. Het feit dat ik zakelijk immers niets meer
met haar te maken heb en we dus niet dagelijks meer bellen,
draagt hier aan bij. Ik betreur dit en Gwen bezoekt na een
maand of wat Nederland. Het lijkt dat daar waar we eerder
gemakkelijk dichter bij elkaar kwamen, we nu in rap tempo
verwijdert raken van elkaar. Bij ons afscheid op Schiphol
meldt ze me dat dit een “final farwell” is. De relatie zoals we
die nu hebben is voor ons beide niet goed en hoewel niet
uitgesproken, we weten het beide. Het is uiteindelijk Gwen
die de knoop met pijn in het hart doorhakt.

275

Een jaar of wat later leer ik Wilma kennen, waarbij is rustig
durf te zeggen dat ik verliefd ben geweest op Wilma en
Wilma op mij. Ze heeft voor altijd een speciaal plekje in mijn
hart. Wilma is een lieve en leuk uitziende vrouw die
beduidend jonger is dan ik ben, we schelen zo’n 15 jaar. Dat
ook Wilma hoort bij mijn compensatiegedrag is evident, maar
Wilma is - tijdens mijn relatie met Violet - die vrouw waarvan
ik met recht kan zeggen dat het niet alleen om de seks gaat.
Wilma is een solide niet al te uitbundige vrouw die intelligent
is en waar ik goed mee kan praten.

Het is februari 1999 als ik Wilma op 21 jarige leeftijd leer
kennen. Ze is werkzaam bij een uitzendbureau recht
tegenover Axium, waar ik op dat moment werk. Ik ben op
zoek naar een nieuwe medewerker voor de planning van het
call center en zoek daarvoor een pittig iemand die secuur en
consequent is. Ik meld me bij het uitzendbureau om deze
functie in te laten vullen en heb in te tussentijd ook
vernomen dat Wilma zelf op zoek is naar iets anders. Dat
veelvuldige koffie halen en alsmaar “gezellige” gesprekjes

276

voeren, heeft ze wel gehad. Ze zoekt wat meer dynamiek in
haar werk
Als ik haar even gesproken hebt, concludeer ik dat het
wellicht het beste is als ze deze functie zelf in gaat vullen.
Beroepsmatig misschien niet helemaal koosjer hoe het proces
verlopen is, maar gelukkig ziet ze de functie helemaal zitten
en accepteert deze.

Niet lang daarna start ze bij ons en ze lijkt inderdaad een
pittige dame, zo’n 'alles kunner' die je in iedere onderneming
wel kunt gebruiken. Dat blijkt ook wel, want ze laat binnen
Axium duidelijk zien dat ze van betekenis is voor de
onderneming. De planning voor het call center heeft ze
binnen enkele weken op orde en draait intussen beter dan de
planning van de back office. Een logisch vervolg is dat daar
haar volgende uitdaging wacht, een uitdaging die ze opnieuw
met beide handen én met succes aanpakt.

Als we in de avonduren op weg zijn naar kantoor, we komen
dan van een zakelijke afspraak, betrap ik mezelf erop dat ik

277

Wilma wel erg leuk vind. Leuker dan een normale zakelijke
relatie met je collega. Het voelt alsof ik haar al jaren ken en in
de auto spreken we over van alles en nog wat. Ik kan me niet
inhouden en vertel haar dat ik haar wel erg leuk vind. Als
Wilma aangeeft dat dit wederzijds is, voel ik me weer net
even een kleine jongen die voor het eerst verliefd wordt. Ik
leef dan eigenlijk nog met het idee dat Wilma een vriendje
heeft en wil niet in de eventuele glasscherven van een
vriendje stappen. Ik vraag het haar maar gewoon:
“Zeg, jij hebt toch een vriend of is dat een gepasseerd
station.”
Wilma lacht ietwat voorzichtig en ingetogen.
“Nee joh, dat is alweer even voorbij. Hij was toch niet zo leuk
als ik dacht. Ach ja, zo gaan die dingen.”
“Goed zo!” komt er als een vele te vlotte en niet gepaste
reactie uit. Maar we moeten er allebei om lachen. Ik rij later
die avond met een wel heel prettig gevoel terug naar huis.

De volgende dag blijkt dat onze conversatie van de vorige
avond een vervolg krijgt en diezelfde dag nog hebben we

278

voor het eerst seks met elkaar. De fysieke aantrekkingskracht
is erg groot en dit wordt het startpunt van een relatie die
enkele jaren zal duren. Behalve onze momenten die we
samen ambtshalve doorbrengen, brengen we ook heerlijke
privé-momenten samen door. We bezoeken graag de
dierentuin, maken wandelingen of gaan naar de manege. Het
samen kunnen zijn is eigenlijk al voldoende.

Wilma rijdt graag paard en bij haar paard Ostaria, met de
roepnaam Osje, kan Wilma goed uithuilen. Dat begint al
relatief jong, als Osje haar “aanhoort” over het slechte
huwelijk van haar ouders.
We gaan er samen regelmatig naar toe en ik help haar de
stallen schoon te maken en geef rijles aan enkele dames die
het maar niet onder de knie krijgen. Wat dit leuker maakt dan
bij Hippos aan de slag is, behalve Wilma zelf, het feit dat ik
voel dat men hier echt met de paardensport bezig is. Het is
geen vereniging waar het samen zuipen in de kantine
belangrijker is dan de hippische sport.

279

Maar onze relatie is natuurlijk ook een beetje vreemd. Ik kan
gemakkelijk naar haar huis gaan, terwijl dit andersom niet
kan. Ik wil Wilma meer deelgenoot maken van mijn leven en
film in de boerderij alle ruimtes. Mijn huis aan de binnenkant
laten zien op film is wellicht bizar, maar het is wat het is en zo
probeer ik haar alsnog meer in mijn leven te laten komen.
Overigens heeft Wilma de buitenkant van de boerderij al wel
in het echt gezien, want ze is naar de boerderij gereden en
heeft Violet en mij en tijdje geobserveerd. Ze wil zeker weten
dat mijn verhaal klopt en als blijkt dat het inderdaad is zoals
ik het gezegd heb, rijdt ze weer naar huis. Kort daarna zegt ze
eerlijk wat ze gedaan heeft en waarom. Ik kan niet anders
zeggen dan dat ik haar wel begrijp en vindt haar actie zelfs
wel stoer, maar de noodzaak heeft ook iets bizars in zich.

Ik stap haar leven binnen, we hebben een heftige relatie en
ze opent zich volledig voor mij. Zo stelt Wilma mij ook haar
moeder voor, tijdens een kennismakingsetentje. Ze stuurt
haar dochter op een gegeven moment de keuken in, om
vervolgens enkele vragen over mijn relatie met Wilma op me
af te vuren. Ik snap het wel, ik ben getrouwd, heb een
verwrongen relatie met mijn vrouw en wat is Wilma dan? Ze

280

wil niet dat ik of wie dan ook haar dochter pijn doet.
Maar als ik haar een bevredigend antwoord gegeven heb, legt
ze vervolgens haar hele ziel en zaligheid over haar eigen
slechte huwelijk met Wilma’s vader op tafel. De man is lomp
en hij soupeert haar energie volledig op. Niet lang na ons
gesprek zet ze de scheiding met Wilma’s vader in gang en ze
bedankt me. Ze had al veel eerder een einde aan dit slechte
huwelijk moeten maken. Ik sta perplex wat ik indirect gedaan
heb.
Hoe dan ook, een deel van mijn privéleven blijft gesloten voor
Wilma en hoewel het niet anders kan, gun ik haar meer. Dit
alles neemt niet weg dat Wilma en ik het heerlijk samen
hebben en voor dit moment is het genoeg.

Tijdens een feestje van de zaak op kantoor, belanden we
samen op de zolder van dit monumentale pand om daar heel
plat te neuken en daar ons eigen feestje voort te zetten. Het
is de bedoeling niet betrapt te worden, maar het heeft ook
iets spannends voor het geval het wel fout gaat.
Verder beleven we samen een heerlijk bedrijfsuitje in Tirol.
Op kantoor weten ze immers niet dat wij een relatie hebben,

281

maar in het geniep samen zijn, maakt het alleen nog maar
spannender. Het komt dan ook heel vreemd voor mij over, als
enkele collega’s aan het flirten zijn met Wilma. Maar feitelijk
is het helemaal niet vreemd, Wilma is een leuk vrouw die
voor de buitenwereld vrijgezel is.
Gaandeweg onze relatie wordt onze verliefdheid en geiligheid
langzaam omgezet naar een houden van en Wilma vervuld
een behoefte die Violet in deze tijd niet in kan én wil vullen.

Als ik er over nadenk is Wilma eigenlijk een jongere versie van
Violet, maar belangrijker dan de leeftijd is het feit dat Wilma
niet zo ongelooflijk beschadigd is. De beschadiging die Violet
opgelopen heeft met de dood van Rick lijkt ze ook niet meer
te willen repareren – al dan niet met behulp van een
professional - en ik sta als het ware machteloos aan de zijlijn.
Ik wil zo graag die Violet van voorheen terug, de vrouw waar
ik als jochie verliefd op geworden ben … maar dat gaat niet
meer gebeuren. Violet is die oester die zich na de dood van
Rick weer gesloten heeft. Ik praat mijn relatie met Wilma
hiermee niet goed, maar Wilma is niet zomaar een

282

vervanging. Ik houd van Wilma, ik spreek dit meerdere keren
naar haar uit en ik weet dat ze het ook voelt. We hebben het
samen goed, spenderen enkele avonden per week samen en
ik voel me prettig als ik bij Wilma ben.

Hoewel mijn huwelijk steeds minder compleet is, maak ik er
overigens geen geheim van dat ik Violet nooit zal verlaten.
Hoewel we wel eens spreken over uit elkaar gaan, geeft
Violet op die momenten aan dan zelfmoord te zullen plegen
en dat is het laatste wat ik wil. Een stemmetje in mijn hoofd
zegt overigens dat Violet, om wat voor reden dan ook, enig
moment de moed vindt om er toch een einde aan te maken.
Dat stemmetje negeer ik een hele tijd en iedere keer als het
de kop op steekt, druk ik het weg. Ik wil daar niet aan denken.
Wilma neemt lange tijd genoegen met een “tweede plaats”.
Waarbij ik er van overtuigd ben dat Wilma hoopt dat Violet
enig moment in zal zien dat het zo niet verder kan en mij laat
gaan. Maar zo heftig als mijn relatie met Violet kan zijn, zo
verwrongen is deze ook, want ik weet dat Violet me nooit zal
laten gaan. Zo nu en dan spreek ik er met Wilma over, maar

283

daar komen we niet echt uit.

Violet weet dat ik andere vrouwen zie, maar ze weet ook dat
onze band voor eeuwig is. Haar mogelijk enige miscalculatie is
dat ze zich niet helemaal realiseert, hoe dichtbij Wilma
gekomen is en dat ik erg dicht bij een breuk tussen ons
gekomen ben. Hoewel … als ik er langer over nadenk, kom ik
tot het inzicht dat het mogelijk ook geen miscalculatie van
haar kant is. Ze is er gewoon blindelings vanuit gegaan dat ik
haar toch niet verlaat, wat er ook gebeurt. Ze kent me te
goed…

Ik heb al verschillende keren tegen Wilma gezegd dat onze
relatie in ieder geval niet goed voor haar is en ik stimuleer
haar zelfs met andere mannen te daten. Hoe maf is dat? Toch
duurt het toch nog lang voordat Wilma de knoop doorhakt.
Violet komt niet tot inzicht dat ze mij moet laten gaan en
Wilma snapt inmiddels dat ze dit nooit zal doen. Wilma maakt
na bijna vijf jaar een einde aan onze relatie.
Voor mijn 40-ste verjaardag heeft ze een taartje gebakken en

284

ik rijd naar Zaltbommel, waar we afspreken. Als we samen in
de auto zitten en slechts dit moment hebben, begint ze plots
te huilen.
“Ik wil de belangrijke momenten met je delen, maar dat zal er
nooit van komen. Jij zit met je verjaardag met vrienden op de
bank en ik … ik zit alleen thuis. Als dit alles is, is het niet
genoeg voor mij.”
Ik zucht een keer en weet ik eigenlijk niet goed wat ik moet
zeggen: “Ik ben niet dol op verjaardagen en vier ze nauwelijks,
maar ik snap wel wat je zegt.” Het zijn natuurlijk geen echt
troostende woorden. Ik snap dat dit het einde wordt, want
Wilma kan er niet meer tegen en kiest voor zichzelf.
Ze is moe van het wachten, beseft dat er niets gaat
veranderen en ze wil een andere weg in slaan. Een weg
waarvan zij weet dat ik deze niet zal volgen en dat maakt ons
afscheid meteen definitief.
Diezelfde avond krijg ik nog een soort vals berichtje op de
telefoon met de tekst: “Ik ga weer ALLEEN terug naar
Deventer. Wie komt er gezellig bij jou op je verjaardag?”

Ik ben er kapot van en mis haar liefde, haar warmte en haar

285

wijsheid. Het doet me meer dan ik dacht dat het me zou
doen. Maar ik moet ook inzien dat het voor Wilma het beste
is op deze manier. Ze heeft gelijk, ze kiest voor zichzelf.
Als ik dit zo aan het papier toevertrouw besef ik me eens te
meer dat, hoewel we een open relatie hebben, het niet altijd
zo gevoeld heeft. Enerzijds vanuit het principe dat wat niet
weet wat niet deert en anderzijds, omdat ik er op dat
moment niet mee bezig was.
Na Ricks dood hebben we heel nadrukkelijk gesproken over
onze open relatie, maar eigenlijk weet ik niet eens of Violet
nog andere minnaars heeft tijdens onze relatie. Bij één man
heb ik een vaag vermoeden, maar ik heb ook nooit de
noodzaak gezien het te vragen. Mogelijk gold dit destijds ook
voor Violet. Stom eigenlijk dat ik daar nu pas over nadenk!

Deze gedachten maken me aan het twijfelen over deze
afspraak en bedenk ik me dat Violet ook wel eens “ja” gezegd
kan hebben in verband met het gegeven dat ze anders bang
zou zijn me mogelijk kwijt te raken als het een “nee” zou zijn
geweest. Violet is altijd wel van het type “doodzwijgen”, dit

286

doet ze om de ander te laten voelen, mij in dit geval, het er
niet eens mee te zijn of misschien zelfs boos of beledigd te
zijn. Overigens is het ook zo dat als we ruzie hebben alle
namen van de diverse minnaressen me om de oren vliegen en
dan ben ik degene die alles fout laat lopen in Violets beleving.
Ik noem dat “een ander heeft in mijn broek geplast”, om
maar aan te geven dat het makkelijker is de ander de schuld
te geven van je problemen.

287

Hoofdstuk 21 / Hippos en het begin van onze
paardenliefhebberij

Terug naar eind 1993 als Violet en ik lid worden van Hippos,
de paardensportvereniging, die al zeker twintig jaar gevestigd
zit achter onze boerderij. Op het moment dat wij er komen
wonen is het een leuke kleine vereniging met een paar
diehards als constante waarde. Van die mensen waar je altijd
een beroep op kunt doen, mensen die er ook altijd zijn. Dit is
overigens niet uniek voor Hippos, veel verenigingen draaien
op enkele uiterst fanatieke vrijwilligers die hun hele ziel en
zaligheid in de vereniging leggen.
Dit brengt overigens ook een risico met zich mee, want het
kan een vereniging ook uiterst kwetsbaar maken. Echter,
vooralsnog draait de vereniging er op een bepaald niveau
goed op en geeft het velen een soort thuiskomen gevoel. De
kantine is een omgebouwd noodschoolgebouwtje, wat
overigens al een hele verbetering is, omdat het eerst een
soort Pipowagen was. Spreekt voor zich dat als je op een
hoger niveau de sport wilt beoefenen, je ook andere

288

faciliteiten moet bieden. Echter, zolang daar geen animo voor
is, is dit noodschoolgebouwtje prima.

De reden dat we lid van Hippos worden, heeft voor een groot
gedeelte te maken met ons beider impulsieve aard. Op ons
stukje land bij de boerderij staat een oudere stal, een stal die
wij heel romantisch in onze gedachte al aan het vertalen zijn
naar een mooie grote paardenstal met prachtige paarden
erin. We hebben het er al enkele keren samen over gehad en
denken eraan om deze droom om te bouwen tot
werkelijkheid. Dan flapt Violet er op een willekeurige
zondagmorgen opeens uit:
“Goh, zou het niet leuk zijn om zelf wat paardjes te hebben?
“Ja leuk, maar die paardjes moet je ook stallen lieverd. Ze
moeten wel een goede plek hebben.”
“Nou dan kan jij met je handige handen op ons veldje toch
een mooie stal maken. We hebben ruimte genoeg Hans!”
Tuurlijk kan ik dat, maar we mogen niet teveel op het landje
zetten, anders wordt het een agrarische bestemming en dat
mag hier niet. Stribbel ik nog een moment tegen.

289

“Nee, joh, gewoon gezellig wat paarden in een mooie stal.
Spulletjes voor de paarden en hooi erbij. Ik zie het al helemaal
zitten.”
Dan begin ik te schetsen hoe het er ongeveer uit zou kunnen
zien en Violet gooit nog meer ideeën op tafel.

Wat is er voor nodig om dit in de praktijk te brengen? Een
aanvang te maken … niets of niemand anders dan wij zelf die
actie moeten nemen én op het moment dat we dat
bedenken, is de beslissing genomen.
We willen paarden gaan houden, kopen de Telegraaf en
zoeken in de rubriek paarden te koop. Als we de advertenties
die ons aanstaan omcirkelen is het echte zoeken begonnen.
Immers paarden houden begint bij een eigen paard! Dat de
enige ervaring met paarden zich beperkt tot de mijne in een
grijs verleden, belet ons niet om doodgewoon ons eerste
paard aan te kopen. We zien wel!

In mijn jeugd heb ik een pony gehad en ik kan niet anders
zeggen dan dat ik er in die periode erg actief mee ben
geweest. Echter, dat is lang geleden en eerlijk gezegd weet ik

290

het ook allemaal niet precies meer. Maar zoals we zoveel
beslissingen nemen, we willen het graag, hebben een logisch
verstand, waar je best ver mee kunt komen, en dus gaan we
op zoek naar een paard wat we in onze eigen stal kunnen
onderbrengen.

Nu ik de herinnering zo boven laat komen, is dit een goed
voorbeeld van hoe het eigenlijk altijd bij ons gaat. Een idee,
beetje brainstormen, wat schetsen, misschien wat extra
feesten om het te bekostigen en er vervolgens voor gaan.
Typerend Violet en Hans door de (korte) bocht!

291

We zijn al even bezig en zoeken naar een geschikt paard,
maar dat valt nog niet mee. Dit omdat we niet echt een
concreet beeld hebben van wat voor soort paard we eigenlijk
zoeken. Uiteindelijk komen we een advertentie tegen die ons
aanspreekt en belangrijker nog, tijdens het telefoongesprek
met de verkopende partij, voelen we direct sympathie voor
deze man en dus besluiten we af te spreken om naar het te
koop staande paard te gaan kijken.

Na een hele rit, Andijk ligt voor ons niet naast de deur, treffen
we de man aan die we eerder aan de telefoon gesproken
hebben. Het te koop staande paard blijkt een grote pony te
zijn, maar dat maakt Violet niets uit. Ze is op slag verliefd op
Enterprise, want zo heet de pony.
Het is een leuk beest om te zien, het beest heeft duidelijk een
goede verzorger en dan is het besluit genomen om de pony
over te nemen.
Natuurlijk moet er eerst even proefgereden worden en dan
blijkt Violet moeite te hebben met opstijgen en blijven de
grappen van de mensen in de buurt niet uit. “Scotty beem me

292

up.” wordt er bijvoorbeeld geroepen en dan is de nieuwe
naam voor Enterprise gevonden … Scotty!
Als de koop gesloten is, is het besef er ook direct dat de stal
afgemaakt moet worden voordat Scotty bij ons kan komen
wonen. Een ander detail … hoe komt Scotty in Gorinchem?
De oude eigenaar is echter zo vriendelijk om onze nieuwe
pony te brengen in ruil voor een van onze geiten en dat
vinden we een goede deal. De geiten zijn overigens een
erfenisje van de vorige eigenaar van de boerderij en
aangezien er toch een paar rondlopen, willen we er wel
eentje aan de man geven in ruil voor het vervoer van Scotty.

Vanuit een soort opportunisme denken we niet zoveel werk
meer te hebben aan het half afgemaakt stalletje, maar niets is
minder waar. De stal op ons perceel, die slechts in onze
gedachten al een mooie luxe paardenstal is, is op dit moment
nog helemaal niet geschikt om als paardenstal te
functioneren. Scotty hier stallen is niet goed, dus moet Scotty
even bij de vorige eigenaar wachten tot de nieuwe stal
helemaal klaar is.

293

Nu heb ik al vaker mijn handige handen ingezet om iets te
realiseren, dus een oude bestaande stal ombouwen naar een
mooie luxe paardenstal moet ook wel lukken. Ik besluit wat
vrije dagen op te nemen en na een gezamenlijk gemaakte
staltekening, althans de grote lijnen, ga ik aan de slag. Ik werk
niet met gedetailleerde tekeningen, ik ben geen detaillist.
Maar als ik het totaalplaatje na de schets in mijn hoofd heb
zitten, kan ik dit direct omzetten naar de praktijk. Je zou
denken dat je dan ook behoorlijk de plank mis kunt staan,
maar dat heb ik eigenlijk nog nooit meegemaakt.
Als de pony afgeleverd wordt heeft onze nieuwe aanwinst
Scotty meteen een fraaie stal tot zijn beschikking. Scott zal de
eerste van aardig wat paarden in de stal zijn.

Door het aanpakken van de stal, heeft deze momenteel
dusdanige afmetingen gekregen dat we concluderen dat de
stal eigenlijk een prima plek is om andermans paarden te
stallen. Ook weten we via Hippos dat daar vraag naar is.
Violet heeft er zin in, ze heeft georganiseerd hoe we deze
nieuwe activiteit vorm kunnen geven. De inkomsten van de

294

staling kunnen we, behalve voor voer, ook weer direct
inzetten voor het verder optimaliseren van de ruimte.
Het is duidelijk, Violet heeft er weer een doel bij, behalve het
verzorgen van de bestaande veestapel, andermans paarden
verzorgen. Het gaat haar goed af en binnen geen tijd heeft
onze Scotty enkele stalgenoten. Een nieuwe hobby is geboren
en geeft een extra dimensie aan ons leven zoals wij dat voor
ogen hebben met wonen op de boerderij.

Overigens moet ik absoluut toevoegen ook met grote
regelmaat bezig te zijn op het stuk van ons perceel waar de
stallen staan. De eerste grote stal wordt enige moment
vergroot door mij, er komen aparte hokken bij en ik plaats er
nog wat stallen naast. Het perceel is groot genoeg en de
ruiters vinden het wel prettig hun paard bij ons te stallen.
Dan bedenken we dat de ruiters hun spullen ook nog eens
veilig op moeten kunnen bergen en er buiten ook een
speciale plek moet zijn met een kraan. Hier kunnen mensen
hun paard wassen. Tja, en als er dan steeds meer paarden
komen, moet de hooiopslag ook vergroot worden. Allemaal in

295

het kader van de nieuwe hobby, maar altijd professioneel en
de tijd die ik er in steek is wel besteed.

Net de groei van het aantal stallen en de daarin gestalde
pensioenpaarden, zin er ook steeds meer vrouwelijke ruiters
op ons erf. Waarom paarden altijd vrouwen aantrekken is
mijn tot op de dag van vandaag niet duidelijk, maar
persoonlijk zie ik het als een prettige bijkomstigheid dat er
veel vrouwelijk schoon om mij heen te vinden is. Gezellig,
flirten en uiteindelijk zelfs versierd worden…

Hoewel Violet altijd van mijn flirterig gedrag en zo nu en dan
wat meer, geweten heeft, heeft ze slechts één keer
ingegrepen en dat is bij een dame die bij ons paard gestald
heeft. Flirten is tot daar aan toe, maar willens en wetens mij
versieren terwijl ze ondertussen vriendjes wil zijn met Violet,
is net even een stap te ver. Ik weet er eigenlijk niet goed mee
om te gaan en besluit het hele verhaal uit de doekten te
doen. Uiteraard is dan Violets eerste actie de dame weg te
sturen met paart en al. Dit spreekt bijna voor zich. Om
vervolgens en public aan te geven dat we hier te maken

296

hebben met een regelrechte snol, wat in ieder geval stevig
aankomt bij de mensen van Hippos. Het gonst door de ruimte
…
“Pak je spullen, je hebt tot morgen om alles op te pakken en
weg te wezen. Hans is een flirt, maar wel de mijne.”
“Maar hij is er zelf toch ook bij.” Probeert het paardenmeisje
nog duidelijk te maken. Bij Violet komen deze woorden niet
meer aan, ze is er klaar mee.
“Niks mee te maken, wegwezen. Ik heb geen zin in dat
snollerige gedrag van je.” En met grote passen baant ze zich
een weg naar de keuken …

Om nog eens daadkrachtig de omgeving op de hoogte te
stellen dat er niets aan de hand is, schaft Violet een
splinternieuwe twee-paards-trailer met zadelkamer aan. Niet
omdat we hem nodig hebben, maar gewoon om wat mensen
en voornamelijk de vertrekkende dame de ogen uit te steken.
Dat ze hierbij mij in de portemonnee laat bloeden lijkt
vanzelfsprekend. Ze pakt vervolgens het leven als “vanouds”
op en doet alsof er niets gebeurd is.

297

Maar goed, we dus lid geworden van Hippos. Door onze
komst en zeker die van Violet, ook in het bestuur, wordt
Hippos in de regionale paardenwereld binnen afzienbare tijd
op de kaart gezet. Wedstrijden worden professioneel
opgezet, waarbij Violet ook organisatorisch een essentiële rol
vertolkt.

Het terrein van Hippos is op het moment dat wij daar voor
het eerst kennismaken een beetje in landelijke stijl, maar dan
sleets. Kortom, het mag wat meer aandacht krijgen. De
drainage is verre van optimaal, waardoor de rijbak regelmatig
onder water staat.
Het clubhuis, gevestigd in een noodschoolgebouwtje is
functioneel en daar is alles mee gezegd. Het kan wel een
opknapbeurt gebruiken. Neem daarbij dat we Hippos meer
een thuisbasis willen laten zijn voor de ruiters en aanhang,
dan moet het toch minimaal een gezellige en sfeervolle
uitstraling hebben. Als ik voorstel te helpen er iets mooiers
van te maken, is men enthousiast. Nu wordt er een echte bar
in de ruimte geplaatst, de wanden worden betimmerd met

298

muurplaten, over de linoleumvloer heen wordt een
grenenplanken vloer gelegd en via Coca Cola komen er grote
koelkasten. Als we dan toch bezig zijn, wordt de buitenkant
betimmerd met rabatdelen die via een actieve vader van een
van de ruiters geregeld zijn. Tenslotte komen er ook nog
nieuwe kozijnen en lekkere openslaande deuren in en dan is
ons geheel vernieuwde clubhuis gereed.

Maar ja, het modderpad kan ook eigenlijk niet meer, want
degene die het clubgebouw van binnen schoonhouden,
klagen steen en been. Er wordt een nette verharding
aangebracht, de paardenbak wordt geëgaliseerd en we
regelen een zeecontainer om alle spullen in op te bergen.

Daarnaast gaan we op zoek naar sponsoren en dat levert geld
voor de toekomst op. Een potje maken en sparen voor
duurdere aankopen en onderhoud. Met het opzetten door
Violet van een deugdelijke en vooral professionele
administratie, wordt het langzaam een vereniging die er in de
paardenwereld toe doet en de vereniging groeit nu ook qua
leden gestaag.

299

Hoofdstuk 22 / Een nieuwe zwangerschap

In de periode dat de boerderij echt die boerderij wordt zoals
wij hem voor ogen hebben, speelt ook een mogelijk nieuwe
zwangerschap weer.
Violet is zeker succesvol in haar werk, maar heeft ook de
instelling waarom moeilijk doen als het gemakkelijk kan. Door
haar commerciële- en organisatorische kwaliteiten, wat op
zich geen vanzelfsprekende combinatie is, haalt ze haar target
spelenderwijs binnen en heeft verhoudingsgewijs veel meer
vrije tijd dan ik. Eerlijk is eerlijk, dat doet ze zondermeer
goed. Ik daarentegen, ik ga volledig op in mijn werk, ik maak
inmiddels weer erg dagen en merk aan mezelf dat ik mijn
grenzen aan het verleggen ben. Het gaat gestaag maar ik
merk het wel aan mezelf.

Maar we zijn ook tevreden en gelukkig met ons nieuwe leven
... althans tevreden? Echt tevreden mensen zijn we pas als we
weer een kind aan ons geluk toe mogen voegen. Even
ambitieus als alles opgepakt wordt, wordt ook zwanger

300