Ik ben een klootzak

Hoofdstuk 15 / Het cadeautje van Rickie

“Het landelijk wonen inhoud geven”

Als het “even niets” energie geeft om verder te gaan, ben ik
zo mogelijk al eerder bezig met de toekomst dan Violet. Maar
ook Violet lijkt steeds meer in haar oude doen terecht te
komen, de boerderij heeft ze in haar hart gesloten. Ik ben nog
steeds in de overtuiging dat die boerderij op dat moment de
beste stap is die we hebben kunnen zetten.

Langzaam komen de ideeën op gang over hoe we onze
droomboerderij een plek laten zijn waar we nooit meer
weggaan, zo voelt dat echt. Hoewel we al lang een duidelijke
afspraak hebben dat ik alles fysiek in huis doe en Violet de
financiën beheert, breng ik enkele keren toch ter sprake dat
we misschien even rustig aan moeten doen met het geld. Er
komt weliswaar meer dan genoeg geld binnen, maar de
wensenlijst voor in en om het huis jongt vrijwel dagelijks aan.
Hoewel we beide willen dat de boerderij alsmaar mooier
wordt, wordt het wellicht toch financieel lastig als we dat
allemaal in Violets tempo invulling willen geven. Het geld

201

vliegt er minimaal in het hetzelfde tempo uit dan dat het er in
komt. Waarbij de grens van meer uitgeven dan dat er
binnenkomt, ook nogal eens overschreden wordt. Echter, tot
op heden weet Violet het allemaal zo te plooien dat wat we
voor ogen hebben lukt. Hoe, ik weet het echt niet, maar dat
vind ik ook niet erg. Als manager heb ik geleerd mensen dat
te laten doen waar ze goed in zijn, dus…

Het feit dat ik al het fysieke werk in en om de boerderij doe,
heeft overigens niet in eerste instantie te maken met de
financiën. Het fysieke werk is voor mij meer een uitlaatklep
en een prima tegenhanger voor mijn werk waar ik in het
bijzonder met het hoofd bezig ben. Bovendien en niet in de
laatste plaats, denk ik het meestal beter te kunnen. Echter,
met de wensenlijst van Violet staan we er nu wel dusdanig
voor dat wanneer dit alles door een bedrijf gedaan moet
worden, we zomaar richting het financiële putje gaan. Ik
ervaar mijn handige handen nu als een prettige
bijkomstigheid.
Volgens Violet valt het financiële overigens wel mee en dat
maakt dat ik regelmatig de indruk heb dat Violet in de
veronderstelling leeft dat het zo ongeveer allemaal gratis is,

202

als ik het zelf doe. Helaas is, tot op de dag van vandaag,
materiaal wat je in de bouwmarkt koopt toch echt niet gratis.

Dit alles neemt niet weg dat we al wel de afspraak gemaakt
hebben, dat ik een gedeelte van de tuin zal ombouwen. Zo
kunnen de paarden namelijk gestald worden, zoals we – al
brainstormend - samen bedacht hebben.
Het duurt dan ook niet lang voordat we met “de buurman”,
zijnde paardensportvereniging Hippos, in contact komen. Het
is een club mensen die begaan is met de paardensport en
men nodigt ons direct uit om “aan te schuiven”. Feitelijk komt
op dat moment ons sociaal leven in Gorinchem pas enigszins
op gang.

Met onze basis in de omgeving van Nijmegen en een
vriendenkring die we ooit daar opgebouwd hebben, is het
niet eens zo vreemd dat we lang Nijmegen als sociale plek
gehouden hebben. Daar kwam nog bij dat Gorinchem lang
weinig uitnodigend is geweest om je vertier te zoeken. Pas de
laatste jaren is daar nadrukkelijk verandering in gekomen.

203

Met het uiteenvallen van onze vriendengroep en onze
aansluiting in het sociale gebeuren van Gorinchem via onze
“nieuwe buren”, verandert in korte tijd erg veel. Vreemd
eigenlijk als je toch al vijf jaar in een stad woont.

Violet zit ook nog in de afwikkeling van een “gedoe” periode
als het gaat om haar werk. Haar commerciële functie komt
door toedoen van haar zelf uitgedachte plan, om alles
efficiënter en daardoor effectiever te maken, te vervallen.
Tja, zo gaan dingen ook.
Haar werkgever handelt het arbeidscontract overigens netjes
af en het geeft Violet de (financiële-) ruimte om na te denken
over de toekomst. Maar veel tijd heeft ze er niet voor nodig
om te bedenken dat ze vooralsnog wel klaar is met de harde
commerciële functies die ze altijd ingevuld heeft. Het
gekonkel, het achterbakse en de soms zo absolute – maar
noodzakelijke – domheid, tenminste zo ziet zij het. Wat
verder een rol speelt is dat Violet meer tijd in en om het huis
wil spenderen. Met het nu en de nabije toekomst bezig zijn,
ziet ze zichzelf in een ander plaatje dan sec de commerciële

204

rollen, die haar normaal zo op het lijf geschreven zijn.

Aangezien Violet absoluut een organisatorisch wonder is, is
het dan ook niet zo gek dat ze enig moment solliciteert op
een functie in Gorinchem waar men een soort office manager
zoekt. Dat het een grote tandartsenpraktijk betreft is nieuw
voor haar, maakt het maakt haar niets uit. Ze solliciteert,
wordt direct aangenomen en al snel Violet haar draai binnen
deze organisatie. Ze werkt parttime én bijna om de hoek, tijd
genoeg dus om verder in haar geliefde boerderij te
vertoeven. Zo kan ze de dingen doen die ze graag wil doen,
gelukkig te zijn met nieuwe bezigheden en dit met de mensen
en dieren om zich heen zoals ze het zo graag heeft.

Een van de echtgenotes van de tandartsen vervult tot het
moment dat Violet start, de taken binnen de praktijk. Ze ziet
in een groeiende praktijk echter steeds minder rol voor
zichzelf weggelegd en geeft maar wat graag haar
werkzaamheden over aan Violet. Dit is een kolfje naar Violets
hand en zij zet alle procedures binnen geen tijd zo neer, hoe
zij denkt dat het beste werkt. Je laat de computer de dingen
doen waar deze voor gemaakt is, herorganiseert zaken en

205

dan ben je in staat met minder uren hetzelfde werk te
kunnen doen. Ze krijgt het zelfs voor elkaar om voor het
hetzelfde salaris minder uren te gaan werken. Aangezien men
een voortvarend type als Violet wel kan gebruiken, stemmen
ze graag in. Logisch dat ze binnen afzienbare tijd zien wat
Violet voor de praktijk betekent. Deze mannen zin blij met
Violet en Violet blij met deze parttime baan op loopafstand.

Nu er substantieel meer vrije tijd is wil Violet zich nieuwe
zaken eigen maken en leren. Omdat we voor de gezelligheid
een paard hebben gekocht, heeft ze besloten dat ze ook wil
leren paardrijden. Ze heeft nooit eerder paard gereden en
denkt door wat lessen te nemen, zich dit snel eigen te kunnen
maken. Aangezien Hippos alleen in groepsverband les geeft,
vraagt ze aan de instructrice die deze groepslessen voor haar
rekening neemt, of ze ook privéles kan krijgen. Deze fanatieke
dame heeft in het verleden zelf op hoog niveau dressuursport
bedrijven, zelfs tot ene met niveau Prix St. George. Ze weet
dus wel waar ze het over heeft en stemt ermee in om Violet
privéles te geven. Violet is leergierig, enthousiast en wil niet

206

anders dan een bekwaam ruiter worden. Zo zien we na
enkele maanden al dat ze al in staat is zonder eraf te vallen
op de rug van het paard te blijven zitten. Van de vele talenten
die Violet heeft, is paardrijden er zeker geen.

Intussen schuiven we iedere zondagochtend rond elf uur
gezellig aan in de kantine van onze buurtjes Hippos. Even
bijkletsen, een beetje roddelen “in de buurt” en gezamenlijk
een borrel drinken. Het is allemaal uitermate simpel, maar
het is vermaak en we doen het er maar mee. En passant
regelen we ook nog dat we met de paarden niet meer over de
weg naar de Hippos-buren hoeven te lopen. Ik bedenk een
constructie die ook nog werkbaar is en dus volgt er een soort
dijkje over het watertje wat langs ons perceel loopt. Sinds
enige tijd stallen wij ook wel eens een paard van een Hippos-
lid en dat maakt dat enkele praktische oplossingen extra
welkom zijn. De sfeer is goed en gemoedelijk en we regelen
alles onderling met het grootste gemak.
Voor ons een verademing en we schuiven steeds meer de
“paardenwereld” binnen. Violet wellicht nog wat meer dan ik,

207

in ieder geval ligt dit deel van de paardensport haar een stuk
beter dan het zelf actief rijden.

Alles gaat zijn gangetje en voelt goed, we hebben verdere
plannen voor het verfraaien van de tuin althans eigenlijk
zorgen we ervoor dat er steeds minder tuin is en richten we
alles in ten behoeven van de paarden. Zo wordt, stukje bij
beetje, het her en der verspreid liggende gazon vervangen
door tegels en de schitterende vijver met brug wordt
omgetoverd in een paddock, zodat de paarden bij ons op stal
mogen staan. Vrijwel automatisch gaan we van twee naar
drie en uiteindelijk naar zes stallen. We bedenken alles
samen, Violet regelt en ik metsel, timmer en schilder wat
nodig is. Dat is onze afspraak, werkt prima en daar komt dan
niets tussen, het lijkt wel een bedrijf.

Nu Violet helemaal in haar element blijkt, wordt het
boerderijgevoel zoals wij dat zien steeds verder uitgebouwd.
Daar kunnen honden en katten natuurlijk niet ontbreken.
Katten heb je in ieder geval nodig in verband met het

208

opgeslagen voer en het aantal muizen wat we binnen de
perken moeten houden. Bovendien zijn katten leuke beesten
die eigenlijk aan komen waaien, soms gezelschap zijn en
verder hun “werk” doen.
We hebben al een hond, genaamd Balou. Het is een
langharige oude Duitse herder die mee verhuisd vanaf de
dijk. Spreekt bijna voor zich dat ook Balou de nieuwe locatie
fantastisch vindt. Als we in een opwelling naar Antwerpen
rijden, komen we thuis met een klein pluizig bolletje hond,
want dat doe de vogeltjesmarkt nu eenmaal met je. Dit lieve
pluizige pupje blijft natuurlijk niet klein en groeit uit tot een
schitterende Sint Bernard. Een hartstikke leuk beest, maar hij
wil niet binnen slapen. Hij kan niet aarden in de kennel en
loopt het liefst los rond, maar dat is onmogelijk met veel
mensen op het erg. Met zijn tweeëntachtig kilo en onbesuisd
gedrag, loopt hij alles en iedereen onderste boven. Toeval
bestaat niet en als we hem enig moment bij ons hebben als
we naar een zakenrelatie gaan, blijkt de hond zwaar indruk te
maken bij de aanwezige oude dame. Als hij naast haar op de
bank gaat liggen, voelt het als zijn thuis en aangezien de oude
dame dit net zo ervaart, besluiten we in overleg hem daar zijn

209

nieuwe thuis te laten krijgen. Kort daarna blijkt de zoon van
de oude dame nog meer verslingerd aan de hond en de hond
en de zoon blijken onafscheidelijk. De hond blijft tot zijn dood
bij de zoon. Niet leuk om afscheid te moeten nemen van je
hond, maar als hond en mens zo opbloeien als ik heb mogen
ervaren, mag je niet egoïstisch zijn en moet je dit voor laten
gaan.

Zoals ik al eerder zei dat toeval niet bestaat, komt nog geen
twee weken nadat Sint Bernard Floyd is vertrokken Djintar,
een Tervurense herder, in beeld. Het is de hond van Theo en
Yvonne en ze zijn er achter gekomen dat de hond de
geboorte van hun dochter en de aandacht die verlegd wordt,
niet lijkt te accepteren. De vraag is of de hond bij ons oud
mag worden. Nu moet gezegd worden dat Djintar destijds
door Violet is aangeschaft. Door het beëindigen van haar
toenmalige relatie heeft ze geen tijd en gelegenheid meer om
voor de hond te zorgen. Op dat moment is Djintar bij Hans en
Yvonne terecht gekomen en nu de hond weer bij ons is, is de
cirkel rond.

210

Alles valt steeds meer op zijn plek en met de nieuwe
bezigheden in en om het huis voelen we nauwelijks behoefte
om erop uit te gaan, zelfs vakanties slaan we over. Alles lijkt
op dit moment heel natuurlijk op zijn plek te vallen en dat is
mooi.

Toch is echt rustig genieten van het moment bij ons niet aan
de orde en als we nog maar net genieten wat hetgeen we
weer gerealiseerd hebben, komt het volgende project al weer
in beeld. De keuken moet namelijk aangepakt worden. De
laatste bewoners hebben alles nogal strak en modern
gemaakt, wat maakt dat er helaas veel authentieke details
zijn weggehaald of minimaal afgedekt. Nu hebben we al
eerder bedacht dat we de landelijke stijl graag terug willen
halen, maar dat zou betekenen dat het een rigoureuze klus
zou worden. Dit gaat echter zelfs Violet net iets te ver en we
besluiten om met een metamorfose van de keuken te
beginnen. Als de keukendeurtjes gespoten zijn en er worden
nieuwe grepen op geplaatst, maakt dit al een groot verschil,
zeker als er ook nog een ander aanrechtblad geplaatst wordt.
Wat verder een doorn in het oog van ons beide is, is de

211

afzuigkap. We hebben al een mooi model in het hoofd en dus
wordt de afzuigkap gedemonteerd en vervangen voor een die
in de landelijke stijl past.
Omdat ik toch meer authentieke zaken zichtbaar wil krijgen,
pak ik het plafond in de keuken aan. Helaas zijn daar wat
balken daadwerkelijk verwijderd en ik besluit nieuwe balken
te kopen en deze in de oude stijl te maken. Als finishing touch
nieuwe tegels tegen de wanden en onze keuken is klaar. De
keuken, zoals het hoort in een boerderij, is de belangrijkste
ruimte waar geleefd wordt.

Langzaam maar zeker komen karakteristieke elementen van
de oude boerderij terug en krijgt de boerderij dat landelijke
karakter wat wij zo graag zien. De tekeningen die we maken
zijn slechts globaal en dat kan, omdat we precies van elkaar
weten wat we willen en we qua stijl op exact op dezelfde lijn
zitten. Ik vind dat een prachtig proces, zeker als ik de
boerderij onder mijn handen langzaam in balans zie komen.
Buiten en binnen worden weer één, een boerderij in de oude
landelijke stijl, maar dan wel met de gemakken van nu. Ik zie

212

Violet of mezelf geen water uit een put halen of koken op
open vuur.

Als ik dat proces zo zie spreekt het haast voor zich dat we ons
toch maar niet beperken tot alleen de keuken. Omdat er op
de hele begane grond spierwitte strakke tegels liggen, niet
bepaald praktisch en zeker niet landelijk, besluiten we deze te
vervangen door een terracotta kleurige vloer. Omdat ik het
meeste zelf doe, blijven de kosten deze keer gelukkig binnen
de begroting.
De nieuwe terracotta vloer in de landelijke stijl laat ik leggen
en het plaatje van hoe wij de boerderij graag zien, wordt in
steeds meer vertrekken zichtbaar. We zijn dan inmiddels al
weer even onderweg, maar we hebben alle tijd. We willen
hier immers oud worden. Zo blijft het eerder geschetste
plaatje bestaan, maar leren we gaandeweg en passen dit
direct toe, zodra we met een nieuwe verbouwing aan de slag
gaan.

Gekscherend roepen we iedere keer als we ergens mee klaar
zijn, als vanzelf tegen elkaar: “Gaaf, hadden we veeeeeeeel

213

eerder moeten doen.”
Het begint een soort stopwoord/zin voor ons te worden en
aangezien we continu bezig zijn, zal het nog regelmatig
voorbij komen.

Zo ook als we de ramen willen vervangen door ramen met
roedeverdeling. Uiteraard willen we eigenlijk alles tegelijk aan
pakken, maar het blijkt een erg kostbare aangelegenheid te
zijn. Toch passen deze ramen helemaal in ons ideale plaatje
en ze zullen er dus moeten komen. Helaas is het een klus die
ik zelf niet kan uitvoeren. Omdat we het toch binnen redelijke
termijn willen, maken we een financieel overzicht en bekijken
wat mogelijk is. We besluiten periodiek enkele oude ramen te
laten vervangen voor deze prachtige openslaande ramen met
roedeverdeling.
We starten uiteraard in de karakteristieke keuken en nemen
meteen een deel van de woonkamer mee. We spreken het
allebei uit “Een heerlijke landelijke boerderij” wordt steeds
meer “Onze heerlijke landelijke boerderij”!

214

We lijken ook als stel weer meer een duo te vormen en vullen
elkaar, bijna zoals vanouds, aan. Ik heb geen gevoel bij
vreemdgaan en ben er, opmerkelijke genoeg, simpelweg niet
mee bezig. Voor ons is het “betere leven” gericht op het nu
en de nabije toekomst, waarbij de spanning van het iedere
keer opnieuw presteren een prettig gevoel is. Ik combineer
het met een drukke baan, die lekker loopt en Violet heeft en
neemt de tijd om haar “ding” vorm te geven. Ze gaat zich
meer bemoeien, in positieve zin, met Hippos en de vereniging
is reuze blij met haar. Een organisatorisch wonder als Violet is
absoluut van harte welkom. Ze blijkt de combinatie van een
thuis, een baan waar ze kan doen waar ze goed in is én de
paardenvereniging waar steeds meer haar hart lijkt te liggen,
prima combineren.

Er speelt op dat moment nog helemaal niets als het gaat om
weer een gezin te vormen en bewust met een broertje of
zusje voor Rick bezig te zijn. Deze periode voelt goed met
plannen, uitvoeren en mijn Violet weer de oude te zien
worden.

215

Hoofdstuk 16 / Het cadeautje van Rickie

“De overheid”

Ik ben van mening dat er regels moeten zijn, want zonder
regels zou de wereld uitmonden in een grote chaos. Daar
staat tegenover dat er zonder regels ook geen uitzonderingen
zijn en afwijken van regels mét reden en binnen grenzen,
daar hebben wij mensen hersenen voor gekregen. Zelf
nadenken en indien de situatie er naar is, te handelen en je
niet verschuilen achter regels of die ingenieuze hersenmassa
uitzetten.
Dat vind ik niet, omdat ik zelf met enige regelmaat tegen
bureaucratie aanloop. Dat vind ik eigenlijk voor iedereen en
in alle situaties gelden. Ik vind het dan ook verwerpelijk als ik
er binnen een van de bedrijven waar ik zelf leiding aan geef,
tegenaan loop. Het voordeel is dat ik daar iets aan kan doen.
Binnen de overheid ligt dat soms toch net even anders. Dan
blijkt niet iedereen geestelijk bij machten om logisch te
handelen, maar zijn regels leidend en bindend en dan wordt
er niet vanaf geweken. Perfect om je achter te verschuilen.

216

Goede reden of geen goede reden is niet relevant. Want we
zouden eens over de schreef gaan … en dus moet iedereen
binnen die regelgeving functioneren en is de marge minimaal
zo niet nihil.

Met de overheid, de lokale overheid in dit geval, heb ik in de
loop der tijd een dusdanige “samenwerking” opgebouwd, dat
ik vrees dat mijn hersenen niet echt meer ingezet gaan
worden. Dit is geen elders overgenomen beeldvorming of
doemdenkerij, het is simpelweg proefondervindelijk
vastgesteld. Het zal me gedurende mijn tijd in en na het
cadeautje van Rickie te pas en te onpas blijven achtervolgen,
ik vrees dat ik het aantrek. Hoewel ik weet dat het de
frustratie niet waard is, voed het deze wel degelijk.

Een situatie dat ik weer eens in aanraking kom met de lokale
overheid is op het moment dat er over de grond bij onze
nieuwe woning gesproken wordt. In de hypothecaire akte van
ons huis is “ons landgoed” totaal zo’n zevenhonderd m2 en
had, met onze plannen, eigenlijk wel wat groter gemogen.

217

Het verschil wordt gemaakt door een stukje grond wat de
vorige bewoners er altijd bij hebben gehuurd. Een
naastliggend stukje land waar de vorige bewoners deels tuin
en deels puin opgeslagen hebben, is een stukje grond wat
eigenlijk prima bij het perceel past en wat nu ligt ingeklemd
tussen ons perceel en de grond die Hippos voor de verenging
huurt.
Voor de vorige bewoners is het huren van het stukje grond
voldoende gebleken. Hoewel de aankleding van het stukje
land niet helemaal is zoals wij het voor ogen hebben en past
bij het totaalplaatje van de boerderij, willen we de grond het
liefste kopen. Maar vooralsnog vinden we huren ook prima.
De vorige bewoners blijken jaarlijks een afrekening van
ongeveer driehonderd gulden te krijgen en het lijkt ons prima
om deze deal met de gemeente voort te zetten. Als ik echter
enig moment informeer bij de gemeente om het stukje land
ook te huren, blijkt er een erg oplettende ambtenaar het
stukje land plots op een huurprijs van ruim
tweeëntwintighonderd gulden per jaar te hebben gezet. Dat
noem ik nog eens een prijsverhoging, het lijkt erop dat de
gemeente Gorinchem commercieel geworden is! Maar met

218

de verplichte winkelnering kan ik niet naar een concurrent en
zal er met de gemeente uit moeten zien te komen.

Met dit soort prijsstijgingen is huur niet echt interessant
meer en we besluiten de vraag voor te leggen om de grond
van de gemeente te kunnen kopen, iets wat eigenlijk toch al
onze voorkeur heeft. Dan blijkt dat we de blije eigenaren
mogen worden, als we voor dat stukje grond een slordige
zestigduizend gulden willen betalen. Het stukje grond maakt
de totale oppervlakte voor een boerderij van deze grootte,
passend en het completeert ons “buitenleven-gevoel”
nadrukkelijk. De grootte van het stukje land maakt dat je er
ook echt iets mee kunt doen en dat alles binnen de
bebouwde kom, een unicum. Met andere woorden … we
willen het stukje land heel graag hebben. Alleen is het bedrag
als vanuit het niets nogal uit proportie geschoten, wat maakt
dat ik maar eens naar de motieven van deze rigoureuze
prijsaanpassing vraag.
Tot mijn grote verbazing krijg ik te horen dat het stukje land
sinds onze verhuizing naar de boerderij als ‘siertuingrond’

219

omschreven wordt, wat de vierkante meter prijs aardig op
kan drijven. Ja hoor, de gemeente is of commercieel
geworden of er moeten hier en daar wat begrotingsgaten
opgevuld worden door inwoners zoals wij. Verder heb ik een
sterk vermoeden dat het stuk waar puin is opgeslagen, puin
overdekt met een laagje grond weliswaar, even over het
hoofd is gezien door een iets te fanatieke ambtenaar.

Het duurt een tijdje voordat ik de betreffende ambtenaar
hierover te spreken krijg, maar als me dit uiteindelijk lukt,
blijkt het stukje grond niet helemaal goed bekeken te zijn.
Wat ik wel opmerkelijk vind, is dat de meeste gemeentelijke
ambtenaren redelijk bereikbaar zijn tot het moment dat een
burger verhaal komt halen. Maar goed, de gemeente geeft na
veel gedoe uiteindelijk toe dat het proces niet helemaal goed
gegaan is en men gaat het geheel opnieuw in overweging
nemen. Wat dit in de praktijk precies wil zeggen is me een
raadsel, maar ik wacht opnieuw af. Dat deze overweging een
tijdsbestek van ruim drie maanden met zich meebrengt, is
een gegeven wat ik opnieuw niet goed kan plaatsen, maar
waar ze me ook geen antwoord op kunnen geven.

220

Verschillende ambtenaren schijnen er iets mee te moeten
doen. Maar ja, ik heb weinig keuze en ik wacht de uitnodiging
van de betreffende ambtenaar netjes af.

Als het eenmaal zover is en ik uitgenodigd word op het
gemeentehuis, blijken de ambtenaren een soort compromis
voor te stellen. Het komt op mij over als een soort handje
klap en staat ver buiten de normale gang van zaken binnen de
gemeente. Waarbij ik me ook realiseer dat wanneer ik niet
mijn mond open getrokken zou hebben, er geen haan naar
zou kraaien en deze gemeentelijke grond – waar de
gemeente zelf ook geen bestemming voor heeft - tegen een
woekerprijs verkocht zou zijn.
Maar oké, in dit geval ga ik er graag in mee. Het duurt even
en dan komt het verlossende woord dat we het stukje land
voor twintigduizend gulden mogen kopen. Met de
wetenschap dat ik het stukje land graag in wil lijven bij het
huidige perceel, is de beslissing rap genomen. Binnen
afzienbare tijd wordt alles bij de notaris vastgelegd en dan is
het stukje grond, een half jaar na dato, toch echt van ons.

221

Het heeft gedurende enkele maanden een hoop gedoe,
verontwaardiging en zelfs frustratie met zich meegebracht,
maar uiteindelijk blijkt het voor ons een prima deal te zijn.
Voor wat betreft het bureaucratisch gemeentelijk apparaat
zet ik opnieuw een streepje achter de naam en is het mijn
vermoeden dat dit lang niet het laatste streepje zal blijken te
zijn. Helaas…

222

Dat de grond niet het laatste debacle met de gemeente is
geweest, is me al wel duidelijk en enkele jaren later, zo rond
de eeuwwisseling, begint het verhaal van de Betuwelijn
concreet te spelen voor de omgeving van Gorinchem. Een
groot gedeelte, ten noorden van de A15, krijgt mogelijk te
maken met de overheidsdrift om het Nederlandse achterland,
zijnde het Ruhrgebied, middels een treinverbinding te
koppelen aan onze nationale trots, de Rotterdamse haven.
Deze treinverbinding gaat letterlijk dwars door Nederland ter
hoogte van … ondermeer Gorinchem.

Hoewel er een mogelijkheid is om de Betuwelijn zo ongeveer
beetje dwars door onze achtertuin te leiden, blijkt direct dat
Den Haag niet voor die optie, zijnde een rechte lijn vanuit
Rotterdam richting de Duitse grens, kiest. Er blijven nu twee
opties over, een die maakt dat de A15 deels opnieuw
aangelegd moet worden en een die precies langs de A15
wordt gelegd. Er valt hier qua geluidsoverlast nog wel wat op
te lossen, maar is al met al een goedkopere versie dan de

223

Betuwelijn tussen de rijbanen neer te leggen en de snelweg
het geluid op te laten vangen.

De optie om de Betuwelijn langs de A15 te leiden is de optie
waarvoor uiteindelijk gekozen wordt. Dit blijkt geen
consequenties voor onze woning en ons perceel in zijn geheel
te hebben. Het spoor ligt ver genoeg bij ons vandaan, zodat
we er ook daadwerkelijk geen last van zullen hebben. Wat
overigens nog een understatement is, want meer dan een
decennium later, komt er nog steeds niet veel
goederenvervoer over het peperdure spoor. Deze super
verbinding gaat in Duitsland over op een gewone verbinding
en is daarmee niet echt aantrekkelijk. Het is te gemakkelijk
om hier nu grappen over te maken … die kan iedereen zelf
wel bedenken.

Hoewel wij duidelijk niets meer met deze aan te leggen
spoorlijn van doen hebben, krijgt men het voor elkaar om ons
toch te “betrekken”.
Het is een rustige ochtend op het werk dat ik onverwacht
door Violet gebeld word, iets wat ze in ieder geval al

224

nauwelijks doet. Ze is dan ook volledig overstuur. Er blijken
namelijk enkele ambtenaren voor de deur te staan die over
onze boerderij, in verband met de Betuwelijn, komen praten
en of het even uitkomt om nu om de tafel te gaan.

Aangezien het bekend is dat de Betuwelijn voor ons geen
consequenties meer heeft en we er ook geen aandacht meer
aan geschonken hebben, is Violet behoorlijk geschrokken met
deze mannen op de stoep. Zou er dan toch iets teruggedraaid
worden en moet Violet haar geliefde plekje afstaan aan die
trein die dwars door Nederland gaat razen? Allerlei
gedachten passeren in sneltreinvaart haar hoofd en even
weet ze het niet meer.
Ik heb geen flauw idee wat het kan zijn en kan alleen maar
bedenken dat ik de gemeente moet bellen en daar verhaal
moet gaan halen. Het spreekt haast voor zich dat ik talloze
keren word doorverbonden, want men weet niet waar dit
over gaat. Het kost uiteraard weer een zee aan tijd voordat ik
iemand aan de lijn krijg die me ook concreet kan helpen.
Eindelijk ben ik doorverbonden met een ambtenaar waar ik
mijn verhaal kan vertellen én die inhoudelijk weet waar het
over gaat. En zowaar eindelijk ook goed nieuws, want hij kan

225

me gerust stellen.

De overheid heeft geen nieuwe woeste plannen, maar het
blijkt slechts een foutje van de betreffende ambtenaren die
bij Violet aan de deur staan. Het oorspronkelijke perceel,
destijds nog een echte boerderij met flink wat landerijen er
omheen, was uiteraard vele malen groter dan het huidige
perceel. De kadastrale vastlegging onder een bepaald
nummer, is toegeschreven aan de boerderij … onze boerderij.
De nieuwe opgedeelde percelen hebben als toevoeging een
letter achter het kadastrale nummer gekregen en de
ambtenaren hebben slechts bij de verkeerde “letter”
aangebeld.
Hoewel er uiteindelijk niets aan de hand is, slaat de paniek
even bij Violet toe … en bij mij de zoveelste ergernis als het
over de overheid gaat.

226

Hoofdstuk 17 / Violets familie

Violet komt uit een gezin met één broer die twee jaar jonger
is en ouders die samen ergens een afslag hebben gemist. Een
echtpaar wat eigenlijk niet met en niet zonder elkaar kan
leven, maar wat nooit een echt goede relatie is geweest, in
de meest traditionele zin van het woord. Iets waar het hele
gezin “last” van gehad heeft en waarvan je op zijn minst kunt
zeggen, dat ze nooit in staat geweest zijn een goed voorbeeld
voor hun kinderen te zijn. Een ding heeft altijd wel bovenaan
gestaan en dat is egoïsme. Nu is er niets mis met goed voor
jezelf zijn, maar er is ook nog zoiets als je naasten en daar een
balans in vinden. Mensen waar je om geeft, mensen die je in
je hart meedraagt, mensen waar je om geeft. Zo niet dit
gezin.

Henk, Violets vader, is een commercieel succesvolle verkoper
bij het luxe automerk Mercedes. Het gezin heeft nooit
geldzorgen en hoewel zich dan al aftekent dat broertje Theo,
net even iets meer betekent voor de ouders dan Violet, loopt

227

het nog niet de spuigaten uit. Het heeft op dat moment ook
geen grote gevolgen, maar het is wel voelbaar. Ik krijg dit,
omdat ik Violet al vanaf jonge leeftijd ken, ook mee.

Maar het gaat pas echt mis met het gezin als Henk een soort
promotie krijgt en verkoopmanager wordt over het
commerciële team bij Mercedes. De grootste fout die je als
leidinggevende kunt maken, is een goede senior promoveren
tot manager, omdat het “zo hoort”. Niet vanwege de
capaciteiten van de man of vrouw in kwestie, maar vanwege
het feit dat de persoon een goede verkoper is en is
doorgegroeid naar een seniorrol. Dan moet de volgende stap
toch manager zijn? Maar ja, een goede verkoper maakt nog
geen goede manager en zo loopt de spanning in het leven van
Henk, en daarmee ook het gezin, steeds verder op. Henk
verliest zich hevig in de sterke drank, wat uitmondt in een
onhoudbare situatie om vervolgens zijn baan bij Mercedes te
verliezen.

228

Nu hoeft ontslag op zich nog geen ramp te zijn. Vaak openen
zich daar waar deuren dichtgeslagen worden, weer nieuwe
deuren en komt men er zelfs beter uit. Bij Henk en Meiske
resulteert het echter in het kopen van een kroeg. Zoals we
weten moet de man of vrouw achter de bar niet de beste
klant van de kroeg zijn en dus gaat het niet goed.

Het resulteert in een, in potentie leuke, kroeg die langzaam
failliet gaat. Als zich op dat moment bij Meiske
gezondheidsproblemen voordoen met verstrekkende
medische gevolgen, rest er helaas geen andere oplossing dan
de kroeg te verkopen.

Theo heeft al op relatief jonge leeftijd laten merken dat hij
geen nauw contact wil met zijn ouders. Zij zijn er niet voor
hem geweest toen hij hen nodig had, dus hoeft het nu
andersom ook niet wat hem betreft. De relatie is erg koeltjes,
zo niet zakelijk. Theo en Violet hebben onderling ook geen
sterke band en ze raken naarmate ze ouder worden steeds
meer verwijderd van elkaar. Zeker als er op het
geboortekaartje van Theo zijn derde kind, een zoon na twee

229

dochters, een tekst staat die rechtstreeks lijkt te verwijzen
naar het verdriet om het gemis van een kind. Wat wij lezen
als het gemis van Rick. Met de beste bedoelingen van de
wereld, zo weet ik nu, interpreteren we de tekst helemaal
verkeert. Omdat we vooraf niet wisten wat er zou komen,
valt het geboortekaartje plompverloren op onze deurmat,
met alle gevolgen van dien.
Violet is helemaal over de rooie, hysterisch van verdriet, alle
pijn en het gemis om Rick is weer helemaal terug.

Theo is vader van drie kinderen, twee meisjes en een jongen,
en een succesvol zakenman. Hij laat zijn succes maar wat
graag aan de buitenwereld zien en daar is niets mis mee,
althans dat vind ik. Echter, hij lijkt af en toe te vergeten dat
de wereld niet alleen om hem en zijn gezin draait én dat zijn
ouders maar net rond kunnen komen van hun AOW.
Theo ziet vervolgens wel in dat zijn verwrongen relatie met
zijn moeder uiteindelijke ook niets oplevert en daar waar geld
voor bepaalde zaken op tafel moet komen, regelt hij dit.
Maar een warme band of hartelijke relatie ontstaat ook op

230

latere leeftijd niet tussen moeder en zoon. Hij heeft zich
duidelijk op zijn eigen leven geconcentreerd.

Meiske is een verwende vrouw die zelfs naar Violet toe haar
man in een negatief daglicht heeft gezet. De jongste van 14
kinderen, altijd verwent en verzorgt, dat zal je ongetwijfeld
vormen, haar wel in ieder geval.
Inmiddels leeft een groot deel van haar broers en zussen niet
meer, maar tussen de nog in leven zijnde familieleden is niet
echt spraken van een warme band. Eigenlijk heeft Meiske
alleen met haar twee oudste zussen en haar jongste broer
nog zeer frequent contact. Zo gaan zie zaken in het leven
soms.

231

Hoofdstuk 18 / Voor het eerst suïcidaal

Zo aan het eind van 1992 hikken we toch nog wel een beetje
tegen de feestdagen aan. Het spreekt ons nu niet aan om met
familie de feestdagen te moeten vieren. Yvette, een vriendin
van ons, heeft het idee opgevat een reisje door Engeland
voor ons te organiseren. Gewoon even een weekje samen
weg en aangezien Yvette veel connecties in de reiswereld
heeft, boekt ze voor ons een fantastische trip. Alles heeft ze
voor ons tot in de puntjes voorbereid, dus niets staat een
ontspannen weekje vakantie in de weg. Het heeft er veel van
weg dat we met én de nieuwe woning én er even helemaal
uit zijn, een belangrijke volgende stap in de toekomst kunnen
zetten. Het wordt tijd…

Altijd leuk om in een ander land te zijn met kerstmis, want elk
land heeft zijn eigen gewoontes en tradities. Op eerste
kerstdag dineren we erg luxe en als we uitbuikend in de auto
naar de volgende locatie toe willen, zien we dat we bijna
zonder benzine staan. Anders dan in Nederland, is er letterlijk

232

niets open en dus ook geen tankstation en elektronisch
betalen bij een onbemand tankstation, zoals nu de
normaalste zaak van de wereld is, is er dan nog niet bij.
Terwijl we de hotelrekening betalen met onze creditcard,
vragen we de hoteleigenaar of hij misschien weer waar we
kunnen tanken. Hij verwijst ons door naar een familielid die
een eigen pomp op het terrein heeft staan. Met ons laatst
contante geld, wat niet meer dan een paar pond is met
gesloten banken, kunnen we net voldoende liters kopen om
de volgende locatie te bereiken.

Als we in het volgende hotel voor het diner aanschuiven, op
wat wij noemen tweede kerstdag, wordt ons het principe van
Boxingday opeens duidelijk. Terwijl wij ons netjes hebben
aangekleed, zit iedereen om ons heen er zeer casual bij. Zelfs
de joggingpakken ontbreken niet.
Opmerkelijk toch dat van die gekke of lichtelijk gênante
momenten zo goed bij blijven!

233

Maar niets is wat het lijkt, want tijdens onze trip door
Engeland begint Violet voor het eerst over dat ze er misschien
wel niet meer wil zijn. Op dat moment lijkt het alsof het
vanuit het niets komt, maar achteraf heb ik signalen niet
genoeg gezien of voor mezelf benoemd. Natuurlijk komt iets
dergelijks niet uit de lucht vallen en Violet kennende is ze
daar ook de persoon niet naar.
Ze spreekt meerdere malen luid en duidelijk en vol van
verdriet uit dat ze eigenlijk alleen maar bij Rick wil zijn en dat
wordt niet anders als de vakantie er weer op zit. Ik kan het
slechts aanhoren, ik kan niets voor haar betekenen in deze,
zo voelt ze het en daar breng je niets tegen in. Haar
verwachtingspatroon is er ook niet naar om antwoorden te
ontvangen die haar probleem oplossen. Zoals meestal met
vrouwen wil ze gewoon praten, ze wil haar gevoel met me
delen. Dat maakt het alleen niet minder heftig.

Dan is het enig moment toch echt zover dat ze de daad bij het
ruimschoots uitgesproken woord voegt. Kort na de Engeland-
trip neemt Violet voor het eerst een overdosis aan
slaapmiddelen op een voor mij willekeurige avond. Het zijn

234

de slaapmiddelen die ze voorgeschreven heeft gekregen na
de dood van Rick. Violet heeft een doorlopend recept en
zodra ze bijna door haar voorraad tabletten is, vraagt ze mij
nieuwe te bestellen.
Violet regelt geen van haar medicijnen of andere middelen
om zich te drogeren zelf. Ik ben gewend dat ze zegt wat ze
nodig heeft en dat ik het dan voor haar regel. Waarom dat zo
is, heb ik haar eigenlijk nooit gevraagd. Dingen lopen soms
gewoon zo.

Gehaaid als ze is, verteld ze me normaal gesproken elke
avond dat ze een slaappil heeft genomen. Maar ze leidt me
om de tuin, ze meent het niet en zegt alleen maar dat ze de
tablet genomen heeft. Naar later blijkt, doet ze dit om
zodoende een voorraad te kunnen bouwen.

Toch verwijt ik dit mezelf niet, want ik gebruik mezelf als
referentiekader als het gaat om medicijnen. Die neem je in
om beter te worden of in Violets geval, om te kunnen slapen.
Dat het bij Violet allemaal wat genuanceerder ligt en zij
absoluut niet over een kam met de gemiddelde vrouw - als
die er al is - te scheren is, weet ik ook wel. Maar ze gaat in

235

haar hoofd duidelijk een stap verder, dan ik me tot op dit
moment voor kan stellen.

Ze heeft met het doen alsof ze iedere avond netjes een tablet
neemt, de afgelopen periode flink wat tabletten opgespaard
en als het juiste moment zich voordoet, neemt ze deze
tegelijk in. Waarbij ik me afvraag of er een juist moment te
bepalen is voor iets dergelijks of is het een willekeurig
moment dat ze weer eens erg diep zit en dit met helemaal
niemand deelt?
Helaas voor haar blijkt ze een ijzeren gestel te hebben, want
de volgende morgen wordt ze gewoon wakker. Behoorlijk suf
dat wel, maar ze heeft afgelopen nacht niet, zoals gepland,
voor het laatst haar ogen gesloten.

Als ik haar ’s morgens bij het wakker worden
nietsvermoedend aankijk en begroet zegt ze:
“Ik ben blij je te zien, maar eigenlijk had ik je nooit meer
willen zien.”
“Het was niet mijn bedoeling dat ik dit nu tegen je kan

236

zeggen.”
Ze legt me met een wrange glimlach uit wat ze de avond
tevoren gedaan heeft en er schiet van alles door mijn hoofd.
Omdat ik het zie als een schreeuw om hulp, besluit ik niet
boos op haar te worden. Ik zeg haar, het voorval enigszins
bagatelliserend, dat we toch best gelukkig zijn samen en dat
het allemaal wel goed komt……. toch? Zodra ze zich omdraait
en weer in slaapt valt, ga ik naar beneden en bel de huisarts.
Ik vertel hem wat er gebeurt is, maar hij reageert vrij nuchter
door te zeggen dat het gezien wat er gebeurd is niet zo
vreemd is. Dat Violet wat verdriet heeft, maar dat er geen
gevaar was dat het haar zou lukken met deze hele lichte
slaappilletjes. En daarmee is de kous af, althans voor de
huisarts.

Als dit al een schreeuw om hulp zou moeten zijn, kan ik me er
eigenlijk niks bij voorstellen, want Violet vraagt immers nooit
om hulp ... dat heeft zij niet nodig!

Mijn gedachten gaan met enige regelmaat, en zo ook nu,
terug naar het meisje waar ik op 13 jarige leeftijd zo verliefd

237

op ben geworden.
Flarden van dat meisje en mijn verliefdheid spoken door mijn
hoofd. Dat vrolijke, spontane meisje met de lange blonde
haren en die ondeugende blik, dát is het meisje wat in mijn
hoofd rond blijft zingen en waar ik zo gelukkig van kan
worden.
Ik moet er om lachen, want het heeft even geduurd voordat
ik er achter kwam dat de hockeyclub - waar ik net lid van
wilde worden - ook de thuisbasis van Violet van de Mosselaar
blijkt te zijn. Pas op dat moment krijg ik voor het eerst echt
contact met haar. Ik heb haar wel eerder gezien, bij station
Heijendaal in Nijmegen op weg naar school. Violet heeft een
hekel aan fietsen en reist altijd met de trein, ik alleen als het
heel slecht weer is. Op school is er ook geen mogelijkheid,
want Violet zit op de HAVO en ik op het Atheneum en verder
dan een flard tijdens een pauze en even aanschuiven in het
rokershok, kom ik niet.

Omdat Violet eigenlijk vanaf het begin “one of the guys” is en
enig moment ook vaker bij ons jongensgroepje vertoeft, kom
ik beter in contact met haar en tijdens het bij een van ons
thuis kijken naar een film, blijken we elkaar toch wel erg leuk

238

te vinden. Veel verder dan wat zoenen komen we echter niet.
Tijdens de daarop volgende vakantieperiode gaat de op dat
moment zestienjarige Violet met een goede vriendin naar
Italië. Daar komt ze George tegen en wordt ze verliefd.
George is een Engelsman en het duurt niet lang of ze volgt
hem naar Engeland om zich daar voor haar verdere studie te
vestigen, het duurt vervolgens tot haar drieëntwintigste
voordat we elkaar weer zien.
Op de markt in Wijchen komen we elkaar dan tegen en dan
blijkt ze definitief terug te zijn. Maar veel verder dan
telefoonnummers uitwisselen komen we ook dan niet. Ik
merk aan mezelf dat ik haar nog steeds heel leuk vindt en
vraag haar mee uit.

We gaan naar de Mix in Nijmegen, een gezellige cocktailbar,
waar we over vroeger praten. Maar vooral ook over de tijd
dat we elkaar uit het oog verloren zijn. Na afloop is het niet
meer dan logisch dat ik bij har blijf slapen. De volgende
ochtend nemen we afscheid, waarbij ze me duidelijk te
kennen geeft dat het gezellig was, maar dat ik verder niets
moet verwachten. Of zoals ze het letterlijk: “No strings
attached!” noemt. Sterker nog, ze probeert me eerst nog te

239

koppelen aan haar vriendin Rennie, maar uiteindelijk besluit
ze toch dat ze mij niet “weg wil geven” en dat is het moment
dat ons gezamenlijke turbulente leven begint.

Diezelfde Violet, waar ik zolang geleden verliefd op ben
geworden, zit jaren later naast me rechtop in bed en voor
iemand met een overdosis slaapmiddelen achter de kiezen,
ziet ze er nog behoorlijk levend uit. Maar levend is nog niet
levendig. Hoewel ik denk af en toe weer een glimp levenslust
te zien, is deze eerlijkheidshalve al even geleden vertrokken
uit Violet, dat heeft Rick meegenomen. Ze tekent meer en
meer in haar gezicht. Haar normaal zo helder roze
meisjesachtige huidskleur die altijd zijdezacht aanvoelt, is nu
grauw en dof van kleur. Het lijkt alsof alle kleur uit haar huid
is gehaald en haar ogen stralen geen energie meer uit. Is dit
nu de dood in de ogen kijken, vraag ik me af?
Onze conversatie op dat moment is nihil, maar even later
verbreek ik toch de stilte.

240

Ik kijk haar aan en zie de pijn in haar ogen, maar besef dat
mijn “o jee” ook niet sterk overkomt. Maar ja … wat moet je
dan zeggen? Ik heb niet geleerd om goed te reageren als je
vrouw zich net van het leven heeft willen beroven … wie
wel?! En ja … wanneer is goed ook goed. Ik kan dit niet.
Violet kijkt me aan en ze prevelt: “Hans, ik mis hem zo erg.
Het doet zo ongelooflijk veel pijn, zoveel pijn…”
“Schat, maar zelfmoord brengt hem niet terug.” probeer ik
haar nog duidelijk te maken, maar dit komt niet aan. Ze weet
het zelf maar al te goed.
“Nee, maar dan ben ik wel bij hem.” en haar antwoord klinkt
eigenlijk meer als een vraag. Haar hartverscheurende blik bij
deze woorden komt wel stevig bij me binnen en doet pijn. Ik
weet niet hoe ik haar moet helpen, moet ik een arm om haar
heen leggen en zeggen: “Het komt wel goed.” Hoewel deze
woorden vaak gebruikt worden, werkt het in deze niet. Het
komt namelijk helemaal niet goed, want Rick is er niet meer.

Dan zie ik haar houding plots veranderen en voelt ze
waarschijnlijk dat ze de deur, die ze zojuist naar mij op een
kier heeft gezet, misschien wel weer te ver open zet en met

241

een cynische ondertoon sluit ze onze conversatie af, zoals ze
dat wel meer doet.
“Maar ach, zo gaan die dingen in het leven … en de dood!” ze
stapt uit bed alsof het een willekeurige ochtend is en pakt in
de werkkamer achter haar computer de dagelijkse dingen van
de dag weer op.
Het leven gaat weer als vanouds door, maar dat is natuurlijk
helemaal niet zo. Mijn vrouw heeft gisteravond een poging
gedaan zichzelf van het leven te beroven, dus ons toch al niet
meer onbezorgde leventje na de dood van Rick, heeft er een
extra zorg bij gekregen.

242

Hoofdstuk 19 / De feestjes

1993 is het jaar dat we allebei 30 jaar worden en we vijf jaar
getrouwd zijn. Dat vieren we met een feest in onze nieuwe
boerderij, althans in het oude “stalgedeelte” van onze nieuwe
boerderij. Het te vieren feest heeft voor ons een dubbele
betekenis. We hebben namelijk besloten dat het, naast een
verjaardag zoals die er ieder jaar is, ook een moment moet
zijn dat we kunnen zeggen dat de jeugd “af” is. Zo’n moment
waar je even stil staat bij het leven op zich en voor ons
specifiek het leven dat we samen opnieuw neer gaan zetten
en vorm geven. Eerlijk gezegd kan ik niet anders zeggen dan
dat het een goed gevoel geeft en ik kan zelfs uitspreken dat ik
vertrouwen in de toekomst heb.

Onze feestjes hebben, zo blijkt later, op velen een
onuitwisbare indruk achterlaten en zijn eigenlijk ontsproten
aan de partijtjes binnen onze vriendenkring. Ons eerste feest
in 1993 voor onze verjaardag én ons vijfjarig huwelijk houden
we in “de deel”, het voormalig dierengedeelte van de

243

boerderij, is een groot succes. Dit allereerste feestje van het
type waar er nog vele van zouden volgen, blijkt meteen een
groot succes en smaakt naar meer.
De “deel” is een grote open ruimte van honderdvijftig
vierkante meter en met zijn acht meter hoogte leent het zich
uitermate goed voor een feestje. Na het huren en lenen van
tafels, stoelen en feestverlichting en een rap in elkaar
geknutselde bar, is de ruimte veranderd in een mooie knusse
feestzaal. Het plaatje wordt compleet gemaakt door een
drive in discotheek van een vriend. Hoewel we deze avond als
een succes kunnen betitelen, weten we wel dat we bij het
volgende feestje dingen anders aanpakken. Zoals de
elektriciteit, de verwarming en de catering.

Na het eerste feestje hebben we al gauw weer zin om een
feestje te organiseren, maar het duurt toch nog tot kerst
1994 als Violet aan de vriendengroep binnen Hippos voorstelt
“derde kerstdag” bij ons in de boerderij te vieren. Wij hebben
immers meer dan voldoende ruimte en behalve de praktische
kant van de zaak, vinden we het ook leuk om mensen te

244

entertainen, lekker eten klaar te maken en mensen oprecht
te zien genieten. Iedereen het naar de zin te maken lijkt in de
genen te zitten en met beide een historie in de horeca, is dat
natuurlijk niet zo heel erg vreemd.
De vriendengroep van Hippos vindt een dergelijke dag in de
deel doorbrengen wel leuk en men gaat graag op Violets
aanbod in. Op dat moment heeft de deel nog bij lange na niet
de entourage die het later zou krijgen, maar het is gezellig en
we vieren er een top “derde kerstdag”. Unaniem wordt
uitgesproken dat het voor herhaling vatbaar is en daarmee is
de toon zeer nadrukkelijk gezet. Mensen amuseren zich
zichtbaar, ze genieten van het eten en er wordt veel
gedronken.

Niet lang daarna komt de verjaardag van Tamara, de dochter
van onze vrienden, in beeld. Ze is bijna jarig en omdat ze tien
jaar wordt, mag ze van haar ouders een groter feest geven.
Haar ouders vragen of het in “de deel” mag en aangezien het
vrienden zijn, vinden wij dit geen enkel probleem. De kosten
voor alle spullen worden uiteraard vergoed en verder is het

245

“liefdewerk oud papier”. We vinden het leuk om dit te doen,
want zodoende gebruiken we “de deel” voor iets anders dan
slechts opslag en we doen er anderen ook nog een plezier
mee, prima toch.

Het wordt nog leuker, want steeds meer vrienden willen
gebruik maken van “de deel”. Er wordt actief meegedacht
aan de inrichting en aankleding van de ruimte. Hiervoor
worden spullen meegebracht en gezocht. Zo krijgen we een
grote koelkast, diverse lampen, antiek en zelfs barkrukken,
stoelen en tafels uit een voormalig buurthuis.

Dat er wel stro opgeslagen ligt voor de paarden, komt de
sfeer alleen maar ten goede. Omdat we inmiddels al wat
vaker feestjes geven, ontstaat de behoefte aan een
toiletruimte in “de deel”, hiervoor besluiten we het voerhok
te gaan gebruiken. Er wordt een silo aangeschaft voor buiten,
waar het voer van de paarden voortaan in zit en via de
snuffelkrant kopen we een tweedehands toiletsysteem wat
op de waterleiding kan worden aangesloten. Al met al wordt
de ruimte steeds completer en professioneler en hoeven we
geen spullen meer te huren, omdat we alles zelf gekocht of

246

gekregen hebben. “De deel” is naast een gezellige ruimte nu
ook een praktische feestruimte, gemakkelijk schoon te
maken, alles kan blijven staan en als we de deur dichttrekken
zien we er niets van.

Eerlijk is eerlijk, we krijgen er met de dag meer lol in de
feestjes te organiseren. De deel gezellig te maken en mensen
een leuke dag te bezorgen. Tot op heden is het ook nog prima
te combineren met het werk en alle andere bezigheden, dus
houdt niets ons tegen om feestjes te blijven organiseren en
nieuwe dingen uit te proberen.
Blijkbaar stralen we het uit en het is dan ook niet vreemd dat
binnen afzienbare tijd er nogal wat verzoeken voor feestjes
onze kant op komen. Gorinchem is een stad, maar veel
dorpser kan het in deze niet. Het gaat als een lopend vuurtje
rond. Dit maakt dat we na moeten denken of we feestjes
buiten onze vriendenkring willen organiseren én of we er nog
voldoende tijd voor op kunnen en willen brengen. Als we alle
verzoeken inwilligen wordt het een drukke bedoeling in de
deel. Niet alleen vanwege de kwantiteit, maar we willen dan

247

ook meteen de kwaliteit verbeteren en professioneler gaan
werken.

We besluiten er even de tijd voor te nemen om te bedenken
of we dit wel echt willen. Maar eerlijkheidshalve moet ik
bekennen dat we er vrij snel uit zijn. We vinden het allebei
erg leuk en dan hoef je niet veel meer te overdenken. We
besluiten meer verzoeken tot het geven van grotere feesten
te accepteren en stappen een volgende fase met onze
feestjes in. Een nieuw spannend traject dient zich hiermee
aan.

De vorige bewoners van de boerderij hebben eerder hun
oude keuken in de deel gezet en hebben we na de verkoop
laten staan. Nu komt de keuken meer dan ooit van pas en
deze sluit ik aan. Op deze manier kan een dergelijke oude
maar goed functionerende keuken, weer prima dienst doen.
Verder is het zonder verwarming in de wintermaanden toch
een koude bedoeling en ik ga op zoek naar een groot hete
luchtkanon. Ik hoef niet lang te zoeken, want ik vind ergens

248

een ouder exemplaar wat ik voor weinig geld over kan
nemen. We proberen het allemaal low budget te organiseren,
behalve dat het de kosten drukt is het ook de uitdaging een
koopje te bemachtigen waar we in de deel veel plezier van
kunnen hebben.

Grappig genoeg komen er ook mensen langs uit de directe
omgeving en wat vrienden die leuke spulletjes zien. Het
wordt allemaal afgegeven en aan ons om er al dan niet iets
mee te doen. Prima initiatief en we hebben er groot plezier
als we zien waar mensen nu weer mee aankomen. Sommige
spullen zijn zeker geschikt, maar we treffen ook regelmatig
goedbedoelde bagger aan. Maar ach, wat maakt het uit, de
bedoeling is goed en iedereen heeft er plezier in.
Dan blijkt dat al die spulletjes uitzoeken ook nog aanstekelijk
werkt, want we gaan zelf meer en meer met koopjes aan te
haal. Overal waar we komen en leuke spulletjes zien,
bedenken we of het iets voor de deel kan zijn. Daar komt nog
bij dat ik handig ben en mijn handen relatief eenvoudig
kunnen maken wat mijn ogen zien. Dit vergemakkelijkt het

249

proces voor de totale aankleding van de deel. We hebben
namelijk nogal snel dat we iets te duur vinden voor de deel
en dan teken ik het na en bekijk of ik het zelf kan maken.
Zowaar, met enige regelmaat lever ik dan weer iets af wat
voor beduidend meer geld als mijn materiaal, eerder te koop
aangeboden werd. Het wordt bijna een sport om op deze
manier te werken.

Een oude, reeds lang afgeschreven, tafel bouw ik
bijvoorbeeld om tot een leuk barretje en de lokale slijterij
heeft nog wel een oude tap voor me staan. Deze bouw ik in
onder de omgebouwde tafel. Spreekt voor zich dat ik bij de
slijter wel de drankjes af moet nemen, business blijft immers
business.

Maar door al deze activiteiten vanuit de omgeving en
natuurlijk onze eigen tijd, wordt het langzaam maar zeker een
gezellige plek waar het goed toeven is. Leuke caféachtige
tafeltjes met stoeltjes, een fraaie kroonluchter aan het hoge
punt plafond en wat paardenhoofdstellen voor aan de muur,
het mag immers wel duidelijk zichtbaar een inpandige stal

250